7.11.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 307/84

(1)

W dniu 14 grudnia 1998 r. Parlament Europejski i Rada przyjęły decyzję 128/1999/WE w sprawie skoordynowanego wprowadzania we Wspólnocie systemu łączności ruchomej i bezprzewodowej trzeciej generacji (UMTS) (2) (decyzję UMTS), obejmującą zakresy częstotliwości 1 900–1 980 MHz, 2 010–2 025 MHz i 2 110–2 170 MHz („pasmo ziemskie 2 GHz”). Zgodnie z tą decyzją państwa członkowskie zobowiązane były do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu umożliwienia skoordynowanego i stopniowego wprowadzenia usług UMTS na swoim terytorium najpóźniej do dnia 1 stycznia 2002 r., a w szczególności do ustanowienia systemu zatwierdzania UMTS najpóźniej do dnia 1 stycznia 2000 r. Decyzja ta straciła moc w dniu 22 stycznia 2003 r., ale harmonizacja widma nadal obowiązuje.

(2)

Od tego czasu Komisja wyraziła poparcie dla bardziej elastycznego wykorzystania widma radiowego w komunikacie „Ułatwienie dostępu do widma radiowego na potrzeby usług bezprzewodowej łączności elektronicznej poprzez zwiększenie elastyczności” (3), który dotyczy między innymi pasma ziemskiego 2 GHz i ma na celu zapobieganie zakłóceniom na rynku. Zasada neutralności technologicznej i zasada neutralności usług zostały potwierdzone przez dyrektywę 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywę ramową) (4).

(3)

Wyznaczenie sparowanych podzakresów 1 920–1 980 MHz i 2 110–2 170 MHz („sparowane pasmo ziemskie 2 GHz”) na potrzeby systemów zapewniających usługi łączności elektronicznej jest ważnym krokiem uwzględniającym zarówno konwergencję łączności ruchomej i stacjonarnej oraz radiodyfuzji, jak i odzwierciedlającym innowacje techniczne. Systemy stosowane w sparowanym paśmie ziemskim 2 GHz powinny głównie zapewniać dostęp do usług szerokopasmowych dla użytkowników końcowych.

(4)

Użytkownicy bezprzewodowych usług szerokopasmowych, w przypadku których sparowane pasmo ziemskie 2 GHz wykorzystuje się już obecnie w jednym państwie członkowskim, mogą również uzyskać dostęp do równoważnych usług w każdym innym państwie członkowskim. Niesparowany podzakres 1 900–1 920 MHz, mimo iż stanowi przedmiot pozwoleń radiowych wydawanych operatorom w wielu państwach członkowskich, pozostaje jednak w dużym stopniu niewykorzystany, a niesparowany podzakres 2 010–2 025 MHz stanowi przedmiot pozwoleń radiowych wydawanych operatorom tylko w kilku państwach członkowskich i nie jest wykorzystywany.

(5)

Zgodnie z art. 4 ust. 2 decyzji nr 676/2002/WE, w dniu 15 czerwca 2009 r. Komisja udzieliła Europejskiej Konferencji Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych (zwanej dalej „CEPT”) mandatu w zakresie opracowania możliwie jak najmniej restrykcyjnych warunków technicznych dla pasm częstotliwości w kontekście polityki na rzecz dostępu bezprzewodowego do usług łączności elektronicznej (WAPECS).

(6)

Na podstawie tego mandatu CEPT przygotowała raport (raport CEPT nr 39) określający najmniej restrykcyjne warunki techniczne i zawierający wytyczne dotyczące ich stosowania w odniesieniu do stacji bazowych i terminali pracujących w paśmie ziemskim 2 GHz. W sparowanym paśmie ziemskim 2 GHz te warunki techniczne są właściwe do celu zarządzania ryzykiem występowania szkodliwych zakłóceń między sąsiadującymi sieciami na poziomie krajowym i transgranicznym, bez narzucania konkretnego rodzaju technologii oraz w oparciu o zoptymalizowane parametry dotyczące najbardziej prawdopodobnego sposobu wykorzystania pasma. W niesparowanych podzakresach 1 900–1 920 MHz i 2 010–2 025 MHz („niesparowane pasmo ziemskie 2 GHz”) warunki techniczne określone w raporcie CEPT nr 39 dla funkcjonowania sieci łączności ruchomej są jednak bardziej restrykcyjne, niż przewidziano w ramach obowiązujących krajowych praw do użytkowania.

