w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako

uwzględniając decyzję Rady z dnia 25 lutego 2011 r. w sprawie uzgodnień dotyczących renegocjacji Układu monetarnego między Rządem Republiki Francuskiej, w imieniu Wspólnoty Europejskiej, a Rządem Jego Najjaśniejszej Wysokości Księcia Monako (1), w szczególności jego art. 4,

Niniejszym zatwierdza się Układ pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako.

Wiceprzewodniczący ds. gospodarczych i walutowych oraz euro jest zatem upoważniony do podpisania Układu tak, by stał się on wiążący dla Unii Europejskiej.

Układ wchodzi w życie z dniem 1 grudnia 2011 r. Zostaje on opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK

UKŁAD MONETARNY

pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako

UNIA EUROPEJSKA, reprezentowana przez Republikę Francuską i Komisję Europejską,

oraz

KSIĘSTWO MONAKO,

mając na uwadze, co następuje:

(1)	Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w dniu 1 stycznia 1999 r. euro zastąpiło walutę każdego państwa członkowskiego uczestniczącego w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej, w tym Francji.

(2)

Stosunki między Francją a Księstwem Monako w kwestiach walutowych i bankowych były uregulowane już przed wprowadzeniem euro na mocy dwustronnych umów, w szczególności na mocy zawartego w dniu 14 kwietnia 1945 r. porozumienia dotyczącego kontroli walutowej oraz układu o dobrosąsiedzkich stosunkach z dnia 18 maja 1963 r.

(3)	Księstwo Monako zostało uprawnione do stosowania euro jako waluty urzędowej począwszy od dnia 1 stycznia 1999 r. na mocy decyzji Rady z dnia 31 grudnia 1998 r. (1).

(4)

W dniu 24 grudnia 2001 r. Unia Europejska, reprezentowana przez Republikę Francuską wraz z Komisją i Europejskim Bankiem Centralnym, zawarła układ monetarny z Księstwem Monako. Układ o dobrosąsiedzkich stosunkach, zawarty pomiędzy Republiką Francuską a Księstwem Monako, został w związku z tym odpowiednio zaktualizowany.

(5)

Zgodnie z niniejszym układem monetarnym Księstwo Monako ma prawo nadal stosować euro jako walutę urzędową, a banknotom i monetom euro przyznawać status prawnego środka płatniczego. Przepisy Unii Europejskiej wymienione w załączniku do niniejszego układu stosuje się na terytorium Księstwa Monako na warunkach przewidzianych w niniejszym układzie.

(6)

Księstwo Monako powinno zapewnić stosowanie na swoim terytorium przepisów UE dotyczących banknotów i monet denominowanych w euro; wspomniane banknoty i monety należy właściwie zabezpieczyć przed fałszowaniem; istotne jest, aby Księstwo Monako podjęło wszelkie środki niezbędne do walki z fałszowaniem pieniędzy i współpracowało w tej kwestii z Komisją, Europejskim Bankiem Centralnym, Francją i Europejskim Urzędem Policji (Europol).

(7)

Niniejszy układ monetarny nie daje żadnych praw instytucjom kredytowym, ani, w stosownym przypadku, innym instytucjom finansowym prowadzącym działalność na terytorium Księstwa Monako, w zakresie swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług w Unii Europejskiej. Nie daje również żadnych praw instytucjom kredytowym, ani, w stosownym przypadku, innym instytucjom finansowym prowadzącym działalność na terytorium Unii Europejskiej w zakresie swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług w Księstwie Monako.

(8)

Niniejszy układ monetarny nie zobowiązuje w żaden sposób EBC ani krajowych banków centralnych do włączenia instrumentów finansowych Księstwa Monako do wykazu(-ów) papierów wartościowych kwalifikujących się do operacji w ramach polityki pieniężnej prowadzonej przez Europejski System Banków Centralnych.

(9)

Księstwo Monako posiada na swoim terytorium spółki zarządzające portfelem na rzecz osób trzecich lub przekazujące zlecenia, których świadczone usługi są regulowane wyłącznie prawem monakijskim, bez uszczerbku dla obowiązków wymienionych w art. 11 ust. 6. Spółki te nie mają dostępu do systemów płatności i rozrachunku papierów wartościowych.

(10)

W poszanowaniu ciągłości więzów historycznych istniejących pomiędzy Francją a Księstwem Monako oraz zasad ustanowionych układem monetarnym z dnia 24 grudnia 2001 r. Unia Europejska i Księstwo Monako zobowiązują się współpracować w dobrej wierze w celu zapewnienia w całości skuteczności niniejszego układu.

