5.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 325/66

(1)

W dniu 8 listopada 2012 r. Komisja Europejska („Komisja”) ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) wszczęcie postępowania antysubsydyjnego dotyczącego przywozu do Unii modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

Postępowanie antysubsydyjne wszczęto w następstwie skargi złożonej w dniu 26 września 2012 r. przez EU ProSun („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących w tym przypadku ponad 25 % całkowitej unijnej produkcji modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów. Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na subsydiowanie wymienionego produktu i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające uzasadnienie wszczęcia postępowania.

(3)

Przed wszczęciem postępowania i zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009 („rozporządzenie podstawowe”) Komisja powiadomiła rząd ChRL o otrzymaniu odpowiednio udokumentowanej skargi zawierającej zarzut, że subsydiowany przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów pochodzących z ChRL powoduje istotną szkodę dla przemysłu unijnego. Rząd ChRL został zaproszony do udziału w konsultacjach w celu wyjaśnienia sytuacji w związku z informacjami zawartymi w skardze i osiągnięcia wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Rząd ChRL przyjął to zaproszenie, po czym przeprowadzono konsultacje. W trakcie konsultacji nie osiągnięto wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Uwzględniono jednak należycie wyjaśnienia rządu ChRL dotyczące nieuznania programów wymienionych w skardze za stanowiące podstawę środków wyrównawczych. Po zakończeniu konsultacji rząd ChRL przedstawił swoje uwagi.

(4)

W dniu 6 września 2012 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Unii modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących z ChRL.

(5)

W dniu 6 czerwca 2013 r. Komisja na mocy rozporządzenia Komisji (UE) nr 513/2013 (4) nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z ChRL („rozporządzenie w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych”).

(6)

Analizy szkody przeprowadzone w ramach niniejszego dochodzenia antysubsydyjnego i w ramach równoległego dochodzenia antydumpingowego opierają się na takiej samej definicji przemysłu unijnego, reprezentatywnych producentów unijnych i okresu objętego dochodzeniem oraz, o ile nie określono inaczej, prowadziły do identycznych wniosków. Rozwiązanie takie uznano za stosowne dla usprawnienia analizy szkody i uzyskania spójnych ustaleń w ramach obu postępowań. Dlatego też uwagi na temat aspektów szkody przedłożone w ramach jednego z postępowań były uwzględniane w ramach obydwu.

(7)

W następstwie wniosku skarżącego popartego wymaganymi dowodami Komisja przyjęła w dniu 1 marca 2013 r. rozporządzenie Komisji (UE) nr 182/2013 (5) poddające rejestracji przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z ChRL z dniem 6 marca 2013 r.

(8)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że decyzja dotycząca rejestracji przywozu była bezpodstawna, ponieważ nie spełniono warunków wynikających z art. 24 ust 5 rozporządzenia podstawowego. Argumentów tych nie poparto jednak ani nie uzasadniono udokumentowanymi informacjami. W chwili podejmowania decyzji dotyczącej rejestrowania przywozu Komisja posiadała wystarczające dowody prima facie uzasadniające potrzebę rejestracji przywozu, dotyczące w szczególności gwałtownego wzrostu w kategoriach zarówno bezwzględnej wielkości przywozu, jak i udziału w rynku. Z tego względu argumenty w tej kwestii trzeba było odrzucić.

(9)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu postępowania skarżących, innych znanych producentów unijnych, innych znanych producentów eksportujących w ChRL, władze ChRL i znanych importerów. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(10)

Ze względu na znaczną liczbę producentów eksportujących, producentów unijnych i importerów niepowiązanych zwrócono się do wszystkich znanych producentów eksportujących oraz niepowiązanych importerów o zgłoszenie się do Komisji oraz o dostarczenie, jak określono w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, podstawowych informacji o ich działalności związanej z produktem objętym postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem, który określono w motywie 38 poniżej. O przedmiotowe informacje zwrócono się zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego, aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji, czy dobór próby jest konieczny, a w razie stwierdzenia takiej konieczności — aby umożliwić taki dobór prób. Skonsultowano się również z władzami ChRL.

(11)

Początkowo 121 chińskich producentów eksportujących/grup producentów eksportujących przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie do próby. Współpracujące przedsiębiorstwa reprezentują ponad 80 % całkowitej wielkości wywozu z Chin. Na podstawie informacji przedstawionych przez producentów eksportujących i zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego Komisja wstępnie zaproponowała próbę składającą się z siedmiu producentów eksportujących/grup producentów eksportujących.

(12)

Wybrana próba siedmiu grup przedsiębiorstw składa się z trzech współpracujących eksporterów z największą wielkością wywozu modułów, dwóch współpracujących eksporterów z największą wielkością wywozu ogniw i dwóch współpracujących eksporterów z największą wielkością wywozu płytek. Próba tych siedmiu grup producentów eksportujących służyła za podstawę do określenia poziomu subsydiowania w przypadku tych grup oraz poziomu subsydiowania wszystkich współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą, zgodnie z wymogiem art. 15 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego. Jak wyjaśniono w motywie 46 poniżej, na ostatecznym etapie dochodzenia Komisja wyłączyła płytki z zakresu produktów objętych postępowaniem. Niektóre przedsiębiorstwa wybrano do próby na podstawie ich największych wielkości wywozu płytek. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że Komisja badała już te przedsiębiorstwa i zweryfikowała przedłożone przez nie dane oraz fakt, że wszystkie te przedsiębiorstwa wywożą znaczne ilości modułów lub ogniw, zmiany próby nie uznano za konieczną.

(13)

Ostatecznie uznano, że liczba eksportujących producentów objętych próbą wyniesie osiem przedsiębiorstw/grup. Wynika to z faktu, że chociaż początkowo zgłoszono, iż Jinko Solar Co. Ltd i Renesola Jiangsu Ltd są przedsiębiorstwami powiązanymi, na późniejszym etapie ustalono, że nie są one powiązane.

(14)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja powiadomiła, że dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych. O doborze tymczasowej próby producentów unijnych poinformowano wszystkich znanych producentów unijnych i znane stowarzyszenie producentów. Próba ta składała się z dziewięciu producentów unijnych wybranych spośród około 215 producentów unijnych, o których Komisja wiedziała przed wszczęciem postępowania, że wytwarzają produkt podobny. Wyboru dokonano na podstawie największej reprezentatywnej wielkości produkcji, z uwzględnieniem wielkości sprzedaży i lokalizacji geograficznej, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Zapewniono objęcie próbą zarówno producentów unijnych zintegrowanych, jak i niezintegrowanych pionowo. Zwrócono się także do zainteresowanych stron o przedstawienie opinii w sprawie tymczasowej próby.

(15)

Kilka zainteresowanych stron zgłosiło następujące zastrzeżenia dotyczące tymczasowej próby producentów unijnych:

(16)

Do argumentów przedstawionych przez strony ustosunkowano się w następujący sposób: producenci unijni zwrócili się o poufne traktowanie ich nazw z obawy przed retorsjami handlowymi. Producenci unijni istotnie spotkali się z groźbami wyrządzenia im szkody zarówno na terytorium Unii, jak i poza nią. Komisja uznała te wnioski za wystarczająco uzasadnione, aby je przyjąć. Ujawnienie lokalizacji lub udziału w produkcji i sprzedaży poszczególnych producentów unijnych wybranych do próby mogłoby z łatwością spowodować ujawnienie tożsamości danego producenta, dlatego też należało odrzucić wnioski w tym zakresie.

(17)

Komisja nie „pomieszała” ustalenia poparcia dla wszczęcia dochodzenia, definicji przemysłu unijnego i doboru tymczasowej próby, ponieważ etapy te pozostały niezależne i decyzje ich dotyczące podejmowano oddzielnie. Nie wykazano, w jakim stopniu wykorzystanie danych dotyczących produkcji i sprzedaży przedstawionych przez producentów unijnych w kontekście badania poparcia dla wszczęcia dochodzenia wpłynęło na reprezentatywność próby. W momencie wszczęcia dochodzenia przemysł unijny był istotnie zdefiniowany tymczasowo. W celu tymczasowego ustalenia całkowitej produkcji unijnej w okresie objętym dochodzeniem, określonym w motywie 38 poniżej, wykorzystano wszystkie dostępne informacje dotyczące producentów unijnych, w tym informacje zawarte w skardze oraz dane zebrane od producentów unijnych i innych stron przed wszczęciem dochodzenia.

(18)

Przy doborze próby uwzględniono wszystkich producentów unijnych, którzy udzielili odpowiedzi na pytania dotyczące poparcia dla wszczęcia dochodzenia, niezależnie od tego, czy opowiedzieli się oni za dochodzeniem, przeciwko dochodzeniu czy nie wyrazili żadnej opinii na jego temat. Argument ten został zatem odrzucony.

(19)

Przy doborze tymczasowej próby uwzględniono kwestię podwójnego/potrójnego liczenia. Okazało się, że przy wyłączeniu produkcji i sprzedaży ogniw producentów unijnych zintegrowanych pionowo nie uwzględniono by części produkcji ogniw sprzedawanych na wolnym rynku. Uznano zatem, że wyłączenie sprzedaży ogniw z całkowitej wielkości produkcji niekoniecznie doprowadziłoby do wzrostu reprezentatywności próby. Ponadto reprezentatywność próby ustalono nie tylko na podstawie wielkości produkcji, ale również na podstawie rozkładu geograficznego i zrównoważonej reprezentacji producentów zintegrowanych i niezintegrowanych pionowo. Względną reprezentatywność wielkości produkcji obliczono na poziomie każdego rodzaju produktu podobnego. Na tej podstawie uznano metodykę doboru tymczasowej próby za racjonalną, w związku z czym otrzymaną próbę uznaje się za reprezentatywną dla całego przemysłu unijnego produktu objętego dochodzeniem. W związku z powyższym argument ten został odrzucony. Jeżeli chodzi o wiarygodność danych, doboru próby dokonano na podstawie informacji dostępnych w czasie doboru próby, jak określono w art. 27 rozporządzenia podstawowego. Jeżeli chodzi o wiarygodność danych wykorzystanych na poparcie wszczęcia dochodzenia, w ramach dochodzenia nie znaleziono żadnych dowodów świadczących o znacznych brakach w danych zgromadzonych przez jego wszczęciem. Można zatem zasadnie przyjąć, że podstawa doboru tymczasowej próby była wystarczająco wiarygodna. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(20)

W odniesieniu do listy około 150 dodatkowych producentów unijnych należy zauważyć, że informacje te przedstawiono długo po upływie terminu wyznaczonego dla zainteresowanych stron na przekazywanie uwag dotyczących doboru tymczasowej próby oraz dla producentów unijnych na zgłaszanie się i składanie wniosku o wybranie do próby. Ponadto w momencie doboru próby Komisja w rzeczywistości wiedziała o około 30 producentach unijnych znajdujących się na liście. Ponadto wszyscy producenci unijni, którzy zgłosili się po publikacji zawiadomienia o wszczęciu postępowania, zostali wzięci pod uwagę przy doborze próby. Dlatego też nie można mówić o wpływie na reprezentatywność próby. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(21)

Po otrzymaniu uwag dokonano przeglądu składu próby, ponieważ istniały przesłanki, że jedno z wybranych przedsiębiorstw nie będzie w stanie w pełni współpracować. W celu utrzymania poziomu reprezentatywności próby wybrano dodatkowego producenta unijnego. Zmieniona próba składała się zatem z dziesięciu przedsiębiorstw wybranych na podstawie największej reprezentatywnej wielkości dla każdego poziomu produkcji, z uwzględnieniem wielkości sprzedaży na rynku Unii oraz lokalizacji geograficznej, które można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Po wyłączeniu płytek z definicji produktu objętego postępowaniem, a tym samym z zakresu tego postępowania (zob. motywy 42–46 i 349 poniżej) próba składała się z ośmiu przedsiębiorstw. W rezultacie zmieniona próba producentów unijnych obejmowała następujące wielkości produkcji wyrażone jako odsetek całkowitej produkcji unijnej: 18–21 % dla modułów i 17–24 % dla ogniw oraz obejmowała producentów zintegrowanych i niezintegrowanych pionowo. Z uwagi na to, że dokładna wartość procentowa umożliwiłaby obliczenie wielkości produkcji wyżej wymienionego dodatkowego producenta unijnego, co pozwoliłoby na ustalenie jego tożsamości, nie można było ujawnić dokładnych wartości procentowych.

(22)

Producentami unijnymi, którzy przekazali Komisji informacje wymagane do doboru próby na potrzeby obecnego postępowania antysubsydyjnego, są ci sami producenci, który przekazali istotne informacje w toczącym się równolegle dochodzeniu antydumpingowym. Ponadto wszyscy producenci unijni wybrani do ostatecznej próby w dochodzeniu antydumpingowym przekazali istotne informacje w obecnym dochodzeniu antysubsydyjnym, co umożliwiło Komisji dobór próby. Dlatego też uznano za właściwe, aby ostateczne próby producentów unijnych w obu dochodzeniach były identyczne.

(23)

Rząd ChRL ponownie wysunął argument, że korzystanie z zasady poufności nazw skarżących oraz objętych próbą producentów unijnych nie jest uzasadnione. Jak stwierdzono w motywie 9 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, producenci unijni zwrócili się o poufne traktowanie ich nazw z obawy przed retorsjami handlowymi. Komisja uznała te wnioski za wystarczająco uzasadnione, aby je przyjąć. Informacje przedłożone Komisji w celu uzasadnienia obaw przed retorsjami handlowymi nie mogą być ujawniane stronom trzecim, ponieważ takie ujawnienie mogłoby podważać celowość wniosku o zachowanie poufności. Ponadto w przypadku gdy, jak poinformował rząd ChRL, producent unijny zrewidował swoje stanowisko i ujawnił swoją tożsamość, składając wniosek do Trybunału o wszczęcie sprawy przeciwko postanowieniom rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, nie istnieją już powody do ujawniania informacji, na podstawie których zapewniono anonimowość, ponieważ tożsamość została ujawniona.

(24)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń Chińska Izba Gospodarcza ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych (CCCME) ponownie wysunęła argumenty na temat metod stosowanych do doboru tymczasowej próby producentów unijnych. Twierdzi ona w szczególności, że instytucje nie wzięły pod uwagę 120 producentów. Komisja poruszyła już tę kwestię w motywie 9 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto instytucje zweryfikowały działalność przedsiębiorstw przedstawionych w przedmiotowym wykazie. Okazało się, że wykaz obejmuje głównie instalatorów, dystrybutorów, importerów powiązanych oraz producentów eksportujących w Chinach, na Tajwanie i w Indiach. W związku z tym nie mogła ona wykazać, że instytucje pominęły znaczącą liczbę producentów unijnych. Ponadto CCCME nie zakwestionowała całkowitej produkcji unijnej, podając alternatywne dane liczbowe, ani nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że reprezentatywność próby mogłaby zostać naruszona, ponieważ gdyby Komisja posiadała wiedzę na ten temat, żaden z rzekomych dodatkowych producentów unijnych nie zostałby wybrany do próby.

(25)

Spośród około 250 importerów niepowiązanych zgłoszonych przez skarżącego, z którymi skontaktowała się Komisja, dwadzieścia stron odpowiedziało na formularz kontrolny dołączony do zawiadomienia o wszczęciu postępowania, z czego dwanaście w odniesieniu do modułów, a jedna w odniesieniu do ogniw. Ponadto zgłosiło się siedem innych stron, ale nie zgłosiły one przywozu ani odsprzedaży produktu objętego postępowaniem. Próbę dobrano zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego, aby objąć największą reprezentatywną wielkość przywozu, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Na tej podstawie wybrano próbę importerów niepowiązanych składającą się z dwóch importerów w odniesieniu do modułów i jednego importera w odniesieniu do ogniw, na których przypada około 2–5 % całkowitego przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie. Po otrzymaniu odpowiedzi na kwestionariusz stało się jednak jasne, że podstawową działalnością jednego z trzech importerów były w rzeczywistości instalacje wykorzystujące energię słoneczną, a nie handel produktem objętym postępowaniem. Jeżeli chodzi o działalność drugiego importera, był on importerem modułów, a nie importerem ogniw. Jakość informacji przekazanych w jego odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu była jednak niewystarczająca, żeby można było uwzględnić go w analizie importerów niepowiązanych. Dodatkowo dochodzenie wykazało, że większość przywozu produktu objętego postępowaniem trafiała na rynek unijny za pośrednictwem przedsiębiorstw powiązanych z producentami eksportującymi w ChRL lub za pośrednictwem instalatorów bądź podmiotów realizujących projekty.

(26)

Po wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych w równoległym dochodzeniu antydumpingowym Komisja skontaktowała się z dodatkowymi importerami, którzy już współpracowali w ramach tego dochodzenia na etapie jego wszczęcia. Przekazali oni podstawowe informacje na temat swojej działalności związanej z produktem objętym dochodzeniem w okresie objętym dochodzeniem, który określono w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Celem skontaktowania się z tymi podmiotami było ustalenie, czy można zwiększyć wielkość próby importerów niepowiązanych. Zgłosiło się sześć przedsiębiorstw zakwalifikowanych jako importerzy niepowiązani zajmujący się obrotem produktem objętym postępowaniem (tj. nabywającym i odsprzedającym go) i wyraziło wolę dalszej współpracy przy dochodzeniu. Spośród tych sześciu podmiotów pięć udzieliło odpowiedzi w terminie. Spośród pięciu otrzymanych odpowiedzi tylko trzy zawierały wystarczającą ilość informacji, aby umożliwić dokonanie wnikliwej oceny. Na tej podstawie próba importerów niepowiązanych została powiększona i objęła czterech importerów w odniesieniu do modułów, na których przypada około 2–5 % całkowitego przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie. Biorąc pod uwagę strukturę grupy importerów niepowiązanych, z których większość stanowiły małe i średnie przedsiębiorstwa, nie było możliwości, aby w próbie reprezentowany był większy udział ze względu na ograniczone zasoby, jakimi dysponowały instytucje.

(27)

Komisja przesłała kwestionariusze do przedstawicieli ChRL (w tym specjalne kwestionariusze dla Chińskiego Banku Rozwoju (China Development Bank), Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego (Export-Import Bank of China), Banku Chińskiego (Bank of China), Banku Szanghaju (Bank of Shanghai), Sinosure, innych istotnych instytucji finansowych i będących własnością państwa producentów polikrzemu, szkła i aluminium, którzy w okresie objętym dochodzeniem dostarczali te surowce do sektora, którego dotyczy niniejsze postępowanie), ośmiu objętych próbą producentów eksportujących w ChRL, innych producentów eksportujących w ChRL, którzy zwrócili się z wnioskiem w tej sprawie, a także do producentów unijnych objętych próbą, importerów niepowiązanych objętych próbą, podmiotów działających na rynkach wyższego i niższego szczebla oraz ich stowarzyszeń, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Komisja skontaktowała się również z reprezentatywnym stowarzyszeniem konsumentów.

(28)

Odpowiedzi otrzymano od rządu ChRL, wszystkich objętych próbą producentów eksportujących i powiązanych z nimi przedsiębiorstw w ChRL, pięciu producentów eksportujących, którzy złożyli wniosek o badanie indywidualne, wszystkich objętych próbą producentów unijnych, wszystkich objętych próbą niepowiązanych importerów unijnych, jak również dwudziestu jeden podmiotów działających na rynkach wyższego i niższego szczebla oraz trzech ich stowarzyszeń.

(29)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do stwierdzenia subsydiowania, wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się w siedzibie następujących organów państwowych i instytucji finansowych, przedsiębiorstw objętych próbą, jednego niepowiązanego importera, dwóch podmiotów działających na rynku wyższego szczebla, czterech podmiotów działających na rynkach niższego szczebla, stowarzyszeń i niezależnego konsultanta:

(30)

Uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione.

(31)

Stowarzyszenie na Rzecz Przystępnej Energii Słonecznej (Association for Affordable Solar Energy, „AFASE”), reprezentujące importerów oraz podmioty działające na rynkach niższego i wyższego szczebla, zakwestionowało podstawę prawną wizyty przeprowadzonej na terenie Europressedienst, twierdząc, że niezależny konsultant nie jest zainteresowaną stroną zgodnie z art. 26 rozporządzenia podstawowego. W miarę możliwości ustalenia powinny jednak być oparte na wiarygodnych i możliwych do zweryfikowania danych. Europressedienst dostarczył informacje na temat wskaźników makroekonomicznych na podstawie umowy. Komisja przeprowadziła weryfikację na miejscu na jego terenie w imię zasady dobrej administracji, aby potwierdzić solidność i prawidłowość danych, na których oparła swoje ustalenia.

(32)

Rząd ChRL stwierdził, że jego prawo do obrony w odniesieniu do dostępu do dokumentów udostępnionych zainteresowanym stronom do wglądu zostało naruszone, ponieważ (i) w dokumentach niepoufnych brakowało informacji bez przedstawienia „ważnej przyczyny” lub przedłożenia wystarczająco szczegółowych streszczeń lub w wyjątkowych przypadkach powodów nieprzedłożenia niepoufnego streszczenia, (ii) brakowało niepoufnej wersji wszystkich odpowiedzi producenta unijnego na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz (iii) opóźnienia w udostępnieniu zainteresowanym stronom niepoufnych wersji odpowiedzi producentów unijnych na pytania zawarte w kwestionariuszu były nadmierne.

(33)

(i) W odniesieniu do argumentu, zgodnie z którym w dokumentach udostępnionych do wglądu brakowało informacji, zainteresowana strona nie sprecyzowała, o jakie informacje jej chodzi. (ii) Jej argument, zgodnie z którym nie udostępniono niepoufnej wersji wszystkich odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, był nieprawdziwy. (iii) Jeżeli chodzi o opóźnienia w udostępnieniu niepoufnych odpowiedzi objętych próbą producentów unijnych na pytania zawarte w kwestionariuszu, wyjaśniono zainteresowanej stronie, że kwestionariusze dodano do dokumentów niepoufnych dopiero po sprawdzeniu kompletności i zasadności ich streszczeń. W celu zapewnienia producentom unijnym prawa do anonimowości, upewniono się również, że w niepoufnych wersjach kwestionariuszy rzeczywiście nie ujawniono tożsamości zainteresowanego producenta unijnego. W niektórych przypadkach strony przedkładające niepoufne wersje musiały je odpowiednio poprawić zanim można je było udostępnić innym zainteresowanym stronom.

(34)

W każdym przypadku uznaje się, że w żaden sposób nie wpłynęło to na prawo zainteresowanych stron do obrony. Komisja dała wszystkim zainteresowanym stronom możliwość odniesienia się do informacji zawartych w dokumentach udostępnionych do wglądu w czasie umożliwiającym uwzględnienie ich uwag, w przypadku gdy uzasadniono je i umotywowano przed wyciągnięciem jakichkolwiek wniosków w ramach dochodzenia. Zainteresowana strona miała pełną możliwość przedstawienia swoich uwag w odniesieniu do kwestionariuszy objętych próbą producentów unijnych także po ujawnieniu tymczasowych i ostatecznych ustaleń. W związku z tym, nawet jeżeli ujawnienia ustaleń i dostęp do dokumentów udostępnionych zainteresowanym stronom do wglądu oparto na różnych przepisach prawnych, należy zauważyć, że zainteresowane strony miały wiele możliwości przedstawienia swoich uwag w odniesieniu do wszystkich informacji udostępnionych przez każdą ze stron w ramach dochodzenia. W związku z tym powyższy argument musiał zostać odrzucony.

(35)

Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których planowano zalecić nałożenie cła wyrównawczego na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej („ujawnienie ostatecznych ustaleń”). Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi na temat ujawnienia ostatecznych ustaleń.

(36)

Uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione.

(37)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń Komisja otrzymała zmienione zobowiązanie złożone przez producentów eksportujących wraz z Chińską Izbą Gospodarczą ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych obejmujące również równoległe dochodzenie antydumpingowe. Decyzją wykonawczą Komisji 2013/707/UE z dnia 4 grudnia 2013 r. potwierdzająca przyjęcie zobowiązania złożonego w związku z postępowaniem antydumpingowym i postępowaniem antysubsydyjnym dotyczącym przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej na okres obowiązywania środków ostatecznych (6) Komisja potwierdzenie przyjęcia przedmiotowego zobowiązania.

(38)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowała okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do końca OD („okres badany”).

(39)

Produkt objęty postępowaniem zdefiniowano na etapie wszczęcia postępowania jako moduły lub panele fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego oraz ogniwa i płytki w rodzaju stosowanych w modułach lub panelach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego, pochodzące lub wysyłane z ChRL. Grubość ogniw i płytek nie przekracza 400 mikrometrów. Produkt ten jest obecnie objęty kodami CN ex 3818 00 10, ex 8501 31 00, ex 8501 32 00, ex 8501 33 00, ex 8501 34 00, ex 8501 61 20, ex 8501 61 80, ex 8501 62 00, ex 8501 63 00, ex 8501 64 00 i ex 8541 40 90.

(40)

Z definicji produktu objętego postępowaniem wyklucza się następujące rodzaje produktów:

(41)

Dochodzenie wykazało, że produkt objęty dochodzeniem oraz produkt objęty wytwarzany i sprzedawany w Unii przez przemysł unijny mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz takie same zastosowania końcowe. Produkty te uznaje się zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(42)

Zainteresowane strony twierdziły, że płytki należy usunąć z zakresu produktów objętych postępowaniem, ponieważ płytki nie mają takich samych podstawowych właściwości fizycznych, chemicznych i technicznych jak ogniwa i moduły. Oprócz argumentów przedstawionych przed opublikowaniem rozporządzenia w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych na późniejszym etapie wysunięto dwa dodatkowe argumenty w tej kwestii.

(43)

Po pierwsze, zainteresowane strony twierdziły, że płytki można wykorzystać do innych celów niż produkcja ogniw, przede wszystkim w produkcji układów scalonych i innych mikrourządzeń. W tej kwestii należy zauważyć, że nie wszystkie płytki wchodzą w zakres definicji produktu objętego przedmiotowym dochodzeniem, która ogranicza się do „płytek w rodzaju stosowanych w modułach lub panelach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego” oraz iż „grubość płytek nie przekracza 400 mikrometrów”. Chociaż płytki z pewnością mają inne zastosowania, to przedmiotowe dochodzenie nigdy nie obejmowało płytek wykorzystywanych do wytwarzania innych produktów, takich jak układy scalone. Poza tym żadni producenci, importerzy ani użytkownicy uczestniczący w rynku tych odmiennych rodzajów płytek nie zgłosili obiekcji, że ich płytki będą podlegać rejestracji lub tymczasowym cłom antydumpingowym. Dlatego uznano, że te pozostałe rodzaje płytek nie wchodzą w zakres produktów objętych przedmiotowym dochodzeniem. Jednocześnie wskazuje to na fakt, że płytki niekoniecznie muszą mieć to samo zastosowanie końcowe co ogniwa i moduły.

(44)

Po drugie, twierdzono, że nieprzetworzona płytka nie posiada żadnych kluczowych właściwości elektrycznych, które odróżniają ogniwa i moduły fotowoltaiczne od pozostałych produktów. W szczególności płytki nie mają zdolności generowania energii elektrycznej ze światła słonecznego, co jest kluczową funkcją ogniw i modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego.

(45)

Co więcej, dochodzenie wykazało, że dopiero po przetworzeniu płytki w ogniwo powstaje funkcja generowania energii elektrycznej ze światła słonecznego. Proces przemiany następuje w ogniwach, które absorbują światło i przetwarzają je na energię elektryczną za pomocą krzemu krystalicznego. Ogniwa posiadają złącze p-n w celu gromadzenia i przesyłania energii elektrycznej generowanej przez ogniwo. Aby otrzymać moduły, łączy się ogniwa w zestawy ogniw, lutując je na płaskim drucie lub taśmach metalowych. Umieszcza się je warstwowo pomiędzy płytami. Zazwyczaj na wierzchu stosuje się szkło, a od spodu płytę z polimeru. Moduły z reguły umieszcza się w ramach, aby umożliwić ich montowanie w terenie (np. na dachach). Moduł może, ale nie musi, być wyposażony w falownik.

(46)

Z uwagi na odmienne podstawowe właściwości fizyczne i techniczne, zdefiniowane w trakcie dochodzenia między innymi jako funkcja generowania energii elektrycznej ze światła słonecznego, z drugiej strony stwierdzono, że płytki należy wyłączyć z definicji produktu objętego postępowaniem, a tym samym z zakresu przedmiotowego dochodzenia.

(47)

Kilka zainteresowanych stron twierdziło, że dochodzenie nie może obejmować dwóch produktów o różnych właściwościach fizycznych, chemicznych i technicznych, a zatem moduły i ogniwa powinny być objęte dwoma odrębnymi dochodzeniami. Ponadto twierdziły one, że nie jest jasne, czy dochodzenie obejmuje pojedynczy produkt czy dwa odrębne produkty, a zatem nie mają one możliwości pełnej obrony swoich interesów.

(48)

Produkcja ogniw-modułów jest pojedynczym procesem produkcji, który składa się z różnych etapów. Ogniwa stanowią o charakterystyce produktu końcowego (tj. modułów). Dochodzenie wykazało, że produkcja ogniw jest ukierunkowana bezpośrednio i wyłącznie na produkcję modułów; moduły i ogniwa mają takie same właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne (określone przez zastosowany surowiec) i mają takie same podstawowe zastosowania końcowe, tj. są sprzedawane do celów wbudowania w systemy fotowoltaiczne. Wydajność modułów jest bezpośrednio związana z wydajnością ogniw.

(49)

W zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia jasno określono, że moduły i ogniwa stanowią produkt objęty dochodzeniem. Zainteresowane strony miały zatem możliwość pełnej obrony swoich interesów na podstawie definicji produktu objętego postępowaniem. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(50)

Podnoszono ponadto argument, że modułów i ogniw nie można uznać za jeden produkt, ponieważ mają kilka różnych ośmiocyfrowych kodów CN, sześciocyfrowych poddziałów i czterocyfrowych działów HS. W tej kwestii zauważa się, że zarówno ogniwa, jak i moduły można zgłosić jako objęte pozycją taryfową 8541 40 90, chociaż pozycje taryfowe w ramach pozycji 8501 dotyczą generatorów elektrycznych w ogóle, a nie produktów wykorzystujących energię słoneczną w szczególności. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(51)

Kilka stron twierdziło, że wartość dodana w ramach procesu przetwarzania ogniw stanowi największą część wartości modułu, a zatem ogniwa należy uznać za oddzielny produkt.

(52)

W dochodzeniu wykazano, że produkcja ogniw jest najbardziej złożoną technologicznie częścią procesu produkcji. Wykazano jednak również, że dwa etapy procesu są wzajemnie powiązane i że wartość dodana nie koncentruje się na jednym konkretnym etapie procesu produkcji, ale jest rozłożona na cały proces produkcji. Na tej podstawie argument został odrzucony.

(53)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że moduły i ogniwa mają odrębne rynki sprzedaży i w związku z tym należy je traktować jako różne produkty, na co wskazuje również fakt, że wielu producentów nie jest zintegrowanych pionowo.

(54)

Modułów i ogniw nie można uznać za odrębne produkty, których ceny zmieniają się tylko w zależności od czynników rynkowych. Ich ceny są bowiem ściśle ze sobą powiązane i uzależnione od ceny polikrzemu. Podobnie, jak wyjaśniono powyżej w motywie 49, produkt objęty postępowaniem jest wytwarzany w ramach jednego procesu produkcji, który składa się z różnych etapów. Fakt, że niektórzy producenci nie są zintegrowani pionowo, wynika wyłącznie z decyzji biznesowej i korzyści skali i nie przeczy temu wnioskowi. Na tej podstawie argument ten musiał zostać odrzucony.

(55)

Kilka zainteresowanych stron twierdziło, że moduły i ogniwa muszą być traktowane jako różne produkty z uwagi na to, że mają różne zastosowania końcowe i nie są zamienne.

(56)

Jak wspomniano powyżej, w dochodzeniu wykazano, że proces produkcji ogniw-modułów jest jednym procesem produkcji i dlatego nie dotyczy go kwestia zamienności między różnymi etapami jednego procesu produkcji. Ponadto moduły i ogniwa mają takie samo zastosowanie końcowe, tj. przetwarzanie światła słonecznego na energię elektryczną, i dlatego nie mogą być wykorzystywane do innych zastosowań.

(57)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że rozpowszechnianie modułów i ogniw nie odbywa się za pomocą tych samych kanałów dystrybucyjnych, w związku z czym nie należy ich uznawać za jeden produkt. Dochodzenie wykazało, że moduły i ogniwa można rozpowszechniać różnymi lub podobnymi kanałami dystrybucji. Niemniej głównym kryterium definiowania jednego produktu są takie same właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania końcowe. Biorąc pod uwagę powyższe motywy 47–49, stwierdza się zatem, że różne kanały dystrybucji nie są traktowane jako element decydujący. W związku z powyższym argument ten należy odrzucić.

(58)

Podniesiono argument, że moduły i ogniwa różnią się znacznie, jeżeli chodzi o postrzeganie przez konsumentów, w związku z czym nie należy ich uznawać za jeden produkt.

(59)

Podobnie jak powyżej głównym kryterium definiowania jednego produktu są takie same właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania końcowe. Biorąc pod uwagę powyższe motywy 47–49, stwierdza się zatem, że różne postrzeganie przez konsumentów nie jest traktowane jako element decydujący. W związku z powyższym argument ten należy odrzucić.

(60)

Zainteresowane strony ponownie stwierdziły, że ogniwa i moduły nie są jednym produktem, a zatem powinny być oceniane oddzielnie. W przeciwieństwie do płytek ogniwa i moduły mają jednak tę samą podstawową właściwość, tj. zdolność generowania energii elektrycznej ze światła słonecznego. W związku z tym argumenty te zostały odrzucone.

(61)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden eksporter twierdził, że pojedyncze ogniwa nie mogą wytwarzać energii elektrycznej. W tym celu muszą one być rzekomo wbudowane w moduły. Każde pojedyncze ogniwo ma jednak zdolność generowania energii elektrycznej ze światła słonecznego zazwyczaj na poziomie około 4 W. Chociaż przedmiotowa moc może być niewystarczająca do większości zastosowań wymagających montażu wielu ogniw w moduły, nie oznacza to, że już pojedyncze ogniwo nie ma zdolności generowania energii elektrycznej.

(62)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jeden eksporter twierdził ponadto, że ogniwa nie stanowią po prostu innego rodzaju modułów, ale zupełnie różny produkt. W rezultacie ogniwo jest kluczowym elementem modułu. Jako kluczowy element ogniwo oczywiście nie jest „zupełnie różnym produktem”, ponieważ moduły i ogniwa mają takie same podstawowe właściwości generowania energii elektrycznej ze światła słonecznego, jak wskazano w motywie 60 powyżej.

(63)

Ta sama strona twierdziła ponadto, że podczas doboru próby producentów unijnych i eksporterów chińskich brano pod uwagę różnicę między ogniwami a modułami. W związku z tym należy ustanowić różne stawki celne w odniesieniu do modułów i ogniw. W tej kwestii potwierdzono, że rzeczywiście podczas kontroli wyrywkowej producentów unijnych i eksporterów chińskich brano pod uwagę różnicę między modułami a ogniwami, jak wskazano w motywach 10 i 14 rozporządzania w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych. Postąpiono jednak w ten sposób jedynie w celu zapewnienia reprezentatywności próby i nie oznacza to, że ogniw i modułów nie należy uznawać za jeden produkt objęty postępowaniem ani że należy ustanowić odrębne stawki celne w odniesieniu do ogniw i modułów. W rzeczywistości w celu zapewnienia reprezentatywności próby w odniesieniu do wszystkich rodzajów produktów istotne jest dokonanie rozróżnienia między ogniwami a modułami podczas doboru próby. Co więcej, z uwagi na istnienie pewnego stopnia niepewności w odniesieniu do kwestii, czy ogniwa i moduły należy uznawać za jeden produkt czy za dwa odrębne produkty, konieczne było zapewnienie reprezentatywności w odniesieniu do obu możliwych rezultatów.

(64)

Według producentów eksportujących fakt, że zobowiązanie nakłada różne minimalne ceny importowe i wielkości przywozu w odniesieniu do ogniw i modułów, rzekomo stanowi potwierdzenie tego, iż moduły i ogniwa są odrębnymi produktami wymagającymi dwóch odrębnych dochodzeń. Różne minimalne ceny importowe stanowią jedynie wskazanie, że ogniwa i moduły stanowią różne grupy rodzajów produktów sprzedawane po różnych cenach. W związku z tym konieczne jest określenie różnych cen, aby minimalne ceny importowe miały znaczenie.

(65)

Ponadto fakt, że ogniwa i moduły stanowią odrębne grupy rodzajów produktów, nie ma jako taki znaczenia w odniesieniu do definicji produktu objętego postępowaniem. W odniesieniu do definicji produktu objętego postępowaniem wystarczy, że przedmiotowe produkty mają takie same podstawowe właściwości i zastosowania końcowe, jak w przypadku modułów i ogniw, co opisano odpowiednio w motywach 46 i 71.

(66)

Rząd ChRL twierdził, że ocena kwestii, czy ogniwa i moduły są jednym produktem objętym postępowaniem, nie dotyczy szeregu kryteriów zdefiniowanych przez Organ Apelacyjny w sprawie EC — Asbestos (7). Wspomniane kryteria wykorzystuje się do definiowania „produktu podobnego”, a nie produktu objętego postępowaniem. Innymi słowy, przedmiotowe kryteria należy wykorzystywać do definiowania produktu podobnego, na przykład produktu podobnego wytwarzanego przez przemysł unijny, który następnie porównuje się do produktu objętego postępowaniem wywożonego przez chińskich producentów eksportujących. Kryteria te nie mają zatem zastosowania przy definiowaniu produktu objętego postępowaniem. W każdym przypadku instytucje zauważają, że stosowanie kryteriów wykorzystanych w sprawie EC — Asbestos do definiowania produktu objętego postępowaniem w przedmiotowej sprawie nie przyniesie innego rezultatu. Pierwsze i drugie kryterium (odpowiednio właściwości, charakter i jakość zastosowań końcowych) są takie same jak kryteria dotyczące właściwości fizycznych, chemicznych i technicznych oraz zastosowań końcowych zastosowane we wcześniejszych motywach. Trzecie kryterium (upodobania i nawyki konsumentów) nie jest tak naprawdę przydatne w przedmiotowej sprawie, ponieważ ogniwa są kluczowym elementem modułów; jeżeli chodzi o czwarte kryterium, klasyfikację taryfową, zauważa się, że zarówno ogniwa, jak i moduły można zgłosić jako objęte pozycją taryfową 8541 40 90, chociaż pozycje taryfowe w ramach pozycji 8501 dotyczą generatorów elektrycznych w ogóle, a nie produktów wykorzystujących energię słoneczną w szczególności.

(67)

Inna zainteresowana strona wysunęła argument, zgodnie z którym obiektywne stosowanie kryteriów opracowanych przez Trybunał Sprawiedliwości w poprzednich sprawach (8) rzekomo prowadzi do stwierdzenia, że moduły i ogniwa są różnymi produktami. W tej kwestii należy zauważyć, że Trybunał wskazał jedynie szereg kryteriów, które można wziąć pod uwagę — nie ma obowiązku stosowania wszystkich kryteriów we wszystkich sprawach, ponieważ nie wszystkie z nich muszą być odpowiednie. Wspomniane kryteria oceniono w motywach 27–39 rozporządzania w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych, w których stwierdzono, że szereg kryteriów nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie. W sprawie Brosmann oceny kwestii, czy różne rodzaje butów stanowią „produkt objęty postępowaniem”, również dokonano na podstawie tylko trzech kryteriów, które uznano za odpowiednie. Z uwagi na fakt, że zainteresowane strony nie podały żadnego powodu, dla którego obiektywne stosowanie wspomnianych kryteriów miałoby doprowadzić do stwierdzenia, iż moduły i ogniwa są różnymi produktami, przedmiotowego argumentu nie można przyjąć.

(68)

Ponadto przypomina się, że ogniwa i moduły mają te same podstawowe zastosowania końcowe, tj. są sprzedawane w celu wbudowania w systemy fotowoltaiczne. Jak wskazano w motywie 28 rozporządzania w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych, wydajność modułów jest bezpośrednio związana z wydajnością ogniw.

(69)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że z uwagi na wyłączenie płytek z zakresu definicji produktu oraz z powodu znacznego przetwarzania dokonywanego w celu wytworzenia modułów z ogniw, odparto również argument, zgodnie z którym ogniwa i moduły mają takie same zastosowania końcowe. Przedmiotowa strona twierdziła również, że ocena kwestii, czy moduły i ogniwa mają takie same zastosowania końcowe, opiera się na założeniu, iż proces produkcji płytek, modułów i ogniw jest taki sam.

(70)

Po pierwsze, błędne jest stwierdzenie, że ocena, zgodnie z którą moduły i ogniwa mają takie samo zastosowanie końcowe, opiera się na procesie produkcji. Chociaż oba stwierdzenia rzeczywiście występują w tym samym motywie 36 rozporządzenia w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych, nie oznacza to, że jedno założenie opiera się na drugim. Stosując słowo „ponadto” oddzielające przedmiotowe dwa stwierdzenia, sprecyzowano, że drugie stwierdzenie nie opiera się na pierwszym. Co więcej, wspomniane dwa stwierdzenia odnoszą się do odrębnych kwestii w ramach części „Zastosowanie końcowe i zamienność”. Pierwsze stwierdzenie odnoszące się do procesu produkcji dotyczy zamienności, natomiast drugie — zastosowania końcowego. W związku z tym błędne jest podstawowe założenie, zgodnie z którym ocena kwestii, czy moduły i ogniwa mają takie same zastosowania końcowe, opiera się na założeniu, iż proces produkcji płytek, modułów i ogniw jest taki sam.

(71)

W odniesieniu do faktycznego zastosowania końcowego ogniw i modułów zainteresowane strony nie kwestionują faktu, że moduły i ogniwa są sprzedawane w celu wbudowania ich w systemy fotowoltaiczne. Potwierdza się zatem stwierdzenie, że moduły i ogniwa mają takie samo zastosowanie końcowe.

(72)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że zakres definicji produktu objętego postępowaniem należy rozszerzyć na cienkowarstwowe produkty fotowoltaiczne, argumentując, że mają one takie same właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz takie same podstawowe zastosowania końcowe.

(73)

Cienkowarstwowe produkty fotowoltaiczne są wyraźnie wyłączone z zakresu definicji produktu (zob. motyw 40 powyżej). Mają one bowiem odmienne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne od produktu objętego postępowaniem. Wytwarza się je w ramach innego procesu produkcji bez wykorzystania krzemu krystalicznego, który jest głównym surowcem stosowanym do wytwarzania modułów i ogniw. Mają one niższą sprawność przetwarzania i niższą moc wyjściową mierzoną w watach, dlatego też nie są odpowiednie do takich samych rodzajów zastosowań, jak produkt objęty postępowaniem. Z tych względów argumenty te musiały zostać odrzucone.

(74)

Ponadto twierdzono, że ogniwa należy uznać za półprodukty, natomiast moduły to produkty końcowe, w związku z czym nie należy ich traktować jako jeden produkt.

(75)

Jak wspomniano powyżej, głównymi kryteriami służącymi do definiowania jednego produktu są takie same właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania końcowe. Biorąc pod uwagę powyższe motywy 47-49, stwierdza się zatem, że różnica między półproduktami a produktami końcowymi nie jest traktowana jako element decydujący. W związku z powyższym argument ten należy odrzucić.

(76)

Jedna z zainteresowanych stron wnioskowała o wyłączenie paneli fotowoltaicznych przeznaczonych wyłącznie do ładowania akumulatorów 12 V ze względu na fakt, że mają one inne zastosowanie końcowe niż moduły do przyłączania do sieci, ponieważ generują znacznie niższe napięcie i w związku z tym nie są odpowiednie do przyłączania do sieci.

(77)

Zgodnie z zawiadomieniem o wszczęciu postępowania przenośne ładowarki solarne składające się z mniej niż sześciu ogniw, dostarczające energię elektryczną do urządzeń lub ładujące akumulatory, są wyłączone z definicji produktu objętego dochodzeniem. Moduły składające się z więcej niż sześciu ogniw przeznaczone wyłącznie do ładowania akumulatorów mają takie same właściwości podstawowe i taką samą wydajność jak moduły do podłączania do sieci. Korzystają one z otwartego obwodu napięcia, który charakteryzuje się znacznie niższym napięciem niż obwód stosowany w modułach przeznaczonych do podłączania do sieci. Pomimo tej różnicy dochodzenie wykazało, że ten rodzaj modułów może być podłączany do sieci. Niższe napięcie można łatwo zrównoważyć, zwiększając wielkość lub liczbę ogniw. W związku z powyższym moduły przeznaczone do ładowania akumulatorów, które składają się z więcej niż sześciu ogniw, wchodzą w zakres definicji produktu objętego postępowaniem.

(78)

Zainteresowane strony stwierdziły również, że definicja „przenośne ładowarki solarne składające się z mniej niż sześciu ogniw” jest zbyt wąska i należy ją rozszerzyć na produkty pełniące podobną funkcję, które się są objęte tą definicją, takie jak produkty o podobnej wielkości, składające się z większej liczby mniejszych ogniw.

(79)

Ponadto zainteresowane strony twierdziły, że definicja „produkty fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego trwale wbudowane do urządzeń elektrycznych” jest zbyt wąska, jako że wykluczone są wyłącznie kompletne urządzenia elektryczne, podczas gdy elementy fotowoltaiczne, które mają być wbudowane do urządzeń elektrycznych, niekoniecznie są wyłączone z zakresu tej definicji.

(80)

Co więcej, analiza argumentów wysuniętych przez różne zainteresowane strony wykazała, że stosowniejsze jest zdefiniowanie wyłączenia takich produktów raczej na podstawie norm technicznych niż liczby ogniw. W szczególności ustalono, że definicje normy „IEC 61730-1, klasa zastosowania C” w sposób bardziej odpowiedni określają produkty, które należy wyłączyć z zakresu środków.

(81)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń otrzymano uwagi dotyczące wyłączenia na podstawie normy międzynarodowej wspomnianej powyżej. Twierdzono, że zamiast odnosić się do normy, lepiej byłoby zdefiniować wyłączenie na podstawie napięcia wyjściowego i mocy wyjściowej jako „moduły lub panele z napięciem wyjściowym prądu stałego nieprzekraczającym 50 V i mocy wyjściowej nieprzekraczającej 50 W przeznaczone wyłącznie do stosowania bezpośrednio jako ładowarki akumulatorów w systemach o takiej samej charakterystyce pod względem napięcia i mocy”. Argument ten można było przyjąć i ostatecznie wyłączenie określono zgodnie ze wspomnianą definicją.

(82)

Inna zainteresowana strona twierdziła, że moduły fotowoltaiczne zintegrowane z dachem należy wyłączyć z zakresu definicji produktu objętego dochodzeniem, ponieważ łączą one funkcje modułu fotowoltaicznego z funkcją dachówek lub łupków dachowych. Jako takie nie są bezpośrednio zamienne ze standardowym modułem fotowoltaicznym.

(83)

W toku dochodzenia wykazano jednak, że zarówno standardowe moduły, jak i moduły fotowoltaiczne zintegrowane z dachem muszą spełniać te same normy elektryczne. Chociaż modułów fotowoltaicznych zintegrowanych z dachem nie można po prostu zastąpić standardowym modułem, to mogą one zostać zastąpione standardowym modułem i dachówkami lub łupkami dachowymi. W związku z tym produkty te mają taką samą podstawową właściwość techniczną generowania energii elektrycznej ze światła słonecznego. Dodatkowe funkcje (w innym wypadku zapewniane przez pokrycie dachowe) nie zostały uznane za istotne i nie gwarantują wyłączenia modułów fotowoltaicznych zintegrowanych z dachem z zakresu produktów objętych postępowaniem.

(84)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń ta sama zainteresowana strona twierdziła, że brak wzajemnej zamienności między modułami fotowoltaicznymi zintegrowanymi z dachem a standardowymi modułami fotowoltaicznymi wskazuje, że przedmiotowe moduły fotowoltaiczne zintegrowane z dachem należy wyłączyć z zakresu środków, odnosząc się ogólnie do sprawy obuwia (9) i w szczególności do szczególnej technologii obuwia sportowego „STAF”. Powody wyłączenia obuwia STAF były jednak liczne i w sprawie Brosmann (10) Sąd nie uznał samego braku wzajemnej zamienności za wystarczającą przyczynę, co potwierdziło, że bardzo różne produkty takie jak buty miejskie i buty turystyczne rzeczywiście można uznać za produkt objęty postępowaniem w ramach jednego postępowania antydumpingowego, mimo ich różnic.

(85)

Ponadto zainteresowana strona twierdziła, że brak produkcji w UE oraz fakt, iż przedmiotowa zainteresowana strona posiada prawa własności intelektualnej, rzekomo stanowią potwierdzenie tego, że moduły fotowoltaiczne zintegrowane z dachem są innowacyjne i różne od każdego innego produktu. Odnosząc się ponownie do sprawy obuwia przywołanej przez zainteresowaną stronę, Sąd orzekł jednak w sprawie Brosmann, że „[j]eśli chodzi o argumenty oparte na (…) braku produkcji wspólnotowej tego rodzaju obuwia i istnienia patentu, należy stwierdzić, że nie są one decydujące” (11). W rezultacie we wspomnianej sprawie obuwie produkowane przy zastosowaniu opatentowanej technologii zostało uznane za produkt objęty dochodzeniem.

(86)

Zainteresowana strona wysunęła również argument, że moduły fotowoltaiczne zintegrowane z dachem należy wyłączyć z definicji produktu objętego dochodzeniem, ponieważ są sprzedawane po cenach znacznie wyższych niż standardowe moduły. W sprawie obuwia obuwie STAF powyżej pewnej ceny również było wyłączone z definicji produktu objętego dochodzeniem. W tej kwestii należy zauważyć, że moduły fotowoltaiczne zintegrowane z dachem rzeczywiście łączą funkcje modułu fotowoltaicznego z funkcją dachówek lub łupków dachowych, jak wskazano w motywie 83. Bezpośrednie porównanie cen nie ma zatem znaczenia, ponieważ dodatkowa funkcja naturalnie prowadzi do wyższych cen.

(87)

W odpowiedzi na tę uwagę zainteresowana strona stwierdziła, że na podstawie wspomnianej argumentacji nigdy nie można by powołać się na różnice w cenach jako dodatkowy wskaźnik uzasadniający wyłączenie z zakresu definicji produktu. Przedmiotowa interpretacja jest jednak zbyt daleko idąca. W poprzednim motywie stwierdzono po prostu, że w tym konkretnym przypadku, gdy moduły fotowoltaiczne zintegrowane z dachem łączą funkcje produktu objętego postępowaniem oraz innego produktu (w tym przypadku dachówek lub łupków dachowych), cena w oczywisty sposób nie ma znaczenia. W żadnym wypadku nie oznacza to, że w innych przypadkach różnica w cenach nie może stanowić przydatnego wskaźnika pozwalającego ustalić, czy dany produkt należy wyłączyć z definicji produktu objętego postępowaniem.

(88)

Ponadto zainteresowana strona twierdziła, że jej dostawcy modułów fotowoltaicznych zintegrowanych z dachem należy udzielić dostępu do zobowiązania dotyczącego ceny minimalnej. Wydaje się jednak, że wspomniany chiński eksporter nie współpracował w ramach dochodzenia, a zatem jako strona niewspółpracująca nie kwalifikuje się do udziału w zobowiązaniu. W związku z tym przedmiotowych wniosków nie można przyjąć.

(89)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że w Unii nie produkuje się ogniw monokrystalicznych i że wywóz ogniw monokrystalicznych dokonywany przez tę stronę nie stanowi konkurencji dla przemysłu UE. W toku dochodzenia wykazano jednak, że w Unii istniała produkcja ogniw monokrystalicznych. Ten argument zostaje więc odrzucony. W każdym przypadku Sąd orzekł w sprawie Brosmann, że jeśli chodzi o argumenty oparte na istnieniu braku produkcji wspólnotowej tego rodzaju obuwia, należy stwierdzić, że nie są one decydujące.

(90)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że rozszerzenie zakresu dochodzenia na produkty „wysyłane z” ChRL było nieuzasadnione, chociaż sprawę wszczęto wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzących z ChRL.

(91)

Towary wysyłane z ChRL były już jednak objęte zakresem postępowania na etapie jego wszczęcia. W punkcie 5 zawiadomienia o wszczęciu postępowania stwierdza się, że „spółki, które wysyłają produkt objęty postępowaniem z Chińskiej Republiki Ludowej, lecz które uznają, że część lub nawet całość tego wywozu nie ma swojego pochodzenia celnego w Chińskiej Republice Ludowej, są proszone o wzięcie udziału w dochodzeniu i dostarczenie wszelkich istotnych informacji”. Jest zatem oczywiste, że wszystkie przedsiębiorstwa wysyłające towary z ChRL miały możliwość podjęcia współpracy w tym dochodzeniu. Ponadto ponieważ produkt objęty dochodzeniem często zawiera elementy i części pochodzące z innych państw, w punkcie 5 zawiadomienia o wszczęciu postępowania ogłoszono, że „można przyjąć przepisy szczegółowe” dotyczące tej kwestii.

(92)

Dlatego uznano, że wszystkie podmioty gospodarcze objęte postępowaniem zostały należycie poinformowane o możliwości zastosowania w stosownych przypadkach przepisów szczegółowych w odniesieniu do towarów wysyłanych z ChRL oraz że zostały one zaproszone do współpracy w ramach dochodzenia. Tym samym zakres dochodzenia nie został rozszerzony na produkty „wysyłane z ChRL”, ponieważ były one nim objęte od samego początku.

(93)

Po ujawnieniu ustaleń zainteresowane strony twierdziły, że niezależnie od przepisów określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, o których mowa w motywie 91 powyżej, w ramach dochodzenia ograniczono się do towarów pochodzących z ChRL i nie dokonywano oceny wpływu towarów wysyłanych z ChRL.

(94)

W tej kwestii zauważa się, że aby w ramach dochodzenia zapewnić ocenę wszystkich produktów wysyłanych z ChRL, a nie tylko towarów pochodzących z ChRL, podjęto następujące kroki:

(95)

Na tej podstawie stwierdzono, że przedmiotowe dochodzenie obejmowało wszystkie produkty pochodzące lub wysyłane z ChRL oraz iż ustalenia w ramach dochodzenia, w tym dotyczące subsydiowania i powstałej szkody, obejmują wszystkie towary pochodzące lub wysyłane z ChRL.

(96)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń zainteresowane strony wysunęły argument, że skarga zawierała jedynie dowody prima facie dotyczące przywozu paneli fotowoltaicznych pochodzących z ChRL, a nie towarów wysyłanych z ChRL. W tej kwestii należy wyjaśnić, że skarga rzeczywiście obejmowała towary „z ChRL”, co można zauważyć na opatrzonej pieczęcią stronie tytułowej przedłożonej przez stronę skarżącą. Przed przedmiotową stroną w dokumentach znajduje się inna strona, na której rzeczywiście zastosowano sformułowanie „pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej”. Wspomniana sprawa nie stanowiła jednak części dokumentu złożonego przez skarżącego, ale została dodana jako strona tytułowa przez służby Komisji, które zastosowały nazwę dochodzenia zamiast powtórzyć tytuł skargi. W związku z tym uznaje się, że skarga obejmowała wszystkie towary z ChRL niezależnie od tego, czy pochodziły z ChRL czy też nie.

(97)

Chińscy producenci eksportujący twierdzili ponadto, że nie można w racjonalny sposób oczekiwać od producentów eksportujących w państwach trzecich, aby wiedzieli, iż ich produkty również mogą być objęte zakresem dochodzenia. W tej kwestii zauważa się, że przedmiotowe środki nie mają zastosowania do towarów przewożonych w tranzycie w rozumieniu art. V GATT. W związku z tym przedmiotowe środki nie mają wpływu na producentów eksportujących, którzy nie prowadzą działalności w ChRL. Ponadto żaden producent eksportujący w państwie trzecim nie zgłosił się, podnosząc kwestię objęcia wywożonych przez niego produktów wspomnianymi środkami.

(98)

Ci sami producenci eksportujący twierdzili, że producentów eksportujących w państwach trzecich nie poproszono o zgłaszanie się i nie dano im możliwości wykazania, iż ich produkty nie są subsydiowane. Instytucje uznają, że przedmiotowe środki nie mają wpływu na wspomnianych producentów eksportujących nieprowadzących działalności w ChRL, ponieważ ich towary, jeżeli byłyby wysyłane z ChRL, byłyby przewożone w tranzycie. Wszystkich innych producentów eksportujących poinformowano za pomocą zawiadomienia o wszczęciu postępowania, że ich działalność jest objęta zakresem dochodzenia.

(99)

W związku z powyższym zakres produktów objętych postępowaniem ostatecznie określa się jako moduły lub panele fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego oraz ogniwa w rodzaju stosowanych w modułach lub panelach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego, pochodzące lub wysyłane z Chińskiej Republiki Ludowej, chyba że stanowią one produkt przewożony w tranzycie w rozumieniu art. V GATT. Ogniwa mają grubość nieprzekraczającą 400 mikrometrów. Produkt ten jest obecnie objęty kodami CN ex 8501 31 00, ex 8501 32 00, ex 8501 33 00, ex 8501 34 00, ex 8501 61 20, ex 8501 61 80, ex 8501 62 00, ex 8501 63 00, ex 8501 64 00 i ex 8541 40 90.

(100)

Z definicji produktu objętego postępowaniem wyklucza się następujące rodzaje produktów:

(101)

Skarżący twierdził, że ChRL w znacznym stopniu subsydiuje swój przemysł fotowoltaiczny i przywołał kilka dokumentów dotyczących planów i polityki, a także prawodawstwo, które stanowi podstawę wsparcia ze strony państwa w tym sektorze. Komisja dokonała przeglądu i analizy dokumentów wymienionych w skardze, a także dodatkowych dokumentów przekazanych w trakcie dochodzenia przez rząd ChRL i producentów eksportujących objętych próbą i uznała, że wiele z nich faktycznie wskazuje na to, że sektor energii fotowoltaicznej w ChRL korzysta z preferencyjnego traktowania w wielu obszarach.

(102)

W swoim 12. planie pięcioletnim rząd ChRL włączył przemysł fotowoltaiczny do sektorów „strategicznych” (12). Rząd ChRL wydał również szczegółowy plan dla sektora energii fotowoltaicznej (podporządkowany głównemu 12. planowi pięcioletniemu), tj. 12. pięcioletni plan dla sektora energii fotowoltaicznej. W planie tym rząd ChRL wyraził poparcie dla „najważniejszych przedsiębiorstw” (13) i „kluczowych przedsiębiorstw” (14) oraz zobowiązał się do „promowania wdrożenia różnych działań politycznych wspierających sektor fotowoltaiczny” (15) i „sformułowania ogólnego przygotowania polityki wsparcia w obszarach przemysłu, finansowania, opodatkowania…” (16).

W decyzji Rady Państwa nr 40 sugeruje się, że rząd ChRL będzie „czynnie wspierać rozwój sektora nowych technologii energetycznych i przyspieszy rozwój energetyki fotowoltaicznej” (17). Poleca się w nim wszystkim instytucjom finansowym udzielanie wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych (kategoria, do której należą projekty dotyczące energii fotowoltaicznej) oraz obiecuje się wdrożenie „innych preferencyjnych strategii w odniesieniu do projektów promowanych” (18). W innej decyzji Rady Państwa, z dnia 10 października 2010 r., mowa jest o zwiększeniu „intensywności polityki wsparcia podatkowego i finansowego”, zachęca się instytucje finansowe do „rozszerzenia wsparcia kredytowego” oraz obiecuje się „stosować preferencyjne strategie podatkowe takie jak rekompensaty z tytułu ryzyka” (19) w odniesieniu do nowych sektorów strategicznych — kategorii, do której należy sektor fotowoltaiczny. W dokumencie pt. „Zarys strategii krajowej w zakresie rozwoju naukowego i technologicznego w perspektywie średnio- i długoterminowej (na lata 2006-2020)” obiecuje się „zapewnić pierwsze miejsce polityce finansowej”, „zachęcać instytucje finansowe do udzielenia preferencyjnego wsparcia kredytowego na potrzeby ważnych krajowych projektów naukowych i technologicznych związanych z uprzemysłowieniem”, „zachęcać instytucje finansowe do udoskonalania i wzmacniania usług finansowych dla przedsiębiorstw wysoce zaawansowanych technologicznie” oraz „wprowadzić preferencyjne traktowanie podatkowe, aby promować rozwój przedsiębiorstw wysoce zaawansowanych technologicznie” (20).

Również w ustawie ChRL w sprawie postępu naukowo-technologicznego wymieniono szereg środków wsparcia strategicznych sektorów przemysłu, w tym sektora fotowoltaicznego. Między innymi przewidziano w niej, że państwo wspiera instytucje finansowe i udziela im wytycznych w celu wspierania rozwoju sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie poprzez udzielanie pożyczek (21), poleca instytucjom finansowym realizującym politykę państwa, aby priorytetowo traktowały rozwój tych sektorów przy oferowaniu usług finansowych (22), jak również przewidziano „obniżone stopy procentowe i gwarancje kredytowe” dla określonych przedsiębiorstw oraz „specjalną pomoc” ze strony instytucji finansowych realizujących politykę państwa przy projektach promowanych przez państwo (23). Praktyczne stosowanie tych środków szczegółowo opisano poniżej.

(103)

Zarówno rząd ChRL, jak i objęci próbą chińscy producenci eksportujący przedstawili odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i zgodzili się na przeprowadzenie wizyt na miejscu (24) w celu zweryfikowania udzielonych odpowiedzi.

(104)

Jeżeli chodzi o rząd ChRL, po przeanalizowaniu odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisja przesłała pismo w sprawie uzupełnienia braków oraz pismo poprzedzające wizytę weryfikacyjną, a następnie kolejne pisma dotyczące planu wizyty weryfikacyjnej. Komisja zapewniła rządowi ChRL wystarczająco długi czas na przygotowanie i przedstawienie uwag w każdym przypadku, w którym było to wymagane i uzasadnione. Termin wyznaczony rządowi ChRL uległ faktycznie znacznemu przedłużeniu, tj. o 30 dni przedłużono termin na udzielenie przez rząd ChRL odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, co skutkowało końcowym terminem 69 dni na przedstawienie odpowiedzi na zawarte w kwestionariuszu pytania, a Komisja wyznaczyła rządowi ChRL termin 25 dni na przedłożenie odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków. Dlatego rząd ChRL miał łącznie ponad trzy miesiące na przedstawienie informacji, o które wnioskowała Komisja.

(105)

W trakcie wizyty weryfikacyjnej na miejscu w chińskim Ministerstwie Handlu w Pekinie i w czterech instytucjach finansowych (Chińskim Banku Rozwoju, Eksportowo-Importowym Banku Chińskim, Banku Huaxia i SINOSURE) Komisja podjęła starania mające na celu zweryfikowanie informacji przedstawionych w oparciu o dokumenty uzupełniające, które zostały wykorzystane do przygotowania odpowiedzi rządu ChRL, zgodnie z przepisami art. 11 oraz 26 rozporządzenia podstawowego. W ten sposób Komisja doszła do wstępnego wniosku, że brak informacji i dokumentów uzupełniających od rządu ChRL uniemożliwia przeprowadzenie właściwej weryfikacji odpowiedzi udzielonych na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ponadto niektórych informacji nie przedstawiono w ogóle, mimo że wyraźnie wnioskowano o ich przedstawienie; nie udzielono również odpowiedzi na niektóre pytania. W związku z tym rząd ChRL został poinformowany o konsekwencjach odmowy współpracy zgodnie z art. 28 ust. 1 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(106)

Rząd ChRL przedstawił również uwagę, zgodnie z którą w pytaniach zawartych w kwestionariuszu, a następnie w piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja nałożyła na rząd ChRL nieuzasadnione obciążenie i żądała nieistotnych i niepotrzebnych informacji.

(107)

Jeżeli chodzi o wymagane informacje, należy zauważyć, że Komisja zwróciła się o dostarczenie wyłącznie informacji dotyczących zarzutów zawartych w skardze, które to informacje uznano za niezbędne dla celów dokonania reprezentatywnych ustaleń i pozostała konsekwentna w swoich żądaniach, zwracając się o dostarczenie tych samych danych i informacji w czasie prowadzenia dochodzenia oraz o wyjaśnienie przez rząd ChRL przedłożonych informacji i ich znaczenia dla programów objętych dochodzeniem. Innymi słowy, Komisja zwróciła się tylko o udzielenie informacji niezbędnych do dokonania oceny istnienia i poziomu subsydiowania dostępnego w przypadku produktu objętego postępowaniem na podstawie innych programów subsydiowania, których istnienie zarzuca się w skardze.

(108)

Jak już wspomniano w motywie 105 powyżej, w następstwie wizyt weryfikacyjnych na miejscu Komisja w dniu 23 maja 2013 r. powiadomiła rząd ChRL, że rozważa uwzględnienie dostępnego stanu faktycznego zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego. Komisja przesłała to pismo, ponieważ doszła do wstępnego wniosku, że brak informacji i dowodów popierających przekazanych przez rząd ChRL uniemożliwia przeprowadzenie właściwej weryfikacji odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu antysubsydyjnym, na pismo w sprawie uzupełnienia braków oraz inne oświadczenia wystosowane przez rząd ChRL w trakcie przedmiotowego postępowania. Ponadto stwierdzono, że pewnych informacji nie podano także w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz w kolejnych oświadczeniach wystosowanych przez rząd ChRL, mimo że Komisja wyraźnie wnioskowała o te informacje. Ponadto nie udzielono również odpowiedzi na niektóre pytania. Potencjalne wykorzystanie dostępnego stanu faktycznego dotyczyło rządowych planów, projektów, różnych przepisów i innych dokumentów; pożyczek udzielanych zgodnie z polityką preferencyjną oraz innych instrumentów finansowych, gwarancji i ubezpieczeń; okólników Ludowego Banku Chin (LBCh); weryfikacji w bankach; ubezpieczenia kredytu eksportowego oraz weryfikacji Sinosure; programu Golden Sun Demonstration Programme; programów zwolnień z podatków bezpośrednich i ulg w zakresie podatków bezpośrednich; programów w zakresie podatków pośrednich i należności celnych przywozowych; dostarczania komponentów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia: polikrzemu, wyciskanych elementów z aluminium oraz szkła; oraz przyznawania prawa do użytkowania gruntów.

(109)

W piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL sprzeciwił się wstępnemu zamiarowi Komisji dotyczącemu zastosowania przepisów art. 28 rozporządzenia podstawowego, argumentując, że warunki wymagane do nieuwzględnienia przekazanych informacji lub nawet do „uzupełnienia luk informacyjnych” w tym przypadku nie zostały spełnione.

(110)

Rząd ChRL twierdził, że „wątpliwości” dotyczące prawidłowości informacji, które wynikają wyłącznie z faktu, że Komisja nie mogła zweryfikować przedłożonych informacji w stopniu najbardziej ją zadowalającym, nie powinny prowadzić do nieuwzględnienia tych informacji. Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem, ponieważ nie odpowiada ono rzeczywistości. Co więcej, Komisja nie odrzuciła żadnych informacji wyłącznie na takiej podstawie, że nie mogła ich zweryfikować w trakcie wizyty weryfikacyjnej na miejscu. Jeżeli jednak informacje i wyjaśnienia przekazane przez rząd ChRL uznano za sprzeczne lub niepełne w stosunku do innych informacji dostępnych Komisji, a jednocześnie niemożliwe było zweryfikowanie ich w trakcie wizyty weryfikacyjnej na miejscu, Komisja nie mogła zakładać prawdziwości takich informacji i wyjaśnień. Każdemu elementowi informacji przypisuje się należytą wagę w zależności od stopnia odmowy współpracy ze strony rządu ChRL. Należy również zauważyć, że problemem nie był format, w jakim przekazano Komisji informacje, jak twierdził rząd ChRL, ale raczej ich nieścisłość lub niekompletność.

(111)

Rząd ChRL twierdził również, że niektóre informacje wymagane przez Komisję wiązały się z takim obciążeniem, że nie miał praktycznej możliwości ich przekazania. Należy przy tym zwrócić uwagę, że Komisja wnioskowała wyłącznie o informacje, które były niezbędne do weryfikacji zarzutów stawianych przez skarżącego (i popartych dowodami prima facie), i zapewniła rządowi ChRL dość czasu i możliwości, aby przedstawić te informacje. Ponadto Komisja w pełni zdaje sobie sprawę z tego, że znaczna liczba szczegółowych zarzutów stawianych przez skarżącego w tej sprawie zobowiązała ją do zażądania od rządu ChRL istotnej ilości informacji. Jak wyjaśniono powyżej (motywy 104-107), wymagane informacje nie były jednak nadmierne i zapewniono wystarczająco dużo czasu na ich przekazanie.

(112)

Następnie rząd ChRL zwrócił uwagę na rozróżnienie pomiędzy zignorowaniem przedłożonych informacji a uzupełnieniem otrzymanych informacji o rzeczywiście udokumentowane fakty. Mimo iż Komisja jest w pełni świadoma tej różnicy i działa zgodnie z odpowiednimi przepisami art. 28 rozporządzenia podstawowego, ma obowiązek zaznaczyć, iż w przypadku, gdy przedłożone informacje stoją w sprzeczności z pozostałymi dostępnymi Komisji informacjami dotyczącymi danej tematyki, uzupełnienie tych informacji nie jest możliwe. W takich przypadkach (np. przedłożonych informacji dotyczących struktury własności banków) Komisja musiała zadecydować o tym, które informacje są bardziej wiarygodne. W ten sposób Komisja zagwarantowała, że wykorzystanie dostępnych faktów nie ma charakteru represyjnego i opiera się na rzeczywistym stanie faktycznym.

(113)

Rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie ma żadnych podstaw aby uznać, że rząd ChRL odmawia współpracy w tej sprawie, ponieważ zignorowała lub błędnie zinterpretowała swój obowiązek uwzględnienia „praktycznej zdolności” rządu ChRL do udzielenia odpowiedzi na jej wniosek. W opinii rządu ChRL całe dochodzenie było nadmiernie uciążliwe w stopniu uniemożliwiającym ogólną współpracę, a Komisja jako organ prowadzący dochodzenie stale odmawiała podjęcia wraz z rządem ChRL działań na rzecz złagodzenia tych obciążeń. Stwierdzenie to stanowi wyraźną błędną interpretację faktów. W celu wypełnienia swoich narzuconych prawnie obowiązków po otrzymaniu właściwie udokumentowanej skargi, a równocześnie w poszanowaniu odpowiedniego orzecznictwa WTO, Komisja złożyła wniosek do rządu ChRL wyłącznie o udzielenie informacji niezbędnych do weryfikacji i oceny zarzutów przedstawionych w skardze, wraz z odpowiednimi dowodami. Komisja oferowała rządowi ChRL pomoc zarówno w piśmie przewodnim do kwestionariusza, jak i w samym kwestionariuszu. Również w piśmie w sprawie uzupełnienia braków rząd ChRL poproszony został o kontakt z Komisją w przypadku jakichkolwiek pytań związanych z wymaganymi informacjami. Komisja wyraziła również zgodę na wyjątkowo długie przedłużenie terminów składania informacji (zob. motyw 104 powyżej). Ponadto w ramach niniejszego dochodzenia Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przedstawienie informacji związanych z konkretnymi transakcjami wyłącznie w odniesieniu do eksporterów objętych próbą, nie zaś do wszystkich producentów paneli fotowoltaicznych w Chinach, w znacznym stopniu zawężając zatem potencjalną ilość wymaganych informacji. Komisja pragnie zauważyć, że rząd ChRL wydaje się łączyć argumenty dotyczące swojej praktycznej zdolności do dostarczenia danych z innymi zagadnieniami.

Na przykład omawiając wniosek Komisji o udzielenie rzekomo nadmiernie szczegółowych informacji na temat banków i instytucji finansowych, rząd ChRL opiera swoje argumenty głównie na zarzucie, iż skarga była niewyczerpująca, podnosząc, iż opierała się na „nielegalnych ustaleniach” w sprawie cienkiego papieru powleczonego. Skarga rządu ChRL wydaje się zatem odnosić do jakości dowodów umożliwiających wszczęcie dochodzenia, nie do praktycznej zdolności rządu ChRL do udzielenia informacji. W istocie w swoim piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL powtórnie przedstawił swoje stanowisko, prezentowane w poprzednich przedłożonych dokumentach, iż rozpoczęcie realizacji wielu programów nie spełniało warunku osiągnięcia progu dowodowego, o którym mowa w art. 11 ust. 2 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, oraz że rozpoczynając realizację tych programów Komisja naruszyła postanowienia art. 11 ust. 3 tego porozumienia. Komisja odpowiedziała już na te zarzuty w piśmie i nocie przesłanych rządowi ChRL, a ze względu na fakt, iż w piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. nie podniesiono żadnych nowych zarzutów, nie było konieczne ponowne poruszenie tych samych zarzutów w niniejszym rozporządzeniu.

(114)

Rząd ChRL zarzucił Komisji również, że nie zapewniła mu wystarczającego czasu na wypełnienie kwestionariusza. Takie stwierdzenie jest po prostu błędne. Jak wyjaśniono w motywie 104 powyżej, Komisja wyraziła zgodę na istotne przedłużenie terminów dla rządu ChRL, zapewniając rządowi ChRL maksymalny dopuszczalny okres, co nie miało istotnego negatywnego wpływu na terminowe zakończenie sprawy. Czas przeznaczony na wypełnienie kwestionariusza i udzielenie odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków był znacznie dłuższy, niż przewidziano w art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(115)

Rząd ChRL oświadczył, iż Komisja zignorowała jego wniosek o pomoc przy ustaleniu względnej konieczności udzielenia odpowiedzi na pytania w kwestionariuszu w celu uniknięcia ustaleń opartych na stanie faktycznym. W przedłożonym dokumencie rząd ChRL powołał się na wniosek złożony do Komisji, by wyjaśnić cel poszczególnych wymaganych informacji oraz do których ustaleń faktycznych miały doprowadzić, w celu „zagwarantowania, że będzie współpracować w miarę swojej praktycznej zdolności, równocześnie udzielając najbardziej istotnych informacji”. Naturalnie zanim Komisja przedstawiła faktyczne informacje, nie mogła wiedzieć, do jakich wniosków doprowadzą. Rząd ChRL twierdzi również, że Komisja sformułowała kwestionariusz tak, by wypełnienie go stało się „funkcjonalnie niemożliwe”, oraz że Komisja posuwa się za daleko w poszukiwaniu informacji („fishing expeditions”). Komisja kategorycznie odrzuca te zarzuty. Jak wyjaśniono powyżej, w kwestionariuszu wymagano jedynie informacji niezbędnych do dokonania odpowiednich ustaleń.

(116)

Rząd ChRL zarzucił również, że Komisja nalegała na przedstawienie dokumentów, których rząd ChRL nie mógł zgodnie z prawem złożyć ani spowodować ich złożenia, powołując się w tym kontekście na odpowiednie przepisy prawa UE i WTO w celu wyjaśnienia, że zignorowane mogą być jedynie informacje fałszywe lub wprowadzające w błąd oraz że nie miał „praktycznej zdolności” do udzielenia niektórych informacji, których rozpowszechnianie, jako tajemnicy państwowej lub innej, było surowo wzbronione zgodnie z przepisami wewnętrznymi. Ponadto stwierdził, iż odpowiednie postanowienia Porozumienia antydumpingowego WTO i Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, które określają sposoby przekazywania informacji poufnych organom prowadzącym dochodzenie i status „poufnego traktowania” nie zawsze mają zastosowanie w sytuacji, w której informacji udziela organ państwa trzeciego, w tym przypadku rząd ChRL. Rząd ChRL stwierdził również, że Komisja naruszy postanowienia Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, jeżeli odmówi uznania różnicy prawnej pomiędzy praktyczną zdolnością rządu do udzielania informacji, których publikacja jest zabroniona na mocy prawa z jednej strony, a innego rodzaju informacji poufnych, w przypadku których może wnioskować o poufne traktowanie w zwykłym trybie dochodzenia.

(117)

Komisja nie zignorowała żadnych informacji, których rząd ChRL nie przedstawił, bez względu na przyczynę, ponieważ nie było możliwe zignorowanie czegoś, czego nie dostarczono. Z drugiej strony, w sytuacji, w której rząd ChRL nie udzielił ani nie udostępnił do kontroli określonych informacji, a informacje o podobnym charakterze były dostępne dla Komisji z innych źródeł (przede wszystkim w przypadku informacji upublicznionych, ale również informacji uzyskanych od współpracujących producentów eksportujących lub przedłożonych przez określone banki w trakcie dochodzenia na miejscu), Komisja uwzględniła te informacje w aktach sprawy i wykorzystała je do dokonania ustaleń. Komisja nie zgadza się ze stwierdzeniem, że postanowienia Porozumienia antydumpingowego WTO i Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, które określają sposoby przekazywania informacji poufnych organom prowadzącym dochodzenie i status „poufnego traktowania”, nie mają zastosowania do rządu ChRL. W tym kontekście rząd ChRL utrzymuje, iż do rządów należy stosować inne standardy współpracy, niż standardy dotyczące eksporterów, oraz, że sytuacja rządów uzasadnia „minimum poszanowania”, do którego eksporterzy nie są uprawnieni. W odniesieniu do prowadzonych dochodzeń w sprawie cła wyrównawczego Komisja nie zgadza się z przedstawionymi stwierdzeniami. Rząd ChRL jest jedną z zainteresowanych stron w postępowaniu na potrzeby rozporządzenia podstawowego, a równocześnie, jako „zainteresowany Członek”, ChRL podlega postanowieniom i orzecznictwu WTO.

Artykuł 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego stanowi, co następuje: „W przypadkach, w których którakolwiek zainteresowana strona odmawia lub nie zapewnia dostępu do niezbędnych informacji w terminach określonych w niniejszym rozporządzeniu albo znacznie utrudnia dochodzenie, poszukiwania wstępne lub końcowe, potwierdzające lub negatywne, mogą być osądzone na podstawie dostępnego stanu faktycznego”. W art. 12.7 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych WTO wyraźnie określono konsekwencje braku współpracy ze strony rządów („zainteresowany Członek”): „W przypadkach, gdy jakikolwiek zainteresowany członek lub zainteresowana strona odmówi dostępu do informacji lub w inny sposób nie dostarczy koniecznej informacji w rozsądnym terminie lub w sposób wyraźny utrudnia postępowanie, to wówczas wstępne lub ostateczne orzeczenia potwierdzające lub odrzucające, mogą być dokonane na podstawie dostępnych faktów”. Zatem w sytuacji, gdy państwo prowadzące dochodzenie, w tym przypadku UE, wykonuje swoje prawa przyznane przez WTO w ramach prowadzonego dochodzenia w sprawie cła wyrównawczego i wnioskuje o informacje, które uzna za niezbędne na potrzeby tego dochodzenia, rządy i eksporterzy w tym samym stopniu zobowiązani są do współpracy. W trakcie dochodzenia rząd ChRL często powoływał się na zasady poufności, podając je jako przyczynę nieudzielenia wymaganych informacji, na przykład okólników LBCh, na potrzeby weryfikacji. Należy podkreślić, że nawet jeżeli rząd ChRL był, jak twierdzi, objęty „prawnym zakazem ujawniania takich informacji”, porozumienia WTO nadal nakładały na niego obowiązek udzielenia informacji uznanych za niezbędne na potrzeby dochodzenia. W tym zakresie przepisy prawa krajowego lub regulacje wewnętrzne Członka WTO nie zwalniają go z obowiązków w ramach WTO w odniesieniu do współpracy przy dochodzeniu; w przypadku konfliktu na rządzie ChRL spoczywa obowiązek zaproponowania sposobów udzielenia dostępu do informacji tak, by była możliwa ich odpowiednia weryfikacja. Niezależnie od powyższego rząd ChRL w istocie nigdy nie wyjaśnił tego zarzutu ani nie przedstawił jakichkolwiek dowodów (np. przepisów prawa, zgodnie z którymi ujawnianie takich informacji byłoby „zakazane prawnie”) w tym zakresie.

(118)

Ponadto rząd ChRL stwierdził, iż pismo poprzedzające wizytę weryfikacyjną z dnia 25 marca 2013 r. nie było wystarczająco szczegółowe i nie zawierało określonych pytań, które będą omawiane podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu. W tym kontekście należy zauważyć, że mimo iż Komisja nie jest zobowiązana do przesłania listy wszystkich pytań, które mogą zostać zadane podczas weryfikacji na miejscu (a Komisja nie uznała tego za właściwe), pismo poprzedzające wizytę weryfikacyjną z dnia 25 marca 2013 r. zawierało bardzo precyzyjną i szczegółową listę zagadnień i dokumentów, które będą omawiane zgodnie z art. 26 ust. 3 rozporządzenia podstawowego i zgodnie z wymogami WTO. W piśmie tym stwierdzono jednak wyraźnie, że lista ta nie była wyczerpująca oraz że w miarę potrzeby mogą zostać poruszone inne zagadnienia i omawiane inne dowody. W tym kontekście należy również zaznaczyć, że rząd ChRL nie wyraził zastrzeżeń co do treści tego pisma przed weryfikacją, mimo iż z drugiej strony odmówił omawiania niektórych punktów nieujętych wyraźnie w tym piśmie, takich jak informacje dotyczące największych banków w ChRL, udziału Komunistycznej Partii Chin („KPCh”) w zarządzaniu określonymi bankami czy dostęp niektórych banków do rezerw walutowych Państwowej Administracji Rezerw Zagranicznych, twierdząc, że nie był gotowy na udzielenie odpowiedzi na pytania w tym zakresie.

(119)

Rząd ChRL stwierdził również, że Komisja nie wykazała elastyczności podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu i w istocie „ustanowiła arbitralny termin składania przez rząd ChRL wniosków o wprowadzenie zmian”. Podobnie argumentował, iż Komisja nie zaakceptowała żadnych „wykonalnych” rozwiązań zaproponowanych przez rząd ChRL w odniesieniu do weryfikacji w Narodowym Biurze Statystycznym (NBS) i odmówiła przedłużenia weryfikacji NBS do poniedziałku, tj. do dnia 22 kwietnia 2013 r. Ponadto urzędnicy Komisji dosłownie każdego dnia rozpoczynali weryfikację z opóźnieniem, w opinii rządu ChRL, ze względu na późne przybycie na miejsce.

(120)

W odniesieniu do powyższych zarzutów Komisja podkreśla, że stopień elastyczności wykazany przez jej urzędników na miejscu był pełny i bezwarunkowy. Urzędnicy Komisji w drodze wyjątku wielokrotnie proponowali weryfikację dokumentów i dowodów, które rząd ChRL chciał przedłożyć na długo po zamknięciu określonego tematu, po zwykłych godzinach pracy. Miało to miejsce kilkakrotnie, nawet jeżeli oznaczało to przejazd w bardzo późnych godzinach do innych miejsc weryfikacji lub powrót do miejsc, które urzędnicy Komisji już odwiedzili i gdzie była już możliwa weryfikacja dokumentów. Rząd ChRL nie przyjął jednak tych propozycji w przedmiotowych sprawach, co wyraźnie sugeruje, że niezłożenie dokumentów wymaganych przez Komisję w zwykłych godzinach pracy nie wynikało z ograniczeń czasowych rządu ChRL ani z braku chęci Komisji do przeprowadzenia ich weryfikacji. W odniesieniu do opóźnionego rozpoczęcia wizyty weryfikacyjnej, Komisja pragnie zauważyć, iż urzędnicy punktualnie pojawiali się każdego dnia na miejscu, jednak, niestety, pewne opóźnienia wynikały z procedur rządu ChRL dotyczących codziennej rejestracji w celu uzyskania dostępu do poszczególnych miejsc weryfikacji lub po prostu z nieobecności przedstawicieli rządu ChRL, którzy mieli towarzyszyć urzędnikom po ich przybyciu na miejsce weryfikacji, przez co urzędnicy byli zmuszeni czekać przez dłuższy czas na rozpoczęcie weryfikacji. Komisja pragnie również podkreślić, iż wizyty weryfikacyjne każdego dnia trwały znacznie dłużej niż zwykłe godziny pracy oraz że to rząd ChRL odwołał popołudniową sesję wizyty weryfikacyjnej pierwszego dnia, ponieważ przedstawiciele Ministerstwa Technologii podjęli decyzję o nieuczestniczeniu w wizycie (zob. motyw 122). Co więcej, w przypadku gdyby rząd ChRL zaakceptował wszystkie wielokrotnie powtarzane propozycje urzędników Komisji dotyczące weryfikacji dokumentów po godzinach pracy, wizyty te trwałyby jeszcze dłużej, a nie stało się tak wyłącznie ze względu na niezapewnienie przez rząd ChRL pełnej współpracy.

(121)

Następnie rząd ChRL wyraził krytykę wobec przyjętej przez Komisję praktyki nieprzyjmowania nowych dokumentów i dowodów wymagających weryfikacji po zakończeniu sesji weryfikacyjnej, której dotyczyły. W tym kontekście należy zaznaczyć, iż zamiarem Komisji nie jest i nigdy nie było ignorowanie informacji dostarczonych w ten sposób. Komisja uwzględniła wszystkie przedłożone informacje, przeprowadziła analizę ich jakości (np. wyciąg ze zrewidowanego sprawozdania finansowego traktowany jest w odmienny sposób, niż prosta tabela w arkuszu Excel czy dokument programu Word zawierające dane niepoparte przez jakiekolwiek oficjalne źródła) oraz przypisała im odpowiednią wagę ze względu na fakt, iż nie była w stanie dokonać weryfikacji tych informacji w trakcie wizyty weryfikacyjnej na miejscu.

(122)

W odniesieniu do sześciu dokumentów (25) przedłożonych przez rząd ChRL w trakcie dochodzenia, których omawiania rząd ChRL odmówił w trakcie wizyty weryfikacyjnej na miejscu, rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie miała podstaw do wykorzystania stanu faktycznego zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego. Stwierdził również, że Komisja nie udzieliła rządowi ChRL pomocy w zrozumieniu wymogu dostarczenia tych dokumentów i wykazania, że wszystkie przedmiotowe dokumenty były odpowiednie, pomimo faktu, iż rząd ChRL „w szczególności poprosił Komisję przed rozpoczęciem weryfikacji o pomoc w zrozumieniu wymogu dostarczenia tych dokumentów i wykazania, że wszystkie przedmiotowe dokumenty były odpowiednie”. W tym kontekście, po pierwsze, należy zaznaczyć, że wszystkie dokumenty bezpośrednio dotyczyły danego sektora (26), a zatem ich uwzględnienie w zakresie weryfikacji było wysoce właściwe.

Po drugie, sformułowanie zastosowane przez rząd ChRL w piśmie do Komisji z dnia 11 kwietnia 2013 r. różniło się od użytego w piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. W istocie rząd ChRL w piśmie z dnia 11 kwietnia 2013 r. stwierdził, że weryfikacja przedmiotowych dokumentów „została zawieszona, o ile Komisja nie wykaże w sposób przekonujący, w jakim stopniu dokumenty te dotyczą bieżącego dochodzenia, w szczególności rzekomych subsydiów”. Ze względu na fakt, iż wszystkie te dokumenty bezpośrednio dotyczą danego przemysłu, a nawet poszczególnych systemów subsydiów, takich jak pożyczki preferencyjne czy preferencyjne programy zwolnień z podatku, co wynika z ich treści, Komisja nie rozumie, co jeszcze należałoby wykazać, by udowodnić ich zasadność. Komisja uznaje za zaskakujący fakt, że rząd ChRL nie wydawał się kwestionować zasadności tych dokumentów w momencie ich przedłożenia, a dopiero po zażądaniu wyjaśnień przez Komisję.

(123)

W piśmie z dnia 23 maja 2013 r. Komisja stwierdziła, że uniemożliwiono jej weryfikację większości z przedłożonych informacji pod kątem oryginalnej dokumentacji i porównania jej z danymi źródłowymi, które wykorzystano do sporządzania odpowiedzi rządu ChRL w odniesieniu do informacji na temat rynku finansowego i instytucji finansowych w ChRL. Rząd ChRL wyraził opinię, że ze względu na „bardzo ogólne i nieprecyzyjne cytaty” Komisja nie udzieliła rządowi ChRL możliwości przedstawienia odpowiednich uwag, a zatem nie zapewniła rządowi ChRL możliwości właściwego wykonania przysługującego mu prawa do obrony. Twierdzenie to nie znajduje potwierdzenia w rzeczywistości. W kwestionariuszu Komisja zadała bardzo konkretne pytania i zgodnie z praktyką przyjętą przez wiele organów prowadzących dochodzenie starała się zweryfikować odpowiedzi rządu ChRL podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu.

(124)

W szczególności, rząd ChRL w odpowiedzi na kwestionariusz stwierdził, iż „pożyczki na rzecz danego sektora stanowią bardzo niewielką część ogółu udzielonych pożyczek. Na przykład niektóre banki w załączonym kwestionariuszu podawały, iż pożyczki udzielone przedmiotowemu sektorowi stanowiły mniej niż 1 % wszystkich pożyczek”. W trakcie weryfikacji rząd ChRL nie był w stanie poprzeć tej opinii jakimikolwiek dowodami, kierując jedynie Komisję do banków.

(125)

Komisja zażądała również statystyk pożyczek na rzecz danego sektora. Rząd ChRL oświadczył, iż nie prowadzi takiej ewidencji. Gdy Komisja zapytała, czy rząd ChRL podjął próbę kompilacji takich statystyk i zażądała tych informacji z banków, przedstawiciel CBRC (bankowego organu regulacyjnego ChRL) obecny podczas weryfikacji odpowiedział, iż nie wiedział nic na ten temat, ponieważ za statystyki odpowiadał inny departament CBRC. Rząd ChRL nie przedstawił żadnych statystyk wymaganych zarówno w kwestionariuszu, jak i wielokrotnie w procesie uzupełniania braków. W piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną Komisja wskazała ponownie, że temat ten będzie poruszany.

(126)

W odniesieniu do banków Komisja podczas wizyty weryfikacyjnej zadała również pytanie o analizę ryzyka i ocenę zdolności kredytowej, ogólne warunki działalności, sytuację zarządczą, poziom kredytowania, wykorzystywanie środków finansowych, zdolność do spłat zobowiązań, praktykę w zakresie gwarancji oraz współpracę handlową pomiędzy bankami a kredytobiorcami, ponieważ rząd ChRL w odpowiedzi na kwestionariusz przedstawił zarzuty dotyczące tych zagadnień. Ponownie, mimo iż zagadnienia te zostały wyszczególnione w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną, rząd ChRL nie był w stanie przedstawić jakichkolwiek dowodów na poparcie swoich zarzutów i skierował Komisję do banków.

(127)

W odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków rząd ChRL przedstawił niektóre informacje dotyczące procentowej struktury własności rządu w niektórych bankach. Należy zaznaczyć, że początkowo rząd ChRL w odpowiedzi w kwestionariuszu oświadczył, iż nie dysponował takimi informacjami i że przedstawił je dopiero po tym, jak Komisja wskazała, że art. 24 ustawy o bankach komercyjnych w istocie nakłada na banki obowiązek podawania tych informacji CBRC. Gdy w trakcie wizyty weryfikacyjnej Komisja zadała pytanie o źródło tych informacji, obecny przy tym urzędnik z CBRC odpowiedział, że tego nie wie, ponieważ za gromadzenie takich danych odpowiedzialny jest inny departament CBRC. Zgodnie z art. 2 regulaminu przejściowego rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa (przedłożonego przez Eksportowo-Importowy Bank Chiński w odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków), „lista instytucji finansowych będących własnością państwa, do których Rada Państwa deleguje rady nadzorcze, zostanie zalecona przez organ administracyjny właściwy dla rad nadzorczych instytucji finansowych będących własnością państwa”. Ze względu na fakt, iż przepis ten odnosi się do organu administracyjnego właściwego dla rad nadzorczych instytucji finansowych będących własnością państwa, wydaje się, że rząd ChRL wie, które instytucje finansowe stanowią jego własność. Niemniej jednak Komisja nie była w stanie zweryfikować tej informacji, ani nawet zidentyfikować źródła informacji ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL. Ogólnodostępne informacje sugerują, że istnieją również inne banki będące własnością państwa (które udzielały pożyczek producentom eksportującym objętym próbą) niż te podane przez rząd ChRL w odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków (27).

(128)

W piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL stwierdził, że ani w kwestionariuszu, ani w piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja nie „zażądała udostępnienia dowodów na poparcie lub źródła danych”, oraz że „obecnie znienacka zarzuca brak dowodów na poparcie lub źródła danych”. W celu uzyskania jasności obrazu Komisja, podobnie jak wszelkie inne organy prowadzące dochodzenie, weryfikuje dane przedstawione przez wszystkie strony postępowania i rząd ChRL był tego świadom, ponieważ Komisja już w kwestionariuszu i w piśmie przewodnim do kwestionariusza zaznaczyła, że odpowiedzi mogą podlegać weryfikacji. Ponadto w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną Komisja również uwzględniła to zagadnienie jako jedno z zagadnień objętych weryfikacją (28). Dlatego fakt, iż Komisja zażądała dowodów na poparcie oświadczeń złożonych przez rząd ChRL zdecydowanie nie był zaskakujący dla rządu ChRL, a jedynie stanowił standardową procedurę stosowaną przez Komisję w odniesieniu do wszystkich spraw.

(129)

Gdy podczas weryfikacji Komisja zażądała, by rząd ChRL przedstawił listę 10 największych banków w ChRL oraz ich udział w rynku, CBRC odpowiedział, iż jest w stanie przedłożyć takie informacje, jednak nie może udzielić odpowiedzi na to pytanie, zanim nie otrzyma go na piśmie. Komisja wyjaśniła, że pytanie zadane ustnie podczas wizyty weryfikacyjnej ma taką samą wagę, co jakiekolwiek pytanie zadane na piśmie i powołała się na fakt, że w przypadku pozostałych pytań zadanych ustnie rząd ChRL nie wymagał złożenia ich na piśmie przed udzieleniem odpowiedzi. Pomimo tych wyjaśnień rząd ChRL nadal nie udzielił tych informacji.

(130)

W kwestionariuszu Komisja zażądała dokumentów stanowiących podstawę ustanowienia CBRC i udzielających tej instytucji mandatu. Rząd ChRL przedstawił dokument Narodowego Kongresu Ludowego stwierdzający jedynie, że zostanie utworzony CBRC. Gdy Komisja zadała pytanie, czy istnieją jakiekolwiek inne dokumenty określające mandat i cel CBRC, obecny przy tym urzędnik CBRC poinformował, że istnieje wiele aktów prawnych dotyczących CBRC, gdyby jednak Komisja chciała uzyskać do nich dostęp, powinna była zażądać ich przed weryfikacją. Należy zauważyć, że w kwestionariuszu Komisja zażądała od rządu ChRL „przedstawienia dokumentów stanowiących podstawę utworzenia tego organu i udzielających jej mandatu”, a zatem w istocie zażądała tych dokumentów przed weryfikacją.

(131)

Gdy Komisja zażądała statystyk i sprawozdań od banków, które udzieliły pożyczek eksporterom objętym próbą w OD, powołała się na art. 33 ustawy ChRL w sprawie regulacji sektora bankowego i nadzoru nad nim (29), sugerujący, że statystyki takie gromadzi CBRC. Obecny przy tym urzędnik z CBRC stwierdził, że musiałby najpierw uzyskać zgodę departamentu prawnego, jednak nie udzielił żadnych informacji w tym zakresie do zakończenia weryfikacji. Ponownie należy podkreślić, że Komisja zażądała tych informacji w kwestionariuszu i piśmie w sprawie uzupełnienia braków i zaznaczyła w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną, że statystyki będą podlegały weryfikacji.

(132)

Rząd ChRL stwierdził następnie, że zarzuty zawarte w skardze dotyczące banków chińskich będących organami publicznymi oparte są jedynie na prostych twierdzeniach dotyczących udziału Skarbu Państwa, które z kolei oparte są na „nielegalnych” ustaleniach w sprawie cienkiego papieru powleczonego. Stwierdzenie to stanowi błędną interpretację faktów zawartych w skardze. W skardze strona wnosząca skargę powołuje się na — poza własnością państwa — m.in. pożyczki udzielone przez banki w oparciu o dyrektywy polityczne agencjom rządowym kierującym instytucjami finansowymi w celu zwiększenia liczby kredytów i pożyczek dla przedsiębiorstw na potrzeby promowania nowych technologii i produktów (w tym sektora fotowoltaicznego). Ustalenia w sprawie cienkiego papieru powleczonego dotyczące chińskich banków będących organami publicznymi oparte były na liczniejszych przesłankach, niż jedynie prawa własności (np. na interwencjach rządowych i wytycznych banków dotyczących kierowania pożyczek preferencyjnych do przemysłu papierniczego za pośrednictwem planów rządowych) i ustalenia te są w pełni zgodne z przepisami prawa UE i WTO. Ponadto ustalenia w sprawie statusu banków będących własnością państwa jako organów publicznych zostały potwierdzone również w sprawie stali powlekanej organicznie.

(133)

Rząd ChRL utrzymywał również, że nie miał praktycznej zdolności do udzielenia informacji na temat 3 800 banków i instytucji finansowych funkcjonujących na terytorium ChRL oraz że w żadnym wypadku CBRC nie prowadzi ewidencji dotyczącej procentowych udziałów rządu w bankach. Komisja nie rozumie, dlaczego rząd ChRL odwołuje się wielokrotnie do wszystkich banków w ChRL w odniesieniu do praw własności do tych banków przysługujących rządowi ChRL, skoro informacje, których żądała Komisja, wyraźnie ograniczały się do banków, „w których rząd ChRL ma bezpośrednie lub pośrednie udziały” (30). Jak wyjaśniono w motywie 127 powyżej, twierdzenie rządu ChRL, że CBRC (lub inny organ rządowy) nie prowadzi ewidencji posiadanych przez siebie udziałów w bankach wydaje się sprzeczny z licznymi przepisami prawa chińskiego.

(134)

W piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL powtórzył, iż nie ma uprawnień, aby wymagać od „niezależnych banków” ujawnienia informacji poufnych, i powołał się na pismo rzekomo przesłane do banków w tym zakresie. To prawda, że w trakcie weryfikacji rząd ChRL przedstawił oryginał pisma przeznaczonego dla banków, jednak gdy Komisja zażądała od rządu ChRL okazania dowodów na to, do których banków i instytucji finansowych pismo to zostało przesłane, rząd ChRL nie był w stanie ich przedstawić. Rząd ChRL twierdził również, że niektóre z instytucji wyszczególnionych w załączniku nr 7 do pisma w sprawie uzupełnienia braków nie były bankami. W tym zakresie Komisja pragnie zauważyć, że instytucje te zostały wskazane Komisji przez producentów eksportujących objętych próbą jako instytucje, które udzieliły im pożyczek.

(135)

Rząd ChRL stwierdził, że Komisja nigdy nie poruszyła w kwestionariuszu ani w pismach w sprawie uzupełnienia braków kwestii okólników LBCh YinFa [2003] i [2004]. Zauważa się, że w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną Komisja wśród tematów, jakie zostaną poruszone podczas weryfikacji, zawarła „regulacje/okólniki/dokumentację wewnętrzną LBCh dotyczące regulacji stóp procentowych w ChRL”. Oczywiste jest, że obydwa okólniki należą do tej kategorii. W odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków rząd ChRL nawet powołał się na artykuł na stronie internetowej LBCh, w którym zawarte było odwołanie do jednego z tych okólników. Jednak rząd ChRL nie przedstawił żadnych okólników LBCh, a jedynie przekazał informacje ze strony internetowej LBCh, które były niekompletne pod względem zarządzania stopami procentowymi kredytów i depozytów w Chinach w porównaniu z okólnikami YinFa [2003] i [2004], które są dostępne w internecie. Należy również podkreślić, że rząd ChRL odmówił przedłożenia tych dokumentów nie ze względu na fakt, iż był nieprzygotowany na takie pytanie, ale ze względu na rzekomą poufność tych okólników. W tej kwestii należy zauważyć, że twierdzenie rządu ChRL dotyczące poufności okólników LBCh jest niespójne z jego praktyką w ramach przedmiotowego postępowania. W swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń rząd ChRL przedłożył pełną wersję innego okólnika LBCh na poparcie swojego twierdzenia, że pożyczki specjalne udzielane przez banki komercyjne będące własnością państwa zostały uchylone i rzekoma poufność w innych przypadkach nie stanowiła przeszkody. W odniesieniu do wyciągów ze strony internetowej LBCh, Komisja uwzględniła je i nie zignorowała ich treści. Jednak aby uzyskać kompletne informacje w tym zakresie, zażądała również informacji na temat obydwu okólników, które uzupełniały informacje przedłożone przez rząd ChRL.

(136)

Wnioski o indywidualne badanie zgodnie z art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego złożyło sześciu współpracujących producentów eksportujących, tj. CNPV Dongying Solar Power Co. Ltd., Jiangsu Runda PV Co., Ltd., Kinve Solar Power Co., Ltd (Maanshan), Phono Solar Technology Co. Ltd., Shandong Linuo Photovoltaic Hi-Tech Co. Ltd. i Shandong Linuo Solar Power Holdings Co. Ltd. Przeprowadzenie tych indywidualnych badań w odniesieniu do wspomnianych przedsiębiorstw było niemożliwe, ponieważ byłyby one nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiłyby zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie z uwagi na wysoką liczbę domniemanych programów subsydiowania oraz czasochłonny charakter dochodzenia antysubsydyjnego.

(137)

Na podstawie informacji zawartych w skardze Komisja dążyła do uzyskania informacji dotyczących poniższych programów, które wiązały się z domniemanym przyznawaniem subsydiów przez organ rządowy:

(138)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przedstawienie informacji na temat odsetka pożyczek udzielonych przez banki, w których rząd ChRL jest największym lub jedynym udziałowcem, banki, w których rząd ChRL posiada pakiet udziałów, ale nie jest największym udziałowcem, banki, w których rząd ChRL nie posiada udziałów, oraz banki zagraniczne zarówno dla całego przemysłu, jak i dla sektora, którego dotyczy niniejsze postępowanie. Rząd ChRL odpowiedział, że nie przechowuje ani danych dotyczących kwot i oprocentowania pożyczek udzielanych przez banki będące własnością państwa, ani danych dotyczących pożyczek dla przemysłu fotowoltaicznego. Rząd ChRL nie zasugerował żadnego alternatywnego źródła takich informacji.

(139)

Do początkowego kwestionariusza antysubsydyjnego Komisja dołączyła specjalny kwestionariusz (dodatek A) przeznaczony dla banków/instytucji finansowych i poprosiła rząd ChRL o przekazanie go bankom/instytucjom finansowym, które udzieliły pożyczek sektorowi objętemu postępowaniem. Celem dodatku A była weryfikacja zawartych w skardze zarzutów, że banki chińskie będące własnością państwa są organami publicznymi. Komisja zwróciła się między innymi o informacje dotyczące struktury kontroli ze strony rządu w wyżej wspomnianych chińskich bankach oraz realizowania polityki lub interesów rządu w odniesieniu do sektora energii fotowoltaicznej (tj. zarząd i zgromadzenie udziałowców, protokoły zebrań udziałowców/zarządu, narodowość udziałowców/członków zarządu, polityka kredytowa oraz ocena ryzyka w odniesieniu do pożyczek udzielonych współpracującym producentom eksportującym). W odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu rząd ChRL przekazał odpowiedź na pytania zawarte w dodatku A wyłącznie w odniesieniu do pięciu banków (Chińskiego Banku Rozwoju, Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego, Banku Szanghaju, Banku Chińskiego (31) oraz Banku Huaxia). W piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja powtórzyła swoje początkowe wezwanie do udzielenia informacji. Aby ułatwić współpracę ze strony rządu ChRL, Komisja podała wykaz banków/instytucji finansowych, które udzielały pożyczek przedsiębiorstwom objętym próbą i ponownie poprosiła rząd ChRL o przekazanie dodatku A tym podmiotom. W odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków nie przekazano żadnych dodatkowych odpowiedzi na pytania zawarte w dodatku A.

(140)

Komisja starała się również uzyskać informacje na temat struktury własności państwa w bankach i instytucjach finansowych. W swojej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu rząd ChRL stwierdził, że nie przechowuje żadnych danych dotyczących wielkości własności państwa, i nie podał żadnych sugestii odnośnie do sposobu uzyskania takich informacji. Kiedy Komisja w swoim piśmie w sprawie uzupełnienia braków podkreśliła, że obowiązkowe jest uwzględnienie tych informacji w statutach banków i że są one dostępne dla rządu ChRL jako udziałowca, rząd ChRL przekazał informacje na temat posiadanych udziałów w 16 bankach. Niemniej jednak z wyjątkiem pięciu banków, w przypadku których rząd ChRL odniósł się do sprawozdań rocznych jako źródła danych, nie przekazał żadnych dowodów potwierdzających te informacje i nie ujawnił, jakie było źródło tych informacji. W odniesieniu do pozostałych banków, które udzieliły kredytów przedsiębiorstwom z sektora objętego postępowaniem, rząd ChRL nie przekazał żadnych informacji na temat struktury własności. W konsekwencji Komisja nie mogła zweryfikować dokładności i poprawności przekazanych danych dotyczących wielkości udziału własnościowego państwa w bankach i innych instytucjach finansowych.

(141)

Rząd ChRL twierdził, że rating BB zastosowany do producentów eksportujących objętych próbą (dla celów referencyjnego poziomu pożyczki) jest „bardzo niekorzystny” i że Komisja „w świetle stanu faktycznego w tej sprawie nie wyjaśniła, w jaki sposób doszła do wniosku, że jest to prawidłowy lub najrozsądniejszy wniosek”. Ponadto rząd ChRL argumentował, że metodyka ta stanowi „niedopuszczalne wnioski niekorzystne”. Mimo że argument ten wysunięto w odniesieniu do jednego z poprzednich przypadków (tj. cienkiego papieru powleczonego) i przed ujawnieniem informacji dotyczących ratingu zastosowanego do producentów eksportujących objętych próbą w ramach przedmiotowego postępowania, należy zauważyć, że Komisja nie zastosowała „dostępnych faktów przeciwnych” w tej sprawie ani w żadnych innych przypadkach, o których rząd ChRL wspomniał w swoim oświadczeniu. Komisja wyciągnęła odpowiednie wnioski wyłącznie na podstawie informacji udostępnionych w aktach sprawy, które wskazują na brak odpowiedniej oceny ryzyka kredytowego, zob. motywy 175–178. Należy podkreślić, że w OD chiński sektor fotowoltaiczny ponosił duże straty i było oczywiste, że jego sytuacja finansowa jest wyjątkowo trudna. Szereg ocen ryzyka kredytowego dostarczonych przez przedsiębiorstwa objęte próbą wykazał, że rating BB w odniesieniu do całego OD jako całości nie był nieuzasadniony. Co więcej, niektóre oceny ryzyka kredytowego wyraźnie wskazują na to, że kilka grup było niewypłacalnych w mniejszym lub w większym stopniu.

(142)

W swoim piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną Komisja przewidziała weryfikację banków, które przekazały odpowiedzi na pytania zawarte w dodatku A do kwestionariusza i udzieliły znacznej części kredytów producentom eksportującym objętym próbą, tj. Chińskiego Banku Rozwoju, Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego, Banku Szanghaju oraz Banku Huaxia, i podała szczegółowy wykaz zagadnień, które obejmie weryfikacja. Już we wstępnym kwestionariuszu przeznaczonym dla rządu ChRL Komisja jasno dała do zrozumienia, że informacje przekazane w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu mogą podlegać weryfikacji na miejscu. W piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną Komisja stwierdziła również, że do rządu ChRL „zwrócono się o udostępnienie wszystkich dostępnych dokumentów uzupełniających, które wykorzystano do przygotowania merytorycznej odpowiedzi rządu ChRL, w tym oryginalnych dokumentów źródłowych i wniosków”. Dwa inne główne podmioty zapewniające preferencyjne finansowanie producentom eksportującym objętym próbą albo wcale nie przekazały żądanych informacji (Chiński Bank Rolny [Agricultural Bank of China]), albo w ich imieniu przekazano informacje bez możliwości ich weryfikacji (Bank Chiński [Bank of China]).

(143)

W piśmie z dnia 25 marca 2013 r. poprzedzającym wizytę weryfikacyjną Komisja powiadomiła rząd ChRL o zamiarze zweryfikowania Banku Szanghaju i aby ułatwić rządowi ChRL wizytę weryfikacyjną, zaproponowała przedłużenie wizyty weryfikacyjnej do dnia 22 kwietnia 2013 r., o ile będzie to konieczne (32). W swojej początkowej odpowiedzi z dnia 5 kwietnia na wspomniane pismo poprzedzające wizytę weryfikacyjną rząd ChRL nie potwierdził, czy weryfikacja Banku Szanghaju się odbędzie, ale zapytał, czy Komisja byłaby skłonna zweryfikować Bank Szanghaju w lokalizacji innej niż ta, w której przeprowadzana będzie reszta weryfikacji (tj. w Szanghaju zamiast w Pekinie). Aby ułatwić wizytę weryfikacyjną, Komisja w drodze wyjątku zgodziła się na tę propozycję, jednak wezwała rząd ChRL do potwierdzenia weryfikacji w Szanghaju najpóźniej do dnia 9 kwietnia (tj. na trzy dni robocze przed rozpoczęciem weryfikacji w Pekinie), aby zespół mógł zaplanować kwestie praktyczne związane z taką zmianą sposobu planowania weryfikacji. Dopiero w dniu 11 kwietnia (na jeden dzień roboczy przed rozpoczęciem weryfikacji) rząd ChRL potwierdził, że Bank Szanghaju jest dostępny dla celów weryfikacji w dniu 23 lub 24 kwietnia 2013 r. Tego samego dnia Komisja poinformowała rząd ChRL, że z powodu tak późnego potwierdzenia niemożliwe jest wprowadzenie zmian w harmonogramie. Ponadto terminy zaproponowane przez rząd ChRL (23 lub 24 kwietnia) przekraczały okres uzgodniony między rządem ChRL a Komisją, w którym miała zostać przeprowadzona weryfikacja, a nawet przekraczały przedłużony termin zaproponowany przez Komisję. W rezultacie Komisja nie była w stanie zweryfikować odpowiedzi udzielonych przez Bank Szanghaju na pytania zawarte w dodatku A oraz informacji na temat kredytów udzielonych przez ten bank producentom eksportującym objętym próbą. W konsekwencji w piśmie z dnia 23 maja 2013 r. Komisja poinformowała rząd ChRL, że rozważa zastosowanie przepisów art. 28 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 w odniesieniu do niezweryfikowanych informacji przedłożonych przez Bank Szanghaju.

