(1)

Unia wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki.

(2)

Rada przyjęła rozporządzenie (UE) 2019/1111 (2) (zwane dalej „rozporządzeniem Bruksela II ter”), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.

(3)

Rozporządzenie Bruksela II ter uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej „konwencją haską z 1980 r.”), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracę między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi i ma na celu zapewnienie niezwłocznego powrotu uprowadzonych lub bezprawnie zatrzymanych dzieci.

(4)

Wszystkie państwa członkowskie są stronami konwencji haskiej z 1980 r.

(5)

Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie tej konwencji, uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w komisjach specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(6)

Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi a państwami trzecimi można uznać za najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.

(7)

Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.

(8)

Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stroną. Unia nie może zatem przystąpić do konwencji haskiej z 1980 r. ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.

(9)

Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (3) oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy konwencji haskiej z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.

(10)

Filipiny złożyły dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 16 marca 2016 r. Konwencja haska z 1980 r. weszła na Filipinach w życie w dniu 1 czerwca 2016 r.

(11)

Z oceny sytuacji na Filipinach wynika, że państwa członkowskie są w stanie wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie Filipin zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r.

(12)

Państwa członkowskie powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody, w interesie Unii, na przystąpienie Filipin zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji.

(13)

Irlandia jest związana rozporządzeniem Bruksela II ter, zatem uczestniczy w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje,