14.3.2014 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 74/1 |
ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) NR 240/2014
z dnia 7 stycznia 2014 r.
w sprawie europejskiego kodeksu postępowania w zakresie partnerstwa w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (1), w szczególności jego art. 5 ust. 3,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Celem niniejszego rozporządzenia jest ustanowienie europejskiego kodeksu postępowania służącego wspieraniu państw członkowskich oraz ułatwieniu im organizacji partnerstwa w zakresie umów partnerstwa i programów wspieranych w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR). Przedmiotowe fundusze funkcjonują obecnie we wspólnych ramach i są określane jako „europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne” (zwane dalej „EFSI”). |
(2) |
EFSI są od dawna realizowane na zasadzie współpracy. Zasada partnerstwa oznacza ścisłą współpracę między instytucjami publicznymi, partnerami gospodarczymi i społecznymi oraz podmiotami reprezentującymi społeczeństwo obywatelskie na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym w trakcie całego cyklu programowania obejmującego przygotowanie, wdrożenie, monitorowanie i ocenę. |
(3) |
Wybranymi partnerami powinny być najbardziej reprezentatywne właściwe zainteresowane strony. Procedury wyboru powinny być przejrzyste i należy w nich uwzględnić różne ramy instytucjonalne i prawne państw członkowskich oraz ich kompetencje krajowe i regionalne. |
(4) |
Grono partnerów powinno obejmować instytucje publiczne, partnerów gospodarczych i społecznych oraz podmioty reprezentujące społeczeństwo obywatelskie, w tym partnerów działających na rzecz ochrony środowiska, organizacje społecznościowe i wolontariackie, które mogą mieć znaczny wpływ na wdrażanie umów partnerstwa i programów lub które mogą odczuwać znaczne skutki wdrożenia takich umów i programów. Szczególną uwagę należy poświęcić włączeniu grup, które mogą odczuwać skutki programów, a które mają trudności z wywieraniem na nie wpływu, zwłaszcza społeczności znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji i najbardziej marginalizowanych, które są najbardziej zagrożone dyskryminacją lub wyłączeniem społecznym, w szczególności osób z niepełnosprawnościami, migrantów i Romów. |
(5) |
Do celów wyboru partnerów należy uwzględnić różnice między umowami partnerstwa a programami. Umowy partnerstwa obejmują wszystkie EFSI, w ramach których zapewnia się wsparcie każdemu państwu członkowskiemu, natomiast programy dotyczą wyłącznie tych EFSI, z których są współfinansowane. Partnerami umów partnerstwa powinny być podmioty, które są odpowiednie w świetle planowanego wykorzystania wszystkich EFSI, natomiast w przypadku programów wystarczy, aby partnerami były podmioty właściwe w świetle planowanego wykorzystania EFSI, z których dofinansowany jest dany program. |
(6) |
Partnerzy powinni uczestniczyć w przygotowaniu i wdrażaniu umów partnerstwa i programów. W tym celu należy ustanowić główne zasady i dobre praktyki dotyczące terminowych, istotnych i przejrzystych konsultacji z partnerami na temat analizy wyzwań i potrzeb, do których należy się odnieść, wyboru celów i priorytetów służących ich rozwiązaniu oraz na temat struktur koordynacyjnych i umów dotyczących wielopoziomowego zarządzania niezbędnych do skutecznej realizacji polityki. |
(7) |
Partnerzy powinni być reprezentowani w komitetach monitorujących programy. W ramach przepisów regulujących członkostwo i procedury komitetowe należy promować ciągłość programowania i wdrażania oraz odpowiedzialność za programowanie i wdrażanie oraz wyraźne i przejrzyste rozwiązania o charakterze roboczym, a także terminowość i niedyskryminację. |
(8) |
W ramach aktywnego uczestnictwa w komitetach monitorujących partnerzy powinni być zaangażowani w ocenę wyników dotyczących różnych priorytetów, odpowiednie sprawozdania z programów oraz w stosownych przypadkach nabory wniosków. |
(9) |
Należy ułatwiać prowadzenie skutecznego partnerstwa poprzez wspieranie właściwych partnerów we wzmacnianiu ich zdolności instytucjonalnych w kontekście przygotowywania i wdrażania programów. |
(10) |
Komisja powinna ułatwić wymianę dobrych praktyk, zwiększając zdolności instytucjonalne i rozpowszechnianie stosownych wyników wśród państw członkowskich, instytucji zarządzających i przedstawicieli partnerów, dzięki ustanowieniu wspólnoty praktyków ds. partnerstwa obejmującej wszystkie EFSI. |
(11) |
Rola partnerów we wdrażaniu umów partnerstwa oraz w realizacji i skuteczności partnerstwa w okresie programowania powinna podlegać ocenie państw członkowskich. |
(12) |
Aby wesprzeć państwa członkowskie oraz ułatwić im organizację partnerstwa, Komisja powinna udostępnić przykłady najlepszych praktyk stosowanych w państwach członkowskich, |
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Przedmiot i zakres stosowania
W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się europejski kodeks postępowania w sprawie partnerstwa w ramach umów partnerstwa i programów wspieranych z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych.
ROZDZIAŁ II
GŁÓWNE ZASADY DOTYCZĄCE PRZEJRZYSTYCH PROCEDUR IDENTYFIKACJI WŁAŚCIWYCH PARTNERÓW
Artykuł 2
Reprezentatywność partnerów
Państwa członkowskie zapewniają, aby partnerzy, o których mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, byli najbardziej reprezentatywnymi właściwymi zainteresowanymi stronami oraz aby byli nominowani jako właściwie umocowani przedstawiciele, z uwzględnieniem ich kompetencji, zdolności do aktywnego uczestnictwa i odpowiedniego poziomu reprezentacji.
Artykuł 3
Określenie właściwych partnerów na potrzeby umowy partnerstwa
1. W odniesieniu do umowy partnerstwa państwa członkowskie określają właściwych partnerów spośród co najmniej następujących podmiotów:
a) |
właściwych władz regionalnych, lokalnych, miejskich i innych instytucji publicznych, w tym:
|
b) |
partnerów społeczno-ekonomicznych, w tym:
|
c) |
podmiotów reprezentujących społeczeństwo obywatelskie, takich jak partnerzy działający na rzecz ochrony środowiska, organizacje pozarządowe, a także podmiotów odpowiedzialnych za promowanie włączenia społecznego, równouprawnienia płci oraz niedyskryminacji, w tym:
|
2. Jeżeli instytucje publiczne, partnerzy gospodarczy i społeczni oraz podmioty reprezentujące społeczeństwo obywatelskie ustanawiają organizację łączącą ich interesy w celu ułatwienia ich uczestnictwa w partnerstwie (organizacja patronacka), podmioty takie mogą nominować jednego przedstawiciela, który będzie przedstawiać poglądy organizacji patronackiej w ramach partnerstwa.
Artykuł 4
Określenie właściwych partnerów na potrzeby programów
1. W odniesieniu do każdego programu państwa członkowskie określają właściwych partnerów spośród co najmniej następujących podmiotów:
a) |
właściwych władz regionalnych, lokalnych, miejskich i innych instytucji publicznych, w tym:
|
b) |
partnerów społeczno-ekonomicznych, w tym:
|
c) |
podmiotów reprezentujących społeczeństwo obywatelskie, takich jak partnerzy działający na rzecz ochrony środowiska, organizacje pozarządowe, a także podmiotów odpowiedzialnych za promowanie włączenia społecznego, równouprawnienia płci oraz niedyskryminacji, w tym:
|
2. Jeżeli chodzi o programy w zakresie EWT, państwa członkowskie mogą włączyć do partnerstwa:
(i) |
europejskie ugrupowania współpracy terytorialnej działające w odpowiadających im transgranicznych lub transnarodowych obszarach programowania; |
(ii) |
instytucje lub podmioty uczestniczące w opracowywaniu lub wdrażaniu strategii makroregionalnej lub strategii morskiej w obszarze programowania, w tym koordynatorzy priorytetowych obszarów strategii makroregionalnych. |
3. Jeżeli instytucje publiczne, partnerzy gospodarczy i społeczni oraz podmioty reprezentujące społeczeństwo obywatelskie ustanawiają organizację patronacką, podmioty takie mogą nominować jednego przedstawiciela, który będzie przedstawiać poglądy organizacji patronackiej w ramach partnerstwa.
ROZDZIAŁ III
GŁÓWNE ZASADY I DOBRE PRAKTYKI DOTYCZĄCE ZAANGAŻOWANIA WŁAŚCIWYCH PARTNERÓW W PRZYGOTOWANIE UMOWY PARTNERSTWA I PROGRAMÓW
Artykuł 5
Konsultacje z właściwymi partnerami przy przygotowaniu umowy partnerstwa i programów
1. W celu zapewnienia przejrzystego i skutecznego zaangażowania właściwych partnerów państwa członkowskie i instytucje zarządzające prowadzą z nimi konsultacje na temat procesu i harmonogramu przygotowania umowy partnerstwa i programów. W ramach konsultacji przekazują partnerom pełne informacje dotyczące treści i ewentualnych zmian przedmiotowej umowy lub programów.
2. Jeżeli chodzi o konsultacje z właściwymi partnerami, państwa członkowskie uwzględniają konieczność:
a) |
terminowego ujawniania odpowiednich informacji i zapewnienia do nich łatwego dostępu; |
b) |
zapewnienia partnerom wystarczającego czasu na przeanalizowanie kluczowych dokumentów przygotowawczych oraz projektu umowy o partnerstwa i projektów programów oraz na zgłoszenie uwag w sprawie tych dokumentów i projektów; |
c) |
zapewnienia dostępnych kanałów, za pośrednictwem których partnerzy mogą zadawać pytania, wnosić wkład oraz poprzez które partnerzy będą informowani o sposobie, w jaki uwzględniono ich wnioski; |
d) |
rozpowszechniania wyników konsultacji. |
3. Jeżeli chodzi o programy rozwoju obszarów wiejskich, państwa członkowskie uwzględniają rolę, jaką przy angażowaniu właściwych partnerów mogą odgrywać krajowe sieci obszarów wiejskich ustanowione zgodnie z art. 54 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 (5).
4. Jeżeli między różnymi szczeblami administracji poniżej szczebla krajowego zawarte zostały formalne umowy, państwo członkowskie uwzględnia takie umowy dotyczące wielopoziomowego zarządzania zgodnie ze swoimi ramami instytucjonalnymi i prawnymi.
Artykuł 6
Przygotowanie umowy partnerstwa
Państwa członkowskie angażują właściwych partnerów, zgodnie z ich ramami instytucjonalnymi i prawnymi, w przygotowanie umowy partnerstwa, a w szczególności w:
a) |
analizę zróżnicowań, potrzeb rozwojowych i potencjału wzrostu w odniesieniu do celów tematycznych, w tym celów zawartych w odpowiednich zaleceniach dla poszczególnych krajów; |
b) |
podsumowania warunków wstępnych dla programów i kluczowych ustaleń ewaluacji ex ante umowy partnerstwa przeprowadzonej z inicjatywy państwa członkowskiego; |
c) |
wybór celów tematycznych, szacunkowych alokacji EFSI oraz ich głównych oczekiwanych rezultatów; |
d) |
opracowanie wykazu programów i mechanizmów na szczeblu krajowym i regionalnym w celu zapewnienia koordynacji między poszczególnymi EFSI oraz z innymi unijnymi i krajowymi instrumentami finansowania oraz z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym; |
e) |
opracowanie rozwiązań zapewniających zintegrowane podejście do wykorzystania EFSI na rozwój terytorialny obszarów miejskich, wiejskich, przybrzeżnych i rybackich, a także obszarów o szczególnych uwarunkowaniach terytorialnych; |
f) |
opracowanie rozwiązań zapewniających zintegrowane podejście do zaspokojenia szczególnych potrzeb obszarów geograficznych najbardziej dotkniętych ubóstwem lub grup docelowych najbardziej zagrożonych dyskryminacją lub wykluczeniem, ze szczególnym uwzględnieniem zmarginalizowanych społeczności; |
g) |
wdrażanie zasad horyzontalnych, o których mowa w art. 5, 7 i 8 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013. |
Artykuł 7
Informacje dotyczące zaangażowania właściwych partnerów w umowę partnerstwa
W odniesieniu do umowy partnerstwa państwa członkowskie przedstawiają co najmniej następujące informacje:
a) |
wykaz partnerów zaangażowanych w przygotowanie umowy partnerstwa; |
b) |
działania podjęte w celu zapewnienia aktywnego uczestnictwa partnerów, w tym działania podjęte w zakresie dostępności, w szczególności w odniesieniu do osób z niepełnosprawnościami; |
c) |
rolę partnerów w przygotowaniu umowy partnerstwa; |
d) |
wyniki konsultacji z partnerami oraz opis ich wartości dodanej w odniesieniu do przygotowania umowy partnerstwa. |
Artykuł 8
Przygotowanie programów
Państwa członkowskie angażują właściwych partnerów, zgodnie z ich ramami instytucjonalnymi i prawnymi, w przygotowanie programów, a w szczególności w:
a) |
analizę i określenie potrzeb; |
b) |
określenie lub wybór priorytetów i stosownych celów szczegółowych; |
c) |
alokację funduszy; |
d) |
określenie wskaźników specyficznych dla programów; |
e) |
wdrażanie zasad horyzontalnych, o których mowa w art. 7 i 8 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013; |
f) |
skład komitetów monitorujących. |
Artykuł 9
Informacje dotyczące zaangażowania właściwych partnerów w programy
W odniesieniu do programów państwa członkowskie przedstawiają co najmniej następujące informacje:
a) |
działania podjęte w celu zaangażowania właściwych partnerów w przygotowanie programów i ich zmiany; |
b) |
planowane działania służące zapewnieniu uczestnictwa partnerów we wdrażaniu programów. |
ROZDZIAŁ IV
DOBRE PRAKTYKI DOTYCZĄCE FORMUŁOWANIA ZASAD CZŁONKOSTWA ORAZ USTALANIA WEWNĘTRZNYCH PROCEDUR DLA KOMITETÓW MONITORUJĄCYCH
Artykuł 10
Zasady członkostwa w komitecie monitorującym
1. Przy formułowaniu zasad członkostwa w komitecie monitorującym państwa członkowskie uwzględniają zaangażowanie partnerów, którzy uczestniczyli w przygotowaniu programów, i dążą do promowania równości mężczyzn i kobiet oraz niedyskryminacji.
2. Jeżeli chodzi o komitety monitorujące programy w zakresie EWT, partnerów mogą reprezentować organizacje patronackie na szczeblu unijnym lub transnarodowym na rzecz programów współpracy międzyregionalnej i transnarodowej. Państwa członkowskie mogą angażować partnerów w przygotowania komitetu monitorującego, w szczególności poprzez ich uczestnictwo w komitetach koordynacyjnych na szczeblu krajowym zorganizowanych w uczestniczących państwach członkowskich.
Artykuł 11
Regulamin komitetu monitorującego
Przy formułowaniu regulaminu komitety monitorujące uwzględniają następujące elementy:
a) |
prawa głosu członków; |
b) |
czas na zawiadomienie o posiedzeniach i przekazywanie dokumentów, który zasadniczo nie może być krótszy niż 10 dni roboczych; |
c) |
ustalenia dotyczące publikacji i dostępności dokumentów przygotowawczych złożonych do komitetów monitorujących; |
d) |
procedurę przyjęcia, publikacji i udostępnienia protokołu; |
e) |
rozwiązania dotyczące ustanawiania i działań grup roboczych w ramach komitetów monitorujących; |
f) |
przepisy dotyczące konfliktu interesów partnerów zaangażowanych w monitorowanie, ewaluację i nabór wniosków; |
g) |
warunki, zasady i rozwiązania w zakresie przepisów dotyczących refundacji, możliwości budowania potencjału i korzystania z pomocy technicznej. |
ROZDZIAŁ V
GŁÓWNE ZASADY I DOBRE PRAKTYKI DOTYCZĄCE ZAANGAŻOWANIA WŁAŚCIWYCH PARTNERÓW W PRZYGOTOWANIE NABORÓW WNIOSKÓW, SPRAWOZDAŃ Z POSTĘPÓW ORAZ W ODNIESIENIU DO MONITOROWANIA I EWALUACJI PROGRAMÓW
Artykuł 12
Obowiązki związane z ochroną danych, poufnością i konfliktem interesów
Państwa członkowskie zapewniają, aby partnerzy zaangażowani w przygotowanie naborów wniosków, sprawozdań z postępów oraz w monitorowanie i ewaluację programów byli świadomi swoich obowiązków związanych z ochroną danych, poufnością i konfliktem interesów.
Artykuł 13
Zaangażowanie właściwych partnerów w przygotowanie naborów wniosków
Przy angażowaniu właściwych partnerów w przygotowanie naborów wniosków lub w ich ocenę instytucje zarządzające podejmują odpowiednie środki w celu uniknięcia ewentualnego konfliktu interesów.
Artykuł 14
Zaangażowanie właściwych partnerów w przygotowanie sprawozdań z postępów
Państwa członkowskie angażują właściwych partnerów w przygotowanie sprawozdań z postępów we wdrażaniu umowy partnerstwa, o których mowa w art. 52 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, szczególnie w zakresie oceny roli partnerów we wdrażaniu umowy partnerstwa oraz przeglądu opinii wyrażonych przez partnerów podczas konsultacji, w tym w stosownych przypadkach opisu sposobu, w jaki uwzględniono opinie partnerów.
Artykuł 15
Zaangażowanie właściwych partnerów w monitorowanie programów
Instytucje zarządzające angażują partnerów w ramach komitetów monitorujących i ich grup roboczych w ewaluację wykonania programu, w tym we wnioski z przeglądu wyników, a także w przygotowanie rocznych sprawozdań z wdrażania programów.
Artykuł 16
Zaangażowanie właściwych partnerów w ewaluację programów
1. Instytucje zarządzające angażują właściwych partnerów w ewaluację programów w ramach komitetów monitorujących oraz w stosownych przypadkach w ramach szczególnych grup roboczych utworzonych do tego celu przez komitety monitorujące.
2. Instytucje zarządzające programami Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) i Funduszu Spójności przeprowadzają konsultacje z partnerami dotyczące sprawozdań zawierających podsumowanie wyników ewaluacji przeprowadzonych podczas okresu programowania zgodnie z art. 114 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013.
ROZDZIAŁ VI
ORIENTACYJNE OBSZARY, TEMATY I DOBRE PRAKTYKI W ZAKRESIE KORZYSTANIA Z EFSI W CELU WZMACNIANIA ZDOLNOŚCI INSTYTUCJONALNYCH WŁAŚCIWYCH PARTNERÓW ORAZ ROLI KOMISJI W ROZPOWSZECHNIANIU DOBRYCH PRAKTYK
Artykuł 17
Wzmacnianie zdolności instytucjonalnych właściwych partnerów
1. Instytucja zarządzająca analizuje konieczność skorzystania z pomocy technicznej w celu udzielenia wsparcia na rzecz wzmocnienia zdolności instytucjonalnych partnerów, w szczególności niewielkich władz lokalnych, partnerów gospodarczych i społecznych oraz organizacji pozarządowych, aby umożliwić im skuteczne uczestnictwo w przygotowaniu, wdroażaniu, monitorowaniu i ewaluacji programów.
2. Wsparcie, o którym mowa w ust. 1, może mieć między innymi formę specjalnych warsztatów, sesji szkoleniowych, struktur koordynacyjnych i sieciowych lub formę wkładu w koszty udziału w spotkaniach związanych z przygotowaniem, wdrażaniem, monitorowaniem i ewaluacją programów.
3. W odniesieniu do programów rozwoju obszarów wiejskich wsparcia, o którym mowa w ust. 1, można udzielać za pośrednictwem krajowej sieci obszarów wiejskich ustanowionej zgodnie z art. 54 rozporządzenia (UE) nr 1305/2013.
4. W odniesieniu do programów EFS instytucje zarządzające w regionach słabiej rozwiniętych lub regionach przejściowych bądź w państwach członkowskich kwalifikujących się do wsparcia z Funduszu Spójności zapewniają, aby w zależności od potrzeby na działania na rzecz budowania potencjału partnerów społecznych i organizacji pozarządowych zaangażowanych w dane programy przydzielane były odpowiednie zasoby EFS.
5. W odniesieniu do europejskiej współpracy terytorialnej wsparcie na podstawie ust. 1 i 2 może również obejmować wsparcie dla partnerów na rzecz wzmocnienia ich zdolności instytucjonalnych do uczestnictwa w działaniach w zakresie współpracy międzynarodowej.
Artykuł 18
Rola Komisji w rozpowszechnianiu dobrych praktyk
1. Komisja ustanawia mechanizm współpracy zwany europejską wspólnotą praktyków ds. partnerstwa, który jest wspólny dla EFSI oraz otwarty dla zainteresowanych państw członkowskich, instytucji zarządzających i organizacji reprezentujących partnerów na szczeblu unijnym.
Europejska wspólnota praktyków ds. partnerstwa ułatwia wymianę doświadczeń, budowanie potencjału oraz rozpowszechnianie stosownych wyników.
2. Komisja udostępnia przykładowe dobre praktyki w zakresie organizacji partnerstwa.
3. Wymiana doświadczeń w identyfikacji, przekazywaniu i rozpowszechnianiu dobrej praktyki i innowacyjnych podejść w związku z wdrażaniem programów i działań w zakresie współpracy międzyregionalnej na mocy art. 2 pkt 3 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1299/2013 (6) obejmuje doświadczenia w zakresie partnerstwa w programach EWT.
ROZDZIAŁ VII
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 19
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 7 stycznia 2014 r.
W imieniu Komisji
José Manuel BARROSO
Przewodniczący
(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320.
(2) Dyrektywa Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzająca w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22).
(3) Dyrektywa Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzająca w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług (Dz.U. L 373 z 21.12.2004, s. 37).
(4) Dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 23).
(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 487).
(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1299/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących wsparcia z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach celu „Europejska współpraca terytorialna” (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 259).