30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/31

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 2182/2005

z dnia 22 grudnia 2005 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1973/2004 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do systemów wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego rozporządzenia oraz wykorzystania odłogowanych gruntów do produkcji surowców

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (1), w szczególności jego art. 145 i 155,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Artykuł 99 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 stanowi, że kwota wnioskowanej pomocy nie może przekroczyć pułapu ustalonego przez Komisję. Gdy całkowita kwota wnioskowanej pomocy przekroczy ustalony pułap, pomoc przypadająca na producenta powinna być proporcjonalnie zmniejszana.

(2)

Rozdział 10 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004 (2) ustanawia warunki uzyskania pomocy w odniesieniu do materiału siewnego. Artykuł 49 tego rozporządzenia stanowi, iż pomoc w odniesieniu do materiału siewnego przyznaje się wyłącznie pod warunkiem że beneficjent takiej pomocy wprowadził dany materiał siewny na rynek do celów siewu przed 15 czerwca roku następującego po tym, w którym dokonano zbioru tego materiału.

(3)

Potrzeba zastosowania ewentualnego współczynnika redukcji w tym samym roku wiąże się z poważnymi trudnościami we wdrożeniu nowego systemu. Jedyną alternatywą w celu uniknięcia stosowania takiego współczynnika redukcji jest ogólne przyznanie wszystkich dopłat w przypadku wprowadzenia do obrotu całego materiału siewnego, tj. kiedy znana jest całkowita ilość materiału siewnego. Jednakże opóźniłoby to znacznie termin wypłat dla producentów i mogłoby skutkować dla nich problemami finansowymi. Aby uniknąć takiej sytuacji należy wprowadzić system zaliczek na pomoc w odniesieniu do materiału siewnego.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003, ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 864/2004 (3), określa reguły dotyczące wsparcia związanego z wielkością produkcji bawełny, oliwy z oliwek i surowca tytoniowego.

(5)

Możliwość przyznawania bezpośredniej pomocy do produkcji bawełny przewidziana jest w szczególności w rozdziale 10a tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. W związku z tym zachodzi konieczność ustanowienia szczegółowych zasad przyznawania tej pomocy.

(6)

Artykuł 110b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przewiduje, że korzystanie z pomocy na hektar dla bawełny jest uzależnione od obowiązku użycia przez rolnika dopuszczonych odmian i uprawiania bawełny na polach zatwierdzonych przez Państwa Członkowskie. Należy zatem określić kryteria zatwierdzenia zarówno dla odmian, jak i gruntów nadających się do produkcji bawełny.

(7)

Aby otrzymać pomoc na hektar dla bawełny rolnicy muszą obsiewać zatwierdzone grunty. Należy określić kryteria definiujące obsiewanie. Wyznaczenie przez Państwa Członkowskie minimalnej gęstości obsadzenia tych gruntów z uwzględnieniem warunków glebowo-klimatycznych i specyfiki regionu musi stanowić obiektywne kryterium ustalenia, czy siew został wykonany prawidłowo.

(8)

Przekroczenie krajowych obszarów bazowych wyznaczonych dla bawełny w art. 110c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 powoduje zmniejszenie kwoty pomocy do wypłacenia na kwalifikujący się hektar. Jednakże dla Grecji należy określić sposób obliczania obniżonej kwoty z uwzględnieniem podziału obszaru krajowego na podobszary, do których stosuje się różne kwoty pomocy.

(9)

Państwa Członkowskie muszą dokonać zatwierdzenia organizacji międzybranżowych producentów bawełny na podstawie obiektywnych kryteriów wielkości organizacji międzybranżowych, ich zadań oraz wewnętrznej organizacji. Wielkość organizacji międzybranżowej musi być określona z uwzględnieniem zdolności członka-przedsiębiorcy zajmującego się odziarnianiem bawełny do przyjęcia wystarczającej ilości nieodziarnionej bawełny. Organizacja międzybranżowa, której głównym celem jest poprawa jakości dostarczanej bawełny, musi prowadzić działania, które wpisują się w te ramy z korzyścią dla swoich członków.

(10)

Aby uniknąć komplikacji na poziomie zarządzania systemem pomocy, ten sam producent może należeć tylko do jednej organizacji międzybranżowej. Z tych samych powodów, jeżeli producent będący członkiem organizacji międzybranżowej zobowiązuje się dostarczać wytworzoną przez siebie bawełnę, może ją dostarczać tylko do przedsiębiorcy zajmującego się odziarnianiem bawełny, który jest członkiem tej samej organizacji.

(11)

Zgodnie z art. 110e rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, organizacje międzybranżowe mogą podejmować decyzje o zróżnicowaniu pomocy, do której mają prawo członkowie-producenci. Skala zróżnicowania musi być zgodna z kryteriami dotyczącymi, w szczególności, jakości bawełny, która ma zostać dostarczona, z wyłączeniem kryteriów dotyczących wzrostu produkcji. W tym celu organizacje międzybranżowe muszą określić kategorie działek rolnych w szczególności w zależności od kryteriów dotyczących jakości bawełny produkowanej na tych działkach.

(12)

Aby określić kwotę pomocy, jaka ma być wypłacona członkom-producentom międzybranżowych organizacji produkcji bawełny, skala musi przewidywać metodę podziału całkowitej kwoty pomocy zróżnicowanej między poszczególnymi kategoriami działek rolnych, procedury oceny i klasyfikacji każdej działki w jednej z tych kategorii, obliczenie kwoty pomocy na kwalifikujący się hektar w zależności od budżetu będącego w dyspozycji na każdą kategorię oraz całkowitej liczby hektarów zaliczanych do każdej kategorii.

(13)

Aby zaklasyfikować działki rolne do jednej z kategorii określonych zgodnie ze skalą, dostarczana bawełna może być poddana badaniu w obecności wszystkich zainteresowanych stron.

(14)

Ponieważ członek-producent nie jest zobowiązany do dostarczania bawełny, musi on przynajmniej, w przypadku niedostarczenia bawełny, mieć prawo do niezróżnicowanej części pomocy. Skala zróżnicowania musi uwzględniać taką sytuację, określając minimalną kwotę pomocy na kwalifikujący się hektar w przypadku braku dostawy.

(15)

Do stosowania skali i w celu uproszczenia wszystkie działki rolne jednego producenta należy traktować jako należące do tej samej kategorii działek rolnych dostarczających bawełnę tej samej jakości.

(16)

Agencja płatnicza, po otrzymaniu powiadomienia organizacji międzybranżowej dotyczącego kwoty pomocy, jaka ma być wypłacona członkom-producentom, musi przeprowadzić konieczne weryfikacje i wypłacić pomoc.

(17)

Skala musi być zatwierdzona przez Państwo Członkowskie. W trosce o poinformowanie członków-producentów we właściwym czasie należy określić datę, przed upływem której Państwo Członkowskie musi podjąć decyzję o zatwierdzeniu lub nie skali organizacji międzybranżowej oraz ewentualnych wprowadzonych w wyniku tego przez nie zmianach. Ponieważ organizacja międzybranżowa nie jest zobowiązana do przyjęcia skali zróżnicowania musi sama mieć możliwość podjęcia decyzji o przerwaniu stosowania skali, powiadamiając o tym Państwo Członkowskie.

(18)

System pomocy dla bawełny wiąże się z tym, że Państwa Członkowskie przekazują swoim producentom niektóre informacje dotyczące uprawy bawełny, jak i dotyczące zatwierdzonych odmian, obiektywnych kryteriów zatwierdzania gruntów i minimalnej gęstości obsadzenia gruntów. W trosce o poinformowanie rolników we właściwym czasie, Państwo Członkowskie musi przekazać im te informacje przed określoną datą.

(19)

Ponieważ Komisja jest zobowiązana do kontroli właściwego stosowania przepisów dotyczących stosowania szczególnej pomocy dla bawełny, Państwa Członkowskie muszą jej we właściwym czasie dostarczyć te same informacje, jak również informacje dotyczące organizacji międzybranżowych.

(20)

Stosowanie systemu pomocy dla bawełny przewidziane rozporządzeniem (WE) nr 1782/2003 czyni bezprzedmiotowymi przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1591/2001 z dnia 2 sierpnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania systemu pomocy dla bawełny (4). Należy zatem uchylić wymienione rozporządzenie.

(21)

Rozdział 10b tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przewiduje możliwość przyznawania pomocy bezpośredniej do gajów oliwnych. Zachodzi zatem konieczność ustanowienia szczegółowych zasad przyznawania tej pomocy.

(22)

Artykuł 110i rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 stanowi, że Państwa Członkowskie określają wysokość pomocy na GIS-ha upraw oliwek dla maksimum pięciu kategorii gajów oliwnych. W tym celu do Komisji należy określenie wspólnych kryteriów ochrony środowiska i kryteriów społecznych, związanych z charakterystyką krajobrazu i tradycji społecznych.

(23)

Aby poprawić kontrole konieczne, informacje na temat przynależności każdego rolnika do danych kategorii gajów oliwnych muszą być rejestrowane w systemie informacji geograficznej dla uprawy oliwek. W przypadku zmiany warunków środowiskowych i warunków społecznych należy przewidzieć możliwość dostosowania kategorii raz w roku.

(24)

Pomoc w odniesieniu do gajów oliwnych przyznawana jest na GIS-ha upraw oliwek. W związku z tym dla każdego rolnika należy obliczyć powierzchnię kwalifikującą się do pomocy z zastosowaniem wspólnej metody, gdzie jednostka powierzchni jest wyrażona jako liczba GIS-ha upraw oliwek. Aby uprościć procedury administracyjne należy wprowadzić odstępstwa zarówno w stosunku do działek rolnych o minimalnej wielkości określonej przez Państwo Członkowskie, jak i dla działek przeznaczonych na produkcję oliwek znajdujących się w jednostce administracyjnej, w której Państwo Członkowskie wprowadziło system alternatywny dla GIS upraw oliwek.

(25)

Do wypłacenia pomocy do gajów oliwnych na GIS-ha upraw oliwek konieczne jest, aby przede wszystkim i dla poinformowania rolników we właściwym czasie, Państwo Członkowskie określiło na początku każdego roku wskaźnikową kwotę pomocy dla gajów oliwnych na GIS-ha upraw oliwek, dla każdej kategorii gajów oliwnych. Taka kwota wskaźnikowa musi być obliczana na podstawie dostępnych danych na temat liczby rolników i powierzchni korzystających z pomocy dla gajów oliwnych; na podstawie dokładniejszych danych Państwo Członkowskie wyznacza później ostateczną kwotę pomocy.

(26)

Zgodnie z kryteriami kwalifikacyjnymi określonymi dla pomocy dla gajów oliwnych, liczba drzewek oliwnych znajdujących się w gaju oliwnym nie może się różnić więcej niż 10 % od liczby zarejestrowanej z dniem 1 stycznia 2005 r. W celu kontroli przestrzegania tego ustalenia Państwa Członkowskie muszą ustalić informacje niezbędne do identyfikacji danej działki rolnej. W odniesieniu do Francji i Portugalii należy przewidzieć przesunięcie ustalenia informacji dotyczących danych działek rolnych na późniejsze daty w celu uwzględnienia powierzchni obsadzonych drzewkami oliwnymi w ramach programów zatwierdzonych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1638/98 z dnia 20 lipca 1998 r. zmieniającego rozporządzenie nr 136/66/EWG w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku olejów i tłuszczów (5).

(27)

Aby umożliwić Komisji kontrolę właściwego stosowania końcowych przepisów dotyczących wypłacania pomocy dla gajów oliwnych, Państwa Członkowskie powinny regularnie przekazywać informacje na temat obszarów uprawy oliwek korzystających z pomocy oraz wysokości pomocy udzielanej dla każdej kategorii gajów oliwnych.

(28)

Rozdział 10c tytuł IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przewiduje możliwość przyznawania bezpośredniej pomocy do produkcji tytoniu. Zachodzi zatem konieczność ustanowienia szczegółowych zasad przyznawania tej pomocy.

(29)

W celu zapewnienia jasności należy ustanowić niektóre definicje.

(30)

Odmiany tytoniu należy sklasyfikować w grupach według metody suszenia oraz kosztów produkcji, uwzględniając przy tym opisy stosowane w handlu międzynarodowym.

(31)

Mając na uwadze, że przedsiębiorstwa dokonujące pierwszego przetworzenia występują w charakterze strony umowy, konieczne jest zatwierdzenie takich przedsiębiorstw upoważnionych do zawierania umów kontraktacji. Zatwierdzenie może zostać wycofane w przypadku nieprzestrzegania przepisów, a Państwa Członkowskie należy zobowiązać do ustanowienia specjalnych warunków regulujących przetwarzanie tytoniu.

(32)

Zgodnie z art. 110k rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, do celów przyznawania pomocy należy ustalić uznane obszary produkcyjne, na podstawie tradycyjnych obszarów produkcyjnych dla każdej z grup odmian tytoniu. Państwom Członkowskim należy zezwolić na wprowadzanie ograniczeń w odniesieniu do obszarów produkcyjnych, zwłaszcza w celu poprawy jakości.

(33)

Aby umożliwić skuteczną kontrolę i efektywne zarządzanie płatnościami w ramach pomocy, produkcję tytoniu należy uzależnić od umów kontraktacji zawieranych między producentami i pierwszymi przetwórcami. Należy określić podstawowe zapisy umowy kontraktacji w odniesieniu do każdego zbioru. Należy ustalić na tyle wczesne ostateczne terminy zawierania i rejestracji umów kontraktacji, aby od samego początku roku zbiorów zagwarantować producentom stabilne rynki zbytu dla kolejnego zbioru, a przetwórcom regularne dostawy.

(34)

W przypadku zawarcia umowy kontraktacji ze stowarzyszeniem producentów, w celu zapewnienia skuteczności kontroli, należy zgłosić zasadnicze szczegółowe informacje dotyczące każdego producenta. Aby zapobiec zakłóceniu konkurencji oraz umożliwić monitorowanie trudności, stowarzyszeniom producentów należy zakazać angażowania się w proces pierwszego przetwarzania. W celu zachowania struktur rynkowych należy ustanowić przepis zezwalający producentowi na przynależność tylko do jednego stowarzyszenia producentów.

(35)

Surowiec tytoniowy kwalifikujący się do przyznania pomocy musi być rzetelnej, uczciwej i handlowej jakości oraz musi być pozbawiony określonych cech, które uniemożliwiają jego normalny obrót.

(36)

Mając na uwadze szczególny charakter systemu pomocy, należy ustanowić przepis dotyczący rozstrzygania sporów przez wspólne komitety.

(37)

Aby umożliwić odpowiednie zarządzanie kopertą finansową dla surowca tytoniowego, Państwa Członkowskie powinny ustalić orientacyjną kwotę pomocy według odmian i grup odmian na początku roku zbiorów, natomiast ostateczną kwotę pomocy – po zrealizowaniu wszystkich dostaw. Ostateczna kwota pomocy nie powinna przekraczać poziomu premii z 2005 roku.

(38)

Aby wspierać poprawę jakości oraz wartość produkcji tytoniu, należy zezwolić Państwom Członkowskim na różnicowanie kwot pomocy ustalonych dla każdej odmiany lub grupy odmian według jakości dostarczanego tytoniu.

(39)

Pomoc należy wypłacać za ilości liści tytoniu dostarczane przez producentów do pierwszych przetwórców, z zastrzeżeniem, że spełniają one minimalne wymogi w zakresie jakości. Pomoc należy poddać weryfikacji w przypadku gdy zawartość wilgoci w dostarczonym tytoniu różni się od tej ustalonej dla każdej grupy odmian na podstawie racjonalnych minimalnych wymogów dotyczących jakości. W celu uproszczenia kontroli przy dostawie należy ustalić wielkość pobieranych próbek, częstotliwość ich pobierania oraz metodę wyliczania zmodyfikowanej masy w celu określenia zawartości wilgoci.

(40)

W celu zapobieżenia oszustwom związanym z przenoszeniem tytoniu z jednego zbioru na drugi, należy ograniczyć okres dostarczania tytoniu do przetwórców. W niektórych Państwach Członkowskich kontrole przeprowadza się raczej w miejscu dostawy tytoniu aniżeli w miejscu jego przetwarzania. Należy określić miejsca, do których tytoń musi być dostarczany oraz kontrole, które należy przeprowadzać; Państwa Członkowskie powinny zatwierdzić takie ośrodki skupu.

(41)

Aby zapobiec nadużyciom, należy ustanowić warunki regulujące kwestie płatności pomocy. Jednakże odpowiedzialność za podjęcie ustaleń w odniesieniu do dalszego zarządzania oraz kontroli spoczywa na Państwach Członkowskich.

(42)

Pomoc może zostać wypłacona wyłącznie po sprawdzeniu przy dostawach całego tytoniu wyprodukowanego w Państwie Członkowskim, co gwarantuje faktyczne wykonanie wszystkich tych czynności. Jednakże wypłatę producentom zaliczek w wysokości 50 % orientacyjnej kwoty pomocy należy uwarunkować wniesieniem odpowiedniego zabezpieczenia.

(43)

Z przyczyn administracyjnych pomoc w każdym Państwie Członkowskim należy przyznawać wyłącznie w odniesieniu do produktów wytwarzanych na terytorium tego Państwa Członkowskiego. W przepisach należy uwzględnić przypadki, w których tytoń jest przetwarzany w innych Państwach Członkowskich niż Państwo Członkowskie, w którym został wyprodukowany. W takich sytuacjach, ilość surowca tytoniowego należy przypisać producentom w Państwie Członkowskim, w którym został on wyprodukowany.

(44)

W wyniku polityki reform w sektorze tytoniu, program wykupu kwot w odniesieniu do tytoniu nie będzie już realizowany. Jednak producenci, którzy uczestniczyli w tym programie w 2002 i 2003 roku będą nadal otrzymywać płatności w kwocie wykupu, odpowiednio do końca 2007 i 2008 roku. Cena wykupu w chwili obecnej ustalona jest jako wartość procentowa premii w danym roku zbiorów. Z dniem 1 stycznia 2006 r. obecny system premii zostanie wycofany, a zatem zachodzi konieczność ustanowienia w formie środka przejściowego nowej podstawy wyliczania przyszłej ceny wykupu kwot. Poziomy premii za surowiec tytoniowy nie zmieniły się w latach zbiorów obejmujących okres od 2002 do 2005 roku. W związku z tym, dla zachowania ciągłości, za podstawę do wyliczenia ceny wykupu należy przyjąć poziom premii z 2005 roku.

(45)

W wyniku zniesienia progu gwarancji oraz systemu premii przewidzianych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2075/92, można uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 2848/98 z dnia 22 grudnia 1998 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2075/92 (6) w zakresie systemu premii, określania kwot produkcyjnych i przyznawania specjalnej pomocy grupom producentów w sektorze surowca tytoniowego (7). Przepisy rozporządzenia Komisji (EWG) nr 85/93 z dnia 19 stycznia 1993 r. dotyczącego agencji kontrolnych w sektorze tytoniu (8), zdezaktualizowały się i można zatem je uchylić.

(46)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1973/2004.

(47)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Do rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 wprowadza się następujące zmiany:

1)

do art. 1 ust. 1 dodaje się następujące punkty:

„q)

specjalne dopłaty do upraw bawełny przewidziane w rozdziale 10a tytuł IV tego rozporządzenia;

r)

pomoc do gajów oliwnych przewidziana w rozdziale 10b tytuł IV tego rozporządzenia;

s)

pomoc do produkcji tytoniu przewidziana w rozdziale 10c tytuł IV tego rozporządzenia.”;

2)

artykuł 3 ust. 1 lit. a) otrzymuje następujące brzmienie:

„a)

najpóźniej do dnia 15 września danego roku: dostępne dane dotyczące obszarów lub ilości w przypadku premii mlecznych, płatności dodatkowych, nasion i tytoniu, przewidzianych w art. 95, 96, 99 oraz 110k rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w odniesieniu do których złożono wnioski o pomoc na dany rok kalendarzowy, w przypadku gdy istnieje możliwość podziału na podobszary bazowe;”;

3)

artykuł 21 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Bez uszczerbku dla przepisów art. 28 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, pomoc do skrobi ziemniaczanej wypłacana jest indywidualnemu rolnikowi przez Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się gospodarstwo dostarczające ziemniaki do celów wytwarzania skrobi ziemniaczanej, po dostarczeniu przez tego rolnika całej ilości dla danego roku gospodarczego do przedsiębiorstwa wytwarzającego skrobię ziemniaczaną, w terminie czterech miesięcy od daty przedstawienia dowodu określonego w art. 20 niniejszego rozporządzenia oraz pod warunkiem dotrzymania warunków, o których mowa w art. 19 niniejszego rozporządzenia.”;

4)

dodaje się art. 49a w brzmieniu:

„Artykuł 49a

Zaliczki

Państwa Członkowskie mogą przyznawać hodowcom nasion zaliczki od dnia 1 grudnia roku gospodarczego. Płatność taka jest proporcjonalna do ilości nasion, które zostały wprowadzone na rynek do celów siewu w rozumieniu przepisów art. 49, pod warunkiem spełnienia wszystkich warunków przedstawionych w rozdziale 10.”;

5)

dodaje się rozdział 17a w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 17a

SPECJALNE DOPŁATY DO UPRAW BAWEŁNY

Artykuł 171a

Zatwierdzenie gruntów rolnych do celów produkcji bawełny

Państwa Członkowskie określają obiektywne kryteria, na podstawie których zatwierdza się grunty do szczególnej pomocy dla bawełny przewidzianej w art. 110a rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Te podstawowe kryteria oparte są co najmniej na jednym z następujących elementów:

a)

gospodarka rolna regionów, dla których ważna jest produkcja bawełny;

b)

stan glebowo-klimatyczny danych obszarów;

c)

zarządzanie wodami nawadniającymi;

d)

zmianowanie i techniki uprawy, uwzględniające ochronę środowiska.

