This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 32010L0075
Directive 2010/75/EU of the European Parliament and of the Council of 24 November 2010 on industrial emissions (integrated pollution prevention and control) (recast) (Text with EEA relevance)
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (przekształcenie) (Tekst mający znaczenie dla EOG)
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (przekształcenie) (Tekst mający znaczenie dla EOG)
Dz.U. L 334 z 17.12.2010, p. 17–119
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV) Ten dokument został opublikowany w wydaniu(-iach) specjalnym(-ych)
(HR)
In force: This act has been changed. Current consolidated version: 04/08/2024
17.12.2010 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 334/17 |
DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2010/75/UE
z dnia 24 listopada 2010 r.
w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola)
(wersja przekształcona)
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
W następujących dyrektywach należy dokonać wielu istotnych zmian: dyrektywa Rady 78/176/EWG z dnia 20 lutego 1978 r. w sprawie odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu (4), dyrektywa Rady 82/883/EWG z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie procedur nadzorowania i monitorowania środowiska naturalnego w odniesieniu do odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu (5), dyrektywa Rady 92/112/EWG z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie procedur harmonizacji programów mających na celu ograniczanie i ostateczną eliminację zanieczyszczeń powodowanych przez odpady pochodzące z przemysłu ditlenku tytanu (6), dyrektywa Rady 1999/13/WE z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków organicznych spowodowanej użyciem organicznych rozpuszczalników podczas niektórych czynności i w niektórych urządzeniach (7), dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów (8), dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych instalacji spalania (9) oraz dyrektywa 2008/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 stycznia 2008 r. dotycząca zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (10). Dla zachowania przejrzystości należy dokonać przekształcenia tych dyrektyw. |
(2) |
W celu zapobiegania zanieczyszczeniom wynikającym z działalności przemysłowej, ich redukcji i w możliwie najszerszym zakresie wyeliminowania zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci” oraz zasadą zapobiegania zanieczyszczeniom należy ustalić ogólne ramy kontroli głównych rodzajów działalności przemysłowej, przyznając pierwszeństwo interwencji u źródła oraz zapewniając rozsądną gospodarkę zasobami naturalnymi i biorąc pod uwagę, w razie potrzeby, sytuację gospodarczą i szczególne lokalne cechy miejsca, w którym prowadzona jest działalność przemysłowa. |
(3) |
Stosowanie odmiennego podejścia w odniesieniu do kontrolowania emisji do powietrza, wody lub gleby traktowanych oddzielnie może stanowić zachętę do przesuwania zanieczyszczeń z jednych elementów środowiska na inne, zamiast zachęcać do ochrony środowiska jako całości. Dlatego należy zapewnić zintegrowane podejście do zapobiegania emisjom do powietrza, wody i gleby oraz ich kontroli, jak również do kwestii gospodarowania odpadami, efektywności energetycznej i zapobiegania wypadkom. Takie podejście przyczyni się również do osiągnięcia w Unii jednakowych warunków prowadzenia działalności poprzez ujednolicenie wymogów w zakresie efektywności środowiskowej instalacji przemysłowych. |
(4) |
Należy dokonać przeglądu ustawodawstwa dotyczącego instalacji przemysłowych w celu uproszczenia i wyjaśnienia istniejących przepisów, zmniejszenia niepotrzebnych obciążeń administracyjnych oraz wdrożenia wniosków zawartych w komunikatach Komisji z dnia 21 września 2005 r. w sprawie strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza (zwanej dalej „strategią tematyczną dotyczącą zanieczyszczenia powietrza”), z dnia 22 września 2006 r. w sprawie strategii tematycznej dotyczącej ochrony gleby oraz z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie strategii tematycznej dotyczącej zapobiegania powstawaniu odpadów i ich recyklingu, przyjętych w odpowiedzi na decyzję nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiającą szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (11). Celem tych komunikatów jest ochrona zdrowia ludzi i środowiska, której nie można zapewnić bez dalszej redukcji emisji pochodzących z działalności przemysłowej. |
(5) |
W celu zapewnienia zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli, każda z instalacji powinna być eksploatowana wyłącznie wtedy, gdy posiada pozwolenie lub, w przypadku pewnych instalacji i czynności, w których wykorzystuje się rozpuszczalniki organiczne, wyłącznie wtedy, gdy posiada pozwolenie lub jest zarejestrowana. |
(6) |
Przydzielanie obowiązków operatorom instalacji leży w gestii państw członkowskich pod warunkiem zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą. Dlatego państwa członkowskie mogą dokonać wyboru, czy udzielić pozwolenia jednemu odpowiedzialnemu operatorowi dla każdej instalacji, czy też rozłożyć odpowiedzialność na kilku operatorów różnych części danej instalacji. W przypadku gdy aktualny system prawny danego państwa członkowskiego zakłada odpowiedzialność tylko jednego operatora dla każdej instalacji, państwo to może zdecydować o utrzymaniu tego systemu. |
(7) |
W celu ułatwienia udzielania pozwoleń państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalania wymogów dla niektórych kategorii instalacji w ramach ogólnych wiążących zasad. |
(8) |
Ważne jest, aby zapobiegać wypadkom i incydentom oraz ograniczać ich konsekwencje. Kwestia odpowiedzialności za konsekwencje wypadków i incydentów dla środowiska regulowana jest przez odpowiednie przepisy prawa krajowego oraz, w stosownych przypadkach, odpowiednie przepisy prawa unijnego. |
(9) |
W celu uniknięcia podwójnych uregulowań, pozwolenie dla instalacji objętej dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (12) nie powinno obejmować dopuszczalnych wielkości bezpośrednich emisji gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku I do tej dyrektywy, z wyjątkiem przypadków gdy jest to konieczne do zapobieżenia powstaniu znaczącego lokalnego zanieczyszczenia lub jeżeli instalacja jest wyłączona z tego systemu. |
(10) |
Zgodnie z art. 193 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla państw członkowskich w utrzymaniu lub ustanowieniu bardziej rygorystycznych środków ochronnych, na przykład wymogów dotyczących emisji gazów cieplarnianych, pod warunkiem że takie środki są zgodne z traktatami i że Komisja została o nich powiadomiona. |
(11) |
Operatorzy powinni składać wnioski o pozwolenia, zawierające informacje niezbędne właściwym organom do określenia warunków pozwolenia. Składając wnioski o pozwolenia operatorzy powinni mieć możliwość wykorzystania informacji wynikających z zastosowania dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (13) oraz dyrektywy Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi (14). |
(12) |
Pozwolenie powinno obejmować wszystkie środki niezbędne do uzyskania wysokiego poziomu ochrony środowiska jako całości i zapewnienia zgodności działania instalacji z ogólnymi zasadami regulującymi podstawowe obowiązki operatora. Pozwolenie powinno zawierać dopuszczalne wielkości emisji dla substancji zanieczyszczających albo równoważne parametry lub środki techniczne, stosowne wymogi ochrony gleby i wód podziemnych oraz wymogi dotyczące monitorowania. Warunki pozwolenia powinny opierać się na najlepszych dostępnych technikach. |
(13) |
W celu określenia najlepszych dostępnych technik oraz w celu ograniczenia występujących w Unii różnic w zakresie poziomów emisji z działalności przemysłowej należy sporządzić dokumenty referencyjne dotyczące najlepszych dostępnych technik (BAT) (zwane dalej „dokumentami referencyjnymi BAT”), dokonywać ich przeglądu i w razie konieczności aktualizować w wyniku wymiany informacji z zainteresowanymi podmiotami, a najważniejsze elementy dokumentów referencyjnych BAT (zwane dalej „konkluzjami dotyczącymi BAT”) należy przyjąć w drodze procedury komitetowej. W tym zakresie Komisja powinna ustanowić w drodze procedury komitetowej wskazówki w sprawie gromadzenia danych, sporządzania dokumentów referencyjnych BAT i zapewniania ich jakości. Konkluzje dotyczące BAT powinny stanowić odniesienie przy określaniu warunków pozwolenia. Mogą one być uzupełniane innymi źródłami. Komisja powinna dążyć do aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT najpóźniej osiem lat po publikacji poprzedniej wersji. |
(14) |
W celu zapewnienia skutecznej i aktywnej wymiany informacji prowadzącej do opracowania dokumentów referencyjnych BAT o wysokiej jakości, Komisja powinna stworzyć forum działające w przejrzysty sposób. Należy dokonać praktycznych ustaleń dotyczących wymiany informacji oraz dostępności dokumentów referencyjnych BAT, w szczególności w celu zapewnienia, aby państwa członkowskie i zainteresowane strony dostarczały dane o odpowiedniej jakości oraz w odpowiedniej ilości w oparciu o ustanowione wskazówki; umożliwi to określenie najlepszych dostępnych technik i nowych technik. |
(15) |
Ważne jest, aby zapewnić właściwym organom wystarczającą elastyczność w ustalaniu dopuszczalnych wielkości emisji, zapewniających, aby w normalnych warunkach eksploatacji emisje nie przekraczały poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami. W tym celu właściwy organ może określić dopuszczalne wielkości emisji odbiegające od poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami w zakresie zastosowanych wartości, okresów i warunków referencyjnych, o ile można będzie wykazać na podstawie wyników monitoringu emisji, że emisje nie przekroczyły poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami. Rezultatem zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji ustalonymi w pozwoleniach jest poziom emisji niższy od dopuszczalnych wielkości emisji. |
(16) |
W celu uwzględnienia pewnych szczególnych okoliczności, w przypadku gdy stosowanie poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami prowadziłoby do nieproporcjonalnie wysokich kosztów w porównaniu do korzyści środowiskowych, właściwe organy powinny mieć możliwość określania dopuszczalnych wielkości emisji odbiegających od tych poziomów. Takie odstępstwa powinny opierać się na ocenie uwzględniającej dobrze określone kryteria. Dopuszczalne wielkości emisji określone w niniejszej dyrektywie nie powinny zostać przekroczone. W żadnym razie nie należy powodować znaczących zanieczyszczeń, należy natomiast osiągnąć wysoki poziom ochrony środowiska jako całości. |
(17) |
W celu umożliwienia operatorom testowania nowych technik, które mogłyby zapewnić wyższy ogólny poziom ochrony środowiska lub przynajmniej ten sam poziom ochrony środowiska i większe oszczędności niż w przypadku zastosowania najlepszych dostępnych technik, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielania tymczasowych odstępstw od poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami. |
(18) |
Zmiany w instalacjach mogą powodować wzrost poziomu zanieczyszczenia. Operatorzy powinni powiadamiać właściwe organy o każdej planowanej zmianie, która mogłaby mieć wpływ na środowisko. Bez pozwolenia udzielonego zgodnie z niniejszą dyrektywą nie powinno się dokonywać w instalacjach istotnych zmian, które mogą mieć znaczący negatywny wpływ na zdrowie ludzi lub na środowisko. |
(19) |
Rozlewanie gnojowicy w znaczący sposób przyczynia się do emisji zanieczyszczeń do powietrza i wody. Aby zrealizować cele określone w strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza oraz w przepisach prawa unijnego z zakresu ochrony wody, konieczne jest, aby Komisja dokonała przeglądu potrzeby ustanowienia jak najodpowiedniejszych kontroli tych emisji poprzez zastosowanie najlepszych dostępnych technik. |
(20) |
Intensywny chów drobiu i bydła w znaczący sposób przyczynia się do emisji zanieczyszczeń do powietrza i wody. Aby zrealizować cele określone w strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza oraz w przepisach prawa unijnego z zakresu ochrony wody, konieczne jest, aby Komisja dokonała przeglądu potrzeby ustanowienia progów wydajnościowych zróżnicowanych dla różnych gatunków drobiu w celu określenia zakresu stosowania niniejszej dyrektywy oraz przeglądu potrzeby ustanowienia najodpowiedniejszych mechanizmów kontroli emisji z instalacji chowu bydła. |
(21) |
W celu uwzględnienia rozwoju najlepszych dostępnych technik lub innych zmian instalacji, należy regularnie poddawać ponownemu rozpatrzeniu warunki pozwolenia oraz, w stosownych przypadkach, dokonywać ich aktualizacji, w szczególności w przypadku gdy przyjmuje się nowe lub uaktualnione konkluzje dotyczące BAT. |
(22) |
W szczególnych przypadkach, gdy w związku z ponownym rozpatrzeniem i aktualizacją warunków pozwolenia okaże się, że do wprowadzenia nowych najlepszych dostępnych praktyk potrzebny będzie okres dłuższy niż cztery lata od publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT, właściwe organy mogą ustalić w warunkach pozwolenia dłuższy okres, jeżeli jest to uzasadnione na podstawie kryteriów określonych w niniejszej dyrektywie. |
(23) |
Konieczne jest zapewnienie, aby eksploatacja instalacji nie prowadziła do pogorszenia jakości gleby i wód podziemnych. Warunki pozwolenia powinny zatem obejmować odpowiednie środki zapobiegania emisjom do gleby i wód podziemnych oraz regularne nadzorowanie tych środków, aby uniknąć wycieków, rozlewów, awarii lub wypadków podczas eksploatacji sprzętu i w trakcie magazynowania. Aby wykryć ewentualne zanieczyszczenie gleby i wód podziemnych na wczesnym etapie i, aby w związku z tym podjąć odpowiednie działania naprawcze przed rozprzestrzenieniem się zanieczyszczenia, konieczne jest także monitorowanie gleby i wód podziemnych pod kątem substancji stwarzających zagrożenie. Określając częstość monitorowania, można rozważyć rodzaj środków zapobiegawczych oraz zakres i przypadki ich nadzorowania. |
(24) |
W celu zapewnienia, aby eksploatacja instalacji nie pogorszyła jakości gleby i wód podziemnych, należy w sprawozdaniu bazowym określić stan zanieczyszczenia gleby i wód podziemnych. Sprawozdanie bazowe powinno być praktycznym narzędziem pozwalającym w możliwie najszerszym zakresie na ilościowe porównanie stanu terenu opisanego w tym sprawozdaniu ze stanem terenu w chwili ostatecznego zakończenia działalności, aby stwierdzić, czy nastąpiło znaczące zwiększenie zanieczyszczenia gleby lub wód podziemnych. Sprawozdanie bazowe powinno zatem zawierać informacje wykorzystujące istniejące dane pomiarowe gleby i wód podziemnych oraz dane historyczne związane z wykorzystywaniem terenu w przeszłości. |
(25) |
Zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci”, dokonując oceny poziomu istotności zanieczyszczenia gleby i wód podziemnych spowodowanego przez operatora, który byłby zobowiązany do przywrócenia terenu do stanu opisanego w sprawozdaniu bazowym, państwa członkowskie powinny uwzględnić warunki pozwolenia mające zastosowanie w trakcie prowadzenia danej działalności, środki zapobiegające zanieczyszczeniu podejmowane przez instalację, a także względny wzrost zanieczyszczenia w porównaniu z ładunkiem zanieczyszczeń określonym w sprawozdaniu bazowym. Odpowiedzialność za zanieczyszczenie, którego nie spowodował operator, regulowana jest przez odpowiednie przepisy prawa krajowego oraz, w stosownych przypadkach, przez inne odpowiednie przepisy prawa unijnego. |
(26) |
W celu zapewnienia skutecznego wdrożenia i egzekwowania niniejszej dyrektywy operatorzy powinni składać właściwym organom regularne sprawozdania dotyczące przestrzegania warunków pozwolenia. Państwa członkowskie powinny zapewnić podjęcie przez operatora i właściwy organ niezbędnych środków w przypadku nieprzestrzegania przepisów niniejszej dyrektywy oraz przewidzieć system kontroli środowiskowych. Państwa członkowskie powinny zapewnić dostępność wystarczającej liczby pracowników posiadających umiejętności i kwalifikacje potrzebne do skutecznego przeprowadzania takich kontroli. |
(27) |
Zgodnie Konwencją z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (15) skuteczny udział społeczeństwa w procesie decyzyjnym jest niezbędny do umożliwienia mu wyrażenia opinii i obaw, które mogą mieć znaczenie dla podejmowanych decyzji, oraz do umożliwienia decydentom uwzględnienia tych opinii i obaw, co przyczyni się do zwiększenia odpowiedzialności i przejrzystości procesu decyzyjnego oraz wniesie wkład w zwiększenie publicznej świadomości w zakresie kwestii dotyczących środowiska i poparcia dla podjętych decyzji. Członkowie zainteresowanej społeczności powinni mieć możliwość odwołania się do wymiaru sprawiedliwości, aby przyczynić się do ochrony prawa do życia w środowisku odpowiednim dla własnego zdrowia i samopoczucia. |
(28) |
Spalanie paliwa w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 50 MW w znaczący sposób przyczynia się do emisji zanieczyszczeń do powietrza. Aby zrealizować cele określone w strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza konieczne jest, aby Komisja dokonała przeglądu potrzeby ustanowienia jak najodpowiedniejszych kontroli emisji z takich instalacji. Przegląd ten powinien uwzględniać specyfikę obiektów energetycznego spalania wykorzystywanych instalacji spalania stosowanych w obiektach służby zdrowia, w szczególności w odniesieniu do korzystania z nich w drodze wyjątku w sytuacjach nadzwyczajnych. |
(29) |
Duże obiekty energetycznego spalania w dużym stopniu przyczyniają się do emisji substancji zanieczyszczających do powietrza, co powoduje znaczące skutki dla zdrowia ludzi i dla środowiska. W celu ograniczenia tych skutków oraz spełnienia wymogów dyrektywy 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza (16) oraz celów określonych w strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza, niezbędne jest ustalenie bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wielkości emisji na poziomie Unii dla niektórych kategorii obiektów energetycznego spalania i substancji zanieczyszczających. |
(30) |
Komisja powinna dokonać przeglądu potrzeby ustanowienia dopuszczalnych wielkości emisji o zasięgu unijnym oraz zmiany dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V dla niektórych dużych obiektów energetycznego spalania, uwzględniając przegląd i aktualizację odpowiednich dokumentów referencyjnych BAT. W tym kontekście Komisja powinna uwzględnić specyfikę systemów energetycznych rafinerii. |
(31) |
Ze względu na cechy niektórych lokalnych paliw stałych, należy stosować minimalne stopnie odsiarczania, a nie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania opalanych takim paliwem. Ponadto ponieważ specyficzne cechy łupku bitumicznego mogą uniemożliwić stosowanie tych samych metod redukcji siarki lub osiągnięcie tej samej wydajności w zakresie odsiarczania, jak w przypadku innych paliw, właściwe jest stosowanie nieco niższego minimalnego stopnia odsiarczania w odniesieniu do obiektów wykorzystujących to paliwo. |
(32) |
W przypadku nagłego zakłócenia w dostawie paliwa lub gazu o małej zawartości siarki wynikającego z poważnych niedoborów, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielenia tymczasowych odstępstw pozwalających obiektom energetycznego spalania na przekroczenie dopuszczalnych wielkości emisji określonych w niniejszej dyrektywie. |
(33) |
Dany operator nie powinien eksploatować obiektu energetycznego spalania przez więcej niż 24 godziny od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia redukującego emisje, zaś łączny czas działania obiektu bez sprawnych urządzeń zmniejszających emisję nie może przekroczyć 120 godzin w okresie 12 miesięcy, tak, aby ograniczyć negatywne skutki zanieczyszczenia dla środowiska. Jednakże w przypadku nadrzędnej potrzeby utrzymania dostaw energii lub konieczności uniknięcia całkowitego wzrostu emisji powstałych w wyniku eksploatacji innego obiektu energetycznego spalania, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielenia odstępstwa od tych ograniczeń czasowych. |
(34) |
W celu zapewniania wysokiego poziomu ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz uniknięcia transgranicznego przemieszczania odpadów do obiektów o niższych normach środowiskowych, należy ustalić i utrzymać rygorystyczne warunki eksploatacji, wymogi techniczne i dopuszczalne wielkości emisji dla spalarni odpadów lub współspalarni odpadów w Unii. |
(35) |
Wykorzystanie rozpuszczalników organicznych przy niektórych czynnościach i w niektórych instalacjach powoduje emisje związków organicznych do powietrza, co przyczynia się do tworzenia na poziomie lokalnym i transgranicznym utleniaczy fotochemicznych, powodujących szkody w zasobach naturalnych oraz mających szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi. Należy zatem podjąć środki zaradcze przeciw wykorzystaniu rozpuszczalników organicznych oraz ustanowić wymóg przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji dla związków organicznych oraz przestrzegania odpowiednich warunków eksploatacji. Operatorzy powinni mieć możliwość spełniania wymogów planu redukcji emisji, zamiast przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji określonych w niniejszej dyrektywie, w przypadku gdy istnieją inne środki, takie jak stosowanie produktów lub technik o małej zawartości rozpuszczalników lub niezawierających rozpuszczalników, stanowiące alternatywne sposoby równoważnej redukcji emisji. |
(36) |
Instalacje produkujące dwutlenek tytanu mogą powodować znaczące zanieczyszczenie powietrza i wody. W celu ograniczenia tych skutków, należy ustalić na poziomie Unii bardziej rygorystyczne dopuszczalne wielkości emisji dla niektórych substancji zanieczyszczających. |
(37) |
W odniesieniu do objęcia instalacji produkcji wyrobów ceramicznych przez wypalanie zakresem krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych obowiązujących w celu zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, w oparciu o charakterystykę krajowego sektora przemysłowego oraz w celu wyjaśnienia interpretacji zakresu, państwa członkowskie powinny zdecydować czy stosować zarówno kryterium wydajności produkcji, jak i kryterium przepustowości pieca, czy tylko jedno z tych dwóch kryteriów. |
(38) |
W celu uproszczenia sprawozdawczości i zmniejszenia niepotrzebnych obciążeń administracyjnych Komisja powinna określić metody dostosowania sposobu udostępniania danych zgodnie z niniejszą dyrektywą do innych wymogów prawa unijnego, a w szczególności rozporządzenia (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Rejestru Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń (17). |
(39) |
W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania wskazówek w sprawie gromadzenia danych, sporządzania dokumentów referencyjnych BAT i zapewniania ich jakości, w tym odpowiedniej treści i formatu, do przyjmowania decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT, do ustalania szczegółowych zasad określania okresów rozruchu i wyłączenia oraz przejściowych planów krajowych dla dużych obiektów energetycznego spalania, a także do ustalania rodzaju i formatu informacji, jakie państwa członkowskie mają udostępniać Komisji, oraz częstotliwości ich udostępniania. Zgodnie z art. 291 TFUE przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję mają zostać ustanowione z wyprzedzeniem w drodze rozporządzenia przyjętego zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą. W oczekiwaniu na przyjęcie tego nowego rozporządzenia zastosowanie nadal ma decyzja Rady nr 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (18), z wyjątkiem procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, która nie ma zastosowania. |
(40) |
Należy przyznać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do ustalenia daty, od której przeprowadzane będą pomiary ciągłe dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza w odniesieniu do metali ciężkich, dioksyn i furanów, a także w celu dostosowania załączników V, VI i VII do postępu naukowo-technicznego. W przypadku spalarni odpadów i współspalarni odpadów może to między innymi obejmować między innymi ustalanie kryteriów przyznawania odstępstw od obowiązku ciągłego monitorowania całkowitych emisji pyłów. Szczególnie ważne jest, aby Komisja podczas prac przygotowawczych prowadziła odpowiednie konsultacje, w tym na poziomie eksperckim. |
(41) |
Aby zająć się problemem znaczącego zanieczyszczenia środowiska, na przykład metalami ciężkimi, dioksynami i furanami, Komisja powinna – w oparciu o ocenę wdrażania najlepszych dostępnych technik w niektórych rodzajach działalności lub w oparciu o ocenę wpływu tych rodzajów działalności na środowisko jako całość – przedstawić wnioski dotyczące minimalnych wymogów obowiązujących w całej Unii dla dopuszczalnych wielkości emisji oraz zasad monitorowania i zgodności. |
(42) |
Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie do naruszeń przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy oraz zapewnić ich wdrożenie. Sankcje takie powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. |
(43) |
W celu zapewnienia istniejącym instalacjom wystarczającego czasu na dostosowanie techniczne do nowych wymogów niniejszej dyrektywy, niektóre nowe wymogi powinny mieć zastosowanie do tych instalacji po upływie określonego okresu od daty rozpoczęcia stosowania niniejszej dyrektywy. Obiekty energetycznego spalania potrzebują czasu na zainstalowanie niezbędnych urządzeń służących do redukcji emisji w celu osiągnięcia dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V. |
(44) |
Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienia wysokiego poziomu ochrony środowiska i poprawy jego jakości, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na transgraniczny charakter zanieczyszczeń pochodzących z działalności przemysłowej możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów. |
(45) |
Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Niniejsza dyrektywa przyczynia się w szczególności do propagowania stosowania art. 37 Karty. |
(46) |
Obowiązek transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinien ograniczać się do tych przepisów, które stanowią istotną zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami. Obowiązek transpozycji przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszych dyrektyw. |
(47) |
Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (19) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania do ich własnych celów i w interesie Unii, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej. |
(48) |
Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i stosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B, |
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY WSPÓLNE
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady dotyczące zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom powstającym w wyniku działalności przemysłowej oraz zasady dotyczące kontroli tych zanieczyszczeń.
Niniejsza dyrektywa ustanawia również zasady mające na celu zapobieganie emisjom do powietrza, wody i ziemi oraz, w przypadku braku takiej możliwości, mające na celu ich redukcję oraz zapobieganie wytwarzaniu odpadów, w celu osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony środowiska jako całości.
Artykuł 2
Zakres
1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do rodzajów działalności przemysłowej, które powodują zanieczyszczenia, o których mowa w rozdziałach II–VI.
2. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do działalności badawczej, działalności rozwojowej ani do badań nowych produktów i procesów.
Artykuł 3
Definicje
Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:
1) |
„substancja” oznacza każdy pierwiastek chemiczny i jego związki, z wyjątkiem następujących substancji:
|
2) |
„zanieczyszczenie” oznacza bezpośrednie lub pośrednie wprowadzenie – w wyniku działalności człowieka – substancji, wibracji, ciepła lub hałasu do powietrza, wody lub ziemi, które może zagrażać zdrowiu ludzi lub jakości środowiska, spowodować szkody materialne, albo obniżenie walorów środowiskowych lub kolizję z innymi uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska; |
3) |
„instalacja” oznacza stacjonarną jednostkę techniczną, w której prowadzony jest co najmniej jeden rodzaj działalności wymieniony w załączniku I lub w załączniku VII część 1, oraz wszystkie inne bezpośrednio związane czynności prowadzone na tym samym miejscu, które mają techniczny związek z działalnością wymienioną w tych załącznikach i które mogłyby mieć wpływ na emisje i zanieczyszczenie; |
4) |
„emisja” oznacza bezpośrednie lub pośrednie uwolnienie substancji, wibracji, ciepła lub hałasu z punktowych lub rozproszonych źródeł w instalacji, do powietrza, wody lub ziemi; |
5) |
„dopuszczalna wielkość emisji” oznacza masę, wyrażoną w postaci określonych szczególnych parametrów, stężenie lub poziom emisji, których nie można przekroczyć w jednym lub kilku okresach; |
6) |
„norma jakości środowiska” oznacza zestaw wymogów, które muszą zostać spełnione w określonym czasie przez dane środowisko lub jego część, zgodnie z prawem unijnym; |
7) |
„pozwolenie” oznacza pisemne zezwolenie na eksploatację całości lub części instalacji, obiektu energetycznego spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów; |
8) |
„ogólne wiążące zasady” oznaczają dopuszczalne wielkości emisji lub inne warunki, przynajmniej na poziomie sektora, przyjęte z myślą o bezpośrednim wykorzystaniu do określenia warunków pozwolenia; |
9) |
„istotna zmiana” oznacza zmianę charakteru lub sposobu funkcjonowania, lub rozbudowę instalacji lub obiektu energetycznego spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów, która może mieć znaczący negatywny wpływ na zdrowie ludzi lub na środowisko; |
10) |
„najlepsze dostępne techniki” oznaczają najbardziej efektywny i zaawansowany etap rozwoju i metod prowadzenia danej działalności, który wskazuje możliwe wykorzystanie poszczególnych technik jako podstawy przy ustalaniu dopuszczalnych wielkości emisji i innych warunków pozwolenia mających na celu zapobieganie powstawaniu, a jeżeli nie jest to możliwe, ograniczenie emisji i oddziaływania na środowisko jako całość:
|
11) |
„dokument referencyjny BAT” oznacza dokument będący wynikiem wymiany informacji zorganizowanej zgodnie z art. 13, sporządzony dla określonych rodzajów działalności i opisujący zwłaszcza stosowane techniki, aktualne poziomy emisji i konsumpcji, techniki uwzględniane przy okazji ustalania najlepszych dostępnych technik, a także konkluzje dotyczące BAT oraz wszelkie nowe techniki ze szczególnym uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku III; |
12) |
„konkluzje dotyczące BAT” oznaczają dokument zawierający elementy dokumentu referencyjnego BAT i formułujący konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik, ich opisu, informacji służącej ocenie ich przydatności, poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami, powiązanego monitoringu, powiązanych poziomów konsumpcji oraz, w stosownych przypadkach, odpowiednich środków remediacji terenu; |
13) |
„poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami” oznaczają różne poziomy emisji uzyskiwane w normalnych warunkach eksploatacji z wykorzystaniem najlepszej dostępnej techniki lub kombinacji najlepszych dostępnych technik, które opisano w konkluzjach dotyczących BAT, wyrażone jako średnia w danym okresie w określonych warunkach odniesienia; |
14) |
„nowa technika” oznacza nową technikę stosowaną w działalności przemysłowej, która mogłaby zapewnić ogólny wyższy poziom ochrony środowiska lub co najmniej ten sam poziom ochrony środowiska, a zarazem większą oszczędność kosztów niż obecnie istniejące najlepsze dostępne techniki, o ile zostanie ona rozwinięta w celach komercyjnych; |
15) |
„operator” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która prowadzi lub kontroluje w całości lub w części instalację lub obiekt energetycznego spalania, spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów lub, w przypadku gdy jest to przewidziane w prawie krajowym, której powierzono decydujące uprawnienia ekonomiczne dotyczące technicznego funkcjonowania instalacji lub obiektu; |
16) |
„społeczność” oznacza jedną lub więcej osób fizycznych lub prawnych oraz, zgodnie z krajowym prawem lub praktyką, ich związki, organizacje lub grupy; |
17) |
„zainteresowana społeczność” oznacza społeczność, która jest lub może być dotknięta skutkami podejmowanych decyzji dotyczących udzielenia lub aktualizacji pozwolenia lub warunków pozwolenia lub która jest nimi zainteresowana; na użytek niniejszej definicji organizacje pozarządowe promujące ochronę środowiska i spełniające wszelkie kryteria prawa krajowego uznaje się za mające interes; |
18) |
„substancje stwarzające zagrożenie” oznaczają substancje lub mieszaniny określone w art. 2 pkt 7 i 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (23); |
19) |
„sprawozdanie bazowe” oznacza informację dotyczącą stanu skażenia gleby i wód podziemnych substancjami stwarzającymi zagrożenie; |
20) |
„wody podziemne” oznaczają wody podziemne określone w art. 2 pkt 2 dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (24); |
21) |
„gleba” oznacza wierzchnią warstwę skorupy ziemskiej usytuowaną między skałą macierzystą a powierzchnią. Gleba składa się z cząstek mineralnych, materii organicznej, wody, powietrza i organizmów żywych; |
22) |
„kontrola środowiskowa” oznacza wszystkie działania, w tym wizyty w terenie, monitorowanie emisji i kontrole raportów wewnętrznych oraz dokumentów dotyczących działań następczych, weryfikację samodzielnego monitorowania, kontrolę stosowanych technik oraz adekwatności zarządzania środowiskowego instalacją, podejmowane przez właściwy organ lub w jego imieniu, aby sprawdzać i promować zgodność instalacji z warunkami określonymi w pozwoleniu oraz, w razie potrzeby, monitorować ich oddziaływanie na środowisko; |
23) |
„drób” oznacza drób określony w art. 2 pkt 1 dyrektywy Rady 90/539 EWG z dnia 15 października 1990 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel wewnątrzwspólnotowy i przywóz z państw trzecich drobiu i jaj wylęgowych (25); |
24) |
„paliwo” oznacza wszelkie stałe, płynne lub gazowe materiały palne; |
25) |
„obiekt energetycznego spalania” oznacza każde urządzenie techniczne, w którym paliwa są utleniane w celu wykorzystania wytworzonego w ten sposób ciepła; |
26) |
„komin” oznacza strukturę zawierającą jeden lub więcej przewodów służących odprowadzaniu gazów odlotowych do powietrza; |
27) |
„czas funkcjonowania” oznacza czas wyrażony w godzinach, w którym obiekt energetycznego spalania pracuje w całości lub części, odprowadzając emisje do powietrza, z wyłączeniem okresów rozruchu i wyłączenia; |
28) |
„stopień odsiarczania” oznacza stosunek, w określonym czasie, ilości siarki niewyemitowanej przez obiekt energetycznego spalania do powietrza do ilości siarki zawartej w paliwie stałym wprowadzonym do urządzeń obiektów energetycznego spalania i wykorzystanym w obiekcie w tym samym czasie; |
29) |
„lokalne paliwo stałe” oznacza naturalnie występujące paliwo stałe spalane w obiekcie energetycznego spalania specjalnie zaprojektowanym dla tego rodzaju paliwa i wydobywane lokalnie; |
30) |
„paliwo dominujące” oznacza paliwo, które – spośród wszystkich rodzajów paliw stosowanych w instalacji spalania wielopaliwowego wykorzystującej pozostałości po destylacji i przetwarzaniu w procesie rafinacji ropy naftowej na własne potrzeby, jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami – odznacza się najwyższą wielkością dopuszczalnej emisji określoną w załączniku V część 1 lub, w przypadku kilku paliw mających tę samą dopuszczalną wielkość emisji, paliwo, w którym dostarczana jest największa część mocy spośród tych paliw; |
31) |
„biomasa” oznacza którąkolwiek z następujących pozycji:
|
32) |
„obiekt energetycznego spalania wielopaliwowego” oznacza wszelkie obiekty energetycznego spalania, w których można spalać jednocześnie lub na przemian co najmniej dwa rodzaje paliw; |
33) |
„turbina gazowa” oznacza wirujące urządzenie przetwarzające ciepło na pracę mechaniczną, składające się głównie ze sprężarki i urządzenia cieplnego, w którym następuje utlenianie paliwa w celu podgrzania płynu roboczego, oraz turbiny; |
34) |
„silnik gazowy” oznacza silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym pracujący w cyklu Otto i wykorzystujący zapłon iskrowy lub, w przypadku silników dwupaliwowych, zapłon samoczynny do spalania paliwa; |
35) |
„silnik Diesla” oznacza silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym pracujący w cyklu Diesla i wykorzystujący zapłon samoczynny do spalania paliwa; |
36) |
„mały system wydzielony” oznacza mały system wydzielony określony w art. 2 pkt 26 dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (26); |
37) |
„odpady” oznaczają odpady określone w art. 3 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów (27); |
38) |
„odpady niebezpieczne” oznaczają odpady niebezpieczne określone w art. 3 pkt 2 dyrektywy 2008/98/WE; |
39) |
„zmieszane odpady komunalne” oznaczają odpady z gospodarstw domowych, jak również odpady z działalności handlowo-usługowej, odpady przemysłowe i instytucjonalne, które ze względu na charakter i skład są podobne do odpadów z gospodarstw domowych, ale z wyłączeniem frakcji wskazanych w pozycji 20 01 załącznika do decyzji Komisji 2000/532/WE (28), które są zbierane oddzielnie u źródła, i z wyłączeniem innych odpadów wskazanych w pozycji 20 02 tego załącznika; |
40) |
„spalarnia odpadów” oznacza każdą stacjonarną lub ruchomą jednostkę techniczną oraz wyposażenie przeznaczone do termicznego przetwarzania odpadów, z odzyskiem ciepła wytworzonego w wyniku spalania lub bez takiego odzysku, poprzez spalanie przez utlenianie, jak również inne procesy przetwarzania termicznego, takie jak piroliza, zgazowanie lub proces plazmowy, jeżeli substancje powstające z przetwarzania są następnie spalane; |
41) |
„współspalarnia odpadów” oznacza każdą stacjonarną lub ruchomą jednostkę techniczną, której głównym celem jest wytwarzanie energii lub produktów materialnych oraz która wykorzystuje odpady jako paliwo zwykłe lub dodatkowe lub w której odpady są poddawane przetwarzaniu termicznemu mającemu na celu ich unieszkodliwienie poprzez spalanie odpadów przez utlenianie, jak również inne procesy przetwarzania termicznego, takie jak piroliza, zgazowanie lub proces plazmowy, jeżeli substancje powstające z przetwarzania są następnie spalane; |
42) |
„przepustowość nominalna” oznacza sumę przepustowości spalania pieców, z których składa się spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów, podaną przez projektanta i potwierdzoną przez operatora, z właściwym uwzględnieniem wartości kalorycznej odpadów, wyrażoną jako ilość odpadów spalanych w ciągu godziny; |
43) |
„dioksyny i furany” oznaczają wszystkie polichlorowane dibenzo-p-dioksyny i dibenzofurany wymienione w załączniku VI część 2; |
44) |
„związek organiczny” oznacza każdy związek zawierający co najmniej atom węgla i jeden lub większą ilość atomów wodoru, halogenów, tlenu, siarki, fosforu, krzemu lub azotu, z wyjątkiem tlenków węgla i węglanów lub dwuwęglanów nieorganicznych; |
45) |
„lotny związek organiczny” oznacza każdy związek organiczny oraz frakcję kreozotu, które w temperaturze 293,15 K mają ciśnienie pary 0,01 kPa lub więcej lub mają odpowiadającą tej wartości lotność w szczególnych warunkach użytkowania; |
46) |
„rozpuszczalnik organiczny” oznacza każdy lotny związek organiczny, który jest stosowany w następujących przypadkach:
|
47) |
„powłoka” oznacza powłokę określoną w art. 2 pkt 8 dyrektywy 2004/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ograniczeń emisji lotnych związków organicznych w wyniku stosowania rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz produktach do odnawiania pojazdów (29). |
Artykuł 4
Obowiązek posiadania pozwolenia
1. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby żadna instalacja ani obiekt energetycznego spalania, spalarnia odpadów ani współspalania odpadów nie były eksploatowane bez pozwolenia.
W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, państwa członkowskie mogą ustanowić procedurę rejestracji instalacji objętych wyłącznie rozdziałem V.
Procedura rejestracji określana jest w wiążącym akcie i obejmuje co najmniej powiadomienie właściwego organu przez operatora o zamiarze eksploatowania instalacji.
2. Państwa członkowskie mogą postanowić, że pozwolenie obejmuje co najmniej dwie instalacje lub części instalacji eksploatowanych przez tego samego operatora, znajdujących się na tym samym terenie.
W przypadku gdy pozwolenie obejmuje co najmniej dwie instalacje, określa ono warunki mające na celu zapewnienia, aby każda z nich spełniała wymogi niniejszej dyrektywy.
3. Państwa członkowskie mogą postanowić, że pozwolenie obejmuje kilka części instalacji eksploatowanych przez różnych operatorów. W takich przypadkach pozwolenie określa obowiązki każdego z operatorów.
Artykuł 5
Udzielanie pozwoleń
1. Bez uszczerbku dla innych wymogów określonych w przepisach prawa krajowego lub unijnego, właściwe organy udzielają pozwolenia, jeżeli instalacja spełnia wymogi niniejszej dyrektywy.
2. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby w przypadku gdy zaangażowanych jest więcej niż jeden właściwy organ lub więcej niż jeden operator, lub wydawane jest więcej niż jedno pozwolenie, warunki i procedury udzielania pozwolenia były w pełni skoordynowane, celem zagwarantowania skutecznego zintegrowanego podejścia do tej procedury przez wszystkie właściwe organy.
3. W razie nowej instalacji lub istotnej zmiany w przypadku gdy zastosowanie ma art. 4 dyrektywy 85/337/EWG, do celów udzielenia pozwolenia bada się i wykorzystuje wszelkie uzyskane w danej kwestii informacje lub wnioski wyciągnięte na podstawie art. 5, 6, 7 i 9 tej dyrektywy.
Artykuł 6
Ogólne wiążące zasady
Bez uszczerbku dla obowiązku posiadania pozwolenia, państwa członkowskie mogą zawrzeć wymogi dla niektórych kategorii instalacji, obiektów energetycznego spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów w ramach ogólnych wiążących zasad.
W przypadku przyjęcia ogólnych wiążących zasad, pozwolenie może po prostu zawierać odniesienie do tych zasad.
Artykuł 7
Awarie i wypadki
Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalne (30), w razie jakiejkolwiek awarii lub wypadku mających znaczący wpływ na środowisko, państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby:
a) |
operator natychmiast informował właściwe organy; |
b) |
operator natychmiast podejmował środki mające na celu ograniczenie wpływu na środowisko i zapobiegnięcie dalszym ewentualnym awariom lub wypadkom; |
c) |
właściwy organ wymagał od operatora podjęcia wszelkich środków dodatkowych uznanych przez właściwy organ za niezbędne do ograniczenia wpływu na środowisko oraz zapobiegnięcia dalszym ewentualnym awariom lub wypadkom. |
Artykuł 8
Brak zgodności
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z warunkami pozwolenia.
2. W przypadku naruszenia warunków pozwolenia, państwa członkowskie zapewniają:
a) |
niezwłoczne poinformowanie właściwego organu przez operatora; |
b) |
natychmiastowe podjęcie przez operatora niezbędnych środków w celu zapewnienia przywrócenia zgodności w możliwie najkrótszym czasie; |
c) |
wymaganie przez właściwy organ od operatora podjęcia wszelkich właściwych środków dodatkowych uznanych przez ten właściwy organ za niezbędne do przywrócenia zgodności. |
W przypadku naruszenia warunków pozwolenia powodującego zagrożenie dla zdrowia ludzi lub grożącego znaczącym bezpośrednim negatywnym skutkiem dla środowiska oraz do chwili przywrócenia zgodności zgodnie z lit. b) i c) akapitu pierwszego, eksploatacja instalacji, obiektów energetycznego spalania, spalarni odpadów, współspalarni odpadów lub ich odpowiednich części zostaje zawieszona.
Artykuł 9
Emisja gazów cieplarnianych
1. W przypadku gdy emisje gazów cieplarnianych z instalacji są określone w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do czynności przeprowadzanych w tej instalacji, pozwolenie nie obejmuje dopuszczalnej wielkości emisji dla bezpośrednich emisji tych gazów, chyba że jest to niezbędne w celu zapewnienia, aby nie spowodowało to żadnego znaczącego lokalnego zanieczyszczenia.
2. W odniesieniu do rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, państwa członkowskie mogą zdecydować o nienakładaniu wymogów odnoszących się do efektywności energetycznej w odniesieniu do jednostek energetycznego spalania lub innych jednostek emitujących dwutlenek węgla na miejscu.
3. W miarę potrzeby właściwy organ odpowiednio zmienia pozwolenie.
4. Ust. 1–3 nie mają zastosowania do instalacji tymczasowo wyłączonych z systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii zgodnie z art. 27 dyrektywy 2003/87/WE.
ROZDZIAŁ II
PRZEPISY DOTYCZĄCE RODZAJÓW DZIAŁALNOŚCI WYMIENIONYCH W ZAŁĄCZNIKU I
Artykuł 10
Zakres
Niniejszy rozdział ma zastosowanie do rodzajów działalności wymienionych w załączniku I oraz, w stosownych przypadkach, osiągających wartości progowe przepustowości określone w tym załączniku.
Artykuł 11
Ogólne zasady regulujące podstawowe obowiązki operatora
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby instalacje eksploatowano zgodnie z następującymi zasadami:
a) |
podjęto wszystkie właściwe środki zapobiegające zanieczyszczeniu; |
b) |
zastosowano najlepsze dostępne techniki; |
c) |
nie powstaje żadne znaczące zanieczyszczenie; |
d) |
zapobieżono wytworzeniu odpadów, zgodnie z dyrektywą 2008/98/WE; |
e) |
w przypadku gdy odpady są wytwarzane, są one, w porządku priorytetów i zgodnie z dyrektywą 2008/98/WE, przygotowywane do ponownego użycia, prowadzony jest ich recykling, odzysk lub, w przypadku gdy nie ma takiej możliwości ze względów technicznych i ekonomicznych, są one unieszkodliwiane przy jednoczesnym unikaniu lub ograniczaniu wszelkiego oddziaływania na środowisko; |
f) |
energia jest wykorzystywana w sposób efektywny; |
g) |
podjęto niezbędne środki w celu zapobieżenia wypadkom i ograniczenia ich konsekwencji; |
h) |
w przypadku ostatecznego zakończenia działalności podjęto niezbędne środki w celu zapobieżenia wszelkiemu ryzyku zanieczyszczenia oraz w celu przywrócenia miejsca eksploatacji do stanu satysfakcjonującego określonego zgodnie z art. 22. |
Artykuł 12
Wnioski o pozwolenia
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby wniosek o pozwolenie zawierał opis:
a) |
instalacji i jej działania; |
b) |
surowców i materiałów pomocniczych, innych substancji i rodzajów energii, wykorzystywanych lub wytwarzanych przez instalację; |
c) |
źródeł emisji z instalacji; |
d) |
stanu terenu, na którym położona jest instalacja; |
e) |
w stosownych przypadkach, sprawozdania bazowego zgodnie z art. 22 ust. 2; |
f) |
charakteru i ilości przewidywalnych emisji z instalacji do każdego komponentu środowiska, jak również określenie znaczącego wpływu emisji na środowisko; |
g) |
proponowanej technologii i innych technik służących zapobieganiu lub, jeżeli to niemożliwe, ograniczaniu emisji z instalacji; |
h) |
środków mających na celu zapobieganie powstawaniu odpadów, przygotowanie do ponownego wykorzystania odpadów, ich recykling oraz prowadzenie odzysku odpadów wytwarzanych przez instalację; |
i) |
dalszych środków planowanych w celu zapewnienia zgodności z ogólnymi zasadami dotyczącymi podstawowych obowiązków operatora, jak przewidziano w art. 11; |
j) |
środków planowanych w celu monitorowania emisji do środowiska; |
k) |
głównych alternatyw proponowanej technologii, technik i środków opracowanych w zarysie przez wnioskodawcę. |
Wniosek o pozwolenie zawiera także nietechniczne streszczenie szczegółowych informacji, o których mowa w akapicie pierwszym.
2. W przypadku gdy informacje dostarczone zgodnie z wymogami przewidzianymi w dyrektywie 85/337/EWG lub sprawozdanie dotyczące bezpieczeństwa opracowane zgodnie z dyrektywą 96/82/WE, lub inne informacje opracowane w odpowiedzi na inne przepisy spełniają którykolwiek z wymogów określonych w ust. 1, informacja ta może zostać uwzględniona we wniosku lub do niego załączona.
Artykuł 13
Dokumenty referencyjne BAT i wymiana informacji
1. W celu opracowania, dokonania przeglądu oraz, w razie potrzeby, aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT, Komisja organizuje wymianę informacji między państwami członkowskimi, zainteresowanymi branżami, organizacjami pozarządowymi promującymi ochronę środowiska oraz Komisją.
2. Wymiana informacji dotyczy w szczególności następujących kwestii:
a) |
wyników funkcjonowania instalacji i technik w odniesieniu do emisji wyrażanych – w stosownych przypadkach – jako średnie krótko- i długoterminowe oraz związane z nimi warunki odniesienia, zużycia i charakteru surowców, zużycia wody, wykorzystania energii i wytwarzania odpadów; |
b) |
stosowanych technik, związanego z nimi monitorowania, wzajemnych powiązań pomiędzy różnymi komponentami środowiska („cross-media effects”), wykonalności ekonomicznej i technicznej oraz rozwoju tych elementów; |
c) |
najlepszych dostępnych technik i nowych technik zidentyfikowanych po rozważeniu kwestii, o których mowa w lit. a) i b). |
3. Komisja ustanawia i regularnie zwołuje posiedzenia forum złożonego z przedstawicieli państw członkowskich, zainteresowanych branż i organizacji pozarządowych promujących ochronę środowiska.
Komisja zasięga opinii tego forum w sprawie praktycznych ustaleń dotyczących wymiany informacji, a w szczególności w następujących kwestiach:
a) |
regulaminu wewnętrzny forum; |
b) |
programu prac dotyczącego wymiany informacji; |
c) |
wskazówek dotyczących gromadzenia danych; |
d) |
wskazówek dotyczących opracowywania dokumentów referencyjnych BAT oraz zapewnienia ich jakości, w tym właściwej zawartości i formatu tych dokumentów. |
Wskazówki, o których mowa w akapicie drugim lit. c) i d), uwzględniają opinię forum i przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2.
4. Komisja otrzymuje i udostępnia publicznie opinię forum na temat proponowanej treści dokumentów referencyjnych BAT i uwzględnia tę opinię w odniesieniu do procedur określonych w ust. 5.
5. Decyzje w sprawie konkluzji dotyczących BAT przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2.
6. Po przyjęciu decyzji zgodnie z ust. 5 Komisja niezwłocznie udostępnia publicznie dokument referencyjny BAT i zapewnia, aby konkluzje dotyczące BAT były udostępnione we wszystkich językach urzędowych Unii.
7. W oczekiwaniu na przyjęcie odpowiedniej decyzji zgodnie z ust. 5, konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik z dokumentów referencyjnych BAT przyjęte przez Komisję przed datą, o której mowa w art. 83, mają zastosowanie jako konkluzje dotyczące BAT na użytek niniejszego rozdziału z wyjątkiem art. 15 ust. 3 i 4.
Artykuł 14
Warunki pozwolenia
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby pozwolenie obejmowało wszystkie środki niezbędne do spełnienia wymogów art. 11 i 18.
Środki te obejmują przynajmniej:
a) |
dopuszczalne wielkości emisji substancji zanieczyszczających wymienionych w załączniku II oraz innych substancji zanieczyszczających, które mogą być emitowane z danej instalacji w znaczących ilościach, z uwzględnieniem ich właściwości i potencjału w zakresie przenoszenia zanieczyszczeń z jednego komponentu środowiska do innego; |
b) |
odpowiednie wymogi zapewniające ochronę gleby i wód podziemnych oraz środki dotyczące monitorowania i gospodarki odpadami wytwarzanymi przez instalację; |
c) |
odpowiednie wymogi dotyczące mechanizmów monitorowania emisji, określające:
|
d) |
obowiązek regularnego, co najmniej raz w roku, dostarczania właściwemu organowi:
|
e) |
odpowiednie wymogi dotyczące regularnego utrzymywania i nadzorowania podjętych środków zapobiegania emisjom do gleby i wód podziemnych zgodnie z lit. b) oraz odpowiednie wymogi dotyczące okresowego monitorowania gleby i wód podziemnych pod kątem substancji stwarzających zagrożenie, które mogą znajdować się na terenie instalacji i z uwzględnieniem możliwości skażenia gleby i wód podziemnych na terenie instalacji; |
f) |
środki odnoszące się do warunków innych niż normalne warunki eksploatacji, takich jak rozruch i wyłączenie, wycieki, niesprawność, chwilowe przestoje i ostateczne zaprzestanie eksploatacji; |
g) |
przepisy dotyczące minimalizacji zanieczyszczeń o dużym zasięgu i zanieczyszczeń o charakterze transgranicznym; |
h) |
warunki dla oceny zgodności z dopuszczalnymi wartościami emisji lub odniesienie do mających zastosowanie wymogów wymienionych w innym miejscu. |
2. Na użytek ust. 1 lit. a) dopuszczalne wielkości emisji mogą zostać uzupełnione lub zastąpione równoważnymi parametrami lub środkami technicznymi zapewniającymi równoważny poziom ochrony środowiska.
3. Konkluzje dotyczące BAT stanowią odniesienie dla określenia warunków pozwolenia.
4. Bez uszczerbku dla art. 18, można zezwolić właściwemu organowi na określenie bardziej restrykcyjnych warunków pozwolenia, niż te, które można osiągnąć przy zastosowaniu najlepszych dostępnych technik opisanych w konkluzjach dotyczących BAT. Państwa członkowskie mogą ustanowić zasady, na podstawie których właściwe organy mogą określać takie bardziej restrykcyjne warunki.
5. W przypadku gdy właściwy organ określa warunki pozwolenia na podstawie najlepszej dostępnej techniki nieopisanej w żadnej z odpowiednich konkluzji dotyczących BAT, organ ten zapewnia:
a) |
określenie tej techniki ze szczególnym uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku III; oraz |
b) |
zgodność z wymogami art. 15. |
W przypadku gdy konkluzje dotyczące BAT, o których mowa w pierwszym akapicie, nie zawierają poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami, właściwy organ zapewnia, aby technika, o której mowa w pierwszym akapicie, zapewniała poziom ochrony środowiskowej odpowiadający najlepszym dostępnym technikom opisanym w konkluzjach dotyczących BAT.
6. W przypadku gdy działalność lub rodzaj procesu produkcyjnego prowadzonego w obrębie instalacji nie są objęte żadnymi konkluzjami dotyczącymi BAT lub konkluzje te nie uwzględniają wszystkich możliwych skutków działalności lub procesu dla środowiska, właściwy organ, po wcześniejszym skonsultowaniu się z operatorem, określa warunki pozwolenia na podstawie najlepszych dostępnych technik określonych dla danej działalności lub procesu, ze szczególnym uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku III.
7. W przypadku instalacji, o których mowa w załączniku I pkt 6.6, zastosowanie mają ust. 1–6 niniejszego artykułu, bez uszczerbku dla przepisów dotyczących dobrostanu zwierząt.
Artykuł 15
Dopuszczalne wielkości emisji, równoważne parametry oraz środki techniczne
1. Dopuszczalne wielkości emisji w odniesieniu do substancji zanieczyszczających mają zastosowanie w chwili, w której ma miejsce emisja z instalacji, a przy określaniu wielkości emisji nie uwzględnia się rozcieńczenia zanieczyszczeń przed tą chwilą.
W odniesieniu do pośrednich uwolnień substancji zanieczyszczających do wody, przy określaniu dopuszczalnej wielkości emisji z danej instalacji można uwzględnić wpływ urządzeń oczyszczających ścieki, pod warunkiem że zagwarantowano równoważny poziom ochrony środowiska jako całości, oraz pod warunkiem że nie prowadzi to do wyższych poziomów zanieczyszczenia w środowisku.
2. Bez uszczerbku dla art. 18, dopuszczalne wielkości emisji i równoważne parametry oraz środki techniczne, o których mowa w art. 14 ust. 1 i 2 opierają się na najlepszych dostępnych technikach, bez zalecania jakiejkolwiek techniki czy szczególnej technologii.
3. Właściwy organ określa dopuszczalne wielkości emisji, zapewniające w normalnych warunkach eksploatacji, nieprzekraczanie poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami określonymi w decyzjach w sprawie konkluzji dotyczących BAT, o których mowa w art. 13 ust. 5, na jeden z następujących sposobów:
a) |
określając dopuszczalne wielkości emisji nieprzekraczające poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami. Te dopuszczalne wielkości emisji podaje się dla tych samych lub krótszych okresów i tych samych warunków odniesienia co poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami; lub |
b) |
określając inne dopuszczalne wielkości emisji niż te wymienione w lit. a) w zakresie wartości, okresów i warunków referencyjnych. |
W przypadku gdy zastosowanie ma lit. b), właściwy organ co najmniej raz w roku ocenia wyniki monitorowania emisji w celu zapewnienia, aby w normalnych warunkach eksploatacji emisje nie przekroczyły poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami.
4. W drodze odstępstwa od ust. 3 oraz bez uszczerbku dla art. 18 właściwy organ może, w szczególnych przypadkach, ustalić mniej restrykcyjne dopuszczalne wielkości emisji. Odstępstwo takie może mieć zastosowanie tylko w przypadku gdy ocena pokazuje, że osiągnięcie poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w konkluzjach dotyczących BAT prowadziłoby do nieproporcjonalnie wysokich kosztów w stosunku do korzyści dla środowiska, ze względu na:
a) |
położenie geograficzne danej instalacji lub lokalne warunki środowiskowe; lub |
b) |
charakterystykę techniczną danej instalacji. |
W załączniku do warunków pozwolenia właściwy organ podaje przyczyny zastosowania akapitu pierwszego, w tym wyniki oceny i uzasadnienie nałożonych warunków.
Dopuszczalne wielkości emisji ustalone zgodnie z akapitem pierwszym nie przekraczają jednak dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załącznikach do niniejszej dyrektywy, tam gdzie ma to zastosowanie.
Właściwe organy zapewniają w każdym przypadku, aby nie spowodowano znaczącego zanieczyszczenia oraz, aby osiągnięto wysoki poziom ochrony środowiska jako całości.
Na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 72 ust. 1, w szczególności dotyczących stosowania niniejszego ustępu, Komisja może, w razie konieczności, ocenić i doprecyzować – poprzez wskazówki – kryteria, które należy uwzględniać w przypadku stosowania niniejszego ustępu.
Właściwe organy dokonują ponownej oceny stosowania akapitu pierwszego w ramach każdorazowego ponownego rozpatrzenia warunków pozwolenia zgodnie z art. 21.
5. Właściwy organ może udzielić tymczasowego odstępstwa od wymogów ust. 2 i 3 niniejszego artykułu oraz art. 11 lit. a) i b) w odniesieniu do prowadzenia badań i stosowania nowych technik w całkowitym okresie nieprzekraczającym dziewięciu miesięcy, pod warunkiem że po upływie tego okresu zaprzestanie się korzystania z tych technik lub działalność osiągnie przynajmniej poziom emisji powiązany z najlepszymi dostępnymi technikami.
Artykuł 16
Wymogi dotyczące monitorowania
1. Wymogi dotyczące monitorowania, o których mowa w art. 14 ust. 1 lit. c), opierają się – w stosownych przypadkach – na wnioskach dotyczących monitorowania opisanych w konkluzjach dotyczących BAT.
2. Właściwy organ określa częstotliwość okresowego monitorowania, o którym mowa w art. 14 ust. 1 lit. e), w pozwoleniu dla każdej instalacji lub w ogólnych wiążących zasadach.
Bez uszczerbku dla pierwszego akapitu, okresowe monitorowanie wykonuje się co najmniej raz na pięć lat w przypadku wód podziemnych i raz na dziesięć lat w przypadku gleby, chyba że takie monitorowanie opiera się na systematycznej ocenie ryzyka skażenia.
Artykuł 17
Ogólne wiążące zasady dla rodzajów działalności wymienionych w załączniku I
1. Podczas przyjmowania ogólnych wiążących zasad, państwa członkowskie zapewniają zintegrowane podejście oraz wysoki poziom ochrony środowiska równoważny z poziomem uzyskanym w przypadku indywidualnych warunków pozwolenia.
2. Ogólne wiążące zasady opierają się na najlepszych dostępnych technikach, bez zalecania stosowania jakiejkolwiek techniki lub szczególnej technologii w celu zapewnienia zgodności z art. 14 i 15.
3. Państwa członkowskie zapewniają aktualizację ogólnych wiążących zasad, aby uwzględnić rozwój najlepszych dostępnych praktyk oraz, aby zapewnić zgodność z art. 21.
4. Ogólne wiążące zasady przyjęte zgodnie z ust. 1–3 zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji.
Artykuł 18
Normy jakości środowiska
W przypadku gdy norma jakości środowiska narzuca bardziej rygorystyczne warunki niż te osiągane przez zastosowanie najlepszych dostępnych technik, pozwolenie zawiera dodatkowe środki, bez uszczerbku dla innych środków, które mogą zostać podjęte w celu zapewnienia zgodności z normami jakości środowiska.
Artykuł 19
Zmiany w zakresie najlepszych dostępnych technik
Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy śledziły rozwój najlepszych dostępnych technik oraz publikacje wszelkich nowych lub uaktualnionych konkluzji dotyczących BAT lub, aby były o nich informowane, oraz udostępniają te informacje zainteresowanej społeczności.
Artykuł 20
Zmiany wprowadzane w instalacjach przez operatorów
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby operator informował właściwe organy o każdej planowanej zmianie w charakterze lub funkcjonowaniu instalacji lub jej rozbudowie, która to zmiana lub rozbudowa może mieć wpływ na środowisko. W stosownych przypadkach właściwe organy uaktualniają pozwolenie.
2. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby operator nie przeprowadzał żadnych planowanych przez siebie istotnych zmian bez pozwolenia udzielonego zgodnie z niniejszą dyrektywą.
Wniosek o pozwolenie i decyzja właściwych organów obejmują te części instalacji i szczegóły wymienione w art. 12, na które taka istotna zmiana może mieć wpływ.
3. Każdą zmianę w charakterze lub funkcjonowaniu instalacji lub jej rozbudowę uważa się za istotną zmianę, jeżeli taka zmiana lub rozbudowa sama w sobie osiąga wartości progowe przepustowości określone w załączniku I.
Artykuł 21
Ponowne rozpatrzenie i aktualizacja warunków pozwolenia przez właściwe organy
1. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby właściwe organy okresowo poddawały wszystkie warunki pozwolenia ponownemu rozpatrzeniu, zgodnie z ust. 2–5, oraz, w miarę potrzeby, w celu zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, dokonywały aktualizacji tych warunków.
2. Na żądanie właściwego organu operator przedkłada wszystkie informacje niezbędne do celów ponownego rozpatrzenia warunków pozwolenia, w szczególności wyniki monitorowania emisji i inne dane umożliwiające porównanie eksploatacji instalacji z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w mających zastosowanie konkluzjach dotyczących BAT oraz z poziomami emisji powiązanymi z najlepszymi dostępnymi technikami.
Podczas ponownego rozpatrywania warunków pozwolenia właściwy organ wykorzystuje wszelkie informacje pochodzące z monitorowania lub kontroli.
3. W terminie czterech lat od publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT zgodnie z art. 13 ust. 5 odnoszących się do głównej działalności danej instalacji, właściwy organ zapewnia:
a) |
ponowne rozpatrzenie wszystkich warunków pozwolenia dla danej instalacji oraz, w razie potrzeby, ich aktualizację, aby zapewnić zgodność z niniejszą dyrektywą i, w szczególności, w stosownych przypadkach, z art. 15 ust. 3 i 4; |
b) |
zgodność instalacji z tymi warunkami pozwolenia. |
Podczas ponownego rozpatrywania uwzględnia się wszystkie nowe lub uaktualnione konkluzje dotyczące BAT mające zastosowanie do instalacji i przyjęte zgodnie z art. 13 ust. 5 od chwili udzielenia pozwolenia lub jego ostatniego ponownego rozpatrzenia.
4. W przypadku gdy instalacja nie jest objęta żadnymi konkluzjami dotyczącymi BAT, warunki pozwolenia poddaje się ponownemu rozpatrzeniu i, o ile to konieczne, aktualizacji, gdy rozwój najlepszych dostępnych technik umożliwia znaczącą redukcję emisji.
5. Warunki pozwolenia poddaje się ponownemu rozpatrzeniu oraz, o ile to konieczne, aktualizacji przynajmniej w przypadkach gdy:
a) |
zanieczyszczenie powodowane przez instalację jest tak znaczące, że zachodzi konieczność zmiany istniejących dopuszczalnych wielkości emisji dla danego pozwolenia lub uwzględnienia w pozwoleniu nowych dopuszczalnych wielkości; |
b) |
bezpieczeństwo eksploatacji wymaga zastosowania innych technik; |
c) |
niezbędne jest zapewnienie zgodności z nową lub zmienioną normą jakości środowiska, zgodnie z art. 18. |
Artykuł 22
Zakończenie działalności
1. Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2000/60/WE, 2004/35/WE, dyrektywy 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu (31) oraz odpowiednich przepisów prawa unijnego dotyczących ochrony gleby, właściwy organ określa warunki pozwolenia, aby zapewnić zgodność z ust. 3 i 4 niniejszego artykułu po ostatecznym zakończeniu działalności.
2. W przypadku gdy działalność obejmuje wykorzystywanie, produkcję lub uwalnianie substancji stwarzających zagrożenie oraz mając na uwadze możliwość skażenia gleby i wód podziemnych na terenie instalacji, operator przygotowuje i przedkłada właściwemu organowi sprawozdanie bazowe przed rozpoczęciem eksploatacji instalacji lub przed uaktualnieniem pozwolenia na instalację po raz pierwszy po dniu 7 stycznia 2013 r.
Sprawozdanie bazowe zawiera informacje niezbędne do ustalenia stanu skażenia gleby i wód podziemnych, tak, aby możliwe było wykonanie ilościowego porównania ze stanem po ostatecznym zakończeniu działalności, o którym mowa w ust. 3.
Sprawozdanie bazowe zawiera co najmniej następujące informacje:
a) |
informacje na temat aktualnego użytkowania oraz, o ile takie dane są dostępne, na temat użytkowania terenu w przeszłości; |
b) |
aktualne informacje, o ile są dostępne, na temat pomiarów gleby i wód podziemnych odzwierciedlających ich stan w chwili opracowywania sprawozdania, albo, zamiast tego, informacje na temat nowych pomiarów gleby i wód podziemnych uwzględniając możliwości skażenia gleby i wód podziemnych substancjami stwarzającymi zagrożenie, które mają być stosowane, produkowane lub uwalniane przez daną instalację. |
W przypadku gdy informacje opracowane zgodnie z innymi przepisami prawa krajowego lub unijnego spełniają wymogi niniejszego ustępu, informacje te mogą być zawarte w składanym sprawozdaniu bazowym lub dołączone do niego.
Komisja ustanawia wskazówki dotyczące treści sprawozdania bazowego.
3. Po ostatecznym zakończeniu działalności operator dokonuje oceny stanu skażenia gleby i wód podziemnych substancjami stwarzającymi zagrożenie stosowanymi, produkowanymi lub uwalnianymi przez instalację. W przypadku gdy instalacja spowodowała znaczące zanieczyszczenie gleby lub wód podziemnych określonymi substancjami stwarzającymi zagrożenie w porównaniu ze stanem określonym w sprawozdaniu bazowym, o którym mowa w ust. 2, operator podejmuje niezbędne środki mające na celu zaradzenie temu zanieczyszczeniu, tak aby przywrócić teren do tego stanu. W tym celu można uwzględnić techniczną wykonalność takich działań.
Bez uszczerbku dla akapitu pierwszego, po ostatecznym zakończeniu działalności i w przypadku gdy skażenie gleby i wód podziemnych terenu stwarza znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub dla środowiska na skutek dozwolonych w pozwoleniu działalności prowadzonych przez operatora przed pierwszą aktualizacją pozwolenia po dniu 7 stycznia 2013 r., oraz z uwzględnieniem stanu terenu instalacji określonych zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d) operator podejmuje niezbędne działania mające na celu usunięcie, kontrolę, ograniczenie rozprzestrzeniania się lub ograniczenie ilości substancji stwarzających zagrożenie, tak, aby teren, przy uwzględnieniu jego aktualnego i zatwierdzonego przyszłego użytkowania, przestał stwarzać takie zagrożenie.
4. W przypadku gdy od operatora nie wymaga się przygotowania sprawozdania bazowego, o którym mowa w ust. 2, po ostatecznym zakończeniu działalności operator podejmuje niezbędne działania mające na celu usunięcie, kontrolę, ograniczenie rozprzestrzeniania się lub ograniczenie ilości substancji stwarzających zagrożenie, tak aby teren, uwzględniając jego aktualne i zatwierdzone przyszłe użytkowanie, przestał stanowić znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub dla środowiska w związku ze skażeniem gleby i wód podziemnych na skutek dozwolonej w pozwoleniu działalności i z uwzględnieniem stanu terenu instalacji określonych zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d).
Artykuł 23
Kontrole środowiskowe
1. Państwa członkowskie ustanawiają system kontroli środowiskowych instalacji obejmujący badanie pełnego zakresu odpowiednich skutków oddziaływania danych instalacji na środowisko.
Państwa członkowskie zapewniają, aby operatorzy udzielali właściwym organom wszelkiej niezbędnej pomocy w celu umożliwienia tym organom przeprowadzenia wszelkich wizyt w terenie, pobrania próbek i zebrania wszelkich informacji niezbędnych do wykonania ich obowiązków do celów niniejszej dyrektywy.
2. Państwa członkowskie zapewniają objęcie wszystkich instalacji planem kontroli środowiskowych na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym oraz zapewniają regularne przeglądy oraz, w stosownych przypadkach, aktualizacje tego planu.
3. Każdy plan kontroli środowiskowej obejmuje:
a) |
ogólną ocenę stosownych znaczących kwestii dotyczących środowiska; |
b) |
obszar geograficzny objęty planem kontroli; |
c) |
rejestr instalacji objętych planem; |
d) |
procedury opracowywania programów rutynowych kontroli środowiskowych zgodnie z ust. 4; |
e) |
procedury nierutynowych kontroli środowiskowych zgodnie z ust. 5; |
f) |
w miarę potrzeby, przepisy dotyczące współpracy między różnymi organami dokonującymi kontroli. |
4. Właściwy organ w oparciu o plany kontroli regularnie sporządza programy rutynowych kontroli środowiskowych obejmujące częstotliwość wizyt w terenie dla różnych typów instalacji.
Ustalenie okresu pomiędzy dwiema wizytami w terenie oparte jest na systematycznej ocenie zagrożeń dla środowiska powodowanych przez dane instalacje; okres ten nie przekracza jednego roku dla instalacji stwarzających największe zagrożenie i trzech lat dla instalacji stwarzających najmniejsze zagrożenie.
Jeżeli kontrola wykaże istotny przypadek niezgodności z warunkami pozwolenia, w terminie sześć miesięcy od tej kontroli przeprowadza się dodatkową wizytę w terenie.
Systematyczna ocena zagrożenia dla środowiska opiera się na co najmniej jednym z poniższych kryteriów:
a) |
potencjalnym i rzeczywistym oddziaływaniu danych instalacji na zdrowie ludzi i środowisko, z uwzględnieniem poziomu i rodzaju emisji, wrażliwości środowiska lokalnego i ryzyka wypadków; |
b) |
historii zgodności z warunkami pozwolenia; |
c) |
uczestnictwie operatora w systemie ekozarządzania i audytu w Unii (EMAS)zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1221/2009 (32). |
Komisja może przyjąć wskazówki dotyczące kryteriów oceny zagrożeń dla środowiska.
5. Nierutynowe kontrole środowiskowe przeprowadza się w celu jak najszybszego zbadania poważnych skarg, wypadków lub incydentów dotyczących środowiska lub przypadków braku zgodności oraz, w stosownych przypadkach, przed udzieleniem, ponownym rozpatrzeniem lub aktualizacją pozwolenia.
6. Po każdej wizycie w terenie właściwy organ przygotowuje sprawozdanie opisujące stosowne ustalenia w odniesieniu do przestrzegania przez instalację warunków pozwolenia, oraz wnioski dotyczące konieczności podjęcia wszelkich dalszych działań.
Sprawozdanie doręcza się danemu operatorowi w terminie dwóch miesięcy od dnia wizyty w terenie. Właściwy organ udostępnia publicznie sprawozdanie zgodnie z dyrektywą 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (33) w terminie czterech miesięcy od dnia wizyty w terenie.
Bez uszczerbku dla art. 8 ust. 2, właściwy organ zapewnia podjęcie przez operatora w rozsądnym czasie wszystkich niezbędnych działań określonych w sprawozdaniu.
Artykuł 24
Dostęp do informacji i udział społeczeństwa w procedurze udzielania pozwoleń
1. Państwa członkowskie zapewniają zainteresowanej społeczności możliwość wczesnego i skutecznego udziału w następujących procedurach:
a) |
udzielaniu pozwolenia na nowe instalacje; |
b) |
udzielaniu pozwolenia na jakąkolwiek istotną zmianę; |
c) |
udzielaniu lub aktualizowaniu pozwolenia dla instalacji w przypadku gdy zaproponowano stosowanie art. 15 ust. 4; |
d) |
aktualizowaniu pozwolenia lub warunków pozwolenia dla instalacji zgodnie z art. 21 ust. 5 lit. a). |
Procedura określona w załączniku IV ma zastosowanie do takiego udziału.
2. Po podjęciu decyzji o udzieleniu, ponownym rozpatrzeniu lub aktualizacji pozwolenia właściwy organ udostępnia publicznie – w odniesieniu do lit. a), b) i f) także przez Internet – następujące informacje:
a) |
treść decyzji, w tym kopię pozwolenia oraz wszelkie późniejsze uaktualnienia; |
b) |
uzasadnienie decyzji; |
c) |
wyniki konsultacji przeprowadzonych przed podjęciem decyzji oraz wyjaśnienie sposobu ich uwzględnienia w decyzji; |
d) |
tytuły dokumentów referencyjnych BAT istotnych dla danej instalacji lub działalności; |
e) |
sposób określenia warunków pozwolenia, o których mowa w art. 14, w tym dopuszczalnych wielkości emisji w odniesieniu do najlepszych dostępnych technik oraz poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami; |
f) |
w przypadku udzielenia odstępstwa zgodnie z art. 15 ust. 4, szczególne powody tego odstępstwa opierające się na kryteriach określonych w tym ustępie, a także nałożone warunki. |
3. Właściwy organ udostępnia publicznie także przynajmniej w odniesieniu do lit. a) także przez Internet:
a) |
odpowiednie informacje dotyczące środków podjętych przez operatora po ostatecznym zakończeniu działalności zgodnie z art. 22; |
b) |
wyniki monitorowania emisji, wymaganego na mocy warunków pozwolenia, pozostające w dyspozycji właściwych organów. |
4. Ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu mają zastosowanie z zastrzeżeniem ograniczeń określonych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE.
Artykuł 25
Dostęp do wymiaru sprawiedliwości
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby zgodnie z odnośnym krajowym systemem prawnym, członkowie zainteresowanej społeczności mieli dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym przez prawo, w celu zakwestionowania materialnej i proceduralnej legalności decyzji, działań lub zaniechań objętych art. 24, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:
a) |
mają wystarczający interes; |
b) |
powołują się na naruszenie prawa, w przypadku gdy administracyjne procedury prawne państwa członkowskiego wymagają tego jako warunku koniecznego. |
2. Państwa członkowskie określają na jakim etapie mogą być kwestionowane decyzje, działania lub zaniechania.
3. Państwa członkowskie określają co stanowi wystarczający interes lub naruszenie prawa, zgodnie z celem udzielenia zainteresowanej społeczności szerokiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości.
W tym celu interes wszelkich organizacji pozarządowych promujących ochronę środowiska i spełniających wszelkie wymogi prawa krajowego uważa się za wystarczający do celów ust. 1 lit. a).
Takie organizacje uważa się również za mające prawa, które mogą zostać naruszone, do celów ust. 1 lit. b).
4. Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają możliwości wstępnej procedury odwoławczej przed organem administracyjnym oraz nie mają wpływu na wymóg wyczerpania administracyjnych procedur odwoławczych przed wszczęciem sądowych procedur odwoławczych, w przypadku gdy taki wymóg istnieje w prawie krajowym.
Każda taka procedura musi być uczciwa, sprawiedliwa, przeprowadzana bez zbędnej zwłoki i niezbyt droga.
5. Państwa członkowskie zapewniają publiczne udostępnianie praktycznych informacji dotyczących dostępu do administracyjnych i sądowych procedur odwoławczych.
Artykuł 26
Skutki transgraniczne
1. W przypadku gdy państwo członkowskie jest świadome, że eksploatacja instalacji może mieć znaczący negatywny wpływ na środowisko innego państwa członkowskiego, lub w przypadku gdy zwróci się o to państwo członkowskie, które może zostać w znaczący sposób narażone, państwo członkowskie, na którego terytorium został złożony wniosek o pozwolenie zgodnie z art. 4 lub art. 20 ust. 2, przesyła temu innemu państwu członkowskiemu wszelkie wymagane informacje podane lub udostępnione zgodnie z załącznikiem IV w tym samym czasie, w którym publicznie je udostępnia.
Informacje takie stanowią podstawę dla wszelkich konsultacji niezbędnych w ramach dwustronnych stosunków miedzy państwami członkowskimi i na zasadzie równości.
2. W ramach dwustronnych stosunków państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadkach, o których mowa w ust. 1, wnioski były również publicznie udostępniane na odpowiedni okres czasu społeczności państwa członkowskiego, które może zostać narażone, tak, aby miała ona prawo do przedstawienia swoich uwag na ich temat przed podjęciem decyzji przez właściwe organy.
3. Rezultaty wszelkich konsultacji na mocy ust. 1 i 2 uwzględnia się przy podejmowaniu przez właściwy organ decyzji w sprawie wniosku.
4. Właściwy organ informuje każde państwo członkowskie, które było konsultowane zgodnie z ust. 1 o decyzji podjętej w sprawie wniosku i przesyła mu informacje, o których mowa w art. 24 ust. 2. Takie państwo członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia udostępnienia tych informacji we właściwy sposób zainteresowanej społeczności na swoim własnym terytorium.
Artykuł 27
Nowe techniki
1. Państwa członkowskie zachęcają, w stosownych przypadkach, do rozwijania i stosowania nowych technik, w szczególności nowych technik określonych w dokumentach referencyjnych BAT.
2. Komisja ustanawia wskazówki w celu wspierania państw członkowskich w zachęcaniu do rozwijania i stosowania nowych technik, o których mowa w ust. 1.
ROZDZIAŁ III
PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE OBIEKTÓW ENERGETYCZNEGO SPALANIA
Artykuł 28
Zakres
Niniejszy rozdział ma zastosowanie do obiektów energetycznego spalania, których całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie jest równa lub większa niż 50 MW, niezależnie od rodzaju wykorzystanego paliwa.
Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do następujących obiektów energetycznego spalania:
a) |
obiektów, w których produkty spalania wykorzystywane są do bezpośredniego ogrzewania, suszenia lub każdej innej obróbki przedmiotów lub materiałów; |
b) |
obiektów oczyszczania gazów odlotowych przeznaczonych do oczyszczania gazów odlotowych przez spalanie, które nie są eksploatowane jako niezależne obiekty energetycznego spalania; |
c) |
urządzeń do regeneracji katalizatorów w krakowaniu katalitycznym; |
d) |
urządzeń do konwersji siarkowodoru w siarkę; |
e) |
reaktorów wykorzystywanych w przemyśle chemicznym; |
f) |
pieców baterii koksowniczych; |
g) |
nagrzewnic Cowpera; |
h) |
wszelkich urządzeń technicznych wykorzystywanych w napędzie pojazdu, statku lub statku powietrznego; |
i) |
turbin gazowych i silników gazowych stosowanych na platformach morskich; |
j) |
obiektów wykorzystujących jako paliwo jakiekolwiek odpady stałe lub płynne inne niż odpady, o których mowa w art. 3 pkt 31 lit. b). |
Artykuł 29
Zasady łączenia
1. W przypadku gdy gazy odlotowe z dwóch lub większej liczby odrębnych obiektów energetycznego spalania odprowadzane są przez wspólny komin, połączenie stworzone przez takie obiekty uważa się za pojedynczy obiekt energetycznego spalania, a ich przepustowość dodaje się w celu wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie.
2. W przypadku gdy dwa lub większa liczba oddzielnych obiektów energetycznego spalania, którym po raz pierwszy udzielono pozwolenia w dniu 1 lipca 1987 r. lub po tym dniu, lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o udzielenie takiego pozwolenia w tym dniu lub po tym dniu, instalowane są w taki sposób, że uwzględniając parametry techniczne i współczynniki ekonomiczne, ich gazy odlotowe mogłyby być zgodnie z oceną właściwego organu odprowadzane przez wspólny komin, połączenie stworzone przez takie obiekty uważa się za pojedynczy obiekt energetycznego spalania, a ich moce dodaje się w celu wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie.
3. Do celów wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie połączenia obiektów energetycznego spalania, o których mowa w ust. 1 i 2, nie uwzględnia się pojedynczych obiektów energetycznego spalania o nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 15 MW.
Artykuł 30
Dopuszczalne wielkości emisji
1. Gazy odlotowe z obiektów energetycznego spalania odprowadza się w sposób kontrolowany za pomocą komina o co najmniej jednym przewodzie kominowym, którego wysokość jest obliczana w taki sposób, aby zabezpieczać zdrowie ludzi oraz środowisko.
2. Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania, którym udzielono pozwolenia przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o wydanie pozwolenia przed tym dniem, pod warunkiem że zostały one oddane do eksploatacji nie później niż dnia 7 stycznia 2014 r., zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 1.
Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania, którym przyznano wyłączenie, o którym mowa w art. 4 ust. 4 dyrektywy 2001/80/WE, i które są w eksploatacji po dniu 1 stycznia 2016 r., zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 2.
3. Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania nieobjęte ust. 2 zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 2.
4. Dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V części 1 i 2, a także minimalne stopnie odsiarczania określone w części 5 tego załącznika mają zastosowanie do emisji z każdego wspólnego komina w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W przypadku gdy załącznik V stanowi, że dopuszczalne wielkości emisji mogą być stosowane do części obiektu energetycznego spalania o ograniczonym czasie funkcjonowania, te dopuszczalne wartości mają zastosowanie do emisji z tej części obiektu, ale określane są w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania.
5. Właściwy organ może udzielić odstępstwa, maksymalnie na sześć miesięcy, od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji dwutlenku siarki, przewidzianych w ust. 2 i 3, w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, w której w tym celu normalnie wykorzystuje się paliwo o małej zawartości siarki, w przypadkach gdy operator nie jest w stanie przestrzegać dopuszczalnych wartości emisji z powodu braku paliwa o małej zawartości siarki, wynikającego z poważnych niedoborów.
Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych na mocy ust. 1.
6. Właściwy organ może udzielić odstępstwa od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji przewidzianych w ust. 2 i 3, w przypadkach gdy obiekt energetycznego spalania, wykorzystujący wyłącznie paliwo gazowe, musi wyjątkowo uciekać się do wykorzystania innych paliw z powodu nagłego zakłócenia w dostawie gazu, i z tego powodu musiałby być wyposażony w urządzenie do oczyszczania gazów odlotowych. Okres, na jaki odstępstwo zostało udzielone, nie może przekraczać 10 dni, z wyjątkiem przypadków gdy istnieje nadrzędna potrzeba utrzymania dostaw energii.
Operator niezwłocznie informuje właściwy organ o każdym szczególnym przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym.
Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych zgodnie z akapitem pierwszym.
7. W przypadku rozbudowy obiektu energetycznego spalania, dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V część 2 mają zastosowanie do rozbudowanej części obiektu, której dotyczy zmiana, oraz ustala się je w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W razie zmiany w obiekcie energetycznego spalania, która może mieć wpływ na środowisko i która dotyczy części obiektu o nominalnej mocy dostarczonej w paliwie w wysokości 50 MW lub więcej, dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V część 2 mają zastosowanie do tej części obiektu, która zmieniła się w stosunku do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania.
8. Dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V części 1 i 2 nie mają zastosowania do następujących obiektów energetycznego spalania:
a) |
silniki Diesla; |
b) |
kotły odzysknicowe w instalacjach do produkcji masy celulozowej. |
9. Na podstawie najlepszych dostępnych technik, Komisja dokonuje przeglądu potrzeby określenia dopuszczalnych wielkości emisji w całej Unii oraz potrzeby zmiany dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V, dla następujących obiektów energetycznego spalania:
a) |
obiektów energetycznego spalania, o których mowa w ust. 8; |
b) |
obiektów energetycznego spalania w obrębie rafinerii opalanych pozostałościami po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej wykorzystywanymi na własne potrzeby jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami, uwzględniając specyfikę systemów energetycznych rafinerii; |
c) |
obiektów energetycznego spalania opalanych gazami innymi niż gaz ziemny; |
d) |
obiektów energetycznego spalania w instalacjach chemicznych wykorzystujących na własne potrzeby płynne pozostałości poprodukcyjne jako paliwo niekomercyjne. |
Do dnia 31 grudnia 2013 r. Komisja składa sprawozdanie z wyników tego przeglądu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.
Artykuł 31
Stopień odsiarczania
1. W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych lokalnym paliwem stałym, które z uwagi na właściwości tego paliwa nie mogą przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji dla dwutlenku siarki, o których mowa w art. 30 ust. 2 i 3, państwa członkowskie mogą stosować w ich miejsce minimalne stopnie odsiarczania określone w załączniku V część 5, zgodnie z zasadami zgodności określonymi w części 6 tego załącznika oraz po wcześniejszym zatwierdzeniu przez właściwy organ sprawozdania technicznego, o którym mowa w art. 72 ust. 4 lit. a).
2. W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych lokalnym paliwem stałym, które współspalają odpady i które z uwagi na właściwości tego paliwa nie mogą przestrzegać wielkości Cproc dla dwutlenku siarki określonych w załączniku VI część 4 pkt 3.1 lub 3.2, państwa członkowskie mogą stosować zamiast tych wielkości minimalne stopnie odsiarczania określone w załączniku V część 5, zgodnie z zasadami zgodności określonymi w części 6 tego załącznika. Jeżeli państwa członkowskie wybiorą stosowanie niniejszego ustępu, wielkość Codpady, o której mowa w załączniku VI część 4 pkt 1, jest równa 0 mg/Nm3.
3. Do dnia 31 grudnia 2019 r. Komisja dokonuje przeglądu możliwości stosowania minimalnych stopni odsiarczania określonych w załączniku V część 5, uwzględniając w szczególności najlepsze dostępne techniki oraz korzyści uzyskane dzięki zmniejszeniu emisji dwutlenku siarki.
Artykuł 32
Przejściowy plan krajowy
1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. państwa członkowskie mogą opracować i wdrażać przejściowy plan krajowy obejmujący obiekty energetycznego spalania, którym udzielono pierwszego pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operator złożył kompletny wniosek o pozwolenie przed tą datą, pod warunkiem że obiekt ten oddano do eksploatacji nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r. W odniesieniu do każdego obiektu energetycznego spalania objętego planem plan ten obejmuje emisje co najmniej jednego z następujących zanieczyszczeń: tlenki azotu, dwutlenek siarki i pył. W przypadku turbin gazowych plan obejmuje jedynie emisje tlenków azotu.
Przejściowy plan krajowy nie obejmuje żadnego z następujących obiektów energetycznego spalania:
a) |
obiektów energetycznego spalania, do których zastosowanie ma art. 33 ust. 1; |
b) |
obiektów energetycznego spalania w obrębie rafinerii opalanych gazami o niskiej wartości opałowej pozyskiwanymi z pozostałości po procesach zgazowania lub rafinacji albo z pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej wykorzystywanymi na własne potrzeby jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami; |
c) |
obiektów energetycznego spalania, do których zastosowanie ma art. 35. |
d) |
w stosunku do których zastosowano wyłączenie, o którym mowa w art. 4 ust. 4 dyrektywy 2001/80/WE. |
2. Obiekty energetycznego spalania objęte planem mogą zostać zwolnione z wymogu przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, w odniesieniu do zanieczyszczeń objętych planem lub, w stosownych przypadkach, z wymogu przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31.
Muszą być dotrzymane co najmniej dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w pozwoleniu dla obiektów energetycznego spalania mającym zastosowanie w dniu 31 grudnia 2015 r. w szczególności zgodnie z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE.
Obiekty energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie ponad 500 MW opalane paliwem stałym, którym udzielono pierwszego pozwolenia po dniu 1 lipca 1987 r., muszą spełniać dopuszczalne wielkości emisji tlenków azotu określone w załączniku V część 1.
3. Dla każdego zanieczyszczenia objętego przejściowym planem krajowym, ustala się w planie pułap określający maksymalne roczne emisje dla wszystkich obiektów objętych planem na podstawie całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie każdego z obiektów na dzień 31 grudnia 2010 r., jego rzeczywistego czasu funkcjonowania w ciągu roku oraz jego zużycia paliwa, uśrednionych na podstawie danych z ostatnich dziesięciu lat eksploatacji do roku 2010 włącznie.
Pułap na rok 2016 wylicza się na podstawie odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załącznikach III–VII do dyrektywy 2001/80/WE lub, w stosownych przypadkach, na podstawie stopni odsiarczania określonych w załączniku III do dyrektywy 2001/80/WE. W przypadku turbin gazowych stosuje się dopuszczalne wielkości emisji dla tlenków azotu określone dla takich obiektów w załączniku VI część B do dyrektywy 2001/80/WE. Pułap na lata 2019 i 2020 wylicza się na podstawie odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 1 do niniejszej dyrektywy lub, w stosownych przypadkach, na podstawie odpowiednich stopni odsiarczania określonych w załączniku V część 1 do niniejszej dyrektywy. Pułapy na lata 2017 i 2018 określa się w sposób zapewniający liniowy spadek pułapów między 2016 a 2019 r.
