13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 19 listopada 2018 r. — KROL — Zakład Robót Wodno-Kanalizacyjnych Sp. z o.o., S. k. przeciwko Porr S.A.

(Sprawa C-722/18)

(2019/C 164/03)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: KROL — Zakład Robót Wodno-Kanalizacyjnych Sp. z o.o., S. k.

Strona pozwana: Porr S.A.

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo Unii Europejskiej, w szczególności ust. 13, 20, 22 Preambuły Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/35/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (1) i art 18 Traktatu wyrażający zasadę niedyskryminacji dopuszczają możliwość wykluczenia rekompensaty za opóźnienia w płatnościach co do transakcji finansowanych w całości lub w części ze środków pochodzących z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności Unii Europejskiej, które wynika z art 4 pkt 3 lit. c ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych?

(1) Dz.U. L 200, s.35; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 17 Tom 001 P. 226 — 229

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska) w dniu 27 listopada 2018 r. — JA przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Senat Rzeczypospolitej Polskiej, Prezesa Rady Ministrów, Ministra Sprawiedliwości i Ministra Finansów

(Sprawa C-745/18)

(2019/C 164/04)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: JA

Strona pozwana: Skarb Państwa — Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Senat Rzeczypospolitej Polskiej, Prezes Rady Ministrów, Minister Sprawiedliwości, Minister Finansów

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 73 i art. 78 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) oraz poprzedzające je art. 11 część A ust. 1 lit. a) i art. 11 część A ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (2) rozumiane w świetle ogólnych zasad odpowiedzialności odszkodowawczej państwa członkowskiego ustalonych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (zwłaszcza wyroki TS: z dnia 19 listopada 1991 r., C-6/90 i C-9/90, Andrea Francovich oraz Danila Bonifaci i in. p. Republice Włoskiej, ECLI: EU: C: 1991: 428; z dnia 5 marca 1996 r., sprawy połączone C-46/93, Brasserie du Pecheur p. Bundesrepublik Deutschland oraz C-48/93, The Queen p. Secretary of State for Transport ex parte Factortame Ltd i in., ECLI: EU: C: 1996: 79), należy rozumieć w ten sposób, że od dnia 1 maja 2004 r. stanowią one źródło obowiązku ustanowienia przez państwo członkowskie, które przystąpiło do Unii Europejskiej z tym dniem, przepisów przewidujących przyznanie syndykowi masy upadłości wynagrodzenia powiększonego o kwotę podatku od wartości dodanej (VAT), należną od tego wynagrodzenia?

(1) Dz. Urz. L 347 s. 1

(2) Dz. Urz. L 145, s. 1; Polskie Wydanie Specjalne Rozdział 09 Tom 01 P. 23.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Siemianowicach Śląskich (Polska) w dniu 12 grudnia 2018 r.– Mikrokasa S.A. w Gdyni i Revenue Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w Warszawie przeciwko XO

(Sprawa C-779/18)

(2019/C 164/05)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy w Siemianowicach Śląskich

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Mikrokasa S.A. w Gdyni, Revenue Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w Warszawie

Strona pozwana: XO

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy dyrektywy 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (1), zwłaszcza art. 3 pkt g), art. 10 ust. 1 i art. 22 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, iż stoją one na przeszkodzie takiemu wyodrębnieniu tzw. „pozaodsetkowych kosztów kredytu”, ustalanych ryczałtowo według ustawowego wzoru obliczeniowego opisanego w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim (ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim Dz. U. 2018. 993 j.t.), z tzw. „całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta”, określonego we wspomnianej wyżej dyrektywie, w sposób pozwalający na ukrycie przed konsumentem rzeczywistych pozaodsetkowych kosztów kredytu ponoszonych przez przedsiębiorcę?

Czy przepisy dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (2), zwłaszcza art. 1 ust. 2, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, iż stoją one na przeszkodzie kontroli warunków umów o kredyt konsumencki pod kątem przesłanek opisanych w art. 3 wskazanej dyrektywy, w części obejmującej tzw. pozaodsetkowe koszty kredytu, których kryteria ustalenia określone są w przepisie art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim (ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim Dz.U.2018.993 j.t.)?

(1) Dz.U. L 133, s.66

(2) Dz. U. L 95, s. 29; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 15 Tom 002 P. 288 — 293

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska) w dniu 28 grudnia 2018 r. — A.B., C.D., E.F., G.H., I.J. przeciwko Krajowej Radzie Sądownictwa

(Sprawa C-824/18)

(2019/C 164/06)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: A.B., C.D., E.F., G.H., I.J.

Strona pozwana: Krajowa Rada Sądownictwa

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 w związku z art. 4 ust. 3 zdanie 3, art. 6 ust. 1, art. 19 ust. 1 TUE w związku z art. 47 KPP i art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE oraz art. 267 akapit 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że

dochodzi do naruszenia zasady państwa prawnego oraz prawa do skutecznego środka prawnego i skutecznej ochrony sądowej, gdy ustawodawca krajowy przyznając prawo odwołania do sądu w sprawach indywidualnych dotyczących pełnienia urzędu na stanowisku sędziego sądu ostatniej instancji [Or. pdf 2] Państwa Członkowskiego (Sądu Najwyższego), wiąże walor prawomocności i skuteczności rozstrzygnięcia podejmowanego w postępowaniu kwalifikacyjnym poprzedzającym przedstawienie wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisko sędziego wymienionego sądu z sytuacją niezaskarżenia rozstrzygnięcia podjętego w przedmiocie łącznego rozpatrzenia i oceny wszystkich kandydatów do Sądu Najwyższego przez wszystkich uczestników postępowania kwalifikacyjnego, wśród których jest również kandydat niezainteresowany w zaskarżeniu wymienionego rozstrzygnięcia, a mianowicie kandydat, którego dotyczy wniosek o powołanie do pełnienia urzędu, co w rezultacie:

—	niweczy skuteczność środka zaskarżenia oraz możliwość przeprowadzenia przez właściwy sąd rzeczywistej kontroli przebiegu wymienionego postępowania kwalifikacyjnego?

—

a w sytuacji, gdy zakresem tego postępowania objęte są i te stanowiska sędziów Sądu Najwyższego, w odniesieniu do których wobec zajmujących je dotychczas sędziów zastosowany został nowy niższy wiek emerytalny, bez pozostawienia decyzji o skorzystaniu z niższego wieku emerytalnego wyłącznie w gestii zainteresowanego sędziego, w relacji do zasady nieusuwalności sędziów — w sytuacji uznania, że doznała ona w ten sposób uszczerbku — również nie pozostaje bez wpływu na zakres i rezultat sądowej kontroli wymienionego postępowania kwalifikacyjnego?

Czy art. 2 w związku z art. 4 ust. 3 zdanie 3 i art. 6 ust. 1 TUE w związku z art. 15 ust. 1 i art. 20 w związku z art. 21 ust. 1 i art. 52 ust. 1 KPP w związku z art. 2 ust. 1, ust. 2 lit. a) i art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2000/78/WE oraz art. 267 akapit 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że

dochodzi do naruszenia zasady państwa prawnego, zasady równego traktowania oraz równego i na takich samych zasadach dostępu do służby publicznej –pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego — w sytuacji, gdy ustanawiając w sprawach indywidualnych dotyczących pełnienia urzędu na stanowisku sędziego wymienionego sądu prawo odwołania się do właściwego sądu, w konsekwencji opisanej w pytaniu pierwszym formuły prawomocności, powołanie na wolne stanowisko sędziego Sądu Najwyższego może nastąpić bez przeprowadzenia przez właściwy sąd kontroli przebiegu wymienionego postępowania kwalifikacyjnego — o ile doszłoby do jej zainicjowania — a brak tego rozwiązania, naruszając prawo do skutecznego środka prawnego, narusza prawo równego dostępu do służby [Or. pdf 3] publicznej, przez co nie odpowiada celom interesu ogólnego, a sytuacja, gdy skład organu Państwa Członkowskiego mającego stać na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów (Krajowa Rada Sądownictwa), przed którym toczy się postępowanie w przedmiocie dotyczącym pełnienia urzędu sędziego Sądu Najwyższego jest kreowany w ten sposób, że przedstawiciele władzy sądowniczej w tym organie wybierani są przez władzę ustawodawczą, nie zakłóca zasady równowagi instytucjonalnej?

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 3 stycznia 2019 r. — Asmel società consortile a r.l./A.N.A.C. — Autorità Nazionale Anticorruzione

(Sprawa C-3/19)

(2019/C 164/07)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca odwołanie: Asmel società consortile a r.l.

Druga strona postępowania: A.N.A.C. — Autorità Nazionale Anticorruzione

Pytania prejudycjalne

Czy przepis krajowy taki jak art. 33 ust. 3a decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 163 z dnia 12 kwietnia 2006 r., który ogranicza autonomię gmin w zakresie korzystania z centralnej jednostki zakupującej jedynie do dwóch modeli organizacyjnych, takich jak związek gmin, jeżeli już istnieje, lub konsorcjum gmin, które ma zostać utworzone, jest sprzeczny z prawem wspólnotowym?

Czy przepis krajowy taki jak art. 33 ust. 3a dekretu ustawodawczego nr 163 z dnia 12 kwietnia 2006 r. — który w związku z art. 3 ust. 25 dekretu ustawodawczego nr 163 z dnia 12 kwietnia 2006 r. z uwagi na model organizacyjny konsorcjum gmin wyłącza możliwość tworzenia podmiotów na podstawie prawa prywatnego, takich jak np. konsorcjum na podstawie prawa powszechnego także z udziałem podmiotów prywatnych — jest sprzeczny z prawem wspólnotowym, a w szczególności z zasadami swobodnego przepływu usług i maksymalnego otwarcia na konkurencję w zakresie zamówień publicznych na usługi?

Czy przepis krajowy taki jak § 33 ust. 3a — który, gdyby go interpretować w ten sposób, że zezwala konsorcjum gmin będących centralnymi jednostkami zakupującymi na prowadzenie działalności na terytorium odpowiadającym terytorium uczestniczących gmin traktowanemu jako całość, a tym samym co najwyżej w obrębie jednej prowincji, ogranicza zakres działania centralnych jednostek zakupujących — jest sprzeczny z prawem wspólnotowym, a w szczególności z zasadami swobodnego przepływu usług i maksymalnego otwarcia na konkurencję w zakresie zamówień publicznych na usługi?

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 7 stycznia 2019 r. — Azienda ULSS n. 6 Euganea/Pia Opera Croce Verde Padova

(Sprawa C-11/19)

(2019/C 164/08)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Azienda ULSS n. 6 Euganea

Druga strona postępowania: Pia Opera Croce Verde Padova

Pytania prejudycjalne

Czy w przypadku gdy obie strony są podmiotami publicznymi, motyw 28, art. 10 i art. 12 ust. 4 dyrektywy 2014/24/UE (1) wykluczają możliwość zastosowania art. 5 równolegle z art. 1, 2, 3 i 4 ustawy regionalnej dla Wenecji Euganejskiej nr 26/2012 o zasadach partnerstwa publiczno-publicznego, o którym mowa we wspomnianym wyżej art. 12 ust. 4 oraz w art. 5 ust. 6 rozporządzenia z mocą ustawy 50/2016 i art. 15 ustawy 241/1990?

Czy w przypadku gdy obie strony są podmiotami publicznymi, motyw 28, art. 10 i art. 12 ust. 4 dyrektywy 2014/24/UE wykluczają możliwość zastosowania zapisów ustawy regionalnej dla Wenecji Euganejskiej nr 26/2012 o zasadach partnerstwa publiczno-publicznego, o którym mowa we wspomnianym wyżej art. 12 ust. 4 oraz w art. 5 ust. 6 rozporządzenia z mocą ustawy 50/2016 oraz art. 15 ustawy 241/1990, w ograniczonym znaczeniu zobowiązania instytucji zamawiającej do uzasadnienia decyzji o powierzeniu świadczenia zwykłych usług transportu sanitarnego w drodze przetargu, a nie w drodze umowy bezpośredniej?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. 2014, L 94, s. 65).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/8

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 25 października 2018 r. w sprawie T-286/15, KF/WEntrum Satelitarne Unii Europejskiej, wniesione w dniu 10 stycznia 2019 r. przez Satcen

(Sprawa C-14/19 P)

(2019/C 164/09)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Centrum Satelitarne Unii Europejskiej (Satcen) (przedstawiciel: adwokat A. Guillerme)

Druga strona postępowania: KF, Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	obciążenie kosztami postępowania strony skarżącej w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Satcen podnosi następujące zarzuty:

—	Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że jest właściwy do rozstrzygnięcia w przedmiocie żądań strony skarżącej, ponieważ, po pierwsze, nie rozpatrzył, czy kryteria uzasadniające jego właściwość zostały spełnione, oraz po drugie, dokonał on błędnej wykładni zasady równego traktowania;

—	Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że jest właściwy do rozstrzygnięcia sporu na podstawie art. 263 i 268 TFUE;

—	Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne, badając żądania KF w odniesieniu do prowadzenia dochodzenia administracyjnego;

—	Sąd naruszył prawo przy wykładni art. 1 załącznika IX do regulaminu pracowniczego Satcen oraz pojęcia prawa do obrony.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 10 stycznia 2019 r. — A.m.a. — Azienda Municipale Ambiente SpA/Consorzio Laziale Rifiuti — Co.La.Ri.

(Sprawa C-15/19)

(2019/C 164/10)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca skargę kasacyjną: A.m.a. — Azienda Municipale Ambiente SpA

Druga strona postępowania: Consorzio Laziale Rifiuti — Co.La.Ri.

Pytania prejudycjalne

Czy jest zgodna z art. 10 i 14 dyrektywy 1999/31 (1) wykładnia sądu apelacyjnego dopuszczająca retroaktywne stosowanie art. 15 i 17 dekretu ustawodawczego 36/2003, transponującego te przepisy [prawa Unii] do prawa krajowego, czego skutkiem jest bezwarunkowe podporządkowanie istniejących i posiadających zezwolenie na działalność składowisk odpadów nałożonym w niej zobowiązaniom, w szczególności w odniesieniu do przedłużenia okresu zarządzania poeksploatacyjnego z 10 do 30 lat?

Czy, w szczególności — w świetle art. 10 i 14 dyrektywy 1999/31, zgodnie z którymi państwa członkowskie podejmują odpowiednio „środki mające na celu zapewnienie, że wszystkie koszty związane z ustanowieniem i działalnością składowiska odpadów, o ile to możliwe, wraz z kosztem zabezpieczenia finansowego lub jego odpowiednika określonego w art. 8 lit. a) pkt iv) oraz szacunkowe koszty zamknięcia i poeksploatacyjnego nadzoru nad składowiskiem przez okres co najmniej 30 lat, zostały uwzględnione w cenie, którą będzie pobierał podmiot zajmujący się składowiskiem za składowanie w tym miejscu jakichkolwiek odpadów” oraz „środki, aby składowiska odpadów, które posiadają zezwolenia lub które już działają w czasie transpozycji niniejszej dyrektywy, nie mogły kontynuować działań” — jest z nimi zgodna wykładnia sądu apelacyjnego, zgodnie z którą art. 15 i 17 dekretu ustawodawczego 36/2003 znajdują zastosowanie do istniejących i posiadających zezwolenie na działalność składowisk odpadów, jakkolwiek w wykonaniu tak nałożonych zobowiązań, również w odniesieniu do tych składowisk art. 17 ogranicza środki wykonawcze do wprowadzenia okresu przejściowego i nie przewiduje żadnego środka w celu ograniczenia skutków finansowych jakie takie przedłużenie wywiera na „posiadacza”?

