Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 60 i 301,

uwzględniając wspólne stanowisko Rady 2002/960/WPZiB z dnia 10 grudnia 2002 r. dotyczące środków ograniczających w odniesieniu do Somalii ( 1 ),

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	23 stycznia 1992 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 733 (1992 r.) nakładającą ogólne i całkowite embargo na wszystkie dostawy broni i sprzętu wojskowego do Somalii (zwane dalej „embargiem na broń”).

(2)	19 czerwca 2001 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 1356 (2001 r.) zezwalającą na pewne wyłączenia z embarga na broń.

(3)	22 lipca 2002 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 1425 (2002 r.) rozszerzającą embargo na broń, zakazując bezpośredniego lub pośredniego dostarczania Somalii doradztwa technicznego, pomocy finansowej i innej oraz szkolenia związanego z działaniami wojskowymi.

(4)

Niektóre z tych środków podlegają zakresowi Traktatu i dlatego, szczególnie w celu unikania zakłócania konkurencji, dla ustawodawstwa Wspólnoty niezbędne jest wykonanie odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa w zakresie, w jakim dotyczy to terytorium Wspólnoty. Terytorium to obejmuje, w celu wykonania przepisów niniejszego rozporządzenia, wszystkie terytoria Państw Członkowskich, w których stosuje się postanowienia Traktatu, na mocy postanowień ustalonych w tym Traktacie.

(5)

Komisja i Państwa Członkowskie powinny powiadamiać się wzajemnie o środkach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia oraz o innych istotnych informacjach będących w ich posiadaniu w związku z niniejszym rozporządzeniem oraz powinny współpracować z Komitetem ustanowionym na mocy pkt 11 rezolucji 733 (1992 r.), w szczególności poprzez dostarczanie mu informacji.

(6)

Naruszenie przepisów niniejszego rozporządzenia powinno podlegać sankcjom, a Państwa Członkowskie powinny nakładać w tym celu właściwe sankcje. Jest również pożądane, aby sankcje za naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia mogły być nakładane od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia i aby Państwa Członkowskie wnosiły skargę na każdą osobę, podmiot lub organ podlegający ich jurysdykcji, który naruszył te przepisy,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Bez uszczerbku dla kompetencji Państw Członkowskich w zakresie wykonywania władzy publicznej, zakazane jest:

Świadomy i celowy udział w działaniach, których przedmiotem lub celem jest, bezpośrednio albo pośrednio, wspieranie transakcji określonych w art. 1, jest zabroniony.

Na zasadzie odstępstwa od art. 1, właściwy organ, wskazany na stronach internetowych określonych w załączniku, w państwie członkowskim, w którym usługodawca ma swoją siedzibę, może wyrazić zgodę na warunkach, jakie uzna za stosowne:

b) na zapewnianie doradztwa technicznego, pomocy lub szkoleń związanych z działaniami wojskowymi, o ile spełnione są następujące warunki:

i) zainteresowany właściwy organ stwierdził, że takie doradztwo, pomoc lub szkolenia są przeznaczone wyłącznie na udzielenie pomocy w rozwoju instytucji sektora bezpieczeństwa, zgodnie z procesem politycznym określonym w pkt 1, 2 i 3 rezolucji RB ONZ 1744 (2007); oraz

ii) zainteresowane państwo członkowskie powiadomiło komitet ustanowiony na mocy pkt 11 rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych 751 (1992) o przeznaczeniu takiego doradztwa technicznego, pomocy lub szkoleń wyłącznie do celów pomocy w rozwoju instytucji sektora bezpieczeństwa, zgodnie z procesem politycznym określonym w pkt 1, 2 i 3 rezolucji 1744 (2007), i powiadomiło o zamiarze udzielenia zezwolenia, pod warunkiem że komitet nie zgłosił sprzeciwu wobec takiego działania w terminie pięciu dni roboczych od powiadomienia.

jeżeli działania takie zostały wcześniej zatwierdzone przez Komitet ustanowiony na mocy ust. 11 rezolucji 751 (1992 r.) Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Artykuł 1 nie ma również zastosowania do odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wwożonych do Somalii przez personel Organizacji Narodów Zjednoczonych, przedstawicieli środków masowego przekazu, pracowników organizacji humanitarnych i rozwojowych oraz personel pomocniczy, wyłącznie do osobistego użytku.

3. Artykuł 2 nie ma zastosowania do uczestnictwa w działaniach, których przedmiotem lub celem jest wspieranie działań zatwierdzonych przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 11 rezolucji 751 (1992 r.) Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

1. Aby zapewnić ścisłe wykonanie art. 1 i 3 decyzji Rady 2010/231/WPZiB z dnia 26 kwietnia 2010 r. dotyczącej środków ograniczających wobec Somalii ( 2 ), w odniesieniu do wszystkich towarów przywożonych z Somalii na obszar celny Unii lub z niego wywożonych do tego kraju stosuje się obowiązek przedstawienia przed ich przybyciem lub przed ich odlotem/odpłynięciem informacji, które należy przekazać właściwym organom danych państw członkowskich.

2. Zasady dotyczące obowiązku dostarczania informacji przed przybyciem lub przed odlotem/odpłynięciem towarów, w szczególności w odniesieniu do osoby, która dostarcza tych informacji, terminów, jakich należy dotrzymać, i wymaganych danych, odpowiadają zasadom określonym w odnośnych przepisach dotyczących przywozowych i wywozowych deklaracji skróconych oraz zgłoszeń celnych, ustanowionych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny ( 3 ) oraz w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ( 4 ).

3. Ponadto osoba dostarczająca informacje, o których mowa w ust. 2, deklaruje, czy dane towary są objęte zakresem wspólnego wykazu uzbrojenia Unii Europejskiej ( 5 ), oraz – jeżeli ich wywóz wymaga uzyskania zwolnienia – przedstawia szczegółowe dane dotyczące przyznanego im zezwolenia na wywóz.

4. Do dnia 31 grudnia 2010 r. przywozowe i wywozowe deklaracje skrócone, a także niezbędne informacje dodatkowe, o których mowa w niniejszym artykule, mogą być przedstawiane na piśmie przy użyciu dokumentów handlowych, portowych lub transportowych, pod warunkiem że dokumenty te zawierają niezbędne dane.

5. Począwszy od dnia 1 stycznia 2011 r., niezbędne dodatkowe informacje, o których mowa w ust. 3, przedstawiane są w zależności od przypadku w formie pisemnej lub przy wykorzystaniu zgłoszenia celnego.

Nie naruszając praw i obowiązków Państw Członkowskich wynikających z Karty Narodów Zjednoczonych, Komisja, w celu skutecznego wykonywania niniejszego rozporządzenia, zachowuje wszystkie niezbędne kontakty z Komitetem Rady Bezpieczeństwa wymienionym w art. 3 ust. 1.

Komisja i Państwa Członkowskie niezwłocznie informują się wzajemnie o środkach przyjmowanych na mocy niniejszego rozporządzenia i dostarczają sobie posiadane informacje związane z niniejszym rozporządzeniem, w szczególności informacje dotyczące naruszeń, a także trudności w stosowaniu oraz orzeczeń wydanych przez sądy krajowe.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez względu na jakiekolwiek przyznane prawa lub obowiązki nałożone przez jakąkolwiek podpisaną umowę międzynarodową lub każdą inną zawartą umowę lub udzieloną licencję czy pozwolenie przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.

Komisja wprowadza zmiany do załącznika na podstawie informacji przekazanych przez państwa członkowskie.

1. Każde Państwo Członkowskie ustala sankcje nakładane w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia. Takie sankcje winny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Do czasu przyjęcia, stosownie do potrzeb, ustawodawstwa w tym celu sankcjami nakładanymi w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia są – w razie potrzeby – sankcje ustalone przez Państwa Członkowskie w celu wykonania art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1318/2002 z dnia 22 lipca 2002 r. dotyczącego niektórych środków ograniczających w odniesieniu do Liberii ( 6 ).

2. Każde Państwo Członkowskie jest odpowiedzialne za wszczęcie postępowania przeciwko każdej osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi podlegającemu jego jurysdykcji, w sprawach o naruszenie któregokolwiek z zakazów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu przez każdą taką osobę, podmiot lub organ.

1. Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, i określają je na stronach internetowych wymienionych w załączniku lub za ich pośrednictwem.

2. Po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o wyznaczonych przez siebie właściwych organach i informują ją o późniejszych zmianach.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Strony internetowe informujące o właściwych organach, o których mowa w art. 2a i 7a, oraz adres do zawiadamiania Komisji Europejskiej

http://www.um.dk/da/menu/Udenrigspolitik/FredSikkerhedOgInternationalRetsorden/Sanktioner/

http://www.bmwi.de/BMWi/Navigation/Aussenwirtschaft/Aussenwirtschaftsrecht/embargos.html

http://www.ypex.gov.gr/www.mfa.gr/en-US/Policy/Multilateral+Diplomacy/International+Sanctions/

		Dziennik Urzędowy
		No	page	date
►M1	ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 631/2007 z dnia 7 czerwca 2007 r.	L 146	1	8.6.2007
►M2	ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) NR 1137/2010 z dnia 7 grudnia 2010 r.	L 322	2	8.12.2010