Zaprzestanie eksploatacji obiektu objętego przejściowym planem krajowym lub wyłączenia tego obiektu z zakresu rozdziału III nie oznacza możliwości zwiększenia całkowitych rocznych emisji z pozostałych obiektów objętych planem.
4. Przejściowy plan krajowy zawiera także przepisy dotyczące monitorowania i sprawozdawczości zgodne z przepisami wykonawczymi ustanowionymi zgodnie z art. 41 lit. b), jak również środki przewidziane dla każdego obiektu w celu zapewnienia terminowej zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji, które będą miały zastosowanie od dnia 1 lipca 2020 r.
5. Nie później niż w dniu 1 stycznia 2013 r. państwa członkowskie przekazują Komisji swoje przejściowe plany krajowe.
Komisja dokonuje oceny planów, a w przypadku gdy Komisja nie zgłosiła zastrzeżeń w terminie 12 miesięcy od otrzymania planu, plan przekazany przez dane państwo członkowskie uznaje się za zaakceptowany.
W przypadku gdy Komisja uzna, że plan nie jest zgodny z przepisami wykonawczymi ustanowionymi zgodnie z art. 41 lit. b), informuje ona dane państwo członkowskie, że jego plan nie może zostać zaakceptowany. W odniesieniu do oceny nowej wersji planu przekazanego Komisji przez państwo członkowskie, termin, o którym mowa w drugim akapicie, wynosi sześć miesięcy.
6. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w planie.
Artykuł 33
Ograniczone odstępstwo obowiązujące w całym okresie eksploatacji
1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. obiekty energetycznego spalania mogą być zwolnione z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, a także z włączenia ich do przejściowego planu krajowego, o którym mowa w art. 32, o ile spełnione są następujące warunki:
a) |
operator obiektu energetycznego spalania zobowiązuje się – w pisemnym oświadczeniu przedstawionym właściwemu organowi najpóźniej do dnia 1 stycznia 2014 r. – że, począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r. i nie później niż do dnia 31 grudnia 2023 r., nie będzie eksploatował obiektu przez więcej niż 17 500 godzin funkcjonowania; |
b) |
operator ma obowiązek przedkładania corocznie właściwemu organowi zapisu czasu funkcjonowania od dnia 1 stycznia 2016 r.; |
c) |
dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w pozwoleniu dla obiektu energetycznego spalania mającym zastosowanie w dniu 31 grudnia 2005 r., w szczególności zgodne z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, są utrzymane co najmniej przez pozostały okres eksploatacji obiektu energetycznego spalania. Obiekty energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie ponad 500 MW, opalane paliwem stałym, którym udzielono pierwszego pozwolenia po dniu 1 lipca 1987 r., muszą przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji tlenków azotu określonych w załączniku V część 1; oraz |
d) |
obiektowi energetycznego spalania nie udzielono pozwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 4 dyrektywy 2001/80/WE. |
2. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2016 r. każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wykaz wszelkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust.1, obejmujący ich całkowitą nominalną moc dostarczoną w paliwie, rodzaje wykorzystywanego paliwa i mające zastosowanie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu. W odniesieniu do obiektów objętych ust. 1 państwa członkowskie corocznie przekazują Komisji zapis czasu funkcjonowania od dnia 1 stycznia 2016 r.
3. W przypadku obiektu energetycznego spalania, który w dniu 6 stycznia 2011 r. stanowi część małego systemu wydzielonego i odpowiada w tym dniu za co najmniej 35 % dostaw energii elektrycznej w obrębie tego systemu, oraz który z uwagi na swoje właściwości techniczne nie może przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, czas funkcjonowania, o którym mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, wynosi 18 000 godzin, począwszy od dnia 1 stycznia 2020 r. i najpóźniej do dnia 31 grudnia 2023 r., natomiast datą, o której mowa w ust. 1 lit. b) i w ust. 2 niniejszego artykułu, jest dzień 1 stycznia 2020 r.
4. W przypadku obiektu energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie przekraczającej 1 500 MW, który rozpoczął eksploatację przed dniem 31 grudnia 1986 r. i jest opalany lokalnymi paliwami stałymi o wartości opałowej netto poniżej 5 800 kJ/kg, zawartości wilgoci powyżej 45 % wagowo, połączonej zawartości wilgoci i popiołu powyżej 60 % wagowo i zawartości tlenku wapnia powyżej 10 %, czas funkcjonowania, o którym mowa w ust. 1 lit. a) wynosi 32 000 godzin.
Artykuł 34
Małe systemy wydzielone
1. Do dnia 31 grudnia 2019 r. obiekty energetycznego spalania stanowiące w dniu 6 stycznia 2011 r. część małego systemu wydzielonego mogą zostać zwolnione z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31. Do dnia 31 grudnia 2019 r. dopuszczalne wielkości emisji określone w pozwoleniach dla tych obiektów energetycznego spalania, w szczególności zgodne z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, muszą być co najmniej utrzymane.
2. Obiekty energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie ponad 500 MW opalane paliwem stałym, którym udzielono pierwszego pozwolenia po dniu 1 lipca 1987 r., muszą przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji tlenków azotu określonych w załączniku V część 1.
3. W przypadku gdy na terytorium państwa członkowskiego istnieją obiekty energetycznego spalania objęte przepisami niniejszego rozdziału i stanowiące część małego systemu wydzielonego, to państwo członkowskie zgłasza Komisji przed dniem 6 stycznia 2013 r. wykaz takich obiektów energetycznego spalania, całkowite roczne zużycie energii przez mały system wydzielony oraz ilość energii uzyskanej dzięki połączeniom międzysystemowym.
Artykuł 35
Zakłady zasilające sieci ciepłownicze
1. Do dnia 31 grudnia 2022 r. obiekt energetycznego spalania może być zwolniony z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, i z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, o ile spełnione są następujące warunki:
a) |
całkowita nominalna moc obiektu energetycznego spalania dostarczona w paliwie nie przekracza 200 MW; |
b) |
obiektowi udzielono pierwszego pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub operator tego obiektu złożył kompletny wniosek o pozwolenie przed tą datą, pod warunkiem że obiekt oddano do eksploatacji nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.; |
c) |
co najmniej 50 % produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego w obiekcie (średnia krocząca z pięciu lat) dostarczanych jest w postaci pary lub gorącej wody do publicznej sieci ciepłowniczej; oraz |
d) |
w tym okresie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w jego pozwoleniu mającym zastosowanie w dniu 31 grudnia 2015 r., w szczególności zgodnie z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, są utrzymane co najmniej do dnia 31 grudnia 2022 r. |
2. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2016 r. każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wykaz wszystkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust. 1, w tym ich całkowitą nominalną moc dostarczoną w paliwie, rodzaje stosowanego paliwa oraz mające zastosowanie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu. Ponadto w przypadku wszelkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust. 1, i w okresie wspomnianym w tym ustępie, państwa członkowskie corocznie informują Komisję o udziale produkcji ciepła użytkowego każdego z obiektów dostarczonym w postaci pary lub gorącej wody do publicznej sieci ciepłowniczej, wyrażonym jako średnia krocząca z pięciu poprzednich lat.
Artykuł 36
Geologiczne składowanie dwutlenku węgla
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby operatorzy wszystkich obiektów energetycznego spalania o nominalnej mocy elektrycznej na wyjściu co najmniej 300 megawatów, którym udzielono pierwszego pozwolenia na budowę lub, w przypadku braku takiej procedury, pierwszego pozwolenia na eksploatację po wejściu w życie dyrektywy 2009/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla (34), ocenili, czy zostały spełnione następujące warunki:
a) |
dostępne są odpowiednie miejsca składowania, |
b) |
instalacje transportowe są wykonalne technicznie i ekonomicznie, |
c) |
modernizacja pod kątem wychwytywania dwutlenku węgla jest wykonalna technicznie i ekonomicznie. |
2. Jeżeli spełnione są warunki ustanowione w ust. 1, właściwy organ zapewnia zarezerwowanie odpowiedniej powierzchni na terenie instalacji dla urządzeń niezbędnych do wychwytywania i sprężania dwutlenku węgla. Właściwy organ ustala, czy warunki te zostały spełnione na podstawie oceny, o której mowa w ust. 1, oraz innych dostępnych informacji, w szczególności dotyczących ochrony środowiska i zdrowia ludzi.
Artykuł 37
Niesprawność lub awaria urządzeń służących redukcji emisji
1. Państwa członkowskie zapewniają określenie w pozwoleniach procedur postępowania w przypadku niesprawności lub awarii urządzeń służących redukcji emisji.
2. W razie awarii właściwe organy wymagają, aby operator ograniczył lub wstrzymał eksploatację obiektu, jeżeli w ciągu 24 godzin nie uda się przywrócić normalnych warunków eksploatacji, lub, aby eksploatował obiekt wykorzystujący paliwo zanieczyszczające w niskim stopniu.
Operator powiadamia właściwy organ w ciągu 48 godzin od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia służącego redukcji emisji.
Łączny czas eksploatacji bez sprawnych urządzeń służących redukcji emisji nie może przekroczyć 120 godzin w żadnym z okresów 12 miesięcy.
Właściwy organ może udzielić odstępstwa od limitów określonych w akapicie pierwszym i trzecim w jednym z następujących przypadków:
a) |
istnieje nadrzędna potrzeba utrzymania dostaw energii; |
b) |
obiekt energetycznego spalania, w której nastąpiła awaria, byłby przez ograniczony czas zastąpiony innym obiektem, który spowodowałby ogólny wzrost poziomu emisji. |
Artykuł 38
Monitorowanie emisji do powietrza
1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie monitorowania substancji zanieczyszczających powietrze zgodnie z załącznikiem V część 3.
2. Instalacja i działanie zautomatyzowanych urządzeń monitorujących podlegają kontroli i corocznym testom nadzorczym określonym w załączniku V część 3.
3. Właściwy organ określa lokalizację punków pobierania próbek lub punktów pomiarowych służących monitorowaniu emisji.
4. Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi weryfikację przestrzegania warunków eksploatacji i dopuszczalnych wielkości emisji zawartych w pozwoleniu.
Artykuł 39
Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji
Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do powietrza są przestrzegane, jeśli spełnione są warunki określone w załączniku V część 4.
Artykuł 40
Obiekty energetycznego spalania wielopaliwowego
1. W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego, w których wykorzystuje się jednocześnie dwa lub więcej paliw, właściwy organ określa dopuszczalne wielkości emisji według następujących etapów:
a) |
przyjęcie odpowiedniej dopuszczalnej wielkości emisji dla każdego rodzaju paliwa i zanieczyszczenia, odpowiadającej całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania, zgodnie z załącznikiem V części 1 i 2; |
b) |
określenie dopuszczalnej wielkości emisji ważonej ze względu na rodzaj paliwa, którą oblicza się, mnożąc poszczególne dopuszczalne wielkości emisji, o których mowa w lit. a) przez moc cieplną dostarczaną w każdym paliwie i dzieląc otrzymany wynik przez całkowitą moc cieplną dostarczaną we wszystkich rodzajach paliw; |
c) |
zsumowanie dopuszczalnych wielkości emisji ważonych ze względu na rodzaj paliwa. |
2. W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego objętych art. 30 ust. 2, wykorzystujących na własne potrzeby pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami, mogą być stosowane następujące dopuszczalne wielkości emisji ustalone zamiast dopuszczalnych wielkości emisji określonych zgodnie z ust. 1:
a) |
w przypadku gdy w trakcie eksploatacji obiektu energetycznego spalania udział paliwa dominującego w sumie mocy cieplnej dostarczonej przez wszystkie paliwa wynosi 50 % lub więcej – dopuszczalna wielkość emisji określona w załączniku V część 1 dla paliwa dominującego; |
b) |
w przypadku gdy udział paliwa dominującego w sumie mocy cieplnej dostarczonej przez wszystkie paliwa wynosi mniej niż 50 % – dopuszczalna wielkość emisji ustalona w następujący sposób:
|
3. W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego objętych art. 30 ust. 2, wykorzystujących na własne potrzeby pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami, mogą być stosowane średnie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki określone w załączniku V część 7 zamiast dopuszczalnych wielkości emisji określonych zgodnie z ust. 1 lub 2 niniejszego artykułu.
Artykuł 41
Przepisy wykonawcze
Przyjmuje się przepisy wykonawcze dotyczące:
a) |
określenia okresów rozruchu i wyłączenia, o których mowa w art. 3 pkt 27 oraz w załączniku V część 4 pkt 1; oraz |
b) |
przejściowych planów krajowych, o których mowa w art. 32 oraz, w szczególności, określania pułapów emisji oraz związanego z nimi monitorowania i sprawozdawczości. |
Te przepisy wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2. Komisja przedstawia stosowne wnioski ustawodawcze nie później niż dnia 7 lipca 2011 r.
ROZDZIAŁ IV
PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE SPALARNI ODPADÓW I WSPÓŁSPALARNI ODPADÓW
Artykuł 42
Zakres
1. Niniejszy rozdział ma zastosowanie do spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów, w których spalane lub współspalane są odpady stałe lub płynne.
Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do instalacji do zgazowania lub pirolizy, jeżeli gazy powstałe w wyniku tego przetwarzania termicznego odpadów są oczyszczone w takim stopniu, że przed spaleniem nie są już odpadami i nie mogą spowodować emisji większych niż w wyniku spalania gazu ziemnego.
Na użytek niniejszego rozdziału spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów obejmują wszystkie linie spalania odpadów lub współspalania odpadów, przyjmowanie odpadów, magazynowanie odpadów, znajdujące się na miejscu urządzenia do obróbki wstępnej, systemy dostarczania odpadów, paliwa i powietrza, kotły, urządzania do oczyszczania gazów odlotowych, znajdujące się na miejscu urządzenia do przetwarzania lub magazynowania pozostałości i ścieków, kominy, urządzenia i systemy sterowania operacjami spalania lub współspalania, oraz do rejestracji i monitorowania warunków spalania lub współspalania.
Jeżeli do termicznego przetwarzania odpadów stosuje się procesy inne niż utlenianie, takie jak piroliza, zgazowanie lub proces plazmowy, wówczas spalarnia odpadów i współspalarnia odpadów obejmują zarówno proces termicznego przetwarzania jak i następujący po nim proces spalania odpadów.
Jeśli współspalanie odpadów odbywa się w taki sposób, że głównym celem instalacji nie jest wytwarzanie energii lub produkcja produktów materialnych, a raczej termiczne przetwarzanie odpadów, obiekt uważany jest za spalarnię odpadów.
2. Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do następujących obiektów:
a) |
obiektów przetwarzających jedynie następujące odpady:
|
b) |
obiektów doświadczalnych wykorzystywanych do badań, rozwoju i testowania w celu poprawy procesu spalania, w których przetwarzane jest mniej niż 50 ton odpadów rocznie. |
Artykuł 43
Definicja pozostałości
Na użytek niniejszego rozdziału „pozostałość” oznacza odpad płynny lub stały wytworzony przez spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów.
Artykuł 44
Wnioski o pozwolenia
Wniosek o pozwolenie na spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów zawiera opis środków, które są przewidziane w celu zagwarantowania spełnienia następujących wymogów:
a) |
obiekt jest zaprojektowany, wyposażony i będzie utrzymywany i eksploatowany w sposób zapewniający spełnienie wymogów niniejszego rozdziału uwzględniając kategorie odpadów, które mają być spalane lub współspalane; |
b) |
ciepło wytworzone w trakcie procesu spalania i współspalania jest odzyskiwane w zakresie, w jakim jest to wykonalne, poprzez produkcję ciepła, wytwarzanie pary technologicznej lub energii; |
c) |
pozostałości będą minimalizowane zarówno pod względem ich ilości, jak i szkodliwości oraz, w stosownych przypadkach, poddawane recyklingowi; |
d) |
unieszkodliwianie pozostałości, których powstaniu nie można zapobiec, których ilości nie można zmniejszyć ani też poddać recyklingowi, będzie przeprowadzane zgodnie z przepisami prawa krajowego i prawa unijnego. |
Artykuł 45
Warunki pozwolenia
1. Pozwolenie zawiera następujące informacje:
a) |
wykaz wszystkich rodzajów odpadów, które mogą być przetwarzane, wykorzystujący przynajmniej rodzaje odpadów ustalone w europejskim wykazie odpadów ustanowionym decyzją 2000/532/WE, oraz, w miarę możliwości, zawierający informacje na temat ilości odpadów każdego rodzaju, w stosownych przypadkach; |
b) |
całkowitą przepustowość spalania lub współspalania obiektu; |
c) |
dopuszczalne wielkości emisji do powietrza i wody; |
d) |
wymogi w odniesieniu do pH, temperatury i natężenia przepływu zrzutów ścieków; |
e) |
procedury i częstotliwość pobierania próbek i pomiarów, które mają być stosowane w celu spełniania warunków określonych dla monitorowania emisji; |
f) |
maksymalny dozwolony okres wszelkich technicznie niemożliwych do uniknięcia przestojów, zakłóceń lub awarii urządzeń oczyszczających lub urządzeń pomiarowych, w trakcie których emisje do powietrza i zrzuty ścieków mogą przekroczyć określone dopuszczalne wielkości emisji. |
2. Oprócz wymogów określonych w ust. 1 pozwolenie udzielone spalarni odpadów lub współspalarni odpadów wykorzystującej odpady niebezpieczne zawiera następujące informacje:
a) |
wykaz ilości różnych rodzajów odpadów niebezpiecznych, które mogą być przetwarzane; |
b) |
minimalny i maksymalny przepływ masy tych odpadów niebezpiecznych, ich najniższą i najwyższą wartość opałową oraz maksymalną zawartość bifenylu polichlorowanego, pentachlorofenolu, chloru, fluoru, siarki, metali ciężkich i innych substancji zanieczyszczających. |
3. Państwa członkowskie mogą określić kategorie odpadów, które mają być wskazane w pozwoleniu, które mogą być współspalane w określonych kategoriach współspalarni odpadów.
4. Właściwy organ okresowo ponownie rozpatruje oraz, w miarę potrzeby, aktualizuje warunki pozwolenia.
Artykuł 46
Kontrola emisji
1. Gazy odlotowe ze spalarni odpadów i współspalarni odpadów uwalniane są w sposób kontrolowany przez komin, którego wysokość obliczana jest w taki sposób, aby chronić zdrowie ludzi i środowisko.
2. Emisje do powietrza ze spalarni odpadów i współspalarni odpadów nie mogą przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VI części 3 i 4 lub określonych zgodnie z częścią 4 tego załącznika.
Jeśli we współspalarni odpadów ponad 40 % powstającego wydzielanego ciepła pochodzi z odpadów niebezpiecznych lub jeśli w obiekcie współspalane są nieprzetworzone mieszane odpady komunalne, zastosowanie mają dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku VI część 3.
3. W zakresie, w jakim jest to wykonalne należy ograniczyć zrzuty do środowiska wodnego ścieków będących rezultatem oczyszczania gazów odlotowych, a stężenie substancji zanieczyszczających nie może przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VI część 5.
4. Dopuszczalne wielkości emisji mają zastosowanie w punkcie, w którym ścieki z oczyszczania gazów odlotowych zrzucane są ze spalarni odpadów lub ze współspalarni odpadów.
Jeśli ścieki z oczyszczania gazów odlotowych oczyszczane są poza spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów, w oczyszczalni przeznaczonej do oczyszczania tylko ścieków tego rodzaju stosowane są dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku VI część 5, w punkcie, w którym ścieki odprowadzane są z oczyszczalni. W przypadku gdy ścieki z oczyszczania gazów odlotowych są oczyszczane zbiorczo z innymi źródłami ścieków na miejscu lub poza zakładem, operator wykonuje właściwe obliczenia bilansu masy, przy wykorzystaniu wyników obliczeń określonych w załączniku VI część 6 pkt 2 w celu ustalenia poziomu emisji w końcowym zrzucie ścieków, który można przypisać ściekom pochodzącym z oczyszczania gazów odlotowych.
W żadnym przypadku nie można rozcieńczać ścieków w celu osiągnięcia zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 5.
5. Miejsca spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów, włączając w to towarzyszące miejsca magazynowania odpadów, są projektowane i eksploatowane w taki sposób, aby zapobiec niedozwolonemu lub przypadkowemu uwolnieniu substancji zanieczyszczających do gleby, wód powierzchniowych i podziemnych.
Musi zostać przewidziana pojemność magazynowania zanieczyszczonego odcieku deszczówki z miejsca spalarni odpadów lub współspalarni odpadów lub zanieczyszczonej wody pochodzącej z rozlewów lub gaszenia pożaru. Pojemność magazynowania musi być odpowiednia w celu zapewnienia możliwości badania i oczyszczania takich wód przed ich odprowadzeniem, w miarę potrzeby.
6. Bez uszczerbku dla art. 50 ust. 4 lit. c), spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów lub poszczególne piece będące częścią spalarni odpadów lub współspalarni odpadów nie mogą w żadnych okolicznościach kontynuować spalania odpadów przez nieprzerwany okres przekraczający cztery godziny w przypadku gdy przekraczane są dopuszczalne wielkości emisji.
Łączny czas eksploatacji w takich warunkach w okresie jednego roku nie może przekraczać 60 godzin.
Okres określony w akapicie drugim ma zastosowanie do tych pieców, które są połączone z jednym urządzeniem do oczyszczania gazów odlotowych.
Artykuł 47
Awaria
W przypadku awarii operator zmniejsza eksploatację lub jej zaprzestaje tak szybko, jak to jest wykonalne i do czasu, aż zostanie przywrócona normalna eksploatacja.
Artykuł 48
Monitorowanie emisji
1. Państwa członkowie zapewniają, aby monitorowanie emisji było prowadzone zgodnie z załącznikiem VI części 6 i 7.
2. Instalacja i funkcjonowanie automatycznych systemów pomiarowych podlega kontroli i corocznemu testowi nadzorczemu zgodnie z załącznikiem VI część 6 pkt 1.
3. Właściwy organ określa lokalizację punków pobierania próbek lub punktów pomiarowych, które mają służyć monitorowaniu emisji.
4. Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi weryfikację ich zgodności z warunkami eksploatacji i z dopuszczalnymi wielkościami emisji zawartymi w pozwoleniu.
5. Kiedy tylko odpowiednie techniki pomiarowe staną się dostępne w Unii, Komisja ustali – w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 76 oraz z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w art. 77 i 78 – datę, od której przeprowadzane będą pomiary ciągłe dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza w odniesieniu do metali ciężkich, dioksyn i furanów.
Artykuł 49
Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji
Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do powietrza i wody są przestrzegane, jeśli spełnione są warunki określone w załączniku VI część 8.
Artykuł 50
Warunki eksploatacji
1. Spalarnie odpadów muszą być eksploatowane w taki sposób, aby zawartość całkowitego węgla organicznego w żużlu i popiołach paleniskowych była niższa niż 3 % lub ich strata w czasie zapłonu była niższa niż 5 % suchej masy materiału. O ile to konieczne, stosuje się techniki wstępnej obróbki odpadów.
2. Spalarnie odpadów muszą być projektowane, wyposażane, budowane i eksploatowane w taki sposób, aby można było podnieść w kontrolowany i jednorodny sposób temperaturę gazu powstającego w trakcie spalania po ostatnim doprowadzeniu powietrza spalania, nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach, do temperatury co najmniej 850 °C przez co najmniej dwie sekundy.
Współspalarnie odpadów muszą być projektowane, wyposażane, budowane i eksploatowane w taki sposób, aby można było podnieść w kontrolowany i jednorodny sposób temperaturę gazu powstającego w trakcie współspalania nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach, do temperatury co najmniej 850 °C przez co najmniej dwie sekundy.
Jeśli spalane lub współspalane są odpady niebezpieczne zawierające powyżej 1 % związków chlorowcoorganicznych, przeliczonych na chlor, temperatura wymagana do osiągnięcia zgodności z akapitem pierwszym i drugim powinna wynosić co najmniej 1 100 °C.
W spalarniach odpadów dokonuje się pomiarów temperatury określonej w akapicie pierwszym i trzecim blisko ściany wewnętrznej komory spalania. Właściwy organ może zezwolić na dokonywanie pomiarów w innym reprezentatywnym punkcie komory spalania.
3. Każda komora spalania spalarni odpadów musi być wyposażona w co najmniej jeden palnik pomocniczy. Palnik ten włącza się automatycznie, jeśli temperatura gazów spalinowych po ostatnim doprowadzeniu powietrza spalania spadnie poniżej temperatury określonej w ust. 2. Palnika używa się także w czasie rozruchu i wyłączenia obiektu w celu zapewnienia utrzymania tej temperatury przez cały czas wykonywania tych operacji i tak długo, jak niespalone odpady znajdują się w komorze spalania.
Nie podaje się do palnika pomocniczego paliw, które mogą spowodować wyższe emisje niż powstające w wyniku spalania oleju napędowego określonego w art. 2 pkt 2 dyrektywy Rady 1999/32/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do redukcji zawartości siarki w niektórych paliwach ciekłych (36), gazu płynnego lub gazu ziemnego.
4. Spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów muszą być wyposażone w automatyczny system zapobiegający podawaniu odpadów w następujących sytuacjach:
a) |
podczas rozruchu, dopóki nie zostanie osiągnięta temperatura określona w ust. 2 niniejszego artykułu lub temperatura określona zgodnie z art. 51 ust. 1; |
b) |
w każdym przypadku gdy nie jest utrzymana temperatura określona w ust. 2 niniejszego artykułu lub temperatura określona zgodnie z art. 51 ust. 1; |
c) |
w każdym przypadku gdy ciągłe pomiary pokazują, że jakakolwiek dopuszczalna wielkość emisji została przekroczona z powodu zakłóceń lub awarii urządzeń oczyszczających gazy odlotowe. |
5. W zakresie, w jakim jest to wykonalne odzyskuje się wszelkie ciepło wytwarzane przez spalarnie odpadów lub współspalarnie odpadów.
6. Zakaźne odpady medyczne umieszcza się bezpośrednio w piecu, bez wcześniejszego mieszania z innymi kategoriami odpadów oraz w sposób zapobiegający bezpośredniemu kontaktowi z odpadami.
7. Państwa członkowskie zapewniają, aby spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów eksploatowała i kontrolowała osoba fizyczna, która posiada odpowiednie kompetencje w zakresie zarządzania obiektem.
Artykuł 51
Zezwolenie na zmianę warunków eksploatacji
1. Właściwy organ może zezwolić na warunki inne od warunków określonych w art. 50 ust. 1, 2 i 3 i, w odniesieniu do temperatury, w ust. 4 tego artykułu oraz określone w pozwoleniu dla niektórych kategorii odpadów lub dla niektórych procesów termicznych, pod warunkiem że spełnione są inne wymogi niniejszego rozdziału. Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy regulujące przyznawanie takich zezwoleń.
2. W przypadku spalarni odpadów zmiana warunków eksploatacji nie może spowodować powstawania większej ilości pozostałości lub pozostałości o wyższej zawartości organicznych substancji zanieczyszczających w porównaniu z pozostałościami, których można byłoby oczekiwać na warunkach określonych w art. 50 ust. 1, 2 i 3.
3. Emisje węgla organicznego ogółem i tlenku węgla ze współspalarni odpadów posiadających zezwolenie na zmianę warunków eksploatacji zgodnie z ust. 1, muszą być także zgodne z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 3.
Emisje węgla organicznego ogółem z kotłów opalanych korą używanych w przemyśle wyrobu pulpy i przemyśle papierniczym, służących do współspalania odpadów na miejscu ich powstawania, które były eksploatowane i posiadały pozwolenie przed dniem 28 grudnia 2002 r. i które posiadają pozwolenie na zmianę warunków eksploatacji zgodnie z ust. 1, muszą być także zgodne z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 3.
4. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszystkich warunkach eksploatacji, na które udzielono pozwolenia na podstawie ust. 1, 2 i 3, oraz o wynikach przeprowadzonych weryfikacji, jako część informacji przekazywanych zgodnie z wymogami sprawozdawczości określonymi w art. 72.
Artykuł 52
Odbiór i dostarczanie odpadów
1. Operator spalarni odpadów lub współspalarni odpadów podejmuje wszystkie niezbędne środki ostrożności dotyczące dostarczania i odbioru odpadów w celu uniknięcia lub ograniczenia, w zakresie, w jakim jest to wykonalne, zanieczyszczeń powietrza, gleby, wód powierzchniowych i podziemnych, jak również inny negatywny wpływ na środowisko, zapachów i hałasu oraz bezpośredniego zagrożenia zdrowia ludzi.
2. Przed przyjęciem odpadów do spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator ustala masę każdego rodzaju odpadów, jeśli to możliwe – według Europejskiego wykazu odpadów ustanowionego decyzją 2000/532/WE.
3. Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych w spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator gromadzi dostępne informacje na temat odpadów do celów weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia określonymi w art. 45 ust. 2.
Informacje te obejmują:
a) |
wszystkie informacje administracyjne dotyczące procesu wytwarzania zawarte w dokumentach, o których mowa w ust. 4 lit. a); |
b) |
fizyczny oraz, w zakresie, w jakim jest to wykonalne, chemiczny skład odpadów oraz wszelkie inne informacje niezbędne do oceny tego, czy odpady nadają się do zamierzonego procesu spalania; |
c) |
charakterystykę zagrożenia powodowanego przez odpady, substancje, z którymi nie można ich mieszać, oraz środki ostrożności, które należy zachować podczas postępowania z odpadami. |
4. Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych do spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator przeprowadza co najmniej następujące czynności:
a) |
sprawdzenie dokumentów wymaganych dyrektywą 2008/98/WE i, gdy ma to zastosowanie, wymaganych rozporządzeniem (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (37) oraz na mocy przepisów dotyczących transportu substancji stwarzających zagrożenie; |
b) |
pobranie reprezentatywnych próbek, chyba że jest to niewłaściwe, w możliwie najszerszym zakresie przed rozładunkiem, w celu weryfikacji, poprzez przeprowadzenie kontroli, zgodności z informacjami przewidzianymi w ust. 3 i umożliwienia właściwym organom określenia rodzaju odpadów poddawanych przetworzeniu. |
Próbki, o których mowa w lit. b), przechowywane są przez co najmniej jeden miesiąc po spaleniu lub współspaleniu danych odpadów.
5. Właściwy organ może udzielić zwolnienia z obowiązków ust. 2, 3 i 4 spalarniom odpadów lub współspalarniom odpadów będącym częścią instalacji objętej rozdziałem II i spalającym lub współspalającym jedynie odpady wytworzone w tej instalacji.
Artykuł 53
Pozostałości
1. Minimalizuje się ilość i szkodliwość pozostałości. W stosownych przypadkach, pozostałości poddaje się recyklingowi bezpośrednio w obiekcie lub poza nim.
2. Transport i przejściowe magazynowanie suchych pozostałości w formie pyłu odbywają się w taki sposób, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się tych pozostałości do środowiska.
3. Przed określeniem dróg unieszkodliwiania lub recyklingu pozostałości przeprowadza się odpowiednie badania w celu ustalenia ich charakterystyki fizycznej i chemicznej oraz możliwości spowodowania zanieczyszczeń. Badania te obejmują całą frakcję rozpuszczalną oraz frakcję rozpuszczalną metali ciężkich.
Artykuł 54
Istotna zmiana
Zmianę sposobu eksploatacji spalarni odpadów lub współspalarni odpadów przetwarzających jedynie odpady niebędące odpadami niebezpiecznymi w instalacji objętej rozdziałem II, która obejmuje spalanie lub współspalanie odpadów niebezpiecznych, uważa się za istotną zmianę.
Artykuł 55
Sprawozdawczość i informowanie społeczeństwa na temat spalarni odpadów i współspalarni odpadów
1. Wnioski o nowe pozwolenia na spalarnie odpadów oraz współspalarnie odpadów udostępniane są publicznie w co najmniej jednym miejscu przez odpowiedni okres, w celu umożliwienia społeczności zajęcia stanowiska w sprawie tych wniosków przed podjęciem decyzji przez właściwy organ. Decyzja ta, łącznie z co najmniej kopią pozwolenia, oraz jej wszelkie uaktualnienia również są udostępniane publicznie.
2. W przypadku spalarni odpadów i współspalarni odpadów o przepustowości nominalnej dwóch ton na godzinę lub większej, sprawozdanie, o którym mowa w art. 72, zawiera informacje na temat funkcjonowania i monitorowania obiektu oraz opis przebiegu procesu spalania lub współspalania i poziomu emisji do powietrza i wody w porównaniu z dopuszczalnymi wielkościami emisji. Informacje te są udostępniane publicznie.
3. Właściwy organ sporządza wykaz spalarni odpadów lub współspalarni odpadów o przepustowości nominalnej poniżej dwóch ton na godzinę oraz udostępnia go publicznie.
ROZDZIAŁ V
PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE INSTALACJI I CZYNNOŚCI Z WYKORZYSTANIEM ROZPUSZCZALNIKÓW ORGANICZNYCH
Artykuł 56
Zakres
Niniejszy rozdział ma zastosowanie do czynności wymienionych w załączniku VII część 1 oraz, w stosownych przypadkach, do czynności osiągających wartości progowe zużycia określone w części 2 tego załącznika.
Artykuł 57
Definicje
Na użytek niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:
1. |
„istniejąca instalacja” oznacza instalację eksploatowaną w dniu 29 marca 1999 r. lub instalację, której udzielono pozwolenia lub którą zarejestrowano przed dniem 1 kwietnia 2001 r., lub której operator złożył kompletny wniosek o pozwolenie przed dniem 1 kwietnia 2001 r., pod warunkiem że instalacją została oddana do eksploatacji nie później niż w dniu 1 kwietnia 2002 r.; |
2. |
„gazy odlotowe” oznaczają końcowy zrzut gazów zawierających lotne związki organiczne lub inne substancje zanieczyszczające, z komina lub urządzeń służących redukcji emisji do powietrza; |
3. |
„emisje ulotne” oznaczają wszelkie emisje lotnych związków organicznych do powietrza, gleby i wody, nieznajdujące się w gazach odlotowych, jak również rozpuszczalników zawartych w jakichkolwiek produktach, chyba że załącznik VII część 2 stanowi inaczej; |
4. |
„emisja całkowita” oznacza sumę emisji ulotnych i emisji zawartych w gazach odlotowych; |
5. |
„mieszanina” oznacza mieszaninę określoną w art. 3 pkt 2 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (38); |
6. |
„spoiwo” oznacza każdą mieszaninę, łącznie ze wszystkimi rozpuszczalnikami organicznymi lub mieszaninami zawierającymi rozpuszczalniki organiczne, niezbędnymi do jej właściwego zastosowania, którą nakłada się w celu spojenia odrębnych części produktu; |
7. |
„farba drukarska” oznacza każdą mieszaninę, łącznie ze wszystkimi rozpuszczalnikami organicznymi lub mieszaninami zawierającymi rozpuszczalniki organiczne, niezbędnymi do jej właściwego zastosowania, którą stosuje się w działalności drukarskiej do nadruku tekstu lub obrazów na powierzchni; |
8. |
„lakier” oznacza powłokę przeźroczystą; |
9. |
„zużycie” oznacza ogólny wkład rozpuszczalników organicznych do instalacji w roku kalendarzowym, lub w każdym innym okresie 12-miesięcznym, pomniejszony o wszelkie lotne związki organiczne, które odzyskano w celu ich wtórnego wykorzystania; |
10. |
„wkład” oznacza ilość rozpuszczalników organicznych oraz ich ilość w mieszaninach wykorzystanych w toku wykonywania czynności, w tym rozpuszczalników zawróconych wewnątrz i na zewnątrz urządzenia, jak również tych, które liczy się każdorazowo wówczas gdy są stosowane w celu wykonywania czynności; |
11. |
„wtórne wykorzystanie” oznacza wykorzystanie rozpuszczalników organicznych odzyskanych z instalacji do wszelkich celów technicznych lub handlowych, łącznie z wykorzystaniem jako paliwo, lecz z wyłączeniem końcowego unieszkodliwiania takich odzyskanych rozpuszczalników organicznych jako odpadu; |
12. |
„warunki ograniczone” oznaczają warunki, w których instalacja jest eksploatowana w taki sposób, że lotne związki organiczne uwolnione z tej czynności są gromadzone i zrzucane w sposób kontrolowany, poprzez komin lub poprzez urządzenia służące redukcji emisji, i dlatego nie są całkowicie ulotne; |
13. |
„operacje rozruchu i wyłączenia” oznaczają operacje z wyjątkiem regularnie oscylujących faz danej działalności, za pomocą których działalność, element wyposażenia lub zbiornik są doprowadzane do stanu działania lub wyprowadzane z niego, albo doprowadzane do stanu biegu jałowego lub wyprowadzane z niego. |
Artykuł 58
Zastępowanie substancji stwarzających zagrożenie
Substancje lub mieszaniny, które z uwagi na swoją zawartość lotnych związków organicznych zaklasyfikowano jako rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008, i którym w związku z tym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F, w jak najszerszym zakresie zastępuje się mniej szkodliwymi substancjami lub mieszaninami w możliwie najkrótszym czasie.
Artykuł 59
Kontrola emisji
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby każda instalacja spełniała jeden z poniższych wymogów:
a) |
emisje lotnych związków organicznych z instalacji nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji w gazach odlotowych i dopuszczalnych wielkości emisji ulotnych, lub całkowitej dopuszczalnej wielkości emisji oraz spełnione są inne wymogi określone w załączniku VII części 2 i 3; |
b) |
instalacje spełniają wymogi planu redukcji emisji określone w załączniku VII część 5, pod warunkiem że uzyskano redukcję emisji równoważną z redukcją uzyskaną w wyniku zastosowania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w lit. a). |
Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania z postępów w uzyskaniu równoważnej redukcji emisji, o której mowa w lit. b), zgodnie z art. 72 ust. 1.
2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a), w przypadku gdy operator wykaże właściwemu organowi, że dla indywidualnej instalacji dopuszczalna wielkość emisji ulotnych nie jest technicznie i ekonomicznie wykonalna, właściwy organ może zezwolić na przekroczenie tej dopuszczalnej wielkości emisji, pod warunkiem że nie spowoduje to znaczącego ryzyka dla zdrowia ludzi ani środowiska, a operator wykazał właściwemu organowi, że stosowane są najlepsze dostępne techniki.
3. W drodze odstępstwa od ust. 1, w odniesieniu do czynności powlekania objętych pozycją 8 tabeli w załączniku VII część 2, których nie można prowadzić w warunkach ograniczonych, właściwy organ może zezwolić na niespełnianie przez emisje z instalacji warunków określonych w tym ustępie, jeżeli operator wykaże właściwemu organowi, że taka zgodność nie jest technicznie i ekonomicznie wykonalna oraz że stosowane są najlepsze dostępne techniki.
4. Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania dotyczące odstępstw, o których mowa w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, zgodnie z art. 72 ust. 2.
5. Emisje lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub emisje chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351, kontrolowane są w warunkach ograniczonych, w celu ochrony zdrowia publicznego i środowiska, w zakresie, w jakim jest to technicznie i ekonomicznie wykonalne oraz nie przekraczają odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VII część 4.
6. Instalacje, w których prowadzi się co najmniej dwie czynności, z których każda przekracza wartości progowe zawarte w załączniku VII część 2:
a) |
w odniesieniu do substancji określonych w ust. 5 – spełniają wymogi zawarte w tym ustępie indywidualnie, dla każdego rodzaju czynności; |
b) |
w odniesieniu do innych substancji:
|
7. W celu zminimalizowania emisji lotnych związków organicznych podczas operacji rozruchu i wyłączenia podejmuje się wszystkie odpowiednie środki ostrożności.
Artykuł 60
Monitorowanie emisji
Państwa członkowie zapewniają – poprzez specyfikacje w warunkach pozwolenia albo poprzez ogólnie obowiązujące zasady – aby pomiary emisji były przeprowadzane zgodnie z załącznikiem VII część 6.
Artykuł 61
Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji
Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji w gazach odlotowych są przestrzegane, jeśli spełnione są warunki określone w załączniku VII część 8.
Artykuł 62
Sprawozdawczość w odniesieniu do przestrzegania przepisów
Operator przedstawia właściwemu organowi, na żądanie, dane umożliwiające właściwemu organowi weryfikacji zgodności z jednym z poniższych:
a) |
dopuszczalnymi wielkościami emisji w gazach odlotowych, dopuszczalnymi wielkościami emisji ulotnych i dopuszczalnymi wielkościami emisji całkowitej; |
b) |
wymogami planu redukcji emisji określonego w załączniku VII część 5; |
c) |
odstępstwami przyznanymi zgodnie z art. 59 ust. 2 i 3. |
Dane te mogą zawierać plan zagospodarowania rozpuszczalników, przygotowany zgodnie z załącznikiem VII część 7.
Artykuł 63
Istotne zmiany w istniejących instalacjach
1. Zmianę maksymalnego wkładu masy rozpuszczalników organicznych w istniejącej instalacji, uśrednionego dla okresu jednego dnia, w przypadku gdy instalacja ta jest eksploatowana zgodnie z jej zaprojektowaną wydajnością w warunkach innych niż operacje rozruchu i wyłączenia oraz konserwacji wyposażenia, uważa się za istotną, jeżeli prowadzi ona do zwiększenia emisji lotnych związków organicznych o ponad:
a) |
25 % w przypadku instalacji, w których wykonywane są czynności mieszczące się w dolnym paśmie progowym pozycji 1, 3, 4, 5, 8, 10, 13, 16 lub 17 tabeli w załączniku VII część 2 lub czynności objęte jedną z innych pozycji załącznika VII część 2 oraz o zużyciu rozpuszczalnika poniżej 10 ton rocznie; |
b) |
10 % w przypadku wszystkich innych instalacji. |
2. W przypadku gdy istniejąca instalacja podlega istotnej zmianie lub wchodzi w zakres stosowania niniejszej dyrektywy po raz pierwszy po istotnej zmianie, ta część instalacji, która podlega istotnej zmianie, traktowana jest albo jak nowa instalacja, albo jak istniejąca instalacja, pod warunkiem że emisja całkowita z całej instalacji nie przekracza emisji, które miałyby miejsce, gdyby część istotnie zmieniona była traktowana jak nowa instalacja.
3. W przypadku istotnej zmiany właściwy organ sprawdza zgodność instalacji z wymogami niniejszej dyrektywy.
Artykuł 64
Wymiana informacji na temat zastępowania rozpuszczalników organicznych
Komisja organizuje z państwami członkowskimi, zainteresowanymi gałęziami przemysłu oraz organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz ochrony środowiska wymianę informacji na temat wykorzystywania rozpuszczalników organicznych i ich potencjalnych środków zastępczych oraz technik mających najmniejszy potencjalny wpływ na powietrze, wodę, glebę, ekosystemy i zdrowie ludzi.
Wymiana informacji dotyczy wszystkich następujących kwestii:
a) |
przydatności do użytku; |
b) |
potencjalnych skutków dla zdrowia ludzi oraz w szczególności narażenia w miejscu pracy; |
c) |
potencjalnego wpływu na środowisko; |
d) |
konsekwencji gospodarczych, w szczególności kosztów i korzyści dostępnych opcji. |
Artykuł 65
Dostęp do informacji
1. Decyzja właściwego organu, w tym co najmniej kopia pozwolenia, oraz wszelkie późniejsze aktualizacje, udostępniane są publicznie.
Ogólne wiążące zasady mające zastosowanie do instalacji oraz wykaz instalacji podlegających obowiązkowi posiadania pozwolenia i rejestracji udostępniane są publicznie.
2. Wyniki monitorowania emisji wymaganego na mocy art. 60 przechowywane przez właściwy organ udostępniane są publicznie.
3. Zastosowanie mają ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, z zastrzeżeniem ograniczeń ustanowionych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE.
ROZDZIAŁ VI
PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE INSTALACJI PRODUKUJĄCYCH DWUTLENEK TYTANU
Artykuł 66
Zakres
Niniejszy rozdział ma zastosowanie do instalacji produkujących dwutlenek tytanu.
Artykuł 67
Zakaz unieszkodliwiania odpadów
Państwa członkowskie zakazują unieszkodliwiania następujących rodzajów odpadów w jakiejkolwiek części wód, w morzu lub oceanie:
a) |
odpadów stałych; |
b) |
roztworów macierzystych pochodzących z fazy filtracji po hydrolizie roztworu siarczanu tytanu w instalacjach stosujących proces siarkowania; zawierających odpady kwaśne, towarzyszące takim roztworom, które zawierają w całości więcej niż 0,5 % wolnego kwasu siarkowego, oraz różne metale ciężkie, w tym roztwory macierzyste, które zostały rozcieńczone do zawartości 0,5 % lub mniej wolnego kwasu siarkowego; |
c) |
odpadów z instalacji stosujących proces chlorowania, zawierających więcej niż 0,5 % wolnego kwasu i rożne metale ciężkie, w tym odpady, które zostały rozcieńczone do zawartości 0,5 % lub mniej wolnego kwasu chlorowodorowego; |
d) |
soli filtracyjnych, osadów ściekowych i odpadów płynnych powstających podczas przetwarzania (zagęszczanie lub neutralizacja) odpadów, o których mowa w lit. b) i c), i zawierających różne metale ciężkie, z wyjątkiem odpadów zneutralizowanych i filtrowanych lub strąconych zawierających tylko śladowe ilości metali ciężkich i których wartość pH przed rozcieńczeniem wynosi powyżej 5,5. |
Artykuł 68
Kontrola emisji do wody
Emisje z instalacji do wody nie mogą przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VIII część 1.
Artykuł 69
Zapobieganie emisjom do powietrza i ich kontrola
1. Zapobiega się emisji kropelek kwasu z instalacji.
2. Emisje z instalacji do powietrza nie mogą przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VIII część 2.
Artykuł 70
Monitorowanie emisji
1. Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie emisji do wody w celu umożliwienia właściwemu organowi weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia i z art. 68.
2. Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie emisji do powietrza w celu umożliwienia właściwemu organowi weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia i z art. 69. Takie monitorowanie obejmuje co najmniej monitorowanie emisji określone w załączniku VIII część 3.
3. Monitorowanie przeprowadza się zgodnie z normami CEN lub, jeżeli normy CEN nie są dostępne, zgodnie z normami ISO, normami krajowymi lub międzynarodowymi, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej.
ROZDZIAŁ VII
PRZEPISY DOTYCZĄCE KOMITETU, PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE
Artykuł 71
Właściwe organy
Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy odpowiedzialne za realizację obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy.
Artykuł 72
Sprawozdawczość państw członkowskich
1. Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie Komisji informacji na temat wdrażania niniejszej dyrektywy, na temat reprezentatywnych danych dotyczących emisji i innych form zanieczyszczenia, na temat dopuszczalnych wielkości emisji, na temat stosowania najlepszych dostępnych technik zgodnie z art. 14 i 15, w szczególności na temat odstępstw zastosowanych zgodnie z art. 15 ust. 4, oraz na temat postępów dokonywanych w zakresie rozwoju i stosowania nowych technik zgodnie z art. 27. Państwa członkowskie udostępniają te informacje w formacie elektronicznym.
2. Zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2, określa się rodzaj, format i częstotliwość przekazywania informacji, które mają być udostępniane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu. Obejmuje to określenie konkretnych działań i zanieczyszczeń, dla których udostępnia się dane, o których mowa w ust. 1.
3. Od dnia 1 stycznia 2016 r. dla wszystkich obiektów energetycznego spalania objętych rozdziałem III niniejszej dyrektywy państwa członkowskie opracowują roczne zestawienie emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu oraz zestawienie ilości dostarczonej energii.
Z uwzględnieniem zasad łączenia określonych w art. 29, właściwy organ otrzymuje – w odniesieniu do każdego obiektu energetycznego spalania – następujące dane:
a) |
całkowitą nominalną moc dostarczoną w paliwie obiektu energetycznego spalania (w MW); |
b) |
rodzaj obiektu energetycznego spalania: kocioł, turbina gazowa, silnik gazowy, silnik Diesla, inny (z określeniem rodzaju); |
c) |
datę rozpoczęcia eksploatacji obiektu energetycznego spalania; |
d) |
całkowite roczne wielkości emisji (w tonach na rok) dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu (jako pył zawieszony ogółem); |
e) |
czas funkcjonowania obiektu energetycznego spalania; |
f) |
całkowitą ilość doprowadzonej energii w powiązaniu z wartością opałową netto (w TJ na rok), w rozbiciu na następujące kategorie paliwa: węgiel kamienny, węgiel brunatny, biomasa, torf, inne paliwa stałe (z określeniem rodzaju), paliwa płynne, gaz ziemny, inne gazy (z określeniem rodzaju). |
Dane dotyczące każdego obiektu w przeciągu roku zawarte w tych zestawieniach udostępniane są Komisji na jej wniosek.
Podsumowanie zestawień udostępnia się Komisji co trzy lata w terminie 12 miesięcy od zakończenia danego trzyletniego okresu. Podsumowanie to osobno wyszczególnia dane dotyczące obiektów energetycznego spalania w obrębie rafinerii.
W terminie 24 miesięcy od zakończenia danego trzyletniego okresu Komisja udostępnia państwom członkowskim oraz społeczeństwu podsumowanie z porównania i oceny tych zestawień zgodnie z przepisami dyrektywy 2003/4/WE.
4. Od dnia 1 stycznia 2016 r. państwa członkowskie przekazują corocznie Komisji następujące dane:
a) |
w przypadku obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie art. 31: zawartość siarki w lokalnych paliwach stałych oraz osiągnięty stopień odsiarczania, w uśrednieniu miesięcznym. W pierwszym roku stosowania art. 31 sprawozdanie zawiera również techniczne uzasadnienie niewykonalności przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 i 3; oraz |
b) |
w przypadku obiektów energetycznego spalania eksploatowanych przez nie więcej niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie (średnia krocząca z pięciu lat): czas funkcjonowania na rok. |
Artykuł 73
Przegląd
1. Do dnia 7 stycznia 2016 r., a następnie co trzy lata, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dokonujące przeglądu wdrażania niniejszej dyrektywy sporządzone na podstawie informacji, o których mowa w art. 72.
Sprawozdanie to zawiera ocenę potrzeby podjęcia przez Unię działań w postaci ustanowienia lub aktualizacji minimalnych wymogów obowiązujących w całej Unii, dotyczących dopuszczalnych wielkości emisji oraz zasad monitorowania i zgodności rodzajów działalności objętych zakresem konkluzji dotyczących BAT przyjętych w poprzednim trzyletnim okresie, w oparciu o następujące kryteria:
a) |
wpływ danych rodzajów działalności na środowisko jako całość; oraz |
b) |
stan zaawansowania wdrażania najlepszych dostępnych technik w odniesieniu do danych rodzajów działalności. |
W ocenie tej uwzględnia się opinię forum, o którym mowa w art. 13 ust. 4.
Rozdział III niniejszej dyrektywy oraz załącznik V do niniejszej dyrektywy uważa się za stanowiący minimalne wymogi obowiązujące w całej Unii w przypadku dużych obiektów energetycznego spalania.
W stosownych przypadkach do sprawozdań dołączane są wnioski ustawodawcze. W przypadku gdy w ocenie, o której mowa w akapicie drugim, wskazano taką potrzebę, wniosek ustawodawczy zawiera przepisy ustanawiające lub aktualizujące minimalne wymogi obowiązujące w całej Unii dotyczące dopuszczalnych wielkości emisji oraz zasad monitorowania i oceny zgodności danych rodzajów działalności.
2. Do dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja dokonuje przeglądu potrzeby kontrolowania emisji:
a) |
ze spalania paliw w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 50 MW; |
b) |
z intensywnego chowu bydła; oraz |
c) |
z rozrzucania obornika. |
Wyniki tego przeglądu Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.
3. Do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące ustanowienia w załączniku I:
a) |
zróżnicowanych progów wydajności dla chowu różnych gatunków drobiu, w tym dla szczególnego przypadku przepiórki; |
b) |
progów wydajności dla jednoczesnego chowu różnych rodzajów zwierząt w obrębie tej samej instalacji. |
Wyniki tego przeglądu Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.
Artykuł 74
Zmiany załączników
Aby umożliwić dostosowanie niniejszej dyrektywy do postępu naukowo-technicznego w oparciu o najlepsze dostępne techniki, Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 76 oraz z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w art. 77 i 78 w odniesieniu do dostosowania załącznika V części 3 i 4, załącznika VI części 2, 6, 7 i 8 oraz załącznika VII części 5, 6, 7 i 8, w związku z postępem naukowo-technicznym.
Artykuł 75
Procedura komitetu
1. Komisja wspierana jest przez komitet.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.
Artykuł 76
Wykonywanie przekazanych uprawnień
1. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 48 ust. 5 i art. 74 powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 6 stycznia 2011 r. Komisja sporządza sprawozdanie na temat przekazanych uprawnień najpóźniej w terminie sześciu miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada cofnie je zgodnie z art. 77.
2. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.
3. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych powierzone Komisji podlegają warunkom określonym w art. 77 i 78.
Artykuł 77
Odwołanie przekazania uprawnień
1. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 48 ust. 5 i w art. 74 może w każdej chwili zostać odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę.
2. Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza ona odwołać przekazanie uprawnień, dokłada starań, aby poinformować drugą instytucję oraz Komisję w rozsądnym czasie przed podjęciem ostatecznej decyzji, określając przekazane uprawnienia, które mogłyby zostać odwołane, oraz ewentualne uzasadnienie odwołania.
3. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Staje się ona skuteczna natychmiast lub od późniejszej daty, która jest w niej określona. Nie wpływa ona na ważność aktów delegowanych już obowiązujących. Jest ona publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 78
Sprzeciw wobec aktów delegowanych
1. Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego w terminie dwóch miesięcy od daty zawiadomienia.
Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten wydłuża się o dwa miesiące.
2. Jeśli przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu wobec aktu delegowanego, jest on publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wchodzi w życie w dniu w nim przewidzianym.
Akt delegowany może zostać opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wejść w życie przed upływem tego terminu, jeżeli zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają wyrażać sprzeciwu.
3. Jeżeli Parlament Europejski lub Rada wyrażą sprzeciw wobec aktu delegowanego w terminie, o którym mowa w ust. 1, nie wchodzi on w życie. Instytucja, która wyraża sprzeciw wobec aktu delegowanego, podaje uzasadnienie swojego sprzeciwu.
Artykuł 79
Sankcje
Państwa członkowskie określają sankcje mające zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy. Przewidziane w ten sposób sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Do dnia 7 stycznia 2013 r. państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach oraz niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich późniejszych ich zmianach.
Artykuł 80
Transpozycja
1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 2, art. 3 pkt 8, pkt 11–15, pkt 18–23, pkt 26–30, pkt 34–38 oraz pkt 41, art. 4 ust. 2 i 3, art. 7, art. 8 i 10, art. 11 lit. e) i h), art. 12 ust. 1lit. e) i h), art. 13 ust. 7, art.14 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), art. 14 ust. 1 lit. d), e), f) i h), art. 14 ust. 2–7, art. 15 ust. 2–5, art. 16, 17 i 19, art. 21 ust. 2–5, art. 22, 23, 24 27, 28 i 29, art. 30 ust. 1, 2, 3, 4, 7 i 8, art. 31, 32, 33, 34, 35, 36, 38 i 39, art. 40 ust. 2 i 3, art. 42 i 43, art. 45 ust. 1, art. 58, art. 59 ust. 5, art. 63, art. 65 ust. 3, art. 69, art. 70, 71, 72 i 79, oraz załącznika I akapit pierwszy oraz pkt 1.1, 1.4, 2.5 lit. b), 3.1, 4, 5, 6.1 lit. c), 6.4 lit. b), 6.10 i 6.11, załącznika II, załącznika III pkt 12, załącznika V, załącznika VI część 1 lit. b), część 4 pkt 2.2, 2.4, 3.1 i 3.2, część 6 pkt 2.5 i 2.6 oraz część 8 pkt 1.1 lit. d), załącznika VII część 4 pkt 2, część 5 pkt 1, części 7 pkt 3, załącznika VIII część 1 pkt 1 i 2 lit. c), część 2 pkt 2 i 3 oraz część 3 do dnia 7 stycznia 2013 r.
Państwa członkowskie rozpoczynają stosowanie tych przepisów w tym samym dniu.
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjmowanych przez nie w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 81
Uchylenie
1. Dyrektywy 78/176/EWG, 82/883/EWG, 92/112/EWG, 1999/13/WE, 2000/76/WE i 2008/1/WE, zmienione dyrektywami wymienionymi w załączniku IX część A, tracą moc ze skutkiem od dnia 7 stycznia 2014 r., bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B.
2. Dyrektywa 2001/80/WE, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku IX część A, traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2016 r., bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B.
3. Odesłania do uchylonych dyrektyw traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji określoną w załączniku X.
Artykuł 82
Przepisy przejściowe
1. W odniesieniu do instalacji prowadzących działania, o których mowa w załączniku I, pkt 1.1 dla działań o całkowitej mocy dostarczonej w paliwie przekraczającej 50 MW, pkt 1.2 i 1.3, pkt 1.4 lit. a), pkt 2.1–2.6, pkt 3.1–3.5, pkt 4.1–4.6 dla działań dotyczących produkcji poprzez procesy chemiczne, pkt 5.1 i 5.2 dla działań objętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 5.3 lit. a) ppkt (i) i (ii), pkt 5.4, pkt 6.1 lit. a) i b), pkt 6.2 i 6.3, pkt 6.4 lit. a), pkt 6.4 lit. b) dla działań objętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 6.4 lit. c) i pkt 6.5–6.9, które są eksploatowane i posiadają pozwolenie przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że te instalacje zostały oddane do eksploatacji nie później niż dnia 7 stycznia 2014 r., państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 80 ust. 1 od dnia 7 stycznia 2014 r., z wyjątkiem przepisów rozdziału III i załącznika V.
2. W odniesieniu do instalacji prowadzących działania, o których mowa w załączniku I, pkt 1.1 dla działań o całkowitej mocy dostarczonej w paliwie 50 MW, pkt 1.4 lit. b), pkt 4.1–4.6 dla działań dotyczących produkcji poprzez procesy biologiczne, pkt 5.1 i 5.2 dla działań nieobjętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 5.3 lit. a) ppkt (iii)–(v), pkt 5.3 lit. b), pkt 5.5 i 5.6, pkt 6.1 lit. c), pkt 6.4 lit. b) dla działań nieobjętych dyrektywą 2008/1/WE oraz pkt 6.10 i 6.11, które są eksploatowane przed dniem 7 stycznia 2013 r., państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą od dnia 7 lipca 2015 r., z wyjątkiem przepisów rozdziałów III i IV oraz załączników V i VI.
3. W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2, państwa członkowskie stosują od dnia 1 stycznia 2016 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 80 ust. 1 w celu osiągnięcia zgodności z przepisami rozdziału III i załącznika V.
4. W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3, państwa członkowskie przestają stosować przepisy dyrektywy 2001/80/WE od dnia 7 stycznia 2013 r.
5. W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, które współspalają odpady, załącznik VI część 4 pkt 3.1 stosuje się do dnia:
a) |
31 grudnia 2015 r. w przypadku obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2; |
b) |
7 stycznia 2013 r. w przypadku obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3. |
6. Załącznik VI część 4 pkt 3.2 stosuje się w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, które współspalają odpady, od dnia:
a) |
1 stycznia 2016 r. w przypadku obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2; |
b) |
7 stycznia 2013 r. w przypadku obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3. |
7. Artykuł 58 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia substancje lub mieszaniny, które z uwagi na zawartość lotnych związków organicznych zaklasyfikowano jako rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008, i którym w związku z tym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub zwrotami R45, R46, R49, R60 lub R61, w jak najszerszym zakresie zastępuje się mniej szkodliwymi substancjami lub mieszaninami w możliwie najkrótszym czasie.
8. Artykuł 59 ust. 5 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia emisje lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub zwrotami R45, R46, R49, R60 lub R61 lub emisje chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68, są kontrolowane w warunkach ograniczonych, w celu ochrony zdrowia publicznego i środowiska, w zakresie, w jakim jest to technicznie i ekonomicznie wykonalne oraz nie przekraczają odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VII część 4.
9. Załącznik VII część 4 pkt 2 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia w przypadku emisji chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożeniaH341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68, w przypadku gdy masowe natężenie przepływu sumy związków powodujących oznaczenie zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68 jest większe lub równe 100 g/h, musi być przestrzegana dopuszczalna wielkość emisji 20 mg/Nm3. Dopuszczalna wielkość emisji dotyczy sumy mas poszczególnych związków.
Artykuł 83
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 84
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Sporządzono w Strasburgu dnia 24 listopada 2010 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego
J. BUZEK
Przewodniczący
W imieniu Rady
O. CHASTEL
Przewodniczący
(1) Dz. U. C 182 z 4.8.2009, s. 46.
(2) Dz.U. C 325 z 19.12.2008, s. 60.
(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. (Dz.U. C 87 E z 1.4.2010, s. 191) oraz stanowisko Rady w pierwszym czytaniu z dnia 15 lutego 2010 r. (Dz.U. C 107 E z 27.4.2010, s. 1). Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2010 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 8 listopada 2010 r.
(4) Dz.U. L 54 z 25.2.1978, s. 19.
(5) Dz.U. L 378 z 31.12.1982, s. 1.
(6) Dz.U. L 409 z 31.12.1992, s. 11.
(7) Dz.U. L 85 z 29.3.1999, s. 1.
(8) Dz.U. L 332 z 28.12.2000, s. 91.
(9) Dz.U. L 309 z 27.11.2001, s. 1.
(10) Dz.U. L 24 z 29.1.2008, s. 8.
(11) Dz.U. L 242 z 10.9.2002, s. 1.
(12) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32.
(13) Dz.U. L 175 z 5.7.1985, s. 40.
(14) Dz.U. L 10 z 14.1.1997, s. 13.
(15) Dz.U. L 124 z 17.5.2005, s. 4.
(16) Dz.U. L 309 z 27.11.2001, s. 22.
(17) Dz.U. L 33 z 4.2.2006, s. 1.
(18) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.
(19) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1.
(20) Dz.U. L 159 z 29.6.1996, s. 1.
(21) Dz.U. L 125 z 21.5.2009, s. 75.
(22) Dz.U. L 106 z 17.4.2001, s. 1.
(23) Dz.U. L 353 z 31.12.2008, s. 1.
(24) Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1.
(25) Dz.U. L 303 z 31.10.1990, s. 6.
(26) Dz.U. L 176 z 15.7.2003, s. 37.
(27) Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3.
(28) Decyzja Komisji 2000/532/WE z dnia 3 maja 2000 r. zastępująca decyzję 94/3/WE ustanawiającą wykaz odpadów zgodnie z art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 75/442/EWG w sprawie odpadów oraz decyzję Rady 94/904/WE ustanawiającą wykaz odpadów niebezpiecznych zgodnie z art. 1 ust. 4 dyrektywy Rady 91/689/EWG w sprawie odpadów niebezpiecznych (Dz.U. L 226 z 6.9.2000, s. 3).
(29) Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 87.
(30) Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 56.
(31) Dz.U. L 372 z 27.12.2006, s. 19.
(32) Rozporządzenie (WE) nr 1221/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie dobrowolnego udziału organizacji w systemie zarządzania środowiskiem i audytu środowiskowego we Wspólnocie (EMAS) (Dz.U. L 342 z 22.12.2009, s. 1).
(33) Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26.
(34) Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 114.
(35) Dz.U. L 273 z 10.10.2002, s. 1.
(36) Dz.U. L 121 z 11.5.1999, s. 13.
ZAŁĄCZNIK I
Rodzaje działalności, o których mowa w art. 10
Wartości progowe przedstawione poniżej odnoszą się na ogół do zdolności produkcyjnych lub wielkości produkcji. Jeżeli kilka działań objętych tym samym opisem działalności zawierającym próg jest prowadzonych w tej samej instalacji, zdolności tych działań sumują się. W przypadku działań związanych z gospodarowaniem odpadami wyliczenie to obowiązuje na poziomie działań 5.1, 5.3. lit. a) i 5.3. lit. b).
Komisja sporządzi wskazówki dotyczące:
a) |
zależności pomiędzy działaniami związanymi z gospodarowaniem odpadami zgodnie z opisem w niniejszym załączniku a działaniami opisanymi w załącznikach I i II dyrektywy 2008/98/WE; oraz |
b) |
interpretacji terminu „skala przemysłowa” w odniesieniu do opisu działalności w zakresie przemysłu chemicznego opisanych w niniejszym załączniku. |
1. Przemysł energetyczny
1.1. Spalanie paliw w instalacjach o całkowitej mocy dostarczonej w paliwie wynoszącej 50 MW lub więcej
1.2. Rafinacja ropy naftowej i gazu
1.3. Produkcja koksu
1.4. Zgazowanie lub upłynnianie:
a) |
węgla; |
b) |
innych paliw w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie wynoszącej 20 MW lub więcej. |
2. Produkcja i obróbka metali
2.1. Prażenie lub spiekanie rudy metalu (łącznie z rudą siarczkową)
2.2. Produkcja surówki lub stali (pierwotny i wtórny wytop), łącznie z odlewaniem ciągłym, z wydajnością powyżej 2,5 ton na godzinę
2.3. Obróbka metali żelaznych:
a) |
eksploatacja walcowni gorących o wydajności przekraczającej 20 ton surówki na godzinę; |
b) |
eksploatacja kuźni z młotami o energii przekraczającej 50 kilodżuli na młot, gdzie stosowana energia cieplna przekracza 20 MW; |
c) |
nakładanie metalowych powłok ochronnych z wsadem przekraczającym 2 tony stali surowej na godzinę. |
2.4. Eksploatacja odlewni metali żelaznych z wydajnością produkcyjną przekraczającą 20 ton dziennie
2.5. Obróbka metali nieżelaznych:
a) |
produkcja metali nieżelaznych z rud metali, koncentratów lub surowców wtórnych w wyniku procesów metalurgicznych, chemicznych lub elektrolitycznych; |
b) |
topienie, łącznie ze stapianiem, metali nieżelaznych, łącznie z produktami z odzysku i eksploatacja odlewni metali nieżelaznych, o wydajności topienia przekraczającej 4 tony dziennie dla ołowiu i kadmu lub 20 ton dziennie dla wszystkich innych metali |
2.6. Powierzchniowa obróbka metalu lub materiałów z tworzyw sztucznych z wykorzystaniem procesów elektrolitycznych lub chemicznych, gdzie objętość zbiorników przekracza 30 m3
3. Przemysł mineralny
3.1. Produkcja cementu, wapna i tlenku magnezu
a) |
produkcja klinkieru cementowego w piecach rotacyjnych o wydajności przekraczającej 500 ton dziennie lub w innych piecach o wydajności powyżej 50 ton dziennie; |
b) |
produkcja wapna w piecach o wydajności przekraczającej 50 ton dziennie; |
c) |
produkcja tlenku magnezu w piecach o wydajności przekraczającej 50 ton dziennie. |
3.2. Produkcja azbestu lub produktów na bazie azbestu
3.3. Wytwarzanie szkła, łącznie z włóknem szklanym, z wydajnością przetopu przekraczającą 20 ton dziennie
3.4. Wytop substancji mineralnych, łącznie z produkcją włókien mineralnych, o wydajności przekraczającej 20 ton dziennie
3.5. Produkcja wyrobów ceramicznych przez wypalanie, w szczególności produkcja dachówek, cegieł, cegieł ognioodpornych, kafelków, wyrobów kamionkowych i porcelany o wydajności powyżej 75 ton dziennie lub o pojemności pieca przekraczającej 4 m3 i o gęstości przekraczającej 300 kg/m3 na piec
4. Przemysł chemiczny
Do celów niniejszej sekcji produkcja w rozumieniu kategorii działalności objętych niniejszą sekcją oznacza produkcję na skalę przemysłową, polegającą na chemicznej lub biologicznej obróbce substancji lub grup substancji wymienionych w pkt 4.1–4.6.
4.1. Produkcja organicznych substancji chemicznych, takich jak:
a) |
węglowodory proste (łańcuchowe lub pierścieniowe, nasycone lub nienasycone, alifatyczne lub aromatyczne); |
b) |
pochodne węglowodorów zawierające tlen, takie jak alkohole, aldehydy, ketony, kwasy karboksylowe, estry i mieszaniny estrów, octany, etery, nadtlenki i żywice epoksydowe; |
c) |
pochodne węglowodorów zawierające siarkę; |
d) |
pochodne węglowodorów zawierające azot, takie jak aminy, amidy, związki azotawe, nitrozwiązki lub azotany, nitryle, cyjaniany, izocyjanki; |
e) |
pochodne węglowodorów zawierające fosfor; |
f) |
halogenopochodne; |
g) |
związki metaloorganiczne; |
h) |
tworzywa sztuczne (polimery, włókna syntetyczne i włókna na bazie celulozy); |
i) |
kauczuki syntetyczne; |
j) |
barwniki i pigmenty; |
k) |
produkty i środki powierzchniowo czynne; |
4.2. Produkcja nieorganicznych substancji chemicznych, takich jak:
a) |
gazy, takie jak amoniak, chlor lub chlorowodór, fluor lub fluorowodór, tlenki węgla, związki siarki, tlenki azotu, wodór, dwutlenek siarki, chlorek karbonylu; |
b) |
kwasy, takie jak kwas chromowy, fluorowodorowy, fosforowy, azotowy, solny, siarkowy, oleum, kwasy siarkawe; |
c) |
zasady, takie jak wodorotlenek amonu, wodorotlenek potasu, wodorotlenek sodu; |
d) |
sole, takie jak chlorek amonu, chloran potasu, węglan potasu, węglan sodu, peroksoboran, azotan srebra; |
e) |
niemetale, tlenki metali lub inne związki nieorganiczne, takie jak węglik wapnia, krzem, węglik krzemu. |
4.3. Produkcja nawozów na bazie fosforu, azotu i potasu (nawozy proste lub złożone)
4.4. Produkcja środków ochrony roślin lub biocydów
4.5. Produkcja produktów farmaceutycznych łącznie z produktami pośrednimi
4.6. Produkcja materiałów wybuchowych
5. Gospodarka odpadami
5.1. Unieszkodliwianie lub odzyskiwanie odpadów niebezpiecznych o wydajności przekraczającej 10 ton dziennie obejmujące co najmniej jeden z następujących rodzajów działalności:
a) |
obróbka biologiczna; |
b) |
obróbka fizyczno-chemiczna; |
c) |
mielenie lub mieszanie przed poddaniem innemu rodzajowi działań wyszczególnionych w pkt 5.1. i 5.2; |
d) |
przepakowanie przed poddaniem innemu rodzajowi działań wyszczególnionych w pkt 5.1. i 5.2; |
e) |
odzysk/regeneracja rozpuszczalników; |
f) |
recykling/odzysk materiałów nieorganicznych innych niż metale lub związki metali; |
g) |
regeneracja kwasów lub zasad; |
h) |
odzyskiwanie składników stosowanych w celu ograniczenia zanieczyszczeń; |
i) |
odzyskiwanie składników z katalizatorów; |
j) |
powtórna rafinacja oleju lub inne sposoby ponownego wykorzystania oleju; |
k) |
retencja powierzchniowa. |
5.2. Unieszkodliwianie lub odzysk odpadów w spalarniach odpadów lub we współspalarniach odpadów
a) |
odpadów innych niż niebezpieczne, o wydajności przekraczającej 3 tony na godzinę; |
b) |
odpadów niebezpiecznych, o wydajności przekraczającej 10 ton dziennie. |
5.3.
a) |
Unieszkodliwianie odpadów innych niż niebezpieczne, o wydajności przekraczającej 50 ton dziennie obejmujące co najmniej jeden z następujących rodzajów działalności, z wyjątkiem działalności ujętej w dyrektywie Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (1):
|
b) |
Odzysk, lub kombinacja odzysku i unieszkodliwiania, odpadów innych niż niebezpieczne o wydajności przekraczającej 75 ton dziennie z wykorzystaniem następujących działań i z wyłączeniem działań objętych przepisami dyrektywy 91/271/EWG:
Jeżeli jedynym rodzajem działalności w zakresie obróbki odpadów jest fermentacja beztlenowa, próg wydajności dla tej działalności wynosi 100 ton dziennie. |
5.4. Składowiska odpadów, określone w art. 2 lit. g) dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (2), przyjmujące ponad 10 ton odpadów dziennie lub o całkowitej pojemności przekraczającej 25 000 ton, z wyjątkiem składowisk odpadów obojętnych.
5.5. Czasowe magazynowanie odpadów niebezpiecznych nieujętych w pkt 5.4 w oczekiwaniu na działalność ujętą w pkt 5.1, 5.2, 5.4 i 5.6 o całkowitej pojemności przekraczającej 50 ton, z wyjątkiem czasowego magazynowania w oczekiwaniu na zbiórkę w miejscu wytworzenia odpadów.
5.6. Podziemne składowiska odpadów niebezpiecznych o całkowitej pojemności przekraczającej 50 ton.
6. Inne rodzaje działalności
6.1. Produkcja w instalacjach przemysłowych:
a) |
pulpy drzewnej lub innych materiałów włóknistych; |
b) |
papieru lub tektury, o wydajności przekraczającej 20 ton dziennie; |
c) |
płyt drewnopochodnych: płyt o wiórach zorientowanych (OSB), płyt wiórowych lub płyt pilśniowych o wydajności przekraczającej 600 m3 dziennie. |
6.2. Obróbka wstępna (mycie, bielenie, merceryzacja) lub barwienie włókien albo materiałów włókienniczych, o wydajności przekraczającej 10 ton dziennie
6.3. Garbowanie skór, o wydajności przekraczającej 12 ton produktu końcowego dziennie
6.4.
a) |
Prowadzenie rzeźni, w których produkcja tusz przekracza 50 ton dziennie |
b) |
Obróbka i przetwórstwo poza wyłącznym pakowaniem następujących surowców przetworzonych lub nieprzetworzonych do celów wytwarzania produktów spożywczych lub paszy z:
Końcowa waga produktu nie obejmuje opakowania. Niniejsza podsekcja nie ma zastosowania, jeżeli surowcem jest samo mleko. Próg (w tonach na dzień) Material zwierzęcy (% wydajności produkcji produktu końcowego) |
c) |
Obróbka i przetwórstwo samego mleka, o ilości otrzymywanego mleka przekraczającej 200 ton dziennie (średnia roczna). |
6.5. Unieszkodliwianie lub recykling zwierząt padłych lub odpadów zwierzęcych, o wydajności przekraczającej 10 ton dziennie.
6.6. Intensywny chów drobiu lub świń:
a) |
z ponad 40 000 miejsc dla drobiu; |
b) |
z ponad 2 000 miejsc dla tuczników (powyżej 30 kg); lub |
c) |
z ponad 750 miejscami dla macior. |
6.7. Powierzchniowa obróbka substancji, przedmiotów lub produktów, z wykorzystaniem rozpuszczalników organicznych, w szczególności do zdobienia, drukowania, powlekania, odtłuszczania, impregnacji wodoodpornej, zaklejania, malowania, czyszczenia lub impregnowania za pomocą rozpuszczalnika organicznego, o wydajności przekraczającej 150 kg na godzinę lub przekraczającej 200 ton rocznie
6.8. Produkcja węgla (twardego palonego) lub elektrografitu, w drodze spalania lub grafityzacji.
6.9. Wychwytywanie strumieni CO2 z instalacji objętych niniejszą dyrektywą na użytek geologicznego składowania zgodnie z dyrektywą 2009/31/WE.
6.10. Konserwacja drewna i produktów z drewna produktami chemicznymi o wydajności przekraczającej 75 m3 dziennie, innymi niż przeznaczonymi wyłącznie do stosowania w przypadku sinizny.
6.11. oczyszczanie ścieków nieobjętych dyrektywą 91/271/EWG i pochodzących z instalacji objętych rozdziałem II, prowadzonych przez niezależnego operatora.
ZAŁĄCZNIK II
Wykaz substancji zanieczyszczających
POWIETRZE
1. Dwutlenek siarki i inne związki siarki
2. Tlenki azotu i inne związki azotu
3. Tlenek węgla
4. Lotne związki organiczne
5. Metale i ich związki
6. Pył oraz drobne cząstki pyłu zawieszonego
7. Azbest (pył zawieszony, włókna)
8. Chlor i jego związki
9. Fluor i jego związki
10. Arsen i jego związki
11. Cyjanki
12. Substancje i mieszaniny, co do których udowodniono, że posiadają właściwości rakotwórcze i mutagenne lub właściwości, które drogą powietrzną mogą wpłynąć na rozmnażanie
13. Polichlorowane dwubenzodioksyny i polichlorowane dwubenzofurany
WODA
1. Związki chloroorganiczne i substancje mogące tworzyć takie związki w środowisku wodnym
2. Związki fosforoorganiczne
3. Związki cynoorganiczne
4. Substancje i mieszaniny, co do których udowodniono, że posiadają właściwości rakotwórcze i mutagenne lub właściwości, które mogą wpływać na rozmnażanie w środowisku wodnym lub przez środowisko wodne
5. Węglowodory trwałe oraz trwałe i bioakumulacyjne toksyczne substancje organiczne
6. Cyjanki
7. Metale i ich związki
8. Arsen i jego związki
9. Biocydy i środki ochrony roślin
10. Materiały zawieszone
11. Substancje, które przyczyniają się do eutrofizacji (zwłaszcza azotany i fosforany)
12. Substancje, które mają niepożądany wpływ na równowagę tlenową (oraz można dokonywać ich pomiaru z wykorzystaniem parametrów takich jak biochemiczne zapotrzebowanie tlenu, ChZT itd.)
13. Substancje wymienione w załączniku X do dyrektywy 2000/60/WE
ZAŁĄCZNIK III
Kryteria ustalania najlepszych dostępnych technik
1. wykorzystanie technologii o niskiej ilości odpadów;
2. wykorzystanie substancji stwarzających mniejsze zagrożenie;
3. zwiększanie odzysku i recyklingu substancji wytwarzanych i wykorzystywanych w procesie oraz odpadów, w stosownych przypadkach;
4. porównywalne procesy, urządzenia lub metody działania, które zostały wypróbowane i odniosły sukces na skalę przemysłową;
5. postęp technologiczny i rozwój wiedzy;
6. charakter, skutki i wielkość emisji;
7. terminy przekazania do eksploatacji nowych lub istniejących instalacji;
8. czas potrzebny do wprowadzenia najlepszych dostępnych technik;
9. zużycie i właściwości surowców (łącznie z wodą) wykorzystywanych w procesie oraz efektywność energetyczna;
10. potrzeba zapobiegania lub ograniczania do minimum całkowitego wpływu emisji na środowisko oraz związanych z tym zagrożeń;
11. potrzeba zapobiegania wypadkom oraz minimalizowania skutków dla środowiska;
12. informacje publikowane przez międzynarodowe organizacje publiczne.
ZAŁĄCZNIK IV
Udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji
1. Społeczeństwo jest informowane (poprzez ogłoszenia publiczne lub inne właściwe środki, takie jak media elektroniczne, gdy są dostępne) o następujących kwestiach w procedurze podejmowania decyzji lub, najpóźniej, kiedy tylko informacje mogą być należycie dostarczone:
a) |
wniosek o pozwolenie lub, jeżeli zaistnieją takie przypadki, propozycja uaktualnienia pozwolenia lub warunków pozwolenia zgodnie z art. 21, włączając opis elementów wymienionych w art. 12 ust. 1; |
b) |
o ile to stosowne, fakt, że decyzja poddana jest krajowej lub transgranicznej ocenie wpływu na środowisko lub konsultacjom między państwami członkowskimi zgodnie z art. 26; |
c) |
szczegółowe dane dotyczące właściwych organów odpowiedzialnych za podejmowanie decyzji, tych, od których można uzyskać istotne informacje, tych, do których mogą być przedkładane komentarze i zapytania oraz szczegóły harmonogramu na przekazanie komentarzy lub zapytań; |
d) |
charakter możliwych decyzji lub, jeżeli jest tylko jedna, projekt decyzji; |
e) |
o ile to stosowne, szczegóły odnoszące się do propozycji dotyczącej aktualizacji pozwolenia lub warunków pozwolenia; |
f) |
wskazanie czasu i miejsc, gdzie lub za pomocą których istotne informacje są udostępniane; |
g) |
szczegóły uzgodnień dotyczących udziału społeczeństwa, wydane zgodnie z. pkt 5. |
2. Państwa członkowskie zapewniają, że w odpowiednich ramach czasowych następujące informacje są podawane do wiadomości zainteresowanej społeczności:
a) |
zgodnie z ustawodawstwem krajowym, główne sprawozdania i porady wydane właściwemu organowi lub organom w czasie gdy zainteresowana społeczność była informowane zgodnie z pkt 1; |
b) |
zgodnie z przepisami dyrektywy 2003/4/WE informacje inne niż te, o których mowa w pkt 1, które mają związek z decyzją zgodnie z art. 5 niniejszej dyrektywy oraz które są udostępniane dopiero po poinformowaniu zainteresowanej społeczności zgodnie z pkt 1. |
3. Zainteresowana społeczność uprawniona jest do przekazania właściwym organom uwag i opinii przed podjęciem decyzji.
4. Rezultaty konsultacji przeprowadzonych zgodnie z niniejszym załącznikiem muszą być wzięte pod uwagę w momencie podejmowania decyzji.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące informowania społeczeństwa (na przykład poprzez rozlepianie plakatów w określonym promieniu lub publikację w lokalnych gazetach) oraz konsultowania zainteresowanej społeczności (na przykład poprzez pisemne propozycje lub w drodze publicznego zapytania), są ustalane przez państwa członkowskie. Przewidziane są odpowiednie ramy czasowe dla różnych faz, dające wystarczającą ilość czasu na poinformowanie społeczeństwa oraz zainteresowanej społeczności, aby przygotowały się i skutecznie uczestniczyły w podejmowaniu decyzji dotyczących środowiska, z zastrzeżeniem przepisów niniejszego załącznika.
ZAŁĄCZNIK V
Przepisy techniczne dotyczące obiektów energetycznego spalania
CZĘŚĆ 1
Dopuszczalne wielkości emisji dla obiektów energetycznego spalania, których mowa w art. 30 ust. 2
1. Wszystkie dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych, przy znormalizowanej zawartości O2 wynoszącej 6 % dla paliw stałych, 3 % dla obiektów energetycznego spalania innych niż turbiny gazowe i silniki gazowe wykorzystujących paliwa płynne i gazowe, oraz 15 % dla turbin i silników gazowych.
2. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) SO2 dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych
Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW) |
Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe |
Biomasa |
Torf |
Paliwa płynne |
50–100 |
400 |
200 |
300 |
350 |
100–300 |
250 |
200 |
300 |
250 |
> 300 |
200 |
200 |
200 |
200 |
Obiekty energetycznego spalania, stosujące paliwa stałe, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat) podlegają dopuszczalnej wielkości emisji SO2 wynoszącej 800 mg/Nm3.
Obiekty energetycznego spalania stosujące paliwa płynne, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat), podlegają dopuszczalnej wielkości emisji SO2 wynoszącej 850 mg/Nm3 w przypadku obiektów o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 300 MW oraz wynoszącej 400 mg/Nm3 w przypadku obiektów o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie większej niż 300 MW.
Część obiektu energetycznego spalania odprowadzająca gazy odlotowe jednym lub więcej niż jednym osobnym przewodem wspólnego komina, eksploatowana przez nie więcej niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie (średnia krocząca z pięciu lat) może podlegać dopuszczalnym wielkościom emisji określonym w poprzednich dwóch akapitach w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W takich przypadkach emisje z każdego przewodu są monitorowane osobno.
3. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) SO2 dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa gazowe z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych.
Ogółem |
35 |
Gaz skroplony |
5 |
Gazy niskokaloryczne z pieców koksowniczych |
400 |
Niskokaloryczne gazy wielkopiecowe |
200 |
Obiekty energetycznego spalania opalane niskokalorycznymi gazami pochodzącymi ze zgazowania pozostałości po destylacji, którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., podlegają dopuszczalnej wielkości emisji SO2 wynoszącej 800 mg/Nm3.
4. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) NOx dla instalacji spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych
Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW) |
Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe |
Biomasa i torf |
Paliwa płynne |
50–100 |
300 450 w przypadku spalania sproszkowanego węgla brunatnego |
300 |
450 |
100–300 |
200 |
250 |
200 (1) |
> 300 |
200 |
200 |
150 (1) |
Obiekty energetycznego spalania w instalacjach chemicznych, które wykorzystują na własne potrzeby płynne pozostałości poprodukcyjne jako paliwo niehandlowe, o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 500 MW, którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NOx wynoszącej 450 mg/Nm3.
Obiekty energetycznego spalania stosujące paliwa stałe lub płynne, o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 500 MW, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat) podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NOx wynoszącej 450 mg/Nm3.
Obiekty energetycznego spalania stosujące paliwa stałe o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie wynoszącej ponad 500 MW, które uzyskały pozwolenie przed dniem 1 lipca 1987 r. oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat) podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NOx wynoszącej 450 mg/Nm3.
Obiekty energetycznego spalania stosujące paliwa płynne, o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie wynoszącej powyżej 500 MW, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat) podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NOx wynoszącej 400 mg/Nm3.
Część obiektów energetycznego spalania odprowadzająca gazy odlotowe jednym lub więcej niż jednym osobnym przewodem wspólnego komina, eksploatowana przez najwyżej 1 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie (średnia krocząca z pięciu lat) może podlegać dopuszczalnym wielkościom emisji określonym w poprzednich trzech ustępach w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całym obiekcie energetycznego spalania. W takich przypadkach emisje z każdego przewodu są monitorowane osobno.
5. Turbiny gazowe (w tym turbiny gazowe o cyklu złożonym (CCGT)) wykorzystujące lekkie i średnie destylaty jako paliwa płynne podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NOx wynoszącej 90 mg/Nm3 oraz CO wynoszącej 100 mg/Nm3.
Turbiny gazowe do użytku w razie awarii, które działają krócej niż 500 godzin czasu funkcjonowania na rok, nie są objęte dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w niniejszym punkcie. Operator takich instalacji rejestruje wykorzystany czas funkcjonowania.
6. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) NOx oraz CO dla obiektów energetycznego spalania opalanych gazem
|
NOx |
CO |
Obiekty energetycznego spalania opalane gazem ziemnym z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych |
100 |
100 |
Obiekty energetycznego spalania opalane gazem wielkopiecowym, gazem koksowniczym lub niskokalorycznymi gazami pochodzącymi ze zgazowania pozostałości porafinacyjnych, z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych |
200 (5) |
— |
Obiekty energetycznego spalania opalane innymi gazami z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych |
200 (5) |
— |
Turbiny gazowe (łącznie z CCGT) wykorzystujące jako paliwo gaz ziemny (2) |
100 |
|
Turbiny gazowe (łącznie z CCGT) wykorzystujące jako paliwo inne gazy |
120 |
— |
Silniki gazowe |
100 |
100 |
Dla turbin gazowych (łącznie z CCGT) wielkości dopuszczalne emisji NOx i CO wymienione w tabeli znajdującej się w niniejszym punkcie stosuje się jedynie powyżej 70 % obciążenia.
Dla turbin gazowych (łącznie z CCGT), które otrzymały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat), dopuszczalna wielkość emisji NOx wynosi 150 mg/Nm3, gdy są opalane gazem ziemnym, oraz 200 mg/Nm3, gdy są opalane innymi gazami lub paliwami płynnymi.
Część obiektu energetycznego spalania odprowadzająca gazy odlotowe jednym lub więcej niż jednym osobnym przewodem wspólnego komina, eksploatowana przez nie więcej niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie (średnia krocząca z pięciu lat) może podlegać dopuszczalnym wielkościom emisji określonym w poprzednim akapicie w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W takich przypadkach emisje z każdego przewodu są monitorowane osobno.
Turbiny gazowe i silniki gazowe do użytku na wypadek awarii, które działają krócej niż 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie, nie są objęte wielkościami dopuszczalnymi emisji, określonymi w niniejszym punkcie. Operator takich obiektów zapisuje wykorzystany czas funkcjonowania.
7. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) pyłu dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych
Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW) |
Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe |
Biomasa i torf |
Paliwa płynne (6) |
50–100 |
30 |
30 |
30 |
100–300 |
25 |
20 |
25 |
> 300 |
20 |
20 |
20 |
8. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) pyłu dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa gazowe z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych
Ogółem |
5 |
Gaz wielkopiecowy |
10 |
Gazy produkowane w przemyśle stalowym, które mogą być wykorzystywane gdzie indziej |
30 |
CZĘŚĆ 2
Dopuszczalne wielkości emisji w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3.
1. Wszystkie dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych, przy znormalizowanej zawartości O2 wynoszącej 6 % dla paliw stałych, 3 % dla obiektów energetycznego spalania innych niż turbiny gazowe i silniki gazowe wykorzystujące paliwa płynne i gazowe oraz 15 % dla turbin i silników gazowych.
W przypadku turbin gazowych pracujących w cyklu łączonym z dodatkowym opalaniem znormalizowana zawartość O2 może zostać określona przez właściwy organ, z uwzględnieniem szczególnych cech danej instalacji.
2. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) SO2 dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych
Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW) |
Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe |
Biomasa |
Torf |
Paliwa płynne |
50–100 |
400 |
200 |
300 |
350 |
100–300 |
200 |
200 |
300 250 w przypadku spalania w łożu fluidalnym |
200 |
> 300 |
150 200 w przypadku spalania w cyrkulacyjnym lub ciśnieniowym łożu fluidalnym |
150 |
150 200 w przypadku spalania w łożu fluidalnym |
150 |
3. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) SO2 dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa gazowe z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych
Ogółem |
35 |
Gaz skroplony |
5 |
Niskokaloryczne gazy koksownicze |
400 |
Niskokaloryczne gazy wielkopiecowe |
200 |
4. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) NOx dla obiektu energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych
Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW) |
Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe |
Biomasa i torf |
Paliwa płynne |
50–100 |
300 400 w przypadku spalania sproszkowanego węgla brunatnego |
250 |
300 |
100–300 |
200 |
200 |
150 |
> 300 |
150 200 w przypadku spalania sproszkowanego węgla brunatnego |
150 |
100 |
5. Turbiny gazowe (w tym CCGT) wykorzystujące lekkie i średnie destylaty jako paliwa płynne podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NOx wynoszącej 50 mg/Nm3 oraz CO wynoszącej 100 mg/Nm3.
Turbiny gazowe do użytku w razie awarii, które działają krócej niż 500 godzin czasu funkcjonowania na rok nie są objęte dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w niniejszym punkcie. Operator takich obiektów rejestruje wykorzystany czas funkcjonowania.
6. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) NOx oraz CO dla obiektów energetycznego spalania opalanych gazem
|
NOx |
CO |
Obiekty energetycznego spalania inne niż turbiny gazowe i silniki gazowe |
100 |
100 |
Turbiny gazowe (łącznie z CCGT) |
50 (7) |
100 |
Silniki gazowe |
75 |
100 |
Dla turbin gazowych(łącznie z CCGT) wielkości dopuszczalne emisji NOx i CO wymienione w niniejszym punkcie stosuje się jedynie powyżej 70 % obciążenia.
Turbiny gazowe i silniki gazowe do użytku na wypadek awarii, które działają krócej niż 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie, nie są objęte wielkościami dopuszczalnych emisji, określonymi w niniejszym punkcie. Operator takich obiektów zapisuje wykorzystany czas funkcjonowania.
7. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) pyłu dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych.
Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW) |
|
50– 300 |
20 |
> 300 |
10 20 dla biomasy i torfu |
8. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) pyłu dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa gazowe z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych
Ogółem |
5 |
Gaz wielkopiecowy |
10 |
Gazy produkowane w przemyśle stalowym, które mogą być wykorzystywane gdzie indziej |
30 |
CZĘŚĆ 3
Monitorowanie emisji
1. Stężenia SO2, NOx i pyłu w gazach odlotowych z każdego obiektu energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie 100 MW lub większej podlegają ciągłym pomiarom.
Stężenie CO w gazach odlotowych z każdego obiektu energetycznego spalania opalanego paliwami gazowymi o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie 100 MW lub większej podlega ciągłym pomiarom.
2. Właściwy organ może zdecydować o niewymaganiu ciągłych pomiarów, o których mowa w pkt 1, w następujących przypadkach:
a) |
dla obiektów energetycznego spalania o żywotności mniejszej niż 10 000 godzin czasu funkcjonowania; |
b) |
dla SO2 i pyłu z obiektów energetycznego spalania opalanych gazem ziemnym; |
c) |
dla SO2 z obiektów energetycznego spalania opalanych olejem o znanej zawartości siarki, w przypadku gdy brak sprzętu odsiarczającego gazy odlotowe; |
d) |
dla SO2 z obiektów energetycznego spalania opalanych biomasą, jeżeli operator może udowodnić, że emisje SO2 w żadnych warunkach nie mogą być wyższe od określonych przepisami dopuszczalnych wielkości emisji. |
3. W przypadku gdy nie są wymagane pomiary ciągłe, pomiary SO2, NOx, pyłu, oraz w przypadku obiektów opalanych gazem, również pomiary CO wymagane są przynajmniej raz na sześć miesięcy.
4. W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych węglem kamiennym lub brunatnym, pomiar całkowitych emisji rtęci dokonywany jest przynajmniej raz na rok.
5. Alternatywnie do pomiarów SO2 i NOx, o których mowa w pkt 3, w celu określenia emisji SO2 i NOx można wykorzystywać inne procedury zweryfikowane i zatwierdzone przez właściwy organ. Takie procedury wykorzystują odpowiednie normy CEN, lub jeśli normy CEN nie są dostępne, normy ISO, normy krajowe lub inne normy międzynarodowe, które zapewniają dostarczenie danych równoważnej jakości naukowej.
6. Właściwy organ jest informowany o znaczących zmianach w typie wykorzystanego paliwa lub sposobach działania obiektu. Właściwy organ decyduje, czy wymogi dotyczące monitorowania ustanowione w pkt 1–4 są wciąż odpowiednie, czy wymagają dostosowania.
7. Pomiary ciągłe przeprowadzane zgodnie z pkt 1 obejmują pomiar zawartości tlenu, temperatury, ciśnienia i zawartości pary wodnej gazów odlotowych. Ciągły pomiar zawartości pary wodnej w gazach odlotowych nie jest konieczny, pod warunkiem że zapewni się wysuszenie próbki gazu odlotowego przed analizą emisji.
8. Pobieranie próbek i analiza odpowiednich substancji zanieczyszczających i pomiary parametrów procesu, jak również zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych i referencyjne metody pomiarowe mające na celu kalibrację tych systemów przeprowadzane są zgodnie z normami CEN. Jeśli normy CEN nie są dostępne, stosuje się normy ISO, normy krajowe lub inne normy międzynarodowe, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej.
Zautomatyzowane systemy pomiarowe podlegają kontroli za pomocą równoległych pomiarów przy zastosowaniu metod referencyjnych co najmniej raz w roku.
Operator informuje właściwy organ o wynikach sprawdzania zautomatyzowanych systemów pomiarowych.
9. Przy poziomie dopuszczalnej wielkości emisji wartość 95 % przedziałów ufności pojedynczego zmierzonego wyniku nie przekracza następujących wartości procentowych dopuszczalnej wielkości emisji:
Tlenek węgla: |
10 % |
Dwutlenek siarki |
20 % |
Tlenki azotu |
20 % |
Pył |
30 % |
10. Zatwierdzone godzinne i dzienne wartości średnie ustalane są ze zmierzonych ważnych średnich wartości godzinnych po odjęciu wartości przedziału ufności, określonego w pkt 9.
Każdy dzień, w którym więcej niż trzy średnie wartości godzinne są nieważne z powodu niesprawności lub konserwacji zautomatyzowanego systemu pomiarowego, jest unieważniany. Jeżeli w ciągu roku więcej niż dziesięć dni jest nieważnych w odniesieniu do takich sytuacji, właściwy organ wymaga od operatora podjęcia odpowiednich środków w celu poprawy wiarygodności zautomatyzowanego systemu pomiarowego.
11. W przypadku obiektów, które muszą przestrzegać stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, regularnemu monitorowaniu podlega także zawartość siarki w paliwie spalanym w obiekcie energetycznego spalania. Właściwe organy są informowane o istotnych zmianach w rodzaju stosowanego paliwa.
CZĘŚĆ 4
Ocena zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji
1. W przypadku pomiarów ciągłych uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji określone w częściach 1 i 2 są przestrzegane, jeżeli ocena wyników pomiarowych wskazuje – w odniesieniu do czasu funkcjonowania w ciągu roku kalendarzowego – że spełnione zostały wszystkie następujące warunki:
a) |
żadna z zatwierdzonych średnich wartości miesięcznych nie przekracza wielkości dopuszczalnych emisji określonych w częściach 1 i 2; |
b) |
żadna z zatwierdzonych średnich wartości dziennych nie przekracza 110 % odpowiedniej wielkości dopuszczalnej emisji określonej w częściach 1 i 2; |
c) |
w przypadku obiektów energetycznego spalania składających się jedynie z kotłów wykorzystujących węgiel, o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 50 MW, żadna z zatwierdzonych średnich wartości dziennych nie przekracza 150 % odpowiednich wielkości dopuszczalnych emisji określonych w częściach 1 i 2; |
d) |
95 % wszystkich zatwierdzonych średnich wartości godzinnych w ciągu roku nie przekracza 200 % odpowiednich wielkości dopuszczalnych emisji określonych w częściach 1 i 2. |
Zatwierdzone wartości średnie określa się zgodnie z częścią 3 pkt 10.
Do celów obliczenia średnich wielkości emisji nie uwzględnia się wartości mierzonych w okresach, o których mowa w art. 30 ust 5 i 6 oraz art. 37, jak również w okresach rozruchu i wyłączenia.
2. W przypadku gdy nie są wymagane pomiary ciągłe, dopuszczalne wielkości emisji określone w części 1 i 2 uważa się za przestrzegane, jeśli wyniki każdej serii pomiarów lub innych procedur określonych i ustalonych zgodnie z zasadami przewidzianymi przez właściwe organy nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji.
CZĘŚĆ 5
Minimalny stopień odsiarczania
1. Minimalny stopień odsiarczania dla obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2
Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW) |
Minimalny stopień odsiarczania |
|
Obiekty, które otrzymały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r. |
Inne obiekty |
|
50–100 |
80 % |
92 % |
100–300 |
90 % |
92 % |
> 300 |
96 % (8) |
96 % |
2. Minimalny stopień odsiarczania dla obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3
Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW) |
Minimalny stopień odsiarczania |
50–100 |
93 % |
100–300 |
93 % |
> 300 |
97 % |
CZĘŚĆ 6
Stosowanie stopni odsiarczania
Minimalne stopnie odsiarczania, o których mowa w niniejszym załączniku część 5 mają zastosowanie jako średnia miesięczna dopuszczalna wielkość.
CZĘŚĆ 7
Średnie dopuszczalne wielkości emisji dla obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego w obrębie rafinerii
Średnie dopuszczalne wielkości emisji SO2 (mg/Nm3) dla obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego w obrębie rafinerii, z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych, które wykorzystują na własne potrzeby pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami:
a) |
dla obiektów energetycznego spalania, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.: 1 000 mg/Nm3; |
b) |
dla innych obiektów energetycznego spalania: 600 mg/Nm3. |
Te dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych, przy znormalizowanej zawartości O2 wynoszącej 6 % dla paliw stałych i 3 % dla paliw płynnych i gazowych.
(1) Dopuszczalna wielkość emisji wynosi 450 mg/Nm3 w przypadku opalania pozostałościami po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej wykorzystywanymi na własne potrzeby w obiektach energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 500 MW, którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.
(2) Gaz ziemny jest naturalnie występującym metanem o zawartości nie większej niż 20 % (objętościowo) składników obojętnych i innych składników.
(3) 75 mg/Nm3 w następujących przypadkach, gdy wydajność turbiny gazowej jest ustalona przy obciążeniu podstawowym według normy ISO:
(i) |
turbiny gazowe wykorzystywane w połączonych systemach cieplnych i energii elektrycznej o ogólnej sprawności większej niż 75 %; |
(ii) |
turbiny gazowe wykorzystywane w obiektach cyklu łączonego o rocznej średniej ogólnej sprawności elektrycznej większej niż 55 %; |
(iii) |
turbiny gazowe dla urządzeń mechanicznych. |
(4) Dla turbin gazowych niepodlegających żadnej z kategorii wymienionych w pkt 2, ale o sprawności większej niż 35 % — ustalonej przy obciążeniu podstawowym według normy ISO — dopuszczalna wielkość emisji NOx wynosi 50xη/35, gdzie η jest wydajnością turbiny gazowej w warunkach obciążenia podstawowego według normy ISO, wyrażoną procentowo.
(5) 300 mg/Nm3 dla obiektów energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 500 MW którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.
(6) Dopuszczalna wielkość emisji wynosi 50 mg/Nm3 w przypadku opalania pozostałościami po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej wykorzystywanymi na własne potrzeby w obiektach energetycznego spalania, którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.
(7) Dla turbin gazowych pracujących w pojedynczym cyklu, o sprawności większej niż 35 % — ust.alonej przy obciążeniu podstawowym według normy ISO — dopuszczalna wielkość emisji NOx wynosi 50xη/35, gdzie η jest wydajnością turbiny gazowej w warunkach obciążenia podstawowego według normy ISO, wyrażoną procentowo.
(8) W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych łupkiem bitumicznym minimalny stopień odsiarczania wynosi 95 %.
ZAŁĄCZNIK VI
Przepisy techniczne dotyczące spalarni odpadów i współspalarni odpadów
CZĘŚĆ 1
Definicje
Na użytek niniejszego załącznika stosuje się następujące definicje:
a) |
„istniejąca spalarnia odpadów” oznacza jedną z następujących spalarni odpadów:
|
b) |
„nowa spalarnia odpadów” oznacza każdą spalarnię odpadów nieobjętą lit. a). |
CZĘŚĆ 2
Współczynniki toksyczności dla dibenzo-p-dioksyn i dibenzofuranów
W celu określenia całkowitego stężenia dioksyn i furanów przed dodaniem mnoży się stężenie masowe następujących dibenzo-p-dioksyn i dibenzofuranów przez następujące współczynniki toksyczności:
|
Współczynnik toksyczności |
2,3,7,8 — Tetrachlorodibenzodioksyna (TCDD) |
1 |
1,2,3,7,8 — Pentachlorodibenzodioksyna (PeCDD) |
0,5 |
1,2,3,4,7,8 — Heksachlorodibenzodioksyna (HxCDD) |
0,1 |
1,2,3,6,7,8 — Heksachlorodibenzodioksyna (HxCDD) |
0,1 |
1,2,3,7,8,9 — Heksachlorodibenzodioksyna (HxCDD) |
0,1 |
1,2,3,4,6,7,8 — Heptachlorodibenzodioksyna (HpCDD) |
0,01 |
Oktachlorodibenzodioksyna (OCDD) |
0,001 |
2,3,7,8 — Tetrachlorodibenzofuran (TCDF) |
0,1 |
2,3,4,7,8 — Pentachlorodibenzofuran (PeCDF) |
0,5 |
1,2,3,7,8 — Pentachlorodibenzofuran (PeCDF) |
0,05 |
1,2,3,4,7,8 — Heksachlorodibenzofuran (HxCDF) |
0,1 |
1,2,3,6,7,8 — Heksachlorodibenzofuran (HxCDF) |
0,1 |
1,2,3,7,8,9 — Heksachlorodibenzofuran (HxCDF) |
0,1 |
2,3,4,6,7,8 — Heksachlorodibenzofuran (HxCDF) |
0,1 |
1,2,3,4,6,7,8 — Heptachlorodibenzofuran (HpCDF) |
0,01 |
1,2,3,4,7,8,9 — Heptachlorodibenzofuran (HpCDF) |
0,01 |
Oktachlorodibenzofuran (OCDF) |
0,001 |
CZĘŚĆ 3
Dopuszczalne wielkości emisji do powietrza dla spalarni odpadów
Wszystkie dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych.
Są one normalizowane w warunkach 11 % zawartości tlenu w gazie odlotowym, z wyjątkiem przypadków spalania mineralnego oleju odpadowego zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 dyrektywy 2008/98/WE, kiedy są normalizowane w warunkach 3 % zawartości tlenu, oraz przypadków, o których mowa w części 6 pkt 2.7.
1.1. Średnie dzienne dopuszczalne wielkości emisji następujących substancji zanieczyszczających (mg/Nm3)
Pył ogółem |
10 |
Substancje organiczne w formie gazu i pary, wyrażone jako węgiel organiczny ogółem (TOC) |
10 |
Chlorowodór (HCl) |
10 |
Fluorek wodoru (HF) |
1 |
Dwutlenek siarki (SO2) |
50 |
Tlenek azotu (NO) i dwutlenek azotu (NO2) wyrażone jako NO2 dla istniejących spalarni odpadów o przepustowości nominalnej ponad 6 ton na godzinę lub nowych spalarni odpadów |
200 |
Tlenek azotu (NO) i dwutlenek azotu (NO2) wyrażone jako NO2 dla istniejących spalarni odpadów o przepustowości nominalnej 6 ton na godzinę lub mniej |
400 |
1.2. Średnie półgodzinne dopuszczalne wielkości emisji następujących substancji zanieczyszczających (mg/Nm3)
|
(100 %) A |
(97 %) B |
Pył ogółem |
30 |
10 |
Substancje organiczne w formie gazu i pary, wyrażone jako węgiel organiczny ogółem (TOC) |
20 |
10 |
Chlorowodór (HCl) |
60 |
10 |
Fluorek wodoru (HF) |
4 |
2 |
Dwutlenek siarki (SO2) |
200 |
50 |
Tlenek azotu (NO) i dwutlenek azotu (NO2) wyrażone jako NO2 dla istniejących spalarni odpadów o przepustowości nominalnej ponad 6 ton na godzinę lub nowych spalarni odpadów |
400 |
200 |
1.3. Średnie dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) następujących metali ciężkich w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 30 minut, a maksymalnie 8 godzin
Kadm i jego związki, wyrażone jako kadm (Cd) |
łącznie: 0,05 |
Tal i jego związki, wyrażone jako tal (Tl) |
|
Rtęć i jej związki, wyrażone jako rtęć (Hg) |
0,05 |
Antymon i jego związki, wyrażone jako antymon (Sb) |
łącznie: 0,5 |
Arsen i jego związki, wyrażone jako arsen (As) |
|
Ołów i jego związki, wyrażone jako ołów (Pb) |
|
Chrom i jego związki, wyrażone jako chrom (Cr) |
|
Kobalt i jego związki, wyrażone jako kobalt (Co) |
|
Miedź i jej związki, wyrażone jako miedź (Cu) |
|
Mangan i jego związki, wyrażone jako mangan (Mn) |
|
Nikiel i jego związki, wyrażone jako nikiel (Ni) |
|
Wanad i jego związki, wyrażone jako wanad (V) |
Te średnie wartości obejmują także odpowiednie emisje metali ciężkich i ich związków w formie gazu i pary.
1.4. Średnie dopuszczalne wielkości emisji (ng/Nm3) dioksyn i furanów w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 6 godzin, a maksymalnie 8 godzin. Dopuszczalna wielkość emisji odnosi się do całkowitego stężenia dioksyn i furanów obliczonego zgodnie z częścią 2.
Dioksyny i furany |
0,1 |
1.5. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) tlenku węgla (CO) w gazach odlotowych:
a) |
50 jako średnia wartość dzienna; |
b) |
100 jako średnia wartość półgodzinna. |
c) |
150 jako średnia wartość 10-minutowa. |
Właściwy organ może zezwolić na wyłączenia z dopuszczalnych wielkości emisji określonych w tym punkcie dla spalarni odpadów stosujących technologię łoża fluidalnego, pod warunkiem że pozwolenie określa dopuszczalną wielkość emisji tlenku węgla (CO) nie wyższą niż 100 mg/Nm3 jako średnia wartość godzinna.
2. Dopuszczalne wielkości emisji mające zastosowanie w okolicznościach opisanych w art. 46 ust. 6 i art. 47.
Całkowite stężenie pyłu w emisjach do powietrza ze spalarni odpadów nie może w żadnym przypadku przekroczyć 150 mg/Nm3 wyrażonych jako średnia półgodzinna. Nie wolno przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza TOC i CO określonych w pkt 1.2 i pkt 1.5 lit. b).
3. Państwa członkowskie mogą ustanowić zasady rządzące wyłączeniami przewidzianymi w niniejszej części.
CZĘŚĆ 4
Określenie dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza dla współspalania odpadów
1. W każdym przypadku, gdy w tabeli w niniejszej części nie została określona właściwa całkowita dopuszczalna wielkość emisji „C”, stosuje się następujący wzór (regułę mieszania).
Dopuszczalną wielkość emisji dla każdej odpowiedniej substancji zanieczyszczającej i CO w gazie odlotowym, powstających ze współspalania odpadów oblicza się w następujący sposób:
Vodpady |
: |
Objętość gazów odlotowych powstających ze spalania odpadów ustala się tylko dla odpadów o najniższej wartości kalorycznej określonej w pozwoleniu i znormalizowanej w warunkach określonych w niniejszej dyrektywie. Jeśli uwolnione w wyniku tego procesu ciepło ze spalania odpadów niebezpiecznych jest mniejsze od 10 % całkowitego ciepła uwolnionego w obiekcie, Vodpady musi być obliczone z (orientacyjnej) ilości odpadów, które w wyniku spalania uwalniałaby 10 % ciepła przy ustalonej ilości całkowitej uwalnianego ciepła. |
Codpady |
: |
Dopuszczalna wielkość emisji dla spalarni odpadów określona w części 3. |
Vproc |
: |
Objętość gazu odlotowego powstającego w wyniku procesu w obiekcie, włączając w to spalanie dozwolonych paliw zazwyczaj używanych w obiekcie (z wyłączeniem odpadów), ustalona na podstawie zawartości tlenu, przy których emisje muszą zostać znormalizowane jak określono w przepisach prawa unijnego lub prawa krajowego. W razie braku przepisów dla obiektu tego rodzaju stosuje się rzeczywistą zawartość tlenu w gazie odlotowym bez rozcieńczania powietrzem, które nie jest konieczne do procesu. |
Cproc |
: |
Dopuszczalne wielkości emisji określone w niniejszej części dla niektórych rodzajów działalności przemysłowej lub w przypadku braku takich wartości, dopuszczalne wielkości emisji z obiektów, które są zgodne z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi dla takich obiektów przy spalaniu zwykle dozwolonych paliw (z wyłączeniem odpadów). W razie braku takich środków stosowane są dopuszczalne wielkości emisji określone w pozwoleniu. W razie braku takiego pozwolenia stosowane są rzeczywiste wartości stężeń masowych. |
C |
: |
Całkowite dopuszczalne wielkości emisji przy zawartości tlenu określonej w niniejszej części dla niektórych rodzajów działalności przemysłowej i dla niektórych substancji zanieczyszczających, lub – w przypadku braku takich wartości – całkowite dopuszczalne wielkości emisji zastępujące dopuszczalne wielkości emisji określone w odpowiednich załącznikach do niniejszej dyrektywy. Całkowita zawartość tlenu mająca zastąpić zawartość tlenu dla normalizacji jest obliczana na podstawie powyższej zawartości przy uwzględnieniu wielkości cząstkowych. Wszystkie dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych. |
Państwa członkowskie mogą ustanawiać zasady regulujące wyłączenia przewidziane w niniejszej części.
2. Szczególne przepisy dotyczące pieców cementowych do współspalania odpadów
2.1. Dopuszczalne wielkości emisji określone w pkt 2.2 i 2.3 stanowią średnie wartości dzienne w przypadku pyłu ogółem, HCl, HF, NOx, SO2 i TOC (dla pomiarów ciągłych), wartości średnie w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 30 minut, a maksymalnie 8 godzin w przypadku metali ciężkich oraz wartości średnie w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 6 godzin, a maksymalnie 8 godzin w przypadku dioksyn i furanów.
Wszystkie wartości są znormalizowane przy zawartości tlenu 10 %.
Średnie wartości półgodzinne potrzebne są tylko w celu obliczenia średnich wartości dziennych.
2.2. C – całkowite dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3 z wyjątkiem dioksyn i furanów) następujących substancji zanieczyszczających
Substancja zanieczyszczająca |
C |
Pył ogółem |
30 |
HCl |
10 |
HF |
1 |
NOx |
500 (1) |
Cd + Tl |
0,05 |
Hg |
0,05 |
Sb + As + Pb + Cr + Co + Cu + Mn + Ni + V |
0,5 |
Dioksyny i furany (ng/Nm3) |
0,1 |
2.3. C – całkowite dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) dla SO2 i TOC
Zanieczyszczenie |
C |
SO2 |
50 |
TOC |
10 |
Właściwy organ może udzielić odstępstwa w odniesieniu do dopuszczalnych wielkości emisji określonych w niniejszym punkcie w przypadkach gdy TOC i SO2 nie powstają ze współspalania odpadów.
2.4. C – całkowite dopuszczalne wielkości emisji CO
Właściwy organ może ustalić dopuszczalne wielkości emisji CO.
3. Przepisy szczegółowe dla instalacji obiektów energetycznego prowadzących współspalanie odpadów
3.1. Cproc wyrażone jako średnie wartości dzienne (mg/Nm3) obowiązujące do daty określonej w art. 82 ust. 5.
W celu określenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie obiektów energetycznego spalania stosuje się zasady łączenia określone w art. 29. Średnie wartości półgodzinne potrzebne są tylko w celu obliczenia średnich wartości dziennych.
Cproc dla paliw stałych z wyjątkiem biomasy (zawartość O2 6 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
850 |
200 |
200 |
NOx |
— |
400 |
200 |
200 |
Pył |
50 |
50 |
30 |
30 |
Cproc dla biomasy (zawartość O2 6 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
200 |
200 |
200 |
NOx |
— |
350 |
300 |
200 |
Pył |
50 |
50 |
30 |
30 |
Cproc dla paliw płynnych (zawartość O2 3 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
850 |
400 do 200 (liniowy spadek ze 100 do 300 MWth) |
200 |
NOx |
— |
400 |
200 |
200 |
Pył |
50 |
50 |
30 |
30 |
Cproc wyrażone jako średnie wartości dzienne (mg/Nm3) obowiązujące od daty określonej w art. 82 ust. 6.
W celu określenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie instalacji spalania stosuje się zasady łączenia określone w art. 29. Średnie wartości półgodzinne potrzebne są tylko w celu obliczenia średnich wartości dziennych.
3.2.1. Cproc w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2, oprócz turbin gazowych i silników gazowych
Cproc dla paliw stałych z wyjątkiem biomasy (zawartość O2 6 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
400 dla torfu: 300 |
200 |
200 |
NOx |
— |
300 dla sproszkowanego węgla brunatnego: 400 |
200 |
200 |
Pył |
50 |
30 |
25 dla torfu: 20 |
20 |
Cproc dla biomasy (zawartość O2 6 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
200 |
200 |
200 |
NOx |
— |
300 |
250 |
200 |
Pył |
50 |
30 |
20 |
20 |
Cproc dla paliw płynnych (zawartość O2 3 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
350 |
250 |
200 |
NOx |
— |
400 |
200 |
150 |
Pył |
50 |
30 |
25 |
20 |
3.2.2. Cproc w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3, oprócz turbin gazowych i silników gazowych
Cproc dla paliw stałych z wyjątkiem biomasy (zawartość O2 6 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
400 dla torfu: 300 |
200 dla torfu: 300, z wyjątkiem spalania w łożu fluidalnym: 250 |
150 dla spalania w cyrkulacyjnym lub ciśnieniowym łożu fluidalnym lub, w przypadku spalania torfu, dla każdego spalania w łożu fluidalnym 200 |
NOx |
— |
300 dla torfu: 250 |
200 |
150 dla spalania sproszkowanego węgla brunatnego: 200 |
Pył |
50 |
20 |
20 |
10 dla torfu: 20 |
Cproc dla biomasy (zawartość O2 6 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
200 |
200 |
150 |
NOx |
— |
250 |
200 |
150 |
Pył |
50 |
20 |
20 |
20 |
Cproc dla paliw płynnych (zawartość O2 3 %):
Substancja zanieczyszczająca |
< 50 MWth |
50–100 MWth |
100–300 MWth |
> 300 MWth |
SO2 |
— |
350 |
200 |
150 |
NOx |
— |
300 |
150 |
100 |
Pył |
50 |
20 |
20 |
10 |
3.3. C — całkowita dopuszczalna wielkość emisji dla metali ciężkich (mg/Nm3) wyrażone jako wartości średnie w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 30 minut a maksymalnie 8 godzin (6 % zawartości O2 dla paliw stałych, 3 % dla paliw płynnych):
Substancje zanieczyszczające |
C |
Cd + Tl |
0,05 |
Hg |
0,05 |
Sb + As + Pb + Cr + Co + Cu + Mn + Ni + V |
0,5 |
3.4. Całkowita dopuszczalna wielkość emisji (ng/Nm3) dla dioksyn i furanów wyrażona jako wartość średnia mierzona w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 6 a maksymalnie 8 godzin (6 % zawartości O2 dla paliw stałych, 3 % dla paliw płynnych).
Substancja zanieczyszczająca |
C |
Dioksyny i furany |
0,1 |
4. Przepisy szczegółowe dotyczące współspalarni odpadów w sektorach przemysłowych nieobjętych pkt 2 i 3 niniejszej części
4.1. C — całkowita dopuszczalna wielkość emisji (ng/Nm3) dla dioksyn i furanów wyrażona jako wartość średnia mierzona w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 6, a maksymalnie 8 godzin:
Substancja zanieczyszczająca |
C |
Dioksyny i furany |
0,1 |
4.2. C — całkowita dopuszczalna wielkość emisji (mg/Nm3) dla metali ciężkich wyrażona jako wartości średnie w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 30 minut, a maksymalnie 8 godzin:
Substancje zanieczyszczające |
C |
Cd + Tl |
0,05 |
Hg |
0,05 |
CZĘŚĆ 5
Dopuszczalna wielkość emisji dla zrzutów ścieków z oczyszczania gazów odlotowych
Substancje zanieczyszczające |
Dopuszczalne wielkości emisji dla niefiltrowanych próbek (mg/l z wyjątkiem dioksyn i furanów) |
|||
|
(95 %) |
(100 %) |
||
30 |
45 |
|||
|
0,03 |
|||
|
0,05 |
|||
|
0,05 |
|||
|
0,15 |
|||
|
0,2 |
|||
|
0,5 |
|||
|
0,5 |
|||
|
0,5 |
|||
|
1,5 |
|||
|
0,3 ng/l |
CZĘŚĆ 6
Monitorowanie emisji
1. Techniki pomiarowe
1.1. Pomiary mające na celu określenie stężenia substancji zanieczyszczających powietrze i wodę są przeprowadzane w sposób reprezentatywny.
