zmieniające załączniki I, II, III i IV do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1), w szczególności jego art. 74,

Załączniki I–IV do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zastępuje się właściwymi załącznikami do niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w dniu następującym po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK I

Przepisy jurysdykcyjne, o których mowa w art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2

—	w Belgii: art. 5–14 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. o prawie prywatnym międzynarodowym,

—	w Bułgarii: art. 4 ust. 1 i 2 Kodeksu prawa prywatnego międzynarodowego,

—	w Republice Czeskiej: art. 86 ustawy nr 99/1963 Coll. – Kodeks postępowania cywilnego (občanský soudní řád), z późniejszymi zmianami,

—	w Niemczech: art. 23 Kodeksu postępowania cywilnego (Zivilprozeßordnung),

—	w Estonii: art. 86 Kodeksu postępowania cywilnego (tsiviilkohtumenetluse seadustik),

—	w Grecji: art. 40 Kodeksu postępowania cywilnego (Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας),

—	we Francji: art. 14 i 15 Kodeksu cywilnego (Code civil),

—	w Irlandii: przepisy umożliwiające oparcie jurysdykcji na fakcie doręczenia pozwanemu dokumentu wszczynającego postępowanie podczas jego czasowej obecności w Irlandii,

—	we Włoszech: art. 3 i 4 ustawy 218 z dnia 31 maja 1995 r.,

—	na Cyprze: art. 21 ust. 2 ustawy nr 14 o sądach z 1960 r., z późniejszymi zmianami,

—	na Łotwie: art. 27 i art. 28 ust. 3, 5, 6 i 9 ustawy o postępowaniu cywilnym (Civilprocesa likums),

—	na Litwie: art. 31 Kodeksu postępowania cywilnego (Civilinio proceso kodeksas),

—	w Luksemburgu: art. 14 i 15 Kodeksu cywilnego (Code civil),

—	na Węgrzech: art. 57 dekretu z mocą ustawy nr 13 z 1979 r. w sprawie prawa prywatnego międzynarodowego (a nemzetközi magánjogról szóló 1979. évi 13. törvényerejű rendelet),

—	na Malcie: art. 742, 743 i 744 Kodeksu organizacji i procedury cywilnej – rozdział 12 (Kodiċi ta’ Organizzazzjoni u Proċedura Ċivili – Kap. 12) oraz art. 549 Kodeksu handlowego – rozdział 13 (Kodiċi tal-kummerċ – Kap. 13),

—	w Austrii: art. 99 ustawy o właściwości sądów (Jurisdiktionsnorm),

—

w Polsce: art. 1103 i 1110 Kodeksu postępowania cywilnego, w zakresie, w jakim ustalają one jurysdykcję na podstawie miejsca pobytu, zamieszkania lub siedziby pozwanego w Polsce, faktu, że ma majątek lub przysługują mu prawa majątkowe w Polsce lub też faktu, że przedmiot sporu znajduje się w Polsce, a także faktu, że jeden z uczestników postępowania jest obywatelem polskim,

—	w Portugalii: art. 65 i 65 A Kodeksu postępowania cywilnego (Código de Processo Civil) oraz art. 11 Kodeksu postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy (Código de Processo de Trabalho),

—	w Rumunii: art. 148–157 ustawy nr 105/1992 w sprawie stosunków w zakresie prawa prywatnego międzynarodowego,

—

w Słowenii: art. 48 ust. 2 ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym i postępowaniu w tym zakresie (Zakon o medarodnem zasebnem pravu in postopku) w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o postępowaniu cywilnym (Zakon o pravdnem postopku) i art. 58 ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym i postępowaniu w tym zakresie (Zakon o medarodnem zasebnem pravu in postopku) w związku z art. 59 ustawy o postępowaniu cywilnym (Zakon o pravdnem postopku),

—	na Słowacji: art. 37–37e ustawy nr 97/1963 o prawie prywatnym międzynarodowym i odnośne przepisy proceduralne,

—	w Finlandii: rozdział 10 paragraf 1 akapit pierwszy zdanie drugie, trzecie i czwarte Kodeksu postępowania sądowego (oikeudenkäymiskaari/rättegångsbalken),

—	w Szwecji: rozdział 10 paragraf 3 akapit pierwszy zdanie pierwsze Kodeksu postępowania sądowego (rättegångsbalken),

—

w Zjednoczonym Królestwie: przepisy umożliwiające oparcie jurysdykcji na fakcie:

a)	doręczenia pozwanemu dokumentu wszczynającego postępowanie podczas jego czasowej obecności w Zjednoczonym Królestwie; lub

b)	istnienia w Zjednoczonym Królestwie majątku należącego do pozwanego; lub

c)	zajęcia przez powoda majątku w Zjednoczonym Królestwie.

ZAŁĄCZNIK II

Wnioski, o których mowa w art. 39, należy składać do następujących sądów lub innych właściwych organów:

—	w Belgii – „tribunal de première instance” lub „rechtbank van eerste aanleg” lub „erstinstanzliches Gericht”,

—	w Bułgarii – „окръжния съд”,

—	w Republice Czeskiej – „okresní soud” lub „soudní exekutor”,

—

w Niemczech:

a)	przewodniczący izby w „Landgericht”;

b)	notariusz w procedurze dotyczącej stwierdzenia wykonalności dokumentu urzędowego,

—	w Estonii – „maakohus” (sąd okręgowy),

—	w Grecji – „Μονομελές Πρωτοδικείο”,

—	w Hiszpanii – „Juzgado de Primera Instancia”,

—

we Francji:

a)	„greffier en chef du tribunal de grande instance”;

b)	„président de la chambre départementale des notaires” w przypadku wniosku o stwierdzenie wykonalności notarialnego dokumentu urzędowego,

—	w Irlandii – „High Court”,

—	we Włoszech – „corte d’appello”,

—	na Cyprze – „Επαρχιακό Δικαστήριο” lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, „Οικογενειακό Δικαστήριο”,

—	na Łotwie – „rajona (pilsētas) tiesa”,

—	na Litwie – „Lietuvos apeliacinis teismas”,

—	w Luksemburgu – prezes „tribunal d’arrondissement”,

—	na Węgrzech – „megyei bíróság székhelyén működő helyi bíróság”, a w Budapeszcie „Budai Központi Kerületi Bíróság”,

—	na Malcie – „Prim’ Awla tal-Qorti Ċivili” lub „Qorti tal-Maġistrati ta’ Għawdex fil-ġurisdizzjoni superjuri tagħha” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Reġistratur tal-Qorti”, po przekazaniu przez „Ministru responsabbli għall-Ġustizzja”,

—	w Niderlandach – „voorzieningenrechter van de rechtbank”,

—	w Austrii – „Bezirksgericht”,

—	w Polsce – sąd okręgowy,

—	w Portugalii – „Tribunal de Comarca”,

—	w Rumunii – „Tribunal”,

—	w Słowenii – „okrožno sodišče”,

—	na Słowacji – „okresný súd”,

—	w Finlandii – „käräjäoikeus/tingsrätt”,

—	w Szwecji – „Svea hovrätt”,

—

w Zjednoczonym Królestwie:

a)	w Anglii i Walii – „High Court of Justice” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Magistrates’ Court”, po przekazaniu przez „Secretary of State”;

b)	w Szkocji – „Court of Session” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Sheriff Court”, po przekazaniu przez „Secretary of State”;

c)	w Irlandii Północnej – „High Court of Justice” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Magistrates Court”, po przekazaniu przez „Secretary of State”;

d)	w Gibraltarze – „Supreme Court of Gibraltar” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Magistrates Court”, po przekazaniu przez „Attorney General of Gibraltar”.

ZAŁĄCZNIK III

Środki zaskarżenia, o których mowa w art. 43 ust. 2, wnosi się do następujących sądów państw członkowskich:

—

w Belgii:

a)	w przypadku środka zaskarżenia wnoszonego przez pozwanego – „tribunal de première instance” lub „rechtbank van eerste aanleg” lub „erstinstanzliche Gericht”;

b)	w przypadku środka zaskarżenia wnoszonego przez wnioskodawcę – „Cour d’appel” lub „hof van beroep”,

—	w Bułgarii – „Апелативен съд — София”,

—	w Republice Czeskiej – sąd odwoławczy za pośrednictwem sądu rejonowego,

—	w Niemczech – „Oberlandesgericht”,

—	w Estonii – „ringkonnakohus”,

—	w Grecji – „Εφετείο”,

—	w Hiszpanii – „Juzgado de Primera Instancia”, który wydał zaskarżone orzeczenie, aby środek zaskarżenia mógł zostać rozpoznany przez „Audiencia Provincial”,

—

we Francji:

a)	„cour d’appel” w przypadku orzeczeń zatwierdzających wniosek;

b)	prezes „tribunal de grande instance” w przypadku orzeczeń odrzucających wniosek,

—	w Irlandii – „High Court”,

—	w Islandii – „heradsdomur”,

—	we Włoszech – „corte d’appello”,

—	na Cyprze – „Επαρχιακό Δικαστήριο” lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, „Οικογενειακό Δικαστήριο”,

—	na Łotwie – „Apgabaltiesa” za pośrednictwem „rajona (pilsētas) tiesa”,

—	na Litwie – „Lietuvos apeliacinis teismas”,

—	w Luksemburgu – „Cour supérieure de Justice” jako instancja odwoławcza w sprawach cywilnych,

—	na Węgrzech – miejscowy sąd pierwszej instancji przy siedzibie sądu okręgowego (w Budapeszcie, przy centralnym sądzie rejonowym w Budzie); środek zaskarżenia rozpatruje sąd okręgowy (w Budapeszcie sąd miasta stołecznego),

—

na Malcie – „Qorti ta’ l-Appell” zgodnie z procedurą odwoławczą ustanowioną w Kodiċi ta’ Organizzazzjoni u Proċedura Ċivili – Kap. 12 lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „ċitazzjoni” przed „Prim’ Awla tal-Qorti ivili jew il-Qorti tal-Maġistrati ta’ Għawdex fil-ġurisdizzjoni superjuri tagħha’”,

—

w Niderlandach:

a)	w przypadku środka zaskarżenia wniesionego przez pozwanego: „arrondissementsrechtbank”;

b)	w przypadku środka zaskarżenia wniesionego przez wnioskodawcę: „gerechtshof”,

—	w Austrii – „Landesgericht” za pośrednictwem „Bezirksgericht”,

—	w Polsce – sąd apelacyjny za pośrednictwem sądu okręgowego,

—	w Portugalii – sądem właściwym jest „Tribunal da Relação”. Środek zaskarżenia wnoszony jest zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi, w formie odwołania wniesionego do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie,

—	w Rumunii – „Curte de Apel”,

—	w Słowenii – „okrožno sodišče”,

—	na Słowacji – sąd odwoławczy za pośrednictwem sądu rejonowego, którego orzeczenie zostało zaskarżone,

—	w Finlandii – „hovioikeus/hovrätt”,

—	w Szwecji – „Svea hovrätt”,

—

w Zjednoczonym Królestwie:

a)	w Anglii i Walii – „High Court of Justice” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Magistrates Court”;

b)	w Szkocji – „Court of Session” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Sheriff Court”;

c)	w Irlandii Północnej – „High Court of Justice” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Magistrates Court”;

d)	w Gibraltarze – „Supreme Court of Gibraltar” lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Magistrates’ Court”.

ZAŁĄCZNIK IV

Na mocy art. 44 mogą być wniesione następujące środki zaskarżenia:

—	w Belgii, Grecji, Hiszpanii, Francji, we Włoszech, w Luksemburgu i w Niderlandach – skarga kasacyjna,

—	w Bułgarii – „обжалване пред Върховния касационен съд”,

—	w Republice Czeskiej – „dovolání” oraz „žaloba pro zmatečnost”,

—	w Niemczech – „Rechtsbeschwerde”,

—	w Estonii – „kassatsioonikaebus”,

—	w Irlandii – środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych do „Supreme Court”,

—	w Islandii – środek zaskarżenia wnoszony do „Hæstiréttur”,

—	na Cyprze – środek zaskarżenia wnoszony do Sądu Najwyższego,

—	na Łotwie – środek zaskarżenia wnoszony do „Augstākās tiesas Senāts” za pośrednictwem „Apgabaltiesa”,

—	na Litwie – środek zaskarżenia wnoszony do „Lietuvos Aukščiausiasis Teismas”,

—	w Węgrzech – „felülvizsgálati kérelem”,

—	na Malcie nie przysługuje środek zaskarżenia do innego sądu; w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – „Qorti ta' l-Appell” zgodnie z procedurą odwoławczą ustanowioną w „kodiċi ta Organizzazzjoni u Procedura Ċivili – Kap. 12”,

—	w Austrii – „Revisionsrekurs”,

—	w Polsce – „skarga kasacyjna”,

—	w Portugalii – środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych,

—	w Rumunii – „contestatie in anulare” lub „revizuire”,

—	w Słowenii – środek zaskarżenia wnoszony do „Vrhovno sodišče Republike Slovenije”,

—	na Słowacji – „dovolanie”,

—	w Finlandii – środek zaskarżenia wnoszony do „korkein oikeus/högsta domstolen”,

—	w Szwecji – środek zaskarżenia wnoszony do „Högsta domstolen”,

—	w Zjednoczonym Królestwie – jednorazowy kolejny środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych.