—

uwzględniając art. 165 i art. 166 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 14,

—

uwzględniając art. 2 Protokołu dodatkowego do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności przyjętej przez Radę Europy, dotyczący prawa do nauki,

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/646 z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wspólnych ram mających na celu świadczenie lepszej jakości usług w zakresie umiejętności i kwalifikacji (Europass), uchylająca decyzję nr 2241/2004/WE (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 czerwca 2018 r. w sprawie modernizacji edukacji w UE (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2017 r. w sprawie nowego europejskiego programu na rzecz umiejętności (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2016 r. w sprawie strategii nabywania umiejętności służących zwalczaniu bezrobocia ludzi młodych (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 września 2015 r. w sprawie wzmacniania pozycji dziewcząt przez edukację w UE (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 września 2015 r. w sprawie promowania przedsiębiorczości młodzieży przez kształcenie i szkolenie (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie nowych technologii i otwartych zasobów edukacyjnych (7),

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (8),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie kroków ku urzeczywistnieniu wizji europejskiego obszaru edukacji,

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 22 maja 2017 r. w sprawie europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie i uchylające zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie (9),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 30 maja 2016 r. w sprawie rozwijania – poprzez kształcenie i szkolenie – umiejętności korzystania z mediów i umiejętności krytycznego myślenia,

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 19 grudnia 2016 r. pt. „Ścieżki poprawy umiejętności: nowe możliwości dla dorosłych” (10),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 27 maja 2015 r. w sprawie roli wczesnej edukacji i kształcenia podstawowego w stymulowaniu kreatywności, innowacyjności i kompetencji cyfrowych,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie skutecznego kształcenia nauczycieli,

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (11),

—

uwzględniając rezolucję Rady z dnia 28 listopada 2011 r. w sprawie odnowionej europejskiej agendy w zakresie uczenia się dorosłych (12),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 stycznia 2018 r. w sprawie planu działania w dziedzinie edukacji cyfrowej (COM(2018)0022),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 30 maja 2017 r.„Rozwój szkół i doskonały poziom nauczania warunkiem dobrego startu życiowego” (COM(2017)0248),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 maja 2012 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz lepszego internetu dla dzieci (COM(2012)0196),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 czerwca 2016 r.„Nowy europejski program na rzecz umiejętności” (COM(2016)0381),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 grudnia 2016 r. w sprawie poprawy i modernizacji edukacji (COM(2016)0941),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 30 listopada 2017 r. w sprawie modernizacji szkół i szkolnictwa wyższego (13),

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego z dnia 9 marca 2018 r. pt. „Skill needs anticipation: systems and approaches. Analysis of stakeholder survey on skill needs assessment and anticipation” [Przewidywanie potrzeb w zakresie umiejętności: systemy i podejścia. Analiza badania interesariuszy na temat oceny i przewidywania potrzeb w zakresie umiejętności],

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z 2017 r. dotyczące polityki „DigComp 2.1: The digital competence framework for citizens: With eight proficiency levels and examples of use” [DigComp 2.1: Ramy kompetencji cyfrowych dla obywateli: z ośmioma poziomami zaawansowania i przykładami użycia],

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8-0400/2018),

A.

mając na uwadze, że wraz z przyspieszonym rozwojem technologii społeczeństwo cyfrowe i gospodarka cyfrowa są obecnie rzeczywistością, co oznacza, że umiejętności cyfrowe są niezbędne do pomyślnego przebiegu kariery zawodowej i osobistego rozwoju wszystkich obywateli;

B.

mając na uwadze, że kompetencje cyfrowe stanowią kluczowe kompetencje w uczeniu się przez całe życie, zgodnie z definicją zawartą w ramach odniesienia w załączniku do zalecenia Rady z dnia 22 maja 2018 r.;

C.

mając na uwadze, że zdolność innowacyjna technologii uwarunkowana jest m.in. krytycznym myśleniem, poziomem umiejętności cyfrowych i kreatywności ludzi oraz jakością i zasięgiem łączności internetowej;

D.

mając na uwadze, że podstawowa wiedza na temat technologii cyfrowych jest niezbędna do wykonywania podstawowych administracyjnych i codziennych zadań;

E.

mając na uwadze, że szacunkowo około połowa obecnych miejsc pracy na świecie – i 30 % w Unii Europejskiej – zniknie w ciągu następnych 25 lat (14), a pojawią się nowe zawody wymagające zaawansowanych umiejętności cyfrowych;

F.

mając na uwadze, że umiejętności cyfrowe, które wykraczają daleko poza wymogi rynku pracy, zapewniają lepsze możliwości udziału w życiu społecznym dziś i w przyszłości, ułatwiają wymianę informacji i wymianę kulturową oraz umożliwiają większy udział w decyzjach politycznych;

G.

mając na uwadze, że konieczne jest uznanie internetu za wspólne dobro i promowanie aktywnego e-obywatelstwa;

H.

mając na uwadze, że transformacja technologiczna w różnych branżach oznacza, że narzędzia cyfrowe są często wykorzystywane nawet w zawodach tradycyjnie niezwiązanych z technologią i że szacuje się, iż 9 na 10 miejsc pracy w bliskiej lub najbliższej przyszłości będzie wymagać umiejętności cyfrowych;

I.

mając na uwadze, że obecnie 44 % ludności UE w wieku od 16 do 74 lat nie ma podstawowych umiejętności cyfrowych, a 19 % ludności w ogóle nie ma żadnych umiejętności cyfrowych, co powoduje znaczące różnice między państwami członkowskimi i stwarza ryzyko powstania nowego podziału społecznego;

J.

mając na uwadze, że znaczenie umiejętności cyfrowych, niedobór kwalifikacji (szczególnie znamienny między kobietami i mężczyznami, pokoleniami i różnymi grupami społecznymi) oraz różnice w zakresie umiejętności cyfrowych między państwami członkowskimi wymagają wspólnej polityki;

K.

mając na uwadze, że jest istotne, aby instytucje edukacyjne przygotowywały uczniów i studentów do zmierzenia się z wyzwaniami społecznymi i gospodarczymi spowodowanymi szybkim rozwojem technologicznym i społecznym, wyposażając ich w odpowiednie umiejętności pozwalające na przystosowanie się do wyzwań ery cyfrowej;

L.

mając na uwadze, że dostęp do internetu i korzystanie z niego oraz sprzęt technologiczny i cyfrowy zmieniły zachowania i relacje społeczne, w szczególności u młodszych grup społecznych;

M.

mając na uwadze, że nie osiągnięto jeszcze celu, jakim jest zapewnienie, by do 2025 r. wszystkie szkoły w UE miały dostęp do połączenia internetowego o prędkości pobierania/wysyłania danych wynoszącej 1 gigabit;

N.

mając na uwadze, że nadmierne stosowanie sprzętu technologicznego i cyfrowego, takiego jak komputery i tablety, może powodować problemy związane ze zdrowiem i dobrym samopoczuciem, w tym brak snu, siedzący tryb życia i uzależnienie;

O.

mając na uwadze, że strategie cyfrowego uczenia się muszą również uwzględniać badania nad niekorzystnym wpływem, jaki wczesne wykorzystanie technologii cyfrowej może wywierać na rozwój mózgu małych dzieci;

P.

mając na uwadze, że technologie cyfrowe powinny stanowić integralną część podejścia do edukacji ukierunkowanego na ucznia i dostosowanego do jego wieku i mogą oferować nowe i innowacyjne podejścia do nauczania i uczenia się; mając na uwadze, że bardzo ważne jest utrzymywanie osobistego kontaktu uczniów i nauczycieli oraz priorytetowe traktowanie dobrego samopoczucia i zdrowego rozwoju uczących się dzieci i dorosłych;

Q.

mając na uwadze, że technologie powinny być lepiej wykorzystywane do wspierania nowych metod pedagogicznych, które koncentrują się na uczniach jako aktywnych uczestnikach przy użyciu narzędzi do uczenia się opartego na samodzielnych poszukiwaniach i wspólnych przestrzeni roboczych;

R.

mając na uwadze, że podstawowa edukacja w zakresie higieny cyberbezpieczeństwa, bezpieczeństwa cybernetycznego, ochrony danych i umiejętności korzystania z mediów musi być dostosowana do wieku i poziomu rozwoju, aby dzieci mogły łatwiej stawać się krytycznymi uczniami, aktywnymi obywatelami, użytkownikami internetu i osobami współtworzącymi demokratyczne społeczeństwo cyfrowe, podejmować świadome decyzje i mieć świadomość zagrożeń związanych z internetem, takich jak dezinformacja w sieci, nękanie i naruszenia danych osobowych, i przeciwstawiać się im; mając na uwadze, że programy nauczania w zakresie bezpieczeństwa cybernetycznego powinny być wprowadzane do programów kształcenia akademickiego i szkolenia zawodowego;

S.

mając na uwadze, że nowatorskie wysokiej jakości cyfrowe uczenie się może być interesujące i interaktywne, uzupełniając w ten sposób metody nauczania w formie wykładów i zapewniając platformy do współpracy i tworzenia wiedzy,

T.

mając na uwadze, że obserwujemy coraz większe komercyjne wykorzystanie kształcenia przez duże przedsiębiorstwa cyfrowe, które próbują wpłynąć na praktyki w zakresie nauczania przez wprowadzanie sprzętu, oprogramowania i zasobów edukacyjnych lub zapewnianie szkoleń dla nauczycieli;

U.

mając na uwadze, że aby lepiej wywiązać się z obietnicy dotyczącej technologii, państwa członkowskie potrzebują przekonujących skutecznych strategii służących budowaniu zdolności nauczycieli, a decydenci muszą czynić więcej dla wsparcia tego programu;

V.

mając na uwadze, że biblioteki publiczne uczestniczą we wspólnym wysiłku polegającym na zaznajomieniu obywateli z umiejętnościami cyfrowymi przez zapewnienie otwartych usług wsparcia cyfrowego w społecznym i przyjaznym otoczeniu;

W.

mając na uwadze, że osoby dorosłe, które nie mają pracy lub wykonują pracę niewymagającą umiejętności cyfrowych, mają tendencję do szybkiego pozostawania w tyle za bardziej biegłymi cyfrowo osobami, co pogarsza ich perspektywy zawodowe i pogłębia nierówności społeczne i gospodarcze;

X.

mając na uwadze, że postępująca cyfryzacja pracy doprowadzi do zniknięcia wielu zawodów i wzrostu bezrobocia; mając na uwadze, że nowe zawody, które pojawią się wraz z cyfryzacją, mogą zrekompensować część utraconych miejsc pracy;

Y.

mając na uwadze, że technologie cyfrowe mogą ułatwiać dostęp do wiedzy i uczenia się, a korzystanie z nich umożliwia łatwy i sprzyjający włączeniu społecznemu dostęp do wszystkich struktur szkoleniowych na różnych szczeblach;

Z.

mając na uwadze, że bez odpowiedniej i ukierunkowanej polityki osoby starsze i osoby niepełnosprawne prawdopodobnie w największym stopniu ucierpią na skutek transformacji cyfrowej;

AA.

mając na uwadze, że kobiety stanowią jedynie 20 % specjalistów w dziedzinie nauki, tylko 27 % absolwentów studiów inżynierskich (15) i tylko 20 % absolwentów studiów informatycznych (16); mając na uwadze, że odsetek mężczyzn pracujących w sektorze cyfrowym jest 3,1 raza większy niż odsetek kobiet; mając na uwadze, że jedynie 19 % pracowników w branży ICT ma szefa kobietę, w porównaniu z 45 % pracowników w innych sektorach;

AB.

mając na uwadze, że możliwości związane z uczeniem się przez całe życie są zazwyczaj dużo bardziej dostępne dla wysoko wykwalifikowanych pracowników (17);

AC.

mając na uwadze, że ciągłe monitorowanie i ocena biegłości w zakresie umiejętności cyfrowych, zarówno w organizacjach, jak i u osób fizycznych, stanowi warunek wstępny skutecznej realizacji polityki;

AD.

mając na uwadze, że opanowanie podstawowych umiejętności przekrojowych, takich jak umiejętność liczenia, krytyczne myślenie i umiejętności komunikacji społecznej, jest podstawowym warunkiem nabycia umiejętności i kompetencji cyfrowych;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

—

uwzględniając art. 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności jej art. 4, 18 i 19,

—

uwzględniając Konwencję dotyczącą statusu uchodźców, sporządzoną w Genewie dnia 28 lipca 1951 r., oraz protokół do tej konwencji z 1967 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) (1),

—

uwzględniając globalne porozumienie Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie bezpiecznej, uporządkowanej i legalnej migracji oraz globalne porozumienie Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie uchodźców w oparciu o Deklarację nowojorską w sprawie uchodźców i migrantów przyjętą jednogłośnie przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych w dniu 19 września 2016 r.,

—

uwzględniając ocenę europejskiej wartości dodanej w sprawie wiz humanitarnych przygotowaną przez Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego,

—

uwzględniając art. 46 i 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0423/2018),

A.

mając na uwadze, że pomimo wielu zapowiedzi i wniosków dotyczących stworzenia bezpiecznych i legalnych dróg umożliwiających dostęp do europejskiego terytorium osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową nie ma obecnie na poziomie Unii harmonizacji procedur chronionego wjazdu ani ram prawnych na poziomie Unii dotyczących wiz humanitarnych, tj. wiz wydawanych, aby umożliwić dotarcie na terytorium państw członkowskich w celu ubiegania się o ochronę międzynarodową;

B.

mając na uwadze, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 marca 2017 r. w sprawie C-638/16 (2), X i X przeciwko État belge, państwa członkowskie nie są zobowiązane na mocy prawa Unii do przyznawania wiz humanitarnych osobom, które zamierzają wjechać na ich terytorium z zamiarem ubiegania się o azyl, ale mogą to uczynić na podstawie prawa krajowego; mając na uwadze, że w wyroku tym interpretuje się obowiązujące prawo Unii, które może zostać zmienione;

C.

mając na uwadze, że w kilku państwach członkowskich istnieją obecnie lub uprzednio istniały krajowe programy wydawania wiz humanitarnych lub zezwoleń na pobyt w celu zapewnienia krajowej procedury chronionego wjazdu osobom potrzebującym pomocy;

D.

mając na uwadze, że liczba osób przyjętych na podstawie krajowych procedur wjazdu w ramach ochrony humanitarnej lub w wyniku przesiedlenia pozostaje nadal niska w stosunku do globalnych potrzeb, przy czym można zaobserwować znaczne dysproporcje między państwami członkowskimi; mając na uwadze, że zakres krajowych procedur wjazdu w ramach ochrony humanitarnej i przesiedlenia jest wąsko określony i w przypadku przesiedlenia ściśle związany z kryteriami dotyczącymi podatności na zagrożenia i kryteriami dotyczącymi rejestracji jako uchodźca, określonymi przez Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców;

E.

mając na uwadze, że w konsekwencji szacunkowo 90 % osób, którym udzielono ochrony międzynarodowej, dotarło do Unii w sposób nielegalny, co prowadzi do ich stygmatyzacji jeszcze przed pojawieniem się na granicach zewnętrznych państw członkowskich;

F.

mając na uwadze, że osobami szczególnie bezbronnymi na szlakach migracyjnych prowadzących do Europy i narażonymi na istotnie wyższe ryzyko przemocy ze względu na płeć, takiej jak gwałt, przemoc oraz stanie się obiektem zainteresowania przemytników i handlarzy w celu wykorzystania seksualnego i ekonomicznego, są kobiety podróżujące samotnie lub z dziećmi, kobiety będące jedynymi żywicielkami rodziny, kobiety w ciąży i karmiące piersią, osoby niepełnosprawne, nastoletnie dziewczęta i kobiety w starszym wieku; mając na uwadze, że kobiety i dziewczęta są ponadto bardziej narażone na wszelkie formy wyzysku, w tym na wyzysk w pracy i wykorzystywanie seksualne na szlakach migracyjnych prowadzących do Unii i często są zmuszane do odbywania stosunków seksualnych w zamian za możliwość kontynuowania podróży;

G.

mając na uwadze, że poniesione koszty społeczne tej polityki to co najmniej 30 000 ofiar śmiertelnych na granicach Unii począwszy od 2000 r.; mając na uwadze, że potrzebne są pilnie unijne ramy prawne jako jeden ze środków służących wyeliminowaniu niemożliwej do zaakceptowania liczby ofiar śmiertelnych na Morzu Śródziemnym i na szlakach migracyjnych prowadzących do Unii, rzeczywistemu przeciwdziałaniu przemytowi ludzi i narażeniu na handel ludźmi, wyzysk pracowników oraz przemoc, zarządzaniu zgodnymi z przepisami przyjazdami, godnym przyjmowaniem i sprawiedliwym rozpatrywaniem wniosków o udzielenie azylu oraz optymalizacji budżetu państw członkowskich i Unii na działania związane z azylem, procedurami i działania poszukiwawczo-ratownicze, a także służących wypracowaniu spójnych praktyk w unijnym dorobku w zakresie prawa azylowego;

H.

mając na uwadze, że Parlament próbował włączyć przepisy w tym względzie w ramach swoich poprawek do rozporządzenia (WE) nr 810/2009;

I.

mając na uwadze, że zarówno Rada, jak i Komisja odrzuciły te poprawki między innymi ze względu na fakt, że takie przepisy nie powinny być zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 810/2009, gdyż jego zakres obejmuje tylko wizy krótkoterminowe;

J.

mając na uwadze, że Parlament, w obliczu bezczynności Komisji, podjął decyzję o sporządzeniu niniejszej rezolucji w sprawie wiz humanitarnych;

K.

mając na uwadze intensywne prace, w tym z udziałem ekspertów, podjęte w celu opracowania zaleceń załączonych do niniejszej rezolucji;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

—

uwzględniając Protokół w sprawie dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej (11997D/PRO/02),

—

uwzględniając art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r.,

—

uwzględniając projekty decyzji Rady w sprawie stosowania wszystkich przepisów dorobku Schengen w Republice Bułgarii i w Rumunii z dnia 29 września 2010 r. (14142/2010) i z dnia 8 lipca 2011 r. (14142/1/2010),

—

uwzględniając projekt decyzji Rady w sprawie stosowania wszystkich przepisów dorobku Schengen w Republice Bułgarii i w Rumunii z dnia 7 grudnia 2011 r. (14302/3/11),

—

uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie stosowania wszystkich przepisów dorobku Schengen w Republice Bułgarii i w Rumunii (1),

—

uwzględniając konkluzje Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z dni 9 i 10 czerwca 2011 r., 22 i 23 września 2011 r., 25 i 26 października 2012 r., 7 i 9 marca 2013 r. oraz 5 i 6 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 października 2011 r. w sprawie przystąpienia Bułgarii i Rumunii do strefy Schengen (2),

—

uwzględniając ósme sprawozdanie półroczne Komisji z funkcjonowania strefy Schengen z dnia 15 grudnia 2015 r. (COM(2015)0675),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie sprawozdania rocznego z funkcjonowania strefy Schengen (3),

—

uwzględniając decyzję Rady (UE) 2017/1908 z dnia 12 października 2017 r. w sprawie wprowadzenia w życie w Republice Bułgarii i w Rumunii niektórych przepisów dorobku Schengen dotyczących wizowego systemu informacyjnego (4),

—

uwzględniając projekt decyzji Rady z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wprowadzenia w życie w Republice Bułgarii i w Rumunii pozostałych przepisów dorobku Schengen dotyczących Systemu Informacyjnego Schengen (15820/1/2017),

—

uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 13 czerwca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie wprowadzenia w życie w Republice Bułgarii i w Rumunii pozostałych przepisów dorobku Schengen dotyczących Systemu Informacyjnego Schengen (5),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0365/2018),

A.

mając na uwadze, że Bułgaria i Rumunia przyjęły dorobek Schengen wraz z przystąpieniem do Unii Europejskiej w 2007 r.; mając na uwadze, że w 2008 r. Bułgaria wydała deklarację gotowości do rozpoczęcia ocen prowadzonych przez Grupę Roboczą ds. Oceny Schengen (SCH-EVAL), w skład której wchodzą eksperci z państw członkowskich strefy Schengen; mając na uwadze, że w 2007 i 2008 r. Rumunia wydała deklarację gotowości do rozpoczęcia ocen prowadzonych przez SCH-EVAL;

B.

mając na uwadze, że eksperci SCH-EVAL oraz Rada w swych konkluzjach z dni 9 i 10 czerwca 2011 r. potwierdzili ukończenie procesu oceny Schengen względem Bułgarii i Rumunii oraz stan przygotowania obu państw do wdrożenia wszystkich przepisów dorobku Schengen; mając na uwadze, że w projekcie decyzji z dnia 8 lipca 2011 r. Rada zweryfikowała spełnienie koniecznych warunków stosowania dorobku Schengen we wszystkich obszarach, a mianowicie ochrony danych, granic powietrznych, granic lądowych, współpracy policyjnej, Systemu Informacyjnego Schengen, granic morskich oraz wiz; mając na uwadze, że oprócz wyzwania związanego z zarządzaniem granicami zewnętrznymi Unii Europejskiej zakończenie procesu oceny Schengen pociągnęło za sobą gruntowną restrukturyzację systemów nadzoru granicznego obu krajów oraz inwestowanie w zwiększenie zdolności egzekwowania prawa; mając na uwadze, że zgodnie z Aktem przystąpienia z 2005 r. pomyślne zakończenie procedury oceny Schengen stanowi jedyny warunek wstępny pełnego stosowania dorobku Schengen, w tym zniesienia kontroli na wewnętrznych granicach lądowych, morskich i powietrznych; mając na uwadze, że stan przygotowania Bułgarii i Rumunii do stosowania wszystkich przepisów dorobku Schengen został uznany przez szefów państw i rządów w Radzie przy wielu okazjach, a niedawno Komisja i Parlament potwierdziły tę gotowość w komunikacie Komisji z dnia 27 września 2017 r. oraz w rezolucji Parlamentu z dnia 30 maja 2018 r.;

C.

mając na uwadze, że w projekcie decyzji z dnia 29 września 2010 r. Rada zaproponowała stosowanie wszystkich przepisów dorobku Schengen w Bułgarii i w Rumunii oraz zniesienie kontroli na wewnętrznych granicach lądowych, morskich i powietrznych; mając na uwadze, że w swojej rezolucji ustawodawczej z dnia 8 czerwca 2011 r. Parlament zatwierdził tę decyzję oraz zwrócił się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do projektu decyzji;

D.

mając na uwadze, że we wrześniu 2011 r. prezydencja Rady przedstawiła wniosek dotyczący częściowego wdrożenia przepisów dorobku Schengen w Bułgarii i w Rumunii, a mianowicie zniesienia kontroli tylko na wewnętrznych granicach morskich i powietrznych, przewidując na dalszym etapie odrębną decyzję w sprawie granic lądowych;

E.

mając na uwadze, że w swoich konkluzjach Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych potwierdziła wielokrotnie, że zobowiązuje się, aby wszelkie przyszłe decyzje w sprawie zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych względem Bułgarii i Rumunii były oparte na podejściu dwuetapowym; mając na uwadze, że przyjęcie tej decyzji przez Radę ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych było wielokrotnie odraczane;

F.

mając na uwadze, że na mocy decyzji Rady z dnia 12 października 2017 r. Bułgaria i Rumunia uzyskały bierny dostęp do wizowego systemu informacyjnego; mając na uwadze, że w swoim projekcie decyzji z dnia 18 kwietnia 2018 r. Rada zaproponowała stosowanie wszystkich pozostałych przepisów dorobku Schengen związanych z Systemem Informacyjnym Schengen w obydwu państwach członkowskich;

G.

mając na uwadze, że ani Akt przystąpienia z 2005 r., ani mechanizm oceny Schengen nie przewidują ustanowienia różnych ram czasowych dla zniesienia kontroli na wewnętrznych granicach lądowych, morskich i powietrznych; mając na uwadze, że dotychczas każdorazowe rozszerzenie strefy Schengen opierało się na pojedynczym akcie prawnym;

H.

mając na uwadze, że strefa Schengen jest unikalnym rozwiązaniem i jednym z największych osiągnięć Unii Europejskiej umożliwiającym swobodne przemieszczanie się osób w obrębie granic wewnętrznych strefy Schengen; mając na uwadze, że stało się to możliwe dzięki różnorodnym środkom kompensacyjnym, takim jak stworzenie Systemu Informacyjnego Schengen (SIS) w celu poprawy wymiany informacji, a także wprowadzenie mechanizmu oceny w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen przez państwa członkowskie i zwiększenie wzajemnego zaufania do funkcjonowania strefy Schengen;

I.

mając na uwadze, że utrzymanie kontroli na granicach wewnętrznych w Unii lub przywrócenie takich kontroli w strefie Schengen wywarłoby poważny wpływ na życie obywateli europejskich i wszystkich osób korzystających z zasady swobodnego przemieszczania się w obrębie UE, a także poważnie osłabiłoby ich zaufanie do instytucji europejskich i integracji europejskiej; mając na uwadze, że niesie ze sobą bezpośrednie koszty operacyjne i inwestycyjne dla pracowników transgranicznych, turystów, przewoźników w transporcie drogowym towarów, a także dla organów administracji publicznej, a skutki byłyby paraliżujące dla gospodarki państw członkowskich i funkcjonowania rynku wewnętrznego UE; mając na uwadze, że utrzymanie kontroli na granicach wewnętrznych w przypadku Bułgarii i Rumunii ma negatywny wpływ na wywóz i przywóz w obu kierunkach, a także na operacje transportowe z niektórych największych południowych portów cywilnych i towarowych w Europie, co oznacza utratę korzyści i zwiększenie wydatków; mając na uwadze, że szacunkowe koszty związane z przywróceniem kontroli na granicach kształtują się między 0,05 a 20 mld EUR kosztów jednorazowych i 2 mld EUR rocznych kosztów operacyjnych (6);

J.

mając na uwadze, że utrzymanie kontroli na granicach wewnętrznych Unii lub ich przywrócenie w strefie Schengen najwyraźniej ma raczej związek z postrzeganym zagrożeniem dla porządku publicznego i bezpieczeństwa wewnętrznego, a nie z przekonującymi dowodami na istnienie faktycznego poważnego zagrożenia; mając na uwadze, że zniesienie kontroli na granicach wewnętrznych w wyniku pełnego zastosowania dorobku Schengen w państwach członkowskich, które już przystąpiły do UE, nie doprowadziło do podwyższenia poziomów przestępczości; mając na uwadze, że rozszerzeniu strefy Schengen w 2007 r. towarzyszyło obniżenie wskaźników przestępstw przeciwko mieniu zarówno w nowych państwach członkowskich przystępujących do strefy Schengen, jak i w dotychczasowych państwach Schengen, a wśród obywateli UE nie wzrosło poczucie zagrożenia (7);

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE) i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając dokument zatytułowany „Wspólne wizje i działania: silniejsza Europa – Globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej” przedstawiony przez wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w dniu 28 czerwca 2016 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 20 grudnia 2013 r., 26 czerwca 2015 r., 15 grudnia 2016 r., 9 marca 2017 r., 22 czerwca 2017 r., 20 listopada 2017 r., 14 grudnia 2017 r. i 28 czerwca 2018 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 13 listopada 2017 r. i 25 czerwca 2018 r. w sprawie bezpieczeństwa i obrony w kontekście globalnej strategii UE,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 czerwca 2017 r. pt. „Dokument otwierający debatę na temat przyszłości europejskiej obronności” (COM(2017)0315),

—

uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 10 listopada 2017 r. w sprawie poprawy mobilności wojskowej w Unii Europejskiej (JOIN(2017)0041),

—

uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 28 marca 2018 r. dotyczący planu działania na rzecz mobilności wojskowej (JOIN(2018)0005),

—

uwzględniając decyzję Rady (WPZiB) 2017/2315 z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie ustanowienia stałej współpracy strukturalnej (PESCO) oraz ustalenia listy uczestniczących w niej państw członkowskich (1),

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 6 marca 2018 r. dotyczące planu wdrażania PESCO (2),

—

uwzględniając decyzję Rady (WPZiB) 2018/340 z dnia 6 marca 2018 r. ustanawiającą listę projektów do zrealizowania w ramach PESCO (3),

—

uwzględniając wspólne deklaracje przewodniczących Rady Europejskiej i Komisji Europejskiej oraz Sekretarza Generalnego NATO z 8 lipca 2016 r. i 10 lipca 2018 r., wspólny zbiór wniosków dotyczących wdrożenia wspólnych deklaracji podpisanych przez Radę UE i NATO dnia 6 grudnia 2016 r. i 5 grudnia 2017 r., jak również sprawozdania z postępów we wdrażaniu tych deklaracji z dnia 14 czerwca i 5 grudnia 2017 r. oraz z 6 czerwca 2018 r., w tym stosowne konkluzje Rady,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 5 grudnia 2017 r. i 25 czerwca 2018 r. w sprawie wdrożenia wspólnych deklaracji,

—

uwzględniając Deklarację brukselską w sprawie bezpieczeństwa i solidarności transatlantyckiej oraz deklarację podpisaną na szczycie NATO w Brukseli, obie z dnia 11 lipca 2018 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2016 r. w sprawie Europejskiej Unii Obrony (4) oraz rezolucję z dnia 13 czerwca 2018 r. w sprawie stosunków między UE a NATO (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) (6),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Transportu i Turystyki (A8-0372/2018),

A.

mając na uwadze, że podstawowe wartości, na których opiera się UE – demokracja, poszanowanie praw człowieka i praworządność, a także oparty na zasadach system międzynarodowy i jedność Europy – są coraz bardziej zagrożone w dobie geopolitycznych zawirowań i degradacji strategicznego środowiska;

B.

mając na uwadze, że wiarygodny środek odstraszający, a także planowanie działań w odpowiedzi na kryzysy oraz w celu obrony Europy kontynentalnej zależy od możliwości szybkiego i efektywnego rozmieszczenia sił, w tym także zewnętrznych sił sojuszniczych;

C.

mając na uwadze, że w czasach „dywidendy pokoju” po 1989 r. nastąpił stopniowy spadek potrzeb obronnych pod względem infrastruktury i mobilności sił w całej Europie;

D.

mając na uwadze, że UE – w pełnej współpracy z NATO – dąży do tego, by działać globalnie jako gwarant bezpieczeństwa, przyczyniający się do utrzymywania pokoju i stabilności zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i zewnętrznym, a także gwarantujący bezpieczeństwo jej obywateli i terytorium dzięki jedynemu w swoim rodzaju i szerokiemu wachlarzowi strategii politycznych, instrumentów i narzędzi, aby realizować te ambicje;

E.

mając na uwadze, że zgodnie z celami globalnej strategii UE zwiększa odpowiedzialność za własne bezpieczeństwo i obronę oraz swoją rolę jako partnera na rzecz międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, w szczególności w jej sąsiedztwie, ale również poza nim, a także swoją strategiczną autonomię, w oparciu o realizację wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa;

F.

mając na uwadze, że UE musi uzyskać strategiczną autonomię poprzez skuteczną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa w celu utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmocnienia bezpieczeństwa międzynarodowego, gwarantując jednocześnie bezpieczeństwo swoim obywatelom oraz osobom zaangażowanym w misje w ramach WPBiO, w celu ochrony jej interesów i obrony jej podstawowych wartości, przyczyniając się jednocześnie do skutecznego multilateralizmu;

G.

mając na uwadze, że UE musi być zdolna do podejmowania decyzji i działania niezależnie od zdolności stron trzecich, jeżeli ma budować własną odporność i wzmacniać strategiczną autonomię w dziedzinie obronności, walki z terroryzmem i bezpieczeństwa cybernetycznego;

H.

mając na uwadze, że standaryzacja i interoperacyjność na poziomie infrastruktury i zamówień publicznych stanowią kluczowe warunki osiągnięcia strategicznej autonomii, Unii Obrony i skutecznej mobilności wojskowej;

I.

mając na uwadze, że skuteczną mobilność wojskową można wypracować jedynie przy pełnym zaangażowaniu i zobowiązaniu wszystkich państw członkowskich, skutecznie współpracujących z NATO, przy uwzględnieniu dostępnych zasobów, potrzeb i specyfiki regionalnej każdego z państw członkowskich, w sposób spójny ze stosownymi inicjatywami na poziomie UE, w celu zbudowania wydajnej infrastruktury europejskiej na potrzeby bezpieczeństwa za pomocą spójnych i uzupełniających projektów;

J.

mając na uwadze, że mobilność wojskowa jest strategicznym i operacyjnym środkiem wspierającym działania wojskowe, co zwiększa strategiczną autonomię Unii i ułatwia rozmieszczanie, przerzucanie i wspieranie sił państw członkowskich Unii z myślą o osiągnięciu jej ambicji wojskowych;

K.

mając na uwadze, że UE stoi w obliczu hybrydowych i wielokierunkowych wyzwań, w szczególności pochodzących z Dalekiej Północy, Wschodu, Bałkanów oraz z Południa / regionu Morza Śródziemnego; mając na uwadze, że szybsze i sprawniejsze rozmieszczanie aktywów i towarów na tych osiach (północ-południe, zachód-wschód) może mieć kluczowe znaczenie dla wiarygodnej reakcji;

L.

mając na uwadze, że podczas szczytu NATO w Warszawie w 2016 r. przywódcy państw sprzymierzonych zgodzili się na wzmocnienie natowskiej strategii odstraszania i obrony oraz zwiększyli gotowość sił reagowania, wdrażając wzmocnioną wysuniętą obecność i dostosowaną wysuniętą obecność NATO z myślą o osiągnięciu tych celów;

M.

mając na uwadze, że mobilność wojskowa jest konkretnym krokiem odpowiadającym na potrzeby własne Unii w zakresie bezpieczeństwa i obrony i wpisuje się w ramy WPBiO; mając na uwadze, że zbiorowe bezpieczeństwo i obrona państw członkowskich UE oraz ich zdolność do interweniowania w sytuacjach kryzysowych za granicą są zasadniczo uzależnione od zdolności do swobodnego i szybkiego przemieszczania wojsk alianckich i personelu cywilnego zajmującego się zarządzaniem kryzysowym, wyposażenia wojskowego i sprzętu na terytorium każdego z państw członkowskich i poza granicami Unii; mając na uwadze, że 22 państwa członkowskie UE są również sojusznikami NATO i są zobowiązane do zbiorowej obrony, posiadając tylko jeden zestaw sił zbrojnych i infrastruktury transportowej; mając na uwadze, że planowane inwestycje w infrastrukturę transportową wymagają większej harmonizacji z potrzebami bezpieczeństwa i obronności;

N.

mając na uwadze, że znaczna liczba przeszkód fizycznych, prawnych i regulacyjnych często utrudnia te ruchy, skutkując znacznymi opóźnieniami, a tym samym zagrażając ich celom, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych; mając na uwadze, że ćwiczenia wojsk europejskich pod auspicjami NATO w ostatnich latach wykazały, jak ogromne znaczenie dla powodzenia celów wojskowych ma odpowiednia infrastruktura transportowa;

O.

mając na uwadze, że UE dysponuje solidną polityką i narzędziami, aby pomóc państwom członkowskim w zaspokojeniu ich potrzeb w zakresie mobilności wojskowej i zobowiązań międzynarodowych;

P.

mając na uwadze, że w dniu 28 marca 2018 r. Komisja i wiceprzewodnicząca Komisji / wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa opublikowały plan działania na rzecz mobilności wojskowej, który określa harmonogram działań, jakie UE i jej państwa członkowskie mają podjąć; mając na uwadze, że wdrażanie rozpoczęto od określenia wspólnych wymogów wojskowych dotyczących mobilności wojskowej w obrębie UE i poza nią i przedstawienia wniosku dotyczącego finansowania mobilności wojskowej za pośrednictwem instrumentu „Łącząc Europę” w kolejnych wieloletnich ramach finansowych (WRF), co umożliwia finansowanie projektów podwójnego zastosowania (cywilnego i obronnego) w zakresie infrastruktury transportowej;

Q.

mając na uwadze, że w konkluzjach z dnia 25 czerwca 2018 r. Rada zwróciła się do państw członkowskich, aby jak najszybciej (a najpóźniej w 2024 r.) podjęły kroki na szczeblu krajowym na rzecz poprawy skuteczności mobilności wojskowej oraz uproszczenia odpowiednich zasad i procedur zgodnie z planem działania i wymogami wojskowymi mającymi zastosowanie do mobilności wojskowej w Unii i poza jej granicami, zgodnie z ustawodawstwem krajowym państw członkowskich;

R.

mając na uwadze, że projekt PESCO w obszarze mobilności wojskowej uruchomiono w celu uzupełnienia działań Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa; mając na uwadze, że kolejny projekt PESCO dotyczący sieci centrów logistycznych w Europie oraz wsparcia dla operacji powinien stanowić uzupełnienie tych wysiłków; mając na uwadze, że cel polegający na umożliwieniu podwójnego zastosowania infrastruktury ma kluczowe znaczenie dla tych potrzeb logistycznych; mając na uwadze, że państwa członkowskie podjęły ponadto zobowiązania dotyczące mobilności wojskowej w ramach bardziej wiążących zobowiązań wymaganych protokołem PESCO; mając na uwadze, że projekty PESCO należy opracowywać w koordynacji z NATO; mając na uwadze, że istnieje potrzeba realizacji projektu PESCO dotyczącego wyzwania związanego z mobilnością w odniesieniu do zadań wojskowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 TUE, w szczególności w odniesieniu do transportu morskiego i powietrznego;

S.

mając na uwadze, że instrument „Łącząc Europę” to wspólny, centralnie zarządzany program finansowania mający na celu wspieranie rozwoju wysoko wydajnej, zrównoważonej i wzajemnie połączonej sieci transeuropejskiej (TEN) w dziedzinie transportu, energii i usług cyfrowych, ze szczególnym naciskiem na ułatwianie połączeń transgranicznych i usuwanie wąskich gardeł oraz zapewnianie wyraźnej wartości dodanej UE w ułatwianiu transnarodowej współpracy i koordynacji; mając na uwadze, że projekt WRF na lata 2021–2027 przewiduje – w linii budżetowej instrumentu „Łącząc Europę” dla sektora transportu – nową pulę środków przeznaczoną na potrzeby mobilności wojskowej; mając na uwadze, że utrzymanie i zwiększenie skuteczności instrumentu „Łącząc Europę” jest wysoce pożądane;

T.

mając na uwadze, że Europejska Agencja Obrony prowadzi szereg projektów w dziedzinie mobilności wojskowej w zakresie zezwoleń dyplomatycznych i węzłów transportu multimodalnego, a także niedawno ustanowionych programów ad hoc dotyczących zezwoleń na ruch transgraniczny i harmonizacji wymogów wojskowych związanych z cłami; mając na uwadze, że prace Europejskiej Agencji Obrony i Komisji muszą być skoordynowane w jasny i spójny sposób, tak aby wspomagać państwa członkowskie w ukończeniu pewnych aspektów planu działania; mając na uwadze, że w procesie konsultacji należy uwzględnić potrzeby, priorytety i wymogi wojskowe państw członkowskich;

U.

mając na uwadze, że mobilność wojskową uznano ostatnio za obszar priorytetowy dla współpracy między UE a NATO we wspólnym zbiorze wniosków dotyczących wdrożenia wspólnej deklaracji, a także potwierdzono jej priorytetowe znaczenie w nowej wspólnej deklaracji oraz w Deklaracji brukselskiej w sprawie bezpieczeństwa i solidarności transatlantyckiej; mając na uwadze, że NATO przekazało UE swoje standardy dotyczące mobilności wojskowej, w tym ogólne parametry NATO dla infrastruktury transportowej;

V.

mając na uwadze, że NATO koncentruje się również na poprawie własnych zdolności logistycznych za sprawą planu logistycznego dla obszaru odpowiedzialności Naczelnego Dowódcy Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SACEUR), w szczególności przez dostosowanie przepisów i procedur, wzmocnienie dowodzenia i kontroli, zwiększenie zdolności transportowych i modernizację infrastruktury; w tym kontekście zwraca uwagę na utworzenie dwóch nowych dowództw – dowództwa sił połączonych w Norfolk i połączonego dowództwa logistycznego w Ulm;

W.

mając na uwadze, że trzy spośród czterech państw ramowych rozmieszczających siły w ramach wzmocnionej obecności NATO na wschodniej flance będą od 2019 r. poza UE; mając na uwadze, że stała obecność na kontynencie i transport sił posiłkowych z USA, Kanady i Wielkiej Brytanii mają decydujące znaczenie dla bezpieczeństwa Europy;

X.

mając na uwadze, że zwiększone wstępne rozmieszczenie wojskowych zapasów logistycznych, w tym amunicji i paliwa, pomoże złagodzić część presji na mobilność;

Y.

mając na uwadze, że pomimo wszystkich tych środków instytucjonalnych, główne działania na rzecz zwiększenia zdolności w zakresie mobilności wojskowej będą musiały podjąć państwa członkowskie UE, które muszą dostosować swoją infrastrukturę krajową i środowiska regulacyjne; mając na uwadze, że z uwagi na szeroki zakres zagadnień, którymi należy się zająć, wymagać to będzie podejścia obejmującego całą administrację rządową; mając na uwadze, że ten wspólny wysiłek należy wykonać przy pełnym poszanowaniu krajowych procesów decyzyjnych i wymogów konstytucyjnych poszczególnych państw członkowskich UE, przy jednoczesnym uwzględnieniu wymogów dotyczących mobilności wojskowej, określonych we współpracy między UE a NATO;

Z.

mając na uwadze, że z planu działania w sprawie mobilności wojskowej i z pilotażowej analizy zainicjowanej przez prezydencję estońską w 2017 r. dla państw korytarza Morze Północne-Morze Bałtyckie transeuropejskiej sieci transportowej wynika, że maksymalna wysokość prześwitu i nośność wielu mostów drogowych jest niewystarczająca dla pojazdów wojskowych, a ładowność transportu kolejowego jest niewystarczająca do przewozu wielkogabarytowego sprzętu wojskowego;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

—

uwzględniając Szczyt Społeczny na rzecz Sprawiedliwego Zatrudnienia i Wzrostu Gospodarczego zorganizowany dnia 17 listopada 2017 r. w Göteborgu, agendę przywódców w dziedzinie edukacji i kultury z listopada 2017 r. oraz konkluzje Rady Europejskiej z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie wymiaru społecznego Unii, edukacji i kultury,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie uwalniania potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie promowania europejskiego sektora kultury i sektora kreatywnego na rzecz wzrostu gospodarczego i wzrostu zatrudnienia (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2016 r. w sprawie spójnej polityki UE dla sektora kultury i sektora kreatywnego (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie przemysłu kulturalnego w Europie (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie społecznego statusu artystów (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie kulturowego wymiaru działań zewnętrznych UE (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 września 2015 r. w sprawie dążenia ku zintegrowanemu podejściu do dziedzictwa kulturowego w Europie (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2016 r. w sprawie roli dialogu międzykulturowego, różnorodności kulturowej i edukacji w promowaniu podstawowych wartości UE (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie zdobywania wiedzy o UE w szkole (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie europejskiej agendy kultury w dobie globalizacji (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie barier strukturalnych i finansowych w dostępie do kultury (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 marca 2017 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1295/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiającego program „Kreatywna Europa” (2014–2020) i uchylającego decyzje nr 1718/2006/WE, nr 1855/2006/WE i nr 1041/2009/WE (12),

—

uwzględniając Konwencję w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego przyjętą przez Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) w dniu 20 października 2005 r.,

—

uwzględniając Konwencję ramową Rady Europy w sprawie znaczenia dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa (konwencja z Faro) z dnia 27 października 2005 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1295/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające program „Kreatywna Europa” (2014–2020) i uchylające decyzje nr 1718/2006/WE, nr 1855/2006/WE i nr 1041/2009/WE (13),

—

uwzględniając rezolucję Rady z dnia 16 listopada 2007 r. dotyczącą europejskiego planu działań na rzecz kultury (14),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie planu prac w dziedzinie kultury na lata 2015–2018 (15),

—

uwzględniając unijny plan prac w dziedzinie kultury na lata 2015–2018,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 27 maja 2015 r. w sprawie oddziaływania sektora kultury i sektora kreatywnego, służącego stymulowaniu innowacji, stabilności gospodarczej i włączenia społecznego (16),

—

uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2016 r. pt. „W stronę strategii UE w dziedzinie międzynarodowych stosunków kulturalnych” (JOIN(2016)0029),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie wdrożenia Europejskiej agendy kultury (COM(2010)0390),

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 27 kwietnia 2010 r. w sprawie uwalniania potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej (COM(2010)0183),

—

uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego w 2018 r. (COM(2016)0543),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 września 2012 r. pt. „Promowanie sektora kultury i sektora kreatywnego na rzecz wzrostu gospodarczego i wzrostu zatrudnienia w UE” (COM(2012)0537),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 grudnia 2012 r. w sprawie treści na jednolitym rynku cyfrowym (COM(2012)0789),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 lipca 2014 r. pt. „Ku zintegrowanemu podejściu do dziedzictwa kulturowego w Europie” (COM(2014)0477),

—

uwzględniając raport grupy roboczej ekspertów z państw członkowskich z 2012 r. w sprawie dostępu do kultury,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 grudnia 2010 r. pt. „Eliminowanie transgranicznych przeszkód podatkowych dla obywateli Unii” (COM(2010)0769),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 listopada 2011 r. w sprawie podwójnego opodatkowania w obrębie jednolitego rynku (COM(2011)0712),

—

uwzględniając sprawozdanie grupy ekspertów Komisji z 2015 r. pt. „Sposoby przeciwdziałania transgranicznym przeszkodom podatkowym, które napotykają osoby fizyczne w UE”, który dotyczy rozwiązywania problemów podatkowych napotykanych przez osoby fizyczne prowadzące działalność transgraniczną w UE,

—

uwzględniając raport grupy roboczej ekspertów z państw członkowskich UE z 2017 r. w sprawie dialogu międzykulturowego w ramach otwartej metody koordynacji (OMK) zatytułowany „How culture and the arts can promote intercultural dialogue in the context of the migratory and refugee crisis” [Promowanie dialogu międzykulturowego za pośrednictwem kultury i sztuki w kontekście kryzysu migracyjnego i uchodźczego],

—

uwzględniając deklarację rzymską z dnia 25 marca 2017 r., w której przywódcy 27 państw członkowskich UE oraz instytucji UE wyrazili wolę osiągnięcia ambitnej Unii, „w której obywatele mają nowe możliwości rozwoju kulturalnego i społecznego oraz wzrostu gospodarczego” i „która chroni nasze dziedzictwo kulturowe i promuje różnorodność kulturową”,

—

uwzględniając deklarację z Davos z dnia 22 stycznia 2018 r. zatytułowaną „Ku wysokiej jakości Baukultur dla Europy”, w której europejscy ministrowie kultury podkreślili, że należy pilnie opracować nowe podejścia do ochrony wartości kulturowych europejskiego środowiska zbudowanego i rozwijania go oraz że potrzebne jest holistyczne, skoncentrowane na kulturze podejście do środowiska zbudowanego,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A8-0388/2018),

A.

mając na uwadze, że priorytety nowego programu i podejście sektorowe są mile widziane; mając na uwadze, że należy udzielić równego, dostosowanego do potrzeb wsparcia skoncentrowanego na konkretnych wyzwaniach wszystkim branżom sektora kultury i sektora kreatywnego, a różnorodność kulturowa i dialog międzykulturowy powinny nadal stanowić priorytety o charakterze przekrojowym; mając na uwadze, że kultura jest dobrem powszechnym i że nowy europejski program na rzecz kultury powinien mieć na celu zachowanie, rozszerzanie i rozpowszechnianie dynamicznej i zróżnicowanej sceny kulturalnej, gwarantującej dostęp wszystkim obywatelom i propagującej uczestnictwo;

B.

mając na uwadze, że nowy europejski program na rzecz kultury powinien zapewniać elastyczne ramy na rzecz zmiany ekosystemów kulturalnych i wspierania synergii między sektorami;

C.

mając na uwadze, że Europa wychodzi obecnie z poważnego kryzysu finansowego, w trakcie którego niestety często w pierwszej kolejności dokonywano cięć w krajowych i regionalnych budżetach na kulturę;

D.

mając na uwadze, że Europa stoi w obliczu coraz większych nierówności społecznych i bezrobocia ludzi młodych, nasilającego się populizmu i pogłębiającej się radykalizacji, a jej społeczeństwo jest coraz bardziej różnorodne; mając w związku z powyższym na uwadze, że kultura jest ważniejsza niż kiedykolwiek dotychczas w osiąganiu spójności społecznej i dialogu międzykulturowego oraz gwarantowaniu obywatelom wolności i różnorodności form wyrazu, komunikacji i twórczości, a także w budowaniu mostów między ludźmi;

E.

mając na uwadze, że europejski sektor kultury i sektor kreatywny to najsilniejsze atuty UE; mając na uwadze, że sektory te stanowią 4,2 % unijnego PKB, zapewniają 8,4 mln miejsc pracy, co stanowi 3,7 % łącznego zatrudnienia w UE, i są odporne na wstrząsy gospodarcze nawet w czasach kryzysu; mając na uwadze, że sektory te pobudzają kreatywność, która wpływa na wszystkie obszary działalności, a jednocześnie zapewniają wyższy odsetek zatrudnienia osób młodych i kobiet niż w innych sektorach;

F.

mając na uwadze, że europejski sektor muzyczny charakteryzuje się wysoką dynamiką, zapewnia 1 mln miejsc pracy i obroty o wartości 25 mld EUR; mając jednak na uwadze, że pozostaje on poważnie niedofinansowany, zwłaszcza jeśli uwzględnić nowe modele dystrybucji online; mając na uwadze, że z łącznego budżetu programu „Kreatywna Europa” w wysokości 1,46 mld EUR do lipca 2018 r. na realizację przedsięwzięć muzycznych przeznaczono jedynie 51 mln EUR, głównie w dziedzinie muzyki klasycznej; mając na uwadze, że taki stan rzeczy nie odzwierciedla różnorodności europejskiego sektora muzycznego i jego wpływu gospodarczego, społecznego i kulturalnego;

G.

mając na uwadze, że kultura ma istotne znaczenie dla spójności społecznej i integracji, zwłaszcza dzięki udziałowi mniejszości, grup defaworyzowanych, marginalizowanych społeczności, migrantów i uchodźców w życiu kulturalnym i społecznym; mając na uwadze, że szczególny apel o integrację migrantów w ramach programu „Kreatywna Europa” okazał się skuteczny, lecz poziom zainteresowania przekroczył możliwości programu, a finansowanie było niewystarczające;

H.

mając na uwadze, że artyści i osoby zawodowo związane z kulturą często pracują w niepewnych i niestabilnych warunkach, z niedostatecznym zabezpieczeniem społecznym lub bez takiego zabezpieczenia, a ich wynagrodzenie jest nieprzewidywalne;

I.

mając na uwadze, że świadomość kulturowa i ekspresja kulturalna zostały docenione na szczeblu UE w zmienionym zaleceniu w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie; mając na uwadze, że należy w pełni włączyć sztukę i nauki humanistyczne do systemów edukacji, by przyczyniać się do kształtowania Europy kierującej się zasadami współpracy i kreatywności i zmobilizowanej do promowania zrównoważonego rozwoju, integracji i spójności społecznej;

J.

mając na uwadze, że sieci kulturalne stanowią skuteczne narzędzie służące kształtowaniu więzi międzyludzkich, długotrwałych, pokojowych relacji i dialogu ponad granicami krajowymi, a w związku z tym służące także wspieraniu międzynarodowych stosunków kulturalnych, które stanowią podstawę ogólnoświatowych uregulowań i kształtowania europejskiej przestrzeni kulturalnej;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

—

uwzględniając komunikat Komisji z 28 października 2015 r., zatytułowany „Usprawnianie jednolitego rynku: więcej możliwości dla obywateli i przedsiębiorstw” (COM(2015)0550),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z 28 października 2015 r., zatytułowany „Sprawozdanie z integracji jednolitego rynku i konkurencyjności UE i państw członkowskich” (SWD(2015)0203),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 6 maja 2015 r., zatytułowany „Strategia jednolitego rynku cyfrowego dla Europy” (COM(2015)0192),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 13 kwietnia 2011 r., zatytułowany „Akt o jednolitym rynku. Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania. »Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego«” (COM(2011)0206),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 3 października 2012 r., zatytułowany „Akt o jednolitym rynku II. Razem na rzecz nowego wzrostu gospodarczego” (COM(2012)0573),

—

uwzględniając sprawozdanie z 9 maja 2010 r. przygotowane przez Maria Montiego na wniosek przewodniczącego Komisji Europejskiej, zatytułowane „Nowa strategia na rzecz jednolitego rynku. W służbie gospodarki i społeczeństwa Europy”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 11 marca 2015 r. w sprawie zarządzania jednolitym rynkiem w ramach europejskiego semestru 2015 (1),

—

uwzględniając swoje badanie z września 2014 r., zlecone przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, zatytułowane „Koszt braku działań na poziomie europejskim na jednolitym rynku”,

—

uwzględniając swoje badanie ze stycznia 2016 r., zlecone przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, zatytułowane „Strategia na rzecz pełnego urzeczywistnienia jednolitego rynku: premia w wysokości biliona euro”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 26 maja 2016 r. w sprawie barier pozataryfowych na jednolitym rynku (2), przygotowaną na podstawie sprawozdania Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 26 maja 2016 r. w sprawie strategii jednolitego rynku (3), przygotowaną na podstawie sprawozdania Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów,

—

uwzględniając komunikat Komisji z 10 maja 2017 r., zatytułowany „Przegląd śródokresowy realizacji strategii jednolitego rynku cyfrowego – Połączony jednolity rynek cyfrowy dla wszystkich” (COM(2017)0228),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 22 listopada 2018 r., zatytułowany „Jednolity rynek w zmieniającym się świecie – Wyjątkowy atut wymagający nowego politycznego zobowiązania” (COM(2018)0772),

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że jednolity rynek był – i nadal jest – podstawą sukcesu gospodarczego Europy, kamieniem węgielnym integracji europejskiej oraz siłą napędową wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy; mając na uwadze, że fakt ten uwidoczniono jeszcze bardziej podczas niedawnych negocjacji w sprawie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE;

B.

mając na uwadze, że na świecie zachodzą szybkie i istotne zmiany, mające wpływ również na jednolity rynek UE;

C.

mając na uwadze, że nie wykorzystujemy w pełni potencjału jednolitego rynku;

D.

mając na uwadze, że jednolity rynek nie może być rozpatrywany jedynie w kategoriach gospodarczych;

E.

mając na uwadze, że według badań prowadzonych przez Parlament pełne urzeczywistnienie jednolitego rynku może przynieść zyski gospodarcze w wysokości łącznie biliona euro w postaci wyższego PKB w całej Unii, w tym w postaci znacznych zysków w sektorze usług;

F.

mając na uwadze, że potrzebne jest strategiczne i całościowe podejście, a odpowiedź na istniejące wyzwania powinna mieć charakter równie polityczny, co techniczny;

G.

mając na uwadze niedawne niepokojące sygnały dotyczące transpozycji do prawa krajowego; mając na uwadze, że zgodnie z komunikatem Komisji w sprawie jednolitego rynku w zmieniającym się świecie do zakończenia procesu transpozycji 16 dyrektyw, których terminy transpozycji upłynęły między grudniem 2017 r. a majem 2018 r., brakowało w czerwcu 2018 r. jeszcze 25 %;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 6 lipca 2017 r. w sprawie powołania komisji specjalnej ds. terroryzmu oraz w sprawie zakresu jej kompetencji, jej liczebności i okresu sprawowania przez nią mandatu (1), przyjętą zgodnie z art. 197 Regulaminu,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Specjalnej ds. Terroryzmu (A8-0374/2018),

A.

mając na uwadze, że Unia opiera się na wartościach ludzkiej godności, wolności, równości i solidarności, na poszanowaniu praw człowieka i podstawowych wolności, a także na zasadach demokracji i rządów prawa; mając na uwadze, że akty terroryzmu należą do najpoważniejszych naruszeń tych uniwersalnych wartości i zasad;

B.

mając na uwadze, że UE powinna uczynić wszystko, co możliwe, aby zagwarantować nietykalność fizyczną i psychiczną jej obywateli zagrożonych przez terrorystów; mając na uwadze, że walka z terroryzmem wymaga postawienia jego ofiar w centrum uwagi; mając na uwadze, że społeczeństwa muszą chronić, uznawać i wspierać ofiary terroryzmu oraz rekompensować im doznane krzywdy; mając na uwadze, że art. 6 Karty praw podstawowych ustanawia zarówno prawo do wolności, jak i prawo do bezpieczeństwa, które wzajemnie się uzupełniają;

C.

mając na uwadze, że reakcja na zagrożenie terroryzmem powinna być zawsze w pełni zgodna z zasadami uznanymi w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), z podstawowymi prawami i wolnościami, a także zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych, z uwagi na ewentualny wpływ na niewinnych ludzi, którzy stanowią zdecydowaną większość ludności;

D.

mając na uwadze, że należy potępić wszystkie formy i przejawy terroryzmu niezależnie od tego, kto, gdzie i w jakich celach przeprowadził takie działania, ponieważ terroryzm stanowi jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego;

E.

mając na uwadze, że zagrożenie terrorystyczne w ostatnich latach narasta i szybko się zmienia; mając na uwadze, że ataki terrorystyczne głęboko dotknęły nas wszystkich, a wielu niewinnych ludzi kosztowały życie i zdrowie; mając na uwadze, że transgraniczny charakter terroryzmu wymaga silnej, skoordynowanej reakcji oraz współpracy w ramach państw członkowskich i między nimi, jak również współpracy z właściwymi agencjami i organami Unii oraz między nimi, a także z odpowiednimi państwami trzecimi;

F.

mając na uwadze, że bezpieczeństwo jednego państwa członkowskiego to bezpieczeństwo całej Unii; mając na uwadze, że zagrożenia stwarzane przez terroryzm wymagają całościowego podejścia łączącego bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne oraz zapewniającego koordynację na szczeblu krajowym i europejskim; mając na uwadze, że UE i państwa członkowskie poczyniły postępy w zwalczaniu tych zagrożeń, jednak postępy te są niestety osiągane pod presją wydarzeń, a nie poprzez proaktywne środki, a we wszystkich państwach członkowskich nie osiągnięto takiego samego poziomu postępów;

G.

mając na uwadze, że za bezpieczeństwo narodowe odpowiadają wyłącznie państwa członkowskie, jak określono w art. 4 ust. 2 TUE i art. 73 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), natomiast zgodnie z art. 4 ust. 3 i art. 42 TUE Unia i państwa członkowskie powinny udzielać sobie wzajemnej pomocy w wykonywaniu zadań wynikających z Traktatów; mając na uwadze, że bezpieczeństwo narodowe jest coraz bardziej zależne od swojego szerszego wymiaru europejskiego; mając na uwadze, że bezpieczeństwo narodowe nie zostało zdefiniowane na szczeblu Unii, co pozostawia państwom członkowskim szeroki margines uznaniowości;

H.

mając na uwadze, że jednocześnie art. 4 ust. 2 TFUE określa przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości jako obszar kompetencji dzielonych między Unią a państwami członkowskimi; mając na uwadze, że UE posiada szczególne kompetencje w zakresie ułatwiania i wspierania koordynacji i współpracy między państwami członkowskimi, w tym w zakresie harmonizacji przepisów prawa i praktyk w państwach członkowskich; mając na uwadze, że mandat do działania Unii przewiduje art. 67 TFUE, aby zapewnić „wysoki poziom bezpieczeństwa za pomocą środków zapobiegających przestępczości”;

I.

mając na uwadze, że krajowe agencje bezpieczeństwa i wywiadu państw członkowskich UE i niektórych państw trzecich skutecznie współpracują ze sobą za pośrednictwem grupy antyterrorystycznej (CTG) – nieformalnego organu nienależącego do struktur UE, oraz na zasadzie dwustronnej i wielostronnej; mając na uwadze, że CTG ma platformę wymiany operacyjnych danych wywiadowczych, która przyspieszyła działanie i poprawiła jakość wspólnego wywiadu; mając na uwadze, że UE posiada zbiór ugruntowanych struktur, które w całości lub częściowo zajmują się terroryzmem, w szczególności za pośrednictwem Europejskiego Centrum ds. Zwalczania Terroryzmu (ECTC) Europolu jako centralnego ośrodka wymiany informacji w zakresie egzekwowania prawa na szczeblu UE oraz Centrum Analiz Wywiadowczych UE (INTCEN), będącego punktem dostępu do strategicznych informacji wywiadowczych od służb wywiadowczych i służb bezpieczeństwa do UE, za pośrednictwem których informacje CTG docierają do europejskich decydentów, co ułatwia europejski koordynator ds. zwalczania terroryzmu;

J.

mając na uwadze, że granica między kompetencjami Unii a kompetencjami krajowymi jest nie zawsze wyraźna z uwagi na różne cechy i prerogatywy geograficzne, co podkreśla istotność współpracy między oboma szczeblami sprawowania władzy; mając na uwadze, że zróżnicowanie regionalnych, krajowych, unijnych i międzynarodowych podmiotów w walce z terroryzmem, nakładanie się kompetencji i niedostateczne określenie mandatów, mnogość formalnych i nieformalnych forów współpracy i wymiany informacji, a także podział kompetencji między różnymi agencjami regionalnymi i krajowymi, między organami ścigania i służbami wywiadu oraz między UE i państwami członkowskimi uwypuklają złożoność koordynacji, wydajności i spójności reakcji na zagrożenie terrorystyczne oraz mogą powodować trudności pod tym względem;

K.

mając na uwadze, że komisarz ds. unii bezpieczeństwa jest cenionym podmiotem uczestniczącym w opracowywaniu, wdrażaniu, monitorowaniu i ocenie polityki Komisji; mając na uwadze, że utworzenie stanowiska komisarza ds. unii bezpieczeństwa sygnalizuje zaangażowanie UE na rzecz zachęcania do współpracy między państwami członkowskimi i wspierania współpracy w kwestiach bezpieczeństwa wewnętrznego oraz na rzecz ujednolicenia prawodawstwa w zakresie walki z terroryzmem i zapewnienia lepszej współpracy między organami ścigania i organami sądowymi przy pełnym poszanowaniu statusu tych kwestii jako kompetencji krajowych określonych w traktatach;

L.

mając na uwadze, że Koordynator UE ds. Zwalczania Terroryzmu jest ważnym podmiotem w zakresie dalszej części wdrażania strategii Unii w dziedzinie zwalczania terroryzmu; mając na uwadze, że koordynator UE ds. zwalczania terroryzmu, zgodnie ze swoim mandatem określonym przez Radę Europejską, zapewnia wdrażanie i ocenę strategii oraz koordynację prac w ramach Unii, a także wspiera komunikację między Unią a państwami trzecimi; mając na uwadze, że koordynator UE ds. zwalczania terroryzmu udziela cennych porad europejskim instytucjom, agencjom i państwom członkowskim, utrzymuje z nimi kontakty i pomaga im usprawniać wzajemną koordynację; mając na uwadze, że jego mandat i status są jednak niewłaściwie zdefiniowane;

M.

mając na uwadze, że 6 lipca 2017 r. Parlament powołał tymczasową Komisję Specjalną ds. Terroryzmu (TERR), która ma zapewnić mu przegląd praktycznych i prawnych luk w istniejącym systemie walki z terroryzmem, przez które dopuszczono do niedawnych zamachów terrorystycznych w UE, oraz dostarczyć zaleceń, które pomogą opanować zagrożenie terroryzmem na szczeblu UE;

N.

mając na uwadze, że ważnym zadaniem Prokuratury Europejskiej, która ma zostać ustanowiona na podstawie rozporządzenia Rady (UE) 2017/1939, jest prowadzenie dochodzeń i ściganie przestępstw mających wpływ na interesy finansowe Unii; mając na uwadze, że ustanowienie i przeznaczenie zasobów finansowych na ten nowy organ nie powinno negatywnie wpływać na zdolności istniejących struktur, takich jak Eurojust, w zakresie ułatwiania państwom członkowskim wysiłków w walce z terroryzmem;

O.

mając na uwadze, że z 88 prawnie wiążących środków służących zwalczaniu terroryzmu, zaproponowanych od września 2001 r. do lata 2013 r., tylko jedną czwartą poddano ocenie skutków, a tylko trzy konsultacjom publicznym (2); mając na uwadze, że wskaźnik ten poprawił się w ostatnich latach, a najnowszym inicjatywom przedstawionym przez Komisję w 2017 r. i 2018 r. towarzyszyło niezbędne uzasadnienie; mając na uwadze, że wraz z Programem lepszego stanowienia prawa przyjętym w 2015 r. Komisja poprawiła również swoją politykę dotyczącą konsultacji z zainteresowanymi stronami; mając na uwadze, że środki zwalczania terroryzmu mogłyby być bardziej skuteczne i spójne, gdyby przeprowadzono konsultacje z odpowiednimi zainteresowanymi stronami i sporządzono oceny skutków;

P.

mając na uwadze, że w kompleksowej ocenie Komisji dotyczącej polityki bezpieczeństwa UE wymienia się niepełne wdrożenie jako jedno z wyzwań unii bezpieczeństwa;

Q.

mając na uwadze, że ocena środków służących zwalczaniu terroryzmu ma kluczowe znaczenie dla oceny ich skuteczności, istotności, spójności, wydajności i zgodności z prawami podstawowymi oraz ustalenia, czy konieczne są dodatkowe działania, aby wyeliminować braki; mając na uwadze, że istnieje różnica między monitorowaniem zakresu wdrażania a rzeczywistą skutecznością wdrożonych środków; mając na uwadze, że w latach 2001-2016 przygotowano 17 sprawozdań z monitorowania wdrażania i oceny w porównaniu z 10 strategiami zwalczania terroryzmu i 55 środkami ustawodawczymi i niewiążącymi; mając na uwadze, że niezwykle ważne jest, by państwa członkowskie szybko wdrożyły europejskie przepisy w dziedzinie bezpieczeństwa w celu uniknięcia braków w arsenale europejskim;

R.

mając na uwadze, że w ostatnich latach państwa członkowskie UE doświadczyły poważnych ataków terrorystycznych; mając na uwadze, że najbardziej krwawe ataki były dokonane lub inspirowane przez ugrupowania dżihadystyczne, takie jak Daisz i Al-Kaida; mając na uwadze, że niektóre kraje czasami ułatwiają działalność tych grup terrorystycznych (3); mając na uwadze, że nadal niepokojący jest skrajnie prawicowy, skrajnie lewicowy i etniczno-nacjonalistyczny brutalny ekstremizm separatystyczny, którego celem jest obalenie wartości demokratycznych i systemu opartego na rządach prawa w UE poprzez bezprawne stosowanie przemocy;

S.

mając na uwadze, że państwa członkowskie stoją w obliczu rosnącego zagrożenia prawicowym brutalnym ekstremizmem oraz przemocą neofaszystowską i neonazistowską skierowaną do przeciwników politycznych, uchodźców i imigrantów, mniejszości etnicznych i religijnych, osób LGBTQI, obrońców praw człowieka, działaczy i funkcjonariuszy organów ścigania;

T.

mając na uwadze, że, o ile większość ataków terrorystycznych przeprowadzonych w UE w 2017 r. uznano za ataki separatystyczne (137 na 205), z treści sprawozdania Europolu dotyczące sytuacji i tendencji w dziedzinie terroryzmu w UE (TE-SAT) 2018 wyraźnie wynika, że żadne z notowanych działań zaliczanych do kategorii terroryzmu nie miało skutków śmiertelnych i nie miało takiego wpływu na społeczeństwo jako całość jak akty terroryzmu popełnione przez dżihadystów; mając na uwadze, że nie wolno lekceważyć rosnącego zagrożenia terroryzmem rozumianym przez jego sprawców jako wymierzanie kary;

U.

mając na uwadze, skoro zamach terrorystyczny stanowi „rozległy lub systematyczny atak skierowany przeciwko ludności cywilnej”, to morderstwa o charakterze terrorystycznym powinny być objęte zakresem art. 7 statutu rzymskiego Międzynarodowego Trybunału Karnego z 17 lipca 1998 r.;

V.

mając na uwadze, że rozwój sytuacji i niestabilność w regionie Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej (MENA) umożliwiły Daiszowi i innym ugrupowaniom terrorystycznym uzyskanie punktu oparcia w krajach sąsiadujących z UE i rekrutowanie bojowników z krajów UE na niespotykaną dotąd skalę; mając na uwadze, że w konsekwencji związek między bezpieczeństwem wewnętrznym i zewnętrznym nabrał większego znaczenia;

W.

mając na uwadze, że tysiące obywateli urodzonych w Europie lub w niej mieszkających przyłączyło się do działań terrorystycznych Daiszu w Syrii i Iraku, ale od czasu klęski militarnej Daiszu nastąpiła zmiana strategii, zmniejszyła się liczba osób podróżujących do tych krajów w celach terrorystycznych, a terrorystyczni dżihadyści i tzw. uśpione komórki wewnątrz UE są zachęcani do przeprowadzania ataków w swoich krajach ojczystych lub krajach zamieszkania;

X.

mając na uwadze, że niedawne ataki pokazały, iż broń palna i materiały wybuchowe nadal stanowią tradycyjne metody stosowane przez grupy terrorystyczne; mając jednak na uwadze, że pojedyncze osoby coraz częściej używają innych rodzajów broni i metod, które są znacznie mniej wyszukane i trudniejsze do wykrycia, a ich celem jest maksymalna liczba przypadkowych ofiar wśród ludności cywilnej;

Y.

mając na uwadze, że powrót zagranicznych bojowników terrorystycznych i ich rodzin stwarza szczególne wyzwania w zakresie bezpieczeństwa i radykalizacji, zwłaszcza powracających dzieci, które stwarzają szczególne problemy, ponieważ potrzebują ochrony jako ofiary, ale jednocześnie mogą być potencjalnymi sprawcami;

Z.

mając na uwadze, że niektórzy powracający bojownicy byli poddawani długotrwałej indoktrynacji ideologicznej i otrzymali przeszkolenie wojskowe w dziedzinie używania broni i materiałów wybuchowych, a także różnych taktyk krycia się, ataku i walki oraz że w niektórych przypadkach nawiązali kontakty z innymi terrorystami, prawdopodobnie również zagranicznymi bojownikami, z którymi tworzą sieci ponadnarodowe (4);

AA.

mając na uwadze, że wśród sprawców ataków terrorystycznych w UE bardzo często są obywatele Unii, często imigranci w drugim lub trzecim pokoleniu dorastający w państwie członkowskim, które zaatakowali, a także cudzoziemcy, którzy w niektórych przypadkach mogli przebywać przez dłuższy czas w zaatakowanym państwie członkowskim;

AB.

mając na uwadze, że nasze otwarte społeczeństwa i otwarte granice są podatne na nadużycia i często wykorzystywane przez grupy terrorystyczne; mając na uwadze, że terroryści korzystali z dróg dostępu do krajów europejskich migrantów i osób ubiegających się o azyl, wykorzystując swobodę przemieszczania się po Europie;

AC.

mając na uwadze, że istnieją udokumentowane przypadki (5), w których ofiary poważnych przestępstw popełnionych przez terrorystów z Daisz na terytorium Iraku lub Syrii – uważając się już za bezpieczne – ponownie spotkały swych oprawców na terytorium UE, gdzie zarówno ofiary, jak i sprawcy wystąpili o ochronę międzynarodową;

AD.

mając na uwadze, że napływ nielegalnych migrantów i uchodźców stanowi wyzwanie dla ich integracji ze społeczeństwami europejskimi i wymaga wzmocnionych, konkretnych inwestycji ukierunkowanych na włączenie społeczne i kulturowe;

AE.

mając na uwadze, że do ataku można wykorzystać nowe formy terroryzmu, w tym cyberterroryzm i użycie broni masowego rażenia, także w połączeniu z nowym sprzętem technicznym takim jak drony; mając na uwadze, że istnieje precedens udaremnionej próby ataku z udziałem silnie toksycznego czynnika biologicznego rycyny; mając na uwadze, że istnieją przypadki, w których ugrupowania terrorystyczne wykorzystywały lub planowały wykorzystanie materiałów chemicznych, biologicznych, radiologicznych lub jądrowych (CBRN) i udostępniały za pośrednictwem mediów społecznościowych możliwą taktykę i metody ataków oraz cele;

AF.

mając na uwadze, że państwa członkowskie mają różne strategie reagowania na zagrożenia CBRJ oraz prezentują różne poziomy gotowości;

AG.

mając na uwadze, że 28 czerwca 2018 r. Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła wspólny komunikat w sprawie odporności Europy na zagrożenia CBRJ, wskazujący obszary, w których należy nasilić działania, aby pogłębić oraz zwiększyć istotny wkład UE w eliminację tych zagrożeń, a także wzywający państwa członkowskie i Komisję do współpracy w celu niezwłocznego i pełnego wdrożenia planu działania CBRJ;

AH.

mając na uwadze, że należy zachować ostrożność w dyskursie politycznym wykorzystywanym przez agitatorów lewicowych i prawicowych lub powołując się na zagrożenie terrorystyczne, aby uniknąć polaryzacji w społeczeństwach i nie podważać demokracji, spójności społecznej i praw człowieka, działając tym samym na korzyść organizacji terrorystycznych i realizowanych przez nie celów;

AI.

mając na uwadze, że w Europejskiej agendzie bezpieczeństwa z kwietnia 2015 r. podkreślono potrzebę zajęcia się powiązaniami między terroryzmem a przestępczością zorganizowaną, podkreślając, że przestępczość zorganizowana napędza terroryzm bardzo różnymi kanałami, m.in. przez dostawy broni, finansowanie ze środków pochodzących z przemytu narkotyków oraz infiltrację rynków finansowych;

AJ.

mając na uwadze, że wielkie międzynarodowe organizacje terrorystyczne takie jak Daisz i Al-Kaida są samowystarczalne finansowo, oraz mając na uwadze, że nielegalny handel między innymi towarami, bronią, surowcami, ropą naftową, narkotykami, papierosami i dobrami kultury, a także handel ludźmi, niewolnictwo, wykorzystywanie dzieci i wymuszenia rozbójnicze są udowodnionym sposobem na pozyskanie finansowania przez grupy terrorystyczne; mając na uwadze, że powiązanie przestępczości zorganizowanej z grupami terrorystycznymi stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa; mając na uwadze, że źródła te mogłyby umożliwić dalsze finansowanie ich przyszłych działań przestępczych;

AK.

mając na uwadze, że wzajemne stosunki między organizacjami terrorystycznymi a zorganizowanymi grupami przestępczymi, które prowadzą do połączenia zdolności do zadawania masowych strat wśród ludności cywilnej w państwach członkowskich UE z możliwościami logistycznymi umożliwiającymi takie czyny, stwarzają poważne ryzyko; mając na uwadze, że poziom egzekwowania prawa oraz informacji i analizy wywiadowczej w aspekcie związków między zorganizowaną przestępczością a terroryzmem jest niski; mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich i na szczeblu UE często brakuje potencjału dochodzeniowego i sądowego poświęconego przestępczości zorganizowanej;

AL.

mając na uwadze, że terroryzm ma osłabiać i zwalczać demokracje; mając na uwadze, że politycy i rządy to podmioty kluczowe do osiągnięcia szerokiego konsensusu i odporności społecznej w celu skutecznej obrony naszych systemów demokratycznych;

AM.

mając na uwadze, że centrum doskonałości w ramach sieci upowszechniania wiedzy o radykalizacji postaw stanowi ważną platformę wymiany najlepszych praktyk między podmiotami takimi jak organy ścigania oraz przyczyniło się do zgromadzenia ważnych zasobów wiedzy w dziedzinie zapobiegania i przeciwdziałania radykalizacji postaw (6);

AN.

mając na uwadze, że sytuacja w poszczególnych państwach członkowskich jest zróżnicowana, a poddana ostatnio przeglądowi europejska strategia walki z radykalizacją mogłaby stanowić wsparcie dla strategii krajowych, które są ważne z punktu widzenia zapewnienia ogólnych ram dla programów na szczeblu krajowym i lokalnym; mając na uwadze, że aby umożliwić realizację tych programów, strategie muszą być spójne i skuteczne oraz zapewniać odpowiednie finansowanie władzom lokalnym i interesariuszom ze społeczeństwa obywatelskiego;

AO.

mając na uwadze, że niemożliwe jest określenie tylko jednej drogi prowadzącej do radykalizacji; mając na uwadze, że na przykład spójność społeczna, kontekst polityczny, stan gospodarczy, ideały religijne i ideologiczne, osobiste urazy i psychologiczna podatność na zagrożenia, a także otoczenie i sieci mogą stanowić istotne czynniki i zapalniki; mając na uwadze, że aspekt płci był do niedawna niedoszacowany i że istnieje błędne przekonanie o roli, jaką mogą odegrać kobiety; mając na uwadze, że kobiety nie zawsze są bierne i mogą działać jako podżegaczki, rekruterki, zbierać środki, a nawet być sprawczyniami aktów terroryzmu;

AP.

mając na uwadze, że niektóre dzielnice o niskich dochodach w europejskich miastach borykają się z masowym bezrobociem i systematycznym rozpadem rządów prawa, co sprzyja ekstremizmowi religijnemu i terroryzmowi; mając na uwadze, że promowanie włączenia społecznego i aktywne promowanie wartości demokratycznych, które muszą być przestrzegane przez wszystkich obywateli, może pomóc w ograniczeniu poczucia marginalizacji i w zmniejszeniu ryzyka radykalizacji; mając na uwadze, że zwalczanie radykalizacji i brutalnego ekstremizmu wymaga ścisłej i skoordynowanej współpracy między wszystkimi zaangażowanymi podmiotami, na wszystkich szczeblach zarządzania (lokalnym, regionalnym i krajowym) oraz ze społeczeństwem obywatelskim i z sektorem prywatnym;

AQ.

mając na uwadze, że eksperci podkreślają pozytywne doświadczenia wynikające z podejścia opartego na współdziałaniu wielu podmiotów, skoncentrowanego na tworzeniu infrastruktury uwzględniającej szlaki prowadzące do radykalizacji i zagrożone nią grupy społeczne, oraz zapewniającej wczesne wsparcie ze strony różnych organów i organizacji na wielu poziomach dla osób narażonych na radykalizację i ich rodzin oraz podkreślającego wspierającą rolę policji, i w ten sposób wzmacniającego relacje;

AR.

mając na uwadze pozytywną rolę współpracy policji ze społecznością lokalną w pogłębianiu wiedzy i utrzymywaniu stosunków zaufania z osobami narażonymi na radykalizację w oparciu o wzajemny szacunek z określonymi grupami w celu przeciwdziałania zjawiskom radykalizacji postaw i zapobiegania nieufności wobec państwa i jego instytucji;

AS.

mając na uwadze, że jak dotąd brak jest jasnych metod oceny skuteczności projektów w zakresie zapobiegania i zwalczania radykalizacji postaw;

AT.

mając na uwadze, że kilka europejskich funduszy i programów może być wykorzystywanych na projekty przeciwdziałania i zapobiegania radykalizacji na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym; mając na uwadze, że w budżecie UE do 2020 r. przeznaczono 314 mln EUR na projekty zwalczania radykalizacji (7); mając na uwadze, że nie ma potrzeby prowadzenia stałej oceny skuteczności tych programów; mając na uwadze, że pomiar skuteczności działań zapobiegających radykalizacji jest sam w sobie trudny i wymaga ścisłej współpracy między Komisją, państwami członkowskimi, poszczególnymi interesariuszami oraz badaczami;

AU.

mając na uwadze, że według szacunków Europolu do 2018 roku w UE było ok. 30 000 radykalnych dżihadystów;

AV.

mając na uwadze, że radykalne wypowiedzi ekstremistyczne promujące przemoc są coraz częściej obecne na terytorium wielu państw członkowskich UE, często w formie drukowanej albo w postaci treści edukacyjnych czy audiowizualnych, w tym na portalach społecznościowych i kanałach telewizji satelitarnej; mając na uwadze, że wypowiedzi te są sprzeczne z zasadami demokracji, praworządności i praw człowieka, podważają pluralizm, propagują przemoc i nietolerancję wobec wszystkich innych religii, są jawnie antysemickie, odmawiają równości mężczyzn i kobiet oraz propagują uwstecznioną wizję kultury i społeczeństwa;

AW.

mając na uwadze, że w niektórych księgarniach w Europie i w internecie dostępna jest głównie przepełniona mową nienawiści literatura wahabicka i salaficka; mając na uwadze, że taka zglobalizowana i prosta wersja islamu zrywa z praktykami społeczności muzułmańskich w Europie i przyczynia się do podkopywania ich szerszej integracji;

AX.

mając na uwadze, że radykalny fundamentalizm islamski dąży do zdominowania przez religię wszystkich sfer życia – osobistej, politycznej i społecznej – a konsekwencją tego może być forma komunitaryzmu podatna na działania dżihadystycznych rekruterów;

AY.

mając na uwadze, że udokumentowano znaczną liczbę przypadków radykalnych głosicieli nienawiści w całej Europie; mając na uwadze, że głosiciele nienawiści często pochodzą spoza UE, a niektóre miejsca kultuotrzymują nieprzejrzyste finansowanie z państw trzecich – przy czym wiele z nich to reżimy autorytarne lub wyznaniowe, które nie opierają się na rządach zgodnych z zasadami demokracji, praworządności i praw człowieka;

AZ.

mając na uwadze, że w UE istnieją samozwańcze ośrodki nauczania religii propagujące idee ekstremistyczne, w których nieletni, w tym małe dzieci, mogą być narażeni na treści edukacyjne sprzeczne z wartościami demokracji, praworządności i prawami człowieka, w tym treści pełne przemocy; mając na uwadze, że ekstremistyczne organizacje przygotowują grunt pod werbunek terrorystów, często wykorzystują podatność młodych ludzi przyciągając ich ofertą społeczną i kulturalną;

BA.

mając na uwadze, że wyrafinowana strategia komunikacji internetowej polegająca na marketingu terroryzmu przez gloryfikowanie go, prowadzona głównie przez Daisz, ale również przez inne wielkie międzynarodowe ugrupowania terrorystyczne, oferuje wzór skopiowany z globalnej „kultury młodzieżowej”, taki jak gry online, i dlatego jest szczególnie atrakcyjna dla dzieci i młodzieży; mając na uwadze, że model ten kusi ich również z możliwościami społecznymi i kulturowymi;

BB.

mając na uwadze, że kilka ostatnich śledztw wykazało, że internet, a w szczególności media społecznościowe mogą odgrywać rolę katalizatorów radykalizacji postaw, prowadząc do brutalnego ekstremizmu, a także służyć ksenofobicznym ugrupowaniom jako narzędzia rozpowszechniania mowy nienawiści oraz bezprawnych treści, zwłaszcza wśród młodzieży;

BC.

mając na uwadze, że po wielokrotnych wezwaniach do większego zaangażowania w zwalczanie terroryzmu internetowi giganci wywiązują się ze swoich obowiązków; mając na uwadze, że w ramach Forum UE ds. Internetu uruchomionego w 2015 r. firmy współpracują na rzecz dobrowolnego usuwania treści terrorystycznych ze swoich stron internetowych, jeżeli uważają, że doszło do naruszenia ich warunków; mając na uwadze, że w maju 2016 r. wprowadzono kodeks postępowania dla dużych przedsiębiorstw informatycznych mający na celu walkę z nielegalną mową nienawiści w internecie; mając na uwadze, że ta dobrowolna współpraca jest mimo wszystko niewystarczająca;

BD.

mając na uwadze, że do końca drugiego kwartału 2018 r. europejska jednostka Europolu ds. zgłaszania podejrzanych treści w internecie dokonała oceny 54 752 treści wyprodukowanych w 10 różnych językach na 170 platformach internetowych, uruchamiając 52 716 decyzji o odesłaniu sprawy z wskaźnikiem skutecznego usunięcia wynoszącym 89,5 % w oparciu o dobrowolne rozpatrzenie spraw przez dostawców usług internetowych, na których platformach doszło do nadużyć (8);

BE.

mając na uwadze, że chociaż poczyniono pewne postępy w zakresie usuwania treści terrorystycznych w internecie, istnieje potrzeba zwiększenia zaangażowania firm; mając na uwadze, że usunięcie często nie jest kompletne, terminowe ani trwałe – treści są usuwane z jednej strony internetowej, ale pozostawiane na innej stronie należącej do tej samej firmy bądź konto może pozostać aktywne lub pojawić się znów po tym, jak zamieszczono na nim treść naruszającą warunki świadczenia usług danej firmy; mając na uwadze, że należy poprawić skuteczność, kompleksowość i przejrzystość sprawozdawczości firm internetowych oraz egzekwowanie prawa; mając na uwadze, że przedsiębiorstwa i użytkownicy, których to dotyczy, powinni mieć możliwość dochodzenia roszczeń na drodze sądowej;

BF.

mając na uwadze, że w odpowiedzi na usuwanie większej ilości treści przez duże firmy ugrupowania terrorystyczne coraz częściej korzystają z nowych lub mniejszych platform, które są gorzej przystosowane do szybkiego usuwania materiałów terrorystycznych; mając na uwadze, że takie rozbicie na mniejsze platformy wymaga dodatkowego wsparcia technicznego, które jest niezbędne, aby umożliwić na przykład wprowadzenie automatycznych narzędzi niezależnych od platformy, takich jak technologia haszowania umożliwiająca zawczasu identyfikację treści terrorystycznych online z dużą dokładnością i blokowanie publikacji;

BG.

mając na uwadze, że rozwój nowych technologii oraz wykorzystywanie sztucznej inteligencji i algorytmów może umożliwić szybką identyfikację i zgłaszanie treści terrorystycznych w internecie; mając na uwadze, że korzystanie ze zautomatyzowanych narzędzi niesie ze sobą również ryzyko nieprawidłowych trafień;

BH.

mając na uwadze, że badania oraz sprawozdania pokazują, w jaki sposób więzienia mogą łatwo przekształcić się w mikrokosmos powiązań przestępczości i terroru, gdzie odbywa się werbunek i współpraca w sieci; mając na uwadze, że wewnętrzna sytuacja w wielu więzieniach sprzyja szybszej radykalizacji osadzonych, wychowując terrorystów i przyczyniając się do terroryzmu; mając na uwadze, że wiele osób odbywających kary pozbawienia wolności wkrótce zostanie zwolnionych i wróci do swoich społeczności, co stwarza szczególne wyzwania w zakresie reintegracji oraz wysokie ryzyko ponownego popełnienia przestępstwa; mając na uwadze, że monitorowanie takich przestępców wysokiego ryzyka jest niezwykle zasobochłonne dla służb bezpieczeństwa państw członkowskich; mając na uwadze, że istotną rolę w łagodzeniu tych zagrożeń mogą odgrywać systemy więzienne oraz zarządzanie ryzykiem; mając na uwadze, że chociaż państwa członkowskie dostrzegają konieczność rozwiązania kwestii nasilenia radykalizacji postaw w więzieniach, potrzebne są dalsze skuteczne środki;

BI.

mając na uwadze, że zatrzymywanie danych z uwzględnieniem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii europejskiej (ETS) jest zasadniczą częścią procesu dochodzenia; mając na uwadze, że policja, organy wymiaru sprawiedliwości i służby wywiadowcze zazwyczaj opierają się w dużej mierze na danych telekomunikacyjnych, aby z sukcesem prowadzić postępowania w sprawach; mając na uwadze, że podczas prac Komisji Specjalnej ds. Terroryzmu konsekwentnie poruszano kwestię konieczności odpowiedniego systemu zatrzymywania danych w związku z walką z terroryzmem;

BJ.

mając na uwadze, że stosowanie szyfrowania z jednej strony stanowi istotny wkład w bezpieczeństwo w dziedzinie IT, a z drugiej strony szyfrowanie może także zostać wykorzystane przez terrorystów w celu ochrony swojej komunikacji lub przechowywanych danych, co stanowi poważne wyzwanie dla organów ścigania, służb bezpieczeństwa i wywiadu, uniemożliwiając dostęp do podstawowych danych wywiadowczych i dowodów; mając na uwadze, że szyfrowanie zyskuje szczególne znaczenie, gdy nawet odpowiedzialni dostawcy usług internetowych nie chcą lub nie mogą odszyfrować komunikacji;

BK.

BL.

BM.

BN.

BO.

BP.

BQ.

BR.

BS.

BT.

BU.

mając na uwadze, że Komisja przedstawiła dwa wnioski dotyczące rozporządzenia ustanawiającego ramy interoperacyjności między istniejącymi i proponowanymi scentralizowanymi systemami informacji w dziedzinie współpracy policyjnej i współpracy wymiarów sprawiedliwości, azylu i migracji, granic i wiz, a mianowicie VIS, SIS, EES i Eurodac, a także ETIAS i ECRIS-TCN po przyjęciu odpowiednich podstaw prawnych;

BV.

mając na uwadze, że przestępcy nadal mogą być dzisiaj rejestrowani w różnych, niepowiązanych ze sobą bazach danych pod różnymi pseudonimami; mając na uwadze, że w związku z tym obecną unijną architekturę zarządzania danymi należy poprawić, dodając interoperacyjność w celu eliminacji niedociągnięć i wielu fałszywych tożsamości oraz dostarczania właściwych informacji we właściwym czasie;

BW.

mając na uwadze, że na terytorium jednego państwa członkowskiego może istnieć wiele odrębnych zdecentralizowanych baz danych na poziomie federalnym, regionalnym i lokalnym, z różnymi danymi wejściowymi w różnych systemach i o złożonych procedurach – lub w ogóle bez z nich – służących udostępnianiu lub sprawdzaniu danych przez odpowiednie organy na różnych szczeblach;

BX.

mając na uwadze, że wykorzystanie wspólnego formatu komunikacji na szczeblu UE, takiego jak uniwersalny format komunikatów (UMF) ułatwi sprawniejszą wymianę danych i informacji między stronami oraz między systemami interoperacyjnymi; mając na uwadze, że konieczność korzystania z pewnych pól UMF w przypadku konkretnych wymian może przyczynić się do poprawy jakości danych we wszystkich systemach, w których wymieniane są komunikaty; mając na uwadze, że należy również zachęcać Europol i Interpol do korzystania z tego wspólnego formatu komunikatów;

BY.

mając na uwadze, że eu-LISA powinna ustanowić zautomatyzowane mechanizmy i procedury kontroli jakości danych, a także wspólne wskaźniki jakości danych i minimalne standardy jakości danych przechowywanych w systemach informatycznych; mając na uwadze, że celem powinna być automatyczna identyfikacja przez systemy informacyjne UE i elementy interoperacyjności wprowadzonych danych wyglądających na niespójne lub nieprawidłowe, tak aby państwo członkowskie, z którego dane te pochodzą, mogło je sprawdzić i podjąć wszelkie konieczne środki naprawcze;

BZ.

mając na uwadze, że przeszkody uniemożliwiające sprawniejszą współpracę wynikają często z trudności organizacyjnych i prawnych wynikających z różnic między strukturami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi w poszczególnych państwach członkowskich, takich jak; pokrywanie się kompetencji i niedostateczne określenie mandatów; wahanie, czy dzielić się informacjami, ponieważ może to powodować utratę odpowiedzialności lub utratę ważnych przepływów informacji; przeszkody prawne w wymianie informacji między różnymi organami; zobowiązanie służb do konkurowania ze sobą o zasoby; oraz bariery techniczne w wymianie informacji;

CA.

mając na uwadze, że zasada własności danych jest kluczowa dla zapewnienia zaufania organów zajmujących się zwalczaniem terroryzmu do systemu wymiany informacji za pośrednictwem baz danych UE między państwami członkowskimi i z Europolem;

CB.

mając na uwadze, że mieszanie informacji pochodzących od służb wywiadowczych i organów ścigania wiąże się z poważnymi wyzwaniami prawnymi i zagrożeniami wynikającymi z odmiennych zasad dotyczących rozliczalności mających zastosowanie do obu rodzajów informacji, w tym zagrożeniem podstawowego prawa podejrzanych do rzetelnego procesu sądowego, gdy informacje wywiadowcze są wykorzystywane jako dowód w postępowaniu sądowym; mając na uwadze, że należy stworzyć ramy prawne dla wymiany informacji między służbami wywiadowczymi a organami ścigania, zwłaszcza że dane wywiadowcze często dotyczą informacji o osobach, które nie są jeszcze podejrzane w ramach dochodzeń karnych, lecz mogą należeć do sieci terrorystycznych albo być powracającymi zagranicznymi bojownikami terrorystycznymi; mając jednak na uwadze, że nie może to prowadzić do obniżenia standardów prawnych;

CC.

mając na uwadze, że policja i służby wywiadowcze otrzymują, przetwarzają i przekazują informacje niejawne i jawne, co oznacza różne systemy na wszystkich etapach wykorzystywania tych informacji; mając na uwadze, że konieczne jest również rozróżnienie między wywiadem – pojęciem, które obejmuje przetwarzanie danych przez ekspertów do konkretnych celów – a zwykłą informacją; mając na uwadze, konieczne jest rozróżnienie wywiadu kryminalnego, związanego z misją policji sądowej, od wywiadu bezpieczeństwa, przetwarzanego w ramach administracyjnych;

CD.

mając na uwadze, że informacje wywiadowcze powinny otrzymać specjalny, jeszcze wyższy poziom ochrony niż informacje policji ze względu na stosowanie różnych metod pracy, takie jak gromadzenie poufnych informacji ze źródeł i od informatorów, których tożsamość musi pozostać anonimowa, a także różne cele, które wymagają większej wrażliwości;

CE.

mając na uwadze, że możliwym rozwiązaniem może być również tworzenie centrów lub jednostek ds. zwalczania terroryzmu na terytorium kraju; mając na uwadze, że centra takie umożliwiają regularne komunikowanie się przedstawicieli różnych służb i omawianie najlepszych sposobów współpracy i wymiany informacji; mając na uwadze, że pomaga to budować zaufanie między służbami i sprzyja lepszemu zrozumieniu ich metod pracy i wyzwań;

CF.

mając na uwadze, że służby bezpieczeństwa zwykle współpracują i wymieniają informacje w relacjach dwustronnych lub wielostronnych – w szczególności za pośrednictwem grupy antyterrorystycznej (CTG), a także z organami UE za pośrednictwem UE INTCEN, przez dzielenie się strategicznymi danymi wywiadowczymi; mając na uwadze, że konieczne jest znalezienie praktycznego rozwiązania w celu wypełnienia istniejących luk między równolegle przebiegającymi torami społeczności organów ścigania i społeczności wywiadu, np. przez wskazanie konkretnych obszarów współpracy, aby umożliwić bardziej skuteczną współpracę przy jednoczesnym zachowaniu odrębności;

CG.

mając na uwadze, że możliwe jest zwiększenie skuteczności wykorzystania struktur grupy antyterrorystycznej (CTG) oraz Centrum Analiz Wywiadowczych Unii Europejskiej (EU INTCEN) do celów wymiany informacji;

CH.

mając na uwadze, że cywilne i wojskowe agencje bezpieczeństwa i wywiadu państw członkowskich systematycznie dzielą się informacjami wywiadowczymi, w tym informacjami dotyczącymi terroryzmu, z Centrum Analiz Wywiadowczych UE (EU INTCEN) w ramach Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), zapewniającym analizę wywiadowczą, wczesne ostrzeganie i świadomość sytuacyjną różnym organom decyzyjnym UE;

CI.

mając na uwadze, że przekazywanie informacji po wystąpieniu trafienia wyłącznie biuru SIRENE państwa członkowskiego, które stworzyło wpis, na podstawie art. 36, a nie innym państwom członkowskim, czasami jest niewystarczające, aby śledzić przemieszczanie się osób związanych z terroryzmem lub uzupełnić odpowiednie informacje w odniesieniu do takich osób; mając na uwadze, że wczesne ostrzeżenie innych państw członkowskich, które mogłyby być zainteresowane, mogłyby na przykład być konieczne w przypadku, gdy dana osoba nie wróciła bezpośrednio do państwa członkowskiego pochodzenia, lub w przypadku gdy towarzyszyli jej obywatele innego państwa lub innych państw członkowskich, w odniesieniu do których nie wprowadzono żadnego wpisu, ponieważ nie byli oni znani właściwym organom tego państwa;

CJ.

mając na uwadze, że rząd Zjednoczonego Królestwa powiadomił UE o zamiarze wystąpienia z UE w dniu 29 marca 2019 r.; mając jednak na uwadze, że wyraził chęć kontynuowania współpracy z UE w dziedzinie bezpieczeństwa i zwalczania terroryzmu; mając na uwadze, że UE i Zjednoczone Królestwo są wysoce współzależne w obszarze bezpieczeństwa i zwalczania terroryzmu, ponieważ Zjednoczone Królestwo uczestniczy w wielu kluczowych instrumentach prawnych UE w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach karnych oraz ma dostęp do wielu systemów i baz danych UE do celów wymiany informacji; mając na uwadze, że należy poczynić ustalenia z UE w odniesieniu do wszystkich postępowań w toku; mając na uwadze, że wszelkie przyszłe umowy powinny mieć na celu umożliwienie Zjednoczonemu Królestwu i UE dalszego udostępniania, gromadzenia i analizowania niezbędnych informacji w ramach walki z poważną przestępczością; mając na uwadze, że umowa o wystąpieniu powinna zapewniać płynny system przejściowy i unikać, w możliwym zakresie, luk operacyjnych lub przeszkód zmniejszających zdolność UE do skutecznego zwalczania przestępczości zorganizowanej i terroryzmu;

CK.

mając na uwadze, że niezbędna jest skuteczna i systematyczna współpraca między państwami członkowskimi i agencjami UE, zgodnie z ich mandatem prawnym, a także między agencjami zajmującymi się walką z terroryzmem, w szczególności współpraca między Europolem a Eurojustem w celu skuteczniejszego wspierania wysiłków zmierzających do zapobiegania atakom terrorystycznym, ich wykrywania oraz ścigania i karania ich sprawców; mając na uwadze, że Eurojust mianował wyspecjalizowanego prokuratora ds. przeciwdziałania terroryzmowi, który ma stanowić pomost łączący Eurojust z ECTC Europolu, aby rozszerzyć współpracę i wymianę informacji między obiema agencjami;

CL.

mając na uwadze, że wymiana informacji między agencjami UE nie jest optymalna z powodu stosowania przez nie różnych zabezpieczonych kanałów łączności; mając na uwadze, że wprowadzenie międzyinstytucjonalnego zabezpieczonego kanału łączności mogłoby ułatwić i usprawnić wymianę informacji między agencjami, takimi jak INTCEN, Europol i Frontex;

CM.

mając na uwadze, że wyznaczeni oficerowie łącznikowi ds. zwalczania terroryzmu mogą wnieść wartość dodaną zarówno do pracy agencji, jak i dla swoich państw członkowskich;

CN.

mając na uwadze, że w państwach członkowskich istnieją różnice w liczbie właściwych organów, które mogą zasięgać informacji w bazach danych Europolu lub kontaktować się z Europolem bez pośrednictwa krajowych oficerów łącznikowych; mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie nie mają ograniczonych i bezpiecznych krajowych sieci łączności policyjnej, co uniemożliwia ich właściwym organom zdecentralizowany dostęp, w szczególności do bezpiecznej platformy wymiany informacji CT-SIENA;

CO.

mając na uwadze, że szereg instrumentów UE, takich jak decyzja 2005/671/WSiSW, dyrektywa w sprawie zwalczania terroryzmu i rozporządzenie w sprawie Europolu, wymaga od państw członkowskich wymiany informacji o terroryzmie z odpowiednimi agencjami; mając na uwadze, że zwiększenie wymiany informacji z Europolem i Eurojustem w sposób regularny i systematyczny, obejmujące informacje kontekstowe, zgodnie z ich mandatem prawnym, ułatwia pracę tych instytucji w dziedzinie wykrywania powiązań między poszczególnymi sprawami oraz dostarczania przeglądu wyzwań i najlepszych praktyk związanych z dochodzeniami, postępowaniami i wyrokami skazującymi za przestępstwa związane z terroryzmem; mając na uwadze, że w ramach decyzji 2005/671/WSiSW państwa członkowskie nadal nie prowadzą spontanicznej wymiany istotnych informacji z innymi państwami członkowskimi w sytuacjach, w których takie informacje mogłyby zostać wykorzystane do zapobiegania przestępstwom terrorystycznym, wykrywania ich, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania; mając na uwadze, że ilość informacji udostępnianych Eurojustowi wzrosła w ciągu ostatnich lat, ale nadal istnieją różnice między państwami członkowskimi w odniesieniu do ich ilości, rodzaju i zakresu, co może prowadzić do fragmentacji dostępnych informacji;

CP.

mając na uwadze, że CEPOL w znacznym stopniu przyczynia się do szkolenia w zakresie zwalczania terroryzmu dla funkcjonariuszy organów ścigania państw członkowskich oraz w priorytetowych państwach trzecich;

CQ.

mając na uwadze, że mechanizmy wzajemnej pomocy prawnej są stopniowo zastępowane przez instrumenty wzajemnego uznawania, ponieważ te ostatnie przyczyniają się do poprawy współpracy transgranicznej między właściwymi organami w UE poprzez przyspieszanie i usprawnianie procedur; mając na uwadze, że decyzja w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i dyrektywa w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego (END) to przykłady instrumentów wzajemnego uznawania uważanych przez praktyków za użyteczne;

CR.

mając na uwadze, że zasada wzajemnego uznawania jest z jednej strony zależna od wysokiego poziomu wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi, a z drugiej strony pomaga zwiększyć wzajemne zaufanie, umożliwiając organom różnych państw członkowskich sprawną współpracę w walce z terroryzmem;

CS.

mając na uwadze, że wspólne zespoły dochodzeniowo-śledcze ułatwiają koordynację dochodzeń i postępowań karnych w sprawach o wymiarze transgranicznym i umożliwiają wymianę informacji/dowodów w czasie rzeczywistym; mając na uwadze, że praktyczne korzyści wynikające z wykorzystania wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych obejmują lepszą wymianę informacji, wymianę najlepszych praktyk, lepsze gromadzenie dowodów i wzajemne uznawanie działań przeprowadzanych przez strony; mając na uwadze, że aby działać skutecznie, wspólne zespoły dochodzeniowo-śledcze wymagają odpowiedniego finansowania;

CT.

mając na uwadze, że bliska współpraca z dostawcami usług online jest niezbędna, jeśli chodzi o zabezpieczanie i uzyskiwanie dowodów elektronicznych na żądanie właściwego organu ścigania i na podstawie należytych procedur prawnych, biorąc pod uwagę ich znaczenie dla prowadzenia dochodzeń w sprawie przestępstw terrorystycznych;

CU.

mając na uwadze, że strefa Schengen bez granic wewnętrznych jest jednym z podstawowych osiągnięć UE, które może być trwałe tylko wówczas, gdy granice zewnętrzne będą skutecznie zabezpieczone i chronione, znikną nielegalne przejścia graniczne i zostaną przyjęte środki bezpieczeństwa wewnętrznego, aby stawić czoła zagrożeniu poważnymi przestępstwami; mając na uwadze, że przyjęto liczne wnioski mające wzmocnić kontrole bezpieczeństwa na granicach zewnętrznych; mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie proszą o większą elastyczność w zakresie tymczasowego przywracania kontroli na granicach wewnętrznych w przypadku poważnego zagrożenia dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego zgodnie z propozycją Komisji;

CV.

mając na uwadze, że 7 kwietnia 2017 r. weszło w życie nowe rozporządzenie (UE) 2017/458 (9) zmieniające kodeks graniczny Schengen w odpowiedzi w szczególności na wzrost zagrożenia terrorystycznego w celu zapewnienia systematycznych kontroli w odpowiednich bazach danych wszystkich osób przekraczających granice zewnętrzne, w tym osób korzystających z prawa do swobodnego przemieszczania się;

CW.

mając na uwadze, że nie zostały wdrożone niektóre postanowienia rozporządzenia dotyczące wybranych obszarów kontroli granic, takich jak systematyczne korzystanie z baz danych podczas odpraw granicznych i dokładne kontrolowanie wymaganych warunków wjazdu;

CX.

mając na uwadze, że udaremniony atak na pociąg Thalys z 21 sierpnia 2015 r., zamachy w Paryżu 13 listopada 2015 r. i ataki w Brukseli 22 marca 2016 r. wykazały, że w ograniczonej liczbie przypadków terroryści wykorzystali niedociągnięcia w polityce zarządzania granicami UE i kilku państw członkowskich, które nie były gotowe na masowy napływ; mając na uwadze, że organy ścigania poinformowały, że w lipcu, sierpniu i październiku 2015 r. co najmniej ośmiu sprawców tych ataków wjechało do UE nielegalnie; mając na uwadze, że w innych przypadkach przyszli sprawcy pozostali w państwach członkowskich, mimo że mieli je opuścić lub zostać zawróceni; mając na uwadze, że świadczy to o pewnych wadach polityki zarządzania granicami UE i jej realizacji na szczeblu państw członkowskich;

CY.

mając na uwadze, że konkluzje Rady 10152/17 zalecają państwom członkowskim, aby w przypadku migrantów o nieuregulowanym statusie przeprowadzały kontrole, w stosownych przypadkach, na szczeblu krajowym w bazach danych zasilanych i wykorzystywanych przez właściwe organy i krajowy system automatycznej identyfikacji daktyloskopijnej (AFIS), a na szczeblu europejskim i międzynarodowym w bazach danych SIS, Europolu, VIS, Eurodac i Interpolu (sieć I-24/7), a konkretnie danych nominalnych, danych skradzionych lub utraconych dokumentów podróży (SLTD), danych o FTF i danych dokumentów podróży powiązanych z zawiadomieniami (TDAWN);

CZ.

mając na uwadze, że na podstawie art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1168/2011 i pozytywnej opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex) może przetwarzać dane osobowe; mając jednak na uwadze, że Frontex ma trudności z monitorowaniem terroryzmu z powodu krótkiego okresu przechowywania danych osobowych ustanowionego rozporządzeniem (UE) 2016/1624, który obejmuje jedynie 90 dni; mając na uwadze, że między Eurojustem a Fronteksem zawarto jedynie protokół ustaleń, który obejmuje wymianę informacji ogólnych, strategicznych i technicznych, ale nie wymianę danych osobowych; mając na uwadze, że konieczne jest stworzenie konkretnych ram prawnych dla Fronteksu, aby mógł on przetwarzać dane osobowe w celu wypełniania swoich zadań;

DA.

mając na uwadze, że funkcjonariusze Fronteksu powinni również mieć dostęp do baz danych Eurodac, SIS, EES i VIS na przejściach granicznych w celu przeprowadzania kontroli;

DB.

mając na uwadze, że obecnie nie istnieją minimalne normy czy wspólne zasady dotyczące bezpieczeństwa dowodów osobistych obywateli Unii i dokumentów pobytowych wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin korzystających z prawa do swobodnego przemieszczania się;

DC.

mając na uwadze, że trzy czwarte podrobionych dokumentów wykrytych na granicach zewnętrznych i w UE imituje dokumenty tożsamości wydane przez państwa członkowskie i kraje stowarzyszone z obszarem Schengen; mając na uwadze, że do najczęściej wykrywanych podrobionych dokumentów należą krajowe dowody tożsamości o niższym poziomie zabezpieczeń;

DD.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie nie wymagają od przewoźników lotniczych na swoim terytorium przeprowadzania kontroli zgodności danych osobowych pasażerów na biletach z dokumentem tożsamości lub paszportem, co utrudnia ustalenie, czy dana tożsamość odpowiada prawdziwej tożsamości osoby; mając na uwadze, że ma to kluczowe znaczenie dla lotów wewnątrz UE; mając jednak na uwadze, że właściwe kontrole tożsamości i uwierzytelnianie dokumentów podróży powinny pozostać zadaniami organów policyjnych;

DE.

mając na uwadze, że dowody z miejsc konfliktów są często niezbędne do identyfikacji potencjalnych zagranicznych bojowników terrorystycznych i ofiar oraz że należy je uwzględnić w odpowiednich bazach danych, aby mogły dotrzeć do funkcjonariuszy straży granicznej w czasie rzeczywistym i być udostępnione śledczym i prokuratorom w celu prowadzenia dochodzeń i ścigania;

DF.

mając na uwadze, że kilka państw członkowskich nie ratyfikowało jeszcze Konwencji Rady Europy z 16 maja 2005 r. o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o finansowaniu terroryzmu, zwanej również „konwencją warszawską”, która stanowi najbardziej kompleksową konwencję międzynarodową w sprawie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu; mając na uwadze, że konfiskata mienia pochodzącego z działalności przestępczej jest bardzo skutecznym narzędziem walki z przestępczością i terroryzmem, ponieważ pozbawia przestępców dochodów pochodzących z ich nielegalnej działalności i uniemożliwia im organizowanie ataków; mając na uwadze, że Grupa Specjalna ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) ustanawia światowe standardy w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz wskazuje jurysdykcje o słabych środkach zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu;

DG.

mając na uwadze, że UE przyjęła dwa instrumenty ustawodawcze w celu wdrożenia zaleceń FATF, a mianowicie 4. i 5. dyrektywę w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, aby wyeliminować luki stwierdzone w związku z atakami terrorystycznymi; mając na uwadze, że do 26 czerwca 2017 r. państwa członkowskie miały dokonać transpozycji dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy do ustawodawstwa krajowego i że nie wszystkie to zrobiły; mając na uwadze, że kilka państw członkowskich nadal zezwala ostatecznym właścicielom funduszy powierniczych, fundacjom i spółkom posiadającym osobowość prawną na zachowanie anonimowości, a także akcji na okaziciela, co ułatwia ukrycie pochodzenia i przeznaczenia przepływów finansowych oraz praw własności do działalności gospodarczej, która zapewnia przykrywkę dla finansowania terroryzmu i przestępczości zorganizowanej; mając na uwadze, że 5. dyrektywa w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy zwiększy przejrzystość tych kwestii;

DH.

mając na uwadze, że komisja śledcza Parlamentu do zbadania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (PANA) sprawdziła, w jaki sposób oszuści podatkowi mogą liczyć na aktywną pomoc profesjonalnych pośredników, którzy pozornie wypełniają stosowne obowiązki prawne;

DI.

mając na uwadze, że w lipcu 2017 r. Komisja Europejska i Europol uzyskały status obserwatora Grupy Egmont, międzynarodowego zjednoczonego organu złożonego ze 156 jednostek wywiadu finansowego (FIU) w celu wzmocnienia współpracy między nie tylko tymi jednostkami, ale i między innymi właściwymi organami;

DJ.

mając na uwadze, że metodami finansowania Daiszu i innych organizacji terrorystycznych są nadmierne i nieprawidłowe gromadzenie funduszy w mediach społecznościowych, finansowanie poprzez działalność charytatywną i organizacje non-profit, przekazy pieniężne niewielkich kwot i karty przedpłacone; mając na uwadze, że platformy udzielania mikropożyczek są wykorzystywane do ułatwiania wszystkich wymienionych typologii;

DK.

mając na uwadze, że obok tradycyjnych metod finansowania terroryzmu, takich jak prywatne darowizny, wymuszenia, porwania dla okupu, nadużywanie i wykorzystywanie organizacji non-profit niezgodnie z ich celem, formalne i nieformalne systemy przekazów pieniężnych, wykorzystywanie dochodów z działalności przestępczej, przekazy gotówki lub środków za pośrednictwem banków, ostatnie ataki terrorystyczne pokazały, że pojawiające się metody finansowania za pośrednictwem metod płatności elektronicznych i online, takich jak waluty wirtualne lub anonimowe karty przedpłacone i nieformalne systemy transferu wartości majątkowych (IVTS), również mogą być wykorzystywane przez organizacje terrorystyczne do finansowania swojej działalności; mając na uwadze, że anonimowość towarzysząca niektórym kryptowalutom prowadzi do wzrostu wykorzystania ich do celów niezgodnych z prawem; mając na uwadze, że w ostatnich kilku latach zwiększyło się wykorzystanie ich przez zorganizowane grupy przestępcze w celu finansowania działalności przestępczej i terroryzmu oraz prania dochodów pochodzących z przestępstw; mając na uwadze, że Europol współpracował z organami krajowymi przy likwidacji szeregu działań przestępczych związanych z handlem kryptowalutami;

DL.

mając na uwadze, że w niektórych krajach o słabiej rozwiniętych systemach bankowych powszechne korzystanie z usług bankowości mobilnej często utrudnia identyfikację beneficjentów przekazów pieniężnych; mając na uwadze, że takie przekazy środków za pośrednictwem bankowości mobilnej stwarzają duże ryzyko dla finansowania terroryzmu oraz że z drugiej strony właściwe służby muszą mieć możliwość identyfikacji określonych środków służących do finansowania terroryzmu bez natrafiania w ogromnej większości przypadków na trudną do pokonania przeszkodę w postaci tajemnicy bankowej; mając na uwadze, że źródłem zagrożenia finansowaniem terroryzmu jest również korzystanie z alternatywnych systemów przekazów pieniężnych i przekazywanie środków za ich pośrednictwem;

DM.

mając na uwadze, że współpraca i wymiana informacji między podmiotami zobowiązanymi, jednostkami wywiadu finansowego i właściwymi organami mają kluczowe znaczenie dla skutecznej walki z finansowaniem terroryzmu; mając na uwadze, że jednostki wywiadu finansowego, w ramach wykonywania zadań, powinny mieć dostęp do informacji i być w stanie się nimi wymieniać, w tym przez odpowiednią współpracę z organami ścigania; mając na uwadze, że niezwykle ważne jest dalsze wzmocnienie skuteczności i wydajności jednostek wywiadu finansowego poprzez doprecyzowanie przez państwa członkowskie swoich uprawnień i zasad współpracy między tymi jednostkami;

DN.

mając na uwadze, że program śledzenia środków finansowych należących do terrorystów (TFTP) jest przydatnym narzędziem przeciwdziałania finansowaniu terroryzmu; mając na uwadze, że nie pozwala on na śledzenie działań związanych z finansowaniem terroryzmu z wykorzystaniem transakcji SEPA, co prowadzi do powstania istotnej luki informacyjnej; mając na uwadze, że system TFTS, który byłby komplementarny wobec istniejącej umowy TFTP, zwiększyłby zdolność UE do zapobiegania zamachom terrorystycznym i prowadzenia dochodzeń w ich sprawie, dostarczając najważniejszych dodatkowych informacji na temat finansowania terroryzmu oraz byłby skuteczniejszy i bardziej wydajny niż uzyskiwanie informacji finansowych dotyczących podejrzanych transakcji w drodze dwustronnej lub wielostronnej informacji lub wniosków o udzielenie pomocy prawnej; mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie apelował o wprowadzenie tego systemu, zwłaszcza w swojej rezolucji z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie zapobiegania radykalizacji oraz rekrutacji obywateli europejskich przez organizacje terrorystyczne (10);

DO.

mając na uwadze, że wypadki z udziałem infrastruktury krytycznej, w szczególności związane z atakami terrorystycznymi lub próbami ataków, mogą mieć poważne i transgraniczne konsekwencje dla bezpieczeństwa obywateli i państw europejskich;

DP.

mając na uwadze, że usługi są świadczone za pośrednictwem coraz bardziej złożonych systemów, co sprawia, że obecne podejście sektorowe do europejskiej infrastruktury krytycznej jest nieaktualne;

DQ.

mając na uwadze, że cyberataki na usługi elektroniczne lub połączone systemy są kluczowym elementem zagrożeń hybrydowych; mając na uwadze, że coraz większa liczba cyberataków wywołuje lub może mieć fizyczne skutki dla infrastruktury krytycznej i jej użytkowników; mając na uwadze, że istnieje potrzeba zwiększenia gotowości do zwalczania zagrożeń terroryzmem cybernetycznym;

DR.

mając na uwadze, że kompleksowa ocena Komisji dotycząca polityki bezpieczeństwa UE oraz badanie oceniające dyrektywy 2008/114/WE wskazują, że zagrożenie dla infrastruktury krytycznej prawdopodobnie nadal będzie rosło, że istnieje potrzeba zwiększenia zdolności do przygotowania i reagowania oraz potrzeba przeglądu dyrektywy 2008/114/WE, a także że jest zainteresowanie atakiem na infrastrukturę transportową; mając na uwadze, że konieczne jest stworzenie lepszych ram, aby poprawić bezpieczeństwo kolei i rozwiązać kwestię ochrony publicznych obszarów infrastruktury transportowej, takich jak lotniska, porty, obiekty transportu morskiego, stacje kolejowe, a także zakłady wytwarzania energii elektrycznej ze szczególnym uwzględnieniem elektrowni jądrowych;

DS.

mając na uwadze, że ataki na infrastrukturę krytyczną mogłyby mieć katastroficzne skutki; mając na uwadze, że państwa członkowskie muszą upewnić się, że obiekty te są odpowiednio i skutecznie chronione;

DT.

mając na uwadze, że zgłaszanie incydentów ma zasadnicze znaczenie dla identyfikacji niedociągnięć, poprawy skuteczności istniejących środków, oceny wydajności infrastruktury krytycznej podczas zdarzenia zakłócającego, podnoszenia świadomości na temat potrzeby dokonania przeglądu istniejących planów bezpieczeństwa i wykrywania pojawiania się nowych zagrożeń;

DU.

mając na uwadze, że państwa członkowskie muszą zorganizować więcej ćwiczeń w dziedzinie reagowania w sytuacjach kryzysowych, w tym w państwach trzecich, dążąc do współpracy z nimi i podnoszenia potencjału;

DV.

mając na uwadze, że ochrona i ubezpieczenie infrastruktury krytycznej i celów miękkich wymaga współpracy publiczno-prywatnej, również w cyberprzestrzeni;

DW.

mając na uwadze, że prywatne służby bezpieczeństwa odgrywają pewną rolę w zapewnieniu odpornych łańcuchów bezpieczeństwa, dlatego zamówienia publiczne na ich usługi powinny podlegać szczególnym kryteriom jakości w odniesieniu do takich aspektów, jak szkolenie, weryfikacja i kontrola personelu, kontrola jakości i zapewnienie zgodności z przepisami, wdrażanie nowych rozwiązań technologicznych i zarządzanie umowami;

DX.

mając na uwadze, że po przeprowadzonej w 2012 r. ocenie dyrektywy 2008/114/WE Komisja rozpoczęła fazę pilotażową obejmującą cztery krytyczne infrastruktury o wymiarze europejskim (Eurocontrol, Galileo, sieć przesyłu energii elektrycznej i sieć przesyłu gazu);

DY.

mając na uwadze, że w swoim komunikacie w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych Komisja proponuje znaczne zwiększenie środków UE przeznaczonych na bezpieczeństwo i obronność, w tym bezpieczeństwo wewnętrzne UE;

DZ.

mając na uwadze, że kilku ataków terrorystycznych w UE dokonały osoby znane władzom; mając na uwadze, że firmy wynajmujące pojazdy nie mają możliwości wymiany z organami ścigania informacji takich jak dane dotyczące rezerwacji w celu przeprowadzenia weryfikacji porównawczej z oficjalnymi listami obserwacyjnymi i policyjnymi bazami danych;

EA.

mając na uwadze, że w roku 2015 i 2016 materiały wybuchowe zostały użyte w 40 % zamachów terrorystycznych dokonanych w UE (11);

EB.

mając na uwadze, że materiałem wybuchowym użytym w przypadku większości ataków był trinadtlenek triacetonu (TATP) (12), materiał wybuchowy wytwarzany domowym sposobem, najchętniej wybierany przez terrorystów; mając na uwadze, że TATP można dość łatwo wytwarzać przy użyciu tylko kilku substancji; mając na uwadze, że wiele cywilnych fabryk i zakładów, które używają tych substancji, pozostaje dostępnych dla przestępców, w tym terrorystów, ponieważ państwa członkowskie nie egzekwują żadnych wykonawczych środków kontroli pomimo planu działania UE w obszarze CBRJ;

EC.

mając na uwadze, że pomimo rozporządzenia (UE) nr 98/2013 niektórzy terroryści wciąż uzyskują prekursory materiałów wybuchowych, zwłaszcza do celów wytwarzania TATP; mając na uwadze, że nadal można nabywać substancje wymienione w załączniku I; mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) nr 98/2013 nie wprowadza wystarczających ograniczeń i kontroli, na przykład poprzez zaledwie wymaganie rejestracji transakcji; mając na uwadze, że kluczowym priorytetem jest zapewnienie bardziej rygorystycznych kontroli;

ED.

mając na uwadze, że do największych problemów związanych z wdrażaniem należy brak świadomości istniejącego prawodawstwa w całym łańcuchu dostaw ze względu na dużą liczbę podmiotów gospodarczych (detalicznych sprzedawców produktów gospodarstwa domowego) oraz egzekwowanie ograniczeń dotyczących sprzedaży internetowej, przywozu i przepływu wewnątrzunijnego;

EE.

mając na uwadze, że wniosek Komisji z 17 kwietnia 2018 r. dotyczący nowego rozporządzenia w sprawie wprowadzania do obrotu i używania prekursorów materiałów wybuchowych COM(2018)0209) przewiduje bardziej rygorystyczne i bardziej zharmonizowane zasady dotyczące udostępniania, wprowadzania do obrotu, posiadania i używania substancji lub mieszanin, które mogłyby zostać wykorzystane do nielegalnej produkcji materiałów wybuchowych w celu ograniczenia ich dostępności dla ogółu społeczeństwa oraz zapewnienia odpowiedniego zgłaszania podejrzanych transakcji w całym łańcuchu dostaw;

EF.

mając na uwadze, że na internetowych platformach handlowych substancje chemiczne można znaleźć pod nazwą, wzorem lub numerem identyfikacyjnym CAS, ale w wielu przypadkach wymieniona jest jedynie ich nazwa generyczna; mając na uwadze, że istnieje tak wiele wariantów nazw, że łatwiej byłoby zidentyfikować wykazy konkretnych substancji, gdyby wymagane było również dołączenie możliwego do wyszukania numeru CAS;

EG.

mając na uwadze, że rozporządzenie obejmuje jedynie sprzedaż ogółowi społeczeństwa, a nie profesjonalnym użytkownikom, którzy nie są określeni w rozporządzeniu; mając na uwadze, że kryteria definiujące, kto jest użytkownikiem profesjonalnym różnią się w obrębie rynku wewnętrznego;

EH.

mając na uwadze, że zgodnie z oceną oddziaływania z 17 kwietnia 2018 r. (SWD(2018)0104) i powiązanym wnioskiem dotyczącym rozporządzenia (COM(2018)0209) należy rozszerzyć szkolenie członków organów celnych w zakresie wykrywania materiałów wybuchowych i prekursorów materiałów wybuchowych w ramach wykonywania obowiązków na granicy zewnętrznej;

EI.

mając na uwadze, że dostęp do broni palnej i elementów urządzeń wybuchowych odgrywa bardzo ważną rolę w umożliwianiu ataków terrorystycznych; mając na uwadze, że w UE brutalne i ekstremistyczne grupy często muszą zwracać się do sieci przestępczych, aby zdobyć broń; mając na uwadze, że według sprawozdania Europolu Te-Sat 2018, broń palna była używana w 41 % wszystkich ataków, co stanowi niewielki wzrost w porównaniu z 2016 r. (38 %) (13);

EJ.

mając na uwadze, że w ostatnich latach zaobserwowano wzrost liczby pistoletów przeznaczonych do strzelania ślepymi nabojami przekształconych w prawdziwą broń palną; mając na uwadze, że kilka ostatnich ataków przeprowadzono również z użyciem różnych rodzajów noży;

EK.

mając na uwadze, że związek między przestępczością i terroryzmem ułatwia również dostęp terrorystów do broni palnej;

EL.

mając na uwadze, że konkluzje Rady z dnia 8 października 2015 r. wzywają państwa członkowskie do systematycznego przekazywania istotnych informacji Interpolowi i Europolowi;

EM.

mając na uwadze, że kluczowe regiony sąsiadujące z UE, np. MENA i Bałkany, stoją przed poważnymi wyzwaniami, takimi jak radzenie sobie z bojownikami zagranicznymi i powracającymi, a także z rodzimymi komórkami radykalnymi;

EN.

mając na uwadze, że Bałkany pozostają kluczowym regionem dla stabilności Europy; mając na uwadze, że wyzwania związane z terroryzmem i ekstremizmem islamskim składają się na kontekst regionalny, osłabiony już przez polaryzację etniczną, polityczną i społeczną, a także sieci przestępcze; mając na uwadze, że kraje tego regionu były już celem terroryzmu (ataki zostały udaremnione), i są już wykorzystywane jako kraje tranzytu ludzi i broni;

EO.

mając na uwadze, że wszystkie kraje MENA musiały zmierzyć się z poważnymi atakami terrorystycznymi i pozostają ich głównym celem; mając na uwadze, że kraje te, oprócz krytycznej sytuacji społecznej i gospodarczej, mogą również stanąć w obliczu wielu wyzwań związanych z powrotami zagranicznych bojowników terrorystycznych Daiszu i Al-Kaidy, biorąc pod uwagę dużą liczbę dżihadystów z tego regionu; mając na uwadze, że wymiana informacji i silne partnerstwa z tymi kluczowymi państwami trzecimi dzięki skoordynowanemu podejściu na szczeblu UE, poprzez oferowanie współpracy i pomocy w budowaniu potencjału, umożliwiają udaremnianie ataków i rozbijanie siatek terrorystycznych;

EP.

mając na uwadze, że regiony takie jak MENA, Sahel, Róg Afryki, Afryka Zachodnia, Zatoka Perska i Azja Środkowa również doświadczyły rozwoju sieci terrorystycznych powiązanych z Daisz i Al-Kaidą; mając na uwadze, że religijny ekstremizm i przemoc na tle wyznaniowym korzystające z finansowania stanowią poważny problem, umożliwiając rozprzestrzenianie się sieci terrorystycznych, łączenie się z innymi przestępczymi przedsięwzięciami i działalność w tych regionach wymierzoną w Europę i jej interesy;

EQ.

mając na uwadze, że finansowanie Daiszu i innych grup terrorystycznych umożliwił aktywny lub bierny współudział niektórych państw, w tym rzekomych sojuszników UE w walce z terroryzmem, jak również współudział podmiotów prywatnych;

ER.

mając na uwadze, że niesłychanie istotne jest, aby Unia Europejska utrzymywała ścisłą współpracę z państwami trzecimi będącymi partnerami w zwalczaniu terroryzmu; mając na uwadze, że należy koniecznie kontynuować dialog dotyczący środków i działań podejmowanych w celu zwalczania terroryzmu i jego finansowania, w tym pełnego wdrożenia zaleceń FATF, oraz zapobiegania radykalizacji, zwłaszcza z krajami Zatoki Perskiej; mając na uwadze, że współpraca międzyparlamentarna z tymi kluczowymi państwami trzecimi stanowi jedno z narzędzi, które wymaga wzmocnienia;

ES.

mając na uwadze, że UE współpracuje na różne sposoby z państwami trzecimi w zakresie zwalczania terroryzmu; mając na uwadze, że wiele instrumentów UE może być wykorzystywanych do finansowania programów zwalczania terroryzmu za granicą; mając na uwadze, że UE rozmieściła także sieć ekspertów ds. zwalczania terroryzmu w delegaturach UE; mając na uwadze, że agencje UE, takie jak Europol, Eurojust i CEPOL współpracują również z państwami trzecimi w dziedzinie zwalczania terroryzmu, na przykład za pomocą umów strategicznych i operacyjnych;

ET.

mając na uwadze, że w obszarze zwalczania terroryzmu istnieje unijny system sankcji z trzema rodzajami środków wdrażanych przez ESDZ; mając na uwadze, że system ten jest niekompletny i niedostatecznie wykorzystany z powodu ograniczeń proceduralnych i niechęci ze strony państw członkowskich;

EU.

mając na uwadze, że konkluzje Rady w sprawie działań zewnętrznych UE w walce z terroryzmem, przyjęte 19 czerwca 2017 r., przypominają o roli misji i operacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) w zwalczaniu terroryzmu przez poprawę bezpieczeństwa, stabilności, kontroli granic i reformę sektora bezpieczeństwa, w budowaniu zdolności do zwalczania terroryzmu i dzielenia się informacjami;

EV.

mając na uwadze, że zbyt wiele osób bezpośrednio pada ofiarą terroryzmu w całej UE, co sprawia, że tysiące rodzin przeżywa stany pourazowe, które mają wpływ na ich długotrwałe samopoczucie; mając na uwadze brak zharmonizowanych danych na temat dokładnej liczby ofiar; mając na uwadze, że przed 2001 r. większość ofiar terroryzmu przypisywano głównie IRA i ETA, a od tamtego czasu zdecydowana większość ofiar była skutkiem ataków terrorystycznych przeprowadzanych lub inspirowanych przez Al-Kaidę i Daisz;

EW.

mając na uwadze, że śmierć spowodowana atakami terrorystycznymi niszczy rodziny, a wielu rannych, którzy przeżyli ataki terrorystyczne, cierpi na niepełnosprawność, oszpecającą i zmieniającą życie utratę kończyn i problemy psychologiczne, ich sytuacja poważnie wpływa na najbliższą rodzinę i społeczność, a bardzo często, gdy zainteresowanie mediów minie, długoterminowe potrzeby ofiar są zaniedbywane; mając na uwadze, że zespół stresu pourazowego stanowi poważne wyzwanie z zakresu zdrowia publicznego w Europie; mając na uwadze, że nie istnieje żaden europejski mechanizm wszechstronnego diagnozowania wpływu terroryzmu na zdrowie psychiczne ludności, który byłby uruchamiany po różnych atakach;

EX.

mając na uwadze, że ofiary terroryzmu mają bardzo szczególny status, a zaspokajanie ich potrzeb jest nie tylko obowiązkiem prawnym wynikającym z prawa UE, prawa międzynarodowego i krajowego, ale również wyrazem odpowiedzialności za całe nasze społeczeństwa; mając na uwadze, że ofiary ostatnich ataków w UE pochodziły z dużej liczby różnych państw członkowskich;

EY.

mając na uwadze, że na szczeblu europejskim nie ma określonego statusu prawnego ofiar terroryzmu umożliwiającego uzyskanie dostępu do usług społecznych lub praw do odszkodowania; mając na uwadze, że ofiarom niedawnych zamachów terrorystycznych w Europie wciąż brakuje sprawiedliwości i odpowiedniego traktowania, brakuje też służb wspierania ofiar i pomocy finansowej; mając na uwadze, że ofiary terroryzmu są narażone na wtórną wiktymizację, która dotyka ich nie tylko w postępowaniach sądowych, ale także w wielu interakcjach z innymi podmiotami państwowymi i niepaństwowymi;

EZ.

mając na uwadze, że nadal istnieją rozbieżności w sposobie przełożenia przepisów zapisanych w dyrektywie 2012/29/UE (14) na procedury na szczeblu krajowym; mając na uwadze, że Komisja nadal nie dostarczyła sprawozdania z wykonania niniejszej dyrektywy; mając na uwadze, że w dniu 30 maja 2018 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie wykonania odnośnej dyrektywy (15);

FA.

mając na uwadze, że odszkodowanie dla ofiar terroryzmu służy zarówno jako forma uznania przez społeczeństwo szkód wyrządzonych przez atak, jak i jako środek wsparcia finansowego i restytucji; mając na uwadze, że poziom odszkodowania i procedury różnią się jednak znacznie pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi, co sprawia, że ofiary odczuwają to jako niesprawiedliwość i większe cierpienie;

FB.

mając na uwadze, że należy ustanowić systemy wsparcia w sposób zapewniający stałe i systematyczne obejmowanie nimi również ofiar transgranicznych oraz udzielanie wsparcia w ich krajach, pozostając jednocześnie w kontakcie z instytucjami wspierającymi w kraju, w którym miał miejsce atak;

FC.

mając na uwadze, że Eurojust ułatwia realizację wniosków o wzajemną pomoc prawną dotyczących koordynacji i udzielania pomocy w korzystaniu z praw ofiar terroryzmu, uwzględniając różne prawa zagranicznych ofiar i rolę, jaką odgrywają w krajowych systemach prawnych;

FD.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa, w tym małe i średnie przedsiębiorstwa, mogą również ponosić szkody z powodu terroryzmu, takie jak zniszczenie własności i przerwa w działalności gospodarczej;

FE.

mając na uwadze, że Parlament przedstawił projekt pilotażowy mający na celu ustanowienie „Europejskiego centrum koordynacyjnego dla ofiar terroryzmu” poprzez zgromadzenie kluczowych ekspertów operacyjnych, rzeczników ofiar i odpowiednich organizacji z całej Europy w celu określenia kluczowych priorytetów i zagadnień dotyczących ofiar terroryzmu i dostarczania skoordynowanego wsparcia ponad granicami;

FF.

mając na uwadze, że Unia Europejska ma do odegrania ważną rolę w promowaniu poszanowania wartości demokratycznych, w tym praworządności i praw podstawowych; mając jednak na uwadze, że w UE istnieją skrajne poglądy i praktyki religijne i polityczne, które są zasadniczo sprzeczne z tymi wartościami;

FG.

mając na uwadze, że środki zwalczania terroryzmu oraz ochrona praw człowieka stoją wobec siebie w sprzeczności, lecz są celami, które wzajemnie się uzupełniają i wzmacniają; mając na uwadze, że prawa podstawowe muszą być zabezpieczone i chronione w odniesieniu do każdej jednostki, a wszystkie środki podejmowane w walce z terroryzmem powinny mieć możliwie mały wpływ na niewinnych i niezaangażowanych obywateli;

FH.

mając na uwadze, że wszelkie środki zwalczania terroryzmu muszą zawsze w pełni gwarantować wszystkie podstawowe prawa i zasady, w tym w odniesieniu do prywatności i ochrony danych, prawa do wolności myśli, sumienia i wyznania, a także gwarancje proceduralne, takie jak domniemanie niewinności, prawo do rzetelnego procesu sądowego i prawo do informacji, zapewniające, że obywatele mają do dyspozycji skuteczne środki odwoławcze w przypadku naruszenia ich praw podstawowych, w tym możliwość dochodzenia roszczeń na drodze sądowej, oraz poszanowanie dorobku prawnego Unii w zakresie praw procesowych; mając na uwadze, że takie środki powinny należycie uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

FI.

mając na uwadze, że niezwykle istotne jest, aby dochodzenia związane ze zwalczaniem terroryzmu były prowadzone zgodnie z wysokimi standardami profesjonalizmu, a wszystkie stosowane środki były ukierunkowane na założony cel, proporcjonalne i niezbędne; mając na uwadze, że polityka zwalczania terroryzmu nie powinna prowadzić do wykluczenia społecznego i stygmatyzacji; mając na uwadze, że Agencja Praw Podstawowych mogłaby zostać poproszona o wydanie opinii w sprawie prawodawstwa dotyczącego zwalczania terroryzmu w kontekście swoich ram wieloletnich;

FJ.

mając na uwadze, że organy ścigania i pracownicy wymiaru sprawiedliwości znajdują się na czele operacji zwalczania terroryzmu; mając na uwadze, że istnieją liczne udokumentowane przypadki, w których funkcjonariusze policji i wymiaru sprawiedliwości oraz ich rodziny byli celami i ofiarami gróźb ze strony brutalnych ekstremistów, co po części prowadziło do brutalnych napaści fizycznych, aż po zabójstwa; mając na uwadze, że ogromne znaczenie ma polityczne i publiczne wsparcie organów ścigania i pracowników wymiaru sprawiedliwości, którzy chronią praw podstawowych w dochodzeniach dotyczących zwalczania terroryzmu, narażając życie i zdrowie;

FK.

mając na uwadze, że Karta praw podstawowych zakazuje dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność i uznaje prawo osób niepełnosprawnych do korzystania ze środków mających zapewnić im samodzielność, integrację społeczną i zawodową oraz udział w życiu społeczności; mając na uwadze, że prawa osób niepełnosprawnych w UE są również chronione na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.