24.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 341/21

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 (2), które zostało ujednolicone w 2009 r. jako rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 (3), stworzyło system ochrony znaków towarowych dla Unii Europejskiej, w ramach którego zapewniono ochronę znaków towarowych na poziomie Unii, równolegle z ochroną znaków towarowych na poziomie państw członkowskich zgodnie z krajowymi systemami znaków towarowych, zharmonizowanymi dyrektywą Rady 89/104/EWG (4), która została ujednolicona jako dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE (5).

(2)

W związku z wejściem w życie traktatu lizbońskiego należy uaktualnić terminologię zawartą w rozporządzeniu (WE) nr 207/2009. Oznacza to zmianę terminu „wspólnotowy znak towarowy” na „znak towarowy Unii Europejskiej” (zwany dalej „unijnym znakiem towarowym”). Aby lepiej odzwierciedlić faktyczną pracę wykonywaną przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) należy jego nazwę zastąpić nazwą „Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej” (zwany dalej „Urzędem”).

(3)

Zgodnie z komunikatem Komisji z dnia 16 lipca 2008 r.„Europejska strategia w zakresie praw własności przemysłowej” Komisja przeprowadziła kompleksową ocenę ogólnego funkcjonowania systemu znaków towarowych w całej Europie, obejmującą poziom unijny i krajowy oraz ich wzajemne powiązania.

(4)

W swoich konkluzjach z dnia 25 maja 2010 r. w sprawie przyszłych zmian systemu znaków towarowych w Unii Europejskiej Rada wezwała Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących zmiany rozporządzenia (WE) nr 207/2009 i dyrektywy 2008/95/WE.

(5)

Doświadczenia zdobyte od czasu ustanowienia systemu wspólnotowego znaku towarowego wykazały, że przedsiębiorstwa z Unii i z państw trzecich przyjęły ten system, który okazał się skutecznym i opłacalnym uzupełnieniem ochrony znaków towarowych na poziomie państw członkowskich i alternatywą dla tej ochrony.

(6)

Krajowe znaki towarowe pozostają jednak nadal niezbędne dla przedsiębiorstw, które nie chcą chronić swoich znaków towarowych na poziomie Unii lub które nie są w stanie uzyskać ogólnounijnej ochrony, podczas gdy nie ma żadnych przeszkód dla objęcia ich ochroną krajową. Do każdej osoby ubiegającej się o ochronę znaku towarowego powinno należeć podjęcie decyzji o skorzystaniu tylko z ochrony krajowej w postaci znaku towarowego w jednym lub większej liczbie państw członkowskich, tylko z ochrony w postaci unijnego znaku towarowego bądź też o skorzystaniu z obydwu tych opcji.

(7)

Podczas gdy ocena ogólnego funkcjonowania systemu wspólnotowego znaku towarowego potwierdziła, że wiele aspektów tego systemu, w tym podstawowe zasady, na których jest on oparty, wytrzymało próbę czasu i nadal zaspokaja potrzeby i oczekiwania przedsiębiorców, Komisja stwierdziła w swoim komunikacie zatytułowanym „Jednolity rynek w obszarze praw własności intelektualnej” z dnia 24 maja 2011 r., że istnieje potrzeba modernizacji systemu znaków towarowych w Unii poprzez uczynienie go bardziej skutecznym, efektywnym i spójnym jako całość i poprzez dostosowanie go do ery internetu.

(8)

Równolegle z ulepszeniami i zmianami systemu unijnego znaku towarowego należy dokonać dalszej harmonizacji przepisów prawa i praktyk dotyczących krajowych znaków towarowych i dostosować je w odpowiednim zakresie do systemu unijnego znaku towarowego, by stworzyć – w miarę możliwości – jednakowe warunki rejestracji i ochrony znaków towarowych w całej Unii.

(9)

Aby umożliwić większą elastyczność przy jednoczesnym zapewnieniu większej pewności prawa w odniesieniu do sposobów przedstawiania znaków towarowych, wymóg graficznej przedstawialności powinien zostać usunięty z definicji unijnego znaku towarowego. Należy dopuścić możliwość przedstawiania oznaczenia w dowolnej stosownej formie, z wykorzystaniem ogólnie dostępnej techniki, a więc niekoniecznie w formie graficznej, o ile dany sposób przedstawienia jest jasny, precyzyjny, samodzielny, łatwo dostępny, zrozumiały, trwały i obiektywny.

(10)

Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 nie jest obecnie w stanie zaoferować tego samego poziomu ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych jak ten zapewniany przez inne instrumenty prawa Unii. Dlatego też konieczne jest wyjaśnienie bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji w odniesieniu do nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz zapewnienie, by takie podstawy odmowy były w pełni zgodne z odpowiednimi przepisami prawa Unii i prawa krajowego, które przewidują ochronę tych tytułów własności intelektualnej. Dla zachowania spójności z innymi przepisami prawa Unii zakres tych bezwzględnych podstaw należy rozszerzyć także na chronione określenia tradycyjnye win i gwarantowane tradycyjne specjalności.

(11)

W celu utrzymania silnej ochrony praw do nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych chronionych na poziomie unijnym i krajowym konieczne jest wyjaśnienie, że prawa te uprawniają każdą osobę upoważnioną na podstawie stosownych przepisów prawa do wniesienia sprzeciwu wobec późniejszego zgłoszenia unijnego znaku towarowego, niezależnie od tego, czy prawa te stanowią również podstawy odmowy rejestracji, brane pod uwagę z urzędu przez eksperta.

(12)

W celu zagwarantowania pewności prawa oraz pełnej zgodności z zasadą pierwszeństwa, zgodnie z którą wcześniej zarejestrowany znak towarowy ma pierwszeństwo przed później zarejestrowanymi znakami towarowymi, należy zapewnić, aby wykonywanie praw wynikających z unijnego znaku towarowego przebiegało bez uszczerbku dla praw właścicieli nabytych przed datą zgłoszenia lub datą pierwszeństwa unijnego znaku towarowego. Takie podejście jest zgodne z art. 16 ust. 1 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej z dnia 15 kwietnia 1994 r.

(13)

W przypadku gdy przedsiębiorstwo używa jednakowego lub podobnego oznaczenia jako nazwy handlowe w taki sposób, który powoduje powstanie powiązania między przedsiębiorstwem noszącym daną nazwę a towarami lub usługami pochodzącymi z tego przedsiębiorstwa, może dojść do wprowadzenia w błąd co do handlowego źródła pochodzenia towarów lub usług. Za naruszenie unijnego znaku towarowego należy zatem uznać również używanie oznaczenia jako nazwy handlowej lub podobnego określenia, o ile użycia takiego dokonano w celu odróżnienia towarów lub usług.

(14)

Aby zagwarantować pewność prawa oraz pełną zgodność ze szczególnymi przepisami prawa Unii, należy przewidzieć, aby właściciel unijnego znaku towarowego był uprawniony do zakazania osobie trzeciej używania oznaczenia w reklamie porównawczej, w przypadku gdy taka reklama porównawcza jest sprzeczna z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/114/WE (6).

(15)

W celu wzmocnienia ochrony wynikającej ze znaku towarowego oraz skuteczniejszego zwalczania procederu podrabiania towarów oraz zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO), w szczególności na podstawie art. V Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) dotyczącego swobody tranzytu, oraz – w odniesieniu do leków generycznych – na podstawie „Deklaracji w sprawie porozumienia TRIPS i zdrowia publicznego” przyjętej przez konferencję ministerialną WTO w Ad-Dausze w dniu 14 listopada 2001 r., właściciel unijnego znaku towarowego powinien mieć prawo do uniemożliwienia osobom trzecim wprowadzenia towarów w ramach obrotu handlowego na terytorium Unii bez dopuszczenia ich tam do swobodnego obrotu, w przypadku gdy towary te pochodzą z państw trzecich i opatrzone są – bez zezwolenia – znakiem towarowym, który jest identyczny lub zasadniczo identyczny z unijnym znakiem towarowym zarejestrowanym w odniesieniu do takich towarów.

(16)

W tym celu należy zezwolić właścicielom unijnych znaków towarowych na uniemożliwienie wprowadzenia towarów naruszających prawo oraz uniemożliwienie objęcia tych towarów wszelkimi sytuacjami celnymi, w tym tranzytem, przeładunkiem, składowaniem, wolnymi obszarami celnymi, czasowym składowaniem, uszlachetnianiem czynnym lub odprawą czasową, również w przypadku gdy takie towary nie są przeznaczone do wprowadzenia do obrotu w Unii. Przeprowadzając kontrole celne, organy celne powinny wykorzystywać uprawnienia i procedury ustanowione w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 608/2013 (7), w tym na wniosek uprawnionych. W szczególności organy celne powinny przeprowadzać odpowiednie kontrole zgodnie z kryteriami analizy ryzyka.

(17)

Aby potrzebę zapewnienia skutecznego wykonywania praw wynikających ze znaku towarowego pogodzić z koniecznością unikania utrudnień w swobodnym obrocie legalnymi towarami, uprawnienie właściciela unijnego znaku towarowego powinno wygasać, w przypadku gdy zgłaszający lub posiadacz towarów w toku późniejszego postępowania wszczętego przed sądem w sprawach unijnych znaków towarowych, właściwym do rozstrzygnięcia, czy prawa do unijnego znaku towarowego naruszono, jest w stanie dowieść, że właścicielowi unijnego znaku towarowego nie przysługuje prawo do zakazania wprowadzenia towarów do obrotu w państwie końcowego przeznaczenia.

(18)

Art. 28 rozporządzenia (UE) nr 608/2013 stanowi, że uprawniony ponosi odpowiedzialność wobec posiadacza towarów za szkodę, między innymi w przypadku późniejszego uznania, że dane towary nie naruszają prawa własności intelektualnej.

(19)

Należy przyjąć stosowne środki w celu zapewnienia płynnego tranzytu leków generycznych. W odniesieniu do międzynarodowych niezastrzeżonych nazw (zwanych dalej „INN”), które są uznawanymi w skali światowej nazwami rodzajowymi dla substancji czynnych w preparatach farmaceutycznych, konieczne jest należyte uwzględnienie istniejących ograniczeń praw wynikających z unijnego znaku towarowego. W związku z tym właściciel unijnego znaku towarowego nie powinien mieć prawa uniemożliwiania osobie trzeciej wprowadzenia towarów do Unii bez dopuszczenia ich do swobodnego obrotu na podstawie podobieństwa INN aktywnego składnika leków z tym znakiem towarowym.

(20)

Aby umożliwić właścicielom unijnych znaków towarowych skuteczniejsze zwalczanie procederu podrabiania towarów, powinni być oni uprawnieni do zakazywania umieszczania na towarach znaków naruszających ich prawa, a także zakazywania czynności przygotowawczych podejmowanych przed umieszczeniem tych znaków.

(21)

Wyłączne prawa wynikające z unijnego znaku towarowego nie powinny uprawniać właściciela do zakazywania używania przez osoby trzecie oznaczeń lub określeń, które są używane w sposób rzetelny, a zatem zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu. Aby stworzyć jednakowe warunki dla nazw handlowych i unijnych znaków towarowych w przypadku konfliktów, zważywszy, że nazwom handlowym regularnie udziela się nieograniczonej ochrony wobec późniejszych znaków towarowych, należy uznać, że takie używanie obejmuje wyłącznie użycie nazwiska osoby trzeciej. Należy także co do zasady zezwolić na używanie oznaczeń lub określeń opisowych lub nieodróżniających. Ponadto właściciel nie powinien być uprawniony do uniemożliwiania używania unijnego znaku towarowego w rzetelny i uczciwy sposób w celu wskazania lub odniesienia się do danych towarów lub usług jako towarów lub usług właściciela znaku. Używanie znaku towarowego przez osoby trzecie w celu zwrócenia uwagi konsumenta na sprzedaż towarów oryginalnych, które pierwotnie zostały sprzedane w Unii przez właściciela unijnego znaku towarowego lub za jego zgodą, należy uznać za uczciwe, o ile jest ono jednocześnie zgodne z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu. Używanie znaku towarowego przez osoby trzecie w celu ekspresji artystycznej należy uznać za uczciwe, o ile jest ono jednocześnie zgodne z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu. Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane w sposób zapewniający pełne poszanowanie podstawowych praw i wolności, w szczególności wolności wypowiedzi.

(22)

W celu zapewnienia pewności prawa i ochrony legalnie nabytych praw wynikających ze znaku towarowego właściwe i konieczne jest określenie – bez uszczerbku dla zasady, zgodnie z którą praw wynikających z późniejszego znaku towarowego nie można egzekwować w stosunku do wcześniejszego znaku towarowego – że właściciele unijnych znaków towarowych nie powinni być uprawnieni do wniesienia sprzeciwu wobec używania późniejszego znaku towarowego, jeżeli późniejszy znak towarowy został uzyskany w czasie, gdy nie było możliwości egzekwowania praw z wcześniejszego znaku towarowego w stosunku do późniejszego znaku towarowego.

(23)

Ze względu na zasadę równości i pewność prawa używanie unijnego znaku towarowego w postaci różniącej się w elementach, które nie zmieniają odróżniającego charakteru tego znaku w postaci, w jakiej ten znak został zarejestrowany, powinno być wystarczające do ochrony praw wynikających z tego znaku, bez względu na to, czy znak towarowy jest również zarejestrowany w postaci, w jakiej jest używany.

(24)

Ze względu na stopniowo malejącą i nieznaczną liczbę zgłoszeń unijnych znaków towarowych dokonywanych w centralnych urzędach zajmujących się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich i w Urzędzie Własności Intelektualnej Państw Beneluksu zgłaszanie unijnego znaku towarowego powinno być możliwe tylko w Urzędzie.

(25)

Ochrona unijnego znaku towarowego udzielana jest w odniesieniu do określonych towarów lub usług, których charakter i liczba określają zakres ochrony udzielonej właścicielowi znaku towarowego. Podstawowe znaczenie ma zatem ustanowienie w rozporządzeniu (WE) nr 207/2009 przepisów w zakresie określenia i klasyfikacji towarów i usług oraz zapewnienie pewności prawa i skutecznej administracji poprzez wprowadzenie wymogu, by towary i usługi, dla których wnosi się o ochronę znaku towarowego, były wskazane przez zgłaszającego w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny, aby umożliwić właściwym organom i przedsiębiorstwom ustalenie, na podstawie samego zgłoszenia, zakresu ochrony, której dotyczy zgłoszenie. Użycie ogólnych terminów należy interpretować jako obejmujące wyłącznie towary lub usługi wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem danego terminu. Właścicielom unijnych znaków towarowych, które ze względu na uprzednią praktykę Urzędu są zarejestrowane w odniesieniu do całego nagłówka klasy klasyfikacji nicejskiej, należy dać możliwość dostosowania ich wykazów towarów i usług w celu zapewnienia, by zawartość rejestru spełniała wymagane standardy jasności i precyzji zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(26)

Należy usprawnić system poszukiwania unijnych i krajowych znaków towarowych poprzez zapobieganie niepotrzebnym opóźnieniom w rejestracji unijnego znaku towarowego oraz uelastycznienie tego systemu pod względem potrzeb i preferencji użytkownika, także poprzez wprowadzenie opcjonalnego poszukiwania unijnych znaków towarowych. Uzupełnieniem opcjonalnego poszukiwania unijnych i krajowych znaków towarowych powinno być udostępnienie wszechstronnych, szybkich i skutecznych narzędzi wyszukiwania do bezpłatnego użytku publicznego w ramach współpracy między Urzędem a centralnymi urzędami zajmującymi się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich, w tym Urzędem Własności Intelektualnej Państw Beneluksu.

(27)

Jako uzupełnienie istniejących przepisów dotyczących wspólnotowych znaków wspólnych i w celu wyeliminowania obecnej nierównowagi pomiędzy systemami krajowymi a systemem unijnego znaku towarowego konieczne jest dodanie zestawu szczegółowych przepisów w celu zapewnienia ochrony znaków certyfikujących Unii Europejskiej (zwanych dalej „unijnymi znakami certyfikującymi”), które zapewniają instytucjom lub organizacjom certyfikującym możliwość zezwalania uczestnikom systemu certyfikacji na używanie znaku jako oznaczenia dla towarów lub usług spełniających wymogi w zakresie certyfikacji.

(28)

Z doświadczenia nabytego w związku ze stosowaniem obecnego systemu unijnego znaku towarowego wynika, że możliwe jest udoskonalenie niektórych aspektów procedury. W związku z tym należy podjąć pewne środki w celu uproszczenia i przyspieszenia procedur w stosownych przypadkach i, w razie potrzeby, w celu zwiększenia pewności i przewidywalności prawa.

(29)

Ze względu na pewność prawa oraz w celu zapewnienia większej przejrzystości należy jasno określić wszystkie zadania Urzędu, również te, które nie są związane z zarządzaniem systemem unijnego znaku towarowego.

(30)

Z myślą o promocji konwergencji praktyk i opracowywaniu wspólnych narzędzi konieczne jest ustanowienie odpowiednich ram współpracy między Urzędem a urzędami zajmującymi się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich, w tym Urzędem Własności Intelektualnej Państw Beneluksu, określających kluczowe obszary współpracy i uprawniających Urząd do koordynowania odpowiednich wspólnych projektów leżących w interesie Unii i państw członkowskich oraz do finansowania tych projektów do maksymalnej kwoty. Takie wspólne działania powinny przynosić korzyści przedsiębiorstwom wykorzystującym systemy znaków towarowych w Europie. Dla użytkowników unijnego systemu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu wspomniane projekty, w szczególności bazy danych do celów poszukiwań i konsultacji, powinny stanowić dodatkowe, ogólnie dostępne, efektywne i bezpłatne narzędzia służące spełnianiu szczególnych wymogów wynikających z jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego.

(31)

Niektóre zasady dotyczące zarządzania Urzędem powinny zostać, w odpowiednim zakresie, dostosowane do wspólnego podejścia do agencji zdecentralizowanych UE, które zostało przyjęte przez Parlament Europejski, Radę i Komisję w lipcu 2012 r.

(32)

W interesie zapewnienia większej pewności prawa i przejrzystości należy uaktualnić niektóre przepisy dotyczące organizacji i funkcjonowania Urzędu.

(33)

Pożądane jest ułatwienie polubownego, szybkiego i sprawnego rozwiązywania sporów przez powierzenie Urzędowi ustanowienia centrum mediacji, z którego usług mogliby korzystać wszyscy w celu uzyskania w drodze porozumienia polubownego rozstrzygnięcia sporów dotyczących unijnych znaków towarowych i wzorów wspólnotowych.

(34)

Ustanowienie systemu unijnego znaku towarowego spowodowało wzrost finansowego obciążenia centralnych urzędów zajmujących się ochroną własności przemysłowej oraz innych organów w państwach członkowskich. Dodatkowe koszty mają związek z obsługą większej liczby procedur dotyczących sprzeciwu i unieważniania odnoszących się do unijnych znaków towarowych lub inicjowanych przez właścicieli takich znaków towarowych, z działaniami mającymi na celu upowszechnianie wiedzy o systemie unijnego znaku towarowego, a także z działaniami służącymi zapewnieniu egzekwowania praw wynikających z unijnych znaków towarowych. Należy zatem zapewnić, by Urząd rekompensował część kosztów poniesionych przez państwa członkowskie w związku z rolą, jaką państwa te odgrywają w zapewnianiu sprawnego funkcjonowania systemu unijnego znaku towarowego. Wypłata takiej rekompensaty powinna być uzależniona od przedłożenia przez państwa członkowskie stosownych danych statystycznych. Zakres takiej rekompensaty kosztów nie powinien powodować deficytu budżetowego Urzędu.

(35)

W interesie należytego zarządzania finansami należy unikać gromadzenia przez Urząd nadmiernych nadwyżek budżetowych. Powyższe powinno pozostawać bez uszczerbku dla utrzymywania przez Urząd rezerwy finansowej w wysokości jego jednorocznych wydatków operacyjnych w celu zapewnienia ciągłości jego funkcjonowania i realizacji jego zadań. Rezerwa ta powinna być wykorzystywana jedynie w celu zapewnienia ciągłości zadań Urzędu określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(36)

Ze względu na zasadnicze znaczenie wysokości opłat na rzecz Urzędu dla funkcjonowania systemu unijnego znaku towarowego i jego uzupełniającego charakteru w odniesieniu do krajowych systemów znaku towarowego niezbędne jest ustalenie wysokości tych opłat bezpośrednio w rozporządzeniu (WE) nr 207/2009 w formie załącznika. Wysokość opłat powinna zostać ustalona na poziomie zapewniającym, po pierwsze, by przychód, jaki generują, był zasadniczo wystarczający dla utrzymania równowagi budżetu Urzędu; po drugie, by system unijnego znaku towarowego i krajowe systemy znaku towarowego współistniały i wzajemnie się uzupełniały, także z uwzględnieniem rozmiaru rynku objętego unijnym znakiem towarowym oraz potrzeb małych i średnich przedsiębiorstw; oraz, po trzecie, by prawa właścicieli unijnych znaków towarowych były skutecznie egzekwowane w państwach członkowskich.

(37)

Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 przyznaje Komisji uprawnienia do przyjęcia przepisów wykonawczych do tego rozporządzenia. Na skutek wejścia w życie traktatu lizbońskiego uprawnienia przekazane Komisji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 207/2009 muszą zostać dostosowane do art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). W związku z tym niezbędne jest także włączenie do tekstu rozporządzenia (WE) nr 207/2009 niektórych przepisów, które są obecnie zawarte w rozporządzeniach Komisji (WE) nr 2868/95 (8), (WE) nr 2869/95 (9) oraz (WE) nr 216/96 (10). Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2868/95 oraz uchylić rozporządzenie (WE) nr 2869/95.

(38)

W zakresie, w jakim uprawnienia przekazane Komisji na mocy rozporządzenia (WE) nr 207/2009 muszą zostać dostosowane do art. 290 TFUE, szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(39)

W celu zapewnienia skutecznego, efektywnego i sprawnego rozpatrywania i rejestracji zgłoszeń unijnych znaków towarowych przez Urząd z zastosowaniem przejrzystych, dokładnych, uczciwych i sprawiedliwych procedur, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia szczegółów procedur wnoszenia i rozpatrywania sprzeciwu, a także procedur dotyczących zmiany zgłoszenia.

(40)

W celu zapewnienia możliwości stwierdzenia wygaśnięcia lub unieważnienia unijnego znaku towarowego w skuteczny i efektywny sposób w drodze przejrzystych, dokładnych, uczciwych i sprawiedliwych procedur należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia procedur stwierdzenia wygaśnięcia i unieważnienia.

(41)

W celu umożliwienia skutecznej, efektywnej i pełnej weryfikacji decyzji Urzędu przez izby odwoławcze w drodze przejrzystych, dokładnych, uczciwych i sprawiedliwych procedur uwzględniających zasady ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 207/2009 należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia: formalnej treści odwołania, procedury wnoszenia i rozpatrywania odwołania, formalnej treści i formy decyzji izby odwoławczej oraz zwrotu opłat za odwołanie.

(42)

W celu zapewnienia sprawnego, skutecznego i efektywnego funkcjonowania systemu unijnego znaku towarowego należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia wymogów dotyczących szczegółów postępowania ustnego oraz szczegółowych uregulowań dotyczących postępowania dowodowego, szczegółowych uregulowań dotyczących doręczeń, środków komunikacji oraz formularzy stosowanych przez strony w postępowaniu, zasad dotyczących obliczania terminów oraz długości terminów, procedur uchylenia decyzji lub wykreślenia wpisu w rejestrze, szczegółowych uregulowań dotyczących podjęcia postępowania oraz szczegółowych uregulowań dotyczących reprezentowania przed Urzędem.

(43)

W celu umożliwienia skutecznej i efektywnej organizacji izb odwoławczych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia szczegółów dotyczących organizacji izb odwoławczych.

(44)

W celu zapewnienia skutecznej i efektywnej rejestracji międzynarodowych znaków towarowych w sposób, który jest w pełni zgodny z postanowieniami Protokołu do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia szczegółów procedury dotyczącej wnoszenia i rozpatrywania sprzeciwu, w tym niezbędnego powiadamiania Biura Międzynarodowej Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO), oraz szczegółów procedury dotyczącej rejestracji międzynarodowej opartej na podstawowym zgłoszeniu lub na podstawowej rejestracji dotyczących znaku wspólnego, znaku certyfikującego lub znaku gwarancyjnego.

(45)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do określenia szczegółów dotyczących: zgłoszeń, wniosków, świadectw, zastrzeżeń, regulaminu, zawiadomień i wszelkich innych dokumentów, które określono w odpowiednich wymogach proceduralnych ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, a także w odniesieniu do: maksymalnych stawek kosztów istotnych dla postępowania i faktycznie poniesionych, szczegółów dotyczących publikowania w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej i Dzienniku Urzędowym Urzędu, szczegółowych uregulowań dotyczących wymiany informacji między Urzędem a organami krajowymi, szczegółowych uregulowań dotyczących tłumaczenia dokumentów potwierdzających w postępowaniu pisemnym, konkretnych rodzajów decyzji podejmowanych przez jednego członka Wydziału Sprzeciwów lub Wydziału Unieważnień, szczegółów dotyczących obowiązku zawiadomienia zgodnie z protokołem madryckim oraz szczegółowych wymogów dotyczących wniosku o rozszerzenie terytorialne po dokonaniu rejestracji międzynarodowej. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (11).

(46)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(47)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (12) zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 11 lipca 2013 r.

(48)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 207/2009,

1)

w tytule wyrażenie „wspólnotowego znaku towarowego” zastępuje się wyrażeniem „znaku towarowego Unii Europejskiej”;

2)

wyrażenie „wspólnotowymi znakami towarowymi” zastępuje się w art. 1 ust. 1 wyrażeniem „»znakami towarowymi Unii Europejskiej« (»unijnymi znakami towarowymi«)”, a wyrażenie „wspólnotowy znak towarowy” zastępuje się w całym rozporządzeniu wyrażeniem „unijny znak towarowy” i wprowadza się konieczne zmiany gramatyczne;

3)

w całym rozporządzeniu wyrażenie „sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych” zastępuje się wyrażeniem „sąd w sprawach unijnych znaków towarowych” i wprowadza się konieczne zmiany gramatyczne;

4)

wyrażenie „wspólnotowy znak wspólny” zastępuje się w art. 66 ust. 1 wyrażeniem „»znak wspólny Unii Europejskiej«” (zwany dalej „unijnym znakiem wspólnym”); a wyrażenie „wspólnotowy znak wspólny” zastępuje się w całym rozporządzeniu wyrażeniem „unijny znak wspólny” i wprowadza się konieczne zmiany gramatyczne;

5)

w całym rozporządzeniu, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w pkt 2), 3) i 4), wyrazy „Wspólnota”, „Wspólnota Europejska” i „Wspólnoty Europejskie” zastępuje się wyrazem „Unia” i wprowadza się konieczne zmiany gramatyczne;

6)

w całym rozporządzeniu wyrażenie „Prezes Urzędu” i wszystkie odniesienia do tego Prezesa zastępuje się, stosownie do przypadku, wyrażeniem „Dyrektor Wykonawczy Urzędu” lub „Dyrektor Wykonawczy” i wprowadza się konieczne zmiany gramatyczne;

7)

art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

Urząd

1.   Ustanawia się Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (zwany dalej »Urzędem«).

2.   Wszystkie odesłania do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) w prawie Unii traktuje się jako odesłania do Urzędu.”;

8)

art. 4 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 4

Oznaczenia, z których może składać się unijny znak towarowy

Unijny znak towarowy może składać się z jakichkolwiek oznaczeń, w szczególności z wyrazów, łącznie z nazwiskami, lub rysunków, liter, cyfr, kolorów, kształtu towarów lub ich opakowań lub dźwięków, pod warunkiem że oznaczenia takie umożliwiają:

9)

w art. 7 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

10)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

11)

art. 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9

Prawa wynikające z unijnego znaku towarowego

1.   Rejestracja unijnego znaku towarowego skutkuje przyznaniem właścicielowi praw wyłącznych do tego znaku.

2.   Bez uszczerbku dla praw właściciela nabytych przed datą zgłoszenia lub datą pierwszeństwa unijnego znaku towarowego właściciel tego unijnego znaku towarowego jest uprawniony do uniemożliwienia wszelkim osobom trzecim, które nie posiadają jego zgody, używania w obrocie handlowym, w odniesieniu do towarów lub usług, oznaczenia, w przypadku gdy:

3.   Na podstawie ust. 2 mogą być zakazane w szczególności następujące działania:

4.   Bez uszczerbku dla praw właścicieli nabytych przed datą zgłoszenia lub datą pierwszeństwa unijnego znaku towarowego właścicielowi tego unijnego znaku towarowego przysługuje również prawo uniemożliwienia wszystkim osobom trzecim wprowadzania towarów – w ramach obrotu handlowego – na terytorium Unii, bez dopuszczania ich tam do swobodnego obrotu, w przypadku gdy towary te, w tym opakowania, pochodzą z państw trzecich i opatrzone są – bez zezwolenia – znakiem towarowym, który jest identyczny z unijnym znakiem towarowym zarejestrowanym w odniesieniu do takich towarów lub którego nie można odróżnić – pod względem jego istotnych cech – od tego znaku towarowego.

Uprawnienie właściciela unijnego znaku towarowego przyznane na mocy akapitu pierwszego wygasa, w przypadku gdy zgłaszający lub posiadacz towarów, w toku postępowania służącego ustaleniu, czy prawo do zarejestrowanego unijnego znaku towarowego zostało naruszone, wszczętego zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 608/2013 (14) w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne, udowodnią, że właścicielowi unijnego znaku towarowego nie przysługuje prawo zakazania wprowadzania towarów do obrotu w państwie końcowego przeznaczenia.

(13)  Dyrektywa 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 21)."

(14)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 608/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1383/2003 (Dz.U. L 181 z 29.6.2013, s. 15).”;"

12)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 9a

Prawo zakazania czynności przygotowawczych w związku z użyciem opakowania lub innych środków

W przypadku gdy istnieje ryzyko, że opakowanie, etykiety, metki, zabezpieczenia, elementy lub urządzenia służące weryfikacji autentyczności, lub wszelkie inne środki, na których umieszczony jest znak towarowy, mogłyby być użyte w odniesieniu do towarów lub usług, a takie użycie stanowiłoby naruszenie praw właściciela unijnego znaku towarowego na podstawie art. 9 ust. 2 i 3, właściciel tego znaku towarowego ma prawo zakazać następujących czynności podejmowanych w obrocie handlowym:

Artykuł 9b

Data, od której prawa są skuteczne wobec osób trzecich

1.   Prawa wynikające z unijnego znaku towarowego są skuteczne wobec osób trzecich z dniem opublikowania rejestracji znaku towarowego.

2.   Można dochodzić uzasadnionego odszkodowania w odniesieniu do czynności mających miejsce po dacie opublikowania zgłoszenia unijnego znaku towarowego, w przypadku gdy czynności te byłyby, po opublikowaniu rejestracji znaku towarowego, zakazane na mocy tej publikacji.

3.   Sąd rozpatrujący sprawę nie wydaje orzeczenia co do istoty sprawy, dopóki rejestracja nie zostanie opublikowana.”;

13)

Art. 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

Ograniczenie skutków unijnego znaku towarowego

1.   Właściciel unijnego znaku towarowego nie jest uprawniony do zakazania osobie trzeciej używania w obrocie handlowym:

2.   Ust. 1 stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy używanie znaku towarowego przez osobę trzecią przebiega zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle lub handlu.”;

14)

art. 13 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Właściciel unijnego znaku towarowego nie jest uprawniony do zakazania jego używania w odniesieniu do towarów, które zostały wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod tym znakiem towarowym przez właściciela lub za jego zgodą.”;

15)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 13a

Ochrona prawa właściciela później zarejestrowanego znaku towarowego jako zarzut w postępowaniu w sprawie naruszenia

1.   W postępowaniu w sprawie naruszenia właścicielowi unijnego znaku towarowego nie przysługuje prawo zakazania używania później zarejestrowanego unijnego znaku towarowego, jeżeli ten późniejszy znak towarowy nie mógłby zostać unieważniony zgodnie z art. 53 ust. 1, 3 lub 4, art. 54 ust. 1 lub 2, lub art. 57 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

2.   W postępowaniu w sprawie naruszenia właścicielowi unijnego znaku towarowego nie przysługuje prawo zakazania używania później zarejestrowanego krajowego znaku towarowego, jeżeli ten później zarejestrowany krajowy znak towarowy nie mógłby zostać unieważniony zgodnie z art. 8 lub art. 9 ust. 1 lub 2, lub art. 46 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 (15).

3.   W przypadku gdy właścicielowi unijnego znaku towarowego nie przysługuje prawo zakazania używania później zarejestrowanego znaku towarowego na podstawie ust. 1 lub 2, właścicielowi tego później zarejestrowanego znaku towarowego nie przysługuje – w ramach postępowania w sprawie naruszenia – prawo zakazania używania tego wcześniejszego unijnego znaku towarowego.

(15)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 z dnia 16 grudnia 2015 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. L 336 z 23.12.2015, s. 1).”."

16)

art. 15 ust. 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W rozumieniu akapitu pierwszego za używanie uważa się również:

17)

art. 16 ust. 1 wyrażenie wprowadzające otrzymuje brzmienie:

„1.   Jeżeli art. 17–24 nie stanowią inaczej, unijny znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Unii tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru:”;

18)

w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

19)

art. 18 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 18

Przeniesienie znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz agenta

1.   W przypadku gdy unijny znak towarowy został zarejestrowany na rzecz agenta lub przedstawiciela osoby, która jest właścicielem tego znaku towarowego, bez zgody właściciela, właściciel ma prawo zażądać przeniesienia unijnego znaku towarowego na swoją rzecz, chyba że agent lub przedstawiciel uzasadnią swoje działanie.

2.   Właściciel może złożyć wniosek o przeniesienie zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu do:

20)

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

21)

w art. 20 dodaje się następujący ustęp:

„4.   Wpis do rejestru dokonany zgodnie z ust. 3 wykreśla się lub zmienia na wniosek jednej ze stron.”;

22)

w art. 22 dodaje się następujący ustęp:

„6.   Wpis do rejestru dokonany zgodnie z ust. 5 wykreśla się lub zmienia na wniosek jednej ze stron.”;

23)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 22a

Procedura dokonywania wpisu licencji i innych praw do rejestru

1.   Art. 17 ust. 5a i 5b i przyjęte zgodnie z nim przepisy oraz art. 17 ust. 5d stosuje się odpowiednio do rejestracji prawa rzeczowego lub przeniesienia prawa rzeczowego, o której mowa w art. 19 ust. 2, rejestracji wszczęcia egzekucji, o której mowa w art. 20 ust. 3, rejestracji objęcia postępowaniem upadłościowym, o której mowa w art. 21 ust. 3, a także rejestracji licencji lub przeniesienia licencji, o której mowa w art. 22 ust. 5, przy czym:

2.   Wniosek o rejestrację praw, o których mowa w ust. 1, uznaje się za wniesiony z chwilą uiszczenia wymaganej opłaty.

3.   Wniosek o rejestrację licencji może zawierać wniosek o wpis licencji do rejestru jako:

W przypadku wniosku o wpis licencji wymienionej w lit. c), d) i e) akapitu pierwszego we wniosku o rejestrację licencji należy wskazać towary i usługi, część Unii i okres, w odniesieniu do których udzielona jest licencja.

4.   Jeżeli warunki rejestracji ustanowione w art. 19–22, w ust. 1 i 3 niniejszego artykułu oraz w innych stosownych przepisach przyjętych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem nie są spełnione, Urząd powiadamia wnioskodawcę o stwierdzonych brakach. Jeżeli nie uzupełniono braków w terminie wyznaczonym przez Urząd, Urząd odrzuca wniosek o rejestrację.

5.   Ust. 1 i 3 stosuje się odpowiednio do zgłoszeń unijnych znaków towarowych.”;

24)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 24a

Procedura wykreślenia lub zmiany wpisu licencji i innych praw w rejestrze

1.   Rejestrację dokonaną na mocy art. 22a ust. 1 wykreśla się lub zmienia na wniosek jednej z zainteresowanych osób.

2.   Wniosek zawiera numer rejestracji unijnego znaku towarowego oraz dane szczegółowe praw, których dotyczy wniosek o wykreślenie lub zmianę rejestracji.

3.   Wniosek o wykreślenie licencji, prawa rzeczowego lub środka egzekucyjnego uznaje się za wniesiony z chwilą uiszczenia wymaganej opłaty.

4.   Do wniosku dołącza się dokumenty wykazujące, że zarejestrowane prawo wygasło lub że licencjobiorca lub inny uprawniony zgadza się na wykreślenie lub zmianę rejestracji.

