1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/1

(1)

Decyzją 2000/742/WE (2) Rada zatwierdziła zawarcie Umowy w sprawie współpracy naukowej i technologicznej między Wspólnotą Europejską a Rządem Federacji Rosyjskiej („Umowa”).

(2)

Art. 12 lit. b) Umowy stanowi, w szczególności, że Umowa jest odnawiana na mocy wspólnego porozumienia między stronami na dodatkowy okres pięciu lat. Decyzją 2009/313/WE (3) Rada zatwierdziła ostatnio odnowienie Umowy na dodatkowy okres pięciu lat.

(3)

Po wspólnym przeglądzie umowy obie strony przyjęły do wiadomości zalecenie niezależnych ekspertów, że Umowa powinna zostać odnowiona w swojej obecnej formie na kolejny okres pięciu lat.

(4)

Strony Umowy uważają, że odnowienie Umowy leży w ich wspólnym interesie.

(5)

Treść odnowionej umowy będzie identyczna z treścią umowy, która wygasa w dniu 20 lutego 2014 r.

(6)

W następstwie wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. Unia Europejska zastąpiła Wspólnotę Europejską i jest jej następcą prawnym.

(7)

Należy zatwierdzić w imieniu Unii odnowienie Umowy,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/3

(1)

Kategorie 1, 2, 3, 4 i 5 w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 528/2012 zostały dobrze zdefiniowane, tak aby można było wywnioskować niektóre właściwości substancji należących do tych kategorii. Włączenie substancji do kategorii 6 tego załącznika wymaga przedłożenia pakietu danych umożliwiających pełną ocenę ryzyka dla zamierzonego zastosowania. Procedura zmiany jednej z tych kategorii, w następstwie złożenia wniosku, w celu włączenia do niej substancji czynnych, lub procedura zmiany ustanowionych w niej ograniczeń, powinna być przejrzysta i równa dla wszystkich wnioskodawców. Dlatego należy doprecyzować tę procedurę.

(2)

Dane wymagane do włączenia substancji czynnej do załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 528/2012 powinny stanowić wystarczający dowód na to, że dana substancja nie daje powodów do obaw w rozumieniu art. 28 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

W celu zachowania spójności procedura składania oraz zatwierdzania wniosku o włączenie substancji czynnej do załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 528/2012 powinna być identyczna z procedurą składania i zatwierdzania wniosku o zatwierdzenie substancji czynnej. W przypadku gdy ta pierwsza może wymagać jednak przedstawienia mniejszej ilości danych, procedurę oceny należy odpowiednio dostosować.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych, o którym mowa w art. 82 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012,

a)

włączenia substancji czynnych do kategorii 1, 2, 3, 4, 5 lub 6 tego załącznika zgodnie z art. 28 ust. 1 tego rozporządzenia; lub

b)

wprowadzenia zmian odpowiednich ograniczeń w tych kategoriach.

a)

jest uznawany za wniosek o włączenie substancji do kategorii 6 w załączniku I do tego rozporządzenia; oraz

b)

podlega zatwierdzeniu zgodnie z art. 3 ust. 2.

a)

art. 4 ust. 4 niniejszego rozporządzenia;

b)

art. 8 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012; lub

c)

jednym z aktów przewidzianych w art. 89 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/6

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1451/2007 (2) ustanawia wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Wykaz ten obejmuje bis-(N-cykloheksylo-diazenio-dioksy)-miedź (Cu-HDO).

(2)

Cu-HDO został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 8: środki do konserwacji drewna zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 8, zdefiniowanej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Austria została wyznaczona jako państwo pełniące rolę sprawozdawcy i w dniu 25 lutego 2008 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 13 grudnia 2013 r. wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Na podstawie sprawozdania można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające Cu-HDO, stosowane jako produkty typu 8, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE.

(6)

Należy zatem zatwierdzić Cu-HDO do stosowania w produktach biobójczych typu 8.