(11)

Należy powołać wspólny komitet, w którego skład wejdą przedstawiciele Księstwa Monako, Republiki Francuskiej, Komisji Europejskiej i EBC, którego zadaniem będzie analiza stosowania postanowień niniejszego układu, podejmowanie decyzji, na warunkach określonych w art. 3, w sprawie rocznego pułapu emisji monet, ocena adekwatności minimalnego odsetka monet wprowadzanych do obiegu zgodnie z wartością nominalną oraz podjętych przez Księstwo Monako środków mających na celu wdrożenie odpowiednich przepisów Unii Europejskiej.

(12)	Organem właściwym do rozstrzygania sporów, które mogą powstać w związku z niewykonaniem obowiązku lub nieznajomością przepisów przewidzianych w niniejszym układzie, oraz co do których stwierdzono, że strony nie osiągnęły porozumienia, powinien być Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Księstwo Monako jest uprawnione do stosowania euro jako waluty urzędowej zgodnie ze zmienionymi rozporządzeniami (WE) nr 1103/97 oraz (WE) nr 974/98. Księstwo Monako przyznaje banknotom i monetom euro status prawnego środka płatniczego.

Artykuł 2

Księstwo Monako emituje banknoty i monety wyłącznie po uzgodnieniu warunków emisji z Unią Europejską. Warunki emisji monet euro, począwszy od dnia 1 stycznia 2011 r., określono w poniższych artykułach.

Artykuł 3

1. Roczny pułap (w ujęciu wartościowym) emisji monet euro przez Księstwo Monako oblicza się jako sumę:

części stałej, której wstępna kwota na rok 2011 wynosi 2 340 000 EUR; oraz

części zmiennej, odpowiadającej (w ujęciu wartościowym) średniej emisji monet przez Republikę Francuską w przeliczeniu na jednego mieszkańca w roku (n-1) pomnożonej przez liczbę mieszkańców Księstwa Monako.

Wspólny komitet może dokonywać corocznej aktualizacji części stałej w celu uwzględnienia inflacji – na podstawie zharmonizowanego indeksu cen konsumpcyjnych odnotowanego we Francji w roku (n-1) – oraz ewentualnych znaczących zmian na rynku kolekcjonerskich monet euro.

2. Księstwo Monako może również emitować specjalne monety okolicznościowe i/lub monety kolekcjonerskie z okazji wydarzeń o istotnym dla niego znaczeniu. W przypadku gdy emisja specjalna doprowadzi do przekroczenia pułapu emisji określonego w ust. 1, wartość tej emisji zostaje uznana za wykorzystanie pozostałej części pułapu na poprzedni rok i/lub odjęta od pułapu na następny rok.

Artykuł 4

1. Monety euro emitowane przez Księstwo Monako i monety emitowane przez państwa członkowskie Unii Europejskiej, które przyjęły euro, są identyczne pod względem wartości nominalnej, statusu prawnego środka płatniczego, parametrów technicznych, wzornictwa wspólnej strony i wspólnych elementów wzorniczych strony narodowej.

2. Księstwo Monako z wyprzedzeniem powiadamia Komisję o projektach narodowych stron monet euro, a Komisja sprawdza ich zgodność z przepisami UE.

Artykuł 5

Francja udostępnia Księstwu Monako mennicę w Paryżu (Hôtel de la monnaie de Paris), aby umożliwić Księstwu bicie monet zgodnie z art. 18 układu o dobrosąsiedzkich stosunkach zawartego pomiędzy Francją a Księstwem Monako w dniu 18 maja 1963 r.

Artykuł 6

1. Do celów zatwierdzenia całkowitej wielkości emisji Francji przez Europejski Bank Centralny zgodnie z art. 128 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, liczba monet emitowanych przez Księstwo Monako dodawana jest do liczby monet emitowanych przez Francję.

2. Najpóźniej dnia 1 września każdego roku Księstwo Monako powiadamia Republikę Francuską o wielkości emisji i wartości nominalnej monet euro, które zamierza wyemitować w następnym roku. Księstwo Monako powiadamia również Komisję o przewidzianych warunkach emisji tych monet.

3. Księstwo Monako przekazuje wymienione w ust. 2 informacje dotyczące roku 2011 z chwilą podpisania niniejszego układu.

4. Bez uszczerbku dla emisji monet kolekcjonerskich Księstwo Monako wprowadza do obiegu zgodnie z wartością nominalną co najmniej 80 % monet euro wyemitowanych każdego roku. Co pięć lat wspólny komitet analizuje adekwatność minimalnego odsetka monet wprowadzanych do obiegu zgodnie z wartością nominalną i może zdecydować o jego zmianie.

Artykuł 7

1. Księstwo Monako ma prawo do emisji kolekcjonerskich monet euro. Są one uwzględniane w rocznym pułapie, o którym mowa w art. 3. Księstwo Monako emituje kolekcjonerskie monety euro zgodnie z wytycznymi UE dotyczącymi kolekcjonerskich monet euro, które wymagają m.in. zastosowania parametrów technicznych, wzornictwa i denominacji umożliwiających odróżnienie kolekcjonerskich monet euro od monet przeznaczonych do obiegu.

2. Emitowane przez Księstwo Monako monety kolekcjonerskie nie mają statusu prawnego środka płatniczego w Unii Europejskiej.

Artykuł 8

Księstwo Monako podejmuje wszelkie środki niezbędne do walki z fałszowaniem pieniędzy i współpracą w tej kwestii z Komisją, Europejskim Bankiem Centralnym, Francją i Europejskim Urzędem Policji (Europol).

Artykuł 9

Księstwo Monako zobowiązuje się do:

stosowania aktów prawnych i przepisów UE wymienionych w załączniku A i wchodzących w zakres stosowania art. 11 ust. 2, które są stosowane bezpośrednio przez Francję, lub przepisów przyjętych przez Francję w celu transpozycji tych aktów prawnych i tych przepisów zgodnie z zasadami określonymi w art. 11 ust. 2 i 3;

przyjęcia środków równoważnych z aktami prawnymi i przepisami Unii Europejskiej wymienionymi w załączniku B, które są bezpośrednio stosowane przez państwa członkowskie, lub w odniesieniu do których państwa te dokonują transpozycji, na zasadach określonych w art. 11 ust. 4, 5 i 6, w następujących obszarach:

—	prawo bankowe i finansowe, jak również przeciwdziałanie praniu pieniędzy w obszarach przewidzianych w art. 11 i zgodnie z zasadami tam przewidzianymi,

—	zapobieganie oszustwom i fałszowaniu gotówkowych i bezgotówkowych środków płatniczych, medali i żetonów;

stosowania bezpośrednio na swoim terytorium aktów prawnych i przepisów Unii Europejskiej dotyczących banknotów i monet euro, jak również środków niezbędnych do stosowania euro jako jednej waluty, przyjętych na mocy art. 133 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, chyba że niniejszy układ stanowi wyraźnie inaczej. Komisja, za pośrednictwem wspólnego komitetu, przekazuje monakijskim organom władzy wykaz odpowiednich aktów prawnych i przepisów.

Artykuł 10

1. Instytucje kredytowe oraz, w razie potrzeby, inne instytucje finansowe upoważnione do prowadzenia działalności na terytorium Księstwa Monako mogą, na warunkach określonych w art. 11, mieć dostęp do międzybankowych systemów płatności i rozrachunków oraz do systemów rozrachunku papierów wartościowych Unii Europejskiej, na takich samych zasadach jak instytucje kredytowe, oraz, w razie potrzeby, inne instytucje finansowe prowadzące działalność na terytorium Francji, pod warunkiem że spełniają warunki określone w odniesieniu do dostępu do tych systemów.

2. Instytucje kredytowe oraz, w razie potrzeby, inne instytucje finansowe prowadzące działalność na terytorium Księstwa Monako podlegają, na warunkach określonych w art. 11, tym samym zasadom wdrażania przez Banque de France przepisów ustanowionych przez EBC w zakresie instrumentów i procedur polityki pieniężnej jak instytucje kredytowe oraz, w razie potrzeby, inne instytucje finansowe prowadzące działalność we Francji.

Artykuł 11

1. Na terytorium Księstwa Monako zastosowanie mają akty prawne przyjęte przez Radę w zastosowaniu art. 129 akapit czwarty Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w powiązaniu z art. 5.4 lub 19.1, lub 34.3 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (zwanego dalej „statutem”), przez EBC w zastosowaniu wspomnianych wyżej aktów prawnych przyjętych przez Radę lub art. 5, 16, 18, 19, 20, 22 bądź art. 34.3 statutu, lub przez Banque de France w celu wdrożenia aktów prawnych przyjętych przez EBC. Dzieje się tak również w odniesieniu do ewentualnych zmian tych aktów.

2. Księstwo Monako stosuje przepisy prawa, przyjęte przez Francję w celu transpozycji aktów prawnych Unii dotyczących działalności instytucji kredytowych i nadzoru nad nimi oraz zapobiegania ryzyku systemowemu systemów płatności oraz systemów płatności i rozrachunku papierów wartościowych, wymienione w załączniku A. W tym celu Księstwo Monako stosuje po pierwsze przepisy francuskiego kodeksu walutowego i finansowego dotyczące działalności instytucji kredytowych i nadzoru nad nimi oraz akty regulacyjne przyjęte w celu ich wykonania zgodnie z układem francusko-monakijskim dotyczącym kontroli walutowej z dnia 14 kwietnia 1945 r. oraz późniejszymi listami interpretacyjnymi w sprawie regulacji bankowych wymienionymi pomiędzy rządem Republiki Francuskiej a rządem Jego Najjaśniejszej Wysokości Księcia Monako, odpowiednio z dnia 18 maja 1963 r., 10 maja 2001 r., 8 listopada 2005 r. i 20 października 2010 r., oraz po drugie – przepisy francuskiego kodeksu walutowego i finansowego dotyczące zapobiegania ryzyku systemowemu systemów płatności i systemów rozrachunku papierów wartościowych.

3. Wykaz znajdujący się w załączniku A będzie zmieniany przez Komisję przy każdej zmianie wymienionych aktów prawnych oraz za każdym razem, gdy Unia Europejska przyjmie nowy akt, z uwzględnieniem ich daty wejścia w życie oraz transpozycji. Akty prawne oraz przepisy wymienione w załączniku A są stosowane przez Księstwo Monako z chwilą ich włączenia do prawa francuskiego zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 2. Przy każdej zmianie zaktualizowany wykaz jest publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

4. Księstwo Monako przyjmuje środki równoważne ze środkami przyjętymi przez państwa członkowskie w zastosowaniu aktów unijnych, które są niezbędne do wdrożenia niniejszego układu i znajdują się w załączniku B. Wspólny komitet, o którym mowa w art. 13, bada równoważność między środkami przyjętymi przez Monako a środkami podejmowanymi przez państwa członkowskie w zastosowaniu wspomnianych wyżej aktów prawnych Unii zgodnie z procedurą, którą ustali przedmiotowy komitet.

5. Bez uszczerbku dla procedury przewidzianej w niniejszym artykule ust. 9 wykaz znajdujący się w załączniku B będzie zmieniany decyzją wspólnego komitetu. W tym celu Komisja, z chwilą ustanowienia nowego przepisu prawa w dziedzinie objętej niniejszym układem, oraz uznając, że przepis ten powinien być włączony do wykazu znajdującego się w załączniku B, informuje o tym Księstwo Monako. Księstwo Monako otrzymuje kopię dokumentów sporządzonych przez instytucje i organy Unii Europejskiej na różnych etapach procedury ustawodawczej. Komisja publikuje tak zaktualizowany załącznik B w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Wspólny komitet decyduje następnie o odpowiednich i rozsądnych terminach wdrożenia przez Księstwo Monako nowych aktów prawnych i przepisów dodanych do załącznika B.

6. Księstwo Monako podejmuje skuteczne środki, równoważne z dyrektywami Unii Europejskiej wymienionymi w załączniku B, dotyczące walki z praniem pieniędzy, zgodnie z zaleceniami międzynarodowej Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF). O włączeniu do załącznika B regulacji Unii Europejskiej dotyczących walki z praniem pieniędzy decyduje za każdym razem wspólny komitet. Jednostki wywiadu finansowego Księstwa Monako i państw członkowskich UE kontynuują aktywną współpracę w walce z praniem pieniędzy.

7. Instytucje kredytowe oraz, w razie potrzeby, inne instytucje finansowe i agenci deklarujący prowadzenie działalności na terytorium Księstwa Monako podlegają sankcjom i procedurom dyscyplinarnym wdrażanym w przypadku nieznajomości aktów prawnych, o których mowa w poprzednich ustępach. Księstwo Monako dopilnowuje wykonania sankcji nakładanych przez właściwe organy zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.