5.   Jeżeli warunki wykreślenia lub zmiany rejestracji nie są spełnione, Urząd powiadamia wnioskodawcę o stwierdzonych brakach. Jeżeli nie uzupełniono braków w terminie wyznaczonym przez Urząd, Urząd odrzuca wniosek o wykreślenie lub zmianę rejestracji.

6.   Ust. 1–5 niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio do wpisów do akt dokonanych zgodnie z art. 22a ust. 5.”;

25)

art. 25 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 25

Zgłaszanie

1.   Zgłoszenia unijnego znaku towarowego dokonuje się w Urzędzie.

2.   Urząd wydaje niezwłocznie zgłaszającemu potwierdzenie zawierające co najmniej: numer akt, przedstawienie, opis lub inne określenie znaku, rodzaj i liczbę złożonych dokumentów oraz datę ich otrzymania. Potwierdzenie to może zostać wydane za pomocą środków elektronicznych.”;

26)

w art. 26 wprowadza się następujące zmiany:

27)

art. 27 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 27

Data zgłoszenia

Za datę zgłoszenia unijnego znaku towarowego uznaje się dzień, w którym zgłaszający złożył w Urzędzie dokumenty zawierające informacje określone w art. 26 ust. 1, pod warunkiem że w terminie jednego miesiąca od daty złożenia tych dokumentów uiścił opłatę za zgłoszenie.”;

28)

art. 28 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 28

Określenie i klasyfikacja towarów i usług

1.   Towary i usługi, których dotyczy zgłoszenie znaku towarowego, klasyfikuje się zgodnie z systemem klasyfikacji ustanowionym Porozumieniem nicejskim dotyczącym międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r. (zwanym dalej »klasyfikacją nicejską«).

2.   Zgłaszający wskazuje towary i usługi, w odniesieniu do których wnosi o ochronę znaku towarowego, w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny, aby umożliwić właściwym organom i podmiotom gospodarczym określenie, wyłącznie na tej podstawie, zakresu wnioskowanej ochrony.

3.   Na potrzeby ust. 2 dopuszcza się użycie ogólnych określeń nagłówków klas klasyfikacji nicejskiej lub innych ogólnych terminów, pod warunkiem że spełniają one wymagane standardy jasności i precyzji określone w niniejszym artykule.

4.   Urząd odrzuca zgłoszenie w odniesieniu do określeń lub terminów, które nie są niejasne lub precyzyjne, jeżeli zgłaszający nie zaproponuje możliwego do przyjęcia brzmienia w terminie wyznaczonym w tym celu przez Urząd.

5.   Użycie ogólnych terminów, w tym ogólnych określeń nagłówków klas klasyfikacji nicejskiej, interpretuje się jako obejmujące wszystkie towary lub usługi wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem danego określenia lub terminu. Użycia tych terminów lub określeń nie można interpretować jako zastrzeżenia towarów i usług, które nie są objęte dosłownym znaczeniem danego terminu lub określenia.

6.   Jeżeli zgłaszający wnosi o rejestrację dla więcej niż jednej klasy, grupuje towary i usługi według klas klasyfikacji nicejskiej, poprzedzając każdą grupę numerem klasy, do której należy dana grupa, i przedstawia te grupy według kolejności klas.

7.   Występowanie towarów i usług w tej samej klasie klasyfikacji nicejskiej nie stanowi podstawy, aby uznać je za podobne do siebie. Występowanie towarów i usług w różnych klasach klasyfikacji nicejskiej nie stanowi podstawy, aby uznać je za niepodobne do siebie.

8.   Właściciele unijnych znaków towarowych zgłoszonych przed dniem 22 czerwca 2012 r., które zostały zarejestrowane w odniesieniu do całego nagłówka klasyfikacji nicejskiej, mogą złożyć oświadczenie, że ich zamiarem w dacie zgłoszenia było uzyskanie ochrony w stosunku do towarów lub usług wykraczających poza towary lub usługi objęte dosłownym znaczeniem nagłówka danej klasy, pod warunkiem że tak oznaczone towary lub usługi znajdują się w alfabetycznym wykazie dla danej klasy w edycji klasyfikacji nicejskiej obowiązującej w dacie zgłoszenia.

Oświadczenie takie jest składane w Urzędzie w terminie do dnia 24 września 2016 r. i wskazuje w sposób jasny, dokładny i szczegółowy towary i usługi inne niż te wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem określeń nagłówków klas, pierwotnie objętych zamiarem właściciela. Urząd podejmuje stosowne środki w celu dokonania odpowiednich zmian w rejestrze. Możliwość złożenia oświadczenia zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu pozostaje bez uszczerbku dla stosowania art. 15, art. 42 ust. 2, art. 51 ust. 1 lit. a) i art. 57 ust. 2.

Uznaje się, że unijne znaki towarowe, w odniesieniu do których nie złożono żadnego oświadczenia w terminie, o którym mowa w akapicie drugim, obejmują, po upływie tego terminu, jedynie towary lub usługi wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem określeń zawartych w nagłówku danej klasy.

9.   W przypadku dokonania zmiany w rejestrze wyłączne prawa wynikające z unijnego znaku towarowego na mocy art. 9 nie uniemożliwiają osobie trzeciej dalszego używania znaku towarowego w odniesieniu do towarów i usług w przypadku i w zakresie, w jakim używanie znaku towarowego w odniesieniu do tych towarów i usług:

Ponadto zmiana wykazu towarów i usług zamieszczonych w rejestrze nie uprawnia właściciela unijnego znaku towarowego do wniesienia sprzeciwu względem późniejszego znaku towarowego ani do złożenia wniosku o unieważnienie takiego znaku w przypadku i w zakresie, w jakim:

29)

w art. 29 wprowadza się następujące zmiany:

30)

art. 30 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 30

Zastrzeżenie pierwszeństwa

1.   Zastrzeżenia pierwszeństwa dokonuje się jednocześnie ze zgłoszeniem unijnego znaku towarowego i zawiera ono datę, numer i państwo, w którym dokonano wcześniejszego zgłoszenia. Dokumentację na poparcie zastrzeżenia pierwszeństwa składa się w terminie trzech miesięcy od daty zgłoszenia.

2.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające rodzaj dokumentacji, jaką należy złożyć w celu zastrzeżenia pierwszeństwa z wcześniejszego zgłoszenia zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.

3.   Dyrektor wykonawczy może postanowić, że dokumentacja, która ma zostać przedstawiona przez zgłaszającego na poparcie zastrzeżenia pierwszeństwa, może nie obejmować wszystkich informacji wymaganych na mocy specyfikacji przyjętych zgodnie ust. 2, pod warunkiem że wymagana informacja jest dostępna dla Urzędu z innych źródeł.”;

31)

w art. 33 wprowadza się następujące zmiany:

32)

w art. 34 wprowadza się następujące zmiany:

33)

w art. 35 wprowadza się następujące zmiany:

34)

w art. 36 wprowadza się następujące zmiany:

35)

w art. 37 wprowadza się następujące zmiany:

36)

art. 38 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 38

Sprawozdanie z poszukiwań

1.   Urząd – na wniosek zgłaszającego unijny znak towarowy, złożony przy dokonywaniu zgłoszenia – sporządza sprawozdanie z poszukiwań w Unii Europejskiej (zwane dalej »unijnym sprawozdaniem z poszukiwań«) wymieniające te ujawnione wcześniejsze unijne znaki towarowe lub zgłoszenia unijnych znaków towarowych, na które można powołać się na mocy art. 8 przeciwko rejestracji zgłoszonego unijnego znaku towarowego.

2.   Jeżeli w momencie zgłoszenia unijnego znaku towarowego zgłaszający wnosi o sporządzenie takich sprawozdań z poszukiwań przez centralne urzędy zajmujące się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich, a w terminie uiszczenia opłaty za zgłoszenie uiszczona została stosowna opłata za poszukiwanie, Urząd niezwłocznie przekazuje kopię zgłoszenia unijnego znaku towarowego tym centralnym urzędom zajmującym się ochroną własności przemysłowej w poszczególnych państwach członkowskich, które poinformowały Urząd o swojej decyzji o przeprowadzeniu we własnych rejestrach znaków towarowych poszukiwań w odniesieniu do zgłoszeń unijnych znaków towarowych.

3.   Każdy centralny urząd zajmujący się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, przekazuje sprawozdanie z poszukiwań wymieniające wszelkie wcześniejsze krajowe znaki towarowe, zgłoszenia krajowych znaków towarowych lub znaki towarowe zarejestrowane na mocy umów międzynarodowych obowiązujących w danym państwie członkowskim lub danych państwach członkowskich, których istnienie zostało ujawnione i na które można powołać się na mocy art. 8 przeciwko rejestracji zgłoszonego unijnego znaku towarowego albo stwierdzające, że poszukiwania nie ujawniły istnienia jakichkolwiek takich praw.

4.   Urząd, po konsultacji z Zarządem, przewidzianym w art. 124 (zwanym dalej »Zarządem«), określa treść sprawozdań i regulacje dotyczące sprawozdań.

5.   Urząd wpłaca na rzecz każdego centralnego urzędu zajmującego się ochroną własności przemysłowej kwotę za każde sprawozdanie z poszukiwań przekazane przez taki urząd zgodnie z ust. 3. Kwota, jednakowa dla każdego urzędu, ustalana jest przez Komitet Budżetowy w drodze decyzji przyjętej większością trzech czwartych przedstawicieli państw członkowskich.

6.   Urząd przekazuje zgłaszającemu unijny znak towarowy wnioskowane unijne sprawozdanie z poszukiwań oraz wszelkie wnioskowane krajowe sprawozdania z poszukiwań, które Urząd otrzymał.

7.   Dokonując publikacji zgłoszenia unijnego znaku towarowego Urząd powiadamia właścicieli wcześniejszych unijnych znaków towarowych lub wcześniejszych zgłoszeń unijnych znaków towarowych wymienionych w unijnym sprawozdaniu z poszukiwań o opublikowaniu unijnego zgłoszenia znaku towarowego. Powyższe stosuje się niezależnie od tego, czy zgłaszający zwrócił się o otrzymanie unijnego sprawozdania z poszukiwań, chyba że właściciel wcześniejszej rejestracji lub wcześniejszego zgłoszenia wniósł o nieotrzymywanie powiadomień.”;

37)

w art. 39 wprowadza się następujące zmiany:

38)

art. 40 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 40

Uwagi osób trzecich

1.   Każda osoba fizyczna lub prawna oraz każda grupa lub organ reprezentujące wytwórców, producentów, usługodawców, handlowców lub konsumentów może przekazać do Urzędu uwagi na piśmie, wskazując podstawy uzasadniające odmowę rejestracji znaku z urzędu zgodnie z art. 5 i 7.

Osoby oraz grupy lub organy, o których mowa w akapicie pierwszym, nie mogą być stronami postępowania przed Urzędem.

2.   Uwagi osób trzecich przekazywane są przed upływem terminu do wniesienia sprzeciwu lub, jeżeli zgłoszono sprzeciw wobec znaku towarowego, przed podjęciem ostatecznej decyzji co do sprzeciwu.

3.   Przekazanie uwag, o którym mowa w ust. 1, pozostaje bez uszczerbku dla prawa Urzędu do ponownego zbadania, w stosownym przypadku, bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, z własnej inicjatywy, w dowolnym momencie przed rejestracją.

4.   Uwagi, o których mowa w ust. 1, przekazywane są zgłaszającemu, który może się do nich ustosunkować.”;

39)

w art. 41 wprowadza się następujące zmiany:

40)

art. 42 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Na wniosek zgłaszającego właściciel wcześniejszego unijnego znaku towarowego, który zgłosił sprzeciw, przedstawia dowód, że w okresie pięciu lat poprzedzających datę zgłoszenia lub datę pierwszeństwa zgłoszenia unijnego znaku towarowego wcześniejszy unijny znak towarowy był rzeczywiście używany w Unii w odniesieniu do towarów lub usług, dla których jest zarejestrowany i które przywołuje on jako uzasadnienie swojego sprzeciwu, lub że istnieją uzasadnione powody nieużywania znaku, pod warunkiem że wcześniejszy unijny znak towarowy był w tej dacie zarejestrowany od co najmniej pięciu lat. W braku takiego dowodu sprzeciw odrzuca się. Jeżeli wcześniejszy unijny znak towarowy był używany tylko w odniesieniu do części towarów lub usług, dla których został zarejestrowany, uznaje się go – na potrzeby rozpatrywania sprzeciwu – za zarejestrowany tylko dla tej części towarów lub usług.”;

41)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 42a

Przekazanie uprawnień

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających szczegóły procedury wnoszenia sprzeciwu i procedury rozpatrywania sprzeciwu, o których mowa w art. 41 i 42.”;

42)

w art. 43 dodaje się następujący ustęp:

„3.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających szczegóły procedury dokonywania zmiany zgłoszenia.”;

43)

w art. 44 wprowadza się następujące zmiany:

44)

art. 45 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 45

Rejestracja

1.   W przypadku gdy zgłoszenie spełnia wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu i gdy nie został wniesiony żaden sprzeciw w terminie określonym art. 41 ust. 1 lub gdy wniesiony sprzeciw został ostatecznie rozstrzygnięty na skutek wycofania lub poprzez odrzucenie albo w inny sposób, znak towarowy i dane, o których mowa w art. 87 ust. 2, zamieszcza się w rejestrze. Rejestracja jest publikowana.

2.   Urząd wydaje świadectwo rejestracji. Świadectwo to może zostać wydane za pomocą środków elektronicznych. Urząd wydaje uwierzytelnione lub nieuwierzytelnione kopie świadectwa za opłatą, jeżeli są one wydawane w inny sposób niż za pomocą środków elektronicznych.

3.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegółowe elementy, jakie ma zawierać świadectwo rejestracji, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, oraz jego formę. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.”;

45)

art. 47 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 47

Przedłużenie

1.   Rejestrację unijnego znaku towarowego przedłuża się na wniosek właściciela unijnego znaku towarowego lub każdej innej osoby wyraźnie przez niego upoważnionej, pod warunkiem uiszczenia opłaty.

2.   Urząd powiadamia właściciela unijnego znaku towarowego oraz każdą inną osobę posiadającą wpisane do rejestru prawo w odniesieniu do unijnego znaku towarowego o wygaśnięciu rejestracji co najmniej sześć miesięcy przed tym wygaśnięciem. Urząd nie ponosi odpowiedzialności za niepodanie takiej informacji i nie ma to wpływu na wygaśnięcie rejestracji.

3.   Wniosek o przedłużenie składa się w terminie sześciu miesięcy przed wygaśnięciem rejestracji. W terminie tym uiszcza się podstawową opłatę za przedłużenie oraz, w odpowiednich przypadkach, jedną lub więcej opłat za klasy w odniesieniu do każdej klasy towarów lub usług powyżej jednej klasy. W braku powyższego można złożyć wniosek i uiścić opłaty w terminie sześciu kolejnych miesięcy po wygaśnięciu rejestracji, pod warunkiem że w tym kolejnym terminie uiszczona zostanie dodatkowa opłata za opóźnione uiszczenie opłaty za przedłużenie lub opóźnione złożenie wniosku o przedłużenie.

4.   Wniosek o przedłużenie zawiera:

Jeżeli dokonano płatności, o której mowa w ust. 3, uznaje się, że stanowi ona wniosek o przedłużenie, pod warunkiem wskazania w niej wszelkich niezbędnych informacji pozwalających stwierdzić cel tej płatności.

5.   W przypadku złożenia wniosku lub uiszczenia opłat tylko w odniesieniu do niektórych towarów lub usług, dla których unijny znak towarowy jest zarejestrowany, rejestrację przedłuża się tylko dla tych towarów lub usług. W przypadku gdy uiszczone opłaty nie są wystarczające do pokrycie wszystkich klas towarów i usług, dla których wnosi się o przedłużenie, rejestrację przedłuża się, jeżeli jasne jest, która klasa lub które klasy mają zostać objęte przedłużeniem. W braku innych kryteriów Urząd uwzględnia klasy w porządku klasyfikacji.

6.   Przedłużenie staje się skuteczne następnego dnia po wygaśnięciu dotychczasowej rejestracji. Przedłużenie wpisuje się do rejestru.

7.   Jeżeli wniosek o przedłużenie został wniesiony w terminie przewidzianym w ust. 3, lecz nie zostały spełnione inne warunki dotyczące przedłużenia przewidziane w niniejszym artykule, Urząd informuje wnioskodawcę o stwierdzonych brakach.

8.   W przypadku gdy wniosek o przedłużenie nie został wniesiony lub wniesiono go po upływie terminu przewidzianego w ust. 3, lub gdy nie uiszczono opłat, lub uiszczono je dopiero po upływie przedmiotowego terminu, lub gdy nie uzupełniono w tym terminie braków, o których mowa w ust. 7, Urząd stwierdza, że rejestracja wygasła, i powiadamia o tym właściciela unijnego znaku towarowego. Urząd wykreśla znak z rejestru, kiedy stwierdzenie wygaśnięcia stanie się ostateczne. Wykreślenie staje się ostateczne następnego dnia po wygaśnięciu dotychczasowej rejestracji. W przypadku gdy opłaty za przedłużenie zostały uiszczone, lecz rejestracja nie została przedłużona, opłaty są zwracane.

9.   Można złożyć jeden wniosek o przedłużenie dwóch lub większej liczby znaków, po uiszczeniu wymaganych opłat za każdy znak i pod warunkiem że właściciele lub przedstawiciele są w każdym przypadku tożsami.”;

46)

w art. 48 wprowadza się następujące zmiany:

47)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 48a

Zmiana imienia i nazwiska lub nazwy lub adresu

1.   Zmiana imienia i nazwiska lub nazwy lub adresu właściciela unijnego znaku towarowego, która nie stanowi zmiany unijnego znaku towarowego zgodnie z art. 48 ust. 2 i która nie wynika z całkowitego lub częściowego przeniesienia unijnego znaku towarowego, zamieszczana jest w rejestrze na wniosek właściciela znaku.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegółowe elementy, jakie ma zawierać wniosek o zmianę imienia i nazwiska lub nazwy lub adresu zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.

2.   W celu zmiany imienia i nazwiska lub nazwy lub adresu w dwóch lub więcej rejestracjach tego samego właściciela może zostać złożony jeden wniosek.

3.   Jeżeli wymogi dotyczące zamieszczenia zmiany w rejestrze nie są spełnione, Urząd powiadamia właściciela unijnego znaku towarowego o stwierdzonych brakach. Jeżeli nie uzupełniono braków w terminie wyznaczonym przez Urząd, Urząd odrzuca wniosek.

4.   Ust. 1–3 stosuje się również do zmiany imienia i nazwiska lub nazwy lub adresu pełnomocnika wpisanego do rejestru.

5.   Ust. 1–4 stosuje się do zgłoszeń unijnego znaku towarowego. Zmianę zamieszcza się w prowadzonych przez Urząd aktach dotyczących zgłoszenia unijnego znaku towarowego.”;

48)

w art. 49 wprowadza się następujące zmiany:

49)

w art. 50 wprowadza się następujące zmiany:

50)

w art. 53 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

51)

art. 54 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1.   Jeżeli właściciel unijnego znaku towarowego przez okres kolejnych pięciu lat przyzwalał na używanie późniejszego unijnego znaku towarowego w Unii, będąc świadomym tego używania, właściciel ten traci prawo do złożenia, na podstawie wcześniejszego znaku towarowego, wniosku o unieważnienie późniejszego znaku towarowego w odniesieniu do towarów lub usług, dla których późniejszy znak towarowy był używany, chyba że zgłoszenia późniejszego unijnego znaku towarowego dokonano w złej wierze.

2.   Jeżeli właściciel wcześniejszego krajowego znaku towarowego, o którym mowa w art. 8 ust. 2, lub innego wcześniejszego oznaczenia, o którym mowa w art. 8 ust. 4, przez okres kolejnych pięciu lat przyzwalał na używanie późniejszego unijnego znaku towarowego w państwie członkowskim, w którym wcześniejszy znak towarowy lub inne wcześniejsze oznaczenie są chronione, będąc świadomym tego używania, właściciel ten traci prawo do złożenia, na podstawie wcześniejszego znaku towarowego lub innego wcześniejszego oznaczenia, wniosku o unieważnienie późniejszego znaku towarowego w odniesieniu do towarów lub usług, dla których późniejszy znak towarowy był używany, chyba że zgłoszenia późniejszego unijnego znaku towarowego dokonano w złej wierze.”;

52)

w art. 56 wprowadza się następujące zmiany:

53)

art. 57 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Na wniosek właściciela unijnego znaku towarowego właściciel wcześniejszego unijnego znaku towarowego, będący stroną postępowania w sprawie o unieważnienie, zobowiązany jest przedstawić dowód, że w pięcioletnim okresie poprzedzającym dzień złożenia wniosku o unieważnienie wcześniejszy unijny znak towarowy był rzeczywiście używany w Unii w odniesieniu do towarów lub usług, dla których został zarejestrowany, i czym właściciel wcześniejszego znaku towarowego uzasadnienia swój wniosek, lub że istnieją uzasadnione powody nieużywania znaku, pod warunkiem że wcześniejszy unijny znak towarowy był zarejestrowany w tym dniu od co najmniej pięciu lat. Jeżeli w dacie zgłoszenia unijnego znaku towarowego lub w dacie pierwszeństwa unijnego znaku towarowego wcześniejszy unijny znak towarowy był zarejestrowany od co najmniej pięciu lat, właściciel wcześniejszego unijnego znaku towarowego zobowiązany jest ponadto przedstawić dowód, że warunki określone w art. 42 ust. 2 były w tej dacie spełnione. W przypadku braku takiego dowodu wniosek o unieważnienie odrzuca się. Jeżeli wcześniejszy unijny znak towarowy używany był wyłącznie w odniesieniu do części towarów lub usług, dla których został zarejestrowany, uznaje się go, na potrzeby rozpatrzenia wniosku o unieważnienie, za zarejestrowany tylko dla tej części towarów i usług.”;

54)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 57a

Przekazanie uprawnień

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających szczegóły procedur dotyczących stwierdzenia wygaśnięcia i unieważnienia unijnego znaku towarowego, o których mowa w art. 56 i 57, a także przeniesienia unijnego znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz agenta, o którym mowa w art. 18.”;

55)

art. 58 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Od decyzji wszystkich podmiotów decyzyjnych Urzędu wymienionych w art. 130 lit. a)–d) i, w stosownych przypadkach, lit. f) tego artykułu, przysługuje odwołanie. Decyzje te stają się skuteczne w dniu, w którym upływa termin wniesienia odwołania, określony w art. 60. Wniesienie odwołania ma skutek zawieszający.”;

56)

art. 60 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 60

Termin wniesienia i forma odwołania

1.   Odwołanie wnosi się na piśmie do Urzędu w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia decyzji. Odwołanie uważa się za wniesione z chwilą uiszczenia opłaty za odwołanie. Odwołanie wnosi się w języku postępowania, w którym wydano decyzję będącą przedmiotem odwołania. Pisemne stanowisko przedstawiające podstawy odwołania wnosi się w terminie czterech miesięcy od dnia doręczenia decyzji.

2.   W postępowaniach inter partes strona przeciwna może w swojej odpowiedzi wystąpić z wnioskiem o uchylenie lub zmianę zaskarżonej decyzji z powodów niepodniesionych w odwołaniu. Wnioski takie stają się bezprzedmiotowe w przypadku cofnięcia odwołania przez stronę wnoszącą odwołanie.”;

57)

uchyla się art. 62;

58)

art. 64 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Decyzje izby odwoławczej stają się skuteczne dopiero z dniem upływu terminu określonego w art. 65 ust. 5 lub – jeżeli w tym terminie została wniesiona skarga do Sądu – z dniem odrzucenia takiej skargi lub odwołania złożonego do Trybunału Sprawiedliwości od decyzji Sądu.”;

59)

w art. 65 wprowadza się następujące zmiany:

60)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 65a

Przekazanie uprawnień

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a, określających:

61)

tytuł tytułu VIII otrzymuje brzmienie:

„PRZEPISY SZCZEGÓŁOWE DOTYCZĄCE ZNAKÓW WSPÓLNYCH I ZNAKÓW CERTYFIKUJĄCYCH UNII EUROPEJSKIEJ”;

62)

przed art. 66 dodaje się następujący nagłówek sekcji:

„SEKCJA 1

Unijne znaki wspólne”;

63)

art. 66 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Tytuły I–VII i IX–XIV stosuje się do unijnych znaków wspólnych, o ile przepisy niniejszej sekcji nie stanowią inaczej.”;

64)

w art. 67 wprowadza się następujące zmiany:

65)

art. 69 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 69

Uwagi osób trzecich

W przypadku przedłożenia Urzędowi zgodnie z art. 40 uwag na piśmie dotyczących unijnego znaku wspólnego uwagi te mogą również opierać się na szczególnych podstawach, ze względu na które zgłoszenie unijnego znaku wspólnego powinno zostać odrzucone zgodnie z art. 68.”;

66)

art. 71 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Uwagi pisemne przedkładane zgodnie z art. 69 można składać również w odniesieniu do zmienionych regulaminów używania znaku.”;

67)

w tytule VIII dodaje się następującą sekcję:

„SEKCJA 2

Unijne znaki certyfikujące

Artykuł 74a

Unijne znaki certyfikujące

1.   Unijny znak certyfikujący to unijny znak towarowy określony jako taki w momencie zgłoszenia i który pozwala odróżnić towary lub usługi, które zostały certyfikowane przez właściciela znaku pod względem materiału, sposobu produkcji towarów lub świadczenia usług, jakości, dokładności lub innych właściwości, z wyjątkiem pochodzenia geograficznego, od towarów i usług, które nie są w ten sposób certyfikowane.

2.   Każda osoba fizyczna lub prawna – w tym instytucje, organy oraz podmioty prawa publicznego – może zgłosić unijny znak certyfikujący, pod warunkiem że taka osoba nie prowadzi działalności gospodarczej obejmującej dostarczanie towarów lub usług tego samego rodzaju co towary i usługi certyfikowane.

3.   Tytuły I–VII i IX–XIV stosuje się do unijnych znaków certyfikujących, o ile przepisy niniejszej sekcji nie stanowią inaczej.

Artykuł 74b

Regulamin używania unijnego znaku certyfikującego

1.   Zgłaszający unijny znak certyfikujący przedkłada regulamin używania znaku certyfikującego w terminie dwóch miesięcy od daty zgłoszenia.

2.   Regulamin używania wskazuje osoby uprawnione do używania znaku, właściwości, które mają być certyfikowane znakiem, sposób badania tych właściwości przez organ certyfikujący oraz sposób nadzorowania przez ten organ używania znaku. Regulamin ten określa również warunki używania znaku, w tym sankcje.

3.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegółowe elementy, jakie ma zawierać regulamin, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.

Artykuł 74c

Odrzucenie zgłoszenia

1.   Oprócz przypadków, gdy odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego następuje w oparciu o podstawy odrzucenia zgłoszenia przewidziane w art. 36 i 37, zgłoszenie unijnego znaku certyfikującego odrzuca się, jeżeli nie są spełnione warunki określone w art. 74a i 74b lub jeżeli regulamin używania jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub z przyjętymi dobrymi obyczajami.

2.   Zgłoszenie unijnego znaku certyfikującego odrzuca się również, jeżeli istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do charakteru lub znaczenia znaku, w szczególności jeżeli może on być uznany za coś innego niż znak certyfikujący.

3.   Zgłoszenia nie odrzuca się, jeżeli zgłaszający, w wyniku zmiany regulaminu używania, spełni wymogi ust. 1 i 2.

Artykuł 74d

Uwagi osób trzecich

W przypadku przedłożenia Urzędowi zgodnie z art. 40 uwag na piśmie dotyczących unijnego znaku certyfikującego uwagi te mogą również opierać się na szczególnych podstawach powodujących konieczność odrzucenia zgłoszenia unijnego znaku certyfikującego zgodnie z art. 74c.

Artykuł 74e

Używanie unijnego znaku certyfikującego

Używanie unijnego znaku certyfikującego przez każdą osobę uprawnioną do jego używania zgodnie z regulaminem używania, o którym mowa w art. 74b, spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że spełnione są pozostałe warunki określone w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do używania unijnych znaków towarowych.

Artykuł 74f

Zmiana regulaminu używania znaku

1.   Właściciel unijnego znaku certyfikującego przedkłada Urzędowi każdy zmieniony regulamin używania.

2.   Zmiany nie są odnotowywane w rejestrze, jeżeli regulamin w zmienionym brzmieniu nie spełnia wymogów art. 74b lub gdy podlega odrzuceniu na jednej z podstaw, o których mowa w art. 74c.

3.   Uwagi pisemne zgodnie z art. 74d można składać również w odniesieniu do zmienionego regulaminu używania znaku.

4.   Na potrzeby niniejszego rozporządzenia zmiany regulaminu używania są skuteczne dopiero od daty odnotowania zmiany w rejestrze.

Artykuł 74g

Przeniesienie

W drodze odstępstwa od art. 17 ust. 1 unijny znak certyfikujący może zostać przeniesiony wyłącznie na rzecz osoby, która spełnia wymogi art. 74a ust. 2.

Artykuł 74h

Osoby uprawnione do wniesienia powództwa w sprawie naruszenia

1.   Wyłącznie właściciel unijnego znaku certyfikującego lub wyraźnie przez niego upoważniona w tym zakresie osoba są uprawnieni do wniesienia powództwa w sprawie naruszenia.

2.   Właściciel unijnego znaku certyfikującego ma prawo domagać się, w imieniu osób uprawnionych do używania znaku, odszkodowania za szkody poniesione przez te osoby w wyniku nieuprawnionego używania tego znaku.

Artykuł 74i

Podstawy wygaśnięcia

Wygaśnięcie praw właściciela unijnego znaku certyfikującego stwierdza się – oprócz przypadków, w których zastosowanie mają podstawy wygaśnięcia przewidziane w art. 51 – na podstawie wniosku skierowanego do Urzędu lub na podstawie roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia w przypadku spełnienia któregokolwiek z następujących warunków:

Artykuł 74j

Podstawy unieważnienia

Unijny znak certyfikujący podlega unieważnieniu – oprócz przypadków, w których zastosowanie mają podstawy unieważnienia przewidziane w art. 52 i 53 – na podstawie wniosku skierowanego do Urzędu lub na podstawie roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, jeżeli został on zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 74c, chyba że właściciel znaku spełnia – po dokonaniu zmian regulaminu używania – wymogi określone w art. 74c.

Artykuł 74k

Konwersja

Bez uszczerbku dla art. 112 ust. 2 konwersja zgłoszenia unijnego znaku certyfikującego lub zarejestrowanego unijnego znaku certyfikującego nie następuje, w przypadku gdy prawo krajowe danego państwa członkowskiego nie przewiduje rejestracji znaków gwarancyjnych lub certyfikujących zgodnie z art. 28 dyrektywy (UE) 2015/2436.”;

68)

art. 75 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 75

Decyzje i informacje Urzędu

1.   Decyzje Urzędu zawierają uzasadnienie. Decyzje wydawane są wyłącznie w oparciu o przyczyny lub dowody, co do których zainteresowane strony miały możliwość przedstawiania swojego stanowiska. W przypadku gdy przed Urzędem przeprowadzono postępowanie ustne, decyzja może zostać wydana ustnie. Taką decyzję doręcza się następnie stronom na piśmie.

2.   W każdej decyzji, informacji lub powiadomieniu wydanym przez Urząd wskazuje się departament lub wydział Urzędu, wraz z imieniem i nazwiskiem lub imionami i nazwiskami odpowiedzialnego urzędnika lub urzędników. Decyzje są podpisane przez tego urzędnika lub tych urzędników lub zamiast podpisu są opatrzone nadrukiem lub odciskiem pieczęci Urzędu. Dyrektor wykonawczy może przewidzieć możliwość stosowania innych sposobów określania departamentu lub wydziału Urzędu i imienia i nazwiska lub imienia i nazwisk odpowiedzialnego urzędnika lub urzędników lub identyfikacji innej niż za pomocą pieczęci, w przypadku gdy decyzje, informacje lub powiadomienia wydane przez Urząd są przekazywane faksem lub innym technicznym środkiem komunikacji.

3.   Do decyzji Urzędu, od których można wnieść odwołanie, załącza się pisemną informację wskazującą, że odwołanie składa się na piśmie w Urzędzie w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia danej decyzji. Ponadto w informacji tej zwraca się uwagę stron na art. 58, 59 oraz 60. Strony nie mogą powoływać się na zaniechanie ze strony Urzędu udzielenia informacji o dostępności postępowania odwoławczego.”;

69)

w art. 76 ust. 1 dodaje się następujące zdanie:

„W postępowaniu w sprawie unieważnienia na podstawie art. 52 Urząd ogranicza się do zbadania podstaw i argumentów przedstawionych przez strony.”;

70)

w art. 77 dodaje się następujący ustęp:

„4.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających szczegółowe uregulowania dotyczące postępowania ustnego, w tym szczegółowe uregulowania dotyczące używania języków zgodnie z art. 119.”;

71)

w art. 78 wprowadza się następujące zmiany:

72)

art. 79 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 79

Doręczenia

1.   Urząd doręcza z urzędu decyzje i wezwania oraz wszelkie powiadomienia i inne informacje, od których zaczyna biec termin lub które mają być doręczone na mocy innych przepisów niniejszego rozporządzenia lub aktów przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia, lub w przypadku gdy dyrektor wykonawczy zarządził ich doręczenie.

2.   Dyrektor wykonawczy może określić, jakie dokumenty – inne niż decyzje, w przypadku których biegnie termin do wniesienia odwołania oraz wezwania –– doręcza się listem poleconym za potwierdzeniem odbioru.

3.   Doręczenie może nastąpić w różny sposób, w tym za pomocą środków elektronicznych. Szczegóły dotyczące środków elektronicznych określa dyrektor wykonawczy.

4.   W przypadku gdy doręczenie następuje w drodze obwieszczenia publicznego, dyrektor wykonawczy określa sposób dokonania obwieszczenia publicznego oraz wyznacza początek biegu jednomiesięcznego terminu, z upływem którego doręczenie danego dokumentu uznaje się za dokonane.

5.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających szczegółowe uregulowania dotyczące doręczeń.”;

73)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 79a

Zawiadomienie o utracie praw

W przypadku gdy Urząd, bez podejmowania jakiejkolwiek decyzji, ustali, że z niniejszego rozporządzenia lub aktów przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia wynika utrata jakichkolwiek praw, informuje o tym osobę zainteresowaną zgodnie z art. 79. Osoba zainteresowana może w terminie dwóch miesięcy od doręczenia takiego zawiadomienia wnieść o wydanie decyzji w tej sprawie, jeżeli uzna ustalenia Urzędu za nieprawidłowe. Urząd wydaje taką decyzję tylko wtedy, gdy nie zgadza się z osobą wnoszącą o jej wydanie; w przeciwnym wypadku Urząd zmienia swoje ustalenia i informuje o tym osobę wnoszącą o wydanie decyzji.

Artykuł 79b

Przekazywanie informacji Urzędowi

1.   Informacje mogą być przekazywane Urzędowi za pomocą środków elektronicznych. Dyrektor wykonawczy określa zakres i warunki techniczne przekazywania tych informacji drogą elektroniczną.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających przepisy dotyczące środków komunikacji – w tym elektronicznych środków komunikacji – które mają być stosowane przez strony postępowania przed Urzędem, oraz udostępniane przez Urząd formularze.

Artykuł 79c

Terminy

1.   Terminy określa się w pełnych latach, miesiącach, tygodniach lub dniach. Termin rozpoczyna bieg następnego dnia po dacie określonego zdarzenia. Termin nie może być krótszy niż jeden miesiąc i dłuższy niż sześć miesięcy.

2.   Przed rozpoczęciem roku kalendarzowego dyrektor wykonawczy określa dni, w których Urząd nie przyjmuje dokumentów lub w których przesyłki zwykłe nie są doręczane w miejscu siedziby Urzędu.

3.   W przypadku ogólnej przerwy w dostarczaniu przesyłek pocztowych w państwie członkowskim, w którym Urząd ma swoją siedzibę, lub w przypadku faktycznej przerwy w połączeniu Urzędu z dopuszczonymi elektronicznymi środkami komunikacji dyrektor wykonawczy określa długość tej przerwy.

4.   Jeżeli nadzwyczajne zdarzenia, takie jak klęska żywiołowa lub strajk, spowodują przerwę lub zakłócenia w prawidłowej komunikacji między stronami postępowania a Urzędem lub odwrotnie, dyrektor wykonawczy może ustalić, że w przypadku stron postępowania, które mają swoje miejsce zamieszkania lub swoją siedzibę statutową w tym państwie członkowskim lub które wyznaczyły pełnomocników mających swoje miejsce prowadzenia działalności w tym państwie członkowskim, wszystkie terminy, które w normalnych okolicznościach upłynęłyby w dniu lub po dniu zaistnienia takiego zdarzenia, które zostało stwierdzone przez dyrektora wykonawczego, zostają przedłużone do dnia wyznaczonego przez dyrektora wykonawczego. Wyznaczając ten dzień, dyrektor wykonawczy ocenia, kiedy nadzwyczajne zdarzenia ustaną. Jeżeli zdarzenie dotyczy siedziby Urzędu, dyrektor wykonawczy wyraźnie wskazuje, że przedłużenie terminu dotyczy wszystkich stron postępowania.

5.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających szczegóły dotyczące sposobu obliczania i długości terminów.

Artykuł 79d

Sprostowanie błędów i oczywistych omyłek

1.   Urząd – z własnej inicjatywy lub na wniosek strony – poprawia wszystkie błędy językowe lub błędy pisarskie i oczywiste omyłki w swoich decyzjach lub błędy techniczne popełnione przez siebie przy rejestracji znaku towarowego lub publikacji tej rejestracji.

2.   W przypadku gdy o sprostowanie błędów popełnionych przy rejestracji znaku towarowego lub publikacji rejestracji wnosi właściciel, art. 48a stosuje się odpowiednio.

3.   Urząd publikuje sprostowanie błędów popełnionych przy rejestracji znaku towarowego i publikacji rejestracji.”;

74)

art. 80 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 80

Wykreślenie wpisu i uchylenie decyzji

1.   W przypadku gdy Urząd dokonał wpisu do rejestru lub podjął decyzję dotkniętą oczywistym błędem popełnionym przez Urząd, wykreśla dany wpis lub uchyla daną decyzję. Jeżeli jest tylko jedna strona postępowania, której praw dotyczy wpis do rejestru lub czynność, wówczas dokonuje się wykreślenia wpisu lub uchyla się decyzję nawet wówczas, gdy błąd ten nie był oczywisty dla strony.

2.   Wykreślenia lub uchylenia, o których mowa w ust. 1, dokonuje z urzędu lub na wniosek strony postępowania departament, który dokonał wpisu lub wydał decyzję. Wykreślenia wpisu w rejestrze lub uchylenia decyzji dokonuje się w terminie jednego roku od daty wpisu do rejestru lub od daty wydania decyzji, po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron postępowania i wszystkich właścicieli praw do danego unijnego znaku towarowego, które wpisano do rejestru. Urząd prowadzi rejestr wszystkich takich wykreśleń lub uchyleń.

3.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających procedurę uchylenia decyzji lub wykreślenia wpisu w rejestrze.

4.   Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla prawa stron do wniesienia odwołania zgodnie z art. 58 i 65 ani nie wpływa na możliwość sprostowania błędów i oczywistych omyłek zgodnie z art. 79d. W przypadku wniesienia odwołania od decyzji Urzędu zawierającej błąd postępowanie odwoławcze staje się bezprzedmiotowe po uchyleniu przez Urząd jego decyzji zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu. W takim przypadku stronie wnoszącej odwołanie zwraca się opłatę za odwołanie.”;

75)

w art. 82 wprowadza się następujące zmiany:

76)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 82a

Przerwanie postępowania

1.   Postępowanie przed Urzędem przerywa:

2.   Postępowanie przed Urzędem podejmuje się natychmiast po ustaleniu tożsamości osoby uprawnionej do kontynuowania postępowania.

3.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających szczegółowe uregulowania dotyczące podjęcia postępowania przed Urzędem.”;

77)

art. 83 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 83

Odesłanie do zasad ogólnych

W przypadku braku przepisów proceduralnych w niniejszym rozporządzeniu lub w aktach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia Urząd bierze pod uwagę zasady prawa procesowego uznane powszechnie w państwach członkowskich.”;

78)

w art. 85 wprowadza się następujące zmiany:

79)

art. 86 ust. 2 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:

„Każde państwo członkowskie wyznacza jeden organ odpowiedzialny za sprawdzanie autentyczności decyzji, o której mowa w ust. 1, i przekazuje jego dane kontaktowe Urzędowi, Trybunałowi Sprawiedliwości oraz Komisji. Organ ten nadaje decyzji klauzulę wykonalności, przy czym sprawdzenie autentyczności decyzji jest jedyną formalnością.”;

80)

art. 87 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 87

Rejestr unijnych znaków towarowych

1.   Urząd prowadzi rejestr unijnych znaków towarowych i aktualizuje go.

2.   Rejestr zawiera następujące wpisy dotyczące zgłoszeń i rejestracji unijnego znaku towarowego:

3.   Rejestr zawiera także następujące wpisy, wraz z datą dokonania takiego wpisu:

4.   Dyrektor wykonawczy może postanowić, że w rejestrze umieszcza się inne wpisy niż te, o których mowa w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, z zastrzeżeniem art. 123 ust. 4.

5.   Rejestr może być prowadzony w formie elektronicznej. Urząd zbiera, organizuje, upublicznia i przechowuje dane, o których mowa w ust. 2 i 3, w tym dane osobowe, na potrzeby określone w ust. 9. Urząd zapewnia, aby rejestr był dostępny publicznie do wglądu w przystępny sposób.

6.   Właściciela unijnego znaku towarowego zawiadamia się o każdej zmianie w rejestrze.

7.   Urząd wydaje – na wniosek i za opłatą – uwierzytelnione lub nieuwierzytelnione wyciągi z rejestru.

8.   Dane dotyczące wpisów wymienionych w ust. 2 i 3, w tym dane osobowe, przetwarzane są w celu:

9.   Wszystkie dane, w tym dane osobowe dotyczące wpisów w ust. 2 i 3, uważa się za dane leżące w interesie publicznym, do których osoby trzecie mogą mieć dostęp. Ze względu na pewność prawa wpisy w rejestrze przechowuje się bezterminowo.”;

81)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 87a

Baza danych

1.   Urząd zobowiązany jest – oprócz prowadzenia rejestru w rozumieniu art. 87 – do zbierania i przechowania w elektronicznej bazie danych wszystkich danych dostarczonych przez zgłaszających lub inne strony postępowania prowadzonego na podstawie niniejszego rozporządzenia lub aktów przyjętych na jego podstawie.

2.   Elektroniczna baza danych może zawierać dane osobowe wykraczające poza dane zawarte w rejestrze zgodnie z art. 87, w zakresie w jakim takie dane są wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia lub aktów przyjętych na jego podstawie. Zbieranie, przechowywanie i przetwarzanie takich danych służy do:

3.   Dyrektor wykonawczy określa warunki dostępu do elektronicznej bazy danych i sposób, w jaki można udostępniać jej zawartość, z wyjątkiem danych osobowych, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, ale wraz z danymi wymienionymi w art. 87, do odczytu maszynowego, w tym opłaty za taki dostęp.

4.   Dostęp do danych osobowych, o których mowa w ust. 2, jest ograniczony i nie udostępnia się takich danych publicznie bez wyraźnej zgody zainteresowanej strony.

5.   Wszystkie dane przechowuje się bezterminowo. Zainteresowana strona może jednakże wnieść o usunięcie wszelkich danych osobowych z bazy danych po 18 miesiącach od wygaśnięcia znaku towarowego lub zakończenia odpowiedniej procedury inter partes. Zainteresowana strona jest uprawniona do uzyskania w dowolnym momencie sprostowania niedokładnych lub błędnych danych.

Artykuł 87b

Dostęp on-line do decyzji

1.   Decyzje Urzędu są udostępniane publicznie on-line do celów informacji i konsultacji w trosce o przejrzystość i przewidywalność. Każda strona postępowania, w wyniku którego wydana została decyzja, może wnieść o usunięcie wszelkich danych osobowych zawartych w tej decyzji.

2.   Urząd może zapewnić dostęp on-line do wyroków sądów krajowych i sądów Unii związanych z jego zadaniami w zakresie upowszechniania wiedzy o kwestiach własności intelektualnej oraz promocji konwergencji praktyk. Urząd respektuje warunki pierwotnej publikacji w odniesieniu do danych osobowych.”;

82)

art. 88 otrzymuje brzmienie:

83)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 88a

Przechowywanie akt

1.   Urząd przechowuje akta wszelkich procedur odnoszących się do zgłoszenia unijnego znaku towarowego lub do rejestracji unijnego znaku towarowego. Dyrektor wykonawczy określa formę, w jakiej te akta są przechowywane.

2.   W przypadku gdy akta przechowywane są w formacie elektronicznym są one lub ich kopie zapasowe przechowywane przez czas nieokreślony. Oryginalne dokumenty złożone przez strony postępowania i stanowiące podstawę takich akt elektronicznych są niszczone po upływie okresu następującego po ich otrzymaniu przez Urząd, który to okres ustala dyrektor wykonawczy.

3.   W przypadku gdy i w zakresie, w jakim akta lub ich części przechowywane są w formie innej niż elektroniczna, dokumenty lub dowody wchodzące w skład tych akt przechowuje się przez okres co najmniej pięciu lat od końca roku, w którym zgłoszenie odrzucono lub wycofano, lub uznano za wycofane, rejestracja unijnego znaku towarowego wygasła całkowicie zgodnie z art. 47, zarejestrowano całkowite zrzeczenie się unijnego znaku towarowego zgodnie z art. 50 lub całkowicie usunięto unijny znak towarowy z rejestru zgodnie z art. 57 ust. 6 lub art. 100 ust. 6.”;

84)

art. 89 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 89

Publikacje okresowe

1.   Urząd publikuje okresowo:

Publikacje, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), mogą być dokonywane w formie elektronicznej.

2.   Biuletyn Znaków Towarowych Unii Europejskiej jest publikowany w sposób określony przez dyrektora wykonawczego, który określa również częstotliwość jego publikacji.

3.   Dziennik Urzędowy Urzędu publikowany jest w językach Urzędu. Dyrektor wykonawczy może jednak określić, że niektóre elementy publikowane są w Dzienniku Urzędowym Urzędu we wszystkich językach urzędowych Unii.

4.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.”;

85)

w art. 90 wprowadza się następujące zmiany:

86)

art. 92 ust. 2–4 otrzymują brzmienie:

„2.   Bez uszczerbku dla ust. 3 zdanie drugie niniejszego artykułu osoby fizyczne lub prawne, które nie mają miejsca zamieszkania lub głównego miejsca prowadzenia działalności lub rzeczywistego i poważnego przedsiębiorstwa przemysłowego lub handlowego w Europejskim Obszarze Gospodarczym, są reprezentowane przed Urzędem zgodnie z art. 93 ust. 1 we wszystkich postępowaniach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z wyjątkiem dokonania zgłoszenia unijnego znaku towarowego.

3.   Osoby fizyczne lub prawne, które mają stałe miejsce zamieszkania lub główne miejsce prowadzenia działalności lub rzeczywiste i poważne przedsiębiorstwo przemysłowe lub handlowe w Europejskim Obszarze Gospodarczym, mogą być reprezentowane przed Urzędem przez pracownika. Pracownik osoby prawnej, do którego stosuje się niniejszy ustęp, może również reprezentować inne osoby prawne, które mają powiązania gospodarcze z tą osobą prawną, nawet jeśli te inne osoby prawne nie mają siedziby, głównego miejsca prowadzenia działalności ani rzeczywistego i poważnego przedsiębiorstwa przemysłowego lub handlowego w Europejskim Obszarze Gospodarczym. Pracownicy, którzy reprezentują osoby – w rozumieniu niniejszego ustępu – składają, na żądanie Urzędu lub, w odpowiednich przypadkach, strony postępowania, podpisany dokument pełnomocnictwa do złożenia w aktach.

4.   W przypadku działających wspólnie zgłaszających lub osób trzecich ustanawia się wspólnego pełnomocnika.”;

87)

w art. 93 wprowadza się następujące zmiany:

88)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 93a

Przekazanie uprawnień

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a, określających:

89)

w tytule X tytuł sekcji 1 otrzymuje brzmienie:

„Stosowanie przepisów prawa Unii w sprawie jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych”;

90)

w art. 94 wprowadza się następujące zmiany:

91)

w art. 96 lit. c) wyrażenie „art. 9 ust. 3 zdanie drugie” zastępuje się wyrażeniem „art. 9b ust. 2”;

92)

art. 99 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W powództwach, o których mowa w art. 96 lit. a) i c), zarzut odnoszący się do stwierdzenia wygaśnięcia unijnego znaku towarowego, podniesiony drogą inną niż roszczenie wzajemne, jest dopuszczalny, jeżeli pozwany twierdzi, że w momencie wniesienia powództwa o naruszenie istniała możliwość stwierdzenia wygaśnięcia unijnego znaku towarowego z powodu braku rzeczywistego używania.”;

93)

w art. 100 wprowadza się następujące zmiany:

94)

art. 101 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   We wszystkich sprawach dotyczących znaków towarowych nieobjętych niniejszym rozporządzeniem odpowiedni sąd w sprawach unijnych znaków towarowych stosuje prawo krajowe mające zastosowanie.”;

95)

art. 102 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Sąd w sprawach unijnych znaków towarowych może również stosować środki lub zarządzenia dostępne na podstawie prawa mającego zastosowanie, jakie uzna za właściwe w okolicznościach danej sprawy.”;

96)

uchyla się tytuł „Sekcja 4. Przepisy przejściowe” i art. 108;

97)

art. 113 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 113

Złożenie, publikacja i przekazanie wniosku o konwersję

1.   Wniosek o konwersję składa się w Urzędzie w odpowiednim terminie zgodnie z art. 112 ust. 4, 5 lub 6 i zawiera on wskazanie podstaw konwersji zgodnie z art. 112 ust. 1 lit. a) lub b), państw członkowskich, w odniesieniu do których wnosi się o konwersję, oraz towarów i usług podlegających konwersji. W przypadku gdy wniosek o konwersję zostaje złożony w następstwie nieprzedłużenia rejestracji, okres trzech miesięcy przewidziany w art. 112 ust. 5 rozpoczyna bieg następnego dnia po ostatnim dniu, w którym może zostać złożony wniosek o przedłużenie zgodnie art. 47 ust. 3. Wniosek o konwersję uznaje się za złożony z chwilą uiszczenia opłaty za konwersję.

2.   W przypadku gdy konwersja dotyczy zgłoszenia unijnego znaku towarowego, które zostało już opublikowane, lub gdy wniosek o konwersję dotyczy unijnego znaku towarowego, otrzymanie każdego takiego wniosku jest odnotowywane w rejestrze, a wniosek o konwersję jest publikowany.

3.   Urząd sprawdza, czy wniosek o konwersję spełnia warunki określone w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności w art. 112 ust. 1, 2, 4, 5 i 6 oraz w ust. 1 niniejszego artykułu, a także warunki formalne określone w akcie wykonawczym przyjętym zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu. Jeżeli warunki dotyczące wniosku nie są spełnione, Urząd powiadamia wnioskodawcę o stwierdzonych brakach. Jeżeli nie uzupełniono braków w terminie wyznaczonym przez Urząd, Urząd odrzuca wniosek o konwersję. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 112 ust. 2, Urząd odrzuca wniosek o konwersję z powodu niedopuszczalności jedynie w stosunku do tych państw członkowskich, w odniesieniu do których konwersja nie może mieć miejsca na mocy tego przepisu. W przypadku gdy opłata za konwersję nie została uiszczona w odpowiednim terminie trzech miesięcy zgodnie z art. 112 ust. 4, 5 lub 6, Urząd powiadamia wnioskodawcę, że wniosek o konwersje uważa się za niezłożony.

4.   Jeżeli Urząd lub sąd w sprawach unijnych znaków towarowych odrzucił zgłoszenie unijnego znaku towarowego lub unieważnił unijny znak towarowy w oparciu o bezwzględne podstawy dotyczące języka jednego z państw członkowskich, konwersja nie może mieć miejsca na podstawie art. 112 ust. 2 w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich, w których język ten jest jednym z języków urzędowych. Jeżeli Urząd lub sąd w sprawach unijnych znaków towarowych odrzucił zgłoszenie unijnego znaku towarowego lub unieważnił unijny znak towarowy w oparciu o bezwzględne podstawy mające zastosowanie w całej Unii lub z powodu wcześniejszego unijnego znaku towarowego lub innego prawa własności przemysłowej Unii, konwersja nie może mieć miejsca na podstawie art. 112 ust. 2 w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich.

5.   W przypadku gdy wniosek o konwersję spełnia wymogi, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, Urząd przekazuje wniosek o konwersję oraz dane, o których mowa w art. 84 ust. 2, centralnym urzędom zajmującym się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich, w tym Urzędowi Własności Intelektualnej Państw Beneluksu, w odniesieniu do których stwierdzono dopuszczalność wniosku. Urząd powiadamia wnioskodawcę o dacie przekazania wniosku.

6.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.”;

98)

art. 114 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Zgłoszenie unijnego znaku towarowego lub unijny znak towarowy przekazane zgodnie z art. 113 nie mogą być poddane formalnym wymogom ustawodawstwa krajowego, które są różne od lub dodatkowe w stosunku do przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu lub w aktach przyjętych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.”;

99)

art. 115 ust. 1 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„Urząd jest agencją Unii.”;

100)

art. 116 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Bez uszczerbku dla ust. 1 Urząd może korzystać z oddelegowanych ekspertów krajowych lub innych pracowników niezatrudnionych przez Urząd. Zarząd przyjmuje decyzję ustanawiającą zasady delegowania ekspertów krajowych do Urzędu.”;

101)

w art. 117 wyrazy „Do Urzędu” zastępuje się wyrazami „Do Urzędu i jego pracowników”;

102)

w art. 119 wprowadza się następujące zmiany:

103)

w art. 120 ust. 1 wyrazy „rozporządzeniu wykonawczym” zastępuje się wyrazami „akcie przyjętym na podstawie niniejszego rozporządzenia”;

104)

uchyla się art. 122;

105)

art. 123 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 123

Przejrzystość

1.   Do dokumentów będących w posiadaniu Urzędu stosuje się rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (17).

2.   Zarząd przyjmuje szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

3.   Decyzje podjęte przez Urząd na podstawie art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 mogą być zaskarżone za pośrednictwem Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich lub mogą być przedmiotem skargi do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na warunkach określonych, odpowiednio, w art. 228 i 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

4.   Przetwarzanie przez Urząd danych osobowych podlega rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (18).

(17)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43)."

(18)  Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).”;"

106)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 123a

Przepisy bezpieczeństwa dotyczące ochrony informacji niejawnych oraz szczególnie chronionych informacji jawnych

Urząd stosuje zasady bezpieczeństwa zawarte w przepisach bezpieczeństwa Komisji dotyczących ochrony informacji niejawnych Unii Europejskiej (EUCI) oraz szczególnie chronionych informacji jawnych, zgodnie z decyzjami Komisji (UE, Euratom) 2015/443 (19) i 2015/444 (20). Zasady bezpieczeństwa obejmują, między innymi, przepisy dotyczące wymiany, przetwarzania i przechowywania takich informacji.

(19)  Decyzja Komisji (UE, Euratom) 2015/443 z dnia 13 marca 2015 r. w sprawie bezpieczeństwa w Komisji (Dz.U. L 72 z 17.3.2015, s. 41)."

(20)  Decyzja Komisji (UE, Euratom) 2015/444 z dnia 13 marca 2015 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (Dz.U. L 72 z 17.3.2015, s. 53).”;"

107)

w tytule XII dodaje się następującą sekcję:

„SEKCJA 1a

Zadania Urzędu i współpraca w celu promocji konwergencji

Artykuł 123b

Zadania Urzędu

1.   Do zadań Urzędu należą:

2.   Urząd współpracuje z instytucjami, organami, podmiotami, urzędami zajmującymi się ochroną własności przemysłowej, organizacjami międzynarodowymi i organizacjami pozarządowymi w odniesieniu do zadań powierzonych mu w ust. 1.

3.   Urząd może świadczyć dobrowolne usługi mediacji w celu udzielenia stronom pomocy w polubownym rozstrzygnięciu sporu.

Artykuł 123c

Współpraca w zakresie promocji konwergencji praktyk i narzędzi

1.   Urząd i centralne urzędy zajmujące się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich oraz Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu współpracują ze sobą w celu promocji konwergencji praktyk i narzędzi w dziedzinie znaków towarowych i wzorów.

Bez uszczerbku dla ust. 3 współpraca ta obejmuje w szczególności następujące obszary działalności:

2.   Na podstawie propozycji dyrektora wykonawczego Zarząd określa i koordynuje projekty leżące w interesie Unii i państw członkowskich w odniesieniu do obszarów, o których mowa w ust. 1 i 6, i zaprasza do udziału w tych projektach centralne urzędy zajmujące się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich i Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu.

Opis projektu zawiera konkretne zobowiązania i obowiązki każdego z uczestniczących centralnych urzędów zajmujących się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich, Urzędu Własności Intelektualnej Państw Beneluksu oraz Urzędu. Urząd konsultuje się z przedstawicielami użytkowników, w szczególności na etapie definiowania projektów oraz na etapie oceny ich wyników.

3.   Centralne urzędy zajmujące się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich oraz Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu mogą odstąpić od udziału w projektach, o których mowa w ust. 2 akapit pierwszy, ograniczyć lub czasowo zawiesić współpracę w ramach tych projektów.

Jeżeli centralne urzędy zajmujące się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich oraz Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu korzystają z możliwości przewidzianych w akapicie pierwszym, dostarczają Urzędowi pisemne oświadczenie wyjaśniające powody swojej decyzji.

4.   Po zobowiązaniu się do uczestnictwa w określonych projektach centralne urzędy zajmujące się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich oraz Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu skutecznie uczestniczą, bez uszczerbku dla ust. 3, w projektach, o których mowa w ust. 2, w celu zapewnienia ich rozwoju, funkcjonowania, interoperacyjności i aktualności.

5.   Urząd zapewnia wsparcie finansowe dla projektów, o których mowa w ust. 2, w zakresie, w jakim jest to konieczne do zapewnienia, na potrzeby ust. 4, skutecznego udziału centralnych urzędów zajmujących się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich oraz Urzędu Własności Intelektualnej Państw Beneluksu w tych projektach. Wsparcie finansowe może mieć formę dotacji oraz wkładów niepieniężnych. Łączna kwota finansowania nie może przekraczać 15 % rocznego przychodu Urzędu. Beneficjentami dotacji są centralne urzędy zajmujące się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich oraz Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu. Dotacje mogą być udzielane bez zaproszenia do składania wniosków zgodnie z przepisami finansowymi mającymi zastosowanie do Urzędu oraz z zasadami procedur udzielania dotacji zawartymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (24) oraz w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1268/2012 (25).

6.   Urząd i odpowiednie właściwe organy państw członkowskich współpracują ze sobą na zasadach dobrowolności w celu upowszechniania wiedzy dotyczącej systemu znaków towarowych i zwalczania procederu podrabiania. Taka współpraca obejmuje projekty służące w szczególności wdrożeniu ustanowionych standardów i praktyk, a także organizowaniu działań edukacyjnych i szkoleniowych. Wsparcie finansowe przeznaczone na te projekty jest częścią łącznej kwoty finansowania, o której mowa w ust. 5. Ust. 2–5 stosuje się odpowiednio.

(21)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. L 3 z 5.1.2002, s. 1)."

(22)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 386/2012 z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie powierzenia Urzędowi Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) zadań związanych z egzekwowaniem praw własności intelektualnej, w tym zwoływania posiedzeń przedstawicieli sektora publicznego i prywatnego w charakterze europejskiego obserwatorium do spraw naruszeń praw własności intelektualnej (Dz.U. L 129 z 16.5.2012, s. 1)."

(23)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/28/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie niektórych dozwolonych sposobów korzystania z utworów osieroconych (Dz.U. L 299 z 27.10.2012, s. 5)."

(24)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1)."

(25)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362 z 31.12.2012, s. 1).”;"

108)

w tytule XII sekcje 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„SEKCJA 2

Zarząd

Artykuł 124

Funkcje Zarządu

1.   Bez uszczerbku dla funkcji powierzonych Komitetowi Budżetowemu w sekcji 5 Zarząd pełni następujące funkcje:

2.   Zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego i art. 142 warunków zatrudnienia innych pracowników Zarząd przyjmuje – na podstawie art. 2 ust. 1 regulaminu pracowniczego i art. 6 warunków zatrudnienia innych pracowników – decyzję przekazującą odpowiednie uprawnienia organu powołującego dyrektorowi wykonawczemu i określającą warunki, na jakich można zawiesić przekazanie uprawnień organu powołującego.

Dyrektor wykonawczy jest uprawniony do dalszego przekazania tych uprawnień.

Jeżeli wymagają tego szczególne okoliczności, Zarząd może – w drodze decyzji – zawiesić tymczasowo przekazanie uprawnień organu powołującego dyrektorowi wykonawczemu i uprawnień dalej przez niego przekazanych oraz wykonywać je samodzielnie lub przekazać je jednemu ze swoich członków lub też członkowi personelu innemu niż dyrektor wykonawczy.

Artykuł 125

Skład Zarządu

1.   W skład Zarządu wchodzi po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego, dwóch przedstawicieli Komisji, jeden przedstawiciel Parlamentu Europejskiego oraz ich odpowiedni zastępcy.

2.   Członkowie Zarządu mogą korzystać z pomocy doradców lub ekspertów, z zastrzeżeniem przepisów regulaminu.

Artykuł 126

Przewodniczący Zarządu

1.   Zarząd wybiera spośród swoich członków przewodniczącego i zastępcę przewodniczącego. Zastępca przewodniczącego zastępuje z urzędu przewodniczącego, w przypadku gdy ten nie może pełnić swoich obowiązków.

2.   Kadencja przewodniczącego i jego zastępcy trwa cztery lata. Kadencja może być jednokrotnie odnowiona. Jeżeli jednak w którymkolwiek momencie swojej kadencji tracą oni status członków Zarządu, ich kadencja także kończy się automatycznie w tym samym dniu.

Artykuł 127

Posiedzenia

1.   Posiedzenia Zarządu zwoływane są przez przewodniczącego Zarządu.

2.   Dyrektor wykonawczy bierze udział w obradach, chyba że Zarząd zdecyduje inaczej.

3.   Zwyczajne posiedzenia Zarządu odbywają się co najmniej raz w roku. Ponadto Zarząd zbiera się z inicjatywy przewodniczącego lub na wniosek Komisji, lub jednej trzeciej państw członkowskich.

4.   Zarząd uchwala swój regulamin.

5.   Zarząd podejmuje decyzje bezwzględną większością głosów członków. Decyzje, do których podjęcia Zarząd jest uprawniony na podstawie art. 124 ust. 1 lit. a) i b), art. 126 ust. 1 i art. 129 ust. 2 i 4, wymagają jednak większości dwóch trzecich głosów. W obu przypadkach każdy członek dysponuje jednym głosem.

6.   Zarząd może zapraszać obserwatorów do udziału w swoich w posiedzeniach.

7.   Obsługę sekretariatu Zarządu zapewnia Urząd.

SEKCJA 3

Dyrektor wykonawczy

Artykuł 128

Funkcje dyrektora wykonawczego

1.   Urzędem kieruje dyrektor wykonawczy. Dyrektor wykonawczy odpowiada przed Zarządem.

2.   Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji, Zarządu i Komitetu Budżetowego dyrektor wykonawczy jest niezależny w wykonywaniu swoich obowiązków i nie zwraca się o instrukcje ani ich nie przyjmuje od żadnego rządu ani jakiegokolwiek innego podmiotu.

3.   Dyrektor wykonawczy jest przedstawicielem prawnym Urzędu.

4.   Dyrektor wykonawczy pełni w szczególności następujące funkcje, które mogą być przekazane dalej:

5.   Dyrektor wykonawczy wspierany jest przez zastępcę lub zastępców. W przypadku nieobecności lub niedyspozycji dyrektora wykonawczego zastępca dyrektora wykonawczego lub jeden z zastępców dyrektora wykonawczego zastępuje go zgodnie z procedurą ustaloną przez Zarząd.

Artykuł 129

Powoływanie i odwoływanie dyrektora wykonawczego oraz przedłużanie kadencji

1.   Dyrektor wykonawczy zatrudniany jest w Urzędzie jako członek personelu tymczasowego, zgodnie z art. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników.

2.   Dyrektor wykonawczy jest powoływany przez Radę zwykłą większością głosów z listy kandydatów zaproponowanej przez Zarząd po przeprowadzeniu otwartego i przejrzystego postępowania rekrutacyjnego. Przed powołaniem kandydat wybrany przez Zarząd może zostać poproszony o złożenie oświadczenia przed właściwą komisją Parlamentu Europejskiego oraz o udzielenie odpowiedzi na pytania jej członków. Na potrzeby zawarcia umowy z dyrektorem wykonawczym Urząd jest reprezentowany przez przewodniczącego Zarządu.

Dyrektor wykonawczy może zostać odwołany ze stanowiska jedynie na mocy decyzji Rady przyjętej w oparciu o propozycję Zarządu.

3.   Kadencja dyrektora wykonawczego trwa pięć lat. Przed upływem tego okresu Zarząd przeprowadza ewaluację, w której uwzględnia ocenę pracy dyrektora wykonawczego oraz zadania i wyzwania stojące przed Urzędem w przyszłości.

4.   Rada – biorąc pod uwagę ewaluację, o której mowa w ust. 3 – może przedłużyć kadencję dyrektora wykonawczego jednokrotnie i na okres nie dłuższy niż pięć lat.

5.   Dyrektor wykonawczy, którego kadencję przedłużono, nie może pod koniec swojej kadencji wziąć udziału w kolejnym postępowaniu rekrutacyjnym na to samo stanowisko.

6.   Zastępca lub zastępcy dyrektora wykonawczego są powoływani lub odwoływani z urzędu, jak przewidziano w ust. 2, po przeprowadzeniu konsultacji z dyrektorem wykonawczym oraz, w stosownym przypadku, z pełniącym obowiązki dyrektora wykonawczego. Kadencja zastępcy dyrektora wykonawczego trwa pięć lat. Kadencja może zostać przedłużona przez Radę jednokrotnie i na okres nie dłuższy niż pięć lat, po konsultacji z dyrektorem wykonawczym.”;

109)

w art. 130 wprowadza się następujące zmiany:

110)

w art. 131 odesłanie do „art. 36, 37 i 68” zastępuje się odesłaniem do „art. 36, 37, 68 i 74c.”;

111)

w art. 132 ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:

112)

art. 133 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 133

Departament odpowiedzialny za prowadzenie rejestru

1.   Departament odpowiedzialny za prowadzenie rejestru odpowiada za podejmowanie decyzji w sprawie wpisów do rejestru.

2.   Departament odpowiedzialny za prowadzenie rejestru jest także odpowiedzialny za prowadzenie listy zawodowych pełnomocników, o której mowa w art. 93 ust. 2.

3.   Decyzje departamentu podejmowane są przez jednego członka.”;

113)

w art. 134 wprowadza się następujące zmiany:

114)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 134a

Uprawnienia ogólne

Decyzje wymagane na podstawie niniejszego rozporządzenia, które nie należą do zakresu kompetencji eksperta, Wydziału Sprzeciwów, Wydziału Unieważnień lub departamentu odpowiedzialnego za prowadzenie rejestru, podejmowane są przez urzędnika lub jednostkę wyznaczonych w tym celu przez dyrektora wykonawczego.”;

115)

w art. 135 wprowadza się następujące zmiany:

116)

art. 136 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 136

Niezawisłość członków izb odwoławczych

1.   Prezes Izb Odwoławczych i przewodniczący poszczególnych izb powoływani są, zgodnie z procedurą określoną w art. 129 dotyczącą powoływania dyrektora wykonawczego, na pięcioletnią kadencję. Nie mogą być odwołani ze swoich stanowisk w trakcie kadencji, chyba że zaistnieją poważne powody do ich odwołania, a Trybunał Sprawiedliwości na wniosek instytucji, która ich powołała, podejmie decyzję o ich odwołaniu.

2.   Kadencja Prezesa Izb Odwoławczych może być przedłużona jednokrotnie na okres kolejnych pięciu lat lub do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli wiek ten zostanie osiągnięty w trakcie sprawowania nowej kadencji, po uprzedniej pozytywnej ocenie jego pracy przez Zarząd.

3.   Kadencja przewodniczących poszczególnych izb może być przedłużona na kolejne pięcioletnie okresy lub do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli wiek ten zostanie osiągnięty w trakcie sprawowania nowej kadencji, po uprzedniej pozytywnej ocenienie ich pracy przez Zarząd, po konsultacji z Prezesem Izb Odwoławczych.

4.   Prezes Izb Odwoławczych pełni następujące funkcje kierownicze i organizacyjne:

Prezes Izb Odwoławczych przewodniczy obradom Wielkiej Izby.

5.   Członkowie izb odwoławczych są powoływani przez Zarząd na pięcioletnią kadencję. Ich kadencja może zostać przedłużona na kolejne pięcioletnie okresy lub do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli wiek ten zostanie osiągnięty w trakcie sprawowania nowej kadencji, po uprzedniej pozytywnej ocenie ich pracy przez Zarząd, po konsultacji z Prezesem Izb Odwoławczych.

6.   Członkowie izb odwoławczych nie mogą zostać odwołani ze stanowiska, chyba że zaistnieją poważne powody do ich odwołania, a Trybunał Sprawiedliwości, w efekcie skierowania do niego tej sprawy przez Zarząd na wniosek Prezesa Izb Odwoławczych, po konsultacji z przewodniczącym izby, do której należy dany członek izby, podejmie decyzję o jego odwołaniu.

7.   Prezes Izb Odwoławczych oraz przewodniczący i członkowie izb odwoławczych są niezawiśli. W swoich rozstrzygnięciach nie są związani żadnymi instrukcjami.

8.   Decyzje podejmowane przez Wielką Izbę w sprawie odwołań lub opinie dotyczące pytań prawnych, z którymi zwrócił się dyrektor wykonawczy zgodnie z art. 135, są wiążące dla podmiotów decyzyjnych Urzędu, o których mowa w art. 130.

9.   Prezes Izb Odwoławczych oraz przewodniczący i członkowie poszczególnych izb odwoławczych nie są ekspertami ani członkami Wydziałów Sprzeciwów, departamentu odpowiedzialnego za prowadzenie rejestru ani Wydziałów Unieważnień.”;

117)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 136a

Prezydium Izb Odwoławczych i Wielka Izba

1.   W skład Prezydium wchodzą: Prezes Izb Odwoławczych, który przewodniczy Prezydium, przewodniczący poszczególnych izb oraz członkowie izb wybierani na każdy rok kalendarzowy przez i spośród wszystkich członków izb, z pominięciem Prezesa Izb Odwoławczych i przewodniczących poszczególnych izb. Liczba wybranych w ten sposób członków izb stanowi jedną czwartą liczby członków izb, z pominięciem Prezesa Izb Odwoławczych i przewodniczących poszczególnych izb, przy czym w razie konieczności liczba ta jest zaokrąglana w górę.

2.   W skład Wielkiej Izby, o której mowa w art. 135 ust. 2, wchodzi dziewięciu członków, w tym Prezes Izb Odwoławczych, przewodniczący poszczególnych izb, w odpowiednich przypadkach sprawozdawca wyznaczony przed skierowaniem sprawy do Wielkiej Izby oraz członkowie losowani w systemie rotacji z listy zawierającej imiona i nazwiska wszystkich członków izb odwoławczych, z pominięciem Prezesa Izb Odwoławczych i przewodniczących poszczególnych izb.”;

118)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 136b

Przekazanie uprawnień

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a określających szczegóły dotyczące organizacji izb odwoławczych, w tym powoływania i roli Prezydium, składu Wielkiej Izby oraz zasad dotyczących kierowania spraw do Wielkiej Izby oraz warunków podejmowania decyzji przez jednego członka zgodnie z art. 135 ust. 2 i 5.”;

119)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 137a

Centrum mediacji

1.   Na potrzeby art. 123b ust. 3 Urząd może ustanowić centrum mediacji (zwane dalej »centrum«).

2.   Każda osoba fizyczna lub prawna może na zasadzie dobrowolności skorzystać z usług centrum w celu polubownego rozstrzygnięcia sporów, za porozumieniem, na podstawie niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 6/2002.

3.   Strony zwracają się o mediację w drodze wspólnego wniosku. Wniosek uznaje się za złożony z chwilą uiszczenia odpowiedniej opłaty. Dyrektor wykonawczy ustala kwotę należności zgodnie z art. 144 ust. 1.

4.   W przypadku sporów będących przedmiotem postępowania zawisłego przed Wydziałem Sprzeciwów, Wydziałem Unieważnień lub przed izbą odwoławczą Urzędu wspólny wniosek o mediację można złożyć w dowolnym momencie po wniesieniu sprzeciwu, złożeniu wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia lub o unieważnienie lub złożeniu odwołania od decyzji Wydziału Sprzeciwów lub Wydziału Unieważnień.

5.   Z dniem złożenia wspólnego wniosku o mediację przedmiotowe postępowanie zawiesza się, a bieg terminów – z wyjątkiem terminu do uiszczenia stosownej opłaty – ulega przerwaniu. Terminy te biegną dalej w dniu podjęcia postępowania.

6.   Strony wzywa się do wspólnego wyznaczenia z listy, o której mowa w ust. 12, mediatora, który zadeklarował znajomość języka danej mediacji. W przypadku gdy strony nie wyznaczą mediatora w terminie 20 dni od wezwania, mediację uznaje się za bezskuteczną.

7.   Strony dokonują szczegółowych uzgodnień dotyczących mediacji z mediatorem w porozumieniu w sprawie mediacji.

8.   Mediator kończy postępowanie mediacyjne natychmiast po osiągnięciu przez strony ugody lub wyrażeniu przez jedną ze stron woli zakończenia mediacji, lub po ustaleniu przez mediatora, że strony nie osiągnęły ugody.

9.   Natychmiast po zakończeniu postępowania mediacyjnego mediator informuje strony, a także odpowiedni podmiot Urzędu.

10.   Dyskusje i negocjacje prowadzone w ramach mediacji są poufne dla wszystkich osób uczestniczących w mediacji, w szczególności dla mediatora, stron i ich pełnomocników. Wszystkie dokumenty i informacje przedłożone w toku mediacji są przechowywane oddzielnie od akt wszelkich innych postępowań przed Urzędem i nie są ich częścią.

11.   Mediacja jest prowadzona w jednym z języków urzędowych Unii uzgodnionym przez strony. W przypadku gdy mediacja dotyczy sporów zawisłych przed Urzędem, jest prowadzona w języku postępowania przed Urzędem, o ile strony nie uzgodnią inaczej.

12.   Urząd sporządza listę mediatorów, którzy pomagają stronom w rozstrzyganiu sporów. Mediatorzy są niezależni i posiadają odpowiednie umiejętności oraz doświadczenie. Lista mediatorów może obejmować mediatorów zatrudnionych oraz niezatrudnionych przez Urząd.

13.   Mediatorzy, wykonując swoje obowiązki, zachowują bezstronność i w momencie wyznaczenia składają oświadczenie dotyczące rzeczywistego lub domniemanego konfliktu interesów. Członkowie podmiotów decyzyjnych Urzędu wymienionych w art. 130 nie uczestniczą w mediacji dotyczącej sprawy, w odniesieniu do której:

14.   Mediatorzy nie uczestniczą jako członkowie podmiotów decyzyjnych Urzędu wymienionych w art. 130 w postępowaniach wznowionych na skutek bezskuteczności mediacji.

15.   Urząd może współpracować z innymi uznanymi krajowymi i międzynarodowymi podmiotami zajmującymi się mediacją.”;

120)

art. 138 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 138

Komitet Budżetowy

1.   Komitet Budżetowy pełni funkcje powierzone mu w niniejszej sekcji.

2.   Art. 125, art. 126 i art. 127 ust. 1–4 i ust. 5 – w zakresie, w jakim dotyczy on wyboru przewodniczącego i jego zastępców, ust. 6 i 7 stosuje się odpowiednio do Komitetu Budżetowego.

3.   Komitet Budżetowy podejmuje decyzje bezwzględną większością głosów członków. Decyzje, do których podjęcia Komitet Budżetowy jest uprawniony zgodnie z art. 140 ust. 3 i art. 143, wymagają większości dwóch trzecich głosów. W obu przypadkach każdy członek dysponuje jednym głosem.”;

121)

art. 139 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 139

Budżet

1.   Preliminarze wszystkich przychodów i wydatków Urzędu są opracowywane na każdy rok budżetowy i są wykazywane w budżecie Urzędu. Rok budżetowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

2.   Budżet powinien być zrównoważony w odniesieniu do przychodów i wydatków.

3.   Przychody obejmują, bez uszczerbku dla innych typów dochodów, sumę opłat należnych na podstawie załącznika -I do niniejszego rozporządzenia, sumę opłat przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 6/2002, sumę opłat należnych na mocy protokołu madryckiego, o którym mowa w art. 145 niniejszego rozporządzenia, za międzynarodową rejestrację wskazującą Unię i inne wpłaty dokonane na rzecz Umawiających się Stron protokołu madryckiego, sumę opłat należnych na mocy deklaracji genewskiej, o której mowa w art. 106c rozporządzenia (WE) nr 6/2002, za międzynarodową rejestrację wskazującą Unię i inne wpłaty dokonane na rzecz Umawiających się Stron deklaracji genewskiej oraz, w niezbędnym zakresie, dotację przewidzianą jako szczególna pozycja w budżecie ogólnym Unii, w sekcji dotyczącej Komisji.

4.   Co roku Urząd rekompensuje koszty poniesione przez centralne urzędy zajmujące się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich, przez Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu oraz wszelkie inne właściwe organy powołane przez dane państwo członkowskie, które powstały w związku z określonymi zadaniami, realizowanymi przez te organy jako część funkcjonalna systemu unijnego znaku towarowego, w kontekście świadczenia następujących usług i w związku z następującymi procedurami:

5.   Ogółem rekompensata kosztów określonych w ust. 4 odpowiada 5 % rocznego przychodu Urzędu. Bez uszczerbku dla akapitu trzeciego niniejszego ustępu Zarząd określa, na wniosek Urzędu i po konsultacji z Komitetem Budżetowym, klucz podziału na podstawie następujących uczciwych, sprawiedliwych i odpowiednich wskaźników:

W celu potwierdzenia kosztów, o których mowa w ust. 4, państwa członkowskie składają w Urzędzie do dnia 31 marca każdego roku dane statystyczne przedstawiające liczby, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a)–d) niniejszego ustępu, za rok poprzedni, które to dane uwzględnia się w propozycji przedstawianej Zarządowi.

Ze względów słuszności uznaje się, że koszty poniesione przez organy, o których mowa w ust. 4, w każdym państwie członkowskim odpowiadają co najmniej 2 % łącznej rekompensaty przewidzianej w niniejszym ustępie.

6.   Obowiązek zrekompensowania przez Urząd kosztów, o których mowa w ust. 4, poniesionych w danym roku, ma zastosowanie jedynie w zakresie, w jakim w przedmiotowym roku nie występuje deficyt budżetowy.

7.   W przypadku nadwyżki budżetowej i bez uszczerbku dla ust. 10 Zarząd może, na wniosek Urzędu i po konsultacji z Komitetem Budżetowym, zwiększyć odsetek, określony w ust. 5, maksymalnie do 10 % rocznego przychodu Urzędu.

8.   Bez uszczerbku dla ust. 4–7 i ust. 10 niniejszego artykułu oraz art. 123b i 123c, w przypadku uzyskania przez okres kolejnych pięciu lat znacznej nadwyżki, Komitet Budżetowy, na wniosek Urzędu i zgodnie z rocznym programem pracy i wieloletnim programem strategicznym, o których mowa w art. 124 ust. 1 lit. a) i b), podejmuje większością dwóch trzecich głosów decyzję o przekazaniu do budżetu Unii nadwyżki uzyskanej od dnia 23 marca 2016 r.

9.   Urząd przygotowuje dwa razy w roku sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji na temat swojej sytuacji finansowej, w tym na temat operacji finansowych wykonanych na podstawie art. 123c ust. 5 i 6 oraz art. 139 ust. 5 i 7. Na podstawie tego sprawozdania Komisja dokonuje przeglądu sytuacji finansowej Urzędu.

10.   Urząd przewiduję rezerwę finansową w wysokości jego jednorocznych wydatków operacyjnych w celu zapewnienia ciągłości funkcjonowania i realizacji swoich zadań.”;

122)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 141a

Zwalczanie nadużyć finansowych

1.   Aby ułatwić zwalczanie nadużyć finansowych, korupcji i innych nielegalnych działań zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (26), Urząd przystępuje do porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń wewnętrznych prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) i przyjmuje odpowiednie przepisy mające zastosowanie do wszystkich jego pracowników, wykorzystując wzór zawarty w załączniku do tego porozumienia.

2.   Trybunał Obrachunkowy jest uprawniony do przeprowadzania kontroli, na podstawie dokumentacji i na miejscu, obejmujących wszystkich beneficjentów, wykonawców i podwykonawców, którzy otrzymują od Urzędu środki unijne.

3.   OLAF może prowadzić dochodzenia, w tym kontrole na miejscu i inspekcje, zgodnie z przepisami i procedurami określonymi w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 883/2013 oraz w rozporządzeniu Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (27) w celu ustalenia, czy w związku z dotacją lub umową finansowanymi przez Urząd doszło do nadużycia finansowego, korupcji lub jakiegokolwiek innego nielegalnego działania, przynoszących szkodę interesom finansowym Unii.

4.   Bez uszczerbku dla ust. 1, 2 i 3 porozumienia o współpracy z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, umowy, umowy o udzielenie dotacji i decyzje o udzieleniu dotacji przez Urząd zawierają przepisy wyraźnie upoważniające Trybunał Obrachunkowy i OLAF do przeprowadzania tego rodzaju kontroli i dochodzeń, zgodnie z ich odpowiednimi kompetencjami.

5.   Komitet Budżetowy przyjmuje strategię zwalczania nadużyć finansowych, która jest proporcjonalna do istniejących zagrożeń i uwzględnia koszty i korzyści wynikające z podejmowanych środków.

(26)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1)."

(27)  Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2).”;"

123)

art. 144 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 144

Opłaty i należności oraz wymagalność

1.   Dyrektor wykonawczy określa kwotę należności za wszelkie usługi świadczone przez Urząd niewymienione w załączniku -I, a także kwotę należności pobieranych za Biuletyn Znaków Towarowych Unii Europejskiej, Dziennik Urzędowy Urzędu i wszelkie inne publikacje wydawane przez Urząd. Kwoty należności określa się w euro i publikuje w Dzienniku Urzędowym Urzędu. Kwota każdej należności nie przekracza poziomu koniecznego do pokrycia kosztów danej usługi świadczonej przez Urząd.

2.   Opłaty i należności, w odniesieniu do których w niniejszym rozporządzeniu nie określono, kiedy stają się wymagalne, stają się wymagalne w dniu wpłynięcia wniosku o usługę, za którą pobierana jest opłata lub należność.

Dyrektor wykonawczy może, za zgodą Komitetu Budżetowego, określić, które usługi wspomniane w akapicie pierwszym mają nie być uzależnione od uprzedniego uiszczenia odpowiednich opłat lub należności.”;

124)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 144a

Wnoszenie opłat i należności

1.   Należne opłaty i należności wpłaca się Urzędowi bezpośrednio lub przekazuje przelewem na rachunek bankowy Urzędu.

Dyrektor wykonawczy może, za zgodą Komitetu Budżetowego, określić, jakie szczególne metody płatności inne niż wskazane w akapicie pierwszym, w szczególności w postaci depozytów na rachunkach bieżących Urzędu, mogą być stosowane.

Ustalenia dokonane na podstawie akapitu drugiego są publikowane w Dzienniku Urzędowym Urzędu.

Wszelkie płatności, w tym z zastosowaniem jakichkolwiek innych metod płatności określonych zgodnie z akapitem drugim, dokonywane są w euro.

2.   Każda płatność wskazuje imię i nazwisko lub nazwę osoby dokonującej płatności i zawiera informacje niezbędne do natychmiastowego ustalenia przez Urząd tytułu płatności. W szczególności wskazuje się następujące informacje:

3.   Jeżeli nie można niezwłocznie ustalić tytułu płatności, o którym mowa w ust. 2, Urząd wzywa osobę dokonującą płatności do pisemnego powiadomienia go o tym tytule płatności w wyznaczonym przez Urząd terminie. Jeżeli osoba nie zastosuje się do tego wezwania w odpowiednim terminie, płatność uznaje się za niedokonaną. Wpłacona kwota podlega zwrotowi.

Artykuł 144b

Data płatności

1.   W przypadkach, o których mowa w art. 144a ust. 1 akapit pierwszy, uznaje się, że datą dokonania płatności na rzecz Urzędu jest dzień, w którym rachunek bankowy Urzędu został faktycznie uznany kwotą płatności lub przelewu.

2.   W przypadku gdy możliwe jest korzystanie z metod płatności, o których mowa w art. 144a ust. 1 akapit drugi, dyrektor wykonawczy określa datę, którą należy uznać za datę dokonania tych płatności.

3.   W przypadku gdy na podstawie ust. 1 i 2 płatność zostaje uznana za dokonaną po upływie terminu, w którym była ona należna, uznaje się, że termin został dochowany, jeżeli Urzędowi zostanie dostarczony dowód na to, że osoba, która dokonała płatności w danym państwie członkowskim, w terminie, w którym płatność była należna, należycie wydała instytucji bankowej dyspozycję przelewu kwoty płatności oraz uiściła opłatę dodatkową w wysokości 10 % danej opłaty lub danych opłat, nieprzekraczającą jednak 200 EUR. Opłaty dodatkowej nie pobiera się, jeżeli stosowna dyspozycja została wydana instytucji bankowej nie później niż 10 dni przed upływem terminu płatności.

4.   Urząd może wezwać osobę, która dokonała płatności, by przedstawiła dowód potwierdzający datę wydania instytucji bankowej dyspozycji, o której mowa w ust. 3, oraz, jeżeli jest to wymagane, że uiściła odpowiednią opłatę dodatkową w terminie wyznaczonym przez Urząd. Jeżeli osoba nie zastosuje się do tego wezwania lub dowody są niewystarczające, lub wymagana opłata dodatkowa nie zostanie uiszczona w odpowiednim terminie, uznaje się że nie dochowano terminu płatności.

Artykuł 144c

Niewystarczające płatności i zwrot nieznaczących kwot

1.   Termin płatności uznaje się, zasadniczo, za dochowany jedynie wtedy, gdy opłata została uiszczona w całości w odpowiednim terminie. Jeżeli opłata nie zostanie uiszczona w całości, uiszczona kwota zostaje zwrócona po upływie terminu płatności.

2.   Urząd może jednak – w zakresie, w jakim jest to możliwe, w czasie przed upływem terminu płatności – umożliwić osobie dokonującej płatności uiszczenie brakującej kwoty lub, w przypadku gdy uznaje się to za zasadne, zrzec się drobnych brakujących kwot, bez uszczerbku dla praw osoby dokonującej płatności.

3.   Dyrektor wykonawczy może, za zgodą Komitetu Budżetowego, odstąpić od postępowania egzekucyjnego w celu odzyskania należnej kwoty, w przypadku gdy kwota, która ma być odzyskana, jest minimalna lub odzyskanie jej jest zbyt niepewne.

4.   W przypadku gdy w celu uiszczenia opłaty lub należności zostaje wpłacona nadmierna kwota, nadwyżki nie zwraca się, jeżeli jej kwota jest nieznacząca, a zainteresowana strona nie zażądała wyraźnie jej zwrotu.

Dyrektor wykonawczy może, za zgodą Komitetu Budżetowego, ustalić kwoty, poniżej których nie zwraca się nadmiernej kwoty wpłaconej w celu uiszczenia opłaty.

Ustalenia dokonane na podstawie akapitu drugiego są publikowane w Dzienniku Urzędowym Urzędu.”;

125)

w art. 145 wyrazy „rozporządzenia wykonawcze” zastępuje się wyrazami „akty przyjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem”;

126)

w art. 147 wprowadza się następujące zmiany:

127)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 148a

Powiadomienie o unieważnieniu zgłoszenia podstawowego lub rejestracji podstawowej

1.   W terminie pięciu lat od daty rejestracji międzynarodowej Urząd powiadamia Biuro Międzynarodowe o wszelkich faktach i decyzjach mających wpływ na ważność zgłoszenia unijnego znaku towarowego lub rejestracji unijnego znaku towarowego, na których oparta jest rejestracja międzynarodowa.

2.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające poszczególne fakty i decyzje, których dotyczy obowiązek powiadomienia zgodnie z art. 6 ust. 3 protokołu madryckiego, a także terminy dokonywania takich powiadomień. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.”;

128)

art. 149 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 149

Wniosek o rozszerzenie terytorialne po dokonaniu rejestracji międzynarodowej

1.   Wniosek o rozszerzenie terytorialne złożony po dokonaniu rejestracji międzynarodowej zgodnie z art. 3ter ust. 2 protokołu madryckiego może zostać złożony za pośrednictwem Urzędu. Wniosek jest składany w języku, w którym dokonano zgłoszenia międzynarodowego zgodnie z art. 147 niniejszego rozporządzenia. Zawiera on dane w celu wykazania uprawnienia do dokonania wskazania zgodnie z art. 2 ust. 1 ppkt (ii) i art. 3ter ust. 2 protokołu madryckiego. Urząd informuje wnioskodawcę, który ubiega się o rozszerzenie terytorialne, o dacie otrzymania przez Urząd wniosku o rozszerzenie terytorialne.

2.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegółowe wymagania dotyczące wniosku o rozszerzenie terytorialne zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.

3.   W przypadku gdy wniosek o rozszerzenie terytorialne złożony po dokonaniu rejestracji międzynarodowej nie spełnia wymogów określonych w ust. 1 i akcie wykonawczym przyjętym zgodnie z ust. 2, Urząd wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia stwierdzonych braków w wyznaczonym przez Urząd terminie. Jeżeli nie uzupełniono braków w terminie wyznaczonym przez Urząd, Urząd odmawia przekazania wniosku do Biura Międzynarodowego. Zanim Urząd odmówi przekazania wniosku do Biura Międzynarodowego, daje on wnioskodawcy możliwość uzupełnienia wszelkich braków stwierdzonych we wniosku.

4.   Urząd przekazuje do Biura Międzynarodowego wniosek o rozszerzenie terytorialne złożony po dokonaniu rejestracji międzynarodowej niezwłocznie po tym, jak spełnione zostaną wymogi, o których mowa w ust. 3.”;

129)

art. 153 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 153

Starszeństwo zastrzeżone w zgłoszeniu międzynarodowym

1.   Wnioskujący o międzynarodową rejestrację wskazującą Unię może, zgodnie z art. 34, zastrzec w zgłoszeniu międzynarodowym starszeństwo wcześniejszego znaku towarowego zarejestrowanego w państwie członkowskim, w tym znaku towarowego zarejestrowanego w krajach Beneluksu, lub zarejestrowanego na mocy porozumień międzynarodowych obowiązujących w państwie członkowskim.

2.   Dokumentację, określoną w akcie wykonawczym przyjętym zgodnie z art. 34 ust. 5, na poparcie zastrzeżenia starszeństwa składa się w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym Biuro Międzynarodowe zawiadomiło Urząd o rejestracji międzynarodowej. W tym zakresie stosuje się art. 34 ust. 6.

3.   W przypadku obowiązkowej reprezentacji uprawnionego z rejestracji międzynarodowej przed Urzędem, zgodnie z art. 92 ust. 2, zawiadomienie, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, zawiera również ustanowienie pełnomocnika w rozumieniu art. 93 ust. 1.

4.   W przypadku gdy Urząd stwierdzi, że zastrzeżenie starszeństwa dokonane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu jest niezgodne z art. 34 lub nie spełnia innych wymogów ustanowionych w niniejszym artykule, wzywa zgłaszającego do uzupełnienia stwierdzonych braków. Jeżeli nie uzupełniono braków w terminie wyznaczonym przez Urząd, prawo starszeństwa w odniesieniu do tej rejestracji międzynarodowej zostaje utracone. Jeżeli braki dotyczą jedynie niektórych towarów i usług, prawo starszeństwa zostaje utracone jedynie w zakresie, w jakim dotyczy tych towarów i usług.

5.   Urząd informuje Biuro Międzynarodowe o każdym przypadku utraty prawa starszeństwa zgodnie z ust. 4. Ponadto Urząd zawiadamia Biuro Międzynarodowe o każdym przypadku wycofania lub ograniczenia zakresu zastrzeżenia starszeństwa.

6.   Art. 34 ust. 4 stosuje się, o ile nie stwierdzono utraty prawa starszeństwa zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu.”;

130)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 153a

Zastrzeżenie starszeństwa przed Urzędem

1.   Uprawniony z rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię może, jak przewidziano w art. 35, od daty publikacji skutków takiej rejestracji zgodnie z art. 152 ust. 2, zastrzec w Urzędzie starszeństwo wcześniejszego znaku towarowego zarejestrowanego w państwie członkowskim, w tym zarejestrowanego w krajach Beneluksu, lub zarejestrowanego na mocy porozumień międzynarodowych obowiązujących w państwie członkowskim.

2.   W przypadku gdy starszeństwo zastrzegane jest przed datą, o której mowa w ust. 1, zastrzeżenie starszeństwa uznaje się za otrzymane przez Urząd w tej dacie.

3.   Zastrzeżenie starszeństwa dokonane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu spełnia wymogi, o których mowa w art. 35, i zawiera informacje umożliwiające zbadanie go pod kątem spełnienia tych wymogów.

4.   Jeżeli wymogi dotyczące zastrzeżenia starszeństwa, o których mowa w ust. 3, oraz te określone w akcie wykonawczym przyjętym zgodnie z ust. 6 nie są spełnione, Urząd wzywa uprawnionego z rejestracji międzynarodowej do uzupełnienia stwierdzonych braków. Jeżeli nie uzupełniono braków w terminie wyznaczonym przez Urząd, Urząd odrzuca zastrzeżenie.

5.   W przypadku uwzględnienia przez Urząd zastrzeżenia starszeństwa lub wycofania lub unieważnienia przez Urząd zastrzeżenia starszeństwa, Urząd informuje o tym Biuro Międzynarodowe.

6.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegółowe elementy, jakie ma zawierać zastrzeżenie starszeństwa na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu i szczegóły informacji, które należy przekazać zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.”;

131)

art. 154 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 154

Określenie towarów i usług oraz badanie bezwzględnych podstaw odmowy

1.   W przypadku rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię bada się ich zgodność z art. 28 ust. 2–4 oraz istnienie bezwzględnych podstaw odmowy, w taki sam sposób jak w przypadku zgłoszeń unijnych znaków towarowych.

2.   W przypadku stwierdzenia, że rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię nie kwalifikuje się do ochrony zgodnie z art. 28 ust. 4 lub art. 37 ust. 1 niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do wszystkich lub części towarów i usług, dla których została zarejestrowana przez Biuro Międzynarodowe, Urząd wydaje z urzędu zawiadomienie o tymczasowej odmowie udzielenia ochrony skierowane do Biura Międzynarodowego, zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 protokołu madryckiego.

3.   W przypadku obowiązkowej reprezentacji uprawnionego z rejestracji międzynarodowej przed Urzędem zgodnie z art. 92 ust. 2 zawiadomienie, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, zawiera wezwanie do ustanowienia pełnomocnika w rozumieniu art. 93 ust. 1.

4.   W zawiadomieniu o tymczasowej odmowie udzielenia ochrony określa się jej powody, a także wyznacza termin, w jakim uprawniony z rejestracji międzynarodowej może przedłożyć swoje uwagi i w jakim, w stosownych przypadkach, ma ustanowić pełnomocnika. Termin rozpoczyna swój bieg z dniem wydania przez Urząd tymczasowej odmowy udzielenia ochrony.

5.   W przypadku gdy Urząd stwierdza, że zgłoszenie międzynarodowe wskazujące Unię nie wskazuje drugiego języka zgodnie z art. 161b niniejszego rozporządzenia, wydaje on z urzędu zawiadomienie o tymczasowej odmowie udzielenia ochrony zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 protokołu madryckiego skierowane do Biura Międzynarodowego.

6.   W przypadku gdy uprawniony z rejestracji międzynarodowej nie usunie w terminie podstaw odmowy udzielenia ochrony lub w stosownych przypadkach nie ustanowi pełnomocnika lub nie wskaże drugiego języka, Urząd odmawia udzielenia ochrony w odniesieniu do całości lub części towarów i usług, dla których zarejestrowano rejestrację międzynarodową. Odmowa udzielenia ochrony zastępuje odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego. Od tej decyzji służy odwołanie zgodnie z art. 58–65.

7.   W przypadku gdy do czasu rozpoczęcia biegu terminu do wniesienie sprzeciwu, o którym mowa w art. 156 ust. 2, Urząd nie wydał z urzędu zawiadomienia o tymczasowej odmowie udzielenia ochrony zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, Urząd przekazuje do Biura Międzynarodowego oświadczenie, które wskazuje, że zakończone zostało badanie bezwzględnych podstaw odmowy na podstawie art. 37, ale że międzynarodowa rejestracja jest nadal przedmiotem sprzeciwów lub uwag osób trzecich. Takie tymczasowe oświadczenie pozostaje bez uszczerbku dla prawa Urzędu do wznowienia, z własnej inicjatywy, badania bezwzględnych podstaw odmowy w dowolnym momencie, zanim wydane zostanie końcowe oświadczenie.

8.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegółowe elementy, jakie mają zawierać: wydawane z urzędu zawiadomienie o tymczasowej odmowie udzielenia ochrony, które przesyłane jest do Biura Międzynarodowego, oraz ostateczne zawiadomienia dotyczące ostatecznego udzielenia ochrony lub ostatecznej odmowy udzielenia ochrony, które przesyłane są do Biura Międzynarodowego. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.”;

132)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 154a

Znaki wspólne i znaki certyfikujące

1.   W przypadku gdy rejestracja międzynarodowa oparta jest na zgłoszeniu podstawowym lub na rejestracji podstawowej dotyczących znaku wspólnego, znaku certyfikującego lub znaku gwarancyjnego, rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię traktowana jest odpowiednio jak unijny znak wspólny lub jak unijny znak certyfikujący.

2.   Uprawniony z rejestracji międzynarodowej przedkłada regulamin używania znaku zgodnie z art. 67 i 74b bezpośrednio Urzędowi w terminie dwóch miesięcy od dnia, w którym Biuro Międzynarodowe zawiadomiło Urząd o rejestracji międzynarodowej.

3.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 163a, określających szczegóły procedury dotyczącej rejestracji międzynarodowej opartej na zgłoszeniu podstawowym lub rejestracji podstawowej dotyczących znaku wspólnego, znaku certyfikującego lub znaku gwarancyjnego.”;

133)

w art. 155 wprowadza się następujące zmiany:

134)

w art. 156 wprowadza się następujące zmiany:

135)

w art. 158 dodaje się następujące ustępy:

„3.   W przypadku gdy zgodnie z art. 57 lub art. 100 niniejszego rozporządzenia oraz z niniejszym artykułem skutki rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię zostaną unieważnione w wyniku ostatecznej decyzji, Urząd zawiadamia Biuro Międzynarodowe zgodnie z art. 5 ust. 6 protokołu madryckiego.

4.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegółowe elementy, jakie ma zawierać zawiadomienie, które należy skierować do Biura Międzynarodowego zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.”;

136)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 158a

Skutek prawny rejestracji przeniesienia

Dokonanie wpisu dotyczącego zmiany własności rejestracji międzynarodowej w rejestrze międzynarodowym ma ten sam skutek co wpis dotyczący przeniesienia w rejestrze zgodnie z art. 17.

Artykuł 158b

Skutek prawny rejestracji licencji i innych praw

Dokonanie wpisu dotyczącego licencji lub ograniczenia praw uprawnionego do rozporządzania w odniesieniu do rejestracji międzynarodowej w rejestrze międzynarodowym ma ten sam skutek co rejestracja prawa rzeczowego, wszczęcia egzekucji, objęcia postępowaniem upadłościowym lub rejestracja licencji w rejestrze zgodnie odpowiednio z art. 19, 20, 21 i 22.

Artykuł 158c

Rozpatrywanie wniosków o rejestrację przeniesień, licencji lub ograniczenia prawa uprawnionego do rozporządzania

Złożone w Urzędzie wnioski o rejestrację zmiany własności, licencji lub ograniczenia prawa uprawnionego do rozporządzania, zmiany lub wykreślenia licencji lub zniesienia ograniczenia prawa uprawnionego do rozporządzania Urząd przekazuje do Biura Międzynarodowego, jeżeli towarzyszą im odpowiednie dowody potwierdzające przeniesienie, licencję lub ograniczenie prawa do rozporządzania lub dowody potwierdzające, że licencja już nie istnieje lub została zmieniona lub że ograniczenie prawa do rozporządzania zostało zniesione.”;

137)

w art. 159 wprowadza się następujące zmiany:

138)

w art. 161 dodaje się następujące ustępy:

„3.   Aby zgłoszenie unijnego znaku towarowego zostało uznane za przekształcenie międzynarodowej rejestracji wykreślonej na wniosek urzędu pochodzenia przez Biuro Międzynarodowe zgodnie z art. 9quinquies protokołu madryckiego, w zgłoszeniu tym wskazuje się ten fakt. Wskazania tego dokonuje się z chwilą złożenia zgłoszenia.

4.   W przypadku gdy w toku badania zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. b) Urząd stwierdzi, że zgłoszenie nie zostało złożone w terminie trzech miesięcy od daty wykreślenia rejestracji międzynarodowej przez Biuro Międzynarodowe lub że towary i usługi, dla których ma zostać zarejestrowany unijny znak towarowy, nie są ujęte w wykazie towarów i usług, dla których zarejestrowana była rejestracja międzynarodowa w odniesieniu do Unii, Urząd wzywa zgłaszającego do uzupełnienia stwierdzonych braków.

5.   Jeżeli braki, o których mowa w ust. 4, nie zostaną uzupełnione w wyznaczonym przez Urząd terminie, prawo do daty rejestracji międzynarodowej lub do daty rozszerzenia terytorialnego i, w stosownych przypadkach, daty pierwszeństwa rejestracji międzynarodowej zostają utracone.

6.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegółowe elementy, jakie ma zawierać wniosek o przekształcenie zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 163 ust. 2.”;

139)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 161a

Porozumiewanie się z Biurem Międzynarodowym

Porozumiewanie się z Biurem Międzynarodowym odbywa się w sposób i w formacie uzgodnionym między Biurem Międzynarodowym a Urzędem, najlepiej za pomocą środków elektronicznych. Wszelkie odesłania do formularzy interpretuje się jako obejmujące formularze udostępniane w formacie elektronicznym.

Artykuł 161b

Używane języki

Na potrzeby stosowania niniejszego rozporządzenia i przepisów przyjętych na jego podstawie do rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię językiem zgłoszenia międzynarodowego jest język postępowania w rozumieniu art. 119 ust. 4, a drugim językiem wskazanym w zgłoszeniu międzynarodowym jest drugi język w rozumieniu art. 119 ust. 3.”;

140)

uchyla się art. 162;

141)

art. 163 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 163

Procedura komitetowa

1.   Komisję wspomaga komitet ds. przepisów wykonawczych. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (28).

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

(28)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”;"

142)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 163a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Przekazanie uprawnień Komisji, o którym mowa w art. 42a, art. 43 ust. 3, art. 57a, art. 65a, art. 77 ust. 4, art. 78 ust. 6, art. 79 ust. 5, art. 79b ust. 2, art. 79c ust. 5, art. 80 ust. 3, art. 82a ust. 3, art. 93a, art. 136b, art. 154a ust. 3 i art. 156 ust. 4, następuje na czas nieokreślony od dnia 23 marca 2016 r. Szczególnie ważne jest, by przed przyjęciem tych aktów delegowanych Komisja działała zgodnie ze swoją zwyczajową praktyką i prowadziła konsultacje z ekspertami, w tym ekspertami z państw członkowskich.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w ust. 2, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 42a, art. 43 ust. 3, art. 57a, art. 65a, art. 77 ust. 4, art. 78 ust. 6, art. 79 ust. 5, art. 79b ust. 2, art. 79c ust. 5, art. 80 ust. 3, art. 82a ust. 3, art. 93a, art. 136b, art. 154a ust. 3 oraz art. 156 ust. 4 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

143)

uchyla się art. 164;

144)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 165a

Ocena i przegląd

1.   Do dnia 24 marca 2021 r., a następnie co pięć lat, Komisja dokonuje oceny wykonania niniejszego rozporządzenia.

2.   Ocena obejmuje przegląd ram prawnych współpracy między Urzędem, centralnymi urzędami zajmującymi się ochroną własności przemysłowej w państwach członkowskich oraz Urzędem Własności Intelektualnej Państw Beneluksu, ze szczególnym uwzględnieniem mechanizmu finansowania określonego w art. 123c. Ocena obejmuje również oddziaływanie, efektywność i skuteczność Urzędu oraz jego metod pracy. Ocena uwzględnia w szczególności ewentualną potrzebę zmiany mandatu Urzędu oraz skutki finansowe jakiejkolwiek zmiany w tym zakresie.

3.   Komisja przekazuje sprawozdanie z oceny, wraz ze swoimi wnioskami opartymi na tym sprawozdaniu, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Zarządowi. Wyniki oceny są podawane do wiadomości publicznej.

4.   W ramach co drugiej oceny dokonuje się oceny wyników osiągniętych przez Urząd z uwzględnieniem jego celów, mandatu i zadań.”;

145)

dodaje się aneks w brzmieniu określonym w aneksie I do niniejszego rozporządzenia.

1)

uchyla się zasadę 1 ust. 3;

2)

uchyla się zasadę 2;

3)

uchyla się zasadę 4;

4)

uchyla się zasadę 5;

5)

uchyla się zasadę 5a;

6)

w zasadzie 9 ust. 3 wprowadza się następujące zmiany:

7)

uchyla się zasadę 11 ust. 2;

8)

uchyla się zasadę 12 lit. k);

9)

uchyla się tytuł IV;

10)

w zasadzie 62 ust. 2 wyraz „Wspólnoty” zastępuje się wyrazami „Europejskiego Obszaru Gospodarczego”;

11)

w zasadzie 71 ust. 1 wyrazy „we Wspólnocie” zastępuje się wyrazami „w Europejskim Obszarze Gospodarczym”;

12)

uchyla się zasadę 76 ust. 2;

13)

w zasadzie 78 wprowadza się następujące zmiany:

14)

uchyla się zasadę 84;

15)

uchyla się zasadę 87;

16)

uchyla się tytuł XI w części K;

17)

uchyla się zasadę 112 ust. 2.

pkt 8); pkt 18); pkt 19); pkt 20); pkt 21); pkt 22); pkt 23); pkt 24); pkt 26) w zakresie, w jakim dotyczy art. 26 ust. 1 lit. d) i ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 29); pkt 30) w zakresie, w jakim dotyczy art. 30 ust. 1 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 31) w zakresie, w jakim dotyczy art. 33 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 32) w zakresie, w jakim dotyczy art. 34 ust. 1a, 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 33); pkt 34); pkt 35) w zakresie, w jakim dotyczy art. 37 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 37) w zakresie, w jakim dotyczy art. 39 ust. 1 zdanie drugie oraz ust. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 43) w zakresie, w jakim dotyczy art. 44 ust. 2, 3, 4a i 8 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 46) w zakresie, w jakim dotyczy art. 48 ust. 5 zdanie trzecie rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 47) w zakresie, w jakim dotyczy art. 48a ust. 1 akapit pierwszy oraz ust. 2–5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 48) w zakresie, w jakim dotyczy art. 49 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 49) w zakresie, w jakim dotyczy art. 50 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 61); pkt 62); pkt 63); pkt 64) w zakresie, w jakim dotyczy art. 67 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 67) z wyjątkiem art. 74b ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 68); pkt 71) w zakresie, w jakim dotyczy art. 78 ust. 3 i 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 72) w zakresie, w jakim dotyczy art. 79 ust. 1–4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 73) z wyjątkiem art. 79b ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 oraz art. 79c ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 74) w zakresie, w jakim dotyczy art. 80 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 75) w zakresie w jakim dotyczy art. 82 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 76) w zakresie, w jakim dotyczy art. 82a ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 77); pkt 78) w zakresie, w jakim dotyczy art. 85 ust. 1, 6 i 7 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 80) w zakresie, w jakim dotyczy art. 87 ust. 2 lit. m) i ust. 3 lit. y) rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 84) w zakresie, w jakim dotyczy art. 89 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 97) z wyjątkiem art. 113 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 98); pkt 102) w zakresie, w jakim dotyczy art. 119 ust. 5, 5a, 6, 8 i 9 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 103); pkt 108) w zakresie, w jakim dotyczy art. 128 ust. 4 lit. o) rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 111) w zakresie, w jakim dotyczy art. 132 ust. 2 zdanie trzecie rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 113); pkt 125); pkt 126) w zakresie, w jakim dotyczy art. 147 ust. 1 i ust. 3–8 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 127) w zakresie, w jakim dotyczy art. 148a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 128) w zakresie, w jakim dotyczy art. 149 ust. 1, 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 129) w zakresie, w jakim dotyczy art. 153 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 130) w zakresie, w jakim dotyczy art. 153a ust. 1–5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 132); pkt 135) w zakresie, w jakim dotyczy art. 158 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 136); pkt 137) w zakresie, w jakim dotyczy art. 159 ust. 4–9 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; pkt 138) w zakresie, w jakim dotyczy art. 161 ust. 3–5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; oraz pkt 139).