(1)

Unia dąży do ratyfikacji międzynarodowych konwencji dotyczących pracy, uznanych przez Międzynarodową Organizację Pracy (MOP) za aktualne, aby w ten sposób uzupełnić swoje działania, które mają na celu propagowanie praw człowieka i godnej pracy dla wszystkich oraz wyeliminowanie handlu ludźmi zarówno w obrębie Unii, jak i poza jej terytorium. Kluczowym elementem propagowania praw człowieka jest ochrona podstawowych zasad i praw w pracy.

(2)

Konwencja Międzynarodowej Organizacji Pracy z 1930 r. dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej, której uzupełnieniem jest protokół z 2014 r., to jedna z fundamentalnych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy mająca wpływ na przepisy odnoszące się do podstawowych norm pracy.

(3)

W zakresie, w jakim Protokół z 2014 r. do Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej pracy przymusowej lub obowiązkowej z 1930 r. (zwany dalej „Protokołem”) obejmuje kwestię ochrony ofiar przestępstw uregulowaną w art. 82 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), Unia przyjęła już w dużym stopniu wspólne przepisy, w szczególności poprzez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE (1) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE (2). Protokół może wpłynąć na te wspólne przepisy.

(4)

Art. 19 ust. 4 Konstytucji Międzynarodowej Organizacji Pracy regulujący przyjmowanie i ratyfikowanie konwencji ma zastosowanie także do protokołów, które są prawnie wiążącymi umowami międzynarodowymi podlegającymi ratyfikacji i powiązanymi z konwencją.

(5)

Unia nie może ratyfikować Protokołu, ponieważ jedynie państwa mogą być jego stronami.

(6)

Należy zatem upoważnić państwa członkowskie do ratyfikowania Protokołu, działając wspólnie w interesie Unii, w odniesieniu do części wchodzących w zakres kompetencji Unii zgodnie z art. 82 ust. 2 TFUE.

(7)

Art. 1–4 Protokołu określają zobowiązania powiązane z ustawodawstwem Unii dotyczącym ochrony ofiar przestępstw. W konsekwencji postanowienia te objęte są zakresem stosowania tytułu V części trzeciej TFUE, w szczególności jego art. 82 ust. 2.

(8)

Art. 82 ust. 2 TFUE jest jedyną podstawą prawną, na której powinna opierać się niniejsza decyzja. Protokół, w szczególności jego art. 4, odnosi się także do statusu pobytowego ofiar pracy przymusowej lub obowiązkowej w zakresie, w jakim jest to niezbędne do umożliwienia takim ofiarom dostępu do odpowiednich i skutecznych środków odwoławczych. Jednak ten cel, który jest powiązany z art. 79 TFUE, ma tylko charakter pomocniczy, podczas gdy cele powiązane z art. 82 ust. 2 TFUE stanowią wyraźnie jego najważniejszy cel i główny element.

(9)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana, ani jej nie stosuje.

(10)

Zjednoczone Królestwo i Irlandia są związane dyrektywą 2011/36/UE oraz dyrektywą 2012/29/UE i w związku z tym uczestniczą w przyjęciu niniejszej decyzji.

(11)

Należy upoważnić państwa członkowskie do ratyfikowania protokołu w odniesieniu do kwestii związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych określonych w art. 1–4 Protokołu. Części Protokołu objęte zakresem kompetencji przyznanych Unii inne niż części dotyczące współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych będą przedmiotem decyzji przyjętej równolegle z niniejszą decyzją,