1.2. Pobieranie próbek i analiza wszystkich substancji zanieczyszczających, łącznie z dioksynami i furanami, oraz zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych i referencyjne metody pomiarowe mające na celu ich skalibrowanie są przeprowadzane zgodnie z normami CEN. Jeśli normy CEN nie są dostępne, stosuje się normy ISO, normy krajowe lub inne normy międzynarodowe, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej. Zautomatyzowane systemy pomiarowe podlegają kontroli za pomocą równoległych pomiarów przy zastosowaniu metod referencyjnych co najmniej raz w roku.
1.3. Przy poziomie dziennej dopuszczalnej wielkości emisji, wartość 95 % przedziałów ufności pojedynczego zmierzonego wyniku nie przekracza następujących wartości procentowych dopuszczalnej wielkości emisji:
Tlenek węgla: |
10 % |
Dwutlenek siarki: |
20 % |
Dwutlenek azotu: |
20 % |
Pył ogółem: |
30 % |
Węgiel organiczny ogółem: |
30 % |
Chlorowodór: |
40 % |
Fluorek wodoru: |
40 %. |
Okresowe pomiary emisji do powietrza i wody są wykonywane zgodnie z pkt 1.1 i 1.2.
2. Pomiary związane z substancjami zanieczyszczającymi powietrze
2.1. Przeprowadza się następujące pomiary związane z substancjami zanieczyszczającymi powietrze:
a) |
ciągłe pomiary następujących substancji: NOx pod warunkiem że ustalono dopuszczalne wielkości emisji, CO, pył ogółem, TOC, HCl, HF, SO2; |
b) |
ciągłe pomiary następujących parametrów działania procesu: temperaturę blisko ściany wewnętrznej lub innego, zaaprobowanego przez właściwy organ, reprezentatywnego punktu komory spalania, stężenie tlenu, ciśnienie, temperaturę i zawartość pary wodnej w gazie odlotowym; |
c) |
co najmniej dwa pomiary metali ciężkich, dioksyn i furanów w ciągu roku; jednakże przez pierwsze dwanaście miesięcy eksploatacji należy wykonywać co najmniej jeden pomiar na trzy miesiące. |
2.2. Czas przebywania, jak również minimalna temperatura i zawartość tlenu w gazach odlotowych podlegają właściwej weryfikacji, co najmniej jeden raz kiedy spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów jest oddawana do eksploatacji oraz w najbardziej niekorzystnych przewidywanych warunkach działalności.
2.3. Można pominąć ciągłe pomiary HF, jeśli używane są etapy oczyszczania dla HCl, które zapewniają, że nie są przekraczane dopuszczalne wielkości emisji dla HCl. W tym przypadku emisje HF podlegają okresowym pomiarom ustanowionym w pkt 2.1 lit. c).
2.4. Ciągły pomiar zawartości pary wodnej nie jest wymagany, jeśli pobrany w próbce gaz odlotowy jest osuszany przed analizą emisji.
2.5. Właściwy organ może zdecydować o niewymaganiu pomiarów ciągłych HCL, HF i SO2 w spalarniach odpadów lub współspalarniach odpadów i wymagać pomiarów okresowych określonych w pkt 2.1 lit. c) lub nie wymagać żadnych pomiarów, jeśli operator potrafi udowodnić, że emisje tych zanieczyszczeń w żadnych warunkach nie mogą być wyższe od określonych przepisami dopuszczalnych wielkości emisji.
Właściwy organ może zdecydować o niewymaganiu pomiarów ciągłych NOx i wymagać pomiarów okresowych określonych w pkt 2.1 lit. c) w istniejących spalarniach odpadów o przepustowości nominalnej poniżej 6 ton na godzinę lub w istniejących współspalarniach odpadów o przepustowości nominalnej poniżej 6 ton na godzinę, jeżeli operator potrafi udowodnić – na podstawie informacji dotyczących jakości danych odpadów, stosowanych technologii i wyników monitorowania emisji – że emisje NOx w żadnych warunkach nie mogą być wyższe od określonych przepisami dopuszczalnych wielkości emisji.
2.6. W następujących przypadkach właściwy organ może zdecydować o wymaganiu jednego pomiaru metali ciężkich co dwa lata oraz jednego pomiaru dioksyn i furanów rocznie:
a) |
emisje powstające ze współspalania lub spalania odpadów wynoszą w każdych warunkach poniżej 50 % dopuszczalnych wielkości emisji; |
b) |
odpady współspalane lub spalane składają się wyłącznie z niektórych segregowanych palnych frakcji odpadów innych niż niebezpieczne, które nie nadają się do recyklingu i posiadają określoną charakterystykę, i które są dalej określone w oparciu o ocenę, o której mowa w lit. c); |
c) |
operator może udowodnić na podstawie informacji dotyczących jakości danych odpadów oraz monitorowania emisji że emisje są w każdych warunkach znacząco niższe od dopuszczalnych wielkości emisji dla metali ciężkich, dioksyn i furanów; |
2.7. Wyniki pomiarów są normalizowane przy wykorzystaniu standardowych stężeń tlenu określonych w części 3 lub obliczonych zgodnie z częścią 4 i z zastosowaniem wzoru podanego w części 7.
Kiedy odpady są spalane lub współspalane w powietrzu wzbogacanym tlenem, wyniki pomiarów mogą być normalizowane w zawartości tlenu przewidzianej przez właściwy organ w sposób odzwierciedlający szczególne okoliczności w indywidualnym przypadku.
Jeśli emisje substancji zanieczyszczających są zmniejszone przez oczyszczanie gazów odlotowych w spalarni odpadów lub współspalarni odpadów przetwarzającej odpady niebezpieczne, normalizacja w odniesieniu do zawartości tlenu, przewidziana w akapicie pierwszym, jest wykonywana tylko wtedy, gdy zawartość tlenu mierzona w tym samym okresie jak dla danej substancji zanieczyszczającej przekracza odpowiednią standardową zawartość tlenu.
3. Pomiary związane z substancjami zanieczyszczającymi wodę
3.1. W punkcie zrzutu ścieków przeprowadzane są następujące pomiary:
a) |
ciągłe pomiary odczynu pH, temperatury i przepływu; |
b) |
wyrywkowe dzienne pomiary próbki całkowitej ilości cząstek zawieszonych lub pomiary reprezentatywnej próbki, proporcjonalnej do przepływu ścieków; w okresie 24 godzin |
c) |
co najmniej raz na miesiąc pomiary reprezentatywnej próbki zrzutu, proporcjonalnej do przepływu ścieków w okresie 24 godzin w odniesieniu do Hg, Cd, TI, As, Pb, Cr, Cu, Ni i Zn; |
d) |
pomiary dioksyn i furanów co najmniej co sześć miesięcy; jednak w ciągu pierwszych 12 miesięcy eksploatacji wykonuje się co najmniej jeden pomiar co trzy miesiące. |
3.2. W przypadku gdy ścieki z oczyszczania gazów odlotowych są oczyszczane na miejscu, zbiorczo z innymi źródłami ścieków na miejscu, operator dokonuje pomiarów:
a) |
w strumieniu ścieków z procesów oczyszczania gazów odlotowych przed ich wprowadzeniem do zbiorczego urządzenia oczyszczającego ścieki; |
b) |
w strumieniu/strumieniach innych ścieków przed ich wprowadzeniem do zbiorczego urządzenia oczyszczającego ścieki; |
c) |
w punkcie końcowego zrzucenia ścieków, po oczyszczeniu, ze spalarni odpadów lub współspalarni odpadów. |
CZĘŚĆ 7
Wzór do obliczania stężenia emisji przy standardowym procentowym stężeniu tlenu
ES |
= |
obliczone stężenie emisji przy standardowym procentowym stężeniu tlenu |
EM |
= |
zmierzone stężenie emisji |
OS |
= |
standardowe stężenie tlenu |
OM |
= |
zmierzone stężenie tlenu |
CZĘŚĆ 8
Ocena zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji
1. Dopuszczalne wielkości emisji do powietrza
1.1. Dopuszczalne wielkości emisji do powietrza uznaje się za przestrzegane, jeśli:
a) |
żadna ze średnich wartości dziennych nie przekracza którejkolwiek z dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w części 3 pkt 1.1 lub w części 4 lub obliczonej zgodnie z częścią 4; |
b) |
żadna ze średnich wartości półgodzinnych nie przekracza którejkolwiek z dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w kolumnie A tabeli w części 3 pkt 1.2 lub, w stosownych przypadkach, 97 % średnich wartości półgodzinnych w okresie roku nie przekracza jakichkolwiek dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w kolumnie B tabeli w części 3 pkt 1.2; |
c) |
żadna ze średnich wartości w okresie pobierania próbek określonych dla metali ciężkich, dioksyn i furanów nie przekracza dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w części 3 pkt 1.3 i 1.4 lub w części 4 lub obliczonych zgodnie z częścią 4; |
d) |
w odniesieniu do tlenku węgla (CO):
|
1.2. Średnie wartości półgodzinne i średnie 10-minutowe są określane w czasie efektywnej eksploatacji (z wyłączeniem czasu rozruchu i wyłączenia, kiedy nie są spalane żadne odpady) z wartości zmierzonych, po odjęciu wartości przedziału ufności określonego w części 6 pkt 1.3. Średnie wartości dzienne są ustalane na podstawie tych zatwierdzonych wartości średnich.
W celu uzyskania ważnej średniej wartości dziennej, w jakimkolwiek dniu nie można odrzucić więcej niż pięciu średnich wartości półgodzinnych z powodu awarii lub konserwacji systemu pomiarów ciągłych. Nie można odrzucić więcej niż dziesięciu średnich wartości dziennych z powodu awarii lub konserwacji systemu pomiarów ciągłych.
1.3. Średnie wartości w okresie pobierania próbek oraz średnie wartości w przypadku pomiarów okresowych HF, HCl i SO2 są ustalane zgodnie z wymogami art. 45 ust. 1 lit. e) i art. 48 ust. 3 oraz części 6 pkt 1.
2. Dopuszczalne wielkości emisji do wody.
Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do wody są przestrzegane, jeśli:
a) |
dla stałych zawiesin ogółem, 95 % i 100 % zmierzonych wartości nie przekracza odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w części 5; |
b) |
dla metali ciężkich (Hg, Cd, TI, As, Pb, Cr, Cu, Ni i Zn) nie więcej niż jeden pomiar na rok przewyższa dopuszczalne wielkości emisji ustalone w części 5; lub jeśli państwo członkowskie przewiduje więcej niż 20 próbek na rok, nie więcej niż 5 % tych próbek przekracza dopuszczalne wielkości emisji określone w części 5; |
c) |
dla dioksyn i furanów, wyniki pomiarów nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji określonych w części 5; |
(1) Do dnia 1 stycznia 2016 r. właściwy organ może zezwolić na wyłączenie z dopuszczalnych wielkości emisji dla NOx w odniesieniu do pieców Lepola i długich pieców rotacyjnych, pod warunkiem że pozwolenie określa całkowitą dopuszczalną wielkość emisji dla NOx nie większą niż 800 mg/Nm3.
ZAŁĄCZNIK VII
Przepisy techniczne dotyczące instalacji i czynności z wykorzystaniem rozpuszczalników organicznych
CZĘŚĆ 1
Czynności
1. Jeśli nie wskazano inaczej, w każdym z poniższych punktów czynność obejmuje czyszczenie wyposażenia, lecz nie obejmuje czyszczenia produktów.
2. Nakładanie spoiwa
Każda czynność, w toku której spoiwo nakłada się na powierzchnię, z wyjątkiem nakładania spoiwa i laminowania związanego z działalnością drukarską.
3. Czynność powlekania
Każda czynność, w toku której następuje jednorazowe lub wielokrotne nałożenie ciągłej warstwy powłoki na:
a) |
jakikolwiek z następujących pojazdów:
|
b) |
powierzchnie metalowe i z tworzyw sztucznych, w tym powierzchnie samolotów, statków, pociągów itp.; |
c) |
powierzchnie drewniane; |
d) |
tkaniny, włókna, powierzchnie foliowe i papierowe; |
e) |
skórę. |
Czynność powlekania nie obejmuje operacji powlekania podłoża metalem technikami natrysku elektroforetycznego i chemicznego. Jeżeli czynność powlekania obejmuje etap, w toku którego dowolną techniką drukuje się ten sam przedmiot, ową czynność nadruku traktuje się jako część czynności powlekania. Jednakże czynności drukarskie dokonywane jako czynności odrębne nie są włączone, lecz mogą być objęte zakresem rozdziału V niniejszej dyrektywy, jeśli czynność drukarska podlega jej zakresowi.
4. Powlekanie zwojów
Każda czynność, w której w zwojach: stal, stal nierdzewna, stal powlekana, stopy miedzi lub taśmę aluminiową powleka się w procesie ciągłym powłoką foliową lub laminowaną.
5. Czyszczenie na sucho
Każda czynność przemysłowa lub handlowa, stosująca lotne związki organiczne w urządzeniu do czyszczenia odzieży, mebli i podobnych dóbr konsumpcyjnych, z wyjątkiem ręcznego usuwania brudu i plam w przemyśle tekstylnym i odzieżowym.
6. Produkcja obuwia
Każda czynność, w której wytwarza się kompletne obuwie lub jego części.
7. Produkcja mieszanin powlekających, lakierów, farb drukarskich i klejów
Wytwarzanie powyższych produktów końcowych, a także produktów pośrednich wytwarzanych w tym samym miejscu, drogą mieszania pigmentów, żywic i materiałów adhezyjnych z rozpuszczalnikiem organicznym lub z innym nośnikiem, w tym dyspersja i dyspersja wstępna, regulacja lepkości i zabarwienia oraz operacje napełniania pojemników produktem końcowym.
8. Wytwarzanie produktów farmaceutycznych
Synteza chemiczna, fermentacja, ekstrakcja, formowanie i wykańczanie artykułów farmaceutycznych oraz jeśli dokonywane w tym samym miejscu, wytwarzanie produktów pośrednich.
9. Drukarstwo
Każda czynność reprodukowania tekstu lub obrazów, w której, z zastosowaniem nośnika obrazu, przenosi się farbę drukarską na powierzchnie dowolnego rodzaju. Obejmuje ona również związane z tym techniki lakierowania, powlekania i laminowania. Jednakże rozdziałowi V podlegają tylko następujące procesy składowe:
a) |
fleksografia – rodzaj czynności drukarskiej stosującej nośnik obrazu z gumy lub z elastycznych fotopolimerów, na których powierzchnie drukujące znajdują się powyżej powierzchni niedrukujących, z zastosowaniem ciekłych farb drukarskich schnących poprzez odparowanie; |
b) |
gorący offset rolowy – rolowa czynność drukarska stosująca nośnik obrazu, na którym powierzchnie drukujące i niedrukujące znajdują się w tej samej płaszczyźnie, przy czym materiał, na który nanosi się druk, jest podawany do maszyny z roli, w odróżnieniu od odrębnych arkuszy. Powierzchnia niedrukująca jest tak przygotowana, aby przyjmować wodę, a tym samym odrzucić farbę drukarską. Powierzchnia drukująca jest tak przygotowana, aby przyjmować i przenosić tusz na powierzchnię, która ma być zadrukowana. Odparowanie następuje w piecu, w którym gorące powietrze jest używane do podgrzewania nadrukowanego materiału; |
c) |
laminowanie związane z czynnością drukarską – sklejanie razem dwóch lub większej liczby elastycznych materiałów w celu utworzenia laminatu; |
d) |
rotograwiura publikacyjna – czynność drukarska stosująca rotograwiurę do drukowania na papierze, np. czasopism, broszur, katalogów lub podobnych produktów z zastosowaniem farb drukarskich na bazie toluenu; |
e) |
rotograwiura – czynność drukarska stosująca cylindryczny nośnik obrazu, na którym powierzchnie drukujące znajdują się poniżej powierzchni niedrukujących, z zastosowaniem ciekłych farb drukarskich schnących poprzez odparowanie. Wgłębienia są wypełnione farbą drukarską, zaś jej nadmiar jest zbierany z powierzchni niedrukujących, zanim powierzchnia, która ma być zadrukowana, zetknie się z walcem i zbierze farbę z wgłębień; |
f) |
sitodruk rotacyjny – rolowa czynność drukarska, w której farba drukarska jest nakładana na powierzchnię przeznaczoną do zadrukowania sposobem przetłaczania przez porowaty nośnik obrazu, w którym powierzchnie drukujące są otwarte, zaś powierzchnie niedrukujące są zaślepione przy użyciu ciekłej farby drukarskiej, która schnie tylko poprzez odparowanie. Materiał, na który nanosi się druk, jest podawany do maszyny z roli, w odróżnieniu od odrębnych arkuszy; |
g) |
lakierowanie – czynność, za pomocą której nakłada się lakier lub spoiwo na materiał elastyczny do celów dalszego uszczelnienia materiału stanowiącego opakowanie. |
10. Przeróbka gumy
Każda czynność polegająca na sporządzaniu mieszanek, mieszaniu, mieleniu, kalandrowaniu, wytłaczaniu i wulkanizacji gumy naturalnej lub sztucznej oraz obejmująca inne operacje pomocnicze przekształcania gumy naturalnej lub sztucznej w produkt gotowy.
11. Czyszczenie powierzchni
Każda czynność, z wyjątkiem czyszczenia na sucho, polegająca na stosowaniu rozpuszczalników organicznych w celu usunięcia zanieczyszczeń z powierzchni materiału, łącznie z odtłuszczaniem. Czynność czyszczenia, na którą składa się więcej niż jedna operacja, przed jakimkolwiek innym rodzajem działalności lub po nim, jest traktowana jako jedna czynność czyszczenia powierzchni. Czynność ta nie dotyczy czyszczenia wyposażenia, lecz czyszczenia powierzchni produktów.
12. Wytłaczanie oleju roślinnego lub tłuszczu zwierzęcego oraz rafinowanie oleju roślinnego
Są to rodzaje działalności polegającej na wytłaczaniu oleju roślinnego z nasion oraz innych surowców roślinnych, przetwarzaniu suchych pozostałości w celu wytworzenia pasz zwierzęcych, oczyszczeniu tłuszczów i olejów roślinnych otrzymanych z nasion, substancji roślinnych lub surowców zwierzęcych.
13. Powtórna obróbka wykańczająca pojazdów
Każda przemysłowa lub handlowa czynność powlekania oraz związane z tym czynności odtłuszczania, w tym:
a) |
pierwotne powlekanie pojazdów drogowych określonych w dyrektywie 2007/46/WE lub ich części materiałami typu wykończeniowego, wykonywane na zewnątrz oryginalnej linii produkcyjnej; |
b) |
powlekanie przyczep (w tym naczep) (kategoria O w dyrektywie 2007/46/WE). |
14. Powlekanie drutu nawojowego
Każda czynność powlekania przewodników metalicznych stosowanych do nawijania cewek w transformatorach i silnikach itp.
15. Impregnowanie drewna
Każda czynność polegająca na wprowadzaniu środka konserwującego do drewna.
16. Laminowanie drewna i tworzyw sztucznych
Każda czynność polegająca na sklejaniu drewna lub tworzywa sztucznego w celu wyprodukowania laminatów.
CZĘŚĆ 2
Wartości progowe i dopuszczalne wielkości emisji
Dopuszczalne wielkości emisji w gazach odlotowych oblicza się w temperaturze 273,15 K i pod ciśnieniem 101,3 kPa.
|
Czynność (próg zużycia rozpuszczalnika w tonach na rok) |
Wartości progowe (próg zużycia rozpuszczalnika w tonach na rok) |
Dopuszczalne wielkości emisji w gazach odlotowych (mg C/Nm3) |
Dopuszczalne wielkości emisji ulotnych (procent wkładu rozpuszczalnika) |
Całkowita dopuszczalna wielkość emisji |
Przepisy szczególne |
||
Nowe instalacje |
Istniejące instalacje |
Nowe instalacje |
Istniejące instalacje |
|||||
1 |
Gorący offset rolowy (> 15) |
15—25 > 25 |
100 20 |
30 (1) 30 (1) |
|
(1) Pozostałości rozpuszczalnika w wykończonym produkcie nie traktuje się jako emisji ulotnych. |
||
2 |
Rotograwiura publikacyjna (> 25) |
|
75 |
10 |
15 |
|
|
|
3 |
Inne maszyny rotograwiurowe, fleksograficzne, sitodruku rotacyjnego, laminujące lub lakiernicze (> 15) sitodruku rotacyjnego na tkaninie i/lub tekturze (> 30) |
15—25 > 25 > 30 (1) |
100 100 100 |
25 20 20 |
|
(1) Próg dla drukowania techniką sitodruku rotacyjnego na tkaninach i kartonie. |
||
4 |
Czyszczenie powierzchni z zastosowaniem związków wyszczególnionych w art. 59 ust. 5 (> 1) |
1—5 > 5 |
20 (1) 20 (1) |
15 10 |
|
(1) Wielkość dopuszczalna dotyczy masy związków w mg/Nm3, zaś nie dotyczy węgla całkowitego. |
||
5 |
Inne rodzaje czyszczenia powierzchni (> 2) |
2—10 > 10 |
75 (1) 75 (1) |
20 (1) 15 (1) |
|
(1) Instalacje, w przypadku których wykaże się właściwemu organowi, że przeciętna zawartość rozpuszczalnika organicznego całego zużytego materiału czyszczącego nie przekracza (wagowo) 30 %, są wyłączone spod stosowania tych wartości. |
||
6 |
Pokrywanie pojazdów (< 15) i powtórna obróbka wykańczająca pojazdów |
> 0,5 |
50 (1) |
25 |
|
(1) Należy wykazać zgodność z częścią 8 pkt 2 w oparciu o 15-minutowe pomiary średnie. |
||
7 |
Powlekanie zwojów (> 25) |
|
50 (1) |
5 |
10 |
|
(1) W przypadku instalacji, które stosują techniki pozwalające na wtórne wykorzystanie odzyskanych rozpuszczalników, dopuszczalna wielkość emisji wynosi 150. |
|
8 |
Inne powlekanie, w tym powlekanie metalu, tworzyw sztucznych, tkanin (5) włókien, folii i papieru (> 5) |
5—15 > 15 |
100 (1) (4) 50/75 (2) (3) (4) |
25 (4) 20 (4) |
|
|
(1) Dopuszczalną wielkość emisji stosuje się do nakładania powłok i procesów suszenia prowadzonych w warunkach ograniczonych. (2) Pierwszą dopuszczalną wielkość emisji stosuje się do procesów suszenia, drugą – do procesów nakładania powłok. |
|
|
|
|
|
|
|
(3) W przypadku instalacji do powlekania tkanin, które stosują techniki pozwalające na wtórne wykorzystanie odzyskanych rozpuszczalników, dopuszczalna wielkość emisji stosowana do procesów nakładania powłok i suszenia razem wziętych wynosi 150. (4) Czynności powlekania, które nie mogą być przeprowadzane w warunkach ograniczonych (takie jak budowa okrętów, malowanie samolotów) mogą zostać wyłączone spod tych wartości, zgodnie z art. 59 ust. 3. (5) Sitodruk rotacyjny na tkaninach mieści się w czynności nr 3. |
||
9 |
Powlekanie drutu nawojowego (> 5) |
|
|
|
10 g/kg (1) 5 g/kg (2) |
(1) Stosuje się do instalacji, w których przeciętna średnica drutu wynosi ≤ 0,1 mm. (2) Stosuje się do wszystkich pozostałych instalacji. |
||
10 |
Powlekanie powierzchni drewnianych (> 15) |
15—25 > 25 |
100 (1) 50/75 (2) |
25 20 |
|
(1) Dopuszczalną wielkość emisji stosuje się do nakładania powłok i procesów suszenia prowadzonych w warunkach ograniczonych. (2) Pierwszą wartość stosuje się do procesów suszenia, drugą – do procesów nakładania powłok. |
||
11 |
Czyszczenie na sucho |
|
|
|
20 g/kg (1) (2) |
(1) Wyrażone w masie rozpuszczalnika emitowanego na kilogram czystego i suchego produktu. (2) Do tej działalności nie stosuje się dopuszczalnej wielkości emisji z części 4 pkt 2. |
||
12 |
Impregnowanie drewna (> 25) |
|
100 (1) |
45 |
11 kg/m3 |
(1) Dopuszczalnej wielkości emisji nie stosuje się do impregnowania kreozotem. |
||
13 |
Powlekanie skóry (> 10) |
10—25 > 25 > 10 (1) |
|
|
85 g/m2 75 g/m2 150 g/m2 |
Dopuszczalne wielkości emisji są wyrażone w gramach wyemitowanego rozpuszczalnika na m2 wytworzonego produktu. (1) W przypadku powlekania skóry w meblarstwie i poszczególnych towarach skórzanych, których używa się jako dóbr konsumpcyjnych o niewielkich rozmiarach, jak torby, paski, portfele itp. |
||
14 |
Produkcja obuwia (> 5) |
|
|
|
25 g na parę |
Całkowita dopuszczalna wielkość emisji jest wyrażona w gramach wyemitowanego rozpuszczalnika na parę kompletnego wyprodukowanego obuwia. |
||
15 |
Laminowanie drewna i tworzyw sztucznych (> 5) |
|
|
|
30 g/m2 |
|
||
16 |
Nakładanie spoiwa (> 5) |
5—15 > 15 |
50 (1) 50 (1) |
25 20 |
|
(1) Jeżeli stosuje się techniki, które pozwalają na wtórne wykorzystanie odzyskanego rozpuszczalnika, dopuszczalna wielkość emisji w gazach odlotowych wynosi 150. |
||
17 |
Wytwarzanie mieszanin powlekających, lakierów, farb drukarskich i klejów (> 100) |
100–1 000 > 1 000 |
150 150 |
5 3 |
5 % wkładu rozpuszczalnika 3 % wkładu rozpuszczalnika |
Dopuszczalna wielkość emisji ulotnej nie obejmuje rozpuszczalnika sprzedanego jako część mieszaniny powlekającej w szczelnym pojemniku. |
||
18 |
Przeróbka gumy (> 15) |
|
20 (1) |
25 (2) |
25 % wkładu rozpuszczalnika |
(1) Jeżeli stosuje się techniki, które pozwalają na wtórne wykorzystanie odzyskanego rozpuszczalnika, dopuszczalna wielkość emisji w gazach odlotowych wynosi 150. (2) Dopuszczalna wielkość emisji ulotnej nie obejmuje rozpuszczalnika sprzedanego jako część produktów lub mieszanin w szczelnym pojemniku. |
||
19 |
Wytłaczanie oleju roślinnego lub tłuszczu zwierzęcego oraz rafinowanie oleju roślinnego (> 10) |
|
|
|
Tłuszcz zwierzęcy: 1,5 kg/tonę Rycynus: 3 kg/tonę Nasiona rzepaku: 1 kg/tonę Nasiona słonecznika: 1 kg/tonę Soja: (zwykła miazga): 0,8 kg/tonę Soja: (białe łuski): 1,2 kg/tonę Inne nasiona i inna substancja roślinna: 3 kg/tonę (1) 1,5 kg/tonę (2) 4 kg/tonę (3) |
(1) Całkowite dopuszczalne wielkości emisji dla instalacji przetwarzających poszczególne partie nasion i innej substancji roślinnej powinny zostać określone przez właściwy organ dla poszczególnych przypadków, z zastosowaniem najlepszych dostępnych technik. (2) Stosuje się do procesów frakcjonowania, z wyłączeniem procesu odgumowania (usuwania gum z olejów). (3) Stosuje się do odgumowania. |
||
20 |
Wytwarzanie produktów farmaceutycznych (> 50) |
|
20 (1) |
5 (2) |
15 (2) |
5 % wkładu rozpuszczalnika |
15 % wkładu rozpuszczalnika |
(1) Jeżeli stosuje się techniki pozwalające na wtórne wykorzystanie odzyskanego rozpuszczalnika, dopuszczalna wielkość emisji w gazach odlotowych wynosi 150. (2) Dopuszczalna wielkość emisji ulotnej nie obejmuje rozpuszczalnika sprzedanego jako część produktów lub mieszanin w szczelnym pojemniku. |
CZĘŚĆ 3
Dopuszczalne wielkości emisji dla instalacji przemysłu lakiernictwa pojazdów
1. Całkowite dopuszczalne wielkości emisji wyraża się w gramach wyemitowanego rozpuszczalnika organicznego w stosunku do pola powierzchni produktu wyrażonego w metrach kwadratowych oraz w kilogramach wyemitowanego rozpuszczalnika organicznego w stosunku do nadwozia samochodu.
2. Pole powierzchni każdego produktu w tabeli w pkt 3 określa się jako pole powierzchni wyliczone z całkowitej powierzchni powleczonej elektroforetycznie i pole powierzchni wszelkich innych części, które mogą być dodane w kolejnych fazach procesu powlekania, a które są pokryte takimi samymi powłokami, jak zastosowane do danego produktu, lub pole powierzchni całkowitej produktu powleczonego w instalacji.
Pole powierzchni powleczonej elektroforetycznie oblicza się według następującego wzoru: