Dyrektywa Rady

z dnia 22 listopada 1973 r.

w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do detergentów

(73/404/EWG)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100;

uwzględniając wniosek Komisji;

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego [1];

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [2];

a także mając na uwadze, co następuje:

obowiązujące w Państwach Członkowskich ustawodawstwa mające na celu zapewnienie podatności na biodegradację środków powierzchniowo czynnych różnią się w poszczególnych Państwach Członkowskich, czego skutkiem są przeszkody w wymianie handlowej;

rosnące użycie detergentów jest jedną z przyczyn zanieczyszczenia środowiska naturalnego w ogóle, a zanieczyszczenia wód w szczególności;

jeden ze skutków zanieczyszczenia wód detergentami, a mianowicie powstawanie wielkich ilości piany, ogranicza kontakt między wodą i powietrzem, utrudnia natlenienie, zakłóca żeglugę, obniża fotosyntezę konieczną do życia flory wodnej, wywiera niekorzystny wpływ na różne etapy procesów oczyszczania odpadów wodnych, powoduje uszkodzenia oczyszczalni ścieków i stwarza pośrednie zagrożenie mikrobiologiczne z powodu możliwości przeniesienia bakterii i wirusów;

wskazane jest utrzymanie średniego poziomu podatności na biodegradację detergentów wynoszącego 90 %; umożliwia to technologia oraz praktyczne możliwości przemysłu; wskazane mimo to jest zabezpieczenie się przed niedokładnościami metod testowych, które mogłyby prowadzić do odmownych decyzji, mających ważne skutki gospodarcze,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Do celów niniejszej dyrektywy detergent oznacza strukturę, której skład został specjalnie opracowany w celu uzyskania właściwości detergentu, i który jest wytworzony ze składników głównych (środków powierzchniowo czynnych) i, ogólnie, składników dodatkowych (środków wspomagających i zwiększających aktywność, wypełniaczy, dodatków i innych składników pomocniczych).

Artykuł 2

Państwa Członkowskie zabraniają wprowadzania na rynek i używania detergentów, w przypadku gdy średni poziom podatności na biodegradację środków powierzchniowo czynnych jest mniejszy niż 90 % dla każdej z następujących kategorii: anionowe, kationowe, niejonowe i amfolityczne.

Używanie środków powierzchniowo czynnych o średnim poziomie podatności na biodegradację, wynoszącym nie mniej niż 90 %, nie może być szkodliwe dla zdrowia ludzi lub zwierząt w normalnych warunkach użycia.

Artykuł 3

Żadne Państwo Członkowskie nie może na podstawie stopnia podatności na biodegradację lub toksyczności środków powierzchniowo czynnych ograniczać lub wstrzymywać wprowadzania na rynek i używania detergentów, które są zgodne z przepisami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 4

Zgodność z wymogami art. 2 ustala się, posługując się metodami testowymi przewidzianymi w innych dyrektywach Rady, w których zwraca się należytą uwagę na niewiarygodność takich metod, i ustanawia odpowiednie tolerancje.

Artykuł 5

1. Jeżeli Państwo Członkowskie stwierdza w drodze procedur badawczych, przeprowadzanych na podstawie dyrektyw określonych w art. 4, że detergent nie spełnia wymagań ustalonych w art. 2, zabrania wprowadzania na rynek i używania tego detergentu na swoim obszarze.

2. W przypadku podjęcia przez Państwo Członkowskie decyzji o zakazie stosowania detergentu, niezwłocznie powiadamia o tym Państwo Członkowskie, z którego produkt pochodzi, i Komisję, podając przyczyny swojej decyzji i szczegółowe informacje o badaniach, o których mowa w ust. 1.

Jeżeli Państwo, z którego pochodzi detergent, zgłosi zastrzeżenia do tej decyzji, Komisja niezwłocznie przeprowadzi konsultacje z obydwoma zainteresowanymi Państwami Członkowskimi i, w odpowiednich przypadkach, jakimikolwiek innymi Państwami Członkowskimi.

Jeżeli nie jest możliwe osiągnięcie porozumienia, Komisja w ciągu trzech miesięcy od daty otrzymania informacji, przewidzianych w akapicie pierwszym, uzyskuje opinię jednego z laboratoriów, określonych w art. 6, z wykluczeniem laboratoriów notyfikowanych przez dwa odnośne Państwa Członkowskie na mocy tego artykułu.

Opinię wydaje się przy zastosowaniu metod referencyjnych ustanowionych w dyrektywach, określonych w art. 4.

Komisja przekazuje opinię laboratorium zainteresowanym Państwom Członkowskim, które w ciągu jednego miesiąca mogą przekazać Komisji swoje uwagi. Komisja w tym samym czasie może wysłuchać wszelkich uwag zainteresowanych stron w sprawie tej opinii.

Po uwzględnieniu tych uwag Komisja wydaje ewentualnie konieczne zalecenia.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie powiadamia pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję o laboratorium lub laboratoriach upoważnionych do przeprowadzania badań zgodnie z metodami referencyjnymi, określonymi w art. 5 ust. 2.

Artykuł 7

1. Na opakowaniach, w których detergenty sprzedawane są konsumentowi, muszą znajdować się następujące informacje, w postaci czytelnych, widocznych i trwałych napisów:

a) nazwa produktu;

b) nazwa lub nazwa handlowa i adres lub znak handlowy strony odpowiedzialnej za wprowadzanie produktu na rynek.

Te same informacje muszą być umieszczone na wszystkich dokumentach towarzyszących detergentom transportowanym luzem.

2. Państwa Członkowskie mogą uzależnić wprowadzenie na rynek detergentów na swoim obszarze od użycia ich narodowego języka przy podawaniu informacji określonych w ust. 1.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w terminie osiemnastu miesięcy od momentu jej notyfikacji i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 listopada 1973 r.

W imieniu Rady

J. Kampmann

Przewodniczący

[1] Dz.U. C 10 z 5.2.1972, str. 29.

[2] Dz.U. C 89 z 23.8.1972, str. 13.

--------------------------------------------------