KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 17.12.2018

COM(2018) 842 final

SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

Sprawozdanie w sprawie funkcjonowania europejskiego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla

Spis treści

Wykaz akronimów i skrótów    3

STRESZCZENIE    ..5

1. WPROWADZENIE    ..6

2. RAMY EU ETS NA 4. ETAPIE (2021–2030)    

2.1. Wzmocniony EU ETS    

2.2. Lepiej ukierunkowane zasady dotyczące ucieczki emisji    

2.3. Finansowanie niskoemisyjnych innowacji i modernizacji sektora energetycznego    

3. INFRASTRUKTURA EU ETS    12

3.1 Uwzględnienie działalności, instalacji i operatorów statków powietrznych    

3.2 Rejestr Unii i dziennik transakcji Unii Europejskiej (EUTL)    

4. FUNKCJONOWANIE RYNKU UPRAWNIEŃ DO EMISJI DWUTLENKU WĘGLA W 2017 r.    

4.1. Podaż: uprawnienia wprowadzane do obrotu    

4.1.1. Pułap    

4.1.2. Wydane uprawnienia    

4.1.3. Międzynarodowe jednostki emisji    

4.2. Popyt: uprawnienia wyłączone z obiegu    

4.3. Zachowanie równowagi między podażą a popytem    

5. LOTNICTWO    

6. NADZÓR RYNKU    

6.1. Charakter prawny i status podatkowy uprawnień do emisji    

7. MONITOROWANIE, RAPORTOWANIE I WERYFIKACJA EMISJI    

8. PRZEGLĄD UZGODNIEŃ ADMINISTRACYJNYCH    

9. ZGODNOŚĆ I EGZEKWOWANIE    

10. WNIOSKI I PROGNOZA    

ZAŁĄCZNIK    

Wykaz akronimów i skrótów

AVR        rozporządzenie w sprawie weryfikacji i akredytacji

WO        właściwy organ

CCS        wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla

CCU        wychwytywanie i utylizacja dwutlenku węgla

CDM        mechanizm czystego rozwoju

CER        jednostka poświadczonej redukcji emisji

CSCF        jednorodny międzysektorowy współczynnik korygujący

EA        Europejska Współpraca w Dziedzinie Akredytacji

EOG        Europejski Obszar Gospodarczy

EEX        European Energy Exchange

EBI        Europejski Bank Inwestycyjny

ERU        jednostka redukcji emisji

EU ETS    unijny system handlu uprawnieniami do emisji

EUTL        dziennik transakcji Unii Europejskiej

GHG        gaz cieplarniany

ICAO        Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego

ICE        ICE Future Europe

JI        mechanizm wspólnego wdrożenia

MAR        rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku

MiFID2    dyrektywa w sprawie rynków instrumentów finansowych

MRR        rozporządzenie w sprawie monitorowania i raportowania

MRVA    monitorowanie, raportowanie, weryfikacja i akredytacja

MSR        rezerwa stabilności rynkowej

NAB        krajowa jednostka akredytująca

NER        rezerwa dla nowych instalacji

PFC        perfluorowęglowodory

OZE        odnawialne źródło energii

TNAC        całkowita liczba uprawnień w obiegu

STRESZCZENIE

1. WPROWADZENIE

Od 2005 r. unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) stanowi kamień węgielny strategii UE na rzecz ograniczania emisji gazów cieplarnianych z przemysłu i sektora energetycznego. Przyczynia się on znacząco do osiągnięcia celu UE polegającego na redukcji emisji gazów cieplarnianych o 20 % do 2020 r. w porównaniu z poziomem z 1990 r. Mimo że UE jest na dobrej drodze do przekroczenia tego celu 1 , osiągnięcie redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 40 % do 2030 r. – jako część unijnych ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 – wymaga ciągłych postępów 2 . Sprawnie funkcjonujący EU ETS stanowi główny mechanizm służący do realizacji celu UE na 2030 r., ułatwiając obniżenie emisji gazów cieplarnianych w sektorach objętych systemem o 43 % w porównaniu z 2005 r.

Aby cel mógł być osiągnięty dzięki EU ETS, w 2015 r. Komisja przyjęła wniosek 3 w sprawie zmiany EU ETS na potrzeby czwartego okresu rozliczeniowego (2021–2030). Po szeroko zakrojonych negocjacjach, w lutym 2018 r. Parlament Europejski i Rada oficjalnie poparły przegląd, a zmieniona dyrektywa w sprawie EU ETS 4 weszła w życie dnia 8 kwietnia 2018 r.

W 2017 r. ponownie zmieniono dyrektywę w sprawie EU ETS 5 , aby uwzględnić globalny środek redukcji emisji lotniczych opracowany przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) ograniczając w dalszym ciągu zakres zastosowania systemów do lotów w obrębie Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). W 2017 r. podpisano również umowę 6 między UE a Szwajcarią w sprawie powiązania szwajcarskiego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych z EU ETS; jest to pierwsza umowa tego typu dla UE.

Niniejsze sprawozdanie w sprawie funkcjonowania europejskiego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla jest przedstawiane zgodnie z wymogami określonymi w art. 10 ust. 5 i art. 21 ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE 7 (dyrektywa w sprawie EU ETS). Jak określono w dyrektywie, celem sprawozdania jest zapewnienie regularnego corocznego obrazu zmian na europejskim rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla.

Niniejsze sprawozdanie dotyczy roku 2017, ale przedstawia także inicjatywy zaproponowane lub uzgodnione w pierwszej połowie 2018 r. Sprawozdanie to w porównaniu z zeszłorocznym 8 zawiera nowy rozdział dotyczący ram EU ETS na 4. etapie i nowy dodatek na temat postępów w realizacji, a także informacje dotyczące wskaźnika nadwyżki rezerwy stabilności rynkowej (MSR) w 2018 r. i wkładu państw członkowskich w rezerwę stabilności rynkowej w 2019 r. W następstwie zaostrzonych wymogów w zakresie przejrzystości i sprawozdawczości w zmienionej dyrektywie w sprawie EU ETS, tegoroczne sprawozdanie po raz pierwszy obejmuje przegląd faktycznych kwot pomocy przyznanych przez państwa członkowskie na rekompensatę pośrednich kosztów emisji w 2017 r.

O ile nie wskazano inaczej, dane wykorzystane do celów niniejszego sprawozdania są danymi publicznie dostępnymi, jakimi dysponowała Komisja przed końcem czerwca 2018 r. 9 Ogólne i opisowe informacje na temat EU ETS umieszczono w ramkach w poszczególnych częściach sprawozdania.

2.RAMY EU ETS NA 4. ETAPIE (2021–2030)

Zadaniem zmienionej dyrektywy w sprawie EU ETS na potrzeby 4. etapu jest ułatwienie osiągnięcia potrójnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych o 43 % w sektorach objętych EU ETS do 2030 r., ochrony konkurencyjności przemysłu, a także wspierania modernizacji i innowacji niskoemisyjnych za pomocą szeregu powiązanych środków.

Wykres 1: Podział pułapu w ramach 4. etapu

2.1. Wzmocniony EU ETS

Aby zwiększyć tempo ograniczania emisji, począwszy od 2021 r. ogólna liczba uprawnień do emisji będzie zmniejszana co roku o 2,2 %, podczas gdy obecnie zmniejszana jest o 1,74 %. Zwiększenie tej wartości oznacza stały spadek o około 48 mln uprawnień w skali roku w porównaniu z 38 mln obecnie i jest zgodny z celem redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorach objętych ETS na poziomie 43 % do 2030 r. w porównaniu z poziomami z 2005 r.

Ponadto rezerwa stabilności rynkowej jako mechanizm ustanowiony w celu redukcji odchyleń na rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla zostanie znacząco wzmocniona. Od 2019 r. do 2023 r. tempo przenoszenia uprawnień do rezerwy stabilności rynkowej zostanie podwojone do 24 %, aby szybciej przywrócić równowagę uprawnień do emisji na rynku dwutlenku węgla.

Aby jeszcze bardziej udoskonalić działanie EU ETS, począwszy od 2023 r. liczba uprawnień do emisji przechowywana w ramach rezerwy stabilności rynkowej będzie ograniczona do wolumenu aukcji z poprzedniego roku. Rezerwy przekraczające tę liczbę utracą ważność, o ile nie zostanie podjęta inna decyzja podczas pierwszego przeglądu rezerw stabilności rynkowej w 2021 r.

W przypadku zamknięcia zdolności wytwarzania energii elektrycznej w wyniku zastosowania dodatkowych środków krajowych państwa członkowskie mogą dobrowolnie anulować uprawnienia z całkowitego wolumenu aukcji dostępnego dla nich. Jeżeli elektrownie zostaną zamknięte, a zainteresowane państwo członkowskie nie zdecyduje się na anulowanie uprawnień, ten efekt zostanie uwzględniony w zasadach rezerwy stabilności rynkowej poprzez zwiększenie liczby uprawnień włączanych do rezerwy lub poprzez późniejsze uwolnienie tych uprawnień z rezerwy.

Więcej informacji na temat wdrożenia zmienionych przepisów dotyczących rezerwy stabilności rynkowej można znaleźć w rozdziale 4.3 (Równoważenie podaży i popytu).

2.2. Lepiej ukierunkowane zasady dotyczące ucieczki emisji

W odpowiedzi na obawy dotyczące konkurencyjności przemysłu w zglobalizowanym świecie obecne ramy przydziału bezpłatnych uprawnień zostaną zasadniczo utrzymane na 4. etapie, aby zapewnić europejskiemu przemysłowi przewidywalność i przejrzystość. Przydział bezpłatnych uprawnień pozostanie przewidywalny i przejrzysty w oparciu o wartości wskaźnika uzyskane w odniesieniu do wyników 10 % najbardziej wydajnych instalacji w UE. W oparciu o doświadczenia w zakresie wdrażania z obecnego okresu rozliczeniowego wprowadzono jednak kilka praktycznych usprawnień. 

Na 4. etapie przydział bezpłatnych uprawnień będzie się koncentrował na sektorach najbardziej narażonych na przenoszenie produkcji poza obszar UE. Poziom narażenia sektorów na ryzyko ucieczki emisji będzie oceniany na podstawie wskaźnika odzwierciedlającego handel i intensywność emisji. Sektory narażone w dużym stopniu zostaną umieszczone w wykazie sektorów i podsektorów narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji i otrzymają bezpłatnie uprawnienia równoważne 100 % stosownej wartości odniesienia. W przypadku mniej narażonych sektorów do 2026 r. przydział bezpłatnych uprawnień będzie wynosił 30 %, a następnie do 2030 r. będzie stopniowo wycofywany. Aktualnie Komisja tworzy wykaz sektorów i podsektorów narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji na następny okres rozliczeniowy (zob. dodatek 6 do załącznika), który będzie obowiązywał w ciągu całego 4. etapu.

Aby uniknąć nieoczekiwanych zysków oraz odzwierciedlić postępy technologiczne i innowacyjne poczynione od 2008 r., 54 wartości wskaźnika określające poziom przydziału bezpłatnych uprawnień dla każdej instalacji zostaną na 4. etapie dwukrotnie zaktualizowane na podstawie faktycznych danych. Roczna stopa redukcji będzie określana dla każdej wartości odniesienia. Będzie się ona wahała między minimalną stopą na poziomie 0,2 % w skali roku w przypadku sektorów charakteryzujących się niższym wykorzystaniem innowacji i maksymalną stopą na poziomie 1,6 % w przypadku sektorów o wyższym stopniu wykorzystania innowacji. W ramach stopy minimalnej zostanie zapewniony wkład sektorów charakteryzujących się wolniejszą ścieżką redukcji emisji, natomiast stopa maksymalna będzie stanowiła zachętę do szybszej redukcji emisji dla sektorów innowacyjnych. Trwają prace nad aktem delegowanym w sprawie zmiany zasad przydziału bezpłatnych uprawnień na lata 2021–2030, zaś początek prac nad aktualizacją wartości wskaźnika dla przydziału bezpłatnych uprawnień na lata 2021–2025 przewiduje się na koniec 2019 r. (zob. dodatek 6 do załącznika).

Ponadto przydziały dla pojedynczych instalacji można dostosowywać co roku, aby odzwierciedlały znaczące wzrosty i spadki produkcji. Próg dostosowań wyznaczony jest na poziomie 15 % i będzie oceniany na podstawie średniej kroczącej za dwa lata. W celu zapobieżenia manipulacji systemem dostosowań przydziału i jego nadużyciom Komisja może przyjąć akty wykonawcze, aby określić dokładniej ustalenia w zakresie dostosowań. Początek prac nad aktem wykonawczym przewiduje się na koniec 2018 r. (zob. dodatek 6 do załącznika).

Aby uniknąć stosowania międzysektorowego współczynnika korygującego w następnym okresie rozliczeniowym, wprowadzono istotny nowy środek ochronny w formie „bufora przydziału bezpłatnych uprawnień”. W przypadku konieczności zastosowania współczynnika korygującego, bufor zostanie wykorzystany poprzez zmniejszenie udziału uprawnień, które mają być sprzedane na aukcji na 4. etapie o maksymalnie 3 % całkowitej liczby uprawnień, zwiększając tym samym ilość uprawnień dostępnych do bezpłatnego przydziału. Jeżeli uprawnienia odłożone na potrzeby bufora przydziału bezpłatnych uprawnień pozostaną niewykorzystane, zostaną udostępnione jako „uzupełnienie” nowo utworzonych funduszy innowacyjnych i modernizacyjnych (zob. sekcja 2.3).

Na 4. etapie państwa członkowskie nadal będą miały możliwość zapewnienia pomocy państwa na rzecz sektorów narażonych na zagrożenie ucieczką emisji ze względu na znaczne pośrednie koszty emisji (tj. koszty wynikające ze wzrostu cen energii elektrycznej) (zob. sekcja 4.1.2.1.2). Ponadto będą jej towarzyszyły zwiększona przejrzystość i przepisy w zakresie sprawozdawczości. Państwa członkowskie powinny dążyć do wykorzystywania w tym celu nie więcej niż 25 % dochodów z aukcji, a jeżeli przekroczą ten poziom, do celów zachowania przejrzystości będą musiały złożyć sprawozdanie z odpowiednimi wyjaśnieniami. Będą musiały również regularnie publikować kwotę rekompensaty wypłaconą beneficjentom – zarówno z podziałem na sektory, jak i kwotę całkowitą. W świetle nowych przepisów Komisja rozpoczęła przegląd wytycznych w sprawie pomocy państwa w kontekście EU ETS 10 na kolejny okres rozliczeniowy (zob. dodatek 6 do załącznika).

2.3. Finansowanie niskoemisyjnych innowacji i modernizacji sektora energetycznego

Szereg mechanizmów finansowania niskoemisyjności umożliwi sektorom przemysłu i sektorowi energetycznemu sprostanie innowacyjnym i inwestycyjnym wyzwaniom, które wynikają z przejścia na gospodarkę niskoemisyjną na 4. etapie. Obejmują one dwa nowe fundusze:

·Fundusz innowacyjny będzie wspierał na zasadach konkurencyjności demonstrację innowacyjnych technologii i przełomowych innowacji w sektorach objętych EU ETS, w tym innowacyjnych odnawialnych źródeł energii, wychwytywania i utylizacji dwutlenku węgla oraz składowania energii. Dostępne zasoby będą odpowiadały wartości rynkowej w wysokości co najmniej 450 mln uprawnień w momencie ich sprzedaży na aukcji. Zostaną one uzupełnione wszelkimi niewypłaconymi środkami budżetowymi z programu NER 300 oraz nawet 50 mln uprawnień, które mogą zostać udostępnione funduszowi, jeżeli nie są niezbędne na potrzeby bufora przydziału bezpłatnych uprawnień, jak wyjaśniono wcześniej. Projekty we wszystkich państwach członkowskich, w tym również projekty małej skali, będą się kwalifikowały do wsparcia w ramach funduszu innowacyjnego. Prace nad utworzeniem funduszu innowacyjnego rozpoczęły się od konsultacji publicznych na początku 2018 r. 11 (zob. dodatek 6 do załącznika).

·Fundusz modernizacyjny będzie wspierał inwestycje w modernizowanie sektora energetycznego i bardziej ogólnie pojmowanych systemów energii, zwiększenie efektywności energetycznej i ilości energii ze źródeł odnawialnych oraz ułatwiał sprawiedliwe przejście w regionach zależnych od węgla w 10 państwach członkowskich o najniższych dochodach 12 . Obiekty wytwarzające energię przy wykorzystaniu stałych paliw kopalnych nie będą się kwalifikowały do wsparcia 13 . Fundusz będzie zasilany uprawnieniami odpowiadającymi 2 % całkowitej liczby na 4. etapie, sprzedawanymi na aukcji zgodnie z zasadami i warunkami określonymi dla aukcji odbywających się na wspólnej platformie aukcyjnej. W zależności od stopnia, w jakim udział aukcyjny jest zmniejszany na potrzeby bufora przydziału bezpłatnych uprawnień, liczba uprawnień dostępnych dla funduszu może wzrosnąć nawet o 0,5 % całkowitej liczby uprawnień. Prace nad utworzeniem funduszu modernizacyjnego rozpoczęły się we wrześniu 2018 r. w formie warsztatów przygotowawczych w państwach członkowskich będących beneficjentami (zob. dodatek 6 do załącznika).

Oprócz dwóch nowych funduszy fakultatywny przejściowy przydział bezpłatnych uprawnień na podstawie art. 10c dyrektywy w sprawie EU ETS będzie nadal dostępny na potrzeby modernizacji sektorów energetycznych w tych samych państwach członkowskich o niższych dochodach, które kwalifikują się do korzystania z funduszu modernizacyjnego. Znacznie zwiększono przejrzystość przepisów w zakresie przydziału zasobów. Projekty o wartości powyżej 12,5 mln EUR będą wybierane w drodze przetargu konkurencyjnego, natomiast inwestycje poniżej tej wartości muszą być wybierane w oparciu o jasne i przejrzyste kryteria, a wyniki wyboru będą przedmiotem konsultacji publicznych (chyba że takie projekty są również wybierane w drodze przetargu konkurencyjnego). Zmieniona dyrektywa w sprawie EU ETS stanowi, że uprawnienia z trzeciego okresu rozliczeniowego (2013–2020) nieprzydzielone na podstawie art. 10c mogą zostać przydzielone w latach 2021–2030 na rzecz inwestycji wybranych w drodze takiego przetargu konkurencyjnego, chyba że dane państwo członkowskie postanowi nie przydzielać ich w całości lub w części i poinformuje o takim zamiarze Komisję do dnia 30 września 2019 r. Ponadto zgodnie z nowymi przepisami kwalifikujące się państwa członkowskie mogą przeznaczyć całość lub część przydziału z art. 10c na wsparcie inwestycji w ramach funduszu modernizacyjnego, pod warunkiem że do dnia 30 września 2019 r. powiadomią Komisję o odpowiednich kwotach.

3. INFRASTRUKTURA EU ETS

3.1 Uwzględnienie działalności, instalacji i operatorów statków powietrznych    

Według sprawozdań sporządzonych na podstawie art. 21 i złożonych przez państwa uczestniczące 14 w 2018 r. łączna liczba dopuszczonych instalacji wynosiła 10 688 w 2017 r. w porównaniu z 10 790 w 2016 r. i około 10 950 w 2015 r.

Podobnie jak w latach poprzednich w 2017 r. w ramach EU ETS większość spalanych paliw stanowiły paliwa kopalne. Niemniej jednak 28 państw zgłosiło także wykorzystanie biomasy (w porównaniu z 29 w zeszłym roku) w związku z 2 181 instalacjami (20,4 % wszystkich instalacji). Dla porównania w zeszłym roku liczba instalacji wyniosła 2 079, stanowiąc 19 % wszystkich instalacji. Trzy państwa (Liechtenstein, Łotwa i Malta) nie zgłosiły żadnego wykorzystania biomasy 15 . W 2017 r. emisje pochodzące z biomasy wynosiły około 145 mln ton CO2 (8 % emisji zgłoszonych w ramach ETS), co stanowi jedynie nieznaczny wzrost z około 141 mln ton CO2 w 2016 r. (również około 8 % emisji zgłoszonych w ramach ETS). Jeżeli chodzi o 2017 r., jedynie Szwecja zgłosiła wykorzystanie biopaliwa w przypadku dwóch operatorów statków powietrznych (w odniesieniu do 2016 r. i 2015 r. zarówno Niemcy, jak i Szwecja zgłosiły takie wykorzystanie odpowiednio w przypadku trzech i czterech operatorów statków powietrznych).

Dane z 2017 r. dla kategorii instalacji określonych w oparciu o roczne emisje 16 wskazują, że – tak jak w poprzednich latach – 72 % instalacji należało do kategorii A, niemal 21 % – do kategorii B i niewiele ponad 7 % – do kategorii C. Jako „instalacje o niskim poziomie emisji” zgłoszono 6 110 instalacji (57 % wszystkich instalacji).

We wszystkich państwach uczestniczących znajdują się instalacje EU ETS, których działalność obejmuje spalanie. Natomiast instalacje, których działalność obejmuje rafinację ropy, produkcję stali, cementu, wapna, szkła, wyrobów ceramicznych, masy włóknistej i papieru można znaleźć w większości państw uczestniczących. W zakresie działań w ramach EU ETS dodatkowo wymienionych dla emisji gazów cieplarnianych innych niż CO2 zgłoszone zostały zezwolenia wydane w odniesieniu do aluminium pierwotnego i perfluorowęglowodorów (PFC) w 12 państwach (DE, FR, EL, IS, IT, NL, NO, RO, SE, SI, SK, UK), natomiast w odniesieniu do produkcji kwasu azotowego i N2O – w 20 państwach (wszystkich z wyjątkiem CY, DK, EE, ES, IE, IS, LI, LU, LV, MT, oraz SI). Inne sektory produkcji N2O – produkcja kwasu adypinowego i produkcja glioksalu i kwasu glioksalowego – zostały zgłoszone w odpowiednio 3 (DE, FR i IT) i 2 (DE i FR) państwach. Jedynie Norwegia zgłosiła działalność obejmującą wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla.

Siedem państw (ES, FR, HR, IS, IT, SI, UK) skorzystało z możliwości wyłączenia małych podmiotów uczestniczących w systemie z zakresu EU ETS zgodnie z art. 27 dyrektywy w sprawie EU ETS. W 2017 r. wielkość wyłączonych emisji wyniosła 2,85 mln ton CO2 (ok. 0,16 % całkowitych zweryfikowanych emisji).

Ze sprawozdań złożonych w 2018 r. zgodnie z art. 21 wynika, że jak dotąd osiem państw (BE, DK, FR, HR, HU, LI, LT, NL) skorzystało z zapisów art. 13 rozporządzenia w sprawie monitorowania i raportowania (MRR) 17 w celu dopuszczenia stosowania uproszczonych planów monitorowania w przypadku instalacji stacjonarnych niskiego ryzyka. Po 2016 r. do grupy tych państw dołączyły tylko Niderlandy. W przypadku operatorów statków powietrznych o niskim poziomie emisji trzy państwa zgłosiły stosowanie tego zapisu w odniesieniu do 2017 r. (BE, IS oraz PL).

W 2017 r. plan monitorowania zgłosiło 541 operatorów statków powietrznych (w porównaniu z 503 w 2016 r. i 524 w 2015 r.). 58 % (316) zgłoszonych operatorów wykonywało zarobkowe przewozy lotnicze, a pozostałe 42 % (225) wykonywało lotnicze przewozy niezarobkowe 18 . Łącznie 280 z nich (prawie 52 %) zaklasyfikowano jako małe podmioty uczestniczące w systemie (w porównaniu z 249 – 50 % w 2016 r. i 274 – 52 % w 2015 r.).

3.2 Rejestr Unii i dziennik transakcji Unii Europejskiej (EUTL)

W 2017 r. z rejestru Unii oraz EUTL można było całodobowo w pełni korzystać przez 365 dni z krótkimi, stanowiącymi łącznie około 17 godzin przerwami, które wynikały z aktualizacji technicznych.

W 2017 r. Komisja rozpoczęła proces przenoszenia zarówno rejestru Unii, jak i EUTL na bardziej nowoczesną i bezpieczną platformę hostingową. Proces ten zakończył się w czerwcu 2018 r. Ponadto Komisja w porozumieniu z państwami członkowskimi rozpoczęła wprowadzanie kilku zmian mających na celu zwiększenie efektywności pracy za pośrednictwem rejestru Unii.

W lutym 2018 r. rozporządzenie w sprawie rejestru EU ETS 19 zostało zmienione w celu wdrożenia środków ochronnych mających zapewnić ochronę integralności środowiskowej EU ETS, w przypadkach gdy prawo Unii przestanie mieć zastosowanie do państw członkowskich występujących z UE.

4. FUNKCJONOWANIE RYNKU UPRAWNIEŃ DO EMISJI DWUTLENKU WĘGLA W 2017 r.

W niniejszym rozdziale przedstawiono informacje dotyczące aspektów związanych z podażą i popytem na uprawnienia w ramach EU ETS. W części dotyczącej podaży zawarto informacje o pułapach emisji, przydziale bezpłatnych uprawnień, programie NER300, aukcjach uprawnień do emisji, odstępstwie od sprzedaży wszystkich uprawnień na aukcji w przypadku sektora energetycznego (art. 10c), wykorzystaniu międzynarodowych jednostek emisji oraz rozdział o systemach rekompensat pośrednich kosztów emisji.

Aby naświetlić sytuację po stronie popytu, przedstawiono informacje o liczbie zweryfikowanych emisji i metodach równoważenia podaży i popytu w zakresie uprawnień do emisji, takich jak rezerwa stabilności rynkowej.

4.1. Podaż: uprawnienia wprowadzane do obrotu

4.1.1. Pułap

W tabeli 1 przedstawiono dane liczbowe dotyczące pułapu dla instalacji stacjonarnych oraz liczbę uprawnień do emisji lotniczych wprowadzonych rocznie do obiegu 20 w odniesieniu do każdego roku podczas 3. etapu EU ETS.

Tabela 1: Pułap EU ETS na lata 2013–2020

4.1.2. Wydane uprawnienia

4.1.2.1. Przydział bezpłatnych uprawnień

W ramach 3. etapu około 43 % całkowitej ilości dostępnych uprawnień zostanie przydzielone bezpłatnie na instalacje przemysłowe i instalacje wytwarzające energię elektryczną, natomiast przydział uprawnień, które mają zostać sprzedane na aukcjach przez państwa członkowskie wynosi 57 %.

Po odjęciu 300 mln uprawnień na rzecz programu NER300 początkowa rezerwa dla nowych instalacji wynosiła 480,2 mln uprawnień. Do czerwca 2018 r. zarezerwowano 153,1 mln uprawnień na potrzeby 780 instalacji na cały okres trwania 3. etapu. Pozostałą rezerwę dla nowych instalacji, która wynosi 327,1 mln uprawnień, można będzie rozdzielić w przyszłości. Oczekuje się jednak, że znaczna liczba tych uprawnień pozostanie nieprzydzielona.

Do czerwca 2018 r. przydział bezpłatnych uprawnień zmniejszono o około 376 mln uprawnień przeznaczonych dla instalacji, które zamknięto lub których produkcję lub zdolność produkcyjną ograniczono w porównaniu z ich produkcją lub zdolnością produkcyjną wykorzystaną początkowo do wyliczenia przydziału w ramach 3. etapu.

Tabela 2: Liczba uprawnień (w mln) przydzielonych bezpłatnie na rzecz przemysłu w latach 2013–2018 23

Ponieważ popyt na przydział bezpłatnych uprawnień przekroczył dostępną ilość, przydział na wszystkie instalacje w ramach EU ETS ograniczono o taki sam odsetek w wyniku zastosowania „jednorodnego międzysektorowego współczynnika korygującego” 25 . W styczniu 2017 r. Komisja zmieniła 26 początkowe wartości jednorodnego międzysektorowego współczynnika korygującego w następstwie wyroku 27 Trybunału Sprawiedliwości.

4.1.2.1.1. Program NER300

W wyniku obydwu zaproszeń do składania wniosków przyznano łącznie 2,1 mld EUR na 38 projektów w zakresie odnawialnych źródeł energii i 1 system CCS realizowanych w 20 państwach członkowskich UE. Realizowanych jest 6 z nich: projekty dotyczące bioenergii BEST we Włoszech i Verbiostraw w Niemczech, projekty Windpark Blaiken w Szwecji i Windpark Handalm w Austrii dotyczące lądowej energii wiatrowej oraz projekty Veja Mate i Nordsee One w Niemczech dotyczące morskiej energii wiatrowej.

Do tej pory w przypadku 13 innych projektów podjęto ostateczne decyzje inwestycyjne, natomiast 14 projektów zostało anulowanych. 11 projektów znajduje się na różnych etapach przygotowania. W dniu 20 listopada 2017 r. 28 zmieniono decyzję dotyczącą NER300, aby umożliwić reinwestycję środków ponownie dostępnych w wyniku anulowania projektów z pierwszej rundy zaproszeń do składania wniosków (dotychczas 487 mln EUR) w istniejące instrumenty finansowe – projekty demonstracyjne dotyczące energii InnovFin oraz instrument dłużny w ramach instrumentu „Łącząc Europę”, które są zarządzane przez Europejski Bank Inwestycyjny.

Środki ponownie dostępne w wyniku anulowania projektów z drugiej rundy zaproszeń do składania wniosków (dotychczas 515 mln EUR) zostaną dodane do zasobów dostępnych w ramach funduszu innowacyjnego (zob. rozdział 2.3 i dodatek 6).

Tabela 3: Projekty NER300, które otrzymały dotacje w ramach pierwszego i drugiego zaproszenia do składania wniosków 29

4.1.2.1.2. Rekompensata pośrednich kosztów emisji

Do tej pory Komisja zatwierdziła 12 30 programów dotyczących rekompensaty pośrednich kosztów emisji w 11 państwach członkowskich. Programami, które zatwierdzono w ostatnim czasie, są program waloński, który wszedł w życie w dniu16 marca 2018, oraz program luksemburski, na rzecz którego zatwierdzono pomoc państwa w dniu 6 lipca 2018 r.

Jak określono w sekcji 2.2, w 2018 r. weszły w życie nowe wymogi dotyczące przejrzystości i sprawozdawczości jako część zmienionej dyrektywy w sprawie EU ETS. W związku z tym w ciągu trzech miesięcy od końca każdego roku państwa członkowskie, które dysponują takimi środkami finansowymi powinny podać do wiadomości publicznej w łatwo dostępnej formie całkowitą kwotę przyznanej rekompensaty w podziale na sektory i podsektory będące beneficjentami.

W tabeli 4 przedstawiono podsumowanie danych opublikowanych przez państwa członkowskie dotyczących rekompensat wypłaconych w 2017 r.

Tabela 4: Rekompensaty pośrednich kosztów emisji wypłacone przez państwa członkowskie w 2017 r.

Rekompensaty łącznych pośrednich kosztów emisji wypłacone przez 10 państw członkowskich w 2017 r. wyniosły około 694 mln EUR. Udział w PKB UE państw członkowskich, w których obowiązują programy dotyczące rekompensaty, wynosi około 70 %. Największymi beneficjentami rekompensat były odpowiednio sektor chemiczny, sektor metali nieżelaznych oraz sektor żelaza i stali.

W jednym z przepisów dotyczących przejrzystości w zmienionej dyrektywie w sprawie EU ETS określono, że państwa członkowskie, które w danym roku wydały ponad 25 % dochodów ze sprzedaży aukcyjnej na rekompensaty kosztów pośrednich, muszą opublikować sprawozdanie, w którym określą powody przekroczenia tej kwoty. Zainteresowane państwa członkowskie dokonały zatem porównania wypłat kosztów pośrednich w 2017 r. z dochodami ze sprzedaży aukcyjnej w roku kalendarzowym 2016 42 . W 2017 r. Belgia (Flandria), Niemcy, Francja, Niderlandy i Finlandia przekroczyły próg wynoszący 25 % i odpowiednio sporządziły sprawozdanie.

4.1.2.2. Sprzedaż uprawnień na aukcji

W 2017 r. zmieniono rozporządzenie w sprawie sprzedaży na aukcji w celu ponownego wyznaczenia ICE Future Europe (ICE) jako platformy aukcyjnej Zjednoczonego Królestwa od dnia 10 listopada 2017 r. Konieczna była również zmiana przepisów w związku ze zbliżającym się wdrożeniem rezerwy stabilności rynkowej. Rozporządzenie w sprawie sprzedaży na aukcji jest obecnie zmieniane w celu ponownego umieszczenia w wykazie EEX jako niemieckiej platformy aukcyjnej oraz w celu umożliwienia sprzedaży na aukcji pierwszych 50 mln uprawnień dla funduszu innowacyjnego wziętych z rezerwy stabilności rynkowej w 2020 r.

