(1)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE (2) przewiduje nowoczesny, oparty na analizie ryzyka system regulacji i nadzoru zakładów ubezpieczeń i reasekuracji w Unii. Ten system jest konieczny w celu zapewnienia bezpiecznego i solidnego sektora ubezpieczeń, będącego w stanie dostarczać zrównoważone produkty ubezpieczeniowe i wspierać sferę realnej gospodarki poprzez zachęcanie do długoterminowch inwestycji oraz zapewnienie dodatkowej stabilności.

(2)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/89/UE (3) wprowadza pewne zmiany w art. 212–262 dyrektywy 2009/138/WE, które mają stosować się od dnia 10 czerwca 2013 r.

(3)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/23/UE (4) zmienia dyrektywę 2009/138/WE poprzez odroczenie terminu jej transpozycji z dnia 31 października 2012 r. na dzień 30 czerwca 2013 r., daty rozpoczęcia jej stosowania z dnia 1 listopada 2012 r. na dzień 1 stycznia 2014 r. oraz daty uchylenia obowiązujących dyrektyw dotyczących ubezpieczeń i reasekuracji (5) (określanych łącznie jako „Wypłacalność I”) z dnia 1 listopada 2012 r. na dzień 1 stycznia 2014 r.

(4)

Dnia 19 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła wniosek (dotyczący „drugiej dyrektywy zbiorczej”) w sprawie m.in. zmiany dyrektywy 2009/138/WE, w celu uwzględnienia nowego systemu nadzoru w odniesieniu do ubezpieczeń, mianowicie utworzenia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EIOPA). Wniosek dotyczący drugiej dyrektywy zbiorczej zawiera również przepisy dotyczące odroczenia terminu transpozycji i daty rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE i daty uchylenia dyrektyw „Wypłacalność I” oraz służy jako środek umożliwiający dostosowanie dyrektywy 2009/138/WE do wejścia w życie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej poprzez zmianę przepisów dających Komisij uprawnienia do przyjęcia środków wykonawczych w przepisy dające Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych i aktów wykonawczych.

(5)

Biorąc pod uwagę złożoność wniosku dotyczącego drugiej dyrektywy zbiorczej, istnieje ryzyko, że nie wejdzie ona w życie przed upływem terminu transpozycji i datą rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE. Pozostawienie tych terminów bez zmian spowodowałoby, że dyrektywa 2009/138/WE musiałaby zostać wdrożona przed wejściem w życie przepisów przejściowych oraz odpowiednich dostosowań, w tym dalszych doprecyzowań uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych i aktów wykonawczych, przewidzianych we wniosku dotyczącym drugiej dyrektywy zbiorczej.

(6)

W celu uniknięcia zbyt uciążliwych obowiązków prawodawczych dla państw członkowskich na mocy dyrektywy 2009/138/WE i później w ramach nowego systemu przewidzianego we wniosku dotyczącym drugiej dyrektywy zbiorczej, należy zatem odroczyć termin transpozycji i datę rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE, tak by zapewnić organom nadzoru oraz zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji wystarczający okres czasu na przygotowanie się na stosowanie nowego systemu.

(7)

Z chronologii wydarzeń wynika, że odroczony termin transpozycji i odroczona data rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE powinny również obowiązywać w stosunku do zmian tej dyrektywy, które zostały dokonane dyrektywą 2011/89/WE.

(8)

Ze względu na konieczność zapewnienia pewności prawa należy odpowiednio odroczyć datę uchylenia dyrektyw „Wypłacalność I”.

(9)

Ze względu na bardzo krótki okres, jaki pozostał do upływu terminów określonych w dyrektywie 2009/138/WE, niniejsza dyrektywa powinna wejść w życie bezzwłocznie.

(10)

W związku z tym, w kwestii przekazania niniejszego wniosku w sprawie dyrektywy parlamentom narodowym uzasadnione jest zastosowanie wyjątku dla pilnych przypadków przewidzianego w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej,

1)

w art. 309 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 310 akapit pierwszy datę „1 stycznia 2014 r.” zastępuje się datą „1 stycznia 2016 r.”;

3)

w art. 311 akapit drugi datę „1 stycznia 2014 r.” zastępuje się datą „1 stycznia 2016 r.”.