This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52013PC0627
Proposal for a REGULATION OF THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUNCIL laying down measures concerning the European single market for electronic communications and to achieve a Connected Continent, and amending Directives 2002/20/EC, 2002/21/EC and 2002/22/EC and Regulations (EC) No 1211/2009 and (EU) No 531/2012
Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY ustanawiające środki dotyczące europejskiego jednolitego rynku łączności elektronicznej i mające na celu zapewnienie łączności na całym kontynencie, zmieniające dyrektywy 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 i (UE) nr 531/2012
Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY ustanawiające środki dotyczące europejskiego jednolitego rynku łączności elektronicznej i mające na celu zapewnienie łączności na całym kontynencie, zmieniające dyrektywy 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 i (UE) nr 531/2012
/* COM/2013/0627 final - 2013/0309 (COD) */
Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY ustanawiające środki dotyczące europejskiego jednolitego rynku łączności elektronicznej i mające na celu zapewnienie łączności na całym kontynencie, zmieniające dyrektywy 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 i (UE) nr 531/2012 /* COM/2013/0627 final - 2013/0309 (COD) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST
WNIOSKU 1.1. Cele wniosku W celu przywrócenia konkurencyjności,
wspierania innowacji i tworzenia nowych miejsc pracy Europa musi ona
wykorzystać nowe źródła wzrostu. Gospodarka
światowa zmierza w kierunku gospodarki internetowej i w związku z tym
technologie informacyjno-komunikacyjne należy w pełni uznać jako
źródło inteligentnego, trwałego i sprzyjającego
włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Europa nie może sobie pozwolić na
rezygnację z korzyści związanych z technologiami
łączności, które w ostatnich latach przyczyniły się do
wzrostu produktywności o 50 % we wszystkich sektorach, które na każde dwa utracone miejsca pracy
tworzą pięć nowych, oraz które
są źródłem nowych innowacyjnych usług mogących – przy
odpowiednich warunkach rozwoju – szybko osiągnąć skalę
globalną. Usunięcie przeszkód
wynikających z istniejącego rozdrobnienia ma kluczowe znaczenie dla
wyjścia Europy z kryzysu. Znaczenie tych
kwestii zostało w pełni potwierdzone w konkluzjach Rady Europejskiej
z wiosennego szczytu 2013 r., w których zwrócono się do Komisji o
przygotowanie – w terminie do końca października 2013 r. –
sprawozdania na temat utrzymujących się przeszkód utrudniających
osiągnięcie w pełni funkcjonującego jednolitego rynku
cyfrowego oraz o przedstawienie konkretnych środków mających na celu
jak najszybsze ustanowienie jednolitego rynku w dziedzinie technologii
informacyjnych i telekomunikacyjnych. Ogólnym celem wniosku jest podążanie
w kierunku jednolitego rynku łączności elektronicznej, w ramach
którego: - obywatele i
przedsiębiorstwa mają dostęp do usług
łączności elektronicznej niezależnie od tego, gdzie są
one świadczone na terytorium Unii, bez ograniczeń transgranicznych
oraz bez konieczności ponoszenia nieuzasadnionych kosztów dodatkowych; -
przedsiębiorstwa zapewniające sieci łączności
elektronicznej i świadczące usługi łączności
elektronicznej mogą prowadzić działalność i
świadczyć takie usługi niezależnie od tego, gdzie na
terytorium UE mają siedzibę, oraz niezależnie od tego, gdzie na terytorium
UE znajdują się ich klienci. Osiągnięcie tego ambitnego celu jest
ważne samo w sobie, gdyż działania legislacyjne Unii mające
na celu liberalizację i integrację tych rynków trwają już
ponad 10 lat. Ważne jest również szybkie i zdecydowane wprowadzenie
środków niezbędnych do jego realizacji, tak jak przewidziano w
niniejszym wniosku, ponieważ część z nich przyniesie efekty
dopiero po pewnym czasie od ich przyjęcia. Jednolity rynek
łączności elektronicznej umożliwiłby wspieranie
konkurencji, inwestycji oraz innowacji w dziedzinie sieci i usług poprzez
ułatwianie integracji rynku, transgranicznych inwestycji w sieci i
świadczenia usług. Zaproponowane
środki powinny doprowadzić do wyższego poziomu konkurencji pod
względem jakości infrastruktury i cen, do zwiększenia innowacji
i zróżnicowania, w tym pod względem modeli biznesowych, oraz powinny
ułatwić planowanie handlowych i technicznych elementów decyzji
inwestycyjnych dotyczących wchodzenia na rynki łączności
bezprzewodowej lub stacjonarnej lub ekspansji na takich rynkach. Działania te będą zatem
stanowić podstawę innych środków, wprowadzanych w celu
realizacji ambitnych celów dotyczących dostępu szerokopasmowego,
określonych w Europejskiej agendzie cyfrowej, a także dotyczących
ustanowienia prawdziwego jednolitego rynku cyfrowego, na którym treści,
aplikacje i inne usługi cyfrowe mogą być przedmiotem swobodnego
obrotu. Większa konkurencja
infrastrukturalna i integracja w całej Unii powinna również
doprowadzić do ograniczenia liczby wąskich gardeł, zmniejszając
tym samym zapotrzebowanie na regulację ex ante rynków
łączności elektronicznej, co spowoduje, że z czasem sektor
ten upodobni się do pozostałych sektorów gospodarki
podlegających regulacjom horyzontalnym i regułom konkurencji. Wzrastająca dostępność
infrastruktury cyfrowej i usług cyfrowych zwiększyłaby z kolei
możliwości wyboru dla konsumentów i umożliwiłaby
podniesienie jakości usług, a także przyczyniłaby się
do zwiększenia spójności terytorialnej i społecznej oraz
ułatwienia mobilności w całej Unii, natomiast
jeśli chodzi o gospodarkę cyfrową ogółem, sprawniejsze
funkcjonowanie sektora łączności elektronicznej w całej
Unii powinno zwiększyć możliwości wyboru i
podnieść jakość produktów dla przedsiębiorstw, co
umożliwi wzrost wydajności związany z wykorzystaniem technologii
informacyjno-komunikacyjnych oraz zmodernizowanych usług publicznych. Celem ostatecznym jest zwiększenie
konkurencyjności Europy w gospodarce światowej, której funkcjonowanie
i wzrost są w coraz większym stopniu uzależnione od gospodarki
cyfrowej. W celu zapewnienia integracji jednolitego
rynku konieczne jest rozwiązanie kilku problemów. Po pierwsze, konieczne
jest usunięcie niepotrzebnych przeszkód stwarzanych przez przepisy
dotyczące udzielania zezwoleń oraz przepisy mające zastosowanie
do świadczenia usług, tak aby zezwolenie wydane w jednym
państwie członkowskim było ważne we wszystkich
państwach członkowskich, oraz aby operatorzy mogli
świadczyć usługi na podstawie przepisów gwarantujących
jednolite i stabilne stosowanie obowiązków regulacyjnych. Po drugie,
konieczne jest zapewnienie większej harmonizacji dostępu do
podstawowych produktów poprzez zapewnienie operatorom sieci ruchomych
przewidywalnych warunków przydzielania częstotliwości oraz skoordynowanych
terminów w zakresie dostępu do widma na potrzeby łączności
szerokopasmowej w całej UE oraz poprzez harmonizację sposobów
dostępu do europejskich sieci stacjonarnych, tak aby dostawcy usług
mieli większą swobodę oferowania swoich usług na całym
jednolitym rynku. Po trzecie, należy zagwarantować wspólny wysoki
poziom ochrony konsumentów oraz wspólne warunki handlowe w całej Unii, w
tym poprzez wprowadzenie środków mających na celu stopniowe
wyeliminowanie nadmiernych opłat roamingowych oraz poprzez zapewnienie
ochrony dostępu do otwartego internetu. Są to różne problemy,
dla których w niniejszym wniosku wprowadzono różne rozwiązania.
Wszystkie te rozwiązania mają zasadnicze znaczenie dla procesu
podejmowania decyzji handlowych i dokonywania inwestycji w tym sektorze i
są korzystne dla klientów, jednak aby uwolnić potencjał
jednolitego rynku, należy je wprowadzić równocześnie. Oprócz
tych kwestii istotne są również bardziej ogólne wyzwania
związane z tworzeniem jednolitego rynku cyfrowego, takie jak np. kwestia
przepisów majacych zastosowanie do treści internetowych. Aby Europejczycy mogli korzystać z
nowych, innowacyjnych usług wysokiej jakości, konieczne jest
przyspieszenie inwestycji w infrastrukturę nowej generacji. Odpowiednie otoczenie regulacyjne w istotny sposób
przyczynia się do zapewnienia dynamicznego i konkurencyjnego rynku. Musi
ono zapewnić podmiotom gotowym do inwestowania właściwą
równowagę między ryzykiem a zyskiem. Ponadto
może ono doprowadzić do zakończenia rozproszonego
świadczenia usług, tak aby wszystkie sektory i wszyscy
użytkownicy w całej UE mogli z nich w pełni czerpać
korzyści. Aby przyczynić się do
osiągnięcia tych celów, wraz z niniejszym wnioskiem Komisja przyjmuje
zalecenie w sprawie jednolitych obowiązków niedyskryminacji i metod
kalkulacji kosztów w celu wspierania konkurencji i poprawienia otoczenia dla
inwestycji w sieci szerokopasmowe[1]. Zalecenie to będzie wspierać
konkurencję i umożliwi zwiększenie inwestycji w sieci o
dużej przepustowości poprzez zapewnienie długoterminowej
stabilności cen dostępu do sieci miedzianych i zagwarantowanie
równego dostępu podmiotom ubiegającym się o dostęp do sieci
operatorów zasiedziałych, zapewniając tym samym równe warunki
działania, a także poprzez określenie warunków, których
spełnienie sprawi, że regulacja cen w odniesieniu do sieci NGA nie
będzie już uzasadniona, po to aby przedsiębiorstwa
inwestujące w takie sieci miały większą swobodę
działania w zakresie stosowania odpowiednich strategii cenowych w celu
zapewnienia zwrotu w sytuacji, gdy konkurują ze sobą różne
rodzaje infrastruktury, takie jak np. regulowane siedzi miedziane, sieci
kablowe na niektórych obszarach oraz, w coraz większym stopniu, sieci
łączności ruchomej czwartej generacji.
Niniejszy wniosek należy rozpatrywać
także w kontekście innych niedawno przedstawionych lub planowanych
inicjatyw w tej dziedzinie. Niniejszy wniosek
opiera się na głównych dyrektywach z 2002 r. dotyczących
zapewniania łączności elektronicznej, zmienionych w 2009 r., i
rozszerza je poprzez wprowadzenie bezpośrednio stosowanych przepisów
prawnych, które będą mieć zastosowanie w związku z
przepisami tych dyrektyw dotyczącymi takich zagadnień jak zezwolenia,
przydzielanie widma oraz dostęp do sieci. Niniejszy
wniosek przyjmuje się w kontekście wniosku Komisji dotyczącego
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków
mających na celu zmniejszenie kosztów wdrażania szybkich sieci
łączności elektronicznej[2], w którym
przyjęto podejście polegające na rozwiązaniu za pomocą
jednego instrumentu szeregu różnych kwestii regulacyjnych związanych
z elementami kosztów na różnych etapach procesu inwestycji w sieci, które
łącznie umożliwiają ograniczenie kosztów budowy sieci
szerokopasmowych nawet o 30 %. Niniejszy
wniosek przyjmuje się również ze świadomością, że
w 2014 r. przeglądowi ma zostać poddane zalecenie Komisji w sprawie
właściwych rynków[3], oraz że prace przygotowawcze dotyczące tego przeglądu
są bardzo zaawansowane. Szybkie
przyjęcie i wprowadzenie w życie tego wniosku może
umożliwić ograniczenie liczby lub zakresu rynków podlegających
regulacji ex ante w ramach prospektywnej analizy dotyczącej rozwoju
konkurencji na jednolitym rynku. 1.2. Kontekst ogólny W dzisiejszym świecie wiele nowych
usług i aplikacji cyfrowych przenosi się do środowiska
internetowego w ramach jednolitego rynku UE. Dzisiejsze
możliwości innowacji i możliwości zapewnienia wzrostu
gospodarczego są często związane z gospodarką cyfrową.
Dotyczy to prawie wszystkich sektorów gospodarki, począwszy od sektora
motoryzacyjnego (samochody podłączone do sieci) i sektora energii
(inteligentne sieci), poprzez organy administracji publicznej
(e-administracja), aż po sektor ogólnych usług (e-zdrowie). Prowadzenie prawie wszystkich rodzajów
działalności gospodarczej, począwszy od małych firm
rozpoczynających działalność, a skończywszy na
dużych przedsiębiorstwach, wymaga dostępu do
najnowocześniejszych usług i infrastruktury.
Cały ekosystem gospodarczy uzależniony jest od
łączności zapewnianej przez sieci łączności
elektronicznej. Obecnie w Europie występuje podział
na 28 odrębnych krajowych rynków telekomunikacyjnych, z których każdy
charakteryzuje się ograniczoną liczbą podmiotów. W związku z powyższym, jako iż
żaden operator nie prowadzi działalności w ponad połowie
państw członkowskich, a większość prowadzi
działalność w znacznie mniejszej liczbie państw,
ogółem ponad 200 operatorów obsługuje rynek obejmujący 510 mln
klientów. Przepisy UE dotyczące np.
zezwoleń, warunków regulacyjnych, przydzielania widma i ochrony
konsumentów są wdrażane na różne sposoby. Ta niejednolita sytuacja stwarza bariery dla wejścia na
rynek i zwiększa koszty dla operatorów pragnących świadczyć
usługi transgraniczne, utrudniając tym samym ich rozwój. Taki stan rzeczy wyraźnie kontrastuje z
sytuacją w USA i w Chinach, które posiadają jednolite rynki
obejmujące, odpowiednio, 330 mln i 1,4 mld klientów, obsługiwane
przez czterech do pięciu dużych operatorów i funkcjonujące w
oparciu o jeden system prawny, jeden system zezwoleń oraz jedną
politykę w zakresie widma radiowego. Korzyści skali i nowe
możliwości rozwoju mogą zatem poprawić zwrot z inwestycji w
szybkie sieci, wspierając przy tym konkurencję i
konkurencyjność w skali globalnej. W
obrębie UE operatorzy nie mogą z nich jednak korzystać w
wystarczającym stopniu. W innych
częściach świata realizuje się znaczące działania
i inwestycje nakierowane na gospodarkę cyfrową, które przynoszą
korzyści zarówno inwestorom, jak i konsumentom, ale w Europie ta
modernizacja nie następuje wystarczająco szybko. Jednocześnie ze względu na rozdrobnione
rynki krajowe konsumenci maja mniejszy wybór, korzystają z mniej
innowacyjnych usług o niższej jakości i wciąż
płacą wysokie ceny za połączenia transgraniczne i
korzystanie z roamingu w obrębie UE. Oznacza
to, że nie mogą oni w pełni korzystać z usług cyfrowych,
jakie są obecnie potencjalnie dostępne. W konsekwencji Europa traci
możliwość wykorzystania ważnego potencjalnego
źródła wzrostu gospodarczego. W
świecie, w którym technologie informacyjno-komunikacyjne są
wszechobecne, rozdrobnienie rynku łączności elektronicznej ma
negatywny wpływ na efektywność i wydajność całej
gospodarki. Szacuje się, że
niewykorzystany potencjał jednolitego rynku łączności
elektronicznej w UE może wynosić nawet 0,9 % PKB, czyli 110 mld
EUR rocznie[4]. Same korzyści płynące z funkcjonowania
jednolitego rynku biznesowych usług łączności wynoszą
prawie 90 mld EUR rocznie[5]. Dobrze rozwinięty rynek telekomunikacyjny
stanowi podstawę funkcjonowania całej gospodarki cyfrowej, której
dynamika przekłada się na stały wzrost zatrudnienia. Skalę
i rozmach tej branży potwierdza fakt, iż w UE pracuje ponad 4 mln
specjalistów z zakresu technologii informacyjno-komunikacyjnych i mimo recesji
ich liczba cały czas rośnie. W szerszym kontekście gospodarczym
zwiększenie inwestycji w technologie informacyjne i komunikacyjne, poprawa
umiejętności cyfrowych pracowników oraz reforma warunków dla
gospodarki internetowej mogą przyczynić się do wzrostu PKB o
dodatkowe 5 % do 2020 r. [6] oraz do utworzenia 3,8 mln miejsc pracy[7].
Bariery na rynku
łączności elektronicznej utrudniają uzyskanie korzyści
z ogólnoeuropejskich usług, takich jak lepsza
jakość, korzyści skali, zwiększenie inwestycji, wzrost
efektywności i silniejsza pozycja negocjacyjna. Ma
to niekorzystny wpływ na szerszy ekosystem cyfrowy, w tym na unijnych
producentów sprzętu oraz dostawców treści i aplikacji, oraz dotyczy
to wszystkich podmiotów – od przedsiębiorstw rozpoczynających
działalność aż po organy administracji rządowej. Bariery te mają również wpływ na
takie sektory gospodarki, jak bankowość, przemysł motoryzacyjny,
logistyka, handel detaliczny, służba zdrowia, energia i transport, w
których wykorzystuje się usługi łączności w celu
zwiększenia wydajności, na przykład poprzez wykorzystywanie
chmur obliczeniowych, usług M2M, a także poprzez zintegrowane
świadczenie usług. 1.3. Kontekst polityczny Tę istotną rolę technologii
informacyjno-komunikacyjnych oraz połączalności sieci
zasygnalizowano już w Europejskiej agendzie cyfrowej, która jest
jedną z inicjatyw przewodnich realizowanych w ramach unijnej strategii
„Europa 2020”. Określono w niej szereg
inicjatyw ukierunkowanych na promowanie inwestycji, zwiększenie
konkurencji i ograniczenie kosztów budowy szybkich sieci, w celu zapewnienia
wszystkim Europejczykom dostępu do szybkich łączy szerokopasmowych. Komisja utworzyła również wielką
koalicję na rzecz miejsc pracy w sektorze cyfrowym w celu wykorzystania
potencjału tego sektora pod względem zwiększenia zatrudnienia. Komisja realizuje również inicjatywy
mające na celu utworzenie jednolitego rynku cyfrowego, a także
wspieranie tworzenia treści internetowych, w tym handlu elektronicznego i
administracji elektronicznej. Komisja
przedstawiła również wniosek dotyczący zmiany unijnego
rozporządzenia w sprawie ochrony danych, którego celem jest zapewnienie
ochrony prywatności obywateli przy jednoczesnym ułatwianiu innowacji
oraz działalności gospodarczej w ramach jednolitego rynku, a
także przedstawiła strategię na rzecz bezpieczeństwa
cybernetycznego i ochrony krytycznej infrastruktury teleinformatycznej i sieci
w UE, obejmującą m.in. projekt dyrektywy w sprawie
bezpieczeństwa sieci i informacji[8],
która w znaczącym stopniu zwiększy zaufanie obywateli i konsumentów
do środowiska internetowego. Podążanie w kierunku jednolitego
rynku łączności elektronicznej wzmocniłoby ekosystem
jednolitego rynku cyfrowego. Taki rynek
oznaczałby nie tylko nowoczesną infrastrukturę, ale również
innowacyjne i bezpieczne usługi cyfrowe. W obliczu tej sytuacji
na wiosennym szczycie Rady Europejskiej w 2013 r. podkreślono znaczenie
jednolitego rynku cyfrowego dla wzrostu gospodarczego i wezwano Komisję do
przedstawienia, jeszcze przed październikowym posiedzeniem Rady
Europejskiej, konkretnych środków mających na celu jak najszybsze
ustanowienie jednolitego rynku w dziedzinie technologii
informacyjno-komunikacyjnych. Niniejszy
wniosek, wraz z zaleceniem Komisji w sprawie jednolitych obowiązków
niedyskryminacji i metod kalkulacji kosztów w celu promowania konkurencji i
poprawienia otoczenia dla inwestycji w sieci szerokopasmowe, zawiera zestaw
wyważonych działań mających na celu podążanie w
kierunku jednolitego rynku usług telekomunikacyjnych i wspieranie
inwestycji. 2. WYNIKI
KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENA SKUTKÓW 2.1. Opinie zainteresowanych stron Ze względu na fakt, iż na wiosennym
szczycie Rady Europejskiej stwierdzono w konkluzjach potrzebę
przedstawienia konkretnych propozycji jeszcze przed szczytem zaplanowanym na
październik, konsultacje społeczne musiały zostać
przeprowadzone w ramach bardzo napiętego harmonogramu działań.
Oprócz formalnych konsultacji i spotkań konsultacyjnych Komisja
przeprowadziła zakrojone na dużą skalę rozmowy z szerokim
gronem organizacji zrzeszających zainteresowane podmioty w celu oceny
ogólnego stanu rynku łączności elektronicznej i w celu omówienia
sposobu utworzenia jednolitego rynku. Komisja odbyła spotkania z
zainteresowanymi stronami reprezentującymi wszystkie sektory branży,
organizacje konsumenckie, społeczeństwo obywatelskie oraz krajowe organy
regulacyjne i rządy, a także otrzymała od nich odpowiedzi na
konsultacje. Ponadto Komisja zorganizowała kilka
spotkań konsultacyjnych, na których obecni byli przedstawiciele
zainteresowanych stron reprezentujących wszystkie sektory branży,
konsumentów oraz społeczeństwo obywatelskie[9]. Konsultacje te wykazały,
że znaczna większość zainteresowanych stron podziela zdanie
Komisji na temat przedmiotowego problemu oraz uznaje, że konieczne jest
pilne podjęcie działań. Ponadto przeprowadzono rozmowy w Parlamencie
Europejskim i w Radzie Ministrów (Rada ds. Transportu, Telekomunikacji i
Energii). W Radzie większość delegacji była zgodna co do
istoty problemu i konieczności podjęcia działań
mających na celu podążanie w kierunku jednolitego rynku w celu
zapewnienia ochrony lub zwiększenia konkurencji i wyboru dla konsumentów,
rozwiązania kwestii neutralności sieci i roamingu oraz
uniknięcia arbitrażu regulacyjnego, przy jednoczesnym zapewnieniu
większej spójności regulacyjnej, w tym w zakresie zarządzania
widmem radiowym, oraz przy ograniczeniu nadmiernej centralizacji
uprawnień. Podczas rozmów w Parlamencie Europejskim wyrażono silne
poparcie dla ogólnych założeń przedstawionych w propozycjach
Komisji i zwrócono uwagę w szczególności na pilną potrzebę
wyeliminowania opłat za roaming w ramach jednolitego rynku
łączności elektronicznej, a także na potrzebę
zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów i jasnych przepisów
dotyczących neutralności sieci. 2.2. Wiedza specjalistyczna W 2012 r. ukończono obszerne badanie pod
nazwą „Kroki w kierunku rzeczywistego wewnętrznego rynku
łączności elektronicznej w okresie do 2020 r.”, znane
również pod nazwą „koszty braku wspólnych działań na
poziomie europejskim w dziedzinie telekomunikacji”[10]. W ramach tego badania
oceniono stan jednolitego rynku łączności elektronicznej w UE
oraz oszacowano gospodarczy potencjał jednolitego rynku. Komisja wykorzystała również wiele
innych źródeł informacji, takich jak np. coroczna tabela wyników
agendy cyfrowej oraz analizy ekonomiczne wykonane przez DG ECFIN, na przykład
na temat fragmentacji rynku telekomunikacyjnego w Europie[11]. Stosowanie unijnego
mechanizmu konsultacji określonego w ramach regulacyjnych wykazało
również, że przy regulowaniu właściwych rynków krajowe
organy regulacyjne stosują niespójne praktyki. Ponadto w kontekście
programu dotyczącego polityki w zakresie widma radiowego Komisja
odnotowała znaczny brak spójności pomiędzy poszczególnymi
państwami członkowskimi w zakresie udzielania zezwoleń i
udostępniania pasm widma na potrzeby zastosowań neutralnych
technologicznie, zwłaszcza jeśli chodzi o powiązane warunki i
terminy. 2.3. Ocena skutków rozporządzenia
będącego przedmiotem wniosku Zgodnie ze
swoją polityką dążenia do lepszych uregulowań prawnych
służby Komisji przeprowadziły ocenę skutków innych
możliwych wariantów działania. Główne
przyczyny rozdrobnienia regulacyjnego są powiązane z głównymi
wymogami sektorowymi dotyczącymi zapewniania łączności
elektronicznej, które podlegają przepisom UE (uzyskiwanie zezwoleń,
dostęp do produktów stacjonarnych i bezprzewodowych, przestrzeganie
przepisów dotyczących ochrony dla użytkowników końcowych).
Ponieważ każdy z tych elementów ma odrębne
właściwości, rozwiązania kwestii rozdrobnienia również
muszą być bardzo różne, niemniej jednak wszystkie one są
niezbędne, aby usunąć główne przeszkody na drodze do
zintegrowanego dostarczania sieci łączności elektronicznej i
świadczenia usług łączności elektronicznej w Unii. W
szczególności ocenę rozwiązań przeprowadzono odpowiednio w
odniesieniu do a) barier wynikających z krajowych systemów udzielania
zezwoleń i braku spójności między podejściami regulacyjnymi
przyjmowanymi przez krajowe organy regulacyjne; b) braku koordynacji w zakresie
przydziału widma i warunków jego użytkowania, a także w
odniesieniu do braku pewności prawa co do dostępności
częstotliwości; c) braku produktów hurtowych, które
umożliwiają świadczenie usług z wykorzystaniem sieci innego
operatora przy zachowaniu spójnych poziomów interoperacyjności usług,
w ramach środków naprawczych lub wzajemnych negocjacji; d) rozdrobnienia w
zakresie przepisów dotyczących ochrony konsumentów, które prowadzi do
różnic w poziomie ochrony konsumentów oraz rozbieżnych warunków
handlowych, w tym w odniesieniu do wysokich kosztów roamingu i połączeń
międzynarodowych, jak również w odniesieniu do blokowania lub
ograniczania usług. Aby
wyeliminować powyższe przyczyny rozdrobnienia, do dalszej analizy
wybrano trzy warianty działania. Pierwszy wariant polegał na
pozostawieniu ram regulacyjnych dotyczących łączności
elektronicznej w niezmienionej postaci. Drugi wariant zakładał
wprowadzenie jednego instrumentu prawnego (rozporządzenia)
dostosowującego ramy prawne jedynie tam, gdzie jest to niezbędne dla
jednolitego rynku łączności elektronicznej w UE, w oparciu o
zwiększoną koordynację na szczeblu UE. Trzeci wariant
obejmował główne elementy drugiego wariantu, lecz zakładał
zastąpienie obecnej struktury zarządzania przez jednego unijnego
regulatora w celu osiągnięcia pełnej koordynacji regulacyjnej.
Każdy wariant działania oceniono pod
kątem skuteczności w realizacji celów polityki, ze szczególnym
uwzględnieniem kosztów i korzyści dla popytu i podaży, w tym
wpływu na strukturę unijnego sektora łączności
elektronicznej, gospodarkę, tworzenie miejsc pracy, nadwyżkę
konsumenta i środowisko. W sprawozdaniu z
oceny skutków stwierdzono, że najlepszym dostępnym wariantem jest
wariant drugi. Po pierwsze, ustanowienie jednolitego europejskiego zezwolenia
ma na celu zmniejszenie obciążeń administracyjnych dla
europejskich operatorów i zapewnienie spójności uregulowań, które
mają wobec nich zastosowanie. Koordynacja
wykorzystania widma radiowego w ramach jednolitego rynku zapewni
zsynchronizowaną dostępność częstotliwości i
wprowadzenie jednolitych warunków ich użytkowania w całej Europie,
zapewniając tym samym efektywne wykorzystanie tego zasobu.
Jednocześnie przyczyni się to do utworzenia przewidywalnego otoczenia
dla inwestycji w szybkie sieci, zapewniając tym samym ich szeroki
zasięg terytorialny, co również leży w długoterminowym
interesie użytkowników końcowych. Dostępność
ujednoliconych produktów hurtowego dostępu na poziomie UE – jako
potencjalny środek naprawczy mający na celu neutralizację
znaczącej pozycji rynkowej – umożliwi operatorom sieci stacjonarnych
świadczenie usług łączności klientom w całej
Unii, zapewniając przy tym wysoką jakość usług.
Oczekuje się, że dostępność takich produktów
będzie mieć pozytywny wpływ na inwestycje, zwłaszcza ponad granicami
państw członkowskich, ułatwiając przedsiębiorstwom
wchodzenie na nowe rynki, na których jest popyt ze strony klientów, i
umożliwiając im korzystanie w tym celu z produktów dostępu
wysokiej jakości, co powinno zwiększyć konkurencję i
zmusić operatorów do wzbogacania ofert poprzez inwestycje w
infrastrukturę i usługi. Wspólne przepisy
dotyczące jakości usług zapewnią użytkownikom
swobodę dostępu do dowolnych usług i aplikacji w całej
Unii, na podstawie jasnych warunków umownych, oraz będą
zapobiegać sytuacjom, w których dostęp do internetu jest nadmiernie
ograniczany lub blokowany. Równocześnie zapewnią one
możliwość nabywania usług specjalistycznych do celów
dostarczania określonych treści, aplikacji i usług o
podwyższonej jakości. Większa przejrzystość oraz prawa
zagwarantowane w umowach zapewnią konsumentom niezawodne usługi wysokiej
jakości oraz umożliwią zwiększenie konkurencyjnej dynamiki
rynku. Ponadto
środki mające na celu wyeliminowanie nieuzasadnionych różnic w
cenach między połączeniami krajowymi a połączeniami
wewnątrzunijnym oraz środki, które ułatwiają
świadczenie usług roamingu po cenach usług krajowych dzięki
umowom roamingowym mają na celu zniesienie nieuzasadnionych dodatkowych
kosztów transgranicznych usług łączności elektronicznej. Podsumowując, wariant ten zwiększy
przewidywalność oraz przejrzystość prawa w sposób
najbardziej skuteczny i najszybszy. Większą spójność
powinny zapewnić w szczególności większe możliwości
wchodzenia przedsiębiorstw na rynki, bardziej ujednolicone warunki
prowadzenia działalności (dostęp do produktów, przepisy
dotyczące konsumentów), jak również korzyści skali
wynikające z elastyczności cen dla klientów lub presji
konkurencyjnej. Silniejsza presja konkurencyjna, prowadząca do
większego zróżnicowania ofert, a także większe
korzyści skali, większa przewidywalność regulacyjna oraz
lepsze warunki dla szerokiego wprowadzania innowacyjnych usług powinny w
odpowiednim czasie poprawić środowisko inwestycyjne. Mimo iż
oczekuje się, że propozycje te będą mieć pozytywny
wpływ na tworzenie miejsc pracy, na obecnym etapie trudno jest
szczegółowo ocenić skutki społeczne i wpływ na
zatrudnienie. Komisja zwróci szczególną uwagę na ten aspekt podczas
monitorowania i oceny przedmiotowych przepisów. W porównaniu z wariantem preferowanym, w
przypadku wariantu 1 (stosowanie obowiązujących ram regulacyjnych) i
wariantu 3 (całkowita zmiana systemu regulacyjnego w odniesieniu do
usług paneuropejskich) osiągnięcie pożądanych wyników
trwałoby od 3 do 5 dłużej i utracono by potencjalną
możliwość zwiększenia PKB o 3,7 % w latach 2015–2020. Ponadto wariant
ten najszybciej przyniesie oczekiwane efekty i zapewni osiągnięcie
konkretnych celów, przynosząc tym samym największe korzyści
gospodarcze i społeczne spośród wszystkich analizowanych wariantów. Rada ds. Ocen
Skutków przedstawiła opinię na temat projektu oceny skutków w dniu 6
września 2013 r. Sprawozdanie oraz jego streszczenie
opublikowano wraz z niniejszym wnioskiem. 3. ASPEKTY
PRAWNE WNIOSKU 3.1. Podstawa prawna Podstawą wniosku jest art. 114 Traktatu o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ponieważ dotyczy on rynku
wewnętrznego łączności elektronicznej oraz jego
funkcjonowania. 3.2. Zasada pomocniczości Obecne ramy regulacyjne nie
umożliwiają całkowitego osiągnięcia celu, jakim jest
ustanowienie jednolitego rynku łączności elektronicznej.
Różnice w przepisach krajowych, które są wprawdzie zgodne z
obowiązującymi unijnymi ramami regulacyjnymi, tworzą jednak
przeszkody dla działalności i nabywania usług ponad granicami,
ograniczając w ten sposób gwarantowaną przez unijne prawo
swobodę świadczenia usług łączności elektronicznej.
Ma to bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.
Państwa członkowskie nie mają ani uprawnień, ani motywacji
do zmiany istniejącego otoczenia regulacyjnego. W celu wyeliminowania przyczyn
leżących u podstaw tego problemu konieczne jest podjęcie
działań na poziomie UE. Po pierwsze, obecny problem rozdrobnienia
wynikający z krajowego charakteru systemów udzielania ogólnych
zezwoleń zostaje rozwiązany poprzez wprowadzenie jednolitego
zezwolenia unijnego. Jednolity unijny mechanizm udzielania zezwoleń w
połączeniu z mechanizmem kontroli sprawowanej przez państwo
siedziby dostawcy w przypadku cofnięcia lub zawieszenia zezwolenia
ułatwi rejestrację operatorów unijnych oraz koordynację najpoważniejszych
środków egzekwowania przepisów, które mają do nich zastosowanie.
Wniosek zapewnia takim przedsiębiorstwom większą
spójność regulacyjną i przewidywalność poprzez
przyznanie Komisji uprawnień, na mocy których może ona zobowiązać
krajowe organy regulacyjne do wycofania zaproponowanych środków
naprawczych, które byłyby niezgodne z prawem UE. Wniosek doprowadzi do
zapewnienia znacznie większej konwergencji w odniesieniu do regulowanych
warunków dostępu do produktów stacjonarnych i bezprzewodowych, które
ułatwiają świadczenie usług ogólnoeuropejskich. Pełna
harmonizacja praw użytkowników końcowych zapewnia, że obywatele
i usługodawcy w całej UE mają podobne prawa i obowiązki, w
szczególności mają oni możliwość wprowadzania na rynek
i nabywania usług w innych państwach członkowskich na takich
samych warunkach. Zasada pomocniczości jest przestrzegana,
ponieważ interwencja UE będzie ograniczona w zakresie do
działań niezbędnych do usunięcia określonych barier na
rynku wewnętrznym. Po pierwsze, jednolite zezwolenie unijne jest
dostępne dla operatorów, którzy zamierzają prowadzić
działalność na terenie całej UE, a obowiązki
regulacyjne nieodłącznie związane z miejscem, w którym
zlokalizowana jest sieć lub w którym świadczona jest usługa,
pozostają w gestii krajowego organu regulacyjnego tego państwa członkowskiego.
Dochody uzyskane z przydziału widma pozostaną w danym państwie
członkowskim, a bardziej szczegółowe zasady regulacyjne
dotyczące użytkowania widma, które stanowią uzupełnienie
ambitnych celów określonych w ramach regulacyjnych UE, wciąż
pozostawiają państwom członkowskim dużą swobodę
podejmowania decyzji dotyczących bardziej szczegółowych kwestii.
Analogicznie, procedura przewidująca zgłaszanie Komisji środków
dotyczących widma polega na ocenie zgodności prawnej, a nie na
zastąpieniu dyskrecjonalnych uprawnień państw członkowskich
uprawnieniami Komisji, i podlega dodatkowym zabezpieczeniom, takim jak np.
procedura sprawdzająca w ramach procedury komitetowej. Rozszerzenie
systemu udzielania ogólnych zezwoleń na przypadki stosowania punktów dostępu
bezprzewodowego o bliskim zasięgu ograniczone jest do zastosowań o
niskiej mocy niepowodujących zakłóceń, które będą
ściśle określone w środkach wykonawczych. Ponadto
wprowadzenie europejskich produktów dostępu wirtualnego pozostaje w gestii
krajowego organu regulacyjnego państwa członkowskiego, w którym
umiejscowiona jest sieć, po przeprowadzeniu analizy rynku w oparciu o
obecne ramy prawne; jednocześnie harmonizacja produktów dostępu
wirtualnego opiera się na takim samym mechanizmie jak w przypadku fizycznych
produktów dostępu hurtowego, przewidzianym już w ramach
istniejących ramach prawnych. 3.3. Proporcjonalność Działanie UE jest ograniczone do tego, co
jest konieczne do osiągnięcia wyznaczonych celów. Głównym celem
proponowanych środków będzie usunięcie wyraźnych przeszkód
utrudniających funkcjonowanie jednolitego rynku, przy jednoczesnym
ograniczeniu do minimum niezbędnych zmian w obowiązujących
ramach regulacyjnych mających na celu stworzenie warunków dla rozwoju
nowych transgranicznych rynków łączności elektronicznej na
poziomie UE. W ten sposób możliwa będzie realizacja podwójnego celu
dotyczącego jednolitego rynku, tzn. możliwe będzie zapewnienie
swobody świadczenia usług łączności elektronicznej i
swobody korzystania z nich. Równocześnie, poprzez pozostawienie
istniejących ram regulacyjnych w znacznym stopniu w niezmienionej postaci,
w tym jeśli chodzi o metody sprawowania nadzoru nad rynkami przez krajowe
organy regulacyjne, proponowane działanie nie spowoduje zakłóceń
w działalności operatorów, którzy zdecydują się na
prowadzenie działalności tylko na poziomie krajowym lub lokalnym. Ponadto rozwój nowych rynków transgranicznych
powinien odbywać się zgodnie z polityką dążenia do
lepszych uregulowań prawnych, tzn. działania regulacyjne powinny być
stopniowo ograniczane, jeżeli rynki staną się konkurencyjne w
ramach bardziej zintegrowanego rynku europejskiego, ale powinny podlegać
nadzorowi ze strony krajowych organów regulacyjnych i kontroli ex post w
zakresie konkurencji. Taka strategia jest korzystna ze względu na to,
że krajowe organy regulacyjne byłyby również w stanie najlepiej
uwzględnić specyfikę krajową podczas (i) regulowania
dostępu do infrastruktury fizycznej, która ze względu na swój charakter
jest geograficznie ograniczona do poziomu krajowego lub regionalnego; oraz (ii)
rozwiązywania problemów zgłaszanych przez konsumentów w
kontekście krajowym (w szczególności w ich własnym języku).
W związku z powyższym proponowane
działania nie będą obejmować istotnych zmian w dziedzinie
zarządzania ani nie będą przenosić uprawnień na poziom
europejski, np. poprzez ustanowienie regulatora unijnego lub wprowadzenie
ogólnoeuropejskiego systemu udzielania zezwoleń na korzystanie z widma. Proponowane rozwiązania
umożliwią odpowiednim zainteresowanym stronom wykorzystanie synergii
dużego jednolitego rynku i zwiększenie efektywności ich
działalności i inwestycji w najbardziej skuteczny i najszybszy
sposób. Jednocześnie wniosek gwarantuje operatorom, którzy zdecydują
się na świadczenie usług w jednym państwie
członkowskim, ciągłość aktualnie
obowiązujących przepisów przy jednoczesnym wprowadzeniu lepszych i
bardziej przejrzystych przepisów dotyczących praw użytkowników
końcowych oraz bardziej przewidywalnego otoczenia dotyczącego
dostępu do widma oraz do wysokiej jakości produktów dostępu do
sieci stacjonarnych. 3.4. Prawa podstawowe Analizie poddano również wpływ
wniosku na prawa podstawowe, takie jak wolność wypowiedzi i
informacji, wolność prowadzenia działalności gospodarczej,
prawo do niedyskryminacji, ochrona konsumentów i ochrona danych osobowych. W
szczególności rozporządzenie zapewni ochronę dostępu do
otwartego internetu; ponadto określa ono
wysokie standardy dotyczące w pełni zharmonizowanych praw
użytkowników końcowych, zwiększa swobodę działalności
gospodarczej w skali europejskiej i z biegiem czasu powinno doprowadzić do
zmniejszenia liczby uregulowań sektorowych. 3.5. Wybór instrumentu Komisja proponuje przyjęcie
rozporządzenia, ponieważ instrument ten gwarantuje usunięcie
barier na jednolitym rynku poprzez uzupełnienie obowiązujących
ram regulacyjnych w zakresie łączności elektronicznej.
Rozporządzenie przewiduje wprowadzenie konkretnych, bezpośrednio
stosowanych praw i obowiązków dostawców i użytkowników
końcowych; ponadto zawiera ono również mechanizmy koordynacji w
odniesieniu do niektórych produktów na poziomie europejskim, tak aby
ułatwić świadczenie usług łączności
elektronicznej ponad granicami. Wybór rozporządzenia jako instrumentu jest
ważny na przykład w takich dziedzinach jak otwarty internet i
zarządzanie ruchem, w przypadku których prawdziwie wspólne podejście
jest niezbędne, aby już na samym początku zapobiec widocznym
obecnie tendencjom do przyjmowania rozbieżnych rozwiązań
krajowych, oraz aby umożliwić zarówno zintegrowane zarządzanie
siecią, jak również rozwój treści, aplikacji i usług
internetowych, które będą udostępniane w jednolity sposób w
całej Unii. 3.6. Struktura wniosku oraz główne prawa
i obowiązki Przepisy ogólne (rozdział I, art. 1 i 2) Rozdział 1 zawiera przepisy ogólne, w tym
również odpowiednie definicje. Ustanawia się w nim zasady
regulacyjne, zgodnie z którymi działają właściwe organy
regulacyjne podczas stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia w
powiązaniu z przepisami obowiązujących ram regulacyjnych. Jednolite zezwolenie unijne (rozdział
II, art. 3– 7) Operatorzy pragnący świadczyć
usługi w kilku państwach członkowskich muszą obecnie
posiadać zezwolenia wydane w każdym z tych państw.
Rozporządzenie wprowadza jednolite zezwolenie unijne oparte na systemie
jednego zgłoszenia w państwie członkowskim, w którym znajduje
się główna siedziba europejskiego dostawcy łączności
elektronicznej (w państwie siedziby dostawcy) i określa warunki,
które mają do niego zastosowanie. Cofnięcie lub zawieszenie
jednolitego zezwolenia unijnego podlega kontroli sprawowanej przez państwo
siedziby dostawcy. Posiadacze jednolitego zezwolenia unijnego mają prawo
do równego traktowania regulacyjnego w podobnych sytuacjach w poszczególnych
państwach członkowskich i między nimi, a nowi operatorzy
wchodzący na rynek oraz mniejsi operatorzy prowadzący
działalność transgraniczną są zwolnieni z opłat
administracyjnych i wkładów na rzecz finansowania usługi powszechnej
w państwach członkowskich innych niż państwo siedziby
dostawcy (w państwach przyjmujących). Posiadacze jednolitego
zezwolenia unijnego będą świadczyć usługi w całej
Europie w oparciu o bardziej jednolite stosowanie obowiązków
regulacyjnych. Jednolite zezwolenie unijne zmniejszy przez to
liczbę niepotrzebnych barier administracyjnych i zagwarantuje europejskim
dostawcom bardziej spójne prawa i obowiązki umożliwiające
prowadzenie działalności w całej UE oraz osiągnięcie
większej skali. Produkty europejskie (rozdział III) Sekcja 1 (art. 8–16): W dzisiejszej Europie operatorzy sieci łączności
ruchomej działają w środowisku, w którym brakuje niezbędnej
przewidywalności dotyczącej dostępności widma w całej
UE, oraz muszą sobie radzić z odmiennymi warunkami dotyczącymi
przydzielania częstotliwości. Utrudnia to planowanie
długoterminowe i inwestowanie ponad granicami, a co za tym idzie –
osiągnięcie większej skali. Tego rodzaju niejednolita sytuacja
oznacza, że producenci urządzeń projektują produkty z
myślą o innych rynkach, które charakteryzują się
większą skalą i większymi perspektywami wzrostu. Aby
położyć kres tej niekorzystnej sytuacji, należy
zapewnić harmonizację dostępnych zasobów
częstotliwości poprzez: ·
określenie wspólnych zasad regulacyjnych
mających zastosowanie do państw członkowskich przy
określaniu warunków dotyczących użytkowania
częstotliwości radiowych, które są zharmonizowane na potrzeby
bezprzewodowej łączności szerokopasmowej; ·
upoważnienie Komisji do przyjmowania aktów
wykonawczych w celu zharmonizowania dostępności widma, terminów
przydzielania częstotliwości i okresów obowiązywania praw do
użytkowania częstotliwości; ·
wprowadzenie mechanizmu konsultacji
umożliwiającego Komisji dokonywanie przeglądu projektów
krajowych środków dotyczących przydziału i wykorzystania widma; ·
uproszczenie warunków wprowadzania i świadczenia
bezprzewodowego dostępu szerokopasmowego o niskiej mocy („Wi-Fi”,
nadajniki o małej mocy) w celu zwiększenia konkurencji i zmniejszenia
obciążenia sieci. Sekcja 2 (art. 17–20) Zharmonizowany, wysokiej jakości
wirtualny dostęp do sieci stacjonarnych ułatwi wchodzenie na rynek i
świadczenie usług transgranicznych zarówno użytkownikom
końcowym, jak i przedsiębiorstwom, a także będzie
sprzyjał konkurencji i inwestycjom. Obecnie produkty wirtualnego
dostępu do sieci stacjonarnych definiowane są na wiele sposobów w
całej UE. Wirtualny dostęp do sieci stacjonarnych w celu
świadczenia usług transgranicznych zostaje zharmonizowany poprzez: ·
określenie wspólnych cech produktów
wirtualnego dostępu szerokopasmowego zharmonizowanych na poziomie UE
(wirtualne uwolnienie pętli, dostęp do strumienia bitów na poziomie
IP i dzierżawa odcinków zakończeń łączy), w sytuacji
gdy do ich zapewnienia zobowiązani są operatorzy o znaczącej
pozycji rynkowej; ·
w związku z tym krajowe organy regulacyjne
mają obowiązek uwzględnienia wprowadzenia takich
zharmonizowanych produktów dostępu podczas wprowadzania środków
regulacyjnych, z należytym uwzględnieniem istniejącej
konkurencji infrastrukturalnej, bieżących inwestycji oraz
nadrzędnego wymogu zapewnienia proporcjonalności. Ponadto wniosek
odzwierciedla praktykę decyzyjną w przepisie łączącym
możliwość nałożenia obowiązków kontroli cen
hurtowych na sieci NGA z presją konkurencyjną ze strony
infrastruktury alternatywnej, skutecznymi gwarancjami zapewnienia
niedyskryminacyjnego dostępu i poziomem konkurencji na rynku detalicznym
pod względem cen, wyboru i jakości; ·
przyznanie dostawcom łączności
elektronicznej prawa do oferowania zharmonizowanych produktów
łączności elektronicznej o zapewnionej jakości usług i
do uzyskiwania dostępu do tych produktów na rozsądnych warunkach, tak
aby umożliwić świadczenie nowych rodzajów usług
internetowych. Prawa użytkowników końcowych
(rozdział IV, art. 21-29) W Europie zarówno dostawcy
łączności elektronicznej, jak i użytkownicy końcowi
mają do czynienia z niespójnością przepisów dotyczących
praw użytkowników końcowych, co prowadzi do nierównego poziomu
ochrony oraz do sytuacji, w której należy przestrzegać dużej
liczby odmiennych przepisów obowiązujących w poszczególnych
państwach członkowskich. Rozdrobnienie to jest kosztowne dla
operatorów i niezadowalające dla użytkowników końcowych,
utrudnia świadczenie usług transgranicznych i ma negatywny wpływ
na gotowość użytkowników końcowych do korzystania z nich. W
celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony konsumentów w całej UE
przepisy określające prawa użytkowników końcowych
zostają zharmonizowane, w tym poprzez zapewnienie: –
niedyskryminacji między niektórymi krajowymi i
wewnątrzunijnym (międzynarodowymi) rodzajami
łączności, chyba że różnice są obiektywnie uzasadnione; –
obowiązkowych informacji udzielanych przed
zawarciem umowy i podawanych w umowie; –
zwiększonej przejrzystości i mechanizmów
zapobiegających „szokująco wysokim rachunkom”; –
prawa do wypowiedzenia umowy po upływie
sześciu miesięcy bez ponoszenia kosztów (z wyłączeniem
wartości rezydualnej subsydiowanego sprzętu lub innych promocji); –
nałożenia na dostawców usług
obowiązku zapewnienia nieograniczonej łączności ze
wszystkimi treściami, aplikacjami lub usługami, które są
dostępne dla użytkowników końcowych – znanego także jako
neutralność sieci, przy jednoczesnej regulacji stosowania
środków zarządzania ruchem przez operatorów w odniesieniu do ogólnego
dostępu do internetu. Jednocześnie doprecyzowano ramy prawne dla usług
specjalistycznych o podwyższonej jakości. Ułatwienie zmiany dostawcy
(rozdział V, art. 30) Ulepszone przepisy dotyczące zmiany
dostawcy wspierają wchodzenie na rynek i sprzyjają konkurencji
między dostawcami łączności elektronicznej, a także
umożliwiają użytkownikom końcowym łatwiejsze przejście
do dostawcy, który najlepiej spełnia ich konkretne potrzeby. Wprowadza
się zharmonizowane zasady mające zastosowanie do procedur zmiany
dostawcy, takie jak orientacja kosztowa, procedura prowadzona przez
dostawcę przejmującego, automatyczne zakończenie umowy z
dotychczasowym dostawcą. Przepisy organizacyjne i przepisy
końcowe (rozdział VI, art. 31– 40) Rozdział ten zawiera pierwsze ogólne
przepisy dotyczące uprawnień właściwych organów krajowych
do nakładania kar oraz przepisy dotyczące uprawnień Komisji do
przyjmowania aktów delegowanych i wykonawczych. W rozdziale tym przedstawiono również
zmiany, które należy wprowadzić w dyrektywach ramowych, jak
również w rozporządzeniu w sprawie roamingu i w rozporządzeniu w
sprawie BEREC. W szczególności, jeśli chodzi o regulację rynku ex
ante, a także mając na uwadze, że każdy krajowy organ
regulacyjny wciąż odpowiada za swoje (krajowe) rynki, zmiany
mają na celu zapewnienie większej spójności i stabilności w
całej UE w odniesieniu do oceny rynków przez krajowe organy regulacyjne i
w odniesieniu do nakładania obowiązków regulacyjnych na posiadaczy
jednolitego zezwolenia unijnego, w celu uniknięcia przypadków, w których w
każdym państwie członkowskim, w którym są oni obecni,
nakłada się na nich różne obowiązki w związku z
tą samą nieprawidłowością w funkcjonowaniu rynku. W
tym celu przepisy przewidują przyznanie Komisji uprawnień do
zażądania wycofania środków naprawczych nałożonych na
przedsiębiorstwa posiadające jednolite zezwolenie unijne, a
także zapewniają pewność prawa w odniesieniu do kryteriów
dotyczących określania rynków podlegających takim środkom
naprawczym ex ante, uwzględniając również presję
konkurencyjną ze strony równoważnych usług świadczonych
przez operatorów serwisów OTT (ang. over-the-top). Mimo iż rozporządzenie w sprawie
roamingu (III) i przewidziane w nim środki strukturalne zapewnią
większą konkurencję na rynku, nie oczekuje się, że
wystarczy to do stworzenia sytuacji, w której klienci mogą bez
zastanowienia powielać krajowe zachowania konsumpcyjne podczas pobytu za
granicą, a tym samym do wyeliminowania nadmiernych opłat za roaming w
Europie. Dlatego też art. 37, który opiera się na rozporządzeniu
w sprawie roamingu, stwarza zachęty dla operatorów do świadczenia
usług roamingu po cenach usług krajowych. Wniosek wprowadza
dobrowolny mechanizm, zgodnie z którym operatorzy sieci
łączności ruchomej mogą zawierać dwustronne lub
wielostronne umowy roamingowe umożliwiające im internalizację
hurtowych kosztów roamingu i stopniowe wprowadzanie – do lipca 2016 r. –
usług roamingu po cenach krajowych, przy ograniczeniu ryzyka
arbitrażu cenowego. Umowy roamingowe tego rodzaju nie są
nowością na rynku. Istnieją już umowy roamingowe, które
umożliwiają korzystającym z nich operatorom (z
zastrzeżeniem zgodności z prawem konkurencji) osiągnięcie
korzyści skali w zakresie świadczenia usług roamingowych
pomiędzy umawiającymi się stronami. We wniosku wprowadza
się jednak wymóg zgłaszania takich umów w celu zwiększenia ich
przejrzystości. Dobrowolne wprowadzenie proponowanego systemu ma
spowodować przekazanie takich korzyści skali konsumentom poprzez
świadczenie usług roamingu po cenach krajowych, na warunkach
gwarantujących, że system ten obejmuje roaming w całej Unii oraz
że w odpowiednim czasie z takich ofert korzystać będą mogli
konsumenci w całej Unii. Równocześnie wniosek zapewnia
niezbędną równowagę umożliwiającą operatorom
dostosowanie swoich ofert detalicznych oraz stopniowe zapewnienie wszystkim swoim
klientom możliwości korzystania z takich ofert. Bez dwustronnych lub
wielostronnych umów roamingowych trudno jest sobie wyobrazić
sytuację, w której w przewidzianych ramach czasowych operator byłby w
stanie indywidualnie świadczyć usługi roamingu po cenach
krajowych w całej Unii. Ponadto konieczne są zmiany w
rozporządzeniu w sprawie BEREC, aby zapewnić większą
stabilność tego organu i umożliwić mu odgrywanie bardziej
strategicznej roli, w szczególności poprzez mianowanie na okres trzech lat
profesjonalnego przewodniczącego. 4. WPŁYW
NA BUDŻET Rozporządzenie będące
przedmiotem wniosku nie ma wpływu na budżet Unii. W szczególności propozycja dotycząca
zmiany rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 nie ma wpływu ani na
liczbę stanowisk przewidzianych w planie zatrudnienia, ani na wkład
UE w finansowanie działalności Urzędu BEREC, oraz jest zgodna z
danymi liczbowymi określonymi w komunikacie do Parlamentu Europejskiego i
Rady (COM (2013) 519 final). 2013/0309 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY ustanawiające środki dotyczące
europejskiego jednolitego rynku łączności elektronicznej i
mające na celu zapewnienie łączności na całym
kontynencie, zmieniające dyrektywy 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE
oraz rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 i (UE) nr 531/2012 (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114, uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[12], uwzględniając opinię Komitetu
Regionów[13], stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co
następuje: (1) Europa musi wykorzystać
wszystkie źródła wzrostu, aby wyjść z kryzysu, tworzyć
miejsca pracy i odzyskać swoją konkurencyjność.
Przywrócenie wzrostu gospodarczego i tworzenie miejsc pracy w Unii jest celem
strategii „Europa 2020”. Wiosną 2013 r. Rada Europejska
podkreśliła znaczenie jednolitego rynku cyfrowego dla wzrostu
gospodarczego oraz zaapelowała o podjęcie konkretnych środków
mających na celu jak najszybsze ustanowienie jednolitego rynku w zakresie
technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT). Zgodnie z celami strategii
„Europa 2020” oraz w odpowiedzi na to wezwanie niniejsze rozporządzenie ma
na celu ustanowienie jednolitego rynku łączności elektronicznej
poprzez uzupełnienie i dostosowanie obowiązujących unijnych ram
regulacyjnych w zakresie łączności elektronicznej. (2) Już w Europejskiej
agendzie cyfrowej, będącej jedną z inicjatyw przewodnich
strategii „Europa 2020”, technologie informacyjno-komunikacyjne oraz
połączalność sieci uznano za niezbędną
podstawę rozwoju naszej gospodarki i naszego społeczeństwa. Aby
Europa mogła czerpać korzyści z transformacji cyfrowej, Unia
potrzebuje dynamicznego jednolitego rynku łączności
elektronicznej dla wszystkich sektorów i w całej Europie. Taki prawdziwie
jednolity rynek łączności będzie stanowić trzon
innowacyjnej i inteligentnej gospodarki cyfrowej i podstawę jednolitego
rynku cyfrowego, na którym usługi internetowe będą mogły
być swobodnie świadczone ponad granicami. (3) W ramach sprawnie
funkcjonującego jednolitego rynku łączności elektronicznej
należy zapewnić swobodę świadczenia usług
łączności elektronicznej i zapewniania sieci
łączności elektronicznej każdemu klientowi w Unii oraz
należy zapewnić każdemu użytkownikowi końcowemu prawo
do wyboru najlepszej oferty dostępnej na rynku; swobody te nie powinny być
ograniczane poprzez rozdrobnienie rynku biegnące wzdłuż granic
krajowych. Obowiązujące ramy regulacyjne w zakresie
łączności elektronicznej nie rozwiązują w pełni
kwestii tego rozdrobnienia, ponieważ nadal stosuje się nie
ogólnounijne, lecz krajowe systemy udzielania ogólnych zezwoleń, widmo
przydziela się na podstawie systemów krajowych, istnieją różnice
między produktami dostępu dostępnymi dla dostawców
łączności elektronicznej z różnych państw
członkowskich oraz zastosowanie mają różne zestawy przepisów
sektorowych dotyczących praw konsumentów. Przepisy unijne w wielu
przypadkach określają jedynie podstawowe elementy i są
często wdrażane przez państwa członkowskie w odmienny
sposób. (4) Prawdziwie jednolity rynek
łączności elektronicznej powinien sprzyjać konkurencji,
inwestycjom i innowacjom w zakresie nowych i zmodernizowanych sieci i
usług poprzez wspieranie integracji rynku i ofert obejmujących
usługi transgraniczne. Tym samym powinien się on zatem
przyczynić się do osiągnięcia określonych w Europejskiej
agendzie cyfrowej ambitnych celów w zakresie dostępu do szybkich
łączy szerokopasmowych. Wzrastająca dostępność
infrastruktury cyfrowej i usług cyfrowych powinna z kolei
zwiększyć możliwości wyboru dla konsumentów,
umożliwić podniesienie jakości usług i zwiększyć
różnorodność oferowanych treści, a także
przyczynić się do zwiększenia spójności terytorialnej i
społecznej oraz ułatwienia mobilności w całej Unii. (5) Korzyści wynikające
z jednolitego rynku łączności elektronicznej powinny
objąć szerszy ekosystem cyfrowy, w tym unijnych producentów
sprzętu, dostawców treści i aplikacji oraz inne sektory gospodarki,
takie jak np. bankowość, przemysł motoryzacyjny, logistykę,
handel detaliczny, energię i transport, w których wykorzystuje się
usługi łączności w celu zwiększenia wydajności,
na przykład poprzez powszechne wykorzystywanie aplikacji
działających w oparciu o chmury obliczeniowe, korzystanie z
usług M2M, a także poprzez zintegrowane świadczenie usług
dla różnych części przedsiębiorstwa. Organy administracji
publicznej i sektor opieki zdrowotnej powinny również skorzystać z
szerszej dostępności usług administracji elektronicznej i
e-zdrowia. W ramach jednolitego rynku usług łączności
elektronicznej wzbogacona może zostać również oferta treści
i usług kulturalnych oraz różnorodność kulturowa
ogółem. Zapewnienie łączności za pomocą sieci
łączności elektronicznej jest tak istotne dla całej
gospodarki i społeczeństwa, że należy zapobiegać
powstawaniu nieuzasadnionych obciążeń sektorowych, zarówno
mających charakter regulacyjny, jak i obciążeń o innym charakterze. (6) Niniejsze rozporządzenie
ma na celu zakończenie procesu tworzenia jednolitego rynku
łączności elektronicznej za pomocą działań
koncentrujących się wokół trzech ogólnych, powiązanych ze
sobą osi. Po pierwsze, należy zapewnić swobodę
świadczenia usług łączności elektronicznej i
dostarczania sieci łączności elektronicznej ponad granicami w
różnych państwach członkowskich, opierając się na
koncepcji jednolitego zezwolenia unijnego, zgodnie z którą ustanowione
zostają warunki zapewniające większą spójność i
przewidywalność treści i metod wdrażania uregulowań
sektorowych w całej Unii. Po drugie, konieczne jest zapewnienie
dostępu, na dużo bardziej jednolitych warunkach, do podstawowych
produktów służących do transgranicznego dostarczania sieci
łączności elektronicznej i świadczenia usług
łączności elektronicznej, nie tylko na potrzeby bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej, w przypadku której kluczowe są
zarówno zakresy częstotliwości objęte obowiązkiem uzyskania
zezwolenia, jak i zakresy nieobjęte takim obowiązkiem, lecz
również na potrzeby łączności stacjonarnej. Po trzecie, aby
ujednolicić warunki prowadzenia działalności gospodarczej i
pozyskać zaufanie obywateli do środowiska cyfrowego, niniejsze
rozporządzenie powinno zharmonizować przepisy dotyczące ochrony
użytkowników końcowych, zwłaszcza konsumentów. Obejmuje to
przepisy dotyczące niedyskryminacji, informacji podawanych w umowie,
wypowiadania umów i zmiany dostawcy, a także przepisy dotyczące
dostępu do treści, aplikacji i usług internetowych oraz przepisy
dotyczące zarządzania ruchem, które nie tylko chronią
użytkowników końcowych, ale równocześnie gwarantują
nieprzerwane funkcjonowanie ekosystemu internetowego stanowiącego
siłę napędową dla innowacji. Ponadto dalsze reformy w
dziedzinie roamingu powinny zachęcić użytkowników końcowych
do swobodnego korzystania z usług łączności elektronicznej
podczas podróży w Unii i powinny z czasem stać się czynnikiem
zapewniającym ujednolicenie cen i innych warunków w Unii. (7) Niniejsze rozporządzenie
powinno zatem stanowić uzupełnienie obowiązujących unijnych
ram regulacyjnych (dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[14], dyrektywy 2002/20/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady[15],
dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[16], dyrektywy 2002/22/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady[17],
dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[18], dyrektywy Komisji 2002/77/WE[19], jak również
rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady[20], rozporządzenia (UE) nr 531/2012
Parlamentu Europejskiego i Rady[21]
oraz decyzji 243/2012/UE Parlamentu Europejskiego i Rady[22]) oraz obowiązujących
przepisów krajowych przyjętych zgodnie z prawem Unii, poprzez ustanowienie
szczególnych praw i obowiązków zarówno dla dostawców
łączności elektronicznej, jak i dla użytkowników
końcowych, oraz poprzez wprowadzenie wynikających z nich zmian w
obowiązujących dyrektywach i w rozporządzeniu (UE) nr 531/2012 w
celu zapewnienia większej spójności, jak również poprzez
wprowadzenie szeregu zmian merytorycznych w celu zapewnienia bardziej
konkurencyjnego jednolitego rynku. (8) Środki przewidziane w
niniejszym rozporządzeniu są zgodne z zasadą neutralności
technologicznej, tzn. nie narzucają ani nie faworyzują
wykorzystywania określonego rodzaju technologii. (9) Świadczenie transgranicznych
usług łączności elektronicznej w dalszym ciągu
związane jest z większymi obciążeniami niż w przypadku
usług świadczonych w obrębie poszczególnych państw. W
szczególności usługodawcy transgraniczni wciąż muszą
zgłaszać działalność i uiszczać opłaty w
poszczególnych przyjmujących państwach członkowskich. Posiadacze
jednolitego zezwolenia unijnego powinni podlegać systemowi jednego
zgłoszenia w państwie członkowskim, w którym posiadają
główną siedzibę (w państwie członkowskim siedziby
dostawcy), co przyczyni się do zmniejszenia obciążeń
administracyjnych dla operatorów transgranicznych. Jednolite zezwolenie unijne
powinno mieć zastosowanie w odniesieniu do każdego
przedsiębiorstwa, które dostarcza lub zamierza dostarczać sieci
łączności elektronicznej oraz świadczy lub zamierza
świadczyć usługi łączności elektronicznej w
więcej niż jednym państwie członkowskim, i tym samym
powinno umożliwić mu korzystanie z praw, które zgodnie z niniejszym
rozporządzeniem wynikają ze swobody dostarczania sieci i świadczenia
usług łączności elektronicznej w dowolnym państwie
członkowskim. Jednolite zezwolenie unijne określające ramy
prawne mające zastosowanie do operatorów zapewniających usługi
łączności elektronicznej w różnych państwach
członkowskich na podstawie ogólnego zezwolenia wydanego przez państwo
członkowskie siedziby dostawcy powinno zapewniać praktyczną
swobodę dostarczania sieci i świadczenia usług
łączności elektronicznej w całej Unii. (10) Dostarczanie sieci i
świadczenie usług łączności elektronicznej ponad
granicami może przybierać różne formy, w zależności od
szeregu czynników, takich jak rodzaj sieci lub rodzaj świadczonych
usług, niezbędny zakres infrastruktury fizycznej lub liczba abonentów
w poszczególnych państwach członkowskich. Dowodem na zamiar
transgranicznego świadczenia usług łączności
elektronicznej lub dostarczania sieci łączności elektronicznej w
więcej niż jednym państwie członkowskim mogą być
takie działania jak prowadzenie negocjacji w sprawie umów dotyczących
dostępu do sieci w danym państwie członkowskim lub prowadzenie
działań marketingowych za pośrednictwem strony internetowej
dostępnej w języku państwa członkowskiego, w którym ma
być prowadzona działalność. (11) Niezależnie od tego, w
jaki sposób dostawca postanawia dostarczać sieci łączności
elektronicznej lub świadczyć usługi łączności
elektronicznej ponad granicami, system regulacyjny mający zastosowanie do
europejskiego dostawcy łączności elektronicznej powinien
być neutralny w stosunku do decyzji handlowych, które leżą u podstaw
organizacji funkcji i działań w poszczególnych państwach
członkowskich. W związku z tym, bez względu na korporacyjną
strukturę przedsiębiorstwa, jako państwo członkowskie
siedziby europejskiego dostawcy łączności elektronicznej
należy uznać państwo członkowskie, w którym podejmowane
są strategiczne decyzje dotyczące dostarczania sieci i
świadczenia usług łączności elektronicznej. (12) Jednolite zezwolenie unijne
powinno być oparte na ogólnym zezwoleniu wydanym przez państwo
członkowskie siedziby dostawcy. Nie powinno ono podlegać wymogom,
które mają już zastosowanie na mocy innych obowiązujących
przepisów prawa krajowego, które nie są właściwe dla sektora
łączności elektronicznej. Ponadto przepisy niniejszego
rozporządzenia i rozporządzenia (UE) nr 531/2012 powinny mieć
również zastosowanie do europejskich dostawców łączności
elektronicznej. (13) Większość
warunków sektorowych, na przykład dotyczących dostępu do sieci,
bezpieczeństwa i integralności sieci lub dostępu do
służb ratunkowych, jest silnie powiązana z miejscem, w którym
taka sieć jest umiejscowiona lub w którym świadczona jest
usługa. W związku z tym europejski dostawca łączności
elektronicznej może być zobowiązany do spełnienia warunków
mających zastosowanie w państwach członkowskich, w których
prowadzi on działalność, w zakresie, w jakim niniejsze
rozporządzenie nie stanowi inaczej. (14) W przypadku gdy państwa
członkowskie wymagają od sektora wkładu finansowego w celu
finansowania obowiązków świadczenia usługi powszechnej oraz w
celu pokrycia kosztów administracyjnych krajowych organów regulacyjnych,
kryteria i procedury dotyczące ustalenia wysokości wkładu
powinny być proporcjonalne i niedyskryminacyjne w stosunku do europejskich
dostawców łączności elektronicznej, tak aby nie utrudniać
wchodzenia na rynek transgraniczny, w szczególności nowym i mniejszym
operatorom; wkłady poszczególnych przedsiębiorstw powinny zatem
uwzględniać ich udział w rynku pod względem obrotu
uzyskanego w danym państwie członkowskim i należy stosować
wobec nich próg de minimis. (15) Należy zapewnić, aby
w podobnych okolicznościach nie występowała dyskryminacja w
traktowaniu europejskich dostawców łączności elektronicznej
przez poszczególne państwa członkowskie oraz aby w obrębie
jednolitego rynku stosowano spójne praktyki regulacyjne, zwłaszcza w
odniesieniu do środków objętych zakresem art. 15 lub 16 dyrektywy 2002/21/WE,
bądź też art. 5 lub 8 dyrektywy 2002/19/WE. Europejskim
dostawcom łączności elektronicznej należy zatem
zapewnić prawo do równego traktowania przez poszczególne państwa
członkowskie w obiektywnie równoważnych sytuacjach, aby
umożliwić im prowadzenie bardziej zintegrowanych działań na
wielu terytoriach. Ponadto na poziomie unijnym należy ustanowić
szczegółowe procedury dokonywania przeglądu projektów decyzji
dotyczących środków naprawczych w rozumieniu art. 7a dyrektywy 2002/21WE
w takich przypadkach, aby uniknąć nieuzasadnionych
rozbieżności w obowiązkach mających zastosowanie do
europejskich dostawców łączności elektronicznej w poszczególnych
państwach członkowskich. (16) Państwo członkowskie
siedziby dostawcy i dowolne państwo członkowskie przyjmujące
europejskich dostawców łączności elektronicznej powinny
ustalić między sobą podział kompetencji regulacyjnych i nadzorczych,
tak aby zmniejszyć bariery wejścia na rynek i jednocześnie
zapewnić należyte spełnienie mających zastosowanie warunków
świadczenia usług i dostarczania sieci łączności
elektronicznej przez tych dostawców. Z tego względu, mimo iż
każdy krajowy organ regulacyjny powinien nadzorować spełnianie
warunków mających zastosowanie na jego terytorium zgodnie z prawodawstwem
Unii, w tym poprzez stosowanie kar i środków tymczasowych, tylko krajowy
organ regulacyjny w państwie członkowskim siedziby dostawcy powinien
być uprawniony do zawieszenia lub cofnięcia praw dostawcy
łączności elektronicznej do dostarczania sieci i
świadczenia usług łączności elektronicznej w
całej Unii lub na części jej terytorium. (17) Widmo radiowe jest dobrem
publicznym i kluczowym zasobem dla rynku wewnętrznego w zakresie
łączności ruchomej, bezprzewodowej łączności
szerokopasmowej i łączności satelitarnej w Unii. Rozwój
bezprzewodowej łączności szerokopasmowej przyczynia się do
realizacji Europejskiej agendy cyfrowej, a w szczególności do realizacji
celu polegającego na zapewnieniu wszystkim obywatelom Unii dostępu do
łączy szerokopasmowych o przepustowości wynoszącej co
najmniej 30 Mb/s do 2020 r. oraz na zapewnieniu w Unii łączy
szerokopasmowych o jak najwyższej szybkości i przepustowości.
Niemniej jednak, jeśli chodzi o wprowadzanie i wykorzystanie
bezprzewodowych technologii szerokopasmowych najnowszej generacji
niezbędnych do osiągnięcia tych celów politycznych, Unia
pozostaje w tyle za innymi dużymi regionami świata – Ameryką Północną,
Afryką i niektórymi częściami Azji. Fragmentaryczna procedura
udzielania zezwoleń i udostępniania pasma 800 MHz na potrzeby
bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, w ramach której ponad
połowa państw członkowskich wystąpiła o
odstępstwo lub w inny sposób nie wypełniła tego zobowiązania
w terminie określonym w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 243/2012/UE
w sprawie programu dotyczącego polityki w zakresie widma radiowego (RSPP)[23], potwierdza pilną
potrzebę działania jeszcze w trakcie obowiązywania aktualnego
RSPP. Działania Unii mające na celu harmonizację warunków
dostępności widma radiowego oraz umożliwienie jego skutecznego
wykorzystania do celów bezprzewodowej łączności szerokopasmowej
zgodnie z decyzją 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[24] okazały się
niewystarczające do rozwiązania tego problemu. (18) Stosowanie różnych
polityk krajowych prowadzi do niespójności i do fragmentacji rynku
wewnętrznego, co z kolei utrudnia wprowadzenie ogólnounijnych usług i
zakończenie procesu tworzenia rynku wewnętrznego usług bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej. W szczególności może to
doprowadzić do powstania nierównych warunków dostępu do tych
usług, zakłócić konkurencję między
przedsiębiorstwami mającymi siedziby w różnych państwach
członkowskich, a także ograniczyć inwestycje w bardziej
zaawansowane sieci i technologie oraz zahamować tworzenie innowacyjnych
usług, pozbawiając tym samym obywateli i przedsiębiorstwa
powszechnych zintegrowanych usług wysokiej jakości i
uniemożliwiając operatorom bezprzewodowych sieci szerokopasmowych
zwiększenie wydajności poprzez prowadzenie bardziej zintegrowanej
działalności na dużą skalę. Z tego względu
działaniom odnoszącym się do niektórych aspektów przydziału
widma radiowego podejmowanym na poziomie unijnym powinien towarzyszyć
rozwój zaawansowanych usług w zintegrowanych sieciach bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej obejmujących swoim zasięgiem
obszar całej Unii. Równocześnie państwa członkowskie
powinny zachować prawo do przyjmowania środków mających na celu
organizację ich widma radiowego na potrzeby porządku publicznego,
bezpieczeństwa publicznego oraz obronności. (19) Dostawcy usług
łączności eletronicznej, w tym operatorzy sieci ruchomych lub
grupy takich operatorów, powinni mieć możliwość, aby w
sposób efektywny i dostępny kosztowo wspólnie zapewnić pokrycie
zasięgiem sieci znacznej części terytorium Unii dla dobra
użytkowników końcowych i dlatego powinni mieć
możliwość wykorzystania widma radiowego w kilku państwach
członkowskich na zbliżonych warunkach, z wykorzystaniem podobnych
procedur, kosztów, terminów, okresów obowiązywania praw do
użytkowania zharmonizowanych pasm częstotliowści oraz pakietów
komplementarnych pasm częstotliwości, takich jak np. pasma
obejmujące niższe i wyższe częstotliwości,
umożliwiajace pokrycie zasięgiem sieci zarówno obszary wysoko, jak i
słabo zaludnione. Inicjatywy na rzecz większej koordynacji i
spójności zwiększą również przewidywalność
środowiska inwestycyjnego związanego z inwestycjami w sieci. Takiej
przewidywalności wyraźnie sprzyjałaby również jasna
polityka na rzecz długich okresów obowiązywania praw do
użytkowania częstotliwości, bez uszczerbku dla nieograniczonego
okresu obowiązywania takich praw w niektórych państwach
członkowskich, w połączeniu z jasnymi warunkami przekazywania,
dzierżawy lub współdzielenia części lub całości
widma radiowego objętego takim indywidualnym prawem do użytkowania. (20) Należy poprawić
koordynację i spójność praw do korzystania z widma radiowego,
przynajmniej w odniesieniu do tych zakresów częstotliwości, które zostały
zharmonizowane na potrzeby bezprzewodowego dostępu w stałej
lokalizacji oraz usług nomadycznej i ruchomej łączności
szerokopasmowej. Obejmuje to pasma określone na szczeblu ITU dla
zaawansowanych systemów IMT (International Mobile Telecommunications), jak
również pasma wykorzystywane przez lokalne sieci radiowe (RLAN), takie jak
2,4 GHz i 5 GHz. Działaniami tymi należy również objąć
pasma, które mogą być zharmonizowane w przyszłości na
potrzeby bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, jak
przewidziano w art. 3 lit. b) programu dotyczącego polityki w zakresie
widma radiowego oraz w opinii Zespołu ds. Polityki Spektrum Radiowego pt.
„Strategiczne wyzwania dla Europy dotyczące rosnącego zapotrzebowania
na widmo radiowe do celów bezprzewodowej łączności szerokopasmowej”,
przyjętej w dniu 13 czerwca 2013 r.; w najbliższej
przyszłości mogą to być takie pasma jak np. 700 MHz, 1,5
GHz oraz zakres 3,8–4,2 GHz. (21) Spójność między
różnymi krajowymi procedurami przydzielania widma radiowego można by
osiągnąć przez wprowadzenie precyzyjniejszych przepisów
dotyczących kryteriów, które mają zastosowanie w przypadku terminów
obowiązujących w procedurach udzielania zezwoleń, okresów obowiązywania
praw do użytkowania częstotliwości, opłat i sposobów ich
uiszczania, obowiązków w zakresie pojemności i zasięgu sieci,
określania zakresu widma radiowego i bloków widma będących
przedmiotem procedury przydzielania częstotliwości, obiektywnych
wymogów progowych służących do promowania skutecznej konkurencji
oraz możliwości odsprzedaży praw do użytkowania, w tym
warunków współdzielenia częstotliwości. (22) Ograniczenie
obciążeń związanych z opłatami do tego, co jest
wymagane do celów optymalnego zarządzania widmem radiowym, z zachowaniem
równowagi pomiędzy opłatami wymagalnymi natychmiast a opłatami
okresowymi, stanowiłoby zachętę do inwestowania w
infrastrukturę i wdrażania technologii, a także do przekazania
uzyskanych korzyści pod względem kosztów na rzecz użytkowników
końcowych. (23) Bardziej zsynchronizowane
przydzielanie widma radiowego i powiązane z nim wprowadzenie
bezprzewodowej łączności szerokopasmowej w całej Unii
powinno ułatwić osiągnięcie efektu skali w powiązanych
sektorach przemysłu, takich jak sektor sprzętu sieciowego i
urządzeń końcowych. Sektory te mogłyby z kolei
uwzględnić inicjatywy i strategie unijne dotyczące wykorzystania
widma radiowego w większym stopniu niż dotychczas. W przypadku takich
pasm należy zatem ustanowić procedurę harmonizacji harmonogramów
przydzielania widma oraz minimalny lub wspólny okres obowiązywania praw do
użytkowania częstotliwości. (24) Jeśli chodzi o inne
istotne warunki, które mogą być związane z prawami do
użytkowania widma radiowego na potrzeby bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej, spójne stosowanie przez poszczególne
państwa członkowskie zasad regulacyjnych i kryteriów określonych
w niniejszym rozporządzeniu można zapewnić stosując
mechanizm koordynacji, w ramach którego Komisja i właściwe organy
pozostałych państw członkowskich mają
możliwość przedstawienia uwag przed przyznaniem przez dane
państwo członkowskie praw do użytkowania widma, oraz w ramach
którego Komisja, uwzględniając opinie państw członkowskich,
ma możliwość zapobieżenia wdrożeniu wszelkich
projektowanych środków, które wydają się niezgodne z prawem
unijnym. (25) Uwzględniając
ogromny wzrost zapotrzebowania na widmo radiowe na potrzeby bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej, należy wspierać
alternatywne rozwiązania w zakresie dostępu do łączy
szerokopasmowych, które są efektywne pod względem wykorzystania widma.
Obejmują one wykorzystanie systemów dostępu bezprzewodowego o niskiej
mocy i bliskim zasięgu, takich jak np. tzw. hotspoty lokalnych sieci
radiowych (RLAN, znane również pod nazwą „Wi-Fi”), jak również
sieci komórkowych punktów dostępowych bliskiego zasięgu o niskiej
mocy (tzw. femto-, piko- lub metrokomórki). (26) Uzupełniające
bezprzewodowe systemy dostępu, takie jak RLAN, a zwłaszcza
ogólnodostępne punkty dostępu RLAN, w coraz większym stopniu
umożliwiają użytkownikom końcowym dostęp do internetu
oraz umożliwiają operatorom sieci ruchomych odciążanie
sieci poprzez wykorzystanie zharmonizowanych zasobów widma radiowego, bez
konieczności posiadania indywidualnych zezwoleń lub praw do
użytkowania widma radiowego. (27) Większość
punktów dostępu RLAN jest jak do tej pory wykorzystywana przez
użytkowników prywatnych do celu lokalnego bezprzewodowego
przedłużenia ich stacjonarnych łączy szerokopasmowych.
Jeżeli użytkownicy końcowi, w ramach swojego abonamentu na
internet, zdecydują się współdzielenie dostępu do ich
punktu RLAN z innymi użytkownikami, dostępność dużej
liczby takich punktów dostępowych, zwłaszcza na gęsto
zaludnionych obszarach, powinna zapewnić maksymalizację
zdolności do bezprzewodowego przesyłania danych poprzez ponowne
wykorzystanie widma i powinna zapewnić efektywną kosztowo
uzupełniającą infrastrukturę bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej dostępną dla innych
użytkowników końcowych. Dlatego też należy wyeliminować
niepotrzebne ograniczenia dla użytkowników końcowych dotyczące
dzielenia się z innymi użytkownikami końcowymi dostępem do
ich własnych punktów dostępu RLAN lub dotyczące
przyłączania się do takich punktów dostępu, lub należy
zapobiegać takim ograniczeniom. (28) Ponadto należy
znieść niepotrzebne ograniczenia dotyczące rozmieszczania oraz
wzajemnego powiązywania punktów dostępu RLAN. Organy publiczne lub
dostawcy usług publicznych w coraz większym stopniu wykorzystują
punkty dostępu RLAN w swoich obiektach do własnych celów, np. do
użytku pracowników, w celu ułatwiania obywatelom efektywnego pod
względem kosztów dostępu na miejscu do usług administracji
publicznej, lub do celów świadczenia inteligentnych usług publicznych
obejmujących dostarczanie informacji w czasie rzeczywistym,
dotyczących np. transportu publicznego lub zarządzania ruchem. Organy
te mogłyby również zapewniać wszystkim obywatelom dostęp do
takich punktów dostępu jako usługę pomocniczą
stanowiącą dodatek do usług oferowanych w takich obiektach i
powinny mieć możliwość udostępnienia takiej
usługi zgodnie z regułami konkurencji i zasadami udzielania
zamówień publicznych. Nie należy uznawać za dostawcę
łączności elektronicznej podmiotu zapewniającego lokalny
dostęp do sieci łączności elektronicznej w obrębie lub
wokół własności prywatnej lub ograniczonej przestrzeni publicznej
jako usługę pomocniczą stanowiącą dodatek do innego
rodzaju działalności, który nie jest uzależniony od takiego
dostępu, np. w postaci hotspotów RLAN udostępnianych klientom
korzystającym z innych usług komercyjnych lub wszystkim obywatelom na
danym obszarze. (29) Punkty dostępu
bezprzewodowego o niskiej mocy i bliskim zasięgu to bardzo małe i
prawie niepowodujące zakłóceń urządzenia podobne do
domowych routerów Wi-Fi, których parametry techniczne należy
określić na szczeblu unijnym w celu wprowadzania ich do użytku i
korzystania z nich w różnych kontekstach lokalnych, z zastrzeżeniem
uzyskania ogólnego zezwolenia, bez nieuzasadnionych ograniczeń
wynikających z indywidualnych planów lub innych pozwoleń.
Proporcjonalność środków określających parametry
techniczne takich zastosowań, które mają być objęte ogólnym
zezwoleniem, należy zapewnić poprzez określenie parametrów,
które są znacznie bardziej restrykcyjne niż mające zastosowanie
maksymalne progi określone w ramach środków unijnych w odniesieniu do
takich parametrów jak np. moc wyjściowa. (30) Państwa członkowskie
powinny zapewnić, aby zarządzanie widmem radiowym na poziomie
krajowym nie uniemożliwiało innym państwom członkowskim
korzystania z widma radiowego, z którego mają one prawo korzystać, ani
wypełniania ich zobowiązań w odniesieniu do pasm, których
użytkowanie jest zharmonizowane na poziomie unijnym. Opierając
się na dotychczasowych działaniach Zespołu ds. Polityki Spektrum
Radiowego, należy wprowadzić mechanizm koordynacji w celu zapewnienia
każdemu państwu członkowskiemu równego dostępu do widma
radiowego oraz w celu zapewnienia spójnych i egzekwowalnych wyników
koordynacji. (31) Doświadczenia we
wprowadzaniu w życie unijnych ram regulacyjnych wskazują, że
istniejące przepisy, które wymagają spójnego stosowania środków
regulacyjnych w celu przyczynienia do rozwoju rynku wewnętrznego, nie
zapewniły stworzenia wystarczających zachęt do projektowania
produktów dostępu opartych na zharmonizowanych normach i procedurach,
zwłaszcza w odniesieniu do sieci stacjonarnych. Prowadząc
działalność w różnych państwach członkowskich,
operatorzy mają trudności ze znalezieniem produktów dostępu
charakteryzujących się odpowiednią jakością i
odpowiednim poziomem interoperacyjności pod względem sieci i
usług, a jeżeli produkty takie są dostępne, mają one
różne parametry techniczne. Sytuacja ta powoduje wyższe koszty i
stanowi przeszkodę w świadczeniu usług transgranicznych. (32) Integrację jednolitego
rynku łączności elektronicznej można przyspieszyć
poprzez ustanowienie ram mających na celu określenie niektórych
kluczowych europejskich produktów wirtualnych, które są szczególnie
ważne dla dostawców usług łączności elektronicznej w
celu świadczenia usług transgranicznych oraz w celu przyjęcia
ogólnounijnej strategii w środowisku, które w coraz większym stopniu
jest oparte na protokole IP, w oparciu o kluczowe parametry i minimalne
właściwości. (33) Należy
uwzględnić potrzeby operacyjne, które są zaspokajane przez
różne produkty wirtualne. Europejskie produkty wirtualnego dostępu
szerokopasmowego powinny być dostępne w przypadkach, w których
operator o znaczącej pozycji rynkowej został zobowiązany na mocy
dyrektywy ramowej oraz dyrektywy o dostępie do zapewnienia dostępu, na
uregulowanych warunkach, w konkretnym punkcie dostępu w jego sieci. Po
pierwsze, należy ułatwić efektywne wchodzenie na rynek
transgraniczny za pomocą zharmonizowanych produktów, które
umożliwiają dostawcom usług transgranicznych początkowe
świadczenie usług swoim klientom końcowym, bez
opóźnień i z zapewnieniem przewidywalnej i wystarczającej
jakości, w tym usług skierowanych do klientów instytucjonalnych
posiadających szereg obiektów w różnych państwach
członkowskich, w przypadku gdy zgodnie z analizą rynku jest to
konieczne i proporcjonalne. Te zharmonizowane produkty powinny być
dostępne przez dostateczny okres czasu, aby umożliwić podmiotom
ubiegającym się o dostęp oraz dostawcom usług planowanie
średnio- i długoterminowych inwestycji. (34) Po drugie, zaawansowane
produkty dostępu wirtualnego, które wymagają większych
inwestycji ze strony podmiotów ubiegających się o dostęp i
zapewniają im wyższy poziom kontroli i zróżnicowania,
zwłaszcza poprzez zapewnienie dostępu na bardziej lokalnym poziomie,
mają kluczowe znaczenie dla stworzenia warunków zapewniających
trwałą konkurencję na całym rynku wewnętrznym. W
związku z tym te kluczowe produkty hurtowego dostępu do sieci
dostępu nowej generacji (NGA) również należy zharmonizować
w celu ułatwienia inwestycji transgranicznych. Takie produkty wirtualnego
dostępu szerokopasmowego należy projektować w taki sposób, aby
miały funkcje równoważne z fizycznym uwolnieniem pętli, w celu
poszerzenia zakresu potencjalnych środków naprawczych stosowanych na
poziomie hurtowym, jakimi dysponują krajowe organy regulacyjne zgodnie z
oceną proporcjonalności na podstawie dyrektywy 2002/19/WE. (35) Po trzecie, należy
również zharmonizować produkty hurtowego dostępu do hurtowej
dzierżawy odcinków zakończeń łączy z rozbudowanymi
interfejsami w celu umożliwienia transgranicznego świadczenia
usług łączności o krytycznym znaczeniu przeznaczonych dla
najbardziej wymagających użytkowników instytucjonalnych. (36) W kontekście stopniowego
przechodzenia do sieci typu „all IP” brak produktów łączności
bazujących na protokole IP dla różnych klas jakości usług,
które umożliwiają korzystanie ze ścieżek
łączności między różnymi domenami sieci i ponad
granicami sieci, zarówno wewnątrz państw członkowskich jak i między
nimi, utrudnia rozwój zastosowań opartych na dostępie do innych
sieci, ograniczając w ten sposób innowacje technologiczne. Ponadto
sytuacja ta nie pozwala na skorzystanie na szerszą skalę z
możliwości wzrostu efektywności, które są związane z
zarządzaniem sieciami IP i zapewnianiem produktów łączności
o zapewnionej jakości usługi, obejmujących w szczególności
zwiększenie bezpieczeństwa, niezawodność i
elastyczność, efektywność pod względem kosztów i
szybsze świadczenie usług. Taki wzrost efektywności jest
korzystny dla operatorów sieci, dostawców usług i użytkowników
końcowych. Konieczne jest zatem zapewnienie zharmonizowanego
podejścia w zakresie opracowywania i udostępniania takich produktów,
na rozsądnych warunkach, w tym także, w razie potrzeby, zapewnienie
przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w dziedzinie
łączności elektronicznej możliwości realizowania
dostaw wzajemnych. (37) Ustanowienie europejskich
produktów wirtualnego dostępu szerokopasmowego na podstawie niniejszego
rozporządzenia powinno być odzwierciedlone w dokonywanej przez
krajowe organy regulacyjne ocenie najbardziej odpowiednich środków
naprawczych w zakresie dostępu do sieci operatorów uznanych za
mających znaczącą pozycję rynkową, przy jednoczesnym
unikaniu nadmiernej regulacji poprzez niepotrzebne mnożenie produktów
hurtowego dostępu, niezależnie od tego, czy są wprowadzane na
podstawie analizy rynkowej czy też dostarczane na innych warunkach. W
szczególności wprowadzenie europejskich produktów dostępu wirtualnego
nie powinno samo w sobie ani samo z siebie prowadzić do wzrostu liczby
regulowanych produktów dostępu, do których stosowania zobowiązuje
się danego operatora. Ponadto zobowiązanie krajowych organów
regulacyjnych, po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, do
oceny tego, czy zamiast istniejących środków naprawczych w zakresie
dostępu hurtowego należy wprowadzić europejski produkt
wirtualnego dostępu szerokopasmowego, oraz do oceny stosowności
wprowadzania europejskiego produktu wirtualnego dostępu szerokopasmowego w
kontekście przyszłych przeglądów rynku, w ramach których
stwierdzą one występowanie znaczącej pozycji rynkowej, nie
powinno mieć wpływu na spoczywający na nich obowiązek
określenia najbardziej odpowiedniego i najbardziej proporcjonalnego
środka naprawczego w celu rozwiązania stwierdzonego problemu w
zakresie konkurencji zgodnie z art. 16 dyrektywy 2002/21/WE. (38) Aby zapewnić
przewidywalność regulacyjną, w przepisach należy
również odzwierciedlić kluczowe elementy ewoluującej praktyki
decyzyjnej opartej na obowiązujących ramach prawnych, mające
wpływ na warunki, na podstawie których produkty hurtowego dostępu, w
tym europejskie produkty wirtualnego dostępu szerokopasmowego, są
udostępniane na potrzeby sieci NGA. Powinny one obejmować przepisy
odzwierciedlające znaczenie, jakie dla analizy rynków hurtowego
dostępu, a zwłaszcza tego, czy istnieje potrzeba kontroli cen takiego
dostępu do sieci NGA, ma związek między presją
konkurencyjną ze strony alternatywnej infrastruktury stacjonarnej i
bezprzewodowej, skutecznymi gwarancjami zapewnienia dostępu na niedyskryminacyjnych
warunkach oraz aktualnym poziomem konkurencji na poziomie detalicznym pod
względem cen, wyboru i jakości. Ostatni z powyższych elementów
ostatecznie determinuje korzyści dla użytkowników końcowych.
Przykładowo, przeprowadzając ocenę poszczególnych przypadków
zgodnie z art. 16 dyrektywy 2002/21/WE i bez uszczerbku dla oceny
znaczącej pozycji rynkowej i dla stosowania unijnych reguł
konkurencji, krajowe organy regulacyjne mogą uznać, że w
przypadku obecności dwóch stacjonarnych sieci NGA warunki na rynku są
wystarczająco konkurencyjne, aby stymulować modernizację sieci i
przechodzenie w kierunku świadczenia bardzo szybkich usług, co
stanowi ważny parametr konkurencji na poziomie detalicznym. (39) Należy oczekiwać,
że zwiększona konkurencja na jednolitym rynku doprowadzi z upływem
czasu do zmniejszenia ilości regulacji sektorowych opartych na analizie
rynkowej. W rzeczywistości jednym ze skutków zakończenia procesu
tworzenia jednolitego rynku powinno być pojawienie się silniejszej
tendencji do zapewnienia skutecznej konkurencji na właściwych
rynkach, co sprawi, że stosowanie prawa konkurencji ex post będzie
coraz częściej postrzegane jako wystarczające do zapewnienia
funkcjonowania rynku. W celu zapewnienia jasności prawa i przewidywalności
podejść regulacyjnych w skali transgranicznej należy
zapewnić jasne i wiążące kryteria dotyczące oceny
tego, czy na danym rynku wciąż uzasadnione jest nałożenie
obowiązków regulacyjnych ex ante, uwzględniając przy tym
trwałość wąskich gardeł i perspektywy dla konkurencji,
w szczególności konkurencji infrastrukturalnej, a także warunki
konkurencji na poziomie detalicznym dotyczące takich parametrów jak ceny,
wybór i jakość, które stanowią elementy mające
największe znaczenie dla użytkowników końcowych i globalnej
konkurencyjności gospodarki UE. Kryteria te powinny stanowić
podstawę kolejnych przeglądów wykazu rynków podlegających
regulacji ex ante oraz powinny pomóc krajowym organom regulacyjnym w
skoncentrowaniu działań tam, gdzie konkurencja wciąż nie
jest skuteczna, oraz w prowadzeniu tych działań w spójny sposób.
Ustanowienie rzeczywiście jednolitego rynku łączności
elektronicznej może ponadto mieć wpływ na zakres geograficzny
rynków, określany zarówno do celu regulacji sektorowych opartych na
regułach konkurencji, jak i do celu stosowania samego prawa konkurencji. (40) Zróżnicowane
wdrażanie sektorowych przepisów dotyczących ochrony użytkowników
końcowych w poszczególnych państwach może doprowadzić do
powstania znacznych barier na jednolitym rynku cyfrowym, w szczególności w
postaci zwiększonych kosztów przestrzegania przepisów, jakie ponosić
muszą dostawcy łączności elektronicznej dla ludności
pragnący oferować usługi w różnych państwach
członkowskich. Ponadto rozdrobnienie i niepewność co do poziomu
ochrony w poszczególnych państwach członkowskich podważa
zaufanie użytkowników końcowych i zniechęca ich do nabywania
usług łączności elektronicznej za granicą. Aby
osiągnąć unijny cel polegający na usunięciu barier na
rynku wewnętrznym, należy zastąpić istniejące,
rozbieżne krajowe środki prawne pojedynczym i w pełni
zharmonizowanym zestawem przepisów sektorowych, które zapewnią wysoki
poziom ochrony użytkowników końcowych. Taka pełna harmonizacja
przepisów prawnych nie powinna stanowić przeszkody dla dostawców łączności
elektronicznej dla ludności w oferowaniu użytkownikom końcowym
warunków umownych, które oferują wyższy poziom ochrony. (41) Ze względu na fakt,
iż niniejsze rozporządzenie harmonizuje tylko niektóre przepisy
sektorowe, powinno ono pozostawać bez uszczerbku dla ogólnych przepisów w
dziedzinie ochrony konsumentów, ustanowionych na mocy aktów Unii i
wdrażających je przepisów krajowych. (42) W przypadku gdy przepisy
rozdziałów 4 i 5 niniejszego rozporządzenia odnoszą się do
użytkowników końcowych, przepisy te powinny mieć zastosowanie
nie tylko do konsumentów, lecz także do innych kategorii użytkowników
końcowych, głównie do mikroprzedsiębiorstw. Na swoje własne
życzenie użytkownicy końcowi inni niż konsumenci powinni
mieć możliwość wyrażenia zgody na odstąpienie od
niektórych przepisów poprzez podpisanie indywidualnej umowy. (43) Zakończenie procesu
tworzenia jednolitego rynku łączności elektronicznej wymaga
również usunięcia barier w dostępie użytkowników
końcowych do usług łączności elektronicznej w
całej Unii. Władze publiczne nie powinny zatem zwiększać
ani utrzymywać barier dla transgranicznej sprzedaży takich
usług. Dostawcy łączności elektronicznej dla ludności
nie powinni odmawiać ani ograniczać użytkownikom końcowym
dostępu, a także nie powinni dyskryminować odbiorców
końcowych ze względu na ich obywatelstwo lub państwo
członkowskie zamieszkania. Zróżnicowanie powinno być jednak
możliwe na podstawie obiektywnie uzasadnionych różnic w kosztach,
stopniu ryzyka i warunkach rynkowych, takich jak np. zmiany popytu i polityka
cenowa konkurentów. (44) W dalszym ciągu
utrzymują się znaczne różnice między cenami krajowych
połączeń głosowych i wiadomości SMS a cenami tych
usług zakańczanych w innym państwie członkowskim, zarówno w
sieciach stacjonarnych jak i ruchomych. Mimo iż istnieją znaczne
różnice między poszczególnymi krajami, operatorami i pakietami
taryfowymi, oraz między usługami w sieciach łączności
ruchomej i stacjonarnej, taki stan rzeczy w dalszym ciągu ma negatywny
wpływ na grupy klientów bardziej wrażliwych oraz stwarza bariery dla
płynnego świadczenia usług łączności w
obrębie Unii. Dzieje się tak pomimo bardzo znacznego obniżenia i
ujednolicenia– w wartościach bezwzględnych – stawek za
zakańczanie połączeń w poszczególnych państwach
członkowskich, oraz pomimo niskiego poziomu cen na rynkach usług
tranzytu. Ponadto przejście do środowiska łączności
elektronicznej opartego na protokole IP powinno w odpowiednim czasie
umożliwić dodatkowe oszczędności kosztów. Wszelkie znaczące
różnice w taryfach detalicznych między krajowymi połączeniami
międzystrefowymi w sieciach stacjonarnych, które są
połączeniami innymi niż połączenia realizowane w
obrębie jednego obszaru lokalnego określonego wskaźnikiem
obszaru geograficznego w planie numeracji krajowej, a połączeniami
stacjonarnymi zakańczanymi w innym państwie członkowskim,
powinny być uzasadnione przez odniesienie do obiektywnych kryteriów.
Taryfy detaliczne za międzynarodowe połączenia w sieciach
łączności ruchomej nie powinny przekraczać wysokości
eurotaryfy usług głosowych i eurotaryfy SMS, w odniesieniu do,
odpowiednio, połączeń realizowanych w roamingu regulowanym oraz
wiadomości SMS w roamingu regulowanym, określonych w
rozporządzeniu (UE) nr 531/2012, chyba że uzasadniają to
obiektywne kryteria. Kryteriami takimi mogą być dodatkowe koszty oraz
rozsądna powiązana marża. Innymi obiektywnymi czynnikami
mogą być różnice w powiązanej elastyczności cenowej i
łatwy dostęp wszystkich użytkowników końcowych do
alternatywnych taryf oferowanych przez dostawców łączności
elektronicznej dla ludności i umożliwiających
łączność transgraniczną w obrębie Unii za
niewielką opłatą lub bez dodatkowej opłaty, lub łatwy
dostęp do usług społeczeństwa informacyjnego mających
porównywalne funkcje, pod warunkiem że użytkownicy końcowi
są na bieżąco informowani przez swoich dostawców o
dostępności takich alternatywnych możliwości. (45) Na przestrzeni ostatnich
dziesięcioleci internet stał się otwartą platformą
innowacji o niskich barierach dostępu dla użytkowników
końcowych, dostawców treści i aplikacji oraz dostawców usług
internetowych. Obowiązujące ramy regulacyjne mają na celu
ułatwienie użytkownikom końcowym dostępu do informacji oraz
ich rozpowszechniania, a także korzystania z dowolnych aplikacji i
usług. Niemniej jednak sprawozdanie Organu Europejskich Regulatorów
Łączności Elektronicznej (BEREC) na temat praktyk
zarządzania ruchem, opublikowane w maju 2012 r., oraz zlecone przez
Agencję Wykonawczą ds. Zdrowia i Konsumentów badanie dotyczące
funkcjonowania rynku dostępu do internetu i usług internetowych w
Unii Europejskiej z perspektywy konsumenta, opublikowane w grudniu 2012 r.,
wykazały ostatnio, że znacząca liczba użytkowników
końcowych spotyka się z praktykami zarządzania ruchem, które
blokują lub spowalniają niektóre aplikacje. Tendencje te potwierdzają
potrzebę ustanowienia jasnych przepisów na poziomie Unii w celu utrzymania
otwartego internetu i zapobieżenia rozdrobnieniu jednolitego rynku
będącemu wynikiem środków przyjmowanych przez poszczególne
państwa członkowskie. (46) Swoboda użytkowników końcowych
w zakresie dostępu do informacji i treści zgodnych z prawem oraz w
zakresie ich rozpowszechniania, a także swoboda korzystania z dowolnych
aplikacji i usług, podlega przepisom unijnym i zgodnym z nimi przepisom
krajowym. Niniejsze rozporządzenie określa limity dla wszelkich
ograniczeń tej swobody, jakie dostawcy łączności
elektronicznej mogą wprowadzać dla obywateli, lecz pozostaje bez
uszczerbku dla innych przepisów unijnych, w tym dla przepisów dotyczących
praw autorskich oraz dyrektywy 2000/31/WE. (47) W otwartym internecie dostawcy
łączności elektronicznej dla ludności, działając
w ramach uzgodnionych w umowie ograniczeń transmisji danych i
prędkości usług dostępu do internetu, nie powinni blokować,
spowalniać, ograniczać jakości ani dyskryminować
konkretnych treści, aplikacji lub usług, ani ich poszczególnych klas,
z wyjątkiem ograniczonej liczby rozsądnych środków
zarządzania ruchem. Środki te powinny być przejrzyste,
proporcjonalne i niedyskryminacyjne. Rozsądne zarządzanie ruchem
obejmuje zapobieganie poważnym przestępstwom oraz utrudnianie ich
popełniania, w tym dobrowolne działania dostawców usług
mające na celu zablokowanie dostępu do pornografii dziecięcej i
uniemożliwienie jej rozpowszechniania. Zmniejszanie skutków
przeciążenia sieci należy uznać za rozsądny
środek, pod warunkiem że przeciążenie sieci występuje
jedynie przejściowo lub w wyjątkowych okolicznościach. (48) Taryfy uzależnione od
ilości pobieranych danych należy uznać za zgodne z zasadą
otwartego internetu, o ile umożliwiają one użytkownikom
końcowym wybór taryfy odpowiadającej ich normalnemu zużyciu
danych, w oparciu o przejrzyste informacje na temat warunków i skutków takiego
wyboru. Jednocześnie takie taryfy powinny umożliwić dostawcom łączności
elektronicznej dla ludności lepsze dostosowanie przepustowości sieci
do oczekiwanych ilości pobieranych danych. Istotne jest, aby
użytkownicy końcowi byli dokładnie poinformowani przed
wyrażeniem zgody na jakiekolwiek ograniczenia ilości danych lub
prędkości oraz na stosowne taryfy, oraz aby mogli stale
monitorować swoje zużycie przepływu danych, a w razie potrzeby z
łatwością zwiększać limit przepływu danych. (49) Istnieje również
zapotrzebowanie wśród użytkowników końcowych na usługi i
aplikacje wymagające podwyższonej zapewnionej jakości
usług, oferowane przez dostawców łączności elektronicznej
dla ludności lub dostawców usług, aplikacji lub treści.
Usługi takie mogą obejmować m.in. nadawanie sygnału
telewizyjnego za pośrednictwem protokołu internetowego (IP-TV),
wideokonferencje i niektóre zastosowania w dziedzinie opieki zdrowotnej.
Użytkownicy końcowi powinni zatem mieć swobodę zawierania
umów o świadczenie specjalistycznych usług o podwyższonym
poziomie jakości z dostawcami łączności elektronicznej dla
ludności lub dostawcami treści, aplikacji lub usług. (50) Ponadto istnieje
zapotrzebowanie ze strony dostawców treści, aplikacji i usług na
świadczenie usług przesyłowych opartych na elastycznych
parametrach jakości, obejmujących np. niższy priorytet dla
ruchu, który nie jest wrażliwy na opóźnienia czasowe. Zapewnienie
dostawcom treści, aplikacji i usług możliwości negocjowania
takich elastycznych poziomów jakości usług z dostawcami
łączności elektronicznej dla ludności jest niezbędne
do świadczenia specjalistycznych usług i oczekuje się, że
będzie odgrywać ważną rolę w rozwoju nowych
usług, takich jak łączność maszyna-maszyna (M2M).
Równocześnie takie ustalenia powinny umożliwić dostawcom
łączności elektronicznej dla ludności bardziej
zrównoważone zarządzenie ruchem i zapobieganie przeciążeniu
sieci. Dostawcy treści, aplikacji i usług oraz dostawcy
łączności elektronicznej dla ludności powinni zatem
mieć swobodę zawierania umów o świadczenie specjalistycznych
usług o określonych poziomach jakości usług, o ile takie
umowy nie wpływają negatywnie w znaczący sposób na ogólną
jakość usług dostępu do internetu. (51) Krajowe organy regulacyjne
odgrywają istotną rolę w zapewnieniu użytkownikom
końcowym rzeczywistej możliwości korzystania z tej swobody
korzystania z otwartego dostępu do internetu. W tym celu krajowe organy
regulacyjne powinny mieć obowiązki w zakresie monitorowania i
sprawozdawczości, a także powinny zapewniać przestrzeganie
przepisów przez dostawców łączności elektronicznej dla ludności
oraz dostępność wysokiej jakości usług
niedyskryminacyjnego dostępu do internetu, których poziomu nie
obniżają usługi specjalistyczne. Przeprowadzając ocenę
ewentualnych ogólnych zakłóceń usług dostępu do internetu,
krajowe organy regulacyjne powinny uwzględnić parametry w zakresie
jakości, takie jak parametry dotyczące czasu i niezawodności
(opóźnienie, odchylenie sygnału, utrata pakietów), poziomy i skutki
przeciążenia sieci, rzeczywista i deklarowana
prędkość, jakość usługi dostępu do internetu
w porównaniu z usługami specjalistycznymi oraz jakość
postrzegana przez użytkowników końcowych. Krajowe organy regulacyjne
powinny być uprawnione do wprowadzania minimalnych wymogów w zakresie
jakości usług w odniesieniu do wszystkich lub poszczególnych
dostawców łączności elektronicznej dla ludności, jeżeli
jest to konieczne, aby zapobiec ogólnemu zakłóceniu/pogorszeniu
jakości usług dostępu do internetu. (52) Środki mające na
celu zapewnienie większej przejrzystości i porównywalności cen,
taryf i warunków oraz parametrów jakości usług, w tym parametrów
dotyczących świadczenia usług dostępu do internetu, powinny
zwiększyć zdolność użytkowników do optymalnego wyboru
dostawców, a tym samym umożliwić im czerpanie pełnych
korzyści z konkurencji. (53) Przed zakupem usługi
użytkownicy końcowi powinni być odpowiednio poinformowani o
cenie oraz rodzaju oferowanej usługi. Informacje te powinny być
również udostępniane bezpośrednio przed wykonaniem
połączenia, jeżeli połączenie z danym numerem lub z
daną usługą podlega szczególnym warunkom cenowym, tak jak w przypadku
połączeń z usługami o podwyższonej opłacie, które
często podlegają specjalnej opłacie. W przypadku gdy
obowiązek ten jest nieproporcjonalny, uwzględniając czas trwania
i koszt informacji taryfowej dla dostawcy usług w porównaniu ze
średnim czasem trwania połączenia i ryzykiem kosztowym, na które
narażony jest użytkownik końcowy, krajowe organy regulacyjne
mogą przyznać odstępstwo. Użytkownicy końcowi powinni
być również informowani, jeżeli połączenie z
bezpłatnym numerem podlega dodatkowym opłatom. (54) Dostawcy
łączności elektronicznej dla ludności powinni
zapewniać użytkownikom końcowym wystarczające informacje
dotyczące m. in. ich usług i taryf, parametrów jakości ich
usług, dostępu do służb ratunkowych oraz wszelkich
ograniczeń, a także na temat usług i produktów przeznaczonych
dla konsumentów niepełnosprawnych. Informacje te powinny być podawane
w sposób jasny i przejrzysty i powinny odnosić się do konkretnych
państw członkowskich, w których świadczone są usługi,
a w przypadku jakichkolwiek zmian, powinny być uaktualniane. Dostawcy
powinni być zwolnieni z tych wymogów w zakresie podawania informacji w
odniesieniu do ofert, które są negocjowane indywidualnie. (55) Dostępność
porównywalnych informacji na temat produktów i usług jest niezbędna,
aby umożliwić użytkownikom niezależną ocenę
ofert. Doświadczenie pokazuje, że dostępność
wiarygodnych i porównywalnych informacji zwiększa zaufanie
użytkowników końcowych do korzystania z usług oraz ich
gotowość do korzystania ze swobody wyboru. (56) Umowy stanowią ważny
środek zapewniający użytkownikom końcowym wysoki poziom
przejrzystości informacji oraz pewności prawa. Dostawcy
łączności elektronicznej dla ludności powinni
dostarczać użytkownikom końcowym jasnych i wyczerpujących
informacji dotyczących wszystkich istotnych elementów umowy, zanim stanie
się ona wiążąca dla użytkownika końcowego.
Informacje te powinny być obowiązkowe i mogą być zmieniane
wyłącznie w drodze późniejszego porozumienia między
użytkownikiem końcowym a dostawcą usług. Komisja oraz kilka
krajowych organów regulacyjnych stwierdziła niedawno przypadki znacznych
rozbieżności między deklarowaną prędkością
usług dostępu do internetu a prędkością faktycznie
dostępną dla użytkowników końcowych. Dostawcy
łączności elektronicznej dla ludności powinni
poinformować użytkowników końcowych przed zawarciem umowy o
prędkości i innych parametrach jakości usług, jakie są
oni w stanie faktycznie zapewnić w głównej lokalizacji
użytkownika. (57) W odniesieniu do
urządzeń końcowych umowy powinny określać wszelkie
ograniczenia, jakie dostawca nakłada w zakresie korzystania z
urządzeń, na przykład poprzez blokowanie kart SIM w
urządzeniach przenośnych, a także wszelkie opłaty
należne w momencie rozwiązania umowy przed uzgodnionym terminem jej
wygaśnięcia. Po upływie uzgodnionego okresu obowiązywania
umowy nie powinny być należne żadne opłaty. (58) W celu uniknięcia
szokująco wysokich rachunków użytkownicy końcowi powinni
mieć możliwość określenia maksymalnych pułapów
finansowych w odniesieniu do opłat, które są im naliczane za
połączenia i usługi dostępu do internetu. Ta dodatkowa
usługa powinna być dostępna bezpłatnie i powinna
obejmować odpowiednie powiadomienie, które można ponownie
odczytywać w późniejszym terminie, w sytuacji gdy wysokość
opłat zbliża się do ustalonego pułapu. Po
osiągnięciu maksymalnego pułapu użytkownicy końcowi
nie powinni dłużej otrzymywać tych usług i ponosić
opłat z ich tytułu, chyba że w drodze porozumienia z dostawcą
usług zażądali oni ich dalszego świadczenia. (59) Doświadczenia państw
członkowskich oraz wyniki badania zleconego niedawno przez Agencję
Wykonawczą ds. Zdrowia i Konsumentów wskazują, że długie
okresy umowne i automatyczne przedłużanie umów bądź
przedłużanie umów z zastosowaniem milczącej zgody stanowią
poważne przeszkody w zmianie dostawcy. Jest zatem pożądane, aby
użytkownicy końcowi mieli możliwość wypowiedzenia
umowy w ciągu sześciu miesięcy od jej zawarcia bez ponoszenia
jakichkolwiek kosztów. W takim przypadku użytkownicy końcowi
mogą być poproszeni o zrekompensowanie dostawcom wartości
rezydualnej subsydiowanych urządzeń końcowych lub wartości
innych promocji obliczonej zgodnie z zasadą pro rata temporis. Umowy,
które zostały przedłużone z zastosowaniem milczącej zgody,
powinny podlegać rozwiązaniu z miesięcznym okresem
wypowiedzenia. (60) Wszelkie istotne zmiany w
warunkach umownych wprowadzane przez dostawców łączności
elektronicznej dla ludności na niekorzyść użytkowników
końcowych, dotyczące na przykład opłat, taryf, ograniczeń
w zakresie transmisji danych, ograniczeń szybkości, zasięgu lub
przetwarzania danych osobowych, należy uznać za zmiany dające
użytkownikowi końcowemu prawo do rozwiązania umowy bez
ponoszenia jakichkolwiek kosztów. (61) Pakiety obejmujące
łączność elektroniczną i inne usługi, takie jak
linearne usługi medialne, stają się coraz popularniejsze i
są ważnym elementem konkurencji. W sytuacji gdy w odniesieniu do
różnych usług wchodzących w skład takich pakietów
zastosowanie mają różne przepisy umowne, użytkownicy
końcowi nie mają faktycznej możliwości przejścia na
konkurencyjne oferty obejmujące cały pakiet lub jego
części. Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące
rozwiązywania umów i zmiany dostawcy powinny zatem mieć zastosowanie
do wszystkich elementów takiego pakietu. (62) Aby odnieść pełną
korzyść z konkurencji na rynku, użytkownicy końcowi powinni
mieć możliwość dokonywania świadomych wyborów i – gdy
leży to w ich interesie – zmiany dostawcy. Użytkownicy końcowi
powinni zatem mieć możliwość zmiany dostawcy bez
ograniczeń o charakterze prawnym, technicznym lub proceduralnym, w tym bez
ograniczeń wynikających z warunków umownych i bez opłat.
Możliwość przeniesienia numeru jest podstawowym elementem
ułatwiającym klientom dokonanie wyboru i sprzyjającym skutecznej
konkurencji. Powinno ono być realizowane z minimalnym opóźnieniem,
tak aby numer był faktycznie aktywowany w ciągu jednego dnia
roboczego od zawarcia porozumienia w sprawie przeniesienia numeru. Realizacja
wniosku o przeniesienie numeru nie powinna być uzależniona od
zapłaty zaległych rachunków. (63) Aby wspierać zapewnianie
użytkownikom końcowym kompleksowej obsługi oraz
ułatwiać płynną zmianę dostawcy, proces zmiany
dostawcy powinien być prowadzony przez przejmującego dostawcę
łączności elektronicznej dla ludności. Dotychczasowy dostawca
łączności elektronicznej dla ludności nie powinien
opóźniać ani utrudniać procesu zmiany dostawcy. Należy w
jak największym stopniu wykorzystywać zautomatyzowane procedury oraz
zapewnić wysoki poziom ochrony danych osobowych. Dostępność
przejrzystych, dokładnych i aktualnych informacji na temat zmiany dostawcy
powinna zwiększyć zaufanie użytkowników końcowych do
procedury zmiany dostawcy oraz zachęcić ich do bardziej aktywnego
udziału w procesie konkurencji. (64) Umowy z dotychczasowymi
dostawcami łączności elektronicznej dla ludności powinny
być rozwiązywane automatycznie po zmianie dostawcy bez
konieczności podejmowania dodatkowych działań przez
użytkowników końcowych. W przypadku usług przedpłaconych
należy zwrócić klientowi zmieniającemu dostawcę wszystkie
niewykorzystane środki. (65) Użytkownicy końcowi
muszą mieć zapewnioną ciągłość przy zmianie
danych identyfikacyjnych, takich jak adresy e-mail. W tym celu oraz w celu
zagwarantowania, że wiadomości e-mail nie zostaną utracone,
użytkownicy końcowi powinni mieć możliwość
bezpłatnego korzystania z funkcji przekazywania wiadomości e-mail
udostępnianej przez dotychczasowego dostawcę usług dostępu
do internetu w przypadkach, gdy użytkownik końcowy korzysta z adresu
e-mail zapewnianego przez dotychczasowego dostawcę. (66) Właściwe organy
krajowe mogą uregulować ogólne procedury przenoszenia numerów i
zmiany dostawcy, uwzględniając przy tym rozwój technologii oraz
potrzebę zapewnienia szybkiej, efektywnej i przyjaznej dla konsumentów
procedury zmiany dostawcy. Właściwe organy krajowe powinny mieć
możliwość wprowadzania proporcjonalnych środków w celu
zapewnienia użytkownikom końcowym odpowiedniej ochrony w trakcie
procedury zmiany dostawcy, w tym możliwość nakładania
odpowiednich kar, które są niezbędne w celu zminimalizowania ryzyka
nadużyć lub opóźnień, a także ryzyka przenoszenia
użytkowników końcowych do innego dostawcy bez zgody z ich strony.
Powinny one mieć również możliwość wprowadzania
mechanizmu automatycznej kompensacji dla użytkowników końcowych w
takich przypadkach. (67) Krajowe organy regulacyjne
powinny mieć możliwość podejmowania skutecznych
działań w zakresie monitorowania przepisów niniejszego
rozporządzenia oraz zapewniania ich przestrzegania, w tym również
uprawnienia do nakładania skutecznych kar finansowych lub
administracyjnych w przypadku naruszenia tych przepisów. (68) W celu uwzględnienia
rozwoju rynku i postępu technicznego należy przekazać Komisji
uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do dostosowania
załączników. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac
przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na
poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane,
Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie
przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. (69) W celu zapewnienia jednolitych
warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć
Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do decyzji
zobowiązującej państwa członkowskie do dostosowania planów
dotyczących zapewnienia zgodności ze wspólnym harmonogramem
przyznawania praw i zezwalania na rzeczywiste korzystanie z nich. (70) Uprawnienia wykonawcze
odnoszące się do harmonizacji i koordynacji zezwoleń na
korzystanie z widma radiowego, parametrów bezprzewodowych punktów
dostępowych o bliskim zasięgu, koordynacji między państwami
członkowskimi w zakresie przydzielania widma radiowego, bardziej szczegółowych
przepisów technicznych i zasad metodologicznych dotyczących europejskich
produktów dostępu wirtualnego, a także odnoszące się do
ochrony dostępu do internetu oraz rozsądnego zarządzania ruchem
i jakości usług, powinny być wykonywane zgodnie z
rozporządzeniem (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady[25]. (71) W celu zapewnienia
spójności między celem, jakim jest zakończenie procesu tworzenia
jednolitego rynku łączności elektronicznej, oraz
określonymi w niniejszym rozporządzeniu środkami
niezbędnymi do osiągnięcia tego celu, a niektórymi
obowiązującymi przepisami prawnymi, a także w celu
uwzględnienia kluczowych elementów ewoluującej praktyki decyzyjnej,
należy zmienić dyrektywę 2002/21/WE, dyrektywy 2002/20/WE i 2002/22/WE
oraz rozporządzenie nr 531/2012. Obejmuje to ustanowienie przepisu,
zgodnie z którym dyrektywę 2002/21/WE oraz powiązane z nią
dyrektywy należy interpretować w związku z niniejszym
rozporządzeniem, zwiększenie uprawnień Komisji w celu
zapewnienia spójności środków naprawczych nakładanych na
dostawców łączności elektronicznej posiadających
znaczącą pozycję rynkową w kontekście europejskiego
mechanizmu konsultacji, harmonizację kryteriów przyjętych w celu
oceny procedury określania rynków właściwych i oceny ich
konkurencyjności, dostosowanie systemu notyfikacji przewidzianego w
dyrektywie 2002/20/WE w kontekście jednolitego zezwolenia unijnego, a
także uchylenie przepisów dotyczących minimalnej harmonizacji praw
użytkowników końcowych określonych w dyrektywie 2002/22/WE,
które są zbędne w związku z pełną harmonizacją
przewidzianą w niniejszym rozporządzeniu. (72) Rynek łączności
ruchomej w Unii pozostaje rozdrobniony, przy czym żadna z sieci
łączności ruchomej nie obejmuje zasięgiem wszystkich
państw członkowskich. W związku z tym, w celu zapewnienia
usług łączności ruchomej swoim klientom krajowym
podróżującym po terytorium Unii dostawcy usług roamingu są
zmuszeni do zakupu hurtowych usług roamingu od operatorów w odwiedzanym
państwie członkowskim. Te opłaty hurtowe stanowią
poważną przeszkodę w świadczeniu usług roamingu po
cenach odpowiadających cenom krajowych usług łączności
ruchomej. Dlatego też należy przyjąć dodatkowe środki
ułatwiające obniżenie tych opłat. Umowy handlowe lub
techniczne między dostawcami usług roamingu, które
umożliwiają im wirtualne rozszerzenie zasięgu ich sieci na
całe terytorium Unii, stanowią jeden ze środków
umożliwiających internalizację kosztów hurtowych. Aby
zapewnić odpowiednie zachęty, należy dostosować niektóre
obowiązki regulacyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 531/2012
Parlamentu Europejskiego i Rady[26].
W szczególności w przypadkach gdy dostawcy usług roamingu, za
pomocą swoich sieci lub w ramach dwustronnych lub wielostronnych umów
roamingowych, domyślnie zapewniają wszystkim klientom w Unii taryfy
roamingowe na poziomie taryf krajowych, spoczywający na dostawcach
krajowych obowiązek umożliwienia swoim klientom dostępu do
usług łączności głosowej, usług SMS oraz
usług transmisji danych świadczonych w roamingu przez jakiegokolwiek
alternatywnego dostawcę usług roamingu nie powinien mieć
zastosowania do takich dostawców, z zastrzeżeniem okresu
przejściowego, w przypadkach gdy taki dostęp został już
przyznany. (73) Dwustronne lub wielostronne
umowy roamingowe mogą umożliwić operatorowi sieci ruchomej
uznanie usług roamingu, z których korzystają jego klienci krajowi w
sieciach partnerów, za usługi w znacznym stopniu równoważne z
usługami świadczonymi takim klientom w jego własnych sieciach,
co może mieć znaczny wpływ na stosowane przez niego ceny
detaliczne zapewnienia takiego wirtualnego zasięgu wewnątrz sieci
operatorów w całej Unii. Takie rozwiązanie na poziomie hurtowym
może umożliwić opracowanie nowych produktów roamingowych, a tym
samym zwiększyć wybór i konkurencję na poziomie detalicznym. (74) W Europejskiej agendzie
cyfrowej i w rozporządzeniu nr 531/2012 ustanowiono cel polityczny,
zgodnie z którym różnica między cenami usług w roamingu a
taryfami krajowymi powinna być bliska zeru. W praktyce oznacza to, że
konsumenci należący do jednej z ogólnych odnotowanych kategorii konsumpcji
krajowej, określonych poprzez odniesienie do oferowanych przez daną
stronę różnych pakietów detalicznych, powinni mieć
możliwość odtworzenia typowego krajowego schematu konsumpcji
związanego z ich odpowiednim pakietem detalicznym podczas okresowych
podróży po terytorium Unii, bez ponoszenia dodatkowych kosztów oprócz
kosztów ponoszonych w kontekście krajowym. Takie szerokie kategorie
można zidentyfikować w ramach bieżącej praktyki handlowej
np. poprzez odniesienie do rozróżnienia pod względem pakietów
detalicznych między klientami korzystającymi z usług
przedpłaconych i klientami korzystającymi z usług
abonamentowych; pakietami obejmującymi tylko usługi GSM (tj.
połączenia głosowe, wiadomości SMS); pakietami
dostosowanymi do różnych rozmiarów zużycia; pakietami dla,
odpowiednio, przedsiębiorstw i konsumentów; pakietami detalicznymi
przewidującymi opłaty tylko za wykorzystane jednostki i pakietami,
które obejmują określoną ilość jednostek (np. minut
połączeń głosowych, megabajtów danych) za standardową
opłatę, niezależnie od rzeczywistego zużycia.
Różnorodność taryf i pakietów detalicznych dostępnych dla
klientów na krajowych rynkach łączności ruchomej w całej
Unii odpowiada różnym potrzebom użytkowników związanym z
konkurencyjnym rynkiem. Ta elastyczność na rynkach krajowych powinna
być również odzwierciedlona w środowisku roamingowym
wewnątrz Unii, przy czym należy pamiętać, że
konieczność korzystania przez dostawców usług roamingu z hurtowych
produktów dostarczanych przez niezależnych operatorów sieci w różnych
państwach członkowskich może uzasadnić nałożenie
ograniczeń w postaci odniesienia do rozsądnego zużycia,
jeżeli do takiego korzystania z roamingu stosowane są taryfy krajowe.
(75) Mimo iż przede wszystkim
to dostawcy usług roamingu powinni sami ocenić, jaka jest
rozsądna ilość połączeń głosowych,
wiadomości SMS oraz usług transmisji danych w roamingu, która powinna
zostać objęta stawkami krajowymi w ramach oferowanych przez nich różnych
pakietów detalicznych, krajowe organy regulacyjne powinny nadzorować
stosowanie przez dostawców usług roamingu takich rozsądnych limitów
wykorzystania oraz powinny zapewnić ich wyraźne określenie w
umowach poprzez odniesienie do szczegółowych danych ilościowych w
sposób, który jest dla klientów jasny i przejrzysty. Prowadząc te
działania, krajowe organy regulacyjne powinny w jak najwyższym
stopniu uwzględniać stosowne wytyczne opracowane przez BEREC. W
swoich wytycznych BEREC powinien określić różne schematy
korzystania, uwzględniając w tym celu zidentyfikowane tendencje
dotyczące korzystania z połączeń głosowych, transmisji
danych i wiadomości SMS na poziomie Unii oraz ewoluujące oczekiwania
dotyczące w szczególności korzystania z bezprzewodowej transmisji
danych. (76) Ponadto znaczne ograniczenie
stawek za zakańczanie połączeń w sieciach ruchomych w
całej Unii w ostatnich latach powinno teraz umożliwić
wyeliminowanie dodatkowych opłat roamingowych za połączenia
przychodzące. (77) W celu zapewnienia
stabilności i przywództwa strategicznego w odniesieniu do działalności
BEREC, Rada Organów Regulacyjnych BEREC powinna być reprezentowana przez
zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy przewodniczącego,
mianowanego przez Radę Organów Regulacyjnych na podstawie
osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat uczestników
rynku łączności elektronicznej i rynków łączności
elektronicznej ogółem oraz doświadczenia w zakresie nadzoru i
regulacji, w drodze otwartej procedury kwalifikacyjnej przeprowadzanej przez
Radę Organów Regulacyjnych przy wsparciu Komisji. W celu wyznaczenia pierwszego
przewodniczącego Rady Organów Regulacyjnych Komisja powinna
sporządzić m.in. listę kandydatów na podstawie ich
osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat uczestników
rynku łączności elektronicznej i rynków łączności
elektronicznej ogółem oraz doświadczenia w zakresie nadzoru i
regulacji. W odniesieniu do wyznaczania kolejnych przewodniczących
możliwość sporządzenia listy kandydatów przez Komisję
powinna zostać poddana przeglądowi w sprawozdaniu, które ma zostać
sporządzone na mocy niniejszego rozporządzenia. Urząd BEREC
powinien zatem obejmować przewodniczącego Rady Organów Regulacyjnych,
komitet zarządzający oraz dyrektora zarządzającego. (78) Należy zatem odpowiednio
zmienić dyrektywy 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE oraz
rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 i (UE) nr 531/2012. (79) Komisja może w
każdej chwili zwrócić się o opinię BEREC zgodnie z
rozporządzeniem (WE) nr 1211/2009, w sytuacji gdy uzna to za
niezbędne do wdrożenia przepisów niniejszego rozporządzenia. (80) Niniejsze rozporządzenie
nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z prawami i zasadami zapisanymi w
Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w art. 8
(Ochrona danych osobowych), art. 11 (Wolność wypowiedzi i
informacji), art. 16 (Wolność prowadzenia działalności
gospodarczej), art. 21 (Niedyskryminacja) i art. 38 (Ochrona konsumentów). (81) Ponieważ cel niniejszego
rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie zasad regulacyjnych i
szczegółowych przepisów niezbędnych do zakończenia procesu
tworzenia europejskiego jednolitego rynku łączności
elektronicznej, nie może być w wystarczającym stopniu
osiągnięty przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na
jego skalę i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na
poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z
zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii
Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną
w tym samym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co
jest konieczne do osiągnięcia tego celu, PRZYJMUJĄ NINIEJSZE
ROZPORZĄDZENIE: Rozdział I
Przepisy ogólne Artykuł 1 – Cel i zakres 1.
Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady regulacyjne
i szczegółowe przepisy niezbędne do zakończenia procesu
tworzenia europejskiego jednolitego rynku łączności
elektronicznej, na którym: a) dostawcy usług i sieci
łączności elektronicznej mają prawo, zdolność i
motywację do tego, by rozwijać, rozszerzać i eksploatować
swoje sieci oraz świadczyć usługi, bez względu na to, gdzie
na terenie UE dostawca ma swoją siedzibę, oraz bez względu na
to, gdzie na terenie UE znajdują się jego klienci; b) obywatele i przedsiębiorstwa mają prawo i
dostęp do konkurencyjnych, bezpiecznych i niezawodnych usług
łączności elektronicznej, bez względu na to, z którego
miejsca na terytorium Unii są one świadczone, bez zakłóceń
związanych z organiczeniami transgranicznymi i bez nieuzasadnionych
kosztów dodatkowych. 2.
Niniejsze rozporządzenie ustanawia w
szczególności zasady regulacyjne, zgodnie z którymi, w związku z
przepisami dyrektyw 2002/19/WE, 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE, Komisja,
Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC)
oraz właściwe organy krajowe działają w ramach
własnych kompetencji, aby: a) zapewnić
uproszczone, przewidywalne i spójne warunki regulacyjne dotyczące
kluczowych parametrów administracyjnych i handlowych, w tym odnoszących
się do proporcjonalności indywidualnych obowiązków, które
mogą zostać nałożone na podstawie analizy rynkowej; b) wspierać
zrównoważoną konkurencję na jednolitym rynku oraz
konkurencyjną pozycję Unii na świecie, a także aby
odpowiednio ograniczać sektorową regulację rynku w miarę
osiągania tych celów; c)
ułatwiać inwestycje i innowacje w nową i zmodernizowaną
infrastrukturę o wysokiej wydajności, która obejmuje zasięgiem
całą Unię i która może zaspokoić nieustannie
ewoluujące zapotrzebowanie użytkowników końcowych; d)
ułatwiać świadczenie innowacyjnych usług wysokiej
jakości; e) zapewnić
dostępność i wysoce efektywne wykorzystanie widma radiowego,
niezależnie od tego, czy podlega ono ogólnemu zezwoleniu, czy
indywidualnym prawom użytkowania, na potrzeby bezprzewodowych usług
szerokopasmowych w celu wspierania innowacji, stymulowania inwestycji,
ułatwiania tworzenia miejsc pracy i zapewniania korzyści dla
użytkowników końcowych; f)
służyć interesom obywateli i użytkowników końcowych w
zakresie łączności poprzez tworzenie warunków sprzyjających
inwestycjom, tak aby podnieść jakość dostępu do sieci
i jakość usług oraz zwiększyć wybór w tym zakresie,
oraz poprzez ułatwianie mobilności w całej Unii, jak również
integracji społecznej i terytorialnej. 3.
Aby zapewnić wdrożenie nadrzędnych zasad
regulacyjnych określonych w ust. 2, niniejsze rozporządzenie
ustanawia również niezbędne szczegółowe przepisy dotyczące: a) jednolitego
zezwolenia unijnego dla europejskich dostawców łączności
elektronicznej; b) dalszego
zbliżania warunków regulacyjnych w odniesieniu do konieczności i
proporcjonalności środków naprawczych nakładanych przez krajowe
organy regulacyjne na operatorów łączności elektronicznej; c) zharmonizowanego
dostarczania na poziomie unijnym niektórych produktów hurtowego dostępu
szerokopasmowego na spójnych warunkach regulacyjnych; d) skoordynowanych
europejskich ram przydzielania zharmonizowanych częstotliwości
radiowych na potrzeby bezprzewodowych usług łączności
szerokopasmowej, a tym samym dotyczące utworzenia europejskiej przestrzeni
bezprzewodowej; e) harmonizacji
przepisów dotyczących praw użytkowników końcowych i wspierania
skutecznej konkurencji na rynkach detalicznych, a tym samym ustanowienia europejskiej
przestrzeni konsumentów w zakresie łączności elektronicznej; f) stopniowego
wycofywania nieuzasadnionych opłat za połączenia
wewnątrzunijne i połączenia w roamingu w obrębie Unii. Artykuł 2 – Definicje Do celów
niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje określone w
dyrektywach 2002/19/WE, 2002/20/WE, 2002/21/WE, 2002/22/WE oraz 2002/77/WE. Stosuje się
również następujące definicje: 1) „europejski
dostawca łączności elektronicznej” oznacza przedsiębiorstwo
mające siedzibę w Unii i dostarczające lub zamierzające
dostarczać sieci łączności elektronicznej lub
świadczące lub zamierzające świadczyć usługi
łączności elektronicznej, bezpośrednio lub za pośrednictwem
co najmniej jednej jednostki zależnej, skierowane do więcej niż
jednego państwa członkowskiego, i które nie może być uznane
za jednostkę zależną innego dostawcy łączności
elektronicznej; 2) „dostawca
łączności elektronicznej dla ludności” oznacza
przedsiębiorstwo dostarczające publiczne sieci
łączności elektronicznej lub publicznie dostępne
usługi łączności elektronicznej; 3) „jednostka
zależna” oznacza przedsiębiorstwo, w którym inne
przedsiębiorstwo bezpośrednio lub pośrednio: (i) jest
uprawnione do wykonywania ponad połowy praw głosu, lub (ii) jest
uprawnione do powoływania ponad połowy członków rady nadzorczej,
zarządu lub organów prawnie reprezentujących przedsiębiorstwo,
lub (iii) ma prawo
kierowania działalnością przedsiębiorstwa; 4) „jednolite
zezwolenie unijne” oznacza ramy prawne mające zastosowanie do europejskich
dostawców łączności elektronicznej w całej Unii w oparciu o
ogólne zezwolenie wydane w państwie członkowskim siedziby dostawcy
oraz zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; 5) „państwo
członkowskie siedziby dostawcy” oznacza państwo członkowskie, w
którym europejski dostawca łączności elektronicznej ma
swoją główną siedzibę; 6) „główna
siedziba” oznacza miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w
państwie członkowskim, w którym podejmuje się główne
decyzje dotyczące inwestycji i działalności w zakresie
świadczenia usług łączności elektronicznej lub
dostarczania sieci łączności elektronicznej w Unii; 7)
„przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo
członkowskie inne niż państwo członkowskie siedziby
dostawcy, w którym europejski dostawca łączności elektronicznej
dostarcza sieci łączności elektronicznej lub świadczy
usługi łączności elektronicznej; 8) „zharmonizowane widmo radiowe na potrzeby
bezprzewodowej łączności szerokopasmowej” oznacza widmo radiowe,
w przypadku którego warunki dostępności i efektywnego wykorzystania
są zharmonizowane na poziomie Unii, w szczególności na podstawie
decyzji 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[27], i które wykorzystuje się
do celów usług łączności elektronicznej innych niż
radiodyfuzja; 9) „punkt
dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu” oznacza niewielkie
urządzenie dostępu bezprzewodowego o niskiej mocy i o bliskim
zasięgu, które może, ale nie musi, być częścią
publicznej naziemnej sieci łączności ruchomej oraz być
wyposażone w jedną antenę o niskim oddziaływaniu wizualnym,
i które umożliwia społeczeństwu bezprzewodowy dostęp do
publicznych sieci łączności elektronicznej, niezależnie od
topologii dostępnej sieci; 10) „lokalna
sieć radiowa” (RLAN) oznacza system dostępu bezprzewodowego o niskiej
mocy i o bliskim zasięgu, stwarzający niskie ryzyko
zakłóceń dla innych tego typu systemów stosowanych w pobliżu
przez innych użytkowników, wykorzystujący na zasadzie braku
wyłączności widmo, którego warunki dostępności i efektywnego
wykorzystania zharmonizowano na poziomie unijnym; 11) „wirtualny
dostęp szerokopasmowy” oznacza rodzaj hurtowego dostępu do sieci
szerokopasmowych, który składa się z wirtualnego łącza
dostępowego do lokalu klienta dostarczanego za pomocą jakiejkolwiek
architektury sieci dostępowej, z wyłączeniem fizycznego
uwolnienia pętli lokalnej, wraz z usługą przesyłu do
zdefiniowanych punktów dostępu do usługi, oraz obejmujący
szczególne elementy sieci, szczególne funkcje sieci oraz pomocnicze systemy
informatyczne; 12) „produkt
łączności o zapewnionej jakości usług (ASQ)” oznacza
produkt udostępniony w punkcie wymiany protokołu internetowego (IP),
który umożliwia klientom ustanowienie łącza telekomunikacyjnego
(IP) między punktem połączenia międzysieciowego a jednym
punktem końcowym lub kilkoma punktami końcowymi sieci stacjonarnej,
oraz który umożliwia osiągnięcie określonych poziomów
działania od początku do końca sieci w celu świadczenia
użytkownikom końcowym określonych usług opartych na
zapewnieniu gwarantowanej jakości, na podstawie określonych
parametrów; 13)
„połączenia międzystrefowe” oznaczają usługi
głosowe lub wiadomości zakańczane poza lokalną
centralą i regionalnymi obszarami taryfowymi określonymi przez
wskaźniki obszaru geograficznego w planie numeracji krajowej; 14) „usługa
dostępu do internetu” oznacza publicznie dostępną
usługę łączności elektronicznej, która zapewnia
łączność z internetem, a tym samym
łączność między praktycznie wszystkich punktami
końcowymi podłączonymi do internetu, bez względu na
stosowaną technologię sieci; 15) „usługa
specjalistyczna” oznacza usługę łączności
elektronicznej lub każdą inną usługę, która zapewnia
możliwość uzyskania dostępu do określonych
treści, aplikacji lub usług, lub do ich kombinacji, i której
właściwości techniczne kontrolowane są od początku do
końca sieci, lub która zapewnia zdolność do wysyłania
danych do określonej liczby stron lub punktów końcowych,
bądź otrzymywania danych od określonej liczby stron lub punktów
końcowych, oraz która nie jest wprowadzana na rynek lub powszechnie
stosowana jako substytut usługi dostępu do internetu; 16)
„przejmujący dostawca łączności elektronicznej dla
ludności” oznacza dostawcę łączności elektronicznej
dla ludności, do którego przenoszony jest numer telefonu lub usługa; 17) „dotychczasowy
dostawca łączności elektronicznej dla ludności” oznacza
dostawcę łączności elektronicznej dla ludności, od
którego przenoszony jest numer telefonu lub usługa. Rozdział
II
Jednolite zezwolenie unijne Artykuł 3 — Swoboda świadczenia
łączności elektronicznej w Unii 1.
Europejski dostawca łączności
elektronicznej ma prawo do dostarczania sieci łączności
elektronicznej i świadczenia usług łączności
elektronicznej w całej Unii oraz do wykonywania praw związanych z
dostarczaniem takich sieci i świadczeniem takich usług w każdym
państwie członkowskim, w którym prowadzi działalność
na podstawie jednolitego zezwolenia unijnego, oraz podlega tylko wymogom
zgłoszenia określonym w art. 4. 2.
Europejski dostawca łączności
elektronicznej podlega przepisom i warunkom obowiązującym w
każdym zainteresowanym państwie członkowskim zgodnie z prawem
Unii, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej oraz bez
uszczerbku dla rozporządzenia (UE) nr 531/2012. 3.
W drodze odstępstwa od przepisów art. 12 dyrektywy 2002/20/WE
europejski dostawca łączności elektronicznej może
podlegać opłatom administracyjnym obowiązującym w
przyjmującym państwie członkowskim tylko wtedy, gdy jego roczny
obrót na rynku usług łączności elektronicznej w tym
państwie członkowskim przekracza 0,5 % całkowitego
krajowego obrotu na rynku łączności elektronicznej. Przy nakładaniu tych opłat
uwzględnia się tylko obrót na rynku usług
łączności elektronicznej w zainteresowanym państwie
członkowskim. 4.
W drodze odstępstwa od art. 13 ust. 1 lit. b)
dyrektywy 2002/22/WE europejski dostawca łączności
elektronicznej może podlegać opłatom nakładanym w celu
podzielenia kosztu netto wynikającego z obowiązku świadczenia
usługi powszechnej w przyjmującym państwie członkowskim tylko
wtedy, gdy jego roczny obrót na rynku usług łączności
elektronicznej w tym państwie członkowskim przekracza 3 %
całkowitego krajowego obrotu na rynku łączności
elektronicznej. Przy nakładaniu tych
opłat uwzględnia się tylko obrót na rynku usług
łączności elektronicznej w zainteresowanym państwie
członkowskim. 5.
Europejski dostawca łączności
elektronicznej ma prawo do równego traktowania przez krajowe organy regulacyjne
poszczególnych państw członkowskich w obiektywnie równoważnych
sytuacjach. 6.
W przypadku sporu pomiędzy przedsiębiorstwami, w
którym uczestniczy europejski dostawca łączności elektronicznej,
i który dotyczy obowiązków mających zastosowanie w przyjmującym
państwie członkowskim zgodnie z dyrektywami 2002/19/WE, 2002/20/WE, 2002/21/WE
i 2002/22/WE, niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem (UE) nr 531/2012,
europejski dostawca łączności elektronicznej może
zasięgnąć opinii krajowego organu regulacyjnego państwa
członkowskiego siedziby dostawcy, który może wydać opinię w
celu zapewnienia rozwoju spójnych praktyk regulacyjnych. Rozstrzygając taki spór, krajowy organ regulacyjny
przyjmującego państwa członkowskiego w jak największym
stopniu uwzględnia opinię wydaną przez krajowy organ regulacyjny
państwa członkowskiego siedziby dostawcy. 7.
Europejscy dostawcy łączności
elektronicznej, którzy w dniu wejścia w życie niniejszego
rozporządzenia mają prawo do dostarczania sieci
łączności elektronicznej i świadczenia usług
łączności elektronicznej w więcej niż jednym
państwie członkowskim, dokonują zgłoszenia przewidzianego w
art. 4 najpóźniej do dnia 1 lipca 2016 r. Artykuł 4 — Procedura zgłoszenia
dla europejskich dostawców łączności elektronicznej 1.
Przed rozpoczęciem działalności w co
najmniej jednym państwie członkowskim europejski dostawca
łączności elektronicznej przekazuje krajowemu organowi
regulacyjnemu państwa siedziby dostawcy jedno zgłoszenie zgodnie z
niniejszym rozporządzeniem. 2.
Zgłoszenie zawiera oświadczenie o dostarczaniu
bądź zamiarze dostarczania sieci łączności
elektronicznej lub o świadczeniu bądź zamiarze świadczenia
usług łączności elektronicznej oraz towarzyszą mu
jedynie następujące informacje: a) nazwa dostawcy usług, jego status
prawny i forma prawna, numer wpisu do rejestru, w przypadku gdy dostawca
usług znajduje się w rejestrze handlowym lub w innym podobnym
rejestrze publicznym, adres geograficzny głównej siedziby
przedsiębiorstwa, dane osoby kontaktowej, krótki opis sieci, które są
lub mają być dostarczane lub usług, które są lub mają
być świadczone, w tym dane państwa członkowskiego siedziby
dostawcy; b) nazwa przyjmującego państwa
członkowskiego/przyjmujących państw członkowskich, w
którym/których dostarczane są bądź mają być
dostarczane sieci lub świadczone są bądź mają być
świadczone usługi, bezpośrednio lub przez jednostki
zależne, oraz, w tym ostatnim przypadku, ich nazwa, status prawny i forma
prawna, adres geograficzny, numer wpisu do rejestru, w przypadku gdy dostawca
usług znajduje się w rejestrze handlowym lub w innym podobnym
rejestrze publicznym w przyjmującym państwie członkowskim, oraz
punkt kontaktowy w każdej z przedmiotowych jednostek zależnych oraz
ich odpowiednie obszary działalności. W
przypadku gdy jednostka zależna jest kontrolowana wspólnie przez dwóch lub
więcej dostawców łączności elektronicznej, których siedziby
znajdują się w różnych państwach członkowskich, do
celów niniejszego rozporządzenia jednostka zależna wskazuje
właściwe państwo członkowskie siedziby dostawcy
spośród państw spółek dominujących i jest zgłaszana
przez spółkę dominującą z tego państwa
członkowskiego siedziby dostawcy. Zgłoszenia
dokonuje się w języku lub językach używanych w
państwie członkowskim siedziby dostawcy i w którymkolwiek
przyjmującym państwie członkowskim. 3.
Wszelkie zmiany w informacjach przekazanych zgodnie z ust.
2 udostępnia się krajowemu organowi regulacyjnemu państwa członkowskiego
siedziby dostawcy w terminie jednego miesiąca od ich zaistnienia. W przypadku gdy zmiana, która ma być
zgłoszona, dotyczy zamiaru dostarczania sieci łączności
elektronicznej lub świadczenia usług łączności
elektronicznej w przyjmującym państwie członkowskim, które nie
jest objęte wcześniejszym zgłoszeniem, europejski dostawca
łączności elektronicznej może rozpocząć
działalność w tym przyjmującym państwie członkowskim
dopiero po dokonaniu zgłoszenia. 4.
Nieprzestrzeganie wymogu zgłoszenia ustanowionego w
niniejszym artykule stanowi naruszenie wspólnych warunków mających
zastosowanie do europejskiego dostawcy łączności elektronicznej
w państwie członkowskim siedziby dostawcy. 5.
Krajowy organ regulacyjny państwa członkowskiego
siedziby dostawcy przekazuje krajowym organom regulacyjnym zainteresowanych
przyjmujących państw członkowskich oraz Urzędowi BEREC
informacje otrzymane zgodnie z ust. 2 oraz wszelkie zmiany w tych informacjach
zgodnie z ust. 3 w terminie jednego tygodnia od otrzymania takich informacji
lub zmian. Urząd BEREC
prowadzi publicznie dostępny rejestr zgłoszeń dokonanych zgodnie
z niniejszym rozporządzeniem. 6.
Na wniosek europejskiego dostawcy łączności
elektronicznej krajowy organ regulacyjny w państwie członkowskim
siedziby dostawcy wydaje deklarację zgodnie z art. 9 dyrektywy 2002/20/WE,
w której potwierdza, że dane przedsiębiorstwo jest objęte
jednolitym zezwoleniem unijnym. 7.
W przypadku gdy jeden z krajowych organów regulacyjnych –
lub ich większa liczba w różnych państwach członkowskich –
stwierdza, że dane państwa członkowskiego siedziby dostawcy w
zgłoszeniu dokonanym zgodnie z ust. 2 lub wszelkie zmiany w przekazanych
informacjach udostępnionych zgodnie z ust. 3 nie są zgodne lub już
nie są zgodne z danymi dotyczącymi głównej siedziby
przedsiębiorstwa na podstawie niniejszego rozporządzenia, przekazuje
on sprawę do Komisji wraz z uzasadnieniem swojej oceny. Kopię takiego wniosku przekazuje się do
Urzędu BEREC w celach informacyjnych. Komisja,
po umożliwieniu wyrażenia opinii przez właściwego
europejskiego dostawcę łączności elektronicznej oraz
krajowy organ regulacyjny w kwestionowanym państwie członkowskim
siedziby dostawcy, w terminie trzech miesięcy od przekazania sprawy wydaje
decyzję określającą państwo członkowskie siedziby
dostawcy przedmiotowego przedsiębiorstwa na podstawie niniejszego
rozporządzenia. Artykuł 5 – Zgodność z
jednolitym zezwoleniem unijnym 1.
Krajowy organ regulacyjny każdego z zainteresowanych
państw członkowskich monitoruje zgodność z przepisami i
zapewnia, zgodnie z jego przepisami krajowymi wdrażającymi procedury
przewidziane w art. 10 dyrektywy 2002/20/WE, aby europejscy dostawcy
łączności elektronicznej przestrzegali przepisów i
spełniali warunki, jakie mają zastosowanie na jego terytorium zgodnie
z art. 3. 2.
Krajowy organ regulacyjny przyjmującego państwa
członkowskiego przekazuje krajowemu organowi regulacyjnemu państwa
członkowskiego siedziby dostawcy wszelkie istotne informacje
dotyczące poszczególnych środków przyjętych w odniesieniu do
europejskiego dostawcy łączności elektronicznej w celu
zapewnienia zgodności z przepisami i warunkami mającymi zastosowanie
na jego terytorium zgodnie z art. 3. Artykuł 6 — Zawieszenie i
cofnięcie praw europejskich dostawców łączności
elektronicznej do zapewniania łączności elektronicznej 1.
Bez uszczerbku dla środków dotyczących
zawieszenia lub cofnięcia praw do użytkowania widma i numerów
przyznanych przez dowolne zainteresowane państwo członkowskie oraz
środków tymczasowych przyjętych zgodnie z ust. 3, jedynie krajowy
organ regulacyjny państwa członkowskiego siedziby dostawcy może
zawiesić lub cofnąć prawa europejskiego dostawcy
łączności elektronicznej do dostarczania sieci
łączności elektronicznej i świadczenia usług
łączności elektronicznej w całej Unii lub na
części jej terytorium zgodnie z przepisami prawa krajowego
wdrażającymi art. 10 ust. 5 dyrektywy 2002/20/WE. 2.
W przypadku poważnych lub powtarzających
się naruszeń zasad i warunków mających zastosowanie w
przyjmującym państwie członkowskim zgodnie z art. 3, w sytuacji
gdy środki mające na celu zapewnienie zgodności z przepisami
wprowadzone zgodnie z art. 5 przez krajowy organ regulacyjny w
przyjmującym państwie członkowskim nie przyniosły
oczekiwanych wyników, organ ten informuje o zaistniałej sytuacji krajowy
organ regulacyjny państwa członkowskiego siedziby dostawcy i zwraca
się do niego o przyjęcie środków przewidzianych w ust. 1. 3.
Do czasu podjęcia ostatecznej decyzji przez krajowy
organ regulacyjny państwa członkowskiego siedziby dostawcy w sprawie
wniosku złożonego zgodnie z ust. 2 krajowy organ regulacyjny
przyjmującego państwa członkowskiego może – w sytuacji gdy
posiada dowody naruszenia przepisów i warunków mających zastosowanie na
jego terytorium zgodnie z art. 3 – wprowadzić w trybie pilnym środki
tymczasowe zgodnie z przepisami prawa krajowego wdrażającymi art. 10
ust. 6 dyrektywy 2002/20/WE. W drodze
odstępstwa od terminu wynoszącego trzy miesiące, o którym mowa w
art. 10 ust. 6 dyrektywy 2002/20/WE, takie środki tymczasowe mogą
być ważne do momentu przyjęcia ostatecznej decyzji przez krajowy
organ regulacyjny państwa członkowskiego siedziby dostawcy. Komisja, BEREC i
krajowe organy regulacyjne państwa członkowskiego siedziby dostawcy i
innych przyjmujących państw członkowskich są w odpowiednim
terminie informowane o przyjętych środkach tymczasowych. 4.
W przypadku gdy krajowy organ regulacyjny państwa
członkowskiego siedziby dostawcy rozważa możliwość
podjęcia decyzji o zawieszeniu lub cofnięciu praw europejskiego
dostawcy łączności elektronicznej zgodnie z ust. 1, z
własnej inicjatywy lub na wniosek krajowego organu regulacyjnego
przyjmującego państwa członkowskiego, powiadamia o tym zamiarze
krajowe organy regulacyjne każdego przyjmującego państwa
członkowskiego, którego dotyczy taka decyzja. Krajowy
organ regulacyjny przyjmującego państwa członkowskiego może
wydać opinię w terminie jednego miesiąca. 5.
Uwzględniając w jak największym stopniu
wszelkie uwagi krajowego organu regulacyjnego przyjmującego państwa
członkowskiego, krajowy organ regulacyjny państwa członkowskiego
siedziby dostawcy podejmuje ostateczną decyzję i w ciągu jednego
tygodnia od jej przyjęcia powiadamia o tym fakcie Komisję, BEREC i
krajowe organy regulacyjne przyjmujących państw członkowskich,
których dotyczy ta decyzja. 6.
W przypadku gdy krajowy organ regulacyjny państwa
członkowskiego siedziby dostawcy postanowił zawiesić lub
cofnąć prawa europejskiego dostawcy łączności
elektronicznej zgodnie z ust. 1, krajowy organ regulacyjny każdego
przyjmującego państwa członkowskiego, którego dotyczy ta
decyzja, podejmuje odpowiednie środki w celu uniemożliwienia
europejskiemu dostawcy łączności elektronicznej dalszego
dostarczania sieci lub świadczenia usług objętych niniejszą
decyzją na jego terytorium. Artykuł 7 — Koordynacja środków
egzekwowania przepisów 1.
W ramach stosowania art. 6 krajowy organ regulacyjny
państwa członkowskiego siedziby dostawcy wprowadza środki
nadzorcze lub środki egzekwowania przepisów dotyczące usługi
łączności elektronicznej świadczonej w innym państwie
członkowskim lub sieci łączności elektronicznej
dostarczanej w innym państwie członkowskim, bądź
usługi lub sieci która spowodowała szkody w innym państwie
członkowskim, z taką samą starannością, jak w
przypadku gdyby usługa ta była świadczona lub gdyby sieć ta
była dostarczana w państwie członkowskim siedziby dostawcy. 2.
Państwa członkowskie zapewniają
możliwość doręczania na swoich terytoriach dokumentów
prawnych odnoszących się do środków wprowadzonych zgodnie z art.
5 i 6. Produkty III
Produkty europejskie Sekcja 1 —
Koordynacja użytkowania widma radiowego w ramach jednolitego rynku Artykuł 8 — Zakres stosowania i
przepisy ogólne 1.
Przepisy niniejszej sekcji stosuje się w odniesieniu
do widma radiowego zharmonizowanego na potrzeby bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej. 2. Przepisy niniejszej sekcji pozostają bez uszczerbku dla prawa
państw członkowskich do korzystania z opłat nakładanych w
celu zapewnienia optymalnego wykorzystania zasobów widma radiowego zgodnie z
art. 13 dyrektywy 2002/20/WE oraz ich prawa do organizacji i użytkowania
widma radiowego na potrzeby porządku publicznego, bezpieczeństwa
publicznego oraz obronności. 3.
Korzystając z uprawnień przyznanych w niniejszej
sekcji, Komisja w jak największym stopniu uwzględnia wszelkie
stosowne opinie wydane przez Zespół ds. Polityki Spektrum Radiowego
(RSPG), ustanowiony decyzją Komisji 2002/622/WE[28]. Artykuł 9 — Użytkowanie widma
radiowego do celów bezprzewodowej łączności szerokopasmowej:
zasady regulacyjne 1.
Właściwe organy krajowe ds. widma radiowego przyczyniają
się do rozwoju bezprzewodowej przestrzeni, w której inwestycjom
sprzyjają warunki konkurencji dla szybkich sieci bezprzewodowych na
potrzeby łączności szerokopasmowej, i która umożliwia
planowanie i zapewnianie zintegrowanych wieloterytorialnych sieci i usług
oraz osiąganie korzyści skali, wspierając tym samym innowacje,
stymulując wzrost gospodarczy i zapewniając długoterminowe korzyści
dla użytkowników końcowych. Właściwe
organy krajowe powinny powstrzymywać się od stosowania procedur lub
nakładania warunków użytkowania widma radiowego, które mogą
nadmiernie utrudnić europejskim dostawcom łączności
elektronicznej oferowanie zintegrowanych sieci i usług
łączności elektronicznej w kilku państwach
członkowskich lub na terenie całej Unii. 2.
Właściwe organy krajowe stosują możliwie najmniej
restrykcyjny system zezwoleń w celu umożliwienia użytkowania
widma radiowego, w oparciu o obiektywne, przejrzyste, niedyskryminacyjne i
proporcjonalne kryteria, w taki sposób aby maksymalnie zwiększyć
elastyczność i efektywność wykorzystania widma radiowego
oraz wspierać tworzenie w całej Unii porównywalnych warunków
realizowania zintegrowanych inwestycji wieloterytorialnych i prowadzenia
działań przez europejskich dostawców łączności
elektronicznej. 3.
Przy ustalaniu warunków udzielania zezwoleń i
procedur dotyczących korzystania z widma radiowego właściwe
organy krajowe powinny mieć na względzie w szczególności
traktowanie operatorów już działających na równi z potencjalnymi
operatorami oraz traktowanie europejskich dostawców łączności
elektronicznej na równi z innymi przedsiębiorstwami. 4.
Bez uszczerbku dla ust. 5, przy ustalaniu warunków
udzielania zezwoleń i procedur dotyczących praw do użytkowania
widma radiowego, właściwe organy krajowe uwzględniają, a w
razie konieczności godzą ze sobą nawzajem, następujące
zasady regulacyjne: a) działanie
w jak największym stopniu w interesie użytkowników końcowych,
zarówno pod względem skutecznych, długoterminowych inwestycji, jak
również innowacji w dziedzinie sieci i usług bezprzewodowych oraz pod
względem skutecznej konkurencji; b) zapewnienie
najbardziej efektywnego wykorzystania widma radiowego i najskuteczniejszego
zarządzania nim; c) zapewnienie
przewidywalnych i porównywalnych warunków umożliwiających planowanie
inwestycji w sieci oraz usług na więcej niż jednym terytorium i
osiągnięcie korzyści skali; d) zapewnienie
zasadności i proporcjonalności ustanawianych warunków, w tym poprzez
obiektywną ocenę tego, czy uzasadnione jest ustanawianie dodatkowych
warunków, które mogłyby faworyzować niektórych operatorów lub im
szkodzić; e) zapewnienie
szerokiego zasięgu terytorialnego szybkich bezprzewodowych sieci
szerokopasmowych oraz wysokiego poziomu penetracji i wykorzystania w przypadku
usług powiązanych. 5.
Rozważając, czy należy ustanowić
którykolwiek ze szczególnych warunków w zakresie praw do użytkowania widma
radiowego, o których mowa w art. 10, właściwe organy krajowe w
szczególności uwzględniają kryteria ustanowione w tym artykule. Artykuł 10 — Odpowiednie kryteria,
które należy uwzględnić w odniesieniu do użytkowania widma
radiowego 1. Przy
określaniu ilości i rodzaju widma radiowego, które ma zostać
przydzielone w ramach danej procedury przyznawania praw do użytkowania
widma radiowego, właściwe organy krajowe uwzględniają: a)
właściwości techniczne różnych dostępnych pasm widma
radiowego; b) ewentualne
połączenie w ramach jednej procedury pasm komplementarnych; oraz c) znaczenie
spójności portfeli praw do użytkowania widma radiowego w różnych
państwach członkowskich dla dostarczania sieci lub świadczenia
usług na całym rynku Unii lub na jego znacznej części. 2. Ustalając,
czy należy określić minimalną lub maksymalną
ilość widma radiowego, które miałoby być określone w
odniesieniu do prawa do użytkowania w danym paśmie lub w pakiecie
pasm komplementarnych, właściwe organy krajowe zapewniają: a) najbardziej
efektywne wykorzystanie widma radiowego zgodnie z art. 9 ust. 4 lit. b), przy
uwzględnieniu właściwości danego pasma lub pasm; b) efektywne
inwestycje w sieci zgodnie z art. 9 ust. 4 lit. a). Niniejszy
ustęp stosuje się bez uszczerbku dla przepisów ust. 5 w odniesieniu
do warunków określających maksymalne ilości widma radiowego. 3.
Właściwe organy krajowe zapewniają, aby ewentualne opłaty
za prawo do użytkowania widma radiowego: a) odpowiednio
odzwierciedlały wartość społeczną i gospodarczą
widma radiowego, w tym korzystne efekty zewnętrzne; b)
zapobiegały niedostatecznemu wykorzystaniu widma oraz wspierały
inwestycje w zakresie zdolności, zasięgu oraz jakości sieci i
usług; c)
zapobiegały dyskryminacji i zapewniały operatorom równe warunki
działania, w tym operatorom już działającym i potencjalnym
operatorom; d) zapewniały
osiągnięcie optymalnego rozłożenia w czasie
płatności natychmiast wymagalnych i ewentualnych płatności
okresowych, mając na uwadze w szczególności potrzebę
ustanowienia zachęty do szybkiego rozwoju sieci i wykorzystywania widma
radiowego zgodnie z art. 9 ust. 4 lit. b) i e). Niniejszy
ustęp stosuje się bez uszczerbku dla przepisów ust. 5 w odniesieniu
do wszelkich warunków prowadzących do zróżnicowania opłat
między operatorami, które ustanowiono w celu wspierania skutecznej
konkurencji. 4.
Właściwe organy krajowe mogą nakładać obowiązki w
celu zapewnienia minimalnego zasięgu terytorialnego tylko wtedy, gdy
są one konieczne i proporcjonalne, zgodnie z art. 9 ust. 4 lit. d), w celu
osiągnięcia konkretnych celów leżących w interesie ogólnym
i określonych na poziomie krajowym. Nakładając
takie obowiązki, właściwe organy krajowe uwzględniają: a) dotychczasowy
zasięg właściwych usług lub innych usług
łączności elektronicznej na terytorium krajowym; b) ograniczenie do
minimum liczby operatorów potencjalnie podlegających takim
obowiązkom; c) możliwość
podzielenia się obciążeniami i stosowania zasady
wzajemności przez różnych operatorów, w tym przez dostawców innych
usług łączności elektronicznej; d) inwestycje
konieczne w celu zapewnienia takiego zasięgu oraz potrzebę
uwzględnienia tych inwestycji w odpowiednich opłatach; e) techniczną
przydatność odpowiednich pasm częstotliwości do celu
efektywnego zapewnienia szerokiego zasięgu terytorialnego. 5. Ustalając,
czy należy wprowadzić którykolwiek ze środków mających na
celu wspieranie skutecznej konkurencji, przewidzianych w art. 5 ust. 2 decyzji
nr 243/2012/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[29],
właściwe organy krajowe, uwzględniając warunki rynkowe i
dostępne poziomy odniesienia, opierają swoją decyzję na
obiektywnej, prospektywnej ocenie: a) możliwości
utrzymania skutecznej konkurencji lub jej osiągnięcia w przypadku
braku takich środków; oraz b) prawdopodobnego
wpływu takich środków tymczasowych na obecne i przyszłe
inwestycje ze strony uczestników rynku. 6.
Właściwe organy krajowe określają warunki, zgodnie z
którymi przedsiębiorstwa mogą przekazywać lub
wydzierżawiać innym przedsiębiorstwom część
swoich indywidualnych praw do użytkowania widma radiowego lub wszystkie
takie prawa, w tym warunki współdzielenia widma radiowego. Ustalając te warunki, właściwe
organy krajowe uwzględniają: a)
optymalizację efektywnego wykorzystania widma radiowego zgodnie z art. 9
ust. 4 lit. b); b)
umożliwienie wykorzystania możliwości korzystnego
współdzielenia widma; c) pogodzenie
interesów obecnych i potencjalnych posiadaczy praw; d) utworzenie
lepiej funkcjonującego, bardziej płynnego rynku dostępu do widma
radiowego. Niniejszy
ustęp pozostaje bez uszczerbku dla stosowania reguł konkurencji w
odniesieniu do przedsiębiorstw. 7.
Właściwe organy krajowe zezwalają na współdzielenie
pasywnej i aktywnej infrastruktury oraz na wspólną budowę
infrastruktury na potrzeby bezprzewodowej łączności
szerokopasmowej, uwzględniając: a) stan
konkurencji infrastrukturalnej i wszelkiej dodatkowej konkurencji
usługowej; b) wymogi skutecznego
wykorzystania widma radiowego; c) większy
wybór i wyższy poziom jakości usług dla użytkowników
końcowych; d) innowacje
technologiczne. Niniejszy
ustęp pozostaje bez uszczerbku dla stosowania reguł konkurencji w
odniesieniu do przedsiębiorstw. Artykuł 11 — Przepisy dodatkowe
dotyczące warunków użytkowania widma radiowego 1. W przypadku gdy
warunki techniczne dotyczące dostępności i efektywnego
wykorzystania zharmonizowanego widma radiowego na potrzeby bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej pozwalają na korzystanie z
odpowiednich części widma radiowego na podstawie systemu udzielania
ogólnych zezwoleń, właściwe organy krajowe unikają
nakładania jakichkolwiek dodatkowych warunków, a także
zapobiegają sytuacjom, w których wszelkie alternatywne zastosowania
utrudniają efektywne stosowanie takiego zharmonizowanego systemu. 2.
Właściwe organy krajowe określają warunki korzystania z
zezwoleń, zgodnie z którymi indywidualne zezwolenie lub prawo do
użytkowania może zostać cofnięte lub unieważnione w
przypadku trwałego niewykorzystania odpowiedniej częstotliwości. Cofnięcie lub unieważnienie może
podlegać odpowiedniej kompensacie w przypadku gdy niewykorzystanie widma
radiowego wynika z przyczyn niezależnych od operatora i jest obiektywnie
uzasadnione. 3.
Właściwe organy krajowe, działając zgodnie z regułami
konkurencji oraz w celu terminowego uwolnienia lub współużytkowania
wystarczającej ilości zharmonizowanego widma radiowego w efektywnych
kosztowo pasmach na potrzeby bezprzewodowych usług szerokopasmowych o wysokiej
przepustowości, analizują potrzebę ustanowienia: a) odpowiednich
opłat kompensacyjnych lub zachęt finansowych dla obecnych
użytkowników widma radiowego lub posiadaczy praw do użytkowania widma
radiowego, między innymi poprzez wprowadzenie ich do systemu przetargowego
lub poprzez ustalenie stałej opłaty za prawa do użytkowania
widma; lub b) zachęt
finansowych wypłacanych przez obecnych użytkowników widma radiowego
lub posiadaczy praw do użytkowania widma radiowego. 4.
Właściwe organy krajowe rozważają potrzebę ustalenia
odpowiednich minimalnych poziomów efektywności stosowanych technologii dla
różnych pasm zgodnie z art. 6 ust. 3 decyzji nr 243/2012/WE w celu poprawy
efektywności korzystania z widma oraz bez uszczerbku dla środków
przyjętych na mocy decyzji nr 676/2002. Ustalając te
poziomy, właściwe organy krajowe w szczególności: a)
uwzględniają cykle rozwoju technologii i wymiany urządzeń,
w szczególności urządzeń końcowych;
oraz b) stosują
zasadę neutralności technologicznej w celu osiągnięcia
określonych parametrów efektywności, zgodnie z art. 9 dyrektywy 2002/21/WE. Artykuł 12 — Harmonizacja niektórych
warunków dotyczących zezwoleń w odniesieniu do bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej 1.
Właściwe organy krajowe ustanawiają
harmonogramy przyznawania lub ponownego przydziału praw do
użytkowania widma, lub przedłużania okresu obowiązywania
praw do użytkowania częstotliwości na tych samych warunkach, co
obecne prawa; harmonogramy te mają zastosowanie do widma radiowego
zharmonizowanego na potrzeby bezprzewodowej łączności
szerokopasmowej. Okres obowiązywania
praw do użytkowania częstotliwości lub terminy kolejnego
przedłużenia ustala się ze znacznym wyprzedzeniem w stosunku do
odpowiedniej procedury zawartej w harmonogramie, o którym mowa w akapicie pierwszym. Harmonogramy, okresy obowiązywania praw do
użytkowania częstotliwości i cykle ich przedłużania
uwzględniają potrzebę zapewnienia przewidywalnego otoczenia dla
inwestycji, skuteczną możliwość uwolnienia wszelkich nowych
pasm widma radiowego zharmonizowanych na potrzeby bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej i okres amortyzacji powiązanych
inwestycji zrealizowanych w warunkach konkurencji. 2. W
celu zapewnienia spójnego stosowania ust. 1 w całej Unii i w
szczególności w celu zapewnienia zsynchronizowanej dostępności
usług bezprzewodowych w Unii, Komisja, w drodze aktów wykonawczych,
może: a) ustanowić wspólny harmonogram dla
całej Unii, lub harmonogramy dostosowane do okoliczności
panujących w różnych kategoriach państw członkowskich, oraz
termin lub terminy, przed upływem którego/których przyznaje się
indywidualne prawa do użytkowania zharmonizowanego pasma, lub pakietu
zharmonizowanych pasm komplementarnych, lub zezwala się na rzeczywiste
wykorzystanie widma radiowego na potrzeby wyłącznego lub wspólnego
zapewniania bezprzewodowej łączności szerokopasmowej w
całej Unii; b) określić minimalny okres obowiązywania
praw do użytkowania częstotliwości przyznanych w
zharmonizowanych pasmach; c) określić, w przypadku praw, które
nie obowiązują na czas nieokreślony, zsynchronizowany termin
wygaśnięcia prawa lub termin jego przedłużenia dla
całej Unii; d) określić termin
wygaśnięcia wszelkich obowiązujących praw do
użytkowania zharmonizowanych pasm częstotliwości innych niż
pasma wykorzystywane na potrzeby bezprzewodowej łączności
szerokopasmowej, lub, w przypadku praw na czas nieokreślony, termin, przed
upływem którego prawa do użytkowania zostają zmienione w celu
umożliwienia zapewniania bezprzewodowej łączności
szerokopasmowej. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie
z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. 3. Komisja może również
przyjąć akty wykonawcze harmonizujące terminy
wygaśnięcia lub przedłużenia indywidualnych praw do
użytkowania widma radiowego na potrzeby bezprzewodowych usług szerokopasmowych
w zharmonizowanych pasmach, które już obowiązują w dniu
przyjęcia tych aktów, w celu zsynchronizowania w całej Unii terminów
przedłużenia lub ponownego przydziału praw do użytkowania
tych pasm, w tym również w celu ich ewentualnego zsynchronizowania z
terminami przedłużenia lub ponownego przydziału innych pasm
zharmonizowanych w drodze środków wykonawczych przyjętych zgodnie z
ust. 2 lub niniejszym ustępem. Te akty wykonawcze przyjmuje się
zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. W przypadku gdy akty wykonawcze, o których
mowa w niniejszym ustępie, określają zharmonizowany termin
przedłużenia lub ponownego przydziału praw do użytkowania
częstotliwości radiowych, który przypada po terminie
wygaśnięcia lub przedłużenia jakichkolwiek
istniejących indywidualnych praw do użytkowania takich
częstotliwości radiowych w dowolnym państwie członkowskim,
właściwe organy krajowe przedłużają istniejący
okres obowiązywania praw do użytkowania częstotliwości do
dnia, na który przypada harmonizacja terminu, na dotychczasowych warunkach
merytorycznych dotyczących zezwolenia, w tym z zastosowaniem wszelkich
stosownych opłat okresowych. Jeżeli przedłużenie okresu obowiązywania
praw do użytkowania częstotliwości przyznane zgodnie z akapitem drugim
jest znaczące w porównaniu z pierwotnym okresem obowiązywania praw do
użytkowania częstotliwości, właściwe organy krajowe
mogą połączyć przedłużenie okresu obowiązywania
praw do użytkowania częstotliwości z dostosowaniem
dotychczasowych warunków dotyczących zezwolenia, jakie jest niezbędne
w świetle zmienionych okoliczności, w tym z wprowadzeniem dodatkowych
opłat. Te dodatkowe opłaty ustala się zgodnie z zasadą pro
rata temporis na podstawie wszelkich wstępnych opłat za pierwotne
prawa do użytkowania, które zostały obliczone wprost w odniesieniu do
pierwotnie planowanego okresu obowiązywania praw do użytkowania
częstotliwości. Akty wykonawcze przewidziane w niniejszym
ustępie nie wymagają skrócenia dotychczasowych okresów obowiązywania
praw do użytkowania częstotliwości w żadnym państwie
członkowskim, chyba że jest to zgodne z art. 14 ust. 2 dyrektywy 2002/20/WE,
oraz nie mają zastosowania do istniejących praw
obowiązujących na czas nieokreślony. W sytuacji gdy Komisja przyjmuje akt
wykonawczy zgodnie z ust. 2, może ona zastosować przepisy niniejszego
ustępu mutatis mutandis w odniesieniu do wszelkich praw do
użytkowania danego pasma zharmonizowanego na potrzeby bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej. 4. Przyjmując akty wykonawcze
przewidziane w ust. 2 i 3, Komisja uwzględnia: a) zasady regulacyjne określone w art. 9; b) obiektywne różnice
występujące w Unii pod względem zapotrzebowania na dodatkowe
częstotliwości radiowe na potrzeby bezprzewodowej
łączności szerokopasmowej, przy jednoczesnym uwzględnieniu
wspólnego zapotrzebowania na częstotliwości radiowe na potrzeby
zintegrowanych sieci obejmujących kilka państwach członkowskich; c) przewidywalność warunków
prowadzenia działalności dla istniejących użytkowników
częstotliwości radiowych; d) stopień wykorzystania, rozwój i cykle
inwestycyjne kolejnych generacji bezprzewodowych technologii szerokopasmowych; e) zapotrzebowanie użytkowników
końcowych na bezprzewodowe łącza szerokopasmowe o wysokiej
przepustowości. Ustalając harmonogramy dla różnych
kategorii państw członkowskich, które nie przyznały jeszcze
indywidualnych praw do użytkowania oraz nie zezwoliły na rzeczywiste
korzystanie z danego zharmonizowanego pasma, Komisja należycie
uwzględnia wszelkie uwagi przedstawione przez państwa
członkowskie dotyczące sposobu przyznawania praw do użytkowania
widma radiowego w przeszłości, powodów ograniczeń przewidzianych
w art. 9 ust. 3 i ust. 4 dyrektywy 2002/21/WE, ewentualnej potrzeby zwolnienia
danego pasma, wpływu na konkurencję lub ograniczeń geograficznych
lub technicznych, biorąc pod uwagę wpływ na rynek
wewnętrzny. Komisja zapewnia, aby wdrożenie przepisów nie było
nadmiernie odroczone oraz aby wszelkie różnice między harmonogramami
poszczególnych państw członkowskich nie prowadziły do
nadmiernych różnic między państwami członkowskimi w
odniesieniu do warunków konkurencji i otoczenia regulacyjnego. 5. Ustęp 2 pozostaje bez uszczerbku dla
prawa państw członkowskich do przyznawania praw do użytkowania
zharmonizowanego pasma i zezwalania na rzeczywiste korzystanie z niego przed
przyjęciem aktu wykonawczego w odniesieniu do tego pasma, z
zastrzeżeniem zgodności z akapitem drugim niniejszego ustępu,
lub przed zharmonizowanym terminem ustanowionym w drodze aktu wykonawczego dla
tego pasma. W przypadku gdy właściwe organy
krajowe przyznają prawa do użytkowania zharmonizowanego pasma przed
przyjęciem aktu wykonawczego dotyczącego tego pasma,
określają one warunki takiego przyznania praw, w szczególności
dotyczące okresu obowiązywania, w taki sposób, aby beneficjenci
takich praw użytkowania byli świadomi możliwości, że
Komisja będzie przyjmować akty wykonawcze zgodnie z ust. 2
określające minimalny okres obowiązywania takich praw lub
zsynchronizowany cykl ich wygasania lub przedłużania dla całej
Unii. Niniejszego akapitu nie stosuje się do praw przyznawanych na czas
nieokreślony. 6. W odniesieniu do zharmonizowanych pasm, dla
których w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z ust. 2 ustanowiono
wspólny harmonogram przyznawania praw do użytkowania
częstotliwości i zezwalania na ich rzeczywiste wykorzystanie,
właściwe organy krajowe terminowo przekazują Komisji
wystarczająco szczegółowe informacje dotyczące ich planów
zapewnienia zgodności z przepisami. Komisja może przyjąć
akty wykonawcze określające format i procedury do celów przekazywania
takich informacji. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z
procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. Jeżeli na podstawie przeglądu takich
szczegółowych planów dostarczonych przez państwo członkowskie
Komisja uznaje, że jest mało prawdopodobne, iż dane państwo
członkowskie będzie w stanie dotrzymać mającego do niego
zastosowanie harmonogramu, może ona przyjąć w drodze aktu
wykonawczego decyzję zobowiązującą to państwo
członkowskie do dostosowania jego planów w odpowiedni sposób w celu
zapewnienia takiej zgodności z przepisami. Artykuł 13 — Koordynacja procedur
udzielania zezwoleń i warunków mających zastosowanie do
użytkowania widma radiowego na potrzeby bezprzewodowych usług
szerokopasmowych na rynku wewnętrznym 1. W sytuacji gdy właściwy organ
krajowy zamierza objąć korzystanie z widma radiowego obowiązkiem
uzyskania ogólnego zezwolenia lub przyznać indywidualne prawa do
użytkowania częstotliwości radiowych, lub zamierza
wprowadzić zmiany w odniesieniu do praw i obowiązków dotyczących
korzystania z częstotliwości radiowych zgodnie z art. 14 dyrektywy 2002/20/WE,
udostępnia on równocześnie Komisji i właściwym organom
pozostałych państw członkowskich ds. widma radiowego projekt
środka wraz z uzasadnieniem, po zakończeniu – w stosownym przypadku –
konsultacji społecznych, o których mowa w art. 6 dyrektywy 2002/21/WE, a w
każdym przypadku dopiero na takim etapie prac nad tym środkiem, kiedy
organ ten może przekazać Komisji i właściwym organom
pozostałych państw członkowskich stabilne i wystarczające
informacje na temat wszystkich istotnych kwestii. Właściwy organ krajowy przekazuje
informacje, które – w stosownych przypadkach – obejmują co najmniej
następujące elementy: a) rodzaj procedury wydania zezwolenia; b) harmonogram procedury wydania zezwolenia; c) okres obowiązywania praw do
użytkowania częstotliwości; d) rodzaj i ilość dostępnego
widma radiowego, ogółem lub w odniesieniu do danego przedsiębiorstwa; e) wysokość i strukturę
wszelkich opłat, jakie mają zostać uiszczone; f) rekompensatę lub środki
zachęcające dotyczące zwolnienia lub współdzielenia widma
radiowego przez obecnych użytkowników; g) obowiązki dotyczące zasięgu; h) wymogi dotyczące hurtowego
dostępu do roamingu, na poziomie krajowym lub regionalnym; i) rezerwację częstotliwości
radiowych dla niektórych rodzajów operatorów lub wyłączenie
niektórych rodzajów operatorów; j) warunki dotyczące przydzielania,
przekazywania lub gromadzenia praw użytkowania; k) możliwość korzystania z
częstotliwości radiowych na zasadzie współdzielenia; l) współdzielenie infrastruktury; m) minimalne poziomy efektywności
stosowanych technologii; n) ograniczenia stosowane zgodnie z art. 9
ust. 3 i art. 9 ust. 4 dyrektywy 2002/21/WE; o) cofnięcie lub unieważnienie
jednego lub kilku praw użytkowania lub wprowadzenie zmian w odniesieniu do
praw lub warunków związanych z takimi prawami, których nie można
uznać za niewielkie w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE. 2. Właściwe organy krajowe i Komisja
mogą przedstawić swoje uwagi danemu właściwemu organowi w
terminie dwóch miesięcy. Ten dwumiesięczny okres nie może
zostać przedłużony. Oceniając projekt środka zgodnie z
niniejszym artykułem, Komisja uwzględnia w szczególności: a) przepisy dyrektyw 2002/20/WE i 2002/21/WE
oraz decyzji nr 243/2012/EC; b) zasady regulacyjne określone w art. 9; c) odpowiednie kryteria dotyczące
niektórych szczególnych warunków określone w art. 10 oraz dodatkowe
przepisy określone w art. 11; d) wszelkie akty wykonawcze przyjęte
zgodnie z art. 12; e) spójność z najnowszymi,
toczącymi się lub planowanymi procedurami w innych państwach
członkowskich, oraz ewentualny wpływ na wymianę handlową
między państwami członkowskimi. Jeżeli przed upływem tego okresu
Komisja powiadamia właściwy organ, że projektowany środek
może stanowić barierę dla właściwego funkcjonowania
rynku wewnętrznego, lub że ma poważne wątpliwości co
do jego zgodności z prawem unijnym, projektowany środek nie jest
przyjmowany w okresie kolejnych dwóch miesięcy. W takim przypadku Komisja
informuje również właściwe organy pozostałych państw
członkowskich o swoim stanowisku w sprawie projektu tego środka. 3. Podczas dodatkowego dwumiesięcznego
okresu, o którym mowa w ust. 2, Komisja i zainteresowany właściwy
organ ściśle ze sobą współpracują w celu
określenia najwłaściwszego i najskuteczniejszego środka w
świetle kryteriów, o których mowa w ust. 2, uwzględniając przy
tym odpowiednio opinie uczestników rynku oraz potrzebę zapewnienia rozwoju
jednolitej praktyki regulacyjnej. 4. Na każdym etapie procedury
właściwy organ może zmienić lub wycofać projektowany
środek, uwzględniając w jak największym stopniu
powiadomienie Komisji, o którym mowa w ust. 2. 5. Podczas dodatkowego dwumiesięcznego
okresu, o którym mowa w ust. 2, Komisja może: a) przedstawić Komitetowi ds.
Łączności projekt decyzji zobowiązującej
zainteresowany właściwy organ do cofnięcia projektowanego
środka. Do projektu decyzji należy załączyć
szczegółową i obiektywną analizę powodów, dla których
Komisja uznaje, że projektowany środek nie powinien zostać
przyjęty w takim kształcie, w jakim go zgłoszono, oraz
szczegółową propozycję zmian odnoszących się do
projektowanego środka; lub b) podjąć decyzję
zmieniającą jej stanowisko wobec projektowanego środka. 6. W przypadku gdy Komisja nie przedstawiła
projektu decyzji, o którym mowa w ust. 5 lit. a), lub podejmuje decyzję, o
której mowa w ust. 5 lit. b), zainteresowany właściwy organ może
przyjąć projektowany środek. W przypadku gdy Komisja przedstawiła
projekt decyzji, o którym mowa w ust. 5 lit. a), właściwy organ nie
przyjmuje projektowanego środka przez okres nieprzekraczający
sześciu miesięcy od daty powiadomienia wysłanego do
właściwego organu zgodnie z ust. 2. Komisja może podjąć
decyzję zmieniającą jej stanowisko wobec projektowanego
środka na każdym etapie procedury, w tym po przedstawieniu Komitetowi
ds. Łączności projektu decyzji. 7. Komisja przyjmuje wszelkie decyzje
zobowiązujące właściwy organ do cofnięcia
projektowanego środka w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze
przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której
mowa w art. 33 ust. 2. 8. W przypadku gdy Komisja przyjęła
decyzję zgodnie z ust. 7, właściwy organ zmienia lub wycofuje
projektowany środek w terminie sześciu miesięcy od daty
powiadomienia o decyzji Komisji. W razie zmiany projektowanego środka,
właściwy organ przeprowadza w stosownych przypadkach konsultacje
społeczne oraz udostępnia zmieniony projekt środka Komisji
zgodnie z ust. 1. 9. Zainteresowany właściwy organ
uwzględnia w jak największym stopniu wszelkie uwagi
właściwych organów pozostałych państw członkowskich i
Komisji i może – z wyjątkiem przypadków objętych zakresem
stosowania ust. 2 akapit trzeci, ust. 6 akapit drugi oraz ust. 7 –
przyjąć odpowiedni projekt środka, a w przypadku jego
przyjęcia powiadamia o tym fakcie Komisję. 10. Po zakończeniu procedury, do której
odnosi się środek, właściwy organ informuje Komisję o
jej wynikach. Artykuł 14 — Dostęp do lokalnych
sieci radiowych 1. Właściwe organy krajowe
zezwalają na dostęp do sieci dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności poprzez lokalne sieci radiowe, jak
również na użytkowanie zharmonizowanego widma radiowego w celu
zapewnienia takiego dostępu, pod warunkiem uzyskania jedynie ogólnego
zezwolenia. 2. Właściwe organy krajowe nie
stwarzają przeszkód dostawcom łączności elektronicznej dla
ludności w umożliwianiu dostępu do ich sieci poprzez lokalne
sieci radiowe, które mogą być położone w lokalu
użytkownika końcowego, o ile spełnione są warunki ogólnego
zezwolenia i uzyskano uprzednią zgodę użytkownika
końcowego. 3. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności nie ograniczają jednostronnie: a) prawa użytkowników końcowych do
dostępu do wybranych przez nich lokalnych sieci radiowych dostarczanych
przez strony trzecie; b) prawa użytkowników końcowych do
wzajemnego lub bardziej powszechnego zezwalania innym użytkownikom
końcowym na dostęp do sieci takich dostawców poprzez lokalne sieci
radiowe, w tym w ramach inicjatyw stron trzecich, które grupują i
udostępniają publicznie lokalne sieci radiowe różnych
użytkowników końcowych. 4. Właściwe organy krajowe nie
ograniczają prawa użytkowników końcowych do wzajemnego lub
bardziej powszechnego zezwalania innym użytkownikom końcowym na
dostęp do ich lokalnych sieci radiowych, w tym w ramach inicjatyw stron
trzecich, które grupują i udostępniają publicznie lokalne sieci
radiowe różnych użytkowników końcowych. 5. Właściwe organy krajowe nie
ograniczają możliwości zapewniania publicznego dostępu do
lokalnych sieci radiowych: a) organom publicznym w lokalu zajmowanym
przez te organy publiczne, lub w ich bezpośrednim sąsiedztwie, kiedy
to ma charakter dodatkowy w stosunku do usług publicznych
świadczonych w takim lokalu; b) inicjatywom organizacji pozarządowych
lub organów publicznych w celu pogrupowania i wzajemnego lub bardziej
powszechnego udostępnienia lokalnych sieci radiowych różnych
użytkowników końcowych, w tym, w stosownych przypadkach, lokalnych
sieci radiowych, do których dostęp publiczny zapewnia się zgodnie z
lit. a). 6. Przedsiębiorstwa, organu publicznego
lub innego użytkownika końcowego nie uznaje się za dostawcę
łączności elektronicznej dla ludności wyłącznie
za sprawą zapewniania publicznego dostępu do lokalnych sieci
radiowych, w sytuacji gdy takie dostarczanie dostępu nie ma charakteru
komercyjnego, lub gdy ma charakter dodatkowy w stosunku do innego rodzaju
działalności handlowej lub usługi publicznej, które nie są
uzależnione od przekazywania sygnałów w takich sieciach. Artykuł 15 — Uruchomienie i
funkcjonowanie punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu 1. Właściwe organy krajowe
umożliwiają wdrożenie, podłączenie i funkcjonowanie
prawie niepowodujących zakłóceń punktów dostępu
bezprzewodowego o niskiej mocy i bliskim zasięgu w ramach systemu udzielania
ogólnych zezwoleń i nie ograniczają nadmiernie ich wdrożenia,
podłączenia lub funkcjonowania poprzez wydawanie indywidualnych
pozwoleń w zakresie planowania przestrzennego lub w jakikolwiek inny
sposób, w każdym przypadku gdy takie zastosowanie jest zgodne ze
środkami wykonawczymi przyjętymi na podstawie ust. 2. Niniejszy ustęp pozostaje bez uszczerbku
dla systemu zezwoleń dotyczącego widma radiowego wykorzystywanego na
potrzeby punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu. 2. W celu jednolitego wdrożenia systemu
udzielania ogólnych zezwoleń dotyczącego wdrażania,
podłączania i funkcjonowania punktów dostępu bezprzewodowego o
bliskim zasięgu, o których mowa w ust. 1, Komisja może — w drodze
aktów wykonawczych — określać parametry techniczne w zakresie
projektowania, wdrożenia i funkcjonowania punktów dostępu
bezprzewodowego o bliskim zasięgu, których spełnienie gwarantuje
niepowodowanie zakłóceń przez te punkty dostępu podczas ich
użytkowania w różnych kontekstach lokalnych. Komisja określa te
właściwości techniczne poprzez odniesienie do maksymalnych
parametrów pod względem rozmiaru, mocy i właściwości
elektromagnetycznych, jak również pod względem oddziaływania
wizualnego, wdrożonych punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim
zasięgu. Te właściwości techniczne dotyczące
wykorzystania punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu
spełniają co najmniej wymagania określone w dyrektywie 2013/35/EU[30] oraz progi określone w
zaleceniu Rady nr 1999/519/WE[31]. Właściwości określone w
celu wdrożenia, podłączenia i funkcjonowania punktów
dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu zgodnie z ust. 1
pozostają bez uszczerbku dla podstawowych wymogów określonych w
dyrektywie 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do
wprowadzania takich produktów do obrotu[32]. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie
z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. Artykuł 16 — Koordynacja widma
radiowego między państwami członkowskimi 1. Bez uszczerbku dla ich zobowiązań
wynikających z odpowiednich umów międzynarodowych, w tym Regulaminu
Radiokomunikacyjnego ITU, właściwe organy krajowe zapewniają
organizację użytkowania widma radiowego na swoim terytorium oraz
podejmują w szczególności wszelkie konieczne środki w zakresie
rozdzielania i przydzielania częstotliwości radiowych mające na
celu zapewnienie, aby żadne inne państwo członkowskie nie
miało trudności w zezwalaniu na korzystanie z danego zharmonizowanego
pasma na swoim terytorium zgodnie z prawodawstwem Unii. 2. Państwa członkowskie
współpracują w zakresie transgranicznej koordynacji wykorzystania
widma radiowego w celu zapewnienia zgodności z ust. 1 oraz w celu
zapewnienia wszystkim państwom członkowskim równego dostępu do
widma radiowego. 3. Każde z zainteresowanych państw
członkowskich może zwrócić się do Zespołu ds. Polityki
Spektrum Radiowego o dobre usługi mające na celu zapewnienie temu
państwu lub każdemu innemu państwu członkowskiemu pomocy w
spełnieniu wymogów niniejszego artykułu. Komisja może przyjąć
środki wykonawcze w celu zagwarantowania, że efekty koordynacji
są zgodne z wymogiem zapewnienia odpowiednim państwom
członkowskim równego dostępu do widma radiowego, w celu
usunięcia wszelkich praktycznych niespójności między
różnymi efektami koordynacji między poszczególnymi państwami członkowskimi,
lub w celu zapewnienia stosowania skoordynowanych rozwiązań na
gruncie prawa Unii. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z
procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. Sekcja 2 – Europejskie produkty
dostępu wirtualnego Artykuł 17 – Europejski produkt
wirtualnego dostępu szerokopasmowego 1. Obowiązkowe dostarczanie
produktu wirtualnego dostępu szerokopasmowego zgodnie z art. 8 i 12
dyrektywy 2002/19/WE uznawane jest za dostarczanie europejskiego produktu
wirtualnego dostępu szerokopasmowego, jeżeli jest on dostarczany
zgodnie z minimalnymi parametrami wyszczególnionymi w jednej z ofert
określonych w załączniku I oraz spełnia łącznie
następujące wymagania materialne: a) może być oferowany jako produkt
wysokiej jakości w dowolnym miejscu na terytorium Unii; b) maksymalny poziom interoperacyjności
sieci i usług oraz niedyskryminacyjne zarządzanie siecią
między operatorami, odpowiednio do topologii sieci; c) zdolność do obsługi
użytkowników końcowych na konkurencyjnych warunkach; d) efektywność kosztowa, przy
uwzględnieniu możliwości wdrożenia w ramach
istniejących i nowo budowanych sieci oraz możliwości
współistnienia z innymi produktami dostępowymi, które mogą
być dostarczane w ramach tej samej infrastruktury sieciowej; e) skuteczność operacyjna, w
szczególności jeżeli chodzi o możliwie największe
zmniejszenie barier dla wdrażania oraz kosztów wdrażania dla
dostawców wirtualnego dostępu szerokopasmowego oraz podmiotów
ubiegających się o wirtualny dostęp szerokopasmowy; f) przestrzeganie przepisów o ochronie
prywatności, danych osobowych, bezpieczeństwa i integralności
sieci oraz przejrzystości, zgodnie z prawem unijnym. 2. Komisja jest uprawniona do
przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 32, aby dostosowywać
załącznik I do zmian na rynku i postępu technologicznego, jak również
w dalszym ciągu spełniać wymagania materialne wyszczególnione w
ust. 1. Artykuł 18 – Warunki regulacyjne
związane z europejskim produktem wirtualnego dostępu szerokopasmowego
1. Krajowy organ regulacyjny, który uprzednio
nałożył na operatora, zgodnie z art. 8 i 12 dyrektywy 2002/19/WE,
jakikolwiek obowiązek zapewnienia hurtowego dostępu do sieci nowej
generacji, ocenia, czy zamiast tego właściwe i proporcjonalne
byłoby nałożenie obowiązku dostarczania europejskiego
produktu wirtualnego dostępu szerokopasmowego, który zapewnia co najmniej
równorzędne funkcje w stosunku do wymaganego obecnie hurtowego produktu
dostępowego. Krajowe organy regulacyjne, o których mowa w
ust. 1, przeprowadzają niezbędną ocenę istniejących
środków hurtowego dostępu jak najszybciej po wejściu w
życie niniejszego rozporządzenia, niezależnie od terminu analizy
odnośnych rynków zgodnie z art. 16 ust. 6 dyrektywy 2002/21/WE. Jeżeli krajowy organ regulacyjny, który
uprzednio nałożył obowiązek zapewnienia wirtualnego
dostępu szerokopasmowego, uznaje, po przeprowadzeniu oceny na mocy akapitu
pierwszego, że europejski produkt wirtualnego dostępu
szerokopasmowego nie jest właściwy w danych okolicznościach,
przedstawia umotywowane wyjaśnienie w swoim projektowanym środku,
zgodnie z procedurą określoną w art. 6 i 7 dyrektywy 2002/21/WE. 2. Jeżeli krajowy organ regulacyjny
zamierza nałożyć na operatora obowiązek zapewnienia
hurtowego dostępu do sieci nowej generacji zgodnie z art. 8 i 12 dyrektywy
2002/19/WE, ocenia on w szczególności, obok czynników określonych w
art. 12 ust. 2 tej dyrektywy, odpowiednie zalety nałożenia
obowiązku zapewnienia (i) pasywnego produktu hurtowego, takiego jak
fizyczny dostęp do uwolnionych pętli lub podpętli lokalnych; (ii) niefizycznego lub wirtualnego hurtowego
produktu, oferujących równorzędne funkcje, a w szczególności
europejskiego produktu wirtualnego dostępu szerokopasmowego, który
spełnia materialne wymogi i parametry określone w art. 17 ust. 1 oraz
w załączniku I pkt 1 niniejszego rozporządzenia. 3. Na zasadzie odstępstwa od art. 12 ust.
3 dyrektywy 2002/19/WE, jeżeli krajowy organ regulacyjny zamierza
nałożyć na operatora obowiązek zapewnienia wirtualnego
dostępu szerokopasmowego zgodnie z art. 8 i 12 tej dyrektywy, nakłada
on obowiązek dostarczania europejskiego produktu wirtualnego dostępu
szerokopasmowego, którego funkcje w najszerszym zakresie odpowiadają
potrzebom regulacyjnym ustalonym w ramach przeprowadzonej przez ten organ
oceny. Jeżeli krajowy organ regulacyjny uznaje, że europejski produkt
wirtualnego dostępu szerokopasmowego nie byłby odpowiedni w
określonych okolicznościach, przedstawia umotywowane uzasadnienie w
swoim projektowanym środku, zgodnie z procedurą określoną w
art. 6 i 7 dyrektywy 2002/21/WE. 4. Oceniając, na mocy ust. 1, 2 lub 3,
czy nałożyć obowiązek zapewnienia europejskiego produktu
wirtualnego dostępu szerokopasmowego zamiast innych możliwych
produktów dostępu hurtowego, krajowy organ regulacyjny uwzględnia
wartość ustanowienia spójnych ram regulacyjnych na całym
terytorium Unii w zakresie środków hurtowego dostępu, obecny i
perspektywiczny stan konkurencji infrastrukturalnej oraz zmiany warunków
rynkowych w kierunku tworzenia konkurencyjnych sieci nowej generacji,
inwestycje poczynione odpowiednio przez operatora uznawanego za
posiadającego znaczącą pozycję rynkową oraz podmioty
ubiegające się o dostęp, jak również okres amortyzacji
takich inwestycji. Krajowy organ regulacyjny wyznacza w razie
potrzeby okres przejściowy na zastąpienie istniejącego produktu
dostępu hurtowego przez europejski produkt wirtualnego dostępu
szerokopasmowego. 5. Na zasadzie odstępstwa od art. 9 ust. 3
dyrektywy 2002/19/WE, jeżeli operator jest zobowiązany na mocy art. 8
i 12 tej dyrektywy do zapewnienia europejskiego produktu wirtualnego
dostępu szerokopasmowego, krajowe organy regulacyjne zapewniają
opublikowanie oferty odniesienia zawierającej co najmniej elementy
określone w załączniku I pkt 1, pkt 2 lub pkt 3, w
zależności od danego przypadku. 6. Na zasadzie odstępstwa od art. 16 ust.
3 dyrektywy 2002/21/WE, krajowy organ regulacyjny nie nakłada
obowiązku złożenia wypowiedzenia przed wycofaniem uprzednio
nałożonego obowiązku oferowania europejskiego produktu
wirtualnego dostępu szerokopasmowego spełniającego wymagania
materialne i parametry określone w art. 17 ust. 1 i w załączniku
I pkt 2 niniejszego rozporządzenia, jeżeli dany operator dobrowolnie
zobowiąże się do udostępnienia takiego produktu na wniosek
osób trzecich na uczciwych i rozsądnych warunkach na okres dalszych trzech
lat. 7. Jeżeli krajowy organ regulacyjny
rozważa, w kontekście oceny dokonywanej na mocy ust. 2 lub 3, czy
wprowadzić lub utrzymać mechanizmy kontroli cen zgodnie z art. 13
dyrektywy 2002/19/WE w zakresie hurtowego dostępu do sieci nowych
generacji, czy to poprzez jeden z europejskich produktów wirtualnego
dostępu szerokopasmowego, czy też w inny sposób, uwzględnia on
stan konkurencji w zakresie cen, oferty i jakości produktów oferowanych na
poziomie detalicznym. Uwzględnia on także skuteczność
ochrony przed dyskryminacją na poziomie hurtowym oraz stan konkurencji
infrastrukturalnej ze strony innych sieci stacjonarnych lub bezprzewodowych,
należycie uwzględniając rolę istniejącej konkurencji
opartej na infrastrukturze między sieciami nowej generacji w dalszym
podnoszeniu jakości usług oferowanych użytkownikom
końcowym, w celu ustalenia, czy w konkretnych przypadkach byłoby
konieczne lub proporcjonalne wprowadzenie mechanizmów kontroli cen dostępu
hurtowego. Artykuł 19 – Produkt
łączności o zapewnionej jakości
usług (ASQ) 1. Każdy operator ma prawo oferować
europejski produkt łączności o zapewnionej jakości
usług określony w ust. 4. 2. Każdy operator realizuje racjonalne
wnioski o dostarczenie europejskiego produktu łączności o
zapewnionej jakości usług określonego w ust. 4 złożone
na piśmie przez upoważnionego dostawcę usług
łączności elektronicznej. Wszelkie odmowy dostarczenia
europejskiego produktu łączności o zapewnionej jakości
usług opierają się na obiektywnych kryteriach. Operator podaje
przyczyny odmowy w terminie jednego miesiąca od daty złożenia
pisemnego wniosku. Za obiektywną przyczynę odmowy
uznaje się fakt, że strona wnioskująca o dostarczenie jej
europejskiego produktu łączności o zapewnionej jakości
usług nie ma możliwości udostępnienia stronie, do której
wystąpiła z wnioskiem, na wniosek tej strony i na rozsądnych
warunkach, czy to na terytorium Unii, czy w krajach trzecich, europejskiego
produktu łączności o zapewnionej jakości usług, lub
nie chce tego zrobić. 3. Jeżeli wniosek rozpatrzono odmownie
lub nie zdołano zawrzeć umowy dotyczącej szczegółowych
warunków, w tym ceny, w terminie dwóch miesięcy od daty złożenia
pisemnego wniosku, każda ze stron może skierować sprawę do
właściwego krajowego organu regulacyjnego na mocy art. 20 dyrektywy 2002/21/WE.
W takim przypadku można zastosować art. 3 ust. 6 niniejszego
rozporządzenia. 4. Dostarczenie produktu
łączności uznaje się za dostarczenie europejskiego produktu
łączności o zapewnionej jakości usług, jeżeli
został on dostarczony zgodnie z minimalnymi parametrami wyszczególnionymi
w załączniku II i spełnia łącznie
następujące materialne wymagania: a) może być oferowany jako produkt
wysokiej jakości w dowolnym miejscu na terytorium Unii; b) umożliwia usługodawcom
zaspokojenie potrzeb ich użytkowników końcowych; c) efektywność kosztowa, biorąc
pod uwagę istniejące rozwiązania, które mogą być
dostarczone za pośrednictwem tej samej sieci; d) skuteczność operacyjna, w
szczególności jeżeli chodzi o możliwie największe
obniżenie barier dla wdrażania oraz kosztów uruchomienia dla
klientów; oraz e) zagwarantowanie przestrzegania przepisów o
ochronie prywatności, danych osobowych, bezpieczeństwa i
integralności sieci oraz przejrzystości, zgodnie z prawem unijnym. 5. Komisja jest uprawniona do przyjmowania
aktów delegowanych zgodnie z art. 32, aby dostosowywać załącznik
II do zmian na rynku i postępu technologicznego, i w dalszym ciągu
spełniać wymagania materialne wyszczególnione w ust. 4. Artykuł 20 – Środki
dotyczące europejskich produktów dostępu 1. Do dnia 1 stycznia 2016 r. Komisja
przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające jednolite reguły techniczne i
metodologiczne w zakresie wdrażania europejskiego produktu wirtualnego
dostępu szerokopasmowego w rozumieniu art. 17 i załącznika I pkt
1, zgodnie z określonymi tam kryteriami i parametrami, w celu
zagwarantowania równorzędnych funkcji takich produktów wirtualnego
hurtowego dostępu dla sieci nowej generacji w porównaniu z fizycznie
uwolnionym produktem dostępu. Przedmiotowe akty wykonawcze przyjmuje się
zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. 2. Komisja może przyjąć akty
wykonawcze ustanawiające jednolite reguły techniczne i metodologiczne
w zakresie wdrażania jednego lub większej liczby europejskich
produktów dostępu w rozumieniu art. 17 i 19, załącznika I pkt 2
i 3 oraz załącznika II, zgodnie z odpowiednimi kryteriami i
parametrami tam określonymi. Te akty wykonawcze przyjmowane są
zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. Rozdział IV
Zharmonizowane prawa użytkowników końcowych Artykuł 21 – Wyeliminowanie
ograniczeń i dyskryminacji 1. Organy publiczne nie mogą
ograniczać swobodnego korzystania przez użytkowników końcowych z
publicznych sieci łączności elektronicznej lub powszechnie
dostępnych usług łączności elektronicznej dostarczanych
przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w innym państwie
członkowskim. 2. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności nie mogą stosować wobec
użytkowników końcowych żadnych dyskryminacyjnych wymogów ani
warunków w zakresie dostępu lub korzystania, ze względu na ich
obywatelstwo lub miejsce zamieszkania, chyba że różnice te są
obiektywnie uzasadnione. 3. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności nie mogą stosować wyższych
taryf w przypadku połączeń wewnątrzunijnych
zakańczanych w innym państwie członkowskim, chyba że te
są obiektywnie uzasadnione: a) jeżeli chodzi o połączenia w
sieci stacjonarnej, taryf wyższych niż taryfy obowiązujące
w przypadku krajowych połączeń międzystrefowych; b) jeżeli chodzi o połączenia w
sieci ruchomej, odpowiednio, taryf wyższych niż eurotaryfa za
połączenia głosowe i wiadomości SMS w ramach roamingu
regulowanego ustanowiona w rozporządzeniu (WE) nr 531/2012. Artykuł 22 – Rozstrzyganie sporów
transgranicznych 1. Pozasądowe procedury ustanowione
zgodnie z art. 34 ust. 1 dyrektywy 2002/22/WE mają zastosowanie także
do sporów dotyczących umów między konsumentami i innymi
użytkownikami końcowymi, w zakresie, w jakim takie pozasądowe
procedury są dostępne także dla nich, oraz dostawcami łączności
elektronicznej dla ludności mającymi siedzibę w innym
państwie członkowskim. W przypadku sporów należących do
zakresu dyrektywy 2013/11/UE[33]
stosuje się przepisy tej dyrektywy. Artykuł 23 – Swoboda dostarczania i
korzystania z otwartego dostępu do internetu oraz rozsądne
zarządzanie ruchem 1. Użytkownicy mają swobodę w
uzyskiwaniu dostępu do informacji i treści oraz rozpowszechniania
ich, a także korzystania z wybranych aplikacji i usług w ramach
uzyskanego dostępu do internetu. Użytkownicy końcowi mogą
zawierać z dostawcami usług dostępu do internetu umowy
dotyczące ilości danych i prędkości oraz, zgodnie z takimi
umowami dotyczącymi ilości danych, korzystać z wszelkich ofert
dostawców treści internetowych, aplikacji i usług. 2. Użytkownicy końcowi mają
również swobodę zawierania z dostawcami łączności
elektronicznej dla ludności lub dostawcami treści, aplikacji i
usług umów dotyczących świadczenia usług specjalistycznych
o podwyższonej jakości. Aby umożliwić świadczenie
usług specjalistycznych użytkownikom końcowym, dostawcy
treści, aplikacji i usług oraz dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności mogą swobodnie zawierać wzajemne
umowy w celu przekazywania określonych umownie ilości danych lub
ruchu, jako usług specjalistycznych mających określoną
jakość świadczenia usługi lub specjalny potencjał.
Świadczenie specjalistycznych usług nie może regularnie lub
stale negatywnie wpływać na ogólną jakość usług
dostępu do internetu. 3. Niniejszy artykuł pozostaje bez
uszczerbku dla przepisów unijnych lub krajowych dotyczących zgodności
z prawem przekazywanych informacji, treści, aplikacji i usług. 4. Korzystanie ze swobód przewidzianych w ust.
1 i 2 jest ułatwiane poprzez dostarczanie kompletnych informacji, zgodnie
z art. 25 ust. 1, art. 26 ust. 2 oraz art. 27 ust. 1 i 2. 5. W ramach umownie uzgodnionych ilości
danych lub prędkości w usługach dostępu do internetu
dostawcy usług dostępu do internetu nie ograniczają swobody
przewidzianej w ust. 1 poprzez blokowanie, opóźnianie, obniżanie
jakości lub dyskryminowanie określonych treści, aplikacji lub
usług albo szczególnych ich rodzajów, z wyjątkiem przypadków, gdy
jest to niezbędne do stosowania rozsądnych środków
zarządzania ruchem. Rozsądne środki zarządzania ruchem
są przejrzyste, niedyskryminacyjne, proporcjonalne i niezbędne do: a) wprowadzenia w życie przepisu ustawy
lub orzeczenia sądu albo zapobieżenia poważnym
przestępstwom lub przeciwdziałania im; b) zachowania integralności i
bezpieczeństwa sieci, usług świadczonych za pośrednictwem
sieci oraz urządzeń końcowych użytkowników końcowych; c) zapobieżenia przekazywaniu
niezamówionych informacji użytkownikom końcowym, którzy
wcześniej wyrazili zgodę na takie środki ograniczające; d) zminimalizowania skutków przejściowego
lub wyjątkowego przeciążenia sieci, o ile równorzędne rodzaje
ruchu są traktowane jednakowo. Rozsądne zarządzanie ruchem
wiąże się z przetwarzaniem jedynie tych danych, które są
niezbędne i proporcjonalne do osiągnięcia celów określonych
w niniejszym ustępie. Artykuł 24 – Gwarancje jakości
usług 1. Krajowe organy regulacyjne uważnie
monitorują i zapewniają możliwość skutecznego
korzystania przez użytkowników końcowych ze swobód przewidzianych w
art. 23 ust. 1 i 2, zgodność z art. 23 ust. 5 oraz stałą
dostępność niedyskryminacyjnych usług dostępu do
internetu na poziomie jakości odpowiadającym postępowi
technologicznemu i nieograniczanych przez usługi specjalistyczne. We
współpracy z innymi właściwymi organami krajowymi
monitorują one także wpływ usług specjalistycznych na
różnorodność kulturową i innowacje. Krajowe organy
regulacyjne składają coroczne sprawozdanie Komisji i BEREC z
monitorowania i dokonanych ustaleń. 2. Aby zapobiec ogólnemu pogorszeniu
jakości usług dostępu do internetu lub zabezpieczyć
możliwość uzyskiwania przez użytkowników końcowych
dostępu do treści lub informacji oraz rozpowszechniania ich, jak
również korzystania z wybranych aplikacji i usług, krajowe organy
regulacyjne są uprawnione do nałożenia na dostawców
łączności elektronicznej dla ludności wymogów
dotyczących minimalnej jakości usług. Krajowe organy regulacyjne przekazują
Komisji – w odpowiednim czasie przed ustanowieniem takich wymogów –
podsumowanie podstaw do działania, przewidywane wymogi i proponowany
przebieg działań. Informacje te udostępniane są
również BEREC. Po przeanalizowaniu takich informacji Komisja może
zgłaszać do nich uwagi lub wydawać zalecenia,
w szczególności w celu zapewnienia, aby przewidywane wymagania
nie wpływały niekorzystnie na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.
Przewidywane wymogi nie mogą zostać przyjęte przed upływem
dwóch miesięcy od czasu otrzymania przez Komisję kompletnych
informacji, chyba że Komisja i dany krajowy organ regulacyjny uzgodnili
inaczej, lub też Komisja poinformowały dany krajowy organ regulacyjny
o krótszym okresie analizy wymogów, albo też poczyniła uwagi lub
wydała zalecenia. Krajowe organy regulacyjne w możliwe najszerszym
stopniu uwzględniają uwagi lub zalecenia Komisji oraz informują
o przyjętych wymogach Komisję i BEREC. 3. Komisja może przyjąć akty
wykonawcze określające jednolite warunki realizacji
zobowiązań nałożonych przez właściwe władze
krajowe na mocy niniejszego artykułu. Przedmiotowe akty wykonawcze
przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której
mowa w art. 33 ust. 2. Artykuł 25 - Przejrzystość i
publikowanie informacji 1. Z zastrzeżeniem ofert negocjowanych
indywidualnie, dostawcy łączności elektronicznej dla
ludności publikują przejrzyste, porównywalne, właściwe i
aktualne informacje o: a) swojej nazwie, adresie i danych
kontaktowych; b) w przypadku każdego planu taryfowego –
oferowanych usługach i odpowiednich parametrach jakości usług,
obowiązujących cenach (w przypadku konsumentów, cenach brutto) oraz
wszelkich obowiązujących opłatach (za dostęp, korzystanie,
utrzymywanie i innych dodatkowych opłatach), jak również kosztach
związanych z urządzeniami końcowymi; c) obowiązujących taryfach za
wszelkie numery lub usługi, w przypadku których obowiązują
szczególne ceny; d) jakości oferowanych usług,
zgodnie z aktami wykonawczymi przewidzianymi w ust. 2; e) usługach dostępu do internetu,
jeżeli są one oferowane, z podaniem następujących danych: (i) faktycznie dostępne
prędkości pobierania i wysyłania danych w państwie
członkowskim miejsca zamieszkania lub siedziby użytkownika
końcowego, w tym w godzinach największego natężenia ruchu; (ii) wszelkie ewentualne limity ilości
danych; ceny za doraźne lub długotrwałe zwiększenie
dostępnej ilości danych; prędkość przesyłania
danych i ich koszt po całkowitym wyczerpaniu obowiązującego
limitu ilości danych, jeśli obowiązuje taki limit; oraz
możliwości sprawdzania w dowolnym momencie przez użytkowników
końcowych aktualnego poziomu wykorzystania limitu danych; (iii) jasne i zrozumiałe
wyjaśnienie, w jaki sposób limity ilości danych, faktycznie
dostępna prędkość oraz inne parametry wpływające
na jakość oraz równoczesne korzystanie z usług specjalistycznych
o podwyższonej jakości mogą w praktyce wpłynąć na
korzystanie z treści, aplikacji i usług; (iv) informacje o wszelkich procedurach
wprowadzonych przez dostawcę w celu pomiaru i organizowania
ruchu, tak aby zapobiec przeciążeniu sieci, a także
informacje o tym, jak procedury te mogą wpłynąć na
jakość usług i ochronę danych osobowych; f) środkach podjętych w celu
zapewnienia niepełnosprawnym użytkownikom końcowym
równorzędnego dostępu, w tym regularnie aktualizowanych
szczegółowych informacjach o opracowanych dla nich produktach i
usługach; g) swoich wzorcach umownych, w tym wszelkich
minimalnych okresach obowiązywania umów, warunkach wcześniejszego
rozwiązania umowy i wszelkich opłatach z tego tytułu,
procedurach i opłatach bezpośrednich z tytułu zmiany dostawcy i
przenoszalności numerów lub innych identyfikatorów oraz regułach
odszkodowania z tytułu opóźnień lub nadużyć
związanych ze zmianą identyfikatora; h) dostępie do służb ratunkowych
oraz informacji o miejscu przebywania osoby wykonującej
połączenie w przypadku wszystkich oferowanych usług, o wszelkich
ograniczeniach w dostępie do służb ratunkowych zgodnie z art. 26
dyrektywy 2002/22/WE oraz o wszelkich zmianach w tym zakresie; i) prawach w odniesieniu do usługi
powszechnej, w tym, w odpowiednich przypadkach, usług dodatkowych i innych
usług wyszczególnionych w załączniku I do dyrektywy 2002/22/WE. Informacje publikowane są w czytelnej,
zrozumiałej i łatwo dostępnej formie w języku(-kach)
urzędowych(-ych) państwa członkowskiego, w którym usługa
jest oferowana i są regularnie aktualizowane. Na wezwanie
właściwego krajowego organu regulacyjnego, informacje te są mu
dostarczane przed ich opublikowaniem. Wszelkie różnice w warunkach
świadczenia usług konsumentom i innym użytkownikom końcowym
są wyraźnie zaznaczane. 2. Komisja może przyjąć akty
wykonawcze określające metody pomiaru prędkości usług
dostępu do internetu, parametry jakości usług oraz metody ich
pomiaru, jak również treści i formy publikowanych informacji oraz
sposobu ich publikacji, w tym ewentualne mechanizmy certyfikacji jakości.
Komisja może uwzględnić parametry, definicje i metody pomiaru
określone w załączniku III do dyrektywy 2002/22/WE. Te akty
wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą,
o której mowa w art. 33 ust. 2. 3. Użytkownicy mają dostęp do niezależnych
narzędzi oceniających umożliwiających im porównywanie
funkcjonowania dostępu do sieci łączności elektronicznej i
usług świadczonych w takich sieciach oraz kosztów alternatywnych
sposobów korzystania. W tym celu państwa
członkowskie ustanawiają dobrowolny system certyfikacji
interaktywnych stron, przewodników lub podobnych narzędzi. Certyfikat przyznawany jest na podstawie
obiektywnych, przejrzystych i proporcjonalnych wymogów, w szczególności
niezależności od jakiegokolwiek dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności, podawania informacji w prostym języku,
zapewniania kompletnych i aktualnych informacji oraz sprawnej procedury
rozpatrywania skarg. Jeżeli na rynku nie
ma darmowych lub dostępnych po przystępnej cenie certyfikowanych
instrumentów umożliwiających porównania, krajowe organy regulacyjne
lub inne właściwe organy krajowe udostępniają takie instrumenty
same lub za pośrednictwem osób trzecich, zgodnie z wymogami certyfikacji. Informacje publikowane przez dostawców
łączności elektronicznej dla ludności są łatwo
dostępne i darmowe, w celu udostępnienia instrumentów porównawczych. 4. Na wezwanie właściwych organów
publicznych dostawcy łączności elektronicznej dla ludności
nieodpłatnie przekazują użytkownikom końcowym informacje
leżące w interesie publicznym, w stosownych przypadkach tymi samymi
środkami, co te zwykle wykorzystywane przez nich do komunikacji z
użytkownikami końcowymi. W takim przypadku informacje są
dostarczane przez właściwe organy publiczne dostawcom
łączności elektronicznej dla ludności w standardowym
formacie i mogą dotyczyć m.in. następujących tematów: a) najpowszechniejszych sposobów
wykorzystywania usług łączności elektronicznej do
działań niezgodnych z prawem lub do rozpowszechniania szkodliwych
treści – zwłaszcza w przypadku gdy może to naruszać prawa
i swobody innych osób – w tym przypadków naruszania praw autorskich i praw
pokrewnych oraz konsekwencji prawnych tych czynów; oraz b) środków zabezpieczenia przed
zagrożeniami dla bezpieczeństwa osobistego oraz przed bezprawnym
dostępem do danych osobowych podczas korzystania z usług
łączności elektronicznej. Artykuł 26 – Wymogi informacyjne w
umowach 1. Zanim umowa o zapewnieniu dostępu do
publicznej sieci łączności elektronicznej lub publicznie
dostępnych usług łączności elektronicznej stanie
się ważna, dostawcy łączności elektronicznej dla ludności
udzielają konsumentom i innym użytkownikom końcowym, chyba
że wyraźnie zrezygnowali oni z tego, co najmniej
następujących informacji: a) dane identyfikacyjne, adres i dane
kontaktowe dostawcy oraz, jeśli są one odmienne, adres i dane
kontaktowe na potrzeby składania skarg; b) główne właściwości
świadczonych usług, w tym w szczególności: (i) w
przypadku każdego planu taryfowego – rodzaj oferowanych usług, w tym
ilość połączeń i wszystkie istotne parametry
dotyczące jakości usługi, w tym czas potrzebny na pierwsze
podłączenie; (ii) czy
i w których państwach członkowskich zapewniany jest dostęp do
służb ratunkowych i informacji o miejscu przebywania osoby
wykonującej połączenie oraz informacje o wszelkich
ograniczeniach w dostępie do służb ratunkowych, zgodnie z art. 26
dyrektywy 2002/22/WE; (iii) rodzaje
zapewnianych usług posprzedażowych, usług utrzymywania i
obsługi klienta, warunki ich świadczenia i opłaty za nie oraz
sposoby zamawiania tych usług; (iv) wszelkie
ograniczenia nałożone przez dostawcę na korzystanie z
dostarczonych urządzeń końcowych, w tym informacje o odblokowaniu
urządzeń końcowych oraz wszelkich opłatach związanych
z rozwiązaniem umowy przed końcem minimalnego okresu jej
obowiązywania; c) szczegółowe
informacje o cenach i taryfach (w przypadku konsumentów ceny i taryfy brutto
wraz z ewentualnymi należnymi opłatami dodatkowymi) oraz sposobach
udostępniania aktualnych informacji o wszelkich obowiązujących
taryfach i opłatach; d) oferowane
metody płatności i różnice w kosztach wynikające z
poszczególnych metod płatności, jak również dostępne
rozwiązania mające zagwarantować przejrzystość
naliczania opłat oraz monitorowanie poziomu konsumpcji; e) okres
obowiązywania umowy oraz warunki jej przedłużenia i
rozwiązania, w tym: (i) wszelkie
zapisy dotyczące minimalnego użytkowania lub czasu trwania wymaganego
do skorzystania z warunków promocyjnych; (ii) wszelkie
opłaty związane ze zmianą i przenoszeniem numerów lub innych
identyfikatorów, w tym ustalenia dotyczące odszkodowania za
opóźnienia lub nadużycia związane ze zmianą identyfikatora;
(iii) wszelkie opłaty za wcześniejsze
rozwiązanie umowy, w tym ustalenia dotyczące odzyskania poniesionych
kosztów w związku z urządzeniem końcowym (na zasadzie normalnie
stosowanych metod amortyzacji) oraz innymi korzyściami wynikającymi z
promocji (na zasadzie pro rata temporis); f) wszelkie ustalenia dotyczące
odszkodowania i zwrotu pieniędzy, w tym wyraźna wzmianka o ustawowych
prawach użytkownika końcowego, które przysługują mu na
wypadek świadczenia usług na poziomie jakości niższym
niż uzgodniony; g) jeżeli istnieje taki obowiązek
zgodnie z art. 25 dyrektywy 2002/22/WE, informacje o możliwości
wyboru przez użytkownika końcowego, czy jego dane osobowe mają
być zamieszczone w spisie abonentów oraz o tym, jakie dane są
zamieszczane; h) w przypadku niepełnosprawnych
użytkowników końcowych, szczegółowe informacje o opracowanych
dla nich produktach i usługach; i) sposoby wszczęcia procedur
rozstrzygania sporów, w tym sporów transgranicznych, zgodnie z art. 34
dyrektywy 2002/22/WE i art. 22 niniejszego rozporządzenia; j) rodzaj działań, które mogą
być podjęte przez dostawcę w związku
z przypadkami naruszenia bezpieczeństwa lub integralności lub
z zagrożeniami i lukami w systemie bezpieczeństwa. 2. Obok ust. 1 dostawcy
łączności elektronicznej dla ludności udzielają
użytkownikom końcowym, z wyjątkiem użytkowników
końcowych niebędących konsumentami, którzy z tego zrezygnowali,
co najmniej następujących informacji w odniesieniu do
świadczonych usług dostępu do internetu: a) wszelkie ewentualne limity ilości
danych; ceny za doraźne lub długotrwałe zwiększenie
dostępnej ilości danych; prędkość przesyłania
danych i ich koszt po całkowitym wyczerpaniu obowiązującego
limitu ilości danych, jeśli obowiązuje taki limit; oraz możliwości
sprawdzania w dowolnym momencie przez użytkowników końcowych aktualnego
poziomu konsumpcji; b) faktycznie dostępne
prędkości pobierania i wysyłania danych w głównej
lokalizacji użytkownika końcowego, w tym faktyczny zakres
prędkości, średnie prędkości oraz
prędkość przy największym natężeniu ruchu, w tym
potencjalny wpływ udzielenia dostępu osobom trzecim za
pośrednictwem lokalnej sieci radiowej; c) inne parametry jakości usługi; d) informacje o wszelkich procedurach
wprowadzonych przez dostawcę w celu pomiaru i organizowania
ruchu, tak aby zapobiec przeciążeniu sieci, a także
informacje o tym, jak procedury te mogą wpłynąć na
jakość usług i ochronę danych osobowych; e) jasne i zrozumiałe wyjaśnienie, w
jaki sposób limity ilości danych, faktycznie dostępna
prędkość oraz inne parametry wpływające na
jakość usług, a także równoczesne korzystanie z usług
specjalistycznych o podwyższonej jakości mogą w praktyce
wpłynąć na korzystanie z treści, aplikacji i usług. 3. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2,
podawane są w jasnej i zrozumiałej formie w sposób
umożliwiający łatwy dostęp do nich, w języku
urzędowym państwa członkowskiego zamieszkania lub siedziby
użytkownika końcowego i są regularnie aktualizowane.
Stanowią one integralną część umowy i mogą być
zmienione wyłącznie za wyraźnym porozumieniem stron.
Użytkownik końcowy otrzymuje pisemną kopię umowy. 4. Komisja może przyjąć akty
wykonawcze szczegółowo określające wymogi informacyjne
wyszczególnione w ust. 2. Przedmiotowe akty wykonawcze przyjmuje się
zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2.
5. Na wezwanie właściwych organów
publicznych umowa zawiera także wszelkie informacje, które mogą
zostać dostarczone w tym celu przez właściwe organy
publiczne, o wykorzystywaniu sieci i usług łączności
elektronicznej do działań niezgodnych z prawem lub do rozpowszechniania
szkodliwych treści oraz o sposobach ochrony przez zagrożeniami
dla bezpieczeństwa osobistego oraz przed bezprawnym przetwarzaniem danych
osobowych, o których mowa w art. 25 ust. 4 i które
mają związek ze świadczoną usługą. Artykuł 27 – Kontrola konsumpcji 1. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności oferują użytkownikom końcowym
możliwość bezpłatnego korzystania z instrumentu, który
dostarcza informacje o łącznej konsumpcji różnych usług
łączności elektronicznej wyrażone w walucie, w której
naliczane są opłaty obciążające użytkownika
końcowego. Taki instrument gwarantuje, że bez zgody użytkownika
końcowego łączne wydatki w wyznaczonym okresie użytkowania
nie przekroczą określonego limitu finansowego ustalonego przez
użytkownika końcowego. 2. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności zapewniają, by użytkownicy
końcowi otrzymywali odpowiednie powiadomienie w momencie, w którym
konsumpcja usług osiągnęła 80 % limitu finansowego
ustalonego zgodnie z ust. 1. W powiadomieniu informuje się, jakie kroki
należy podjąć w celu dalszego korzystania z tych usług, w
tym o kosztach tych usług. Dostawca zaprzestaje świadczenia
określonych usług oraz pobierania opłat od użytkownika
końcowego, gdyby miało dojść do przekroczenia limitu
finansowego, chyba że użytkownik końcowy wystąpi o dalsze
lub ponowne świadczenie tych usług. Po osiągnięciu limitu
finansowego użytkownicy końcowi mogą w dalszym ciągu
odbierać połączenia i wiadomości SMS, łączyć
się z darmowymi numerami oraz bezpłatnie ze służbami ratunkowymi,
wybierając europejski numer alarmowy 112, do końca uzgodnionego
okresu naliczania opłat. 3. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności umożliwiają użytkownikom
końcowym, bezpośrednio przed wykonaniem przez nich
połączenia, uzyskanie, w łatwy sposób i bez ponoszenia
jakichkolwiek kosztów, informacji o obowiązujących taryfach za
połączenie z danym numerem lub skorzystanie z danej usługi, w
przypadku których obowiązują szczególne ceny, chyba że krajowy
organ regulacyjny uprzednio zezwolił na odstępstwo ze względów
proporcjonalności. Wszelkie takie informacje dostarczane są w sposób
umożliwiający porównanie cen wszystkich takich numerów lub
usług. 4. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności oferują użytkownikom końcowym
możliwość bezpłatnego otrzymywania szczegółowych
rachunków. Artykuł 28 – Rozwiązanie umowy 1. Umowy zawierane między konsumentami i
dostawcami łączności elektronicznej dla ludności nie
mogą przewidywać minimalnego okresu obowiązywania umowy
przekraczającego 24 miesiące. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności oferują użytkownikom końcowym
możliwość zawarcia umowy o maksymalnym okresie
obowiązywania wynoszącym 12 miesięcy. 2. Konsumenci i inni użytkownicy, chyba
że zrezygnowali z tej możliwości, mają prawo
rozwiązania umowy za jednomiesięcznym wypowiedzeniem, jeżeli od
czasu zawarcia umowy upłynęło co najmniej sześć
miesięcy. Nie powoduje to konieczności wypłacenia żadnego
odszkodowania, poza pozostałą wartością dofinansowanych
urządzeń związanych z umową w momencie zawierania umowy
oraz obliczonym na zasadzie pro rata temporis zwrotem wszelkich innych
korzyści wynikających z promocji określonych jako takie w
momencie zawierania umowy. Wszelkie ograniczenia użytkowania
urządzeń końcowych w takich sieciach są nieodpłatnie usuwane
przez dostawcę najpóźniej w momencie zapłaty takiego
odszkodowania. 3. Jeżeli umowy lub prawo krajowe
przewidują dorozumiane przedłużanie okresu obowiązywania
umowy, dostawca łączności elektronicznej dla ludności
informuje o tym użytkownika w odpowiednim czasie, tak by użytkownik
ten miał co najmniej miesiąc na sprzeciwienie się dorozumianemu
przedłużeniu. Jeżeli użytkownik końcowy nie wyrazi
sprzeciwu, umowa uznawana jest za umowę zawartą na czas
nieokreślony, która może zostać rozwiązana przez użytkownika
w dowolnym terminie, za jednomiesięcznym wypowiedzeniem i bez ponoszenia
jakichkolwiek kosztów. 4. Użytkownicy końcowi mają
prawo rozwiązania umowy bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów po
powiadomieniu przez dostawcę łączności elektronicznej dla ludności
o zamiarze wprowadzenia zmian w warunkach umowy, chyba że proponowane
zmiany przynoszą użytkownikom końcowym wyłącznie
korzyści. Dostawcy powiadamiają użytkowników końcowych o
wszelkich takich zmianach z odpowiednim wyprzedzeniem, nie krótszym
niż jeden miesiąc, jednocześnie informując ich
o przysługującym im prawie do rozwiązania zawartych
umów bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów, jeżeli nie akceptują
nowych warunków. Ustęp 2 stosuje się odpowiednio. 5. Wszelkie znaczące i nie mające
charakteru tymczasowego różnice między faktyczną uzyskiwaną
prędkością lub innymi parametrami jakości a parametrami
podanymi przez dostawcę łączności elektronicznej dla
ludności zgodnie z art. 26 uznawane są za brak zapewnienia
określonych parametrów do celów ustalenia środków ochrony prawnej
przysługujących użytkownikowi końcowemu zgodnie z prawem
krajowym. 6. Zamówienie dodatkowych usług
świadczonych przez tego samego dostawcę łączności
elektronicznej dla ludności nie powoduje, że początkowy okres
obowiązywania umowy biegnie od nowa, chyba że cena dodatkowej
usługi/dodatkowych usług znacząco przekracza cenę
początkowo zamówionych usług lub też te dodatkowe usługi
oferowane są po specjalnej promocyjnej cenie związanej z
przedłużeniem obowiązującej umowy. 7. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności stosują warunki i procedury
rozwiązania umowy, które nie tworzą barier utrudniających
zmianę dostawcy usług ani nie zniechęcają do tego kroku. Artykuł 29 – Oferty powiązane Jeżeli pakiet usług oferowanych
konsumentom obejmuje co najmniej podłączenie do sieci
łączności elektronicznej lub usługę
łączności elektronicznej, art. 28 i 30 niniejszego
rozporządzenia mają zastosowanie do wszystkich elementów tego
pakietu. Rozdział V
Ułatwienie zmiany dostawcy Artykuł 30 – Zmiana dostawcy i
przenoszalność numerów 1. Wszyscy użytkownicy końcowy
posiadający numery ujęte w krajowym planie numeracji telefonicznej,
którzy o to wystąpią, mają prawo zachowania swojego
numeru/swoich numerów niezależnie od dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności świadczącego usługę,
zgodnie z częścią C załącznika I do dyrektywy 2002/22/WE,
o ile dostawca jest dostawcą łączności elektronicznej w
państwie członkowskim, którego dotyczy krajowy plan numeracji, lub
jest europejskim dostawcą łączności elektronicznej, który
powiadomił właściwy organ regulacyjny państwa
członkowskiego siedziby o tym, że świadczy lub zamierza
świadczyć takie usługi w państwie członkowskim,
którego dotyczy krajowy plan numeracji. 2. Obowiązujące między
dostawcami łączności elektronicznej dla ludności ceny
związane z zapewnianiem możliwości przenoszenia numerów ustalane
są na podstawie faktycznych kosztów, a bezpośrednie opłaty dla
użytkowników końcowych, jeśli takie są pobierane, nie
mogą zniechęcać ich do zmiany dostawcy. 3. Przenoszenie numerów, a następnie
ich aktywacja przeprowadzane są w jak najkrótszym czasie. W przypadku
użytkowników końcowych, którzy zawarli umowę o przeniesieniu
numeru do nowego dostawcy, numer ten aktywowany jest w przeciągu jednego
dnia roboczego od daty zawarcia takiej umowy. W każdym przypadku
niemożność korzystania z usługi nie może trwać
dłużej niż jeden dzień roboczy. 4. Przejmujący dostawca
łączności elektronicznej dla ludności przeprowadza proces
zmiany i przenoszenia. Użytkownicy końcowi otrzymują odpowiednie
informacje o zmianie przed rozpoczęciem procesu zmiany i w jego trakcie, a
także bezpośrednio po jego zakończeniu. Użytkownicy
końcowi nie mogą zostać przeniesieni do innego dostawcy wbrew swojej
woli. 5. Umowy użytkowników końcowych z dostawcami
łączności elektronicznej dla ludności, od których się
przenoszą, wygasają automatycznie wraz z zakończeniem zmiany..
Poprzedni dostawcy łączności elektronicznej dla ludności
zwracają konsumentom korzystającym z usług przedpłaconych
wszelkie pozostałe na ich koncie środki. 6. Dostawcy łączności
elektronicznej dla ludności, którzy opóźniają przeniesienie lub
nadużywają tę procedurę, w tym poprzez brak
udostępnienia informacji potrzebnych do szybkiego przeniesienia, zobowiązani
są do wypłacenia odszkodowania użytkownikom końcowym,
którzy padli ofiarą takiego opóźnienia lub nadużyć. 7. W przypadku gdy użytkownik
końcowy przenoszący się do nowego dostawcy usług
dostępu do internetu ma adres e-mail zapewniany przez dotychczasowego
dostawcę, ten ostatni na wniosek użytkownika końcowego
bezpłatnie przekazuje na adres e-mail wskazany przez użytkownika
końcowego wszystkie wiadomości e-mail otrzymane przez
użytkownika końcowego na jego poprzedni adres przez okres 12
miesięcy. Usługa przekazywania wiadomości e-mail obejmuje
wysyłanie automatycznej informacji zwrotnej do wszystkich
wysyłających wiadomości e-mail na poprzedni adres,
zawiadamiającej ich o nowym adresie e-mail użytkownika
końcowego. Użytkownik końcowy może poprosić, by nowy
adres e-mail nie był podawany w automatycznej wiadomości zwrotnej. Po upływie początkowego 12-miesięcznego
okresu dotychczasowy dostawca łączności elektronicznej dla
ludności zapewnia użytkownikowi możliwość
przedłużenia okresu przekazywania wiadomości e-mail, w razie
potrzeby pobierając za to opłaty. Dotychczasowy dostawca
łączności elektronicznej dla ludności nie przydziela
początkowego adresu e-mail innemu użytkownikowi końcowemu przed
upływem dwóch lat od daty rozwiązania umowy, a w każdym
przypadku w okresie, na jaki przedłużono przekazywanie
wiadomości e-mail. 8. Właściwe organy krajowe mogą
ustanowić ogólny proces zmiany i przenoszenia, obejmujący
ustanowienie odpowiednich sankcji dla dostawców i odszkodowań dla
użytkowników końcowych. Uwzględniają one potrzebną
ochronę dla użytkowników końcowych w trakcie procesu zmiany
dostawcy oraz konieczność zapewnienia sprawnego przeprowadzenia tego
procesu. Rozdział VI
Przepisy organizacyjne i końcowe Artykuł 31 – Sankcje Państwa
członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji
mających zastosowanie w przypadku naruszeń przepisów niniejszego
rozporządzenia i przyjmują wszystkie środki niezbędne do
zapewnienia ich wdrożenia. Przewidziane
sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają
Komisję o tych przepisach w terminie do dnia 1 lipca 2016 r. i
niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich późniejszych
zmianach w nich wprowadzonych. W odniesieniu do
europejskich dostawców łączności elektronicznej sankcje
nakładane są zgodnie z rozdziałem II dotyczącym
odpowiednich kompetencji krajowych organów regulacyjnych w państwach
siedziby i państwach przyjmujących. Artykuł 32 Przekazanie uprawnień 1.
Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów
delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule. 2.
Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o
których mowa w art. 17 ust. 2 i art. 19 ust. 5, powierza się Komisji na
czas nieokreślony od dnia [data wejścia w życie niniejszego
rozporządzenia]. 3.
Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art.
17 ust. 2 i art. 19 ust. 5, może zostać w dowolnym momencie
odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie
określonych w niej uprawnień. Decyzja
o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej
opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub
w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność
jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. 4.
Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego
Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu
i Radzie. 5.
Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 17
ust. 2 i art. 19 ust. 5 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament
Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch
miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu
i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament
Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie
wniosą sprzeciwu. Termin ten
przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu
Europejskiego lub Rady. Artykuł 33 – Procedura komitetowa 1.
Komisję wspomaga Komitet ds. Łączności
ustanowiony na mocy art. 22 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE. Komitet ten jest
komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 2. W
przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5
rozporządzenia (UE) nr 182/2011. Artykuł 34 – Zmiany w dyrektywie 2002/20/WE W art. 3
ust. 2 skreśla się akapit drugi. Artykuł 35 – Zmiany w dyrektywie 2002/21/WE W dyrektywie 2002/21/WE
wprowadza się następujące zmiany: 1) w art. 1 dodaje
się ust. 6 w brzmieniu: „Niniejsza
dyrektywa i dyrektywy szczegółowe interpretowane są i stosowane
łącznie z przepisami rozporządzenia nr [XX/2014].”; 2) w art. 7a
wprowadza się następujące zmiany: –
a) w ust.1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: „1. Jeżeli projektowany środek, objęty
zakresem art. 7 ust. 3, ma na celu nałożenie, zmianę lub
wycofanie obowiązku spoczywającego na operatorze na podstawie art. 16
w związku z art. 5 i art. 9–13 dyrektywy 2002/19/WE (dyrektywa o
dostępie) oraz na podstawie art. 17 dyrektywy 2002/22/WE (dyrektywa o
usłudze powszechnej), Komisja może w terminie jednego miesiąca,
o którym mowa w art. 7 ust. 3 niniejszej dyrektywy, powiadomić dany
krajowy organ regulacyjny i BEREC o powodach uznania, że projektowany
środek stanowiłby przeszkodę dla funkcjonowania jednolitego
rynku lub że ma poważne wątpliwości co do zgodności
tego środka z prawem Unii, biorąc pod uwagę wszelkie odpowiednie
zalecenia przyjęte na mocy art. 19 ust. 1 niniejszej dyrektywy
dotyczące zharmonizowanego stosowania szczególnych przepisów niniejszej
dyrektywy i dyrektyw szczegółowych. W takim
przypadku projektowany środek nie jest przyjmowany w kolejnych trzech
miesiącach następujących po zgłoszeniu dokonanym przez
Komisję.”; –
b) ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. W okresie trzech miesięcy, o którym mowa w
ust. 1, Komisja, BEREC i właściwy krajowy organ regulacyjny
ściśle współpracują w celu określenia
najwłaściwszego i najskuteczniejszego środka w świetle
celów ustanowionych w art. 8, biorąc jednocześnie należycie pod
uwagę opinie uczestników rynku i konieczność wypracowania
spójnej praktyki regulacyjnej. Jeżeli
projektowany środek ma na celu nałożenie, zmianę lub
wycofanie obowiązku spoczywającego na europejskim dostawcy
łączności elektronicznej w rozumieniu rozporządzenia [XXX/2014]
w przyjmującym państwie członkowskim, we współpracy
uczestniczyć może także krajowy organ regulacyjny państwa
siedziby.”; –
c) w ust. 5 dodaje się lit. aa) w brzmieniu: „aa) podjąć decyzję o
zobowiązaniu danego krajowego organu regulacyjnego do wycofania
projektowanego środka, przedstawiając jednocześnie konkretne
propozycje wprowadzenia w nim zmian, jeżeli projektowany środek ma na
celu nałożenie, zmianę lub wycofanie obowiązku
spoczywającego na europejskim dostawcy usług łączności
elektronicznej w rozumieniu rozporządzenia [XXX/2014].”; –
d) w ust. 6 dodaje się akapit w brzmieniu: „Artykuł 7
ust. 6 ma zastosowanie w przypadkach, w których Komisja podejmuje decyzję
zgodnie z ust. 5 lit. aa)”; 3) w art. 15
wprowadza się następujące zmiany: –
a) między pierwszym i drugim akapitem ust. 1
dodaje się akapit w brzmieniu: „Oceniając,
czy dany rynek ma właściwości mogące uzasadnić
nałożenie ex ante obowiązków regulacyjnych i dlatego musi
zostać ujęty w zaleceniu, Komisja uwzględnia w
szczególności potrzebę spójnych regulacji w całej Unii,
potrzebę wspierania skutecznych inwestycji i innowacji w interesie
użytkowników końcowych oraz ogólnej konkurencyjności unijnej
gospodarki, jak również znaczenie danego rynku, obok innych czynników,
takich jak istniejąca konkurencja infrastrukturalna na poziomie
detalicznym oraz konkurencja pod względem cen, oferty i jakości
produktów oferowanych użytkownikom końcowym. Komisja rozważa
wszystkie istotne ograniczenia dla konkurencji, niezależnie od tego, czy
sieci, usługi lub aplikacje stanowiące źródło takich
ograniczeń uznawane są za sieci łączności
elektronicznej, usługi łączności elektronicznej lub inne
rodzaje usług lub aplikacji porównywalne z punktu widzenia
użytkownika końcowego, w celu ustalenia, czy, w ogólnym ujęciu w
Unii lub na znacznej części jej terytorium spełnione są
łącznie następujące trzy kryteria: a)
występowanie istotnych, niemających przejściowego charakteru
barier strukturalnych, prawnych lub regulacyjnych, utrudniających
wejście na rynek; b) struktura
rynku nie sprzyja uzyskaniu skutecznej konkurencji w odpowiednim okresie czasu,
uwzględniając stan konkurencji infrastrukturalnej i inne rodzaje
konkurencji po pokonaniu barier utrudniających wejście na rynek; c) samo prawo
konkurencji nie wystarczy do odpowiedniego zaradzenia
niedoskonałościom rynku.”; –
b) w ust. 3 dodaje się akapit w brzmieniu: „Wykonując
kompetencje na mocy art. 7, Komisja sprawdza, czy trzy kryteria określone
w ust. 1 są łącznie spełnione, oceniając
zgodność z prawem Unii projektowanego środka, w którym
stwierdzono, że a) dany rynek,
który nie został ujęty w zaleceniu, ma właściwości
uzasadniające nałożenie wymogów regulacyjnych, ze względu
na szczególne uwarunkowania krajowe; lub b) rynek
ujęty w zaleceniu nie wymaga regulacji ze względu na szczególne
uwarunkowania krajowe.”; 4) w art. 19
akapit pierwszy wprowadza się następujące zmiany: „Bez uszczerbku
dla art. 9 niniejszej dyrektywy oraz art. 6 i 8 dyrektywy 2002/20/WE (dyrektywa
o zezwoleniach), w przypadku gdy Komisja stwierdzi, że
rozbieżności w realizacji przez krajowe organy regulacyjne zadań
regulacyjnych określonych w niniejszej dyrektywie i w dyrektywach
szczegółowych oraz rozporządzeniu nr [XX/2014] mogą
stwarzać przeszkody dla funkcjonowania rynku wewnętrznego, może
ona wydać, w jak największym stopniu uwzględniając
opinię BEREC zalecenie lub decyzję w sprawie zharmonizowanego
stosowania przepisów niniejszej dyrektywy, dyrektyw szczegółowych i
rozporządzenia nr [XX/2014], aby wesprzeć realizację celów
określonych w art. 8.”. Artykuł 36 – Zmiany w dyrektywie 2002/22/WE 1. W dyrektywie 2002/22/WE
wprowadza się następujące zmiany ze skutkiem od dnia 1 lipca 2016
r.: 1) w art. 1 ust. 3
skreśla się pierwsze zdanie; 2) skreśla
się art. 20, 21, 22 i 30. 2.
Państwa członkowskie utrzymują w mocy do
dnia 1 lipca 2016 r. wszystkie środki służące transpozycji
przepisów, o których mowa w ust. 1. Artykuł 37 – Zmiany w
rozporządzeniu (WE) nr 531/2012 W rozporządzeniu (WE) nr 531/2012 wprowadza
się następujące zmiany: 1) w art. 1 ust. 1
dodaje się akapit trzeci w brzmieniu: „Niniejsze
rozporządzenie ma zastosowanie do usług roamingowych
świadczonych w Unii użytkownikom końcowym, których krajowy
operator jest dostawcą łączności elektronicznej dla
ludności w państwie członkowskim.”; 2) w art. 2 ust. 2
dodaje się literę r) w brzmieniu: „r) „dwustronna
lub wielostronna umowa roamingowa” oznacza jedną umowę handlową
lub techniczną lub większą liczbę takich umów zawartych
między dostawcami usług roamingu, umożliwiającą
wirtualne zwiększenie zasięgu sieci macierzystej oraz stałe
świadczenie przez każdego dostawcę usług roamingu
detalicznych usług roamingu regulowanego po tej samej cenie jak ich
odpowiednich krajowych usług łączności ruchomej.”; 3) w art. 4 dodaje
się ust. 7 w brzmieniu: „7. Niniejszy
artykuł nie ma zastosowania do dostawców usług roamingu, którzy
świadczą detaliczne usługi roamingu regulowanego zgodnie z art. 4a
.”; 4) dodaje się
art. 4a w brzmieniu: „Artykuł 4a 1. Niniejszy artykuł ma
zastosowanie do dostawców usług roamingu, którzy: a)
stosują, domyślnie i we wszystkich odpowiednich pakietach usług
detalicznych obejmujących regulowane usługi roamingu, stawki
obowiązujące za usługi krajowe zarówno w przypadku usług
krajowych, jak i usług roamingu regulowanego w całej Unii, tak jak gdyby
usługi roamingu regulowanego konsumowane były w ramach sieci
macierzystej; oraz b)
zapewniają, czy to za pośrednictwem swoich własnych sieci, czy
też na mocy dwustronnej lub wielostronnej umowy roamingowej z innymi
dostawcami usług roamingu, spełnienie wymogów określonych w lit.
a) przez co najmniej jednego dostawcę roamingu we wszystkich
państwach członkowskich. 2. Ustępy 1, 6 i 7 nie
wykluczają możliwości ograniczenia przez dostawcę
usług roamingu korzystania z detalicznych usług roamingu regulowanego
po obowiązującej stawce za usługi krajowe poprzez odwołanie
się do kryterium rozsądnego używania. W
każdym przypadku kryterium to jest stosowane w taki sposób, by podczas
okresowych podróży po terytorium Unii konsumenci korzystający z
różnych krajowych pakietów usług detalicznych dostawcy usług
roamingu mogli bez obaw korzystać z nich w sposób, w jaki normalnie
korzystają z odpowiednich krajowych pakietów usług detalicznych. Dostawca usług roamingu korzystający z
tej możliwości publikuje zgodnie z art. 25 ust. 1 lit. b)
rozporządzenia XXX/2014 oraz podaje w swoich umowach, zgodnie z art. 26
ust. 1 lit. b) i c) tego rozporządzenia, szczegółowe informacje
ilościowe dotyczące sposobu stosowania kryterium rozsądnego
używania, odnosząc się do opłaty głównej, ilości
lub innych parametrów danego pakietu usług detalicznych. Do dnia 31
grudnia 2014 r. BEREC, po konsultacji z zainteresowanymi stronami i w
ścisłej współpracy z Komisją, wydaje ogólne wytyczne
dotyczące stosowania kryterium rozsądnego używania w umowach
detalicznych oferowanych przez dostawców usług roamingu
korzystających z niniejszego artykułu.. BEREC
opracowuje takie wytyczne pod kątem ogólnego celu określonego w
akapicie pierwszym, mając na uwadze w szczególności ewolucję cen
i modelu korzystania z usług w państwach członkowskich,
stopień zbliżenia cen usług krajowych w Unii, wszelki widoczny
wpływ roamingu oferowanego po stawkach krajowych na ewolucję takich
stawek oraz hurtowych opłat za roaming w niezbilansowanym ruchu
między dostawcami usług roamingu. Właściwy
krajowy organ regulacyjny monitoruje i nadzoruje stosowanie kryterium
rozsądnego używania, w możliwie najszerszym stopniu
uwzględniając ogólne wytyczne BEREC, po ich przyjęciu, oraz
zapobiegając stosowaniu nieuzasadnionych warunków. 3. Indywidualni użytkownicy
końcowi korzystający z usług dostawcy usług roamingu
korzystającego z niniejszego artykułu mogą, na własny
wniosek, świadomie i wyraźnie zrezygnować z korzyści związanych
ze stosowaniem do usług roamingu regulowanego właściwej krajowej
opłaty za usługę w ramach danego pakietu usług detalicznych
w zamian za inne korzyści oferowane przez tego dostawcę. Dostawca usług roamingu przypomina tym
użytkownikom końcowym, jakie korzyści związane z roamingiem
zostaną w ten sposób utracone. Krajowe
organy regulacyjne monitorują w szczególności, czy dostawcy
usług roamingu korzystający z niniejszego artykułu stosują
praktyki biznesowe służące ominięciu domyślnych
uregulowań. 4. Opłaty za detaliczne
usługi roamingu regulowanego ustanowione w art. 8, 10 i 13 nie mają
zastosowania do usług roamingu oferowanych przez dostawcę
korzystającego z niniejszego artykułu, w zakresie, w jakim pobierane
za nie opłaty są na tym samym poziomie, co opłaty
obowiązujące za usługi krajowe. Jeżeli
dostawca usług roamingu korzystający z niniejszego artykułu
stosuje za korzystanie z usług roamingu regulowanego wykraczające
poza rozsądne używanie takich usług zgodnie z ust. 2,
opłaty różne od tych obowiązujących za usługi krajowe,
lub jeżeli indywidualny użytkownik końcowy wyraźnie zrzeka
się korzyści wynikających ze stosowania opłat za
usługi krajowe w przypadku usług roamingu regulowanego zgodnie z ust.
3, opłaty za te usługi roamingu regulowanego nie przekraczają
detalicznych opłat roamingowych ustanowionych w art. 8, 10 i 13. 5. Dostawca usług roamingu
pragnący skorzystać z niniejszego artykułu zgłasza
Urzędowi BEREC swoje własne oświadczenie oraz wszelkie umowy
dwustronne lub wielostronne, na mocy których wypełnia warunki ust. 1 oraz
wszelkie zmiany w tych umowach. Zgłaszając
te dokumenty, dostawca usług roamingu przedstawia również dowód na
wyrażenie przez wszelkich partnerów zgłoszonych dwustronnych lub
wielostronnych umów roamingowych zgody na zgłoszenie tych dokumentów. 6. W okresie od 1 lipca 2014 r. do 30
czerwca 2016 r. niniejszy artykuł stosuje się do dostawców usług
roamingu, które nie spełniają warunków określonych w ust. 1,
jeżeli spełniają one następujące warunki: a) dostawca
usług roamingu zgłasza swoje własne oświadczenie oraz
wszelkie właściwe dwustronne lub wielostronne umowy roamingowe do
Urzędu BEREC zgodnie z ust. 5, powołując się wyraźnie
na niniejszy ustęp; b) dostawca
usług roamingu zapewni, czy to za pośrednictwem swoich własnych
sieci, czy też na mocy dwustronnych lub wielostronnych umów roamingowych z
innymi dostawcami usług roamingu, że warunki określone w ust.
c), d) i e) zostały spełnione w co najmniej 17 państwach
członkowskich, w których zamieszkuje 70 % ludności Unii; c) dostawca
usług roamingu i wszyscy partnerzy umowni w rozumieniu lit. b) zobowiążą
się do udostępnienia i aktywnego oferowania, najpóźniej od dnia 1
lipca 2014 r. lub od daty zgłoszenia, zależnie od tego, która z tych
dat jest późniejsza, co najmniej jednego pakietu usług detalicznych z
opcją taryfową, zgodnie z którą stawka opłat pobieranych za
usługi krajowe obowiązuje zarówno w przypadku usług krajowych,
jak i usług roamingu regulowanego na terytorium całej Unii, tak jak
gdyby te usługi roamingu regulowanego konsumowano w ramach sieci
macierzystej; d) dostawca
usług roamingu i wszyscy partnerzy umowni w rozumieniu lit. b)
zobowiążą się do udostępnienia i aktywnego oferowania,
najpóźniej od dnia 1 stycznia 2015 r. lub od daty zgłoszenia,
zależnie od tego, która z tych dat jest późniejsza, takich opcji
taryfowych w pakietach usług detalicznych, które, poczynając od dnia 1
stycznia tego roku, były używane przez co najmniej 50 % klientów
poszczególnych stron; e) dostawca
usług roamingu i wszyscy partnerzy umowni w rozumieniu lit. b)
zobowiążą się do spełnienia, najpóźniej do dnia 1
lipca 2016 r., wymogów ust. 1 lit. b) we wszystkich swoich pakietach usług
detalicznych. Dostawca
usług roamingu korzystający z niniejszego artykułu i wszyscy
partnerzy umowni w rozumieniu lit. b) mogą, zamiast podejmowania
zobowiązania, o którym mowa w lit. d), zobowiązać się,
że od dnia 1 lipca 2015 r. lub od daty zgłoszenia, zależnie od
tego, która z tych dat jest późniejsza, wszelkie opłaty dodatkowe z
tytułu roamingu doliczane do obowiązujących opłat za
usługi krajowe w jej różnych pakietach usług detalicznych
stanowić będą łącznie nie więcej niż 50 %
opłat obowiązujących w tych pakietach w dniu 1 stycznia 2015 r.,
niezależnie od tego, czy taki opłaty dodatkowe naliczane są na
podstawie jednostek takich jak minuta rozmowy czy megabajt, okresy takie jak dni
czy tygodnie korzystania z roamingu, czy też za pomocą jakichkolwiek
innych sposobów lub połączenia wielu sposobów. Dostawcy usług roamingu powołujący się na
niniejszą literę wykazują krajowemu organowi regulacyjnemu
zgodność z wymogiem 50 % obniżki oraz dostarczają
wszelką niezbędną dokumentację, do której przedstawienia
zostaną wezwani przez ten organ. Jeżeli
dostawca usług roamingu korzystający z niniejszego artykułu
zgłosi swoje oświadczenie oraz wszelkie właściwe dwustronne
lub wielostronne umowy roamingowe do Urzędu BEREC na mocy lit. a) w
akapicie pierwszym, a tym samym będą podlegać treści tego
akapitu, zgłaszający dostawca usług roamingu oraz wszyscy
partnerzy umowni w rozumieniu lit. b) będą zobowiązani do
wypełnienia ciążących na nich zobowiązań zgodnie
z lit. c), d) i e) w akapicie pierwszym, w tym wszelkich zobowiązań
alternatywnych wobec tego przewidzianego w lit. d) tego akapitu, co najmniej do
dnia 1 lipca 2018 r. 7. W okresie od 1 lipca 2014 r. do 30
czerwca 2016 r. niniejszy artykuł stosuje się do dostawców usług
roamingu, którzy nie spełniają warunków określonych w ust. 1,
jeżeli spełniają oni następujące warunki: a) dostawca
usług roamingu zgłosi swoje własne oświadczenie oraz
wszelkie właściwe dwustronne lub wielostronne umowy roamingowe do
Urzędu BEREC zgodnie z ust. 5, powołując się wyraźnie
na niniejszy ustęp; b) dostawca
usług roamingu zapewni, czy to za pośrednictwem swoich własnych
sieci, czy też na mocy dwustronnych lub wielostronnych umów roamingowych z
innymi dostawcami usług roamingu, że warunki określone w ust. 1
lit. a) zostaną spełnione w co najmniej 10 państwach
członkowskich, w których zamieszkuje 30 % ludności Unii,
najpóźniej od dnia 1 lipca 2014 r. lub od daty zgłoszenia,
zależnie od tego, która z tych dat jest późniejsza; c) dostawca
usług roamingu zapewni, czy to za pośrednictwem swoich własnych
sieci, czy też na mocy dwustronnych lub wielostronnych umów roamingowych z
innymi dostawcami usług roamingu, że warunki określone w ust. 1
lit. a) zostaną spełnione w co najmniej 14 państwach
członkowskich, w których zamieszkuje 50 % ludności Unii,
najpóźniej od dnia 1 lipca 2015 r. lub od daty zgłoszenia,
zależnie od tego, która z tych dat jest późniejsza; d) dostawca
usług roamingu zapewni, czy to za pośrednictwem swoich własnych
sieci, czy też na mocy dwustronnych lub wielostronnych umów roamingowych z
innymi dostawcami usług roamingu, że warunki określone w ust. 1
lit. a) zostaną spełnione w co najmniej 17 państwach
członkowskich, w których zamieszkuje 70 % ludności Unii, najpóźniej
od dnia 1 lipca 2016 r. Jeżeli
dostawca usług roamingu korzystający z niniejszego artykułu
zgłosi własne oświadczenie oraz wszelkie właściwe
dwustronne lub wielostronne umowy roamingowe do Urzędu BEREC na mocy lit.
a) w akapicie pierwszym, a tym samym będzie podlegał treści tego
akapitu, zgłaszający dostawca usług roamingu i wszyscy partnerzy
umowni w rozumieniu lit. b) są zobowiązani do wypełnienia
ciążących na nich obowiązków i spełnienia warunków
określonych w ust. 1 lit. a) co najmniej do dnia 1 lipca 2018 r. 8. Dostawcy usług roamingu
negocjują w dobrej wierze ustalenia zmierzające do zawarcia
dwustronnych lub wielostronnych umów roamingowych, na uczciwych i racjonalnych
warunkach, mając na uwadze, że takie umowy z innymi dostawcami usług
roamingowych powinny umożliwić wirtualne zwiększenie
zasięgu sieci macierzystej oraz trwałe świadczenie przez
każdego dostawcę usług roamingu korzystającego z
niniejszego artykułu detalicznych usług roamingu regulowanego po tej
samej cenie, co ich odpowiednich krajowych usług łączności
ruchomej. 9. Na zasadzie wyjątku od ust. 1, po dniu 1 lipca 2016
r. niniejszy artykuł stosuje się do dostawców usług roamingu
korzystających z niniejszego artykułu, którzy wykażą,
że w dobrej wierze dążyli do zawarcia lub przedłużenia
dwustronnych lub wielostronnych umów roamingowych na uczciwych i racjonalnych
warunkach we wszystkich państwach członkowskich, w których nie
spełniają jeszcze wymogów ust. 1, ale nie zdołali zawrzeć
żadnej dwustronnej lub wielostronnej umowy roamingowej z dostawcą
usług roamingu w jednym państwie członkowskim lub większej
ich liczbie, o ile spełniają oni wymóg dotyczący minimalnego
zasięgu sieci, o którym mowa w ust. 6 lit. b), oraz pozostają w
zgodności z wszystkimi pozostałymi istotnymi przepisami niniejszego
artykułu. W takich przypadkach dostawcy usług
roamingu korzystający z niniejszego artykułu w dalszym ciągu
próbują uzgodnić racjonalne warunki zawarcia umowy roamingowej z
dostawcami usług roamingu z wszystkich niereprezentowanych państw
członkowskich. 10. Jeżeli alternatywny dostawca
usług roamingu przyznał już dostęp klientom dostawcy
krajowego na mocy art. 4 ust. 1 i poczynił już inwestycje
niezbędne do obsługi tych klientów, art. 4 ust. 7 nie ma zastosowania
do takiego dostawcy krajowego w przejściowym okresie trzech lat. Okres przejściowy nie zwalnia z obowiązku
dalszego przestrzegania jakichkolwiek okresów umownych uzgodnionych z
alternatywnym dostawcą usług roamingu. 11. Niniejszy artykuł
obowiązuje bez uszczerbku dla stosowania unijnych reguł konkurencji
do dwustronnych lub wielostronnych umów roamingowych.”; 5) w art. 8 ust. 2
wprowadza się następujące zmiany: a) akapit pierwszy
otrzymuje brzmienie: „2. Ze skutkiem od dnia 1 lipca 2013 r. opłata
detaliczna (bez podatku VAT) w ramach eurotaryfy usług głosowych,
którą dostawca usług roamingu może pobierać od swojego
klienta korzystającego z roamingu za połączenie realizowane w
roamingu regulowanym, może być różna dla różnych połączeń
w roamingu, lecz nie przekracza 0,24 EUR za minutę każdego wykonanego
połączenia lub 0,07 EUR za minutę każdego odebranego
połączenia.. Maksymalna opłata
detaliczna za połączenie zostanie obniżona do 0,19 EUR w dniu 1
lipca 2014 r. Poczynając od dnia 1 lipca 2014
r., dostawcy usług roamingu nie pobierają od swoich klientów
korzystających z roamingu żadnych opłat z tytułu odebranych
połączeń, bez uszczerbku dla środków mających
zapobiegać użytkowaniu usług w sposób niezgodny z przeznaczeniem
lub noszący znamiona oszustwa. Bez
uszczerbku dla art. 19, te maksymalne opłaty detaliczne w ramach
eurotaryfy usług głosowych pozostają ważne do dnia 30
czerwca 2017 r.”; b) akapit trzeci
otrzymuje brzmienie: „Każdy
dostawca usług roamingu pobiera od swoich klientów korzystających z
roamingu opłaty z tytułu wszelkich połączeń realizowanych
w roamingu regulowanym, do których stosuje się eurotaryfę usług
głosowych, w oparciu o naliczanie sekundowe.”; 6) w art. 14
dodaje się ust. 1a w następującym brzmieniu: „1a. Jeżeli korzystanie z detalicznych usług
roamingu regulowanego po stawce obowiązującej w przypadku usług
krajowych podlega ograniczeniu wynikającego z kryterium rozsądnego
używania zgodnie z art. 4a ust. 2, dostawcy usług roamingu
ostrzegają klientów korzystających z roamingu, że korzystanie z
połączeń roamingowych i wiadomości SMS
osiągnęło limit rozsądnego używania, przekazując
im równocześnie podstawowe zindywidualizowane informacje o opłatach
za usługi roamingu obowiązujących za wykonywanie
połączeń lub wysyłanie wiadomości SMS
przekraczające opłaty za usługi krajowe lub usługi
wykraczające poza pakiet usług krajowych, zgodnie z akapitem drugim,
czwartym i piątym ust. 1 niniejszego artykułu.”; 7) w art. 15
dodaje się ust. 2a w następującym brzmieniu: „2a.
Jeżeli korzystanie z detalicznych usług roamingu regulowanego po
stawce obowiązującej w przypadku usług krajowych podlega
ograniczeniu wynikającemu z kryterium rozsądnego używania
zgodnie z art. 4a ust. 2, dostawcy usług roamingu ostrzegają klientów
korzystających z roamingu, że korzystanie z usług transmisji
danych w roamingu osiągnęło limit rozsądnego używania,
przekazując im równocześnie podstawowe zindywidualizowane informacje
o opłatach za usługi roamingu obowiązujących za korzystanie
z usług transmisji danych przekraczających opłaty za usługi
krajowe lub usługi wykraczające poza pakiet usług krajowych,
zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu. Ustęp 3 niniejszego
artykułu ma zastosowanie do opłat z tytułu usług transmisji
danych w roamingu przekraczających opłaty obowiązujące za
usługi krajowe lub usług wykraczających poza pakiety, o których
mowa w art. 4a ust. 2.”; 8) w art. 19
wprowadza się następujące zmiany: a) w ust. 1
wprowadza się następujące zmiany: (i) pierwsze
zdanie otrzymuje brzmienie: „Komisja
dokonuje przeglądu funkcjonowania niniejszego
rozporządzenia i, po przeprowadzeniu konsultacji
społecznych, przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie
sprawozdanie w tej sprawie w terminie do dnia 31 grudnia 2016 r.”; (ii) litera g)
otrzymuje brzmienie: „g) stopnia, w
jakim wdrożenie rozwiązań strukturalnych przewidzianych w art. 3
i 4 oraz alternatywnego systemu przewidzianego w art. 4a przyczyniło
się do rozwoju konkurencji na rynku wewnętrznym usług roamingu w
takim stopniu, że nie ma faktycznie różnicy między taryfami
roamingowymi i taryfami krajowymi;”; (iii) dodaje
się lit. i) w brzmieniu: „i) zakresu
zaobserwowanych zmian krajowych cen detalicznych, na które wpływ
miało stosowanie przez dostawców usług roamingu stawek za usługi
krajowe zarówno do usług krajowych, jak i usług roamingu regulowanego
w całej Unii (jeśli takie zmiany zaobserwowano). b) w ust. 2
wprowadza się następujące zmiany: (i) pierwsze
zdanie otrzymuje brzmienie: „Jeżeli
sprawozdanie wykaże, że opcje taryfowe, w których stawki opłat
obowiązujące za usługi krajowe stosowane są zarówno w
przypadku usług krajowych, jak i usług roamingu regulowanego, nie
są oferowane we wszystkich pakietach usług detalicznych z
zastrzeżeniem rozsądnego używania przez co najmniej jednego
dostawcę usług roamingu w każdym państwie
członkowskim, lub że oferta alternatywnych dostawców usług
roamingu nie pozwoliła konsumentom w całej Unii uzyskać
łatwego dostępu do zasadniczo porównywalnych taryf za usługi
roamingu, Komisja w tym samym terminie przedstawia odpowiedniej projekty
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w celu zaradzenia tej sytuacji oraz
dopilnowania, by taryfy za usługi krajowe i roamingowe były
identyczne na rynku wewnętrznym.”; (ii) litera d)
otrzymuje brzmienie: „d) w celu
zmiany okresu stosowania lub obniżenia maksymalnych opłat hurtowych
przewidzianych w art. 7, 9 i 12, aby zapewnić wszystkim dostawcom
usług roamingu większe możliwości udostępnienia w ich
pakietach usług detalicznych opcji taryfowych z zastrzeżeniem
rozsądnego używania, w których stawki opłat obowiązujące
za usługi krajowe stosowane są zarówno w przypadku usług
krajowych, jak i usług roamingu regulowanego, tak jak gdyby z tych drugich
korzystano w ramach sieci macierzystej.”. Artykuł 38 – Zmiany w
rozporządzeniu (WE) nr 1211/2009 W
rozporządzeniu (WE) nr 1211/2009 wprowadza się
następujące zmiany: 1) art. 1
ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. BEREC działa w zakresie stosowania dyrektywy 2002/21/WE
(dyrektywa ramowa) oraz dyrektyw 2002/19/WE, 2002/20/WE, 2002/22/WE i 2002/58/WE
(dyrektywy szczegółowe), a także rozporządzeń (WE) nr 531/2012
i nr XX/2014”; 2) w art. 4
skreśla się ust. 4 i 5; 3) dodaje się
art. 4a w brzmieniu: „Artykuł 4a – Wyznaczenie i zadania
przewodniczącego 1. Rada Organów Regulacyjnych
reprezentowana jest przez przewodniczącego, będącego
niezależnym specjalistą zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu. Przewodniczący
jest zatrudniany w Urzędzie jako pracownik zatrudniony na czas
określony, na mocy art. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych
pracowników. Przewodniczący
odpowiada za przygotowanie prac Rady Organów Regulacyjnych oraz przewodniczy,
bez prawa głosu, posiedzeniom Rady Organów Regulacyjnych i komitetu
zarządzającego. Bez uszczerbku
dla funkcji Rady Organów Regulacyjnych w odniesieniu do zadań
przewodniczącego, przewodniczący nie zwraca się o instrukcje do
jakiegokolwiek rządu ani krajowego organu regulacyjnego, do Komisji ani do
żadnego innego podmiotu publicznego lub prywatnego, ani nie przyjmuje
takich instrukcji. 2. Przewodniczący jest
powoływany przez Radę Organów Regulacyjnych w trybie otwartej
procedury wyboru na podstawie kryteriów dotyczących posiadanych
kwalifikacji, umiejętności, wiedzy na temat uczestników rynku
łączności elektronicznej oraz na temat tych rynków, a także
na podstawie doświadczenia w zakresie nadzoru i regulacji. Przed
powołaniem kandydat wybrany przez Radę Organów Regulacyjnych
może zostać wezwany do złożenia oświadczenia przed
właściwą komisją Parlamentu Europejskiego i udzielenia
odpowiedzi na pytania jej członków. Powołanie
przewodniczącego jest skuteczne jedynie po zatwierdzeniu przez komitet
zarządzający. Rada Organów
Regulacyjnych wybiera także, z grona swoich członków,
wiceprzewodniczącego, który wykonuje zadania przewodniczącego podczas
jego nieobecności. 3. Kadencja przewodniczącego trwa
trzy lata i może zostać jednokrotnie przedłużona. 4. W trakcie ostatnich dziewięciu
miesięcy przed zakończeniem trzyletniej kadencji
przewodniczącego Rada Organów Regulacyjnych ocenia: a) wyniki
osiągnięte podczas pierwszej kadencji i sposób ich
osiągnięcia; b)
obowiązki i wymogi ciążące na Radzie Organów Regulacyjnych
w nadchodzących latach. Jeśli Rada
Organów Regulacyjnych zamierza przedłużyć kadencję
przewodniczącego, informuje o tym Parlament Europejski. W ciągu jednego miesiąca przed takim
przedłużeniem przewodniczący może zostać wezwany do
złożenia oświadczenia przed właściwą komisją
Parlamentu Europejskiego i udzielenia odpowiedzi na pytania jej członków. 5. Przewodniczący może
zostać odwołany ze stanowiska jedynie decyzją Rady Organów
Regulacyjnych stanowiącą na wniosek Komisji i po zatwierdzeniu ze
strony komitetu zarządzającego. Przewodniczący
nie może powstrzymywać Rady Organów Regulacyjnych i komitetu
zarządzającego od omawiania kwestii związanych z
przewodniczącym, w szczególności konieczności odwołania go
ze stanowiska, i nie uczestniczy w obradach dotyczących tej sprawy.”; 4) w art. 6
wprowadza się następujące zmiany: a) skreśla
się ust. 2 tiret czwarte; b) w ust. 3
wprowadza się następujące zmiany: „3. W skład Urzędu wchodzi: a) przewodniczący Rady Organów
Regulacyjnych; b) komitet zarządzający; c) dyrektor zarządzający; 5) w art. 7 wprowadza się
następujące zmiany: a) w ust. 2 wprowadza się
następujące zmiany: „2. Komitet zarządzający
powołuje dyrektora zarządzającego i, w odpowiednich przypadkach,
przedłuża jego kadencję lub odwołuje go ze stanowiska,
zgodnie z art. 8. Wyznaczony dyrektor zarządzający nie bierze
udziału w przygotowaniu takiej decyzji ani w głosowaniu nad nią.”; b) skreśla się ust. 4; 6) skreśla się artykuł 8 ust. 2,
3 i 4 i zastępuje się je następującymi ustępami: „2. Dyrektor zarządzający jest
zatrudniany w Urzędzie jako pracownik zatrudniony na czas określony,
na mocy art. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników. 3. Dyrektor zarządzający jest
powoływany przez komitet zarządzający z listy kandydatów
zaproponowanych przez Komisję, po przeprowadzeniu otwartej i przejrzystej
procedury wyboru. Do celów zawarcia umowy z dyrektorem
zarządzającym Urząd reprezentowany jest przez
przewodniczącego komitetu zarządzającego. Przed powołaniem kandydat wybrany
przez komitet zarządzający może zostać wezwany do
złożenia oświadczenia przed właściwą komisją
Parlamentu Europejskiego i udzielenia odpowiedzi na pytania jej członków. 4. Kadencja dyrektora
zarządzającego trwa pięć lat. Przed końcem tego okresu
Komisja przeprowadza ocenę uwzględniającą ocenę
wyników uzyskiwanych przez dyrektora zarządzającego oraz
przyszłe zadania Urzędu i stojące przed nim wyzwania. 5. Podejmując decyzję na wniosek
Komisji uwzględniający wyniki oceny, o której mowa w ust. 4, Komitet
zarządzający może jednokrotnie przedłużyć
kadencję dyrektora zarządzającego, na okres nie
dłuższy niż pięć lat. 6. Komitet zarządzający informuje
Parlament Europejski o zamiarze przedłużenia kadencji dyrektora
zarządzającego. W ciągu jednego miesiąca przed takim
przedłużeniem dyrektor zarządzający może zostać
wezwany do złożenia oświadczenia przed właściwą
komisją Parlamentu Europejskiego i udzielenia odpowiedzi na pytania jej
członków. 7. Dyrektor zarządzający, którego
kadencja została przedłużona, nie może uczestniczyć w
następnej procedurze wyboru na to samo stanowisko po zakończeniu
łącznego okresu. 8. Dyrektor zarządzający
może zostać odwołany ze stanowiska decyzją komitetu
zarządzającego stanowiącego na wniosek Komisji. 9. Komitet zarządzający podejmuje
decyzje w sprawie powołania, przedłużenia kadencji lub
odwołania ze stanowiska dyrektora zarządzającego
większością dwóch trzecich członków mających prawo
głosu.”; 7) w art. 9 ust. 2 wprowadza się
następujące zmiany: „2. Dyrektor zarządzający wspiera
przewodniczącego Rady Organów Regulacyjnych w przygotowaniu programu prac
Rady Organów Regulacyjnych, komitetu zarządzającego i eksperckich
grup roboczych. Dyrektor zarządzający uczestniczy, bez prawa
głosu, w pracach Rady Organów Regulacyjnych i komitetu zarządzającego.”; 8) w art. 10 wprowadza się
następujące zmiany: „1. Do personelu Urzędu, w tym do
przewodniczącego Rady Organów Regulacyjnych i dyrektora
zarządzającego stosuje się regulamin pracowniczy oraz warunki
zatrudniania innych pracowników oraz przepisy przyjęte w drodze porozumienia
między instytucjami Unii w celu wdrożenia tego regulaminu
pracowniczego oraz warunków zatrudnienia innych pracowników . 2. Komitet zarządzający przyjmuje
odpowiednie przepisy wykonawcze w celu wdrożenia regulaminu pracowniczego
oraz warunków zatrudnienia innych pracowników, zgodnie z art. 110 regulaminu
pracowniczego. 3. Komitet zarządzający zgodnie z
ust. 4 wykonuje, w odniesieniu do personelu Urzędu, kompetencje nadane w
regulaminie pracowniczym organowi powołującemu, a w warunkach
zatrudnienia innych pracowników organowi uprawnionemu do zawierania umów o
pracę („uprawnienia organów powołujących”). 4. Komitet zarządzający
przyjmuje, zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego, decyzję
opartą na art. 2 ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz art. 6 warunków
zatrudnienia innych pracowników, delegującą odpowiednie uprawnienia
organów powołujących na dyrektora zarządzającego i
określającą warunki, w jakich ta delegacja uprawnień
może zostać zawieszona. Komitet zarządzający jest
upoważniony do dalszej delegacji tych uprawnień. Jeśli wymagają tego nadzwyczajne
okoliczności, komitet zarządzający może swoją
decyzją tymczasowo zawiesić delegowanie uprawnień organów
delegujących na dyrektora zarządzającego i tych oddelegowanych
przez niego dalej oraz wykonywać je bezpośrednio lub oddelegować
je jednemu ze swoich członków lub pracowników, z wyjątkiem dyrektora
zarządzającego.”; 9) dodaje się
art. 10a w brzmieniu: „Artykuł 10a – Oddelegowani eksperci krajowi i inni
pracownicy 1. Urząd może korzystać z
oddelegowanych ekspertów krajowych lub innych pracowników niezatrudnionych
przez Urząd. 2. Komitet zarządzający przyjmuje
decyzję ustanawiającą przepisy w sprawie oddelegowywania
ekspertów krajowych do Urzędu.”. Artykuł 39 – Klauzula przeglądowa Komisja
przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania na temat oceny i
przeglądu niniejszego rozporządzenia w regularnych odstępach
czasu. Pierwsze sprawozdanie składane jest najpóźniej w dniu 1 lipca 2018
r. Kolejne sprawozdania są przedkładane co cztery lata. Jeśli
jest to konieczne, Komisja przedkłada odpowiednie projekty w celu zmiany
niniejszego rozporządzenia oraz dostosowania innych instrumentów prawnych,
w szczególności biorąc pod uwagę rozwój technologii
informacyjnych oraz postęp zachodzący w społeczeństwie
informacyjnym. Sprawozdania są podawane do wiadomości publicznej. Artykuł 40 – Wejście w życie 1.
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie
dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii
Europejskiej. 2.
Niniejsze rozporządzenia stosuje się od dnia 1
lipca 2014 r. Jednakże art.21.
22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29 i 30 stosuje się od dnia 1 lipca 2016 r. Niniejsze
rozporządzenie wiąże w całości i jest
bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia […] r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący ZAŁĄCZNIK I
MINIMALNE ELEMENTY OFERT DOTYCZĄCYCH EUROPEJSKICH PRODUKTÓW WIRTUALNEGO
DOSTĘPU SZEROKOPASMOWEGO 1. OFERTA 1 – Produkt hurtowego
dostępu do stacjonarnej publicznej sieci telekomunikacyjnej oferowany w
sieci nowej generacji na poziomie warstwy 2 siedmiowarstwowego modelu OSI
(modelu ISO OSI RM) (warstwa łącza danych), oferujący podobne
możliwości co fizyczne uwolnienie pętli, przy punktach
dostępu do usługi na poziomie bliższym siedzibie klienta
niż poziom krajowy czy regionalny. 1.1 Elementy sieci i powiązane
informacje: a) opis dostępu do sieci, jaki ma
zostać zapewniony, w tym właściwości technicznych
(obejmujących informacje o konfiguracji sieci, jeśli jest to
konieczne do faktycznego korzystania z dostępu do sieci); b) lokalizacje, w których zapewniony zostanie
dostęp do sieci; c) wszelkie normy techniczne dostępu do
sieci, w tym ograniczenia użytkowania oraz inne kwestie
bezpieczeństwa; d) specyfikacja techniczna interfejsu w
punktach dostępu do usługi oraz urządzeniach końcowych
sieci (siedziba klienta); e) specyfikacja sprzętu, który ma
być wykorzystywany w sieci; oraz f) szczegółowe informacje na temat testów
interoperacyjności. 1.2 Funkcje sieci: a) elastyczna alokacja sieci VLAN w oparciu o
wspólną specyfikację techniczną; b) łączność
niezależna od rodzaju usługi (ang. service-agnostic),
umożliwiająca kontrolowanie szybkości pobierania i
wysyłania; c) funkcje bezpieczeństwa; d) elastyczny wybór urządzeń w
siedzibie klienta (o ile tylko jest to technicznie możliwe); e) zdalny dostęp do urządzeń w
siedzibie klienta; oraz f) funkcja multicast, jeżeli istnieje
zapotrzebowanie na taką funkcję i jest ona niezbędna do
zagwarantowania możliwości technicznego powielenia konkurencyjnych
ofert detalicznych. 1.3 Proces operacyjny i biznesowy: a) procesy sprawdzania wymogów
kwalifikowalności z zakresie zamówień i dostaw; b) informacje o rozliczeniach; c) procedury migracji, przeniesień i
zaprzestania oraz d) szczegółowe terminy naprawy i prac
służących utrzymywaniu. 1.4 Dodatkowe usługi i systemy
informatyczne: a) informacje i warunki dotyczące
świadczenia usług kolokacji i dosyłu (ang. backhaul); b) specyfikacja uzyskiwania dostępu do
dodatkowych systemów informatycznych i korzystania z nich w przypadku systemów
wsparcia operacyjnego, systemów informatycznych i baz danych na potrzeby
wstępnych zamówień, dostaw, zamówień, zamawiania i rozliczania
prac służących utrzymywaniu i napraw, w tym ograniczenia zakresu
użytkowania i procedury dostępu do tych usług. 2. OFERTA 2: Hurtowy produkt
zapewniający dostęp w sieci stacjonarnej oferowany na poziomie
warstwy 3 siedmiowarstwowego modelu OSI (modelu ISO OSI RM) (warstwa sieciowa),
na poziomie IP dostępu do strumienia bitów z punktem dostępu do
usługi oferującym wyższy stopień agregacji zasobów, np. na
poziomie krajowym lub regionalnym. 2.1 Elementy sieci i powiązane
informacje: a) właściwości łącza
w punktach dostępu do usługi (szybkość, jakość
usług itd.); b) opis sieci szerokopasmowej
łączącej siedzibę klienta z punktami dostępu do
usługi, jeżeli chodzi o architekturę sieci dosyłu (ang. backhaul)
i dostępu; c) lokalizacja punktu(-ów) dostępu do
usługi; oraz d) specyfikacja techniczna interfejsów w
punktach dostępu do usługi. 2.2 Funkcje sieci: Możliwość obsługi
różnych poziomów jakości usług (np. poziom 1, 2 i 3) w
odniesieniu do: (i) opóźnienia; (ii) odchylenie sygnału (ang.
jitter); (iii) utraty pakietów; oraz (iv) współczynnika
współdzielenia łącza (ang. contention ratio). 2.3 Proces operacyjny i biznesowy: a) procesy sprawdzania wymogów
kwalifikowalności w zakresie zamówień i dostaw; b) informacje o rozliczeniach; c) procedury migracji, przeniesień i
zaprzestania świadczenia usługi oraz d) szczegółowe terminy naprawy i prac
służących utrzymywaniu. 2.4 Dodatkowe systemy informatyczne: specyfikacja uzyskiwania dostępu do
dodatkowych systemów informatycznych i korzystania z nich w przypadku systemów
wsparcia operacyjnego, systemów informatycznych i baz danych na potrzeby
wstępnych zamówień, dostaw, zamówień, utrzymywania i
żądania naprawy oraz rozliczania prac, w tym ograniczenia zakresu
użytkowania i procedury dostępu do tych usług. 3. OFERTA 3: Hurtowa dzierżawa
odcinków zakończeń łączy z rozbudowanym interfejsem do
wyłącznego wykorzystania przez podmiot ubiegający się o
dostęp, zapewniająca stałą symetryczną
przepustowość bez ograniczeń w zakresie użytkowania, wraz z
gwarantowanym poziomem usług, przy użyciu połączenia typu
punkt-punkt i z interfejsami sieciowymi warstwy 2 siedmiowarstwowego modelu OSI
(modelu ISO OSI RM) („warstwa transmisji danych”). 3.1 Elementy sieci i powiązane
informacje: a) opis dostępu do sieci, jaki ma
zostać zapewniony, w tym właściwości technicznych
(obejmujących informacje o konfiguracji sieci, jeśli jest to
konieczne do faktycznego korzystania z dostępu do sieci); b) lokalizacje, w których zapewniony zostanie
dostęp do sieci; c) różne oferowane szybkości i
maksymalna długość; d) wszelkie właściwe normy
techniczne dostępu do sieci, w tym ograniczenia użytkowania oraz inne
kwestie bezpieczeństwa; e) szczegółowe informacje na temat testów
interoperacyjności; f) specyfikacja sprzętu, który może
zostać włączony do sieci; g) dostępny interfejs
network-to-network (NNI); h) maksymalny dopuszczalny rozmiar ramki, w
bajtach. 3.2 Funkcje sieci i produktu: a) niewspółdzielony i symetryczny
dedykowany dostęp; b) łączność
niezależna od rodzaju usługi, umożliwiająca kontrolowanie
szybkości pobierania i wysyłania; c) przejrzystość protokołu,
elastyczna alokacja sieci VLAN w oparciu o wspólną specyfikację
techniczną; d) parametry dotyczące jakości
usług (opóźnienie, odchylenie sygnału, utrata pakietów)
umożliwiające zachowanie funkcji krytycznych dla prowadzonej
działalności. 3.3 Proces operacyjny i biznesowy: a) procesy sprawdzania wymogów
kwalifikowalności w zakresie zamówień i dostaw; b) procedury migracji, przeniesień i
zaprzestania świadczenia usługi; c) szczegółowe terminy naprawy i prac
służących utrzymywaniu; d) zmiany w systemach informatycznych (w
zakresie, w jakim wpływają one na alternatywnych operatorów); oraz e) właściwe opłaty, warunki
płatności i rozliczenia. 3.4 Umowy o gwarantowanym poziomie
usług a) kwota odszkodowania należnego od
jednej strony dla drugiej strony z tytułu niewypełnienia
zobowiązań umownych, w tym dotyczących dostaw i czasu naprawy,
jak również warunki uzyskania prawa do odszkodowania; b) definicja i ograniczenie
odpowiedzialności i odszkodowania; c) procedury w przypadku proponowanych zmian w
ofercie usług, np. uruchomienia nowych usług, zmiany
istniejących usług lub zmiany cen; d) szczegółowe informacje na temat
wszelkich właściwych praw własności intelektualnej; e) informacje o okresie obowiązywania i
renegocjacji umów. 3.5 Dodatkowe systemy informatyczne: specyfikacja uzyskiwania dostępu do
dodatkowych systemów informatycznych i korzystania z nich w przypadku systemów
wsparcia operacyjnego, systemów informatycznych i baz danych na potrzeby
wstępnych zamówień, dostaw, zamówień, utrzymywania i
żądania naprawy oraz rozliczania prac, w tym ograniczenia zakresu
użytkowania i procedury dostępu do tych usług. ZAŁĄCZNIK II
MINIMALNE PARAMETRY EUROPEJSKICH PRODUKTÓW ŁĄCZNOŚCI o zapewnionej JAKOŚCI USŁUG
(ASQ) Elementy sieci i powiązane informacje. - Opis produktu łączności,
który ma być oferowany za pośrednictwem sieci stacjonarnej, w tym
charakterystyka techniczna i wszelkie przyjęte właściwe normy. Funkcje sieci: - umowa o łączność
gwarantująca jakość usług od początku do końca
sieci (ang. end-to-end) w oparciu o wspólne określone parametry
umożliwiające co najmniej następujące kategorie usług:
- połączenia głosowe i wideo; - transmisję treści audiowizualnych;
oraz - aplikacje krytyczne z punktu widzenia
danych. [1] COM [dodać odniesienie] [2] COM (2013) 147. [3] Dz.U. L 344 z 28.12.2007, s. 65. [4] „Steps towards a truly internal market for
e-communications in the run-up to 2020” (Kroki w kierunku rzeczywistego
wewnętrznego rynku łączności elektronicznej w okresie do 2020
r.), Ecorys, TU Delft i TNO, dokument wydany w lutym 2012 r. [5] „Business communications, economic growth and the
competitive challenge” (Biznesowe usługi łączności, wzrost
gospodarczy i wyzwania związane z konkurencją), WIK 2012 r. [6] „Capturing the ICT dividend” (Pozyskanie dywidendy z
tytułu ICT”), Oxford Economic Research, 2011 r. [7] „Quantitative estimates of the demand for cloud
computing in Europe and the likely barriers to take-up” (Szacunkowe dane
ilościowe dotyczące popytu na usługi świadczone w modelu
chmury obliczeniowej w Europie i możliwych barier dla ich wprowadzenia),
IDC, 2012 r. [8] COM (2013) 48. [9] Główna publiczna sesja informacyjna odbyła
się w Brukseli w dniu 17 czerwca 2013 r. Kolejna sesja miała miejsce
w ramach corocznego zgromadzenia agendy cyfrowej, które odbyło się w
dniu 19 czerwca w Dublinie. [10] „Steps towards a truly internal market for
e-communications in the run-up to 2020” (Kroki w kierunku rzeczywistego
wewnętrznego rynku łączności elektronicznej w okresie do 2020
r.), Ecorys, TU Delft i TNO, dokument wydany w lutym 2012 r. [11] Komisja Europejska, European Economy Occasional Papers nr 129:
„Market Functioning in Network Industries - Electronic Communications, Energy
and Transport” (Funkcjonowanie rynku w sektorach sieciowych –
łączność elektroniczna, energia i transport), 2013 r. [12] Dz.U. C … z …, s. … [13] Dz.U. C … z …, s. … [14] Dyrektywa 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności
elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych
połączeń (dyrektywa o dostępie) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002,
s. 7). [15] Dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i
usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach)
(Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 21). [16] Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług
łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002,
s. 33). [17] Dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej
i związanych z sieciami i usługami
łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa
o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 51). [18] Dyrektywa 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 12 lipca 2002 r. dotycząca przetwarzania danych osobowych i
ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej
(dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)
(Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37). [19] Dyrektywa Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002
r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności
elektronicznej (Dz.U. L 249 z 17.9.2002, s. 21). [20] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 1211/2009 z dnia 25 listopada 2009 r. ustanawiające Organ Europejskich
Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) oraz Urząd
(Dz.U. L 337 z 18.12.2009, s. 1). [21] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 531/2012 z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach
łączności ruchomej wewnątrz Unii (Dz.U. L 172 z 30.6.2012,
s. 10). [22] Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 243/2012/UE
z dnia 14 marca 2012 r. w sprawie ustanowienia wieloletniego programu
dotyczącego polityki w zakresie widma radiowego (Dz.U. L 81 z 21.3.2012,
s. 7). [23] Decyzja 243/2012/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
14 marca 2012 r. w sprawie ustanowienia wieloletniego programu dotyczącego
polityki w zakresie widma radiowego, Dz.U. L 81 z 21.3.2012. [24] Decyzja nr 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki
spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym)
(Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 1). [25] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 182/2011 ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu
kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień
wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). [26] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 531/2012 z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach
łączności ruchomej wewnątrz Unii (Dz.U. L 172 z 30.6.2012,
s. 10). [27] Decyzja nr 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki
spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym)
(Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 1). [28] Decyzja Komisji 2002/622/WE z dnia 26 lipca 2002 r.
ustanawiająca Zespół ds. Polityki Spektrum Radiowego (Dz.U. L 198 z 27.7.2002,
s. 49). [29] Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 243/2012/UE z
dnia 14 marca 2012 r. w sprawie ustanowienia wieloletniego programu
dotyczącego polityki w zakresie widma radiowego (Dz.U. L 81 z 21.3.2012,
s. 7). [30] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/35/UE
z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie minimalnych
wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa
dotyczących narażenia pracowników na zagrożenia spowodowane
czynnikami fizycznymi (polami elektromagnetycznymi) (dwudziesta dyrektywa
szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG)
i uchylająca dyrektywę 2004/40/WE (Dz.U. L 179 z 29.6.2013, s. 1). [31] Zalecenie Rady 1999/519/WE z dnia 12 lipca 1999 r. w
sprawie ograniczenia narażenia ludności na pola elektromagnetyczne
(od 0 Hz 300 GHz), (Dz.U. L 1999 z 30.7.1999), s. 59. [32] Dyrektywa 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych
urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich
zgodności (Dz.U. L 91 z 7.4.1999, s. 10). [33] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/11/UE z
dnia 21 maja 2013 r. w sprawie alternatywnych metod rozstrzygania sporów
konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE,
Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 63.