(1)

Dnia 21 grudnia 2017 r. Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antysubsydyjne w odniesieniu do przywozu do Unii rowerów elektrycznych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”, „Chiny” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”). Podstawą wszczęcia postępowania był art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej („rozporządzenie podstawowe”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) (2).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej w dniu 8 listopada 2017 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Rowerów („Europejskie Stowarzyszenie Producentów Rowerów” lub „skarżący”) w imieniu producentów unijnych reprezentujących ponad 25 % całkowitej unijnej produkcji rowerów elektrycznych. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie subsydiowania i wynikającej z niego szkody, które uznano za wystarczające uzasadnienie wszczęcia postępowania.

(3)

Przed wszczęciem dochodzenia antysubsydyjnego Komisja powiadomiła rząd Chin („rząd ChRL”) (3) o wpłynięciu należycie udokumentowanej skargi oraz zaprosiła rząd ChRL do udziału w konsultacjach zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Rząd ChRL przyjął ofertę konsultacji, które zostały przeprowadzone w dniu 18 grudnia 2017 r. Podczas konsultacji odnotowano należycie uwagi przedłożone przez rząd ChRL. Nie osiągnięto jednak wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(4)

W dniu 18 lipca 2018 r. Komisja nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz tego samego produktu pochodzącego z ChRL (4) („rozporządzenie w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych”) w toku dochodzenia, które wszczęto zawiadomieniem opublikowanym w dniu 20 października 2017 r. (5) („równoległe dochodzenie antydumpingowe”).

(5)

Analizy szkody, związku przyczynowego i interesu Unii przeprowadzone w ramach niniejszego dochodzenia antysubsydyjnego i w ramach równoległego dochodzenia antydumpingowego stosuje się mutatis mutandis, ponieważ definicje przemysłu unijnego, reprezentatywnych producentów unijnych i okresu objętego dochodzeniem są takie same dla obu dochodzeń. Wszystkie istotne elementy dotyczące tych aspektów uwzględniono również w niniejszym dochodzeniu.

(6)

Rząd CHRL, Chińska Izba Handlowa ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych („CCCME”) oraz Kolektyw europejskich importerów rowerów elektrycznych („CEIEB”), które to dwie organizacje reprezentują szereg zainteresowanych stron, przedstawiły uwagi po wszczęciu dochodzenia.

(7)

Strony te twierdziły, że powody, dla których Komisja zagwarantowała poufne traktowanie tożsamości niektórych zainteresowanych stron popierających skargę, były niewystarczające i nieuzasadnione. Według tych stron niektórzy producenci unijni przywożą kompletne rowery elektryczne z ChRL, a zatem w świetle art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego mogą być wyłączeni spośród podmiotów uznawanych za członków przemysłu Unii. Strony wskazały, że poufne traktowanie tożsamości niektórych zainteresowanych stron uniemożliwia producentom eksportującym zbadanie we właściwy sposób sytuacji w tej sprawie. Z tego samego względu twierdziły, że skarga nie zawiera ani wykazu wszystkich znanych unijnych producentów produktu podobnego, ani ilości i wartości podanych przez tych producentów.

(8)

Komisja odrzuciła ten argument. Komisja przypomniała, że art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie wyklucza uznania niektórych producentów unijnych za część przemysłu krajowego tylko dlatego, że dokonują przywozu produktu objętego postępowaniem. Ponadto Komisja była zadowolona z poziomu poparcia wyrażonego przez przemysł Unii dla wszczęcia przedmiotowej sprawy. Poza tym skarga zawierała wykaz znanych producentów w Unii (6), a także całkowitą wielkość ich produkcji (7). W związku z powyższym zainteresowane strony mogły dokonać oceny wykazu znanych unijnych producentów produktu podobnego.

(9)

Informacja ta pozwoliła rządowi ChRL, CCCME i CEIEB zidentyfikować dwa przedsiębiorstwa wymienione w wykazie producentów unijnych, które przywożą również rowery elektryczne z państwa, którego dotyczy postępowanie. Jest zatem jasne, że zainteresowane strony mogły w pełni skorzystać z przysługującego im prawa do obrony w tym zakresie.

(10)

W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(11)

CCCME twierdziła ponadto, że w skardze nie przedstawiono wystarczających dowodów na poziomie niezbędnym do wszczęcia dochodzenia. CCCME przedstawiła cztery przyczyny potwierdzające taki stan rzeczy.

(12)

Po pierwsze, dane dotyczące przywozu oparte na chińskich danych statystycznych dotyczących wywozu uzyskanych od chińskich organów celnych wraz z wprowadzonymi do nich korektami w celu wychwycenia produktu objętego niniejszym dochodzeniem nie powinny być traktowane jako poufne, a Komisja powinna należycie zbadać ich źródło.

(13)

Po drugie, pewne informacje zawarte w skardze, takie jak np. domniemana nadwyżka mocy produkcyjnych w danym sektorze w ChRL, wprowadzają w błąd, gdyż są związane nie tylko z sektorem rowerów elektrycznych, ale z sektorem rowerów elektrycznych i rowerów łącznie. Podobnie wartość unijnego rynku rowerów elektrycznych jest zawyżona, gdyż obejmuje wszystkie lekkie pojazdy elektryczne, a nie tylko rowery elektryczne.

(14)

Po trzecie, chociaż skarga odnosi się do twierdzeń dotyczących subsydiowania chińskiego rynku rowerów elektrycznych, nigdy nie bada się subsydiów istniejących w Europie.

(15)

Po czwarte, według CCCME w skardze znajduje się szereg nieuzasadnionych twierdzeń, które są szkodliwe dla branży rowerów elektrycznych w ChRL, gdyż zakłada się w nich, że to producenci unijni stymulują innowacje w tej branży oraz że chińscy producenci tylko powielają status quo opracowanej w Unii technologii rowerów elektrycznych.

(16)

Komisja zbadała skargę zgodnie z art. 10 rozporządzenia podstawowego i uznała, że przesłanki do wszczęcia postępowania zostały spełnione, mianowicie że adekwatność i dokładność przedstawionego materiału dowodowego są wystarczające. Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego skarga zawiera dostępne skarżącemu informacje dotyczące zawartych w niej twierdzeń. Na podstawie przedstawionych dowodów Komisja uznała ten wymóg za spełniony. W tym względzie żaden z aspektów poruszonych przez CCCME nie był w stanie skłonić Komisji do wszczęcia postępowania w sprawie domniemanego szkodliwego subsydiowania.

(17)

Po pierwsze, w odniesieniu do danych dotyczących chińskiego przywozu Komisja odsyła do sekcji 3.2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/671 („rozporządzenie w sprawie rejestracji”) (8) oraz do sekcji 4.3.1 niniejszego rozporządzenia, w której argument ten został w wystarczającym stopniu omówiony.

(18)

Po drugie, w odniesieniu do nadwyżki mocy produkcyjnych w Chinach, rzeczywiście istotne jest przeanalizowanie nadwyżki mocy produkcyjnych w przypadku rowerów elektrycznych i rowerów łącznie, ponieważ moce produkcyjne w przypadku rowerów tradycyjnych można przestawić na produkcję rowerów elektrycznych małym kosztem i przy niewielkim nakładzie pracy (zob. motyw 634); zebrano dowody, które wskazują, że przedsiębiorstwa produkujące oba produkty rzeczywiście regularnie to robią.

(19)

Ponadto elementy dotyczące innowacyjności i powielania lub subsydiów w UE nie miały wpływu na ocenę Komisji stanowiącej podstawę wszczęcia dochodzenia, ponieważ nie wchodzą one w zakres uwzględnionych czynników.

(20)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że w skardze przedstawiono dowody na wystąpienie subsydium i wynikającej z niego istotnej szkody, które uznano za wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(21)

Dnia 31 stycznia 2018 r. skarżący złożył wniosek o rejestrację przywozu rowerów elektrycznych z ChRL na podstawie art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Dnia 3 maja 2018 r. Komisja opublikowała rozporządzenie w sprawie rejestracji poddające rejestracji rowery elektryczne przywożone z ChRL od dnia 4 maja 2018 r.

(22)

W odpowiedzi na wniosek o rejestrację zainteresowane strony przedstawiły uwagi, do których ustosunkowano się w rozporządzeniu w sprawie rejestracji. Komisja potwierdziła, że skarżący przedstawili wystarczające dowody uzasadniające potrzebę rejestracji przywozu. W szczególności wielkość i udział w rynku przywozu z ChRL gwałtownie wzrosły. Uwagi zostały więc odrzucone.

(23)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 października 2016 r. do dnia 30 września 2017 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowała okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do 30 września 2017 r. („okres badany”).

(24)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących oraz rząd ChRL, znanych importerów, dostawców i użytkowników, handlowców, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu postępowania i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(25)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(26)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(27)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja ogłosiła, że dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych. Komisja dokonała doboru próby na podstawie największej reprezentatywnej wielkości sprzedaży produktu podobnego w okresie objętym dochodzeniem, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniego zakresu rodzajów produktu i zakresu geograficznego.

(28)

Próba ta składała się z czterech producentów unijnych. Objęci próbą producenci unijni odpowiadali za 60 % całkowitej wielkości produkcji oraz za 58 % całkowitej sprzedaży przemysłu Unii. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby.

(29)

W świetle powyższego Komisja potwierdziła, że próba jest reprezentatywna dla przemysłu Unii.

(30)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a jeżeli tak, aby dobrać próbę, Komisja wezwała importerów niepowiązanych do podania informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(31)

21 niepowiązanych importerów dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała próbę złożoną z pięciu niepowiązanych importerów, kierując się największą wielkością przywozu do Unii. Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych importerów, których dotyczy postępowanie.

(32)

W świetle powyższego Komisja potwierdziła, że próba jest reprezentatywna dla współpracujących importerów.

(33)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a jeżeli tak, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących w ChRL o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Ponadto Komisja zwróciła się do rządu ChRL o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy mogą być zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(34)

Siedemdziesięciu ośmiu producentów eksportujących / grup producentów eksportujących z państwa, którego dotyczy postępowanie, dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. b) rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała następującą próbę pięciu grup producentów eksportujących na podstawie wielkości produktu objętego postępowaniem, o którym mowa w motywie 60 poniżej, wywożonego do Unii, uwzględniając również poziom inwestycji związanych z produktem objętym postępowaniem w okresie dochodzenia i zasięg geograficzny. Uważa się, że jest to największa reprezentatywna wielkość wywozu do Unii, którą można było realistycznie zbadać w dostępnym czasie.

(35)

Grupy producentów eksportujących objęte próbą („objęci próbą producenci eksportujący”) odpowiadały za 43 % całkowitego przywozu do Unii produktu objętego postępowaniem.

(36)

Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zasięgnięto opinii wszystkich zainteresowanych producentów eksportujących i rządu ChRL w kwestii doboru próby. Skarżący oraz trzech producentów eksportujących zgłosiło uwagi na temat producentów eksportujących, z których jeden był objęty próbą, a dwóch nie.

(37)

Skarżący zauważył, że Tiencin i Jiangsu są prowincjami, w których rowery elektryczne są produkowane w największych ilościach. W tym względzie skarżący twierdził, że proponowana próba w niewystarczającym stopniu reprezentowała przedsiębiorstwa z siedzibą w Tiencin i zaproponował włączenie do próby innego producenta eksportującego.

(38)

Komisja zauważyła, że dwa przedsiębiorstwa w ramach producentów eksportujących lub grupy przedsiębiorstw objętych próbą miały siedzibę w Tiencin. Dlatego Komisja uznała, że przedsiębiorstwa mające siedzibę w mieście Tiencin zostały w wystarczającym stopniu objęte próbą.

(39)

Jeden współpracujący producent eksportujący, który nie został objęty próbą, wniósł o włączenie go do próby. Jego wniosek opierał się na trzech elementach. Po pierwsze, przedsiębiorstwo dokonywało wywozu do Unii za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego. Po drugie, przedsiębiorstwo dokonywało przywozu dużej ilości materiałów do produkcji. Po trzecie, włączenie przedsiębiorstwa skutkowałoby większym zasięgiem geograficznym próby.

(40)

Komisja nie uznała pierwszych dwóch elementów za kryterium doboru próby, która powinna opierać się – zgodnie z art. 27 ust. 1 – na największej reprezentatywnej wielkości wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii, którą można odpowiednio zbadać w dostępnym czasie. Ponadto, wśród przedsiębiorstw które zgłosiły się podczas kontroli wyrywkowej, znajduje się szereg przedsiębiorstw sprzedających do Unii za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego i dokonujących również wywozu materiałów do produkcji. Co więcej, Komisja uznała już zasięg geograficzny osiągnięty dzięki zaproponowanej próbie za wystarczający, gdyż objął on trzy najważniejsze regiony produkcji rowerów elektrycznych, w związku z czym wniosek został odrzucony.

(41)

Jeden producent eksportujący, który został objęty próbą, wniósł o wykluczenie go z próby. Jego wniosek opierał się na trzech elementach. Po pierwsze, przedsiębiorstwo dokonało wywozu mniejszych ilości niż pozostałe cztery grupy. Po drugie, przedsiębiorstwo ponownie przedstawiło poziom inwestycji, wyjaśniając, że kwota uznana przez Komisję obejmowała inwestycje w inne produkty. Po trzecie, jest ono obecne w obszarze geograficznym, który jest już uwzględniony w związku z obecnością innych przedsiębiorstw w próbie.

(42)

Komisja oparła swój wybór nie tylko na wielkości wywozu do Unii Europejskiej, ale wzięła również pod uwagę wskaźniki domniemanego subsydiowania, zgodnie z informacjami dostępnymi w ostatnich rocznych sprawozdaniach finansowych współpracujących przedsiębiorstw oraz zasięgu geograficznego w okresie objętym dochodzeniem. Uwzględniając wszystkie te czynniki, uznano, że przedmiotowy producent eksportujący jest już reprezentowany przez dobraną próbę.

(43)

Komisja zdecydowała się zatem zachować proponowaną próbę jako próbę ostateczną.

(44)

Dwóch producentów eksportujących nieobjętych próbą wystąpiło z oficjalnym wnioskiem o indywidualne badanie na podstawie art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, udzielając odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu antysubsydyjnym przeznaczonym dla producentów eksportujących. Jeden z nich jest grupą składającą się z dwóch powiązanych przedsiębiorstw, natomiast drugi producent nie ma powiązanych przedsiębiorstw biorących udział w produkcji produktu objętego postępowaniem. Zbadanie takiej dodatkowej liczby wniosków, poza pięcioma grupami przedsiębiorstw objętych próbą, byłoby jednak nadmiernie uciążliwe i nie mogłoby zostać przeprowadzone w czasie dostępnym na potrzeby obecnego dochodzenia. Komisja zauważyła ponadto, że niniejsze dochodzenie jest prowadzone równolegle z dochodzeniem antydumpingowym dotyczącym tego samego produktu objętego postępowaniem, a także pokrywa się z innymi dochodzeniami prowadzonymi przez Komisję w tym samym czasie. W związku z tym Komisja postanowiła nie zatwierdzać żadnych wniosków o indywidualne badanie i poinformowała o tym przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem.

(45)

Jeden producent eksportujący, Wettsen Corporation, ponownie stwierdził, że jego sytuację należy zbadać indywidualnie oraz że w jego przypadku można było obliczyć indywidualną kwotę subsydium i margines szkody. Według tego przedsiębiorstwa byłoby niesprawiedliwe i nieuzasadnione, gdyby zastosowane wobec niego subsydium i margines szkody opierały się na danych z objętych próbą przedsiębiorstw.

(46)

Komisja odrzuciła te uwagi, gdyż uznała, że dobrana próba już jest reprezentatywna, jak wskazano w motywie 35, ponieważ składa się z pięciu grup producentów obejmujących 11 różnych podmiotów prawnych. W związku z tym próba jest zgodna z art. 27 ust. 1 lit. b) rozporządzenia podstawowego; Komisja potwierdziła, że w czasie dostępnym na dochodzenie nie mogłaby przeprowadzić analizy dla dodatkowego przedsiębiorstwa. Komisja zauważyła, że taki współpracujący producent eksportujący może w każdym przypadku wystąpić z wnioskiem o przegląd w trybie przyspieszonym zgodnie z art. 20 rozporządzenia podstawowego.

(47)

Do rządu ChRL przesłano kwestionariusz. Zawierał on specjalne kwestionariusze skierowane do Chińskiego Banku Rozwoju („CDB”), Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego („EXIM”), Banku Chińskiego („BOC”), Chińskiego Banku Rolnego („ABC”), Chińskiego Banku Budownictwa („CCB”), Chińskiego Banku Przemysłowo-Handlowego („ICBC”) oraz China Export & Credit Insurance Corporation („Sinosure”). Banki i instytucje zostały wyraźnie wymienione w skardze (na podstawie m.in. ustaleń poczynionych przez Komisję w ramach poprzednich dochodzeń) jako organy publiczne lub organy, którym wyznaczono udzielenie subsydiów w promowanych sektorach, w tym producentom rowerów elektrycznych, i powierzono takie zadanie.

(48)

Do rządu ChRL zwrócono się ponadto o przekazanie tego specjalnego kwestionariusza przeznaczonego dla instytucji finansowych wszelkim innym instytucjom finansowym, które udzielają kredytów lub kredytów eksportowych producentom eksportującym objętym próbą lub nabywcom producentów eksportujących objętych próbą (w kontekście kredytów eksportowych dla nabywców), określonym przez samych producentów eksportujących objętych próbą. Komisja zwróciła się do producentów eksportujących o przedstawienie rządowi ChRL odpowiedniego wykazu instytucji finansowych, z którymi należy się skontaktować. Do rządu ChRL zwrócono się również o zebranie wszelkich odpowiedzi przekazanych przez te instytucje finansowe i o przesłanie ich bezpośrednio Komisji.

(49)

Ponadto kwestionariusz przeznaczony dla rządu ChRL obejmował specjalne kwestionariusze przeznaczone dla producentów materiałów do produkcji (tj. akumulatorów, silników i innych części rowerowych, już zamontowanych lub nie), którzy są w części lub całości przedsiębiorstwami państwowymi lub przedsiębiorstwami prywatnymi prowadzącymi działalność pod kontrolą rządu. W tym względzie zwrócono się również do rządu ChRL o przekazanie tego specjalnego kwestionariusza przeznaczonego dla producentów materiałów do produkcji wszelkim innym producentom, którzy dostarczają materiałów do produkcji producentom eksportującym objętym próbą, określonym przez samych producentów eksportujących objętych próbą. Komisja zwróciła się do producentów eksportujących o przedstawienie rządowi ChRL odpowiedniego wykazu podmiotów, z którymi należy się skontaktować. Do rządu ChRL zwrócono się również o zebranie wszelkich odpowiedzi przekazanych przez te przedsiębiorstwa i o przesłanie ich bezpośrednio Komisji.

(50)

Jeden dostawca materiałów do produkcji, Bafang Electric (Suzhou) Co., Ltd. („Bafang”), zgłosił się z własnej inicjatywy i poprosił o dostarczenie kwestionariusza dla producentów materiałów do produkcji. Przedsiębiorstwo to dostarczyło materiały do produkcji trzem z pięciu producentów eksportujących objętych próbą. W związku z tym Komisja przekazała przedsiębiorstwo Bafang specjalny kwestionariusz dla producentów materiałów do produkcji.

(51)

Komisja przesłała również kwestionariusze do pięciu objętych próbą grup producentów eksportujących, do producentów unijnych objętych próbą i importerów niepowiązanych.

(52)

Komisja otrzymała od rządu ChRL odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Zawierały one odpowiedzi na specjalny kwestionariusz, których udzieliły EXIM Bank, ABC, BOC, ICBC i Sinosure. Komisja otrzymała również odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od pięciu objętych próbą grup producentów eksportujących, od chińskiego dostawcy materiałów do produkcji wspomnianego w motywie 50, od producentów unijnych objętych próbą oraz od importerów niepowiązanych objętych próbą.

(53)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do stwierdzenia subsydiowania oraz istnienia szkody i do oceny interesu Unii.

(54)

Przeprowadzono wizytę weryfikacyjną w chińskim Ministerstwie Handlu, w której wzięli udział również urzędnicy z innych właściwych ministerstw („wizyta weryfikacyjna w rządzie ChRL”). Ponadto w wizycie weryfikacyjnej uczestniczyli przedstawiciele następujących instytucji finansowych:

(55)

Ponadto wizyty weryfikacyjne przeprowadzone na podstawie art. 26 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(56)

Komisja właściwe poinformowała wszystkie wymienione powyżej przedsiębiorstwa o wynikach wizyt weryfikacyjnych.

(57)

Zważywszy na złożoność dochodzenia i liczbę zainteresowanych stron Komisja podjęła decyzję o niewprowadzaniu środków tymczasowych w niniejszym postępowaniu. W dniu 24 września 2018 r. Komisja poinformowała wszystkie zainteresowane strony, że na przywóz do Unii rowerów elektrycznych pochodzących z ChRL nie zostaną nałożone żadne tymczasowe cła wyrównawcze oraz że dochodzenie będzie kontynuowane.

(58)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji, które uznała za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń.

(59)

W dniu 31 października 2018 r. Komisja ujawniła wszystkim zainteresowanym stronom istotne fakty i ustalenia, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antysubsydyjne na przywóz do Unii rowerów elektrycznych, i zaprosiła wszystkie zainteresowane strony do złożenia uwag w terminie 25 dni. W ramach takich przypadków ujawniania informacji Komisja poinformowała również zainteresowane strony o wynikach wizyt weryfikacyjnych, w tym o przypadkach, w których Komisja musiała korzystać z dostępnych faktów.

(60)

Produkt objęty postępowaniem to rowery pedałowe ze wspomaganymi pedałami, wyposażone w pomocniczy silnik elektryczny, pochodzące z ChRL, objęte obecnie kodami CN 8711 60 10 i ex 8711 60 90 (kod TARIC 8711609010) („produkt objęty postępowaniem” lub „rowery elektryczne” lub „e-rowery”).

(61)

Definicja ta obejmuje różne rodzaje rowerów elektrycznych.

(62)

W ramach dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają te same podstawowe cechy fizyczne, a także te same podstawowe zastosowania końcowe:

(63)

Produkty te stanowią zatem produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(64)

W swoich uwagach po wszczęciu dochodzenia rząd ChRL i CCCME zakwestionowały zamiar Komisji, by wszystkie rowery elektryczne zostały uznane za jeden produkt. Twierdziły w szczególności, że szybkie rowery elektryczne (rowery elektryczne osiągające prędkość od 25 km/h do 45 km/h) należy wykluczyć z zakresu dochodzenia. Twierdziły, że maksymalna moc silnika standardowego roweru elektrycznego (9) wynosi 250 W, natomiast moc silnika szybkich rowerów elektrycznych jest większa i zazwyczaj wynosi między 350 a 500 W.

(65)

Te zainteresowane strony argumentowały, że szybkie rowery elektryczne mają znacząco odmienne właściwości i docelowe zastosowanie oraz znacząco różne ceny. Z perspektywy konsumentów szybkie rowery elektryczne nie są towarem zamiennym w stosunku do wszystkich innych rowerów elektrycznych objętych dochodzeniem.

(66)

Według rządu ChRL i CCCME istnieje szereg powodów, dla których szybkie rowery elektryczne różnią się od pozostałych rowerów elektrycznych. Po pierwsze inne są surowce i komponenty. Na przykład silniki szybkich rowerów elektrycznych mają większą moc znamionową, a materiały, z których są wykonane rowery elektryczne, mają większą wytrzymałość i są lepszej jakości.

(67)

Po drugie znacząco różnią się koszty i ceny. Ponieważ istnieją bardziej surowe wymogi, jeżeli chodzi o jakość i wytrzymałość części używanych do produkcji szybkich rowerów elektrycznych, koszty ich produkcji są wyższe niż koszty produkcji zwykłych rowerów elektrycznych, co z kolei powoduje wyższe ostateczne ceny sprzedaży.

(68)

Po trzecie różne są kody CN. Od dnia 1 stycznia 2017 r. zwykłe rowery elektryczne klasyfikuje się do kodu CN 8711 60 10, natomiast szybkie rowery elektryczne do kodu CN 8711 60 90. Do 2017 r. zwykłe rowery elektryczne klasyfikowano do kodu (ex) CN 8711 90 10, a szybkie rowery elektryczne do kodu (ex) CN 8711 90 90.

(69)

Po czwarte, szybkie rowery elektryczne uznaje się za pojazdy silnikowe (kategoria pojazdu L1e-B), zatem od kierowców wymaga się posiadania prawa jazdy i używania kasku. Takie wymogi nie obowiązują w przypadku zwykłych rowerów elektrycznych. Wymogi te znacząco ograniczą liczbę osób, które będą mogły zakupić i użytkować szybkie rowery elektryczne.

(70)

Po piąte, nabywcy szybkich rowerów elektrycznych różnią się od pozostałych grup konsumentów. Zazwyczaj nabywcy zwykłych rowerów elektrycznych to głównie pracownicy biurowi lub osoby starsze, które doceniają dodatkowe wspomaganie, natomiast nabywcy szybkich rowerów elektrycznych to w większości osoby młode, które używają tych rowerów elektrycznych do aktywności bardziej forsownej lub związanej ze sportem.

(71)

Skarżący stwierdził, że wszystkie rowery elektryczne mają wspólne kluczowe cechy. W szczególności jedne i drugie są rowerami elektrycznymi przeznaczonymi do napędu pedałowego wyposażonymi w pomocniczy silnik elektryczny w celu wspomagania pedałów. Ponadto wszystkie rowery elektryczne podlegają tym samym procedurom badań na podstawie normy europejskiej EN 15194. Na tej podstawie skarżący stwierdził, że do celów obecnych dochodzeń stanowią one jeden produkt.

(72)

Skarżący wskazał również, że z łatwością można zmienić maksymalną prędkość, przy której wspomaganie pomocniczego silnika spada do zera, z 25 km/h na 45 km/h i vice versa, ponieważ jest to przede wszystkim kwestia oprogramowania, a nie rzeczywistych różnic fizycznych.

(73)

W trakcie dochodzenia importer twierdził, że rowery elektryczne objęte kategorią L1e-A należy wyłączyć z zakresu definicji produktu objętego dochodzeniem. Kategoria L1e-A obejmuje rowery elektryczne ze wspomaganiem pomocniczego silnika do 25 km/h, ale o mocy silnika do 1 kW. Rowerów elektrycznych kategorii L1e-A rzekomo nie produkuje się w Unii i nie ma o nich mowy w skardze. Importer twierdził także, że kategoria rowerów elektrycznych L1e-A nie mogła spowodować szkody dla przemysłu Unii, ponieważ pierwszy rower elektryczny kategorii L1e-A został sprzedany na rynku Unii ponad osiem tygodni po złożeniu skargi przez skarżącego.

(74)

Komisja uwzględniła wszystkie te uwagi. Zauważyła, że zakres definicji produktów objętych skargą rzeczywiście obejmuje wszystkie rowery pedałowe ze wspomaganymi pedałami, wyposażone w pomocniczy silnik elektryczny. Zakres definicji produktów objętych skargą nie zawiera ograniczenia, jeżeli chodzi o klasyfikację pojazdów. Komisja stwierdziła zatem, że rowery elektryczne kategorii L1e-A wchodzą w zakres skargi. Ze strony internetowej importera wymienionego w motywie 73 jasno wynika również, że rowery elektryczne kategorii L1e-A posiadają wszystkie zalety, które mają zwykłe rowery elektryczne, ale mają większą moc.

(75)

W przypadku szybkich rowerów elektrycznych uważa się, że koszty produkcji i sprzedaży są znacznie wyższe. Nie jest to jednak powód wyłączenia produktu z zakresu produktu, ponieważ zakres produktu zwykle obejmuje towary sprzedawane po różnych cenach. Czynnik ten jest jednak brany pod uwagę w porównaniach cenowych i w obliczeniach marginesu szkody.

(76)

Jeśli chodzi o różne zastosowania i postrzeganie przez konsumentów, twierdzi się, że zwykłe rowery elektryczne są sprzedawane przede wszystkim osobom starszym, rowerzystom rekreacyjnym, a także pracownikom biurowym, natomiast szybkie rowery elektryczne są najczęściej wykorzystywane do podejmowania bardziej forsownej aktywności, takiej jak dojazdy do pracy. Ponieważ pracownicy biurowi mogą korzystać z normalnego roweru elektrycznego w celu dojazdów do pracy, korzystanie z szybkich rowerów elektrycznych jest jednak bardzo podobne. Komisja stwierdza więc, że przeznaczenie produktu i jego postrzeganie przez konsumentów pokrywają się w znacznym stopniu i w związku z tym nie dają podstaw do wykluczenia produktu.

(77)

W odniesieniu do obu wniosków o wyłączenie Komisja stwierdza, że szybkie rowery elektryczne oraz rowery kategorii L1e-A mają te same cechy fizyczne, co inne rowery elektryczne, a zatem wchodzą w zakres definicji produktu. Chociaż Komisja przyznaje, że w ogólnej kategorii produktu objętego dochodzeniem istnieją różne rodzaje produktu, fakt ten jako taki nie może prowadzić do wyłączenia z zakresu definicji produktu. Różna klasyfikacja celna produktu objętego dochodzeniem w ramach tej samej ogólnej kategorii nie stanowi kryterium, które jako takie prowadziłoby do wyłączenia. W istocie w dochodzeniach antydumpingowych i antysubsydyjnych bardzo często produkt objęty dochodzeniem obejmuje pewien zakres regulacji celnych. Ponadto wymogi związane z użytkowaniem po sprzedaży produktu objętego dochodzeniem lub produktu podobnego nie mają wpływu na podstawowe cechy fizyczne, które definiują ten produkt do celów dochodzeń antysubsydyjnych. Z tego samego względu zakresu definicji produktu nie określają kategorie konsumentów, którzy zdecydują się na taki czy inny rodzaj produktu. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(78)

Jeden importer twierdził, że trzykołowe rowery elektryczne należy wyłączyć z zakresu definicji produktu objętego dochodzeniem. Twierdził on, że nie jest jasne, czy dochodzenie faktycznie objęło wszystkie rodzaje rowerów (w tym rowery dwukołowe, trójkołowe i czterokołowe) czy tylko rowery dwukołowe, ponieważ tytuł zawiadomienia o wszczęciu informował, że postępowanie antysubsydyjne dotyczy przywozu rowerów elektrycznych.

(79)

Komisja zauważyła, że zakresu definicji produktu objętego dochodzeniem nie definiuje jednak tytuł zawiadomienia o wszczęciu postępowania, ale sekcja „2. Produkt objęty dochodzeniem”. W sekcji tej wyraźnie określono, że produkt objęty dochodzeniem obejmuje „rowery”. Termin „rowery” nie ogranicza się do rowerów dwukołowych, ale obejmuje również rowery trzy- i czterokołowe. Ponieważ rowery dwukołowe są zdecydowanie najbardziej powszechnym rodzajem rowerów, tytuł odnosi się do rowerów, nie wykluczając innych rodzajów rowerów z zakresu dochodzenia. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(80)

Importer twierdził ponadto, że dochodzenie koncentruje się szczególnie na rowerach dwukołowych. Komisja nie zgodziła się z tym argumentem. Zebrano informacje obejmujące wszystkie rodzaje rowerów elektrycznych. Od producentów i producentów eksportujących wymagano wskazania liczby kół dla wszystkich produkowanych przez nich i sprzedawanych produktów na rynku Unii. Jasne jest zatem, że rowery trzykołowe zdefiniowano oddzielnie i przez cały okres dochodzenia oddzielnie je badano. Ponieważ rowery dwukołowe są bezdyskusyjnie najbardziej powszechnym rodzajem rowerów, nie jest zaskakujące, że termin e-rowery/rowery elektryczne jest ogólnie używany w celu odnoszenia się do wszystkich rodzajów rowerów elektrycznych, zarówno w dochodzeniu, jak i na rynku. Nie oznacza to, że w dochodzeniu pominięto inne rodzaje rowerów.

(81)

Komisja stwierdziła zatem, że szybkie rowery elektryczne, rowery elektryczne kategorii L1e-A oraz trzykołowe rowery elektryczne mają te same podstawowe cechy i właściwości fizyczne, jak również to samo końcowe przeznaczenie, co inne rodzaje rowerów elektrycznych, a zatem nie można ich wyłączyć z zakresu definicji produktu objętego dochodzeniem.

(82)

Po ujawnieniu ustaleń trzech chińskich producentów eksportujących, jeden importer i CCCME ponowili swoje postulaty dotyczące wykluczenia rowerów elektrycznych osiągających prędkość do 45 km/h, wyposażonych w pomocniczy silnik elektryczny w celu wspomagania pedałów („szybkie rowery elektryczne”).

(83)

Strony te argumentowały, że szybkie rowery elektryczne mają znacząco odmienne właściwości i docelowe zastosowanie oraz znacząco różne ceny i koszty, nie podlegają tym samym wymogom regulacyjnym oraz że z perspektywy konsumentów szybkie rowery elektryczne nie są towarem zamiennym w stosunku do wszystkich innych rowerów elektrycznych wyposażonych w pomocniczy silnik elektryczny do wspomagania pedałów osiągających prędkość do 25 km/h objętych niniejszym dochodzeniem.

(84)

CCCME stwierdziła, że Komisja nie uwzględniła faktu, iż wspomniana przez skarżącego modyfikacja oprogramowania odpowiedzialnego za maksymalną prędkość przez konsumentów była niezgodna z prawem, i dodała, że tej perspektywy nie można traktować jako prawdopodobnej możliwości.

(85)

Skarżący potwierdził, że zwiększanie maksymalnej prędkości osiąganej przez pomocniczy silnik elektryczny do wspomagania pedałów poprzez wprowadzanie przez konsumentów modyfikacji w oprogramowaniu jest niezgodne z prawem. Skarżący przypomniał jednak, że jego argument nie był związany z taką możliwością, ale z modyfikacjami wprowadzonymi przez podmioty gospodarcze (importerów, handlowców) przed wprowadzeniem rowerów elektrycznych na rynek Unii. Jeżeli przedmiotowe zmiany w oprogramowaniu prowadzą do zmniejszenia maksymalnej prędkości, przy której moc pomocniczego silnika służącego do wspomagania pedałów spada do zera, to z punktu widzenia homologacji typu produktu są legalne. Skarżący dodał, że takie zmiany w oprogramowaniu stwarzają oczywiste ryzyko obejścia środków antysubsydyjnych.

(86)

Komisja wskazała, że motyw 72 odnosi się nie tylko do modyfikacji oprogramowania przez konsumentów, ale modyfikacji oprogramowania w ogóle. Ponadto w tym samym motywie jednoznacznie odniesiono się zarówno do możliwości zwiększenia, jak i zmniejszenia maksymalnej prędkości, przy której moc silnika pomocniczego spada do zera. Chociaż CCCME zwraca uwagę, że zwiększenie przez konsumenta maksymalnej prędkości, przy której moc pomocniczego silnika służącego do wspomagania pedałów spada do zera, byłoby niezgodne z prawem, to nie kwestionuje innych zmian w oprogramowaniu, takich jak zmniejszenie takiej maksymalnej prędkości przez podmioty gospodarcze, o których mowa w motywie 85. W związku z powyższym argument ten odrzucono.

(87)

CCCME utrzymywała, że stwierdzenie skarżącego, zgodnie z którym wszystkie rowery elektryczne zostały poddane tym samym testom zgodnie z normą EN 15194, nie było precyzyjne. CCCME stwierdziła, że zgodnie z normą EN 15194 wszystkie rowery elektryczne podlegają tym samym procedurom badania. Norma ta nie dotyczy jednak różnicy prędkości, która narzuca różne wymagania i sprawia, że szybkie rowery elektryczne nie są towarem zamiennym w stosunku do innych rowerów elektrycznych. CCCME twierdziła również, że szybkie rowery elektryczne – w przeciwieństwie do zwykłych rowerów elektrycznych – nie są objęte zakresem stosowania normy EN 15194.

(88)

CCCME stwierdziła, że szybkie rowery elektryczne są objęte zakresem stosowania rozporządzenia (UE) nr 168/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady jako motorowery przeznaczone do użytku na drogach publicznych (10). Z zakresu stosowania rozporządzenia wyłączone są rowery elektryczne wyposażone w pomocniczy silnik elektryczny do wspomagania pedałów, które osiągają prędkość do 25 km/h. Dodatkowe przepisy mające zastosowanie do szybkich rowerów elektrycznych dotyczą podatków, wydawania zezwoleń i ubezpieczenia, tablic rejestracyjnych i kasków zgodnych z wymogami dotyczącymi motorowerów oraz sprawdzania zgodności z przepisami bezpieczeństwa.

(89)

CCCME stwierdziła, że uzasadnienie przedstawione w motywie 77, zgodnie z którym wszystkie rowery elektryczne mają te same cechy fizyczne, nie przekreśla argumentu, że istnieją odrębne wymogi w zakresie wyposażenia oraz wymogi regulacyjne dotyczące szybkich rowerów elektrycznych. CCCME stwierdziła, że ze względu na wspomniane odrębne wymogi szybkie rowery elektryczne nie są towarem zamiennym w stosunku do innych rowerów elektrycznych, co potwierdzają konsumenci. Uzasadniając ten argument, CCCME wspomniała o sprzeciwie Europejskiej Federacji Rowerzystów wobec propozycji Komisji dotyczącej wprowadzenia wymogu posiadania ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w odniesieniu do wszystkich rowerów elektrycznych, nie tylko szybkich rowerów elektrycznych.

(90)

Skarżący stwierdził, że wszystkie rowery elektryczne mają jednakowe cechy fizyczne. W szczególności skarżący stwierdził, że wszystkie rowery elektryczne są produkowane z tych samych części i komponentów oraz że nie ma części rowerowych, które przeznaczone są wyłącznie do stosowania w szybkich rowerach elektrycznych. Dotyczy to silników produkowanych przez największych producentów silników, które – przy użyciu odpowiedniego oprogramowania – można wykorzystać do zasilania wszystkich rodzajów rowerów elektrycznych. Nie można zatem wiarygodnie ustalić różnicy między szybkimi rowerami elektrycznymi a innymi rowerami elektrycznymi na podstawie ich wyglądu fizycznego.

(91)

Skarżący stwierdził, że postrzeganie przez konsumentów nie jest czynnikiem decydującym przy określaniu zakresu definicji produktu w postępowaniu w sprawie ochrony handlu, i utrzymywał, że rowery elektryczne wyposażone w pomocnicze silniki elektryczne do wspomagania pedałów o każdej mocy są dostępne w różnych kategoriach zastosowania (np. na potrzeby dojazdów do pracy, wycieczek, wyścigów i jazdy po górach) i wprowadza się je do sprzedaży wśród wszystkich grup klientów, bez względu na ich wiek i płeć. Z tego względu postrzeganie i użytkowanie przez konsumentów nie uzasadnia wyłączenia szybkich rowerów elektrycznych z zakresu definicji produktu.

(92)

Skarżący stwierdził, że kryterium homologacji typu i bardziej ogólna klasyfikacja na podstawie rozporządzenia (UE) nr 168/2013 są nieodpowiednie do określenia zakresu definicji produktu w przedmiotowej sprawie. Skarżący argumentował, że nie wszystkie szybkie rowery elektryczne podlegają homologacji typu – dotyczy ona wyłącznie rowerów przeznaczonych do użytku na drogach publicznych. Wyklucza to np. elektryczny rower górski używany wyłącznie w zawodach sportowych lub w poza drogami w górach, który nie podlegałby również dodatkowym wymogom związanym z homologacją typu (dotyczących np. tablicy rejestracyjnej, kasku i ubezpieczenia).

(93)

Co więcej, skarżący stwierdził, że rowery elektryczne, które nie podlegają homologacji typu na podstawie rozporządzenia (UE) nr 168/2013, podlegają mimo wszystko identycznym wymogom dotyczącym bezpieczeństwa produktów na podstawie unijnej dyrektywy w sprawie maszyn. Skarżący dodał ponadto, że mająca zastosowanie norma określająca szczególne wymogi – tj. zharmonizowana norma EN 15194 – jest taka sama dla wszystkich rowerów elektrycznych, w związku z czym ponowiła zastrzeżenie sformułowane w motywie 71.

(94)

Komisja zwróciła uwagę, że jej propozycja rozszerzenia wymogu posiadania ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej na wszystkie rowery elektryczne, którą CCCME zastosowała jako uzasadnienie rzekomej różnicy w postrzeganiu przez konsumentów, w takim samym stopniu wykazała, że różnice w wymogach regulacyjnych zmieniały się i nie stanowiły odpowiedniej i ustabilizowanej podstawy do wyłączenia szybkich rowerów elektrycznych z zakresu definicji produktu. Komisja stwierdziła, że przedstawione dodatkowe informacje nie miały istotnego znaczenia dla zmiany jej ustaleń dotyczących zakresu definicji produktu, mianowicie, że rowery elektryczne mają te same podstawowe cechy i właściwości fizyczne, a postrzeganie i wykorzystywanie przez konsumentów w znacznym stopniu pokrywają się. Argumenty CCCME zatem odrzucono.

(95)

Wobec braku innych uwag dotyczących zakresu definicji produktu Komisja potwierdziła wnioski przedstawione w motywach 74–81.

(96)

Przed przeprowadzeniem analizy domniemanego subsydiowania w postaci konkretnych subsydiów lub programów subsydiów (sekcja 3.5 i następne poniżej) Komisja poddała ocenie plany, projekty i inne dokumenty rządowe, które były powiązane z większą liczbą subsydiów niż jedno lub większą liczbą programów subsydiowania niż jeden. Komisja stwierdziła, że wszystkie subsydia lub programy subsydiowania będące przedmiotem oceny są częścią wdrażania planowania centralnego rządu ChRL z powodów wymienionych poniżej.

(97)

W 13. planie pięcioletnim na rzecz krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego ChRL („13. plan pięcioletni”) na lata 2016–2020 podkreślono strategiczną wizję rządu ChRL dotyczącą poprawy funkcjonowania i promocji najważniejszych gałęzi przemysłu, takich jak branża rowerów elektrycznych.

(98)

Podkreślono rolę innowacji technologicznych w rozwoju gospodarczym ChRL oraz utrzymujące się znaczenie „zielonych” zasad rozwoju. Zgodnie z rozdziałem 5 jedną z głównych linii rozwoju jest wspieranie modernizacji tradycyjnej struktury przemysłowej, podobnie jak miało to miejsce w 12. planie pięcioletnim. Kwestię tę omówiono dokładniej w rozdziale 22, w którym objaśniono strategię modernizacji przemysłu tradycyjnego w ChRL poprzez promowanie konwersji technologicznej tego przemysłu. W tym względzie w 13. planie pięcioletnim stwierdzono, że przedsiębiorstwa zostaną objęte wsparciem, by „w kompleksowy sposób udoskonalić takie obszary, jak technologia produktów, urządzenia przemysłowe, ochrona środowiska i efektywność energetyczna”.

(99)

W szczególności część V (rozdziały 22–24) służy opracowaniu zoptymalizowanego nowoczesnego systemu przemysłowego, tak aby do 2025 r. Chiny stały się „potęgą wytwórczą”. W celu pobudzenia gospodarki w nowo powstających gałęziach przemysłu plan „zachęca” do rozwoju i propaguje korzystanie z pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii oraz zachęca do rozwoju pojazdów elektrycznych. Kwestię tę szczegółowo opisano w rozdziale 23 dotyczącym rozwoju strategicznych nowo powstających gałęzi przemysłu, w którym wskazano, że rząd ChRL „będzie wspierać rozwój technologii informacyjnej nowej generacji, pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii (...), technologii ekologicznych i niskoemisyjnych (...)”. Ponadto rząd ChRL „pobudzi innowacje i zastosowania przemysłowe w nowatorskich dziedzinach, takich jak […] systemy wysokowydajnego magazynowania energii i energii rozproszonej […], ochrony środowiska […]”.

(100)

13. plan pięcioletni obejmuje „pojazdy napędzane nowymi źródłami energii” z sześciu „strategicznych gałęzi przemysłu” chińskiego i będzie miał na celu zapewnienie, aby wartość dodana strategicznych nowo powstających gałęzi przemysłu osiągnęła 15 % chińskiego PKB. W szczególności w rozdziale 23 rząd ChRL zachęca do:

(101)

W planie rozwoju przemysłu lekkiego (2016–2020) („plan rozwoju przemysłu lekkiego”) przygotowanym przez rząd ChRL w celu wdrożenia 13. planu pięcioletniego i planu „Made in China 2025” branżę rowerów i akumulatorów również określono jako kluczowe.

(102)

Branża rowerowa i branża rowerów elektrycznych wymagają „techniki przekształcania technologii” za pośrednictwem „uprzemysłowienia produkcji rowerów z nowych materiałów, techniczną transformację inteligentnej, przyjaznej środowisku i wydajnej linii produkcyjnej rowerów elektrycznych oraz kluczowych części”. W szczególności zaleca się również „promowanie rozwoju branży rowerowej w kierunku lekkich, zróżnicowanych, modnych i inteligentnych konstrukcji. Przyspieszenie badań i rozwoju oraz stosowanie lekkiego materiału o wysokiej wytrzymałości, przekładni, systemu napędowego, nowych źródeł energii, inteligentnej technologii odczytu i technologii internetu rzeczy. Skoncentrowanie na opracowywaniu zróżnicowanych rowerów nadających się do reprezentacyjnych i codziennych celów, ćwiczeń i podnoszenia sprawności fizycznej, pokonywania długich tras w terenie i wysoce wydajnego systemu składania oraz rowerów elektrycznych spełniających wymogi standardowego i inteligentnego roweru elektrycznego z akumulatorem litowo-jonowym”.

(103)

Plan rozwoju przemysłu lekkiego zawiera również wykaz konkretnych środków politycznych mających na celu promowanie kluczowych gałęzi przemysłu, takich jak branża rowerów elektrycznych i akumulatorów, jak opisano w kolejnych trzech motywach.

(104)

Pierwszy zestaw środków dotyczy rozszerzenia reformy dostępu do rynku, głównie dzięki uproszczeniu czynności administracyjnych (tj. zniesieniu zbędnych zatwierdzeń, ograniczeniu i ujednoliceniu opłat i procesu zatwierdzania). Ponadto rząd ChRL wymienia dziedziny przemysłu i działalności gospodarczej, w których inwestycje są zabronione lub ograniczone (tj. katalogi inwestycyjne, zob. motyw 126).

(105)

Drugi zestaw środków dotyczy zwiększenia wsparcia na rzecz polityki podatkowej w zakresie finansowania:

(106)

Trzeci zestaw środków dotyczy zwiększenia wsparcia na rzecz polityki finansowej, w szczególności:

(107)

Plany rozwoju przemysłu lekkiego są również opracowywane na szczeblu lokalnym. Tak jest w przypadku planu rozwoju przemysłu lekkiego i tekstylnego w gminie Tiencin w ramach 12. planu pięcioletniego (2011–2015), w którym opowiedziano się za utworzeniem czterech krajowych baz przemysłu lekkiego w prowincji: „Miasto Tiencin stworzy krajową bazę produkcji i eksportu rowerów. Przyjmując za bazę park przemysłowy »chińskie królestwo rowerów« w okręgu Wuqing oraz park przemysłowy rowerów (elektrycznych) w okręgu Binhai, będziemy intensywnie rozwijać przemysł wytwórczy rowerów (elektrycznych), części zamiennych itd.”.

(108)

Podobnie w 13. planie pięcioletnim Tiencin dotyczącym rozwoju gospodarczego przemysłu określono wyraźne cele wsparcia dla branży rowerowej i rowerów elektrycznych, w tym dla przemysłu części zamiennych, takie jak:

(109)

W szczególności 13. plan pięcioletni dotyczący branży rowerowej i rowerów elektrycznych („13. plan rowerowy”) wydany przez chińskie stowarzyszenie rowerowe („CBA”) obejmuje rowery jako jedną z „nowo powstających gałęzi przemysłu”: „nowo powstające gałęzi przemysłu były propagowane na szczeblu strategii krajowych, takich jak nowe źródła energii, nowe materiały, internet, oszczędność energii i ochrona środowiska oraz technologia informacyjna, tak więc nieuniknioną tendencją w przypadku tradycyjnych gałęzi przemysłu stało się wejście do społeczności średniej i wysokiej klasy. Szczególnie po piątej sesji plenarnej mającej na celu »propagowanie niskoemisyjnego rozwoju ruchu drogowego i transportu oraz zachęcanie do ekologicznego podróżowania rowerem«, branża rowerowa z pewnością skorzysta z nowych historycznych możliwości rozwoju”.

(110)

W 13. planie dotyczącym branży rowerowej określono wymierne cele, które mają zostać zrealizowane przez rząd ChRL do 2020 r. w branży rowerowej: „przychody z głównej działalności przedsiębiorstw odnotowujących wyniki powyżej skali w całym przemyśle osiągną średnią roczną stopę wzrostu na poziomie 6 % i przekroczą 200 mld RMB do 2020 r. Skala eksportu rowerów i części zamiennych utrzyma się na stabilnym poziomie, a eksport rowerów elektrycznych znacznie wzrośnie. Integracja przemysłu zostanie jeszcze bardziej wzmocniona, a wkład wiodących przedsiębiorstw do wielkości produkcji przekroczy 50 %. Przemysł będzie rozwijać, wspólnie budować i ulepszać 3–5 klastrów przemysłowych i charakterystyczne regiony. Z roku na rok będzie wzrastać udział rowerów średniej i wysokiej klasy oraz rowerów elektrycznych z akumulatorami litowymi”.

(111)

Ponadto w 13. planie dotyczącym branży rowerowej przewiduje się, że „powstanie od jednej do dwóch znanych międzynarodowych marek”. Oprócz istniejących nagród już zdobytych przez producentów rowerów elektrycznych (np. „Słynna chińska marka” (ang. China Famous Brand), „Znany chiński znak towarowy” (ang. China Well-known Trademark), „System prowadzenia marki przemysłu lekkiego” (ang. Light Industry Brand Cultivation System), „Korzystna marka przemysłu lekkiego” (ang. Advantageous Light Industry Brand) i uznanie „Przedsiębiorstwa demonstracyjnego prowadzącego markę przemysłową” (ang. Industry Brand Cultivation Demonstration Enterprise)) w planie przewiduje się również udoskonalenie „systemu prowadzenia marki” i przeprowadzenie „kwantyfikacji i oceny wartości marki”.

(112)

Jednym z głównych zadań wymienionych w 13. planie dotyczącym branży rowerowej jest również „dalsze promowanie rozwoju wysokiej klasy, różnorodnych, markowych rowerów w branży oraz stopniowe zwiększanie odsetka osób podróżujących rowerem oraz udziału rowerów średniej i wysokiej klasy; stworzenie lekkich inteligentnych rowerów elektrycznych zasilanych akumulatorami litowymi, a także stałe zwiększanie udziału w rynku rowerów z akumulatorami litowymi oraz udziału rowerów elektrycznych w eksporcie”.

(113)

Ponadto w 13. planie dotyczącym branży rowerowej jako główny cel wymieniono również zwiększenie „udziału eksportu i praw cenowych niezależnych marek rowerów elektrycznych”.

(114)

W katalogu projektów inwestycyjnych podlegających weryfikacji i zatwierdzeniu przez rząd ChRL sygnalizuje nadanie większego priorytetu pojazdom zasilanym energią alternatywą, w tym rowerom elektrycznym: „Zdolność produkcyjna prowadząca do zwiększania liczby tradycyjnych pojazdów napędzanych paliwem podlega ścisłej kontroli, aby zasadniczo nowy producenci tradycyjnych pojazdów napędzanych paliwem nie byli już weryfikowani i zatwierdzani na potrzeby budowy pojazdów. Należy dołożyć starań, aby aktywnie kierować zdrowym i uporządkowanym rozwojem pojazdów napędzanych energią alternatywną”.

(115)

Asymetrycznie rząd ChRL dodaje motorowery napędzane paliwem do wykazu „przestarzałych produktów” w katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2011 r. ze zmianami z 2013 r.).

(116)

Wysiłki rządu ChRL nie ograniczają się jednak do rowerów elektrycznych, ale obejmują również ich części, a mianowicie silniki, jednostki sterujące i akumulatory.

(117)

W 13. planie dotyczącym branży rowerowej wyraźnie określono związek między rozwojem rowerów elektrycznych i ich części zalecając „ciągłe poszerzanie stosowania stopów aluminium, stopów magnezu, stopów tytanu i innych lekkich stopów, włókien węglowych i innych kompozytów w gotowych rowerach i częściach. Zwiększenie zdolności do samodzielnego wykonywania kompletnych rowerów dzięki poprawie jakości i podniesieniu poziomu części. Ciągłe zwiększanie kompleksowej wydajności czterech głównych komponentów elektrycznych, a mianowicie, jednostki sterującej, akumulatora, silnika i ładowarki w celu opracowania wydajnego, energooszczędnego i niezawodnego systemu elektrycznego w rowerze elektrycznym”.

(118)

Ponadto w 13. planie dotyczącym branży rowerowej przewiduje się, że w „13. okresie pięcioletnim”„nastąpi przełom w następujących kluczowych technologiach”:

(119)

Związek pomiędzy rozwojem rowerów elektrycznych i ich części został już ustalony w 12. planie pięcioletnim dotyczącym branży rowerowej i rowerów elektrycznych. W dokumencie zawarto obszerne odniesienia do integracji „łańcuchów produkcyjnych” i potrzeby „przyspieszenia badań i rozwoju wspólnych kluczowych technologii przemysłowych”.

(120)

Mówiąc dokładniej, w 12. planie dotyczącym branży rowerowej wśród głównych celów rozwoju przemysłu w 12. okresie pięcioletnim wymienia się następujące cele:

(121)

W 12. planie dotyczącym branży rowerowej wymieniono również najważniejsze innowacje technologiczne, które należy wprowadzić w ciągu 12. okresu pięcioletniego. Obejmują one m.in.:

(122)

Dalsze wskazówki dotyczące podporządkowania rozwoju komponentów wyższego szczebla rozwojowi przemysłu przetwórczego rowerów elektrycznych można znaleźć w zawiadomieniu generalnego urzędu miasta w Suzhou o rozpowszechnianiu środków administracyjnych na specjalny fundusz na rzecz modernizacji lokalnego przemysłu i gospodarki (SU FU BAN 2014-137) oraz w związanym z nim zawiadomieniu dotyczącym wniosku o przyznanie w 2016 r. specjalnego programu funduszu podatkowego w mieście Suzhou. W szczególności w art. A3.1 tego ostatniego wymienia się wśród warunków uzyskania dotacji co następuje: „produkty cechuje duży potencjał rynkowy, duża siła napędowa i zdolność do »wypełniania luki« w łańcuchu przemysłowym”.

(123)

13. plan pięcioletni zawiera wyraźne odniesienie do wsparcia rządu ChRL na rzecz rozwoju „wysokosprawnego magazynowania energii” w rozdziale 23 (zob. również motyw 97).

(124)

W planie rozwoju przemysłu lekkiego (2016–2020) wśród „kluczowych gałęzi przemysłu” wymieniono również akumulatory. Oprócz ogólnych środków politycznych omówionych w motywach 96–107 w planie zaleca się również wdrożenie „specyfikacji branży akumulatorów ołowiowych”.

(125)

Plan rozwoju przemysłu lekkiego i tekstyliów w mieście Tiencin na 13. okres pięcioletni (2016–2020) łączy wsparcie na rzecz produkcji rowerów elektrycznych i ich części: „Będziemy promować stosowanie nowych materiałów, w tym materiałów kompozytowych, lekkich stopów, stali niskostopowej w produkcji rowerów i rowerów elektrycznych. Będziemy promować stosowanie techniki sterowania mikrokomputerowego, nowe generacje energetyczne akumulatorów i sprawne urządzenia elektryczne wyposażone w akumulatory elektryczne”.

(126)

Części do rowerów, a w szczególności akumulatory i metale lekkie wykorzystywane do produkcji ram rowerowych umieszczono w wykazie „promowanych gałęzi przemysłu” w katalogu wytycznych dla przemysłu w zakresie inwestycji zagranicznych (zmieniony w 2017 r.). W szczególności wykaz ten obejmuje:

(127)

Podobnie katalog priorytetowych gałęzi przemysłu dla inwestycji zagranicznych w Chinach Środkowych i Zachodnich promuje inwestycje zagraniczne w przemyśle związanym z częściami do rowerów elektrycznych, które obejmują: (i) produkcję materiałów i produktów ze stopów aluminium, (ii) produkcję serwomotorów i urządzeń napędowych, (iii) badania i rozwój oraz produkcję specjalnego sprzętu do wytwarzania akumulatorów litowych i innych produktów litowych, (iv) opracowywanie i produkcję lekkich materiałów takich jak materiały o wysokiej wytrzymałości.

(128)

Akumulatory litowe wpisano do wykazu „promowanych gałęzi przemysłu” w katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (zmiana w 2013 r.) (wersja z 2011 r.) (wydana zarządzeniem nr 9 Krajowej Komisji Rozwoju i Reform).

(129)

W poniższych dokumentach branża rowerów elektrycznych również została określona jako gałąź przemysłu o znaczeniu strategicznym, priorytetowym lub promowanym:

(130)

Podsumowując, zgodnie z dostępnymi informacjami, branża rowerów elektrycznych i ich części (a mianowicie akumulatorów, silników, jednostek sterujących i części wykonanych z metali lekkich) jest zatem traktowana jako gałąź przemysłu o znaczeniu podstawowym/strategicznym, której rozwój jest aktywnie realizowany przez rząd ChRL w ramach celu politycznego.

(131)

Rząd ChRL najpierw poinformował, że nic nie wie na temat 13. planu pięcioletniego dla branży rowerowej i rowerów elektrycznych, a zatem nie jest w stanie przedstawić żadnych uwag dotyczących tego planu.

(132)

W swojej odpowiedzi na pytanie zawarte w kwestionariuszu rząd ChRL poinformował również, że chińskie stowarzyszenie rowerowe jest jedynie stowarzyszeniem przemysłowym, zorganizowanym dobrowolnie przez producentów rowerów, rowerów elektrycznych i części zamiennych do tych rowerów. Rząd ChRL twierdził także, że chińskie stowarzyszenie rowerowe nie jest departamentem rządowym.

(133)

Chińskie stowarzyszenie rowerowe twierdziło, że jest niezależnym organem, nad którym rząd ChRL nie sprawuje kontroli. Na poparcie swojego stanowiska odniosło się do „ogólnego planu oddzielenia izb handlowych i organów administracyjnych” opublikowanego przez Generalne Biuro Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin oraz Generalne Biuro Rady Państwa.

(134)

Chińskie stowarzyszenie rowerowe twierdziło również, że 13. pięcioletni plan dotyczący branży rowerowej był poufny.

(135)

Po ujawnieniu ustaleń Grupa Giant stwierdziła, że jedno z jej przedsiębiorstw powiązanych jedynie produkowało produkt podobny, ale nie dokonywało wywozu rowerów elektrycznych do Unii. W związku z tym żadne subsydium otrzymane przez to przedsiębiorstwo nie może zostać automatycznie uznane za subsydium przyznane produktowi, który dopuszczono do swobodnego obrotu w Unii, powodując szkodę dla przemysłu Unii. Żadna korzyść z takiego przyznanego subsydium nie została również przeniesiona na przedsiębiorstwo powiązane, które dokonywało wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii. Grupa Giant stwierdziła więc, że żadne subsydium otrzymane przez przedsiębiorstwo produkujące produkt podobny nie stanowiło korzyści z punktu widzenia wywozu, a zatem należy je wykluczyć z obliczania kwoty subsydiowania przedsiębiorstwa eksportującego.

(136)

Komisja uznała, że rząd ChRL powinien był przedstawić 13. pięcioletni plan dotyczący branży rowerowej oraz że nie należy go traktować jako poufnego w oparciu o następujące fakty:

(137)

Wreszcie chińskie stowarzyszenie rowerowe nie dostarczyło żadnych dowodów świadczących o poufnym charakterze 13. planu dotyczącego branży rowerowej.

(138)

Komisja zgromadziła szereg elementów, na podstawie których można wysnuć wniosek, że chińskie stowarzyszenie rowerowe było silnie związane z rządem ChRL, szczególnie w 2016 r., gdy plan dotyczący branży rowerowej został zatwierdzony:

(139)

W związku z powyższym Komisja odrzuciła oświadczenia dotyczące istnienia i poufności 13. planu dotyczącego branży rowerowej oraz niezależności chińskiego stowarzyszenia rowerowego.

(140)

Jeżeli chodzi o twierdzenie Grupy Giant, Komisja stwierdziła, że różne podmioty prawne, które produkują i sprzedają rowery elektryczne, stanowią część tej samej grupy. Grupa Giant tego nie zakwestionowała. Zatem specyficznej roli odbiorcy (jako bezpośrednio dokonującego lub niedokonującego wywozu produktu objętego dochodzeniem w okresie objętym dochodzeniem) nie uznano za nieistotną, pod warunkiem że był on związany z producentem eksportującym oraz że otrzymał on korzyści związane z produktem objętym dochodzeniem. Grupa Giant nie zakwestionowała faktu, że takie korzyści rzeczywiście były odnoszone. Komisja uznała, że korzyści odniesione przez podmioty prawne tej samej grupy, które to podmioty prawne biorą udział w produkcji i sprzedaży rowerów elektrycznych, są zagregowane na poziomie grupy i w stosownych przypadkach proporcjonalnie rozdzielone. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(141)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnych kwestionariuszy sześciu bankom będącym własnością państwa, które wskazano w skardze oraz każdej innej instytucji finansowej, która udziela kredytów lub kredytów eksportowych producentom eksportującym objętym próbą.

(142)

Rząd ChRL twierdził, że kontaktował się z wyżej wymienionymi instytucjami finansowymi. Na kwestionariusz odpowiedziały jednak tylko cztery banki będące własnością państwa, do których wyraźnie odniesiono się w skardze.

(143)

Rząd ChRL twierdził, że nie jest uprawniony do żądania informacji od banków będących własnością państwa, które nie wypełniły kwestionariusza, ponieważ banki te funkcjonują niezależnie od rządu ChRL. Rząd ChRL uznał również, że Komisja nałożyła na niego nieracjonalne obciążenie i że nie otrzymał wystarczających wytycznych co do sposobu, w jaki należy przedłożyć wymagane informacje i jak należy przygotować wersje odpowiedzi, które nie są opatrzone klauzulą poufności.

(144)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Po pierwsze, rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa na temat wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Zgodnie z ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o państwowych aktywach przedsiębiorstw (14) agencje ds. administracji i nadzoru nad aktywami państwowymi ustanowione przez Komisję ds. Administracji i Nadzoru nad Aktywami Państwowymi Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej i lokalne ludowe władze państwowe wykonują w imieniu rządu zadania i obowiązki polegające na wnoszeniu wkładu do przedsiębiorstwa, w które inwestuje państwo. Agencje takie mają zatem prawo do otrzymywania zwrotu z aktywów, udziału w podejmowaniu ważnych decyzji i wyborze personelu kierowniczego przedsiębiorstw, w które inwestuje państwo. Zgodnie z art. 17 wyżej wymienionej ustawy o aktywach państwowych przedsiębiorstwa, w które inwestuje państwo, wyrażają ponadto zgodę na administrację i nadzór ze strony władz państwowych oraz właściwych departamentów i agencji rządowych, wyrażają zgodę na nadzór publiczny i odpowiadają przed podmiotami wnoszącymi kapitał.

(145)

Poza tym rząd ChRL posiada uprawnienia niezbędne do komunikowania się z instytucjami finansowymi, nawet jeżeli nie znajdują się one w posiadaniu państwa, ponieważ wszystkie podlegają jurysdykcji chińskiego bankowego organu regulacyjnego. Na przykład zgodnie z art. 33 i 36 ustawy o nadzorze bankowym CBRC (15) jest uprawniona do wymagania od wszystkich instytucji finansowych mających siedzibę w ChRL przekazywania informacji, takich jak sprawozdania finansowe, sprawozdania statystyczne i informacje dotyczące operacji biznesowych i zarządzania. CBRC może również nakazać instytucjom finansowym podanie informacji do wiadomości publicznej. W tym względzie Komisja nie rozumiała, dlaczego rząd ChRL nie mógł zwrócić się do tych instytucji finansowych o udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu przygotowanym przez Komisję na potrzeby niniejszego dochodzenia. Rząd ChRL nie został poproszony o zebranie, dokonanie przeglądu i przedstawienie wymaganych informacji. Zwrócono się do niego jedynie o udzielenie pomocy Komisji w uzyskaniu niezbędnych informacji od instytucji finansowych.

(146)

Co więcej, współpracujące banki będące własnością państwa przedstawiły co prawda ogólne wyjaśnienia dotyczące funkcjonowania swoich systemów przyznawania kredytów i zarządzania ryzykiem, jednak żaden z nich nie przedstawił konkretnych informacji dotyczących kredytów udzielonych producentom eksportującym objętym próbą – banki te twierdziły, że są związane wymogami ustawowymi i regulacyjnymi oraz klauzulami umownymi zobowiązującymi je do zachowania poufności informacji dotyczących producentów eksportujących objętych próbą.

(147)

W związku z tym Komisja nie uważa, aby nałożyła nieracjonalne obciążenie na rząd ChRL. Komisja od samego początku ograniczyła swoje dochodzenie do instytucji finansowych, które udzielały kredytów producentom eksportującym objętym próbą. Komisja uznała również, że kwestionariusz zawierał wystarczające wytyczne dotyczące sposobu przedłożenia wymaganych informacji i przygotowania wersji odpowiedzi, które nie są opatrzone klauzulą poufności. Rząd ChRL nie określił również, które szczegółowe instrukcje w kwestionariuszu nie zostały rzekomo zrozumiane. Dla celów przejrzystości Komisja zwróciła się jedynie do rządu ChRL o pomoc w uzyskaniu niezbędnych informacji od instytucji finansowych, które jednak odmówiły współpracy. W związku z tym Komisja uznała, że wnioski skierowane do rządu ChRL były uzasadnione, a wytyczne wystarczające.

(148)

Ponadto Komisja zwróciła się do banków współpracujących o skontaktowanie się z producentami eksportującymi objętymi próbą w sprawie zezwolenia na udzielenie dostępu do informacji przechowywanych przez banki na temat poszczególnych przedsiębiorstw. Pomimo wyraźnej prośby Komisji, ani rząd ChRL ani żaden z banków współpracujących jednak tego nie uczynił.

(149)

Komisja zwróciła się również do producentów eksportujących objętych próbą o udzielenie dostępu do informacji znajdujących się w posiadaniu wszystkich banków, od których otrzymali kredyty, państwowych i prywatnych, na temat poszczególnych przedsiębiorstw. Choć producenci eksportujący objęci próbą wyrazili zgodę na udostępnienie danych bankowych w ich sprawie, odnośne banki odmówiły przekazania wymaganych szczegółowych informacji, twierdząc, że informacje te są poufne i nie mogą być ujawniane.

(150)

Komisja otrzymała jedynie informacje na temat struktury korporacyjnej i struktury własności od czterech banków będących własnością państwa wymienionych w motywie 52, lecz nie otrzymała wyżej wymienionych informacji dotyczących kredytów udzielonych producentom eksportującym objętym próbą. Ponadto Komisja nie otrzymała jakichkolwiek informacji od żadnej z pozostałych instytucji finansowych, które udzielały kredytów producentom eksportującym objętym próbą. Jeden z tych banków, EXIM, odmówił dostarczenia swojego statutu, twierdząc, że są to informacje poufne i dlatego dostarczył jedynie część informacji na temat ładu korporacyjnego.

(151)

Podobnie, jak wyjaśniono w motywach 146–150 powyżej, Komisji nie dostarczono żadnych szczegółowych informacji na temat oceny ryzyka, wewnętrznego procesu zatwierdzania kredytów i pożyczek lub oceny zdolności kredytowej w odniesieniu do kredytów udzielonych producentom eksportującym objętym próbą. Informacje te były jednak niezbędne do ustalenia, czy kredyty i pożyczki udzielone producentom eksportującym objętym próbą były przyznawane po stawkach preferencyjnych. Ponieważ tego rodzaju dokumenty są zazwyczaj dokumentami wewnętrznymi odpowiednich banków, nie mogą być one dostarczane za pośrednictwem odpowiedzi producentów eksportujących objętych próbą na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(152)

Ponieważ Komisja nie posiadała informacji w odniesieniu do większości banków będących własnością państwa, które udzielały kredytów producentom eksportującym objętym próbą, ani informacji dotyczących konkretnych przedsiębiorstw w odniesieniu do kredytów udzielonych przez banki współpracujące, uznała ona, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(153)

W związku z tym, biorąc pod uwagę stopień odmowy współpracy, Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ocenie istnienia i zakresu domniemanych subsydiów przyznawanych za pośrednictwem kredytów preferencyjnych, oraz przyznała rządowi ChRL czas na przedstawienie uwag.

