(1)

W celu rozwiązania problemu pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów („ILUC”) dyrektywa (UE) 2018/2001 zobowiązuje Komisję do przyjęcia aktu delegowanego w celu ustanowienia przepisów określających kryteria w zakresie identyfikowania surowców o wysokim ryzyku ILUC, w przypadku których zaobserwowano znaczącą ekspansję obszaru produkcji na tereny zasobne w pierwiastek węgla oraz certyfikowania biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku ILUC. Takim przepisom powinno towarzyszyć sprawozdanie na temat stanu światowej ekspansji produkcji odpowiednich surowców („sprawozdanie na temat ekspansji surowców”), przedłożone Parlamentowi Europejskiemu i Radzie z tą samą datą.

(2)

ILUC może mieć miejsce, gdy grunty wcześniej przeznaczone na produkcję żywności lub paszy przekształca się w grunty wykorzystywane do produkcji biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy. W takiej sytuacji, popyt na żywność i paszę, który nadal musi zostać zaspokojony, może doprowadzić do rozszerzenia gruntów rolnych na obszary zasobne w pierwiastek węgla, takie jak lasy, tereny podmokłe i torfowiska, powodując dodatkowe emisje gazów cieplarnianych.

(3)

Kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (2) i w dyrektywie (UE) 2018/2001 nie uwzględniają emisji wynikających z ILUC.

(4)

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1513 (3) nie tylko potwierdzono istnienie emisji wynikających z ILUC, lecz także uznano, mimo niepewności obliczeń, że skala emisji gazów cieplarnianych związana z ILUC może doprowadzić do zniwelowania części lub całości oszczędności emisji gazów cieplarnianych wynikających ze stosowania poszczególnych biopaliw, jak określono w tej dyrektywie, i biopłynów. W związku z tym wprowadzono ogólny limit ilości tych paliw produkowanych ze zbóż i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i roślin oleistych oraz innych roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, które to paliwa mogą być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie 2009/28/WE. Limit ten stanowi maksymalnie 7 % wkładu takich paliw w końcowe zużycie energii w transporcie kolejowym i drogowym w każdym państwie członkowskim.

(5)

Dyrektywa (UE) 2018/2001 utrzymuje ograniczenie dotyczące biopaliw i paliw z biomasy produkowanych z roślin spożywczych i pastewnych zużywanych w transporcie i wzmacnia je, wprowadzając określone krajowe limity całkowitego wkładu tych paliw w realizację unijnego celu w zakresie energii ze źródeł odnawialnych na rok 2030. Limity te są określone w formie krajowego udziału tych paliw w końcowym zużyciu energii w transporcie kolejowym i drogowym w 2020 r. w każdym państwie członkowskim, z możliwością ich zwiększenia o jeden punkt procentowy, do maksymalnej wysokości 7 %.

(6)

W dyrektywie (UE) 2018/2001 wzywa się również do ustanowienia specjalnego limitu dla biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy produkowanych z roślin spożywczych i pastewnych obarczonych wysokim ryzykiem ILUC, w przypadku których zaobserwowano znaczącą ekspansję obszaru produkcji surowców na tereny zasobne w pierwiastek węgla, w odniesieniu do wysokości ich zużycia w poszczególnych państwach członkowskich w 2019 r. Począwszy od dnia 31 grudnia 2023 r., ich wkład powinien być stopniowo zmniejszany, by najpóźniej w 2030 r. wynieść 0 %.

(7)

ILUC wiąże się z pewnymi zagrożeniami, jednak badania naukowe wykazały, że skala tego zjawiska zależy od szeregu czynników, takich jak rodzaj surowca wykorzystanego do produkcji paliwa odnawialnego, poziom dodatkowego popytu na surowce związany z wykorzystywaniem biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy oraz zakres, w jakim tereny zasobne w pierwiastek węgla są chronione na całym świecie.

(8)

W literaturze naukowej wykazano również, że wpływ pośredniej zmiany użytkowania gruntów na potencjał biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych jest szczególnie widoczny w przypadku upraw roślin oleistych. Paliwa odnawialne wytworzone z takich surowców uznaje się zatem powszechnie za obarczone większym ryzykiem ILUC. Znajduje to odzwierciedlenie w części A załącznika VIII do dyrektywy 2009/28/WE i dyrektywy (UE) 2018/2001. Sprawozdanie na temat ekspansji surowców, odzwierciedlające najnowsze najlepsze dostępne dane naukowe dotyczące ogólnoświatowego rozwoju produkcji roślin spożywczych i pastewnych na gruntach zasobnych w pierwiastek węgla, potwierdza, że uprawy te są również w zdecydowanej większości przypadków przyczyną zaobserwowanej na całym świecie ekspansji obszaru produkcji roślin spożywczych i pastewnych na tereny zasobne w pierwiastek węgla.