Artykuł 171aa

Zatwierdzanie odmian do siewu

Państwa Członkowskie zatwierdzają odmiany zarejestrowane we wspólnotowym katalogu, które dostosowuje się do potrzeb rynku.

Artykuł 171ab

Warunki kwalifikacyjne

Obsianie powierzchni określonych w art. 110b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 osiąga się przez uzyskanie minimalnej gęstości obsadzenia pól wyznaczanej przez Państwo Członkowskie z uwzględnieniem warunków glebowo-klimatycznych i, w zależności od przypadku, specyfiki regionalnej.

Artykuł 171ac

Praktyki rolne

Państwa Członkowskie mają prawo określać szczególne zasady praktyk rolnych niezbędnych do utrzymania upraw w normalnych warunkach wzrostu z wyjątkiem czynności zbioru.

Artykuł 171ad

Obliczenia kwoty pomocy do kwalifikującego się hektara

1.   Bez uszczerbku dla art. 171ag niniejszego rozporządzenia, w przypadku Hiszpanii i Portugalii, jeżeli obszar bawełny kwalifikujący się do pomocy jest większy od krajowego obszaru bazowego określonego w art. 110c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, kwotę pomocy określoną w ust. 2 tego artykułu mnoży się przez współczynnik redukcji, uzyskany w wyniku podziału obszaru bazowego przez obszar kwalifikujący się do pomocy.

2.   Bez uszczerbku dla art. 171ag niniejszego rozporządzenia, w przypadku Grecji, jeżeli obszar bawełny kwalifikujący się do pomocy jest większy od 300 000 hektarów, kwotę pomocy do wypłacenia na hektar otrzymuje się poprzez zsumowanie kwoty 594 EUR pomnożonej przez 300 000 hektarów i dodatkowej kwoty pomnożonej przez obszar przekraczający 300 000, a następnie dzieląc tę sumę przez całkowity obszar kwalifikujący się do pomocy.

Kwota dodatkowa określona w pierwszym akapicie jest równa:

—

342,85 EUR w przypadku gdy obszar kwalifikujący się do pomocy jest większy od 300 000 hektarów i mniejszy lub równy 370 000 hektarów,

—

342,85 EUR pomnożone przez współczynnik redukcji, który wynosi 70 000, podzielone przez liczbę hektarów kwalifikujących się do pomocy przekraczającą 300 000, w przypadku gdy obszar kwalifikujący się do pomocy jest większy od 370 000 hektarów.

Artykuł 171ae

Zatwierdzenie organizacji międzybranżowych

Każdego roku do dnia 31 grudnia Państwa Członkowskie zatwierdzają do wysiewu na kolejny rok każdą organizację międzybranżową produkcji bawełny, która wystąpi o to z wnioskiem i która:

a)

obejmuje całkowity obszar do co najmniej 10 000 ha określony przez Państwo Członkowskie i spełniający kryteria zatwierdzenia określone w art. 171a oraz co najmniej jedno przedsiębiorstwo zajmujące się odziarnianiem bawełny;

b)

prowadzi ściśle określoną działalność mającą na celu w szczególności:

—

rozwój wykorzystania wytworzonej bawełny nieodziarnionej,

—

poprawę jakości bawełny nieodziarnionej, spełniając kryteria przedsiębiorcy zajmującego się odziarnianiem,

—

stosowanie metod produkcji uwzględniających ochronę środowiska;

c)

wprowadziła wewnętrzne normy działania, dotyczące w szczególności:

—

warunków przystępowania i składek, zgodne z przepisami krajowymi i wspólnotowymi,

—

w zależności od przypadku, skali zróżnicowania pomocy na kategorie działek rolnych, określonej w szczególności na podstawie jakości bawełny nieodziarnionej, która ma zostać dostarczona.

Jednakże Państwa Członkowskie zatwierdzają organizacje międzybranżowe produkcji bawełny do dnia 28 lutego 2006 r.

Artykuł 171af

Obowiązki producentów

1.   Ten sam producent nie może być członkiem kilku organizacji międzybranżowych.

2.   Producent będący członkiem organizacji międzybranżowej jest zobowiązany dostarczać wyprodukowaną bawełnę przedsiębiorcy zajmującemu się odziarnianiem bawełny, który należy do tej samej organizacji.

3.   Przynależność producentów do zatwierdzonej organizacji międzybranżowej musi wynikać z dobrowolnego przystąpienia.

Artykuł 171ag

Różnicowanie pomocy

1.   Włączając zwiększenie pomocy przewidziane w art. 110d ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, skala, o której mowa w art. 110e tego rozporządzenia (zwana dalej „skalą”) określa:

a)

kwotę pomocy na kwalifikujący się hektar, do pobrania przez członka-producenta na podstawie klasyfikacji jego działek rolnych w określonych kategoriach, o których mowa ust. 2;

b)

metodę podziału na kategorie działek rolnych, zgodnie z ust. 2, całej sumy przeznaczonej na różnicowanie pomocy.

Do celów stosowania lit. a) kwota bazowa jest równa co najmniej niezróżnicowanej części pomocy na kwalifikujący się hektar, przewidzianej w art. 110c ust. 2 rozporządzenia nr 1782/2003, dostosowanej, w zależności od przypadku, zgodnie z ust. 3 tego artykułu.

Obliczenie, o którym mowa w lit. a) przewiduje również sytuację, w której nie dostarczono bawełny przedsiębiorcy zajmującemu się jej odziarnianiem. W tym przypadku minimalna kwota pomocy na kwalifikujący się hektar do pobrania przez zainteresowanego członka-producenta jest równa co najmniej niezróżnicowanej części pomocy na kwalifikujący się hektar, przewidzianej w art. 110c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, dostosowanej, w zależności od przypadku, zgodnie z ust. 3 tego artykułu.

2.   Działki rolne dzieli się na kilka kategorii, określonych przez organizacje międzybranżowe z uwzględnieniem co najmniej następujących kryteriów jakościowych:

a)

długości wytwarzanego włókna bawełny;

b)

stopnia wilgotności wytworzonej bawełny;

c)

średniego stopnia zanieczyszczenia wytworzonej bawełny.

Skala określa procedury pozwalające na dokonanie oceny każdej działki rolnej z uwzględnieniem tych kryteriów i zaklasyfikowanie jej do określonej kategorii.

W żadnym przypadku skala nie może zawierać kryteriów związanych ze wzrostem produkcji i wprowadzeniem bawełny na rynek.

Do celów stosowania skali wszystkie działki rolne tego samego producenta mogą być traktowane jak działki jednej średniej kategorii działek rolnych, dostarczających bawełnę o takiej samej jakości.

3.   W razie potrzeby, w celu klasyfikacji w skali kategorii działek rolnych, nieodziarniona bawełna jest badana na podstawie próbek reprezentatywnych w chwili dostawy do przedsiębiorstwa zajmującego się odziarnianiem bawełny w obecności wszystkich zainteresowanych stron.

4.   Organizacja międzybranżowa podaje do wiadomości agencji płatniczej kwotę wynikającą z zastosowania skali, która ma być wypłacona każdemu z jej producentów. Agencja płatnicza dokonuje płatności po sprawdzeniu zgodności i dopuszczalności przedmiotowych dopuszczalności kwot pomocy.

Artykuł 171ah

Zatwierdzenie i zmiany skali

1.   Po raz pierwszy skala podawana jest do wiadomości zainteresowanego Państwa Członkowskiego w celu jej zatwierdzenia do dnia 28 lutego 2006 r. do siewu w 2006 r.

Państwo Członkowskie podejmuje decyzję o zatwierdzeniu lub niezatwierdzeniu skali w terminie jednego miesiąca od momentu jej przekazania.

2.   Do dnia 31 stycznia zatwierdzone organizacje międzybranżowe podają do wiadomości zainteresowanego Państwa Członkowskiego zmiany wprowadzone w skali dla siewu w roku bieżącym.

Wprowadzone w skali zmiany uważa się za zatwierdzone, z wyjątkiem przypadku gdy zainteresowane Państwo Członkowskie zgłosi zastrzeżenia w terminie jednego miesiąca od daty określonej w pierwszym akapicie.

W przypadku niezatwierdzenia zmian skali pomoc, która ma zostać wypłacona, jest pomocą obliczoną na podstawie zatwierdzonej skali bez uwzględnienia niezatwierdzonych zmian.

3.   Jeśli organizacja międzybranżowa podejmuje decyzję o przerwaniu stosowania skali powiadamia o tym Państwo Członkowskie. Przerwanie stosowania nabiera mocy dla siewu w następnym roku.

Artykuł 171ai

Powiadamianie producentów i Komisji

1.   Do dnia 31 stycznia danego roku Państwa Członkowskie informują rolników produkujących bawełnę oraz Komisję o:

a)

zatwierdzonych odmianach; jednakże o odmianach zatwierdzonych zgodnie z art. 171aa po tej dacie rolników należy poinformować do dnia 15 marca tego roku;

b)

kryteriach zatwierdzania gruntów;

c)

minimalnej gęstości obsadzenia pól bawełny określonej w art. 171ab;

d)

wymaganych praktykach rolnych.

2.   W przypadkach cofnięcia zatwierdzenia odmiany Państwa Członkowskie informują o tym rolników najpóźniej do dnia 31 stycznia dla siewu w roku następnym.

