ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/2031

z dnia 26 października 2016 r.

w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013, (UE) nr 652/2014 i (UE) nr 1143/2014 oraz uchylające dyrektywy Rady 69/464/EWG, 74/647/EWG, 93/85/EWG, 98/57/WE, 2000/29/WE, 2006/91/WE i 2007/33/WE

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

Przedmiot, zakres stosowania i definicje

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy mające na celu określenie zagrożenia fitosanitarnego stwarzanego przez wszelkie gatunki, szczepy lub biotypy patogenów, zwierząt lub szkodliwych dla roślin roślin pasożytniczych lub produktów roślinnych (zwane dalej „agrofagami”) oraz środki mające na celu ograniczenie tego zagrożenia do dopuszczalnego poziomu.

2.   W przypadku gdy występuje dowód, że rośliny niepasożytnicze – inne niż objęte zakresem art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1143/2014 – stwarzają zagrożenie fitosanitarne, które mogłoby mieć dotkliwe skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe na terytorium Unii, te rośliny niepasożytnicze można traktować jak agrofagi do celów niniejszego rozporządzenia.

3.   Na użytek niniejszego rozporządzenia odniesienia do państw trzecich traktuje się jako odniesienia do państw trzecich, Ceuty, Melilli i terytoriów, o których mowa w art. 355 ust. 1 TFUE, z wyłączeniem Madery i Azorów.

Na użytek niniejszego rozporządzenia odniesienia do terytorium Unii traktuje się jako odniesienia do terytorium Unii bez Ceuty, Melilli i terytoriów, o których mowa w art. 355 ust. 1 TFUE, innych niż Madera i Azory.

Artykuł 2

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

ROZDZIAŁ II

Agrofagi kwarantannowe

Sekcja 1

Agrofagi kwarantannowe

Artykuł 3

Definicja agrofagów kwarantannowych

Agrofag jest „agrofagiem kwarantannowym” w odniesieniu do danego terytorium, jeżeli spełnia wszystkie poniższe warunki:

Sekcja 2

Agrofagi kwarantannowe dla Unii

Artykuł 4

Definicja agrofagów kwarantannowych dla Unii

Agrofag kwarantannowy jest „agrofagiem kwarantannowym dla Unii”, jeżeli określonym terytorium, o którym mowa w części wprowadzającej art. 3, jest terytorium Unii, a dany agrofag jest włączony do wykazu, o którym mowa w art. 5 ust. 2.

Artykuł 5

Zakaz wprowadzania, przemieszczania, utrzymywania, rozmnażania lub uwalniania agrofagów kwarantannowych dla Unii

1.   Agrofag kwarantannowy dla Unii nie może być wprowadzany, przemieszczany ani utrzymywany, rozmnażany lub uwalniany na terytorium Unii.

2.   Komisja, w drodze aktu wykonawczego, ustanawia wykaz agrofagów spełniających warunki wymienione w art. 3 w odniesieniu do terytorium Unii (zwany dalej „wykazem agrofagów kwarantannowych dla Unii”).

Wykaz agrofagów kwarantannowych dla Unii obejmuje agrofagi wymienione w załączniku I część A do dyrektywy 2000/29/WE oraz załączniku II część A sekcja I do tej dyrektywy.

Agrofagi, które są rodzime lub zadomowione na jakiejkolwiek części terytorium Unii, z przyczyn naturalnych lub z powodu ich wprowadzenia spoza terytorium Unii, oznacza się w wykazie agrofagów kwarantannowych dla Unii jako agrofagi, których występowanie stwierdzono na terytorium Unii.

Agrofagi, które nie są rodzime lub zadomowione na jakiejkolwiek części terytorium Unii, oznacza się w wykazie agrofagów kwarantannowych dla Unii jako agrofagi, których występowania nie stwierdzono na terytorium Unii.

3.   W przypadku gdy z oceny wynika, że agrofag, który nie jest włączony do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, spełnia warunki wymienione w art. 3 w odniesieniu do terytorium Unii, lub że agrofag, który jest włączony do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, nie spełnia już jednego lub większej liczby tych warunków, Komisja, w drodze aktów wykonawczych, odpowiednio zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, poprzez dodanie danego agrofaga do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii lub skreślenie go z tego wykazu.

Komisja udostępnia tę ocenę państwom członkowskim.

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, zastąpić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w celu konsolidacji zmian.

4.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 2 i 3, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Artykuł 6

Agrofagi priorytetowe

1.   Agrofagi kwarantannowe dla Unii są „agrofagami priorytetowymi”, jeżeli spełniają wszystkie poniższe warunki:

2.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez ustanowienie wykazu agrofagów priorytetowych (zwanego dalej „wykazem agrofagów priorytetowych”).

W przypadku gdy z oceny wynika, że agrofag kwarantannowy dla Unii spełnia warunki, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, lub że agrofag nie spełnia już jednego lub większej liczby tych warunków, Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, odpowiednio zmieniających wykaz, o którym mowa w akapicie pierwszym, poprzez dodanie do wykazu lub usunięcie z niego danego agrofaga.

Komisja niezwłocznie udostępnia tę ocenę państwom członkowskim.

W przypadku gdy, w sytuacji poważnego zagrożenia agrofagami, jest to uzasadnione szczególnie pilną potrzebą, do aktów delegowanych przyjmowanych na podstawie niniejszego artykułu ma zastosowanie procedura przewidziana w art. 106.

Artykuł 7

Zmiana załącznika I sekcja 1

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających załącznik I sekcja 1, aby dostosować go do rozwoju wiedzy naukowej i technicznej oraz właściwych standardów międzynarodowych.

Artykuł 8

Agrofagi kwarantannowe dla Unii wykorzystywane do badań urzędowych, do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowych lub hodowli

1.   W drodze odstępstwa od art. 5 ust. 1 państwa członkowskie mogą, na wniosek, tymczasowo zezwolić na wprowadzanie, przemieszczanie oraz utrzymywanie i rozmnażanie na ich terytorium agrofagów kwarantannowych dla Unii lub agrofagów objętych środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1 do badań urzędowych, do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowych lub hodowli.

Zezwolenie na dane działanie udzielane jest jedynie wtedy, gdy zostaną nałożone odpowiednie ograniczenia w celu zapewnienia, aby wprowadzanie, przemieszczanie, utrzymywanie, rozmnażanie lub wykorzystywanie danego agrofaga nie spowodowało jego zadomowienia się ani rozprzestrzeniania się na terytorium Unii, biorąc pod uwagę tożsamość, biologię i sposoby rozprzestrzeniania się agrofaga, przewidywane działanie, oddziaływanie na środowisko oraz inne istotne czynniki odnoszące się do zagrożenia, jakie stwarza ten agrofag.

2.   Zezwolenia wydane na podstawie ust. 1 obejmują wszystkie poniższe warunki:

3.   Zezwolenia wydane na podstawie ust. 1 musi być ograniczone w odniesieniu do ilości agrofagów, które mogą być wprowadzone, przemieszczane, utrzymywane, rozmnażane lub wykorzystywane oraz okresu, który jest odpowiedni dla danego działania. Zezwolenia nie mogą wykraczać poza możliwości wyznaczonej stacji kwarantanny lub obiektu zapewniającego izolację.

Zezwolenia obejmują ograniczenia niezbędne do odpowiedniego wyeliminowania ryzyka zadomowienia i rozprzestrzeniania się odnośnego agrofaga kwarantannowego dla Unii lub agrofaga objętego środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1.

4.   Właściwy organ monitoruje przestrzeganie warunków, o których mowa w ust. 2, oraz wymagań i ograniczeń, o których mowa w ust. 3, oraz podejmuje niezbędne działanie w przypadku nieprzestrzegania tych warunków. W stosownych przypadkach działanie to polega na cofnięciu zezwolenia, o którym mowa w ust. 1.

5.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie szczegółowych przepisów dotyczących:

Artykuł 9

Powiadamianie o bezpośrednim niebezpieczeństwie

1.   W przypadku gdy państwo członkowskie posiada dowody, że istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo zawleczenia agrofaga kwarantannowego dla Unii na terytorium Unii lub część tego terytorium, na której agrofag ten jeszcze nie występuje, to państwo członkowskie natychmiast powiadamia na piśmie Komisję i pozostałe państwa członkowskie o tych dowodach.

2.   Ust. 1 ma zastosowanie również do agrofaga, który nie jest włączony do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, w przypadku gdy:

3.   Podmioty profesjonalne natychmiast powiadamiają właściwe organy o wszelkich dowodach, które mogą posiadać, dotyczących bezpośredniego niebezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1, wystąpienia agrofaga kwarantannowego dla Unii lub agrofaga, o którym mowa w ust. 2.

Artykuł 10

Urzędowe potwierdzenie przez właściwy organ występowania agrofaga kwarantannowego dla Unii

W przypadku gdy właściwy organ podejrzewa występowanie agrofaga kwarantannowego dla Unii lub agrofaga objętego środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1 na części terytorium swojego państwa członkowskiego, na której wcześniej nie odnotowano występowania tego agrofaga, lub w przesyłce roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wprowadzonych, przeznaczonych do wprowadzenia lub przemieszczanych na terytorium Unii, lub otrzymał dowód dotyczący takiego występowania, natychmiast wprowadza niezbędne środki w celu potwierdzenia, czy ten agrofag tam występuje („w celu urzędowego potwierdzenia”).

To urzędowe potwierdzenie opiera się na diagnozie laboratorium urzędowego, wyznaczonego przez właściwy organ zgodnie z warunkami i wymogami określonymi w prawodawstwie Unii dotyczącym kontroli urzędowych.

Dane państwa członkowskie – w oczekiwaniu na urzędowe potwierdzenie występowania agrofaga – wprowadzają w stosownych przypadkach środki fitosanitarne w celu wyeliminowania ryzyka rozprzestrzenienia się agrofaga.

Podejrzenie lub dowód, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, mogą opierać się na wszelkich informacjach otrzymanych zgodnie z art. 14 i 15 lub na jakimkolwiek innym źródle.

Artykuł 11

Powiadamianie przez państwa członkowskie Komisji i pozostałych państw członkowskich o agrofagach kwarantannowych dla Unii

Państwo członkowskie powiadamia Komisję i pozostałe państwa członkowskie w przypadku, gdy jego właściwy organ urzędowo potwierdził wystąpienie którejkolwiek z poniższych sytuacji:

Powiadomienia na podstawie akapitu pierwszego dokonuje pojedynczy organ danego państwa członkowskiego, o którym to organie mowa w prawodawstwie Unii dotyczącym kontroli urzędowych, za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103.

Artykuł 12

Informacje o agrofagach kwarantannowych dla Unii udzielane podmiotom profesjonalnym przez właściwe organy

1.   W przypadku gdy jedna z sytuacji, o których mowa w art. 11, została urzędowo potwierdzona, właściwy organ zapewnia bezzwłoczne przekazanie podmiotom profesjonalnym, których rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty mogą zostać zaatakowane, informacji o występowaniu agrofaga kwarantannowego dla Unii.

2.   Komisja ustanawia i aktualizuje publicznie dostępny wykaz wszystkich powiadomień, które otrzymała, dotyczących pojawiających się w państwach trzecich agrofagów, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia roślin na terytorium Unii.

Ten wykaz może być częścią systemu elektronicznego, o którym mowa w art. 103.

Artykuł 13

Informacje o agrofagach priorytetowych udzielane opinii publicznej przez właściwe organy

W przypadku gdy jedna z sytuacji, o których mowa w art. 11 akapit pierwszy lit. a) i b), została urzędowo potwierdzona w odniesieniu do agrofaga priorytetowego, właściwy organ informuje opinię publiczną o środkach, które wprowadził lub zamierza wprowadzić, oraz o wszelkich środkach, jakie mają zostać wprowadzone przez odpowiednie kategorie podmiotów profesjonalnych lub inne osoby.

Artykuł 14

Środki natychmiast wprowadzane przez podmioty profesjonalne

1.   W przypadku gdy podmiot profesjonalny podejrzewa lub dowie się o wystąpieniu agrofaga kwarantannowego dla Unii lub agrofaga objętego środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1 w roślinach, produktach roślinnych lub innych przedmiotach, które są pod kontrolą tego podmiotu, natychmiast powiadamia o tym właściwy organ, aby ten właściwy organ podjął działania zgodnie z art. 10. W stosownych przypadkach podmiot profesjonalny natychmiast wprowadza również środki zabezpieczające, aby zapobiec zadomowieniu się i rozprzestrzenieniu się tego agrofaga.

2.   Właściwy organ może zadecydować, że powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, nie jest wymagane w przypadku gdy odnotowano występowanie konkretnego agrofaga na danym obszarze. W takim przypadku informuje on dane podmioty profesjonalne o tej decyzji.

3.   W przypadku gdy podmiot profesjonalny otrzyma urzędowe potwierdzenie dotyczące występowania agrofaga kwarantannowego dla Unii w roślinach, produktach roślinnych lub innych przedmiotach, które są pod kontrolą tego podmiotu, konsultuje się z właściwym organem odnośnie do działania, jakie należy podjąć, oraz, w stosownych przypadkach, przystępuje do działań, o których mowa w ust. 4–7.

4.   Podmiot profesjonalny natychmiast wprowadza niezbędne środki, aby zapobiec rozprzestrzenieniu się tego agrofaga. W przypadku gdy właściwy organ dostarczył instrukcje dotyczące tych środków, podmiot profesjonalny postępuje zgodnie z tymi instrukcjami.

5.   W przypadku gdy takie są instrukcje właściwego organu, podmiot profesjonalny wprowadza niezbędne środki, aby wyeliminować agrofaga z odnośnych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów oraz z nieruchomości, gruntów, gleby, wody lub innych porażonych elementów tego podmiotu, które są pod jego kontrolą.

6.   O ile właściwy organ nie wyda innych instrukcji, podmiot profesjonalny niezwłocznie wycofuje z obrotu rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, które są pod kontrolą tego podmiotu i na których mógłby występować agrofag.

W przypadku gdy te rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty nie znajdują się już pod kontrolą podmiotu profesjonalnego, podmiot profesjonalny – o ile właściwy organ nie wyda innych instrukcji – natychmiast:

7.   W przypadku gdy zastosowanie mają ust. 1, 3, 4, 5 lub 6 niniejszego artykułu, podmiot profesjonalny udziela właściwemu organowi, na wniosek, wszelkich informacji, które są istotne dla opinii publicznej. Bez uszczerbku dla art. 13, jeżeli niezbędne jest podjęcie działania w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, w których może być obecny odnośny agrofag, właściwy organ informuje o tym fakcie opinię publiczną najszybciej, jak to możliwe.

Artykuł 15

Środki wprowadzane przez osoby niebędące podmiotami profesjonalnymi

1.   Każda osoba niebędąca podmiotem profesjonalnym, która dowie się o występowaniu agrofaga kwarantannowego dla Unii lub ma powody, by podejrzewać takie występowanie, natychmiast powiadamia o tym właściwy organ. W przypadku gdy powiadomienie to nie zostało dokonane na piśmie, jest ono urzędowo odnotowywane przez właściwy organ. Na wniosek właściwego organu osoba ta przekazuje mu posiadane przez siebie informacje dotyczące występowania agrofaga.

2.   Właściwy organ może zadecydować, że powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, nie jest wymagane, w przypadku gdy odnotowano występowanie konkretnego agrofaga na danym obszarze.

3.   Osoba, która dokonała powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, konsultuje się z właściwym organem odnośnie do działań, jakie należy podjąć, oraz – zgodnie z instrukcjami właściwego organu – wprowadza niezbędne środki, aby zapobiec rozprzestrzenieniu się tego agrofaga i wyeliminować go z odnośnych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów oraz, w stosownych przypadkach, ze swoich nieruchomości.

Artykuł 16

Odstępstwa od obowiązku powiadomienia

Obowiązek powiadomienia, o którym mowa w art. 14 i 15, nie ma zastosowania w przypadku gdy:

Artykuł 17

Zwalczanie agrofagów kwarantannowych dla Unii

1.   W przypadku gdy jedna z sytuacji, o których mowa w art. 11 akapit pierwszy lit. a) i b), została urzędowo potwierdzona, właściwy organ natychmiast wprowadza wszelkie niezbędne środki fitosanitarne w celu zwalczania odnośnego agrofaga kwarantannowego dla Unii na danym obszarze. Środki te wprowadza się zgodnie z załącznikiem II.

Ten obowiązek zwalczania nie ma zastosowania w przypadku, gdy akt wykonawczy dotyczący tego agrofaga, przyjęty zgodnie z art. 28 ust. 2, przewiduje inaczej.

2.   Właściwy organ niezwłocznie ustala źródło występowania danego agrofaga kwarantannowego dla Unii, w szczególności w przypadku, gdy to występowanie może być związane z przemieszczaniem roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, oraz ustala, czy jest możliwe, że przemieszczanie to spowodowało rozprzestrzenienie się agrofaga na dalsze rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty.

3.   W przypadku gdy środki, o których mowa w ust. 1, dotyczą wprowadzania lub przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, dane państwo członkowskie natychmiast powiadamia o tych środkach Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

4.   Środki, o których mowa w ust. 1, oraz ustalenia, o których mowa w ust. 2, wprowadza się niezależnie od tego, czy dany agrofag występuje na nieruchomościach publicznych czy prywatnych.

Artykuł 18

Ustanowienie obszarów wyznaczonych

1.   W przypadku gdy jedna z sytuacji, o których mowa w art. 11 akapit pierwszy lit. a) i b), została urzędowo potwierdzona, właściwy organ natychmiast ustala jeden lub większą liczbę obszarów, na których należy wprowadzić środki zwalczania, o których mowa w art. 17 ust. 1.

Obszar wyznaczony składa się ze strefy porażenia oraz strefy buforowej.

2.   Strefa porażenia w stosownych przypadkach obejmuje:

3.   Strefa buforowa sąsiaduje ze strefą porażenia i otacza ją.

Wielkość strefy buforowej musi być odpowiednia ze względu na ryzyko rozprzestrzenienia się danego agrofaga poza strefę porażenia, w sposób naturalny lub w wyniku działalności człowieka w strefie porażenia i w jej otoczeniu, oraz jest ustalana zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2.

Jednakże w przypadku gdy jakiekolwiek ryzyko rozprzestrzenienia się agrofaga poza strefę porażenia jest wyeliminowane lub zmniejszone do dopuszczalnego poziomu poprzez zastosowanie naturalnych lub sztucznych barier, ustanowienie strefy buforowej nie jest wymagane.

4.   W drodze odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy po wstępnej ocenie właściwy organ uzna, mając na uwadze charakter danego agrofaga, rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu, oraz miejsce, gdzie stwierdzono jego występowanie, że danego agrofaga można wyeliminować natychmiast, właściwy organ może zadecydować o nieustanawianiu obszaru wyznaczonego.

W takim przypadku organ ten przeprowadza kontrolę występowania w celu określenia, czy doszło do porażenia jakichkolwiek dalszych roślin lub produktów roślinnych. Na podstawie tej kontroli występowania właściwy organ określa, czy istnieje potrzeba ustanowienia obszaru wyznaczonego.

5.   W przypadku gdy zgodnie z ust. 2 i 3 wyznaczony obszar ma obejmować część terytorium innego państwa członkowskiego, państwo członkowskie, na którego terytorium stwierdzono występowanie danego agrofaga, natychmiast kontaktuje się z państwem członkowskim, którego część terytorium ma być objęta obszarem wyznaczonym, aby umożliwić temu państwu członkowskiemu podjęcie wszelkich odpowiednich działań, o których mowa w ust. 1–4.

6.   Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim informacje dotyczące liczby i lokalizacji obszarów wyznaczonych, odnośnych agrofagów oraz odpowiednich środków wprowadzonych w poprzednim roku kalendarzowym.

Niniejszy ustęp stosuje się bez uszczerbku dla obowiązku powiadamiania o obszarach wyznaczonych określonego w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 104.

Artykuł 19

Kontrole występowania oraz modyfikacje obszarów wyznaczonych i znoszenie ograniczeń

1.   Właściwe organy przynajmniej corocznie przeprowadzają w odpowiednim czasie kontrolę występowania każdego obszaru wyznaczonego w odniesieniu do zmian występowania danego agrofaga.

Te kontrole występowania przeprowadzane są zgodnie z art. 22 ust. 2.

2.   W przypadku gdy w wyniku kontroli występowania, o której mowa w ust. 1, lub niezależnie od niej, właściwy organ stwierdzi występowanie odnośnego agrofaga w strefie buforowej, dane państwo członkowskie natychmiast powiadamia o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

3.   W stosownych przypadkach, w świetle wyników kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, właściwe organy modyfikują granice stref porażenia, stref buforowych i obszarów wyznaczonych.

4.   Właściwe organy mogą znieść obszar wyznaczony i zakończyć stosowanie odpowiednich środków zwalczania w przypadku gdy status tego obszaru jako wolnego od agrofaga został zweryfikowany. Nastąpi to w przypadku, gdy spełnione zostaną poniższe dwa warunki:

5.   Przy podejmowaniu decyzji o modyfikacjach, o których mowa w ust. 3, lub zniesieniu obszaru wyznaczonego, o którym mowa w ust. 4, właściwy organ uwzględnia przynajmniej następujące czynniki:

6.   W drodze odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu nie trzeba przeprowadzać corocznych kontroli występowania w strefie porażonej wyznaczonych obszarów ustanowionych dla:

7.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez dalsze określenie agrofagów, o których mowa w ust. 6 lit. a) niniejszego artykułu i w art. 16 lit. b), oraz warunków stosowania tych odstępstw.

Artykuł 20

Sprawozdania na temat środków wprowadzonych zgodnie z art. 17, 18 i 19

1.   W przypadku gdy państwo członkowskie wprowadza środki na obszarze przylegającym do granicy z innym państwem członkowskim, sprawozdanie na temat środków wprowadzonych zgodnie z art. 17, 18 i 19 przedstawia się temu drugiemu państwu członkowskiemu.

2.   W przypadku gdy zwróci się o to Komisja lub jakiekolwiek inne państwo członkowskie, dane państwo członkowskie przedstawia sprawozdanie na temat szczególnych środków wprowadzonych zgodnie z art. 17, 18 i 19.

Artykuł 21

Zmiana załącznika II

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105 zmieniających załącznik II, aby dostosować go do rozwoju wiedzy naukowej i technicznej lub właściwych standardów międzynarodowych.

Artykuł 22

Kontrole występowania agrofagów kwarantannowych dla Unii i agrofagów tymczasowo kwalifikujących się jako agrofagi kwarantannowe dla Unii

1.   Państwa członkowskie prowadzą przez właściwy czas kontrole występowania w oparciu o ryzyko, w celu sprawdzenia co najmniej:

Te kontrole występowania odbywają się na wszystkich obszarach, na których nie odnotowano występowania danego agrofaga.

Nie jest wymagane przeprowadzanie tych kontroli występowania w odniesieniu do agrofagów, co do których jednoznacznie stwierdzono, że nie mogą się zadomowić lub rozprzestrzenić w danym państwie członkowskim z uwagi na jego warunki ekoklimatyczne lub brak gatunków żywicielskich.

2.   Kontrole występowania, o których mowa w ust. 1, planowane są na podstawie ryzyka wystąpienia agrofaga na obszarze objętym każdą kontrolą występowania. Obejmują one co najmniej oceny wizualne przez właściwy organ oraz, w stosownych przypadkach, pobranie próbek i przeprowadzenie testów. Te kontrole występowania przeprowadzane są we wszystkich odpowiednich miejscach i obejmują w stosownych przypadkach nieruchomości, pojazdy, maszyny i opakowania wykorzystywane przez podmioty profesjonalne i inne osoby. Opierają się one na rzetelnych podstawach naukowych i technicznych i są prowadzone w odpowiednim czasie w odniesieniu do możliwości wykrycia danego agrofaga.

Te kontrole występowania uwzględniają dowody naukowe i techniczne oraz wszelkie inne odpowiednie informacje dotyczące występowania danych agrofagów.

3.   Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie zgłaszają Komisji i pozostałym państwom członkowskim wyniki kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, przeprowadzonych w poprzednim roku kalendarzowym. Sprawozdania te zawierają informacje na temat miejsca, w którym przeprowadzono kontrole występowania, terminów kontroli występowania, agrofagów oraz odnośnych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, liczby kontroli i pobranych próbek oraz ustaleń dotyczących każdego odnośnego agrofaga.

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, określić format tych sprawozdań, jak również instrukcje dotyczące sposobu ich sporządzania. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Artykuł 23

Wieloletnie programy kontroli występowania i gromadzenie informacji

1.   Państwa członkowskie ustanawiają wieloletnie programy kontroli występowania określające zakres kontroli występowania, które mają być prowadzone zgodnie z art. 22. Programy te przewidują gromadzenie i rejestrowanie dowodów naukowych i technicznych oraz innych informacji, o których mowa w art. 22 ust. 2 akapit drugi.

Wieloletnie programy kontroli występowania obejmują następujące elementy zgodnie z art. 22 ust. 2:

Wieloletnie programy kontroli występowania obejmują okres od pięciu do siedmiu lat.

2.   Po ustanowieniu wieloletnich programów kontroli występowania państwa członkowskie powiadamiają o nich na wniosek Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

3.   Komisja może przyjąć akty wykonawcze określające format wieloletnich programów kontroli występowania oraz praktyczne ustalenia dotyczące stosowania elementów określonych w ust. 1 w przypadku konkretnych zagrożeń agrofagami.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Artykuł 24

Kontrole występowania agrofagów priorytetowych

1.   Państwa członkowskie corocznie przeprowadzają w odniesieniu do każdego agrofaga priorytetowego kontrolę występowania zgodnie z art. 22 ust. 1 i 2. Te kontrole występowania obejmują wystarczająco dużą liczbę ocen wizualnych, pobierania próbek i przeprowadzania testów, stosownie do każdego z agrofagów priorytetowych, w celu zapewnienia – w zakresie, w jakim jest to możliwe z uwagi na biologię danego agrofaga lub warunki ekoklimatyczne, z dużym stopniem pewności – szybkiego wykrycia tych agrofagów.

Nie jest wymagane przeprowadzanie tych kontroli występowania w odniesieniu do agrofagów, co do których jednoznacznie stwierdzono, że nie mogą się zadomowić lub rozprzestrzenić w danym państwie członkowskim z uwagi na jego warunki ekoklimatyczne lub brak gatunków żywicielskich.

2.   Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie zgłaszają Komisji i pozostałym państwom członkowskim wyniki kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, przeprowadzonych w poprzednim roku kalendarzowym.

Artykuł 25

Plany awaryjne dla agrofagów priorytetowych

1.   Każde państwo członkowskie opracowuje i uaktualnia, dla każdego agrofaga priorytetowego, który może zostać zawleczony i zadomowić się na jego terytorium, lub jego części, odrębny plan zawierający informacje na temat procesów decyzyjnych, procedur i protokołów, które mają być stosowane, oraz minimalnych zasobów, które mają być udostępnione i procedur w celu udostępnienia dalszych zasobów, w przypadku urzędowego potwierdzenia lub podejrzenia wystąpienia tego agrofaga (zwany dalej „planem awaryjnym”).

Na odpowiednim etapie państwa członkowskie konsultują się ze wszystkimi zainteresowanymi stronami podczas sporządzania i aktualizowania planów awaryjnych.

Nie jest wymagane sporządzanie planów awaryjnych w odniesieniu do tych agrofagów, co do których jednoznacznie stwierdzono, że nie mogą się zadomowić lub rozprzestrzenić w danym państwie członkowskim z uwagi na jego warunki ekoklimatyczne lub brak gatunków żywicielskich.

2.   Każdy plan awaryjny obejmuje:

W stosownych przypadkach elementy, o których mowa w akapicie pierwszym lit. d)–j), przybierają formę instrukcji.

3.   Plany awaryjne można łączyć w przypadku większej liczby agrofagów priorytetowych podobnych pod względem biologii i mających podobny zakres gatunków żywicielskich. W takich przypadkach plan awaryjny składa się z części ogólnej wspólnej dla wszystkich objętych nim agrofagów priorytetowych, które obejmuje, oraz z osobnych części dla każdego z tych agrofagów priorytetowych.

4.   W terminie czterech lat od daty ustanowienia wykazu agrofagów priorytetowych państwa członkowskie ustanawiają plan awaryjny dotyczący agrofagów priorytetowych włączonych do tego wykazu.

W ciągu roku od włączenia jakiegokolwiek kolejnego odnośnego agrofaga do wykazu agrofagów priorytetowych państwo członkowskie ustanawia plan awaryjny dla tego agrofaga priorytetowego.

Państwa członkowskie dokonują regularnych przeglądów oraz, w stosownych przypadkach, aktualizacji swoich planów awaryjnych.

5.   Państwa członkowskie, na wniosek, przekazują swoje plany awaryjne Komisji i pozostałym państwom członkowskim oraz informują wszystkie zainteresowane podmioty profesjonalne poprzez ogłoszenie na stronie internetowej.

Artykuł 26

Ćwiczenia symulacyjne dotyczące agrofagów priorytetowych

1.   Państwa członkowskie przeprowadzają ćwiczenia symulacyjne dotyczące wdrożenia planów awaryjnych w odstępach czasu wynikających z biologii danego agrofaga priorytetowego lub agrofagów priorytetowych i związanego z tym agrofagiem lub z tymi agrofagami zagrożenia.

Ćwiczenia te odbywają się w odniesieniu do wszystkich odnośnych agrofagów priorytetowych w rozsądnym terminie oraz przy zaangażowaniu zainteresowanych stron.

Nie jest wymagane przeprowadzanie tych ćwiczeń w przypadku, gdy dane państwo członkowskie w niedawnym czasie wprowadziło środki zwalczania odnośnego agrofaga lub odnośnych agrofagów.

2.   Ćwiczenia symulacyjne dotyczące agrofagów priorytetowych, których występowanie w jednym państwie członkowskim mogłoby mieć skutki dla sąsiednich państw członkowskich, mogą być przeprowadzane wspólnie przez te państwa członkowskie w oparciu o ich odpowiednie plany awaryjne.

W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą przeprowadzać te ćwiczenia symulacyjne z sąsiednimi państwami trzecimi.

3.   Państwa członkowskie, na wniosek, udostępniają sprawozdanie dotyczące wyników każdego z ćwiczeń symulacyjnych Komisji i pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 27

Plany działania dotyczące agrofagów priorytetowych

1.   W przypadku urzędowego potwierdzenia występowania agrofaga priorytetowego na terytorium państwa członkowskiego zgodnie z art. 10, właściwy organ natychmiast przyjmuje plan (zwany dalej „planem działania”) określający środki zwalczania tego agrofaga, jak przewidziano w art. 17, 18 i 19, lub ograniczania jego rozprzestrzeniania, jak przewidziano w art. 28 ust. 2, a także harmonogram stosowania tych środków.

Plan działania obejmuje opis projektu oraz organizacji kontroli występowania, które mają zostać przeprowadzone, a także określa liczbę ocen wizualnych, próbek, które mają zostać pobrane, oraz testów laboratoryjnych, które mają być przeprowadzone, a także metodę, którą należy stosować do oceny wizualnej, pobierania próbek i przeprowadzania testów.

Podstawą planu działania jest odpowiedni plan awaryjny, który jest natychmiast przekazywany przez właściwy organ odnośnemu podmiotowi profesjonalnemu.

2.   Każde państwo członkowskie, na wniosek, przekazuje Komisji i pozostałym państwom członkowskim plany działania, które przyjęło.

Artykuł 28

Środki unijne dotyczące określonych agrofagów kwarantannowych dla Unii

1.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, określić środki przeciwko określonym agrofagom kwarantannowym dla Unii. Środki te wykonują, konkretnie dla każdego z odnośnych agrofagów, jeden lub większą liczbę poniższych przepisów:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

2.   W drodze odstępstwa od art. 17, w przypadku gdy na podstawie kontroli występowania, o których mowa w art. 19, lub innych dowodów, zostanie uznane, że zwalczenie danego agrofaga kwarantannowego dla Unii na obszarze wyznaczonym nie jest możliwe, Komisja przyjmuje akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, określające środki mające na celu ograniczenie rozprzestrzeniania.

W celu dojścia do takiego wniosku Komisja bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania po przedłożeniu odpowiednich dowodów przez dane państwo członkowskie lub jakiekolwiek inne źródło.

3.   W przypadku gdy Komisja uzna, że środki zapobiegawcze na obszarach poza obszarami wyznaczonymi są niezbędne, aby chronić część terytorium Unii, na której dany agrofag kwarantannowy dla Unii nie występuje, może ona przyjąć akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, określające takie środki.

4.   Środki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, wprowadza się zgodnie z załącznikiem II, z uwzględnieniem określonego zagrożenia agrofagami kwarantannowymi dla Unii, konkretnych warunków ekoklimatycznych i zagrożeń dla odnośnych państw członkowskich oraz potrzeby wdrożenia niezbędnych środków zmniejszających ryzyko w sposób zharmonizowany na poziomie Unii.

5.   Do czasu przyjęcia środka przez Komisję państwo członkowskie może utrzymać wszelkie środki, które wprowadziło.

6.   W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z reagowaniem na poważne zagrożenie agrofagami Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 107 ust. 3. Akty te przyjmuje się zgodnie z załącznikiem II, z uwzględnieniem określonych zagrożeń wystąpieniem danych agrofagów kwarantannowych dla Unii, konkretnych warunków ekoklimatycznych i zagrożeń dla odnośnych państw członkowskich oraz potrzeby wdrożenia niezbędnych środków zmniejszających ryzyko w sposób zharmonizowany na poziomie Unii.

7.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o wszelkich przypadkach nieprzestrzegania środków przyjętych na podstawie niniejszego artykułu, które stwarzają ryzyko rozprzestrzeniania się agrofagów kwarantannowych dla Unii.

Artykuł 29

Środki wprowadzane przez państwa członkowskie w odniesieniu do agrofagów niewymienionych jako agrofagi kwarantannowe dla Unii

1.   W przypadku gdy na terytorium państwa członkowskiego zostanie urzędowo potwierdzone występowanie agrofaga, który nie jest włączony do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, a państwo członkowskie uzna, że agrofag ten może spełniać warunki włączenia do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, natychmiast ocenia ono, czy agrofag spełnia kryteria określone w załączniku I sekcja 3 podsekcja 1. Jeżeli uzna, że kryteria te są spełnione, natychmiast wprowadza środki zwalczania zgodnie z załącznikiem II. Zastosowanie mają art. 17–20.

W przypadku gdy na podstawie kontroli występowania, o których mowa w art. 19, lub innych dowodów, zostanie uznane, że zwalczenie agrofaga na obszarze wyznaczonym nie jest możliwe, art. 28 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy zostanie urzędowo potwierdzone występowanie agrofaga spełniającego kryteria, o których mowa w akapicie pierwszym, w przesyłce roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wprowadzonych lub przemieszczanych na terytorium państwa członkowskiego, to państwo członkowskie wprowadza niezbędne środki w celu zapobieżenia zawleczeniu tego agrofaga oraz jego zadomowieniu się i rozprzestrzenieniu na terytorium Unii.

W przypadku gdy państwo członkowskie podejrzewa występowanie na swoim terytorium agrofaga spełniającego kryteria, o których mowa w akapicie pierwszym, stosuje się odpowiednio art. 10.

W oczekiwaniu na urzędowe potwierdzenie występowania agrofaga dane państwo członkowskie wprowadza, w stosownych przypadkach, środki fitosanitarne w celu zmniejszenia ryzyka jego rozprzestrzenienia.

2.   Po wprowadzeniu środków, o których mowa w ust. 1, państwo członkowskie ocenia, czy dany agrofag spełnia kryteria dla agrofagów kwarantannowych określone w załączniku I sekcja 1.

3.   Dane państwo członkowskie powiadamia Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wystąpieniu agrofaga, o którym mowa w ust. 1. Informuje również Komisję i pozostałe państwa członkowskie o ocenie, o której mowa w tym ustępie, wprowadzonych środkach oraz dowodach uzasadniających takie środki.

Powiadamia ono Komisję o wynikach oceny, o której mowa w ust. 2, w terminie dwóch lat od urzędowego potwierdzenia wystąpienia tego agrofaga.

Powiadomienia o wystąpieniu tego agrofaga przedkłada się za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103.

Artykuł 30

Środki unijne w odniesieniu do agrofagów niewymienionych jako agrofagi kwarantannowe dla Unii

1.   W przypadku gdy Komisja otrzymuje powiadomienie, o którym mowa w art. 29 ust. 3 akapit pierwszy, lub posiada inne dowody występowania lub bezpośredniego niebezpieczeństwa zawleczenia lub rozprzestrzenienia na terytorium Unii agrofaga, który nie jest włączony do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, oraz uznaje, że agrofag ten może spełniać warunki włączenia do tego wykazu, natychmiast ocenia, czy w odniesieniu do terytorium Unii agrofag ten spełnia kryteria określone w załączniku I sekcja 3 podsekcja 2.

W przypadku gdy Komisja uzna, że kryteria są spełnione, natychmiast, w drodze aktów wykonawczych, przyjmuje na ograniczony okres środki w odniesieniu do zagrożenia stwarzanego przez tego agrofaga. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Środki te wykonują, konkretnie dla każdego z odnośnych agrofagów, jeden lub większą liczbę przepisów, o których mowa w art. 28 ust. 1 akapit pierwszy lit. a)–g).

2.   Po przyjęciu środków, o których mowa w ust. 1, Komisja ocenia, czy dany agrofag spełnia, w odniesieniu do terytorium Unii, kryteria dla agrofagów kwarantannowych określone w załączniku I sekcja 1.

3.   W przypadku gdy na podstawie kontroli występowania, o których mowa w art. 19 i 22, lub innych dowodów, zostanie uznane, że zwalczenie danego agrofaga na obszarze wyznaczonym nie jest możliwe, akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1 akapit drugi niniejszego artykułu, mogą określać środki mające na celu ograniczenie rozprzestrzeniania.

4.   W przypadku gdy zostanie uznane, że środki zapobiegawcze na obszarach poza obszarami wyznaczonymi są niezbędne, aby chronić część terytorium Unii, na której dany agrofag nie występuje, akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, mogą określać takie środki.

5.   Środki, o których mowa w ust. 1, 3 i 4, przyjmuje się zgodnie z załącznikiem II, z uwzględnieniem określonego zagrożenia związanego z danymi agrofagami i potrzeby wdrożenia niezbędnych środków zmniejszających ryzyko w sposób zharmonizowany na poziomie Unii.

6.   Do czasu przyjęcia środków przez Komisję dane państwo członkowskie może utrzymać środki wprowadzone na podstawie art. 29.

7.   W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z reagowaniem na poważne zagrożenie agrofagami, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 107 ust. 3. Akty te przyjmuje się zgodnie z załącznikiem II, z uwzględnieniem określonego zagrożenia danymi agrofagami i potrzeby wdrożenia niezbędnych środków zmniejszających ryzyko w sposób zharmonizowany na poziomie Unii.

8.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o wszelkich przypadkach nieprzestrzegania środków przyjętych na podstawie niniejszego artykułu, które stwarzają ryzyko rozprzestrzeniania się agrofagów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 31

Bardziej rygorystyczne wymogi przyjmowane przez państwa członkowskie

1.   Państwa członkowskie mogą stosować na swoim terytorium bardziej rygorystyczne środki niż te przyjęte na podstawie art. 28 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 30 ust. 1, 3 i 4, jeżeli jest to uzasadnione celem ochrony fitosanitarnej oraz zgodne z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2.

Te bardziej rygorystyczne środki nie mogą nakładać ani powodować zakazów lub ograniczeń we wprowadzaniu lub przemieszczaniu na terytorium Unii oraz przez to terytorium roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, innych niż zakazy lub ograniczenia nałożone na mocy art. 40–58 i art. 71–102.

2.   Państwa członkowskie natychmiast powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach wprowadzonych przez siebie zgodnie z ust. 1.

Państwa członkowskie, na wniosek, przedkładają Komisji i pozostałym państwom członkowskim roczne sprawozdanie dotyczące środków wprowadzonych przez siebie zgodnie z ust. 1.

Sekcja 3

Agrofagi kwarantannowe dla stref chronionych

Artykuł 32

Uznawanie stref chronionych

1.   W przypadku gdy agrofag kwarantannowy występuje na terytorium Unii, lecz nie na terytorium danego państwa członkowskiego lub jego części i nie jest agrofagiem kwarantannowym dla Unii, Komisja może, na wniosek tego państwa członkowskiego zgodnie z ust. 4, uznać takie terytorium lub jego część za strefę chronioną zgodnie z ust. 3 w odniesieniu do tego agrofaga kwarantannowego (zwanego dalej „agrofagiem kwarantannowym dla strefy chronionej”).

2.   Zakazane jest wprowadzanie do danej strefy chronionej, przemieszczanie lub utrzymywanie, rozmnażanie lub uwalnianie w niej agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej.

Art. 8 stosuje się odpowiednio do wprowadzania, przemieszczania oraz utrzymywania i rozmnażania w strefach chronionych agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych.

3.   Komisja ustanawia, w drodze aktu wykonawczego, wykaz stref chronionych i odnośnych agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych. Wykaz ten obejmuje strefy chronione uznane zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. h) akapit pierwszy dyrektywy 2000/29/WE, odnośne agrofagi wymienione w załączniku I część B i załączniku II część B do dyrektywy 2000/29/WE oraz kody konkretnie przypisane tym agrofagom.

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych zmieniających akt wykonawczy, o którym mowa w akapicie pierwszym, uznać dodatkowe strefy chronione, jeżeli spełnione są warunki przewidziane w ust. 1 niniejszego artykułu.

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, zastąpić akt wykonawczy, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu w celu konsolidacji zmian.

Akty wykonawcze, o których mowa w niniejszym ustępie, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

4.   Wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, dane państwo członkowskie przedkłada:

5.   Kontrole występowania, o których mowa w ust. 4 lit. b), przeprowadza się w odpowiednim czasie i z odpowiednią intensywnością pozwalającymi na wykrycie występowania danego agrofaga kwarantannowego. Muszą one opierać się na solidnych podstawach technicznych i naukowych oraz uwzględniać właściwe standardy międzynarodowe.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez ustanowienie szczegółowych zasad dotyczących tych kontroli występowania. Akty te przyjmuje się zgodnie z rozwojem wiedzy naukowej i technicznej oraz z mającymi zastosowanie standardami międzynarodowymi.

6.   Komisja może uznać tymczasowe strefy chronione. W tym celu warunki określone w ust. 1 i 4 oraz w ust. 5 akapit pierwszy stosuje się odpowiednio. W drodze odstępstwa od wymogu, o którym mowa w ust. 4 lit. b), przeprowadza się kontrolę występowania co najmniej w ciągu okresu jednego roku poprzedzającego złożenie wniosku.

Uznanie tymczasowej strefy chronionej nie może trwać dłużej niż trzy lata po uznaniu, a po trzech latach automatycznie wygasa.

7.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie oraz informują podmioty profesjonalne – poprzez opublikowanie na urzędowej stronie internetowej właściwego organu – o granicach stref chronionych na ich terytorium, łącznie z mapami.

Artykuł 33

Ogólne obowiązki dotyczące stref chronionych

1.   W odniesieniu do strefy chronionej do agrofagów kwarantannowych dla odpowiednich stref chronionych obowiązki określone w art. 9–19 stosuje się odpowiednio.

2.   Rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty pochodzące z obszaru wyznaczonego, ustanowionego w strefie chronionej dla danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej, nie mogą być przemieszczane z tego obszaru wyznaczonego do pozostałej części strefy chronionej ani do jakiejkolwiek innej strefy chronionej ustanowionej dla danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego te rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty mogą być wyprowadzane z tego obszaru wyznaczonego poprzez daną strefę chronioną i z tej strefy tylko, jeśli są pakowane i przemieszczane w taki sposób, aby nie występowało ryzyko rozprzestrzenienia się w ramach tej strefy chronionej agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej.

3.   Komisja i pozostałe państwa członkowskie są natychmiast powiadamiane o obszarach wyznaczonych ustanowionych w strefie chronionej oraz środkach zwalczania wprowadzanych na tych obszarach na podstawie art. 17, 18 i 19.

Artykuł 34

Kontrole występowania agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych

1.   Właściwy organ przeprowadza w każdej strefie chronionej coroczną kontrolę występowania danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej. Do tych kontroli występowania stosuje się odpowiednio art. 22 ust. 2.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących przygotowywania i zakresu tych kontroli występowania.

2.   Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wynikach kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, przeprowadzonych w poprzednim roku kalendarzowym.

Artykuł 35

Zmiana wielkości i cofnięcie uznania stref chronionych

1.   Komisja może zmienić wielkość strefy chronionej na wniosek państwa członkowskiego, którego terytorium to dotyczy.

W przypadku gdy zmiana dotyczy rozszerzenia strefy chronionej, art. 32 stosuje się odpowiednio.

2.   Na wniosek państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 1, Komisja cofa uznanie strefy chronionej lub zmniejsza jej wielkość.

3.   Komisja cofa uznanie strefy chronionej, jeżeli kontrole występowania, o których mowa w art. 34, nie zostały przeprowadzone zgodnie z tym artykułem.

4.   Komisja cofa uznanie strefy chronionej, jeżeli w strefie tej stwierdzono występowanie danego agrofaga kwarantannowego dla tej strefy i spełniony jest jeden z poniższych warunków:

5.   Komisja cofa uznanie strefy chronionej lub zmniejsza jej wielkość, na podstawie ust. 2, 3 lub 4 niniejszego artykułu, w drodze aktu wykonawczego zmieniającego akt wykonawczy, o którym mowa w art. 32 ust. 3. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

Regulowane agrofagi niekwarantannowe dla Unii

Artykuł 36

Definicja regulowanych agrofagów niekwarantannowych dla Unii

Agrofag jest „regulowanym agrofagiem niekwarantannowym dla Unii”, jeśli jest włączony do wykazu, o którym mowa w art. 37, oraz spełnia wszystkie poniższe kryteria:

Artykuł 37

Zakaz wprowadzania i przemieszczania regulowanych agrofagów niekwarantannowch dla Unii na roślinach przeznaczonych do sadzenia

1.   Podmioty profesjonalne nie mogą wprowadzać lub przemieszczać na terytorium Unii regulowanych agrofagów niekwarantannowych dla Unii na roślinach przeznaczonych do sadzenia, za pośrednictwem których są one przenoszone, jak określono w wykazie, o którym mowa w ust. 2.

Zakaz określony w akapicie pierwszym nie ma zastosowania w poniższych przypadkach:

2.   Komisja ustanawia, w drodze aktu wykonawczego, wykaz określający regulowane agrofagi niekwarantannowe dla Unii oraz określone rośliny przeznaczone do sadzenia, o których mowa w art. 36 lit. d), w stosownych przypadkach wraz z kategoriami, o których mowa w ust. 7 niniejszego artykułu, i progami, o których mowa w ust. 8 niniejszego artykułu.

3.   Wykaz, o którym mowa w ust. 2, obejmuje agrofagi i odpowiednie rośliny przeznaczone do sadzenia, określone w następujących przepisach:

Wykaz ten nie obejmuje agrofagów wymienionych w załączniku I oraz w załączniku II część A sekcja I i część B do dyrektywy 2000/29/WE i wymienionych jako agrofagi kwarantannowe dla Unii na podstawie art. 5 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, jak również agrofagów objętych środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

4.   W stosownych przypadkach Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa środki w celu zapobiegania występowaniu regulowanych agrofagów niekwarantannowych dla Unii na odnośnych roślinach przeznaczonych do sadzenia, o których mowa w art. 36 lit. f) niniejszego rozporządzenia. Środki te dotyczą, w stosownych przypadkach, wprowadzania tych roślin i ich przemieszczania w Unii. Środki te przyjmuje się zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2 do niniejszego rozporządzenia. Środki te stosuje się bez uszczerbku dla środków przyjętych zgodnie z dyrektywami 66/401/EWG, 66/402/EWG, 68/193/EWG, 98/56/WE, dyrektywą Rady 1999/105/WE (25) oraz dyrektywami 2002/54/WE, 2002/55/WE, 2002/56/WE, 2002/57/WE, 2008/72/WE i 2008/90/WE.

5.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, zmienia akty wykonawcze, o których mowa w ust. 2 i 4 niniejszego artykułu, w przypadku gdy z oceny wynika, że:

Komisja bezzwłocznie udostępnia tę ocenę państwom członkowskim.

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, zastąpić akty wykonawcze, o których mowa w ust. 2 i 4 niniejszego artykułu, w celu konsolidacji zmian.

6.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 2, 4 i 5, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

7.   W przypadku gdy art. 36 lit. e) jest spełniony tylko dla jednej lub większej liczby materiału kategorii: przedbazowy, bazowy lub kwalifikowany, materiał siewny lub sadzeniaki ziemniaka kategorii przedbazowe, bazowe lub kwalifikowane lub materiał rozmnożeniowy lub siewny kategorii standard lub CAC, o których mowa w dyrektywach 66/401/EWG, 66/402/EWG, 68/193/EWG, 2002/54/WE, 2002/55/WE, 2002/56/WE, 2002/57/WE, 2008/72/WE oraz 2008/90/WE, wykaz, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, określa te kategorie, z zaznaczeniem, że zakaz wprowadzania i przemieszczania przewidziany w ust. 1 niniejszego artykułu ma zastosowanie tylko do tych kategorii.

8.   W przypadku gdy art. 36 lit. e) jest spełniony tylko wówczas, gdy częstość występowania danego agrofaga przekracza określony próg, wyższy niż zero, wykaz, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, określa ten próg, z zaznaczeniem, że zakaz wprowadzania i przemieszczania przewidziany w ust. 1 niniejszego artykułu ma zastosowanie tylko powyżej tego progu.

Taki próg wyższy niż zero ustanawia się tylko wówczas, gdy spełnione są oba poniższe warunki:

Zastosowanie mają zasady zarządzania zagrożeniem agrofagami określone w załączniku II sekcja 2.

9.   Art. 31 stosuje się odpowiednio do środków, które mają zostać wprowadzone przez państwa członkowskie w odniesieniu do regulowanych agrofagów niekwarantannowych oraz odpowiednich roślin przeznaczonych do sadzenia.

Artykuł 38

Zmiana załącznika I sekcja 4

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających załącznik I sekcja 4, aby dostosować go do rozwoju wiedzy naukowej i technicznej oraz właściwych standardów międzynarodowych.

Artykuł 39

Regulowane agrofagi niekwarantannowe dla Unii wykorzystywane do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowej, hodowli lub wystaw

Zakazu przewidzianego w art. 37 nie stosuje się do regulowanych agrofagów niekwarantannowych dla Unii występujących na roślinach przeznaczonych do sadzenia, wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowej, hodowli lub wystaw.

ROZDZIAŁ IV

Środki dotyczące roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów

Sekcja 1

Środki odnoszące się do całego terytorium Unii

Artykuł 40

Zakaz wprowadzania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów na terytorium Unii

1.   Określone rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty nie mogą być wprowadzane na terytorium Unii, jeśli pochodzą ze wszystkich lub niektórych państw lub terytoriów trzecich.

2.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, przyjmuje wykaz zawierający rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, o których mowa w ust. 1, które objęte są zakazem wprowadzania na terytorium Unii, łącznie z państwami trzecimi, grupami państw trzecich lub konkretnymi obszarami państw trzecich, do których zastosowanie ma zakaz.

Pierwszy z tych aktów wykonawczych obejmuje rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty oraz państwa ich pochodzenia, wymienione w załączniku III część A do dyrektywy 2000/29/WE.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W wykazie ustanowionym na mocy tych aktów wykonawczych rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty są również identyfikowane za pomocą odpowiedniego kodu zgodnie z klasyfikacją w Nomenklaturze scalonej określonej w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87 (26) (zwanego dalej „kodem CN”), jeśli ten kod jest dostępny. Ponadto stosowane są inne kody, określone przez prawodawstwo Unii, w przypadku gdy precyzują one kod CN mający zastosowanie dla konkretnej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu.

3.   W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty pochodzące lub wysyłane z państwa trzeciego stwarzają niedopuszczalny poziom zagrożenia agrofagami z uwagi na prawdopodobieństwo, że są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla Unii, a zagrożenia agrofagami nie można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku II sekcja 1 pkt 2 i 3, Komisja odpowiednio zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 2, w celu włączenia do niego tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów oraz państw trzecich, grup państw trzecich lub konkretnych obszarów danych państw trzecich.

W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie stwarzają niedopuszczalnego poziomu zagrożenia agrofagami lub gdy stwarzają takie zagrożenie, lecz można je ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku II sekcja 1 pkt 2 i 3, Komisja odpowiednio zmienia ten akt wykonawczy.

Ocena dopuszczalność poziomu tego zagrożenia agrofagami odbywa się zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2, w stosownych przypadkach w odniesieniu do jednego lub większej liczby konkretnych państw trzecich.

Zmiany te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z reagowaniem na poważne zagrożenie agrofagami Komisja przyjmuje te zmiany w drodze aktów wykonawczych mających natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 107 ust. 3.

4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o przypadkach wprowadzenia na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z naruszeniem ust. 1.

Powiadomienia tego dokonuje się również wobec państwa trzeciego, z którego rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii.

Artykuł 41

Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty podlegające wymogom szczególnym i równoważnym

1.   Określone rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty mogą być wprowadzane lub przemieszczane na terytorium Unii tylko wówczas, gdy spełnione są wymogi szczególne lub równoważne. Te rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty mogą pochodzić z państw trzecich lub z terytorium Unii.

2.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, przyjmuje wykaz zawierający rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty oraz odpowiednie wymogi szczególne, o których mowa w ust. 1. Wykaz ten, w stosownych przypadkach, zawiera państwa trzecie, grupy państw trzecich lub konkretne obszary w danych państwach trzecich.

Pierwszy z tych aktów wykonawczych obejmuje rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, wymogi szczególne oraz, w stosownych przypadkach, państwo trzecie ich pochodzenia, wymienione w załączniku IV część A do dyrektywy 2000/29/WE.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W wykazie ustanowionym na mocy tych aktów wykonawczych te rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty są również identyfikowane za pomocą odpowiedniego kodu CN, jeśli ten kod jest dostępny. Ponadto stosowane są inne kody, określone przez prawodawstwo Unii, w przypadku gdy precyzują one kod CN mający zastosowanie dla konkretnej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu.

3.   W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty stwarzają niedopuszczalny poziom zagrożenia agrofagami z uwagi na prawdopodobieństwo, że są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla Unii, a zagrożenie agrofagami można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku II sekcja 1 pkt 2 i 3, Komisja zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 2, w celu włączenia do niego tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów oraz środków, które mają być do nich zastosowane. Środki te oraz wymogi, o których mowa w ust. 2, stanowią „wymogi szczególne”.

Środki, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą przyjąć formę szczegółowych wymogów, przyjętych zgodnie z art. 44 ust. 1, w odniesieniu do wprowadzania na terytorium Unii określonych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, równoważnych wymogom szczególnym w odniesieniu do wprowadzania i przemieszczania tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów na terytorium Unii (zwanym dalej „wymogami równoważnymi”).

W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie stwarzają niedopuszczalnego poziomu zagrożenia agrofagami lub gdy stwarzają takie zagrożenie, lecz nie można go ograniczyć do dopuszczalnego poziomu poprzez zastosowanie wymogów szczególnych, Komisja odpowiednio zmienia ten akt wykonawczy przez usunięcie tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z wykazu lub przez włączenie ich do wykazu, o którym mowa w art. 40 ust. 2.

Ocena dopuszczalności poziomu tego zagrożenia agrofagami oraz przyjmowanie środków mających na celu ograniczenie tego zagrożenia do dopuszczalnego poziomu odbywają się zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2, w stosownych przypadkach w odniesieniu do jednego lub większej liczby konkretnych państw trzecich lub ich części.

Zmiany te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z reagowaniem na poważne zagrożenie agrofagami, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 107 ust. 3.

4.   W sytuacji wprowadzenia lub przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z naruszeniem ust. 1, państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki, o których mowa w prawodawstwie Unii dotyczącym kontroli urzędowych, oraz powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103.

W stosownych przypadkach powiadomienia tego dokonuje się również wobec państwa trzeciego, z którego rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii.

Artykuł 42

Ograniczenia na podstawie wstępnej oceny do celów wprowadzania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów wysokiego ryzyka

1.   Roślinę, produkt roślinny lub inny przedmiot, które pochodzą z państwa trzeciego i nie zostały włączone do wykazu zgodnie z art. 40 lub są niewystarczająco objęte wymogami, o których mowa w art. 41, lub nieobjęte środkami tymczasowymi określonymi w art. 49, a które, w oparciu o wstępną ocenę, powodują niedopuszczalny poziom zagrożenia agrofagami dla terytorium Unii, określa się jako „roślinę wysokiego ryzyka”, „produkt roślinny wysokiego ryzyka” lub „inny przedmiot wysokiego ryzyka” (zwane dalej „roślinami, produktami roślinnymi lub innymi przedmiotami wysokiego ryzyka”).

Ta wstępna ocena uwzględnia, stosownie do danej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu, kryteria określone w załączniku III.

2.   Roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wysokiego ryzyka wymienionych w akcie wykonawczym, o którym mowa w ust. 3, nie można wprowadzać na terytorium Unii z państw trzecich, grup państw trzecich lub konkretnych obszarów państw trzecich pochodzenia, które zostały umieszczone w wykazie.

3.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze, tymczasowo umieszczając na właściwym poziomie taksonomicznym – w oczekiwaniu na ocenę ryzyka, o której mowa w ust. 4 – rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty wysokiego ryzyka, o których mowa w ust. 1, oraz, w stosownych przypadkach, odnośne państwa trzecie, grupy państw trzecich lub konkretne obszary państwa trzeciego.

Pierwszy z tych aktów wykonawczych przyjmuje się do dnia 14 grudnia 2018 r.

W wykazie ustanowionym na mocy tych aktów wykonawczych te rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, w stosownych przypadkach, są również identyfikowane za pomocą odpowiedniego kodu CN, jeśli ten kod jest dostępny. Ponadto stosowane są inne kody, określone przez prawodawstwo Unii, w przypadku gdy precyzują one kod CN mający zastosowanie dla konkretnej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu.

4.   Jeżeli na podstawie oceny ryzyka zostanie uznane, że roślina, produkt roślinny lub inny przedmiot pochodzący z danego państwa trzeciego, grupy państw trzecich lub konkretnych obszarów państwa trzeciego, o którym mowa w ust. 2, na poziomie taksonomicznym wymienionym w aktach wykonawczych przewidzianych w ust. 3 lub poniżej tego poziomu, nie stwarza niedopuszczalnego poziomu ryzyka ze względu na prawdopodobieństwo, że jest żywicielem agrofaga kwarantannowego dla Unii, Komisja przyjmuje akt wykonawczy usuwający tą roślinę, produkt roślinny lub inny przedmiot z wykazu, o którym mowa w ust. 2, w odniesieniu do danych państw trzecich.

Jeżeli na podstawie oceny ryzyka zostanie uznane, że roślina, produkt roślinny lub inny przedmiot pochodzący z danego państwa trzeciego, grupy państw trzecich lub konkretnych obszarów państwa trzeciego, o którym mowa w ust. 2, stwarza niedopuszczalne ryzyko z uwagi na prawdopodobieństwo, że jest żywicielem agrofaga kwarantannowego dla Unii, a to zagrożenie agrofagami nie może zostać zmniejszone do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku II sekcja 1 pkt 2 i 3, Komisja przyjmuje akt wykonawczy usuwający tą roślinę, produkt roślinny lub inny przedmiot oraz dane państwa trzecie z wykazu, o którym mowa w ust. 2, i dodaje je do wykazu, o którym mowa w art. 40.

Jeżeli na podstawie oceny ryzyka zostanie uznane, że roślina, produkt roślinny lub inny przedmiot pochodzący z danego państwa trzeciego, grupy państw trzecich lub konkretnych obszarów państwa trzeciego, o którym mowa w ust. 2, stwarza niedopuszczalne ryzyko, lecz ryzyko to może zostać zmniejszone do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku II sekcja 1 pkt 2 i 3, Komisja przyjmuje akt wykonawczy usuwający tą roślinę, produkt roślinny lub inny przedmiot oraz dane państwo trzecie, grupę państw trzecich lub konkretne obszary państwa trzeciego z wykazu, o którym mowa w ust. 2, oraz dodaje je do wykazu, o którym mowa w art. 41.

5.   O ile zostanie stwierdzony popyt na przywóz roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wymienionych w aktach wykonawczych przewidzianych w ust. 3, w odpowiednim i rozsądnym terminie przeprowadza się ocenę ryzyka, o której mowa w ust. 4.

W stosownych przypadkach ocena ta może zostać ograniczona do roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z określonego państwa trzeciego pochodzenia lub wysyłki, lub z grupy państw trzecich pochodzenia lub wysyłki.

6.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, ustanowić konkretne przepisy dotyczące procedury, którą należy stosować, aby przeprowadzić ocenę ryzyka, o której mowa w ust. 4.

7.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 3, 4 i 6, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Artykuł 43

Szczególne warunki przywozu w odniesieniu do wprowadzania na terytorium Unii drewnianego materiału opakowaniowego

1.   Drewniany materiał opakowaniowy, niezależnie od tego, czy jest faktycznie wykorzystywany w transporcie wszelkiego rodzaju przedmiotów, wprowadza się na terytorium Unii tylko wówczas, gdy spełnia wszystkie następujące wymogi:

Niniejszy ustęp nie ma zastosowania do drewnianego materiału opakowaniowego, który podlega wyłączeniom przewidzianym w ISPM15.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających wymogi określone w ust. 1 niniejszego artykułu, aby uwzględnić rozwój standardów międzynarodowych, w szczególności ISPM15.

Te akty delegowane mogą również określać, że drewniany materiał opakowaniowy, który nie jest objęty wyłączeniami przewidzianymi w ISPM15, jest zwolniony z wymogów ust. 1 niniejszego artykułu lub podlega mniej rygorystycznym wymogom.

Artykuł 44

Ustanawianie wymogów równoważnych

1.   Komisja ustanawia wymogi równoważne w drodze aktów wykonawczych na wniosek określonego państwa trzeciego, o ile spełnione są oba poniższe warunki:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

2.   W stosownych przypadkach Komisja przeprowadza w danym państwie trzecim postępowanie, aby sprawdzić, czy spełnione są warunki, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) i b). Te postępowania muszą spełniać wymogi postępowań prowadzonych przez Komisję, o których mowa w prawodawstwie Unii dotyczącym kontroli urzędowych.

Artykuł 45

Informacje udzielane podróżnym i klientom usług pocztowych

1.   Państwa członkowskie, porty morskie, porty lotnicze i przewoźnicy międzynarodowi udostępniają pasażerom informacje dotyczące zakazów, o których mowa w art. 40 ust. 2, wymogów, o których mowa w art. 41 ust. 2 i art. 42 ust. 3 oraz zwolnień, o których mowa w art. 75 ust. 2, w odniesieniu do wprowadzania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów na terytorium Unii.

Państwa członkowskie przekazują te informacje za pomocą plakatów lub broszur, oraz, w stosownych przypadkach, na swoich stronach internetowych.

Podmioty świadczące usługi pocztowe i podmioty profesjonalne uczestniczące w sprzedaży poprzez umowy zawierane na odległość udostępniają również swoim klientom te informacje dotyczące roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, o których mowa w akapicie pierwszym, przynajmniej przez internet.

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, określić sposób prezentacji i wykorzystywania tych plakatów i broszur. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

2.   Państwa członkowskie przedstawiają Komisji, na wniosek, sprawozdanie zawierające podsumowanie informacji przekazanych na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 46

Wyjątki od zakazów i wymogi dotyczące stref przygranicznych

1.   W drodze odstępstwa od art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 2 państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzanie na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, które spełniają wszystkie poniższe warunki:

Te rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty są przemieszczane wyłącznie do stref przygranicznych państw członkowskich i w tych strefach oraz tylko pod urzędową kontrolą właściwego organu.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie:

Szerokość tych stref musi pozwalać na zapewnienie, aby wprowadzanie i przemieszczanie na terytorium Unii takich roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów nie stwarzało zagrożenia agrofagami dla terytorium Unii lub jego części.

3.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, ustanowić szczególne warunki lub środki dotyczące wprowadzania do stref przygranicznych państw członkowskich określonych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów oraz określić konkretne państwa trzecie, które są objęte niniejszym artykułem.

Akty te przyjmuje się zgodnie z załącznikiem II oraz, w stosownych przypadkach, z uwzględnieniem rozwoju wiedzy naukowej i technicznej oraz standardów międzynarodowych.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o przypadkach wprowadzenia, do stref przygranicznych państw członkowskich lub stref przygranicznych państw trzecich, lub przemieszczania w nich, roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z naruszeniem ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu.

Powiadomienia tego dokonuje się również wobec państwa trzeciego, z którego rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty zostały wprowadzone do danej strefy przygranicznej.

Artykuł 47

Wymogi dotyczące tranzytu fitosanitarnego

1.   W drodze odstępstwa od art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 42 ust. 2, art. 72 ust. 1 i art. 73 rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty mogą być wprowadzane na terytorium Unii i przewożone przez to terytorium do państwa trzeciego w formie tranzytu albo przeładunku (zwanego dalej „tranzytem fitosanitarnym”), jeżeli spełniają oba poniższe warunki:

2.   Właściwe organy zakazują tranzytu fitosanitarnego, jeśli dane rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty nie są zgodne lub istnieją uzasadnione dowody, że nie będą zgodne z ust. 1.

Artykuł 48

Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty wykorzystywane do badań urzędowych, do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowej lub hodowli

1.   W drodze odstępstwa od art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 2 państwa członkowskie mogą, na wniosek, zezwolić tymczasowo na wprowadzanie i przemieszczanie na swoim terytorium roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów wykorzystywanych do badań urzędowych, do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowej lub hodowli.

To zezwolenie na dane działanie wydaje się tylko wówczas, gdy zostaną nałożone odpowiednie ograniczenia w celu zapewnienia, aby występowanie danych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów nie powodowało niedopuszczalnego ryzyka rozprzestrzeniania się agrofaga kwarantannowego dla Unii lub agrofaga objętego środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1, biorąc pod uwagę tożsamość, biologię i sposoby rozprzestrzeniania się danych agrofagów, przewidywane działanie, oddziaływanie na środowisko oraz inne istotne czynniki odnoszące się do zagrożenia agrofagami, jakie stwarzają te rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty.

2.   W przypadku wydania zezwolenia zgodnie z ust. 1, musi ono obejmować wszystkie poniższe warunki:

3.   Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, ogranicza się do ilości i czasu trwania odpowiednich do danych działań i nie może ono przekraczać pojemności wyznaczonej stacji kwarantanny lub obiektu zapewniającego izolację.

Zawiera ono ograniczenia niezbędne do odpowiedniego wyeliminowania ryzyka rozprzestrzeniania się odnośnych agrofagów kwarantannowych dla Unii lub agrofagów objętych środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1.

4.   Właściwy organ monitoruje przestrzeganie warunków, o których mowa w ust. 2, oraz wymagań i ograniczeń, o których mowa w ust. 3, oraz podejmuje niezbędne działanie w przypadku nieprzestrzegania tych warunków, wymagań lub ograniczeń.

W stosownych przypadkach działanie to polega na cofnięciu zezwolenia, o którym mowa w ust. 1.

5.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie szczegółowych przepisów odnoszących się do:

Artykuł 49

Środki tymczasowe dotyczące roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, które mogą stanowić nowo rozpoznane zagrożenie agrofagami lub inne podejrzewane zagrożenie fitosanitarne

1.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, przyjąć środki tymczasowe dotyczące wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów z państw trzecich, w przypadku gdy spełnione są poniższe warunki:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

2.   Środki tymczasowe, o których mowa w ust. 1, przyjmuje się z uwzględnieniem załącznika II sekcja 2 i załącznika IV.

Środki te przewidują, zależnie od potrzeb w danym przypadku, jeden lub większą liczbę poniższych elementów:

W przypadkach, o których mowa w akapicie drugim lit. a) i b), akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, może również określić konkretne środki, które należy wprowadzić przed wprowadzeniem na terytorium Unii tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów.

3.   Środki tymczasowe, o których mowa w ust. 1, mają zastosowanie przez odpowiedni i rozsądny okres do czasu określenia charakteru agrofagów, które mogą być związane z tymi roślinami, produktami roślinnymi lub innymi przedmiotami z tych państw trzecich, oraz przeprowadzenia pełnej oceny zagrożenia stwarzanego przez te agrofagi zgodnie z załącznikiem I sekcja 1.

4.   W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z reagowaniem na poważne zagrożenie nowo rozpoznanymi agrofagami, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 107 ust. 3. Akty te przyjmuje się zgodnie z załącznikiem II sekcja 2.

5.   W drodze odstępstwa od środków przyjętych na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu, w przypadku wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wykorzystywanych do badań urzędowych, do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowej lub hodowli stosuje się art. 48.

6.   Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie przedstawiają Komisji i pozostałym państwom członkowskim sprawozdanie na temat stosowania środków, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a) lub b), w poprzednim roku kalendarzowym.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie, w przypadku gdy po zastosowaniu środków, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. a) lub b), stwierdzono występowanie agrofaga, który może stwarzać nowo rozpoznane zagrożenie agrofagami.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o wszelkich przypadkach, w których udzielono odmowy wprowadzenia roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, lub zakazano ich przemieszczania na terytorium Unii, ponieważ dane państwo członkowskie uznało, że naruszono zakaz, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c). W stosownych przypadkach powiadomienia te obejmują środki wprowadzone przez to państwo członkowskie w odniesieniu do danych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, jak określono w prawodawstwie Unii dotyczącym kontroli urzędowych.

W stosownych przypadkach powiadamiane jest również państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty zostały wysłane w celu wprowadzenia na terytorium Unii.

Artykuł 50

Sprawozdanie Komisji na temat egzekwowania i skuteczności środków związanych z importem na terytorium Unii

Do dnia 14 grudnia 2021 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat egzekwowania i skuteczności środków związanych z importem na terytorium Unii, łącznie z analizą kosztów i korzyści, a w stosownych przypadkach przedstawia również wniosek ustawodawczy.

Artykuł 51

Zmiana załączników III i IV

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających załączniki III i IV, aby dostosować je do rozwoju wiedzy naukowej i technicznej oraz właściwych standardów międzynarodowych.

Artykuł 52

Środki tymczasowe wprowadzane przez państwa członkowskie w odniesieniu do bezpośredniego niebezpieczeństwa

1.   W przypadku gdy państwo członkowskie uzna, że wprowadzanie lub przemieszczanie na jego terytorium roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z niektórych państw trzecich lub niektórych innych państw członkowskich stwarza niedopuszczalny poziom zagrożenia agrofagami dotyczącego zawleczenia oraz zadomowienia się i rozprzestrzenienia na jego terytorium agrofaga kwarantannowego dla Unii lub agrofaga uznanego za spełniającego warunki włączenia go do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii oraz że zagrożenie to nie jest odpowiednio zmniejszane przez środki, o których mowa w art. 17 ust. 1 i 2, art. 18 ust. 1, art. 19 ust. 1, art. 28 ust. 1 i 2, art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 i 3, art. 40 ust. 2 i 3, art. 41 ust. 2 i 3, art. 42 ust. 3, art. 49 ust. 1 i art. 53, powiadamia na piśmie Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach unijnych, których wprowadzenie postuluje, wraz z technicznym lub naukowym uzasadnieniem tych środków.

2.   Jeżeli państwo członkowskie uzna, że środki unijne, o których mowa w ust. 1, nie są lub nie mogą być wprowadzone w czasie wystarczającym na zmniejszenie zagrożenia, o którym mowa w tym ustępie, może wprowadzić środki tymczasowe w celu ochrony swojego terytorium przed bezpośrednim niebezpieczeństwem. Komisja i pozostałe państwa członkowskie są natychmiast powiadamiane o tych środkach tymczasowych i o technicznym uzasadnieniu tych środków.

3.   W przypadku gdy Komisja otrzyma powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, natychmiast ocenia, czy zagrożenie, o którym mowa w ust. 1, jest odpowiednio zmniejszane przez środki, o których mowa w art. 17 ust. 1 i 2, art. 18 ust. 1, art. 19 ust. 1, art. 28 ust. 1 i 2, art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 i 3, art. 40 ust. 2 i 3, art. 41 ust. 2 i 3, art. 42 ust. 3, art. 49 ust. 1 i art. 53, czy też należy przyjąć jakikolwiek nowy środek na podstawie tych artykułów.

4.   W przypadku gdy na podstawie oceny, o której mowa w ust. 3, Komisja stwierdzi, że zagrożenie, o którym mowa w ust. 1, nie jest odpowiednio zmniejszane przez środki tymczasowe, wprowadzone przez dane państwo członkowskie na podstawie ust. 2, lub jeśli te środki są nieproporcjonalne lub nie są odpowiednio uzasadnione, może postanowić, w drodze aktów wykonawczych, że środki te mają zostać uchylone lub zmienione. Do czasu przyjęcia takiego aktu wykonawczego przez Komisję państwo członkowskie może utrzymać wprowadzone przez siebie środki.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Sekcja 2

Środki mające zastosowanie do stref chronionych

Artykuł 53

Zakaz wprowadzania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów do stref chronionych

1.   Określone rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty pochodzące z państw trzecich lub z terytorium Unii nie mogą być wprowadzane do niektórych stref chronionych.

