10.7.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 179/26

(1)

Komisja nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 193/2009 (2) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”), tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA” lub „kraj, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

W wyniku równoległe prowadzonego postępowania antysubsydyjnego, Komisja nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 194/2009 (3), tymczasowe cło wyrównawcze na przywóz biodiesla ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(3)

Po ujawnieniu istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których podjęto decyzję o wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), kilka zainteresowanych stron przedłożyło oświadczenia w formie pisemnej, przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono wypowiedzenie się w formie ustnej. Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały uwzględnione, a w stosownych przypadkach ustalenia tymczasowe zostały odpowiednio zmienione.

(4)

Wszystkie strony powiadomiono o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz biodiesla pochodzącego z USA oraz ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w formie cła tymczasowego („ujawnienie ostatecznych ustaleń”). Oprócz tego zainteresowanym stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem tych informacji.

(5)

Rząd USA i inne zainteresowane strony wyraziły swoje rozczarowanie związane z decyzją wyznaczającą tylko szesnaście dni na przedstawienie uwag dotyczących ujawnienia tymczasowych ustaleń, a także w związku z decyzją odrzucającą wnioski niektórych stron o znaczące przedłużenie terminu na składanie takich uwag.

(6)

W art. 20 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wskazano, że zainteresowane strony mogą uzyskać szczegółowe informacje leżące u podstaw istotnych faktów i ustaleń, w oparciu o które wprowadzono środki tymczasowe. W tym zakresie Komisja zwykle przekazuje wymienione informacje wszystkim zainteresowanym stronom postępowania od momentu opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej rozporządzenia wprowadzającego środki tymczasowe oraz wyznacza okres, w którym strony mogą przedstawić uwagi dotyczące takich informacji. Praktyka ta znalazła odzwierciedlenie w przedmiotowym postępowaniu. W odniesieniu do okresu, w którym strony powinny przedstawić uwagi, rozporządzenie podstawowe nie określa jego dopuszczalnej długości. W ramach omawianego postępowania uznano, że należy wyznaczyć okres wynoszący szesnaście dni (przedłużony następnie do siedemnastu dni) zważywszy na złożoność postępowania oraz konieczność przestrzegania wymogu określonego w art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego antysubsydyjnego, zgodnie z którym dochodzenie powinno zostać zakończone w trzynaście miesięcy od wszczęcia postępowania.

(7)

Po ujawnieniu ustaleń tymczasowych wynikających z prowadzonego równolegle postępowania antysubsydyjnego rząd USA zgłosił uwagi w sprawie stawki cła określonej dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”. W odniesieniu do stawki cła określonej dla przedsiębiorstw USA, które nie zgłosiły się i nie współpracowały podczas dochodzenia, tymczasowa stawka cła została wyznaczona na poziomie niższego z najwyższych marginesów subsydiowania lub najwyższych marginesów szkody ustalonych dla objętych próbą współpracujących producentów eksportujących. Ta sama metoda została zastosowana w postępowaniu antydumpingowym. Wyznaczona w ten sposób stawka cła antydumpingowego została określona w art. 1 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych („wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa” stawka wynosząca 182,4 EUR za tonę). Rząd USA uważa, że obliczenie stawki cła na podstawie dostępnych faktów nie było zasadne. Rząd USA twierdzi, że aby wykorzystać dostępne fakty, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, należy przede wszystkim wykazać, iż zainteresowana strona odmówiła dostarczenia lub nie dostarczyła „niezbędnych informacji” (4). Zdaniem rządu USA należało wykorzystać średnią ważoną stawkę obliczoną dla nieobjętych próbą współpracujących przedsiębiorstw.

(8)

W odpowiedzi na powyższy argument, należy zauważyć, iż rozpoczynając postępowanie Komisja przesłała formularze dotyczące kontroli wyrywkowej, skargę i zawiadomienie o wszczęciu postępowania do przedsiębiorstw wskazanych w skardze (ponad 150 przedsiębiorstw). Kopia formularza dotyczącego kontroli wyrywkowej została również załączona na etapie wszczęcia postępowania do noty werbalnej przesłanej Misji Stanów Zjednoczonych Ameryki przy Wspólnotach Europejskich, którą poproszono o przekazanie wymienionego dokumentu do eksporterów/producentów w USA. Ponadto Krajowa Rada Biodiesla („KRB”), która była zainteresowana stroną od wszczęcia postępowania, reprezentuje znaczną liczbę przedsiębiorstw w przemyśle biodiesla w USA.

(9)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, a także w piśmie przewodnim załączonym do formularza dotyczącego kontroli wyrywkowej zwrócono uwagę na konsekwencje braku współpracy. Jak wskazano w motywie (8) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ponad 50 przedsiębiorstw zgłosiło się w ramach procedury kontroli wyrywkowej i przedłożyło wymagane informacje w okresie 15 dni. Przedsiębiorstwa te reprezentowały ponad 80 % łącznego przywozu biodiesla z USA do Wspólnoty.

(10)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych władze USA zostały poproszone o dostarczenie dodatkowych informacji. W szczególności władze te zostały poproszone o zaproszenie do zgłoszenia się wszystkich innych eksporterów/producentów biodiesla w USA, oprócz tych wymienionych w art. 1 i w załączniku do rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, którzy nie byli znani na etapie wszczęcia postępowania i nie odmówili wcześniej współpracy (5).

(11)

Władze USA dostarczyły wykaz zawierający nazwy ponad 100 dodatkowych przedsiębiorstw (producentów/eksporterów) z USA. Zbadano czy którekolwiek z tych przedsiębiorstw było zaproszone do współpracy na etapie wszczęcia postępowania. W toku dochodzenia wykazano, że znaczna liczba przedsiębiorstw z wykazu została już zaproszona do współpracy podczas kontroli wyrywkowej, lecz nie wyraziła takiej woli. Innymi słowy, przedsiębiorstwa te były świadome konsekwencji braku współpracy zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(12)

Jednakże w odniesieniu do tych przedsiębiorstw z wykazu (ponad 40), które nie były znane Komisji w momencie wszczęcia postępowania, odnotowano, że wniosek do władz USA o dostarczenie szczegółowych informacji na temat tych przedsiębiorstw został złożony po wprowadzeniu środków tymczasowych. Podjęto zatem decyzję o dodaniu tych przedsiębiorstw do załącznika w niniejszym rozporządzeniu i zastosowaniu do nich tej samej stawki cła, jaka obowiązuje w odniesieniu do przedsiębiorstw, które wyraźnie współpracowały lecz nie były ujęte w próbie. Wskazane przedsiębiorstwa zostały powiadomione o istotnych faktach i względach na podstawie, których zamierzano wprowadzić ostateczne środki oraz zostały poproszone o przedstawienie uwag na temat propozycji dodania ich nazw do załącznika niniejszego rozporządzenia.

(13)

W następstwie ostatecznego ujawnienia informacji rząd USA z zadowoleniem przyjął do wiadomości propozycję zastosowania średniego ważonego cła do tych dodanych przedsiębiorstw. Jednak rząd USA stwierdził, że nie podano żadnego wyjaśnienia dlaczego inne przedsiębiorstwa są objęte stawką dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”. W tym zakresie należy podkreślić, że wyjaśnienia dotyczące przedsiębiorstw, które zaproszono do współpracy podczas kontroli wyrywkowej, zostały już podane powyżej. W odniesieniu do ewentualnych eksporterów/producentów USA, którzy nie zostali indywidualnie powiadomieni o dochodzeniu lub wymienieni w wykazie wskazanym w motywie (11), należy zauważyć, że wszczynając postępowanie dołożono szczególnych starań, aby skontaktować się z przedsiębiorstwami w USA, które mogły być zainteresowane niniejszym postępowaniem (zob. powyższe motywy (8) i (10)). Ponadto dodatkowe wysiłki w celu określenia innych przedsiębiorstw zostały podjęte po wprowadzeniu środków tymczasowych, jak wskazano w powyższym motywie (10), co doprowadziło do dodania ponad 40 firm do wykazu przedsiębiorstw objętych średnim ważonym cłem. Stwierdza się, że działania te zagwarantowały możliwość zgłoszenia się przedsiębiorstwom produkującym biodiesla w USA. W tym zakresie należy wskazać, iż odpowiednie stowarzyszenie przemysłu uczestniczyło w postępowaniu od momentu jego wszczęcia. W konsekwencji uważa się, że stawka cła dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” powinna być stosowana do przedsiębiorstw, które nie zgłosiły się.

(14)

Jedno przedsiębiorstwo, które odpowiedziało na formularz dotyczący kontroli wyrywkowej i w konsekwencji zostało wymienione w załączniku do rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych złożyło wniosek o dodanie jego spółki dominującej do wykazu przedsiębiorstw w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Przedsiębiorstwo to wniosło również o zmianę nazwy miasta, gdzie zlokalizowane są dwa przedsiębiorstwa wymienione w załączniku, aby prawidłowo odzwierciedlić ich adresy na fakturach.

(15)

Po zbadaniu wniosku tego przedsiębiorstwa, stwierdzono, iż spółka dominująca powinna również zostać ujęta w załączniku do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z odpowiedzią przedsiębiorstwa na formularz dotyczący kontroli wyrywkowej, jako jedyne przedsiębiorstwo powiązane prowadzące działalność w zakresie biodiesla. Nazwa miasta, gdzie zlokalizowane są oba przedsiębiorstwa, została również objęta zmianami.

(16)

Przypomina się, że dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 kwietnia 2007 r. do 31 marca 2008 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). W zakresie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody Komisja przeanalizowała dane za okres od stycznia 2004 r. do końca OD („okres badany”).

(17)

Wobec braku uwag dotyczących kontroli wyrywkowej producentów eksportujących w USA, ustalenia tymczasowe w motywach (5) do (10) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(18)

Niektóre strony wypowiedziały się na temat reprezentatywności próbki producentów wspólnotowych. Uwagi te są poruszone w poniższych motywach (74) do (78).

(19)

Przypomina się, że w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania produkt, który rzekomo podlegał dumpingowi, został zdefiniowany jako monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (powszechnie nazywane „biodieslem”) w formie czystej lub w postaci mieszanki.

(20)

Skarga zawierała dowody prima facie na to, że biodiesel i wszystkie mieszanki biodiesla z mineralnym olejem napędowym wyprodukowane i sprzedawane w USA oraz wywożone po cenie dumpingowej do Wspólnoty miały wpływ na sytuację gospodarczą producentów biodiesla we Wspólnocie. Zgodnie z charakterystyką właściwych producentów USA i rynku krajowego definicja produktu objętego postępowaniem miała na celu włączenie do jej zakresu biodiesla również w przypadkach, gdy jest on składnikiem mieszanek. Stwierdzono jednak, że definicja produktu objętego postępowaniem, wskazana w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania oraz w powyższym motywie (19), mogła powodować wątpliwości co do zakresu producentów i rodzajów produktu, który miał być objęty dochodzeniem.

(21)

W odniesieniu do dochodzenia dotyczącego dumpingu i szkody, a w szczególności w celu ustalenia marginesów dumpingu i poziomu usuwającego szkodę, konieczne było wyraźne określenie rodzajów produktu, które były przedmiotem dochodzenia.

(22)

W związku z cechami charakterystycznymi rynku USA produkt objęty postępowaniem został wstępnie określony jako monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywane „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki, w których udział biodiesla przekracza 20 % (B20). Dlatego też w zakresie produktu objętego postępowaniem ujęto czysty biodiesel (B100) oraz wszystkie mieszanki, które zawierają ponad 20 % biodiesla („produkt objęty postępowaniem”). Wskazany próg został uznany za właściwy, aby umożliwić jasne rozróżnienie między różnymi rodzajami mieszanek, które są przeznaczone do dalszego mieszania, oraz tych przeznaczonych do bezpośredniej konsumpcji na rynku USA.

(23)

W toku dochodzenia wykazano, że wszystkie rodzaje biodiesla oraz biodiesel w mieszankach objętych niniejszym dochodzeniem, pomimo ewentualnych różnic dotyczących surowca wykorzystanego do produkcji lub różnic w procesie produkcji, mają takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane do takich samych celów. Ewentualne różnice odnoszące się do produktu objętego postępowaniem nie mają wpływu na jego podstawową definicję, właściwości lub postrzeganie tego produktu przez różne podmioty.

(24)

Otrzymano wnioski od zainteresowanych stron w sprawie definicji produktu objętego postępowaniem oraz produktu podobnego, w których kwestionowano jednocześnie definicję produktu objętego postępowaniem oraz produktu podobnego przy wykorzystaniu tych samych argumentów bez różnicowania pojęcia produktu objętego postępowaniem oraz produktu podobnego w kontekście postępowania.

