ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 479/2008

z dnia 29 kwietnia 2008 r.

w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999

SPIS TREŚCI

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 36 i 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

uwzględniają opinie Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, (2)

a także mając na uwadze, co następuje:

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

1.   Niniejsze rozporządzenie określa szczegółowe zasady mające zastosowanie do produkcji i wprowadzania do obrotu produktów, o których mowa w załączniku I część XII do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2.   W odniesieniu do produktów, o których mowa w ust. 1, niniejsze rozporządzenie ustala:

Artykuł 2

Definicje

Dla celów niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają definicje określone w załączniku I.

TYTUŁ II

ŚRODKI WSPARCIA

ROZDZIAŁ I

Programy wsparcia

Sekcja 1

Przepisy wstępne

Artykuł 3

Zakres stosowania

Niniejszy rozdział ustanawia zasady regulujące przyznawanie funduszy Wspólnoty państwom członkowskim oraz ich wykorzystanie przez państwa członkowskie w ramach krajowych programów wsparcia (zwanych dalej „programami wsparcia”) w celu finansowania szczególnych środków wsparcia przeznaczonych dla sektora wina.

Artykuł 4

Zgodność i spójność

1.   Programy wsparcia są zgodne z prawem wspólnotowym i spójne z działaniami polityki wspólnotowej oraz priorytetami Wspólnoty.

2.   Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za programy wsparcia i dopilnowują, aby były wewnętrznie spójne oraz sporządzane i realizowane w sposób obiektywny, uwzględniając sytuację ekonomiczną odnośnych producentów oraz konieczność unikania nieuzasadnionego nierównego traktowania producentów.

Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie i przeprowadzenie niezbędnych kontroli oraz nakładanie sankcji w związku z nieprzestrzeganiem zasad programów wsparcia.

3.   Nie przyznaje się wsparcia:

Sekcja 2

Przedstawienie i treść programów wsparcia

Artykuł 5

Przedstawienie programów wsparcia

1.   Każde państwo członkowskie będące producentem, o którym mowa w załączniku II, przedstawia Komisji, po raz pierwszy do dnia 30 czerwca 2008 r., projekt pięcioletniego programu wsparcia uwzględniającego środki zgodne z zapisami niniejszego rozdziału.

Środki wsparcia w programach wsparcia ustanawia się na takim szczeblu geograficznym, jaki zainteresowane państwo członkowskie uzna za najwłaściwszy. Zanim program wsparcia zostanie przedstawiony Komisji, podlega on konsultacjom z właściwymi organami i organizacjami odpowiedniego szczebla podziału terytorialnego.

Każde państwo członkowskie przedstawia jeden projekt programu wsparcia, który może uwzględniać zróżnicowanie regionalne.

2.   Programy wsparcia zaczynają obowiązywać po upływie trzech miesięcy od ich przedstawienia Komisji.

Jeśli jednak przedstawiony program wsparcia nie spełnia warunków ustanowionych w niniejszym rozdziale, Komisja informuje o tym dane państwo członkowskie. W takim przypadku państwo członkowskie przedstawia Komisji zmieniony program wsparcia. Zmieniony program wsparcia zaczyna obowiązywać po upływie dwóch miesięcy od chwili jego zgłoszenia, chyba że nadal występuje brak zgodności, w którym to przypadku stosuje się niniejszy akapit.

3.   Ustęp 2 stosuje się odpowiednio do zmian wprowadzanych do programów wsparcia przedstawionych przez państwa członkowskie.

4.   Artykuł 6 nie ma zastosowania w przypadku, gdy jedyny środek, z jakiego korzysta państwo członkowskie w ramach programu wsparcia, polega na przeniesieniu do systemu płatności jednolitych, o którym mowa w art. 9. W takim przypadku stosuje się jedynie art. 21 w stosunku do jego ust. 1 i w stosunku do roku, w którym następuje przeniesienie.

Artykuł 6

Treść programów wsparcia

Programy wsparcia składają się z następujących elementów:

Artykuł 7

Kwalifikujące się środki

1.   Programy wsparcia obejmują co najmniej jeden z następujących środków:

2.   Programy wsparcia nie zawierają środków innych niż wymienione w art. 9–19.

Artykuł 8

Zasady ogólne dotyczące programów wsparcia

1.   Przydział dostępnych środków finansowych Wspólnoty oraz pułapy budżetowe określa załącznik II.

2.   Wsparcie wspólnotowe dotyczy wyłącznie wydatków kwalifikowalnych poniesionych po przedstawieniu odnośnego programu wsparcia, o którym mowa w art. 5 ust. 1.

3.   Państwa członkowskie nie uczestniczą w kosztach środków finansowanych przez Wspólnotę w ramach wymienionych programów wsparcia.

4.   W drodze odstępstwa od ust. 3 państwa członkowskie mogą przyznawać pomoc krajową zgodnie ze stosownymi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa w odniesieniu do środków, o których mowa w art. 10, 14 i 15.

Maksymalna stawka pomocy ustanowiona zgodnie ze stosownymi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa odnosi się do całkowitego finansowania publicznego obejmującego zarówno środki wspólnotowe, jak i krajowe.

Sekcja 3

Szczególne środki wsparcia

Artykuł 9

System płatności jednolitych i wsparcie dla plantatorów winorośli

1.   Państwa członkowskie mogą udzielać wsparcia plantatorom winorośli, przyznając im uprawnienia do płatności w rozumieniu tytułu III rozdział 3 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 zgodnie z pkt O załącznika VII do tego rozporządzenia.

2.   Państwa członkowskie, które zamierzają wykorzystać możliwość, o której mowa w ust. 1, uwzględniają to wsparcie w swoich programach wsparcia, w tym – w odniesieniu do kolejnych przesunięć środków do systemu płatności jednolitych – poprzez zmiany w tych programach zgodnie z art. 5 ust. 3.

3.   Po wejściu w życie wsparcia, o którym mowa w ust. 1, powinno ono:

Artykuł 10

Promocja na rynkach państw trzecich

1.   Wsparcie udzielane w ramach niniejszego artykułu obejmuje działania informacyjne lub promocyjne dotyczące win Wspólnoty, prowadzone w państwach trzecich, a co za tym idzie, zwiększające ich konkurencyjność w tych państwach.

2.   Działania, o których mowa w ust. 1, odnoszą się do win posiadających chronioną nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne lub win o podanej nazwie odmiany winorośli.

3.   Działania, o których mowa w ust. 1, mogą mieć wyłącznie postać:

4.   Udział Wspólnoty w kosztach działań promocyjnych nie przekracza 50 % kwoty wydatków kwalifikowalnych.

Artykuł 11

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

1.   Celem działań dotyczących restrukturyzacji i przekształcania winnic jest wzrost konkurencyjności producentów wina.

2.   Restrukturyzacja i przekształcanie winnic uzyskują wsparcie zgodnie z niniejszym artykułem, jedynie jeżeli państwo członkowskie przedstawiło wykaz swojego potencjału produkcyjnego zgodnie z art. 109.

3.   Wspieranie restrukturyzacji i przekształcania winnic może obejmować wyłącznie jedno lub kilka następujących działań:

Wspieranie nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

4.   Wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic może być udzielane wyłącznie w następującej formie:

5.   Rekompensaty dla producentów za utratę dochodów, o których mowa w ust. 4 lit. a), mogą pokryć do 100 % odnośnej utraty i przybrać jedną z następujących form:

6.   Udział Wspólnoty w kosztach restrukturyzacji i przekształcenia nie może przekroczyć 50 % tych kosztów. W regionach klasyfikowanych jako regiony konwergencji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1083/2006 (14) udział Wspólnoty w kosztach restrukturyzacji i przekształcania nie może przekroczyć 75 %.

Artykuł 12

Zielone zbiory

1.   Dla celów niniejszego artykułu termin zielone zbiory oznacza całkowite zniszczenie lub usunięcie jeszcze niedojrzałych kiści winogron, i zredukowanie w ten sposób do zera plon z danego obszaru.

2.   Wsparcie na rzecz zielonych zbiorów przyczynia się do przywrócenia równowagi między podażą a popytem na rynku wina we Wspólnocie, tak aby zapobiegać kryzysom rynkowym.

3.   Wsparcie zielonych zbiorów może być przyznane jako rekompensata w formie zryczałtowanej dopłaty do hektara, której wysokość ustala dane państwo członkowskie.

Dopłata ta nie może przekroczyć 50 % kwoty bezpośrednich kosztów zniszczenia lub usunięcia kiści winogron i utraconego dochodu związanego z tym zniszczeniem lub usunięciem.

4.   Państwa członkowskie ustalają oparty na obiektywnych kryteriach system, tak aby wykluczyć sytuację, w której działanie polegające na zielonych zbiorach powoduje, że poszczególni producenci wina otrzymują rekompensatę przekraczającą pułapy, o których mowa w ust. 3 akapit drugi.

Artykuł 13

Fundusze wspólnego inwestowania

1.   Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania stanowi pomoc dla producentów pragnących ubezpieczyć się od wahań rynku.

2.   Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania może być przyznane w formie czasowej i malejącej pomocy przeznaczonej na pokrycie kosztów administracyjnych ponoszonych w związku z tymi funduszami.

Artykuł 14

Ubezpieczenie zbiorów

1.   Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów przyczynia się do zabezpieczenia dochodów producentów, którzy ponieśli szkody w następstwie klęsk żywiołowych, niekorzystnych zdarzeń pogodowych, chorób lub epidemii szkodników.

2.   Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane w formie udziału finansowego Wspólnoty w kosztach, który nie może przekroczyć:

3.   Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane wyłącznie w sytuacji, gdy odnośne ubezpieczenie nie kompensuje więcej niż 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z przedmiotowym ubezpieczeniem.

4.   Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów nie narusza konkurencji na rynku ubezpieczeń.

Artykuł 15

Inwestycje

1.   Można udzielać wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w zakresie urządzeń przetwórczych, infrastruktury do produkcji wina i wprowadzania do obrotu wina, które pozytywnie wpływają na całościowe wyniki finansowe przedsiębiorstwa oraz dotyczą co najmniej jednego z następujących czynników:

2.   Maksymalna stawka wsparcia na mocy ust. 1 ogranicza się do mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (15). Dla terytoriów Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich, mniejszych wysp Morza Egejskiego w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 z dnia 18 września 2006 r. ustanawiającego szczególne środki dotyczące rolnictwa dla mniejszych wysp Morza Egejskiego (16) i francuskich departamentów zamorskich nie mają zastosowania żadne ograniczenia maksymalnej stawki. Dla przedsiębiorstw, które nie są objęte art. 2 ust. 1 tytułu I zalecenia 2003/361/WE, zatrudniających mniej niż 750 pracowników lub posiadających obrót nieprzekraczający 200 milionów EUR, maksymalna intensywność pomocy jest zmniejszona o połowę.

Wsparcia nie udziela się przedsiębiorstwom przeżywającym trudności w rozumieniu wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności.

3.   Z kwalifikujących się wydatków wyłącza się elementy, o których mowa w art. 71 ust. 3 lit. a)–c) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

4.   Do wkładu Wspólnoty mają zastosowanie następujące maksymalne stawki pomocy związane z kwalifikującymi się do wsparcia kosztami inwestycji:

5.   Artykuł 72 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 ma odpowiednio zastosowanie do wsparcia, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 16

Destylacja produktów ubocznych

1.   Można przyznać wsparcie dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji produktów ubocznych powstających podczas produkcji wina, która to destylacja została przeprowadzona zgodnie z warunkami określonymi w załączniku VI punkt D.

Kwotę wsparcia dla danego produktu ubocznego należy ustalić w zależności od procentowej zawartości alkoholu i liczby hektolitrów. Nie wypłaca się żadnej pomocy dla zawartości alkoholu w produktach ubocznych przeznaczonych do destylacji, która przekracza 10 % w stosunku do zawartości alkoholu w wyprodukowanym winie.

2.   Maksymalne poziomy wsparcia ustala się na podstawie kosztów zbiorów i przetwórstwa zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

3.   Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1 i na którą przyznano wsparcie, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, tak by uniknąć zakłócania konkurencji.

Artykuł 17

Destylacja do alkoholu spożywczego

1.   Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać producentom wsparcie dla wina poddawanego destylacji do alkoholu spożywczego w formie pomocy na hektar.

2.   Zanim zostanie udzielone wsparcie, należy przedstawić stosowne umowy dotyczące destylacji wina oraz stosowne dowody dostarczenia go do destylacji.

Artykuł 18

Destylacja w sytuacji kryzysowej

1.   Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać wsparcie dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji nadmiaru wina, o czym decydują państwa członkowskie w uzasadnionych sytuacjach kryzysowych, by zmniejszyć lub zlikwidować jego nadmiar, zapewniając zarazem ciągłość dostaw w okresie od jednego zbioru do następnego.

2.   Maksymalne poziomy wsparcia ustala się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

3.   Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1 i na którą przyznano wsparcie, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, by uniknąć zakłócania konkurencji.

4.   Część dostępnego budżetu wykorzystywana na finansowanie środka dotyczącego destylacji w sytuacji kryzysowej nie przekracza następujących udziałów procentowych w całości dostępnych funduszy określonych dla każdego państwa członkowskiego na dany rok budżetowy w załączniku II:

5.   Państwa członkowskie mogą zwiększyć fundusze przeznaczone na finansowanie środka dotyczącego destylacji w sytuacji kryzysowej poza limity roczne przewidziane w ust. 4 przez poczynienie wkładu z funduszy krajowych w ramach następujących limitów (wyrażonych w procentach stosowanego pułapu rocznego wskazanego w ust. 4):

W stosownych przypadkach państwa członkowskie powiadamiają Komisję o dodaniu funduszy krajowych, o których mowa w akapicie pierwszym; Komisja zatwierdza tę transakcję przed udostępnieniem funduszy.

Artykuł 19

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

1.   Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać wsparcie producentom wina, którzy stosują zagęszczony moszcz winogronowy, w tym rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy, w celu zwiększenia naturalnego stężenia alkoholu w produktach zgodnie z warunkami określonymi w załączniku V.

2.   Kwotę wsparcia ustala się w zależności od potencjalnego stężenia alkoholu w objętości wyrażonego w procentach i od liczby hektolitrów moszczu zastosowanego do wzbogacenia.

3.   Maksymalne poziomy wsparcia mające zastosowanie do tego środka w różnych obszarach uprawy winorośli ustala się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Artykuł 20

Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek czasie w okresie trzech lat od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia restrukturyzacji i przekształcania lub w jakimkolwiek czasie w okresie jednego roku od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia zielonych zbiorów, nie przestrzegali podstawowych wymogów w zakresie zarządzania i zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o których mowa w art. 3–7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku gdy brak zgodności jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje obniżona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, czasu trwania oraz częstotliwości naruszenia i w stosownych przypadkach od rolnika wymagany jest zwrot wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Sekcja 4

Przepisy ogólne

Artykuł 21

Sprawozdawczość i ocena

1.   Co roku, a po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r., państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca sprawozdanie z wdrażania środków przewidzianych w programach wsparcia w minionym roku budżetowym.

Sprawozdania te wymieniają i opisują działania, na które przyznana była pomoc Wspólnoty w ramach programów wsparcia, a zwłaszcza przedstawiają szczegóły dotyczące wdrażania działań promocyjnych, o których mowa w art. 10.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca 2011 r. i po raz drugi do dnia 1 marca 2014 r. ocenę kosztów i korzyści programów wsparcia oraz zalecenie, w jaki sposób poprawić ich skuteczność.

Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrażania działań promocyjnych, o których mowa w art. 9.

Artykuł 22

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonywania przepisów niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

ROZDZIAŁ II

Transfer finansowy

Artykuł 23

Transfer finansowy na rozwój obszarów wiejskich

1.   Od roku budżetowego 2009 kwoty ustalone w ust. 2 na podstawie wydatków w przeszłości, dostępne na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 na środki interwencyjne w zakresie regulacji rynków rolnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, są udostępniane jako dodatkowe fundusze Wspólnoty na środki w regionach winiarskich zgodnie z programowaniem rozwoju obszarów wiejskich na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

2.   Następujące kwoty są udostępniane na dane lata kalendarzowe:

3.   Kwoty określone w ust. 2 zostaną przydzielone państwom członkowskim zgodnie z załącznikiem III.

Państwa członkowskie, w odniesieniu do których w aktualnej tabeli w załączniku III nie wprowadzono żadnych kwot z uwagi na niewysokie kwoty uzyskane w inny sposób zgodnie z kluczem finansowym stosowanym do określenia kwot wymienionych w załączniku III (mniej niż 2,5 mln EUR do przeniesienia w 2009 r.), mogą zdecydować o przeniesieniu tych kwot, obecnie umieszczonych w załączniku II, w całości lub w części do załącznika III, by je wykorzystać w swoich programach rozwoju obszarów wiejskich. W takim przypadku zainteresowane państwa członkowskie powiadamiają Komisję o takim przeniesieniu najpóźniej do dnia 30 czerwca 2008 r., a Komisja odpowiednio modyfikuje ust. 2 oraz załączniki II i III.

TYTUŁ III

ŚRODKI PRAWNE

ROZDZIAŁ I

Przepisy ogólne

Artykuł 24

Klasyfikacja odmian winorośli

1.   Z zastrzeżeniem ust. 2, państwa członkowskie dokonują klasyfikacji odmian winorośli, które mogą być sadzone, sadzone ponownie lub szczepione na ich terytoriach dla celów produkcji wina.

Tylko odmiany winorośli spełniające następujące warunki mogą być sklasyfikowane przez państwa członkowskie:

W przypadku gdy odmiana winorośli jest skreślona z klasyfikacji, o której mowa w akapicie pierwszym, wykarczowanie tej odmiany następuje w ciągu 15 lat od momentu jej skreślenia.

2.   Państwa członkowskie, których roczna produkcja wina – obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu ostatnich 5 lat winiarskich – nie przekracza 50 000 hektolitrów, są wyłączone z obowiązku klasyfikacji, o którym mowa w ust. 1.

Jednakże także w państwach członkowskich, o których mowa w akapicie pierwszym, można dla celów produkcji wina sadzić, sadzić ponownie lub szczepić jedynie odmiany winorośli spełniające przepisy ust. 1 lit. a) i b).

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 akapit pierwszy i drugi oraz ust. 2 akapit drugi dozwolone jest sadzenie, ponowne sadzenie lub szczepienie następujących odmian winorośli do badań i eksperymentów naukowych:

4.   Obszary obsadzone odmianami winorośli dla celów produkcji wina obsadzone niezgodnie z ust. 1–3 podlegają wykarczowaniu.

Nie ma jednak obowiązku karczowania takich obszarów, jeżeli dana produkcja przeznaczona jest wyłącznie do spożycia przez rodzinę producenta wina.

5.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne działania zapewniające przestrzeganie przez producentów przepisów zawartych w ust. 1–4.

Artykuł 25

Produkcja i wprowadzanie do obrotu

1.   Produkty wymienione w załączniku IV i produkowane we Wspólnocie wytwarzane są z odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 24 ust. 1.

2.   Oznaczenie kategorii produktu winiarskiego, jak przewidziano w załączniku IV, może być stosowane we Wspólnocie jedynie do wprowadzania do obrotu produktu zgodnego z odpowiednimi warunkami ustanowionymi w tym załączniku.

Jednak niezależnie od art. 59 ust. 1 lit. a) państwa członkowskie mogą zezwolić na używanie słowa „wino”, jeżeli:

Unika się pomyłki z produktami odpowiadającymi kategoriom win w załączniku IV.

3.   Kategorie produktów winiarskich wymienione w załączniku IV mogą zostać zmienione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2.

4.   Z wyjątkiem wina butelkowanego, w odniesieniu do którego istnieje dowód, że butelkowanie zostało przeprowadzone przed dniem 1 września 1971 r., wino wyprodukowane z odmian winorośli wymienionych w klasyfikacjach przygotowanych zgodnie z art. 18 ust. 1 akapit pierwszy, lecz nieodpowiadające żadnej z kategorii określonych w załączniku IV, używane jest jedynie do spożycia przez rodziny indywidualnych producentów wina oraz do produkcji octu winnego lub do destylacji.

ROZDZIAŁ II

Praktyki enologiczne i ograniczenia

Artykuł 26

Zakres stosowania

Niniejszy rozdział dotyczy dozwolonych praktyk enologicznych i stosowanych ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i wprowadzania do obrotu produktów objętych niniejszym rozporządzeniem oraz procedury podejmowania decyzji odnośnie do tych praktyk i ograniczeń.

Artykuł 27

Praktyki enologiczne i ograniczenia

1.   Jedynie praktyki enologiczne dozwolone na mocy prawa wspólnotowego, określone w załączniku V lub co do których podjęto decyzję zgodnie z art. 28 i 29, są stosowane do produkcji i konserwacji we Wspólnocie produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do:

2.   Dozwolone praktyki enologiczne mogą być stosowane tylko dla celów zapewnienia właściwej fermentacji winiarskiej, odpowiedniej konserwacji lub właściwego rafinowania produktu.

3.   Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem wytwarzane są we Wspólnocie zgodnie z odpowiednimi ograniczeniami określonymi w załączniku VI.

4.   Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem, które zostały poddane niedozwolonym wspólnotowym lub, w stosownych przypadkach, niedozwolonym krajowym praktykom enologicznym lub które naruszają ograniczenia określone w załączniku VI, nie są wprowadzane do obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 28

Bardziej restrykcyjne zasady narzucone przez państwa członkowskie

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub wykluczyć stosowanie niektórych praktyk enologicznych i wprowadzić surowsze ograniczenia w odniesieniu do win dozwolonych na mocy prawa wspólnotowego produkowanych na ich terytorium, aby przyczynić się do zachowania istotnych właściwości win o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym i win musujących oraz win likierowych.

Państwa członkowskie informują Komisję o wspomnianych ograniczeniach, wykluczeniach i zaostrzeniach, a Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 29

Zezwolenie na praktyki enologiczne i ograniczenia

1.   Z wyjątkiem praktyk enologicznych dotyczących wzbogacania, zakwaszania i odkwaszania określonych w załączniku V w odniesieniu do konkretnych produktów, o których mowa w tym załączniku, oraz ograniczeń wymienionych w załączniku VI, decyzja w sprawie zezwolenia na praktyki enologiczne i ograniczenia w odniesieniu do produkcji i konserwacji produktów objętych niniejszym rozporządzeniem podejmowana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2.

2.   Państwa członkowskie mogą pozwolić na eksperymentalne zastosowanie niedozwolonych praktyk enologicznych na warunkach, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2.

Artykuł 30

Kryteria udzielenia zezwolenia

Przy udzielaniu zezwolenia na praktyki enologiczne zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2, Komisja:

Artykuł 31

Metody analizy

Metody analizy służącej do określania składu produktów objętych niniejszym rozporządzeniem oraz zasady, dzięki którym można ustalić, czy produkty te zostały poddane procesom, które nie są zgodne z dozwolonymi praktykami enologicznymi, odpowiadają metodom i zasadom zalecanym i opublikowanym przez OIV.

W przypadku braku metod i zasad zalecanych i opublikowanych przez OIV odpowiednie metody i zasady są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2.

W oczekiwaniu na przyjęcie tych zasad należy stosować metody i zasady dozwolone w danym państwie członkowskim.

Artykuł 32

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wprowadzania w życie niniejszego rozdziału oraz załączników V i VI, o ile w tych załącznikach nie przewidziano inaczej, przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

ROZDZIAŁ III

Nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne i określenia tradycyjne

Artykuł 33

Zakres zastosowania

1.   Przepisy dotyczące nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i określeń tradycyjnych określone w rozdziałach IV i V mają zastosowanie do produktów, o których mowa w załączniku IV ust. 1, 3–6, 8, 9, 11, 15 i 16.

2.   Podstawą przepisów, o których mowa w ust. 1, jest:

ROZDZIAŁ IV

Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 34

Definicje

1.   Dla celów niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie następujące definicje:

2.   Niektóre tradycyjne używane nazwy stanowią nazwę pochodzenia, w przypadku gdy:

3.   Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne, w tym odnoszące się do obszarów geograficznych w państwach trzecich, kwalifikują się do ochrony we Wspólnocie zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale.

Sekcja 2

Wniosek o objęcie ochroną

Artykuł 35

Zawartość wniosków o objęcie nazwy ochroną

1.   Wnioski o objęcie ochroną nazw jako nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych obejmują dokumentację techniczną zawierającą:

2.   Specyfikacja produktu umożliwia zainteresowanym stronom kontrolę odpowiednich warunków produkcji objętej nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym.

Zawiera ona co najmniej:

Artykuł 36

Wniosek o objęcie ochroną w odniesieniu do do obszaru geograficznego w państwie trzecim

1.   W przypadku gdy wniosek o objęcie ochroną dotyczy obszaru geograficznego w państwie trzecim, oprócz elementów przewidzianych w art. 35, zawiera on dowód, że dana nazwa jest chroniona w jego kraju pochodzenia.

2.   Przedmiotowy wniosek przesyłany jest Komisji albo bezpośrednio przez wnioskodawcę, albo za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego.

3.   Wniosek o objęcie ochroną składany jest w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub dołącza się do niego uwierzytelnione tłumaczenie na jeden z tych języków.

Artykuł 37

Wnioskodawcy

1.   Każda zainteresowana grupa producentów lub w wyjątkowych przypadkach jeden producent może złożyć wniosek o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. Inne zainteresowane strony mogą przyłączyć się do wniosku.

2.   Producenci mogą składać wnioski o objęcie ochroną jedynie w odniesieniu do win, które produkują.

3.   W przypadku nazwy określającej transgraniczny obszar geograficzny lub tradycyjnej nazwy związanej z transgranicznym obszarem geograficznym, można złożyć wspólny wniosek.

Sekcja 3

Procedura obejmowania ochroną

Artykuł 38

Wstępna procedura krajowa

1.   Wnioski o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego win zgodnie z art. 34, pochodzące ze Wspólnoty, są przedmiotem wstępnej procedury krajowej, zgodnie z niniejszym artykułem.

2.   Wniosek o objęcie ochroną składa się w państwie członkowskim, z którego terytorium pochodzi nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

3.   Państwo członkowskie sprawdza, czy wniosek o objęcie ochroną spełnia warunki określone w niniejszym rozdziale.

Państwo członkowskie przeprowadza krajową procedurę, zapewniając odpowiednią publikację wniosku oraz przewidując okres przynajmniej dwóch miesięcy od daty publikacji na zgłoszenie sprzeciwu wobec zaproponowanej ochrony przez dowolną osobę fizyczną lub prawną, której zainteresowanie jest prawnie uzasadnione, mającą siedzibę lub zamieszkałą na terytorium danego państwa, poprzez przedstawienie odpowiednio uzasadnionego oświadczenia danemu państwu członkowskiemu.

4.   Jeśli państwo członkowskie uważa, że nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne nie spełniają odpowiednich wymagań, w tym istnieje możliwość, że są one zasadniczo niezgodne z prawodawstwem Wspólnoty, to odrzuca wniosek.

5.   Jeśli państwo członkowskie uważa, że spełnione są odpowiednie wymagania:

Te informacje przekazywane są w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub dołącza się do nich uwierzytelnione tłumaczenie na jeden z tych języków.

6.   Państwa członkowskie wprowadzają do dnia 1 sierpnia 2009 r. przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne niezbędne do wykonania niniejszego artykułu.

7.   W przypadku gdy dane państwo członkowskie nie posiada krajowego ustawodawstwa dotyczącego ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, może ono, wyłącznie na zasadach przejściowych, przyznać nazwie ochronę zgodnie z warunkami niniejszego rozdziału na szczeblu krajowym ze skutkiem od dnia złożenia wniosku w Komisji. Taka tymczasowa ochrona krajowa wygasa w dniu, w którym na mocy tego rozdziału zostanie podjęta decyzja co do rejestracji nazwy lub odmowy jej ochrony.

Artykuł 39

Rozpatrywanie wniosków przez Komisję

1.   Komisja podaje do wiadomości publicznej datę złożenia wniosku o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego.

2.   Komisja sprawdza, czy wnioski o objęcie ochroną, o których mowa w art. 38 ust. 5, spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

3.   Jeśli Komisja uważa, że warunki określone w niniejszym rozdziale są spełnione, to publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument, o którym mowa w art. 35 ust. 1 lit. d), oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu, o której mowa w art. 38 ust. 5.

W innym przypadku, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2, podejmowana jest decyzja o odrzuceniu wniosku.

Artykuł 40

Procedura sprzeciwu

W ciągu dwóch miesięcy od daty publikacji przewidzianej w art. 39 ust. 3 akapit pierwszy dowolne państwo członkowskie lub państwo trzecie, lub dowolna osoba fizyczna lub prawna, której zainteresowanie jest prawnie uzasadnione, mająca siedzibę lub zamieszkała na terytorium państwa członkowskiego innego niż wnioskujące o objęcie ochroną lub na terytorium państwa trzeciego, może zgłosić sprzeciw wobec zaproponowanego objęcia ochroną poprzez przedstawienie Komisji odpowiednio uzasadnionego oświadczenia odnoszącego się do warunków kwalifikowalności ustanowionych w niniejszym rozdziale.

W przypadku osoby fizycznej lub prawnej mającej siedzibę lub zamieszkałej w kraju trzecim, takie oświadczenie należy złożyć, bezpośrednio lub za pośrednictwem władz zainteresowanego państwa trzeciego, w terminie dwóch miesięcy, o których mowa w akapicie pierwszym.

Artykuł 41

Decyzja o objęciu ochroną

Na podstawie informacji dostępnych Komisji zostaje podjęta decyzja, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2, o objęciu ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego spełniających warunki określone w niniejszym rozdziale i zasadniczo zgodnych z prawem wspólnotowym, lub o odrzuceniu wniosku, który nie spełnia tych warunków.

Sekcja 4

Szczególne przypadki

Artykuł 42

Homonimy

1.   Nazwa, w odniesieniu do której złożono wniosek, homonimiczna lub częściowo homonimiczna w stosunku do nazwy już zarejestrowanej na mocy niniejszego rozporządzenia, jest rejestrowana z należytym uwzględnieniem miejscowego i tradycyjnego użycia oraz ryzyka błędnego zrozumienia.

Nazwa homonimiczna prowadząca do błędnego przekonania konsumenta, że produkty pochodzą z innego terytorium, nie podlega rejestracji nawet w przypadku, gdy ta nazwa i jej brzmienie są dokładnie takie same jak nazwa faktycznego terytorium, regionu lub miejsca pochodzenia danych produktów.

Stosowanie zarejestrowanej nazwy homonimicznej uwarunkowane jest istnieniem rzeczywistego wystarczającego rozróżnienia między później rejestrowaną nazwą homonimiczną a nazwą już zamieszczoną w rejestrze, z uwzględnieniem konieczności równego traktowania zainteresowanych producentów i uniknięcia sytuacji, w której konsument mógłby zostać wprowadzony w błąd.

2.   Ustęp 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli nazwa, w odniesieniu do której składany jest wniosek, jest homonimiczna lub częściowo homonimiczna z oznaczeniem geograficznym chronionym na mocy ustawodawstwa państw członkowskich.

Państwa członkowskie nie rejestrują nietożsamych nazw geograficznych w celach ochrony na mocy ich odnośnego ustawodawstwa dotyczącego oznaczeń geograficznych, jeśli nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne jest chronione we Wspólnocie na mocy prawa wspólnotowego odnoszącego się do nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych.

3.   Jeżeli środki wykonawcze Komisji nie stanowią inaczej, w przypadku gdy nazwa odmiany winorośli zawiera chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne, to nazwy tej nie stosuje się dla celów oznaczania produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

4.   Ochrona nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych w odniesieniu do produktów objętych art. 34 pozostaje bez uszczerbku dla chronionych oznaczeń geograficznych mających zastosowanie do napojów spirytusowych w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych (18) i vice versa.

Artykuł 43

Podstawy odmowy objęcia ochroną

1.   Nazwy, które stały się nazwami własnymi, nie są objęte ochroną jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

Do celów niniejszego rozdziału „nazwa, która stała się nazwą rodzajową” oznacza nazwę wina, która pomimo że związana jest z miejscem lub regionem, w którym dany produkt był pierwotnie produkowany lub wprowadzany do obrotu, stała się nazwą zwyczajową danego wina we Wspólnocie.

W celu ustalenia, czy nazwa stała się nazwą rodzajową, czy też nie, brane są pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, w szczególności:

2.   Nazwa nie jest chroniona jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, jeśli w świetle reputacji i renomy znaku towarowego ochrona mogłaby wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia wina.

Artykuł 44

Związek ze znakami towarowymi

1.   Jeśli nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne są objęte ochroną na mocy niniejszego rozporządzenia, wniosek o rejestrację znaku towarowego odnoszący się do jednej z sytuacji, o których mowa w art. 45 ust. 2, dotyczący produktu należącego do jednej z kategorii wymienionych w załączniku IV jest odrzucany, jeżeli złożenie wniosku o rejestrację znaku towarowego nastąpiło po dacie przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego oraz nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne zostały następnie objęte ochroną.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem akapitu pierwszego są unieważniane.

2.   Nie naruszając przepisów art. 43 ust. 2, znak towarowy, którego stosowanie odpowiada jednej z sytuacji, o których mowa w art. 45 ust. 2, i którego dotyczy wniosek, zarejestrowany lub ustanowiony poprzez używanie, jeżeli taka możliwość dopuszczona jest przez odnośne prawodawstwo, na terytorium Wspólnoty przed datą przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, może pozostać w użyciu, a jego okres stosowania może zostać przedłużony niezależnie od ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, pod warunkiem że brak podstaw do jego unieważnienia lub cofnięcia, jak określono w pierwszej dyrektywie Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (19) lub rozporządzeniu Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (20).

W takich przypadkach dozwolone jest stosowanie nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego równolegle do stosowania odpowiednich znaków towarowych.

Sekcja 5

Ochrona i kontrola

Artykuł 45

Ochrona

1.   Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne mogą być stosowane przez wszelkie podmioty gospodarcze wprowadzające do obrotu wino, które zostało wyprodukowane zgodnie z odpowiednią specyfikacją produktu.

2.   Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne oraz wina używające tych chronionych nazw zgodnie ze specyfikacją produktu są chronione przed:

3.   Chronione nazwy pochodzenia lub chronione oznaczenia geograficzne nie stają się we Wspólnocie nazwami rodzajowymi w rozumieniu art. 43 ust. 1.

4.   Państwa członkowskie podejmują kroki konieczne do zaprzestania niezgodnego z prawem stosowania chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, o których mowa w ust. 2.

Artykuł 46

Rejestr

Komisja sporządza i prowadzi publicznie dostępny elektroniczny rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych dla wina.

Artykuł 47

Wyznaczenie właściwego organu kontrolnego

1.   Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub właściwe organy odpowiedzialne za kontrole w odniesieniu do zobowiązań ustanowionych w niniejszym rozdziale zgodnie z kryteriami określonymi w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

2.   Państwa członkowskie dopilnowują, aby każdy podmiot spełniający wymogi niniejszego rozdziału miał prawo być objętym systemem kontroli.

3.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o właściwym organie lub organach, o których mowa w ust. 1. Komisja podaje ich nazwy i adresy do publicznej wiadomości i uaktualnia je okresowo.

Artykuł 48

Kontrola zgodności ze specyfikacją produktu

1.   W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się we Wspólnocie roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie lub po rozlewie wina zapewniana jest przez:

Koszty weryfikacji są ponoszone przez podmioty gospodarcze będące jej przedmiotem.

2.   W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się w państwie trzecim roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie rozlewu wina lub po nim zapewniana jest przez:

3.   Jednostki certyfikujące, o których mowa w ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. b), spełniają wymogi europejskiej normy EN 45011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (Wymogi ogólne dla jednostek prowadzących systemy certyfikacji produktów), a od dnia 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

4.   Jeśli organ lub organy, o których mowa w ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a), weryfikują zgodność ze specyfikacją produktu, gwarantują stosowny obiektywizm i bezstronność oraz mają do dyspozycji wykwalifikowany personel i zasoby potrzebne do realizacji swoich zadań.

Artykuł 49

Zmiany specyfikacji produktu

1.   Wnioskodawca spełniający warunki art. 37 może wystąpić o zatwierdzenie zmiany specyfikacji produktu chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, w szczególności aby uwzględnić rozwój wiedzy naukowo-technicznej lub korektę granic obszaru geograficznego, o którym mowa w art. 35 ust. 2 akapit drugi lit. d). Wnioski powinny opisywać i uzasadniać wnioskowane zmiany.

2.   Jeśli proponowana zmiana obejmuje jedną lub więcej zmian do jednolitego dokumentu, o którym mowa w art. 35 ust. 1 lit. d), art. 38–41 stosuje się odpowiednio do wniosku o zmianę specyfikacji. Jednak jeśli proponowana zmiana jest niewielka, podejmuje się decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2, czy zatwierdzić wniosek bez stosowania procedury ustanowionej w art. 39 ust. 2 i art. 40 oraz, w przypadku zgody, Komisja przystępuje do publikacji dokumentów, o których mowa w art. 39 ust. 3.

3.   Jeśli proponowana zmiana nie pociąga za sobą żadnych zmian jednolitego dokumentu, to stosuje się następujące zasady:

Artykuł 50

Anulowanie ochrony

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2, z inicjatywy Komisji lub na odpowiednio uzasadniony wniosek państwa członkowskiego, państwa trzeciego lub osoby fizycznej lub prawnej, której zainteresowanie jest prawnie uzasadnione, może zostać podjęta decyzja o anulowaniu ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, jeśli zgodność z odpowiednią specyfikacją produktu już nie jest zapewniona.

Odpowiednio stosuje się artykuły 38–41.

Artykuł 51

Istniejące chronione nazwy win

1.   Nazwy win chronione zgodnie z art. 51 i 54 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 28 rozporządzenia (WE) nr 753/2002 są automatycznie chronione na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja odnotowuje je w rejestrze przewidzianym w art. 46 niniejszego rozporządzenia.

2.   W odniesieniu do chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie przekazują Komisji:

3.   Nazwy win, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do których nie przedłożono informacji, o których mowa w ust. 2, do dnia 31 grudnia 2011 r. tracą ochronę na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja podejmuje odpowiednie kroki formalne w celu usunięcia tych nazw z rejestru przewidzianego w art. 46.

4.   Artykułu 50 niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w odniesieniu do istniejących chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1.

Do dnia 31 grudnia 2014 r. można z inicjatywy Komisji i zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 2, podjąć decyzję o anulowaniu ochrony chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1, jeśli nie spełniają one warunków ustanowionych w art. 34.

Sekcja 6

Przepisy ogólne

Artykuł 52

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te mogą w szczególności obejmować odstępstwa od stosowania przepisów i wymogów ustanowionych w niniejszym rozdziale:

Artykuł 53

Opłaty

Państwa członkowskie mogą pobierać opłatę na pokrycie swoich kosztów ponoszonych w związku z rozpatrywaniem wniosków o objęcie ochroną, deklaracji sprzeciwu, wniosków o zmianę i wniosków o anulowanie na mocy niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ V

Określenia tradycyjne

Artykuł 54

Definicja

1.   „Określenie tradycyjne” oznacza określenie produktów, o których mowa w art. 33 ust. 1, tradycyjnie używane w państwach członkowskich, aby oznaczyć:

2.   Określenia tradycyjne są uznawane, definiowane i chronione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Artykuł 55

Ochrona

1.   Chronionego określenia tradycyjnego można używać wyłącznie w odniesieniu do produktu, który został wyprodukowany zgodnie z definicją, o której mowa w art. 54 ust. 2.

Określenia tradycyjne są chronione przed użyciem niezgodnym z prawem.

Państwa członkowskie podejmują kroki konieczne do powstrzymania niezgodnego z prawem stosowania chronionych określeń tradycyjnych.

2.   Określenia tradycyjne nie stają się nazwą rodzajową we Wspólnocie.

Artykuł 56

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, dotyczącą w szczególności:

ROZDZIAŁ VI

Etykietowanie i prezentacja

Artykuł 57

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

Artykuł 58

Stosowanie zasad horyzontalnych

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, dyrektywa 89/104/EWG, dyrektywa Rady 89/396/EWG z dnia 14 czerwca 1989 r. w sprawie wskazówek lub oznakowań identyfikacyjnych partii towaru, do której należy dany środek spożywczy (21), dyrektywa 2000/13/WE i dyrektywa 2007/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca zasady dotyczące nominalnych ilości produktów w opakowaniach jednostkowych (22) mają zastosowanie do etykietowania i prezentacji produktów wchodzących w ich zakres stosowania.

Artykuł 59

Obowiązkowe dane szczegółowe

1.   Etykietowanie i prezentacja produktów, o których mowa w załączniku IV ust. 1–11, 13, 15 i 16, wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie lub przeznaczonych na wywóz obejmuje następujące obowiązkowe dane szczegółowe:

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a) odesłanie do kategorii produktu winiarskiego może zostać pominięte w przypadku win, których etykiety zawierają chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b) odesłanie do terminów „chroniona nazwa pochodzenia” lub „chronione oznaczenie geograficzne” może zostać pominięte w następujących przypadkach:

Artykuł 60

Fakultatywne dane szczegółowe

1.   Etykietowanie i prezentacja produktów, o którym mowa w art. 59 ust. 1, może w szczególności obejmować następujące fakultatywne dane szczegółowe:

2.   Bez uszczerbku dla art. 42 ust. 3, odnośnie do stosowania danych szczegółowych, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b) w stosunku do win bez chronionej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego:

Artykuł 61

Języki

1.   Obowiązkowe i fakultatywne dane szczegółowe, o których mowa w art. 59 i 60, jeśli wyrażone są słownie, podawane są w jednym lub kilku językach urzędowych Wspólnoty.

2.   Niezależnie od ust. 1 chroniona nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne lub określenie tradycyjne, o którym mowa w art. 54 ust. 1 lit. a), podawane są na etykiecie w języku lub językach, do których stosuje się ochronę.

W przypadku gdy w zapisie chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych lub szczególnych nazw krajowych nie jest używany alfabet łaciński, nazwa może również pojawić się w jednym lub więcej językach urzędowych Wspólnoty.

Artykuł 62

Wykonywanie

Właściwe organy państw członkowskich podejmują działania w celu zagwarantowania, że produkt, o którym mowa w art. 59 ust. 1, nieopatrzony etykietą zgodnie z niniejszym rozdziałem nie jest wprowadzany na rynek lub jest wycofywany z rynku.

Artykuł 63

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

ROZDZIAŁ VII

Organizacje producentów i organizacje międzybranżowe

Artykuł 64

Organizacje producentów

1.   Państwa członkowskie mogą uznać organizacje producentów, które:

2.   Organizacje producentów uznane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 są na mocy niniejszego artykułu traktowane jako uznane organizacje producentów.

Artykuł 65

Organizacje międzybranżowe

1.   Państwa członkowskie mogą uznać organizacje międzybranżowe, które:

2.   Organizacje spełniające kryteria zawarte w ust. 1, które zostały uznane przez państwa członkowskie, są na mocy niniejszego artykułu traktowane jako uznane organizacje międzybranżowe.

Artykuł 66

Procedura uznawania

1.   Wnioski o uznanie za organizację producentów lub organizację międzybranżową składane są w państwie członkowskim, w którym organizacja ma główną siedzibę oraz rozpatrywane przez to państwo członkowskie.

2.   Państwa członkowskie podejmują decyzję o uznaniu lub odmowie uznania organizacji w terminie czterech miesięcy od złożenia wniosku.

Artykuł 67

Zasady wprowadzania do obrotu

1.   W celu poprawy i stabilizacji funkcjonowania wspólnego rynku win, w tym winogron, moszczu i win, na bazie których są wyprodukowane, produkujące państwa członkowskie, szczególnie poprzez wdrażanie decyzji podejmowanych przez organizacje międzybranżowe, mogą określić zasady wprowadzania do obrotu, których celem będzie regulowanie podaży.

Zasady takie są proporcjonalne do wyznaczonych celów i nie powinny:

2.   Zasady, o których mowa w ust. 1, muszą być podane do wiadomości podmiotom gospodarczym poprzez opublikowanie ich in extenso w urzędowych publikacjach danego państwa członkowskiego.

Artykuł 68

Monitorowanie

Państwa członkowskie:

Artykuł 69

Przekazywanie informacji

Do dnia 1 marca każdego roku i po raz pierwszy do dnia 1 marca 2009 r. państwa członkowskie powiadamiają Komisję o decyzjach lub działaniach podjętych przez nie zgodnie z art. 66, 67 i 68 w minionym roku kalendarzowym.

TYTUŁ IV

HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Przepisy wspólne

Artykuł 70

Zasady ogólne

1.   O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem zastosowanie mają stawki celne Wspólnej Taryfy Celnej.

2.   O ile przepisy niniejszego rozporządzenia lub przepisy przyjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia nie stanowią inaczej, w handlu z państwami trzecimi zakazuje się:

Artykuł 71

Nomenklatura Scalona

Ogólne zasady odnoszące się do interpretacji Nomenklatury Scalonej oraz szczególnych przepisów odnoszących się do jej zastosowania stosuje się do klasyfikacji produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. Nomenklatura celna wynikająca z zastosowania niniejszego rozporządzenia obejmująca, zależnie od przypadku, definicje i kategorie w załącznikach I i IV zostaje włączona do Wspólnej Taryfy Celnej.

ROZDZIAŁ II

Pozwolenia na przywóz i wywóz

Artykuł 72

Pozwolenia na przywóz i wywóz

1.   Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, może zostać podjęta decyzja, że przywóz do i wywóz ze Wspólnoty jednego lub więcej produktów objętych kodami CN 2009 61, 2009 69 i 2204 zostanie objęty wymogiem przedstawienia pozwolenia na przywóz lub wywóz.

2.   Przy stosowaniu ust. 1 uwzględniana jest potrzeba pozwoleń na zarządzanie przedmiotowymi rynkami, a w szczególności w przypadku pozwoleń na przywóz, monitorowania przywozu danych produktów.

Artykuł 73

Wydawanie pozwoleń

Pozwolenia na przywóz i wywóz wydawane są przez państwo członkowskie wszelkim wnioskodawcom niezależnie od ich miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub zamieszkania we Wspólnocie, o ile rozporządzenie Rady lub jakikolwiek inny akt prawny Rady nie stanowi inaczej, oraz bez uszczerbku dla środków przyjętych celem zastosowania rozdziału IV.

Artykuł 74

Ważność pozwoleń

Pozwolenia na przywóz i wywóz obowiązują na terenie całej Wspólnoty.

Artykuł 75

Bezpieczeństwo

1.   O ile zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, nie przewidziano inaczej, wydanie pozwolenia na przywóz i wywóz jest uwarunkowane wniesieniem zabezpieczenia gwarantującego, że produkty będą przywożone lub wywożone w okresie obowiązywania pozwolenia.

2.   Oprócz przypadków siły wyższej, zabezpieczenie przepada w całości lub w części, jeśli w okresie obowiązywania pozwolenia przywóz lub wywóz nie zostały przeprowadzone lub zostały przeprowadzone jedynie częściowo.

Artykuł 76

Specjalne zabezpieczenie

1.   Dla soku i moszczu winogronowego objętych kodami CN 2009 61, 2009 69 i 2204 30, dla których stosowanie stawek Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od ceny przywozowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny jest weryfikowana poprzez kontrolowanie każdej partii towaru lub poprzez zastosowanie jednolitej stawki przywozowej obliczonej przez Komisję na podstawie notowań cen dla tych samych produktów w krajach pochodzenia tych produktów.

Jeśli zadeklarowana cena partii towaru będzie wyższa od jednolitej stawki przywozowej podwyższonej o margines przyjęty zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, który nie może przekroczyć 10 % wartości stawki jednolitej, należy wnieść zabezpieczenie równe wysokości należności celnej przywozowej określonej na podstawie wartości jednolitej stawki przywozowej.

Jeśli cena na deklaracji celnej przesyłki nie jest zadeklarowana, zastosowanie Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od jednolitej stawki przywozowej lub od zastosowania odnośnych przepisów celnych w ramach warunków, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

2.   W przypadku gdy odstępstwa Rady, o których mowa w załączniku VI pkt B.5 lub C, są stosowane do produktów przywożonych, importerzy wnoszą zabezpieczenie dla tych produktów określonym organom celnym w momencie dopuszczenia tych produktów do swobodnego obrotu. Zabezpieczenie zostaje zwrócone po przedstawieniu przez importera dowodu spełniającego wymogi organów celnych państwa członkowskiego, w którym produkt został dopuszczony do swobodnego obrotu, że moszcze zostały przetworzone na sok winogronowy lub zostały wykorzystane w innych produktach, poza sektorem wina lub, jeśli zostały poddane fermentacji winiarskiej, zaopatrzono je w odpowiednie etykiety.

Artykuł 77

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

ROZDZIAŁ III

Środki ochronne oraz uszlachetnianie czynne

Artykuł 78

Środki ochronne

1.   Komisja przyjmuje środki ochronne zapobiegające przywozowi do Wspólnoty, z zastrzeżeniem ust. 3 niniejszego artykułu, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 519/94 z dnia 7 marca 1994 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z niektórych państw trzecich (23) oraz rozporządzeniem Rady (WE) nr 3285/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (24).

2.   O ile nie postanowiono inaczej na mocy innego aktu Rady, środki ochronne zapobiegające przywozowi do Wspólnoty ustanowione w umowach międzynarodowych zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu są podejmowane przez Komisję zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

3.   Komisja może przyjąć środki, o których mowa w ust. 1 i 2, na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy. W przypadku gdy Komisja otrzyma wniosek od państwa członkowskiego, podejmuje ona decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.

Wspomniane środki zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają natychmiastowemu zastosowaniu.

O decyzjach podjętych przez Komisję zgodnie z ust. 1 i 2 każde państwo członkowskie może poinformować Radę w terminie pięciu dni roboczych od dnia, w którym decyzje te zostały zgłoszone. Rada bezzwłocznie zwołuje posiedzenie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić dane decyzje w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym została o nich poinformowana.

4.   Jeżeli Komisja uzna, że dany środek ochronny podjęty zgodnie z ust. 1 lub 2 należy uchylić bądź zmienić, podejmuje następujące działania:

Artykuł 79

Dodatkowe należności celne przywozowe

1.   Dodatkowe należności celne przywozowe stosuje się do przywozu, który podlega stawce celnej określonej w art. 70 ust. 1, soku winogronowego i moszczu winogronowego, jeśli są one oznaczone specjalnym symbolem klauzuli ochronnej („SSG”) w Porozumieniu w sprawie rolnictwa zawartym w ramach wielostronnych negocjacji handlowych rundy urugwajskiej, aby zapobiec lub przeciwdziałać niekorzystnym skutkom dla rynku Wspólnoty, które mogą wystąpić w wyniku tego przywozu, jeśli:

Wielkość, o której mowa w lit. b), opiera się na możliwościach dostępu do rynku zdefiniowanych w stosownych przypadkach jako przywóz wyrażony jako procent odnośnej konsumpcji krajowej w ciągu poprzednich trzech lat.

2.   Nie nakłada się dodatkowych należności celnych przywozowych, jeżeli przywóz prawdopodobnie nie zakłóci funkcjonowania rynku wspólnotowego lub jeżeli skutki takiego nałożenia byłyby nieproporcjonalne do zakładanego celu.

3.   Do celów ust. 1 lit. a) ceny przywozowe określa się na podstawie cen przywozowych cif danej dostawy.

Ceny przywozowe cif są porównywane z cenami reprezentatywnymi dla danego produktu na rynku światowym lub na wspólnotowym rynku przywozowym tego produktu.

Artykuł 80

Zawieszenie systemu uszlachetniania czynnego i biernego

1.   Jeżeli rynek Wspólnoty jest zakłócany lub zagrożony zakłóceniami wynikającymi z systemu uszlachetniania czynnego lub biernego, na wniosek państwa członkowskiego lub z inicjatywy Komisji oraz zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, może zostać podjęta decyzja o całkowitym lub częściowym zawieszeniu stosowania systemu uszlachetniania czynnego lub biernego w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. Jeżeli Komisja otrzyma wniosek od państwa członkowskiego, podejmuje decyzję w tej sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.

Wspomniane środki zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają natychmiastowemu zastosowaniu.

Środki przyjęte zgodnie z akapitem pierwszym mogą być przekazane Radzie przez dowolne państwo członkowskie w terminie pięciu dni roboczych od dnia ich zgłoszenia. Rada bezzwłocznie zwołuje posiedzenie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić dane środki w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym została o nich poinformowana.

2.   W zakresie koniecznym do zagwarantowania należytego funkcjonowania wspólnej organizacji rynku wina, stosowanie systemu uszlachetniania czynnego i biernego w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem może zostać całkowicie lub częściowo zabronione przez Radę działającą zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu.

Artykuł 81

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

ROZDZIAŁ IV

Zasady mające zastosowanie do przywozu

Artykuł 82

Wymagania przywozowe

1.   Jeżeli przepisy nie stanowią inaczej, zwłaszcza w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, do produktów objętych kodami CN 2009 61, 2009 69 i 2204 przywożonych do Wspólnoty zastosowanie mają, w odpowiednich przypadkach, przepisy dotyczące nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz etykietowania określone w tytule III rozdziały III i IV niniejszego rozporządzenia oraz w art. 25 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

2.   Jeżeli przepisy określone w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu nie stanowią inaczej, produkty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, są produkowane zgodnie z praktykami enologicznymi zalecanymi i opublikowanymi przez OIV lub dozwolonymi przez Wspólnotę zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i jego środkami wykonawczymi.

3.   Przywóz produktów, o których mowa w ust. 1, podlega obowiązkowi przedstawienia:

Artykuł 83

Kontyngenty taryfowe

1.   Kontyngenty taryfowe dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem, wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu lub z innego aktu prawnego Rady, zostaną otwarte i będą zarządzane zgodnie procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

2.   Zarządzanie kontyngentami taryfowymi odbywa się w sposób pozwalający uniknąć dyskryminowania któregokolwiek z zainteresowanych podmiotów gospodarczych, przy użyciu jednej z poniższych metod, kilku takich metod lub innej stosownej metody:

3.   W ramach przyjętej metody zarządzania kontyngentami taryfowymi, w stosownych przypadkach, przykłada się odpowiednią wagę do wymogów podaży na rynku Wspólnoty oraz do potrzeby ochrony równowagi tego rynku.

Artykuł 84

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

TYTUŁ V

POTENCJAŁ PRODUKCYJNY

ROZDZIAŁ I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 85

Nielegalne nasadzenia dokonane po dniu 31 sierpnia 1998 r.

1.   Producenci karczują na własny koszt obszary obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia, w stosownych przypadkach, po dniu 31 sierpnia 1998 r.

2.   Do czasu przeprowadzenia wykarczowania zgodnie z ust. 1 winogrona i produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty powstałe w wyniku destylacji nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu 80 % lub niższej.

3.   Od dnia 31 grudnia 2008 r. państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu karczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia bez uszczerbku, w stosownych przypadkach, dla sankcji nałożonych wcześniej przez państwa członkowskie.

4.   Do dnia 1 marca każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji informacje na temat obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia po dniu 31 sierpnia 1998 r. oraz obszarów wykarczowanych zgodnie z ust. 1.

5.   Zniesienie przejściowego zakazu nowych nasadzeń dnia 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 90 ust. 1, nie wpływa na zobowiązania określone w niniejszym artykule.

Artykuł 86

Obowiązkowe uregulowanie sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r.

1.   W zamian za opłatę i nie później niż do dnia 31 grudnia 2009 r., w stosownych przypadkach, producenci uregulują sytuację prawną obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r.

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek procedur w ramach rozliczania rachunków akapit pierwszy nie ma zastosowania do obszarów o sytuacji prawnej uregulowanej na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

2.   Opłata, o której mowa w ust. 1, ustalana jest przez państwa członkowskie. Wynosi ona przynajmniej dwukrotność średniej wartości odpowiedniego prawa do sadzenia w danym regionie.

3.   Do czasu uregulowania sytuacji zgodnie z ust. 1 winogrona lub produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty te nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu 80 % lub niższej.

4.   Obszary nielegalnych nasadzeń, o których mowa w ust. 1, których sytuacja nie została uregulowana zgodnie z tym ustępem do dnia 31 grudnia 2009 r., zostają wykarczowane przez producentów, których to dotyczy, na ich własny koszt.

Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu wykarczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia.

Do czasu przeprowadzenia wykarczowania, o którym mowa akapicie pierwszym, stosuje się odpowiednio przepisy ust. 3.

5.   Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca każdego stosownego roku informacje na temat:

Państwa członkowskie przekazują Komisji po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r. informacje na temat obszarów wykarczowanych zgodnie z ust. 4 akapit pierwszy.

6.   Zniesienie w dniu 31 grudnia 2015 r. przejściowego zakazu nowych nasadzeń, jak przewidziano w art. 90 ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w ust. 3, 4 i 5.

Artykuł 87

Kontrola braku wprowadzenia do obrotu lub destylacji

1.   W związku z art. 85 ust. 2 i art. 86 ust. 3 i 4 państwa członkowskie wymagają dowodu braku wprowadzenia do obrotu danego produktu lub, w przypadku gdy dane produkty poddawane są destylacji, przedłożenia umów o destylacji.

2.   Państwa członkowskie weryfikują brak wprowadzenia do obrotu i fakt przeprowadzenia destylacji, o których mowa w ust. 1. W przypadku nieprzestrzegania tego wymogu nakładają sankcje.

3.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o obszarach będących przedmiotem destylacji i odpowiadających im ilościach alkoholu.

Artykuł 88

Środki towarzyszące

Obszary, o których mowa w art. 86 ust. 1 akapit pierwszy, do chwili uregulowania ich sytuacji, oraz obszary, o których mowa w art. 85 ust. 1 akapit pierwszy, nie korzystają z żadnych krajowych ani wspólnotowych środków wsparcia.

Artykuł 89

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania przepisów niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

ROZDZIAŁ II

Przejściowy system praw do sadzenia

Artykuł 90

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

1.   Nie naruszając przepisów art. 24, a w szczególności jego ust. 3, sadzenie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 24 ust. 1 jest zakazane do dnia 31 grudnia 2015 r.

2.   Do dnia 31 grudnia 2015 r. szczepienie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 24 ust. 1 na innych odmianach winorośli niż te, o których mowa we wspomnianym artykule, jest również zakazane.

3.   Niezależnie od ust. 1 i 2, sadzenie i szczepienie, o których mowa w tych ustępach, jest dozwolone, jeśli jest objęte:

4.   Prawa do sadzenia, o których mowa w ust. 3, przyznawane są w hektarach.

5.   Artykuły 91–96 stosuje się do dnia 31 grudnia 2015 r.

6.   Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu, o którym mowa w ust. 1, na swoim terytorium lub części terytorium, najdłużej do dnia 31 grudnia 2018 r. W takim przypadku przepisy regulujące przejściowy system praw do sadzenia określone w niniejszym rozdziale łącznie z niniejszym artykułem mają odpowiednio zastosowanie w danym państwie członkowskim.

Artykuł 91

Prawa do nowego sadzenia

1.   Państwa członkowskie mogą przyznać producentom prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów:

2.   Przyznane prawa do nowego sadzenia są:

Artykuł 92

Prawa do ponownego sadzenia

1.   Państwa członkowskie przyznają prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy wykarczowali obszar, na którym jest zasadzona winorośl.

W stosunku do wykarczowanych obszarów, na które została przyznana premia zgodnie z rozdziałem III, nie przysługują jednak prawa do ponownego sadzenia.

2.   Państwa członkowskie mogą przyznać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy podejmą się wykarczowania obszaru, na którym jest zasadzona winorośl. W takich przypadkach wykarczowanie danego obszaru należy przeprowadzić najpóźniej pod koniec trzeciego roku po zasadzeniu nowych winorośli, w odniesieniu do których przyznano prawa do ponownego sadzenia.

3.   Przyznane prawa do ponownego sadzenia odpowiadają wykarczowanemu obszarowi pod względem czystego zbioru.

4.   Prawa do ponownego sadzenia będą wykorzystywane w gospodarstwie, któremu zostały przyznane. Państwa członkowskie mogą dalej ustalić, że takie prawa do ponownego sadzenia mogą być wykonywane tylko na obszarze, na którym winorośl została już wykarczowana.

5.   W ramach odstępstwa od ust. 4 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przeniesieniu w całości lub w części praw do ponownego sadzenia na inne gospodarstwo w tym samym państwie członkowskim w następujących przypadkach:

Państwa członkowskie dopilnowują, aby stosowanie odstępstw przewidzianych w akapicie pierwszym nie prowadziło do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na ich terytorium, w szczególności w sytuacji przekazywania praw z obszarów nienawadnianych na obszary nawadniane.

6.   Ustępy 1–5 stosuje się odpowiednio do praw podobnych do praw do ponownego sadzenia nabytych w ramach wcześniejszych praw Wspólnoty lub praw krajowych.

7.   Prawa do ponownego sadzenia przyznane w ramach art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 są stosowane w okresach przewidzianych dla nich w tym rozporządzeniu.

Artykuł 93

Krajowe i regionalne rezerwy praw do sadzenia

1.   W celu poprawy zarządzania potencjałem produkcyjnym państwa członkowskie tworzą krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia.

2.   Państwa członkowskie, które ustanowiły krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, mogą utrzymać te rezerwy, dopóki stosują przejściowy system praw do sadzenia zgodnie z niniejszym rozdziałem.

3.   Następujące prawa do sadzenia zostają przydzielone do krajowych lub regionalnych rezerw, jeżeli nie zostaną one wykorzystane w przepisowym czasie:

4.   Producenci mogą przenieść prawa do ponownego sadzenia do krajowych lub regionalnych rezerw. Warunki takiego przeniesienia, w razie potrzeby w zamian za zapłatę z krajowych funduszy, określane są przez państwa członkowskie przy uwzględnieniu prawnie uzasadnionego interesu stron.

5.   W ramach odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niewdrażaniu systemu rezerw, pod warunkiem że mogą udowodnić, że na ich terytorium istnieje już skuteczny alternatywny system zarządzania prawami do sadzenia. Alternatywny system może, w razie potrzeby, stanowić odstępstwo od odpowiednich przepisów niniejszego rozdziału.

Akapit pierwszy ma również zastosowanie do państw członkowskich, które zakończą funkcjonowanie krajowych lub regionalnych rezerw na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 94

Przyznawanie praw do sadzenia z rezerwy

1.   Państwa członkowskie mogą przyznać prawa z rezerwy:

Państwa członkowskie określą kryteria ustalania kwoty opłat, o których mowa w lit. b), które mogą się różnić w zależności od planowanego końcowego produktu danej winnicy, oraz pozostałego okresu przejściowego, w czasie którego ma zastosowanie zakaz nowych sadzeń, jak przewidziano w art. 90 ust. 1 i 2.

2.   W przypadku praw do sadzenia przyznawanych z rezerwy państwa członkowskie dbają o to, by:

3.   Prawa do sadzenia przyznane z rezerwy, które nie zostaną wykorzystane przed upływem drugiego roku winiarskiego następującego po roku, w którym zostały one przyznane, przepadają i wracają do rezerwy.

4.   Prawa do sadzenia w rezerwie wygasają, jeśli nie zostaną wykorzystane przed końcem piątego roku winiarskiego następującego po roku ich powrotu do rezerwy.

5.   Jeśli w państwie członkowskim istnieją rezerwy regionalne, dane państwo może określić przepisy zezwalające na przenoszenie praw do sadzenia między regionalnymi rezerwami. Jeśli w państwie członkowskim istnieją zarówno rezerwy regionalne, jak i krajowe, dane państwo może również zezwolić na przeniesienia między tymi rezerwami.

Przeniesienia mogą stać się przedmiotem współczynnika redukcji.

Artykuł 95

De minimis

Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których wspólnotowy system praw do sadzenia nie miał zastosowania przed dniem 31 grudnia 2007 r.

Artykuł 96

Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe

Państwa członkowskie mogą przyjąć bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w odniesieniu do przyznawania praw do nowego sadzenia lub praw do ponownego sadzenia. Mogą też wymagać, aby odpowiednie wnioski i właściwe informacje, które należy w nich umieścić, były uzupełniane dodatkowymi informacjami koniecznymi do monitorowania i rozwoju potencjału produkcyjnego.

Artykuł 97

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

ROZDZIAŁ III

Program karczowania winorośli

Artykuł 98

Zakres stosowania i definicja

Niniejszy rozdział ustanawia warunki otrzymywania przez plantatorów winorośli premii za karczowanie winorośli (zwanej dalej „premią za karczowanie”).

Artykuł 99

Czas trwania programu

Program karczowania winorośli stosuje się do końca roku winiarskiego 2010/2011.

Artykuł 100

Warunki kwalifikowalności

Premia za karczowanie może być przyznana jedynie, jeśli dany obszar spełnia następujące warunki:

Niezależnie od lit. e) obszary o sytuacji uregulowanej zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 86 ust. 1 niniejszego rozporządzenia kwalifikują się do premii za karczowanie.

Artykuł 101

Wysokość premii za karczowanie

1.   Skalę dla premii za karczowanie, które będą przyznawane, ustala się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

2.   Konkretna kwota premii za karczowanie jest określana przez państwa członkowskie w ramach skali, o której mowa w ust. 1, i na podstawie dotychczasowych zbiorów danego gospodarstwa.

Artykuł 102

Procedura i budżet

1.   Zainteresowani producenci składają wnioski o premię za karczowanie do właściwych organów państw członkowskich najpóźniej do dnia 15 września każdego roku. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszą datę niż 15 września, pod warunkiem że jest ona późniejsza niż 30 czerwca i pod warunkiem że uwzględniają w należytym stopniu, w stosownych przypadkach, stosowanie odstępstw przewidzianych w art. 104.

2.   Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne otrzymanych wniosków, rozpatrują kwalifikujące się wnioski i powiadamiają Komisję do dnia 15 października każdego roku o całkowitym obszarze i kwotach, których dotyczą te wnioski w podziale na regiony i wielkość zbiorów.

3.   Maksymalny roczny budżet dla programu karczowania winorośli jest przedstawiony w załączniku VII.

4.   Do dnia 15 listopada każdego roku, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, ustanawia się jednolitą stawkę procentową akceptacji zgłoszonych kwot, jeśli całkowita kwota zgłoszona Komisji przez państwa członkowskie przekracza dostępne środki budżetowe, uwzględniając, w stosownych przypadkach, stosowanie art. 104 ust. 2 i 3.

5.   Do dnia 1 lutego każdego roku państwa członkowskie przyjmują wnioski:

Do dnia 1 marca każdego roku państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przyjętych wnioskach w podziale na regiony i wielkość zbiorów oraz o całkowitej kwocie premii za karczowanie wypłaconej na region.

6.   W odniesieniu do wcześniejszego roku winiarskiego państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 grudnia każdego roku:

Artykuł 103

Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek okresie w ciągu trzech lat od wypłacenia premii za karczowanie, nie przestrzegali wymogów podstawowych w zakresie zarządzania oraz zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o której mowa w art. 3–7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku gdy takie nieprzestrzeganie jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje zmniejszona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, czasu trwania oraz częstotliwości przypadków nieprzestrzegania; w stosownych przypadkach od rolnika wymaga się zwrotu wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Artykuł 104

Odstępstwa

1.   Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich kolejnych wniosków, o których mowa w art. 102 ust. 1, w chwili gdy skumulowany obszar poddany karczowaniu na jego terytorium osiąga 8 % jego powierzchni upraw winorośli, jak określono w załączniku VIII.

Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich kolejnych wniosków, o których mowa w art. 102 ust. 1, w chwili gdy skumulowany obszar poddany karczowaniu w tym regionie osiąga 10 % powierzchni regionu przeznaczonej pod uprawę winorośli.

2.   Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, możliwe jest podjęcie decyzji o przerwaniu stosowania programu karczowania w państwie członkowskim, jeśli – biorąc pod uwagę wnioski czekające na rozpatrzenie – dalsze karczowanie doprowadziłoby do tego, że skumulowany obszar poddany karczowaniu stanowiłby ponad 15 % całkowitego obszaru przeznaczonego w danym państwie członkowskim pod uprawę winorośli, jak określono w załączniku VIII.

3.   Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, możliwe jest podjęcie decyzji o przerwaniu stosowania programu karczowania w państwie członkowskim w danym roku, jeśli – biorąc pod uwagę wnioski czekające na rozważenie – dalsze karczowanie doprowadziłoby do tego, że skumulowany obszar poddany karczowaniu stanowiłby ponad 6 % całkowitego obszaru przeznaczonego w danym państwie członkowskim pod uprawę winorośli, jak określono w załączniku VIII w konkretnym roku funkcjonowania systemu.

4.   Państwa członkowskie mogą zadecydować, że winnice położone w obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu nie kwalifikują się do programu karczowania zgodnie z warunkami, które należy określić według procedury, o której mowa w art. 113 ust. 1.

5.   Państwa członkowskie mogą zadecydować, że pewne obszary nie kwalifikują się do programu karczowania, jeśli zastosowanie tego programu byłoby niezgodne z wymogami w zakresie ochrony środowiska. Obszary w ten sposób zadeklarowane jako niekwalifikujące się do programu nie przekraczają 3 % całkowitego obszaru uprawy winorośli, jak określono w załączniku VIII.

6.   Grecja może zadecydować, że obszary obsadzone winnicami na wyspach na Morzu Egejskim i greckich wyspach na Morzu Jońskim, z wyjątkiem Krety i Eubii, nie kwalifikują się do programu karczowania.

7.   System karczowania przedstawiony w niniejszym rozdziale nie ma zastosowania na Azorach, na Maderze i na Wyspach Kanaryjskich.

8.   Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o skorzystaniu z możliwości przewidzianej w ust. 4–6, informują Komisję, do dnia 1 sierpnia każdego roku i po raz pierwszy dnia 1 sierpnia 2008 r., w odniesieniu do podlegających wdrożeniu działań związanych z karczowaniem, o:

9.   Państwa członkowskie przyznają producentom z obszarów niekwalifikujących się lub uznanych za niekwalifikujące się na mocy ust. 4–7 priorytet przy otrzymywaniu innych form pomocy określonych w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności, w stosownych przypadkach, na restrukturyzację i środki służące przekształceniu w ramach programów wsparcia i programów rozwoju obszarów wiejskich.

Artykuł 105

De minimis

Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których produkcja wina w roku winiarskim nie przekracza 50 000 hektolitrów. Produkcja ta jest obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu poprzedzających pięciu lat winiarskich.

Artykuł 106

Uzupełniająca pomoc krajowa

Poza przyznaną premią za karczowanie państwa członkowskie mogą przyznać uzupełniającą pomoc krajową nieprzekraczającą 75 % należnej premii za karczowanie.

Artykuł 107

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania przepisów niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

TYTUŁ VI

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 108

Rejestr winnic

1.   Państwa członkowskie prowadzą rejestr winnic, który zawiera aktualne informacje na temat potencjału produkcyjnego.

2.   Państwa członkowskie, w których całkowity obszar uprawy winorośli odmian klasyfikowanych zgodnie z art. 24 ust. 1 wynosi mniej niż 500 hektarów, nie podlegają obowiązkowi, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 109

Wykaz

Państwa członkowskie, które stosują środek „restrukturyzacja i przekształcenie winnic” w swoich programach wsparcia zgodnie z art. 11, do dnia 1 marca każdego roku i po raz pierwszy do dnia 1 marca 2009 r. przedstawiają Komisji – na podstawie wykazu winnic, o którym mowa w art. 108 – aktualny wykaz potencjału produkcyjnego.

Artykuł 110

Okres obowiązywania rejestru i wykazu winnic

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, możliwe jest podjęcie decyzji, że art. 108 i 109 nie mają już zastosowania po dniu 1 stycznia 2016 r.

Artykuł 111

Obowiązkowe deklaracje

1.   Producenci winogron przeznaczonych na produkcję wina oraz producenci moszczu i wina deklarują co roku właściwym organom krajowym ilości wyprodukowane z ostatniego zbioru.

2.   Państwa członkowskie mogą zażądać od handlowców zajmujących się sprzedażą winogron przeznaczonych do wyrobu wina, aby co roku deklarowali ilości sprzedane z ostatniego zbioru.

3.   Producenci moszczu i wina oraz handlowcy inni niż kupcy detaliczni co roku deklarują właściwym organom krajowym posiadane przez siebie zapasy moszczu i wina, niezależnie od tego, czy pochodzą one z ostatnich zbiorów, czy też ze zbiorów z lat wcześniejszych. Moszcz i wino przywożone z państw trzecich są zaznaczane oddzielnie.

Artykuł 112

Dokumenty towarzyszące i rejestr

1.   Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem są wprowadzane do obrotu we Wspólnocie jedynie jeśli posiadają oficjalnie zatwierdzony dokument towarzyszący.

2.   Osoby fizyczne lub osoby prawne lub grupy osób, w których posiadaniu znajdują się produkty objęte niniejszym rozporządzeniem w związku z wykonywanym przez nie zawodem, w szczególności producenci, podmioty zajmujące się butelkowaniem i przetwórcy oraz handlowcy, którzy zostaną określeni zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, są zobowiązane do prowadzenia rejestrów przychodu i rozchodu wspomnianych produktów.

Artykuł 113

Procedura komitetowa

1.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2.   W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu:

Artykuł 114

Środki finansowe

Środki przewidziane w tytule II rozdział I, z wyjątkiem środka, o którym mowa w art. 7 ust.1 lit. a), oraz w tytule V rozdział III stanowią interwencję w zakresie regulacji rynków rolnych, o której mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005.

Artykuł 115

Wymiana informacji między państwami członkowskimi i Komisją

1.   Państwa członkowskie i Komisja przekazują sobie wzajemnie wszelkie informacje konieczne do stosowania niniejszego rozporządzenia, zwłaszcza w odniesieniu do monitorowania i analizy rynku oraz zgodności z międzynarodowymi zobowiązaniami dotyczącymi produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

2.   Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, przyjmowane są szczegółowe przepisy w celu określenia, jakie informacje są niezbędne do stosowania ust. 1 niniejszego artykułu, jak również w celu określenia ich formy, zawartości, terminów zgłaszania oraz uzgodnień w zakresie przekazywania lub udostępniania informacji i dokumentów.

Artykuł 116

Monitorowanie

Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie dopilnowują, by te procedury zarządzania i kontroli, które odnoszą się do obszarów, były zgodne ze Zintegrowanym Systemem Zarządzania i Kontroli (ZSZIK) w odniesieniu do następujących elementów:

Procedury te pozwalają, bez problemów lub konfliktów, na wspólne funkcjonowanie lub wymianę danych z ZSZIK.

Artykuł 117

Kontrole i sankcje administracyjne oraz ich zgłaszanie

Z wyjątkiem kwestii objętej art. 145 lit. n)a) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, przyjmuje się, co następuje, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1 niniejszego rozporządzenia:

Artykuł 118

Wyznaczenie odpowiedzialnych krajowych organów

1.   Bez uszczerbku dla art. 47 państwa członkowskie wyznaczają jeden lub więcej organów, które są odpowiedzialne za zagwarantowanie zgodności z przepisami Wspólnoty odnoszącymi się do sektora wina. W szczególności państwa członkowskie wyznaczają laboratoria upoważnione do prowadzenia oficjalnych analiz w sektorze wina. Wyznaczone laboratoria spełniają kryteria ogólne dotyczące funkcjonowania laboratoriów badawczych, ustanowione w ISO/IEC 17025.

2.   Państwa członkowskie przekazują do wiadomości Komisji nazwy i adresy organów i laboratoriów, o których mowa w ust. 1. Komisja podaje te informacje do wiadomości publicznej.

Artykuł 119

Wsparcie krajowe dla destylacji w sytuacji kryzysowej

1.   Od dnia 1 sierpnia 2012 r. państwa członkowskie mogą przyznawać producentom wina wsparcie krajowe dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji wina w rzeczywistych sytuacjach kryzysowych.

2.   Wsparcie, o którym mowa w ust. 1, powinno być proporcjonalne i umożliwić rozwiązanie kryzysu.

3.   Całkowita kwota takiego wsparcia dostępna w danym państwie członkowskim w danym roku nie przekracza 15 % całkowitych środków dostępnych dla tego państwa członkowskiego na ten rok, określonych w załączniku II.

4.   Państwa członkowskie, które pragną skorzystać ze wsparcia, o którym mowa w ust. 1, składają odpowiednio uzasadnione zawiadomienie Komisji. Decyzję co do zatwierdzenia tego środka i przyznania pomocy podejmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

5.   Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, by uniknąć zakłócania konkurencji.

Artykuł 120

Sprawozdanie Komisji

Komisja najpóźniej do końca 2012 r. opracowuje sprawozdanie uwzględniające w szczególności doświadczenia nabyte podczas wdrażania reform.

Artykuł 121

Środki wykonawcze

Środki konieczne do wykonania niniejszego tytułu przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

TYTUŁ VII

ZMIANY, PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

ROZDZIAŁ I

Zmiany

Artykuł 122

Zmiana do rozporządzenia (WE) nr 1493/1999

W art. 2 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 datę „31 lipca 2002 r.” zastępuje się datą:

„31 lipca 2008 r.”.

Artykuł 123

Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 1782/2003

W rozporządzeniu (WE) nr 1782/2003 wprowadza się następujące zmiany:

Artykuł 124

Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 1290/2005

Artykuł 12 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 otrzymuje brzmienie:

Artykuł 125

Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 3/2008

W rozporządzeniu (WE) nr 3/2008 wprowadza się następujące zmiany:

ROZDZIAŁ II

Przepisy przejściowe i końcowe

Artykuł 126

Przepisy ułatwiające wprowadzenie zmian

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 113 ust. 1, można przyjąć środki:

Artykuł 127

Stosowanie zasad dotyczących pomocy państwa

1.   Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, art. 87, 88 i 89 Traktatu mają zastosowanie do produkcji produktów objętych niniejszym rozporządzeniem i handlu nimi.

2.   Artykuły 87, 88 i 89 Traktatu nie mają zastosowania do:

Artykuł 128

Uchylenia, przejściowe dalsze obowiązywanie i odniesienia

1.   Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 i 3, niniejszym uchyla się rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999.

2.   Do czasu rozpoczęcia stosowania odpowiednich rozdziałów niniejszego rozporządzenia zgodnie z art. 129 ust. 2 lit. e), zastosowanie mają nadal rozporządzenie (WE) nr 2392/86 oraz tytuł V rozdziały I i II, tytuł VI, art. 24 i 80 oraz odpowiadające im przepisy, w szczególności zawarte w odpowiednich załącznikach do rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

3.   Następujące środki przedstawione w rozporządzeniu (WE) nr 1493/1999 nadal mają zastosowanie, o ile rozpoczęto stosowanie środków kwalifikowalnych na mocy rozporządzenia tego rozporządzenia przed dniem 1 sierpnia 2008 r.:

4.   Odniesienia do uchylonego rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 są, w odpowiednich przypadkach, interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 129

Wejście w życie i stosowanie

1.   Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.   Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2008 r., z wyjątkiem:

3.   Tytuł V rozdział II stosuje się do dnia 31 grudnia 2015 r.

(1)  Opinia z dnia 12 grudnia 2007 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2)  Opinia z dnia 12 grudnia 2007 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(3)  Dz.U. L 179 z 14.7.1999, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1324/2007 (Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1).

(4)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 248/2008 (Dz.U. L 76 z 19.3.2008, s. 6).

(5)  Dz.U. L 277 z 21.10.2005, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 146/2008 (Dz.U. L 46 z 21.2.2008, s. 1).

(6)  Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1791/2006 (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, s. 1).

(7)  Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 301/2008 (Dz.U. L 97 z 9.4.2008, s. 85).

(8)  Dz.U. L 109 z 6.5.2000, s. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 2007/68/WE (Dz.U. L 310 z 28.11.2007, s. 11).

(9)  Dz.U. L 208 z 31.7.1986, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1631/98 (Dz.U. L 210 z 28.7.1998, s. 14).

(10)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, s. 11).

(11)  Dz.U. L 209 z 11.8.2005, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1437/2007 (Dz.U. L 322 z 7.12.2007, s. 1).

(12)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 293/2008 (Dz.U. L 90 z 2.4.2008, s. 5).

(13)  Dz.U. L 3 z 5.1.2008, s. 1.

(14)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 czerwca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności (Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 25). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1989/2006 (Dz.U. L 411 z 30.12.2006, s. 6).

(15)  Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36.

(16)  Dz.U. L 265 z 26.9.2006, s. 1.

(17)  Dz.U. L 42 z 14.2.2006, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1276/2007 (Dz.U. L 284 z 30.10.2007, s. 11).

(18)  Dz.U. L 39 z 13.2.2008, s. 16.

(19)  Dz.U. L 40 z 11.2.1989, s. 1. Dyrektywa zmieniona decyzją 92/10/EWG (Dz.U. L 6 z 11.1.1992, s. 35).

(20)  Dz.U. L 11 z 14.1.1994, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1891/2006 (Dz.U. L 386 z 29.12.2006, s. 14).

(21)  Dz.U. L 186 z 30.6.1989, s. 21.Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 92/11/EWG (Dz.U. L 65 z 11.3.1992, s. 32).

(22)  Dz.U. L 247 z 21.9.2007, s. 17.

(23)  Dz.U. L 67 z 10.3.1994, s. 89. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 427/2003 (Dz.U. L 65 z 8.3.2003, s. 1).

(24)  Dz.U. L 349 z 31.12.1994, s. 53. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2200/2004 (Dz.U. L 374 z 22.12.2004, s. 1).

(25)  Dz.U. L 148 z 6.6.2008, s. 1.”;

(26)  Dz.U. L 95 z 5.4.2007, str. 1.

(27)  Dz.U. L 148 z 6.6.2008, str. 1”.