(1)

Rozporządzenie (WE) nr 66/2010 stanowi, że oznakowanie ekologiczne UE można przyznawać produktom o ograniczonym poziomie wpływu na środowisko w ciągu ich całego cyklu życia. Dla każdej grupy produktów należy ustanowić szczegółowe kryteria oznakowania ekologicznego UE.

(2)

Decyzja Komisji 2014/312/UE (2) ustanawia kryteria w odniesieniu do farb i lakierów wewnętrznych i zewnętrznych oraz związane z nimi wymogi w zakresie oceny i weryfikacji.

(3)

Odstępstwo dla tlenku cynku (ZnO, CAS: 1314-13-2), sklasyfikowanego w klasach zagrożenia H400 – Aquatic Acute 1 i H410 – Aquatic Chronic 1 (stwarzające zagrożenie dla środowiska wodnego), zostało określone w pkt 1 lit. d) dodatku do decyzji 2014/312/UE w odniesieniu do stosowania jako stabilizator w odniesieniu do kombinacji środków konserwujących do suchych powłok, wymagających użycia pirytionianu cynku (ZPT) lub 1,2-Benzizotiazol-3(2H)-onu (BIT) w stężeniu do 0,05 %.

(4)

Zgodnie z załącznikiem do decyzji Komisji 2010/72/UE (3) BIT nie jest dopuszczony do stosowania jako środek konserwujący do suchych powłok. Należy zatem odpowiednio zmienić wyżej wymieniony pkt 1 lit. d).

(5)

Szereg właściwych organów krajowych, które przyznają oznakowanie ekologiczne UE, zaproponowało przedłużenie obowiązywania obecnego odstępstwa w odniesieniu do tlenku cynku, aby umożliwić jego stosowanie jako stabilizatora środka konserwującego w celu uwzględnienia również „konserwacji produktów w opakowaniach zamkniętych” i konserwacji „past barwiących”.

(6)

Zgodnie z wnioskami z kontroli sprawności (REFIT) dotyczącej oznakowania ekologicznego UE z dnia 30 czerwca 2017 r. służby Komisji, wraz z Komitetem Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego, oceniły, czy zmiana ta gwarantuje powszechne stosowanie zasad przedmiotowego programu w odniesieniu do tej grupy produktów. Przeprowadzono również konsultacje z zainteresowanymi podmiotami publicznymi.

(7)

Jak wynika z informacji udostępnionych przez dostawców i producentów farb ZnO jest wykorzystywany jako stabilizator w farbach i lakierach w połączeniu z dwoma środkami konserwującymi – ZPT i BIT – stosowanymi w celu zwalczania niepożądanego wzrostu mikroorganizmów w farbach.

(8)

ZnO pełni funkcję stabilizatora farb, w których jako środki konserwujące stosuje się ZPT i BIT. ZnO przeciwdziała skłonności ZPT do transchelatacji z jonami innych metali, zazwyczaj żelaza i wapnia, oraz zapobiega powstawaniu barwnych kompleksów, które prowadzą do niepożądanej zmiany koloru farby. W połączeniu z BIT ZnO uniemożliwia jego przechodzenie z fazy wodnej do fazy organicznej farb (np. substancji wiążącej), zapewniając tym samym jego większą dostępność w fazie wodnej, w której ryzyko wzrostu mikroorganizmów jest większe. Bez ZnO okres żywotności farby skróciłby się do kilku tygodni, ograniczając tym samym jej okres trwałości.

(9)

W decyzji 2014/312/UE zezwala się już na stosowanie ZPT w trzech następujących przypadkach: jako środek do konserwacji produktów w opakowaniach zamkniętych, środek konserwujący do maszyny mieszającej barwniki oraz środek konserwujący do suchych powłok w maksymalnym stężeniu 0,05 %, oraz zezwala się na stosowanie BIT w stężeniu 0,05 % w gotowym produkcie końcowym. Wydaje się zatem stosowne, by zezwolić również na stosowanie stabilizatora ZnO w przypadku tych samych zastosowań.

(10)

Oczekuje się, że ZnO wykorzystywany do stabilizowania kombinacji środków do konserwacji „produktów w opakowaniach zamkniętych” lub „pasty barwiącej” ma mniejszy wpływ na środowisko niż w przypadku, gdy jest on stosowany w kombinacjach środków konserwujących do suchych powłok (już objętych odstępstwem w ramach obowiązujących kryteriów), ponieważ typowa ilość ZPT w przypadku stosowania jako środek konserwujący do suchych powłok w farbach zewnętrznych byłaby około 10 razy większa niż ilość potrzebna do konserwacji produktów do użytku wewnętrznego w opakowaniach zamkniętych.

(11)

W stosowanych przez producentów alternatywnych produktach będących innymi kombinacjami środków konserwujących, które nie wymagają ZnO do celów stabilizacji, wykorzystuje się głównie MIT (2-metylo-2H-izotiazol-3-on). Zgodnie z art. 3 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (UE) 2018/1480 (4) od dnia 1 maja 2020 r. MIT będzie jednak klasyfikowany między innymi w klasie zagrożenia Skin Sens 1 A i opatrzony kodem zwrotów wskazujących rodzaj zagrożenia H317 (działanie uczulające na skórę). Spowoduje to, że również produkty końcowe – farby, w których MIT jest stosowany w stężeniu co najmniej 15 ppm, będą klasyfikowane w klasie zagrożenia Skin Sens 1 A i opatrzone kodem zwrotów wskazujących rodzaj zagrożenia H317. Obecne badania naukowe wskazują, że MIT nie jest skuteczny jako środek konserwujący w przypadku stosowania w stężeniach poniżej 15 ppm.

(12)

ZPT, BIT lub ich kombinacje uznaje się za inne realistyczne warianty zastąpienia MIT, ale będą one wymagały użycia ZnO we wszystkich możliwych zastosowaniach.

(13)

W związku z tym z technicznego punktu widzenia zastąpienie ZnO nie jest możliwe.

(14)

Dane dostarczone przez zainteresowane strony potwierdzają, że aby osiągnąć wystarczający efekt stabilizujący, potrzebne jest maksymalnie 0,030 % ZnO w przypadku kombinacji środków do konserwacji produktów w opakowaniach zamkniętych i konserwacji past barwiących, zawierających ZPT, natomiast w przypadku kombinacji zawierających BIT – 0,010–0,040 % ZnO.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2014/312/UE.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu powołanego na mocy art. 16 rozporządzenia (WE) nr 66/2010,