2009R0612 — PL — 01.03.2011 — 003.001

Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość

zmienione przez:

▼B

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) nr 612/2009

z dnia 7 lipca 2009 r.

ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych

(wersja przekształcona)

TYTUŁ I

ZAKRES ZASTOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Bez uszczerbku dla odstępstw przewidzianych w rozporządzeniach Wspólnoty odnoszących się do niektórych produktów niniejsze rozporządzenie ustanawia wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych, zwanych dalej „refundacjami”:

Artykuł 2

1.  Do celów niniejszego rozporządzenia:

2.  Do celów niniejszego rozporządzenia refundacje ustalone w drodze przetargu uznaje się za refundacje wyznaczone wcześniej.

3.  W przypadku gdy zgłoszenie wywozowe zawiera wiele różnych kodów nomenklatury refundacji lub kodów Nomenklatury Scalonej, wpisy odnoszące się do każdego z tych kodów uważa się za odrębne zgłoszenia.

TYTUŁ II

WYWÓZ DO PAŃSTW TRZECICH

ROZDZIAŁ 1

Uprawnienie do refundacji

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 3

Bez uszczerbku dla przepisów art. 25, 27 i 28 niniejszego rozporządzenia oraz art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 ( 17 ) uprawnienie do refundacji nabywa się:

Artykuł 4

1.  Uprawnienie do refundacji jest uzależnione od przedstawienia pozwolenia na wywóz z wcześniejszym ustaleniem refundacji, z wyjątkiem wywozu towarów.

1.  Jednakże nie jest wymagane żadne pozwolenie, aby otrzymać refundację:

2.  Bez względu na ust. 1 pozwolenie na wywóz z wcześniejszym wyznaczeniem refundacji jest również ważne dla wywozu produktu onaczonego kodem dwunastocyfrowym, innego niż wskazany w polu 16 pozwolenia, jeżeli oba produkty należą:

2.  W przypadkach określonych w akapicie pierwszym stosuje się następujące warunki:

2.  W przypadku gdy stosuje się przepisy akapitu drugiego tiret drugie i art. 25 ust. 3 lit. b), zmniejszenie refundacji odpowiadającej rzeczywistemu produktowi i faktycznemu miejscu przeznaczenia obliczane na podstawie różnicy między refundacją odpowiadającą produktowi i miejscu przeznaczenia wymienionymi w pozwoleniu a refundacją odpowiadającą faktycznemu produktowi i faktycznemu miejscu przeznaczenia.

2.  W celu zastosowania przepisów niniejszego ustępu za stawki refundacji, które należy brać pod uwagę, uważa się stawki ważne w dniu złożenia wniosku o pozwolenie. W razie konieczności stawki te są dostosowywane w dniu przyjęcia zgłoszenia wywozowego.

3.  W przypadku gdy przepisy ust. 1 lub 2 i art. 48 stosuje się do tej samej czynności wywozu, kwotę wynikającą z zastosowania ust. 1 lub 2 zmniejsza się o kwotę kary określonej w art. 48.

Artykuł 5

1.  „Dzień wywozu” oznacza dzień, w którym organy celne przyjmują zgłoszenie wywozowe stwierdzające, że ma być złożony wniosek o refundację.

2.  Data przyjęcia zgłoszenia wywozowego wyznacza:

3.  Każdy inny dokument, mający takie same skutki prawne jak przyjęcie zgłoszenia wywozowego, uważa się za równoważny takiemu przyjęciu.

4.  Dokument stosowany w wywozie w celu skorzystania z refundacji zawiera wszystkie konieczne informacje do obliczenia refundacji, w szczególności:

5.  W chwili przyjęcia zgłoszenia lub dokumentu przewidzianego w ust. 3 produkty objęte są kontrolą celną, zgodnie z art. 4 pkt 13 i 14 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, aż do momentu opuszczenia przez te produkty obszaru celnego Wspólnoty.

6.  Na zasadzie odstępstwa od art. 282 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 zezwolenie na sporządzenie zgłoszenia wywozowego w uproszczonej formie może stanowić, że zgłoszenie uproszczone zawiera oszacowanie masy netto produktów wywożonych luzem lub w jednostkach niestandardowych, w przypadku gdy dokładna ilość może być określona dopiero po zakończeniu załadunku produktów na środek transportu.

6.  Zgłoszenie dodatkowe wskazujące dokładną masę netto musi być złożone po zakończeniu załadunku. Do zgłoszenia musi być dołączona dokumentacja dowodowa potwierdzająca dokładną załadowaną masę netto.

6.  Nie przyznaje się refundacji dla ilości przekraczającej 110 % oszacowanej masy netto. Jeżeli masa faktycznie załadowana wynosi mniej niż 90 % oszacowanej masy netto, refundacja dla faktycznie załadowanej masy netto będzie obniżona o 10 % różnicy między refundacją odpowiadającą 90 % oszacowanej masy netto a refundacją odpowiadającą faktycznej masie netto. Jednakże w przypadku gdy transport odbywa się drogą morską lub śródlądową, a eksporter może dostarczyć dowód na piśmie od osoby odpowiedzialnej za środki transportu, że przeszkody specyficzne dla tego rodzaju środka transportu albo, alternatywnie, przeładowanie przez innych eksporterów, uniemożliwiły załadowanie wszystkich jego towarów, refundacja jest wypłacana za faktycznie załadowaną masę netto. Przepisy niniejszego akapitu stosuje się, jeżeli eksporter skorzystał z lokalnej procedury odprawy celnej przewidzianej w art. 283 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 oraz jeżeli organy celne zezwoliły na dokonanie korekty w ewidencji, do której zostały wprowadzone wywożone produkty.

6.  Za jednostki niestandardowe uważa się żywe zwierzęta, półtusze, ćwierci, przodki, nogi, łopatki, boczki i schaby.

7.  Każda osoba dokonująca wywozu produktów, w odniesieniu do których ubiega się o przyznanie refundacji, jest zobowiązana:

7.  Za miejsce załadunku środków celu transportu produktów przeznaczonych na wywóz mogą zostać uznane:

7.  Właściwy urząd celny może zezwolić na czynności załadunkowe po przyjęciu zgłoszenia wywozowego, przed upływem terminu określonego w akapicie pierwszym lit. b).

7.  Produkty są identyfikowane za pomocą odpowiednich środków przed wskazaną godziną rozpoczęcia załadunku. Właściwy urząd celny musi być w stanie przeprowadzać kontrole bezpośrednie i dokonywać identyfikacji towarów przeznaczonych do transportu do urzędu celnego wyprowadzenia poza obszar celny Wspólnoty.

7.  Jeżeli przepisy akapitu pierwszego nie mogą być stosowane z przyczyn administracyjnych lub innych odpowiednio uzasadnionych powodów, zgłoszenie wywozowe może zostać złożone jedynie we właściwym urzędzie celnym w danym państwie członkowskim, i jeżeli kontrola bezpośrednia jest przeprowadzana zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1276/2008, produkty muszą zostać całkowicie rozładowane. Jednakże towary nie muszą być całkowicie rozładowane, jeżeli właściwe organy mogą przeprowadzić gruntowną kontrolę bezpośrednią.

8.  Towary, w odniesieniu do których wnioskuje się o refundacje wywozowe, są zapieczętowywane przez urząd celny wywozu lub pod jego kontrolą. Artykuł 340a i art. 357 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 mają zastosowanie odpowiednio.

▼M1

8.  Przed nałożeniem zamknięć urząd celny wywozu wzrokowo sprawdza zgodność produktów ze zgłoszeniami wywozowymi. Liczba kontroli wzrokowych jest nie mniejsza niż 10 % liczby zgłoszeń wywozowych, innych niż zgłoszenia, w przypadku których objęte nimi produkty skontrolowano bezpośrednio lub wybrano do kontroli bezpośredniej na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1276/2008. Urząd celny odnotowuje tę kontrolę w polu D egzemplarza kontrolnego T5 lub równoważnego dokumentu za pomocą kodu kontroli określonego w art. 2 lit. m) rozporządzenia (WE) nr 1276/2008 oraz w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

▼B

Artykuł 6

Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 2, jeżeli wywiezione ilości nie przekraczają 5 000 kilogramów produktu na kod nomenklatury refundacji w przypadku sektora zbóż lub 500 kilogramów na kod nomenklatury refundacji lub kod Nomenklatury Scalonej w przypadku innych produktów oraz gdy taki wywóz wiąże się z częstymi wysyłkami, państwo członkowskie może zezwolić na przyjęcie ostatniego dnia miesiąca w celu wyznaczenia stosowanej stawki refundacji lub, jeżeli refundacja jest wyznaczana wcześniej, w celu dokonania dostosowań.

W przypadku gdy refundacja jest wyznaczona wcześniej lub ustalona w drodze przetargu, pozwolenie jest ważne ostatniego dnia miesiąca wywozu.

Eksporterzy uprawnieni do skorzystania z tej opcji nie stosują normalnej procedury w odniesieniu do ilości wymienionych w akapicie pierwszym.

Termin operacyjny dla kursu wymiany mający zastosowanie do refundacji, to termin, o którym mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1913/2006.

Artykuł 7

1.  Bez uszczerbku dla przepisów art. 15 i 27 wypłata refundacji jest uzależniona od przedstawienia dowodu, że produkty, które obejmuje przyjęte zgłoszenie wywozowe, opuściły obszar celny Wspólnoty w niezmienionym stanie w ciągu sześćdziesięciu dni od przyjęcia zgłoszenia.

1.  Jednakże ilości produktów pobrane jako próbki podczas dokonywania celnych formalności wywozowych, a następnie niezwrócone, uważa się za nieodjęte od masy netto produktów, z których były faktycznie pobrane.

2.  Do celów niniejszego rozporządzenia uważa się, że dostawy prowiantu dla platform wiertniczych lub wydobywczych określone w art. 41 ust. 1 lit. a) opuściły obszar celny Wspólnoty.

3.  Zamrażanie pozostaje bez uszczerbku dla zgodności z przepisami ust. 1.

3.  Stosuje się to również w odniesieniu do przepakowania, pod warunkiem że takie przepakowanie nie powoduje zmiany kodu produktu w nomenklaturze refundacji lub kodu towarów w Nomenklaturze Scalonej. Przepakowania można dokonać jedynie po uzyskaniu zezwolenia organów celnych.

3.  W przypadku przepakowania należy odpowiednio wypełnić egzemplarz kontrolny T5.

3.  Na umieszczanie lub zmianę etykiet można zezwolić na takich samych warunkach jak w przypadku przepakowania na mocy akapitu drugiego i trzeciego.

4.  W przypadku gdy eksporter nie może dotrzymać terminu ustanowionego w ust. 1 z powodu siły wyższej, termin ten, na wniosek eksportera, może zostać przedłużony o taki okres, jaki właściwy organ państwa członkowskiego wywozu uzna za konieczny w zaistniałych okolicznościach.

Artykuł 8

Jeżeli przed opuszczeniem obszaru celnego Wspólnoty produkt, który jest objęty przyjętym zgłoszeniem celnym, przekracza terytorium Wspólnoty inne niż terytorium państwa członkowskiego wywozu, dowód, że produkt ten opuścił obszar celny Wspólnoty, przedstawia się poprzez okazanie należycie potwierdzonego oryginału egzemplarza kontrolnego T5.

W egzemplarzu kontrolnym wypełnia się pola 33, 103, 104 i, w razie konieczności, pole 105. Dokonuje się właściwego wpisu w polu 104.

W przypadku ubiegania się o refundacje, w polu 107 egzemplarza kontrolnego T5 umieszcza się jeden z zapisów wymienionych w załączniku III.

Artykuł 9

Eksporter podaje wysokość refundacji wywozowych w euro na jednostkę produktów lub towarów z dnia wcześniejszego ustalenia refundacji, zgodnie z pozwoleniem na wywóz lub świadectwem określonym w rozporządzeniu (WE) nr 376/2008 lub świadectwem refundacji określonym w rozdziale III rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, w polu 44 zgłoszenia wywozowego lub jego elektronicznego odpowiednika oraz w polu 106 egzemplarza kontrolnego T5 lub równoważnego dokumentu. Jeżeli refundacji wywozowych nie ustalono wcześniej, można wykorzystać informacje dotyczące wcześniejszych płatności refundacji za takie same produkty lub towary, odnoszące się do okresu nie dłuższego niż ostatnie 12 miesięcy. Jeżeli produkt lub towar przeznaczony do wywozu nie przekracza granicy innego państwa członkowskiego i jeżeli walutą krajową nie jest euro, wysokości refundacji można podać w walucie krajowej.

Właściwe organy mogą zwolnić eksportera z wymogów ustanowionych w akapicie pierwszym, jeżeli administracja prowadzi system, za pośrednictwem którego odnośne służby otrzymują te same informacje.

Eksporter może zamieścić jeden z zapisów wymienionych w załączniku IV w przypadku zgłoszeń wywozowych i egzemplarzy kontrolnych T5 oraz równoważnych dokumentów obejmujących kwotę refundacji wywozowych niższą od 1 000 EUR.

Artykuł 10

1.  W celu przyznania refundacji w przypadku wywozu drogą morską stosuje się następujące przepisy szczególne:

2.  W celu przyznania refundacji w przypadku wywozu transportem drogowym, wodną drogą śródlądową lub koleją stosuje się następujące przepisy szczególne:

3.  W celu przyznania refundacji w przypadku wywozu drogą powietrzną stosuje się następujące przepisy szczególne:

Artykuł 11

1.  W przypadku gdy w państwie członkowskim wywozu produkt jest objęty jedną z uproszczonych procedur tranzytu wspólnotowego w przewozie koleją lub w wielkich kontenerach, przewidzianych w art. 412–442a rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, w przypadku przewozu do stacji przeznaczenia lub dostawy do odbiorcy poza obszarem celnym Wspólnoty, wypłata refundacji nie jest uzależniona od przedłożenia egzemplarza kontrolnego T5.

2.  Do celów ust. 1 właściwy urząd celny zapewnia, aby na dostarczonym dokumencie była umieszczona, w celu wypłaty refundacji, następująca adnotacja: „Opuszczenie obszaru celnego Wspólnoty zgodnie z uproszczoną procedurą tranzytu wspólnotowego dla przewozu koleją lub w wielkich kontenerach”.

3.  Urząd celny, w którym produkty objęte są procedurą określoną w ust. 1, może nie zezwolić na zmianę umowy przewozu tak, aby przewóz kończył się we Wspólnocie, chyba że ustalono, że:

3.  Jednakże jeżeli refundacja została wypłacona zgodnie z ust. 1 i jeżeli produkt nie opuścił obszaru celnego Wspólnoty w wyznaczonych terminach, właściwy urząd celny informuje o tym agencję odpowiedzialną za wypłatę refundacji i jak najszybciej dostarcza jej wszystkich niezbędnych danych szczegółowych. W takim przypadku refundację uważa się za nienależnie wypłaconą.

4.  W przypadku gdy produkt będący w obrocie w ramach zewnętrznej procedury tranzytu wspólnotowego przewidzianej w art. 91–97 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 lub wspólnej procedury tranzytowej przewidzianej w Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej ( 18 ) jest umieszczony w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie wywozu, zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 1, w celu przywiezienia do stacji przeznaczenia lub dostarczenia do odbiorcy poza obszarem celnym Wspólnoty, urząd celny, w którym produkt został objęty wyżej wspomnianą procedurą, umieszcza na odwrocie oryginału egzemplarza kontrolnego T5 w sekcji zatytułowanej „Kontrola użycia i/lub miejsca przeznaczenia” pod nagłówkiem „Uwagi” jeden z wpisów wymienionych w załączniku VI.

4.  W przypadku zmiany umowy przewozu w taki sposób, aby przewóz kończył się we Wspólnocie, przepisy ust. 3 stosuje się odpowiednio.

5.  W przypadku gdy produkt jest przejęty przez koleje w państwie członkowskim wywozu lub innym państwie członkowskim i znajduje się w obrocie zgodnie z procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego lub wspólną procedurą tranzytową, w ramach umowy przewozu kombinowanym transportem drogowo-kolejowym, w celu przewiezienia koleją do miejsca przeznaczenia znajdującego się na zewnątrz obszaru celnego Wspólnoty, urząd celny właściwy dla terminalu kolejowego lub urząd celny najbliższy terminalowi kolejowemu, w którym produkt został przejęty przez kolej, umieszcza na odwrocie oryginału egzemplarza kontrolnego T5 w polu „Kontrola użycia i/lub przeznaczenia” pod nagłówkiem „Uwagi” jeden z wpisów wymienionych w załączniku VII.

5.  Umowa przewozu w kombinowanym transporcie drogowo-kolejowym, która jest zmieniona w taki sposób, aby transport kończył się we Wspólnocie zamiast na zewnątrz Wspólnoty, nie może być wykonana przez kolej bez wcześniejszego upoważnienia urzędu wyjazdu, w takich przypadkach ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 12

1.  Refundacje przyznaje się na produkty, które niezależnie od sytuacji celnej dotyczącej opakowań zostały dopuszczone do swobodnego obrotu i pochodzą ze Wspólnoty.

1.  Jednakże w przypadku produktów cukrowniczych, o których mowa w art. 162 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) i art. 162 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, refundacje mogą zostać przyznane, jeśli produkty te znajdują się jedynie w wolnym obrocie.

▼M2

1.  Nie przyznaje się refundacji na produkty wykorzystywane jako towary ekwiwalentne w rozumieniu art. 114 ust. 2 lit. e) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

▼B

2.  W celu przyznania refundacji przyjmuje się, że produkty są pochodzenia wspólnotowego, jeżeli zostały całkowicie uzyskane we Wspólnocie lub, gdy zostały poddane ostatniemu istotnemu przetworzeniu lub istotnej obróbce we Wspólnocie, zgodnie z przepisami art. 23 lub 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

2.  Jednakże, bez uszczerbku dla przepisów ust. 4, do przyznania refundacji nie kwalifikują się produkty uzyskane z:

3.  W przypadku gdy przyznanie refundacji jest uzależnione od warunku, że produkt jest pochodzenia wspólnotowego, eksporterzy deklarują pochodzenie jak określono w ustępie drugim, zgodnie z obowiązującymi regułami wspólnotowymi.

4.  W przypadku gdy wywożone są produkty złożone, kwalifikujące się do refundacji w odniesieniu do jednego lub kilku ich składników, refundacja na te składniki uzależniona jest od zgodności składnika lub składników z warunkiem określonym w ust. 1.

4.  Refundacje przyznaje się również, gdy składnik lub składniki, w odniesieniu do których wnosi się o refundację, były pierwotnie pochodzenia wspólnotowego i/lub zostały dopuszczone do swobodnego obrotu zgodnie z ust. 1 i nie znajdują się już w swobodnym obrocie wyłącznie ze względu na zawarcie ich w innych produktach.

5.  Do celów ust. 4 refundacje na następujące produkty uważa się za refundacje określane na podstawie składnika:

Artykuł 13

1.  Stawka refundacji stosowana do mieszanek objętych działami 2, 10 i 11 Nomenklatury Scalonej jest stawką stosowaną:

2.  Do celów obliczenia refundacji stosowanych do towarów w zestawach i towarów złożonych, każdy składnik uważa się za odrębny produkt.

3.  Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do mieszanek, towarów w zestawach i towarów złożonych, dla których ustanowione są specjalne zasady obliczania.

Artykuł 14

Przepisy dotyczące wcześniejszego wyznaczania refundacji i dostosowań, które muszą być dokonane w stosunku do nich, stosuje się jedynie do produktów, dla których określona jest stawka refundacji równa zeru lub większa niż zero.

Sekcja 2

Refundacje zróżnicowane

Artykuł 15

W przypadku gdy stawka refundacji jest zróżnicowana w zależności od miejsca przeznaczenia, wypłata refundacji jest uzależniona od warunków dodatkowych ustanowionych na mocy art. 16 i 17.

Artykuł 16

1.  W terminie 12 miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia wywozowego produkty są:

1.  Jednakże termin ten można przedłużyć zgodnie z art. 46.

2.  Produkty uważa się za przywiezione w stanie niezmienionym, jeżeli nie ma żadnego dowodu, że zostały w jakikolwiek sposób przetworzone.

2.  Jednakże następujące czynności, mające na celu zapewnienie konserwacji produktów, mogą być wykonywane przed przywozem i pozostają bez uszczerbku dla zgodności z przepisami ust. 1:

2.  Ponadto produkty przetworzone przed przywozem uważa się za przywiezione w stanie niezmienionym, pod warunkiem że przetwarzanie jest dokonywane w kraju trzecim, do którego przywożone są wszystkie produkty powstałe z tego przetworzenia.

3.  Produkt uważa się za przywieziony, jeżeli formalności celne, w szczególności te, które dotyczą pobrania należności przywozowych w kraju trzecim, zostały dokonane.

4.  Zróżnicowana część refundacji jest płatna w zależności od masy produktów, które podlegały formalnościom celnym przy przywozie w kraju trzecim; jednakże nie bierze się pod uwagę różnic w masie, które mogły powstać podczas transportu z przyczyn naturalnych i które zostały stwierdzone przez właściwy organ lub z powodu pobrania próbek zgodnie z przepisami art. 7 ust. 1 akapit drugi.

Artykuł 17

1.  Dowód dokonania przywozowych formalności celnych jest przedstawiany zgodnie z wyborem eksportera w postaci jednego z następujących dokumentów:

1.  Na wniosek eksportera, agencja płatnicza może uchylić wymóg poświadczenia dokumentów, o którym mowa w ust. 1 lit. a), jeżeli jest w stanie sprawdzić, że dokonano przywozowych formalności celnych poprzez dostęp do informacji zarejestrowanych elektronicznie, przechowywanych przez właściwe organy kraju trzeciego lub w ich imieniu.

2.  W przypadku gdy eksporter nie może otrzymać dokumentu wybranego zgodnie z ust. 1 lit. a) lub b), nawet po podjęciu odpowiednich środków lub w przypadku zaistnienia wątpliwości co do autentyczności przedstawionego dokumentu lub ogólnie co do jego rzetelności, dowód dokonania przywozowych formalności celnych może stanowić jeden lub więcej następujących dokumentów:

3.  Eksporterzy są zobowiązani do przedstawienia w każdym przypadku kopii lub fotokopii dokumentów przewozowych związanych z przewozem produktów, w odniesieniu do których dokonano zgłoszenia wywozowego.

3.  Na wniosek eksportera, w przypadku kontenerowego transportu drogą morską, państwo członkowskie może zaakceptować informacje jednakowe jak informacje zawarte w dokumentach przewozowych, jeżeli zostały one wygenerowane przez system informacyjny zarządzany przez stronę trzecią odpowiedzialną za przewóz kontenerów do miejsca przeznaczenia, pod warunkiem że wymieniona strona trzecia specjalizuje się w takiej działalności, a bezpieczeństwo systemu informacyjnego jest zatwierdzone przez państwo członkowskie jako spełniające kryteria ustanowione w mającej zastosowanie do danego okresu wersji jednej z międzynarodowo zatwierdzonych norm ustanowionych w pkt 3 lit. B) załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 ( 19 ).

4.  Komisja może, zgodnie z procedurą określoną w art. 195 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, przewidzieć, w niektórych szczególnych przypadkach, które mają być ustalone, że dowód przywozu określony w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu przedstawia się w postaci szczególnego dokumentu lub w jakikolwiek inny sposób.

Artykuł 18

1.  Spółka nadzoru chcąca wydawać świadectwa, określone w art. 17 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. c), musi zostać zatwierdzona przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym mieści się statutowa siedziba spółki.

2.  Spółkę zatwierdza się na jej wniosek na okres trzech lat, który podlega odnowieniu, jeżeli spółka spełnia warunki wymienione w załączniku VIII rozdział I. Zatwierdzenie jest ważne we wszystkich państwach członkowskich.

3.  W zatwierdzeniu określa się, czy upoważnienie do wydawania świadectw wymienionych w art. 17 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. c) jest ważne na całym świecie lub czy ograniczone jest do pewnej liczby krajów trzecich.

Artykuł 19

1.  Spółka nadzoru działa w poszanowaniu zasad wymienionych w załączniku VIII rozdział II pkt 1.

1.  Jeżeli co najmniej jeden z warunków przewidzianych w wyżej wymienionych zasadach nie jest przestrzegany, państwo członkowskie, które zatwierdziło spółkę nadzoru, zawiesza zezwolenie na taki okres, jaki jest potrzebny, aby zaradzić zaistniałej sytuacji.

2.  Państwo członkowskie, które zatwierdziło spółkę nadzoru, kontroluje jej funkcjonowanie i zachowanie zgodnie z wymaganiami przewidzianymi w załączniku VIII rozdział II pkt 2.

Artykuł 20

Państwa członkowskie, które zatwierdziły spółkę nadzoru, zapewniają skuteczny system sankcji, w przypadku gdy zatwierdzona spółka nadzoru wydała fałszywe świadectwo.

Artykuł 21

1.  Państwo członkowskie, które zatwierdziło spółkę nadzoru, niezwłocznie wycofuje zatwierdzenie:

2.  Wycofanie dotyczy wszystkich lub ogranicza się do niektórych obszarów działalności spółki nadzoru, w zależności od wykrytych nieprawidłowości.

3.  W każdym przypadku, gdy państwo członkowskie wycofuje zatwierdzenie spółki nadzoru należącej do tej samej grupy spółek, państwa członkowskie, które zatwierdziły spółki nadzoru należące do tej samej grupy, zawieszają zatwierdzenia tych spółek na okres nieprzekraczający trzech miesięcy w celu przeprowadzenia niezbędnego dochodzenia, aby sprawdzić, czy spółki nadzoru również wykazują nieprawidłowości stwierdzone w przypadku spółki nadzoru, której zatwierdzenie zostało wycofane.

3.  Do celów stosowania akapitu pierwszego, do grupy spółek zalicza się wszystkie spółki, których kapitał stanowi własność, bezpośrednio lub pośrednio, w ponad 50 % jednej spółki macierzystej, jak również samą spółkę macierzystą.

Artykuł 22

1.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o zatwierdzeniu spółek nadzoru.

2.  Państwo członkowskie, które wycofuje lub zawiesza zatwierdzenie, niezwłocznie powiadamia o tym inne państwa członkowskie i Komisję, wskazując nieprawidłowości, które doprowadziły do wycofania lub zawieszenia.

2.  Powiadomienie państw członkowskich przesyłane jest do organów centralnych państw członkowskich, których wykaz znajduje się w załączniku XIII.

3.  Komisja okresowo publikuje w celach informacyjnych uaktualniony wykaz spółek nadzoru zatwierdzonych przez państwa członkowskie.

Artykuł 23

1.  Świadectwa określone w art. 17 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. c) wydane po dacie wycofania lub zawieszenia zezwolenia są nieważne.

2.  Państwa członkowskie nie uznają świadectw określonych w art. 17 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. c), jeżeli w świadectwach tych wykryją nieprawidłowości lub braki. Gdy takie świadectwa zostały wydane przez spółkę nadzoru zatwierdzoną przez inne państwo członkowskie, państwo członkowskie, które wykryło nieprawidłowości, powiadamia o zaistniałej sytuacji państwo członkowskie, które dokonało zatwierdzenia.

Artykuł 24

1.  Państwa członkowskie mogą zwolnić eksporterów z obowiązku przedstawienia dowodu wymaganego na mocy art. 17 innego niż dokument przewozowy lub jego elektroniczny odpowiednik, o którym mowa w art. 17 ust. 3 w przypadku zgłoszenia wywozowego uprawniającego do refundacji, w przypadku gdy:

2.  Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 lit. b), stosuje się wyłącznie w przypadku spełnienia następujących warunków:

2.  Na wniosek eksportera, w przypadku kontenerowego transportu drogą morską, państwo członkowskie może zaakceptować dowód rozładunku, o którym mowa w lit. c) akapit pierwszy, w postaci informacji odpowiadających informacjom zawartym w dokumencie rozładunku, jeżeli zostały one wygenerowane przez system informacyjny zarządzany przez stronę trzecią odpowiedzialną za przewóz kontenerów do miejsca przeznaczenia i ich rozładunek tam, pod warunkiem że wymieniona strona trzecia specjalizuje się w takiej działalności, a bezpieczeństwo systemu informacyjnego jest zatwierdzone przez państwo członkowskie jako spełniające kryteria ustanowione w mającej zastosowanie do danego okresu wersji jednej z międzynarodowo zatwierdzonych norm ustanowionych w pkt 3 lit. B) załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 885/2006.

2.  Dowód rozładunku może być przedstawiony zgodnie z lit. c) akapit pierwszy lub zgodnie z akapitem drugim, przy czym eksporter nie ma obowiązku udowodnienia, że przedsięwziął odpowiednie kroki w celu uzyskania dokumentu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 lit. a) lub b).

3.  Kwalifikowalność do zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 lit. a), jest automatyczna, z wyjątkiem zastosowania ust. 4.

3.  Kwalifikowalność do zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 lit. b), przyznaje się na okres trzech lat w drodze pisemnego zezwolenia wydanego przed dokonaniem wywozu na wniosek eksportera. Eksporterzy korzystający z tych zezwoleń powołują się na numer takiego zezwolenia we wniosku o płatność.

4.  Jeżeli państwo członkowskie uważa, że produkty, w odniesieniu do których eksporter ubiega się o zwolnienie w ramach niniejszego artykułu, zostały wywiezione do kraju innego niż kraj wymieniony w zgłoszeniu wywozowym, lub do kraju poza właściwą oddaloną strefą refundacji, dla której ustalono refundację, lub że eksporter dokonał sztucznego podziału czynności wywozowych w celu skorzystania ze zwolnienia, państwo członkowskie natychmiast cofa danemu eksporterowi kwalifikowalność do jakiegokolwiek zwolnienia w ramach niniejszego artykułu.

4.  Dany eksporter nie może kwalifikować się do żadnych innych zwolnień w ramach niniejszego artykułu przez kolejne dwa lata od daty cofnięcia.

4.  W przypadku cofnięcia kwalifikowalności przestaje obowiązywać uprawnienie do refundacji wywozowej w odniesieniu do danych produktów, a refundację należy zwrócić, chyba że eksporter może dostarczyć dowód wymagany na mocy art. 17 w odniesieniu do tych produktów.

4.  Ponadto przestaje obowiązywać uprawnienie do refundacji wywozowej w odniesieniu do produktów objętych zgłoszeniem wywozowym dokonanym po dacie czynu, który doprowadził do cofnięcia kwalifikowalności, a refundację należy zwrócić, chyba że eksporter może dostarczyć dowód wymagany na mocy art. 17 w odniesieniu do tych produktów.

Artykuł 25

1.  Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 15 i bez uszczerbku dla przepisów art. 27, część refundacji jest wypłacana na wniosek eksportera, gdy tylko został przedstawiony dowód, że produkt opuścił obszar celny Wspólnoty.

2.  Część refundacji określoną w ust. 1 oblicza się przy użyciu najniższej stawki refundacji obniżonej o 20 % różnicy między stawką wyznaczoną wcześniej a stawką najniższą, przy czym zaniechanie ustalenia stawki uważa się za stawkę najniższą.

2.  W przypadku gdy kwota do wypłacenia nie przewyższa 2 000 EUR, państwo członkowskie może odroczyć płatność tej kwoty aż do momentu wypłaty całości refundacji, z wyjątkiem przypadku, gdy eksporter oświadcza, że nie wystąpi z wnioskiem o wypłatę następnej kwoty za dany wywóz.

3.  W przypadku gdy miejsce przeznaczenia wskazane w polu 7 wydanego pozwolenia z wcześniejszym wyznaczeniem refundacji nie jest przestrzegane:

3.  Do celów niniejszego artykułu pod uwagę bierze się stawki refundacji obowiązujące w dniu, w którym został złożony wniosek o wydanie pozwolenia. Stawki te wyrównywane są, gdzie jest to stosowne, w dniu przyjęcia zgłoszenia wywozowego lub deklaracji płatności.

3.  W przypadku gdy przepisy akapitu pierwszego i drugiego niniejszego ustępu i art. 48 stosuje się do tej samej czynności wywozu, kwota wynikająca z akapitu pierwszego jest zmniejszona o karę przewidzianą w art. 48.

4.  W przypadku gdy stawka refundacji została ustalona w drodze przetargu i gdy stosowny kontrakt stanowi o obowiązkowym miejscu przeznaczenia, żadne okresowe ustalenie refundacji lub fakt, że żadna taka refundacja nie jest ustalona dla tego obowiązkowego miejsca przeznaczenia w dniu złożenia wniosku o pozwolenie lub w dniu przyjęcia zgłoszenia wywozowego, nie będzie brane pod uwagę do celów wyznaczenia najniższej stawki refundacji.

Artykuł 26

1.  Przepisy ust. 2–5 stosuje się w przypadku, gdy produkt jest wywieziony na podstawie pozwolenia na wywóz lub świadectwa o wcześniejszym wyznaczeniu refundacji z klauzulą obowiązkowego miejsca przeznaczenia.

2.  W przypadku gdy produkt nie dotarł do obowiązkowego miejsca przeznaczenia, wypłacona będzie tylko część refundacji wynikająca ze stosowania art. 25 ust. 2.

3.  W przypadku gdy produkt na skutek działania siły wyższej jest dostarczony do innego miejsca przeznaczenia niż to, dla którego wystawiono pozwolenie, refundacja jest wypłacana na wniosek eksportera, jeżeli przedstawi on dowód działania siły wyższej i dowód przybycia produktu do miejsca przeznaczenia; dowód przybycia do miejsca przeznaczenia jest przedstawiany zgodnie z przepisami art. 16 i 17.

4.  W przypadku gdy stosuje się ust. 3, stosowana refundacja jest równa refundacji ustalanej dla faktycznego miejsca przeznaczenia, bez możliwości uzyskania kwoty wyższej od kwoty refundacji stosowanej do miejsca przeznaczenia wskazanego w polu 7 pozwolenia wydanego z wcześniej wyznaczoną refundacją.

4.  Stawki refundacji podlegają dostosowaniu, gdzie jest to stosowne, w dniu przyjęcia zgłoszenia wywozowego lub deklaracji płatności.

5.  Aby kwalifikować się do wcześniej wyznaczonej refundacji, w przypadku gdy produkt jest wywożony na podstawie pozwolenia wydanego na podstawie art. 47 rozporządzenia (WE) nr 376/2008 oraz gdy refundacja jest zróżnicowana w zależności od miejsca przeznaczenia, eksporter musi przedstawić, oprócz dowodów określonych w art. 17 niniejszego rozporządzenia, dowód, że produkt został dostarczony do kraju trzeciego przywozu organowi określonemu w zaproszeniu do składania ofert, do którego odnosi się zezwolenie.

Sekcja 3

Szczególne środki ochrony interesów finansowych Wspólnoty

Artykuł 27

1.  W przypadku gdy:

1.  jednolita stawka refundacji lub część refundacji określona w art. 25 ust. 2 zostaje wypłacona tylko wtedy, gdy produkt opuścił obszar celny Wspólnoty zgodnie z przepisami art. 7, oraz:

1.  Przepisy art. 16 i 17 stosuje się do przywozu do krajów trzecich.

1.  Ponadto właściwe organy państw członkowskich mogą wymagać okazania dodatkowych dowodów dotyczących wszystkich refundacji, potwierdzających, że produkt został faktycznie wprowadzony do obrotu w kraju trzecim przywozu lub został poddany istotnemu przetworzeniu lub istotnej obróbce w rozumieniu art. 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

1.  Dodatkowe terminy mogą zostać przyznane na warunkach przewidzianych w art. 46 niniejszego rozporządzenia.

2.  Państwa członkowskie stosują przepisy ust. 1 z własnej inicjatywy, a także na żądanie Komisji.

2.  Przepisy dotyczące przypadku określonego w ust. 1 lit. b) nie mają zastosowania, jeżeli konkretne okoliczności danej transakcji, biorąc w szczególności pod uwagę koszty transportu, prawdopodobnie wykluczają ryzyko ponownego przywozu. Ponadto państwa członkowskie mogą nie stosować tych przepisów, jeżeli kwota refundacji jest równa lub niższa od 500 EUR dla danego zgłoszenia wywozowego.

3.  W przypadku gdy stosuje się ust. 1, a produkt, po opuszczeniu obszaru celnego Wspólnoty, zaginął w tranzycie w wyniku działania siły wyższej:

4.  Przepisy ust. 1 stosuje się przed wypłaceniem refundacji.

4.  Jednakże refundacja jest uważana za nienależną i musi zostać zwrócona, jeżeli właściwy organ stwierdzi, nawet po wypłaceniu refundacji:

4.  Państwa członkowskie powiadamiają bezzwłocznie Komisję, jeżeli stwierdzą, że produkty inne niż wymienione w załączniku XV mogą spowodować zakłócenia w handlu.

4.  Przepisów lit. c) i d) nie stosuje się w przypadku, gdy stosuje się przepisy tytułu VI rozdział 2 („Towary powracające”) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 lub gdy produkty zostały ponownie przywiezione dwa lata po dniu dokonania wywozu.

4.  Przepisów art. 48 nie stosuje się do przypadków określonych w lit. b), c) i d).

Sekcja 4

Przypadki nieprzyznania refundacji

Artykuł 28

1.  Nie przyznaje się żadnej refundacji w odniesieniu do produktów, których jakość przyjęta w obrocie nie jest należyta i uczciwa w dniu przyjęcia zgłoszenia wywozowego.

1.  Produkty odpowiadają wymogowi ustanowionemu w akapicie pierwszym, jeżeli mogą być wprowadzone do obrotu na obszarze Wspólnoty w normalnych warunkach i zgodnie z opisem znajdującym się we wniosku o przyznanie refundacji oraz, jeżeli produkty te są przeznaczone do spożycia przez ludzi, ich użycie w tym celu nie jest wykluczone lub istotnie ograniczone z powodu ich cech charakterystycznych albo ich stanu.

1.  Zgodność produktów z wymogami ustanowionymi w akapicie pierwszym bada się zgodnie z normami lub praktykami obowiązującymi we Wspólnocie.

1.  Jednakże refundacje przyznaje się również, jeżeli w kraju przeznaczenia wywożone produkty podlegają szczególnym obowiązkowym warunkom, w szczególności warunkom sanitarnym lub zdrowia, które nie odpowiadają normom lub praktykom obowiązującym we Wspólnocie. Obowiązkiem eksportera jest wykazanie, na żądanie właściwego organu, że produkty spełniają powyższe obowiązkowe wymogi w kraju przeznaczenia.

1.  Ponadto odnośnie do niektórych produktów mogą być przyjęte przepisy szczególne.

2.  W przypadku gdy jakość handlowa produktu, który opuścił obszar celny Wspólnoty, była solidna i właściwa, korzysta on z uprawnienia do części refundacji obliczonej zgodnie z art. 25 ust. 2, z wyjątkiem przypadku, gdy stosuje się art. 27. Jednakże traci on to uprawnienie, jeżeli istnieją dowody, że:

2.  Jeżeli istnieją dowody, że jakość handlowa produktu nie jest już solidna i właściwa przed zakończeniem przywozowych formalności celnych w kraju trzecim, nie jest on uprawniony do zróżnicowanej części refundacji.

3.  Nie przyznaje się żadnej refundacji, jeżeli produkty przekroczą najwyższy dopuszczalny poziom radioaktywności dopuszczony przez ustawodawstwo wspólnotowe. Poziomami stosowanymi do produktów, niezależnie od ich pochodzenia, są poziomy określone w art. 2. ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 733/2008 ( 20 ).

Artykuł 29

1.  Nie przyznaje się żadnej refundacji w odniesieniu do wywozu podlegającego wywozowej opłacie wyrównawczej lub innej opłacie wywozowej wyznaczonej wcześniej lub w drodze przetargu.

2.  Jeżeli w przypadku produktu złożonego wywozowa opłata wyrównawcza lub inna opłata wywozowa ustalona jest wcześniej na podstawie jednego lub kilku składników produktu, nie przyznaje się żadnej refundacji w odniesieniu do tego składnika lub tych składników.

Artykuł 30

Nie przyznaje się żadnej refundacji w odniesieniu do produktów sprzedawanych lub rozprowadzanych na pokładzie statków, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że zostaną ponownie wprowadzone do Wspólnoty bez cła na podstawie rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 ( 21 ).

ROZDZIAŁ 2

Zaliczka na poczet refundacji

Artykuł 31

1.  Na wniosek eksportera państwa członkowskie, z chwilą przyjęcia zgłoszenia wywozowego, wypłacają w formie zaliczki całość lub część refundacji, pod warunkiem że zostanie wniesione zabezpieczenie, którego wysokość jest równa kwocie tej zaliczki, podwyższonej o 10 %.

1.  Państwa członkowskie mogą określić warunki, na których będzie możliwe złożenie wniosku o zaliczkę części refundacji.

2.  Kwota zaliczki jest obliczana przy użyciu stawki refundacji stosowanej do danego miejsca przeznaczenia, dostosowanej, gdzie jest to właściwe, przez inne kwoty przewidziane w ustawodawstwie wspólnotowym.

3.  Państwa członkowskie mogą nie stosować przepisów ust. 1, jeżeli kwota do zapłacenia nie przekracza 2 000 EUR.

Artykuł 32

1.  Jeżeli kwota wypłacona w formie zaliczki jest wyższa od kwoty faktycznie należnej w przypadku danej czynności wywozu lub równoważnej czynności wywozu, właściwy organ wszczyna niezwłocznie procedurę przewidzianą w art. 29 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 w celu zwrotu przez eksportera różnicy między tymi dwiema kwotami, powiększonej o 10 %.