(25)

Należy podkreślić, że pojęcie produktu objętego postępowaniem jest regulowane przepisami art. 1 ust. 1 do 1 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, a interpretacja terminu „produkt podobny” znajduje się w art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dlatego też wnioski te zostaną poniżej odrębnie przeanalizowane.

(26)

Jedna strona zapytała w jakim zakresie mieszanki o niskim udziale biodiesla (np. B21) powinny być uważane za biodiesel w takim samym stopniu co czysty biodiesel (B100) lub podobne mieszanki składające się głównie z biodiesla o niższym udziale mineralnego oleju napędowego (np. B99). Twierdziła ona, że B100 i B99 były zasadniczo przedmiotem dochodzenia oraz, że wszystkie obliczenia dumpingu i szkody został dokonane na podstawie tych dwóch rodzajów produktu. Jej zdaniem ustalenie progu na poziomie nieznacznie wyższym od B20 – czyli niskoprocentowej mieszanki sprzedawanej bezpośrednio konsumentom w USA – prowadzi do powstania sztucznej definicji produktu objętego postępowaniem.

(27)

Ta sama strona zapytała także czy mieszanka o 20 % udziale biodiesla powinna zostać zakwalifikowana jako biodiesel, czy raczej jako mineralny olej napędowy, który nie jest ujęty w definicji produktu objętego postępowaniem. Wskazana strona zrozumiała, iż UE popiera utworzenie nowej pozycji taryfowej (6) dla biodiesla w Zharmonizowanym Systemie (HS). Jej zdaniem Komisja rozszerzyła definicję produktu objętego obecnym postępowaniem i zwiększyła ilość rodzajów produktu podlegających środkom.

(28)

Ponadto strona stwierdziła, że podczas dochodzenia nie istniały konkretne progi służące zdefiniowaniu biodiesla do celów klasyfikacji w pozycji nomenklatury scalonej (CN) 3824 90 91, a wskazany kod został stworzony przez UE dla biodiesla w dniu 1 stycznia 2008 r. Strona zapytała czy zgodnie z punktem 3 lit. b) ogólnych reguł interpretacji CN (7) mieszanka zawierająca mniej niż 50 % biodiesla może być uważana za biodiesla. Następnie podkreśliła, że przykłady mieszanek wymienionych w kwestionariuszu Komisji wskazywały na wysoką zawartość biodiesla, a tym samym sugerowały, iż produktem objętym postępowaniem jest wyłącznie biodiesel i mieszanki o wysokiej zawartości biodiesla.

(29)

Strona ta utrzymywała także, iż UE nie może zmienić definicji produktu objętego postępowaniem przy jednoczesnym zachowaniu innego produktu podobnego. Odniesiono się do ujawnienia tymczasowych ustaleń objętym próbą producentom biodiesla w USA, które wykazuje, iż objęci próbą producenci w USA sprzedawali mieszanki wytworzone wyłącznie z różnych rodzajów biodiesla. W związku z powyższym zakres produktu objętego postępowaniem powinien zostać ograniczony do produktów zawierających 100 % biodiesla (B100), nawet jeżeli są to produkty zawierające biodiesla wytworzonego z różnych surowców, lub do mieszanek zawierających 99 % biodiesla (B99).

(30)

Strona odniosła się do niedawnego wyroku Sądu (8) dotyczącego przywozu azotanu amonu i stwierdziła, że uzasadnienie wyroku ma również zastosowanie do obecnego postępowania oraz, że biodiesel, który w wysokiej zawartości nie wchodzi w skład mieszanek, nie może podlegać dochodzeniu i środkom, ponieważ nie jest produktem podobnym, w odniesieniu do którego ustalono dumping i szkodę, a mianowicie produktami zawierającymi wyłącznie biodiesel (B100) lub 99 % biodiesla (B99).

(31)

Strony nie przedstawiły dowodów lub podstaw prawnych, które wykazałyby, że produkt objęty postępowaniem nie został prawidłowo zdefiniowany w obecnym dochodzeniu. Przepisy art. 1 ust. 1 do art. 1 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zawierają wskazówki dotyczące definicji produktu objętego postępowaniem. W art. 1 ust. 1 określono, że: „Cło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt przywieziony po cenach dumpingowych, którego wprowadzenie do wolnego obrotu we Wspólnocie powoduje szkodę.”

(32)

Jak wskazano w powyższym motywie (20) skarga zawierała dowody prima facie na to, że biodiesel i wszystkie mieszanki biodiesla z mineralnym olejem napędowym wyprodukowane i sprzedawane w USA oraz wywożone po cenach dumpingowych do Wspólnoty miały wpływ na sytuację gospodarczą producentów biodiesla we Wspólnocie. Marginesy dumpingu i szkody zostały określone indywidualnie dla każdego objętego próbą producenta na podstawie rodzajów produktu sprzedawanych na rynku wspólnotowym.

(33)

Strony nie przedstawiły żadnych dowodów wskazujących na sztuczny charakter progu ustalonego w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, który miał służyć oddzieleniu produktów objętych postępowaniem od tych, które nie stanowią przedmiotu postępowania. Jak wspomniano w motywach (24) i (26) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dochodzenie wykazało, że B20 i mieszanki o potencjalnie niższej zawartości były faktycznie sprzedawane bezpośrednio konsumentom w USA. Dochodzenie wykazało także, iż mieszanki oraz produkty konsumenckie to dwa odrębne segmenty rynkowe charakteryzujące się różnymi odbiorcami: na pierwszym z nich biodiesel i mieszanki biodiesla przeznaczone są do dalszego mieszania przez podmioty handlowe i przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem, a na drugim mieszanki kierowane są do sieci dystrybucji i do konsumentów. Określenie progu powyżej B20 dla produktu objętego postępowaniem umożliwiło wyznaczenie wyraźnej linii podziału oraz uniknięcie pomyłek dotyczących produktów, rynków i różnych stron w USA.

(34)

We wszystkich dochodzeniach antydumpingowych poszczególne przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem zwykle nie wytwarzają, ani nie sprzedają wszystkich rodzajów produktu ujętych w definicji produktu objętego postępowaniem. Niektóre przedsiębiorstwa mogą produkować bardzo niewiele rodzajów produktu, podczas gdy inne prowadzą działalność związaną z szerszym asortymentem. Nie ma to jednak wpływu na produkt objęty postępowaniem. W związku z powyższym stwierdzono, iż wniosek, zgodnie z którym produkt objęty postępowaniem powinien obejmować wyłącznie rodzaje produktu wywożone przez producentów USA i wykorzystane do obliczeń dumpingu i szkody, nie jest uzasadniony.

(35)

Jak wspomniano w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych oraz w powyższym motywie (19), dochodzenie skoncentrowało się głównie na biodieslu - w formie czystej lub jako składniku mieszanki. Środki antydumpingowe będą miały zastosowanie do odpowiednich mieszanek wywożonych na rynek wspólnotowy. Dlatego też uznano, iż pytanie czy mieszanka o 20 % udziale biodiesla powinna zostać zakwalifikowana jako biodiesel, czy raczej jako mineralny olej napędowy, który nie jest ujęty w definicji produktu objętego postępowaniem, nie jest zasadne.

(36)

Należy wyjaśnić, że ustalenia dumpingu i szkody w przypadku każdego przedsiębiorstwa objętego dochodzeniem dokonano wyłącznie na podstawie odpowiednich rodzajów produktu, które były produkowane i sprzedawane przez właściwe przedsiębiorstwa w OD. Twierdzenie, iż definicja produktu, którego dotyczy postępowanie, obejmująca mieszanki powyżej B20 miałaby bezpodstawnie wpływ na producentów USA, nie jest uzasadnione oraz nie może prowadzić do wniosku, że zakres produktu objętego postępowaniem powinien zostać ograniczony do produktów zawierających 100 % biodiesla (B100), nawet jeżeli jest to biodiesel wytworzony z różnych surowców, lub do mieszanek zawierających 99 % biodiesla (B99). Włączenie mieszanek powyżej B20 do definicji produktu objętego postępowaniem nie miało wpływu na ustalenia dotyczące przedsiębiorstw objętych dochodzeniem, które nie wytwarzały takiego rodzaju produktu.

(37)

Zarzut strony, zgodnie z którym uzasadnienie wyroku Sądu (9) ma również zastosowanie do obecnego postępowania oraz, że biodiesel, który w wysokiej zawartości nie wchodzi w skład mieszanek, nie może podlegać dochodzeniu, uznano za nieuzasadniony. W rzeczywistości, dla każdego przedsiębiorstwa objętego dochodzeniem, marginesy dumpingu i szkody będą dopasowane do produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego, dla których dokonano ustaleń dumpingu i szkody, czyli do odpowiednich rodzajów produktu, które zawierają biodiesla i które zostały sprzedane na rynku krajowym oraz wywiezione do Wspólnoty przez dane przedsiębiorstwo. Ponadto wyrok, na który powołuje się zainteresowany podmiot gospodarczy, dotyczył przeglądu obowiązujących środków antydumpingowych, który doprowadził do ich rozszerzenia na produkty inne niż produkt objęty postępowaniem, a taka sytuacja nie ma miejsca w obecnym dochodzeniu.

(38)

Mimo, iż stwierdzono, że przykłady przedstawione w kwestionariuszu służącym gromadzeniu danych do celów dochodzenia nie mogą być wykorzystane, aby przyjąć pewne założenia dotyczące wyników dochodzenia, warto podkreślić, że w momencie sporządzania kwestionariusza Komisja nie może przewidzieć, przed przeprowadzeniem dochodzenia na miejscu, które rodzaje produktów są wytwarzane i sprzedawane na rynku krajowym oraz wywożone przez przedsiębiorstwa objęte postępowaniem. Zakres produktu, którego dotyczy dochodzenie antydumpingowe, może obejmować różne rodzaje produktu, a fakt, że niektóre z nich nie podlegały dumpingowi nie prowadzi do ich wyłączenia z definicji produktu objętego postępowaniem.

(39)

Na podstawie powyższych faktów i ustaleń potwierdzono, że wszystkie rodzaje biodiesla oraz biodiesel w mieszankach objętych niniejszym dochodzeniem, pomimo ewentualnych różnic w zakresie surowca wykorzystanego do produkcji lub różnic w procesie produkcji, mają takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane do takich samych celów. Ewentualne różnice dotyczące produktu objętego postępowaniem nie mają wpływu na jego podstawową definicję, właściwości lub postrzeganie tego produktu przez różne podmioty.

(40)

Na etapie tymczasowym ustalono, że produkty produkowane i sprzedawane na rynku krajowym USA, które są objęte niniejszym dochodzeniem, mają podobne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania, jak produkty wywożone z USA na rynek wspólnotowy. Podobnie, produkty produkowane przez przemysł wspólnotowy oraz sprzedawane na rynku wspólnotowym mają podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania w porównaniu z produktami wywożonymi do Wspólnoty z kraju, którego dotyczy postępowanie.

(41)

W związku z powyższym nie stwierdzono żadnych różnic między rodzajami produktu objętego postępowaniem, a wspólnotowymi produktami podobnymi sprzedawanymi na rynku wspólnotowym, które doprowadziłyby do wniosku, że produkty wytwarzane i sprzedawane na rynku wspólnotowym nie są produktami podobnymi mającymi takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne jak rodzaje produktu objętego postępowaniem produkowane w USA i wywożone do Wspólnoty. Uznano zatem, że wszystkie rodzaje biodiesla objęte niniejszym dochodzeniem są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(42)

Jedna strona utrzymywała, że definicja produktu podobnego jest ściśle powiązana z określeniem produktu objętego postępowaniem oraz musi być ustalona pod kątem właściwości fizycznych produktu i jego zastosowania końcowego. Stwierdzono, iż to nie B20 jest wykorzystywany do celów konsumpcji w UE, lecz mieszanka o jeszcze niższej zawartości – B5. W związku z powyższym produkt podobny został nieprawidłowo zdefiniowany. Utrzymywano także, iż definicja produktu objętego postępowaniem nie może być zmieniona przy jednoczesnym zachowaniu innego produktu podobnego.

(43)

Jak wyraźnie wynika z motywów (29) do (35) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, definicja produktu podobnego jest powiązana z określeniem produktu objętego postępowaniem oraz została ustalona przede wszystkim pod kątem właściwość fizycznych produktu. Rozpatrzono również faktyczne zastosowanie końcowe i stwierdzono, że próg ustalony na poziomie B20 powinien zostać utrzymany do celów definicji produktu podobnego. W tym przypadku liczba rodzajów produktu objętych zakresem produktu podobnego została zmniejszona, aby odpowiadała definicji produktu objętego postępowaniem.

(44)

W związku z powyższym wnioski stron dotyczące nieprawidłowości definicji produktu podobnego zostały odrzucone i potwierdzono tymczasową definicję produktu podobnego.

(45)

Po ujawnieniu ustaleń tymczasowych wielu producentów eksportujących, a także NBB twierdziło, iż należy skorygować obliczenia dumpingu, aby usunąć wpływ subsydiowania. Ich zdaniem nieuwzględnienie wpływu subsydiów przyznanych krajowej i eksportowej sprzedaży doprowadziło do zaniżenia dochodów i miało wpływ na ustalenie wartości normalnej produktu podobnego oraz ceny eksportowej produktu objętego postępowaniem. W konsekwencji miało to wpływ na wartość normalną, ponieważ badanie zwykłego obrotu handlowego przeprowadzono na podstawie cen sprzedaży, które nie uwzględniały dochodów ze sprzedaży produktów korzystających z subsydiów; jednocześnie z tych samych powodów zaniżona została również cena eksportowa. Wymienione strony utrzymywały, że brak dostosowania ze względu na subsydia stanowił rażący błąd w zastosowaniu art. 2 ust. 4 i 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, ponieważ przyczynił się do wykorzystania skonstruowanej wartości normalnej, podczas gdy produkcja i sprzedaż produktu objętego postępowaniem byłyby w rzeczywistości zyskowne, gdyby uwzględniono subsydia. Należy przypomnieć, że zgodnie z ustaleniami dochodzenia władze USA przyznały tzw. ulgę dla podmiotu zajmującego się mieszaniem w wysokości 1 USD za galon czystego biodiesla znajdującego się w mieszance biodiesla z mineralnym olejem napędowym.

(46)

Tym samym NBB twierdziła, iż, aby zapewnić rzetelne porównanie i funkcjonalną symetrię między wartością normalną i ceną eksportową na mocy art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, ulga dla podmiotu zajmującego się mieszaniem powinna zostać dodaną nie tylko do wartości normalnej, ale także do ceny eksportowej.

(47)

Jak wyjaśniono w motywie (38) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, okoliczności, w których subsydia mogły doprowadzić do dokonania dostosowania, zgodnie z wnioskiem NBB, aby uniknąć powielania środków zaradczych w przypadku prowadzenia równoległego dochodzenia antydumpingowego i antysubsydyjnego dotyczącego tego samego produktu, są wyraźnie wskazane w art. 24 ust. 1 antysubsydyjnego rozporządzenia podstawowego, który stanowi, iż żaden produkt nie będzie podlegał jednocześnie środkom antydumpingowym i cłom wyrównawczym w jednej i tej samej sytuacji wynikającej z dumpingu lub subsydiowania wywozu. Takie okoliczności nie zaistniały w omawianym przypadku. Ulga dla podmiotu zajmującego się mieszaniem stanowi subsydium dostępne dokładnie w ten sam sposób i dla tych samych kwot zarówno w przypadku sprzedaży krajowej, jak i eksportowej, a w związku z tym nie jest subsydium wywozowym w rozumieniu art. 24 ust. 1. Argument ten nie został zakwestionowany przez NBB. Dlatego też wniosek o dostosowanie obliczeń dumpingu pod kątem ulgi dla podmiotu zajmującego się mieszaniem został uznany za nieuzasadniony i odrzucono go.

(48)

Wobec braku innych uwag, które mogłyby zmienić ustalenia tymczasowe w tym zakresie, motywy (36) do (38) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(49)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń jeden z eksportujących producentów wskazał na błąd pisarski w obliczeniach wartości normalnej niektórych rodzajów produktu na podstawie krajowej ceny sprzedaży. Wskazany błąd został skorygowany.

(50)

Inny producent eksportujący, który nie dokonywał reprezentatywnej sprzedaży krajowej, zakwestionował wykorzystanie, podczas konstruowania wartości normalnej, średniej ważonej marży zysku innego producenta eksportującego objętego dochodzeniem w odniesieniu do ich produkcji i sprzedaży produktu podobnego na rynku krajowym. Twierdził on, że zamiast wykorzystania średniej marży zysku dwóch zintegrowanych producentów, których sprzedaż na rynku krajowym w OD była zyskowna, należało zastosować średni zysk producentów, którzy nie byli zintegrowani. Zważywszy, że to przedsiębiorstwo nabyło surowce na wolnym rynku, utrzymywano, iż nie mogło być porównywane z dwoma w pełni zintegrowanymi producentami, którzy nie byli reprezentatywni dla warunków rynkowych dotyczących wszystkich innych objętych próbą producentów eksportujących.

(51)

Powyższy argument został uznany za uzasadniony, ponieważ istotnie można uznać, że sytuacja dwóch zintegrowanych producentów nie jest bezpośrednio porównywalna z sytuacją innych objętych próbą producentów, gdyż są oni w pełni zintegrowani i mają dostęp do wspólnych zapasów. Jednakże wykorzystanie średnich marż zysku niezintegrowanych producentów nie było możliwe, ponieważ żaden z tych producentów nie dokonywał sprzedaży krajowej w OD z zyskiem. Związku z tym uznano za uzasadnione, zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego, by określić zysk na podstawie wszystkich zyskownych transakcji sprzedaży krajowej przeprowadzonych przez wszystkich objętych próbą producentów eksportujących. Tak obliczony zysk został wykorzystany do skonstruowania wartości normalnej wymienionego producenta eksportującego.

(52)

W następstwie ostatecznego ujawnienia informacji, jedna grupa producentów eksportujących podważyła zasadność marży zysku wykorzystanej do skonstruowania wartości normalnej dla rodzajów produktu, które nie były sprzedawane na rynku krajowym w OD. Twierdziła ona, że wartość normalna powinna zostać ustalona na podstawie rodzajów produktu, dla których wartość normalna nie została skonstruowana, po wprowadzeniu dostosowania dotyczącego właściwości fizycznych, zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Utrzymywała również, że dostosowania dokonane w kontekście określania marginesów szkody powinny być stosowane także do obliczenia wartości normalnej.

(53)

W tym względzie odnotowuje się, że celem dostosowań, wskazanych w art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, jest umożliwienie rzetelnego porównania wartości normalnej i ceny eksportowej, a nie ustalenie wartości normalnej. Celem dostosowania wprowadzonego do obliczeń szkody było zapewnienie porównywalności biodiesla przywożonego z USA oraz biodiesla produkowanego i sprzedawanego przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym. Jak opisano w motywie (46) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zysk wykorzystany do skonstruowania wartości normalnej jest określany zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Dlatego też wniosek ten został uznany za nieuzasadniony i musiał zostać odrzucony.

(54)

Wobec braku innych uwag dotyczących wartości normalnej, które mogłyby zmienić ustalenia tymczasowe, motywy (39) do (48) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(55)

Jeden producent eksportujący zakwestionował marżę zysku ustaloną dla jego powiązanego importera we Wspólnocie, twierdząc, że pewne koszty, takie jak fracht morski i ubezpieczenie, nie zostały ujęte w koszcie sprzedawanego towaru.

(56)

Wniosek ten został uznany za uzasadniony, a koszt sprzedawanego towaru w odniesieniu do powiązanego importera skorygowano na podstawie ceny zakupu FOB, do której dodano wszystkie koszty związane z otrzymaniem produktu objętego postępowaniem, takie jak koszty prowizji, transportu, ubezpieczenia i przeładunku, a także zapłaconego cła.

(57)

Ten sam producent eksportujący twierdził, że wyniki pewnych operacji zabezpieczających rozliczonych na poziomie tego samego importera powiązanego zostały w sposób nieuzasadniony przypisane wynikom operacyjnym dotyczącym produktu objętego postępowaniem, podczas gdy były one powiązane wyłącznie z operacjami dotyczącymi zakupu i sprzedaży innego produktu.

(58)

Przedsiębiorstwo to przedstawiło dowody wykazujące, że wyniki rozliczonych operacji zabezpieczających odnosiły się wyłącznie do konkretnych umów sprzedaży dotyczących produktu nieobjętego postępowaniem, i w konsekwencji nie miały wpływu na koszty SG&A powiązane z produktem objętym postępowaniem.

(59)

Mając na uwadze powyższe wnioski, podjęto decyzję o nieuwzględnianiu tych wyników podczas określania kosztów SG&A powiązanego importera, ponieważ ustalono, że omawiane operacje nie odnosiły się do produktu objętego postępowaniem.

(60)

Po ostatecznym ujawnieniu informacji jedna grupa producentów eksportujących zakwestionowała wyłączenie z obliczeń dotyczące części jej wywozu biodiesla do Wspólnoty, który był mieszany z biodieslem niepochodzącym z USA i odsprzedawany we Wspólnocie jako mieszanka o podwójnym pochodzeniu. Grupa utrzymywała, że ani przepisy rozporządzenia podstawowego ani postanowienia Porozumienia antydumpingowego WTO nie zezwalają na takie wyłączenie. W tym zakresie rząd USA stwierdził, że Komisja niewystarczająco udokumentowała i uzasadniła zmiany zaistniałe pomiędzy tymczasowym i ostatecznym ustaleniem.

(61)

W świetle otrzymanych uwag i alternatywnej metody zaproponowanej przez zainteresowaną grupę producentów eksportujących i służącej ustaleniu wiarygodnej ceny eksportowej na podstawie mieszanek odsprzedawanych we Wspólnocie, Komisja ponownie zbadała określenie ceny eksportowej. Metoda przedstawiona przez wymienioną grupę nie mogła być wykorzystana, ponieważ nie pozwoliła na indywidualne określenie właściwej ceny eksportowej składników przywożonej mieszanki, która była następnie odsprzedawana na rynku wspólnotowym. Jednakże zgodnie z metodyką stosowaną przy obliczeniach szkody, cena odsprzedaży mieszanki sprzedanej na rynku wspólnotowym została wyrażona jako cena za równoważny surowiec - nasiona rzepaku, i na tej podstawie skonstruowano cenę eksportową ex-works poprzez odliczenie wszystkich kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(62)

Wobec braku innych uwag dotyczących ceny eksportowej, które mogłyby zmienić ustalenia tymczasowe, motywy (49) do (50) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(63)

Dwóch eksportujących producentów zakwestionowało dostosowania dokonane zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego w zakresie kosztów frachtu, przeładunku i składowania, które powstały między miejscem lokalizacji zakładów produkcyjnych, a punktem, z którego produkt objęty postępowaniem został wysłany na sprzedaż. Ponadto jeden producent eksportujący stwierdził, że we wskazanym punkcie produkt tracił swoje indywidualne cechy, ponieważ był mieszany z innymi materiałami, a w konsekwencji wyżej wymienione wydatki nie powinny być uważane za bezpośrednio powiązane ze sprzedażą.

(64)

Należy podkreślić, że do celów obliczenia marginesów dumpingu uwzględniono wyłącznie biodiesla, w formie czystej lub w postaci mieszanki, wytworzonego przez objętych dochodzeniem producentów eksportujących. Dlatego też uznano, że pomijanie pewnych kosztów, które pojawiły się po produkcji podstawowego produktu B100, nie jest uzasadnione. W konsekwencji wskazane koszty powinny zostać odjęte, aby sprowadzić do poziomu ex-works cenę eksportową biodiesla wytworzonego przez producentów eksportujących, w formie czystej lub w postaci mieszanki, stosowaną wobec niepowiązanych stron. Fakt, że transport biodiesla odbywa się z zakładu do punktu poza zakładem nie oznacza, iż część końcowej mieszanki pochodząca z własnej produkcji nie została objęta kosztami transportu, przeładunku i składowania.

(65)

Wobec braku innych uwag dotyczących porównania, które mogłyby zmienić ustalenia tymczasowe, motywy (51) do (53) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(66)

Ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, wynoszą:

(67)

Zważywszy na zmiany marginesów dumpingu objętych próbą przedsiębiorstw, średni ważony margines dumpingu współpracujących producentów eksportujących, którzy nie zostali objęci próbą, został ponownie obliczony zgodnie z metodyką opisaną w motywie (56) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Jak wskazano powyżej jego poziom wyniósł 33,5 % ceny CIF na granicy Wspólnoty, przed ocleniem.

(68)

Podstawa ustalenia ogólnokrajowego marginesu dumpingu została określona w motywie (57) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Tym samym, ostateczny poziom ogólnokrajowego marginesu dumpingu wyniósł ostatecznie 39,2 %.

(69)

Jedna zainteresowana strona zakwestionowała wyłączenie z oceny łącznej produkcji wspólnotowej grupy producentów powiązanych z producentem eksportującym w USA wymienionych w motywie (60) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych na podstawie art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Twierdziła ona, że prawidłowy mianownik służący ustaleniu poparcia dla skargi powinien zostać utrzymany na poziomie wynoszącym około 5 400 tysięcy ton, a nie zmniejszony do około 4 200 – 4 600 tysięcy ton, jak uczyniono na etapie tymczasowym.

(70)

Właściwe przepisy rozporządzenia podstawowego dotyczące określenia statusu producenta wspólnotowego lub poparcia dla dochodzenia to art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Należy podkreślić, że właściwe postanowienia Porozumienia antydumpingowego (Anti-Dumping Agreement – ADA) dotyczące definicji przemysłu krajowego są zawarte w art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Z tych postanowień wynika, że definicja produkcji krajowej służąca ustaleniu statusu producenta wspólnotowego powinna być określona w powiązaniu z definicją przemysłu krajowego oraz podlega takim samym wymogom jak te dotyczące wyżej wymienionej definicji. W każdym przypadku argument ten nie ma wpływu na fakt, że dochodzenie było popierane przez większą część produkcji wspólnotowej. Nawet jeżeli mianownik zostałby utrzymany na poziomie 5 400 tysięcy ton, poparcie dla dochodzenia wyniosłoby ponad 50 %, tj. znacznie powyżej wymogów określonych w rozporządzeniu podstawowym.

(71)

Ta sama zainteresowana strona stwierdziła, że w świetle definicji produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego, jakim jest biodiesel w formie czystej lub w postaci mieszanki zawierającej ponad 20 % biodiesla (B20), przemysł wspólnotowy i produkcja wspólnotowa muszą składać się z wszystkich przedsiębiorstw wspólnotowych wytwarzających biodiesla i mieszanki powyżej B20. Argumentowała ona, że nie ma dowodów, iż skarżący lub Komisja dążyli do włączenia takich przedsiębiorstw do łącznej produkcji lub wskazali, że tacy producenci poparli skargę.

(72)

W tym zakresie należy odnotować, iż dane dotyczące łącznej produkcji wspólnotowej wskazane w motywie (60) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych nie muszą uwzględniać wielkości produkcji biodiesla powyżej B20. Można wyjaśnić, że zgodnie z dostępnymi informacjami, wspólnotowa produkcja mieszanek zawierających między 21 % (B21) a 99 % (B99) biodiesla była bardzo ograniczona podczas OD. Wyłączna produkcja mieszanek w tym przedziale koncentrowała się na mieszankach B30 i nie przekraczała 60 000 ton w odniesieniu do zawartości biodiesla. Ponadto Komisja skontaktowała się ze znanymi producentami B30 po wprowadzeniu tymczasowych środków, a odpowiedzi otrzymane od dwóch z tych producentów wskazywały, iż popierają oni skargę.

(73)

Wobec braku innych uwag, motywy od (59) do (61) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczące definicji produkcji wspólnotowej, przemysłu wspólnotowego i statusu producenta wspólnotowego zostają niniejszym potwierdzone.

(74)

Jedna strona twierdziła, że wyniki finansowe objętego próbą producenta wspólnotowego, który nie współpracował podczas dochodzenia, były bardzo dobre i powinien on zostać uwzględniony przy ocenie szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu. Utrzymywano, iż producent ten nie poniósł szkody w OD i że, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, należy wykorzystać dostępne fakty. W tym zakresie strona ta zasugerowała wykorzystanie powszechnie dostępnych danych finansowych wymienionego producenta za rok 2007 i 2008 w celu zbadania szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

(75)

W ramach dochodzeń antydumpingowych Komisja zwykle wyklucza niewspółpracującego producenta z oceny szkody i nie wykorzystuje dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Dane dotyczące szkody obejmują rozszerzony okres wynoszący cztery lata, i w związku z tym nie jest możliwe uzyskanie ze źródeł publicznych wszystkich informacji koniecznych do wyczerpującego określenia wskaźników szkody za cały ten okres. W omawianym przypadku wskazany producent wspólnotowy został wykluczony z dochodzenia, ponieważ nie przedłożył pełnych i przydatnych informacji za lata 2004 -2006 oraz dostarczył tylko częściowe informacje za rok 2007 i OD. Wykorzystanie powszechnie dostępnych informacji w odniesieniu do tego producenta biodiesla za lata 2007 i 2008 nie zapewniłoby uzyskania danych dotyczących wszystkich czynników szkody, ani nie pokryłoby wszystkich lat w badanym okresie. W konsekwencji zakłóciłoby to trendy, które są właściwe dla oceny szkody.

(76)

Ponadto ujęcie tego producenta w próbie uniemożliwiłoby ocenę podcięcia w odniesieniu do całości sprzedaży objętych próbą producentów, ponieważ wskazany producent nie przedstawił wykazów wyszczególniających sprzedaż w podziale na rodzaje produktu w OD. Wreszcie należy zauważyć, że w przeciwieństwie do argumentu zainteresowanej strony, wyniki finansowe omawianego producenta, pod względem rentowności zgodnie z jego powszechnie dostępnymi danymi, były znacznie poniżej średniej rentowności współpracujących i objętych próbą producentów wspólnotowych, jak wskazano w tabeli 7 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. W związku z tym powyższy wniosek złożony przez stronę musiał zostać odrzucony.

(77)

Ta sama strona utrzymywała, iż próba producentów wspólnotowych nie była reprezentatywna dla przemysłu wspólnotowego, ponieważ jej podstawą byli wyłącznie producenci czystego biodiesla (B100), natomiast nie obejmowała ona producentów mieszanek od B99 do B20, ani podmiotów zajmujących się mieszaniem B100.

(78)

W tym zakresie należy przypomnieć, że jak wskazano w powyższym motywie (72) produkcja wspólnotowa mieszanek biodiesla między B20 i B99 była wyjątkowo ograniczona podczas OD. Zważywszy na tę niewielką ilość, która stanowi mniej niż 2 % łącznej produkcji wspólnotowej produktu podobnego w OD, można stwierdzić, iż dobór próby na podstawie największej wielkości produkcji i sprzedaży we Wspólnocie był reprezentatywny. W odniesieniu do podmiotów zajmujących się mieszaniem B100, stwierdzono, iż nie mogli oni zostać uznani za producentów produktu podobnego, ponieważ przetwarzają istniejący produkt podobny stosując prostą operację mieszania. Argument ten został zatem odrzucony.

(79)

Wobec braku innych uwag, motywy od (62) do (64) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(80)

Jak stwierdzono w powyższym motywie (16) analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od stycznia 2004 r. do końca OD. Jednakże dochodzenie wykazało, iż w 2004 r. przemysł wspólnotowy rozpoczynał dopiero działalność. W związku z powyższym uznano za właściwe dokonanie analizy ewentualnej szkody i sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego na podstawie trendów w okresie od 2005 r. do OD („okres analizowany”) Żadna strona nie zgłosiła uwag dotyczących takiego podejścia, a zatem ustalenia z motywu (65) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają potwierdzone.

(81)

Wobec braku uwag, które uzasadniałyby zmiany dotyczące konsumpcji we Wspólnocie przedstawionej w powyższej tabeli, motywy od (66) do (71) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(82)

Poniższa tabela ilustruje całkowitą wielkość przywozu na rynek Wspólnoty dokonywanego przez producentów eksportujących z USA w okresie badanym.

Tabela 2

(83)

Do celów ostatecznych ustaleń określono, że jeden producent eksportujący z USA nie stosował dumpingu w odniesieniu do swoich produktów na rynku wspólnotowym, dlatego też łączna wielkość i cena przywozu po cenach dumpingowych musiała zostać ponownie obliczona. W tym przypadku, poprzez zastosowanie kontroli wyrywkowej w celu ustalenia dumpingu Komisja bada zwykle, czy istnieją dowody świadczące o tym, że wszystkie przedsiębiorstwa, które nie zostały objęte próbą, faktycznie stosowały dumping swoich produktów na rynku wspólnotowym w OD.

(84)

Do tego celu ceny eksportowe stosowane przez nieobjętych próbą współpracujących producentów eksportujących oraz ceny eksportowe niewspółpracujących eksporterów zostały zbadane na podstawie danych statystycznych USA na temat wywozu, odpowiedzi na kwestionariusze udzielonych przez objętych próbą producentów eksportujących w USA oraz odpowiedzi na formularze dotyczące kontroli wyrywkowej dostarczonych przez wszystkie współpracujące przedsiębiorstwa w USA. Uznano, że przez dodanie średniego marginesu dumpingu ustalonego na podstawie danych od objętych próbą producentów eksportujących do średniej ceny eksportowej ustalonej dla objętych próbą producentów eksportujących, w stosunku do których stwierdzono stosowanie dumpingu, ustalony zostanie poziom niedumpingowych cen eksportowych za produkt objęty postępowaniem.

(85)

Cena eksportowa została określona dla nieobjętych próbą producentów eksportujących na podstawie danych statystycznych USA na temat wywozu po odjęciu danych na temat wywozu dotyczących objętych próbą producentów eksportujących. Wynikającą z takiego działania cenę porównano z niedumpingową ceną eksportową.

(86)

Porównanie cen wykazało, że zarówno (i) współpracujący producenci eksportujący, którzy nie zostali włączeni do próby, jak i (ii) producenci eksportujący, którzy nie współpracowali w dochodzeniu, stosowali średnie ceny eksportowe, które we wszystkich przypadkach był niższe od średnich cen niedumpingowych określonych dla eksportujących producentów objętych próbą. Dowodziło to w wystarczającym, stopniu, iż przywóz wszystkich przedsiębiorstw, które nie zostały objęte próbą, mianowicie przedsiębiorstw współpracujących i niewspółpracujących, może zostać uznany za przywóz po cenach dumpingowych.

(87)

W odniesieniu do przedsiębiorstw nieobjętych próbą, dostępne informacje i dane przedłożone na temat ceny eksportowej nie wykazały, że ich ceny były wyższe od niedumpingowej ceny ustalonej zgodnie z wyjaśnieniami w powyższym motywie (84).

(88)

Jak wskazano w powyższym motywie (83), na etapie ostatecznym ustalono, że jeden objęty próbą producent eksportujący z USA nie stosował dumpingu w zakresie swoich produktów na rynku wspólnotowym. W związku z tym prowadzony przez niego wywóz został wyłączony z analizy dotyczącej kształtowania się przywozu po cenach dumpingowych na rynek wspólnotowy.

(89)

Jednak w celu uniknięcia wszelkiej ewentualnej możliwości ujawnienia szczególnie chronionych danych gospodarczych odnoszących się do przedmiotowego producenta, ze względu na poufność uznano, że dostępne dane, takie jak dane statystyczne USA na temat wywozu, nie będą przedstawiane publicznie, za wyjątkiem danych dotyczących eksportera, który nie stosował dumpingu na rynku wspólnotowym.

(90)

Dlatego też poniższa tabela zawiera, w formie zindeksowanej, wszystkie dane dotyczące przywozu biodiesla pochodzącego z USA, w przypadku których stwierdzono lub uznano, że ma miejsce stosowanie dumpingu na rynku wspólnotowym w okresie badanym.

Tabela 3

(91)

Nowe dane wskazują, że wielkość przywozu z USA znacznie zwiększyła się z ponad 10 000 ton w 2005 r. do ponad 1 000 000 ton w OD. W analizowanym okresie przywóz po cenach dumpingowych z USA stale powiększał swój udział w rynku wspólnotowym z około 0,3 % w 2005 r. do ponad 15 % w OD. Dlatego też można stwierdzić, iż nastąpił znaczny wzrost przywozu po cenach dumpingowych zarówno w ujęciu bezwzględnym jak i względnym w porównaniu do konsumpcji we Wspólnocie w rozpatrywanym okresie.

(92)

Jedna zainteresowana strona stwierdziła, że analiza szkody i związku przyczynowego w postępowaniu antydumpingowym powinna zostać przeprowadzona na podstawie innych danych, niż te które wykorzystano w równoległym postępowaniu antysubsydyjnym. Utrzymywano, że ustalenia związane z dumpingiem, w szczególności sprzedaż eksportową do Wspólnoty, określono wyłącznie na podstawie własnej produkcji biodiesla producentów objętych próbą, podczas gdy ustalenia dotyczące subsydiowania opierają się na (i) własnej produkcji, (ii) produkcji i mieszaniu oraz (iii) zakupach i mieszaniu biodiesla wywożonego do Wspólnoty.

(93)

Argument ten sugeruje, że postępowanie antydumpingowe powinno zawsze wykorzystywać mniej danych w porównaniu z postępowaniem antysubsydyjnym. Jednak na etapie tymczasowym ustalono, że łączny wywóz prowadzony przez przedsiębiorstwa włączone do próby przedsiębiorstw USA był dokonywany po cenach dumpingowych na rynku wspólnotowym. Podobne ustalenie wynikało z dochodzenia antysubsydyjnego. Dlatego też w obu dochodzeniach łączny wywóz z USA uznano za dumpingowy i subsydiowany oraz objęto go analizą szkody i związku przyczynowego.

(94)

Fakt, że na etapie ostatecznym, jak wyjaśniono w powyższym motywie (83), okazało się, iż jedno objęte próbą przedsiębiorstwo z USA nie stosowało dumpingu, doprowadził do rozbieżności między wielkością przywozu po cenach dumpingowych, a wielkością przywozu subsydiowanego, którą należy rozważyć podczas analizy szkody i związku przyczynowego w ramach tych postępowań. Ogólna wielkość przywozu po cenach dumpingowych z USA została skorygowana, aby uwzględnić to, iż przywóz jednego objętego próbą producenta eksportującego nie był dumpingowy.

(95)

W świetle powyższych ustaleń wniosek ten musiał zostać odrzucony.

(96)

Jedna zainteresowana strona utrzymywała, iż pozycja Zharmonizowanego Systemu Opłat Celnych (HTS) 3824 90 w danych statystycznych USA na temat wywozu, które wykorzystano w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych do ustalenia przywozu z kraju, którego dotyczy postępowanie, obejmuje również, oprócz biodiesla, inne produkty takie jak „zwierzęce lub roślinne substancje tłuszczowe oraz ich mieszanki”. Analiza wielkości przywozu z USA nie była zatem prawidłowa. Ta sama zainteresowana strona zaproponowała, by wykorzystać trendy określone dla objętych dochodzeniem producentów z USA.

(97)

W tym względzie należy po pierwsze zauważyć, że to kod 3824 90 4000 HTS USA był wykorzystany w celu obliczenia wielkości przywozu pochodzącego z USA, a nie jak twierdziła zainteresowana strona sześciocyfrowa pozycja HTS.

(98)

Ponadto należy wspomnieć, iż jak wskazano w motywie (68) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dane Eurostatu nie mogły zostać wykorzystane do celów zbadania przywozu biodiesla z USA, ponieważ do końca 2007 r. nie było odrębnego kodu CN dostępnego dla klasyfikacji celnej tego produktu. Biodiesel mógł być klasyfikowany w ramach różnych kodów CN, które obejmowały również dane dotyczące przywozu innych produktów. Przyczyną wykorzystania danych statystycznych USA na temat wywozu było to, iż obejmowały one wywóz produktu objętego postępowaniem w ramach jednego kodu taryfowego, a wielkości dotyczące innych produktów ujętych w tym samym kodzie nie były znaczące w zakresie wywozu do Wspólnoty.

(99)

Zważywszy na ograniczenia w wykorzystaniu danych Eurostatu, alternatywą dla danych statystycznych USA na temat wywozu byłyby dane dotyczące przywozu przedstawione w skardze. Dane te zostały uzyskane przez skarżących z poufnych źródeł wywiadu gospodarczego, a zatem odwoływanie się do takich informacji podlegałoby wspomnianym ograniczeniom. Jednak, aby dać kompletny obraz sytuacji, trendy w wielkościach przywozu, w zindeksowanej formie, wyglądałyby następująco:

Tabela 4

(100)

Porównanie powyższej tabeli 4 z tabelą 2 wskazuje, iż ocena Komisji w zakresie wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem w okresie analizowanym była bardziej ostrożna, niż w przypadku gdyby zastosowano inne dane. Ponadto całościowy obraz wielkości przywozu przedstawiony w tabeli 4 jest wynikiem zebrania poufnych danych, które nie podlegają ujawnieniu, podczas gdy dane statystyczne USA są powszechnie dostępnymi informacjami.

(101)

Zaproponowana przez zainteresowaną stronę metoda wykazałaby następującą sytuację w zakresie trendów wielkości wywozu ustaloną na podstawie informacji zgromadzonych od objętych dochodzeniem producentów eksportujących.

Tabela 5

(102)

Porównanie powyższych tabel 5 i 2 wskazuje, że trendy wyznaczone metodą zastosowaną przez Komisję i tendencje, które odnotowano by gdyby wykorzystano metodę zaproponowaną przez wymienioną stronę, są bardzo podobne.

(103)

Ta sama zainteresowana strona twierdziła również, że z uwagi na to, iż produkt objęty postępowaniem to biodiesel i jego mieszanki z zawartością biodiesla powyżej 20 %, wielkość przywozu wskazana w tabeli 2 nie mogła być powiązana z prawidłową wielkością przywozu produktu objętego postępowaniem.

(104)

W tym zakresie należy odnotować, iż w toku dochodzenia nie zidentyfikowano żadnego przywozu produktu objętego postępowaniem o zawartości biodiesla powyżej B20 i poniżej B99 w OD. Innymi słowy podczas dochodzenia nie wskazano żadnego przywozu produktu objętego dochodzeniem, który z uwagi na jego niską zawartość biodiesla byłby sklasyfikowany w ramach innego kodu HTS USA.

(105)

Na powyższej podstawie stwierdza się, że wielkość przywozu przedstawiona w tabeli 2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych stanowi wiarygodną, obiektywną i ostrożną wartość szacunkową dotyczącą przywozu produktu objętego postępowaniem do Wspólnoty.

(106)

Jedna zainteresowana strona stwierdziła, że wywóz w ramach „splash and dash” z USA powinien zostać wyłączony z przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA, ponieważ nie może być traktowany jako pochodzący z USA.

(107)

Ponadto ta sama strona i rząd USA twierdzili, że w przeciwieństwie do ustaleń z motywów (77) i (80) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, cały wywóz z USA nie jest uznawany za pochodzący z USA. W USA nie ma organu, który zajmuje się oceną lub ustaleniem kraju pochodzenia danego produktu przeznaczonego na wywóz, a zatem nie można przyjąć, że łączna wielkość biodiesla opuszczająca terytorium USA pochodzi z USA.

(108)

Ta sama strona stwierdziła, iż regulacje dotyczące pochodzenia opracowane przez US Census Bureau dotyczące określenia pochodzenia wywożonych towarów nie są szeroko znane przez przemysł biodiesla, a zatem eksporterzy biodiesla przy wypełnianiu „deklaracji eksportowej przewoźnika” (Shipper's Export Declaration – SED) wskazują zazwyczaj, że wywożone towary są pochodzenia krajowego.

(109)

Powtórzyła następnie swój argument przedstawiony na etapie tymczasowym, zgodnie z którym wielkości przywożone do Wspólnoty w ramach praktyki „splash and dash” stanowią ponad 40 % produktu objętego postępowaniem wywożonego z USA. Na poparcie tych argumentów wykorzystała dane USA na temat przywozu i wywozu dotyczące kodów HTS 3824 90 4020 i 3824 90 4000 oraz utrzymywała, że cały przywóz biodiesla z USA był przedmiotem powrotnego wywozu do Wspólnoty w ramach praktyki „splash and dash”.

(110)

W tym kontekście można zaakceptować wniosek o wyjaśnienia złożony przez władze USA i dotyczący faktu, iż żaden organ USA nie dokonuje oceny ani ustalenia pochodzenia danego produktu przeznaczonego na wywóz.

(111)

Argument, że transakcje w ramach „splash and dash” stanowiły przynajmniej 40 % wywozu USA do Wspólnoty przedstawiono na podstawie założenia, iż łączna wielkość biodiesla przywożonego z USA była ostatecznie przedmiotem powrotnego wywozu do Wspólnoty w ramach praktyki „splash and dash” bez jakiejkolwiek konsumpcji w USA lub dalszego mieszania w USA przed wywozem.

(112)

Jednak dane przedstawione przez wymienioną stronę wskazują, iż w latach 2004 do 2006 przywóz znacznie przekraczał wywóz, co sugeruje, iż istnieje krajowy popyt w USA na biodiesla z innych krajów. Ponadto wymienione założenie stanowi znaczne uproszczone, gdyż nie uwzględnia ilości biodiesla mieszanego w USA i wywożonego do Wspólnoty (i) w formie mieszanki, której właściwości są różne od surowca, co wskazywałoby na pochodzenie USA mieszanego produktu, lub (ii) w formie mieszanki, w której przeważający udział biodiesla pochodzącego z USA nadaje pochodzenie USA całemu mieszanemu produktowi. Należy przypomnieć w tym zakresie, że, jak wskazano w motywie (78) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, objęte dochodzeniem przedsiębiorstwa USA oświadczyły, że nie było możliwe rozróżnienie wielkości wywożonych do Wspólnoty lub sprzedawanych na rynku krajowym od wielkości produkcji USA, pochodzącej z USA lub przywożonej. Należy także odnotować, że pochodzenie było prawidłowo zgłaszane przez przedsiębiorstwa USA objęte postępowaniem, ponieważ we wszystkich przypadkach dalsze mieszanie biodiesla niepochodzącego z USA odbywało się w USA. W większości przypadków objęci dochodzeniem producenci eksportujący są dużymi przedsiębiorstwami lub grupami przedsiębiorstw z przedsiębiorstwami powiązanymi we Wspólnocie, w przypadku których trudno jest przyjąć do wiadomości fakt, iż nie były one świadome obowiązujących przepisów USA i wspólnotowych w zakresie określania pochodzenia.

(113)

Na podstawie powyższych ustaleń stwierdza się, że nie ma podstaw, by wyraźnie odróżnić przywóz do Wspólnoty w ramach praktyki „splash and dash” w okresie badanym. Uznaje się także, że nie ma podstaw, by traktować taki wywóz, o ile miał miejsce, jako przywóz niepochodzący z USA.

(114)

Poniższa tabela przedstawia cenę jednostkową sprzedaży całkowitego przywozu na rynek wspólnotowy pochodzącego z USA podczas okresu badanego, jak wskazano w motywach (81) i (82) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

Tabela 6

(115)

Mając na uwadze ostateczne ustalenia dotyczące dumpingu oraz fakt, że jedno przedsiębiorstwo nie stosowało dumpingu na rynku wspólnotowym, ceny jednostkowe sprzedaży przywozu dumpingowego na rynek wspólnotowy zostały obliczone odrębnie i są przedstawione poniżej.

Tabela 7

(116)

Średnie ceny przywozu z USA zmieniały się w okresie badanym i wzrosły o 6 % między 2005 r. a OD.

(117)

W celu przeanalizowania podcięcia cenowego porównano średnią ważoną cen sprzedaży stosowanych przez objętych próbą producentów wspólnotowych i pobieranych od klientów niepowiązanych na rynku wspólnotowym, dostosowaną do poziomu ex-works, z odpowiadającą średnią ważoną cen przywozu dumpingowego z USA, ustaloną na podstawie CIF w odniesieniu do objętych próbą producentów eksportujących w USA, w stosunku do których ustalono, że stosowali dumping na rynku wspólnotowym. W odpowiednich przypadkach zastosowano dostosowanie ze względu na cła, koszty ponoszone po przywozie oraz różnice surowców wykorzystywanych do produkcji biodiesla, jak opisano w motywie (84) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(118)

Niektórzy producenci eksportujący twierdzili, że dostosowanie dotyczące różnic surowców było zaniżone, ponieważ nie odzwierciedlało prawidłowo wartości rynkowej różnic. Twierdzili oni następnie, że różnice powinny zostać obliczone na podstawie cen za różne rodzaje biodiesla na rynku wspólnotowym i wyrażali ilościowo ten argument poprzez odniesienie do notowań cenowych, po odprawie celnej w Antwerpii, opublikowanych przez analityka rynkowego.

(119)

W tym zakresie przypomina się, że podstawą dla dostosowania były ogólne, sprawdzone dane zebrane od objętych próbą producentów eksportujących na temat ich działalności w USA, a zatem były to ustalenia wynikające z dochodzenia, które jest najbardziej wiarygodnym źródłem informacji. Ponadto notowania cenowe na poziomie Wspólnoty nie byłyby odpowiednią podstawą dla takiego dostosowania, ponieważ na takie ceny miałyby wpływ ceny przywozu dumpingowego pochodzącego z USA. Na tej podstawie argument ten odrzucono.

(120)

Wyżej wskazani producenci eksportujący twierdzili również, że dostosowanie ze względu na różnice surowców powinno być zastosowane do sprzedaży objętych próbą producentów eksportujących, a nie do sprzedaży objętych próbą producentów wspólnotowych, ponieważ sprzedaż tych ostatnich składa się z mieszanek zgodnych ze wspólnotowymi normami.

(121)

Uznano, że wniosek ten nie jest zasadny, gdyż celem dostosowania było zajęcie się różnicami surowców, a nie różnicami w spełnianiu norm obowiązujących na poziomie Wspólnoty. Wobec tego wniosek został odrzucony.

(122)

Skarżący zakwestionował prawidłowość tego dostosowania twierdząc, iż zarówno producenci wspólnotowi jak i eksporterzy USA wykorzystują różne surowce i produkują różne mieszanki, które są oferowane na obu rynkach, a zatem mają ten sam zakres możliwości w odniesieniu do wyboru surowca.

(123)

W tym względzie należy podkreślić, że o ile prawdą jest, iż producenci wspólnotowi i producenci eksportujący z USA wykorzystują wiele rodzajów mieszanek z różnych surowców, udział tych surowców w mieszankach może znacznie różnić się w zależności od producenta, a nawet w zależności od klienta tego samego producenta. Istotnie w toku dochodzenia wykazano, że dokładna zgodność mieszanek sprzedawanych przez objętych próbą producentów wspólnotowych i tych sprzedawanych przez objętych próbą producentów eksportujących została stwierdzona w niewielu przypadkach. W związku z powyższym, aby umożliwić uwzględnienie różnych rodzajów biodiesla przy obliczaniu podcięcia cenowego, uznano za konieczne wprowadzenie dostosowań ze względu na różnice surowców. Dlatego wniosek ten musiał zostać odrzucony.

(124)

Niektórzy producenci eksportujący utrzymywali, że ceny wykorzystane do obliczenia marginesu szkody były cenami CIF na granicy Wspólnoty, a nie cenami odsprzedaży pierwszemu niepowiązanemu klientowi. Twierdzili oni, że obliczenia te muszą zostać skorygowane, aby uwzględnić wartość i wielkość sprzedaży pierwszemu niezależnemu klientowi.

(125)

Argument ten uznano za uzasadniony w przypadku dwóch producentów eksportujących, a wyliczenie szkody zostało odpowiednio skorygowane.

(126)

Na podstawie powyższego, ustalono, że średni margines podcięcia cenowego w OD, wyrażony jako odsetek średniej ważonej cen ex-works przemysłu wspólnotowego, wynosi od 18,9 % do 31,9 %, zamiast od 18,9 % do 33,0 %, jak wskazano na etapie tymczasowym.

(127)

Zgodnie z motywami (107) do (110) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ustalono, że przemysłowi wspólnotowemu została wyrządzona istotna szkoda w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(128)

W rzeczywistości wstępna analiza wykazała, że wyniki przemysłu wspólnotowego poprawiły się pod względem niektórych wskaźników ilościowych, ale większość wskaźników dotyczących sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego znacznie się pogorszyło w okresie badanym. Niezależnie od zdolności przemysłu wspólnotowego do pozyskania kapitału na inwestycje, zwrot z inwestycji drastycznie obniżył się w OD, a rentowność znacznie zmniejszyła się w okresie badanym.

(129)

Jedna zainteresowana strona stwierdziła, że analiza dokonana w motywie (93) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotycząca wzrostu przemysłu wspólnotowego była nieprawidłowa. W szczególności strona ta utrzymywała, iż w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych zasugerowano, iż silny wzrost popytu na biodiesla we Wspólnocie miał doprowadzić do porównywalnego wzrostu udziałów przemysłu wspólnotowego w rynku, podczas gdy nie ma bezpośredniego związku między wzrostem popytu i udziałów w rynku.

(130)

Ta sama strona twierdziła dalej, że czynniki szkody wskazane w motywie (93) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, tj. produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, produktywność, sprzedaż, polityka inwestycyjna, zwrot z inwestycji, nie mogą być uznane za wyjątkowo zagrożone.

(131)

Przyjęto argument dotyczący braku powiązania popytu i udziałów w rynku. Jednakże faktem jest, że między 2006 r. a OD udział objętych próbą producentów wspólnotowych w rynku został pomnożony przez 1,2 podczas gdy w tym samym okresie udział przywozu po cenach dumpingowych w rynku zwielokrotnił się około 17 razy. Ten porównywalnie istotny wzrost pod względem udziałów przywozu USA w rynku wynika ze znacznie niższych cen sprzedaży przywożonych produktów z USA, jak wskazano w tabeli 7 i powyższym motywie (126).

(132)

W odniesieniu do wniosku dotyczącego ogólnej oceny wszystkich czynników szkody, potwierdza się, że nie wszystkie te czynniki pogarszały się w okresie badanym. Jednak stwierdzono, że czynniki odnoszące się do sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego były istotnie poważnie zagrożone, zwłaszcza rentowność i zwrot z inwestycji, a także w mniejszym stopniu produktywność. Wynika to z faktu, że przemysł wspólnotowy musiał dostosować się do konkurencji ze strony wyznaczającego cenę przywozu dumpingowego z USA oraz wybrał utrzymanie obecności na rynku ze stratą dla rentowności, raczej niż zachowanie rentowności, lecz utratę udziałów w rynku.

(133)

Niektóre zainteresowane strony oraz rząd USA twierdziły, że poziomy rentowności i zwrotu z inwestycji dla objętych próbą producentów UE były wciąż dosyć wysokie w 2007 r. oraz podczas OD, w ujęciu bezwzględnym, pomimo znaczącego spadku w porównaniu do poprzednich lat. Utrzymywali oni, ze poziomy rentowności i zwrotu z inwestycji osiągnięte od 2004 r. do 2006 r. nie były trwałe, oraz że sektor biodiesla UE, jak każdy nowopowstały przemysł, przechodził w okresie badanym cykliczne fazy wzrostu i spadku.

(134)

W tym względzie należy przypomnieć, że niektóre objęte próbą przedsiębiorstwa USA uzyskały o wiele wyższą rentowność, przekraczającą 30 % w podobnym kontekście rozwijającego się rynku w okresie badanym. Stwierdzono także, iż spadek rentowności i zwrotu z inwestycji odnotowany przez przemysł wspólnotowy był bardzo gwałtowny, ponieważ miał miejsce pomiędzy 2006 a 2007 r. i zbiegał się dokładnie z napływem przywozu biodiesla z USA.

(135)

Wielu producentów wspólnotowych twierdziło, iż sytuacja nieobjętych próbą przedsiębiorstw wspólnotowych powinna zostać w pełni uwzględniona podczas oceny szkody, zwłaszcza w świetle wielu przypadków ograniczania, zamykania i opóźniania nowych projektów, które odnotowano wśród tych przedsiębiorstw w okresie badanym.

(136)

Jednakże jedna zainteresowana strona utrzymywała, że odniesienie dokonane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych do nieobjętych próbą producentów we Wspólnocie jest bezzasadne, ponieważ dane od producentów nieobjętych próbą nie mogą być wykorzystane do celów wykazania szkody. Strona ta podkreślała, że zgodnie z upublicznionymi danymi, niektórzy z tych nieobjętych próbą producentów są rentowni.

(137)

W odniesieniu do tych obu wniosków, należy przypomnieć, że motywy (103) do (106) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych odnoszą się do sytuacji nieobjętych próbą producentów we Wspólnocie, jako do dodatkowej wskazówki dotyczącej szkody, i nie mają wpływu na obliczenia wskaźników szkody i marginesu szkody, dla których wykorzystano zweryfikowane informacje. W związku z powyższym wniosek tej strony został odrzucony. Z drugiej strony, wobec braku dostępnych zweryfikowanych danych statystycznych lub konkretnych informacji dotyczących sytuacji wszystkich nieobjętych próbą producentów UE, nie jest możliwe dokonanie prawidłowego ustalenia dla producentów wspólnotowych w ujęciu całościowym, jak sugerują producenci wspólnotowi. Wniosek ten został zatem również odrzucony.

(138)

Wobec braku innych uwag na temat tymczasowych ustaleń dotyczących sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego, motywy (86) do (92) i (94) do (106) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(139)

Wniosek, zgodnie z którym przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę, jak określono w motywach (107) do (110) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zostaje także potwierdzony.

(140)

Przypomina się, że wielkość przywozu po cenach dumpingowych z USA znacznie wzrosła w okresie analizowanym. Istniała także wyraźna zbieżność w czasie pomiędzy wzrostem przywozu po cenach dumpingowych a pogorszeniem się sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego. Przemysł ten nie był w stanie ustalić swoich cen zgodnie z warunkami rynkowymi, a koszty wzrastały, ponieważ jego ceny uległy podcięciu podczas OD przez przywóz po cenach dumpingowych.

(141)

W związku z tym potwierdza się, że gwałtowny wzrost taniego przywozu po cenach dumpingowych z USA miał znaczny negatywny wpływ na sytuację gospodarczą przemysłu wspólnotowego w OD.

(142)

Wobec braku uwag, które uzasadniłyby zmianę ustaleń tymczasowych, potwierdza się, że przywóz z innych krajów trzecich miał bardzo znikomy wpływ na szkodę wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu.

(143)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że spadek popytu między 2007 r. i OD był nieznaczny (0,5 %), niemniej jednak mógł wyrządzić szkodę przemysłowi wspólnotowemu, argumentowała ona, że hipotetyczny wzrost popytu wynoszący 10 % przyczyniłby się do dodatkowej wielkości sprzedaży równej 205 733 ton, jeżeli przemysł wspólnotowy utrzymałby ten sam udział w rynku (29,8 %), jaki odnotowano w OD.

(144)

W tym względzie należy podkreślić, że podstawą wniosków dokonanych przez wskazaną stronę były ogólne i nieuzasadnione przypuszczenia. Ponadto fakt, że między 2007 r. i OD udział przemysłu wspólnotowego w rynku wzrósł o 2,8 punktu procentowego, stanowi poparcie dla wniosków zawartych w motywie (121) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z którymi szkoda wyrządzona przemysłowi wspólnotowemu nie może być przypisana temu nieznacznemu spadkowi popytu między 2007 r. i OD. W związku z powyższym i wobec braku uwag dotyczących zmian popytu na rynku wspólnotowym, motyw (121) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje potwierdzony.

(145)

Jedna zainteresowana strona powtórzyła swój wniosek, w którym argumentowała, że ponowne wprowadzenie podatku energetycznego w Niemczech miało negatywny wpływ na sytuację gospodarczą producentów wspólnotowych, którzy zaopatrywali rynek, ponieważ wymienione środki doprowadziły do załamania popytu na biodiesla B100 reprezentującego wielkość wynoszącą przynajmniej 1,5 mln ton. Następnie strona ta stwierdziła w odpowiedzi na ustalenia dochodzenia wskazane w motywie (123) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że nawet jeżeli wprowadzenie wymogu dotyczącego mieszania, w którym ustalono udział biodiesla na poziomie 4,4 % dla oleju napędowego wprowadzanego na rynek niemiecki do celów transportu (B5), zrównoważyło rzekome straty sprzedaży B100, poziom cen B100 był różny od poziomu cen biodiesla przeznaczonego dla mieszanek B5. Utrzymywała ona, że B100 był produkowany wyłącznie z droższego rzepaku, a biodiesel B5 z różnych surowców, i w związku z tym miało to negatywny wpływ na średnią cenę producentów wspólnotowych.

(146)

W tym zakresie należy przypomnieć, że przeciwnie do twierdzeń wymienionej strony, dochodzenie wykazało, że wielkość sprzedaży objętych próbą producentów wspólnotowych zaopatrujących rynek niemiecki wzrosła o 68 % między 2006 r. i OD, co potwierdza tymczasowe ustalenie, iż straty dotyczące B100 zostały zrównoważone obowiązkowym wymogiem dotyczącym mieszania. Należy następnie odnotować, że wprowadzenie od 1 sierpnia 2006 r. podatku wynoszącego 0,09 EUR/litr biodiesla nie doprowadziło do załamania rynku, jak utrzymuje strona, chociaż sprzedaż B100 obniżyła się znacznie w ostatnim kwartale OD, począwszy od 1 stycznia 2008 r., kiedy podatek podniesiono do 0,15 EUR/litr. W odniesieniu do wpływu na ceny, argumenty wymienionej strony nie były uzasadnione, ponieważ biodiesel stosowany do obu rodzajów produktu musiał spełniać takie same normy, co oznacza, że w obu paliwach mógł być używany taki sam surowiec, a zatem nie ma udowodnionej różnicy cen między dwoma rodzajami biodiesla. W związku z tym powyższy wniosek został odrzucony.

(147)

Wobec braku uwag dotyczących decyzji w zakresie polityki publicznej, motyw (124) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzony.

(148)

Jedna zainteresowana strona przyjęła do wiadomości, że stopa wykorzystania mocy produkcyjnych objętych próbą producentów wspólnotowych była na dosyć wysokim poziomie, jednak stwierdziła, iż nadwyżka mocy objętych próbą producentów wspólnotowych wciąż mogła być przyczyną szkody mając na uwadze fakt, że wiązała się z wyższymi kosztami stałymi mającymi negatywny wpływ na rentowność. Następnie stwierdziła ona, że wzrost wartości netto aktywów wymienionych producentów doprowadził do wzrostu kosztów stałych, mając na uwadze wyższe koszty amortyzacji i finansowe.

(149)

W tym względzie, należy podkreślić, że szczegółowa analiza rozkładu kosztów zmiennych i stałych w strukturze kosztów przemysłu wspólnotowego wykazała, iż udział kosztów stałych stanowi jedynie 6 % kosztów ogólnych (motyw (126) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). Ponadto, należy odnotować, że wymieniona analiza wykazała nieznaczne wahania tej wartości procentowej w okresie analizowanym. W odniesieniu do wniosku dotyczącego wpływu na rentowność wywartego przez wzrost wartości netto aktywów, należy odnotować, iż wzrost kosztów w ujęciu bezwzględnym nie prowadzi automatycznie do wzrostu kosztów jednostkowych produkcji, ponieważ zależą one od wielkości produkcji, która jak wykazano w tabeli 4 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych stale rosła w okresie analizowanym. Dlatego też wyższe stałe koszty w ujęciu bezwzględnym zostały przypisane wyższej wielkości produkcji wynikającej ze wskazanego udziału kosztów stałych w kosztach ogólnych. Z tego powodu wniosek przedstawiony przez tę zainteresowaną stronę musiał zostać odrzucony.

(150)

Ta sama strona twierdziła, że ogólna nadwyżka mocy producentów wspólnotowych wywarła bezpośredni wpływ na ceny, gdyż nastąpiła ostra walka między producentami o kontrakty do wartości kosztów krańcowych, a zatem producenci o wysokich stopach wykorzystania mocy produkcyjnych musieli zająć najbardziej agresywną pozycję w zakresie swojej sprzedaży, aby podciąć ceny konkurentów. Na poparcie tego argumentu strona przedłożyła ogłoszenie jednego objętego próbą przedsiębiorstwa załączone do jego sprawozdania finansowego za 2007 r.

(151)

Argumenty tej strony nie zostały jednak poparte żadnymi dowodami, nie wskazano również w tym oświadczeniu żadnego odniesienia do rzekomej walki cenowej spowodowanej nadwyżką mocy produkcyjnych. Oświadczenie odnosiło się raczej do podniesienia przez rząd niemiecki podatku energetycznego nałożonego na biodiesel B100 od 1 stycznia 2008 r., co pobudziło konkurencję na rynku biodiesla B5. W związku z tym powyższy wniosek musiał zostać odrzucony.

(152)

Wobec braku innych uwag dotyczących niewykorzystanych mocy produkcyjnych producentów wspólnotowych, motywy od (125) do (128) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(153)

Jedna zainteresowana strona i rząd USA twierdzili, że żaden z argumentów w motywach (129) do (133) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych nie odnosi się do kwestii cen oleju sojowego, palmowego i z nasion canola w USA, które od 2004 r. były na znacznie niższym poziomie od cen rzepaku we Wspólnocie, co oznacza istotną przewagę konkurencyjną dla biodiesla przywożonego z USA.

(154)

Przypomina się, że dochodzenie ma na celu ustalenie, czy przywóz dumpingowy (w kontekście cen i wielkości) spowodował istotną szkodę poniesioną przez przemysł wspólnotowy, bądź czy tego rodzaju istotną szkodę spowodowały inne czynniki. W tym kontekście art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego stanowi, że niezbędne jest wykazanie, że szkodę spowodował poziom cen przywozu po cenach dumpingowych. Przepis ten odnosi się zatem jedynie do różnicy pomiędzy poziomami cen i z tego powodu nie jest wymagane przeanalizowanie czynników wpływających na poziom wspomnianych cen.

(155)

W praktyce skutek przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu wspólnotowego bada się zasadniczo poprzez określenie podcięcia cenowego, obniżenia cen oraz tłumienia cen. W tym celu porównuje się dumpingowe ceny eksportowe z cenami sprzedaży przemysłu wspólnotowego; w pewnych przypadkach może zaistnieć potrzeba dostosowania cen eksportowych wykorzystanych do obliczenia szkody celem uzyskania porównywalnej podstawy. W związku z tym wykorzystanie dostosowania gwarantuje, że różnica cenowa zostanie ustalona na porównywalnej podstawie. Oczywiste jest zatem, że ceny surowców w kraju wywozu nie mogą z zasady być czynnikiem szkody.

(156)

Potwierdza to również treść art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, który odwołuje się do znanych czynników innych niż przywóz towarów po cenach dumpingowych. Należy podkreślić, że inne znane czynniki wymienione w tym artykule nie odnoszą się do żadnego czynnika wpływającego na poziom cen przywozu po cenach dumpingowych. Podsumowując, jeżeli towary są przywożone po cenach dumpingowych, nawet jeżeli mogły skorzystać z korzystnych zmian cen surowców, nie bierze się pod uwagę, że zmiany takie mogłyby stanowić kolejny czynnik powodujący szkodę.

(157)

Dlatego też analiza czynników wpływających na poziom cen towarów przywożonych po cenach dumpingowych, takich jak rzekoma przewaga konkurencyjna wynikająca z niższych cen surowców, nie może być rozstrzygająca i tego rodzaju analiza wykraczałaby poza wymagania rozporządzenia podstawowego.

(158)

W każdym przypadku i bez uszczerbku dla powyższych ustaleń, należy przypomnieć, że ogólnoświatowy wzrost cen produktów rolnych nastąpił podczas OD, oraz że wzrost cen oleju sojowego (głównego surowca wykorzystywanego przez producentów w kraju, którego dotyczy postępowanie) był wyraźniejszy, niż wzrost cen oleju rzepakowego w tym samym okresie. Tymczasem wzrost kosztów w USA nie został odzwierciedlony w cenach dumpingowego przywozu na rynku wspólnotowym, który znacząco podcinał ceny przemysłu wspólnotowego.

(159)

W związku z tym powyższy wniosek złożony przez wymienione strony musiał zostać odrzucony.

(160)

Wobec braku uwag dotyczących rosnącego popytu na surowce oraz wzrostu cen, motywy od (129) do (136) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(161)

Jedna zainteresowana strona powtórzyła swój wniosek (zob. motyw (134) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych) i dalej twierdziła, że ceny mineralnego oleju napędowego osiągnęły poziom, powyżej którego producenci biodiesla nie byli w stanie zwiększyć swoich cen zgodnie ze wzrostem cen surowców.

(162)

W tym zakresie należy odnotować, iż producenci wspólnotowi zaopatrywali rynki, na których istnieją obowiązkowe docelowe wartości dotyczące mieszania. Ponadto biodiesel podlegał zwolnieniu z podatku w większości państw członkowskich, co oznacza, że jego cena była porównywalna z ceną mineralnego oleju napędowego, powiększoną o jeden czynnik - podatek energetyczny, który został nałożony na ten ostatni towar. Dlatego też mimo, iż można zaakceptować pewną współzależność cen ropy naftowej, dochodzenie wykazało, iż z wyżej wymienionych powodów biodiesel może być sprzedawany po cenach wyższych od cen mineralnego oleju napędowego. Ponadto strona nie przedłożyła żadnych przekonujących dowodów wskazujących, że ceny mineralnego oleju napędowego, które były bardzo wysokie w drugiej połowie OD, wywarły presję cenową na ceny biodiesla stosowane przez producentów wspólnotowych w OD.

(163)

Wobec braku uwag dotyczących zmian cen mineralnego oleju napędowego, stwierdza się, że czynnik ten nie spowodował szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

(164)

Wobec braku innych uwag dotyczących lokalizacji zakładów biodiesla we Wspólnocie, motywy od (137) do (139) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(165)

Wobec braku innych uwag dotyczących wpływu przywozu z USA dokonywanego przez producentów wspólnotowych powiązanych z producentami eksportującymi w USA, motyw (140) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzony.

(166)

W świetle powyższego, ustalenia przedstawione w motywach (141) do (143) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają potwierdzone.

(167)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń producenci przemysłu wspólnotowego zatwierdzili uwagi Komisji i potwierdzili, że środki leżą w ich interesie.

(168)

Jedna zainteresowana strona utrzymywała, że środki nie będą w interesie przemysłu wspólnotowego, ponieważ spowodują przesunięcie przepływów handlowych, tj. zwrócenie się ku przywozowi z krajów nieobjętych środkami z uwagi na to, iż (i) podmioty gospodarcze na rynku wspólnotowym nadal będą poszukiwać tańszego biodiesla wytwarzanego z oleju sojowego i palmowego w celu dodania do niego droższego biodiesla z rzepaku, który jest produkowany przez przemysł wspólnotowy oraz dlatego, że (ii) biodiesel z oleju rzepakowego nie zaspokoi w wystarczającym stopniu popytu.

(169)

W tym względzie, należy podkreślić, iż głównym surowcem używanym przez producentów przemysłu wspólnotowego jest rzepak, jednak producenci ci nie wykorzystują wyłącznie tego surowca w produkcji biodiesla, ale stosują także olej sojowy i palmowy. Mając na uwadze fakt, że bardzo często cena innego surowca była wyższa od ceny dumpingowego przywozu biodiesla wytworzonego z takiego surowca, producenci przemysłu wspólnotowego byli pozbawieni możliwości wykorzystania oleju sojowego lub palmowego na większą skalę. Oczekuje się zatem, iż wprowadzenie środków przywróci również normalne warunki rynkowe i umożliwi producentom przemysłu wspólnotowego bardziej efektywne dostosowanie ich produkcji do różnych rodzajów biodiesla, na które istnieje zapotrzebowanie na rynku wspólnotowym. Na tej podstawie argument ten odrzucono.

(170)

Wobec braku uwag dotyczących interesu przemysłu wspólnotowego, motywy (145) do (147) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(171)

Wobec braku jakiejkolwiek reakcji ze strony importerów po wprowadzeniu środków tymczasowych, stwierdza się, że wpływ środków najprawdopodobniej nie wywrze istotnego wpływu na importerów/przedsiębiorstwa handlowe.

(172)

Wobec braku jakiejkolwiek reakcji ze strony użytkowników po wprowadzeniu środków tymczasowych, stwierdza się, że cła wyrównawcze najprawdopodobniej nie wywrą istotnego wpływu na użytkowników.

(173)

Wobec braku jakiejkolwiek reakcji ze strony dostawców surowców po wprowadzeniu środków tymczasowych, motywy od (154) do (156) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(174)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń jedna zainteresowana strona stwierdziła, że producenci samochodów, którzy zainwestowali w produkcję samochodów dostosowanych do korzystania z biodiesla mogą nie uzyskać korzyści z poniesionych inwestycji przy sprzedaży takich samochodów, jeżeli cena biodiesla we Wspólnocie wzrośnie z powodu wprowadzenia środków do poziomu, który nie będzie konkurencyjny dla ceny mineralnego oleju napędowego.

(175)

W tym zakresie należy odnotować, że sytuacja opisywana przez tę stronę mogłaby zaistnieć nawet bez wprowadzania środków, tj. ceny mineralnego oleju napędowego (które zależą od cen ropy naftowej) mogą obniżyć się do poziomu bardziej konkurencyjnego od cen biodiesla. Dlatego też nieracjonalne byłoby sugerowanie, że przemysł samochodowy dokonał inwestycji bez uwzględniania tego czynnika. W związku z powyższym wniosek ten został odrzucony.

(176)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń jedno stowarzyszenie rolników wspólnotowych wyraziło poparcie i wskazało, iż przywóz biodiesla z USA pozbawił wspólnotowych producentów nasion roślin oleistych rynku zbytu wynoszącego prawie 6 milionów ton lub około 11 % wspólnotowej produkcji nasion roślin oleistych w 2007 r. i 2008 r. oraz doprowadził do spadku potencjalnej wartości nasion rzepaku wykorzystywanych do celów innych niż spożywcze o 90 EUR/tonę. Opinie te nie mogły jednak zostać zweryfikowane.

(177)

Jedna zainteresowana strona powtórzyła swoje uwagi dotyczące niespójności środków antydumpingowych z polityką Unii Europejskiej promującą wykorzystanie biopaliw. Dodała ona, iż Unia Europejska nie może zależeć wyłącznie od biodiesla z rzepaku wytwarzanego we Wspólnocie, aby rozwinąć swój rynek biodiesla.

(178)

Uwaga ta została poruszona w sekcji 7.6 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, a kwestia biodiesla z rzepaku, o której wspomina strona, jest również omawiana w powyższym motywie (169).

(179)

Wobec braku uwag dotyczących czynników zniekształcających konkurencję i handel, motywy od (157) do (159) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(180)

W związku z powyższym stwierdza się, że w obecnym przypadku nie istnieją istotne powody przemawiające przeciwko wprowadzeniu środków antydumpingowych.

(181)

Niektóre strony zainteresowane i rząd USA zakwestionowały ustalenia tymczasowe, wedle których zysk wynoszący 15 % byłby marżą zysku, którą – jak można oczekiwać – przemysł tego typu mógłby osiągnąć w normalnych warunkach konkurencji.

(182)

Jedna zainteresowana strona stwierdziła, iż marża zysku przemysłu wspólnotowego wykorzystana dla określenia poziomu usuwającego szkodę powinna być ustalona na poziomie zysku osiągniętego przez przemysł wspólnotowy podczas OD, tj. 5,7 %, ponieważ wskazana marża zysku należy do zakresu marż osiąganych w odniesieniu do towarów takich jak biodiesel. Na poparcie tego wniosku strona ta odniosła się do zysków osiąganych przez producentów etanolu i olejów roślinnych z USA oraz przez rafinerie ropy naftowej.

(183)

Należy odnotować, że podstawą obliczenia poziomu usuwającego szkodę ma być ocena poziomu zysku, który – jak można oczekiwać – osiągnie przemysł wspólnotowy w warunkach braku przywozu po cenach dumpingowych, na sprzedaży produktu podobnego na rynku wspólnotowym. W konkretnym dochodzeniu zysk osiągnięty na początku okresu badanego to zysk, który można racjonalnie uznać za uzyskany przy braku przywozu po cenach dumpingowych. W tym konkretnym przypadku we wczesnych latach okresu badanego (lata 2004 do 2006) przywóz z USA nigdy nie przekraczał udziału w rynku wynoszącego 1 %, a zatem można racjonalnie stwierdzić, że okres ten charakteryzował się brakiem przywozu po cenach dumpingowych. Dlatego też średni zysk osiągnięty w tym okresie przez przemysł wspólnotowy został uznany za uzasadnioną podstawę do określenia poziomu usuwającego szkodę uwzględniającego także potrzebę zapewniania inwestycji produkcyjnych w takim nowopowstałym przemyśle. Ponadto, oraz w odniesieniu do wniosku zainteresowanej strony, w toku dochodzenia wykazano, że zyski osiągnięte przez dużych producentów eksportujących z USA w związku z ich krajowymi działaniami dotyczącymi biodiesla były znacznie wyższe od zysków wykorzystanych do określenia poziomu usuwającego szkodę. W związku z tym powyższy wniosek musiał zostać odrzucony.

(184)

Niektóre wnioski przedsiębiorstw USA dotyczące zamiany ceł ad valorem na stałe kwoty cła, opisane w poniższym motywie (193), wykazały, że kwota zaniżenia ceny ad valorem została obliczona jako stosunek między łącznym zaniżeniem ceny i dostosowaną ceną CIF (por. dostosowanie wspominane w motywie (117)), podczas gdy należało wykorzystać niedostosowaną cenę CIF, tak jak uczyniono przy obliczaniu marginesu dumpingu ad valorem. Dlatego też wszystkie poziomy ad valorem usuwające szkodę zostały ponownie obliczone dla wszystkich objętych próbą przedsiębiorstw USA.

(185)

Wobec braku uwag po ujawnieniu tymczasowych ustaleń, zastosowano taką samą metodykę, jaka została opisana w motywach (164) i (165) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w celu uzyskania cen niewyrządzających szkody. Poziom usuwający szkodę został obliczony jako odsetek łącznej niedostosowanej wartości importowej CIF.

(186)

W świetle powyższego oraz zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na poziomie wystarczającym, by usunąć szkodę spowodowaną przez przywóz po cenach dumpingowych, bez przekroczenia ustalonego marginesu dumpingu.

(187)

W świetle uwag otrzymanych przez niektóre zainteresowane strony w następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych oraz mając na uwadze korekty opisane w niniejszym rozporządzeniu, niektóre marginesy zostały zmienione.

(188)

W ramach równoległego postępowania AS nakłada się również cła wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego z USA. Subsydia stwierdzone w toku tego równoległego postępowania nie są subsydiami wywozowymi, a co za tym idzie uznano, że nie miały wpływu na cenę eksportową i odpowiedni margines dumpingu. Dlatego też w świetle faktu, że łączny zbadany przywóz dotyczy obydwu postępowań, cła antydumpingowe można nałożyć razem z cłami wyrównawczymi w takim zakresie, by oba cła w sumie nie przekraczały marginesu usuwającego szkody (zasada niższego cła).

(189)

Jedna strona stwierdziła, że instytucje powinny wykorzystać swoje uprawnienia i nie stosować zasady niższego cła, gdyż w tym przypadku nie jest to uzasadnione z następujących powodów:

(190)

W tym zakresie należy podkreślić, że margines szkody ustalony w niniejszym dochodzeniu jest uznany za odpowiedni, by usunąć szkodę wyrządzoną producentom przemysłu wspólnotowego, których dotyczy dochodzenie. Zważywszy, że dochodzenie skupiło się na sytuacji wskazanych producentów, nie jest możliwe ustalenie dokładnego marginesu dla producentów wspólnotowych jako całości, zgodnie z sugestią strony. Wymienione szersze względy nie pozwalają zatem instytucjom na odejście od wymogu prawnego zobowiązującego do zastosowania zasady niższego cła.

(191)

W związku z powyższym, stawki cła antydumpingowego zostały ustalone poprzez porównanie marginesów usuwających szkodę, marginesów dumpingu oraz stawek cła wyrównawczego. Stawki proponowanego cła antydumpingowego są zatem następujące:

(192)

Zważywszy na to, że cło antydumpingowe będzie miało zastosowanie do mieszanek zawierających wagowo ponad 20 % biodiesla, w stosunku do ich zawartości biodiesla, uznano za właściwe, w celu skutecznego wdrożenia środków przez organy celne państw członkowskich, by określić cła jako stałe kwoty na podstawie zawartości biodiesla.

(193)

Niektóre strony zakwestionowały metodykę zastosowaną do zamiany stawek cła ad valorem na cło w formie stałych kwot. Twierdziły one, że do zamiany cła ad valorem na cło w formie stałych kwot należało wykorzystać rzeczywiste wartości CIF, a nie wartości dostosowane w celu uwzględnienia różnic surowców opisanych w motywach (83) i (84) rozporządzania w sprawie ceł tymczasowych.

(194)

Wniosek zbadano i faktycznie ustalono, że dostosowane wartości CIF zostały wykorzystane do zamiany ceł ad valorem na cło w formie stałych kwot. Jednak ustalono także, iż te same wartości zostały wykorzystane jako podstawa wyrażenia kwoty zaniżenia ceny jako cło ad valorem. Dlatego też pierwszą korektą było wyrażenie kwoty zaniżenia ceny jako odsetka łącznej rzeczywistej wartości importowej CIF. Na tej podstawie marginesy szkody zostały odpowiednio zmienione. Wynikające z tego obliczenie stawek cła w formie stałych kwot nie różniło się od stawek cła wskazanych w art. 1 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ponieważ wyższa wartość cła ad valorem została zrównoważona obniżonymi cenami CIF (z poziomu dostosowanego do rzeczywistego) wykorzystanymi do zamiany na cło w formie stałych kwot.

(195)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) mają wyłącznie zastosowanie do przywozu produktów pochodzących z kraju, którego dotyczy postępowanie, i wyprodukowanych przez dane przedsiębiorstwa, tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

(196)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (10) wraz ze wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła.

(197)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić nałożenie ostatecznych ceł antydumpingowych. Oprócz tego zainteresowanym stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem tych informacji. Uwagi przedstawione przez strony zostały należycie uwzględnione, a w stosownych przypadkach ustalenia zostały odpowiednio zmienione.

(198)

Aby zapewnić równe traktowanie wszystkich nowych producentów eksportujących oraz nieobjętych próbą współpracujących przedsiębiorstw, o których mowa w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, należy ustanowić przepis przewidujący, że średnie ważone cło nałożone na tę kategorię przedsiębiorstw będzie miało zastosowanie do wszystkich nowych eksporterów, którzy w przeciwnym razie nie byliby uprawnieni do przeglądu zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, gdyż art. 11 ust. 4 nie ma zastosowania do przypadków objętych próbą.

(199)

Niektórzy współpracujący producenci eksportujący z USA złożyli zobowiązania cenowe zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Należy zauważyć, iż z uwagi na znaczące wahania cen surowców, omawiany produkt nie może być objęty zobowiązaniem dotyczącym stałej ceny. W tym kontekście przedsiębiorstwa zaproponowały, by minimalne ceny importowe (MCI) były regularnie indeksowane w stosunku do wahań cen oleju rzepakowego. Ponadto zaoferowały one MCI dla trzech rodzajów, aby uwzględnić zróżnicowanie przywożonego produktu (biodiesel otrzymywany z oleju sojowego, palmowego lub canola) na podstawie współczynników surowców ustalonych podczas OD.

(200)

W odniesieniu do ofert współpracujących producentów eksportujących należy zauważyć, że podstawa dla określenia indeksowanej MCI była średnio niższa o 7-8 % od niewyrządzającej szkody ceny ustalonej w OD. Ponadto zaproponowane współczynniki służące dostosowaniu MCI ze względu na wyżej wymienione rodzaje produktu nie były prawidłowe, ponieważ odnosiły się do OD. Mając na uwadze fakt, że wskazane współczynniki zależą od różnic cen surowców i stale zmieniają się, mogły one wyglądać zupełnie inaczej niż miało to miejsce podczas OD. Dlatego też zaproponowana indeksacja MCI dotyczącej biodiesla z oleju sojowego lub palmowego na podstawie wahań ceny oleju rzepakowego została uznana za niewłaściwą, ponieważ jej podstawą byłyby zmiany cen surowców różnych do tych, które są stosowane do produkcji wywożonego produktu objętego postępowaniem.

(201)

W związku z powyższym i bez odnoszenia się do innych konkretnych praktycznych kwestii związanych z przyjęciem zobowiązań przedsiębiorstwa, uznano, że zobowiązania te powinny zostać odrzucone, ponieważ metoda określania MCI nie była prawidłowa, oraz że zaproponowane MCI nie były na poziomie umożliwiającym usunięcie dumpingu wyrządzającego szkodę.

(202)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący wniósł o wprowadzenie specjalnych środków uniemożliwiających obejście ceł, mając na uwadze fakt, że przedmiotowy rynek to globalny rynek towarów, na którym zamienne produkty wprowadzane są do obrotu za pośrednictwem różnych kanałów sprzedaży.

(203)

W związku z powyższym, uznaje się za właściwe ścisłe monitorowanie przywozu biodiesla ze wszystkich źródeł w celu ułatwienia podjęcia odpowiednich działań, jeżeli będzie tego wymagać sytuacja.

(204)

Zważywszy na ustalony rozmiar marginesu dumpingu oraz poziom szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu uznaje się za konieczne dokonanie ostatecznego poboru, do wysokości ostatecznie nałożonego cła, kwot zabezpieczonych w formie tymczasowego cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych. Jeżeli ostateczne cła są niższe od ceł tymczasowych, zabezpieczone kwoty przekraczające ostateczną stawkę ceł antydumpingowych zostają zwolnione. W przypadku gdy cła ostateczne są wyższe od ceł tymczasowych, ostatecznie pobrane zostają tylko kwoty zabezpieczone na poziomie ceł tymczasowych,