3.   Państwa Członkowskie przekazują Komisji następujące informacje:

a)

najpóźniej do dnia 30 kwietnia danego roku, nazwy organizacji międzybranżowych i podstawowe dane na ich temat dotyczące ich obszaru, potencjału produkcyjnego, liczby producentów, liczby przedsiębiorców zajmujących się odziarnianiem i zdolności odziarniania;

b)

najpóźniej do dnia 15 września danego roku, obszarów zasiewu, dla których złożono wnioski o przyznanie szczególnej pomocy;

c)

najpóźniej do dnia 31 lipca następnego roku, końcowe dane dotyczące obszarów zasiewu, dla których została wypłacona szczególna pomoc dla bawełny na dany rok, po odliczeniu, w zależności od przypadku, obniżek dotyczących powierzchni przewidzianych w rozdziale I tytuł IV część II rozporządzenia (WE) nr 796/2004.”;

6)

dodaje się następujący rozdział 17b w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 17b

POMOC DLA UPRAW OLIWEK

Artykuł 171b

Kategorie gajów oliwnych

1.   Państwa Członkowskie określają gaje oliwne kwalifikujące się do pomocy przewidzianej w art. 110g rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 i klasyfikują w najwyżej jednej z pięciu kategorii na podstawie kryteriów wybranych z:

a)

kryteriów środowiskowych:

i)

trudności w dostępie do działek rolnych;

ii)

ryzyka fizycznej degradacji gruntów;

iii)

szczególnego charakteru gajów oliwnych: starych drzew oliwnych, wartości kulturowej i krajobrazowej, nachylenia, odmian tradycyjnych, rzadkich lub usytuowania w naturalnych strefach chronionych;

b)

kryteriów społecznych:

i)

obszarów o silnej zależności od uprawy drzew oliwnych;

ii)

obszarów tradycyjnej uprawy oliwek;

iii)

obszarów charakteryzujących się niekorzystnymi wskaźnikami ekonomicznymi;

iv)

gospodarstw o zwiększonym ryzyku zaniechania uprawy gajów oliwnych;

v)

wielkości gajów oliwnych w gospodarstwie;

vi)

obszarów o cechach charakterystycznych takich jak produkcja AOP (Appelation d’Origine Protégée), IGP (Indication Géographique Protégée), biologiczna i zintegrowana.

2.   Państwa Członkowskie określają przynależność każdego zainteresowanego rolnika do kategorii określonych w ust. 1 każdej działki upraw oliwek kwalifikującej się do pomocy. Informacja ta jest rejestrowana w systemie informacji geograficznej dla uprawy oliwek (»GIS uprawa oliwek«).

3.   Państwa Członkowskie mogą raz w roku dostosować kategorie gajów oliwnych określone zgodnie z ust. 1.

Jeżeli wynikiem dostosowania kategorii jest zmiana klasyfikacji gajów oliwnych nowa klasyfikacja obowiązuje począwszy od roku następującego po roku dostosowania.

Artykuł 171ba

Obliczanie powierzchni

1.   Z zastosowaniem wspólnej metody określonej w załączniku XXIV Państwa Członkowskie obliczają dla każdego producenta powierzchnię kwalifikującą się do pomocy.

Powierzchnie wyrażane są w GIS-ha upraw oliwek, z dwoma liczbami po przecinku.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 wspólnej metody określonej w załączniku XXIV nie stosuje się, gdy:

a)

działka uprawy oliwek jest minimalnej wielkości, którą określa Państwo Członkowskie, ale nie większa od 0,1 hektara;

b)

działka uprawy oliwek położona jest w obrębie jednostki administracyjnej, która nie znajduje się w bazie danych graficznych systemu informacji geograficznej dla uprawy oliwek.

W takich przypadkach Państwo Członkowskie określa powierzchnię upraw oliwek z zastosowaniem obiektywnych kryteriów i w sposób mający zapewnić równe traktowanie rolników.

Artykuł 171bb

Kwota pomocy

1.   Do dnia 31 stycznia każdego roku Państwa Członkowskie określają kwotę wskaźnikową pomocy GIS-ha upraw oliwek dla każdej kategorii gajów oliwnych.

2.   Do dnia 31 października danego roku Państwa Członkowskie określają kwotę pomocy GIS-ha upraw oliwek dla każdej kategorii gajów oliwnych.

Kwota ta jest obliczana poprzez pomnożenie kwoty wskaźnikowej, określonej w ust. 1, przez współczynnik odpowiadający maksymalnej kwocie pomocy, określonej w art. 110i ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 z uwzględnieniem, w zależności od przypadku, obniżki przewidzianej w ust. 4 tego artykułu, podzielonej przez sumę kwot wynikających z pomnożenia kwoty wskaźnikowej pomocy, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, określonej dla każdej kategorii, przez odpowiednią powierzchnię.

3.   Państwa Członkowskie mogą stosować ust. 1 i 2 na poziomie regionalnym.

Artykuł 171bc

Określenie danych bazowych

1.   Do dnia 1 stycznia 2005 r., na podstawie danych GIS upraw oliwek i oświadczeń rolników, Państwa Członkowskie określają dla każdej działki upraw oliwek, w celu stosowania art. 110h lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, liczbę i lokalizację kwalifikujących się gajów oliwnych, powierzchnię upraw oliwek i kwalifikującą się powierzchnię działki upraw oliwek oraz jej kategorię zgodnie z art. 171b.

2.   W przypadku obszarów z drzewkami oliwnymi posadzonymi w ramach programów nowych upraw we Francji i Portugalii, zatwierdzonych przez Komisję na mocy art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1638/98 (9), i zarejestrowanych w GIS upraw oliwek przed 1 stycznia 2007 r., Państwa Członkowskie określają informacje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w dniu 1 stycznia 2006 r. dla działek rolnych obsadzonych w 2005 r. i w dniu 1 stycznia 2007 r. dla działek rolnych obsadzonych w 2006 r. Informacje te podawane są do wiadomości rolników najpóźniej we wniosku indywidualnym na rok 2007.

Artykuł 171bd

Powiadomienia

Każdego roku Państwa Członkowskie przekazują do wiadomości Komisji:

a)

najpóźniej do dnia 15 września: dane dotyczące powierzchni gajów oliwnych, z podziałem na kategorie, dla których wnioskowano o pomoc na rok bieżący;

b)

najpóźniej do dnia 31 października:

i)

dane dotyczące powierzchni określonych w lit. a) uznanych za kwalifikujące się do pomocy, z uwzględnieniem obniżek lub korekt przewidzianych w art. 51 rozporządzenia (WE) nr 796/2004;

ii)

informacje dotyczące wysokości pomocy, która ma zostać udzielona dla każdej kategorii gajów oliwnych;

c)

najpóźniej do dnia 31 lipca: dane końcowe dotyczące powierzchni gajów oliwnych, z podziałem na kategorie, dla których wypłacono pomoc na rok poprzedni.

7)

dodaje się rozdział 17c w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 17 c

POMOC DO TYTONIU

Artykuł 171c

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

a)

»dostawa« oznacza wszelkie czynności mające miejsce określonego dnia, które obejmują przekazanie surowca tytoniowego przez producenta lub stowarzyszenie producentów zakładowi przetwórczemu, odbywające się w ramach umowy kontraktacji;

b)

»świadectwo kontroli« oznacza dokument wydany przez właściwy organ kontrolny zaświadczający, że odpowiednia ilość tytoniu została przejęta przez pierwszego przetwórcę, że ilość ta została dostarczona w ramach zarejestrowanej umowy, a czynności zostały wykonane zgodnie z art. 171cj i 171ck niniejszego rozporządzenia;

c)

»pierwszy przetwórca« oznacza zatwierdzony podmiot prawny lub osobę fizyczną, która dokonuje pierwszego przetworzenia surowca tytoniowego, prowadząc w swoim własnym imieniu i na swój rachunek jeden lub więcej zakładów przetwórstwa tytoniu surowca tytoniowego, odpowiednio wyposażonych do celów takiej działalności;

d)

»pierwsze przetwarzanie« oznacza przetwarzanie surowca tytoniowego dostarczonego przez producenta, do postaci produktu trwałego i dającego się przechowywać, w jednolitych belach lub paczkach i o jakości spełniającej wymogi użytkownika końcowego (wytwórcy);

e)

»stowarzyszenie producentów« oznacza stowarzyszenie reprezentujące producentów tytoniu.

Artykuł 171ca

Grupy odmian surowca tytoniowego

Odmiany surowca tytoniowego można sklasyfikować w następujących grupach:

a)

suszony ogniowo-rurowo: tytoń suszony w piecach o kontrolowanym przepływie powietrza, temperaturze i wilgotności;

b)

suszony powietrzem na jasny: tytoń suszony na powietrzu pod osłoną;

c)

suszony powietrzem na ciemny: tytoń suszony na powietrzu pod osłoną, fermentowany przez wprowadzeniem do obrotu;

d)

suszony ogniowo-płomieniowo: tytoń suszony ogniem;

e)

suszony na słońcu: tytoń suszony na słońcu;

f)

Basmas (suszony na słońcu);

g)

Katerini (suszony na słońcu);

h)

Kaba Koulak (klasyczny) i podobny (suszony na słońcu).

Odmiany w ramach każdej grupy wymieniono w załączniku XXV.

Artykuł 171cb

Pierwsi przetwórcy

1.   Państwa Członkowskie zatwierdzają pierwszych przetwórców prowadzących działalność na ich terytoriach oraz ustanawiają odpowiednie warunki udzielania takiego zatwierdzenia.

Zatwierdzony pierwszy przetwórca jest uprawniony do zawierania umów kontraktacji z zastrzeżeniem, że sprzedaje przedsiębiorstwom wytwarzającym tytoń przynajmniej 60 % tytoniu pochodzenia wspólnotowego, który wprowadza do obrotu, bezpośrednio lub pośrednio bez dalszego przetwarzania.

2.   Państwo Członkowskie może wycofać zatwierdzenie w przypadku, gdy przetwórca nie stosuje się do przepisów dotyczących surowca tytoniowego, jakie obowiązują na poziomie Wspólnoty lub krajowym i jest to wynikiem jego zamierzonego działania albo poważnych zaniedbań.

Artykuł 171cc

Strefy produkcji

Strefami produkcji określonymi w art. 110k lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do każdej grupy odmian są strefy ustanowione w załączniku XXVI do niniejszego rozporządzenia.

Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć bardziej ograniczone strefy produkcji, zwłaszcza w celu zapewnienia jakości. Ograniczone strefy produkcji nie mogą wychodzić poza obszar jednostki administracyjnej lub, w przypadku Francji, poza terytorium kantonu.

Artykuł 171cd

Umowy kontraktacji

1.   Umowy kontraktacji, o których mowa w art. 110k lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 zawiera się między pierwszym przetwórcą, z jednej strony, a producentem lub reprezentującym go stowarzyszeniem producentów, z drugiej strony, z zastrzeżeniem, że stowarzyszenie producentów jest uznane w danym Państwie Członkowskim.

2.   Umowy kontraktacji zawiera się w odniesieniu do odmian lub grup odmian. Zobowiązują one pierwszego przetwórcę do przyjęcia dostawy ilości tytoniu w liściach przewidzianej w umowie, natomiast producenta lub reprezentujące go stowarzyszenie producentów zobowiązują do dostarczenia pierwszemu przetwórcy danej ilości w zakresie odpowiadającym ich faktycznej produkcji.

3.   W odniesieniu do każdego zbioru, umowy kontraktacji muszą zawierać przynajmniej następujące szczegółowe informacje:

a)

nazwa/nazwisko i adresy stron umowy;

b)

odmiana oraz grupy odmian tytoniu objęte umową;

c)

maksymalna ilość, jaka ma zostać dostarczona;

d)

dokładna lokalizacja miejsca produkcji tytoniu: strefa produkcji określona w art. 171cc, prowincja, gmina, dane identyfikacyjne działki zgodnie ze zintegrowanym systemem kontroli;

e)

obszar danej działki, z wykluczeniem dróg dojazdowych i miejsc ogrodzonych;

f)

cena nabycia według klasy jakości, z wykluczeniem pomocy, opłat za usługi i podatków;

g)

minimalne wymogi jakości ustalone dla danej klasy jakości, przy minimum trzech klasach jakości, oraz zobowiązanie producenta do dostarczenia przetwórcy surowca tytoniowego spełniającego przynajmniej takie wymogi jakości;

h)

zobowiązanie pierwszego przetwórcy do zapłacenia producentowi ceny zakupu zgodnie z klasą jakości;

i)

termin zapłaty ceny zakupu, który nie może przekroczyć 30 dni od daty dostawy;

j)

zobowiązanie producenta do ponownego obsadzenia danej działki tytoniem do dnia 20 czerwca danego roku zbiorów.

4.   W przypadku opóźnienia w ponownym zasadzeniu tytoniu, producent jest zobowiązany powiadomić o tym fakcie przetwórcę oraz właściwe władze Państwa Członkowskiego tego przetwórcy za pomocą listu poleconego wysłanego przed tym terminem, podając przyczynę opóźnienia oraz szczegółowe informacje na temat zmian wprowadzonych w obszarze danej działki.

5.   Strony umowy kontraktacji mogą zwiększyć ilości wyszczególnione początkowo w umowie, nanosząc odpowiednie zmiany na piśmie. Zmianę należy przedłożyć właściwym władzom w celu jej zarejestrowania najpóźniej 40 dnia po ostatecznym terminie zawierania umów kontraktacji określonym w art. 171ce ust. 1.

Artykuł 171ce

Zawieranie i rejestracja umów

1.   Z wyjątkiem przypadku siły wyższej, umowy kontraktacji można zawierać do dnia 30 kwietnia roku zbiorów. Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszy termin.

2.   Z wyjątkiem przypadku siły wyższej, umowy kontraktacji po ich zawarciu muszą zostać przedłożone właściwemu organowi w celu dokonania rejestracji nie później niż 15 dni po nieprzekraczalnym terminie ustanowionym na ich zawieranie, określonym w ust. 1.

Właściwym organem jest organ tego Państwa Członkowskiego, na którego terytorium ma się odbywać przetwarzanie.

Jeżeli przetwarzanie ma mieć miejsce w Państwie Członkowskim innym niż państwo, w którym tytoń był uprawiany, właściwy organ Państwa Członkowskiego, w którym ma się odbywać przetwarzanie, niezwłocznie przesyła kopię zarejestrowanej umowy właściwemu organowi Państwa Członkowskiego producenta. Jeżeli ten sam organ nie przeprowadza kontroli systemu pomocy, przesyła kopię zarejestrowanej umowy do odpowiedniego organu kontroli.

3.   W przypadku przekroczenia ostatecznego terminu zawierania umów, o którym mowa w ust. 1, lub terminu składania umów kontraktacji określonego w ust. 2 o maksymalnie 15 dni, kwota pomocy, jaka ma zostać wypłacona ulega zmniejszeniu o 20 %.

Artykuł 171cf

Umowy ze stowarzyszeniem producentów

1.   W przypadku zawierania umowy kontraktacji między pierwszym przetwórcą a stowarzyszeniem producentów należy do niej załączyć wykaz z nazwiskami stowarzyszonych producentów, wraz z podaniem maksymalnych ilości, jakie mają zostać dostarczone, dokładnej lokalizacji działki oraz obszaru tych działek, zgodnie z przepisami art. 171cd ust. 3 lit. c), d) i e).

Wykaz należy przedłożyć do rejestracji właściwemu organowi najpóźniej do dnia 15 maja roku zbiorów.

2.   Stowarzyszenia producentów, o których mowa w ust. 1 nie mogą dokonywać pierwszego przetwarzania tytoniu.

3.   Producenci tytoniu mogą należeć tylko do jednego stowarzyszenia producentów.

Artykuł 171cg

Minimalne wymogi jakości

Tytoń dostarczany przetwórcom musi być rzetelnej, uczciwej i handlowej jakości oraz musi być pozbawiony cech wymienionych w załączniku XXVII. Surowsze wymogi w odniesieniu do jakości mogą zostać ustanowione przez Państwo Członkowskie lub uzgodnione przez umawiające się strony.

Artykuł 171ch

Spory

Państwa Członkowskie mogą postanowić, że spory dotyczące jakości tytoniu dostarczonego pierwszemu przetwórcy przekazywane są organowi arbitrażowemu. Państwa Członkowskie ustanawiają zasady dotyczące przynależności do takich organów oraz ich procedury decyzyjne. Organy arbitrażowe muszą składać się, w tej samej liczbie, z jednego lub większej ilości przedstawicieli producentów i przetwórców.

Artykuł 171ci

Poziom pomocy

W zastosowaniu art. 110k lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, Państwa Członkowskie ustalają orientacyjną kwotę pomocy na kg odmiany tytoniu lub grupy odmian do dnia 15 marca roku zbiorów. Państwa Członkowskie mogą różnicować poziom pomocy w zależności od jakości dostarczonego tytoniu. Poziom pomocy w odniesieniu do każdej odmiany lub grupy odmian nie może przekraczać wysokości premii według grup odmian ustalonej dla zbiorów w 2005 roku na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 546/2002 (10).

Państwa Członkowskie ustalają ostateczną kwotę pomocy na kg odmiany lub grupy odmian tytoniu w terminie 15 dni roboczych od dnia dostawy całego tytoniu z danego zbioru. Jeżeli łączna kwota pomocy wnioskowana w Państwie Członkowskim przekracza próg krajowy ustanowiony w art. 110l rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, dostosowany zgodnie z art. 110m tego rozporządzenia, Państwo Członkowskie dokonuje liniowej redukcji kwot wypłacanych każdemu producentowi.

Artykuł 171cj

Obliczanie kwoty pomocy

1.   Kwotę pomocy, która ma zostać wypłacona producentom oblicza się na podstawie masy tytoniu w liściach danej odmiany lub grupy odmian odpowiadającej minimalnej wymaganej jakości oraz przejętej przez pierwszego przetwórcę.

2.   Jeżeli zawartość wilgoci różni się od poziomu ustanowionego w załączniku XXVIII dla danej odmiany, masę dostosowuje się do każdego punktu procentowego różnicy, w granicach tolerancji ustanowionych w tym załączniku.

3.   Metody oznaczania zawartości wilgoci, poziomów i częstotliwości pobierania próbek oraz metodę obliczania zmodyfikowanej masy określono w załączniku XXIX.

Artykuł 171ck

Dostawa

1.   Z wyjątkiem przypadku siły wyższej, producenci muszą dostarczyć całość swojej produkcji pierwszemu przetwórcy do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku zbiorów, pod groźbą utraty uprawnień do otrzymania pomocy. Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszy termin.

2.   Dostawa musi nastąpić bezpośrednio do miejsca, gdzie tytoń będzie przetwarzany, lub, jeżeli Państwo Członkowskie na to zezwala, do zatwierdzonego ośrodka skupu. Właściwy organ kontroli zatwierdza takie ośrodki skupu, które muszą posiadać właściwe urządzenia, wagi oraz pomieszczenia.

3.   W przypadku niedostarczenia nieprzetworzonego tytoniu do miejsc określonych w ust. 2 lub w przypadku gdy przewożący różne ilości tytoniu z ośrodka skupu do zakładu przetwórczego nie posiada zezwolenia na realizację przewozów, przedsiębiorstwo dokonujące pierwszego przetworzenia będące odbiorcą danego tytoniu zobowiązane jest zapłacić Państwu Członkowskiemu kwotę równą pomocy dla danej ilości tytoniu. Kwota ta jest księgowana na rachunku Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR).

Artykuł 171cl

Płatność

Właściwy organ Państwa Członkowskiego wypłaca producentowi kwotę pomocy na podstawie świadectwa kontroli wydanego przez właściwy organ kontroli poświadczający realizację dostawy tytoniu.

Artykuł 171cm

Zaliczki

1.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 796/2004, Państwa Członkowskie mogą stosować system zaliczek w odniesieniu do pomocy dla producentów tytoniu.

2.   Producenci mogą składać wnioski o zaliczkę po dniu 16 września roku zbiorów. Do wniosków załączają poniższe dokumenty, z wyjątkiem przypadków gdy Państwo Członkowskie postanawia inaczej, ponieważ jest już w posiadaniu takich dokumentów:

a)

kopia umowy kontraktacji lub numer jej rejestracji;

b)

pisemne oświadczenie zainteresowanego producenta określające ilości tytoniu, jakie jest on w stanie dostarczyć w czasie bieżącego zbioru.

3.   Płatność zaliczki, której maksymalna wysokość wynosi 50 % kwoty pomocy podlegającej wypłacie na podstawie orientacyjnego poziomu pomocy ustalonego zgodnie z art. 171ci, podlega wymogowi wniesienia zabezpieczenia równego kwocie zaliczki plus 15 % tej kwoty.

Zabezpieczenie jest zwracane po wypłaceniu całej kwoty pomocy, zgodnie z przepisami art. 19 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85.

4.   Zaliczka jest wypłacana od dnia 16 października roku zbiorów i musi zostać wypłacona w terminie 30 dni od daty otrzymania wniosku określonego w ust. 2 oraz dowodu wniesienia zabezpieczenia, o którym mowa w ust. 3.

Wypłaconą zaliczkę odlicza się od kwoty pomocy do tytoniu wypłacanej na mocy art. 171cl.

5.   Państwa Członkowskie ustalają wszelkie dalsze warunki regulujące przyznawanie zaliczek, w szczególności ostateczny termin składania wniosków. Producenci nie mogą składać wniosków o zaliczkę z chwilą rozpoczęcia dostaw.

Artykuł 171cn

Przetwórstwo o charakterze transgranicznym

1.   Pomoc lub zaliczki wypłacane są przez Państwo Członkowskie, w którym tytoń został wyprodukowany.

2.   Jeżeli tytoń jest przetwarzany w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym został wyprodukowany, Państwo Członkowskie, w którym odbywa się przetwarzanie tytoniu, po dokonaniu koniecznych kontroli, zobowiązane jest przekazać Państwu Członkowskiemu, w którym tytoń został wyprodukowany wszystkie informacje potrzebne do umożliwienia mu wypłaty kwoty pomocy lub zwrócenia zabezpieczenia.

Artykuł 171co

Powiadamianie Komisji

1.   Każde zainteresowane Państwo Członkowskie, najpóźniej do dnia 31 stycznia każdego roku zbiorów, zobowiązane jest przekazać Komisji następujące informacje:

a)

nazwy i adresy organów odpowiedzialnych za rejestrację umów kontraktacji;

b)

nazwy i adresy zatwierdzonych zakładów pierwszego przetwarzania.

Komisja publikuje wykaz organów odpowiedzialnych za rejestrację umów kontraktacji oraz zatwierdzonych zakładów pierwszego przetwórstwa w serii „C”Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

2.   Każde zainteresowane Państwo Członkowskie zobowiązane jest niezwłocznie informować Komisję o krajowych środkach podjętych w celu zastosowania przepisów niniejszego rozdziału.

Artykuł 171cp

Środek przejściowy

Bez uszczerbku dla przyszłych zmian, producenci, których kwoty produkcyjne tytoniu zostały wykupione podczas zbiorów w 2002 i 2003 roku zgodnie z art. 14 rozporządzenia (EWG) nr 2075/92, od dnia 1 stycznia 2006 r. i przez okres pięciu lat następujących po roku, w którym został zrealizowany wykup ich kwoty, są uprawnieni do otrzymywania kwoty równej wartości procentowej premii przyznanej za zbiory w 2005 r., zgodnie z wykazem przedstawionym w tabelach znajdujących się w załączniku XXX. Kwoty te są wypłacane do dnia 31 maja każdego roku.

8)

w art. 172 wprowadza się następujące zmiany:

a)

dodaje się ust. 3a i 3b w brzmieniu:

„3a.   Uchyla się rozporządzenie (WE) nr 1591/2001. Jednakże ma ono w dalszym ciągu zastosowanie do skupu w roku 2005/2006.

3b.   Z mocą od dnia 1 stycznia 2006 r. uchyla się rozporządzenia (EWG) nr 85/93 oraz (WE) nr 2848/98. Mają one jednak zastosowanie w odniesieniu do zbiorów w 2005 roku.”;

b)

ustęp 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Odniesienia do uchylonych aktów prawnych należy traktować jak odniesienia do niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem rozporządzenia (EWG) nr 85/93.”;

9)

Załącznik do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załączniki XXIV–XXX.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Stosuje się je od dnia 1 stycznia 2006 r., z wyjątkiem art. 1 ust. 4, który stosuje się od dnia 1 stycznia 2005 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 grudnia 2005 r.

W imieniu Komisji

Mariann FISCHER BOEL

Członek Komisji

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 118/2005 (Dz.U. L 24 z 27.1.2005, str. 15).

(2)  Dz.U. L 345 z 20.11.2004, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1044/2005 (Dz.U. L 172 z 5.7.2005, str. 76).

(3)  Dz.U. L 161 z 30.4.2004, str. 48; sprostowanie w Dz.U. L 206 z 9.6.2004, str. 20.

(4)  Dz.U. L 210 z 3.8.2001, str. 10. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1486/2002 (Dz.U. L 223 z 20.8.2002, str. 3).

(5)  Dz.U. L 210 z 28.7.1998, str. 32. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 856/2004 (Dz.U. L 161 z 30.4.2004, str. 97; sprostowanie w Dz.U. L 206 z 9.6.2004, str. 37).

(6)  Dz.U. L 215 z 30.7.1992, str. 70. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1679/2005 (Dz.U. L 271 z 15.10.2005, str. 1).

(7)  Dz.U. L 358 z 31.12.1998, str. 17. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1809/2004 (Dz.U. L 318 z 19.10.2004, str. 18).

(8)  Dz.U. L 12 z 20.1.1993, str. 9.

(9)  Dz.U. L 210 z 28.7.1998, str. 32. Rozporządzenie uchylone rozporządzeniem (WE) nr 865/2004 (Dz.U. L 161 z 30.4.2004, str. 97; sprostowanie w Dz.U. L 206 z 9.6.2004, str. 37).”;

(10)  Dz.U. L 84 z 28.3.2002, str. 4.”;

ZAŁĄCZNIK

„

ZAŁĄCZNIK XXIV

Wspólna metoda obliczania powierzchni upraw oliwek GIS-ha

Wspólna metoda oparta jest na algorytmie (1), który określa powierzchnię upraw oliwek na podstawie pozycji kwalifikujących się drzewek oliwnych z wykorzystaniem automatycznego przetwarzania z zastosowaniem GIS (System Informacji Geograficznej).

1.   DEFINICJE

Użyte w niniejszym załączniku określenia oznaczają:

a)

»działka upraw oliwek«: ciągła część gruntu grupującą kwalifikujące się drzewka oliwne na etapie produkcji, od których kwalifikujące się sąsiednie drzewko oliwne oddalone jest o określoną maksymalną odległość;

b)

»kwalifikujące się drzewko oliwne«: drzewko oliwne posadzone przed 1 maja 1998 r., lub w przypadku Cypru i Malty przed 31 grudnia 2001 r., lub drzewko oliwne zastępujące istniejące drzewko oliwne lub każde drzewko oliwne posadzone w ramach programu zatwierdzonego przez Komisję na mocy art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1638/98 i którego istnienie jest zarejestrowane w GIS;

c)

»kwalifikujące się pojedyncze drzewko oliwne«: drzewko oliwne kwalifikujące się do produkcji niespełniające warunków koniecznych do włączenia do działki upraw oliwek;

d)

»drzewko oliwne kwalifikujące się do produkcji«: kwalifikujące się drzewko oliwne gatunku określanego jako domowy, żywe, posadzone na stałe, niezależnie od jego stanu, mające, w zależności od przypadku, kilka pni oddalonych od siebie o co najmniej 2 metry u podstawy.

2.   ETAPY ALGORYTMU POMOCY DLA GAJÓW OLIWNYCH

Etap 1: analiza sąsiedztwa

Parametr analizy sąsiedztwa (P1) określa maksymalną odległość między kwalifikującymi się drzewkami oliwnymi, wskazując czy są pojedyncze lub czy są częścią tej samej działki upraw oliwek. P1 jest promieniem, który biegnie od kwalifikującego się drzewka oliwnego i zakreśla koło, w którym muszą znajdować się inne kwalifikujące się drzewka oliwne, aby można je było uznać za stanowiące część tego samego »obwodu upraw oliwek«.

P1 wynosi 20 metrów, co odpowiada maksymalnej wartości rolniczej dla większości regionów. W pewnych regionach o uprawie ekstensywnej, określonych przez Państwo Członkowskie, gdzie średnie odległości sadzenia przekraczają 20 metrów, Państwo Członkowskie może podjąć decyzję wyznaczając P1 dwa razy dłuższy od średniej regionalnej odległości sadzenia. W tym przypadku Państwo Członkowskie zachowuje dokumenty uzasadniające stosowanie tego wyjątku.

Kwalifikujące się drzewka oliwne będące częścią gajów oliwnych, w których odległość jest większa od P1 są traktowane jako kwalifikujące się pojedyncze drzewka oliwne.

Po pierwsze stosowanie parametru P1 determinuje sąsiedztwo kwalifikujących się drzewek oliwnych. Wokół wszystkich punktów (środków ciężkości drzewek oliwnych) znajduje się bufor, stworzone w ten sposób wieloboki łączą się, a następnie oznaczenie wielkości tych wieloboków określa kwalifikujące się pojedyncze drzewka oliwne.

Etap 2: przydzielenie standardowej powierzchni kwalifikującym się pojedynczym drzewkom oliwnym

Po zastosowaniu P1 kwalifikujące się drzewka oliwne dzieli się na dwie klasy:

—

kwalifikujące się drzewka oliwne stanowiące część obwodu upraw oliwek,

—

kwalifikujące się pojedyncze drzewka oliwne.

Powierzchnia przydzielona dla kwalifikującego się pojedynczego drzewka oliwnego P2 wynosi 100 m2, na przykład okrąg o promieniu 5,64 m z kwalifikującym się drzewkiem oliwnym w środku.

Etap 3: stosowanie bufora wewnętrznego P3

Powierzchnia musi być przypisana do obwodu upraw oliwek i musi zostać wyznaczony wielobok, określający kształt gaju oliwnego.

Najpierw tworzy się sieć linii poprzez połączenie wszystkich kwalifikujących się drzewek oliwnych należących do grupy, w której odległość między drzewkami jest mniejsza od odległości P1.

Następnie powierzchnia określana jako »bufor wewnętrzny« jest nakładana na każdą z tych linii. Bufor wewnętrzny określa się jako serię punktów, których odległość do linii sieci jest równa lub mniejsza od wartości określanej jako »szerokość bufora wewnętrznego«. Aby uniknąć tworzenia wysepek, klasyfikowanych w jednolitym gaju oliwnym jako »nieoliwkowe«, szerokość bufora wewnętrznego musi być równa połowie odległości P1.

Połączenie wszystkich buforów wewnętrznych stanowi wstępne przybliżenie powierzchni, jaka ma być przydzielona grupie drzewek oliwnych, to znaczy powierzchni gaju oliwnego.

Etap 4: stosowanie bufora zewnętrznego P4

Ostateczna powierzchnia gaju oliwnego i ostateczna forma tworzącego tę powierzchnię wieloboku są określane z zastosowaniem drugiego bufora, zwanego »buforem zewnętrznym«.

»Bufor zewnętrzny« jest stosowany na zewnątrz sieci linii łączących wszystkie kwalifikujące się drzewka oliwne i biegnącej wzdłuż brzegów gaju oliwnego. Bufor zewnętrzny jest serią punktów, których odległość do linii znajdującej się na skraju sieci jest równa lub mniejsza od wartości zwanej »szerokością bufora zewnętrznego«. Bufor zewnętrzny jest stosowany wyłącznie do zewnętrznego brzegu każdej linii znajdującej się na skraju sieci, chociaż bufor wewnętrzny jest w dalszym ciągu stosowany do brzegu wewnętrznego.

Bufor »zewnętrzny« określa się jako połowę średniej odległości sadzenia działki upraw oliwek (δ), z progiem minimalnym 2,5 m.

Ta średnia odległość między kwalifikującymi się drzewkami oliwnymi jest obliczana z zastosowaniem następującego wzoru:

Średnia odległość sadzenia Formula

gdzie: A = powierzchnia grupy drzewek oliwnych i N = liczba drzewek oliwnych.

Średnia odległość sadzenia będzie obliczana z zastosowaniem kolejnych iteracji:

—

pierwsza średnia odległość sadzenia δ1 będzie obliczana z wykorzystaniem powierzchni (A1) otrzymanej z zastosowaniem jedynie P3 (bufor wewnętrzny),

—

zatem nowa powierzchnia A2 będzie obliczana z wykorzystaniem jako bufora zewnętrznego δ2 = δ1/2,

—

w ten sposób An otrzymamy, gdy różnicę między An-1 i An uważa się już za nieistotną.

Zatem P4 wynosi:

P4 = max [2,5 m; 1/2 δn]

gdzie: Formula

Etap 5: Określenie powierzchni upraw oliwek

—   Etap 5a: określenie wieloboku Voronoïa

Aby otrzymać końcowy wynik, łączy się bufory wewnętrzny i zewnętrzny (P3 i P4). Wynik jest warstwą graficzną, której obwód upraw oliwek i powierzchnia upraw oliwek muszą być zarejestrowane w bazie danych GIS upraw oliwek.

Może on zostać przekształcony w wieloboki Voronoïa, które określają powierzchnię dla każdego kwalifikującego się drzewka oliwnego. Wielobok Voronoïa jest »wielobokiem, którego wnętrze składa się z wszystkich punktów płaszczyzny, które znajdują się bliżej określonego punktu sieci niż każdego innego punktu«.

—   Etap 5b: Wyłączenie części wykraczających poza brzeg działki odniesienia

Po pierwsze, obwody upraw oliwek muszą nakładać się na brzegi działek odniesienia.

Następnie, wyłącza się części obwodów upraw oliwek wykraczające poza brzegi działki odniesienia.

—   Etap 5c: Włączenie wysepek o powierzchni poniżej 100 m2

Należy zastosować tolerancję z zastosowaniem progu wielkości »wysepek« (np. części działki nieobsadzone kwalifikującymi się drzewkami oliwnymi, po zastosowaniu metody), aby uniknąć tworzenia zbyt małych »wysepek«. Wszystkie »wysepki« o powierzchni poniżej 100 m2 mogą zostać włączone. Uwzględnianymi »wysepkami« są:

»wysepki wewnętrzne« (wewnątrz obwodu odniesienia wygenerowanego przez OLIAREA) wynikające z zastosowania parametrów P1 i P3,

»wysepki zewnętrzne« (wewnątrz działki odniesienia, ale na zewnątrz działki upraw oliwek) wynikające z zastosowania P4 i przecinania się działek odniesienia z obwodami upraw oliwek.

Etap 6: Wyłączenie niekwalifikujących się drzewek oliwnych

W przypadku obecności niekwalifikujących się drzewek oliwnych na działce uprawy oliwek, powierzchnia otrzymana po przejściu etapu 5 musi zostać pomnożona przez liczbę kwalifikujących się drzewek oliwnych i podzielona przez całkowitą liczbę drzewek oliwnych działki uprawy oliwek. Obliczona w ten sposób powierzchnia stanowi powierzchnię uprawy oliwek kwalifikującą się do pomocy dla gajów oliwnych.

3.   ETAPY ALGORYTMU DLA SYSTEMU JEDNOLITYCH PŁATNOŚCI

W celu określenia liczby hektarów do uwzględnienia do celów art. 43 ust. 1 i załącznika VII pkt H rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (określenie uprawnień do płatności) stosuje się etapy 1–5 opisanego wyżej algorytmu i nie stosuje się etapu 6. Jednakże na etapie 2 nie można uwzględniać powierzchni pojedynczych drzewek oliwnych.

W tym przypadku na koniec etapu 5 Państwa Członkowskie mogą podjąć decyzję o włączeniu do powierzchni uprawy oliwek wysepek o powierzchni ponad 100 m2 gruntów rolnych, które w okresie odniesienia nie dawały prawa do płatności bezpośrednich, których wykaz znajduje się w załączniku VI rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, z wyjątkiem powierzchni zajętych przez uprawy trwałe i lasy. W przypadku takiego wyboru przepis ten stosuje się do wszystkich rolników Państwa Członkowskiego.

Państwa Członkowskie zachowują ślad tego odstępstwa i przeprowadzonych kontroli w GIS upraw oliwek.

Takie samo podejście obowiązuje przy obliczaniu liczby kwalifikujących się hektarów zgodnie z art. 44 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (Wykorzystanie uprawnień do płatności).

4.   WYKORZYSTANIE

Państwa Członkowskie wykorzystują ten algorytm w funkcjonowaniu swojego GIS upraw oliwek, dostosowując go do własnego środowiska systemowego. Wyniki każdego etapu algorytmu muszą być zarejestrowane dla każdej działki w GIS upraw oliwek.

ZAŁĄCZNIK XXV

KLASYFIKACJA ODMIAN TYTONIU

określona w art. 171ca

I.   SUSZONY OGNIOWO-RUROWO

 

Virginia

 

Virginia D i jego hybrydy

 

Bright

 

Wiślica

 

Virginia SCR IUN

 

Wiktoria

 

Wiecha

 

Wika

 

Wala

 

Wisła

 

Wilia

 

Waleria

 

Watra

 

Wanda

 

Weneda

 

Wenus

 

DH 16

 

DH 17

II.   SUSZONY POWIETRZEM NA JASNY

 

Burley

 

Badischer Burley i jego hybrydy

 

Maryland

 

Bursan

 

Bachus

 

Bożek

 

Boruta

 

Tennessee 90

 

Baca

 

Bocheński

 

Bonus

 

NC 3

 

Tennessee 86

III.   SUSZONY POWIETRZEM NA CIEMNY

 

Badischer Geudertheimer, Pereg, Korso

 

Paraguay i jego hybrydy

 

Dragon Vert i jego hybrydy

 

Philippin

 

Petit Grammont (Flobecq)

 

Semois

 

Appelterre

 

Nijkerk

 

Misionero i jego hybrydy

 

Rio Grande i jego hybrydy

 

Forchheimer Havanna IIc

 

Nostrano del Brenta

 

Resistente 142

 

Goyano

 

Hybrydy Geudertheimer

 

Beneventano

 

Brasile Selvaggio i podobne odmiany

 

Fermented Burley

 

Havanna

 

Prezydent

 

Mieszko

 

Milenium

 

Małopolanin

 

Makar

 

Mega

IV.   SUSZONY OGNIOWO-PŁOMIENIOWO

 

Kentucky i jego hybrydy

 

Moro di Cori

 

Salento

 

Kosmos

V.   SUSZONY NA SŁOŃCU

 

Xanthi-Yaka

 

Perustitza

 

Samsun

 

Erzegovina i podobne odmiany

 

Myrodata Smyrnis, Trapezous oraz Phi I

 

Kaba Koulak (nieklasyczny)

 

Tsebelia

 

Mavra

VI.   BASMAS

VII.   KATERINI I PODOBNE ODMIANY

VIII.   KABA KOULAK (KLASYCZNY)

 

Elassona

 

Myrodata Agrinion

 

Zichnomyrodata

ZAŁĄCZNIK XXVI

UZNANE OBSZARY PRODUKCYJNE

określone w art. 171cc

Grupy odmian zgodne z załącznikiem I

Państwo Członkowskie

Obszary produkcyjne

I.

Suszony ogniowo-rurowo

Niemcy

Szlezwik-Holsztyn, Dolna Saksonia, Bawaria, Nadrenia-Palatynat Badenia-Wirtembergia, Hesja, Saara, Brandenburgia, Meklemburgia-Pomorze, Saksonia, Saksonia-Anhalt, Turyngia

Grecja

 

Francja

Akwitania, Midi-Pirénées, Owernia-Limousin, Szampania-Ardeny, Alzacja-Lotaryngia, Rodan-Alpy, Franche-Comté, Prowansja-Alpy-Wybrzeże Lazurowe, Region Loary, Centre, Poitou-Charente, Bretania, Langwedocja-Rousillon, Normandia, Burgundia, Nord-Pas-de-Calais, Pikardia, İle-de-France

Włochy

Friuli, Veneto, Lombardia, Piemont, Toskania, Marche, Umbria, Lacjum, Abruzja, Molise, Kampania, Basilicata, Kalabria

Hiszpania

Estremadura, Andaluzja, Kastylia-Leon, Kastylia-La Mancha

Portugalia

Beiras, Ribatejo Oeste, Alentejo, Autonomiczny Region Azorów

Austria

 

II.

Suszony powietrzem na jasny

Belgia

 

Niemcy

Nadrenia-Palatynat, Badenia-Wirtembergia, Hesja, Saara, Bawaria, Brandenburgia, Meklemburgia-Pomorze, Saksonia, Saksonia-Anhalt, Turyngia

Grecja

 

Francja

Akwitania, Midi-Pirénées, Langwedocja-Rousillon, Owernia, Limousin, Poitou-Charente, Bretania, Region Loary, Centre, Rodan-Alpy, Prowansja-Alpy-Wybrzeże Lazurowe, Franche-Comté, Alzacja, Lotaryngia, Szampania-Ardeny, Pikardia, Nord-Pas-de-Calais, Górna Normandia, Dolna Normandia, Burgundia, Réunion, Île-de-France

Włochy

Veneto, Lombardia, Piemont, Umbria, Emilia-Romania, Lacjum, Abruzja, Molise, Kampania, Basilicata, Sycylia, Fruli, Toskania, Marche

Hiszpania

Estremadura, Andaluzja, Kastylia-Leon, Kastylia-La Mancha

Portugalia

Beira, Ribatejo Oeste, Entre Douro e Minho, Trás-os-Montes, Autonomiczny Region Azorów

Austria

 

III.

Suszony powietrzem na ciemny

Belgia

 

Niemcy

Nadrenia-Palatynat, Badenia-Wirtembergia, Hesja, Saara, Bawaria, Brandenburgia, Meklemburgia-Pomorze, Saksonia, Saksonia-Anhalt, Turyngia

Francja

Akwitania, Midi-Pirénées, Langwedocja-Rousillon, Owernia, Limousin, Poitou-Charente, Bretania, Region Loary, Centre, Rodan-Alpy, Prowansja-Alpy-Wybrzeże Lazurowe, Franche-Comté, Alzacja-Lotaryngia, Szampania-Ardeny, Pikardia, Nord-Pas-de-Calais, Górna Normandia, Dolna Normandia, Burgundia, Réunion

Włochy

Fruli, Trydent, Veneto, Toskania, Lacjum, Molise, Kampania, Sycylia

Hiszpania

Extremadura, Andaluzja, Kastylia-Leon, Kastylia-La Mancha, Walencja (Wspólnota Autonomiczna), Nawarra, Rioja, Katalonia, Madryd, Galicia, Asturia, Kantabria, obszar Compezo w Kraju Basków, La Palma (Wyspy Kanaryjskie).

Austria

 

IV.

Suszony ogniowo-płomieniowo

Włochy

Veneto, Toskania, Umbria, Lacjum, Kampania, Marche

Hiszpania

Estremadura, Andaluzja

V.

Suszony na słońcu

Grecja

 

Włochy

Lacjum, Abruzja, Molise, Kampania, Basilicata, Sycylia

VI.

Basmas

Grecja

 

VII.

Katerini i podobne odmiany

Grecja

 

Włochy

Lacjum, Abruzja, Kampania, Basilicata

VIII.

Kaba Koulak klasyczny,

Elassona, Myrodata Agrinion, Zichnomyrodata

Grecja

 

ZAŁĄCZNIK XXVII

MINIMALNE WYMOGI JAKOŚCI

określone w art. 171cg

Tytoń kwalifikujący się do pomocy określonej w art. 171ci musi być rzetelnej, uczciwej i handlowej jakości uwzględniającej typowe cechy danej odmiany, a także nie może zawierać żadnego z następujących składników:

a)

kawałków liści;

b)

liści bardzo zniszczonych przez grad;

c)

liści ze znacznymi uszkodzeniami na ponad jednej trzeciej powierzchni;

d)

liści zaatakowanych chorobami lub przez owady na ponad 25 % powierzchni;

e)

liści ze śladami pestycydów;

f)

liści niedojrzałych bądź wyraźnie zielonych;

g)

liści uszkodzonych przez mróz;

h)

liści zaatakowanych przez pleśń lub zgniliznę;

i)

liści z niewysuszonymi żyłami, wilgotnymi lub zaatakowanymi przez zgniliznę lub z mięsistymi czy też wystającymi łodygami;

j)

liści z odrostów lub pędów bocznych;

k)

liści o nienaturalnym dla danej odmiany zapachu;

l)

liści z przylegającą glebą;

m)

liści o zawartości wilgoci przekraczającej granice tolerancji ustanowione w załączniku XXVIII.

ZAŁĄCZNIK XXVIII

ZAWARTOŚĆ WILGOCI

określona w art. 171cj

Grupa odmian

Zawartość wilgoci (%)

Granice tolerancji (%)

I.

Suszony ogniowo-rurowo

16

4
II.   

Suszony powietrzem na jasny

Niemcy, Francja, Belgia, Austria, Portugalia – Autonomiczny Region Azorów

22

4

Pozostałe Państwa Członkowskie i inne uznawane obszary produkcyjne w Portugalii

20

6
III.   

Suszony powietrzem na ciemny

Belgia, Niemcy, Francja, Austria

 

 

Pozostałe Państwa Członkowskie

26

4

IV.

Suszony ogniowo-płomieniowo

22

6

V.

Suszony na słońcu

22

4

VI.

Basmas

16

4

VII.

Katerini

16

4
VIII.   

Kaba Koulak klasyczny

Elassona, Myrodata

16

4

Agrinion, Zichnomyrodata

16

4

ZAŁĄCZNIK XXIX

WSPÓLNOTOWE METODY OZNACZANIA ZAWARTOŚCI WILGOCI W SUROWCU TYTONIOWYM

określone w art. 171cj

I.   METODY, JAKIE NALEŻY STOSOWAĆ

A.   Metoda Baudessona

1.   Aparatura

Piec suszący Beaudessona typu EM10:

Elektryczna suszarka na ciepłe powietrze, w której powietrze przechodzi nad suszoną próbką poprzez wymuszoną konwekcję za pomocą specjalnego wentylatora. Zawartość wilgoci jest określana poprzez ważenie przed i po suszeniu, przy czym waga jest skalowana w taki sposób, aby odczyt dla 10 g próbki odpowiadał wprost zawartości wilgoci wyrażonej w %.

2.   Procedura

Próbka o masie 10 g jest ważona na szalce z perforowaną podstawą i następnie umieszczana w kolumnie suszącej, gdzie podtrzymywana jest przez spiralny pierścień. Piec włączany jest na pięć minut, w którym to czasie ciepłe powietrze suszy próbkę w temperaturze około 100 °C.

Po upłynięciu pięciu minut, proces zatrzymywany jest przez automatyczny regulator czasowy. Temperatura powietrza na koniec procesu suszenia odczytywana jest z wbudowanego termometru. Próbka jest ważona, a jej zawartość wilgoci jest bezpośrednio odczytywana i poprawiana w razie konieczności poprzez dodanie lub odjęcie dziesiątej części procenta, stosownie do odczytu temperatury, z wykorzystaniem skali w aparaturze.

B.   Metoda Brabendera

1.   Aparatura

Piec Brabendera

Elektryczna suszarka składająca się z cylindrycznej komory termostatycznej, wentylowanej przez wymuszoną konwekcję, w której jednocześnie umieszcza się 10 metalowych szal, a na każdej z nich znajduje się 10 g tytoniu. Szalki umieszczane są na stoliku, który jest obracany za pośrednictwem centralnego pokrętła do dziesięciu różnych pozycji, umożliwiających każdej z szalek umieszczenie po wysuszeniu w pozycji pozwalającej na zważenie w obrębie aparatu: system dźwigni umieszcza po kolei każdą z szalek na ramieniu wbudowanej wagi, bez konieczności wyciągania próbek z komory. Waga zaopatrzona jest w optyczną skalę do odczytu i podaje bezpośredni odczyt dla zawartości wilgoci.

Aparat wyposażony jest w drugą wagę, używaną wyłącznie do ważenia ilości wstępnych.

2.   Procedura

Termostat ustawiany jest na 110 oC.

Komora jest wstępnie nagrzewana: minimalny czas wynosi 15 minut.

Rozważana jest ilość 10 próbek po 10 g każda.

Piec jest napełniany.

Próbki są suszone przez 50 minut.

Odczytywane są wartości wag dla zawartości wilgoci brutto.

C.   Inne metody

Państwa Członkowskie mogą korzystać z innych metod pomiarowych, w szczególności w oparciu o określenie oporności elektrycznej bądź właściwości dielektrycznych danej partii, pod warunkiem, że wyniki są skalowane na podstawie badania reprezentatywnej próbki z wykorzystaniem jednej z metod określonych w A i B.

II.   POBIERANIE PRÓBEK

Poniżej przedstawiono procedurę, według której należy pobierać próbki tytoniu w liściach do określenia zawartości wilgoci z wykorzystaniem jednej z metod określonych w pkt IA i B:

1)   Dobór próbek

Wybrać z każdej beli pewną ilość liści proporcjonalną do jej masy. Ilość wybranych liści powinna być wystarczająca, by być w pełni reprezentatywną dla całej beli.

Próbka musi zawierać równe ilości liści z zewnętrznej części beli, liści ze środkowej części beli oraz liści z miejsca pośredniego.

2)   Homogenizacja

Wszystkie wybrane liście są mieszane razem w plastikowej torbie, a kilka kilogramów należy pociąć (szerokość cięcia 0,4–2 mm).

3)   Pobieranie podpróbek

Po pocięciu liście zostają dokładnie wymieszane, a następnie zostaje pobrana reprezentatywna próbka.

4)   Pomiar

Pomiar musi zostać przeprowadzony na całości zredukowanej próbki, przy czym należy podjąć środki zapobiegawcze zapewniające, że:

—

nie występują zmiany w zawartości wilgoci (hermetyczna i wodoszczelna torba lub pojemnik),

—

homogeniczność próbki nie jest zaburzona przez osiadanie odpadów.

III.   POZIOMY I CZĘSTOTLIWOŚĆ POBIERANIA PRÓBEK ORAZ METODA OBLICZANIA ZMODYFIKOWANEJ MASY

ilość próbek pobieranych do oznaczenia zawartości wilgoci surowca tytoniowego musi wynosić co najmniej trzy dla dostawy każdej grupy odmian. Producenci i pierwsi przetwórcy mogą wymagać zwiększenia ilości próbek przy dostawie,

masa tytoniu dostarczanego dla każdej grupy odmian w ciągu tego samego dnia ma zostać zmodyfikowana w zależności od średniej zawartości zmierzonej wilgoci. Jeśli średnia zawartość wilgoci jest mniejsza niż jeden punkt ponad lub poniżej referencyjnej zawartości wilgoci, masa tytoniu, która kwalifikuje się do pomocy nie jest modyfikowana,

masa zmodyfikowana to: całkowita masa netto tytoniu dostarczonego dla grupy odmian w ciągu tego samego dnia × (100 – średnia zawartość wilgoci)/(100 – referencyjna zawartość wilgoci dla danej odmiany). Średnia zawartość wilgoci musi być liczbą całkowitą otrzymaną przez zaokrąglenie w dół dla wartości dziesiętnych między 0,01 a 0,49 oraz w górę – dla wartości dziesiętnych między 0,50 a 0,99.

ZAŁĄCZNIK XXX

WYKUP KWOT DLA ZBIORÓW W LATACH 2002 I 2003

określony w art. 171cp

Producenci z kwotą produkcyjną poniżej 10 ton

Grupy odmian

Rok

1

2

3

4

5

Grupa I – kwoty

25 %

25 %

25 %

15 %

10 %

Grupa II – kwoty

25 %

25 %

25 %

15 %

10 %

Grupa III – kwoty

— zbiór w 2002 r.

40 %

40 %

25 %

25 %

20 %

— zbiór w 2003 r.

75 %

75 %

50 %

25 %

25 %

Grupa IV – kwoty

25 %

25 %

25 %

15 %

10 %

Grupa V – kwoty

100 %

100 %

75 %

50 %

50 %

Grupa VI – kwoty

25 %

25 %

25 %

15 %

10 %

Grupa VII – kwoty

25 %

25 %

25 %

15 %

10 %

Grupa VIII – kwoty

25 %

25 %

25 %

15 %

10 %


Producenci z kwotą produkcyjną od 10 do 40 ton

Grupy odmian

Rok

1

2

3

4

5

Grupa I – kwoty

25 %

25 %

20 %

10 %

10 %

Grupa II – kwoty

25 %

25 %

20 %

10 %

10 %

Grupa III – kwoty

— zbiór w 2002 r.

35 %

35 %

20 %

20 %

20 %

— zbiór w 2003 r.

75 %

50 %

40 %

20 %

20 %

Grupa IV – kwoty

25 %

25 %

20 %

10 %

10 %

Grupa V – kwoty

90 %

90 %

50 %

50 %

50 %

Grupa VI – kwoty

25 %

25 %

20 %

10 %

10 %

Grupa VII – kwoty

25 %

25 %

20 %

10 %

10 %

Grupa VIII – kwoty

25 %

25 %

20 %

10 %

10 %


Producenci z kwotą produkcyjną od 40 ton wzwyż

Grupy odmian

Rok

1re

2e

3e

4e

5e

Grupa I – kwoty

20 %

20 %

20 %

10 %

10 %

Grupa II – kwoty

20 %

20 %

20 %

10 %

10 %

Grupa III – kwoty

— zbiór w 2002 r.

30 %

30 %

20 %

15 %

15 %

— zbiór w 2003 r.

65 %

65 %

20 %

20 %

20 %

Grupa IV – kwoty

20 %

20 %

20 %

10 %

10 %

Grupa V – kwoty

75 %

75 %

40 %

40 %

40 %

Grupa VI – kwoty

20 %

20 %

20 %

10 %

10 %

Grupa VII – kwoty

20 %

20 %

20 %

10 %

10 %

Grupa VIII – kwoty

20 %

20 %

20 %

10 %

10 %
”

(1)  Metoda zwana OLIAREA opracowana przez Wspólne Centrum Badawcze Komisji Europejskiej.