21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-425/13) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Decyzja Rady upoważniająca do rozpoczęcia negocjacji w sprawie połączenia systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych Unii Europejskiej z systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Australii - Wytyczne negocjacyjne - Specjalny komitet - Artykuł 13 ust. 2 TUE, art. 218 ust. 2–4 TFUE i art. 295 TFUE - Równowaga instytucjonalna))

(2015/C 311/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Valero Jordana i F. Castillo de la Torre, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę stronę skarżącą: Parlament Europejski (przedstawiciele: R. Passos i D. Warin, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: K. Michoel, M. Moore i J.-P. Hix, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Vláčil i E. Ruffer, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciele: C. Thorning, L. Volck Madsen i U. Melgaard, pełnomocnicy), Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i B. Beutler, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: D. Colas, G. de Bergues, F. Fize i N. Rouam, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. Bulterman i M. de Ree, pełnomocnicy), Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk, C. Meyer-Seitz, U. Persson, E. Karlsson, L. Swedenborg i C. Hagerman, pełnomocnicy), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: E. Jenkinson i M. Holt, pełnomocnicy, wspierani przez J. Holmsa i B. Kennelly’ego, barristers)

Sentencja

Stwierdza się nieważność następujących fragmentów sekcji A, zatytułowanej „Procedury negocjacyjne”, załącznika do decyzji Rady z dnia 13 maja 2013 r. upoważniającej Komisję do rozpoczęcia negocjacji w sprawie połączenia systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych Unii Europejskiej z systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych wprowadzonym w Australii:

—	pkt 1 zdanie drugie sekcji A, zgodnie z którym „[w] stosownych przypadkach szczegółowe stanowiska negocjacyjne Unii ustala się w ramach specjalnego komitetu, o którym mowa w art. 1 ust. 2, lub w ramach Rady”, i

—	zawartego w pkt 3 wskazanej sekcji wyrażenia „ustalenie stanowisk negocjacyjnych”.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty, w tym koszty związane z postępowaniem, które doprowadziło do wydania postanowienia Komisja/Rada (C-425/13, EU:C:2014:91).

4)	Parlament Europejski, jak też Republika Czeska, Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Republika Francuska, Królestwo Niderlandów, Rzeczpospolita Polska, Królestwo Szwecji oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 274 z 21.9.2013.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/3

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 16 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation - Francja) – Directeur général des finances publiques/Mapfre asistencia compañia internacional de seguros y reaseguros SA i Mapfre warranty SpA/Directeur général des finances publiques

(Sprawa C-584/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek obrotowy - Zakres stosowania - Zwolnienie - Pojęcie transakcji ubezpieczeniowych - Pojęcie świadczenia usług - Kwota ryczałtowa płacona w zamian za gwarancję na wypadek awarii pojazdu używanego))

(2015/C 311/03)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniach głównych

Strony skarżące: Directeur général des finances publiques, Mapfre warranty SpA

Strony przeciwne: Mapfre asistencia compañia internacional de seguros y reaseguros SA, Directeur général des finances publiques

Sentencja

Artykuł 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 91/680/EWG z dnia 16 grudnia 1991 r. należy interpretować w ten sposób, że zwolnioną transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu tego przepisu stanowi świadczenie polegające na udzieleniu gwarancji na wypadek ewentualnych awarii mechanicznych niektórych części pojazdu, wykonywane – w zamian za zapłatę kwoty ryczałtowej – przez podmiot gospodarczy niezależny od sprzedawcy pojazdów używanych. Do sądu odsyłającego należy zbadanie, w świetle okoliczności takich jak te występujące w postępowaniach głównych, czy świadczenie usługi, której dotyczą te postępowania, stanowi takie właśnie świadczenie. Wykonanie takiej usługi oraz sprzedaż pojazdu używanego należy zasadniczo uznać za świadczenia odrębne i niezależne, które z punktu widzenia podatku od wartości dodanej należy rozpatrywać osobno. Do sądu odsyłającego należy stwierdzenie, czy – w świetle szczególnych okoliczności spraw w postępowaniach głównych – sprzedaż pojazdu używanego i gwarancja udzielona przez podmiot gospodarczy niezależny od sprzedawcy tego pojazdu na wypadek awarii mechanicznych niektórych części tego pojazdu są powiązane w takim stopniu, że należy je uważać za stanowiące jedną transakcję, czy też przeciwnie, stanowią one transakcje niezależne.

(1) Dz.U. C 31 z 1.2.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – ClientEarth/Komisja Europejska

(Sprawa C-612/13 P) (1)

((Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Artykuł 4 ust. 2 tiret trzecie - Informacje dotyczące środowiska - Konwencja z Aarhus - Artykuł 4 ust. 1 i 4 - Wyjątek od prawa dostępu - Ochrona celu dochodzenia - Badania w przedmiocie transpozycji dyrektyw w dziedzinie środowiska przeprowadzone przez przedsiębiorstwo na wniosek Komisji Europejskiej - Częściowa odmowa dostępu))

(2015/C 311/04)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: ClientEarth (przedstawiciel: P. Kirch, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Pignataro-Nolin, P. Costa de Oliveira i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania drugiej strony postępowania: Parlement Europejski (przedstawiciele: J. Rodrigues i L. Visaggio, pełnomocnicy, Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Moore, M. Simm i A. Jensen, pełnomocnicy)

Sentencja

Wydany przez Sąd Unii Europejskiej wyrok ClientEarth/Komisja (T-111/11, EU:T:2013:482) zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd Unii Europejskiej przyznał w nim, że Komisja Europejska mogła poprzez decyzję z dnia 30 maja 2011 r. odmówić ClientEarth, na podstawie ogólnego domniemania, pełnego dostępu do tych z badań dotyczących zgodności ustawodawstw szeregu państw członkowskich z prawem Unii w dziedzinie ochrony środowiska, które przed wydaniem tej decyzji nie doprowadziły Komisji Europejskiej do skierowania do danego państwa członkowskiego wezwania do usunięcia uchybień w rozumieniu art. 258 akapit pierwszy TFUE i w konsekwencji nie zostały włączone do akt dotyczących postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na etapie poprzedzającym wniesienie skargi.

2)	W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

3)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 30 maja 2011 r. w zakresie, w jakim Komisja Europejska odmówiła w tej decyzji udzielenia ClientEarth pełnego dostępu do badań, o których mowa w pkt 1 sentencji niniejszego wyroku.

4)	ClientEarth i Komisja Europejska pokrywają własne koszty poniesione w postępowaniu odwoławczym i w postępowaniu w pierwszej instancji.

5)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty poniesione postępowaniu odwoławczym.

(1) Dz.U. C 71 z 8.3.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – ClientEarth, Pesticide Action Network Europe (PAN Europe)/Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), Komisja Europejska

(Sprawa C-615/13 P) (1)

([Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Artykuł 4 ust. 1 lit. b) - Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 - Artykuł 8 - Wyjątek od prawa dostępu - Ochrona danych osobowych - Pojęcie „danych osobowych” - Przesłanki przekazania danych osobowych - Nazwisko autora każdej z uwag w przedmiocie projektu wytycznych Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) dotyczących dokumentacji naukowej do załączenia do wniosków o wprowadzenie do obrotu produktów ochrony roślin - Odmowa dostępu])

(2015/C 311/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: ClientEarth, Pesticide Action Network Europe (PAN Europe) (przedstawiciel: P. Kirch, avocat)

Druga strona postępowania: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) (przedstawiciele: D. Detken, C. Pintado i R. Van der Hout, advocaat), Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Martenczuk i L. Pignataro-Nolin, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania drugiej strony postępowania: Europejski Inspektor Ochrony Danych (EIOD) (przedstawiciele: A. Buchta i M. Pérez Asinari, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Wydany przez Sąd Unii Europejskiej wyrok ClientEarth i PAN Europe/EFSA (T-214/11, EU:T:2013:483) zostaje uchylony.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 12 grudnia 2011 r.

3)	Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez ClientEarth i Pesticide Action Network Europe (PAN Europe) w ramach postępowania odwoławczego i postępowania w pierwszej instancji.

4)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty poniesione w ramach postępowania odwoławczego i postępowania w pierwszej instancji.

5)	Europejski Inspektor Ochrony Danych (EIOD) pokrywa własne koszty poniesione w ramach postępowania odwoławczego.

(1) Dz.U. C 71 z 8.3.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-653/13) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2006/12/WE - Artykuły 4 i 5 - Gospodarka odpadami - Region Kampania - Wyrok Trybunału - Stwierdzenie uchybienia - Częściowe niewykonanie wyroku - Artykuł 260 ust. 2 TFUE - Sankcje pieniężne - Ryczałt))

(2015/C 311/06)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Recchia i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez S. Fiorentina, avvocato dello Stato)

Sentencja

1)	Nie podejmując wszystkich środków niezbędnych do wykonania wyroku Komisja/Włochy (C-297/08, EU:C:2010:115) Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy art. 260 ust. 1 TFUE.

Republika Włoska zapłaci na rzecz Komisji Europejskiej, na rachunek „Środki własne Unii Europejskiej” okresową karę pieniężną w wysokości 1 20 000 EUR za każdy dzień zwłoki w zastosowaniu środków niezbędnych do wykonania wyroku Komisja/Włochy (C-297/08, EU:C:2010:115), od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia pełnego wykonania wyroku Komisja/Włochy (C-297/08, EU:C:2010:115).

3)	Republika Włoska zapłaci na rzecz Komisji Europejskiej, na rachunek „Środki własne Unii Europejskiej”, ryczałt w wysokości 20 mln EUR.

4)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 93 z 29.3.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – Diageo Brands BV/Simiramida-04 EOOD

(Sprawa C-681/13) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Uznawanie i wykonywanie orzeczeń - Podstawy odmowy - Naruszenie porządku publicznego państwa, w którym wystąpiono o uznanie - Wydane przez sąd innego państwa członkowskiego orzeczenie niezgodne z prawem Unii w dziedzinie znaków towarowych - Dyrektywa 2004/48/WE - Egzekwowanie praw własności intelektualnej - Koszty sądowe])

(2015/C 311/07)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Diageo Brands BV

Strona pozwana: Simiramida-04 EOOD

Sentencja

Artykuł 34 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż orzeczenie wydane w państwie członkowskim jest sprzeczne z prawem Unii, nie usprawiedliwia nieuznania tego orzeczenia w innym państwie członkowskim, w którym wystąpiono o uznanie, z tego powodu, że narusza ono porządek publiczny tego państwa, gdy powoływane naruszenie prawa nie stanowi oczywistego naruszenia zasadniczej normy porządku prawnego Unii, a zatem porządku prawnego państwa członkowskiego, w którym wystąpiono o uznanie lub prawa uznanego za podstawowe w tych porządkach prawnych. Błędne zastosowanie przepisu takiego jak art. 5 ust. 3 dyrektywy 89/104 takiego naruszenie nie stanowi.

Dokonując oceny ewentualnego istnienia oczywistego naruszenia porządku publicznego prawnego państwa, w którym wystąpiono o uznanie, sąd tego państwa członkowskiego musi mieć na uwadze okoliczność – chyba że zaistnieją wyjątkowe okoliczności utrudniające lub uniemożliwiające skorzystanie ze środków odwoławczych w państwie członkowskim pochodzenia orzeczenia – że podmioty prawa są zobowiązane do wyczerpania wszystkich środków odwoławczych przysługujących im w tym państwie członkowskim, aby uniknąć takiego naruszenia na wcześniejszym stadium

Artykuł 14 dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej należy interpretować w ten sposób, że zakres zastosowania tego przepisu obejmuje koszty sądowe poniesione przez strony postępowania w związku z toczącym się w jednym państwie członkowskim postępowaniem w przedmiocie żądania odszkodowawczego z tytułu szkody spowodowanej zajęciem w innym państwie członkowskim, mającym na celu zapobieżenie naruszeniu prawa własności intelektualnej, jeżeli w ramach tego postępowania w przedmiocie odszkodowania powstaje kwestia uznania wyroku wydanego w tym innym państwie członkowskim stwierdzającego niezgodność z prawem tego zajęcia.

(1) Dz.U. C 71 z 8.3.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/7

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Rusal Armenal ZAO, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-21/14 P) (1)

((Odwołanie - Dumping - Przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chin - Przystąpienie Republiki Armenii do Światowej Organizacji Handlu (WTO) - Artykuł 2 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 384/96 - Zgodność z porozumieniem w sprawie stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT)))

(2015/C 311/08)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-F. Brakeland, M. França i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Rusal Armenal ZAO (przedstawiciel: B. Evtimov, adwokat), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Boelaert i J.-P. Hix, pełnomocnicy, wspierani przez B. O'Connora, solicitor, S. Gubela, adwokata)

Interwenient popierający wnoszącego odwołanie: Parlament Europejski (przedstawiciele: D. Warin i A. Auersperger Matić, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej w sprawie Rusal Armenal/Rada (T-512/09, EU:T:2013:571) zostaje uchylony.

2)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej, aby orzekł on w przedmiocie zarzutów, których nie rozpatrzył.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 61 z 1.3.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/8

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad – Bułgaria) – CEZ Razpredelenie Byłgarija AD/Komisija za zasztita ot diskriminacija

(Sprawa C-83/14) (1)

((Dyrektywa 2000/43/WE - Zasada równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne - Dzielnice miasta zasadniczo zamieszkane przez osoby romskiego pochodzenia - Umieszczenie liczników energii elektrycznej na słupach stanowiących część napowietrznej sieci elektroenergetycznej na wysokości od sześciu do siedmiu metrów - Pojęcia bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji - Ciężar dowodu - Ewentualne uzasadnienie - Zapobieganie manipulacjom liczników energii elektrycznej i nielegalnym przyłączeniom - Proporcjonalność - Uogólniony charakter środka - Uwłaczający i piętnujący skutek środka - Dyrektywy 2006/32/WE i 2009/72/WE - Brak możliwości kontroli zużycia energii elektrycznej przez końcowego odbiorcę))

(2015/C 311/09)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CEZ Razpredelenie Byłgarija AD

Strona przeciwna: Komisija za zasztita ot diskriminacija

przy udziale: Anelii Nikołowej, Dyrżawna komisija za energijno i wodno regulirane

Sentencja

Pojęcie „dyskryminacji ze względu na pochodzenie etniczne” w rozumieniu dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, a w szczególności w rozumieniu art. 1 i art. 2 ust. 1 tej dyrektywy, należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, w których w dzielnicy miasta zasadniczo zamieszkanej przez mieszkańców romskiego pochodzenia wszystkie liczniki energii elektrycznej są umieszczone na słupach stanowiących część napowietrznej sieci elektroenergetycznej na wysokości od sześciu do siedmiu metrów, podczas gdy w innych dzielnicach takie liczniki są umieszczone na wysokości mniejszej niż dwa metry, wspomniane pojęcie stosuje się niezależnie od tego, czy wspomniany środek zbiorowy dotyczy osób o określonym pochodzeniu etnicznym lub osób, które, choć nie mają takiego pochodzenia, są wraz z nimi poddane mniej przychylnemu traktowaniu lub znajdują się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, które to traktowanie lub która to sytuacja wynikają z zastosowania tego środka.

Dyrektywę 2000/43, a w szczególności przepisy art. 2 ust. 1 i art. 2 ust. 2 lit. a) i b) tej dyrektywy, należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który stanowi, że aby można było stwierdzić istnienie bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne w dziedzinach objętych art. 3 ust. 1 tej dyrektywy, mniej przychylne traktowanie lub szczególnie niekorzystna sytuacja, do których odnoszą się odpowiednio wspomniane lit. a) i b), muszą polegać na naruszeniu praw lub zgodnych z prawem interesów.

Artykuł 2 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2000/43 należy interpretować w ten sposób, że środek, taki jak opisany w pkt 1 niniejszej sentencji, skutkuje bezpośrednią dyskryminacją w rozumieniu tego przepisu, jeśli okaże się, iż wspomniany środek został ustanowiony lub utrzymany ze względów związanych ze wspólnym pochodzeniem etnicznym większości mieszkańców danej dzielnicy, co powinien ocenić sąd odsyłający, uwzględniając wszystkie istotne okoliczności sprawy, a także reguły odnoszące się do przeniesienia ciężaru dowodu wskazane w art. 8 ust. 1 wspomnianej dyrektywy.

Artykuł 2 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2000/43 należy interpretować w ten sposób, że:

—	przepis ten stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który stanowi, iż aby miała miejsce pośrednia dyskryminacja ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, szczególnie niekorzystna sytuacja musi wynikać ze względów związanych z pochodzeniem rasowym lub etnicznym;

—

pojęcie „pozornie neutralnego” przepisu lub kryterium lub „pozornie neutralnej” praktyki w rozumieniu wspomnianego przepisu, należy rozumieć jako przepis, kryterium lub praktykę, które pozornie są sformułowane lub stosowane w sposób neutralny, a mianowicie przy uwzględnieniu czynników różniących się od chronionej cechy, a nie czynników równoważnych z tą cechą;

—

pojęcie „szczególnie niekorzystnej sytuacji” w rozumieniu tego przepisu nie oznacza szczególnie ważnego, oczywistego lub ciężkiego wypadku nierówności, lecz oznacza, że to szczególnie osoby danego pochodzenia rasowego lub etnicznego znajdują się w niekorzystnej sytuacji ze względu na sporny przepis lub sporne kryterium lub sporną praktykę;

—

przyjmując założenie, że środek, taki jak opisany w pkt 1 niniejszej sentencji, nie skutkuje bezpośrednią dyskryminacją w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. a) wspomnianej dyrektywy, to zasadniczo środek taki może wówczas stanowić pozornie neutralną praktykę – w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. b) – powodującą szczególnie niekorzystną sytuację osób o określonym pochodzeniu etnicznym w stosunku do innych osób;

—

taki środek może zostać obiektywnie uzasadniony wolą zapewnienia bezpieczeństwa przesyłowej sieci elektroenergetycznej oraz właściwego monitorowania zużycia energii elektrycznej wyłącznie pod warunkiem, że wspomniany środek nie przekracza granic tego, co jest odpowiednie i konieczne, aby zrealizować te zgodne z prawem cele, a spowodowane niedogodności nie są nadmierne w stosunku do tak zamierzonych celów. Taka sytuacja nie ma miejsca, jeśli stwierdzono – co powinien ustalić sąd odsyłający – albo że istnieją inne odpowiednie i mniej uciążliwe sposoby pozwalające osiągnąć wspomniane cele, albo, wobec braku takich innych sposobów, że wspomniany środek nadmiernie narusza zgodny z prawem interes końcowych odbiorców energii elektrycznej zamieszkałych w danej dzielnicy – zamieszkanej zasadniczo przez mieszkańców romskiego pochodzenia – w odniesieniu do dostępu do dostaw energii elektrycznej w warunkach, które nie mają charakteru uwłaczającego ani piętnującego oraz pozwalają im regularnie kontrolować zużycie energii elektrycznej.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Słowenii

(Sprawa C-140/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywy 2008/98/WE i 1999/31/WE - Zapobieganie składowiskom pozostałości po robotach ziemnych i innych odpadów oraz usuwanie tych składowisk - Składowanie odpadów - Brak podjęcia środków zmierzających do usunięcia tych odpadów i do ich magazynowania - Wykonywanie sądowych środków odwoławczych))

(2015/C 311/10)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Sanfrutos Cano i M. Žebre, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Słowenii (przedstawiciel: J. Morela, pełnomocnik)

Sentencja

Republika Słowenii,

—

zezwalając na składowanie pozostałości po robotach ziemnych na działce nr 115/1 należącej do gminy Teharje (Bukovžlak), nie upewniając się, że żadne inne odpady nie zostały dopuszczone, uprzednio lub równocześnie, do składowania w tym miejscu oraz ze względu na fakt, że nie podjęto żadnego działania w celu usunięcia z tego miejsca odpadów nieobjętych wydanym zezwoleniem, należało uznać, iż wspomniane miejsce stanowi nielegalne składowisko, które nie spełnia warunków i wymogów przewidzianych, po pierwsze, w art. 13 i art. 36 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy oraz, po drugie, w art. 5 ust. 3 lit. e), w art. 6 w związku z decyzją Rady 2003/33/WE z dnia z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiającą kryteria i procedury przyjęcia odpadów na składowiska, na podstawie art. 16 i załącznika II do dyrektywy 1999/31/WE, w art. 7–9, 11 i 12 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów oraz w załącznikach I–III do tej dyrektywy, oraz

—

nie podejmując od kwietnia 2009 r. wystarczających środków, aby nie dopuścić do powstania, a następnie usunięcia składowiska pozostałości po robotach ziemnych, objętych rubryką 17 05 06 klasyfikacji odpadów (urobek z pogłębiania inny niż wymieniony w rubryce 17 05 05) i rubryką 17 05 05 (urobek z pogłębiania zawierający substancje niebezpieczne), na placu budowy infrastruktury gminnej w strefie gospodarczej Gaberje-południe, z tym skutkiem że miejsce to również winno było zostać uznane za nielegalne składowisko odpadów, niespełniające wymogów ustalonych wyżej wymienionymi przepisami dyrektyw 1999/31 i 2008/98, jak również art. 12, 15 i 17 tej ostatniej dyrektywy,

uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy wszystkich tych przepisów.

2)	Republika Słowenii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 184 z 16.6.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-145/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 1999/31/WE - Artykuł 14 - Składowanie odpadów - Odpady inne niż odpady niebezpieczne - Niezgodność istniejących składowisk odpadów))

(2015/C 311/11)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Petrowa i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Bułgarii (przedstawiciele: E. Petranowa i D. Drambozowa, pełnomocnicy)

Sentencja

Nie podjąwszy niezbędnych środków, aby począwszy od dnia 16 lipca 2009 r. składowiska odpadów innych niż odpady niebezpieczne istniejące na jej terytorium funkcjonowały nadal wyłącznie, pod warunkiem że spełniają one wymogi określone w dyrektywie Rady z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów, Republika Bułgarii uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 14 lit. a)–c) tej dyrektywy.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska i Republika Bułgarii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 159 z 26.5.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln – Niemcy) – Sommer Antriebs- und Funktechnik GmbH/Rademacher Geräte-Elektronik GmbH & Co. KG

(Sprawa C-369/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny - Dyrektywa 2002/96/WE - Artykuł 2 ust. 1 i art. 3 lit. a), jak również załączniki IA i IB - Dyrektywa 2012/19/UE - Artykuł 2 ust. 1 lit. a), art. 2 ust. 3 lit. b) i art. 3 ust. 1 lit. a) i b), jak również załączniki I i II - Pojęcia „sprzętu elektrycznego i elektronicznego” oraz „narzędzi elektrycznych i elektronicznych” - Napędy bram garażowych))

(2015/C 311/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sommer Antriebs- und Funktechnik GmbH

Strona pozwana: Rademacher Geräte-Elektronik GmbH & Co. KG

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1 i art. 3 lit. a) dyrektywy 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE), jak również pkt 6 załącznika IA i pkt 6 załącznika IB do tej dyrektywy z jednej strony oraz art. 2 ust. 1 lit. a), art. 2 ust. 3 lit. b) i art. 3 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/19/UE z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE), jak również pkt 6 załącznika I i pkt 6 załącznika II do tej dyrektywy z drugiej strony należy interpretować w ten sposób, że napędy bram garażowych, takie jak te, o których mowa w postępowaniu głównym, wymagające do prawidłowego działania zasilania prądem elektrycznym o napięciu znamionowym wynoszącym około 220–240 woltów, które zaprojektowane zostały tak, by zamontować je razem z odpowiednią bramą garażową jako część wyposażenia budynku, i które mogą zostać w dowolnym czasie zdemontowane, zamontowane na nowo lub dodane do tego wyposażenia, są objęte zakresem stosowania, odpowiednio, dyrektywy 2002/96/WE i dyrektywy 2012/19/UE w okresie przejściowym wskazanym w art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2012/19/UE.

(1) Dz.U. C 439 z 8.12.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/12

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Królestwu Danii

(Sprawa C-468/14) (1)

([Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2001/37/WE - Produkcja, prezentowanie i sprzedaż wyrobów tytoniowych - Artykuł 2 pkt 4 i art. 8 - Zakaz wprowadzania do obrotu wyrobów tytoniowych do stosowania doustnego - Sprzedawany na wagę „snus” (tytoń do żucia)])

(2015/C 311/13)

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Cattabriga i M. Clausen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Danii (przedstawiciele: C. Thorning i M. Wolff, pełnomocnicy)

Sentencja

Utrzymując stan prawny, w ramach którego dozwolona jest sprzedaż na wagę wyrobów tytoniowych do stosowania doustnego (snus), Królestwo Danii uchybiło obowiązkom ciążącym na nim na mocy art. 8 w związku z art. 2 pkt 4 dyrektywy 2001/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 czerwca 2001 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych.

2)	Królestwo Danii zostaje obciążone kosztami związanymi z postępowaniem.

(1) Dz.U. C 439 z 8.12.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/12

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 16 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Francuska

(Sprawa C-485/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ kapitału - Artykuł 63 TFUE i art. 40 porozumienia EOG - Podatek od nieodpłatnego przeniesienia własności - Zwolnienie - Spadki i darowizny - Odmienne traktowanie - Podmioty mające siedzibę w innym państwie członkowskim - Brak dwustronnej umowy w sprawie opodatkowania))

(2015/C 311/14)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: J.F. Brakeland i W. Roels, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska (przedstawiciele: D. Colas i J.S. Pilczer, pełnomocnicy)

Sentencja

Zwalniając z podatku od nieodpłatnego przeniesienia własności darowizny i spadki przekazywane na rzecz organizacji publicznych lub użyteczności publicznej wyłącznie, jeżeli organizacje te mają siedzibę we Francji albo w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie będącym stroną porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., które zawarło z Francją umowę dwustronną, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 63 TFUE oraz art. 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 7 z 12.1.2015.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/14

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 21 stycznia 2015 r. w sprawie T-509/11, Makhlouf/Rada, wniesione w dniu 20 marca 2015 r. przez Mohammada Makhloufa

(Sprawa C-136/15 P)

(2015/C 311/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Mohammad Makhlouf (przedstawiciel: adwokat G. Karouni)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności decyzji i rozporządzeń Rady Unii Europejskiej, których dotyczy niniejsze odwołanie, w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącego odwołanie;

—	obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi jeden zarzut, dotyczący błędnej oceny, jaką przyjął Sąd w ramach stosowania zasad dotyczących obowiązków, które spoczywają na Radzie.

Ściślej rzecz ujmując, wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi oparcie się na uzasadnieniu Rady, które jest niekompletne i niepoparte dowodami, przez co wnoszący odwołanie nie był w stanie zrozumieć szczególnych i konkretnych powodów uzasadniających umieszczenie jego nazwiska w wykazie. W rezultacie wnoszący odwołanie nie mógł przygotować odpowiedniej obrony, gdyż nie był świadomy zarzucanych mu czynów polegających na prześladowaniu osób biorących udział w demonstracjach, nie udzielał wsparcia reżimowi ani nie czerpał z niego korzyści.

Ponadto Sąd w sposób oczywisty naruszył obowiązek uzasadnienia, próbując usprawiedliwić zaniechania Rady poprzez powołanie się, błędne i po raz pierwszy w wyroku, na okoliczność, że skarżący „czerpie korzyści z reżimu”.

Okoliczność, że w podanym uzasadnieniu Rada nie wskazała, w sposób jasny i bezpośredni, czynów, które mu się zarzuca i które spowodowały objęcie go środkami ograniczającymi, istotnie naruszyło prawo wnoszącego odwołanie do obrony.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/15

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 18 marca 2015 r. w sprawach połączonych T-195/11, T-458/11, T-448/12 i T-41/13, Cahier i in./Rada i Komisja, wniesione w dniu 19 maja 2015 r. przez Roberta Aubineau i in.

(Sprawa C-227/15 P)

(2015/C 311/20)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Robert Aubineau i in. (przedstawiciel: Ch.E. Gudin, adwokat)

Druga strona postępowania: Rada, Komisja, Francja

Żądania wnoszących odwołanie

—	uchylenie wyroku, który odmawia uznania zakazu nałożonego na producentów spirytusu destylowanego we własnym zakresie z nadwyżek wina własnej produkcji, uzasadniając to faktem, że mogą oni uprzednio ubiegać się o zatwierdzenie [umowy] i stać się gorzelnikami.

—	uchylenie wyroku, który odmawia uznania dyskryminującego charakteru rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 (1), które nie przyznaje takich samych uprawnień producentom spirytusów.

—

uchylenie wyroku, który odmawia uznania bezprawnego zachowania oraz odpowiedzialności instytucji, które ustanowiły przepisy niezgodne z zasadą niedyskryminacji, stanowiącą ogólną zasadę prawa Unii, zgodnie z orzecznictwem Trybunału i art. 40 TFUE oraz będącą podstawą wspólnej organizacji rynku, jak w niniejszej sprawie.

—

uchylenie wyroku, który odmawia uznania szkody poniesionej przez wnoszących odwołanie wskutek obowiązywania rozporządzenia, które można interpretować na dwa sposoby, co stało się podstawą dla wszystkich sądów krajowych do surowego ukarania wnoszących odwołanie. Możliwość interpretowania rozporządzenia na dwa sposoby wynika bezpośrednio z jego tekstu, za który odpowiedzialność ponosi jego autor, w niniejszym przypadku – Komisja.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swego odwołania wnoszący odwołanie podnoszą cztery zarzuty.

Po pierwsze, żądają, by Trybunał uchylił wyrok Sądu, który odmawia uznania dyskryminującego charakteru rozporządzenia nr 1623/2000, które nie przyznaje takich samych uprawnień producentom spirytusów.

Po drugie, wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo, odmawiając uznania bezprawnego zachowania oraz odpowiedzialności instytucji, które ustanowiły i interpretowały przepisy niezgodne z zasadą niedyskryminacji, stanowiącą ogólną zasadę prawa Unii, zgodnie z orzecznictwem Trybunału i art. 40 TFUE oraz będącą podstawą wspólnej organizacji rynku, jak w niniejszej sprawie.

Po trzecie, zarzucają Sądowi, że nie uznał szkody poniesionej przez wnoszących odwołanie. Możliwość interpretowania rozporządzenia nr 1623/2000 na dwa sposoby stała się podstawą dla sądów krajowych do surowego karania wnoszących odwołanie, w związku z czym ta niezgodność z prawem jest przyczyną poniesionej szkody.

Wreszcie wnoszący odwołanie zarzucają Sądowi błędną wykładnię art. 65 rozporządzenia – tak co do jego sensu, jak i zakresu – który przewiduje szczególne wymogi formalne dla producentów, którzy posiadają urządzenia do destylacji i którzy sami mają zamiar dokonywania obowiązkowej destylacji swych nadwyżek.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (Dz.U. L 194, s. 45).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/16

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 26 marca 2015 r. w sprawie T-596/13 Emsibeth SpA/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 26 maja 2015 r. przez Emsibeth SpA

(Sprawa C-251/15 P)

(2015/C 311/21)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Emsibeth SpA (przedstawiciel: adwokat A. Arpaia)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku (wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 26 marca 2015 r., sprawa T-596/13),

—	wydanie orzeczenia co do istoty sprawy,

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym poniesionymi w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca podnosi naruszenie lub błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (1). W szczególności, wydaje się, że w omawianym wyroku brak jest spójności w odniesieniu do kryteriów, w świetle których Sąd dokonywał oceny pojęć: i) właściwego kręgu odbiorców, tożsamości czy podobieństwa; ii) towarów i iii) znaków towarowych, a także iv) istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do obu znaków towarowych.

W zaskarżonym wyroku Sądu brak jest spójności, ponieważ, mimo tego, że przeciętny konsument – zdefiniowany jako właściwy krąg odbiorców– został scharakteryzowany jako osoba „właściwie poinformowana oraz dostatecznie uważna i rozsądna”, to jednak, w sytuacji, gdy chodzi o dokonanie konkretnej oceny faktycznych możliwości tego konsumenta w zakresie rozróżnienia dwóch w sposób oczywisty różnych znaków towarowych, Sad uznaje go za podmiot całkowicie powierzchowny i niezdolny do przeprowadzenia niezależnych ocen o niewielkim stopniu trudności.

ii)

Zaskarżony wyrok narusza orzecznictwo wspólnotowe, zgodnie z którym w celu dokonania oceny podobieństwa towarów, należy wziąć pod uwagę wszystkie istotne cechy odnoszące się do tych towarów, w tym ich charakter, przeznaczenie, wykorzystanie, ich konkurencyjny lub uzupełniający charakter, a także kanały dystrybucji. Sąd w rzeczywistości nie uwzględnił żadnego z tych czynników, wymienionych w poprzednim punkcie w ramach oceny danego przypadku, ograniczając się do uznania, że produkty do farbowania i odbarwiania włosów są „zawarte” w kosmetykach i że w rezultacie, towary te powinny zostać uznane za identyczne.

iii)

Wyrok Sądu jest dotknięty błędem w części, w której przy porównaniu słownego znaku towarowego ze złożonym znakiem towarowym nie przyznano odpowiedniej wagi elementom graficznym drugiego znaku towarowego, które nie występują w pierwszym, a które umożliwiają rozróżnienie obu oznaczeń, ponieważ Sąd ograniczył swą ocenę wyłącznie do porównania elementów słownych.

Zaskarżony wyrok ponadto błędnie wyklucza z porównania pierwsze słowo wcześniejszego znaku towarowego (Mc) i nie uwzględnia tego, że ten prefiks, jeśli zostaje umieszczony przed nazwiskiem i z uwagi na jego szerokie wykorzystanie, jest powszechnie uznawany za nazwisko rodowe pochodzenia szkockiego i w rezultacie, jest wymawiane w języku angielskim przez cały właściwy krąg odbiorców a nie tylko przez jego anglosaską część.

iv)	Zaskarżony wyrok jest dotknięty błędem w zakresie, w jakim pomimo występowania wielu różnic pomiędzy porównywanymi znakami towarowymi, stwierdzono w nim istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/17

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-456/13, Sea Handling/Komisja, wniesione w dniu 8 czerwca 2015 r. przez Sea Handling SpA, w likwidacji, dawniej Sea Handling SpA

(Sprawa C-271/15 P)

(2015/C 311/22)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Sea Handling SpA, w likwidacji, dawniej Sea Handling SpA (przedstawiciele: adwokaci B. Nascimbene i M. Merola)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie T-456/13;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej, Ref. Ares(2013)2028929, z dnia 12 czerwca 2013 r. oddalającej wniosek SEA Handling o udzielenie dostępu do niektórych dokumentów dotyczących postępowania w sprawie pomocy państwa SA. 21420 – Włochy/SEA Handling;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami, w tym kosztami związanymi z postępowaniem przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: naruszenie prawa, wewnętrzna sprzeczność uzasadnienia, jak również niewystarczające uzasadnienie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oceny wyjątku dotyczącego ochrony celów dochodzenia zawartego w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1).

Sąd dopuścił się naruszenia prawa, uznając, że Komisja zgodnie z prawem oparła się na ogólnym domniemaniu poufności w obliczu wniosku o udzielenie dostępu do konkretnych dokumentów. Dokonana przez Sąd wykładnia wyjątku dotyczącego ochrony celów dochodzenia przewidzianego w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 wprowadza ograniczenie prawa dostępu do dokumentów (i) nieproporcjonalne do celów przyświecających art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 oraz (ii) nieodpowiednio uzasadnione.

W pierwszym zastrzeżeniu wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd nie może upoważnić Komisji do powołania się na domniemanie ogólne w przypadku wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów w postępowaniu w sprawie pomocy państwa, w którym to wniosku wskazano dokładnie i szczegółowo żądane dokumenty. Odnosi się to tym bardziej do sytuacji, gdy w takim kontekście jak kontekst niniejszej sprawy charakteryzujący się godnymi pożałowania uchybieniami proceduralnymi, które można przypisać Komisji, taki sposób postępowania prowadzi do przekształcenia ogólnego domniemania poufności w domniemanie niewzruszalne bez możliwości zakwestionowania tego przez osobę, która wnosi o udzielenie dostępu do dokumentów, z naruszeniem treści art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001.

W drugim zastrzeżeniu wnosząca odwołanie utrzymuje, że zaskarżony wyrok nie został odpowiednio uzasadniony, gdyż nie wskazano w nim, z jakich powodów Sąd uważa, iż możliwe jest zastosowanie zasady prawnej wyrażonej w wyroku Trybunału z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Technische Glaswerke Illmenau, sprawa C-139/07P, EU:C:2010:376, do przypadków, w których mamy do czynienia z wnioskiem o udzielenie dostępu nie do całości akt sprawy, lecz do poszczególnych wyraźnie wskazanych dokumentów.

Zarzut drugi: naruszenie prawa w zaskarżonym wyroku, jako że Sąd wykluczył możliwość częściowego dostępu do dokumentów.

Sąd dopuścił się naruszenia prawa, orzekając, iż zastosowanie domniemania ogólnego uzasadnia odmowę ujawnienia żądanych dokumentów, upoważniając Komisję do nieudzielenia częściowego dostępu do tych dokumentów. W niniejszym przypadku nie były spełnione przesłanki, które w przeszłości skłoniły Trybunał do odmowy udzielenia częściowego dostępu do akt spraw objętych ogólnymi domniemaniami poufności, a zatem Komisja nie mogła zgodnie z prawem odmówić częściowego dostępu jedynie z tego powodu, że żądane dokumenty były zawarte w administracyjnych aktach sprawy postępowania w sprawie kontroli pomocy państwa.

Zarzut trzeci: naruszenie prawa w zaskarżonym wyroku, jako że Sąd nie wywiązał się z obowiązku zbadania dokumentów będących przedmiotem odmowy dostępu.

Sąd dopuścił się naruszenia prawa, gdyż nie wywiązał się z obowiązku zbadania dokumentów będących przedmiotem odmowy dostępu, uznając, że może skontrolować postępowanie Komisji bez zapoznania się ze spornymi dokumentami.

Zarzut czwarty: wewnętrzna sprzeczność i naruszenie prawa, jako że Sąd nie przypisał odpowiedniego znaczenia nieprawidłowościom proceduralnym, jakich Komisja dopuściła się przy wydawaniu zaskarżonej decyzji.

W zaskarżonym wyroku doszło do naruszenia prawa, gdyż Sąd zaprzeczył, jakoby błędy proceduralne popełnione przez Komisję miały wpływ na zdolność wnioskodawcy do przedstawienia jego stanowiska w kwestii możliwości zastosowania domniemania poufności w niniejszym przypadku. Sąd nie uwzględnił okoliczności, iż błędy, o których mowa, zagrażały prawom proceduralnym wnioskodawcy, przekształcając tym samym de facto ogólne domniemanie szkody dla dochodzenia, które jest domniemaniem względnym, w domniemanie niewzruszalne.

Zarzut piąty: naruszenie prawa, jako że Sąd zaprzeczył istnieniu nadrzędnego interesu publicznego.

Sąd dopuścił się naruszenia prawa, twierdząc, że nie istnieje nadrzędny interes publiczny, na który można by się powołać wobec wyjątków przewidzianych w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001, nie uwzględniając w należyty sposób argumentów przedstawionych w tej kwestii przez wnoszącą odwołanie.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie (Polska) w dniu 17 czerwca 2015 r. – Edyta Mikołajczyk przeciwko Marie Louise Czarneckiej, Stefanowi Czarneckiemu

(Sprawa C-294/15)

(2015/C 311/23)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Apelacyjny w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Edyta Mikołajczyk

Strony pozwane: Marie Louise Czarnecka, Stefan Czarnecki

Pytania prejudycjalne

Czy sprawy o unieważnienie małżeństwa po śmierci jednego z małżonków objęte są zakresem zastosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (1);

2)	w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1, czy wyżej wskazane rozporządzenie swym zastosowania obejmuje sprawy o unieważnienie małżeństwa, które zostały wszczęte przez inny podmiot niż jedno z małżonków;

3)	w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 2, czy w sprawach o unieważnienie małżeństwa, które zostały wszczęte przez inny podmiot niż jedno z małżonków, jurysdykcja sądu może być oparta na podstawach, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a tiret piąty i szósty rozporządzenia?

(1) Dz. Urz. L 338, s. 1. Polskie wydanie specjalne: Rozdział 19 Tom 006 P. 243 – 271.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 18 czerwca 2015 r. – „Borta” UAB/VĮ Klaipėdos valstybinio jūrų uosto direkcija

(Sprawa C-298/15)

(2015/C 311/24)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Borta” UAB

Strona pozwana: VĮ Klaipėdos valstybinio jūrų uosto direkcija

Pytania prejudycjalne

Czy art. 37, 38, 53 i 54 dyrektywy 2004/17 (1) należy rozumieć i interpretować, łącznie lub osobno (ale bez ograniczenia się do tych przepisów), w ten sposób, że:

a)	stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym w przypadku gdy podwykonawcom zostało zlecone wykonanie zamówienia na roboty budowlane, wskazana przez instytucję zamawiającą główna część prac powinna być zrealizowana przez dostawcę?

stoją one na przeszkodzie określonym w dokumentach zamówienia zasadom, takim jak te określone przez instytucję zamawiającą w zaskarżonym postanowieniu specyfikacji zamówienia, dotyczącym łączenia zdolności zawodowych dostawców, które to zasady wymagają, aby część zdolności zawodowych danego podmiotu gospodarczego (partnera działającego na podstawie umowy o prowadzeniu wspólnych działań) odpowiadała części określonych robót, które zostaną przez niego rzeczywiście wykonane zgodnie z zamówieniem publicznym?

Czy art. 10, 46 i 47 dyrektywy 2004/17 należy rozumieć i interpretować łącznie lub osobno (ale bez ograniczenia się do tych przepisów), w ten sposób, że:

zasada równego traktowania dostawców i zasada przejrzystości nie są naruszone w wypadku, gdy instytucja zamawiająca:

—	uprzednio przewiduje w dokumentach zamówienia ogólną możliwość łączenia zdolności zawodowych dostawców, lecz nie określa zasad korzystania z tej możliwości;

—	następnie, w trakcie postępowania o udzielenie zamówienia, określa ona szczegółowe wymogi w zakresie oceny kwalifikacji dostawców poprzez ustanowienie pewnych ograniczeń dotyczących łączenia zdolności zawodowych dostawców;

—	ze względu na owo bardziej szczegółowe określenie treści wymogów kwalifikacji, przedłuża termin składania ofert i ogłasza to przedłużenie w Dzienniku Urzędowym?

b)	ograniczenie dotyczące łączenia zdolności dostawców nie musi być wyraźnie i uprzednio wskazane, jeżeli specyficzny charakter prowadzonej przez instytucję zamawiającą działalności i szczególne cechy zamówienia publicznego sprawiają, że takie ograniczenie jest przewidywalne i uzasadnione?

(1) Dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U. 2004, L 134, s. 1).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Łodzi (Polska) w dniu 22 czerwca 2015 r. – postępowanie karne przeciwko G.M. et M.S.

(Sprawa C-303/15)

(2015/C 311/25)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Łodzi

Strony w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

G.M. i M.S.

Pytanie prejudycjalne

Czy przepis art. 8 ustęp 1 Dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (1) może być interpretowany w ten sposób, że brak notyfikacji przepisów uznanych za mające charakter techniczny dopuszcza możliwość zróżnicowania skutków tj. dla przepisów dotyczących swobód niepodlegających ograniczeniom przewidzianym w art. 36 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej brak notyfikacji skutkować powinien tym, że nie mogą być one stosowane w konkretnej sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia, zaś dla przepisów odnoszących się do swobód podlegających ograniczeniom z art. 36 Traktatu dopuszczalna jest ich ocena przez sąd krajowy, będący jednocześnie sądem unijnym, czy mimo nienotyfikacji są one zgodne z wymogami art. 36 Traktatu i nie podlegają sankcji braku możliwości ich stosowania?

(1) Dz.U. L 204 s. 37; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 13 Tom 020 P. 337 – 348

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/21

Skarga wniesiona w dniu 23 czerwca 2015 r. – Komisja Europejska/Rumunia

(Sprawa C-306/15)

(2015/C 311/26)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Sanfrutos Cano, L. Nicolae, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rumunia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do przepisów dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (1), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Rumunia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 ust. 1 wskazanej dyrektywy;

—	obciążenie Rumunii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy do prawa krajowego upłynął w dniu 30 września 2013 r.

(1) Dz.U. L 37, s. 10.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom (Zjednoczone Królestwo) w dniu 26 czerwca 2015 r. – The Queen on the application of Hemming (prowadzącego działalność pod firmą „Simply Pleasure Ltd”)/Westminster City Council

(Sprawa C-316/15)

(2015/C 311/27)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Timothy Martin Hemming, prowadzący działalność pod firmą „Simply Pleasure Ltd”, James Alan Poulton, Harmony Ltd, Gatisle Ltd, prowadzący działalność pod firmą „Janus”, Winart Publications Ltd, Darker Enterprises Ltd, Swish Publications Ltd.

Strona pozwana: Westminster City Council

Pytania prejudycjalne

W przypadku, gdy wnioskujący o udzielenie lub przedłużenie licencji na prowadzenie działalności związanej z branżą erotyczną zobowiązany jest do wniesienia opłaty składającej się z dwóch części, z których jedna stanowi opłatę administracyjną i nie podlega zwrotowi, a druga związana jest z zarządzaniem systemem licencji i w przypadku oddalenia wniosku podlega zwrotowi:

czy wymóg wniesienia opłaty obejmującej drugą, podlegającą zwrotowi część, oznacza, z mocy samego prawa Unii, że strona pozwana poniosła koszty złożenia wniosku sprzeczne z art. 13 ust. 2 dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (1) w zakresie, w jakim przekraczały one koszty rozpoznania wniosku przez Westminster City Council?

czy konkluzja, że wymóg taki powinien być uważany za powodujący konieczność poniesienia opłaty, lub – jeśli należy go za taki uznać – wymóg poniesienia opłaty przekraczającej koszty rozpoznania wniosku przez Westminster City Council – uzależniona jest od dodatkowych (a jeśli tak, to jakich) okoliczności, na przykład:

a)	wykazania, że wniesienie drugiej, podlegającej zwrotowi, części opłaty powoduje lub może spowodować koszty lub straty po stronie wnioskodawcy,

b)	wysokości drugiej, podlegającej zwrotowi, części opłaty oraz okresu, przez jaki jest ona przetrzymywana przed dokonaniem zwrotu, lub

c)	ewentualnych oszczędności w kosztach rozpoznania wniosków przez Westminster City Council (także w kosztach niepodlegających zwrotowi) wynikających z żądania wniesienia przez wszystkich wnioskodawców opłaty z góry, obejmującej obie części?

(1) Dz.U. L 376, s. 36

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 26 czerwca 2015 r. – X, Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-317/15)

(2015/C 311/28)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strony wnoszące kasację: X, Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy przewidziane w art. 64 ust. 1 TFUE dopuszczenie stosowania ograniczeń do państw trzecich obejmuje także ograniczenie w prawie krajowym, takie jak rozpatrywany w postępowaniu głównym przedłużony termin na określenie zobowiązania podatkowego, które może być stosowane także w sytuacjach niemających żadnego związku z inwestycjami bezpośrednimi, świadczeniem usług finansowych lub dopuszczaniem papierów wartościowych na rynki kapitałowe?

Czy przewidziane w art. 64 ust. 1 TFUE dopuszczenie stosowania ograniczeń przepływu kapitału w związku ze świadczeniem usług finansowych dotyczy także ograniczeń, które, tak jak rozpatrywany w postępowaniu głównym przedłużony termin na określenie zobowiązania podatkowego, nie obowiązują usługodawcy ani nie określają warunków lub sposobu świadczenia usług?

Czy do „przepływu kapitału w związku ze świadczeniem usług finansowych” w rozumieniu art. 64 ust. 1 TFUE należy zaliczyć także przypadek taki jak niniejszy, w którym mieszkaniec państwa członkowskiego otworzył rachunek (papierów wartościowych) w instytucji bankowej poza Unią, i czy ma przy tym znaczenie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, że ta instytucja bankowa dokonuje czynności na rzecz posiadacza rachunku?

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Piemonte (Włochy) w dniu 26 czerwca 2015 r. – Tecnoedi Costruzioni Srl/Comune di Fossano

(Sprawa C-318/15)

(2015/C 311/29)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Piemonte

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Tecnoedi Costruzioni Srl

Strona pozwana: Comune di Fossano

Pytanie prejudycjalne

Czy wykładni art. 49 i 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i zasad swobody przedsiębiorczości, swobodnego świadczenia usług, równego traktowania, niedyskryminacji i proporcjonalności należy dokonywać w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie dla stosowania uregulowań krajowych, takich jak przepisy obowiązujące obecnie we Włoszech, a mianowicie art. 122 ust. 9 i art. 253 ust. 20a dekretu ustawodawczego nr 163 z 2006 r., w zakresie automatycznego wykluczania ofert rażąco niskich w przetargach mających na celu udzielenie zamówienia na roboty budowlane o wartości poniżej progu wspólnotowego, stanowiących przedmiot zainteresowania transgranicznego?

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/24

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 30 kwietnia 2015 r. w sprawie T-134/13 Polynt SpA i Sitre Srl/Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), wniesione w dniu 30 czerwca 2015 r. przez Polynt SpA

(Sprawa C-323/15 P)

(2015/C 311/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Polynt SpA (przedstawiciel: C. Mereu, adwokat)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), Sitre Srl, New Japan Chemical, REACh ChemAdvice GmbH, Królestwo Niderlandów, Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-134/13; oraz

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji lub ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w przedmiocie zgłoszonego przez wnoszącą odwołanie żądania stwierdzenia nieważności; oraz

—	obciążenie drugiej strony wszystkimi kosztami tych postępowań, w tym kosztami poniesionymi przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie twierdzi, że oddalając jej żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, Sąd naruszył przepisy prawa wspólnotowego. W szczególności wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd popełnił wiele błędów w rozumowaniu i wykładni przepisów prawnych znajdujących zastosowanie do sytuacji wnoszącej odwołanie. Skutkiem tego Sąd naruszył prawo w następujący sposób:

—	Sąd przedstawił wewnętrznie sprzeczne i błędne stwierdzenia dotyczące konieczności uwzględnienia oceny ryzyka, zgodnie z art. 57 lit. f) REACH (1), co doprowadziło do błędnej wykładni tego przepisu.

—	Sąd przedstawił wewnętrznie sprzeczne stwierdzenia i oparł się na utrwalonym orzecznictwie dotyczącym statusu i wagi dokumentów określających wytyczne operacyjne, dokonując wykładni pojęcia „obaw równoważnych” zgodnie z brzmieniem art. 57 lit. f) tego rozporządzenia.

—	Sąd błędnie oparł się na art. 60 ust. 2 REACH, co skutkowało niewystarczającym uzasadnieniem.

—	Sąd zastosował niewłaściwą podstawę prawną, aby oddalić argumenty dotyczące narażenia pracowników i konsumentów, przez co błędnie zastosował art. 57 lit. f).

Wnosząca odwołanie twierdzi z tych względów, że wyrok Sądu w sprawie T-134/13 należy uchylić oraz stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/25

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 30 kwietnia 2015 r. w sprawie T-135/13 Hitachi Chemical Europe GmbH, Polynt SpA i Sitre Srl/Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), wniesione w dniu 30 czerwca 2015 r. przez Hitachi Chemical Europe GmbH i Polynt SpA

(Sprawa C-324/15 P)

(2015/C 311/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Hitachi Chemical Europe GmbH i Polynt SpA (przedstawiciel: C. Mereu, adwokat)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), Sitre Srl, REACh ChemAdvice GmbH, New Japan Chemical, Królestwo Niderlandów, Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-135/13; oraz

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji lub ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w przedmiocie zgłoszonego przez wnoszących odwołanie żądania stwierdzenia nieważności; oraz

—	obciążenie drugiej strony wszystkimi kosztami tych postępowań, w tym kosztami poniesionymi przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie twierdzą, że oddalając ich żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, Sąd naruszył przepisy prawa wspólnotowego. W szczególności wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd popełnił wiele błędów w rozumowaniu i wykładni przepisów prawnych znajdujących zastosowanie do sytuacji wnoszących odwołanie. Skutkiem tego Sąd naruszył prawo w następujący sposób:

—	Sąd przedstawił wewnętrznie sprzeczne i błędne stwierdzenia dotyczące konieczności uwzględnienia oceny ryzyka, zgodnie z art. 57 lit. f) REACH (1), co doprowadziło do błędnej wykładni tego przepisu.

—	Sąd przedstawił wewnętrznie sprzeczne stwierdzenia i oparł się na utrwalonym orzecznictwie dotyczącym statusu i wagi dokumentów określających wytyczne operacyjne, dokonując wykładni pojęcia „obaw równoważnych” zgodnie z brzmieniem art. 57 lit. f) tego rozporządzenia.

—	Sąd błędnie oparł się na art. 60 ust. 2 REACH, co skutkowało niewystarczającym uzasadnieniem.

—	Sąd zastosował niewłaściwą podstawę prawną, aby oddalić argumenty dotyczące narażenia pracowników i konsumentów, przez co błędnie zastosował art. 57 lit. f).

Wnoszące odwołanie twierdzą z tych względów, że wyrok Sądu w sprawie T-135/13 należy uchylić oraz stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratīvā apgabaltiesa (Łotwa) w dniu 1 lipca 2015 r. – AS „DNB Banka” przeciwko Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-326/15)

(2015/C 311/32)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Administratīvā apgabaltiesa.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AS „DNB Banka”.

Strona pozwana: Valsts ieņēmumu dienests.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy może istnieć niezależna grupa osób w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy (1), jeżeli jej członkowie mają siedzibę w różnych państwach członkowskich Unii Europejskiej, gdzie wspomniany przepis dyrektywy został transponowany wraz z różnymi przesłankami, które nie są zgodne?

Czy państwo członkowskie może ograniczyć prawo podatnika do stosowania zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy, jeżeli podatnik nie spełnił wszystkich przesłanek stosowania zwolnienia w jego państwie członkowskim, jednakże w prawie krajowym państw członkowskich pozostałych członków grupy wspomniany przepis został transponowany z zastrzeżeniami, które ograniczają możliwość podatników innych państw członkowskich stosowania w ich własnym państwie członkowskim odpowiadającego mu zwolnienia z podatku od wartości dodanej?

Czy dopuszczalne jest stosowanie zwolnienia z art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy do usług w państwie członkowskim usługobiorcy, który jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, jeżeli usługodawca, podatnik podatku od wartości dodanej, zastosował w innym państwie członkowskim podatek od wartości dodanej do tych usług zgodnie z systemem ogólnym, to znaczy, uznając, że podatek od wartości dodanej od takich usług jest należny w państwie członkowskim usługobiorcy zgodnie z art. 196 dyrektywy?

Czy przez „niezależną grupę osób” w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy należy rozumieć odrębną osobę prawną, której istnienie należy wykazać poprzez szczególne porozumienie o utworzeniu niezależnej grupy osób?

Jeżeli odpowiedź na to pytanie brzmi, że przez niezależną grupę osób nie należy rozumieć odrębnej jednostki, czy należy przyjąć, że niezależna grupa osób jest grupą powiązanych spółek, w której w ramach jej zwykłej działalności gospodarczej są wzajemnie świadczone usługi wspierające wykonywanie ich działalności gospodarczej, a istnienie takiej grupy może zostać wykazane poprzez zawarte umowy o świadczenie usług lub poprzez dokumentację dotyczącą ceny przeniesienia?

Czy państwo członkowskie może ograniczyć prawo podatnika do stosowania zwolnienia z podatku od wartości dodanej przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy, jeżeli podatnik stosował do transakcji obciążenie podatkowe odpowiadające podatkowi wymaganemu przez uregulowanie w dziedzinie podatków bezpośrednich w państwie członkowskim, w którym ma on siedzibę?

Czy zwolnienie z art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy ma zastosowanie do usług, które są otrzymywane z państw trzecich? Innymi słowy: czy członek niezależnej grupy osób w rozumieniu wspomnianego przepisu dyrektywy, który w ramach tej grupy świadczy usługi na rzecz pozostałych jej członków, może być podatnikiem państwa trzeciego?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/27

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 kwietnia 2015 r. w sprawie T-402/12 Carl Schlyter/Komisja Europejska, wniesione w dniu 3 lipca 2015 r. przez Republikę Francuską

(Sprawa C-331/15 P)

(2015/C 311/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues, D. Colas, F. Fize, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Carl Schlyter, Komisja Europejska, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji

Żądania wnoszącej odwołanie

Rząd francuski wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku wydanego przez czwartą izbę Sądu w dniu 16 kwietnia 2015 r. w sprawie T-402/12 Carl Schlyter/Komisja, w zakresie, w jakim stwierdzono w nim nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 27 czerwca 2012 r. odmawiającej, w okresie zawieszenia, dostępu do szczegółowej opinii tej instytucji w sprawie projektu zarządzenia dotyczącego treści i warunków składania rocznej deklaracji substancji nanocząsteczkowych (2011/673/F), która została jej przekazana przez władze francuskie na podstawie dyrektywy 98/34/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r.;

—	odesłanie sprawy do Sądu;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu wniesionym w dniu 3 lipca 2015 r. rząd francuski zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, na podstawie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości, o uchylenie wyroku wydanego przez czwarta izbę Sądu w dniu 16 kwietnia 2015 r. w sprawie T-402/12 Carl Schlyter/Komisja (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”).

Na poparcie odwołania rząd francuski podnosi jeden zarzut.

W uzasadnieniu tego zarzutu rząd francuski twierdzi w istocie, że Sąd dopuścił się szeregu naruszeń prawa w odniesieniu do kwalifikacji procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (zwanej dalej „dyrektywą 98/34”) oraz w odniesieniu do zastosowania wyjątku dotyczącego ochrony celów dochodzenia przewidzianego w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (We) nr 1049/2001 (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (zwanego dalej rozporządzeniem nr 1049/2001”).

W pierwszej kolejności rząd francuski utrzymuje, że Sąd naruszył prawo, odmawiając zakwalifikowania procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34 za dochodzenie w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

W trym względzie rząd francuski podnosi po pierwsze, ze przedstawiona przez Sąd w zaskarżonym wyroku definicja pojęcia dochodzenia nie jest oparta na żadnej z definicji zawartych w rozporządzeniu nr 1049/2001, w dyrektywie 98/34 czy w orzecznictwie.

Po drugie, definicja ta nie jest także spójna z rozwiązaniem przyjętym przez ósmą izbę Sądu w wyroku z dnia 25 września 2014 r. w sprawie T-306/12 Spirlea/Komisja. We wskazanym wyroku Sąd uznał bowiem, że postepowanie „EU Pilot” może być uznane za dochodzenie w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001. Tymczasem według rządu francuskiego cele i przebieg postępowania zwanego „EU Pilot” są w znacznej mierze analogiczne do celów i przebiegu procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34.

Po trzecie, na wypadek, gdyby Trybunał także posłużył się przedstawioną w zaskarżonym wyroku definicją pojęcia dochodzenia, rząd francuski twierdzi, że procedura przewidziana w dyrektywie 98/34 w każdym razie odpowiada tej definicji, zważywszy na jej cel i przebieg.

W drugiej kolejności rząd francuski twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, posiłkowo, że nawet jeśli uzasadniona opinia wydana przez Komisję jest elementem dochodzenia w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, to ujawnienie tego dokumentu nie musi zagrażać celowi procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34.

W tym względzie rząd francuski podnosi, że strona skarżąca nie podniosła w żadnym momencie, ani w początkowej skardze, ani w replice, ani w swych uwagach w przedmiocie uwag interwenientów, argumentu, że nawet gdyby uznać, że procedura przewidziana w dyrektywie 98/34 stanowi dochodzenie, to ujawnienie zaskarżonego dokumentu nie zagraża celowi tego dochodzenia.

W konsekwencji, ponieważ zarzut podniesiony posiłkowo przez Sąd nie został podniesiony przez skarżącego i dotyczy on legalności zaskarżonej decyzji co do istoty, rząd francuski stoi na stanowisku, że w pkt 84–88 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo, podnoszą ten zarzut z urzędu.

Po drugie, w zaskarżonym wyroku Sąd uznał, ze celem procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34 jest zapobieżenie przyjęciu przez krajowego ustawodawcę normy technicznej, która stwarza barierę dla swobodnego przepływu towarów, swobodnego przepływu usług lub swobody przedsiębiorczości usługodawców w obrębie rynku wewnętrznego (pkt 85 zaskarżonego wyroku).

Rząd francuski uważa jednak, że Sąd dokonał w ten sposób zawężającej wykładni celu procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34.

Rząd francuski twierdzi bowiem, że oprócz celu zapewnienia zgodności norm krajowych, procedura przewidziana w dyrektywie 98/34 służy także celowi zapewnienia jakości dialogu między Komisją a danym państwem członkowskim.

(1) Dz.U. L 204, s. 37.

(2) Dz.U. L 145, s. 43.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbetsdomstolen (Szwecja) w dniu 6 lipca 2015 r. – Unionen/Almega Tjänsteförbunden, ISS Facility Services AB

(Sprawa C-336/15)

(2015/C 311/34)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Arbetsdomstolen

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Unionen

Strona pozwana: Almega Tjänsteförbunden, ISS Facility Services AB

Pytanie prejudycjalne

Czy jest zgodne z dyrektywą w sprawie przejęcia przedsiębiorstw (1), by – po upływie roku od przejęcia przedsiębiorstwa, w ramach stosowania postanowienia układu zbiorowego pracy obowiązującego u przejmującego, zgodnie z którym przesłanką skorzystania z wydłużonego okresu wypowiedzenia jest posiadanie nieprzerwanego okresu zatrudnienia u jednego pracodawcy – nie brać pod uwagę stażu pracy nabytego przez pracowników u zbywającego, podczas gdy zgodnie z identycznym postanowieniem zawartym w układzie zbiorowym pracy obowiązującym u zbywającego pracownicy mieli prawo do zaliczenia tego stażu pracy?

(1) Dyrektywa Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. L 82, s. 16).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandstalige Rechtbank van eerste aanleg te Brussel (Belgia) w dniu 7 lipca 2015 r. – postępowanie karne przeciwko Lucowi Vanderborghtowi, oskarżyciel posiłkowy: Verbond der Vlaamse Tandartsen VZW

(Sprawa C-339/15)

(2015/C 311/35)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Nederlandstalige Rechtbank van eerste aanleg te Brussel

Strony w postępowaniu głównym

Oskarżony: Luc Vanderborght

Oskarżyciel posiłkowy: Verbond der Vlaamse Tandartsen VZW

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywę 2005/29/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie ustawie krajowej, w której całkowicie zakazano wszystkim podmiotom wszelkiej reklamy leczenia ust lub zębów, takiej jak art. 1 belgijskiej Wet van 15 april 1958 betreffende de publiciteit inzake tandverzorging (ustawy z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie reklamy w dziedzinie leczenia zębów)?

2)	Czy zakaz reklamy leczenia ust lub zębów stanowi „przepis prawny dotyczący aspektów produktów związanych z bezpieczeństwem i zdrowiem” w rozumieniu art. 3 ust. 3 dyrektywy 2005/29/WE?

Czy dyrektywę 2005/29/WE należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisowi krajowemu, takiemu jak art. 8d Koninklijk Besluit van 1 juni 1934 houdende reglement op de beoefening der tandheelkunde (rozporządzenia królewskiego z dnia 1 czerwca 1934 r. w sprawie leczenia zębów), w którym ściśle określono wymogi dyskrecji, które musi spełniać szyld gabinetu lekarza dentysty wystawiony na widok publiczny?

Czy dyrektywę 2000/31/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego, należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie ustawie krajowej – w której całkowicie zakazano wszystkim podmiotom wszelkiej reklamy leczenia ust lub zębów, w tym reklamy handlowej drogą elektroniczną (poprzez witrynę internetową) – takiej jak art. 1 belgijskiej Wet van 15 april 1958 betreffende de publiciteit inzake tandverzorging?

5)	Jak należy interpretować pojęcie „usług społeczeństwa informacyjnego” zdefiniowane w art. 2 lit. a) dyrektywy 2000/31/WE, który odsyła do art. 1 ust. 2 dyrektywy 98/34/WE (3) zmienionej dyrektywą 98/48/WE (4)?

6)	Czy art. 49 i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które w celu ochrony zdrowia publicznego nakłada całkowity zakaz reklamy opieki stomatologicznej?

(1) Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz.U. L 149, s. 22).

(2) Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz.U. L 178, s. 1).

(3) Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. L 204, s. 37).

(4) Dyrektywa 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. zmieniająca dyrektywę 98/34/WE ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (Dz.U. L 217, s. 18).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) w dniu 8 lipca 2015 r. – J. Klinkenberg/Minister van Infrastructuur en Milieu

(Sprawa C-343/15)

(2015/C 311/36)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Centrale Raad van Beroep

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: J. Klinkenberg

Strona pozwana: Minister van Infrastructuur en Milieu

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 dyrektywy 1999/63/WE (1) oraz klauzulę 1 ust. 1 załącznika („Umowa Europejska w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy”) należy interpretować w ten sposób, że ta dyrektywa i ta umowa mają zastosowanie do urzędnika, który świadczy pracę na rzecz państwowego armatora i jest członkiem załogi statku przeznaczonego do prowadzenia kontroli rybołówstwa?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: czy art. 2 dyrektywy 89/391/EWG (2), art. 1 ust. 3 i art. 2 pkt 1 i 2 dyrektywy 93/104/WE (3) oraz art. 1 ust. 3 i art. 2 pkt 1 i 2 dyrektywy 2003/88/WE (4) należy interpretować w ten sposób, że dyrektywy 93/104/WE i 2003/88/WE mają zastosowanie do urzędnika, o którym mowa w pytaniu pierwszym?

Czy art. 3, 5 i 6 dyrektywy 93/104/WE oraz art. 3, 5 i 6 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one regulacji w państwie członkowskim, zgodnie z którą godziny, w których wspomniany w pytaniu pierwszym urzędnik w trakcie rejsu nie świadczy pracy, ale jest zobowiązany do pozostawania do dyspozycji, by na wezwanie wykonać działania mające na celu usunięcie usterek w maszynowni, należy traktować jako okres odpoczynku?

Czy art. 3, 5 i 6 dyrektywy 93/104/WE oraz art. 3, 5 i 6 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one regulacji w państwie członkowskim, zgodnie z którą godziny, w których wspomniany w pytaniu pierwszym urzędnik w trakcie rejsu nie świadczy pracy, ale jest zobowiązany do wykonania działań na polecenie kapitana, o ile pozostaje to w związku z bezpośrednim bezpieczeństwem statku, osób pozostających na pokładzie, ładunku względnie środowiska lub w związku z udzielaniem pomocy innym statkom lub osobom potrzebującym pomocy, należy traktować jako okresy odpoczynku?

(1) Dyrektywa Rady z dnia 21 czerwca 1999 r. dotycząca Umowy w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy przyjętej przez Stowarzyszenie Armatorów Wspólnoty Europejskiej (ECSA) i Federację Związków Zawodowych Pracowników Transportu w Unii Europejskiej (FST) – Załącznik: Umowa Europejska w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy (Dz.U. L 167, s. 33).

(2) Dyrektywa Rady z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dz.U. L 183, s. 1).

(3) Dyrektywa Rady z dnia 23 listopada 1993 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 307, s. 18).

(4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Appeal Commissioners (Irlandia) w dniu 6 lipca 2015 r. – National Roads Authority/The Revenue Commissioners

(Sprawa C-344/15)

(2015/C 311/37)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Appeal Commissioners

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: National Roads Authority

Strona pozwana: Revenue Commissioners

Pytania prejudycjalne

Czy art. 13 [ust. 1] akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy podmiot prawa publicznego prowadzi działalność polegającą na zapewnianiu dostępu do drogi za opłatą drogową, a w państwie członkowskim istnieją podmioty prywatne pobierające opłaty drogowe z tytułu użytkowania innych dróg płatnych na podstawie umowy zawartej w myśl krajowych przepisów ustawowych z danym podmiotem prawa publicznego, dany podmiot prawa publicznego należy uznać za stanowiący konkurencję dla danych zarządców prywatnych z takim skutkiem, że traktowanie podmiotu prawa publicznego do celów podatkowych jako podmiot niebędący podatnikiem należy poczytywać za prowadzące do znaczących zakłóceń konkurencji niezależnie od faktu, że a) nie istnieje i nie może istnieć jakakolwiek rzeczywista konkurencja pomiędzy podmiotem prawa publicznego a danymi zarządcami prywatnymi oraz b) nie ma dowodów na to, że istnieje jakiekolwiek realne prawdopodobieństwo, że jakikolwiek zarządca prywatny mógłby wejść na rynek z zamiarem zbudowania i obsługiwania drogi płatnej, która stanowiłaby konkurencję dla drogi płatnej, której obsługa leży w gestii podmiotu prawa publicznego?

2)	Jeżeli nie istnieje żadne domniemanie tego rodzaju, jakie działania należy podjąć w celu ustalenia, czy zachodzą znaczące zakłócenia konkurencji w rozumieniu art. 13 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE?

(1) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s.1).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/33

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 28 kwietnia 2015 r. w sprawie T-169/12: Chelyabinsk electrometallurgical integrated plant OAO (CHEMK) i Kuzneckie ferrosplavy OAO (KF)/Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 7 lipca 2015 r. przez Chelyabinsk electrometallurgical integrated plant OAO (CHEMK) i Kuzneckie ferrosplavy OAO (KF)

(Sprawa C-345/15 P)

(2015/C 311/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Chelyabinsk electrometallurgical integrated plant OAO (CHEMK), Kuzneckie ferrosplavy OAO (KF) (przedstawiciele: B. Evtimov, lawyer, D. O'Keeffe, Solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Euroalliages

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie zwracają się do Trybunału o:

—	Uchylenie wyroku Sądu;

—	Wydanie ostatecznego wyroku w sprawie, jeżeli stan postępowania na to pozwala;

—	Tytułem ewentualnym, przekazanie sprawy Sądowi w celu ponownego rozpoznania;

—	Obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania;

—	Obciążenie interwenientów ich własnymi kosztami

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd przy ocenie ich zarzutów naruszył prawo UE w następujący sposób:

—

W pierwszym zarzucie odwołania, wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd błędnie zinterpretował art. 11 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (1) (podstawowego rozporządzenia antydumpingowego) oraz dokonał błędnej oceny prawnej oddalając podniesiony w pierwszej instancji zarzut, iż art. 11 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz odniesienie w nim do art. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego wymagają od instytucji obliczenia marginesu dumpingu we wszystkich przeglądach okresowych dotyczących dumpingu, przez co naruszył również zasady dobrej administracji, przejrzystości i pewności prawa.

—	W drugim zarzucie odwołania, wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd dokonał błędnej interpretacji rozumowania Sądu w wyroku T-143/06 MTZ Polyfilms/Rada Unii Europejskiej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51)

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Santa Maria Capua Vetere (Włochy) w dniu 10 lipca 2015 r. – postępowanie karne przeciwko Luciano Baldetti

(Sprawa C-350/15)

(2015/C 311/39)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Santa Maria Capua Vetere

Strony w postępowaniu głównym

Luciano Baldetti

Pytania prejudycjalne

Czy jest zgodny z prawem wspólnotowym w rozumieniu art. 4 [Protokołu nr 7 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności] i art. 50 [Karty praw podstawowych Unii Europejskiej] przepis art. 10b decreto legislativo [dekretu ustawodawczego] nr 74/00 w zakresie, w jakim zezwala on na ocenę odpowiedzialności karnej podmiotu, względem którego, za ten sam czyn (niezapłacenie podatku od wartości dodanej), państwowa administracja podatkowa w ostatecznej decyzji uznała, że ponosi on odpowiedzialność oraz nałożyła grzywnę?

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 14 lipca 2015 r. – Ilves Jakelu Oy

(Sprawa C-368/15)

(2015/C 311/40)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ilves Jakelu Oy

Pozostali uczestnicy postępowania: Ministerium für Verkehr und Kommunikation

Pytania prejudycjalne

Czy art. 9 dyrektywy pocztowej 97/67/WE (1) w brzmieniu zmienionym dyrektywami 2002/39/WE (2) i 2008/6/WE (3) należy interpretować w ten sposób, że doręczanie przesyłek pocztowych klientów umownych należy uznać za usługę, która wykracza poza zakres usług powszechnych w rozumieniu ust. 1 tego przepisu, czy też za usługę, która należy do zakresu usług powszechnych w rozumieniu ust. 2 tego przepisu, w sytuacji gdy przedsiębiorstwo pocztowe ustala warunki doręczenia ze swoim klientem i wystawia klientowi fakturę na ustaloną kwotę?

Jeśli wskazane wyżej doręczanie przesyłek pocztowych klientów umownych stanowi usługę wykraczającą poza zakres usług powszechnych, to czy art. 9 ust. 1 i art. 2 pkt 14 [dyrektywy 97/67/WE] należy interpretować w ten sposób, że świadczenie tego rodzaju usług pocztowych w okolicznościach takich, jak w postępowaniu głównym, może być uzależnione od uzyskania koncesji indywidualnej w formie przewidzianej w ustawie pocztowej?

Jeśli wskazane wyżej doręczanie przesyłek pocztowych klientów umownych stanowi usługę wykraczającą poza zakres usług powszechnych, to czy art. 9 ust. 1 [dyrektywy 97/67/WE] należy interpretować w ten sposób, że zezwolenie dotyczące tych usług może być uzależnione tylko od wymogów dotyczących zapewnienia, że spełnione będą wymagania podstawowe w rozumieniu art. 2 pkt. 19 dyrektywy pocztowej, oraz że zezwolenia dotyczące tych usług nie mogą nakładać wymagań w zakresie jakości, dostępności i świadczenia określonych usług w rozumieniu art. 9 ust. 2 dyrektywy?

Jeśli zezwolenia dotyczące wskazanego wyżej doręczania przesyłek pocztowych klientów umownych mogą być uzależnione tylko od wymogów dotyczących zapewnienia, że spełnione będą wymagania podstawowe, to czy wymagania takie jak te, o których mowa w postępowaniu głównym, dotyczące warunków doręczenia w usłudze pocztowej, częstotliwości doręczania przesyłek, usług związanych ze zmianą adresu i przerwą w doręczaniu, oznaczania przesyłek i punktów przyjmowania, można uznać za odpowiadające wymaganiom podstawowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 i [dyrektywy 97/67/WE] za konieczne dla zapewnienia, że spełnione będą wymagania podstawowe w rozumieniu art. 9 ust. 1?

(1) Dyrektywa 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz.U. L 15, s. 14).

(2) Dyrektywa 2002/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. zmieniająca dyrektywę 97/67/WE w zakresie dalszego otwarcia na konkurencję wspólnotowych usług pocztowych (Dz.U. L 176, s. 21).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. zmieniająca dyrektywę 97/67/WE w odniesieniu do pełnego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty (Dz.U. L 52, s. 3).

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/35

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 13 lipca 2015 r. – Siderúrgica Sevillana S.A./Administración del Estado

(Sprawa C-369/15)

(2015/C 311/41)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Siderúrgica Sevillana S.A.

Strona pozwana: Administración del Estado

Pytania prejudycjalne

Czy decyzja [2013/448/UE] (1) jest sprzeczna z art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2) w zakresie w jakim określenie współczynnika korygującego nastąpiło w oparciu o mechanizm, który – z naruszeniem obowiązku uzasadnienia – nie pozwala prowadzącym odnośne instalacje na zapoznanie się z informacjami, obliczeniami i kryteriami, które zostały uwzględnione dla celów jego przyjęcia?

Czy decyzja 2013/448/UE, konkretyzując i ustalając w taki sposób, w jaki to czyni, maksymalny limit emisji przemysłowych oraz międzysektorowy współczynnik korygujący, przewidziane w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE (3) i w art. 15 decyzji 2011/278/UE (4), narusza art. 10a ust. 1 i art. 23 ust. 3 rzeczonej dyrektywy z 2003 r. z tego powodu, że nie została przyjęta na podstawie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, przewidzianej w decyzji Rady 1999/468/WE (5)?

W świetle asymetrii, którą decyzja 2013/448/UE lub art. 15 decyzji 2011/278/UE tworzą między:

—

podstawą obliczeń, uregulowaną w art. 10a ust. 5 lit. a) i b) [dyrektywy 2003/87/WE], poprzez niewłączenie do tej podstawy emisji pochodzących z wytwarzania energii elektrycznej ze spalania gazów odlotowych i kogeneracji ciepła, co ma miejsce w instalacjach ujętych załączniku I do wymienionej dyrektywy oraz

—

kryteriów ustanowionych w art. 10a ust. 1 i 4 wymienionej dyrektywy dla celów bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji, który z kolei obejmuje tę kategorię emisji:

Czy decyzja 2013/448/UE lub art. 15 decyzji 2011/278/UE naruszają art. 10a ust. 5 w związku z art. 3 u) i art. 10a ust. 1 akapit trzeci in fine dyrektywy 2003/87 w ten sposób, że uznają, że emisje powodowane spalaniem gazów odlotowych lub wytwarzaniem ciepła w instalacjach wytwarzających energię elektryczną ujętych w załączniku I do rzeczonej dyrektywy są w każdym wypadku emisjami „wytwórców energii elektrycznej” dla celów ustalenia maksymalnego limitu emisji dla przemysłu i dlatego powinny być wyłączone z tych obliczeń?

W razie negatywnej odpowiedzi na pytanie poprzednie, czy decyzja 2013/448/UE lub art. 15 decyzji 2011/278/UE naruszają art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE lub cele tej dyrektywy poprzez wykluczenie z podstawy obliczania uregulowanego w tym przepisie maksymalnego limitu emisji przemysłowych emisji pochodzących z wytwarzania energii elektrycznej z gazów odlotowych i w drodze kogeneracji, wytwarzanych w instalacjach ujętych w załączniku I do wymienionej dyrektywy, którym jednak mogą być przydzielone bezpłatnie uprawnienia do emisji na podstawie art. 10a ust. 1-4 dyrektywy?

Czy decyzja Komisji [2013/448/UE] i w stosownym przypadku decyzja 2011/278/UE, którą wykonuje, są sprzeczne z art. 10a ust. 12 dyrektywy poprzez rozszerzenie międzysektorowego współczynnika korygującego na sektory określone w decyzji Komisji 2010/2/UE (6) (obecnie w decyzji 2014/746/UE (7)) jako narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji, z czego wynika zmniejszenie przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji?

Czy decyzja [2013/448/UE] narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/CE w zakresie, w jakim Komisja Europejska, dla celów ustalenia zweryfikowanych emisji z okresu 2005-2007, których dotyczą lit. a) i b) rzeczonego ustępu:

a)	Nie uwzględniła emisji, które nie były ujęte w niezależnym dzienniku transakcji Wspólnoty, nawet w przypadku emisji, których rejestracja nie była obowiązkowa w rozpatrywanym okresie.

b)	Dokonała w możliwym zakresie ekstrapolacji stosownych danych dotyczących emisji ze zweryfikowanych emisji w latach późniejszych niż rok 2008 poprzez odwrotne zastosowanie współczynnika 1,74 %.

c)	Wyłączyła wszystkie emisje pochodzące z instalacji zamkniętych przed dniem 30 czerwca 2011 r.?

(1) Decyzja Komisji z dnia 5 września 2013 r. dotycząca krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, Dz.U. L 240, s. 27

(2) Dz.U. 2000, C 364, s. 1.

(3) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE, Dz.U. L 275, s. 32..

(4) Decyzja Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, Dz.U. L 130, s. 1.

(5) Decyzja Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 184, s. 23.

(6) Decyzja Komisji 2010/2/UE z dnia 24 grudnia 2009 r. ustalająca, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji, Dz.U. L 1, s. 10.

(7) Dz.U. L 308, s. 114.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/37

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 13 lipca 2015 r. – Solvay Solutions España S.L./Administración del Estado

(Sprawa C-370/15)

(2015/C 311/42)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Solvay Solutions España S.L.

Strona pozwana: Administración del Estado

Pytania prejudycjalne

W świetle asymetrii, którą decyzja 2013/448/UE lub art. 15 decyzji 2011/278/UE tworzą między:

—

kryteriów ustanowionych w art. 10a ust. 1 i 4 wymienionej dyrektywy dla celów bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji, który z kolei obejmuje tę kategorię emisji:

a)	Nie uwzględniła emisji, które nie były ujęte w niezależnym dzienniku transakcji Wspólnoty, nawet w przypadku emisji, których rejestracja nie była obowiązkowa w rozpatrywanym okresie.

b)	Dokonała w możliwym zakresie ekstrapolacji stosownych danych dotyczących emisji ze zweryfikowanych emisji w latach późniejszych niż rok 2008 poprzez odwrotne zastosowanie współczynnika 1,74 %.

c)	Wyłączyła wszystkie emisje pochodzące z instalacji zamkniętych przed dniem 30 czerwca 2011 r.?

(2) Dz.U. 2000, C 364, s. 1.

(5) Decyzja Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 184, s. 23.

(7) Dz.U. L 308, s. 114.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/39

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 13 lipca 2015 r. – Cepsa Quimica, S.A./Administración del Estado

(Sprawa C-371/15)

(2015/C 311/43)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Cepsa Quimica, S.A.

Strona pozwana: Administración del Estado

Pytania prejudycjalne

W świetle asymetrii, którą decyzja 2013/448/UE lub art. 15 decyzji 2011/278/UE tworzą między:

—

kryteriów ustanowionych w art. 10a ust. 1 i 4 wymienionej dyrektywy dla celów bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji, który z kolei obejmuje tę kategorię emisji:

a)	Nie uwzględniła emisji, które nie były ujęte w niezależnym dzienniku transakcji Wspólnoty, nawet w przypadku emisji, których rejestracja nie była obowiązkowa w rozpatrywanym okresie.

b)	Dokonała w możliwym zakresie ekstrapolacji stosownych danych dotyczących emisji ze zweryfikowanych emisji w latach późniejszych niż rok 2008 poprzez odwrotne zastosowanie współczynnika 1,74 %.

c)	Wyłączyła wszystkie emisje pochodzące z instalacji zamkniętych przed dniem 30 czerwca 2011 r.?

(2) Dz.U. 2000, C 364, s. 1.

(5) Decyzja Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 184, s. 23.

(7) Dz.U. L 308, s. 114.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/41

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 13 lipca 2015 r. – Dow Chemical Ibérica S.A./Administración del Estado

(Sprawa C-372/15)

(2015/C 311/44)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Dow Chemical Ibérica S.A.

Strona pozwana: Administración del Estado

Pytania prejudycjalne

W świetle asymetrii, którą decyzja 2013/448/UE lub art. 15 decyzji 2011/278/UE tworzą między:

—

kryteriów ustanowionych w art. 10a ust. 1 i 4 wymienionej dyrektywy dla celów bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji, który z kolei obejmuje tę kategorię emisji:

a)	Nie uwzględniła emisji, które nie były ujęte w niezależnym dzienniku transakcji Wspólnoty, nawet w przypadku emisji, których rejestracja nie była obowiązkowa w rozpatrywanym okresie.

b)	Dokonała w możliwym zakresie ekstrapolacji stosownych danych dotyczących emisji ze zweryfikowanych emisji w latach późniejszych niż rok 2008 poprzez odwrotne zastosowanie współczynnika 1,74 %.

c)	Wyłączyła wszystkie emisje pochodzące z instalacji zamkniętych przed dniem 30 czerwca 2011 r.?

(2) Dz.U. 2000, C 364, s. 1.

(5) Decyzja Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 184, s. 23.

(7) Dz.U. L 308, s. 114.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/42

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-389/15)

(2015/C 311/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, J. Guillem Carrau, B. Hartmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 7 maja 2015 r. upoważniającej do rozpoczęcia negocjacji w sprawie zmienionego porozumienia lizbońskiego w sprawie nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych w zakresie kwestii objętych kompetencją Unii Europejskiej;

—	w stosownym wypadku utrzymanie w mocy skutków zaskarżonej decyzji do chwili wejścia w życie, w rozsądnym terminie po wydaniu wyroku w niniejszej sprawie, nowej decyzji, którą Rada Unii Europejskiej powinna przyjąć na podstawie art. 218 ust. 3, 4 i 8 TFUE;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: W zaskarżonej decyzji wskazano na istnienie kompetencji państw członkowskich, co narusza art. 3 TFUE, gdyż negocjacje dotyczą umowy, która objęta jest wyłączną kompetencją Unii.

Zarzut drugi: Doszło do naruszenia art. 207 ust. 3 oraz art. 218 ust. 3, 4 i 8 TFUE ze względu na to, że Rada wyznaczyła jako „negocjatorów” państwa członkowskie w kwestii objętej kompetencją Unii oraz przyjęła zaskarżoną decyzję nieprawidłową większością głosów.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/43

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie rozszerzonym) wydanego w dniu 12 maja 2015 r. w sprawie T-562/12 John Dalli/Komisja Europejska, wniesione w dniu 21 lipca 2015 r. przez Johna Dalliego

(Sprawa C-394/15 P)

(2015/C 311/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: John Dalli (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i S. Rodrigues)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Stwierdzenie, że odwołanie jest dopuszczalne;

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości symbolicznego 1 EUR oraz odszkodowania tymczasowo oszacowanego na 1 9 13 396 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnoszący je podnosi:

—	pierwszy zarzut, w którym utrzymuje, że Sąd orzekł ultra petita, zmieniając przedmiot sporu;

—	drugi zarzut, w którym twierdzi, że nie podano uzasadnienia;

—	trzeci zarzut, w którym twierdzi, że doszło do naruszeń proceduralnych, które negatywnie wpłynęły na interesy wnoszącego odwołanie, w tym jego prawo do obrony;

—	czwarty zarzut, w którym podnosi pewne przeinaczenia faktów i dowodów; oraz

—	piąty zarzut, w którym kwestionuje wykładnię lub stosowanie prawa europejskiego przez Sąd.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/44

Postanowienie Sądu z dnia 29 czerwca 2015 r. – Frank Bold/Komisja

(Sprawa T-19/13) (1)

((Środowisko naturalne - Dyrektywa 2003/87/WE - Systemowi handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Decyzja przyznająca Republice Czeskiej fakultatywny przejściowy przydział bezpłatnych uprawnień do emisji na potrzeby modernizacji produkcji energii elektrycznej - Wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej w sprawie decyzji - Brak środka o charakterze indywidualnym - Decyzja Komisji stwierdzająca niedopuszczalność wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej w sprawie decyzji - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna i w części oczywiście pozbawiona podstawy prawnej))

(2015/C 311/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Frank Bold Society, dawniej Ekologický právní servis (Brno, Republika Czeska) (przedstawiciel: P. Černý, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo P. Oliver i L. Pignataro-Nolin, następnie L. Pignataro-Nolin i J. Tomkin, pełnomocnicy)

Interweniet na poparcie żądań strony pozwanej: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, T. Müller i D. Hadroušek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2012) 8382 wersja ostateczna z dnia 12 listopada 2012 r. odrzucającej jako niedopuszczalny wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej w sprawie decyzji Komisji C(2012) 4576 wersja ostateczna z dnia 6 lipca 2012 r. przyznającej Republice Czeskiej fakultatywny przejściowy przydział bezpłatnych uprawnień do emisji na potrzeby modernizacji produkcji energii elektrycznej, a po drugie, stwierdzenie nieważności tej ostatniej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Frank Bold Society pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Czeska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 79 z 16.3.2013.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/45

Postanowienie Sądu z dnia 22 czerwca 2015 r. – In vivo/Komisja Europejska

(Sprawa T-690/13) (1)

((Skarga na bezczynność - Odmowa przez OLAF otwarcia dochodzenia zewnętrznego - Zajęcie stanowiska - Wniosek o nakazanie - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność))

(2015/C 311/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: In vivo OOO (Abińsk, Rosja) (przedstawiciel: T. Huopalainen, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. P. Keppenne i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga zmierzająca do stwierdzenia przez Sąd bezczynności Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) polegającej na odmowie wszczęcia dochodzenia zewnętrznego i nakazanie podjęcia działania.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	In vivo OOO zostaje obciążone kosztami.

(1) Dz.U. C 151 z 19.5.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/45

Postanowienie Sądu z dnia 24 czerwca 2015 r. – Wm. Wrigley Jr./OHIM (Extra)

(Sprawa T-552/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Extra - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

(2015/C 311/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wm. Wrigley Jr. Company (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci M. Kinkeldey, S. Brandstätter i C. Schmitt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 maja 2014 r. (sprawa R 199/2014-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego Extra jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wm. Wrigley Jr. Company zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 351 z 6.10.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/46

Postanowienie Sądu z dnia 24 czerwca 2015 r. – Wm. Wrigley Jr./OHIM (Extra)

(Sprawa T-553/14) (1)

(2015/C 311/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wm. Wrigley Jr. Company (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci M. Kinkeldey, S. Brandstätter i C. Schmitt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 maja 2014 r. (sprawa R 218/2014-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego Extra jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wm. Wrigley Jr. Company zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 351 z 6.10.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/47

Postanowienie Sądu z dnia 24 czerwca 2015 r. – Wm. Wrigley Jr./OHIM (Przedstawienie kuli)

(Sprawa T-625/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego kulę - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

(2015/C 311/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wm. Wrigley Jr. Company (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci M. Kinkeldey, S. Brandstätter i C. Schmitt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 czerwca 2014 r. (sprawa R 168/2014-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego przedstawiającego kulę jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wm. Wrigley Jr. Company zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 351 z 6.10.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/47

Postanowienie Sądu z dnia 24 czerwca 2015 r. – Wm. Wrigley Jr./OHIM (Przedstawienie niebieskiej kuli)

(Sprawa T-626/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego niebieską kulę - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

(2015/C 311/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wm. Wrigley Jr. Company (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci M. Kinkeldey, S. Brandstätter i C. Schmitt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 czerwca 2014 r. (sprawa R 169/2014-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego przedstawiającego niebieską kulę jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wm. Wrigley Jr. Company zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 351 z 6.10.2014.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/48

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2015 r. – IR/OHIM – Pirelli Tyre (popchrono)

(Sprawa T-132/15)

(2015/C 311/53)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: IR (Caen, Francja) (przedstawiciel: adwokat C. de Marguerye)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Pirelli Tyre SpA (Mediolan, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „popchrono” – wspólnotowy znak towarowy nr 4 177 267

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 lutego 2015 r. w sprawie R 217/2014-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie jej żądań;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej z dnia 13 lutego 2015 r.;

—	potwierdzenie jej prawa do znaku towarowego POPCHRONO;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym;

—	Dokonana przez Izbę Odwoławczą wąska wykładnia „rzeczywistego używania”

—

Wznowienie rzeczywistego używania rozpatrywanego wspólnotowego znaku towarowego powinno zostać przeanalizowane przez OHIM na podstawie dostarczonych przez skarżącego dowodów, w tym umowy licencyjnej, która została podpisana ponad trzy miesiące przed wpłynięciem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku;

—	Pominięcie przez OHIM zlekceważenia podstawowych reguł konkurencji i woli zaszkodzenia przez jedną stronę drugiej.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/49

Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2015 r. – Papapanagiotou/Parlament

(Sprawa T-351/15)

(2015/C 311/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Papapanagiotou AVEEA (Serres, Grecja) (przedstawiciele: S. Pappas i I. Ioannidis, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji D(2015)12887 dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej ds. Infrastruktury i Logistyki z dnia 27 kwietnia 2015 r., mocą której odrzucono przedłożoną przez skarżącą ofertę dotyczącą części 1, 2 i 4 przetargu nr INLO.AO-2012–017-LUX-UAGBI-02 – „Meble Biurowe” – „na zakup standardowych, o podwyższonym standardzie oraz wysokiej klasy mebli biurowych i akcesoriów” oraz w której to decyzji dyrektor generalny poinformował stronę skarżącą, iż oceniając wszystkie oferty złożone w wyżej wymienionej procedurze przetargowej, nie wziął pod uwagę jednego z kryteriów udzielania zamówień, określonego w dokumentach przetargowych;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji z tego powodu, że wyłącza ona „budowę (odporność na uszkodzenia, ścieranie, zarysowania i odbarwienia)” z podkryteriów udzielania zamówień, co narusza specyfikację istotnych warunków zamówienia, art. 110 ust. 1 i art. 113 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 („rozporządzenia finansowego”) oraz zasady ogólne równego traktowania i przejrzystości.

Zarzut drugi, dotyczący braku uzasadnienia, w szczególności faktu, iż instytucja zamawiająca nie wskazała cech i zalet wybranych ofert, z naruszeniem art. 113 ust. 2 rozporządzenia finansowego, art. 161 ust. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii („zasad stosowania rozporządzenia finansowego”), art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 296 TFUE.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady przejrzystości zgodnie z art. 102 rozporządzenia finansowego oraz art. 15 ust. 3 TFUE przez to, że instytucja zamawiająca nie dostarczyła informacji i dowodów na okoliczność, że próbki przedłożone przez oferentów w celu dokonania ponownej oceny ofert były identyczne z próbkami ocenianymi pierwotnie w pierwszej procedurze oceny, która została następnie unieważniona.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/50

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2015 r. – NeXovation/Komisja

(Sprawa T-353/15)

(2015/C 311/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: NeXovation, Inc. (Hendersonville, USA) (przedstawiciele: adwokaci A. von Bergwelt, F. Henkel i M. Nordmann)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2014) 3634 final z dnia 1 października 2014 r. (w brzmieniu zmienionym sprostowaniem z dnia 13 kwietnia 2015 r.) w sprawie pomocy państwa SA.31550 przyznanej przez Niemcy na rzecz Nürburgring, w zakresie w jakim w decyzji tej:

—	stwierdzono, że sprzedaż aktywów Nürburgring GmbH, Motorsport Resort Nürburgring GmbH i Congress- und Motorsport Hotel Nürburgring GmbH nie stanowi pomocy państwa, jak wskazano w motywie 285 tiret pierwsze zaskarżonej decyzji;

—

stwierdzono, że sprzedaż aktywów Nürburgring GmbH, Motorsport Resort Nürburgring GmbH i Congress- und Motorsport Hotel Nürburgring GmbH nie prowadzi do ciągłości gospodarczej pomiędzy – z jednej strony – Nürburgring GmbH, Motorsport Resort Nürburgring GmbH i Congress- und Motorsport Hotel Nürburgring GmbH, a – z drugiej strony – Capricorn NÜRBURGRING Besitzgesellschaft GmbH (nowym właścicielem aktywów) lub jej spółkami zależnymi, jak wskazano w motywie 285 tiret drugie zdanie pierwsze zaskarżonej decyzji;

—

stwierdzono, że jakikolwiek ewentualny zwrot bezprawnej pomocy państwa nie będzie dotyczyć Capricorn NÜRBURGRING Besitzgesellschaft GmbH (nabywcy aktywów sprzedanych w wyniku przetargu) lub jej spółek zależnych, jak wskazano w art. 3 ust. 2 sentencji zaskarżonej decyzji, zgodnie z motywem 285 tiret drugie zdanie drugie zaskarżonej decyzji;

—	nakazanie Komisji pokrycia własnych kosztów i kosztów poniesionych przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podważa decyzję Komisji z dnia 1 października 2014 r. (w brzmieniu zmienionym sprostowaniem z dnia 13 kwietnia 2015 r.), w zakresie, w jakim stwierdzono w niej, że sprzedaż aktywów kompleksu Nürburgring nie stanowi pomocy państwa, że nie prowadzi ona do ciągłości finansowej/gospodarczej pomiędzy sprzedawcą a nabywcą aktywów oraz że jakikolwiek ewentualny zwrot bezprawnej pomocy państwa nie będzie dotyczyć nabywcy aktywów.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnego zastosowania przez Komisję art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ Komisja nieprawidłowo zrozumiała znaczenie otwartej, przejrzystej i niedyskryminacyjnej procedury przetargowej, w ramach której dochodzi do sprzedaży na rzecz oferenta, który przedstawi najwyższą ofertę, a także nie zbadała w odpowiedni sposób zaangażowania państwa w proces sprzedaży;

2.	Zarzut drugi dotyczący błędnego zastosowania przez Komisję art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ stwierdziła ona, że umowa czasowego najmu aktywów pierścienia nie prowadzi do pomocy państwa, a sprzedawcy nie wywarli w sposób bezprawny wpływu na odsprzedaż aktywów inwestorowi rosyjskiemu;

3.	Zarzut trzeci dotyczący błędnego zastosowania przez Komisję zasady ciągłości finansowej/gospodarczej;

4.	Zarzut czwarty dotyczący niewszczęcia przez Komisję formalnego postępowania wyjaśniającego;

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez Komisję praw skarżącej na podstawie art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 659/1999;

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez Komisję zasad bezstronnego i sumiennego badania;

7.	Zarzut siódmy dotyczący błędnego zastosowania przez Komisję art. 296 akapit drugi TFUE.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/51

Odwołanie wniesione w dniu 9 lipca 2015 r. przez CJ od wyroku wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawach połączonych F-159/12 i F-161/12 CJ/ECDC

(Sprawa T-370/15 P)

(2015/C 311/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: CJ (Agios Stefanos, Grecja) (przedstawiciel: adwokat V. Kolias)

Druga strona postępowania: Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawach połączonych F-159/12 i F-161/12 CJ/ECDC, w zakresie, w jakim w wyroku tym:

—	oddalono skargę w sprawie F-159/12 w części i obciążono wnoszącego odwołanie jego własnymi kosztami;

—	oddalono skargę w sprawie F-161/12 w całości i obciążono wnoszącego odwołanie jego własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez ECDC;

—	zasądzono od wnoszącego odwołanie na rzecz Sądu kwotę 2 000 EUR w celu zwrotu części kosztów, których można było uniknąć, a które Sąd musiał ponieść;

—

w rezultacie, w wypadku, gdy odwołanie zostanie uznane za zasadne:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z dnia 24 lutego 2012 r.;

—	zasądzenie od ECDC zadośćuczynienia, oszacowanego ex aequo et bono na 80 000 EUR za krzywdę doznaną przez wnoszącego odwołanie i podniesioną w pierwszym zarzucie skargi w sprawie F-161/12;

—	zasądzenie od ECDC zadośćuczynienia, oszacowanego ex aequo et bono na 56 800 EUR za krzywdę doznaną przez wnoszącego odwołanie i podniesioną w incydentalnych żądania odszkodowawczych przedstawionych w trakcie postępowania w pierwszej instancji;

—	obciążenie ECDC wszystkimi kosztami postępowania w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Sąd naruszył zasadę kontradyktoryjności, gdy odrzucił ze względu na niedopuszczalność replikę skarżącego z uwagi na to, iż replika ta, jak również załączniki do niej nie wiązały się bezpośrednio z niektórymi załącznikami odpowiedzi na skargę przedstawioną przez ECDC.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Sąd nie wydał orzeczenia w przedmiocie żądań incydentalnych podniesionych po raz pierwszy w ramach postępowania i dotyczących naprawienia krzywdy spowodowanej niektórymi oświadczeniami zawartymi w odpowiedzi na skargę przedstawioną przez ECDC.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Sąd naruszył przepisy art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego, gdy orzekł, że nie może zbadać prawdziwości twierdzeń na temat złego zarządzania finansami ECDC, ponieważ zostały już one zbadane przez OLAF.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Sąd dokonał błędnej wykładni:

—	art. 47 lit. b) pkt (ii) w związku z art. 86 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”), gdy orzekł, że skarżący mógł zostać zwolniony z pracy ze względu na niesubordynację bez postępowania dyscyplinarnego;

—	art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w świetle terminów przyznanych skarżącemu do przedstawienia swojego stanowiska przed zwolnieniem z pracy;

—	art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, gdy uwzględnił jako dowody oskarżenia, zgodnie z którymi skarżący popełnił czyny karalne, podczas gdy nie był on nigdy ani ścigany karnie, ani skazany za takie czyny przez sąd karny;

—	ciążącego na pracodawcy obowiązku staranności, orzekając, że ECDC nie musiał przyznać skarżącemu pewnego zakresu prawa do obrony w trakcie dochodzenia administracyjnego na podstawie załącznika IX do regulaminu pracowniczego.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Sąd dokonał błędnej wykładni zarzutów pierwszego, piątego i ósmego oraz wniosków.

Zarzut szósty dotyczący tego, ze Sąd dokonał błędnej kwalifikacji prawnej niektórych okoliczności faktycznych.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że Sąd przeinaczył niektóre dowody.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/53

Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2015 r. – Preferisco Foods/OHIM – Piccardo & Savore' (PREFERISCO)

(Sprawa T-371/15)

(2015/C 311/57)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Preferisco Foods Ltd (Vancouver, Kanada) (przedstawiciele: adwokaci G. Macias Bonilla, P. López Ronda, G. Marín Raigal, E. Armero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Piccardo & Savore' Srl (Chiusavecchia, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający element słowny „PREFERISCO” – wspólnotowy znak towarowy nr 10 974 616

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 15 kwietnia 2015 r. w sprawie R 2598/2013-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 15 kwietnia 2015 r. w sprawie R 2598/2013-2, w szczególności w odniesieniu do odrzucenia zgłoszenia nr 10974616 wspólnotowego znaku towarowego „PREFERISCO” dla zgłoszonych towarów z klas 29 i 30;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów i Drugą Izbą Odwoławczą OHIM.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/53

Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2015 r. – Perfetti Van Melle Benelux/OHIM – PepsiCo (3D)

(Sprawa T-390/15)

(2015/C 311/58)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Perfetti Van Melle Benelux BV (Breda, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat P. Testa)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: PepsiCo, Inc. (Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy w kolorach czarnym i białym zawierający elementy słowne „3D” – zgłoszenie nr 9384 041

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 maja 2015 r. w sprawie R 465/2014-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, dopuszczając zgłoszenie nr 9 384 041 do rejestracji dla następujących towarów: czekolada, ciasto na wypieki, wyroby cukiernicze, cukierki, cukierki do żucia, dropsy, żelki, karmelki, guma do żucia, guma balonowa, lizaki, lukrecja, galaretki (wyroby cukiernicze), toffi, miętówki, słodycze;

—	obciążenie PepsiCo, Inc. kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/54

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2015 r. – Università del Salento/Komisja

(Sprawa T-393/15)

(2015/C 311/59)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Università del Salento (Lecce, Włochy) (przedstawiciel: F. Vetrò, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów i w rezultacie zasądzenie kwot należnych wydziałowi inżynierii innowacyjnej Uniwersytetu Salentyńskiego w związku z umową zatytułowaną „Support for training career of researchers, Grant Agreement n. 6102350, Explaining the nature of technological innovation in Chinese enterprises”, ze wszystkimi wynikającymi z tego skutkami prawnymi, również w odniesieniu do kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Budżetu, Wykonanie budżetu (budżet ogólny i EFR) Odzyskiwanie należności, z dnia 4 maja 2015 r. oznaczonej jako N. D/CA – B.2 – 005817, oraz załączonej do niej noty debetowej. Decyzja ta obejmuje potrącenie wierzytelności przysługującej wydziałowi inżynierii innowacyjnej Uniwersytetu Salentyńskiego wobec Komisji w związku z wykonaniem umowy z tzw. serii Marie Curie, zatytułowanej „Support for training career of researchers, Grant Agreement n. 6102350, Explaining the nature of technological innovation in Chinese enterprises”, z należnością, jaka zdaniem Komisji przysługuje jej od wydziału nauk prawnych Uniwersytetu Salentyńskiego w związku z umową zatytułowaną „Agreement JUST/2010/JPEN/AG/1540 – Judicial Training and Research on EU crimes against environment and maritime pollution”.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu art. 3 i 24 włoskiej konstytucji, nadużyciu władzy, przekroczeniu kompetencji z uwagi na błędne ustalenia, braku dochodzenia, błędzie co do okoliczności faktycznych oraz naruszeniu i błędnym zastosowaniu art. 81 rozporządzenia finansowego Unii Europejskiej.

—	W związku z tym zostało podniesione, że potrącenia dokonano z naruszeniem europejskich zasad pewności, płynności i wymagalności. W niniejszym przypadku dłużnik kwestionuje przypisywany my dług jak wynika z załączonych pism. Decyzja Komisji jest jednostronna i jako taka narusza zasadę równości.

Zarzut drugi oparty na naruszeniu i błędnym zastosowaniu zasady skuteczności porządku prawnego Unii, naruszeniu i błędnym zastosowaniu zasady należytego zarządzania finansami oraz nadużyciu władzy z uwagi na brak dochodzenia.

—

W tym względzie podniesione zostało, że kwoty przyznane na projekt badawczy wydziału inżynierii innowacyjnej powinny być przeznaczone wyłącznie na działalność badawczą, w związku z którą zostały przyznane i nie mogą być przedmiotem potrącenia z wierzytelnościami dotyczącymi działalności innej niż działalność podjęta w związku z odnośnym projektem, gdyż w przeciwnym razie stanowi to naruszenie zasady skuteczności. Zaskarżone akty naruszają również zasadę należytego zarządzania finansami, gdyż dokonując potrącenia Komisja nie wykorzystała przyznanych kwot zgodnie z ich przeznaczeniem.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia i błędnego zastosowania art. 296 TFUE.

—

Podniesione zostało w tym względzie, że zaskarżony akt nie spełnia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w rzeczonym przepisie, nie wskazując źródła, motywów ani przesłanek prawnych decyzji o potrąceniu kwot przyznanych wydziałowi inżynierii innowacyjnej z kwotami żądanymi od wydziału nauk prawnych.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/55

Odwołanie wniesione w dniu 14 lipca 2015 r. przez Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) od wyroku wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawach połączonych F-159/12 i F-161/12 CJ/ECDC

(Sprawa T-395/15 P)

(2015/C 311/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) (przedstawiciel: J. Mannheim i A. Daume, pełnomocnicy, adwokaci D. Waelbroeck i A. Duron)

Druga strona postępowania: CJ (Agios Stefanos, Grecja)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawach połączonych F-159/12 i F-161/12 w odniesieniu do zarzutu podniesionego w odwołaniu oraz

—	obciążenie drugiej strony kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa przez Sąd do spraw Służby Publicznej w odniesieniu do zakresu prawa do bycia wysłuchanym.

—

Sąd do spraw Służby Publicznej, nie opierając się na jakimkolwiek orzecznictwie ani nie podając konkretnego uzasadnienia, przyjął szeroką wykładnię zakresu prawa do bycia wysłuchanym, mającą zastosowanie nie tylko do twierdzeń czynionych pod adresem danej osoby, ale również do konsekwencji przypisywanych jej zachowaniu. Ponadto, podejście przyjęte przez Sąd do spraw Służby Publicznej w odniesieniu do zakresu prawa do bycia wysłuchanym jest sprzeczne z jego własnymi ustaleniami poczynionymi w zaskarżonym wyroku.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa przez Sąd do spraw Służby Publicznej we wniosku, do jakiego doszedł po dokonaniu oceny tego, czy w braku tej podnoszonej nieprawidłowości, postępowanie mogłoby się zakończyć innym rezultatem.

—	Skoro Sąd do spraw Służby Publicznej przyznał, że więź zaufania pomiędzy drugą stroną postępowania a wnoszącym odwołanie została bezpowrotnie zerwana, brak podnoszonej nieprawidłowości nie doprowadziłby do innego rezultatu.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/56

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2015 r. – Morgan & Morgan/OHIM – Grupo Morgan & Morgan (Morgan & Morgan)

(Sprawa T-399/15)

(2015/C 311/61)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Morgan & Morgan International Insurance Brokers S.r.l. (Conegliano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Gatti i F. Caricato)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Grupo Morgan & Morgan (Ciudad de Panamá, Panama)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „Morgan & Morgan” – zgłoszenie nr 11 596 087

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 maja 2015 r. w sprawie R 1657/2014-1.

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	zmianę zaskarżonej decyzji;

—	nakazanie ostatecznej rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 11 596 087 na rzecz Morgan & Morgan International Insurance Brokers s.r.l. dla klasy 36;

—	obciążenie OHIM kosztami wszystkich trzech postępowań.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/57

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2015 – Rzeczpospolita Polska przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-402/15)

(2015/C 311/62)

Język postępowania: Polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 11 maja 2015 r. (notyfikowanej jako dokument nr C (2015) 3228) dotyczącej odmowy wniesienia wkładu finansowego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na rzecz dużego projektu „Europejskie centrum usług wspólnych – inteligentne systemy logistyczne”, stanowiącego część programu operacyjnego „Innowacyjna Gospodarka”, objętego pomocą strukturalną w ramach celu Konwergencja w Polsce,

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 41 ust. 1 w zw. z art. 56 ust. 3 i 60 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1083/2006 oraz zasady lojalnej współpracy poprzez dokonanie oceny projektu w sposób wykraczający poza kryteria wyboru, ustalone przez Komitet Monitorujący, pomimo że kryteria te nie były kwestionowane przez Komisję na etapie ich ustalania, a także zarzut naruszenia art. 41 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1083/2006 poprzez rażące przekroczenie terminu oceny projektu.

Zarzut drugi dotyczący błędnej wykładni warunków przyznania współfinansowania ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego („EFRR”) poprzez przyjęcie, że współfinansowane mogą być wyłącznie inwestycje o największym potencjale rozprzestrzeniania się (dyfuzji) innowacji oraz zarzut błędnej oceny projektu poprzez przyjęcie, że nie zapewnia on zgodności z programem operacyjnym „Innowacyjna Gospodarka” ze względu na brak innowacyjności.

Zarzut trzeci dotyczący błędnej wykładni warunków przyznania współfinansowania ze środków EFRR poprzez przyjęcie, że współfinansowane mogą być wyłącznie inwestycje tworzące miejsca pracy wymagające wysokich kwalifikacji oraz zarzut błędnej oceny projektu poprzez przyjęcie, że nie tworzy on miejsc pracy wymagających wysokich kwalifikacji.

4.	Zarzut czwarty dotyczący błędnej oceny projektu poprzez przyjęcie, że nie zapewnia on realizacji celów programu operacyjnego „Innowacyjna Gospodarka” ze względu na brak wartości dodanej oraz brak efektu zachęty.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/58

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2015 – JYSK/Komisja

(Sprawa T-403/15)

(2015/C 311/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: JYSK sp. z o.o. (Radomsko, Polska) (przedstawiciel: H. Sønderby Christensen, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(2015) 3228 final z dnia 11 maja 2015 r. dotyczącej odmowy wniesienia wkładu finansowego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) na rzecz dużego projektu „Europejskie centrum usług wspólnych – inteligentne systemy logistyczne”, stanowiącego część programu operacyjnego „Innowacyjna Gospodarka”, objętego pomocą strukturalną z EFRR w ramach celu Konwergencja w Polsce.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący faktu, iż JYSK spełniła wymogi ustalone przez rząd polski oraz cele zarówno programu operacyjnego „Innowacyjna Gospodarka” 2007–2013 (PO IG), jak i przepisów prawa UE.

Zarzut drugi dotyczący faktu, że projekt jest spójny, tak z PO IG, jak i z przepisami prawa UE.

—

Strona skarżąca podnosi, że Komisja w swej decyzji nie podważa spójności kryteriów określonych w podcelu 4.5.2 (załącznik 2) z PO IG i przepisami prawa UE. Ponadto strona skarżąca twierdzi, że Komisja nie podważa spójności projektu z ustalonymi kryteriami oraz faktu, iż JYSK miała prawo do 60,5 punktów.

Zarzut trzeci dotyczący istoty niniejszej skargi.

—

Strona skarżąca podnosi, iż niniejsza skarga nie ma w rzeczywistości nic wspólnego z JYSK, skoro wszystkie strony – łącznie z Komisją – są zgodne, co do tego, iż JYSK spełniła ustalone kryteria. Zdaniem strony skarżącej niniejsza skarga jest w istocie sporem o zgodność z prawem pomiędzy władzami polskimi a Komisją. W związku z tym JYSK nie powinna ponosić żadnej szkody.

Zarzut czwarty dotyczący faktu, iż przedstawiciel Komisji potwierdził, iż postępowanie władz polskich jest zgodne z przepisami prawa EU oraz PO IG.

—	Zdaniem strony skarżącej jest bezsprzeczne, iż Komisja zaakceptowała wszystkie ustalone wymogi, PO IG i konkretne jego stosowanie.

Zarzut piąty dotyczący faktu, iż Komisja narusza podział kompetencji pomiędzy Komisją a władzami polskimi oraz zasady pomocniczości i proporcjonalności.

—

Strona skarżąca podnosi, iż Komisja nie może odmówić pomocy państwa ze względów, o których decydować powinny władze polskie, ponieważ mają większe doświadczenie w danym sektorze. Strona skarżąca podnosi, że Komisja nie ma ponadto podstaw do odmowy pomocy na podstawie informacji, jakimi dysponowała w czasie złożenia wniosku przez JYSK. „Tabela punktów” (podcel 4.5.2.), zdaniem skarżącej, dokładnie przedstawia cele i zadania PO IG, które były znane przedstawicielowi Komisji w komitecie monitorującym w momencie składania wniosku przez JYSK. Jak twierdzi strona skarżąca, prawidłowe rozumienie czy interpretacja PO IG winno brać pod uwagę specyficzną wiedzę władz polskich na temat miejsc pracy oraz przygotowania zawodowego pracowników w Radomsku, a do Komisji nie należy zastępowanie w każdym detalu oceny władz polskich na etapie wdrażania programu, ani też tym bardziej nie jest prawidłowe traktowanie jakiegokolwiek zamiaru czy „celu” jako decydującego, jak to czyni Komisja. Zdaniem strony skarżącej właściwe rozumienie PO IG oraz przepisów prawa UE winno opierać się na fakcie, iż niektóre przepisy są ważniejsze od innych, co zostało dobrze zilustrowane w tabeli punktów (podcel 4.5.2.).

Zarzut szósty, dotyczący argumentów powołanych przez Komisję.

—

Strona skarżąca podnosi, że żaden z trzech głównych argumentów Komisji nie był ani zasadny, ani decydujący w zakresie, w jakim powołuje się na nie Komisja oraz w granicach jej interpretacji z czasu złożenia wniosku przez JYSK (lipiec 2008 r.). Zdaniem strony skarżącej nie można zatem uznać ich za zasadne w tej sprawie, a jeśli Sąd uzna je za zasadne, nie powinny być uznane za decydujące.

21.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/59

Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2015 r. – Monster Energy/OHIM – Hot-Can Intellectual Property (HotoGo self-heating can technology)

(Sprawa T-407/15)

(2015/C 311/64)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Monster Energy Company (Corona, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: P. Brownlow, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Hot-Can Intellectual Property Sdn Bhd (Cheras, Malezja)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Hot-Can Intellectual Property Sdn Bhd

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „HotoGo self-heating can technology” – zgłoszenie nr 11 418 101

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 maja 2015 r. w sprawie R 1028/2014-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 21 lutego 2014 r. w postępowaniu w sprawie sprzeciwu nr B2178567;

—	odmówienie rejestracji zakwestionowanego znaku towarowego w całości;

—	nakazanie OHIM pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 311

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 58 21 września 2015

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2015/C 311/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1