(7)

Zgodnie z raportem CEPT nr 39 stosowne byłoby wprowadzenie koncepcji „Block Edge Masks” (BEM), która oznacza parametry techniczne mające zastosowanie do całego bloku częstotliwości określonego użytkownika, niezależnie od liczby kanałów zajmowanych przez wybraną przez niego technologię. Parametry te powinny stanowić część warunków zezwoleń na użytkowanie częstotliwości. Dotyczą one zarówno emisji wewnątrz bloku częstotliwości (moc nadawania w granicach bloku częstotliwościowego), jak i poza nim (emisja pozapasmowa). Stanowią one wymogi prawne służące do zarządzania ryzykiem szkodliwych zakłóceń między sąsiadującymi sieciami i obowiązują bez uszczerbku dla limitów określonych w normach dotyczących urządzeń obowiązujących na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1999/5/WE z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (5) („dyrektywa RTTE”).

(8)

Warunki techniczne określone w wyniku mandatu udzielonego CEPT służą również ochronie istniejących zastosowań pracujących w sąsiadujących pasmach przed szkodliwymi zakłóceniami. W tym celu należy zapewnić zgodność z obecną maską emisji widma dla UMTS poniżej 1 900 MHz, między 1 980 MHz a 2 010 MHz, między 2 025 MHz a 2 110 MHz oraz powyżej 2 170 MHz. Ze względu na fakt, iż współistnienia z innym zastosowaniem radiowym nie ujęto w raporcie CEPT nr 39 i w raporcie Komitetu ds. Łączności Elektronicznej nr 65, który jest podstawą raportu CEPT nr 39, kryteria dotyczące współużytkowania częstotliwości, umożliwiające współistnienie, można również określić, opierając się na uwarunkowaniach krajowych.

(9)

Wyniki raportu CEPT nr 39 powinny mieć zastosowanie w Unii i powinny zostać wdrożone przez państwa członkowskie, z uwzględnieniem dotychczasowych praw użytkowania UMTS w paśmie ziemskim 2 GHz, a także mając na uwadze efektywne wykorzystanie widma.

(10)

Jednakże ze względu na restrykcyjne warunki techniczne dotyczące poziomów mocy nadawania w niesparowanym paśmie ziemskim 2 GHz określone w raporcie CEPT nr 39 – w celu ochrony działalności w sparowanym paśmie ziemskim 2 GHz oraz w celu zapewnienia możliwości współistnienia kilku sieci TDD – jak również ze względu na ograniczoną ogólną szerokość pasma w niesparowanym paśmie ziemskim 2 GHz, wykorzystywanie bezprzewodowych usług szerokopasmowych zgodnie z obowiązującymi pozwoleniami jest utrudnione. Sytuacja ta wymaga przeanalizowania alternatywnych środków w zakresie harmonizacji niesparowanego pasma ziemskiego 2 GHz i może pociągnąć za sobą zmiany w odniesieniu do obowiązujących pozwoleń. Aby nie uniemożliwiać wcześniejszego wprowadzania elastycznych sposobów korzystania z widma w sparowanym paśmie ziemskim 2 GHz, konieczne jest rozdzielenie środków w zakresie harmonizacji dotyczących sparowanego i niesparowanego pasma ziemskiego 2 GHz.

(11)

Warunki harmonizacji technicznej należy wprowadzić tylko dla sparowanego pasma ziemskiego 2 GHz bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do wydawania zezwoleń na korzystanie z pasma ziemskiego 2 GHz, uwzględniając prawa do użytkowania częstotliwości przyznane pod ich jurysdykcją i zgodnie z prawem unijnym, a w szczególności z dyrektywą 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy o zezwoleniach) (6) oraz art. 9 i 9a dyrektywy 2002/21/WE.

(12)

Harmonizacja na mocy niniejszej decyzji nie powinna wykluczać możliwości stosowania przez poszczególne państwa członkowskie, w uzasadnionych przypadkach i z uwzględnieniem obowiązujących praw do użytkowania częstotliwości, okresów przejściowych, które mogą obejmować uzgodnienia w sprawie współużytkowania częstotliwości radiowych, zgodnie z art. 4 ust. 5 decyzji nr 676/2002/WE.

(13)

Aby zapewnić efektywne wykorzystanie sparowanego pasma ziemskiego 2 GHz w dłuższym okresie, organy administracji powinny kontynuować badania, które mogą przyczynić się do zwiększenia wydajności i opracowania nowatorskich zastosowań. Badania takie powinny zostać uwzględnione przy rozważaniu przeglądu niniejszej decyzji.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Spektrum Radiowego,