19.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/1

(1)

Rada Europejska w swoich konkluzjach z 23–24 października 2014 r. w sprawie ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 zatwierdziła wiążący cel polegający na osiągnięciu do 2030 r. co najmniej 40 % redukcji wewnętrznych emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce w porównaniu z 1990 r. i cel ten został potwierdzony w konkluzjach Rady Europejskiej z 17–18 marca 2016 r.

(2)

W konkluzjach Rady Europejskiej z 23–24 października 2014 r. stwierdzono, że cel co najmniej 40 % redukcji emisji powinien zostać zrealizowany zbiorowo przez Unię w sposób możliwie najbardziej racjonalny pod względem kosztów, przy redukcji w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji, ustanowionego dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE (4), oraz w sektorach nieobjętych systemem handlu emisjami w wysokości, odpowiednio, 43 % i 30 % do 2030 r. w porównaniu z 2005 r., a podział wysiłku redukcyjnego należy ustalić na podstawie względnego PKB na mieszkańca.

(3)

Niniejsze rozporządzenie stanowi również część realizacji zobowiązań Unii wynikających z Porozumienia paryskiego (5) do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (zwanej dalej „UNFCCC”). Porozumienie paryskie zostało zawarte w imieniu Unii w dniu 5 października 2016 r. decyzją Rady (UE) 2016/1841 (6). Zobowiązanie Unii do redukcji emisji w całej gospodarce zostało zawarte w zaplanowanym, ustalonym na szczeblu krajowym wkładzie przedłożonym Sekretariatowi UNFCCC w związku z Porozumieniem paryskim przez Unię i jej państwa członkowskie w dniu 6 marca 2015 r. Porozumienie paryskie weszło w życie w dniu 4 listopada 2016 r. Zgodnie z Porozumieniem paryskim Unia powinna kontynuować zmniejszanie swoich emisji gazów cieplarnianych i zwiększanie pochłaniania.

(4)

Porozumienie paryskie określa między innymi długoterminowy cel zgodny z dążeniem do utrzymania światowego wzrostu temperatury znacznie poniżej 2 °C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej oraz do kontynuowania wysiłków na rzecz utrzymania tego wzrostu na poziomie 1,5 °C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej. Główną rolę w osiągnięciu tego celu będą odgrywały lasy, grunty rolne i tereny podmokłe. W Porozumieniu paryskim strony uznają również za podstawowy priorytet zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego i wyeliminowanie głodu, w kontekście zrównoważonego rozwoju i wysiłków na rzecz likwidacji ubóstwa, a także szczególnego narażenia systemów produkcji żywności na negatywne skutki zmiany klimatu, tym samym wspierając odporność na zmianę klimatu i rozwój związany z niską emisją gazów cieplarnianych w sposób niezagrażający produkcji żywności. Aby osiągnąć cele Porozumienia paryskiego, strony powinny zwiększyć swoje wspólne wysiłki. Strony powinny przygotowywać, ogłaszać i utrzymywać kolejne wkłady ustalane na szczeblu krajowym. Porozumienie paryskie zastępuje podejście przyjęte w ramach protokołu z Kioto z 1997 r., które nie będzie kontynuowane po 2020 r. Porozumienie paryskie wzywa również do osiągnięcia w drugiej połowie bieżącego wieku równowagi między emisjami antropogenicznymi z poszczególnych źródeł a pochłanianiem gazów cieplarnianych przez ich pochłaniacze, jak i wzywa strony do podjęcia działań w celu zachowania i zwiększenia, stosownie do przypadku, pochłaniaczy i rezerwuarów gazów cieplarnianych, w tym lasów.

(5)

Sektor użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (zwany dalej „LULUCF”) ma potencjał pozwalający zapewnić długotrwałe korzyści dla klimatu i tym samym przyczynić się do osiągnięcia unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych, a także długoterminowych celów klimatycznych Porozumienia paryskiego. Sektor LULUCF zapewnia także biomateriały, które mogą zastępować materiały kopalne lub wysokoemisyjne, i w związku z tym odgrywa ważną rolę w przechodzeniu na gospodarkę o niskich emisjach gazów cieplarnianych. Ponieważ pochłanianie w sektorze LULUCF jest odwracalne, należy je traktować jako odrębny filar unijnych ram polityki klimatycznej.

(6)

W konkluzjach Rady z dnia 23–24 października 2014 r. stwierdzono, że należy uznać różnorodne cele sektora rolnego i sektora użytkowania gruntów, z ich mniejszym potencjałem łagodzenia skutków emisji, a także konieczność zapewnienia spójności między unijnymi celami w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego i zmiany klimatu. Rada Europejska zwróciła się do Komisji o zbadanie najlepszych sposobów zachęcania do zrównoważonej intensyfikacji produkcji żywności przy jednoczesnej optymalizacji wkładu tego sektora w łagodzenie skutków emisji gazów cieplarnianych i w ich sekwestrację, w tym przez zalesianie, oraz o ustanowienie polityki dotyczącej sposobu włączenia LULUCF do ram łagodzenia skutków emisji gazów cieplarnianych do 2030 r., gdy tylko pozwolą na to warunki techniczne, a w każdym razie przed 2020 r.

(7)

Praktyki zrównoważonej gospodarki w sektorze LULUCF mogą przyczynić się do łagodzenia zmiany klimatu na kilka sposobów, w szczególności przez redukcję emisji, a także utrzymywanie i zwiększanie pochłaniaczy oraz zasobów węgla. Dla zapewnienia skuteczności środków służących w szczególności zwiększeniu sekwestracji węgla podstawowe znaczenie ma długoterminowa stabilność i zdolność dostosowawcza rezerwuarów węgla. Ponadto praktyki zrównoważonej gospodarki mogą utrzymać produktywność, zdolność do regeneracji i zdrowotność sektora LULUCF, a przy tym wspierać rozwój gospodarczy i społeczny, redukując ślad węglowy i ekologiczny tego sektora.

(8)

Rozwój zrównoważonych i innowacyjnych praktyk i technologii, w tym agroekologii i agroleśnictwa, może zwiększyć rolę sektora LULUCF w zakresie łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania się do niej, a także wzmocnić produktywność i odporność tego sektora. Sektor LULUCF charakteryzuje się długimi terminami zwrotów, dlatego ważne są długoterminowe strategie służące zwiększeniu środków na badania na rzecz rozwoju zrównoważonych i innowacyjnych praktyk i technologii, a także na rzecz inwestowania w nie. Inwestycje w działania zapobiegawcze, takie jak praktyki zrównoważonej gospodarki, mogą zmniejszyć ryzyko związane ze zjawiskami katastrofalnymi.

(9)

W swoich konkluzjach z dnia 22–23 czerwca 2017 r., Rada Europejska potwierdziła zaangażowanie Unii i jej państw członkowskich w odniesieniu do agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, której celem jest między innymi osiągnięcie zrównoważonej gospodarki leśnej.

(10)

Ważne są działania na rzecz zmniejszenia wylesiania i degradacji lasów oraz na rzecz propagowania zrównoważonej gospodarki leśnej w krajach rozwijających się. W tym kontekście w konkluzjach z dnia 21 października 2009 r. i z dnia 14 października 2010 r. Rada przypomniała o unijnych celach polegających na zmniejszeniu ubytku powierzchni lasów tropikalnych brutto do 2020 r. o co najmniej 50 % w porównaniu z obecnymi poziomami oraz na powstrzymaniu globalnej utraty powierzchni leśnej najpóźniej do 2030 r.

(11)

Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 529/2013/UE (7) określa zasady rozliczania mające zastosowanie do emisji i pochłaniania w odniesieniu do sektora LULUCF i w ten sposób przyczyniła się do rozwoju polityk, które doprowadziły do włączenia sektora LULUCF do unijnego zobowiązania dotyczącego redukcji emisji. Niniejsze rozporządzenie powinno opierać się na obowiązujących zasadach rozliczania, aktualizując i poprawiając je w odniesieniu do okresu od 2021 do 2030 r. Powinno ono określić obowiązki państw członkowskich w zakresie wdrażania tych zasad rozliczania i powinno również zobowiązać państwa członkowskie do zapewnienia, aby ogólnie sektor LULUCF nie generował emisji netto i przyczyniał się do realizacji celu, jakim jest zwiększanie pochłaniaczy w perspektywie długoterminowej. Nie powinno ono określać obowiązków w zakresie rozliczania lub sprawozdawczości w odniesieniu do podmiotów prywatnych, w tym rolników i leśników.

(12)

Sektor LULUCF, w tym grunty rolne, wywiera bezpośredni i znaczący wpływ na różnorodność biologiczną i usługi ekosystemowe. Z tego powodu ważnym celem polityk, które mają wpływ na ten sektor, jest zapewnienie spójności z celami unijnej strategii dotyczącej różnorodności biologicznej. Należy podjąć kroki, aby wdrożyć i wspierać działania w tym sektorze związane z zarówno łagodzeniem zmiany klimatu, jak i przystosowaniem się do niej. Należy również zapewnić spójność między wspólną polityką rolną a niniejszym rozporządzeniem. Wszystkie sektory muszą wnieść odpowiedni wkład w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych.

(13)

Tereny podmokłe to ekosystemy, które skutecznie przechowują węgiel. Ochrona i przywracanie terenów podmokłych mogłyby zatem doprowadzić do redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorze LULUCF. W tym kontekście należy również uwzględnić wytyczne Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) udoskonalające zestaw wytycznych IPCC z roku 2006 dotyczących krajowych wykazów gazów cieplarnianych odnoszące się do terenów podmokłych.

(14)

Aby zapewnić wkład sektora LULUCF w osiągnięcie unijnego celu redukcji emisji o co najmniej 40 %, a także w realizację długoterminowego celu Porozumienia paryskiego, potrzebny jest solidny system rozliczania. Aby uzyskać dokładne rozliczanie emisji i pochłaniania zgodnie z wytycznymi IPCC z roku 2006 dotyczącymi krajowych wykazów gazów cieplarnianych (zwanymi dalej „wytycznymi IPCC”), należy zastosować wartości zgłaszane rocznie na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (8) w odniesieniu do kategorii użytkowania gruntów i przejścia pomiędzy kategoriami użytkowania gruntów, upraszczając tym samym podejścia stosowane w ramach UNFCCC i protokołu z Kioto. Tereny przekształcane na inną kategorię użytkowania gruntów powinny być uznawane za tereny w okresie przejściowym do tej kategorii przez domyślny okres 20 lat, o którym mowa w wytycznych IPCC. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość odstąpienia od tej wartości domyślnej jedynie w odniesieniu do gruntów zalesionych i jedynie w ograniczonych przypadkach uzasadnionych na podstawie wytycznych IPCC. Zmiany w wytycznych IPCC przyjęte przez Konferencję Stron UNFCCC lub Konferencję Stron służącą jako spotkanie Stron Porozumienia paryskiego powinny być w stosownych przypadkach odzwierciedlane w wymogach dotyczących sprawozdawczości na podstawie niniejszego rozporządzenia.

(15)

Uzgodnione na szczeblu międzynarodowym wytyczne IPCC stanowią, że emisjom ze spalania biomasy można przypisać wartość zerową w sektorze energetycznym, pod warunkiem że takie emisje zostaną rozliczone w sektorze LULUCF. W Unii emisjom ze spalania biomasy przypisywana jest obecnie wartość zerowa zgodnie z art. 38 rozporządzenia Komisji (UE) nr 601/2012 (9) oraz z przepisami zawartymi w rozporządzeniu (UE) nr 525/2013, dlatego spójność z wytycznymi IPCC zostanie zapewniona tylko wtedy, gdy takie emisje będą dokładnie odzwierciedlane w niniejszym rozporządzeniu.

(16)

Emisje i pochłanianie związane z gruntami leśnymi zależą od szeregu czynników naturalnych, dynamicznych cech lasu powiązanych z wiekiem, a także przeszłych i obecnych praktyk gospodarki leśnej, które znacząco różnią się w poszczególnych państwach członkowskich. Zastosowanie roku odniesienia nie dawałoby możliwości odzwierciedlenia tych czynników i wynikających z nich okresowych skutków dla emisji i pochłaniania ani ich zmienności z roku na rok. Zamiast tego odpowiednie zasady rozliczania powinny obejmować stosowanie poziomów referencyjnych w celu wykluczenia skutków cech naturalnych i cech dotyczących jedynie poszczególnych krajów. Poziomy referencyjne dla lasów powinny uwzględniać wszelki brak równowagi w strukturze wiekowej lasów i nie powinny nadmiernie ograniczać intensywności przyszłej gospodarki leśnej, tak aby umożliwić utrzymanie lub wzmocnienie w perspektywie długoterminowej pochłaniaczy dwutlenku węgla. W związku ze szczególną sytuacją historyczną Chorwacji jej poziom referencyjny dla lasów mógłby również uwzględniać okupację jej terytorium, okres wojenny i powojenne okoliczności, które miały wpływ na gospodarkę leśną w okresie referencyjnym. Stosowne zasady rozliczania uwzględniają zasady zrównoważonej gospodarki leśnej przyjęte w ramach konferencji ministerialnych w sprawie ochrony lasów w Europie (zwanej dalej „Forest Europe”).

(17)

Państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji plany rozliczeń dla leśnictwa, w tym poziomy referencyjne dla lasów. W przypadku braku międzynarodowego przeglądu na podstawie UNFCCC lub protokołu z Kioto powinna zostać określona procedura przeglądu służąca zapewnieniu przejrzystości i poprawy jakości rozliczania w kategorii zarządzanych gruntów leśnych.

(18)

Komisja, oceniając krajowe plany rozliczania dla leśnictwa, w tym zaproponowane w nich poziomy referencyjne dla lasów, powinna opierać się na dobrych praktykach i doświadczeniach z przeglądów eksperckich w ramach UNFCCC, w tym w odniesieniu do udziału ekspertów z państw członkowskich. Komisja powinna zapewnić, aby eksperci z państw członkowskich brali udział w ocenie technicznej stwierdzającej, czy proponowane poziomy referencyjne dla lasów zostały ustalone zgodnie z kryteriami i wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Wyniki oceny technicznej powinny być przekazywane do wiadomości Stałemu Komitetowi ds. Leśnictwa ustanowionemu decyzją Rady 89/367/EWG (10). Komisja powinna także zasięgać opinii zainteresowanych stron i społeczeństwa obywatelskiego. Krajowe plany rozliczania dla leśnictwa powinny być podawane do wiadomości publicznej zgodnie z odpowiednimi przepisami.

(19)

Większe zrównoważone wykorzystywanie produktów z pozyskanego drewna może znacznie ograniczyć emisje gazów cieplarnianych do atmosfery dzięki efektowi substytucyjnemu i zwiększyć pochłanianie gazów cieplarnianych z atmosfery. Zasady rozliczania powinny zapewniać, by państwa członkowskie – w celu uznania i stymulowania zwiększonego wykorzystywania jako rezerwuarów węgla produktów z pozyskanego drewna o długim cyklu życia – w sposób prawidłowy i przejrzysty odzwierciedlały w swoim rozliczeniu dotyczącym LULUCF zmiany w rezerwuarze produktów z pozyskanego drewna, gdy mają one miejsce. Komisja powinna opracować wytyczne w odniesieniu do kwestii związanych z metodyką rozliczania produktów z pozyskanego drewna.

(20)

Zjawiska katastrofalne, takie jak pożary lasów, gradacje owadów, choroby roślin, ekstremalne zjawiska pogodowe i zakłócenia geologiczne leżące poza kontrolą państwa członkowskiego i poza jego faktycznym wpływem, mogą prowadzić do tymczasowych emisji gazów cieplarnianych w sektorze LULUCF lub do odwrócenia wcześniejszego pochłaniania. Ponieważ takie odwrócenie może być również skutkiem decyzji związanych z gospodarką leśną, takich jak decyzje o pozyskaniu drewna lub sadzeniu drzew, w niniejszym rozporządzeniu należy zapewnić, aby odwrócenie pochłaniania wywołane przez człowieka było zawsze prawidłowo odzwierciedlane w rozliczaniu dotyczącym LULUCF. Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno zapewniać państwom członkowskim ograniczoną możliwość wyłączania z rozliczania dotyczącego LULUCF emisji będących skutkiem zjawisk katastrofalnych leżących poza ich kontrolą. Jednak sposób stosowania tych przepisów przez państwa członkowskie nie powinien prowadzić do nieuzasadnionego zaniżonego rozliczania.

(21)

W zależności od preferencji krajowych państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru odpowiednich krajowych strategii politycznych służących wypełnieniu ich zobowiązań w zakresie sektora LULUCF, w tym możliwości zbilansowania emisji z jednej kategorii gruntów pochłanianiem z innej kategorii gruntów. Powinny one także mieć możliwość kumulowania pochłaniania netto w okresie od 2021 do 2030 r. Przeniesienia między państwami członkowskimi należy nadal traktować jako dostępną dodatkową opcję, a państwa członkowskie powinny mieć możliwość wykorzystywania rocznych limitów emisji ustanowionych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 (11) w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem. Wykorzystywanie elastyczności przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu nie obniży ogólnego poziomu ambicji unijnych celów redukcji emisji gazów cieplarnianych.

(22)

Zarządzane w sposób zrównoważony lasy stanowią zazwyczaj pochłaniacze, przyczyniając się do łagodzenia zmiany klimatu. W okresie referencyjnym od 2000 do 2009 r. zgłoszone średnie pochłanianie przez pochłaniacze z gruntów leśnych wynosiło 372 mln ton ekwiwalentu CO2 rocznie dla całej Unii. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby pochłaniacze i rezerwuary, w tym lasy, były chronione i powiększane, stosownie do okoliczności, mając na uwadze osiągnięcie celu Porozumienia paryskiego oraz realizację ambitnych unijnych celów redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2050 r.

(23)

Pochłanianie z zarządzanych gruntów leśnych powinno być rozliczane w odniesieniu do prognozowanego poziomu referencyjnego dla lasów. Prognozowane przyszłe pochłanianie przez pochłaniacze powinno być oparte na ekstrapolacji praktyk związanych z gospodarką leśną i jej intensywnością z danego okresu referencyjnego. Zmniejszenie pochłaniacza względem poziomu referencyjnego powinno być rozliczane jako emisje. Należy uwzględnić specyficzne warunki i praktyki krajowe, takie jak niższa niż zazwyczaj intensywność pozyskiwania lub starzejące się lasy w danym okresie referencyjnym.

(24)

Państwa członkowskie powinny dysponować pewną elastycznością w zakresie tymczasowego zwiększania intensywności pozyskiwania zgodnie z praktykami zrównoważonej gospodarki leśnej, które są spójne z celem zawartym w Porozumieniu paryskim, pod warunkiem że w Unii w sektorze LULUCF całkowite emisje nie przewyższą całkowitego pochłaniania. W ramach takiej elastyczności wszystkim państwom członkowskim należy przyznać podstawową wielkość kompensacji obliczoną na podstawie współczynnika kompensacji wyrażonego jako odsetek pochłaniacza zgłoszonego przez nie w okresie od 2000 r. do 2009 r., aby skompensować ich emisje z zarządzanych gruntów leśnych. Należy zapewnić, aby państwa członkowskie mogły otrzymywać kompensację jedynie do poziomu, na którym ich lasy przestają być pochłaniaczami.

(25)

Państwa członkowskie o bardzo wysokim poziomie lesistości w porównaniu ze średnią unijną, a w szczególności mniejsze państwa członkowskie o bardzo wysokim poziomie lesistości, są w większym stopniu niż pozostałe państwa członkowskie uzależnione od zarządzanych gruntów leśnych, aby zbilansować emisje w innych kategoriach rozliczania, a co za tym idzie, zostałyby dotknięte w większym stopniu i miałyby ograniczone możliwości zwiększenia swojego poziomu lesistości. Współczynnik kompensacji powinien być zatem zwiększony na podstawie poziomu lesistości i powierzchni kraju, tak by państwom członkowskim o bardzo małych powierzchniach i o bardzo dużym poziomie lesistości w porównaniu ze średnią unijną przyznać najwyższy współczynnik kompensacji dla okresu referencyjnego.

(26)

W swoich konkluzjach z dnia 9 marca 2012 r. Rada uznała specyficzną sytuację państw o dużym stopniu zalesienia. Specyfika ta dotyczy w szczególności ograniczonych możliwości zbilansowania emisji przez pochłanianie. Szczególne trudności w tym zakresie, ze względu na szczególne uwarunkowania geograficzne, odczuwa Finlandia, która jest najbardziej zalesionym państwem członkowskim. W związku z tym Finlandii należy przyznać ograniczoną dodatkową kompensację.

(27)

Aby monitorować postępy państw członkowskich w zakresie realizacji ich zobowiązań wynikających z niniejszego rozporządzenia oraz aby zapewnić przejrzystość, dokładność, spójność, kompletność i porównywalność informacji na temat emisji i pochłaniania, państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji stosowne dane dotyczące wykazu gazów cieplarnianych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 525/2013; oceny zgodności na podstawie niniejszego rozporządzenia powinny uwzględniać te sprawozdania. Jeżeli państwo członkowskie zamierza stosować elastyczność dotyczącą zarządzanych gruntów leśnych przewidzianą w niniejszym rozporządzeniu, w sprawozdaniu dotyczącym zgodności powinno ono podać wielkość kompensacji, którą zamierza wykorzystać.

(28)

Europejska Agencja Środowiska powinna wspomagać Komisję – w stosownych przypadkach zgodnie ze swoim rocznym programem prac – w zakresie systemu składania rocznych sprawozdań dotyczących emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych, ocen informacji dotyczących strategii politycznych i środków oraz prognoz krajowych, ocen planowanych dodatkowych strategii politycznych i środków, a także ocen zgodności przeprowadzanych przez Komisję na podstawie niniejszego rozporządzenia.

(29)

Aby zapewnić właściwe rozliczanie transakcji na podstawie niniejszego rozporządzenia, w tym wykorzystywanie elastyczności i śledzenia zgodności, a także aby propagować zwiększone stosowanie produktów drzewnych o długim cyklu życia, Komisji należy zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przekazać uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących technicznego dostosowania definicji, w tym minimalnych wartości dla definicji lasów, wykazów gazów cieplarnianych oraz rezerwuarów węgla, ustanawiania dla państw członkowskich poziomów referencyjnych dla lasów na okresy, odpowiednio, od 2021 r. do 2025 r. i od 2026 r. do 2030 r., dodawania nowych kategorii produktów z pozyskanego drewna, zmian metodyki i wymogów informacyjnych dotyczących zjawisk katastrofalnych celem uwzględnienia zmian w wytycznych IPCC oraz rozliczania transakcji za pośrednictwem rejestru unijnego. Niezbędne przepisy odnoszące się do rozliczania transakcji należy zebrać w jednym akcie łączącym przepisy dotyczące rozliczania na podstawie rozporządzenia (UE) nr 525/2013, rozporządzenia (UE) 2018/842, niniejszego rozporządzenia oraz dyrektywy 2003/87/WE. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te były prowadzone zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (12). W szczególności, aby zapewnić równy udział Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowywaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowywaniem aktów delegowanych.

(30)

W ramach regularnych działań sprawozdawczych, prowadzonych na mocy rozporządzenia (UE) nr 525/2013, Komisja powinna również ocenić wynik Dialogu Pomocniczego w 2018 r. w ramach UNFCCC („dialog Talanoa”). Niniejsze rozporządzenie powinno zostać poddane przeglądowi w 2024 r., a następnie co pięć lat, w celu oceny jego ogólnego działania. W przeglądzie należy uwzględnić wyniki dialogu Talanoa i globalnego przeglądu na mocy Porozumienia paryskiego. Ramy na okres po 2030 r. powinny być zgodne z długoterminowymi celami i zobowiązaniami podjętymi na mocy Porozumienia paryskiego.

(31)

W celu zapewnienia skutecznej, przejrzystej i racjonalnej pod względem kosztów sprawozdawczości oraz weryfikacji emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych a także sprawozdawczości dotyczącej wszelkich innych informacji koniecznych do oceny przestrzegania zobowiązań państw członkowskich, do rozporządzenia (UE) nr 525/2013 powinny zostać włączone wymogi dotyczące sprawozdawczości.

(32)

W celu ułatwienia gromadzenia danych i poprawy metodyk, użytkowanie gruntów powinno być ewidencjonowane i zgłaszane za pomocą geograficznego oznaczania każdego obszaru gruntowego, zgodnego z systemami gromadzenia danych na szczeblu krajowym i unijnym. Na potrzeby gromadzenia danych należy jak najlepiej wykorzystać istniejące programy i badania Unii i państw członkowskich, w tym badanie terenowe użytkowania gruntów i pokrycia terenu („LUCAS”), unijny program obserwacji i monitorowania Ziemi Copernicus oraz europejski system nawigacji satelitarnej Galileo. Zarządzanie danymi, w tym ich udostępnianie na potrzeby sprawozdawczości, ponownego użycia i rozpowszechniania, powinno być zgodne z wymogami przewidzianymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/2/WE (13).

(33)

Należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 525/2013.

(34)

Dla okresu rozliczeniowego od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. w odniesieniu do obowiązków w zakresie rozliczania i sprawozdawczości powinna nadal być stosowana decyzja nr 529/2013/UE. Dla okresów rozliczeniowych od dnia 1 stycznia 2021 r. powinno być stosowane niniejsze rozporządzenie.

(35)

Należy odpowiednio zmienić decyzję nr 529/2013/UE.

(36)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, w szczególności określenie zobowiązań państw członkowskich w zakresie sektora LULUCF, które przyczyniają się do osiągnięcia celów Porozumienia paryskiego oraz redukcji emisji gazów cieplarnianych w okresie od 2021 r. do 2030 r., nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

a)

w okresach od 2021 r. do 2025 r. i od 2026 r. do 2030 r.:

(i)   „grunty zalesione”: użytkowane grunty zgłoszone jako grunty uprawne, grunty trawiaste, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty, które zostały przekształcone w grunty leśne;

(ii)   „grunty wylesione”: użytkowane grunty zgłoszone jako grunty leśne przekształcone w grunty uprawne, grunty trawiaste, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty;

(iii)   „zarządzane grunty uprawne”: użytkowane grunty zgłoszone jako:

(iv)   „zarządzane grunty trawiaste”: użytkowane grunty zgłoszone jako:

(v)   „zarządzane grunty leśne”: użytkowane grunty zgłoszone jako grunty leśne pozostające gruntami leśnymi;

b)

począwszy od 2026 r.: „zarządzane tereny podmokłe”: użytkowane grunty zgłoszone jako:

1)

„pochłaniacz” oznacza dowolny proces, działalność lub mechanizm, pochłaniające z atmosfery gaz cieplarniany, aerozol lub prekursor gazu cieplarnianego;

2)

„źródło” oznacza dowolny proces, dowolną działalność lub dowolny mechanizm, uwalniające do atmosfery gaz cieplarniany, aerozol lub prekursor gazu cieplarnianego;

3)

„rezerwuar węgla” oznacza całość lub część elementu lub systemu biogeochemicznego na terytorium państwa członkowskiego, w którym przechowywane są węgiel pierwiastkowy, dowolny prekursor gazu cieplarnianego zawierający węgiel lub dowolny gaz cieplarniany zawierający węgiel;

4)

„zasoby węgla” oznaczają masę węgla przechowywaną w rezerwuarze węgla;

5)

„produkt z pozyskanego drewna” oznacza dowolny produkt pochodzący z pozyskania drewna, znajdujący się poza miejscem, w którym pozyskuje się drewno;

6)

„las” oznacza obszar gruntu wyznaczony minimalnymi wartościami wielkości obszaru, zwarcia drzewostanu lub równoważnego stopnia zadrzewienia oraz potencjalnej wysokości drzew w stanie dojrzałym w miejscu wzrostu drzew, jak określono dla każdego państwa członkowskiego w załączniku II. Obejmuje on obszary z drzewami, w tym grupy rosnących młodych drzew naturalnych, lub plantacje, które jeszcze nie osiągnęły minimalnych wartości zwarcia drzewostanu lub równoważnego stopnia zadrzewienia lub minimalnej wysokości drzew, jak określono w załączniku II, w tym każdy obszar, który zwykle stanowi część obszaru lasu, ale na którym tymczasowo nie ma drzew w wyniku interwencji człowieka, takiej jak pozyskiwanie, lub z przyczyn naturalnych, lecz co do którego można się spodziewać, że ponownie stanie się lasem;

7)

„poziom referencyjny dla lasów” oznacza szacunkowy poziom referencyjny dla lasów wyrażony w tonach ekwiwalentu CO2 rocznie, średni roczny poziom netto emisji lub pochłaniania pochodzących z zarządzanych gruntów leśnych na terytorium danego państwa członkowskiego w okresach do 2021 r. do 2025 r. oraz od 2026 r. do 2030 r. w oparciu o kryteria określone w niniejszym rozporządzeniu;

8)

„okres połowicznego rozpadu” oznacza liczbę lat niezbędną, aby ilość węgla przechowywana w kategorii produktów z pozyskanego drewna zmalała do połowy jej pierwotnej wartości;

9)

„zjawiska katastrofalne” oznaczają wszelkie nieantropogeniczne zdarzenia lub okoliczności, które prowadzą do znacznych emisji z lasów i których występowanie leży poza kontrolą odpowiedniego państwa członkowskiego, oraz których skutków dane państwo członkowskie obiektywnie nie jest w stanie znacząco ograniczyć nawet po ich wystąpieniu;

10)

„natychmiastowe utlenianie” oznacza metodę rozliczania, która zakłada, że uwolnienie do atmosfery całej ilości węgla przechowywanego w produktach z pozyskanego drewna występuje w momencie pozyskania.

a)

tereny podmokłe pozostające terenami podmokłymi;

b)

grunty zabudowane lub inne grunty przekształcone w tereny podmokłe; lub

c)

tereny podmokłe przekształcone w grunty zabudowane lub inne grunty.

a)

papier;

b)

płyty drewniane;

c)

tarcica.

a)

przedkłada ono Komisji informacje na temat poziomu tła dla kategorii rozliczania gruntów określonych w ust. 1 oraz na temat danych i metod stosowanych zgodnie z załącznikiem VI; oraz

b)

wyłącza z rozliczania do 2030 r. wszelkie późniejsze pochłanianie w odniesieniu do gruntów dotkniętych zjawiskami katastrofalnymi.

a)

elastyczność ogólną określoną w art. 12; oraz

b)

aby spełnić zobowiązanie zawarte w art. 4, elastyczność dotyczącą zarządzanych gruntów leśnych określoną w art. 13.

a)

w swojej strategii przedłożonej zgodnie z art. 4 rozporządzenia (UE) nr 525/2013 państwo to uwzględniło trwające lub planowane szczególne środki mające na celu zapewnienie ochrony lub zwiększenia, stosownie do okoliczności, pochłaniaczy i rezerwuarów, jakimi są lasy; oraz

b)

w obrębie Unii w okresie, w którym dane państwo członkowskie zamierza zastosować kompensację, sumaryczne emisje w kategoriach rozliczania gruntów, o których mowa w art. 2 niniejszego rozporządzenia, nie przewyższają sumarycznego pochłaniania. Oceniając, czy w obrębie Unii sumaryczne emisje przewyższają sumaryczne pochłanianie, Komisja zapewnia, aby państwa członkowskie unikały podwójnego liczenia, w szczególności przy korzystaniu z elastyczności przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu oraz w rozporządzeniu (UE) 2018/842.

a)

dla pochłaniaczy rozliczanych jako emisje w odniesieniu do swojego poziomu referencyjnego dla lasów; oraz

b)

do wysokości maksymalnej wielkości kompensacji dla tego państwa członkowskiego określonej w załączniku VII dla okresu od 2021 r. do 2030 r.

1)

w art. 7 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 13 ust. 1 lit. c) dodaje się podpunkt w brzmieniu:

3)

w art. 14 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

4)

dodaje się załącznik IIIa w brzmieniu:

1)

uchyla się art. 3 ust. 2 akapit pierwszy;

2)

uchyla się art. 6 ust. 4.