(144)

W piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL twierdził, że do weryfikacji Banku Szanghaju nie doszło z powodu braku elastyczności po stronie Komisji, gdyż Komisja nie zaproponowała żadnych innych terminów weryfikacji i po prostu „odmówiła rozważenia weryfikacji Banku Szanghaju”. Twierdzenia te nie są prawdą. Komisja wyraźnie stwierdziła w swoim piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną, że początkowo proponowała weryfikację banków w dniach 17 i 18 kwietnia 2013 r. z możliwością przeznaczenia na ten cel dodatkowego dnia, tj. 22 kwietnia, pozostawiając rządowi ChRL zaproponowanie stosownych terminów przeprowadzenia wizyt w bankach podczas całego okresu weryfikacji (tj. pełnego tygodnia roboczego oraz dodatkowego dnia). Rząd ChRL zaproponował jednak terminy weryfikacji Banku Szanghaju mieszczące się poza tym okresem, przy czym zrobił to dopiero na jeden dzień roboczy przed rozpoczęciem wizyty weryfikacyjnej. Zdaniem Komisji oferowana elastyczność była więcej niż wystarczająca i łącznie na weryfikację Banku Szanghaju zaproponowano sześć dni, wbrew twierdzeniu rządu ChRL.

(145)

W piśmie z dnia 23 maja 2013 r. Komisja wyjaśniła rządowi ChRL, że nie jest w stanie zweryfikować niektórych części odpowiedzi Banku Huaxia na pytania zawarte w dodatku A, a mianowicie dotyczących struktury własności, oceny zdolności kredytowej producentów eksportujących objętych próbą oraz premii z tytułu ryzyka pobieranych przez bank od różnych przedsiębiorstw, w szczególności w sektorze, którego dotyczy postępowanie.

(146)

W odpowiedzi z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL stwierdził, że Bank Huaxia wyjaśnił strukturę własności oraz przekazał Komisji dalsze informacje i wyjaśnienia dotyczące swoich udziałowców, a także poinformował, że ocena zdolności kredytowej klientów jest objęta przepisami dotyczącymi tajemnicy bankowej i umowami między bankami i ich klientami.

(147)

W odniesieniu do struktury własności należy zauważyć, że w swojej odpowiedzi na pytania zawarte w dodatku A Bank Huaxia twierdził, że ma osobowość prawną „bez udziałów państwa”, i nie ujawnił żadnych informacji na temat własności państwa, chociaż w dodatku A Komisja wyraźnie wymagała podania takich informacji. Komisja zwróciła uwagę, że pozostaje to w sprzeczności z innymi informacjami przekazanymi przez rząd ChRL oraz że Bank Huaxia przyznał, iż niektórzy z jego udziałowców są własnością państwa, i przedstawił dokument w języku chińskim na temat pewnych takich podmiotów. Z informacji przedłożonych przez Bank Huaxia nadal nie wynika jasno, jaki jest udział państwa w banku.

(148)

Jeżeli chodzi o ocenę zdolności kredytowej, Komisja zwraca uwagę na fakt, że bank był w stanie dostarczyć taki dokument w odniesieniu do jednego z przedsiębiorstw (po utajnieniu tożsamości tego przedsiębiorstwa poprzez wprowadzenie pewnych zmian w dokumencie), podczas gdy w przypadku innych wymaganych dokumentów twierdził, że są one objęte przepisami dotyczącymi tajemnicy bankowej i umowami między bankami i ich klientami. Trudno zrozumieć tę rozbieżność postępowania.

(149)

W piśmie z dnia 23 maja 2013 r. Komisja poinformowała rząd ChRL, że odpowiedzi Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego na pytania zawarte w dodatku A oraz na pisma w sprawie uzupełnienia braków były niekompletne i że bank ten nie przedłożył pewnych dokumentów, których wyraźnie wymagano, tj. statutu, obwieszczenia o utworzeniu Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego wydanego przez Radę Państwa oraz dokumentu dotyczącego środków w zakresie zarządzania kredytami eksportowymi udzielanymi przez Eksportowo-Importowy Bank Chiński podmiotom sprzedającym produkty zaawansowane technologicznie. W odniesieniu do statutu rząd ChRL twierdził w piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r., że Eksportowo-Importowy Bank Chiński z powodu swojej polityki wewnętrznej nie może przedłożyć statutu (który jest dokumentem wewnętrznym), lecz wspomniał o wersji dostępnej w internecie, w którą rzekomo oferowano wgląd za pośrednictwem laptopa udostępnionego przez ten bank podczas weryfikacji. Komisja jest zdziwiona tym wyjaśnieniem, gdyż nie ma ono sensu. Jeśli dokument był dostępny w internecie w trakcie weryfikacji, Komisja nie widzi powodu, aby nie można było przedłożyć tego dokumentu, o co już wielokrotnie wnioskowano w kwestionariuszu, w piśmie w sprawie uzupełnienia braków i podczas weryfikacji. W rzeczywistości twierdzenie, że Eksportowo-Importowy Bank Chiński udostępnił ten dokument na laptopie w trakcie weryfikacji, nie jest prawdą. Eksportowo-Importowy Bank Chiński stwierdził, że Komisja powinna przeanalizować ten dokument w internecie, ale urzędnik Komisji wyjaśnił, że w pomieszczeniach, w których odbywa się weryfikacja, nie ma dostępu do internetu. Ponadto bank nawet nie podał linku do internetowej wersji statutu.

(150)

W odniesieniu do dwóch innych dokumentów Eksportowo-Importowy Bank Chiński dowodził, że nie można ich przedłożyć ze względu na ich poufny charakter i przepisy wewnętrzne. Sam Eksportowo-Importowy Bank Chiński twierdził w odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków, że „Eksportowo-Importowy Bank Chiński został utworzony i działa zgodnie z obwieszczeniem o utworzeniu Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego wydanym przez Radę Państwa oraz ze statutem Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego”. Dokument ten uznano zatem za istotny dla weryfikacji zawartych w skardze zarzutów, że Eksportowo-Importowy Bank Chiński jest organem publicznym, lecz odmówiono Komisji dostępu do tego dokumentu. W tym kontekście należy zauważyć, że inny bank realizujący politykę rządu, tj. Chiński Bank Rozwoju, dostarczył podobny dokument dotyczący jego ustanowienia, jak również że w toku przedmiotowego dochodzenia przedłożono kilka innych obwieszczeń Rady Państwa. Ponadto Eksportowo-Importowy Bank Chiński żadnym dowodem nie poparł twierdzeń dotyczących poufności. Co więcej, jak wyjaśniono w motywie 117, rząd nie może po prostu powołać się na przepisy wewnętrzne, aby uniknąć zobowiązań wynikających z Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych oraz z rozporządzenia podstawowego. To samo dotyczy dokumentu dotyczącego środków w zakresie zarządzania kredytami eksportowymi udzielanymi przez Eksportowo-Importowy Bank Chiński podmiotom sprzedającym produkty zaawansowane technologicznie — Eksportowo-Importowy Bank Chiński twierdził, że to również jest poufny dokument, lecz nie przedstawił na to żadnych dowodów, a nawet odmówił omówienia celu tego dokumentu.

(151)

Eksportowo-Importowy Bank Chiński nie przekazał również informacji o składzie zarządu i rady nadzorczej, o co wielokrotnie wnioskowano, wyjaśniając, że „skład zarządu ulega zmianie” oraz że pytania Komisji dotyczące powiązań członków zarządu i rady z KPCh „są pytaniami inwazyjnymi i niewłaściwymi w kontekście dochodzenia antysubsydyjnego”. Fakt, że skład zarządu zmienia się, nie ma znaczenia dla celów przedmiotowego dochodzenia. Istotne jest natomiast to, w jaki sposób państwo jest reprezentowane w zarządzie i radzie nadzorczej Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego, jednak rząd ChRL i bank odmówiły udzielenia tych informacji. Komisja uważa także, że fakt przynależności do KPCh wyższej kadry kierowniczej Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego (i wszystkich banków w tym kontekście) ma zasadnicze znaczenie dla celów ustalenia stopnia oddziaływania państwa na kierownictwo banków. Zgodnie ze statutem KPCh „Partia musi stać na straży podstawowego systemu gospodarczego i go usprawniać, przy czym nadrzędne znaczenie ma własność publiczna, a różne sektory gospodarki powinny rozwijać się równolegle…” (33), w związku z tym zbadanie wpływu KPCh w Eksportowo-Importowym Banku Chińskim uznano za konieczne dla celów niniejszego dochodzenia, w szczególności jeżeli chodzi o ocenę poziomu kontroli banków przez państwo.

(152)

W odniesieniu do statystyk dotyczących wywozu różnych kategorii produktów, o które zwrócono się już w kwestionariuszu i które Eksportowo-Importowy Bank Chiński jest prawnie zobowiązany zgłaszać CBRC, rząd ChRL twierdził w swoim piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r., że potrzebuje więcej czasu na przygotowanie takich informacji. W tym kontekście należy zauważyć, że ponieważ Komisja wnioskowała o te informacje już w kwestionariuszu wstępnym, rząd ChRL miał ponad trzy i pół miesiąca, aby przygotować te informacje, lecz tego nie zrobił. Eksportowo-Importowy Bank Chiński twierdził, że „tego typu informacje można znaleźć w sprawozdaniach rocznych”, jednak jest to niezgodne z prawdą. Informacje zawarte we wspomnianych sprawozdaniach rocznych dla rządu ChRL obejmują inne okresy niż informacje żądane przez Komisję w kwestionariuszu i podczas wizyty weryfikacyjnej.

(153)

Rząd ChRL słusznie twierdził, że w swojej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu podał między innymi kwoty kredytów eksportowych dotyczących wywozu produktów mechanicznych i elektrycznych oraz nowych, wysoko zaawansowanych technologicznie produktów. Należy zauważyć, że Komisja nigdy nie kwestionowała faktu, iż dane te przedstawiono. Komisja stwierdziła natomiast, że kiedy próbowała zweryfikować te dane podczas wizyty weryfikacyjnej, Eksportowo-Importowy Bank Chiński nie był w stanie przedstawić żadnych dowodów na ich poparcie ani nawet wyjaśnić, skąd te dane pochodzą. Podobnie Komisja nie mogła zweryfikować danych dotyczących odsetka kredytów eksportowych dla przemysłu fotowoltaicznego, które rząd ChRL przedstawił w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Co ciekawe, Eksportowo-Importowy Bank Chiński nie uznał żadnych z tych danych za poufne, ale gdy Komisja poprosiła o dane źródłowe, aby je zweryfikować, bank odmówił udzielenia dostępu do nich, argumentując to koniecznością zachowania poufności. Eksportowo-Importowy Bank Chiński zastosował ten sam tok rozumowania do kwot kredytów eksportowych udzielonych producentom objętym próbą i producentom współpracującym. W odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków przedstawił dane, lecz nie umożliwił Komisji ich weryfikacji z uwagi na poufność. Oznacza to faktycznie, że nie można było zweryfikować ogromnej większości danych statystycznych dostarczonych przez Eksportowo-Importowy Bank Chiński.

(154)

Eksportowo-Importowy Bank Chiński odmówił także przedstawienia wyjaśnień i odpowiednich dowodów w odniesieniu do ratingów kredytowych producentów eksportujących objętych próbą oraz analiz stanowiących podstawę tych ratingów.

(155)

W piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL wyraził zaniepokojenie tym, że Komisja zadawała „osobiste pytania dotyczące powiązań członków zarządu i rady nadzorczej oraz kadry kierowniczej wyższego szczebla z partią polityczną”. Nie jest to prawdą. Pytania dotyczące powiązań członków zarządu i rady nadzorczej oraz kierownictwa wyższego szczebla z KPCh miały charakter czysto techniczny i jak wyjaśniono w motywie 151 powyżej, miały pomóc w ustaleniu roli KPCh w chińskiej gospodarce.

(156)

Podczas weryfikacji Komisja starała się zweryfikować ocenę zdolności kredytowej producentów eksportujących objętych próbą. Chiński Bank Rozwoju przedstawił pewne ogólne informacje, lecz odmówił ujawnienia jakichkolwiek informacji na temat oceny zdolności kredytowej producentów eksportujących objętych próbą, a nawet na temat oceny ryzyka i sprawozdania z oceny w odniesieniu do sektora energii fotowoltaicznej.

(157)

W odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków Chiński Bank Rozwoju podał dane liczbowe dotyczące premii z tytułu ryzyka pobieranej od przedsiębiorstw w przedmiotowym sektorze. Podczas weryfikacji Chiński Bank Rozwoju skorygował swoją odpowiedź w tym zakresie, ale nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających te dane ani wyjaśnień, co było podstawą tych danych, mimo że podczas wizyty weryfikacyjnej Komisja wielokrotnie o to wnioskowała.

(158)

Skarżący twierdzi, że banki komercyjne będące własnością państwa w ChRL są organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(159)

W swoim sprawozdaniu Stany Zjednoczone — ostateczne cła antydumpingowe i wyrównawcze wobec niektórych wyrobów przywożonych z Chin (34) (sprawozdanie Organu Apelacyjnego), Organ Apelacyjny WTO zdefiniował organ sektora publicznego jako jednostkę, która „posiada, wykonuje lub której powierzono władzę rządową”. Zdaniem Organu Apelacyjnego dowód na to, że rząd dysponuje znaczną kontrolą nad podmiotem i jego zachowaniem, może świadczyć o tym, że podmiot ten posiada władzę rządową i wykonuje taką władzę w ramach pełnienia funkcji rządowych. W przypadku gdy dowody wykazują, że formalne znamiona kontroli rządu są liczne, oraz istnieją też dowody na to, że taka kontrola jest sprawowana w sposób znaczący, takie dowody mogą umożliwiać stwierdzenie, że dany podmiot posiada władzę rządową (35). Organ Apelacyjny uznał także, że organy sektora publicznego charakteryzuje również „pełnienie funkcji rządowych” (36), które „zwykle w porządku prawnym danego członka uznano by za część praktyki rządowej” (37).

(160)

W następującej analizie skoncentrowano się na kwestii, czy dane banki komercyjne będące własnością państwa pełnią funkcje, które zwykle uznaje się za część praktyki rządowej w Chinach, oraz, w przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy pełniąc takie funkcje, sprawują władzę rządową. W ramach dochodzenia ustalono, że cechą charakterystyczną chińskiego rynku finansowego jest interwencja rządu, ponieważ większość najważniejszych banków jest własnością państwa. Władze chińskie jedynie w bardzo ograniczonym zakresie dostarczyły informacji dotyczących posiadanych udziałów w bankach/własności banków w ChRL. W celu uzyskania reprezentatywnych ustaleń Komisja zebrała jednak dostępne informacje, które przedstawiono poniżej w ogólnym zarysie. Analizując kwestię tego, czy banki mają uprawnienia administracji centralnej, czy nadano im takie uprawnienia lub czy wykonują one władzę w imieniu rządu (organy publiczne), Komisja dążyła również do uzyskania informacji dotyczących nie tylko tego, czy banki są własnością państwa, lecz także innych aspektów, takich jak obecność przedstawicieli rządu w zarządzie, kontrola działalności ze strony rządu, realizowanie polityki lub interesów rządu oraz tego, czy banki założono na podstawie statutu.

(161)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdza się, że w ChRL banki będące własnością państwa mają największy udział w rynku i są głównymi podmiotami na chińskim rynku finansowym. Badanie Deutsche Bank z 2006 r. dotyczące sektora bankowego w ChRL (38) wskazuje, że udział banków będących własnością państwa może obejmować ponad 2/3 chińskiego rynku. W tej samej kwestii, w przeglądzie polityki handlowej WTO w odniesieniu do Chin zauważono, że „wysoki poziom własności państwa jest kolejną charakterystyczną cechą sektora finansowego w Chinach” (39) oraz że „niewiele się zmieniło w strukturze rynkowej chińskiego sektora bankowego, który jest zdominowany przez banki będące własnością państwa” (40). Należy w tym miejscu zauważyć, że pięć największych banków komercyjnych będących własnością państwa (Chiński Bank Rolny (Agricultural Bank), Bank Chiński (Bank of China), Chiński Bank Budownictwa (Construction Bank of China), Bank of Communications i Chiński Bank Przemysłowo-Handlowy (Industrial and Commercial Bank)) wydaje się stanowić ponad połowę chińskiego sektora bankowego (41). Również w odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków rząd ChRL potwierdził, że pięć największych banków stanowi własność państwa.

(162)

Komisja zwróciła się także o informacje dotyczące struktury kontroli ze strony rządu w wyżej wspomnianych chińskich bankach oraz realizowania polityki lub interesów rządu w odniesieniu do sektora energii fotowoltaicznej (tj. zarząd i zgromadzenie udziałowców, protokoły zebrań udziałowców/zarządu, narodowość udziałowców/członków zarządu, polityka kredytowa oraz ocena ryzyka w odniesieniu do pożyczek udzielonych współpracującym producentom eksportującym). Jak wspomniano w motywie 139 powyżej, rząd ChRL przedstawił jednak zaledwie bardzo ograniczone informacje w tym względzie i nie umożliwił weryfikacji znacznej części przedłożonych danych. W związku z powyższym Komisja musiała wykorzystać dostępne fakty. W oparciu o dostępne dane Komisja stwierdziła, że wyżej wspomniane banki są kontrolowane przez rząd za pośrednictwem własności państwa, kontroli administracyjnej nad ich zachowaniem „komercyjnym”, w tym poprzez limity ustanowione w odniesieniu do stóp procentowych depozytów i pożyczek (zob. motywy 164–167 poniżej), a w niektórych przypadkach nawet przez dokumenty statutowe (42).

Odnośne dane wykorzystane w celu dokonania powyższych ustaleń uzyskano z informacji przedstawionych przez rząd ChRL, rocznych sprawozdań chińskich banków, które zostały przedłożone przez rząd ChRL lub są publicznie dostępne, informacji pochodzących z badania Deutsche Bank z 2006 r. dotyczącego sektora bankowego Chin (43), przeglądu polityki Chin przygotowanego przez WTO (za rok 2012) (44), raportu Banku Światowego „Chiny 2030” (45) lub badania gospodarczego Chin z 2010 r. przeprowadzonego przez OECD (46), informacji przedstawionych przez współpracujących producentów eksportujących oraz informacji zawartych w skardze. Jeśli chodzi o banki zagraniczne, niezależne źródła szacują, że stanowią one mniejszość w chińskim sektorze bankowym, w związku z czym odgrywają nieistotną rolę w polityce kredytowej; z odnośnych informacji wynika, że udział tych banków w chińskim rynku może wynosić zaledwie 2 % (47). Odnośne publicznie dostępne informacje potwierdzają również, że chińskie banki, w szczególności duże banki komercyjne, nadal polegają na udziałowcach będących własnością państwa i na rządzie przy uzupełnianiu kapitału, gdy w wyniku ekspansji akcji kredytowej brakuje adekwatności kapitałowej (48).

(163)

Jeżeli chodzi o banki, które udzielają pożyczek współpracującym producentom eksportującym, większość z nich stanowią banki będące własnością państwa. Co więcej, na podstawie dostępnych informacji (49) stwierdzono, że będące własnością państwa banki i inne podmioty udzieliły współpracującym producentom eksportującym zdecydowanej większości kredytów. Należały do nich główne banki komercyjne i realizujące politykę rządu w ChRL, takie jak: Chiński Bank Rozwoju, Eksportowo-Importowy Bank Chiński, Chiński Bank Rolny, Bank Chiński, Chiński Bank Budownictwa i Chiński Bank Przemysłowo-Handlowy. Także w odniesieniu do pozostałych banków będących własnością państwa Komisja zwróciła się o informacje, o których mowa powyżej, dotyczące kontroli ze strony rządu oraz realizowania polityki lub interesów rządu w odniesieniu do sektora energii fotowoltaicznej. Takie szczegółowe informacje nie zostały przedłożone. Stwierdzono zatem, że banki są kontrolowane przez rząd. Takiej znacznej kontroli dowodzi między innymi rządowa polityka wspierania przedmiotowego sektora, która powoduje, że banki działają w określony sposób wspierający przedsiębiorstwa z tej branży (zob. motyw 102 powyżej). Z tego względu banki komercyjne i realizujące politykę rządu będące własnością państwa w ChRL należy uznać za organy publiczne.

(164)

Kolejnym sygnałem zaangażowania rządu ChRL na chińskim rynku finansowym jest rola, jaką odgrywa LBCh w wyznaczaniu określonych ograniczeń sposobu ustalania stóp procentowych i ich zmiany. W rzeczywistości w ramach dochodzenia ustalono, że w LBCh istnieją określone zasady regulujące sposób zmiany stóp procentowych w ChRL. Zgodnie z dostępnymi informacjami zasady te są określone w okólniku LBCh nr 251 w sprawie dostosowywania stóp procentowych depozytów i pożyczek YinFa z 2004 r. („okólnik 251”). Od instytucji finansowych wymaga się oferowania oprocentowania pożyczek pozostającego w określonym zakresie referencyjnej stopy procentowej pożyczek LBCh. W przypadku pożyczek banków komercyjnych i pożyczek banków realizujących politykę rządu zarządzanych na zasadach komercyjnych nie ma żadnego górnego limitu, a jedynie dolny limit. W przypadku miejskich spółdzielni kredytowych i wiejskich spółdzielni kredytowych istnieje zarówno limit górny, jak i dolny. W przypadku pożyczek preferencyjnych i pożyczek, w odniesieniu do których Rada Państwa posiada określone regulacje, stopy procentowe nie podlegają wzrostowi. Komisja starała się uzyskać od rządu ChRL wyjaśnienia w odniesieniu do definicji i sformułowań zawartych w okólniku 251 oraz poprzedzających go przepisach (okólnik LBCh nr 250 w sprawie rozszerzenia zakresu zmiennej stopy procentowej pożyczek instytucji finansowych — YinFa [2003]). Jak jednak opisano w motywie 135 powyżej, rząd ChRL odmówił przekazania tych okólników, co uniemożliwiło Komisji zweryfikowanie ich zawartości i uzyskanie wyjaśnień. Ponieważ rząd ChRL nie przedstawił żadnych istotnych informacji w tym względzie, które sugerowałyby, że sytuacja uległa zmianie od marca 2013 r., kiedy to Komisja zakończyła swoje dochodzenia antysubsydyjne dotyczące stali powlekanej organicznie (50), ustala się, że LBCh jest zaangażowany i wpływa na ustalanie oprocentowania przez banki komercyjne będące własnością państwa. Rząd ChRL nie dostarczył żadnych dowodów wskazujących na to, że sytuacja opisana w ramach dochodzeń w sprawie cienkiego papieru powleczonego oraz stali powlekanej organicznie uległa zmianie. W związku z tym w oparciu o dostępny stan faktyczny i dowody wskazane powyżej stwierdzono, że w całym OD należy stosować tę samą metodę ustalania wysokości stóp procentowych pozostawała taka sama.

(165)

Ograniczenia stóp procentowych pożyczek wraz z pułapami w odniesieniu do oprocentowania depozytów tworzą sytuację, w której banki mają zagwarantowany dostęp do taniego kapitału (z powodu regulacji oprocentowania depozytów) i są w stanie udzielać wybranym sektorom kredytów z korzystnym oprocentowaniem.

(166)

Banki podlegają również przepisom prawa, zgodnie z którymi mają między innymi obowiązek prowadzić swoją działalność kredytową zgodnie z potrzebami gospodarki krajowej (51), zapewniać wsparcie kredytowe promowanych projektów (52) lub priorytetowo traktować rozwój sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (53). Banki są zobowiązane do przestrzegania tych przepisów. Producenci eksportujący objęci próbą należą do kategorii projektów promowanych, jak również do kategorii sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie.

(167)

Różne niezależne źródła informacji wskazują na to, że zaangażowanie państwa w chińskim sektorze finansowym jest istotne i ciągłe. Chodzi na przykład o ustalenia, które znalazły się w (i) dokumencie roboczym MFW z 2006 r., zgodnie z którym liberalizacja sektora bankowego w ChRL nie jest pełna, a ryzyko kredytowe nie jest w odpowiedni sposób uwzględniane (54); (ii) sprawozdaniu MFW z 2009 r., w którym podkreślono brak liberalizacji poziomu stóp procentowych w Chinach (55); (iii) sprawozdaniu krajowym MFW z 2010 r., w którym stwierdzono, że koszt pozyskania kapitału w Chinach jest stosunkowo niski, przyznawanie kredytów czasami uzależnione jest od czynników niezwiązanych z ceną, a wysoki poziom oszczędności przedsiębiorstw częściowo wynika z niskich kosztów czynników produkcji (w tym kapitału i gruntów) (56); w (iv) badaniu gospodarczym Chin z 2010 r. przeprowadzonym przez OECD (57) oraz w dokumencie roboczym nr 747 departamentu gospodarki OECD poświęconym reformom chińskiego sektora finansowego (58), w których stwierdzono, że państwo nadal jest głównym właścicielem instytucji finansowych, co każe podnieść kwestię zakresu, w jakim decyzje banków w sprawie udzielania pożyczek są oparte wyłącznie na analizie ekonomicznej, podczas gdy wydaje się, że tradycyjną rolą banków jest rola agencji rządowych ściśle powiązanych z rządem.

(168)

Na podstawie powyższych dowodów stwierdza się, że będące własnością państwa banki handlowe i banki realizujące politykę rządu pełnią funkcje rządowe w imieniu rządu ChRL, a mianowicie zajmują się obowiązkowym promowaniem pewnych sektorów gospodarki zgodnie z planami rządowymi i dokumentami dotyczącymi polityki rządu. Wysoki stopień własności rządu w bankach będących własnością państwa oraz inne informacje na temat powiązań między tymi bankami a rządem (w tym odmowa współpracy ze strony rządu ChRL w tym zakresie) potwierdzają, że banki są kontrolowane przez rząd pod względem pełnienia przez nie funkcji publicznych. Rząd ChRL dysponuje znaczną kontrolą nad będącymi własnością państwa bankami komercyjnymi i bankami realizującymi politykę rządu poprzez wszechobecne zaangażowanie rządu w sektorze finansowym oraz wymóg stosowania się przez banki będące własnością państwa do polityki rządu. Z tego względu będące własnością państwa banki komercyjne i banki realizujące politykę rządu uznaje się za organy publiczne, ponieważ posiadają władzę rządową, wykonują ją lub władza ta została im powierzona.

(169)

Komisja przeanalizowała również, czy w ChRL rząd powierza lub wyznacza bankom komercyjnym będącym własnością prywatną zadanie udzielania preferencyjnych (subsydiowanych) pożyczek producentom z sektora energii fotowoltaicznej w rozumieniu art. 3 pkt. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(170)

Z powyższej sekcji dotyczącej zaangażowania państwa w sektorze energii fotowoltaicznej (motyw 101) oraz z ustaleń opisanych poniżej jasno wynika, że rząd ChRL realizuje politykę polegającą na udzielaniu pożyczek preferencyjnych dla tego sektora, ponieważ organy publiczne (banki komercyjne będące własnością państwa) (59) są zaangażowane w udzielanie takich pożyczek i zajmują dominującą pozycję na rynku, co pozwala im oferować oprocentowanie poniżej rynkowej stopy procentowej.

(171)

Ustawę o bankach komercyjnych [2003] stosuje się w taki sam sposób zarówno do banków komercyjnych będących własnością państwa, jak i do banków komercyjnych będących własnością prywatną. Na przykład w art. 38 tej ustawy nakazuje się wszystkim bankom komercyjnym (tj. również tym będącym własnością prywatną) „określanie oprocentowania pożyczek zgodnie z górnym i dolnym limitem stóp procentowych ustalanym przez LBCh”, a art. 34 ustawy o bankach komercyjnych stanowi, że banki komercyjne „prowadzą działalność kredytową zgodnie z zapotrzebowaniem krajowej gospodarki i rozwojem społecznym oraz zgodnie z duchem państwowej polityki przemysłowej”.

(172)

Niektóre dokumenty przedstawiające plany rządu, dokumenty programowe i ustawy zawierają odniesienia do preferencyjnych pożyczek dla sektora energii fotowoltaicznej. Na przykład w decyzji Rady Państwa z dnia 10 października 2010 r. w sprawie wspierania rozwoju 7 nowych sektorów strategicznych zapowiada się wzrost intensywności wsparcia podatkowego i finansowego w odniesieniu do strategicznych branż (60) (wśród nich wymieniono sektor energii fotowoltaicznej), zachęca się instytucje finansowe do „rozszerzenia wsparcia kredytowego” wobec tych sektorów i do „stosowania preferencyjnych strategii podatkowych takich jak rekompensaty z tytułu ryzyka”. Również w dokumencie pt. „Zarys strategii krajowej w zakresie rozwoju naukowego i technologicznego w perspektywie średnio- i długoterminowej (na lata 2006–2020)”, w którym wymienia się energię słoneczną i ogniwa fotowoltaiczne wśród kluczowych obszarów i priorytetowych tematów (61), obiecuje się „zachęcać instytucje finansowe do udzielenia preferencyjnego wsparcia kredytowego na potrzeby ważnych krajowych projektów naukowych i technologicznych związanych z uprzemysłowieniem” oraz zaleca się rządowi „kierowanie różnymi instytucjami finansowymi i kapitałem prywatnym, aby zaangażować je w rozwój nauki i technologii”. W ustawie ChRL w sprawie postępu naukowo-technologicznego (zarządzenie nr 82 Przewodniczącego ChRL) sprecyzowano, że państwo wspiera instytucje finansowe i udziela im wytycznych w celu wspierania przez udzielanie pożyczek rozwoju sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie oraz że instytucje finansowe realizujące politykę państwa priorytetowo traktują rozwój tych sektorów (62). Według tej samej ustawy instytucje finansowe realizujące politykę państwa oferują w ramach swojej działalności specjalną pomoc na rzecz niezależnych, innowacyjnych projektów przedsiębiorstw, które to projekty należą do kategorii projektów promowanych przez państwo (63).

(173)

Ponadto wyżej wspomniane ograniczenie ustalania stóp procentowych przez LBCh (motywy 164 i 165) jest również wiążące dla banków komercyjnych będących własnością prywatną.

(174)

Powyższe cytaty z ustaw i rozporządzeń mających znaczenie dla sektora bankowego wskazują, że polityka rządu ChRL polegająca na udzielaniu pożyczek preferencyjnych przedsiębiorstwom z sektora energii fotowoltaicznej obejmuje również banki komercyjne będące własnością prywatną oraz że rząd ChRL w istocie nakazuje im „prowadzenie działalności kredytowej zgodnie z zapotrzebowaniem krajowej gospodarki i rozwojem społecznym oraz zgodnie z duchem państwowej polityki przemysłowej” (64).

(175)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przedstawienie odnośnych informacji, aby ustalić, w jaki sposób banki w ChRL przeprowadzają ocenę ryzyka kredytowego przedsiębiorstw z sektora energii fotowoltaicznej przed podjęciem decyzji w sprawie ewentualnego udzielenia im pożyczek oraz w sprawie warunków udzielanych pożyczek. W dodatku A do kwestionariusza Komisja zwróciła się o przekazanie informacji o sposobie, w jaki banki uwzględniają ryzyko przy udzielaniu pożyczek, oceniają zdolność kredytową pożyczkobiorcy, o wysokości premii z tytułu ryzyka pobieranych przez bank od różnych przedsiębiorstw/sektorów w ChRL, o czynnikach uwzględnianych przez bank przy ocenie wniosku kredytowego, a ponadto poprosiła o opis wniosku kredytowego i procesu przyznawania kredytu itp. Ani rząd ChRL, ani poszczególne banki wskazane w kwestionariuszu nie przedstawiły jednak żadnych dowodów w tym względzie (z jednym wyjątkiem, o którym mowa w motywie 176 poniżej). Rząd ChRL udzielił jedynie odpowiedzi o charakterze ogólnym, nie popartych żadnymi dowodami potwierdzającymi faktyczne przeprowadzanie jakiejkolwiek oceny ryzyka kredytowego.

(176)

Podczas weryfikacji jednego z banków Komisja była w stanie dokonać przeglądu jednej oceny ryzyka. Część tej oceny ryzyka kredytowego dotyczyła rządowego wsparcia dla przedsiębiorstw w sektorze energii fotowoltaicznej i planów państwa w zakresie ogólnego promowania przemysłu fotowoltaicznego, przy czym fakt ten został pozytywnie uwzględniony w ratingu kredytowym przyznanym danemu przedsiębiorstwu. Jest to przykład, jak polityka rządu (i subsydia ukierunkowane na określony sektor) wpływa na proces decyzyjny banków, jeżeli chodzi o podejmowanie decyzji w sprawie warunków finansowania dotyczących przedsiębiorstw z omawianego sektora.

(177)

Komisja zwróciła się również do współpracujących producentów eksportujących o przedstawienie podobnych informacji oraz starała się je zweryfikować podczas wizyt weryfikacyjnych na miejscu u producentów eksportujących objętych próbą. Większość producentów eksportujących odpowiedziała, że banki żądają określonych dokumentów oraz przeprowadzają pewnego rodzaju analizy ryzyka kredytowego przed udzieleniem pożyczek. Nie była jednak w stanie poprzeć swoich twierdzeń żadnymi dowodami. Podczas weryfikacji na miejscu Komisja zwróciła się o przedstawienie dowodów potwierdzających, że banki żądały takich dokumentów lub że takie dokumenty zostały dostarczone bankom, lub jakiegokolwiek raportu wydanego przez banki potwierdzającego przeprowadzenie takiej analizy ryzyka kredytowego. Grupy producentów eksportujących objętych próbą nie były jednak w stanie przedstawić takich dowodów ani nie były w stanie przedstawić żadnych innych dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

(178)

Wielokrotnie zwracano się do zainteresowanych stron o przekazanie informacji na temat oceny ryzyka kredytowego, ponieważ uznaje się je za kluczowe między innymi ze względu na informacje, o których mowa w motywie 167 powyżej.

(179)

W związku z powyższym ustalenia dotyczące oceny ryzyka kredytowego w ChRL stosują się do banków komercyjnych będących własnością państwa, banków komercyjnych będących własnością prywatną, jak również do banków realizujących politykę rządu. Co więcej, powyższe dowody prowadzą do wniosku, że w ChRL prywatne banki są zobowiązane do przestrzegania polityki rządu w zakresie udzielania pożyczek, w szczególności przedsiębiorstwom z sektora energii fotowoltaicznej, i do działania w taki sam sposób jak banki będące własnością państwa, co do których w motywie 168 uznano, że są organami publicznymi. Stwierdza się zatem, że rząd ChRL powierzył i wyznaczył bankom prywatnym wykonywanie funkcji, które zazwyczaj są przyznane rządowi, w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(180)

Ponadto powyższe dowody wskazują na to, że nawet gdyby banki będące własnością państwa nie zostały uznane za organy publiczne, również uznano by, że rząd ChRL powierzył i wyznaczył im wykonywanie funkcji, które zazwyczaj są przyznane rządowi, w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(181)

Na podstawie informacji zebranych w toku przedmiotowego dochodzenia można stwierdzić, że udział banków będących własnością państwa obejmuje ponad 2/3 chińskiego rynku. Pięć największych banków komercyjnych będących własnością państwa (Chiński Bank Rolny, Bank Chiński, Chiński Bank Budownictwa, Bank of Communications i Chiński Bank Przemysłowo-Handlowy) stanowi ponad połowę chińskiego sektora bankowego (65). Ponadto Chiński Bank Rozwoju i Eksportowo-Importowy Bank Chiński są w pełni własnością państwa. Te siedem banków udzieliło znacznej większości pożyczek ośmiu producentom eksportującym objętym próbą w przypadku paneli fotowoltaicznych. Ta dominująca własność państwa w połączeniu z zakłóceniami na chińskim rynku finansowym oraz polityką chińskiego rządu zmierzającą do zapewniania wybranym sektorom taniego kapitału szkodzi równym warunkom działania w handlu międzynarodowym i stanowi nieuczciwą korzyść dla producentów chińskich.

(182)

W ChRL banki nie mają pełnej swobody w zakresie ustalania warunków pożyczek. Jeżeli chodzi o stopy procentowe, muszą one pozostawać w granicach określonych przez Ludowy Bank Chin (LBCh). Te ograniczenia wraz z pułapami w odniesieniu do oprocentowania depozytów tworzą sytuację, w której banki mają zagwarantowany dostęp do taniego kapitału (z powodu regulacji oprocentowania depozytów) i są w stanie udzielać wybranym sektorom kredytów z korzystnym oprocentowaniem.

(183)

Banki podlegają również przepisom prawa, zgodnie z którymi mają między innymi obowiązek prowadzić swoją działalność kredytową zgodnie z potrzebami gospodarki krajowej (66), zapewniać wsparcie kredytowe promowanych projektów (67) lub priorytetowo traktować rozwój sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (68). Banki są zobowiązane do przestrzegania tych przepisów.

(184)

Według ostatnich ustaleń niektórym dużym bankom komercyjnym w ChRL przyznano dostęp do państwowych rezerw walutowych (69). To znacznie zmniejsza ich koszt kapitału, a „tanie pieniądze” są wykorzystywane do udzielania kredytów w USD i EUR wybranym przedsiębiorstwom i projektów zgodnie z polityką ekspansji. Tak więc banki te są w stanie zaoferować warunki, z którymi zwykłe banki komercyjne nie mogą się równać.

(185)

Inne ważne zakłócenia w finansowaniu sektora energii fotowoltaicznej związane są ze szczególną uprzywilejowaną pozycją Chińskiego Banku Rozwoju, który jest głównym kredytodawcą dla tej branży oraz przyznał ogromną większość kredytów i linii kredytowych producentom eksportującym objętym próbą. Bank ten jest finansowany niemal w całości ze sprzedaży obligacji, a nie z depozytów, oraz jest drugim — po Ministerstwie Finansów — największym emitentem obligacji w kraju. Wskutek tego specjalnego mechanizmu Chiński Bank Rozwoju jest w stanie tanio finansować swoją działalność oraz oferować wybranym sektorom kredyty na warunkach preferencyjnych (70).

(186)

Skarżący twierdził, że rząd ChRL subsydiuje swój sektor energii fotowoltaicznej poprzez pożyczki preferencyjne i ukierunkowane kredyty.

(187)

W Chinach pożyczki preferencyjne przewidziane są w następujących przepisach prawa: ustawie ChRL o bankach komercyjnych, zasadach ogólnych dotyczących pożyczek (wdrożonych przez LBCh) oraz w decyzji Rady Państwa nr 40 w sprawie promulgacji i wdrożenia tymczasowych przepisów w zakresie promowania dostosowania struktury przemysłowej.

(188)

Uwzględniając wszystkie dowody, stwierdza się, że zdecydowaną większość pożyczek udzielanych grupom producentów eksportujących objętych próbą przyznają banki będące własnością państwa, które w motywie 168 powyżej uznano za organy publiczne z uwagi na fakt, że powierzono im władzę rządową oraz zadanie pełnienia funkcji rządowych. Istnieją również dowody potwierdzające, że banki te rzeczywiście sprawują władzę w imieniu rządu, ponieważ — jak wyjaśniono w motywie 164 — ma miejsce wyraźna interwencja ze strony państwa (tj. LBCh) w sposób podejmowania przez banki komercyjne decyzji w zakresie stóp procentowych dla pożyczek udzielanych chińskim przedsiębiorstwom. W tych okolicznościach praktyki tych podmiotów w zakresie udzielania pożyczek można przypisać bezpośrednio rządowi. Fakt, że banki sprawują władzę w imieniu rządu, potwierdza także sposób, w jaki art. 7 i 15 zasad ogólnych dotyczących pożyczek (wdrożonych przez LBCh), decyzji nr 40 i art. 34 ustawy o bankach komercyjnych odnoszą się do realizacji polityki przemysłowej rządu. Istnieją także obszerne dowody pośrednie, poparte obiektywnymi analizami i sprawozdaniami, z których wynika, że stopień interwencji rządu w chiński system finansowy pozostaje znaczny, jak już zostało wyjaśnione w motywach 172 i 178 powyżej. Chiny nie dostarczyły wreszcie informacji, które pozwoliłyby lepiej zrozumieć związki między bankami będącymi własnością państwa a rządem, jak wyjaśniono w motywach 139 i 140. W przypadku pożyczek udzielonych przez chińskie banki komercyjne będące własnością państwa Komisja stwierdza zatem, że wnoszony jest wkład finansowy na rzecz producentów z sektora energii fotowoltaicznej w formie bezpośredniego przekazania przez rząd środków finansowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego. Ponadto te same dowody wskazują, że rząd powierzył lub wyznaczył bankom komercyjnym będącym własnością państwa (a także bankom prywatnym) zadanie realizacji polityki rządu, co w konsekwencji potwierdza istnienie wkładu finansowego w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(189)

W świetle analizy zawartej w motywach 169–178 powyżej ustala się również, że rząd ChRL powierza i wyznacza bankom będącym własnością prywatną zadanie udzielania pożyczek producentom z sektora energii fotowoltaicznej oraz że istnieje wkład finansowy zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) oraz (iv) rozporządzenia podstawowego.

(190)

Korzyść w rozumieniu art. 3 pkt 2 i art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego istnieje w zakresie, w jakim pożyczki rządowe lub pożyczki udzielane przez organy prywatne, którym rząd powierzył lub wyznaczył takie zadanie, są przyznawane na bardziej korzystnych warunkach niż warunki, jakie odbiorca mógłby faktycznie uzyskać na rynku. Pożyczki sektora prywatnego w ChRL nie zapewniają odpowiedniego rynkowego poziomu referencyjnego, ponieważ ustalono, że bankom będącym własnością prywatną rząd ChRL powierzył i wyznaczył zadanie udzielania pożyczek i dlatego zakłada się, że banki te przestrzegają zasad udzielania pożyczek stosowanych przez banki będące własnością państwa. W związku z tym poziomy referencyjne opracowano przy użyciu metody opisanej w motywach 198–200 poniżej. Zastosowanie tego poziomu referencyjnego pokazuje, że pożyczki są udzielane przedsiębiorstwom z sektora energii fotowoltaicznej na warunkach korzystniejszych niż rynkowe.

(191)

Sektor energii fotowoltaicznej należy do kategorii sektorów promowanych zgodnie z decyzją nr 40. Decyzja nr 40 jest zarządzeniem Rady Państwa, która jest najwyższym organem administracyjnym w ChRL, a więc jest prawnie wiążąca dla innych organów publicznych i podmiotów gospodarczych. W decyzji klasyfikuje się sektory przemysłowe w podziale na „projekty promowane, ograniczane i eliminowane”. Akt ten ma charakter wytycznych w zakresie polityki przemysłowej, które wraz z katalogiem wskazują, w jaki sposób rząd ChRL prowadzi politykę promowania i wspierania grup przedsiębiorstw lub sektorów, takich jak sektor energii fotowoltaicznej/nowych technologii energetycznych, zaklasyfikowane w katalogu jako „sektor promowany”. W odniesieniu do sektorów wymienionych jako „promowane” zauważa się, że stanowią one jedynie część chińskiej gospodarki. Ponadto tylko niektóre rodzaje działalności w obrębie tych sektorów promowanych otrzymały status „promowanych”. Decyzja nr 40 stanowi również w art. 17, że „promowane projekty inwestycyjne” są objęte szczególnymi przywilejami i zachętami, m.in. wsparciem finansowym. Z drugiej strony w odniesieniu do „projektów ograniczanych i eliminowanych” decyzja nr 40 uprawnia organy państwowe do bezpośredniej interwencji w celu regulacji rynku. Artykuły 18 i 19 stanowią, że właściwy organ nakazuje instytucjom finansowym zaprzestania udzielania pożyczek dla takich „projektów ograniczanych i eliminowanych”. Z powyższego ustalenia jasno wynika, że decyzja nr 40 zawiera przepisy wiążące dla wszystkich instytucji gospodarczych w formie wytycznych dotyczących propagowania i wspierania sektorów promowanych, do których należy sektor energii fotowoltaicznej.

(192)

Jak wyjaśniono w motywie 172 powyżej, rząd ChRL zapewnia preferencyjne pożyczki ograniczonej liczbie sektorów, a jednym z nich jest sektor energii fotowoltaicznej. Biorąc powyższe pod uwagę, staje się oczywiste, że władze zezwalają instytucjom finansowym na udzielanie pożyczek preferencyjnych jedynie ograniczonej liczbie sektorów/przedsiębiorstw, które realizują odpowiednią politykę rządu ChRL. Na podstawie dowodów zawartych w aktach sprawy oraz wobec braku współpracy ze strony rządu ChRL w tej kwestii stwierdza się, że subsydia w formie pożyczek preferencyjnych nie są powszechnie dostępne, a zatem mają charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów sugerujących, że subsydium jest oparte na obiektywnych kryteriach lub warunkach zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(193)

Dochodzenie wykazało, że wszyscy producenci eksportujący objęci próbą skorzystali z pożyczek preferencyjnych udzielonych w okresie objętym dochodzeniem.

(194)

W związku z tym należy uznać, że finansowanie sektora energii fotowoltaicznej stanowi subsydium.

(195)

W świetle istnienia wkładu finansowego korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności przedmiotowe subsydium należy uznać za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(196)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się różnicę między kwotą, jaką przedsiębiorstwo płaci od pożyczki rządowej, a kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalną pożyczkę komercyjną, jaką mogłaby faktycznie uzyskać na rynku.

(197)

Jak wyjaśniono powyżej (motyw 190), ponieważ pożyczki udzielane przez chińskie banki wskazują na istotną interwencję rządu w sektorze bankowym i nie odzwierciedlają oprocentowania, jakie można uzyskać na funkcjonującym rynku, ustalono odpowiedni wskaźnik rynkowy przy użyciu metody opisanej poniżej. Ponadto, w związku z brakiem współpracy ze strony rządu ChRL, Komisja oparła się również na dostępnym stanie faktycznym w celu ustalenia odpowiedniej referencyjnej stopy procentowej.

(198)

Przy ustalaniu odpowiedniego poziomu referencyjnego dla pożyczek denominowanych w RMB za właściwe uważa się zastosowanie chińskich stóp procentowych dostosowanych w taki sposób, by odzwierciedlały normalne ryzyko rynkowe. W sytuacji, w której obecne warunki finansowe eksporterów określono jako warunki rynku zakłócanego i brak jest wiarygodnych informacji ze strony chińskich banków na temat pomiaru ryzyka i ustalania ratingów kredytowych, za konieczne uznano nieuwzględnianie zdolności kredytowej chińskich eksporterów jako wartości nominalnej, lecz zastosowanie marży w celu odzwierciedlenia potencjalnego wpływu chińskiego zakłóconego rynku na ich sytuację finansową.

(199)

To samo dotyczy pożyczek denominowanych w walutach obcych. Jako poziom referencyjny wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB, które wyemitowano w OD.

(200)

W odniesieniu do powyższych ustaleń, jak przedstawiono w motywach 138–140, zwrócono się zarówno do rządu ChRL, jak i do współpracujących producentów eksportujących o dostarczenie informacji na temat polityki kredytowej chińskich banków i sposobu przyznawania pożyczek producentom eksportującym. Pomimo wielokrotnych wniosków nie uzyskano takich informacji. W związku z powyższym, w świetle wspomnianego braku współpracy i wszystkich dostępnych faktów oraz zgodnie z przepisami art. 28 ust. 6 rozporządzenia podstawowego należy uznać, że wszystkie przedsiębiorstwa w Chinach uzyskałyby jedynie najwyższy stopień obligacji o „niskim ratingu kredytowym” (BB w Bloomberg), i zastosować odpowiednią premię przewidywaną w przypadku obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa z takim ratingiem do standardowego oprocentowania kredytów Ludowego Banku Chin. Korzyść dla producentów eksportujących została obliczona poprzez uwzględnienie różnicy stóp procentowych, wyrażonej jako wartość procentowa, pomnożonej przez pozostałą do spłaty kwotę pożyczki, tj. odsetki niezapłacone w OD. Wartość ta została następnie przydzielona do łącznej kwoty obrotów współpracujących producentów eksportujących.

(201)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(202)

Skarżący twierdził, że chińskie banki udostępniły chińskim eksporterom produktu objętego postępowaniem nieproporcjonalne linie kredytowe. W toku dochodzenia potwierdzono, że rzeczywiście wszystkie przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem uzyskały ogromne linie kredytowe od chińskich banków, które w większości przypadków udostępniono nieodpłatnie lub za bardzo niską opłatą. W normalnych warunkach rynkowych takie linie kredytowe objęte są znacznymi opłatami z tytułu zaangażowania i opłatami administracyjnymi, które umożliwiają bankom kompensowanie kosztów i ryzyka.

(203)

W sprawozdaniu panelu KE dotyczącym statków powietrznych potwierdzono, że takie linie kredytowe, poza skutkami polegającymi na udzieleniu indywidualnych pożyczek, mogą stanowić potencjalne bezpośrednie przekazanie środków finansowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, a tym samym stanowić wkład finansowy. Panel stwierdził, że korzyść polegająca na potencjalnym przekazaniu środków finansowych wynika z samego istnienia obowiązku dokonania bezpośredniego przekazania środków. Panel uznał również, że linia kredytowa może sama w sobie przynosić korzyść przedsiębiorstwu będącemu jej odbiorcą, a zatem stanowi potencjalne przekazanie środków finansowych niezależnie od jakiegokolwiek bezpośredniego przekazania środków w postaci indywidualnych kredytów (71).

(204)

Linie kredytowe zostały udostępnione producentom eksportującym objętym próbą przez te same banki, które udzieliły pożyczek preferencyjnych opisanych powyżej. Jak ustalono powyżej, banki te są organami publicznymi (motyw 158–166) lub rząd ChRL powierzył i wyznaczył im zadanie polegające na zapewnianiu preferencyjnego finansowania na potrzeby przemysłu fotowoltaicznego (motywy 169–178).

(205)

Jak wyjaśniono powyżej (motywy 158–185), chiński rynek jest zniekształcony przez przepisy i praktyki banków będących własnością państwa i stwierdzono, że w większości przypadków linie kredytowe udostępniono nieodpłatnie lub za bardzo niską opłatą. W normalnych warunkach rynkowych takie linie kredytowe objęte są znacznymi opłatami z tytułu zaangażowania i opłatami administracyjnymi, które umożliwiają bankom kompensowanie kosztów i ryzyka.

(206)

Kwotę korzyści stanowią opłaty zwykle mające zastosowanie do komercyjnych linii kredytowych oferowanych przedsiębiorstwom, z których to opłat producenci eksportujący objęci próbą byli w większości przypadków zwolnieni. Komisja wykorzystała opłaty mające zastosowanie do linii kredytowej udostępnionej przez zagraniczny bank komercyjny jednemu z producentów eksportujących objętych próbą.

(207)

Sektor energii fotowoltaicznej należy do kategorii sektorów promowanych zgodnie z decyzją nr 40. Decyzja nr 40 jest zarządzeniem Rady Państwa, która jest najwyższym organem administracyjnym w ChRL, a więc jest prawnie wiążąca dla innych organów publicznych i podmiotów gospodarczych. W decyzji klasyfikuje się sektory przemysłowe w podziale na „projekty promowane, ograniczane i eliminowane”. Akt ten ma charakter wytycznych w zakresie polityki przemysłowej, które wraz z katalogiem wskazują, że rząd ChRL prowadzi politykę promowania i wspierania grup przedsiębiorstw lub sektorów, takich jak sektor energii fotowoltaicznej/nowych technologii energetycznych, zaklasyfikowane w katalogu jako „sektor promowany”. W odniesieniu do sektorów wymienionych jako „promowane” zauważa się, że stanowią one jedynie część chińskiej gospodarki. Ponadto tylko niektóre rodzaje działalności w obrębie tych sektorów promowanych otrzymały status „promowanych”. Decyzja nr 40 stanowi również w art. 17, że „promowane projekty inwestycyjne” są objęte szczególnymi przywilejami i zachętami, m.in. wsparciem finansowym. Z drugiej strony w odniesieniu do „projektów ograniczanych i eliminowanych” decyzja nr 40 uprawnia organy państwowe do bezpośredniej interwencji w celu regulacji rynku. Artykuły 18 i 19 stanowią, że właściwy organ nakazuje instytucjom finansowym zaprzestania udzielania pożyczek dla takich „projektów ograniczanych i eliminowanych”. Z powyższego ustalenia jasno wynika, że decyzja nr 40 zawiera przepisy wiążące dla wszystkich instytucji gospodarczych w formie wytycznych dotyczących propagowania i wspierania sektorów promowanych, do których należy sektor energii fotowoltaicznej.

(208)

Jak wyjaśniono w motywach 172 i 192 powyżej, rząd ChRL zapewnia ograniczonej liczbie sektorów preferencyjne pożyczki, których istotną część stanowią linie kredytowe. Sektor energii fotowoltaicznej należy do tej grupy sektorów i czerpie korzyści w wyniku dyskryminacyjnego udzielania pożyczek preferencyjnych.

(209)

Biorąc powyższe pod uwagę, staje się oczywiste, że władze zezwalają instytucjom finansowym na przyznawanie preferencyjnych linii kredytowych jedynie ograniczonej liczbie sektorów/przedsiębiorstw, które realizują odpowiednie strategie ChRL. Na podstawie dowodów zawartych w aktach sprawy oraz wobec braku współpracy ze strony rządu ChRL w tej kwestii stwierdza się, że subsydia w formie nieproporcjonalnych linii kredytowych nie są powszechnie dostępne, a zatem mają charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów sugerujących, że subsydium jest oparte na obiektywnych kryteriach lub warunkach zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(210)

Dochodzenie wykazało, że wszystkie grupy producentów eksportujących objętych próbą skorzystały w okresie objętym dochodzeniem z linii kredytowych przyznanych nieodpłatnie lub z oprocentowaniem poniżej rynkowej stopy procentowej.

(211)

W związku z tym należy uznać, że rozszerzenie takich linii kredytowych na sektor energii fotowoltaicznej stanowi subsydium.

(212)

W świetle istnienia wkładu finansowego korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności przedmiotowe subsydium należy uznać za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(213)

Udostępnienie linii kredytowych nieodpłatnie lub po stawkach niższych od rynkowych jest traktowane jako zapewnianie usług finansowych (art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia podstawowego) za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Ze względu na zakłócenia na rynku opisane w motywach 158–185 powyżej nie można było ustalić adekwatności wynagrodzenia za usługi finansowe (w tym przypadku udostępnienie linii kredytowych) w odniesieniu do aktualnych warunków rynkowych w ChRL. Zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się zatem różnicę między kwotą, jaką przedsiębiorstwo płaci za przyznanie linii kredytowych przez banki chińskie, a kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalną komercyjną linię kredytową, jaką mogłaby faktycznie uzyskać na rynku. Linie kredytowe można byłoby również traktować jako potencjalne przekazanie środków finansowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(214)

Jeden z producentów eksportujących objętych próbą uzyskał linię kredytową od banku, którego siedziba znajduje się w jurysdykcji finansowej innej niż ChRL. Linia ta była objęta opłatami za zaangażowanie i opłatami administracyjnymi zgodnie z powszechną praktyką na światowych rynkach finansowych. Chociaż ta linia kredytowa została udostępniona przez chińską filię danego banku, uznaje się ją za rozsądny wskaźnik zastępczy na potrzeby poziomu referencyjnego. Uznano, że jako poziom referencyjny należy wykorzystać opłaty mające zastosowanie do tej linii kredytowej zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego.

(215)

Poziom opłat wykorzystanych jako poziom referencyjny zastosowano proporcjonalnie do wysokości każdej z przedmiotowych linii kredytowych, aby uzyskać kwotę subsydium (pomniejszoną o wszelkie faktycznie uiszczone opłaty). W przypadku gdy czas trwania linii kredytowej przekraczał jeden rok, całkowitą kwotę subsydium rozdzielono na przestrzeni tego okresu i przypisano OD odpowiednią kwotę.

(216)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(217)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(218)

W skardze stwierdzono, że firma China Export & Credit Insurance Corporation („Sinosure”) udziela ubezpieczeń kredytu eksportowego na warunkach preferencyjnych dla producentów produktu objętego postępowaniem, między innymi za pośrednictwem programu „Green Express”. Zgodnie z informacjami przedstawionymi w skardze ubezpieczenie kredytu eksportowego przez Sinosure nie wystarcza nawet na pokrycie długoterminowych kosztów operacyjnych i strat w ramach tego programu.

(219)

Jak wspomniano w motywach 104 i 105 powyżej, Komisja zwróciła się do rządu ChRL i Sinosure o udzielenie informacji w kwestionariuszu, w piśmie w sprawie uzupełnienia braków oraz podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu. Rząd ChRL i Sinosure nie dostarczyły tych informacji.

(220)

Komisja zwróciła się o podanie ram instytucjonalnych i odnośnych dokumentów regulujących działalność Sinosure jako państwowego oficjalnego ubezpieczyciela kredytów eksportowych. Rząd ChRL przedłożył jedynie obwieszczenie wydane wspólnie w 2004 r. przez Ministerstwo Handlu i Sinosure, nie dostarczył jednak szeregu innych istotnych dokumentów, w tym na przykład tak zwanego planu 840, o którym była mowa w obwieszczeniu Rady Państwa z dnia 27 maja 2009 r. (72).

(221)

Jeżeli chodzi o weryfikację odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i dodatku 1 dotyczące Sinosure, Komisja nie była w stanie uzyskać szeregu dokumentów i zweryfikować wielu elementów, o których przedstawienie zwracała się podczas wizyty na miejscu. W szczególności firma Sinosure nie przedstawiła następujących informacji i dowodów, o które wnioskowała Komisja: a) sprawozdań finansowych z 2012 r., które rzekomo nie są jeszcze dostępne na stronie internetowej Sinosure; b) odnośnej dokumentacji dotyczącej ubezpieczenia kredytu eksportowego dla dwóch współpracujących eksporterów objętych próbą, obejmującej umowy, oceny ryzyka, korespondencję i dowody wpłacenia składek; c) informacji szczegółowych dotyczących członków kierownictwa wyższego szczebla wyznaczonych przez Radę Państwa; d) dowodów w zakresie elementów i korzyści wymienionych w obwieszczeniu z 2004 r. wydanym wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Sinosure, w tym dotyczących zatwierdzenia ograniczeń, elastyczności stawek i zniżek dla składek o zmiennej wysokości; e) dowodów w zakresie długoterminowych kosztów operacyjnych i zysków z działalności ubezpieczania kredytu eksportowego; f) dowodów w zakresie oceny sytuacji rynkowej w sektorze fotowoltaicznym.

(222)

Ze względu na fakt, że firma Sinosure odmówiła omówienia konkretnych umów zawartych ze współpracującymi eksporterami objętymi próbą, Komisja nie była również w stanie zweryfikować szeregu elementów, o których była mowa w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, dotyczących działalności Sinosure, w tym w szczególności odpowiedzi w zakresie oceny ryzyka, faktycznego ustalania wysokości składek oraz procesu składania i zatwierdzania wniosków. Firma Sinosure nie wyjaśniła również niespójności niektórych danych liczbowych i innych elementów znajdujących się w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu i na pismo w sprawie uzupełnienia braków, ani nie przedłożyła dokumentów uzupełniających w tym zakresie.

(223)

Rząd ChRL i Sinosure podczas wizyty weryfikacyjnej i w piśmie od rządu ChRL z dnia 3 czerwca 2013 r. starali się uzasadnić tę odmowę współpracy zasadami poufności. Jeżeli chodzi o tę kwestię, w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną i dalszej korespondencji elektronicznej wyraźnie stwierdzono, że Komisja wymaga rzeczywistej weryfikacji oraz iż oczywiście zachowałaby wszelkie konieczne środki ostrożności w celu ochrony informacji poufnych przekazanych lub tylko udostępnionych w celu kontroli, zgodnie ze swoim zobowiązaniem prawnym do ochrony informacji gwarantowanym przez odnośne rygorystyczne zasady UE. Jeżeli chodzi o dokumenty, które firma Sinosure próbowała przedłożyć długo po zakończeniu wizyty weryfikacyjnej i w odniesieniu do których nie zapewniła Komisji możliwości odpowiedniej weryfikacji, nie można ich wziąć pod uwagę, ponieważ zostały przygotowane specjalnie na potrzeby dochodzenia i Komisja nie mogła zweryfikować dokumentów źródłowych.

(224)

Ze względu na wspomnianą odmowę współpracy ze strony rządu ChRL i Sinosure Komisja nie była w stanie zweryfikować szeregu elementów dotyczących zapewnienia przez Sinosure pokrycia ubezpieczenia kredytu eksportowego współpracującym producentom objętym próbą, eksportującym produkt objęty postępowaniem. Dlatego też niektóre ustalenia Komisji opierają się na informacjach zawartych w aktach sprawy, zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego.

(225)

W toku dochodzenia ustalono, że firma Sinosure jest organem publicznym w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego i odnośnego orzecznictwa WTO (73), ponieważ posiada władzę rządową, wykonuje ją lub władza ta została mu powierzona. W szczególności rząd ChRL dysponuje znaczną kontrolą nad Sinosure (74), a Sinosure wykonuje władzę rządową w ramach pełnienia przez siebie funkcji rządowych.

(226)

Komisja odnotowuje, że działalność ubezpieczania kredytu eksportowego prowadzona przez Sinosure stanowi integralną część szerzej pojętego sektora finansowego, w którym, jak ustalono, interwencje rządowe bezpośrednio zakłócają i zniekształcają zwykłe funkcjonowanie rynku finansowego w ChRL (zob. motyw 185 i nast. powyżej).

(227)

Firma Sinosure pełni funkcje rządowe jako jedyna oficjalna instytucja zajmująca się ubezpieczaniem kredytu eksportowego w ChRL. Ma ona zatem pozycję monopolisty na rynku ubezpieczeń kredytu eksportowego. Firma ta potwierdziła, że rynek ten nie jest rynkiem otwartym, istnieją jednak konkurenci zagraniczni prowadzący działalność w ChRL przez pośredników.

(228)

Rząd jest jedynym właścicielem przedsiębiorstwa Sinosure i ma nad nim pełną kontrolę finansową. Sinosure jest jednoosobową spółką skarbu państwa, w której 100 % udziałów ma Rada Państwa. Zarejestrowany kapitał w wysokości 4 mld RMB pochodzi z funduszu venture ubezpieczeń kredytu eksportowego, zgodnie z budżetem państwa. Ponadto państwo w 2011 r. przekazało przedsiębiorstwu środki w wysokości 20 mld RMB za pośrednictwem China Investment Corporation, chińskiego państwowego funduszu majątkowego (75). Zgodnie ze statutem, departamentem spółki odpowiedzialnym za działalność biznesową jest Ministerstwo Finansów, spółka ma również obowiązek przedkładania sprawozdań finansowych i księgowych oraz sprawozdań z wykonania budżetu do Ministerstwa Finansów w celu ich zbadania i zatwierdzenia.

(229)

Jeżeli chodzi o kontrolę ze strony rządu, Sinosure, jako jednoosobowa spółka skarbu państwa, nie ma zarządu. Odnośnie do rady nadzorczej, wszyscy jej członkowie wyznaczani są przez Radę Państwa i wykonują swoje obowiązki zgodnie z „rozporządzeniem tymczasowym w sprawie rad nadzorczych ważnych instytucji finansowych będących własnością państwa”. Kierownictwo wyższego szczebla przedsiębiorstwa Sinosure również wyznaczane jest przez rząd. Z rocznego sprawozdania spółki za 2011 r. wynika, że prezesem Sinosure jest sekretarz komitetu partii, większość kierownictwa wyższego szczebla również jest członkami komitetu partii. Biorąc pod uwagę odmowę udzielenia przez Sinosure dalszych informacji dotyczących kierownictwa wyższego szczebla, można wyciągnąć wniosek, że kierownictwo bezpośrednio wykonuje polecenia rządu, który wyznacza zarówno członków rady nadzorczej, jak i kierownictwa wyższego szczebla. Na tej podstawie uznaje się, że przedsiębiorstwo Sinosure jest faktycznie kontrolowane przez rząd ChRL.

(230)

Bardzo wyraźnie widoczne jest, że Sinosure pełni funkcje rządowe i realizuje strategie rządu, można zatem dojść do wniosku, iż firma ta bezpośrednio wykonuje polecenia rządu. W sprawozdaniu rocznym przedsiębiorstwa Sinosure za 2011 r. znalazło się kilka stwierdzeń odnoszących się do tej kwestii, mianowicie: przedsiębiorstwo Sinosure „z własnej inicjatywy pełniło funkcję polityczną agencji kredytów eksportowych (...) i osiągnęło sukcesy już w pierwszym roku obowiązywania 12. »Planu Pięcioletniego«” (sprawozdanie roczne za 2011 r., s. 4); „kontynuacja reformy korporacji wzmocniła funkcję polityczną Sinosure jako agencji kredytów eksportowych. Na Konferencji Gospodarczej Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin położono nacisk na tę funkcję i jasno określono wymogi dotyczące ubezpieczania kredytów, co wyznaczyło naszą ścieżkę wzrostu” (sprawozdanie roczne za 2011 r., s. 5); „W 2011 r. przedsiębiorstwo Sinosure realizowało strategie, decyzje i ustalenia Komitetu Centralnego KPCh oraz Rady Państwa, jak również politykę państwa w zakresie dyplomacji, handlu zagranicznego, przemysłu i finansów, w pełni zaangażowało się w swoją funkcję polityczną i osiągnęło szybki wzrost” (sprawozdanie roczne za 2011 r., s. 11); „przedsiębiorstwo Sinosure w pełni realizowało państwową strategię »Specjalnych zasad dotyczących ubezpieczenia finansowania eksportu dla dużych, kompletnych zestawów sprzętu« i wypełniło zobowiązania nałożone na nie przez państwo” (sprawozdanie roczne za 2011 r., s. 11).

(231)

Ramy instytucjonalne i inne dokumenty wydane przez rząd ChRL, na mocy których działa przedsiębiorstwo Sinosure, stanowią kolejne dowody na to, że pełni ono funkcję organu publicznego i powierzono mu władzę realizowania polityki rządu. W 2004 r. Ministerstwo Handlu i Sinosure wspólnie wydały obwieszczenie w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczania kredytu eksportowego (Shang Ji Fa [2004] nr 368 z dnia 26 lipca 2004 r.) i dokument ten nadal reguluje działalność Sinosure. Jednym z celów tego obwieszczenia jest wsparcie eksportu zaawansowanych i nowych technologii oraz produktów o dużej wartości dodanej poprzez dalsze wykorzystanie ubezpieczenia kredytu eksportowego. W obwieszczeniu wyraźnie udziela się Sinosure mandatu w zakresie wspierania kluczowych branż eksportowych wymienionych w katalogu chińskich produktów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie z 2006 r. W katalogu tym „ogniwa i moduły fotowoltaiczne” wymienione są wśród kwalifikujących się produktów, zatem można uznać, że są przedmiotem bezpośredniego wsparcia ze strony Sinosure. W obwieszczeniu wyszczególniono następujące korzyści: „zielona ścieżka”, czyli wsparcie specjalne dla produktów objętych katalogiem, które powinno zostać zatwierdzone w ciągu pięciu dni, o ile spełnione są warunki ubezpieczenia i zatwierdzone ograniczenia dla ubezpieczenia priorytetowego; szybkość rozpatrywania wniosku — w ciągu trzech miesięcy od otrzymania dokumentów; elastyczność stawek polegająca na stosowaniu największych zniżek składek dopuszczalnych w ramach zmiennej wysokości składek Sinosure. W obwieszczeniu przewidziano również podjęcie przez regionalne i lokalne organy ds. handlu dalszych działań w zakresie wsparcia produktów objętych katalogiem. Na mocy obwieszczenia Sinosure ma obowiązek dopasować model ubezpieczeń do krajowej polityki w zakresie przemysłu i charakterystyki eksportu produktów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, jak również udzielać wsparcia szczególnie wspieranym przez państwo sektorom innowacji oraz badań i rozwoju.

(232)

Komisja wie o istnieniu innych dokumentów stanowiących dowód na to, że Sinosure bezpośrednio realizuje politykę rządu na korzyść m.in. producentów eksportujących. Tak zwany plan 840 opisano szczegółowo w obwieszczeniu Rady Państwa z dnia 27 maja 2009 r. (76). Nazwa ta odnosi się do wykorzystania 84 mld USD jako ubezpieczenia eksportu i jest to jeden z sześciu środków wprowadzonych przez Radę Państwa w 2009 r. w celu stabilizacji zapotrzebowania na eksport po kryzysie światowym i będącego jego konsekwencją większego popytu na ubezpieczenie kredytu eksportowego. Te sześć środków obejmuje w szczególności zwiększony zakres pokrycia ubezpieczenia kredytu eksportowego, zapewnienie krótkoterminowego ubezpieczenia kredytu eksportowego na skalę 84 mld USD w 2009 r. i obniżenie składek. Jako jedyna instytucja polityczna udzielająca ubezpieczeń kredytu eksportowego, przedsiębiorstwo Sinosure jest wskazane jako wykonawca planu. Jeżeli chodzi o obniżenie składek ubezpieczeniowych, przedsiębiorstwo Sinosure musiało zapewnić zmniejszenie średniej stawki krótkoterminowego ubezpieczenia kredytu eksportowego o 30 % w porównaniu z ogólną średnią stawką w 2008 r.

(233)

Tak zwany plan 421 opisano w obwieszczeniu w sprawie wdrożenia procedur szczególnych finansowania ubezpieczenia eksportu dużych, kompletnych zestawów sprzętu, wydanym wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Ministerstwo Finansów w dniu 22 czerwca 2009 r. Była to również ważna strategia wspierająca chińską politykę ekspansji, stanowiąca odpowiedź na światowy kryzys finansowy w 2009 r. W ramach tej strategii przeznaczono 42,1 mld USD na finansowanie ubezpieczeń w celu wsparcia eksportu dużych, kompletnych zestawów sprzętu. Fundusze te zapewnia i zarządza nimi Sinosure wraz z pewnymi innymi instytucjami finansowymi. Przedsiębiorstwa objęte zakresem tego dokumentu mogą korzystać z preferencyjnych środków finansowych, w tym ubezpieczenia kredytu eksportowego. Z powodu braku współpracy ze strony rządu ChRL Komisja nie była w stanie zwrócić się z prośbą o dodatkowe szczegóły dotyczące stosowania tego obwieszczenia. Wobec braku dowodów przeciwnych Komisja ma powody sądzić, że urządzenia fotowoltaiczne i sektor energii fotowoltaicznej również są objęte zakresem tego dokumentu.

(234)

Do innych dokumentów świadczących o wsparciu rządowym w zakresie zapewniania krótkoterminowego ubezpieczenia kredytu eksportowego należą dwa dokumenty dotyczące zwiększonego wsparcia finansowego dla wschodzących sektorów strategicznych (Strategic Emerging Industries). W obwieszczeniu Rady Państwa w sprawie decyzji dotyczącej przyspieszenia tworzenia i rozwijania wschodzących sektorów strategicznych, Guo Fa [2010] nr 32 z dnia 18.10.2010 r., w ust. 7 lit. C) zachęca się instytucje finansowe do zwiększenia wsparcia finansowego. Wytyczne wdrożeniowe dotyczące rozwoju wschodzących sektorów strategicznych wydane wspólnie przez wszystkie odpowiedzialne ministerstwa (tj. Krajową Komisję Rozwoju i Reform, Ministerstwo Handlu, Ministerstwo Nauki, Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnych, Ministerstwo Ochrony Środowiska, Ministerstwo Finansów, Państwowy Urząd Podatkowy, Generalny Urząd Celny, Generalny Urząd Nadzoru nad Jakością, Biuro Kontroli Własności Intelektualnej) Guo Fa [2011] nr 310 z dnia 21 października 2011 r., również zawierają odniesienie w pkt (Xxvii) do czynnego wspierania wschodzących sektorów strategicznych, między innymi poprzez ubezpieczenie kredytu eksportowego. Te wschodzące sektory strategiczne skupiają się na produktach, technologiach i usługach służących rozwijaniu rynku międzynarodowego, przemysłu lotniczego i kosmonautycznego, wytwarzaniu urządzeń wysokiej jakości, dużej ilości technologii lub stymulowaniu technologii opatentowanej w kraju oraz na standardowych produktach eksportowych wschodzących sektorów strategicznych. Dlatego wobec braku dowodów przeciwnych istnieje powód, aby uważać, że również produkt objęty postępowaniem i eksporterzy objęci próbą kwalifikują się jako „wschodzące sektory strategiczne” i są objęci wynikającymi z tego korzyściami.

(235)

Na podstawie powyższych elementów Komisja stwierdza, że Sinosure jest organem publicznym, ponieważ powierzono mu władzę rządową, jest w znacznym stopniu kontrolowany przez rząd i pełni funkcje rządowe.

(236)

Podstawę prawną tego programu stanowią: obwieszczenie w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczania kredytu eksportowego (Shang Ji Fa [2004] nr 368) wydane wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Sinosure; katalog chińskich produktów eksportowych wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie z 2006 r.; tak zwany plan 840 ujęty w obwieszczeniu Rady Państwa z dnia 27 maja 2009 r.; tzw. plan 421 ujęty w obwieszczeniu w sprawie wdrożenia procedur szczególnych finansowania ubezpieczenia eksportu dużych, kompletnych zestawów sprzętu, wydanym wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Ministerstwo Finansów w dniu 22 czerwca 2009 r., obwieszczenie Rady Państwa w sprawie decyzji dotyczącej przyspieszenia tworzenia i rozwijania wschodzących sektorów strategicznych (Guo Fa [2010] nr 32 z dnia 18 października 2010 r.) wydane przez Radę Państwa oraz wytyczne wdrożeniowe związane z tym obwieszczeniem (Guo Fa [2011] nr 310 z dnia 21 października 2011 r.).

(237)

Jako że Sinosure jest organem publicznym, któremu powierzono władzę rządową oraz realizowanie rządowych ustaw i planów, udzielanie ubezpieczenia kredytu eksportowego producentom produktu objętego postępowaniem stanowi wkład finansowy w formie potencjalnego bezpośredniego przekazania przez rząd środków finansowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(238)

Rabat polegający na płaceniu przez władze lokalne części składki, jaką muszą uiszczać producenci eksportujący, również stanowi bezpośrednie przekazanie środków finansowych w formie dotacji w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(239)

Korzyść w rozumieniu art. 3 pkt 2 i art. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego istnieje w zakresie, w jakim Sinosure zapewnia ubezpieczenie kredytu eksportowego na warunkach bardziej korzystnych niż warunki, jakie odbiorca mógłby normalnie uzyskać na rynku, lub w zakresie, w jakim Sinosure zapewnia ubezpieczenie, które w innym wypadku byłoby na rynku w ogóle niedostępne. Dodatkową korzyścią w rozumieniu art. 3 pkt 2 uzyskiwaną przez producenta eksportującego jest rabat gotówkowy dotyczący części składki ubezpieczeniowej wpłacanej do Sinosure przez niektóre władze lokalne w miejscu, w którym siedzibę mają pewni producenci eksportujący.

(240)

W obwieszczeniu z 2004 r. wymieniono wszystkie korzyści uzyskiwane od Sinosure lub władz lokalnych przez przedsiębiorstwa należące do katalogu z 2006 r. i zgodne z polityką krajową. Dochodzenie wykazało, że umowy ubezpieczeniowe zawarte między Sinosure i producentami eksportującymi objętymi próbą oraz rabaty obejmujące część składki przyznane przez władze lokalne w pełni odzwierciedlają te korzyści. Traktowanie w ramach programu „Green Express” polega na uproszczeniu i przyspieszeniu procedury uzyskiwania ubezpieczenia i rozstrzygania roszczeń wraz z szybką oceną straty oraz przedterminową płatnością na rzecz klienta.

(241)

Dochodzenie wykazało również, że środki podjęte w następstwie kryzysu finansowego w 2009 r. i wymienione w planie 840 i planie 421, a później w środkach z 2011 r. na rzecz wschodzących sektorów strategicznych zapewniają producentom eksportującym istotne korzyści. Środki te zwiększyły dostępność ochrony ubezpieczeniowej i w dalszym stopniu zmniejszyły składki pobierane przez Sinosure pomimo trudnej sytuacji gospodarczej oraz istotnego wzrostu ryzyka dla Sinosure pod względem świadczenia usług ubezpieczenia. Zostały one w pełni odzwierciedlone w ochronie ubezpieczeniowej zapewnionej producentom eksportującym przez Sinosure. W szczególności dochodzenie wykazało, że warunki i składki w odpowiednich latach w OD pozostały zasadniczo takie same lub poprawiły się pomimo wzrostu liczby roszczeń wobec Sinosure i znacznego pogorszenia sytuacji sektora fotowoltaicznego.

(242)

W odniesieniu do istnienia korzyści Komisja w pierwszej kolejności zbadała zakres, w jakim składki Sinosure pokrywają koszt krótkoterminowego ubezpieczenia kredytu eksportowego. Sinosure przedstawiło argument oparty na pozycji j) Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, zgodnie z którą za „zakazane” subsydiowanie eksportu na mocy art. 3 ust. 1 lit. a) tego porozumienia uznaje się oferowanie programów ubezpieczenia kredytu eksportowego ze składkami, które są niewystarczające do pokrycia długoterminowych kosztów operacyjnych i strat w ramach tych programów. W swojej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Sinosure po prostu odwołało się do zysków i strat zrealizowanych w ciągu ostatnich pięciu lat i stwierdziło, że ponieważ ogółem w tym okresie wypracowało zysk, to świadczenie usług krótkoterminowego ubezpieczenia kredytu eksportowego producentom eksportującym nie stanowi subsydium w rozumieniu Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Jak wyjaśniono powyżej (zob. motywy 221 i 222), Komisja zwróciła się do Sinosure o udzielenie szczegółowych informacji i dowodów dotyczących długoterminowej rentowności jego działalności w zakresie ubezpieczenia kredytów eksportowych, w tym dochodu ze składek, kosztów operacyjnych i strat w ramach programu zgodnie z Porozumieniem WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Sinosure nie przekazało jednak dokumentów i dowodów żądanych w trakcie wizyty weryfikacyjnej, twierdząc, że ogólne dane dotyczące rentowności znajdują się w jego zbadanych sprawozdaniach rocznych.

(243)

Komisja zwraca uwagę, że nawet gdyby po prostu oparła się na sprawozdaniach rocznych Sinosure bez możliwości weryfikacji danych liczbowych i elementów zawartych w tych sprawozdaniach, nie byłaby w stanie stwierdzić, czy Sinosure uzyskało długoterminowy zysk ze swojego wydziału ubezpieczeń kredytów eksportowych, odpowiadającego „programowi”, o którym mowa w pozycji j). Poza ubezpieczeniem kredytów eksportowych Sinosure prowadzi szereg innych rodzajów działalności, a liczby i dane zgłoszone w sprawozdaniu rocznym są danymi skonsolidowanymi dla wszystkich tych rodzajów działalności i nie dokonano w nim dokładnego podziału działalności. Z niektórych sprawozdań rocznych (ale nie z najnowszego) wynika, że krótkoterminowe ubezpieczenie kredytów eksportowych jest zdecydowanie najważniejszym obszarem działalności Sinosure, ale nie są dostępne precyzyjne dane procentowe. Jako że Sinosure odmówiło przekazania żądanych informacji i dowodów w odniesieniu wyłącznie do tego rodzaju działalności, wymaganych do przeprowadzenia analizy „programu” zgodnie z pozycją j) załącznika 1 do Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, Komisja musiała oprzeć swoje ustalenia na dowodach zawartych w aktach sprawy.

(244)

Komisja na wstępie zwraca uwagę, że zgodnie z art. 11 statutu Sinosure przedsiębiorstwo funkcjonuje na progu rentowności. Innymi słowy, zgodnie ze statutem celem Sinosure nie jest maksymalizacja zysków, ale wyłącznie działanie na progu rentowności zgodnie z jego funkcją jako wyłącznego oficjalnego ubezpieczyciela kredytów eksportowych w ChRL. Jak wyjaśniono powyżej, informacje zawarte w aktach sprawy wskazują na to, że środowisko prawne i polityczne, w którym funkcjonuje Sinosure, wymaga od tego przedsiębiorstwa realizacji polityki i planów rządu w ramach sprawowania swojego publicznego mandatu politycznego. Spośród wybranych sektorów i przedsiębiorstw otrzymujących od państwa wsparcie specjalne producenci eksportujący mieli pełny dostęp do świadczonego przez Sinosure ubezpieczenia kredytu eksportowego po preferencyjnych stawkach nawet po wystąpieniu światowego kryzysu z 2009 r. i nawet gdy sektor fotowoltaiczny doświadczył bezprecedensowego kryzysu, w tym w OD. Dlatego Sinosure zapewnia przedsiębiorstwom z sektora fotowoltaicznego nieograniczony dostęp do ochrony ubezpieczeniowej przy wyjątkowo niskiej składce ubezpieczeniowej, która nie odzwierciedla rzeczywistego ryzyka związanego z ubezpieczaniem wywozu w tym sektorze. W oparciu o wszystkie te elementy zawarte w aktach sprawy można już stwierdzić, że nie jest wykluczone, iż pobierane przez Sinosure składki ubezpieczeniowe prawdopodobnie nie pokrywają w odpowiednim stopniu jego długoterminowych kosztów operacyjnych — wręcz przeciwnie, taka sytuacja wydaje się prawdopodobna.

(245)

Z uwagi na brak współpracy ze strony Sinosure Komisja rozważyła również dodatkowe elementy potwierdzające ten wniosek. Dostępne publicznie dowody wyraźnie pokazują, że w rzeczywistości Sinosure funkcjonuje w sytuacji długoterminowej straty z działalności operacyjnej (77). Komisja przeanalizowała również odpowiednie dane liczbowe z rachunku zysków i strat w sprawozdaniach rocznych Sinosure, obejmujące lata 2006–2011 i przekazane przez Sinosure w celu uzasadnienia danych dotyczących rentowności przedstawionych w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Dane te pokazują, że Sinosure odniosło znaczną długoterminową stratę z działalności operacyjnej w odniesieniu do swojej połączonej działalności ubezpieczeniowej, która to strata nie obejmuje przychodów z inwestycji oraz pozostałych dochodów. W szczególności w każdym roku w okresie od 2006 r. do 2011 r. (z jedynym wyjątkiem w 2010 r.) zaspokojone roszczenia są już (niemal) równe składkom netto otrzymanym przez Sinosure lub (znacznie) je przekraczają. Jeżeli od składek netto odjąć także koszty operacyjne i koszty prowizji, wynikiem jest jeszcze większa strata. Dane liczbowe wskazują na to, że pomimo niewielkiego zysku w 2010 r. w całym okresie strata z działalności operacyjnej w zakresie ubezpieczeń jest istotna. Ze sprawozdań rocznych wynika, że znaczny udział w całkowitym dochodzie Sinosure mają przychody z inwestycji oraz pozostałe dochody, które nie mają znaczenia dla oceny rentowności jego programu ubezpieczeń kredytów eksportowych. Jako że krótkoterminowe ubezpieczenie kredytów eksportowych stanowi przeważającą część działalności gospodarczej Sinosure, przy braku dowodów przeciwnych stwierdzono, że Sinosure poniosło istotną długoterminową stratę spowodowaną programem ubezpieczeń kredytów eksportowych.

Biorąc pod uwagę fakt, że Sinosure ponosi straty na swoim programie ubezpieczeń kredytów eksportowych, istnienie korzyści określa się poprzez porównanie składek zapłaconych przez producentów eksportujących ze składkami dostępnymi na rynku. Sinosure jest wyłącznym oficjalnym ubezpieczycielem kredytów eksportowych, a zatem w pełni kontroluje rynek wewnętrzny. Z powodu braku w ChRL jakichkolwiek komercyjnych poziomów referencyjnych dla takich instrumentów i biorąc pod uwagę fakt, że na rynku finansowym w ChRL istnieją zakłócenia spowodowane interwencją rządu, uzasadnione jest zastosowanie poziomów referencyjnych spoza ChRL, tj. składek pobieranych w normalnej sytuacji rynkowej. Na tej podstawie, jak opisano w sekcji poniżej w odniesieniu do obliczania kwoty subsydium, stwierdzono, że składki są niższe od rynkowych, a zatem dochodziło do przyznania korzyści.

(246)

Powyższe subsydia są uzależnione od wyników wywozu w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie można ich uzyskać bez dokonywania wywozu. Ponadto mają one również charakter szczególny zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ dostęp do nich ograniczony jest do określonych przedsiębiorstw. Ogniwa i moduły fotowoltaiczne jednoznacznie wymieniono w katalogu produktów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie z 2006 r., co jest warunkiem korzystania z preferencyjnego traktowania określonego w obwieszczeniu z 2004 r. Ponadto jednym z głównych celów Sinosure jest realizacja krajowej polityki i planów, w tym 12. planu pięcioletniego w sektorze fotowoltaicznym. Również plan 840 i plan 421 przynoszą korzyści sektorowi fotowoltaicznemu jako jednemu z kilku sektorów wyróżnionych w tych planach (zob. motywy 232 i 233). Zgodnie z decyzją nr 40 oraz innymi dokumentami dotyczącymi planów i przepisami sektor fotowoltaiczny jest też uważany za jeden z sektorów promowanych (zob. motywy 207 i 208). Ten sektor należy również do kategorii „wschodzących sektorów strategicznych”, której przysługują liczne korzyści w myśl polityki rządowej (zob. motyw 102). Większość producentów eksportujących ma też formalny status przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, co daje im wiele korzyści ze względu na sprzyjającą politykę rządową.

(247)

Jest zatem oczywiste, że korzyści zapewniane przez Sinosure lub przez władze lokalne, które to władze zwracają część składki ubezpieczeniowej, nie są dostępne dla wszystkich sektorów przemysłu ani dla wszystkich przedsiębiorstw, ale są ograniczone wyłączne do tych sektorów i przedsiębiorstw, które w szczególności są zgodne z odpowiednią rządową polityką wsparcia i dokumentami stanowiącymi jej podstawę. Komisja stwierdza, że korzyści przyznane przez Sinosure lub władze lokalne producentom produktu objętego postępowaniem mają charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto ponieważ nie przedstawiono żadnych dowodów sugerujących, że subsydium jest oparte na obiektywnych kryteriach lub warunkach zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego, korzyść ma charakter szczególny również pod tym względem.

(248)

Dochodzenie wykazało, że sześć grup producentów eksportujących objętych próbą skorzystało z ubezpieczeń kredytu eksportowego udzielonych przez Sinosure w okresie objętym dochodzeniem.

(249)

Świadczenie usług ubezpieczenia kredytu eksportowego przez Sinosure przedsiębiorstwom z sektora energii fotowoltaicznej należy uznać za subsydium, o ile składki są niższe od rynkowych.

(250)

W świetle istnienia wkładu finansowego korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności przedmiotowe subsydium należy uznać za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(251)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Korzyść oblicza się w podobny sposób jak w przypadku gwarancji kredytowych. Zgodnie z art. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się różnicę między kwotą składki, jaką przedsiębiorstwo płaci za ubezpieczenie krótkoterminowe zapewnione przez Sinosure, a kwotą składki, jaką przedsiębiorstwo zapłaciłoby za porównywalne ubezpieczenie kredytu eksportowego, jakie mogłoby faktycznie uzyskać na rynku.

(252)

Ponieważ usługa krótkoterminowego ubezpieczenia kredytu eksportowego świadczona przez Sinosure jest wynikiem celów polityki rządowej i ze względu na fakt, że Sinosure znajduje się w monopolistycznej sytuacji na rynku krajowym jako jedyna oficjalna agencja kredytów eksportowych, ustalono odpowiedni wskaźnik rynkowy przy użyciu metody opisanej poniżej. Ponadto w związku z brakiem współpracy ze strony rządu ChRL i Sinosure Komisja oparła się również na dostępnym stanie faktycznym w celu ustalenia odpowiedniej rynkowej składki za ubezpieczenie udzielone producentom w sektorze energii fotowoltaicznej.

(253)

Komisja uważa, że najodpowiedniejszy poziom referencyjny, dla którego informacje są łatwo dostępne, stanowią stawki składek stosowane przez Bank Eksportowo-Importowy Stanów Zjednoczonych (Export-Import Bank of the United States). Według publicznie dostępnych informacji (78) bank ten jest oficjalną agencją kredytów eksportowych rządu federalnego USA i jest samowystarczalny. Działalność Banku Eksportowo-Importowego Stanów Zjednoczonych obejmuje ubezpieczenia kredytów eksportowych oraz inne działania, takie jak gwarancje na zapewnienie kapitału obrotowego i gwarancje kredytowe (dofinansowanie nabywcy). Jego zadaniem jest tworzenie i wspieranie miejsc pracy w Stanach Zjednoczonych poprzez wspieranie wywozu towarów z USA do nabywców międzynarodowych. Bank ten funkcjonuje jako korporacja rządowa Kongresu Stanów Zjednoczonych. Istnieją zatem liczne podobieństwa z Sinosure. Bank Eksportowo-Importowy Stanów Zjednoczonych uważa się za odpowiednią instytucję referencyjną.

(254)

Stawki referencyjne obliczono poprzez odniesienie się do rzeczywistych opłat pobieranych z tytułu wywozu do państw OECD za polisę ubezpieczenia całkowitych obrotów pokrywającą 90 % ubezpieczonej kwoty i obowiązującą 120 dni. Rzeczywista składka jest medianą średnich pięciu różnych kategorii nabywców zagranicznych w zależności od ich wypłacalności i ryzyka niewykonania zobowiązania. Reprezentuje ona najbliższy dostępny poziom referencyjny na potrzeby obliczenia składki, którą producenci produktu objętego postępowaniem musieliby zapłacić na rynku.

(255)

Kwotę korzyści obliczono na podstawie informacji dostarczonych przez rząd ChRL. Odnosi się ona do kwot objętych ubezpieczeniem kredytu eksportowego przez Sinosure i opłat uiszczonych w OD za takie ubezpieczenie. Informacji, których na temat Sinosure dostarczyły przedsiębiorstwa współpracujące, nie wykorzystano, ponieważ było jasne, że informacje uzyskane od rządu ChRL były pełniejsze (np. nie wszystkie przedsiębiorstwa zgłosiły polisę Sinosure w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu lub zadeklarowały taką polisę podczas weryfikacji na miejscu).

(256)

W odniesieniu do opłacania części składki ubezpieczeniowej przez władze lokalne obliczono korzyść jako poziom rabatów i dotacji udzielonych w OD przedsiębiorstwom objętym próbą.

(257)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(258)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(259)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(260)

Komisja stwierdziła, że w OD niektórzy producenci eksportujący objęci próbą czerpali korzyści z tych programów. Ze względu na małą kwotę otrzymanych korzyści i ich nieistotny wpływ na margines subsydiowania Komisja uznała jednak, że analizowanie tych programów pod kątem środków wyrównawczych nie jest konieczne.

(261)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(262)

W skardze stwierdzono, że producenci produktu objętego postępowaniem otrzymali subsydia w ramach programu Golden Sun Demonstration Programme („Golden Sun”), który rząd Chin wprowadził w lipcu 2009 r. Zawierała ona dowody prima facie świadczące o tym, że czterech eksporterów objętych próbą otrzymało w ramach przedmiotowego programu bezpośrednie subsydia na rzecz produktu objętego dochodzeniem. Ponadto wskazano w niej, że jeden z eksporterów objętych próbą został wybrany jako dostawca produktu objętego postępowaniem w odniesieniu do 70 % całkowitej zainstalowanej mocy produkcyjnej przez operatorów projektu (tj. przedsiębiorstwa wytwarzające i sprzedające energię elektryczną wytwarzaną w systemach fotowoltaicznych) w 2011 r. Skarga zawierała również informacje sugerujące, że finansowania w ramach Golden Sun nie przyznano operatorom projektu w przejrzysty i konkurencyjny sposób.

(263)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o udzielenie informacji na temat programu Golden Sun w kwestionariuszu, w piśmie w sprawie uzupełnienia braków oraz podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu. Rząd ChRL nie dostarczył tych informacji, co bardziej szczegółowo omówiono w motywach 104 i 105 powyżej.

(264)

W odniesieniu do informacji żądanych w kwestionariuszu oraz w piśmie w sprawie uzupełnienia braków rząd ChRL stale utrzymywał, że przedmiotowy program dotacji nie jest przeznaczony dla producentów produktu objętego postępowaniem. Odpowiadając „nie dotyczy”, rząd ChRL w konsekwencji nie udzielił odpowiedzi na szereg pytań dotyczących tego programu i korzyści dla producentów produktu objętego postępowaniem. Rząd ChRL nie przedstawił również wszystkich stosownych przepisów ustawowych i wykonawczych, wytycznych administracyjnych i innych aktów prawnych wymaganych w kwestionariuszu, ograniczając się do przedłożenia tylko głównej podstawy prawnej.

(265)

Na początku sesji weryfikacyjnej w sprawie programu Golden Sun Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przedstawienie wszystkich załączników do już złożonej głównej podstawy prawnej oraz zapytała, czy rząd ChRL zamierza przedłożyć dodatkowe dokumenty urzędowe dotyczące tego programu. Rząd ChRL przedłożył wymagane załączniki, lecz odpowiedział, że nie zamierza przedstawiać dodatkowych dokumentów. Komisja następnie przedstawiła rządowi ChRL dokument budżetowy dotyczący faktycznych finansowanych projektów i odpowiednich kwot przyznanych w ramach tego programu, który to dokument został wydany przez Ministerstwo Finansów („MF”) i przedłożony przez eksporterów współpracujących (dokument MF nr 965 [2010] z dnia 2 grudnia 2010 r.). W załącznikach do przedmiotowego dokumentu wskazano, że jeden z eksporterów objętych próbą otrzymał znaczące dofinansowanie w ramach Golden Sun na rzecz własnych projektów oraz jako dostawca kwalifikujących się urządzeń na potrzeby kilku projektów finansowanych w ramach programu Golden Sun. Przedstawiciele MF obecni podczas weryfikacji wiedzieli o przedstawionym dokumencie, a Komisja wezwała ich do przedłożenia wszystkich podobnych dokumentów budżetowych wydanych przez MF w odniesieniu do poszczególnych lat realizacji programu Golden Sun. Chociaż przedstawiciele MF w zasadzie zgodzili się przedstawić te dokumenty, nigdy nie przedłożyli ich Komisji.

(266)

Komisja przedstawiła Ministerstwu Handlu także dokumenty budżetowe dotyczące programu Golden Sun, wydane przez lokalny Departament Finansów prowincji lub gminy, przekazane przez jednego ze współpracujących eksporterów, i poprosiła rząd ChRL o przekazanie odpowiednich podobnych dokumentów (tzn. wydanych przez prowincje lub gminy) dotyczących programu. Rząd ChRL odpowiedział, że nie posiada tych dokumentów, ponieważ dotyczą one prowincji lub gmin, zatem nie może ich przekazać.

(267)

W piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL ponownie przedstawił swoje stanowisko, że program Golden Sun nie jest przeznaczony dla producentów produktu objętego postępowaniem i wyjaśnił, że mimo iż ci producenci mogli skorzystać z tego programu, uczynili to jako operatorzy projektów w odniesieniu do elektrowni, a nie jako producenci paneli fotowoltaicznych, ponieważ subsydia w ramach tego programu mogą otrzymywać jedynie operatorzy projektów. W przedmiotowym piśmie stwierdzono również, że Komisja zwróciła się jedynie o przedstawienie trzech wymienionych z nazwy dokumentów złożonych przez rząd ChRL. Nie jest to prawdą, gdyż przy weryfikacji Komisja poprosiła o konkretne dokumenty budżetowe wydane przez MF (również wyraźnie wymienione w piśmie Komisji z dnia 23 maja 2013 r.) oraz przez lokalne departamenty w regionach, w których byli zlokalizowani producenci eksportujący (odnosząc się do konkretnych dokumentów złożonych przez producentów eksportujących), których to dokumentów rząd ChRL zdecydował się nie przekazywać.

(268)

Komisja zwróciła się również z prośbą o konkretne informacje na temat wypłat w ramach programu Golden Sun otrzymanych przez jednego ze współpracujących eksporterów objętych próbą, który dostarczył produkt objęty postępowaniem i uzyskał bezpośrednio dochody od rządu. Rząd ChRL znów nie był w stanie wyjaśnić sytuacji i przedstawić jakichkolwiek szczegółów w czasie wizyty weryfikacyjnej i po prostu skontaktował się z radcą prawnym przedsiębiorstwa, który rzekomo wytłumaczył, że sytuacja została wyjaśniona z urzędnikami Komisji w czasie wizyty weryfikacyjnej, co nie było całkowicie zgodne z prawdą. Dodatkowe szczegółowe informacje dotyczące tej sytuacji przedstawiono poniżej w motywach 276–278. Jak to określono bardziej szczegółowo w motywach 275–278 poniżej, w dochodzeniu ustalono, że współpracujący producenci objęci próbą faktycznie czerpali korzyści z dotacji w ramach programu Golden Sun, w tym szczególnie z tytułu dostawy produktu objętego postępowaniem. Zatem stanowisko rządu ChRL, że ten program nie jest źródłem korzyści w związku z wytwarzaniem produktu objętego postępowaniem, znalazło bezsporne zaprzeczenie w dowodach i faktach zweryfikowanych w ramach dochodzenia.

(269)

Ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL Komisja nie była w stanie zweryfikować kilku istotnych aspektów programu Golden Sun oraz faktycznych korzyści udzielanych producentom produktu objętego postępowaniem. Oprócz tego rząd ChRL nie przekazał wszystkich istotnych żądanych dokumentów, w szczególności dokumentów budżetowych dotyczących kwot wyasygnowanych przez MF w ramach programu Golden Sun w odniesieniu do lat realizacji programu. Dlatego też pewne ustalenia dochodzenia opierają się na najlepszych dostępnych informacjach zawartych w aktach sprawy, zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego.

(270)

Główną podstawą prawną jest obwieszczenie w sprawie realizacji programu Golden Sun Demonstration z dnia 16 lipca 2009 r. oraz załączone środki tymczasowe dotyczące programu Golden Sun Demonstration w zakresie zarządzania funduszem pomocy finansowej, CaiJian nr 397 [2009] wydane przez Ministerstwo Finansów, Ministerstwo Nauki oraz Krajową Radę ds. Energetyki; okólnik dotyczący pomyślnej realizacji zleceń w ramach Golden Sun Demonstration Programme, nr 718 [2009]; okólnik dotyczący pomyślnej realizacji programu Golden Sun Demonstration 2010, nr 622 [2010]; okólnik w sprawie Instrukcji w zakresie wskaźników budżetowych do subsydiów finansowych na koszty budowy w ramach Golden Sun Demonstration Programmes 2010, nr 965 [2010] z dnia 2 grudnia 2010 r. wydany przez Ministerstwo Finansów; okólnik w sprawie dystrybucji celu budżetowego dla subsydiów fiskalnych przyznawanych na Golden Sun Programmes 2011, JCJ nr 336 z dnia 1 września 2011 r. wydany przez Departament Finansów Hebei; okólnik w zakresie dystrybucji celu budżetowego dla subsydium fiskalnego przyznawanego na Golden Sun Programmes 2011, HCJ nr 135 z dnia 8 listopada 2011 r. wydany przez Miejskie Biuro ds. Finansów w Hengshui.

(271)

Program Golden Sun ustanowiono w 2009 r. w celu promowania postępu technologicznego oraz stopniowego rozwoju branży rozproszonych systemów fotowoltaicznych. Organami odpowiedzialnymi za program na szczeblu centralnym są Ministerstwo Finansów, Ministerstwo Nauki oraz Krajowa Rada ds. Energetyki. W obwieszczeniu w sprawie realizacji programu Golden Sun wymieniono szereg kryteriów uprawniających do ubiegania się o środki w ramach tego programu, w tym: a) przedsiębiorstwo powinno być uwzględnione w lokalnym planie realizacji projektu demonstracyjnego Golden Sun, b) powinno mieć moc zainstalowaną nie mniejszą niż 300 kWh, c) okres budowy nie powinien przekraczać jednego roku, a okres eksploatacji powinien wynosić nie mniej niż 20 lat, d) właściciele projektów fotowoltaicznych muszą posiadać aktywa o łącznej wartości 100 mln RMB oraz kapitał wynoszący przynajmniej 30 % kosztów inwestycji, e) producenci systemu zintegrowanego oraz kluczowego wyposażenia stosowanego w projektach generacji fotowoltaicznej powinni być wybierani w drodze przetargu. Kwalifikujące się projekty mogą otrzymać do 50 % łącznych kosztów inwestycyjnych od rządu, natomiast pułap ten wzrasta do 70 % dla właścicieli projektów zlokalizowanych na obszarach oddalonych, na których nie założono sieci przesyłowej.

(272)

Jeśli chodzi o procedurę, przedsiębiorstwa pragnące otrzymać finansowanie w ramach programu muszą złożyć u właściwych organów rządowych wnioski oraz dokumenty uzupełniające. Departamenty finansów, departamenty ds. technologii oraz energetyki na szczeblu prowincji odpowiedzialne za organizację programu składają zbiorcze sprawozdanie podsumowujące dla Ministerstwa Finansów, Ministerstwa Nauki oraz Krajowej Rady ds. Energetyki, które odpowiadają za przegląd projektów w prowincjach w odniesieniu do programów technicznych, warunków budowy, finansowania oraz wszelkich innych aspektów. Po ostatecznym zatwierdzeniu przez rząd Ministerstwo Finansów przydziela środki bezpośrednio właścicielowi projektu i zachowuje odpowiednie dokumenty dotyczące zatwierdzenia i wypłaty.

(273)

W praktyce operatorzy projektów składają wnioski o finansowanie do rządu po zawarciu umowy z dostawcą lub dostawcami kwalifikujących się urządzeń fotowoltaicznych (tj. produktu objętego postępowaniem). Zgodnie ze stosownym ustawodawstwem wspomnianych dostawców kwalifikujących się urządzeń fotowoltaicznych wybiera się za pośrednictwem procedur przetargowych. Rząd ChRL nie wyjaśnił jednak, w jaki sposób korzysta ze swobody uznania podczas wyboru operatorów projektów do planów realizacji projektu demonstracyjnego Golden Sun ani w jaki sposób przedmiotowi operatorzy projektów wybierają z kolei dostawców kwalifikujących się urządzeń fotowoltaicznych. Rząd ChRL i zainteresowane strony nie wykazali, że proces wyboru jest otwarty, przejrzysty i niedyskryminujący, ponieważ nie przedłożyli stosownych dokumentów. Nic nie wskazuje, że zakupiono jakiekolwiek zagraniczne urządzenia fotowoltaiczne. Znaczącą część kwalifikujących się urządzeń fotowoltaicznych dostarczał jeden współpracujący producent objęty próbą. W oparciu o dostępny stan faktyczny instytucje stwierdziły zatem, że program Golden Sun wykorzystywano jako sposób generowania sztucznego popytu na produkty wybranych chińskich producentów produktu objętego postępowaniem. Jeżeli rząd uznaje dany projekt za kwalifikujący się, powinien przyznać fundusze.

(274)

W ramach programu Golden Sun przyznaje się subsydia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) oraz art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w formie przekazu środków finansowych od rządu ChRL w formie dotacji na rzecz producentów produktu objętego postępowaniem.

(275)

W szczególności w toku dochodzenia ustalono, że kilku współpracujących producentów objętych próbą bezpośrednio otrzymało dotacje w ramach programu Golden Sun na instalacje wyposażenia generującego elektryczność z energii słonecznej na terenie ich zakładów. Przedmiotowe dotacje wypłacone współpracującym producentom objętym próbą kompensują część kosztów, jakie w przeciwnym wypadku musieliby oni ponieść, a zatem są bezpośrednio powiązane z produktem objętym postępowaniem.

(276)

Ponadto w dochodzeniu ustalono również, że współpracujący producenci objęci próbą czerpali również korzyści z finansowania w ramach tego programu na potrzeby dostawy produktu objętego postępowaniem do niepowiązanych operatorów projektów. W szczególności podczas dochodzenia na miejscu ustalono, że jeden współpracujący producent eksportujący objęty próbą otrzymał bezpośrednio od rządu ChRL znaczną płatność ryczałtową za wszystkie 40 projektów finansowanych w ramach programu Golden Sun, dla których dostarczył produkt objęty postępowaniem. W odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu współpracujący producent eksportujący objęty próbą nie zgłosił takiej kwoty. W okólniku Ministerstwa Finansów z 2010 r. wykazano, że wspomnianego współpracującego eksportera wybrano do dostarczania produktu objętego postępowaniem kilku niepowiązanym operatorom projektów, zarówno z sektora prywatnego, jak i publicznego. Komisja próbowała uzyskać od rządu ChRL informacje dotyczące tej płatności bezpośredniej na rzecz współpracującego eksportera objętego próbą, gdyż w art. 13 wstępnych środków w zakresie programu Golden Sun w zawiadomieniu z 2009 r. konkretnie wymaga się, by dotacje wypłacano bezpośrednio operatorowi projektu (tzn. nie dostawcy urządzeń fotowoltaicznych), a rząd ChRL wyraźnie potwierdził ten element przy weryfikacji. Jak objaśniono powyżej, rząd ChRL nie był w stanie udzielić żadnego wyjaśnienia w czasie wizyty weryfikacyjnej dotyczącego kwestii, dlaczego eksporter objęty próbą otrzymał bezpośrednie finansowanie. W piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL ograniczył swoje uwagi jedynie do jednego z 40 projektów, stwierdzając po prostu, że między operatorem projektu a współpracującym producentem eksportującym objętym próbą istniało porozumienie finansowe, ponieważ operator nie miał wystarczających środków finansowych, by zapłacić współpracującemu producentowi eksportującemu objętemu próbą, zatem uzgodnili oni, że subsydium zostanie wypłacone bezpośrednio współpracującemu producentowi eksportującemu objętemu próbą. Z uwagi na fakt, że to nieuzasadnione i bardzo zwięzłe wyjaśnienie dotyczyło tylko jednego projektu z udziałem współpracującego eksportera objętego próbą spośród 40 projektów wymienionych w dokumencie MF, jest ono całkowicie niewystarczające, by Komisja mogła wyjaśnić sytuację.

(277)

W piśmie z dnia 24 czerwca 2013 r. współpracujący eksporter objęty próbą starał się uzasadnić, że płatności bezpośredniej w odniesieniu do wspomnianych 40 projektów nie zgłoszono, ponieważ stanowiła ona subsydium „użytkownika” dla operatora projektu, a nie dla dostawcy. Eksporter ten potwierdził, że otrzymał jedną bezpośrednią płatność ryczałtową związaną z dostawami w ramach 40 projektów wymienionych w okólniku MF, dodając, że rząd ma możliwość przekazywania środków bezpośrednio do dostawcy, a także, że wynika to z konieczności zapewnienia, że dotacje te będą wykorzystane jedynie na autoryzowane systemy fotowoltaiczne oraz w celu ułatwienia kontroli. W swojej odpowiedzi eksporter skoncentrował się jednak na jednym projekcie, w odniesieniu do którego zebrano dokumenty na miejscu, i pominął pozostałe 39 projektów, na rzecz których otrzymał bezpośrednie dofinansowanie w ramach Golden Sun. Mimo że eksporter udowodnił, iż fundusze na rzecz tego konkretnego projektu zaksięgowano jako niespłacony dług, a nie jako zaliczkę z tytułu dotacji rządowej, nie przedłożył on żadnych innych dowodów dotyczących faktycznego zakończenia tego lub jakiegokolwiek innego projektu, w tym dowodów dotyczących faktycznej dostawy produktu objętego postępowaniem, na który otrzymano fundusze. W swoim wyjaśnieniu nie wytłumaczył on niespójności bezpośrednich płatności dokonywanych przez rząd ze stosownymi przepisami wykonawczymi przytoczonymi powyżej, które stanowią, że zazwyczaj rząd ChRL przekazuje dochody operatorowi projektu, a nie dostawcy urządzeń.

(278)

Komisja uważa wyjaśnienie rządu ChRL dotyczące porozumienia finansowego między współpracującym eksporterem objętym próbą oraz operatorem projektu za nieprzekonujące, ponieważ wydaje się dziwne, że dwie strony prywatne mogą autonomicznie zdecydować o zawarciu porozumienia obejmującego działanie rządu (tzn. bezpośrednią płatność od rządu na rzecz dostawcy na mocy odstępstwa od art. 13 zawiadomienia z 2009 r.) bez jednoczesnego zaangażowania także rządu lub choćby jego wiedzy o tym porozumieniu. Rząd ChRL nie przedstawił solidniejszych dowodów oraz uwag co do tego aspektu bezpośrednich płatności na rzecz dostawców i zdecydował się ograniczyć swoją odpowiedź do jednego, nienazwanego projektu spośród 40 projektów realizowanych przez współpracujących eksporterów objętych próbą. W wyjaśnieniach przekazanych przez tego eksportera nie wspomina się także o tej uwadze rządu ChRL co do trudnej sytuacji finansowej operatora w odniesieniu do projektu, którego rząd ChRL nie sprecyzował. Ponadto stwierdzenia eksportera dotyczące możliwości dokonania płatności bezpośredniej oraz związane z tym przesłanki nie znajdują potwierdzenia w innych źródłach, ani w informacjach przekazanych przez rząd ChRL.

(279)

W świetle powyższych ograniczonych i sprzecznych uwag przedstawionych przez rząd ChRL i współpracującego eksportera objętego próbą jedynym punktem wspólnym i wnioskiem, jaki można wyciągnąć, jest stwierdzenie, że bezpośrednia płatność ryczałtowa dokonana przez rząd ChRL na rzecz współpracującego eksportera objętego próbą była konieczna, aby dopilnować, że wspomniany eksporter uzyska dochody, ponieważ istniałoby ryzyko braku płatności związane z trudnościami finansowymi operatora projektu. Nie zmienia to jednak faktu, że współpracujący eksporter objęty próbą nie był w stanie wyjaśnić, w jaki sposób wykorzystał płatność ryczałtową ze strony rządu, czy urządzenia fotowoltaiczne ostatecznie dostarczono operatorom projektów ani jaką cenę zapłacili operatorzy projektów, jeżeli w ogóle zapłacili. Biorąc pod uwagę brak innych dowodów dostępnych w aktach sprawy lub do których Komisja miałaby dostęp w rozsądny sposób, stwierdza się zatem na podstawie art. 28 rozporządzenia podstawowego, że płatność ryczałtowa na rzecz współpracującego eksportera stanowi bezpośrednią dotację w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(280)

Komisja stwierdza ponadto, że dotacje przyznane dostawcom produktu objętego postępowaniem albo będącym operatorami projektów albo w przypadku rzekomych dostaw urządzeń fotowoltaicznych do niepowiązanych operatorów projektów przynoszą korzyść wspomnianym dostawcom zgodnie z art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego. Finansowanie w ramach programu Golden Sun umożliwia producentom produktu objętego postępowaniem będącym operatorami projektów oszczędzanie na kosztach instalacji wyposażenia generującego elektryczność z energii słonecznej w ich pomieszczeniach. Finansowanie w ramach programu Golden Sun jest zatrzymywane bezpośrednio przez producentów produktu objętego postępowaniem, którzy są dostawcami urządzeń fotowoltaicznych dla niepowiązanych operatorów projektów, bez potrzeby skutecznego zapewniania urządzań lub chroni ich przed ryzykiem braku płatności ze strony niepowiązanych operatorów projektów. W tym ostatnim przypadku producenci produktu objętego postępowaniem otrzymują płatność, której w przeciwnym razie nie otrzymaliby od niepowiązanego operatora projektu.

(281)

Przedmiotowy program subsydiowania jest również szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę fakt, że w samych przepisach, na podstawie których działa organ przyznający subsydium, ograniczono dostęp do tego programu wyłącznie do określonych operatorów projektów spełniających kilka kryteriów wymienionych w przepisach, a szerzej jedynie do przedsiębiorstw działających w sektorze energii słonecznej. Co więcej, z uwagi na fakt, że ani wybór dostawcy urządzeń fotowoltaicznych ani wybór operatorów projektów nie przebiega w oparciu o otwarty, przejrzysty i niedyskryminujący proces konkurencji oraz że rząd ChRL dokonuje bezpośrednich płatności na rzecz dostawców urządzeń fotowoltaicznych, przedmiotowy program jest również szczególny, ponieważ faktycznie mogą z niego skorzystać tylko niektórzy dostawcy urządzeń fotowoltaicznych. Program ten nie spełnia wymogów braku szczególności zawartego w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę fakt, że warunki kwalifikowalności oraz faktyczne kryteria kwalifikacji konieczne, by przedsiębiorstwa mogły być uwzględnione w lokalnych planach realizacji projektów oraz aby ostateczne projekty były wybierane na podstawie różnych aspektów technicznych i finansowych, nie są obiektywne i nie znajdują automatycznego zastosowania.

(282)

Program „Golden Sun” jest subsydium szczególnym w postaci dotacji. W toku dochodzenia ustalono, że niektórzy eksporterzy współpracujący objęci próbą odnieśli korzyści z tego subsydium.

(283)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(284)

W skardze stwierdzono, że istnieją szczególne przepisy z 1991 r. mające na celu promowanie inwestycji zagranicznych w Chinach poprzez ustawę o podatku dochodowym dla przedsiębiorstw z udziałem kapitału zagranicznego oraz dla przedsiębiorstw zagranicznych („ustawa o podatku dochodowym dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym”). Wśród korzyści dla tak zwanych przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym istnieje program subsydiowania nazywany programem „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata”, w ramach którego przewiduje się całkowite zwolnienie z podatków bezpośrednich przez pierwsze dwa lata rentowności przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym i opłacanie połowy obowiązującej stawki podatku dochodowego przez kolejne trzy lata.

(285)

Program „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata” występuje także w innym wariancie dla przedsiębiorstw uznanych za przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie oraz znajdujących się na pewnych wyznaczonych obszarach. Korzyści przysługujące w ramach tego wariantu programu mogą mieć zastosowanie również po 2013 r. W toku dochodzenia wykazano, że jeden z eksporterów współpracujących (Yingli Hainan) odnosi korzyści w ramach tego programu od 2011 r., korzystając z całkowitego zwolnienia podatkowego za lata 2011 i 2012 oraz ze zmniejszenia stawki podatkowej o 50 % przez kolejne trzy lata.

(286)

Komisja starała się zweryfikować ten program podczas wizyty weryfikacyjnej u rządu ChRL. Rząd ChRL nie przekazał jednak informacji na temat wspomnianego odmiennego wariantu programu „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata”. W piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r. rząd ChRL stwierdził, że zarzuty przedstawione w skardze nie dotyczyły tego programu oraz że — wbrew temu, co zarzuca się w skardze — nie jest to program zastępujący wariant programu „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata” przeznaczony dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym, który to program stosuje się bez ograniczeń geograficznych. Komisja przyjmuje do wiadomości te wyjaśnienia złożone przez rząd ChRL i rozumie, że ten program podatkowy jest formalnie programem oddzielonym od programu „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata” przeznaczonego dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że z przedmiotowego programu nadal czerpano korzyści po domniemanym zakończeniu programu dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym oraz że mechanizm, charakter i skutki korzyści odnoszonych z tego programu są takie same jak w przypadku programu dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym, jak również że program ten został zgłoszony przez jednego z eksporterów współpracujących objętych próbą, Komisja uważa, że program ten jest blisko powiązany z programem „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata” przeznaczonym dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym, jako kontynuacja tego samego programu, oraz że należy go objąć środkami wyrównawczymi. W związku z tym Komisja stwierdza, że art. 10 ust. 1 rozporządzenia podstawowego pozwala na zbadanie wszelkich domniemanych subsydiów wskazanych przez skarżącego i nie odnosi się do wszelkich domniemanych programów subsydiowania. Ponieważ w tym przypadku oba programy dotyczą tego samego subsydium, tj. utraconych dochodów z tytułu podatku od przedsiębiorstw, Komisja ma prawo badać je jako pojedyncze subsydium.

(287)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 8 ustawy o podatku dochodowym dla przedsiębiorstw z udziałem kapitału zagranicznego oraz art. 72 rozporządzenia w sprawie wdrożenia ustawy o podatku dochodowym ChRL dla przedsiębiorstw z udziałem kapitału zagranicznego oraz dla przedsiębiorstw zagranicznych. Według rządu ChRL program ten zakończono wraz z przyjęciem w dniu 16 marca 2007 r. ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw („ustawa o podatku dochodowym od przedsiębiorstw”) z 2008 r. na piątej sesji X Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych Chińskiej Republiki Ludowej, a mianowicie na podstawie art. 57 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, a stopniowe wycofywanie korzyści trwało do końca 2012 r.

(288)

Podstawą prawną szczególnego programu „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata” jest dekret nr 40 [2007], tj. obwieszczenie Rady Państwa w sprawie wdrożenia przejściowych środków preferencyjnych w odniesieniu do podatku dochodowego od przedsiębiorstw wysoce zaawansowanych technologicznie utworzonych w specjalnej strefie ekonomicznej i w nowym dystrykcie Szanghaj Pudong, w oparciu o art. 57 ust. 3 ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wraz ze środkami administracyjnymi na potrzeby określania przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie.

(289)

Z podatku dochodowego zwolnione są tylko wydajne przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym mające działać przez okres nie krótszy niż dziesięć lat. Zwolnienie za pierwsze dwa lata zaczyna się od roku, w którym przedsiębiorstwo zaczyna osiągać zyski, a następnie przez kolejne trzy lata mające zastosowanie stawki podatkowe obniżone są o pięćdziesiąt procent.

(290)

W przypadku szczególnego programu stanowiącego wariant kwalifikujące się przedsiębiorstwa muszą mieć uznany status przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie potwierdzony określonym certyfikatem administracyjnym, tj. muszą posiadać podstawowe prawa własności intelektualnej oraz również spełniać warunki określone w art. 93 rozporządzenia w sprawie wdrożenia ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw.

(291)

Każde przedsiębiorstwo, które zamierza ubiegać się o udział w tym programie, musi złożyć do Państwowego Urzędu Podatkowego roczną deklarację podatkową wraz z załącznikami oraz sprawozdania finansowe. Dotyczy to również szczególnego programu stanowiącego wariant.

(292)

Rząd ChRL stwierdził, że program ten jest stopniowo wycofywany od czasu wejścia w życie ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw w 2008 r., a korzyści w ramach tego programu są dostępne do końca 2012 r. Rząd ChRL stwierdził również, że nie ma żadnego programu zastępczego dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym oraz że traktowanie pod względem podatkowym przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym jest obecnie takie samo, jak w przypadku innych podatników będących osobami prawnymi. Komisja zwraca uwagę, że ten program podatkowy przyniósł korzyści w OD, ponieważ kilku producentów w sektorze energii fotowoltaicznej skorzystało z niego podczas OD. Ponadto nie można wykluczyć, że korzyści są nadal dostępne w ramach tego programu ani że podobny program zastępczy jest dostępny lub zostanie utworzony w przyszłości. Co więcej, jak wyjaśniono powyżej, w toku dochodzenia wykazano, że istnieją również inne warianty programu „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata”, z których nadal korzystają producenci paneli fotowoltaicznych. W związku z tym uznaje się, że przedmiotowy program nadal stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(293)

Ze szczególnego programu stanowiącego wariant korzystał jeden eksporter współpracujący, tj. Yingli Green Energy.

(294)

Przedmiotowy program stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w postaci dochodów utraconych przez rząd, które stanowią korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami.

(295)

Przedmiotowy program subsydiowania jest szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę fakt, że w przepisach, na podstawie których działa organ przyznający subsydium, ograniczono dostęp do tego programu wyłącznie do określonych przedsiębiorstw, które kwalifikują się jako przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym i spełniają konkretne kryteria ustanowione w odpowiednich przepisach.

(296)

W związku z tym przedmiotowe subsydium należy uznać za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(297)

W przypadku programu będącego wariantem należy go uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w postaci utraconych dochodów publicznych, które stanowią korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami.

(298)

Przedmiotowy program subsydiowania jest szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę fakt, że w samych przepisach, na podstawie których działa organ przyznający subsydium, ograniczono dostęp do tego programu wyłącznie do określonych przedsiębiorstw i sektorów klasyfikowanych jako promowane, takich jak przedsiębiorstwa należące do sektora energii fotowoltaicznej. Program ma również charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 3, ponieważ możliwość zakwalifikowania się do niego ogranicza się do określonych regionów.

(299)

W związku z tym wariant ten należy uznać za stanowiący podstawę środków wyrównawczych.

(300)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Za korzyść uzyskaną przez odbiorców uznano łączną wartość podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej, po odjęciu kwoty podatku, która została zapłacona przy obniżonej preferencyjnej stawce podatkowej. Kwoty objęte środkami wyrównawczymi oparte są na danych liczbowych zawartych w deklaracjach podatkowych przedsiębiorstw za 2011 r. Ponieważ żaden z eksporterów współpracujących objętych próbą nie dysponował zweryfikowanymi przez biegłego rewidenta deklaracjami podatkowymi za rok podatkowy 2012, pod uwagę wzięto dane liczbowe za cały rok podatkowy 2011.

(301)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium (licznik) została przydzielona do łącznego obrotu uzyskanego przez współpracujących producentów eksportujących ze sprzedaży w OD, ponieważ subsydium nie jest uzależnione od wyników wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(302)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(303)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(304)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(305)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(306)

W skardze stwierdzono, że przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym mają prawo do preferencyjnego traktowania podatkowego w odniesieniu do ich działań badawczo-rozwojowych w postaci odliczenia od podatku 150 % wydatków, jeżeli wydatki te wzrosły o 10 % lub więcej w porównaniu z poprzednim rokiem.

(307)

Rząd ChRL twierdził, że przedmiotowy program został zakończony wraz z przyjęciem w 2008 r. ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz że nie zastosowano okresu stopniowego wycofywania. Kilku eksporterów współpracujących objętych próbą zgłosiło jednak, że korzystało z podobnego programu na mocy ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw z 2008 r., co wskazuje na to, że w 2008 r. program preferencyjnego odliczania kosztów badań i rozwoju przeznaczony dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym zastąpiono programem o charakterze szczególnym. Rząd ChRL nie dostarczył dalszych informacji na temat odliczenia od podatku 150 % wydatków w swoich odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu i na pismo w sprawie uzupełnienia braków.

(308)

Przedmiotowy program przewidziany jest w art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz w art. 95 rozporządzenia w sprawie wdrożenia ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw („rozporządzenie w sprawie wdrożenia ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw”), a także w środkach administracyjnych na potrzeby określania przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (Guo Ke Fa Huo [2008] nr 172) oraz art. 93 rozporządzenia wykonawczego w sprawie podatku dochodowego od przedsiębiorstw wraz z obwieszczeniem Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie kwestii dotyczących uiszczania podatku dochodowego od przedsiębiorstw przez przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie (Guo Shui Han [2008] nr 985).

(309)

Artykuł 95 stanowi, że dodatkowego odliczenia w wysokości 50 % wydatków na badania i rozwój wymienionych w art. 30 pkt 1 udziela się w odniesieniu do takich wydatków w przypadku produktów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, tak aby podlegały one amortyzacji w oparciu o 150 % kosztów wartości niematerialnych i prawnych.

(310)

Jak zaznaczono powyżej, rząd ChRL nie przekazał żadnych odnośnych informacji na temat tego programu w swoich odpowiedziach na kwestionariusz i pismo w sprawie uzupełnienia braków. Przedmiotowy program objęto już środkami wyrównawczymi w dochodzeniu w sprawie cienkiego papieru powleczonego (79) oraz w dochodzeniu w sprawie stali powlekanej organicznie (80). Odpowiednie przepisy rzeczywiście wskazują na to, że program ten zapewnia korzyści ograniczające się do przedsiębiorstw, które są formalnie uznane za przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie. Przedsiębiorstwa te muszą również ponosić wydatki na badania i rozwój, aby rozwijać nowe technologie, nowe produkty i nowe techniki rzemieślnicze. Kwalifikujące się przedsiębiorstwa mogą odliczyć od podatku dochodowego dodatkowe 50 % swoich wydatków na badania i rozwój. Również wydatki z tytułu wartości niematerialnych i prawnych w dziedzinie badań i rozwoju uprawniają kwalifikujące się przedsiębiorstwa do odliczenia w wysokości 150 % faktycznych kosztów poniesionych przez te przedsiębiorstwa.

(311)

W toku dochodzenia ustalono, że przedsiębiorstwa korzystające z tego programu składają swoją deklarację podatkową i odpowiednie załączniki. Rzeczywista kwota korzyści ujęta jest zarówno w deklaracji podatkowej, jak i w załączniku V. Do tego programu kwalifikują się tylko przedsiębiorstwa, które uzyskały formalny certyfikat w sprawie uznania ich za przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie.

(312)

Przedmiotowy program stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w postaci dochodów utraconych przez rząd, które stanowią korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami.

(313)

Przedmiotowe subsydium ma szczególny charakter w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego programu tylko do niektórych przedsiębiorstw formalnie uznanych za przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie oraz ponoszących wydatki na badania i rozwój, aby rozwijać nowe technologie, nowe produkty i nowe techniki rzemieślnicze.

(314)

W związku z tym przedmiotowe subsydium należy uznać za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(315)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Za korzyść uzyskaną przez odbiorców uznano łączną wartość podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej, po odjęciu kwoty podatku, która została zapłacona przy uwzględnieniu dodatkowego odliczenia w wysokości 50 % faktycznych wydatków na B&R w ramach zatwierdzonych projektów. Kwoty objęte środkami wyrównawczymi oparte są na danych liczbowych zawartych w deklaracjach podatkowych przedsiębiorstw za 2011 r. Ponieważ żaden z eksporterów współpracujących objętych próbą nie dysponował zweryfikowanymi przez biegłego rewidenta deklaracjami podatkowymi za rok podatkowy 2012, pod uwagę wzięto dane liczbowe za cały rok podatkowy 2011.

(316)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota tego subsydium (licznik) została przydzielona do łącznego obrotu uzyskanego przez współpracujących producentów eksportujących ze sprzedaży w OD, ponieważ subsydium nie jest uzależnione od wyników wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(317)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(318)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(319)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu, ponieważ przedsiębiorstwa te korzystały z nowego programu, który zastąpił traktowanie preferencyjne. Szczegóły omówiono w pkt 3.4.4.8. poniżej.

(320)

Program ten umożliwia przedsiębiorstwu uznanemu za przedsiębiorstwo wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie skorzystanie ze stawki podatku dochodowego w wysokości 15 % obniżonej w stosunku do zwykłej stawki w wysokości 25 %. Przedmiotowy program został uznany przez UE za stanowiący podstawę środków wyrównawczych w dochodzeniu w sprawie cienkiego papieru powleczonego oraz w dochodzeniu w sprawie stali powlekanej organicznie; również organy Stanów Zjednoczonych uznały ten program za stanowiący podstawę środków wyrównawczych.

(321)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 28 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wraz ze środkami administracyjnymi na potrzeby określania przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (Guo Ke Fa Huo [2008] nr 172) oraz art. 93 rozporządzenia wykonawczego w sprawie podatku dochodowego od przedsiębiorstw wraz z obwieszczeniem Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie kwestii dotyczących uiszczania podatku dochodowego od przedsiębiorstw przez przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie (Guo Shui Han [2008] nr 985).

(322)

Przedmiotowy program ma zastosowanie do uznanych przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, które to przedsiębiorstwa potrzebują kluczowego wsparcia ze strony państwa. Przedsiębiorstwa te mają podstawowe niezależne prawa własności intelektualnej i muszą spełniać szereg wymagań: (i) ich producenci są zaangażowani w wytwarzanie produktów z dziedziny zaawansowanych technologii otrzymujących kluczowe wsparcie ze strony państwa; (ii) całkowite wydatki na badania i rozwój odpowiadają określonej części całkowitych dochodów ze sprzedaży; (iii) dochody ze sprzedaży produktów wytwarzanych z wykorzystaniem zaawansowanych i nowych technologii stanowią określoną część całkowitych dochodów ze sprzedaży; (iv) personel zaangażowany w badania i rozwój stanowi określony odsetek całkowitej liczby pracowników; (v) spełnione są pozostałe wymogi ustanowione w środkach administracyjnych na potrzeby określania przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie z 2008 r.

(323)

Przedsiębiorstwa korzystające z tego programu muszą złożyć swoją deklarację podatkową i odpowiednie załączniki. Rzeczywista kwota korzyści ujęta jest zarówno w deklaracji podatkowej, jak i w załączniku V.

(324)

W związku z tym program należy uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci utraconych dochodów publicznych, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami. Korzyść dla odbiorcy jest równa kwocie oszczędności podatkowych osiągniętych dzięki temu programowi zgodnie z art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego.

(325)

Przedmiotowe subsydium ma szczególny charakter w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ jest ograniczone do przedsiębiorstw, które posiadają certyfikat przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie oraz spełniają wszystkie wymogi ustanowione w środkach administracyjnych z 2008 r. Ponadto nie istnieją obiektywne kryteria ustanowione w przepisach lub przez organ przyznający subsydium, dotyczące możliwości zakwalifikowania się do programu, i możliwość taka nie jest uzyskiwana automatycznie, zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(326)

W związku z tym przedmiotowe subsydium należy uznać za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(327)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Za korzyść uzyskaną przez odbiorców uznano łączną wartość podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej, po odjęciu kwoty podatku, która została zapłacona przy obniżonej preferencyjnej stawce podatkowej. Kwoty objęte środkami wyrównawczymi oparte są na danych liczbowych zawartych w deklaracjach podatkowych przedsiębiorstw za 2011 r. Ponieważ żaden z eksporterów współpracujących objętych próbą nie dysponował zweryfikowanymi przez biegłego rewidenta deklaracjami podatkowymi za rok podatkowy 2012, pod uwagę wzięto dane liczbowe za cały rok podatkowy 2011.

(328)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(329)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(330)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(331)

Program zapewnia zwolnienie z VAT i przywozowych taryf celnych na rzecz przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym lub przedsiębiorstw krajowych w odniesieniu do przywozu dóbr kapitałowych wykorzystywanych przez nie w produkcji. Aby skorzystać ze zwolnienia, dobra te nie mogą być uwzględnione w wykazie urządzeń niekwalifikowalnych, zaś przedsiębiorstwo ubiegające się o zwolnienie musi uzyskać certyfikat projektu promowanego przez państwo wydany przez władze chińskie lub przez Krajową Komisję Rozwoju i Reform (NDRC) zgodnie z odpowiednimi przepisami inwestycyjnymi, podatkowymi lub prawa celnego. Program ten został objęty środkami wyrównawczymi w postępowaniu antysubsydyjnym w sprawie cienkiego papieru powleczonego oraz w sprawie stali powlekanej organicznie.

(332)

Podstawą prawną przedmiotowego programu stanowią: okólnik Rady Państwa w sprawie dostosowania polityki podatkowej w zakresie przywożonych urządzeń, Guo Fa nr 37/1997, obwieszczenie Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Ceł oraz Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie dostosowania niektórych preferencyjnych przywozowych zasad celnych, obwieszczenie Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Ceł oraz Państwowego Urzędu Podatkowego nr 43 [2008], obwieszczenie NDRC w sprawie odpowiednich zagadnień dotyczących doręczenia pism zatwierdzających projekty, których rozwój jest wspierany przez państwo, finansowanych ze źródeł krajowych i zagranicznych, nr 316 2006 z dnia 22 lutego 2006 r., oraz katalog niepodlegających zwolnieniu z ceł przywożonych artykułów dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym lub przedsiębiorstw krajowych z 2008 r.

(333)

Przedmiotowy program uznaje się za zapewniający wkład finansowy w formie dochodów utraconych przez rząd ChRL w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym oraz inne kwalifikujące się przedsiębiorstwa krajowe są zwolnione z VAT lub innych taryf celnych, które w przeciwnym razie byłyby należne. Program przyznaje zatem korzyść przedsiębiorstwom będącym odbiorcami w rozumieniu art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego. Program ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przepisy, na podstawie których działa organ przyznający subsydium, ograniczają dostęp do tego programu do przedsiębiorstw, które inwestują w określone kategorie działalności wyczerpująco zdefiniowane przez prawo oraz należą do kategorii sektorów promowanych lub do ograniczonej kategorii B w ramach katalogu na potrzeby wytycznych dla sektorów przemysłu w zakresie inwestycji zagranicznych i transferu technologii lub które są zgodne z katalogiem kluczowych sektorów przemysłu, produktów i technologii, których rozwój jest promowany przez państwo. Ponadto nie istnieją obiektywne kryteria ograniczające możliwość zakwalifikowania się do tego programu ani ostateczne dowody pozwalające stwierdzić, że taka możliwość uzyskiwana jest automatycznie, zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(334)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się kwotę zwolnień z VAT i ceł na przywożone urządzenia. W celu zagwarantowania, że kwota stanowiąca podstawę środków wyrównawczych obejmuje tylko OD, uzyskaną korzyść zamortyzowano w cyklu życia urządzenia zgodnie z przyjętymi praktykami księgowymi przedsiębiorstwa.

(335)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(336)

Przedmiotowy program zapewnia zwolnienie z podatku VAT w przypadku zakupu urządzeń produkcji krajowej przez przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym. Aby skorzystać ze zwolnienia, urządzenia te nie mogą być uwzględnione w wykazie urządzeń niekwalifikowalnych, zaś wartość urządzeń nie może przekraczać określonego progu. Program ten został ujęty w postępowaniu antysubsydyjnym w sprawie cienkiego papieru powleczonego oraz w sprawie stali powlekanej organicznie.

(337)

Podstawę prawną stanowią: środki tymczasowe dotyczące zarządzania zwrotami podatku za zakup urządzeń produkcji krajowej przez przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym, środki tymczasowe dotyczące zarządzania ulgami podatkowymi z tytułu zakupu urządzeń produkcji chińskiej na potrzeby projektów z udziałem kapitału zagranicznego oraz obwieszczenie Ministerstwa Finansów i Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie anulowania polityki ulg w odniesieniu do zakupu urządzeń produkcji krajowej przez przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym.

(338)

W swojej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczącym środków antysubsydyjnych rząd ChRL stwierdził, że przedmiotowy program został przerwany z dniem 1 stycznia 2009 r. i przywołał okólnik Ministerstwa Finansów i Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie zaprzestania polityki rabatowej w odniesieniu do zakupu urządzeń produkcji krajowej przez przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym (CAISHUI{2008} nr 176). W toku dochodzenia wykazano jednak, że kilku producentów eksportujących objętych próbą skorzystało z tego programu w okresie objętym dochodzeniem. Eksporterzy ci przedstawili szczegółowe informacje na temat tego programu, w tym informacje dotyczące kwoty otrzymanej korzyści. Biorąc to pod uwagę, uznano, że rząd ChRL nie dostarczył dokładnych informacji na temat tego programu i jak pokazuje sytuacja niektórych producentów eksportujących, program ten nadal trwa.

(339)

Ponieważ rząd ChRL nie przedstawił żadnych wymaganych informacji, Komisja oparła się na informacjach dostarczonych przez producentów eksportujących objętych próbą.

(340)

Przedmiotowy program uznaje się za zapewniający wkład finansowy w formie dochodów utraconych przez rząd ChRL w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym są zwolnione z VAT, który w przeciwnym razie byłby należny, gdyby takie zwolnienie nie miało miejsca. Program przyznaje zatem korzyść przedsiębiorstwom w rozumieniu art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego. Program ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przepisy, na podstawie których działa organ przyznający subsydium, ograniczają dostęp do tego programu do przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym, które nabywają urządzenia produkcji krajowej oraz należą do kategorii sektorów promowanych i do ograniczonej kategorii B w ramach katalogu sektorów z kapitałem zagranicznym, przy czym urządzenia nabywane na rynku krajowym wymienione są w katalogu kluczowych sektorów przemysłu, produktów i technologii, których rozwój jest promowany przez państwo. Ponadto zgodnie ze środkami tymczasowymi dotyczącymi zarządzania ulgami podatkowymi z tytułu zakupu urządzeń produkcji chińskiej na potrzeby projektów z udziałem kapitału zagranicznego oraz z obwieszczeniem Ministerstwa Finansów korzyści ograniczone są do przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym, które należą do kategorii sektorów promowanych wymienionych w przewodnim katalogu sektorów z kapitałem zagranicznym lub w katalogu korzystnych sektorów z kapitałem zagranicznym w regionach środkowo-zachodnich Chin. Ponadto nie istnieją obiektywne kryteria ograniczające możliwość zakwalifikowania się do tego programu ani ostateczne dowody pozwalające stwierdzić, że taka możliwość uzyskiwana jest automatycznie, zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Przedmiotowy program ma również szczególny charakter w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego, ponieważ subsydium jest uwarunkowane preferencyjnym wykorzystywaniem towarów krajowych w stosunku do towarów przywożonych.

(341)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się kwotę zwolnień z VAT na urządzenia produkcji krajowej. W celu zagwarantowania, że kwota stanowiąca podstawę środków wyrównawczych obejmuje tylko OD, uzyskaną korzyść zamortyzowano w cyklu życia urządzenia zgodnie z przyjętymi praktykami przedsiębiorstwa.

(342)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(343)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(344)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(345)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(346)

W toku dochodzenia potwierdzono, że w OD przedsiębiorstwa objęte próbą nie odniosły żadnych korzyści w ramach programu.

(347)

Skarżący stwierdził, że niektórzy chińscy producenci polikrzemu korzystali z taniej energii elektrycznej dostarczanej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(348)

W trakcie dochodzenia ustalono, że wielu producentów eksportujących objętych próbą ma w swojej grupie przedsiębiorstw powiązanego producenta polikrzemu. Ustalono, że jedna z grup producentów eksportujących objętych próbą, tj. LDK Solar, regularnie otrzymywała od Biura Finansowego strefy ekonomicznej Xin Yu znaczne subsydia na opłaty za energię elektryczną. Mimo że w tym przypadku przedsiębiorstwo to nie korzystało bezpośrednio ze stawek za energię elektryczną niższych niż inne dostępne na rynku, to znaczne rabaty udzielane przez Biuro Finansowe strefy ekonomicznej Xin Yu ostatecznie doprowadziły do sytuacji, w której przedsiębiorstwo to uzyskiwało korzyści polegające na otrzymywaniu taniej energii elektrycznej, co jest pod względem funkcjonalnym równoważne dostarczaniu energii przez rząd po cenach niższych od rynkowych. W każdym razie nawet gdyby traktować rabat jako dotację, przedmiotowy środek jest ściśle związany z zarzutami wysuniętymi przez skarżącego i wchodzi w zakres dochodzenia. Co więcej, należące do LDK Group przedsiębiorstwo objęte postępowaniem otrzymało w OD niemal całkowity zwrot swoich opłat za energię elektryczną.

(349)

Grupa LDK Solar uzyskała — za pośrednictwem związanego z nią producenta polikrzemu — wkład finansowy w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ rząd zapewnił jej subsydia na opłaty za energię elektryczną, bądź w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) wspomnianego rozporządzenia. Działanie to stanowi wkład finansowy ze strony rządu w postaci zapewnienia towarów innych niż ogólna infrastruktura w rozumieniu rozporządzenia podstawowego. Ewentualnie stanowi to bezpośrednie przekazanie środków finansowych.

(350)

Grupa LDK Solar uzyskała korzyść w rozumieniu art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w stopniu, w jakim rząd zapewniał jej dostawy energii elektrycznej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Ustalono, że z powodu subsydiów na opłaty za energię elektryczną eksporter ten w rzeczywistości był objęty stawką niższą od stawki powszechnie obowiązującej. Bezpośrednie przekazanie środków finansowych stanowi korzyść, ponieważ jest to bezzwrotna dotacja niedostępna na rynku.

(351)

Subsydium w postaci dostarczania jednemu z producentów objętych próbą taniej energii elektrycznej poprzez udzielenie rabatu ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ subsydia na opłaty za energię elektryczną zostały wypłacone tylko LDK. Subsydium to ma również charakter szczególny pod względem regionalnym, ponieważ dotyczy niektórych przedsiębiorstw w strefie ekonomicznej Xin Yu. Wskutek odmowy współpracy ze strony LDK i rządu ChRL w odniesieniu do zgłoszenia tego subsydium powyższych ustaleń dokonano na podstawie dostępnych faktów.

(352)

Kwota subsydium była równa kwocie rabatu w OD.

(353)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(354)

Skarżący twierdził, że chińscy producenci produktu objętego postępowaniem otrzymali od rządu ChRL prawo do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, gdyż władze krajowe lub lokalne nie przyznają tego prawa zgodnie z zasadami rynkowymi.

(355)

Rząd ChRL twierdził, że istnieje unormowany i zorganizowany konkurencyjny rynek gruntów, na którym prawa do użytkowania gruntów muszą być przedmiotem zgodnego z prawem, publicznego obrotu na rynku gruntów. Rząd ChRL stwierdził również, że grunty na działalność przemysłową i handlową należy pozyskać, płacąc za użytkowanie, na rynku otwartym w drodze przetargu, aukcji i w warunkach konkurencji oraz że „niezależnie od liczby ofert czy ceny początkowej cena ostatecznie zapłacona jest reprezentatywna dla ceny rynkowej, która jest określana przez podaż i popyt na wolnym rynku”. Rząd ChRL stwierdził również, że przekazanie prawa do użytkowania gruntów nie obejmuje ograniczeń pod względem ogłoszenia przeniesienia w drodze przetargu, aukcji i oferty, które wpływają na uczciwą konkurencję.

(356)

Rząd ChRL nie przedstawił żadnych danych dotyczących faktycznych cen praw do użytkowania gruntów ani początkowych cen gruntów ustalonych przez rząd. Informacje na temat transakcji dotyczących przyznania praw do użytkowania gruntów dostarczone przez rząd ChRL w odpowiedzi na kwestionariusz były niepełne. Korygując swoją początkową odpowiedź na kwestionariusz podczas wizyty weryfikacyjnej, rząd ChRL potwierdził również, że niektóre ze zgłoszonych transakcji były przedmiotem procedury przetargowej. Nie przekazano jednak informacji na temat liczby ofert oraz różnicy pomiędzy ceną początkową a ostateczną, czego wymagano w kwestionariuszu.

(357)

W trakcie weryfikacji Komisja zwróciła się do rządu ChRL z wnioskiem o przedstawienie dowodów na poparcie twierdzenia, że prawa do użytkowania gruntów w Chinach przyznaje się w drodze przetargu, oferty lub aukcji. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 11 przepisów w sprawie przekazywania praw do użytkowania gruntów budowlanych będących własnością państwa w drodze zaproszenia do przetargu, aukcji oraz oferty odpowiedzialny organ państwowy publikuje ogłoszenie publiczne, ilekroć ma miejsce proces przetargu/aukcji/złożenia ofert. Na tej podstawie Komisja zwróciła się o przekazanie wszystkich publicznych ogłoszeń dotyczących transakcji, które były przedmiotem tych procedur, w celu zbierania i zweryfikowania informacji wymaganych w kwestionariuszu. Rząd ChRL nie dostarczył żadnego z tych ogłoszeń, gdyż stwierdził, że „one już nie istnieją”. W rezultacie Komisja nie była w stanie zweryfikować informacji na temat transakcji dotyczących przekazania praw do użytkowania gruntów, dokonanych przez producentów eksportujących objętych próbą.

(358)

Komisja poinformowała rząd ChRL, że rozważa zastosowanie przepisów art. 28 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 w odniesieniu do przedmiotowego programu subsydiowania i oraz że biorąc pod uwagę fakt, iż rząd ChRL w swojej odpowiedzi na pismo Komisji z dnia 23 maja 2013 r. nie przedstawił zadowalającego wyjaśnienia ani żadnych nowych dowodów dotyczących tej kwestii, Komisja musi oprzeć swoje ustalenia na najlepszych dostępnych faktach, tj. w tym przypadku na informacjach przedłożonych przez producentów eksportujących objętych próbą oraz na innych publicznie dostępnych informacjach.

(359)

Zakładając, że w ChRL nie istnieje cena rynkowa gruntów, Komisja zwróciła się również z wnioskiem do rządu ChRL o wyrażenie opinii na temat ewentualnych poziomów referencyjnych. Mimo że w czasie, w którym kwestionariusz przesłano do rządu ChRL, było to jedynie założenie, a nie ustalenie ani wniosek, rząd ChRL wyraził opinię, że założenie to jest błędne, i nie przedstawił żadnych konkretnych informacji na temat ewentualnych poziomów referencyjnych. Rząd ChRL stwierdził jedynie, że „w zakresie, w jakim należałoby zastosować jakikolwiek poziom referencyjny, poziomem tym powinny być ceny, które za podobne grunty musiałyby zapłacić chińskie przedsiębiorstwa z sektorów niefaworyzowanych”. Jako że rząd ChRL nie ujawnił, które sektory nie są „faworyzowane”, ani nie przedstawił żadnych informacji na temat cen, które w sektorach tych płaci się za grunty przemysłowe w Chinach, Komisja nie była w stanie ocenić, czy ceny te stanowią odpowiedni poziom referencyjny. Pod tym względem należy zauważyć, że w swoich wcześniejszych dochodzeniach w sprawie cienkiego papieru powleczonego oraz w sprawie stali powlekanej organicznie Komisja uznała, iż przekazywanie tym sektorom praw do użytkowania gruntów nie odbywa się z poszanowaniem zasad rynkowych.

(360)

W Chinach przyznawanie praw do użytkowania gruntów regulowane jest ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o zarządzaniu gruntami.

(361)

Zgodnie z art. 2 ustawy o zarządzaniu gruntami wszystkie grunty są własnością państwa, ponieważ zgodnie z konstytucją Chin i odpowiednimi przepisami prawa grunty są wspólną własnością narodu Chin. Nie jest możliwa sprzedaż gruntów, ale prawa do użytkowania gruntów mogą zostać przypisane zgodnie z ustawą. Organy państwowe mogą przyznać takie prawa poprzez przetargi publiczne, oferty cenowe bądź aukcje.

(362)

Współpracujący producenci eksportujący przedstawili informacje dotyczące gruntów, z których korzystają, wraz z większością odpowiednich umów/certyfikatów użytkowania gruntów, ale rząd ChRL przedstawił jedynie ograniczone informacje dotyczące wyceny praw do użytkowania gruntów.

(363)

Jak wspomniano powyżej, rząd ChRL twierdził, że w Chinach prawa do użytkowania gruntów przyznaje się w drodze przetargu, aukcji i w warunkach konkurencji. Zostało to również przewidziane w art. 137 ustawy Chińskiej Republiki Ludowej o prawach do nieruchomości.

(364)

Ustalono jednak, że w praktyce system opisany przez rząd ChRL nie zawsze funkcjonuje w ten sposób. W trakcie weryfikacji producentów eksportujących objętych próbą Komisja uzyskała pewne ogłoszenia opublikowane przez właściwe organy na temat praw do użytkowania gruntów, które dostępne były do przekazania. Podczas gdy w jednym ogłoszeniu jednoznacznie ogranicza się potencjalnych nabywców prawa do użytkowania gruntów do przedsiębiorstw z sektora fotowoltaicznego (81), w innym ustala się ograniczenia ceny wstępnie określonej przez organy i uniemożliwia określanie ceny przez rynek (82). Same aukcje wydawały się nie zapewniać rzeczywistej konkurencji, ponieważ w wielu przykładach zaobserwowanych w trakcie wizyt weryfikacyjnych na miejscu u producentów eksportujących tylko jedno przedsiębiorstwo złożyło ofertę (wyłącznie objęty próbą producent z sektora fotowoltaicznego), a tym samym cena otwarcia (wartość określona przez lokalny urząd zarządzający gruntami) stanowiła ostateczną cenę za metr kwadratowy.

(365)

Powyższy dowód przeczy twierdzeniu rządu ChRL, że ceny płacone za prawo do użytkowania gruntów w ChRL są reprezentatywne dla ceny rynkowej, która jest określana przez popyt i podaż na wolnym rynku i że przekazanie prawa do użytkowania gruntów nie obejmuje ograniczeń pod względem ogłoszenia przeniesienia w drodze przetargu, aukcji i oferty, które wpływają na uczciwą konkurencję. Ustalono również, że niektórzy producenci eksportujący objęci próbą otrzymali zwroty od władz lokalnych mające zrekompensować im (i tak niskie) ceny, które zapłacili za prawa do użytkowania gruntów.

(366)

Poza niskimi cenami niektórzy producenci eksportujący objęci próbą otrzymali inne środki finansowe związane z zakupem praw do użytkowania gruntów, które w rzeczywistości jeszcze bardziej obniżyły faktyczną cenę zapłaconą za prawa do użytkowania gruntów.

(367)

Ustalenia dokonane podczas postępowania potwierdzają, że sytuacja dotycząca przekazywania i nabywania gruntów w ChRL jest niejasna i nieprzejrzysta, a w wielu przypadkach władze dowolnie ustanawiają ceny. Władze ustanawiają ceny zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich, w którym jednym z kryteriów jest obowiązek uwzględnienia polityki przemysłowej przy ustalaniu ceny gruntów przemysłowych (83).

(368)

Z niezależnych informacji dostępnych publicznie wynika również, że w ChRL grunty przyznaje się po cenach nieosiągających poziomu stawek rynkowych (84).

(369)

Przyznawanie prawa do użytkowania gruntów przez rząd ChRL należy zatem uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w formie dostarczenia towarów, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami. Jak wyjaśniono w motywach 364–367 powyżej, w ChRL nie istnieje funkcjonujący rynek gruntów, a stosowanie zewnętrznego poziomu referencyjnego (zob. motyw 372 poniżej) wskazuje, że kwoty płacone za prawa do użytkowania gruntów przez eksporterów objętych próbą są znacznie niższe od normalnych stawek rynkowych. Ponadto zwroty ze strony władz lokalnych stanowią bezpośrednie przekazanie środków finansowych, co stanowi korzyść, ponieważ są to bezzwrotne dotacje niedostępne na rynku. Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) i c) rozporządzenia podstawowego, ponieważ preferencyjny dostęp do gruntów przemysłowych jest ograniczony tylko do przedsiębiorstw należących do określonych sektorów, w tym przypadku do sektora energii fotowoltaicznej, tylko niektóre transakcje stanowiły przedmiot przetargu, ceny są często ustalane przez władze, a praktyki rządu w tej dziedzinie są często niejasne i nieprzejrzyste. Sytuacja dotycząca gruntów w ChRL została także omówiona w dokumencie roboczym MFW, w którym potwierdzono, że chińskie przedsiębiorstwa otrzymują prawa do użytkowania gruntów bez poszanowania warunków rynkowych (85).

(370)

W konsekwencji przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę dla środków wyrównawczych.

(371)

Uwzględniając stwierdzenie, że sytuacja w ChRL w odniesieniu do praw do użytkowania gruntów nie jest oparta na podstawach rynkowych, wydaje się, że w ChRL nie są dostępne żadne poziomy referencyjne z sektora prywatnego. Tym samym korekta kosztów lub cen w ChRL nie ma zastosowania. W tych okolicznościach uznaje się, że w ChRL rynek nie funkcjonuje i że zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego uzasadnione jest wykorzystanie zewnętrznych poziomów referencyjnych dla mierzenia korzyści. Ponieważ rząd ChRL odmówił współpracy lub nie przedstawił żadnego wniosku dotyczącego zewnętrznych poziomów referencyjnych, Komisja musiała oprzeć się na dostępnym stanie faktycznym, aby ustalić właściwy zewnętrzny poziom referencyjny. W tym zakresie uważa się za właściwe wykorzystanie informacji z wydzielonego obszaru celnego Tajwanu jako właściwego poziomu referencyjnego. Informacje te wykorzystano również we wcześniejszych dochodzeniach w sprawie cienkiego papieru powleczonego oraz w sprawie stali powlekanej organicznie.

(372)

Komisja uważa, że ceny gruntu na Tajwanie zapewniają najlepszy wskaźnik zastępczy dla terenów w ChRL, na których mają siedziby współpracujący producenci eksportujący. Większość producentów eksportujących jest zlokalizowana na rozwiniętych terenach o wysokim PKB w prowincjach o wysokiej gęstości zaludnienia.

(373)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom, która zgodnie z ustaleniami występowała w OD. Korzyść dla odbiorców oblicza się poprzez uwzględnienie różnicy między kwotami faktycznie płaconymi przez każde z przedsiębiorstw (pomniejszonymi o kwoty zwrotów ze strony władz lokalnych) za prawo do użytkowania gruntów a kwotami, które powinny być normalnie zapłacone, na podstawie poziomu referencyjnego z Tajwanu.

(374)

W obliczeniach tych Komisja zastosowała średnią cenę gruntu za metr kwadratowy ustaloną dla Tajwanu, skorygowaną o spadek wartości waluty i zmiany PKB począwszy od dat sporządzenia odpowiednich umów na użytkowanie gruntów. Informacje dotyczące cen gruntów przemysłowych zostały pozyskane ze stron internetowych Biura Przemysłowego Ministerstwa Spraw Gospodarczych Tajwanu. Spadek wartości waluty i zmiany PKB w przypadku Tajwanu zostały obliczone na podstawie poziomu inflacji i zmian PKB na mieszkańca wg bieżących cen w USD dla Tajwanu, zgodnie z publikacją MFW World Economic Outlook z 2011 r. Zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego kwota tego subsydium (licznik) została przydzielona do OD przy zastosowaniu normalnego okresu korzystania z prawa do użytkowania gruntów przemysłowych, tj. 50 lat. Wartość ta została następnie przydzielona do łącznego obrotu współpracujących producentów eksportujących ze sprzedaży w OD, ponieważ subsydium nie jest uzależnione od wyników wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(375)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producentów eksportujących objętych próbą w trakcie OD wynosi:

(376)

Rząd ChRL zakwestionował fakt, że po ujawnieniu ostatecznych ustaleń niektóre media i zainteresowane strony przytoczyły pewne informacje pochodzące z dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń. W związku z tym należy zauważyć, że Komisja nie upubliczniła tego dokumentu. Niemożliwe jest jednak, aby Komisja kontrolowała działania kilkuset zainteresowanych stron, które otrzymały dokument dotyczący ujawnienia ustaleń. Jeżeli pewne strony zdecydowały się opublikować ten dokument lub wyrazić opinię na jego temat, Komisja nie była w stanie temu zapobiec.

(377)

Rząd ChRL twierdzi, że Komisja naruszyła wymóg zapewnienia „szerokich możliwości” przewidziany w art. 12 ust. 1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Zdaniem rządu ChRL znaczne przedłużenie przez Komisję terminów udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu (jak opisano w motywie 104 powyżej) było niewystarczające do tego celu. Rząd ChRL argumentował ponadto, że „rozsądny termin” przewidziany w art. 12 ust. 7 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych stanowiłby również „szerokie możliwości”, o których mowa w art. 12 ust. 1 tego Porozumienia, w odniesieniu do wszystkich innych dokumentów w rodzaju kwestionariusza. Rząd ChRL twierdził również, że dopiero po ustaleniu próby mógł dotrzeć do producentów eksportujących objętych próbą, a zatem okres przeznaczony na udzielenie odpowiedzi między otrzymaniem kwestionariusza a otrzymaniem decyzji w sprawie kontroli wyrywkowej, był bez znaczenia. Rząd ChRL twierdził, że „pragnienie” Komisji, aby szybko zakończyć dochodzenie, wydaje się ważniejsze niż „niepodlegający negocjacji wymóg” zapewnienia „szerokich możliwości” zgodnie z art. 12 ust. 1. Komisja nie zgadza się z tymi twierdzeniami, gdyż dołożyła wszelkich starań, aby zapewnić rządowi ChRL maksymalnie długi termin przedłożenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz na pismo w sprawie uzupełnienia braków. Rząd ChRL powiadomiono również, że przedstawienie wymaganych dokumentów możliwe jest do terminu wizyty weryfikacyjnej.

Komisja nie uniemożliwiła rządowi ChRL przedłożenia jakichkolwiek informacji w całym toku postępowania i przy wielu okazjach przypominała mu o możliwości wnioskowania o przesłuchania, które umożliwiłyby przedstawienie informacji i opinii rządu ChRL. Należy zauważyć, że żadnych informacji przekazanych przez rząd ChRL w trakcie postępowania nie odrzucono z powodu ram czasowych. Twierdzenie rządu ChRL, jakoby okres przeznaczony na udzielenie odpowiedzi między otrzymaniem kwestionariusza a otrzymaniem decyzji w sprawie kontroli wyrywkowej, był bezużyteczny, jest niesłuszne. Znaczna część kwestionariusza dotyczyła ogólnego poziomu subsydiowania przemysłu/produktu objętego postępowaniem, a rząd ChRL nie był w żaden sposób ograniczony decyzją w sprawie kontroli wyrywkowej pod względem zbierania informacji o charakterze ogólnym. Co ważniejsze, po wyborze próby rząd ChRL miał jeszcze 43 dni, aby zebrać informacje dotyczące konkretnie producentów eksportujących objętych próbą. Komisja działała zgodnie z art. 12 ust. 1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych i w celu zapewnienia terminowego zakończenia dochodzenia stworzyła rządowi ChRL szerokie możliwości przedstawienia wszystkich dowodów, które uznał za istotne — pamiętając, że takie zobowiązanie nie może być bezterminowe.

(378)

Rząd ChRL twierdził również, że początkowo Komisja zażądała szczegółowych informacji o producentach eksportujących nieobjętych próbą, które nie były „niezbędnymi informacjami” dla celów dochodzenia, opartego na kontroli wyrywkowej. W tym kontekście należy zauważyć, że w chwili wysyłania kwestionariusza przeznaczonego dla rządu ChRL decyzja o tym, czy w przedmiotowym postępowaniu zastosowana zostanie kontrola wyrywkowa, nie była ostateczna. Po otrzymaniu przez Komisję odpowiedzi od chińskich producentów eksportujących objętych próbą, gdy stało się oczywiste, że współpraca ze strony eksporterów jest znaczna, oraz gdy okazało się, że eksporterzy objęci próbą będą współpracować poprzez udzielanie wystarczających odpowiedzi na otrzymane kwestionariusze, Komisja nie nalegała na dostarczenie dotyczących konkretnych przedsiębiorstw informacji na temat subsydiowania, pochodzących od producentów eksportujących nieobjętych próbą. W związku z tym Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem.

(379)

Rząd ChRL utrzymywał, że w dokumencie dotyczącym ujawnienia ostatecznych ustaleń Komisja błędnie stwierdziła, iż rząd ChRL nie ujawnił pewnych informacji w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz w kolejnych swoich oświadczeniach. Nie jest to prawdą. Jak Komisja już stwierdziła w swym piśmie z dnia 23 maja 2013 r. do rządu ChRL, rząd ten nie dostarczył wymaganych informacji w odniesieniu do instytucji finansowych będących własnością państwa, dokumentów dotyczących Sinosure i świadczenia usług ubezpieczenia kredytów eksportowych, dokumentów związanych z programem Golden Sun Demonstration Programme oraz informacji na temat przyznawania prawa do użytkowania gruntów.

(380)

Zdaniem rządu ChRL Komisja nie oparła się na dostępnych faktach jako mechanizmie uzupełnienia brakujących informacji w sposób zalecany przez panele i WTO (86), za to „zastosowała niekorzystne wnioski w represyjny sposób i ponadto naruszyła postanowienia Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych”. Rząd ChRL twierdził ponadto, że Komisja nie wykorzystała dostępnych faktów „wyłącznie w celu zastąpienia informacji, których może brakować, lecz jako konkretną podstawę wszystkich swoich ustaleń dotyczących subsydiowania, zupełnie nie biorąc pod uwagę znacznej ilości informacji przekazanych przez rząd ChRL i zaangażowane instytucje finansowe, przyjmując najczęściej za podstawę domniemane nieudzielenie wyczerpującej odpowiedzi lub nieudowodnienie jakichkolwiek danych liczbowych”. Komisja tak nie postąpiła. Wszystkie informacje, w tym plany i przepisy przedłożone przez rząd ChRL, uwzględniono i przeanalizowano, a ustalenia są oparte na tych dokumentach dostarczonych przez rząd ChRL, o ile dokumenty te zostały udostępnione i potwierdzono ich dokładność w drodze weryfikacji. Częste cytaty z tych dokumentów potwierdzające ustalenia są przykładem sposobu, w jaki Komisja traktowała informacje przekazane przez rząd ChRL. W motywie 110 powyżej Komisja wyraźnie wyjaśnia poszczególne sytuacje, w których nie założono prawdziwości przekazanych informacji.

(381)

Rząd ChRL utrzymywał ponadto, że Komisja sama sobie zaprzecza — w dokumencie dotyczącym ujawnienia ostatecznych ustaleń twierdzi, że w ramach przedmiotowego dochodzenia żądała informacji dotyczących konkretnych transakcji tylko w odniesieniu do eksporterów objętych próbą, a w innej części tego samego dokumentu twierdzi, że „kwestionariusz rządowy nie jest ograniczony do eksporterów objętych próbą”. Nie jest to prawdą. Komisja nie zaprzeczała sama sobie. Jak już wyjaśniono w motywie 378 powyżej, po podjęciu decyzji o zastosowaniu kontroli wyrywkowej Komisja ograniczyła swoje początkowe wezwanie do udzielenia informacji dotyczących konkretnych przedsiębiorstw do producentów eksportujących objętych próbą. W celu dokonania oceny programów domniemanego subsydiowania stanowiących podstawę do zastosowania środków wyrównawczych Komisja zażądała jednak również informacji innych niż informacje związane z producentami eksportującymi objętymi próbą, takich jak informacje dotyczące rynków finansowych w Chinach lub rynku praw do użytkowania gruntów. Dlatego też wspomniano, że „kwestionariusz rządowy nie jest ograniczony do eksporterów objętych próbą”.

(382)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja wydaje się nie dostrzegać tego, że informacji nie można po prostu odrzucić, jeśli nie zostaną udostępnione do weryfikacji. W przedmiotowym postępowaniu Komisja nie obchodziła się z informacjami w ten sposób. W żadnym przypadku „brak możliwości weryfikacji” nie stanowił jedynego powodu nieprzyjęcia takich informacji w pełni. Kiedy jednak inne informacje zawarte w aktach sprawy były sprzeczne z określonymi danymi i jednocześnie rząd ChRL nie był w stanie poprzeć tych danych jakimikolwiek dowodami, nie można było założyć prawdziwości takich danych.

(383)

Według rządu ChRL Komisja w pkt 85 dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń (powtórzonego powyżej w motywie 117) przyznała, że rząd ChRL nie kontroluje instytucji bankowych i finansowych i nie może zmusić ich do udzielenia informacji. Należy zauważyć, że Komisja nic o takim twierdzeniu nie wie i że po przeanalizowaniu tekstu wspomnianego motywu wydaje się, iż nie zawiera on takiego twierdzenia.

(384)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja wydaje się zgadzać z nim co do tego, że w przypadku dochodzenia nie można zastąpić przepisów krajowych wymogami unijnego rozporządzenia podstawowego rozporządzenia lub Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Sugerowane przez rząd ChRL powiązanie z nieudzieleniem rzekomo poufnych informacji nie ma sensu. Komisja argumentowała jednak, (motyw 117 powyżej), że przepisy prawa lub regulacje wewnętrzne Członka WTO nie zwalniają go z obowiązków w ramach WTO w odniesieniu do współpracy przy dochodzeniu; w przypadku konfliktu na rządzie ChRL spoczywa obowiązek zaproponowania sposobów udzielenia dostępu do informacji tak, by była możliwa ich odpowiednia weryfikacja. Rząd ChRL nawiązał do sytuacji, w której pewien urzędnik banku przedłożył oficjalną ocenę ryzyka kredytowego dotyczącą przedsiębiorstwa objętego próbą, podając to jako przykład zasugerowania sposobu weryfikacji rzekomo ograniczonych informacji, i stwierdził, że „mimo to Komisja nie jest usatysfakcjonowana”. Wręcz przeciwnie, jak jasno wynika z treści motywu 148 powyżej, Komisja nie miała problemu z weryfikacją tego konkretnego dokumentu i w pełni uwzględniła te informacje w swoich ustaleniach. Była to jednak wyjątkowa sytuacja, która niestety nie powtórzyła się w przypadku większości informacji o podobnym charakterze, których wymagano w ramach przedmiotowego postępowania.

(385)

W tym kontekście rząd ChRL utrzymywał, że „poufne dokumenty wewnętrzne” banków miały stanowić istotne informacje na mocy Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, a ich nieprzedłożenie nie może prowadzić do wykorzystania dostępnych faktów. Komisja uznaje to twierdzenie za zbyt radykalne i nie rozumie, w jaki sposób właściwej weryfikacji (przeprowadzonej z zastosowaniem odpowiednich procedur zapewnienia poufności) można byłoby dokonać we wszystkich przypadkach, jeżeli po prostu odmówiono przekazania takich dokumentów (w tym dotyczących transakcji z klientami). W przypadku braku weryfikacji może zaistnieć konieczność wykorzystania dostępnych faktów w celu uzupełnienia luk w zebranych informacjach.

(386)

Rząd ChRL wielokrotnie twierdził, że pismo poprzedzające wizytę weryfikacyjną nie zawierało konkretnych pytań dotyczących weryfikacji, i nawiązał do pisma Komisji z dnia 23 maja 2013 r., w którym użyto tego sformułowania. W pkt 86 dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń (powtórzonego powyżej w motywie 118) Komisja stwierdziła jednak, że pismo poprzedzające wizytę weryfikacyjną z dnia 25 marca 2013 r. zawierało bardzo konkretny i szczegółowy wykaz zagadnień i dokumentów, które zostaną uwzględnione podczas weryfikacji, co jest w pełni zgodne z art. 26 ust. 3 rozporządzenia podstawowego oraz z wymogami WTO. Brak listy konkretnych pytań, której zapewnienie nie ma podstaw w rozporządzeniu podstawowym ani w zasadach WTO, nie jest usprawiedliwieniem niepodjęcia przez rząd ChRL pełnej współpracy w trakcie weryfikacji.

(387)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja okazała zupełny brak elastyczności podczas weryfikacji. To jest błędna interpretacja faktów i sytuacji mających miejsce przed wizytą weryfikacyjną i podczas niej. Jak już wyjaśniono w pkt 88–90 dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń (powtórzonych powyżej w motywach 120–122), stopień elastyczności zaprezentowany przez Komisję był pełny i bezwarunkowy. Niestety, podejmowane przez rząd ChRL próby przekazania informacji, na weryfikację których nie pozwalał harmonogram wizyt na miejscu, oznaczały, że takich informacji nie można było sprawdzić i potraktować jak dokumenty zweryfikowane. Rząd ChRL przypomniał również Komisji o orzecznictwie WTO w ramach panelu WE dotyczącego łososia. Zgodnie z tym orzecznictwem to, czy dokumenty są „możliwe do zweryfikowania”, nie zawsze zależy tylko od możliwości przeprowadzenia dochodzenia na miejscu. Rząd ChRL utrzymywał, że Komisja nie może odrzucić informacji tylko dlatego, że są one niedostępne podczas wizyt weryfikacyjnych. Komisja zwraca uwagę na fakt, że takim informacjom, niedającym się zweryfikować na miejscu w celu sprawdzenia ich rzetelności i dokładności, można przypisać mniejszą wagę, niż gdyby zostały odpowiednio zweryfikowane, i że w przedmiotowym przypadku tak czasami bywało.

(388)

Rząd ChRL kwestionuje przyjętą przez Komisję domniemaną praktykę nieprzyjmowania nowych dokumentów i dowodów wymagających weryfikacji po zakończeniu sesji weryfikacyjnej, której dotyczyły. Jak już wyjaśniono w pkt 89 dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń (powtórzonego powyżej w motywie 121), sytuacja taka nigdy nie miała miejsca. Prawdą jest, że Komisja nie może zwykle przyjmować dokumentów jako dowodów z weryfikacji, gdy sesja weryfikacyjna zostanie zakończona i nie ma praktycznej możliwości zweryfikowania takich dokumentów, ale nie stoi na przeszkodzie, aby rząd ChRL przedłożył takie dokumenty w formie pisemnej, co w istocie miało miejsce również w tym przypadku.

(389)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wyjaśniła przyczyny wezwania do udostępnienia sześciu dokumentów, o których mowa w motywie 122 powyżej, i na tej podstawie ich weryfikacja nie była możliwa. Rząd ChRL podniósł już tę kwestię w piśmie z dnia 3 czerwca 2013 r., a Komisja udzieliła pełnej odpowiedzi na ten argument w motywie 122 powyżej. Po raz kolejny należy zauważyć, że wszystkie te dokumenty dotyczą przemysłu objętego postępowaniem, a nawet poszczególnych systemów subsydiów, takich jak pożyczki preferencyjne czy preferencyjne programy zwolnień z podatku. Dlatego z ich nazw i treści jasno wynika, że miały one znaczenie dla dochodzenia. Rząd ChRL jednak po prostu odmówił udzielenia odpowiedzi na jakiekolwiek pytania w tym zakresie w trakcie weryfikacji, przywołując jako jedyny powód domniemany brak znaczenia dokumentu dla postępowania.

(390)

Rząd ChRL twierdził, że nie może dostarczyć dowodów potwierdzających informacje, które przedstawił w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w odniesieniu do odsetka kredytów udzielonych przemysłowi objętemu postępowaniem, ponieważ informacje te znajdują się w posiadaniu banków, które są podmiotami niezależnymi, a nie departamentami rządu ChRL, i że Komisja powinna zweryfikować dane liczbowe w bankach. Rząd ChRL nawiązał do przepisów ustawy o bankach komercyjnych, która stanowi, że banki prowadzą swoją działalność zgodnie z przepisami prawa (art. 4) oraz że samorządy lokalne lub departamenty rządowe różnych szczebli, organizacje publiczne i osoby fizyczne nie ingerują w działalność operacyjną banków (art. 5). Faktem jest, że rząd ChRL przedstawił pewne oświadczenie w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i nie był w stanie w pełni tego oświadczenia potwierdzić. Banki, które Komisja próbowała zweryfikować, również nie były w stanie poprzeć tych informacji jakimikolwiek dowodami. Gdyby uznać to za dopuszczalną praktykę, strona, której dotyczy dochodzenie, mogłaby po prostu wydać jakiekolwiek oświadczenie potwierdzające jej sprawę, a organ prowadzący dochodzenie musiałby przyjąć to oświadczenie bez możliwości zweryfikowania, czy odzwierciedla ono stan rzeczywisty. Jest to tym bardziej ważne, jeżeli wziąć pod uwagę fakt, że to te konkretnie informacje stoją w sprzeczności z innymi informacjami zawartymi w aktach. Ustawa o bankach komercyjnych zawiera także inne artykuły, na mocy których zobowiązuje się banki do prowadzenia ich działalności kredytowej na potrzeby gospodarki narodowej i rozwoju społecznego oraz w duchu państwowej polityki przemysłowej (art. 34). Jak rząd ChRL słusznie zauważył w swoich uwagach, banki prowadzą swoją działalność zgodnie z prawem, czyli także ze wspomnianymi przepisami art. 34 ustawy o bankach komercyjnych. Dlatego to domniemane oczywiste powiązanie między rządem a bankami nie znajduje potwierdzenia w faktach.

(391)

Rząd ChRL twierdził, że dostarczył wszystkie informacje na temat struktury własności państwa w bankach. Twierdził również, że przedstawione dane liczbowe dotyczące struktury własności banków są oficjalnymi danymi CBRC. Dlatego nie było powodu, aby sądzić, że informacje dostarczone przez rząd ChRL są fałszywe lub wprowadzające w błąd, i zastosować przepisy art. 28 rozporządzenia podstawowego. Ponadto rząd ChRL utrzymywał, że nie znał źródła twierdzenia Komisji zawartego w pkt 95 (powtórzonego w motywie 127 powyżej) dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń („Ogólnodostępne informacje sugerują, że istnieją również inne banki będące własnością państwa, które udzielały pożyczek producentom eksportującym objętym próbą”), tj. oprócz tych, które rząd ChRL w odpowiedzi na pismo w sprawie uzupełnienia braków zgłosił jako będące własnością państwa. Twierdzenia te nie mogły zostać zaakceptowane. Należy zauważyć, że rząd ChRL początkowo twierdził w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, że nie posiada żadnych informacji dotyczących swojej własności w bankach. Dopiero gdy w piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja zwróciła uwagę, że zgodnie z prawodawstwem chińskim rząd ChRL musi zbierać takie informacje, rząd ten dostarczył pewne informacje na ten temat. Podczas weryfikacji urzędnik CBRC odmówił poparcia danych liczbowych dotyczących własności banku jakimikolwiek dowodami, odmówił podania źródła informacji i nie wyjaśnił, skąd pochodzą te informacje. Należy również zauważyć, że rząd ChRL nie kwestionował faktu, że co najmniej 5 innych banków wymienionych przez Komisję w dokumencie dotyczącym ujawnienia ostatecznych ustaleń (zob. przypis w motywie 127) stanowi własność państwa.

(392)

Rząd ChRL nie zgodził się z twierdzeniem zawartym w pkt 97 dokumentu dotyczącym ujawnienia ostatecznych ustaleń (powtórzonym w motywie 129 powyżej), zgodnie z którym CBRC odmówił udzielenia odpowiedzi na pytanie na temat 10 największych banków w Chinach, ponieważ nie zostało ono przedłożone na piśmie. Rząd ChRL twierdził też, że Komisja błędnie zinterpretowała fakty, ponieważ główny powód nieudzielenia odpowiedzi na to pytanie był taki, że z uwagi na brak tego pytania w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną potrzebowano czasu na przygotowanie się do odpowiedzi. W rzeczywistości to rząd ChRL błędnie interpretuje fakty dotyczące tej kwestii. Komisja nie domagała się natychmiastowej odpowiedzi, lecz CBRC nie chciał w ogóle rozpatrzyć pytania pod pretekstem, że nie przedłożono go wcześniej na piśmie. Jeśli powodem była niewystarczająca ilość czasu na przygotowanie odpowiedzi, rząd ChRL mógł udzielić odpowiedzi później w trakcie weryfikacji lub pocztą elektroniczną (choć Komisja nie miałaby możliwości zweryfikowania tych informacji), jak postąpił z kilkoma innymi dokumentami. Rząd ChRL jednak tego nie zrobił.

(393)

Rząd ChRL twierdził, że dostarczył wszystkie dokumenty dotyczące ustanowienia i mandatu CBRC, o które Komisja wnioskowała w kwestionariuszu, oraz że ze względu na fakt, iż w piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja nie zgłosiła żadnych problemów w tej kwestii i nie włączyła tych dokumentów do „wykazu dokumentów, które należy przedstawić przed rozpoczęciem wizyty weryfikacyjnej” zamieszczonego w załączniku 2 do pisma poprzedzającego wizytę weryfikacyjną, rząd ChRL nie czuł się w obowiązku przedstawić jakiekolwiek inne dokumenty. Nie jest to prawdą. Komisja zażądała wszystkich dokumentów stanowiących podstawę ustanowienia i mandatu CBRC, lecz rząd ChRL dostarczył tylko niektóre z nich. Dopiero z oświadczenia urzędnika CBRC Komisja dowiedziała się, że istnieją również inne dokumenty w tym zakresie. Co więcej, odpowiedzi rządu ChRL na pytania zawarte w kwestionariuszu w tym względzie były niepełne i wprowadzające w błąd, ponieważ rząd ChRL (CBRC) najwyraźniej wiedział o istnieniu takich dodatkowych dokumentów, o których wspomniał CBRC w czasie weryfikacji na miejscu.

(394)

Rząd ChRL utrzymywał, że tak naprawdę podczas weryfikacji Komisja nie zażądała statystyk i sprawozdań od banków, które udzieliły pożyczek eksporterom objętym próbą w OD. Banki te twierdziły, że Komisja zażądała tylko sprawozdania statystycznego za 2012 r., które Bank Chiński przedłożył CBRC, oraz że w przypadku tego sprawozdania urzędnik CBRC musiał zasięgnąć opinii zaangażowanych służb prawnych z uwagi na obowiązek zachowania poufności. Nie jest to prawdą. Podczas weryfikacji Komisja ponowiła prośbę — zawartą wcześniej w kwestionariuszu i piśmie w sprawie uzupełnienia braków — o dostarczenie statystyk ze wszystkich banków, które udzieliły kredytów eksporterom objętym próbą (87).

(395)

Rząd ChRL twierdził ponadto, że odniesienie się przez skarżącego w skardze do sprawy cienkiego papieru powleczonego, w której Komisja stwierdziła „na podstawie niekorzystnych wniosków”, że banki komercyjne będące własnością państwa działają w charakterze organów publicznych, jest „bezpodstawnym twierdzeniem pozbawionym kontekstu w odniesieniu do charakteru i istnienia subsydium przyznanego producentom eksportującym produkt objęty postępowaniem, a zatem nie może być uznane za wystarczający dowód” istnienia wkładu finansowego rządu lub organu publicznego w rozumieniu art. 11 ust. 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Po pierwsze należy podkreślić, że ustalenia w sprawie cienkiego papieru powleczonego nie były oparte na niekorzystnych wnioskach, a na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego, oraz że nie istnieje późniejsze orzeczenie, które potwierdzałoby twierdzenie rządu ChRL, że ustalenia Komisji w tym zakresie oparte są na „niewłaściwym wykorzystaniu dostępnych faktów”. Wręcz przeciwnie, Komisja dokonała podobnych ustaleń w odniesieniu do banków komercyjnych będących własnością państwa w innej sprawie antysubsydyjnej dotyczącej przywozu z Chin stali powlekanej organicznie. Również inne organy prowadzące dochodzenie, zwłaszcza organy w Stanach Zjednoczonych, doszły do wniosku, że chińskie banki komercyjne będące własnością państwa są organami publicznymi — ustalenie to podtrzymał Organ Apelacyjny WTO (88).

(396)

Rząd ChRL utrzymywał, że Komisja zażądała pewnych informacji od wszystkich banków prowadzących działalność w Chinach i że udzielenie przez niego takich informacji w odniesieniu do „ponad 3 800” banków było niewykonalne. Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem i po raz kolejny nawiązuje do pisma w sprawie uzupełnienia braków, gdzie po otrzymaniu od rządu ChRL odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu ograniczyła zakres wymaganych informacji wyłącznie do banków, w których rząd ten ma bezpośrednie lub pośrednie udziały (89).

(397)

Rząd ChRL twierdził również, że oświadczenie Komisji, iż uwzględniła streszczenie przedmiotowych okólników LBCh pochodzące ze strony internetowej podanej w trakcie weryfikacji, jest błędne, czego dowodzi pkt 133 dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń (powtórzony w motywie 164 powyżej). Nie jest to prawdą. Motyw 164 nie stoi w sprzeczności z treścią fragmentów z tej strony internetowej. Uwzględnia się w nim faktyczną treść okólnika — jak również stanowi ona podstawę tego motywu — której w rzeczywistości rząd ChRL nigdy do tej pory nie kwestionował jako niedokładnej.

(398)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja „wyciągnęła pewne terminy i wyrażenia z kontekstu z różnych dokumentów”, nieprawidłowo zinterpretowała inne i próbowała powiązać je ze sobą w celu ustalenia, że rząd ChRL promuje przemysł produkujący produkt objęty postępowaniem lub że banki komercyjne będące własnością państwa są organami publicznymi. Argumentował, że „kompletna interpretacja” tych dokumentów (planów, streszczeń i decyzji) wykazałaby, iż ustalenia Komisji nie mają podstaw prawnych i nie są oparte na dowodach. Nie jest to prawdą. Komisja przeanalizowała i uwzględniła wszystkie dokumenty, w tym te, o których mowa w motywie 102, jako całość dokładnie w taki sposób, za którym opowiada się rząd ChRL.

(399)

W odniesieniu do decyzji nr 40 rząd ChRL twierdził, że w dokumencie dotyczącym ujawnienia ostatecznych ustaleń Komisja przytoczyła bez kontekstu cytat z tej decyzji, „aby zniekształcić jej właściwe znaczenie”. Zdaniem rządu ChRL z innych przepisów decyzji nr 40 jasno wynika, że jest ona ukierunkowana na rozwój wykorzystywania odnawialnych źródeł energii, a nie na traktowanie modułów i ogniw fotowoltaicznych jako celu przewidywanej polityki rozwojowej, jak proponuje Komisja. Nie jest prawdą, że odniesienie się przez Komisję do tekstu artykułu V decyzji nr 40 było wyrwane z kontekstu. Komisja nie spiera się, czy jednym z celów był rozwój wykorzystywania odnawialnych źródeł energii. Faktem jest, że w decyzji nr 40 Rada Państwa wskazała nowy przemysł energetyczny i energię słoneczną jako sektory priorytetowe i dlatego znalazły się one w kategorii projektów promowanych w informacyjnym katalogu restrukturyzacji przemysłu. Biorąc pod uwagę art. 17, 18 i 19 decyzji nr 40, instytucje finansowe mogą udzielać kredytów wyłącznie sektorom/przedsiębiorstwom należącym do tej kategorii. Jest to wyraźna oznaka, że przemysł fotowoltaiczny wytwarzający między innymi moduły i ogniwa fotowoltaiczne jest traktowany priorytetowo.

(400)

Rząd ChRL twierdził, że w treści decyzji Rady Państwa z dnia 10 października nie ma odniesień do modułów i ogniw fotowoltaicznych ani do przemysłu fotowoltaicznego oraz że jeżeli zachęcano do jakiegokolwiek wsparcia podatkowego, miało to miejsce w kontekście celów związanych z wykorzystywaniem alternatywnych źródeł energii, co nie miało wpływu na ogólny rozwój produkcji modułów i ogniw. Komisja nie zgadza się z tym stwierdzeniem. Trzeba zauważyć, że ta decyzja Rady Państwa nie wydaje się mieć na celu wyłącznie promocji wykorzystania alternatywnych źródeł energii. Z jej tytułu (decyzja Rady Państwa w sprawie przyspieszenia tworzenia i rozwijania wschodzących sektorów strategicznych), a także z jej treści (między innymi art. 1 ust. 1, art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 2) wyraźnie wynika, że jej celem jest wspieranie rozwoju wybranych sektorów (w tym przypadku wschodzących sektorów strategicznych). Potwierdza to również fakt, że cele wyznaczone w tej decyzji odnoszą się bezpośrednio do wyników i wydajności wschodzących sektorów strategicznych (art. 2 ust. 3). Ponadto w decyzji tej istnieje wyraźny związek pomiędzy wschodzącymi sektorami strategicznymi a przemysłem fotowoltaicznym produkującym między innymi moduły i ogniwa fotowoltaiczne. Po pierwsze, nie ma wątpliwości, że przemysł fotowoltaiczny jest segmentem sektora energetyki alternatywnej, o którym mowa w art. 2 decyzji jako o sektorze, który państwo powinno tworzyć i rozwijać. Po drugie, producenci eksportujący objęci próbą należą do kategorii sektorów wykorzystujących zaawansowane technologie, o której mowa w art. 2 ust. 2 decyzji. Podobnie w 12. planie pięcioletnim wymienia się energetykę słoneczną wśród strategicznych sektorów przemysłu. Również w 12. planie pięcioletnim dla przemysłu fotowoltaicznego potwierdza się, że w decyzji Rady Państwa „wymieniono przemysł fotowoltaiczny w ważnym obszarze wschodzących sektorów strategicznych, które nasz kraj będzie w przyszłości rozwijał” (90).

(401)

Według rządu ChRL Komisja przytoczyła plan rozwoju naukowego i technologicznego w perspektywie średnio- i długoterminowej, ale nie odniosła się do ani jednego przykładu lub przepisu w tym dokumencie, w którym przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane technologie byłyby zdefiniowane jako obejmujące przedsiębiorstwa produkujące moduły i ogniwa lub jako ogólnie pojmowany przemysł fotowoltaiczny. Zdaniem rządu ChRL cele określone w planie skupione są wyłącznie na rozwoju alternatywnych źródeł energii, aby zmniejszyć zależność od paliw kopalnych. Komisja nie zgadza się z tym. Większość zbadanych w ramach dochodzenia producentów eksportujących objętych próbą uzyskała certyfikaty przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie i na tej podstawie korzystała z subsydiów, których świadczenie (np. zwolnienia z podatków) było ograniczone do przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie. Te same rodzaje programów indywidualnego wsparcia, które zostały wymienione we wspomnianym planie, wykorzystywali eksporterzy objęci próbą.

(402)

Rząd ChRL twierdził, że argument Komisji, jakoby w ustawie ChRL w sprawie postępu naukowo-technologicznego wymieniono szereg środków wsparcia strategicznych sektorów przemysłu, w tym sektora fotowoltaicznego, nie ma oparcia w żadnych faktach oraz że w ustawie tej nie wymieniono przemysłu fotowoltaicznego ani strategicznych sektorów przemysłu i że nie ma podstaw, aby twierdzić, że produkt objęty postępowaniem wchodzi w zakres stosowania tej ustawy. Nie jest to prawdą. Podstawami dla tego argumentu są art. 18 i 34 tej ustawy. Zgodnie z art. 18 państwo wspiera instytucje finansowe i udziela im wytycznych w sprawie wspierania rozwoju sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie. Zgodnie z art. 34 instytucje finansowe realizujące politykę państwa oferują specjalną pomoc na rzecz przedsiębiorstw, których projekty należą do kategorii projektów promowanych przez państwo. Przemysł fotowoltaiczny wchodzi w zakres kategorii sektorów przemysłu wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, jak również w zakres kategorii przedsiębiorstw, których projekty są promowane przez państwo. Ponadto w art. 17 tej samej ustawy obiecuje się preferencyjną politykę podatkową wobec między innymi podmiotów, które są zaangażowane w projekty objęte krajowymi planami naukowymi i technologicznymi. Z motywu 401 powyżej wyraźnie wynika, że projekty przedsiębiorstw działających w sektorze fotowoltaicznym wchodzą w ten zakres. Podsumowując, istnieją przynajmniej trzy wyraźne przesłanki, że przemysł fotowoltaiczny oraz przedsiębiorstwa produkujące i eksportujące produkt objęty postępowaniem wchodzą w zakres wspomnianej ustawy.

(403)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja uważa plany, decyzje i ustawy ChRL za mające taki sam skutek prawny i wartość, co jest sprzeczne z zasadami interpretacji prawnej, prawodawstwem Chin oraz argumentami powtarzanymi przez rząd ChRL. Według rządu ChRL odniesienie się do ogólnego planu pięcioletniego i szczegółowego planu dla sektora fotowoltaicznego nie ma odniesienia prawnego, ponieważ nie przedstawiono dowodów potwierdzających, że plany te są prawnie wiążące. Rozumowanie to jest błędne, ponieważ twierdzenie rządu ChRL, że plany te nie są wiążące, nie jest poparte innymi dowodami zawartymi w aktach. Przeciwnie, w tekście planu przekazanego przez rząd ChRL w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu wyraźnie stwierdzono: „Plan ten został przedyskutowany i zatwierdzony przez Ogólnochińskie Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych i ma moc przepisów ustawowych”. (91). Rząd ChRL w swoich uwagach dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń stwierdził: „Zgodnie z prawodawstwem Chin konstytucja, ustawy, przepisy administracyjne, rozporządzenia lokalne oraz przepisy stanowią prawodawstwo Chin”. Ponieważ plan ma moc przepisów ustawowych, a rząd ChRL potwierdził, że ustawy stanowią prawodawstwo Chin, Komisja doszła do wniosku, że plan rzeczywiście jest prawnie wiążący. Zgodnie z wyjaśnieniem rządu ChRL przedstawionym w trakcie wizyty weryfikacyjnej sektorowe i regionalne plany pięcioletnie wywodzą się z ogólnego planu pięcioletniego, dlatego Komisja nie ma podstaw, aby traktować plan pięcioletni dotyczący sektora fotowoltaicznego (na lata 2011-2015) inaczej niż ogólny plan pięcioletni.

(404)

Rząd ChRL przytacza „wytyczne wydane przez Komisję w sprawie zwrotu/refundacji” jako przykład podobnego niewiążącego dokumentu w kontekście UE. Komisja przypuszcza, że rząd ChRL ma na myśli „Obwieszczenie Komisji dotyczące zwrotu ceł antydumpingowych” (Dz.U. C 127 z 29.5.2002, s. 10). W rzeczywistości uznanie tych wytycznych za niewiążące jest nietrafne, ponieważ są one wiążące dla Komisji w zakresie, w jakim nie naruszają przepisów nadrzędnych. Komisja ustaliła, że chińskie plany są prawnie wiążące. Niemniej jednak nawet zakładając hipotetycznie, że w przedmiotowej sprawie nie miało to miejsca, jest oczywiste, że krajowe, sektorowe i regionalne plany, które pochodzą z najwyższych szczebli rządowych i określają politykę rządową w odniesieniu do rozwoju gospodarczego i przemysłowego, miałyby dużą wartość dowodową w odniesieniu do de facto obowiązkowego charakteru ustalonych w nich celów. Jest równie oczywiste, że rząd mógłby się na nie powoływać, aby udzielić nagany podmiotom, które nie wdrażają ich w prawidłowy sposób. Dlatego nadal byłyby one bardzo ważne dla ustaleń w odniesieniu do interwencji rządowej w gospodarce oraz kierowania określonymi sektorami i kontrolowania ich.

(405)

Rząd ChRL stwierdził, że nieudzielenie przezeń odpowiedzi na pytania przedstawione w dodatku A nie powinno uzasadniać zastosowania dostępnego stanu faktycznego zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego. Według rządu ChRL gdyby Komisja rzeczywiście miała zamiar zweryfikować zawarte w skardze zarzuty, że chińskie banki będące własnością państwa są organami publicznymi, nie umieściłaby w kwestionariuszach wniosków o dostarczenie wewnętrznych, szczególnie chronionych danych dotyczących konkretnych transakcji w odniesieniu do banków, spośród których wiele w żaden sposób nie stanowi własności rządu. W tym kontekście rząd ChRL odwołał się do informacji dotyczących indywidualnych kredytów udzielonych przez bank producentom eksportującym objętym próbą. Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem. Celem informacji żądanych w dodatku A było zweryfikowanie, czy chińskie banki są organami publicznymi oraz czy rząd powierza lub wyznacza im zadania. Z wyjątkiem informacji na temat indywidualnych kredytów rząd ChRL nie określił, które inne żądane informacje uznał na nieistotne dla tego celu.

(406)

Należy przypomnieć, że celem pytań zawartych w dodatku A było uzyskanie informacji na temat struktury własności banków, składu ich zarządów oraz zgromadzenia udziałowców, protokołów zebrań udziałowców/zarządu, powiązań kierownictwa wyższego szczebla z organami państwowymi, podziału pożyczek według sektorów, polityki kredytowej oraz oceny ryzyka w odniesieniu do kredytów udzielonych współpracującym producentom eksportującym. Rząd ChRL twierdził, że na potrzeby ustaleń w sprawie organów publicznych wniosek taki był „w sposób oczywisty bezzasadny”, a zakres żądanych informacji zbyt szeroki. Rząd ChRL utrzymywał również, że trzeba określić „próg” ustalenia, czy dany podmiot jest organem publicznym, zanim w ogóle zażądano takich informacji. Komisja nie zgadza się z tym. Biorąc pod uwagę wysokie standardy określone przez Organ Apelacyjny WTO w dokumencie DS 379 (92), wszystkie żądane informacje są niezbędne, w tym ustalenia odnośnie do stopnia zaangażowania rządu w system finansowy. Na przykład dowód, że podmioty działają w sposób niekomercyjny, może wskazywać na powierzanie lub wyznaczanie zadań, jeżeli występuje w połączeniu z oznakami ingerencji rządowej. W każdym razie należy zauważyć, że w obliczu współpracy ze strony producentów eksportujących objętych próbą Komisja podjęła decyzję o ograniczeniu żądanych informacji na temat kredytów udzielanych tym przedsiębiorstwom i nie wyciągnęła żadnych wniosków z niedostarczenia przez rząd ChRL innych informacji na temat indywidualnych kredytów, których to danych pierwotnie żądała. Wszystkie inne wezwania do udzielenia informacji nadal jednak pozostały istotne dla dochodzenia. W odniesieniu do skargi rządu ChRL, że nie mógł przekazać pewnych informacji żądanych w dodatku A, należy zauważyć, że rząd ChRL odmówił przekazania dodatków A w całości — z wyjątkiem informacji na temat niektórych banków. Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzono, że rząd ChRL nie przekazał pozostałych żądanych informacji w rozsądnym terminie.

(407)

Przywołując sprawozdanie Organu Apelacyjnego WTO dotyczące stali walcowanej na gorąco (pkt 99) (93), rząd ChRL argumentuje, że w praktyce nie był w stanie odpowiedzieć na „nieuzasadnione” wezwania Komisji do udzielenia informacji oraz że Komisja nie rozwiązała tego problemu, a także nie powiązała różnych wezwań z faktycznymi ustaleniami, do których wezwania te się odnoszą, co oznacza, że Komisja nie działała w dobrej wierze. Chociaż przywołana sprawa odnosi się do współpracy eksporterów w sprawie antydumpingowej, Komisja zgadza się, że w przypadku kwestionariuszy rządowych w sprawach dotyczących ceł wyrównawczych istnieje potrzeba znalezienia złotego środka między żądanymi informacjami a praktyczną zdolnością udzielenia tych informacji przez respondenta. Ten złoty środek trzeba jednak znaleźć w kontekście wszystkich faktów. Ustalenia dotyczące statusu banków będących własnością państwa w Chinach jako organów publicznych już zostały poczynione w sprawach dotyczących cienkiego papieru powleczonego oraz stali powlekanej organicznie, a w przedmiotowej sprawie skarżący przekazał dowody prima facie wystarczające do wykazania, że banki będące własnością państwa pozostawały organami publicznymi. Dlatego rząd ChRL powinien był spodziewać się zapytania o dużą ilość faktów, jeżeli chciał obalić ten zarzut. Niestety, rząd ChRL nadal podnosił argumenty, np. że posiada niewiele lub w ogóle nie posiada informacji na temat własności rządu w bankach (bardzo istotny wskaźnik przy określaniu organu publicznego), które wskazywały na to, że nie działa w miarę swoich możliwości i odmawia dostępu do niezbędnych informacji. Jest to jedna ze „szczególnych okoliczności”, w których można zastosować art. 12 ust. 7 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (zgodnie ze sprawozdaniem panelu WTO) (94). Ponadto mimo że Komisja miała świadomość, że jej wezwania do udzielenia informacji były z konieczności dość obszerne, współpraca jest procesem dwukierunkowym, a reakcją rządu ChRL było początkowo po prostu zażądanie wyjaśnienia, do których faktycznych ustaleń odnoszą się te wezwania (czasami nie można tego określić wcześniej), a nie zaproponowanie sposobu, w jaki można byłoby rozsądnie odpowiedzieć na te wezwania.

(408)

W odniesieniu do weryfikacji Banku Szanghaju rząd ChRL twierdził, że fakt, iż weryfikacja się nie odbyła, nie jest wystarczającym powodem zastosowania stanu faktycznego i że w każdym razie to Komisja jest winna temu, że nie doszło do weryfikacji. W odpowiedzi Komisja zwraca uwagę, że stan faktyczny w odniesieniu do organizacji wizyty weryfikacyjnej w Banku Szanghaju opisany został w pkt 111 i 112 dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń (powtórzonych w motywach 143 i 144 powyżej). Nie nastąpiła żadna zmiana stanu faktycznego w odniesieniu do tej weryfikacji. Komisja nie zgadza się z interpretacją tych faktów przez rząd ChRL i utrzymuje, że dołożyła wszelkich starań, aby weryfikacja się odbyła, lecz nie było to możliwe z powodu przeszkód po stronie rządu ChRL. Rząd ChRL przywołuje sprawozdanie panelu WTO (95), w którym stwierdzono, że brak wizyty na miejscu nie wyczerpuje wszystkich możliwości weryfikacji dokumentów. W ramach przedmiotowego postępowania rząd ChRL jednak tylko poinformował Komisję o dostępności banku do weryfikacji na jeden dzień roboczy przed rozpoczęciem weryfikacji rządu ChRL (już po przedłużeniu terminu takiego potwierdzenia), a tym samym zamknął jakąkolwiek możliwość przeprowadzenia wizyty na miejscu, ponieważ poczyniono już przygotowania i nie można było ich zmienić. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że rząd ChRL nie działał na miarę swoich możliwości i Komisja nie widzi żadnego innego sposobu, w jaki kontrole w ramach wizyt na miejscu można byłoby zastąpić jakimikolwiek innymi środkami.

(409)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie może ignorować informacji dostarczonych przez Huaxia Bank na temat jego struktury własności z powodu tego, że nie są one „doskonałe we wszystkich aspektach”. Komisja zwraca uwagę, że przyczyną nieprzyjęcia tych informacji nie był brak ich doskonałości we wszystkich aspektach. Jak już wyjaśniono w motywie 147 powyżej, do wizyty weryfikacyjnej Huaxia Bank nie ujawnił żadnych informacji dotyczących własności rządu, chociaż Komisja wnioskowała o nie już w kwestionariuszu wstępnym. Kiedy Komisja zwróciła uwagę, że niektórymi udziałowcami Huaxia Bank są podmioty będące własnością państwa, bank przekazał kartkę papieru z informacjami pochodzącymi z nieznanego źródła. Co więcej, te informacje były sprzeczne z innymi informacjami zawartymi w aktach. Takich informacji nie można było przyjąć.

(410)

W odniesieniu do decyzji Huaxia Bank o przekazaniu tylko niektórych ocen zdolności kredytowej, jak opisano w motywie 148 powyżej, rząd ChRL twierdził, że Komisja otrzymała rozsądne wyjaśnienie, dlaczego nie można było dostarczyć pozostałych ocen. Komisja nie zgadza się z tym stwierdzeniem. Ponieważ w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną wyraźnie stwierdzono, że takie dokumenty będą objęte wizytą weryfikacyjną, wyjaśnienie, że „dwoma sprawozdaniami dotyczącymi oceny ryzyka zajmowały się inne oddziały banku, a odpowiedzialni za nie pracownicy byli w danym momencie niedostępni”, nie było zadowalające. Ponadto rząd ChRL przytacza argument, powtórzony w innym miejscu w jego uwagach, że informacji tych nie można było przedstawić ze względu na wymóg zachowania w poufności informacji uzyskanych od klienta. Komisja zwraca uwagę, że istnieją przepisy dotyczące postępowania z informacjami poufnymi w ramach jej dochodzeń w sprawie ceł wyrównawczych (96) i że w każdym razie większość wniosków Komisji, dotyczących tej i innych kwestii, miała na celu raczej wgląd w informacje niż ich powielenie. W każdym przypadku Komisja zwraca uwagę, że rygorystyczne stosowanie zasady „zachowania w poufności informacji uzyskanych od klienta” mogłoby sprawić, że weryfikacja wielu istotnych informacji w dochodzeniach w sprawie ceł wyrównawczych byłaby niemożliwa. W takich sytuacjach niemożliwa byłaby weryfikacja odpowiedzi eksportera dotyczących wielu kwestii i przeprowadzenie wyrywkowych kontroli podmiotów korzystających z określonych programów w przypadku braku współpracy ze strony eksporterów lub w przypadkach, gdy dochodzenie prowadzone jest w oparciu o dane zagregowane.

(411)

Rząd ChRL twierdził, że Eksportowo-Importowy Bank Chiński w pełni współpracował przy dochodzeniu, a określone dokumenty żądane przez Komisję nie mogły zostać przekazane z powodu zasad polityki wewnętrznej, tajemnicy państwowej, poufności lub innych przepisów. Dlatego niedostarczenie tych dokumentów nie może prowadzić do zastosowania dostępnego stanu faktycznego. Zgodnie z ustawą o bankach komercyjnych urzędnicy Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego nie mogli przekazać tych dokumentów w trakcie weryfikacji. W tym kontekście i wbrew założeniom przyjętym przez Komisję rozporządzenie podstawowe oraz porozumienie w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych nie mogą zastępować prawa krajowego ChRL. Rząd ChRL twierdził również, że pytania dotyczące powiązań urzędników wyższego szczebla z partiami politycznymi są nieistotne i budzą jego niepokój. Komisja nie zgadza się z tym. Podczas gdy postanowienia WTO (na których w dużej mierze oparte jest rozporządzenie podstawowe) nie zezwalają na „zastępowanie” prawa wewnętrznego, nie przeszkadza to w wyciąganiu przez Komisję wniosków w przypadkach, gdy prawo wewnętrzne wydaje się blokować uzasadnione wezwania do udzielenia informacji. Ponadto fakty są takie, że chociaż Eksportowo-Importowy Bank Chiński udzielił pewnych odpowiedzi na pytania zawarte w dodatku A, to odmówił poparcia niemal wszystkich tych informacji danymi źródłowymi lub dowolnego rodzaju dowodami. Dlatego informacje te mają tylko wartość ustnego oświadczenia niepopartego żadnymi zweryfikowanymi dokumentami pisemnymi. Gdyby praktyka ta została zaakceptowana, Eksportowo-Importowy Bank Chiński mógłby przekazać praktycznie dowolne informacje, a organ prowadzący dochodzenie musiałby przyjąć je bez możliwości dokonania oceny ich dokładności.

Pytania dotyczące powiązań pomiędzy partią polityczną i jednostkami KPCh w Eksportowo-Importowym Banku Chińskim (oraz dowolnym innym banku w przedmiotowej sprawie) są bardzo istotne dla celów ustalenia zakresu wpływu państwa na kierownictwo banków w świetle szczególnej roli KPCh na mocy konstytucji ChRL. Poza uzasadnieniem takich pytań, które to uzasadnienie Komisja zawarła w motywie 151 powyżej, należy również zauważyć, że zgodnie ze statutem KPCh wszystkie organizacje, w tym prywatne przedsiębiorstwa komercyjne, są zobowiązane do utworzenia „podstawowych struktur partyjnych”, jeżeli przedsiębiorstwo to zatrudnia przynajmniej trzech członków partii. Organizacje te gwarantują i nadzorują wdrażanie zasad i polityki partii i państwa oraz wspomagają zgromadzenie udziałowców, zarząd, radę nadzorczą i kierowników w wykonywaniu przez nich funkcji i uprawnień zgodnie z przepisami (97). Prawo spółek ChRL również zobowiązuje wszystkie przedsiębiorstwa w Chinach do utworzenia organizacji KPCh w ramach swojej struktury organizacyjnej w celu realizacji działań KPCh (98). Dlatego KPCh jest w sposób oczywisty związana z działaniami rządu ChRL i funkcjonowaniem wszystkich rodzajów przedsiębiorstw i instytucji w Chinach; uzasadnione jest zatem zadawanie pytań o powiązania z partią w tym zakresie.

(412)

W odniesieniu do weryfikacji Chińskiego Banku Rozwoju rząd ChRL wysunął ten sam argument co w przypadku pytań o polityczne powiązania kierownictwa i o rolę KPCh w banku. W związku z tym Komisja przywołuje uzasadnienie zawarte w motywach 151 i 411 powyżej. Rząd ChRL twierdził również, że Chiński Bank Rozwoju nie mógł przekazać wymaganych sprawozdań dotyczących oceny ryzyka z przyczyn związanych z ochroną poufności oraz że dostarczył szablon ratingu kredytowego, a także konkretny przykład oceny ryzyka kredytowego przedsiębiorstwa, którego nazwa została pominięta. Należy również zwrócić uwagę, że szablon oceny ratingu kredytowego i rating kredytowy nieznanego przedsiębiorstwa z nieznanego sektora nie stanowią dowodu potwierdzającego ocenę ryzyka kredytowego dotyczącą jednego z eksporterów objętych próbą, o co wnioskowała Komisja. W odniesieniu do kwestii związanych z poufnością Komisja przywołuje wyjaśnienie zawarte w motywie 410.

(413)

Rząd ChRL twierdził, że ustalenie Komisji, zgodnie z którym banki komercyjne będące własnością państwa są organami publicznymi, jest niezgodne z art. 1 ust. 1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, ponieważ Komisja nie oparła tego ustalenia na żadnych dowodach oraz nie przedstawiła uzasadnionej i odpowiedniej analizy swojego ustalenia, zgodnie z którym zaangażowanie rządu w chiński rynek finansowy jest tak znaczne, że banki są zobowiązane do przestrzegania polityki preferencyjnej. Komisja zasadniczo nie zgadza się z tym twierdzeniem. Niezależne informacje, o których mowa w motywach 162–168, wskazują na to, że banki realizują politykę preferencyjną. Wyraźnie wynika to także z szeregu chińskich planów, przepisów i dokumentów dotyczących polityki, o których mowa w motywie 102 powyżej. Komisja oceniła, przeanalizowała i przytoczyła liczne dokumenty opublikowane przez organizacje międzynarodowe, w tym WTO, Bank Światowy, MFW i OECD. We wszystkich tych dokumentach stwierdzono, że chiński sektor bankowy podlega znaczącym interwencjom państwa, szczególnie w odniesieniu do uprzywilejowanych odbiorców pożyczek oraz ustanawiania oprocentowania.

(414)

Rząd ChRL kwestionuje znaczenie kilku dokumentów wykorzystanych w charakterze najlepszych dostępnych faktów, do których Komisja odniosła się w związku z ustaleniem, że banki komercyjne będące własnością państwa są organami publicznymi. Na wstępie trzeba zaznaczyć, że Komisja musiała uciec się do dostępnego stanu faktycznego wyłącznie z powodu braku współpracy ze strony rządu ChRL i jego odmowy przekazania żądanych informacji.

(415)

Rząd ChRL twierdził, że w sprawozdaniu z badania Deutsche Bank, które Komisja przywołała w motywie 161, opisano historyczną sytuację w Chinach i nie może ono stanowić pozytywnej podstawy dla oceny chińskiego sektora bankowego 7 lat później. Po pierwsze, rząd ChRL niesłusznie twierdzi, że sprawozdanie jest podstawą dla oceny sytuacji „7 lat później”. Sprawozdanie pochodzi z 2007 r., a OD, który jest odpowiednim okresem dla oceny sektora bankowego w Chinach dla celów przedmiotowego postępowania, rozpoczął się w 2011 r. Dlatego sprawozdanie to odnosi się do sytuacji istniejącej na cztery lata przed właściwym okresem. Po drugie, sprawozdanie z badania Deutsche Bank nie jest jedynym dokumentem, na którym Komisja opiera swoje ustalenia, a tylko punktem wyjściowym dla przeprowadzonej przez Komisję analizy chińskiego sektora bankowego, a zwłaszcza jego struktury własności. Po trzecie, inne informacje, na które Komisja powołała się w celu ustalenia struktury własności chińskiego sektora bankowego (sprawozdania i dokumenty robocze WTO, MFW i OECD), są zgodne z ustaleniami zawartymi w sprawozdaniu z badania Deutsche Bank. W tym kontekście trzeba zauważyć, że sam rząd ChRL przekazał zaledwie minimum wielokrotnie żądanych informacji na ten temat i nigdy tak naprawdę nie kwestionował w oparciu o fakty ustaleń Komisji dotyczących poziomu własności państwa w sektorze bankowym oraz ingerencji państwa w systemie bankowym.

(416)

Rząd ChRL kwestionuje również odniesienie się przez Komisję do sprawozdania z przeglądu polityki handlowej WTO za 2012 r., twierdząc, że zdanie „w strukturze rynku chińskiego sektora bankowego następowało na ogół niewiele zmian” stanowiło porównanie z wcześniejszym okresem objętym przeglądem w 2010 r. Komisja nie kwestionuje tego twierdzenia. Co więcej, Komisja w swoim dokumencie dotyczącym ujawnienia ostatecznych ustaleń cytowała sprawozdania z przeglądu polityki handlowej WTO z lat 2010 i 2012 w tym samym motywie 161, aby wykazać, że na przestrzeni dwóch lat doszło do niewielu zmian. Chociaż w sprawozdaniu z 2010 r. stwierdzono, że „wysoki poziom własności państwowej jest kolejną charakterystyczną cechą sektora finansowego w Chinach”, to w sprawozdaniu z 2012 r. potwierdzono, że w kwestii tej niewiele się zmieniło. Rząd ChRL również zacytował sprawozdanie z 2012 r. i na podstawie tych cytatów stwierdził, że sprawozdanie to przeczy ocenie przedstawionej przez Komisję w motywie 161 powyżej. Twierdzenie to nie mogło zostać zaakceptowane. Żaden z pochodzących ze sprawozdania cytatów przytoczonych w uwagach rządu ChRL dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń nie jest sprzeczny z oceną przedstawioną przez Komisję w motywie 161, ani nawet jej nie kwestionuje.

(417)

Rząd ChRL twierdził również, że w przypadku ustaleń Komisji zawartych w motywie 162 powyżej brakuje dowodów, ponieważ Komisja (poza sprawozdaniem z badania Deutsche Bank i sprawozdaniami z przeglądu polityki handlowej WTO omówionymi w motywach powyżej) „po prostu odnosi się do sprawozdania Banku Światowego oraz do badania gospodarczego itd., ale nie podaje żadnego uzasadnionego i odpowiedniego wyjaśnienia, aby poprzeć te ustalenia”. Twierdzenie to nie mogło zostać zaakceptowane. W tym kontekście należy zauważyć, że sprawozdanie Banku Światowego zawiera między innymi następujące informacje: „Pomimo imponujących postępów w reformowaniu i pogłębianiu sektora finansowego w ciągu ostatnich trzydziestu lat chiński system finansowy nadal jest tłumiony i boryka się z poważnymi nierównościami strukturalnymi. Obecny system, charakteryzujący się dominacją banków będących własnością państwa, znaczną interwencją państwa i utrzymującą się kontrolą stóp procentowych, był niezwykle skuteczny pod względem mobilizowania oszczędności i przydzielania kapitału strategicznym sektorom podczas ekspansji gospodarczej Chin” lub „[podobnie] bezpośrednia i pośrednia kontrola instytucji finansowych musi ustąpić niezależnym mechanizmom rynkowym. Oznaczałoby to niezależny bank centralny wykorzystujący do zarządzania płynnością operacje na otwartym rynku i stopy procentowe zamiast limitów kredytowych. Komercyjne banki w udzielaniu kredytów wykorzystywałyby zasady komercyjne i analizę zdolności kredytowej zamiast postępować zgodnie z sygnałami rządu” oraz „[r]ząd na wszystkich szczeblach był ściśle zaangażowany w komercyjne operacje instytucji finansowych — poprzez posiadane udziały lub wpływ pośredni — głównie z powodu swojej silnej zależności od wykorzystywania kredytów udzielanych przez banki komercyjne do osiągania celów politycznych”. Badanie gospodarcze Chin z 2010 r. przeprowadzone przez OECD zawiera opis polityki LBCh w odniesieniu do dolnego pułapu oprocentowania kredytów i górnego pułapu oprocentowania depozytów jako czynnika zniechęcającego banki do odpowiedniego wyceniania ryzyka i jako środka przeciwdziałającego konkurencji w sektorze bankowym. W badaniu tym stwierdzono, że celem jest zabezpieczenie rentowności sektora bankowego będącego w przeważającej mierze własnością państwa.

(418)

Rząd ChRL twierdzi dalej, że ustalenie Komisji dotyczące zaangażowania LBCh w określanie stop procentowych przez banki komercyjne będące własnością państwa oraz wywierania wpływu na te stopy nie jest odpowiednio uzasadnione i poparte dowodami. W tej kwestii rząd ChRL stwierdził, że Komisja powinna była wiedzieć, iż w lipcu 2013 r. dolny pułap oprocentowania kredytów został zniesiony. Po pierwsze, należy zauważyć, że Komisja nie analizowała sytuacji rynku bankowego w Chinach w lipcu 2013 r., jako że nie miała ona znaczenia dla przedmiotowego dochodzenia. Po drugie, twierdzenie, że ustalenie Komisji nie jest odpowiednio uzasadnione i poparte dowodami, jest błędne. We właściwych okólnikach jasno stwierdzono, że LBCh określa limity kredytów, jak również oprocentowanie depozytów. Po trzecie, badanie gospodarcze Chin z 2010 r. przeprowadzone przez OECD, które przywołano w motywie 162 powyżej, również potwierdza istnienie takich ograniczeń.

(419)

Rząd ChRL twierdził, że „Komisja wiedziała, iż okólniki, w tym okólniki z dnia 8 czerwca i 8 lipca 2012 r. wydane po ujawnieniu ustaleń w sprawie cienkiego papieru powleczonego, znacząco zmieniły praktykę LBCh w odniesieniu do stóp procentowych”. Twierdzenie to jest błędne. Komisja nie mogła wiedzieć, czy lub jak dokładnie praktyka ta się zmieniła, jako że rząd ChRL odmówił przekazania tych okólników. Nawet streszczenia ze stron internetowych LBCh, które przekazano w trakcie weryfikacji, ale co do których rząd ChRL błędnie twierdzi, że Komisja całkowicie je zignorowała, potwierdzają, że takie limity nadal istnieją.

(420)

Rząd ChRL twierdził również, że „wydaje się, iż Komisja nie oparła swoich ustaleń, które stoją w sprzeczności z danymi historycznymi posiadanymi przez Komisję, na »dostępnym stanie faktycznym«, za to zrzuciła obowiązek udowodnienia, że stan rzeczy stwierdzony w postępowaniu w sprawie stali powlekanej organicznie uległ już zmianie, na rząd”. Biorąc pod uwagę wyjaśnienie zawarte w motywach 415–419 powyżej, jest jasne, że twierdzenie to jest błędne. W aktach sprawy nie ma żadnych dostępnych faktów, które byłyby sprzeczne z ustaleniami Komisji, a ustalenia nie są oparte wyłącznie na informacjach historycznych, lecz na dowodach opartych na wszystkich informacjach mających znaczenie dla OD.

(421)

Rząd ChRL twierdził, że cztery punkty zgłoszone przez Komisję w motywie 166 powyżej są nieprawidłowe i brakuje im odpowiedniej oceny prawnej. Rząd ChRL utrzymywał, że odniesienie do art. 34 ustawy o bankach komercyjnych, zgodnie z którym banki „prowadzą swoją działalność kredytową zgodnie z potrzebami gospodarki krajowej”, jest całkowicie neutralne. Nie jest jasne, co rząd ChRL rozumie pod pojęciem „neutralne”, ale zgodnie z planami, dokumentami dotyczącymi polityki i ustawami przywołanymi w motywie 102 powyżej rozwój przemysłu fotowoltaicznego oraz jego wsparcie finansowe i inne wydają się należeć do potrzeb gospodarki krajowej w Chinach. W kontekście wsparcia finansowego propagowanego i deklarowanego w tych dokumentach jest oczywiste, że banki wspierają przedsiębiorstwa należące do sektora fotowoltaicznego. Jeśli chodzi o ustalenie, że banki podlegają przepisom prawa, które zobowiązują je do zapewniania wsparcia kredytowego na rzecz promowanych projektów, w odniesieniu do którego Komisja oparła się na brzmieniu decyzji Rady Państwa nr 40, rząd ChRL stwierdził, że „jest ono całkowicie nietrafione”, ponieważ w decyzji nie stwierdzono ani nie zasygnalizowano, że przemysł fotowoltaiczny jest projektem promowanym. To twierdzenie również jest błędne. Z motywu 399 powyżej wyraźnie wynika, że przemysł fotowoltaiczny należy do kategorii sektorów/projektów promowanych. Rząd ChRL sformułował podobne twierdzenie w odniesieniu do ustawy ChRL w sprawie postępu naukowego i technologicznego oraz poczynionego przez Komisję ustalenia, że ustawa ta zobowiązuje banki do priorytetowego traktowania rozwoju sektorów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie oraz że producenci objęci próbą należą do kategorii przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane technologie. Według rządu ChRL Komisja nie przeprowadziła żadnej analizy prawnej w kwestii tego, czy przemysł produkcji modułów i ogniw fotowoltaicznych opisany jako sektor wykorzystujący zaawansowane technologie wchodzi w zakres stosowania tej ustawy. Nie jest to prawdą. Komisja zidentyfikowała wyraźne powiązanie między sektorem wykorzystującym zaawansowane technologie a sektorem produkcji modułów i ogniw fotowoltaicznych. Szczegółowo wyjaśniono to w motywie 402 powyżej.

(422)

Rząd ChRL utrzymywał, że twierdzenie Komisji, zgodnie z którym zaangażowanie państwa w chińskim sektorze finansowym jest istotne i ciągłe, nie zostało poparte pozytywnymi dowodami. Rząd ChRL zakwestionował dowody przytoczone przez Komisję i stwierdził, że sprawozdanie MFW z 2009 r., w którym podkreślono brak liberalizacji poziomu stóp procentowych, jest nieistotne, ponieważ stopy procentowe były w Chinach całkowicie zliberalizowane. Nie jest to prawdą. Dowody zawarte w aktach potwierdzają, że w Chinach nie zakończono liberalizacji stóp procentowych, co potwierdzili również urzędnicy LBCh obecni w trakcie wizyty weryfikacyjnej. W odniesieniu do sprawozdania krajowego MFW z 2010 r., na które powołała się Komisja, rząd ChRL twierdził, że Komisja całkowicie pominęła ustalenia MFW dotyczące liberalizacji sektora finansowego. Nie jest to prawdą. Komisja nie pominęła żadnych istotnych ustaleń MFW zawartych w tym sprawozdaniu, które miały znaczenie. Ustalenia MFW, do których rząd ChRL odwołał się w swoich uwagach, nie są sprzeczne z żadnym z ustaleń Komisji dotyczących zaangażowania państwa w chińskim sektorze finansowym i z pewnością nie stoją w sprzeczności z ustaleniami dotyczącymi własności państwa czy polityki w zakresie stóp procentowych kredytów i depozytów. Fakt, że w sprawozdaniu stwierdzono, iż w ostatnich latach dokonano postępów pod względem kształtowania bardziej rynkowego systemu finansowego w Chinach, nie oznacza, że sprawozdanie to stanowi, iż faktycznie w Chinach istnieje rynkowy system finansowy. Jeżeli chodzi o badania OECD przytoczone przez Komisję, rząd ChRL stwierdził, że nie można wyciągnąć wniosku, iż banki w Chinach nie działają niezależnie, na podstawie „jednego zwrotu, co skutkuje pominięciem znaczących postępów w zakresie liberalizacji sektora bankowego”. W odniesieniu do tego twierdzenia należy zauważyć, że Komisja nigdy nie sformułowała żadnego wniosku na podstawie „jednego zwrotu”, a — jak wykazano w powyższym tekście — na podstawie kilku dokumentów skompilowanych przez niezależne organizacje międzynarodowe.

(423)

Rząd ChRL twierdził, że przeprowadzona przez Komisję analiza dotycząca ustalenia, czy dany organ jest organem publicznym, „jest całkowicie błędna”, a wniosek Komisji przedstawiony w motywie 168 powyżej jest niezgodny z interpretacją terminu „organ publiczny” przez Organ Apelacyjny WTO w sprawozdaniu „Stany Zjednoczone — ostateczne cła antydumpingowe i wyrównawcze wobec niektórych wyrobów przywożonych z Chin”. Jeden producent eksportujący twierdził również, że tok rozumowania Komisji dotyczący ustalenia, czy dany organ jest organem publicznym, jest „błędny pod względem prawnym”. Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wykazała, iż banki komercyjne będące własnością państwa posiadają władzę rządową, wykonują ją lub władza ta została im powierzona, oraz nie ustaliła (i) że przedmiotowe funkcje, które rzekomo wykonują banki komercyjne będące własnością państwa, są funkcjami wykonywanymi na ogół przez rząd, tj. są przede wszystkim funkcjami rządowymi, (ii) wspólnych cech, które banki komercyjne będące własnością państwa dzielą z rządem, poza udziałami, czego też nie ustalono w odniesieniu do wszystkich banków komercyjnych będących własnością państwa; oraz (iii) że wszystkie banki komercyjne będące własnością państwa posiadają władzę rządową niezbędną do korzystania z niej lub że powierzono im władzę wykonywania danych funkcji rządowych. Twierdzenia te trzeba było odrzucić. Komisja przywołuje swoją analizę tego zagadnienia, którą przedstawiła w motywach 158–167. Udzielanie pożyczek wymieniono w definicji subsydiowania zawartej w art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego jako funkcję rządową. W przedmiotowym dochodzeniu banki komercyjne będące własnością państwa poinstruowano w formie wymogu, poprzez plany i inne dokumenty dotyczące polityki, aby promowały określone sektory, w tym sektor fotowoltaiczny. Na podstawie dostępnego stanu faktycznego stwierdzono również, że udział rządu w strukturze własności banków w Chinach jest znaczny oraz że rząd sprawuje znaczną kontrolę nad bankami komercyjnymi będącymi własnością państwa. Ponieważ rząd ChRL nie przekazał żądanych informacji na temat struktury własności rządowej we wszystkich bankach komercyjnych będących własnością państwa w Chinach, Komisja poczyniła swoje ustalenia na podstawie dostępnego stanu faktycznego. Komisja stwierdza zatem, że banki komercyjne będące własnością państwa działają jako przedstawiciele rządu, wykonując funkcję publiczną polegającą na wdrażaniu polityki rządu ChRL w zakresie udzielania pożyczek preferencyjnych określonym sektorom.

(424)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie ustaliła istnienia powierzenia i wyznaczenia zadań prywatnym bankom w Chinach, a w szczególności że Komisja nie ustaliła, czy rząd ChRL w sposób jawny i potwierdzający powierzył lub nakazał bankom prywatnym i bankom komercyjnym będącym własnością państwa wykonanie obowiązków lub uprawnień w zakresie udzielania pożyczek preferencyjnych. Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem. Jak wyjaśniono w motywach 170–173, w Chinach realizowana jest rządowa polityka zapewniania przemysłowi fotowoltaicznemu wsparcia w postaci preferencyjnych pożyczek. Banki prywatne mają obowiązek realizowania polityki rządowej: rząd ChRL poprzez ustawę o bankach komercyjnych poinstruował wszystkie banki w Chinach, aby „prowadziły działalność kredytową na potrzeby gospodarki narodowej i rozwoju społecznego oraz w duchu państwowej polityki przemysłowej”. Te potrzeby i państwowa polityka przemysłowa są określone między innymi w różnych planach i dokumentach dotyczących polityki. Zapewnianie preferencyjnego finansowania wybranym sektorom, w tym przemysłowi fotowoltaicznemu, jest jedną z takich potrzeb. Rząd ChRL twierdził również, że stosowny artykuł ustawy o bankach komercyjnych został wyciągnięty z kontekstu i że przepis ten nie wskazuje jednoznacznie na to, że rząd ChRL powierzył lub polecił jakiemukolwiek bankowi komercyjnemu zadania, nałożył na niego obowiązki lub powierzył mu korzystanie z uprawnień. Komisja nie zgadza się, że art. 34 został wyciągnięty z kontekstu, jak już wyjaśniono w motywie 390 powyżej. Uważa brzmienie tego przepisu za wyraźne, prawnie wiążące polecenie dla wszystkich banków w Chinach. Komisja nie zgadza się również z twierdzeniem rządu ChRL, że dokumenty, w których przewiduje się udzielanie preferencyjnych pożyczek przemysłowi fotowoltaicznemu, o czym mowa w motywie 102, mają „nieodpowiednią podstawę prawną”. Szczegółowo wyjaśniono to w motywach 399–403 powyżej.

(425)

Jeden eksportujący producent twierdził, że Komisja nie wykazała, iż w Chinach rząd ChRL powierza lub wyznacza zadania bankom będącym w posiadaniu kapitału zagranicznego. Twierdzenie to trzeba było odrzucić. Komisja wykazała (m.in. w motywach 169–172 i 424 powyżej), że zadania powierzono i wyznaczono wszystkim prywatnym bankom w Chinach, a banki będące w posiadaniu kapitału zagranicznego należą do tej właśnie kategorii.

(426)

W odniesieniu do powierzania i wyznaczania zadań rząd ChRL twierdził również, że Komisja sformułowała wnioski na podstawie oceny ryzyka kredytowego dotyczącej jednego producenta eksportującego objętego próbą, którą to ocenę przekazał jeden z banków, i zastosowała te wnioski do wszystkich banków w Chinach, a tym samym zastosowała w tym zakresie niekorzystne wnioski. Należy zwrócić uwagę, że rząd ChRL i banki odmówiły przekazania innych ocen ryzyka kredytowego dotyczących innych producentów eksportujących objętych próbą. Ponieważ Komisja została zmuszona do zastosowania dostępnego stanu faktycznego w tej kwestii, a wyżej wspomniana ocena ryzyka stanowiła najlepsze dostępne fakty, Komisja częściowo oparła swoje wnioski na tym dokumencie. Komisja ponownie jednak wysunęła argument, że wnioski sformułowano na podstawie dostępnego stanu faktycznego, a nie niekorzystnych wniosków.

(427)

Rząd ChRL zakwestionował przeprowadzoną przez Komisję ocenę zakłócenia chińskiego rynku finansowego, „gdyż jest ona błędna pod względem prawnym”. Rząd ChRL twierdził, że nie ma dowodów dotyczących OD, które wskazywałyby, iż banki komercyjne będące własnością państwa stanowią 2/3 chińskiego rynku finansowego. Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem. Z uwagi na brak informacji na temat struktury własności sektora bankowego, o które Komisja wielokrotnie wnioskowała, lecz których rząd ChRL nie udzielił, Komisja wykorzystała dostępny stan faktyczny. W tej kwestii Komisja odniosła się do sprawozdania z badania Deutsche Bank, w którym stwierdzono, że banki komercyjne będące własnością państwa stanowią ponad 2/3 chińskiego rynku finansowego. Ponadto potwierdzają to dowody zawarte w dokumentach WTO, MFW, OECD i Banku Światowego — zgodnie z nimi obecność państwa w chińskim sektorze bankowym nie uległa znacznym zmianom w OD. Rząd ChRL twierdził również, że stwierdzenie Komisji dotyczące stóp procentowych (mianowicie że banki muszą mieścić się w limitach określonych przez LBCh) jest błędne, ponieważ dolny pułap oprocentowania kredytów został całkowicie zniesiony. Nie jest to prawdą. Prawdą jest, że rząd ChRL w swoich uwagach stwierdził, że dolny pułap oprocentowania kredytów został zniesiony w lipcu 2013 r., ale było to ponad rok po zakończeniu OD. Prawidłowe jest również stwierdzenie, że pułap oprocentowania depozytów nadal istnieje. Dlatego ustalenie Komisji, że banki nie mają całkowitej swobody w decydowaniu o warunkach udzielania kredytów (przynajmniej w odniesieniu do OD), jest prawidłowe i poparte dowodami zawartymi w aktach. Rząd ChRL zakwestionował także ustalenia Komisji zawarte w motywach 183–188, argumentując to rzekomym brakiem znaczenia szeregu planów, dokumentów dotyczących polityki i ustaw przytoczonych przez Komisję. Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem i odwołuje się do motywów 399–403 powyżej, gdzie wyjaśniono, dlaczego dokumenty te mają znaczenie dla tego rodzaju ustaleń.

Rząd ChRL twierdził również, że ustalenie Komisji, zgodnie z którym określonym bankom przyznano dostęp do rezerw walutowych SAFE, jest nieuzasadnione, ponieważ w dowodzie, do którego Komisja się odwołała, wymieniono wyłącznie Eksportowo-Importowy Bank Chiński i Chiński Bank Rozwoju oraz wyjaśniono, że pożyczki pochodzące z tych rezerw udzielane są wyłącznie przedsiębiorstwom będącym własnością państwa. Komisja nie zgadza się z tym stwierdzeniem. W przedmiotowym dowodzie stwierdza się jedynie, że gdy rozpoczęto realizację tego programu, był on początkowo dostępny wyłącznie bankom realizującym politykę rządu, tj. Chińskiemu Bankowi Rozwoju i Eksportowo-Importowemu Bankowi Chińskiemu, ale wspomina się też o dużym kredycie udzielonym przez Bank Chiński, co wskazuje na to, że zniesiono początkowe ograniczenia. Również twierdzenie, że dowód „wyraźnie wskazuje na to, iż kredyty są udzielane wyłącznie przedsiębiorstwom będącym własnością państwa, takim jak Sinopec”, nie jest trafne. W rzeczywistości w dowodzie tym stwierdzono, że preferowane są duże przedsiębiorstwa państwowe, lecz nie zasygnalizowano, że udzielanie takich kredytów było ograniczone do tych przedsiębiorstw. W każdym razie, biorąc pod uwagę wielkość Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego i Chińskiego Banku Rozwoju oraz ich wpływ na rynek finansowy w Chinach, nawet jeżeli przedmiotowy program był ograniczony do takich przedsiębiorstw, oznaczałoby to znaczące zakłócenie całego rynku finansowego.

(428)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie wykazała szczególności w odniesieniu do pożyczek preferencyjnych, a przeprowadzona przez nią analiza szczególności jest niespójna pod względem prawnym, ponieważ nie ustalono, czy decyzja nr 40 odnosi się do projektów czy do sektorów. Zdaniem rządu ChRL fakt, że „bardzo szeroki zakres sektorów gospodarki i gałęzi przemysłu jest objęty decyzją nr 40, nie sprawia, że w dokumencie tym dostęp do domniemanego subsydiowania jest wyraźnie ograniczony do niektórych przedsiębiorstw, co trzeba ustalić zgodnie z orzecznictwem WTO”. Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem. W odniesieniu do projektów promowanych należy przypomnieć, że obejmują one tylko pewne działania w ramach ograniczonej liczby sektorów przemysłu, a więc nie można uznać, że ten podział na kategorie, obejmujący tylko podzbiór przedsiębiorstw w Chinach, charakteryzuje ogólność i brak szczególności. Komisja uznała to za najbardziej naturalną interpretację z powodu braku jakichkolwiek wyjaśnień (i dokumentów potwierdzających) na temat dokładnego sposobu, w jaki rząd ChRL zastosował pojęcie przemysłu fotowoltaicznego np. dla celów decyzji nr 40 i związanego z nią informacyjnego katalogu restrukturyzacji przemysłu. Ponadto jak wyjaśniono w motywie 102 powyżej, przemysł fotowoltaiczny należy również do kategorii strategicznych sektorów określonej w 12. planie pięcioletnim i na tej podstawie korzysta z dostępu do preferencyjnego finansowania, jak jasno wynika z cytatów z różnych dokumentów dotyczących planów i polityki oraz ustaw, które wspomniano w tym samym motywie.

(429)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie wykazała istnienia korzyści dotyczących pożyczek preferencyjnych, ponieważ zastosowanie zewnętrznego poziomu referencyjnego do celów określenia korzyści nie zostało poparte ustaleniami Komisji. Według rządu ChRL Komisja nie miała podstaw do zastosowania ratingu BB, ponieważ nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że istnieje większe prawdopodobieństwo, iż to rating BB, a nie żaden inny rating, stanowi niezakłócony rating kredytowy. Zastosowanie tego ratingu „odzwierciedla niedopuszczalne niekorzystne wnioski wyciągnięte niezgodnie z art. 12 ust. 7 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych”. Twierdzenie to trzeba było odrzucić. Biorąc pod uwagę wykryte zakłócenia i brak odpowiedniej zdolności kredytowej oraz fakt, że banki udzielające kredytów nie przeprowadzały oceny ryzyka w odniesieniu do producentów eksportujących objętych próbą, Komisja nie mogła wziąć pod uwagę wartości nominalnej ratingu kredytowego poszczególnych producentów eksportujących (jeżeli w ogóle mieli przyznany taki rating). W rozpatrywanym przypadku przyznanie ratingu kategorii BB nie stanowi zastosowania niekorzystnych wniosków i nie jest działaniem niekorzystnym dla producentów eksportujących, ponieważ rating ten jest najlepszym dostępnym na rynku ratingiem dla przedsiębiorstw niedokonujących inwestycji.

(430)

Skarżący twierdził, że przy ustalaniu wysokości poziomu odniesienia dla niektórych producentów eksportujących, którzy byli w szczególnie złej sytuacji finansowej, Komisja powinna była zastosować rating kredytowy mniej korzystny niż BB. Z powodów wyjaśnionych w motywie 429 powyżej Komisja uznała, że rating BB (rating nieinwestycyjny) odpowiednio odzwierciedla sytuację finansową producentów eksportujących objętych próbą w OD.

(431)

W skardze wnioskowano także o ujawnienie przez Komisję obliczenia marży w odniesieniu do pożyczek w walucie chińskiej. Komisja wyjaśniła przyjętą metodykę w pkt 169 dokumentu dotyczącym ujawnienia ostatecznych ustaleń (powtórzonym w motywie 198 powyżej). Zgodnie z metodyką zastosowaną w postępowaniach w sprawie cienkiego papieru powleczonego oraz stali powlekanej organicznie Komisja skorygowała chińskie stopy procentowe poprzez dodanie różnicy stóp procentowych między obligacjami o najlepszym ratingu a obligacjami o ratingu BB będącymi przedmiotem obrotu na rynku w OD.

(432)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że w celu ustalenia korzyści czerpanych z pożyczek preferencyjnych Komisja powinna porównać oprocentowanie kredytów w „faworyzowanych” sektorach z oprocentowaniem kredytów w branżach „niefaworyzowanych”. W świetle przeprowadzonej przez Komisję analizy rynku finansowego (motywy 181–185) twierdzenie to musiało zostać odrzucone. Biorąc pod uwagę ustalone zakłócenia, stopy procentowe na chińskim rynku finansowym są uznawane za niewiarygodne.

(433)

Rząd ChRL twierdził również, że w odniesieniu do pożyczek w EUR i USD Komisja nie powinna uciekać się do zewnętrznego poziomu referencyjnego, ponieważ jeden z kluczowych elementów, na których Komisja oparła swoją analizę zakłóceń, tj. ograniczenia LBCh dotyczące stóp procentowych, nie istnieje w przypadku takich pożyczek. Twierdzenie to trzeba było odrzucić. Ograniczenia LBCh dotyczące stóp procentowych stanowią tylko jeden z kluczowych elementów, które Komisja wykorzystała w swojej analizie chińskiego rynku finansowego. Jak wyjaśniono w motywach 180–184 powyżej, istnieje szereg innych zakłóceń, które same w sobie uzasadniały wykorzystanie zewnętrznego poziomu referencyjnego także dla pożyczek denominowanych w EUR i USD.

(434)

Kilku eksporterów i rząd ChRL twierdzi, że umowy między eksporterami a niektórymi bankami będącymi własnością państwa (zwanymi w niniejszej sekcji „umowami”) nie są równoważne liniom kredytowym i nie stanowią wkładu finansowego, ponieważ nie nakładają na bank obowiązku ani zobowiązania pod względem zapewnienia przyszłego finansowania na określonych warunkach. Nawiązują również do wniosków panelu WE — statki powietrzne, w których stwierdzono, że „sama możliwość” przekazania przez rząd środków w ramach spełnienia wcześniej określonego warunku nie będzie wystarczała do wykazania istnienia wkładu finansowego. Zwrócili uwagę na stwierdzenie panelu, zgodnie z którym ustalenia umowne powinny „same w sobie podlegać egzekwowaniu i móc przynosić odbiorcy korzyść, która jest odrębna i niezależna od korzyści, które mogłyby płynąć z przekazania środków finansowych w przyszłości”.

(435)

Jeżeli chodzi o ustalenia panelu WE — statki powietrzne, Komisja zwraca uwagę, że takie ustalenia nie są wyczerpujące w odniesieniu do zakresu linii kredytowych ani do innych podobnych umów i Komisja nie jest nimi związana przy interpretowaniu rozporządzenia podstawowego w przedmiotowej sprawie. Niemniej jednak Komisja nie kwestionuje wniosków wyciągniętych przez panel, lecz zastosowanie przez rząd ChRL tych wniosków do niniejszego dochodzenia. W umowach zazwyczaj przewiduje się, że bank będący własnością państwa ma pożyczyć wymaganą kwotę, czasami w powiązaniu z możliwą poprawą wydajności danego przedsiębiorstwa. Tak więc z jednej strony tekst umów może zawierać zobowiązania dotyczące warunków udzielenia pożyczki w przyszłości, które są mniej jednoznaczne lub automatyczne w porównaniu ze zobowiązaniami przewidzianymi w pewnych rodzajach umów w sprawie linii kredytowej. Czasami umowy te są uzupełnione odrębnymi umowami pożyczki lub kredytu. Zwrócono jednak uwagę, że pożyczki udzielane na podstawie tych umów objęte są zwykle bardzo podobnymi, żeby nie powiedzieć identycznymi, warunkami. Z drugiej strony umowy zawierają szereg postanowień, które wykraczają daleko poza zwykłe brzmienie umów w sprawie linii kredytowej i które wiążą się z utworzeniem gwarantowanego mechanizmu wsparcia przez dany bank. Komisja uważa, że w tym przypadku pisemne postanowienia umów niekoniecznie są rozstrzygające, ponieważ „obowiązki” lub „zobowiązania” w zakresie przekazania środków finansowych mogą być wyrażone w formie pisemnej lub innej, a ich istnienie powinno być ustalane w oparciu o wszystkie informacje dostępne w aktach sprawy.

(436)

Na tej podstawie dokładny charakter zobowiązań lub obowiązków spoczywających na mocy umów na bankach będących własnością państwa zależy od:

(437)

Na podstawie wszystkich dowodów stwierdza się, że umowy oferowane są przez banki w ramach rządowej strategii promocji przemysłu fotowoltaicznego i uznawane są za mające wielką wartość dla eksporterów objętych postępowaniem niezależnie od tego, czy faktycznie dochodzi do przekazania środków finansowych. To przeczy argumentom stron, że umowy te w rzeczywistości nie mają żadnej wartości. Mimo że umowy mają cechy zwykłych linii kredytowych, wykraczają poza warunki dotyczące takich linii i są faktycznie partnerstwami strategicznymi pomiędzy organami publicznymi i przedsiębiorstwami mającymi na celu realizację polityki rządu. W związku z tym funkcjonują one jako mechanizm wsparcia/gwarancji państwa, który poprawia pozycję rynkową eksporterów objętych postępowaniem i umożliwia im zwiększenie mocy produkcyjnych oraz produkcji, dając im przy tym pewność, że otrzymają potrzebne finansowanie. W przypadku braku takiego wsparcia/gwarancji eksporterzy ewidentnie byliby postrzegani przez rynki jako znajdujący się w gorszej sytuacji. W konsekwencji umowy te kwalifikują się jako potencjalne przekazanie środków finansowych lub jako świadczenie usług finansowych. Tak cenna „gwarancja” miałaby pewną wartość na rynku, a przynajmniej wiązałaby się z uiszczaniem znacznych opłat. W związku z tym umowy przynoszą również korzyść, która zdaniem panelu WE — statki powietrzne jest „odrębna i niezależna od korzyści, która mogłaby zostać odniesiona wskutek przyszłego przekazania środków finansowych” z uwagi między innymi na potencjalny obowiązek płatności ze strony rządu. Są one czymś więcej niż tylko mało precyzyjną „obietnicą zapewnienia »taniego« finansowania” (99) i wyraźnie stawiają odbiorców w „lepszej pozycji” niż gdyby umowa taka nie istniała.

(438)

Jeżeli chodzi o kwotę korzyści, została ona określona na podstawie wysokości opłat pobieranych za linię kredytową uzyskaną przez jednego z producentów eksportujących objętych próbą. Ta linia kredytowa została przyznana przez bank, którego siedziba znajduje się w jurysdykcji finansowej innej niż ChRL. Linia ta charakteryzuje się wszystkimi elementami komercyjnych linii kredytowych dostępnych na światowych rynkach finansowych oraz w innych umowach występujących w sektorze komercyjnym. Należy również zauważyć, że te linie kredytowe nie różnią się znacząco pod względem warunków od innych komercyjnych linii kredytowych uzyskanych przez producentów eksportujących objętych próbą, w których to liniach pobierane są opłaty, w tym od linii uzyskanych od banków zagranicznych. Biorąc pod uwagę powyższą analizę, jest to zachowawczy poziom referencyjny, ponieważ dowody wskazują na to, że umowy są w rzeczywistości bardziej wartościowe dla przedsiębiorstw jako niezależny środek niż jako standardowa linia kredytowa. Komisja uznała jednak wymagane opłaty za rozsądny wskaźnik zastępczy w odniesieniu do opłat, które byłyby należne na mocy umów.

(439)

Rząd ChRL twierdził również, że banki, które zawarły umowy z eksporterami objętymi próbą, nie są organami publicznymi ani rząd nie powierzył im takiego zadania. Twierdzenie to trzeba było odrzucić. Zaangażowane banki były tymi samymi bankami, które zapewniały preferencyjne finansowanie. W motywach 159–168 oraz 169–180 powyżej Komisja przedstawiła szczegółowe wyjaśnienie, dlaczego banki te są organami publicznymi lub dlaczego rząd ChRL powierza lub wyznacza im zadania.

(440)

Rząd ChRL utrzymywał, że twierdzenie Komisji, zgodnie z którym w normalnych warunkach rynkowych linie kredytowe objęte są znacznymi opłatami za zaangażowanie i opłatami administracyjnymi, jest bezpodstawne, ponieważ opłaty te stosują się wyłącznie do „zatwierdzonych linii kredytowych”. Twierdzenie to trzeba było odrzucić. Jak stwierdzono w motywie powyżej, linia kredytowa użyta jako poziom referencyjny nie różni się znacząco pod względem warunków od innych komercyjnych linii kredytowych uzyskanych przez producentów eksportujących objętych próbą, w tym od banków zagranicznych. Ponadto jeden z banków, który zawarł kilka takich umów z producentami eksportującymi objętymi próbą, wydaje się pobierać podobne opłaty od swoich klientów za granicą (100).

(441)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie przedstawiła dowodów na poparcie swojego stanowiska, że udostępnianie przez rząd linii kredytowych (tj. umów) zalicza się do udzielania pożyczek preferencyjnych. Nie jest to prawdą. Udostępnianie linii kredytowych jest standardowym elementem finansowania oferowanego przez banki przedsiębiorstwom, a umowy są odrębnymi i różnymi środkami wchodzącymi w zakres pożyczek preferencyjnych. Jak stwierdzono w motywie 102 powyżej, w szeregu dokumentów dotyczących planów i polityki oraz ustaw rząd ChRL przewiduje preferencyjne finansowanie przemysłu fotowoltaicznego. Ponadto na mocy tych umów udzielono licznych kredytów, co wyraźnie wskazuje na to, że stanowią one integralną część preferencyjnego finansowania przemysłu fotowoltaicznego.

(442)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że udostępnianie linii kredytowych nie stanowi subsydium szczególnego. Twierdzenie to trzeba było odrzucić. Jak wyjaśniono w motywie 441 powyżej, udostępnianie linii kredytowych stanowi integralną część udzielania pożyczek preferencyjnych i dlatego analiza szczególności przedstawiona w motywach 191, 192, 209 i 428 powyżej w jednakowym stopniu ma zastosowanie do udostępniania linii kredytowych.

(443)

Według skarżącego Komisja powinna była ustalić margines subsydiowania do zastosowania w odniesieniu do kredytów eksportowych dla nabywców, ponieważ Eksportowo-Importowy Bank Chiński odmówił współpracy. Komisja powinna była wykorzystać informacje zawarte w skardze oraz ustalenia Departamentu Handlu Stanów Zjednoczonych w podobnej sprawie dotyczącej przemysłu fotowoltaicznego. Twierdzenie to nie mogło zostać zaakceptowane. Komisja zbadała zarzuty zawarte w skardze, ale nie znalazła żadnych dowodów, że producenci eksportujący objęci próbą czerpali korzyści z takich środków w OD. Należy zauważyć, że okresy objęte dochodzeniem w sprawie dotyczącej Stanów Zjednoczonych były odmienne od okresu objętego dochodzeniem w przedmiotowej sprawie.

(444)

W odniesieniu do dokumentów żądanych przez Komisję w trakcie wizyty weryfikacyjnej, jak określono w motywach 220 i 221, rząd ChRL twierdził, że nie wyjaśniono, kiedy zażądano planu 840, że sprawozdanie finansowe Sinosure za 2012 r. nie było dostępne w czasie weryfikacji, że informacje dotyczące przedsiębiorstw objętych próbą były poufne oraz że w żadnym razie odpowiednie umowy nie były przechowywane na terenie Sinosure. Komisja odsyła do swoich wyjaśnień ujętych w motywach 219, 220 oraz 223, które dotyczą tych argumentów. W odniesieniu do planu 840 Komisja dodaje, że prosiła o wszystkie mające znaczenie dokumenty dotyczące działalności Sinosure i domniemanego programu subsydiowania, który przynosi korzyści eksporterom objętym próbą, i że ten plan 840 z pewnością jest istotny dla jej ustaleń, wraz ze wszystkimi innymi dokumentami określonymi w motywie 236, co potwierdzają wyjaśnienia zawarte w motywie 232. Jeżeli chodzi o sprawozdanie finansowe Sinosure za 2012 r., Komisja poprosiła o sprawozdania wstępne, gdyby sprawozdanie finansowe za 2012 r. nie było ukończone, ale Sinosure odmówił również przekazania któregokolwiek ze wstępnych sprawozdań finansowych za 2012 r.

(445)

Rząd ChRL twierdził również, że nie ma podstawy prawnej ani faktycznego dowodu na poparcie wniosku, iż przemysł fotowoltaiczny jest „przemysłem strategicznym”, i że wniosek ten jest skutkiem przypuszczenia. Komisja odsyła do wyjaśnienia zawartego w motywie 231 i przypomina, że punkt ten został specjalnie potwierdzony przez rząd ChRL w trakcie wizyty weryfikacyjnej. W odniesieniu do podobnego twierdzenia dotyczącego planu 840, planu 421 oraz środków wsparcia „wschodzących sektorów strategicznych”, a także stwierdzenia, że plany te nie będą prawnie wiążące, Komisja odwołuje się do wyjaśnień zawartych odpowiednio w motywach 232–234. Ponadto zwraca uwagę, że rząd ChRL nie przekazał tych dokumentów i nie omówił ich z Komisją oraz że w aktach sprawy nie ma dowodów potwierdzających, że wnioski Komisji są błędne.

(446)

Rząd ChRL oraz jeden producent eksportujący objęty próbą twierdzą, że rabaty i dotacje na składki z tytułu ubezpieczenia kredytu eksportowego przyznane przez organy lokalne zostały objęte środkami wyrównawczymi niegodnie z prawem, ponieważ nie ustalono, że stanowią one subsydia w rozumieniu Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Komisja odsyła do swojej analizy ustaleń z dochodzenia, a w szczególności do motywów 239 i 247. Komisja zwraca ponadto uwagę, że rabaty i dotacje są nierozerwalnie związane z programem ubezpieczenia kredytów eksportowych, ponieważ ich płatność jest skutkiem opłacania składek na rzecz Sinosure zgodnie z główną polityką ubezpieczenia kredytów eksportowych. W końcu rabaty te wchodzą również w zakres obwieszczenia [2004] nr 368 wydanego wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Sinosure, które stanowi, że „regionalne i lokalne organy rządowe wspólnie podejmują dalsze działania w celu wdrożenia kolejnych środków wsparcia na rzecz produktów wymienionych w katalogu oraz przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie w odniesieniu do ubezpieczenia kredytów eksportowych”.

(447)

Rząd ChRL kwestionuje również ustalenie dotyczące pozycji j) załącznika 1 do Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Zgodnie z tym ustaleniem program krótkoterminowego ubezpieczenia kredytów eksportowych Sinosure funkcjonował w oparciu o składki niewystarczające do pokrycia długoterminowych kosztów i strat operacyjnych w ramach tego programu. Na poparcie tego argumentu rząd ChRL przywołuje orzeczenie panelu WTO w sprawie Stany Zjednoczone — bawełna oraz przedstawia wyjaśnienia oparte na różnych zestawach danych liczbowych i argumentach zawartych w sprawozdaniach rocznych Sinosure. Rząd ChRL kwestionuje również odniesienie się Komisji do art. 11 statutu Sinosure i do artykułu kancelarii prawnej Stewart Law. Komisja potwierdza wszystkie swoje argumenty zawarte w motywach 242–245 i przypomina, że z powodu braku współpracy ze strony rządu ChRL, co uniemożliwiło Komisji uzyskanie niezbędnych informacji, o które prosiła, jej wnioski oparte są na najlepszych dowodach dostępnych w aktach. Na potrzeby poczynienia ustaleń Komisja rozważyła szereg elementów i dowodów zawartych w aktach, wśród których znajdowały się statut Sinosure oraz artykuł kancelarii prawnej Stewart Law. Komisja jest zdania, że chociaż żaden z tych elementów sam w sobie nie jest decydujący, to wszystkie te oraz inne elementy mają znaczenie dla ustaleń Komisji. Jeżeli chodzi o orzeczenie w sprawie Stany Zjednoczone — bawełna, Komisja w pełni je uwzględniła w swoich ustaleniach, a przytoczone przez rząd ChRL cytaty z tego orzeczenia są rzeczywiście bardzo trafne.

(448)

Kwestionując analizę Komisji zawartą w motywie 245, rząd ChRL przedstawia tabelę zawierającą dane liczbowe pochodzące z rachunku zysków i strat z dostępnych publicznie sprawozdań rocznych Sinosure za lata 2006–2011. Rząd ChRL twierdzi na tej podstawie, że jest oczywiste, iż otrzymywane składki były wyższe niż koszty operacyjne programu. Po pierwsze, Komisja zwraca uwagę, że tabela dostarczona przez rząd ChRL nie zawiera właściwego wiersza dotyczącego prowizji wypłaconych przez Sinosure, ale wyłącznie wydatki operacyjne. Po drugie, dane liczbowe bez wątpienia wykazują, że w każdym pojedynczym roku od 2006 r. do 2011 r. z wyjątkiem 2010 r. kwoty składek netto nigdy nie były wyższe niż kwoty odszkodowań i świadczeń netto wraz z wydatkami operacyjnymi, nawet jeżeli zignorować płatności prowizji, które zostały pominięte przez rząd ChRL. Obejmuje to 2011 r., który częściowo zalicza się do okresu objętego dochodzeniem. Kwota straty jest w określonych latach dość znaczna (np. w 2008 r.). Po trzecie, Komisja zwraca uwagę, że w odniesieniu do 2010 r. rząd ChRL podał nieproporcjonalnie niską kwotę wypłaconych roszczeń netto (kwota opłaconych składek jest 20 razy wyższa niż kwota wypłaconych odszkodowań i świadczeń), co nie zostało odzwierciedlone w sprawozdaniu rocznym za 2010 r. Ta kwota zgłoszona przez rząd ChRL dla roku 2010 r. oparta jest na rozległych korektach ex post dotyczących odzyskiwania odszkodowań i świadczeń oraz zmiany rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia, które pojawiają się jedynie w sprawozdaniu rocznym z 2011 r. w odniesieniu do roku 2010 r. Korekty te wydają się mieć charakter niezwykły i nietypowy i zostały odzwierciedlone wyłącznie w sprawozdaniu z kolejnego roku. Komisja zwraca również uwagę, że w odniesieniu do 2011 r. rząd ChRL zgłosił natomiast kwoty ujęte w sprawozdaniu rocznym za 2011 r. Komisja uważa, że późniejsze korekty trudno pogodzić z sytuacją faktyczną, szczególnie biorąc pod uwagę brak współpracy ze strony rządu ChRL lub Sinosure i nieudzielanie przez nie dalszych wyjaśnień w trakcie dochodzenia.

Zgodnie z zacytowanym przez sam rząd ChRL orzecznictwem w sprawie Stany Zjednoczone — bawełna „odniesienie do terminu »długoterminowy« w pozycji j) dotyczy okresu wystarczająco długiego, aby zapewnić obiektywne badanie, które pozwala na dokładną ocenę programu oraz pozwala uniknąć przypisywania nadmiernego znaczenia wyjątkowym lub nietypowym zdarzeniom, które miały miejsce w danym dniu, miesiącu, kwartale, półroczu, roku lub w innym określonym przedziale czasu”. Komisja uważa okres 2006–2011 r. za wystarczająco długi okres do uwzględnienia, a Sinosure w każdym roku w tym okresie poniósł stratę. Sytuację w 2010 r. należy uznać za wyjątkową lub nietypową, jeżeli wziąć pod uwagę skorygowane dane liczbowe w sprawozdaniu rocznym za 2011 r., a tym samym znaczenie tego roku jest ograniczone, bądź też jako istotne należy wziąć pod uwagę zwykłe nieskorygowane dane zawarte w sprawozdaniu rocznym za 2010 r., przy czym dane te wykazują, że Sinosure osiąga wynik tylko nieznacznie powyżej progu rentowności. Biorąc pod uwagę znaczne straty poniesione w pozostałych latach, potwierdza to ustalenia Komisji, że ogólnie Sinosure w latach 2006–2011 znajdował się w sytuacji długoterminowej straty. Ponadto nawet gdyby dane z 2010 r. uznać za reprezentatywne, faktem pozostaje, że Sinosure poniósł straty w pięciu z sześciu lat w okresie od 2006 do 2011 r. Pozostałych tabel i zestawień danych przekazanych przez rząd ChRL w celu zakwestionowania ustaleń Komisji dotyczących pozycji j) Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych nie można pogodzić z innymi informacjami figurującymi w aktach sprawy lub nie można ich zweryfikować. W każdym razie same w sobie nie wykazują one, że Sinosure osiągał próg rentowności w swoim programie krótkoterminowego ubezpieczenia kredytów eksportowych w latach 2006–2011.

(449)

Jeżeli chodzi o poziom referencyjny dla celów obliczenia korzyści, rząd ChRL uważa, że ustalenie pozapaństwowego poziomu referencyjnego jest niezgodne z Porozumieniem WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, ale nie dodaje żadnego argumentu uzasadniającego to twierdzenie. Komisja odsyła do wyjaśnienia, które przedstawiła w motywie 245.

(450)

Rząd ChRL i jeden współpracujący eksporter objęty próbą kwestionują zastosowany poziom referencyjny, gdyż Komisja nie uzasadniła, dlaczego: (i) obliczenie składki opiera się na danych banku US EXIM; (ii) jako kraj przywozu wykorzystano Włochy, a nie Niemcy, które są głównym rynkiem eksportowym dla produktu objętego postępowaniem; (iii) wzięto pod uwagę okres 120 dni, a nie 60 dni lub dowolny krótszy okres; (iv) nie wykorzystano obliczenia składki w odniesieniu do wywozu bezpośredniego, a do ubezpieczenia kredytów eksportowych dla nabywców będących instytucjami finansowymi. W odniesieniu do ppkt (i) Komisja odsyła do motywu 253. W odniesieniu do ppkt (ii) Komisja uważa, że Włochy odzwierciedlają równowagę pomiędzy państwem UE o najniższym ryzyku a państwami UE o znacznie wyższym ryzyku, a w konsekwencji państwami o wyższych pobieranych składkach, które to państwa również są rynkami dla produktu objętego postępowaniem. Jeżeli chodzi o ppkt (iii), to z powodu braku szczegółowej symulacji opartej na okresie 90 dni dostępnej na stronie internetowej Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego Komisja uznaje okres 120 dni za najlepiej reprezentujący warunki sprzedaży podczas okresu objętego dochodzeniem. W odniesieniu do ppkt (iv) Komisja nie była w stanie uzyskać symulacji dla celów obliczenia składki w odniesieniu do wywozu bezpośredniego i przyjęła ten poziom referencyjny, aby odzwierciedlić ogólną sytuację ryzyka w kraju nabycia.

(451)

Jeden współpracujący eksporter objęty próbą twierdzi, że wykupił ubezpieczenie kredytu eksportowego w odniesieniu do części swojego wywozu, ale płacił zwykłe składki ubezpieczeniowe i nie korzystał z programu „Green Express” ani z innego korzystnego traktowania wymienionego w skardze. Z uwagi na brak dowodów potwierdzających to twierdzenie Komisja odsyła do swoich ustaleń dotyczących tego programu zawartych w sekcji 3.4.1.4 niniejszego rozporządzenia. W odniesieniu do programu „Green Express” Komisja przywołuje swoje ustalenia zawarte w motywie 240 i zwraca uwagę, że stanowi on szczególny aspekt programu krótkoterminowego ubezpieczenia kredytów eksportowych Sinosure oraz że ustalenia Komisji nie są ograniczone do tego aspektu, ale dotyczą całego programu.

(452)

Rząd ChRL utrzymuje, że program ten zapewnia dotacje raczej na potrzeby „rozproszonych systemów fotowoltaicznych” niż producentów/eksporterów produktu objętego postępowaniem oraz że odpowiednie kryteria zawarte w przepisach nie są ukierunkowane na producentów modułów i ogniw. W tym zakresie rząd ChRL twierdzi, że dostarczył odpowiednią dokumentację na temat tego programu i że nawet skoordynował swoje działania z przedsiębiorstwami objętymi próbą, aby to udowodnić. Trzej współpracujący eksporterzy objęci próbą twierdzą, że jest to „subsydium dla użytkownika” i nie przynosi korzyści produktowi objętemu postępowaniem, a zatem nie stanowi podstawy środków wyrównawczych w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, art. VI:3 GATT 1994 oraz art. 19 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Eksporterzy ci odnoszą się do decyzji UE w sprawie przywozu biodiesla ze Stanów Zjednoczonych (motyw 97 rozporządzenia Komisji (WE) nr 194/2009, Dz.U. L 67 z 12.3.2009, s. 50) oraz do orzecznictwa WTO w sprawach Stany Zjednoczone — sztaby z ołowiu (pkt 6.50, 6.53, 6.56 i 6.57 sprawozdania panelu), Kanada — środki wpływające na przywóz samolotu cywilnego (pkt 9.112 sprawozdania panelu), Brazylia — program finansowania wywozu statków powietrznych (pkt 7.24 sprawozdania panelu) i Kanada — środki wpływające na przywóz samolotu cywilnego (pkt 157 i 159 sprawozdania Organu Apelacyjnego).

(453)

Komisja odsyła do swoich ustaleń poczynionych w toku dochodzenia, w szczególności do motywów 243–246 niniejszego rozporządzenia, które zawierają wyczerpujące wyjaśnienia dotyczące powyższych argumentów i potwierdzają, że ustalenie to jest zgodne z odpowiednimi przepisami oraz z orzecznictwem przytoczonym przez rząd ChRL i współpracujących eksporterów objętych próbą. Komisja potwierdza, że dotacje w ramach programu są bezpośrednio związane z produktem objętym postępowaniem, ponieważ kwalifikujące się „rozproszone systemy fotowoltaiczne” obejmują w szczególności dostawę modułów i ogniw jako znaczącą część projektów, a zatem związek pomiędzy korzyścią wynikającą z działania rządu a produktem objętym postępowaniem jest bezpośredni i nierozerwalny. Jak również określono w szczególności w motywach 244 i 245, w toku dochodzenia potwierdzono, że rząd ChRL dokonywał płatności bezpośrednich na rzecz kilku współpracujących eksporterów objętych próbą (tj. na potrzeby instalacji paneli fotowoltaicznych do produkcji energii na własny użytek, w tym dla celów procesu produkcji produktu objętego postępowaniem), wykorzystujących między innymi ich własne wyprodukowane moduły i ogniwa fotowoltaiczne. Ustalono również, że bezpośrednie płatności na rzecz eksporterów w charakterze dostawców produktu objętego postępowaniem do będących osobami trzecimi podmiotów realizujących projekty są rzeczywiście sprzeczne z przepisami odpowiedniego prawodawstwa oraz że rząd ChRL nie dostarczył dowodów, żeby wyjaśnić tę sytuację (zob. mianowicie motywy 245 i 246).

Ograniczone wyjaśnienie przekazane przez rząd ChRL i współpracującego eksportera objętego próbą, według którego bezpośrednie przekazanie środków finansowych, z naruszeniem prawodawstwa chińskiego, było konieczne, ponieważ podmiot realizujący projekt był w trudnej sytuacji finansowej, oraz miało na celu zagwarantowanie, że dotacje będą wykorzystywane tylko na zatwierdzone systemy fotowoltaiczne, zdecydowanie wskazuje na to, że w przypadku braku tego bezpośredniego przekazania środków przez rząd współpracujący eksporter objęty próbą, który działał w charakterze dostawcy, nie byłby w stanie otrzymać żadnej zapłaty za dostawę produktu objętego postępowaniem, a rząd nie byłby w stanie zagwarantować, że dotacja zostałaby wykorzystana zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Z tego punktu widzenia oraz z powodu braku dalszych dowodów płatności te należy traktować jako bezpośrednią dotację od rządu ChRL na rzecz producenta produktu objętego postępowaniem, który to producent w przeciwnym razie nie otrzymałby żadnej zapłaty za dostawę tego produktu (zakładając, że dostawa ta kiedykolwiek miała miejsce, na co również nie ma dowodów w aktach sprawy). Na tej podstawie Komisja uważa, że argumenty podniesione przez rząd ChRL i eksporterów współpracujących objętych próbą są nieuzasadnione pod względem prawnym.

(454)

Rząd ChRL twierdzi również, że w przypadku sytuacji, w których korzyści płynące z danego programu dotyczyły dostaw produktu objętego postępowaniem do niepowiązanych podmiotów realizujących projekty, Komisja miała obowiązek przeprowadzić analizę pass through w celu ustalenia tego punktu. Rząd ChRL powołuje się przy tym na decyzję WTO w sprawie Stany Zjednoczone przeciwko Softwood Lumber IV (pkt 141 i 142 sprawozdania Organu Apelacyjnego). Komisja odsyła do wyjaśnienia, które podała w motywach 244–246 oraz 352 powyżej, aby odrzucić ten argument. Ponadto ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL i zainteresowanych stron Komisja nie była w stanie przeprowadzić analizy pass through. Kwestia pass through nie jest zatem podnoszona, a przytoczone orzecznictwo WTO jest nieistotne w tej sytuacji, biorąc pod uwagę fakt, że wpływy bezpośrednio wpłacano producentom produktu objętego postępowaniem i były one bezpośrednio związane z dostawą między innymi tego produktu. Ponieważ płatności te były dotacjami bezzwrotnymi, istnieje wkład finansowy (bezpośrednie przekazanie środków finansowych) i Komisja ma prawo zakładać, że dotacje te przynoszą korzyści odbiorcy (producentom), gdyż nie ma jakichkolwiek dowodów dotyczących dalszego wykorzystania przedmiotowych kwot. Gdyby płatności w ramach tego programu były dokonywane przez rząd na rzecz będących osobami trzecimi podmiotów realizujących projekty i gdyby sprzęt nabywano po godziwej wartości rynkowej, nie istniałaby korzyść dla eksporterów, których dotyczy postępowanie. W sytuacji gdy płatności są dokonywane na rzecz producentów eksportujących, kwoty wykorzystane przez te przedsiębiorstwa na potrzeby instalacji paneli fotowoltaicznych przynoszą jednak korzyść, ponieważ uwalniają te przedsiębiorstwa od kosztów, które w przeciwnym razie musiałyby ponieść w ramach tego procesu. Jeśli producent eksportujący nie jest w stanie wykazać, że część dotacji została przekazana użytkownikom będącym osobami trzecimi, zakłada się, na podstawie dostępnego stanu faktycznego, że ta część dotacji przynosi korzyść eksporterowi jako subsydiowanie ogólne, które zapewnia korzyść całej działalności przedsiębiorstwa. Tak właśnie jest w omawianym przypadku.

(455)

Dwaj współpracujący eksporterzy objęci próbą twierdzą, że program Golden Sun nie ma charakteru szczególnego, ponieważ odpowiednie wymogi zawarte w chińskim prawodawstwie są obiektywne i wszystkie przedsiębiorstwa spełniające te wymogi mogą korzystać z programu, jak również jest to program otwarty dla wszystkich przedsiębiorstw, bez względu na to, czy są producentami produktu objętego postępowaniem. Komisja odsyła do swojego ustalenia szczególności w motywie 247, wykazując, że warunki i kryteria kwalifikacji nie są obiektywne i nie stosuje się ich automatycznie. Odpowiednie wymagane kryteria potwierdzają, że program ograniczony jest tylko do niewielkiego podzbioru przedsiębiorstw będących w stanie je spełnić, a mianowicie tych o znacznej zainstalowanej mocy — przynajmniej 300 kWh — i znacznych aktywach — przynajmniej 100 mln RMB. W kryteriach kwalifikacji wspomniano również, że przedsiębiorstwa będące odbiorcami muszą być uwzględnione w lokalnym planie realizacji projektu demonstracyjnego Golden Sun, a dochodzenie wykazało, że włączenie przedsiębiorstwa do tych lokalnych planów zależy od uznaniowej decyzji właściwych organów, która nie jest przejrzysta ani oparta na obiektywnych kryteriach. Komisja dodaje, że kwalifikujące się „rozproszone systemy fotowoltaiczne” opierają się na produkcji i dostarczaniu sprzętu wytwarzającego energię słoneczną, który w większości składa się z modułów i ogniw fotowoltaicznych. Dlatego wbrew argumentom eksporterów objętych próbą program ten ma również charakter szczególny pod tym względem, że tylko producenci systemów fotowoltaicznych, innymi słowy, producenci produktu objętego postępowaniem, w praktyce kwalifikują się do czerpania korzyści w ramach tego programu, albo bezpośrednio jako właściciele projektów, albo pośrednio jako domniemani dostawcy produktu objętego postępowaniem do właścicieli projektów.

Dlatego też, biorąc również pod uwagę brak współpracy ze strony rządu ChRL, który nie dostarczył wszystkich dokumentów budżetowych żądanych przez Komisję (zob. motywy 234–239), stwierdza się, że program ten ma de facto charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego, ponieważ bezpośrednie lub pośrednie korzyści z tego programu czerpią głównie producenci produktu objętego postępowaniem. Subsydiowanie to jest również wykorzystywane przez ograniczoną liczbę przedsiębiorstw (producentów produktu objętego postępowaniem) lub jest wykorzystywane przez te przedsiębiorstwa w sposób przeważający lub nieproporcjonalny, ponieważ stanowią one tylko podzbiór domniemanych potencjalnych odbiorców, lecz wydają się otrzymywać wszystkie środki finansowe.

(456)

Rząd ChRL ponownie wysunął argument, że wspomniany w skardze program dotyczący przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym został zakończony w 2013 r. Komisja zwraca uwagę, że okres objęty dochodzeniem zakończył się na długo przed 2013 r., a zatem korzyści przyznane w ramach tego programu w OD stanowią podstawę środków wyrównawczych. Potwierdza to ustalenie poczynione w toku dochodzenia — stwierdzono, że w OD w ramach tego programu odniosło korzyści kilku eksporterów współpracujących objętych próbą. Korzyści czerpane w ramach przedmiotowego programu, nawet jeżeli został on zakończony w 2013 r., trwają również w przyszłości.

(457)

Rząd ChRL i jeden ze współpracujących eksporterów objętych próbą twierdzą ponadto, że stanowiący wariant program przeznaczony dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie nie może stanowić podstawy środków wyrównawczych na podstawie art. 10 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zarzucono tego w skardze. Komisja odsyła do szczegółowego obalenia tego argumentu przedstawionego w motywie 286. Komisja przypomina również, że rząd ChRL postanowił nie współpracować w trakcie dochodzenia w odniesieniu do wariantu tego programu. Poza tymi elementami Komisja zwraca uwagę, że oprócz stanowiącego wariant programu „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata” dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym w skardze wymieniono inne preferencyjne programy zwolnień z podatku bezpośredniego przeznaczone dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (sekcja 4.2.5.1 skargi), tj. albo ulgi podatkowe dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (sekcja 4.2.5.9 skargi), albo preferencyjne programy podatkowe dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym uznanych za przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie (sekcja 4.2.5.8 skargi). Dlatego też można uznać, że program ten ma bardzo bliski związek z jednym z tych innych domniemanych programów podatkowych bądź z oboma z nich, ponieważ dotyczy zmniejszenia stawki podatku bezpośredniego i jest skierowany specjalnie do tego samego zbioru beneficjentów będących przedsiębiorstwami wykorzystującymi zaawansowane i nowe technologie. Również w tym wypadku współpraca ze strony rządu ChRL umożliwiłaby Komisji prawidłową i dokładną ocenę wszystkich elementów, które odnoszą się do tego związku z programami, których dotyczy skarga, oraz uzupełnienie wszelkich luk w informacjach, które przedstawiono w skardze, opartej na dowodach prima facie, które w normalnych okolicznościach są dostępne skarżącemu. Na podstawie tych argumentów Komisja potwierdza, że objęcie tego programu środkami wyrównawczymi jest w pełni zgodne z art. 10 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ponieważ przepis ten pozwala na prowadzenie dochodzenia w odniesieniu do wszelkiego „domniemanego subsydium” określonego przez skarżącego, a nie tylko w stosunku do konkretnego programu. W tym przypadku domniemane subsydium, rezygnacja przez rząd z dochodów podatkowych w odniesieniu do tego samego typu beneficjentów, jest cechą wspólną wszystkich przedmiotowych programów.

(458)

W odniesieniu do obliczenia kwoty subsydium dwaj współpracujący eksporterzy objęci próbą twierdzą, że Komisja błędnie zastosowała dane liczbowe za pełny rok zawarte w ich rocznych deklaracjach podatkowych za 2011 r., pomimo tego, że OD obejmuje połowę 2011 r. i połowę 2012 r. Takie działanie ze strony Komisji jest niezgodne z metodą obliczania określoną w sekcji E lit. a) ppkt (ii) wytycznych Komisji w sprawie obliczania kwoty subsydium w ramach dochodzeń w sprawie ceł wyrównawczych, Dz.U. C 394 z 17.12.1998, s. 6. Jeden z tych eksporterów utrzymuje ponadto, że skoro deklaracja podatkowa za cały rok 2012 nie była dostępna w czasie weryfikacji, to w odniesieniu do 2012 r. Komisja powinna była oprzeć swoje obliczenia na kwartalnych deklaracjach podatkowych dotyczących pierwszej połowy 2012 r., które zebrano na miejscu, lub na rachunku zysków i strat za 2012 r., który wskazuje na to, że przedsiębiorstwo to odnotowało stratę.

(459)

Komisja odsyła do motywu 300 i ponownie podkreśla znaczenie obliczania korzyści w oparciu o ostateczne deklaracje podatkowe za dany rok podatkowy zweryfikowane przez biegłego rewidenta. Komisja dodaje, że ostateczne rozliczenie deklaracji podatkowej za 2011 r. w OD powoduje, iż wszelkie korzyści uwzględnione są w ostatecznej deklaracji podatkowej, co w dalszym stopniu uwydatnia prawidłowość podejścia stosowanego przez Komisję. Komisja nie może oprzeć swoich obliczeń na kwartalnych deklaracjach podatkowych, ponieważ deklaracje te odzwierciedlają bieżącą tymczasową sytuację w chwili ich składania i z definicji nie jest w nich uwzględniona ostateczna skonsolidowana sytuacja w danym roku podatkowym. Celem tych deklaracji jest zapewnienie rządowi płynności finansowej w odniesieniu do tymczasowo należnych podatków, lecz deklaracje te odzwierciedlają tylko częściowo sytuację w momencie ich składania. Równie dobrze może się zdarzyć, że jeśli przedsiębiorstwo osiąga znaczny zysk w ostatnich dwóch kwartałach roku, który z nadwyżką rekompensuje straty w pierwszych kwartałach, w ostatecznej deklaracji podatkowej zgłosi dochód do opodatkowania. Dlatego też, podczas gdy wstępne deklaracje podatkowe w 2012 r. przedstawiają częściowe informacje o sytuacji eksportera w momencie ich składania, co tłumaczy, dlaczego Komisja je zbiera, ich znaczenie nie jest bezwzględne, ponieważ nie można wykluczyć, że sytuacja wykazana na koniec roku podatkowego w ostatecznej deklaracji podatkowej jest zupełnie odmienna. Jeżeli chodzi o rachunek zysków i strat za 2012 r., Komisja zwraca uwagę, że rachunkowość finansowa nie zawsze odpowiada rachunkowości podatkowej i może być tak, że obowiązek zgłaszania pozycji przychodów i strat dla celów podatków bezpośrednich może znacznie różnić się od obowiązków w zakresie sprawozdawczości do celów księgowych. Może również wystąpić korekta z powodu celów podatkowych, które nie zostały w pełni odzwierciedlone w sprawozdaniach finansowych. Podsumowując, fakt, że przedsiębiorstwo w sprawozdaniach finansowych wykazuje stratę, nie musi oznaczać, że w ostatecznej deklaracji podatkowej również odnotuje taką samą stratę. Na podstawie tych argumentów Komisja potwierdza, że obliczenie subsydium w odniesieniu do programów zwolnień z podatku bezpośredniego musi koniecznie opierać się na ostatecznych danych liczbowych znajdujących się w ostatecznej deklaracji podatkowej zweryfikowanej przez biegłego rewidenta, a nie na danych z okresowych deklaracji podatkowych lub z ostatecznych lub wstępnych sprawozdań finansowych.

(460)

Rząd ChRL twierdzi, że po raz pierwszy dowiaduje się, iż Komisja obejmuje środkami wyrównawczymi program badawczo-rozwojowy, który nie zastępuje programu badawczo-rozwojowego dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym, jak zarzuca się w skardze. Rząd ChRL opiera się na argumentach podobnych do tych użytych w odniesieniu do wcześniejszego programu, jak wyjaśniono w motywie 457, i utrzymuje, że objęcie środkami wyrównawczymi przedmiotowego programu stanowi naruszenie art. 11 i 13 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Rząd ChRL twierdzi ponadto, że program badawczo-rozwojowy dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym został zakończony w 2008 r., a nowy program badawczo-rozwojowy przewidziany w chińskiej ustawie o podatku dochodowym od przedsiębiorstw nie jest programem zastępczym, ponieważ nie odnosi się do przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym i nie obejmuje wymogu, aby wydatki na badania i rozwój były o 10 % wyższe niż w roku poprzednim.

(461)

Komisja zwraca uwagę, że rząd ChRL nie przekazał informacji na temat tego programu w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz na pismo w sprawie uzupełnienia braków, lecz że program ten został już objęty środkami wyrównawczymi w poprzednich dochodzeniach (zob. motyw 310). Komisja zwraca jednak uwagę również na to, że program ten został omówiony z rządem ChRL podczas wizyty weryfikacyjnej oraz że jako dowód zebrano odpowiednie przepisy wykonawcze (przepisy te przedłożył także jeden z eksporterów objętych próbą). Dlatego twierdzenie rządu ChRL, jakoby po raz pierwszy został poinformowany o potencjalnym uznaniu tego programu za wymagający zastosowania środków wyrównawczych, jest nieuzasadnione, również biorąc pod uwagę fakt, że kilku współpracujących eksporterów objętych próbą, z którymi rząd ChRL skoordynował swoją odpowiedź, zgłosiło ten program w swoich odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu. Rząd ChRL był w pełni świadomy tego faktu, ponieważ kilkakrotnie skorzystał z prawa wglądu do akt niepodlegających klauzuli poufności. Ustalenia poczynione w toku dochodzenia wskazują na to, że program ten stanowi podstawę środków wyrównawczych (motywy 310–314 powyżej). Komisja dodaje, że program ten najwyraźniej zastępuje poprzedni program adresowany do przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym, ponieważ jest z nim ściśle powiązany, co przejawia się taką samą formą i kwotą korzyści w zakresie podatku (dodatkowe odliczenie od podstawy opodatkowania), takim samym współczynnikiem i taką samą sytuacją stanowiącą podstawę programu (koszty kwalifikowalne działań badawczo-rozwojowych), przy czym między programami tymi istnieją tylko niewielkie różnice. Te niewielkie różnice wprowadzono zgodnie z reformą nowej ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw w 2008 r., ale charakter i treść programu pozostają zasadniczo takie same. Komisja odnosi się także do argumentów dotyczących standardu rozpoczęcia realizacji tego programu, o czym mowa w motywie 457.

(462)

Rząd ChRL i jeden współpracujący eksporter objęty próbą twierdzą również, że ten program nie ma charakteru szczególnego, ponieważ Komisja nie wykazała, iż uzyskanie certyfikatu przedsiębiorstwa wykorzystującego zaawansowane i nowe technologie jest ograniczone do niektórych przedsiębiorstw. Komisja nawiązuje do wyjaśnienia, które podała w motywie 313 powyżej, a także w motywach 321 i 325 w odniesieniu do innego programu podatkowego dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie. Komisja dodaje, że przepisy wykonawcze dotyczące stosowania tego programu (zob. motyw 321) także potwierdzają ustalenie szczególności przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, ponieważ tylko przedsiębiorstwa należące do sektorów wspieranych przez politykę rządową i kwalifikujące się zgodnie z odpowiednimi rządowymi katalogami i wytycznymi mogą uzyskać stosowny certyfikat. Na przykład certyfikat ten mogą uzyskać tylko przedsiębiorstwa zaangażowane w projekty badawczo-rozwojowe wyszczególnione w dziedzinach zaawansowanych i nowych technologii w ramach kluczowego wsparcia ze strony państwa oraz w ramach wytycznych dotyczących aktualnych priorytetów w zakresie rozwoju w kluczowych sektorach przemysłu zaawansowanych technologii wydanych w 2007 r. przez NDRC lub w ramach działań badawczo-rozwojowych objętych zakresem obwieszczenia Rady Państwa w sprawie realizacji polityki wsparcia na potrzeby zarysu strategii krajowej w zakresie rozwoju naukowego i technologicznego w perspektywie średnio- i długoterminowej (na lata 2006–2020), nr 6 [2006] Rady Państwa). Jest zatem jasne, że ten program podatkowy jest ograniczony tylko do tych szczególnych przedsiębiorstw w odpowiednich sektorach i prowadzących działania badawczo-rozwojowe wspierane przez rząd ChRL, w tym przedsiębiorstw należących do promowanego sektora fotowoltaicznego.

(463)

W odniesieniu do obliczenia kwoty subsydium dwaj współpracujący eksporterzy objęci próbą twierdzą, że Komisja błędnie zastosowała dane liczbowe zawarte w ich rocznych deklaracjach podatkowych za 2011 r., podczas gdy OD obejmuje połowę 2011 r. i połowę 2012 r. Takie działanie ze strony Komisji jest niezgodne z metodą obliczania określoną w sekcji E lit. a) ppkt (iii) wytycznych Komisji z 1998 r. w sprawie obliczania kwoty subsydium w ramach dochodzeń w sprawie ceł wyrównawczych. Komisja odnosi się do wszystkich argumentów przedstawionych w motywie 459, które są równie istotne dla odrzucenia tego twierdzenia dotyczącego przedmiotowego programu. Ponadto Komisja zwraca uwagę, że argument dotyczący rzekomej pozycji strat podatkowych w roku podatkowym 2012 jest ograniczony lub nie ma znaczenia, ponieważ ulga podatkowa może zostać przeniesiona na pięć dodatkowych lat podatkowych i zrównoważona jakimkolwiek dochodem podlegającym opodatkowaniu zadeklarowanym w ciągu następnych pięciu lat. Dlatego też nawet gdyby Komisja przyjęła, że przedsiębiorstwa te poniosły stratę podatkową w 2012 r., lub gdyby ostateczna deklaracja podatkowa za 2012 r. zweryfikowana przez biegłego rewidenta była dostępna i wykazała stratę podatkową (co w tym przypadku nie ma miejsca), Komisja i tak uwzględniłaby korzyści czerpane w ramach tego programu, ponieważ nie można byłoby wykluczyć, że do korzyści z tytułu ulgi podatkowej naliczonej w 2012 r. doszłoby, kiedy dane przedsiębiorstwo zgłosiłoby dochód podlegający opodatkowaniu w którymkolwiek z następnych pięciu lat podatkowych.

(464)

Rząd ChRL i jeden eksporter współpracujący twierdzą, że program ten nie ma charakteru szczególnego, analiza tej szczególności nie jest oparta na żadnych faktach oraz że wymogi związane z uzyskaniem statusu przedsiębiorstwa wykorzystującego zaawansowane i nowe technologie należy uznać za obiektywne kryteria lub warunki regulujące kwalifikowanie się do otrzymania subsydiowania, a także że kwalifikowanie się do tego programu jest automatyczne. Jeżeli chodzi o ustalenie szczególności dotyczącej ograniczenia tego programu, jak również odliczeń od podatku za badania i rozwój również dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, Komisja nawiązuje do wyjaśnienia, które podała w motywach 321 i 325, a także do motywu 462, który także ma zastosowanie do tego programu. Komisja potwierdza, że w szczególności środki wykonawcze oraz dokumenty wymienione powyżej wskazują na to, że stosowanie tego programu i uznanie statusu przedsiębiorstwa wykorzystującego zaawansowane i nowe technologie — co zdecydowanie nie jest dostępne wszystkim przedsiębiorstwom i opiera się na obiektywnych kryteriach — jest ograniczone tylko do niektórych sektorów i przedsiębiorstw wspieranych przez rząd ChRL na podstawie kryteriów, które nie wydają się obiektywne i neutralne. Kwalifikowanie się do uzyskiwania korzyści w ramach tego programu również nie jest automatyczne, lecz zależy od uzyskania certyfikatu przedsiębiorstwa wykorzystującego zaawansowane i nowe technologie, który jest wydawany w drodze uznaniowej procedury przez właściwe organy, a zatem nie jest uzyskiwany automatycznie.

(465)

Jeden współpracujący eksporter twierdzi, że Komisja błędnie obliczyła korzyści związane z subsydiami odnoszone w ramach tego programu, ponieważ wykorzystała zweryfikowane przez biegłego rewidenta deklaracje podatkowe za 2011 r., natomiast kwartalne deklaracje podatkowe za pierwszy i drugi kwartał 2012 r. były dostępne i zostały zebrane do celów weryfikacji. W każdym razie Komisja mogła zażądać kopii ostatecznej rocznej deklaracji podatku dochodowego za 2012 r., gdy tylko deklaracja ta byłaby dostępna. Eksporter ten twierdzi również, że w przypadku wykorzystania deklaracji podatkowej za 2011 r. do celów obliczenia korzyści związanych z subsydiami następnie należy przyjąć obrót przedsiębiorstwa w 2011 r., a nie obrót w OD. Komisja przywołuje wyjaśnienie, które przedstawiła w motywie 459 powyżej. Komisja ponadto zwraca uwagę, że w swoim piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną, które zaadresowała do eksporterów objętych próbą, w tym do danego eksportera, wyraźnie poprosiła o oryginały pełnych deklaracji podatkowych za lata obrotowe obejmujące OD oraz trzy lata poprzedzające ten okres. Dlatego wspomniany współpracujący eksporter mógł i powinien był jak najszybciej przedłożyć deklarację za 2012 r., a Komisja zwraca uwagę, że tego nie uczynił, nawet przy niedawnej okazji, gdy przesłał swoje uwagi na temat dokumentu dotyczącego ujawnienia ustaleń. Jeżeli chodzi o argument, że do obliczenia korzyści Komisja powinna zastosować obrót za 2011 r., Komisja zwraca uwagę, że kwota korzyści obliczona na podstawie deklaracji podatkowej za 2011 r. uznawana jest za dość trafnie odzwierciedlającą sytuację w OD, zwłaszcza że płatność podatku za 2011 r. była należna w OD (miesiąc), a ostateczne dane za 2012 r. nie były dostępne w momencie weryfikacji. W każdym razie Komisja nie może stosować różnych mianowników, aby mierzyć różne subsydia, w przeciwnym wypadku dane procentowe nie będą porównywalne i spójność obliczeń nie będzie gwarantowana. Wreszcie Komisja dodaje, że nie zweryfikowała danych dotyczących obrotu za 2011 r., lecz sprawdziła tylko obrót w OD.

(466)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wykazała szczególności w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych ani nie oparła w wyraźny sposób swojej decyzji o szczególności na pozytywnych dowodach, zgodnie z postanowieniami art. 2 ust. 4 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Według rządu ChRL Komisja nie przedstawiła żadnych udokumentowanych informacji na temat tego, które określone sektory otrzymują prawa do użytkowania gruntów po preferencyjnych cenach, oraz na temat podstawy prawnej dokonanej przez siebie oceny, że do sektorów tych należy sektor produkcji ogniw i modułów fotowoltaicznych. Jeden producent eksportujący podniósł podobny argument. Twierdzenia te należy odrzucić. Komisja przytoczyła w motywie 364 powyżej przykłady ogłoszeń dotyczących prawa do użytkowania gruntów, w którym właściwe organy ograniczyły grono potencjalnych nabywców tych praw za ustaloną cenę do przemysłu fotowoltaicznego oraz określiły pułapy cenowe w odniesieniu do prawa do użytkowania gruntów zakupionego przez producentów eksportujących objętych próbą. Z powodu braku jakichkolwiek innych informacji wymaganych od rządu ChRL oraz ze względu na wsparcie rządowe na rzecz przemysłu fotowoltaicznego, a także uznaniowe i nieprzejrzyste przydzielanie praw do użytkowania gruntów, Komisja uznała, że informacje te dowodzą istnienia szczególności.

(467)

Rząd ChRL i kilku producentów eksportujących twierdziło, że w kontekście praw do użytkowania gruntów poziom referencyjny wybrany przez Komisję nie jest odpowiedni. Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie dołożyła wszelkich starań, aby zidentyfikować poziom referencyjny zbliżony do warunków rynkowych, które istniałyby w przypadku braku zakłóceń, co jest wymagane zgodnie z orzeczeniem panelu WTO w sprawie Stany Zjednoczone — ostateczne cła antydumpingowe i wyrównawcze wobec niektórych wyrobów przywożonych z Chin (101). Twierdzenie to należy odrzucić. Komisja szczegółowo przeanalizowała różne wskaźniki i porównała sytuację na Tajwanie z sytuacją w ChRL postrzeganą jako całość oraz w poszczególnych chińskich prowincjach objętych postępowaniem. Po przeprowadzeniu takiej analizy Komisja uznała, że Tajwan będzie stanowił najbardziej odpowiedni poziom referencyjny, biorąc pod uwagę wszystkie informacje zgromadzone w aktach sprawy, tj. (i) porównywalny poziom rozwoju gospodarczego i strukturę gospodarczą istniejącą na Tajwanie i w znacznej większości chińskich prowincji oraz miast, w których współpracujący producenci eksportujący mają swoje siedziby, (ii) geograficzną bliskość Chin i Tajwanu, (iii) wysoki stopień rozwoju infrastruktury na Tajwanie oraz w prowincjach chińskich, (iv) silne powiązania gospodarcze między Tajwanem a ChRL oraz fakt prowadzenia handlu transgranicznego przez te dwa państwa, (v) zbliżoną wysoką gęstość zaludnienia analizowanych prowincji chińskich oraz Tajwanu, (vi) podobieństwa w zakresie rodzaju gruntów oraz transakcji wykorzystywanych przy ustalaniu odpowiedniego poziomu referencyjnego na Tajwanie i w ChRL oraz (vii) wspólne cechy demograficzne, lingwistyczne i kulturowe występujące zarówno na Tajwanie, jak i w ChRL. Co więcej, większość prowincji objętych postępowaniem uważana jest za prowincje wiodące w ChRL pod względem produkcji.

Mimo że poziom PKB na mieszkańca na Tajwanie i we wspomnianych chińskich prowincjach i miastach nie jest identyczny, PKB w tych prowincjach i miastach gwałtownie wzrósł w ostatnich latach, zbliżając się do poziomu odnotowywanego na Tajwanie. Ponadto uzyskane niedawno dane wskazują, że tempo wzrostu PKB odnotowywane w ChRL postrzeganej jako całość, a także w prowincjach i miastach objętych postępowaniem jest znacznie wyższe niż tempo wzrostu PKB na Tajwanie, co oznacza, że różnica między tymi dwoma państwami szybko maleje. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że przeprowadzenie dokładnego porównania PKB państwa nieposiadającego gospodarki rynkowej (ChRL) z PKB państwa o dobrze ugruntowanej gospodarce rynkowej (Tajwan) nie ma rozstrzygającego znaczenia, ponieważ w normalnej sytuacji PKB państwa nieposiadającego gospodarki rynkowej będzie z reguły niższe niż PKB państwa o funkcjonującej gospodarce rynkowej. Ponadto na podaż gruntów przemysłowych i popyt na takie grunty wpływ wywiera również wiele innych czynników, związanych np. z zasadami w zakresie planowania czy polityką środowiskową. Kwestią faktycznie wymagającą rozstrzygnięcia jest określenie, jakie „warunki rynkowe” panowałyby w odniesieniu do praw do użytkowania gruntów w prowincjach chińskich objętych postępowaniem, gdyby w państwie tym funkcjonowała gospodarka rynkowa i na podstawie wszystkich zgromadzonych dowodów uznaje się, że warunki te byłyby bardzo zbliżone do dominujących warunków panujących na Tajwanie.

(468)

Skarżący twierdził, że Komisja powinna ujawnić dodatkowe programy subsydiowania zidentyfikowane w trakcie dochodzenia, a także ustalić margines subsydiowania dla takich programów niewymienionych w skardze. W tym kontekście należy zauważyć, że Komisja zbadała wszystkie subsydia, które spełniały wymogi prawne dotyczące wszczęcia postępowania.

(469)

Skarżący twierdził, że w odniesieniu do dostarczania polikrzemu za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia Komisja powinna była ustalić margines subsydiowania na podstawie informacji zawartych w skardze oraz na podstawie ustaleń Departamentu Handlu Stanów Zjednoczonych w podobnej sprawie dotyczącej przemysłu fotowoltaicznego. Komisja przeanalizowała ten program i na podstawie informacji otrzymanych od producentów eksportujących objętych próbą i rządu ChRL stwierdziła, że w OD nie czerpano korzyści z tego programu, głównie z uwagi na fakt, że ceny importowe polikrzemu były niższe od cen ustalanych przez chińskich dostawców. Należy zauważyć, że okres objęty dochodzeniem w sprawie dotyczącej Stanów Zjednoczonych był odmienny od okresu objętego dochodzeniem w przedmiotowej sprawie.

(470)

Skarżący twierdził również, że Komisja powinna była ustalić margines subsydiowania w odniesieniu do dostarczania energii elektrycznej za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Twierdzenie to trzeba było odrzucić. Komisja nie znalazła wystarczających dowodów na to, że producenci eksportujący objęci próbą, z wyjątkiem LDK, odnosili korzyści wskutek preferencyjnego dostarczania energii elektrycznej w OD.

(471)

Rząd ChRL twierdził, że na skutek metody obliczeń zastosowanej przez Komisję doszło do „podwójnego naliczenia na poziomie obliczeń marginesu antydumpingowego i antysubsydyjnego”. Według rządu ChRL Komisja powinna była odliczyć margines antysubsydyjny obliczony dla programu ubezpieczenia kredytu eksportowego od marginesów dumpingu, z uzasadnieniem, że stanowi on subsydium eksportowe. Rząd ChRL twierdził również, że Komisja powinna była odliczyć od marginesu dumpingu marginesy subsydiowania obliczone na podstawie pozapaństwowego punktu odniesienia. Uzasadniał to faktem, że „część dumpingu obliczona na podstawie wartości normalnej w państwie analogicznym jest w rzeczywistości taka sama jak subsydiowanie, które stanowi podstawę środków wyrównawczych w równoległym dochodzeniu antysubsydyjnym”. Żadne z tych twierdzeń nie miałoby wpływu na poziom przyjętych środków, jako że w niniejszej sprawie cło połączone jest ograniczone marginesem szkody. Rząd ChRL potwierdził to również w swoich uwagach do dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń. W związku z tym uznano, że rozpatrzenie istoty tych stwierdzeń nie jest konieczne.

(472)

Kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych zgodne z przepisami rozporządzenia podstawowego, wyrażone ad valorem w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych dochodzeniem, zostały przedstawione w poniższej tabeli:

(473)

Zgodnie z art. 15 ust. 3 rozporządzenia podstawowego łączny margines subsydiowania dla nieobjętych próbą przedsiębiorstw współpracujących jest obliczony na podstawie średniej ważonej łącznego marginesu subsydiowania ustalonego dla przedsiębiorstw współpracujących objętych próbą, tj. wynosi 6,4 %.

(474)

Biorąc pod uwagę wysoki poziom współpracy chińskich producentów eksportujących, cło dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” ustalono na poziomie najwyższego cła, jakie ma być nałożone na przedsiębiorstwa odpowiednio objęte próbą lub współpracujące w ramach dochodzenia. Cło dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” będzie miało zastosowanie w odniesieniu do tych przedsiębiorstw, które nie współpracowały w ramach dochodzenia.

(475)

Produkt podobny był wytwarzany przez około 215 producentów w Unii. Stanowią oni przemysł unijny w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i będą zwani dalej „przemysłem unijnym”. Instytucje zweryfikowały twierdzenia zainteresowanych stron, jakoby liczba ta była większa; weryfikacja ta wykazała, że domniemani inni producenci byli w rzeczywistości głównie producentami eksportującymi, związanymi z nimi importerami, dystrybutorami i instalatorami.

(476)

Ponieważ kompletne informacje publiczne na temat produkcji były niedostępne, w celu ustalenia całkowitej produkcji unijnej w okresie objętym dochodzeniem wykorzystano wszystkie dostępne informacje dotyczące przemysłu unijnego, w tym informacje zawarte w skardze, dane makroekonomiczne dostarczone przez Europressedienst, niezależny podmiot zajmujący się konsultingiem („konsultant”), oraz zweryfikowane odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielone przez producentów unijnych objętych próbą. Z uwagi na to, że moduły i ogniwa są przywożone do Unii pod pozycjami taryfowymi obejmującymi inne produkty nieobjęte niniejszym postępowaniem, a zgłoszona wielkość przywozu wyrażona jest w tonach, nie można było wykorzystać danych Eurostatu do określenia wielkości i wartości przywozu. Wielkość i wartość przywozu oparto na danych przedstawionych przez konsultanta. W miarę możliwości dane otrzymane od konsultanta porównywano z innymi ogólnodostępnymi źródłami i zweryfikowanymi odpowiedziami na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(477)

Na tej podstawie całkowitą produkcję unijną oszacowano na około 4 GW dla modułów i 2 GW dla ogniw w okresie objętym dochodzeniem.

(478)

Jak wskazano w motywie 21 powyżej, na dziewięciu producentów unijnych wybranych do próby przypada 18–21 % całkowitej unijnej produkcji modułów oraz 17–24 % całkowitej unijnej produkcji ogniw.

(479)

Kilka stron zakwestionowało fakt, że przekazane przez konsultanta dane zostały wykorzystane do ustalenia między innymi produkcji unijnej, unijnych mocy produkcyjnych oraz innych makroekonomicznych wskaźników szkody w odniesieniu do przemysłu unijnego i danych dotyczących przywozu. Strony te zakwestionowały niezależność konsultanta, twierdząc, że jest on powiązany ze skarżącym. Domagały się również wyjaśnienia podstawy, na jakiej konsultant został wybrany przez Komisję, i zakwestionowały jego wiedzę fachową w zakresie gromadzenia danych ekonomicznych dotyczących sektora fotowoltaicznego. W związku z tym twierdzono, że Komisja powinna była oprzeć swoje ustalenia na danych pochodzących z innych dostępnych źródeł, w szczególności ze znanych instytucji badawczych. Wreszcie AFASE odwołało się do najlepszych praktyk w zakresie przedstawiania danych gospodarczych lub zbierania danych w postępowaniach dotyczących stosowania art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz w sprawach dotyczących łączenia przedsiębiorstw, aby zakwestionować wiarygodność danych przekazanych przez konsultanta.

(480)

W odniesieniu do rzekomych powiązań między konsultantem a skarżącym odpowiednie zainteresowane strony nie przedstawiły żadnych dowodów wskazujących, że takie powiązania istniały. Podobnie dochodzenie nie przyniosło dowodów potwierdzających relacje wykraczające poza charakter czysto handlowy. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że istniały przesłanki, iż dowody prima facie przedstawione w skardze przez skarżącego, przedsiębiorstwo unijne, opierały się na danych dostarczonych przez tego samego konsultanta. Chociaż należy przyznać, że ustalenia dotyczące niektórych wskaźników były rzeczywiście podobne do dowodów zawartych w skardze, nie musi to oznaczać, że ustaleń tych dokonano na podstawie tylko jednego źródła. W tej kwestii w skardze podano różne wykorzystane źródła. Z tego względu argumenty w tej kwestii należało odrzucić.

(481)

Wykorzystanie tych danych dostarczonych przez konsultanta Komisja uznała za właściwe w ramach przedmiotowego dochodzenia ze względu na niedostępność w innych publicznie dostępnych źródłach niezbędnych danych ekonomicznych obejmujących cały rynek unijny, jak również danych dotyczących przywozu. Przed wyborem Europressedienst Komisja oceniła metodykę gromadzenia istotnych danych przez konsultanta, a także zdolność konsultanta do dostarczenia niezbędnych danych oddzielnie dla wszystkich rodzajów produktów oraz dla całego okresu badanego.

(482)

Ponadto w trakcie dochodzenia dane przekazane przez konsultanta były w miarę możliwości weryfikowane z innymi dostępnymi źródłami i zostały potwierdzone. Pod tym względem należy zwrócić uwagę, że na rynku istnieje kilka przedsiębiorstw badawczych specjalizujących się w gromadzeniu danych statystycznych dotyczących sektora fotowoltaicznego i że zgłoszone dane liczbowe prawie nigdy nie są identyczne. Wynika to z faktu, że wszystkie instytuty badawcze mają trudność z uzyskaniem precyzyjnych danych liczbowych i dlatego zgłoszone wskaźniki rynkowe dla sektora fotowoltaicznego zawsze będą opierały się na oszacowaniach — niezależnie od dostawcy takich danych liczbowych W tym kontekście weryfikacja przeprowadzona przez Komisję obejmowała porównywanie tendencji w zakresie danych otrzymanych od konsultanta z tendencjami w zakresie takich samych danych dotyczących takich samych zagadnień, opublikowanych przez inne firmy badawcze, Wspólne Centrum Badawcze („JRC”) Komisji i EPIA, jeżeli dane takie były dostępne. W wyniku weryfikacji nie dostrzeżono żadnych istotnych różnic, a tendencje w zakresie wskaźników, w odniesieniu do których przeprowadzono weryfikację, były podobne. Dlatego ustalenia dotyczące tymczasowych ceł antydumpingowych nie opierały się wyłącznie na danych przekazanych przez konsultanta, ale również na przeprowadzonej przez Komisję własnej analizie i ocenie tych danych. Ponadto, jak wspomniano w motywie 8 powyżej, po wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych w siedzibie konsultanta przeprowadzono wizytę weryfikacyjną. Komisja przeprowadziła kontrolę na miejscu w siedzibie konsultanta, aby zweryfikować wiarygodność metodyki i dostarczonych danych. Kontrola na miejscu przeprowadzona została jako działanie następcze w odniesieniu do weryfikacji danych przez Komisję. Miała na celu uzyskanie dodatkowej pewności w odniesieniu do wiarygodności i jakości danych oraz powiązanej metodyki. Weryfikację na miejscu uznano za właściwą z punktu widzenia zasady dobrej administracji, mimo że dane nie zostały dostarczone przez zainteresowaną stronę, a przez konsultanta. W rezultacie Komisja uzyskała dalsze zapewnienie o wiarygodności danych przekazanych przez konsultanta.

(483)

Jedna strona twierdziła, że metodyka weryfikacji zastosowana przez Komisję nie została wystarczająco szczegółowo wyjaśniona, i wnioskowała o ujawnienie innych źródeł wykorzystanych na potrzeby weryfikacji. Strona ta utrzymywała ponadto, że zastosowana metodyka była w każdym razie nieprawidłowa w tym zakresie, że porównane zostały wyłącznie tendencje z różnych źródeł, a nie wartości bezwzględne.

(484)

Jeśli chodzi o inne źródła wykorzystywane do weryfikacji danych dostarczonych przez konsultanta, były nimi sprawozdania dotyczące podobnych zagadnień opublikowane przez JRC i EPIA. W odniesieniu do porównania danych z innymi źródłami należy zauważyć, że wykazały one nie tylko podobne tendencje, lecz również podobne wielkości. Dlatego uznano, że zastosowana metodyka była odpowiednia, i zarzuty w tym zakresie zostały odrzucone.

(485)

Główne działanie konsultanta polega na gromadzeniu danych związanych z sektorem fotowoltaicznym i utworzeniu aktualnej bazy danych przedsiębiorstw działających na rynku fotowoltaicznym. Dane te są publikowane w specjalistycznych czasopismach dla branży fotowoltaicznej, jak również wykorzystywane przez poszczególne przedsiębiorstwa, na potrzeby których konsultant prowadzi specjalistyczne badania. Bazy danych opracowane przez Europressedienst są regularnie aktualizowane i ponownie publikowane. Ponadto konsultant ma kilkuletnie doświadczenie w tym sektorze. Ujmując rzecz precyzyjniej, metodyka stosowana przez konsultanta polega na gromadzeniu, weryfikowaniu i agregowaniu informacji przy użyciu różnych źródeł dostępnych na rynku. W tym celu konsultant gromadzi dane poprzez standardowe kwestionariusze wysyłane do przedsiębiorstw wymienionych w bazie danych lub przez telefon, szczególnie w przypadku producentów unijnych, lub w trakcie specjalistycznych targów, zwłaszcza w przypadku producentów z państw trzecich. Jeżeli informacji nie można uzyskać wspomnianymi kanałami, Europressedienst sprawdza sprawozdania finansowe przedsiębiorstw z sektora fotowoltaicznego lub swobodnie współpracuje z innymi instytutami badawczymi w celu uzyskania lub zweryfikowania danych. Potwierdzono, że konsultant korzystał z tych źródeł w ramach swojej zwykłej działalności. W świetle powyższego uznano, że należy skorzystać z usług Europressedienst w przedmiotowym dochodzeniu, i argumenty stron w tej kwestii zostały odrzucone.

(486)

W odniesieniu do wydanych przez odpowiednie służby Komisji najlepszych praktyk w zakresie przedstawiania danych gospodarczych należy zauważyć następujące fakty. Po pierwsze, jest to dokument, który nie może angażować Komisji, ponieważ nie został przyjęty przez kolegium, a opublikowany przez właściwe służby w celu dostarczenia stronom zaleceń dotyczących sposobu prezentowania danych gospodarczych. Po drugie, najlepsze praktyki dotyczą przedstawiania analiz i danych gospodarczych wykorzystanych w dochodzeniach dotyczących konkurencji zgodnie z art. 101 i 102 TFUE oraz w sprawach dotyczących łączenia przedsiębiorstw. Mających zastosowanie zasad, standardów dowodowych i uprawnień kontrolnych Komisji w tych postępowaniach dotyczących konkurencji nie można porównywać z dochodzeniami w zakresie ochrony handlu, do których stosuje się zupełnie inny zbiór przepisów.

(487)

Kilka stron zakwestionowało metodykę zastosowaną przez konsultanta, twierdząc, że nie spełnia uznanych standardów naukowych. Jak jednak wspomniano w motywie 481 powyżej, metodyka ta została oceniona, a uzyskane dane sprawdzono krzyżowo i zweryfikowano, i w efekcie uznano je za zgodne z innymi opublikowanymi danymi, a więc za odpowiednio wiarygodne. Określone punkty poruszone przez niektóre zainteresowane strony zostały wyjaśnione dwustronnie i udostępnione w aktach dochodzenia otwartych do wglądu dla zainteresowanych stron.

(488)

CCCME stwierdziła, że metodyka agregowania danych nie została wyjaśniona. Argument ten został odrzucony, ponieważ istotne informacje zostały udostępnione wszystkim zainteresowanych stronom w aktach dochodzenia otwartych do wglądu.

(489)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń kilka stron powtórzyło swoje wątpliwości dotyczące konsultanta wybranego przez Komisję i jakości przekazanych danych. W tym zakresie twierdzono, że dane dostarczone przez konsultanta można zamówić i zakupić na zasadzie ad hoc, aby spełnić wyraźnie określone wymogi potencjalnych klientów, a zatem dane te mogą być nieobiektywne. Poza tym CCCME zakwestionowała to, czy dane zgromadzone przez konsultanta można uznać za pozytywne dowody w rozumieniu art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ dane w dużej mierze opierały się na przypuszczeniach i oszacowaniach. Ponadto twierdzono, że dostarczone dane nie były w wystarczającym stopniu poparte dowodami zawartymi w aktach oraz że nie miały charakteru potwierdzającego, obiektywnego i możliwego do zweryfikowania.

(490)

W kontekście tych twierdzeń należy odnieść się do motywów 481–482 powyżej, gdzie podano dodatkowe informacje na temat wyboru konsultanta. Ponadto należy zauważyć, że Komisja zatrudniła konsultanta na podstawie najlepszych dostępnych w tamtym czasie informacji, w pełni zgodnie z rozporządzeniem finansowym Komisji mającym zastosowanie do przedmiotowej procedury. Ponadto trzeba przypomnieć, że zdolność konsultanta do dostarczenia wszelkich potrzebnych danych we właściwym czasie miała ogromne znaczenie, ponieważ Komisję obowiązywały ustawowe terminy publikacji tymczasowych ustaleń w ramach trwającego dochodzenia.

(491)

W odniesieniu do jakości dostarczonych danych i tego, czy można uznać je za pozytywne dowody zgodnie z art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, jak wspomniano powyżej w motywie 482, zbadano metodykę gromadzenia danych przez konsultanta i oceniono, że charakteryzowała się ona zadowalającą jakością. Ponadto, jak również wspomniano powyżej w tym samym motywie, dane dostarczone przez konsultanta zostały porównane z innymi źródłami, jeżeli istniała taka możliwość, i uznano je za dość dokładne. W końcu należy zauważyć, że konsultant posiada jedną bazę danych, która jest regularnie aktualizowana, niezależnie od potrzeb i żądań klientów. Ta sama baza danych jest wykorzystywana do agregowania danych statystycznych na temat sektora fotowoltaicznego i dostarczania ich różnym klientom, dlatego zarzut, że dane nie są obiektywne, musiał zostać odrzucony.

(492)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedna z zainteresowanych stron stwierdziła, że Komisja nie ujawniła źródeł, zastosowanej metodyki i przedsiębiorstw, z którymi konsultant współpracował, aby skompilować dostarczone dane makroekonomiczne. Inna zainteresowana strona ponownie wysunęła argument, że metodyka zastosowana przez konsultanta wskazuje na niedokładne wyniki. Kilka zainteresowanych stron zwróciło się o dodatkowe informacje dotyczące metodyki zastosowanej przez konsultanta, takie jak: średni wskaźnik odpowiedzi udzielonych na kwestionariusze/wywiady, odsetek danych zgromadzonych za pośrednictwem poszczególnych kanałów, sposób weryfikacji tych danych, przybliżenia/założenia wykorzystane do wygenerowania danych, liczba przedsiębiorstw, dla których dokonano przybliżeń, a także przynajmniej zakres liczby pracowników zatrudnionych przez konsultanta.

(493)

W odniesieniu do tych argumentów należy zauważyć, że po wprowadzeniu tymczasowych środków Komisja przekazała zainteresowanym stronom metodykę i źródła wykorzystane przez konsultanta do zagregowania danych oraz odpowiedziała na konkretne pytania zadane w odniesieniu do tego zagadnienia przez zainteresowane strony po ujawnieniu tymczasowych ustaleń antydumpingowych. Dodatkowe wnioski o udzielenie informacji, które po ujawnieniu ostatecznych ustaleń złożyły zainteresowane strony objęte postępowaniem, uznaje się za uwzględnione poprzez udostępnienie informacji po nałożeniu ceł tymczasowych w zakresie, w jakim zezwalały na to ograniczenia wynikające z wymogu zachowania poufności. Ponadto należy podkreślić, że Komisja zweryfikowała na miejscu sposób, w jaki konsultant gromadził i agregował dane, a także odpowiednie założenia stanowiące podstawę agregowania danych. Rezultaty weryfikacji były zadowalające i Komisja uzyskała zapewnienie o zasadności podstawowych założeń i o jakości danych dostarczonych przez konsultanta. Ponadto strony nie kwestionowały danych jako takich.

(494)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń inna strona wnioskowała o wyjaśnienia dotyczące liczby producentów unijnych uwzględnionych przez konsultanta przy gromadzeniu przez niego danych oraz pokrywania się tych producentów z około 215 producentami unijnymi znanymi Komisji. W związku z tym wyjaśnia się, że producenci unijni uwzględnieni przez konsultanta w większości są tymi samymi producentami, którzy reprezentują przemysł unijny w przedmiotowym dochodzeniu, o którym mowa w motywie 475 powyżej.

(495)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedna ze stron twierdziła, że Komisja przeprowadziła analizę szkody w sposób niespójny, ponieważ przeprowadziła ją oddzielnie dla modułów i ogniw, podczas gdy obliczenia szkody i marginesu subsydiowania zostały ustalone jako średnia ważona w odniesieniu do modułów i ogniw razem. W tej kwestii należy zauważyć, że chociaż wskaźniki zaprezentowano oddzielnie dla każdego rodzaju produktu, to wnioski wyciągnięte dla każdego wskaźnika odnoszą się do całości produktu objętego dochodzeniem. Należy również przypomnieć, że moduły i ogniwa są jednym produktem i dlatego margines subsydiowania i poziom usuwający szkodę określono na tej podstawie. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(496)

W końcu inna strona twierdziła, że obliczenie wartości wskaźników makroekonomicznych w OD było błędnie oparte na zwykłej średniej z lat 2011 i 2012, ponieważ taka metodyka nie jest obiektywna i nie prowadziłaby do uzyskania wyników odzwierciedlających stan faktyczny w OD. Wyjaśnia się, że zwykła średnia danych wykorzystana była wyłącznie w przypadku, gdy w danych okresach występowały podobne tendencje. Jeżeli tendencje były różne, metodyka była odpowiednio dostosowywana poprzez uwzględnienie realiów rynkowych. Wspomniana zainteresowana strona nie sprecyzowała, w jakim zakresie wyniki zastosowanej metodyki nie odzwierciedlałyby realiów rynkowych. W związku z tym argumenty te zostały odrzucone.

(497)

Część przemysłu unijnego jest zintegrowana pionowo, a znacząca część produkcji przemysłu unijnego była przeznaczona na użytek własny, w szczególności produkcja ogniw.

(498)

W celu ustalenia, czy przemysł Unii poniósł istotną szkodę, oraz w celu określenia konsumpcji i innych wskaźników ekonomicznych zbadano, czy i w jakim stopniu późniejsze wykorzystanie produktu podobnego, wytwarzanego przez przemysł unijny (na użytek własny), powinno było być uwzględnione w analizie.

(499)

Aby przedstawić możliwie najpełniejszy obraz sytuacji w przemyśle unijnym, przeanalizowano dane dotyczące całej działalności w zakresie produktu podobnego, a następnie określono, czy produkcja była przeznaczona na użytek własny czy na wolny rynek.

(500)

Stwierdzono, że następujące wskaźniki ekonomiczne dotyczące przemysłu unijnego należy zbadać w odniesieniu do całkowitej działalności (w tym użytku własnego przemysłu): konsumpcja, wielkość sprzedaży, produkcja, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wzrost, inwestycje, zapasy, zatrudnienie, wydajność, przepływy pieniężne, zwrot z inwestycji, zdolność do pozyskania kapitału oraz wielkość kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych. Wynika to z faktu, że dochodzenie wykazało, iż wskaźniki te można rzetelnie zbadać w odniesieniu do całkowitej działalności, ponieważ konkurencja ze strony przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, w równym stopniu wpłynęła na produkcję przeznaczoną na użytek własny. Rynek sprzedaży wewnętrznej i wolny rynek będą dalej określane jedną nazwą „rynek całkowity”.

(501)

Jeżeli chodzi o rentowność, analiza koncentrowała się na wolnym rynku, ponieważ stwierdzono, że ceny na rynku sprzedaży wewnętrznej nie zawsze odzwierciedlały ceny rynkowe i nie miały wpływu na ten wskaźnik.

(502)

Kilka stron twierdziło, że szkodę należy oceniać oddzielnie dla użytku wewnętrznego i dla wolnego rynku. Jedna ze stron twierdziła, że dane dotyczące ogniw przeznaczonych na użytek własny należy wyłączyć z oceny szkody na tej podstawie, że przywóz subsydiowany nie miał na nie wpływu.

(503)

Dochodzenie wykazało, że wskutek presji cenowej wywieranej przez subsydiowany przywóz zintegrowani pionowo producenci unijni byli zmuszeni do przywozu produktów subsydiowanych (ogniw) i do zaprzestania wytwarzania tych produktów po kosztach wyższych od cen importowych. Ponadto w toku dochodzenia wykazano również, że na wolnym rynku i na rynku sprzedaży wewnętrznej panowały te same tendencje cenowe, co również wskazuje na to, że przywóz objęty postępowaniem miał na nie jednakowy wpływ.

(504)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń kilka stron ponownie wysunęło argument, że Komisja nie przeprowadziła odpowiedniej i uzasadnionej analizy rynku sprzedaży wewnętrznej ani nie uzasadniła, dlaczego nie przeprowadzono oddzielnej analizy. Jedna ze stron twierdziła, że nie przekazano żadnych informacji dotyczących znaczenia produkcji unijnej przeznaczonej do użytku własnego. Ponadto twierdzono, że motyw 106 rozporządzenia w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych stanowi, iż ceny na rynku sprzedaży wewnętrznej nie zawsze odzwierciedlają ceny rynkowe, co stoi w sprzeczności z wnioskami określonymi w motywie 503 powyżej, że wolny rynek i rynek sprzedaży wewnętrznej charakteryzowały się podobnymi trendami cenowymi.

(505)

Po pierwsze należy zauważyć, że w motywie 105 rozporządzenia w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych przedstawiono przyczyny, dla których zbadanie wskaźników szkody (z wyjątkiem rentowności) uznano za właściwe w odniesieniu do całej działalności przemysłu unijnego, łącznie z użytkiem własnym. W tym względzie należy przypomnieć, jak określono w tym samym motywie, że dochodzenie wykazało, iż konkurencja ze strony przywozu z ChRL w równym stopniu wpłynęła na produkcję przeznaczoną na użytek własny, co jako takie nie zostało zakwestionowane przez zainteresowane strony objęte postępowaniem. Dlatego argument, że nie udzielono żadnych wyjaśnień co do powodów nieprzeprowadzenia oddzielnej analizy, musiał zostać odrzucony. Podobnie, jak to wynika z niniejszego wniosku, trzeba było również odrzucić twierdzenie, że należało przeprowadzić odrębną analizę rynku sprzedaży wewnętrznej.

(506)

Po drugie, chociaż na podstawie powyższego znaczenie produkcji unijnej przeznaczonej na użytek własny nie było uważane za istotny element, należy zauważyć, że unijna produkcja ogniw przeznaczonych na użytek własny stanowiła około połowy całej produkcji w OD. Na koniec należy wyjaśnić, iż fakt, że ceny na rynku sprzedaży wewnętrznej nie odzwierciedlają cen na wolnym rynku, niekoniecznie stoi w sprzeczności z faktem, że ceny te charakteryzują się tymi samymi trendami, ponieważ nadal mogą znajdować się na różnych poziomach lub wahania cenowe mogą być na wyższym lub niższym poziomie i w ten sposób przedstawiać inny obraz. W związku z powyższym argumenty dotyczące rynku sprzedaży wewnętrznej zostały odrzucone.

(507)

Strony objęte postępowaniem nie przekazały żadnych informacji, które mogłyby podważyć te ustalenia. Na tej podstawie przedmiotowe argumenty zostały odrzucone.

(508)

Konsumpcja unijna obejmowała całkowitą wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem oraz całkowitą wielkość sprzedaży produktu podobnego w Unii, w tym produktów przeznaczonych na użytek własny. Nie udostępniono żadnych pełnych danych na temat całkowitej sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym. Ponadto przywóz do Unii rejestrowano pod pozycjami taryfowymi dotyczącymi innych produktów, które nie są objęte niniejszym postępowaniem, a zgłoszona wielkość przywozu podana przez Eurostat wyrażona była w tonach. W rezultacie nie można było wykorzystać danych Eurostatu do określenia wielkości i wartości przywozu. Konsumpcję unijną oparto zatem na danych dostarczonych przez konsultanta, o którym mowa powyżej, i porównano z ogólnodostępnymi źródłami, takimi jak badania rynku i publicznie dostępne badania, oraz ze zweryfikowanymi odpowiedziami na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(509)

Konsumpcja unijna kształtowała się w następujący sposób:

Tabela 1-a

Konsumpcja unijna w odniesieniu do modułów (w MW)

Tabela 1-b

Konsumpcja w unijna w odniesieniu do ogniw (w MW)

(510)

W okresie badanym całkowita konsumpcja unijna wzrosła o 221 % w odniesieniu do modułów oraz o 87 % w odniesieniu do ogniw między 2009 r. a okresem objętym dochodzeniem, ale w okresie objętym dochodzeniem spadła w porównaniu z 2011 r. W ujęciu ogólnym konsumpcja unijna produktu objętego dochodzeniem znacznie wzrosła w porównaniu z poziomem konsumpcji z 2009 r.

(511)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że dane dotyczące konsumpcji unijnej produktu objętego dochodzeniem znacznie różnią się w zależności od wykorzystanego źródła. Strona ta utrzymywała, że wiarygodne dane można ustalić tylko na podstawie informacji zebranych od wyspecjalizowanych instytucji lub ośrodków badawczych. W świetle wyjaśnień i wniosków zawartych w motywach 481–483 powyżej w odniesieniu do wiarygodności wykorzystanych w dochodzeniu danych, które dostarczył konsultant, argument ten został odrzucony.

(512)

Ta sama strona argumentowała, że konsumpcji unijnej nie powinno się ustalać po prostu poprzez zsumowanie dostępnych unijnych mocy produkcyjnych w odniesieniu do modułów, ale raczej przez odjęcie od niej konsumpcji modułów na potrzeby własnych projektów przemysłu unijnego. Argument ten został odrzucony, ponieważ konsumpcję modułów ustalono na podstawie nowo zainstalowanych mocy produkcyjnych w Unii. Jest to powszechna praktyka ustalania konsumpcji modułów. W odniesieniu do ogniw konsumpcję określono na podstawie unijnej produkcji modułów.

(513)

Inna strona argumentowała, że w opisanej przez konsultanta metodyce przyznaje się, że istnieją trudności w ustaleniu wiarygodnych danych liczbowych dotyczących konsumpcji. Ponadto twierdzono, że dane dotyczące przywozu, a także sprzedaży eksportowej przemysłu unijnego opierały się albo na niemożliwych do zweryfikowania oszacowaniach, albo na niepełnych danych, i że weryfikacja przez Komisję nie była wystarczająca do wyciągnięcia wniosku, że dane te były rzeczywiście wiarygodne i dokładne.

(514)

Jak już wspomniano powyżej w motywach 481–482, Komisja zweryfikowała jakość danych i metodykę zastosowaną do ich zgromadzenia w trakcie wizyty weryfikacyjnej na miejscu, na podstawie której uznano, że zastosowana metodyka była odpowiednia oraz że wyniki są dokładne i odpowiednio wiarygodne. Argument ten został zatem odrzucony.

(515)

Przywóz do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtował się w sposób przedstawiony w tabeli poniżej. W celu zachowania poufności dane liczbowe przedstawiono wyłącznie w postaci indeksów i przedziałów. Wynika to z faktu, że przywozy realizowane przez producenta eksportującego, w odniesieniu do których nie stwierdzono subsydiów, jak wspomniano w motywie 472 powyżej, zostały odjęte od łącznego przywozu z ChRL.

Tabela 2-a

Przywóz modułów z ChRL (w MW)

Tabela 2-b

Przywóz ogniw z ChRL (w MW)

(516)

W okresie badanym wielkość przywozu do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, wzrosła znacząco o około 300 % w zakresie modułów oraz o ponad 400 % w zakresie ogniw. Doprowadziło to do znacznego wzrostu udziału w rynku przywozu do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie. Mówiąc bardziej szczegółowo, udział w rynku przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, wzrósł z [60-65 %] do [78-83 %] w zakresie modułów oraz z [5-10 %] do [22-27 %] w zakresie ogniw. W ujęciu ogólnym przywóz produktu objętego postępowaniem z ChRL wzrósł znacznie pod względem wielkości i udziału w rynku między 2009 r. a okresem objętym dochodzeniem.

(517)

Należy zauważyć, że wzrost przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, był dużo wyższy niż wzrost konsumpcji unijnej produktu objętego postępowaniem. W związku z tym producenci eksportujący mogli skorzystać z rosnącej konsumpcji unijnej, a ich pozycja na rynku stała się silniejsza ze względu na większe udziały w rynku.

(518)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że dane dotyczące wielkości przywozu produktu objętego dochodzeniem znacznie różnią się w zależności od wykorzystanego źródła. Strona ta utrzymywała, że wiarygodne dane można ustalić tylko na podstawie informacji zebranych od wyspecjalizowanych instytucji lub ośrodków badawczych. W świetle wyjaśnień i wniosków zawartych w motywach 481–483 powyżej w odniesieniu do wiarygodności danych wykorzystanych w dochodzeniu argument ten został odrzucony.

(519)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń jedna z zainteresowanych stron zakwestionowała metodykę ustalania całkowitej wartości przywozu z ChRL, twierdząc, że opierała się ona na transakcjach przeprowadzonych na poziomie cen CIF przed ocleniem i dlatego jest wątpliwe, czy transakcje te dotyczyły towarów przeznaczonych do konsumpcji w Unii. W odniesieniu do tego argumentu należy wyjaśnić, że całkowita wartość przywozu z ChRL przekazana przez konsultanta nie została wykorzystana w ustaleniach oraz że w trakcie dochodzenia ustalono wyłącznie wielkość przywozu i ceny importowe. Ponieważ metodyka ustalania cen importowych jako taka nie została zakwestionowana przez zainteresowaną stronę objętą postępowaniem, w motywach 520–528 zawarto odniesienie do stosownych ustaleń. W związku z tym powyższy argument został odrzucony.

(520)

Średnia cena przywozu do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtuje się w następujący sposób:

Tabela 3-a

Ceny importowe modułów z ChRL (w EUR/kW)

Tabela 3-b

Ceny importowe ogniw z ChRL (w EUR/kW)

(521)

W okresie badanym nastąpił znaczny spadek średniej ceny przywozu modułów i ogniw z ChRL. W przypadku modułów średnia cena importowa w okresie objętym dochodzeniem spadła o 64 %, z 2 100 EUR/kW w 2009 r. do 764 EUR/kW. Podobnie średnia cena przywozu ogniw z ChRL spadła o 42 %, z 890 EUR/kW do 516 EUR/kW.

(522)

W ujęciu ogólnym cena produktu objętego postępowaniem znacznie spadła między 2009 r. a okresem objętym dochodzeniem.

(523)

Jeden współpracujący niepowiązany importer twierdził, że ceny importowe należało określić na podstawie jego przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii, które to dane importer dostarczył w trakcie dochodzenia. Dane przekazane podczas dochodzenia przez tego importera dotyczyły tylko części łącznego przywozu do Unii i nie pozwalają na wyciągnięcie konstruktywnych wniosków na tej podstawie co do średnich cen całkowitego przywozu z ChRL w całym rozpatrywanym okresie obejmującym kilka lat. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(524)

Inna strona twierdziła, że metodyka ustalania cen nie została wyjaśniona, w szczególności jeżeli chodzi o sposób łączenia i uzgadniania danych z różnych źródeł. Ponadto przywołano argument, że koszty przywozu powinny opierać się raczej na zweryfikowanych informacjach zgromadzonych w trakcie dochodzenia niż na oszacowaniach.

(525)

Uznaje się, że metodyka udostępniona zainteresowanym stronom jest wystarczająco kompletna, aby zrozumieć, w jaki sposób ustalono dane liczbowe. W odniesieniu do kosztu przywozu należy wyjaśnić, że dokonano korekty cen na miejscu, aby uzyskać ceny CIF. Dokonane oszacowanie potwierdzone zostało za pomocą danych zgromadzonych w trakcie dochodzenia.

(526)

W celu określenia podcięcia cenowego w okresie objętym dochodzeniem porównano średnie ważone ceny sprzedaży poszczególnych rodzajów produktu wytwarzanych przez objętych próbą producentów unijnych stosowane wobec niepowiązanych klientów na rynku unijnym, dostosowane do poziomu cen ex-works, z odpowiadającymi im średnimi ważonymi cenami przywozu analogicznych rodzajów produktu, stosowanymi przez chińskich współpracujących producentów eksportujących przy sprzedaży pierwszemu niezależnemu klientowi na rynku unijnym, ustalonymi na podstawie CIF z zastrzeżeniem odpowiednich dostosowań uwzględniających koszty ponoszone po przywozie, tj. koszty odprawy celnej, przeładunku i załadunku. Zastosowano średnią kosztów ponoszonych po przywozie objętych próbą importerów modułów, jeżeli dostępne były dane dotyczące tych importerów.

(527)

Porównania cen dokonano z podziałem na rodzaje produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio skorygowanych oraz po odliczeniu bonifikat i rabatów. Wynik porównania, wyrażony jako wartość procentowa obrotów objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem, wykazał średnie ważone marginesy podcięcia cenowego w wysokości [19,8-37,5 %] dla modułów, [12,6-53,8 %] dla ogniw oraz [19,8-37,5 %] w ujęciu ogólnym dla produktu objętego postępowaniem.

(528)

Należy zauważyć, że w przypadku jednego producenta eksportującego objętego próbą obliczono ujemne podcięcie cenowe w odniesieniu do ogniw. Ponieważ jednak wywożone ilości nie były znaczące, nie można tego podcięcia uznać za reprezentatywne. Ponadto inny producent eksportujący objęty próbą zakwestionował źródło w odniesieniu do dostosowania ogniw monokrystalicznych do ogniw polikrystalicznych, jednak nie uzasadnił tego argumentu. To konkretne dostosowanie nie zostało zakwestionowane przez producentów eksportujących ani nie przekazali oni żadnych nowych informacji lub dowodów, dlatego argument ten został odrzucony.

(529)

Zgodnie z art. 8 ust. 4 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała wszystkie istotne czynniki i wskaźniki gospodarcze mające wpływ na sytuację przemysłu unijnego. Jak wspomniano w motywach 14-22 powyżej, w celu oceny szkody poniesionej przez przemysł unijny zastosowano kontrolę wyrywkową.

(530)

W celu przeprowadzenia analizy szkody Komisja rozróżniła makroekonomiczne i mikroekonomiczne wskaźniki szkody. Komisja przeanalizowała wskaźniki makroekonomiczne za okres badany na podstawie danych uzyskanych od niezależnego konsultanta i porównanych, ilekroć było to możliwe, z innymi dostępnymi źródłami oraz na podstawie danych uzyskanych ze zweryfikowanych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielonych przez producentów unijnych objętych próbą. Komisja dokonała analizy wskaźników mikroekonomicznych na podstawie zweryfikowanych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielonych przez objętych próbą producentów unijnych.

(531)

Do celów niniejszego dochodzenia ocenie poddano następujące wskaźniki makroekonomiczne na podstawie informacji dotyczących wszystkich producentów produktu podobnego w Unii: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych oraz poprawę sytuacji po wcześniejszym subsydiowaniu lub dumpingu.

(532)

Następujące wskaźniki mikroekonomiczne oceniono na podstawie informacji dotyczących wszystkich objętych próbą producentów produktu podobnego w Unii, mianowicie średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszt pracy, zapasy, rentowność, przepływ pieniężny, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskiwania kapitału.

(533)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że w przypadku produktu objętego postępowaniem warunki rynkowe są różne w poszczególnych państwach członkowskich, a zatem analizę szkody należy przeprowadzić na poziomie każdego państwa członkowskiego osobno. Twierdzenie to było bezpodstawne. Ponadto w toku dochodzenia nie ujawniono żadnych szczególnych okoliczności uzasadniających przeprowadzenie analizy szkody na poziomie poszczególnych państw członkowskich. Argument ten został zatem odrzucony.

(534)

Niektóre strony kwestionowały ogólną wiarygodność makroekonomicznych wskaźników szkody użytych przez Komisję dla celów przedmiotowego dochodzenia. Argumentowały, że tendencje ustalone dla szeregu tych wskaźników odbiegały od tendencji dla tych samych wskaźników ustalonych dla producentów unijnych objętych próbą. Odniesiono się przy tym w szczególności do produkcji unijnej, wydajności, sprzedaży, średnich kosztów pracy i zatrudnienia.

(535)

Wskaźniki makroekonomiczne określono w odniesieniu do wszystkich producentów w Unii. W przypadku gdy te same dane są zestawiane w odniesieniu do poszczególnych producentów unijnych lub grup producentów unijnych (tj. producentów unijnych objętych próbą), tendencje niekoniecznie są identyczne, ponieważ w takim porównaniu nie jest uwzględniana np. waga każdego rozpatrywanego przedsiębiorstwa. Dlatego wyniki porównania wskaźników makroekonomicznych dla wszystkich producentów unijnych i wskaźników dla producentów unijnych objętych próbą niekoniecznie są istotne i nie pozwalają na wyciągnięcie wniosku, że któryś z tych zbiorów danych jest niewiarygodny. W każdym wypadku, gdy porównuje się tendencje wskaźników makroekonomicznych przemysłu unijnego z tak samo skonsolidowanymi wskaźnikami dotyczącymi producentów unijnych objętych próbą, można zauważyć różnice w tendencjach w odniesieniu do kilku wskaźników, takich jak: produkcja, moce produkcyjne, wielkość sprzedaży, zatrudnienie i wydajność przemysłu unijnego, między 2011 r. a OD. W przypadku wszystkich tych wskaźników producenci unijni objęci próbą osiągali lepsze wyniki niż przemysł unijny ogółem. Wynika to z faktu, że w OD wielu producentów unijnych nieobjętych próbą zaprzestało produkcji lub stało się niewypłacalnych, a tym samym mieli negatywny wpływ na wskaźniki makroekonomiczne obliczone na poziomie Unii. W związku z tym argumenty te zostały odrzucone.

(536)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że wniosek sformułowany w motywie 153 rozporządzenia w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych, zgodnie z którym analiza sytuacji przemysłu unijnego wykazała wyraźne tendencje spadkowe w odniesieniu do wszystkich głównych wskaźników szkody, oparty był na danych przekazanych przez konsultanta. W tym kontekście należy wyjaśnić, że z jednej strony wskaźniki makroekonomiczne wymienione w tabelach od 4-a do 6-c w rozporządzeniu w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych opierały się na danych uzyskanych od konsultanta i w miarę możliwości porównanych z innymi dostępnymi źródłami. Z drugiej strony wskaźniki mikroekonomiczne wymienione w tabelach od 7-a do 11-c w rozporządzeniu w sprawie tymczasowych ceł antydumpingowych opierały się na danych zgromadzonych od producentów unijnych objętych próbą i zweryfikowanych na miejscu przez Komisję. Należy też zauważyć, że czynniki decydujące dla szkody poniesionej przez przemysł unijny, takie jak: poziom rentowności przemysłu unijnego, średnie ceny sprzedaży w Unii, a także obliczenia podcięć cenowych, opierały się na danych zgromadzonych od producentów unijnych objętych próbą i producentów eksportujących, które to dane zweryfikowano na miejscu. Z tego względu powyższy argument został odrzucony.

(537)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym w następujący sposób:

Tabela 4-a

Moduły — produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych (MW)

Tabela 4-b

Ogniwa — produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych (MW)

(538)

W okresie badanym całkowita unijna produkcja modułów wzrosła o 87 %. Produkcja osiągnęła najwyższą wartość w 2011 r., po czym w okresie objętym dochodzeniem nastąpił spadek. Wzrost unijnej produkcji modułów następował znacznie wolniej niż wzrost konsumpcji, która w tym samym okresie uległa ponad trzykrotnemu zwiększeniu. W obliczu znacznego wzrostu konsumpcji w okresie badanym producenci unijni podwoili swoje moce produkcyjne w zakresie modułów. Pomimo wyższych poziomów produkcji stopień wykorzystania mocy produkcyjnych przemysłu unijnego zmniejszył się jednak o 4 punkty procentowe, osiągając w okresie objętym dochodzeniem poziom zaledwie 41 %.

(539)

W okresie badanym unijna produkcja ogniw wzrosła w ujęciu ogólnym o 20 %. Produkcja ogniw osiągnęła najwyższą wartość w 2011 r., po czym w okresie objętym dochodzeniem nastąpił jej spadek. Unijna produkcja ogniw odpowiadała tendencjom w zakresie konsumpcji unijnej, odnotowując wolniejszy wzrost do 2011 r., a następnie w okresie objętym dochodzeniem bardziej widoczny spadek. Zgodnie ze zmianami w zakresie konsumpcji unijnej przemysł unijny najpierw zwiększył swoje moce o 51 % do 2011 r., po czym w okresie objętym dochodzeniem nastąpił spadek. W okresie badanym moce produkcyjne wzrosły o 39 % w ujęciu ogólnym. Stopień wykorzystania mocy produkcyjnych wzrastał do 2011 r., osiągając najwyższą wartość równą 78 %, a następnie spadł o 15 punktów procentowych w okresie objętym dochodzeniem. W ogólnym rozrachunku w okresie badanym nastąpił spadek wykorzystania mocy produkcyjnych unijnego przemysłu w zakresie ogniw do 63 % w okresie objętym dochodzeniem.

(540)

Przemysł unijny zwiększył zatem swoje moce w odpowiedzi na wzrost konsumpcji. Tempo wzrostu poziomów produkcji przemysłu unijnego było jednak znacznie wolniejsze niż tempo wzrostu konsumpcji, co doprowadziło do spadku wykorzystania mocy produkcyjnych w zakresie produktu objętego postępowaniem w okresie badanym.

(541)

AFASE stwierdziło, że wielkość produkcji określona dla modułów i ogniw w motywie 537 powyżej i moce produkcyjne przemysłu unijnego określone dla modułów i ogniw w tym samym motywie były przeszacowane, i przekazało dane z innych źródeł (tj. EPIA, IMS i BNEF), które wskazują na niższe wielkości. Tymi danymi liczbowymi są wartości podane w motywie 537 powyżej.

(542)

Wielkość produkcji określona w motywie 537 powyżej opiera się na informacjach obejmujących zarówno spółki giełdowe, jak i spółki nienotowane na rynku regulowanym. Zmiany w produkcji unijnej określone w motywie 537 powyżej są ponadto zgodne ze zmianami konsumpcji unijnej przedstawionymi w motywie 509. Przekazane przez AFASE dane dotyczące wielkości produkcji wskazują natomiast na odmienne tendencje w odniesieniu do konsumpcji unijnej określonej w motywie 509 i do danych statystycznych dotyczących konsumpcji unijnej opublikowanych przez EPIA.

(543)