1979D0542 — PL — 20.12.2008 — 027.001

Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość

DECYZJA RADY

z 21 grudnia 1976

ustalająca wykaz państw trzecich lub części państw trzecich i ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt i ludzi oraz warunki wystawiania świadectw weterynaryjnych dla przywożonych do Wspólnoty pewnych żywych zwierząt i ich świeżego mięsa

(79/542/EWG)

▼B

(Dz.U. L 146, 14.6.1979, p.15)

zmienione przez:

		Dziennik Urzędowy
		No	page	date
M1	COMMISSION DECISION of 4 May 1979 (*)	L 147	49	15.6.1979
M2	COMMISSION DECISION of 2 March 1984 (*)	L 70	18	13.3.1984
M3	COMMISSION DECISION of 2 October 1985 (*)	L 278	35	18.10.1985
M4	COMMISSION DECISION of 17 October 1985 (*)	L 293	17	5.11.1985
M5	DECYZJA RADY z dnia 19 grudnia 1985 r.	L 372	28	31.12.1985
M6	COMMISSION DECISION of 29 July 1986 (*)	L 243	34	28.8.1986
M7	COMMISSION DECISION of 14 December 1988 (*)	L 7	27	10.1.1989
M8	COMMISSION DECISION of 16 July 1990 (*)	L 193	36	25.7.1990
M9	COMMISSION DECISION of 27 September 1990 (*)	L 267	46	29.9.1990
M10	DECYZJA KOMISJI 91/361/EWG z dnia 14 czerwca 1991 r.	L 195	43	18.7.1991
M11	DECYZJA KOMISJI z dnia 17 grudnia 1991 r.	L 8	12	14.1.1992
M12	DECYZJA KOMISJI z dnia 5 marca 1992 r.	L 71	27	18.3.1992
M14	COMMISSION DECISION of 9 March 1992 (*)	L 71	30	18.3.1992
M15	DECYZJA KOMISJI z dnia 14 kwietnia 1992 r.	L 124	42	9.5.1992
M16	COMMISSION DECISION of 2 July 1992 (*)	L 197	70	16.7.1992
M17	COMMISSION DECISION of 22 December 1992 (*)	L 40	17	17.2.1993
M18	DECYZJA KOMISJI z dnia 19 stycznia 1993 r.	L 40	23	17.2.1993
M19	COMMISSION DECISION of 6 April 1993 (*)	L 108	129	1.5.1993
M20	DECYZJA KOMISJI z dnia 17 maja 1993 r.	L 138	11	9.6.1993
M21	COMMISSION DECISION of 27 July 1993 (*)	L 201	28	11.8.1993
M22	DECYZJA KOMISJI z dnia 26 stycznia 1994 r.	L 27	53	1.2.1994
M23	COMMISSION DECISION of 18 May 1994 (*)	L 137	72	1.6.1994
M24	DECYZJA KOMISJI z dnia 29 czerwca 1994 r.	L 187	11	22.7.1994
M25	DECYZJA KOMISJI z dnia 27 lipca 1994 r.	L 214	17	19.8.1994
M26	COMMISSION DECISION of 18 July 1995 (*)	L 181	42	1.8.1995
M27	DECYZJA KOMISJI z dnia 25 lipca 1995 r.	L 190	9	11.8.1995
M28	DECYZJA KOMISJI z dnia 25 lipca 1995 r.	L 190	11	11.8.1995
M29	COMMISSION DECISION of 26 January 1996 (*)	L 30	52	8.2.1996
M30	DECYZJA KOMISJI z dnia 26 lutego 1996 r.	L 107	1	30.4.1996
M31	COMMISSION DECISION of 11 October 1996 (*)	L 267	29	19.10.1996
M32	DECYZJA KOMISJI z dnia 17 października 1996 r.	L 279	33	31.10.1996
M33	DECYZJA KOMISJI z dnia 12 grudnia 1996 r.	L 3	9	7.1.1997
M34	DECYZJA KOMISJI z dnia 14 lutego 1997 r.	L 62	39	4.3.1997
M35	DECYZJA KOMISJI z dnia 14 października 1997 r.	L 295	37	29.10.1997
M36	COMMISSION DECISION of 6 February 1998 (*)	L 46	8	17.2.1998
M37	DECYZJA KOMISJI z dnia 6 października 1998 r.	L 286	53	23.10.1998
M38	COMMISSION DECISION of 27 October 1998 (*)	L 296	16	5.11.1998
M39	DECYZJA KOMISJI z dnia 5 marca 1999 r.	L 83	77	27.3.1999
M40	DECYZJA KOMISJI z dnia 17 marca 1999 r.	L 87	13	31.3.1999
M41	COMMISSION DECISION of 30 April 1999 (*)	L 117	52	5.5.1999
M43	DECYZJA KOMISJI z dnia 26 lipca 1999 r.	L 211	53	11.8.1999
M44	COMMISSION DECISION of 5 November 1999 (*)	L 300	30	23.11.1999
M45	DECYZJA KOMISJI z dnia 17 grudnia 1999 r.	L 1	17	4.1.2000
M47	COMMISSION DECISION of 14 February 2000 (*)	L 51	41	24.2.2000
M48	DECYZJA KOMISJI z dnia 24 lutego 2000 r.	L 64	22	11.3.2000
M49	COMMISSION DECISION of 22 March 2000 (*)	L 74	19	23.3.2000
M50	COMMISSION DECISION of 29 September 2000 (*)	L 260	52	14.10.2000
M51	DECYZJA KOMISJI z dnia 26 stycznia 2001 r.	L 43	38	14.2.2001
M52	DECYZJA KOMISJI z dnia 16 października 2001 r.	L 274	22	17.10.2001
M53	COMMISSION DECISION of 6 January 2004 (*)	L 17	41	24.1.2004
►M54	DECYZJA KOMISJI z dnia 6 stycznia 2004 r.	L 73	11	11.3.2004
►M55	DECYZJA KOMISJI z dnia 13 kwietnia 2004 r.	L 118	45	23.4.2004
►M56	DECYZJA KOMISJI z dnia 28 kwietnia 2004 r.	L 151	31	10.6.2004
M57	DECYZJA KOMISJI z dnia 25 czerwca 2004 r.	L 240	7	10.7.2004
M58	DECYZJA KOMISJI z dnia 9 lipca 2004 r.	L 248	1	22.7.2004
M59	DECYZJA KOMISJI z dnia 26 lipca 2004 r.	L 279	30	28.8.2004
M60	DECYZJA KOMISJI z dnia 3 grudnia 2004 r.	L 373	52	21.12.2004
►M61	DECYZJA KOMISJI z dnia 14 marca 2005 r.	L 72	35	18.3.2005
M62	DECYZJA KOMISJI z dnia 18 sierpnia 2005 r.	L 216	11	20.8.2005
M63	DECYZJA KOMISJI z dnia 24 października 2005 r.	L 282	22	26.10.2005
M64	DECYZJA KOMISJI z dnia 6 stycznia 2006 r.	L 7	23	12.1.2006
M65	DECYZJA KOMISJI 2006/259/WE z 27 marca 2006 r.	L 93	65	31.3.2006
►M66	DECYZJA KOMISJI z dnia 18 kwietnia 2006 r.	L 108	28	21.4.2006
M67	DECYZJA KOMISJI z dnia 28 lutego 2006 r.	L 134	34	20.5.2006
M68	DECYZJA KOMISJI z dnia 27 czerwca 2006 r.	L 183	20	5.7.2006
M69	ROZPORZĄDZENIE RADY WE nr 1791/2006 z dnia 20 listopada 2006 r.	L 363	1	20.12.2006
►M70	DECYZJA KOMISJI z dnia 9 listopada 2007 r.	L 296	29	15.11.2007
M71	DECYZJA KOMISJI z dnia 17 stycznia 2008 r.	L 15	33	18.1.2008
M72	DECYZJA KOMISJI z dnia 31 lipca 2008 r.	L 207	36	5.8.2008
►M73	DECYZJA KOMISJI 2008/752/WE z dnia 27 czerwca 2008 r.	L 261	1	30.9.2008
M74	DECYZJA KOMISJI z dnia 21 listopada 2008 r.	L 316	14	26.11.2008
►M75	DECYZJA KOMISJI z dnia 18 grudnia 2008 r.	L 2	11	6.1.2009

zmienione przez:

A1	Akt Przystąpienia Austrii, Szwecji i Finlandii	C 241	21	29.8.1994
A2	Akt dotyczący warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej	L 236	33	23.9.2003

(*)	Akt ten nie został nigdy opublikowany w języku polskim.

▼B

▼M54

DECYZJA RADY

z 21 grudnia 1976

(79/542/EWG)

▼B

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą,

uwzględniając dyrektywę Rady 72/462/EWG z dnia 12 grudnia 1972 r. w sprawie problemów sanitarnych i kontroli weterynaryjnych przed przywozem z państw trzecich bydła, trzody chlewnej oraz świeżego mięsa ( 1 ), ostatnio zmienioną dyrektywą 77/98/EWG ( 2 ), w szczególności jej art. 3 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

system określony w dyrektywie 72/462/EWG opiera się na ustaleniu wykazu państw trzecich lub części państw trzecich, z których Państwa Członkowskie dopuszczają przywóz bydła, trzody chlewnej oraz świeżego mięsa bydła, świń, owiec, kóz i domowych zwierząt jednokopytnych albo jednej lub więcej tych kategorii zwierząt lub kategorii świeżego mięsa;

w celu podjęcia decyzji, w odniesieniu zarówno do zwierząt, jak i świeżego mięsa, czy dany kraj lub część kraju może zostać zawarty w wykazie, uwzględnia się w szczególności kryteria przewidziane w art. 3 ust. 2 wyżej wskazanej dyrektywy;

kraje wymienione w Załączniku do niniejszej decyzji, które tradycyjnie realizują dostawy do Państw Członkowskich, mogą zostać uznane za spełniające te kryteria;

wykaz ten jest jednak sporządzony z zastrzeżeniem zmian lub uzupełnień, które mogą zostać dokonane zgodnie z procedurą określoną w art. 30 dyrektywy 72/462/EWG; w świetle dodatkowych informacji ograniczenie lub rozszerzenie upoważnień na przywóz niektórych kategorii zwierząt i świeżego mięsa może okazać się konieczne; w niektórych przypadkach, w odniesieniu zarówno do zwierząt, jak i świeżego mięsa, może także być konieczne wyszczególnienie części krajów, z których import będzie dopuszczony;

mimo że wykaz państw trzecich stanowi jedną z podstaw wspólnotowego systemu przywozu z państw trzecich przewidzianego w dyrektywie 72/462/EWG, w celu zdefiniowania tego systemu będą musiały zostać podjęte inne środki, dotyczące w szczególności higieny i kontroli weterynaryjnej; ważne jest wobec tego ułatwianie skoordynowanego wdrażania wszystkich tych środków,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

▼M54

Artykuł 1

Przedmiot i zakres

Niniejsza decyzja ustanawia warunki sanitarne dla przywozu do Wspólnoty żywych zwierząt z wyjątkiem koni oraz dla przywozu świeżego mięsa ►M61 ————— ◄ z tych zwierząt, łącznie z końmi, lecz z wyłączeniem wyrobów mięsnych.

Niniejsza decyzja nie obowiązuje dla przywozu zwierząt nie udomowionych na pokazy lub wystawy, gdzie zwierzęta te nie są zwyczajowo trzymane ani hodowane oraz tych nie udomowionych zwierząt, stanowiących część cyrków lub przeznaczonych do celów naukowych, wliczając w to cele zachowanie gatunku i eksperymenty naukowe w jednostce, instytucie lub ośrodku zatwierdzonym zgodnie z załącznikiem C do dyrektywy 92/65/EWG.

Przywóz zwierząt i świeżego mięsa dozwolony zgodnie z tą decyzją będzie podlegał innym przepisom, które zostały przyjęte lub mogą być przyjęte w ramach europejskiego prawa żywnościowego.

Artykuł 2

Definicje

Dla celów niniejszej decyzji, przyjęto następujące definicje:

a) zwierzęta: oznacza ssaki lądowe z gatunków należących do kategorii taksonomicznej trąbowców (Proboscidea) i parzystokopytnych (Artiodactyla) i ich krzyżówek;

b) gospodarstwo: oznacza gospodarstwo rolne lub inne urzędowo nadzorowane rolnicze, przemysłowe lub komercyjne przedsięwzięcie, wliczając w to ogrody zoologiczne, parki rozrywki i rezerwaty dzikiej przyrody lub łowieckie, w których zwierzęta są zwyczajowo trzymane i hodowane;

c) oddzielone podroby: oznacza podroby, z których całkowicie usunięto kości, chrząstki, tchawicę i oskrzela, gruczoły limfatyczne wraz z połączoną z nimi tkanką, tłuszcz i śluz, a w przypadku mięsa z domowego bydła całe mięśnie żwaczy, nacięte zgodnie z pkt 41 lit. a) rozdziału VIII załącznika I do dyrektywy Rady 64/433/EWG, są również uważane za oddzielone podroby.

Artykuł 3

Warunki przywozu żywych zwierząt do Wspólnoty

Przywóz żywych zwierząt do Wspólnoty będzie dozwolony jedynie wtedy, jeśli zwierzęta te spełniają warunki art. 4, 5 i 6.

Artykuł 4

Miejsce pochodzenia żywych zwierząt

Zwierzęta muszą pochodzić z terytorium państwa trzeciego lub jego części zgodnie z wyszczególnieniem w kolumnach 1, 2 i 3 tabeli podanej w części 1 załącznika I, dla których w odpowiedniej kolumnie 4 znajduje się ściśle określony wzór świadectwa weterynaryjnego przeznaczonego dla tych zwierząt.

Artykuł 5

Warunki szczególne

Zwierzęta muszą spełniać wymagania podane w odpowiednim świadectwie ustalonym zgodnie z odpowiednim świadectwem wzorcowym podanym części 2 załącznika I, przy uwzględnieniu specjalnych warunków wymienionych w kolumnie 6 tabeli podanej w części 1 załącznika I oraz, jeśli jest to zaznaczone w kolumnie 5 tej tabeli, muszą one również spełniać dodatkowe gwarancje wymagane w tym świadectwie.

Na życzenie Państwa Członkowskiego, będącego krajem przeznaczenia, zwierzęta, o których tu mowa, muszą spełniać dodatkowe wymagania związane z wystawianiem świadectwa, wymienione dla Państwa Członkowskiego i zawarte w tym świadectwie, w oparciu o odpowiedni wzór pokazany w części 2.

Artykuł 6

Transport żywych zwierząt przywożonych do Wspólnoty

1. Zwierzęta nie mogą być ładowane na środki transportu przewożące inne zwierzęta nie przeznaczone dla Wspólnoty lub charakteryzujące się gorszym stanem zdrowotnym.

2. Podczas transportu do Wspólnoty, zwierzęta nie mogą być rozładowywane na terytorium państwa trzeciego lub części państwa trzeciego, które nie jest upoważnione do przywozu tych zwierząt do Wspólnoty.

3. Podczas transportu do Wspólnoty, zwierzęta nie mogą być przewożone drogą, koleją ani pędzone przez terytorium lub część terytorium państwa trzeciego, które nie ma zezwolenia na przywóz tych zwierząt do Wspólnoty.

4. Zwierzęta muszą przybyć do punktu kontroli granicznej Wspólnoty w ciągu 10 dni od ich załadowania w wywożącym je państwie trzecim i musi im towarzyszyć świadectwo weterynaryjne wystawione zgodnie z odpowiednim wzorem, wypełnione i podpisane przez urzędowego lekarza weterynarii trzeciego państwa wywozu.

W przypadku transportu drogą morską, okres 10 dni wydłuża się o czas podróży morskiej. W takim przypadku do świadectwa weterynaryjnego dołącza się deklarację wypełnioną przez kapitana statku zgodnie z addendum do części 3A załącznika I.

Artykuł 7

Warunki do spełnienia po przywozie

Po przywozie i zgodnie z dyrektywą 91/496/EWG,

i) zwierzęta przeznaczone do natychmiastowego uboju muszą być bezzwłocznie odstawione do rzeźni przeznaczenia, gdzie muszą być ubite w ciągu pięciu dni roboczych;

ii) zwierzęta przeznaczone do hodowli, produkcji lub tuczu oraz zwierzęta przeznaczone do ogrodów zoologicznych, parków rozrywki i rezerwatów łowieckich i przyrody muszą być bezzwłocznie odstawione do gospodarstwa przeznaczenia, gdzie będą musiały pozostać przez okres minimum 30 dni przed dalszym przetransportowaniem ich poza to gospodarstwo, z wyjątkiem przypadków bezpośredniej dostawy do rzeźni.

Artykuł 8

Warunki przywozu świeżego mięsa do Wspólnoty

Przywóz do Wspólnoty świeżego mięsa, przeznaczonego do spożycia przez ludzi, ze zwierząt wyszczególnionych w art. 2 oraz z koni będzie dozwolony jedynie wtedy, jeśli mięso to spełnia warunki podane w art. 9 do 11.

Artykuł 9

Miejsce pochodzenia świeżego mięsa

Świeże mięso musi pochodzić z terytorium państwa trzeciego lub jego części, zgodnie z wykazem w kolumnach 1, 2 i 3 tabeli przedstawionej w części 1 załączniku II, dla której w kolumnie 4 znajduje się ściśle określony wzór świadectwa weterynaryjnego przeznaczonego dla tego mięsa.

Artykuł 10

Warunki szczególne

Świeże mięso musi spełniać wymagania przedstawione w odpowiednim świadectwie odpowiadającym świadectwu wzorcowemu podanym w części 2 załączniku II, przy uwzględnieniu szczególnych warunków podanych w kolumnie 6-tej tabeli, przedstawione w części 1 załączniku II i, jeśli tak będzie zaznaczone w kolumnie 5-tej tabeli, będzie musiało również spełniać dodatkowe gwarancje wymagane w tym świadectwie.

Artykuł 11

Okazywanie świeżego mięsa w punkcie kontroli granicznej Wspólnoty

Świeże mięso jest okazywane w punkcie kontroli granicznej Wspólnoty wraz z towarzyszącym mu świadectwem weterynaryjnym sporządzonym zgodnie z odpowiednim wzorcem, wypełnione i podpisane przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego wywozu.

Artykuł 12

Warunki do spełnienia po przywozie

1. Po przywozie, następujące kategorie świeżego mięsa są bezzwłocznie przewożone do zakładu przetwórczego przeznaczenia, zgodnie z dyrektywą 97/78/WE:

a) nieoskórowane tusze parzystokopytnej dzikiej zwierzyny łownej przeznaczone do spożycia przez ludzi po dalszej obróbce;

b) b)oddzielone podroby domowego bydła, przeznaczone do spożycia przez ludzi jako wyroby na bazie mięsnej po dalszej obróbce cieplnej polegającej na gotowaniu do osiągnięcia wewnętrznej temperatury przynajmniej 80oC, lub sterylizowaniu w hermetycznie uszczelnionych pojemnikach w sposób pozwalający na osiągnięcie wartości Fo 3.

2. Dla kategorii produktów, o których mowa w ust. 1 lit. b), zakładem przeznaczenia jest zakład specjalnie zatwierdzony i zarejestrowany jako zakład do przetwarzania tych produktów przez Państwo Członkowskie, w którym zakład ten jest usytuowany.

3. Zgodnie z procedurami ustanowionymi decyzją 2001/106/WE, Państwa Członkowskie przekazują sobie nawzajem i Komisji:

a) nazwy i adresy zakładów, o których mowa w ust. 2 oraz właściwych władz lokalnych odpowiedzialnych za nadzór tych zakładów, jak również

b) kategorie produktów, do produkcji których zakłady te są upoważnione i zarejestrowane.

▼M55

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie zapewniają, aby przesyłki mięsa przeznaczonego do spożycia przez ludzi, włącznie z mięsem mielonym, wprowadzone na terytorium Wspólnoty i przeznaczone dla państwa trzeciego albo bezpośrednio przez tranzyt albo po składowaniu zgodnie z art. 12 ust. 4 lub art. 13 dyrektywy 97/78/WE, a nieprzeznaczone do przywozu do Wspólnoty, spełniały następujące wymagania:

a) pochodzenie z terytorium państwa trzeciego lub jego części wymienionych w części 1 załącznika II niniejszej decyzji dla przywozu mięsa świeżego tego gatunku;

b) zgodność ze specjalnymi warunkami zdrowotnymi zwierząt dla danego gatunku określonymi w odpowiednim wzorze świadectwa zdrowia zwierząt sporządzonym zgodnie z częścią 2 załącznika II;

c) posiadanie świadectwa zdrowia zwierząt ustanowionego zgodnie ze wzorem określonym w załączniku III, podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii właściwych służb weterynaryjnych danego państwa trzeciego;

d) posiadanie poświadczenia wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii z punktu kontroli granicznej wprowadzenia na wspólnym dokumencie weterynaryjnym wprowadzenia, że przesyłki te są dopuszczone do tranzytu lub składowania (w danym przypadku).

Artykuł 12b

1. W drodze odstępstwa od art. 12a, Państwa Członkowskie zezwalają na tranzyt drogowy lub kolejowy przez Wspólnotę, pomiędzy wyznaczonymi punktami kontroli granicznej wymienionymi w załączniku IV, przesyłek pochodzących z Rosji lub do niej wysłanych bezpośrednio lub przez inne państwo trzecie, o ile spełnione są następujące warunki:

a) przesyłka plombowana jest plombą oznaczoną numerem seryjnym w punkcie kontroli granicznej (BIP) wejścia do Wspólnoty przez służby weterynaryjne właściwych władz;

b) na każdej stronie dokumentów towarzyszących przesyłce określonych w art. 7 dyrektywy 97/78/WE urzędowy lekarz weterynarii właściwych władz odpowiedzialnych za BIP stempluje „JEDYNIE DLA TRANZYTU DO ROSJI PRZEZ WE”;

c) spełnienie wymogów proceduralnych określonych w art. 11 dyrektywy 97/78/WE;

d) przesyłka posiada poświadczenie wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii z punktu kontroli granicznej wprowadzenia na wspólnym dokumencie weterynaryjnym wprowadzenia, że jest dopuszczona do tranzytu.

2. Rozładunek lub składowanie, zgodnie z art. 12 ust. 4 lub art. 13 dyrektywy 97/78/WE, takich przesyłek na terytorium Wspólnoty nie są dozwolone.

3. Regularne kontrole dokonywane są przez właściwe władze w celu zapewnienia, aby ilość przesyłek oraz produktów opuszczających terytorium Wspólnoty zgadzała się z ilością wprowadzaną.

▼M54

Artykuł 13

Certyfikacja

Świadectwa weterynaryjne wymagane do przywozu do Wspólnoty żywych zwierząt lub świeżego mięsa, zgodnie z przepisami niniejszej decyzji, są przygotowywane zgodnie z uwagami przedstawionymi w części 2 załączników I i II. Jednakże nie może to wykluczać korzystania z elektronicznej certyfikacji ani innych uzgodnionych systemów zharmonizowanych na poziomie Wspólnoty.;

▼B

Artykuł ►M54 14 ◄

Niniejsza decyzja skierowana jest do Państw Członkowskich.

▼M66

ZAŁĄCZNIK I

ŻYWE ZWIERZĘTA

▼M73

CZĘŚĆ 1

Wykaz państw trzecich lub ich części (1)

Kraj (a)	Kod terytorium	Opis terytorium	Świadectwo weterynaryjne		Warunki szczególne
Kraj (a)	Kod terytorium	Opis terytorium	Wzór (wzory)	SG	Warunki szczególne
1	2	3	4	5	6
CA – Kanada	CA-0	Cały kraj	POR-X		IVb IX
CA – Kanada	CA-1	Cały kraj z wyjątkiem regionu doliny Okanagan w Kolumbii Brytyjskiej opisanego następująco: — Od punktu na granicy Kanady i USA na 120o15’ długości oraz 49o szerokości — Na północy do punktu 119o35’ długości oraz 50o30’ szerokości — Na północnym wschodzie do punktu 119o długości oraz 50o45’ szerokości — Na południu do punktu na granicy Kanady i USA na 118o15’ długości oraz 49o szerokości	BOV-X, OVI-X, OVI-Y RUM (2)	A	IVb IX
CH – Szwajcaria	CH-0	Cały kraj	(3)
CL – Chile	CL-0	Cały kraj	BOV-X, OVI-X, RUM
CL – Chile	CL-0	Cały kraj	POR-X, SUI	B
GL – Grenlandia	GL-0	Cały kraj	OVI-X, RUM		V
HR – Chorwacja	HR-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y
IS – Islandia	IS-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y RUM, OVI-X, OVI-Y
IS – Islandia	IS-0	Cały kraj	POR-X, POR-Y	B
ME – Czarnogóra	ME-0	Cały kraj			I
MK – Była Jugosłowiańska Republika Macedonii (4)	MK-0	Cały kraj			I
NZ – Nowa Zelandia	NZ-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, POR-X, POR-Y OVI-X, OVI-Y		III V
PM – Saint-Pierre i Miquelon	PM-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y CAM
RS – Serbia (5)	RS-0	Cały kraj			I
(1) Bez uszczerbku dla szczególnych wymagań dotyczących certyfikacji przewidzianych przez odnośne umowy Wspólnoty z krajami trzecimi. (2) Wyłącznie dla zwierząt żywych innych niż zwierzęta należące do gatunku jeleniowatych. (3) Świadectwa zgodne z umową między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącą handlu produktami rolnymi (Dz.U. L 114 z 30.4.2002, s. 132). (4) Była Jugosłowiańska Republika Macedonii; kod tymczasowy, który pozostaje bez wpływu na ostateczną nazwę państwa, która zostanie ustalona w wyniku prowadzonych obecnie w ONZ negocjacji w tej sprawie. (5) Z wyjątkiem Kosowa, określonego zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1244 z dnia 10 czerwca 1999 r.

Warunki szczególne (zob. przypisy w każdym świadectwie)

„I”

W odniesieniu do tranzytu przez terytorium zwierząt do bezpośredniego uboju pochodzących z państwa członkowskiego, których miejscem przeznaczenia jest inne państwo członkowskie, w ciężarówkach zaplombowanych pieczęciami z numerami seryjnymi. Numer pieczęci powinien znajdować się na świadectwie zdrowia wystawionym dla bydła i trzody chlewnej zgodnie ze wzorem ustanowionym w załączniku F do dyrektywy Rady 64/432/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną oraz, dla owiec i kóz, zgodnie ze wzorem I załącznika E do dyrektywy Rady 91/68/EWG z dnia 28 stycznia 1991 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami. Ponadto pieczęć ma być nietknięta w chwili przybycia do wyznaczonego punktu kontroli granicznej przy wjeździe na terytorium Wspólnoty, a numer pieczęci musi być zarejestrowany w systemie TRACES. W punkcie wyjazdu z państwa członkowskiego pochodzenia i przed tranzytem przez terytorium państwa trzeciego właściwe organy weterynaryjne opatrują świadectwo pieczęcią z zapisem „WYŁĄCZNIE TRANZYT MIĘDZY RÓŻNYMI CZĘŚC IAMI UNII EUROPEJSKIEJ PRZEZ BYŁĄ JUGOSŁOWIAŃSKĄ REPUBLIKĘ MACEDONII/CZARNOGÓRĘ/SERBIĘ (niepotrzebne skreślić)”.

„II”

Terytorium uznane za posiadające oficjalny status wolnego od gruźlicy w celu wywozu na teren Wspólnoty Europejskiej zwierząt, którym wystawiane są świadectwa według wzoru BOV-X.

„III”

Terytorium uznane za posiadające oficjalny status wolnego od brucelozy w celu wywozu na teren Wspólnoty Europejskiej zwierząt, którym wystawiane są świadectwa według wzoru BOV-X.

„IVa”

Terytorium uznane za posiadające oficjalny status wolnego od enzootycznej białaczki bydła (EBL) w celu wywozu na teren Wspólnoty Europejskiej zwierząt, którym wystawiane są świadectwa według wzoru BOV-X.

„IVb”

Terytorium z zatwierdzonymi gospodarstwami uznanymi za posiadające oficjalny status wolnych od enzootycznej białaczki bydła (EBL) w celu wywozu na teren Wspólnoty Europejskiej zwierząt, którym wystawiane są świadectwa według wzoru BOV-X.