8. Akty prawne, o których mowa w niniejszym artykule ust. 1, wchodzą w życie w Księstwie Monako z dniem ich wejścia w życie w Unii Europejskiej – w przypadku aktów opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – oraz z dniem ich wejścia w życie we Francji – w przypadku aktów opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej. Akty prawne o charakterze ogólnym, o których mowa w niniejszym artykule ust. 1 i które nie są opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej, wchodzą w życie z dniem poinformowania o nich organów monakijskich. Akty prawne o charakterze indywidualnym, o których mowa w niniejszym artykule ust. 1, stosują się z dniem poinformowania o nich ich adresatów.

9. Przed udzieleniem zezwolenia przedsiębiorstwom inwestycyjnym, które chcą rozpocząć działalność na terytorium Księstwa Monako i będą mogły oferować tam usługi inwestycyjne inne niż zarządzanie portfelem na rzecz osób trzecich lub przekazywanie zleceń, oraz bez uszczerbku dla obowiązków wymienionych w niniejszym artykule ust. 6, Księstwo Monako zobowiązuje się podjąć skuteczne środki równoważne ze środkami zawartymi w obowiązujących aktach prawnych Unii regulujących ten rodzaj usług. W drodze odstępstwa od procedury przewidzianej w niniejszym artykule ust. 5, akty te zostaną wówczas włączone przez Komisję do załącznika B.

Artykuł 12

1. Organem właściwym do rozstrzygania sporów utrzymujących się między stronami, które mogą powstać w związku z niewykonaniem obowiązku lub nieznajomością przepisów przewidzianych w niniejszym układzie, i które nie mogły zostać rozstrzygnięte przez wspólny komitet, jest Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Strony zobowiązują się podjąć wszelkie środki w celu polubownego rozstrzygnięcia sporu przez wspólny komitet.

2. Jeżeli doprowadzenie do polubownego rozstrzygnięcia sporu w ten sposób jest niemożliwe, Unia Europejska, działająca na podstawie zalecenia Komisji Europejskiej, oraz po zasięgnięciu opinii Francji i EBC, w odniesieniu do kwestii leżących w jej kompetencji, lub też Księstwo Monako, mogą wnieść skargę do Trybunału Sprawiedliwości, jeżeli w wyniku uprzedniego rozpatrzenia sprawy przez wspólny komitet wydaje się, że druga strona uchybiła zobowiązaniu wynikającemu z niniejszego układu lub nie znała przepisu w nim przewidzianego. Wyrok Trybunału jest wiążący dla obu stron, które podejmują wszelkie środki niezbędne do zastosowania się do wyroku w terminie w nim określonym przez Trybunał.

3. W przypadku gdyby Unia Europejska lub Księstwo Monako zaniedbały podjęcia koniecznych środków służących zastosowaniu się do wyroku w wyznaczonym terminie, druga strona może rozwiązać układ ze skutkiem natychmiastowym.

4. Wszystkie wątpliwości związane z ważnością decyzji instytucji i organów Unii Europejskiej, podjętych w zastosowaniu niniejszego układu, należą wyłącznie do kompetencji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W szczególności wszelka osoba fizyczna lub prawna posiadająca miejsce zamieszkania/siedzibę na terytorium Księstwa Monako może skorzystać ze środków odwoławczych dostępnych dla osób fizycznych lub prawnych posiadających miejsce zamieszkania/siedzibę na terytorium Francji przeciwko aktom prawnym, których są one adresatem, niezależnie od ich formy i charakteru.

Artykuł 13

1. W skład wspólnego komitetu wchodzą przedstawiciele Księstwa Monako i Unii Europejskiej. Wspólny komitet służy wymianie poglądów i informacji, a także przyjmuje decyzje, o których mowa w art. 3, 6 i 11. Komitet ten bada środki podjęte przez Księstwo Monako i dąży do rozwiązania ewentualnych sporów wynikających ze stosowania niniejszego układu. Wspólny komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

2. W skład delegacji UE wchodzą przedstawiciele Republiki Francuskiej, która tej delegacji przewodniczy, oraz przedstawiciele Komisji Europejskiej i Europejskiego Banku Centralnego. Delegacja Unii Europejskiej przyjmuje jednomyślnie swoje zasady i procedury.

3. Delegacja monakijska składa się z przedstawicieli wyznaczonych przez wicepremiera, a przewodniczy jej doradca rządu ds. finansów i gospodarki lub jego przedstawiciel.

4. Wspólny komitet zbiera się przynajmniej raz w roku, jak również za każdym razem gdy jeden z jego członków uzna to za konieczne, aby komitet mógł wypełnić zadania, za które jest odpowiedzialny na mocy niniejszego układu, w szczególności w zależności od zmian w prawodawstwie na szczeblu europejskim, francuskim, i monakijskim. Funkcję przewodniczącego sprawuje na zasadzie corocznej rotacji przewodniczący delegacji Unii Europejskiej lub przewodniczący delegacji monakijskiej. Wspólny komitet podejmuje decyzje na zasadzie jednomyślności stron.

5. Sekretariat wspólnego komitetu składa się z dwóch osób mianowanych, odpowiednio, przez przewodniczącego delegacji Unii Europejskiej i przewodniczącego delegacji monakijskiej. Sekretariat uczestniczy również w zebraniach komitetu.

Artykuł 14

Każda ze stron może wypowiedzieć niniejszy układ z zachowaniem rocznego okresu wypowiedzenia.

Artykuł 15

Niniejszy układ jest sporządzony w języku francuskim i będzie mógł, w razie potrzeby, zostać przetłumaczony na inne języki Unii Europejskiej. Jednakże jedynie wersja francuska jest autentyczna.

Artykuł 16

Niniejszy układ wchodzi w życie z dniem 1 grudnia 2011 r.

Artykuł 17

Układ monetarny z dnia 24 grudnia 2001 r. traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego układu. Odniesienia do układu z dnia 24 grudnia 2001 r. rozumiane są jako odniesienia do niniejszego układu.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 listopada 2011 r. w trzech oryginalnych egzemplarzach w języku francuskim.

W imieniu Unii Europejskiej

Olli REHN

Wiceprzewodniczący

François BAROIN

Minister Gospodarki, Finansów i Przemysłu Republiki Francuskiej

W imieniu Księstwa Monako

Michel ROGER

Minister Stanu

ZAŁĄCZNIK A

Prawodawstwo w dziedzinie bankowości i finansów

Dyrektywa Rady 86/635/EWG z dnia 8 grudnia 1986 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych: w zakresie przepisów mających zastosowanie do instytucji kredytowych, Dz.U. L 372 z 31.12.1986, s. 1,

zmieniona:

dyrektywą 2001/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. zmieniającą dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG oraz 86/635/EWG w zakresie zasad oceny rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, a także banków oraz innych instytucji finansowych, Dz.U. L 283 z 27.10.2001, s. 28;

dyrektywą 2003/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2003 r. zmieniająca dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG, 86/635/EWG i 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, banków i innych instytucji finansowych oraz zakładów ubezpieczeń, Dz.U. L 178 z 17.7.2003, s. 16;

dyrektywą 2006/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. zmieniającą dyrektywy Rady 78/660/EWG w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, 83/349/EWG w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych, 86/635/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych oraz 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń, Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 1.

Dyrektywa Rady 89/117/EWG z dnia 13 lutego 1989 r. w sprawie obowiązków w zakresie publikacji odnoszących się do rocznych sprawozdań finansowych oddziałów, utworzonych w państwie członkowskim, instytucji kredytowych i instytucji finansowych mających swoją siedzibę poza tym państwem członkowskim, Dz.U. L 44 z 16.2.1989, s. 40.

Dyrektywa 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych (wersja przekształcona): w zakresie przepisów mających zastosowanie do instytucji kredytowych, Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 201,

zmieniona:

dyrektywą 2008/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2006/49/WE w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 76 z 19.3.2008, s. 54;

dyrektywą Komisji 2009/27/WE z dnia 7 kwietnia 2009 r. zmieniającą niektóre załączniki do dyrektywy 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do przepisów technicznych dotyczących zarządzania ryzykiem, Dz.U. L 94 z 8.4.2009, s. 97;

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/111/WE z dnia 16 września 2009 r. zmieniającą dyrektywy 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2007/64/WE w odniesieniu do banków powiązanych z centralnymi instytucjami, niektórych pozycji funduszy własnych, dużych ekspozycji, uzgodnień w zakresie nadzoru oraz zarządzania w sytuacji kryzysowej, Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 97;

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/76/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 2006/48/WE oraz 2006/49/WE w zakresie wymogów kapitałowych dotyczących portfela handlowego i resekurytyzacji oraz przeglądu nadzorczego polityki wynagrodzeń, Dz.U. L 329 z 14.12.2010, s. 3;

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120.

Dyrektywa 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów, Dz.U. L 135 z 31.5.1994, s. 5,

zmieniona:

dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2005 r. zmieniającą dyrektywy Rady 73/239/EWG, 85/611/EWG, 91/675/EWG, 92/49/EWG i 93/6/EWG oraz dyrektywy 94/19/WE, 98/78/WE, 2000/12/WE, 2001/34/WE, 2002/83/WE i 2002/87/WE w celu ustanowienia nowej struktury organizacyjnej komitetów w sektorze usług finansowych, Dz.U. L 79 z 24.3.2005, s. 9;

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/14/WE z dnia 11 marca 2009 r. zmieniającą dyrektywę 94/19/WE w sprawie systemów gwarancji depozytów w odniesieniu do poziomu gwarancji oraz terminu wypłaty, Dz.U. L 68 z 13.3.2009, s. 3.

Dyrektywa 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych, Dz.U. L 166 z 11.6.1998, s. 45,

zmieniona:

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/44/WE z dnia 6 maja 2009 r. zmieniającą dyrektywę 98/26/WE w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych oraz dyrektywę 2002/47/WE w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do systemów powiązanych i do wierzytelności kredytowych, Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 37;

Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (wersja przekształcona): z wyjątkiem tytułów III i IV, Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 1,

zmieniona:

dyrektywą Komisji 2007/18/WE z dnia 27 marca 2007 r. zmieniającą dyrektywę 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie włączenia niektórych instytucji do zakresu jej stosowania lub wyłączenia niektórych instytucji z zakresu jej stosowania oraz w zakresie traktowania ekspozycji wobec banków rozwoju wielostronnego, Dz.U. L 87 z 28.3.2007, s. 9;

dyrektywą 2007/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. zmieniającą dyrektywę Rady 92/49/EWG oraz dyrektywy 2002/83/WE, 2004/39/WE, 2005/68/WE i 2006/48/WE w zakresie zasad proceduralnych i kryteriów oceny stosowanych w ramach oceny ostrożnościowej przypadków nabycia lub zwiększenia udziałów w podmiotach sektora finansowego, Dz.U. L 247 z 21.9.2007, s. 1;

dyrektywą 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającą dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającą dyrektywę 97/5/WE, Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1, w odniesieniu do przepisów tytułów I i II dyrektywy 2007/64/WE;

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/24/WE z dnia 11 marca 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2006/48/WE w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe, w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 81 z 20.3.2008, s. 38;

dyrektywą Komisji 2009/83/WE z dnia 27 lipca 2009 r. zmieniającą niektóre załączniki do dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do przepisów technicznych dotyczących zarządzania ryzykiem, Dz.U. L 196 z 28.7.2009, s. 14;

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniającą dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylającą dyrektywę 2000/46/WE, Dz.U. L 267 z 10.10.2009 s. 7, z wyjątkiem tytułu III dyrektywy 2009/110/WE;

dyrektywą Komisji 2010/16/UE z dnia 9 marca 2010 r. zmieniającą dyrektywę 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie wyłączenia określonej instytucji z zakresu jej stosowania, Dz.U. L 60 z 10.3.2010, s. 15;

Dyrektywa 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych, Dz.U. L 125 z 5.5.2001, s. 15.

Dyrektywa 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych, Dz.U. L 168 z 27.6.2002, s. 43,

zmieniona:

Dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, Dz.U. L 35 z 11.2.2003, s. 1,

zmieniona:

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/25/WE z dnia 11 marca 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 81 z 20.3.2008, s. 40;

Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG: w zakresie przepisów mających zastosowanie do instytucji kredytowych oraz z wyjątkiem art. 15, 31–33 i tytułu III, Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1;

sprostowanie do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz.U. L 145 z 30.4.2004), Dz.U. L 45 z 16.2.2005, s. 18,

zmieniona:

dyrektywą 2006/31/WE Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. zmieniającą dyrektywę 2004/39/WE w sprawie rynków instrumentów finansowych w odniesieniu do niektórych terminów, Dz.U. L 114 z 27.4.2006, s. 60;

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/10/WE z dnia 11 marca 2008 r. zmieniająca dyrektywę 2004/39/WE w sprawie rynków instrumentów finansowych w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 76 z 19.3.2008, s. 33;

oraz uzupełniona:

rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1287/2006 z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzającym środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do zobowiązań przedsiębiorstw inwestycyjnych w zakresie prowadzenia rejestrów, sprawozdań z transakcji, przejrzystości rynkowej, dopuszczania instrumentów finansowych do obrotu oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy, Dz.U. L 241 z 2.9.2006, s. 1;

dyrektywą Komisji 2006/73/WE z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzającą środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy, Dz.U. L 241 z 2.9.2006, s. 26.

