Pracownicy spoza UE - uproszczenie formalności związanych z pobytem i pracą

Niniejsza dyrektywa ustanawia jedno zezwolenie na pobyt i pracę dla pracowników z krajów spoza Unii Europejskiej. Określa też zakres szczególnych praw zapewniających równe traktowanie pracowników spoza UE objętych dyrektywą.

AKT

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/98/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie procedury jednego wniosku o jedno zezwolenie dla obywateli państw trzecich na pobyt i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników z państw trzecich przebywających legalnie w państwie członkowskim

STRESZCZENIE

Niniejsza dyrektywa ustanawia jedno zezwolenie na pobyt i pracę dla pracowników z krajów spoza Unii Europejskiej. Określa też zakres szczególnych praw zapewniających równe traktowanie pracowników spoza UE objętych dyrektywą.

JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEJ DYREKTYWY?

Dyrektywa ustanawia:

• jedno powiązane zezwolenie na pobyt i pracę dla pracowników spoza UE legalnie przebywających w państwie UE,
• procedurę jednego wniosku o niniejsze zezwolenie,
• zbiór praw (w tym praw dotyczących traktowania na równi z obywatelami danego państwa) dla pracowników spoza UE objętych dyrektywą.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Kogo dotyczy dyrektywa?

Dyrektywa ma zastosowanie do obywateli krajów spoza UE, którzy są uprawnieni do pobytu lub pracy w UE, niezależnie od pierwotnego powodu przyjęcia. Zaliczają się do nich:

• obywatele krajów spoza UE starający się o przyjęcie przez kraj UE w celu pobytu i pracy,
• obywatele krajów spoza UE zamieszkujący już dany kraj UE i mający dostęp do rynku pracy tego państwa.

Pewne kategorie obywateli krajów spoza UE nie są objęte przez dyrektywę, np. osoby posiadające status rezydenta długoterminowego UE (odnoszą się do nich inne unijne przepisy).

Procedura jednego wniosku

Organy państwa UE muszą traktować jakikolwiek wniosek o jedno zezwolenie na pobyt i pracę (nowe, zmienione lub przedłużone) zgodnie z procedurą jednego wniosku. Muszą zdecydować, czy wniosek powinien złożyć obywatel kraju spoza UE czy jego pracodawca (lub oboje).

Wzór jednego zezwolenia zgadza się ze wzorem określonym rozporządzeniem (WE) nr 1030/2002 ustanawiającym jednolity wzór dokumentów pobytowych dla obywateli państw spoza UE.

Prawo do równego traktowania

Jedno zezwolenie pozwala beneficjentom z krajów spoza UE na korzystanie ze zbioru praw, w tym:

• prawa do pracy i pobytu w kraju UE, który wydał zezwolenie oraz swobodnego przemieszczania się w ramach jego terytorium,
• prawa do traktowania na równi z obywatelami państwa, które wydało zezwolenie, w odniesieniu do warunków pracy (tj. płacy i zwolnienia, bezpieczeństwa i higieny pracy, czasu pracy oraz urlopu), kształcenia i szkoleń, uznawania kwalifikacji, pewnych aspektów zabezpieczenia społecznego, ulg podatkowych, dostępu do towarów i usług, w tym służb doradztwa w zakresie mieszkania i zatrudnienia.

Dyrektywa ustanawia określone kryteria w zależności od danego kraju UE, który może ograniczyć zasadę równego traktowania w określonych dziedzinach (dostęp do edukacji/szkoleń, świadczenia z zabezpieczenia społecznego, takie jak świadczenia rodzinne lub mieszkalnictwo).

OD KIEDY DYREKTYWA MA ZASTOSOWANIE?

Od 25 grudnia 2013 r.

AKT POWIĄZANY

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1030/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. ustanawiające jednolity wzór dokumentów pobytowych dla obywateli państw trzecich (Dz.U. L 157 z 15.6.2002, s. 1-7).

Dyrektywa Rady 2003/109/WE z 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. L 16 z 23.1.2004, s. 44-53).

Ostatnia aktualizacja: 02.01.2015