1.   W trakcie procedury administracyjnej, o której mowa w rozdziale III, osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową korzystają z gwarancji określonych w ust. 2–6 niniejszego artykułu.

2.   Organ rozstrzygający lub, w stosownych przypadkach, inne właściwe organy lub organizacje wyznaczone do tego przez państwa członkowskie, informują osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową w języku, który rozumieją lub co do którego można zasadnie przypuszczać, że jest dla nich zrozumiały, o następujących kwestiach:

Wszystkie informacje, o których mowa w niniejszym ustępie, są udzielane niezwłocznie, aby umożliwić osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową skorzystanie z praw zagwarantowanych niniejszym rozporządzeniem i należyte wywiązanie się z obowiązków określonych w art. 9. Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a)–e) niniejszego ustępu, przekazuje się osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową najpóźniej w momencie rejestracji wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej. Informacji tych udziela się za pomocą ulotki, o której mowa w ust. 7, przekazywanej w formie fizycznej albo elektronicznej, a w razie konieczności udziela się ich ustnie. Małoletnim udziela się informacji w sposób przyjazny dziecku i przy zaangażowaniu przedstawiciela małoletniego lub osoby, o której mowa w art. 23 ust. 3 lit. a) niniejszego rozporządzenia.

Osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewnia się możliwość potwierdzenia, że otrzymała te informacje. Potwierdzenie to zostaje udokumentowane w aktach osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową. Jeżeli osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową odmawia potwierdzenia, że otrzymała informacje, odnotowuje się ten fakt w jej aktach.

3.   W ramach procedury administracyjnej osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową zapewnia się usługi tłumaczenia ustnego w celu zarejestrowania i złożenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej oraz, w stosownych przypadkach, do celów przesłuchania, jeżeli nie można zapewnić odpowiedniej komunikacji za pomocą innych metod. Usługi tłumaczenia ustnego opłacane są ze środków publicznych.

4.   Właściwe organy zapewniają osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową – niezwłocznie i przed terminem złożenia wniosku zgodnym z art. 28 ust. 1 – możliwość kontaktu z Wysokim Komisarzem Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców lub jakąkolwiek inną organizacją udzielającą porad prawnych lub inne doradztwo dla osób ubiegających się o ochronę międzynarodową zgodnie z prawem krajowym.

5.   Organ rozstrzygający zapewnia, aby osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową oraz w stosownych przypadkach ich przedstawiciele lub doradcy prawni, lub inni doradcy dopuszczeni lub uprawnieni do udzielania porad prawnych na mocy prawa krajowego (zwani dalej „doradcami prawnymi”) mieli dostęp do informacji, o których mowa w art. 34 ust. 2 lit. b) i c), potrzebnych do rozpatrywania wniosków, oraz do informacji przekazywanych przez ekspertów, o których mowa w art. 34 ust. 3, w przypadku gdy organ rozstrzygający uwzględnił te informacje przy podejmowaniu decyzji w sprawie ich wniosku.

6.   Organ rozstrzygający niezwłocznie powiadamia na piśmie osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową o decyzji podjętej w sprawie ich wniosku. Jeżeli przedstawiciel lub doradca prawny jest prawnym przedstawicielem osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, organ rozstrzygający może powiadomić tego przedstawiciela lub doradcę prawnego o decyzji zamiast powiadamiać tę osobę.

7.   Agencja ds. Azylu, w ścisłej współpracy z Komisją i każdym państwem członkowskim, sporządza ulotki zawierające informacje wymagane na podstawie niniejszego artykułu. Ulotki te są sporządzane w taki sposób, aby umożliwić państwom członkowskim uzupełnienie ich dodatkowymi informacjami specyficznymi dla danego państwa członkowskiego i uwzględniają szczególne cechy osób ubiegających się o ochronę międzynarodową wymagających szczególnego traktowania, takich jak małoletni lub osoby z niepełnosprawnościami.

1.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową występuje ze swoim wnioskiem w państwie członkowskim przewidzianym w art. 17 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2024/1351.

2.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową w pełni współpracuje z właściwymi organami, o których mowa w art. 4, w sprawach objętych niniejszym rozporządzeniem, w szczególności poprzez:

W przypadku gdy właściwe organy postanowią zachować jakikolwiek dokument, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. f), zapewniają, aby osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową natychmiast otrzymała kopie oryginałów. W przypadku przekazania na podstawie art. 46 rozporządzenia (UE) 2024/1351 właściwe organy oddają takie dokumenty osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową w momencie przekazania.

3.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową przyjmuje wszelkie wiadomości od właściwych organów w ostatnim wskazanym przez nią miejscu pobytu lub pod ostatnim wskazanym adresem zamieszkania, pod numerem telefonu lub adresem poczty elektronicznej, które sama podała właściwym organom, w szczególności gdy osoba ta składa wniosek zgodnie z art. 28.

Państwa członkowskie ustalają w prawie krajowym metodę komunikacji oraz moment, w którym uznaje się wiadomości za dostarczone osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową.

4.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową wywiązuje się z obowiązków w zakresie zgłaszania się do właściwych organów w określonym terminie lub w rozsądnych odstępach czasu, lub pozostawania w wyznaczonym geograficznie miejscu na terytorium państwa zgodnie z dyrektywą UE 2024/1346, nałożonych przez państwo członkowskie, w którym osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest zobowiązana przebywać zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1351.

5.   Bez uszczerbku dla ewentualnych przeszukań dokonywanych ze względów bezpieczeństwa, w przypadku gdy jest to konieczne i należycie uzasadnione do rozpatrzenia wniosku, właściwe organy mogą wymagać od osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową poddania się przeszukaniu lub umożliwienia przeszukania jej mienia zgodnie z prawem krajowym. Właściwy organ informuje osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową o powodach przeszukania i włącza je do jej akt. Wszelkie osobiste przeszukania osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową na podstawie niniejszego rozporządzenia są przeprowadzane przez osobę tej samej płci, z pełnym poszanowaniem zasad godności ludzkiej oraz integralności fizycznej i psychicznej.

1.   Osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową mają prawo do pozostania na terytorium państwa członkowskiego, w którym są zobowiązane pozostawać zgodnie z art. 17 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2024/1351 do czasu podjęcia przez organ rozstrzygający decyzji w sprawie wniosku w ramach procedury administracyjnej przewidzianej w rozdziale III.

2.   Prawo do pozostania nie stanowi uprawnienia do otrzymania zezwolenia na pobyt i nie daje osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową prawa do podróżowania na terytorium innych państw członkowskich bez dokumentu podróży, o którym mowa w art. 6 ust. 3 dyrektywy (UE) 2024/1346.

3.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie ma prawa do pozostania na terytorium danego państwa członkowskiego w trakcie procedury administracyjnej, w przypadku gdy osoba ta podlega wydaniu do innego państwa członkowskiego na podstawie obowiązków wynikających z europejskiego nakazu aresztowania wydanego zgodnie z decyzją ramową Rady 2002/584/WSiSW (21).

4.   Państwa członkowskie mogą przewidzieć wyjątek od prawa osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową do pozostania na ich terytorium w trakcie procedury administracyjnej, w przypadku gdy dana osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową:

5.   Państwo członkowskie może dokonać ekstradycji, wydania lub przekazania osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową do państwa trzeciego lub do międzynarodowego sądu lub trybunału, o czym mowa w ust. 4 lit. b), wyłącznie w przypadku, gdy właściwy organ uważa, że taka decyzja o ekstradycji, wydaniu lub przekazaniu nie doprowadzi do bezpośredniego lub pośredniego refoulement z naruszeniem zobowiązań tego państwa członkowskiego wynikających z prawa międzynarodowego lub prawa Unii.

1.   Bez uszczerbku dla art. 38 ust. 1 i art. 55 ust. 4 zanim organ rozstrzygający podejmie decyzję o niedopuszczalności wniosku zgodnie z art. 38, osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewnia się możliwość przesłuchania dotyczącego dopuszczalności.

2.   Na przesłuchaniu dotyczącym dopuszczalności osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewnia się możliwość przedstawienia powodów, dla których podstawy niedopuszczalności przewidziane w art. 38 nie miałyby do tej osoby zastosowania.

1.   Zanim organ rozstrzygający podejmie decyzję co do istoty wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewnia się możliwość przesłuchania dotyczącego przyczyn złożenia wniosku. Przesłuchanie dotyczące przyczyn złożenia wniosku może być przeprowadzone w tym samym czasie co przesłuchanie dotyczące dopuszczalności, pod warunkiem że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową została uprzednio poinformowana o takiej możliwości i mogła skonsultować się z doradcą prawnym zgodnie z art. 15 lub z osobą, której powierzono świadczenie doradztwa prawnego zgodnie z art. 16.

2.   Podczas przesłuchania dotyczącego przyczyn złożenia wniosku osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewnia się możliwość przedstawienia elementów niezbędnych do uzasadnienia swojego wniosku zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1347, a osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową możliwie najpełniej przedstawia elementy, o których mowa w art. 4 ust. 2 tego rozporządzenia. Osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewnia się możliwość złożenia wyjaśnień dotyczących ewentualnych brakujących elementów lub jakichkolwiek niespójności bądź sprzeczności w jej oświadczeniach.

1.   Przesłuchania, o których mowa w art. 11 i 12, przeprowadza się zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.

2.   W przypadku gdy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej zostaje złożony zgodnie z art. 31, odpowiedzialnej osobie pełnoletniej, o której mowa w tym artykule, zapewnia się możliwość przesłuchania zgodnie z art. 11 i 12. Osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową również zapewnia się możliwość udziału w danym przesłuchaniu, pod warunkiem że nie ma zastosowania ust. 11 lit. c) niniejszego artykułu.

3.   Przesłuchania prowadzone są w warunkach, które zapewniają odpowiednią prywatność i poufność oraz pozwalają osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową na wyczerpujące przedstawienie uzasadnienia ich wniosków.

4.   Podczas przesłuchania zapewnia się obecność doradcy prawnego osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, jeżeli osoba ta postanowiła skorzystać z pomocy prawnej zgodnie z sekcją III niniejszego rozdziału.

5.   Na potrzeby przesłuchania zapewniane są usługi tłumacza ustnego, który jest w stanie zapewnić odpowiednią komunikację pomiędzy osobą ubiegającą się o ochronę międzynarodową a osobą prowadzącą przesłuchanie.

Podczas przesłuchań można zapewnić obecność mediatora kulturowego.

Państwa członkowskie preferują wybór tłumaczy ustnych i mediatorów kulturowych, którzy odbyli szkolenie, takie jak szkolenia, o których mowa w art. 8 ust. 4 lit. m) rozporządzenia (UE) 2021/2303.

Państwa członkowskie zapewniają, aby tłumacze ustni i mediatorzy kulturowi zostali poinformowani o kluczowych pojęciach i terminologii istotnych dla oceny wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, na przykład za pomocą standardowej ulotki lub przewodnika. Komunikacja odbywa się w języku preferowanym przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową, chyba że jest inny język, który ta osoba rozumie oraz w którym jest w stanie jasno się komunikować.

6.   Przesłuchania prowadzone są przez pracowników organu rozstrzygającego.

W przypadku gdy liczba obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy występują z wnioskami w tym samym okresie, jest nieproporcjonalnie duża, co uniemożliwia terminowe przeprowadzanie przesłuchań każdej osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, organ rozstrzygający może być tymczasowo wspomagany przez pracowników innych organów tego państwa członkowskiego, którzy odbyli uprzednio odpowiednie szkolenie w celu prowadzenia takich przesłuchań, obejmujące elementy wymienione w art. 8 rozporządzenia (UE) 2021/2303, lub przez Agencję ds. Azylu zgodnie z art. 5.

7.   Osoba prowadząca przesłuchanie:

8.   Personel prowadzący przesłuchania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, w tym eksperci oddelegowani przez Agencję ds. Azylu:

9.   Na prośbę osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową i w miarę możliwości organ rozstrzygający zapewnia, aby osoby prowadzące przesłuchania i tłumacze ustni byli tej płci, którą wybiera osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową, chyba że organ rozstrzygający ma powody, by uznać, że taka prośba nie ma związku z trudnościami po stronie osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową dotyczącymi wyczerpującego przedstawienia uzasadnienia jej wniosku.

10.   Na zasadzie odstępstwa, w należycie uzasadnionych okolicznościach, organ rozstrzygający może przeprowadzić przesłuchanie za pośrednictwem wideokonferencji.

W takim przypadku organ rozstrzygający zapewnia niezbędne rozwiązania w zakresie odpowiednich urządzeń, standardów proceduralnych i technicznych, pomocy prawnej i tłumaczenia ustnego, przy uwzględnieniu wytycznych Agencji ds. Azylu.

11.   Odstąpienie od przesłuchania dotyczącego dopuszczalności lub przesłuchania dotyczącego przyczyn złożenia wniosku, stosownie do przypadku, jest możliwe w przypadku, gdy:

Odstąpienie od przesłuchania w przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. c), nie wpływa negatywnie na decyzję organu rozstrzygającego. W przypadku odstąpienia od przesłuchania na postawie tej litery organ rozstrzygający zapewnia osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową rzeczywistą możliwość przedstawienia dalszych informacji na piśmie.

W przypadku wątpliwości co do zdolności lub możliwości osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową do bycia przesłuchanym, organ rozstrzygający konsultuje się z lekarzem w celu ustalenia, czy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest niezdolna do uczestnictwa lub nie jest w stanie uczestniczyć w przesłuchaniu tymczasowo, czy też jej sytuacja ma charakter trwały. Jeżeli z konsultacji z lekarzem jasno wynika, że stan zdrowia sprawiający, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest niezdolna do uczestnictwa lub nie jest w stanie uczestniczyć w przesłuchaniu, ma charakter przejściowy, organ rozstrzygający odkłada przesłuchanie do czasu, kiedy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest zdolna lub jest w stanie w nim uczestniczyć.

W przypadku gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie jest w stanie wziąć udziału w przesłuchaniu z powodu szczególnych okoliczności pozostających poza jej kontrolą, organ rozstrzygający wyznacza kolejny termin przesłuchania.

12.   Osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową są obecne na przesłuchaniu i wymaga się od nich osobistego odpowiadania na zadane pytania.

13.   Podczas przesłuchania, w tym przesłuchania prowadzonego za pośrednictwem wideokonferencji, osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową ma możliwość uzyskania pomocy od doradcy prawnego.

Nieobecność doradcy prawnego nie uniemożliwia organowi rozstrzygającemu przeprowadzenia przesłuchania.

Państwa członkowskie mogą przewidzieć w prawie krajowym, że w przypadku gdy doradca prawny uczestniczy w przesłuchaniu, może on zabrać głos dopiero na końcu przesłuchania.

14.   Z zastrzeżeniem art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 oraz pod warunkiem że dołożono wystarczających starań, by zapewnić, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową uzyskała możliwość przebycia przesłuchania, brak przesłuchania nie stanowi przeszkody dla podjęcia przez organ rozstrzygający decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.

1.   Organ rozstrzygający lub jakikolwiek inny organ, lub eksperci udzielający zgodnie z art. 5 i art. 13 ust. 6 pomocy temu organowi w prowadzeniu przesłuchań sporządzają szczegółowy i oparty na faktach protokół zawierający wszystkie główne elementy przesłuchania lub stenogram przesłuchania, lub stenogram nagrania z takiego przesłuchania, które należy włączyć do akt osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową.

2.   Przesłuchania są rejestrowane za pomocą środków zapisu dźwięku. Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest z wyprzedzeniem informowana, że sporządza się takie nagranie i jaki jest jego cel. Szczególną uwagę poświęca się potrzebom ubiegających się o ochronę międzynarodową osób potrzebujących szczególnych gwarancji proceduralnych. Organ rozstrzygający umieszcza nagranie z przesłuchania w aktach osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową.

3.   Osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewnia się możliwość przedstawienia uwag lub wyjaśnień, ustnie lub pisemnie, dotyczących wszelkich niewłaściwych tłumaczeń lub pomyłek lub innych błędów merytorycznych w protokole, stenogramie przesłuchania lub w stenogramie nagrania z przesłuchania, na zakończenie przesłuchania lub w określonym terminie, zanim organ rozstrzygający podejmie decyzję. W tym celu osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową informuje się o całej treści protokołu, stenogramu przesłuchania lub stenogramu nagrania z przesłuchania, w razie potrzeby przy pomocy tłumacza ustnego.

4.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową proszona jest o potwierdzenie, że treść protokołu lub stenogramu przesłuchania poprawnie oddaje treść przesłuchania. W przypadku gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową odmawia zatwierdzenia tych treści, powody tej odmowy wpisuje się do akt tej osoby. Ta odmowa nie uniemożliwia organowi rozstrzygającemu podjęcia decyzji w sprawie wniosku. W przypadku wątpliwości co do stwierdzeń poczynionych przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową podczas przesłuchania nagranie audio uważane jest za rozstrzygające.

5.   Nie ma konieczności zwracania się do osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową o przedstawienie uwag lub wyjaśnień dotyczących protokołu lub stenogramu przesłuchania ani o potwierdzenie, że treść protokołu lub stenogramu przesłuchania poprawnie oddaje treść przesłuchania, w przypadku gdy:

6.   Osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, oraz, w przypadku gdy zostali wyznaczeni, ich przedstawiciele i ich doradcy prawni mają dostęp do protokołów lub stenogramów, o których mowa w ust. 1, jak najszybciej po przeprowadzeniu przesłuchania, a w każdym razie w odpowiednim czasie przed podjęciem decyzji przez organ rozstrzygający.

Dostęp do nagrania jest również zapewniany w postępowaniu odwoławczym.

1.   Osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową mają prawo do skutecznej konsultacji z doradcą prawnym lub innym doradcą w sprawach związanych z ich wnioskami na wszystkich etapach procedury.

2.   Bez uszczerbku dla prawa osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową do wyboru własnego doradcy prawnego lub innego doradcy na swój własny koszt osoba ta może wnioskować o nieodpłatne doradztwo prawne w procedurze administracyjnej przewidzianej w rozdziale III zgodnie z art. 16 oraz o nieodpłatną pomoc prawną i zastępstwo prawne w postępowaniu odwoławczym przewidzianym w rozdziale V zgodnie z art. 17.

Osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową informuje się – najszybciej jak to możliwe i najpóźniej w momencie rejestrowania wniosku zgodnie z art. 27 – o przysługującym jej prawie do wnioskowania o nieodpłatne doradztwo prawne lub nieodpłatną pomoc prawną i nieodpłatne zastępstwo prawne.

3.   Państwa członkowskie mogą zapewnić nieodpłatną pomoc prawną i nieodpłatne zastępstwo prawne w procedurze administracyjnej zgodnie z prawem krajowym.

4.   Państwa członkowskie mogą organizować zapewnianie doradztwa prawnego oraz pomocy prawnej i zastępstwa prawnego zgodnie z ich systemem krajowym.

1.   Państwa członkowskie na prośbę osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewniają nieodpłatne doradztwo prawne w procedurze administracyjnej przewidzianej w rozdziale III.

Do celów akapitu pierwszego skuteczny dostęp do nieodpłatnego doradztwa prawnego można zapewnić poprzez powierzenie jednej osobie zadania świadczenia doradztwa prawnego na administracyjnym etapie procedury jednocześnie na rzecz kilku osób ubiegających się o ochronę międzynarodową.

2.   Do celów procedury administracyjnej nieodpłatne doradztwo prawne obejmuje zapewnianie:

3.   Bez uszczerbku dla ust. 1 od zapewnienia nieodpłatnego doradztwa prawnego w procedurze administracyjnej można odstąpić, w przypadku gdy:

4.   Do celów wykonania niniejszego artykułu państwa członkowskie mogą zwrócić się o pomoc do Agencji ds. Azylu. Ponadto państwom członkowskim może być udzielane wsparcie finansowe z funduszy unijnych, zgodnie z aktami prawnymi regulującymi takie finansowanie.

1.   W postępowaniu odwoławczym państwa członkowskie na wniosek osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową zapewniają jej nieodpłatną pomoc prawną i nieodpłatne zastępstwo prawne. Taka nieodpłatna pomoc prawna i nieodpłatne zastępstwo prawne obejmują przygotowanie dokumentów proceduralnych wymaganych na mocy prawa krajowego, przygotowanie odwołania i, jeżeli dochodzi do rozprawy, udział przedstawiciela prawnego w tej rozprawie przed sądem lub trybunałem.

2.   Od zapewnienia nieodpłatnej pomocy prawnej i nieodpłatnego zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym państwa członkowskie mogą odstąpić, w przypadku gdy:

3.   W przypadku gdy decyzję o niezapewnieniu nieodpłatnej pomocy i nieodpłatnego zastępstwa prawnego podejmuje organ, który nie jest sądem ani trybunałem i który uzasadnia tę decyzję tym, że odwołanie nie ma realnych szans powodzenia lub stanowi nadużycie, osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową ma prawo do skutecznego środka zaskarżenia przed sądem lub trybunałem przeciwko tej decyzji. Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową ma prawo do wnioskowania o nieodpłatną pomoc prawną i nieodpłatne zastępstwo prawne w celu skorzystania z tego środka zaskarżenia.

1.   Doradcy prawnemu reprezentującemu osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową na warunkach określonych w prawie krajowym, zapewnia się dostęp do zawartych w aktach tej osoby informacji, na podstawie których decyzja jest podejmowana lub ma zostać podjęta.

2.   Dostępu do informacji lub do źródeł zawartych w aktach osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową można także odmówić zgodnie z prawem krajowym, w przypadku gdy ujawnienie informacji lub źródeł stanowiłoby zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, bezpieczeństwa organizacji lub osób, które dostarczyły informacje, lub bezpieczeństwa osób, do których odnoszą się informacje, lub w przypadku gdy mogłoby to narazić na szwank interesy dochodzenia związanego z rozpatrywaniem wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej przez właściwe organy państw członkowskich lub zagroziłoby stosunkom międzynarodowym państw członkowskich, lub gdy informacje lub źródła są niejawne na mocy prawa krajowego. W takich przypadkach organ rozstrzygający:

W odniesieniu do akapit pierwszego lit. b) państwa członkowskie udzielają dostępu do informacji lub źródeł doradcy prawnemu prawnie reprezentującemu osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową i który przeszedł kontrolę bezpieczeństwa, o ile informacje te mają znaczenie dla rozpatrzenia wniosku lub podjęcia decyzji o pozbawieniu ochrony międzynarodowej.

3.   Doradca prawny osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub osoba, której powierzono świadczenie doradztwa prawnego, którzy doradzają osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową, udzielają jej pomoc lub ją reprezentują, mają dostęp do obszarów zamkniętych, takich jak ośrodki detencyjne i strefy tranzytowe, w celu świadczenia doradztwa i udzielania pomocy osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub reprezentowania jej zgodnie z dyrektywą (UE) 2024/1346.

1.   Nieodpłatne doradztwo prawne, nieodpłatną pomoc prawną i nieodpłatne zastępstwo prawne zapewniają doradcy prawni lub inni doradcy, dopuszczeni lub uprawnieni na mocy prawa krajowego do doradzania osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową, udzielania im pomocy lub reprezentowania ich, lub organizacje pozarządowe akredytowane na mocy prawa krajowego do świadczenia usług prawnych lub zakresie reprezentacji osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową.

2.   Państwa członkowskie ustanawiają szczegółowe przepisy proceduralne dotyczące trybu składania i przetwarzania wniosków o zapewnienie nieodpłatnego doradztwa prawnego, nieodpłatnej pomocy prawnej i nieodpłatnego zastępstwa prawnego w odniesieniu do wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej lub stosują istniejące przepisy dotyczące krajowych roszczeń o podobnym charakterze, pod warunkiem że przepisy te nie są bardziej restrykcyjne lub nie uniemożliwiają ani nie utrudniają nadmiernie dostępu do nieodpłatnego doradztwa prawnego lub nieodpłatnej pomocy prawnej i nieodpłatnego zastępstwa prawnego.

3.   Państwa członkowskie ustanawiają szczegółowe przepisy dotyczące odstąpienia od udzielania nieodpłatnego doradztwa prawnego, nieodpłatnej pomocy prawnej i nieodpłatnego zastępstwa prawnego zgodnie, odpowiednio, z art. 16 ust. 3 i art. 17 ust. 2.

4.   Państwa członkowskie mogą również nakładać ograniczenia pieniężne lub czasowe w zakresie zapewniania nieodpłatnego doradztwa prawnego, nieodpłatnej pomocy i nieodpłatnego zastępstwa prawnego, pod warunkiem że nie są one arbitralne i nie ograniczają w sposób nieuzasadniony dostępu do nieodpłatnego doradztwa prawnego, nieodpłatnej pomocy i nieodpłatnego zastępstwa prawnego. W odniesieniu do opłat i innych kosztów traktowanie osób ubiegających się o ochronę międzynarodową nie może być mniej korzystne niż standardowe traktowanie własnych obywateli w kwestiach związanych z pomocą prawną.

5.   Państwa członkowskie mogą domagać się od osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową całkowitego lub częściowego zwrotu kosztów poniesionych w związku ze świadczeniem pomocy prawnej i zastępstwa prawnego, w przypadku gdy w toku procedury sytuacja finansowa osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową ulegnie znaczącej poprawie lub jeżeli decyzja o zapewnieniu nieodpłatnej pomocy prawnej i nieodpłatnego zastępstwa prawnego została podjęta na podstawie nieprawdziwych informacji przedstawionych przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową. Do tego celu osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową natychmiast informują właściwe organy o każdej znaczącej zmianie swojej sytuacji finansowej.

1.   Właściwe organy dokonują indywidualnej oceny tego, czy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową potrzebuje szczególnych gwarancji proceduralnych; w razie potrzeby oceny tej dokonuje się przy pomocy tłumacza ustnego. Ta ocena może być włączona do istniejących procedur krajowych lub do oceny, o której mowa w art. 25 dyrektywy (UE) 2024/1346, i nie musi mieć formy procedury administracyjnej. Jeżeli wymaga tego prawo krajowe, ocena może zostać udostępniona organowi rozstrzygającemu, a wyniki oceny mogą zostać mu przekazane, za zgodą osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową.

2.   Ocena, o której mowa w ust. 1, jest inicjowana możliwe jak najwcześniej po złożeniu wniosku, poprzez stwierdzenie, czy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową wykazuje pierwsze sygnały tego, że może wymagać szczególnych gwarancji proceduralnych. Podstawą tego stwierdzenia są widoczne oznaki, oświadczenia lub zachowanie osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub wszelkie istotne dokumenty. W przypadku małoletnich uwzględnia się także oświadczenia rodziców, osoby pełnoletniej odpowiedzialnej za małoletniego z mocy prawa lub zgodnie z praktyką danego państwa członkowskiego lub przedstawiciela osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową. Właściwe organy, dokonując rejestracji wniosku, włączają informacje o wszelkich takich pierwszych sygnałach do akt osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową i udostępniają te informacje organowi rozstrzygającemu.

3.   Ocena, o której mowa w ust. 1, jest kontynuowana po tym, jak złożono wniosek, przy uwzględnieniu wszelkich informacji z akt osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową.

Ocena, o której mowa w ust. 1, powinna zostać zakończona jak najszybciej i w każdym wypadku w ciągu 30 dni. Zostaje poddana przeglądowi w przypadku wszelkich istotnych zmian w sytuacji osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub w przypadku gdy potrzeba szczególnych gwarancji proceduralnych staje się widoczna po zakończeniu oceny.

4.   Właściwy organ może skierować osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową – za jej uprzednią zgodą – do odpowiedniego lekarza lub psychologa lub innego specjalisty w celu uzyskania porady na temat tego, czy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową potrzebuje szczególnych gwarancji proceduralnych, traktując priorytetowo przypadki, w których istnieją przesłanki wskazujące na to, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową mogła być ofiarą tortur, gwałtu lub innej poważnej formy przemocy psychicznej, fizycznej, seksualnej lub przemocy ze względu na płeć oraz że mogłoby to negatywnie wpłynąć na zdolność danej osoby do skutecznego udziału w procedurze. W przypadku gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową wyraża zgodę na skierowanie zgodnie z niniejszym akapitem, uznaje się, że zgoda ta obejmuje zgodę na przekazanie właściwemu organowi wyników skierowania.

Organ rozstrzygający bierze pod uwagę poradę udzieloną na podstawie akapitu pierwszego, kiedy podejmuje decyzję o rodzaju szczególnych gwarancji proceduralnych, których można udzielić osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową.

W stosownych przypadkach i bez uszczerbku dla badania lekarskiego ocena, o której mowa w ust. 1, może być włączona do badań lekarskich, o których mowa w art. 24 i 25.

5.   Odpowiedni pracownicy właściwych organów, a także lekarze, psychologowie lub inni specjaliści wydający porady co do potrzeby szczególnych gwarancji proceduralnych przechodzą szkolenie, które umożliwia im rozpoznanie oznak potrzeby szczególnego traktowania osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, która może potrzebować szczególnych gwarancji proceduralnych, oraz zaspokojenie tych potrzeb w razie ich stwierdzenia.

1.   W przypadku gdy osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową zidentyfikowano jako osoby potrzebujące szczególnych gwarancji proceduralnych, zapewnia się im niezbędne wsparcie, aby umożliwić im korzystanie z praw i wywiązywanie się z obowiązków na podstawie niniejszego rozporządzenia w trakcie całej procedury ubiegania się o ochronę międzynarodową.

2.   W przypadku gdy organ rozstrzygający uznaje, w tym na podstawie oceny dokonanej przez inny stosowny organ krajowy, że niezbędne wsparcie, o którym mowa w ust. 1, nie może zostać udzielone w ramach procedury rozpatrywania wniosku prowadzonej w trybie przyspieszonym, o której mowa w art. 42, ani w ramach procedury granicznej, o której mowa w art. 43, ze zwróceniem szczególnej uwagi na ofiary tortur, zgwałcenia lub innej poważnej formy przemocy psychicznej, fizycznej, seksualnej lub przemocy ze względu na płeć, organ rozstrzygający nie stosuje tych procedur do osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub przestaje je do niej stosować.

1.   Stosując niniejsze rozporządzenie, właściwe organy uwzględniają przede wszystkim najlepszy interes dziecka.

2.   Organ rozstrzygający ocenia najlepszy interes dziecka zgodnie z art. 26 dyrektywy (UE) 2024/1346.

3.   Organ rozstrzygający zapewnia małoletniemu możliwość przesłuchania, w tym w przypadku gdy z wnioskiem występuje się w imieniu małoletniego zgodnie z art. 32 i art. 33 ust. 1, chyba że nie służy to najlepszemu interesowi dziecka. W takim przypadku organ rozstrzygający uzasadniania decyzję o niezapewnieniu małoletniemu możliwości przesłuchania.

Przesłuchanie małoletniego jest prowadzone przez osobę mającą niezbędną wiedzę o prawach i szczególnych potrzebach małoletnich. Przesłuchanie jest prowadzone w sposób dostosowany do dziecka i kontekstu, z uwzględnieniem wieku i stopnia dojrzałości dziecka.

4.   W przypadku gdy małoletni ma opiekę, przesłuchanie jest prowadzone w obecności osoby pełnoletniej odpowiedzialnej za małoletniego z mocy prawa lub zgodnie z praktyką danego państwa członkowskiego, a w przypadku wyznaczenia doradcy prawnego – w jego obecności. W razie potrzeby i gdy jest to w najlepszym interesie dziecka, państwa członkowskie mogą również przeprowadzić przesłuchanie tego małoletniego w obecności osoby o niezbędnych umiejętnościach i wiedzy specjalistycznej. Gdy jest to uzasadnione i wyłącznie gdy jest to w najlepszym interesie dziecka, organ rozstrzygający może przeprowadzić przesłuchanie małoletniego bez obecności odpowiedzialnej osoby pełnoletniej, pod warunkiem że organ ten zapewni, aby temu małoletniemu towarzyszyła podczas przesłuchania osoba o niezbędnych umiejętnościach i wiedzy specjalistycznej, tak aby zabezpieczyć jego najlepszy interes.

5.   Decyzję w sprawie wniosku małoletniego przygotowują odpowiedni pracownicy organu rozstrzygającego. Ci odpowiedni pracownicy muszą posiadać niezbędną wiedzę i odbyć odpowiednie szkolenie w zakresie praw i szczególnych potrzeb małoletnich.

1.   Właściwe organy zapewniają, aby małoletni bez opieki byli reprezentowani i aby uzyskiwali pomoc w sposób umożliwiający im korzystanie z praw i wywiązywanie się z obowiązków na podstawie niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia (UE) 2024/1351, dyrektywy (UE) 2024/1346 i rozporządzenia (UE) 2024/1358.

2.   W przypadku gdy z wnioskiem występuje osoba, która twierdzi, że jest małoletnia, lub co do której można obiektywnie uznać, że jest małoletnia, gdy jest ona bez opieki, właściwe organy:

Przedstawiciel i osoba, o której mowa w akapicie pierwszym lit. a) niniejszego ustępu, mogą być tą samą osobą, o której mowa w art. 27 dyrektywy (UE) 2024/1346. Osoba ta spotyka się z małoletnim bez opieki i uwzględnia własne zdanie małoletniego na temat jego potrzeb odpowiednio do jego wieku i stopnia dojrzałości.

Jeżeli właściwy organ stwierdził, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową, która twierdzi, że jest małoletnia, bez wątpienia ma więcej niż 18 lat, nie ma potrzeby wyznaczania przedstawiciela zgodnie z niniejszym ustępem.

Obowiązki przedstawiciela lub osoby, o której mowa w akapicie pierwszym lit. a) niniejszego ustępu, ustają, kiedy właściwe organy w następstwie oceny wieku, o której mowa w art. 25 ust. 1, nie zakładają, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest małoletnia lub uznają, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie jest małoletnia, lub kiedy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową przestaje być małoletnim bez opieki.

3.   W przypadku nieproporcjonalnie dużej liczby wniosków, z którymi wystąpili małoletni bez opieki, lub w innych wyjątkowych sytuacjach termin na ustanowienie przedstawiciela, o którym mowa w ust. 2 akapit pierwszy lit. b) można przedłużyć o dziesięć dni roboczych, bez uszczerbku dla ust. 2 akapit trzeci.

4.   W przypadku gdy na podstawie ust. 2 zostaje wyznaczona organizacja, organizacja ta wyznacza osobę fizyczną na potrzeby wykonania zadań, o których mowa w niniejszym artykule, w odniesieniu do małoletniego bez opieki.

5.   Właściwy organ natychmiast informuje:

Przedstawiciel i osoba, o której mowa w ust. 2 akapit pierwszy lit. a) mają dostęp do treści odpowiednich dokumentów w aktach małoletniego bez opieki, w tym do specjalnych materiałów informacyjnych dla małoletnich bez opieki.

6.   Osoba, o której mowa w ust. 2 akapit pierwszy lit. a), spotyka się z małoletnim bez opieki i wykonuje między innymi następujące zadania, w stosownych przypadkach wraz z doradcą prawnym:

7.   Dopóki nie zostanie ustanowiony przedstawiciel, państwa członkowskie mogą upoważnić osobę, o której mowa w ust. 2 akapit pierwszy lit. a), do udzielenia pomocy małoletniemu w rejestracji i złożeniu wniosku lub do złożenia wniosku w imieniu małoletniego zgodnie z art. 33.

8.   Przedstawiciel spotyka się z małoletnim bez opieki i wykonuje między innymi następujące zadania, w stosownych przypadkach wraz z doradcą prawnym:

Podczas przesłuchania przedstawiciel i doradca prawny mają możliwość zadawania pytań lub przedstawiania uwag w ramach określonych przez osobę prowadzącą przesłuchanie.

Organ rozstrzygający może wymagać obecności małoletniego bez opieki na przesłuchaniu, nawet jeżeli obecny jest przedstawiciel lub doradca prawny.

9.   Przedstawiciel wykonuje swoje obowiązki zgodnie z zasadą najlepszego interesu dziecka i posiada niezbędne kwalifikacje, szkolenia i wiedzę w tym zakresie. Przedstawiciele są regularnie szkoleni w zakresie wykonywania swoich zadań i nie mogą figurować w rejestrze karnym, w szczególności w związku z przestępstwami lub wykroczeniami związanymi z dziećmi.

Zmiana przedstawiciela następuje wyłącznie w przypadku, gdy właściwe organy uznają, że zadania tego przedstawiciela lub tej osoby nie są odpowiednio wykonywane. Organizacje lub osoby fizyczne, których interesy kolidują lub mogą kolidować z interesami małoletniego bez opieki, nie mogą zostać ustanowione na przedstawicieli.

10.   Właściwe organy członkowskie powierzają osobie fizycznej działającej jako przedstawiciel lub osoba mogąca tymczasowo występować jako przedstawiciel proporcjonalną i ograniczoną liczbę małoletnich bez opieki, a w normalnych okolicznościach jednocześnie nie więcej niż 30 małoletnich bez opieki, w celu zapewnienia, aby osoba ta była w stanie skutecznie wykonywać zadania.

W przypadku nieproporcjonalnie dużej liczby wniosków, z którymi wystąpili małoletni bez opieki, lub w innych wyjątkowych sytuacjach, można zwiększyć liczbę małoletnich bez opieki przypadających na przedstawiciela, do maksymalnie 50 małoletnich bez opieki.

Państwa członkowskie zapewniają istnienie organów administracyjnych lub sądowych lub innych podmiotów odpowiedzialnych za regularne nadzorowanie właściwego wykonywania zadań przez przedstawicieli oraz osoby wyznaczone na mocy ust. 2 akapit pierwszy lit. a), w tym poprzez dokonywanie w regularnych odstępach czasu sprawdzenia rejestrów karnych ustanowionych przedstawicieli lub wyznaczonych osób w celu zidentyfikowania potencjalnej niezdolności do pełnienia ich roli. Takie organy administracyjne lub sądowe lub inne podmioty rozpatrują skargi składane przez małoletnich bez opieki na ustanowionych przedstawicieli lub osobę wyznaczoną na podstawie ust. 2 akapit pierwszy lit. a).

1.   W przypadku gdy organ rozstrzygający uzna to za istotne dla rozpatrzenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, występuje, pod warunkiem że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową wyrazi zgodę, o badanie lekarskie osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową pod kątem oznak i objawów, które mogłyby świadczyć o prześladowaniach lub poważnej krzywdzie doznanych w przeszłości, i zostaje poinformowany o wynikach tego badania.

2.   W przypadku małoletniego badanie lekarskie zostaje przeprowadzone tylko wtedy, gdy zgodę wyrażą rodzic, osoba pełnoletnia odpowiedzialna za małoletniego z mocy prawa lub zgodnie z praktyką danego państwa członkowskiego, przedstawiciel lub osoba, o której mowa w art. 23 ust. 2 lit. a), oraz – gdy przewiduje to prawo krajowe – osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową.

Badanie lekarskie jest nieodpłatne dla osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową i opłacane ze środków publicznych.

W stosownych przypadkach kontrole stanu zdrowia i kontrole służące identyfikacji osób wymagających szczególnego traktowania, o których mowa w art. 12 rozporządzenia (UE) 2024/1356, mogą być brane pod uwagę do celów badania lekarskiego przewidzianego w niniejszym artykule.

3.   W przypadku gdy nie przeprowadza się żadnych badań lekarskich zgodnie z ust. 1, organ rozstrzygający informuje osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, że mogą one z własnej inicjatywy i na własny koszt zorganizować badanie lekarskie pod kątem oznak i objawów, które mogłyby świadczyć o prześladowaniach lub poważnej krzywdzie doznanych w przeszłości.

4.   Wyniki badań lekarskich, o których mowa w ust. 1 lub 3, są jak najszybciej przedstawiane organowi rozstrzygającemu i osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową oraz oceniane przez organ rozstrzygający łącznie z innymi elementami wniosku.

5.   Badanie lekarskie jest jak najmniej inwazyjne i przeprowadzane tylko przez wykwalifikowanych lekarzy. Przeprowadza się je z poszanowaniem godności danej osoby.

6.   Odmowa poddania się badaniu lekarskiemu ze strony osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub decyzja tej osoby o poddaniu się badaniu lekarskiemu z własnej inicjatywy, w przypadku gdy przedmiotowe badanie nie może się odbyć w stosownym przedziale czasowym z uwagi na liczbę dostępnych terminów badań lekarskich w odpowiedzialnym państwie członkowskim, nie uniemożliwia organowi rozstrzygającemu podjęcia decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.

1.   W przypadkach gdy w wyniku oświadczenia osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, dostępnej dokumentacji i innych istotnych przesłanek, istnieją wątpliwości co do tego, czy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest małoletnia, organ rozstrzygający może dokonać oceny multidyscyplinarnej, w tym oceny psychospołecznej, przeprowadzanej przez wykwalifikowanych specjalistów, aby ustalić wiek osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową w ramach rozpatrywania wniosku. Ocena wieku nie opiera się wyłącznie na wyglądzie fizycznym lub zachowaniu osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową. Do celów oceny wieku dostępne dokumenty uznaje się za autentyczne, chyba że istnieją dowody wskazujące inaczej; pod uwagę bierze się również oświadczenia małoletnich.

2.   W przypadku gdy mimo przeprowadzenia oceny multidyscyplinarnej utrzymują się wątpliwości co do wieku osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, jako środek ostateczny można przeprowadzić badanie lekarskie, aby ustalić wiek tej osoby w ramach rozpatrywania wniosku. Jeżeli wynik oceny wieku, o której mowa w niniejszym ustępie, nie jest rozstrzygający co do wieku osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub obejmuje przedział wiekowy poniżej 18 lat, państwa członkowskie zakładają, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest małoletnia.

3.   Badanie lekarskie przeprowadzane do celów ust. 2 musi być jak najmniej inwazyjne i przeprowadzane z pełnym poszanowaniem godności danej osoby. Dokonują go lekarze mający doświadczenie i wiedzę specjalistyczną w zakresie szacowania wieku.

W przypadkach, w których zastosowanie ma niniejszy ustęp, wyniki badania lekarskiego i oceny multidyscyplinarnej analizuje się łącznie, umożliwiając uzyskanie możliwie najbardziej wiarygodnego wyniku.

4.   W przypadku gdy badanie lekarskie jest wykorzystywane do oceny wieku osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, właściwy organ zapewnia, aby osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, ich rodzice, osoba pełnoletnia odpowiedzialna z mocy prawa lub zgodnie z praktyką państwa członkowskiego za osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową, ich przedstawiciele lub osoba, o której mowa w art. 23 ust. 2 lit. a), zostali poinformowani przed rozpatrzeniem wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej oraz w języku, który rozumieją, i w sposób przyjazny dziecku i dostosowany do jego wieku, że wiek osób ubiegających się o ochronę międzynarodową może zostać oceniony w drodze badania lekarskiego. Obejmuje to informacje na temat sposobu przeprowadzenia badania, możliwych skutków wyniku badania lekarskiego dla rozpatrzenia wniosku, jak również na temat możliwości i skutków odmowy poddania się badaniu lekarskiemu ze strony osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową. Wszystkie dokumenty związane z badaniem lekarskim dołączane są do akt osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową.

5.   Badanie lekarskie na potrzeby oceny wieku osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową zostaje przeprowadzone tylko wtedy, gdy zgodę wyrażą: ta osoba, jej rodzice, odpowiedzialna osoba pełnoletnia, o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, jej przedstawiciel lub osoba, o której mowa w art. 23 ust. 2 lit. a), po tym jak otrzymają oni informacje, o których mowa w ust. 4 niniejszego artykułu.

6.   Odmowa – ze strony osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, jej rodzica, odpowiedzialnej osoby pełnoletniej, o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, jej przedstawiciela lub osoby, o której mowa w art. 23 ust. 2 lit. a) – udzielenia zgody na przeprowadzenie badania lekarskiego na potrzeby oceny wieku nie uniemożliwia organowi rozstrzygającemu podjęcia decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej. Odmowa taka może być traktowana jedynie jako domniemanie wzruszalne, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie jest małoletnia.

7.   Państwo członkowskie może uznawać decyzje w sprawie oceny wieku podjęte przez inne państwa członkowskie, jeżeli oceny te przeprowadzono zgodnie z prawem Unii.

1.   Uznaje się, że wystąpiono z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej wtedy, gdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, w tym małoletni bez opieki, wyrażają osobiście przed właściwym organem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 i 2, chęć otrzymania ochrony międzynarodowej od państwa członkowskiego.

W przypadku gdy urzędnicy tego właściwego organu mają wątpliwości co do tego, czy dane oświadczenie należy rozumieć jako wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, wyraźnie pytają daną osobę, czy chce otrzymać ochronę międzynarodową.

2.   Organy odpowiedzialne za ośrodki przyjmowania zgodnie z dyrektywą (UE) 2024/1346 są w stosownych przypadkach informowane o tym, że wystąpiono z wnioskiem. W odniesieniu do obywateli państw trzecich podlegających kontroli przesiewowej, o których mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2024/1356, państwa członkowskie mogą zdecydować, że niniejszy ustęp jest stosowany dopiero po zakończeniu kontroli przesiewowej.

1.   Bez uszczerbku dla obowiązków gromadzenia i przesyłania danych zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2024/1358, organy właściwe do rejestrowania wniosków, organy innego państwa członkowskiego, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia, lub eksperci oddelegowani przez Agencję ds. Azylu wspomagający je w tym zadaniu rejestrują wniosek niezwłocznie i w każdym razie nie później niż pięć dni, licząc od daty wystąpienia z wnioskiem. Do tego celu rejestrują następujące informacje, które mogą pochodzić z formularza kontroli przesiewowej, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia (UE) 2024/1356:

W przypadku gdy państwa członkowskie uzyskały już dane, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), zanim wystąpiono z wnioskiem, nie żądają ich ponownie.

2.   W przypadku gdy dana osoba twierdzi, że nie posiada obywatelstwa, fakt ten jest wyraźnie rejestrowany w oczekiwaniu na ustalenie, czy osoba ta jest bezpaństwowcem.

3.   W przypadku gdy z wnioskiem występuje się do organu, któremu powierzono zadanie przyjmowania wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej i który nie jest odpowiedzialny za rejestrowanie wniosków, organ ten niezwłocznie, najpóźniej w terminie trzech dni roboczych od złożenia wniosku, informuje o tym organ odpowiedzialny zarejestrowanie wniosków. Organ odpowiedzialny za rejestrowanie wniosków rejestruje wniosek najszybciej jak to możliwe, nie później niż w terminie pięciu dni od otrzymania informacji.

4.   W przypadku gdy informacje są gromadzone przez organ rozstrzygający lub inny organ wspomagający go do celów rozpatrzenia wniosku, podczas rejestracji gromadzone mogą być także dodatkowe dane niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

5.   W przypadku gdy liczba obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy występują z wnioskiem w tym samym okresie, jest nieproporcjonalnie duża, co uniemożliwia rejestrowanie wniosków w terminach przewidzianych w ust. 1 i 3, wniosek zostaje zarejestrowany nie później niż w terminie piętnastu dni, licząc od daty wystąpienia z wnioskiem.

6.   Bez uszczerbku dla prawa osoby ubiegającej się o ochronę do przedstawienia nowych elementów na poparcie wniosku, w przypadku kolejnego wniosku, jeżeli informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i d) i ust. 2, są już dostępne właściwemu organowi, właściwy organ nie musi gromadzić takich danych.

7.   W odniesieniu do obywateli państw trzecich podlegających kontroli przesiewowej, o których mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2024/1356, ust. 1–6 niniejszego artykułu stosuje się dopiero po zakończeniu kontroli przesiewowej.

1.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową składa wniosek do właściwego organu państwa członkowskiego, w którym wystąpiono z wnioskiem, najszybciej jak to możliwe i nie później niż 21 dni, licząc od daty zarejestrowania wniosku, chyba że zastosowanie ma ust. 6 niniejszego artykułu, pod warunkiem że osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zostanie zapewniona rzeczywista możliwość uczynienia tego zgodnie z niniejszym artykułem. W przypadku gdy wniosek nie zostaje złożony do organu rozstrzygającego, właściwy organ niezwłocznie informuje organ rozstrzygający, że wniosek został złożony.

2.   W następstwie przekazania zgodnie z art. 46 rozporządzenia (UE) 2024/1351 osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową składa wniosek do właściwych organów odpowiedzialnego państwa członkowskiego najszybciej jak to możliwe i nie później niż 21 dni, licząc od daty potwierdzenia przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową swojej tożsamości wobec właściwych organów odpowiedzialnego państwa członkowskiego.

3.   Wniosek składa się osobiście w wyznaczonym dniu i miejscu oraz, o ile został podany do wiadomości, w wyznaczonym czasie. Właściwe organy informują osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową o tym dniu i miejscu. Właściwe organy mogą poinformować osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową o tym czasie.

Państwa członkowskie mogą przewidzieć w prawie krajowym, że wniosek uznaje się za złożony osobiście wtedy, gdy właściwy organ sprawdził, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową była fizycznie obecna na terytorium danego państwa członkowskiego w momencie rejestracji wniosku lub składania wniosku.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 3 państwa członkowskie mogą przewidzieć w prawie krajowym, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową może złożyć wniosek za pomocą formularza, w tym w przypadku gdy nie jest ona w stanie stawić się osobiście z powodu utrzymujących się poważnych okoliczności, na które nie ma ona wpływu, takich jak pozbawienie wolności lub długoterminowa hospitalizacja. Wniosek uznaje się za złożony, o ile osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową przedłoży formularz w terminie określonym w ust. 1 i o ile właściwy organ stwierdzi, że spełniono warunki przewidziane w niniejszym ustępie. W takich przypadkach termin na rozpatrzenie wniosku zaczyna bieg w dniu, w którym właściwy organ otrzymuje formularz.

5.   Do celów ust. 3 akapit pierwszy, gdy z wnioskami o ochronę międzynarodową występuje w tym samym okresie nieproporcjonalnie duża liczba obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, co uniemożliwia wyznaczenie spotkania każdej osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową w terminie określonym w ust. 1, osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową wyznacza się spotkanie w celu złożenia wniosku mające miejsce nie później niż dwa miesiące od daty zarejestrowania wniosku.

6.   Podczas składania wniosku osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową są zobowiązane przedstawić, najszybciej jak to możliwe, wszystkie elementy i dokumenty, którymi dysponują i o których mowa w art. 4 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2024/1347, potrzebne do uzasadnienia ich wniosku. Po złożeniu wniosku osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową mają możliwość przedstawienia, w szczególności podczas przesłuchania, wszelkich dodatkowych elementów istotnych dla rozpatrzenia wniosku, do momentu aż podjęta zostanie decyzja w sprawie ich wniosku w ramach procedury administracyjnej.

Państwa członkowskie mogą w tych ramach czasowych wyznaczyć termin na przedstawienie tych dodatkowych elementów, do którego to terminu osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową stara się zastosować.

7.   Państwa członkowskie mogą zorganizować dostęp do procedury w taki sposób, żeby wystąpienie z wnioskiem, zarejestrowanie go lub złożenie odbywały się w tym samym czasie. W takich przypadkach państwa członkowskie zapewniają, aby wszystkie osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową korzystały z gwarancji przewidzianych w art. 8 ust. 2–6. W przypadku gdy wystąpienie z wnioskiem, zarejestrowanie go lub złożenie odbywają się w tym samym czasie, osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową mają możliwość przedstawienia wszystkich elementów i dokumentów, którymi dysponują, o których mowa w art. 4 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2024/1347 niezbędnych do uzasadnienia ich wniosku podczas swojego przesłuchania.

Ponadto osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową mają możliwość przedstawienia wszelkich dodatkowych elementów istotnych dla rozpatrzenia ich wniosku, do momentu aż podjęta zostanie decyzja w sprawie ich wniosku w ramach procedury administracyjnej. Państwa członkowskie mogą w tych ramach czasowych wyznaczyć termin na przedstawienie tych dodatkowych elementów, do którego to terminu osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową stara się zastosować.

1.   Właściwe organy państwa członkowskiego, w którym występuje się z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej, w momencie rejestrowania wniosku wydają osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową dokument na jej nazwisko stwierdzający, że wystąpiła z wnioskiem i że wniosek został zarejestrowany. Dokument ten jest ważny do czasu wydania dokumentu, o którym mowa w ust. 4.

Po przekazaniu zgodnie z art. 46 rozporządzenia (UE) 2024/1351 właściwe organy odpowiedzialnego państwa członkowskiego, w przypadku gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową potwierdza wobec nich swoją tożsamość, wydają osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową dokument na jej nazwisko stwierdzający, że wystąpiła z wnioskiem i że wniosek został zarejestrowany oraz że została przekazana. Dokument ten zachowuje ważność do czasu wydania dokumentu, o którym mowa w ust. 4.

2.   Dokument, o którym mowa w ust. 1, nie musi zostać wydany, jeżeli możliwe jest wydanie dokumentu, o którym mowa w ust. 4 do czasu zarejestrowania wniosku.

3.   Dokument, o którym mowa w ust. 1, zostaje wycofany w momencie wydania dokumentu, o którym mowa w ust. 4.

4.   Właściwe organy państwa członkowskiego, w którym składany jest wniosek zgodnie z art. 28 ust. 1 i 2, najszybciej jak to możliwe po złożeniu wniosku wydają dokument zawierający co najmniej następujące elementy, które w razie konieczności należy aktualizować:

5.   Nie ma konieczności wydawania dokumentów, o których mowa w niniejszym artykule, w przypadku gdy i w okresie gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową przebywa w ośrodku detencyjnym lub jest pozbawiona wolności.

Po zwolnieniu z ośrodka detencyjnego lub zakończeniu pozbawienia wolności osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową wydaje się dokument, o którym mowa w ust. 1 lub 4. W przypadku gdy osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową wydaje się dokument, o którym mowa w ust. 1 po zwolnieniu, osoba ta otrzymuje dokument, o którym mowa w ust. 4 najszybciej jak to możliwe.

6.   W przypadku małoletnich pod opieką dokumenty, o których mowa w niniejszym artykule, wydane jednemu z rodziców osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub osobie pełnoletniej odpowiedzialnej za osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową z mocy prawa lub zgodnie z praktyką danego państwa członkowskiego, mogą również, w stosownych przypadkach, dotyczyć tego małoletniego.

7.   Dokumenty, o których mowa w niniejszym artykule, nie muszą być dowodem tożsamości, ale są uznawane za wystarczający dla osób ubiegających się o ochronę międzynarodową środek do celów potwierdzenia swojej tożsamości wobec krajowych organów podczas trwania procedury ubiegania się o ochronę międzynarodową.

8.   W dokumencie, o którym mowa w ust. 1 i 4, podaje się datę zarejestrowania wniosku.

9.   Dokument, o którym mowa w ust. 4, jest ważny maksymalnie 12 miesięcy lub do momentu przekazania osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową do innego państwa członkowskiego zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1351. W przypadku gdy dokument jest wydany przez odpowiedzialne państwo członkowskie, ważność tego dokumentu zostaje przedłużona, tak aby obejmowała okres, w którym osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową ma prawo do pozostania na terytorium odpowiedzialnego państwa członkowskiego. Okres ważności dokumentu nie stanowi prawa do pozostania, w przypadku gdy prawo to zostało wycofane lub zawieszone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

1.   W przypadku gdy istnieją powody, aby przypuszczać, że obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy umieszczeni w ośrodkach detencyjnych lub obecni na przejściach granicznych, w tym w strefach tranzytowych, na granicach zewnętrznych mogą chcieć wystąpić z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej, organy właściwe na mocy art. 4 przekazują im informacje o możliwości wystąpienia z takim wnioskiem.

2.   W przypadku gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową występuje z wnioskiem w ośrodku detencyjnym, w więzieniu lub na przejściu granicznym – w tym w strefach tranzytowych – na granicy zewnętrznej, organy właściwe a mocy art. 4 wprowadzają rozwiązania dotyczące usług tłumaczenia ustnego w zakresie niezbędnym do ułatwienia dostępu do procedury ubiegania się o ochronę międzynarodową.

3.   Organizacje i osoby dopuszczone na mocy prawa krajowego do udzielania porad prawnych i doradztwa mają skuteczny dostęp do osób ubiegających się o ochronę międzynarodową przetrzymywanych w ośrodkach detencyjnych lub obecnych na przejściach granicznych, w tym w strefach tranzytowych, na granicach zewnętrznych. Taki dostęp może podlegać uprzedniej zgodzie właściwych organów.

Państwa członkowskie mogą wprowadzić ograniczenia dostępu, o którym mowa w akapicie pierwszym, na mocy prawa krajowego, w przypadku gdy jest to obiektywnie niezbędne ze względów bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zarządzania administracyjnego przejściem granicznym, w tym strefami tranzytowymi, lub ośrodkiem detencyjnym, pod warunkiem że dostęp nie zostanie drastycznie ograniczony lub uniemożliwiony.

1.   W przypadku gdy osoba pełnoletnia wymaga pomocy w dokonywaniu czynności prawnych zgodnie z prawem krajowym (zwana dalej „zależną osobą pełnoletnią”), osoba odpowiedzialna za nią z mocy prawa lub zgodnie z praktyką danego państwa członkowskiego może wystąpić z wnioskiem i złożyć wniosek w imieniu zależnej osoby pełnoletniej.

2.   Zależna osoba pełnoletnia jest obecna do celów złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji, w której z uzasadnionych powodów jest niezdolna do obecności lub nie jest w stanie być obecna lub wniosek jest składany za pomocą formularza, jeżeli prawo krajowe przewiduje taką możliwość.

1.   Małoletni pod opieką ma prawo złożyć wniosek w swoim imieniu, jeżeli ma zdolność do czynności prawnych zgodnie z prawem krajowym danego państwa członkowskiego. W przypadku gdy małoletni pod opieką nie ma zdolności do czynności prawnych zgodnie z prawem krajowym danego państwa członkowskiego, rodzic albo inna osoba pełnoletnia, np. opiekun prawny lub służba odpowiedzialna za ochronę dzieci, odpowiedzialna za małoletniego, z mocy prawa lub zgodnie z praktyką danego państwa członkowskiego, składa wniosek w jego imieniu.

2.   W przypadku małoletniego pod opieką, który nie ma zdolności do czynności prawnych zgodnie z prawem krajowym danego państwa członkowskiego i który jest obecny w momencie wystąpienia przez rodzica lub innej osoby pełnoletniej odpowiedzialnej za niego na mocy prawa lub praktyki danego państwa członkowskiego z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej lub złożenia przez rodzica wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej na terytorium tego samego państwa członkowskiego, w szczególności jeżeli taki małoletni nie ma innych możliwości prawnych pobytu na terytorium tego samego państwa członkowskiego, wystąpienie z wnioskiem i złożenie wniosku przez rodzica lub inną osobę pełnoletnią odpowiedzialną za małoletniego z mocy prawa lub zgodnie z praktyką danego państwa członkowskiego jest również uznawane za wystąpienie z wnioskiem i złożenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej w imieniu małoletniego.

Państwa członkowskie mogą postanowić o stosowaniu akapitu pierwszego także w przypadku małoletniego pod opieką, który rodzi się lub który jest obecny w trakcie procedury administracyjnej.

3.   W przypadku gdy rodzic lub osoba pełnoletnia odpowiedzialna za małoletniego pod opieką, o którym mowa w ust. 2, składają wniosek w imieniu małoletniego, małoletni jest obecny do celów złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji, w której z uzasadnionych powodów jest niezdolny do obecności lub nie jest w stanie być obecny lub wniosek jest składany w imieniu małoletniego za pomocą formularza, jeżeli prawo krajowe przewiduje taką możliwość.

1.   Małoletni bez opieki ma prawo złożyć wniosek w swoim imieniu, jeżeli ma zdolność do czynności prawnych zgodnie z prawem krajowym danego państwa członkowskiego. W tym celu małoletniego bez opieki informuje się o wieku osiągnięcia zdolności do czynności prawnych obowiązującym w państwie członkowskim odpowiedzialnym za rozpatrzenie jego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej. W przypadku gdy małoletni bez opieki nie ma zdolności do czynności prawnych zgodnie z prawem krajowym danego państwa członkowskiego, przedstawiciel lub osoba, o której mowa w art. 23 ust. 2 lit. a), składają wniosek w jego imieniu.

Akapit pierwszy niniejszego ustępu stosuje się bez uszczerbku dla prawa małoletnich bez opieki do doradztwa prawnego oraz do pomocy i zastępstwa prawnego zgodnie z art. 15 i 16.

2.   W przypadku małoletniego bez opieki, który nie ma zdolności do czynności prawnych zgodnie z prawem krajowym danego państwa członkowskiego, wniosek zostaje złożony w terminie określonym w art. 28 ust. 1 z uwzględnieniem najlepszego interesu dziecka.

3.   W przypadku gdy przedstawiciel małoletniego bez opieki lub osoba, o której mowa w art. 23 ust. 2 lit. a), składają wniosek w imieniu małoletniego, małoletni jest obecny do celów złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji, w której z uzasadnionych powodów jest niezdolny do obecności lub nie jest w stanie być obecny lub wniosek jest składany za pomocą formularza, jeżeli prawo krajowe przewiduje taką możliwość.

1.   Organ rozstrzygający rozpatruje wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej i podejmuje decyzje w ich sprawie zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami określonymi w rozdziale II.

2.   Organ rozstrzygający podejmuje decyzje w sprawie wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej po odpowiednim rozpatrzeniu dopuszczalności lub zasadności wniosku. Organ rozstrzygający rozpatruje wnioski obiektywnie, bezstronnie i indywidualnie. Do celów rozpatrzenia wniosku organ rozstrzygający uwzględnia następujące elementy:

3.   Personel rozpatrujący wnioski i podejmujący decyzje ma odpowiednią wiedzę i przeszedł szkolenie w tym odpowiednie szkolenie na podstawie art. 8 rozporządzenia (UE) 2021/2303 na temat odpowiednich norm obowiązujących w dziedzinie prawa azylowego i uchodźczego. Personel ma możliwość konsultacji z ekspertami w niezbędnym zakresie, na temat konkretnych zagadnień, takich jak kwestie medyczne, kulturowe, religijne, dotyczące zdrowia psychicznego oraz kwestie związane z dziećmi lub dotyczące płci. W stosownych przypadkach mogą składać zapytania do Agencji ds. Azylu zgodnie z art. 10 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2021/2303.

4.   Dokumenty ocenione przez organ rozstrzygający jako istotne dla rozpatrzenia wniosków są w stosownych przypadkach tłumaczone na potrzeby takiego rozpatrzenia.

Tłumaczenia tych istotnych dokumentów lub ich części mogą być zapewnione przez inne podmioty i opłacone ze środków publicznych zgodnie z prawem krajowym danego państwa członkowskiego. Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową może na własny koszt zapewnić tłumaczenie innych dokumentów. W przypadku kolejnych wniosków na osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową można nałożyć odpowiedzialność za tłumaczenie dokumentów.

5.   Organ rozstrzygający może uznać, że dany wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej ma zostać rozpatrzony priorytetowo, w szczególności w przypadku gdy:

1.   Rozpatrywanie mające na celu ustalenie dopuszczalności wniosku zgodnie z art. 38 ust. 1 lit. a), b), c) i d) oraz art. 38 ust. 2 zostaje zakończone najszybciej jak to możliwe i nie później niż dwa miesiące od daty złożenia wniosku.

W przypadku, o którym mowa w art. 38 ust. 1 lit. e), organ rozstrzygający kończy rozpatrywanie w terminie dziesięciu dni roboczych.

Wniosku nie uznaje się za dopuszczalny wyłącznie z powodu faktu, że w terminach określonych w niniejszym ustępie i w ust. 2 nie została przyjęta decyzja w sprawie niedopuszczalności.

2.   Organ rozstrzygający może przedłużyć terminy przewidziane w ust. 1 akapit pierwszy o maksymalnie dwa miesiące, w przypadku gdy:

3.   Organ rozstrzygający kończy procedurę rozpatrywania wniosku prowadzoną w trybie przyspieszonym najszybciej jak to możliwe i nie później niż trzy miesiące od dnia złożenia wniosku.

4.   Organ rozstrzygający zapewnia, aby procedura rozpatrywania wniosku pod kątem zasadności, o ile nie jest to procedura rozpatrywania prowadzona w trybie przyspieszonym, została zakończona najszybciej jak to możliwe i nie później niż sześć miesięcy od złożenia wniosku, bez uszczerbku dla odpowiedniego i pełnego rozpatrzenia.

5.   Organ rozpatrujący może przedłużyć ten termin sześciu miesięcy, o którym mowa w ust. 4, o okres nie dłuższy niż sześć miesięcy, w przypadku gdy:

6.   W przypadku gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową podlega procedurze przekazania ustanowionej w art. 46 rozporządzenia (UE) 2024/1351, termin, o którym mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, zaczyna bieg od dnia, w którym wniosek zostaje złożony zgodnie z art. 28 ust. 2.

7.   Organ rozstrzygający może przesunąć termin zakończenia procedury rozpatrywania wniosku w przypadku, gdy nie można zasadnie oczekiwać, by organ ten podjął decyzję w terminach określonych w ust. 4 ze względu na niepewną sytuację w kraju pochodzenia, co do której oczekuje się, że będzie mieć charakter tymczasowy. W takich przypadkach organ rozstrzygający:

Państwo członkowskie informuje Komisję i Agencję ds. Azylu najszybciej jak to możliwe o przesunięciu terminu zakończenia procedur w odniesieniu do tego kraju pochodzenia. W każdym wypadku państwa członkowskie kończą procedurę rozpatrywania wniosku w terminie 21 miesięcy od złożenia wniosku.

8.   Państwa członkowskie ustalają terminy zakończenia procedury rozpatrywania wniosku, w przypadku gdy sąd lub trybunał unieważniają decyzję organu rozstrzygającego i przekazują sprawę do ponownego rozpoznania. Terminy te muszą być krótsze niż terminy określone w niniejszym artykule.

1.   Decyzję w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej wydaje się na piśmie i powiadamia się o niej osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową jak najszybciej zgodnie z prawem krajowym danego państwa członkowskiego. Jeżeli przedstawiciel lub doradca prawny jest przedstawicielem prawnym osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, organ rozstrzygający może powiadomić go o decyzji zamiast powiadamiać tę osobę.

2.   W przypadku gdy wniosek zostanie odrzucony jako niedopuszczalny, jako bezzasadny lub oczywiście bezzasadny w odniesieniu do statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej, jako wyraźnie wycofany lub jako wycofany w sposób dorozumiany, decyzja zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne tego odrzucenia.

3.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową zostaje poinformowana o wyniku decyzji i o tym, jak się odwołać od decyzji o odrzuceniu wniosku jako niedopuszczalnego, bezzasadnego lub oczywiście bezzasadnego w odniesieniu do statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej lub jako wycofanego w sposób dorozumiany. Informacje te mogą zostać przekazane jako część decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej. W przypadku gdy osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową nie udziela pomocy doradca prawny, informacja ta jest przekazywana w języku który osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową rozumie lub co do którego można zasadnie przyjąć, że zostanie przez nią zrozumiany.

4.   W przypadku gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest reprezentowana przez doradcę prawnego będącego jej przedstawicielem prawnym, informacja, o której mowa w ust. 3, może zostać przekazana tylko temu doradcy prawnemu i nie musi zostać przetłumaczona na język, który osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową rozumie lub co do którego można zasadnie przyjąć, że zostanie przez nią zrozumiany. W takim przypadku osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową przekazuje się informację o udzieleniu lub nieudzieleniu ochrony międzynarodowej na piśmie, w języku, który osoba ta rozumie lub co do którego można zasadnie przyjąć, że zostanie przez nią zrozumiany, wraz z ogólnymi informacjami na temat sposobu odwołania się od decyzji.

5.   W przypadku wniosków w imieniu małoletnich lub zależnych osób pełnoletnich i gdy wszystkie wnioski oparte są na dokładnie tych samych podstawach co wniosek osoby pełnoletniej odpowiedzialnej za małoletniego lub zależną osobę pełnoletnią, organ rozstrzygający może, w następstwie indywidualnej oceny dotyczącej każdej z osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, podjąć jedną decyzję odnoszącą się do wszystkich osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, chyba że prowadziłoby to do ujawnienia szczególnej sytuacji jednej z tych osób, co mogłoby zagrozić jej interesom, w szczególności w sprawach związanych z przemocą ze względu na płeć, handlem ludźmi, prześladowaniem ze względu na płeć, orientację seksualną, tożsamość płciową lub wiek. W takich przypadkach wydaje się osobną decyzję i powiadamia się o niej daną osobę zgodnie z ust. 1.

1.   Organ rozstrzygający może ocenić dopuszczalność wniosku zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami przewidzianymi w rozdziale II i może zostać upoważniony na mocy prawa krajowego do odrzucenia wniosku jako niedopuszczalnego w przypadku, gdy zastosowanie ma którakolwiek z następujących podstaw:

2.   Organ rozstrzygający odrzuca wniosek jako niedopuszczalny, w przypadku gdy jest to kolejny wniosek i nie zaistniały ani nie zostały przedstawione przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową żadne nowe istotne elementy, o których mowa w art. 55 ust. 3 i 5, dotyczące rozpatrzenia tego, czy osoba ta kwalifikuje się jako osoba korzystająca z ochrony międzynarodowej zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1347, lub dotyczące uprzednio zastosowanych podstaw niedopuszczalności.

1.   Wniosek nie jest rozpatrywany pod kątem zasadności, w przypadku gdy:

2.   Podczas rozpatrywania wniosku pod kątem zasadności organ rozstrzygający podejmuje decyzję, czy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową kwalifikuje się jako uchodźca, a jeżeli nie, ustala, czy jest osobą kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1347.

3.   Organ rozstrzygający odrzuca wniosek jako bezzasadny, w przypadku gdy ustalił, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie kwalifikuje się do otrzymania ochrony międzynarodowej zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1347.

4.   Organ rozstrzygający może zostać upoważniony na mocy prawa krajowego do stwierdzenia, że wniosek bezzasadny jest oczywiście bezzasadny, jeżeli w momencie zakończenia rozpatrywania ma zastosowanie którakolwiek z okoliczności, o których mowa w art. 42 ust. 1 i 3.

1.   Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową może z własnej inicjatywy i w dowolnym momencie procedury wycofać swój wniosek. Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową wycofuje wniosek na piśmie i dostarcza to wycofanie osobiście lub za pośrednictwem doradcy prawnego będącego jej przedstawicielem prawnym zgodnie z prawem krajowym.

2.   W momencie wycofania wniosku właściwe organy informują osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową zgodnie z art. 8 ust. 2 lit. c) w języku, który rozumie lub co do którego można zasadnie przyjąć, że zostanie przez nią zrozumiany, o wszystkich skutkach proceduralnych takiego wycofania.

3.   W przypadku gdy wyraźne wycofanie wniosku ma miejsce przed właściwym organem innym niż organ rozstrzygający, organ ten informuje organ rozstrzygający o takim wycofaniu. Organ rozstrzygający przyjmuje decyzję stwierdzającą, że wniosek został wycofany w sposób wyraźny. Decyzja ta jest ostateczna i nie przysługuje od niej odwołanie, o którym mowa w rozdziale V niniejszego rozporządzenia.

4.   W przypadku gdy na etapie wyraźnego wycofania wniosku przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową organ rozstrzygający już stwierdził, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie kwalifikuje się do otrzymania ochrony międzynarodowej na podstawie rozporządzenia (UE) 2024/1347, może nadal podjąć decyzję o odrzuceniu wniosku jako bezzasadnego lub oczywiście bezzasadnego.

1.   Wniosek uznaje się za wycofany w sposób dorozumiany, jeżeli:

2.   W przypadku gdy organem, który ocenia, czy wniosek został wycofany w sposób dorozumiany, jest właściwy organ inny niż organ rozstrzygający i w przypadku gdy organ ten uzna, że wniosek należy uznać wycofany w sposób dorozumiany, informuje o tym organ rozstrzygający. Organ rozstrzygający przyjmuje decyzję stwierdzającą, że wniosek został wycofany w sposób dorozumiany.

3.   Jeżeli osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową jest obecna, właściwy organ w momencie wycofania wniosku informuje osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową zgodnie z art. 8 ust. 2 lit. c) w języku, który rozumie lub co do którego można zasadnie przyjąć, że zostanie przez nią zrozumiany, o wszystkich skutkach proceduralnych takiego wycofania.

4.   Właściwy organ może zawiesić procedurę w celu umożliwienia osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową uzasadnienia lub skorygowania zaniechań lub działań określonych w ust. 1, zanim podjęta zostanie decyzja stwierdzająca, że wniosek został wycofany w sposób dorozumiany.

5.   Wniosek może zostać odrzucony jako bezzasadny lub jako oczywiście bezzasadny, w przypadku gdy organ rozstrzygający już ustalił na tym etapie, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie kwalifikuje się do otrzymania ochrony międzynarodowej na podstawie rozporządzenia (UE) 2024/1347.

1.   Bez uszczerbku dla art. 21 ust. 2 organ rozstrzygający przyspiesza – zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami przewidzianymi w rozdziale II – rozpatrywanie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej pod kątem zasadności, w przypadkach gdy:

W przypadku gdy Agencja ds. Azylu przedstawiła wytyczne dotyczące kraju pochodzenia zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) 2021/2303 wykazujące, że w danym państwie trzecim nastąpiła istotna zmiana od czasu publikacji odpowiednich danych Eurostatu, państwa członkowskie stosują te wytyczne jako odniesienie do celów stosowania akapitu pierwszego lit. j) niniejszego ustępu.

2.   W przypadku gdy organ rozstrzygający uzna, że rozpatrywanie wniosku obejmuje okoliczności faktyczne lub prawne, które są zbyt złożone, aby rozpatrywać je w ramach procedury rozpatrywania wniosku prowadzonej w trybie przyspieszonym, może kontynuować rozpatrywanie wniosku pod kątem zasadności zgodnie z art. 35 ust. 4 i art. 39. W takim przypadku informuje się daną osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową o zmianie procedury.

3.   Procedura rozpatrywania wniosku prowadzona w trybie przyspieszonym może być stosowana w odniesieniu do małoletnich bez opieki wyłącznie w przypadku, gdy:

W przypadku gdy Agencja ds. Azylu przedstawiła wytyczne dotyczące kraju pochodzenia zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) 2021/2303 wykazujące, że w danym państwie trzecim nastąpiła istotna zmiana od czasu publikacji odpowiednich danych Eurostatu, państwa członkowskie stosują te wytyczne jako odniesienie do celów stosowania akapitu pierwszego lit. e) niniejszego ustępu.

1.   Po przeprowadzeniu kontroli przesiewowej zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1356 w stosownych przypadkach i pod warunkiem, że osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową nie zezwolono jeszcze na wjazd na terytorium państw członkowskich, państwo członkowskie może, zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami przewidzianymi w rozdziale II, rozpatrzyć wniosek w ramach procedury granicznej, w przypadku gdy z wnioskiem tym wystąpił obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, który nie spełnia warunków wjazdu na terytorium państwa członkowskiego określonych w art. 6 rozporządzenia (UE) 2016/399. Procedura graniczna może mieć miejsce:

2.   Bez uszczerbku dla art. 51 ust. 2 i art. 53 ust. 2 osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową podlegającym procedurze granicznej nie zezwala się na wjazd na terytorium państwa członkowskiego. Wszelkie środki podejmowane przez państwa członkowskie w celu zapobieżenia niedozwolonemu wjazdowi na ich terytorium muszą być zgodne (UE) 2024/1346.

3.   Na zasadzie odstępstwa od art. 51 ust. 2 akapit pierwszy ostatnie zdanie osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową nie zezwala się na wjazd na terytorium państwa członkowskiego, jeżeli:

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, jeżeli wobec osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową wydano decyzję nakazującą powrót zgodnie z dyrektywą 2008/115/WE lub odmówiono mu wjazdu zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) 2016/399, zastosowanie ma art. 4 rozporządzenia (UE) 2024/1349.

4.   Bez uszczerbku i w ramach uzupełnienia mechanizmu monitorowania ustanowionego w art. 14 rozporządzenia (UE) 2021/2303, każde państwo członkowskie przewiduje mechanizm monitorowania praw podstawowych w odniesieniu do procedury granicznej spełniający kryteria określone w art. 10 rozporządzenia (UE) 2024/1356.

1.   W przypadku gdy stosowana jest procedura graniczna, decyzje mogą być podejmowane w następujących sprawach:

2.   Jeżeli liczba osób ubiegających się o ochronę międzynarodową przekracza liczbę, o której mowa w art. 47 ust. 1, oraz w celu ustalenia, w stosunku do kogo zastosować procedurę graniczną na podstawie art. 42 ust. 1 lit. c), f) lub j) lub art. 42 ust. 3 lit. b), pierwszeństwo przyznaje się następującym kategoriom wniosków:

3.   W przypadku gdy procedura graniczna jest stosowana wobec małoletnich i członków ich rodzin, rozpatrzeniu ich wniosków przyznaje się pierwszeństwo.

Państwa członkowskie mogą również przyznać pierwszeństwo rozpatrzeniu wniosków niektórych obywateli państw trzecich lub, w przypadku bezpaństwowców, osób mających poprzednie miejsce zwykłego pobytu w państwie trzecim, którzy w przypadku decyzji odmownej mają większe szanse na powrót, stosownie do przypadku, do ich kraju pochodzenia, do państwa poprzedniego miejsca zwykłego pobytu, do bezpiecznego kraju trzeciego lub do kraju pierwszego azylu w rozumieniu niniejszego rozporządzenia.

1.   Państwo członkowskie rozpatruje wniosek w ramach procedury granicznej w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1, gdy ma zastosowanie którakolwiek z okoliczności, o których mowa w art. 42 ust. 1 lit. c), f) lub j).

2.   W przypadku gdy zastosowanie mają okoliczności, o których mowa w art. 42 ust. 1 lit. f), i bez uszczerbku dla art. 54, państwa członkowskie podejmują odpowiednie środki, aby w ramach procedury granicznej zachować, w miarę możliwości, jedność rodziny.

3.   Do celów ust. 2, aby zachować jedność rodziny, „członkowie rodziny tej osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową” oznaczają – o ile rodzina istniała już, zanim osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową przybyła na terytorium państw członkowskich – następujących członków rodziny osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, którzy są obecni na terytorium tego samego państwa członkowskiego w odniesieniu do wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej:

Do celów akapitu pierwszego lit. a), b) i d), na podstawie indywidualnej oceny, małoletniego uznaje się za niepozostającego w związku małżeńskim, jeżeli jego małżeństwo nie mogłoby zostać zawarte zgodnie z prawem krajowym w danym państwie członkowskim, w szczególności z uwzględnieniem legalnego wieku małżeństwa.

4.   W przypadku gdy na podstawie informacji uzyskanych w ramach monitorowania prowadzonego zgodnie z art. 14 i 15 rozporządzenia (UE) 2021/2303 Komisja ma podstawy, by uznać, że państwo członkowskie nie spełnia wymogów ustanowionych w art. 54 ust. 2, niezwłocznie zaleca zawieszenie stosowania procedury granicznej do rodzin z małoletnimi zgodnie z art. 53 ust. 2 lit. b). Komisja udostępnia publicznie to zalecenie.

Zainteresowane państwo członkowskie w jak największym stopniu uwzględnia zalecenie Komisji w odniesieniu do swoich obowiązków wynikających z art. 53 ust. 2 lit. b) oraz w celu wyeliminowania wszelkich stwierdzonych niedociągnięć, z myślą o zapewnieniu pełnego spełnienia wymogów art. 54 ust. 2. Zainteresowane państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zastosowania się do tego zalecenia.

1.   Komisja, w drodze aktów wykonawczych, oblicza liczbę odpowiadającą odpowiedniej zdolności każdego państwa członkowskiego, stosując wzór określony w ust. 4.

Bez uszczerbku dla ust. 3 Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa także maksymalną liczbę wniosków, którą państwo członkowskie zobowiązane jest rozpatrzyć rocznie w ramach procedury granicznej. Ta maksymalna liczba wynosi: dwukrotność liczby uzyskanej po zastosowaniu wzoru określonego w ust. 4 – od dnia 12 czerwca 2026 r., trzykrotność liczby uzyskanej po zastosowaniu wzoru określonego w ust. 4 – od dnia 13 czerwca 2027 r. i czterokrotność liczby uzyskanej po zastosowaniu wzoru określonego w ust. 4 – od dnia 13 czerwca 2028 r.

2.   W przypadku gdy odpowiednia zdolność państwa członkowskiego, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy zostanie wyczerpana, państwo to nie jest już zobowiązane do przeprowadzania procedur granicznych w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1, gdy mają zastosowanie okoliczności, o których mowa w art. 42 ust. 1 lit. j).

3.   W przypadku gdy państwo członkowskie rozpatrzyło maksymalną liczbę wniosków, o której mowa w ust. 1 akapit drugi, państwo to nie jest już zobowiązane do przeprowadzania procedur granicznych w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1, jeżeli zastosowanie mają okoliczności, o których mowa w art. 42 ust. 1 lit. c) lub j). Państwo to pomimo tego nadal rozpatruje w ramach procedury granicznej wnioski obywateli państw trzecich, do których zastosowanie mają okoliczności, o których mowa w art. 42 ust. 1 lit. f) i art. 42 ust. 3 lit. b).

4.   Liczbę, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy, oblicza się poprzez pomnożenie liczby określonej w art. 46 przez sumę liczby osób, które w sposób niedozwolony przekroczyły granicę zewnętrzną, osób które przybyły w następstwie operacji poszukiwawczo-ratowniczych oraz osób którym odmówiono zgody na wjazd na zewnętrznej granicy w danym państwie członkowskim w poprzednich trzech latach, a następnie podzielenie tak uzyskanego wyniku przez sumę osób, które w sposób niedozwolony przekroczyły granicę zewnętrzną, osób, które przybyły w następstwie operacji poszukiwawczo-ratowniczych oraz osób, którym odmówiono zgody na wjazd na zewnętrznej granicy w całej Unii w tym samym okresie według najnowszych dostępnych danych Fronteksu i Eurostatu.

5.   Pierwszy z aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 1, zostaje przyjęty przez Komisję dnia 12 sierpnia 2024 r., a następnie co trzy lata w dniu 15 października.

Po przyjęciu przez Komisję jednego z aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 1, w ciągu sześciu miesięcy od przyjęcia drugiego i wszystkich kolejnych takich aktów wykonawczych, każde państwo członkowskie zapewnia posiadanie przez siebie odpowiedniej zdolności określonej w tym akcie wykonawczym. Do celów pierwszego takiego aktu wykonawczego, państwa członkowskie zapewniają posiadanie przez siebie odpowiedniej zdolności określonej w tym akcie wykonawczym przed dniem 12 czerwca 2026 r.

1.   Jeżeli liczba osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, które w danym momencie podlegają azylowej procedurze granicznej w danym państwie członkowskim w połączeniu z liczbą osób podlegających powrotowej procedurze granicznej ustanowionej na podstawie rozporządzenia (UE) 2024/1349 lub, w stosownych przypadkach, równoważnej powrotowej procedurze granicznej ustanowionej na mocy prawa krajowego, jest równa liczbie określonej dla tego państwa członkowskiego w akcie wykonawczym Komisji, o którym mowa w art. 47 ust. 1 akapit pierwszy lub jest wyższa, państwo to może powiadomić Komisję o tym fakcie.

2.   W przypadku gdy państwo członkowskie powiadomi Komisję zgodnie z ust. 1, na zasadzie odstępstwa od art. 45 ust. 1, państwo to nie jest zobowiązane do rozpatrywania w ramach procedury granicznej wniosków, z którymi występują osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, o których mowa w art. 42 ust. 1 lit. j) w momencie, gdy liczba osób ubiegających się o ochronę międzynarodową podlegających procedurze granicznej w tym państwie członkowskim jest równa liczbie, o której mowa w art. 47 ust. 1 akapit pierwszy, lub jest od niej wyższa.

3.   Środek przewidziany w ust. 2 jest stosowany na zasadzie napływu–odpływu i dane państwo członkowskie jest zobowiązane do dalszego rozpatrywania w ramach procedury granicznej wniosków, z którymi występują osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, o których mowa w art. 42 ust. 1 lit. j), gdy tylko liczba osób ubiegających się o ochronę międzynarodową podlegających w danym momencie procedurze granicznej w tym państwie członkowskim jest niższa niż liczba, o której mowa w art. 47 ust. 1 akapit pierwszy.

4.   Środek przewidziany w ust. 2, może być stosowany przez państwo członkowskie przez pozostały okres tego samego roku kalendarzowego, licząc od dnia następującego po dniu powiadomienia na podstawie z ust. 1.

1.   Powiadomienie, o którym mowa w art. 48, zawiera następujące informacje:

2.   Państwa członkowskie mogą powiadomić Komisję zgodnie z art. 48 niniejszego rozporządzenia – w ramach powiadomienia, o którym mowa w art. 58 i 59 rozporządzenia (UE) 2024/1351, w stosownych przypadkach.

3.   W przypadku gdy państwo członkowskie powiadamia Komisję zgodnie z art. 48, dane państwo członkowskie informuje o tym również inne państwa członkowskie.

4.   Państwo członkowskie stosujące środek, o którym mowa w art. 48 co miesiąc informuje Komisję o następujących kwestiach:

Komisja monitoruje stosowanie środka, o którym mowa w art. 48 niniejszego rozporządzenia i w tym celu weryfikuje informacje przekazane przez państwa członkowskie. W ramach sprawozdania, o którym mowa w art. 9 rozporządzenia (UE) 2024/1351 Komisja przedstawia ocenę stosowania środka, o którym mowa w art. 48 niniejszego rozporządzenia we wszystkich państwach członkowskich.

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 28 niniejszego rozporządzenia wnioski objęte procedurą graniczną składa się nie później niż pięć dni od daty pierwszej rejestracji lub, po przekazaniu na mocy art. 67 ust. 11 rozporządzenia (UE) 2024/1351, pięć dni po przybyciu osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową do państwa członkowskiego relokacji w następstwie takiego przekazania, pod warunkiem, że osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zostanie zapewniona rzeczywista możliwość złożenia takiego wniosku. Niedotrzymanie terminu pięciu dni nie wpływa na dalsze stosowanie procedury granicznej.

2.   Procedura graniczna trwa jak najkrócej, a jednocześnie umożliwia pełne i rzetelne rozpatrywanie wniosków. Bez uszczerbku dla akapitu trzeciego niniejszego ustępu maksymalny czas trwania procedury granicznej wynosi 12 tygodni od daty zarejestrowania wniosku do momentu gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie ma już prawa do pozostania i nie ma zezwolenia na pozostanie. Po upływie tego okresu osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową zezwala się na wjazd na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem przypadków gdy zastosowanie ma art. 4 rozporządzenia (UE) 2024/1349.

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące czasu trwania procedury rozpatrywania wniosku na zasadzie odstępstwa od art. 35, dotyczące czasu trwania rozpatrywania przez sąd lub trybunał wniosku o pozostanie złożonego zgodnie z art. 68 ust. 4 i art. 68 ust. 5 oraz, tam gdzie ma to zastosowanie, dotyczące czasu trwania postępowania odwoławczego. Określony czas trwania zapewnia zakończenie wszystkich tych czynności proceduralnych w ciągu 12 tygodni od daty zarejestrowania wniosku.

Okres 12 tygodni może zostać przedłużony do 16 tygodni, jeżeli państwo członkowskie, do którego dana osoba została przekazana zgodnie z art. 67 ust. 11 rozporządzenia (UE) 2024/1351 stosuje procedurę graniczną.

1.   W przypadku gdy zastosowanie mają warunki stosowania procedury granicznej, państwa członkowskie decydują o przeprowadzeniu procedury ustalenia państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku, określoną w rozporządzeniu (UE) 2024/1351 w miejscach, w których przeprowadzona będzie procedura graniczna, bez uszczerbku dla terminów określonych w art. 51 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

2.   W przypadku gdy warunki stosowania procedury granicznej są spełnione w państwie członkowskim, z którego przekazywana jest osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową, państwo członkowskie, do którego osoba ta jest przekazywana zgodnie z art. 67 ust. 11 rozporządzenia (UE) 2024/1351, bez uszczerbku dla terminów określonych w art. 51 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

1.   Procedurę graniczną stosuje się wobec małoletnich bez opieki wyłącznie w okolicznościach, o których mowa w art. 42 ust. 3 lit. b). W przypadku wątpliwości co do wieku osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, właściwe organy niezwłocznie przeprowadzają ocenę wieku zgodnie z art. 25.

2.   Państwa członkowskie nie stosują procedury granicznej lub zaprzestają jej stosowania na dowolnym etapie procedury, w przypadku gdy:

W przypadkach określonych w akapicie pierwszym niniejszego ustępu właściwy organ zezwala osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową na wjazd na terytorium państwa członkowskiego i stosuje odpowiednią procedurę przewidzianą w rozdziale III.

1.   Podczas rozpatrywania wniosków podlegających procedurze granicznej państwo członkowskie zobowiązuje osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową – na podstawie art. 9 dyrektywy (UE) 2024/1346 i bez uszczerbku dla jej art. 10 – do przebywania, co do zasady, na granicy zewnętrznej, w jej pobliżu albo w strefach tranzytowych, lub w innych wyznaczonych miejscach na jego terytorium, z pełnym uwzględnieniem szczególnych okoliczności geograficznych tego państwa członkowskiego.

2.   Bez uszczerbku dla art. 47 państwa członkowskie zapewniają, aby rodziny z małoletnimi przebywały w ośrodkach przyjmowania dostosowanych do ich potrzeb, po dokonaniu oceny najlepszego interesu dziecka, oraz zapewniają poziom życia odpowiedni dla rozwoju fizycznego, psychicznego, duchowego, moralnego i społecznego małoletniego, przy pełnym poszanowaniu wymogów rozdziału IV dyrektywy (UE) 2024/1346.

3.   Każde państwo członkowskie zgłasza do Komisji do dnia 11 kwietnia 2026 r. miejsca, w których będzie prowadzona procedura graniczna, w tym przy zastosowaniu art. 45. Państwa członkowskie zapewniają, aby przepustowość tych lokalizacji była wystarczająca do rozpatrywania wniosków objętych przepisami art. 45. Wszelkie zmiany w oznaczaniu miejsc, w których prowadzona jest procedura graniczna, zgłasza się Komisji w ciągu dwóch miesięcy po wprowadzeniu tych zmian.

4.   Wymóg przebywania w konkretnym miejscu przewidziany w ust. 1, ust. 2 i ust. 3 nie jest uznawany za zezwolenie na wjazd ani pobyt na terytorium państwa członkowskiego.

5.   W przypadku gdy osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową, która podlega procedurze granicznej musi zostać przeniesiona do organu rozstrzygającego lub do właściwego sądu lub trybunału pierwszej instancji na potrzeby takiej procedury lub przeniesiona w celu uzyskania pomocy medycznej, podróż taka nie stanowi wjazdu na terytorium państwa członkowskiego.

1.   Wniosek, z którym wystąpiono w przypadku, gdy nie została jeszcze podjęta ostateczna decyzja w sprawie poprzedniego wniosku tej samej osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, uznawany jest za dodatkowe wyjaśnienie, a nie za nowy wniosek.

To dodatkowe wyjaśnienie jest rozpatrywane w odpowiedzialnym państwie członkowskim w ramach trwającego rozpatrywania wniosku w procedurze administracyjnej lub w ramach jakiegokolwiek trwającego postępowania odwoławczego, o ile właściwy sąd lub trybunał może uwzględnić elementy będące podstawą dodatkowego wyjaśnienia.

2.   Każdy następny wniosek, z którym wystąpiono w dowolnym państwie członkowskim po tym, jak została podjęta ostateczna decyzja w sprawie poprzedniego wniosku tej samej osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, jest uznawany za kolejny wniosek i jest rozpatrywany przez odpowiedzialne państwo członkowskie.

3.   Kolejny wniosek podlega wstępnemu rozpatrzeniu, w trakcie którego organ rozstrzygający ustala, czy zaistniały lub zostały przedstawione przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową istotne nowe elementy, które:

4.   Wstępne rozpatrzenie przeprowadza się na podstawie pisemnych oświadczeń lub przesłuchania zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami przewidzianymi w rozdziale II. W szczególności z przesłuchania można zrezygnować w tych przypadkach, w których z pisemnych oświadczeń wyraźnie wynika, że wniosek nie prowadzi do zaistnienia nowych elementów, o których mowa w ust. 3.

5.   Elementy przedstawione przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową uznaje się za nowe tylko wtedy, gdy osoba ta nie była w stanie nie ze swojej winy przedstawić tych elementów w kontekście wcześniejszego wniosku. Wszelkie elementy, które mogły zostać wcześniej przedstawione przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową nie muszą być uwzględniane, chyba że znacznie zwiększają prawdopodobieństwo, że wniosek nie będzie niedopuszczalny lub że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową będzie się kwalifikować do otrzymania ochrony międzynarodowej lub jeżeli poprzedni wniosek został odrzucony jako wycofany w sposób dorozumiany zgodnie z art. 41 bez rozpatrzenia jego zasadności.

6.   W przypadku gdy nowe elementy, o których mowa w ust. 3 zostały przedstawione przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową lub zaistniały, wniosek jest dalej rozpatrywany pod kątem zasadności, chyba że może zostać uznany za niedopuszczalny na innej podstawie przewidzianej w art. 38 ust. 1.

7.   W przypadku gdy żadne nowe elementy, o których mowa w ust. 3 nie zostały przedstawione przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową lub nie zaistniały, wniosek zostaje odrzucony jako niedopuszczalny na podstawie art. 38 ust. 2.

1.   Państwo trzecie, które ratyfikowało konwencję genewską i przestrzega jej w ramach odstępstw lub ograniczeń wprowadzonych przez to państwo trzecie w zakresie, w jakim zezwala ta konwencja, uznaje się za państwo zapewniające skuteczną ochronę. W przypadku ograniczeń geograficznych wprowadzonych przez państwo trzecie istnienie ochrony dla osób, które nie są objęte zakresem stosowania konwencji genewskiej, ocenia się zgodnie z kryteriami określonymi w ust. 2.

2.   W przypadkach innych niż przypadek, o którym mowa w ust. 1 państwo trzecie uznaje się za państwo zapewniające skuteczną ochronę tylko, jeżeli spełnione są, jako minimum, następujące kryteria:

1.   Państwo trzecie może zostać uznane za kraj pierwszego azylu dla osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową tylko w przypadku, gdy w tym państwie:

2.   Koncepcja kraju pierwszego azylu może zostać zastosowana tylko pod warunkiem, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie może dostarczyć, w ramach indywidualnej oceny, elementów uzasadniających, dlaczego koncepcja kraju pierwszego azylu nie ma do niej zastosowania.

3.   Państwo trzecie może zostać uznane za państwo pierwszego azylu dla małoletniego bez opieki tylko wtedy, gdy nie jest to sprzeczne z jego najlepszym interesem, a organy państw członkowskich otrzymały najpierw od organów danego państwa trzeciego zapewnienie, że organy te zajmą się małoletnim bez opieki i że zostanie on natychmiast objęty skuteczną ochroną, o której mowa w art. 57.

4.   W przypadku gdy wniosek zostanie odrzucony jako niedopuszczalny w wyniku zastosowania koncepcji kraju pierwszego azylu, organ rozstrzygający:

5.   W przypadku gdy dane państwo trzecie odmówi readmisji osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową na swoje terytorium lub nie udzieli odpowiedzi w terminie wyznaczonym przez właściwy organ, osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową uzyskuje dostęp do procedury zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami przewidzianymi w rozdziale II oraz w rozdziale III sekcja I.

1.   Państwo trzecie może zostać wskazane jako bezpieczny kraj trzeci tylko w przypadku, gdy w tym państwie:

2.   Wskazanie państwa trzeciego jako bezpiecznego kraju trzeciego zarówno na poziomie Unii, jak i na poziomie krajowym może nastąpić z wyłączeniem konkretnych części jego terytorium lub łatwych do zidentyfikowania kategorii osób.

3.   Ocena, czy państwo trzecie można wskazać jako bezpieczny kraj trzeci zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, opiera się na zróżnicowanych istotnych i dostępnych źródłach informacji, w tym na informacjach z państw członkowskich, Agencji ds. Azylu, Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych, Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców, Rady Europy i innych właściwych organizacji międzynarodowych.

4.   Koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego może zostać zastosowana:

5.   Koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego może zostać zastosowana tylko pod warunkiem, że:

6.   Państwo trzecie może zostać uznane za bezpieczny kraj trzeci dla małoletniego bez opieki tylko wtedy, gdy nie jest to sprzeczne z jego najlepszym interesem, a organy państw członkowskich otrzymały najpierw od organów danego państwa trzeciego zapewnienie, że organy te zajmą się małoletnim bez opieki i że uzyska on natychmiastowy dostęp do skutecznej ochrony, o której mowa w art. 57.

7.   W przypadku gdy Unia i państwo trzecie wspólnie wypracowały – zgodnie z art. 218 TFUE – umowę przewidującą, że migranci przyjęci na mocy tej umowy będą chronieni zgodnie z właściwymi standardami międzynarodowymi i z pełnym poszanowaniem zasady non-refoulement, określone w niniejszym artykule warunki dotyczące statusu bezpiecznego kraju trzeciego można uznać za spełnione bez uszczerbku dla ust. 5 and 6.

8.   W przypadku gdy wniosek zostanie odrzucony jako niedopuszczalny w wyniku zastosowania koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego, organ rozstrzygający:

9.   W przypadku gdy dane trzecie państwo nie przyjmie osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub odmówi jej readmisji na swoje terytorium, osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową uzyskuje dostęp do procedury zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami przewidzianymi w rozdziale II oraz w rozdziale III sekcja I.

1.   Państwa trzecie wskazuje się jako bezpieczne kraje trzecie na poziomie unijnym zgodnie z warunkami określonymi w art. 59 ust. 1.

2.   Komisja dokonuje przeglądu sytuacji w państwach trzecich uznanych za bezpieczne kraje trzecie, korzystając z pomocy Agencji ds. Azylu i na podstawie innych źródeł informacji, o których mowa w art. 59 ust. 3.

3.   Agencja ds. Azylu przekazuje Komisji na jej wniosek informacje i analizę dotyczące konkretnych państw trzecich, których uznanie za bezpieczne kraje trzecie można rozważyć. Komisja niezwłocznie analizuje każdy otrzymany od państwa członkowskiego wniosek o ocenę, czy dane państwo trzecie może zostać wskazane jako bezpieczny kraj trzeci na poziomie Unii.

4.   Zgodnie z art. 74 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych dotyczących zawieszenia wskazania państwa trzeciego jako bezpiecznego kraju trzeciego na poziomie Unii z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 63.

1.   Państwo trzecie może zostać wskazane jako bezpieczny kraj pochodzenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem wyłącznie w przypadku, gdy na podstawie sytuacji prawnej, stosowania prawa w ramach ustroju demokratycznego i ogólnych uwarunkowań politycznych można wykazać, że nie dochodzi w tym państwie do prześladowania określonego w art. 9 rozporządzenia (UE) 2024/1347 oraz nie występuje tam rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy określonej w art. 15 tego rozporządzenia.

2.   Wskazanie państwa trzeciego jako bezpiecznego kraju pochodzenia zarówno na poziomie Unii, jak i na poziomie krajowym może nastąpić z wyłączeniem konkretnych części jego terytorium lub łatwych do zidentyfikowania kategorii osób.

3.   Ocena, czy dane państwo trzecie jest bezpiecznym krajem pochodzenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem opiera się na zróżnicowanych adekwatnych i dostępnych źródłach informacji, w tym na informacjach od państw członkowskich, Agencji ds. Azylu, Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych, Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i innych właściwych organizacji międzynarodowych, oraz uwzględnia wspólną analizę informacji o kraju pochodzenia, o której mowa w art. 11 rozporządzenia (UE) 2021/2303,jeśli jest dostępna.

4.   Przy dokonywaniu oceny, o której mowa w ust. 3 uwzględnia się między innymi poziom ochrony przed prześladowaniem lub poważną krzywdą zapewniany poprzez:

5.   Koncepcja bezpiecznego kraju pochodzenia może zostać zastosowana tylko pod warunkiem, że:

1.   Państwa trzecie wskazuje się jako bezpieczne kraje pochodzenia na poziomie Unii zgodnie z warunkami określonymi w art. 61.

2.   Komisja dokonuje przeglądu sytuacji w państwach trzecich wskazanych jako bezpieczne kraje pochodzenia, korzystając z pomocy Agencji ds. Azylu i na podstawie innych źródeł informacji, o których mowa w art. 61 ust. 3.

3.   Agencja ds. Azylu przekazuje Komisji na jej wniosek informacje i analizę dotyczące konkretnych państw trzecich, których uznanie za bezpieczne kraje pochodzenia na poziomie Unii można rozważyć. Komisja niezwłocznie analizuje każdy otrzymany od państwa członkowskiego wniosek o ocenę, czy dane państwo trzecie może zostać wskazane jako bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie Unii.

4.   Zgodnie z art. 74 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych dotyczących zawieszenia wskazania państwa trzeciego jako bezpiecznego kraju pochodzenia na poziomie Unii z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 63.

1.   W przypadku znaczących zmian w sytuacji państwa trzeciego wskazanego za bezpieczny kraj trzeci lub za bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie Unii Komisja przeprowadza uzasadnioną ocenę tego, czy to państwo trzecie spełnia warunki określone w art. 59 lub 61 oraz, w przypadku gdy Komisja uzna, że warunki te nie są już spełniane, przyjmuje akt delegowany zgodnie z art. 74 w celu zawieszenia wskazania tego państwa trzeciego jako bezpieczny kraj trzeci lub jako bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie Unii na okres sześciu miesięcy.

2.   Komisja stale monitoruje sytuację w państwie trzecim, o którym mowa w ust. 1, uwzględniając między innymi informacje przekazywane przez państwa członkowskie i Agencję ds. Azylu na temat późniejszych zmian sytuacji w tym państwie trzecim.

3.   W przypadku gdy Komisja przyjęła zgodnie z ust. 1 akt delegowany zawieszający uznanie państwa trzeciego za bezpieczny kraj trzeci lub za bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie unijnym, w ciągu trzech miesięcy od daty przyjęcia tego aktu delegowanego przedkłada wniosek, zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, dotyczący zmiany niniejszego rozporządzenia w celu usunięcia wskazania tego państwa trzeciego jako bezpieczny kraj trzeci lub jako bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie Unii.

4.   Jeżeli Komisja nie przedłoży wniosku, o którym mowa w ust. 3 w terminie trzech miesięcy od przyjęcia aktu delegowanego, o którym mowa w ust. 1, akt delegowany zawieszający wskazanie państwa trzeciego jako bezpieczny kraj trzeci lub jako bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie Unii przestaje obowiązywać. W przypadku gdy Komisja przedłoży taki wniosek w ciągu trzech miesięcy od przyjęcia aktu delegowanego, o którym mowa w ust. 1, jest ona uprawniona do przedłużenia – na podstawie popartej dowodami oceny – ważności tego aktu delegowanego o sześć miesięcy z możliwością ponownego jednokrotnego przedłużenia o taki okres.

5.   Bez uszczerbku dla ust. 4 w przypadku gdy wniosek przedłożony przez Komisję w celu usunięcia wskazania państwa trzeciego jako bezpieczny kraj trzeci lub jako bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie Unii nie zostanie przyjęty w ciągu 15 miesięcy od daty jego przedłożenia, zawieszenie wskazania państwa trzeciego jako bezpieczny kraj trzeci lub jako bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie Unii przestaje obowiązywać.

1.   Państwa członkowskie mogą zachować lub wprowadzić ustawodawstwo, które pozwala na wskazanie na poziomie krajowym bezpiecznych krajów trzecich lub bezpiecznych krajów pochodzenia innych niż te wskazane na poziomie unijnym do celów rozpatrywania wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej.

2.   W przypadku gdy wskazanie państwa trzeciego jako bezpieczny kraj trzeci lub jako bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie unijnym zostało zawieszone zgodnie z art. 63 ust. 1, państwa członkowskie nie mogą wskazać tego państwa na poziomie krajowym jako bezpieczny kraj trzeci ani bezpieczny kraj pochodzenia.

3.   W przypadku, gdy wskazanie państwa trzeciego jako bezpiecznego kraju trzeciego lub jako bezpiecznego kraju pochodzenia na poziomie unijnym zostało zawieszone zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, państwo członkowskie może powiadomić Komisję, że uznaje ono, iż w związku ze zmianą sytuacji w tym państwie, państwo to ponownie spełnia warunki określone w art. 59 ust. 1 i art. 61.

Powiadomienie zawiera uzasadnioną ocenę spełniania przez to państwo warunków określonych w art. 59 ust. 1 i art. 61, w tym wyjaśnienie konkretnych zmian w sytuacji w państwie trzecim, które powodują, że państwo to ponownie spełnia przedmiotowe warunki.

W następstwie tego powiadomienia Komisja występuje do Agencji ds. Azylu o informacje i analizę dotyczące sytuacji w danym państwie trzecim.

Powiadamiające państwo członkowskie może wskazać to państwo trzecie jako bezpieczny kraj trzeci lub bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie krajowym tylko pod warunkiem, że Komisja nie wyrazi sprzeciwu wobec tego wskazania.

Przysługujące Komisji prawo sprzeciwu jest ograniczone do okresu dwóch lat od daty usunięcia wskazania tego państwa trzeciego jako bezpieczny kraj trzeci lub bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie unijnym. Ewentualny sprzeciw Komisja zgłasza w okresie trzech miesięcy, licząc od daty każdego powiadomienia przez państwo członkowskie i po dokonaniu należytego przeglądu sytuacji w tym państwie trzecim, z uwzględnieniem warunków określonych w art. 59 ust. 1 i art. 61 niniejszego rozporządzenia.

Jeżeli Komisja uzna, że warunki te zostały spełnione, może wystąpić, zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, z wnioskiem o zmianę niniejszego rozporządzenia w celu wskazania tego państwa trzeciego jako bezpieczny kraj trzeci lub bezpieczny kraj pochodzenia na poziomie unijnym.

4.   Do dnia 12 czerwca 2026 r. i natychmiast po każdym wskazaniu lub po dokonaniu zmiany w tych wskazaniach państwa członkowskie powiadamiają Komisję i Agencję ds. Azylu o państwach trzecich wskazanych jako bezpieczne kraje trzecie lub bezpieczne kraje pochodzenia na poziomie krajowym. Państwa członkowskie informują Komisję i Agencję ds. Azylu raz do roku o innych bezpiecznych krajach trzecich, do których zastosowanie ma przedmiotowa koncepcja w odniesieniu do konkretnych osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, o których mowa w art. 59 ust. 4 lit. b).