(7)

Ponieważ ocena nie obejmuje nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(8)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić państwom członkowskim, zainteresowanym stronom i Komisji, w stosownych przypadkach, przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań z tym związanych.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/9

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1451/2007 (2) ustanowiono wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Wykaz ten obejmuje kwas n-dekanowy.

(2)

Kwas n-dekanowy został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 4: środki odkażające powierzchnie mające kontakt z żywnością i paszami, produktach typu 18: insektycydy, akarycydy i produkty stosowane w celu zwalczania innych stawonogów oraz produktach typu 19: repelenty i atraktanty zgodnie z definicjami w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupom produktowym 4, 18 i 19 zdefiniowanym w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Austria została wyznaczona jako państwo pełniące funkcję sprawozdawcy i w dniu 7 grudnia 2010 r. przedłożyła Komisji sprawozdania właściwego organu wraz z zaleceniami zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdania właściwego organu zostały poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 13 grudnia 2013 r. wyniki przeglądu zostały włączone do dwóch sprawozdań z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Na podstawie tych sprawozdań z oceny można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające kwas n-dekanowy, stosowane w produktach typu 4, 18 i 19, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE.

(6)

Należy zatem zatwierdzić kwas n-dekanowy do stosowania w produktach biobójczych typu 4, 18 i 19.

(7)

Ponieważ nie poddano ocenie nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(8)

W przypadku zastosowania w produktach typu 4 nie poddano ocenie stosowania produktów biobójczych zawierających kwas n-dekanowy jako składników materiałów i wyrobów przeznaczonych do bezpośredniego lub pośredniego kontaktu z żywnością w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (4). Takie materiały mogą wymagać ustanowienia szczegółowych limitów migracji do żywności, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1935/2004. Zatwierdzenie nie powinno zatem obejmować takiego zastosowania, chyba że Komisja ustanowiła wspomniane limity lub stwierdzono zgodnie z odnośnym rozporządzeniem, że limity takie nie są konieczne.

(9)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić państwom członkowskim, zainteresowanym stronom oraz w stosownych przypadkach Komisji przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zatwierdzenia.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/13

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1451/2007 (2) ustanawia wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Wykaz ten obejmuje S-metopren.

(2)

S-metopren został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 18: „Insektycydy, akarycydy i produkty stosowane w celu zwalczania innych stawonogów”, zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 18, zdefiniowanej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Irlandia została wyznaczona jako państwo pełniące funkcję sprawozdawcy i w dniu 29 października 2010 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 13 grudnia 2013 r. wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Na podstawie sprawozdania można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające S-metopren, stosowane jako produkty typu 18, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE.

(6)

Należy zatem zatwierdzić S-metopren do stosowania w produktach biobójczych typu 18.

(7)

Ponieważ ocena nie obejmuje nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(8)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić państwom członkowskim, zainteresowanym stronom i Komisji, w stosownych przypadkach, przygotowanie się do spełnienia związanych z tym nowych wymogów.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/16

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1451/2007 (2) ustanawia wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Wykaz ten obejmuje zineb.

(2)

Zineb został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 21: „Produkty przeciwporostowe” zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 21, zdefiniowanej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Irlandia została wyznaczona jako państwo pełniące rolę sprawozdawcy i w dniu 29 marca 2011 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 13 grudnia 2013 r. wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Na podstawie sprawozdania z oceny można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające zineb, stosowane jako produkty typu 21, będą spełniać wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, jeśli spełnione są warunki określone w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Należy zatem zatwierdzić zineb do stosowania w produktach biobójczych typu 21.

(6)

Ponieważ ocena nie objęła nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(7)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić państwom członkowskim, zainteresowanym stronom oraz w stosownych przypadkach Komisji przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zatwierdzenia.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/19

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1451/2007 (2) ustanowiono wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Wykaz ten obejmuje kwas kaprylowy.

(2)

Kwas kaprylowy został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 4: środki odkażające powierzchnie mające kontakt z żywnością i paszami oraz w produktach typu 18: insektycydy, akarycydy i produkty stosowane w celu zwalczania innych stawonogów zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupom produktowym 4 i 18, zdefiniowanym w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Austria została wyznaczona jako państwo pełniące funkcję sprawozdawcy i w dniu 7 grudnia 2010 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu wraz z zaleceniami zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 13 grudnia 2013 r. wyniki przeglądu zostały włączone do dwóch sprawozdań z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Na podstawie tych sprawozdań z oceny można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające kwas kaprylowy, stosowane w produktach typu 4 i 18, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE.

(6)

Należy zatem zatwierdzić kwas kaprylowy do stosowania w produktach biobójczych typu 4 i 18.

(7)

Ponieważ nie poddano ocenie nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(8)

W przypadku zastosowania w produktach typu 4 nie poddano ocenie stosowania produktów biobójczych zawierających kwas kaprylowy jako składników materiałów i wyrobów przeznaczonych do bezpośredniego lub pośredniego kontaktu z żywnością w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (4). Takie materiały mogą wymagać ustanowienia szczegółowych limitów migracji do żywności, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1935/2004. Zatwierdzenie nie powinno zatem obejmować takiego zastosowania, chyba że Komisja ustanowiła wspomniane limity lub stwierdzono zgodnie z odnośnym rozporządzeniem, że limity takie nie są konieczne.

(9)

Należy przewidzieć rozsądny termin, który powinien upłynąć, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić państwom członkowskim, zainteresowanym stronom i Komisji, w stosownych przypadkach, przygotowanie się do spełnienia wymagań z tym związanych.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/23

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1451/2007 (2) ustanawia wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Wykaz ten obejmuje jod.

(2)

Jod został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 1: produkty biobójcze przeznaczone do utrzymywania higieny przez człowieka, typu 3: produkty biobójcze przeznaczone do utrzymywania higieny weterynaryjnej, typu 4: środki odkażające powierzchnie mające kontakt z żywnością i paszami oraz typu 22: płyny używane do balsamowania i preparowania zwłok ludzi lub zwierząt lub ich części, zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupom produktowym 1, 3, 4 i 22, określonym w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Dane przekazane do celów oceny umożliwiły również dokonanie ustaleń dotyczących poliwinylopyrolidonu jodu.

(4)

Szwecja została wyznaczona jako państwo pełniące funkcję sprawozdawcy i w dniu 20 kwietnia 2011 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniami, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(5)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 13 grudnia 2013 r. wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(6)

Na podstawie sprawozdania można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające jod, stosowane jako produkty typu 1, 3, 4 i 22, będą spełniać wymogi określone w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, jeśli spełnione zostaną warunki określone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

Należy zatem zatwierdzić jod, w tym poliwinylopyrolidon jodu, do stosowania w produktach biobójczych typu 1, 3, 4 i 22.

(8)

Ponieważ nie poddano ocenie nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(9)

Nie poddano ocenie stosowania produktów biobójczych zawierających jod jako składników materiałów i wyrobów przeznaczonych do bezpośredniego lub pośredniego kontaktu z żywnością w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (4). Takie materiały mogą wymagać ustanowienia szczegółowych limitów migracji do żywności, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1935/2004. Zatwierdzenie nie powinno zatem obejmować takiego zastosowania, chyba że Komisja ustanowiła wspomniane limity lub stwierdzono zgodnie z odnośnym rozporządzeniem, że limity takie nie są konieczne.

(10)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić państwom członkowskim, zainteresowanym stronom i Komisji, w stosownych przypadkach, przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań z tym związanych.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/27

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/29

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należności celne przywozowe na produkty objęte kodami CN 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 et 1007 90 00, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej w odniesieniu do takich produktów przy przywozie, powiększonej o 55 % i zmniejszonej o cenę przywozową CIF stosowaną wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć stawki określonej we wspólnej taryfie celnej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe CIF ustanawiane są regularnie dla przedmiotowych produktów.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010, ceną do obliczania należności celnych przywozowych produktów objętych kodami CN 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 i 1007 90 00 jest dzienna reprezentatywna cena przywozowa CIF ustalona w sposób określony w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 1 lutego 2014 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(5)

Ze względu na konieczność zapewnienia możliwie jak najszybszego stosowania tego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/32

(1)

Parlament Europejski, Rada i Komisja popierają ratyfikację międzynarodowych konwencji dotyczących pracy, które Międzynarodowa Organizacja Pracy klasyfikuje jako uaktualnione, traktując to jako wkład w starania Unii Europejskiej na rzecz upowszechniania godnej pracy dla wszystkich zarówno w Unii, jak i poza nią, i których istotnym aspektem jest ochrona oraz poprawa warunków pracy.

(2)

Większość przepisów zawartych w Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 189 dotyczącej godnej pracy dla osób pracujących w gospodarstwie domowym z 2011 r., zwanej dalej „Konwencją”, ujętych jest w dużym stopniu w dorobku prawnym Unii w dziedzinach polityki społecznej, zapobiegania dyskryminacji, współpracy sądowej w sprawach karnych oraz azylu i imigracji.

(3)

Przepisy Konwencji dotyczące ochrony pracujących w gospodarstwie domowym osób migrujących mogą potencjalnie wpłynąć na swobodny przepływ pracowników – dziedzinę, w której Unia posiada wyłączną kompetencję.

(4)

W związku z tym części Konwencji wchodzą w zakres kompetencji Unii i państwa członkowskie nie mogą, odnośnie do tych części, podejmować zobowiązań poza ramami instytucji Unii.

(5)

Unia Europejska nie może ratyfikować Konwencji, ponieważ jedynie państwa mogą być jej stronami.

(6)

W takiej sytuacji państwa członkowskie i instytucje Unii muszą współpracować, jeśli chodzi o ratyfikację Konwencji.

(7)

Rada powinna upoważnić zatem państwa członkowskie, związane przepisami unijnymi dotyczącymi minimalnych wymogów w dziedzinie warunków pracy, do ratyfikowania Konwencji w interesie Unii,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/33

(1)

Parlament Europejski, Rada i Komisja popierają ratyfikację międzynarodowych konwencji dotyczących pracy, które Międzynarodowa Organizacja Pracy klasyfikuje jako uaktualnione, traktując to jako przyczynienie się do starań Unii Europejskiej na rzecz upowszechniania godnej pracy dla wszystkich zarówno w Unii, jak i poza nią, i których istotnym aspektem jest ochrona oraz poprawa zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.

(2)

Zasady zawarte w części III Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 170 dotyczącej bezpieczeństwa przy używaniu substancji i preparatów chemicznych w pracy z 1990 r., zwanej dalej „Konwencją”, w dużej mierze pokrywają się z dorobkiem prawnym Unii dotyczącym zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, oznakowania i pakowania, opracowywanych od 1967 r. i nadal konsolidowanych.

(3)

W związku z tym części Konwencji wchodzą w zakres kompetencji Unii i państwa członkowskie nie mogą, odnośnie do tych części, podejmować zobowiązań poza ramami instytucji Unii.

(4)

Unia Europejska nie może ratyfikować Konwencji, ponieważ jedynie państwa mogą być jej stronami.

(5)

W takiej sytuacji państwa członkowskie i instytucje Unii muszą współpracować, jeśli chodzi o ratyfikację Konwencji.

(6)

Rada powinna upoważnić zatem państwa członkowskie, związane przepisami unijnymi dotyczącymi zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, oznakowania i pakowania, do ratyfikowania Konwencji w interesie Unii,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/34

(1)

Traktat z Lizbony wzmacnia rolę obywateli Unii Europejskiej jako uczestników życia politycznego, ustanawiając wyraźną zależność między obywatelami, korzystaniem z praw politycznych i życiem demokratycznym Unii. Art. 10 ust. 1 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) stanowi, że podstawą funkcjonowania Unii jest demokracja przedstawicielska oraz że każdy obywatel Unii ma prawo uczestniczyć w życiu demokratycznym Unii. Art. 10 ust. 2 TUE, będący wyrazem tych zasad, stanowi, że obywatele są bezpośrednio reprezentowani na poziomie Unii w Parlamencie Europejskim, a szefowie państw i rządów oraz rządy, którzy reprezentują państwa członkowskie w Radzie Europejskiej i w Radzie, odpowiadają demokratycznie przed parlamentami narodowymi albo przed swoimi obywatelami.

(2)

Zgodnie z art. 20 TFUE obywatelstwo Unii ma charakter dodatkowy w stosunku do obywatelstwa krajowego.

(3)

W art. 21 TFUE i art. 45 Karty praw podstawowych UE obywatelom Unii udziela się prawa podstawowego do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium Unii Europejskiej.

(4)

Celem niniejszego zalecenia jest zwiększenie prawa do udziału w demokratycznym życiu Unii oraz państw członkowskich obywateli UE korzystających ze swojego prawa do swobodnego przemieszczania się na terytorium Unii.

(5)

Jak podkreślono w sprawozdaniu na temat obywatelstwa UE z 2010 r. (1), jednym z problemów, z jakim konfrontowani są obywatele z niektórych państw członkowskich jako uczestnicy życia politycznego w Unii, jest utrata prawa do głosowania (pozbawienie praw wyborczych) w wyborach krajowych ich rodzimego państwa członkowskiego. Dzieje się tak, w przypadku gdy mieszkają przez określony czas w innym państwie członkowskim.

(6)

Obecnie żadne państwo członkowskie nie stosuje ogólnej polityki przyznawania obywatelom Unii z innych państw członkowskich zamieszkujących na jego terytorium prawa do głosowania w wyborach krajowych. W konsekwencji obywatele Unii pozbawieni prawa wyborczego w swoim kraju nie mają najczęściej prawa do głosowania w wyborach krajowych w żadnym z państw członkowskich.

(7)

Obecna sytuacja może być postrzegana jako odejście od podstawowych założeń obywatelstwa Unii, zgodnie z którymi ma ono charakter dodatkowy w stosunku do obywatelstwa krajowego i ma zapewniać dodatkowe prawa, podczas gdy w danym przypadku korzystanie z prawa do swobodnego przemieszczania się może prowadzić do utraty prawa do udziału w życiu politycznym.

(8)

Ponadto, mimo iż obywatele Unii pozbawieni w ten sposób praw wyborczych zachowują prawo do wybierania posłów do Parlamentu Europejskiego, nie mają prawa uczestniczyć w krajowych procesach wyborczych prowadzących do formowania rządów krajowych, których członkowie wchodzą w skład Rady, drugiego współprawodawcy Unii.

(9)

Ta utrata prawa do głosowania w wyborach krajowych w państwie, którego obywatelstwo posiadają, z powodu skorzystania z prawa do swobodnego przemieszczenia się do innych państw UE, jest postrzegana przez obywateli Unii jako luka w ich prawach politycznych.

(10)

W sprawozdaniu na temat obywatelstwa UE z 2013 r. „Obywatele UE: Twoje prawa – Twoja przyszłość” (2) Komisja podkreśliła, że pełny udział obywateli Unii w jej życiu demokratycznym na wszystkich szczeblach stanowi trzon tego obywatelstwa. Komisja zapowiedziała, że zaproponuje konstruktywne sposoby umożliwiania obywatelom UE mieszkającym w innym państwie członkowskim pełnego uczestnictwa w demokratycznym życiu UE poprzez utrzymanie prawa do głosowania w wyborach krajowych w państwie pochodzenia.

(11)

Prawo do głosowania jest podstawowym prawem obywatelskim. Zgodnie ze stanowiskiem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka nie jest ono przywilejem. Wszelkie ogólne, automatyczne i bezkrytyczne odejście od zasady powszechnych wyborów może podważyć demokratyczne umocowanie wybranego w ten sposób prawodawcy i uchwalonych przez niego aktów prawnych (3). W demokratycznym państwie domyślnie podejście powinno mieć zatem charakter integracyjny. Trybunał stwierdził ponadto, że pomimo braku wspólnego europejskiego podejścia istnieje wyraźna tendencja na korzyść umożliwiania udziału w wyborach obywatelem mieszkającym za granicą.

(12)

Przepisy stosowane obecnie w niektórych państwach członkowskich mogą doprowadzić do sytuacji, w której obywatele Unii mający miejsce zamieszkania w innych państwach członkowskich tracą prawo do głosowania tylko dlatego, że przez określony czas mieszkają za granicą. Opiera się to na założeniu, że pobyt za granicą określonej długości oznacza, że powiązania z procesem politycznym w kraju rodzimym zostały utracone. Założenie to nie jest jednak prawidłowe we wszystkich poszczególnych przypadkach. W związku z tym stosowne byłoby umożliwienie obywatelom, w przypadku których powstaje ryzyko utraty praw wyborczych, wykazania, że w dalszym ciągu są zainteresowani życiem politycznym w państwie członkowskim, którego są obywatelami.

(13)

Obywatele Unii mieszkający w innym państwie członkowskim mogą przez całe życie utrzymywać bliskie więzi ze swoim państwem pochodzenia, a akty prawne przyjmowane przez wybieranego tam prawodawcę mogą mieć na nich bezpośredni wpływ. Powszechny ponadgraniczny dostęp do programów telewizyjnych i do internetu oraz innych technologii komunikacji mobilnej i sieciowej sprawia, że uważne śledzenie wydarzeń społecznych i politycznych w państwie członkowskim pochodzenia i udział w nich jest łatwiejszy niż kiedykolwiek wcześniej.

(14)

Założenia polityki, w ramach której obywatele pozbawiani są prawa wyborczego, powinny być poddane ponownej ocenie w świetle bieżących realiów społeczno-gospodarczych i technologicznych, utrzymującej się tendencji, by w życie polityczne włączać jak najwięcej osób, obecnego stanu integracji europejskiej, jak również zasadniczego znaczenia, jakie mają prawo do udziału w demokratycznym życiu Unii i prawo do swobodnego przemieszczania się.

(15)

Bardziej integracyjne i wyważone podejście polegałoby na zagwarantowaniu obywatelom, którzy korzystają ze swojego prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu w Unii, możliwości zachowania prawa do głosowania w wyborach krajowych, jeżeli nadal wykazują zainteresowanie życiem politycznym w państwie członkowskim, którego są obywatelami.

(16)

Należy uznać, że aktywne działanie, takie jak wniosek o pozostawienie w rejestrze wyborców w państwie członkowskim pochodzenia, stanowi odpowiednie kryterium oraz najprostszy środek do celów wykazania ciągłego zainteresowana życiem politycznym w kraju; jednocześnie nie wpływa to na możliwość żądania przez państwa członkowskie, by obywatel ponawiał takie wnioski w odpowiednich odstępach czasu na potwierdzenie ciągłego zainteresowania.

(17)

W celu zminimalizowania obciążeń obywateli za granicą składanie wniosków o wpis do rejestru wyborców lub pozostawienia w takim rejestrze powinno być możliwe drogą elektroniczną.

(18)

Ważne jest również zagwarantowanie terminowego i odpowiedniego informowania obywateli wyprowadzających się do innego państwa członkowskiego lub mieszkających w innym państwie członkowskim o warunkach zachowania prawa do głosowania i o odpowiednich ustaleniach praktycznych,

1.

W przypadku gdy polityka państw członkowskich ogranicza prawo obywateli do głosowania w wyborach krajowych wyłącznie w oparciu o kryterium zamieszkania, państwa członkowskie powinny zapewnić swoim obywatelom, którzy korzystają należnego im prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Unii, możliwość wykazania się ciągłym zainteresowaniem życiem politycznym w państwie członkowskim, którego są obywatelami, m.in. za pomocą wniosku o pozostawienie rejestrze wyborców, oraz utrzymania w ten sposób swojego prawa do głosowania.

2.

W przypadku gdy państwa członkowskie zezwalają swoim obywatelom mieszkającym w innym państwie członkowskim na zachowanie prawa do głosowania w wyborach krajowych poprzez złożenie wniosku o pozostawienie w rejestrze wyborców, powinno to pozostawać bez uszczerbku dla możliwości wprowadzenia przez te państwa proporcjonalnych środków towarzyszących, takich jak wymóg ponawiania wniosku w odpowiednich odstępach czasu.

3.

Państwa członkowskie, które zezwalają swoim obywatelom zamieszkującym w innym państwie członkowskim na zachowanie prawa do głosowania w wyborach krajowych poprzez złożenie wniosku lub powtórnego wniosku o pozostawienie w rejestrze wyborców, powinny zadbać o to, aby wszystkie odpowiednie wnioski można było składać drogą elektroniczną.

4.

Państwa członkowskie, które przewidują utratę prawa do głosowania w wyborach krajowych przez swoich obywateli zamieszkujących w innym państwie członkowskim, powinny ich w odpowiedni sposób i w odpowiednim czasie poinformować o warunkach i praktycznych ustaleniach dotyczących zachowania prawa do głosowania w wyborach krajowych.

Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich.

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/36

(1)

Artykuł 2 ust. 1 wytycznych EBC/2004/18 z dnia 16 września 2004 r. dotyczących dokonywania zamówień na dostawę banknotów euro (1) stanowił, że jednolita procedura przetargowa Eurosystemu miała zostać uruchomiona najpóźniej w dniu 1 stycznia 2012 r.

(2)

Artykuł 2 ust. 1 wytycznych EBC/2004/18 został zmieniony wytycznymi EBC/2011/3 z dnia 18 marca 2011 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2004/18 dotyczące dokonywania zamówień na dostawę banknotów euro (2) i obecnie stanowi, że – w przypadku braku decyzji Rady Prezesów o innej dacie uruchomienia – jednolita procedura przetargowa Eurosystemu ma zostać uruchomiona najpóźniej w dniu 1 stycznia 2014 r.

(3)

Zgodnie z art. 21 wytycznych EBC/2004/18 Rada Prezesów dokonuje przeglądu wytycznych EBC/2004/18 na początku 2008 roku a następnie każdorazowo co dwa lata.

(4)

W kontekście ostatniego przeglądu wytycznych EBC/2004/18 Rada Prezesów zdecydowała, aby – z powodu zmiany założeń, na których oparta była spodziewana data uruchomienia jednolitej procedury przetargowej Eurosystemu – określić późniejszą datę uruchomienia tej procedury.

(5)

Wytyczne EBC/2004/18 powinny zatem zostać odpowiednio zmienione,

1.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 32/37

(1)

W dniu 25 września 2012 r. Trybunał przyjął nowy regulamin postępowania, wprowadzający szereg zmian materialnych i formalnych w stosunku do poprzedniego regulaminu, który uchyla. Zmiany te dotyczą między innymi terminologii zastosowanej w nowym regulaminie postępowania oraz procedury w przypadkach przyznania pomocy prawnej. Należy wobec tego odzwierciedlić te zmiany w tekście regulaminu dodatkowego.

(2)

Wskutek wyznaczenia przez szereg państw członkowskich nowych organów właściwych w sprawach unormowanych w art. 2, 4 i 6 regulaminu dodatkowego, a także przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Bułgarii i Rumunii z dniem 1 stycznia 2007 r. oraz Republiki Chorwacji z dniem 1 lipca 2013 r., powstaje ponadto konieczność aktualizacji wykazów zawartych w trzech załącznikach do tego regulaminu,

za zgodą Rady wyrażoną w dniu 17 grudnia 2013 r.,