Czy jest zgodna z art. 10 i 14 dyrektywy 1999/31 wykładnia sądu apelacyjnego, zgodnie z którą wskazane art. 15 i 17 dekretu ustawodawczego 36/2003 znajdują zastosowanie do istniejących i posiadających zezwolenie na działalność składowisk odpadów, także w odniesieniu do obciążeń finansowych wynikających z nałożonych w ten sposób zobowiązań, a w szczególności z przedłużenia zarządzania poeksploatacyjnego z 10 do 30 lat, co stanowi obciążenie dla „posiadacza”, sankcjonując tym samym zmianę na niekorzyść tego ostatniego w zakresie opłat uzgodnionych w zawartych umowach regulujących unieszkodliwianie odpadów?

Wreszcie, czy jest zgodna z art. 10 i 14 dyrektywy 1999/31 wykładnia sądu apelacyjnego, zgodnie z którą wskazane art. 15 i 17 dekretu ustawodawczego 36/2003 znajdują zastosowanie do istniejących i posiadających zezwolenie na działalność składowisk odpadów, także w odniesieniu do obciążeń finansowych wynikających z nałożonych w ten sposób zobowiązań, a w szczególności z przedłużenia zarządzania poeksploatacyjnego z 10 do 30 lat, biorąc pod uwagę, że do celów ich określenia należy wziąć pod uwagę nie tylko odpady składowane od dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych, ale również te, które były już składowane wcześniej?

(1) Dyrektywa Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz.U. 1999, L 182, s. 1).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Krakowie (Polska) w dniu 2 stycznia 2019 r. — VL przeciwko Szpitalowi Klinicznemu im. dra J. Babińskiego Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Krakowie

(Sprawa C-16/19)

(2019/C 164/11)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Krakowie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VL

Strona pozwana: Szpital Kliniczny im. dra J. Babińskiego Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Krakowie

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 2 dyrektywy 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 roku ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) powinien być rozumiany w ten sposób, że jedną z form naruszenia zasady równego traktowania stanowi różnicowanie sytuacji poszczególnych osób należących do grupy wyróżnionej z uwagi na cechę chronioną (niepełnosprawność), jeśli dokonane przez pracodawcę zróżnicowanie wewnątrz grupy następuje w oparciu o pozornie neutralne kryterium, a kryterium to nie może być obiektywnie uzasadnione zgodnym z prawem celem, a środki podjęte do tego celu nie są właściwe i konieczne?

(1) Dz.U. L 303, s. 16; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 05 Tom 004 P. 79 — 85

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Poznaniu (Polska) w dniu 15 stycznia 2019 r. — Corporis Sp. z o.o. w Bielsku Białej przeciwko Gefion Insurance A/S w Kopenhadze

(Sprawa C-25/19)

(2019/C 164/12)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Poznaniu

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Corporis Sp. z o.o. w Bielsku Białej

Strona pozwana: Gefion Insurance A/S w Kopenhadze

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 152 ust. 1 i 2 w związku z art. 151 dyrektywy 2009/138/WE (1) i z motywem 8 rozporządzenia nr 1393/2007 (2) należy rozumieć w ten sposób, że reprezentacja zakładu ubezpieczeń innych niż na życie przez wyznaczonego przedstawiciela obejmuje odbiór dokumentu wszczynającego postępowanie sądowe w sprawie o odszkodowanie za wypadek komunikacyjny?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II); Dz. U. L 335, s. 1

(2) Rozporządzenie nr 1393/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. dotyczące doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych (doręczanie dokumentów) oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000; Dz. U. L 324, s. 79

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Modena (Włochy) w dniu 15 stycznia 2019 r. — Azienda USL di Modena/Comune di Sassuolo

(Sprawa C-26/19)

(2019/C 164/13)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Commissione tributaria provinciale di Modena

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Azienda USL di Modena

Strona pozwana: Comune di Sassuolo

Pytania prejudycjalne

Czy art. 9 ust. 8 dekretu legislacyjnego nr 23, który przewiduje zwolnienie jednostek włoskiego krajowego systemu opieki zdrowotnej z jednolitego podatku komunalnego w odniesieniu do nieruchomości wykorzystywanych wyłącznie do celów instytucjonalnych, jest niezgodny z art. 107 TFUE, zakazującym pomocy państwa „w jakiejkolwiek formie”, jeżeli interpretowany jest w ten sposób, że przyznaje korzyść również lokalnej jednostce służby zdrowia (AUSL), która wydzierżawiła nieruchomość spółce handlowej o kapitale mieszanym publicznym i prywatnym, w której 51 % udziałów należy do tejże lokalnej jednostki służby zdrowia i która świadczy tam usługi opieki zdrowotnej, konkurując z innymi domami opieki zdrowotnej o wyłącznie prywatnym kapitale, uzyskując w ten sposób korzyść podatkową i naruszając zasady wolnego rynku?

Czy jest zgodna z traktatem, a mianowicie z art. 107 TFUE, który zakazuje pomocy państwa „w jakiejkolwiek formie”, włoska indywidualna interpretacja podatkowa, o której mowa w art. 11 ustawy nr 212, która uniemożliwia wykładnię art. 9 ust. 8 dekretu legislacyjnego nr 23 zgodnie z orzecznictwem włoskiego sądu najwyższego w przedmiocie komunalnego podatku od nieruchomości w ten sposób, że lokalnej jednostce służby zdrowia nie przysługuje zwolnienie z jednolitego podatku komunalnego, w przypadku gdy nieruchomość jest użytkowana przez spółkę akcyjną, nawet jeśli jest własnością tego samego podmiotu publicznego, który prowadzi tam działalność z zakresu opieki zdrowotnej, konkurując z innymi spółkami handlowymi o wyłącznie prywatnym kapitale świadczącymi również usługi opieki zdrowotnej, uzyskując w ten sposób korzyść podatkową, którą należy uznać za pomoc państwa naruszającą zasady wolnego rynku?

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 16 stycznia 2019 r. — Ryanair Ltd, Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato — Antitrust/Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato — Antitrust i in.

(Sprawa C-28/19)

(2019/C 164/14)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Ryanair Ltd, Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato — Antitrust

Druga strona postępowania: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato — Antitrust, Ryanair Ltd, Ryanair DAC

Pytania prejudycjalne

Czy art. 23 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (1) należy interpretować w ten sposób, że pozycje dotyczące opłat za odprawę przez Internet (web check-in), „opłat administracyjnych” za zakup kartą kredytową, które dodane zostają do ceny samych biletów oraz pozycje wynikające z zastosowania VAT do fakultatywnych taryf i dopłat za loty krajowe należą do kategorii niemożliwych do uniknięcia, możliwych do przewidzenia lub opcjonalnych dopłat do ceny?

2)	Czy art. 23 ust. 1 zdanie czwarte rozporządzenia nr 1008/2008 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie opcjonalne oznacza dopłaty, których większość konsumentów może uniknąć?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (wersja przekształcona) (Dz.U. 2008, L 293, s. 3).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 29 stycznia 2019 r. — Orange Romania SA/Autoritatea Națională de Supraveghere a Prelucrării Datelor cu Caracter Personal

(Sprawa C-61/19)

(2019/C 164/15)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul București

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Orange Romania SA

Strona pozwana: Autoritatea Națională de Supraveghere a Prelucrării Datelor cu Caracter Personal

Pytania prejudycjalne

Zgodnie z art. 2 lit. h) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (1), jakie warunki muszą zostać spełnione, aby dane wskazanie można było uznać za konkretne i świadome?

Zgodnie z art. 2 lit. h) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby dane wskazanie można było uznać za dobrowolnie wyrażone?

(1) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. 1995, L 281, s. 31 — wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 13, t. 15, s. 10).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 29 stycznia 2019 r. — Star Taxi App SRL/Unitatea Administrativ Teritorială Municipiul București prin Primar General, Consiliul General al Municipiului București

(Sprawa C-62/19)

(2019/C 164/16)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul București

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Star Taxi App SRL

Strona przeciwna: Unitatea Administrativ Teritorială Municipiul București prin Primar General, Consiliul General al Municipiului București

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy dyrektywy 98/34/WE (1) (art. 1 pkt 2), zmienionej dyrektywą 98/48/WE (2), i dyrektywy 2000/31/WE (3) [art. 2 lit. a)], zgodnie z którymi usługa społeczeństwa informacyjnego to „usługa […] świadczona za wynagrodzeniem, na odległość, drogą elektroniczną i na indywidualne żądanie odbiorcy usług”, należy interpretować w ten sposób, że działalność taka jak ta prowadzona przez Star Taxi App SRL (tzn. usługa polegająca na umożliwianiu bezpośredniego nawiązania kontaktu, za pomocą aplikacji elektronicznej, między klientami taksówek a kierowcami taksówek) powinna być uważana za konkretną usługę społeczeństwa informacyjnego i gospodarki opartej na współpracy (biorąc pod uwagę, że Star Taxi App SRL nie spełnia kryteriów bycia przewoźnikiem, uwzględnionych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w pkt 39 wyroku C-434/15 w odniesieniu do Uber)?

Jeżeli [aplikacja] Star Taxi App SRL zostanie uznana za usługę społeczeństwa informacyjnego, czy przepisy art. 4 dyrektywy 2000/31/WE, art. 9, 10 i 16 dyrektywy 2006/123/WE (4), a także art. 56 TFUE oznaczają zastosowanie do działalności Star Taxi App SRL zasady swobody świadczenia usług? Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy przepisy te stoją na przeszkodzie regulacji takiej jak ta określona w Hotărârea Consiliului General al Municipiului București (uchwale głównej rady gminy Bukareszt, zwanej dalej „HCGMB”) nr 626/19.12.2017, zmieniającej i uzupełniającej HCGMB nr 178/2008 w sprawie przyjęcia regulacji ramowej, specyfikacji i umowy koncesji na zarządzanie delegowane w celu organizacji i wykonywania usługi publicznego, lokalnego przewozu taksówkowego — art. I, II, III, IV i V?

W przypadku gdy dyrektywa 2000/31/WE ma zastosowanie do usługi świadczonej przez Star Taxi App SRL, czy ograniczenia nałożone przez państwo członkowskie na swobodę świadczenia usług, które uzależniają świadczenie usługi od obowiązku posiadania zezwolenia lub licencji, stanowią ważne środki mające na celu odstąpienie od art. 3 ust. 2 dyrektywy 2000/31, zgodnie z art. 3 ust. 4 tej dyrektywy?

Czy przepisy art. 5 dyrektywy 2015/1535 (5) stoją na przeszkodzie przyjęciu, bez uprzedniego powiadomienia Komisji Europejskiej, regulacji takiej jak zawarta w HCGMB nr 626/19.12.2017, zmieniającej i uzupełniającej HCGMB nr 178/2008 w sprawie przyjęcia regulacji ramowej, specyfikacji i umowy koncesji na zarządzanie delegowane w celu organizacji i wykonywania usługi publicznego, lokalnego przewozu taksówkowego — art. I, II, III, IV i V?

(1) Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (Dz.U. 1998, L 204, s. 37).

(2) Dyrektywa 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. zmieniająca dyrektywę 98/34/WE ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (Dz.U. 1998, L 217, s. 18).

(3) Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz.U. 2000, L 178, s. 1).

(4) Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

(5) Dyrektywa (UE) 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (ujednolicenie) (Dz.U. 2015, L 241, s. 1).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/15

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 21 listopada 2018 r. w sprawie T-587/16, HM/Komisja Europejska, wniesione w dniu 30 stycznia 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-70/19 P)

(2019/C 164/17)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. S. Bohr, G. Gattinara, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: HM

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 21 listopada 2018 r., T-587/16, HM/Komisja;

—	przekazanie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania;

—	rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi dwa zarzuty w uzasadnieniu odwołania.

Poprzez swój zarzut pierwszy, który dzieli się na trzy części Komisja zarzuca Sądowi naruszenie prawa w związku z podziałem kompetencji pomiędzy komisją konkursową a Europejskim Urzędem Doboru Kadr (EPSO).

W pierwszej części tego zarzutu Komisja podnosi, że Sąd błędnie zakwalifikował pod względem prawnym zaskarżony akt, a mianowicie decyzję EPSO z dnia 17 sierpnia 2015 r. o nieprzekazywaniu komisji konkursowej wniosku skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy ze względu na przekroczenie terminu. Rozpatrywany komunikat został wydany w kontekście kompetencji przyznanych EPSO w pkt 3.1.3 przepisów ogólnych mających zastosowanie do konkursów otwartych dotyczących korespondencji z kandydatami.

W drugiej części tego zarzutu Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni przepisów ogólnych. Komisja uważa, że pkt 3.4.3 tych ogólnych przepisów należy interpretować nie tylko w powiązaniu z pkt 3.1.3, lecz także w świetle ducha i celu pkt 3.4.3, który przyznaje EPSO kompetencje w zakresie wewnętrznych procedur odwoławczych.

W trzeciej części tego zarzutu Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni art. 7 załącznika III do regulaminu pracowniczego. W jej opinii sporny komunikat stanowi przepis o charakterze administracyjnym mający na celu zapewnienie stosowania jednolitych standardów w procedurach selekcji zgodnie z ww. art. 7 ust. 1. Komisja uważa, że jest to również zgodne z rolą EPSO jako asystenta komisji konkursowej, o czym wspomniał Sąd w wyroku T-361/10 P, Komisja/Pachitis (1).

W ramach zarzutu drugiego Komisja zarzuca Sądowi naruszenie prawa przy dokonywaniu wykładni zarzutu dotyczącego braku właściwości autora aktu. Komisja uważa, że Sąd nie zbadał w omawianej sprawie, czy w przypadku zaradzenia brakowi właściwości zostałby przyjęty akt prawny o takiej samej lub innej treści. W braku takiego badania Sąd nie mógł, zdaniem Komisji, stwierdzić nieważności zaskarżonego aktu.

(1) ECLI:EU:T:2011:742.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Specializat Mureș (Rumunia) w dniu 31 stycznia 2019 r. — MF/BNP Paribas Personal Finance SA Paris Sucursala București, Secapital Sàrl

(Sprawa C-75/19)

(2019/C 164/18)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Specializat Mureș

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca zażalenie i sprzeciw: MF

Druga strona postępowania: BNP Paribas Personal Finance SA Paris Sucursala București, Secapital Sàrl

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy dyrektywy Rady 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1), w szczególności motywy 12, 21 i 23 preambuły do dyrektywy oraz art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 2 i art. 8 dyrektywy, stoją na przeszkodzie wykładni dokonywanej przez sądy krajowe, zgodnie z którą w ramach sprzeciwu wobec egzekucji — stanowiącego, na podstawie prawa krajowego, powództwo szczególne, które może być wytoczone w ściśle określonych warunkach — po wszczęciu egzekucji w stosunku do strony wnoszącej sprzeciw, ze względu na niedopuszczalność podniesienia takiej okoliczności w ramach sprzeciwu, konsument nie może powołać się na stwierdzenie istnienia nieuczciwych warunków w umowie kredytu zawartej z przedsiębiorcą — która to umowa, zgodnie z prawem, stanowi tytuł wykonawczy i na podstawie której wobec konsumenta została wszczęta egzekucja — w odniesieniu do przepisów prawa krajowego przewidujących roszczenie na podstawie prawa powszechnego, niepodlegające przedawnieniu, w drodze którego konsument może w każdej chwili zażądać stwierdzenia istnienia nieuczciwych warunków oraz ich bezskuteczności, a orzeczenie w ramach takiego postępowania nie będzie wywoływać bezpośrednich skutków wobec postępowania egzekucyjnego, przy czym istnieje ryzyko, że egzekucja zostanie zakończona przed wydaniem orzeczenia w ramach postępowania prowadzonego zgodnie z prawem powszechnym?

Na wypadek odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy te same przepisy dyrektywy stoją na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego ustanawiającemu 15-dniowy termin od doręczenia powiadomienia o pierwszych czynnościach egzekucyjnych (w drodze bezwzględnie obowiązującego przepisu porządku publicznego, którego nieprzestrzeganie skutkuje odrzuceniem powództwa jako wniesionego po terminie), w ciągu którego konsument wnoszący sprzeciw (dłużnik podlegający egzekucji) musi podnieść nieuczciwy charakter warunków umownych ujętych w umowie kredytu zawartej z przedsiębiorcą, biorąc pod uwagę, iż taki sam system istnieje w prawie krajowym również w odniesieniu do możliwości podniesienia podobnych zarzutów ocenianych jako zarzuty co do istoty sprawy, a ponadto zważywszy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania z urzędu nieuczciwego charakteru warunków umownych po stwierdzeniu okoliczności prawnych i faktycznych niezbędnych do tego celu?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Szczecin — Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie (Polska) w dniu 31 stycznia 2019 r. — Profi Credit Polska S.A. przeciwko QJ

(Sprawa C-84/19)

(2019/C 164/19)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy Szczecin — Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Profi Credit Polska S.A.

Strona pozwana: QJ

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że wyłącza stosowanie przepisów dyrektywy w zakresie badania uczciwości poszczególnych warunków dotyczących pozaodsetkowych kosztów kredytu w sytuacji gdy przepisy ustawowe obowiązujące w Państwie Członkowskim wprowadzają górny limit tych kosztów, stanowiąc, iż pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ustawie lub całkowitą kwotę kredytu?

Czy art. 4 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. należy interpretować w ten sposób, że ponoszony i spłacany przez pożyczkobiorcę wraz z pożyczką, obok odsetek, pozaodsetkowy koszt związany z samym zawarciem umowy i udzieleniem pożyczki (w postaci opłaty, prowizji czy też o innym charakterze) jako warunek tej umowy, jeżeli wyrażony jest prostym i zrozumiałym językiem, nie podlega ocenie wyrażonej w tym przepisie w kontekście jego nieuczciwości?

Czy art. 4 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. należy interpretować w ten sposób, że warunki umowne wprowadzające różnego rodzaju koszty związane z udzieleniem pożyczki nie są „wyrażone prostym i zrozumiałym językiem”, jeżeli nie wyjaśniają w zamian za jakie konkretnie wzajemne usługi są pobierane i nie pozwalają konsumentowi na ustalenie różnic między nimi?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich; Dz.U. L 95, s. 29; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 15 Tom 002 P. 288 — 293

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Galicia (Hiszpania) w dniu 6 lutego 2019 r. — Agencia Estatal de la Administración Tributaria/RK

(Sprawa C-85/19)

(2019/C 164/20)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Galicia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Agencia Estatal de la Administración Tributaria

Strona przeciwna: RK

Pytanie prejudycjalne

Czy przepis zawarty w układzie zbiorowym pracy oraz praktyka pracodawcy, zgodnie z którymi, w celu ustalenia wynagrodzenia i dla celów awansu zawodowego, staż pracy pracownicy zatrudnionej w niepełnym wymiarze czasu pracy z pionowym rozkładem czasu pracy powinien być obliczony w rocznym wyliczeniu, biorąc pod uwagę jedynie czas wykonywania pracy, jest sprzeczny z postanowieniami klauzuli 4 pkt 1 i 2 Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin — dyrektywa Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. (1) oraz z art. 2 ust. 1 lit. b) i art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (2)?

(1) Dyrektywa Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotycząca Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców/UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych/CEEP/oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych/ETUC/(Dz.U. 1998, L 14, s. 9).

(2) Dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (Dz.U. 2006, L 204, s. 23).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 9 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 6 lutego 2019 r. — SL/Vueling Airlines S.A.

(Sprawa C-86/19)

(2019/C 164/21)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Mercantil no 9 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: SL

Strona pozwana: Vueling Airlines S.A.

Pytania prejudycjalne

Czy w przypadku udowodnienia utraty walizki przedsiębiorstwo lotnicze powinno zawsze i w każdym przypadku zapłacić pasażerowi odszkodowanie w maksymalnej wysokości 1131 SDR, gdyż jest to najpoważniejsza z sytuacji przewidzianych w art. 17 ust. 2 i art. 22 ust. 2 Konwencji montrealskiej z dnia 28 maja 1999 r., czy też jest to maksymalna granica odszkodowania, która może zostać zmniejszona przez sąd, nawet w wypadku utraty walizki, biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności, skutkiem czego kwotę 1131 SDR przyznaje się wyłącznie wtedy, gdy pasażer wykaże, za pomocą dowolnych środków dowodowych dozwolonych w prawie, że wartość przedmiotów i rzeczy osobistych, które miał w bagażu przyjętym przez przewoźnika, a także przedmiotów, które musiał nabyć w ich miejsce, była równa tej granicy, lub czy w razie ich braku sąd może uwzględnić również inne parametry, takie jak na przykład wagę walizki, lub czy utrata bagażu miała miejsce podczas wylotu czy lotu powrotnego, aby oszacować krzywdę związaną z niedogodnościami wynikającymi z utraty jego bagażu?

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/20

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 29 listopada 2018 r. w sprawie T-811/16, Di Bernardo/Komisja, wniesione w dniu 8 lutego 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-114/19 P)

(2019/C 164/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin, G. Gattinara, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Danilo Di Bernardo

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 29 listopada 2018 r. (siódma izba), Di Bernardo/Komisja, T-811/16;

—	przekazanie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania;

—	rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy, odnoszący się do pkt 41-53 zdanie ostatnie zaskarżonego wyroku, dotyczy naruszenia prawa przy określaniu zakresu obowiązku uzasadnienia przez komisję konkursową w decyzji o niewpisaniu kandydata na listę rezerwy kadrowej. Po pierwsze, Komisja podnosi, że Sąd odstąpił od utrwalonego orzecznictwa Trybunału, które wprowadza rozróżnienie między decyzjami dotyczącymi badania zgłoszeń, takimi jak decyzje dotyczące kwalifikacji lub doświadczenia kandydata, a decyzjami dotyczącymi oceny osiągnięć kandydatów w wyniku udziału w testach. W pierwszym przypadku komisja konkursowa musi wskazać brakujący element w zgłoszeniu, uwzględniając kwalifikacje wymagane w ogłoszeniu o konkursie. Tymczasem zarówno w swojej pierwotnej decyzji, jak i w odpowiedzi na wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy komisja konkursowa zastosowała się w tym przypadku do wymogów orzecznictwa a Sąd z jego naruszeniem rozszerzył swą kontrolę na kryteria selekcji przyjęte przez komisję konkursową i zobowiązał komisję do wypowiedzenia się w przedmiocie wszystkich wpisów w formularzu zgłoszeniowym. Okoliczność, że komisja konkursowa uzasadniła swoją decyzję w odpowiedzi na wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie pozwala na rozszerzenie tego obowiązku uzasadnienia. Po drugie, Sąd pomylił wymóg uzasadnienia, niezależnie od jego wartości, z zasadnością uzasadnienia, które opiera się na zgodności wydanej decyzji z prawem materialnym.

Zarzut drugi, odnoszący się do pkt 37, 38 i 53-56 zaskarżonego wyroku, dotyczy naruszenia prawa polegającego na zignorowaniu obowiązku stwierdzenia z urzędu, że obowiązek uzasadnienia został spełniony. Sąd odstąpił od utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym, w przypadku braków w uzasadnieniu, w toku postępowania mogą być zawsze przedstawiane dodatkowe wyjaśnienia, które pozbawiają podstaw zarzut stwierdzenia nieważności oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia. Wykluczając bowiem możliwość uzupełnienia uzasadnienia w przypadku „prawie całkowitego” braku uzasadnienia oraz zrównując „prawie całkowity” brak uzasadnienia z całkowitym brakiem uzasadnienia, Sąd uniemożliwił uzupełnienie uzasadnienia w trakcie postępowania. Takie zrównanie nie ma podstaw w orzecznictwie Trybunału. Ograniczając możliwości uzupełnienia braków w trakcie postępowania, Sąd ograniczył urząd sędziego, który w okolicznościach niniejszej sprawy mógł zapobiec stwierdzeniu nieważności zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia obowiązku uzasadnienia.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 19 lutego 2019 r. — B.M.M.; B.S./État belge

(Sprawa C-133/19)

(2019/C 164/23)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: B.M.M.; B.S.

Druga strona postępowania: État belge

Pytania prejudycjalne

Czy w celu zapewnienia skuteczności prawa Unii i zachowania prawa skarżącej do połączenia się rodziną, które jej zdaniem przysługuje jej na mocy art. 4 dyrektywy 2003/86/WE w sprawie prawa do łączenia rodzin (1), przepis ten należy interpretować jako oznaczający, że dziecko członka rodziny rozdzielonej może skorzystać z prawa do połączenia się z rodziną w sytuacji, gdy osiąga pełnoletność w toku postępowania sądowego dotyczącego skargi na decyzję odmawiającą przyznania mu tego prawa, która została wydana, gdy było ono jeszcze osobą małoletnią?

Czy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 18 dyrektywy 2003/86/WE należy interpretować w ten sposób, że stoi na przeszkodzie uznaniu skargi o uchylenie decyzji o odmowie małoletniemu dziecku przyznania prawa do połączenia się z rodziną za niedopuszczalną ze względu na to, że dziecko osiągnęło pełnoletność w toku postępowania sądowego, jeżeli pozbawia go to możliwości uzyskania orzeczenia w przedmiocie jego skargi na tę decyzję oraz narusza prawo do skutecznego środka prawnego?

(1) Dz.U. 2003, L 251, s. 12.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 20 lutego 2019 r. — B.M.M.; B.M./État belge

(Sprawa C-136/19)

(2019/C 164/24)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: B.M.M.; B.M.

Druga strona postępowania: État belge

Pytania prejudycjalne

Czy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 18 dyrektywy 2003/86/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uznaniu skargi o uchylenie decyzji o odmowie małoletniemu dziecku przyznania prawa do połączenia się z rodziną za niedopuszczalną ze względu na to, że dziecko osiągnęło pełnoletność w toku postępowania sądowego, jeżeli pozbawia go to możliwości uzyskania orzeczenia w przedmiocie jego skargi na tę decyzję oraz narusza prawo do skutecznego środka prawnego?

(1) Dz.U. 2003, L 251, s. 12.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/23

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-827/14, Deutsche Telekom AG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 21 lutego 2019 r. przez Deutsche Telekom AG

(Sprawa C-152/19 P)

(2019/C 164/26)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Deutsche Telekom AG (przedstawiciele: adwokaci D. Schroeder i K. Appel)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Solvanet a.s.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-827/14 w zakresie, w jakim oddala skargę;

—

uchylenie w całości lub w części decyzji Komisji C(2014) 7465 final z dnia 15 października 2014 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 102 TFUE oraz w art. 54 porozumienia EOG (Sprawa AT.39523 — Slovak Telekom), sprostowanej decyzją Komisji C(2014) 10119 final z dnia 16 grudnia 2014 r., a także decyzją Komisji C(2015) 2484 final z dnia 17 kwietnia 2015 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona wnoszącej odwołanie, oraz — tytułem ewentualnym — uchylenie nałożonych na nią grzywien lub dalsze obniżenie ich kwoty;

—	tytułem żądania ewentualnego — odesłanie sprawy do Sądu celem wydania nowego orzeczenia;

—	obciążenie Komisji Europejskiej całością kosztów postępowania poniesionych w niniejszym postępowaniu i w postępowaniu przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty.

Po pierwsze, Sąd dokonał błędnej wykładni zasady prawa, zgodnie z którą, aby możliwa była odmowa dostępu do dokumentów, wnioskowany dostęp musi mieć zasadnicze znaczenie dla działalności na rynku sąsiednim, i w konsekwencji nie zastosował jej lub zastosował ją niewłaściwie.

Po drugie, Sąd dokonał błędnej wykładni zasady prawa, zgodnie z którą spółce dominującej można przypisać zachowanie jej spółki zależnej tylko wtedy, gdy faktycznie wywierała ona decydujący wpływ, i w związku z tym niewłaściwie ją zastosował.

Po trzecie, Sąd nie zastosował zasady prawa — a zatem zastosował ją niewłaściwie — zgodnie z którą spółce dominującej można przypisać zachowanie jej spółki zależnej tylko wtedy, gdy ta ostatnia w istocie zastosowała się do instrukcji spółki dominującej.

Po czwarte, Sąd niewłaściwie zastosował zasadę prawa, zgodnie z którą w postępowaniu administracyjnym musi być zapewnione prawo do bycia wysłuchanym.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Eparchiako Dikastirio Larnakas (Cypr) w dniu 22 lutego 2019 r. — Kypriaki Kentriki Archi/GA

(Sprawa C-154/19)

(2019/C 164/27)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Eparchiako Dikastirio Larnakas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Kypriaki Kentriki Archi

Druga strona postępowania: GA

Pytania prejudycjalne

Czy niezależność od władzy wykonawczej prokuratury, która wydaje europejski nakaz aresztowania zgodnie z ustawodawstwem krajowym, może być oceniana na podstawie roli, jaką odgrywa ona w krajowym systemie prawnym? Jeśli nie, to jakie są kryteria, według których należy oceniać jej niezależność od władzy wykonawczej?

Czy prokuratura w Hamburgu, która zgodnie z niemieckim ustawodawstwem jest częścią władzy wykonawczej, a nie sądowniczej, podlega hierarchicznej strukturze ministerstwa sprawiedliwości i ma obowiązek ścigania sprawcy przestępstwa, jeżeli uzna to za właściwe po dokonaniu oceny wszystkich uniewinniających i obciążających okoliczności sprawy, może zostać uznana za wystarczająco niezależny organ, który uczestniczy w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych i w związku z tym stanowi „organ sądowy” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej z dnia 13 czerwca 2002 r. (1) w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi?

3)	Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy prokuratura w Hamburgu powinna być również funkcjonalnie niezależna od władzy wykonawczej w odniesieniu do każdej prowadzonej przez nią sprawy oraz na podstawie jakich kryteriów należy oceniać taką niezależność funkcjonalną?

Czy europejski nakaz aresztowania wydany przez prokuraturę w Hamburgu — który zgodnie z prawem niemieckim nie podlega kontroli sądowej bezpośrednio, lecz jedynie w trybie incydentalnym, a mianowicie w drodze zażalenia na wpis o aresztowaniu dokonany w Systemie Informacyjnym Schengen (SIS) po wydaniu tego nakazu — jest „decyzją sądową” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej zgodnie z zasadą wzajemnego uznawania ustanowioną w art. 1 ust. 2 decyzji ramowej?

(1) Decyzja ramowa Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi [Oświadczenia niektórych państw członkowskich w przedmiocie przyjęcia decyzji ramowej] (Dz.U. 2002, L 190, s. 1).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/25

Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-739/17, Association européenne du charbon et du lignite (Euracoal) i in./Komisja Europejska, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Association européenne du charbon et du lignite (Euracoal)

(Sprawa C-172/19 P)

(2019/C 164/28)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszące odwołanie: Association européenne du charbon et du lignite (Euracoal) (przedstawiciele: W. Spieth i N. Hellermann, Rechtsanwälte)

Inni uczestnicy postępowania: Komisja Europejska, Deutscher Braunkohlen-Industrie-Verein e.V., Lausitz Energie Kraftwerke AG, Mitteldeutsche Braunkohlengesellschaft mbH, eins energie in sachsen GmbH & Co. KG

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie występuje do Trybunału o:

a)	uchylenie postanowienia Sądu Unii Europejskiej wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-739/17;

stwierdzenie dopuszczalności skargi oraz,

w razie uznania przez Trybunał Sprawiedliwości, że stan sprawy pozwala na wydanie orzeczenia zgodnie z żądaniami zawartymi w skardze z dnia 7 listopada 2017 r.,

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/1442 z dnia 31 lipca 2017 r. ustanawiającej konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik (BAT) w odniesieniu do dużych obiektów energetycznego spalania (1) zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE (Dz.U. 2017, L 212, s. 1) w zakresie, w jakim w ten sposób przyjmuje się i ustala poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami (BAT-AELs) dla emisji NOX (art. 1, załącznik pkt 2.1.3, tabela 3) i emisje rtęci do powietrza (art. 1, załącznik pkt 2.1.6, tabela 7) ze spalania węgla kamiennego lub brunatnego;

—	pomocniczo, stwierdzenie nieważności w całości decyzji wykonawczej (UE) 2017/1442;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania;

c)	jeżeli i o ile Trybunał Sprawiedliwości nie uzna, że stan sprawy pozwala na wydanie orzeczenia zgodnie z żądaniami przedstawionymi w pkt 1 lit. b) powyżej, przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania;

2.	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi dwa następujące zarzuty.

Po pierwsze, postanowienie Sądu dotknięte jest zarówno uchybieniem proceduralnym w postępowaniu przed Sądem, które wpływa niekorzystnie na interesy wnoszącego odwołanie (art. 58 akapit pierwszy zdanie drugie statutu ETS), jak i naruszeniem ogólnych zasad prawa Unii. W swoim postanowieniu Sąd nie odniósł się do istotnego z punktu widzenia rozstrzygnięcia argumentu wnoszącego odwołanie, zgodnie z którym jego legitymacja procesowa czynna do wniesienia skargi wynika z naruszenia pozycji procesowej przysługującej wnoszącemu odwołanie w ramach wymiany informacji istotnych dla sformułowania będących przedmiotem zaskarżenia konkluzji dotyczących BAT. Wnoszący odwołanie nie tylko był aktywnym uczestnikiem postępowania, lecz również znajdował się w szczególnej i możliwej do obrony sytuacji prawnej, która gwarantuje określoną pozycję w postępowaniu. Już same te powody przemawiały za legitymacją procesową czynną do wniesienia skargi. Postanowienie Sądu nie zawiera żadnego badania merytorycznego, oceny ani innego uzasadnienia w odniesieniu do argumentacji wnoszącego odwołanie. Stanowi to naruszenie obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 36 zdanie pierwsze w związku z art. 53 akapit pierwszy Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem. Stanowi to uchybienie proceduralne i jednocześnie naruszenie ogólnych zasad skutecznej ochrony prawnej oraz prawa do rzetelnego procesu sądowego.

Po drugie, postanowienie Sądu narusza również prawo Unii w rozumieniu art. 58 akapit pierwszy zdanie drugie trzeci przypadek statutu. Postanowieniem Sąd bezprawnie odrzucił skargę wnoszącego odwołanie jako niedopuszczalną. Sąd poprzez dokonanie błędnej wykładni naruszył prawo Unii, w ten sposób, że nie stwierdził, iż w uwagi na sytuację wnoszącego odwołanie zostały spełnione przesłanki dopuszczalności skargi w postaci kwalifikowanego bezpośredniego oddziaływania w rozumieniu art. 263 akapitu czwartego TFUE. Kwalifikowane bezpośrednie oddziaływanie, a tym samym legitymacja procesowa czynna do wniesienia skargi, wynika z naruszenia pozycji procesowej wnoszącego odwołanie w ramach postępowania w sprawie opracowania zaskarżonych w drodze skargi konkluzji dotyczących BAT. Wnoszący odwołanie nie tylko był aktywnym uczestnikiem postępowania w sprawie przyjęcia konkluzji dotyczących BAT, lecz również znajdował się w szczególnej i możliwej do obrony sytuacji prawnej, która gwarantuje określoną pozycję w postępowaniu. Posiada on zatem czynną legitymację procesową do wniesienia skargi w zakresie, w jakim dotyczy egzekwowania jego praw procesowych. Te gwarancje proceduralne, które chronią wnoszącego odwołanie, zostały naruszone przez Komisję przy formułowaniu konkluzji dotyczących BAT, w szczególności poprzez skrócenie jej prawa do wysłuchania i uczestnictwa oraz niewykonanie przez Komisję obowiązku kontroli. Odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej uzasadnia zatem błędne zastosowanie prawa Unii.

(1) Dz.U. 2017, L 212, s. 1.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 28 lutego 2019 r. — H.A./État belge

(Sprawa C-194/19)

(2019/C 164/30)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: H.A.

Strona pozwana: État belge

Pytania prejudycjalne

Czy artykuł 27 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (1) (wersja przekształcona), rozpatrywany odrębnie oraz w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że w celu zapewnienia prawa do skutecznego środka zaskarżenia sąd krajowy, w stosownym przypadku, powinien uwzględnić okoliczności zaistniałe po wydaniu decyzji w sprawie „przekazania dublińskiego”?

(1) Dz.U. 2013, L 180, s. 31.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/28

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-682/14, Mylan Laboratories i Mylan/Komisja, wniesione w dniu 28 lutego 2019 r. przez Mylan Laboratories Ltd, Mylan, Inc.

(Sprawa C-197/19 P)

(2019/C 164/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Mylan Laboratories Ltd, Mylan, Inc. (przedstawiciele: C. Firth, S. Kon, C. Humpe, solicitors, V. Adamis, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-682/14 Mylan Laboratories i Mylan/Komisja w zakresie, w jakim Sąd oddalił ich skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 9 lipca 2014 r. (1) w sprawie AT.39612 — Perindopril (Servier) w odniesieniu do wnoszących odwołanie; lub

—	uchylenie grzywny lub istotne obniżenie jej wymiaru; lub

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w celu rozstrzygnięcia zgodnie z wyrokiem Trybunału;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania oraz innymi kosztami i wydatkami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w związku z niniejszą sprawą, jak również wszelkimi innymi środkami, które Trybunał uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania strona je wnosząca podnosi pięć zarzutów opartych na następujących argumentach.

Pierwszy zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, orzekając, że Matrix i Les Laboratoires Servier były potencjalnymi konkurentami w momencie zawarcia ugody.

Część pierwsza: Sąd doszedł do błędnego wniosku, że Komisja miała prawo uznać, że Matrix i Niche mogły zostać zaklasyfikowane jako potencjalni konkurenci na podstawie porozumienia Niche/Matrix.

Część druga: Sąd błędnie zastosował kryterium prawne odnoszące się do potencjalnej konkurencji, dochodząc do wniosku, że Matrix i Servier były potencjalnymi konkurentami w chwili zawarcia ugody.

Drugi zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, orzekając, że ugoda miała na celu ograniczenie konkurencji.

Część pierwsza: Sąd błędnie orzekł, że ugoda patentowa może mieć na celu ograniczenie konkurencji, mimo że warunki tej ugody wchodzą w zakres zastosowania patentu.

Część druga: Sąd wywiódł błędny wniosek o istnieniu ograniczenia konkurencji ze względu na cel z zachęty, jaką miała być płatność dokonywana przez Servier na rzecz Matrixu.

Część trzecia: Sąd popełnił błąd w sposobie, w jaki wywnioskował o istnieniu zachęty na podstawie płatności uzyskanej przez Matrix.

3.	Trzeci zarzut odwołania: Sąd niesłusznie odmówił wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zakwalifikowania przez Komisję ugody jako ograniczenia konkurencji ze względu na skutek.

4.	Czwarty zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że Mylan Inc. wywierał w rozpatrywanym okresie decydujący wpływ na zachowanie Matrixu.

5.	Piąty zarzut odwołania: Sąd naruszył art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 (2) oraz zasadę nullum crimen nula poena sine lege, a także zasadę pewności prawa, orzekając, że na wnoszące odwołanie można było nałożyć grzywnę.

(1) Streszczenie decyzji Komisji z dnia 9 lipca 2014 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej [sprawa AT.39612 — Perindopril (Servier)] [notyfikowana jako dokument nr C(2014) 4955] (Dz.U. 2016, C 393, s. 7).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U 2003, L 1, s. 1).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/29

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-679/14, Teva UK Ltd i in./Komisja, wniesione w dniu 28 lutego 2019 r. przez Teva UK Ltd, Teva Pharmaceuticals Europe BV, Teva Pharmaceutical Industries Ltd

(Sprawa C-198/19 P)

(2019/C 164/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Teva UK Ltd, Teva Pharmaceuticals Europe BV, Teva Pharmaceutical Industries Ltd (przedstawiciele: D. Tayar, avocat, A. Richard, avocate)

Druga strona postępowania: European Generic medicines Association AISBL (EGA), Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	przyjęcie odwołania i stwierdzenie jego dopuszczalności;

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 12 grudnia 2018 r. wydanego w sprawie T-679/14;

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w celu wydania wyroku, chyba że Sąd uzna, iż dysponuje wystarczającymi informacjami, aby stwierdzić nieważność decyzji Komisji COMP/AT.39612 (1)„Perindopril (Servier)” z dnia 9 lipca 2014 r. w zakresie, w jakim stwierdza ona, że Teva UK Limited, Teva Pharmaceuticals Europe B.V. i Teva Pharmaceutical Industries Limited naruszyły art. 101 TFUE, oraz uchylić grzywy nałożone na Teva UK Limited, Teva Pharmaceuticals Europe B.V. i Teva Pharmaceutical Industries Limited, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w postępowaniu przed Trybunałem i przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania strona je wnosząca podnosi trzy zarzuty.

1.	Sąd naruszył prawo, stosując kryterium oceny, czy Teva była potencjalnym konkurentem Servieru.

2.	Sąd naruszył prawo, orzekając, że porozumienie ograniczało konkurencję ze względu na cel, w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.

3.	Sąd naruszył prawo, stosując art. 101 ust. 3 TFUE.

(1) Streszczenie decyzji Komisji z dnia 9 lipca 2014 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej [Sprawa AT.39612 — Perindopril (Servier)] [notyfikowana jako dokument nr C(2014) 4955] (Dz.U. 2016, C 393, s. 7).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi (Polska) w dniu 27 lutego 2019 r. — RL sp. z o.o. z siedzibą w Ł. przeciwko J.M.

(Sprawa C-199/19)

(2019/C 164/33)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: RL sp. z o.o. z siedzibą w Ł.

Strona pozwana: J.M.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (1), transponowany do polskiego porządku prawnego przez art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 118), należy interpretować w ten sposób, że za transakcje prowadzące do dostawy towaru lub do świadczenia usługi za wynagrodzeniem (transakcje handlowe) należy uznawać również umowy, których świadczenie charakterystyczne polega na odpłatnym oddaniu rzeczy do czasowego korzystania (np. umowy najmu lub umowy dzierżawy)?

W razie odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie — czy art. 5 ww. dyrektywy, transponowany do polskiego porządku prawnego przez art. 11 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, należy interpretować w ten sposób, że przez uzgodnienie przez strony transakcji handlowej harmonogramu płatności w ratach należy uznawać również uzgodnienie okresowego spełniania przez dłużnika świadczenia pieniężnego, w tym także w razie zawarcia umowy na czas nieoznaczony?

(1) Dz. Urz. L 48, s.1

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Trgovački sud u Zagrebu (Chorwacja) w dniu 1 marca 2019 r. — INA-INDUSTRIJA NAFTE d.d. i in./LJUBLJANSKE BANKE d.d.

(Sprawa C-200/19)

(2019/C 164/34)

Język postępowania: chorwacki

Sąd odsyłający

Trgovački sud u Zagrebu

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: INA-INDUSTRIJA NAFTE d.d., CROATIA osiguranje d.d., REPUBLIKA HRVATSKA, Croatia Airlines d.d., GRAD ZAGREB, HRVATSKA ELEKTROPRIVREDA d.d., HRVATSKE ŠUME d.o.o., KAPITAL d.o.o. u stečaju, PETROKEMIJA d.d., Đuro Đaković Holding d.d., ENERGOINVEST d.d., TELENERG d.o.o., ENERGOCONTROL d.o.o., UDRUGA POSLODAVACA U ZDRAVSTVU, HRVATSKI ZAVOD ZA MIROVINSKO OSIGURANJE, ZAGREPČANKA-POSLOVNI OBJEKTI d.d., BRODOGRADILIŠTE VIKTOR LENAC d.d., INOVINE d.d., MARAT INŽENJERING d.o.o., GOYA — COMPANY d.o.o., METROPOLIS PLAN d.o.o., Dalekovod d.d., INFRATERRA d.o.o., Citat d.o.o., STAROSTA d.o.o., METALKA METALCOM d.o.o., I.Š., B.C., Z.N., D.G., M.R., A.T.

Strona pozwana: LJUBLJANSKA BANKA d.d.

Pytania prejudycjalne

Biorąc pod uwagę, że pozwana nie brała udziału w uzgodnieniach z pozostałymi współwłaścicielami ani nie zgodziła się na to, co zostało uzgodnione, czy art. 7 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że za zobowiązanie umowne należy uznać obowiązek strony pozwanej, który jest określony w ustawie, jednakże w taki sposób, że wielkość tego zobowiązania, chwila wymagalności i pozostałe szczegółowe warunki ustalają za porozumieniem właściciele ponad połowy udziałów we współwłasności budynku?

Czy art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że niespełnienie obowiązku określonego w ustawie wobec pozostałych współwłaścicieli budynku, którego spełnienia można dochodzić na drodze sądowej, należy uznać za czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że z niespełnienia obowiązku ustawowego strony pozwanej mogłaby wyniknąć dalsza szkoda (poza uszczupleniem funduszu rezerwowego), zarówno dla pozostałych współwłaścicieli, jak i dla osób trzecich?

Czy biorąc pod uwagę, że w tym postępowaniu przedmiotem sporu jest obowiązek wynikający z faktu, że strona pozwana jest właścicielem lokalu przeznaczonego na działalność gospodarczą, w którym prowadzi działalność zawodową, czy też lokalu, w którym znajduje się siedziba działalności strony pozwanej, art. 7 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że spór wynika z działalności filii, agencji lub innego oddziału?

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/32

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-111/15, Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja, wniesione w dniu 1 marca 2019 r. przez Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd

(Sprawa C-202/19 P)

(2019/C 164/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd (przedstawiciele: adwokat E. Vahida, I.-G. Metaxas-Maranghidis, Δικηγόρος, G. Berrisch, Rechtsanwalt, B. Byrne, solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-111/15; oraz

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 4, art. 3, 4 i 5 decyzji Komisji (UE) 2015/1226 (1) z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33963 (2012/C) (ex 2012/NN) lub, tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; i w każdym wypadku

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem w sprawie T-111/15 poniesionymi przez wnoszące odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie podnoszą, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony z następujących powodów.

Po pierwsze, Sąd błędnie zastosował art. 41 Karty praw podstawowych oraz prawo do obrony wnoszących odwołanie w postępowaniu przed Komisją. Sąd: popełnił błąd dokonując rozróżnienia między konkretnymi prawami określonymi w art. 41 ust. 2 Karty a ogólnym prawem do dobrej administracji przewidzianym w art. 41 ust. 1 Karty; błędnie stwierdził, że prawa określone w art. 41 ust. 2 Karty nie mają zastosowania w postępowaniu wyjaśniającym w sprawie pomocy państwa; błędnie stwierdził, że istnieje konflikt między art. 41 ust. 1 i 2 Karty a art. 107 i 108 TFUE; oraz błędnie stwierdził, że wnoszące odwołanie mogą być uznane jedynie za źródło informacji w postępowaniu wyjaśniającym.

Po drugie, Sąd naruszył art. 107 ust. 1 TFUE dokonując błędnej wykładni pojęcia korzyści. Sąd: doszedł do błędnego wniosku, że nie istnieje hierarchia metodologii stosowania testu prywatnego inwestora między analizą porównawczą a innymi metodami; błędnie stwierdził, że Komisja miała prawo odstąpić od analizy porównawczej i odrzucić dowody porównawcze przedstawione przez wnoszące odwołanie; oraz doszedł do błędnego wniosku, że stosując test rentowności przyrostowej, Komisja nie musiała się upewniać, że oczekiwane koszty przyrostowe i oczekiwane przychody przyrostowe z działalności pozalotniczej odzwierciedlają sposób, w jaki prywatny inwestor zarządzałby portem lotniczym.

Po trzecie, Sąd popełnił błąd w swojej ocenie możliwości przypisania odpowiedzialności państwu: stwierdzając, że nie było potrzeby określenia, czy współoperator portu lotniczego „SMAC” jest przedsiębiorstwem publicznym; nie stosując wskaźników „Stardust Marine” do rozróżnienia między autonomią a przypisaniem; oraz nie przedstawiając wystarczającego uzasadnienia takiego postępowania.

(1) Decyzja Komisji (UE) 2015/1226 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33963 (2012/C) (ex 2012/NN) wdrożonej przez Francję na rzecz izby handlowo-przemysłowej w Angoulême oraz przedsiębiorstw SNC-Lavalin, Ryanair i Airport Marketing Services [notyfikowana jako dokument nr C(2014) 5080] (Dz.U. 2015, L 201, s. 48).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/33

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-165/15, Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja, wniesione w dniu 1 marca 2019 r. przez Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd

(Sprawa C-203/19 P)

(2019/C 164/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Ryanair DAC, dawnej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd (przedstawiciele: adwokat E. Vahida, I.-G. Metaxas-Maranghidis, Δικηγόρος, G. Berrisch, Rechtsanwalt, B. Byrne, solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-165/15; oraz

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1, art. 1 ust. 2 i (w zakresie, w jakim dotyczą one art. 1 ust. 1 i art. 1 ust. 2) art. 3, 4 i 5 decyzji Komisji (UE) 2015/1227 (1) z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.22614 (C 53/07), lub, tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; i w każdym wypadku

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem w sprawie T-165/15 poniesionymi przez wnoszące odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie podnoszą, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony z następujących powodów.

(1) Decyzja Komisji (UE) 2015/1227 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.22614 (C 53/07) wdrożonej przez Francję na rzecz Izby Handlowo-Przemysłowej w Pau-Béarn, Ryanair, Airport Marketing Services i Transavia [notyfikowana jako dokument nr C(2014) 5085] (Dz.U. 2015, L 201, s. 109).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/34

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-53/16, Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja, wniesione w dniu 1 marca 2019 r. przez Ryanair DAC, dawnej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd

(Sprawa C-204/19 P)

(2019/C 164/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-53/16; oraz

—	stwierdzenie nieważności art. 1, 4, 5 i 6 decyzji Komisji (UE) 2016/633 (1) z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33961 (2012/C) (ex 2012/NN) lub, tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; i w każdym wypadku

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem w sprawie T-53/16 poniesionymi przez wnoszące odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie podnoszą, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony z następujących powodów.

Po drugie, Sąd naruszył art. 107 ust. 1 TFUE dokonując błędnej wykładni pojęcia korzyści. Sąd: doszedł do błędnego wniosku, że nie istnieje hierarchia metodologii stosowania testu prywatnego inwestora między analizą porównawczą a innymi metodami; błędnie stwierdził, że Komisja miała prawo odstąpić od analizy porównawczej i odrzucić dowody porównawcze przedstawione przez wnoszące odwołanie; doszedł do błędnego wniosku, że stosując test rentowności przyrostowej, Komisja nie musiała się upewniać, że oczekiwane koszty przyrostowe i oczekiwane przychody przyrostowe z działalności pozalotniczej odzwierciedlają sposób, w jaki prywatny inwestor zarządzałby portem lotniczym; oraz błędnie stwierdził, że niższa rentowność, a nie brak rentowności, jest wystarczająca do stwierdzenia istnienia pomocy.

Po trzecie, Sąd popełnił błąd w swojej ocenie możliwości przypisania odpowiedzialności państwu: uznając, że operator portu lotniczego — „SMAN” — był „organem państwa”; nie stosując wskaźników „Stardust Marine”; oraz nie przedstawiając wystarczającego uzasadnienia takiego postępowania. Sąd również popełnił błąd niesłusznie stwierdzając, że decyzje prywatnej spółki VTAN można było przypisać państwu.

(1) Decyzja Komisji (UE) 2016/633 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33961 (2012/C) (ex 2012/NN) wdrożonej przez Francję na rzecz izby handlowo-przemysłowej Nîmes — Uzès — Le Vigan oraz przedsiębiorstw Veolia Transport Aéroport de Nîmes, Ryanair Limited i Airport Marketing Services Limited [notyfikowana jako dokument nr C(2014) 5078] (Dz.U. 2016, L 113, s. 32).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/36

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-165/16, Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja, wniesione w dniu 1 marca 2019 r. przez Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd

(Sprawa C-205/19 P)

(2019/C 164/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-165/16; oraz

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 i art. 2–4 decyzji Komisji (UE) 2016/287 (1) z dnia 15 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.26500 — 2012/C (ex 2011/NN, ex CP 227/2008) lub, tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; i w każdym wypadku

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem w sprawie T-165/16 poniesionymi przez wnoszące odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie podnoszą, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony z następujących powodów.

(1) Decyzja Komisji (UE) 2016/287 z dnia 15 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.26500 (2012/C) (ex 2011/NN, ex CP 227/2008) wdrożonej przez Niemcy na rzecz Flughafen Altenburg-Nobitz GmbH i Ryanair Ltd. [notyfikowana jako dokument nr C(2014) 7369] (Dz.U. 2016, L 59, s. 22).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/37

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 6 marca 2019 r. — Ministre de l’Agriculture et de l'Alimentation/Compagnie des pêches de Saint-Malo

(Sprawa C-212/19)

(2019/C 164/39)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ministre de l’Agriculture et de l’Alimentation

Strona pozwana: Compagnie des pêches de Saint-Malo

Pytania prejudycjalne

Czy decyzję Komisji z dnia 14 lipca 2004 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że za niezgodne ze wspólnym rynkiem uznaje ona wyłącznie ulgi dotyczące składek finansowanych przez pracodawców, gdyż ulgi dotyczące składek finansowanych przez pracowników nie stanowią korzyści dla przedsiębiorstw, a tym samym nie mogą wchodzić w zakres stosowania art. 107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, czy też że za niezgodne ze wspólnym rynkiem uznaje ona także ulgi dotyczące składek finansowanych przez pracowników?

W przypadku gdyby Trybunał orzekł, że decyzję Komisji należy interpretować w ten sposób, iż za niezgodne ze wspólnym rynkiem uznaje ona także ulgi dotyczące składek finansowanych przez pracowników — czy należy uznać, że przedsiębiorstwo odniosło korzyść z całości tych ulg, czy tylko z ich części? W tym ostatnim przypadku, w jaki sposób obliczyć tę część? Czy państwo członkowskie obowiązane jest nakazać pracownikom, których to dotyczy, zwrot całości lub części pomocy, z której skorzystali?

(1) Decyzja Komisji z dnia 14 lipca 2004 r. w sprawie niektórych środków pomocy wprowadzonych przez Francję na rzecz prowadzących hodowle wodne i rybaków (2005/239/WE) (Dz.U. 2005, L 74, s. 49).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/38

Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-213/19)

(2019/C 164/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że:

nie zapisując w księgach rachunkowych prawidłowych kwot należności celnych oraz nie udostępniając prawidłowej kwoty tradycyjnych zasobów własnych oraz zasobów własnych opartych na VAT w odniesieniu do niektórych przypadków przywozu wyrobów włókienniczych i obuwia z Chińskiej Republiki Ludowej, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 2 i art. 8 decyzji Rady 2014/335 (1), art. 2 i 8 decyzji Rady 2007/436 (2), art. 2, 6, 9, 10, 12 i 13 rozporządzenia Rady 609/2014 (3), art. 2, 6, 9, 10, 11 i 17 rozporządzenia Rady 1150/2000 (4), art. 2 rozporządzenia Rady 1553/89 (5) oraz art. 105 ust. 3 rozporządzenia Rady 952/2013 (6) i art. 220 ust. 1 rozporządzenia Rady 2913/92 (7);

w następstwie tego uchybienia zobowiązaniom ciążącym na tym państwie na mocy art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 325 i 310 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 3 i 46 rozporządzenia 952/2013, art. 13 rozporządzenia Rady 2913/92, art. 248 ust. 1 rozporządzenia Komisji 2454/93 (8), art. 244 rozporządzenia wykonawczego Komisji 2015/2447 (9) oraz art. 2 ust. 1 lit. b) i d), art. 83, art. 85-87 i art. 143 ust. 1 lit. d) i ust. 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE (10);

Straty w zakresie odnośnych tradycyjnych zasobów własnych, które miały zostać udostępnione budżetowi Unii (minus koszty poboru) odpowiadają kwotom:

—	496,025,324.30 EUR w 2017 r. (do dnia 11 października 2017 r. włącznie);

—	646,809,443.80 EUR w 2016 r.;

—	535,290,329.16 EUR w 2015 r.;

—	480,098,912.45 EUR w 2014 r.;

—	325,230,822.55 EUR w 2013 r.;

—	173,404,943.81 EUR w 2012 r.;

—	22,777,312.79 EUR w 2011 r.

nie przekazując służbom Komisji wymaganych informacji niezbędnych przy ustalaniu wielkości strat w zakresie tradycyjnych zasobów własnych oraz nie dostarczając treści wymaganej oceny prawnej działu prawnego HMRC (organu podatkowo-celnego) ani uzasadnienia decyzji, która doprowadziła do umorzenia ustalonych długów celnych, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 2 ust. 2 i ust. 3 lit. d) rozporządzenia Rady 608/2014 (11); oraz

—	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Pomimo powtarzających się ostrzeżeń ze strony OLAF-u i Komisji o ryzyku wystąpienia nadużyć finansowych, Zjednoczone Królestwo nie zastosowało w ramach kontroli celnej podejścia opartego na analizie ryzyka, aby uniemożliwić dopuszczenie do swobodnego obrotu towarów o zaniżonej wartości w Unii (w szczególności obuwia i wyrobów włókienniczych wywożonych z Chińskiej Republiki Ludowej) do dnia 12 października 2017 r. Na skutek tej bezczynności w obliczu wielokrotnych ostrzeżeń, Zjednoczone Królestwo nie podjęło opartych na analizie ryzyka środków wymaganych na mocy unijnych przepisów prawa celnego oraz przepisów dotyczących zasobów własnych. Rzeczony brak podjęcia odpowiednich działań miał również wpływ na prawidłowe stosowanie unijnych przepisów dotyczących VAT. Naruszenie przez Zjednoczone Królestwo prawa Unii spowodowało wyjątkowo wysokie straty dla budżetu Unii oraz wysoki poziom przywozu towarów o zaniżonej wartości do tego państwa członkowskiego. Z uwagi na to, że Zjednoczone Królestwo nie zastosowało się, w przeciwieństwie do innych państw członkowskich, do zaleceń Komisji w Zjednoczonym Królestwie odnotowano wzmożony handel towarami o zaniżonej wartości. Te wyjątkowo wysokie straty odbiły się również drastycznie negatywnie na sprawiedliwym podziale obciążeń wśród państw członkowskich z tego powodu, że straty te musiały zostać skompensowane odpowiednio wyższymi opartymi na DNB wkładami innych państw członkowskich na poczet budżetu Unii.

(1) 1Decyzja Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, Dz.U. L 168, s. 105.

(2) Decyzja Rady 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich, Dz.U. L 163, s. 17.

(3) Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 609/2014 z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie metod i procedury udostępniania tradycyjnych zasobów własnych, zasobów własnych opartych na VAT i zasobów własnych opartych na DNB oraz w sprawie środków w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych (wersja przekształcona), Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 39.

(4) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. w sprawie stosowania decyzji 94/728/CE, Euratom, w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnoty, Dz.U. L 130, s. 1.

(5) Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1553/89 z dnia 29 maja 1989 r. w sprawie ostatecznych jednolitych warunków poboru środków własnych pochodzących z podatku od wartości dodanej, Dz.U. L 155, s. 9.

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny, Dz. U. 2013, L 269, s.1.

(7) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny, Dz.U. L 302, s. 1.

(8) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, Dz.U. 1993, L 253, s. 1.

(9) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny, Dz.U. L 343, s. 558,).

(10) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. U. 2006, L 347, s. 1.

(11) Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 608/2014 z dnia 26 maja 2014 r. określające środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, Dz.U. L 168, s. 29.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/39

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 8 marca 2019 r. — Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö

(Sprawa C-215/19)

(2019/C 164/41)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö

Druga strona postępowania: A Oy

Pytania prejudycjalne

Czy art. 13b i 31a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 (1) z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (2) w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w brzmieniu rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1042/2013 (3) z dnia 7 października 2013 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 należy w odniesieniu do miejsca świadczenia usług interpretować w ten sposób, że usługi centrum danych takie jak te będące przedmiotem postępowania głównego, w ramach których przedsiębiorca oferuje swoim klientom szafy serwerowe znajdujące się w centrum danych w celu umieszczenia w nich serwerów wraz z usługami dodatkowymi, należy uznać za wynajem nieruchomości?

W razie udzielania odpowiedzi przeczącej na pierwsze pytanie prejudycjalne: czy art. 47 dyrektywy VAT 2006/112/WE oraz art. 31a przywołanego powyżej rozporządzenia wykonawczego należy wszelako interpretować w ten sposób, że usługę centrum danych taką jak tę będącą przedmiotem postępowania głównego należy uznać za usługę związaną z nieruchomościami, której miejscem świadczenia jest miejsce położenia nieruchomości?

(1) Dz.U. 2011, L 77, s. 1.

(2) Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

(3) Dz.U. 2013, L 284, s. 1.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/40

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour du travail de Liège (Belgia) w dniu 18 marca 2019 r. — B./Centre public d’action sociale de Liège (CPAS)

(Sprawa C-233/19)

(2019/C 164/42)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour du travail de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: B.

Strona pozwana: Centre public d’action sociale de Liège (CPAS)

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 5 i 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (1) w związku art. 19 ust. 2 i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jak również art. 14 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy, w świetle wyroku w sprawie C-562/13 wydanego w dniu 18 grudnia 2014 r. przez wielką izbę Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że nadają one skutek zawieszający środkowi odwoławczemu wniesionemu od decyzji nakazującej obywatelowi państwa trzeciego cierpiącemu na poważną chorobę opuszczenie terytorium państwa członkowskiego, mając na względzie, że osoba wnosząca ów środek odwoławczy twierdzi, że wykonanie tej decyzji może narazić ją na poważne ryzyko ciężkiego i nieodwracalnego pogorszenia stanu zdrowia,

—	bez konieczności dokonywania oceny środka odwoławczego, tak że samo jego wniesienie jest wystarczające, aby zawiesić wykonanie decyzji nakazującej opuszczenie terytorium, lub

—	po przeprowadzeniu wstępnej kontroli dotyczącej istnienia uzasadnionego zarzutu bądź braku podstaw do stwierdzenia niedopuszczalności albo oczywistej bezzasadności środka odwoławczego wniesionego do Conseil du contentieux des étrangers (sądu ds. cudzoziemców), lub też

—	po przeprowadzeniu przez sąd pracy pełnej i całkowitej kontroli w celu ustalenia, czy wykonanie tej decyzji istotnie może narazić osobę wnoszącą środek odwoławczy na poważne ryzyko ciężkiego i nieodwracalnego pogorszenia stanu zdrowia?

(1) Dz.U. 2008, L 348, s. 98.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/42

Wyrok Sądu z dnia 28 marca 2019 r. — Pometon/Komisja

(Sprawa T-433/16) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Europejski rynek stalowych materiałów ściernych - Decyzja stwierdzająca naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Uzgadnianie cen w całym EOG - Postępowanie „hybrydowe” przesunięte w czasie - Domniemanie niewinności - Zasada bezstronności - Karta praw podstawowych - Dowód naruszenia - Jednolite i ciągłe naruszenie - Ograniczenie konkurencji ze względu na cel - Czas trwania naruszenia - Grzywna - Wyjątkowe dostosowanie kwoty podstawowej - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność - Równość traktowania - Nieograniczone prawo orzekania)

(2019/C 164/43)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Pometon SpA (Maernesi Martellago, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci E. Fabrizi, V. Veneziano i A. Molinaro)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Rossi i B. Mongin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 25 maja 2016 r. C(2016) 3121 final dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz w art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39792 — Stalowe materiały ścierne)

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność art. 2 decyzji Komisji z dnia 25 maja 2016 r. C(2016) 3121 final dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz w art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39792 — Stalowe materiały ścierne).

2)	Kwotę grzywny nałożonej na Pometon SpA ustala się na 3 873 375 EUR.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 371 z 10.10.2016.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/43

Wyrok Sądu z dnia 20 marca 2019 r. — Hércules Club de Fútbol/Komisja

(Sprawa T-766/16) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc udzielona przez Hiszpanię na rzecz profesjonalnych klubów piłkarskich - Gwarancja - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Korzyść - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 164/44)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Hércules Club de Fútbol, SAD (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciele: S. Rating i Y. Martínez Mata, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Luengo, B. Stromsky i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony skarżącej: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo A. Gavela Llopis i M.J. García-Valdecasas Dorrego, a następnie M.J. García-Valdecasas Dorrego, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/365 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2013/CP) wdrożonej przez Hiszpanię na rzecz Valencia Club de Fútbol SAD, Hércules Club de Fútbol SAD i Elche Club de Fútbol SAD (Dz.U. 2017, L 55, s. 12).

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (UE) 2017/365 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2013/CP) wdrożonej przez Hiszpanię na rzecz Valencia Club de Fútbol, SAD, Hércules Club de Fútbol, SAD, oraz Elche Club de Fútbol, SAD (Dz.U. 2017, L 55, s. 12) w zakresie, w jakim dotyczy ona Hércules Club de Fútbol, SAD.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Hércules Club de Fútbol.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 6 z 9.1.2017.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/43

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2019 r. — Boshab i in./Rada

(Sprawa T-582/17) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Demokratycznej Republice Konga - Wykaz osób i podmiotów, w odniesieniu do których mają zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych oraz zakaz wjazdu i przejazdu - Umieszczenie w wykazie nazwisk skarżących - Prawo do obrony - Prawo do bycia wysłuchanym - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo do skutecznej ochrony sądowej)

(2019/C 164/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Évariste Boshab (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) i siedmiu innych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do wyroku (przedstawiciele: początkowo adwokaci P. Chansay Wilmotte, A. Kalambay Ndaya i P. Okito Omole, następnie adwokaci T. Bontinck, M. Forgeois, P. De Wolf i A. Guillerme)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo M. Veiga i B. Driessen, następnie B. Driessen i J.P. Hix, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/904 z dnia 29 maja 2017 r. wykonującego art. 9 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1183/2005 wprowadzającego niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom naruszającym embargo na broń w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2017, L 138 I, s. 1) oraz decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/905 z dnia 29 maja 2017 r. wykonującej decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2017, L 138 I, s. 6) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżących.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Évariste Boshab i pozostali skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku, zostają obciążeni kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 374 z 6.11.2017.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/44

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2019 r. — Clestra Hauserman/Parlament

(Sprawa T-725/17) (1)

(Zamówienia publiczne na roboty budowlane - Postępowanie przetargowe - Roboty dotyczące części „Ruchome przegrody — drzwi” projektu rozbudowy i modernizacji budynku im. Konrada Adenauera Parlamentu w Luksemburgu - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Udzielenie zamówienia innemu oferentowi - Obowiązek uzasadnienia - Rażąco niska oferta - Oczywisty błąd w ocenie - Odpowiedzialność pozaumowna)

(2019/C 164/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Clestra Hauserman (Illkirch Graffenstaden, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Gehin)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: V. Naglič i B. Schäfer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, złożony na podstawie art. 263 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 24 sierpnia 2017 r., wydanej w przetargu INLO-D-UPIL-T-16-AO8 dotyczącym części 55 zatytułowanej „Ruchome przegrody — drzwi” projektu rozbudowy i modernizacji budynku im. Konrada Adenauera Parlamentu w Luksemburgu, o odrzuceniu oferty skarżącej i udzieleniu zamówienia innemu oferentowi, a po drugie, wniosek złożony na podstawie art. 268 TFUE o naprawienie poniesionej przez skarżącą szkody.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Clestra Hauserman pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Parlament Europejski.

(1) Dz.U. C 13 z 15.1.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/45

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2019 r. — Parfümerie Akzente/EUIPO (GlamHair)

(Sprawa T-787/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GlamHair - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 164/47)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Parfümerie Akzente GmbH (Pfedelbach, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch i M. Alber)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 września 2017 r. (sprawa R 82/2017-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego GlamHair jako unijnego znaku towarowego

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Parfümerie Akzente GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 32 z 29.1.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/46

Wyrok Sądu z dnia 28 marca 2019 r. — Coesia/EUIPO (Przedstawienie dwóch czerwonych ukośnych łukowatych linii)

(Sprawa T-829/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego dwie czerwone ukośne łukowate linie - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 164/48)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Coesia SpA (Bolonia, Włochy) (przedstawiciel: adwokat S. Rizzo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik).

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 września 2017 r. (sprawa R 1272/2017-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego przedstawiającego dwie czerwone ukośne łukowate linie jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Coesia SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 63 z 19.2.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/46

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2019 r. — Deray/EUIPO — Charles Claire (LILI LA TIGRESSE)

(Sprawa T-105/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego LILI LA TIGRESSE - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy TIGRESS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 164/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: André Deray (Bry-sur-Marne, Francja) (przedstawiciel: adwokat S. Santos Rodríguez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: P. Sipos i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Charles Claire LLP (Weybridge Surrey, Zjednoczone Królestwo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 grudnia 2017 r. (sprawa R 1244/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Charles Claire a A. Derayem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	André Deray zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 134 z 16.4.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/47

Wyrok Sądu z dnia 27 marca 2019 r. — Biernacka-Hoba/EUIPO — Formata Bogusław Hoba (Formata)

(Sprawa T-265/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Formata - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy Formata - Względna podstawa unieważnienia - Artykuł 60 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Zasada 37 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 [obecnie art. 12 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625] - Przesłanki dotyczące przedstawienia wcześniejszego znaku towarowego - Zasada 19 rozporządzenia nr 2868/95 (obecnie art. 7 rozporządzenia delegowanego 2018/625) - Uzasadnione oczekiwania - Zwrot kosztów zastępstwa procesowego - Artykuł 109 rozporządzenia 2017/1001 i zasada 94 rozporządzenia nr 2868/95 (obecnie art. 109 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 164/50)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Ilona Biernacka-Hoba (Aleksandrów Łódzki, Polska) (przedstawiciel: adwokat R. Rumpel)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Formata Bogusław Hoba (Aleksandrów Łódzki, Polska)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 lutego 2018 r. (sprawa R 2032/2017-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między I. Biernacką-Hobą a Formata Bogusław Hoba

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 13 lutego 2018 r. (sprawa R 2032/2017-4) w zakresie, w jakim Ilona Biernacka-Hoba została w niej zobowiązana do pokrycia kosztów poniesionych przez Formata Bogusław Hoba w związku z postępowaniem w sprawie unieważnienia i z postępowaniem odwoławczym oraz w jakim w owej decyzji ustalono wysokość kosztów, które I. Biernacka-Hoba powinna zapłacić na rzecz Formata Bogusław Hoba, na kwotę 1000 EUR. Decyzja ta zostaje zmieniona w ten sposób, że nie ma potrzeby obciążania I. Biernackiej-Hoby taką kwotą.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/48

Wyrok Sądu z dnia 28 marca 2019 r. — Julius-K9/EUIPO — El Corte Inglés (K9 UNIT)

(Sprawa T-276/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego K9 UNIT - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy unit - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 164/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Julius-K9 Zrt (Szigetszentmiklós, Węgry) (przedstawiciel: adwokat G. Jambrik)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Lukošiūtė i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: El Corte Inglés, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.L. Rivas Zurdo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 lutego 2018 r. (sprawa R1432/2017-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Hipercor, SA a Julius-K9.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 22 lutego 2018 r. (sprawa R1432/2017-2).

2)	EUIPO zostaje obciążone, poza własnymi kosztami postępowania, kosztami poniesionymi przez Julius-K9 Zrt.

3)	El Corte Inglés, SA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/49

Postanowienie Sądu z dnia 18 marca 2019 r. — SKS Import Export/Komisja

(Sprawa T-239/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Swobodny przepływ kapitału — Przeciwdziałanie korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (AML/CFT) - Dyrektywa (UE) 2015/849 - Rozporządzenie delegowane (UE) 2018/212 - Wpisanie Tunezji do wykazu państw trzecich wysokiego ryzyka - Brak bezpośredniego oddziaływania — Niedopuszczalności)

(2019/C 164/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société Kammama Saber (SKS) Import Export (Sousse Jawhara, Tunezja) (przedstawiciel: H. Chelly, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci, A. Bouquet i T. Scharf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sformułowane na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/212 z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniającego rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Sri Lanki, Trynidadu i Tobago oraz Tunezji do tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. 2018, L 41, s. 4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Société Kammama Saber (SKS) Import Export zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/50

Postanowienie Sądu z dnia 15 marca 2019 r. — Silgan Closures i Silgan Holdings/Komisja

(Sprawa T-410/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek opakowań metalowych - Decyzja o wszczęciu postępowania wyjaśniającego - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2019/C 164/53)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Silgan Closures GmbH (Monachium, Niemcy), Silgan Holdings, Inc. (Stamford, Connecticut, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci H. Wollmann, D. Seeliger, R. Grafunder i V. Weiss)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Christoforou, B. Ernst, G. Meessen, C. Vollrath i L. Wildpanner, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2018) 2466 final z dnia 19 kwietnia 2018 r., na mocy której Komisja wszczęła postępowanie na podstawie art. 101 TFUE w sprawie AT.40522 — Pandora.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Postępowanie w sprawie wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta Republiki Federalnej Niemiec i Rady Unii Europejskiej zostaje umorzone.

3)	Silgan Closures GmbH i Silgan Holdings, Inc., pokrywają, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Republika Federalna Niemiec i Rada pokrywają własne koszty dotyczące wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/50

Postanowienie Sądu z dnia 19 marca 2019 r. — Haba Trading/EUIPO — Vida (vidaXL)

(Sprawa T-503/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 164/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Haba Trading BV (Utrecht, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci B. Schneiders i A. Brittner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Gája i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Vida AB (Alvesta, Szwecja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 czerwca 2018 r. (sprawa R 190/2016-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Vida AB a Haba Trading BV

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Haba Trading BV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 373 z 10.10.2018.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/51

Postanowienie Sądu z dnia 13 marca 2019 r. — Comune di Milano/Parlament i Rada

(Sprawa T-75/19) (1)

(Stwierdzenie braku właściwości)

(2019/C 164/55)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Comune di Milano (przedstawiciele: adwokaci F. Sciaudone, M. Condinanzi i A. Neri)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Visaggio, I. Anagnostopoulou i A. Tamás, pełnomocnicy), a także Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, F. Florindo Gijón i E. Rebasti, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1718 z dnia 14 listopada 2018 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 726/2004 w odniesieniu do siedziby Europejskiej Agencji Leków (Dz.U. 2018, L 291, s. 3), oraz po drugie, żądanie stwierdzenia bezskuteczności decyzji, jaka miała zostać przyjęta przez Radę w dniu 20 listopada 2017 r.

Sentencja

1)	Sąd stwierdza brak swojej właściwości do wydania orzeczenia w sprawie T-75/19, tak aby Trybunał mógł orzec w przedmiocie skargi.

2)	Rozstrzygnięcie o żądaniu Comune di Milano wydania orzeczenia w przedmiocie niniejszej skargi w trybie przyspieszonym nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 112 z 25.3.2019.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/52

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2019 r. — CJ/Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

(Sprawa T-1/19)

(2019/C 164/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: CJ (przedstawiciel: adwokat V. Kolias)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że z naruszeniem traktatów strona pozwana nie dokonała anonimizacji pism procesowych, w których strona skarżąca została wymieniona z nazwiska i które zostały opublikowane w Internecie przez Sąd i dawny Sąd do spraw Służby Publicznej, ewentualnie nie uniemożliwiła dostępu do nieobjętych anonimowością wersji tych dokumentów dla dostawców usług wyszukiwania w Internecie;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, przy czym w szczególności strona skarżąca podnosi, że:

—	w przeszłości wniosła skargi przeciwko swemu byłemu pracodawcy przed Sądem do spraw Służby Publicznej i Sądem;

—	pisma procesowe w postępowaniach w przedmiocie tych skarg zostały opublikowane w formie, w której wymienia się stronę skarżącą z nazwiska i dostęp do nich mają dostawcy usług wyszukiwania internetowego, tacy jak Google;

—	udostępnienie takim dostawcom usług wyszukiwania ułatwia profilowanie strony skarżącej przez każdego użytkownika Internetu na świecie, w tym przez obecnych i potencjalnych pracodawców;

—	w wyniku takiego profilowania powstaje ryzyko dyskryminacji strony skarżącej;

—	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podjął decyzję o powszechnej anonimizacji publikowanych pism procesowych w odniesieniu do wszystkich wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczących osób fizycznych, które do niego wpłynęły po dniu 1 lipca 2018 r.;

—	anonimizacja publikowanych pism procesowych w odniesieniu do wszelkich innych rodzajów działań przewidzianych w traktatach pozostaje całkowicie w gestii wymiaru sprawiedliwości Unii Europejskiej,

—	osoby fizyczne, których dotyczą wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone do Trybunału Sprawiedliwości po dniu 1 lipca 2018 r. oraz strona skarżąca nie są traktowane jednakowo.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Sąd naruszył art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności strona skarżąca utrzymuje, że:

—	celem publikacji dokumentów procesowych jest, według Trybunału Sprawiedliwości, „zagwarantować informowanie obywateli i jawny charakter sądownictwa”;

—	aby osiągnąć ten cel, nie jest konieczne publikowanie wersji pism procesowych, w których strona skarżąca jest wskazywana z nazwiska lub, pomocniczo, udostępnianie takich wersji wyszukiwarkom internetowym, takim jak Google;

—	niezaprzestanie przez Sąd takiej praktyki narusza art. 4 ust. 1 lit. c) i art. 5 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (1), ewentualnie art. 4 ust. 1 lit. c) i art. 5 lit. a) rozporządzenia (UE) 2018/1725 Parlamentu Europejskiego i Rady (2).

(1) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8, 12.1.2001, s. 1).

(2) Rozporządzenie (UE) 2018/1725 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. L 295, 21.11.2018, s. 39).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/53

Skarga wniesiona w dniu 1 marca 2019 r. — Bulgarian Energy Holding i in./Komisja

(Sprawa T-136/19)

(2019/C 164/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bulgarian Energy Holding EAD (Sofia, Bułgaria), Bulgartransgaz EAD (Sofia), Bulgargaz EAD (Sofia) (przedstawiciele: adwokat K. Struckmann, M. Powell i A. Kadri, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	przyjęcie środków organizacji postępowania lub środków dowodowych określonych w sekcji 3.6 skargi lub jakichkolwiek innych takich środków, które Sąd uzna za niezbędne;

—	stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji C(2018) 8806 final z dnia 17 grudnia 2018 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 102 TFUE (AT.39849 — BEH Gas);

—	uchylenie nałożonej grzywny lub obniżenie jej wysokości;

—	obciążenie pozwanej kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że pozwana naruszyła istotne wymogi proceduralne, naruszając tym samym prawo skarżących do obrony.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że definicja właściwego rynku zawarta w zaskarżonej decyzji jest obarczona naruszeniami prawa i błędami dotyczącymi okoliczności faktycznych oraz brakiem przeprowadzenia analizy rynku i brakiem należytego uzasadnienia.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że stwierdzenie zawarte w zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym Bulgargaz EAD (jako jedna ze skarżących) lub skarżące łącznie zajmowały pozycję dominującą na rynku usług związanych ze zdolnością przesyłową, jest obarczone naruszeniami prawa i błędną oceną okoliczności faktycznych.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza traktaty Unii Europejskiej, ponieważ nie wykazano w niej w wymagany prawem sposób, że zachowanie opisane w zaskarżonej decyzji stanowi naruszenie art. 102 TFUE, w świetle zawartych w niej naruszeń dotyczących stosowania prawa i oceny okoliczności faktycznych.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że stwierdzenia zawarte w zaskarżonej decyzji dotyczące okresu trwania zarzucanego naruszenia są obarczone naruszeniami prawa i błędną oceną okoliczności faktycznych.

6.	Zarzut szósty dotyczący tego, że w trakcie procesu przyjmowania decyzji na podstawie art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. (1), naruszono traktaty UE.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że grzywna powinna zostać uchylona lub obniżona w świetle tego, że w zaskarżonej decyzji nie uwzględniono wytycznych pozwanej w sprawie grzywien, lub, ewentualnie, w ramach przysługującego Sądowi prawa nieograniczonego orzekania na podstawie art. 261 TFUE ze względu na to, że grzywna, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, jest nieproporcjonalna w stosunku do sankcjonowanego zachowania.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 4 — wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 8, t. 2, s. 205).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/55

Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2019 r. — PKK/Rada

(Sprawa T-148/19)

(2019/C 164/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kurdistan Workers’ Party (PKK) (przedstawiciele: A. van Eik i T. Buruma, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2019/25 z dnia 8 stycznia 2019 r. (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej (a skarżąca kwestionuje, że Kadek i Kongra Gel stanowią jej pseudonimy);

—	tytułem żądania ewentualnego, uznanie, że uzasadnione jest zastosowanie łagodniejszego środka niż pozostawienie jej nazwy w unijnym wykazie organizacji terrorystycznych;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja Rady 2019/25 jest w stosunku do niej nieważna, ponieważ nie może ona zostać uznana za grupę terrorystyczną w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB z dnia 27 grudnia 2001 r. (2)

Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana nie wykazała, iż strona skarżąca stanowi grupę zorganizowaną działającą w uzgodniony sposób w celu popełniania ataków terrorystycznych. Ponadto, przeważającej części aktów, o których mowa w uzasadnieniu powyższej decyzji nie można przypisać stronie skarżącej i nie zostały one wymienione w wyczerpującym wykazie czynów zdefiniowanych w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB oraz nie mogą one wyrządzić poważnej szkody państwu. Wreszcie, cel strony skarżącej nie stanowił „celu terrorystycznego” zdefiniowanego w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB. Cel ten należy oceniać w szczególności w świetle konfliktu zbrojnego w ramach samostanowienia.

2.	Zarzut drugi, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja Rady 2019/25 jest w stosunku do niej nieważna, ponieważ nie istnieje żadna decyzja wydana przez właściwą władzę, tak jak tego wymaga art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB.

Zarzut trzeci, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja Rady 2019/25 jest w stosunku do niej nieważna, ponieważ strona pozwana nie przeprowadziła właściwej kontroli wymaganej na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB.

Strona skarżąca podnosi, że w uzasadnieniu powyższej decyzji nie wykazano, że przeprowadzona została właściwa kontrola zarówno na szczeblu krajowym, jak i przez samą stronę pozwaną. Informacje dostarczone przez stronę skarżącą w poprzednich postępowaniach w odniesieniu do procesu pokojowego, walki z Daiszem i tendencji autokratycznych w Turcji nie zostały należycie uwzględnione.

Zarzut czwarty, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja Rady 2019/25 jest w stosunku do niej nieważna, ponieważ decyzja ta nie jest zgodna z wymogami proporcjonalności i pomocniczości.

W szczególności, umieszczenie strony skarżącej w wykazie wywarło nieproporcjonalnie niekorzystny wpływ na diasporę Kurdów.

Zarzut piaty, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja Rady 2019/25 jest w stosunku do niej nieważna, ponieważ nie dopełniono w niej obowiązku uzasadnienia, jak tego wymaga art. 296 TFUE.

W swoim wyroku z dnia 15 listopada 2018 r. PKK/Rada (T-316/14, EU:T:2018:788) Trybunał doszedł do podobnego wniosku na podstawie dokładnie takiego samego uzasadnienia.

Zarzut szósty, w którym strona skarżąca podnosi, że decyzja Rady 2019/25 jest w stosunku do niej nieważna, ponieważ narusza ona przysługujące stronie skarżącej prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej.

Strona skarżąca podnosi w szczególności, że strona pozwana zlekceważyła wyrok z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T-316/14, EU:T:2018:788) i postępowanie, które doprowadziło do jego wydania.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2019/25 z dnia 8 stycznia 2019 r. dotycząca zmiany oraz aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji (WPZiB) 2018/1084 (Dz.U. L 344 z 28.12.2001, s. 93).

(2) Wspólne stanowisko Rady 2001/931/WPZiB z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. L 344 z 28.12.2001, s. 93).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/56

Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2019 r. — Mersinis/ESMA

(Sprawa T-163/19)

(2019/C 164/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Michail Mersinis (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: adwokat P. Pafitis)

Strona pozwana: Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 23 maja 2018 r. o niewybraniu skarżącego na stanowisko senior legal officer na podstawie ogłoszenia o naborze ESMA/2017/VAC19/AD7.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący niezgodnego z prawem składu komisji selekcyjnej.

2.	Zarzut drugi dotyczący stronniczości na korzyść kandydata, który został wybrany na rozpatrywane stanowisko.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/57

Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2019 r. — AQ/eu-LISA

(Sprawa T-164/19)

(2019/C 164/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AQ (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i N. Flandin)

Strona pozwana: Europejska Agencja ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (eu-LISA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji eu-LISA z dnia 8 maja 2018 r. o rozwiązaniu ze stroną skarżącą umowy o pracę w eu-LISA bez wypowiedzenia, oraz w razie potrzeby decyzji eu-LISA z dnia 4 grudnia 2018 r. oddalającej zażalenie strony skarżącej;

—	zasądzenie od pozwanej zadośćuczynienia za doznaną przez stronę skarżącą krzywdę;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący nieprawidłowości proceduralnych oraz naruszenia prawa do obrony, a w szczególności prawa do bycia wysłuchanym.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 16 i 48 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia obowiązku wspomagania.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 31 i 34 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

6.	Zarzut szósty dotyczący nadużycia władzy.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/58

Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2019 r. — Bronckers/Komisja

(Sprawa T-166/19)

(2019/C 164/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Marco Bronckers (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat P. Kreijger)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 10 stycznia 2019 r. na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1) oddalającej ponowny wniosek skarżącego o udzielenie dostępu do dokumentów wskazanych w protokole Wspólnego Komitetu ds. napojów spirytusowych utworzonego ma podstawie Porozumienia między Wspólnotą Europejską a Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi w sprawie wzajemnego uznawania i ochrony oznaczeń napojów spirytusowych (2);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że oddalenie przez Komisję wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów stanowi błędne zastosowanie art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 lub narusza art. 296 TFUE.

Zarzut drugi dotyczący tego, że oddalenie przez Komisję wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów stanowi błędne zastosowanie art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 lub narusza art. 296 TFUE, ponieważ Komisja nie wykazała, iż dostęp do żądanych dokumentów narusza interesy handlowe Consejo Regulador del Tequila (CRT) lub jej członków.

3.	Zarzut trzeci dotyczący niesłusznego stwierdzenia przez Komisję, że skarżący nie wykazał nadrzędnego interesu publicznego przemawiającego za ujawnieniem tych dokumentów.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że odmówienie przez Komisję udzielenia częściowego dostępu do dokumentów stanowi błędne zastosowanie art. 4 ust. 6 lub art. 4 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, lub narusza art. 296 TFUE.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

(2) Zobacz decyzja Rady 97/361/WE z dnia 27 maja 1997 r. dotycząca zawarcia Porozumienia między Wspólnotą Europejską a Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi w sprawie wzajemnego uznawania i ochrony oznaczeń napojów spirytusowych (Dz.U. 1997, L 152, s. 15).

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/59

Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2019 r. — Vereinigung der Bayerischen Wirtschaft/EUIPO (eVoter)

(Sprawa T-175/19)

(2019/C 164/62)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Vereinigung der Bayerischen Wirtschaft eV (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat L. Genz)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego eVoter — zgłoszenie nr 17 900 152

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 stycznia 2019 r. w sprawie R 1983/2018-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	naruszenie praktyki administracyjnej EUIPO;

—	naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/60

Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2019 r. — Bibita Group/EUIPO — Benkomers (Butelki na napoje)

(Sprawa T-180/19)

(2019/C 164/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bibita Group SHPK (Tirana, Albania) (przedstawiciel: adwokat C. Seyfert)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Benkomers OOD (Sofia, Bułgaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 3797 091-0001 (Butelki na napoje)

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 stycznia 2019 r. w sprawie R 1070/2018-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru wspólnotowego zarejestrowanego pod numerem 3797 091-0001 w oparciu o wszystkie podstawy określone w skardze;

—	obciążenie pozwanej oraz właściciela kosztami postępowania związanymi z postępowaniem przed trzecią izbą odwoławczą na podstawie art. 190 regulaminu postępowania przed Sądem;

—	obciążenie EUIPO oraz ewentualnej drugiej strony w niniejszym postępowaniu całością kosztów postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 6 ust. 1 i art. 25 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

13.5.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 164/62

Sprostowanie do komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-45/19

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 122 z dnia 1 kwietnia 2019 r. )

(2019/C 164/66)

Strona 20, komunikat w sprawie T-45/19, Acron i in./Komisja otrzymuje brzmienie:

„Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2019 r. – Acron i in./Komisja

(Sprawa T-45/19)

(2019/C 164/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Acron PAO (Nowogród Wielki, Rosja), Dorogobuż PAO (Dorogobuż, Rosja), Acron Switzerland AG (Baar, Szwajcaria) (przedstawiciele: T. De Meese, J. Stuyck i A. Nys, lawyers)

Strona przeciwna: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/1703 z dnia 12 listopada 2018 r., oraz

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez stronę przeciwną zobowiązań międzynarodowych, co stanowi naruszenie traktatu i braku przedstawienia wystarczającego uzasadnienia poprzez stwierdzenie, że Federacja Rosyjska nie przestrzegała swoich zobowiązań w ramach Światowej Organizacji Handlu.

Skarżące podnoszą, że strona przeciwna nie uwzględniła przystąpienia Federacji Rosyjskiej do Światowej Organizacji Handlu jako okoliczności istotnej dla zmiany w obliczaniu marginesu dumpingu skarżących. Strona przeciwna jest zobowiązana do uwzględnienia zobowiązań podjętych przez Federację Rosyjską w odniesieniu do ceny gazu podczas dochodzenia w zakresie przeglądu okresowego ceł mających zastosowanie do przywozu azotanu amonu. Ponieważ strona przeciwna twierdziła, że Federacja Rosyjska nie zastosowała się do jej własnego protokołu przystąpienia, strona przeciwna naruszyła art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu oraz art. II Porozumienia antydumpingowego Światowej Organizacji Handlu. W ten sposób strona przeciwna naruszyła swoje zobowiązania międzynarodowe, co stanowi naruszenie Traktatu.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez stronę przeciwną oczywistego błędu w ocenie i braku wystarczającego uzasadnienia, co doprowadziło do naruszenia prawa skarżących do obrony poprzez stwierdzenie, że zmiana okoliczności, na którą powołują się skarżący, nie miała trwałego charakteru.

—	Skarżące podnoszą, że w ramach drugiego zarzutu istnieją dwie odrębne podstawy stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Oba zarzuty dotyczą błędnego wniosku, że zmiana okoliczności nie miała trwałego charakteru.

—	W każdym razie strona przeciwna naruszyła obowiązek uzasadnienia na podstawie art. 296 TFUE, ponieważ nie uzasadniła zaskarżonej decyzji w sposób jasny i jednoznaczny.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez stronę przeciwną art. 19 ust. 2 i art. 20 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 2016/1036 Parlamentu Europejskiego i Rady, jak również prawa skarżących do obrony i doprowadzenia do braku pewności prawa poprzez brak przedstawienia obliczenia dumpingu.

—

Strona przeciwna nie ujawniła skarżącym ostatecznych obliczeń marginesu dumpingu, mimo że obliczenia te posłużyły za podstawę ustaleń dotyczących kontynuacji i istnienia dumpingu, trwałego charakteru zmiany okoliczności, a także zakończenia częściowego przeglądu okresowego. Gdyby strona przeciwna przekazała obliczenia, umożliwiłaby skarżącym skuteczniejszą obronę ich praw w odniesieniu do obliczania dumpingu i ustaleń dotyczących dumpingu w ogólności, w tym argumentu dotyczącego metodologii obliczeń zastosowanej w pierwotnym dochodzeniu, co mogłoby mieć znaczący wpływ na ich sytuację prawną.

—

Skarżące podnoszą, że strona przeciwna naruszyła art. 19 ust. 2 i art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2016/1036, prawo skarżących do obrony oraz zasadę pewności prawa poprzez brak dostarczenia skarżącym istotnego streszczenia dowodów zebranych w trakcie dochodzenia lub ustaleń, na podstawie których strona przeciwna zaproponowała zmianę marginesu antydumpingowego skarżących. Skarżące podnoszą, że odmawiając przedstawienia im obliczenia marginesu dumpingu, strona przeciwna naruszyła prawo skarżących do obrony i zasadę pewności prawa.”.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 164

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 62 13 maja 2019

Spis treśći		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2019/C 164/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	CDJ
2019/C 164/02	Sprawa C-700/18 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 12 października 2018 r. w sprawie T-416/18, Hungary Restaurant Company Kereskedelmi és Szolgáltató Kft. (Hungary Restaurant Company Kft.) i Evolution Gaming Advisory Kft./Komisja Europejska, wniesione w dniu 7 listopada 2018 r. przez Hungary Restaurant Company Kereskedelmi és Szolgáltató Kft. (Hungary Restaurant Company Kft.) i Evolution Gaming Advisory Kft.	2
2019/C 164/03	Sprawa C-722/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 19 listopada 2018 r. — KROL — Zakład Robót Wodno-Kanalizacyjnych Sp. z o.o., S. k. przeciwko Porr S.A.	2
2019/C 164/04	Sprawa C-745/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska) w dniu 27 listopada 2018 r. — JA przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Senat Rzeczypospolitej Polskiej, Prezesa Rady Ministrów, Ministra Sprawiedliwości i Ministra Finansów	3
2019/C 164/05	Sprawa C-779/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Siemianowicach Śląskich (Polska) w dniu 12 grudnia 2018 r.– Mikrokasa S.A. w Gdyni i Revenue Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w Warszawie przeciwko XO	4
2019/C 164/06	Sprawa C-824/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska) w dniu 28 grudnia 2018 r. — A.B., C.D., E.F., G.H., I.J. przeciwko Krajowej Radzie Sądownictwa	5
2019/C 164/07	Sprawa C-3/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 3 stycznia 2019 r. — Asmel società consortile a r.l./A.N.A.C. — Autorità Nazionale Anticorruzione	6
2019/C 164/08	Sprawa C-11/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 7 stycznia 2019 r. — Azienda ULSS n. 6 Euganea/Pia Opera Croce Verde Padova	7
2019/C 164/09	Sprawa C-14/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 25 października 2018 r. w sprawie T-286/15, KF/WEntrum Satelitarne Unii Europejskiej, wniesione w dniu 10 stycznia 2019 r. przez Satcen	8
2019/C 164/10	Sprawa C-15/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 10 stycznia 2019 r. — A.m.a. — Azienda Municipale Ambiente SpA/Consorzio Laziale Rifiuti — Co.La.Ri.	9
2019/C 164/11	Sprawa C-16/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Krakowie (Polska) w dniu 2 stycznia 2019 r. — VL przeciwko Szpitalowi Klinicznemu im. dra J. Babińskiego Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Krakowie	10
2019/C 164/12	Sprawa C-25/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Poznaniu (Polska) w dniu 15 stycznia 2019 r. — Corporis Sp. z o.o. w Bielsku Białej przeciwko Gefion Insurance A/S w Kopenhadze	11
2019/C 164/13	Sprawa C-26/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Modena (Włochy) w dniu 15 stycznia 2019 r. — Azienda USL di Modena/Comune di Sassuolo	11
2019/C 164/14	Sprawa C-28/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 16 stycznia 2019 r. — Ryanair Ltd, Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato — Antitrust/Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato — Antitrust i in.	12
2019/C 164/15	Sprawa C-61/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 29 stycznia 2019 r. — Orange Romania SA/Autoritatea Națională de Supraveghere a Prelucrării Datelor cu Caracter Personal	13
2019/C 164/16	Sprawa C-62/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 29 stycznia 2019 r. — Star Taxi App SRL/Unitatea Administrativ Teritorială Municipiul București prin Primar General, Consiliul General al Municipiului București	14
2019/C 164/17	Sprawa C-70/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 21 listopada 2018 r. w sprawie T-587/16, HM/Komisja Europejska, wniesione w dniu 30 stycznia 2019 r. przez Komisję Europejską	15
2019/C 164/18	Sprawa C-75/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Specializat Mureș (Rumunia) w dniu 31 stycznia 2019 r. — MF/BNP Paribas Personal Finance SA Paris Sucursala București, Secapital Sàrl	16
2019/C 164/19	Sprawa C-84/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Szczecin — Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie (Polska) w dniu 31 stycznia 2019 r. — Profi Credit Polska S.A. przeciwko QJ	17
2019/C 164/20	Sprawa C-85/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Galicia (Hiszpania) w dniu 6 lutego 2019 r. — Agencia Estatal de la Administración Tributaria/RK	18
2019/C 164/21	Sprawa C-86/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 9 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 6 lutego 2019 r. — SL/Vueling Airlines S.A.	19
2019/C 164/22	Sprawa C-114/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 29 listopada 2018 r. w sprawie T-811/16, Di Bernardo/Komisja, wniesione w dniu 8 lutego 2019 r. przez Komisję Europejską	20
2019/C 164/23	Sprawa C-133/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 19 lutego 2019 r. — B.M.M.; B.S./État belge	21
2019/C 164/24	Sprawa C-136/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 20 lutego 2019 r. — B.M.M.; B.M./État belge	21
2019/C 164/25	Sprawa C-137/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 20 lutego 2019 r. — B.M.O./État belge	22
2019/C 164/26	Sprawa C-152/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-827/14, Deutsche Telekom AG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 21 lutego 2019 r. przez Deutsche Telekom AG	23
2019/C 164/27	Sprawa C-154/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Eparchiako Dikastirio Larnakas (Cypr) w dniu 22 lutego 2019 r. — Kypriaki Kentriki Archi/GA	24
2019/C 164/28	Sprawa C-172/19 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-739/17, Association européenne du charbon et du lignite (Euracoal) i in./Komisja Europejska, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Association européenne du charbon et du lignite (Euracoal)	25
2019/C 164/29	Sprawa C-192/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam (Niderlandy) w dniu 27 lutego 2019 r. — Rensen Shipbuilding BV, przy udziale: Inspecteur van de Belastingdienst/Douane	27
2019/C 164/30	Sprawa C-194/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 28 lutego 2019 r. — H.A./État belge	27
2019/C 164/31	Sprawa C-197/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-682/14, Mylan Laboratories i Mylan/Komisja, wniesione w dniu 28 lutego 2019 r. przez Mylan Laboratories Ltd, Mylan, Inc.	28
2019/C 164/32	Sprawa C-198/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-679/14, Teva UK Ltd i in./Komisja, wniesione w dniu 28 lutego 2019 r. przez Teva UK Ltd, Teva Pharmaceuticals Europe BV, Teva Pharmaceutical Industries Ltd	29
2019/C 164/33	Sprawa C-199/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi (Polska) w dniu 27 lutego 2019 r. — RL sp. z o.o. z siedzibą w Ł. przeciwko J.M.	30
2019/C 164/34	Sprawa C-200/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Trgovački sud u Zagrebu (Chorwacja) w dniu 1 marca 2019 r. — INA-INDUSTRIJA NAFTE d.d. i in./LJUBLJANSKE BANKE d.d.	31
2019/C 164/35	Sprawa C-202/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-111/15, Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja, wniesione w dniu 1 marca 2019 r. przez Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd	32
2019/C 164/36	Sprawa C-203/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-165/15, Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja, wniesione w dniu 1 marca 2019 r. przez Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd	33
2019/C 164/37	Sprawa C-204/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-53/16, Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja, wniesione w dniu 1 marca 2019 r. przez Ryanair DAC, dawnej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd	34
2019/C 164/38	Sprawa C-205/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-165/16, Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja, wniesione w dniu 1 marca 2019 r. przez Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd	36
2019/C 164/39	Sprawa C-212/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 6 marca 2019 r. — Ministre de l’Agriculture et de l'Alimentation/Compagnie des pêches de Saint-Malo	37
2019/C 164/40	Sprawa C-213/19: Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej	38
2019/C 164/41	Sprawa C-215/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 8 marca 2019 r. — Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö	39
2019/C 164/42	Sprawa C-233/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour du travail de Liège (Belgia) w dniu 18 marca 2019 r. — B./Centre public d’action sociale de Liège (CPAS)	40
	GCEU
2019/C 164/43	Sprawa T-433/16: Wyrok Sądu z dnia 28 marca 2019 r. — Pometon/Komisja (Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Europejski rynek stalowych materiałów ściernych — Decyzja stwierdzająca naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG — Uzgadnianie cen w całym EOG — Postępowanie hybrydowe przesunięte w czasie — Domniemanie niewinności — Zasada bezstronności — Karta praw podstawowych — Dowód naruszenia — Jednolite i ciągłe naruszenie — Ograniczenie konkurencji ze względu na cel — Czas trwania naruszenia — Grzywna — Wyjątkowe dostosowanie kwoty podstawowej — Obowiązek uzasadnienia — Proporcjonalność — Równość traktowania — Nieograniczone prawo orzekania)	42
2019/C 164/44	Sprawa T-766/16: Wyrok Sądu z dnia 20 marca 2019 r. — Hércules Club de Fútbol/Komisja (Pomoc państwa — Pomoc udzielona przez Hiszpanię na rzecz profesjonalnych klubów piłkarskich — Gwarancja — Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym — Korzyść — Obowiązek uzasadnienia)	43
2019/C 164/45	Sprawa T-582/17: Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2019 r. — Boshab i in./Rada (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Demokratycznej Republice Konga — Wykaz osób i podmiotów, w odniesieniu do których mają zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych oraz zakaz wjazdu i przejazdu — Umieszczenie w wykazie nazwisk skarżących — Prawo do obrony — Prawo do bycia wysłuchanym — Obowiązek uzasadnienia — Oczywisty błąd w ocenie — Prawo do skutecznej ochrony sądowej)	43
2019/C 164/46	Sprawa T-725/17: Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2019 r. — Clestra Hauserman/Parlament (Zamówienia publiczne na roboty budowlane — Postępowanie przetargowe — Roboty dotyczące części Ruchome przegrody — drzwi projektu rozbudowy i modernizacji budynku im. Konrada Adenauera Parlamentu w Luksemburgu — Odrzucenie oferty jednego z oferentów — Udzielenie zamówienia innemu oferentowi — Obowiązek uzasadnienia — Rażąco niska oferta — Oczywisty błąd w ocenie — Odpowiedzialność pozaumowna)	44
2019/C 164/47	Sprawa T-787/17: Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2019 r. — Parfümerie Akzente/EUIPO (GlamHair) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GlamHair — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)	45
2019/C 164/48	Sprawa T-829/17: Wyrok Sądu z dnia 28 marca 2019 r. — Coesia/EUIPO (Przedstawienie dwóch czerwonych ukośnych łukowatych linii) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego dwie czerwone ukośne łukowate linie — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001)	46
2019/C 164/49	Sprawa T-105/18: Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2019 r. — Deray/EUIPO — Charles Claire (LILI LA TIGRESSE) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego LILI LA TIGRESSE — Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy TIGRESS — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)	46
2019/C 164/50	Sprawa T-265/18: Wyrok Sądu z dnia 27 marca 2019 r. — Biernacka-Hoba/EUIPO — Formata Bogusław Hoba (Formata) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy Formata — Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy Formata — Względna podstawa unieważnienia — Artykuł 60 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 — Zasada 37 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 [obecnie art. 12 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625] — Przesłanki dotyczące przedstawienia wcześniejszego znaku towarowego — Zasada 19 rozporządzenia nr 2868/95 (obecnie art. 7 rozporządzenia delegowanego 2018/625) — Uzasadnione oczekiwania — Zwrot kosztów zastępstwa procesowego — Artykuł 109 rozporządzenia 2017/1001 i zasada 94 rozporządzenia nr 2868/95 (obecnie art. 109 rozporządzenia 2017/1001)	47
2019/C 164/51	Sprawa T-276/18: Wyrok Sądu z dnia 28 marca 2019 r. — Julius-K9/EUIPO — El Corte Inglés (K9 UNIT) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego K9 UNIT — Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy unit — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)	48
2019/C 164/52	Sprawa T-239/18: Postanowienie Sądu z dnia 18 marca 2019 r. — SKS Import Export/Komisja (Skarga o stwierdzenie nieważności — Swobodny przepływ kapitału — Przeciwdziałanie korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (AML/CFT) — Dyrektywa (UE) 2015/849 — Rozporządzenie delegowane (UE) 2018/212 — Wpisanie Tunezji do wykazu państw trzecich wysokiego ryzyka — Brak bezpośredniego oddziaływania — Niedopuszczalności)	49
2019/C 164/53	Sprawa T-410/18: Postanowienie Sądu z dnia 15 marca 2019 r. — Silgan Closures i Silgan Holdings/Komisja (Skarga o stwierdzenie nieważności — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Rynek opakowań metalowych — Decyzja o wszczęciu postępowania wyjaśniającego — Akt niepodlegający zaskarżeniu — Niedopuszczalność)	50
2019/C 164/54	Sprawa T-503/18: Postanowienie Sądu z dnia 19 marca 2019 r. — Haba Trading/EUIPO — Vida (vidaXL) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Wycofanie sprzeciwu — Umorzenie postępowania)	50
2019/C 164/55	Sprawa T-75/19: Postanowienie Sądu z dnia 13 marca 2019 r. — Comune di Milano/Parlament i Rada (Stwierdzenie braku właściwości)	51
2019/C 164/56	Sprawa T-1/19: Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2019 r. — CJ/Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej	52
2019/C 164/57	Sprawa T-136/19: Skarga wniesiona w dniu 1 marca 2019 r. — Bulgarian Energy Holding i in./Komisja	53
2019/C 164/58	Sprawa T-148/19: Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2019 r. — PKK/Rada	55
2019/C 164/59	Sprawa T-163/19: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2019 r. — Mersinis/ESMA	56
2019/C 164/60	Sprawa T-164/19: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2019 r. — AQ/eu-LISA	57
2019/C 164/61	Sprawa T-166/19: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2019 r. — Bronckers/Komisja	58
2019/C 164/62	Sprawa T-175/19: Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2019 r. — Vereinigung der Bayerischen Wirtschaft/EUIPO (eVoter)	59
2019/C 164/63	Sprawa T-180/19: Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2019 r. — Bibita Group/EUIPO — Benkomers (Butelki na napoje)	60
2019/C 164/64	Sprawa T-336/18: Postanowienie Sądu z dnia 19 marca 2019 r. — Eagle IP/EUIPO — Consolidated Artists (LILLY e VIOLETTA)	61
2019/C 164/65	Sprawa T-470/18: Postanowienie Sądu z dnia 21 marca 2019 r. — Telenet/Komisja	61

	Sprostowania
2019/C 164/66	Sprostowanie do komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-45/19 ( Dz.U. C 122 z 1.4.2019 )	62