W okresie sprawozdawczym aukcje odbywały się za pośrednictwem następujących platform aukcyjnych:

·Platforma European Energy Exchange AG („EEX”) prowadząca sprzedaż na aukcji jako wspólna platforma aukcyjna dla 25 państw członkowskich uczestniczących we wspólnym postępowaniu o udzielenie zamówienia oraz dla Polski, która wycofała się ze wspólnego postępowania o udzielenie zamówienia, jednak nie wybrała odrębnej platformy aukcyjnej. Na dzień 5 września 2016 r. EEX prowadzi aukcje jako druga wspólna platforma aukcyjna wybrana w dniu 13 lipca 2016 r.;

·platforma EEX prowadzi sprzedaż aukcyjną dla Niemiec jako platforma aukcyjna „opt-out”;

·ICE prowadzi sprzedaż aukcyjną dla Zjednoczonego Królestwa jako platforma aukcyjna „opt-out”.

Islandia, Liechtenstein i Norwegia nie rozpoczęły jeszcze aukcyjnej sprzedaży uprawnień. Trwają prace mające na celu umożliwienie sprzedaży na aukcji tych uprawnień w ramach wspólnej platformy aukcyjnej.

W 2017 r. za pośrednictwem EEX prowadzącej sprzedaż aukcyjną w imieniu 27 państw członkowskich sprzedano na aukcji 89 % całkowitej liczby uprawnień sprzedawanych na aukcji, a za pośrednictwem ICE sprzedano na aukcji 11 % całkowitej liczby w imieniu Zjednoczonego Królestwa. Do 30 czerwca 2018 r. zorganizowano ponad 1 270 aukcji.

W tabeli 5 przedstawiono przegląd wolumenów uprawnień 43 sprzedanych na aukcji za pośrednictwem EEX i ICE do dnia 30 czerwca 2018 r. z uwzględnieniem wczesnych aukcji 44 uprawnień do emisji ogólnych.

Tabela 5: Łączny wolumen uprawnień 3. etapu sprzedanych na aukcji w latach 2012–2018

Aukcje zwykle przebiegały bezproblemowo, a ceny rozliczenia aukcji były zwykle ściśle związane z cenami rynku wtórnego.

Między styczniem 2017 r. a czerwcem 2018 r. anulowano cztery aukcje albo w wyniku nieosiągnięcia ceny wywoławczej, albo ze względu na to, iż łączny wolumen złożonych ofert okazał się mniejszy od wolumenu wystawionego do sprzedaży na aukcji. Uwzględniając te cztery przypadki po 2012 r. łącznie anulowano dziewięć aukcji spośród ponad 1 270 zorganizowanych. W dodatku 2 zawarto przegląd cen rozliczeniowych z aukcji uprawnień do emisji ogólnych od 2013 r. do dnia 30 czerwca 2018 r., a także przegląd liczby uczestników i współczynników popytu ofertowego do wystawionego na sprzedaż wolumenu (cover ratio). Platformy aukcyjne terminowo publikują szczegółowe wyniki każdej aukcji na specjalnych stronach internetowych. Więcej informacji o wynikach aukcji, w tym o liczbie uczestników, współczynnikach popytu ofertowego do wystawionego na sprzedaż wolumenu (cover ratio) i cenach, znajduje się w sprawozdaniach dotyczących państw członkowskich publikowanych na stronie internetowej Komisji 45 .

Łączne dochody uzyskane przez państwa członkowskie z aukcji przeprowadzonych od 2012 r. do dnia 30 czerwca 2018 r. przekroczyły 26 mld EUR (tylko w 2017 r. przychody ogółem wyniosły 5,6 mld EUR). Zgodnie z dyrektywą w sprawie EU ETS państwa członkowskie powinny wykorzystać co najmniej 50 % dochodów ze sprzedaży aukcyjnych, w tym wszystkie przychody z uprawnień rozdzielonych na potrzeby solidarności i wzrostu, na cele związane z klimatem i energią. Zgodnie z informacjami przekazanymi Komisji państwa członkowskie w 2017 r. 46 wykorzystały (lub planowały wykorzystać) ok. 80 % tych przychodów na określone cele związane z klimatem i energią.

4.1.2.3. Odstępstwo od stosowania pełnego systemu aukcyjnego w odniesieniu do sektora energetycznego

W tabeli 1 w dodatku 1 do załącznika przedstawiono liczbę bezpłatnych uprawnień przydzielonych wytwórcom energii elektrycznej w 2017 r. Maksymalna roczna pula uprawnień została przedstawiona w tabeli 2 w dodatku 1.

Łączna wartość zgłoszonego wsparcia inwestycyjnego w latach 2009–2017 wyniosła ok. 11,3 mld EUR. Około 80 % tej kwoty przeznaczono na ulepszenie i modernizację infrastruktury, a jej pozostałą część – na czyste technologie albo dywersyfikację dostaw.

Nieprzydzielone uprawnienia można albo sprzedać na aukcjach, albo – zgodnie z przepisami zmienionej dyrektywy w sprawie EU ETS – można je przydzielić w latach 2021–2030 na podstawie art. 10c na inwestycje wybrane w drodze przetargu konkurencyjnego (zob. sekcja 2.3). Na wykresie 2 przedstawiono liczbę uprawnień, które przydzielono w latach 2013–2017.

Wykres 2: Bezpłatne uprawnienia przyznane zgodnie z art. 10c

Na wykresie 3 przedstawiono informacje o przydziale, dodaniu do aukcji lub niewykorzystaniu uprawnień przyznanych zgodnie z art. 10c (uprawnień, których ani nie przyznano, ani nie dodano do aukcji). Dla przykładu: nie przydzielono jeszcze ani nie dodano do aukcji 113 mln uprawnień odjętych od polskiego przydziału uprawnień, przeznaczonych do sprzedaży na aukcji w latach 2013–2017 do celów art. 10c.

Wykres 3: Rozdział uprawnień (przydzielone, sprzedane na aukcji, pozostałe niewykorzystane)

W tabeli 6 przedstawiono liczbę uprawnień odjętych do celów art. 10c w okresie do 2017 r., które zostały sprzedane na aukcji w latach 2013–2017, oraz liczbę pozostałych niewykorzystanych uprawnień. W ostatniej kolumnie tabeli podano, ile uprawnień można na daną chwilę przenieść i przydzielić w latach 2021–2030 na inwestycje wybrane w przetargu konkurencyjnym.

Tabela 6: Sposób postępowania z niewykorzystanymi uprawnieniami do emisji przydzielonymi zgodnie z art. 10c, lata 2013–2017

4.1.3. Międzynarodowe jednostki emisji

Chociaż dokładna liczba uprawnień do międzynarodowych jednostek emisji na 2. i 3. etapie (2008–2020) będzie częściowo zależna od liczby przyszłych zweryfikowanych emisji, analitycy rynku szacują, że wyniesie ona około 1,6 mld jednostek. Na dzień 30 czerwca 2018 r. łączna liczba wykorzystanych lub wymienionych międzynarodowych jednostek emisji wynosi 1,49 mld, co stanowi ponad 90 % szacunkowej dozwolonej maksymalnej liczby jednostek emisji.

Pełny przegląd wymiany międzynarodowych jednostek emisji znajduje się w dodatku 3 do załącznika.

4.2. Popyt: uprawnienia wyłączone z obiegu

Z informacji odnotowanych w rejestrze Unii wynika, że w 2017 r. emisje z instalacji uczestniczących w EU ETS wzrosły nieznacznie o 0,18 % w porównaniu z 2016 r. Chociaż ten nieznaczny wzrost stanowi przełamanie tendencji spadkowej emisji od 3. etapu w 2013 r., można to wyjaśnić wzrostem realnego PKB o 2,4 %, które jest wyższe niż w jakimkolwiek innym roku od początku bieżącego okresu rozliczeniowego.

Tabela 7: Zweryfikowane emisje (w mln ton ekwiwalentu CO2)

Dane dotyczące PKB zgodne z danymi zgłoszonymi pod adresem: http://epp.eurostat.ec.europa.eu/tgm/table.do?tab=table&init=1&plugin=1&language=en&pcode=tec00115  

(dostęp w lipcu 2018 r.). Zweryfikowane emisje lotnicze zostały zgłoszone oddzielnie w sekcji 5.

Jak wykazano w tabeli, wzrost emisji był głównie spowodowany przez przemysł, podczas gdy emisje z sektora energetycznego uległy nieznacznemu zmniejszeniu.

Liczba dobrowolnie anulowanych uprawnień wynosiła w 2017 r. 84 827. Do końca czerwca 2018 r. łącznie zarejestrowano 300 181 dobrowolnie anulowanych uprawnień.

4.3. Zachowanie równowagi między podażą a popytem

Na początku 3. etapu w 2013 r. EU ETS charakteryzował się znacznym brakiem równowagi strukturalnej między podażą uprawnień a popytem na nie, odpowiadającym 2,1 mld uprawnień. W bieżącym okresie rozliczeniowym nadwyżka ta stale się zmniejszała, utrzymując się na stałym poziomie w 2014 r. i znacznie spadając do 1,78 mld uprawnień w 2015 r., 1,69 mld uprawnień w 2016 r. oraz 1,65 mld uprawnień w 2017 r. Oznacza to ogólny spadek o prawie pół mld w ciągu trzech lat. Spadek ten odzwierciedla wpływ środka opóźnienia sprzedaży 49 stosowanego w latach 2014–2016, który został częściowo zrównoważony przez spadek emisji w okresie 2013–2016.

Na wykresie 4 przedstawiono rozwój w odniesieniu do nadwyżki na europejskim rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla na koniec 2017 r.

Wykres 4: Rozwój nadwyżki na europejskim rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla w latach 2013–2017

Aby rozwiązać kwestię braku strukturalnej równowagi między podażą a popytem na uprawnienia, w 2015 r. 50 utworzono rezerwę stabilności rynkowej w celu zwiększenia elastyczności podaży uprawnień do emisji na aukcjach. Rezerwa stabilności rynkowej zacznie funkcjonować w 2019 r.

W sprawozdaniu w sprawie rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla można skonsolidować dane dotyczące podaży i popytu, które są publikowane zgodnie z harmonogramem obowiązków sprawozdawczych wynikających z dyrektywy w sprawie EU ETS oraz jej przepisów wykonawczych. Wspomniany harmonogram, odpowiednie dane i zakres przedstawiono w tabeli 2 w dodatku 4 do załącznika. Wykres 5 przedstawia skład podaży i popytu w 2017 r. Odnośne dane zostały również opublikowane w komunikacie w sprawie całkowitej liczby uprawnień do emisji znajdujących się w obiegu do celów rezerwy stabilności rynkowej 51 .

Wykres 5: Skład skumulowanej podaży i skumulowanego popytu do końca 2017 r.

Podaż (skumulowana, w mln)     Popyt (skumulowany, w mln)

W ramach przygotowań do rozpoczęcia funkcjonowania rezerwy stabilności rynkowej w 2019 r., od połowy maja 2017 r. 52 Komisja regularnie publikowała informacje na temat łącznej liczby uprawnień w obiegu w poprzednim roku. W maju 2018 r. po raz drugi opublikowano informacje na temat łącznej liczby uprawnień w obiegu – było to 1 654 574 598 uprawnień 53 . Publikacja z 2018 r. po raz pierwszy doprowadzi do umieszczenia uprawnień w rezerwie stabilności rynkowej, ograniczając wolumen aukcji w ciągu pierwszych ośmiu miesięcy 2019 r.

Zmienioną dyrektywą w sprawie EU ETS dokonano dwóch znaczących zmian dotyczących funkcjonowania rezerwy stabilności rynkowej (zob. także sekcja 2.1). Po pierwsze, odsetek łącznej liczby uprawnień w obiegu, którą należy przenieść do rezerwy 2019–2023, wzrośnie dwukrotnie z 12 % do 24 %. Przyspieszy to znacznie tempo zmniejszania nadwyżki. Po drugie, począwszy od 2023 r. uprawnienia przechowywane w rezerwie stabilności rynkowej przekraczające wolumen aukcji z poprzedniego roku nie będą już ważne.

W związku z tym na podstawie łącznej liczby uprawnień w obiegu w 2018 r. oraz zmienionych przepisów, wolumeny aukcji w 2019 r. zostaną zmniejszone o blisko 265 mln uprawnień w ciągu pierwszych ośmiu miesięcy 2019 r., co odpowiada 16 % nadwyżki. W rezultacie w ciągu pierwszych ośmiu miesięcy 2019 r. sprzedanych zostanie około 40 % mniej uprawnień niż w analogicznym okresie w 2018 r. W oparciu o wolumen aukcji za 2019 r. w dodatku 7 przedstawiono informacje na temat wkładu państw członkowskich w rezerwę stabilności rynkowej w okresie styczeń–sierpień 2019 r.

5. LOTNICTWO

Do czasu przyjęcia przez ICAO odpowiednich instrumentów CORSIA i późniejszych decyzji UE dotyczących potencjalnego wdrożenia CORSIA w UE, oraz aby zapewnić utrzymanie tempa międzynarodowego procesu, w 2017 r. UE podjęła decyzję o przedłużeniu do dnia 31 grudnia 2023 r. obecnie obowiązującego odstępstwa dotyczącego obowiązków w ramach systemu EU ETS w odniesieniu do lotów do i z państw trzecich, z zastrzeżeniem, że podlega to przeglądowi 54 . W związku z tym obecny okres obowiązywania zakresu geograficznego ograniczonego do obrębu EOG zostaje utrzymany do 2023 r. Po tym terminie w przypadku braku przeprowadzenia przeglądu zakres ten powróciłby do początkowego statusu „pełnego zakresu”.

Ponadto w zmienionej dyrektywie w sprawie EU ETS przewidziano, że Komisja Europejska powinna przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat sposobów wdrażania CORSIA w prawie Unii w drodze przeglądu dyrektywy. W dyrektywie przewidziano również stosowanie od 2021 r. współczynnika liniowego redukcji do uprawnień do emisji lotniczych wynoszącego 2,2 %.

W 2017 r. uprawnienia były wydawane zgodnie z zakresem geograficznym ograniczonym do obrębu EOG. Przydział bezpłatnych uprawnień wynosił niewiele ponad 33,1 mln uprawnień. Liczba ta obejmuje przydział bezpłatnych uprawnień (niewiele ponad 32,0 mln uprawnień) oraz niemal 1,1 mln bezpłatnych uprawnień przydzielonych ze specjalnej rezerwy dla nowych instalacji i szybko rosnących operatorów. Liczbę przydziałów z tej rezerwy w latach 2017–2020 zwiększono dwukrotnie, ponieważ odnoszą się one do całego okresu obejmującego lata 2013–2020.

W odniesieniu do zmian dotyczących poziomu emisji lotniczych zweryfikowane emisje uległy dalszemu zwiększeniu i w 2017 r. wynosiły 64,2 mln ton CO2, co stanowi wzrost o 4,5 % w porównaniu z 2016 r.

Wolumeny sprzedaży na aukcjach od stycznia do grudnia 2017 r. wynosiły około 4,7 mln.

W tabeli 8 przedstawiono zestawienie zweryfikowanych emisji, przydziałów bezpłatnych uprawnień i wolumenów sprzedaży na aukcji dla sektora lotniczego od początku 3. etapu.

Tabela 8: Zweryfikowane emisje i przydziały dla sektora lotniczego

Wolumeny uprawnień do emisji lotniczych sprzedanych na aukcji w latach 2013–2015 odzwierciedlają decyzję współprawodawcy z 2013 r. o „zatrzymaniu zegara” 57 i ograniczeniu zobowiązań w zakresie klimatu wyłącznie do przewozów lotniczych odbywających się w obrębie EOG. Zapewnienie zgodności z systemem przez sektor lotniczy zostało opóźnione w przypadku 2012 r. i 2013 r. Wolumeny z 2012 r., w przypadku których nastąpiło opóźnienie, zostały sprzedane na aukcji w 2014 r., natomiast zapewnienie zgodności z systemem w zakresie emisji lotniczych za lata 2013–2014 miało miejsce w okresie od stycznia do kwietnia 2015 r.

6. NADZÓR RYNKU

W MiFID2 i w rozporządzeniu w sprawie nadużyć na rynku, przyjętych w 2014 r., przewidziano pewne dostosowania ogólnego systemu do specyfiki rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla (zob. sprawozdanie w sprawie rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla z 2015 r.) 58 .

W latach 2016–2018 przyjęto kilka środków regulujących szczegółowo przepisy w ramach MiFID2 59 oraz rozporządzenia w sprawie nadużyć na rynku 60 .

6.1. Charakter prawny i status podatkowy uprawnień do emisji

Charakter prawny uprawnień w zależności od państwa przyjmuje różne formy, takie jak instrumenty finansowe, aktywa niematerialne i prawne, prawa własności i towary. Ze sprawozdań złożonych zgodnie z art. 21 w 2018 r. wynika, że co najmniej pięć państw uczestniczących (DE, IE, IT, NO, SE) zgłosiło wdrożenie zmian w krajowym prawodawstwie lub plany ich wdrożenia, uwzględniając w większości wdrożenie MiFID2 61 .

W odniesieniu do statusu podatkowego uprawnień jedynie trzy państwa zgłaszają, że do wydawania uprawnień do emisji ma zastosowanie podatek od wartości dodanej (VAT). Natomiast VAT jest należny od transakcji związanych z uprawnieniami do emisji w obrocie na rynku wtórnym w większości państw uczestniczących (wszystkich z wyjątkiem CY, EE, IS, LI).

Większość państw zgłasza, że stosuje mechanizm odwrotnego obciążenia w przypadku krajowych transakcji związanych z uprawnieniami do emisji. Odstępstwo w postaci odwrotnego obciążenia przenosi odpowiedzialność za opłacenie transakcji obciążonej VAT ze sprzedającego na kupującego towar lub usługę i stanowi skuteczne zabezpieczenie przed oszustwem związanym z VAT. W listopadzie 2018 r. Rada przyjęła zmianę 62 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywy VAT), aby rozszerzyć okres stosowania odstępstwa na czas po zakończeniu 2018 r., do dnia 30 czerwca 2022 r. Państwa członkowskie zachęca się do dalszego stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia, aby nadal zapewnić właściwą ochronę dla rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla.

Możliwe jest dodatkowe opodatkowanie uprawnień do emisji w przypadku korporacji (np. przez zastosowanie podatku od osób prawnych lub podatku od przedsiębiorstw). Szesnaście państw zgłosiło, że nie wprowadziło takiego opodatkowania.

7. MONITOROWANIE, RAPORTOWANIE I WERYFIKACJA EMISJI

7.1. Sytuacja ogólna

Komisja nadal zachęca do wprowadzania usprawnień przy wdrażaniu przez państwa rozporządzenia w sprawie monitorowania i raportowania oraz rozporządzenia w sprawie weryfikacji i akredytacji na podstawie zapewnionych wytycznych i formularzy 63 .

Doświadczenia związane z wdrażaniem tych dwóch rozporządzeń wskazują na potrzebę dalszego udoskonalenia, wyjaśnienia i uproszczenia zasad monitorowania, raportowania i weryfikacji w celu dalszego promowania harmonizacji, zmniejszenia obciążenia administracyjnego dla operatorów i państw uczestniczących oraz dalszego zwiększenia skuteczności systemu.

Począwszy od lutego 2017 r. przeprowadzono konsultacje z państwami uczestniczącymi w celu aktualizacji tych dwóch rozporządzeń, aby przygotować się do 4. etapu EU ETS oraz udoskonalić i uprościć procesy monitorowania, raportowania i weryfikacji.

Uznaje się, że poprawiono skuteczność systemu zapewnienia zgodności, ponieważ dzięki rozporządzeniu w sprawie monitorowania i raportowania państwa uzyskały możliwość wprowadzenia obowiązku elektronicznej sprawozdawczości. W 2018 r. 16 państw uczestniczących zgłosiło wykorzystanie elektronicznych formularzy lub specjalnych formatów plików do sporządzania planów monitorowania, raportów na temat wielkości emisji, sprawozdań z weryfikacji lub sprawozdań dotyczących udoskonaleń stworzonych w oparciu o minimalne wymagania określone przez Komisję. Dwanaście państw uczestniczących zgłosiło, że korzysta z pewnej formy zautomatyzowanych systemów informatycznych do celów sprawozdawczości EU ETS.

7.2. Zastosowane monitorowanie

Według złożonych w 2018 r. sprawozdań sporządzonych na podstawie art. 21 w przypadku większości instalacji wykorzystuje się metodologię opartą na obliczeniach 64 . Jedynie w przypadku 179 instalacji w 23 państwach (1,7 % wszystkich instalacji) zgłoszono korzystanie z systemów ciągłego pomiaru emisji, najczęściej w Niemczech, Francji i Republice Czeskiej. Chociaż liczba państw jest taka sama jak w zeszłym roku, ogółem takie podejście stosuje się w dodatkowych 29 instalacjach.

Tylko 11 państw zgłosiło korzystanie z rozwiązania rezerwowego w 36 instalacjach obejmujących około 3,4 mln ton ekwiwalentu CO2 (w porównaniu z 5,1 mln ton ekwiwalentu CO2 w poprzednim roku). Jedna instalacja w Niderlandach odpowiada za 35 % łącznej emisji monitorowanej z wykorzystaniem metody rezerwowej.

Przeważająca większość instalacji spełnia minimalne poziomy zobowiązań 65 wynikających z rozporządzenia w sprawie monitorowania i raportowania. Jedynie w przypadku 106 instalacji kategorii C (o jedną więcej niż w zeszłym roku), czyli 13,7 % (wobec 13 % w zeszłym roku), zgłoszono odstępstwa pod względem co najmniej jednego parametru od wymogu zastosowania najwyższego poziomu dokładności do głównych strumieni materiałów wsadowych. Takie odstępstwa są dozwolone jedynie w przypadku, gdy prowadzący instalację wykaże, że osiągnięcie najwyższego poziomu dokładności jest technicznie niewykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów. Z chwilą, gdy prowadzący instalację przestaje spełniać te warunki, staje się zobowiązany do odpowiedniego udoskonalenia swojego systemu monitorowania. W okresie sprawozdawczym 2013 zgłoszono, że 16 % wszystkich instalacji kategorii C nie spełniało najwyższych poziomów dokładności w taki czy inny sposób. A zatem od początku 3. etapu widoczny jest postęp w zakresie zgodności instalacji kategorii C z najwyższym poziomem dokładności.

Podobnie sprawozdania z 23 państw uczestniczących wykazują, że dopuszczonych jest łącznie 21 % instalacji kategorii B z pewnymi odstępstwami od poziomu wymagań określonych w rozporządzeniu w sprawie monitorowania i raportowania (w porównaniu z 22 % w zeszłym roku i 26 % dwa lata temu), co świadczy o stałym postępie w osiąganiu zgodności z najwyższymi poziomami dokładności.

7.3. Akredytowana weryfikacja

W sprawozdaniach sporządzonych na podstawie art. 21 nie podaje się łącznej liczby weryfikatorów, jednak uzasadniony szacunek w oparciu o liczbę weryfikatorów akredytowanych w odniesieniu do spalania (głównego zakresu akredytacji) wskazuje, że w weryfikacjach z 2017 r. brało udział łącznie co najmniej 124 różnych akredytowanych weryfikatorów. Jeżeli chodzi o lotnictwo, przedłożone w 2018 r. sprawozdania sporządzone na podstawie art. 21 wskazują, że w weryfikacjach z 2017 r. brało udział 46 różnych akredytowanych weryfikatorów. Europejska Współpraca w Dziedzinie Akredytacji stanowi centralne ogniwo łączące ze stosownymi krajowymi jednostkami akredytującymi i ich listami akredytowanych weryfikatorów EU ETS 66 .

Wzajemne uznawanie weryfikatorów między uczestniczącymi państwami funkcjonuje prawidłowo: dwadzieścia sześć państw zgłosiło, że na ich terytorium działa co najmniej jeden zagraniczny weryfikator.

Wśród weryfikatorów stwierdzono wysoki poziom przestrzegania rozporządzenia w sprawie weryfikacji i akredytacji. Polska zgłosiła zawieszenie jednego weryfikatora, natomiast dwa państwa (PL i CZ) zgłosiły w 2017 r. wycofanie akredytacji odpowiednio jednego i dwóch weryfikatorów. Dla porównania w 2016 r. zgłoszono jeden przypadek zawieszenia i jeden wycofania akredytacji, a w 2015 r. nie zgłoszono żadnego zawieszenia ani wycofania akredytacji. W 2017 r. tylko Polska zgłosiła ograniczenie zakresu akredytacji dwóch weryfikatorów; dla porównania: w 2016 r. zgłoszono ograniczenie zakresu akredytacji jednego weryfikatora, a w 2015 r. cztery państwa zgłosiły wprowadzenie takich ograniczeń wobec pięciu weryfikatorów.

Dziewięć państw zgłosiło otrzymanie w tym roku skarg na weryfikatorów (o jedno więcej niż w zeszłym roku). Łączna liczba skarg zmniejszyła się jednak o 12 %. Zgłoszono rozstrzygnięcie 95 % otrzymanych skarg (podobnie jak w zeszłym roku, kiedy współczynnik ten wyniósł 96 %). Dwanaście państw zgłosiło wykrycie niezastosowania się weryfikatora do obowiązujących przepisów w ramach procesu wymiany informacji pomiędzy krajowymi jednostkami akredytującymi a właściwymi organami (w porównaniu z dziewięcioma w poprzednim roku).

8. PRZEGLĄD UZGODNIEŃ ADMINISTRACYJNYCH

Od ostatniego okresu sprawozdawczego nie zaobserwowano żadnych istotnych zmian w rozwiązaniach administracyjnych stosowanych przez państwa uczestniczące. Zgodnie ze sprawozdaniami sporządzonymi na podstawie art. 21 w 2018 r. w każdym państwie było średnio 5 właściwych organów zaangażowanych we wdrażanie EU ETS 67 . Zgłoszono korzystanie z różnych narzędzi i metod do celów koordynacji między właściwymi organami. Należą do nich m.in. instrumenty ustawodawcze na potrzeby centralnego zarządzania planami monitorowania lub sprawozdaniami na temat wielkości emisji (w 13 państwach), dostarczanie władzom lokalnym przez właściwe organy centralne obowiązujących instrukcji i wytycznych (w 9 państwach), regularne grupy robocze lub spotkania organów (w 15 państwach), korzystanie ze wspólnej platformy informatycznej (w 11 państwach). Osiem państw (CY, EE, IE, IS, IT, LI, LU, MT) wskazało brak wdrożenia jakiegokolwiek rozwiązania spośród powyższych.

W kwestii opłat administracyjnych nakładanych w związku z udzielaniem zezwoleń na plany monitorowania i z zatwierdzonymi planami monitorowania w 2018 r. 14 państw zgłosiło brak obciążania operatorów instalacji jakimikolwiek opłatami (CY, DE, EE, FR, GR, IE, LI, LT, LU, LV, MT, NL, SE, SK), tak samo jak w zeszłym roku. Podobnie, bez różnicy w stosunku do roku poprzedniego, operatorzy statków powietrznych nie uiszczają opłat w 15 państwach (BE, CY, CZ, DE, EE, ES, GR, LI, LT, LU, LV, MT, NL, SE, SK). Opłaty znacznie się różnią w zależności od danego państwa oraz usługi. Dla przykładu: opłaty związane z zezwoleniem i zatwierdzeniem planu monitorowania instalacji wahają się w granicach 5–7 690 EUR, natomiast w przypadku lotnictwa opłaty za zatwierdzenie planu monitorowania wynoszą 5–2 400 EUR.

Ogólnie systemy państw uczestniczących są w wysokim stopniu skuteczne jako systemy dostosowane do organizacji administracyjnej państwa. Należy w dalszym ciągu wzmacniać i promować komunikację między władzami lokalnymi i udostępnianie najlepszych praktyk wśród właściwych organów, w tym poprzez działania Forum Zgodności EU ETS oraz coroczną Konferencję Zgodności EU ETS.

9. ZGODNOŚĆ I EGZEKWOWANIE

EU ETS charakteryzuje się bardzo wysokim poziomem zgodności: każdego roku około 99 % emisji zostaje w terminie objętych wymaganymi liczbami uprawnień. W 2017 r. około 1 % instalacji zgłaszających emisje nie umorzyło uprawnień obejmujących wszystkie ich emisje w terminie do dnia 30 kwietnia 2018 r. Instalacje te odpowiadały za około 0,4 % emisji EU ETS. W sektorze lotnictwa poziom zgodności EU ETS był również bardzo wysoki: zgodność wykazali operatorzy statków powietrznych odpowiedzialni za 98 % emisji lotniczych w ramach EU ETS.

Właściwe organy w dalszym ciągu przeprowadzają różne rodzaje kontroli zgodności w odniesieniu do rocznych raportów na temat wielkości emisji. Ze sprawozdań złożonych w 2018 r. zgodnie z art. 21 wynika, że wszystkie państwa uczestniczące sprawdzają roczne raporty na temat wielkości emisji pod względem kompletności (wszystkie państwa sprawdziły 100 % sprawozdań z wyjątkiem: ES 95 %, FR 99 %, SE 3 % i UK 59 %). Ze sprawozdań wynika również, że państwa sprawdzają średnio blisko 80 % raportów pod względem zgodności z planami monitorowania (wszystkie państwa) oraz około 74 % sprawozdań z danymi dotyczącymi przydziałów (wszystkie państwa z wyjątkiem FI, IT, MT, NO, i SE). Dwadzieścia cztery państwa zgłosiły przeprowadzanie dodatkowo kontroli krzyżowych względem innych danych.

Jak wynika ze sprawozdań złożonych w 2018 r. zgodnie z art. 21, właściwe organy przeprowadziły w piętnastu państwach ostrożne szacunki dotyczące brakujących danych w przypadku 131 instalacji. 79 z tych przypadków dotyczy jednak emisji w latach przed 2017 r. zgłoszonych przez Zjednoczone Królestwo na podstawie nowo odkrytych błędów popełnionych w przeszłości. Po wyłączeniu danych ze Zjednoczonego Królestwa z podsumowań za 2017 r. pozostają ostrożne szacunki zgłoszone w odniesieniu do 52 instalacji (około 0,5 % wszystkich instalacji); dla porównania: w 2016 r. zgłoszono ostrożne szacunki dotyczące 57 instalacji (0,5 %), a w 2015 r. – dotyczące 45 instalacji (0,4 %). Zgłoszona ilość emisji podlegających ostrożnym szacunkom w 2017 r. wynosiła 2,8 mln ton CO2 (w porównaniu z 1,9 mln ton CO2 w zeszłym roku i 8,3 mln ton dwa lata temu), co stanowi około 0,2 % wszystkich emisji (w porównaniu z 0,1 % i 0,5 % odpowiednio w 2016 r. i 2015 r.). Najczęstsze podawane powody dokonywania ostrożnych szacunków obejmowały brak raportu na temat wielkości emisji do 31 marca lub raporty na temat wielkości emisji nie w pełni zgodne z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu w sprawie monitorowania i raportowania oraz w rozporządzeniu w sprawie weryfikacji i akredytacji.

Ostrożne szacunki brakujących danych dotyczących lotnictwa zgłosiło 8 państw i dotyczyły one 33 operatorów statków powietrznych (6,1 % ich całkowitej liczby) oraz 0,8 % emisji lotniczych. Dla porównania w zeszłym roku 18 operatorów statków powietrznych (3,5 %) zostało zgłoszonych przez cztery państwa.

Kontrole przeprowadzane przez właściwe organy również pozostają ważnym uzupełnieniem pracy weryfikatora. W 2017 r. wszystkie państwa potwierdziły, że przeprowadzają dalsze kontrole instalacji. Większość państw zgłosiła stosowanie podobnego podejścia do operatorów statków powietrznych (wszystkie z wyjątkiem CY, EL, IT, LI i RO). Większość państw (wszystkie z wyjątkiem EL, IT, LU, MT i SE) zgłosiło przeprowadzenie kontroli na miejscu w instalacjach w 2017 r.

W odniesieniu do 2017 r. zastosowanie „kary za przekroczenie emisji” zgłoszono w przypadku 30 instalacji w dziewięciu państwach (BE 1, BG 3, CZ 1, FR 1, IT 8, PL 1, PT 1, RO 6 i UK 8). W przypadku lotnictwa zgłoszono „kary za przekroczenie emisji” dotyczące 61 operatorów statków powietrznych (DE 7, ES 3, FR 1, IT 6, LT 1, NL 1, PL 1, PT 6 i UK 35).

Dziewięć państw potwierdziło nałożenie kar (innych niż „kary za przekroczenie emisji”) w okresie sprawozdawczym za 2017 r. Nie zgłoszono żadnych kar pozbawienia wolności, odnotowano jedynie grzywny, formalne wezwania lub pisma w sprawie ostatecznego ostrzeżenia dotyczące 73 instalacji oraz 27 operatorów statków powietrznych o łącznej wartości finansowej 37,8 mln EUR 68 . 

Najczęściej zgłaszanym przestępstwem w 2017 r. było niezgłoszenie zmian mocy (24 przypadki), nieprzedłożenie we właściwym terminie zweryfikowanych rocznych raportów na temat wielkości emisji (23 przypadki), prowadzenie działalności bez zezwolenia (17 przypadków) oraz nieposiadanie zatwierdzonego planu monitorowania (11 przypadków).

Piątą cykliczną ocenę zgodności EU ETS rozpoczęto na początku 2018 r. Ocena ta ma na celu zidentyfikowanie problemów dotyczących zgodności EU ETS na poziomie państw uczestniczących oraz udzielenie im wsparcia w usprawnieniu wdrażania przez nie EU ETS dzięki określeniu możliwości usprawnienia, najlepszych praktyk i potrzeb szkoleniowych. Nowa ocena będzie opierać się na poprzedniej ocenie przeprowadzonej w 2014 r. oraz dalszych pracach w zakresie przeglądu zgodności prowadzonych w latach 2015–2016 w ramach projektu dotyczącego wsparcia monitorowania, raportowania, weryfikacji i akredytacji EU ETS, w wyniku których opracowano plany działania mające na celu udzielenie wsparcia państwom uczestniczącym w zapewnieniu przez nie zgodności EU ETS.

Kluczową nowością w ramach nowej oceny jest badanie biegłości, w ramach którego przedstawiciel właściwego organu z każdego państwa jest proszony o dokonanie przeglądu przykładowego planu monitorowania, rocznego raportu na temat wielkości emisji oraz innych sprawozdań instalacji. Ponadto w każdym państwie zostanie przeprowadzona analiza zestawu dokumentów na temat monitorowania, raportowania, weryfikacji i akredytacji EU ETS dotyczących jednej konkretnej instalacji oraz zostaną opracowane ankiety dla poszczególnych państw, aby zapewnić pełniejsze zrozumienie procesu wdrażania wydawania zezwoleń, przeprowadzania inspekcji oraz egzekwowania w ramach EU ETS, jak również jego monitorowania, raportowania, weryfikacja i akredytacji.

10. WNIOSKI I PROGNOZA

Najważniejszą zmianą dokonaną w ciągu ostatniego roku było przyjęcie ambitnej reformy EU ETS na kolejny okres rozliczeniowy. Dzięki reformie EU ETS może przyczynić się do realizacji celów UE w zakresie klimatu na 2030 r. oraz wywiązania się ze zobowiązań podjętych w ramach porozumienia paryskiego. Zreformowany ETS przyczyni się do ograniczenia emisji o 43 % do 2030 r., jednocześnie zapewniając zabezpieczenie konkurencyjności europejskiego przemysłu. Ponadto będzie stanowił pomoc dla przemysłu i sektora energetycznego w pokonywaniu innowacyjnych i inwestycyjnych wyzwań wynikających z przejścia na gospodarkę niskoemisyjną. W następstwie przyjęcia zmienionego prawodawstwa uwagę skierowano obecnie na wdrożenie nowych przepisów przed rozpoczęciem 4. etapu. Trwają wytężone prace dotyczące wdrożenia, w szczególności w zakresie ucieczki emisji i przydziału bezpłatnych uprawnień, jak również funduszu innowacyjnego (zob. dodatek 6).

Uzgodnione w ostatnich latach zmiany przepisów mające na celu rozwiązanie kwestii nadwyżki uprawnień również zaczynają przynosić efekty. Głównie ze względu na opóźnienie sprzedaży nadwyżka uprawnień znacznie już zmalała i w 2017 r. osiągnęła najniższy poziom od czasu rozpoczęcia 3. etapu. Tegoroczna druga publikacja wskaźnika nadwyżki rezerwy stabilności rynkowej po raz pierwszy powoduje przeniesienie uprawnień do rezerwy. W połączeniu ze wzmacniającymi środkami zreformowanego ETS w ciągu pierwszych 8 miesięcy 2019 r. zmniejszy to wolumen aukcji o około 40 % w porównaniu z analogicznym wolumenem w 2018 r. Ze względu na podwojoną liczbę uprawnień, które po raz pierwszy od pięciu lat jej funkcjonowania mają zostać umieszczone w rezerwie, powszechnie oczekuje się, że w nadchodzących latach poziom nadwyżki nadal będzie znacząco spadał. Postępy poczynione w tych kwestiach przełożyły się na wzrost zaufania uczestników rynku, na co wskazuje wzmocniony w ciągu ostatniego roku sygnał cenowy dotyczący emisji dwutlenku węgla.

W dziedzinie lotnictwa również osiągnięto istotne postępy. Aby zapewnić utrzymanie tempa międzynarodowego procesu ustanawiania światowego systemu ograniczania emisji lotniczych i aby ułatwić jego przyszłe wdrożenie w UE, obowiązywanie zakresu geograficznego lotnictwa ograniczonego do obrębu EOG przedłużono do 2023 r. Zwiększono również poziom ambicji – od 2021 r. ten sam współczynnik liniowy redukcji co w przypadku instalacji po raz pierwszy będzie miał zastosowanie do sektora lotnictwa, w związku z czym pułap uprawnień do emisji lotniczych zmniejszy się o 2,2 % rocznie.

Również w piątym roku 3. etapu architektura EU ETS pozostała solidna, a organizacja administracyjna w państwach członkowskich okazała się skuteczna. Ponadto dzięki klasyfikacji uprawnień do emisji jako instrumentów finansowych zgodnie z nowymi przepisami dotyczącymi rynku finansowego wzrósł ogólny poziom przejrzystości, ochrony inwestorów oraz integralności na rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla. Podjęto również istotne kroki w kierunku zapewnienia dalszej ochrony europejskiego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla przed oszustwem związanym z VAT poprzez przyjęcie zmiany dyrektywy VAT mającej na celu rozszerzenie okresu stosowania odstępstwa od mechanizmu odwrotnego obciążenia na czas po zakończeniu 2018 r.

Wzmocniony i rozszerzony ETS wskazuje również na potrzebę aktywnej współpracy z innymi organami regulacyjnymi i partnerami spoza Europy rozwijającymi lub wdrażającymi rynki uprawnień do emisji dwutlenku węgla.

Komisja będzie nadal monitorować europejski rynek uprawnień do emisji dwutlenku węgla i przedstawi następne sprawozdanie pod koniec 2019 r.

ZAŁĄCZNIK 

Dodatek 1

Tabela 1: Liczba bezpłatnych uprawnień przydzielonych w celu modernizacji sektora energii elektrycznej

Tabela 2: Maksymalna liczba bezpłatnych uprawnień wydawanych rocznie w ramach odstępstwa od stosowania pełnego systemu aukcyjnego w odniesieniu do sektora energetycznego

Dodatek 2

Wykres 1: Przegląd aukcji uprawnień do emisji ogólnych w okresie od 2013 r. do dnia 30 czerwca 2018 r.

___ Cena rozliczenia aukcji

. Wskaźnik pokrycia

Dodatek 3

Tabela 1: Podsumowanie wymiany międzynarodowych jednostek emisji do końca czerwca 2018 r.

Dodatek 4

Tabela 1: Elementy podaży i popytu w systemie handlu emisjami

Tabela 2: Harmonogram publikacji danych

Dodatek 5

Tabela 1: Orzeczenia wydane przez Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie funkcjonowania EU ETS w okresie od lipca 2017 r. do czerwca 2018 r.

Dodatek 6

Tabela 1: Aktualna sytuacja wdrażania 4. etapu EU ETS

Dodatek 7

Tabela 1: Wkład państw członkowskich w rezerwę stabilności rynkowej od stycznia do sierpnia 2019 r.

(1)

W 2015 r. emisje gazów cieplarnianych w UE były już o 22 % niższe od poziomu z 1990 r.

(2)

Zgodnie z prognozami krajowymi emisja będzie nadal spadać do 2020 r., należy jednak wdrożyć dodatkowe polityki, aby osiągnąć cel przewidziany na 2030 r.

(3)

COM(2015) 337, https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX:52015PC0337

(4)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 z dnia 14 marca 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji emisji oraz inwestycji niskoemisyjnych oraz decyzję (UE) 2015/1814 (Dz.U. L 76 z 19.3.2018, s. 3).

(5)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2392 z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniające dyrektywę 2003/87/WE w celu utrzymania obecnych ograniczeń zakresu zastosowania w odniesieniu do działań lotniczych i w celu przygotowania wdrożenia globalnego środka rynkowego po 2021 r. (Dz.U. L 350 z 29.12.2017, s. 7).

(6)

Umowa między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie powiązania ich systemów handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 322 z 7.12.2017, s. 3).

(7)

Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32).

(8)

Sprawozdania opublikowane w poprzednich latach są dostępne pod adresem: https://ec.europa.eu/clima/policies/ets_pl

(9)

Zastosowana data graniczna: 29 czerwca 2018 r.

(10)

Wytyczne w sprawie niektórych środków pomocy państwa w kontekście systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych po 2012 r. (Dz.U. C 158 z 5.6.2012, s. 4).

(11)

Informacje na temat konsultacji publicznych można znaleźć pod adresem: https://ec.europa.eu/clima/consultations/public-consultation-establishment-innovation-fund_pl

(12)

Bułgaria, Chorwacja, Estonia, Litwa, Łotwa, Polska, Republika Czeska, Rumunia, Słowacja i Węgry.

(13)

Przewidziano wyjątek dla efektywnych i zrównoważonych systemów ciepłowniczych w państwach członkowskich, w których PKB na mieszkańca według cen rynkowych wyniosło poniżej 30 % średniej UE w 2013 r. (Bułgaria i Rumunia). Wyjątek ten dotyczy jedynie 30 % środków dostępnych dla tych państw członkowskich.

(14)

W odniesieniu do sprawozdań sporządzanych na podstawie art. 21 „państwa uczestniczące” lub „państwa” obejmują 28 państw członkowskich UE oraz państwa EOG (Islandię, Norwegię i Liechtenstein).

(15)

W EU ETS współczynnik emisji z biomasy jest równy zero, tzn. emisje te są objęte wymogiem sprawozdawczym, lecz nie wymagają umorzenia żadnych uprawnień do emisji.

(16)

Instalacje kategorii C emitują ponad 500 000 ton ekwiwalentu CO2 rocznie, instalacje kategorii B emitują pomiędzy 500 000 a 50 000 ton ekwiwalentu CO2 rocznie, a instalacje kategorii A emitują mniej niż 50 000 ton ekwiwalentu CO2 rocznie. Ponadto „instalacje o niskim poziomie emisji” stanowią podzbiór instalacji należących do kategorii A, które emitują mniej niż 25 000 ton ekwiwalentu CO2 rocznie. Zob. rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 181 z 12.7.2012, s. 30).

(17)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 181 z 12.7.2012, s. 30).

(18)

Przykładem operatora wykonującego zarobkowe przewozy lotnicze jest pasażerska linia lotnicza świadcząca usługi na rzecz masowego odbiorcy. Przykładem operatora statku powietrznego użytkowanego w lotniczych przewozach niezarobkowych jest statek powietrzny stanowiący własność prywatną.

(19)

Rozporządzenie Komisji (UE) 2018/208 z dnia 12 lutego 2018 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 389/2013 ustanawiające rejestr Unii (Dz.U. L 39/3 z 13.2.2018, s. 3).

(20)

Liczba uprawnień do emisji lotniczych wprowadzonych do obiegu od 2013 r. jest wynikiem podejścia oddolnego, zgodnie z którym na początku przydziela się bezpłatne uprawnienia (określane na podstawie wskaźników emisyjności dla działalności operatorów w obrębie EOG). Następnie określa się liczbę uprawnień sprzedawanych na aukcji z uwzględnieniem faktu, że przydział bezpłatnych uprawnień (włączając specjalną rezerwę do późniejszego rozdziału na rzecz szybko rosnących operatorów statków powietrznych i nowych instalacji) powinien stanowić 85 % całości, a sprzedaż na aukcji powinna stanowić 15 %.

(21)

Oprócz przydziału bezpłatnych uprawnień i liczb uprawnień sprzedawanych na aukcji zaktualizowane dane uwzględniają wymiany międzynarodowych jednostek emisji.

(22)

W tym informacje z kalendarza sprzedaży aukcyjnej uprawnień do emisji lotniczych na 2018 r.

(23)

Dane liczbowe obejmują zgłoszenia otrzymane od państw członkowskich do czerwca 2018 r. i mogą podlegać znacznym zmianom z powodu późniejszych zgłoszeń.

(24)

Początkowa ilość przed zastosowaniem ograniczeń, o których mowa w poniższej tabeli.

(25)

Decyzja Komisji 2013/448/UE (Dz.U. L 240 z 7.9.2013, s. 27).

(26)

Decyzja Komisji 2017/126/UE (Dz.U. L 19 z 25.1.2017, s. 93).

(27)

Wyrok Trybunału z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawach połączonych C-191/14, C-192/14, C-295/14, C-389/14 i od C-391/14 do C-393/14: Borealis Polyolefine GmbH i in. / Bundesminister für Land- und Forstwirtschaft, Umwelt und Wasserwirtschaft i in., EU:C:2016:311.

(28)

Decyzja Komisji (UE) 2017/2172 z dnia 20 listopada 2017 r. zmieniająca decyzję 2010/670/UE w odniesieniu do rozdziału niewydatkowanych dochodów z pierwszej rundy zaproszeń do składania wniosków.

(29)

Zgodnie z decyzją Komisji 2010/670/UE w przypadku projektów, które otrzymały dotacje w ramach pierwszego zaproszenia do składania wniosków, ostateczną decyzję inwestycyjną należało podjąć do końca 2016 r., natomiast w przypadku projektów, które otrzymały dotacje w ramach drugiego zaproszenia do składania wniosków, podjęcie takiej decyzji musiało nastąpić do końca czerwca 2018 r.

(30)

Ponadto przyjęto zmiany w programie francuskim i hiszpańskim.

(31)

https://assets.publishing.service.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/723181/Indirect_Cost_Compensation_EU_ETS_UK_Publication_2017_Revised.pdf

(32)

Na podstawie średniego kursu wymiany EUR/GBP w 2017 r. wynoszącego 0,88723.

(33)

  https://www.strompreiskompensation.de/SPK/SharedDocs/news/SPK-Auswertungsbericht.html?__site=SPK  

(34)

https://www.cnc-nkc.be/sites/default/files/report/file/2018-08-13_rapportering_icl_2017_goedgekeurd_door_nkc_fr_en_nl.pdf

(35)

https://www.rvo.nl/subsidies-regelingen/subsidieregeling-indirecte-emissiekosten-ets

(36)

  http://www.lagie.gr/anakoinoseis/anakoinoseis/anakoinosi/article/1605/  

(37)

  http://ukmin.lrv.lt/lt/veiklos-sritvs/versloaplinka/pramone/valstybes-pagalba  

(38)

  http://www.envirofond.sk/_img/Prehlady/Dotacie/Dotacie_2017.pdf  

(39)

  https://www.ecologique-solidaire.gouv.fr/sites/default/files/Informations%20sur%20la%20compensation%20des%20coûts%20indirects%20en%20France.pdf  

(40)

https://tem.fi/documents/1410877/2414868/Päästökauppadirektiivin+mukaiset+tiedot+2017+maksetusta+kompensaatiotuesta/86ca7fc7-04f7-446b-843d-c4c6fb861386/Päästökauppadirektiivin+mukaiset+tiedot+2017+maksetusta+kompensaatiotuesta.pdf

(41)

  http://www.mincotur.gob.es/PortalAyudas/emisionesCO2/concesion/2017/Paginas/Resolucion.aspx oraz http://www.mincotur.gob.es/PortalAyudas/emisionesCO2/concesion/2017/Paginas/PropComplementaria.aspx

(42)

Powodem porównania wypłat z 2017 r. z dochodami ze sprzedaży aukcyjnej w 2016 r. jest fakt, iż wypłaty z 2017 r. stanowią rekompensatę kosztów pośrednich poniesionych przez konsumentów w związku z zakupem energii elektrycznej w roku kalendarzowym 2016.

(43)

Wolumeny uprawnień do emisji ogólnych określono, biorąc pod uwagę decyzję nr 1359/2013/UE. Wolumeny uprawnień do emisji lotniczych określono, biorąc pod uwagę decyzję nr 377/2013/UE i rozporządzeniem (UE) nr 421/2014.

(44)

 Wczesne aukcje uprawnień w ramach 3. etapu przeprowadzono w 2012 r. biorąc pod uwagę powszechnie stosowaną praktykę handlową w sektorze energii elektrycznej, polegającą na sprzedaży energii na zasadzie perspektywicznej oraz dokonywania zakupu wymaganych wkładów (w tym uprawnień) po sprzedaży swoich produktów.

(45)

  http://ec.europa.eu/clima/policies/ets/auctioning/documentation_pl.htm

(46)

Więcej informacji na temat wykorzystania przez państwa członkowskie dochodów ze sprzedaży aukcyjnej dostępna jest w sprawozdaniu z postępów w zakresie działań w dziedzinie klimatu („Climate Action Progress Report”) z 2018 r.: COM (2018) 716 final, https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=COM:2018:716:FIN

(47)

Dane dotyczące PKB zgodne z danymi zgłoszonymi pod adresem: http://epp.eurostat.ec.europa.eu/tgm/table.do?tab=table&init=1&plugin=1&language=en&pcode=tec00115  

(dostęp w lipcu 2018 r.)

(48)

Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1359/2013/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu wyjaśnienia przepisów dotyczących harmonogramu aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 343 z 19.12.2013, s. 1).

(49)

Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1814 z dnia 6 października 2015 r. w sprawie ustanowienia i funkcjonowania rezerwy stabilności rynkowej dla unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych i zmiany dyrektywy 2003/87/WE (Dz.U. L 264 z 9.10.2015, s. 1).

(50)

C(2018) 2801 final, https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52018XC0516(01)&from=PL

(51)

C(2017) 3228 final, https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52017XC0513(01)&from=PL

(52)

C(2018) 2801 final, https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52018XC0516(01)&from=PL

(53)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2392 z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniające dyrektywę 2003/87/WE w celu utrzymania obecnych ograniczeń zakresu zastosowania w odniesieniu do działań lotniczych i w celu przygotowania wdrożenia globalnego środka rynkowego po 2021 r. (Dz.U. L 350 z 29.12.2017, s. 7).

(54)

Liczby te nie uwzględniają przypadków zakończenia działalności przez operatorów statków powietrznych.

(55)

Do końca czerwca 2018 r.

(56)

Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 377/2013/UE z dnia 24 kwietnia 2013 r. wprowadzająca tymczasowe odstępstwo od dyrektywy 2003/87/WE ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, tekst mający znaczenie dla EOG, Dz.U. L 113 z 25.4.2013, s. 1.

(57)

COM(2015) 576 final, https://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:adf850de-8de4-11e5-b8b7-01aa75ed71a1.0008.02/DOC_2&format=PDF

(58)

https://ec.europa.eu/info/law/markets-financial-instruments-mifid-ii-directive-2014-65-eu/amending-and-supplementary-acts/implementing-and-delegated-acts_en

(59)

https://ec.europa.eu/info/law/market-abuse-regulation-eu-no-596-2014/amending-and-supplementary-acts/implementing-and-delegated-acts_en

(60)

Klasyfikacja uprawnień do emisji według MiFID2 w ramach instrumentów finansowych na poziomie UE nie wymaga automatycznie prawnej (ponownej) klasyfikacji uprawnień na mocy prawa krajowego, ponieważ powstała ona do celów stosowania regulacji UE dotyczących rynków finansowych i nie jest ukierunkowana na rozwiązywanie kwestii związanych z charakterem prawnym uprawnień do emisji (na podstawie prawa prywatnego) ani stosowanym do nich podejściem księgowym.

(61)

Dyrektywa Rady (UE) 2018/1695 z dnia 6 listopada 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do okresu stosowania fakultatywnego mechanizmu odwrotnego obciążenia w związku z dostawami niektórych towarów i usług podatnych na oszustwa oraz mechanizmu szybkiego reagowania na oszustwa związane z podatkiem VAT, Dz.U. L 282 z 12.11.2018, s. 5–7.

(62)

Formularze i wytyczne dotyczące rozporządzenia w sprawie monitorowania i raportowania oraz rozporządzenia w sprawie weryfikacji i akredytacji znajdują się pod adresem: https://ec.europa.eu/clima/policies/ets/monitoring_pl

(63)

Główną tego przyczyną jest fakt, że metodyka oparta na pomiarach stałego pomiaru stężenia odpowiednich gazów cieplarnianych wiąże się z zaangażowaniem istotnych zasobów i wiedzy fachowej, których wielu mniejszych operatorów nie posiada.

(64)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 601/2012 wprowadzono wymóg dotyczący wszystkich prowadzących instalacje, zgodnie z którym muszą oni spełnić kryteria pewnych minimalnych poziomów dokładności, przy czym większe źródła emisji muszą spełnić kryteria wyższych poziomów (wiążących się z bardziej wiarygodną jakością danych), natomiast do mniejszych źródeł mają zastosowanie mniej rygorystyczne wymogi ze względu na oszczędność kosztową.

(65)

Lista punktów dostępu krajowych jednostek akredytujących udzielających akredytacji weryfikatorom EU ETS sporządzona przez Europejską Współpracę w Dziedzinie Akredytacji: http://www.european-accreditation.org/information/national-accreditation-bodies-having-been-successfully-peer-evaluated-by-ea  

(66)

W niektórych przypadkach państwa mogą zgłaszać szereg regionalnych/lokalnych organów jako jeden właściwy organ.

(67)

Ta łączna wartość nie obejmuje grzywien nałożonych w sektorze lotnictwa w Portugalii, ponieważ wartość grzywien nie była jeszcze określona ze względu na trwające procesy nakładania sankcji.

(68)

HU wykorzystały odstępstwo od art. 10c jedynie w 2013 r.

(69)

Dane dotyczące zgodności za poprzednie lata można skorygować z mocą wsteczną, np. ze względu na sprawozdania przedłożone z opóźnieniem.

(70)

Komunikat Komisji C(2018) 2801 final z 15.5.2018, dostępny pod adresem https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52018XC0516(01)&from=PL opublikowany na mocy decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1814 z 6.10.2015 („decyzji w sprawie rezerwy stabilności rynkowej”).