30.8.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 226/9

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (3) w szczególności wymaga przedłożenia dowodów w postaci dokumentów potwierdzających, że produkty, w odniesieniu do których wnioskowano o refundacje wywozowe, zostały rzeczywiście wywiezione w stanie niezmienionym do określonego kraju trzeciego, jeżeli w odniesieniu do tego kraju trzeciego ma zastosowanie refundacja wywozowa zróżnicowana. Procedury dotyczące przedkładania takich dowodów powinny być uproszczone, przy jednoczesnej ochronie interesów finansowych Wspólnoty. Komisja i państwa członkowskie powinny nadzorować stosowanie uproszczonych procedur i podejmować właściwe działania w przypadku nadużyć.

(2)

W praktyce kraje trzecie, dla których stawka refundacji wywozowej do danego produktu jest zróżnicowana poniżej średniej lub na poziomie zerowym, położone są blisko Wspólnoty, podczas gdy stawki refundacji ustala się zwykle na wyższym równym poziomie dla krajów bardziej oddalonych od Wspólnoty. W wielu przypadkach eksporterzy mają trudności z uzyskaniem dowodów przywozu do tych bardziej oddalonych krajów.

(3)

Kraje, dla których ustalono stawki refundacji na wyższych, równych poziomach, można traktować jako „oddaloną strefę refundacji” w odniesieniu do danego produktu. Jednak ze strefy tej należy wyłączyć oddalone kraje, dla których zróżnicowana część refundacji jest niższa od średniej lub równa zeru. Ze strefy tej należy również wyłączyć wszystkie kraje, w odniesieniu do których istnieje rzeczywiste ryzyko zakłóceń na rynku lub sektory we wszystkich krajach, w odniesieniu do których istnieje rzeczywiste ryzyko zakłóceń na rynku.

(4)

W przypadku dokonywania zgłoszenia wywozowego do kraju w oddalonej strefie refundacji, a samego wywozu dokonuje się w kontenerach drogą morską, połączenie komercyjnego zarządzania kontenerami, dokumentacji przewozowej i stosunkowo nieelastycznego środka transportu daje zasadniczo wysoki poziom gwarancji, że produkty zostały wywiezione do określonego kraju trzeciego. W tych okolicznościach dowodem, że produkty zostały przewiezione i rozładowane w kraju znajdującym się w oddalonej strefie refundacji, może być połączenie dokumentu przewozowego do portu kraju przeznaczenia lub portu obsługującego przyległe miejsce przeznaczenia z deklaracją rozładunku.

(5)

Jeżeli handlowy, skomputeryzowany system monitoringu i śledzenia kontenerów danego przewoźnika spełnia normy bezpieczeństwa ustanowione w załączniku I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (4) i dostarcza jednakowych informacji jak informacje zawarte w dokumentach przewozowych, państwa członkowskie mogą zdecydować o wykorzystaniu tych informacji zamiast dokumentów w formie papierowej jako dowodów dokonania przewozu do kraju przeznaczenia.

(6)

Artykuł 17 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 ustanawia odstępstwa w wysokości 2 400 EUR i 12 000 EUR dla zróżnicowanej części refundacji w odniesieniu do bliskich i oddalonych miejsc przeznaczenia. Wydaje się być przydatne ustanowienie nowego odstępstwa w odniesieniu do kontenerowego transportu drogą morską do oddalonych stref refundacji w drodze wymogu przedstawienia dokumentu przewozowego i jednej z deklaracji rozładunku, o których mowa w art. 16 ust. 2 lit. a), b) lub c). Takie odstępstwo może być przyznane tylko, jeżeli są podane informacje na temat rozładunku w porcie położonym w oddalonej strefie refundacji. Aby zapewnić wiarygodność dowodów przedkładanych w ramach takich odstępstw, odstępstw tych należy udzielać w formie zezwoleń, które można cofnąć.

(7)

Aby ograniczyć ryzyko podmiany produktów, wszystkie środki transportu lub opakowania powinny być zapieczętowane poza wyjątkowymi przypadkami, kiedy produkty można zidentyfikować w inny sposób zgodnie z art. 340a i art. 357 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (5). Wymóg ten ustanowiono w art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2090/2002 z dnia 26 listopada 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 386/90 w sprawie kontroli bezpośrednich przy wywozie produktów rolnych kwalifikujących się do refundacji (6). Ponieważ wymóg ten stanowi część formalności dotyczących zgłoszenia wywozowego i ma charakter ogólny, należy go skreślić z rozporządzenia (WE) nr 2090/2002 i taki sam przepis wprowadzić w rozporządzeniu (WE) nr 800/1999.

(8)

Urząd celny wyjścia potrzebuje informacji zawartej w egzemplarzu kontrolnym T5, czy przedstawione mu produkty kwalifikują się do kontroli podmiany wymaganej zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 2090/2002. Ponieważ egzemplarz kontrolny T5 może być wykorzystywany w odniesieniu do produktów niekwalifikujących się do kontroli podmiany, w polu 107 egzemplarza kontrolnego T5 powinna być zawarta odpowiednia informacja w przypadku wywozu produktów uprawnionych do refundacji.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 800/1999 oraz (WE) nr 2090/2002.

