02011R0543 — PL — 26.03.2019 — 026.001

Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex. Bezpośredni dostęp do tekstów urzędowych można uzyskać za pośrednictwem linków zawartych w dokumencie

zmienione przez:

sprostowane przez:

▼B

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 543/2011

z dnia 7 czerwca 2011 r.

ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw

TYTUŁ I

PRZEPISY WPROWADZAJĄCE

Artykuł 1

Zakres stosowania i zastosowanie terminów

1.  W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw.

Jednak tytuły II i III niniejszego rozporządzenia stosuje się wyłącznie do produktów sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oraz do takich produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia.

2.  Jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, terminy użyte w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

▼M29 —————

▼B

TYTUŁ II

KLASYFIKACJA PRODUKTÓW

ROZDZIAŁ 1

Zasady ogólne

Artykuł 3

Normy handlowe; właściciele

1.  Wymogi art. 113a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowią ogólną normę handlową. Szczegóły ogólnej normy handlowej określone są w części A załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

Owoce i warzywa, które nie są objęte szczegółową normą handlową, spełniają wymagania ogólnej normy handlowej. Jeżeli jednak właściciel jest w stanie wykazać zgodność produktów z dowolnymi mającymi zastosowanie normami przyjętymi przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ), wspomniane produkty są uznawane za zgodne z ogólną normą handlową.

2.  Szczegółowe normy handlowe, o których mowa w art. 113 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, określone są w części B załącznika I do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do następujących produktów:

3.  Na potrzeby art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 „właściciel” oznacza dowolną osobę fizyczną lub prawną, która fizycznie posiada dane produkty.

Artykuł 4

Wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych

1.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w odniesieniu do:

▼M18

▼B

2.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w obrębie danego obszaru produkcji w odniesieniu do:

3.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności ze szczegółowymi normami handlowymi produkty sprzedawane w sprzedaży detalicznej konsumentowi końcowemu do własnego użytku i oznakowane określeniem „przeznaczone do przetworzenia” albo innym równoznacznym sformułowaniem i przeznaczone do przetworzenia, inne niż te, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i) niniejszego artykułu.

4.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności z normami handlowymi produkty sprzedawane przez producenta bezpośrednio konsumentowi końcowemu do własnego użytku na rynkach zarezerwowanych wyłącznie dla producentów na danym obszarze produkcji określonym przez państwa członkowskie.

5.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczących szczegółowych norm handlowych, owoce i warzywa zakwalifikowane do klas innych niż klasa ekstra, mogą wykazywać na etapach, które następują po wysyłce, nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności oraz niewielkie objawy zepsucia w związku z ich rozwojem i tendencją do psucia się.

6.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie ogólnej normy handlowej w odniesieniu do:

7.  Właściwemu organowi państwa członkowskiego przedstawiane są dowody na to, że produkty objęte ust. 1 lit. a) i ust. 2 spełniają ustanowione warunki, zwłaszcza w odniesieniu do ich planowanego wykorzystania.

Artykuł 5

Szczegółowe informacje

1.  Szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są przedstawione czytelnie w widocznym miejscu na jednej stronie opakowania w formie nieusuwalnego nadruku umieszczonego bezpośrednio na opakowaniu albo na etykiecie, która stanowi integralną część opakowania lub jest trwale do niego przymocowana.

2.  W przypadku towarów wysyłanych luzem lub ładowanych bezpośrednio na środek transportu szczegółowe informacje, o których mowa w ust. 1, są zamieszczane w dokumencie towarzyszącym lub dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu w środku transportu.

3.  W przypadku umów zawieranych na odległość w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 97/7/WE ( 1 ) zgodność z normami handlowymi wymaga, aby szczegółowe informacje były dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu.

4.  Faktury i dokumenty towarzyszące, z wyjątkiem rachunków przeznaczonych dla konsumentów, wskazują nazwę oraz państwo pochodzenia produktu oraz – w stosownych przypadkach – klasę, odmianę lub typ handlowy, o ile jest to przewidziane w szczegółowej normie handlowej, lub informują, że produkt jest przeznaczony do przetworzenia.

Artykuł 6

Szczegółowe informacje na etapie sprzedaży detalicznej

1.  Na etapie sprzedaży detalicznej szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są dostępne w sposób czytelny i dobrze widoczny. Produkty mogą być wystawione na sprzedaż, pod warunkiem że detalista umieści w widocznym miejscu w pobliżu produktu czytelne, szczegółowe informacje dotyczące państwa pochodzenia oraz, w stosownych przypadkach, klasy produktu, jego odmiany lub typu handlowego w sposób pozwalający uniknąć wprowadzenia konsumenta w błąd.

2.  W przypadku produktów, które są paczkowane w rozumieniu dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 2 ), oprócz wszystkich informacji przewidzianych w normach handlowych podana jest również masa netto. W przypadku produktów sprzedawanych na sztuki wymóg podawania masy netto nie ma zastosowania, jeżeli liczba sztuk jest widoczna i może być łatwo obliczona lub podana jest na etykiecie.

▼M31

Artykuł 7

Mieszanki

1.  Zezwala się na wprowadzanie do obrotu mieszanek różnych gatunków owoców, warzyw lub owoców i warzyw w opakowaniach o masie netto do 5 kg, pod warunkiem że:

2.  Wymogi określone w ust. 1 lit. a) nie mają zastosowania do produktów wchodzących w skład mieszanki, które nie są produktami sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. i) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady ( 3 ).

3.  Jeżeli produkty wchodzące w skład mieszanki pochodzą z więcej niż jednego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, pełne nazwy państw pochodzenia można zastąpić odpowiednim z poniższych określeń:

▼B

ROZDZIAŁ II

Kontrole zgodności z normami handlowymi

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 8

Zakres

W niniejszym rozdziale ustanawia się przepisy dotyczące kontroli zgodności, które oznaczają kontrole przeprowadzane w odniesieniu do owoców i warzyw na wszystkich etapach obrotu w celu sprawdzenia ich zgodności z normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Artykuł 9

Organy koordynujące i organy kontrolne

1.  Każde państwo członkowskie wyznacza:

Organami koordynującymi oraz organami kontrolnymi, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być organy publiczne lub prywatne. Niemniej w obu przypadkach państwa członkowskie są za nie odpowiedzialne.

2.  Państwa członkowskie zgłaszają Komisji:

3.  Organ koordynujący może być organem kontrolnym lub jednym z organów kontrolnych lub każdym innym organem wyznaczonym na podstawie ust. 1.

4.  Komisja udostępnia publicznie w sposób, który uznaje za właściwy, wykaz organów koordynujących wyznaczonych przez państwa członkowskie.

Artykuł 10

Baza danych obejmująca handlowców

1.  Państwa członkowskie tworzą bazę danych obejmującą handlowców owoców i warzyw, która – zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym artykule – zawiera wykaz handlowców zajmujących się obrotem owocami i warzywami, w odniesieniu do których ustanowiono normy na podstawie art. 113 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Państwa członkowskie mogą w tym celu wykorzystywać wszelkie inne bazy danych lub bazy danych opracowane do innych celów.

2.  Na potrzeby niniejszego rozporządzenia „handlowiec” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która:

Rodzaje działalności, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), obejmują:

3.  Państwa członkowskie określają warunki regulujące włączenie poniższych handlowców do bazy danych:

4.  W przypadku gdy baza danych obejmująca handlowców składa się z kilku odrębnych elementów, organ koordynujący zapewnia, że baza danych, jej elementy oraz ich aktualizacja są jednolite. Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

5.  Baza danych zawiera w odniesieniu do każdego handlowca:

Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

6.  Handlowcy dostarczają informacje uznane przez państwa członkowskie za niezbędne do utworzenia i aktualizacji baz danych. Państwa członkowskie określają warunki, na których handlowcy nieposiadający siedziby na ich terytorium, ale prowadzący działalność handlową na tym terytorium, wykazywani są w bazach danych tych państw.

Sekcja 2

Kontrole zgodności przeprowadzane przez państwa członkowskie

Artykuł 11

Kontrole zgodności

1.  Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie selektywnych, opartych o analizę ryzyka i odpowiednio częstych kontroli zgodności z odnośnymi normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Kryteria oceny ryzyka obejmują istnienie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14, wydanego przez właściwy organ państwa trzeciego, w którym zatwierdzono kontrole zgodności na podstawie art. 15. Istnienie tego rodzaju świadectwa uznaje się za czynnik zmniejszający ryzyko niezgodności.

Kryteria oceny ryzyka mogą również obejmować:

2.  Analiza ryzyka opiera się na informacjach znajdujących się w bazie danych obejmującej handlowców, o której mowa w art. 10, i klasyfikuje ich do grup ryzyka.

Państwa członkowskie z wyprzedzeniem ustanawiają:

W odniesieniu do produktów, które nie są objęte szczegółowymi normami handlowymi państwa członkowskie na podstawie analizy ryzyka mogą podejmować decyzje o nieprzeprowadzaniu selektywnych kontroli.

3.  W przypadku gdy kontrole wykażą znaczące nieprawidłowości, państwa członkowskie zwiększają częstotliwość kontroli w odniesieniu do handlowców, produktów, pochodzenia lub innych parametrów.

4.  Handlowcy dostarczają organom kontrolnym wszelkich informacji, które organy te uważają za konieczne w celu organizowania i przeprowadzania kontroli zgodności.

Artykuł 12

Zatwierdzeni handlowcy

1.  Państwa członkowskie mogą zezwolić handlowcom, których zaklasyfikowano do grupy najmniejszego ryzyka i którzy zapewniają wysoki stopień gwarancji zgodności z normami handlowymi, na stosowanie wzoru przedstawionego w załączniku II do oznakowania każdego opakowania na etapie wysyłki lub wystawianie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14.

2.  Zezwolenia udziela się na okres przynajmniej jednego roku.

3.  Ponadto handlowcy korzystający z tej możliwości:

4.  Gdy handlowiec nie może dłużej gwarantować spełnienia warunków zezwolenia, państwo członkowskie cofa je.

5.  Niezależnie od przepisów ust. 1 upoważnieni handlowcy mogą do wyczerpania zapasów stosować wzory, które w dniu ►M18  21 czerwca 2011 r. ◄ były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Zezwolenia wydane handlowcom do dnia ►M18  22 czerwca 2011 r. ◄ mają zastosowanie w okresie, na który zostały wydane.

Artykuł 13

Zatwierdzanie zgłoszeń przez organy celne

1.  Organy celne przyjmują zgłoszenia wywozowe lub zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu dotyczące produktów, które są objęte szczegółowymi normami handlowymi, wyłącznie gdy:

Powyższe przepisy nie stanowią przeszkody dla przeprowadzania przez państwo członkowskie jakichkolwiek kontroli zgodności na podstawie art. 11.

2.  Ustęp 1 stosuje się również do produktów objętych ogólną normą handlową przedstawioną w części A załącznika I oraz produktów, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a), o ile dane państwo członkowskie uzna to za konieczne na podstawie analizy ryzyka, o której mowa w art. 11 ust. 1.

Artykuł 14

Świadectwo zgodności

1.  Właściwy organ może wydawać świadectwa zgodności potwierdzające, że dane produkty są zgodne z odpowiednią normą handlową (zwane dalej „świadectwem”). Świadectwo do użytku właściwych organów w Unii zamieszczono w załączniku III.

Zamiast świadectw wydawanych przez właściwe organy w Unii, państwa trzecie, o których mowa w art. 15 ust. 4, mogą stosować własne świadectwa pod warunkiem, że zawierają one co najmniej informacje równoważne w porównaniu ze świadectwem unijnym. Komisja udostępnia wzory takich świadectw wystawianych przez państwa trzecie w sposób, który uznaje za właściwy.

2.  Świadectwa mogą być wydawane albo w wersji papierowej z oryginalnym podpisem albo w zweryfikowanym formacie elektronicznym z podpisem elektronicznym.

3.  Każde świadectwo jest podstemplowywane przez właściwy organ i podpisywane przez osobę lub osoby do tego upoważnione.

4.  Świadectwa są wystawiane w co najmniej jednym z języków urzędowych Unii.

5.  Każde świadectwo opatrzone jest numerem seryjnym, który umożliwia jego identyfikację. Właściwy organ zachowuje kopię każdego wystawionego świadectwa.

6.  Niezależnie od przepisów ust. 1 akapit pierwszy państwa członkowskie mogą do wyczerpania zapasów stosować świadectwa, które w dniu 30 czerwca 2009 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Sekcja 3

Kontrole zgodności przeprowadzane przez państwa trzecie

Artykuł 15

Zatwierdzenie kontroli zgodności przeprowadzanych przez państwa trzecie przed przywozem do Unii

▼M18

1.  Na wniosek państwa trzeciego Komisja może zatwierdzić – zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 – kontrole zgodności z normami handlowymi przeprowadzane przez dane państwo trzecie przed przywozem do Unii.

▼B

2.  Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone państwom trzecim, w których spełniane są unijne normy handlowe lub przynajmniej normy równoważne, w przypadku produktów wywożonych do Unii.

W zatwierdzeniu wskazuje się organ publiczny państwa trzeciego, który odpowiada za przeprowadzanie kontroli, o których mowa w ust. 1. Organ ten odpowiada za kontakty z Unią. W zatwierdzeniu określa się także organy kontrolne państwa trzeciego kierujące odpowiednimi kontrolami.

Zatwierdzenie może mieć zastosowanie jedynie do produktów pochodzących z danego państwa trzeciego i może być ograniczone do określonych produktów.

3.  Organy kontrolne państwa trzeciego są organami urzędowymi lub urzędowo uznawanymi przez organ, o którym mowa w ust. 2, które zapewniają wystarczające gwarancje i posiadają niezbędny personel, wyposażenie i pomieszczenia w celu przeprowadzania kontroli zgodnie z metodami, o których mowa w art. 17 ust. 1, lub metodami równoważnymi.

4.  Państwa trzecie, których kontrole zgodności zostały zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem, oraz odnośne produkty określone są w załączniku IV.

Komisja udostępnia szczegółowe informacje dotyczące właściwych organów publicznych i organów kontrolnych w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 16

Zawieszenie zatwierdzenia kontroli zgodności

Komisja może zawiesić zatwierdzenie kontroli zgodności, jeżeli okaże się, że w przypadku znaczącej liczby partii lub znacznych ilości towary nie odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach zgodności wystawionych przez organy kontrolne państwa trzeciego.

Sekcja 4

Metody kontroli

Artykuł 17

Metody kontroli

1.  Kontrole zgodności przewidziane w niniejszym rozdziale, z wyjątkiem kontroli w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu, przeprowadza się zgodnie z metodami kontroli określonymi w załączniku V, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej.

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy szczegółowe dla kontroli zgodności w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu.

2.  W przypadku gdy inspektorzy stwierdzają, że towary odpowiadają normom handlowym, organ kontrolny może wystawić świadectwo zgodności określone w załączniku III.

3.  W przypadku gdy towary nie odpowiadają normom, organ kontrolny wystawia orzeczenie o niezgodności do wiadomości handlowca lub jego przedstawiciela. Towary, w odniesieniu do których zostało wystawione orzeczenie o niezgodności, nie mogą być przemieszczane bez zezwolenia organu kontrolnego, który wydał takie orzeczenie. Wydanie takiego zezwolenia może wymagać spełnienia warunków określonych przez organ kontrolny.

Handlowcy mogą podjąć decyzję o doprowadzeniu wszystkich lub niektórych towarów do stanu zgodności. Towary doprowadzone do stanu zgodności nie mogą być wprowadzane do obrotu przed zagwarantowaniem przez właściwy organ kontrolny, przy pomocy wszystkich odpowiednich środków, że dane towary rzeczywiście zostały doprowadzone do stanu zgodności. Właściwy organ kontrolny wystawia – w odpowiednich przypadkach – świadectwo zgodności określone w załączniku III, w odniesieniu do partii lub części partii wyłącznie po doprowadzeniu towarów do stanu zgodności.

Jeżeli organ kontrolny przychyla się do prośby handlowca o umożliwienie doprowadzenia towarów do stanu zgodności w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przeprowadzona została kontrola stwierdzająca brak zgodności, handlowiec informuje właściwy organ kontrolny państwa członkowskiego przeznaczenia o partii, która wykazuje brak zgodności. Państwo członkowskie, które wydało orzeczenie o niezgodności, przesyła kopię tego orzeczenia pozostałym zainteresowanym państwom członkowskim, w tym państwu członkowskiemu przeznaczenia partii wykazującej brak zgodności.

W przypadku gdy towary nie mogą zostać doprowadzone do stanu zgodności ani przeznaczone na paszę dla zwierząt, do przetwórstwa przemysłowego lub wykorzystane w jakikolwiek inny sposób w celach nieżywnościowych, organ kontrolny może, w razie potrzeby, zwrócić się do handlowców o podjęcie odpowiednich środków w celu zagwarantowania, że dane produkty nie zostaną wprowadzone do obrotu.

Handlowcy dostarczają wszystkie informacje uznane za niezbędne przez państwa członkowskie w celu stosowania niniejszego ustępu.

Sekcja 5

Powiadomienia

Artykuł 18

Powiadomienia

1.  Państwo członkowskie, w którym stwierdzono, że partia towarów z innego państwa członkowskiego nie odpowiada normom handlowym z powodu wad lub zepsucia, które mogły być wykryte w czasie pakowania, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję oraz inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć.

2.  Państwo członkowskie, w którym partia towaru pochodząca z państwa trzeciego została wykluczona z dopuszczenia do swobodnego obrotu z powodu niezgodności z normami handlowymi, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję, inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć, oraz zainteresowane państwo trzecie wymienione w załączniku IV.

3.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich przepisach dotyczących systemów kontroli i analizy ryzyka. Powiadamiają też Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w tych systemach.

4.  Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim podsumowanie wyników kontroli na wszystkich etapach obrotu w danym roku najpóźniej do dnia 30 czerwca następnego roku.

5.  Powiadomienia, o których mowa w ust. 1-4, są przekazywane w sposób określony przez Komisję.

TYTUŁ III

ORGANIZACJE PRODUCENTÓW

ROZDZIAŁ I

Wymogi i uznawanie

▼M29 —————

▼B

Sekcja 4

Grupy producentów

Artykuł 36

Przedkładanie planów uznawania

1.  Podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego przedkłada plan uznawania, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym podmiot ma główną siedzibę.

2.  Państwa członkowskie określają:

▼M8

▼B

Artykuł 37

Treść planów uznawania

Projekt planu uznawania obejmuje przynajmniej:

▼M8

Inwestycje, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), nie obejmują inwestycji wymienionych w załączniku Va.

▼B

Artykuł 38

Zatwierdzanie planów uznawania

▼M8

1.  Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje jedną z decyzji, o których mowa w ust. 3, w terminie trzech miesięcy od otrzymania projektu planu uznawania wraz ze wszystkimi dokumentami uzupełniającymi. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótsze terminy.

▼B

2.  Państwa członkowskie mogą przyjmować dodatkowe przepisy dotyczące kwalifikowalności operacji i wydatków w ramach planów uznawania, w tym przepisy dotyczące kwalifikowalności inwestycji, w celu osiągnięcia zgodności grup producentów z kryteriami uznawania za organizację producentów, o których mowa w art. 125b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

▼M8

3.  Po dokonaniu kontroli zgodności, o których mowa w art. 111, właściwy organ państwa członkowskiego, stosownie do przypadku:

W stosownych przypadkach plan może zostać wstępnie zaakceptowany tylko po uwzględnieniu zmian wymaganych na mocy lit. b).

▼M8

4.  Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia Komisję do dnia 1 lipca danego roku o decyzjach w sprawie wstępnie zaakceptowanych planów uznawania i skutkach finansowych tych planów, wykorzystując w tym celu formularz zawarty w załączniku Vb.

5.  Po określeniu współczynników przydziału, o których mowa w art. 47 ust. 4 akapit drugi, właściwy organ państwa członkowskiego zapewnia zainteresowanym grupom producentów możliwość zmiany lub wycofania ich planów uznawania. W przypadku gdy grupa producentów nie wycofa swojego planu, właściwy organ ostatecznie akceptuje taki plan z zastrzeżeniem zmian, które właściwy organ może uznać za niezbędne.

6.  Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia podmiot prawny lub jasno określoną część podmiotu prawnego o decyzjach, o których mowa w ust., 3 i 5.

▼B

Artykuł 39

Realizacja planów uznawania

1.  Realizacja planu uznawania zostaje podzielona na okresy roczne rozpoczynające się dnia 1 stycznia. Państwa członkowskie mogą zezwalać grupom producentów na dzielenie tych okresów rocznych na okresy półroczne.

W pierwszym roku realizacji zgodnie z proponowaną datą, o której mowa w art. 37 lit. b), plan uznawania rozpoczyna się:

W każdym przypadku pierwszy rok realizacji planu uznawania upływa dnia 31 grudnia tego samego roku.

▼M8

2.  Państwa członkowskie ustanawiają warunki, na jakich grupy producentów mogą występować z wnioskami o wprowadzenie zmian do planów w trakcie ich realizacji. Do powyższych wniosków załącza się niezbędne dokumenty uzupełniające.

Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do planów uznawania w trakcie okresu rocznego lub półrocznego bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ państwa członkowskiego. Powyższe zmiany kwalifikują się do objęcia pomocą tylko w przypadku, gdy grupa producentów niezwłocznie poinformuje o nich właściwy organ państwa członkowskiego.

Grupy producentów mogą uzyskać zezwolenie od właściwego organu państwa członkowskiego, w ciągu danego roku i w odniesieniu do tego roku, na zwiększenie całkowitej kwoty wydatków określonych w planie uznawania o maksymalnie 5 % kwoty początkowo zatwierdzonej lub zmniejszenie jej o maksymalny odsetek określony przez państwa członkowskie, w obu przypadkach pod warunkiem że zachowano ogólne cele planu uznawania oraz pod warunkiem że ogólna kwota wydatków Unii na poziomie danego państwa członkowskiego nie przekracza kwoty wkładu Unii przydzielonego danemu państwu członkowskiemu zgodnie z art. 47 ust. 4.

W przypadku połączenia grup producentów, o którym mowa w art. 48, ograniczenie w wysokości 5 % stosuje się do łącznej kwoty wydatków określonych w planach uznawania łączących się grup producentów.

▼B

3.  Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzję w sprawie zmian do planów w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku o wprowadzenie zmian, po rozpatrzeniu dostarczonych dowodów. Jeżeli w ustalonym terminie nie zostanie podjęta decyzja odnośnie do wniosku o wprowadzenie zmian, wniosek uważa się za odrzucony. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótszy termin.

Artykuł 40

Wnioski o uznanie za organizację producentów

1.  Grupy producentów realizujące plany uznawania mogą w każdej chwili składać wnioski o uznanie na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Takie wnioski składane są w każdym wypadku przed zakończeniem okresu przejściowego, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2.  Od daty złożenia takiego wniosku przedmiotowa grupa może przedstawić projekt programu operacyjnego na podstawie art. 63.

Artykuł 41

Działalność główna grup producentów

1.  Działalność główna grupy producentów związana jest z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których została wstępnie uznana.

2.  Grupa producentów może sprzedawać produkty pochodzące od producentów niebędących członkami grupy producentów, jeżeli została uznana w odniesieniu do tych produktów i pod warunkiem, że wartość ekonomiczna tej działalności jest niższa od wartości produkcji sprzedanej wytworzonej przez własnych członków grupy producentów oraz członków innych grup producentów.

Artykuł 42

Wartość produkcji sprzedanej

1.  Do grup producentów stosuje się art. 50 ust. 1-4 i 7 oraz art. 50 ust. 6 zdanie pierwsze z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2.  W przypadku zmniejszenia wartości produkcji sprzedanej o co najmniej 35 % z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności grupy producentów i od niej niezależnych, uznaje się, że łączna wartość produkcji sprzedanej stanowi 65 % łącznej wartości deklarowanej w poprzednim wniosku lub wnioskach o pomoc obejmujących ostatni okres roczny, stwierdzonej przez państwo członkowskie, a w przypadku jej braku – wartości pierwotnie zadeklarowanej w zatwierdzonym planie uznawania.

3.  Wartość produkcji sprzedanej obliczana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie, dla którego wnioskowana jest pomoc.

Artykuł 43

Finansowanie planów uznawania

1.  Stawki pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zmniejsza się o połowę w stosunku do wartości produkcji sprzedanej przekraczającej 1 000 000 EUR.

▼C1

2.  Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dla każdej grupy producentów podlega rocznemu limitowi wynoszącemu 100 000 EUR.

▼B

3.  Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jest wypłacana:

Aby obliczyć wysokość rat, państwa członkowskie mogą zastosować jako podstawę produkcję sprzedaną odpowiadającą okresowi innemu niż okres, w odniesieniu do którego wypłacana jest rata, jeżeli wymagają tego kontrole. Różnica pomiędzy okresami jest mniejsza niż okres, za który wypłacana jest rata.

4.  Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do kwot określonych w ust. 1 i 2 jest ostatnim kursem opublikowanym przez Centralny Bank Europejski przed pierwszym dniem okresu, na który przyznano przedmiotową pomoc.

Artykuł 44

Pomoc na inwestycje niezbędne w celu uzyskania uznania

Inwestycje związane z realizacją planów uznawania, o których mowa w art. 37 lit. c) niniejszego rozporządzenia, na które przyznano pomoc zgodnie z art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane proporcjonalnie do ich wykorzystania co do produktów członków grupy producentów, w odniesieniu do których udzielono jej wstępnego uznania.

Z pomocy unijnej wyklucza się inwestycje, które mogłyby zakłócić konkurencję w odniesieniu do innych rodzajów działalności gospodarczej grupy producentów.

▼M8

Inwestycje mogą być realizowane w gospodarstwach indywidualnych lub w obiektach producentów będących członkami grupy producentów, pod warunkiem że przyczyniają się do osiągnięcia celów określonych w planie uznawania. W razie wystąpienia z grupy producentów któregoś z członków państwa członkowskie zapewniają odzyskanie inwestycji lub jej wartości końcowej, w przypadku gdy jej okres amortyzacji jeszcze nie upłynął.

▼B

Artykuł 45

Wniosek o przyznanie pomocy

1.  Grupa producentów składa jeden wniosek o pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w terminie trzech miesięcy od końca każdego z okresów rocznych lub półrocznych określonych w art. 43 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Wniosek zawiera deklarację wartości produkcji sprzedanej w odniesieniu do okresu, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2.  Wnioski o przyznanie pomocy dotyczące okresów półrocznych można składać tylko pod warunkiem, że plan uznawania jest podzielony na okresy półroczne, o których mowa w art. 39 ust 1. Wszystkim wnioskom o przyznanie pomocy towarzyszą pisemne oświadczenia grupy producentów stwierdzające, że grupa:

3.  Państwa członkowskie ustalają termin wypłacenia pomocy, który w każdym wypadku przypada nie później niż sześć miesięcy po otrzymaniu wniosku.

Artykuł 46

Kwalifikowalność

Państwa członkowskie oceniają kwalifikowalność grup producentów do uzyskania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia, czy przyznanie pomocy jest należycie uzasadnione, z uwzględnieniem warunków i daty ewentualnego uprzedniego przyznania pomocy publicznej na rzecz organizacji lub grup producentów, z których pochodzą członkowie danej grupy producentów, oraz ewentualnych przypadków przemieszczania się członków między organizacjami producentów i grupami producentów.

▼M8

Artykuł 47

Wkład unijny

1.  Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z zastrzeżeniem ust. 4 niniejszego artykułu, wynosi:

Państwa członkowskie mogą wypłacać pomoc krajową w formie płatności ryczałtowej. Wniosek o przyznanie pomocy nie musi zawierać dowodów dotyczących wykorzystania pomocy.

2.  Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, wyrażony jako dotacja kapitałowa lub jej równoważnik, nie przekracza kwalifikowalnych kosztów inwestycji:

Zainteresowane państwa członkowskie zobowiązują się do finansowania przynajmniej 5 % kwalifikowalnych kosztów inwestycji.

Na pokrycie kwalifikowalnych kosztów inwestycji beneficjenci pomocy płacą co najmniej:

3.  Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z zastrzeżeniem ust. 4 niniejszego artykułu, jest określany dla każdej grupy producentów na podstawie wartości jej produkcji sprzedanej i podlega następującym zasadom:

4.  Łączne wydatki na wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie przekracza 10 000 000 na rok kalendarzowy.

Na podstawie powiadomień, o których mowa w art. 38 ust. 4, Komisja ustala współczynniki przydziału oraz określa łączny możliwy wkład Unii na państwo członkowskie w ciągu roku na podstawie tych współczynników. Jeśli w dowolnym roku łączna kwota wynikająca z powiadomień, o których mowa w art. 38 ust. 4, nie przekracza maksymalnej kwoty wkładu Unii, współczynnik przydziału ustala się na poziomie 100 %.

Wkład Unii jest przyznawany zgodnie ze współczynnikiem przydziału, o którym mowa w akapicie drugim. W odniesieniu do planów uznawania, o których nie powiadomiono zgodnie z art. 38 ust. 4, nie przyznaje się wkładu Unii.

Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do wkładu Unii na państwo członkowskie jest ostatnim kursem opublikowanym przez Europejski Bank Centralny przed datą przewidzianą w art. 38 ust. 4.

▼B

Artykuł 48

Łączenie

1.  Pomoc przewidziana w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 może zostać przyznana lub może nadal być przyznawana grupom producentów, którym udzielono wstępnego uznania i które powstały w wyniku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, którym udzielono wstępnego uznania.

2.  W celu obliczenia kwoty pomocy płatnej na podstawie ust. 1 grupa producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje grupy, które się połączyły.

3.  W przypadku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, nowy podmiot przejmuje prawa i obowiązki grupy producentów, której najwcześniej przyznano wstępne uznanie.

4.  W przypadku gdy grupa producentów, której udzielono wstępnego uznania, łączy się z uznaną organizacją producentów, powstały w wyniku tego podmiot nie kwalifikuje się już do wstępnego uznania jako grupa producentów, ani do przyznania pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Powstały w wyniku połączenia podmiot jest nadal traktowany jako uznana organizacja producentów, pod warunkiem że przestrzega obowiązujących wymogów. W razie konieczności organizacja producentów występuje z wnioskiem o zmianę swojego programu operacyjnego i w tym celu art. 29 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Jednakże działania przeprowadzone przez grupę producentów przed takim połączeniem są nadal kwalifikowalne na warunkach ustalonych w planie uznawania.

Artykuł 49

Konsekwencje uznania

1.  Udzielanie pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zostaje zakończone wraz z przyznaniem uznania.

2.  W przypadku przedłożenia programu operacyjnego na podstawie niniejszego rozporządzenia państwo członkowskie dopilnowuje, aby nie dochodziło do podwójnego finansowania środków określonych w planie uznawania.

3.  Inwestycje kwalifikujące się do przyznania pomocy lub koszty, o których mowa w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą zostać przeniesione do programów operacyjnych, pod warunkiem że są zgodne z wymogami niniejszego rozporządzenia.

4.  Państwa członkowskie ustalają okres, rozpoczynający się po zrealizowaniu planu uznawania, w ramach którego grupa producentów musi zostać uznana za organizację producentów. Okres ten nie przekracza czterech miesięcy.

▼M29 —————

▼B

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

▼M29 —————

▼B

Artykuł 149

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 traci moc.

Jednakże art. 134 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 ma nadal zastosowanie do dnia 31 sierpnia 2011 r.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia uznaje się za odesłania do niniejszego rozporządzenia i – w odpowiednich przypadkach – odczytuje się zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XIX.

Artykuł 150

Przepisy przejściowe

1.  Programy operacyjne, w przypadku których korzysta się z art. 203a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia pod warunkiem, że są zgodne z zasadami obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 2008 r.

2.  Na potrzeby stosowania art. 203a ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zasadami dotyczącymi minimalnych parametrów surowców dostarczanych do przetwórstwa oraz minimalnych wymogów dotyczących jakości dla produktów gotowych, stosowanymi w dalszym ciągu w odniesieniu do surowców zebranych na terytorium państw członkowskich korzystających z przejściowych przepisów, o których mowa we wspomnianym ustępie, oprócz wszelkich odnośnych norm handlowych, o których mowa w tytule II niniejszego rozporządzenia, są zasady zawarte w rozporządzeniach Komisji wymienionych w załączniku XX.

3.  Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które nadal korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dla grup producentów niepochodzących z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r. lub później, oraz z najbardziej oddalonych regionów Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu, lub mniejszych wysp Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 ( 5 ), są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które korzystały z art. 14 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia, i które wciąż korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4.  Jeżeli to konieczne, państwa członkowskie zmieniają swoje strategie krajowe najpóźniej do dnia 15 września 2011 r., aby:

5.  Programy operacyjne, które zatwierdzono przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia bez konieczności spełnienia wymogu dotyczącego maksymalnego odsetka, określonego w art. 60 ust. 4 akapit drugi.

Artykuł 151

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

▼M31

ZAŁĄCZNIK I

NORMY HANDLOWE, O KTÓRYCH MOWA W ART. 3

CZĘŚĆ A

Ogólna norma handlowa

Celem niniejszej ogólnej normy handlowej jest określenie wymagań jakościowych dla owoców i warzyw, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

1.    Wymagania minimalne

Z zastrzeżeniem dopuszczalnych tolerancji produkty powinny być:

Stan produktów musi umożliwiać im:

2.    Wymagania minimalne dotyczące dojrzałości

Produkty muszą być wystarczająco rozwinięte, ale nie przerośnięte, a owoce muszą być odpowiednio dojrzałe, ale nie przejrzałe.

Stopień rozwoju i dojrzałości produktów musi umożliwiać im kontynuowanie procesu dojrzewania oraz osiągnięcie wymaganego stopnia dojrzałości.

3.    Tolerancja

Tolerancja wynosi 10 % liczby lub wagi produktów w każdej partii niespełniających minimalnych wymagań jakości, z wyjątkiem produktów gnijących lub psujących się, co powoduje ich niezdatność do spożycia. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

4.    Znakowanie

Na każdym opakowaniu ( 6 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego (np. ulica/miasto/region/kod pocztowy i państwo, jeśli różne od państwa pochodzenia).

Zapis ten można zastąpić:

B.    Pochodzenie

Pełna nazwa państwa pochodzenia ( 7 ). W przypadku produktów pochodzących z państwa członkowskiego informacja ta podawana jest w języku państwa pochodzenia lub w dowolnym innym języku zrozumiałym dla konsumentów państwa przeznaczenia. W przypadku pozostałych produktów informacja ta podawana jest w dowolnym języku zrozumiałym dla konsumentów państwa przeznaczenia.

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

CZĘŚĆ B

Szczegółowe normy handlowe

CZĘŚĆ 1:    NORMA HANDLOWA DLA JABŁEK

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych jabłek pochodzących od gatunku Malus domestica Borkh., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem jabłek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla jabłek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, jabłka muszą być:

Stopień rozwoju oraz stan jabłek muszą umożliwiać im:

B.    Wymagania dotyczące dojrzałości

Jabłka muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.

Stopień rozwoju i dojrzałości jabłek musi umożliwiać im kontynuowanie procesu dojrzewania oraz osiągnięcie stopnia dojrzałości wymaganego w odniesieniu do cech danej odmiany.

Aby zweryfikować wymagania minimalne dotyczące dojrzałości, można uwzględnić kilka parametrów (np. cechy morfologiczne, smak, jędrność i zawartość ekstraktu refraktometrycznego).

C.    Klasyfikacja

Jabłka klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i)    klasa ekstra

Jabłka w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany ( 8 ) i posiadać całą szypułkę.

Jabłka muszą się charakteryzować następującą minimalną powierzchnią wybarwienia charakterystycznego dla danej odmiany:

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:

(ii)    klasa I

Jabłka w tej klasie muszą być dobrej jakości. Odpowiednie właściwości muszą odpowiadać właściwościom charakterystycznym dla danej odmiany ( 10 ).

Jabłka muszą się charakteryzować następującą minimalną powierzchnią wybarwienia charakterystycznego dla danej odmiany:

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

Jabłka mogą nie mieć szypułek, pod warunkiem że miejsce odłamania szypułki jest czyste, a sąsiadująca z nim skórka nie jest uszkodzona.