„V”

Terytorium uznane za posiadające oficjalny status wolnego od brucelozy w celu wywozu na teren Wspólnoty Europejskiej zwierząt, którym wystawiane są świadectwa według wzoru OVI-X.

„VI”

Ograniczenia geograficzne.

„VII”:

Terytorium uznane za posiadające oficjalny status wolnego od gruźlicy w celu wywozu na teren Wspólnoty Europejskiej zwierząt, którym wystawiane są świadectwa według wzoru RUM.

„VIII”

Terytorium uznane za posiadające oficjalny status wolnego od brucelozy w celu wywozu na teren Wspólnoty Europejskiej zwierząt, którym wystawiane są świadectwa według wzoru RUM.

„IX”

Terytorium uznane za posiadające oficjalny status wolnego od choroby Aujeszkiego w celu wywozu na teren Wspólnoty Europejskiej zwierząt, którym wystawiane są świadectwa według wzoru POR-X.

CZĘŚĆ 2

Wzory świadectw weterynaryjnych

Wzory

„BOV-X”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunki Bubalus i Bison i ich krzyżówki) przeznaczonego do hodowli i/lub produkcji po przywozie.

„BOV-Y”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunki Bubalus i Bison i ich krzyżówki) przeznaczonego do natychmiastowego uboju po przywozie.

„OVI-X”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus) przeznaczonych do hodowli i/lub produkcji po przywozie.

„OVI-Y”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus) przeznaczonych do natychmiastowego uboju po przywozie.

„POR-X”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla trzody chlewnej (Sus scrofa) przeznaczonej do hodowli i/lub produkcji po przywozie.

„POR-Y”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla trzody chlewnej (Sus scrofa) przeznaczonej do natychmiastowego uboju po przywozie.

„RUM”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla zwierząt należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła (w tym gatunków Bubalus i Bison i ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych i pekari) oraz zwierząt należących do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„SUI”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla nieudomowionych świniowatych, pekari i tapirowatych.

„CAM”

Wzór szczególnego poświadczenia dla zwierząt przywożonych z Saint-Pierre i Miquelon w warunkach określonych w części 4 załącznika I.

SG (Dodatkowe gwarancje)

„A”

Gwarancje dotyczące testów na chorobę niebieskiego języka i epizootyczną chorobę krwotoczną na zwierzętach z wydanym świadectwem zgodnym z wzorem świadectwa BOV-X (pkt II.2.8.B), OVI-X (pkt II.2.6.D) i RUM (pkt II.2.6).

„B”

Gwarancje dotyczące testów na chorobę pęcherzykową świń i klasyczny pomór świń na zwierzętach z wydanym świadectwem zgodnym z wzorem świadectwa POR-X (pkt II.2.4.B) i SUI (pkt II.2.4.B).

„C”

Gwarancje dotyczące testów na brucelozę na zwierzętach z wydanym świadectwem zgodnym z wzorem świadectwa POR-X (pkt II.2.4.C) i SUI (pkt II.2.4.C).

Uwagi

a) Świadectwa weterynaryjne są wystawiane przez kraj wywozu na podstawie wzorów zamieszczonych w części 2 załącznika I, zgodnie z układem wzoru odpowiadającego badanym zwierzętom. Zawierają one, w kolejności uporządkowanej według wzoru, poświadczenia wymagane dla dowolnego państwa trzeciego oraz, jeśli to konieczne, dodatkowe gwarancje wymagane dla państwa trzeciego wywozu lub jego części.

Jeśli państwo członkowskie UE, będące krajem przeznaczenia, zażąda spełnienia dodatkowych wymagań związanych z wystawieniem świadectwa dla rozpatrywanych zwierząt, to muszą być one zawarte na oryginale świadectwa weterynaryjnego.

b) Dla zwierząt wywożonych z jednego z terytoriów wyszczególnionych w kolumnach 2 i 3 części 1 załącznika I, wysłanych do tego samego punktu przeznaczenia i przewożonych tym samym wagonem kolejowym, ciężarówką, samolotem lub statkiem, musi zostać wystawione jedno oddzielne świadectwo.

c) Oryginał każdego świadectwa składa się z jednej dwustronnej kartki lub, jeśli zawiera więcej tekstu, musi mieć taką postać, by wszystkie niezbędne kartki stanowiły nierozłączną, integralną całość.

d) Świadectwo musi być sporządzone przynajmniej w jednym z urzędowych języków państwa członkowskiego UE, w którym będzie przeprowadzana kontrola w punkcie kontroli granicznej, oraz państwa członkowskiego UE będącego krajem przeznaczenia. Jednakże te państwa członkowskie mogą zezwolić na użycie innego urzędowego języka Wspólnoty zamiast swoich rzędowych języków i załączenie, w razie konieczności, urzędowego tłumaczenia.

e) Jeśli do celów identyfikacji poszczególnych pozycji przesyłki (wykaz w pkt I.28 wzoru świadectwa) do świadectwa dołączone zostaną dodatkowe kartki, traktuje się je jako stanowiące część oryginału tego świadectwa pod warunkiem złożenia na każdej z nich podpisu i pieczęci przez urzędowego lekarza weterynarii.

f) Jeżeli świadectwo, wraz z dodatkowymi wykazami, o których mowa w lit. e), składa się z więcej niż jednej strony, każda ze stron musi być ponumerowana – (numer strony) z (całkowitej liczby stron) – u dołu strony oraz musi być opatrzona na górze strony numerem kodu danego świadectwa, nadanym przez właściwy organ.

g) Oryginał świadectwa wypełnia i podpisuje urzędowy lekarz weterynarii w ciągu 24 godzin przed załadowaniem przesyłki do wywozu do Wspólnoty. Przy wypełnianiu i składaniu podpisu właściwe organy kraju wywozu muszą zapewnić przestrzeganie zasad wystawiania świadectwa równoważnych z zasadami ustanowionymi dyrektywą Rady 96/93/WE.

Kolor podpisu musi się różnić od koloru druku. Ta sama zasada dotyczy także pieczęci innych niż pieczęci tłoczone lub znaki wodne.

h) Oryginał świadectwa musi towarzyszyć przesyłce do momentu jej dotarcia do punktu kontroli granicznej UE.

i) Świadectwo jest ważne przez 10 dni od dnia jego wystawienia.

W przypadku transportu statkiem czas ważności przedłuża się o czas podróży statkiem. W tym celu do oryginału świadectwa weterynaryjnego dołącza się oryginał deklaracji wystawionej przez kapitana statku, zgodnie z addendum do części 3 załącznika I do niniejszej decyzji.

j) Zwierzęta nie mogą być transportowane razem z innymi zwierzętami, które nie są przeznaczone do Wspólnoty Europejskiej lub charakteryzują się gorszym statusem zdrowotnym.

k) Podczas transportu do Wspólnoty Europejskiej zwierzęta nie mogą być rozładowywane na terytorium państwa ani na terytorium części państwa, która nie jest dopuszczona do przywozu tych zwierząt do Wspólnoty.

l) Numer referencyjny świadectwa, o którym mowa w rubrykach I.2 i II.a, musi zostać nadany przez właściwy organ.

Szczególne poświadczenie zdrowia zwierząt dla zwierząt poddanych kwarantannie w Saint-Pierre i Miquelon przed wywozem do Wspólnoty Europejskiej

▼M54

CZĘŚĆ 3

A — Załącznik do transportu zwierząt drogą morską

(wypełniany i załączany do świadectwa weterynaryjnego, w przypadku gdy transport do granicy Wspólnoty Europejskiej, nawet jako jeden z etapów przewozu, odbywa się statkiem)

B — Warunki zatwierdzania miejsc gromadzenia zwierząt

Zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt spełniać muszą następujące wymagania:

I. Muszą być objęte nadzorem urzędowego lekarza weterynarii.

II. Każde z nich musi być położone w centrum obszaru o średnicy 20 km, w którym, według oficjalnych danych, nie było przypadków pryszczycy, w ciągu przynajmniej 30 dni przed wykorzystaniem ich jako zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt.

III. Przed każdym wykorzystaniem ich jako zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt, muszą one zostać oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekcyjnego urzędowo dopuszczonego do obrotu w państwie wywozu, jako skutecznego w zwalczaniu choroby wymienionej w warunku II powyżej.

IV. Muszą one posiadać, biorąc pod uwagę ich zdolność do pomieszczenia zwierząt: a) obiekt przeznaczony wyłącznie do tego celu; b) odpowiednie, łatwe do czyszczenia i dezynfekcji wyposażenie, służące do załadunku i rozładunku, a także przetrzymywania zwierząt w odpowiednich warunkach, pojenia ich, karmienia i dokonywania wszelkich niezbędnych czynności; c) stosowne pomieszczenia przeznaczone do badań i izolowania zwierząt; d) odpowiednie wyposażenie, służące do czyszczenia i dezynfekowania pomieszczeń i pojazdów; e) odpowiednie miejsce składowania przeznaczone do przechowywania paszy, ściółki i odchodów; f) odpowiednie systemy zbierania i usuwania zużytej wody; g) biuro dla urzędowego lekarza weterynarii.

V. W trakcie prowadzenia działalności, muszą posiadać one wystarczającą liczbę lekarzy weterynarii do przeprowadzenia wszystkich wymaganych czynności.

VI. Mogą one przyjmować jedynie zwierzęta posiadające indywidualne oznakowanie, gwarantujące możliwość prześledzenia ich losów. W tym celu, w momencie przyjmowania zwierząt, właściciel lub osoba odpowiedzialna za miejsce gromadzenia zwierząt musi dopilnować, aby zwierzęta były właściwie zidentyfikowane i aby towarzyszyły im dokumenty lub świadectwa zdrowia właściwe dla danego gatunku, czy kategorii. Ponadto, osoba ta zapisuje w rejestrze lub w bazie danych, gdzie informacja ta musi pozostawać co najmniej przez trzy lata, nazwisko właściciela, miejsce pochodzenia, datę wejścia i wyjścia zwierząt, liczbę i dane identyfikacyjne zwierząt lub zarejestrowany numer stada pochodzenia, a także ich przeznaczenie i zarejestrowany numer przewoźnika oraz numer rejestracyjny ciężarówki przywożącej lub odbierającej zwierzęta z obiektu.

VII. Wszystkie zwierzęta przechodzące przez nie muszą spełniać warunki zdrowotne, ustalone dla przywozu danej kategorii zwierząt do Wspólnoty Europejskiej.

VIII. Zwierzęta wywożone do Wspólnoty Europejskiej, przechodzące przez miejsce gromadzenia zwierząt muszą, w ciągu sześciu dni od przybycia, być załadowane i wysłane bezpośrednio na granicę kraju wywozu: a) bez wchodzenia w kontakt ze zwierzętami parzystokopytnymi, innymi niż zwierzęta spełniające wymagania zdrowotne ustalone dla przywozu danej kategorii zwierząt do Wspólnoty Europejskiej; b) posegregowane na przesyłki, tak, aby pojedyncza przesyłka zwierząt nie zawierała zarówno zwierząt przeznaczonych do hodowli lub produkcyjnych oraz zwierząt przeznaczonych do natychmiastowego uboju; c) w pojazdach transportowych lub pojemnikach, które zostały uprzednio oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekcyjnego urzędowo dopuszczonego do obrotu w państwie wywozu, jako skutecznego w zwalczaniu choroby wymienionej w warunku II powyżej, skonstruowanych w sposób uniemożliwiający wylewanie się lub wypadanie w czasie transportu odchodów, moczu, ściółki lub paszy.

IX. Tam, gdzie warunki wywozu zwierząt do Wspólnoty wymagają, aby został przeprowadzony test w określonym czasie przed załadunkiem, czas ten obejmuje każdy okres gromadzenia zwierząt, do sześciu dni liczonych od przybycia zwierząt do zatwierdzonego miejsca gromadzenia zwierząt.

X. Kraj wywozu wyznaczy zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt, które zostały zatwierdzone dla zwierząt przeznaczonych do hodowli i zwierząt produkcyjnych, a także te zatwierdzone dla zwierząt przeznaczonych do uboju, oraz poda do wiadomości Komisji i właściwym władzom szczebla centralnego Państw Członkowskich regularnie uaktualniane nazwy i adresy takich obiektów.

XI. Kraj wywozu określi sposób urzędowego nadzoru zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt i dopilnuje, aby nadzór taki miał miejsce.

XII. Będą one regularnie poddawane inspekcji w celu stwierdzenia, czy wymagania niezbędne dla zatwierdzenia w dalszym ciągu są spełniane. W przypadku ich niespełnienia i zawieszenia uprawnień, uprawnienia mogą zostać przywrócone, jeśli właściwe władze uznają całkowitą zgodność miejsca gromadzenia zwierząt ze wszystkimi powyższymi wymaganiami.

C — Protokoły standaryzacji materiałów i procedur testowych

Gruźlica (TBL)

Pojedynczą, śródskórną próbę tuberkulinową, wykorzystująca tuberkulinę bydlęcą, wykonuje się zgodnie z Załącznikiem B do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku trzody chlewnej, przeprowadza się pojedynczą, śródskórną próbę tuberkulinową przy użyciu tuberkuliny ptasiej, zgodnie z Załącznikiem B do dyrektywy 64/432/EWG, z tą różnicą, że miejscem wstrzyknięcia jest luźny fałd skóry u podstawy ucha.

Bruceloza (Brucella abortus) (BRL)

Test aglutynacji surowicy, test wiązania dopełniacza, test ze buforowanym antygenem brucelli oraz test ELISA przeprowadza się zgodnie z Załącznikiem C do dyrektywy 64/432/EWG.

Bruceloza (Brucella melitensis) (BRL)

Test przeprowadza się zgodnie z Załącznikiem C do dyrektywy 91/68/EWG.

Enzootyczna Białaczka Bydła (EBL)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym oraz test ELISA przeprowadza się zgodnie z ust. A i C Załącznika D do dyrektywy 64/432/EWG.

Choroba niebieskiego języka (Bluetongue) (BTG)

Test ELISA blokujący lub kompetycyjny przeprowadza się zgodnie z następującym protokołem:

Test ELISA w modyfikacji kompetycyjnej, wykorzystujący przeciwciała monoklonalne 3–17-A3 jest w stanie zidentyfikować przeciwciała skierowane przeciwko wszystkim znanym serotypom wirusa choroby niebieskiego języka (Bluetongue) (BTV).

Zasada testu polega na przerwaniu reakcji pomiędzy antygenem BTV i grupowo specyficznym monoklonalnym przeciwciałem (3–17-A3) poprzez dodanie surowicy testowej. Przeciwciała skierowane przeciwko BTV obecne w surowicy testowej blokuję reaktywność przeciwciał monoklonalnych (Mab), przez co ograniczona jest spodziewana reakcja barwna po dodaniu znakowanych enzymatycznie przeciwciał mysich oraz chromogenu/substratu. Surowice mogą być badane w pojedynczym rozcieńczeniu 1:5 (test plamkowy — dodatek 1) lub mogą być miareczkowane (miareczkowanie surowicy — dodatek 2) punktu końcowego. Wartości zahamowania wyższe, niż 50 % można uznać za pozytywne.

1. Odpowiednie, płaskodenne płytki do testu ELISA.

2. Antygen: dostarczany jako koncentrat wyciągu z komórek, przygotowywany według podanego poniżej sposobu, przechowywany w temperaturze –20 °C albo–70 °C.

3. Bufor blokujący: Izotoniczny roztwór chlorku sodu buforowany fosforanami (PBS), zawierający 0,3 % BTV ujemnej surowicy dorosłego bydła, 0,1 % (v/v) Tween — 20 (dostarczany jako syrop Monolaurynianu polioksyetylenosorbitolu) w PBS.

4. Przeciwciała monoklonalne: 3–17-A3 (dostarczane jako supernatant z hodowli tkankowych linii komórkowej hybridoma) skierowane przeciwko grupowo swoistemu polipeptydowi VP7, przechowywane w temperaturze -20 °C lub liofilizowane i przed użyciem rozcieńczane w stosunku 1/100 z buforem blokującym.

5. Konjugat: królicza globulina przeciwko przeciwciałom mysim (adsorbowane i przemyte) sprzężone z peroksydazą chrzanową, przechowywany w temperaturze 4 °C, w ciemności.

6. Chromogen i substrat: ortofenylo dwuamina (ODP-chromogen) w końcowym stężeniu 0,4 mg/ml w sterylnej wodzie destylowanej. Nadtlenek wodoru (30 % w/v-substratu) 0,05 % v/v dodawany tuż przed użyciem (5μl H2O2 na 10 ml OPD). (Należy obchodzić się z OPD ostrożnie — używać rękawic gumowych — przypuszczalny mutagen).

7. 1 molowy kwas siarkowy: 26,6 ml kwasu dodane do 473,4 ml destylowane wody. (Należy pamiętać, aby zawsze dodawać kwas do wody, nigdy wodę do kwasu).

8. Wytrząsarka obrotowa.

9. Czytnik płytek ELISA (test można odczytać wizualnie).

Cc: kontrola konjugatu (bez surowicy/bez przeciwciał monoklonalnych); C++: silnie dodatnia surowica kontrolna; C+: słabo dodatnia surowica kontrolna; C-: ujemna surowica kontrolna; Cm: kontrola przeciwciał monoklonalnych (bez surowicy).

Dodatek 1: Format testu plamkowego (1:5) — (40 surowic/płytkę)

	Kontrole		Surowice testowe
	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12
A	Cc	C-	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10
B	Cc	C-	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10
C	C ++	C ++
D	C ++	C ++
E	C +	C +
F	C +	C +
G	Cm	Cm										40
H	Cm	Cm										40

Dodatek 2: Format miareczkowania surowicy (10 surowic/płytkę)

Kontrole

Surowice testowe

C-

1:5

C-

1:10

C ++

1:20

C ++

1:40

C +

1:80

C +

1:160

1:320

1:640

Kontrola konjugatu (Cc)

Studzienki 1A i 1B są pustą kontrolą składającą się z antygenu BTV oraz konjugatu. Może być używana do zerowania czytnika ELISA.

Kontrola Mab (Cm)

Kolumny 1 i 2, wiersze G i H to kontrola przeciwciał monoklonalnych, zawierająca antygen BTV, przeciwciała monoklonalne i konjugat. Te studzienki wykazują najsilniejsze zabarwienie. Wartość gęstości optycznej odczytu dla tej kontroli odpowiada wartości zahamowania równej 0 %.

Kontrola dodatnia (C++, C-)

Kolumny 1 i 2, wiersze C-D-E-F. Studzienki te zawierają antygen BTV, odpowiednio silne i słabe dodatnie surowice BTV, Mab i konjugat.

Kontrola ujemna (C-)

Studzienki 2A i 2B są kontrolą ujemną zawierająca antygen BTV, ujemną surowicę BTV, Mab i konjugat.

Surowice testowe

Przy badaniach serologicznych i szybkich badaniach screeningowych, surowice mogą być badane w pojedynczym rozcieńczeniu 1:5 (Dodatek 1). Alternatywnie można zbadać 10 surowic w rozcieńczeniu wahającym się od 1:5 do 1:640 (Dodatek 2). Pozwala to uzyskać przybliżone wskazania co do miana przeciwciał w surowicy testowej.

1. Rozcieńczyć antygen BTV do wstępnie mianowanego stężenia w PBS, poddać krótkiej sonikacji w celu rozproszenia skupisk wirusa (jeśli sonikator nie jest dostępny, silnie wstrząsnąć pipetą), po czym dodać po 50 μl do wszystkich studzienek płytki przeznaczonej do testu ELISA. Należy postukać w ścianki płytki w celu rozproszenia antygenu.

2. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut w wytrząsarce obrotowej. Przemyć płytki trzykrotnie poprzez zalanie ich nie sterylnym PBS i opróżnienie, po czym osuszyć na bibule.

3. Kontrolować studzienki: dodać 100 μl buforu blokującego do studzienek oznaczonych jako Cc. Dodać 50 μl dodatniej i ujemnej surowicy kontrolnej w rozcieńczeniu 1:5 (10 μl surowicy + 40 μl blokującego buforu, odpowiednio do studzienek C-, C + oraz C++. Dodać 50 μl buforu blokującego do studzienek kontrolnych Mab.

Metoda testu plamkowego: dodać każdej z badanych surowic w rozcieńczeniu 1:5 w buforze blokującym, w celu zduplikowania studzienek w kolumnach od 3 do 12 (10 μl surowicy + 40 μl buforu blokującego),

lub

Metoda miareczkowania surowicy: przygotować serię dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń każdej z próbek testowych (1:5 do 1:640) w buforze blokującym, w ośmiu studzienkach w pojedynczych kolumnach od 3 do 12.

4. Natychmiast po dodaniu surowic testowych, rozcieńczyć Mab w stosunku 1:100 w buforze blokującym oraz dodać 50 μl do wszystkich studzienek na płytce, z wyjątkiem kontroli ślepej.

5. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut w wytrząsarce obrotowej. Przemyć trzykrotnie PBS i osuszyć na bibule.

6. Rozcieńczyć koncentrat króliczy przeciwko przeciwciałom mysim do 1/5 000 w buforze blokującym i dodać 50 μl do wszystkich studzienek na płytce.

7. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut w wytrząsarce obrotowej. Przemyć trzykrotnie PBS i osuszyć na bibule.

8. Rozmrozić OPD i bezpośrednio przed użyciem dodać 5 μl 30 % nadtlenku wodoru do każdych 10 ml OPD. Dodać 50 μl do wszystkich studzienek na płytce. Należy poczekać około 10 minut na wytworzenie się reakcji barwnej, po czym zatrzymać reakcję przy pomocy 1 M kwasu siarkowego (50 μl na studzienkę). Reakcja barwna powinna pojawić się w studzienkach kontrolnych Mab oraz w studzienkach zawierających surowice bez przeciwciał skierowanych przeciwko wirusowi choroby niebieskiego języka.

9. Ocenić płytki wizualnie lub przy pomocy czytnika spektrofotometrycznego i zapisać wyniki.

Używając pakietu oprogramowania, wydrukować wartości gęstości optycznej (OD) oraz procent zahamowania (PI) dla testowanej i kontrolnej surowicy w odniesieniu do wartości średniej policzonej na podstawie wyników odnotowanych w studzienkach kontrolnych antygenu. Odnotowane wartości OD i PI pozwolą ustalić, czy wyniki testu mieszczą się w akceptowalnych granicach. Wartość górnej granicy kontrolnej (UCL) i niższej granicy kontrolnej (LCL) dla kontroli Mab (antygen plus Mab przy braku obecności surowic testowych) wynoszą pomiędzy wartościami gęstości optycznej 0,4 i 1,4. Każda płytka, która nie spełnia powyższych kryteriów musi zostać odrzucona.

Jeśli pakiet oprogramowania nie jest dostępny, wartości OD należy wydrukować korzystając z opcji drukowania w teście ELISA. Należy obliczyć średnią wartość OD dla studzienek kontroli antygenu, która równa jest 100 %. Określić 50 % wartości OD i ręcznie obliczyć, czy każda z próbek jest dodatnia lub ujemna.

Wartość procentu zahamowania (PI) = 100 — (OD każdej z kontroli testu/średnia wartość OD z Cm) × 100.

Zduplikowane studzienki zawierające ujemną surowicę kontrolną, a także zduplikowane studzienki z próbą ślepą blank powinny wskazywać wartości PI pomiędzy + 25 % i –25 %, a także odpowiednio pomiędzy + 95 % i + 105 %. Nie spełnienie powyższych kryteriów nie unieważnia wyniku pochodzącego z danej płytki, ale sugeruje, że kolor tła cały czas się zmienia. Silna i słaba dodatnia surowica kontrolna powinna wskazywać wartość PI pomiędzy + 81 % i + 100 %, i odpowiednio pomiędzy + 51 % i + 80 %.

Próg diagnozy dla surowic testowych to 50 % (PI 50 % lub OD 50 %). Próbki dające wynik PI powyżej 50 % należy uznać za ujemne. Próbki, w przypadku których wartość PI wynosi powyżej i poniżej progu dla zduplikowanych studzienek, uznaje się za wątpliwe; próbki takie można ponownie zbadać testem plamkowym lub/i testem miareczkowania. Próbki pozytywne również mogą zostać poddane miareczkowaniu w celu określenia stopnia, w jakim ich wynik jest pozytywny.

Odczyt wizualny: Próbki dodatnie i ujemne można z łatwością rozróżnić wizualnie; próbki słabo dodatnie lub silnie ujemne mogą być trudne do interpretacji wizualnej.

1. Przemyć 40–60 butli Roux zawierających jednowarstwową hodowlę komórek BHK-21 należy płukać trzykrotnie podłożem Eagle'a bez surowicy, a następnie zakazić serotypem 1 wirusa choroby niebieskiego języka w podłożu Eagle'a bez surowicy.

2. Inkubować w temperaturze 37 °C i sprawdzać codziennie na obecność efektu cytopatycznego (cpe).

3. Gdy efekt cytopatyczny obejmuje 80–90 % komórek hodowli jednowarstwowej w każdej butli Roux, należy zebrać wirus przez energiczne potrząsanie w celu odklejenia komórek od powierzchni szkła.

4. Odwirować zawiesinę przy 2 000–3 000 obr/min w celu osadzenia komórek.

5. Zlać supernatant i zawiesić osad komórek w około 30 ml PBS zawierającym 1 % sarkozylu i 2 ml fluorku fenylometylosulfonylu (bufor do lizy). Może to powodować utworzenie żelu z komórek, co można ograniczyć dodając więcej buforu do lizy. Uwaga: fluorek fenylometylosulfonylu jest szkodliwy — należy obchodzić się z nim z najwyższą ostrożnością.

6. Rozbić komórki przy użyciu sondy ultradźwiękowej przy amplitudzie 30 mikronów w ciągu 60 sekund.

7. Wirować przy 10 000 obr/min przez 10 minut.

8. Zebrać supernatant i przechowywać go w temperaturze + 4 °C, a pozostały osad komórek ponownie zawiesić w 10–20 ml buforu do lizy.

9. Rozbić komórki ultradźwiękami i odwirować. Zebrać uzyskany supernatant i powtórzyć procedurę po raz trzeci, ponownie zbierając supernatant.

10. Połączyć porcje supernatantu i odwirować na poduszce z 40 % sacharozy (w/v w PBS) używając 30 ml probówek wirowniczych Beckmanna i rotora SW120, przy 24 000 obr/min w temperaturze + 4 °C w ciągu 120 minut.

11. Odrzucić supernatant, wysuszyć probówki i ponownie zawiesić osad w PBS przy użyciu sonifikatora. Tak uzyskany antygen należy podzielić na porcje i przechowywać w temperaturze –20 °C

Antygen choroby niebieskiego języka do testu ELISA jest miareczkowany przy pomocy pośredniego testu ELISA. Dwukrotnie wzrastające rozcieńczenia antygenu mianuje się względem stałego rozcieńczenia 1/100 przeciwciała monoklonalnego 3–17-A3, zgodnie z następującym protokołem:

1. Przygotować rozcieńczenie 1:20 antygenu BTV w PBS w studzienkach płytki w szeregu dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń (w objętości 50 μl/studzienkę), przy pomocy pipety wielokanałowej.

2. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

3. Spłukać płytkę trzykrotnie przy użyciu PBS.

4. Do każdej studzienki płytki dodać 50 μl rozcieńczenia 1:50 przeciwciała monoklonalnego 3–17-A3.

5. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

6. Spłukać płytkę trzykrotnie przy użyciu PBS

7. Do każdej studzienki dodać po 50 μl konjugatu króliczej antyglobuliny przeciwko mysim przeciwciałom, znakowanego peroksydazą chrzanową w optymalnym wstępnym stężeniu.

8. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

9. Dodać substrat i chromogen według podanego poprzednio opisu. Zatrzymać reakcję barwną po 10 minutach przez dodanie do każdej studzienki 1 M kwasu siarkowego (50 μl/studzienkę).

W teście kompetycyjnym należy stosować nadmiar przeciwciała monoklonalnego gdyż pozwala to wybrać rozcieńczenie antygenu, które znajduje się na opadającej krzywej titracyjnej (nie w obszarze plateau) i daje około 0,8 OD po 10 minutach

Test immunodyfuzji w żelu agarowym jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Antygen precypitujący można przygotować w każdej hodowli komórkowej, która pozwala na szybkie namnożenie się referencyjnego szczepu wirusa choroby niebieskiego języka. Zaleca się hodowle komórkowe Vero lub BHK. Antygen znajduje się w supernatancie znad hodowli pod koniec okresu replikacji wirusa, ale zaleca się jego 50–100-krotne zagęszczenie. Wykonuje się to stosując standardową procedurę zagęszczania białek; wirus należy inaktywować przez dodanie 0,3 % (v/v) beta propionolaktonu

Używając międzynarodowej surowicy wzorcowej oraz antygenu, należy uzyskać krajową surowicę wzorcową, wystandaryzowaną w stosunku do międzynarodowej surowicy wzorcowej, która jest liofilizowana i stosowana jako znana dodatnia surowica kontrolna do każdego testu.

Procedura

Należy wylać na płytkę Petriego 1 % agarozę w buforze boranowym lub wersenianowym o pH 8,5 do 9,0, w postaci warstwy o grubości co najmniej 3 mm. Po zastygnięciu agaru należy wyciąć w nim 7 studzienek o średnicy 5 mm, zgodnie z załączonym schematem, w którym jedna studzienka umieszczona jest centralnie, a sześć w równych odstępach na obwodzie okręgu o promieniu 3 mm. Centralną studzienkę napełnia się standardowym antygenem. Studzienki 2, 4 i 6 wypełniane są znaną surowicą dodatnią, a studzienki 1,3 i 5 surowicami testowymi. Tak przygotowany zestaw należy umieścić zamkniętej komorze wilgotnej i inkubować w temperaturze pokojowej przez 72 godziny.

Interpretacja

Surowica testowa jest dodatnia, jeżeli tworzy się swoisty prążek precypitacyjny z antygenem i wykazuje reakcję pełnej zgodności z dodatnią surowicą kontrolną. Płytki Petriego należy oglądać na ciemnym tle w bocznym oświetleniu. Surowica testowa jest ujemna, jeżeli nie powstaje swoisty prążek precypitacyjny z antygenem i nie zagina linii surowicy kontrolnej. Płytki Petriego należy oglądać na ciemnym tle w bocznym oświetleniu.

Choroba krwotoczna zwierzyny płowej (EHD)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Antygen

Antygen precypitujący przygotowuje się w hodowli komórkowej, która pozwala na szybkie namnożenie się odpowiedniego serotypu wirusa choroby krwotocznej. Zaleca się użycie linii komórkowych Vero lub BHK. Antygen znajduje się w supernatancie znad hodowli pod koniec okresu replikacji, jednak zaleca się 50–100-krotne zagęszczenie wirusa, przy pomocy standardowych procedur stosowanych do zagęszczania białek; wirus należy zinaktywować przez dodanie 0,3 % (v/v) beta- propionolaktonu.

Znana kontrolna surowica dodatnia

Surowica testowa

Procedura

Interpretacja

Zakaźne zapalenie nosa i tchawicy (I B R)/otręt bydła (IPV)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica

Wszystkie surowice należy inaktywować w temperaturze 56 °C przez 30 minut przed użyciem.

Procedura

Test seroneutralizacji (wzrastające rozcieńczenia surowicy względem stałego rozcieńczenia zawiesiny wirusa) należy wykonać w mikrohodowlach linii MDBK lub innej linii wrażliwej na zakażenie wirusem. Szczep Colorado, Oxford lub inny referencyjny szczep wirusa używany jest w dawce 100 TCID50 w 0,025 ml. Nierozcieńczone, inaktywowane surowice testowe miesza się w równych objętościach (0,025 ml) z zawiesiną wirusa. Mieszanina neutralizująca jest inkubowana w 37 °C w ciągu dwóch godzin w płytkach do mikrohodowli, po czym dodawane są komórki MDBK w takiej liczbie, aby po 24 godzinach powstała hodowla jednowarstwowa

Kontrole

i) zakaźności wirusa, ii) toksyczności surowicy, iii) hodowli niezakażonej, iv) surowicy wzorcowej

Interpretacja

Wyniki testu seroneutralizacji i miano wirusa używanego do przeprowadzenia testu odczytuje się po 3–6 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy określane jest jako ujemne, jeżeli nie obserwuje się neutralizacji w rozcieńczeniu 1:2 (surowica nierozcieńczona).

B.	Każdy inny test uznany na mocy decyzji Komisji 93/42/WE, dotyczący dodatkowych gwarancji odnośnie do zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy u bydła przeznaczonego do wysyłki do Państw Członkowskich lub ich regionów wolnych od tej choroby.

Pryszczyca (FMD)

Pobieranie próbek z gardzieli i przełyku oraz badania należy przeprowadzić zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki

Przed przystąpieniem do pobierania próbek należy przygotować podłoże transportowe. Dla każdego badanego zwierzęcia należy przeznaczyć osobny pojemnik z 2 ml podłoża transportowego. Pojemniki muszą być wykonane z materiału nieulegającego uszkodzeniu podczas przechowywania w stanie zamrożenia w stałym dwutlenku węgla lub w ciekłym azocie. Próbki pobiera się za pomocą specjalnego urządzenia do pobierania plwociny lub przy użyciu tzw. probanga, czyli miękkiej rurki zakończonej rodzajem pojemnika. W celu uzyskania próbki, rurkę wraz z pojemnikiem wprowadza się do jamy ustnej i dalej wsuwa po grzbiecie języka do górnego odcinka przełyku. Należy starać się pobrać zeskrobinę nabłonka górnego odcinka przełyku i gardła wykonując boczne i grzbietowe ruchy zgłębnikiem. Następnie, najlepiej w momencie, kiedy zwierzę przełyka, wycofać urządzenie. Pojemnik powinien być całkowicie wypełniony mieszaniną śluzu, śliny, płynu z przełyku i kruszywa komórkowego. Trzeba mieć pewność, że każda próbka będzie zawierać pewną ilość materiału komórkowego. Należy unikać zbyt agresywnego, powodującego krwawienie, pobierania materiału. Próbki uzyskane od niektórych zwierząt mogą być silnie zanieczyszczone treścią przeżuwanego pokarmu. Takie próbki należy odrzucić oraz przepłukać pysk zwierzęcia wodą lub najlepiej roztworem soli fizjologicznej przed ponownym pobraniem próbek.

Postępowanie z próbkami

Każda pobraną próbkę należy ocenić pod względem jakości i przenieść do 2 ml podłoża transportowego w pojemniku do zamrażania. Pojemniki należy dokładnie zamknąć, okleić, odkazić i oznakować. Próbki można przechowywać w temperaturze + 4 °C i jeżeli badanie zostanie przeprowadzone w ciągu 3–4 godzin od pobrania lub umieścić do czasu wykonania badania w suchym lodzie (-69 °C) bądź w ciekłym azocie. Urządzenie do pobierania próbek musi być odkażone i trzykrotnie przepłukane czystą wodą przed użyciem go u kolejnego zwierzęcia.

Wykonywanie testów na obecność wirusa pryszczycy

Badaną próbką zakaża się pierwotną hodowlę komórek tarczycy bydła, używając co najmniej trzech probówek z hodowlą. Można też użyć hodowli innych komórek np. pierwotnych hodowli komórek nerki bydła lub świni, jednak należy pamiętać, że mogą być mniej wrażliwe na zakażenie niektórymi szczepami wirusa pryszczycy. Hodowle inkubuje się w temperaturze 37 °C w obrotowym aparacie do hodowli komórkowych w ciągu 48 godzin i codziennie sprawdza na obecność efektu cytopatycznego (CPE). Jeżeli wynik jest negatywny, należy wykonać ślepy pasaż w nowej hodowli i ponownie ocenić pod kątem pojawienia się CPE po 48 godzinach. Trzeba potwierdzić swoistość wszelkich zmian cytopatycznych w hodowli.

Zalecane podłoża transportowe

1. 0,08 m bufor fosforanowy o pH 7,2 zawierający 0,01 % surowiczej albuminy bydlęcej, 0,002 % czerwieni fenolowej oraz antybiotyki.

2. Podłoże do hodowli komórkowych (np. Eagle's MEM) zawierające 0,04 bufor HEPES, 0,01 % surowiczej albuminy bydlęcej o pH 7,2 oraz antybiotyki.

3. antybiotyki na ml końcowej podłoża transportowego w ilości np. 1000 j.m. penicyliny, 100 j.m. siarczanu neomycyny, 50 j.m. siarczanu polimyksyny B, 100 j.m. mykostatyny.

Test neutralizacji wirusa jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki

Antygen wirusa pryszczycy przygotowuje się w hodowlach komórkowych lub na językach bydlęcych i przechowuje w temperaturze –70 °C lub niższej, bądź w –20 °C po zawieszeniu w 50 % glicerolu. Jest to antygen macierzysty. W tych warunkach wirus pryszczycy przechowuje się dobrze przez wiele miesięcy, a jego miano ulega jedynie nieznacznym wahaniom.

Procedura

Test należy przeprowadzić w hodowli wrażliwych komórek jak IBRS-2, BHK-21 lub nerki cielęcia hodowanych w płaskodennych płytkach do hodowli komórkowych. Surowice przeznaczone do badania rozcieńcza się 1:4 w podłożu do hodowli, niezawierającym surowicy, z dodatkiem 100 j.m/ml. neomycyny lub innego antybiotyku. Surowice inaktywuje się w temperaturze 56 °C w ciągu 30 minut, a następnie wykonuje się dwukrotnie wzrastające rozcieńczenia w płytkach mikrotitracyjnych, używając pipet titracyjnych o pojemności 0,05 ml. Wstępnie mianowany wirus rozcieńcza się w podłożu hodowlanym niezawierającym surowicy tak, aby zawierał 100 TCID50/0,05 ml i ta dawka wirusa jest wprowadzana do każdego rozcieńczenia surowicy. Mieszanina surowicy i wirusa jest następnie inkubowana w temperaturze 37 °C przez godzinę w celu neutralizacji, po czym do każdego studzienki dodawana jest zawiesina o gęstości 0,5–1,0 × 10 komórek/ml z dodatkiem surowicy wolnej od przeciwciał przeciwko wirusowi pryszczycy i płytki się zakrywa. Płytki inkubuje się w temperaturze 37 °C. Jednowarstwową hodowlę, w pełni pokrywającą powierzchnię uzyskuje się zwykle po 24 godzinach. CPE jest zwykle wystarczająco dobrze widoczny po 48 godzinach i wówczas należy odczytać wynik neutralizacji pod mikroskopem. Można również utrwalić płytki i wybarwić, na przykład używając 10 % roztworu formaliny w roztworze fizjologicznym i 0,05 % roztworu błękitu metylenowego i ocenić wynik makroskopowo.

Kontrole

Kontrole do każdego testu stanowią: homologiczna surowica o znanym mianie, kontrolna hodowla komórkowa, kontrola toksyczności surowicy, kontrola podłoża oraz mianowania wirusa na podstawie, którego wyliczana jest rzeczywista dawka wirusa użyta w tym odczynie.

Interpretacja

Baseniki z hodowlą, w której widoczny jest CPE są uważane za zakażone i miano neutralizacyjne wyrażane jest jako odwrotność końcowego rozcieńczenia surowicy w mieszaninie surowicy i wirusa jako 50 % wartości końcowej określanej zgodnie z metodą Spearman — Karber. (Karber, G., Archiv für Experimentelle Pathologie und Pharmakologie, 1931, str. 162, 480.) Test jest uznawany za wiarygodny, jeżeli dawka wirusa przypadająca na jedną studzienkę płytki waha się między 101,5 a 102,5 TCID50 a miano surowicy wzorcowej zawiera się w zakresie podwojonego spodziewanego miana, ustalonego na podstawie poprzedniego mianowania. Jeżeli kontrole nie spełniają tych warunków odczyny należy powtórzyć. Miano surowicy wyrażone w jednostkach końcowych rzędu 1:11 lub niższe jest uważane za ujemne.

Wykrywanie i oznaczanie ilościowe przeciwciał metodą ELISA przeprowadzane są zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki

Przeciwciała królicze przeciwko antygenowi 146S, występującemu u siedmiu typów wirusa pryszczycy, w ustalonym wcześniej, optymalnym rozcieńczeniu w buforze węglanowo — dwuwęglanowym o pH 9,6. Antygeny są przygotowywane z wybranych szczepów wirusa namnażanego w komórkach linii BHK-21. Używa się nieoczyszczonych supernatantów hodowli mianowanych, bez dodatku surowicy, zgodnie z protokołem tak, aby po uzupełnieniu równą objętością PBST (buforowany roztwór fizjologiczny zawierający 0,05 % Tweenu 20 i czerwień fenolową) otrzymać optymalną gęstość optyczną między 1,2 a 1,5. Można też używać inaktywowanych wirusów. PBST używany jest jako rozcieńczalnik. Surowicę przeciwko wirusom pryszczycy uzyskuje się uodporniając świnki morskie antygenem 146S każdego serotypu. Wstępne optymalne rozcieńczenie przygotowuje się w PBST zawierającym 10 % normalnej surowicy bydlęcej i 5 % normalnej surowicy króliczej. Antyglobulina królicza przeciwko IgG świnki morskiej znakowana peroksydazą chrzanową jest używana we wstępnym, optymalnym rozcieńczeniu w PBST, zawierającym 10 % normalnej surowicy bydlęcej i 5 % normalnej surowicy króliczej. Surowice testowe należy rozcieńczyć w PBST.

Procedura

1. Pokryć płytki ELISA 50μl króliczej surowicy przeciwwirusowej oraz pozostawić je na noc w wilgotnej komorze w temperaturze pokojowej.

2. 50 μl serii dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń każdej surowicy testowej, poczynając od rozcieńczenia 1:4 należy umieścić w U-dennych płytkach wielostudzienkowych (płytki nośnikowe) w powtórzeniu. 50 μl stałej dawki antygenu należy dodać do każdego studzienki i pozostawić mieszaninę na noc w temperaturze 4 °C. Po dodaniu antygenu wstępne rozcieńczenie surowicy wzrasta do 1:8.

3. Umyć płytki ELISA pięciokrotnie przy użyciu PBST.

4. 50 μl mieszaniny surowicy i wirusa należy przenieść z płytki nośnikowej do opłaszczonych króliczymi przeciwciałami płytek do ELISA i pozostawić w temperaturze 37 °C na godzinę na wytrząsarce obrotowej.

5. Po wypłukaniu, do każdej studzienki dodać po 50 μl przeciwciał świnki morskiej przeciwko antygenowi używanemu w pkt4 i pozostawić płytki na godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce poziomej.

6. Płytki należy wypłukać i dodać do każdego dołka po 50 μl króliczej antyglobuliny znakowanej peroksydazą. Ponownie umieścić na godzinę na wytrząsarce rotacyjnej w temperaturze 37 °C.

7. Płytki należy wypłukać i dodać do każdego dołka 50 μl ortofenylodiaminy zawierającej 0,05 % w/v H2O2 (30 %).

8. Zatrzymać reakcję po 15 minutach przy użyciu 1,25 m H2SO4.

Dokonać odczytu płytek przy pomocy czytnika spektrofotometrycznego ELISA połączonego z mikrokomputerem, przy długości fali 492 nm.

Kontrole

Dla każdego używanego antygenu 40 studzienek nie zawiera surowicy, a jedynie antygen rozcieńczony w PBST. Seria dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń homologicznej wzorcowej, dodatniej surowicy bydlęcej w powtórzeniu. Duplikowane serie rozcieńczenia w szeregu geometrycznym ujemnej surowicy bydlęcej.

Interpretacja

Miano przeciwciał wyrażane jest jako odwrotność najwyższego rozcieńczenia surowicy testowej dającej 50 % średniej wartości OD w tych dołkach gdzie znajdował się wirus, a surowica nie była dodawana. Miana przekraczające 1:40 uznawane są za dodatnie.

Piśmiennictwo

Hamblin C., Barnett ITR I Hedger RS, 'A new enzyme — linked immunosorbent assay(ELISA) for the detection of antibodies against foot — and — mouth disease virus. I. Development and method of ELISA., Journal of Immunological Methods, 1986, str. 93, 115 do 121.11.

Choroba Aujeszky'ego (AJD)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica

Wszystkie surowice przed użyciem są inaktywowane w temperaturze 56 °C przez 30 minut.

Procedura

Test seroneutralizacji wobec stałej dawki wirusa wykonywany jest w płytkach titracyjnych z użyciem komórek linii Vero lub innych wrażliwych linii komórkowych. Wirus choroby Aujeszky'ego używany jest w 100 TCID50 na 0,025 ml; próbki surowicy nierozcieńczonej, inaktywowanej wymieszać z taką samą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina neutralizacyjna jest inkubowana w temperaturze 37 °C w ciągu dwóch godzin w płytkach titracyjnych przed dodaniem zawiesiny komórek. Gęstość zawiesiny komórek jest tak dobrana, aby po upływie 24 godzin tworzyły jednowarstwową pełną hodowlę.

Kontrole

i) zakaźności wirusa, ii) toksyczności surowicy, iii) niezakażonych hodowli komórkowych, iv) wzorcowych surowic dodatnich.

Interpretacja

Wyniki testu seroneutralizacji oraz miano wirusa użytego w tym odczynie odczytuje się po 3–7 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miana surowicy poniżej 1:2 (surowica nierozcieńczona) są uważane za ujemne.

B.	Każdy inny test uznany na mocy decyzji Komisji 2001/618/WE, dotyczący dodatkowych gwarancji odnośnie do choroby Aujeszky'ego dla świń przeznaczonego do wysyłki do niektórych terytoriów Wspólnoty

Wirusowe zapalenie żołądka i jelit u świń (TGE)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica

Wszystkie surowice przed użyciem są inaktywowane przez 30 minut w temperaturze 56 °C

Procedura

Odczyn neutralizacji surowicy wobec stałej dawki wirusa jest wykonywany w płytkach titracyjnych z użyciem komórek linii A72 (komórki nowotworowe psa) lub innych, wrażliwych na zakażenie hodowli komórkowych. Wirus TGE jest używany w dawce 100 TCID50/0,025 ml; inaktywowana, nierozcieńczona surowica jest mieszana z równą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina wirusa i surowicy jest następnie inkubowana 30–60 minut w temperaturze 37 °C w płytkach titracyjnych, po czym dodawana jest zawiesina komórek o takiej gęstości, aby po upływie 24 godzin utworzyła pełną, jednowarstwową hodowlę. Do każdej studzienki dodaje się po 0,1 ml takiej zawiesiny.

Kontrole

i) zakaźności wirusa, ii) toksyczności surowicy, iii) niezakażonych hodowli komórkowych, iv) surowic wzorcowych.

Interpretacja

Wyniki testu neutralizacji oraz miano wirusa użytego w teście są odczytywane po 3–5 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy poniżej 1:2 (końcowego rozcieńczenia) uważane jest za ujemne. Jeżeli nierozcieńczone surowice są toksyczne dla hodowli komórkowych, należy je rozcieńczyć w proporcji 1:2 przed wykonaniem odczynu. Odpowiada to końcowemu rozcieńczeniu surowicy 1:4. W takich przypadkach miana surowicy niższe od 1:4 (końcowe rozcieńczenie) są uważane za ujemne.

Choroba pęcherzykowa świń (SVD)

Testy na obecność choroby pęcherzykowej świń (SVD) są przeprowadzane zgodnie z decyzją Komisji 2000/428/WE.

Klasyczny pomór świń (CSF)

Testy na obecność klasycznego pomoru świń (CSF) są przeprowadzane zgodnie z decyzją Komisji 2002/106/WE.

Wykonywanie testów na CSF powinno odbywać się zgodnie z wytycznymi zamieszczonymi w OIE Manual of Standards for Diagnostic Tests and Vaccines — rozdział 2.1.13.

Czułość i swoistość testów serologicznych służących do wykrywania klasycznego pomoru świń powinny być wykonywane przez państwowe laboratoria posiadające system zapewnienia jakości swoich usług. Wykorzystywane testy muszą pozwalać na rozpoznawanie szeregu słabych i silnych dodatnich surowic wzorcowych, a także pozwalać na wykrywanie przeciwciał we wczesnym stadium choroby, jak również w okresie rekonwalescencji.

▼M56

CZĘŚĆ 4

Takson
RZĄD	RODZINA	RODZAJ I GATUNEK
Artiodactila	Camelidae	Camelus ssp., Lama ssp., Vicugna ssp.

Gatunki zwierząt

Wymagania dotyczące zdrowia zwierząt

Warunki przywozu i kwarantanny stosowane do zwierząt przywożonych do Saint Pierre i Miquelon później niż 6 miesięcy przed ich wywozem do Wspólnoty Europejskiej

ROZDZIAŁ I

Pobyt i kwarantanna

Zwierzęta przywożone do Saint Pierre i Miquelon muszą przebywać w zatwierdzonej stacji kwarantanny przez minimalny okres 60 dni poprzedzających wywóz do Wspólnoty Europejskiej. Okres ten może zostać przedłużony ze względu na wymagania dotyczące testów dla poszczególnych gatunków. Ponadto zwierzęta muszą spełniać następujące wymagania:

a) do stacji kwarantanny mogą zostać wprowadzone oddzielne partie. Jednakże przy ich wprowadzeniu do stacji kwarantanny wszystkie zwierzęta tego samego gatunku powinny być uważane za jedną grupę, do której należy się odnosić. Okres kwarantanny zaczyna się dla całej grupy w chwili, gdy ostatnie zwierzę zostaje wprowadzone do urządzeń stacji;

b) w stacji kwarantanny, każda specjalna grupa zwierząt musi być trzymana w izolacji, bez bezpośredniego ani pośredniego kontaktu z innymi zwierzętami, również tymi, które pochodzą z innych partii, które mogą tam się znajdować. Każda partia musi być trzymana w zatwierdzonej stacji kwarantanny i chroniona przed owadami będącymi nosicielami;

c) jeżeli, w okresie kwarantanny, izolacja grupy zwierząt nie jest utrzymana i jeżeli ma miejsce kontakt z innymi zwierzętami, kwarantanna jest uważana za niebyłą, a grupa musi rozpocząć nowy okres kwarantanny o tej samej długości jak pierwotnie określony przy wprowadzeniu do stacji kwarantanny;

d) zwierzęta, które mają zostać wywiezione do Wspólnoty Europejskiej i które przechodzą przez stację kwarantanny muszą zostać załadowane i wysłane bezpośrednio do Wspólnoty Europejskiej;

i) nie mając kontaktu ze zwierzętami innymi niż te, które spełniają warunki sanitarne określone dla przywozu danej kategorii zwierząt do Wspólnoty Europejskiej;

ii) podzielone na partie w taki sposób, że żadna partia nie może mieć kontaktu ze zwierzętami, których przywóz do Wspólnoty Europejskiej nie jest dopuszczony;

iii) w pojazdach transportowych lub kontenerach wcześniej oczyszczonych i zdezynfekowanych za pomocą środków odkażających urzędowo dopuszczonych w Saint Pierre i Miquelon do skutecznej walki z chorobami określonymi w rozdziale II i zbudowanych w taki sposób, że odchody, mocz, ściółka lub nawóz nie mogą się wydostawać podczas transportu.

Pomieszczenia kwarantanny muszą odpowiadać co najmniej minimalnym normom określonym w załączniku B do dyrektywy 91/496/EWG i spełniać następujące warunki:

a) są pod kontrolą urzędowego weterynarza;

b) znajdują się w centrum strefy o średnicy 20 km, w której, zgodnie z urzędowymi ustaleniami, w okresie co najmniej 30 dni, które poprzedziły ich użycie jako stacji kwarantanny, nie zgłoszono żadnego przypadku pryszczycy;

c) przed wykorzystaniem jako stacja kwarantanny są oczyszczone i zdezynfekowane za pomocą środka odkażającego urzędowo dopuszczonego w Saint Pierre i Miquelon i uznanego za skuteczny w walce z chorobami określonymi w rozdziale II;

d) dysponują, biorąc pod uwagę możliwości przyjęcia zwierząt:

i) wyłącznie do tego przeznaczonymi urządzeniami, włącznie z odpowiednimi pomieszczeniami dla zwierząt;

ii) odpowiednimi urządzeniami, które:

— łatwo wyczyścić i zdezynfekować;

— zawierają urządzenia do bezpiecznego ładowania i rozładowywania;

— spełniają wszystkie wymagania dotyczące pojenia i żywienia zwierząt,

— umożliwiają łatwe prowadzenie koniecznego leczenia weterynaryjnego;

iii) urządzeniami odpowiednimi do przeprowadzenia inspekcji i izolacji;

iv) wyposażeniem właściwym do czyszczenia i dezynfekcji pomieszczeń i pojazdów transportowych;

v) powierzchnią magazynową wystarczającą dla nawozu, ściółki i gnoju;

vi) odpowiednim systemem retencji ścieków;

vii) gabinetem urzędowego weterynarza;

e) jeżeli działają, dysponują wystarczającą liczbą weterynarzy dla wykonywania wszystkich zadań;

f) przyjmują tylko indywidualnie zidentyfikowane zwierzęta, aby zapewnić możliwość ich śledzenia. Jeżeli zostają dopuszczone, właściciel lub osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny czuwa nad tym, aby w odpowiedni sposób była zapewniona możliwość ustalenia ich tożsamości i towarzyszyły im dokumenty sanitarne lub stosowne świadectwa dla danych gatunków lub kategorii. Osoba taka jest również odpowiedzialna za zapisywanie w rejestrach lub w bazie danych i przechowywanie przez okres co najmniej trzech lat nazwy właściciela, pochodzenia, daty wprowadzenia i wyprowadzenia, liczby i danych identyfikacyjnych zwierząt oraz miejsca ich przeznaczenia;

g) właściwy organ określa procedurę stosowaną do urzędowego nadzoru stacji kwarantanny i czuwa nad zapewnieniem tego nadzoru. Taki nadzór obejmuje regularne inspekcje, których celem jest sprawdzenie, czy wymagania dotyczące zezwolenia pozostają spełnione. W przypadku cofnięcia lub zawieszenia, zezwolenie może być przywrócone tylko w przypadku gdy właściwy organ upewnił się, że urządzenia do kwarantanny są całkowicie zgodne z wszystkimi określonymi wyżej przepisami.

Rozdział 2

Testy zdrowotne zwierząt

1. Wymagania ogólne

Zwierzęta muszą być poddane następującym testom przeprowadzanym z wykorzystaniem próbek krwi, które, o ile przepisy nie stanowią inaczej, są pobierane najwcześniej 21 dni po rozpoczęciu okresu izolacji. Testy laboratoryjne muszą być przeprowadzone w zatwierdzonym laboratorium Wspólnoty Europejskiej i wszystkie testy laboratoryjne oraz ich wyniki, szczepienia i terapie muszą być dołączone do świadectwa zdrowia. Aby ograniczyć do minimum badania na zwierzętach, próbki, testy i szczepienia muszą być najbardziej jak to możliwe zbliżone w czasie, z zachowaniem minimalnych terminów wymaganych protokółami z testów.

2. Wymagania szczególne

2.1. Wielbłądowate

2.1.1. Gruźlica

a) Stosowany test: śródskórna porównawcza próba tuberkulinowa, z wykorzystaniem tuberkuliny bydlęcej i ptasiej zgodnie z normami produkcji tuberkuliny bydlęcej i ptasiej, określonymi w załączniku B do dyrektywy Rady 64/432/EWG. Test musi być przeprowadzony w części znajdującej się poza łopatką (część pachowa) z zastosowaniem techniki opisanej w załączniku B do dyrektywy Rady 64/432/EWG.

b) Kalendarz: Zwierzęta muszą być poddane testom w przeciągu dwóch dni od przybycia do stacji kwarantanny i po 42 dniach licząc od pierwszego testu.

c) Interpretacja testów:

Reakcja uznawana jest za:

— negatywną, jeżeli wzrost grubości skóry jest mniejszy od 2 mm,

— pozytywną, jeżeli wzrost grubości skóry jest większy od 4 mm,

— nieostateczną, jeżeli wzrost grubości skóry przy reakcji na tuberkulinę bydlęcą mieści się między w granicach 2 do 4 mm lub przekracza 4 mm, ale jest niższy od reakcji na tuberkulinę ptasią.

d) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów:

Jeżeli u zwierzęcia występuje reakcja pozytywna po przeprowadzeniu śródskórnej próby tuberkulinowej z wykorzystaniem tuberkuliny bydlęcej, zwierzę wyklucza się z grupy, a pozostałe zwierzęta poddaje ponownemu testowi, który rozpoczyna się co najmniej 42 dni po przeprowadzeniu pierwszego testu, który dał wynik pozytywny: nowy test uznaje się za pierwszy test opisany w pkt b).

Jeżeli u więcej niż jednego zwierzęcia z grupy występuje reakcja pozytywna to do wywozu do Wspólnoty Europejskiej nie dopuszcza się całej grupy.

Jeżeli u jednego lub kilku zwierząt z tej samej grupy występuje reakcja nieostateczna to po 42 dniach cała grupa zostaje poddana nowemu testowi. Test ten uznaje się za pierwszy test opisany w pkt b).

2.1.2. Bruceloza

a) Stosowany test:

— B. Abortus: SAT i RBT, które zostały opisane odpowiednio w pkt 2.6 i 2.5 załącznika C do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku wyniku pozytywnego dla potwierdzenia przeprowadza się test wiązania dopełniacza.

— B. Melitensis: SAT i RBT, które zostały opisane odpowiednio w pkt 2.6 i 2.5 załącznika C do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku wyniku pozytywnego dla potwierdzenia przeprowadza się test wiązania dopełniacza z zastosowaniem metody opisanej w załączniku C do dyrektywy 91/68/WE.

— B. Ovis: test wiązania dopełniacza zgodnie z załącznikiem D do dyrektywy 91/68/WE.

b) Kalendarz: Zwierzęta muszą być poddane testom w przeciągu dwóch dni od przybycia do stacji kwarantanny i po 42 dniach licząc od pierwszego testu.

c) Interpretacja testów

Reakcja pozytywna na testy będzie taka, jak określona w załączniku C do dyrektywy 64/432/EWG.

d) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów:

Zwierzęta, u których jeden z testów dał wynik pozytywny wyklucza się z grupy, a pozostałe zwierzęta poddaje ponownemu testowi, który rozpoczyna się co najmniej 42 dni po przeprowadzeniu pierwszego testu, który dał wynik pozytywny: nowy test uznaje się za pierwszy test opisany w pkt b).

Tylko zwierzęta, u których dwa kolejne testy przeprowadzone zgodnie z pkt b) dały wynik negatywny są dopuszczane do wywozu do Wspólnoty Europejskiej.

2.1.3. Choroba niebieskiego języka i epizootyczna białaczka bydła (EHD)

a) Stosowany test: test AGID opisany w części 3 C załącznika I i do decyzji 79/542/EWG.

W przypadku reakcji pozytywnej, w celu rozróżnienia tych dwóch chorób, zwierzęta muszą zostać poddane kompetycyjnemu testowi ELISA, który jest opisany w części 3 C załącznika I do decyzji nr 79/542/EWG.

b) Kalendarz:

Zwierzęta muszą być poddane dwóm testom, które dadzą wynik negatywny: pierwszemu w przeciągu dwóch dni od przybycia do stacji kwarantanny a drugiemu po co najmniej 21 dniach licząc od pierwszego testu.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów:

i) Choroba niebieskiego języka

Jeżeli u jednego lub kilku zwierząt próba ELISA opisana w części 3 C załącznika I do decyzji nr 79/542/EWG dała wynik pozytywny, zwierzę/zwierzęta te wyklucza się z grupy, a całą pozostałą część grupy poddaje się studniowej kwarantannie, licząc od daty zebrania pozytywnych próbek testu, który dał wynik pozytywny. Grupa może zostać uznana za wolną od choroby tylko, jeżeli w wyniku regularnych kontroli przeprowadzonych przez urzędowych lekarzy weterynarii w okresie kwarantanny nie zostaną stwierdzone kliniczne objawy choroby i jeżeli stacja kwarantanny pozostaje wolna od nosicieli choroby niebieskiego języka (Culicoides).

Jeżeli u kolejnego zwierzęcia zostają stwierdzone kliniczne objawy choroby w okresie kwarantanny opisanym powyżej, to do wywozu do Wspólnoty Europejskiej nie dopuszcza się całej grupy.

ii) epizootyczna białaczka bydła (EHD)

Jeżeli u jednego lub więcej zwierząt test dał wynik pozytywny i podczas próby potwierdzającej ELISA stwierdzono obecność przeciwciał wirusa epizootycznej białaczki bydła zwierzę lub zwierzęta jest/są uznawane za pozytywne i wyklucza się je z grupy, a całą grupę poddaje się ponownemu testowi po co najmniej 21 dniach od pierwotnej pozytywnej diagnozy, a następnie po co najmniej 21 dniach od pierwszego testu, przy czym wyniki obu testów powinny być negatywne. Jeżeli u jakiegokolwiek z pozostałych zwierząt powtórzony test dał wynik pozytywny, to do wywozu do Wspólnoty Europejskiej nie dopuszcza się całej grupy.

2.1.4. Pryszczyca

a) Stosowany test: Testy diagnostyczne (probang i serologiczny) z zastosowaniem technik ELISA i NV według protokołów opisanych w części 3 C załącznika I do decyzji nr 79/542/EWG.

b) Kalendarz: Zwierzęta muszą być poddane dwóm testom, które dadzą wynik negatywny: pierwszemu w przeciągu dwóch dni od przybycia do stacji kwarantanny, a drugiemu po co najmniej 42 dniach licząc od pierwszego testu.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Jeżeli u jednego zwierzęcia test na wirusa pryszczycy dał wynik pozytywny to uznaje się, że wszystkie zwierzęta znajdujące się w stacji nie kwalifikują się do wprowadzenia do Wspólnoty Europejskiej.

Uwaga: Każde wykrycie przeciwciał w białkach strukturalnych lub niestrukturalnych pryszczycy uznaje się za wynik wcześniejszego zakażenia pryszczycą, niezależnie od statusu szczepień.

2.1.5. Księgosusz (Pomór bydła)

a) Stosowany test: Kompetycyjny test ELISA, który został opisany w przewodniku OIE jest testem zalecanym w międzynarodowej wymianie handlowej i jest testem uznanym. Test neutralizacji serum lub inne testy uznane według protokołów opisanych we właściwych częściach przewodnika OIE mogą być również stosowane.

b) Kalendarz: Zwierzęta muszą być poddane testom dwa razy: pierwszemu testowi w przeciągu dwóch dni od przybycia do stacji kwarantanny, a drugiemu po co najmniej 42 dniach, licząc od pierwszego testu.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Jeżeli u jednego zwierzęcia test na księgosusz dał wynik pozytywny to uznaje się, że wszystkie zwierzęta znajdujące się w stacji nie kwalifikują się do wprowadzenia do Wspólnoty Europejskiej.

2.1.6. Pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej

a) Stosowany test: ELISA, test neutralizacji wirusa lub inne testy uznane zgodnie z protokółami opisanymi we właściwych częściach przewodnika OIE.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Jeżeli u jednego zwierzęcia test na występowanie wirusa pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej dał wynik pozytywny to uznaje się, że wszystkie zwierzęta znajdujące się w stacji nie kwalifikują się do wprowadzenia do Wspólnoty Europejskiej.

2.1.7. Gorączka doliny Rift

a) Stosowany test: ELISA, test neutralizacji wirusa lub inne testy uznane zgodnie z protokółami opisanymi we właściwych częściach przewodnika OIE.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Jeżeli u jednego zwierzęcia występuje dowód zagrożenia wystąpienia gorączki doliny Rift to uznaje się, że wszystkie zwierzęta znajdujące się w stacji nie kwalifikują się do wprowadzenia do Wspólnoty Europejskiej.

2.1.8. Choroba guzowata skóry bydła

a) Stosowany test: serologia z wykorzystaniem testu ELISA, test neutralizacji wirusa lub inne testy uznane zgodnie z protokółami opisanymi we właściwych częściach przewodnika OIE.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Jeżeli u jednego zwierzęcia występuje dowód zagrożenia wystąpienia choroby guzowatej skóry bydła, to do wywozu do Wspólnoty Europejskiej nie dopuszcza się całej grupy.

2.1.9. Gorączka krwotoczna krymsko-kongijska

a) Stosowany test: ELISA, test neutralizacji wirusa, test immunofluoroscencyjny lub inny uznany test.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Jeżeli u jednego zwierzęcia występuje dowód zagrożenia działaniem czynnika gorączki krwotocznej krymsko-kongijskiej to zwierzę to wyklucza się z grupy.

2.1.10. Surra (Trypanosoma evansi)

a) Stosowany test: czynnik pasożytniczy może być zidentyfikowany w próbkach stężonej krwi zgodnie protokółami opisanymi we właściwych częściach przewodnika OIE.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Jeżeli u zwierzęcia wykryto T. evansi zwierzę to wyklucza się z grupy. Reszta grupy musi więc zostać poddana wewnętrznemu i zewnętrznemu leczeniu przeciwpasożytniczemu, z zastosowaniem odpowiednich środków skutecznych w przypadku T. evansi.

2.1.11. Złośliwa gorączka nieżytowa bydła (głowica)

a) Stosowany test: Preferowaną metodą jest wykrycie wirusa DNA, oparte na identyfikacji immunofluorescencyjnej lub immunocytochemicznej zgodnie z protokółami opisanymi we właściwych częściach przewodnika OIE.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Jeżeli u jednego zwierzęcia występuje dowód zagrożenia złośliwą gorączką nieżytową bydła to do wywozu do Wspólnoty Europejskiej nie dopuszcza się całej grupy.

2.1.12. Wścieklizna

Szczepienie: W niektórych przypadkach można dokonać szczepienia przeciw wściekliźnie, a od zwierzęcia musi zostać pobrana krew i musi zostać poddane testowi seroneutralizacji antyciał.

2.1.13. Białaczka bydła (wyłącznie jeżeli miejscem przeznaczenia zwierząt jest region wolny od choroby)

a) Stosowany test: AGID lub próba blokująca ELISA, zgodnie z protokółami opisanymi w przewodniku OIE.

c) Możliwe działania po przeprowadzeniu testów: Zwierzęta, u których test dał wynik pozytywny wyklucza się z grupy, a pozostałe zwierzęta muszą zostać poddane ponownemu testowi, który rozpoczyna się co najmniej 21 dni po przeprowadzeniu pierwszego testu, który dał wynik pozytywny: nowy test uznaje się za pierwszy test opisany w pkt b).

Tylko zwierzęta, u których dwa kolejne testy przeprowadzone zgodnie z pkt b) dały wynik negatywny są dopuszczane do wywozu do Wspólnoty Europejskiej.

▼M70

ZAŁĄCZNIK II

ŚWIEŻE MIĘSO

▼M75

CZĘŚĆ I

Wykaz państw trzecich i ich części (1)

Państwo	Kod obszaru	Opis terytorium	Świadectwo weterynaryjne		Warunki szczególne	Data zakończenia (2)	Data rozpoczęcia (3)
Państwo	Kod obszaru	Opis terytorium	Wzór/Wzory	SG	Warunki szczególne	Data zakończenia (2)	Data rozpoczęcia (3)
1	2	3	4	5	6	7	8
AL – Albania	AL-0	Cały kraj	—
AR – Argentyna	AR-0	Cały kraj	EQU
	AR-1	Prowincje: Buenos Aires, Catamarca, Corrientes (oprócz departamentów Berón de Astrada, Capital, Empedrado, General Paz, Itati, Mbucuruyá, San Cosme oraz San Luís del Palmar) Entre Ríos, La Rioja, Mendoza, Misiones, część prowincji Neuquén (wyjąwszy obszar ujęty w AR-4), część prowincji Río Negro (wyjąwszy obszar ujęty w AR-4), San Juan, San Luis, Santa Fe, Tucuman, Cordoba, La Pampa, Santiago del Estero, Chaco Formosa, Jujuy i Salta, z wyjątkiem obszaru buforowego 25 km od granicy z Boliwią i Paragwajem, rozciągającego się od okręgu Santa Catalina w prowincji Jujuy do okręgu Laishi w prowincji Formosa	BOV	A	1		18 marca 2005 r.
	AR-1		RUF	A	1		1 grudnia 2007 r.
	AR-2	Chubut, Santa Cruz i Tierra del Fuego	BOV, OVI, RUW, RUF				1 marca 2002 r.
	AR-3	Corrientes: departamenty Berón de Astrada, Capital, Empedrado, General Paz, Itati, Mbucuruyá, San Cosme oraz San Luís del Palmar	BOV RUF	A	1		1 grudnia 2007 r.
	AR-4	Część Río Negro (z wyjątkiem: w Avellaneda obszaru położonego na północ od drogi regionalnej nr 7 i na wschód od drogi regionalnej nr 250, w Conesa obszaru na wschód od drogi regionalnej nr 2, w El Cuy obszaru położonego na północ od drogi regionalnej nr 7 między skrzyżowaniem z drogą regionalną nr 66 a granicą z departamentem Avellaneda, a w San Antonio obszaru na wschód od dróg regionalnych nr 250 i nr 2) Część Neuquén (z wyjątkiem obszaru w Confluencia, położonego na wschód od drogi regionalnej nr 17, oraz w Picun Leufú – obszaru na wschód od drogi regionalnej nr 17)	BOV, OVI, RUW, RUF				1 sierpnia 2008 r.
AU – Australia	AU-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, RUF, RUW, SUF, SUW
BA – Bośnia i Hercegowina	BA-0	Cały kraj	—
BH – Bahrajn	BH-0	Cały kraj	—
BR – Brazylia	BR-0	Cały kraj	EQU
	BR-1	Stan Minas Gerais, Stan Espírito Santo; Stan Goiás; Stan Mato Grosso, Stan Rio Grande do Sul, Stan Mato Grosso do Sul (z wyjątkiem strefy ścisłego nadzoru wyznaczonej w pasie szerokości 15 km wzdłuż granic zewnętrznych w gminach Porto Mutinho, Caracol, Bela Vista, Antônio João, Ponta Porã, Aral Moreira, Coronel Sapucaia, Paranhos, Sete Quedas, Japora’ i Mundo Novo oraz strefy ścisłego nadzoru wyznaczonej w gminach Corumbá and Ladário)	BOV	A oraz H	1		1 grudnia 2008 r.
	BR-2	Stan Santa Catarina	BOV	A oraz H	1		31 stycznia 2008 r.
	BR-3	Stany Paraná i São Paulo	BOV	A oraz H	1		1 sierpnia 2008 r.
BW – Botswana	BW-0	Cały kraj	EQU, EQW
	BW-1	Strefy 3c, 4b, 5, 6, 8, 9 i 18 weterynaryjnego zwalczania chorób	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1		1 grudnia 2007 r.
	BW-2	Strefy 10, 11, 13 i 14 weterynaryjnego zwalczania chorób	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1		7 marca 2002 r.
	BW-3	Strefa 12 weterynaryjnego zwalczania chorób	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1	20 października 2008 r.
BY – Białoruś	BY-0	Cały kraj	—
BZ – Belize	BZ-0	Cały kraj	BOV, EQU
CA – Kanada	CA-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, SUF, SUW RUF, RUW,	G
CH – Szwajcaria	CH-0	Cały kraj	*
CL – Chile	CL-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, RUF, RUW, SUF
CN – Chiny	CN-0	Cały kraj	—
CO – Kolumbia	CO-0	Cały kraj	EQU
CR – Kostaryka	CR-0	Cały kraj	BOV, EQU
CU – Kuba	CU-0	Cały kraj	BOV, EQU
DZ – Algieria	DZ-0	Cały kraj	—
ET – Etiopia	ET-0	Cały kraj	—
FK – Falklandy	FK-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU
GL – Grenlandia	GL-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU, RUF, RUW
GT Gwatemala	GT-0	Cały kraj	BOV, EQU
HK – Hongkong	HK-0	Cały kraj	—
HN – Honduras	HN-0	Cały kraj	BOV, EQU
HR – Chorwacja	HR-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU, RUF, RUW
IL – Izrael	IL-0	Cały kraj	—
IN – Indie	IN-0	Cały kraj	—
IS – Islandia	IS-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU, RUF, RUW
KE – Kenia	KE-0	Cały kraj	—
MA – Maroko	MA-0	Cały kraj	EQU
ME – Czarnogóra	ME-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU
MG – Madagaskar	MG-0	Cały kraj	—
MK – Była Jugosłowiańska Republika Macedonii (4)	MK-0	Cały kraj	OVI, EQU
MU – Mauritius	MU-0	Cały kraj	—
MX – Meksyk	MX-0	Cały kraj	BOV, EQU
NA – Namibia	NA-0	Cały kraj	EQU, EQW
NA – Namibia	NA-1	Na południe od kordonu sanitarnego sięgającego od Palgrave Point na zachodzie do Gam na wschodzie	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1
NC – Nowa Kaledonia	NC-0	Cały kraj	BOV, RUF, RUW
NI – Nikaragua	NI-0	Cały kraj	—
NZ – Nowa Zelandia	NZ-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, RUF, RUW, SUF, SUW
PA – Panama	PA-0	Cały kraj	BOV, EQU
PY – Paragwaj	PY-0	Cały kraj	EQU
PY – Paragwaj	PY-1	Cały kraj, z wyjątkiem strefy ścisłego nadzoru wyznaczonej w pasie szerokości 15 km wzdłuż granic zewnętrznych	BOV	A	1		1 sierpnia 2008 r.
RS – Serbia (5)	RS-0	Cały kraj	BOV, OVI, EQU
RU – Federacja Rosyjska	RU-0	Cały kraj	—
RU – Federacja Rosyjska	RU-1	Region Murmańska, Jamalsko-Nieniecki Okręg Autonomiczny	RUF
SV – Salwador	SV-0	Cały kraj	—
SZ – Suazi	SZ-0	Cały kraj	EQU, EQW
	SZ-1	Obszar położony na zachód od ogrodzenia „czerwonej linii”, który rozciąga się na północ od rzeki Usutu do granicy z Republiką Południowej Afryki na zachód od Nkalashane	BOV, RUF, RUW	F	1
	SZ-2	Obszary weterynaryjnego nadzoru pryszczycy i kontroli szczepień zgodnie z rozporządzeniem, opublikowanym w dzienniku urzędowym pod nr 51 w 2001 r.	BOV, RUF, RUW	F	1		4 sierpnia 2003 r.
TH – Tajlandia	TH-0	Cały kraj	—
TN – Tunezja	TN-0	Cały kraj	—
TR – Turcja	TR-0	Cały kraj	—
TR – Turcja	TR-1	Prowincje: Amasya, Ankara, Aydin, Balikesir, Bursa, Cankiri, Corum, Denizli, Izmir, Kastamonu, Kutahya, Manisa, Usak, Yozgat i Kirikkale	EQU
UA – Ukraina	UA-0	Cały kraj	—
US – Stany Zjednoczone	US-0	Cały kraj	BOV, OVI, POR, EQU, SUF, SUW, RUF, RUW	G
UY – Urugwaj	UY-0	Cały kraj	EQU
			BOV	A	1		1 listopada 2001 r.
			OVI	A	1
ZA – Republika Południowej Afryki	ZA-0	Cały kraj	EQU, EQW
ZA – Republika Południowej Afryki	ZA-1	Cały kraj z wyjątkiem: — części obszaru zwalczania pryszczycy w regionach weterynaryjnych prowincji Mpumalanga i Północnej, w okręgu Ingwavuma regionu weterynaryjnego Natal i na obszarze graniczącym z Botswaną na wschód od 28o długości geograficznej, oraz — okręgu Camperdown w prowincji KwaZuluNatal	BOV, OVI, RUF, RUW	F	1
ZW – Zimbabwe	ZW-0	Cały kraj	—
(1) Bez uszczerbku dla specjalnych wymagań dotyczących certyfikacji przewidzianych przez umowy Wspólnoty z krajami trzecimi. (2) Mięso zwierząt poddanych ubojowi w dniu lub przed dniem określonym w kolumnie 7 może być przywiezione do Wspólnoty w ciągu 90 dni od tego dnia. Przesyłki na pełnym morzu mogą być przywiezione do Wspólnoty w ciągu 40 dni od dnia określonego w kolumnie 7, jeśli towarzyszące im świadectwo zostało wystawione przed tym dniem. (Uwaga: brak daty w kolumnie 7 oznacza, że nie ma ograniczeń czasowych). (3) Jedynie mięso zwierząt poddanych ubojowi w dniu lub po dniu wskazanym w kolumnie 8 może być przywiezione do Wspólnoty (brak daty w kolumnie 8 oznacza, że nie ma ograniczeń czasowych). (4) Była Jugosłowiańska Republika Macedonii; kod tymczasowy, który pozostaje bez wpływu na ostateczną nazwę państwa, która zostanie ustalona w wyniku prowadzonych obecnie w ONZ negocjacji w tej sprawie. (5) Z wyjątkiem Kosowa, określonego zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1244 z dnia 10 czerwca 1999 r. * = Świadectwa zgodne z Umową pomiędzy Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącą handlu produktami rolnymi (Dz.U. L 114 z 30.4.2002, s. 132). — = Nie określono żadnego świadectwa i przywóz świeżego mięsa jest zabroniony (z wyjątkiem gatunków, które zostały wskazane w wierszu dla całego kraju). 1 1Ograniczenia kategorii:Niedopuszczone są wszelkie podroby (z wyjątkiem – w przypadku bydła – przepony i mięśni żwaczy). Ograniczenia kategorii: Niedopuszczone są wszelkie podroby (z wyjątkiem – w przypadku bydła – przepony i mięśni żwaczy).

▼M73

CZĘŚĆ 2

Wzory świadectw weterynaryjnych

Wzór (wzory)

„BOV”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, bydła domowego (w tym gatunki Bison i Bubalus i ich krzyżówki).

„OVI”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus).

„POR”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, trzody chlewnej (Sus scrofa).

„EQU”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem mięsa mielonego, gospodarskich zwierząt nieparzystokopytnych (Equus caballus, Equus asinus i ich krzyżówki).

„RUF”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, hodowlanych nieudomowionych zwierząt należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła (w tym gatunków Bison i Bubalus i ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych i pekari) oraz należących do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„RUW”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, dzikich nieudomowionych zwierząt należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła (w tym gatunków Bison i Bubalus i ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych i pekari) oraz należących do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„SUF”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, hodowlanych nieudomowionych należących do rodzin świniowatych, pekari lub tapirowatych.

„SUW”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, dzikich nieudomowionych zwierząt należących do rodzin świniowatych, pekari lub tapirowatych.

„EQW”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, dzikich zwierząt nieparzystokopytnych należących do podrodzaju Hippotigris (zebra).

SG (Dodatkowe gwarancje)

„A”

Gwarancje dotyczące dojrzewania, pomiaru pH i usuwania kości ze świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów, na które wydawane jest świadectwo zgodnie ze wzorami BOV (pkt II.2.6), OVI (pkt II.2.6), RUF (pkt II.2.7) i RUW (pkt II.2.4).

„B”

Gwarancje dotyczące poddanych dojrzewaniu oczyszczonych podrobów, zgodnie z opisem we wzorze świadectwa BOV (pkt II.2.6).

„C”

Gwarancje dotyczące badania laboratoryjnego w kierunku klasycznego pomoru świń na tuszach, z których uzyskano świeże mięso, na które wydawane jest świadectwo zgodnie ze wzorem SUW (pkt II.2.3.B).

„D”

Gwarancje dotyczące karmienia zlewkami w gospodarstwie (gospodarstwach) zwierząt, z których uzyskano świeże mięso, na które wydawane jest świadectwo zgodnie ze wzorem POR (pkt II.2.3.d).

„E”

Gwarancje dotyczące badania w kierunku gruźlicy wykonanego u zwierząt, z których uzyskano świeże mięso, na które wydawane jest świadectwo zgodnie ze wzorem BOV (pkt II.2.4.d).

„F”

Gwarancje dotyczące dojrzewania i usuwania kości ze świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów, na które wydawane jest świadectwo zgodnie ze wzorami BOV (pkt II.2.6), OVI (pkt II.2.6), RUF (pkt II.2.6) oraz RUW (pkt II.2.7).

„G”

Gwarancje dotyczące: 1) usunięcia podrobów i rdzenia kręgowego; oraz 2) pochodzenia i przebadania zwierząt jeleniowatych w związku z przewlekłą chorobą wyniszczającą, jak określono we wzorach świadectwa RUF (pkt II.1.9) oraz RUW (pkt II.1.10).

„H”

dodatkowe gwarancje wymagane w przypadku Brazylii dotyczące kontaktów zwierząt, programów szczepień oraz nadzoru. Ponieważ jednak stan Santa Catarina w Brazylii nie przeprowadza szczepień przeciwko pryszczycy, odniesienie do programu szczepień nie ma zastosowania do mięsa uzyskanego ze zwierząt pochodzących z tego stanu i tam ubitych.

Uwagi

a) Świadectwa weterynaryjne są wystawiane przez kraj wywozu na podstawie wzorów zamieszczonych w części 2 załącznika II, zgodnie z układem wzoru odpowiadającego badanemu rodzajowi mięsa. Zawierają one, w kolejności uporządkowanej według wzoru, poświadczenia wymagane dla dowolnego państwa trzeciego oraz, jeśli to konieczne, dodatkowe gwarancje wymagane dla państwa trzeciego wywozu lub jego części.

b) Dla mięsa wywożonego z jednego z terytoriów wyszczególnionych w kolumnach 2 i 3 części 1 załącznika II, wysłanego do tego samego punktu przeznaczenia i przewożonego tym samym wagonem kolejowym, ciężarówką, samolotem lub statkiem, musi zostać wystawione jedno oddzielne świadectwo.

d) Świadectwo musi być sporządzone przynajmniej w jednym z urzędowych języków państwa członkowskiego UE, w którym będzie przeprowadzana kontrola w punkcie kontroli granicznej, oraz państwa członkowskiego UE będącego krajem przeznaczenia. Te państwa członkowskie mogą jednak zezwolić na użycie innych języków i załączenie, w razie konieczności, urzędowego tłumaczenia.

e) Jeśli do celów identyfikacji poszczególnych pozycji przesyłki (wykaz w pkt I.28 wzoru świadectwa), do świadectwa dołączone zostaną dodatkowe kartki, traktuje się je jako stanowiące część oryginału tego świadectwa, pod warunkiem złożenia na każdej z nich podpisu i pieczęci przez urzędowego lekarza weterynarii.

f) Jeżeli świadectwo, wraz z dodatkowymi wykazami, o których mowa w punkcie e), składa się z więcej niż jednej strony, każda ze stron musi być ponumerowana – (numer strony) z (całkowitej liczby stron) – u dołu strony oraz musi być opatrzona na górze strony numerem kodu danego świadectwa, nadanym przez właściwy organ.

g) Oryginał świadectwa wypełnia i podpisuje urzędowy lekarz weterynarii. Przy wypełnianiu i składaniu podpisu właściwe organy kraju wywozu muszą zapewnić przestrzeganie zasad wystawiania świadectwa równoważnych z zasadami ustanowionymi dyrektywą Rady 96/93/WE. Kolor podpisu musi różnić się od koloru druku. Ta sama zasada dotyczy także pieczęci innych niż pieczęci tłoczone lub znaki wodne.

h) Oryginał świadectwa musi towarzyszyć przesyłce w punkcie kontroli granicznej UE.

i) Numer referencyjny świadectwa, o którym mowa w rubrykach I.2 i II.a, musi zostać nadany przez właściwy organ.

▼M55

ZAŁĄCZNIK III

ZAŁĄCZNIK IV

Wykaz specjalnie wyznaczonych punktów kontroli granicznej, o których mowa w art. 12b

Kod ISO	Państwo Członkowskie	BIP (punkt kontroli granicznej)
LT	Litwa	Zgodnie z decyzją 2001/881/WE w odniesieniu do Litwy
LV	Łotwa	Zgodnie z decyzją 2001/881/WE w odniesieniu do Łotwy
PL	Polska	Zgodnie z decyzją 2001/881/WE w odniesieniu do Polski

( 1 ) Dz.U. L 302 z 31.12.1972, str. 28.

( 2 ) Dz.U. L 26 z 31.1.1977, str. 81.