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniająca dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylająca dyrektywę 2000/46/WE, Dz.U. L 267 z 10.10.2009, s. 7, z wyjątkiem tytułu III dyrektywy 2009/110/WE.

Dyrektywa 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniająca dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylająca dyrektywę 97/5/WE: w odniesieniu do przepisów tytułów I i II dyrektywy 2007/64/WE, Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1;

sprostowanie do dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE (Dz.U. L 319 z 5.12.2007), Dz.U. L 187 z 18.7.2009, s. 5,

zmieniona:

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE, Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12.

ZAŁĄCZNIK B

Przeciwdziałanie praniu pieniędzy

Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu, Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15,

zmieniona:

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/20/WE z dnia 11 marca 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2005/60/WE w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu, w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 76 z 19.3.2008, s. 46;

dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniającą dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylającą dyrektywę 2000/46/WE, Dz.U. L 267 z 10.10.2009, s. 7, z wyjątkiem tytułu III dyrektywy 2009/110/WE;

uzupełniona:

dyrektywą Komisji 2006/70/WE z dnia 1 sierpnia 2006 r. ustanawiającą środki wykonawcze do dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do definicji „osoby zajmującej eksponowane stanowisko polityczne”, jak również w odniesieniu do technicznych kryteriów stosowania uproszczonych zasad należytej staranności wobec klienta oraz wyłączenia z uwagi na działalność finansową prowadzoną w sposób sporadyczny lub w bardzo ograniczonym zakresie, Dz.U. L 214 z 4.8.2006, s. 29;

rozporządzeniem (WE) nr 1781/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. w sprawie informacji o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym, Dz.U. L 345 z 8.12.2006, s. 1;

rozporządzeniem (WE) nr 1889/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Wspólnoty lub wywożonych ze Wspólnoty, Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 9.

Przeciwdziałanie oszustwom i fałszowaniu pieniędzy

Decyzja ramowa Rady 2001/413/WSiSW z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie zwalczania fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi, Dz.U. L 149 z 2.6.2001, s. 1.

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2182/2004 z dnia 6 grudnia 2004 r. dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro, Dz.U. L 373 z 21.12.2004, s. 1,

zmienione:

rozporządzeniem Rady (WE) nr 46/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2182/2004 dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro, Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 5.

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem, Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6,

zmienione:

rozporządzeniem Rady (WE) nr 44/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem, Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 1.

Decyzja ramowa Rady 2000/383/WSiSW z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie zwiększenia ochrony poprzez sankcje karne i inne sankcje za fałszowanie w związku z wprowadzeniem euro, Dz.U. L 140 z 14.6.2000, s. 1,

zmieniona:

decyzją ramową Rady 2001/888/WSiSW z dnia 6 grudnia 2001 r. zmieniającą decyzję ramową 2000/383/WSiSW w sprawie zwiększenia ochrony poprzez sankcje karne i inne sankcje za fałszowanie związane z wprowadzeniem euro, Dz.U. L 329 z 14.12.2001, s. 3.

Decyzja Rady 2001/887/WSiSW z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie ochrony euro przed fałszowaniem, Dz.U. L 329 z 14.12.2001, s. 1.

Decyzja Rady 2009/371/WSiSW z dnia 6 kwietnia 2009 r. ustanawiająca Europejski Urząd Policji (Europol), Dz.U. L 121 z 15.5.2009, s. 37.

Decyzja Rady 2001/923/WE z dnia 17 grudnia 2001 r. ustanawiająca program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (program „Perykles”), Dz.U. L 339 z 21.12.2001, s. 50,

zmieniona:

decyzją Rady 2006/75/WE z dnia 30 stycznia 2006 r. zmieniającą i rozszerzającą decyzję 2001/923/WE ustanawiającą program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (program „Perykles”), Dz.U. L 36 z 8.2.2006, s. 40;

decyzją Rady 2006/849/WE z dnia 20 listopada 2006 r. zmieniającą i rozszerzającą decyzję 2001/923/WE ustanawiającą program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (program „Perykles”), Dz. U. L 330 z 28.11.2006, s. 28.

Prawodawstwo w dziedzinie bankowości i finansów

Dyrektywa 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów, Dz.U. L 84 z 26.3.1997, s. 22.

(1) Dz.U. L 30 z 4.2.1999, s. 31.