(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 975/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie nominałów i parametrów technicznych monet euro przeznaczonych do obiegu (1) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (2). Ze względu na konieczność dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości, należy je przekształcić.

(2)

Zgodnie z art. 128 ust. 2 Traktatu państwa członkowskie mogą emitować monety euro, z zastrzeżeniem zgody Europejskiego Banku Centralnego (ECB) co do wielkości emisji. Rada może, na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim i ECB, przyjąć środki w celu zharmonizowania nominałów i specyfikacji technicznych wszystkich monet przeznaczonych do obiegu, w zakresie, w jakim jest to niezbędne do zapewnienia należytego ich obiegu w Unii.

(3)

Banknoty euro mają nominały od 5 do 500 euro. Nominały banknotów i monet powinny umożliwiać łatwe dokonywanie płatności gotówkowych wyrażonych zarówno w euro, jak i w centach.

(4)

Jednolity system walutowy Unii powinien budzić zaufanie społeczne i prowadzić do innowacji technicznych, które zapewniają bezpieczeństwo, niezawodność i sprawność tego systemu.

(5)

Akceptacja systemu przez społeczeństwo jest jednym z głównych celów systemu walutowego Unii. Ufność, jaką społeczeństwo będzie pokładać w systemie, zależy od cech fizycznych monet euro, które powinny być możliwie najłatwiejsze w użyciu.

(6)

Przeprowadzono konsultacje ze stowarzyszeniami konsumenckimi, Europejskim Związkiem Niewidomych i przedstawicielami przemysłu produkującego automaty do sprzedaży towarów, aby wziąć pod uwagę szczególne wymagania liczących się kategorii użytkowników monet. Konieczne było zapewnienie łatwości rozróżniania monet wzrokiem i dotykiem, aby zapewnić łagodne przejście na euro i ułatwić akceptację systemu walutowego przez użytkowników.

(7)

Monety euro można szybciej rozróżniać i łatwiej można się do nich przyzwyczaić, ponieważ istnieje związek między ich średnicą a nominałem.

(8)

Potrzebne są specjalne cechy zabezpieczające celem zmniejszenia możliwości dokonywania oszustw na monetach 1 euro i 2 euro, zważywszy na ich wysoką wartość. Za najbardziej skuteczne formy zabezpieczające uważa się monety wykonane z trzech warstw i połączenia dwóch różnych kolorów.

(9)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 94/27/WE (3) ogranicza stosowanie niklu w niektórych produktach, uznając, że nikiel może w pewnych warunkach powodować alergie. Monety nie są objęte tą dyrektywą. Jednak zmniejszenie zawartości niklu w monetach wydaje się pożądane ze względu na zdrowie publiczne.

(10)

Jedna wspólna europejska strona monety i druga odrębna strona narodowa, stanowią właściwy wyraz idei europejskiej unii walutowej państw członkowskich. Na europejskich stronach wspólnych monet euro znajduje się nazwa wspólnej waluty oraz nominał monety. Strona narodowa nie powinna powtarzać ani nazwy wspólnej waluty, ani nominału monety.

(11)

Na stronie narodowej monety należy wyraźnie wskazać nazwę emitującego państwa członkowskiego, aby umożliwić zainteresowanym użytkownikom łatwą identyfikację państwa członkowskiego będącego emitentem monety.

(12)

Napis na brzegu monety powinien być uznawany za część strony narodowej, a zatem nie powinien powtarzać żadnej informacji o nominale; wyjątkiem jest moneta 2 euro, pod warunkiem że użyta zostanie jedynie cyfra „2” lub nazwa „euro” w odpowiednim alfabecie, lub też użyte zostaną oba te elementy.

(13)

Wzory stron narodowych monet są określane przez każde państwo członkowskie, którego walutą jest euro, i powinny uwzględniać fakt, że monety euro są w obiegu w całej strefie euro, a nie tylko w państwie członkowskim będącym emitentem. Aby zapewnić, by monety były łatwo rozpoznawalne jako monety euro również od ich strony narodowej, wzór powinien być otoczony w całości dwunastoma gwiazdami z flagi Unii.

(14)

Aby ułatwić rozpoznawanie monet obiegowych oraz zapewnić właściwą ciągłość bicia monet, państwa członkowskie powinny móc zmieniać wzory stron narodowych zwykłych monet obiegowych raz na piętnaście lat, z wyjątkiem przypadków, gdy zmienił się szef państwa wskazany na monecie. Powinno to jednak pozostawać bez uszczerbku dla zmian niezbędnych, by zapobiec podrabianiu pieniędzy. O zmianach wzoru wspólnej europejskiej strony monet obiegowych powinna decydować Rada, przy czym prawa głosu powinny być ograniczone do państw członkowskich, których walutą jest euro.

(15)

Poszczególne państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość emisji monet okolicznościowych w celu upamiętnienia wydarzeń mających wielkie znaczenie dla danego kraju lub całej Europy, przy czym okolicznościowe monety emitowane wspólnie przez wszystkie państwa członkowskie, których walutą jest euro, powinny upamiętniać wyłącznie wydarzenia o najwyższej wadze europejskiej. Najodpowiedniejsza do tego celu jest moneta o nominale 2 euro, przede wszystkim ze względu na jej dużą średnicę i parametry techniczne, które odpowiednio zabezpieczają tę monetę przed fałszowaniem.

(16)

Zważywszy na fakt, że monety euro są w obiegu w całej strefie euro, oraz by uniknąć wykorzystywania niewłaściwych wzorów, emitujące państwa członkowskie powinny informować się wzajemnie oraz Komisję o projektach wzorów stron narodowych monet euro przed planowaną datą emisji. Komisja powinna sprawdzać zgodność takich wzorów z wymogami technicznymi określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Przedłożenia projektów wzorów należy dokonać z odpowiednim wyprzedzeniem przed planowaną datą emisji, tak aby w razie konieczności zapewnić emitującym państwom członkowskim wystarczająco dużo czasu na zmianę wzoru.

(17)

Ponadto należy określić jednolite warunki zatwierdzania wzorów stron narodowych monet euro, aby uniknąć wybrania wzoru, który w niektórych państwach członkowskich mógłby zostać uznany za niewłaściwy. Ze względu na fakt, że kwestia tak delikatna jak wzór narodowych stron monet euro leży w kompetencjach państw członkowskich będących emitentami, uprawnienia wykonawcze powinny należeć do Rady. Decyzje wykonawcze podejmowane na tej podstawie przez Radę są ściśle związane z aktami przyjmowanymi przez Radę na podstawie art. 128 ust. 2 Traktatu. Dlatego w przypadku podejmowania tych decyzji powinno obowiązywać określone w art. 139 ust. 4 Traktatu zawieszenie prawa głosu członków Rady reprezentujących państwa członkowskie, których walutą nie jest euro. Procedura ta powinna pozwolić państwom członkowskim będącym emitentami na zmianę wzoru w odpowiednim czasie, jeśli zajdzie taka potrzeba,

1)

„monety obiegowe” oznaczają monety euro przeznaczone do obiegu, o których nominałach i parametrach technicznych jest mowa w art. 1;

2)

„zwykłe monety” oznaczają monety obiegowe z wyłączeniem monet okolicznościowych;

3)

„monety okolicznościowe” oznaczają monety obiegowe przeznaczone do upamiętnienia szczególnych wydarzeń zgodnie z art. 9.

a)

nie obowiązują w odniesieniu do monet obiegowych wyemitowanych lub wyprodukowanych przed dniem 19 czerwca 2012 r.;

b)

nie obowiązują w okresie przejściowym kończącym się dnia 20 czerwca 2062 r. w odniesieniu do wzorów, które były już legalnie stosowane na monetach obiegowych w dniu 19 czerwca 2012 r.

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

W Unii wprowadzono istotne ulepszenia w zakresie bezpieczeństwa w tunelach, w tym na mocy dyrektywy 2004/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2). Aby w pełni zagwarantować skuteczność tych ulepszeń, należy zapewnić, aby kierowcy znali i rozumieli zasady bezpiecznej jazdy w tunelach i stosowali je do swojego zachowania w ruchu drogowym. Wymagania dotyczące egzaminów teoretycznych i praktycznych określone w dyrektywie Rady 91/439/EWG (3) zostały zatem odpowiednio zmienione dyrektywą Komisji 2008/65/WE (4) i należy również zmienić wymagania określone w przekształconej dyrektywie 2006/126/WE.

(2)

Od czasu przyjęcia dyrektywy 2006/126/WE dokonano znacznych postępów w zakresie wiedzy naukowej na temat stanu zdrowia mającego wpływ na zdolność do kierowania pojazdami, w szczególności jeśli chodzi o oszacowanie zarówno związanego ze stanem zdrowia ryzyka dla bezpieczeństwa drogowego, jak i skuteczności leczenia pod kątem zapobiegania wspomnianemu ryzyku. Liczne analizy i badania naukowe, które niedawno udostępniono, potwierdzają, że obturacyjny bezdech podczas snu jest jednym z największych czynników ryzyka dla wypadków samochodowych. W związku z tym choroba ta nie powinna być dłużej pomijana w kontekście unijnego prawodawstwa dotyczącego praw jazdy.

(3)

Należy zatem zmienić dyrektywę 2006/126/WE w celu dostosowania jej załącznika III do postępu naukowego i technicznego.

(4)

Wykryto błędy redakcyjne w załączniku II do dyrektywy 2006/126/WE po wprowadzeniu do niego zmian dyrektywą Komisji 2012/36/UE. (5) Należy je poprawić.

(5)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (6) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających relacje między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ds. Praw Jazdy,