(10)

Przepisy niniejszego rozporządzenia związane z dowodami dotarcia produktów do miejsca przeznaczenia powinny mieć zastosowanie do wniosków o refundację złożonych od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Ponieważ niniejsze rozporządzenie ma na celu uproszczenie zarządzania systemem tak dla podmiotów, jak i dla państw członkowskich, na wniosek eksportera powinno być również możliwe zastosowanie ich w odniesieniu do wniosków o refundację złożonych przed wymienioną datą, pod warunkiem że nie upłynął ostateczny termin przedstawiania dowodu.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opiniami odnośnych komitetów zarządzających,

1)

w art. 2 ust. 1 dodaje się litery w brzmieniu:

2)

w art. 5 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„8.   Towary, w odniesieniu do których wnioskuje się o refundacje wywozowe, są zapieczętowywane przez urząd celny wywozu lub pod jego kontrolą. Artykuł 340a i art. 357 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 mają zastosowanie mutatis mutandis.”;

3)

w art. 8 dodaje się akapit w brzmieniu:

„W przypadku ubiegania się o refundacje, w polu 107 egzemplarza kontrolnego T5 umieszcza się jeden z zapisów wymienionych w załączniku XII.”;

4)

artykuł 15 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   W terminie 12 miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia wywozowego produkty są:

Jednakże termin ten można przedłużyć zgodnie z art. 49.”;

5)

w art. 16 wprowadza się następujące zmiany:

6)

artykuł 17 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 17

1.   Państwa członkowskie mogą zwolnić eksporterów z obowiązku przedstawienia dowodu wymaganego na mocy art. 16 innego niż dokument przewozowy lub jego elektroniczny odpowiednik, o którym mowa w art. 16 ust. 3 w przypadku zgłoszenia wywozowego uprawniającego do refundacji, w przypadku gdy:

2.   Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 lit. b), stosuje się wyłącznie w przypadku spełnienia następujących warunków:

Na wniosek eksportera, w przypadku kontenerowego transportu drogą morską, państwo członkowskie może zaakceptować dowód rozładunku, o którym mowa w lit. c) akapit pierwszy, w postaci informacji odpowiadających informacjom zawartym w dokumencie rozładunku, jeżeli zostały one wygenerowane przez system informacyjny zarządzany przez stronę trzecią odpowiedzialną za przewóz kontenerów do miejsca przeznaczenia i ich rozładunek tam, pod warunkiem że wymieniona strona trzecia specjalizuje się w takiej działalności, a bezpieczeństwo systemu informacyjnego jest zatwierdzone przez państwo członkowskie jako spełniające kryteria ustanowione w mającej zastosowanie do danego okresu wersji jednej z międzynarodowo zatwierdzonych norm ustanowionych w pkt 3 lit. B) załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 885/2006.

Dowód rozładunku może być przedstawiony zgodnie z lit. c) akapit pierwszy lub zgodnie z akapitem drugim, przy czym eksporter nie ma obowiązku udowodnienia, że przedsięwziął odpowiednie kroki w celu uzyskania dokumentu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 lit. a) lub b).

3.   Kwalifikowalność do zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 lit. a), jest automatyczna, z wyjątkiem zastosowania ust. 4.

Kwalifikowalność do zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 lit. b), przyznaje się na okres trzech lat w drodze pisemnego zezwolenia wydanego przed dokonaniem wywozu na wniosek eksportera. Eksporterzy korzystający z tych zezwoleń powołują się na numer takiego zezwolenia we wniosku o płatność.

4.   Jeżeli państwo członkowskie uważa, że produkty, w odniesieniu do których eksporter ubiega się o zwolnienie w ramach niniejszego artykułu, zostały wywiezione do kraju innego niż kraj wymieniony w zgłoszeniu wywozowym, lub do kraju poza właściwą oddaloną strefą refundacji, dla której ustalono refundację, lub że eksporter dokonał sztucznego podziału działań wywozowych w celu skorzystania ze zwolnienia, państwo członkowskie natychmiast cofa danemu eksporterowi kwalifikowalność do jakiegokolwiek zwolnienia w ramach niniejszego artykułu.

Dany eksporter nie może kwalifikować się do żadnych innych zwolnień w ramach niniejszego artykułu przez kolejne dwa lata od daty cofnięcia.

W przypadku cofnięcia kwalifikowalności przestaje obowiązywać uprawnienie do refundacji wywozowej w odniesieniu do danych produktów, a refundację należy zwrócić, chyba że eksporter może dostarczyć dowód wymagany na mocy art. 16 w odniesieniu do tych produktów.

Ponadto przestaje obowiązywać uprawnienie do refundacji wywozowej w odniesieniu do produktów objętych zgłoszeniem wywozowym dokonanym po dacie czynu, który doprowadził do cofnięcia kwalifikowalności, a refundację należy zwrócić, chyba że eksporter może dostarczyć dowód wymagany na mocy art. 16 w odniesieniu do tych produktów.”;

7)

w załączniku IV, tytuł otrzymuje brzmienie:

8)

tekst załącznika do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załączniki XI i XII.