2007R1580 — PL — 01.02.2010 — 008.001

Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość

zmienione przez:

▼B

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1580/2007

z dnia 21 grudnia 2007 r.

ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw

TYTUŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres i stosowanie terminów

1.  Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy wykonawcze do rozporządzeń (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007.

2.  Terminy użyte w rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1, posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu, o ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.

Artykuł 2

Lata gospodarcze

Lata gospodarcze dla produktów wymienionych w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2200/96 i w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2201/96 trwają od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

TYTUŁ II

KLASYFIKACJA PRODUKTÓW

ROZDZIAŁ I

Ogólne zasady

▼M8

Artykuł 2a

Normy handlowe: posiadacze

1.  Wymogi art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 uważa się za ogólną normę handlową. Szczegóły ogólnej normy handlowej określone są w części A załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

Owoce i warzywa, które nie są objęte szczegółową normą handlową spełniają wymogi ogólnej normy handlowej. Jeżeli jednak posiadacz jest w stanie wykazać ich zgodność z jakąkolwiek obowiązującą normą przyjętą przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ) wspomniane produkty są uznawane za zgodne z ogólną normą handlową.

2.  Szczegółowe normy handlowe, o których mowa w art. 113 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 określone są w części B załącznika I do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do następujących produktów:

3.  Do celów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 posiadaczami są wszelkie osoby fizyczne lub prawne, które fizycznie posiadają dane produkty.

▼B

Artykuł 3

Wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych

W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w odniesieniu do:

 ◄

▼M8

▼B

W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w obrębie danego obszaru produkcji w odniesieniu do:

 ◄

▼M8

3.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mają możliwość uchylenia stosowania wspomnianych norm handlowych w odniesieniu do produktów, sprzedawanych w sprzedaży detalicznej konsumentowi końcowemu i oznakowanymi określeniem: „przeznaczone do przetworzenia” albo innym równoznacznym sformułowaniem, z wyłączeniem produktów przeznaczonych do przetworzenia, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i).

▼M8

3a.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczących szczegółowych norm handlowych, świeże owoce i warzywa zakwalifikowane do klas innych niż klasa „ekstra”, mogą wykazywać na etapach, które następują po wysyłce, nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności oraz niewielkie pogorszenie jakości w związku z dojrzewaniem i tendencją do psucia się.

3b.  W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie ogólnej normy handlowej w odniesieniu do:

▼M15

▼M8

▼B

4.  Właściwemu organowi państwa członkowskiego przedstawiane są dowody na to, że produkty objęte ust. 1 lit. a) i ust. 2, spełniają ustanowione warunki, zwłaszcza w odniesieniu do ich planowanego wykorzystania.

Artykuł 4

Szczegółowe informacje

▼M8

1.  Szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są przedstawione czytelnie w widocznym miejscu na jednej stronie opakowania lub wydrukowane w nieusuwalny sposób bezpośrednio na opakowaniu lub na etykiecie, która stanowi integralną część opakowania lub jest trwale do niego przymocowana.

▼B

2.  W przypadku towarów wysyłanych luzem lub ładowanych bezpośrednio na środek transportu, szczegółowe informacje, o których mowa w ust. 1, są zamieszczane w dokumencie towarzyszącym lub na dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu w środku transportu.

▼M8

3.  W przypadku umów zawieranych na odległość w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 97/7/WE ( 27 ) zgodność z normami handlowymi wymaga, aby szczegółowe informacje były dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu.

4.  Faktury i dokumenty towarzyszące, z wyjątkiem rachunków przeznaczonych dla konsumentów, wskazują nazwę oraz kraj pochodzenia produktu oraz, w stosownych przypadkach, klasę, odmianę lub typ handlowy, o ile jest to przewidziane w szczegółowej normie handlowej lub, informują że produkt jest przeznaczony do przetworzenia.

▼M8

Artykuł 5

Szczegółowe informacje na etapie sprzedaży detalicznej

Na etapie sprzedaży detalicznej szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są dostępne w sposób czytelny i dobrze widoczny. Produkty mogą być wystawione na sprzedaż, pod warunkiem że detalista umieści w widocznym miejscu w pobliżu produktu czytelne, szczegółowe informacje dotyczące kraju pochodzenia oraz, w stosownych przypadkach, klasy produktu, jego odmiany lub typu handlowego w sposób pozwalający uniknąć wprowadzenia konsumenta w błąd.

W przypadku produktów paczkowanych, o których mowa w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 28 ), oprócz wszystkich informacji przewidzianych w normach handlowych podana jest również waga netto. W przypadku produktów sprzedawanych na sztuki wymóg podawania wagi netto nie ma zastosowania, jeżeli liczba sztuk jest widoczna i może być łatwo obliczona lub jeżeli liczba ta podana jest na etykiecie.

Artykuł 6

Mieszanki

1.  Można sprzedawać mieszanki różnych rodzajów świeżych owoców i warzyw w opakowaniach o wadze netto do 5 kg, pod warunkiem że:

2.  Wymóg ust. 1 lit. a) nie ma zastosowania do produktów wchodzących w skład mieszanki, które nie są produktami sektora owoców i warzyw w rozumieniu art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3.  Jeżeli owoce i warzywa wchodzące w skład mieszanki pochodzą z więcej niż jednego państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, można zastąpić pełne nazwy krajów pochodzenia odpowiednim z poniższych określeń:

▼B

ROZDZIAŁ II

Kontrole zgodności z normami handlowymi

Sekcja 1

Przepisy ogólne

▼M8

Artykuł 7

Zakres

Niniejszy rozdział ustanawia zasady kontroli zgodności w rozumieniu kontroli przeprowadzanych w odniesieniu do owoców i warzyw na wszystkich etapach obrotu, co do zgodności z normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi przez niniejszy tytuł oraz art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

▼B

Artykuł 8

Właściwe organy

1.  Każde państwo członkowskie wyznacza:

▼M8

▼M8

Organami koordynującymi oraz organami kontrolnymi, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być instytucje publiczne lub prywatne. Niemniej, w obu przypadkach państwa członkowskie są za nie odpowiedzialne.

▼B

2.  Państwa członkowskie przekazują Komisji:

3.  Organ koordynujący może być organem kontrolnym lub jednym z organów kontrolnych lub każdym innym organem wyznaczonym zgodnie z ust. 1.

4.  Komisja udostępnia publicznie w sposób, który uznaje za właściwy, wykaz organów koordynujących wyznaczonych przez państwa członkowskie.

Artykuł 9

Baza danych obejmująca handlowców

1.  Państwa członkowskie tworzą bazę danych obejmującą handlowców owoców i warzyw, która – zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym artykule – zawiera wykaz handlowców zajmujących się obrotem świeżymi owocami i warzywami, w odniesieniu do których ustanowiono normy na mocy art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

▼M8

Państwa członkowskie mogą w tym celu wykorzystywać wszelkie inne bazy danych lub bazy danych opracowane do innych celów

„Handlowiec” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną,

Rodzaje działalności, o których mowa akapicie trzecim lit. a) ppkt (i), (ii) oraz (iii) obejmują:

▼B

2.  Państwa członkowskie określają warunki regulujące włączenie poniższych handlowców do bazy danych:

▼M8

3.  W przypadku gdy baza danych składa się z kilku odrębnych elementów, organ koordynujący zapewnia, że baza danych, jej elementy oraz ich aktualizacja są jednolite. Aktualizacji dokonuje się wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane w czasie przeprowadzanych kontroli zgodności.

4.  Przedmiotowa baza danych zawiera w odniesieniu do każdego handlowca: numer rejestracyjny, nazwę, adres, informacje potrzebne do zaliczenia go do jednej z grup ryzyka wymienionych w art. 10 ust. 2, w szczególności informacje na temat jego pozycji w łańcuchu zbytu, informacje dotyczące wielkości przedsiębiorstwa, informacje dotyczące danych zebranych podczas poprzednich kontroli danego handlowca, jak również inne informacje, uważane za niezbędne do celów kontroli, jak informacje dotyczące istnienia systemu kontroli jakości lub systemu samokontroli związanego ze zgodnością z normami handlowymi. Aktualizacji dokonuje się wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane w czasie przeprowadzanych kontroli zgodności.

▼B

5.  Handlowcy dostarczają informacje uznane przez państwa członkowskie za niezbędne do stworzenia i aktualizowania bazy danych. Państwa członkowskie określają warunki, na których handlowcy nieposiadający siedziby na ich terytorium, ale prowadzący działalność handlową na tym terytorium, wykazywani są w bazie danych tych państw.

▼M8

Sekcja 2

kontrole przeprowadzane przez państwo członkowskie

Artykuł 10

Kontrole zgodności

1.  Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie selektywnej, opartej o analizę ryzyka i przeprowadzanej z odpowiednią częstotliwością kontroli zgodności z odnośnymi normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi przez niniejszy tytuł oraz art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Kryteria oceny ryzyka obejmują istnienie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 12a, wydanego przez właściwe organy kontrolne kraju trzeciego, na podstawie kontroli zgodności zatwierdzonej zgodnie z art. 13. Istnienie tego rodzaju świadectwa uznaje się za czynnik zmniejszający ryzyko niezgodności.

Kryteria oceny ryzyka mogą również obejmować:

2.  Analiza ryzyka opiera się na informacjach znajdujących się w bazie danych obejmującej handlowców, o której mowa w art. 9 i która dzieli je na grupy ryzyka.

Państwa członkowskie z wyprzedzeniem ustanawiają:

W odniesieniu do produktów, które nie są objęte szczegółowymi normami handlowymi państwa członkowskie na podstawie analizy ryzyka mogą podjąć decyzję o nieprzeprowadzaniu wybiórczych kontroli.

3.  W przypadku gdy kontrole ujawniają znaczące nieprawidłowości, państwa członkowskie zwiększają częstotliwość kontroli w odniesieniu do handlowców, produktów, pochodzenia lub innych parametrów.

4.  Handlowcy dostarczają organom kontrolnym wszelkich informacji, które organy te uważają za konieczne w celu zorganizowania i przeprowadzenia kontroli zgodności.

Artykuł 11

Zatwierdzeni handlowcy

1.  Państwa członkowskie mogą zezwolić handlowcom zaliczonym do grupy najmniejszego ryzyka i zapewniającym wysoki stopień gwarancji zgodności z normami handlowymi na stosowanie przy etykietowaniu każdego opakowania wzoru przedstawionego w załączniku II lub wystawianie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 12a.

2.  Zezwolenia udziela się na okres przynajmniej jednego roku.

3.  Ponadto handlowcy korzystający z tej możliwości:

4.  Gdy handlowiec nie może dłużej gwarantować spełnienia warunków posiadania otrzymanego zezwolenia, państwo członkowskie cofa je.

5.  Niezależnie od przepisów ust. 1 upoważnieni handlowcy mogą stosować wzór zgodny z niniejszym rozporządzeniem przed dniem 30 czerwca 2009 r. do wyczerpania zapasów.

Zezwolenia wydane handlowcom do dnia 1 lipca 2009 r. mają zastosowanie w okresie, na który zostały wydane.

Artykuł 12

Zatwierdzanie zgłoszeń przez organy celne

1.  Organy celne przyjmują zgłoszenia wywozowe lub zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu produktów, które są objęte szczegółowymi normami handlowymi wyłącznie gdy:

Powyższe przepisy nie stanowią przeszkody dla prowadzenia przez państwo członkowskie jakichkolwiek kontroli zgodności na podstawie art. 10.

2.  Ustęp 1 stosuje się również do produktów objętych ogólną normą handlową przedstawioną w załączniku I oraz produktów, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), o ile dane państwo członkowskie uzna to za konieczne na podstawie analizy ryzyka, o której mowa w art. 10 ust. 1.

Artykuł 12a

Świadectwa zgodności

1.  Właściwe organy mogą wydawać świadectwa potwierdzające, że dane produkty są zgodne z odpowiednią normą handlową. Świadectwo do wykorzystania przez właściwe organy we Wspólnocie zamieszczono w załączniku III.

Kraje trzecie, o których mowa w art. 13 ust. 4 mogą zamiast niego stosować swoje własne świadectwa, pod warunkiem, że Komisja uzna, że zawarte w nich informacje odpowiadają co najmniej zawartości świadectwa wspólnotowego. Komisja udostępnia stosowne wzory świadectw wystawianych przez kraje trzecie w sposób, który uznaje za właściwy.

2.  Świadectwa takie mogą być wydane albo w wersji papierowej z oryginalnym podpisem albo w zweryfikowanym formacie elektronicznym z podpisem elektronicznym.

3.  Każde świadectwo jest podstemplowane przez organ wystawiający i podpisane przez osobę lub osoby do tego upoważnione.

4.  Świadectwa są wystawiane w co najmniej jednym z języków urzędowych Wspólnoty.

5.  Każde świadectwo opatrzone jest numerem seryjnym, który umożliwia jego identyfikację, a organ wystawiający zachowuje kopie wszystkich wystawionych świadectw.

6.  Niezależnie od przepisów ust. 1 akapit pierwszy państwa członkowskie mogą stosować świadectwa zgodności zgodne z niniejszym rozporządzeniem przed dniem 30 czerwca 2009 r. do wyczerpania zapasów.

▼B

Sekcja 3

Kontrole przeprowadzane przez kraje trzecie

Artykuł 13

Zatwierdzenie czynności kontrolnych przeprowadzanych przez kraje trzecie przed przywozem do Wspólnoty

▼M8

1.  Na wniosek kraju trzeciego Komisja może zatwierdzić, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, kontrole zgodności z szczegółowymi normami handlowymi przeprowadzone przez dany kraj trzeci przed przywozem do Wspólnoty.

▼B

2.  Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone krajom trzecim, które o to wnioskują i na których terytorium spełnione są wspólnotowe normy handlowe lub przynajmniej normy równoważne, w przypadku produktów wywożonych do Wspólnoty.

W zatwierdzeniu wskazuje się władzę publiczną kraju trzeciego, na której spoczywa odpowiedzialność związana z wykonywaniem czynności kontrolnych, o których mowa w ust. 1. Władza ta odpowiada za kontakty ze Wspólnotą. Zatwierdzenie określa także organy kontrolne kierujące odpowiednimi kontrolami, zwane dalej „organami kontrolnymi kraju trzeciego”.

Zatwierdzenie może mieć jedynie zastosowanie do produktów pochodzących z danego kraju trzeciego i może być ograniczone do niektórych produktów.

3.  Organy kontrolne kraju trzeciego są organami urzędowymi lub urzędowo uznawanymi przez władzę, o której mowa w ust. 2, zapewniającymi wystarczające gwarancje i posiadającymi niezbędny personel, wyposażenie i pomieszczenia w celu przeprowadzania kontroli zgodnie z metodami, o których mowa w art. 20 ust. 1, lub metodami równoważnymi.

▼M8

4.  Wykaz państw, których kontrole zgodności zostały zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem oraz odnośne produkty określone są w załączniku IV.

Komisja udostępnia szczegółowe informacje dotyczące właściwych władz publicznych i organów kontrolnych w sposób, który uznaje za właściwy.

▼M8 —————

▼M8

Artykuł 15

Zawieszenie zatwierdzenia

Komisja może zawiesić zatwierdzenie w przypadku ustalenia, że w znaczącej liczbie partii lub dla znacznych ilości, towary nie odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach zgodności wystawionych przez organy kontrolne kraju trzeciego.

▼M8 —————

▼B

Sekcja 5

Metoda kontroli

Artykuł 20

Metoda kontroli

1.  Kontrole zgodności przewidziane w niniejszym rozdziale, z wyjątkiem kontroli w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi finalnemu, przeprowadza się zgodnie z metodami określonymi w załączniku VI, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej.

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy szczególne dla kontroli zgodności w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi finalnemu.

▼M8

2.  W przypadku gdy inspektorzy stwierdzają, że towary odpowiadają normom handlowym, organ kontrolny może wystawić świadectwo zgodności określone w załączniku III.

▼B

3.  W przypadku gdy towary nie odpowiadają normom, organ kontrolny wystawia orzeczenie o niezgodności do wiadomości handlowca lub jego przedstawiciela. Towary, w odniesieniu do których zostało wystawione orzeczenie o niezgodności, nie mogą być przemieszczane bez zezwolenia organu kontrolnego, który wydał takie orzeczenie. Wydanie zezwolenia może wymagać spełnienia warunków określonych przez organ kontrolny.

Handlowcy mogą podjąć decyzję o doprowadzeniu wszystkich lub niektórych towarów do stanu zgodności. Towary doprowadzone do stanu zgodności nie mogą być wprowadzane do obrotu przed zagwarantowaniem przez właściwy organ kontrolny, przy pomocy wszystkich odpowiednich środków, że dane towary rzeczywiście zostały doprowadzone do stanu zgodności. Organ ten wystawia, gdzie stosowne, świadectwo zgodności, jak określono w załączniku III, w odniesieniu do partii lub części partii wyłącznie po doprowadzeniu towarów do stanu zgodności.

▼M8

Jeżeli organ kontrolny przychyla się do prośby handlowca o umożliwienie doprowadzenia towarów do stanu zgodności w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przeprowadzona została kontrola stwierdzająca brak zgodności, handlowiec informuje właściwe organy kontrolne państwa członkowskiego przeznaczenia o partii, która wykazuje brak zgodności. Państwo członkowskie, które stwierdziło brak zgodności przesyła kopię odpowiedniego sprawozdania pozostałym zainteresowanym państwom członkowskim, w tym państwu członkowskiemu przeznaczenia partii wykazującej brak zgodności.

▼B

W przypadku gdy towary nie mogą zostać doprowadzone do stanu zgodności ani przeznaczone na paszę dla zwierząt, do przetwórstwa przemysłowego lub wykorzystane w jakikolwiek inny sposób w celach nieżywnościowych, organ kontrolny może, w razie potrzeby, zażądać od handlowców podjęcia odpowiednich środków w celu zagwarantowania, że dane produkty nie zostaną wprowadzone do obrotu.

Handlowcy dostarczają wszystkie informacje uznane za niezbędne przez państwa członkowskie w celu stosowania niniejszego ustępu.

▼M8 —————

▼M8

Sekcja 6

Przekazywanie informacji

Artykuł 20a

Przekazywanie informacji

1.  Państwo członkowskie, na którego terytorium stwierdzono, że partia towarów z innego państwa członkowskiego nie odpowiada normom handlowym z powodu wad lub zepsucia, co mogło zostać wykryte w czasie pakowania, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję oraz inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć.

2.  Państwo członkowskie, na którego terytorium partia towaru pochodząca z kraju trzeciego została wykluczona z dopuszczenia do swobodnego obrotu z powodu niezgodności z normami handlowymi, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję oraz inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć oraz zainteresowany kraj trzeci wymieniony w załączniku IV.

3.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich przepisach dotyczących kontroli i systemów analizy ryzyka. Powiadamiają też Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w tych systemach.

4.  Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim podsumowane wyników kontroli na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu w danym roku najpóźniej do dnia 30 czerwca następnego roku.

5.  Przekazywanie informacji odbywa się w sposób określony przez Komisję.

▼B

TYTUŁ III

ORGANIZACJE PRODUCENTÓW

ROZDZIAŁ I

Wymogi i uznawanie

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 21

Definicje

1.  Do celów niniejszego tytułu:

2.  Państwa członkowskie określają odnośne osoby prawne na ich terytorium do celów art. 3 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w świetle ich krajowych struktur prawnych i administracyjnych. W razie potrzeby ustanawiają również przepisy dotyczące jasnego zdefiniowania części osób prawnych do celów stosowania tych artykułów.

Sekcja 2

Wymogi mające zastosowanie do organizacji producentów

Artykuł 22

Zakres produktów

1.  Państwa członkowskie uznają organizacje producentów na mocy art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w odniesieniu do produktu lub grupy produktów określonych we wniosku o uznanie, z zastrzeżeniem wszelkich decyzji podjętych na mocy art. 4 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia.

2.  Państwa członkowskie uznają organizacje producentów w odniesieniu do produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia jedynie w przypadku, gdy mogą zagwarantować, że produkty te zostają dostarczone do przetworzenia za pośrednictwem systemu zamówień na dostawy albo w inny sposób.

Artykuł 23

Minimalna liczba członków

Przy ustalaniu minimalnej liczby członków organizacji producentów na mocy art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie mogą postanowić, że w przypadku gdy wnioskodawca starający się o uznanie składa się całkowicie lub częściowo z członków będących podmiotami prawnymi lub będącymi jasno określonymi częściami podmiotów prawnych i składającymi się z producentów, minimalną liczbę producentów można obliczyć na podstawie liczby producentów stowarzyszonych w każdym podmiocie prawnym lub w jasno określonej części podmiotu prawnego.

Artykuł 24

Minimalny okres członkostwa

1.  Minimalny okres członkostwa producenta nie może wynosić mniej niż rok.

2.  Rezygnację z członkostwa zgłasza się organizacji na piśmie. Państwa członkowskie ustanawiają okresy wypowiedzenia, które nie powinny przekraczać sześciu miesięcy, oraz daty, od których rezygnacja staje się skuteczna.

Artykuł 25

Struktura i działalność organizacji producentów

Państwa członkowskie gwarantują, że organizacje producentów posiadają do dyspozycji personel, infrastrukturę oraz wyposażenie niezbędne do spełnienia wymogów ustanowionych w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz zapewniają ich funkcjonowanie w zakresie podstawowych zadań, w szczególności w odniesieniu do:

Artykuł 26

Wartość lub wielkość produkcji rynkowej

Do celów art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 wartość lub wielkość produkcji rynkowej obliczana jest na tej samej podstawie co wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu ustanowiona w art. 52 i 53 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 27

Udzielanie pomocy technicznej

Do celów art. 4 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, organizacja producentów, która jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego udzielenia pomocy technicznej, uznawana jest za wywiązującą się ze swoich zobowiązań, jeżeli udziela odpowiedniej pomocy technicznej, sama lub za pośrednictwem swoich członków, bądź poprzez spółki zależne lub outsourcing.

Artykuł 28

Działalność główna organizacji producentów

1.  Działalność główna organizacji producentów związana jest z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których jest uznana.

2.  Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu sprzedawanej przez członków własnych organizacji producentów oraz członków innych organizacji producentów przewyższa wartość całej innej sprzedawanej przez nich produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

Obliczenia dokonuje się wyłącznie na podstawie produktów, w odniesieniu do których dana organizacja producentów jest uznawana.

3.  W przypadkach, w których art. 52 ust. 7 ma zastosowanie, ust. 2 niniejszego artykułu stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do odnośnych spółek zależnych od dnia 1 stycznia 2012 r.

Artykuł 29

Outsourcing

Outsourcing działalności organizacji producentów oznacza, że dana organizacja producentów zawiera z innym podmiotem, m.in. z jednym ze swoich członków lub z jedną ze swoich spółek zależnych, umowę handlową na prowadzenie odnośnej działalności. Dana organizacja producentów pozostaje jednak odpowiedzialna za zapewnienie zrealizowania tej działalności oraz za całkowitą kontrolę zarządzania i nadzór nad umową handlową na prowadzenie odnośnej działalności.

Akapit pierwszy ma zastosowanie z uwzględnieniem niezbędnych zmian w przypadku, gdy stowarzyszenie organizacji producentów stosuje outsourcing jakiejś działalności.

Artykuł 30

Ponadnarodowe organizacje producentów

1.  Główna siedziba ponadnarodowej organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym organizacja posiada znaczną ilość gospodarstw lub znaczną liczbę członków i/lub osiąga znaczny poziom produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

2.  Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba ponadnarodowej organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

Artykuł 31

Łączenie organizacji producentów

1.  W przypadku połączenia organizacji producentów mających przed połączeniem różne programy operacyjne, organizacje te realizują te programy jednocześnie i oddzielnie do 1 stycznia roku następującego po połączeniu. W takim przypadku odnośna organizacja producentów występuje z wnioskiem o połączenie programów operacyjnych w drodze zmiany, zgodnie z przepisami art. 66. W przeciwnym wypadku odnośna organizacja producentów występuje niezwłocznie z wnioskiem o połączenie programów operacyjnych w drodze zmiany, zgodnie z przepisami art. 67.

2.  W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów występujących z takim wnioskiem z właściwie uzasadnionych powodów na jednoczesne wdrażanie oddzielnych programów operacyjnych do czasu zakończenia realizacji tych programów.

Artykuł 32

Członkowie niebędący producentami

1.  Państwa członkowskie mogą ustalić, czy i na jakich warunkach osoba fizyczna lub prawna niebędąca producentem może zostać członkiem organizacji producentów.

2.  Przy ustalaniu warunków, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają, w szczególności, zgodność z art. 3 ust. 1 lit. a) i ust. 4 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

3.  Osoby fizyczne lub prawne, o których mowa w ust. 1:

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub odmówić takim osobom fizycznym prawa do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do funduszy operacyjnych, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 2.

Artykuł 33

Demokratyczna odpowiedzialność organizacji producentów

Państwa członkowskie podejmują wszelkie środki, które uznają za niezbędne, celem uniknięcia nadużycia władzy czy wpływów przez jednego lub więcej członków w zakresie zarządzania organizacją producentów i jej funkcjonowania, które to środki obejmują prawo do głosowania.

▼M10

Państwa członkowskie mogą przyjmować środki ograniczające lub zakazujące podmiotowi prawnemu korzystanie z uprawnień do zmieniania, zatwierdzania lub odrzucania decyzji organizacji producentów, w sytuacjach, kiedy stanowi ona wyraźnie określoną część tego podmiotu prawnego.

▼B

Sekcja 3

Stowarzyszenia organizacji producentów

Artykuł 34

Uznawanie stowarzyszeń organizacji producentów

1.  Państwa członkowskie mogą uznać jedynie stowarzyszenia organizacji producentów zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w odniesieniu do działalności dotyczących produktu lub produktów określonych we wniosku o uznanie.

2.  Stowarzyszenie organizacji producentów może zostać uznane zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 i wykonywać którąkolwiek z działalności organizacji producentów, nawet jeżeli wprowadzanie do obrotu odnośnych produktów nadal jest realizowane przez jej członków.

Artykuł 35

Działalność główna stowarzyszeń organizacji producentów

Artykuł 28 ust. 2 i 3 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do stowarzyszeń organizacji producentów.

Artykuł 36

Członkowie stowarzyszeń organizacji producentów niebędący organizacjami producentów

1.  Państwa członkowskie mogą ustalić, czy i na jakich warunkach osoba fizyczna lub prawna niebędąca uznaną organizacją producentów może zostać członkiem stowarzyszenia organizacji producentów.

2.  Członkowie uznanego stowarzyszenia organizacji producentów, którzy nie są uznaną organizacją producentów:

▼M10 —————

▼B

▼M10

Państwa członkowskie mogą dopuścić, ograniczyć lub odmówić im prawa do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do programów operacyjnych.

▼B

Artykuł 37

Ponadnarodowe stowarzyszenia organizacji producentów

1.  Główna siedziba ponadnarodowego stowarzyszenia organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym stowarzyszenie posiada znaczną ilość organizacji członkowskich i/lub organizacje członkowskie osiągają znaczny poziom produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

2.  Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba ponadnarodowego stowarzyszenia organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

Sekcja 4

Grupy producentów

Artykuł 38

Przedkładanie planów uznawania

1.  Podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego przedkłada plan uznawania, o którym mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym dany podmiot ma główną siedzibę.

2.  Państwa członkowskie ustanawiają:

Artykuł 39

Zawartość planów uznania

Projekt planu uznawania obejmuje przynajmniej:

Artykuł 40

Zatwierdzanie planów uznawania

1.  Właściwy organ krajowy podejmuje decyzję dotyczącą projektu planu uznawania w terminie trzech miesięcy od otrzymania planu wraz ze wszystkimi dokumentami uzupełniającymi.

2.  Po dokonaniu kontroli, o których mowa w art. 113, właściwy organ krajowy, stosownie do przypadku,

Plan może zostać zatwierdzony, w razie konieczności, tylko w przypadku gdy zostały w nim uwzględnione zmiany wymagane na mocy lit. b).

Właściwy organ krajowy powiadamia podmiot prawny lub jasno określoną część podmiotu prawnego o swojej decyzji.

Artykuł 41

Realizacja planów uznawania

1.  Realizacja planu uznawania zostaje podzielona na okresy roczne rozpoczynające się 1 stycznia. Państwa członkowskie mogą zezwolić grupom producentów na podzielenie tych okresów rocznych na okresy półroczne.

Plan uznawania rozpoczyna się, zgodnie z propozycją, o której mowa w art. 39 lit. b):

2.  Państwa członkowskie ustanawiają warunki, na jakich grupy producentów mogą występować z wnioskiem o wprowadzenie zmian do planów w trakcie ich realizacji. Do wniosków takich załącza się niezbędne dokumenty uzupełniające.

3.  Właściwy organ krajowy podejmuje decyzję w sprawie zmian do planów w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku o wprowadzenie zmian, po rozważeniu dostarczonych dowodów. W przypadku braku decyzji odnośnie do wniosku o wprowadzenie zmian w ustalonym terminie, wniosek uważa się za odrzucony.

Artykuł 42

Wnioski o uznanie organizacji producentów

Grupy producentów realizujące plan uznawania mogą w każdej chwili złożyć wniosek o uznanie na mocy art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Takie wnioski składane są w każdym wypadku przed zakończeniem okresu przejściowego, o którym mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

Od dnia złożenia takiego wniosku przedmiotowa grupa może przedstawić projekt programu operacyjnego na mocy art. 64.

Artykuł 43

Działalność główna grup producentów

Artykuł 28 ma zastosowanie z uwzględnieniem niezbędnych zmian do grup producentów.

Artykuł 44

Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu

1.  Artykuł 52 ma zastosowanie z uwzględnieniem niezbędnych zmian do grup producentów.

2.  W przypadku zmniejszenia wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności grupy producentów i od niej niezależnych, wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu nie może być mniejsza niż 65 % wartości danego produktu deklarowanej w poprzednim wniosku lub wnioskach o pomoc obejmujących ostatni okres roczny, stwierdzonej przez państwo członkowskie, a w przypadku jej braku – wartości pierwotnie zadeklarowanej w zatwierdzonym planie uznawania.

▼M15

3.  Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu obliczana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie, dla którego wnioskowana jest pomoc.

▼B

Artykuł 45

Finansowanie planów uznawania

1.  Stawki pomocy, o których mowa w art. 7 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, zmniejsza się o połowę w stosunku do produkcji stanowiącej przedmiot obrotu przekraczającej 1 000 000 EUR.

2.  Pomoc, o której mowa w art. 7 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, podlega pułapowi dla każdej grupy producentów wynoszącemu 100 000 EUR na okres roczny.

3.  W przypadku gdy okres realizacji nie obejmuje całego roku kalendarzowego, pułapy określone w ust. 2 zostają proporcjonalnie zmniejszone.

4.  Pomoc, o której mowa w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, jest wypłacana:

Aby obliczyć wysokość rocznych rat państwa członkowskie mogą zastosować jako podstawę roczną produkcję stanowiącą przedmiot obrotu odpowiadającą okresowi innemu niż okres, w odniesieniu do którego wypłacana jest rata, jeżeli wymagają tego kontrole. Różnica pomiędzy okresami jest mniejsza niż okres, za który wypłacana jest rata.

5.  Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do kwot określonych w ust. 1 i 2 jest ostatnim kursem opublikowanym przez Centralny Bank Europejski przed pierwszym dniem okresu, na który przypada przedmiotowa pomoc.

Artykuł 46

Pomoc na inwestycje niezbędne w celu uzyskania uznania

Odnośnie do inwestycji związanych z realizacją planów uznawania, o których mowa w art. 39 lit. c) niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do których udziela się pomocy zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007:

Artykuł 47

Wniosek o przyznanie pomocy

1.  Grupa producentów składa tylko jeden wniosek o pomoc, o której mowa w art. 7 ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w terminie trzech miesięcy od końca każdego z okresów rocznych lub półrocznych określonych w art. 45 ust. 4 niniejszego rozporządzenia. Wniosek zawiera deklarację wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu w odniesieniu do okresu, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2.  Wnioski o przyznanie pomocy dotyczące okresów półrocznych można składać tylko pod warunkiem, że plan uznawania jest podzielony na okresy półroczne, określone w art. 41 ust 1. Wszystkim wnioskom o przyznanie pomocy towarzyszy pisemne oświadczenie grupy producentów stwierdzające, że grupa:

3.  Państwa członkowskie ustalają termin wypłacenia pomocy, który w każdym wypadku przypada nie później niż sześć miesięcy po otrzymaniu wniosku.

Artykuł 48

Kwalifikowalność

Państwa członkowskie oceniają kwalifikowalność grup producentów do uzyskania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia, czy przyznanie pomocy jest należycie uzasadnione, z uwzględnieniem warunków i daty ewentualnego uprzedniego przyznania pomocy publicznej na rzecz organizacji lub grup producentów, z których pochodzą członkowie danej grupy producentów, oraz ewentualnych przypadków przemieszczania się członków między organizacjami producentów i grupami producentów.

Artykuł 49

Wkład Wspólnoty

1.  Wkład Wspólnoty w finansowanie pomocy określonej w art. 7 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 wynosi maksymalnie:

▼M10

▼M10

Pozostała część pomocy wypłacana jest przez państwa członkowskie w formie płatności zryczałtowanej. Wnioski o przyznanie pomocy nie muszą zawierać dowodów dotyczących wykorzystania pomocy.

▼B

2.  Wkład Wspólnoty w finansowanie pomocy określonej w art. 7 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, wyrażony jako dotacja kapitałowa lub w równoważniku dotacji kapitałowej, nie przekracza jako odsetek kwalifikowalnych kosztów inwestycji:

Zainteresowane państwa członkowskie zobowiązują się do wkładu w finansowaniu przynajmniej 5 % kwalifikowalnych kosztów inwestycji.

Na pokrycie kwalifikowalnych kosztów inwestycji beneficjenci pomocy płacą przynajmniej:

Artykuł 50

Łączenie przedsiębiorstw

1.  Pomoc przewidziana w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, może zostać przyznana lub może nadal być przyznawana grupom producentów, którym udzielono wstępnego uznania i które powstały w wyniku połączenia dwóch lub więcej grup producentów, którym udzielono wstępnego uznania.

2.  W celu obliczenia kwoty pomocy, o której mowa w ust. 1, grupa producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje grupy, które się połączyły.

3.  W przypadku połączenia dwóch lub więcej grup producentów, nowy podmiot przejmuje prawa i obowiązki grupy producentów, której najwcześniej przyznano status wstępnego uznania.

4.  W przypadku gdy grupa producentów, której udzielono wstępnego uznania, łączy się z uznaną organizacją producentów, powstały podmiot nie kwalifikuje się już do wstępnego uznania jako grupa producentów, ani do przyznania pomocy, o której mowa w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Powstały w wyniku połączenia podmiot jest nadal traktowany jako uznana organizacja producentów, pod warunkiem że przestrzega obowiązujących wymogów. W razie konieczności organizacja producentów występuje z wnioskiem o zmianę swojego programu operacyjnego i w tym celu art. 31 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Jednakże działania przeprowadzone przez grupę producentów przed takim połączeniem są nadal kwalifikowalne na warunkach ustalonych w planie uznawania.

Artykuł 51

Konsekwencje uznania

1.  Udzielanie pomocy, o której mowa w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, zostaje zakończone wraz z przyznaniem uznania.

2.  W przypadku przedłożenia programu operacyjnego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem państwo członkowskie gwarantuje, że nie dochodzi do podwójnego finansowania środków ustanowionych w planie uznawania.

3.  Inwestycje kwalifikujące się do przyznania pomocy lub koszty, o których mowa w art. 7 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, mogą zostać przeniesione do programów operacyjnych, pod warunkiem że są zgodne z wymogami niniejszego rozporządzenia.

4.  Państwa członkowskie ustalają okres, rozpoczynający się po zrealizowaniu planu uznawania, w ramach którego grupa producentów musi zostać uznana jako organizacja producentów. Okres ten nie przekracza czterech miesięcy.

ROZDZIAŁ II

Fundusze i programy operacyjne

Sekcja 1

Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu

Artykuł 52

Podstawa obliczania

1.  Do celów niniejszego rozdziału wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu danej organizacji producentów oblicza się na podstawie produkcji członków organizacji producentów, w odniesieniu do której dana organizacja producentów jest uznana.

2.  Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu obejmuje produkcję członków, którzy występują z organizacji producentów lub do niej przystępują. Państwa członkowskie określają warunki w celu uniknięcia dwukrotnego policzenia.

3.  Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na zawarcie wartości produktów ubocznych w wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

4.  Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu obejmuje wartość produktów wycofanych z rynku zgodnie z art. 10 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, liczonych po średniej cenie tych produktów, które zostały wprowadzone do obrotu przez organizację producentów w poprzednim roku.

▼M10

5.  Wyłącznie produkcja członków organizacji producentów wprowadzona do obrotu bezpośrednio przez organizację producentów wliczana jest do wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu. Produkcja członków organizacji producentów wprowadzona do obrotu za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację, zgodnie z art. 125a ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 ( 29 ), wliczana jest do wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu tej drugiej organizacji producentów.

▼B

6.  Produkcję stanowiącą przedmiot obrotu fakturuje się na etapie „loco organizacja producentów”:

7.  Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu można również obliczać na etapie loco spółka zależna, na tych samych zasadach jak zasady ustanowione w ust. 6, pod warunkiem że przynajmniej 90 % kapitału należy:

8.  W przypadku gdy obniżenie wielkości produkcji spowodowane jest zjawiskiem atmosferycznym bądź chorobami zwierząt lub roślin bądź epidemiami szkodników, odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia otrzymane w związku z ubezpieczeniem płodów rolnych, o którym mowa w rozdziale III sekcja 6, lub równoznacznych środków zarządzanych przez organizację producentów może zostać włączone do wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

Artykuł 53

Okres odniesienia

1.  Roczny pułap pomocy określony w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oblicza się corocznie na podstawie wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu w ciągu dwunastomiesięcznego okresu odniesienia określanego przez państwa członkowskie.

2.  Okres odniesienia ustalany jest przez państwa członkowskie dla każdej organizacji producentów jako:

3.  Okres dwunastomiesięczny stanowi okres sprawozdawczy odnośnej organizacji producentów.

Okres odniesienia nie może zmieniać się w trakcie programu operacyjnego, z wyjątkiem sytuacji należycie uzasadnionych.

4.  W przypadku obniżenia wartości produktu z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności organizacji producentów i od niej niezależnych, wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, o której mowa w ust. 1, nie może być mniejsza niż 65 % wartości danego produktu w poprzednim okresie odniesienia.

Przyczyny określone w akapicie pierwszym muszą być należycie uzasadnione.

▼M13

5.  W przypadku gdy niedawno uznane organizacje producentów nie posiadają wystarczających dla zastosowania przepisów ust. 2 danych historycznych dotyczących produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, za wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu można uznać wartość produkcji rynkowej podaną przez organizację producentów do celów uznania. Wartość tę oblicza się jako średnią wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu za okres trzech lat, w których producenci będący członkami organizacji producentów, w czasie gdy złożono wniosek o uznanie, rzeczywiście produkowali.

▼B

6.  Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne w celu uzyskania informacji dotyczących wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu organizacji producentów, które nie przedłożyły programów operacyjnych.

7.  W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 i 6, wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu za okres odniesienia obliczana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym okresie odniesienia.

Sekcja 2

Fundusze operacyjne

Artykuł 54

Zarządzanie

Państwa członkowskie zapewniają, aby sposób zarządzania funduszami operacyjnymi umożliwiał audytorom zewnętrznym coroczną identyfikację, sprawdzenie i poświadczenie ich wydatków i dochodów.

Artykuł 55

Finansowanie funduszy operacyjnych

Wkłady finansowe do funduszu operacyjnego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, określane są przez organizację producentów.

Wszyscy producenci mają możliwość korzystania z funduszu operacyjnego i wszyscy producenci mają możliwość demokratycznego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji dotyczących wykorzystania funduszy organizacji producentów i wkładów finansowych do funduszy operacyjnych.

Artykuł 56

Informowanie o szacunkowych kwotach

Najpóźniej do 15 września organizacje producentów przekazują państwom członkowskim informacje o szacunkowych kwotach wkładu Wspólnoty oraz wkładu ich członków oraz samej organizacji producentów do funduszy operacyjnych na następny rok, wraz z programami operacyjnymi lub wnioskami o zatwierdzenie zmian.

Państwa członkowskie mogą wyznaczyć datę późniejszą niż 15 września.

Obliczenia szacunkowej kwoty funduszy operacyjnych dokonuje się na podstawie programów operacyjnych i wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu. Kalkulacja ta dzielona jest pomiędzy wydatki na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz na inne środki.

Sekcja 3

Programy operacyjne

Artykuł 57

Strategia krajowa

1.  Ogólna struktura i zawartość strategii krajowej, o której mowa w art. 12 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, ustanawiana jest, od dnia 1 stycznia 2009 r., zgodnie z wytycznymi określonymi w załączniku VII. Przed tą datą państwa członkowskie ustalają jej ogólną strukturę i zawartość. Strategia może zawierać elementy regionalne.

Strategia krajowa obejmuje wszystkie podjęte decyzje i przepisy przyjęte przez państwa członkowskie w zastosowaniu tytułu III rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz niniejszego tytułu.

2.  Strategia krajowa wraz z ramami krajowymi, o których mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, ustanawiana jest przed przedstawieniem projektów programów operacyjnych w danym roku. Ramy krajowe włącza się po przedstawieniu ich Komisji i, jeżeli to konieczne, po dokonaniu ich zmiany, zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

3.  Analiza sytuacji wyjściowej stanowi część procesu opracowywania strategii krajowej, a za jej przeprowadzenie odpowiedzialne jest państwo członkowskie. Pozwala ona na określenie i ocenę potrzeb, które mają zostać zaspokojone, dokonanie klasyfikacji potrzeb pod względem priorytetów, zdefiniowanie celów, jakie należy osiągnąć poprzez realizację programów operacyjnych, oczekiwanych rezultatów i określonych ilościowo celów, jakie należy osiągnąć w stosunku do sytuacji wyjściowej, oraz na określenie najwłaściwszych instrumentów i działań prowadzących do osiągnięcia tych celów.

4.  Państwa członkowskie zapewniają również monitorowanie i ocenę strategii krajowej oraz jej wdrożenie poprzez programy operacyjne.

Strategia krajowa może zostać zmieniona, w szczególności w świetle monitorowania i oceny. Zmian takich należy dokonywać przed przedstawieniem projektów programów operacyjnych w danym roku.

5.  Państwa członkowskie ustalają w strategii krajowej maksymalny odsetek funduszu operacyjnego, jaki można przeznaczyć na poszczególne środki i/lub rodzaj działania i/lub wydatków w celu zapewnienia odpowiedniej równowagi pomiędzy różnymi środkami.

Artykuł 58

Ramy krajowe na rzecz działań w zakresie ochrony środowiska

1.  Oprócz powiadomienia przewidzianego w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, państwa członkowskie powiadamiają również Komisję o wszelkich zmianach w ramach krajowych, które podlegają procedurze ustanowionej w art. 12 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Komisja udostępnia ramy pozostałym państwom członkowskim w sposób, jaki uzna za stosowny.

2.  Ramy krajowe ustanawiają niewyczerpujący wykaz działań w zakresie ochrony środowiska i warunków obowiązujących w związku z tym w państwie członkowskim do celów art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz – w odniesieniu do każdego działania w zakresie ochrony środowiska – wskazują:

Artykuł 59

Zasady uzupełniające państw członkowskich

Państwa członkowskie mogą przyjąć zasady uzupełniające rozporządzenie (WE) nr 1182/2007 i niniejsze rozporządzenie, dotyczące kwalifikowalności środków, działań lub wydatków w ramach programów operacyjnych.

Artykuł 60

Związek z programami rozwoju obszarów wiejskich

1.  Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 działaniom objętym środkami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem nie udziela się żadnego wsparcia na mocy programu rozwoju obszarów wiejskich państw członkowskich lub programów zatwierdzonych na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

2.  W przypadku gdy wyjątkowo udzielono wsparcia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, zgodnie z art. 5 ust. 6 wymienionego rozporządzenia środkom, które w przeciwnym razie potencjalnie kwalifikowałyby się do przyznania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie gwarantują, że beneficjent może otrzymać wsparcie na dane działanie jedynie w ramach jednego systemu.

W tym celu państwa członkowskie, przy uwzględnianiu środków zawierających takie wyjątki w swoich programach rozwoju obszarów wiejskich, gwarantują, że strategia krajowa, o której mowa w art. 57 niniejszego rozporządzenia, określa kryteria i zasady administracyjne, które będą one stosować w programach rozwoju obszarów wiejskich.

▼M10

W stosownych przypadkach i nie naruszając przepisów art. 103a ust. 3, art. 103d ust. 1 oraz 3, art. 103e rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz art. 49 niniejszego rozporządzenia, poziom wsparcia środków objętych niniejszym rozporządzeniem nie przekracza poziomu, który ma zastosowanie do środków objętych programem rozwoju obszarów wiejskich.

▼B

Wsparcie na rzecz działań w zakresie ochrony środowiska innych niż nabycie środków trwałych ograniczone jest do maksymalnych kwot ustalonych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 dla płatności rolnośrodowiskowych. Kwoty te mogą zostać zwiększone w wyjątkowych przypadkach, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności, które należy uzasadnić w strategii krajowej, o której mowa w art. 57 niniejszego rozporządzenia.

▼M10

Akapit czwarty nie ma zastosowania w odniesieniu do działań na rzecz ochrony środowiska, które nie dotyczą bezpośrednio lub pośrednio określonej działki.

▼B

Artykuł 61

Zawartość programów operacyjnych i wydatki kwalifikujące się do przyznania pomocy

1.  Programy operacyjne obejmują:

2.  Różne działania w zakresie ochrony środowiska mogą być łączone między sobą, pod warunkiem że się uzupełniają i są zgodne.

W przypadku łączenia działań w zakresie ochrony środowiska poziom wsparcia uwzględnia konkretne utracone dochody i dodatkowe koszty wynikające z połączenia.

3.  Inwestycje, łącznie z inwestycjami na mocy umów leasingu, których okres spłaty przekracza długość realizacji programu operacyjnego, w należycie uzasadnionych z ekonomicznego punktu widzenia przypadkach, mogą zostać przeniesione do następnego programu operacyjnego, w szczególności w sytuacji, gdy okres amortyzacji podatkowej jest dłuższy niż pięć lat.

W przypadku zastępowania inwestycji wartość końcowa zastąpionych inwestycji:

Inwestycje lub działania mogą być realizowane w gospodarstwach indywidualnych członków organizacji producentów, pod warunkiem że przyczyniają się do osiągnięcia celów programu operacyjnego. W przypadku wystąpienia członka z organizacji, państwa członkowskie zapewniają odzyskanie inwestycji lub jej wartości końcowej, chyba że państwo członkowskie zadecyduje inaczej.

4  Programy operacyjne nie obejmują działań lub wydatków, o których mowa w wykazie określonym w załączniku VIII.

5.  Kwalifikujące się do przyznania pomocy wydatki poniesione w ramach programów operacyjnych zostają ograniczone do rzeczywistych poniesionych kosztów. Jednakże państwa członkowskie mogą w zamian za to ustalić – z góry i w odpowiednio uzasadniony sposób – standardowe stawki ryczałtowe w następujących przypadkach:

Państwa członkowskie weryfikują te stawki przynajmniej co pięć lat.

6.  Aby działanie kwalifikowało się, w ponad 50 %, co do wartości, odnośnymi produktami dla tego działania są produkty, w odniesieniu do których dana organizacja producentów jest uznana. W celu uwzględnienia w 50 % produkty muszą pochodzić od członków danej organizacji producentów lub członków innej organizacji producentów. Odpowiednie przepisy art. 52 mają zastosowanie do obliczania wartości.

Artykuł 62

Dokumenty do przedłożenia

Do programów operacyjnych załącza się w szczególności:

Artykuł 63

Częściowe programy operacyjne

1.  Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwo członkowskie może zezwolić stowarzyszeniu organizacji producentów na przedstawienie własnego częściowego programu operacyjnego, który składa się z określonych działań, nie podejmowanych przez dwóch lub więcej członków organizacji producentów w ramach ich programów operacyjnych.

2.  Do częściowych programów operacyjnych mają zastosowanie te same zasady co do innych programów operacyjnych, a programy częściowe rozpatruje się wraz z programami operacyjnymi członków organizacji producentów.

3.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby:

▼M10

▼B

Artykuł 64

Termin składania

Organizacja producentów przedkłada programy operacyjne do zatwierdzenia właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym znajduje się główna siedziba organizacji producentów, najpóźniej do dnia 15 września roku poprzedzającego rok realizacji programów. Państwa członkowskie mogą jednak odroczyć ten termin.

W przypadku gdy dany podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego, w tym grupa producentów, przedkłada wniosek o uznanie jako organizacja producentów, może jednocześnie przedłożyć do zatwierdzenia program operacyjny, o którym mowa w akapicie pierwszym. Zatwierdzenie tego programu jest uzależnione od otrzymania uznania najpóźniej w terminie określonym w art. 65 ust. 2.

Artykuł 65

Decyzja

1.  Właściwy organ krajowy, w odpowiednim przypadku:

2.  Właściwy organ krajowy podejmuje decyzje dotyczące programów i funduszy najpóźniej do dnia 15 grudnia roku, w którym zostały przedłożone.

Państwa członkowskie informują organizacje producentów o podjętych decyzjach najpóźniej dnia 15 grudnia.

Jednakże, z należycie uzasadnionych przyczyn, właściwy organ krajowy może podjąć decyzję dotyczącą programów operacyjnych i funduszy najpóźniej do dnia 20 stycznia po dacie złożenia wniosku. Decyzja zatwierdzająca może określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku.

Artykuł 66

Zmiany w programach operacyjnych na kolejne lata

1.  Najpóźniej do dnia 15 września organizacje producentów mogą wystąpić z wnioskiem o wprowadzenie zmian w programach operacyjnych, które mają być stosowane od dnia 1 stycznia następnego roku, w tym – w razie potrzeby – o przedłużenie okresu ich trwania do maksymalnego okresu pięciu lat.

Państwa członkowskie mogą jednak odroczyć termin składania wniosków.

2.  Do wniosków o wprowadzenie zmian załącza się dokumenty uzupełniające, wraz z podaniem przyczyny, charakteru i konsekwencji przedmiotowych zmian.

3.  Właściwy organ podejmuje decyzje dotyczące wniosków o wprowadzenie zmian w programach operacyjnych najpóźniej do dnia 15 grudnia.

Jednakże, z należycie uzasadnionych przyczyn, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję dotyczącą zmian w programach operacyjnych do dnia 20 stycznia po dacie złożenia wniosku. Decyzja zatwierdzająca może określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku.

Artykuł 67

Zmiany w programach operacyjnych w trakcie roku

1.  Państwa członkowskie mogą zezwolić na zmiany w programach operacyjnych w trakcie roku na określonych przez nie warunkach.

2.  Właściwy organ krajowy może zezwolić organizacjom producentów w trakcie roku na:

▼M5

▼B

3.  Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do programów operacyjnych w trakcie roku bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ krajowy. Zmiany te kwalifikują się do pomocy tylko w przypadku, gdy organizacja producentów niezwłocznie poinformuje o nich właściwy organ.

Artykuł 68

Forma programów operacyjnych

1.  Programy operacyjne realizowane są w okresach rocznych, od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

2.  Programy operacyjne zatwierdzone najpóźniej dnia 15 grudnia realizowane są od dnia 1 stycznia następnego roku.

Realizacja programów zatwierdzonych po dniu 15 grudnia może zostać odroczona na rok.

W drodze odstępstwa od akapitów pierwszego i drugiego niniejszego ustępu, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 65 ust. 2 akapit trzeci lub art. 66 ust. 3 akapit drugi, realizacja programów operacyjnych zatwierdzonych zgodnie z wymienionymi przepisami rozpoczyna się najpóźniej dnia 31 stycznia po ich zatwierdzeniu.

Sekcja 4

Pomoc

Artykuł 69

Zatwierdzona kwota pomocy

Najpóźniej do dnia 15 grudnia państwa członkowskie powiadamiają organizacje producentów i stowarzyszenia organizacji producentów o zatwierdzonej kwocie pomocy, zgodnie z wymogiem art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

W przypadku zastosowania art. 65 ust. 2 akapit trzeci lub art. 66 ust. 3 akapit drugi niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie informują o zatwierdzonej kwocie pomocy najpóźniej dnia 20 stycznia.

Artykuł 70

Wnioski

1.  Najpóźniej dnia 15 lutego roku następującego po roku, dla którego wnioskowana jest pomoc, organizacje producentów składają do właściwego organu wniosek o przyznanie pomocy lub o jej wyrównanie, w odniesieniu do każdego programu operacyjnego będącego przedmiotem wniosku o pomoc.

2.  Do wniosków załącza się dokumenty uzupełniające zawierające informacje dotyczące:

3.  Wnioski mogą obejmować wydatki ujęte w programie, lecz nieponiesione, w przypadku udowodnienia, że:

Pomoc jest wypłacana, zaś zabezpieczenie wniesione zgodnie z art. 72 ust. 3 zostaje zwolnione tylko pod warunkiem, że dowód wykonania zaplanowanych wydatków, o których mowa w lit. b) akapit pierwszy zostanie dostarczony najpóźniej dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, na który wydatki były zaplanowane, oraz na podstawie faktycznie ustanowionego prawa do pomocy.

4.  W przypadku złożenia wniosków po terminie przewidzianym w ust. 1, kwota pomocy zostaje zmniejszona o 1 % za każdy dzień zwłoki.

W wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach właściwy organ może przyjąć wnioski po terminie przewidzianym w ust. 1, jeżeli przeprowadzono niezbędne kontrole, a ostateczny termin płatności przewidziany w art. 71 został zachowany.

Artykuł 71

Wypłata pomocy

Państwa członkowskie wypłacają pomoc najpóźniej dnia 15 października roku następującego po realizacji programu.

Artykuł 72

Zaliczki

1.  Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na złożenie wniosku o wypłacenie zaliczki części pomocy, w kwocie odpowiadającej przewidywanym wydatkom wynikającym z programu operacyjnego, w trakcie trzy- lub czteromiesięcznego okresu rozpoczynającego się w miesiącu, w którym złożony został wniosek.

2.  Wnioski o wypłacenie zaliczki składa się, w zależności od decyzji danego państwa członkowskiego, albo co trzy miesiące – w styczniu, kwietniu, lipcu i październiku – albo co cztery miesiące – w styczniu, maju i we wrześniu.

Łączna kwota zaliczek na dany rok nie może przekraczać 80 % początkowo zatwierdzonej kwoty pomocy w odniesieniu do danego programu operacyjnego.

3.  Zaliczki wypłaca się pod warunkiem złożenia zabezpieczenia stanowiącego równowartość 110 % zaliczki, zgodnie z rozporządzeniem nr 2220/85.

Państwa członkowskie zobowiązane są określić warunki gwarantujące, że wkłady finansowe do funduszy operacyjnych były wnoszone zgodnie z art. 54 i art. 55 niniejszego rozporządzenia oraz że wcześniejsze zaliczki zostały faktycznie wykorzystane.

4.  Wnioski o zwolnienie zabezpieczeń można składać w trakcie roku bieżącego programu i załącza się do nich odpowiednie dokumenty uzupełniające.

Zabezpieczenia zwalnia się w odniesieniu do wypłaconych zaliczek w wysokości do 80 %.

5.  Zobowiązanie pierwotne w rozumieniu art. 20 rozporządzenia (WE) nr 2220/85 obejmuje wykonanie działań określonych w programach operacyjnych, z zastrzeżeniem zobowiązań przewidzianych w art. 62 lit. b) i c) niniejszego rozporządzenia.

W przypadku niewywiązania się ze zobowiązania pierwotnego lub poważnego niewypełnienia zobowiązań przewidzianych w art. 62 lit. b) i c), zabezpieczenie ulega przepadkowi, bez uszczerbku dla innych kar stosowanych zgodnie z rozdziałem V sekcja 3.

W przypadku niespełnienia innych wymogów, zabezpieczenie ulega przepadkowi w wysokości proporcjonalnej do wagi stwierdzonej nieprawidłowości.

6.  Państwa członkowskie mogą ustanowić kwotę minimalną i terminy, których należy przestrzegać w odniesieniu do zaliczek.

Artykuł 73

Wypłaty częściowe

Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na ubieganie się o wypłacenie części pomocy odpowiadającej wydatkom wynikającym z danego programu operacyjnego.

Wnioski można składać w dowolnym czasie, ale nie częściej niż trzy razy w danym roku. Do wniosków załącza się odpowiednie dokumenty uzupełniające.

Łączna kwota wypłat w odniesieniu do wniosków o wypłacenie części pomocy nie może przekraczać 80 % kwoty pomocy zatwierdzonej początkowo dla danego programu operacyjnego lub kwoty faktycznie poniesionych wydatków, w zależności od tego, która z nich jest niższa.

Państwa członkowskie mogą ustanowić kwotę minimalną i terminy, których należy przestrzegać w odniesieniu do wypłat częściowych.

ROZDZIAŁ III

Środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Sekcja 1

Postanowienia ogólne

Artykuł 74

Wybór środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Państwa członkowskie mogą przewidzieć, że jeden lub więcej środków wymienionych w art. 9 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 nie ma zastosowania na ich terytorium.

Artykuł 75

Pożyczki na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Pożyczki zaciągnięte na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych zgodnie z art. 9 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, których okres spłaty przekracza czas trwania programu operacyjnego, mogą zostać przeniesione na następny program operacyjny z należycie uzasadnionych powodów ekonomicznych.

Sekcja 2

Wycofywanie z rynku

Artykuł 76

Definicja

Niniejsza sekcja ustanawia zasady dotyczące wycofywania z rynku, o którym mowa w art. 9 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Do celów niniejszego rozdziału „produkty wycofane z rynku” i „produkty niewystawione na sprzedaż” oznaczają produkty będące przedmiotem takiego wycofania z rynku.

Artykuł 77

Normy handlowe

1.  Jeśli dla danego produktu istnieją normy handlowe, o których mowa w art. 2 ust. 2 i 7 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, taki produkt wycofany z rynku powinien być zgodny ze wspomnianymi normami, za wyjątkiem przepisów dotyczących prezentacji i oznakowania produktów. Produkty mogą być wycofywane luzem, a produkty różnej wielkości mogą być wycofywane jednocześnie, pod warunkiem spełnienia minimalnych wymogów dla klasy II, w szczególności wymogów dotyczących jakości i wielkości.

Jednakże określone w odpowiednich normach produkty miniaturowe powinny spełniać wymogi mających zastosowanie norm handlowych, włącznie z przepisami dotyczącymi prezentacji i oznakowania produktów.

2.  Jeżeli dla danego produktu nie istnieją wspomniane normy handlowe, produkty wycofane z rynku spełniają wymagania minimalne określone w załączniku IX. Państwa członkowskie mogą ustanawiać dodatkowe zasady jako uzupełnienie tych wymagań minimalnych.

Artykuł 78

Trzyletnia średnia dotycząca wycofań z rynku w celu bezpłatnej dystrybucji

Ograniczenie do 5 % wielkości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, o którym mowa w art. 10 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, obliczane jest na podstawie średniej arytmetycznej całkowitej ilości produktów, w odniesieniu do których uznano organizację producentów i wprowadzonych na rynek za pośrednictwem tej organizacji w ciągu trzech poprzednich lat.

W odniesieniu do niedawno uznanych organizacji producentów, dane dotyczące lat gospodarczych poprzedzających uznanie są następujące:

Artykuł 79

Wcześniejsze powiadomienia o operacjach wycofywania

1.  Organizacje producentów i stowarzyszenia organizacji producentów powiadamiają z wyprzedzeniem właściwe organy krajowe na piśmie, za pomocą przekazów konwencjonalnych lub elektronicznych, o każdej operacji wycofywania, którą zamierzają przeprowadzić. W szczególności powiadomienie powinno określać wykaz produktów objętych interwencją oraz ich główne cechy charakterystyczne, zgodnie z odpowiednimi normami handlowymi, szacunkową ilość każdego z produktów, planowane wykorzystanie oraz miejsce, w którym może zostać dokonana kontrola wycofanych produktów przewidziana w art. 110. Powiadomienia zawierają świadectwo zgodności wycofanych produktów z mającymi zastosowanie normami handlowymi lub wymaganiami minimalnymi, o których mowa w art. 77.

2.  Państwa członkowskie ustalają szczegółowe zasady, według których organizacje producentów składają powiadomienia, o których mowa w ust. 1, w szczególności w odniesieniu do terminów.

3.  W terminach, o których mowa w ust. 2, państwa członkowskie:

Artykuł 80

Wsparcie

1.  Wsparcie, obejmujące zarówno wkład Wspólnoty i wkład organizacji producentów, na wycofanie z rynku wynosi nie więcej niż kwoty określone w załączniku X w odniesieniu do produktów, o których mowa w wymienionym załączniku. W odniesieniu do pozostałych produktów państwa członkowskie ustalają maksymalne kwoty wsparcia.

▼M1

2.  Wycofanie z rynku nie przekracza 5 % wielkości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu jakiegokolwiek produktu jakiejkolwiek danej organizacji producentów. W odsetku tym nie uwzględnia się jednak ilości przekazanych do jednego z celów wymienionych w art. 10 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 lub innego celu zatwierdzonego przez państwa członkowskie na mocy art. 81 ust. 2.

▼B

Wielkość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu odpowiada średniej wielkości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu w trakcie poprzednich trzech lat. Jeżeli informacja ta jest niedostępna, stosuje się wielkość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, w odniesieniu do której dana organizacja producentów została uznana.

▼M1

Odsetki, o których mowa w akapicie pierwszym, są rocznymi średnimi z trzyletniego okresu z 3-procentowym marginesem przekroczenia w skali roku.

▼B

Artykuł 81

Przeznaczenia wycofanych produktów

1.  Państwa członkowskie określają dozwolone przeznaczenie produktów będących przedmiotem wycofywania z rynku. Państwa członkowskie przyjmują przepisy, aby uniknąć wszelkiego negatywnego wpływu na środowisko lub jakichkolwiek negatywnych konsekwencji fitosanitarnych wynikających z wycofania lub przeznaczenia wycofanych produktów. Koszty poniesione przez organizacje producentów w związku ze zgodnością z wymienionymi przepisami kwalifikują się jako część wsparcia dla operacji wycofania z rynku udzielanego w ramach programu operacyjnego.

2.  Przeznaczenia, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, obejmują bezpłatną dystrybucję w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz każde inne równoznaczne przeznaczenie zatwierdzone przez państwa członkowskie.

Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki, aby ułatwić kontakty i współpracę między organizacjami producentów i odbiorcami zatwierdzonymi przez nie, na wniosek, w celu bezpłatnej dystrybucji.

3.  Przekazanie produktów przemysłowi przetwórczemu jest możliwe jedynie pod warunkiem, że nie prowadzi do zakłóceń konkurencji w odniesieniu do danego przemysłu we Wspólnocie lub w odniesieniu do produktów przywożonych.

Artykuł 82

Koszty transportu

1.  Koszty transportu w przypadku bezpłatnej dystrybucji wszystkich produktów wycofanych z rynku kwalifikują się do programu operacyjnego na podstawie stawek zryczałtowanych, ustalonych w oparciu o odległości między miejscem wycofania, a miejscem dostawy określone w załączniku XI.

W przypadku transportu morskiego Komisja określa koszty transportu na podstawie rzeczywistych kosztów transportu oraz odległości. Określona w ten sposób wysokość rekompensaty nie może przekroczyć kosztów transportu lądowego najkrótszą trasą od miejsca załadunku do teoretycznego miejsca wyjazdu. Do kwot określonych w załączniku XI stosuje się współczynnik korygujący 0,6.

2.  Koszty transportu należy wypłacić stronie, która faktycznie ponosi koszty transportu dotyczące danej operacji.

Płatność dokonywana jest po przedstawieniu następujących dokumentów uzupełniających, potwierdzających w szczególności:

▼M5

▼B

Artykuł 83

Koszty sortowania i pakowania

1.  Koszty sortowania i pakowania świeżych owoców i warzyw wycofanych z rynku w celu bezpłatnej dystrybucji kwalifikują się w ramach programów operacyjnych w wysokości stawki zryczałtowanej 132 EUR za tonę (waga netto), w przypadku produktów w opakowaniach o wadze netto nieprzekraczającej 25 kilogramów.

2.  Na opakowaniach produktów przeznaczonych do bezpłatnej dystrybucji należy umieścić godło europejskie oraz jedno lub więcej odniesień określonych w załączniku XII.

3.  Zwrot kosztów sortowania i pakowania przysługuje organizacjom producentów, które przeprowadziły te czynności.

Płatność dokonywana jest po przedstawieniu następujących dokumentów uzupełniających, potwierdzających w szczególności:

Artykuł 84

Zobowiązania odbiorców wycofanych produktów

1.  Odbiorcy wycofanych produktów, o których mowa w art. 10 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 zobowiązują się do:

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że odbiorcy nie muszą prowadzić ewidencji lub rozliczeń, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), jeżeli otrzymują jedynie niewielkie ilości i uważają, że ryzyko jest niewielkie. Decyzja ta i jej uzasadnienie są odnotowywane;

2.  Odbiorcy wycofanych produktów do innych przeznaczeń zobowiązują się do:

Sekcja 3

Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie

Artykuł 85

Definicje zbierania zielonych owoców i warzyw oraz niezbierania

1.  Zbieranie zielonych owoców i warzyw oznacza całkowity zbiór niekwalifikujących się do zbytu produktów na danym obszarze przeprowadzany przed rozpoczęciem normalnych zbiorów. Przedmiotowe produkty nie były uszkodzone przed rozpoczęciem zbierania zielonych owoców i warzyw z powodu warunków klimatycznych, choroby lub innych powodów.

2.  Niezbieranie polega na niepozyskiwaniu z danego obszaru jakiejkolwiek produkcji w celach handlowych w trakcie normalnego cyklu produkcyjnego. Zniszczenie produktów w wyniku niekorzystnych zjawisk klimatycznych lub choroby nie jest jednak uważane za niezbieranie.

3.  Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie są czynnościami dodatkowymi i niezwiązanymi z normalnymi metodami uprawy.

Artykuł 86

Warunki stosowania zbierania zielonych owoców i warzyw oraz niezbierania

1.  W odniesieniu do zbierania zielonych owoców i warzyw oraz niezbierania państwa członkowskie:

2.  Organizacje producentów i stowarzyszenia organizacji producentów powiadamiają z wyprzedzeniem właściwe organy krajowe na piśmie, za pomocą przekazów konwencjonalnych lub elektronicznych, o każdej operacji zbierania zielonych owoców i warzyw lub niezbierania, którą zamierzają przeprowadzić.

Do pierwszego powiadomienia z danego roku i dla danego produktu dołączają analizę na podstawie przewidywanej sytuacji na rynku, która uzasadnia zbieranie zielonych owoców i warzyw jako środek zapobiegania kryzysom.

3.  Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie nie są stosowane jednocześnie w odniesieniu do tego samego produktu i tego samego obszaru w danym roku lub w kolejnych dwóch latach.

4.  Kwoty rekompensaty, obejmujące zarówno wkład Wspólnoty i wkład organizacji producentów, za zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie, są płatnościami na hektar ustalonymi przez państwo członkowskie, zgodnie z ust. 1 lit. a):

Sekcja 4

Działania promocyjne i komunikacyjne

Artykuł 87

Wdrażanie środków promocyjnych i komunikacyjnych

1.  Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące wprowadzenia środków promocyjnych i komunikacyjnych. Przepisy te pozwalają na szybkie stosowanie tych środków w razie potrzeby.

2.  Działania w ramach środków promocyjnych i komunikacyjnych są uzupełniające w stosunku do działań promocyjnych i komunikacyjnych stosowanych przez daną organizację producentów.

Sekcja 5

Szkolenia

Artykuł 88

Wdrażanie działań szkoleniowych

W odniesieniu do działań szkoleniowych państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące ich wdrożenia.

Sekcja 6

Ubezpieczanie zbiorów

Artykuł 89

Cel ubezpieczania zbiorów

Ubezpieczanie zbiorów zarządzane jest przez organizację producentów, która przyczynia się do ochrony dochodów producentów i do pokrycia strat rynkowych organizacji producentów i/lub jej członków, w przypadku gdy są one zagrożone przez klęski żywiołowe, niekorzystne zjawiska klimatyczne oraz, w stosownych przypadkach, choroby lub epidemie szkodników.

Artykuł 90

Wdrażanie środków ubezpieczania zbiorów

1.  W odniesieniu do środków ubezpieczania zbiorów państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie wdrażania tych środków, obejmujące przepisy konieczne do zapewnienia, by środki ubezpieczania zbiorów nie zakłócały konkurencji na rynku ubezpieczeń.

2.  Państwa członkowskie mogą wnieść dodatkowy krajowy wkład finansowy w celu wsparcia środków ubezpieczania zbiorów, które korzystają z funduszu operacyjnego. Całkowite wsparcie publiczne na ubezpieczanie zbiorów nie może jednak przekroczyć:

Ograniczenie ustanowione w akapicie pierwszym lit. b) ma zastosowanie nawet w przypadkach, w których fundusz operacyjny kwalifikuje się do 60 % wspólnotowej pomocy finansowej zgodnie z art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

3.  Środki ubezpieczania zbiorów nie obejmują odszkodowań otrzymanych z tytułu ubezpieczeń, które zwracają producentom ponad 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z przedmiotowym ubezpieczeniem.

4.  Do celów niniejszego artykułu „niekorzystne zjawiska klimatyczne, które można zaliczyć do klęsk żywiołowych” mają to samo znaczenie, co w art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 ( 30 ).

Sekcja 7

Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wspólnego inwestowania

Artykuł 91

Warunki wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wspólnego inwestowania

1.  Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące stosowania wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wzajemnego inwestowania.

2.  Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wspólnego inwestowania wynosi w pierwszym, drugim i trzecim roku funkcjonowania funduszu wspólnego inwestowania odpowiednio następujący odsetek wkładu organizacji producentów na rzecz funduszu wspólnego inwestowania w pierwszym, drugim i trzecim roku jego funkcjonowania:

3.  Państwa członkowskie mogą określić pułapy dla kwot, które organizacja producentów może otrzymać na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wspólnego inwestowania.

Sekcja 8

Pomoc państwa na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Artykuł 92

Szczegółowe przepisy w krajowych strategiach

Państwa członkowskie wypłacające pomoc państwa zgodnie z art. 43 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 określają szczegółowe przepisy w sprawie wdrożenia tego przepisu w swoich krajowych strategiach.

ROZDZIAŁ IV

Krajowa pomoc finansowa

▼M13

Artykuł 93

Stopień zorganizowania producentów

Do celów art. 103e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stopień zorganizowania producentów w regionie państwa członkowskiego jest uważany za szczególnie niski, jeśli organizacje producentów, stowarzyszenia organizacji producentów i grupy producentów wprowadziły do obrotu mniej niż 20 % średniej wartości produkcji owoców i warzyw uzyskanej w tym regionie w ostatnich trzech latach, dla których dostępne są dane.

Jedynie produkcja owoców i warzyw pochodząca z regionu, o którym mowa w ust. 1, może korzystać z krajowej pomocy finansowej.

▼B

Artykuł 94

Zezwolenie na wypłatę krajowej pomocy finansowej

Państwa członkowskie przedstawiają Komisji wniosek o pozwolenie na wypłatę krajowej pomocy finansowej zgodnie z art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 dla programów operacyjnych, które mają zostać zrealizowane w danym roku kalendarzowym, do dnia 31 stycznia przedmiotowego roku.

 ◄

▼M13

Do wniosku dołącza się dowody na to, że stopień zorganizowania producentów w danym regionie jest szczególnie niski, jak określono w art. 93 niniejszego rozporządzenia, i że jedynie produkty sektora owoców i warzyw wyprodukowane w danym regionie korzystają z pomocy, oraz szczegółowe dane dotyczące odnośnych organizacji producentów, wysokości przedmiotowego wsparcia oraz odsetka wkładów finansowych dokonanych zgodnie z art. 103b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

▼B

2.  Komisja zatwierdza lub odrzuca wniosek w ciągu trzech miesięcy od jego złożenia. Jeżeli Komisja nie udzieli odpowiedzi w wymienionym terminie uważa się, że wniosek został zatwierdzony.

▼M5

Artykuł 94a

Zmiany w programie operacyjnym

Organizacja producentów, która zamierza wystąpić o przyznanie krajowej pomocy finansowej, w razie potrzeby zmienia program operacyjny na mocy art. 67.

▼B

Artykuł 95

Wnioskowanie o krajową pomoc finansową i jej płatność

Organizacje producentów wnioskują o krajową pomoc finansową i państwa członkowskie wypłacają ją zgodnie z art. 70–73.

Artykuł 96

Maksymalny odsetek zwrotu krajowej pomocy finansowej ze środków Wspólnoty

Odsetek zwrotu krajowej pomocy finansowej ze środków Wspólnoty wynosi 60 % krajowej pomocy finansowej przyznanej organizacji producentów.

Artykuł 97

Zwrot krajowej pomocy finansowej ze środków Wspólnoty

▼M5

1.  Państwa członkowskie przedstawiają Wspólnocie wniosek o zwrot zatwierdzonej krajowej pomocy finansowej rzeczywiście wypłaconej organizacjom producentów, do dnia 1 stycznia drugiego roku następującego po roku, w którym zrealizowano program.

Do wniosku dołącza się dowody potwierdzające, że warunki określone w art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 zostały spełnione w trzech z poprzednich czterech lat oraz szczegółowe dane dotyczące odnośnych organizacji producentów, kwoty faktycznie wypłaconej pomocy oraz całkowitej kwoty funduszu operacyjnego w podziale na wkład Wspólnoty, państwa członkowskiego (krajowa pomoc finansowa) i organizacji producentów oraz jej członków.

▼B

2.  Komisja podejmuje decyzję o zatwierdzeniu lub odrzuceniu wniosku.

3.  W przypadku zatwierdzenia zwrotu pomocy ze środków Wspólnoty kwalifikujące się wydatki deklarowane są Komisji zgodnie z procedurą określoną w art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 883/2006 ( 31 ).

ROZDZIAŁ V

Postanowienia ogólne

Sekcja 1

Przekazywanie informacji

Artykuł 98

Sprawozdania organizacji producentów

1.  Organizacje producentów składają roczne sprawozdania, towarzyszące wnioskom o przyznanie pomocy, dotyczące wykonania programów operacyjnych.

Sprawozdania te dotyczą:

2.  Dla każdego zrealizowanego programu operacyjnego sprawozdanie roczne wskazuje:

W stosownych przypadkach sprawozdanie roczne określa, jakie skuteczne środki ochronne zostały wprowadzone, zgodnie ze strategią krajową i w zastosowaniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, w celu ochrony środowiska przed ewentualnymi wzmożonymi zagrożeniami ze strony inwestycji otrzymujących wsparcie w ramach programu operacyjnego.

3.  W ostatnim roku stosowania programu operacyjnego sprawozdanie roczne, o którym mowa w ust. 1, zostaje zastąpione sprawozdaniem końcowym.

Sprawozdania końcowe powinny ukazywać zakres, w jakim osiągnięto cele zakładane w programach. Powinny wyjaśniać zmiany dotyczące działań i/lub metod oraz określać czynniki, które przyczyniły się do sukcesu lub porażki realizacji programu, które zostały lub będą uwzględnione przy sporządzaniu kolejnych programów operacyjnych lub przy okazji zmian istniejących programów operacyjnych.

4.  Nie naruszając przepisów szczegółowych określonych w niniejszym rozporządzeniu, jeśli organizacja producentów nie przekaże państwu członkowskiemu informacji wymaganych na mocy niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, lub jeśli przekazane informacje nie będą prawidłowe w świetle obiektywnych faktów wiadomych państwu członkowskiemu, państwo członkowskie zawiesza zatwierdzenie danego programu operacyjnego na następny rok do czasu prawidłowego przekazania informacji.

Państwo członkowskie opisuje w swoim sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 99 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, szczegóły dotyczące takich przypadków.

Artykuł 99

Informacje wymagane od państw członkowskich

1.  Państwa członkowskie wyznaczają jeden właściwy organ odpowiedzialny za przekazywanie informacji, między Komisją a państwami członkowskimi, na temat organizacji producentów, grup producentów i stowarzyszeń organizacji producentów. Państwa członkowskie informują Komisję o wyznaczeniu wspomnianego właściwego organu i podają jego dane teleadresowe.

2.  Państwa członkowskie zgłaszają Komisji najpóźniej w dniu 31 stycznia całkowitą kwotę funduszu operacyjnego zatwierdzoną dla wszystkich programów operacyjnych. Zgłoszenie wyraźnie podaje zarówno całkowitą kwotę funduszu operacyjnego, jak i całkowitą kwotę finansowania wspólnotowego wspomnianego funduszu operacyjnego. Następnie kwoty te są dalej podane w podziale na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz inne środki.

3.  Państwa członkowskie zgłaszają Komisji najpóźniej w dniu 15 listopada danego roku roczne sprawozdanie na temat organizacji producentów i grup producentów oraz funduszy operacyjnych, programów operacyjnych i planów uznawania przeprowadzonych w minionym roku. Roczne sprawozdanie zawiera w szczególności informacje określone w załączniku XIII.

Sekcja 2

Kontrole

Artykuł 100

Jeden system identyfikacji

Państwa członkowskie zapewniają stosowanie jednego systemu identyfikacji w odniesieniu do wszystkich wniosków o pomoc złożonych przez tę samą organizację producentów lub grupę producentów. Wspomniana identyfikacja jest zgodna z systemem rejestrowania tożsamości, o którym mowa w art. 18 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 ( 32 ).

Artykuł 101

Wnioski o przyznanie pomocy

Nie naruszając przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie przewidują odpowiednie procedury składania wniosków o przyznanie pomocy, wniosków o uznanie lub zatwierdzenie programu operacyjnego oraz wniosków o płatność.

Artykuł 102

Badanie próbek

W przypadkach, w których należy przeprowadzić kontrolę poprzez badanie próbek, państwa członkowskie zapewniają, dzięki charakterowi i częstotliwości kontroli oraz na podstawie analizy ryzyka, właściwe dostosowanie kontroli do danego środka.

Artykuł 103

Kontrole administracyjne

Kontrole administracyjne przeprowadzane są w odniesieniu do wszystkich wniosków o wsparcie lub wniosków o płatność i obejmują wszystkie elementy, których administracyjna kontrola jest możliwa i stosowna. Wspomniane procedury wymagają rejestracji podjętych operacji, wyników weryfikacji i środków podjętych w odniesieniu do rozbieżności.

Artykuł 104

Kontrole na miejscu

1.  Każda kontrola na miejscu stanowi przedmiot sprawozdania monitorującego umożliwiającego zapoznanie się ze szczegółami przeprowadzonych kontroli. W sprawozdaniu należy w szczególności zamieścić następujące dane:

2.  Beneficjentowi można umożliwić podpisanie sprawozdania, aby potwierdził swoją obecność w czasie kontroli oraz zgłosił uwagi. W przypadku gdy stwierdza się nieprawidłowości, beneficjent może otrzymać kopię sprawozdania z kontroli.

3.  Dopuszcza się wcześniejsze powiadomienie o planowanej kontroli na miejscu pod warunkiem, że osiągnięcie celu kontroli nie jest zagrożone. Wcześniejsze powiadomienie powinno ograniczać się do niezbędnego minimalnego terminu.

4.  Kontrole na miejscu przewidziane w niniejszym rozporządzeniu oraz inne kontrole przewidziane w przepisach Wspólnoty dotyczących dotacji do rolnictwa przeprowadza się w miarę możliwości jednocześnie. Jednakże w 2008 r., o ile to konieczne, kontrole na miejscu mogą być przeprowadzane przez różne organy w różnych terminach.

Artykuł 105

Zatwierdzanie wniosków o uznanie i zatwierdzanie programów operacyjnych

1.  Przed uznaniem organizacji producentów na mocy art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie przeprowadzają kontrolę na miejscu w organizacji producentów w celu sprawdzenia zgodności z warunkami uznawania.

2.  Przed zatwierdzeniem programu operacyjnego na mocy art. 65 właściwy organ krajowy sprawdza przy użyciu wszelkich odpowiednich środków, w tym kontroli na miejscu, program operacyjny przedłożony do zatwierdzenia i, w stosownych przypadkach, wnioski o jego zmianę. Kontrole te w szczególności dotyczą:

Artykuł 106

Kontrole wniosków o przyznanie pomocy dla programów operacyjnych

Przed przyznaniem pomocy państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne wszystkich wniosków o przyznanie pomocy oraz kontrole na miejscu poprzez badanie próbek.

Artykuł 107

Kontrole administracyjne wniosków o przyznanie pomocy dla programów operacyjnych

1.  Kontrole administracyjne wniosków o przyznanie pomocy obejmują w szczególności i w zakresie, w jakim jest to stosowne w przypadku danego wniosku, weryfikację:

2.  Płatności finansowane w ramach programu operacyjnego udokumentowane są fakturami i dokumentami potwierdzającymi dokonanie płatności. Jeżeli nie jest to możliwe, płatności należy udokumentować dokumentami o równoważnej wartości dowodowej. Używane faktury wystawiane są w imieniu organizacji producentów, stowarzyszenia organizacji producentów, grupy producentów lub spółki zależnej, o której mowa w art. 52 ust. 7, lub – z zastrzeżeniem zgody państwa członkowskiego – w imieniu jednego lub więcej członków wymienionych podmiotów.

Artykuł 108

Kontrole na miejscu wniosków o przyznanie pomocy na rzecz programów operacyjnych

1.  W kontekście weryfikacji wniosków o przyznanie pomocy, o których mowa w art. 70 ust. 1, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu w organizacjach producentów, aby zapewnić zgodność z warunkami przyznawania pomocy lub jej salda na dany rok.

Kontrole te w szczególności dotyczą:

2.  Kontrole określone w ust. 1 obejmują corocznie znaczną część wniosków. Część ta stanowi przynajmniej 30 % całkowitej kwoty pomocy w państwach członkowskich, które mają więcej niż 10 uznanych organizacji producentów. W innych przypadkach każda organizacja producentów kontrolowana jest przynajmniej raz na trzy lata.

Każda organizacja producentów jest co najmniej raz kontrolowana przed wypłaceniem jej pomocy lub jej salda za ostatni rok realizacji programu operacyjnego.

3.  Wyniki kontroli na miejscu są poddawane ocenie w celu ustalenia, czy napotykane problemy mają charakter systemowy, pociągający za sobą ryzyko dla innych podobnych działań, beneficjentów lub organów. Ocena określa również przyczyny takich sytuacji, wszelkie dalsze kontrole, które mogą być wymagane, a także niezbędne działania korygujące i zapobiegawcze.

W przypadku, gdy kontrole wykazują poważne nieprawidłowości w regionie lub w części regionu lub w odniesieniu do konkretnej organizacji producentów, państwo członkowskie przeprowadza dodatkowe kontrole w trakcie danego roku oraz zwiększa ilość wniosków poddawanych kontroli w roku następnym.

4.  Na podstawie analizy ryzyka państwo członkowskie określa, które organizacje producentów należy poddać kontroli.

Analiza ryzyka uwzględnia w szczególności:

Artykuł 109

Kontrole na miejscu środków programów operacyjnych

1.  Za pomocą kontroli na miejscu dotyczących środków programów operacyjnych, państwa członkowskie sprawdzają w szczególności:

2.  Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu sprawdzana jest na podstawie danych z systemu rachunkowości wymaganego na mocy prawa krajowego.

W tym celu państwa członkowskie mogą zadecydować, że wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu poświadczana jest w ten sam sposób, co dane księgowe wymagane na mocy prawa krajowego.

Sprawdzenie deklaracji wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu może być przeprowadzane przed przekazaniem odpowiedniego wniosku o przyznanie pomocy.

3.  Oprócz okoliczności wyjątkowych kontrole na miejscu obejmują sprawdzenie działania podczas jego realizacji lub jeśli jest ono niematerialne, organizatora działania. Zwłaszcza działania w indywidualnych gospodarstwach objętych próbką, o której mowa w art. 108 ust. 2, są przedmiotem przynajmniej jednej kontroli mającej na celu sprawdzenie sposobu ich przeprowadzania.

Państwa członkowskie mogą jednak zdecydować o nieprzeprowadzaniu takich kontroli w odniesieniu do mniejszych operacji lub jeżeli uznają, że istnieje niewielkie ryzyko, iż warunki dotyczące otrzymania pomocy nie są spełnione lub operacja nie została w rzeczywistości zrealizowana. Decyzja ta i jej uzasadnienie są odnotowywane.

4.  Wszystkie zobowiązania i obowiązki organizacji producentów lub jej członków, które mogą być sprawdzone podczas wizytacji, są przedmiotem kontroli na miejscu.

5.  Jedynie kontrole spełniające wszystkie wymogi niniejszego artykułu mogą być uwzględnione przy obliczaniu wskaźnika przeprowadzonych kontroli określonego w art. 108 ust. 2.

Artykuł 110

Kontrole pierwszego szczebla operacji wycofania

1.  Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole pierwszego szczebla czynności związanych z wycofywaniem z rynku w każdej organizacji producentów, obejmujące kontrolę dokumentacji, identyfikacji oraz kontrolę fizyczną wagi produktów wycofanych z rynku, w stosownym wypadku poprzez badanie próbek, oraz kontrolę zgodności z przepisami art. 77, zgodnie z procedurami ustalonymi w rozdziale II tytułu II. Kontrolę przeprowadza się po otrzymaniu powiadomienia określonego w art. 79 ust. 1 w terminach przewidzianych w art. 79 ust. 2

2.  Kontrole pierwszego szczebla przewidziane w ust. 1 obejmują 100 % ilości produktów wycofanych z rynku. Po zakończeniu tej kontroli, wycofane produkty inne niż produkty przeznaczone do bezpłatnej dystrybucji, zostają poddane denaturacji lub przekazane do celów przemysłu przetwórczego pod nadzorem właściwych organów, na zasadach i warunkach określonych przez dane państwo członkowskie na mocy art. 81.

Jeżeli jednak produkty są przeznaczone do bezpłatnej dystrybucji, państwa członkowskie mogą poddać kontroli mniejszą ilość niż określono w ust. 2 niniejszego artykułu, pod warunkiem, że nie będzie to mniej niż 10 % danej ilości w ciągu roku gospodarczego. Kontrola może odbyć się w organizacji producentów i/lub siedzibach odbiorców wycofanych produktów. Jeżeli kontrola wykazuje znaczne nieprawidłowości, właściwe organy przeprowadzają dodatkowe kontrole.

Artykuł 111

Kontrole drugiego szczebla operacji wycofania

1.  W ramach kontroli, o których mowa w art. 108, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole drugiego szczebla.

Państwa członkowskie ustalają kryteria analizy oraz oceny ryzyka danej organizacji producentów, która przeprowadziła niezgodne operacje wycofania. Kryteria takie dotyczą, między innymi, wyników przeprowadzonych kontroli pierwszego i drugiego szczebla oraz tego, czy dana organizacja producentów posiada pewne rodzaje procedur zapewniania jakości. Państwa członkowskie wykorzystują te kryteria w celu określenia minimalnej częstotliwości wykonywania kontroli drugiego szczebla w odniesieniu do każdej organizacji producentów.

2.  Kontrole, o których mowa w ust. 1, obejmują kontrole na miejscu przeprowadzane na terenie należącym do organizacji producentów oraz odbiorców wycofanych produktów, w celu zapewnienia spełnienia warunków wymaganych do wypłaty wspólnotowego wsparcia. Wspomniane kontrole obejmują:

3.  Kontrole, o których mowa w ust. 2, przeprowadzane są w odnośnych organizacjach producentów oraz u odbiorców stowarzyszonych z tymi organizacjami. Każda kontrola obejmuje próbki produktów stanowiące przynajmniej 5 % ilości wycofanych podczas danego roku gospodarczego przez daną organizację producentów.

4.  Ewidencja zapasów oraz ewidencja księgowa, o których mowa w ust. 2 lit. a) wykazują, w stosunku do każdego z wycofanych produktów, następujące przepływy wyrażone objętościowo:

5.  Kontrole przeznaczenia produktów określonych w ust. 4 lit. c) obejmują w szczególności:

6.  Jeżeli kontrole drugiego szczebla wykażą istotne nieprawidłowości, właściwe organy przeprowadzają bardziej szczegółowe kontrole drugiego szczebla dla danego roku gospodarczego oraz zwiększają częstotliwość kontroli drugiego szczebla w odniesieniu do odnośnych organizacji producentów lub ich stowarzyszeń, w następnym roku gospodarczym.

Artykuł 112

Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie

1.  Przed rozpoczęciem operacji zbierania zielonych owoców i warzyw państwa członkowskie sprawdzają za pomocą kontroli na miejscu czy dane produkty nie są uszkodzone a działka była utrzymywana w dobrym stanie. Po przeprowadzeniu operacji zbierania zielonych owoców i warzyw państwa członkowskie sprawdzają czy zostały one całkowicie zebrane z danego obszaru, a zebrany produkt został poddany denaturacji.

Po zakończeniu okresu zbiorów państwa członkowskie sprawdzają wiarygodność analizy opartej na przewidywanej sytuacji na rynku, o której mowa w art. 86 ust. 2. Analizują również wszelkie różnice między oczekiwaną sytuacją na rynku a rzeczywistą sytuacją na rynku.

2.  Przed rozpoczęciem operacji niezbierania państwa członkowskie sprawdzają za pomocą kontroli na miejscu, czy dany obszar był utrzymywany w dobrym stanie i nie przeprowadzono już na nim częściowych zbiorów, a produkt jest dobrze rozwinięty i czy, ogólnie, jest w dobrym stanie, a jego jakość odpowiednia i pozwalająca na wprowadzenie do obrotu.

Państwa członkowskie zapewniają poddanie produktu denaturacji. Jeśli nie jest to możliwe gwarantują, dzięki kontroli na miejscu lub kontrolom w okresie zbiorów, że zbiory nie odbywają się.

3.  Artykuł 111 ust. 1, 2, 3 i 6 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 113

Kontrole przed zatwierdzeniem planu uznawania grupy producentów

1.  Przed zatwierdzeniem planu uznawania grupy producentów na mocy art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie przeprowadzają kontrolę na miejscu podmiotu prawnego lub jasno określonej części podmiotu prawnego.

2.  Zainteresowane państwo członkowskie weryfikuje za pomocą wszelkich odpowiednich środków, łącznie z kontrolami na miejscu:

Artykuł 114

Kontrola wniosków grup producentów o przyznanie pomocy

1.  Przed przyznaniem pomocy państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne wszystkich wniosków o przyznanie pomocy przedstawionych przez grupy producentów oraz kontrole na miejscu poprzez badanie próbek.

2.  Po otrzymaniu wniosków o przyznanie pomocy, o których mowa w art. 47, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu w grupach producentów, aby zapewnić zgodność z warunkami przyznawania pomocy na dany rok.

Kontrole te w szczególności dotyczą:

3.  Kontrole, o których mowa w ust. 2, obejmują corocznie znaczną część wniosków. Część ta stanowi przynajmniej 30 % łącznej kwoty pomocy.

Wszystkie grupy producentów muszą zostać skontrolowane przynajmniej raz na pięć lat.

4.  Artykuły 107 i 109 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 115

Ponadnarodowe organizacje producentów i ponadnarodowe stowarzyszenia organizacji producentów

1.  Państwo członkowskie, w którym ponadnarodowa organizacja producentów lub ponadnarodowe stowarzyszenie organizacji producentów ma swoją główną siedzibę, ponosi pełną odpowiedzialność za zorganizowanie kontroli danej organizacji lub stowarzyszenia i w stosownych przypadkach nakłada na nie sankcje.

2.  Pozostałe państwa członkowskie, od których wymaga się zapewnienia współpracy administracyjnej, o której mowa w art. 30 ust. 2 lit. c) i art. 37 ust. 2 lit. c), przeprowadzają kontrole administracyjne i na miejscu zgodnie z wymaganiami państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i przekazują na ich temat sprawozdania. Przestrzegają wszystkich terminów określonych przez państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1.

3.  Przepisy stosowane w państwie członkowskim, o którym mowa w ust. 1, mają zastosowanie w odniesieniu do organizacji producentów, programu operacyjnego i funduszu operacyjnego. Natomiast w odniesieniu do kwestii fitosanitarnych i środowiskowych oraz w odniesieniu do rozdysponowania wycofanych produktów zastosowanie mają przepisy państwa członkowskiego, w którym odbywa się produkcja.

Sekcja 3

Sankcje

Artykuł 116

Nieprzestrzeganie kryteriów uznawania

1.  Państwo członkowskie wycofuje uznanie organizacji producentów w przypadku stwierdzenia poważnego naruszenia przestrzegania kryteriów uznawania wynikającego z zamierzonego działania organizacji producentów lub poważnego zaniedbania z jej strony.

W szczególności państwa członkowskie wycofują uznanie organizacji producentów, jeśli naruszenie przestrzegania kryteriów uznawania dotyczy:

Wycofanie uznania na mocy niniejszego ustępu staje się skuteczne od dnia, w którym warunki uznawania nie były spełnione, z zastrzeżeniem wszelkich przepisów horyzontalnych obowiązujących na poziomie krajowym w zakresie okresów przedawnienia.

2.  W przypadku gdy ust. 1 nie ma zastosowania, państwa członkowskie zawieszają uznanie organizacji producentów, jeśli naruszenie przestrzegania kryteriów uznawania jest poważne ale tylko czasowe.

W okresie zawieszenia pomoc nie jest wypłacana. Zawieszenie staje się skuteczne od dnia, w którym przeprowadzono kontrolę i kończy się w dniu kontroli, która wykazała spełnienie odpowiednich kryteriów.

Okres zawieszenia nie powinien przekraczać 12 miesięcy. Jeśli odnośne kryteria nie są w dalszym ciągu przestrzegane po 12 miesiącach, uznanie zostaje wycofane.

▼M5

Państwa członkowskie mogą dokonywać płatności po terminie ustalonym w art. 71, jeżeli jest to konieczne do zastosowania niniejszego ustępu. Te późniejsze płatności nie mogą jednak w żadnym przypadku być dokonywane później niż dnia 15 października drugiego roku następującego po roku, w którym zrealizowano program.

▼B

3.  W pozostałych przypadkach naruszenia przestrzegania kryteriów uznawania, w których ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, państwa członkowskie wysyłają pisemne ostrzeżenie określające środki naprawcze, które należy zastosować. Państwa członkowskie mogą zawiesić płatność pomocy do chwili zastosowania środków naprawczych.

▼M5

Państwa członkowskie mogą dokonywać płatności po terminie ustalonym w art. 71, jeżeli jest to konieczne do zastosowania niniejszego ustępu. Te późniejsze płatności nie mogą jednak w żadnym przypadku być dokonywane później niż dnia 15 października drugiego roku następującego po roku, w którym zrealizowano program.

▼B

Niezastosowanie środków naprawczych w okresie 12 miesięcy zostanie uznane za poważne naruszenie przestrzegania kryteriów, co spowoduje zastosowanie ust. 2.

Artykuł 117

Oszustwo

1.  Bez uszczerbku dla wszelkich innych kar stosowanych na mocy prawodawstwa wspólnotowego i krajowego państwa członkowskie wycofują uznanie organizacji producentów, stowarzyszenia organizacji producentów lub grupy producentów w przypadku stwierdzenia popełnienia przez nie oszustwa w odniesieniu do pomocy objętej rozporządzeniem (WE) nr 1182/2007.

2.  Państwa członkowskie mogą zawiesić uznanie organizacji producentów, stowarzyszenia organizacji producentów lub grupy producentów lub zawiesić płatności na ich rzecz, jeśli istnieją w stosunku do tych organizacji podejrzenia popełnienia oszustwa w odniesieniu do pomocy objętej rozporządzeniem (WE) nr 1182/2007.

Artykuł 118

Grupy producentów

1.  Państwa członkowskie, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, stosują sankcje przewidziane w art. 116 i/lub 119 w odniesieniu do planów uznawania.

2.  Oprócz ust. 1, jeśli po zakończeniu okresu ustanowionego przez państwo członkowskie na mocy art. 51 ust. 4 grupa producentów nie zostanie uznana za organizację producentów, państwo członkowskie odzyskuje:

Artykuł 119

Program operacyjny

1.  Płatności oblicza się na podstawie kwoty, którą uznano za kwalifikującą się do otrzymania pomocy.

2.  Państwo członkowskie sprawdza wniosek o przyznanie pomocy otrzymany od beneficjenta i określa kwoty, które kwalifikują się do wsparcia. Państwo członkowskie określa:

3.  Jeżeli kwota określona zgodnie z ust. 2 lit. a) przekracza kwotę określoną zgodnie z ust. 2 lit. b) o więcej niż 3 %, kwotę faktycznie należną beneficjentowi obniża się. Kwota obniżki równa jest różnicy między kwotami obliczonymi w ust. 2 lit. a) i b).

Nie stosuje się jednak żadnej obniżki jeżeli organizacja producentów lub grupa producentów może wykazać, że nie jest odpowiedzialna za włączenie niekwalifikującej się kwoty.

4.  Ustępy 2 i 3 stosuje się, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, do niekwalifikujących się wydatków określonych w trakcie kontroli na miejscu.

5.  Jeżeli wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu jest zadeklarowana i sprawdzona przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy, obniżka ma zastosowanie do wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu zastosowanej przy obliczaniu należnych kwot zgodnie z ust. 2 i 3.

6.  W przypadku stwierdzenia, że beneficjent umyślnie złożył fałszywą deklarację, daną operację wyklucza się ze wsparcia z programu operacyjnego lub planu uznawania i odzyskuje się wszystkie kwoty, które już zostały wypłacone na tę operację. Ponadto beneficjent zostanie wyłączony, w odniesieniu do tej operacji, z otrzymywania wsparcia w ramach danego programu operacyjnego w następnym roku.

Artykuł 120

Sankcje w wyniku kontroli pierwszego szczebla operacji wycofania

Jeśli w wyniku kontroli, o której mowa w art. 110, wykryte zostaną nieprawidłowości w odniesieniu do norm handlowych lub wymagań minimalnych, o których mowa w art. 77, od beneficjenta zażąda się:

Artykuł 121

Inne sankcje mające zastosowanie do organizacji producentów w odniesieniu do operacji wycofania

1.  Sankcje, o których mowa w art. 119, obejmują pomoc, o którą wnioskowano w odniesieniu do operacji wycofania jako zintegrowanych części wydatków programu operacyjnego.

2.  Wydatki na operację wycofania uznaje się za niekwalifikujące się, jeśli produkty niewystawione na sprzedaż nie zostały unieszkodliwione jak przewidziało państwo członkowskie na mocy art. 81 ust. 1 lub jeśli wycofanie lub jego przeznaczenie miało negatywny wpływ na środowisko lub jakiekolwiek negatywne konsekwencje naruszające przepisy przyjęte na mocy art. 81 ust. 1.

Artykuł 122

Sankcje mające zastosowanie do odbiorców wycofanych produktów

W przypadkach wykrycia nieprawidłowości, które mogą być przypisane odbiorcom wycofanych produktów w trakcie kontroli przeprowadzonych zgodnie z art. 110 i 111 zastosowanie mają następujące sankcje:

Sankcja przewidziana w lit. a) staje się natychmiast skuteczna i trwa co najmniej przez okres jednego roku gospodarczego oraz może zostać przedłużona w zależności od wagi stwierdzonej nieprawidłowości.

Artykuł 123

Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie

1.  W odniesieniu do zbierania zielonych owoców i warzyw, jeśli okaże się, że organizacja producentów nie wypełniła swoich zobowiązań, będzie musiała zapłacić jako karę kwotę rekompensaty dotyczącej obszarów, w odniesieniu do których zobowiązanie nie zostało wypełnione. Niewypełnienie zobowiązań obejmuje następujące przypadki:

2.  W odniesieniu do niezbierania, jeśli okaże się, że organizacja producentów nie wypełniła swoich zobowiązań, będzie musiała zapłacić jako karę kwotę rekompensaty dotyczącej obszarów, w odniesieniu do których zobowiązanie nie zostało wypełnione. Niewypełnienie zobowiązań obejmuje następujące przypadki:

3.  Kary określone w ust. 1 i 2 mają zastosowanie oprócz wszelkich zmniejszeń płatności dokonywanych na mocy art. 119.

Artykuł 124

Uniemożliwianie kontroli na miejscu

Wniosek o przyznanie pomocy zostaje odrzucony w odniesieniu do danej części wydatków, jeśli organizacja producentów, jej członek lub właściwy przedstawiciel uniemożliwia przeprowadzenie kontroli na miejscu.

Artykuł 125

Windykacja pomocy

Nienależnie wypłacona pomoc, z odsetkami, podlega windykacji od organizacji producentów, stowarzyszeń organizacji producentów, grup producentów lub innych zainteresowanych operatorów. Przepisy art. 73 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 ( 33 ) stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Zastosowanie sankcji administracyjnych i ściągnięcie wypłaconych nienależnych kwot, zgodnie z niniejszą sekcją, bez uszczerbku dla powiadamiania Komisji o nieprawidłowościach na mocy rozporządzenia 1848/2006 ( 34 ).

Sekcja 4

Monitorowanie i ocena programów operacyjnych i krajowych strategii

Artykuł 126

Wspólny zestaw wskaźników wydajności

1.  Zarówno krajowe strategie jak i programy operacyjne są przedmiotem monitorowania i oceny mających na celu ocenę postępów realizacji celów określonych dla programów operacyjnych oraz wydajności i skuteczności w odniesieniu do tych celów.

2.  Postęp, wydajność i skuteczność oceniane są za pomocą wspólnego zestawu wskaźników wydajności odnoszących się do sytuacji wyjściowej oraz do realizacji finansowej, produktów, rezultatów i oddziaływania realizowanych programów operacyjnych.

3.  Wspólny zestaw wskaźników wydajności wymieniony jest w załączniku XIV do niniejszego rozporządzenia.

4.  Jeśli państwo członkowskie uzna to za stosowne, krajowa strategia określa ograniczony zestaw dodatkowych wskaźników specjalnie dla tej strategii odzwierciedlający krajowe i/lub regionalne potrzeby, warunki i cele określone dla programów operacyjnych realizowanych przez organizacje producentów. O ile istnieją, wyklucza się dodatkowe wskaźniki dotyczące celów w dziedzinie ochrony środowiska, które nie są objęte wspólnymi wskaźnikami wydajności.

Artykuł 127

Procedury monitorowania i oceny w odniesieniu do programów operacyjnych

1.  Organizacje producentów zapewniają monitorowanie i ocenę swoich programów operacyjnych dzięki zastosowaniu odpowiednich wskaźników ze wspólnego zestawu wskaźników wydajności, o którym mowa w art. 126 i, w stosownych przypadkach, dodatkowych wskaźników określonych w strategii krajowej.

W tym celu ustanawiają system zbierania, rejestrowania i przechowywania informacji przydatnych do zestawiania tych wskaźników.

2.  Monitorowanie ma na celu ocenę postępów w realizacji konkretnych celów, które zostały określone dla programu operacyjnego. Przeprowadzane jest przy pomocy wskaźników finansowych, produktu i rezultatu. Wyniki tego działania mają służyć:

Informacje dotyczące wyników działań monitorujących umieszczane są w każdym sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 98 ust. 1, które organizacja producentów ma obowiązek przekazać organowi krajowemu odpowiedzialnemu za zarządzanie strategią krajową.

3.  Ocena przyjmuje formę oddzielnego sprawozdania z oceny średniookresowej.

Ocena średniookresowa, którą można przeprowadzić przy pomocy wyspecjalizowanego biura doradztwa, ma na celu zbadanie stopnia wykorzystania zasobów finansowych, wydajności i skuteczności programu operacyjnego oraz ocenę postępów dokonanych w odniesieniu do ogólnych celów programu. W tym celu należy wykorzystać wspólne wskaźniki dotyczące sytuacji wyjściowej, wyników i, w stosownych przypadkach, oddziaływania.

W stosownych przypadkach ocena średniookresowa zawiera ocenę jakościową rezultatów i oddziaływania działań w zakresie ochrony środowiska mających na celu:

Wyniki tego działania będą wykorzystane do:

Ocena średniookresowa będzie przeprowadzana w trakcie realizacji programu operacyjnego, w terminie pozwalającym na uwzględnienie wyników oceny przy przygotowywaniu następnego programu operacyjnego.

Sprawozdanie z oceny średniookresowej dołączane jest do odpowiedniego sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 98 ust. 1.

Artykuł 128

Procedury monitorowania i oceny w odniesieniu do strategii krajowej

1.  Monitorowanie i ocena w odniesieniu do strategii krajowej przeprowadzane są przy użyciu odpowiednich wskaźników ze wspólnego zestawu wskaźników wydajności, o którym mowa w art. 126 i, w stosownych przypadkach, dodatkowych wskaźników określonych w strategii krajowej.

2.  Państwa członkowskie ustanawiają system zbierania, rejestrowania i przechowywania informacji w formie elektronicznej odpowiedni do celów zestawiania wskaźników, o których mowa w art. 126. W tym celu opierają się na informacjach przekazanych przez organizację producentów w odniesieniu do monitorowania i oceny ich programów operacyjnych.

3.  Monitorowanie odbywa się na bieżąco i ma na celu ocenę postępów w realizacji celów określonych dla programów operacyjnych. Przeprowadzane jest przy pomocy wskaźników finansowych, produktu i rezultatu. Do tego celu wykorzystywane są informacje dostarczane w rocznych sprawozdaniach z realizacji przekazywanych przez organizacje producentów dotyczące monitorowania ich programów operacyjnych. Wyniki monitorowania będą wykorzystane do:

4.  Ocena ukierunkowana jest na ocenę postępów realizacji ogólnych celów strategii. Przeprowadzana jest przy pomocy wskaźników dotyczących sytuacji wyjściowej, wyników i, w stosownych przypadkach, oddziaływania. Do tego celu wykorzystywane są wyniki monitorowania i ocena średniookresowa programów operacyjnych zawarte w rocznych sprawozdaniach z postępów i sprawozdaniach końcowych przekazywanych przez organizacje producentów. Wyniki oceny będą wykorzystane do:

Ocena obejmuje dokonanie oceny w 2012 r., która powinna być przeprowadzona w terminie umożliwiającym zawarcie jej wyników w odrębnym sprawozdaniu z oceny, które należy załączyć, w tym samym roku, do rocznego sprawozdania krajowego, o którym mowa w art. 99 ust. 3. Sprawozdanie oceni stopień wykorzystania zasobów finansowych, wydajność i skuteczność realizowanych programów operacyjnych oraz oceni skutki i wpływ tych programów w odniesieniu do celów określonych w strategii oraz, w stosownych przypadkach, innych celów określonych w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Będzie miało na celu wyciągnięcie wniosków pomagających w poprawie jakości przyszłych krajowych strategii, a zwłaszcza określenie możliwych niedociągnięć w definicji celów lub środków kwalifikujących się do wsparcia lub potrzeb określenia nowych instrumentów.

ROZDZIAŁ VI

Rozszerzenie zasad na producentów w określonym obszarze gospodarczym

Artykuł 129

Zgłoszenie wykazu obszarów gospodarczych

Zgłoszenie wykazu obszarów gospodarczych przewidziane w art. 14 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 obejmuje wszelkie informacje potrzebne do oceny, czy warunki ustanowione w art. 14 ust. 2 akapit pierwszy tego rozporządzenia zostały spełnione.

Artykuł 130

Zgłoszenie obowiązujących przepisów; reprezentatywność

1.  Kiedy państwo członkowskie powiadamia o przepisach, które wprowadziło jako obowiązujące dla danego produktu oraz obszaru gospodarczego zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, w tym samym czasie informuje Komisję o:

2.  Do celów określenia reprezentatywności w rozumieniu art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, państwa członkowskie ustanawiają zasady, wyłączając:

Artykuł 131

Wkład finansowy

Jeżeli państwo członkowskie podejmuje decyzję, zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, że producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, są zobowiązani do wkładu finansowego, przesyła Komisji informacje potrzebne do oceny zgodności z warunkami określonymi we wspomnianym artykule. Informacje takie obejmują w szczególności podstawę, według której obliczany jest wkład oraz jego kwotę jednostkową, beneficjenta lub beneficjentów oraz rodzaj różnych kosztów, o których mowa w art. 21 lit. a) i b).

Artykuł 132

Rozszerzenia na okres przekraczający jeden rok gospodarczy

W wypadku podjęcia decyzji o zastosowaniu rozszerzenia na okres przekraczający jeden rok gospodarczy, państwa członkowskie sprawdzają, w odniesieniu do każdego roku gospodarczego, czy warunki odnoszące się do reprezentatywności ustanowionej w art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 są nadal przestrzegane w całym okresie stosowania rozszerzenia. Jeżeli wykryją, że warunki nie są już przestrzegane, niezwłocznie uchylają rozszerzenie ze skutkiem od początku następnego roku gospodarczego. Niezwłocznie informują Komisję o wszelkich uchyleniach, a Komisja udostępnia publicznie takie informacje w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 133

Produkty sprzedawane na pniu; nabywcy

1.  W przypadkach gdy producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, sprzedają swoje produkty na pniu, uznaje się, że nabywca, do celów zgodności z zasadami określonymi w pkt 1 lit. e) i f) oraz w pkt 3 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, wyprodukował dany produkt.

2.  Zainteresowane państwo członkowskie może podjąć decyzję, że zasady wymienione w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 inne niż zasady określone w ust. 1 mogą stać się wiążące dla nabywców, gdy są oni odpowiedzialni za zarządzanie daną produkcją.

TYTUŁ IV

HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Pozwolenia na przywóz

Artykuł 134

Pozwolenia na przywóz jabłek

▼M4

1.  Przywóz jabłek oznaczonych kodem 0808 10 80 podlegający obowiązkowi przedłożenia pozwolenia na przywóz określono w art. 1 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Komisji (WE) nr 376/2008 ( 35 ).

▼M19

2.  Rozporządzenie (WE) nr 376/2008 ma zastosowanie do pozwoleń na przywóz wydanych zgodnie z niniejszym artykułem.

▼B

3.  Importerzy mogą przedstawiać wnioski o pozwolenia na przywóz właściwym organom dowolnego państwa członkowskiego.

Wpisują oni nazwę kraju pochodzenia w rubryce 8 wniosku o przywóz i zaznaczają słowo „tak” krzyżykiem.

▼M4

4.  Wraz z wnioskiem importerzy składają zabezpieczenie zgodnie z tytułem III rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 gwarantujące dotrzymanie zobowiązania do przywozu w okresie ważności pozwolenia na przywóz.

Z wyjątkiem przypadków wystąpienia siły wyższej, zabezpieczenie ulega przepadkowi w całości lub w części, jeżeli przywóz nie zostanie zrealizowany lub zostanie zrealizowany jedynie częściowo w okresie ważności pozwolenia na przywóz.

Okres ważności pozwolenia na przywóz oraz kwota zabezpieczenia jakie należy złożyć są określone w części I załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 376/2008.

▼B

5.  Pozwolenia na przywóz są wydawane bezzwłocznie każdemu wnioskodawcy bez względu na miejsce jego siedziby we Wspólnocie.

Kraj pochodzenia wpisuje się w rubryce 8 pozwolenia na przywóz, a słowo „tak” zaznacza się krzyżykiem.

▼M4

6.  Pozwolenia na przywóz są ważne wyłącznie dla przywozów pochodzących z krajów w nich wskazanych.

▼M19

7.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję, nie później niż o godz. 12:00 w południe (czasu lokalnego obowiązującego w Brukseli), w każdą środę, o ilościach jabłek, dla których w poprzednim tygodniu wydano pozwolenia na przywóz, w tym także jeśli nie wydano żadnych pozwoleń, w podziale według państwa trzeciego będącego krajem pochodzenia.

Powiadomienia na mocy niniejszego ustępu należy przekazywać Komisji zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 ( 36 ).

▼B

ROZDZIAŁ II

Należności przywozowe i system cen wejścia

Sekcja 1

System cen wejścia

Artykuł 135

Zakres i definicje

1.  Niniejsza sekcja określa zasady stosowania art. 34 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

2.  Do celów niniejszej sekcji:

Artykuł 136

Zgłaszanie cen

1.  W odniesieniu do każdego produktu oraz w odniesieniu do okresów wymienionych w części A załącznika XV, dla każdego dnia targowego oraz dla każdego miejsca pochodzenia, państwa członkowskie przekazują Komisji najpóźniej do godziny 12:00 w południe (czasu brukselskiego) następnego dnia roboczego:

W przypadku, gdy łączne ilości określone w lit. b) są mniejsze niż jedna tona, odpowiadających im cen nie przekazuje się Komisji.

2.  Ceny określone w ust. 1 lit. a) należy rejestrować:

Zostaną one pomniejszone o następujące kwoty:

W odniesieniu do kosztów przewozu i ubezpieczenia potrącanych zgodnie z drugim akapitem, państwa członkowskie mogą ustalić standardową kwotę potrącenia. Kwoty te, jak również sposoby ich obliczania, są niezwłocznie podawane do wiadomości Komisji.

3.  Ceny zarejestrowane zgodnie z ust. 2 w przypadku gdy zostały ustalone na etapie hurtownika/detalisty, najpierw pomniejsza się o kwotę równą 9 %, aby uwzględnić marżę handlową hurtownika, a następnie o kwotę równą 0,7245 EUR za 100 kg, aby uwzględnić koszty przeładunku oraz podatków i opłat rynkowych.

4.  Za reprezentatywne uznaje się:

Współczynnik korygujący określony w akapicie pierwszym lit. c) stosuje się do cen po potrąceniu wartości określonych w ust. 2.

Artykuł 137

Reprezentatywne rynki

Państwa członkowskie informują Komisję o zwyczajowych dniach rynkowych na rynkach wymienionych w załączniku XVI, które uznaje się za reprezentatywne.

Artykuł 138

Standardowe wartości przywozowe

1.  W odniesieniu do każdego produktu oraz na okres wymieniony w części A załącznika XV Komisja ustala każdego dnia roboczego oraz dla każdego miejsca pochodzenia standardową wartość przywozową równą średniej ważonej cen reprezentatywnych, określonych w art. 136, pomniejszonej o standardową kwotę wynoszącą 5 EUR/100 kg oraz opłaty celne ad valorem.

2.  Jeśli zgodnie z niniejszą sekcją ustala się standardową wartość przywozową dla produktów oraz dla okresów obowiązywania wymienionych w części A załącznika XV, ceny jednostkowej, o której mowa w art. 152 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 ( 38 ) nie stosuje się. Zastępuje się ją standardową wartością przywozową, określoną w ust. 1.

3.  W przypadku, gdy nie obowiązuje standardowa wartość przywozowa dla produktu określonego pochodzenia, stosuje się średnią standardowych wartości przywozowych obowiązujących w odniesieniu do danego produktu.

4.  W okresach obowiązywania wymienionych w części A załącznika XV stosuje się standardowe wartości przywozowe do czasu ich zmiany. Przestają one jednak obowiązywać, w przypadku niepowiadomienia Komisji o średniej cenie reprezentatywnej przez siedem kolejnych dni rynkowych.

Jeżeli na podstawie akapitu pierwszego do danego produktu nie stosuje się żadnej standardowej wartości przywozowej, standardowa wartość przywozowa stosowana w odniesieniu do tego produktu jest równa ostatniej średniej standardowej wartości przywozowej.

5.  W drodze odstępstwa od ust. 1, ze skutkiem od pierwszego dnia okresu obowiązywania określonego w części A załącznika XIV, jeśli nie można było obliczyć standardowej wartości przywozowej, nie stosuje się żadnej standardowej wartości przywozowej od pierwszego dnia okresów obowiązywania wskazanych w załączniku XV część A.

6.  Ceny reprezentatywne w EUR przelicza się stosując reprezentatywne kursy rynkowe wyliczane na dany dzień.

7.  Komisja udostępnia publicznie standardowe wartości przywozowe wyrażone w EUR, w sposób który uznaje za właściwy.

Artykuł 139

Podstawa cen wejścia

1.  Cena wejścia, stanowiąca podstawę klasyfikacji produktów wymienionych w części A załącznika XV zgodnie z Taryfą Celną Wspólnot Europejskich, równa się, według uznania importera:

2.  Cena wejścia, stanowiąca podstawę klasyfikacji produktów wymienionych w części B załącznika XV zgodnie z Taryfą Celną Wspólnot Europejskich, musi równać się, według uznania importera:

3.  W przypadku gdy cena wejścia jest obliczana na podstawie ceny FOB produktów w kraju pochodzenia, wartość celna obliczana jest na podstawie danej sprzedaży po tej cenie.

W przypadku gdy cena wejścia jest obliczana zgodnie z jedną z procedur przewidzianych w ust. 1 lit. b) lub c) lub w ust. 2 lit. b), wartość celna obliczana jest na tej samej podstawie, co cena wejścia.

4.  Importer ma jeden miesiąc od sprzedaży danych produktów, z zastrzeżeniem terminu do czterech miesięcy od daty zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, na wykazanie, że partia towarów została sprzedana zgodnie z warunkami potwierdzającymi poprawność cen, określonych w ust. 1 lit. a) akapit drugi lub ust. 2 lit. a) lub na określenie wartości celnej, określonej w ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. a). Niedotrzymanie jednego z tych terminów pociąga za sobą utratę złożonego zabezpieczenia, bez uszczerbku dla stosowania przepisów ust. 5.

Złożone zabezpieczenie jest zwalniane w stopniu, w jakim udowodnione zostały w sposób zgodny z wymogami organów celnych warunki rozdysponowania towaru.

W innym przypadku, złożone zabezpieczenie ulega przepadkowi stanowiąc płatność z tytułu należności przywozowych.

5.  Na odpowiednio uzasadniony wniosek importera termin czterech miesięcy, o którym mowa w ust. 4, może być przedłużony przez właściwe organy, maksymalnie o trzy miesiące.

6.  Jeżeli przy weryfikacji właściwe organy stwierdzą, że wymogi niniejszego artykułu nie zostały spełnione, ściągają należność zgodnie z art. 220 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Kwota należności, która ma zostać odzyskana lub pozostaje do odzyskania, obejmuje odsetki narosłe od daty dopuszczenia do swobodnego obrotu do daty ściągnięcia należności. Stosowana jest stopa procentowa obowiązująca w odniesieniu do ściągania należności na mocy prawa krajowego

Sekcja 2

Dodatkowe należności przywozowe

Artykuł 140

Zakres i definicje

1.  Dodatkowa należność przywozowa, określona w art. 35 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, dalej „dodatkowa należność”, może być stosowana w odniesieniu do produktów oraz w okresach wymienionych w załączniku XVII na warunkach określonych w niniejszej sekcji.

2.  Wartości progowe w odniesieniu do dodatkowych należności wymienione są w załączniku XVII.

Artykuł 141

Zgłaszanie ilości

1.  W odniesieniu do każdego z produktów wymienionych w załączniku XVII oraz we wskazanych okresach, państwa członkowskie zgłaszają Komisji dane szczegółowe na temat ilości wprowadzanych do swobodnego obrotu, z zastosowaniem metody nadzoru przywozów preferencyjnych określonych w art. 308d rozporządzenia (EWG) nr 2454/93

Takie zgłoszenie ma miejsce nie później niż o godzinie 12.00 czasu lokalnego w Brukseli, w każdą środę, dla wielkości przywozu wprowadzonego do swobodnego obrotu w poprzednim tygodniu.

2.  Zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, które mogą być zaakceptowane przez organy celne na wniosek zgłaszającego, niezawierające niektórych danych szczegółowych określonych w załączniku 37 do rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, zawierają, w uzupełnieniu do danych szczegółowych określonych w art. 254 wspomnianego rozporządzenia, wskazanie masy netto (kg) danych produktów.

W przypadku stosowania uproszczonej procedury zgłoszenia określonej w art. 260 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w celu wprowadzenia do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, uproszczone zgłoszenia zawierają, w uzupełnieniu do innych wymagań, wskazanie masy netto (kg) danych produktów.

W przypadku stosowania procedury odprawy lokalnej określonej w art. 263 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w celu wprowadzenia do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, powiadomienie organów celnych określonych w art. 266 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia zawiera wszelkie dane konieczne do ustalenia identyfikacji towarów, jak również wskazanie masy netto (kg) danych produktów.

Artykuł 266 ust. 2 lit. b) nie ma zastosowania w odniesieniu do przywozu produktów objętych niniejszą sekcją.

Artykuł 142

Nakładanie dodatkowej należności

1.  Jeżeli okaże się, że dla jednego z produktów i dla jednego z okresów wymienionych w załączniku XVII, ilość wprowadzona do swobodnego obrotu przekracza odpowiednią wielkość progową, Komisja nałoży dodatkową należność, chyba że jest mało prawdopodobne, by dany przywóz doprowadził do zakłóceń na rynku Wspólnoty lub skutki byłyby nieproporcjonalne do zamierzonego celu.

2.  Dodatkową należność pobiera się od ilości wprowadzonych do swobodnego obrotu po terminie stosowania tej należności, pod warunkiem że:

Artykuł 143

Kwota dodatkowej należności

Dodatkowa należność nałożona na mocy art. 142 stanowi jedną trzecią należności stosowanej wobec danego produktu zgodnie ze Wspólną Taryfą Celną.

Jednakże w przypadku przywozu korzystającego z preferencji taryfowych odnośnie do cła ad valorem dodatkowa należność stanowi jedną trzecią specjalnej należności na ten produkt, jeżeli stosuje się art. 142 ust. 2.

Artykuł 144

Zwolnienia z dodatkowej należności

1.  Z dodatkowej należności są zwolnione:

2.  Za towary w drodze do Wspólnoty uważa się towary, jeżeli:

3.  Zainteresowane strony dostarczają organom celnym dowód na to, że zostały spełnione wymogi ust. 2.

Jednak organy te mogą uznać, że towary opuściły kraj pochodzenia przed datą nałożenia dodatkowej należności, jeżeli dostarczony zostanie jeden z następujących dokumentów:

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE, UCHYLAJĄCE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 145

Kontrole

Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych niniejszego rozporządzenia lub innego prawodawstwa wspólnotowego, państwa członkowskie wprowadzają kontrole i środki w zakresie koniecznym do zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 i niniejszego rozporządzenia. Muszą one być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające, w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Wspólnot.

W szczególności zapewniają one:

Artykuł 146

Krajowe sankcje

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek sankcji określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie zapewniają stosowanie sankcji na poziomie krajowym względem nieprawidłowości popełnionych w odniesieniu do wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu i rozporządzeniu (WE) nr 1182/2007, sankcje te są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Wspólnot.

Artykuł 147

Sztucznie stworzone sytuacje

Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczególnych określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1182/2007, nie dokonuje się żadnych płatności na rzecz beneficjentów, odnośnie do których stwierdzono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do otrzymania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia.

Artykuł 148

Przekazywanie informacji

1.  Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczególnych niniejszego rozporządzenia, wszystkie informacje przekazywane Komisji przez państwa członkowskie na mocy niniejszego rozporządzenia przekazywane są w sposób określony przez Komisję i w wymaganym przez nią formacie.

Informacje przekazane w inny sposób i w innej formie niż określone przez Komisję mogą zostać uznane za nieprzekazane, nie naruszając przepisów ust. 3.

2.  Nie naruszając przepisów szczególnych niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie podejmują wszelkie środki konieczne do zapewnienia, że są w stanie dotrzymać terminów przekazywania informacji określonych w niniejszym rozporządzeniu.

3.  Jeśli państwo członkowskie nie przekaże informacji zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 lub jeśli informacja okaże się niepoprawna w świetle obiektywnych faktów wiadomych Komisji, Komisja może zawiesić część lub całość miesięcznych płatności, o których mowa w art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 ( 39 ), w odniesieniu do sektora owoców i warzyw, do chwili prawidłowego przekazania informacji.

Artykuł 149

Oczywiste błędy

Wszelkie informacje, żądania lub wnioski przedstawione państwu członkowskiemu na mocy niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, obejmujące wniosek o przyznanie pomocy, mogą być dostosowane w dowolnym czasie po ich złożeniu w przypadku stwierdzenia oczywistych błędów przez właściwy organ.

Artykuł 150

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

Jeśli na mocy niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, mają być nałożone sankcje lub wycofane korzyści lub uznanie, nie są one nakładane lub wycofywane w przypadkach zaistnienia siły wyższej lub innych nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Przypadek zaistnienia siły wyższej musi jednak zostać zgłoszony wraz z odpowiednimi dowodami satysfakcjonującymi właściwy organ, temu organowi w ciągu dziesięciu dni roboczych od dnia, w którym zainteresowana osoba była w stanie to zrobić.

Artykuł 151

Uchylenia

Należy zatem uchylić rozporządzenia (WE) nr 3223/94, (WE) nr 1555/96, (WE) nr 961/1999, (WE) nr 544/2001, (WE) nr 1148/2001, (WE) nr 2590/2001, (WE) nr 1791/2002, (WE) nr 2103/2002, (WE) nr 48/2003, (WE) nr 606/2003, (WE) nr 761/2003, (WE) nr 1432/2003, (WE) nr 1433/2003, (WE) nr 1943/2003, (WE) nr 103/2004, (WE) nr 1557/2004, (WE) nr 179/2006, (WE) nr 430/2006, (WE) nr 431/2006, i (WE) nr 1790/2006.

Jednakże uchylone rozporządzenia mają w dalszym ciągu zastosowanie, w stosownych przypadkach, do celów art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

Artykuł 152

Przepisy przejściowe

1.  Niezależnie od przepisów art. 2 niniejszego rozporządzenia, wyłącznie do celów stosowania art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w odniesieniu do produktów wymienionych w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2201/96 stosuje się definicje lat gospodarczych obowiązujące przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.

2.  Zatwierdzanie wszystkich programów operacyjnych przedłożonych w 2007 r. odbywa się zgodnie z zasadami obowiązującymi bezpośrednio przed terminem stosowania niniejszego rozporządzenia.

Programy operacyjne korzystające z pomocy określonej w art. 55 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 mogą z niej korzystać do momentu ich zakończenia pod warunkiem, że są zgodne z zasadami obowiązującymi przez terminem stosowania niniejszego rozporządzenia.

W drodze odstępstwa od art. 66 i 67 niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie mogą przyjąć wszelkie niezbędne przepisy w celu umożliwienia organizacjom producentów dokonania zmiany swoich programów operacyjnych tak szybko jak to możliwe po terminie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, celem stosowania przepisów art. 55 ust. 3 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

▼M1

Państwa członkowskie mogą ustanowić, że wydatki na jeden lub więcej środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych, dotyczące wycofywania produktów z rynku, promocji i komunikacji, oraz szkolenia dokonane przez organizację producentów w 2008 r. są kwalifikowalne, nawet jeżeli nie dostosowano jeszcze programu operacyjnego w celu uwzględnienia danych środków. Aby wydatki te były kwalifikowalne:

Państwa członkowskie mogą ustanowić, że zmiana środka w istniejącym programie operacyjnym dokonywana zgodnie z art. 55 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 obejmują wydatki na działania prowadzone w 2008 r. nawet jeszcze przed wprowadzeniem zmian, pod warunkiem że przestrzega się wymogów zawartych w akapicie czwartym lit. a), b) i c).

▼B

3.  Do celów stosowania art. 55 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 zasadami dotyczącymi minimalnych parametrów surowców dostarczanych do przetworzenia oraz minimalnych wymagań dotyczących jakości dla produktów gotowych, stosowanymi w dalszym ciągu w odniesieniu do surowców zebranych na terytorium państw członkowskich korzystających z przejściowych przepisów na mocy art. 68b lub art. 143bc rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, oprócz wszelkich odnośnych norm handlowych, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, są zasady zawarte w rozporządzeniach Komisji wymienionych w załączniku XVIII.

▼M5

4.  W drodze odstępstwa od art. 47 ust. 2 niniejszego rozporządzenia grupy producentów realizujące plany uznawania, do których ma zastosowanie art. 55 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, i które nie są podzielone na okresy półroczne, mogą składać wnioski o przyznanie pomocy dotyczące okresów półrocznych. Wspomniane wnioski mogą obejmować jedynie okresy półroczne odpowiadające rocznym segmentom, które rozpoczęły się przed 2008 r.

5.  W drodze odstępstwa od art. 96 w odniesieniu do programów operacyjnych realizowanych w 2007 r. dodatkowa pomoc finansowa przyznawana funduszom operacyjnym finansowana jest z EFRG na poziomie 50 % pomocy finansowej przyznanej organizacji producentów.

6.  Plany uznawania zatwierdzone na mocy rozporządzenia (WE) nr 2200/96, które wciąż korzystają z zatwierdzenia na mocy art. 55 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w odniesieniu do grup producentów spoza państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, i nieznajdujących się w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu, ani na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1405/2006, finansowane są zgodnie ze stawkami określonymi w art. 7 ust. 5 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

Plany uznawania zatwierdzone na mocy rozporządzenia (WE) nr 2200/96, które korzystały z przepisów art. 14 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia, i które wciąż korzystają z zatwierdzenia na mocy art. 55 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, są finansowane w wysokości określonej w art. 7 ust. 5 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

7.  Płatności rekompensaty wspólnotowej z tytułu wycofania i związane z nią kontrole dotyczące wycofań z 2007 r., które nie zostały dokonane przed dniem 31 grudnia 2007 r., mogą jednak być dokonane po tym terminie zgodnie z tytułem IV rozporządzenia (WE) nr 2200/96 zgodnie z jego brzmieniem w tym terminie.

8.  Jeśli, w odniesieniu do wniosków o przyznanie pomocy dla programów operacyjnych realizowanych w 2007 r. lub przed, z powodu działań lub zaniedbań w tym okresie miałyby zastosowanie sankcje na mocy tytułu III rozdziału V sekcji 3, lecz zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami zastosowanie miałyby mniej surowe sankcje lub nie nakładano by żadnych sankcji, wówczas zastosowanie mają mniej surowe sankcje lub, zależnie od przypadku, nie stosuje się żadnych sankcji.

▼M10

9.  Na zasadzie odstępstwa od art. 65 ust. 2 akapit trzeci niniejszego rozporządzenia z uzasadnionych przyczyn państwa członkowskie mogą podjąć decyzję dotyczącą programów i funduszy operacyjnych na rok 2009 najpóźniej do dnia 1 marca 2009 r. Decyzja zatwierdzająca może określać kwalifikowalność wydatków, począwszy od dnia 1 stycznia 2009 r.

10.  Na zasadzie odstępstwa od art. 99 ust. 2 niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie, które odroczą decyzje dotyczące programów operacyjnych na rok 2009 na mocy powyższego ustępu, przekazują Komisji do dnia 31 stycznia 2009 r. szacunkowe kwoty funduszu operacyjnego dla wszystkich programów operacyjnych. Zgłoszenie wyraźnie podaje zarówno całkowitą kwotę funduszu operacyjnego, jak i całkowitą kwotę finansowania wspólnotowego tego funduszu. Następnie kwoty te są dalej podane w podziale na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz inne środki.

Państwa członkowskie określone w powyższym ustępie przekazują Komisji do dnia 15 marca 2009 r. zatwierdzone kwoty funduszu operacyjnego dla wszystkich programów operacyjnych łącznie z wyżej opisanym podziałem.

▼M13

11.  W drodze odstępstwa od art. 44 ust. 1 niniejszego rozporządzenia obliczanie wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu grup producentów, o których mowa w art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w odniesieniu do sprzedaży zrealizowanych w 2007, 2008 i 2009 r., obejmuje pomoc otrzymaną na podstawie rozporządzeń Komisji (WE) nr 1621/1999 ( 40 ), (WE) nr 1622/1999 ( 41 ), (WE) nr 1535/2003 ( 42 ) i (WE) nr 2111/2003 ( 43 ).

W odniesieniu do grup producentów w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później z rocznymi okresami planów uznania, które rozpoczęły się w 2007 r. i zakończyły się w 2008 r., roczna pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, obliczana jest jako suma wartości sprzedaży zafakturowanej w odpowiedniej części 2007 r. pomnożonej przez stawkę odpowiadającą odnośnemu okresowi rocznemu oraz wartości sprzedaży zafakturowanej w 2008 r. pomnożonej przez nową stawkę odpowiadającą odnośnemu okresowi rocznemu.

12.  W drodze odstępstwa od art. 47 ust. 1 niniejszego rozporządzenia grupy producentów, o których mowa w art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą złożyć osobny wniosek o pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) wspomnianego rozporządzenia, w przypadku pomocy z tytułu przetwórstwa otrzymanej na podstawie rozporządzeń (WE) nr 1621/1999, (WE) nr 1622/1999, (WE) nr 1535/2003 i (WE) nr 2111/2003 dla roku gospodarczego 2006/2007 i 2007/2008, jeżeli nie zostały one uwzględnione we wcześniejszych wnioskach.

13.  W drodze odstępstwa od art. 53 niniejszego rozporządzenia w przypadku organizacji producentów, które produkowały zioła kuchenne wymienione w części IX załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, a mianowicie szafran; tymianek, świeży lub schłodzony; bazylię; melisę; miętę; origanum vulgare (lebiodkę pospolitą); rozmaryn i szałwię, świeże lub schłodzone, w 2008 i 2009 r. wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu dla tych produktów w odniesieniu do programów operacyjnych realizowanych w tych latach oblicza się jako rzeczywistą wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu dla 12-miesięcznego okresu, w którym realizowany był program operacyjny.

▼B

Artykuł 153

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

▼M8

ZAŁĄCZNIK I

NORMY HANDLOWE, O KTÓRYCH MOWA W ART. 2a

CZĘŚĆ A

Ogólna norma handlowa

1.   Minimalne wymagania dotyczące jakości

Z zastrzeżeniem dopuszczalnych tolerancji, produkty powinny być:

Stan produktów musi umożliwiać im:

2.   Minimalne wymagania dotyczące dojrzałości

Produkty muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.

Stopień rozwoju i dojrzałości produktów musi umożliwiać im kontynuowanie procesu dojrzewania oraz osiągnięcie wymaganego stopnia dojrzałości.

3.   Tolerancja

Tolerancja wynosi 10 % liczby lub wagi produktów w każdej partii niespełniających minimalnych wymagań jakości, z wyjątkiem produktów gnijących lub psujących się, co powoduje ich niezdatność do spożycia.

4.   Oznaczenie pochodzenia produktu

Pełna nazwa kraju pochodzenia. W przypadku produktów pochodzących z państwa członkowskiego, informacja ta podawana jest w języku kraju pochodzenia lub w dowolnym innym języku zrozumiałym dla konsumentów kraju przeznaczenia. W przypadku pozostałych produktów informacja ta podawana jest dowolnym języku zrozumiałym dla konsumentów kraju przeznaczenia.

CZĘŚĆ B

SZCZEGÓŁOWE NORMY HANDLOWE

CZĘŚĆ 1:   NORMA HANDLOWA DLA JABŁEK

I.   DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych jabłek wyhodowanych z gatunku Malus domestica Borkh., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem jabłek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymogów jakościowych dla jabłek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, jabłka muszą być:

Ponadto jabłka powinny być zrywane ostrożnie.

Stopień rozwoju oraz stan jabłek muszą umożliwiać im:

B.   Klasyfikacja

Jabłka klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i)   klasa „ekstra”

Jabłka w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Pod względem kształtu, wielkości i wybarwienia muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany ( 46 ) oraz całe szypułki.

Miąższ owoców musi być w idealnym stanie.

Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych uszkodzeń powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu.

(ii)   klasa I

Jabłka w tej klasie muszą być dobrej jakości. Pod względem kształtu, wielkości i wybarwienia muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany (46) .

Miąższ owoców musi być w idealnym stanie.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

Jabłka mogą nie mieć szypułek, pod warunkiem że miejsce odłamania szypułki jest czyste, a sąsiadująca z nim skórka nie jest uszkodzona.

(iii)   klasa II

Do tej klasy zalicza się jabłka, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne (46) .

Miąższ owoców nie może mieć większych wad.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że owoc zachowuje swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz wyglądu:

III.   PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego lub wagi.

Dla wszystkich odmian i klas minimalna wielkość wynosi 60 mm, jeśli jest określana na podstawie średnicy, lub 90 g, jeśli jest określana na podstawie wagi. Dopuszcza się mniejsze owoce, jeżeli zawartość ekstraktu w produkcie (w stopniach Brix'a) wynosi co najmniej 10,5o Brix'a, a jego wielkość co najmniej 50 mm lub 70 g.

Aby zapewnić jednorodność wielkości w opakowaniu:

Dla owoców klasy II pakowanych luzem lub w opakowaniach jednostkowych nie ma wymogów dotyczących jednorodności wielkości.

IV.   PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

W każdym opakowaniu dopuszcza się tolerancję jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.   Tolerancja jakości

(i)   klasa „ekstra”

5 % liczby lub wagi jabłek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w jej przedziale tolerancji.

(ii)   klasa I

10 % liczby lub wagi jabłek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w jej przedziale tolerancji.

(iii)   klasa II

10 % liczby lub wagi jabłek niespełniających ani wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem produktów z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia.

W granicach tej tolerancji dopuszcza się 2 % liczby lub wagi owoców, które wykazują następujące wady:

B.   Tolerancja wielkości

Dla wszystkich klas:

Dla wszystkich klas: tolerancja wynosi 10 % liczby lub wagi owoców, niespełniających wymagań dotyczących dopuszczalnych wielkości. Tolerancja ta nie może zostać rozszerzona na produkty, których wielkość:

V.   PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.   Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie jabłka tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) oraz o tym samym stopniu dojrzałości.

W przypadku klasy „ekstra” wymóg jednorodności dotyczy również wybarwienia owoców.

Dopuszcza się mieszanie w opakowaniach detalicznych o wadze nieprzekraczającej 5 kg jabłek różnych odmian, pod warunkiem że wszystkie odmiany są jednorodne pod względem jakości, pochodzenia, wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) oraz mają ten sam stopień dojrzałości.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.   Pakowanie

Jabłka muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu. W szczególności, opakowania detaliczne o wadze powyżej 3 kg powinny być wystarczająco sztywne, by zapewnić należytą ochronę produktu.

Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykieta zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

Nalepki przyklejane na każdym produkcie nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

C.   Prezentacja

Owoce klasy „ekstra” muszą być pakowane w warstwach.

VI.   PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A.   Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

B.   Rodzaj produktu:

C.   Pochodzenie produktu

Kraj pochodzenia oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D.   Specyfikacje handlowe:

Jeżeli identyfikacja odbywa się na podstawie wielkości, powinna ona być wyrażona:

E.   Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie na opakowaniach zbiorczych, jeśli zawierają one wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania nie powinny posiadać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

Dodatek

1.   Kryteria wybarwienia, grupy wybarwienia i kody

2.   Kryteria ordzawienia

3.   Otwarty wykaz odmian jabłek klasyfikowanych według kryteriów wybarwienia i ordzawienia

Owoce odmian nieujętych w wykazie powinny być klasyfikowane według cech charakterystycznych dla swojej odmiany.

CZĘŚĆ 2:   NORMA HANDLOWA DLA OWOCÓW CYTRUSOWYCH

I.   DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do następujących owoców klasyfikowanych jako „owoce cytrusowe”, które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem owoców cytrusowych przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego:

II.   PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymogów jakościowych dla owoców cytrusowych, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, owoce cytrusowe powinny być:

Owoce cytrusowe powinny być zrywane ostrożnie i muszą osiągnąć właściwy stopień rozwoju i dojrzałości – wziąwszy pod uwagę cechy charakterystyczne danej odmiany, czas zbioru oraz obszar uprawy.

Stopień dojrzałości i rozwoju owoców cytrusowych muszą umożliwiać im:

Owoce cytrusowe spełniające wymogi dojrzałości określone w niniejszym załączniku mogą być „pozbawione zielonego zabarwienia”. Taki zabieg jest dozwolony jedynie gdy inne naturalne właściwości organoleptyczne owoców nie są zmodyfikowane.

B.   Wymagania dotyczące dojrzałości

Dojrzałość owoców cytrusowych jest określana dla każdego z niżej wymienionych gatunków na podstawie następujących parametrów:

Stopień wybarwienia owocu w miejscu przeznaczenia musi być taki, jaki owoc cytrusowy osiąga normalnie w trakcie rozwoju i typowy dla danej odmiany.

(i)   cytryny

(ii)   mandarynki

(iii)   pomarańcze

Wybarwienie musi być typowe dla danej odmiany. Dopuszcza się owoce z jasnozielonym zabarwieniem, pod warunkiem że zielona część nie przekracza jednej piątej całkowitej powierzchni owocu. Owoce muszą wykazywać następującą minimalną zawartość soku:

Pomarańcze wyprodukowane na obszarach charakteryzujących się wysokimi temperaturami powietrza oraz stosunkowo wysoką wilgotnością podczas okresu rozwoju, mogą posiadać zielone zabarwienie przekraczające jedną piątą całkowitej powierzchni owocu, pod warunkiem że wykazują następującą minimalną zawartość soku:

C.   Klasyfikacja

Owoce cytrusowe klasyfikuje się według trzech klas określonych poniżej:

(i)   klasa „ekstra”

Owoce cytrusowe w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Pod względem kształtu, wyglądu zewnętrznego, rozwoju i wybarwienia muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Owoce muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo lekkich uszkodzeń powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

(ii)   klasa I

Owoce cytrusowe w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

(iii)   klasa II

Do tej klasy zalicza się owoce cytrusowe, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że owoce cytrusowe zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, jej utrzymania oraz wyglądu:

III.   PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego owocu.

A.   Wielkość minimalna

Wyklucza się owoce mniejsze niż podane wielkości minimalne:

B.   Skala wielkości

Skala wielkości jest następująca:

Owoce cytrusowe mogą być pakowane na sztuki. W tym przypadku, pod warunkiem zachowania jednorodności wielkości wymaganej w tytule III, punkt C, różnice wielkości w opakowaniu mogą wykraczać poza pojedynczy kod wielkości, ale mieścić się w granicach dwóch sąsiadujących kodów.

C.   Jednorodność

Jednorodność wielkości jest osiągnięta, jeżeli owoce spełniają wymagania określonej wyżej skali, o ile wymagania nie zostały określone w następujący sposób:

IV.   PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

W każdym opakowaniu dopuszcza się tolerancję jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.   Tolerancja jakości

(i)   klasa „ekstra”

5 % liczby lub wagi owoców cytrusowych niespełniających wymogów danej klasy, ale spełniających wymogi klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w jej przedziale tolerancji.

(ii)   klasa I

10 % liczby lub wagi owoców cytrusowych niespełniających wymogów danej klasy, ale spełniających wymogi klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w jej przedziale tolerancji.

(iii)   klasa II

10 % liczby lub wagi owoców cytrusowych niespełniających ani wymogów danej klasy, ani wymogów minimalnych, z wyjątkiem produktów z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia. W przedziale tej tolerancji dopuszcza się maksymalnie 5 % owoców wykazujących niewielkie, niezabliźnione uszkodzenia powierzchniowe, suche nacięcia lub owoców miękkich i wysuszonych.

B.   Tolerancja wielkości

Dla wszystkich klas i rodzajów prezentacji: 10 % liczby lub wagi owoców cytrusowych odpowiadających sąsiedniej niższej lub wyższej wielkości niż wskazana na opakowaniu lub połączeniu trzech wielkości.

W każdym przypadku 10 % tolerancji stosuje się jedynie do owoców nie mniejszych niż następujące wielkości minimalne:

V.   PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.   Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie owoce cytrusowe tego samego pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości oraz o podobnym stopniu dojrzałości i rozwoju.

Dodatkowo w zakresie klasy „ekstra” wymagana jest jednorodność wybarwienia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.   Pakowanie

Owoce cytrusowe muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktów. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykieta zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Jeżeli owoce są owijane, należy wykorzystać cienki, suchy, nowy i bezwonny ( 47 ) papier.

Zabronione jest używanie materiałów lub substancji, które mogą spowodować zmianę naturalnych cech charakterystycznych owoców cytrusowych lub wpłynąć na ich smak lub zapach (47) .

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych. Dopuszcza się nieliczne zielone liście, obecne na krótkich (niezdrewniałych) łodyżkach owoców.

Nalepki przyklejane na każdym produkcie nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

C.   Prezentacja

Owoce cytrusowe mogą być prezentowane następująco:

VI.   PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A.   Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

B.   Rodzaj produktu

C.   Pochodzenie produktu

Kraj pochodzenia oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D.   Specyfikacje handlowe

E.   Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie na opakowaniach zbiorczych, jeśli zawierają one wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania nie powinny posiadać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

CZĘŚĆ 3:   NORMA HANDLOWA DLA KIWI

I.   DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych kiwi wyhodowanych z Actinidia chinensis (Planch.) i Actinidia deliciosa (A. Chev., C. F. Liang i A. R. Ferguson), które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem kiwi przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymogów jakościowych dla kiwi, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Minimalne wymagania dotyczące jakości

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, owoce muszą być:

Stopień rozwoju i stan kiwi muszą umożliwiać im:

B.   Minimalne wymagania dotyczące dojrzałości

Kiwi muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe. W celu spełnienia tego wymogu owoce muszą charakteryzować się stopniem dojrzałości odpowiadającym:

C.   Klasyfikacja

Kiwi klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i)   klasa „ekstra”

Kiwi w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być dobrze rozwinięte i mieć wszystkie cechy oraz wybarwienie typowe dla danej odmiany.

Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo lekkich uszkodzeń powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

Stosunek minimalnej średnicy do maksymalnej średnicy owocu mierzonej w przekroju poprzecznym musi wynosić przynajmniej 0,8.

(ii)   klasa I

Kiwi w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany.

Muszą być jędrne, a miąższ musi być całkowicie zdrowy.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

Stosunek minimalnej średnicy do maksymalnej średnicy owocu mierzonej w przekroju poprzecznym musi wynosić przynajmniej 0,7.

(iii)   klasa II

Do tej klasy zalicza się kiwi, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Owoce muszą być wystarczająco jędrne, a miąższ nie może mieć poważnych wad.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że kiwi zachowuje swoje podstawowe cechy pod względem jakości, jej utrzymania oraz wyglądu:

III.   PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie wagi owocu.

Minimalną wagę określa się na 90 g dla klasy „ekstra”, 70 g dla klasy I i 65 g dla klasy II.

Różnica wagi między największym i najmniejszym owocem w każdym opakowaniu nie może przekraczać:

IV.   PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

W każdym opakowaniu dopuszcza się tolerancję jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.   Tolerancja jakości:

(i)   klasa „ekstra”

5 % liczby lub wagi kiwi niespełniających wymagań tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w jej przedziale tolerancji,

(ii)   klasa I

10 % liczby lub wagi kiwi niespełniających wymagań tej klasy, lecz zgodnych z wymaganiami dla klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w jej przedziale tolerancji,

(iii)   klasa II

10 % liczby lub wagi kiwi niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem produktów z objawami gnicia, zepsucia lub bardzo odgniecionych, co czyni je niezdatnymi do spożycia.

B.   Tolerancja wielkości

Dla wszystkich klas: 10 % liczby lub wagi kiwi niespełniających wymagań w odniesieniu do deklarowanego przedziału minimalnej wagi lub wielkości.

Jednakże owoce powinny mieć wielkość bezpośrednio poniżej lub powyżej wskazanej lub, w przypadku najmniejszej wielkości, nie mogą ważyć mniej niż 85 g w klasie „ekstra”, 67 g w klasie I i 62 g w klasie II.

V.   PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.   Jednorodność

Zawartość opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie kiwi tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.   Pakowanie

Kiwi muszą być zapakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktów. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane na każdym produkcie nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

C.   Prezentacja

W klasie „ekstra” owoce muszą być oddzielone jedne od drugich i ułożone regularnie w jednej warstwie.

VI.   PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:

A.   Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

B.   Rodzaj produktu

C.   Pochodzenie produktu

Kraj pochodzenia oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D.   Specyfikacje handlowe:

E.   Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie na opakowaniach zbiorczych, jeśli zawierają one wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania nie powinny posiadać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

▼M15

CZĘŚĆ 4:   NORMA HANDLOWA DLA SAŁATY, ENDYWII O KĘDZIERZAWYCH LIŚCIACH I ENDYWII SZEROKOLISTNEJ (BATAWII)

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do:

które są dostarczane konsumentowi świeże.

Niniejsza norma nie ma zastosowania w odniesieniu do produktów przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego, produktów wprowadzanych do obrotu jako pojedyncze liście, sałat z ziemią lub sałat w doniczkach.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymogów jakościowych dla produktów, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, produkty muszą być:

W przypadku sałaty dopuszczalne jest czerwonawe odbarwienie spowodowane niską temperaturą podczas wzrostu, pod warunkiem że nie ma ono znacznego wpływu na wygląd sałaty.

Korzenie powinny być odcięte blisko u podstawy liści zewnętrznych, a miejsce odcięcia powinno być czyste.

Produkt powinien być prawidłowo rozwinięty. Stopień rozwoju i stan produktów muszą umożliwiać im:

B.    Klasyfikacja

Produkty klasyfikowane są w dwóch klasach określonych poniżej:

(i)    klasa I

Produkty w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego, zwłaszcza pod względem barwy.

Ponadto produkt musi być:

Sałaty głowiaste powinny mieć pojedyncze, dobrze wykształcone główki. W przypadku sałat głowiastych uprawianych pod osłonami główka może być mała.

Sałaty rzymskie muszą mieć główki, które mogą być małe.

Środek endywii o liściach kędzierzawych lub endywii o liściach szerokich (batawii) musi być koloru żółtego.

(ii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się produkty, które nie kwalifikują się do klasy I, ale spełniają minimalne wymagania określone powyżej.

Produkt musi być:

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że produkt zachowuje swoje podstawowe cechy pod względem jakości, jej utrzymania oraz wyglądu:

Sałaty głowiaste muszą mieć główki, które mogą być małe. W przypadku sałat głowiastych uprawianych pod osłonami dopuszczalny jest brak główek.

Sałaty rzymskie mogą nie mieć główki.

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE KLASYFIKACJI WEDŁUG WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie wagi pojedynczej główki.

A.    Minimalna waga

Dla klasy I i II minimalna waga wynosi:

B.    Jednorodność

a)    sałaty

We wszystkich klasach różnica między najlżejszą i najcięższą sałatą w opakowaniu nie może przekraczać:

b)    endywia o liściach kędzierzawych i endywia o liściach szerokich (batawia)

We wszystkich klasach różnica między najlżejszą i najcięższą endywią w opakowaniu nie może przekraczać 300g.

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

W każdej partii dopuszcza się tolerancje w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancja jakości

(i)    klasa I

Dopuszczalna tolerancja obejmuje 10 % sztuk niespełniających wymagań danej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % produktów może nie spełniać wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych. Wyklucza się produkty z objawami gnicia lub pogorszenia jakości powodującymi ich niezdatność do spożycia.

(ii)    klasa II

Dopuszczalna tolerancja obejmuje 10 % liczby sztuk niespełniających wymagań danej klasy ani wymagań minimalnych. Wyklucza się produkty z objawami gnicia lub pogorszenia jakości powodującymi ich niezdatność do spożycia.

B.    Tolerancja wielkości

Dla wszystkich klas: Dopuszczalna tolerancja obejmuje 10 % liczby sztuk niespełniających wymagań co do wielkości, ale o wadze mniejszej lub większej nie więcej niż o 10 % od wymaganej dla danej wielkości.

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WYGLĄDU

A.    Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie produkty tego samego pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości.

Dopuszcza się mieszanie w jednym opakowaniu produktów o zdecydowanie różnych kolorach, różnych odmian lub rodzajów handlowych ( 48 ), pod warunkiem że są one jednorodne pod względem jakości i pochodzenia dla każdego koloru, odmiany lub, rodzaju handlowego.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.    Pakowanie

Produkt musi być pakowany w sposób, który zapewni jego należytą ochronę. Musi być rozsądnie zapakowany, z uwzględnieniem rozmiaru i rodzaju opakowania bez pustej przestrzeni w środku i bez zgniatania produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek zewnętrznych lub wewnętrznych uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykieta zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Opakowania nie mogą zawierać żadnych substancji obcych.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu ( 49 ) należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:

A.    Identyfikacja

Podmiot pakujący lub wysyłający:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

D.    Specyfikacja handlowa

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą posiadać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające wymagane informacje. Opakowania te nie mogą posiadać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

▼M8

CZĘŚĆ 5:   NORMA HANDLOWA DLA BRZOSKWIŃ I NEKTARYN

I.   DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych brzoskwiń i nektaryn ( 51 ) odmian wyhodowanych z Prunus persica Sieb. et Zucc., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem brzoskwiń i nektaryn przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.   PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymogów jakościowych dla brzoskwiń i nektaryn, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.   Minimalne wymagania dotyczące jakości

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, brzoskwinie i nektaryny muszą być:

Brzoskwinie i nektaryny powinny być zrywane ostrożnie.

Stopień rozwoju oraz stan brzoskwiń i nektaryn musi umożliwiać im:

B.   Minimalne wymagania dotyczące dojrzałości

Brzoskwinie i nektaryny muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.

Stopień rozwoju i dojrzałości brzoskwiń i nektaryn musi umożliwiać im kontynuowanie procesu dojrzewania oraz osiągnięcie wymaganego stopnia dojrzałości. W celu spełnienia powyższego wymogu zawartość ekstraktu refraktometrycznego w miąższu, mierzona w środkowym punkcie jego przekroju poprzecznego, powinna być wyższa lub równa 8o Brix'a, a jędrność mierzona za pomocą trzpienia o średnicy 8 mm (0,5 cm2 w dwóch punktach przekroju poprzecznego powinna być niższa niż 6,5 kg.

C.   Klasyfikacja

Brzoskwinie i nektaryny klasyfikuje się w trzech klasach określonych poniżej:

(i)   klasa „ekstra”

Brzoskwinie i nektaryny w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Pod względem kształtu, rozwoju i wybarwienia muszą mieć cechy typowe dla danej odmiany, uwzględniając region, z którego pochodzą. Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych uszkodzeń powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

(ii)   klasa I

Brzoskwinie i nektaryny w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany, uwzględniając region, z którego pochodzą. Dopuszcza się jednak nieznaczne wady kształtu, stopnia rozwoju bądź wybarwienia.

Miąższ owoców musi być w idealnym stanie.

Nie dopuszcza się brzoskwiń i nektaryn pękniętych w miejscu połączenia łodygi z owocem.

Dopuszcza się nieznaczne wady skórki, pod warunkiem że nie wpływają one ujemnie na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu i że ich wielkość nie przekracza:

(iii)   klasa II

Do tej klasy zalicza się brzoskwinie i nektaryny, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Miąższ nie powinien wykazywać jakichkolwiek poważnych wad. Owoce pęknięte w miejscu połączenia łodygi z owocem dopuszcza się jedynie w ramach tolerancji dotyczącej jakości.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady skórki, pod warunkiem że brzoskwinie i nektaryny zachowują swe podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości i prezentacji oraz że wady te nie przekraczają:

III.   PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie:

Brzoskwinie i nektaryny muszą być klasyfikowane według poniższej skali:

Minimalna wielkość dopuszczalna w klasie „ekstra” wynosi 17,5 cm (obwód) lub 56 mm (średnica).

W okresie od dnia 1 lipca do dnia 31 października nie dopuszcza się owoców kodu wielkości D (51 mm średnicy lub więcej, ale poniżej 56 mm oraz o obwodzie 16 cm lub więcej, ale poniżej 17,5 cm).

Sortowanie według wielkości jest obowiązkowe dla wszystkich klas jakości.

IV.   PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

W każdym opakowaniu dopuszcza się tolerancję w zakresie jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.   Tolerancja jakości:

(i)   klasa „ekstra”

5 % liczby lub wagi brzoskwiń i nektaryn niespełniających wymogów danej klasy, ale spełniających wymogi klasy I lub, wyjątkowo, mieszczących się w jej przedziale tolerancji

(ii)   klasa I

10 % liczby lub wagi brzoskwiń i nektaryn niespełniających wymogów danej klasy, ale spełniających wymogi klasy II lub, wyjątkowo, mieszczących się w jej przedziale tolerancji.

(iii)   klasa II

10 % liczby lub wagi brzoskwiń i nektaryn niespełniających wymagań tej klasy, ani wymagań minimalnych, z wyjątkiem produktów z objawami gnicia, zepsucia lub wyraźnie obtłuczonych, co czyni je niezdatnymi do spożycia.

B.   Tolerancja wielkości

Dla wszystkich klas 10 % liczby lub wagi brzoskwiń lub nektaryn o obwodzie większym bądź mniejszym o 1 cm od wielkości podanej na opakowaniu w przypadku klasyfikacji według obwodu albo o średnicy o 3 mm większej bądź mniejszej w przypadku klasyfikacji według średnicy. W przypadku najmniejszych owoców tolerancja ma zastosowanie jedynie w odniesieniu do brzoskwiń lub nektaryn o wielkości mniejszej o nie więcej niż 6 mm (obwód) lub o 2 mm (średnica) niż określona wielkość minimalna.

V.   PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A.   Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie brzoskwinie i nektaryny tego samego pochodzenia, odmiany, jakości, stopnia dojrzałości i wielkości, a w przypadku klasy „ekstra” wymóg jednorodności dotyczy również barwy.

Widoczna część zawartości każdego opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.   Pakowanie

Brzoskwinie i nektaryny muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Materiały użyte wewnątrz opakowania muszą być nowe, czyste i takiej jakości, która pozwala na uniknięcie jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykieta zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane na każdym produkcie nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

Opakowania powinny być wolne od wszelkich substancji obcych.

C.   Prezentacja

Brzoskwinie i nektaryny mogą być prezentowane:

W klasach I i II:

VI.   PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A.   Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

B.   Rodzaj produktu

C.   Pochodzenie produktu

Kraj pochodzenia oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D.   Specyfikacje handlowe:

E.   Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Nie jest konieczne zamieszczanie oznaczeń przewidzianych w pierwszym akapicie na opakowaniach zbiorczych, jeśli zawierają one wyłącznie opakowania detaliczne widoczne z zewnątrz i zawierające te oznaczenia. Opakowania nie powinny posiadać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

▼M15

CZĘŚĆ 6:   NORMA HANDLOWA DLA GRUSZEK

I.    DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych gruszek wyhodowanych z Pyrus communis L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem gruszek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II.    PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymogów jakościowych dla gruszek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A.    Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów dla danej klasy i dopuszczalnej tolerancji, gruszki muszą być:

Stopień rozwoju i stan gruszek muszą umożliwiać im:

B.    Klasyfikacja

Gruszki klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i)    klasa „ekstra”

Gruszki w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Pod względem kształtu, wielkości i wybarwienia muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany oraz całe szypułki.

Miąższ owoców musi być w idealnym stanie, a skórka wolna od szorstkich ordzawień.

Gruszki muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych uszkodzeń powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd owocu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

Miąższ gruszek nie może być ziarnisty.

(ii)    klasa I

Gruszki w tej klasie muszą być dobrej jakości. Pod względem kształtu, wielkości i wybarwienia, muszą mieć cechy charakterystyczne dla danej odmiany ( 52 ).

Miąższ owoców musi być w idealnym stanie, a skórka wolna od szorstkich ordzawień.

Następujące nieznaczne wady są jednak dopuszczalne na pojedynczych owocach pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:

Szypułka może być lekko uszkodzona.

Miąższ gruszek nie może być ziarnisty.

(iii)    klasa II

Do tej klasy zalicza się gruszki, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Miąższ owoców nie może mieć większych wad.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że gruszki zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, jej utrzymania oraz wyglądu:

III.    PRZEPISY DOTYCZĄCE KLASYFIKACJI WEDŁUG WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego.

Dla poszczególnych klas wymagane są następujące wielkości minimalne:

Letnie odmiany gruszek wymienione w załączniku do niniejszej normy nie muszą spełniać wymogu dotyczącego minimalnej wielkości.

Aby zapewnić jednorodność wielkości w opakowaniu, różnica między średnicami owoców w opakowaniu może wynosić do:

Dla owoców klasy II pakowanych luzem lub w opakowaniach detalicznych nie ma ograniczeń dotyczących jednorodności wielkości.

IV.    PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

W każdej partii dopuszcza się tolerancje w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A.    Tolerancja jakości

(i)    klasa „ekstra”

Dopuszczalna jest całkowita tolerancja 5 % liczby lub wagi gruszek niespełniających wymagań danej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % produktów może nie spełniać wymagań jakościowych klasy II.

(ii)    klasa I

Dopuszczalna jest całkowita tolerancja 10 % liczby lub wagi gruszek niespełniających wymagań danej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % produktów może nie spełniać wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych. Wyklucza się produkty z objawami gnicia lub pogorszenia jakości powodującymi ich niezdatność do spożycia. Tolerancja nie obejmuje gruszek bez szypułek.

(iii)    klasa II

Dopuszczalna jest całkowita tolerancja 10 % liczby lub wagi gruszek niespełniających wymagań danej klasy ani wymagań minimalnych. Wyklucza się produkty z objawami gnicia lub pogorszenia jakości powodującymi ich niezdatność do spożycia.

W granicach tej tolerancji dopuszcza się 2 % liczby lub wagi owoców, które wykazują następujące wady:

B.    Tolerancja wielkości

Dla wszystkich klas:

V.    PRZEPISY DOTYCZĄCE WYGLĄDU

A.    Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie gruszki tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany wg wielkości) oraz tego samego stopnia dojrzałości.

W przypadku klasy „ekstra” wymóg jednorodności dotyczy również wybarwienia owoców.

Dopuszcza się mieszanie w jednym opakowaniu gruszek różnych odmian widocznie różniących się między sobą ( 53 ) pod warunkiem, że są one jednorodne pod względem jakości i, dla każdej odmiany, pochodzenia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B.    Pakowanie

Gruszki muszą być pakowane w sposób zapewniający należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości,, która pozwala uniknąć jakichkolwiek zewnętrznych lub wewnętrznych uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykieta zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani prowadzić do uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI.    PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym ( 54 ) opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz.

A.    Identyfikacja

Podmiot pakujący lub wysyłający:

B.    Rodzaj produktu

C.    Pochodzenie produktu

D.    Specyfikacja handlowa

E.    Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające wymagane informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

Dodatek

Kryteria wielkości dla gruszek

Otwarty wykaz wielkoowocowych i letnich odmian gruszek

Odmiany o mniejszych owocach oraz pozostałe odmiany, które nie zostały ujęte w wykazie mogą być wprowadzane do obrotu, o ile spełniają wymogi wielkości dla innych odmian określone w sekcji III normy.

Niektóre odmiany ujęte w poniższym wykazie mogą być wprowadzane do obrotu pod nazwami handlowymi, w stosunku do których wystąpiono z wnioskiem o ochronę znaku towarowego lub też została ona już przyznana na terenie jednego lub kilku państw. Tego typu nazwy handlowe nie są wymieniane w pierwszych dwóch kolumnach poniższej tabeli. Odniesienia do znanych znaków towarowych podano w trzeciej kolumnie jedynie tytułem informacji.