Dyrektywa Rady 93/34/EWG

z dnia 14 czerwca 1993 r.

w sprawie ustawowych oznaczeń dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając dyrektywę Rady 92/61/EWG z dnia 30 czerwca 1992 r. odnoszącą się do homologacji typu dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych [1],

uwzględniając wniosek Komisji [2],

we współpracy z Parlamentem Europejskim [3],

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [4],

a także mając na uwadze, co następuje:

rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w ramach którego zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału; w celu stworzenia takiego rynku należy przyjąć niezbędne środki;

w każdym Państwie Członkowskim dwu- lub trzykołowe pojazdy silnikowe muszą spełniać określone warunki techniczne w odniesieniu do ustawowych oznaczeń, ustanowione w obowiązujących przepisach, które różnią się w poszczególnych Państwach Członkowskich; w rezultacie tych różnic odnośne przepisy tworzą barierę dla wymiany handlowej we Wspólnocie;

powyższe bariery w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego mogą zostać usunięte, jeśli w miejsce swoich przepisów krajowych poszczególne Państwa Członkowskie przyjmą te same wymogi;

jednolite wymogi w odniesieniu do ustawowych oznaczeń dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych muszą zostać opracowane w celu umożliwienia zastosowania dla każdego typu takich pojazdów procedur ustanowionych w dyrektywie 92/61/EWG i dotyczących homologacji typu pojazdu i części;

biorąc pod uwagę skalę i wpływ proponowanych działań w rozważanym zakresie, podjęcie działań wspólnotowych objętych niniejszą dyrektywą jest konieczne, a nawet kluczowe dla osiągnięcia zakładanego celu, jakim jest ustanowienie jednolitej we Wspólnocie homologacji typu pojazdów; cel ten nie może zostać osiągnięty przez poszczególne Państwa Członkowskie indywidualnie;

w odniesieniu do ustawowych oznaczeń dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych, niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody w zachowaniu przez poszczególne Państwa Członkowskie, na niedyskryminacyjnych zasadach, obowiązujących przepisów szczegółowych do celów stosowania przepisów ruchu drogowego, pod warunkiem, że takie szczegółowe wymagania dotyczą użycia pojazdów i nie pociągają za sobą modyfikacji w konstrukcji pojazdów, które mogłyby utrudniać przyznanie pojazdom przyjętej przez Wspólnotę homologacji typu pojazdu,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa odnosi się do ustawowych oznaczeń wszystkich typów pojazdów zgodnie z tym, jak zdefiniowano je w art. 1 dyrektywy 92/61/EWG.

Artykuł 2

Procedurę udzielania homologacji typu elementów w odniesieniu do ustawowych oznaczeń dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych oraz warunki określające swobodny przepływ takich pojazdów ustanawia się w rozdziałach II i III dyrektywy 92/61/EWG.

Artykuł 3

Wszelkie zmiany niezbędne w celu dostosowania wymagań określonych w załącznikach do postępu technicznego przyjmuje się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 13 dyrektywy 70/156/EWG [5].

Artykuł 4

1. Państwa Członkowskie najpóźniej do dnia 14 grudnia 1994 r. przyjmują i publikują przepisy konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie informują o tym Komisję.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy albo odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia ustanawiane są przez Państwa Członkowskie.

Począwszy od daty wymienionej w akapicie pierwszym, Państwa Członkowskie nie mogą zakazywać wprowadzenia do ruchu pojazdów, które spełniają warunki ustanowione w niniejszej dyrektywie, z powodów związanych ustawowymi oznaczeniami.

Państwa Członkowskie stosują przepisy wymienione w akapicie pierwszym od dnia 14 czerwca 1995 r.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty przepisów prawa krajowego przyjmowanych w dziedzinie, której dotyczy niniejsza dyrektywa.

Artykuł 5

Niniejsza dyrektywa jest skierowana do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1993 r.

W imieniu Rady

J. Trøjborg

Przewodniczący

[1] Dz.U. L 225 z 10.8.1992, str. 72.

[2] Dz.U. C 293 z 9.11.1992, str. 43.

[3] Dz.U. C 337 z 21.12.1992, str. 103 orazDz.U. C 176 z 28.6.1993.

[4] Dz.U. C 73 z 15.3.1993, str. 22.

[5] Dz.U. L 42 z 23.2.1970, str. 1; dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 92/53/EWG (Dz.U. L 225 z 10.8.1992, str. 1).

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK

WYMOGI W ODNIESIENIU DO USTAWOWYCH OZNACZEŃ DWU- LUB TRZYKOŁOWYCH POJAZDÓW SILNIKOWYCH

1. OGÓLNE

1.1. Wszystkie pojazdy muszą być zaopatrzone w tabliczkę i oznaczenia opisane poniżej. Tabliczka i oznaczenia muszą być przytwierdzone do pojazdu przez producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela.

2. TABLICZKA ZNAMIONOWA PRODUCENTA

2.1. Tabliczka znamionowa producenta, której model pokazany jest w dodatku 1, musi być trwale przytwierdzona w łatwo dostępnym miejscu do części pojazdu niewymienialnej w trakcie użytkowania pojazdu; tabliczka musi być łatwa do odczytania i musi zawierać w nieusuwalnej formie następujące informacje w następującym porządku:

2.1.1. nazwę producenta;

2.1.2. znak homologacji typu zgodnie z tym, jak opisano go w art. 8 dyrektywy Rady 92/61/EWG z dnia 30 czerwca 1992 r. odnoszącej się do homologacji typu dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych;

2.1.3. numer identyfikacyjny pojazdu (VIN);

2.1.4. statyczny poziom dźwięku: … dB(A) przy … obr./min.

2.2. Znak homologacji typu zgodnie z wymogiem z ppkt 2.1.2, wartość statycznego poziomu dźwięku i liczba obr./min zgodnie z wymogami z ppkt 2.1.4 nie wchodzą w zakres homologacji typu elementów w odniesieniu do ustawowych oznaczeń. Informacje te jednak muszą być przytwierdzone do pojazdów wszystkich typów, które zostały homologowane.

2.3. Producenci mogą dołączyć dodatkowe informacje poniżej bądź obok obowiązkowych oznaczeń, ale poza jasno wyznaczonym prostokątem, który może zawierać tylko informacje wymagane zgodnie z ppkt 2.1.1-2.1.4 (patrz dodatek 1).

3. NUMER IDENTYFIKACYJNY POJAZDU

Numer identyfikacyjny pojazdu składa się ze ściśle określonej kombinacji znaków wyznaczonych dla każdego pojazdu przez producenta. Znak ten umożliwia jednoznaczną identyfikację pojazdu poprzez producenta — bez potrzeby weryfikacji dodatkowych informacji - przez okres 30 lat. Identyfikacja musi spełniać następujące wymagania:

3.1. numer identyfikacyjny pojazdu musi znajdować się na tabliczce znamionowej producenta. Musi być wybity lub wytłoczony w sposób niepodatny na starcie lub zniekształcenia na nadwoziu lub ramie pojazdu w łatwo dostępnym miejscu, musi znajdować się po prawej stronie pojazdu;

3.1.1. numer identyfikacyjny pojazdu musi składać się z trzech części, jak wskazano poniżej:

3.1.1.1. pierwsza część składa się z kodu producenta pojazdu, umożliwiającego identyfikację producenta. Kod musi składać się z trzech znaków (liter lub cyfr) wydanych przez powołane do tego instytucje w kraju, w którym producent jest zarejestrowany zgodnie z praktyką międzynarodowej agencji autoryzacji przy Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (ISO). Pierwszy znak oznacza rejon geograficzny, drugi - kraj w obrębie tego rejonu, a trzeci - danego producenta. Jeśli producent wytwarza mniej niż 500 pojazdów rocznie, trzecim znakiem jest zawsze cyfra 9. W celu identyfikacji producenta, instytucje wymienione powyżej wydają również trzeci, czwarty lub piąty znak do trzeciej części znaku identyfikacji pojazdu;

3.1.1.2. druga część składa się z sześciu znaków (liter lub cyfr), które opisują ogólne właściwości pojazdu (typ, wariant lub wersję); każda właściwość może być przedstawiona za pomocą dwóch znaków. Jeśli producent nie stosuje jednego lub więcej z tych znaków, pusta przestrzeń może zostać wypełniona literami lub cyframi, przy czym wybór pozostawia się producentowi;

3.1.1.3. trzecia część składa się z ośmiu znaków, z których cztery ostatnie muszą być cyframi, i w połączeniu z dwiema poprzednimi częściami umożliwia jasną identyfikację danego pojazdu. Każda niewykorzystana przestrzeń musi być wypełniona cyfrą 0 w celu uzyskania pożądanej całkowitej liczby znaków;

3.1.2. numer identyfikacyjny pojazdu musi, o ile to możliwe, zajmować pojedynczą linię. W drodze wyjątku i z powodów technicznych może zajmować dwie linie. Jednakże w tym drugim przypadku między trzema częściami znaku nie może występować przerwa;

początek i koniec każdej linii nie może być oznaczony symbolem w postaci cyfry arabskiej lub litery łacińskiej i nie może istnieć możliwość pomylenia początku bądź końca z którymś z tych symboli. Wyjątek dopuszcza się wtedy, gdy cyfra wprowadzona zostaje na pojedynczą linię na tablicy danych producenta; wprowadzenie odnośnego symbolu dopuszcza się również na linii między trzema częściami (ppkt 3.1.1);

pomiędzy znakami nie może występować przerwa.

4. ZNAKI

4.1. Do wszystkich oznaczeń opisanych w pkt 2 i 3 używa się liter łacińskich i cyfr arabskich. Litery łacińskie użyte w informacji opisanej w ppkt 2.1.1, 2.1.3 i pkt 3 muszą być wielkimi literami.

4.2. W numerze identyfikacyjnym pojazdu:

4.2.1. nie wolno używać liter I, O i Q, myślników, gwiazdek czy innych szczególnych znaków;

4.2.2. litery i cyfry mają następującą maksymalną wysokość:

4.2.2.1. 4 mm w przypadku znaków umieszczonych bezpośrednio na nadwoziu lub ramie czy innej tego typu części pojazdu;

4.2.2.2. 3 mm w przypadku znaków umieszczonych na tabliczce znamionowej producenta.

--------------------------------------------------