1.  Jednakże dodatkowej 10 % podwyżki nie zwraca się w przypadku gdy z powodu działania siły wyższej:

2.  W przypadku gdy produkt nie przybył do miejsca przeznaczenia, dla którego została obliczona zaliczka, wskutek nieprawidłowości popełnionej przez stronę trzecią na szkodę eksportera, a ten ostatni niezwłocznie informuje o tym właściwy organ z własnej inicjatywy i w formie pisemnej, zwracając równocześnie refundację wypłaconą w formie zaliczki, podwyżka przewidziana w ust. 1 jest ograniczona do odsetek należnych za okres, który upłynął między otrzymaniem zaliczki refundacji a jej zwrotem, obliczonych zgodnie z przepisami art. 49 ust. 1 akapit czwarty.

2.  Akapitu pierwszego nie stosuje się w przypadku gdy właściwy organ zawiadomił już eksportera o zamiarze przeprowadzenia kontroli lub jeżeli eksporter dowiedział się o tym zamiarze w inny sposób.

3.  Wywóz, po ponownym przywozie w ramach systemu towarów powracających, produktów ekwiwalentnych oznaczonych tym samym kodem Nomenklatury Scalonej uważa się za równoważny, jeżeli są spełnione warunki ustanowione w art. 44 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 376/2008.

3.  Akapit pierwszy stosuje się tylko wówczas, gdy system towarów powracających jest stosowany w państwie członkowskim, w którym zostało przyjęte zgłoszenie wywozowe obejmujące pierwotny wywóz lub w państwie członkowskim pochodzenia zgodnie z art. 15 dyrektywy Rady 97/78/WE ( 22 ).

TYTUŁ III

INNE RODZAJE WYWOZU I PRZYPADKI SZCZEGÓLNE

ROZDZIAŁ 1

Miejsca przeznaczenia uważane za wywóz ze Wspólnoty i zaopatrywanie w prowiant

Artykuł 33

1.  Do celów niniejszego rozporządzenia, za wywóz poza obszar celny Wspólnoty uważa się:

2.  Ustęp 1 stosuje się tylko wtedy, gdy produkty tego samego rodzaju przywiezione z krajów trzecich w celu takiego użycia zwolnione są z należności przywozowych w danym państwie członkowskim.

3.  Dostawy produktów do składów znajdujących się we Wspólnocie i należących do organizacji międzynarodowych wyspecjalizowanych w pomocy humanitarnej w celu ich użycia w akcjach pomocy żywnościowej w krajach trzecich uważa się za wywóz poza obszar celny Wspólnoty.

3.  Zezwolenia na stosowanie przepisów akapitu pierwszego udziela właściwy organ państwa członkowskiego składowania, który ustala status celny składu i podejmuje środki niezbędne do zapewnienia, aby dane produkty dotarły do miejsca przeznaczenia.

4.  Przepisów art. 5 ust. 7 nie stosuje się do dostaw objętych niniejszym artykułem. Jednakże państwa członkowskie mogą podjąć odpowiednie środki w celu zezwolenia na kontrole produktów.

Artykuł 34

1.  W przypadku dostaw określonych w art. 33 i 41 państwa członkowskie mogą, bez względu na przepisy art. 5, zezwolić na zastosowanie następującej procedury w odniesieniu do wypłaty refundacji. Eksporterzy, którym zezwolono na stosowanie tej procedury nie mogą stosować w tym samym czasie normalnej procedury w odniesieniu do tych samych produktów.

1.  Zezwolenie może być ograniczone do niektórych miejsc załadunku w państwie członkowskim wywozu. Zezwolenie może obejmować załadunek w innych państwach członkowskich, w takim przypadku stosuje się art. 8.

2.  W odniesieniu do produktów, które są ładowane, co miesiąc, jak przewidziano w niniejszym artykule, do określania stosowanej stawki refundacji pod uwagę bierze się ostatni dzień miesiąca.

2.  Termin operacyjny dla kursu wymiany mający zastosowanie do refundacji to termin, o którym mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1913/2006.

3.  Jeżeli refundacja jest wyznaczona w drodze przetargu, pozwolenie musi być ważne ostatniego dnia miesiąca.

4.  Eksporterzy muszą prowadzić rejestr zawierający następujące informacje:

4.  Dane szczegółowe wskazane w akapicie pierwszym wprowadza się do rejestru najpóźniej pierwszego roboczego dnia po załadunku. Jednakże w przypadku gdy załadunek odbywa się w innym państwie członkowskim, dane te umieszcza się w rejestrze nie później niż pierwszego roboczego dnia po dniu, w którym eksporter musiał zostać poinformowany, że produkty zostały załadowane.

4.  Eksporterzy współpracują w zakresie kontroli, które państwa członkowskie uznają za konieczne, i prowadzą rejestry przez co najmniej trzy lata, począwszy od końca bieżącego roku kalendarzowego.

5.  Państwa członkowskie mogą zdecydować, aby rejestr został zastąpiony dokumentami stosowanymi w przypadku dostaw, na których organy celne poświadczyły datę załadunku.

6.  Przepisy ust. 2–5 stosuje się odpowiednio do dostaw określonych w art. 33 ust. 1 lit. b) i c).

Artykuł 35

1.  Do celów art. 33 ust. 1 lit. a) produkty, które zostały przygotowane przed załadunkiem, przeznaczone do spożycia na pokładzie samolotu lub statków pasażerskich, włącznie z promami, uważa się za przygotowane na pokładzie takich środków transportu.

2.  Ustęp 1 stosuje się jedynie pod warunkiem, że przed przygotowaniem produktów eksporter przedstawi wystarczające dowody dotyczące ilości, rodzaju i cech produktów podstawowych, w odniesieniu do których ubiega się o refundację.

3.  Ustalenia dotyczące magazynu żywności przewidziane w art. 37 mogą być stosowane do przygotowanych produktów określonych w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 36

1.  Refundacji nie wypłaca się, jeżeli produkt, dla którego zostało przyjęte zgłoszenie wywozowe, nie przybył w niezmienionym stanie do jednego z miejsc przeznaczenia objętych art. 33 w terminie 60 dni od daty takiego przyjęcia.

2.  Artykuł 7 ust. 3 i 4 stosuje się w przypadkach przewidzianych w ust. 1 niniejszego artykułu.

3.  Jeżeli przed dotarciem do jednego z miejsc przeznaczenia objętego art. 33 produkt objęty zgłoszeniem wywozowym przekracza terytorium Wspólnoty inne niż terytorium państwa członkowskiego, na którym zostało przyjęte zgłoszenie, dowód, że produkt ten przybył do określonego miejsca przeznaczenia jest przedstawiany w postaci egzemplarza kontrolnego T5.

3.  W egzemplarzu kontrolnym wypełnia się pola 33, 103, 104 i, gdzie to właściwe, pole 105. W polu 104 znajduje się odpowiednia adnotacja.

4.  Formularz 302, który dołącza się do produktów dostarczanych dla sił zbrojnych na mocy art. 33 ust. 1 lit. c), uważa się za równoważny z egzemplarzem kontrolnym T5 określonym w ust. 3 niniejszego artykułu, pod warunkiem że przyjęcie produktów jest poświadczone na formularzu przez właściwe władze wojskowe.

Artykuł 37

1.  Państwa członkowskie mogą wypłacić eksporterom refundację w formie zaliczki, na szczególnych warunkach określonych poniżej, jeżeli został przedstawiony dowód, że produkty zostały umieszczone, w terminie 30 dni od przyjęcia zgłoszenia wywozowego i z wyjątkiem przypadku siły wyższej, w pomieszczeniach podlegających kontroli celnej w celu zaopatrzenia w prowiant we Wspólnocie:

1.  Pomieszczenia podlegające kontroli celnej, zwane dalej „magazynami żywności”, oraz właściciele magazynów podlegają specjalnemu zatwierdzeniu do celów niniejszego artykułu.

2.  Państwa członkowskie, na których terytorium znajdują się magazyny żywności, zatwierdzają tych właścicieli magazynów i te magazyny żywności, dających niezbędne gwarancje. Zatwierdzenie może być wycofane.

2.  Zatwierdza się tylko tych właścicieli magazynów, którzy zobowiązują się na piśmie:

3.  Kwoty wypłacane na rzecz eksportera na podstawie ust. 1 zostają zaksięgowane jako płatność organu wypłacającego zaliczkę.

Artykuł 38

1.  W przypadku gdy zgłoszenie wywozowe zostało przyjęte w państwie członkowskim, w którym znajduje się magazyn żywności, właściwe organy celne umieszczają, po wprowadzeniu towarów do magazynu żywności, na dokumencie krajowym, który będzie użyty w celu otrzymania zaliczki refundacji, adnotację, że produkty są zgodne z art. 37.

2.  W przypadku gdy zgłoszenie wywozowe zostało przyjęte w innym państwie członkowskim niż to, w którym znajduje się magazyn żywności, dowód, że produkty zostały umieszczone w magazynie żywności, przedstawia się w postaci egzemplarza kontrolnego T5.

2.  W egzemplarzu kontrolnym T5 wypełnia się pola 33, 103 i 104 oraz, w stosownyh przypadkach, pole 105. Pole 104 formularza kontrolnego T5 zawiera w rubryce „Inne” jeden z wpisów wymienionych w załączniku XVI.

2.  Właściwy urząd celny państwa członkowskiego przeznaczenia umieszcza w egzemplarzu adnotację, że produkty zostały umieszczone w magazynie po sprawdzeniu, że produkty zostały wprowadzone do rejestru przewidzianego w art. 37 ust. 2.

Artykuł 39

1.  W przypadku stwierdzenia, że produkt umieszczony w magazynie żywności nie przybył do danego miejsca przeznaczenia albo nie jest w takim stanie, aby można było go wysłać do określonego miejsca przeznaczenia, właściciel magazynu uiszcza ustaloną kwotę właściwemu organowi państwa członkowskiego składowania.

2.  Ustaloną kwotę określoną w ust. 1 oblicza się w następujący sposób:

2.  Stawką, która ma być stosowana do obliczenia należności przywozowych, jest:

3.  W przypadku gdy właściciel magazynu udowodni, że kwota zaliczki dla danego produktu jest niższa od sumy kwoty obliczonej na podstawie ust. 2, uiszcza on tylko kwotę zaliczki, powiększoną o 20 %.

3.  Jednakże w przypadku gdy kwota jest wypłacona w formie zaliczki w innym państwie członkowskim, zwiększa się ją o 40 %. W takich przypadkach, jeśli chodzi o państwa członkowskie składowania nienależące do Europejskiej Unii Walutowej, taką kwotę wymienia się na walutę krajową państwa członkowskiego składowania, stosując kurs walutowy euro obowiązujący w dniu przyjętym do obliczenia należności celnych określonych w ust. 2 akapit pierwszy lit. a).

4.  Płatności przewidziane w niniejszym artykule nie obejmują strat, które nastąpiły podczas składowania w magazynie żywności, powstałych wskutek naturalnych ubytków masy produktów lub pakowania.

Artykuł 40

1.  Właściwy organ państwa członkowskiego, w którym znajduje się magazyn żywności, przeprowadza przynajmniej raz na 12 miesięcy kontrolę bezpośrednią produktów składowanych w magazynie.

1.  Jednakże jeżeli wprowadzenie produktów do magazynu żywności i ich wyprowadzenie są poddane stałym, bezpośrednim kontrolom organów celnych, właściwy organ może ograniczyć weryfikację do kontroli dokumentacji składowanych produktów.

2.  Właściwe organy państw członkowskich składowania mogą zezwolić na przeniesienie produktów do innego magazynu żywności.

2.  W takich przypadkach dane szczegółowe drugiego magazynu żywności wprowadza się do rejestru pierwszego magazynu żywności. Drugi magazyn żywności i właściciel magazynu również uzyskują specjalne zatwierdzenie do celów procedury magazynu żywności.

2.  Po umieszczeniu produktów pod dozorem w drugim magazynie żywności drugi właściciel magazynu jest odpowiedzialny za kwoty uiszczane na podstawie art. 39.

3.  W przypadku gdy drugi magazyn żywności nie znajduje się w tym samym państwie członkowskim co pierwszy magazyn żywności, dowód, że produkty zostały umieszczone w drugim magazynie przedstawia się w formie oryginału egzemplarza kontrolnego T5, zawierającego jedną z adnotacji określonych w art. 38 ust. 2.

3.  Właściwy urząd celny państwa członkowskiego miejsca przeznaczenia wpisuje do egzemplarza kontrolnego T5 adnotacje, że produkty zostały wprowadzone do magazynu po sprawdzeniu, że są one wpisane do rejestru przewidzianego w art. 37 ust. 2.

4.  W przypadku gdy produkty są wyprowadzane z magazynu żywności i umieszczane na pokładzie statku w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie składowania, dowód umieszczenia na pokładzie przedstawia się zgodnie z art. 36 ust. 3.

5.  Dowód objęcia dozorem w innym magazynie żywności, dowód dostarczenia na pokład we Wspólnocie i dowód dostawy określony w art. 41 i art. 42 ust. 3 lit. a) przedstawia się, z wyjątkiem przypadku siły wyższej, w terminie 12 miesięcy od daty wyprowadzenia produktów z magazynu żywności, przy czym art. 46 ust. 3, 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

ROZDZIAŁ 2

Przypadki szczególne

Artykuł 41

1.  Są traktowane na równi, do celów ustalenia stawki refundacji, z dostawami w rozumieniu w art. 33 ust. 1 lit. a), dostawy prowiantu:

1.  „Dostawy prowiantu” oznaczają produkty przeznaczone wyłącznie do spożycia na pokładzie.

2.  Ustęp 1 stosuje się wyłącznie, gdy stawka refundacji jest wyższa od stawki najniższej.

2.  Państwa członkowskie mogą stosować te przepisy do całości dostaw prowiantu, pod warunkiem że:

3.  Świadectwa dostawy na pokład przewidziane w ust. 2 lit. a) zawierają kompletne szczegóły dotyczące produktów i/lub inne szczegóły określające platformę lub okręt wojenny lub statek pomocniczy, na które zostały one dostarczone, wraz z datą dostawy. Państwa członkowskie mogą żądać dostarczenia informacji dodatkowych.

3.  Świadectwo jest podpisywane:

3.  Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2, w przypadku dostaw na platformy, państwa członkowskie mogą zwolnić eksporterów z obowiązku przedstawienia świadectw dostawy na pokład w przypadku dostaw:

4.  Właściwy organ państwa członkowskiego przyznającego refundację przeprowadza kontrolę ilości deklarowanych jako dostarczonych na platformy, sprawdzając ewidencję eksportera i właściciela statku lub helikoptera dostawczego. Władze te zapewniają również, aby ilości dostaw prowiantu, dostarczanych zgodnie z niniejszym artykułem, nie przekraczały potrzeb załogi.

4.  Do celów akapitu pierwszego, w razie konieczności, można ubiegać się o pomoc ze strony właściwego organu innego państwa członkowskiego.

5.  W przypadku gdy art. 8 stosuje się do dostaw na platformę, w polu 104 egzemplarza kontrolnego T5 pod nagłówkiem „Inne” umieszcza się jeden z wpisów wymienionych w załączniku XVII.

6.  W przypadku gdy stosuje się art. 37, właściciel magazynu zobowiązuje się odnotować szczegóły dotyczące platformy, na którą wysyłana jest każda przesyłka, nazwę/numer statku/helikoptera dostawczego i datę dostawy na pokład w rejestrze przewidzianym w art. 37 ust. 2 lit. b). Świadectwa dostaw na pokład przewidziane w ust. 3 akapit drugi lit. a) niniejszego artykułu uważa się za część rejestrów.

7.  Państwa członkowskie zapewniają, aby prowadzona była ewidencja ilości produktów, w podziale według sektorów, które są dostarczane na platformy i które podlegają przepisom niniejszego artykułu.

Artykuł 42

1.  W celu ustanowienia stawki refundacji dostawy prowiantu poza Wspólnotę są traktowane na równi z dostawami na mocy art. 33ust. 1 lit. b).

2.  W przypadku gdy stawka refundacji różni się w zależności od miejsca przeznaczenia, ust. 1 stosuje się, pod warunkiem że zostanie przedstawiony dowód, że produkty faktycznie dostarczone na pokład są tymi samymi, które opuściły w tym celu obszar celny Wspólnoty.

3.  Do celów niniejszego artykułu „dostawa bezpośrednia” oznacza dostawę kontenera lub niepodzielnej partii produktów, która jest umieszczona na pokładzie statku.

4.  Dowód określony w ust. 2 przedstawia się w następujący sposób:

5.  W każdym przypadku kopia lub fotokopia dokumentu przewozowego, jak również dokument potwierdzający dokonania płatności za dostawę prowiantu, muszą być przedłożone na poparcie wniosku o wypłatę.

6.  Produkty objęte uzgodnieniami określonymi w art. 37 nie mogą być użyte w celu dostaw zgodnie z ust. 4 lit. b) niniejszego artykułu.

7.  Artykuł 24 stosuje się odpowiednio.

8.  Artykułu 34 nie stosuje się do przypadków objętych niniejszym artykułem.

Artykuł 43

1.  Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 161 ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, produkty rolne wysyłane na wyspę Helgoland są uważane za wywiezione do celów przepisów dotyczących wypłaty refundacji.

2.  Produkty wysyłane do San Marino nie są uważane za wywiezione do celów stosowania przepisów dotyczących refundacji.

Artykuł 44

1.  Nie można przyznać refundacji w odniesieniu do produktów wywożonych ponownie na podstawie art. 883 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 z wyjątkiem przypadku, gdy wnioski o zwrot lub umorzenie należności przywozowych są następnie odrzucone i jeżeli inne warunki przyznania refundacji zostały spełnione.

2.  W przypadku gdy produkty są ponownie wywożone w ramach procedury określonej w ust. 1, odniesienie do tej procedury umieszcza się w dokumencie określonym w art. 5 ust. 4.

Artykuł 45

W przypadku wywozu produktów przeznaczonych dla:

w odniesieniu do których eksporter nie może przedstawić dowodu przewidzianego w art. 17 ust. 1 lub 2, uważa się, że produkt został przywieziony do kraju trzeciego, w którym stacjonują siły zbrojne lub mają swoją siedzibę organizacje międzynarodowe lub przedstawicielstwa dyplomatyczne, po przedstawieniu dowodu zapłaty za produkty i potwierdzenia dostawy wydanego przez dane siły zbrojne, organizację międzynarodową lub przedstawicielstwo dyplomatyczne w danym kraju trzecim.

TYTUŁ IV

PROCEDURA WYPŁATY REFUNDACJI

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Artykuł 46

1.  Refundacje wypłacane są tylko na specjalny wniosek eksportera przez państwo członkowskie, na którego terytorium zostało przyjęte zgłoszenie wywozowe.

1.  Wniosek o refundację sporządza się:

1.  Jednakże państwa członkowskie mogą zadecydować, że wnioski o refundację muszą być wyłącznie sporządzone według jednej z metod określonych w akapicie drugim.

1.  Do celów niniejszego ustępu, przepisy art. 199 ust. 2 i 3 oraz art. 222, 223 i 224 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 stosuje się odpowiednio.

2.  Z wyjątkiem przypadku siły wyższej, dokumenty dotyczące wypłaty refundacji lub zwolnienia zabezpieczenia muszą być złożone w terminie dwunastu miesięcy od dnia przyjęcia zgłoszenia wywozowego.

2.  W przypadku gdy pozwolenie na wywóz, użyte do celów transakcji wywozowej, uprawniające do wypłaty refundacji, zostało wydane przez inne państwo członkowskie niż państwo członkowskie wywozu, dokumenty dotyczące wypłaty refundacji zawierają fotokopię obu stron tego zezwolenia, należycie opisanych.

3.  W przypadku gdy egzemplarz kontrolny T5 lub, gdzie to stosowne, dokument krajowy potwierdzający wyprowadzenie poza obszar celny Wspólnoty nie został zwrócony do urzędu celnego wyprowadzenia lub do organu centralnego w terminie trzech miesięcy od dnia jego wystawienia wskutek okoliczności niezależnych od eksportera, ten ostatni może złożyć do właściwego organu uzasadniony wniosek o uznanie innych dokumentów za równoważne.

3.  Dokumenty, które należy przedstawić na poparcie takiego wniosku, zawierają:

3.  Do celów niniejszego ustępu świadectwo z urzędu celnego wyprowadzenia zaświadczające, że egzemplarz kontrolny T5 został należycie przedstawiony i zawierające numer i urząd celny wystawienia tego egzemplarza T5, jak również datę opuszczenia przez produkt obszaru celnego Wspólnoty, jest równoważne z egzemplarzem kontrolnym T5.

3.  Ustęp 4 stosuje się w odniesieniu do przedstawienia równoważnego dowodu.

4.  W przypadku gdy dokumenty wymagane na mocy art. 17 nie zostały przedstawione w terminie ustanowionym w ust. 2 niniejszego artykułu, pomimo że eksporter dołożył należytych starań, aby je otrzymać i dostarczyć w tym terminie, można mu przyznać na jego wniosek dodatkowe terminy na przedłożenie tych dokumentów.

5.  Wnioski o uznanie innych dokumentów za równoważne zgodnie z ust. 3, do których dołączono dokumenty towarzyszące lub nie dołączono dokumentów towarzyszących, oraz wnioski o dodatkowy termin przewidziany w ust. 4 składa się w terminie ustanowionym w ust. 2. Jednakże jeżeli wnioski te zostaną złożone w ciągu sześciu miesięcy po tym terminie, stosuje się przepisy art. 47 ust. 2 akapit pierwszy.

6.  W przypadku gdy stosuje się art. 34, wnioski o wypłatę refundacji muszą zostać złożone, z wyjątkiem przypadku siły wyższej, w terminie dwunastu miesięcy następujących po miesiącu dostawy na pokład; jednakże zezwolenia przewidziane w art. 34 ust. 1 mogą wymagać, aby eksporterzy składali wnioski o wypłatę w krótszym terminie.

7.  Właściwe organy państw członkowskich mogą wymagać tłumaczenia wszystkich dokumentów odnoszących się do wniosku o wypłatę refundacji na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych zainteresowanego państwa członkowskiego.

8.  Wypłaty określone w ust. 1 są dokonywane przez właściwy organ w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym dysponują one wszystkimi dokumentami i informacjami wymaganymi w celu zaspokojenia roszczenia, z wyjątkiem następujących przypadków:

9.  Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o nieprzyznaniu refundacji, jeżeli kwota jest mniejsza lub równa 100 EUR na zgłoszenie wywozowe.

Artykuł 47

1.  W okolicznościach, w jakich spełnione zostały wszystkie wymagania przewidziane w regułach wspólnotowych, dotyczących wykazania uprawnienia do refundacji, z wyjątkiem wymogu dotyczącego dotrzymania terminu lub terminów ustanowionych w art. 7 ust. 1, art. 16 ust. 1 i art. 37 ust. 1, stosuje się niniejsze zasady:

2.  W przypadku gdy dowód, że wszystkie wymagania ustanowione w rozporządzeniach Wspólnoty zostały spełnione, jest dostarczony w ciągu sześciu miesięcy po upływie terminu ustanowionego w art. 46 ust. 2 i 4, wypłacona refundacja wynosi 85 % kwoty, którą by wypłacono, gdyby wszystkie wymagania zostały spełnione.

2.  W przypadku gdy dowód, że wszystkie wymagania przewidziane w rozporządzeniach Wspólnoty zostały spełnione, jest dostarczony w ciągu sześciu miesięcy po upływie terminu ustanowionego w art. 46 ust. 2 i 4, ale terminy ustanowione w art. 7 ust. 1, art. 16 ust. 1 lub art. 37 ust. 1 zostały przekroczone, wypłacona refundacja jest równa refundacji obniżonej zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, zmniejszonej o 15 % kwoty, którą by wypłacono, gdyby wszystkie terminy były dotrzymane.

3.  W przypadku gdy refundacja została wypłacona w formie zaliczki zgodnie z art. 31 i jeden lub więcej terminów ustanowionych w art. 7 ust. 1 i art. 16 ust. 1 nie zostały dotrzymane, część zabezpieczenia, które uległo przepadkowi, jest równa obniżce obliczonej zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, powiększonej o 10 %.

3.  Pozostała część zabezpieczenia jest zwolniona.

3.  W przypadku gdy refundacja została wypłacona w formie zaliczki zgodnie z art. 31 i dowód, że wszystkie wymogi przewidziane w rozporządzeniach Wspólnoty zostały spełnione, jest dostarczony w ciągu sześciu miesięcy po upływie terminów ustanowionych w art. 46 ust. 2 i 4, kwota, która ma być zwrócona, jest równa 85 % zabezpieczenia.

3.  Jeżeli w przypadkach objętych akapitem trzecim dodatkowo został przekroczony co najmniej jeden termin ustanowiony w art. 7 ust. 1 i art. 16 ust. 1, kwota, która ma być zwrócona, jest równa:

4.  Całkowita utracona refundacja nie może przekraczać kwoty pełnej refundacji, którą by wypłacono, gdyby wszystkie wymagania zostały spełnione.

5.  Do celów niniejszego artykułu uchybienie terminu ustanowionego w art. 36 ust. 1 traktuje się tak samo jak uchybienie terminu ustanowionego w art. 7 ust. 1.

6.  W przypadku gdy stosuje się art. 4 ust. 2 i/lub art. 25 ust. 3 i/lub art. 48:

ROZDZIAŁ 2

Kary i zwrot kwot nienależnie wypłaconych

Artykuł 48

1.  W przypadku stwierdzenia, że w celu przyznania refundacji wywozowej eksporter złożył wniosek o refundację wyższą od refundacji stosowanej, refundacja należna w przypadku danego wywozu jest refundacją stosowaną do produktów faktycznie wywiezionych, zmniejszoną o kwotę odpowiadającą:

2.  Nie naruszając przepisów art. 9 akapit drugi, jeżeli stwierdzono, że nie podano wysokości refundacji wywozowej na mocy art. 9, uznaje się, że podana wysokość wynosi zero. Jeżeli kwota refundacji wywozowej obliczona zgodnie z informacjami na mocy art. 9 jest niższa od kwoty mającej zastosowanie, refundacja należna za odnośny wywóz jest równa refundacji mającej zastosowanie do faktycznie wywiezionych produktów, pomniejszonej o:

2.  Akapit pierwszy nie ma zastosowania, jeżeli eksporter w zadowalający sposób udowodni właściwym organom, że sytuacja, o której mowa w tym akapicie, jest spowodowana siłą wyższą, oczywistym błędem lub, w odpowiednich przypadkach, że wynika z prawdziwych informacji dotyczących wcześniejszej płatności.

2.  Pierwszy akapit nie ma zastosowania w przypadku gdy kary wynikające z tych samych elementów decydujących o uprawnieniu do refundacji wywozowych mają zastosowanie na mocy ust. 1.

3.  Za refundację wnioskowaną uważa się kwotę obliczoną na podstawie informacji dostarczonych na podstawie art. 5. W przypadku gdy stawka refundacji jest zróżnicowana w zależności od miejsca przeznaczenia, zróżnicowaną część refundacji oblicza się, stosując informacje dotyczące ilości, wagi i miejsca przeznaczenia dostarczone na podstawie art. 46.

4.  Kary przewidzianej w ust. 1 lit. a) nie stosuje się:

5.  W przypadku gdy obniżka przewidziana w ust. 1 lit. a) i b) powoduje kwotę ujemną, kwotę taką uiszcza eksporter.

6.  W przypadku gdy właściwy organ ustali, że wnioskowana refundacja jest nieprawidłowa oraz że wywóz nie został dokonany oraz że w konsekwencji refundacja nie może być obniżona, eksporter uiszcza kwotę odpowiadającą karze przewidzianej w ust. 1 lit. a) lub b), którą zastosowano, aby wywóz został dokonany. W przypadku gdy stawka refundacji różni się w zależności od miejsca przeznaczenia, przy obliczaniu wnioskowanej refundacji i refundacji stosowanej, z wyjątkiem przypadku, gdy przewidziane jest obowiązkowe miejsce przeznaczenia, używa się najniższej dodatniej stawki lub, jeżeli jest od niej wyższa, stawki wynikającej ze wskazania dotyczącego miejsca przeznaczenia na podstawie art. 31 ust. 2.

7.  Płatność na mocy ust. 5 i 6 jest dokonywana w terminie 30 dni od dnia przyjęcia wniosku o wypłatę. W przypadku gdy termin ten nie został dotrzymany, eksporter płaci odsetki w wysokości określonej w art. 49 ust. 1 za okres rozpoczynający się po 30 dniach od daty otrzymania żądania zapłaty i upływający w przeddzień zapłaty żądanej kwoty.

8.  Kary nie mają zastosowania jedynie wtedy, gdy wnioskowana refundacja jest wyższa od refundacji stosowanej na podstawie art. 4 ust. 2, art. 25 ust. 3, i/lub art. 47.

9.  Kary stosuje się bez uszczerbku dla kar dodatkowych ustanowionych na poziomie krajowym.

10.  Państwa Członkowskie, mogą zaniechać nakładania sankcji karnych w wysokości 100 EUR lub mniejszych przypadających na jedno zgłoszenie wywozowe.

11.  W przypadku gdy produkt wskazany w zgłoszeniu wywozowym nie jest objęty pozwoleniem, nie jest należna żadna refundacja i nie stosuje się przepisów ust. 1.

12.  W przypadku gdy refundacja została wyznaczona wcześniej, karę oblicza się na podstawie stawek refundacji ważnych w dniu wniesienia wniosku o wydanie pozwolenia, przy czym nie uwzględnia się strat refundacji na podstawie art. 4 ust. 1 lub obniżenia refundacji na podstawie art. 4 ust. 2 lub art. 25 ust. 3. W miarę potrzeby stawki te są dostosowane w dniu przyjęcia zgłoszenia wywozowego lub deklaracji płatności.

Artykuł 49

1.  Bez uszczerbku dla obowiązku uiszczenia kwoty ujemnej na podstawie art. 48 ust. 5, beneficjent zwraca kwoty nienależnie otrzymane, łącznie z karą stosowaną na podstawie art. 48 ust. 1 i odsetkami obliczonymi za okres, który upłynął między płatnością i zwrotem. Jednakże:

1.  Płatności dokonuje się w terminie 30 dni od dnia otrzymania żądania zapłaty.

1.  Jeżeli od beneficjentów żąda się zwrotu refundacji, państwo członkowskie może w celu obliczenia odsetek uwzględnić dokonanie płatności dwudziestego dnia następującego po dniu żądania zwrotu.

1.  Stosowana stopa procentowa jest obliczana zgodnie z przepisami prawa krajowego; jednakże nie może być niższa od stopy procentowej stosowanej w przypadku odzyskiwania kwot na mocy przepisów krajowych.

1.  W przypadku płatności nienależnej, dokonanej w wyniku błędu właściwego organu, nie pobiera się żadnych odsetek, chyba że jest to kwota, która ma być ustalona przez państwo członkowskie, odpowiadająca korzyści osiągniętej nienależnie.

1.  W przypadku gdy refundacja jest wypłacona na rzecz cesjonariusza, ten ostatni i eksporter są solidarnie zobowiązani do zwrotu kwot nienależnie wypłaconych, zabezpieczenia nienależnie zwolnionego i odsetek odnoszących się do danego wywozu. Zobowiązanie cesjonariusza jest jednakże ograniczone do kwoty wypłaconej na jego rzecz, powiększonej o odsetki.

2.  Kwoty odzyskane, przewidziane w art. 48 ust. 5 i 6, i pobrane odsetki są przekazywane agencjom płatniczym, które odliczają dane kwoty z wydatków Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG).

2.  W przypadku gdy termin płatności nie jest dotrzymany, państwa członkowskie, zamiast wymagać zwrotu, mogą zdecydować, aby kwoty nienależnie wypłacone, zabezpieczenia nienależnie zwolnione i odsetki wyrównawcze były odliczone z następnych płatności na rzecz danego eksportera.

2.  Akapit drugi stosuje się również do kwot, które należy zapłacić na podstawie art. 48 ust. 5 i 6.

3.  Bez uszczerbku dla możliwości odstąpienia od stosowania kar w przypadku niskich kwot, przewidzianej w art. 48 ust. 10, państwa członkowskie mogą odstąpić od wymogu zwrotu refundacji nienależnie wypłaconych, zabezpieczeń nienależnie zwolnionych, odsetek i kwot przewidzianych w art. 48 ust. 5, w przypadku gdy zwrot odnoszący się do zgłoszenia wywozowego nie przekracza 100 EUR, pod warunkiem że w prawie krajowym ustanowione są podobne przepisy, które przewidują zaniechanie zwrotu w takich przypadkach.

4.  Obowiązek zwrotu określony w ust. 1 nie ma zastosowania:

4.  Działania jakiejkolwiek strony trzeciej mającej bezpośredni lub pośredni związek z formalnościami koniecznymi do wypłaty refundacji, łącznie z działaniami spółek nadzoru, przypisywane są beneficjantowi.

4.  Przepisów niniejszego ustępu nie stosuje się do zaliczek na poczet refundacji. W przypadku niedokonania zwrotu na mocy niniejszego ustępu sankcji administracyjnej na podstawie art. 48 ust. 1 lit. a) nie stosuje się.

TYTUŁ V

PRZEPISY KOŃCOWE

▼M3

Artykuł 50

Powiadamianie Komisji

1.  Państwa członkowskie informują Komisję:

2.  Powiadomienia, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, przesyłane są Komisji zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 ( 23 ).

▼B

Artykuł 51

Rozporządzenie (WE) nr 800/1999 zostaje uchylone.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku XX.

Artykuł 52

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

ZAŁĄCZNIK I

Produkty i miejsca przeznaczenia wyłączone z oddalonej strefy refundacji

SEKTOR PRODUKTU — WYŁĄCZONE MIEJSCA PRZEZNACZENIA

Cukier ( 24 )

Cukier lub produkty cukrowe oznaczone kodami CN 1701 11 90, 1701 12 90, 1701 91 00, 1701 99 10, 1701 99 90, 1702 40 10, 1702 60 10, 1702 60 95, 1702 90 30, 1702 90 71, 1702 90 95, 2106 90 30, 2106 90 59 — Maroko, Algieria, Turcja, Syria, Liban.

Zboża ( 25 )

CN 1001 — Rosja, Mołdawia, Ukraina, Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Albania, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, Turcja, Syria, Liban, Izrael, Egipt, Libia, Tunezja, Algieria, Maroko, Ceuta, Melilla.

CN 1003 — wszystkie miejsca przeznaczenia.

CN 1004 — Islandia, Rosja.

Ryż ( 26 )

CN 1006 — wszystkie miejsca przeznaczenia.

Mleko i przetwory mleczne ( 27 )

Wszystkie produkty — Maroko, Algieria.

Mleko i przetwory mleczne oznaczone kodami CN 0401 30; 0402 21; 0402 29; 0402 91; 0402 99; 0403 90; 0404 90; 0405 10; 0405 20; 0405 90 — Kanada, Meksyk, Turcja, Syria, Liban.

0406 — Syria, Liban, Meksyk.

Wołowina i cielęcina

Wszystkie produkty — wszystkie miejsca przeznaczenia.

Drób

Mięso drobiowe — wszystkie miejsca przeznaczenia.

Pisklęta jednodniowe oznaczone kodem CN 0105 11 — Stany Zjednoczone, Kanada, Meksyk.

Jaja ( 28 )

Jaja w skorupkach oznaczone kodem ERN 0407 00 30 9000 — Japonia, Rosja, Chiny, Tajwan.

Jaja wylęgowe oznaczone kodem ERN 0407 00 11 9000; 0407 00 19 9000 — Stany Zjednoczone, Kanada, Meksyk.

▼M1

ZAŁĄCZNIK II

▼B

ZAŁĄCZNIK III

Zapisy, o których mowa w art. 8

ZAŁĄCZNIK IV

Zapisy, o których mowa w art. 9

ZAŁĄCZNIK V

Wpisy, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) akapit drugi

ZAŁĄCZNIK VI

Wpisy, o których mowa w art. 11 ust. 4 akapit pierwszy

ZAŁĄCZNIK VII

Wpisy, o których mowa w art. 11 ust. 5 akapit pierwszy

ZAŁĄCZNIK VIII

Wymagania dotyczące zatwierdzania i kontrolowania spółek nadzoru przez państwa członkowskie

ROZDZIAŁ I

WYMAGANIA DOTYCZĄCE ZATWIERDZENIA

ROZDZIAŁ II

1.   Działalność i zakres kompetencji spółek nadzoru

Przy wydawaniu świadectw przybycia zatwierdzone spółki nadzoru muszą w każdym momencie postępować w sposób odpowiedzialny i kompetentny.

Podczas swoich działań zatwierdzone spółki nadzoru muszą stosować się do następujących kryteriów:

2.   Kontrolowanie działalności spółek nadzoru

ROZDZIAŁ III

ZAŁĄCZNIK IX

Świadectwo rozładunku i przywozu określone w art. 17 ust. 1 lit. b)

ZAŁĄCZNIK X

Wymagania, które muszą spełniać urzędy państw członkowskich ustanowione w krajach trzecich do celów art. 17 ust. 2 lit. b)

ZAŁĄCZNIK XI

Świadectwo rozładunku określone w art. 17 ust. 2 lit. c)

ZAŁĄCZNIK XII

Wykaz krajów trzecich określonych w art. 17 ust. 2 lit. d), dla których warunkiem przekazania płatności jest wywóz produktów

Algieria

Burundi

Gwinea Równikowa

Kenia

Lesotho

Malawi

Saint Lucia

Senegal

Tanzania

ZAŁĄCZNIK XIII

Wykaz centralnych organów państw członkowskich określonych w art. 22

ZAŁĄCZNIK XIV

Wykaz krajów trzecich i terytoriów, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (i) i (ii)

Albania

Andora

Armenia

Azerbejdżan

Białoruś

Bośnia i Hercegowina

Ceuta i Melilla

Chorwacja

Gruzja

Gibraltar

Helgoland

Islandia

Liechtenstein

Była Jugosłowiańska Republika Macedonii

Maroko

Mołdawia

Czarnogóra

Norwegia

Rosja

Serbia

Szwajcaria

Turcja

Ukraina

Watykan

ZAŁĄCZNIK XV

Lista produktów, do których stosuje się art. 27 ust. 4 lit. d)

V. 

Kod CN	Mleko i przetwory mleczne
0402	Mleko i śmietana, zagęszczone lub zawierające dodatek cukru lub innego środka słodzącego
0403 90 11 do 0403 90 39	Maślanka w proszku
0404 90 21 do 0404 90 89	Składniki mleka
0405	Masło i pozostałe tłuszcze oraz oleje otrzymane z mleka
0406 20	Ser tarty lub proszkowany
0406 30	Ser przetworzony (ser topiony)
0406 90 13 do 0406 90 27	Pozostałe sery
0406 90 61 do 0406 90 81
0406 90 86 do 0406 90 88

VI. 

Kod CN	Wino
2204 29 62	Wino stołowe luzem
2204 29 64
2204 29 65
2204 29 71
2204 29 72
2204 29 75
2204 29 83
2204 29 84
2204 29 94
2204 29 98

ZAŁĄCZNIK XVI

Wpisy, o których mowa w art. 38 ust. 2 akapit drugi

ZAŁĄCZNIK XVII

Wpisy, o których mowa w art. 41 ust. 5

ZAŁĄCZNIK XVIII

ZAŁĄCZNIK XIX

Uchylone rozporządzenie i wykaz jego kolejnych zmian

ZAŁĄCZNIK XX

Tabela korelacji

( 1 ) Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

( 2 ) Dz.U. L 102 z 17.4.1999, s. 11.

( 3 ) Zob. załącznik XIX.

( 4 ) Dz.U. L 336 z 23.12.1994, s. 22.

( 5 ) Dz.U. L 339 z 18.12.2008, s. 53.

( 6 ) Dz.U. L 365 z 21.12.2006, s. 52.

( 7 ) Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1.

( 8 ) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1.

( 9 ) Dz.U. L 301 z 17.10.1992, s. 17.

( 10 ) Dz.U. L 205 z 3.8.1985, s. 5.

( 11 ) Dz.U. L 359 z 9.12.1992, s. 13.

( 12 ) Dz.U. L 209 z 11.8.2005, s. 1.

( 13 ) Dz.U. L 179 z 14.7.1999, s. 1.

( 14 ) Dz.U. L 172 z 5.7.2005, s. 24.

( 15 ) Dz.U. L 366 z 24.12.1987, s. 1.

( 16 ) Dz.U. L 114 z 26.4.2008, s. 3.

( 17 ) Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1.

( 18 ) Dz.U. L 226 z 13.8.1987, s. 2.

( 19 ) Dz.U. L 171 z 23.6.2006, s. 90.

( 20 ) Dz.U. L 201 z 30.7.2008, s. 1.

( 21 ) Dz.U. L 105 z 23.4.1983, s. 1.

( 22 ) Dz.U. L 24 z 30.1.1998, s. 9.

( 23 ) Dz.U. L 228 z 1.9.2009, s. 3.

( 24 ) Inne niż w postaci towarów niewymienionych w załączniku I zawierających mniej niż 90 % masy danego produktu.