(154)

Rząd ChRL nie przedstawił żadnych uwag dotyczących stosowania art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(155)

Z tego względu Komisja była zmuszona częściowo oprzeć się na dostępnych faktach przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych.

(156)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie Sinosure specjalnego kwestionariusza. Sinosure udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(157)

Odpowiedziało jednak tylko częściowo na zawarte w specjalnym kwestionariuszu pytania dotyczące ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielonego producentom eksportującym objętym próbą. Ponadto Sinosure nie przedstawiło żądanej dokumentacji uzupełniającej dotyczącej swojego ładu korporacyjnego, takiej jak sprawozdanie roczne lub statut, twierdząc, że są to informacje poufne.

(158)

Sinosure nie przekazało również żadnych konkretnych informacji dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielonego branży rowerów elektrycznych, poziomu składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności swojej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych.

(159)

W tych okolicznościach Komisja uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(160)

Jak wskazano w motywie 144 z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Dotyczy to również Sinosure, które jest podmiotem będącym w całości własnością państwa. W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ocenie istnienia i zakresu domniemanych subsydiów przyznawanych za pośrednictwem ubezpieczenia kredytów eksportowych.

(161)

Rząd ChRL nie przedstawił żadnych uwag dotyczących stosowania art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(162)

W przypadku swoich ustaleń dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych Komisja była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach.

(163)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przesłanie dostarczonego przez nią kwestionariusza do krajowych dostawców producentów eksportujących objętych próbą, którzy dostarczają części (tj. silniki, akumulatory i jednostki sterujące). W tym celu Komisja zwróciła się również do wszystkich producentów eksportujących o dostarczenie rządowi ChRL wykazu swoich dostawców krajowych.

(164)

Mimo że producenci eksportujący objęci próbą przekazali rządowi ChRL wykaz swoich dostawców krajowych, rząd ChRL odmówił przesłania tym dostawcom jakichkolwiek kwestionariuszy. Rząd ChRL twierdził, że stanowiłoby to dla niego nadmierne obciążenie. Twierdził również, że jego interwencja nie przyniosłaby żadnych rezultatów, ponieważ przedsiębiorstwa te prowadzą działalność niezależnie od rządu ChRL.

(165)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Po pierwsze, Komisja uznała, że obciążenie związane z wysłaniem już przygotowanego kwestionariusza do przedsiębiorstw z dostarczonej wcześniej listy kontaktów nie było znaczące, zwłaszcza biorąc pod uwagę sugerowaną możliwość skorzystania z poczty elektronicznej. Po drugie, Komisja uznała, że władze miałyby istotny wpływ na przekonanie przedsiębiorstw, wobec których nie prowadzono bezpośredniego dochodzenia, do współpracy w celu stworzenia sytuacji rynkowej w Chinach. W istocie, zdaniem Komisji, skuteczniejsze byłoby gdyby przedsiębiorstwa otrzymały wniosek dotyczący współpracy w ramach dochodzenia od rządu ChRL, niż gdyby otrzymały go od Komisji. W każdym razie Komisja uznała, że informacje, które mogą zostać przekazane przez dostawców branży rowerów elektrycznych, są niezbędne do ustalenia, czy branża ta otrzymała materiały do produkcji za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Komisja uznała zatem, że należy zebrać informacje w tym zakresie oraz że organem, który powinien się tym zająć lub co najmniej ułatwić proces, o który wnioskowała Komisja, jest rząd ChRL. W interesie branży rowerów elektrycznych w Chinach byłoby również obalenie zarzutów zawartych w skardze, że rzeczywiście otrzymałaby ona materiały do produkcji za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Argumenty rządu ChRL w tym zakresie zostały zatem odrzucone.

(166)

Rząd ChRL odmówił również dostarczenia pełnego wykazu krajowych dostawców materiałów do produkcji oraz ich struktury własności, twierdząc, że są to informacje poufne. W tym względzie Komisja zauważa, że w rozporządzeniu podstawowym określono sposoby ochrony informacji poufnych. Rząd ChRL nie wskazał również, którzy ze znanych dostawców byli podmiotami państwowymi, a którzy prywatnymi. Rząd ChRL wyjaśnił, że nie jest uprawniony do żądania takich informacji od przedsiębiorstw, które nie wypełniły kwestionariusza, ponieważ przedsiębiorstwa te funkcjonują niezależnie od rządu ChRL. Z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika jednak, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Również w przypadku ubiegania się o zezwolenie na prowadzenie działalności lub jego odnowienie przedsiębiorstwa muszą przedstawić Urzędowi ds. Przemysłu i Handlu informacje na temat posiadanych przez nie udziałów. W tym kontekście informacje na temat udziałów byłyby zatem dostępne dla rządu ChRL. Ponadto rząd ChRL nie przekazał informacji na temat cen.

(167)

Tylko jeden producent silników elektrycznych i dostawca akumulatorów, przedsiębiorstwo Bafang, które dostarczało materiały do produkcji producentom eksportującym objętym próbą, zgłosił się i poprosił o przesłanie specjalnego kwestionariusza przeznaczonego dla dostawców. Dostawca ten przedłożył również odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Nie zgłosił się żaden inny dostawca materiałów do produkcji.

(168)

Podsumowując, Komisja uznała, że brakowało jej ważnych informacji dotyczących trzech aspektów: po pierwsze informacji na temat struktury własności i ładu korporacyjnego dostawców materiałów do produkcji. Nie posiadając tych informacji, Komisja nie była w stanie ustalić, czy producenci ci są organami publicznymi, czy nie. Po drugie, informacji dotyczących konkretnych przedsiębiorstw pochodzących od dostawców komponentów, np. informacji na temat ustalania cen materiałów do produkcji dostarczanych eksporterom objętym próbą. Po trzecie, informacji na temat struktury rynku. Informacje, które powinni byli dostarczyć krajowi dostawcy materiałów do produkcji, są niezbędne do celów ustalenia, czy materiały dostarczano producentom eksportującym objętym próbą za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Co więcej, takie dane mogą być przekazywane wyłącznie przez samych dostawców materiałów do produkcji, a zatem informacje te nie mogły się znaleźć w odpowiedziach udzielonych przez producentów eksportujących objętych próbą na pytania zawarte w kwestionariuszach. Informacje dotyczące struktury rynku również były istotne, a rząd ChRL był najbardziej właściwym organem do tego, aby dostarczyć takich informacji, albo przynajmniej pomóc Komisji w uzyskaniu ich od dostawców materiałów do produkcji.

(169)

Komisja uznała zatem, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(170)

W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów w trakcie oceny istnienia i zakresu domniemanych subsydiów przyznawanych w drodze dostarczenia materiałów do produkcji za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia oraz przyznała rządowi ChRL czas na przedstawienie uwag. Rząd ChRL nie przedstawił żadnych uwag.

(171)

Przedsiębiorstwo Giant uznało, że Komisja naruszyła przepisy art. 28 rozporządzenia podstawowego. Stwierdziło ono, iż art. 28 odnosi się do braku współpracy zainteresowanych stron oraz że dostawcy silników i akumulatorów nie są zainteresowanymi stronami. Przedsiębiorstwo stwierdziło również, że nie istnieje żaden zarzut wobec przedsiębiorstwa Giant, że nie współpracowało, i że przekazało ono wszelkie informacje dotyczące nabywania przez nie silników i akumulatorów. Ponadto przedsiębiorstwo stwierdziło, że Komisja powinna była skontaktować się bezpośrednio z dostawcami zamiast liczyć na rząd ChRL, że wypełni zadania organu prowadzącego dochodzenie, tj. wyśle kwestionariusze do dostawców komponentów.

(172)

W tym względzie należy najpierw zauważyć, że nie podlega dyskusji, iż przedsiębiorstwo Giant w pełni współpracowało, jeżeli chodzi o dochodzenie, oraz że przekazało wszystkie żądane informacje. Jak wspomniano jednak w motywach 163–167 i podsumowano w motywie 168, należy przypomnieć, że rząd ChRL nie współpracował na miarę swoich najlepszych możliwości, w związku z czym Komisja nie posiadała istotnych informacji dotyczących kilku aspektów tej części dochodzenia, mianowicie informacji dotyczących struktury własności i zarządzania dostawców komponentów, a także informacji dotyczących struktury rynku oraz zachowania, gdyż rząd ChRL nie przekazał odpowiednich odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz informacji dotyczących danego przedsiębiorstwa od dostawców komponentów, ponieważ nie przekazał odpowiedniego kwestionariusza do dostawców komponentów z listy kontaktowej. Jeżeli chodzi o wysyłanie kwestionariusza, poczyniono odniesienie do motywów 164 i 165, w których już omówiono tę kwestię. W każdym przypadku, ponieważ w niniejszym postępowaniu rząd ChRL niewątpliwie należy uznać za zainteresowaną stronę, stwierdzono, że Komisja nie naruszyła art. 28 rozporządzenia podstawowego, uznając, że rząd ChRL współpracował częściowo, oraz wykorzystując dostępne fakty w tych kwestiach, gdy w konsekwencji częściowej współpracy ze strony rządu ChRL Komisja nie posiadała istotnych informacji, które mieli przekazać bezpośrednio rząd ChRL oraz dostawcy komponentów po otrzymaniu właściwego kwestionariusza od rządu ChRL. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(173)

W przypadku swoich ustaleń dotyczących dostarczania silników elektrycznych i akumulatorów za kwoty niższe od odpowiedniego wynagrodzenia Komisja była zmuszona oprzeć się również na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 ust. 1.

(174)

Na podstawie informacji zawartych w skardze, zawiadomieniu o wszczęciu postępowania i odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji zbadano domniemane subsydiowanie w postaci następujących subsydiów udzielanych przez rząd ChRL:

(175)

Z informacji przekazanych przez pięć grup producentów eksportujących objętych próbą wynika, że kredytów, linii kredytowych lub akceptów bankowych udzieliło im 18 instytucji finansowych z siedzibą w ChRL. Spośród tych 18 instytucji finansowych 11 stanowiły banki będące własnością państwa (16). Pozostałych siedem instytucji finansowych albo było własnością prywatną, albo nie można było określić statusu ich własności z uwagi na brak współpracy opisany w motywach 141–155. Tylko cztery banki będące własnością państwa wypełniły specjalny kwestionariusz przeznaczony dla banków (lub innych instytucji finansowych), mimo skierowanego do rządu ChRL wniosku o skontaktowanie się ze wszystkimi odpowiednimi instytucjami finansowymi, które udzielały kredytów producentom eksportującym objętym próbą i przekazanie im odpowiednich kwestionariuszy.

(176)

Komisja sprawdziła, czy banki będące własnością państwa działały w charakterze organów publicznych w rozumieniu art. 3 i art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W tym względzie w celu ustalenia, czy przedsiębiorstwo będące własnością państwa jest organem publicznym, należy zastosować następujący test (17): „Istotną kwestią jest to, czy danemu podmiotowi powierzono wykonanie funkcji rządowych, a nie sposób, w jaki zostało to osiągnięte. Istnieje wiele różnych sposobów, w jakie rząd w wąskim rozumieniu tego słowa może nadać podmiotom tego rodzaju uprawnienie. W związku z tym fakt przekazania danemu podmiotowi tego rodzaju uprawnienia można wykazać w oparciu o wiele różnego rodzaju dowodów. Dowód świadczący o tym, że dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe, może służyć jako dowód na to, że posiada on lub powierzono mu władzę publiczną, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę. W związku z tym w naszej opinii dowód na to, że rząd sprawuje znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem może w niektórych przypadkach świadczyć o tym, iż podmiot ten dysponuje władzą publiczną i sprawuje taką władzę w ramach pełnienia funkcji rządowych. Należy jednak podkreślić, że oprócz wyraźnego przekazania uprawnienia w ramach instrumentu prawnego mało prawdopodobne jest, aby istnienie zwykłych formalnych powiązań między danym podmiotem a rządem w wąskim znaczeniu tego słowa wystarczyło do ustalenia koniecznego sprawowania władzy publicznej. Dlatego też przykładowo sam fakt, że rząd jest akcjonariuszem większościowym w danym podmiocie nie oznacza, że dysponuje on znaczną kontrolą nad postępowaniem tego podmiotu, a tym bardziej nie oznacza, że powierzył mu sprawowanie władzy publicznej. W niektórych przypadkach, gdy dowody wskazują jednak, że formalne znamiona kontroli rządu są liczne, oraz istnieją też dowody na to, że taka kontrola jest sprawowana w sposób znaczący, takie dowody mogą umożliwiać stwierdzenie, że dany podmiot sprawuje władzę publiczną”. W omawianym przypadku wniosek, że bankom będącym własnością państwa powierzono wykonanie funkcji rządowych, opiera się na formalnych znamionach kontroli rządu oraz na dowodach potwierdzających, że kontrola ta jest sprawowana w znaczący sposób.

(177)

Komisja dążyła do uzyskania informacji na temat struktury własności państwa, a także na temat formalnych znamion kontroli rządu w odniesieniu do banków będących własnością państwa. Komisja zbadała również, czy kontrolę sprawowano w znaczący sposób. W tym celu Komisja była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach ze względu na odmowę przekazania przez rząd ChRL i banki będące własnością państwa dowodów dotyczących procesu decyzyjnego, który doprowadził do udzielenia kredytów preferencyjnych.

(178)

Aby przeprowadzić taką analizę, Komisja zbadała w pierwszej kolejności informacje dotyczące trzech banków będących własnością państwa, które udzieliły odpowiedzi na pytania w specjalnym kwestionariuszu i które były dostępne na spotkanie ze służbami Komisji.

(179)

Cztery poniższe banki będące własnością państwa dostarczyły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu: EXIM, ABC, ICBC i BOC. Jak wyjaśniono w motywie 150 EXIM nie przedłożył jednak wyczerpującego statutu, twierdząc, że były to informacje poufne. Ponadto Komisja nie była w stanie zweryfikować dostarczonych informacji, ponieważ wszystkie te banki wyraziły zgodę się na spotkanie z urzędnikami Komisji wyłącznie w siedzibie rządu ChRL, ale nie wyraziły zgody na przeprowadzenie wizyty weryfikacyjnej na miejscu w swoich siedzibach.

(180)

Na podstawie informacji otrzymanych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz podczas wizyty weryfikacyjnej rządu ChRL Komisja stwierdziła, że rząd ChRL bezpośrednio lub pośrednio posiadał ponad 50 % udziałów w każdej z tych instytucji finansowych.

(181)

Jeżeli chodzi o formalne znamiona kontroli rządu nad czterema współpracującymi bankami będącymi własnością państwa, Komisja uznała wszystkie z nich za „kluczowe instytucje finansowe będące własnością państwa”. „W szczególności w zawiadomieniu pt. »Interim Regulations on the Board of Supervisors in Key State-owned Financial Institutions« (regulamin przejściowy rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa) stwierdzono, że:”„kluczowe instytucje finansowe, o których mowa w niniejszym regulaminie, oznaczają będące własnością państwa banki realizujące politykę rządu, banki komercyjne, przedsiębiorstwa zarządzające aktywami finansowymi, przedsiębiorstwa zajmujące się papierami wartościowymi, zakłady ubezpieczeń itp. (zwane dalej instytucjami finansowymi będącymi własnością państwa), których rady nadzorcze powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej”.

(182)

Radę nadzorczą kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa”. Na podstawie art. 3 i 5 tego regulaminu przejściowego Komisja ustaliła, że członkowie rady nadzorczej są powoływani przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, przed którą ponoszą odpowiedzialność, co potwierdza sprawowanie kontroli instytucjonalnej nad działalnością prowadzoną przez współpracujące banki będące własnością państwa. Poza ustaleniem istnienia tych powszechnych znamion kontroli rządu Komisja poczyniła następujące ustalenia w odniesieniu do trzech banków będących własnością państwa:

(183)

EXIM został utworzony i prowadzi działalność na podstawie obwieszczenia o utworzeniu Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego wydanego przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej oraz na podstawie statutu EXIM. Zgodnie ze statutem EXIM (18) jego kadrę kierowniczą powołuje bezpośrednio państwo. Radę nadzorczą powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa” (dekret Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej nr 282) oraz innymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi; rada nadzorcza podlega Radzie Państwa Chińskiej Republiki Ludowej.

(184)

W statucie zaznaczono również, że komitet partii w EXIM odgrywa przewodnią i kluczową rolę polityczną w dążeniu do tego, aby strategie polityczne i istotne działania partii i państwa były wdrażane przez EXIM. Kierownictwo partii jest zaangażowane we wszystkie aspekty ładu korporacyjnego.

(185)

W statucie stwierdzono również, że EXIM z poświęceniem wspiera rozwój handlu zagranicznego i współpracy gospodarczej, inwestycje transgraniczne, inicjatywę „Jeden pas i jeden szlak” oraz współpracę w zakresie mocy produkcyjnych i produkcji wyposażenia na szczeblu międzynarodowym. Zakres jego działalności gospodarczej obejmuje udzielanie krótko-, średnio- i długoterminowych kredytów zatwierdzonych przez państwo i zgodnych państwowymi strategiami politycznymi w zakresie handlu zagranicznego i otwarcia na pozyskanie nowych rynków (ang. going out), takich jak kredyty eksportowe, kredyty importowe, kredyty na obsługę zagranicznych zleceń w zakresie inżynierii, kredyty na inwestycje zagraniczne, kredyty chińskiego rządu na pomoc zagraniczną oraz kredyty eksportowe dla nabywców.

(186)

Jak wspomniano w art. 137 statutu ABC, rząd ChRL – jako główny udziałowiec posiadający 79,62 % udziałów – ma prawo do powoływania wszystkich dyrektorów wchodzących w skład zarządu. Zgodnie z art. 204 statutu rada nadzorcza posiada takie same uprawnienia, jeżeli chodzi o powoływanie członków rady nadzorczej.

(187)

Zgodnie ze statutem ABC do zadań zarządu należy też między innymi określanie strategii banku, uchwalanie budżetu banku, podejmowanie uchwał w kwestiach inwestycyjnych, powoływanie prezesa i sekretarza zarządu banku oraz opracowywanie systemu zarządzania ryzykiem banku i monitorowanie wdrażania tego systemu. Ten niewyczerpujący wykaz obowiązków świadczy o tym, że państwo sprawuje instytucjonalną kontrolę nad bieżącą działalnością ABC.

(188)

Komisja stwierdziła również, że instytucje finansowe będące własnością państwa, w tym ABC, ICBC i BOC, zmieniły swoje statuty w 2017 r., aby zwiększyć rolę Komunistycznej Partii Chin („KPCh”) na najwyższym szczeblu decyzyjnym tych banków.

(189)

Nowe statuty stanowią, że:

(190)

Jak wspomniano w art. 125 statutu BOC, rząd ChRL – jako główny udziałowiec posiadający 64,63 % udziałów – ma prawo do powoływania zarówno dyrektorów wykonawczych, jak i dyrektorów niewykonawczych banku, którzy wchodzą w skład zarządu.

(191)

Zgodnie ze statutem BOC zarząd podejmuje ponadto uchwały m.in. w kwestii zasad strategicznych instytucji finansowych, biznesplanów i najważniejszych planów inwestycyjnych, w kwestii powołania lub odwołania personelu wyższego szczebla, takich jak prezes zarządu, sekretarz zarządu i wiceprezes, oraz w kwestii powołania lub odwołania innych członków kadry kierowniczej wyższego szczebla. Zarząd podejmuje też decyzje w kwestii wykonania uchwał zgromadzenia udziałowców i zatwierdza strategie polityczne w dziedzinie ładu korporacyjnego. Ten niewyczerpujący wykaz obowiązków świadczy o tym, że państwo sprawuje instytucjonalną kontrolę nad bieżącą działalnością BOC.

(192)

Co więcej, nowe postanowienia dotyczące roli KPCh, o której mowa w motywie 189 powyżej, mają zastosowanie również do BOC:

(193)

Jak wspomniano w art. 115 statutu BOC, rząd ChRL – jako główny udziałowiec posiadający 69,31 % udziałów – ma prawo do powoływania zarówno dyrektorów wykonawczych, jak i dyrektorów niewykonawczych banku, którzy wchodzą w skład zarządu.

(194)

Zgodnie ze statutem ICBC zarząd podejmuje ponadto uchwały m.in. w kwestii biznesplanów, wniosków inwestycyjnych oraz strategii rozwoju Banku, w kwestii powołania lub odwołania personelu wyższego szczebla, takich jak prezes zarządu, sekretarz zarządu i wiceprezes, oraz w kwestii powołania lub odwołania innych członków kadry kierowniczej wyższego szczebla. Zarząd podejmuje też decyzje w kwestii wykonania uchwał zgromadzenia udziałowców i opracowuje podstawowe systemy zarządzania. Ten niewyczerpujący wykaz obowiązków świadczy o tym, że państwo sprawuje instytucjonalną kontrolę nad bieżącą działalnością ICBC.

(195)

Komisja zwróciła się również o informacje w kwestii, czy rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem czterech współpracujących banków będących własnością państwa w odniesieniu do ich polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka, w przypadku gdy udzielały one kredytów przemysłowi rowerów elektrycznych. W tym względzie wzięto pod uwagę następujące dokumenty regulacyjne:

(196)

Podczas przeglądu tych dokumentów regulacyjnych Komisja stwierdziła, że instytucje finansowe w ChRL funkcjonują w ogólnym otoczeniu prawnym, które wymaga od nich, by podczas podejmowania uchwał w kwestiach finansowych dostosowywały się one do celów polityki przemysłowej rządu ChRL z powodów określonych poniżej.

(197)

Publiczny mandat polityczny EXIM ustanowiono w obwieszczeniu o utworzeniu Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego oraz w jego statucie.

(198)

Na poziomie ogólnym art. 34 ustawy bankowej, który ma zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych prowadzących działalność w Chinach, stanowi, że „banki komercyjne prowadzą swoją działalność kredytową stosownie do potrzeb krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zgodnie z polityką przemysłową państwa”. Chociaż art. 4 ustawy bankowej stanowi, że „zgodnie z prawem w działalność gospodarczą banków komercyjnych nie ingerują żadne jednostki ani osoby fizyczne. Banki komercyjne samodzielnie ponoszą odpowiedzialność cywilną całością majątku, jaki posiadają jako osoby prawne”, dochodzenie wykazało, że art. 4 ustawy bankowej jest stosowany na podstawie art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa.

(199)

Dodatkowo art. 15 przepisów ogólnych dotyczących kredytów stanowi, że: „zgodnie z polityką państwa odpowiednie departamenty mogą subsydiować oprocentowanie pożyczek w celu promowania rozwoju określonych sektorów oraz promowania rozwoju gospodarczego pewnych obszarów”.

(200)

Na podstawie dostępnych publicznie informacji potwierdzono, że powyższe przepisy znajdują zastosowanie w praktyce. Na przykład w sprawozdaniu rocznym z 2016 r. stwierdza się m.in., że „Bank aktywnie wdrażał polityki krajowe, nadal wspierał reformę strukturalną strony podażowej […], w dalszym ciągu wzmacniał kluczowe programy rządu i znaczące projekty budowlane, a także proaktywnie wspierał krajowe strategie rozwoju dotyczące »czterech regionów« (regionów zachodnich, północno-wschodnich, wschodnich i centralnych) oraz »trzy pasy pomocnicze« (koncepcję »Jeden pas i jeden szlak«, skoordynowany rozwój regionu Pekin-Tiencin-Hebei oraz rozwój strefy gospodarczej rzeki Jangcy)” (19).

(201)

Komisja stwierdziła również, że Chińska Komisja Regulacyjna ds. Banków („CBRC”) ma daleko idące uprawnienia do zatwierdzania wszystkich aspektów dotyczących zarządzania wszystkimi instytucjami finansowymi mającymi siedzibę w ChRL (w tym instytucjami finansowymi będącymi własnością prywatną i własnością zagraniczną), takie jak (20):

(202)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze, które zostały powołane przez rząd ChRL i które są przed nim odpowiedzialne. W związku z tym rząd ChRL uciekał się do ram normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad funkcjonowaniem współpracujących banków będących własnością państwa w każdym przypadku, gdy udzielały one kredytów na rzecz przemysłu rowerów elektrycznych.

(203)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli na podstawie konkretnych kredytów. Podczas dochodzenia trzy współpracujące banki będące własnością państwa utrzymywały, że – udzielając przedmiotowych kredytów – w praktyce korzystały one ze złożonych polityk i modeli oceny ryzyka kredytowego.

(204)

Nie przedstawiono jednak żadnych konkretnych przykładów dotyczących producentów eksportujących objętych próbą. Jak również wyjaśniono w motywach 144–155 cztery współpracujące banki będące własnością państwa z przyczyn regulacyjnych i umownych odmówiły przedstawienia informacji dotyczących producentów eksportujących objętych próbą, w tym ich szczegółowych ocen ryzyka kredytowego, mimo że Komisja przekazała im pisemne zgody otrzymane od producentów eksportujących objętych próbą, w których zrzekły się one swoich praw w zakresie poufności.

(205)

Wobec braku konkretnych dowodów na przeprowadzenie ocen zdolności kredytowej przez banki Komisja przeanalizowała ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 195–202 w połączeniu z zachowaniem czterech współpracujących banków będących własnością państwa w odniesieniu do kredytów udzielonych producentom eksportującym objętym próbą. Zachowanie to było w rzeczywistości sprzeczne z ich oficjalnym stanowiskiem przedstawionym podczas wizyty weryfikacyjnej w siedzibie rządu ChRL, ponieważ w praktyce nie przedstawiły żadnych dowodów, że działają w sposób uwzględniający dokładną ocenę ryzyka opartą na zasadach rynkowych.

(206)

Wizyty weryfikacyjne wykazały, że z wyjątkiem jednego producenta eksportującego, który nie posiadał żadnych zaciągniętych kredytów podczas OD, czterem pozostałym grupom producentów eksportujących objętym próbą udzielono kredytów o oprocentowaniu bliskiemu referencyjnym stopom procentowym Ludowego Banku Chin („LBCh”) lub międzybankowym referencyjnym stopom procentowym, niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw. Kredyty zostały więc udzielone poniżej rynkowych stóp procentowych w porównaniu ze stopami odpowiadającymi profilowi ryzyka tych czterech producentów eksportujących objętych próbą. Ponadto jeden producent eksportujący objęty próbą otrzymał nowe kredyty na podobnych warunkach, jak kredyty z terminem zapadalności, w tym samym dniu, w którym spłacono stare kredyty. W związku z tym porozumienie faktycznie funkcjonowało jako system kredytów odnawialnych. Ponadto trzech spośród pięciu producentów eksportujących objętych próbą skorzystało z akceptów bankowych w zamian za standardową opłatę w wysokości 0,05 % niezależnie od sytuacji finansowej przedsiębiorstw i dotyczącego ich ryzyka kredytowego.

(207)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracujących banków będących własnością państwa w odniesieniu do ich polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka dotyczących przemysłu rowerów elektrycznych.

(208)

Komisja ustaliła, że cztery współpracujące instytucje finansowe będące własnością państwa wdrażają określone powyżej ramy prawne w odniesieniu do sektora rowerów elektrycznych, działając tym samym w charakterze organów publicznych w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) tego rozporządzenia oraz zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO.

(209)

Jak określono w sekcji 3.3 powyżej, żaden z pozostałych banków będących własnością państwa, które udzieliły kredytów producentom eksportującym objętym próbą, nie przedstawił odpowiedzi na specjalny kwestionariusz. W związku z tym, zgodnie z wnioskami przedstawionymi w motywach 141–155 powyżej, Komisja zdecydowała się wykorzystać dostępne fakty w celu określenia, czy wspomniane banki będące własnością państwa można zaliczyć do organów publicznych.

(210)

W trakcie dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego przywozu niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco, z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (21), Komisja ustaliła, że następujące banki, które udzieliły kredytów, zapewniły linie kredytowe lub akcepty bankowe pięciu grupom producentów eksportujących objętych próbą w przedmiotowym dochodzeniu, były w części lub całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących w posiadaniu państwa: Chiński Bank Kupiecki, Bank Rozwoju Shangai Pudong, Ningbo Bank, Everbright Bank, Bank of Communications, Chiński Bank Budownictwa, Bohai Bank oraz Citic Bank. Komisja podtrzymała ten sam wniosek w obecnym dochodzeniu, ponieważ nie przedstawiono żadnych informacji wskazujących inaczej.

(211)

Komisja ustaliła ponadto, z braku jakichkolwiek informacji od instytucji finansowych wskazujących inaczej, że ustalenie własności i kontroli rządu ChRL opierało się na formalnych przesłankach z tych samych powodów, co powody opisane powyżej w sekcji 3.5.1.1. W szczególności, w świetle braku jakichkolwiek dowodów wskazujących inaczej, menedżerowie i osoby nadzorujące w niewspółpracującym banku będącym własnością państwa są powoływani przez rząd ChRL i odpowiadają przed nim w ten sam sposób, jak w przypadku współpracujących banków będących własnością państwa.

(212)

Jeżeli chodzi o sprawowanie znacznej kontroli oraz wobec braku jakichkolwiek innych informacji, Komisja uznała, że ustalenia dotyczące czterech współpracujących instytucji finansowych są także reprezentatywne w odniesieniu do innych niewspółpracujących instytucji finansowych będących własnością państwa. Ramy normatywne przeanalizowane w sekcji 3.5.1.1 powyżej mają do nich zastosowanie w identyczny sposób. Zatem z powodu braku jakichkolwiek odmiennych wskazań oraz na podstawie dostępnych faktów można przyjąć, że brakuje konkretnych dowodów na to, że przeprowadzano oceny zdolności kredytowej, podobnie jak to miało miejsce w przypadku czterech współpracujących banków będących własnością państwa.

(213)

Komisja zauważyła ponadto, że większość umów kredytowych, które zawarto z producentami eksportującymi objętymi próbą, sporządzono na podobnych warunkach oraz że uzgodnione oprocentowanie kredytów było także podobne do oprocentowania kredytów udzielanych przez cztery współpracujące banki będące własnością państwa i częściowo się z nim pokrywało.

(214)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że ze względu na podobieństwa warunków kredytowych i oprocentowania kredytów oraz reprezentatywność trzech zweryfikowanych instytucji finansowych ustalenia dotyczące tych współpracujących banków będących własnością państwa stanowiły dostępne fakty zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego, który można wykorzystać do oceny pozostałych banków będących własnością państwa.

(215)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że każdy z pozostałych banków będący własnością państwa, które udzielały kredytów jednemu z producentów eksportujących objętych próbą, jest organem publicznym w rozumieniu art. 3 i art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(216)

W związku z powyższymi ustaleniami Komisja stwierdziła, że wszystkie chińskie instytucje finansowe będące własnością państwa, które udzieliły kredytów grupom współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 3 i art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(217)

Co więcej, nawet gdyby instytucje finansowe będące własnością państwa nie zostały uznane za organy publiczne, z tych samych powodów, co powody określone w motywach 218–222 poniżej, można uznać, że rząd powierzył i wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań rządu, w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. Zatem w każdym przypadku zachowanie tych instytucji należy przypisać rządowi ChRL, jak wyjaśniono w sekcji 3.5.1.

(218)

Poniższe osiem instytucji finansowych uznano za prywatne w oparciu o informacje dostępne publicznie: Mizuho Bank (oraz Bank Korporacyjny Mizuho), Tokyo Mitsubishi UF Bank oraz Minsheng Bank. W odniesieniu do następujących instytucji finansowych, wobec braku współpracy oraz wystarczających publicznie dostępnych informacji, Komisja nie mogła ustalić, czy są one własnością państwa, czy prywatną: Zhejiang Jinhua Chengtai Rural Commerce Bank, Zhejiang Yongkang Rural Commerce Bank oraz Pufa Bankwere. Stosując podejście zachowawcze, Komisja sprawdziła te ostatnie instytucje w taki sam sposób, jak instytucje finansowe, będące własnością prywatną, i są one zwane dalej „instytucjami finansowymi będącymi własnością prywatną”. Komisja sprawdziła, czy rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom finansowym będących własnością prywatną zadanie polegające na udzieleniu subsydiów na rzecz sektora rowerów elektrycznych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(219)

Według sprawozdania Organu Apelacyjnego WTO „Stany Zjednoczone – Dochodzenie w sprawie ceł wyrównawczych dotyczących pochodzących z Korei układów pamięci dynamicznej (DRAM)” (22); „powierzenie” ma miejsce, gdy rząd nakłada odpowiedzialność na organ prywatny, a „wyznaczenie” odnosi się do sytuacji, w których rząd sprawuje władzę nad organem prywatnym. W obu przypadkach władza publiczna wykorzystuje podmiot prywatny jako pełnomocnika przekazującego wkład finansowy i „w większości przypadków można spodziewać się, że powierzanie lub wyznaczanie odnoszące się do podmiotu prywatnego wiąże się z pewną formą groźby lub nakłaniania” (23). Jednocześnie postanowienia art. 3 ust. 1 lit. a) pkt. (iv) rozporządzenia podstawowego nie zezwalają członkom na wprowadzanie środków wyrównawczych względem produktów, „gdy władza publiczna wykonuje jedynie swoje funkcje regulacyjne” (24) lub gdy interwencja rządu „niekoniecznie mogą przynieść konkretny wynik z prostego powodu związanego z okolicznościami faktycznymi i dokonywaniem wolnego wyboru przez podmioty na danym rynku” (25). Powierzanie i wyznaczanie wiążą się raczej z „bardziej aktywną rolą rządu niż tylko samo zachęcanie” (26).

(220)

Ramy normatywne dotyczące branży rowerów elektrycznych, o których mowa w motywach 195–202 powyżej, mają zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych w ChRL, w tym do instytucji finansowych będących własnością prywatną. Na przykład ustawa bankowa i poszczególne zarządzenia CBRC odnoszą się do wszystkich banków finansowanych ze środków chińskich i z kapitałem zagranicznym zarządzanych przez CBRC.

(221)

Dochodzenie wykazało ponadto, że większość umów kredytowych przedsiębiorstw eksportujących objętych próbą sporządzono w większości przypadków na podobnych warunkach oraz że oprocentowanie kredytów uzgodnione przez prywatne instytucje finansowe było podobne do oprocentowania kredytów udzielanych przez publiczne instytucje finansowe i częściowo się z nim pokrywało.

(222)

Wobec braku rozbieżności między informacjami otrzymanymi od prywatnych instytucji finansowych Komisja stwierdziła zatem, że – w odniesieniu do sektora rowerów elektrycznych – państwo powierzyło lub wyznaczyło w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego wszystkim instytucjom finansowym prowadzącym działalność w Chinach pod nadzorem CRBC (w tym prywatnym instytucjom finansowym) zadanie polegające na realizowaniu polityki rządu i udzielaniu kredytów podmiotom działającym w sektorze rowerów elektrycznych po stawkach preferencyjnych.

(223)

Po ujawnieniu informacji szereg zainteresowanych stron zakwestionowało pogląd, że rząd ChRL „powierzył” lub „wyznaczył” zadania chińskim bankom prywatnym.

(224)

Po pierwsze jedna strona twierdziła, że mimo iż art. 34 chińskiej ustawy bankowej, o której mowa w motywie 198, banki nie są zobowiązane na podstawie przepisów prawa do wspierania celów polityki przemysłowej rządu ChRL. Twierdziła ona, że art. 34 to ogólne stwierdzenie, które nie ma praktycznie konsekwencji, oraz że państwowe polityki przemysłowe odgrywają zaledwie przewodnią i niedecydującą rolę. Ta sama strona odniosła się również do art. 41 chińskiej ustawy bankowej w celu poparcia swojego argumentu, że rząd ChRL nie może zmusić banków prywatnych do żadnych konkretnych działań. Ponadto banki odrzuciły twierdzenie, że „oprocentowanie kredytów uzgodnione przez prywatne instytucje finansowe było podobne do oprocentowania kredytów udzielanych przez publiczne instytucje finansowe i częściowo się z nim pokrywało”, jak stwierdzono w motywie 221, jako miarodajny wskaźnik powierzenia lub wyznaczenia. Podsumowując, strona twierdziła, że dostępne dowody są niewystarczające, by na ich podstawie wykazać powierzenie lub wyznaczenie.

(225)

Po drugie strona ta twierdziła, że uprawnienia CBRC do zatwierdzania mianowania zarządzających i czynności administracyjnych wyjaśnionych w motywie 200 nie skutkuje jednoznacznymi ani potwierdzającymi działaniami polegającymi na oddelegowaniu lub poleceniu.

(226)

Po trzecie ta sama strona twierdziła, że sam fakt, iż podmioty prywatne działają w sposób ekonomicznie nierozsądny, nie wystarcza do ustalenia powierzenia lub wyznaczenia.

(227)

Po czwarte szereg zainteresowanych stron argumentowało, że Komisja nie prowadziła indywidualnej oceny poszczególnych instytucji finansowych oraz że nie można wykazać żadnego powierzenia lub wyznaczenia bez przeprowadzenia weryfikacji w przedmiotowych instytucjach finansowych.

(228)

Ponadto jedna strona twierdziła, że Komisja pomieszała pojęcia „powierzenia” i „wyznaczenia”.

(229)

Jeżeli chodzi o pierwsze, drugie i trzecie twierdzenie, Komisja pragnie przypomnieć, że nie istniała współpraca ze strony instytucji finansowych ani rządu ChRL oraz że w konsekwencji nie przekazano żadnych dowodów ani rozbieżnych informacji, na podstawie których można byłoby podważyć wnioski przedstawione w motywach 175–222 powyżej. W rzeczywistości chińską ustawę bankową należy zbadać w kontekście całości dostępnych informacji, co wskazuje, że twierdzenia te to więcej niż zwykłe działania zachęcające. Również jeżeli chodzi o czwarte twierdzenie, ze względu na brak współpracy żadnej z instytucji finansowych nie można było ocenić indywidualnie. Ponadto dostępne publicznie informacje z chińskich banków stanowią zaprzeczenie twierdzenia, że nie ma dowodu powierzenia lub wyznaczenia oraz że rząd ChRL nie może zmusić banków prywatnych do żadnych działań. W istocie te banki prywatne są kierowane przez rząd ChRL, by realizowały cele polityki publicznej polegające na wspieraniu niektórych promowanych sektorów przez zapewnianie kredytów preferencyjnych. Ponadto w sytuacji braku informacji potwierdzających przeciwne twierdzenie, jak wskazano w motywie 221 powyżej, Komisja stwierdziła, że banki prywatne zastosowały podobne warunki i stopy procentowe jak w bankach publicznych. Jest to wskazówka, że banki prywatne działały zgodnie z rządową polityką kredytową, o której mowa w ustawie bankowej, oraz z różnymi zarządzeniami CBRC. Ponadto nie uzasadniono ani nie wyjaśniono w sposób bardziej szczegółowy twierdzenia, że Komisja pomieszała pojęcia „powierzenia” i „wyznaczenia”. Komisja zauważyła jednak, że „powierzenie” i „wyznaczenie” nie wykluczają się wzajemnie, ponieważ w obu przypadkach rząd wykorzystuje podmiot prywatny jako pełnomocnika przekazującego wkład finansowy. Dlatego też zarzuty te musiały zostać odrzucone.

(230)

Jak wykazano w motywach 195–202, w kilku dokumentach regulacyjnych, które dotyczą w szczególności przedsiębiorstw w sektorze rowerów elektrycznych, wyznaczono instytucje finansowe do udzielania kredytów preferencyjnych dla branży rowerów elektrycznych. Na podstawie tych dokumentów stwierdzono, że instytucje finansowe udzielają kredytów preferencyjnych jedynie ograniczonej liczbie sektorów/przedsiębiorstw, które realizują odpowiednie strategie rządu ChRL.

(231)

Komisja stwierdziła zatem, że subsydia w formie kredytów preferencyjnych nie są powszechnie dostępne, lecz są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów sugerujących, że kredyty preferencyjne są udzielane w oparciu o obiektywne kryteria lub warunki określone w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(232)

Po ujawnieniu informacji szereg zainteresowanych stron twierdziło, że kredyty preferencyjne nie są specyficzne dla branży rowerów elektrycznych oraz że nie powinno się ich uznawać za podstawę środków wyrównawczych. Strony te argumentowały, że Komisja powinna była wykazać szczególny charakter na podstawie konkretnych dowodów. Jedna z tych stron twierdziła ponadto, że w 13. planie pięcioletnim wspomniano rzeczywiście o szerokim spektrum innych gałęzi przemysłu niż branża rowerów elektrycznych oraz że nie określa on ani nie wyznacza żadnych subsydiów, a jedynie zachęca do rozwoju gałęzi przemysłu, o których mowa w planie. Strona ta twierdziła również, że nie można stwierdzić, iż banki są zmuszane do udzielania kredytów po stawkach preferencyjnych.

(233)

Komisja pragnie przypomnieć, że, po pierwsze, jak stwierdzono w motywie 220, ramy normatywne dotyczące branży rowerów elektrycznych mają zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych w ChRL i stanowią m.in., że „banki komercyjne prowadzą swoją działalność kredytową stosownie do potrzeb krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zgodnie z polityką przemysłową państwa”. Po drugie, jak określono w motywach 96–139, w postanowieniach nie tylko 13. planu pięcioletniego, ale także szeregu innych rządowych planów, określono szczególne polityki rządu mające na celu wspieranie branży rowerów elektrycznych. Ponadto ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL i którejkolwiek z pozostałych instytucji finansowych, były to jedyne dostępne informacje na podstawie których Komisja mogła wyciągnąć wnioski zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego. Co więcej, żadna z zainteresowanych stron nie przekazała żadnych dowodów w celu poparcia tych twierdzeń. Komisja zauważyła również, że 13. planu pięcioletniego, po jego zbadaniu we właściwym kontekście, nie można uznać tylko za zwykłe zachęcanie; także jego cele polegające na wspieraniu polityki publicznej nie ograniczają się do większości gałęzi przemysłu w Chinach, ale konkretnie do niektórych z nich. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(234)

W celu obliczenia kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych Komisja oceniła korzyść przyznaną odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się różnicę między kwotą odsetek, jaką przedsiębiorstwo płaci od kredytu preferencyjnego dzielonego przez władze publiczne, a kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalny kredyt komercyjny, jaki mogłaby faktycznie uzyskać na wolnym rynku.

(235)

W tym względzie Komisja zauważyła szereg szczególnych cech na chińskim rynku rowerów elektrycznych. Jak wyjaśniono w sekcjach 3.5.1–3.5.3 powyżej, kredyty udzielane przez chińskie instytucje finansowe odzwierciedlają istotną interwencję rządu i nie odzwierciedlają oprocentowania, jakie można zwykle uzyskać na funkcjonującym rynku.

(236)

Grupy producentów eksportujących objęte próbą różnią się pod względem ich ogólnej sytuacji finansowej. Każda z nich korzystała w okresie objętym dochodzeniem z różnych rodzajów kredytów różniących się pod względem terminu zapadalności, zabezpieczenia, gwarancji i innych dołączonych warunków. Z tych dwóch powodów każdemu producentowi eksportującemu przysługiwało inne średnie oprocentowanie ustalane w oparciu o jego własny zbiór otrzymanych kredytów.

(237)

Komisja oceniła indywidualnie sytuację finansową każdej grupy producentów eksportujących objętej próbą w celu odzwierciedlenia tej specyfiki. W tej kwestii Komisja przyjęła metodę obliczeń stosowaną w odniesieniu do kredytów preferencyjnych, wypracowaną w trakcie dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego wyrobów płaskich ze stali walcowanych na gorąco, pochodzących z ChRL (27), jak wyjaśniono w motywach poniżej. W rezultacie Komisja obliczyła, indywidualnie dla każdego przypadku, korzyść wynikającą z praktyk przyznawania kredytów preferencyjnych dla grupy producentów eksportujących objętej próbą i przyporządkowała taką korzyść produktowi objętemu postępowaniem.

(238)

Już w trakcie dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego wyrobów płaskich ze stali walcowanych na gorąco, pochodzących z ChRL (28), Komisja ustaliła na podstawie badania opublikowanego przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy („IMF”) (29) wskazującego na rozbieżności pomiędzy międzynarodowymi a chińskimi ratingami kredytowymi, co potwierdzono podstawie ustaleń wynikających z dochodzenia dotyczącego producentów eksportujących objętych próbą, że krajowe ratingi kredytowe przyznane chińskim przedsiębiorstwom są niewiarygodne. Jak podaje MFW, ponad 90 % chińskich obligacji lokalne agencje ratingowe przyznały rating od AA do AAA. Nie jest to porównywalne z innymi rynkami, takimi jak rynek unijny lub amerykański. Na rynku amerykańskim na przykład takimi doskonałymi ratingami może się pochwalić mniej niż 2 % przedsiębiorstw. Oceny chińskich agencji ratingowych są zatem mocno przesunięte w kierunku najwyższych wyników na skali ratingowej. Agencje te stosują bardzo skale ratingowe o dużej rozpiętości i uwzględniają zazwyczaj obligacje o znacznie różnym ryzyku kredytowym w jednej szerokiej kategorii ratingowej (30).

(239)

Co więcej, gdy zagraniczne agencje ratingowe, takie jak Standard & Poor's i Moody's, dokonują oceny chińskich obligacji emitowanych za granicą, stosują zazwyczaj podwyższenie ratingu w stosunku do bazowego ratingu kredytowego emitenta w oparciu o szacunkowe strategiczne znaczenie przedsiębiorstwa dla chińskiego rządu oraz istotność wszelkich dorozumianych gwarancji (31). Przykładowo agencja Fitch jednoznacznie wskazuje, w stosownych przypadkach, że takie gwarancje są jednym z kluczowych czynników, które wpływają na ratingi kredytowe przyznawane przez nią chińskim przedsiębiorstwom (32).

(240)

Podczas dochodzenia Komisja pozyskała dalsze informacje potrzebne do uzupełnienia niniejszej analizy. Po pierwsze, Komisja ustaliła, że państwo może wywierać wpływ na rynek ratingów kredytowych, jako że agencje ratingowe przynajmniej częściowo stanowią własność państwa. W związku z tym, jak wynika z dwóch badań opublikowanych w 2016 r., na rynku chińskim działało około 12 agencji ratingowych, z których większość stanowi własność państwa. Ogółem 60 % wszystkich obligacji korporacyjnych ocenionych w Chinach oceniały agencje ratingowe będące własnością państwa (33).

(241)

Rząd ChRL potwierdził, że w okresie objętym OD na chińskim rynku obligacji działało 12 agencji ratingowych, wśród których znajdowało się 10 krajowych agencji ratingowych. Ponadto działały 2 agencje ratingowe joint venture z kapitałem mieszanym, chińsko-zagranicznym.

(242)

Po drugie, dostęp do chińskiego rynku ratingów kredytowych jest ograniczony. Jest to zasadniczo rynek zamknięty, ponieważ rozpoczęcie działalności przez agencje ratingowe wymaga wcześniejszego zatwierdzenia przez Chińską Komisję Papierów Wartościowych („CSRC”) lub LBCh (34). W okresie objętym dochodzeniem zagraniczne agencje ratingowe jako takie nie mogły prowadzić działalności na rynku chińskim, ponieważ rynek ratingów kredytowych był objęty przez rząd ChRL „ograniczoną” kategorią w ramach katalogu kierowania gałęziami inwestycji zagranicznych, a zagraniczne agencje ratingowe miały zakaz wydawania ratingów dla obligacji krajowych. W połowie 2017 r. LBCh ogłosił, że zagraniczne agencje ratingowe będą mogły pod pewnymi warunkami wystawiać ratingi kredytów na części krajowego rynku obligacji, niemniej w okresie objętym dochodzeniem nie miało to jeszcze zastosowania (35). W międzyczasie agencje zagraniczne i niektóre lokalne agencje ratingowe tworzyły jednak spółki joint venture, które wystawiają ratingi kredytowe dla obligacji krajowych. Niemniej ratingi te opierają się na chińskich skalach ratingowych i tym samym nie są porównywalne z ratingami międzynarodowymi, jak wyjaśniono powyżej.

(243)

Ponadto dochodzenie wykazało, że ratingi kredytowe producentów eksportujących objętych próbą zostały wystawione, o ile w ogóle, tylko przez ich banki udzielające kredytów, a nie jakąkolwiek agencję ratingową.

(244)

Z uwagi na sytuację opisaną w motywach 238–243 powyżej Komisja stwierdziła, że chińskie ratingi kredytowe nie umożliwiają wiarygodnego oszacowania ryzyka kredytowego aktywów bazowych.

(245)

Do celów niniejszego dochodzenia przyjmuje się, że w skład Grupy Giant w Chinach wchodzi jeden producent eksportujący oraz trzech producentów dostarczających materiały do produkcji. Ponadto jedno przedsiębiorstwo powiązane w Chinach produkowało rowery elektryczne, ale nie eksportowało produktu objętego postępowaniem na rynek Unii. Innych przedsiębiorstw grupy nie uwzględniono w tym dochodzeniu, ponieważ nie zajmowały się produkcją i sprzedażą rowerów elektrycznych. Siedziba główna Grupy znajduje się na terytorium Tajwanu, a na terytorium Chin nie jest zlokalizowana żadna spółka dominująca sprawująca kontrolę nad wszystkimi spółkami działającymi w ChRL.

(246)

Jak wynika ze sprawozdań finansowych Grupy Giant, ogólna sytuacja tej grupy przedstawia się korzystnie. Producent eksportujący Grupy Giant osiągnął zyski w okresie objętym dochodzeniem, ale poniósł straty w 2014 r. Dwa pozostałe przedsiębiorstwa Grupy objęte dochodzeniem także poniosły straty w okresie objętym dochodzeniem. Inne wskaźniki finansowe, takie jak wskaźnik ogólnego zadłużenia czy wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem, nie wskazywały na żadne znaczące problemy strukturalne dotyczące zdolności tych przedsiębiorstw do spłaty zadłużenia. Grupa Giant posiadała kredyty nominowane w CNY, USD, EUR oraz JPY, udzielone przez chińskie instytucje finansowe. Zabezpieczyła także niezbędne środki z trzech banków dzięki akceptom bankowym.

(247)

Ratingi kredytowe, które producent eksportujący Grupy Giant przedstawił Komisji, nie zostały wystawione przez uznaną agencję ratingową, tylko przez instytucje finansowe będące własnością państwa chińskiego. W okresie objętym dochodzeniem ratingi te były na poziomie AA+ lub BBB+. W świetle powyżej ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi wspomnianych w motywach 238–243 oraz wobec braku ratingów wystawionych przez agencje ratingowe Komisja stwierdziła, że ratingi te nie są wiarygodne.

(248)

Jak wspomniano w sekcji 3.5.1 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przedstawiły żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy oprocentowanie kredytów przyznanych Grupie Giant było na poziomie rynkowym.

(249)

Wobec braku wiarygodnych i spójnych ratingów kredytowych Grupy Giant oraz konkretnej sytuacji pod względem rentowności omówionej w motywie 246, Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy odpowiada ratingowi BB, będącemu najwyższym ratingiem, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”. „Rating inwestycyjny” oznacza, że według oceny agencji ratingowej istnieje wystarczające prawdopodobieństwo spłaty obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwo, by banki mogły w nie inwestować. W związku z tym, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego, wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(250)

Następnie w celu ustalenia kursu rynkowego do standardowego oprocentowania kredytów LBCh zastosowano premię przewidywaną w przypadku obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa z takim ratingiem.

(251)

Wysokość tej marży ustalono, obliczając względny spread między indeksami amerykańskich obligacji korporacyjnych ocenionych na AA a indeksami amerykańskich obligacji korporacyjnych ocenionych na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh w dniu udzielenia kredytu (36) i na taki sam okres, jak kredyt, o którym mowa. Działania te przeprowadzono indywidualnie w odniesieniu do każdego kredytu udzielonego przedsiębiorstwu.

(252)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w obcej walucie w ChRL ma zastosowanie taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(253)

Po ujawnieniu informacji Grupa Giant zakwestionowała zastosowanie ratingu BB jako poziomu referencyjnego dla ogólnej sytuacji finansowej grupy. Twierdziła, że Komisja nie wskazała przed ujawnieniem informacji, że będzie istniał wymóg, iż jedynie ratingi kredytowe wystawione przez niezależne, wyspecjalizowane agencje ratingowe takie jak Standard & Poor's, Moody's lub Fitch będą mogły stanowić akceptowalny dowód oraz że nigdy nie żądała ona przedstawiania takich dowodów. Również przedsiębiorstwo Giant twierdziło, że wybrany poziom referencyjny powinien odzwierciedlać warunki rynkowe panujące w Chinach, i argumentowało, że bardziej odpowiednim poziomem referencyjnym powinien być poziom opierający się na ratingach Tajwanu lub Hongkongu. Twierdziło ono również, że Komisja nie wyjaśniła w wystarczający sposób, dlaczego przedsiębiorstwo Giant nie kwalifikuje się do ratingu na poziomie inwestycyjnym, mimo że ma dobre wskaźniki finansowe, oraz zauważyło, że ponieważ jest ono globalną grupą ze spółką dominującą notowaną na giełdzie na Tajwanie, informacje dotyczące zdolności kredytowej grupy są dostępne publicznie.

(254)

Jak wyjaśniono w motywach 238–244, w dochodzeniu ustalono, że chińskie ratingi kredytowe nie umożliwiają wiarygodnego oszacowania ryzyka kredytowego aktywów bazowych. Również przedsiębiorstwo nie mogło przedstawić podczas dochodzenia żadnych spójnych i wiarygodnych ratingów kredytowych. Należy przypomnieć, że z powodu braku współpracy ze strony instytucji finansowych Komisja nie mogła zweryfikować wiarygodności stosowanych przez nie procedur dotyczących ratingu kredytowego, w tym w stosunku do danego producenta eksportującego. Komisja uznała zatem, że właściwe było zastosowanie ratingu BB jako poziomu referencyjnego, jak wyjaśniono w motywach 245–252 powyżej. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone. W tym względzie należy przypomnieć, że kwestionariusz wysłany do producentów eksportujących rzeczywiście zawierał wymóg, by przedstawili oni swoje ratingi kredytowe, oraz że poproszono przedsiębiorstwa o przekazanie pełnych informacji w wyznaczonym terminie, który również wyraźnie wskazano w kwestionariuszu. Jednak poza informacjami, które Komisja już przeanalizowała, nie zostały dostarczone żadne inne informacje dotyczące zdolności kredytowej przedsiębiorstwa. Twierdzenie, że Komisja nigdy nie zwracała się o przekazanie tych informacji, zostało zatem odrzucone.

(255)

Jeżeli chodzi o twierdzenie, że Komisja powinna była wybrać poziom referencyjny na podstawie danych z Tajwanu lub Hongkongu, wydaje się, że opiera się ono na przesłankach, iż jako poziom referencyjny dla stóp procentowych wybrano USA. Nie jest to prawdą. Jak wyjaśniono szczegółowo w motywie 251 powyżej, obliczono względny spread, a nie stopy procentowe jako takie, między indeksami amerykańskich obligacji korporacyjnych ocenionych na AA a indeksami amerykańskich obligacji korporacyjnych ocenionych na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Jak wyjaśniono bardziej szczegółowo w motywie 293 poniżej, ten względny spread ma charakter neutralny względem krajów. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(256)

Do celów niniejszego dochodzenia przyjmuje się, że Grupa Jinhua Vision obejmowała dwóch producentów eksportujących, z których jeden zaprzestał swojej działalności w trakcie OD oraz jednego przedsiębiorstwa dostarczającego materiały do produkcji producentowi eksportującemu. Innych przedsiębiorstw grupy nie uwzględniono w tym dochodzeniu, ponieważ nie zajmowały się produkcją i sprzedażą rowerów elektrycznych. Siedziba główna Grupy znajduje się w Jinhua na terytorium Chin.

(257)

Dwóch producentów eksportujących w Grupie Jinhua Vision zgłosiło odmienne sytuacje dotyczące zysku. Sytuacja Jinhua Vision Co., Ltd. przedstawiała się ogólnie korzystnie w OD, natomiast Yongkang Hulong Electric Vehicle Co., Ltd. zgłosiła straty w 2017 r. i zakończyła działalność w 2018 r. Inne wskaźniki finansowe, takie jak wskaźnik ogólnego zadłużenia, nie wskazywały ponadto na żadne znaczące problemy strukturalne dotyczące zdolności tych przedsiębiorstw do spłaty zadłużenia. Obaj producenci eksportujący Grupy Jinhua Vision posiadali kredyty nominowane w CNY przyznane przez chińskie instytucje finansowe.

(258)

Komisja zauważyła, że Jinhua Vision Co. przyznano ratingi kredytowe na poziomie A przez obie instytucje finansowe udzielające im kredytów (z których jedna stanowi własność państwa). Ponadto Yongkang Hulong Electric Vehicle Co., Ltd. uzyskał rating kredytowy BBB + od jednej z państwowych instytucji finansowych udzielających kredytów Jinua Vision Co., Ltd. oraz rating kredytowy A od innej instytucji finansowej. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, wspomnianych w motywach 238–243 powyżej, oraz szczególnej rentowności omówionej w motywie 257 powyżej Komisja stwierdziła, że ratingi te są niewiarygodne.

(259)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że ogólna sytuacja finansowa grupy uzasadniała zastosowanie ogólnego poziomu referencyjnego przyznającego najwyższą ocenę obligacji o „ratingu nieinwestycyjnym”, jak wyjaśniono w motywach 248–252. W związku z tym, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego, wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(260)

Po ujawnieniu informacji Grupa Jinhua Vision oraz CCCME (przy czym CCCME na poziomie ogólnym) zakwestionowały zastosowanie ratingu BB jako poziomu referencyjnego dla sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Grupa ta twierdziła, że stosowanie obligacji korporacyjnych ocenionych na BB w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego bez dostatecznego uwzględnienia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa jest nieuzasadnione.

(261)

Zainteresowany producent eksportujący nie przedstawił dalszych dowodów, które mogłyby uzasadnić inny rating kredytowy. Argument ten został zatem odrzucony z takich samych powodów, jak argumenty przedstawione w motywach 254 i 255 powyżej.

(262)

Do celów prowadzonego dochodzenia Grupa Yadea w Chinach składała się z dwóch producentów (tj. Yadea Group Co., Ltd. and Tianjin Yadea Co., Ltd.), jednego handlowca eksportującego (tj. Wuxi Yadea Export-Import Co., Ltd.) oraz dwóch przedsiębiorstw dostarczających materiały do produkcji jednemu z producentów (tj. Jiangsu Yadea Technology Development Co., Ltd oraz Wuxi Xingwei Vehicle Fittings Co., Ltd.). Innych przedsiębiorstw grupy nie uwzględniono w tym dochodzeniu, ponieważ nie zajmowały się produkcją i sprzedażą rowerów elektrycznych. Siedziba główna Grupy znajduje się w Wuxi na terytorium Chin.

(263)

Jak wynika ze sprawozdań finansowych Grupy Yadea, jej ogólna sytuacja w OD przedstawiała się korzystnie. Biorąc jednak pod uwagę zysk z działalności operacyjnej, Yadea Group Co., Ltd. wykazała ujemną rentowność w 2017 r. Jej ogólny zysk wynikał wyłącznie z długoterminowych dochodów z inwestycji kapitałowych w 2017 r.

(264)

Grupa Yadea nie dostarczyła żadnych informacji na temat ratingów kredytowych, mimo że została o to poproszona.

(265)

Chociaż żadne z przedsiębiorstw Grupy Yadea produkujące produkt objęty postępowaniem nie posiadało kredytów w trakcie okresu objęty dochodzeniem, grupa zabezpieczyła niezbędne fundusze z czterech prywatnych i państwowych banków dzięki akceptom bankowym.

(266)

W świetle ogólnych nieprawidłowości dotyczących chińskich ratingów kredytowych wspomnianych w motywach 238–243 powyżej oraz szczególnej rentowności omówionej w motywie 263 Komisja stwierdziła, że ogólna sytuacja finansowa grupy uzasadniała zastosowanie ogólnego poziomu referencyjnego przyznającego najwyższą ocenę obligacji o „ratingu nieinwestycyjnym”, jak wyjaśniono w motywach 248–252. W związku z tym, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego, wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(267)

Do celów niniejszego dochodzenia Grupa Rununion składała się z jednego producenta eksportującego, tj. Suzhou Rununion Motivity Co., Ltd., oraz jednego przedsiębiorstwa dzierżawiącego grunty producentowi eksportującemu, tj. Suzhou Kaihua Electric Appliance Plastic Factory. Innych przedsiębiorstw grupy nie uwzględniono w tym dochodzeniu, ponieważ nie zajmowały się produkcją i sprzedażą rowerów elektrycznych. Wszystkie przedsiębiorstwa grupy znajdują się w Chinach.

(268)

Chociaż producent eksportujący wydawał się być w dobrej kondycji finansowej, ponieważ wypracował zyski w 2016 r. i 2017 r., sytuacja przedsiębiorstwa powiązanego była odmienna, tj. generowało ono straty w 2016 r. Skumulowane straty tego przedsiębiorstwa były ponad 20 razy wyższe od jej kapitału wpłaconego.

(269)

W okresie objętym dochodzeniem producent eksportujący zabezpieczył niezbędne fundusze od dwóch banków będących własnością państwa dzięki akceptom bankowym. Takie akcepty bankowe stanowiły ponad 25 % sumy bilansowej. Przedsiębiorstwo powiązane dzierżawiące grunty, Suzhou Kaihua Electric Appliance Plastic Factory, zabezpieczyło swoje niezbędne fundusze za pośrednictwem kredytu z przedsiębiorstwa powiązanego.

(270)

Inne wskaźniki finansowe, takie jak wskaźnik ogólnego zadłużenia czy wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem, nie wskazywały ponadto na żadne znaczące problemy strukturalne dotyczące zdolności tych przedsiębiorstw do spłaty zadłużenia.

(271)

Komisja zauważyła, że Suzhou Rununion Motivity Co., Ltd wystawiła rating kredytowy BBB+ jedna chińska instytucja finansowa będąca własnością państwa, natomiast Suzhou Kaihua Electric Appliance Plastic Factory nie dostarczyło żadnego ratingu kredytowego. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi wspomnianych w motywach 238–243 powyżej oraz szczególnej rentowności omówionej w motywach 268–270 powyżej Komisja stwierdziła, że ratingi te nie są wiarygodne.

(272)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że ogólna sytuacja finansowa grupy uzasadniała zastosowanie ogólnego poziomu referencyjnego przyznającego najwyższą ocenę obligacji o „ratingu nieinwestycyjnym”, jak wyjaśniono w motywach 236–240. W związku z tym, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego, wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(273)

Po ujawnieniu informacji Grupa Rununion zakwestionowała zastosowanie ratingu BB jako poziomu referencyjnego dla sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Grupa ta twierdziła, że stosowanie obligacji korporacyjnych ocenionych na BB w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego bez dostatecznego uwzględnienia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa jest nieuzasadnione.

(274)

Zainteresowany producent eksportujący nie przedstawił dalszych dowodów, które mogłyby uzasadnić inny rating kredytowy. Argument ten został zatem odrzucony z takich samych powodów, jak argumenty przedstawione w motywach 254 i 255 powyżej.

(275)

Do celów niniejszego dochodzenia przyjmuje się, że Grupa Bodo składała się z jednego producenta eksportującego, tj. Bodo Vehicle Group Co., Ltd. („Bodo”), oraz jednego przedsiębiorstwa (Tianjin Xinbao Vehicle Industry Co., Ltd, „Xinbao”), które służyło jako gwarant wielu kredytów. Innych przedsiębiorstw grupy nie uwzględniono w tym dochodzeniu, ponieważ nie zajmowały się produkcją i sprzedażą rowerów elektrycznych. Wszystkie przedsiębiorstwa grupy znajdują się w Chinach.

(276)

Chociaż w okresie badanym oba przedsiębiorstwa wydawały się być stabilne finansowo, w 2017 r. Xinbao odnotowywało straty.

(277)

W okresie objętym dochodzeniem producent eksportujący zabezpieczył niezbędne środki finansowe od prywatnej instytucji finansowej z Chin w drodze leasingu finansowego oraz od dwóch banków będących własnością państwa w drodze kredytów i akceptów bankowych.

(278)

Na kredyty zaciągnięte przez Bodo w banku będącym własnością państwa chińskiego udzieliło gwarancji przedsiębiorstwo posiadające niższy rating kredytowy niż Bodo, a wykorzystane zabezpieczenie należało do innego przedsiębiorstwa powiązanego, co wywołało obawy co do solidności takiej gwarancji.

(279)

W okresie objętym dochodzeniem jedna z instytucji finansowych będących własnością państwa chińskiego wystawiła Bodo rating kredytowy AA, natomiast rating kredytowy Xinbao został obniżony z AA do BBB+. W świetle ogólnych nieprawidłowości dotyczących chińskich ratingów kredytowych, wspomnianych w motywach 238–243 powyżej, oraz szczególnej rentowności omówionej w motywach 276–278 Komisja stwierdziła, że rating ten nie jest wiarygodny.

(280)

W świetle ogólnych nieprawidłowości dotyczących chińskich ratingów kredytowych wspomnianych w motywach 238–243 powyżej oraz szczególnej rentowności omówionej w motywach 276–278 Komisja stwierdziła, że ogólna sytuacja finansowa grupy uzasadniała zastosowanie ogólnego poziomu referencyjnego przyznającego najwyższą ocenę obligacji o „ratingu nieinwestycyjnym”, jak wyjaśniono w motywach 217–221. W związku z tym, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego, wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(281)

Po ujawnieniu ustaleń Grupa Bodo zakwestionowała zastosowanie ratingu BB jako poziomu referencyjnego dla sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Grupa ta twierdziła, że stosowanie obligacji korporacyjnych ocenionych na BB w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego bez dostatecznego uwzględnienia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa jest nieuzasadnione.

(282)

Zainteresowany producent eksportujący nie przedstawił dalszych dowodów, które mogłyby uzasadnić inny rating kredytowy. Argument ten został zatem odrzucony z takich samych powodów, jak argumenty przedstawione w motywach 254 i 255 powyżej.

(283)

Jak wspomniano w motywie 234, zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego korzyść przyznana odbiorcom stanowi różnicę między kwotą odsetek, jaką przedsiębiorstwo płaci od kredytu preferencyjnego, a kwotą, jaką zapłaciłoby za porównywalny kredyt komercyjny, jaki mogłoby uzyskać na wolnym rynku.

(284)

W przypadku kredytów oraz leasingu finansowego denominowanych w RMB w celu określenia zewnętrznego poziomu referencyjnego dla porównywalnego kredytu komercyjnego wykorzystano obowiązujące stopy oprocentowania ustalone przez Ludowy Bank Chin, skorygowane o odpowiednią marżę zysku (aby odzwierciedlić rating BB). Wysokość tej marży wyznaczono z zastosowaniem średniego względnego spreadu między obligacjami wyemitowanymi przez amerykańskie przedsiębiorstwa ocenione na A a obligacjami wyemitowanymi przez amerykańskie przedsiębiorstwa ocenione na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Do każdego z poszczególnych okresów (3 miesiące, 6 miesięcy, 1 rok itd.) zastosowano specjalny spread, który dodano do referencyjnych stóp procentowych. Działania te przeprowadzono indywidualnie w odniesieniu do każdego kredytu udzielonego zainteresowanemu producentowi eksportującemu.

(285)

Po ujawnieniu informacji dwie zainteresowane strony stwierdziły, że chińska instytucja finansowa świadcząca usługi leasingu finansowego na rzecz przedsiębiorstwa objętego próbą jest własnością prywatną i nie można uznawać jej za organ władzy publicznej w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Strony te stwierdziły również, że leasing finansowy nie jest kredytem, ponieważ nie obejmuje aktu zaciągnięcia kredytu ani spłaty z odsetkami, ale polega wyłącznie na akcie leasingu. Ponadto strony te stwierdziły, że ujawnienie informacji na temat równoważnej miesięcznej raty i obliczanie korzyści było niewystarczające.

(286)

W tym względzie należy odwołać się do motywów 218–229, w których stwierdzono, że państwo powierzyło lub wyznaczyło w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego wszystkim instytucjom finansowym prowadzącym działalność w Chinach pod nadzorem CBRC (w tym prywatnym instytucjom finansowym) zadanie polegające na realizowaniu polityki rządu i udzielaniu kredytów podmiotom działającym w branży rowerów elektrycznych po stawkach preferencyjnych.

(287)

Jeżeli chodzi o kwalifikację transakcji finansowej tego rodzaju, należy zauważyć, że zainteresowane przedsiębiorstwo objęte próbą samo zaksięgowało część kosztów związanych z taką transakcją jako koszt odsetek oraz że ośrodek informacji kredytowej LBCh również uznaje taką transakcję finansową za kredyt.

(288)

Jeżeli chodzi o ujawnianie informacji, Komisja uznała, że przedstawiła szczegółowe wyjaśnienia dotyczące metodyki zastosowanej do celów obliczenia równoważnej miesięcznej raty, a także przedstawiła również wszystkie wzory wykorzystane do obliczenia odniesionej korzyści.

(289)

W przypadku kredytów denominowanych w USD w celu określenia zewnętrznego poziomu referencyjnego dla porównywalnego kredytu komercyjnego wykorzystano obowiązujące miesięczne stopy LIBOR dla USD za 3 miesiące lub za 6 miesięcy, skorygowane o odpowiednią marżę zysku (aby odzwierciedlić rating BB). Wysokość tej marży wyznaczono z zastosowaniem średniego względnego spreadu między obligacjami wyemitowanymi przez amerykańskie przedsiębiorstwa ocenione na A a obligacjami wyemitowanymi przez amerykańskie przedsiębiorstwa ocenione na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Do każdego z poszczególnych okresów (3 miesiące, 6 miesięcy, 1 rok itd.) zastosowano specjalny spread, który dodano do referencyjnych stóp procentowych. Działania te przeprowadzono indywidualnie w odniesieniu do każdego kredytu udzielonego zainteresowanemu producentowi eksportującemu.

(290)

W przypadku kredytów denominowanych w EUR w celu określenia zewnętrznego poziomu referencyjnego dla porównywalnego kredytu komercyjnego wykorzystano średnią wartość indeksu obligacji o wysokiej rentowności w euro ICE BofAML w OD. Na indeks ten składają się papiery wartościowe, których rating jest niższy niż rating na poziomie inwestycyjnym (na podstawie średniego ratingu agencji Moody's, S&P oraz Fitch).

(291)

W przypadku kredytów denominowanych w walucie JPY stwierdzono brak danych dotyczących obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwa ocenione na BB na rynku japońskim w odniesieniu do sektorów przemysłowych. Japonia jest na podobnym poziomie rozwoju gospodarczego do USA, dlatego Komisja uznała średnią stopę LIBOR dla USD za najbardziej odpowiedni wskaźnik zastępczy dla kredytów denominowanych w JPY.

(292)

Po ujawnieniu informacji zarówno CCCME, jaki i trzy z pięciu przedsiębiorstw objętych próbą zakwestionowały metodykę, polegającą na wykorzystaniu przez Komisję względnego spreadu między indeksami amerykańskich obligacji korporacyjnych ocenionych na AA a indeksami amerykańskich obligacji korporacyjnych ocenionych na BB do obliczenia korzyści wynikających z kredytów preferencyjnych. Wszystkie podmioty te twierdziły, że Komisja powinna była użyć spreadu bezwzględnego zamiast spreadu względnego między indeksami amerykańskich obligacji korporacyjnych ocenionych na AA a indeksami amerykańskich obligacji korporacyjnych ocenionych na BB. Podano następujące główne powody:

(293)

Przywołane powyżej argumenty przedstawiono już w sprawie dotyczącej wyrobów płaskich walcowanych na gorąco (37) oraz w sprawie dotyczącej opon (38). Jak wynika z motywów 175–187 w sprawie dotyczącej wyrobów płaskich walcowanych na gorąco Komisja odrzuciła te argumenty z następujących powodów:

(294)

Z tych powodów, które dotyczą w równym stopniu prowadzonego dochodzenia, Komisja podtrzymała swoje stanowisko, zgodnie z którym metoda względnego spreadu dokładniej odzwierciedla premię z tytułu ryzyka, którą stosowałaby instytucja finansowa w odniesieniu do chińskich producentów eksportujących w sytuacji niezakłóconego funkcjonowania rynku, w szczególności z uwagi na fakt, że podstawowa stopa procentowa w ChRL i podstawowa stopa procentowa w USA zmieniały się w czasie w różny sposób.

(295)

Ponadto grupa Giant twierdziła, że jako wskaźnika zastępczego dla kredytów denominowanych w JPY nie należy stosować średniej stopy LIBOR dla USD, ale należało zastosować rating kredytowy, który faktycznie istniał w odniesieniu do kredytów denominowanych w JPY.

(296)

Komisja wyjaśniła już w motywie 291, dlaczego uznała średnią stopę LIBOR dla USD za najbardziej odpowiedni wskaźnik zastępczy dla kredytów denominowanych w JPY. Nie przedstawiono również żadnych dowodów na istnienie podobnych transakcji na rynku japońskim. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(297)

W toku dochodzenia wykazano, że w związku z udzielaniem poszczególnych kredytów każdemu z producentów eksportujących objętych próbą chińskie instytucje finansowe przyznawały także linie kredytowe. Obejmowały one umowy ramowe, zgodnie z którymi bank zezwalał producentom eksportującym objętym próbą na podjęcie określonej maksymalnej kwoty środków w formie różnych instrumentów dłużnych (kredytów, weksli dokumentowych, finansowania handlu itd.). W normalnych warunkach rynkowych takie linie kredytowe podlegałyby tzw. opłacie „administracyjnej” lub opłacie „za zaangażowanie”, by zrekompensować bankowi jego koszty i ryzyko związane z otwarciem linii kredytowej, a także opłacie pobieranej co roku za przedłużenie ważności linii kredytowych. Komisja ustaliła jednak, że niektórzy producenci eksportujący objęci próbą skorzystali z linii kredytowych przyznanych nieodpłatnie.

(298)

Zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się zatem różnicę między kwotą, jaką dany producent eksportujący zapłacił za przyznanie linii kredytowych przez chińskie instytucje finansowe, a kwotą, jaką zapłaciłby za porównywalną komercyjną linię kredytową, jaką mógłby faktycznie uzyskać na rynku.

(299)

Ustalono w odniesieniu do ogólnodostępnych danych (39) dotyczących otwierania podobnych linii kredytowych, że poziom referencyjny dla opłaty przygotowawczej wynosi 1,5 %. W przypadku linii kredytowych istniejących przed rozpoczęciem OD i odnowionych w trakcie tego okresu jako poziom referencyjny na podstawie tego samego źródła zastosowano opłatę za odnowienie w wysokości 1,25 %. Zwykle kwota opłaty administracyjnej/za odnowienie jest uiszczana raz w roku. W rezultacie opłata administracyjna/za odnowienie nie została proporcjonalnie rozdzielona na cały okres ważności linii kredytowej.

(300)

Poziom opłat wykorzystanych jako poziom referencyjny zastosowano proporcjonalnie do wysokości każdej z przedmiotowych linii kredytowych, aby uzyskać kwotę subsydium (pomniejszoną o wszelkie faktycznie uiszczone opłaty).

(301)

Po ujawnieniu informacji jeden producent eksportujący zakwestionował ocenę Komisji, zgodnie z którą umowy w sprawie linii kredytowej przynoszą mu korzyść. Podano następujące główne powody:

(302)

Komisja nie zgadza się z przywołanymi argumentami z powodów przedstawionych poniżej:

(303)

Z powodów wyjaśnionych powyżej odrzucono wszystkie argumenty przedstawione w tym względzie.

(304)

Akcepty bankowe są produktem finansowym służącym zwiększaniu aktywności krajowego rynku pieniężnego poprzez rozszerzanie instrumentów kredytowych. Produkt ten opiera się na domniemanej solidności chińskiego sektora bankowego, w którym banki zawierające umowy o akceptach bankowych składają bezwarunkowe zobowiązanie do spłaty określonej kwoty w wyznaczonym terminie. W rezultacie akcepty bankowe są formą kredytu, w ramach którego banki przejmują od nabywców zobowiązania na rzecz dostawców, którym przekazują ustaloną kwotę w wyznaczonym terminie. W tym samym terminie nabywca musi przekazać tę samą kwotę do banku. Termin płatności na rzecz banku może pokrywać się z terminem płatności uzgodnionym z dostawcą lub może być to późniejsza data. Dochodzenie wykazało, że w wielu przypadkach termin spłaty na rzecz banku był późniejszy od daty płatności na rzecz dostawcy. Stwierdzono, że w niektórych przypadkach opóźnienie w płatności wynosiło od 4 do 6 miesięcy po terminie zapłaty faktury. W konsekwencji w niektórych przypadkach ten produkt finansowy, oprócz swojej funkcji gwarancji bankowej, zapewnia również nabywcy dłuższy termin płatności w postaci faktycznego kredytu.

(305)

Dochodzenie wykazało, że akcepty bankowe są zwykle wystawiane w ramach umowy o akcepcie bankowym, w której określa się nazwę banku, dostawców i nabywcy oraz zobowiązania banku i nabywcy, a także szczegółową wartość dla każdego dostawcy, termin oraz udzieloną gwarancję. Akcepty bankowe były zwykle wystawiane co miesiąc.

(306)

W przypadku banków zobowiązania wekslowe wynikające z akceptów bankowych uznaje się za zobowiązania na rzecz posiadacza akceptów bankowych i za aktywa objętych próbą producentów eksportujących w ich sprawozdaniach finansowych. Ponadto okazało się, że nie jest to wymóg prawny w świetle prawa chińskiego, chociaż niektóre akcepty bankowe miały pokrycie w linii kredytowej.

(307)

Dostawca towarów, jako okaziciel wystawionego akceptu bankowego, może skorzystać z dyskonta akceptu przez bank wystawiający przed upływem terminu płatności oryginalnej faktury lub poczekać do terminu płatności i otrzymać pełną spłatę, lub wykorzystać akcept bankowy jako sposób zapłaty za swoje zobowiązania wobec innych stron.

(308)

Do czasu zawarcia umowy między nabywcą i sprzedawcą akcepty bankowe mogą być podawane jako standardowy sposób płatności w umowach zakupu wraz z innymi sposobami, takimi jak przekaz pieniężny lub przelew.

(309)

Jeden z producentów eksportujących objętych próbą zgłosił uwagi w trakcie dochodzenia i wskazał, że akceptów bankowych nie można uznać za kredyty, ponieważ kredyty wymagają aktu zaciągnięcia kredytu, spłaty oraz zapłaty odsetek, natomiast akcepty bankowe wiążą się z przyrzeczeniem spłaty. Stwierdził on również, że akcepty bankowe stanowią metodę płatności, która nie wiąże się z bezpośrednim przekazaniem środków finansowych. Inny producent eksportujący powtórzył w tej samej sprawie, że nie doszło do przekazania środków finansowych, i stwierdził, że w jego dokumentacji księgowej nie uwzględniano akceptów bankowych jako zobowiązań na rzecz banku, ale ujmowano je jako zobowiązania na rzecz dostawców wynikające ze zobowiązań wekslowych. Wspomniany producent eksportujący stwierdził również, że w jego szczególnym przypadku środki finansowe przekazane dostawy należało zdeponować przed upływem terminu płatności akceptu bankowego oraz że bank wypłacał gotówkę z jego konta w terminie zapłaty akceptu bankowego w celu wykonania dalszej płatności na rzecz dostawców, jak uzgodniono w odpowiednim dostawą. Ponadto producent ten stwierdził również, że nie odniósł żadnej korzyści, jeżeli skorzystano z dyskonta akceptu bankowego przed upływem terminu zapadalności akceptu bankowego, oraz że nie wie, czy faktycznie skorzystano z dyskonta akceptu bankowego.

(310)

W tym względzie należy najpierw zauważyć, że ośrodek informacji kredytowej LBCh uznaje akcepty bankowe za zobowiązania wobec banków na równi z kredytami, akredytywami lub finansowaniem handlu. Należy również zwrócić uwagę, że ośrodek informacji kredytowej LBCh jest finansowany przez instytucje finansowe, które udzielają różnego rodzaju kredytów, i że takie instytucje finansowe uznały zatem akcepty bankowe za zobowiązania na rzecz siebie samych. Ponadto zgromadzone w toku dochodzenia umowy o akceptach bankowych przewidują, że niezależnie od dokonania przez nabywcę pełnej płatności w terminie wykupu akceptów bankowych, bank będzie traktował niezapłaconą kwotę jako zaległy kredyt.

(311)

Co więcej, Komisja stwierdziła, że akcepty bankowe otrzymane przez nabywcę stanowią przekazanie środków finansowych, ponieważ akcepty bankowe są wykorzystywane jako sposób płatności na tym samym poziomie co przekaz pieniężny; tj. po wydaniu dostawcy akceptu bankowego odpowiednią fakturę uznaje się za zapłaconą przez przedsiębiorstwo. Potwierdza to również fakt, że po przekazaniu akceptu bankowego dostawcy nabywca z jednej strony zmniejszy zwykle swoje zobowiązania wobec dostawcy, a z drugiej strony– zwiększy swoje zobowiązania wekslowe wynikające z akceptów bankowych o odpowiednią kwotę. W tym kontekście uznano również, że fakt uznania w dokumentacji księgowej przedsiębiorstwa takich zobowiązań za zobowiązania wekslowe na rzecz dostawców zamiast banków jest bez znaczenia. W każdym razie w zbadanych sprawozdaniach finansowych nie ujęto takich zobowiązań jako zobowiązań na rzecz dostawców, ale jako zobowiązania wekslowe, nie określając tożsamości wierzyciela.

(312)

Jeżeli chodzi o przepływy pieniężne, Komisja uznała, że uwagi przedstawione przez zainteresowanego producenta eksportującego były sprzeczne w zakresie, w jakim producent eksportujący twierdził, że z jednej strony musiał przekazać środki finansowe przed terminem zapłaty akceptu bankowego, aby zapewnić płatność na rzecz dostawcy ze swojego konta, a z drugiej strony nie wiedział, czy skorzystano z dyskonta zobowiązań, a zatem kiedy rzeczywiście dokonywano płatności. Ponadto strona ta nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających faktyczne wcześniejsze przekazanie środków finansowych do banku. W związku z powyższym argumenty te należało odrzucić.

(313)

Inny producent eksportujący ponownie stwierdził, że nie odniósł żadnej korzyści z tytułu systemu akceptów bankowych, ponieważ w jego przypadku nie dokonano żadnej płatności po upływie terminu zapłaty faktur lub akceptów bankowych. Szereg zainteresowanych stron twierdziło w odniesieniu do tych samych zagadnień, że akceptów bankowych nie należy uznawać za kredyty, ponieważ nie zapewniają one korzystającym z nich podmiotom dłuższych terminów płatności, oraz że sposób określania pewnych instrumentów w przepisach krajowych nie przesądza o ich określeniu w przepisach WTO.

(314)

W tym względzie, chociaż w toku dochodzenia potwierdzono, że w przypadku tego producenta eksportującego wszystkie płatności wykonano w terminach zapłaty faktur lub akceptów bankowych, należy przypomnieć, że w ramach systemu akceptów bankowych świadczono usługę na rzecz wszystkich producentów eksportujących – po stawkach preferencyjnych, wskutek czego przyznawano im korzyść stanowiącą podstawę środków wyrównawczych opisaną w motywach 323–342 poniżej – w ramach której zobowiązania na rzecz dostawców uznawano za zapłacone i przeniesione na zobowiązania na rzecz banków, które zapewniały dostawę o spłacie przed terminem zapadalności akceptów bankowych. Jeżeli chodzi o terminy płatności, dowody dostępne dla Komisji potwierdzają, że w przypadku szeregu producentów eksportujących stosowanie akceptów bankowych faktycznie skutecznie przedłużało termin płatności związanych z nim faktur i że od takich faktycznych kredytów nie naliczano żadnych odsetek. W związku z tym, mimo że akcepty bankowe mogą rzekomo nie mieć na celu przedłużenia terminów płatności, dostępne dowody wykazały, że było odwrotnie. W każdym razie Komisja uznała, że fakt nienaliczania odsetek od akceptów bankowych, przez co wydłuża się termin zapłaty na rzecz sprzedawcy, jest kolejnym dowodem na to, że w chińskim sektorze bankowym występują zakłócenia, a niektórym kluczowym sektorom przemysłu udzielane są kredyty preferencyjne. Na tej podstawie argumenty te należało odrzucić.

(315)

Inna zainteresowana strona twierdziła, że podstawę obliczenia korzyści należy obniżyć o kwotę depozytów, które złożyła jako gwarancję za akcepty bankowe.

(316)

W tym względzie należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że żądanie od klientów gwarancji podczas przyznawania linii kredytowych lub kredytów jest powszechną praktyką banków. Należy zwrócić uwagę na motyw 323 poniżej, w którym określono, że kredytobiorcy w Kanadzie muszą posiadać linię kredytową, aby otrzymać akcepty bankowe. Na tej podstawie stopy stosowane na rynku kanadyjskim uwzględniają istnienie takich gwarancji. Ponadto należy zauważyć, że banki nie wykorzystują przedmiotowych gwarancji do spłaty zaległych należności dostawcom, ale wykorzystują je jako metodę zapewniającą, że producent eksportujący poniesienie swoją odpowiedzialność finansową wobec banku. W toku dochodzenia wyjawiono również, że chińskie banki nie żądają systematycznie takich gwarancji oraz że gwarancje te mogą przyjmować różne formy, w tym wkładów własnych lub oprocentowanych depozytów terminowych. Ponadto Komisja zauważyła również, że opłatę wnoszoną z tytułu akceptów bankowych oblicza się na podstawie wartości nominalnej akceptów bankowych, a nie na podstawie kwoty pomniejszonej o kwotę gwarancji. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(317)

Inna zainteresowana strona twierdziła, że w odniesieniu do opłaty za akcept bankowy nie należało obliczać korzyści jako gwarancji dla usługi finansowej świadczonej przez chińskie banki z tej przyczyny, że banki nie muszą finansować zobowiązań w terminie ich wystawienia lub zapadalności, ponieważ takie płatności finansuje dany producent eksportujący, o ile nie jest niewypłacalny. W związku z tym banki rzekomo nie ponoszą żadnego ryzyka finansowego, ponieważ działają wyłącznie jako pośrednicy. Ta sama strona twierdziła również, że postanowienia umowy zapewniają bankom odpowiednie gwarancje finansowe.

(318)

W tym względzie należy zwrócić uwagę na motyw 310, w którym potwierdzono, że instytucje finansowe uznają akcepty bankowe za kredyty, i na motyw 304, w którym stwierdzono, że banki zawierające umowy o akceptach bankowych składają bezwarunkowe zobowiązanie do spłaty określonej kwoty w wyznaczonym terminie. Ponadto, biorąc pod uwagę, że istnieje możliwość skorzystania z dyskonta akceptów bankowych, banki powinny upewnić się, czy między terminem wystawienia i zapadalności akceptu bankowego dostępne są wystarczające środki finansowe. W tym względzie należy również zauważyć, że w umowach w sprawie linii kredytowej obowiązujących w ChRL przewidziano, że można je stosować w odniesieniu do różnego rodzaju kredytów, w tym akceptów bankowych, a więc potwierdzono konieczność posiadania przez bank wystarczających środków finansowych. Po przeanalizowaniu postanowień umów zawartych między instytucjami finansowymi a producentami eksportującymi uznano, że są one niewystarczające wobec udziału i bezwarunkowych obowiązków instytucji finansowych, a także ryzyka finansowego, jakie ponoszą, zawierając umowy o akceptach bankowych. W związku z tym powyższy argument należało odrzucić.

(319)

Jeżeli chodzi o szczególny charakter, uznano, że – jak wspomniano w motywie 106 i jak wynika z planu rozwoju przemysłu lekkiego, w którym rząd ChRL przewiduje „wdrożenie polityki finansowej wspierającej rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, dalsze badanie kanałów finansowych małych i średnich przedsiębiorstw, doskonalenie systemu gwarancji kredytowych małych i średnich przedsiębiorstw” – akcepty bankowe są kolejną formą preferencyjnego wsparcia dla promowanych sektorów przemysłu, takich jak sektor rowerów elektrycznych. Ponadto taka forma wsparcia nie uwzględniała sytuacji finansowej producentów eksportujących objętych próbą, ponieważ wszystkie banki pobierały opłatę ryczałtową, która, jak wynika z informacji zawartych w dokumentacji, jest niższa niż dostępne międzynarodowe poziomy referencyjne, a nawet niższa od składki pobieranej od przedsiębiorstw o niskim ratingu kredytowym, jakimi są producenci eksportujący objęci próbą (zob. motyw 324).

(320)

Po ujawnieniu ustaleń szereg zainteresowanych stron powtórzyło argument przedstawiany przez ujawnieniem informacji, zgodnie z którym system akceptów bankowych stanowi ogólnodostępne narzędzie finansowania, które nie ogranicza się do branży rowerów elektrycznych. Szereg zainteresowanych stron twierdziło również, że Komisja musi oprzeć swoją decyzję o szczególności na niezbitych dowodach.

(321)

W tym względzie należy zwrócić uwagę na motywy 195–202, a także szczególnie na motyw 319, w których przedstawiono niezbite dowody dotyczące aspektów szczegółowych takiej polityki preferencyjnej, zgodnie z którą taki instrument finansowy nie jest powszechnie dostępny na takich warunków i w związku z tym dotyczy wyłącznie ograniczonej liczby sektorów, takich jak sektor rowerów elektrycznych. Argumenty te należało zatem odrzucić.

(322)

W celu obliczenia kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych Komisja oceniła korzyść przyznaną odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem.

(323)

Jak wynika z dostępnych informacji, w UE nie istnieje system akceptów bankowych w formie opisanej w motywach 304–308. Na podstawie ogólnodostępnych informacji można jednak stwierdzić, że taka forma kredytu jest dostępna w Kanadzie, gdzie kredytobiorcy korporacyjni korzystają z akceptów bankowych, aby spełnić obowiązujące ich wymogi dotyczące finansowania krótkoterminowego. Z akceptów bankowych korzystają tam zwykle przedsiębiorstwa, które nie mogą pochwalić się najwyższymi ratingami kredytowymi. Aby uzyskać takie akcepty bankowe, kredytobiorcy muszą posiadać linię kredytową, z której zostaną pobrane środki.

(324)

W celu udzielenia takiej gwarancji banki zwykle pobierają opłatę za akcept bankowy, ustaloną na poziomie oferowanej stopy dla kanadyjskiego dolara (Canadian Dollar Offered Rate – CDOR), oraz opłatę manipulacyjną w wysokości od kilku do ponad 100 punktów bazowych w zależności od zdolności kredytowej kredytobiorców (40).

(325)

W normalnych warunkach rynkowych akcepty bankowe podlegałyby zatem zwykle tzw. opłacie za akcept bankowy i stanowiłyby część linii kredytowej, ponieważ akcept bankowy stanowi bezpośrednie i bezwarunkowe zobowiązanie banku udzielającego takiego akceptu. W przypadku chińskich producentów eksportujących objętych próbą opłata za akcept bankowy została ustalona ryczałtowo w wysokości 0,05 % kwoty akceptu bankowego niezależnie od zdolności kredytowej poszczególnych producentów eksportujących objętych próbą, a ewentualne linie kredytowe były uruchamiane bezpłatnie.

(326)

Po ujawnieniu ustaleń jeden z producentów eksportujących stwierdził, że podczas obliczania kwoty subsydium Komisja dwukrotnie uwzględniła niektóre wpisy korygujące i wzięła pod uwagę pozycje niemające znaczenia dla powstania zobowiązań wynikających z akceptów bankowych. Obliczenia opierały się jednak na informacjach przedstawionych przez przedsiębiorstwo i zweryfikowanych przez Komisję, a rzekomych błędów nie można było już zweryfikować. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(327)

Szereg zainteresowanych stron twierdziło, że akceptów bankowych nie należy uznawać za kredyt, ponieważ nie zapewniają one korzystającym z nich podmiotom dłuższych terminów płatności, oraz że sposób określania pewnych instrumentów w przepisach krajowych państwa członkowskiego nie przesądza o ich określeniu w przepisach WTO.

(328)

Szereg zainteresowanych stron twierdziło, że akcepty bankowe dostępne w ChRL i w Kanadzie są różnymi instrumentami. Chociaż w ChRL stosuje się je jako metodę płatności, w Kanadzie korzystają z nich kredytobiorcy korporacyjni, aby spełnić obowiązujące ich wymogi dotyczące finansowania krótkoterminowego.

(329)

Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem i uważa, że w obu państwach akcepty bankowe są rozwiązaniem pozwalającym spełnić wymogi dotyczące finansowania krótkoterminowego. Dzięki korzystaniu z akceptów bankowych przedsiębiorstwa rzeczywiście przekształcają swoje zobowiązania wobec dostawców w zobowiązania wobec banków. Ponadto w toku dochodzenia ujawniono, że w przypadku szeregu producentów eksportujących akcepty bankowe pozwoliły wydłużyć terminy płatności faktur, z którymi były związane, dzięki czemu poprawiły krótkoterminową sytuację gotówkową producent eksportujący objętych próbą. Ponadto, jak opisano na stronie 1 dokumentu konsultacyjnego personelu Banku Kanady (41) („dokument Banku Kanady”), istnieją inne podobieństwa między chińskimi i kanadyjskimi akceptami bankowymi, które przewidują, że powinno istnieć „bezpośrednie i bezwarunkowe zlecenie ze strony kredytobiorcy korporacyjnego (klienta) dotyczące podjęcia środków z jego linii kredytowej (nazywanej »instrumentem BA«) w kanadyjskim banku. Po wykorzystaniu środków bank udzielający akceptu (lub kredytu) gwarantuje kwotę główną i odsetki, przybijając pieczęć na dokumencie, i staje się dzięki temu w pełni odpowiedzialny za zapłatę w terminie zapadalności w przypadku niewywiązania się z płatności przez kredytobiorcę korporacyjnego”. W świetle podobieństwa między oboma rynkami argument ten należało odrzucić.

(330)

Inna zainteresowana strona twierdziła ponadto, że w przeciwieństwie do systemu chińskiego, kanadyjskie banki muszą udostępniać środki finansowe w dniu powstania akceptu bankowego. Na tej podstawie stwierdziła ona, że opłata gwarancyjna obejmuje więcej zobowiązań, kosztów i czynników ryzyka w przypadku banków niż w przypadku systemu chińskiego.

(331)

W tym względzie należy zauważyć, że fakt dotyczący udostępniania środków finansowych nie ma znaczenia, ponieważ system chiński również zakłada, że bank musi udostępnić środki finansowe, jeżeli posiadacz zobowiązania wynikającego z akceptu bankowego zechce skorzystać z dyskonta akceptu i uzyskać dostęp do środków finansowych. Przeniesienie zobowiązania i potencjalne przeniesienie środków finansowych na posiadacza akceptu bankowego również stanowi wyjaśnienie, dlaczego banki uznają akcepty bankowe za pożyczki. Jeżeli chodzi o obligacje i czynniki ryzyka, Komisja uznała, że są one równoważne, ponieważ banki muszą mieć dostęp do środków finansowych od chwili wystawienia akceptu bankowego, składają bezwarunkowe zobowiązanie do spłaty akceptu bankowego w jego terminie zapadalności w przypadku niewykonania zobowiązania przez wierzyciela.

(332)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że zgodnie z dokumentem Banku Kanady linie kredytowe nie stanowią wymogu prawnego dotyczącego akceptów bankowych na rynku kanadyjskim. W tym względzie po pierwsze należy zauważyć, że w dokumencie Banku Kanady nie zawarto takiego twierdzenia. Przeciwnie, wielokrotnie odnoszono się w nim (42) do istnienia utworzonej linii kredytowej. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(333)

Zgodnie z art. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się zatem różnicę między kwotą, jaką przedsiębiorstwo płaci za udzielenie akceptów bankowych przez chińskie instytucje finansowe, a kwotą, jaką zapłaciłoby za porównywalne akcepty bankowe, jakie mogłaby faktycznie uzyskać na kanadyjskim rynku, przyjętym jako poziom referencyjny.

(334)

W celu określenia takiej korzyści Komisja porównała opłatę za akcept bankowy, którą zapłacili zainteresowani producenci eksportujący objęci próbą z CDOR – uznanym kanadyjskim wskaźnikiem referencyjnym dla akceptów bankowych o terminie zapadalności krótszym niż rok – skorygowanym o odpowiednią marżę w celu uwzględnienia zdolności kredytowej nabywców (opłata manipulacyjna). W przypadku braku informacji na temat wysokości opłaty manipulacyjnej zastosowano tę samą marżę, co w przypadku kredytów denominowanych w RMB (zob. motyw 284). Dodatkowo, poprzez analogię do sytuacji w Kanadzie i zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii), korzyść dotyczącą linii kredytowej, która powinna zostać uruchomiona, obliczono również na podstawie poziomu referencyjnego wspomnianego wyżej w motywie 299, wykorzystując jako podstawę obliczeń najwyższe kwoty zobowiązań w postaci akceptów bankowych w każdym z poszczególnych banków w danym momencie OD.

(335)

Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego w przypadku akceptów bankowych, które wydłużyły termin spłaty zobowiązań na rzecz dostawców, korzyść obliczono również w formie rzeczywistego, nieoprocentowanego kredytu krótkoterminowego dla zainteresowanych producentów eksportujących objętych próbą. W celu określenia tej korzyści Komisja zastosowała tę samą metodykę, co opisana w motywie 284 dla kredytów denominowanych w RMB.

(336)

Po ujawnieniu ustaleń jedna zainteresowana strona stwierdziła, że Komisja błędnie dwukrotnie uwzględniła korzyści, dodając „weksel akceptu – opłatę przygotowawczą od linii kredytowej” i „weksel akceptu – preferencyjną stopę procentową”, które należało zapłacić od faktycznego kredytu, do korzyści obliczonej w odniesieniu do opłaty za akcept bankowy.

(337)

W tym względzie należy zauważyć, że dostępne dowody dotyczące tego konkretnego producenta eksportującego dowodzą, że akcepty bankowe wydłużyły terminy płatności faktur, do których się odnosiły. W związku z tym uznano je za faktyczny kredyt. Na tej podstawie, jak wyjaśniono w motywie 335, korzyść również obliczono w formie rzeczywistego, nieoprocentowanego kredytu krótkoterminowego. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 334, poprzez analogię do sytuacji na rynku kanadyjskim, niezależnie od występowania faktycznego kredytu, obliczono również korzyść dotyczącą linii kredytowej, którą należało uruchomić. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(338)

Inna zainteresowana strona stwierdziła, że obliczanie korzyści linii kredytowej oprócz opłaty gwarancyjnej oznaczało dwukrotne uwzględnienie, ponieważ należy uznać, że opłata gwarancyjna jest wystarczająco wysoka, aby pokryć koszty finansowe i czynniki ryzyka dotyczące wystawienia akceptu bankowego. Strona ta argumentowała również, że w przypadku pisemnej umowy w sprawie linii kredytowej twierdzenie, iż bank pobrałby opłatę za utworzenie takiej linii kredytowej, jest bezpodstawne. Strona ta twierdziła również, że poziom referencyjny dla opłaty gwarancyjnej i opłaty za linię kredytową powinien pochodzić z tego samego źródła.

(339)

W tym względzie odsyła się do motywu 323, który stanowi, że kredytobiorcy muszą posiadać linię kredytową, z której zostaną pobrane środki. Ponadto, jak wspomniano w motywie 318, przypomina się, że umowy linii kredytowej szereg objętych próbą producentów eksportujących przewiduje, że instrument ten może być wykorzystywany do różnego rodzaju kredytów, w tym akceptów bankowych. Ponadto w dokumencie Banku Kanady przewidziano również, że „opłaty przygotowawcze i opłaty agencyjne mają również zastosowanie zarówno do linii kredytowych opartych na podstawowej stopie procentowej, jak i na akceptach bankowych”. Analogicznie do sytuacji na rynku kanadyjskim, uznano za zasadne włączenie opłaty przygotowawczej linii kredytowej do obliczenia korzyści. Jeśli chodzi o źródło poziomów referencyjnych, należy odnieść się do sekcji 3.3.1 oraz do faktu, że Komisja była zmuszona częściowo oprzeć się na dostępnych faktach przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych. W każdym razie uznaje się, że wykorzystane informacje są uzasadnione i odzwierciedlają standardowe warunki rynkowe.

(340)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że Komisja nie wykazała „mniej korzystnych warunków” innych chińskich banków komercyjnych i że nie uzasadniła, dlaczego odpowiednie byłoby stosowanie pozapaństwowego poziomu referencyjnego oraz że nie dokonała niezbędnych dostosowań w celu zapewnienia porównywalności.

(341)

W tym względzie należy przypomnieć, że, jak wyjaśniono w sekcji 3.3.1, rząd ChRL współpracował jedynie częściowo w zakresie pożyczek preferencyjnych oraz że Komisja była zmuszona częściowo oprzeć się na dostępnych faktach przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych. Z uwagi na taką częściową współpracę Komisja nie uzyskała istotnych informacji i musiała dokonać swoich ustaleń na podstawie dostępnych faktów. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że chiński rynek finansowy jest zakłócony, ponieważ państwo powierza lub wyznacza instytucjom finansowym będącym własnością państwa oraz prywatnym instytucjom finansowym zadanie realizowania polityki rządu i udzielania kredytów podmiotom działającym w sektorze rowerów elektrycznych po stawkach preferencyjnych, jak stwierdzono w motywach 217 i 222. W związku z tym argument ten należało odrzucić.

(342)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła również, że CDOR nie stanowi odpowiedniego poziomu referencyjnego z uwagi na sytuację finansową. W tym względzie w sekcji 3.5.4.1 znajduje się odniesienie do ocen ratingów kredytowych dokonanych w odniesieniu do objętych próbą producentów eksportujących. Na podstawie takich ocen uznano, że wszyscy objęci próbą producenci eksportujący powinni mieć rating kredytowy BB. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(343)

Jedna z zainteresowanych stron dostarczyła dodatkowe niezweryfikowane dokumenty oraz twierdziła, że korzyść została błędnie obliczona, na tej podstawie, że niektóre umowy powinny być traktowane jako przedłużenia, a nie jako odrębne umowy. Twierdziła ona również, że jeśli opłata administracyjna zostałaby naliczona, opłaty takiej dokonałaby przed OD. Ponadto strona ta twierdziła, że Komisja nie wzięła pod uwagę najnowszej wersji dokumentacji (z poprawioną kolumną).

(344)

Jeśli chodzi o pierwszy argument, posiadane zweryfikowane dowody nie potwierdzają, że taka umowa była przedłużeniem. Ponadto dokument przedłożony po ujawnieniu na poparcie tego twierdzenia nie mógł zostać zweryfikowany i musiał zostać odrzucony. W odniesieniu do drugiego argumentu umowy dotyczące linii kredytowych, które rozpoczęły się przed OD, obejmowały część OD, a w związku z tym korzyści z emisji przyznanej Grupie Gigant w trakcie OD. W związku z tym Komisja nie mogła zaakceptować tego argumentu. Jeśli chodzi o trzeci argument, należy zauważyć, że ta konkretna kolumna nie była istotna w odniesieniu do obliczania korzyści i poprawka nie miała żadnego wpływu.

(345)

W wyniku dochodzenia ustalono, że wszyscy producenci eksportujący objęci próbą skorzystali w okresie objętym dochodzeniem z kredytów preferencyjnych. W świetle istnienia wkładu finansowego, korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególnego charakteru przedmiotowe kredyty, linie kredytowe i akcepty bankowe należy uznać za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(346)

Kwota subsydium ustalona w odniesieniu do kredytów preferencyjnych przyznanych w okresie objętym dochodzeniem na rzecz grup przedsiębiorstw objętych próbą wynosi:

Tabela 1

Kredyty preferencyjne

(347)

Skarżący twierdził, że Sinosure udzieliło producentom produktu objętego postępowaniem ubezpieczenia kredytów eksportowych na warunkach preferencyjnych.

(348)

Obwieszczenie w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczania kredytów eksportowych (Shang Ji Fa [2004] nr 368) wydane wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Sinosure.

(349)

Obwieszczenie dotyczące wydania w 2006 r. katalogu wysoko zaawansowanych technologicznie produktów chińskich przeznaczonych na wywóz, Guo Ke Fa Ji Zi [2006] nr 16.

(350)

W okresie objętym dochodzeniem trzy spośród pięciu objętych próbą grup producentów eksportujących posiadały nierozliczone wobec Sinosure umowy ubezpieczeń eksportowych.

(351)

Jak wskazano w motywie 157 Sinosure częściowo odpowiedziało na zawarte w specjalnym kwestionariuszu pytania dotyczące ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielonych objętym próbą producentom eksportującym. Jak wspomniano w motywach 156–162 powyżej, Sinosure nie przedstawiło jednak żądanej dokumentacji uzupełniającej dotyczącej swojego ładu korporacyjnego, takiej jak sprawozdanie roczne lub statut.

(352)

Podczas wizyty weryfikacyjnej w siedzibie rządu ChRL Sinosure również było obecne i potwierdziło, że jest podmiotem będącym w całości własnością państwa.

(353)

Ponadto Sinosure nie udzieliło żadnych konkretnych informacji dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielonego branży rowerów elektrycznych, poziomu składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności swojej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych. W związku z tym Komisja musiała uzupełnić przekazane informacje o dostępne fakty.

(354)

Jak wynika z odpowiedzi Sinosure na pytania zawarte w kwestionariuszu, Sinosure jest zakładem ubezpieczeń będącym własnością państwa, utworzonym i wspieranym przez państwo w celu pobudzania rozwoju i współpracy w zakresie handlu zagranicznego i gospodarki ChRL. Przedsiębiorstwo jest w całości własnością państwa. Posiada zarząd i radę nadzorczą. Rząd jest uprawniony do powoływania i odwoływania kadry kierowniczej wyższego szczebla w przedsiębiorstwie. Na podstawie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz informacji przekazanych podczas wizyty weryfikacyjnej Komisja stwierdziła, że istnieją formalne znamiona kontroli rządu w odniesieniu do Sinosure.

(355)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze, które to osoby zostały powołane przez rząd ChRL i które ponoszą przed nim odpowiedzialność. W związku z tym rząd ChRL uciekał się do ram normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad funkcjonowaniem Sinosure.

(356)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych umów ubezpieczeniowych. Podczas wizyty weryfikacyjnej Sinosure utrzymywało, że w praktyce jego składki są ukierunkowane na rynek i opierają się na zasadach oceny ryzyka. Nie przedstawiono jednak żadnych konkretnych przykładów w odniesieniu do przemysłu rowerów elektrycznych ani producentów eksportujących objętych próbą.

(357)

Ze względu na fakt, że Sinosure przekazało jedynie częściowe informacje, Komisja nie mogła również ustalić żadnego określonego zachowania Sinosure dotyczącego ubezpieczenia udzielonego producentom eksportującym objętym próbą, które umożliwiłoby Komisji stwierdzenie, czy Sinosure działało na podstawie zasad rynkowych.

(358)

W tym względzie Komisja nie była również w stanie ocenić, czy składki pobierane przez Sinosure były wystarczająco wysokie, aby pokryć koszt roszczeń i wydatki ogólne Sinosure.

(359)

Ponadto Komisja stwierdziła, że niektórzy producenci eksportujący skorzystali z częściowego lub całkowitego zwrotu składek z tytułu ubezpieczenia kredytów eksportowych zapłaconych na rzecz Sinosure.

(360)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że w ramach pełnienia funkcji rządowych Sinosure wdraża określone powyżej ramy prawne w odniesieniu do sektora rowerów elektrycznych, działając tym samym w charakterze organu publicznego w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego interpretowanego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego. Ponadto ze względu na swoją częściową współpracę Sinosure nie mogło wykazać, że działa w zwykłych warunkach rynkowych i nie przynosi korzyści producentom eksportującym objętym próbą, w szczególności że ubezpieczenia nie udzielono po stawkach niższych od minimalnej opłaty niezbędnej, aby Sinosure pokryło swoje koszty operacyjne. Z uwagi na brak innych danych, Komisja stwierdziła, że zewnętrzny poziom referencyjny wyjaśniony w motywie 362 poniżej również stanowiłby najlepszą szacunkową wartość składki w warunkach rynkowych.

(361)

Ponadto Komisja ustaliła, że subsydia przyznane w ramach programu ubezpieczeń eksportowych mają szczególny charakter, ponieważ ich uzyskanie nie byłoby możliwe bez wywozu i są tym samym uwarunkowane wynikami wywozu w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(362)

Wysokość subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się różnicę między kwotą składki, którą przedsiębiorstwo płaci za ubezpieczenie krótkoterminowe udzielone przez Sinosure, a kwotą składki, którą przedsiębiorstwo zapłaciłoby za porównywalne ubezpieczenie kredytu eksportowego, jakie mogłoby faktycznie uzyskać na rynku.

(363)

Ponieważ Sinosure reprezentuje około 90 % krajowego rynku ubezpieczeń eksportowych w ChRL, Komisja nie mogła ustalić składki ubezpieczenia zgodnej z warunkami panującymi na rynku krajowym. Zgodnie z wcześniejszą praktyką Komisja użyła zatem najbardziej właściwego zewnętrznego poziomu referencyjnego, dla którego informacje były łatwo dostępne, tj. stawek składek stosowanych przez Bank Eksportowo-Importowy Stanów Zjednoczonych („Ex-Im Bank”) w odniesieniu do instytucji niefinansowych w przypadku wywozu do państw OECD (43).

(364)

Zwroty składek z tytułu ubezpieczenia eksportowego przyznane w okresie objętym dochodzeniem uznano za dotacje. Ponieważ brak było dowodów wskazujących na dodatkowe koszty poniesione przez producentów eksportujących, w przypadku których należałoby dokonać dostosowania, korzyść obliczono jako pełną kwotę zwrotu uzyskanego w okresie objętym dochodzeniem.

(365)

Przedsiębiorstwo Yadea zwróciło się o wyjaśnienie dotyczące obliczania korzyści i twierdziło, że korzyść należy obliczyć, w przypadku straty, na podstawie rzeczywiście kompensowanego kapitału, jeśli jest on niższy niż ubezpieczany kapitał. Przedsiębiorstwo Yadea zwróciło się również o wyjaśnienie, czy Komisja stosowała w obliczeniach jakikolwiek „współczynnik odporności”.

(366)

W tym względzie należy zauważyć, że korzyść została obliczona zgodnie z metodologią określoną w motywie 362. Jeżeli chodzi o korzyść, Komisja uznała, że powinna ona być obliczana na podstawie ubezpieczanego kapitału, który stanowi również podstawę do obliczania składki wnoszonej przez przedsiębiorstwo Yadea, jak zgłoszono w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ponadto należy zauważyć, że nie zastosowano żadnego współczynnika odporności. W związku z powyższym argument ten należało odrzucić.

(367)

Kwota subsydium ustalona w odniesieniu do tego programu dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Tabela 2

Preferencyjne finansowanie i ubezpieczenie: ubezpieczenie kredytów eksportowych

(368)

Skarżący twierdził, że branża rowerów elektrycznych otrzymała materiały do produkcji (tj. akumulatory, silniki i inne części rowerowe, już zamontowane lub nie) za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(369)

W toku dochodzenia Komisja zweryfikowała informacje dotyczące zakupów części do rowerów elektrycznych (akumulatorów i silników) na rynku krajowym przez producentów eksportujących objętych próbą. Równocześnie Komisja zbadała politykę cenową jedynego współpracującego dostawcy tych części, przedsiębiorstwa Bafang, i stwierdziła, że w przypadku tego przedsiębiorstwa części te na rynku krajowym były dostarczane po cenach niższych niż w ramach wywozu.

(370)

Jak wyjaśniono bardziej szczegółowo w motywach 163–173 powyżej, rząd ChRL nie współpracował w odniesieniu do dostawców materiałów do produkcji na chińskim rynku krajowym i odmówił udzielenia wyjaśnień lub dostarczenia kluczowych informacji na temat krajowego rynku akumulatorów i silników. W związku z tym Komisja musiała przeć swoje wnioski na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego.

(371)

W toku dochodzenia wykazano, że niektórzy z dostawców części dla producentów eksportujących objętych próbą to przedsiębiorstwa państwowe lub członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego (CBA). W ramach członkostwa w chińskim stowarzyszeniu rowerowym przedsiębiorstwa mają określone obowiązki dotyczące wdrażania polityki rządu ChRL w branży rowerów elektrycznych. Komisja zbadała zatem znane strategie polityczne rządu ChRL dotyczące silników i akumulatorów, a w szczególności, czy w związku z tym oraz na podstawie wszelkich innych dostępnych informacji takie strategie polityczne rządu ChRL można postrzegać jako powierzanie dostawcom silników lub akumulatorów ich sprzedaży krajowym producentom rowerów elektrycznych na bardziej korzystnych warunkach. Ponadto Komisja zbadała, czy w rezultacie chińscy dostawcy silników i akumulatorów otrzymali korzyści od rządu ChRL.

(372)

Jak wskazano w motywie 164, rząd ChRL nie przesłał specjalnego kwestionariusza przeznaczonego dla dostawców części do rowerów elektrycznych znanym dostawcom w Chinach, mimo że został o to poproszony. Rząd ChRL twierdził, że nie jest uprawniony do żądania informacji od dostawców części do rowerów elektrycznych, ponieważ dostawcy ci funkcjonują niezależnie od rządu ChRL.

(373)

Ponadto rząd ChRL nie dostarczył wykazu chińskich dostawców części do rowerów elektrycznych objętych dochodzeniem oraz ich struktury własności, twierdząc, że są to informacje poufne. Co więcej, rząd ChRL nie przekazał szczegółowych informacji na temat cech chińskiego krajowego rynku materiałów do produkcji rowerów elektrycznych. Na przykład udziału przedsiębiorstw państwowych w krajowej produkcji i konsumpcji, wielkości rynku krajowego, polityki cenowej państwa lub przedsiębiorstw państwowych, rzeczywistych cen materiałów do produkcji na rynku krajowym, ograniczeń wywozu lub przywozu ani odnośnych danych statystycznych.

(374)

Jak wspomniano w motywie 50, tylko jeden dostawca części rowerowych przedsiębiorstwo Bafang), który dostarczał materiały do produkcji producentom eksportującym objętym próbą, przekazał informacje dotyczące swoich działań, a więc z własnej inicjatywy współpracował w ramach dochodzenia.

(375)

Ponieważ Komisja nie otrzymała żadnych informacji od rządu ChRL, w szczególności na temat struktury rynku krajowego, cen, mechanizmów ustalania cen oraz udziału w przedsiębiorstwach, uznała ona, że nie otrzymała kluczowych informacji istotnych dla dochodzenia.

(376)

Współpracujący dostawca jest jednym z głównych chińskich producentów silników ukierunkowanych na branżę rowerów elektrycznych. Ten sam dostawca sprzedawał również silniki i akumulatory branży rowerów elektrycznych. W ramach dochodzenia wykazano, że przedsiębiorstwo dokonywało wywozu równorzędnych modeli silników i akumulatorów po różnych cenach w zależności od rynku i że stale sprzedawało silniki na rynku krajowym po znacznie niższych cenach niż w przypadku wywozu.

(377)

Jak wspomniano w sekcji 3.2 powyżej, Komisja powiadomiła rząd ChRL, że z uwagi na nieudzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu przez dostawców materiałów do produkcji i ze względu na brak jakichkolwiek informacji przekazanych przez rząd ChRL w tym względzie, rozważy możliwość oparcia swoich ustaleń na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do informacji dotyczących dostawców silników, akumulatorów, jednostek sterujących i innych części do rowerów elektrycznych.

(378)

Komisja dała rządowi ChRL możliwość przedstawienia uwag. Rząd ChRL nie przedstawił jednak w tym względzie żadnych uwag, dalszych informacji ani dowodów.

(379)

Jak wyjaśniono szerzej w motywie 404, należy przede wszystkim zauważyć, że chiński krajowy rynek silników jest w dużym stopniu zdominowany przez krajowych dostawców, posiadających udział w rynku przekraczający 90 %.

(380)

Z uwagi na brak jakichkolwiek informacji dostarczonych przez rząd ChRL dotyczących liczby i własności krajowych dostawców silników do rowerów elektrycznych, Komisja w pierwszej kolejności zbadała sytuację dostawców zgłoszonych przez pięć grup producentów eksportujących objętych próbą.

(381)

Na tej podstawie Komisja zidentyfikowała 10 chińskich dostawców.

(382)

Wśród 10 dostawców silników dla producentów eksportujących objętych próbą było trzech członków chińskiego stowarzyszenia rowerowego (CBA), w tym przedsiębiorstwo Bafang, a jeden był przedsiębiorstwem państwowym. Przedsiębiorstwo państwowe i członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego odpowiadali za 41 % całkowitej ilości dostaw dla producentów eksportujących objętych próbą oraz 66 % ich łącznej wartości w okresie objętym dochodzeniem. Komisji udało się stwierdzić własność prywatną jedynie w przypadku trzech innych dostawców (reprezentujących 46 % wielkości i 29 % wartości zakupów), natomiast nie ustalono nie istnienia żadnych informacji na temat trzech pozostałych dostawców (reprezentujących 13 % wielkości i 5 % wartości zakupów). Jak wskazano w motywach 133–134 i 136–139, w okresie badanym chińskim stowarzyszeniem rowerowym zarządzała Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej. Art. 3 statutu stowarzyszenia stanowi również, że postępuje ono zgodnie m.in. z polityką krajową. Ponadto statut chińskiego stowarzyszenia rowerowego nakłada na członków określone obowiązki, jak zapisano w art. 11, który stanowi, że członkowie przestrzegają „krajowych przepisów ustawowych i wykonawczych dotyczących branży rowerowej” oraz „postępują zgodnie z zasadami i regulaminem stowarzyszenia oraz realizują jego uchwały”.

(383)

Na tej podstawie Komisja uznała, że członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego są związani ścisłe określonymi zobowiązaniami wobec stowarzyszenia podlegającego wytycznym biznesowym i nadzorowi Komisji ds. Administracji i Nadzoru nad Aktywami Państwowymi Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej. W konsekwencji członków chińskiego stowarzyszenia rowerowego, w tym dostawców części, uznaje się za podporządkowane kluczowe podmioty gospodarcze w branży rowerowej, wyznaczone przez rząd ChRL do wdrażania polityki krajowej w celu realizacji szerzej zakrojonych celów dotyczących produkcji rowerów elektrycznych. W związku z tym Komisja szczegółowo zbadała tę politykę.

(384)

Szereg stron twierdziło, że chińskie stowarzyszenie rowerowe jest stowarzyszeniem non-profit, którego członkami są przedsiębiorstwa, jednostki badawcze i lokalne stowarzyszenia z branży rowerów, które dobrowolnie do niego przystąpiły. Strony te twierdziły również, że większość członków chińskiego stowarzyszenia rowerowego to prywatne przedsiębiorstwa.

(385)

W tym względzie Komisja odniosła się do motywów 166 i 170 powyżej, które stanowią, że z powodu odmowy dostarczenia informacji przez rząd ChRL na temat własności krajowych dostawców komponentów Komisja musiała polegać na dostępnych faktach. Z informacji, którymi dysponuje Komisja, wynika, że szereg członków chińskiego stowarzyszenia rowerowego jest również przedsiębiorstwami państwowymi.

(386)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wykazała, że chińskie stowarzyszenie rowerowe jest organem publicznym.

(387)

W tym względzie Komisja odniosła się do motywu 138 i potwierdziła swój wniosek, że chińskie stowarzyszenie rowerowe działa w ramach wytycznych politycznych i nadzoru „Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, Ministerstwa Spraw Cywilnych i właściwej jednostki biznesowej społeczeństwa”. Miało to miejsce również w roku 2016, kiedy zatwierdzono 13. plan dotyczący branży rowerowej.

(388)

Rząd ChRL twierdził również, że tylko jedna trzecia krajowych dostawców dostarczających silniki producentom eksportującym rowerów elektrycznych objętym próbą to przedsiębiorstwa państwowe lub członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego. Ponadto zwrócił on uwagę, że zgodnie z istniejącym orzecznictwem własność państwa nie wystarcza do wykazania powierzenia lub wyznaczenia.

(389)

Po pierwsze Komisja zwróciła uwagę, że rząd ChRL nie zakwestionował ustaleń, zgodnie z którymi istotną część krajowych dostawców silników dla objętych próbą producentów eksportujących stanowią przedsiębiorstwo państwowe lub członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego. W przypadku braku współpracy, chociaż sama własność państwowa lub członkostwo w chińskim stowarzyszeniu rowerowym nie są warunkiem wystarczającym do wykazania powierzenia i wyznaczenia, jest to ważny element w tym względzie. Oprócz wykazania w motywie 138 powyżej, że podmioty te realizowały politykę i cele rządu, Komisja ustaliła również, jak zilustrowano w motywach 390–412 poniżej, że krajowi dostawcy silników dla przemysłu rowerów elektrycznych byli przedmiotem powierzenia i wyznaczenia przez rząd ChRL. Na tej podstawie powyższe uwagi zostały odrzucone.

(390)

Komisja zidentyfikowała szereg źródeł prawnych wskazujących na publiczne wsparcie branży silników ze względu na ich pozycję w łańcuchu dostaw branży rowerów elektrycznych.

(391)

Do dokumentów tych należy: 12. plan pięcioletni dotyczący branży rowerowej i rowerów elektrycznych, 13. plan dotyczący branży rowerowej, plan rozwoju przemysłu lekkiego (2016–2020), zawiadomienie generalnego urzędu miasta w Suzhou o rozpowszechnianiu środków administracyjnych na specjalny fundusz na rzecz modernizacji lokalnego przemysłu i gospodarki (SU FU BAN 2014-137), powiązane z nim zawiadomienie dotyczące wniosku o przyznanie w 2016 r. specjalnego programu funduszu podatkowego w mieście Suzhou oraz plan rozwoju przemysłu lekkiego i tekstyliów w mieście Tiencin na 13. okres pięcioletni (2016–2020). Dokumenty te zbadano w sekcji 3.1 powyżej.

(392)

W dokumentach tych podkreślono konieczność poprawy jakości i wydajności kluczowych materiałów do produkcji, których silniki są częścią, dla producentów rowerów elektrycznych oraz uzupełnienia łańcucha dostaw branży rowerów elektrycznych, tak aby można było utworzyć w Chinach zintegrowany pionowo i niezależny łańcuch produkcji rowerów elektrycznych.

(393)

W dokumentach tych opisano również różne systemy wsparcia na rzecz producentów rowerów elektrycznych i ich dostawców, takie jak subsydia w formie finansowania preferencyjnego i zwrotów podatku / zwolnienia z podatku, jak opisano w motywach 105–106.

(394)

W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że z uwagi na częściową odmowę współpracy ze strony rządu ChRL nie otrzymano żadnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od dostawców materiałów do produkcji, z wyjątkiem przedsiębiorstwa Bafang, i że w związku z tym Komisja nie posiadała kluczowych informacji dotyczących krajowego rynku dostawców silników. W konsekwencji, aby dokonać ustaleń dotyczących powierzenia, Komisja musiała opierać się na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W tym względzie informacje dostępne dla Komisji składały się z informacji uzyskanych od producentów eksportujących objętych próbą w odniesieniu do ich krajowych dostawców silników, informacji dostępnych publicznie dotyczących chińskiego stowarzyszenia rowerowego i jego członków, informacji udzielonych przez jedynego współpracującego dostawcę materiału do produkcji oraz specjalnego sprawozdania branżowego na temat silników w Chinach dostarczonego przez skarżącego.

(395)

Jeżeli chodzi o dostawców producentów eksportujących objętych próbą, Komisja stwierdziła w motywie 382, że członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego, którzy dostarczali silniki objętym próbą producentom eksportującym, w okresie objętym dochodzeniem odpowiadali za 41 % całkowitej ilości dostarczonej z rynku krajowego objętym próbą producentom eksportującym oraz za 66 % łącznej wartości zakupów na rynku krajowym. Ponadto w motywach 382–383 Komisja stwierdziła, że członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego, w tym dostawcy części, są podporządkowanymi kluczowymi podmiotami gospodarczymi wyznaczonymi do wdrażania polityki krajowej w celu realizacji szerzej zakrojonych celów dotyczących produkcji rowerów elektrycznych. Na podstawie powyższych faktów oraz z uwagi na brak jakichkolwiek innych informacji, ustalenia te uznano za reprezentatywne dla sytuacji na chińskim krajowym rynku silników.

(396)

W szczególności, jeżeli chodzi o jedynego współpracującego dostawcę silników, w ramach dochodzenia wykazano, że dokonywał on wywozu podobnych modeli po różnych cenach w zależności od rynku i że stale sprzedawał silniki na rynku krajowym po znacznie niższych cenach niż na rynku eksportowym. Ceny na rynku krajowym były o ponad 33 % niższe niż średnie ceny eksportowe. W przypadku niektórych modeli różnica ta osiągnęła poziom 67 %.

(397)

W ramach dochodzenia ustalono również, że te same koszty były związane z tymi samymi modelami, niezależnie od miejsca przeznaczenia. W związku z tym różnic w cenach między modelami sprzedanymi w ramach wywozu i na rynku krajowym nie można było wyjaśnić różnicami w kosztach. Przedsiębiorstwo Bafang twierdziło, że te różnice w cenach wynikały z wyższych kosztów sprzedaży na rynku eksportowym. W ramach dochodzenia wykazano jednak, że jedynie niewielką część różnicy w cenie można przypisać wyższym kosztom sprzedaży. Przedsiębiorstwo Bafang nie twierdziło, że takie różnice można wyjaśnić różnymi warunkami rynkowymi, a fakty ustalone w ramach niniejszego dochodzenia również nie potwierdziły tej hipotezy. Przeciwnie, jako członek chińskiego stowarzyszenia rowerowego przedsiębiorstwo Bafang podlega temu stowarzyszeniu, którego 13. plan dotyczący branży rowerowej jest ukierunkowany na zwiększenie wyników w wywozie osiąganych przez producentów eksportujących rowery elektryczne, jak wspomniano w motywach 112–113 powyżej. W konsekwencji, aby wnieść swój wkład w wyniki wywozu osiągane w tej branży, powierzono mu sprzedaż materiałów do produkcji po niższych cenach na rynku krajowym lub wyznaczono takie zadanie, tak aby producenci eksportujący rowery elektryczne mogli oferować swoje produkty po znacznie niższych cenach niż ich konkurenci na rynkach eksportowych, którzy muszą pozyskiwać silniki po niesubsydiowanych cenach.

(398)

Szereg stron twierdziło, że decyzja przedsiębiorstwa Bafang o stosowaniu wyższych cen na rynkach eksportowych niż na rynku krajowym nie powinna być uważana za nieracjonalną. Po pierwsze, można to wiązać z kosztami ponoszonymi po sprzedaży. Po drugie, mogło to zależeć od różnych poziomów konkurencyjnych na tych dwóch rynkach. Po trzecie, mogło to zależeć od wyższego popytu krajowego i rozpoznawalności marki Bafang.

(399)

Jeśli chodzi o pierwszy punkt, należy odnieść się do motyw 397, w którym już odniesiono się do takiego argumentu w świetle informacji zweryfikowanych w siedzibie dostawcy. W odniesieniu do punktów drugiego i trzeciego należy na wstępie zauważyć, że powyższy argument nie został poparty nowymi elementami. W każdym przypadku, biorąc pod uwagę częściową odmowę współpracy ze strony rządu ChRL, o czym mowa w motywach 163–169 powyżej, Komisja nie dysponowała kluczowymi informacjami dotyczącymi różnych poziomów konkurencyjnych na rynkach krajowych i eksportowych, jak również sytuacji różnych dostawców silników na rynku krajowym. W związku z tym Komisja musiała oprzeć swoje ustalenia na dostępnych informacjach, tj. na samej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymanej od dostawców komponentów. Nie istnieją dowody wskazujące na różny poziom konkurencyjny rynku krajowego i rynku eksportowego, prowadzący do tak odmiennego poziomu cen na obu rynkach. Nie istnieją również dowody na rozpoznawalność marki Bafang oraz jej wpływ na różnicę w cenach. Jeżeli w ogóle istnieje, rozpoznawalność marki mogłaby mieć wpływ również na ceny na rynku krajowym, ponieważ mogłaby stanowić podstawę wyższych cen niż ceny konkurentów na rynku krajowym. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(400)

Ponadto, biorąc pod uwagę znaczną różnicę w cenie między silnikami sprzedawanymi na rynku krajowym a silnikami sprzedawanymi w ramach wywozu, rozsądną decyzją gospodarczą byłoby skoncentrowanie się na sprzedaży silników na rynkach eksportowych ze względu na dużo wyższą rentowność, którą można osiągnąć. Osiągnięcie wyższej rentowności nadal byłoby możliwe, nawet gdyby przedsiębiorstwo obniżyło ceny eksportowe swoich silników w stosunku do cen stosowanych w okresie objętym dochodzeniem, aby zyskać udział w rynkach państw trzecich. Wynika to za faktu, że rentowność osiągnięta na rynku eksportowym nadal byłaby dużo wyższa niż rentowność osiągnięta na rynku krajowym. W połączeniu z rosnącą wielkością sprzedaży eksportowej, rentowność bezwzględna przekroczyłaby nawet obecne poziomy. Pomimo powyższych faktów, w ramach dochodzenia wykazano, że w okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwo Bafang prowadziło głównie działalność na rynku krajowym. Przedsiębiorstwo Bafang twierdziło, że fakt, iż jego sprzedaż krajowa w OD pozwalała na rozsądny zysk dowodził, że nie sprzedawało ono po niższych cenach na rynku krajowym oraz że ich polityka cenowa nie była nieracjonalna.

(401)

Chociaż nie ulega wątpliwości, że sprzedaż krajowa przedsiębiorstwa Bafang przynosiła zysk, informacje zawarte w dokumentacji wskazują, że ceny krajowe były znacznie niższe od cen eksportowych. W motywie 400 Komisja nie stwierdziła, że racjonalną decyzją byłoby osiągnięcie zysku, lecz rozszerzenie sprzedaży na rynki eksportowe, na których zyski mogłyby zostać zwiększone ze względu na znaczną różnicę cen omówioną w motywie 396, lub alternatywnie zwiększenie ceny sprzedaży krajowej przynajmniej do tego samego poziomu, co ceny sprzedaży eksportowej w celu zmaksymalizowania całkowitych zysków.

(402)

Przedsiębiorstwo Giant twierdziło również, że zgodnie ze sprawozdaniem panelu WE – Środki wyrównawcze wobec układów pamięci dynamicznej (DRAM) (44), działanie „w sposób ekonomicznie nierozsądny nie wystarcza do ustalenia powierzenia lub wyznaczenia”.

(403)

W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z motywami 394–397 i 404 poniżej, wniosku dotyczący powierzenia i wyznaczania nie dokonano na podstawie różnicy cen zaobserwowanej w przypadku przedsiębiorstwa Bafang. Taki element uznano raczej za efekt niż podstawę takiego powierzenia i wyznaczania. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(404)

Ponadto Komisja opierała się na specjalnym sprawozdaniu branżowym, w którym skoncentrowano się na silnikach do rowerów elektrycznych w Chinach, zatytułowanym „Chińska branża silników do e-rowerów w latach 2018–2023: sprawozdanie konsultacyjne dotyczące popytu i inwestycji na rynku” przygotowanym przez YuboZhiye Market Consulting (45). Według opisu na stronie internetowej sprawozdanie „opiera się na danych dostarczonych przez analityków YuboZhiye zgodnie z informacjami od krajowych agencji statystycznych, z baz danych dotyczących monitorowania rynku, od stowarzyszeń branżowych (naukowców), służb statystycznych ds. przywozu i wywozu, instytutów badawczych i innych instytucji”. Z dostępnego publicznie sprawozdania wynika, że przywóz silników rowerowych odpowiadał jedynie mniej niż 10 % sprzedaży krajowej w 2017 r. W związku z tym Komisja uznała, że uczestnicy rynku krajowego są ewidentnie podmiotami dyktującymi ceny i ceny importowe, które są raczej cenami dostosowywanymi, nie mogą na nich wpłynąć. Fakt ten potwierdza badanie cen importowych silników nabywanych przez producentów eksportujących objętych próbą, które w przypadku porównywalnych modeli są w znacznej mierze zgodne z cenami pobieranymi przez krajowych dostawców silników, w tym przez przedsiębiorstwo Bafang. Mówiąc dokładniej, w przypadku głównego modelu (połączenia położenia i mocy), zarówno pochodzącego z przywozu, jak i nabywanego na rynku krajowym przez producentów eksportujących objętych próbą w okresie objętym dochodzeniem, różnica w cenie wyniosła poniżej 3 %.

(405)

Po ujawnieniu ustaleń przedsiębiorstwo Bafang stwierdziło, że twierdzenie, iż uczestnicy rynku krajowego są podmiotami dyktującymi ceny i ceny importowe nie mogą na nich wpłynąć, nie jest poparte dowodami. Stwierdzono również, że ustalenie, iż ceny krajowe są na tym samym poziomie jak ceny importowe, odzwierciedla jedynie odpowiednie wynagrodzenie.

(406)

W tym względzie przypomina się, że z powodu częściowej odmowy współpracy ze strony rządu ChRL, omówionego w motywach 163–173, Komisja nie miała dostępu do kluczowych informacji dotyczących struktury krajowego rynku silników, jak również do mechanizmu ustalania cen. W związku z tym Komisja musiała polegać na dostępnych faktach i uznała, że informacje dostarczone w specjalnym sprawozdaniu branżowym na temat silników, o którym mowa w motywie 404, były uzasadnione. Ponadto, biorąc pod uwagę, że przywóz silników stanowił jedynie 10 % konsumpcji silników elektrycznych w Chinach w 2017 r., jest mało prawdopodobne, aby eksporterzy w innych krajach byli w stanie wpłynąć, przynajmniej w znacznym stopniu, na ceny krajowe. W każdym razie przedsiębiorstwo Bafang nie dostarczyło żadnych dowodów na uzasadnienie tego argumentu. Na tej podstawie Komisja odrzuciła ten argument.

(407)

W konsekwencji fakt, że ceny silników na chińskim rynku krajowym są znacznie niższe niż w ramach wywozu, w dalszym ciągu zwraca uwagę na powierzenie krajowym dostawcom silników ich sprzedaży dla branży rowerów elektrycznych po niższych cenach i wyznaczenie takiego zadania, oraz na irracjonalne zachowanie krajowych dostawców silników wobec braku zaprzeczających informacji ze strony rządu ChRL.

(408)

Ponadto sprawozdanie zawiera dowody potwierdzające, że branża rowerów elektrycznych jest subsydiowana i że subsydia te są przyznawane w celu zapewnienia ogólnej korzyści dla branży rowerów elektrycznych, w tym dostawców silników. Mianowicie fakt ten potwierdza następujący fragment sprawozdania:

(409)

Komisja odniosła się do planu rozwoju przemysłu lekkiego (2016–2020), aby określić charakter tej „polityki wsparcia”. W szczególności Komisja odwołała się do trzech pakietów środków wsparcia opisanych w motywach 101–106.

(410)

Sprawozdanie zawiera inne istotne informacje wskazujące, ze chińska branża silników jest wspierana jako część łańcucha dostaw rowerów elektrycznych:

(411)

Podsumowując, w sprawozdaniu potwierdzono, że branże rowerów elektrycznych i silników są wzajemnie powiązane, oraz że rozwój branży silników jest kluczowy dla rozwoju branży rowerów elektrycznych. Potwierdzono również, że rząd ChRL udziela subsydiów na silniki ukierunkowane na zwiększenie konkurencyjności łańcucha całej branży, w tym branży rowerów elektrycznych.

(412)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że rząd ChRL powierza chińskim producentom silników dostawę tego materiału do produkcji krajowym producentom rowerów elektrycznych za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia lub wyznacza takie zadanie.

(413)

Po ujawnianiu przedsiębiorstwo Giant stwierdziło, że według Organu Apelacyjnego WTO w USA – „Dochodzenie w sprawie ceł wyrównawczych dotyczących pochodzących z Korei układów pamięci dynamicznej (DRAM)” – „zwykłe oświadczenia dotyczące polityki” nie mogą „stanowić powierzenia ani wyznaczenia do celów art. 1.1 lit. a) pkt 1 ppkt (iv) Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych” (46). Ponadto „powierzenie i wyznaczenie – poprzez przekazanie odpowiedzialności podmiotowi prywatnemu lub sprawowanie nad nim władzy – oznacza bardziej aktywną rolę niż tylko samo zachęcanie” (47). Organ Apelacyjny stwierdził, że dowody „powierzenia lub wyznaczenia podmiotu prywatnego”„obejmowałyby pewną postać groźby lub wymuszenia” (48). Co więcej, przedsiębiorstwo Giant odniosło się również do sprawozdania zespołu orzekającego WTO w USA – Ograniczenia wywozu, w którym zauważono, że „zarówno akt powierzenia, jak i wyznaczenia koniecznie niosą za sobą zatem następujące trzy elementy: (i) jawne i pozytywne działanie, niezależnie od tego, czy jest to delegowanie, czy nakazywanie; (ii) są skierowane do konkretnej strony; oraz (iii) których przedmiotem jest konkretne zadanie lub obowiązek” (49). Sam nadzór lub wykonywanie ogólnych uprawnień regulacyjnych jest zatem niewystarczające, by ustalić powierzenie lub wyznaczenie (50).

(414)

W tym względzie należy zauważyć, że wniosek Komisji nie opiera się na samych tylko oświadczeniach dotyczących polityki, które opisano szczegółowo w sekcji 3.1 powyżej. Opiera się on również na roli chińskiego stowarzyszenia rowerowego, które jako stowarzyszenie gromadzące nie tylko producentów rowerów, ale również producentów silników, jest nadzorowane i kierowane przez najwyższy organ Chin, tj. przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej. Ponadto przypomina się również, że członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego muszą wdrażać jego regulamin, a zatem uważa się ich za podporządkowanych. W tym względzie należy przypomnieć, że chińskie stowarzyszenie rowerowe wydało 13. plan dotyczący branży rowerowej, który ukierunkowany jest na poprawę wyników eksportowych producentów eksportujących rowery elektryczne, jak wspomniano w motywach 112 i 113. Powyższe rozważania poparto również wieloma fragmentami specjalnego sprawozdania branżowego na temat silników, o którym mowa w art. 408–410, co pokazuje, że wsparcie dla sektora silników działa, jeżeli chodzi o pozycję sektora w łańcuchu dostaw rowerów elektrycznych. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(415)

Przedsiębiorstwo Giant stwierdziło również, że Komisja odwróciła ciężar dowodu w motywie 407, odnosząc się do częściowej odmowy współpracy ze strony rządu ChRL, jeżeli chodzi o wyciągnięte wnioski. Przedsiębiorstwo Giant podkreśliło, że ciężar dowodu spoczywa na Komisji oraz że Komisja nie wykazała, że dostarczanie akumulatorów i silników do rowerów elektrycznych jest działaniem normalnie prowadzonym przez rząd.

(416)

W tym względzie Komisja uznała, że dostępny dowód, jak podsumowano w motywie 414, oparty na dostępnych faktach, jest wystarczający, by wykazać powierzenie i wyznaczenie. Przypomina się również, że rząd ChRL nie zgłosił żadnych uwag ani nie przekazał dodatkowych informacji po tym jak został poinformowany, że Komisja miała zamiar zastosować dostępne fakty w odniesieniu do dostarczania komponentów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Na tej podstawie Komisja twierdzi, iż nie odwróciła ciężaru dowodu. W związku z tym argument ten należało odrzucić.

(417)

Przede wszystkim Komisja chciałaby przypomnieć, że ze względu na częściową odmowę współpracy ze strony rządu ChRL, Komisja musiała dokonać ustaleń na podstawie dostępnych faktów, na które składało się specjalne sprawozdanie branżowe dostarczone przez skarżącego oraz informacje przekazane przez jedynego współpracującego dostawcę silników, który udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji.

(418)

Jak opisano w motywie 410, sprawozdanie zawiera szereg dowodów potwierdzających, że branży silników elektrycznych udzielono wsparcia w formie „zachęty w postaci zwrotu podatku”, „użytkowania gruntów, usług inwestycyjnych i podaży siły roboczej”.

(419)

Fakt ten potwierdziły również ustalenia dotyczące przedsiębiorstwa Bafang. Rzeczywiście w ramach dochodzenia wykazano, że przedsiębiorstwo to otrzymało kilka rodzajów subsydiów, na które składały się prawa od użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, niższa stawka podatkowa i szereg dotacji.

(420)

Szereg stron przedstawiło swoje uwagi przez odniesienie się do art. 14 lit. d) Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych oraz do art. 6 lit. d) rozporządzenia podstawowego dotyczącego odpowiedniości wynagrodzenia, które określa się w odniesieniu do aktualnych warunków rynkowych w stosunku do przedmiotowego towaru lub usługi w kraju dostawy lub zakupu. Innymi słowy zastosowany poziom referencyjny powinien być związany z warunkami panującymi na chińskim rynku; lub przyjęty na podstawie warunków panujących na rynku innego państwa, lub na rynku światowym, które są dostępne dla odbiorcy.

(421)

Komisja ustaliła, że warunki panujące na rynku ChRL zostały zniekształcone z uwagi na stosowaną politykę krajową i sektorową wdrażaną przez podmioty gospodarcze. Ponadto z uwagi na częściową odmowę współpracy ze strony rządu ChRL Komisja nie miała kluczowych informacji na temat sytuacji na rynku silników w Chinach oraz na temat możliwych dostosowań, których należało dokonać. Jeżeli chodzi o warunki panujące na rynku innego państwa lub na rynku światowym, takie informacje nie były dostępne na poziomie szczegółowości, który pozwoliłby na dokonanie istotnego porównania. W konsekwencji Komisja musiała opierać się na dostępnych informacjach. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że panujące na chińskim rynku warunki nie uzasadniły dostosowań, i w związku z tym obliczyła poziom referencyjny przy wykorzystaniu metody opisanej w motywie 432.

(422)

Szereg stron twierdziło, że Komisja powinna była zamiennie stosować ceny importowe silników od objętych próbą producentów współpracujących jako niezniekształconą wartość odniesienia.

(423)

W tym względzie, biorąc pod uwagę udział w rynku krajowych dostawców silników oraz fakt, iż są oni podmiotami dyktującymi ceny na chińskim rynku, o czym mowa w motywie 404, nie uznano za właściwe, by wykorzystać ceny importowe jako poziom referencyjny, ponieważ na ich poziom wpływały te same zakłócenia, które występowały na rynku krajowym. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(424)

Przedsiębiorstwo Giant oraz rząd ChRL stwierdziły, że swoim podejściem Komisja naruszyła art. 1.1 lit. b) pkt 10 oraz art. 32.1 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, gdyż Komisja nie może obejść obowiązku stwierdzenia, czy producenci zostali upoważnieni lub wyznaczeni. W tym względzie przedsiębiorstwo Giant stwierdziło, że Komisja musi: 1) przeanalizować, czy producentom przyznano subsydia; 2) przeanalizować, czy silniki i akumulatory nabyto w warunkach pełnej konkurencji; 3) obliczyć, jaką część subsydiów przekazano.

(425)

W tym względzie stwierdza się, że wniosek Komisji opiera się na wystarczająco szczegółowych podstawach podsumowanych w motywie 414. Jeżeli chodzi o uwagi przedsiębiorstwa Giant, Komisja stwierdziła, że biorąc pod uwagę odmowę współpracy ze strony rządu ChRL oraz fakt, iż tylko jeden dostawca współpracował z własnej inicjatywy, brakowało jej kluczowych informacji. Niemniej jednak na podstawie dostępnych informacji oraz analizy, którą przeprowadziła Komisja, stwierdzono, że warunki rozstrzygnięcia co do powierzenia i wyznaczenia zostały spełnione. Jeżeli chodzi o przekazanie, twierdzenie to uznano za nieistotne ponieważ w swojej analizie Komisja nie koncentrowała się na tej kwestii. Na tej podstawie argumenty te należało odrzucić.

(426)

Jak wykazano w motywach 390–412, za pośrednictwem szeregu dokumentów prawnych, które dotyczą w szczególności przedsiębiorstw w sektorze rowerów elektrycznych, ukierunkowuje się dostawców materiałów do produkcji na dostarczanie silników dla branży rowerów elektrycznych za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Na podstawie tych dokumentów stwierdzono, że dostawcy materiałów do produkcji dostarczają silniki jedynie dla ograniczonej liczby branż/przedsiębiorstw, które realizują odpowiednie strategie rządu ChRL.

(427)

Komisja stwierdziła zatem, że subsydia w formie dostarczania silników za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia nie są powszechnie dostępne, lecz są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających, że subsydiów w takiej formie udziela się na podstawie obiektywnych kryteriów lub warunków określonych w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(428)

Wszyscy producenci eksportujący objęci próbą nabyli silniki na rynku krajowym głównie od przedsiębiorstw niepowiązanych, ale pozyskali również określone ilości w drodze przywozu. Niektóre nieznaczne ilości nabyto od przedsiębiorstw powiązanych. W przypadku niektórych producentów przedsiębiorstwo Bafang było głównym dostawcą odpowiadającym za ponad 50 % wartości zakupów.

(429)

Jak wyjaśniono w motywie 396, przedsiębiorstwo Bafang, jako podporządkowany podmiot gospodarczy wyznaczony do wdrażania polityki krajowej, sprzedawało silniki na rynku krajowym po znacznie niższych cenach niż w ramach wywozu. W konsekwencji chińscy producenci eksportujący odnieśli korzyść dzięki silnikom sprzedanym za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(430)

Szereg stron twierdziło, że zgodnie z art. 2 lit. a) i b) rozporządzenia podstawowego jedynie rząd może udzielać subsydium. Ponieważ przedsiębiorstwo Bafang jest prywatnym przedsiębiorstwem, nie może ono być uznawane za rząd w rozumieniu art. 2 lit. b) i w związku z tym nie może udzielać subsydiów.

(431)

W tym względzie uznano, że uwaga ta jest nieistotna w kontekście wniosku, który sformułowano w motywie 412, tj. że rząd ChRL powierza dostawcom silników do producentów rowerów elektrycznych dostarczanie tego komponentu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia lub wyznacza im takie zadanie.

(432)

Korzyść przedsiębiorstw objętych próbą obliczono porównując ceny krajowe silników z ich cenami eksportowymi, które przedsiębiorstwo Bafang naliczało w okresie objętym dochodzeniem. Porównania dokonano wykorzystując połączenie informacji dotyczących położenia silnika (na piaście lub centralnie) i jego mocy (w kW). Obliczone wartości procentowe zastosowano w odniesieniu do cen, które producenci eksportujący objęci próbą płacili za zakup silników od krajowych dostawców. Nie dokonano żadnych dostosowań.

(433)

Grupa Giant stwierdziła, że nie istnieje żaden związek między lokalnie nabywanymi silnikami a rowerami elektrycznymi, które wywozi do UE.

(434)

W tym względzie uznano, że korzyść określona w motywach 428–429 jest korzyścią na rzecz producentów eksportujących rowerów elektrycznych, nabywających krajowe silniki za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, i nie jest związana z konkretnymi sprzedawanymi modelami rowerów elektrycznych. W związku z tym stwierdzono, ze Grupa Giant odniosła korzyść, nabywając krajowe silniki po zakłóconych cenach z powodu powierzenia i wyznaczenia zadań przez rząd ChRL opisanych w motywach 394–412. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(435)

Jeżeli chodzi o sprzedaż krajową, przedsiębiorstwo Bafang stwierdziło, że wykaz transakcji wykorzystany do celów ustalenia średniej ceny silników sprzedawanych w kraju obejmował sprzedaż na rzecz przedsiębiorstwa powiązanego. Ponadto przedsiębiorstwo Bafang wyjaśniło, że ta powiązana sprzedaż była przeznaczona na wywóz, gdyż przedsiębiorstwo z nim powiązane działało jako krajowy handlowiec odpowiadający za sprzedaż eksportową. W związku z tym przedsiębiorstwo Bafang poprosiło Komisję o wykluczenie tej sprzedaży z obliczenia średniej krajowej ceny sprzedaży.

(436)

Komisja zaakceptowała to twierdzenie i wykluczyła tę sprzedaż z obliczenia średniej ceny sprzedaży krajowej, ponieważ uznała przedstawione przez przedsiębiorstwo Bafang dowody, że sprzedaż tę rzeczywiście należy uznawać za „sprzedaż eksportową” za pośrednictwem powiązanego krajowego przedsiębiorstwa handlowego, za wystarczające. W każdym przypadku brakuje dowodów zawartych w aktach na potwierdzenie, czy tej sprzedaży na rzecz powiązanego przedsiębiorstwa handlowego dokonano w warunkach pełnej konkurencji, czy też nie, jak wyjaśniono bardziej szczegółowo w motywach 437–441. W konsekwencji obliczenia stosownie zmieniono, uwzględniając jedynie sprzedaż krajową na rzecz niezależnych klientów.

(437)

Jeżeli chodzi o średnią cenę sprzedaży eksportowej, przedsiębiorstwo Bafang stwierdziło, w odniesieniu do tej samej sprzedaży, o której mowa w motywach 435 i 436, że do cen silników eksportowanych za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego należy zastosować odpowiednie korekty, by usunąć koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk powiązanego przedsiębiorstwa handlowego.

(438)

W tym kontekście niemożliwe było sprawdzenie, czy transakcji między przedsiębiorstwem Bafang a jego przedsiębiorstwem powiązanym dokonano w warunkach pełnej konkurencji lub czy sprzedaż eksportową na rzecz niepowiązanych klientów przez to przedsiębiorstwo powiązane należy dostosować w odpowiedniej kwocie do zysku oraz kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych. W każdym przypadku poziom referencyjny służący do mierzenia ceny sprzedaży eksportowej powinien opierać się na rzeczywistej cenie eksportowej płaconej przez niezależnego nabywcę, gdyż jest to cena uważana za cenę rynkową wolną od zakłóceń ze strony rynku krajowego, niezależnie od poziomów kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku handlowca Bafang. W związku z tym, aby zapewnić właściwe porównanie sprzedaży krajowej i sprzedaży eksportowej na tym samym poziomie handlu oraz aby zapewnić spójność z dostosowaniem ceny sprzedaży krajowej wyjaśnionym w motywach 435 i 436, Komisja podjęła decyzję o wykluczeniu tej pośredniej sprzedaży eksportowej za pośrednictwem powiązanego krajowego przedsiębiorstwa handlowego i odpowiednio zmieniła obliczenie średniej ceny eksportowej. W efekcie porównania między ceną krajową a eksportową dokonano, uwzględniając jedynie bezpośrednią sprzedaż przedsiębiorstwa Bafang na rzecz niezależnych klientów, zarówno w kraju, jak i na rynkach eksportowych. Poziom reprezentatywności danej sprzedaży dostosowany w ten sposób wciąż był znaczący i stanowił prawie 70 % całej sprzedaży eksportowej. Te ustalenia również ujawniono ponownie w dodatkowym ostatecznym ujawnieniu wszystkim zainteresowanym stronom.

(439)

Po ujawnieniu informacji przedsiębiorstwo Bafang stwierdziło, że sprzedaży eksportowej za pośrednictwem jego przedsiębiorstwa powiązanego na rzecz niepowiązanych klientów nie należy wykluczać oraz że odpowiadające transakcje sprzedaży należy odpowiednio obniżyć poprzez usunięcie kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku. Przedsiębiorstwo Bafang stwierdziło również, że Komisja mogła poprosić o te informacje podczas dochodzenia, aby zapewnić, by sprzedaż na rzecz powiązanych klientów była dokonywana w warunkach pełnej konkurencji.

(440)

W tym względzie należy przypomnieć, że porównania cen dokonano jedynie w celu ustalenia poziomu referencyjnego dla silników sprzedawanych za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Po uwagach przedsiębiorstwa Bafang dotyczących ujawniania informacji uznano za stosowne, aby wykluczyć transakcje wywozowe dokonywane za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego, jak twierdzi przedsiębiorstwo Bafang, ponieważ takie transakcje obejmują koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk i nie można stwierdzić, że ceny sprzedaży tych transakcji były wiarygodne.

(441)

Co więcej, należy wyjaśnić, że istnienie kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku na poziomie przedsiębiorstwa handlowego podano do wiadomości służb Komisji dopiero po wizycie weryfikacyjnej oraz że przedsiębiorstwo Bafang nie podniosło tej kwestii, kiedy przekazywało informacje dotyczące jego rentowności na dwóch różnych rynkach lub kiedy określało elementy, które mogły uzasadniać różnicę między ceną krajową i eksportową (zob. motyw 397). Ponadto należy zauważyć, że przedsiębiorstwo Bafang nie uzasadniło swojego twierdzenia dowodami potwierdzającymi ani nie przekazało w swoich uwagach do ujawnienia lub ponownego ujawnienia informacji żadnych dodatkowych informacji dotyczących poziomu takich kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku. W każdym przypadku, jak wyjaśniono w motywie 437, w przypadku sprzedaży eksportowej prawidłowy poziom referencyjny może opierać się jedynie na rzeczywistej cenie dla klienta końcowego niezależnie od jakiejkolwiek sprzedaży pośredniej i odpowiadających poziomów kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysków handlowców, ponieważ są oni nieistotni w ustalaniu właściwej ceny rynkowej do obliczenia korzyści z subsydium. Na tej podstawie Komisja odrzuciła te argumenty.

(442)

Kwota subsydium ustalona w odniesieniu do tego programu dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Tabela 3

Dostarczenie silników za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(443)

Z uwagi na brak jakichkolwiek informacji dostarczonych przez rząd ChRL dotyczących liczby i własności krajowych dostawców akumulatorów do rowerów elektrycznych, Komisja musiała opierać się na dostępnych faktach w rozumieniu art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W tym względzie zbadała specjalne sprawozdanie branżowe na temat chińskiej branży akumulatorów litowych do rowerów elektrycznych dostarczone przez skarżącego i sytuację dostawców akumulatorów dla pięciu producentów eksportujących objętych próbą.

(444)

Równocześnie Komisja zidentyfikowała 23 chińskich dostawców akumulatorów, spośród których co najmniej trzech było członkami chińskiego stowarzyszenia rowerowego i co najmniej jeden był częściowo własnością państwa. Dostawcy ci odpowiadali za 33 % całkowitej ilości akumulatorów i 31 % całkowitej wartości zakupów w okresie objętym dochodzeniem. Jak wskazano w motywach 133–139, w okresie badanym chińskim stowarzyszeniem rowerowym zarządzała Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej. Ponadto, jak wskazano w motywie 382, chińskie stowarzyszenie rowerowe nakłada na swoich członków określone obowiązki dotyczące wdrażania polityki krajowej.

(445)

Na tej podstawie Komisja uznała, że członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego są związani ścisłe określonymi zobowiązaniami wobec stowarzyszenia podlegającego wytycznym biznesowym i nadzorowi Komisji ds. Administracji i Nadzoru nad Aktywami Państwowymi Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej. W konsekwencji członków chińskiego stowarzyszenia rowerowego, w tym dostawców akumulatorów, uznaje się za podporządkowane kluczowe podmioty gospodarcze w branży rowerowej wyznaczone do wdrażania polityki krajowej w celu realizacji szerzej zakrojonych celów dotyczących produkcji rowerów elektrycznych. W związku z tym, również w przypadku akumulatorów, Komisja szczegółowo zbadała tę politykę.

(446)

Podobnie, jak w przypadku silników, szereg stron twierdziło, że chińskie stowarzyszenie rowerowe jest stowarzyszeniem non-profit, którego członkami są przedsiębiorstwa, jednostki badawcze i lokalne stowarzyszenia z branży rowerów, które dobrowolnie do niego przystępują. Strony te twierdziły również, że większość członków chińskiego stowarzyszenia rowerowego to prywatne przedsiębiorstwa.

(447)

W tym względzie nawiązano do motywów 166 i 168, w których wyjaśniono, że z powodu odmowy dostarczenia informacji przez rząd ChRL na temat własności krajowych dostawców komponentów Komisja musiała polegać na dostępnych faktach. Wynika z nich, że szereg członków chińskiego stowarzyszenia rowerowego jest również przedsiębiorstwami państwowymi.

(448)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wykazała, że chińskie stowarzyszenie rowerowe jest organem publicznym.

(449)

W tym względzie Komisja dokonuje się odniesienia do motywu 138 i potwierdziła swój wniosek, że chińskie stowarzyszenie rowerowe działa w ramach wytycznych biznesowych i nadzoru „Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, Ministerstwa Spraw Cywilnych i właściwej jednostki biznesowej społeczeństwa”. Miało to miejsce również w roku 2016, kiedy zatwierdzono 13. plan dotyczący branży rowerowej.

(450)

Rząd ChRL stwierdził również, że zgodnie z istniejącym orzecznictwem własność państwa nie wystarcza do wykazania powierzenia lub wyznaczenia.

(451)

Mimo że sama własność państwowa nie jest warunkiem wystarczającym do wykazania powierzenia i wyznaczenia, jest to ważny element w tym względzie. Ponadto należy zauważyć, że, jak stwierdzono w motywach 452–484 poniżej, analiza Komisji opiera się na szeregu innych czynników, które uzasadniają argument, że krajowi dostawcy akumulatorów dla przemysłu rowerów elektrycznych byli przedmiotem powierzenia i wyznaczenia przez rząd ChRL. Na tej podstawie uwagi te należało odrzucić.

(452)

Komisja zidentyfikowała szereg źródeł prawnych wskazujących na publiczne wsparcie branży akumulatorów ze względu na ich pozycję w łańcuchu dostaw branży rowerów elektrycznych.

(453)

Pierwszym przeanalizowanym dokumentem jest plan rozwoju przemysłu lekkiego (2016–2020) przygotowany przez rząd ChRL w celu wdrożenia 13. planu pięcioletniego i planu „Made in China 2025”. W planie akumulatory określono jako jedną z „kluczowych branży”. Jeżeli chodzi o akumulatory, w planie zaleca się „promowanie rozwoju branży akumulatorów w kierunku ekologicznych, bezpiecznych, wysokowydajnych i długoterminowych rozwiązań. „Przyspieszenie badań i rozwoju oraz zastosowań przemysłowych wysokowydajnych materiałów elektrodowych w akumulatorach litowo-jonowych, separatorów akumulatorów, elektrolitów, technologii nowego rodzaju dodatków i zaawansowanej integracji układu, technologii nowego rodzaju akumulatorów ołowiowych, takich jak akumulatory zwojowe i ołowiowo-węglowe oraz akumulatorów ołowiowych nowej generacji, takich jak akumulatory dwubiegunowe i kratownice z tworzywa innego niż ołów oraz kluczowych materiałów, […]. Skoncentrowanie się na nowego rodzaju bateriach galwanicznych, nowego rodzaju akumulatorach ołowiowych, akumulatorach elektrycznych do pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii i ogniwach paliwowych. Zwiększenie prędkości technicznej transformacji i modernizacji sprzętu stosowanego w przemyśle ołowiowym zgodnie ze Standardowymi warunkami dotyczącymi branży akumulatorów ołowiowo-kwasowych (wersji z 2015 r.). Wsparcie utworzenia systemu recyklingu odpadów z akumulatorów ołowiowych”.

(454)

W planie przewidziano również konkretne środki polityczne, które należy propagować w każdej z tych kluczowych branży. Środki te określono w motywach 101–106 i obejmują one m.in. kredyty preferencyjne, wsparcie na rzecz ubezpieczenia kredytu eksportowego i wsparcie w ramach polityki podatkowej.

(455)

Drugim dokumentem jest strategia „Made in China 2025”. Jest to krajowa strategia, w ramach której skoncentrowano się na dziesięciu sektorach, które otrzymują szczególne wsparcie i którym poświęca się szczególną uwagę w okresie do 2025 r. Oprócz innych przywilejów, wsparcie zapewnia się poprzez kredyty udzielane na zasadach niekomercyjnych przez banki będące własnością państwa, a także jako zwolnienie z wymogu zgodności z niektórymi normami i przepisami. Chińska branża akumulatorów jest jednym z obszarów wspieranych w ramach krajowej strategii. Świadczy o tym fakt umieszczenia w treści strategii poniższego fragmentu:

(456)

Trzecim dokumentem jest 13. plan pięcioletni dotyczący branży rowerowej i rowerów elektrycznych, w którym wymieniono główne cele, priorytety i systemy wsparcia dotyczące branży rowerowej i rowerów elektrycznych oraz branż głównych komponentów do rowerów elektrycznych, w tym branży akumulatorów:

(457)

Czwartym dokumentem jest 12. plan pięcioletni na rzecz branży akumulatorów, przyjęty w 2015 r., a zatem mający zastosowanie przez cały początkowy okres objęty dochodzeniem:

(458)

Piątym dokumentem jest 13. plan pięcioletni na rzecz branży akumulatorów przyjęty przez Chińskie Stowarzyszenie Przemysłu Energetyki Chemicznej i Fizycznej w dniu 18 stycznia 2016 r.:

(459)

Oprócz źródeł prawnych omówionych powyżej, Komisja opierała się przede wszystkim na sprawozdaniu na temat chińskiej branży akumulatorów litowych do rowerów elektrycznych (Yubo Zhiye Business Consulting). W sprawozdaniu („Dogłębna analiza branży akumulatorów litowo-jonowych do rowerów elektrycznych w latach 2018–2023 oraz sprawozdanie zawierające wytyczne dotyczące »13. pięcioletniego planu rozwoju«”) (51) dostępnym publicznie na stronie internetowej konsultanta (www.chinabgao.com), potwierdzono, że branża jest w wysokim stopniu subsydiowana i że subsydia te są przyznawane w celu zapewnienia ogólnej korzyści dla branży rowerów elektrycznych:

(460)

Podsumowując, dokumenty te stanowią dowód na rządowe wsparcie branży akumulatorów oraz opisują dostępne środki wsparcia, z których branża mogła korzystać w ostatnich latach (finansowanie preferencyjne, zwroty podatku / zwolnienia z podatku oraz ubezpieczenie kredytu eksportowego). Ponadto w dokumentach tych podkreślono konieczność dalszej integracji branż akumulatorów i rowerów elektrycznych poprzez zaawansowaną współpracę i sojusze oraz potwierdzono istnienie polityki subsydiów na rzecz rowerów elektrycznych zasilanych akumulatorami mającej na celu propagowanie i popularyzację wywozu rowerów elektrycznych.

(461)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że branża akumulatorów to branża otrzymująca wsparcie, która może korzystać z różnych subsydiów, i jej rozwój jest ściśle powiązany z rozwojem branży rowerów elektrycznych.

(462)

Z uwagi na częściową odmowę współpracy ze strony rządu ChRL nie otrzymano żadnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od dostawców materiałów do produkcji i w związku z tym Komisja nie posiadała kluczowych informacji dotyczących krajowego rynku dostawców akumulatorów. W konsekwencji, aby dokonać ustaleń dotyczących powierzenia, Komisja musiała opierać się na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W tym względzie informacje dostępne dla Komisji składały się z planów rządowych opisanych w sekcji 3.1, informacji uzyskanych od producentów eksportujących objętych próbą w odniesieniu do ich krajowych dostawców akumulatorów, informacji dostępnych publicznie dotyczących chińskiego stowarzyszenia rowerowego i jego członków oraz informacji udzielonych przez przedsiębiorstwo Bafang, jedynego współpracującego dostawcę materiałów do produkcji.

(463)

Komisja wykryła szereg źródeł prawnych wskazujących na fakt, że rząd ChRL podjął działania mające na celu obniżenie kosztu akumulatorów, aby przyznać korzyść producentom rowerów elektrycznych z branży niższego szczebla.

(464)

Pierwszym dokumentem jest 13. plan dotyczący branży rowerowej. W planie stwierdzono, że w zakresie sześciu kluczowych technologii nastąpi przełom. Jednym z nich jest kompleksowa poprawa wydajności akumulatora kwasowo-ołowiowego i litowo-jonowego. W planie określono również trzy ilościowe cele:

(465)

Drugim dokumentem jest 13. plan pięcioletni dotyczący akumulatorów. W planie tym ustalono szereg powiązań z branżą niższego szczebla, w szczególności branżą rowerów elektrycznych, jak opisano w motywie 458. Ponadto w planie ustalono również powiązanie między subsydiowaniem branży akumulatorów i branży rowerów elektrycznych: „Zaleca się wprowadzenie polityki subsydiów na rzecz rowerów elektrycznych zasilanych akumulatorami litowo-jonowymi w celu popularyzowania rowerów elektrycznych napędzanych akumulatorami litowo-jonowymi.” (Rozdział V, sekcja V).

(466)

Trzecim dokumentem jest specjalne sprawozdanie branżowe opisane w motywie 459, w którym to sprawozdaniu wyjaśniono, że „przyszłe podstawowe zastosowania akumulatorów litowo-jonowych będą koncentrować się na elektronarzędziach, lekkich rowerach elektrycznych, pojazdach napędzanych nowymi źródłami energii i systemach magazynowania energii” (Rozdział V, sekcja II). Fragment ten wyjaśnia interpretację Komisji, że w chińskiej branży rowerów elektrycznych przechodzi się na stosowanie akumulatorów litowych. Fakt ten potwierdziły również odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielone przez producentów eksportujących objętych próbą.

(467)

Czwartym dokumentem są „Opinie wdrożeniowe dotyczące dalszego propagowania prawidłowego rozwoju branży rowerowej w naszym mieście” opublikowane przez Miejską Komisję Gospodarki i Technologii Informacyjnej w Tiencin. Zgodnie z postanowieniami zawartymi w 13. planie rowerowym w ramach opinii w produkcji rowerów elektrycznych zaleca się stosowanie krajowych akumulatorów i obniżenie ich kosztów: „Na podstawie krajowych badań i rozwoju w zakresie wiodących akumulatorów litowych i materiałów oraz informacji od przedsiębiorstw produkcyjnych, takich jak Lishen, BAK i Gateway, konieczna jest intensyfikacja badań i rozwoju w obszarze wysokowydajnych, tanich, bezpiecznych i niezawodnych akumulatorów do rowerów elektrycznych i powiązanych technologii wspomagających”.

(468)

Z powyższych ustaleń wyraźnie wynika, że w ramach strategii politycznej opracowanej przez rząd ChRL ustalono powiązanie między rozwojem branży akumulatorów litowo-jonowych i branży rowerów elektrycznych. Ponadto strategia polityczna przewiduje obniżenie kosztów i cen przez branżę akumulatorów dzięki subsydiom, aby propagować rozwój branży rowerów elektrycznych. Z powyższego wyraźnie wynika, że w ramach tych strategii politycznych rząd ChRL powierza producentom akumulatorów sprzedaż tych urządzeń branży rowerów elektrycznych niższego szczebla po niższej cenie i wyznacza im takie zadanie.

(469)

Jeżeli chodzi o dostawców akumulatorów dla producentów eksportujących objętych próbą, Komisja stwierdziła w motywie 444, że członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego, którzy dostarczali akumulatory producentom eksportującym objętym próbą, w okresie objętym dochodzeniem odpowiadali za 33 % całkowitej ilości dostarczonej z rynku krajowego objętym próbą producentom eksportującym oraz za 31 % łącznej wartości zakupów na rynku krajowym. Ponadto w motywie 383 Komisja stwierdziła, że członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego, w tym dostawcy części, są podporządkowanymi kluczowymi podmiotami gospodarczymi wyznaczonymi do wdrażania polityki krajowej w celu realizacji szerzej zakrojonych celów dotyczących produkcji rowerów elektrycznych. Na podstawie powyższych faktów oraz z uwagi na brak jakichkolwiek innych informacji, ustalenia te uznano za reprezentatywne dla sytuacji na chińskim krajowym rynku akumulatorów.

(470)

Mówiąc dokładniej, z uwagi na brak współpracy ze strony żadnego z dostawców produkujących akumulatory, Komisja musiała opierać się na informacjach zgromadzonych od przedsiębiorstwa Bafang, które sprzedawało akumulatory na rynku krajowym i w ramach wywozu. W tym kontekście w ramach dochodzenia wykazano, że przedsiębiorstwo Bafang sprzedawało równorzędne modele akumulatorów na rynku krajowym po znacznie korzystniejszych (niższych) cenach niż w ramach wywozu. W okresie objętym dochodzeniem różnica wynosiła 30–50 %.

(471)

Szereg stron twierdziło, że sprzedaż akumulatorów przez przedsiębiorstwo Bafang nie może być wykorzystana jako poziom referencyjny z następujących powodów. Po pierwsze, przedsiębiorstwo Bafang nie jest producentem akumulatorów. Po drugie, część akumulatorów wywożonych oraz sprzedawanych przez przedsiębiorstwo Bafang pochodzi z przywozu. Twierdziły one również, że porównanie cen przedsiębiorstwa Bafang nie może być wykorzystane jako poziom referencyjny w odniesieniu do akumulatorów, ponieważ ilość akumulatorów sprzedawanych przez przedsiębiorstwo Bafang była bardzo mała podczas OD.

(472)

W tym względzie należy przypomnieć, że, po pierwsze, w związku z częściową współpracą ze strony rządu ChRL, o której mowa w sekcji 3.3.3 oraz w związku z odmową współpracy ze strony producentów akumulatorów Komisja musiała dokonać swoich ustaleń na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie stwierdzono, że dostępne fakty, tj. odpowiednie dane dotyczące przedsiębiorstwa Bafang, są właściwe i uzasadnione. Po drugie, w świetle polityki krajowej i postanowień planu dotyczącego branży rowerowej wydanego przez chińskie stowarzyszenie rowerowe, którego celem jest w szczególności poprawa stosunku jakości do ceny akumulatorów litowych oraz wyników wywozu producentów eksportujących rowery elektryczne, jak wspomniano w motywach 112, 113 i 464, uznano, że źródło dostaw, tj. to, czy akumulatory były produkowane wewnętrznie, czy kupowane na rynku krajowym, czy nawet importowane, jest nieistotne. Dla celów dochodzenia istotna jest różnica w odniesieniu do producentów produktu objętego dochodzeniem między subsydiowaną ceną faktycznie zapłaconą za akumulatory a reprezentatywną ceną rynkową, jaką zapłaciliby w przypadku braku subsydiowania. W związku z powyższym argumenty te należało odrzucić.

(473)

Modele te były równorzędne, ponieważ zostały określone tym samym wewnętrznym kodem referencyjnym produktu i posiadały tę samą pojemność wyrażoną w Ah. Nie można jednak uzasadnić znacznej różnicy w cenie za równorzędne modele ustalonej między sprzedażą na rynku krajowym i eksportowym. Podobnie, jeżeli chodzi o silniki, w aktach sprawy nie było informacji, które wyjaśniłyby, że różne poziomy cen wynikały ze szczególnych warunków rynkowych na poszczególnych rynkach, na których akumulatory były sprzedawane. Hipoteza taka była w szczególności sprzeczna z informacjami zgromadzonymi w toku dochodzenia, tj. że jako członek chińskiego stowarzyszenia rowerowego przedsiębiorstwo Bafang podlega temu stowarzyszeniu, oraz że 13. plan dotyczący branży rowerowej, który ma bezpośredni wpływ na chińskie stowarzyszenie rowerowe, jest ukierunkowany na zwiększenie wyników wywozu osiąganych przez producentów eksportujących rowery elektryczne, jak wspomniano w motywach 112–113 powyżej. W konsekwencji, aby wnieść swój wkład w wyniki wywozu osiągane w branży rowerów elektrycznych, przedsiębiorstwu Bafang powierzono sprzedaż materiałów do produkcji po niższych cenach na rynku krajowym lub wyznaczono mu takie zadanie, tak aby chińscy producenci eksportujący rowery elektryczne mogli obniżyć koszty i oferować swoje produkty na rynkach eksportowych po znacznie niższych cenach niż ich konkurenci na rynkach eksportowych, którzy muszą pozyskiwać akumulatory po niesubsydiowanych cenach. W ten sposób dostawcy akumulatorów postępują irracjonalnie, sprzedając akumulatory na rynku krajowym po niższych cenach zamiast dążyć do maksymalizacji swoich zysków, sprzedając te same modele akumulatorów na rynkach eksportowych po znacznie wyższych cenach, osiągając w ten sposób znacznie wyższy zysk. W konsekwencji, aby wnieść swój wkład w wyniki wywozu osiągane w branży, powierzono mu sprzedaż materiałów do produkcji po niższych cenach na rynku krajowym, tak aby producenci eksportujący rowery elektryczne mogli oferować swoje produkty po znacznie niższych cenach niż ich konkurenci na rynkach eksportowych, którzy muszą pozyskiwać akumulatory po niesubsydiowanych cenach.

(474)

Grupa Yadea oraz przedsiębiorstwo Bafang twierdziły, że modele, które są sprzedawane na rynku krajowym i modele wywożone nie są takie same oraz że modele te pochodzą od różnych dostawców. W związku z tym przedsiębiorstwo Bafang zasugerowało, że porównania należy dokonać jedynie na podstawie dokładnie tych samych modeli akumulatorów dostarczanych przez jednego dostawcę, którego produkty są zarówno wywożone, jak i sprzedawane na rynku krajowym. Przedsiębiorstwo Bafang zwróciło również uwagę, że ograniczanie porównania do akumulatorów sprzedawanych przez wskazanych dostawców w dalszym ciągu skutkowałoby znaczną różnicą między cenami krajowymi a cenami eksportowymi, choć rozsądnie niższymi niż w przypadku wykorzystania modeli wszystkich innych dostawców.

(475)

W tym względzie należy zauważyć, że porównania dokonano w odniesieniu do produktów, które mają ten sam wewnętrzny numer referencyjny dla Bafang. W konsekwencji uznano, że modele te były podobne, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że mają one te same moce produkcyjne. Fakt, że porównanie na podstawie modeli pochodzących z dokładnie tego samego źródła w dalszym ciągu skutkowałoby znaczną różnicą cen uznano za nieistotny. Na tej podstawie powyższe argumenty odrzucono.

(476)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że rząd ChRL powierza chińskim producentom akumulatorów dostawę materiałów do produkcji krajowym producentom rowerów elektrycznych za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia lub wyznacza im takie zadanie.

(477)

Po ujawnianiu przedsiębiorstwo Giant przekazało, że według Organu Apelacyjnego WTO w USA – „Dochodzenie w sprawie ceł wyrównawczych dotyczących pochodzących z Korei układów pamięci dynamicznej (DRAM)” – „zwykłe oświadczenia dotyczące polityki” nie mogą „stanowić powierzenia ani wyznaczenia do celów art. 1.1 lit. a) pkt 1 ppkt (iv) Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych” (52). Ponadto „powierzenie i wyznaczenie – poprzez przekazanie odpowiedzialności podmiotowi prywatnemu lub sprawowanie nad nim władzy – oznacza bardziej aktywną rolę niż tylko samo zachęcanie” (53). Organ Apelacyjny stwierdził, że dowody „powierzenia lub wyznaczenia podmiotu prywatnego”„obejmowałyby pewną postać groźby lub wymuszenia” (54). Co więcej, przedsiębiorstwo Giant odniosło się również do sprawozdania zespołu orzekającego WTO w USA – Ograniczenia wywozu, w którym zauważono, że „zarówno akt powierzenia, jak i wyznaczenia koniecznie niosą za sobą zatem następujące trzy elementy: (i) jawne i pozytywne działanie, niezależnie od tego, czy jest to delegowanie, czy nakazywanie; (ii) są skierowane do konkretnej strony; oraz (iii) których przedmiotem jest konkretne zadanie lub obowiązek” (55). Sam nadzór lub wykonywanie ogólnych uprawnień regulacyjnych jest zatem niewystarczające, by ustalić powierzenie lub wyznaczenie (56).

(478)

W tym względzie należy zauważyć, że wniosek Komisji nie opiera się na samych tylko oświadczeniach dotyczących polityki, które opisano szczegółowo w sekcji 3.1. Opiera się on również na roli chińskiego stowarzyszenia rowerowego, które jako stowarzyszenie gromadzące nie tylko producentów rowerów, ale również producentów akumulatorów, jest nadzorowane i kierowane przez najwyższy organ Chin, tj. przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej. Ponadto przypomina się również, że członkowie chińskiego stowarzyszenia rowerowego muszą wdrażać jego regulamin, a zatem uważa się ich za podporządkowanych. W tym względzie należy przypomnieć, że chińskie stowarzyszenie rowerowe wydało 13. plan dotyczący branży rowerowej, który ukierunkowany jest na poprawę wyników eksportowych producentów eksportujących rowery elektryczne, jak wspomniano w motywach 112 i 113. Powyższe rozważania poparto również wieloma fragmentami specjalnego sprawozdania branżowego na temat akumulatorów, o którym mowa w motywie 459 i bardziej ogólnie, z innych źródeł, w motywach 464–467, co pokazuje, że wsparcie dla sektora akumulatorów działa, jeżeli chodzi o pozycję sektora w łańcuchu dostaw rowerów elektrycznych. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(479)

Przedsiębiorstwo Giant stwierdziło również, że Komisja odwróciła ciężar dowodu, odnosząc się do częściowej odmowy współpracy ze strony rządu ChRL, jeżeli chodzi o wyciągnięte wnioski. Przedsiębiorstwo Giant podkreśliło, że ciężar dowodu spoczywa na Komisji oraz że Komisja nie wykazała, że dostarczanie akumulatorów do rowerów elektrycznych jest działaniem normalnie prowadzonym przez rząd.

(480)

Podobnie jak w przypadku wniosku wyciągniętego w motywie 415, uznaje się, że również w odniesieniu do akumulatorów dostępny dowód, który oparto na dostępnych faktach, jest wystarczający, by wykazać powierzenie i wyznaczenie. Przypomina się również, że rząd ChRL nie zgłosił żadnych uwag ani nie przekazał dodatkowych informacji po tym jak został poinformowany, że Komisja miała zamiar zastosować dostępne fakty w odniesieniu do dostarczania komponentów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, iż nie odwróciła ciężaru dowodu. W związku z tym argument ten należało odrzucić.

(481)

Przede wszystkim Komisja przypomina, że ze względu na częściową odmowę współpracy ze strony rządu ChRL musiała dokonać ustaleń na podstawie dostępnych faktów, na które składały się rządowe strategie polityczne opisane w sekcji 3.7.3.2 i specjalne sprawozdanie branżowe dostarczone przez skarżącego oraz informacje przekazane przez jedynego współpracującego dostawcę akumulatorów, który udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji.

(482)

W motywach 453–454 Komisja zauważyła, że branżę akumulatorów wymieniono w planie rozwoju przemysłu lekkiego wśród „kluczowych branż” i w planie tym określono szereg środków politycznych w formie wsparcia administracyjnego, rynkowe, finansowego i podatkowego dostępnego dla takich kluczowych branży.

(483)

Ponadto, jak opisano w motywie 459, specjalne sprawozdanie branżowe dotyczące akumulatorów zawiera dowody potwierdzające, że w stosunku do tej branży przyjęto „politykę preferencyjną”.

(484)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że producenci akumulatorów otrzymali subsydia w różnych formach.

(485)

Szereg stron przedstawiło swoje uwagi przez odniesienie się do art. 14 lit. d) Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych oraz do art. 6 lit. d) rozporządzenia podstawowego dotyczącego odpowiedniości wynagrodzenia, które określa się w odniesieniu do aktualnych warunków rynkowych w stosunku do przedmiotowego towaru lub usługi w kraju dostawy lub zakupu. Innymi słowy zastosowany poziom referencyjny powinien być związany z warunkami panującymi na chińskim rynku; lub przyjęty na podstawie warunków panujących na rynku innego państwa, lub na rynku światowym, które są dostępne dla odbiorcy.

(486)

Komisja ustaliła, że warunki panujące na rynku ChRL zostały zniekształcone z uwagi na stosowaną politykę krajową i sektorową wdrażaną przez podmioty gospodarcze. Ponadto z uwagi na częściową odmowę współpracy ze strony rządu ChRL Komisja nie miała kluczowych informacji na temat sytuacji na rynku akumulatorów w Chinach oraz na temat możliwych dostosowań, których należało dokonać. Jeżeli chodzi o warunki panujące na rynku innego państwa lub na rynku światowym, takie informacje nie były dostępne na poziomie szczegółowości, który pozwoliłby na dokonanie istotnego porównania. W konsekwencji Komisja musiała opierać się na dostępnych informacjach. Na tej podstawie Komisja stwierdziła zatem, że panujące na chińskim rynku warunki nie uzasadniły dostosowań, i obliczyła poziom referencyjny przy wykorzystaniu metody opisanej w motywie 495.

(487)

Przedsiębiorstwo Giant oraz rząd ChRL stwierdziły, że swoim podejściem Komisja naruszyła art. 1.1 lit. b) pkt 10 oraz art. 32.1 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, gdyż Komisja nie może obejść obowiązku stwierdzenia, czy producenci zostali upoważnieni lub wyznaczeni. W tym celu przedsiębiorstwo Giant stwierdziło, że Komisja musi: 1) przeanalizować, czy producentom przyznano subsydia; 2) przeanalizować, czy akumulatory nabyto w warunkach pełnej konkurencji; 3) obliczyć, jaką część subsydiów przekazano.

(488)

W tym względzie stwierdza się, że wniosek Komisji opiera się na wystarczająco szczegółowych podstawach. Jeżeli chodzi o uwagi przedsiębiorstwa Giant, Komisja stwierdziła, że biorąc pod uwagę odmowę współpracy ze strony rządu ChRL oraz fakt, iż tylko jeden dostawca współpracował z własnej inicjatywy, brakowało jej kluczowych informacji. Niemniej jednak na podstawie dostępnych informacji oraz analizy, którą przeprowadziła Komisja, stwierdzono, że warunki rozstrzygnięcia co do powierzenia i wyznaczenia zostały spełnione. Jeśli chodzi o przekazanie, jako że analiza Komisji obejmowała powierzenie dostawcom akumulatorów dostarczania akumulatorów producentom rowerów elektrycznych za wynagrodzeniem niższym niż odpowiednie oraz wyznaczenie im takiego zadania, a nie subsydia otrzymane przez dostawców akumulatorów, argument ten uznano za nieistotny i w związku z tym odrzucono.

(489)

Jak wykazano w motywach 452–474, za pośrednictwem szeregu dokumentów prawnych, które dotyczą w szczególności przedsiębiorstw w sektorze rowerów elektrycznych, wyznaczono dostawcom materiałów do produkcji zadanie dostarczania akumulatorów dla branży rowerów elektrycznych za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Na podstawie tych dokumentów stwierdzono, że dostawcy materiałów do produkcji dostarczają akumulatory jedynie ograniczonej liczbie branż/przedsiębiorstw, które realizują odpowiednie strategie rządu ChRL.

(490)

Komisja stwierdziła zatem, że subsydia w formie dostarczania akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia nie są powszechnie dostępne, lecz są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających, że subsydiów w takiej formie udziela się na podstawie obiektywnych kryteriów lub warunków określonych w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(491)

Wszyscy producenci eksportujący objęci próbą nabywali akumulatory na rynku krajowym głównie od przedsiębiorstw niepowiązanych, ale pozyskiwali również określone ilości w drodze przywozu.

(492)

Z uwagi na częściową odmowę współpracy ze strony rządu ChRL żaden dostawca produkujący akumulatory nie dostarczył Komisji informacji w postaci odpowiedzi na specjalny kwestionariusz skierowany do chińskich dostawców materiałów do produkcji. W związku z tym, aby określić poziom korzyści na rzecz producentów eksportujących objętych próbą, którzy nabywali akumulatory na rynku krajowym, Komisja musiała opierać się na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego. Dostępne fakty składały się z informacji zebranych od jedynego dostawcy akumulatorów, który współpracował w dochodzeniu. Jak wyjaśniono w motywie 470, przedsiębiorstwo Bafang, jako podporządkowany podmiot gospodarczy wyznaczony do wdrażania polityki krajowej, sprzedawało akumulatory na rynku krajowym po znacznie niższych cenach niż w ramach wywozu. W konsekwencji chińscy producenci eksportujący odnieśli korzyść ze sprzedaży akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(493)

Szereg stron twierdziło, że zgodnie z art. 2 lit. a) i b) rozporządzenia podstawowego jedynie rząd może być dostawcą subsydium. Ponieważ przedsiębiorstwo Bafang jest prywatnym przedsiębiorstwem, nie może ono być uznawane za rząd w rozumieniu art. 2 lit. b) i w związku z tym nie może udzielać subsydiów.

(494)

W tym względzie uznano, że uwaga ta nie jest istotna w kontekście wniosku, który sformułowano w motywie 476; tj. że rząd ChRL powierza dostawcom akumulatorów do producentów rowerów elektrycznych dostarczanie tego komponentu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia lub wyznacza im takie zadanie.

(495)

Korzyść objętych próbą przedsiębiorstw obliczono zatem porównując ceny krajowe i eksportowe, które przedsiębiorstwo Bafang naliczało w okresie objętym dochodzeniem niepowiązanym klientom. Dokonano dostosowania, aby uwzględnić różnice w kosztach transportu i opłatach przywozowych. Porównania dokonano w odniesieniu do sprzedaży identycznych modeli i otrzymano różnicę w cenie wynoszącą 30–50 % w okresie objętym dochodzeniem. Obliczoną wartość procentową zastosowano w stosunku do cen pobieranych od producentów eksportujących objętych próbą za akumulatory zakupione od chińskich dostawców krajowych.

(496)

Przedsiębiorstwo Giant stwierdziło, że nie ma żadnego związku między lokalnie nabywanymi akumulatorami a rowerami elektrycznymi, które wywozi się do UE.

(497)

W tym względzie stwierdza się, że korzyść określona w motywach 491–494 jest na rzecz producentów eksportujących rowerów elektrycznych nabywających krajowe akumulatory za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia i nie jest związana z konkretnymi sprzedawanymi modelami rowerów elektrycznych. W związku z tym stwierdzono, ze Grupa Giant odniosła korzyść, nabywając krajowe silniki po zakłóconych cenach ze względu na powierzenie i wyznaczenie zadań przez rząd ChRL opisane w motywach 462–476. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(498)

Jeśli chodzi o dostosowania, przedsiębiorstwo Bafang twierdziło, że koszty transportu związane z rowerami elektrycznymi nie mogą stanowić odpowiedniego poziomu referencyjnego w odniesieniu do transportu akumulatorów i zwróciło się do Komisji o dostarczenie dalszych szczegółów dotyczących dokonanych obliczeń.

(499)

W następstwie tych uwag Komisja przekazała zainteresowanej stronie dodatkowe ostateczne ujawnienie, przekazując jej dodatkowe informacje. W każdym razie uznano, że wymagane informacje miały charakter poufny i że nie można było ujawnić danych dotyczących konkretnego przedsiębiorstwa. Komisja zwróciła również uwagę, że argumentu tego nie poparto żadnymi dowodami. Nie otrzymano jednak dalszych uwag w tej sprawie.

(500)

Inne zainteresowane strony twierdziły, że dane przedsiębiorstwa Bafang nie stanowiły w ich przypadku odpowiedniego poziomu referencyjnego, ponieważ strony te nie kupowały żadnych akumulatorów od Bafang.

(501)

W tym względzie zauważa się, że w związku z częściową współpracą ze strony rządu ChRL oraz w związku z brakiem współpracy ze strony jakiegokolwiek innego dostawcy akumulatorów Komisja musiała polegać na dostępnych faktach, tj. informacjach dostarczonych przez przedsiębiorstwo Bafang, które Komisja mogła zweryfikować. Na tej podstawie argument ten należało odrzucić.

(502)

Kwota subsydium ustalona w odniesieniu do tego programu dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Tabela 4

Dostarczanie akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(503)

Zanim tytuł prawny do gruntu lub tytuł oparty na zasadzie słuszności zostanie zastrzeżony lub przyznany osobie prawnej lub fizycznej, wszystkie grunty w ChRL należą do państwa albo są własnością wspólną wsi lub okręgów miejskich. Wszystkie działki w obszarach zurbanizowanych należą do państwa, a wszystkie działki w obszarach wiejskich są własnością wsi lub okręgów miejskich, w których są zlokalizowane.

(504)

Zgodnie z prawem konstytucyjnym ChRL i prawem gruntowym przedsiębiorstwa i osoby fizyczne mogą jednak nabyć „prawa do użytkowania gruntów”. W przypadku gruntów przemysłowych okres dzierżawy wynosi zwykle 50 lat, które można przedłużyć o kolejne 50 lat.

(505)

Według rządu ChRL od dnia 31 sierpnia 2006 r. zgodnie z art. 5 zawiadomienia Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej o wzmocnieniu przepisów regulacyjnych dotyczących gruntów (GF[2006] nr 31) prawo do gruntów przemysłowych może zostać przyznane wyłącznie przez państwo na rzecz przedsiębiorstw przemysłowych w drodze przetargu lub podobnej procedury oferty publicznej, w których ostateczna cena umowy nie może być niższa od minimalnej ceny wywoławczej. Rząd ChRL jest zdania, że w ChRL istnieje wolny rynek gruntów oraz że cena, jaką przedsiębiorstwo przemysłowe płaci za prawo do dzierżawy gruntu, odzwierciedla cenę rynkową.

(506)

W Chinach przyznawanie praw do użytkowania gruntów regulowane jest ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o zarządzaniu gruntami. Ponadto podstawę prawną stanowią również następujące dokumenty:

(507)

Zgodnie z art. 10 dokumentu „Przepisy w sprawie przekazywania praw do użytkowania gruntów budowlanych będących własnością państwa w drodze zaproszenia do przetargu, aukcji oraz oferty” władze lokalne ustalają ceny gruntów zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich, który jest aktualizowany raz na trzy lata, oraz zgodnie z polityką przemysłową rządu.

(508)

W ramach poprzednich dochodzeń (57) Komisja stwierdziła, że ceny płacone za prawa do użytkowania gruntów w ChRL nie są reprezentatywne dla ceny rynkowej, która jest określana na podstawie popytu i podaży na wolnym rynku, ponieważ ustalono, że system aukcyjny jest niejasny i nieprzejrzysty i w praktyce nie funkcjonuje, a ceny są ustanawiane dowolnie przez władze. Jak wspomniano w poprzednim motywie, władze ustanawiają ceny zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich, w którym jednym z kryteriów jest obowiązek uwzględnienia przy ustalaniu ceny gruntów przemysłowych również polityki przemysłowej, tj. udzielają np. preferencyjnego dostępu do gruntów przemysłowych przedsiębiorstwom należącym do określonych sektorów.

(509)

W trakcie prowadzonego dochodzenia nie wykazano żadnych widocznych zmian w tym zakresie. Na przykład Komisja stwierdziła, że żaden z producentów eksportujących objętych próbą nie uzyskał prawa do użytkowania gruntu w drodze przetargu ani podobnej procedury oferty publicznej, nawet w przypadku gdy prawa do użytkowania gruntu zostały uzyskane niedawno. Prawa do użytkowania gruntów nabyte przez producentów eksportujących objętych próbą były przyznawane przez władze lokalne po cenach wynegocjowanych.

(510)

Oprócz systemu monitorowania cen gruntów miejskich istnieje również system dynamicznego monitorowania cen gruntów. W przeglądzie wygaśnięcia dotyczącym paneli fotowoltaicznych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (58) Komisja stwierdziła, że ceny w ramach systemu dynamicznego monitorowania cen gruntów są wyższe niż minimalne ceny odniesienia ustalone zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich i wykorzystywane przez instytucje samorządowe na szczeblu lokalnym, ponieważ minimalne ceny odniesienia są aktualizowane jedynie co trzy lata, podczas gdy ceny monitorowane dynamicznie są aktualizowane co kwartał. W toku prowadzonego dochodzenia, tak jak w przeglądzie wygaśnięcia, nie stwierdzono jednak, że ceny gruntów opierały się na cenach systemu monitorowania dynamicznego. W praktyce w trakcie dochodzenia w sprawie paneli fotowoltaicznych rząd ChRL potwierdził, że system dynamicznego monitorowania cen gruntów służy monitorowaniu wahania poziomów cen gruntów na niektórych obszarach (tj. w 105 miastach) w ChRL i ma na celu ocenę zmian w cenach gruntów. Ceny wyjściowe w przetargach i aukcjach ustala się jednak na podstawie poziomów referencyjnych ustanowionych w ramach systemu wyceny gruntów. Ponadto w rozpatrywanym przypadku grupy przedsiębiorstw objęte próbą otrzymały swoje działki w drodze bezpośredniego przydziału. W związku z tym fakt, że istniał ten drugi system, nie ma znaczenia, ponieważ nie miał on zastosowania do producentów eksportujących objętych próbą.

(511)

Komisja ustaliła, że jeden z producentów eksportujących objętych próbą otrzymał od władz lokalnych zwrot mający zrekompensować mu cenę, którą zapłacił za prawa do użytkowania gruntów, a inny objęty próbą producent eksportujący nie zapłacił pełnej kwoty za prawo do użytkowania gruntów.

(512)

Ustalenia dokonane podczas dochodzenia pokazują, że sytuacja dotycząca przekazywania i nabywania gruntów w ChRL jest nieprzejrzysta, a władze dowolnie ustanawiają ceny.

(513)

Po ujawnieniu szereg stron twierdziło, że powyższy wniosek jest w oparty głównie na ustaleniach z poprzednich dochodzeń, a Komisja nie zaprezentowała żadnych dowodów w celu wykazania, że sytuacja jest taka sama w przypadku przedmiotowego dochodzenia. Komisja zauważa, że znalazła dowody, jak opisano w motywach 509–511 powyżej, co uzasadniało wniosek Komisji, że ustalenia z poprzednich dochodzeń były nadal aktualne. Ponadto nie przedstawiono żadnych nowych dowodów na potwierdzenie, że było inaczej. Na tej podstawie argumenty te należało odrzucić. Przyznawanie prawa do użytkowania gruntów przez rząd ChRL należy zatem uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w formie zapewniania towarów, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami. Jak wyjaśniono w motywach 507–510 powyżej, w ChRL nie funkcjonuje rynek gruntów, a zastosowanie zewnętrznego poziomu referencyjnego (zob. motywy 517–527 poniżej) wskazuje, że kwoty płacone za prawa do użytkowania gruntów przez producentów eksportujących objętych próbą są znacznie niższe od zwykłego kursu rynkowego. W kontekście preferencyjnego dostępu do gruntów przemysłowych przez przedsiębiorstwa należące do określonych sektorów, cena ustalona przez władze lokalne musi uwzględniać politykę przemysłową rządu, jak wspomniano powyżej w motywie 508. W ramach tej polityki przemysłowej, jak opisano w motywie 101, branżę rowerów elektrycznych uznaje się za kluczową w chińskim przemyśle lekkim (59). W decyzji nr 40 Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej organy publiczne zobowiązano ponadto do zapewnienia dostępu do gruntów w celu zachęcenia sektorów. Art. 18 decyzji nr 40 wyraźnie stanowi, że sektory „ograniczone” nie będą miały dostępu do praw do użytkowania gruntów. W związku z tym na podstawie art. 4 ust. 2 lit. a) i c) rozporządzenia podstawowego przedmiotowe subsydium jest szczególne, ponieważ preferencyjne przyznawanie gruntów ogranicza się do przedsiębiorstw należących do określonych sektorów, a praktyki rządu w tej dziedzinie są niejasne i nieprzejrzyste.

(514)

Po ujawnieniu ustaleń szereg stron twierdziło również, że Komisja nie oparła swojej decyzji o szczególności na niezbitych dowodach wskazujących, że branża rowerów elektrycznych jest jedną z branż, które otrzymują prawo do użytkowania gruntów po stawkach preferencyjnych.

(515)

W tym względzie odsyła się do motywu 129 oraz w szczególności do decyzji nr 40, na mocy której należy realizować politykę preferencyjną dotyczącą gruntów w odniesieniu do projektów promowanych. Jak opisano w motywie 100, branża rowerów elektrycznych jest kluczową branżą. Była ona również przedmiotem 13. planu dotyczącego branży rowerowej wydanego przez chińskie stowarzyszenie rowerowe, które z kolei znajduje się pod kierownictwem i nadzorem Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej. W związku z tym Komisja uznała, że branża rowerów elektrycznych należy do branż, które otrzymują prawo do użytkowania gruntów po stawkach preferencyjnych. Zostało to również potwierdzone ustaleniami dochodzenia, jak przewidziano w motywach 507–511. Ponadto branża rowerowa została wskazana jako sektor promowany już w czasie obowiązywania 11. pięcioletniego planu dotyczącego branży rowerowej, w którym wspierano wzrost wielkości produkcji rowerów i rowerów elektrycznych. Odniesienia do poprawy i wzmocnienia branży rowerów elektrycznych pojawiły się również w odpowiednim artykule opublikowanym przez chińskie stowarzyszenie rowerowe, podsumowującym cele rozwojowe wyznaczone w duchu 11. pięcioletniego planu dotyczącego branży rowerowej (60). Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(516)

W konsekwencji przedmiotowe subsydium uznano za stanowiące podstawę dla środków wyrównawczych.

(517)

Podobnie jak w ramach poprzednich dochodzeń (61) i zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego jako zewnętrzny poziom referencyjny (62) wykorzystano ceny gruntów z wydzielonego obszaru celnego Tajwanu, Penghu, Kinmen i Matsu („Chińskie Tajpej”). W szczególności Komisja wyszukała informacje dotyczące cen gruntów przemysłowych na oficjalnej stronie internetowej (http://lvr.land.moi.gov.tw/login.action) utworzonej przez tajwańskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w odniesieniu do głównych parków przemysłowych w sześciu miastach położonych na zachodnim wybrzeżu Tajwanu, w tym Tajpej, Nowego Tajpej, Taoyuan, Taichung, Tainan i Kaohsiung. Informacje znajdujące się w bazie danych dotyczą rzeczywistych cen transakcji, a nie ofert sprzedaży gruntów przemysłowych.

(518)

Po ujawnieniu jedna ze stron zwróciła uwagę, że Komisja nie wybrała odpowiedniego zewnętrznego poziomu referencyjnego w odniesieniu do cen gruntów, ponieważ nie przeprowadziła analizy dotyczącej poszczególnych przypadków w odniesieniu do faktów dotyczących odpowiednich lokalizacji objętych próbą producentów eksportujących. Komisja odrzuciła tę uwagę i zauważyła, że jak opisano w motywie 517, jej wybór opierał się na sześciu regionach, w których znajduje się większość tajwańskich parków przemysłowych. Ponieważ wszyscy producenci eksportujący objęci próbą są zlokalizowani w strefach przemysłowych w Chinach, czynnik lokalizacji został uwzględniony. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(519)

Korzyść przyznaną odbiorcom oblicza się, uwzględniając różnicę między kwotami faktycznie płaconymi przez każdego z producentów eksportujących objętych próbą (tj. faktyczną cenę zapłaconą zgodnie z umową oraz, w stosownych przypadkach, cenę umowną, pomniejszoną o kwotę zwrotów/dotacji przyznanych przez instytucje samorządowe na szczeblu lokalnym) za prawo do użytkowania gruntów a kwotami, które powinny być normalnie zapłacone, na podstawie poziomu referencyjnego Chińskiego Tajpej.

(520)

Komisja uważa, że Chińskie Tajpej może zostać wykorzystane jako odpowiedni zewnętrzny poziom referencyjny z następujących powodów:

(521)

Ponadto Komisja uznała ten poziom referencyjny za wiarygodne źródło danych dostępne dla wszystkich zainteresowanych stron.

(522)

Po ujawnieniu szereg stron twierdziło, że Chińskie Tajpej nie stanowi odpowiedniego zewnętrznego poziomu referencyjnego. Twierdziły one, że podobieństwa i związek między ChRL a Chińskim Tajpej opisane w motywie 520 odzwierciedlają jedynie sytuację w ostatnich latach, a nie w roku, kiedy dokonano zakupu prawa do użytkowania gruntów.

(523)

W tym względzie należy zauważyć, że obliczony poziom referencyjny został dostosowany tak, aby odzwierciedlał zmiany w czasie poprzez uwzględnienie ewolucji PKB i inflacji, jak opisano w motywie 527 poniżej. W związku z tym fakt, że niektóre prawa do użytkowania gruntów zostały nabyte w dalekiej przeszłości, został już uwzględniony.

(524)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że Tajlandia byłaby bardziej odpowiednia niż Chińskie Tajpej w związku z większą porównywalnością rozwoju gospodarczego i gęstości zaludnienia. Ponadto stwierdziła ona, że Tajlandia posiada wysoki stopień infrastruktury przemysłowej. Po rozważeniu tego argumentu Komisja uznała, że wybór Chińskiego Tajpej jako odpowiedniego zewnętrznego poziomu referencyjnego oparto na analizie szeregu czynników wymienionych w motywie 520, co uzasadnia wybór Chińskiego Tajpej jako właściwego poziomu referencyjnego. Na tej podstawie twierdzenie to musiało zostać odrzucone.

(525)

Ponadto inna strona twierdziła, że metodyka Komisji w odniesieniu do określania pozapaństwowego poziomu referencyjnego dla cen użytkowania gruntów jest wadliwa i zasugerowała wykorzystanie Indii zamiast Chińskiego Tajpej z następujących powodów:

(526)

Przedstawiając ten argument, strona ta pominęła w swojej analizie jeden istotny element, a mianowicie poziom rozwoju gospodarczego tych prowincji. Według źródeł publicznych, poziom PKB na mieszkańca w tych indyjskich prowincjach jest znacznie niższy od poziomu PKB na mieszkańca w miastach/prowincjach, w których znajdują się siedziby producentów eksportujących. W rzeczywistości PKB na mieszkańca Maharasztry (63), który jest najwyższym wśród trzech wymienionych prowincji, w latach 2017–2018 wyniósł zaledwie 2 500 USD, natomiast najniższy poziom stwierdzony w odniesieniu do chińskich producentów eksportujących wyniósł 7 932 USD dla Jinhua w 2012 r. (64) W dochodzeniu ujawniono również, że PKB na mieszkańca w Kunshan (65), które w 2016 r. było wymienione jako nr 1 wśród wszystkich chińskich miast powiatowych (66), wyniósł ponad 20 000 USD. Biorąc pod uwagę powyższe oraz czynniki wymienione w motywie 520 argument ten musiał zostać odrzucony.

(527)

Komisja obliczyła średnią cenę ważoną gruntu na podstawie transakcji sprzedaży gruntu w sześciu miastach wymienionych w motywie 517. Dane takie były dostępne dopiero od sierpnia 2013 r. W odniesieniu do okresu rozpoczynającego się po tej dacie Komisja wykorzystała rzeczywiste ceny pochodzące z tajwańskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W przypadku praw do użytkowania gruntów uzyskanych wcześniej ceny historyczne zostały skonstruowane na podstawie zmian w PKB i inflacji na Tajwanie, podobnie jak w poprzednich dochodzeniach. W szczególności Komisja skorygowała średnią ważoną cenę gruntu za metr kwadratowy ustaloną na Tajwanie o stopę inflacji i PKB według bieżących cen w USD dla Tajwanu opublikowanych przez MFW za 2015 r.

(528)

Po ujawnieniu szereg stron twierdziło, że metoda stosowana przez Komisję do obliczania historycznych cen gruntów nie odzwierciedla normalnego kursu rynkowego. Twierdziły one, że Komisja nie oparła się na żadnych dowodach na to, że rozwój cen gruntów podlegał podobnym tendencjom jak rozwój PKB i inflacji. Argumentu tego nie poparto jednak żadnymi dowodami. W związku z tym należało go odrzucić.

(529)

Dwie zainteresowane strony twierdziły również, że nie odniosły żadnej korzyści w związku z prawem do użytkowania gruntów, ponieważ (i) cena dzierżawy była uwzględniona w kosztach produkcji przedsiębiorstwa; (ii) cenę dzierżawy płaconej przedsiębiorstwu powiązanemu ustalono zgodnie z warunkami rynkowymi lub na sprawiedliwych warunkach oraz (iii) w żadnym przypadku przedsiębiorstwo powiązane nie przekazało żadnej korzyści. Ponadto jeden z producentów eksportujących twierdził, że przedsiębiorstwo powiązane z nim nabyło prawo do użytkowania gruntów w następstwie procedury przetargowej zgodnej z zasadami konkurencji. Producent ten twierdził również, że w każdym przypadku należy wykluczyć cenę dzierżawy płaconej powiązanej z nim stronie z tytułu prawa do użytkowania gruntów z obliczeń korzyści.

(530)

Jeżeli chodzi o ustalanie ceny dzierżawy płaconej przedsiębiorstwu powiązanemu, żaden z zainteresowanych producentów eksportujących nie przedłożył żadnych dowodów potwierdzających w odniesieniu do aktualnych warunków rynkowych. To samo dotyczy procedury przetargowej, w której rzekomo brało udział przedsiębiorstwo powiązane w celu nabycia swojego prawa do użytkowania gruntów, tj. nie przedłożono żadnych dowodów na poparcie tego twierdzenia. Argumenty te należało zatem odrzucić.

(531)

Jeżeli chodzi o obliczanie korzyści, należy przypomnieć, że – jak opisano szczegółowo w motywie 507 – ustalono, iż branża rowerów elektrycznych otrzymywała prawo do użytkowania gruntów w Chinach za cenę niższą niż odpowiednie wynagrodzenie. Ponadto strony te nie przedstawiły żadnych dowodów dotyczących aktualnych warunków rynkowych w Chinach. Korzyść oblicza się ponadto na poziomie grupy, a transakcje wewnątrzgrupowe mają neutralny wpływ na ogólne obliczenia. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone..

(532)

Zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego kwota tego subsydium została przypisana do okresu objętego dochodzeniem przy zastosowaniu normalnego okresu korzystania z prawa do użytkowania gruntów przemysłowych, tj. 50 lat. Wartość ta została następnie przypisana do całkowitego obrotu danego przedsiębiorstwa w okresie objętym dochodzeniem, ponieważ subsydium nie jest uzależnione od wyników wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych towarów.

(533)

Kwota subsydium ustalona w odniesieniu do tego programu dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Tabela 5

Przyznawanie praw do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(534)

Zgodnie z ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o podatku dochodowym od przedsiębiorstw („ustawa o podatku dochodowym od przedsiębiorstw”) przedsiębiorstwom wykorzystującym zaawansowane i nowe technologie, które powinny otrzymać kluczowe wsparcie od państwa, przyznaje się obniżoną stawkę podatku dochodowego od przedsiębiorstw wynoszącą 15 % zamiast standardowej stawki podatku wynoszącej 25 %.

(535)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 28 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz art. 93 przepisów wykonawczych do ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, jak również: