Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość

w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji ( 1 ),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ( 2 ),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego ( 3 ),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu ( 4 ),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Obowiązujące prawodawstwo wspólnotowe przewiduje wyczerpujący pakiet zasad w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń i przedsiębiorstwami inwestycyjnymi działającymi na zasadzie autonomicznej oraz instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń i przedsiębiorstwami inwestycyjnymi stanowiącymi odpowiednio część grupy przedsiębiorstw bankowych/inwestycyjnych lub grup ubezpieczeniowych, tzn. grup prowadzących jednolitą działalność finansową.

(2)

Nowe zmiany na rynkach finansowych doprowadziły do utworzenia grup finansowych zwanych konglomeratami finansowymi, świadczących usługi i oferujących produkty w różnych sektorach rynków finansowych. Do chwili obecnej nie istniała forma nadzoru ostrożnościowego w skali grupy skupiającej instytucje kredytowe, zakłady ubezpieczeń i przedsiębiorstwa inwestycyjne tworzące część takiego konglomeratu, w szczególności w odniesieniu do wypłacalności oraz koncentracji ryzyka na poziomie konglomeratu, transakcji dokonywanych między przedsiębiorstwami należącymi do grupy, procesów wewnętrznego zarządzania ryzykiem na poziomie konglomeratu oraz dopasowania i właściwego charakteru zarządzania. Niektóre z tych konglomeratów znajdują się między największymi grupami finansowymi aktywnie działającymi na rynkach finansowych oraz świadczących usługi globalnie. Jeżeli takie konglomeraty, w szczególności instytucje kredytowe, zakłady ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwa inwestycyjne tworzące część takiego konglomeratu, miałyby zmierzyć się z trudnościami finansowymi, mogłoby to doprowadzić do poważnej destabilizacji systemu finansowego oraz wpłynąć na indywidualnych depozytorów, posiadaczy polis ubezpieczeniowych i inwestorów.

(3)

Plan działań Komisji w sprawie usług finansowych ustala serię działań, które są potrzebne do wprowadzenia jednolitego rynku usług finansowych oraz ogłasza ustanowienie dodatkowego prawodawstwa ostrożnościowego dotyczącego konglomeratów finansowych, które pozwoli na wyeliminowanie luk w obecnym prawodawstwie tego sektora oraz dodatkowego ryzyka ostrożnościowego w celu zapewnienia racjonalnych uzgodnień w odniesieniu do grup finansowych prowadzących międzysektorową działalność finansową. Ten ambitny cel można osiągnąć jedynie poprzez etapy. Jednym z etapów jest ustanowienie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi należącymi do konglomeratu finansowego.

(4)	Inne międzynarodowe fora również wskazały potrzebę ustanowienia właściwych form nadzoru w odniesieniu do konglomeratów finansowych.

(5)

W celu pozostania skutecznym dodatkowy nadzór nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi w konglomeracie finansowym należy stosować do wszystkich takich konglomeratów, znaczącej międzysektorowej działalności finansowej, co ma miejsce w momencie osiągnięcia niektórych progów, bez względu na ich strukturę. Dodatkowy nadzór powinien obejmować wszystkie czynności finansowe ustalone w sektorowym prawodawstwie finansowym, a wszystkie podmioty zaangażowane głównie w takie działania, w tym także spółki zarządzania aktywami, należy objąć zakresem dodatkowego nadzoru.

(6)	Decyzje niewłączające danego podmiotu w zakres dodatkowego nadzoru powinny być podejmowane przy uwzględnieniu między innymi, czy na mocy zasad sektorowych taki podmiot jest czy nie jest objęty nadzorem na poziomie grupy.

(7)

Właściwe władze powinny móc dokonać oceny, na poziomie grupy, sytuacji finansowej instytucji kredytowych, zakładów ubezpieczeń oraz przedsiębiorstw inwestycyjnych tworzących część konglomeratu finansowego, w szczególności w odniesieniu do wypłacalności (w tym zniesienie wielokrotnego uruchamiania instrumentów własnych funduszy), koncentracji ryzyka oraz transakcji dokonywanych między przedsiębiorstwami grupy.

(8)

Konglomeratami finansowymi zarządza się często poprzez odniesienie do poszczególnych rodzajów działalności gospodarczej, co nie do końca odpowiada strukturom prawnym konglomeratu. W celu uwzględnienia tego trendu wymogi dotyczące zarządzania, w szczególności w odniesieniu do zarządzania finansowymi spółkami holdingowymi o działalności mieszanej powinny zostać bardziej rozszerzone.

(9)	Wszystkie konglomeraty finansowe podlegające dodatkowemu nadzorowi powinny posiadać koordynatora wyznaczonego spośród właściwych zaangażowanych władz.

(10)	Jak przewidują zasady sektorowe, zadania koordynatora nie powinny wpływać na zadania i obowiązki właściwych władz.

(11)	Właściwe zaangażowane władze, w szczególności koordynator, powinny dysponować środkami pozwalającymi uzyskać od podmiotów konglomeratu finansowego lub od innych właściwych władz informacje konieczne do sprawowania dodatkowego nadzoru.

(12)

Obserwuje się rosnącą potrzebę poszerzenia zakresu współpracy między władzami odpowiedzialnymi za nadzór nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi, w tym ustanowienia uzgodnień dotyczących współpracy ad hoc między władzami zaangażowanymi w nadzór nad podmiotami należącymi do tego samego konglomeratu finansowego.

(13)

Instytucje kredytowe, zakłady ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwa inwestycyjne, których siedziba zarządu mieści się we Wspólnocie mogą być częścią konglomeratu finansowego, którego siedziba zarządu mieści się poza Wspólnotą. Te podmioty objęte regulacją powinny również podlegać równorzędnym i właściwym uzgodnieniom dotyczącym dodatkowego nadzoru, umożliwiającym osiągnięcie celów i skutków podobnych do tych przewidzianych w przepisach niniejszej dyrektywy. W tym celu przejrzystość zasad oraz wymiana informacji z władzami państwa trzeciego w sprawie wszystkich właściwych okoliczności jest niezwykle istotna.

(14)

Równorzędne i właściwe uzgodnienia dotyczące dodatkowego nadzoru można uznać za istniejące jedynie wtedy, gdy władze państwa trzeciego sprawujące nadzór wyraziły zgodę na współpracę z właściwymi zainteresowanymi władzami w sprawie środków oraz celów umożliwiających sprawowanie dodatkowego nadzoru nad podmiotami konglomeratu finansowego objętymi regulacją.

(15)	Niniejsza dyrektywa nie wymaga od właściwych władz ujawniania Komitetowi ds. Konglomeratów Finansowych informacji podlegających obowiązkowi poufności na mocy niniejszej dyrektywy lub innych dyrektyw sektorowych.

(16)

Ponieważ cel proponowanych działań, a mianowicie ustanowienia zasad w sprawie sprawowania dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi należącymi do konglomeratu finansowego nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Ponieważ niniejsza dyrektywa określa minimalne normy, Państwa Członkowskie mogą ustanowić bardziej restrykcyjne zasady.

(17)	Niniejsza dyrektywa szanuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(18)	Środki konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji ( 5 ).

(19)

Wskazówki techniczne oraz środki wykonawcze dla zasad ustanowionych w niniejszej dyrektywie mogą od czasu do czasu być niezbędne w celu uwzględnienia rozwoju na rynkach finansowych. Komisja powinna być odpowiednio uprawniona do przyjęcia środków wykonawczych, pod warunkiem że nie zmieniają one zasadniczych elementów niniejszej dyrektywy.

(20)

Istniejące zasady sektorowe dotyczące instytucji kredytowych, zakładów ubezpieczeń oraz przedsiębiorstw inwestycyjnych powinny być uzupełnione do minimalnego poziomu, w celu uniknięcia praktyki przechodzenia między zasadami sektorowymi a tymi, które dotyczą konglomeratów finansowych. W związku z tym pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie ( 6 ), pierwsza dyrektywa Rady 79/267/EWG z dnia 5 marca 1979 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie bezpośrednich ubezpieczeń na życie ( 7 ), dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniająca dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) ( 8 ), dyrektywa Rady 92/96/EWG z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie, zmieniająca dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (trzecia dyrektywa dotycząca ubezpieczeń na życie) ( 9 ), dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych ( 10 ) oraz dyrektywa Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych ( 11 ), a także dyrektywa 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych ( 12 ) oraz dyrektywa 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe ( 13 ) powinny zostać odpowiednio zmienione. Jednakże cel dalszej harmonizacji można osiągnąć jedynie poprzez etapy i opierając się na dokładnych analizach.

(21)	W celu oceny potrzeby i przygotowania jakiejkolwiek możliwej dalszej harmonizacji traktowania spółek zarządzania aktywami na mocy zasad sektorowych Komisja powinna przedłożyć sprawozdanie w sprawie praktyk Państw Członkowskich w tym zakresie,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady sprawowania dodatkowego nadzoru nad podmiotami objętymi regulacją, które otrzymały zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, art. 4 dyrektywy 2002/83/WE ( 14 ), art. 5 dyrektywy 2004/39/WE ( 15 ), art. 3 dyrektywy 2005/68/WE ( 16 ), art. 6 dyrektywy 2006/48/WE ( 17 ), art. 5 dyrektywy 2009/65/WE ( 18 ), art. 14 dyrektywy 2009/138/WE ( 19 ) lub art. 6–11 dyrektywy 2011/61/UE ( 20 ), oraz które stanowią część konglomeratu finansowego.

Niniejsza dyrektywa zmienia również stosowne zasady sektorowe mające zastosowanie do podmiotów objętych regulacją na mocy tych dyrektyw.

1. Do celów ustalenia, czy działalność grupy jest prowadzona głównie w sektorze finansowym w rozumieniu art. 2 pkt 14 lit. b) ppkt (i), stosunek sumy bilansowej podmiotów sektora finansowego objętych i nieobjętych regulacją, należących do grupy, do sumy bilansowej grupy jako całości powinien przekraczać 40 %.

2. Do celów ustalenia, czy działalność w różnych sektorach finansowych ma istotne znaczenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 lit. a) ppkt (iii) lub pkt 14 lit. b) ppkt (iii) dla każdego sektora finansowego, średni stosunek sumy bilansowej tego sektora finansowego do sumy bilansowej podmiotów sektora finansowego należących do grupy oraz stosunek wymogów dotyczących wypłacalności tego samego sektora finansowego do ogólnych wymogów dotyczących wypłacalności podmiotów sektora finansowego należących do grupy powinien przekraczać 10 %.

Do celów niniejszej dyrektywy najmniejszym sektorem finansowym w konglomeracie finansowym jest sektor o najniższej średniej, a najważniejszym sektorem finansowym w konglomeracie finansowym jest sektor o najwyższej średniej. Do celów obliczenia średniej oraz pomiaru najmniejszych i najważniejszych sektorów finansowych sektor bankowy oraz sektor usług inwestycyjnych uwzględnia się łącznie.

Spółki zarządzania aktywami zalicza się do sektora, do którego należą one w ramach grupy. Jeżeli nie należą one wyłącznie do jednego sektora w ramach grupy, zalicza się je do najmniejszego sektora finansowego.

Zarządzających alternatywnym funduszem inwestycyjnym zalicza się do sektora, do którego należą w ramach grupy. Jeżeli nie należą oni wyłącznie do jednego sektora w ramach grupy, zalicza się ich do najmniejszego sektora finansowego.

3. Działalność międzysektorową uznaje się również za istotną w rozumieniu art. 2 pkt 14 lit. a) ppkt (iii) lub pkt 14 lit. b) ppkt (iii), jeżeli suma bilansowa najmniejszego sektora finansowego w grupie przekracza 6 miliardów EUR.

Jeżeli grupa nie osiąga progu, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, odpowiednie właściwe władze mogą podjąć decyzję, w drodze wspólnego porozumienia, o nietraktowaniu grupy jako konglomeratu finansowego. Odpowiednie właściwe władze mogą także podjąć decyzję o niestosowaniu przepisów art. 7, 8 lub 9, jeżeli w ich opinii włączenie grupy w zakres stosowania niniejszej dyrektywy lub stosowanie tych przepisów nie jest konieczne lub mogłoby być niewłaściwe lub wprowadzać w błąd w odniesieniu do celów dodatkowego nadzoru.

O decyzjach podejmowanych zgodnie z niniejszym ustępem powiadamia się inne właściwe władze i zostają one – z wyjątkiem nadzwyczajnych okoliczności – podane do wiadomości publicznej przez właściwe władze.

3a. Jeżeli grupa osiąga próg, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, ale najmniejszy sektor nie przekracza 6 miliardów EUR, odpowiednie właściwe władze mogą podjąć decyzję, w drodze wspólnego porozumienia, o nietraktowaniu grupy jako konglomeratu finansowego. Odpowiednie właściwe władze mogą także podjąć decyzję o niestosowaniu przepisów art. 7, 8 lub 9, jeżeli w ich opinii włączenie grupy w zakres stosowania niniejszej dyrektywy lub stosowanie tych przepisów nie jest konieczne lub mogłoby być niewłaściwe lub wprowadzać w błąd w odniesieniu do celów dodatkowego nadzoru.

4. W celu stosowania ust. 1, 2 i 3 odpowiednie właściwe władze mogą w drodze wspólnego porozumienia:

Jeżeli konglomerat finansowy został określony zgodnie z ust. 1, 2 i 3, decyzje wskazane w akapicie pierwszym niniejszego ustępu podejmuje się na podstawie wniosku złożonego przez koordynatora tego konglomeratu finansowego.

5. W celu stosowania ust. 1 i 2 odpowiednie właściwe władze mogą, w przypadkach wyjątkowych oraz w drodze wspólnego porozumienia, zastąpić kryterium oparte na sumie bilansowej jednym lub większą liczbą następujących parametrów lub dodać jeden lub większą liczbę tych parametrów, jeżeli w ich opinii parametry te są szczególnie przydatne do celów dodatkowego nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy: struktura dochodów, działalność nieujęta w bilansie, całkowita wartość zarządzanych aktywów.

6. W celu stosowania ust. 1 i 2, jeżeli wskaźniki określone w tych ustępach spadają odpowiednio poniżej 40 % i 10 % dla konglomeratów będących już przedmiotem dodatkowego nadzoru, stosuje się niższe wskaźniki, odpowiednio 35 % i 8 %, przez kolejne trzy lata w celu uniknięcia nagłych zmian reżimu.

Podobnie w celu zastosowania ust. 3, jeżeli suma bilansowa najmniejszego sektora finansowego grupy spada poniżej 6 miliardów EUR w przypadku konglomeratów będących już przedmiotem dodatkowego nadzoru, stosuje się przez trzy kolejne lata niższą kwotę 5 bilionów EUR w celu uniknięcia nagłych zmian reżimu.

W okresie określonym w niniejszym ustępie koordynator może, za zgodą innych odpowiednich właściwych władz, podjąć decyzję, że niższe wskaźniki lub niższe kwoty określone w niniejszym ustępie przestają obowiązywać.

7. Obliczenia dotyczące bilansu określone w niniejszym artykule wykonuje się na podstawie zagregowanej sumy bilansowej wszystkich podmiotów grupy, zgodnie z ich sprawozdaniami rocznymi. Do celów tego obliczenia uwzględnia się przedsiębiorstwa, w których posiadany jest udział kapitałowy, w odniesieniu do wartości ich sumy bilansowej odpowiadającej zagregowanemu proporcjonalnemu udziałowi będącemu w posiadaniu grupy. Jednakże jeżeli dostępne są skonsolidowane sprawozdania finansowe, wykorzystuje się je zamiast rachunków zagregowanych.

Wymogi dotyczące wypłacalności określone w ust. 2 i 3 oblicza się zgodnie z przepisami właściwych zasad sektorowych.

8. Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 ( 24 ) („EUNB”), Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 ( 25 ) („EUNUiPPE”) oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 ( 26 ) („EUNGiPW”) (zwane dalej razem „Europejskimi Urzędami Nadzoru”) – poprzez Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru („Wspólny Komitet”) – wydają wspólne wytyczne mające na celu konwergencję praktyk nadzorczych w odniesieniu do stosowania ust. 2, 3, 3a, 4 i 5 niniejszego artykułu.

9. Właściwe władze co roku ponownie oceniają odstąpienia od stosowania dodatkowego nadzoru i dokonują przeglądu wskaźników ilościowych określonych w niniejszym artykule oraz ocen opartych na ryzyku zastosowanych do grup finansowych.

1. Właściwe władze, które udzieliły zezwolenia podmiotom objętym regulacją, identyfikują, na podstawie art. 2, 3 i 5, każdą grupę, którą obejmuje zakres stosowania niniejszej dyrektywy.

2. Koordynator wyznaczony zgodnie z art. 10 informuje przedsiębiorstwo dominujące stojące na czele grupy lub, w przypadku braku przedsiębiorstwa dominującego, podmiot objęty regulacją, o najwyższej sumie bilansowej w najważniejszym sektorze finansowym w grupie, o tym, że grupa została zidentyfikowana jako konglomerat finansowy oraz że wyznaczono koordynatora.

Koordynator informuje również właściwe władze, które udzieliły zezwolenia podmiotom objętym regulacją, należącym do grupy, właściwe władze państwa członkowskiego, w którym mieści się siedziba zarządu finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, oraz Wspólny Komitet.

3. Wspólny Komitet publikuje i aktualizuje na swojej stronie internetowej wykaz konglomeratów finansowych określonych zgodnie z art. 2 pkt 14. Informacje te są dostępne poprzez hiperłącze na stronie internetowej każdego z Europejskich Urzędów Nadzoru.

Nazwy każdego z objętych regulacją podmiotów, o których mowa w art. 1, które stanowią część konglomeratu finansowego, wpisuje się na listę, którą Wspólny Komitet publikuje i aktualizuje na swojej stronie internetowej.

Zakres dodatkowego nadzoru nad podmiotami objętymi regulacją, określonymi w art. 1

1. Bez uszczerbku dla przepisów w sprawie nadzoru zawartych w zasadach sektorowych Państwa Członkowskie zapewniają dodatkowy nadzór na podmiotami objętymi regulacją, określonymi w art. 1 w zakresie oraz w sposób przewidziany w niniejszej dyrektywie.

2. Zgodnie z art. 6-17 przedmiotem dodatkowego nadzoru na poziomie konglomeratu finansowego są następujące podmioty objęte regulacją:

Jeżeli konglomerat finansowy stanowi podgrupę innego konglomeratu finansowego, który spełnia wymogi akapitu pierwszego, Państwa Członkowskie mogą stosować art. 6-17 jedynie do podmiotów objętych regulacją należących do tej ostatniej grupy, a każde odniesienie niniejszej dyrektywy do określeń grupa i konglomerat finansowy będzie rozumiane jako odnoszące się do tej ostatniej grupy.

3. Każdy podmiot objęty regulacją, który nie jest poddany dodatkowemu nadzorowi zgodnie z ust. 2, a którego przedsiębiorstwo dominujące jest podmiotem objętym regulacją lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej, mający siedzibę zarządu w państwie trzecim, jest poddany dodatkowemu nadzorowi na poziomie konglomeratu finansowego w zakresie przewidzianym w art. 18 oraz w sposób przewidziany w tym artykule.

4. Jeżeli osoby posiadają udział kapitałowy lub powiązania kapitałowe z jednym lub większą liczbą podmiotów objętych regulacją lub wywierają istotny wpływ na te podmioty bez posiadania udziału kapitałowego lub powiązań kapitałowych, inaczej niż w przypadkach określonych w ust. 2 i 3, odpowiednie właściwe władze ustalają, w drodze wspólnego porozumienia oraz zgodnie z prawem krajowym, czy oraz w jakim zakresie ma być sprawowany dodatkowy nadzór nad podmiotami objętymi regulacją w taki sposób, jakby stanowiły one konglomerat finansowy.

W celu stosowania takiego dodatkowego nadzoru, co najmniej jeden z podmiotów musi być podmiotem objętym regulacją, o którym mowa w art. 1, oraz muszą być spełnione warunki określone w art. 2 pkt 14 lit. a) ppkt (ii) lub pkt 14 lit. b) ppkt (ii) oraz w art. 2 pkt 14 lit. a) ppkt (iii) lub pkt 14 lit. b) ppkt (iii). Odpowiednie właściwe władze podejmują decyzję uwzględniając cele dodatkowego nadzoru przewidziane w niniejszej dyrektywie.

Do celów stosowania akapitu pierwszego do „grup kooperacyjnych” właściwe władze muszą uwzględnić publiczne zobowiązania finansowe tych grup odnoszące się do innych podmiotów finansowych.

5. Bez uszczerbku dla przepisów art. 13 sprawowanie dodatkowego nadzoru na poziomie konglomeratu finansowego w żadnym przypadku nie oznacza, że właściwe władze zobowiązane są do pełnienia funkcji nadzorczej w odniesieniu do finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, podmiotów objętych regulacją należących do konglomeratu finansowego państwa trzeciego lub podmiotów nieobjętych regulacją, należących do konglomeratu finansowego na zasadzie autonomicznej.

1. Bez uszczerbku dla zasad sektorowych dodatkowy nadzór nad adekwatnością kapitałową podmiotów objętych regulacją, należących do konglomeratu finansowego sprawowany jest zgodnie z zasadami ustanowionymi w sekcji 3 art. 9 ust. 2-5 niniejszego rozdziału oraz w załączniku I.

2. Państwa Członkowskie wymagają od podmiotów objętych regulacją, należących do konglomeratu finansowego zapewnienia funduszy własnych dostępnych na poziomie konglomeratu finansowego, które w każdym przypadku są co najmniej równe wymaganiom adekwatności kapitałowej, obliczonym zgodnie z załącznikiem I.

Państwa Członkowskie wymagają również od podmiotów objętych regulacją wprowadzenia właściwej polityki adekwatności kapitałowej na poziomie konglomeratu finansowego.

Wymagania określone w akapicie pierwszym i drugim podlegają kontroli nadzorczej koordynatora zgodnie z sekcją 3.

Koordynator zapewnia, że podmioty objęte regulacją lub finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej dokonuje obliczeń określonych w akapicie pierwszym co najmniej raz w roku.

Podmiot objęty regulacją, stojący na czele konglomeratu finansowego w rozumieniu art. 1 lub, jeżeli na czele konglomeratu finansowego nie stoi podmiot objęty regulacją w rozumieniu art. 1, finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej lub podmiot objęty regulacją należący do konglomeratu finansowego, zidentyfikowanego przez koordynatora, po konsultacji z innymi odpowiednimi właściwymi władzami oraz konglomeratem finansowym przedkłada koordynatorowi wyniki obliczeń i odpowiednie dane wykorzystane do tych obliczeń.

3. Do celów obliczenia wymagań adekwatności kapitałowej, o których mowa w ust. 2 akapit pierwszy, zakresem dodatkowego nadzoru zgodnie z załącznikiem I obejmuje się następujące podmioty:

4. Przy obliczaniu dodatkowych wymagań adekwatności kapitałowej w odniesieniu do konglomeratu finansowego przy zastosowaniu metody 1 („konsolidacja rachunkowości”), o której mowa w załączniku I do niniejszej dyrektywy, fundusze własne oraz wymogi dotyczące wypłacalności podmiotów należących do grupy oblicza się poprzez zastosowanie odpowiednich zasad sektorowych dotyczących formy i zakresu konsolidacji ustanowionych w szczególności w art. 133 i 134 dyrektywy 2006/48/WE oraz w art. 221 dyrektywy 2009/138/WE.

W przypadku zastosowania metody 2 („odliczenie i agregacja”), o której mowa w załączniku I, obliczenie uwzględnia proporcjonalny udział kapitału subskrybowanego znajdujący się pośrednio lub bezpośrednio w posiadaniu przedsiębiorstwa dominującego lub przedsiębiorstwa, które posiada udział kapitałowy w innym podmiocie grupy.

5. Przy obliczaniu dodatkowych wymagań adekwatności kapitałowej koordynator może podjąć decyzję o nieobejmowaniu określonego podmiotu zakresem stosowania, w następujących przypadkach:

Jednakże jeżeli wyłączeniu ma podlegać kilka podmiotów na mocy akapitu pierwszego lit. b), muszą one jednak zostać włączone, jeżeli łącznie są znaczące.

W przypadkach wymienionych w akapicie pierwszym lit. c), z wyjątkiem pilnych przypadków, koordynator przed podjęciem decyzji zasięga opinii innych odpowiednich właściwych władz.

Jeżeli koordynator nie włącza podmiotu objętego regulacją do zakresu stosowania na podstawie jednego z przypadków przewidzianych w akapicie pierwszym lit. b) i c), właściwe władze Państwa Członkowskiego, w którym mieści się siedziba tego podmiotu, mogą zwrócić się do podmiotu stojącego na czele konglomeratu finansowego o udzielenie informacji, które mogą ułatwić sprawowanie nadzoru nad podmiotem objętym regulacją.

1. Bez uszczerbku dla zasad sektorowych dodatkowy nadzór nad koncentracją ryzyka podmiotów objętych regulacją, należących do konglomeratu finansowego sprawuje się zgodnie z zasadami ustanowionymi w niniejszym rozdziale sekcja 3 art. 9 ust. 2–4 oraz w załączniku II.

2. Państwa Członkowskie wymagają od podmiotów objętych regulacją lub finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej regularnego przedkładania koordynatorowi sprawozdań, co najmniej raz na rok, dotyczących każdej znaczącej koncentracji ryzyka na poziomie konglomeratu finansowego, zgodnie z zasadami ustanowionymi w niniejszym artykule oraz w załączniku II. Podmiot objęty regulacją w rozumieniu art. 1, stojący na czele konglomeratu finansowego lub, jeżeli na czele konglomeratu finansowego nie stoi podmiot objęty regulacją w rozumieniu art. 1, finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, lub podmiot objęty regulacją należący do konglomeratu finansowego zidentyfikowany przez koordynatora po konsultacji z innymi odpowiednimi właściwymi władzami oraz konglomeratem finansowym, przekazuje koordynatorowi niezbędne informacje.

Takie koncentracje ryzyka są przedmiotem kontroli nadzorczej koordynatora, zgodnie z sekcją 3.

3. Do czasu dalszej koordynacji ustawodawstwa Unii państwa członkowskie mogą określić limity ilościowe, upoważnić swoje właściwe władze do określenia limitów ilościowych, lub przyjąć inne środki nadzorcze, które pozwoliłyby na osiągnięcie celów dodatkowego nadzoru, w odniesieniu do każdej koncentracji ryzyka na poziomie konglomeratu finansowego.

4. Jeżeli na czele konglomeratu finansowego stoi finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, zasady sektorowe dotyczące koncentracji ryzyka najważniejszego sektora finansowego w konglomeracie finansowym, jeżeli taki istnieje, stosuje się do tego sektora jako całości, w tym do finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej.

5. Europejskie Urzędy Nadzoru – poprzez Wspólny Komitet – wydają wspólne wytyczne mające na celu konwergencję praktyk nadzorczych w zakresie stosowania dodatkowego nadzoru nad koncentracją ryzyka zgodnie z ust. 1–4 niniejszego artykułu. Aby uniknąć powielania, w wytycznych zapewnia się dostosowanie stosowania narzędzi nadzorczych przewidzianych w niniejszym artykule do stosowania art. 106–118 dyrektywy 2006/48/WE oraz art. 244 dyrektywy 2009/138/WE. Europejskie Urzędy Nadzoru wydają szczegółowe wspólne wytyczne dotyczące stosowania ust. 1–4 niniejszego artykułu do udziałów kapitałowych konglomeratu finansowego, w przypadkach gdy krajowe przepisy prawa spółek stoją na przeszkodzie stosowaniu art. 14 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

Transakcje dokonywane między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy

1. Bez uszczerbku dla zasad sektorowych dodatkowy nadzór nad transakcjami dokonywanymi między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy podmiotów objętych regulacją należących do konglomeratu finansowego sprawuje się zgodnie z zasadami ustanowionymi w niniejszym rozdziale, sekcja 3 art. 9 ust. 2–4 oraz w załączniku II.

2. Państwa Członkowskie wymagają od podmiotów objętych regulacją lub finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej regularnego i co najmniej raz w roku przedkładania koordynatorowi sprawozdań w sprawie wszelkich transakcji podmiotów objętych regulacją, dokonywanych między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy, zgodnie z zasadami ustanowionymi w niniejszym artykule oraz w załączniku II. Ponieważ do tej pory nie ustalono definicji progów określonych w załączniku II akapit pierwszy zdanie ostatnie, transakcję dokonaną między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy uznaje się za istotną, jeżeli jej kwota przekracza 5 % ogólnej kwoty wymagań adekwatności kapitałowej na poziomie konglomeratu finansowego.

Podmiot objęty regulacją w rozumieniu art. 1, stojący na czele konglomeratu finansowego lub, jeżeli na czele konglomeratu nie stoi podmiot objęty regulacją w rozumieniu art. 1, finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej lub podmiot objęty regulacją należący do konglomeratu finansowego, zidentyfikowany przez koordynatora po konsultacji z innymi odpowiednimi właściwymi władzami oraz z konglomeratem finansowym przekazuje koordynatorowi niezbędne informacje.

Takie transakcje dokonywane między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy są przedmiotem kontroli nadzorczej koordynatora.

3. Do czasu dalszej koordynacji ustawodawstwa Unii państwa członkowskie mogą określić limity ilościowe i wymogi jakościowe, upoważnić swoje właściwe władze do określenia limitów ilościowych lub wymogów jakościowych, lub przyjąć inne środki nadzorcze, które pozwoliłyby na osiągnięcie celów dodatkowego nadzoru, w odniesieniu do transakcji podmiotów objętych regulacją należących do konglomeratu finansowego, dokonywanych między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy.

4. Jeżeli na czele konglomeratu finansowego stoi finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, zasady sektorowe odnoszące się do transakcji dokonywanych między przedsiębiorstwami należącymi do grupy najważniejszego sektora finansowego w konglomeracie finansowym stosuje się do tego sektora jako całości, w tym także do finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej.

5. Europejskie Urzędy Nadzoru – poprzez Wspólny Komitet – wydają wspólne wytyczne mające na celu konwergencję praktyk nadzorczych w zakresie stosowania dodatkowego nadzoru nad transakcjami dokonywanymi między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy zgodnie z ust. 1–4 niniejszego artykułu. Aby uniknąć powielania, w wytycznych zapewnia się dostosowanie stosowania narzędzi nadzorczych przewidzianych w niniejszym artykule do stosowania art. 245 dyrektywy 2009/138/WE. Europejskie Urzędy Nadzoru wydają szczegółowe wspólne wytyczne dotyczące stosowania ust. 1–4 niniejszego artykułu do udziałów kapitałowych konglomeratu finansowego, w przypadkach gdy krajowe przepisy prawa spółek stoją na przeszkodzie stosowaniu art. 14 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

1. Państwa Członkowskie wymagają od podmiotów objętych regulacją wprowadzenia, na poziomie konglomeratu finansowego, odpowiednich procesów zarządzania ryzykiem i mechanizmów kontroli wewnętrznej, włącznie z rzetelnymi procedurami administracyjnymi i rachunkowymi.

4. Państwa członkowskie zapewniają, aby we wszystkich przedsiębiorstwach objętych zakresem dodatkowego nadzoru na podstawie art. 5 istniały odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej dotyczące sporządzania wszelkich danych i informacji, które mogłyby być odpowiednie do celów dodatkowego nadzoru.

Państwa członkowskie wymagają od podmiotów objętych regulacją, na poziomie konglomeratu finansowego, regularnego dostarczania swoim właściwym władzom szczegółowych informacji dotyczących ich struktury prawnej oraz ich struktury zarządzania i struktury organizacyjnej, uwzględniając wszystkie podmioty objęte regulacją, nieobjęte regulacją podmioty zależne oraz istotne oddziały.

Państwa członkowskie wymagają od podmiotów objętych regulacją corocznego publikowania, na poziomie konglomeratu finansowego, opisu, w pełnej formie lub poprzez odniesienia do informacji równoważnych, swojej struktury prawnej oraz swojej struktury zarządzania i struktury organizacyjnej.

5. Procesy i mechanizmy określone w ust. 1–4 są przedmiotem kontroli nadzorczej koordynatora.

6. Właściwe władze dostosowują stosowanie dodatkowego nadzoru nad mechanizmami kontroli wewnętrznej i procesami zarządzania ryzykiem zgodnie z niniejszym artykułem do procesów przeglądu nadzorczego przewidzianych w art. 124 dyrektywy 2006/48/WE oraz w art. 248 dyrektywy 2009/138/WE. W tym celu Europejskie Urzędy Nadzoru – poprzez Wspólny Komitet – wydają wspólne wytyczne mające na celu konwergencję praktyk nadzorczych w zakresie stosowania dodatkowego nadzoru nad mechanizmami kontroli wewnętrznej i procesami zarządzania ryzykiem zgodnie z niniejszym artykułem, a także uzyskanie spójności z procesami przeglądu nadzorczego przewidzianymi w art. 124 dyrektywy 2006/48/WE oraz art. 248 dyrektywy 2009/138/WE. Europejskie Urzędy Nadzoru wydają szczegółowe wspólne wytyczne dotyczące stosowania niniejszego artykułu do udziałów kapitałowych konglomeratu finansowego, w przypadkach gdy krajowe przepisy prawa spółek stoją na przeszkodzie stosowaniu art. 14 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

ŚRODKI MAJĄCE ZA ZADANIE UŁATWIĆ SPRAWOWANIE DODATKOWEGO NADZORU I WYKONYWANIE UPRAWNIEŃ WSPÓLNEGO KOMITETU

Zgodnie z art. 56 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, z art. 56 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz z art. 56 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 Wspólny Komitet zapewnia spójny międzysektorowy i transgraniczny nadzór oraz zgodność z przepisami unijnymi.

1. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby koordynator zapewniał odpowiednie i regularne prowadzenie testów warunków skrajnych w odniesieniu do konglomeratów finansowych. Państwa członkowskie wymagają, aby odpowiednie właściwe władze w pełni współpracowały z koordynatorem.

2. W celu przeprowadzenia ogólnounijnych testów warunków skrajnych Europejskie Urzędy Nadzoru mogą, poprzez Wspólny Komitet oraz we współpracy z Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego, ustanowioną na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ( 27 ), opracować dodatkowe parametry, które wykrywają specyficzne rodzaje ryzyka związane z konglomeratami finansowymi, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010, rozporządzeniem (UE) nr 1094/2010 oraz rozporządzeniem (UE) nr 1095/2010. Koordynator przekazuje wyniki testów warunków skrajnych Wspólnemu Komitetowi.

1. W celu zapewnienia właściwego dodatkowego nadzoru nad objętymi regulacją podmiotami należącymi do konglomeratu finansowego koordynator indywidualny, odpowiedzialny za koordynację i sprawowanie dodatkowego nadzoru, jest wyznaczany spośród właściwych władz danych państw członkowskich, włącznie z państwem członkowskim, w którym znajduje się siedziba zarządu finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej. Dane identyfikacyjne koordynatora są publikowane na stronie internetowej Wspólnego Komitetu.

b) jeżeli na czele konglomeratu finansowego nie stoi podmiot objęty regulacją, zadania koordynatora są wykonywane przez właściwy organ ustalony zgodnie z następującymi zasadami:

i) jeżeli przedsiębiorstwem dominującym podmiotu objętego regulacją jest finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, zadania koordynatora są wykonywane przez właściwy organ, który udzielił zezwolenia temu podmiotowi objętemu regulacją, na podstawie odpowiednich zasad sektorowych;

▼M4

ii) w przypadku gdy przedsiębiorstwem dominującym co najmniej dwóch podmiotów objętych regulacją, których siedziby mieszczą się w Unii, jest ta sama finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, a jeden z tych podmiotów otrzymał zezwolenie w państwie członkowskim, w którym znajduje się siedziba zarządu finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, zadania koordynatora są wykonywane przez właściwe władze podmiotu objętego regulacją, który otrzymał zezwolenie w tym państwie członkowskim.

Jeżeli więcej niż jeden podmiot objęty regulacją, działający w różnych sektorach finansowych, otrzymał zezwolenie w Państwie Członkowskim, w którym znajduje się siedziba zarządu finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, zadania koordynatora są wykonywane przez właściwy organ podmiotu objętego regulacją, działającego w najważniejszym sektorze finansowym.

Jeżeli na czele konglomeratu finansowego stoi więcej niż jedna finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, których siedziby zarządu znajdują się w różnych Państwach Członkowskich, oraz jeżeli w każdym z tych Państw Członkowskich znajduje się podmiot objęty regulacją, zadania koordynatora są wykonywane przez właściwy organ podmiotu objętego regulacją, wykazującego największą sumę bilansową, jeżeli podmioty te znajdują się w tym samym sektorze finansowym, lub przez właściwy organ podmiotu objętego regulacją w najważniejszym sektorze finansowym;

▼M4

iii) w przypadku gdy przedsiębiorstwem dominującym co najmniej dwóch podmiotów objętych regulacją, których siedziby mieszczą się w Unii, jest ta sama finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej, a żaden z tych podmiotów nie otrzymał zezwolenia w państwie członkowskim, w którym znajduje się siedziba zarządu finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, zadania koordynatora są wykonywane przez właściwe władze, które udzieliły zezwolenia podmiotowi objętemu regulacją wykazującemu największą sumę bilansową w najważniejszym sektorze finansowym;

▼B

iv) jeżeli konglomerat finansowy jest grupą nieposiadającą przedsiębiorstwa dominującego, lub w każdym innym przypadku, zadania koordynatora są wykonywane przez właściwy organ, który udzielił zezwolenia podmiotowi objętemu regulacją, wykazującemu największą sumę bilansową w najważniejszym sektorze finansowym.

3. W szczególnych przypadkach odpowiednie właściwe władze mogą, za wspólnym porozumieniem, znieść kryteria określone w ust. 2, jeżeli ich stosowanie byłoby niewłaściwe, uwzględniając strukturę konglomeratu oraz właściwe znaczenie jego działalności w różnych krajach, oraz wyznaczyć do roli koordynatora inny właściwy organ. W takich przypadkach przed podjęciem decyzji właściwe władze umożliwiają konglomeratowi wyrażenie jego opinii w sprawie takiej decyzji.

1. Zadania wykonywane przez koordynatora w odniesieniu do dodatkowego nadzoru obejmują:

W celu uproszczenia i ustanowienia dodatkowego nadzoru, opierając się na szerokiej podstawie prawnej, koordynator oraz inne odpowiednie właściwe władze i, w razie potrzeby, inne zaangażowane właściwe władze wprowadzają ustalenia koordynacyjne. Ustalenia koordynacyjne mogą obejmować powierzenie dodatkowych zadań koordynatorowi i wyszczególnienie procedur dotyczących procesu podejmowania decyzji między odpowiednimi właściwymi władzami, jak określono w art. 3 i 4, art. 5 ust. 4, art. 6, art. 12 ust. 2, art. 16 i 18, jak również dotyczące współpracy z innymi właściwymi władzami.

Zgodnie z art. 8 oraz procedurami ustalonymi w art. 56 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, art. 56 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz w art. 56 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 Europejskie Urzędy Nadzoru za pośrednictwem Wspólnego Komitetu opracowują wytyczne mające na celu osiągnięcie zbieżności praktyk nadzoru pod względem spójności ustaleń koordynacyjnych w zakresie nadzoru zgodnie z art. 131a dyrektywy 2006/48/WE oraz art. 248 ust. 4 dyrektywy 2009/138/WE.

2. W przypadku gdy konieczne jest uzyskanie informacji, których udzielono już innemu właściwemu organowi, zgodnie z zasadami sektorowymi, koordynator powinien skontaktować się z tym organem w każdym przypadku, gdy będzie to możliwe, w celu uniknięcia powielenia sprawozdań przekazywanych poszczególnym organom zaangażowanym w nadzór.

3. Bez uszczerbku dla możliwości powierzenia szczególnych kompetencji i obowiązków w zakresie nadzoru, jak przewidziano w aktach ustawodawczych Unii, obecność koordynatora, któremu powierzono zadania szczególne dotyczące dodatkowego nadzoru nad podmiotami objętymi regulacją należącymi do konglomeratu finansowego, nie ma wpływu na zadania i obowiązki właściwych władz przewidziane w zasadach sektorowych.

4. Za współpracę wymaganą zgodnie z niniejszą sekcją oraz wykonywanie zadań wymieniowych w ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu i w art. 12, z zastrzeżeniem wymogów poufności oraz prawa Unii, zapewnianie w stosownych przypadkach odpowiedniej koordynacji i współpracy z odpowiednimi władzami nadzorczymi państw trzecich, odpowiadają kolegia ustanowione na mocy art. 131a dyrektywy 2006/48/WE lub art. 248 ust. 2 dyrektywy 2009/138/WE.

Uzgodnienia koordynacyjne, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, zostają odzwierciedlone osobno w pisemnych uzgodnieniach koordynacyjnych obowiązujących na mocy art. 131 dyrektywy 2006/48/WE lub art. 248 dyrektywy 2009/138/WE. Koordynator, jako przewodniczący kolegium ustanowionego na mocy art. 131a dyrektywy 2006/48/WE lub art. 248 ust. 2 dyrektywy 2009/138/WE, decyduje, jakie inne właściwe władze uczestniczą w posiedzeniu lub w jakichkolwiek działaniach tego kolegium.

1. Właściwe władze odpowiedzialne za nadzór nad podmiotami objętymi regulacją, należącymi do konglomeratu finansowego oraz właściwy organ wyznaczony do pełnienia funkcji koordynatora konglomeratu finansowego ściśle współpracują ze sobą. Bez uszczerbku dla ich właściwych obowiązków określonych na mocy zasad sektorowych władze te, ustanowione lub nie w tym samym Państwie Członkowskim przekazują sobie wszelkie informacje niezbędne lub właściwe do wykonania zadań nadzorczych innych władz na mocy zasad sektorowych oraz niniejszej dyrektywy. W tym zakresie właściwe władze i koordynator przekazują, na żądanie, wszelkie właściwe informacje oraz przekazują z własnej inicjatywy wszelkie niezbędne informacje.

Współpraca ta obejmuje co najmniej gromadzenie i wymianę informacji w odniesieniu do następujących pozycji:

Właściwe władze mogą również wymieniać informacje, które mogą być potrzebne do celów wykonania powierzonych im zadań dotyczących objętych regulacją podmiotów należących do konglomeratu finansowego, zgodnie z zasadami sektorowymi, z następującymi organami: bankami centralnymi, Europejskim Systemem Banków Centralnych, Europejskim Bankiem Centralnym oraz Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego zgodnie z art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie wspólnotowego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ( 28 ).

2. Bez uszczerbku dla właściwych dla nich obowiązków określonych na mocy zasad sektorowych właściwe zainteresowane władze przed podjęciem decyzji zasięgają swojej opinii w odniesieniu do następujących pozycji, jeżeli decyzje te mają znaczenie dla zadań nadzoru innych właściwych władz:

Właściwe władze mogą podjąć decyzję o niezasięganiu opinii w pilnych przypadkach lub jeżeli takie konsultacje mogą zagrozić skuteczności decyzji. W takim przypadku właściwy organ bezzwłocznie informuje inne właściwe władze.

3. Koordynator może wezwać właściwe władze Państwa Członkowskiego, w którym znajduje się siedziba zarządu przedsiębiorstwa dominującego oraz które samodzielnie nie sprawuje dodatkowego nadzoru na podstawie art. 10, do zwrócenia się do przedsiębiorstwa dominującego o udzielenie informacji właściwych do celu wykonania zadań koordynacji ustanowionych w art. 11, oraz o przekazanie tych informacji koordynatorowi.

Jeżeli informacje określone w art. 14 ust. 2 przekazano już właściwemu organowi zgodnie z zasadami sektorowymi, właściwe władze odpowiedzialne za sprawowanie dodatkowego nadzoru mogą zwrócić się z wnioskiem o udzielenie informacji do pierwszego z wymienionych organów.

4. Państwa Członkowskie zezwalają na wymianę informacji między swoimi właściwymi władzami oraz między właściwymi władzami i innymi właściwymi władzami, jak określono w ust. 1, 2 i 3. Zbieranie lub posiadanie informacji odnoszących się do podmiotu należącego do konglomeratu finansowego niebędącego podmiotem objętym regulacją w żadnym przypadku nie oznacza, że właściwe władze są zobowiązane do pełnienia funkcji nadzorczej w odniesieniu do tych podmiotów na zasadzie autonomicznej.

Informacje otrzymane w ramach dodatkowego nadzoru, w szczególności jakakolwiek wymiana informacji między właściwymi władzami a właściwymi władzami i innymi organami przewidzianymi w niniejszej dyrektywie podlega przepisom w sprawie tajemnicy zawodowej oraz przekazywania informacji poufnych, ustanowionych w zasadach sektorowych.

1. Właściwe władze współpracują ze Wspólnym Komitetem dla celów niniejszej dyrektywy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010, rozporządzeniem (UE) nr 1094/2010oraz rozporządzeniem (UE) nr 1095/2010.

2. Właściwe władze przekazują niezwłocznie Wspólnemu Komitetowi wszelkie informacje niezbędne mu do wypełniania obowiązków zgodnie z art. 35 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

3. Koordynatorzy przekazują Wspólnemu Komitetowi informacje, o których mowa w art. 9 ust. 4 i art. 12 ust. 1 akapit drugi lit. a). Wspólny Komitet udostępnia właściwym władzom informacje dotyczące struktury prawnej oraz struktury zarządzania i struktury organizacyjnej konglomeratów finansowych.

1. Europejskie Urzędy Nadzoru – poprzez Wspólny Komitet – opracowują wspólne wytyczne dotyczące sposobu prowadzenia przez właściwe władze ocen opartych na ryzyku konglomeratów finansowych. Wytyczne te zapewniają w szczególności, aby oceny oparte na ryzyku obejmowały odpowiednie narzędzia w celu oceny ryzyka grupowego, na jakie narażone są konglomeraty finansowe.

2. Europejskie Urzędy Nadzoru – poprzez Wspólny Komitet – wydają wspólne wytyczne mające na celu opracowanie praktyk nadzorczych umożliwiających dodatkowy nadzór finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, który stanowić będzie uzupełnienie nadzoru grupowego na mocy dyrektyw 98/78/WE i 2009/138/WE lub, w stosownych przypadkach, nadzoru skonsolidowanego na mocy dyrektywy 2006/48/WE. Wytyczne te pozwolą na uwzględnienie w nadzorze wszelkiego odnośnego ryzyka przy jednoczesnym wyeliminowaniu potencjalnego powielania działań nadzorczych i ostrożnościowych.

Organ zarządzający finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej

Państwa Członkowskie wymagają, aby osoby skutecznie kierujące działalnością finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej posiadały wystarczająco nieposzlakowaną opinię i wystarczające doświadczenie do wykonywania tych obowiązków.

1. Państwa członkowskie zapewniają, by nie istniały żadne przeszkody prawne w ramach ich jurysdykcji zabraniające osobom fizycznym i prawnym objętym zakresem dodatkowego nadzoru wymiany między sobą wszelkich informacji właściwych do celów dodatkowego nadzoru, bez względu na to, czy są one podmiotem objętym regulacją, oraz wymiany informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą, a także z Europejskimi Urzędami Nadzoru zgodnie z art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, w razie konieczności za pośrednictwem Wspólnego Komitetu.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, że w kontaktach bezpośrednich lub pośrednich z podmiotami należącymi do konglomeratu finansowego bez względu na to, czy są to podmioty objęte regulacją, czy nie, właściwe władze tych państw, odpowiedzialne za sprawowanie dodatkowego nadzoru mają dostęp do wszelkich informacji właściwych do celów dodatkowego nadzoru.

Jeżeli stosując niniejszą dyrektywę, właściwe władze, w przypadkach szczególnych, wyrażają wolę zweryfikowania informacji dotyczących podmiotu tworzącego część konglomeratu finansowego i znajdującego się w innym Państwie Członkowskim bez względu na to, czy jest to podmiot objęty regulacją, czy nie, zwracają się do właściwych władz tego innego Państwa Członkowskiego z prośbą o przeprowadzenie weryfikacji.

Władze otrzymujące taki wniosek uwzględniają go, w ramach swoich kompetencji, i przeprowadzają weryfikację we własnym zakresie lub umożliwiają jej przeprowadzenie biegłemu rewidentowi lub ekspertowi lub umożliwiają jej przeprowadzenie władzom składającym wniosek.

Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w weryfikacji, jeżeli nie przeprowadza weryfikacji we własnym zakresie.

Jeżeli podmioty objęte regulacją, należące do konglomeratu finansowego nie spełniają wymogów określonych w art. 6–9 lub jeżeli spełniają wymogi, ale jednakże zagrożona jest ich wypłacalność, lub jeżeli transakcje dokonywane między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy lub koncentracje ryzyka stanowią zagrożenie dla sytuacji finansowej podmiotów objętych regulacją, wymagane są niezbędne środki w celu możliwie najszybszego uzdrowienia sytuacji:

Bez uszczerbku dla art. 17 ust. 2 państwa członkowskie mogą ustalić, jakie środki mogą podejmować właściwe władze w odniesieniu do holdingowych spółek finansowych o działalności mieszanej. Zgodnie z procedurą określoną w art. 16 oraz 56 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 Europejskie Urzędy Nadzoru za pośrednictwem Wspólnego Komitetu mogą opracować wytyczne dotyczące środków w zakresie holdingowych spółek finansowych o działalności mieszanej.

Właściwe zaangażowane władze, włącznie z koordynatorem, w odpowiednim przypadku koordynują swoje działania nadzoru.

1. Do czasu dalszej harmonizacji zasad sektorowych Państwa Członkowskie zapewniają, że ich właściwe władze posiadają kompetencje do podjęcia każdego środka nadzoru uważanego za niezbędny w celu uniknięcia obchodzenia lub zapobieżenia obchodzeniu zasad sektorowych przez podmioty objęte regulacją, należące do konglomeratu finansowego.

2. Bez uszczerbku dla przepisów ich prawa karnego Państwa Członkowskie zapewniają, że kary lub środki mające na celu usunięcie stwierdzonych naruszeń przepisów lub przyczyn takich naruszeń mogą zostać nałożone na finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej lub osoby faktycznie nimi zarządzające, które naruszają przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne, przyjęte w celu wykonania niniejszej dyrektywy. W niektórych przypadkach środki takie mogą wymagać interwencji sądów. Właściwe władze ściśle współpracują ze sobą w celu zapewnienia, że takie kary lub środki dają pożądany skutek.

1. Bez uszczerbku dla przepisów sektorowych, w przypadku gdy stosuje się art. 5 ust. 3, właściwe władze weryfikują, czy podmioty objęte regulacją, których przedsiębiorstwo dominujące posiada siedzibę zarządu w państwie trzecim, podlegają nadzorowi właściwych władz tego państwa trzeciego, który to nadzór jest równoważny nadzorowi przewidzianemu w niniejszej dyrektywie w sprawie dodatkowego nadzoru nad podmiotami objętymi regulacją, określonymi w art. 5 ust. 2. Weryfikację przeprowadzają właściwe władze, które pełniłby funkcję koordynatora, gdyby miały zostać zastosowane kryteria określone w art. 10 ust. 2, na wniosek przedsiębiorstwa dominującego lub jakiegokolwiek podmiotu objętego regulacją, który otrzymał zezwolenie w Unii, lub z własnej inicjatywy.

Takie właściwe władze zasięgają opinii innych odpowiednich właściwych władz oraz dokłada wszelkich starań, aby uwzględnić wszelkie stosowane wytyczne przygotowane przez Wspólny Komitet zgodnie z art. 16 i 56 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

1a. Jeżeli właściwe władze nie zgadzają się z decyzją innych odnośnych właściwych władz, zgodnie z ust. 1, zastosowanie ma art. 19 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

2. W przypadku braku równoważnego nadzoru określonego w ust. 1 Państwa Członkowskie stosują do podmiotów objętych regulacją, przez analogię, przepisy dotyczące dodatkowego nadzoru nad podmiotami objętymi regulacją określonymi w art. 5 ust. 2. Alternatywnie, właściwe władze mogą stosować jedną z metod wymienionych w ust. 3.

3. Właściwe władze mogą stosować inne metody, które zapewniają odpowiedni dodatkowy nadzór nad podmiotami objętymi regulacją należącymi do konglomeratu finansowego. Metody te uzgadnia się z koordynatorem, po konsultacji z innymi odpowiednimi właściwymi władzami. Właściwe władze mogą w szczególności wymagać utworzenia finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, której siedziba zarządu znajduje się w Unii, oraz stosować niniejszą dyrektywę do podmiotów objętych regulacją należących do konglomeratu finansowego, na którego czele stoi ta spółka holdingowa. Właściwe władze zapewniają, aby metody te pozwoliły osiągnąć cel dodatkowego nadzoru zgodnie z niniejszą dyrektywą, oraz powiadamiają o tym inne zaangażowane właściwe władze oraz Komisję.

Do negocjacji umów zawartych z jednym lub większą liczbą państw trzecich, dotyczących środków sprawowania dodatkowego nadzoru nad podmiotami objętymi regulacją należącymi do konglomeratu finansowego stosuje się odpowiednio art. 39 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE, art. 10a dyrektywy 98/78/WE oraz art. 264 dyrektywy 2009/138/WE.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 21c, dotyczących dostosowań technicznych, jakie mają zostać wprowadzone w niniejszej dyrektywie w następujących obszarach:

Środki te nie obejmują przedmiotu uprawnień przekazanych i powierzonych Komisji w odniesieniu do pozycji wymienionych w art. 21a.

1. Komisję wspiera Komitet ds. Konglomeratów Finansowych, zwany dalej „Komitetem”.

4. Europejskie Urzędy Nadzoru za pośrednictwem Wspólnego Komitetu mogą wydawać ogólne wytyczne dotyczące tego, czy dodatkowy system nadzoru właściwych władz w państwach trzecich pozwala osiągnąć cele dodatkowego nadzoru określonego w niniejszej dyrektywie, w odniesieniu do objętych regulacją podmiotów należących do konglomeratu finansowego, na którego czele stoi podmiot, którego siedziba zarządu znajduje się w państwie trzecim. Wspólny Komitet poddaje takie wytyczne rewizji i uwzględnia wszelkie zmiany dodatkowego nadzoru sprawowanego przez takie właściwe władze.

6. Państwa Członkowskie informują Komitet o stosowanych przez nie zasadach dotyczących nadzoru nad transakcjami dokonywanymi między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy oraz nad koncentracją ryzyka.

1. W celu zapewnienia spójności harmonizacji niniejszej dyrektywy, zgodnie z art. 56 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, art. 56 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i art. 56 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, Europejskie Urzędy Nadzoru mogą opracowywać projekty standardów technicznych w odniesieniu do:

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

1a. W celu zapewnienia spójnego stosowania art. 2, 7 i 8 oraz załącznika II, Europejskie Urzędy Nadzoru – poprzez Wspólny Komitet – opracowują projekt regulacyjnych norm technicznych w celu bardziej precyzyjnego formułowania definicji zawartych w art. 2 oraz w celu koordynowania przepisów przyjętych na mocy art. 7 i 8 oraz załącznika II.

Wspólny Komitet przedstawia Komisji te projekty regulacyjnych norm technicznych do dnia 1 stycznia 2015 r.

Komisji przyznaje się uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych norm technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

2. Aby zapewnić jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy, Europejskie Urzędy Nadzoru zgodnie z art. 56 odpowiednio rozporządzenia UE nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 mogą opracowywać projekty wykonawczych standardów technicznych w odniesieniu do:

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 odpowiednio rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

3. W celu zapewnienia spójnego stosowania metod obliczania wymienionych w załączniku I część II niniejszej dyrektywy w związku z art. 49 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 228 ust. 1 dyrektywy 2009/138/WE, jednak bez uszczerbku dla art. 6 ust. 4 niniejszej dyrektywy, Europejskie Urzędy Nadzoru opracowują za pośrednictwem Wspólnego Komitetu projekty regulacyjnych standardów technicznych w odniesieniu do art. 6 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

Europejskie Urzędy Nadzoru przedstawią Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych w terminie pięciu miesięcy od daty rozpoczęcia stosowania, o której mowa w art. 309 ust. 1 dyrektywy 2009/138/WE.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 oraz rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Europejskie Urzędy Nadzoru – poprzez Wspólny Komitet – wydają wspólne wytyczne, o których mowa w art. 3 ust. 8, art. 7 ust. 5, art. 8 ust. 5, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 1 akapit trzeci, art. 12b i art. 21 ust. 4, zgodnie z procedurą określoną w art. 56 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 20, powierza się Komisji na okres czterech lat od dnia 9 grudnia 2011 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż sześć miesięcy przed końcem okresu czterech lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 20, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 20 wchodzi w życie, tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie trzech miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o trzy miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

2) w art. 16 ust. 2 dodaje się następujące akapity:

„Dopuszczalny margines wypłacalności zostaje również zmniejszony o następujące pozycje:

a) udziały kapitałowe, które zakład ubezpieczeń posiada w:

— zakładach ubezpieczeń w rozumieniu art. 6 niniejszej dyrektywy, art. 6 pierwszej dyrektywy 79/267/EWG z dnia 5 marca 1979 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie bezpośrednich ubezpieczeń na życie ( 29 ), lub art. 1 lit. b) dyrektywy 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 30 ),

— zakładach reasekuracji w rozumieniu art. 1 ust. c) dyrektywy 98/78/WE,

— ubezpieczeniowych grupach kapitałowych w rozumieniu art. 1 lit. i) dyrektywy 98/78/WE,

— instytucjach kredytowych i instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 5 dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 31 ),

— przedsiębiorstwach inwestycyjnych oraz instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/22/EWG ( 32 ) oraz art. 2 ust. 4 i 7 dyrektywy 93/6/EWG ( 33 );

b) każdą z następujących pozycji, które zakład ubezpieczeń posiada w odniesieniu do podmiotów określonych w lit. a), w których posiada udziały kapitałowe:

— instrumenty określone w ust. 3,

— instrumenty określone w art. 18 ust. 3 dyrektywy 79/267/EWG,

— wierzytelności podporządkowane i instrumenty określone w art. 35 i 36 ust. 3 dyrektywy 2000/12/WE.

Jeżeli udziały w innej instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym, instytucji finansowej, zakładzie ubezpieczeń lub reasekuracji, lub ubezpieczeniowej grupie kapitałowej posiadane są tymczasowo do celów pomocy finansowej przeznaczonej na reorganizację oraz utrzymanie podmiotu, właściwy organ może odstąpić od stosowania przepisów w sprawie odliczeń określonych w akapicie czwartym lit. a) i b).

Alternatywnie, do odliczania pozycji określonych w akapicie czwartym lit. a) i b), które zakład ubezpieczeń posiada w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych i instytucjach finansowych, Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim zakładom ubezpieczeń stosowanie mutatis mutandis metod 1, 2, lub 3 załącznika I do dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 34 ). Metodę 1 (konsolidacja rachunkowości) stosuje się jedynie wtedy, gdy właściwy organ ma pewność co do poziomu zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że do celów obliczania marginesu wypłacalności przewidzianego w niniejszej dyrektywie, zakłady ubezpieczeń podlegające dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 98/78/WE lub dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE nie muszą odliczać pozycji określonych w akapicie czwartym lit. a) i b), posiadanych w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, zakładach ubezpieczeń lub reasekuracji lub w ubezpieczeniowych grupach kapitałowych objętych zakresem dodatkowego nadzoru.

Do celów odliczania udziałów kapitałowych określonych w niniejszym ustępie udział kapitałowy oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 1 lit. f) dyrektywy 98/78/WE.

2) w art. 18 ust. 2 dodaje się następujące akapity:

„Dopuszczalny margines wypłacalności zostaje również zmniejszony o następujące pozycje:

a) udziały, które zakład ubezpieczeń posiada w:

— zakładach ubezpieczeń w rozumieniu art. 6 niniejszej dyrektywy, art. 6 dyrektywy 73/239/EWG ( 35 ) lub art. 1 lit. b) dyrektywy 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 36 ),

— zakładach reasekuracji w rozumieniu art. 1 lit. c) dyrektywy 98/78/WE,

— ubezpieczeniowych grupach kapitałowych w rozumieniu art. 1 lit. i) dyrektywy 98/78/WE,

— instytucjach kredytowych i instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 5 dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 37 ),

— przedsiębiorstwach inwestycyjnych oraz instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/22/EWG ( 38 ) i art. 2 ust. 4 i 7 dyrektywy 93/6/EWG ( 39 );

b) każdą z następujących pozycji, które zakład ubezpieczeń posiada w odniesieniu do podmiotów określonych w lit. a), w których posiada udział kapitałowy:

— instrumenty określone w ust. 3,

— instrumenty określone w art. 16 ust. 3 dyrektywy 73/239/EWG,

— wierzytelności podporządkowane i instrumenty określone w art. 35 i 36 ust. 3 dyrektywy 2000/12/WE.

Jeżeli udziały w innej instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym, instytucji finansowej, zakładzie ubezpieczeń lub reasekuracji lub ubezpieczeniowej grupie kapitałowej posiadane są tymczasowo do celów pomocy finansowej przeznaczonej na reorganizację oraz utrzymanie podmiotu, właściwy organ może odstąpić od stosowania przepisów w sprawie odliczeń określonych w akapicie trzecim lit. a) i b).

Alternatywnie do odliczania pozycji określonych w akapicie czwartym lit. a) i b), które zakład ubezpieczeń posiada w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych i instytucjach finansowych, Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim zakładom ubezpieczeń stosowanie mutatis mutandis metod 1, 2, lub 3 załącznika I do dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 40 ). Metodę 1 (konsolidacja rachunkowości) stosuje się jedynie wtedy, gdy właściwy organ ma pewność co do poziomu zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że do celów obliczania marginesu wypłacalności przewidzianego w niniejszej dyrektywie zakłady ubezpieczeń podlegające dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 98/78/WE lub dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE nie muszą odliczać pozycji określonych w akapicie czwartym lit. a) i b), posiadanych w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, zakładach ubezpieczeń lub reasekuracji lub w ubezpieczeniowych grupach kapitałowych objętych zakresem dodatkowego nadzoru.

Do celów odliczania udziałów kapitałowych określonych w niniejszym ustępie udział kapitałowy oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 1 lit. f) dyrektywy 98/78/WE.

W art. 7 ust. 3 dyrektywy 93/6/EWG tiret pierwsze i drugie otrzymują brzmienie:

4) w art. 34 ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:

a) w pierwszym akapicie punkty 12 i 13 zastępuje się przez:

„12) pakiety akcji w innych instytucjach kredytowych i finansowych stanowiące powyżej 10 % kapitału;

13) wierzytelności podporządkowane oraz instrumenty określone w art. 35 i art. 36 ust. 3, gdy wierzytelności i instrumenty te odnoszą się do innych instytucji kredytowych i finansowych, w których dana instytucja kredytowa w każdym przypadku posiada pakiet akcji stanowiący powyżej 10 % kapitału;

14) pakiety akcji w innych instytucjach kredytowych i finansowych stanowiące do 10 % kapitału tych instytucji, wierzytelności podporządkowane oraz instrumenty określone w art. 35 i 36 ust. 3, jakie instytucja kredytowa posiada w odniesieniu do instytucji kredytowych i finansowych innych pod względem sumy posiadanych w nich pakietów akcji od określonych w pkt 12 i 13 niniejszego ustępu, a także wierzytelności podporządkowane i instrumenty, które przekraczają kwotę 10 % funduszy własnych danej instytucji kredytowej, obliczonych przed pomniejszeniem tych funduszy o pozycje z pkt 12–16 niniejszego ustępu;

15) udziały kapitałowe w rozumieniu art. 1 ust. 9, które instytucja kredytowa posiada w:

— zakładach ubezpieczeń w rozumieniu art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, art. 6 dyrektywy 79/267/EWG lub art. 1 ust. b) dyrektywy 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 44 ),

— zakładach reasekuracji w rozumieniu art. 1 lit. c) dyrektywy 98/78/WE,

— ubezpieczeniowych grupach kapitałowych w rozumieniu art. 1 lit. i) dyrektywy 98/78/WE;

16) każda z wymienionych pozycji, którą instytucja kredytowa posiada w odniesieniu do podmiotów określonych w pkt 15, w których posiada udziały:

— instrumenty określone w art. 16 ust. 3 dyrektywy 73/239/EWG,

— instrumenty określone w art. 18 ust. 3 dyrektywy 79/267/EWG;

b) akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Jeżeli udziały w innej instytucji kredytowej, instytucji finansowej, zakładzie ubezpieczeń lub reasekuracji, lub ubezpieczeniowej grupie kapitałowej posiadane są tymczasowo do celów pomocy finansowej przeznaczonej na reorganizację oraz utrzymanie podmiotu, właściwy organ może odstąpić od stosowania przepisów w sprawie odliczeń określonych w pkt 12–16.

Alternatywnie, do odliczania pozycji określonych w pkt 15 i 16, Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim instytucjom kredytowym stosowanie mutatis mutandis metod 1, 2, lub 3 załącznika I do dyrektywy 2002/87/WE. Metodę 1 (konsolidacja rachunkowości) stosuje się jedynie wtedy, gdy właściwy organ ma pewność co do poziomu zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że do celów obliczania funduszy własnych na zasadzie autonomicznej instytucje kredytowe podlegające nadzorowi skonsolidowanemu zgodnie z rozdziałem 3 oraz dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE nie muszą odliczać pozycji określonych w pkt 12-16, posiadanych w instytucjach kredytowych, instytucjach finansowych, zakładach ubezpieczeń lub reasekuracji lub w ubezpieczeniowych grupach kapitałowych objętych zakresem skonsolidowanego lub dodatkowego nadzoru.

Przepis ten stosuje się do wszystkich zasad ostrożnościowych harmonizowanych wspólnotowymi aktami prawnymi”;

11) dodaje się art. 56a w brzmieniu:

„Artykuł 56a

Przedsiębiorstwa dominujące państwa trzeciego

Jeżeli instytucja kredytowa, której przedsiębiorstwo dominujące jest instytucją kredytową lub finansową spółką holdingową, której siedziba znajduje się poza Wspólnotą, nie podlega nadzorowi skonsolidowanemu na mocy art. 52, właściwe władze sprawdzają, czy instytucja kredytowa podlega nadzorowi skonsolidowanemu właściwego organu państwa trzeciego, równoważnego organowi podlegającego zasadom ustanowionym w art. 52. Sprawdzenia dokonuje, na wniosek przedsiębiorstwa dominującego lub jakiegokolwiek podmiotu objętego regulacją, posiadającego zezwolenie udzielone we Wspólnocie, lub z własnej inicjatywy, właściwy organ, który odpowiadałby za nadzór skonsolidowany, gdyby zastosowano akapit czwarty. Ten właściwy organ zasięga opinii innych właściwych władz, których to dotyczy.

Komitet Doradczy ds. Bankowości może wydać ogólne wytyczne dotyczące tego, czy uzgodnienia dotyczące nadzoru skonsolidowanego właściwych władz państw trzecich umożliwiają osiągnięcie celów nadzoru skonsolidowanego, określonych w niniejszym rozdziale, w odniesieniu do instytucji kredytowych, których przedsiębiorstwo dominujące posiada siedzibę poza Wspólnotą. Komitet poddaje takie wytyczne kontroli oraz uwzględnia wszelkie zmiany wprowadzone do uzgodnień dotyczących skonsolidowanego nadzoru, stosowanych przez takie właściwe władze.

Właściwy organ przeprowadzający weryfikację określoną w akapicie drugim uwzględnia takie wytyczne. Do tego celu przed podjęciem decyzji właściwy organ zasięga opinii Komitetu.

W przypadku braku takiego równoważnego nadzoru Państwa Członkowskie do instytucji kredytowej stosują przez analogię przepisy art. 52.

Alternatywnie, Państwa Członkowskie umożliwiają swoim właściwym władzom stosowanie innych właściwych technik nadzoru, które umożliwiają osiągnięcie celów nadzoru skonsolidowanego nad instytucjami kredytowymi. Metody te uzgadnia właściwy organ, który odpowiadałby za nadzór skonsolidowany, po konsultacjach z innymi właściwymi władzami, których to dotyczy. Właściwe władze mogą w szczególności wymagać utworzenia finansowej spółki holdingowej, której siedziba zarządu znajduje się we Wspólnocie, oraz zastosować przepisy w sprawie nadzoru skonsolidowanego do skonsolidowanej pozycji tej finansowej spółki holdingowej. Metody muszą realizować cele skonsolidowanego nadzoru określone w niniejszym rozdziale i należy o nich powiadamiać inne właściwe władze, których to dotyczy, oraz Komisję.”

Do czasu dalszej koordynacji zasad sektorowych państwa członkowskie przewidują włączenie spółek zarządzania aktywami:

Do celu stosowania akapitu pierwszego Państwa Członkowskie przewidują lub udzielają swoim właściwym władzom kompetencji do decydowania, zgodnie z zasadami sektorowymi (sektor bankowy, sektor ubezpieczeń lub sektor usług inwestycyjnych) o włączeniu spółek zarządzania aktywami w zakres nadzoru skonsolidowanego i/lub dodatkowego, określonego w lit. a) akapitu pierwszego. Do celów tego przepisu właściwe zasady sektorowe odnoszące się do formy oraz zakresu włączania instytucji finansowych (jeżeli spółki zarządzania aktywami włącza się w zakres skonsolidowanego nadzoru nad instytucjami kredytowymi i przedsiębiorstwami inwestycyjnymi) oraz zakładów reasekuracji (jeżeli spółki zarządzania aktywami włącza się w zakres dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń) stosuje się mutatis mutandis do spółek zarządzania aktywami. Do celów dodatkowego nadzoru określonego w akapicie pierwszym lit. b) spółkę zarządzania aktywami traktuje się jako część dowolnego sektora, do którego jest włączona na mocy akapitu pierwszego lit. a).

Jeżeli spółka zarządzania aktywami tworzy część konglomeratu finansowego, wszelkie odniesienia do pojęcia podmiotu objętego regulacją oraz wszelkie odniesienia do pojęcia odpowiednich właściwych władz i organów rozumie się, do celów niniejszej dyrektywy, jako włączające odpowiednio spółki zarządzania aktywami oraz właściwe władze odpowiedzialne za nadzór nad spółkami zarządzania aktywami. Stosuje się to mutatis mutandis w odniesieniu do grup określonych w akapicie pierwszym lit. a).

1. Do czasu dalszej koordynacji zasad sektorowych państwa członkowskie przewidują włączenie zarządzających alternatywnym funduszem inwestycyjnym:

2. Do celu stosowania ust. 1 państwa członkowskie określają – lub przydzielają swoim właściwym władzom uprawnienia do decydowania – zgodnie z jakimi zasadami sektorowymi (sektor bankowy, sektor ubezpieczeń lub sektor usług inwestycyjnych) zarządzający alternatywnym funduszem inwestycyjnym mają być włączeni w zakres nadzoru skonsolidowanego lub dodatkowego nadzoru, o których mowa w ust. 1 lit. a). Do celów niniejszego ustępu odnośne zasady sektorowe dotyczące sposobu i zakresu włączenia instytucji finansowych stosuje się odpowiednio do zarządzających alternatywnym funduszem inwestycyjnym. Do celów dodatkowego nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. b), zarządzającego alternatywnym funduszem inwestycyjnym traktuje się jako część dowolnego sektora, do którego jest on włączony na mocy ust. 1 lit. a).

W przypadku gdy zarządzający alternatywnym funduszem inwestycyjnym jest częścią konglomeratu finansowego, odniesienia do podmiotu objętego regulacją oraz odniesienia do właściwych władz i odpowiednich właściwych władz rozumie się, do celów niniejszej dyrektywy, jako włączające, odpowiednio, zarządzających alternatywnym funduszem inwestycyjnym oraz właściwe władze odpowiedzialne za nadzór nad zarządzającymi alternatywnym funduszem inwestycyjnym. Ma to zastosowanie odpowiednio do grup, o którym mowa w ust. 1 lit. a).

1. Do dnia 11 sierpnia 2007 r. Komisja przedkłada Komitetowi ds. Konglomeratów Finansowych, określonemu w art. 21 sprawozdanie w sprawie praktyk Państw Członkowskich oraz, w razie konieczności, w sprawie potrzeby dalszej harmonizacji w odniesieniu do:

2. W terminie jednego roku od osiągnięcia porozumienia na szczeblu międzynarodowym w sprawie zasad usuwania podwójnego uruchamiania funduszy własnych grup finansowych Komisja bada sposób zapewnienia zgodności przepisów niniejszej dyrektywy z umowami międzynarodowymi oraz, w razie konieczności, składa właściwe wnioski.

Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy przed dniem 11 sierpnia 2004 r. Niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

Państwa Członkowskie przewidują, że przepisy określone w akapicie pierwszym stosuje się w pierwszym rzędzie do nadzoru rachunków na rok budżetowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia 2005 r. lub podczas tego rok kalendarzowego.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie w dniu jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Obliczanie dodatkowych wymagań adekwatności kapitałowej podmiotów objętych regulacją, należących do konglomeratu finansowego określonych w art. 6 ust. 1 wykonuje się zgodnie z zasadami technicznymi oraz jedną z metod podanych w niniejszym załączniku.

Bez uszczerbku dla przepisów kolejnego akapitu Państwa Członkowskie umożliwiają swoim właściwym władzom, które przyjmują na siebie rolę koordynatora w odniesieniu do szczególnego konglomeratu finansowego, podejmowanie decyzji odnośnie do metody, jaką ten konglomerat finansowy powinien stosować, po konsultacji z innymi odpowiednimi właściwymi władzami oraz konglomeratem finansowym.

Państwa Członkowskie mogą wymagać dokonania obliczeń zgodnie z jedną, szczególną metodą spośród tych opisanych w niniejszym załączniku, jeżeli na czele konglomeratu finansowego stoi podmiot objęty regulacją, posiadający zezwolenie udzielone w tym Państwie Członkowskim. W przypadku gdy na czele konglomeratu finansowego nie stoi podmiot objęty regulacją w rozumieniu art. 1, Państwa Członkowskie udzielają zezwolenia na zastosowanie jakiejkolwiek z metod opisanych w niniejszym załączniku, z wyjątkiem przypadków, w których odpowiednie właściwe władze znajdują się w tym samym Państwie Członkowskim, kiedy to Państwo Członkowskie może wymagać stosowania jednej z metod.

Bez względu na stosowaną metodę, jeżeli podmiot jest przedsiębiorstwem zależnym i wykazuje deficyt wypłacalności lub, w przypadku podmiotu sektora finansowego nieobjętego regulacją, zakładany deficyt wypłacalności oraz całkowity deficyt wypłacalności przedsiębiorstwa zależnego musi zostać uwzględniony. Jeżeli w takim przypadku w opinii koordynatora odpowiedzialność przedsiębiorstwa dominującego posiadającego udziały w kapitale ogranicza się wyłącznie i niedwuznacznie do tego udziału w kapitale, koordynator może pozwolić na proporcjonalne uwzględnienie deficytu wypłacalności przedsiębiorstwa zależnego.

Jeżeli nie istnieją powiązania kapitałowe między podmiotami należącymi do konglomeratu finansowego, koordynator ustala, po konsultacji z innymi odpowiednimi właściwymi władzami, jaką proporcjonalną część udziału uwzględnić, mając na uwadze odpowiedzialność wynikającą z istniejącego stosunku.

Bez względu na metodę zastosowaną do obliczenia dodatkowych wymagań adekwatności kapitałowej podmiotów objętych regulacją, należących do konglomeratu finansowego, ustanowioną w sekcji II niniejszego załącznika, koordynator oraz, w miarę potrzeby, inne zainteresowane właściwe władze, zapewniają, że stosuje się następujące zasady:

Obliczanie dodatkowych wymagań adekwatności kapitałowej podmiotów objętych regulacją, należących do konglomeratu finansowego przeprowadza się na podstawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych.

Dodatkowe wymagania adekwatności kapitałowej oblicza się jako różnicę między:

Powoływane zasady sektorowe określono w szczególności w rozdziale 3 tytułu V dyrektywy 2000/12/WE w odniesieniu do instytucji kredytowych, 98/78/WE w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń, oraz 93/6/EWG w odniesieniu do instytucji kredytowych i przedsiębiorstw inwestycyjnych.

W przypadku podmiotów sektora finansowego nieobjętych regulacją, których nie objęto wspomnianymi powyżej obliczeniami sektorowego wymogu wypłacalności, należy obliczyć zakładany wymóg wypłacalności.

Obliczanie dodatkowych wymagań adekwatności kapitałowej podmiotów objętych regulacją, należących do konglomeratu finansowego przeprowadzane jest na podstawie sprawozdań finansowych każdego z podmiotów grupy.

Dodatkowe wymagania adekwatności kapitałowej oblicza się jako różnicę między:

TECHNICZNE STOSOWANIE PRZEPISÓW W SPRAWIE TRANSAKCJI DOKONYWANYCH MIĘDZY PRZEDSIĘBIORSTWAMI NALEŻĄCYMI DO TEJ SAMEJ GRUPY ORAZ KONCENTRACJI RYZYKA

Po konsultacjach z innymi odpowiednimi właściwymi władzami koordynator określa rodzaj transakcji oraz ryzyka, o jakich podmioty objęte regulacją, należące do szczególnego konglomeratu finansowego składają sprawozdanie zgodnie z przepisami art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 w sprawie składania sprawozdań dotyczących transakcji dokonywanych między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy i koncentracji ryzyka. Podczas określania lub wydawania opinii o rodzajach transakcji i ryzyka koordynator oraz odpowiednie właściwe władze uwzględniają szczególną grupę oraz strukturę zarządzania ryzykiem konglomeratu finansowego. W celu określenia istotnych transakcji dokonywanych między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy oraz znacznej koncentracji, w odniesieniu do których przekazuje się sprawozdania zgodnie z przepisami art. 7 i 8, koordynator po konsultacji z innymi odpowiednimi właściwymi władzami oraz konglomeratem określa właściwe progi na podstawie ich kapitału własnego określonego przez prawo i/lub przepisy techniczne.

Podczas przeprowadzania kontroli transakcji dokonywanych między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy oraz koncentracji ryzyka koordynator monitoruje w szczególności możliwe ryzyko zagrożenia konglomeratu finansowego, ryzyko konfliktu interesów, ryzyko obchodzenia zasad sektorowych oraz poziom lub wielkość ryzyka.

Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim właściwym władzom stosowanie, na poziomie konglomeratu finansowego, przepisów zasad sektorowych dotyczących transakcji dokonywanych między przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy oraz koncentracji ryzyka, w szczególności w celu uniknięcia obchodzenia zasad sektorowych.

( 4 ) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 14 marca 2002 r. (dotychczas niepublikowana w Dzienniku Urzędowym), wspólne stanowisko Rady z dnia 12 września 2002 r. (Dz.U. C 253 E z 22.10.2002, str. 1) i decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2002 r. (dotychczas niepublikowana w Dzienniku Urzędowym).

( 6 ) Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 17).

( 7 ) Dz.U. L 63 z 13.3.1979, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 11).

( 8 ) Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 290 z 17.11.2000, str. 27).

( 9 ) Dz.U. L 360 z 9.12.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE.

( 10 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 98/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 29).

( 11 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE.

( 13 ) Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/28/WE (Dz.U. L 275 z 27.10.2000, str. 37).

( 14 ) Dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotycząca ubezpieczeń na życie (Dz.U. L 345 z 19.12.2002, s. 1).

( 15 ) Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1).

( 16 ) Dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, s. 1).

( 17 ) Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 1).

( 18 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32).

( 19 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1).

( 20 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnym funduszem inwestycyjnym (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1).

( 29 ) Dz.U. L 63 z 13.3.1979, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 11).

( 31 ) Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2000/28/EWG (Dz.U. L 275 z 27.10.2000, str. 37).

( 32 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 290 z 17.11.2000, str. 27).

( 33 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 98/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 29).

( 35 ) Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 17).

( 37 ) Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2000/28/EWG (Dz.U. L 275 z 27.10.2000, str. 37).

( 38 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 290 z 17.11.2000, str. 27).

( 39 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 98/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 29).

		Dziennik Urzędowy
		No	page	date
M1	DYREKTYWA 2005/1/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 9 marca 2005 r.	L 79	9	24.3.2005
M2	DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2008/25/WE z dnia 11 marca 2008 r.	L 81	40	20.3.2008
►M3	DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2010/78/UE Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 24 listopada 2010 r.	L 331	120	15.12.2010
►M4	DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2011/89/UE Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 16 listopada 2011 r.	L 326	113	8.12.2011
►M5	DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2013/36/UE z dnia Tekst mający znaczenie dla EOG 26 czerwca 2013 r.	L 176	338	27.6.2013