2.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, przyjmuje wykaz zawierający rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, o których mowa w ust. 1, które objęte są zakazem wprowadzania do niektórych stref chronionych. Pierwszy z tych aktów wykonawczych obejmuje rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty oraz odpowiadające im strefy chronione, a także, w stosownych przypadkach, państwo trzecie ich pochodzenia, wymienione w załączniku III część B do dyrektywy 2000/29/WE.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W wykazie ustanowionym na mocy tych aktów wykonawczych rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty są również identyfikowane odpowiednim kodem CN, jeśli ten kod jest dostępny. Ponadto stosowane są inne kody, określone przez prawodawstwo Unii, w przypadku gdy precyzują one kod CN mający zastosowanie dla konkretnej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu.

3.   W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty pochodzące spoza strefy chronionej stwarzają niedopuszczalny poziom zagrożenia agrofagami ze względu na prawdopodobieństwo, że są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla odnośnej strefy chronionej, a zagrożenia tego nie można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku II sekcja 1 pkt 2 i 3, Komisja odpowiednio zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 2, w celu włączenia do niego tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów oraz odnośnej strefy lub stref chronionych.

W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie stwarzają niedopuszczalnego poziomu zagrożenia agrofagami lub gdy stwarzają takie zagrożenie, ale można je ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku II sekcja 1 pkt 2 i 3, Komisja odpowiednio zmienia ten akt wykonawczy.

Zmiany te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Ocena dopuszczalności poziomu tego zagrożenia agrofagami odbywa się zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2.

W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z reagowaniem na poważne zagrożenie agrofagami, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 107 ust. 3.

4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o wszelkich przypadkach wprowadzenia do danej strefy chronionej lub przemieszczania w niej roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z naruszeniem zakazów przyjętych na podstawie niniejszego artykułu.

W stosownych przypadkach państwa członkowskie lub Komisja powiadamiają państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty zostały wprowadzone do danej strefy chronionej.

Artykuł 54

Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty podlegające wymogom szczególnym dla stref chronionych

1.   Określone rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty mogą być wprowadzane do niektórych stref chronionych lub przemieszczane w takich strefach chronionych tylko wówczas, gdy spełnione są wymogi szczególne dla tych stref chronionych.

2.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, przyjmuje wykaz zawierający rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, ich odpowiednie strefy chronione i odpowiednie wymogi szczególne dla stref chronionych. Pierwszy z tych aktów wykonawczych obejmuje rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, ich odpowiednie strefy chronione oraz wymogi szczególne wymienione w załączniku IV część B do dyrektywy 2000/29/WE.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W wykazie ustanowionym na mocy tych aktów wykonawczych te rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty są również identyfikowane odpowiednim kodem CN, jeśli ten kod jest dostępny. Ponadto stosowane są inne kody, określone przez prawodawstwo Unii, w przypadku gdy precyzują one kod CN mający zastosowanie dla konkretnej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu.

3.   W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty przywożone spoza danej strefy chronionej stwarzają niedopuszczalny poziom zagrożenia agrofagami dla tej strefy chronionej ze względu na prawdopodobieństwo, że są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej, a zagrożenie to można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku II sekcja 1 pkt 2 i 3, Komisja zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 2, w celu włączenia do niego tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów oraz środków, które mają być do nich zastosowane. Środki te oraz wymogi, o których mowa w ust. 2, stanowią „wymogi szczególne dla stref chronionych”.

W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie stwarzają niedopuszczalnego poziomu zagrożenia agrofagami dla danej strefy chronionej lub gdy stwarzają takie zagrożenie, lecz nie można go ograniczyć do dopuszczalnego poziomu poprzez zastosowanie wymogów szczególnych dla stref chronionych, Komisja odpowiednio zmienia ten akt wykonawczy.

Zmiany te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Ocena dopuszczalności poziomu tego zagrożenia agrofagami oraz przyjmowanie środków mających na celu ograniczenie tego zagrożenia do dopuszczalnego poziomu odbywają się zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2.

W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z reagowaniem na poważne zagrożenie agrofagami Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 107 ust. 3.

4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o przypadkach wprowadzenia do danej strefy chronionej lub przemieszczania w niej roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z naruszeniem środków przyjętych na podstawie niniejszego artykułu.

W stosownych przypadkach państwa członkowskie lub Komisja powiadamiają państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii.

Artykuł 55

Informacje w odniesieniu do stref chronionych udzielane podróżnym i klientom usług pocztowych

Art. 45 stosuje się odpowiednio do wprowadzania do stref chronionych lub przemieszczania w nich roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów.

Artykuł 56

Wyjątki od zakazów i wymogów dotyczących stref przygranicznych w odniesieniu do stref chronionych

Art. 46 stosuje się odpowiednio do roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów wymienionych w aktach wykonawczych przewidzianych w art. 53 ust. 2 i 3 oraz art. 54 ust. 2 i 3, wprowadzanych ze strefy przygranicznej państwa trzeciego do odnośnych stref chronionych graniczących z tą strefą przygraniczną.

Artykuł 57

Wymogi dotyczące tranzytu fitosanitarnego w odniesieniu do stref chronionych

Art. 47 stosuje się odpowiednio do tranzytu fitosanitarnego roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów wymienionych w aktach wykonawczych przewidzianych w art. 53 ust. 2 i 3 oraz art. 54 ust. 2 i 3, przez strefy chronione.

Artykuł 58

Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty wykorzystywane do badań urzędowych, do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowej lub hodowli w odniesieniu do stref chronionych

W drodze odstępstwa od zakazów i wymogów przewidzianych w art. 53 ust. 1 i art. 54 ust. 1, art. 48 stosuje się odpowiednio do wprowadzania do stref chronionych i przemieszczania w nich roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, wymienionych w aktach wykonawczych przewidzianych w art. 53 ust. 2 i 3 oraz art. 54 ust. 2 i 3 i wykorzystywanych do badań urzędowych, do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowej lub hodowli.

Sekcja 3

Inne środki dotyczące roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów

Artykuł 59

Ogólne wymogi dotyczące pojazdów, maszyn i materiałów opakowaniowych

1.   Pojazdy, maszyny i materiały opakowaniowe wykorzystywane w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, o których mowa w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie art. 28 ust. 1 i 2, art. 30 ust. 1 i 3, art. 40 ust. 2, art. 41 ust. 2 i 3, art. 42 ust. 3 i art. 49 ust. 1, wprowadzanych lub przemieszczanych na terytorium Unii, lub przez terytorium Unii zgodnie z art. 47, muszą być wolne od agrofagów kwarantannowych dla Unii oraz agrofagów objętych środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1.

2.   Ust. 1 stosuje się do stref chronionych również w odniesieniu do agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych.

Artykuł 60

Wyznaczenie stacji kwarantanny i obiektów zapewniających izolację

1.   Do celów, o których mowa w art. 8, 48, 49 i 58, państwa członkowskie podejmują jedno lub większą liczbę poniższych działań, biorąc pod uwagę odnośne zagrożenie agrofagami:

2.   Państwa członkowskie, na wniosek, przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim wykaz stacji kwarantanny i obiektów zapewniających izolację wyznaczonych na swoim terytorium.

Artykuł 61

Wymogi dotyczące stacji kwarantanny i obiektów zapewniających izolację

1.   Stacje kwarantanny i obiekty zapewniające izolację, o których mowa w art. 60, muszą spełniać poniższe wymogi, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się agrofagów kwarantannowych dla Unii:

2.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, ustanowić szczegółowe przepisy w celu zapewnienia jednolitych warunków stosowania wymogów określonych w ust. 1 w odniesieniu do rodzaju roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów oraz faktycznego lub możliwego zagrożenia, w tym szczegółowe wymogi w odniesieniu do badań urzędowych, do celów naukowych lub edukacyjnych, doświadczeń, selekcji odmianowej lub hodowli.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Artykuł 62

Funkcjonowanie stacji kwarantanny i obiektów zapewniających izolację

1.   Osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny lub obiekt zapewniający izolację monitoruje tę stację lub ten obiekt i ich bezpośrednie otoczenie pod kątem nieplanowanego występowania agrofagów kwarantannowych dla Unii i agrofagów objętych środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1.

2.   W przypadku gdy stwierdzono nieplanowane występowanie takiego, o którym mowa w ust. 1, lub w przypadku podejrzenia nieplanowego występowania takiego agrofaga, osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny lub obiekt zapewniający izolację podejmuje odpowiednie działania w oparciu o plan awaryjny, o którym mowa w art. 61 ust. 1 lit. e). Obowiązki określone w odniesieniu do podmiotów profesjonalnych w art. 14 stosuje się odpowiednio do osoby odpowiedzialnej za stację kwarantanny lub obiekt zapewniający izolację.

3.   Osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny lub obiekt zapewniający izolację prowadzi rejestr obejmujący poniższe elementy:

Rejestr ten przechowywany jest przez trzy lata.

Artykuł 63

Nadzór nad stacjami kwarantanny i obiektami zapewniającymi izolację oraz cofnięcie wyznaczenia

1.   Właściwy organ regularnie przeprowadza kontrole stacji kwarantanny i obiektów zapewniających izolację, aby sprawdzić czy spełniają one wymogi określone w art. 61 oraz warunki funkcjonowania określone w art. 62.

Właściwy organ określa częstotliwość tych kontroli według stopnia zagrożenia agrofagami związanego z funkcjonowaniem stacji kwarantanny lub obiektów zapewniających izolację.

2.   Na podstawie kontroli, o której mowa w ust. 1, właściwy organ może wymagać od osoby odpowiedzialnej za stację kwarantanny lub obiekt zapewniający izolację, aby wdrożyła natychmiast albo w określonym czasie działania naprawcze w celu zapewnienia zgodności z art. 61 i 62.

W przypadku gdy właściwy organ uzna, że stacja kwarantanny lub obiekt zapewniający izolację lub osoba za nie odpowiedzialna nie przestrzega art. 61 i 62, organ ten bezzwłocznie wprowadza niezbędne środki w celu zapewnienia, aby nie dopuścić do dalszego utrzymywania się niezgodności z tymi przepisami. Środki te mogą obejmować cofnięcie lub zawieszenie wyznaczenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1.

3.   W przypadku gdy właściwy organ wprowadził środki zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, inne niż cofnięcie wyznaczenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, a niezgodność z art. 61 i 62 utrzymuje się, organ ten bezzwłocznie cofa to wyznaczenie.

Artykuł 64

Zwolnienie roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów ze stacji kwarantanny i obiektów zapewniających izolację

1.   Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty opuszczają stacje kwarantanny lub obiekty zapewniające izolację, po udzieleniu zezwolenia przez właściwe organy, tylko wówczas, gdy potwierdzono, że są wolne od agrofagów kwarantannowych dla Unii i agrofagów objętych środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1, lub, w stosownych przypadkach, agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych.

2.   Właściwe organy mogą zezwolić na przemieszczanie roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów porażonych przez agrofaga kwarantannowego dla Unii lub agrofaga objętego środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1 ze stacji kwarantanny lub obiektu zapewniającego izolację do innej stacji kwarantanny lub innego obiektu zapewniającego izolację, jeżeli to przemieszczanie jest uzasadnione badaniami urzędowymi lub przyczynami naukowymi i odbywa się w warunkach określonych przez właściwy organ.

3.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, ustanowić przepisy szczegółowe dotyczące zwalniania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów ze stacji kwarantanny i obiektów zapewniających izolację oraz, w stosownych przypadkach, wymogi dotyczące etykietowania związane z tym zwalnianiem lub przemieszczaniem, o którym mowa w ust. 2.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

ROZDZIAŁ V

Rejestracja podmiotów profesjonalnych oraz identyfikowalność

Artykuł 65

Urzędowy rejestr podmiotów profesjonalnych

1.   Właściwy organ prowadzi i aktualizuje rejestr zawierający następujące podmioty profesjonalne, które działają na terytorium danego państwa członkowskiego:

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że rejestrowane są dalsze kategorie producentów lub innych podmiotów profesjonalnych, jeśli jest to uzasadnione zagrożeniem agrofagami powodowanym przez uprawiane przez nich rośliny lub jakąkolwiek inną ich działalność.

2.   Podmiot profesjonalny może zostać zarejestrowany w rejestrze właściwego organu tylko raz. W stosownych przypadkach rejestracja ta jest prowadzona z wyraźnym zaznaczeniem każdej z poszczególnych nieruchomości, o których mowa w art. 66 ust. 2 lit. d).

3.   Ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania do podmiotu profesjonalnego, który spełnia jedno lub większą ilość poniższych kryteriów:

Państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu wyłączenia, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a), do niektórych producentów lub innych podmiotów profesjonalnych, jeśli jest to uzasadnione zagrożeniem agrofagami powodowanym przez uprawiane przez nich rośliny lub jakąkolwiek inną ich działalność.

4.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, dotyczących jednego lub większej liczby poniższych elementów:

Artykuł 66

Procedura rejestracji

1.   Podmioty profesjonalne objęte zakresem art. 65 ust. 1 przedkładają właściwym organom wniosek o rejestrację.

2.   Wniosek o rejestrację obejmuje następujące elementy:

3.   Właściwe organy bezzwłocznie dokonują rejestracji podmiotu profesjonalnego, jeżeli wniosek o rejestrację zawiera elementy określone w ust. 2.

4.   W drodze odstępstwa od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu właściwy organ dokonuje rejestracji podmiotu profesjonalnego bez złożenia wniosku o rejestrację, jeśli podmiot ten jest zarejestrowany zgodnie z art. 6 ust. 5 akapit trzeci, art. 6 ust. 6 lub art. 13c ust. 1 lit. b) dyrektywy 2000/29/WE lub zgodnie z krajowymi przepisami dotyczącymi zdrowia roślin oraz jeśli wszystkie elementy określone w ust. 2 niniejszego artykułu są dostępne temu właściwemu organowi. W stosownych przypadkach dany podmiot profesjonalny zgłasza aktualizację tych elementów do dnia 14 marca 2020 r.

5.   Zarejestrowane podmioty, w stosownych przypadkach, zgłaszają co roku aktualizację dotyczącą wszelkich zmian danych, o których mowa w ust. 2 lit. d) i e), oraz oświadczeń, o których mowa w ust. 2 lit. b) i c). Zgłoszenie to następuje do dnia 30 kwietnia każdego roku i dotyczy aktualizacji danych z poprzedniego roku.

Wniosek o aktualizację danych, o których mowa w ust. 2 lit. a), składa się nie później niż 30 dni po zmianie tych danych.

6.   W przypadku gdy właściwy organ dowie się, że zarejestrowany podmiot nie prowadzi już działalności, o której mowa w art. 65 ust. 1, lub że elementy zawarte we wniosku przedłożonym przez zarejestrowany podmiot zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu nie są już poprawne, zwraca się do tego podmiotu o poprawienie tych elementów natychmiast lub w określonym terminie.

W przypadku gdy zarejestrowany podmiot nie poprawi tych elementów w terminie wyznaczonym przez właściwy organ, organ ten, stosownie do przypadku, zmienia lub cofa rejestrację tego podmiotu.

Artykuł 67

Zawartość rejestru

Rejestr zawiera elementy określone w art. 66 ust. 2 lit. a), b), d) i e) oraz poniższe elementy:

Artykuł 68

Dostępność informacji z urzędowych rejestrów

1.   Państwo członkowskie prowadzące rejestr udostępnia, na uzasadniony wniosek, zawarte w nim informacje pozostałym państwom członkowskim lub Komisji, na ich użytek.

2.   Państwo członkowskie prowadzące rejestr udostępnia, na uzasadniony wniosek, informacje, o których mowa w art. 66 ust. 2 lit. a) i b) i art. 67 lit. b), dotyczące konkretnego zarejestrowanego podmiotu, każdemu podmiotowi profesjonalnemu mającemu siedzibę w Unii, na jego użytek.

3.   Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla przepisów krajowych i unijnych dotyczących zachowania poufności, dostępu do informacji i ochrony danych osobowych.

Artykuł 69

Identyfikowalność

1.   Podmiot profesjonalny, któremu dostarczane są rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty podlegające wymogom lub warunkom zgodnie z art. 28 ust. 1 akapit pierwszy lit. a)–d), art. 28 ust. 2 i 3, art. 30 ust. 1, 3 i 4, art. 37 ust. 2, art. 41 ust. 2 i 3, art. 46 ust. 1 i 3, art. 48 ust. 1 i 2, art. 49 ust. 1, art. 54 ust. 2 i 3, art. 56, 57 i 58 oraz art. 79 ust. 1 prowadzi rejestr umożliwiający temu podmiotowi zidentyfikowanie, dla każdej jednostki handlowej dostarczonej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu, podmiotów profesjonalnych, które ją dostarczyły.

2.   Podmiot profesjonalny dostarczający rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty podlegające wymogom lub warunkom zgodnie z art. 28 ust. 1 akapit pierwszy lit. a)–d), art. 28 ust. 2 i 3, art. 30 ust. 1, 3 i 4, art. 37 ust. 2, art. 41 ust. 2 i 3, art. 46 ust. 1 i 3, art. 47 ust. 1, art. 48 ust. 1 i 2, art. 49 ust. 1, art. 54 ust. 2 i 3, art. 56, 57 i 58 oraz art. 79 ust. 1 prowadzi rejestr umożliwiający temu podmiotowi zidentyfikowanie, dla każdej jednostki handlowej dostarczonej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu, podmiotów profesjonalnych, którym ją dostarczono.

3.   W przypadku gdy upoważniony podmiot wydaje paszport roślin zgodnie z art. 84 ust. 1 oraz w przypadku gdy właściwy organ wydaje paszport roślin zgodnie z art. 84 ust. 2 zarejestrowanemu podmiotowi, podmiot ten zapewnia – do celów zapewnienia identyfikowalności zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu – rejestrację poniższych informacji w odniesieniu do paszportu roślin:

4.   Podmioty profesjonalne prowadzą rejestr, o którym mowa w ust. 1, 2 i 3, co najmniej przez trzy lata po dniu, w którym dostarczono im dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, lub po dniu, w którym je dostarczyły.

5.   Komisja może, w drodze aktu wykonawczego, określić poniższe elementy:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

6.   Na wniosek, podmioty profesjonalne, o których mowa w ust. 4, przekazują właściwemu organowi informacje zawarte w rejestrach, o których mowa w ust. 1, 2 i 3.

7.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do podmiotów profesjonalnych, o których mowa w art. 65 ust. 3 akapit pierwszy lit. c) i d).

Artykuł 70

Przemieszczanie roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów w obrębie nieruchomości użytkowanych przez podmiot profesjonalny i pomiędzy nimi

1.   Podmioty profesjonalne, którym dostarcza się lub które dostarczają rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty, o których mowa w art. 69 ust. 1 i 2, dysponują systemami lub procedurami identyfikowalności umożliwiającymi zidentyfikowanie przemieszczeń tych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów w obrębie swoich nieruchomości i pomiędzy nimi.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do podmiotów profesjonalnych, o których mowa w art. 65 ust. 3 akapit pierwszy lit. c) i d).

2.   Informacje uzyskane za pomocą systemów lub procedur, o których mowa w ust. 1, dotyczące przemieszczeń roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów w obrębie nieruchomości podmiotów profesjonalnych, o których mowa w tym ustępie, i pomiędzy nimi, udostępnia się właściwemu organowi na wniosek.

ROZDZIAŁ VI

Certyfikacja roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów

Sekcja 1

Świadectwa fitosanitarne wymagane do wprowadzania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów na terytorium Unii

Artykuł 71

Świadectwo fitosanitarne do celów wprowadzenia na terytorium Unii

1.   Świadectwo fitosanitarne dla roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów wprowadzanych na terytorium Unii jest wydanym przez państwo trzecie dokumentem, który spełnia warunki art. 76, posiada treść określoną w załączniku V część A lub, w stosownych przypadkach, w załączniku V część B, oraz poświadcza, że dane rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty spełniają wszystkie poniższe wymogi:

2.   Świadectwo fitosanitarne w rubryce „Deklaracja dodatkowa” określa, który szczegółowy wymóg jest spełniony, w przypadku gdy odpowiedni akt wykonawczy, przyjęty zgodnie z art. 28 ust. 1 i 2, art. 30 ust. 1 i 3, art. 37 ust. 2, art. 41 ust. 2 i 3 oraz art. 54 ust. 2 i 3, dopuszcza kilka różnych opcji takich wymogów. Określenie to obejmuje pełne brzmienie odnośnego wymogu.

3.   W stosownych przypadkach świadectwo fitosanitarne stanowi, że dane rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty są zgodne ze środkami fitosanitarnymi uznanymi za równoważne, zgodnie z art. 44, wymogom aktu wykonawczego przyjętego na podstawie art. 41 ust. 3.

4.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających załącznik V części A i B w celu dostosowania ich do rozwoju właściwych standardów międzynarodowych.

Artykuł 72

Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, dla których wymagane są świadectwa fitosanitarne

1.   Komisja, w drodze aktu wykonawczego, ustanawia wykaz roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów oraz odnośnych państw trzecich pochodzenia lub wysyłki, w przypadku których wprowadzanie na terytorium Unii wymaga świadectwa fitosanitarnego.

Wykaz ten obejmuje:

Akapit pierwszy lit. a)–e) nie ma zastosowania, a świadectwo fitosanitarne nie jest wymagane, w przypadku gdy akt wykonawczy przyjęty na podstawie art. 28 ust. 1 akapit pierwszy lit. d), art. 30 ust. 1 lub art. 41 ust. 2 i 3 zawiera wymóg przedłożenia dowodu zgodności w postaci oznaczenia urzędowego, o którym mowa w art. 96 ust. 1, lub innego urzędowego poświadczenia, o którym mowa w art. 99 ust. 1.

W wykazie ustanowionym na mocy tego aktu wykonawczego rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty są również identyfikowane za pomocą odpowiedniego kodu CN, jeśli ten kod jest dostępny. Ponadto stosowane są inne kody, określone przez prawodawstwo Unii, w przypadku gdy precyzują one kod CN mający zastosowanie dla konkretnej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu.

2.   Komisja, w drodze aktu wykonawczego, zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w którymkolwiek z poniższych przypadków:

3.   Oprócz przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2, w przypadku gdy zachodzi ryzyko, że rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty niewymienione w tym akcie, są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla Unii lub agrofaga objętego środkami przyjętymi zgodnie z art. 30 ust. 1, lub gdy ryzyko to w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wymienionych w tym akcie już nie zachodzi.

4.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

5.   W drodze odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 świadectwo fitosanitarne nie jest wymagane dla roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów objętych art. 46, 47, i 48 oraz art. 75 ust. 1.

Artykuł 73

Inne rośliny, dla których wymagane są świadectwa fitosanitarne

Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa, że dla roślin innych niż rośliny, włączone do wykazu, o którym mowa w art. 72 ust. 1, wymagane jest świadectwo fitosanitarne do celów wprowadzenia na terytorium Unii.

Te akty wykonawcze określają jednak, że świadectwo fitosanitarne nie jest wymagane dla tych roślin, w przypadku gdy ocena oparta na dowodach dotyczących zagrożenia agrofagami i doświadczenie handlowe wskazują, że takie świadectwo nie jest konieczne. Ocena ta uwzględnia kryteria określone w załączniku VI. W stosownych przypadkach ocena ta może dotyczyć jedynie roślin z określonego państwa trzeciego pochodzenia lub wysyłki lub grupy państw trzecich pochodzenia lub wysyłki.

W wykazie ustanowionym na mocy tych aktów wykonawczych rośliny są również identyfikowane za pomocą ich odpowiedniego kodu CN, jeśli ten kod jest dostępny.

Ponadto stosowane są inne kody, określone przez prawodawstwo Unii, w przypadku gdy precyzują one kod CN mający zastosowanie dla konkretnej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2. Pierwszy z tych aktów przyjmuje się do dnia 14 grudnia 2018 r.

Artykuł 74

Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, dla których wymagane są świadectwa fitosanitarne w celu wprowadzenia do strefy chronionej

1.   Świadectwa fitosanitarne wymagane są, oprócz przypadków, o których mowa w art. 72 ust. 1, 2 i 3, do wprowadzania niektórych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów do określonych stref chronionych z określonych państw trzecich pochodzenia lub wysyłki.

Komisja, w drodze aktów wykonawczych, ustanawia wykaz tych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów oraz odnośnych państw trzecich pochodzenia lub wysyłki, o których mowa w akapicie pierwszym.

Wykaz ten obejmuje:

W wykazie ustanowionym na podstawie tych aktów wykonawczych rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty są również identyfikowane za pomocą odpowiedniego kodu CN, jeśli ten kod jest dostępny. Ponadto stosowane są inne kody, określone przez prawodawstwo Unii, w przypadku gdy precyzują one kod CN mający zastosowanie dla konkretnej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu.

Świadectwo fitosanitarne nie jest wymagane dla roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, w przypadku gdy akt wykonawczy przyjęty na podstawie art. 54 ust. 2 lub 3 zawiera wymóg przedłożenia dowodu zgodności w postaci oznaczenia urzędowego, o którym mowa w art. 96 ust. 1, lub innego urzędowego poświadczenia, o którym mowa w art. 99 ust. 1.

2.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w następujących przypadkach:

3.   Oprócz przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2, w przypadku gdy zachodzi ryzyko, że rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty niewymienione w tym akcie są żywicielami odnośnego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej lub gdy ryzyko to nie zachodzi już w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wymienionych w tym akcie.

4.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

5.   W drodze odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 świadectwo fitosanitarne nie jest wymagane dla roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów objętych art. 56, 57, i 58 oraz art. 75 ust. 1.

Artykuł 75

Wyjątki dotyczące bagażu podróżnego

1.   Niewielkie ilości konkretnych roślin, innych niż rośliny przeznaczone do sadzenia, oraz produktów roślinnych i innych przedmiotów z państwa trzeciego mogą być zwolnione z wymogu dotyczącego świadectwa fitosanitarnego określonego zgodnie z art. 72 ust. 1, art. 73 i art. 74 ust. 1, jeśli spełniają wszystkie poniższe warunki:

2.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa wykaz roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, o których mowa w ust. 1, oraz odnośnych państw trzecich, a także, w stosownych przypadkach, maksymalną ilość danych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, które mają być przedmiotem zwolnienia na podstawie tego ustępu oraz, w stosownych przypadkach, jeden lub większą liczbę środków zarządzania ryzykiem ustanowionych w załączniku II sekcja 1.

Ten wykaz i określoną ilość maksymalną oraz, w stosownych przypadkach, środki zarządzania ryzykiem, ustala się na podstawie zagrożenia agrofagami stwarzanego przez małe ilości tych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku II sekcja 2.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Artykuł 76

Warunki, które ma spełniać świadectwo fitosanitarne

1.   Bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z Międzynarodowej konwencji ochrony roślin (IPPC) oraz uwzględniając właściwe standardy międzynarodowe, właściwy organ przyjmuje świadectwa fitosanitarne dołączone do roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, które mają być wprowadzane z państwa trzeciego, tylko wówczas, gdy ich treść jest zgodna z załącznikiem V część A. W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty mają być wprowadzane z państwa trzeciego, z którego nie pochodzą, właściwy organ przyjmuje tylko świadectwa fitosanitarne zgodne z załącznikiem V część A lub część B.

Właściwy organ nie przyjmuje świadectwa fitosanitarnego, w przypadku gdy deklaracja dodatkowa, o której mowa w art. 71 ust. 2, w stosownych przypadkach, nie została złożona lub jest niepoprawna oraz w przypadku gdy, w stosownych przypadkach, nie złożono świadectwa, o którym mowa w art. 71 ust. 3.

Właściwy organ nie przyjmuje fitosanitarnego świadectwa reeksportowego, jeśli temu świadectwu nie towarzyszy oryginalne fitosanitarne świadectwo eksportowe lub poświadczona kopia oryginalnego fitosanitarnego świadectwa eksportowego.

2.   Właściwy organ przyjmuje świadectwo fitosanitarne tylko wówczas, gdy spełnia ono następujące wymogi:

3.   W przypadku państwa trzeciego będącego umawiającą się stroną IPPC właściwy organ przyjmuje jedynie świadectwa fitosanitarne wydane przez krajowy urząd ochrony roślin tego państwa trzeciego lub, na jego odpowiedzialność, przez urzędnika posiadającego kwalifikacje techniczne i należycie upoważnionego przez krajowy urząd ochrony roślin.

4.   W przypadku państwa trzeciego niebędącego umawiającą się stroną IPPC właściwy organ przyjmuje jedynie świadectwa fitosanitarne wydane przez organy, które są właściwe zgodnie z przepisami krajowymi tego państwa członkowskiego i zgłoszone Komisji. Komisja informuje państwa członkowskie i podmioty o otrzymanych powiadomieniach za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających warunki przyjęcia, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, aby zapewnić wiarygodność świadectw.

5.   Elektroniczne świadectwa fitosanitarne są przyjmowane tylko wówczas, gdy są przekazywane poprzez komputerowy system zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych na poziomie Unii lub w drodze wymiany elektronicznej z tym systemem.

Artykuł 77

Unieważnienie świadectwa fitosanitarnego

1.   W przypadku gdy świadectwo fitosanitarne zostało wydane zgodnie z art. 71 ust. 1, 2 i 3, a dany właściwy organ uzna, że warunki, o których mowa w art. 76, nie zostały spełnione, unieważnia to świadectwo fitosanitarne i zapewnia, aby nie było ono już dołączane do danych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów. W takim przypadku właściwy organ wprowadza w odniesieniu do danych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów jeden ze środków, które należy wprowadzić w przypadku niezgodnych z przepisami przesyłek wprowadzanych do Unii z państw trzecich, o których mowa w prawodawstwie Unii dotyczącym kontroli urzędowych.

Po unieważnieniu danego świadectwa odpowiedni właściwy organ umieszcza na jego awersie, w widocznym miejscu, trójkątny czerwony stempel z napisem „Świadectwo unieważnione”, wraz z nazwą organu i datą unieważnienia. Napis ten wykonuje się drukowanymi literami w co najmniej jednym z języków urzędowych Unii.

2.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o świadectwach fitosanitarnych unieważnionych zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

Dane państwo członkowskie powiadamia również państwo trzecie, które wydało to świadectwo fitosanitarne.

3.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, określić rozwiązania techniczne dotyczące unieważniania elektronicznych świadectw fitosanitarnych, o których mowa w art. 76 ust. 5. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Sekcja 2

Paszporty roślin wymagane do przemieszczania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów na terytorium Unii

Artykuł 78

Paszporty roślin

Paszport roślin jest urzędową etykietą stosowaną w przypadku przemieszczania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów na terytorium Unii, oraz, w stosownych przypadkach, do stref chronionych i w ich obrębie, poświadczającą zgodność ze wszystkimi wymogami określonymi w art. 85 oraz, w przypadku przemieszczania do stref chronionych i w ich obrębie, w art. 86, której treść i format określono w art. 83.

Artykuł 79

Rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty, których przemieszczanie na terytorium Unii wymaga paszportu roślin

1.   Do przemieszczania określonych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów na terytorium Unii wymagane są paszporty roślin. Komisja, w drodze aktów wykonawczych, ustanawia wykaz tych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, których przemieszczanie na terytorium Unii wymaga paszportu roślin.

Wykaz ten obejmuje:

2.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w następujących przypadkach:

3.   Oprócz przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2, w przypadku gdy zachodzi ryzyko, że rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty niewymienione w tym akcie są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla Unii lub gdy ryzyko to nie zachodzi już w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wymienionych w tym akcie.

4.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

5.   W drodze odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 paszport roślin nie jest wymagany dla roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów objętych art. 46, 47, 48 i 75.

6.   Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie nie później niż do dnia 14 grudnia 2021 r., wraz z przejrzystą analizą kosztów i korzyści dla podmiotów, sprawozdanie przedstawiające doświadczenia zgromadzone dzięki objęciu systemem paszportów roślin wszelkiego przemieszczania na terytorium Unii roślin przeznaczonych do sadzenia, a w stosownych przypadkach dołącza również wniosek ustawodawczy.

Artykuł 80

Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty, których wprowadzanie do stref chronionych i przemieszczanie w nich wymaga paszportu roślin

1.   Dla pewnych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów wprowadzanych do pewnych stref chronionych lub w nich przemieszczanych wymaga się paszportów roślin.

Komisja, w drodze aktów wykonawczych, ustanawia wykaz tych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, których wprowadzanie do określonych stref chronionych i przemieszczanie w ich obrębie wymaga paszportu roślin.

Wykaz ten obejmuje:

2.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w następujących przypadkach:

3.   Oprócz przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2, w przypadku gdy zachodzi ryzyko, że rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty niewymienione w tym akcie są żywicielami odnośnego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej lub gdy ryzyko to w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wymienionych w tym akcie już nie zachodzi.

4.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

5.   W drodze odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 paszport roślin nie jest wymagany dla roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów objętych art. 56, 57 i 58.

Artykuł 81

Wyjątki dotyczące bezpośredniego dostarczania użytkownikom ostatecznym

1.   Paszport roślin nie jest wymagany w przypadku przemieszczania roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów dostarczanych bezpośrednio użytkownikom ostatecznym, w tym ogrodnikom amatorom.

Wyjątek ten nie ma zastosowania do:

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, określić, że wymogi zawarte w akapicie drugim lit. b) stosują się wyłącznie do agrofagów, roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów w konkretnych strefach chronionych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie przypadków, w których dla konkretnych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów wyjątek zawarty w ust. 1 niniejszego artykułu stosuje się wyłącznie do małych ilości. Te akty delegowane określają te ilości na dany okres czasu, stosownie do danej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu i odnośnych zagrożeń agrofagami.

Artykuł 82

Wyjątki dotyczące przemieszczania w obrębie nieruchomości użytkowanych przez zarejestrowany podmiot i pomiędzy nimi

Paszport roślin nie jest wymagany w przypadku przemieszczania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów w obrębie nieruchomości użytkowanych przez ten sam zarejestrowany podmiot i pomiędzy nimi, które to nieruchomości znajdują się w niewielkiej odległości od siebie.

Państwa członkowskie mogą sprecyzować, co oznacza niewielka odległość na ich odnośnych terytoriach i czy do celów przemieszczania muszą być wydawane jakiekolwiek inne dokumenty zamiast paszportu roślin.

W przypadku gdy takie przemieszczanie odbywa się pomiędzy dwoma lub większą liczbą państw członkowskich, wyjątek od wymogu dotyczącego paszportu roślin wymaga zatwierdzenia przez właściwe organy danych państw członkowskich.

Artykuł 83

Treść i format paszportu roślin

1.   Paszport roślin musi mieć formę wyraźnie widocznej etykiety, wykonanej na jakimkolwiek podłożu odpowiednim do wydrukowania elementów, o których mowa w ust. 2, pod warunkiem że paszport roślin jest wyraźnie wyodrębniony w stosunku do wszelkich innych informacji lub etykiet umieszczonych na tym podłożu.

Paszport roślin musi być wyraźnie widoczny i czytelny, zmiana umieszczonych na nim informacji musi być niemożliwa i muszą one być trwałe.

2.   Paszport roślin służący przemieszczaniu na terytorium Unii zawiera elementy wymienione w załączniku VII część A.

W drodze odstępstwa od załącznika VII część A pkt 1 lit. e) kod identyfikacyjny nie jest wymagany w przypadku, gdy rośliny przeznaczone do sadzenia spełniają wszystkie następujące warunki:

3.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa rodzaje i gatunki roślin przeznaczonych do sadzenia, do których nie ma zastosowania wyjątek, o którym mowa w ust. 2. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

4.   Paszport roślin służący wprowadzaniu do strefy chronionej i przemieszczaniu w niej zawiera elementy określone w załączniku VII część B.

5.   W przypadku roślin przeznaczonych do sadzenia produkowanych lub udostępnianych na rynku jako materiał kategorii: przedbazowy, bazowy lub kwalifikowany lub materiał siewny lub sadzeniaki ziemniaka kategorii przedbazowe, bazowe lub kwalifikowane, o których mowa odpowiednio w dyrektywach 66/401/EWG, 66/402/EWG, 68/193/EWG, 2002/54/WE, 2002/55/WE, 2002/56/WE, 2002/57/WE i 2008/90/WE paszport roślin jest włączany, w wyraźnie odrębnej formie, do etykiety urzędowej sporządzanej zgodnie z odpowiednimi przepisami tych dyrektyw.

W przypadku gdy zastosowanie ma niniejszy ustęp, paszport roślin służący przemieszczaniu na terytorium Unii zawiera elementy określone w załączniku VII część C do niniejszego rozporządzenia.

W przypadku gdy zastosowanie ma niniejszy ustęp, paszport roślin służący wprowadzaniu do strefy chronionej i przemieszczaniu w niej zawiera elementy określone w załączniku VII część D do niniejszego rozporządzenia.

6.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających załącznik VII części A, B, C i D w celu dostosowania określonych w nich elementów, w stosownych przypadkach, do rozwoju wiedzy naukowej i technicznej.

7.   Do dnia 14 grudnia 2017 r. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu paszportu roślin służącego przemieszczaniu na terytorium Unii oraz paszportu roślin służącego wprowadzaniu do strefy chronionej i przemieszczaniu w niej, w odniesieniu do paszportów roślin, o których mowa w ust. 2 akapit pierwszy i drugi oraz w ust. 5 akapit drugi i trzeci. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

W przypadku gdy wymaga tego charakter poszczególnych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, mogą być dla nich określone szczegółowe specyfikacje dotyczące wielkości paszportu roślin.

8.   Paszport roślin może być również wydany w formie elektronicznej (zwany dalej „elektronicznym paszportem roślin”) pod warunkiem, że zawiera on wszystkie elementy, o których mowa w ust. 2, i że w aktach wykonawczych, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, określono rozwiązania techniczne.

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, określić rozwiązania techniczne dotyczące wydawania elektronicznych paszportów roślin, aby zapewnić ich zgodność z przepisami niniejszego artykułu oraz odpowiedni, wiarygodny i skuteczny sposób wydawania tych paszportów roślin. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Artykuł 84

Wydawanie paszportów roślin przez upoważnione podmioty profesjonalne i właściwe organy

1.   Paszporty roślin są wydawane przez podmioty upoważnione pod nadzorem właściwych organów.

Podmioty upoważnione wydają paszporty roślin tylko dla roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, za które odpowiadają.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą również wydawać paszporty roślin.

3.   Podmioty upoważnione wydają paszporty roślin tylko na nieruchomościach, w magazynach zbiorczych i centrach wysyłkowych, za które odpowiadają i które zgłosiły zgodnie z art. 66 ust. 2 lit. d) lub – gdy zastosowanie ma art. 94 ust. 1 – w innym miejscu za zgodą właściwego organu.

Artykuł 85

Wymogi materialne dotyczące paszportu roślin służącego przemieszczaniu na terytorium Unii

Paszport roślin służący do przemieszczania na terytorium Unii jest wydawany dla roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, które spełniają następujące wymogi:

Artykuł 86

Wymogi materialne dotyczące paszportu roślin służącego przemieszczaniu do strefy chronionej i w tej strefie

1.   Paszport roślin służący do wprowadzania do strefy chronionej i przemieszczania w tej strefie wydaje się dla roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, które spełniają wszystkie wymogi określone w art. 85 oraz dodatkowo następujące wymogi:

2.   W przypadku gdy zastosowanie ma art. 33 ust. 2, paszportu roślin, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, nie wydaje się dla roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów pochodzących z danych wyznaczonych obszarów i które mogą być żywicielami agrofagów z danej strefy chronionej.

Artykuł 87

Ocena do celów wydawania paszportów roślin

1.   Paszport roślin może zostać wydany tylko dla roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, w przypadku których dokładna ocena zgodnie z ust. 2, 3, i 4 wykazała, że spełniają one wymogi art. 85 oraz, w stosownych przypadkach, art. 86.

Rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty mogą być oceniane pojedynczo albo z wykorzystaniem reprezentatywnych próbek. Ocena obejmuje również materiały opakowaniowe danych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów.

2.   Ocenę przeprowadza upoważniony podmiot. W poniższych przypadkach ocenę przeprowadza jednak właściwy organ:

3.   Ocena musi spełniać wszystkie następujące warunki:

Ocena ta odbywa się bez uszczerbku dla wszelkich szczególnych wymogów w zakresie oceny lub środków przyjętych zgodnie z art. 28 ust. 1, 2 lub 3, art. 30 ust. 1, 3 lub 4, art. 37 ust. 4 art. 41 ust. 2 lub 3 lub art. 54 ust. 2 lub 3. W przypadku gdy te wymogi w zakresie oceny lub te środki wymagają, aby ocena została przeprowadzona przez właściwy organ, oceny tej nie może przeprowadzić podmiot upoważniony, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

4.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie szczegółowych środków dotyczących oceny wizualnej, pobierania próbek i przeprowadzania testów oraz częstotliwości i terminów ocen, o których mowa w ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, w odniesieniu do konkretnych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, w oparciu o konkretne zagrożenia agrofagami, jakie mogą stwarzać. Oceny te dotyczą, w stosownych przypadkach, określonych roślin przeznaczonych do sadzenia należących do materiału kategorii: przedbazowy, bazowy lub kwalifikowany, materiał siewny lub sadzeniaki ziemniaka kategorii przedbazowe, bazowe lub kwalifikowane lub materiał rozmnożeniowy lub siewny kategorii standard lub CAC, o których mowa odpowiednio w dyrektywach 66/401/EWG, 66/402/EWG, 68/193/EWG, 2002/54/WE, 2002/55/WE, 2002/56/WE, 2002/57/WE, 2008/72/WE i 2008/90/WE.

W przypadku gdy Komisja przyjmuje takie akty delegowane w odniesieniu do konkretnych roślin przeznaczonych do sadzenia, a rośliny te są objęte systemami certyfikacji na podstawie dyrektyw 66/401/EWG, 66/402/EWG, 68/193/EWG, 2002/54/WE, 2002/55/WE, 2002/56/WE, 2002/57/WE i 2008/90/WE, określa ona wymogi w odniesieniu do ocen na okoliczność występowania agrofagów kwarantannowych dla Unii lub agrofagów objętych środkami przyjętymi na podstawie art. 30 ust. 1 niniejszego rozporządzenia i regulowanych agrofagów niekwarantannowych dla Unii oraz ocen na okoliczność innych cech roślin przeznaczonych do sadzenia na podstawie tych dyrektyw w jednym systemie certyfikacji.

Przyjmując te akty delegowane, Komisja uwzględnia rozwój wiedzy naukowej i technicznej oraz standardy międzynarodowe.

Artykuł 88

Umieszczanie paszportów roślin

Paszporty roślin są umieszczane przez dane podmioty profesjonalne na jednostce handlowej danych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów przed ich przemieszczeniem na terytorium Unii zgodnie z art. 79 lub do strefy chronionej lub w niej zgodnie z art. 80. W przypadku gdy takie rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty są przemieszczane w opakowaniu, wiązce lub pojemniku, paszport roślin jest umieszczany na tym opakowaniu, wiązce lub pojemniku.

Artykuł 89

Upoważnienie podmiotów profesjonalnych do wydawania paszportów roślin

1.   Właściwy organ udziela podmiotowi profesjonalnemu upoważnienia do wydawania paszportów roślin (zwanego dalej „upoważnieniem do wydawania paszportów roślin”) dla konkretnych rodzin, rodzajów lub gatunków oraz typów towarów dotyczących roślin produktów roślinnych i innych przedmiotów, w przypadku gdy ten podmiot profesjonalny spełnia oba następujące warunki:

2.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie kryteriów, jakie mają spełniać podmioty profesjonalne, aby spełniały warunki określone w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, oraz procedur służących zapewnieniu, aby te kryteria zostały spełnione.

Artykuł 90

Obowiązki podmiotów upoważnionych

1.   W przypadku gdy podmiot upoważniony zamierza wydać paszport roślin, identyfikuje i monitoruje punkty procesu produkcji oraz punkty dotyczące przemieszczania roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, krytyczne dla zgodności z art. 37 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 85 i 87 oraz, w stosownych przypadkach, art. 33 ust. 2, art. 54 ust. 1 i art. 86, oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 28 ust. 1, 2 i 3, art. 30 ust. 1, 3 i 4, a także, w stosownych przypadkach, art. 37 ust. 4.

Prowadzi on co najmniej przez trzy lata dokumentację dotyczącą identyfikacji i monitorowania tych punktów.

2.   Podmiot upoważniony, o którym mowa w ust. 1, zapewnia, aby w razie potrzeby odpowiednie szkolenia zostały zapewnione jego personelowi zaangażowanemu w oceny, o których mowa w art. 87, w celu zapewnienia, aby posiadał on wiedzę niezbędną do przeprowadzania tych ocen.

Artykuł 91

Plany zarządzania zagrożeniem agrofagami

1.   Podmioty upoważnione mogą wprowadzać plany zarządzania zagrożeniem agrofagami. Właściwy organ zatwierdza te plany, jeśli spełniają one wszystkie następujące warunki:

Podmioty upoważnione wdrażające zatwierdzony plan zarządzania zagrożeniem agrofagami mogą podlegać kontrolom o zmniejszonej częstotliwości.

2.   Plany zarządzania zagrożeniem agrofagami obejmują, w stosownych przypadkach w formie instrukcji dotyczących obowiązującej procedury działania, przynajmniej następujące informacje:

3.   W przypadku gdy właściwy organ stwierdzi, że dany podmiot profesjonalny nie stosuje środków, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), lub że plan zarządzania zagrożeniem agrofagami jest już nieaktualny w odniesieniu do któregokolwiek z wymogów, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. b), organ ten bezzwłocznie wprowadza środki niezbędne do zapewnienia, aby nie dopuścić do utrzymywania się niezgodności z tymi warunkami. Środki te mogą obejmować cofnięcie zatwierdzenia tego planu.

W przypadku gdy właściwy organ wprowadził środki zgodnie z akapitem pierwszym, inne niż cofnięcie zatwierdzenia planu, a niezgodność się utrzymuje, organ ten niezwłocznie cofa to zatwierdzenie.

Artykuł 92

Kontrole i cofnięcie upoważnienia

1.   Właściwy organ przeprowadza kontrole co najmniej raz do roku oraz w stosownych przypadkach pobiera próbki i przeprowadza testy, aby sprawdzić, czy podmioty upoważnione przestrzegają art. 83 ust. 1, 2 4 lub 5, art. 87, art. 88, art. 89 ust. 1, art. 90 lub art. 93 ust. 1, 2, 3 lub 5.

2.   W przypadku gdy właściwy organ dowie się, że podmiot upoważniony nie przestrzega przepisów, o których mowa w ust. 1, lub że rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty, dla których ten podmiot profesjonalny wydał paszport roślin, nie są zgodne z art. 85 lub, w stosownych przypadkach, art. 86, organ ten bezzwłocznie wprowadza środki niezbędne do zapewnienia, aby nie dopuścić do utrzymywania się niezgodności z tymi przepisami.

Środki te mogą obejmować cofnięcie upoważnienia do wydawania paszportów roślin dla odnośnych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów.

3.   W przypadku gdy właściwy organ wprowadził środki zgodnie z ust. 2, inne niż cofnięcie upoważnienia do wydawania paszportów roślin dla odnośnych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, a niezgodność z art. 85 lub, w stosownych przypadkach, art. 86 utrzymuje się, organ ten bezzwłocznie cofa to upoważnienie.

Artykuł 93

Zastępowanie paszportu roślin

1.   Podmiot upoważniony, który otrzymał jednostkę handlową roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, dla których wydano paszport roślin, lub właściwy organ działający na wniosek podmiotu profesjonalnego, może wydać nowy paszport roślin dla tej jednostki handlowej, zastępujący paszport roślin wydany pierwotnie dla tej jednostki handlowej, pod warunkiem że spełnione są warunki zawarte w ust. 3.

2.   W przypadku gdy jednostka handlowa roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, dla których wydano paszport roślin, jest dzielona na co najmniej dwie nowe jednostki handlowe, podmiot upoważniony odpowiedzialny za te nowe jednostki handlowe lub właściwy organ działający na wniosek podmiotu profesjonalnego wydaje paszport roślin dla każdej nowej jednostki handlowej będącej skutkiem podziału, pod warunkiem że spełnione są warunki zawarte w ust. 3. Te paszporty roślin zastępują paszport roślin wydany dla pierwotnej jednostki handlowej.

3.   Paszport roślin, jak przewidziano w ust. 1 i 2, może być wydany tylko wówczas, gdy spełnione są następujące warunki:

4.   W przypadku gdy paszport roślin wydawany jest na podstawie ust. 1 lub 2 nie jest wymagana ocena, o której mowa w art. 87 ust. 1.

5.   Po zastąpieniu paszportu roślin zgodnie z ust. 1 lub 2 dany podmiot upoważniony zachowuje zastąpiony paszport roślin lub jego zawartość przez co najmniej trzy lata.

W przypadku gdy zastąpienia paszportu roślin zgodnie z ust. 1 lub 2 dokonuje właściwy organ, podmiot profesjonalny, na którego wniosek został on wydany, zachowuje zastąpiony paszport roślin lub jego zawartość przez co najmniej trzy lata.

Podmiot profesjonalny może to uczynić, przechowując informacje zawarte w paszporcie roślin w skomputeryzowanej bazie danych, pod warunkiem że obejmuje to informacje zawarte w każdym identyfikacyjnym kodzie kreskowym, hologramie, mikroprocesorze lub innym nośniku danych, które mogą stanowić uzupełnienie kodu identyfikacyjnego, o którym mowa w załączniku VII.

Artykuł 94

Paszporty roślin zastępujące świadectwa fitosanitarne

1.   W drodze odstępstwa od art. 87, w przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty wprowadzane są na terytorium Unii z państwa trzeciego, w przypadku którego do przemieszczania w Unii wymagany jest paszport roślin zgodnie z art. 79 ust. 1 i art. 80 ust. 1, paszport jest wydawany, jeżeli urzędowe kontrole wprowadzenia w punktach kontroli granicznej dotyczące ich wprowadzenia wypadły pomyślnie i potwierdziły, że dana roślina, produkt roślinny lub inny przedmiot spełnia zasadnicze wymogi niezbędne do wydania paszportu roślin zgodnie z art. 85 oraz, w stosownych przypadkach, art. 86.

Zastąpienia świadectwa fitosanitarnego paszportem roślin można dokonać w miejscu przeznaczenia danej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu, zamiast w miejscu wprowadzenia, w przypadku gdy dozwolona jest kontrola w miejscu przeznaczenia, o której mowa w prawodawstwie Unii dotyczącym kontroli urzędowych.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 akapit pierwszy państwa członkowskie mogą zadecydować o zastąpieniu świadectwa fitosanitarnego w miejscu wprowadzenia danej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu na terytorium Unii poświadczoną kopią oryginalnego świadectwa fitosanitarnego.

Poświadczoną kopię oryginalnego świadectwa fitosanitarnego wydaje właściwy organ i towarzyszy ona przemieszczaniu danej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu jedynie do punktu, w którym wydawany jest paszport roślin, i jedynie na terytorium odnośnego państwa członkowskiego.

3.   Właściwy organ zachowuje świadectwo fitosanitarne przez okres przynajmniej trzech lat. Właściwy organ może to uczynić, przechowując informacje zawarte w świadectwie fitosanitarnym w skomputeryzowanej bazie danych.

W przypadku gdy zastosowanie ma art. 101 ust. 2 lit. a), to świadectwo fitosanitarne zastępuje się jego poświadczoną kopią.

Artykuł 95

Unieważnienie i usunięcie paszportu roślin

1.   Podmiot profesjonalny odpowiedzialny za jednostkę handlową roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów unieważnia paszport roślin oraz w miarę możliwości usuwa go z tej jednostki handlowej, w przypadku gdy dowie się, że którykolwiek z wymogów zawartych w art. 83–87, art. 89, 90, 93 lub 94 nie jest spełniony.

Bez uszczerbku dla obowiązku powiadomienia, o którym mowa w art. 14, ten podmiot profesjonalny informuje właściwy organ, do którego kompetencji należy jego działalność.

2.   W przypadku gdy podmiot profesjonalny nie spełnia wymogów ust. 1, właściwy organ unieważnia paszport roślin i w miarę możliwości usuwa go z danej jednostki handlowej.

3.   W przypadku gdy zastosowanie mają ust. 1 i 2, dany podmiot profesjonalny zachowuje unieważniony paszport roślin lub jego zawartość przez co najmniej trzy lata.

Podmiot profesjonalny może to uczynić, przechowując informacje zawarte w unieważnionym paszporcie roślin w skomputeryzowanej bazie danych, pod warunkiem że obejmuje to informacje zawarte w każdym identyfikacyjnym kodzie kreskowym, hologramie, mikroprocesorze lub innym nośniku danych, które mogą uzupełnić kod identyfikacyjny, o którym mowa w załączniku VII, oraz oświadczenie dotyczące tego unieważnienia.

4.   W przypadku gdy zastosowanie mają ust. 1 i 2, dany podmiot profesjonalny odpowiednio informuje podmiot upoważniony lub właściwy organ, który wydał unieważniony paszport roślin.

5.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 103, o paszportach roślin, które zostały usunięte i unieważnione zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

Sekcja 3

Inne poświadczenia

Artykuł 96

Znakowanie drewnianego materiału opakowaniowego, drewna lub innych przedmiotów

1.   Oznaczenie stosowane na drewnianym materiale opakowaniowym, drewnie lub innych przedmiotach, poświadczające, że zastosowano zabiegi zgodnie z załącznikiem 1 do ISPM15, musi być zgodne z wymogami określonymi w załączniku 2 do ISPM15 we wszystkich poniższych przypadkach:

Oznaczenie jest stosowane tylko wówczas, gdy dany drewniany materiał opakowaniowy, drewno lub inne przedmioty zostały poddane jednemu lub większej liczbie zatwierdzonych zabiegów, o których mowa w załączniku 1 do ISPM15, bez uszczerbku dla rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1005/2009 (28), (WE) nr 1107/2009 (29) i (UE) nr 528/2012 (30).

W odniesieniu do drewnianego materiału opakowaniowego, drewna lub innych przedmiotów oznakowanych na terytorium Unii, oznaczenie może być stosowane wyłącznie przez zarejestrowany podmiot upoważniony zgodnie z art. 98.

Lit. a) i b) akapitu pierwszego nie mają zastosowania do drewnianego materiału opakowaniowego, który podlega wyłączeniom przewidzianym w ISPM15.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających wymogi określone w ust. 1 niniejszego artykułu, aby dostosować je do rozwoju standardów międzynarodowych, w szczególności do ISPM15.

Artykuł 97

Naprawianie drewnianego materiału opakowaniowego na terytorium Unii

1.   Drewniany materiał opakowaniowy opatrzony oznaczeniem, o którym mowa w art. 96, naprawia się tylko wówczas, gdy spełnione są wszystkie poniższe warunki:

2.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, określać szczegółowe uzgodnienia dotyczące danego materiału, zabiegu i znakowania, o których mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2. Te akty wykonawcze uwzględniają właściwe standardy międzynarodowe, w szczególności ISPM15.

3.   Ust. 1 i 2 nie mają zastosowania w przypadku, gdy podmiot profesjonalny jakimkolwiek sposobem na stałe usuwa z drewnianego materiału opakowaniowego wszelkie wcześniejsze zastosowania danego oznaczenia.

Artykuł 98

Upoważnienie zarejestrowanych podmiotów znakujących drewniane materiały opakowaniowe na terytorium Unii i nadzór nad tymi podmiotami

1.   Upoważnienie do stosowania oznaczenia, o którym mowa w art. 96, oraz naprawiania drewnianego materiału opakowaniowego zgodnie z art. 97 jest udzielane zarejestrowanemu podmiotowi na wniosek przez właściwy organ, pod warunkiem że zarejestrowany podmiot spełnia oba poniższe warunki:

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie wymogów dotyczących upoważnień, jeżeli jest to właściwe z uwagi na rozwój wiedzy naukowej i technicznej oraz standardów międzynarodowych.

2.   Upoważnienie do stosowania oznaczenia, o którym mowa w art. 96, oraz naprawiania drewnianego materiału opakowaniowego zgodnie z art. 97 jest udzielane przez właściwy organ na wniosek zarejestrowanemu podmiotowi wykorzystującemu drewno poddane zabiegom w zakładzie innego podmiotu, pod warunkiem że spełnia on wszystkie poniższe warunki w odniesieniu do drewnianych materiałów opakowaniowych oznakowanych tym oznaczeniem:

3.   Właściwy organ kontroluje co najmniej raz w roku zarejestrowane podmioty upoważnione na podstawie ust. 1 i 2 w celu weryfikacji i zapewnienia przeprowadzania przez nie, w stosownych przypadkach, zabiegów na drewnianym materiale opakowaniowym, drewnie i innych przedmiotach oraz znakowania ich zgodnie z art. 96 ust. 1 i art. 97, a także spełniania warunków określonych odpowiednio w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

4.   W przypadku gdy właściwy organ dowie się, że podmiot profesjonalny nie spełnia wymogów, o których mowa w ust. 1 lub 2, organ ten bezzwłocznie wprowadza niezbędne środki, aby nie dopuścić do utrzymywania się danej niezgodności z tymi przepisami.

W przypadku gdy właściwy organ wprowadził te środki, inne niż cofnięcie upoważnienia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, a niezgodność się utrzymuje, organ ten bezzwłocznie cofa upoważnienie, o którym mowa w ust. 1 lub 2.

Artykuł 99

Poświadczenia inne niż oznakowanie drewnianych materiałów opakowaniowych

1.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie elementów, które muszą być zawarte w poświadczeniach urzędowych dotyczących roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów, innych niż drewniane materiały opakowaniowe, wymaganych na mocy mających zastosowanie standardów międzynarodowych jako forma dowodu wdrożenia środków przyjętych na podstawie art. 28 ust. 1 lub 2, art. 30 ust. 1 lub 3, art. 41 ust. 2 lub 3, art. 44 lub art. 54 ust. 2 lub 3.

2.   Akty delegowane, o których mowa w ust. 1, mogą również określać wymogi dotyczące jednego lub większej liczby poniższych elementów:

3.   Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu poświadczeń, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

Sekcja 4

Eksport roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów poza terytorium Unii

Artykuł 100

Świadectwo fitosanitarne do celów eksportu poza Unię

1.   W przypadku gdy eksport roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów poza terytorium Unii do państwa trzeciego wymaga, na mocy importowych wymagań fitosanitarnych tego państwa trzeciego, świadectwa fitosanitarnego (zwanego dalej „fitosanitarnym świadectwem eksportowym”), świadectwo to jest wydawane przez właściwy organ na wniosek podmiotu profesjonalnego, gdy spełnione są wszystkie poniższe warunki:

Właściwy organ wydaje również fitosanitarne świadectwo eksportowe na wniosek osób innych niż podmioty profesjonalne, pod warunkiem że spełnione są warunki określone w akapicie pierwszym lit. b) i c).

Do celów niniejszego ustępu właściwy organ nie przekazuje jakiejkolwiek innej osobie uprawnień do wydawania fitosanitarnego świadectwa eksportowego.

2.   Bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z IPPC oraz uwzględniając właściwe standardy międzynarodowe, fitosanitarne świadectwo eksportowe wydaje się, w przypadku gdy dostępne informacje umożliwiają właściwemu organowi poświadczenie zgodności danej rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu z importowymi wymaganiami fitosanitarnymi danego państwa trzeciego. Informacje te mogą pochodzić, w stosownych przypadkach, z jednego lub większej liczby poniższych źródeł:

3.   Fitosanitarne świadectwo eksportowe musi być zgodne z opisem i formatem wzoru określonego w załączniku VIII część A.

4.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających elementy, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu oraz w załączniku VIII część A, w celu dostosowania ich do rozwoju właściwych standardów międzynarodowych.

5.   Elektroniczne fitosanitarne świadectwa eksportowe są przekazywane poprzez komputerowy system zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych na poziomie Unii lub w drodze wymiany elektronicznej z tym systemem.

Artykuł 101

Fitosanitarne świadectwo reeksportowe do celów reeksportu poza Unię

1.   Do celów reeksportu rośliny, produktu roślinnego lub innego przedmiotu, który pochodzi z państwa trzeciego i został wprowadzony na terytorium Unii z tego lub innego państwa trzeciego, zamiast fitosanitarnego świadectwa eksportowego wydawane jest, gdy jest to możliwe, fitosanitarne świadectwo reeksportowe do celów reeksportu poza Unię (zwane dalej„fitosanitarnym świadectwem reeksportowym”).

Fitosanitarne świadectwo reeksportowe jest wydawane przez właściwy organ na wniosek podmiotu profesjonalnego, gdy spełnione są wszystkie poniższe warunki:

Właściwy organ wydaje również fitosanitarne świadectwo reeksportowe na wniosek osób innych niż podmioty profesjonalne, pod warunkiem że spełnione są warunki określone w akapicie drugim lit. b) i c).

Do celów niniejszego ustępu właściwy organ nie przekazuje jakiejkolwiek innej osobie uprawnień do wydawania fitosanitarnego świadectwa reeksportowego.

2.   Bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z IPPC oraz uwzględniając właściwe standardy międzynarodowe, fitosanitarne świadectwo reeksportowe jest wydawane, w przypadku gdy dostępne informacje umożliwiają poświadczenie zgodności z importowymi wymaganiami fitosanitarnymi danego państwa trzeciego i że spełnione zostały wszystkie poniższe warunki:

3.   Art. 100 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

4.   Fitosanitarne świadectwo reeksportowe musi być zgodne z opisem i formatem wzoru określonego w załączniku VIII część B.

5.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających załącznik VIII część B w celu dostosowania do rozwoju właściwych standardów międzynarodowych.

6.   Elektroniczne fitosanitarne świadectwa reeksportowe są przekazywane poprzez komputerowy system zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych na poziomie Unii lub w drodze wymiany elektronicznej z tym systemem.

Artykuł 102

Świadectwa przedeksportowe

1.   Właściwe organy państwa członkowskiego, z którego eksportowane są rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty, o których mowa w art. 100 ust. 1, oraz właściwe organy państwa członkowskiego, w którym rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty były uprawiane, produkowane, przechowywane lub przetwarzane, wymieniają się niezbędnymi informacjami fitosanitarnymi będącymi podstawą do wydania fitosanitarnego świadectwa eksportowego.

2.   Wymiana informacji, o której mowa w ust. 1, odbywa się w formie zharmonizowanego dokumentu (zwanego dalej „świadectwem przedeksportowym”), w którym właściwe organy państwa członkowskiego, w którym rośliny, produkty roślinne i inne przedmioty były uprawiane, produkowane, przechowywane lub przetwarzane, poświadczają zgodność tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów ze szczegółowymi wymogami fitosanitarnymi dotyczącymi jednego lub większej liczby poniższych elementów:

3.   Świadectwo przedeksportowe jest wydawane na wniosek podmiotu profesjonalnego przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty były uprawiane, produkowane, przechowywane lub przetwarzane, gdy te rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty znajdują się na nieruchomościach danego podmiotu profesjonalnego.

4.   Świadectwo przedeksportowe jest dołączone do roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów podczas ich przemieszczania na terytorium Unii, chyba że dane państwa członkowskie wymieniają się zawartymi w świadectwie informacjami poprzez komputerowy system zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych na poziomie Unii lub w drodze wymiany elektronicznej z tym systemem.

5.   Bez uszczerbku dla wymogów określonych w ust. 3, świadectwo przedeksportowe może zostać wydane, gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty opuściły nieruchomość danego podmiotu profesjonalnego, pod warunkiem że zostały przeprowadzone kontrole oraz, w razie konieczności, pobrane próbki, potwierdzające zgodność tych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów z jednym lub większą liczbą szczegółowych wymogów fitosanitarnych, o których mowa w ust. 2.

6.   Świadectwo przedeksportowe zawiera elementy określone w załączniku VIII część C i musi być zgodne z określonym tam formatem.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 105, zmieniających załącznik VIII część C w celu dostosowania go do rozwoju wiedzy naukowej i technicznej oraz właściwych standardów międzynarodowych.

7.   Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, ustanowić procedury wydawania świadectwa przedeksportowego. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

ROZDZIAŁ VII

Środki wspomagające wprowadzane przez Komisję

Artykuł 103

Ustanowienie elektronicznego systemu powiadamiania

Komisja ustanawia elektroniczny system do celów składania powiadomień przez państwa członkowskie.

System ten jest połączony z komputerowym systemem zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych na poziomie Unii i musi być kompatybilny z tym systemem.

Artykuł 104

Elementy informacji, format i terminy powiadomień oraz powiadomienia w przypadku podejrzenia występowania agrofagów

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, ustanowić przepisy szczegółowe dotyczące składania powiadomień, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, art. 11, art. 17 ust. 3, art. 18 ust. 6, art. 19 ust. 2, art. 28 ust. 7, art. 29 ust. 3 akapit pierwszy, art. 30 ust. 8, art. 33 ust. 1, art. 40 ust. 4, art. 41 ust. 4, art. 46 ust. 4, art. 49 ust. 6, art. 53 ust. 4, art. 54 ust. 4, art. 62 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 95 ust. 5. Przepisy te mogą dotyczyć jednego lub większej liczby poniższych elementów:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 107 ust. 2.

ROZDZIAŁ VIII

Przepisy końcowe

Artykuł 105

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 6 ust. 2, art. 7, art. 8 ust. 5, art. 19 ust. 7, art. 21, art. 32 ust. 5, art. 34 ust. 1, art. 38, art. 43 ust. 2, art. 46 ust. 2, art. 48 ust. 5, art. 51, art. 65 ust. 4, art. 71 ust. 4, art. 76 ust. 4, art. 81 ust. 2, art. 83 ust. 6, art. 87 ust. 4, art. 89 ust. 2, art. 96 ust. 2, art. 98 ust. 1, art. 99 ust. 1, art. 100 ust. 4, art. 101 ust. 5 oraz art. 102 ust. 6, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 13 grudnia 2016 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż na dziewięć miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed zakończeniem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 6 ust. 2, art. 7, art. 8 ust. 5, art. 19 ust. 7, art. 21, art. 32 ust. 5, art. 34 ust. 1, art. 38, art. 43 ust. 2, art. 46 ust. 2. art. 48 ust. 5, art. 51, art. 65 ust. 4, art. 71 ust. 4, art. 76 ust. 4, art. 81 ust. 2, art. 83 ust. 6, art. 87 ust. 4, art. 89 ust. 2, art. 96 ust. 2, art. 98 ust. 1, art. 99 ust. 1, art. 100 ust. 4, art. 101 ust. 5 oraz art. 102 ust. 6, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego, Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde z państw członkowskich zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 6 ust. 2, art. 7, art. 8 ust. 5, art. 19 ust. 7, art. 21, art. 32 ust. 5, art. 34 ust. 1, art. 38, art. 43 ust. 2, art. 46 ust. 2, art. 48 ust. 5, art. 51, art. 65 ust. 4, art. 71 ust. 4, art. 76 ust. 4, art. 81 ust. 2, art. 83 ust. 6, art. 87 ust. 4, art. 89 ust. 2, art. 96 ust. 2, art. 98 ust. 1, art. 99 ust. 1, art. 100 ust. 4, art. 101 ust. 5 oraz art. 102 ust. 6 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 106

Tryb pilny

1.   Akty delegowane przyjęte na mocy niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie, dopóki nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. Przekazując akt delegowany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, podaje się powody zastosowania trybu pilnego.

2.   Parlament Europejski albo Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 105 ust. 6. W takim przypadku Komisja uchyla akt niezwłocznie po doręczeniu przez Parlament Europejski lub Radę decyzji o sprzeciwie.

Artykuł 107

Procedura komitetowa

1.   Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Paszy ustanowiony na mocy art. 58 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (31). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. W przypadku gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu gdy, przed upływem terminu na wydanie opinii, zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to zwykła większość członków komitetu.

3.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.

Artykuł 108

Sankcje

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie do naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz wprowadzają wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić ich wykonanie. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach do dnia 14 grudnia 2019 r., a następnie niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich zmianach tych przepisów.

Artykuł 109

Przepisy uchylające

1.   Dyrektywa 2000/29/WE traci moc, z wyjątkiem następujących przepisów:

2.   Następujące dyrektywy tracą moc:

3.   Odesłania do aktów uchylonych zgodnie z ust. 1 i 2 traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w załączniku IX.

Artykuł 110

Zmiana rozporządzenia (UE) nr 228/2013

W art. 24 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013 dodaje się akapit w brzmieniu:

Artykuł 111

Zmiana rozporządzenia (UE) nr 652/2014

W rozporządzeniu (UE) nr 652/2014 wprowadza się następujące zmiany:

Artykuł 112

Zmiana rozporządzenia (UE) nr 1143/2014

W art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1143/2014 lit. d) otrzymuje brzmienie:

Artykuł 113

Wejście w życie i stosowanie

1.   Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 14 grudnia 2019 r. Jednakże:

2.   Akty prawne, o których mowa w art. 109 ust. 2 lit. a), c), d) i f), tracą moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2022 r. W przypadku kolizji pomiędzy przepisami tych aktów i przepisami niniejszego rozporządzenia nadrzędne są przepisy niniejszego rozporządzenia.

(1)  Dz.U. C 170, z 5.6.2014, s. 104.

(2)  Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz stanowisko Rady w pierwszym czytaniu z dnia 18 lipca 2016 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym). Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 26 października 2016 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).

(3)  Dyrektywa Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (Dz.U. L 169 z 10.7.2000, s. 1).

(4)  Dyrektywa Rady 66/401/EWG z dnia 14 czerwca 1966 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin pastewnych (Dz.U. 125 z 11.7.1966, s. 2298/66).

(5)  Dyrektywa Rady 66/402/EWG z dnia 14 czerwca 1966 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym zbóż (Dz.U. 125 z 11.7.1966, s. 2309/66).

(6)  Dyrektywa Rady 68/193/EWG z dnia 9 kwietnia 1968 r. w sprawie obrotu materiałem do wegetatywnego rozmnażania winorośli (Dz.U. L 93 z 17.4.1968, s. 15).

(7)  Dyrektywa Rady 2002/54/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym buraka (Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 12).

(8)  Dyrektywa Rady 2002/55/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw (Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 33).

(9)  Dyrektywa Rady 2002/56/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu sadzeniakami ziemniaków (Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 60).

(10)  Dyrektywa Rady 2002/57/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin oleistych i włóknistych (Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 74).

(11)  Dyrektywa Rady 2008/72/WE z dnia 15 lipca 2008 r. w sprawie obrotu materiałem rozmnożeniowym oraz nasadzeniowym warzyw, innym niż nasiona (Dz.U. L 205 z 1.8.2008, s. 28).

(12)  Dyrektywa Rady 2008/90/WE z dnia 29 września 2008 r. w sprawie obrotu materiałem rozmnożeniowym roślin sadowniczych oraz roślinami sadowniczymi przeznaczonymi do produkcji owoców (Dz.U. L 267 z 8.10.2008, s. 8).

(13)  Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.

(14)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(15)  Dyrektywa Rady 74/647/EWG z dnia 9 grudnia 1974 r. w sprawie zwalczania zwójek występujących na goździku (Dz.U. L 352 z 28.12.1974, s. 41).

(16)  Dyrektywa Rady 2006/91/WE z dnia 7 listopada 2006 r. w sprawie zwalczania tarcznika niszczyciela (Dz.U. L 312 z 11.11.2006, s. 42).

(17)  Dyrektywa Rady 69/464/EWG z dnia 8 grudnia 1969 r. w sprawie zwalczania raka ziemniaczanego (Dz.U. L 323 z 24.12.1969, s. 1).

(18)  Dyrektywa Rady 93/85/EWG z dnia 4 października 1993 r. w sprawie zwalczania bakteriozy pierścieniowej ziemniaka (Dz.U. L 259 z 18.10.1993, s. 1).

(19)  Dyrektywa Rady 98/57/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie kontroli organizmu Ralstonia solanacearum (Smith), Yabuuchi i wsp. (Dz.U. L 235 z 21.8.1998, s. 1).

(20)  Dyrektywa Rady 2007/33/WE z dnia 11 czerwca 2007 r. w sprawie zwalczania mątwików tworzących cysty na ziemniaku i uchylająca dyrektywę 69/465/EWG (Dz.U. L 156 z 16.6.2007, s. 12).

(21)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiające przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin, zmieniające dyrektywy Rady 98/56/WE, 2000/29/WE i 2008/90/WE, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 178/2002, (WE) nr 882/2004 i (WE) nr 396/2005, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 oraz uchylające decyzje Rady 66/399/EWG, 76/894/EWG i 2009/470/WE (Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 1).

(22)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013 z dnia 13 marca 2013 r. ustanawiające szczególne środki w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów najbardziej oddalonych w Unii Europejskiej i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 247/2006 (Dz.U. L 78 z 20.3.2013, s. 23).

(23)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1143/2014 z dnia 22 października 2014 r. w sprawie działań zapobiegawczych i zaradczych w odniesieniu do wprowadzania i rozprzestrzeniania inwazyjnych gatunków obcych (Dz.U. L 317 z 4.11.2014, s. 35).

(24)  Dyrektywa Rady 98/56/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie obrotu materiałem rozmnożeniowym roślin ozdobnych (Dz.U. L 226 z 13.8.1998, s. 16).

(25)  Dyrektywa Rady 1999/105/WE z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie obrotu leśnym materiałem rozmnożeniowym (Dz.U. L 11 z 15.1.2000, s. 17).

(26)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).

(27)  ISO 3166-1:2006, Kody nazw krajów i ich jednostek administracyjnych – część 1: Kody krajów. Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, Genewa.

(28)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1005/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (Dz.U. L 286 z 31.10.2009, s. 1).

(29)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1).

(30)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (Dz.U. L 167 z 27.6.2012, s. 1).

(31)  Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).