(9)

W sprawozdaniu na temat ekspansji surowców podkreślono również, że wpływ ekspansji obszaru produkcji roślin oleistych na tereny zasobne w pierwiastek węgla na potencjał biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych zależy od kilku czynników. Wśród nich kluczową rolę w określaniu znaczenia takiej ekspansji na potrzeby dyrektywy (UE) 2018/2001 odgrywają: bezwzględna i względna skala ekspansji obszaru produkcji od konkretnego roku odniesienia w porównaniu z całkowitym obszarem produkcji odpowiedniej uprawy, udział tej ekspansji na tereny zasobne w pierwiastek węgla, jak również rodzaj terenu zasobnego w pierwiastek węgla. Należy zatem wziąć pod uwagę zarówno wspomniane czynniki, jak również szczególne czynniki wydajności dla każdej grupy upraw, przy ustalaniu kryteriów służących określeniu obarczonych wysokim ryzykiem ILUC biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy produkowanych z roślin spożywczych i pastewnych, w przypadku których zaobserwowano znaczącą ekspansję obszaru produkcji na tereny zasobne w pierwiastek węgla.

(10)

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe uwagi, w tym wszystkie istotne informacje i badania naukowe, różnice między poszczególnymi surowcami, globalny charakter poszczególnych rynków towarowych oraz sposób, w jaki funkcjonują, związane z tym ryzyko niezamierzonego lub przynoszącego rezultaty odwrotne do zamierzonych efektu przesunięcia lub odwrócenia handlu, względną dostępność kompletnych danych oraz okresowe i częste ich przeglądy, jak również istotne zobowiązania międzynarodowe Unii Europejskiej, uznaje się, że najbardziej odpowiednią, obiektywną i bezstronną metodyką na tym etapie procesu regulacyjnego jest podejście globalne do każdego surowca, nie zaś podejście oparte na podziale na poszczególne państwa. Stanowi to najlepsze możliwe do osiągnięcia podejście regulacyjne, biorąc pod uwagę konkurujące, lecz również uzupełniające się cele niniejszego rozporządzenia. Takie podejście jest dodatkowo zrównoważone możliwością objęcia certyfikacją paliw o niskim ryzyku ILUC.

(11)

Zgodnie z art. 26 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001 państwa członkowskie są zobowiązane do stosowania kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu przy określaniu surowców o wysokim ryzyku ILUC, w odniesieniu do których obserwuje się znaczącą ekspansję obszaru produkcji na tereny zasobne w pierwiastek węgla. Państwa członkowskie powinny to uczynić na podstawie informacji zawartych w załączniku, który ma zostać zmieniony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Komisja powinna regularnie dokonywać przeglądu sprawozdania na temat ekspansji surowców, aby uwzględniać zmieniające się okoliczności i najnowsze dostępne dane naukowe. W stosownych przypadkach należy dokonać zmian w załączniku.

(12)

W pewnych okolicznościach można uniknąć wpływu wynikającego z ILUC na potrzeby produkcji biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy uznanych ogólnie za obarczone wysokim ryzykiem ILUC, a uprawa danego surowca może nawet okazać się korzystna dla odpowiednich obszarów produkcji. W takich przypadkach konieczne jest ustanowienie kryteriów umożliwiających określenie i certyfikację tych paliw jako biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku ILUC. Certyfikowane biopaliwa, biopłyny lub paliwa z biomasy o niskim ryzyku ILUC należy zwolnić z limitu i obowiązku stopniowego zmniejszania ustanowionych w odniesieniu do produkowanych z roślin spożywczych i pastewnych biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o wysokim ryzyku ILUC, pod warunkiem że spełniają one odpowiednie kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych określone w art. 29 dyrektywy (UE) 2018/2001.

(13)

Biopaliwa, biopłyny lub paliwa z biomasy należy uznawać za biopaliwa, biopłyny lub paliwa z biomasy o niskim ryzyku ILUC jedynie wówczas, gdy surowce wykorzystywane do ich produkcji są uprawiane w wyniku zastosowania należycie sprawdzalnych środków zwiększających wydajność powyżej wzrostu produkcji, który zostałby zrealizowany przy dotychczasowym scenariuszu postępowania. Ponadto środki te powinny zapewnić zrównoważony charakter surowców w świetle wszystkich wymogów określonych w dyrektywie 2009/28/WE lub dyrektywie (UE) 2018/2001 w odniesieniu do celów w zakresie energii ze źródeł odnawialnych.

(14)

Dodatkową gwarancję pozytywnych skutków stosowania certyfikacji paliw o niskim ryzyku ILUC stanowiłoby uwzględnianie dodatkowych surowców wykorzystywanych do produkcji paliw o niskim ryzyku ILUC jedynie wówczas, gdy są one wynikiem zastosowania ograniczonej kategorii środków. W szczególności należy uwzględnić jedynie środki, które są atrakcyjne pod względem finansowym z uwagi na fakt, że pozwalają czerpać korzyści z tej certyfikacji, analogicznie do kryteriów dodatkowości finansowej stosowanych w ramach mechanizmu czystego rozwoju protokołu z Kioto.

(15)

Ponadto nie należy stosować kryterium dodatkowości finansowej do dodatkowych surowców uprawianych na gruntach leżących odłogiem lub poważnie zdegradowanych lub przez niezależnych posiadaczy małych gospodarstw. W rzeczywistości oznaczałoby to nieuzasadnione obciążenie administracyjne, biorąc pod uwagę znaczny potencjał poprawy wydajności oraz bariery napotykane przy finansowaniu niezbędnych inwestycji. W związku z tym środki podejmowane na gruntach leżących odłogiem lub poważnie zdegradowanych lub przez niezależnych posiadaczy małych gospodarstw powinny być zwolnione z obowiązku wykazania zgodności z kryteriami dodatkowości finansowej, bez uszczerbku dla wymogu produkcji dodatkowych surowców i spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju. W świetle prac statystycznych przeprowadzonych w kilku analizach, w tym obrazu statystycznego posiadaczy małych gospodarstw przygotowanego przez FAO, gospodarstwa o powierzchni poniżej 2 hektarów należy w tym kontekście uznać za małe.

(16)

Należy wziąć pod uwagę jedynie faktyczny wzrost wydajności w ramach realizowanych lub nowych projektów wynikających z wprowadzenia środków mających na celu osiągnięcie dodatkowych plonów. W związku z tym dla okresu certyfikacji należy przewidzieć rozsądne ramy czasowe i zakres, które umożliwią pełne zamortyzowanie odpowiednich inwestycji oraz stworzenie solidnych procedur monitorowania skuteczności certyfikacji.

(17)

Aby zapewnić sprawny przebieg procesu certyfikacji biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku ILUC, podmioty gospodarcze powinny móc polegać na rzetelnych i wiarygodnych zasadach certyfikacji. Zasady te powinny uwzględniać rolę dobrowolnych systemów krajowych lub międzynarodowych zgodnie z art. 30 przekształconej dyrektywy (UE) 2018/2001, w którym zaostrzono zasady weryfikacji, za której przeprowadzenie są one odpowiedzialne, w porównaniu z odpowiednimi przepisami określonymi w dyrektywie 2009/28/WE. Do celów certyfikacji biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku ILUC obok krajowych systemów uznanych przez Komisję zgodnie z art. 30 ust. 6 dyrektywy (UE) 2018/2001 można wykorzystywać systemy dobrowolne, podobnie jak ma to miejsce w przypadku celów poświadczania zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 29 dyrektywy (UE) 2018/2001.

(18)

W celu zapewnienia, aby informacje dostarczane przez podmioty gospodarcze były przejrzyste, dokładne, wiarygodne i zabezpieczone przed nadużyciami finansowymi, należy wprowadzić nadrzędne przepisy dotyczące certyfikacji biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, określając odpowiedni standard niezależnego audytu oświadczeń składanych przez podmioty gospodarcze. Tego rodzaju zasady, w tym zasady dotyczące certyfikacji grupowej, mogą zostać dokładniej określone i zharmonizowane w drodze przyjęcia aktów wykonawczych zgodnie z art. 30 ust. 8 dyrektywy (UE) 2018/2001,

(1)

Załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1210/2003 zawiera wykaz instytucji publicznych, korporacji i agend oraz osób fizycznych i prawnych, podmiotów byłego rządu Iraku objętych zamrożeniem funduszy i zasobów gospodarczych znajdujących się poza Irakiem w dniu 22 maja 2003 r. zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

W dniu 14 maja 2019 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o wykreśleniu czterech wpisów z wykazu osób lub podmiotów, względem których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1210/2003,

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. W dniu 18 lipca 2016 r. decyzją Rady (UE) 2016/1203 (4) stanowisko zastępcy członka w miejsce Rogera ALBINYANY i SAIGÍ zajął Amadeu ALTAFAJ i TARDIO. W dniu 8 października 2018 r. decyzją Rady (UE) 2018/1502 (5) stanowisko zastępcy członka w miejsce Amadeu ALTAFAJA i TARDIO zajęła Natàlia MAS GUIX.

(2)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Natàlii MAS GUIX,

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. W dniu 20 lipca 2015 r. decyzją Rady (UE) 2015/1203 (4) stanowisko członka w miejsce Monalisy NORMANN zajął Joakim LARSSON. W dniu 30 listopada 2017 r. decyzją Rady (UE) 2017/2237 (5) stanowisko członka w miejsce Joakima LARSSONA zajęła Agneta GRANSTRÖM.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Agnety GRANSTRÖM,

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r. W dniu 16 października 2018 r. decyzją Rady (UE) 2018/1574 (4) stanowisko członka w miejsce Luciana D'ALFONSA zajął Giovanni LOLLI.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Giovanniego LOLLEGO,

(1)

Decyzją Rady 2006/539/WE (1) Unia zawarła Konwencję na rzecz wzmocnienia Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego ustanowionej Konwencją pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Republiką Kostaryki z 1949 r. (zwanej dalej „konwencją z Antigui”) (2), na mocy której ustanowiono Międzyamerykańską Komisję ds. Tuńczyka Tropikalnego (IATTC).

(2)

IATTC jest odpowiedzialna za zarządzanie zasobami rybnymi i ich ochronę w obszarze objętym konwencją z Antigui. IATTC przyjmuje środki ochrony i zarządzania mające na celu zapewnienie długoterminowej ochrony i zrównoważonego użytkowania zasobów rybnych objętych tą konwencją. Takie środki mogą stać się wiążące dla Unii.

(3)

Decyzją Rady 2005/938/WE (3) Unia zatwierdziła Porozumienie w sprawie Międzynarodowego programu ochrony delfinów (zwane dalej „porozumieniem AIDCP”) (4), którym ustanowiono posiedzenie stron AIDCP. Zgodnie z art. XIV konwencji z Antigui IATTC ma odgrywać istotną rolę w koordynowaniu realizacji porozumienia AIDCP i wdrażaniu środków, które zostaną przyjęte w ramach porozumienia AIDCP. IATTC zapewnia obsługę sekretariatu w ramach porozumienia AIDCP.

(4)

Posiedzenie stron AIDCP jest organem ustanowionym na mocy porozumienia AIDCP, aby przypadkową śmiertelność delfinów podczas połowów tuńczyka za pomocą okrężnic na obszarze objętym konwencją z Antigui stopniowo zmniejszyć do poziomu zbliżonego do zera. Posiedzenie stron AIDCP przyjmuje decyzje w celu zapewnienia długoterminowego zrównoważenia biologicznych zasobów morskich w związku z połowami tuńczyka za pomocą okrężnic na obszarze objętym konwencją z Antigui. Takie środki mogą stać się wiążące dla Unii.

(5)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (5) stanowi, że Unia musi zapewnić, by działalność w zakresie połowów i akwakultury była zrównoważona środowiskowo w perspektywie długoterminowej oraz zarządzana w sposób spójny z celami w zakresie osiągania korzyści ekonomicznych, społecznych i w dziedzinie zatrudnienia oraz przyczyniania się do dostępności dostaw żywności. Rozporządzenie stanowi również, że Unia ma stosować podejście ostrożnościowe do zarządzania rybołówstwem i dążyć do zapewnienia, by eksploatacja biologicznych zasobów morza umożliwiała odbudowę populacji poławianych gatunków i utrzymywanie ich powyżej poziomów pozwalających uzyskać maksymalny podtrzymywalny połów. Rozporządzenie stanowi także, że Unia ma stosować środki zarządzania i ochrony oparte na najlepszych dostępnych opiniach naukowych, wspierać rozwój doradztwa naukowego i wiedzy, stopniowo eliminować odrzuty, propagować metody połowów, które przyczyniają się do bardziej selektywnych połowów, oraz eliminować i ograniczać w miarę możliwości przypadkowe połowy, dążyć do prowadzenia połowów o niskim stopniu oddziaływania na ekosystem morski i zasoby rybne. Ponadto rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 wyraźnie stanowi, że te cele i zasady mają być stosowane przez Unię w ramach zewnętrznych stosunków w zakresie rybołówstwa.

(6)

Zgodnie ze wspólnym komunikatem Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej, zatytułowanym „Międzynarodowe zarządzanie oceanami – program działań na rzecz przyszłości oceanów” oraz konkluzjami Rady na temat tego wspólnego komunikatu propagowanie środków na rzecz wsparcia i zwiększenia skuteczności regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem (RFMO) i, w stosownych przypadkach, środków usprawniających zarządzanie nimi jest kluczowe dla działań Unii na tych forach.

(7)

Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, do Rady, do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i do Komitetu Regionów zatytułowany „Europejska strategia na rzecz tworzyw sztucznych w gospodarce o obiegu zamkniętym” odnosi się do konkretnych środków mających na celu ograniczenie zanieczyszczenia mórz tworzywami sztucznymi, jak również gubienia lub porzucania narzędzi połowowych na morzu.

(8)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii na posiedzeniach IATTC i posiedzeniach stron AIDCP na lata 2019–2023, ponieważ środki IATTC w zakresie ochrony i egzekwowania oraz decyzje posiedzenia stron AIDCP będą wiążące dla Unii i mogą mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii, a mianowicie na rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 (6), (WE) nr 1224/2009 (7) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2403 (8).

(9)

Obecnie stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii na posiedzeniach IATTC, jest określone w decyzji Rady z dnia 12 czerwca 2014 r. dotyczącej stanowiska, jakie ma być przyjęte w imieniu Unii na forum IATTC. Należy uchylić tą decyzję i zastąpić ją nową decyzją obejmującą lata 2019–2023.

(10)

W związku ze zmianami zachodzącymi w zasobach rybnych w obszarze objętym konwencją z Antigui oraz związaną z tym koniecznością ustalenia stanowiska unijnego, które uwzględniłoby te zmiany, w tym nowe informacje naukowe i inne istotne informacje przedstawione przed posiedzeniami IATTC oraz posiedzeniem stron AIDCP lub w ich trakcie, należy ustanowić procedury, zgodnie z zasadą lojalnej współpracy między instytucjami Unii zawartą w art. 13 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, w celu corocznego doprecyzowania stanowiska Unii na lata 2019–2023,

(1)

Konwencja o handlu zbożem z 1995 r. (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię w drodze decyzji Rady 96/88/WE (1) i weszła w życie w dniu 1 lipca 1995 r. Konwencja została zawarta na okres trzech lat.

(2)

Zgodnie z art. 33 konwencji Międzynarodowa Rada Zbożowa może każdorazowo przedłużyć obowiązywanie konwencji o kolejne okresy nieprzekraczające dwóch lat. Od czasu jej zawarcia obowiązywanie konwencji było regularnie przedłużane o kolejne dwa lata. Obowiązywanie konwencji przedłużono ostatnio w dniu 5 czerwca 2017 r. (2) decyzją Międzynarodowej Rady Zbożowej, do dnia 30 czerwca 2019 r.

(3)

Podczas 49. posiedzenia, które odbędzie się w dniu 10 czerwca 2019 r., Międzynarodowa Rada Zbożowa ma podjąć decyzję w sprawie przedłużenia obowiązywania konwencji na kojeny okres nieprzekraczający dwóch lat począwszy od dnia 1 lipca 2019 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno zostać zajęte w imieniu Unii na 49. posiedzeniu Międzynarodowej Rady Zbożowej, ponieważ przedłużenie obowiązywania konwencji leży w interesie Unii,

(1)

Zgodnie z art. 19 ust. 1 dyrektywy 2003/96/WE Włochy zostały upoważnione do stosowania na niektórych „szczególnie upośledzonych obszarach geograficznych” obniżonych stawek podatku akcyzowego na olej gazowy oraz gaz płynny używane do celów grzewczych. Ostatnie pozwolenie zostało udzielone do dnia 31 grudnia 2018 r. decyzją wykonawczą Rady 2014/695/UE (2).

(2)

Pismem z dnia 31 października 2018 r. władze włoskie wystąpiły z wnioskiem o zezwolenie na stosowanie na niektórych szczególnie upośledzonych obszarach geograficznych obniżonych stawek opodatkowania oleju gazowego i LPG używanych do celów grzewczych w drodze przedłużenia praktyki stosowanej na niektórych obszarach zgodnie z decyzją 2014/695/UE, przed wygaśnięciem tej decyzji. Władze włoskie wystąpiły z wnioskiem o zezwolenie obejmujące okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2024 r. W dniu 14 grudnia 2018 r. władze włoskie przedstawiły dodatkowe informacje i wyjaśnienia.

(3)

Włochy mają niezwykle zróżnicowane terytorium, gdzie warunki klimatyczne i geograficzne są bardzo zmienne. Z uwagi na charakterystykę swojego terytorium Włochy wprowadziły obniżone stawki opodatkowania oleju gazowego oraz LPG w celu częściowej kompensacji nieproporcjonalnie wysokich kosztów ogrzewania ponoszonych przez mieszkańców niektórych obszarów geograficznych.

(4)

Zróżnicowanie stawek podatkowych opiera się na obiektywnych kryteriach i ma na celu zapewnienie ludności na kwalifikujących się obszarach stopy życia porównywalnej do tej, jaką ma pozostała część ludności Włoch, za pomocą obniżenia nieproporcjonalnie wysokich kosztów ogrzewania wynikających z trudnych warunków klimatycznych lub trudności w zaopatrzeniu w paliwo w porównaniu z pozostałą częścią kraju.

(5)

Obniżone stawki opodatkowania mają zastosowanie na obszarach geograficznych spełniających jedno z następujących kryteriów: a) najtrudniejsze warunki klimatyczne na terytorium Włoch, tj.gmin położonych na terenie strefy F zgodnie z dekretem prezydenckim nr 412 z 26 sierpnia 1993 r. (3), b) trudne warunki klimatyczne połączone z trudnościami w zaopatrzeniu w paliwo, tj.gminy położone w strefie E zgodnie z dekretem prezydenckim nr 412 z 26 sierpnia 1993 r.; oraz c) izolacja geograficzna w połączeniu z trudnym i kosztownym zaopatrzeniem w paliwo, tj. Sardynia oraz małe wyspy. Obniżone stawki opodatkowania powinny być stosowane tylko do czasu zakończenia budowy sieci przesyłowej gazu ziemnego na terenie przedmiotowych gmin.

(6)

Komisja dokonała przeglądu środka, którego dotyczy wniosek, i uznała, że nie narusza on zasad konkurencji ani nie ogranicza funkcjonowania rynku wewnętrznego; nie uznała go też za niezgodny z polityką Unii w dziedzinach ochrony środowiska, energii i transportu. Zarówno w przypadku oleju gazowego, jak i LPG obniżona stawka podatkowa pozostałaby wyższa niż minimalne poziomy opodatkowania UE określone w dyrektywie 2003/96/WE i jedynie częściowo zmniejszałaby dodatkowe koszty ogrzewania ponoszone na odnośnych obszarach geograficznych.

(7)

Należy zatem upoważnić Włochy, na mocy art. 19 ust. 2 dyrektywy 2003/96/WE, do stosowania na określonych obszarach geograficznych obniżonych stawek opodatkowania oleju gazowego i gazu płynnego używanych do celów grzewczych do dnia 31 grudnia 2024 r. Zgodnie z tym przepisem każde upoważnienie przyznawane na podstawie tego artykułu musi być ściśle ograniczone w czasie.

(8)

Aby dać odnośnym regionom geograficznym wystarczający poziom pewności, upoważnienie należy przyznać na okres sześciu lat. Jednakże aby nie naruszać przyszłych ogólnych zmian obowiązujących ram prawnych, należy zagwarantować, że jeżeli Rada, stanowiąc na podstawie art. 113 Traktatu, wprowadzi zmieniony powszechny system opodatkowania produktów energetycznych, do którego niniejsze upoważnienie nie będzie dostosowane, niniejsza decyzja wygaśnie w dniu rozpoczęcia stosowania tego zmienionego systemu.

(9)

W celu zapewnienia stosowania środka w sposób nieprzerwany w odniesieniu do zezwolenia na stosowanie obniżonych stawek podatku akcyzowego, udzielonego decyzją 2014/695/UE, które wygasło w dniu 31 grudnia 2018 r., właściwe byłoby stosowanie niniejszej decyzji od dnia 1 stycznia 2019 r.

(10)

Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla stosowania unijnych przepisów dotyczących pomocy państwa,