(iii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się jabłka, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Miąższ owoców nie może mieć większych wad.

Dopuszczalne są następujące wady pod warunkiem że jabłka zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości i prezentacji:

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego lub masy.

Wielkość minimalna wynosi 60 mm, jeśli jest określana na podstawie średnicy, lub 90 g, jeśli jest określana na podstawie masy. Dopuszcza się mniejsze owoce, jeżeli wartość w skali Brixa ( 13 ) dla produktu wynosi co najmniej wynosi co najmniej 10,5° Brixa, a jego wielkość – co najmniej 50 mm lub 70 g.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

Dla owoców klasy II w opakowaniach detalicznych lub pakowanych luzem w opakowaniach nie ma wymogów dotyczących jednorodności pod względem wielkości.

Miniaturowe odmiany jabłek, oznaczone literą „M” w dodatku do niniejszej normy, są zwolnione z przepisów dotyczących wielkości. W przypadku tych miniaturowych odmian wartość w skali Brixa ( 14 ) wynosi co najmniej 12°.

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancje dotyczące jakości

(i)    klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy jabłek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii)    klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy jabłek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii)    klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy jabłek niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B.    Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy jabłek niespełniających wymagań dotyczących wielkości. Tolerancja ta nie może zostać rozszerzona na produkty, których wielkość:

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.    Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie jabłka tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) oraz o tym samym stopniu dojrzałości.

W przypadku klasy ekstra wymóg jednorodności dotyczy również wybarwienia owoców.

Dopuszcza się jednak mieszanie w jednym opakowaniu detalicznym jabłek różnych odmian wyraźnie różniących się między sobą, pod warunkiem że są one jednorodne pod względem jakości i – dla każdej odmiany – pochodzenia. Jednorodność pod względem wielkości nie jest wymagana.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości. Informacje naniesione laserem na pojedynczych owocach nie powinny prowadzić do uszkodzeń miąższu lub skórki.

B.    Pakowanie

Jabłka muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu. W szczególności, opakowania detaliczne o masie powyżej 3 kg powinny być wystarczająco sztywne, by zapewnić należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu ( 15 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego (np. ulica/miasto/region/kod pocztowy i państwo, jeśli różne od państwa pochodzenia).

Zapis ten można zastąpić:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia ( 17 ) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

W przypadku mieszanek wyraźnie różniących się odmian jabłek różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy danych nazwach odmian.

D.    Specyfikacje handlowe

Jeżeli identyfikacja odbywa się na podstawie wielkości, powinna ona być wyrażona:

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

Dodatek

Otwarty wykaz odmian jabłek

Owoce odmian nieujętych w wykazie powinny być klasyfikowane według cech charakterystycznych dla swojej odmiany.

Niektóre odmiany ujęte w poniższej tabeli mogą być wprowadzane do obrotu pod nazwami, w stosunku do których wystąpiono z wnioskiem o ochronę znaku towarowego lub też została ona już przyznana na terenie jednego lub kilku państw. Takie znaki towarowe nie są wymieniane w pierwszych trzech kolumnach poniższej tabeli. Odniesienia do znanych znaków towarowych podano w czwartej kolumnie jedynie tytułem informacji.

Legenda:

CZĘŚĆ 2:    NORMA HANDLOWA DLA OWOCÓW CYTRUSOWYCH

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych owoców cytrusowych pochodzących od poniższych gatunków, które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem owoców cytrusowych przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego:

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla owoców cytrusowych, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, owoce cytrusowe muszą być:

Stopień dojrzałości i rozwoju owoców cytrusowych muszą umożliwiać im:

B.    Wymagania dotyczące dojrzałości

Owoce cytrusowe muszą osiągnąć właściwy stopień rozwoju i dojrzałości – wziąwszy pod uwagę cechy charakterystyczne danej odmiany, czas zbioru oraz obszar uprawy.

Dojrzałość owoców cytrusowych jest określana dla każdego z niżej wymienionych gatunków na podstawie następujących parametrów:

Stopień wybarwienia musi być taki, aby w wyniku normalnego rozwoju owoc cytrusowy osiągnął w miejscu przeznaczenia barwę typową dla danej odmiany.

Owoce cytrusowe spełniające powyższe wymagania dojrzałości mogą być „odzielenione”. Taki zabieg jest dozwolony jedynie, gdy inne naturalne właściwości organoleptyczne owoców nie uległy zmianie.

C.    Klasyfikacja

Owoce cytrusowe klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i)    klasa ekstra

Owoce cytrusowe w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

(ii)    klasa I

Owoce cytrusowe w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

(iii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się owoce cytrusowe, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że owoce cytrusowe zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego owocu lub na podstawie liczby sztuk.

A.    Wielkość minimalna

Stosuje się następujące wielkości minimalne:

B.    Jednorodność

Owoce cytrusowe można sortować według wielkości, biorąc pod uwagę następujące możliwości:

Jednorodność wielkości jest osiągnięta, jeżeli owoce mieszczą się w określonej wyżej skali, o ile wymagań nie określono w następujący sposób:

W przypadku owoców luzem w skrzynkach oraz owoców w opakowaniach detalicznych o masie netto wynoszącej maksymalnie 5 kg maksymalna różnica nie może przekroczyć przedziału uzyskanego w wyniku połączenia trzech kolejnych wielkości ze skali wielkości;

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancje dotyczące jakości

(i)    klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy owoców cytrusowych niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii)    klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców cytrusowych niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii)    klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców cytrusowych niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B.    Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców cytrusowych o wielkości odpowiadającej sąsiedniej niższej lub wyższej od tej (lub od tych – w przypadku połączenia trzech kolejnych wielkości) podanej na opakowaniu.

W każdym przypadku tolerancję wynoszącą 10 % stosuje się jedynie do owoców nie mniejszych niż następujące wielkości minimalne:

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.    Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie owoce cytrusowe tego samego pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości oraz o podobnym stopniu dojrzałości i rozwoju.

Dodatkowo w przypadku klasy ekstra wymagana jest jednorodność wybarwienia.

Dopuszcza się jednak mieszanie w jednym opakowaniu detalicznym owoców cytrusowych różnych gatunków widocznie różniących się między sobą, pod warunkiem że są one jednorodne pod względem jakości i – dla każdego gatunku – pod względem odmiany lub typu handlowego i pochodzenia. Jednorodność pod względem wielkości nie jest wymagana.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.    Pakowanie

Owoce cytrusowe muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki. Informacje naniesione laserem na pojedynczych owocach nie powinny prowadzić do uszkodzeń miąższu lub skórki.

Jeżeli owoce są owijane, należy wykorzystać cienki, suchy, nowy i bezwonny ( 19 ) papier.

Zabronione jest używanie jakichkolwiek substancji, które mogą spowodować zmianę naturalnych cech owoców cytrusowych, w szczególności ich smak lub zapach ( 20 ).

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych. Dopuszcza się prezentację owoców z przytwierdzoną krótką (niezdrewniałą) gałązką z kilkoma zielonymi liśćmi.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu ( 21 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego (np. ulica/miasto/region/kod pocztowy i państwo, jeśli różne od państwa pochodzenia).

Zapis ten można zastąpić:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

D.    Specyfikacje handlowe

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

CZĘŚĆ 3:    NORMA HANDLOWA DLA OWOCÓW KIWI

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych owoców kiwi (zwanych również „Actinidia” lub „kiwi”) pochodzących od Actinidia chinensis Planch. oraz Actinidia deliciosa (A. Chev.), C.F. Liang i A.R. Ferguson, które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem owoców kiwi przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla owoców kiwi, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, owoce kiwi muszą być:

Stopień rozwoju i stan owoców kiwi muszą umożliwiać im:

B.    Wymagania minimalne dotyczące dojrzałości

Owoce kiwi muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.

Aby spełnić te wymagania, owoce na etapie pakowania muszą osiągnąć stopień dojrzałości odpowiadający przynajmniej 6,2° Brixa ( 23 ) lub średnią zawartość suchej masy wynoszącą 15 %, co powinno zapewnić 9,5° Brixa (23)  na etapie wprowadzania do łańcucha dystrybucji.

C.    Klasyfikacja

Owoce kiwi klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i)    klasa ekstra

Owoce kiwi w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Muszą być jędrne, a miąższ musi być całkowicie zdrowy.

Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

Stosunek minimalnej średnicy do maksymalnej średnicy owocu mierzonej w przekroju poprzecznym musi wynosić przynajmniej 0,8.

(ii)    klasa I

Owoce kiwi w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Muszą być jędrne, a miąższ musi być całkowicie zdrowy.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

Stosunek minimalnej średnicy do maksymalnej średnicy owocu mierzonej w przekroju poprzecznym musi wynosić przynajmniej 0,7.

(iii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się owoce kiwi, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Owoce muszą być odpowiednio jędrne, a miąższ nie może mieć poważnych wad.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że owoce kiwi zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie masy owocu.

Masa minimalna wynosi 90 g dla klasy ekstra, 70 g dla klasy I i 65 g dla klasy II.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancje dotyczące jakości

(i)    klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy owoców kiwi niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii)    klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców kiwi niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii)    klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców kiwi niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B.    Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców kiwi niespełniających wymagań dotyczących wielkości.

Owoce kiwi nie mogą jednak ważyć mniej niż 85 g w klasie ekstra, 67 g w klasie I oraz 62 g w klasie II.

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.    Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie owoce kiwi tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.    Pakowanie

Owoce kiwi muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki. Informacje naniesione laserem na pojedynczych owocach nie powinny prowadzić do uszkodzeń miąższu lub skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu ( 24 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego (np. ulica/miasto/region/kod pocztowy i państwo, jeśli różne od państwa pochodzenia).

Zapis ten można zastąpić:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia ( 25 ) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D.    Specyfikacje handlowe

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

CZĘŚĆ 4:    NORMA HANDLOWA DLA SAŁATY, ENDYWII O LIŚCIACH KĘDZIERZAWYCH I ENDYWII O LIŚCIACH SZEROKICH (BATAWII)

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do:

które są dostarczane konsumentowi świeże.

Niniejsza norma nie ma zastosowania w odniesieniu do produktów przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego, produktów wprowadzanych do obrotu jako pojedyncze liście, sałat z bryłą korzeniową lub sałat w doniczkach.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla produktów, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, produkty muszą być:

W przypadku sałaty dopuszczalne jest czerwonawe odbarwienie spowodowane niską temperaturą podczas wzrostu, pod warunkiem że nie ma ono znacznego wpływu na wygląd sałaty.

Korzenie powinny być odcięte blisko u podstawy liści zewnętrznych, a miejsce odcięcia powinno być czyste.

Produkt powinien być prawidłowo rozwinięty. Stopień rozwoju i stan produktów muszą umożliwiać im:

B.    Klasyfikacja

Produkty klasyfikowane są w dwóch klasach określonych poniżej:

(i)    klasa I

Produkty w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Ponadto produkt musi być:

Sałaty głowiaste powinny mieć pojedyncze, dobrze wykształcone główki. W przypadku sałat głowiastych uprawianych pod osłonami główka może być mała.

Sałaty rzymskie muszą mieć główki, które mogą być małe.

Środek endywii o liściach kędzierzawych lub endywii o liściach szerokich (batawii) musi być koloru żółtego.

(ii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się produkty, które nie kwalifikują się do klasy I, ale spełniają wymagania minimalne określone powyżej.

Produkt musi być:

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że produkt zachowuje swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz wyglądu:

Sałaty głowiaste muszą mieć główki, które mogą być małe. W przypadku sałat głowiastych uprawianych pod osłonami dopuszczalny jest brak główek.

Sałaty rzymskie mogą nie mieć główek.

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie masy pojedynczej sztuki.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancje dotyczące jakości

(i)    klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby produktów niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(ii)    klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby produktów niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B.    Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby produktów niespełniających wymagań dotyczących wielkości.

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.    Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie produkty tego samego pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości.

Jednakże mieszanki sałat lub endywii wyraźnie różniących się odmian, typów handlowych lub barw mogą być pakowane razem, pod warunkiem że są jednorodne pod względem jakości, i w obrębie każdej odmiany, typu handlowego lub barwy są jednorodne pod względem pochodzenia. Jednorodność pod względem wielkości nie jest wymagana.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.    Pakowanie

Produkt musi być pakowany w sposób, który zapewni jego należytą ochronę. Musi być racjonalnie zapakowany, z uwzględnieniem rozmiaru i rodzaju opakowania bez pustej przestrzeni w środku i bez zgniatania produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu ( 26 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego (np. ulica/miasto/region/kod pocztowy i państwo, jeśli różne od państwa pochodzenia).

Zapis ten można zastąpić:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

D.    Specyfikacje handlowe

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

CZĘŚĆ 5:    NORMA HANDLOWA DLA BRZOSKWIŃ I NEKTARYN

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych brzoskwiń i nektaryn pochodzących od Prunus persica Sieb. i Zucc., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem brzoskwiń i nektaryn przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla brzoskwiń i nektaryn, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, brzoskwinie i nektaryny muszą być:

Stopień rozwoju oraz stan brzoskwiń i nektaryn musi umożliwiać im:

B.    Wymagania dotyczące dojrzałości

Owoce muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe. Minimalna zawartość ekstraktu refraktometrycznego w miąższu powinna wynosić co najmniej 8° Brixa ( 28 ).

C.    Klasyfikacja

Brzoskwinie i nektaryny klasyfikuje się w trzech klasach określonych poniżej:

(i)    klasa ekstra

Brzoskwinie i nektaryny w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

(ii)    klasa I

Brzoskwinie i nektaryny w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany. Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

(iii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się brzoskwinie i nektaryny, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Miąższ owoców nie może mieć większych wad.

Dopuszcza się następujące wady, pod warunkiem że brzoskwinie i nektaryny zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości i prezentacji:

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego, masy lub liczby sztuk.

Wielkość minimalna wynosi:

Jednak owoce o wielkości poniżej 56 mm lub 85 g nie są wprowadzane do obrotu w okresie od dnia 1 lipca do dnia 31 października (półkula północna) oraz od dnia 1 stycznia do dnia 30 kwietnia (półkula południowa).

Następujące przepisy są nieobowiązkowe dla klasy II.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

W przypadku stosowania kodów wielkości należy przestrzegać kodów podanych w poniższej tabeli.

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancje dotyczące jakości

(i)    klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy brzoskwiń lub nektaryn niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii)    klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy brzoskwiń lub nektaryn niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii)    klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy brzoskwiń lub nektaryn niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B.    Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości): dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy brzoskwiń lub nektaryn niespełniających wymagań dotyczących wielkości.

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.    Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie brzoskwinie lub nektaryny tego samego pochodzenia, odmiany, jakości, stopnia dojrzałości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości), a w przypadku klasy ekstra wymóg jednorodności dotyczy również wybarwienia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.    Pakowanie

Brzoskwinie lub nektaryny muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki. Informacje naniesione laserem na pojedynczych owocach nie powinny prowadzić do uszkodzeń miąższu lub skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu ( 29 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego (np. ulica/miasto/region/kod pocztowy i państwo, jeśli różne od państwa pochodzenia).

Zapis ten można zastąpić:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia ( 30 ) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D.    Specyfikacje handlowe

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

CZĘŚĆ 6:    NORMA HANDLOWA DLA GRUSZEK

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych gruszek pochodzących od Pyrus communis L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem gruszek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla gruszek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, gruszki muszą być:

Stopień rozwoju i stan gruszek muszą umożliwiać im:

B.    Wymagania dotyczące dojrzałości

Stopień rozwoju i dojrzałości gruszek musi umożliwiać im kontynuowanie procesu dojrzewania oraz osiągnięcie stopnia dojrzałości wymaganego w odniesieniu do cech danej odmiany.

C.    Klasyfikacja

Gruszki klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i)    klasa ekstra

Gruszki w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Odpowiednie właściwości muszą odpowiadać właściwościom charakterystycznym dla danej odmiany ( 31 ).

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy, a skórka wolna od szorstkich ordzawień.

Gruszki muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd owocu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

Szypułka musi być cała.

Miąższ gruszek nie może być ziarnisty.

(ii)    klasa I

Gruszki w tej klasie muszą być dobrej jakości. Odpowiednie właściwości muszą odpowiadać właściwościom charakterystycznym dla danej odmiany ( 32 ).

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

Szypułka może być lekko uszkodzona.

Miąższ gruszek nie może być ziarnisty.

(iii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się gruszki, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Miąższ owoców nie może mieć większych wad.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że gruszki zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji.

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego lub masy.

Wielkość minimalna wynosi:

Letnie odmiany gruszek wymienione w dodatku do niniejszej normy nie muszą spełniać wymagań dotyczących wielkości minimalnej.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

Dla owoców klasy II w opakowaniach detalicznych lub pakowanych luzem w opakowaniach nie ma limitów dotyczących jednorodności pod względem wielkości.

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancje dotyczące jakości

(i)    klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 5 % liczby lub masy gruszek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii)    klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy gruszek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii)    klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy gruszek niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B.    Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy gruszek niespełniających wymagań dotyczących wielkości. Tolerancja ta nie może zostać rozszerzona na produkty, których wielkość:

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.    Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie gruszki tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) oraz o tym samym stopniu dojrzałości.

W przypadku klasy ekstra wymóg jednorodności dotyczy również wybarwienia owoców.

Dopuszcza się jednak mieszanie w jednym opakowaniu detalicznym gruszek różnych odmian wyraźnie różniących się między sobą, pod warunkiem że są one jednorodne pod względem jakości i – dla każdej odmiany – pochodzenia. Jednorodność pod względem wielkości nie jest wymagana.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.    Pakowanie

Gruszki muszą być pakowane w sposób zapewniający należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju-.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki. Informacje naniesione laserem na pojedynczych owocach nie powinny prowadzić do uszkodzeń miąższu lub skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu ( 33 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego (np. ulica/miasto/region/kod pocztowy i państwo, jeśli różne od państwa pochodzenia).

Zapis ten można zastąpić:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia ( 35 ) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

W przypadku mieszanek wyraźnie różniących się odmian gruszek różnego pochodzenia wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy danych nazwach odmian.

D.    Specyfikacje handlowe

Jeżeli identyfikacja odbywa się na podstawie wielkości, powinna ona być wyrażona:

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

Dodatek

Otwarty wykaz wielkoowocowych i letnich odmian gruszek

Odmiany o mniejszych owocach oraz pozostałe odmiany, które nie zostały ujęte w tabeli, mogą być wprowadzane do obrotu, o ile spełniają wymagania dotyczące wielkości dla innych odmian, określone w sekcji III normy.

Niektóre odmiany ujęte w poniższej tabeli mogą być wprowadzane do obrotu pod nazwami, w stosunku do których wystąpiono z wnioskiem o ochronę znaku towarowego lub też została ona już przyznana na terenie jednego lub kilku państw. Tego typu znaki handlowe nie są wymieniane w pierwszych dwóch kolumnach tabeli. Odniesienia do znanych znaków towarowych podano w trzeciej kolumnie jedynie tytułem informacji.

Legenda:

CZĘŚĆ 7:    NORMA HANDLOWA DLA TRUSKAWEK

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych truskawek pochodzących od rodzaju Fragaria L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem truskawek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla truskawek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnej tolerancji, truskawki muszą być:

Truskawki muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe. Ich stopień rozwoju i stan muszą umożliwiać im:

B.    Klasyfikacja

Truskawki klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i)    klasa ekstra

Truskawki w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Muszą mieć

Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

(ii)    klasa I

Truskawki w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

Muszą być praktycznie wolne od zanieczyszczenia ziemią.

(iii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się truskawki, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że truskawki zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie największej średnicy przekroju poprzecznego.

Wielkość minimalna wynosi:

Nie ma określonej wielkości minimalnej dla poziomek.

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancje dotyczące jakości

(i)    klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 5 % liczby lub masy truskawek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii)    klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy truskawek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii)    klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy truskawek niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B.    Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy truskawek niespełniających wymagań dotyczących wielkości minimalnej.

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.    Jednorodność

Zawartość opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie truskawki tego samego pochodzenia, odmiany i jakości.

Truskawki w klasie ekstra – z wyjątkiem poziomek – muszą być szczególnie jednorodne pod względem stopnia dojrzałości, wybarwienia i wielkości. Truskawki w klasie I mogą być mniej jednorodne pod względem wielkości.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.    Pakowanie

Truskawki muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu ( 36 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego (np. ulica/miasto/region/kod pocztowy i państwo, jeśli różne od państwa pochodzenia).

Zapis ten można zastąpić:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia ( 37 ) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D.    Specyfikacje handlowe

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

CZĘŚĆ 8:    NORMA HANDLOWA DLA PAPRYKI SŁODKIEJ

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych papryki słodkiej ( 38 ) pochodzących od Capsisum annuum L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem papryki przeznaczonej do przetwórstwa przemysłowego.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla papryki słodkiej po jej przygotowaniu i zapakowaniu.

Na etapach następujących po wysyłce produkty mogą jednak wykazywać w stosunku do wymagań normy:

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, papryka słodka musi być:

Stopień rozwoju oraz stan papryki słodkiej muszą umożliwiać jej:

B.    Klasyfikacja

Papryka słodka klasyfikowana jest w trzech klasach określonych poniżej:

(i)    klasa ekstra

Papryka słodka w tej klasie musi być najwyższej jakości. Musi być charakterystyczna dla danej odmiany lub typu handlowego.

Musi być wolna od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

(ii)    klasa I

Papryka słodka w tej klasie musi być dobrej jakości. Musi być charakterystyczna dla danej odmiany lub typu handlowego.

Może jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu: