4.8.2009 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 202/46 |
DECYZJA RADY
z dnia 7 lipca 2009 r.
w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Polsce
(2009/589/WE)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 104 ust. 6,
uwzględniając zalecenie Komisji,
uwzględniając uwagi przedstawione przez Polskę,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Zgodnie z art. 104 Traktatu państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego. |
(2) |
Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy. |
(3) |
Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 104 Traktatu oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1), które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 3605/93 (2). |
(4) |
Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej. |
(5) |
Postanowienia art. 104 ust. 5 Traktatu nakładają na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu oraz opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu, Komisja stwierdziła, że w Polsce istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 24 czerwca 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Polski (3). |
(6) |
Artykuł 104 ust. 6 Traktatu stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, powinna rozważyć wszelkie uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Polski ogólna ocena prowadzi do wniosków zawartych w niniejszej decyzji. |
(7) |
Zgodnie ze zgłoszeniem w ramach procedury nadmiernego deficytu przedłożonym przez władze Polski w kwietniu 2009 r., a następnie potwierdzonym przez Eurostat, deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Polsce w 2008 r. wyniósł 3,9 % PKB i tym samym przekroczył wartość referencyjną wynoszącą 3 % PKB. Deficyt nie był zbliżony do wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB, a jej przekroczenie nie ma charakteru wyjątkowego w rozumieniu Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W szczególności przekroczenie to nie wynika z nadzwyczajnego wydarzenia w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Nie wynika ono również ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w 2008 r. w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Pomimo zmniejszenia tempa wzrostu do 3,3 % w ujęciu rok do roku w ostatnim kwartale 2008 r., które miało wpływ na wpływy z podatków w ostatnim kwartale roku i nałożyło się na wyższy od zakładanego deficyt, ogólny wzrost PKB w 2008 r. był nadal stosunkowo dynamiczny i wyniósł 4,9 %. Szacuje się, że wzrost potencjalnego PKB wyniósł 4,5 %, a luka produktowa ok. 3,5 % potencjalnego PKB, co świadczy o korzystnych warunkach koniunkturalnych. Ponadto nie można uznać, że przekroczenie wartości referencyjnej ma charakter tymczasowy. Zgodnie z prognozą służb Komisji z wiosny 2009 r. oczekuje się, że w 2009 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniesie 6,6 % PKB, a w 2010 r. – przy założeniu niezmiennego kursu polityki – 7,3 %, przy spadku PKB o 1,4 % w 2009 r. i jego wzroście o 0,8 % w 2010 r. Wzrost deficytu w 2009 r. przewidują również władze Polski, które w dniu 22 czerwca 2009 r. ogłosiły, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych może znacznie przekroczyć poziom 4,6 % PKB planowany na bieżący rok w zgłoszeniu w ramach procedury nadmiernego deficytu z wiosny 2009 r. (4). W związku z powyższym przewidziane w Traktacie kryterium deficytu nie jest spełnione. |
(8) |
Dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych kształtuje się poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB i w 2008 r. wyniósł 47,1 % PKB. Jednakże ze względu na przewidywane wysokie deficyty, zgodnie z prognozą służb Komisji z wiosny 2009 r., przy założeniu niezmiennego kursu polityki dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2010 r. wyniesie prawdopodobnie niemal 60 %. |
(9) |
Zgodnie z Paktem na rzecz stabilności i wzrostu należy odpowiednio uwzględnić reformy systemu emerytalnego wprowadzające strukturę wielofilarową, obejmującą obowiązkowy filar kapitałowy. Wprawdzie przeprowadzenie tych reform prowadzi do przejściowego pogorszenia się sytuacji budżetowej, jednak stabilność finansów publicznych w perspektywie długoterminowej wyraźnie się poprawia. Zgodnie z szacunkami władz Polski, przedstawionymi w piśmie z dnia 22 czerwca, koszty netto tej reformy wyniosły w 2008 r. 2,9 % PKB, a w roku 2009 wzrosną do 3,2 % PKB. Zgodnie z Paktem na rzecz stabilności i rozwoju koszty te można uwzględnić w sposób liniowo degresywny przez okres przejściowy i wyłącznie gdy deficyt zbliżony jest do wartości referencyjnej. Ponieważ w latach 2008–2010 deficyt nie jest zbliżony do wartości referencyjnej, nie można uwzględnić kosztów reformy systemu emerytalnego. |
(10) |
Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt zbliża się do wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Polski ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
Z ogólnej oceny wynika, że w Polsce istnieje nadmierny deficyt.
Artykuł 2
Niniejsza decyzja skierowana jest do Rzeczypospolitej Polskiej.
Sporządzono w Brukseli dnia 7 lipca 2009 r.
W imieniu Rady
C. BILDT
Przewodniczący
(1) Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6.
(2) Dz.U. L 332 z 31.12.1993, s. 7.
(3) Wszystkie dokumenty związane z procedurą nadmiernego deficytu dotyczącą Polski dostępne są na następującej stronie internetowej: http://ec.europa.eu/economy_finance/netstartsearch/pdfsearch/pdf.cfm?mode=m2
(4) Pismo ministra finansów Jacka Rostowskiego do komisarza Joaquína Almunii.