1)

Wykładni art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym i układom zbiorowym, które przewidują przyznanie corocznego płatnego urlopu w wymiarze przekraczającym minimalny okres czterech tygodni przewidziany w tym przepisie, przy jednoczesnym wyłączeniu możliwości przeniesienia tych dni urlopu z powodu choroby.

2)

Wykładni art. 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku z jej art. 51 ust. 1 należy dokonywać w ten sposób, że nie ma on zastosowania w odniesieniu do takich przepisów krajowych i układów zbiorowych.

1)

Przepis prawa krajowego, taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, który powiela dosłownie przepisy art. 13 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) nr 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r., w zakresie, w jakim ma on zastosowanie do pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 2,8 tony, lecz nieprzekraczającej 3,5 tony, które w związku z tym nie są objęte zakresem stosowania rozporządzenia nr 561/2006, zmienionego rozporządzeniem nr 165/2014, należy interpretować wyłącznie na podstawie prawa Unii zgodnie z jego wykładnią dokonywaną przez Trybunał, jeżeli na mocy prawa krajowego przepisy te w sposób bezpośredni i bezwarunkowy znalazły zastosowanie do takich pojazdów.

2)

Artykuł 13 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 561/2006, zmienionego rozporządzeniem nr 165/2014, należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w nim odstępstwo ma zastosowanie tylko do pojazdów lub zespołów pojazdów używanych wyłącznie w trakcie określonej operacji transportowej do dostarczania przesyłek w ramach powszechnych usług pocztowych.

3)

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż w związku z przesyłką świadczone są dodatkowe usługi, takie jak odbiór w określonym albo nieokreślonym przedziale czasowym, kontrola wzrokowa wieku odbiorcy, przesyłka pobraniowa, wysyłka do 31,5 kg na koszt adresata, przekierowanie przesyłek, dyspozycja co do postępowania z niedoręczoną przesyłką, a także wybór dnia i godziny, stanowi przeszkodę dla uznania jej za przesyłkę wykonaną w ramach „usługi powszechnej” na podstawie tego przepisu, a zatem za przesyłkę dostarczoną „w ramach usług powszechnych” do celów zastosowania odstępstwa przewidzianego w art. 13 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 561/2006, zmienionego rozporządzeniem nr 165/2014.

1)

Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/12/WE z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie opłat lotniskowych, a w szczególności jej art. 3, art. 6 ust. 5 lit. a) oraz art. 11 ust. 1 i 7, należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który pozwala zarządzającemu portem lotniczym na ustalanie z użytkownikiem portu lotniczego innych opłat lotniskowych niż opłaty ustalone przez ten podmiot i zatwierdzone przez niezależny organ nadzorujący w rozumieniu tej dyrektywy.

2)

Dyrektywę 2009/12 należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie takiej wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą użytkownik portu lotniczego nie może bezpośrednio zaskarżyć decyzji niezależnego organu nadzorującego w sprawie zatwierdzenia systemu opłat lotniskowych, lecz może wytoczyć powództwo przeciwko zarządzającemu portem lotniczym przed sąd cywilny i jedynie w tym przypadku może powołać się na to, iż opłata ustalona w systemie opłat lotniskowych, do której zapłaty użytkownik ten jest zobowiązany, nie jest zgodna z zasadą słuszności.

1)

Nie ma już podstaw do udzielenia odpowiedzi na pytania zadane przez Izbę Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego (Polska) w sprawie C-585/18 oraz na pierwsze z pytań zadanych przez ten sąd w sprawach C-624/18 i C-625/18.

2)

Drugie i trzecie z pytań zadanych przez wspomniany sąd w sprawach C-624/18 i C-625/18 wymagają następującej odpowiedzi:

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Czy pojęcie kształcenia powszechnego lub wyższego w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. i) i j) dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) obejmuje również udzielanie lekcji pływania?

2)

Czy uznanie instytucji w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112 za instytucję, której cele uznane są za podobne do celów instytucji będących podmiotami prawa publicznego, prowadzących kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie może wynikać z tego, że lekcje udzielane przez tę instytucję zmierzają do nauczenia elementarnej umiejętności podstawowej (w tym wypadku pływania)?

3)

W przypadku udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi przeczącej: czy zwolnienie z podatku na podstawie art. 132 ust. 1 lit. j) dyrektywy 2006/112 wymaga, aby podatnik był indywidualnym przedsiębiorcą?

1)

Czy art. 59a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE (1) w brzmieniu nadanym przez art. 2 dyrektywy 2008/8/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że korzystanie z roamingu w państwie członkowskim w postaci dostępu do krajowej sieci telefonii ruchomej w celu nawiązywania połączeń przychodzących i wychodzących przez „klienta końcowego niebędącego podatnikiem”, który tymczasowo przebywa na obszarze kraju, stanowi „użytkowanie i wykorzystanie” na obszarze kraju, które uprawnia do przeniesienia miejsca świadczenia z kraju trzeciego do tego państwa członkowskiego, mimo że ani operator telefonii ruchomej świadczący usługę, ani klient końcowy nie mają siedziby na terytorium Wspólnoty, a klient końcowy nie ma też stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu na terytorium Wspólnoty?

2)

Czy art. 59a lit. b) dyrektywy 2006/112 w brzmieniu nadanym przez art. 2 dyrektywy 2008/8 należy interpretować w ten sposób, że miejsce świadczenia usług telekomunikacyjnych opisanych w pytaniu pierwszym, które zgodnie z art. 59 dyrektywy 2006/112 w brzmieniu nadanym przez art. 2 dyrektywy 2008/8 są świadczone poza Wspólnotą, może zostać przeniesione na terytorium państwa członkowskiego tylko dlatego, że usługi telekomunikacyjne w kraju trzecim nie podlegają żadnej daninie, która byłaby porównywalna z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w prawie Unii, mimo że ani operator telefonii ruchomej świadczący usługę, ani klient końcowy nie mają siedziby na terytorium Wspólnoty, a klient końcowy nie ma też stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu na terytorium Wspólnoty?

1)

Czy ustalenie chwili, która ma znaczenie dla obliczenia okresu nieużywania w ramach stosowania art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) i art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (2), należy dokonywać w oparciu o przepisy tych rozporządzeń, w wypadku, gdy roszczenie wzajemne o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do unijnego znaku towarowego zgłoszone zostało przed upływem pięcioletniego okresu nieużywania?

2)

W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy dla celów obliczania pięcioletniego okresu nieużywania, o którym mowa w art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej, należy odnieść się do daty wystąpienia z roszczeniem wzajemnym czy też do daty ostatniej rozprawy w instancji odwoławczej - w przypadku gdy roszczenie wzajemne o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do unijnego znaku towarowego zostało wniesione przed upływem pięcioletniego okresu nieużywania?

1)

Czy art. 14 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. (1) w świetle motywu 50 dyrektywy 2011/83 należy interpretować w ten sposób, że należną od konsumenta „kwotę, która jest proporcjonalna do zakresu świadczeń spełnionych do chwili, w której konsument poinformował przedsiębiorcę o skorzystaniu z prawa do odstąpienia od umowy, w porównaniu z całym zakresem umowy” należy – w przypadku umowy, zgodnie z którą nie jest spełniane jednolite świadczenie, lecz świadczenie złożone, które składa się z kilku świadczeń częściowych – obliczyć wyłącznie pro rata temporis, w przypadku gdy konsument wprawdzie dokonuje zapłaty za świadczenie złożone zgodnie z zasadą pro rata temporis, lecz świadczenia częściowe są spełniane w różnym tempie?

2)

Czy art. 14 ust. 3 dyrektywy 2011/83 należy interpretować w ten sposób, że należną od konsumenta „kwotę, która jest proporcjonalna do zakresu świadczeń spełnionych do chwili, w której konsument poinformował przedsiębiorcę o skorzystaniu z prawa do odstąpienia od umowy, w porównaniu z całym zakresem umowy” należy obliczyć wyłącznie pro rata temporis również wówczas, gdy jedno ze świadczeń (częściowych) spełniane jest wprawdzie w sposób ciągły, lecz na początku okresu obowiązywania umowy ma większą lub mniejszą wartość dla konsumenta?

3)

Czy art. 2 pkt 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/770 z dnia 20 maja 2019 r. (2) należy interpretować w ten sposób, że „treści cyfrowe” w rozumieniu art. 2 pkt 11 dyrektywy 2011/83 i art. 2 pkt 1 dyrektywy 2019/770 stanowić mogą również takie pliki, które udostępnione zostały jako świadczenie częściowe w ramach świadczenia złożonego spełnionego w głównej mierze jako „usługa cyfrowa” w rozumieniu art. 2 pkt 2 dyrektywy 2019/770, co skutkowałoby tym, że przedsiębiorca mógłby doprowadzić do wygaśnięcia prawa do odstąpienia od umowy w odniesieniu do świadczenia częściowego zgodnie z art. 16 lit. m) dyrektywy 2011/83, lecz – gdyby przedsiębiorcy się to nie powiodło – konsument mógłby odstąpić od umowy w całości, a z uwagi na art. 14 ust. 4 lit. b) ppkt (ii) dyrektywy 2011/83 nie musiałby płacić rekompensaty z tytułu takiego świadczenia częściowego?

4)

Czy art. 14 ust. 3 dyrektywy 2011/83 w świetle motywu 50 dyrektywy 2011/83 należy interpretować w ten sposób, że uzgodniona umownie za usługę łączna cena w rozumieniu art. 14 ust. 3 zdanie trzecie dyrektywy 2011/83 jest „nadmierna”, jeżeli jest ona znacznie wyższa niż łączna cena uzgodniona przez tego samego przedsiębiorcę z innym konsumentem za identyczną usługę z takim samym okresem obowiązywania umowy i w pozostałym zakresie na tych samych warunkach ramowych

1)

Czy art. 5 ust. 2 zdanie drugie lit. a) rozporządzenia (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (1) należy interpretować i stosować w ten sposób, że konieczność stosowania urządzeń ograniczających skuteczność działania w rozumieniu tej normy należy potwierdzić wyłącznie w wypadku, jeśli zabezpieczenia silnika przed uszkodzeniem lub awarią i bezpieczeństwa użytkowania pojazdu nie można było zapewnić nawet przy wykorzystaniu najnowocześniejszej technologii dostępnej w momencie uzyskania homologacji typu dla danego modelu pojazdu?

2)

Na wypadek udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Na wypadek udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

1)

Czy w zakresie pojęcia „usługi restauracyjnej”, do której zastosowanie ma obniżona stawką VAT [art. 98 ust. 2 w zw. z załącznikiem III pkt 12a dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) w zw. z art. 6 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2) mieści się sprzedaż dań gotowych, w warunkach takich jak w sporze zawisłym przed sądem krajowym, tj. w sytuacji, w której sprzedawca:

2)

Czy dla odpowiedzi na pytanie pierwsze znaczenie ma sposób przygotowania -dań polegający w szczególności na poddawaniu obróbce termicznej niektórych z półproduktów oraz skomponowaniu z półproduktów gotowych dań?

3)

Czy dla odpowiedzi na pytanie pierwsze wystarczające jest by klient miał potencjalną możliwość skorzystania z oferowanej infrastruktury, czy też niezbędne jest ustalenie, że z punktu widzenia przeciętnego klienta element ten stanowi istotną część świadczenia?

1.

Czy płatności, które nabywca towaru uiszcza dodatkowo do ceny sprzedaży w zależności do wielkości jego przychodów przez okres czterech lat, raz w roku, z tego tytułu że ma prawo do sprzedaży towaru

stanowią opłaty licencyjne w rozumieniu art. 32 ust.1 lit. c) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (1), które dodaje się do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za przywożone towary zgodnie z art. 32 ust. 5 lit. b) KC w związku z art. 157 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania kodeksu celnego (2)?

2.

Czy takie wynagrodzenia dodaje się w danym wypadku jedynie proporcjonalnie do ceny zapłaconej lub należnej za przywożone towary, a jeśli tak, to na podstawie jakiego kryterium?

1)

2)

1)

Czy w wypadku strajku odwołanie lotu lub duże opóźnienie przylotu jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) również wówczas, gdy na sporny lot nie miał bezpośredniego wpływu strajk i mógłby on się odbyć planowo, lecz dochodzi do odwołania lub opóźnienia lotu z uwagi na dokonane przez przewoźnika lotniczego działania reorganizacyjne w zakresie planu lotów spowodowane strajkiem (w niniejszym przypadku: wykorzystanie samolotu przewidzianego do wykonania lotu celem usunięcia skutków strajku)?

2)

W razie uznania, że przewoźnik lotniczy może zwolnić się z odpowiedzialności również w wypadku działań reorganizacyjnych:

Czy istotne jest to, że działania reorganizacyjne miały miejsce jeszcze przed rozpoczęciem strajku, gdy nie można było jeszcze przewidzieć, na który lot ostatecznie będzie miał wpływ strajk, czy też wyłączenie odpowiedzialności może mieć zastosowanie również wówczas, gdy plan lotów uległ reorganizacji dopiero podczas strajku lub po jego zakończeniu i wiadomo już było, że na sporny lot nie będzie miał bezpośredniego wpływu strajk?

1)

Czy art. 7 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) powinien być rozumiany w ten sposób, że jurysdykcja oparta na łączniku centrum interesów ma zastosowanie w sprawie z powództwa osoby fizycznej o ochronę jej dóbr osobistych w przypadku, gdy wskazywana jako działanie naruszające te dobra publikacja internetowa nie zawiera informacji bezpośrednio lub pośrednio odnoszących się do tej konkretnej osoby fizycznej, natomiast zawiera informacje lub stwierdzenia sugerujące naganne działania zbiorowości, do której powód należy (w konkretnych okolicznościach tej sprawy: narodu) - z czym strona powodowa wiąże naruszenie jej dóbr osobistych?

2)

Czy w sprawie o ochronę majątkową i niemajątkową dóbr osobistych przed naruszeniami w Internecie, oceniając podstawy jurysdykcji określone w art. 7 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012, tj. dokonując oceny, czy sąd krajowy jest sądem miejsca, w którym nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę, należy brać pod uwagę takie okoliczności jak:

1)

Czy usługa udostępniania środków pieniężnych przez stronę skarżącą, niebędącą instytucją finansową, za pobraniem jednorazowej opłaty w wysokości 1 % danej kwoty może być uznana za „udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę” w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT (1), pomimo faktu, że strona skarżąca nie jest w umowie formalnie wymieniona jako pożyczkodawca?

2)

Czy weksel, czyli papier wartościowy zawierający zobowiązanie wystawcy do wypłacenia określonej kwoty pieniężnej osobie, która jest wskazana jako wierzyciel w danym papierze wartościowym, lub osobie, która nabyła później ten papier wartościowy w sposób przewidziany przez prawo, jest uważany za „inny zbywalny instrument finansowy” w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT?

3)

Czy usługa strony skarżącej polegająca na tym, że strona skarżąca za opłatą w wysokości 1 % kwoty weksla, pobraną od wystawcy weksla, otrzymany weksel przeniosła na spółkę faktoringową, a kwotę otrzymaną od spółki faktoringowej przeniosła na wystawcę weksla i poręczyła spółce faktoringowej, że wystawca weksla wypłaci zobowiązanie wynikające z weksla, kiedy stanie się ono wymagalne, stanowi:

1)

Czy okoliczność, że dany sąd krajowy jest znacznie bardziej obciążony pracą od innych sądów tej samej instancji i z tego względu sędziowie w tym sądzie napotykają na trudności związane z równoczesnym przeprowadzaniem badania przedstawionych im dokumentów, na podstawie których dopuszcza się lub można dopuścić natychmiastową wykonalność, i wydawaniem orzeczeń w rozsądnym terminie, sama w sobie stanowi naruszenie prawa Unii Europejskiej w zakresie ochrony konsumentów lub innych praw podstawowych?

2)

Czy sąd krajowy powinien odmówić wydania aktów, które mogą skutkować egzekucją, jeśli konsument nie wyraził sprzeciwu wobec tych aktów – w wypadku gdy sąd ten poweźmie poważną wątpliwość, że wniosek opiera się na zastosowaniu nieuczciwego warunku w umowie zawartej z konsumentem, lecz w tym względzie brak jest rozstrzygających dowodów w materiałach zgromadzonych w sprawie?

3)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 2, czy dopuszczalne jest – jeśli sąd krajowy powziął wątpliwość – wymaganie przez niego dodatkowych dowodów od strony umowy będącej przedsiębiorcą, chociaż zgodnie z prawem krajowym sąd krajowy nie ma takiego uprawnienia w ramach postępowania, w którym wydaje się akt podlegający ewentualnej egzekucji, gdy dłużnik nie wyraził sprzeciwu?

4)

Czy wymogi dotyczące ustalenia z urzędu określonych okoliczności przez sąd krajowy, ustanowione w prawie Unii Europejskiej w związku z dyrektywami dotyczącymi harmonizacji prawa konsumenckiego, mają zastosowanie także w wypadkach, gdy prawodawca krajowy udzielił dodatkowej ochrony (szerszego zakresu praw) konsumentom w krajowym akcie prawnym w wykonaniu przepisu dyrektywy, która dopuszcza udzielenie takiej wzmocnionej ochrony?

1)

Czy wykładnia art. 5 ust. 2 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych i art. [2] ust. 1, 2 i 3 oraz art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE (1) z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy prowadzi do wniosku, że dopuszczalne jest wykonywanie przez osobę niewidomą działalności ławnika sądowego i uczestniczenie w sprawach karnych, czy też

2)

Dany rodzaj niepełnosprawności osoby trwale niewidomej stanowi cechę, która jest wymogiem istotnym i determinującym dla wykonywania działalności ławnika sądowego, a istnienie tej niepełnosprawności uzasadnia odmienne traktowanie, w związku z czym traktowanie to nie stanowi dyskryminacji ze względu na cechę związaną z „niepełnosprawnością”?

—

Uchylenie wyroku Sądu z dnia 10 września 2019 r. w sprawie T-883/16;

—

skierowanie sprawy T-883/16 do Sądu Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania;

—

rozstrzygnięcie o kosztach w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.

Zarzut pierwszy: zasada solidarności energetycznej nie jest kryterium prawnym, nie wynikają z niej żadne obowiązki działania dla instytucji wykonawczych

Wyrażona w art. 194 TFUE zasada solidarności energetycznej jako ogólna zasada przewodnia jest czysto politycznym pojęciem, a nie kryterium prawnym.

Z przewidzianej w prawie pierwotnym zasady solidarności energetycznej nie mogą wypływać żadne konkretne prawa i obowiązki dla Unii lub państw członkowskich. W szczególności z tej abstrakcyjnej zasady przewodniej nie wynikają żadne obowiązki dla instytucji wykonawczych, na przykład obowiązki w zakresie kontroli spoczywające na Komisji Europejskiej przy podejmowaniu przez nią decyzji.

Z uwagi na abstrakcyjność i niedookreśloność na pojęcie solidarności energetycznej nie można się także powoływać na drodze sądowej.

2.

Zarzut drugi: zasada solidarności energetycznej nie znajdowała zastosowania w niniejszym przypadku

Zasada solidarności energetycznej stanowi tylko mechanizm kryzysowy, który znajduje zastosowanie wyłącznie w wyjątkowych przypadkach i w ścisłych warunkach, i nie podlega właśnie uwzględnieniu przy każdej decyzji Komisji Europejskiej.

Przesłanki zastosowania mechanizmu kryzysowego przy podejmowaniu będącej przedmiotem sporu decyzji Komisji Europejskiej z 2016 r. C(2016)6950 nie zostały spełnione.

3.

Zarzut trzeci: Komisja Europejska przestrzegała zasady solidarności energetycznej

Gdyby zasada solidarności energetycznej znajdowała w ogóle zastosowanie do będącej przedmiotem sporu decyzji Komisji Europejskiej z 2016 r. C(2016)6950 (quod non), Komisja Europejska przestrzegała tej zasady przy podejmowaniu decyzji:

Przy podejmowaniu decyzji Komisja Europejska uwzględniła skutki zarówno dla polskiego, jak i dla całego europejskiego rynku gazu.

Przy badaniu przesłanek określonych w art. 36 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2009/73/WE należało mieć na uwadze jedynie zachowanie bezpieczeństwa dostaw będącego wyrazem zasady solidarności energetycznej.

Bezpieczeństwo dostaw w Polsce nie było i nie jest zagrożone.

4.

Zarzut czwarty: w decyzji nie należało wyraźnie wspomnieć o zasadzie solidarności energetycznej

W będącej przedmiotem sporu decyzji z 2016 r. C(2016)6950 nie trzeba było wymienić wyraźnie wszystkich motywów uzasadnienia Komisji Europejskiej. Nie ma żadnych proceduralnoprawnych wytycznych, w jakim zakresie administracja europejska powinna uzasadniać swoje decyzje.

Uzasadnienie środków administracyjnych musi jedynie umożliwiać poznanie celu przyświecającego danemu środkowi, ale nie musi wymieniać wszystkich istotnych aspektów faktycznych i prawnych.

Zgodność z prawem decyzji Komisji Europejskiej nie może zależeć od tego, czy określone pojęcia są zawarte w decyzji.

5.

Zarzut piąty: brak uchylenia będącej przedmiotem sporu decyzji z 2016 r. C(2016)6950 wyłącznie z powodu domniemanego błędu formalnego

Nawet gdyby będąca przedmiotem sporu decyzja z 2016 r. C(2016)6950 była formalnie niezgodna z prawem (quod non), nie prowadziłoby to do uchylenia decyzji, gdyż materialno-prawnie prawidłowe decyzje nie podlegają co do zasady uchyleniu na podstawie art. 263 akapit drugi TFUE wyłącznie z powodu ewentualnych błędów formalnych.

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-629/17;

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C (2017) 4682;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Yieh United Steel Corp. pokrywa oprócz kosztów własnych również koszty poniesione przez Komisję Europejską i Eurofer, Association européenne de l’acier, ASBL.

1)

Stwierdza się nieważność sprawozdania z oceny Ralpha Pethkego za rok 2016 oraz decyzji zarządu Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności intelektualnej (EUIPO) z dnia 18 października 2017 r. oddalającej zażalenie R. Pethkego.

2)

EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez R. Pethkego.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Dr. August Wolff GmbH & Co. KG Arzneimittel pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Faes Farma, SA, w tym niezbędne koszty poniesione przez tę ostatnią w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Hästens Sängar AB zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Soundio A/S pokrywa koszty postępowania.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 4 października 2018 r. w sprawie odzyskania od Joëlle Mélin kwoty 130 339,35 EUR wypłaconej jej nienależnie z tytułu zatrudnienia asystentów parlamentarnych oraz związanej z tą decyzją noty obciążeniowej z dnia 10 października 2018 r.

2)

Parlament zostaje obciążony kosztami postępowania.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 22 października 2018 r. (sprawa R 572/2018-4).

2)

EUIPO pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Runnebaum Invest GmbH.

3)

Berg Toys Beheer BV pokrywa własne koszty.

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Pyke Srl i Paglieri SpA pokrywają własne koszty oraz po połowie koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

1)

Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje odrzucony.

2)

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

—

stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 15 sierpnia 2019 r., zgodnie z którą Bank X jest na progu upadłości lub jest zagrożony upadłością; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości EBC do przyjęcia zaskarżonej decyzji.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest niedopuszczalnym rodzajem decyzji.

3.

Zarzut trzeci dotyczący przeinaczenia przez EBC okoliczności faktycznych oraz naruszenia ciążącego na nim obowiązku dokonania bezstronnej i obiektywnej oceny wszystkich mających znaczenie okoliczności faktycznych.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest dotknięta uchybieniem proceduralnym, ponieważ opiera się na niezgodnej z prawem kontroli przeprowadzonej na miejscu.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja nie zawiera odpowiedniego uzasadnienia.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza prawo skarżących do bycia wysłuchanymi.

8.

Zarzut ósmy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest oparta na niezgodnym z prawem sprzeciwie EBC wobec nabycia Banku X.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza zasadę równego traktowania.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza zasady pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań.

11.

Zarzut jedenasty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza zasadę nemo auditur.

12.

Zarzut dwunasty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest dotknięta uchybieniem proceduralnym, ponieważ EBC nie podjął odpowiednich działań w celu wyeliminowania wpływu urzędników wysokiego szczebla będących w sytuacji konfliktu interesów.

13.

Zarzut trzynasty dotyczący dopuszczenia się przez EBC nadużycia uprawnień.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SRB z dnia 15 sierpnia 2019 r. w odniesieniu do Banku X, ogłoszonej publicznie w drodze komunikatu prasowego oraz obwieszczenia zawierającego streszczenie decyzji z tego samego dnia;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości SRB do przyjęcia zaskarżonej decyzji.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest niedopuszczalnym rodzajem decyzji.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest dotknięta szeregiem błędów związanych z dokonaną przez EBC oceną „bycia na progu upadłości lub zagrożenia upadłością”.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest dotknięta szeregiem błędów związanych z dalszymi decyzjami SRB.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest dotknięta uchybieniem proceduralnym, ponieważ opiera się na niezgodnej z prawem kontroli przeprowadzonej na miejscu.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja nie zawiera odpowiedniego uzasadnienia.

8.

Zarzut ósmy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza prawo skarżących do bycia wysłuchanymi.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest oparta na niezgodnym z prawem sprzeciwie EBC wobec nabycia Banku X.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza zasadę równego traktowania.

11.

Zarzut jedenasty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza zasady pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań.

12.

Zarzut dwunasty dotyczący nieuwzględnienia w zaskarżonej decyzji tego, że sytuacja strony skarżącej wynika w znacznej mierze z uchybień, jakich dopuścił się EBC.

13.

Zarzut trzynasty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest dotknięta uchybieniem proceduralnym, ponieważ jest oparta na ocenie dokonanej przez EBC i ponieważ EBC nie podjął odpowiednich działań w celu wyeliminowania wpływu urzędników wysokiego szczebla będących w sytuacji konfliktu interesów.

14.

Zarzut czternasty dotyczący dopuszczenia się przez SRB nadużycia uprawnień.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy on strony skarżącej;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że art. 1 zaskarżonej decyzji jest niezgodny z prawem w zakresie, w jakim dotyczy on uznania, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych stanowi korzyść (gospodarczą) w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności z następujących względów:

2.

Zarzut drugi oparty na twierdzeniu, że art. 1 zaskarżonej decyzji jest niezgodny z prawem w zakresie, w jakim dotyczy on uznania, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych stanowi selektywną korzyść w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności ze względu na następujące okoliczności:

3.

Zarzut trzeci dotyczący niezgodności z prawem art. 2 zaskarżonej decyzji ze względu na naruszenie uzasadnionych oczekiwań, jak też naruszenie zasad pewności prawa i proporcjonalności. Tytułem ewentualnym strona skarżąca podnosi, że nakaz odzyskania nie powinien obejmować żadnej pomocy przyznanej poprzez zwolnienie podatkowe dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych przed dniem 24 listopada 2017 r., kiedy to Komisja opublikowała decyzję o wszczęciu postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/1352 z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych w całości w zakresie, w jakim dotyczy ona strony skarżącej;

—

alternatywnie – orzeczenie, że przy określaniu kwoty pomocy podlegającej odzyskaniu straty, ulgi lub zwolnienia, które strona skarżąca mogła uwzględnić w czasie, w którym zwróciła się o zwolnienie podatkowe dla finansowania grup, lub które mogłaby uwzględnić w tym czasie, gdyby nie zwróciła się o zwolnienie podatkowe dla finansowania grup, powinny być w każdym razie wzięte pod uwagę, nawet jeżeli strona skarżąca nie może już uwzględnić tych strat, ulg lub zwolnień, gdyż upłynął termin przewidziany w prawie Zjednoczonego Królestwa na powoływanie się na nie i na korzystanie z nich; i

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że pozwana nie udowodniła, iż zwolnienie podatkowe dla finansowania grup stanowi korzyść. Strona skarżąca twierdzi, że pozwana nie wykazała, iż korzyść ma miejsce w każdym wypadku, w którym skorzystano ze zwolnienia podatkowego dla finansowania grup. Podnosi ona ponadto, że zdecydowała się na skorzystanie ze zwolnienia podatkowego dla finansowania grup bez rozpatrzenia, czy jej zobowiązanie mogłoby być niższe, gdyby przeprowadziła analizę na podstawie kryterium istotnych funkcji decyzyjnych i zarządczych przewidzianego w sekcji 371 EB rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy o podatkach z 2010 r. (przepisy międzynarodowe i inne)].

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że nie było interwencji państwa lub z zasobów państwa. Komisja nie udowodniła, że skorzystanie ze zwolnienia podatkowego dla finansowania grup na pewno doprowadziło do obniżenia zobowiązania z tytułu podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie.

3.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup nie uprzywilejowuje niektórych przedsiębiorstw lub produkcji niektórych towarów. Strona skarżąca twierdzi, że pozwana dopuściła się błędu poprzez:

4.

Zarzut czwarty dotyczy tego, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup nie wpływa na handel między państwami członkowskimi. Komisja popełniła błąd, przyjmując, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup może wpływać na wybory dokonywane przez grupy międzynarodowe w odniesieniu do zlokalizowania funkcji finansowych grupy oraz ich głównej siedziby w Unii.

5.

Zarzut piąty dotyczy tego, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup nie zakłóca ani nie zagraża zakłóceniem konkurencji. Komisja nie udowodniła, że skorzystanie ze zwolnienia podatkowego dla finansowania grup na pewno doprowadziło do obniżenia zobowiązania z tytułu podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie.

6.

Zarzut szósty dotyczy tego, że odzyskanie rzekomej pomocy byłoby sprzeczne z ogólnymi zasadami prawa Unii. Strona skarżąca twierdzi, że kryterium istotnych funkcji decyzyjnych i zarządczych przewidziane w sekcji 371EB rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 nie gwarantuje pewności prawa, że Zjednoczone Królestwo dysponowało zakresem uznania, aby zapobiec tej niepewności, i że pozwana uchybiła swojemu obowiązkowi przeprowadzenia pełnej analizy wszystkich istotnych czynników. Nakazując odzyskanie pomocy, Komisja postąpiła sprzecznie z art. 16 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (1), który zakazuje windykacji pomocy, jeżeli byłoby to sprzeczne z ogólną zasadą prawa Unii.

7.

Zarzut siódmy dotyczy tego, że korzyść selektywna zostałaby usunięta i nie byłoby konieczności odzyskania, gdyby Zjednoczone Królestwo rozszerzyło retrospektywnie zwolnienie podatkowe dla finansowania grup na pożyczki udzielane jednostce dominującej i pożyczki dla stron trzecich. Strona skarżąca zarzuca, że pozwana nie uwzględniła, iż podjęcie takiego działania usunęłoby wszelką korzyść selektywną (zakładając na tę chwilę, że takowa występuje), a w takim wypadku brak byłoby niezgodnej z prawem pomocy państwa podlegającej odzyskaniu na podstawie prawa Unii.

8.

Zarzut ósmy dotyczy tego, że przy określaniu kwoty pomocy podlegającej odzyskaniu powinny być wzięte pod uwagę straty, ulgi i zwolnienia, które mogła uwzględnić strona skarżąca (na wniosek, z wyboru albo automatycznie) w czasie, gdy wystąpiła o zwolnienie podatkowe dla finansowania grup, lub które mogłaby uwzględnić w tym czasie, gdyby nie wystąpiła o zwolnienie podatkowe dla finansowania grup, nawet jeżeli te straty, ulgi lub zwolnienia są już przedawnione zgodnie z prawem Zjednoczonego Królestwa. Strona skarżąca twierdzi, że jest to prawidłowa interpretacja motywu 203 zaskarżonej decyzji, ale jeżeli by tak miało nie być, decyzja jest błędna, ponieważ brak wzięcia pod uwagę takich strat, ulg lub zwolnień prowadziłby do przeszacowania kwoty pomocy, co spowodowałoby zakłócenie rynku wewnętrznego.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczy tego, że Komisja nie przedstawiła uzasadnienia w odniesieniu do zwolnienia kwalifikowanych zasobów i zwolnienia dopasowanych odsetek i nie przeprowadziła pełnej analizy wszystkich istotnych czynników. Strona skarżąca twierdzi, że pozwana błędnie nie dokonała rozróżnienia między trzema odrębnymi zwolnieniami na podstawie rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010, które stosuje się niezależnie, i nie zrozumiała, iż zwolnienie kwalifikowanych zasobów i zwolnienie dopasowanych odsetek nie zastępuje kryterium istotnych funkcji decyzyjnych i zarządczych. Ponadto istnienie zwolnienia dopasowanych odsetek w rozdziale 9 dowodzi, że pozwana błędnie określiła system odniesienia zbyt wąsko, korzystając z przepisów wspomnianej części 9A, zamiast przyjąć szerszy system podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie.

—

stwierdzenie, że nie została przyznana niezgodna z prawem pomoc państwa, stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych w zakresie, w jakim uznano w niej, że niezgodna z prawem pomoc państwa została przyznana, oraz uchylenie nałożonego na Zjednoczone Królestwo obowiązku odzyskania domniemanej pomocy państwa uzyskanej w tym kontekście przez skarżące (art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji);

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim artykuły te zobowiązują Zjednoczone Królestwo do odzyskania domniemanej pomocy państwa, oraz

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżące w związku z niniejszym postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zrozumiała kontekst, cel i funkcjonowanie obowiązujących w Zjednoczonym Królestwie przepisów dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ) w odniesieniu do traktowania zysków finansowych przeznaczonych do obrotu. Wnioski, do których doszła Komisja w zaskarżonej decyzji są oparte na szeregu oczywistych błędów. W szczególności Komisja popełniła oczywiste błędy co do rozumienia ogólnego systemu podatkowego Zjednoczonego Królestwa, rozumienia celów systemu KSZ, konkretnego zakresu zwolnienia podatkowego dla finansowania grup oraz definiowania umów kwalifikowanej pożyczki.

2.

Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zinterpretowała zwolnienie podatkowe dla finansowania grup jako zwolnienie podatkowe, a więc jako korzyść. W odniesieniu do zysków finansowych nieprzeznaczonych do obrotu zwolnienie podatkowe dla finansowania grup stanowi przepis dotyczący opodatkowania oraz część definicji granic przepisów dotyczących KSZ, nie zaś selektywną korzyść. Komisja nie przedstawiła żadnej analizy ilościowej w celu wykazania, że została przyznana korzyść, a w braku przekonywającego dowodu na to, że kwestionowany środek skutkuje przyznaniem korzyści zaskarżona decyzja nie może zostać utrzymana.

3.

Zarzut trzeci oparty na twierdzeniu, że Komisja błędnie określiła system referencyjny dla oceny skutków przepisów dotyczących KSZ oraz błędnie określiła przepisy dotyczące KSZ jako zbiór przepisów odrębny od obowiązującego w Zjednoczonym Królestwie ogólnego systemu podatku od osób prawnych. Komisja nie zrozumiała prawidłowo celu przepisów dotyczących KSZ i nie uwzględniła przysługującego Zjednoczonemu Królestwu zakresu uznania.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ramach analizy pomocy państwa oraz posłużyła się błędnymi kryteriami przy ocenie kwestii porównywalności. Komisja nie uwzględniła różnicy w poziomie ryzyka dla podstawy opodatkowania w Zjednoczonym Królestwie między pożyczką na rzecz podmiotu wchodzącego w skład grupy, który jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie, a pożyczką na rzecz wchodzącego w skład grupy podmiotu, który nie jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie oraz doszła na tej podstawie do nieracjonalnego wniosku, że pożyczka udzielona wewnątrz grupy jest porównywalna z pożyczką udzieloną podmiotowi trzeciemu.

5.

Zarzut piąty oparty na twierdzeniu, że nawet jeśli kwestionowane środki dotyczące ZSK prima facie stanowiły pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, to w zaskarżonej decyzji błędnie uznano, że nie istnieje uzasadnienie, które można by przedstawić na poparcie twierdzenia, że kwestionowane środki są zgodne z przepisami Unii w dziedzinie pomocy państwa. Co więcej, zaskarżona decyzja jest nieracjonalna i niespójna ze względu na to, że Komisja prawidłowo przyjęła, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej z 2010 r. (Przepisy międzynarodowe i inne)] jest uzasadniony w wypadkach, gdy jedynym powodem zastosowania opodatkowania KSZ jako rozwiązania alternatywnego przewidzianego w rozdziale 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 byłby test „kapitału powiązanego w Zjednoczonym Królestwie”, dlatego że w praktyce test ten może być nadmiernie trudny do przeprowadzenia, mimo że Komisja bez przedstawienia wystarczającego uzasadnienia twierdzi jednocześnie, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 nigdy nie jest uzasadniony w wypadkach, gdy przeprowadzenie testu funkcji decyzyjnych i zarządczych skutkowałoby zastosowaniem opodatkowania KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010. W istocie test funkcji decyzyjnych i zarządczych jest nadmiernie trudny do zastosowania w praktyce, wobec czego Komisja powinna była uznać, że rozdział 9 części 9A jest uzasadniony także w kontekście tego testu, a tym samym, że nie doszło do przyznania pomocy państwa.

6.

Zarzut szósty, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że jeżeli zaskarżona decyzja zostanie utrzymana, to jej wykonanie poprzez odzyskanie od skarżących domniemanej pomocy państwa naruszy podstawowe zasady prawa Unii, w tym swobodę przedsiębiorczości oraz swobodę świadczenia usług, zważywszy że w wypadku skarżących przedmiotowe KSZ są usytuowane w innych państwach członkowskich.

7.

Zarzut siódmy oparty na twierdzeniu, że nakaz odzyskania wynikający z zaskarżonej decyzji jest bezzasadny i sprzeczny z podstawowymi zasadami Unii.

8.

Zarzut ósmy oparty na twierdzeniu, że Komisja nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia krytycznych elementów zaskarżonej decyzji, takich jak wniosku, że opodatkowanie KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 mogło zostać zastosowane bez trudności i nieproporcjonalnego obciążenia w oparciu o test funkcji decyzyjnych i zarządczych.

9.

Zarzut dziewiąty, w ramach którego strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza także zasadę dobrej administracji, która wymaga, aby Komisja zapewniła przejrzystość i przewidywalność prowadzonych przez nią postępowań administracyjnych oraz aby wydawała decyzje w rozsądnych terminach. Nieracjonalne jest to, że przygotowanie decyzji o wszczęciu dochodzenia w niniejszej sprawie zajęło Komisji ponad cztery lata oraz to, że decyzja w przedmiocie kwestionowanego środka została wydana ponad sześć lat po jego wejściu w życie.

—

stwierdzenie, że nie została przyznana niezgodna z prawem pomoc państwa, stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 w zakresie, w jakim uznano w niej, że niezgodna z prawem pomoc państwa została przyznana, oraz uchylenie nałożonego na Zjednoczone Królestwo obowiązku odzyskania domniemanej pomocy państwa uzyskanej w tym kontekście przez skarżące (art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji);

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim artykuły te zobowiązują Zjednoczone Królestwo do odzyskania domniemanej pomocy państwa, oraz

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżące w związku z niniejszym postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zrozumiała kontekst, cel i funkcjonowanie obowiązujących w Zjednoczonym Królestwie przepisów dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ) w odniesieniu do traktowania zysków finansowych przeznaczonych do obrotu. Wnioski, do których doszła Komisja w zaskarżonej decyzji są oparte na szeregu oczywistych błędów. W szczególności Komisja popełniła oczywiste błędy co do rozumienia ogólnego systemu podatkowego Zjednoczonego Królestwa, rozumienia celów systemu KSZ, konkretnego zakresu zwolnienia podatkowego dla finansowania grup oraz definiowania umów kwalifikowanej pożyczki.

2.

Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zinterpretowała zwolnienie podatkowe dla finansowania grup jako zwolnienie podatkowe, a więc jako korzyść. W odniesieniu do zysków finansowych nieprzeznaczonych do obrotu zwolnienie podatkowe dla finansowania grup stanowi przepis dotyczący opodatkowania oraz część definicji granic przepisów dotyczących KSZ, nie zaś selektywną korzyść. Komisja nie przedstawiła żadnej analizy ilościowej w celu wykazania, że została przyznana korzyść, a w braku przekonywającego dowodu na to, że kwestionowany środek skutkuje przyznaniem korzyści zaskarżona decyzja nie może zostać utrzymana.

3.

Zarzut trzeci oparty na twierdzeniu, że Komisja błędnie określiła system referencyjny dla oceny skutków przepisów dotyczących KSZ oraz błędnie określiła przepisy dotyczące KSZ jako zbiór przepisów odrębny od obowiązującego w Zjednoczonym Królestwie ogólnego systemu podatku od osób prawnych. Komisja nie zrozumiała prawidłowo celu przepisów dotyczących KSZ i nie uwzględniła przysługującego Zjednoczonemu Królestwu zakresu uznania.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ramach analizy pomocy państwa oraz posłużyła się błędnymi kryteriami przy ocenie kwestii porównywalności. Komisja nie uwzględniła różnicy w poziomie ryzyka dla podstawy opodatkowania w Zjednoczonym Królestwie między pożyczką na rzecz podmiotu wchodzącego w skład grupy, który jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie, a pożyczką na rzecz wchodzącego w skład grupy podmiotu, który nie jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie oraz doszła na tej podstawie do nieracjonalnego wniosku, że pożyczka udzielona wewnątrz grupy jest porównywalna z pożyczką udzieloną podmiotowi trzeciemu.

5.

Zarzut piąty oparty na twierdzeniu, że nawet jeśli kwestionowane środki dotyczące ZSK prima facie stanowiły pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, to w zaskarżonej decyzji błędnie uznano, że nie istnieje uzasadnienie, które można by przedstawić na poparcie twierdzenia, że kwestionowane środki są zgodne z przepisami Unii w dziedzinie pomocy państwa. Co więcej, zaskarżona decyzja jest nieracjonalna i niespójna ze względu na to, że Komisja prawidłowo przyjęła, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej z 2010 r. (Przepisy międzynarodowe i inne)] jest uzasadniony w wypadkach, gdy jedynym powodem zastosowania opodatkowania KSZ jako rozwiązania alternatywnego przewidzianego w rozdziale 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 byłby test „kapitału powiązanego w Zjednoczonym Królestwie”, dlatego że w praktyce test ten może być nadmiernie trudny do przeprowadzenia, mimo że Komisja bez przedstawienia wystarczającego uzasadnienia twierdzi jednocześnie, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 nigdy nie jest uzasadniony w wypadkach, gdy przeprowadzenie testu funkcji decyzyjnych i zarządczych skutkowałoby zastosowaniem opodatkowania KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010. W istocie test funkcji decyzyjnych i zarządczych jest nadmiernie trudny do zastosowania w praktyce, wobec czego Komisja powinna była uznać, że rozdział 9 części 9A jest uzasadniony także w kontekście tego testu, a tym samym, że nie doszło do przyznania pomocy państwa.

6.

Zarzut szósty, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że jeżeli zaskarżona decyzja zostanie utrzymana, to jej wykonanie poprzez odzyskanie od skarżących domniemanej pomocy państwa naruszy podstawowe zasady prawa Unii, w tym swobodę przedsiębiorczości oraz swobodę świadczenia usług, zważywszy że w wypadku skarżących przedmiotowe KSZ są usytuowane w innych państwach członkowskich.

7.

Zarzut siódmy oparty na twierdzeniu, że nakaz odzyskania wynikający z zaskarżonej decyzji jest bezzasadny i sprzeczny z podstawowymi zasadami Unii.

8.

Zarzut ósmy oparty na twierdzeniu, że Komisja nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia krytycznych elementów zaskarżonej decyzji, takich jak wniosku, że opodatkowanie KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 mogło zostać zastosowane bez trudności i nieproporcjonalnego obciążenia w oparciu o test funkcji decyzyjnych i zarządczych.

9.

Zarzut dziewiąty, w ramach którego strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza także zasadę dobrej administracji, która wymaga, aby Komisja zapewniła przejrzystość i przewidywalność prowadzonych przez nią postępowań administracyjnych oraz aby wydawała decyzje w rozsądnych terminach. Nieracjonalne jest to, że przygotowanie decyzji o wszczęciu dochodzenia w niniejszej sprawie zajęło Komisji ponad cztery lata oraz to, że decyzja w przedmiocie kwestionowanego środka została wydana ponad sześć lat po jego wejściu w życie.

—

stwierdzenie, że nie została przyznana niezgodna z prawem pomoc państwa, stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 w zakresie, w jakim uznano w niej, że niezgodna z prawem pomoc państwa została przyznana, oraz uchylenie nałożonego na Zjednoczone Królestwo obowiązku odzyskania domniemanej pomocy państwa uzyskanej w tym kontekście przez skarżące (art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji);

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim artykuły te zobowiązują Zjednoczone Królestwo do odzyskania domniemanej pomocy państwa, oraz

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżące w związku z niniejszym postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zrozumiała kontekst, cel i funkcjonowanie obowiązujących w Zjednoczonym Królestwie przepisów dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ) w odniesieniu do traktowania zysków finansowych przeznaczonych do obrotu. Wnioski, do których doszła Komisja w zaskarżonej decyzji są oparte na szeregu oczywistych błędów. W szczególności Komisja popełniła oczywiste błędy co do rozumienia ogólnego systemu podatkowego Zjednoczonego Królestwa, rozumienia celów systemu KSZ, konkretnego zakresu zwolnienia podatkowego dla finansowania grup oraz definiowania umów kwalifikowanej pożyczki.

2.

Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zinterpretowała zwolnienie podatkowe dla finansowania grup jako zwolnienie podatkowe, a więc jako korzyść. W odniesieniu do zysków finansowych nieprzeznaczonych do obrotu zwolnienie podatkowe dla finansowania grup stanowi przepis dotyczący opodatkowania oraz część definicji granic przepisów dotyczących KSZ, nie zaś selektywną korzyść. Komisja nie przedstawiła żadnej analizy ilościowej w celu wykazania, że została przyznana korzyść, a w braku przekonywającego dowodu na to, że kwestionowany środek skutkuje przyznaniem korzyści zaskarżona decyzja nie może zostać utrzymana.

3.

Zarzut trzeci oparty na twierdzeniu, że Komisja błędnie określiła system referencyjny dla oceny skutków przepisów dotyczących KSZ oraz błędnie określiła przepisy dotyczące KSZ jako zbiór przepisów odrębny od obowiązującego w Zjednoczonym Królestwie ogólnego systemu podatku od osób prawnych. Komisja nie zrozumiała prawidłowo celu przepisów dotyczących KSZ i nie uwzględniła przysługującego Zjednoczonemu Królestwu zakresu uznania.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ramach analizy pomocy państwa oraz posłużyła się błędnymi kryteriami przy ocenie kwestii porównywalności. Komisja nie uwzględniła różnicy w poziomie ryzyka dla podstawy opodatkowania w Zjednoczonym Królestwie między pożyczką na rzecz podmiotu wchodzącego w skład grupy, który jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie, a pożyczką na rzecz wchodzącego w skład grupy podmiotu, który nie jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie oraz doszła na tej podstawie do nieracjonalnego wniosku, że pożyczka udzielona wewnątrz grupy jest porównywalna z pożyczką udzieloną podmiotowi trzeciemu.

5.

Zarzut piąty oparty na twierdzeniu, że nawet jeśli kwestionowane środki dotyczące ZSK prima facie stanowiły pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, to w zaskarżonej decyzji błędnie uznano, że nie istnieje uzasadnienie, które można by przedstawić na poparcie twierdzenia, że kwestionowane środki są zgodne z przepisami Unii w dziedzinie pomocy państwa. Co więcej, zaskarżona decyzja jest nieracjonalna i niespójna ze względu na to, że Komisja prawidłowo przyjęła, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej z 2010 r. (Przepisy międzynarodowe i inne)] jest uzasadniony w wypadkach, gdy jedynym powodem zastosowania opodatkowania KSZ jako rozwiązania alternatywnego przewidzianego w rozdziale 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 byłby test „kapitału powiązanego w Zjednoczonym Królestwie”, dlatego że w praktyce test ten może być nadmiernie trudny do przeprowadzenia, mimo że Komisja bez przedstawienia wystarczającego uzasadnienia twierdzi jednocześnie, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 nigdy nie jest uzasadniony w wypadkach, gdy przeprowadzenie testu funkcji decyzyjnych i zarządczych skutkowałoby zastosowaniem opodatkowania KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010. W istocie test funkcji decyzyjnych i zarządczych jest nadmiernie trudny do zastosowania w praktyce, wobec czego Komisja powinna była uznać, że rozdział 9 części 9A jest uzasadniony także w kontekście tego testu, a tym samym, że nie doszło do przyznania pomocy państwa.

6.

Zarzut szósty, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że jeżeli zaskarżona decyzja zostanie utrzymana, to jej wykonanie poprzez odzyskanie od skarżących domniemanej pomocy państwa naruszy podstawowe zasady prawa Unii, w tym swobodę przedsiębiorczości oraz swobodę świadczenia usług, zważywszy że w wypadku skarżących przedmiotowe KSZ są usytuowane w innych państwach członkowskich.

7.

Zarzut siódmy oparty na twierdzeniu, że nakaz odzyskania wynikający z zaskarżonej decyzji jest bezzasadny i sprzeczny z podstawowymi zasadami Unii.

8.

Zarzut ósmy oparty na twierdzeniu, że Komisja nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia krytycznych elementów zaskarżonej decyzji, takich jak wniosku, że opodatkowanie KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 mogło zostać zastosowane bez trudności i nieproporcjonalnego obciążenia w oparciu o test funkcji decyzyjnych i zarządczych.

9.

Zarzut dziewiąty, w ramach którego strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza także zasadę dobrej administracji, która wymaga, aby Komisja zapewniła przejrzystość i przewidywalność prowadzonych przez nią postępowań administracyjnych oraz aby wydawała decyzje w rozsądnych terminach. Nieracjonalne jest to, że przygotowanie decyzji o wszczęciu dochodzenia w niniejszej sprawie zajęło Komisji ponad cztery lata oraz to, że decyzja w przedmiocie kwestionowanego środka została wydana ponad sześć lat po jego wejściu w życie.

—

stwierdzenie, że nie została przyznana niezgodna z prawem pomoc państwa, stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych w zakresie, w jakim uznano w niej, że niezgodna z prawem pomoc państwa została przyznana, oraz uchylenie nałożonego na Zjednoczone Królestwo obowiązku odzyskania domniemanej pomocy państwa uzyskanej w tym kontekście przez skarżące (art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji);

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim artykuły te zobowiązują Zjednoczone Królestwo do odzyskania domniemanej pomocy państwa, oraz

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżące w związku z niniejszym postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zrozumiała kontekst, cel i funkcjonowanie obowiązujących w Zjednoczonym Królestwie przepisów dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ) w odniesieniu do traktowania zysków finansowych przeznaczonych do obrotu. Wnioski, do których doszła Komisja w zaskarżonej decyzji są oparte na szeregu oczywistych błędów. W szczególności Komisja popełniła oczywiste błędy co do rozumienia ogólnego systemu podatkowego Zjednoczonego Królestwa, rozumienia celów systemu KSZ, konkretnego zakresu zwolnienia podatkowego dla finansowania grup oraz definiowania umów kwalifikowanej pożyczki.

2.

Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zinterpretowała zwolnienie podatkowe dla finansowania grup jako zwolnienie podatkowe, a więc jako korzyść. W odniesieniu do zysków finansowych nieprzeznaczonych do obrotu zwolnienie podatkowe dla finansowania grup stanowi przepis dotyczący opodatkowania oraz część definicji granic przepisów dotyczących KSZ, nie zaś selektywną korzyść. Komisja nie przedstawiła żadnej analizy ilościowej w celu wykazania, że została przyznana korzyść, a w braku przekonywającego dowodu na to, że kwestionowany środek skutkuje przyznaniem korzyści zaskarżona decyzja nie może zostać utrzymana.

3.

Zarzut trzeci oparty na twierdzeniu, że Komisja błędnie określiła system referencyjny dla oceny skutków przepisów dotyczących KSZ oraz błędnie określiła przepisy dotyczące KSZ jako zbiór przepisów odrębny od obowiązującego w Zjednoczonym Królestwie ogólnego systemu podatku od osób prawnych. Komisja nie zrozumiała prawidłowo celu przepisów dotyczących KSZ i nie uwzględniła przysługującego Zjednoczonemu Królestwu zakresu uznania.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ramach analizy pomocy państwa oraz posłużyła się błędnymi kryteriami przy ocenie kwestii porównywalności. Komisja nie uwzględniła różnicy w poziomie ryzyka dla podstawy opodatkowania w Zjednoczonym Królestwie między pożyczką na rzecz podmiotu wchodzącego w skład grupy, który jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie, a pożyczką na rzecz wchodzącego w skład grupy podmiotu, który nie jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie oraz doszła na tej podstawie do nieracjonalnego wniosku, że pożyczka udzielona wewnątrz grupy jest porównywalna z pożyczką udzieloną podmiotowi trzeciemu.

5.

Zarzut piąty oparty na twierdzeniu, że nawet jeśli kwestionowane środki dotyczące ZSK prima facie stanowiły pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, to w zaskarżonej decyzji błędnie uznano, że nie istnieje uzasadnienie, które można by przedstawić na poparcie twierdzenia, że kwestionowane środki są zgodne z przepisami Unii w dziedzinie pomocy państwa. Co więcej, zaskarżona decyzja jest nieracjonalna i niespójna ze względu na to, że Komisja prawidłowo przyjęła, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej z 2010 r. (Przepisy międzynarodowe i inne)] jest uzasadniony w wypadkach, gdy jedynym powodem zastosowania opodatkowania KSZ jako rozwiązania alternatywnego przewidzianego w rozdziale 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 byłby test „kapitału powiązanego w Zjednoczonym Królestwie”, dlatego że w praktyce test ten może być nadmiernie trudny do przeprowadzenia, mimo że Komisja bez przedstawienia wystarczającego uzasadnienia twierdzi jednocześnie, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 nigdy nie jest uzasadniony w wypadkach, gdy przeprowadzenie testu funkcji decyzyjnych i zarządczych skutkowałoby zastosowaniem opodatkowania KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010. W istocie test funkcji decyzyjnych i zarządczych jest nadmiernie trudny do zastosowania w praktyce, wobec czego Komisja powinna była uznać, że rozdział 9 części 9A jest uzasadniony także w kontekście tego testu, a tym samym, że nie doszło do przyznania pomocy państwa.

6.

Zarzut szósty, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że jeżeli zaskarżona decyzja zostanie utrzymana, to jej wykonanie poprzez odzyskanie od skarżących domniemanej pomocy państwa naruszy podstawowe zasady prawa Unii, w tym swobodę przedsiębiorczości oraz swobodę świadczenia usług, zważywszy że w wypadku skarżących przedmiotowe KSZ są usytuowane w innych państwach członkowskich.

7.

Zarzut siódmy oparty na twierdzeniu, że nakaz odzyskania wynikający z zaskarżonej decyzji jest bezzasadny i sprzeczny z podstawowymi zasadami Unii.

8.

Zarzut ósmy oparty na twierdzeniu, że Komisja nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia krytycznych elementów zaskarżonej decyzji, takich jak wniosku, że opodatkowanie KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 mogło zostać zastosowane bez trudności i nieproporcjonalnego obciążenia w oparciu o test funkcji decyzyjnych i zarządczych.

9.

Zarzut dziewiąty, w ramach którego strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza także zasadę dobrej administracji, która wymaga, aby Komisja zapewniła przejrzystość i przewidywalność prowadzonych przez nią postępowań administracyjnych oraz aby wydawała decyzje w rozsądnych terminach. Nieracjonalne jest to, że przygotowanie decyzji o wszczęciu dochodzenia w niniejszej sprawie zajęło Komisji ponad cztery lata oraz to, że decyzja w przedmiocie kwestionowanego środka została wydana ponad sześć lat po jego wejściu w życie.

—

stwierdzenie, że nie została przyznana niezgodna z prawem pomoc państwa, stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych w zakresie, w jakim uznano w niej, że niezgodna z prawem pomoc państwa została przyznana, oraz uchylenie nałożonego na Zjednoczone Królestwo obowiązku odzyskania domniemanej pomocy państwa uzyskanej w tym kontekście przez skarżące (art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji);

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim artykuły te zobowiązują Zjednoczone Królestwo do odzyskania domniemanej pomocy państwa, oraz

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z niniejszym postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zrozumiała kontekst, cel i funkcjonowanie obowiązujących w Zjednoczonym Królestwie przepisów dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ) w odniesieniu do traktowania zysków finansowych przeznaczonych do obrotu. Wnioski, do których doszła Komisja w zaskarżonej decyzji są oparte na szeregu oczywistych błędów. W szczególności Komisja popełniła oczywiste błędy co do rozumienia ogólnego systemu podatkowego Zjednoczonego Królestwa, rozumienia celów systemu KSZ, konkretnego zakresu zwolnienia podatkowego dla finansowania grup oraz definiowania umów kwalifikowanej pożyczki.

2.

Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie zinterpretowała zwolnienie podatkowe dla finansowania grup jako zwolnienie podatkowe, a więc jako korzyść. W odniesieniu do zysków finansowych nieprzeznaczonych do obrotu zwolnienie podatkowe dla finansowania grup stanowi przepis dotyczący opodatkowania oraz część definicji granic przepisów dotyczących KSZ, nie zaś selektywną korzyść. Komisja nie przedstawiła żadnej analizy ilościowej w celu wykazania, że została przyznana korzyść, a w braku przekonywającego dowodu na to, że kwestionowany środek skutkuje przyznaniem korzyści zaskarżona decyzja nie może zostać utrzymana.

3.

Zarzut trzeci oparty na twierdzeniu, że Komisja błędnie określiła system referencyjny dla oceny skutków przepisów dotyczących KSZ oraz błędnie określiła przepisy dotyczące KSZ jako zbiór przepisów odrębny od obowiązującego w Zjednoczonym Królestwie ogólnego systemu podatku od osób prawnych. Komisja nie zrozumiała prawidłowo celu przepisów dotyczących KSZ i nie uwzględniła przysługującego Zjednoczonemu Królestwu zakresu uznania.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ramach analizy pomocy państwa oraz posłużyła się błędnymi kryteriami przy ocenie kwestii porównywalności. Komisja nie uwzględniła różnicy w poziomie ryzyka dla podstawy opodatkowania w Zjednoczonym Królestwie między pożyczką na rzecz podmiotu wchodzącego w skład grupy, który jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie, a pożyczką na rzecz wchodzącego w skład grupy podmiotu, który nie jest opodatkowany w Zjednoczonym Królestwie oraz doszła na tej podstawie do nieracjonalnego wniosku, że pożyczka udzielona wewnątrz grupy jest porównywalna z pożyczką udzieloną podmiotowi trzeciemu.

5.

Zarzut piąty oparty na twierdzeniu, że nawet jeśli kwestionowane środki dotyczące ZSK prima facie stanowiły pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, to w zaskarżonej decyzji błędnie uznano, że nie istnieje uzasadnienie, które można by przedstawić na poparcie twierdzenia, że kwestionowane środki są zgodne z przepisami Unii w dziedzinie pomocy państwa. Co więcej, zaskarżona decyzja jest nieracjonalna i niespójna ze względu na to, że Komisja prawidłowo przyjęła, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej z 2010 r. (Przepisy międzynarodowe i inne)] jest uzasadniony w wypadkach, gdy jedynym powodem zastosowania opodatkowania KSZ jako rozwiązania alternatywnego przewidzianego w rozdziale 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 byłby test „kapitału powiązanego w Zjednoczonym Królestwie”, dlatego że w praktyce test ten może być nadmiernie trudny do przeprowadzenia, mimo że Komisja bez przedstawienia wystarczającego uzasadnienia twierdzi jednocześnie, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 nigdy nie jest uzasadniony w wypadkach, gdy przeprowadzenie testu funkcji decyzyjnych i zarządczych skutkowałoby zastosowaniem opodatkowania KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010. W istocie test funkcji decyzyjnych i zarządczych jest nadmiernie trudny do zastosowania w praktyce, wobec czego Komisja powinna była uznać, że rozdział 9 części 9A jest uzasadniony także w kontekście tego testu, a tym samym, że nie doszło do przyznania pomocy państwa.

6.

Zarzut szósty, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że jeżeli zaskarżona decyzja zostanie utrzymana, to jej wykonanie poprzez odzyskanie od skarżących domniemanej pomocy państwa naruszy podstawowe zasady prawa Unii, w tym swobodę przedsiębiorczości oraz swobodę świadczenia usług, zważywszy że w wypadku skarżących przedmiotowe KSZ są usytuowane w innych państwach członkowskich.

7.

Zarzut siódmy oparty na twierdzeniu, że nakaz odzyskania wynikający z zaskarżonej decyzji jest bezzasadny i sprzeczny z podstawowymi zasadami Unii.

8.

Zarzut ósmy oparty na twierdzeniu, że Komisja nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia krytycznych elementów zaskarżonej decyzji, takich jak wniosku, że opodatkowanie KSZ na podstawie rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 mogło zostać zastosowane bez trudności i nieproporcjonalnego obciążenia w oparciu o test funkcji decyzyjnych i zarządczych.

9.

Zarzut dziewiąty, w ramach którego strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza także zasadę dobrej administracji, która wymaga, aby Komisja zapewniła przejrzystość i przewidywalność prowadzonych przez nią postępowań administracyjnych oraz aby wydawała decyzje w rozsądnych terminach. Nieracjonalne jest to, że przygotowanie decyzji o wszczęciu dochodzenia w niniejszej sprawie zajęło Komisji ponad cztery lata oraz to, że decyzja w przedmiocie kwestionowanego środka została wydana ponad sześć lat po jego wejściu w życie.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy on skarżących;

—

tytułem kolejnego żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji w odniesieniu do wszelkiej pomocy przyznanej w ramach zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych w okresie przed dniem 24 listopada 2017 r. w zakresie, w jakim dotyczy on skarżących;

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżące w związku z niniejszym postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że art. 1 zaskarżonej decyzji jest niezgodny z prawem z następujących względów:

2.

Zarzut drugi dotyczący niezgodności z prawem art. 2 zaskarżonej decyzji ze względu na naruszenie uzasadnionych oczekiwań, jak też naruszenie zasad pewności prawa i proporcjonalności.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony jako zarzut ewentualny, oparty na twierdzeniu, że nakaz odzyskania nie powinien obejmować żadnej pomocy przyznanej poprzez zwolnienie podatkowe dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych przed dniem 24 listopada 2017 r., kiedy to Komisja opublikowała decyzję o wszczęciu postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/1352 z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych (Dz.U. 2019, L 216, s. 1) w całości w zakresie, w jakim dotyczy ona strony skarżącej;

—

alternatywnie – orzeczenie, że przy określaniu kwoty pomocy podlegającej odzyskaniu straty, ulgi lub zwolnienia, które strona skarżąca mogła uwzględnić w czasie, w którym zwróciła się o zwolnienie podatkowe dla finansowania grup, lub które mogłaby uwzględnić w tym czasie, gdyby nie zwróciła się o zwolnienie podatkowe dla finansowania grup, powinny być w każdym razie wzięte pod uwagę, nawet jeżeli strona skarżąca nie może już uwzględnić tych strat, ulg lub zwolnień, gdyż upłynął termin przewidziany w prawie Zjednoczonego Królestwa na powoływanie się na nie i na korzystanie z nich;

—

w każdym wypadku obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że pozwana nie udowodniła, iż zwolnienie podatkowe dla finansowania grup stanowi korzyść. Strona skarżąca twierdzi, że pozwana nie wykazała, iż korzyść ma miejsce w każdym wypadku, w którym skorzystano ze zwolnienia podatkowego dla finansowania grup.

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że nie było interwencji państwa lub z zasobów państwa. Komisja nie udowodniła, że skorzystanie ze zwolnienia podatkowego dla finansowania grup na pewno doprowadziło do obniżenia zobowiązania z tytułu podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie.

3.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup nie uprzywilejowuje niektórych przedsiębiorstw lub produkcji niektórych towarów. Strona skarżąca twierdzi, że pozwana dopuściła się błędu poprzez (i) określenie systemu odniesienia zbyt wąsko, korzystając z przepisów zawartych w części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy o podatkach z 2010 r. (przepisy międzynarodowe i inne)], zamiast przyjąć szerszy system podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie; (ii) niezrozumienie, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 nie jest odstępstwem od jego rozdziału 5; i (iii) brak uznania, że nawet jeżeli wspomniany rozdział 9 jest odstępstwem od rozdziału 5, jest on uzasadniony charakterem i ogólną systematyką wspomnianej części 9A.

4.

Zarzut czwarty dotyczy tego, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup nie wpływa na handel między państwami członkowskimi. Komisja popełniła błąd, przyjmując, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup może wpływać na wybory dokonywane przez grupy międzynarodowe w odniesieniu do zlokalizowania funkcji finansowych grupy oraz ich głównej siedziby w Unii.

5.

Zarzut piąty dotyczy tego, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup nie zakłóca ani nie zagraża zakłóceniem konkurencji. Komisja nie udowodniła, że skorzystanie ze zwolnienia podatkowego dla finansowania grup na pewno doprowadziło do obniżenia zobowiązania z tytułu podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie.

6.

Zarzut szósty dotyczy tego, że odzyskanie rzekomej pomocy byłoby sprzeczne z ogólnymi zasadami prawa Unii. Strona skarżąca twierdzi, że kryterium istotnych funkcji decyzyjnych i zarządczych przewidziane w sekcji 371EB rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 nie gwarantuje pewności prawa, że Zjednoczone Królestwo dysponowało zakresem uznania, aby zapobiec tej niepewności, i że pozwana uchybiła swojemu obowiązkowi przeprowadzenia pełnej analizy wszystkich istotnych czynników. Nakazując odzyskanie pomocy, Komisja postąpiła sprzecznie z art. 16 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (1), który zakazuje windykacji pomocy, jeżeli byłoby to sprzeczne z ogólną zasadą prawa Unii.

7.

Zarzut siódmy dotyczy tego, że korzyść selektywna zostałaby usunięta i nie byłoby konieczności odzyskania, gdyby Zjednoczone Królestwo rozszerzyło retrospektywnie zwolnienie podatkowe dla finansowania grup na pożyczki udzielane jednostce dominującej i pożyczki dla stron trzecich. Strona skarżąca zarzuca, że pozwana nie uwzględniła, iż podjęcie takiego działania usunęłoby wszelką korzyść selektywną (zakładając na tę chwilę, że takowa występuje), a w takim wypadku brak byłoby niezgodnej z prawem pomocy państwa podlegającej odzyskaniu na podstawie prawa Unii.

8.

Zarzut ósmy dotyczy tego, że przy określaniu kwoty pomocy podlegającej odzyskaniu powinny być wzięte pod uwagę straty, ulgi i zwolnienia, które mogła uwzględnić strona skarżąca (na wniosek, z wyboru albo automatycznie) w czasie, gdy wystąpiła o zwolnienie podatkowe dla finansowania grup, lub które mogłaby uwzględnić w tym czasie, gdyby nie wystąpiła o zwolnienie podatkowe dla finansowania grup, nawet jeżeli te straty, ulgi lub zwolnienia są już przedawnione zgodnie z prawem Zjednoczonego Królestwa. Strona skarżąca twierdzi, że jest to prawidłowa interpretacja motywu 203 zaskarżonej decyzji, ale jeżeli by tak miało nie być, decyzja jest błędna, ponieważ brak wzięcia pod uwagę takich strat, ulg lub zwolnień prowadziłby do przeszacowania kwoty pomocy, co spowodowałoby zakłócenie rynku wewnętrznego.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczy tego, że Komisja nie przedstawiła uzasadnienia w odniesieniu do zwolnienia kwalifikowanych zasobów i zwolnienia dopasowanych odsetek i nie przeprowadziła pełnej analizy wszystkich istotnych czynników. Strona skarżąca twierdzi, że pozwana błędnie nie dokonała rozróżnienia między trzema odrębnymi zwolnieniami na podstawie rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010, które stosuje się niezależnie, i nie zrozumiała, iż zwolnienie kwalifikowanych zasobów i zwolnienie dopasowanych odsetek nie zastępuje kryterium istotnych funkcji decyzyjnych i zarządczych. Ponadto istnienie zwolnienia dopasowanych odsetek w rozdziale 9 dowodzi, że pozwana błędnie określiła system odniesienia zbyt wąsko, korzystając z przepisów wspomnianej części 9A, zamiast przyjąć szerszy system podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/1352 z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo, dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych (Dz.U. 2019, L 216, s. 1);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

6.

Zgodnie z zarzutem szóstym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

9.

Zgodnie z zarzutem dziewiątym Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje grupa beneficjentów (do której należą skarżące) oraz że skarżące uzyskały pomoc, która powinna zostać odzyskana na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/1352 z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych (Dz.U. 2019, L 216, s. 1) w zakresie, w jakim przyjęto w niej, że domniemany środek pomocy stanowi pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE i nakazano jego odzyskanie wraz z odsetkami, między innymi od strony skarżącej;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2, 3 i 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim nakazano w nich odzyskanie niezgodnej z prawem pomocy wraz z odsetkami, między innymi od strony skarżącej;

—

obciążenie Komisji własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z niniejszym postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE, uznając, że domniemany środek pomocy przysparza selektywną korzyść:

2.

Zarzut drugi oparty na twierdzeniu, iż Komisja naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE poprzez brak wykazania, że domniemany środek pomocy mógł wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi i groził zakłóceniem konkurencji.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony jako zarzut ewentualny, oparty na twierdzeniu, że Komisja naruszyła art. 49 TFUE poprzez uznanie domniemanego środka pomocy za niezgodną z prawem pomoc państwa, która nie narusza swobody przedsiębiorczości zagwarantowanej w art. 49 TFUE.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że Komisja naruszyła podstawową zasadę równego traktowania/niedyskryminacji poprzez:

5.

Zarzut piąty, podniesiony jako zarzut ewentualny, oparty na twierdzeniu, że nawet jeśli domniemany środek pomocy jest objęty zakresem regulacji art. 107 ust. 1 TFUE, to Komisja naruszyła art. 16 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (2) nakazując odzyskanie kwot rzekomo niezgodnej z prawem pomocy od beneficjentów domniemanego środka pomocy, ponieważ odzyskanie takie narusza ogólne zasady prawa Unii, a mianowicie zasady uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

—

stwierdzenie, że brak jest niezgodnej z prawem pomocy państwa, stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji (UE) 2019/1352 z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych w zakresie, w jakim stwierdzono w nim, że ma miejsce niezgodna z prawem pomoc państwa, oraz uchylenie wymogu odzyskania przez Zjednoczone Królestwo rzekomo niezgodnej z prawem pomocy państwa otrzymanej przez skarżących w tym kontekście (art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji);

—

alternatywnie – stwierdzenie nieważności art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim wymagają od Zjednoczonego Królestwa odzyskania od skarżących rzekomej pomocy państwa; oraz

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżących w niniejszym postępowaniu.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że zaskarżona decyzja jest obciążona oczywistymi błędami w ocenie istotnych okoliczności faktycznych i prawnych. W szczególności Komisja błędnie rozumie sposób, w jakim rozpatrywane przepisy Zjednoczonego Królestwa dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych funkcjonują w odniesieniu do traktowania zysków finansowych niepochodzących z działalności operacyjnej. Ponadto w zaskarżonej decyzji błędnie zinterpretowano zwolnienie podatkowe dla finansowania grup jako zwolnienie podatkowe. Jest to szczególnie oczywiste ze względu na to, że niektóre z pożyczek, które są przedmiotem niniejszej skargi, były finansowane z zasobów kwalifikowanych.

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że Komisja błędnie uznała, iż przepisy dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych stanowią środek pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE i że jako takie przyznały selektywną korzyść niektórym podmiotom. W szczególności Komisja błędnie określiła system odniesienia dla oceny skutków przepisów dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych i błędnie uznała dwie odmienne sytuacje za porównywalne z sytuacją, w której ma zastosowanie zwolnienie podatkowe dla finansowania grup. W wyniku jednego z tych błędów lub obu Komisja błędnie uznała, że przepisy te przyznały selektywną korzyść niektórym podmiotom na rynku. Poza tym skarżący twierdzi, że Komisja błędnie uznała, że przepisy dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych stanowią zbiór przepisów odrębny od ogólnego systemu podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie, jednocześnie nie biorąc pod uwagę innych aspektów systemu podatku od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie, które to aspekty należy uwzględniać wraz połączeniu z przepisami dotyczącymi kontrolowanych spółek zagranicznych. W wyniku tego analiza Komisji dotycząca porównywalności i selektywności jest obarczona oczywistymi błędami w ocenie istotnych okoliczności faktycznych i narusza prawo.

3.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że nawet jeżeli przyjąć, iż rozpatrywane środki dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych stanowiły pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, w zaskarżonej decyzji błędnie stwierdzono, że brak było uzasadnienia dla zgodności rozpatrywanych środków z unijnymi regułami pomocy państwa. Ponadto zaskarżona decyzja jest nielogiczna i niespójna, gdyż Komisja prawidłowo uznała, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy o podatkach z 2010 r. (przepisy międzynarodowe i inne)] jest uzasadniony w wypadkach, w których jedynym powodem zastosowania obciążenia z tytułu kontrolowanych spółek zagranicznych jest kryterium „kapitału związanego z Zjednoczonym Królestwem”, ponieważ kryterium to może być nazbyt trudne do zastosowania w praktyce, a jednocześnie i bez przedstawienia odpowiedniego uzasadnienia Komisja twierdzi, że wspomniany rozdział 9 nigdy nie jest uzasadniony w wypadkach, w których kryterium funkcji decyzyjnych i zarządczych powoduje zastosowanie obciążenia z tytułu kontrolowanych spółek zagranicznych. W rzeczywistości, chociaż sytuacja jest jasna, mając na uwadze okoliczności faktyczne dotyczące skarżących, kryterium funkcji decyzyjnych i zarządczych jest generalnie nieproporcjonalnie trudne do stosowania w praktyce, wobec czego Komisja powinna była uznać, iż wspomniany rozdział 9 jest uzasadniony również w kontekście tego kryterium, i w konsekwencji stwierdzić, że nie występuje pomoc państwa.

4.

Zarzut czwarty dotyczy tego, że gdyby należało utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję, jej wykonanie poprzez odzyskanie rzekomej pomocy państwa od skarżących naruszałoby podstawowe zasady prawa Unii, w tym swobodę przedsiębiorczości i swobodę świadczenia usług, mając na uwadze, że w przypadku skarżących przedmiotowe kontrolowane spółki zagraniczne mają siedziby w innych państwach członkowskich.

5.

Zarzut piąty dotyczy tego, że nakaz odzyskania pomocy wynikający z zaskarżonej decyzji jest bezzasadny i sprzeczny z podstawowymi zasadami prawa Unii.

6.

Zarzut szósty dotyczy tego, że Komisja nie uzasadniła odpowiednio zasadniczych elementów w zaskarżonej decyzji. Komisja nie uwzględniła w istotnym zakresie zwolnienia dotyczącego „zasobów kwalifikowanych” i nie przeprowadziła analizy jego powodów lub uzasadnienia. Inne przykłady obejmują wniosek, że obciążenie z tytułu kontrolowanych spółek zagranicznych na podstawie wspomnianego rozdziału 5 może być stosowane z użyciem kryterium funkcji decyzyjnych i zarządczych bez trudności lub nieproporcjonalnego ciężaru.

7.

Zarzut siódmy dotyczy tego, że zaskarżona decyzja narusza również zasadę dobrej administracji, która wymaga od Komisji przejrzystości i przewidywalności w jej postępowaniach administracyjnych i wydawania decyzji w rozsądnym terminie. Nie jest rozsądne ze strony Komisji, że potrzebowała ponad cztery lata na wydanie decyzji wszczynającej dochodzenie w niniejszej sprawie i że decyzję wydała ponad sześć lat po wejściu w życie spornego środka.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/1352 z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych (Dz.U. 2019, L 216, s. 1);

—

alternatywnie – stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim narusza on swobodę przedsiębiorczości strony skarżącej na podstawie art. 49 TFUE; i

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub oczywistego błędu w ocenie poprzez stwierdzenie, iż system zwolnienia podatkowego dla finansowania grup („zaskarżony środek”) doprowadził do korzyści gospodarczej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub oczywistego błędu w ocenie przy określeniu systemu odniesienia dla celów analizy „selektywności”.

3.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszeń prawa lub oczywistych błędów w ocenie poprzez błędne lub niepełne określenie istotnych celów wybranego przez nią systemu odniesienia oraz poprzez ich błędne zrozumienie.

4.

Zarzut czwarty dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszeń prawa lub oczywistych błędów w ocenie poprzez uznanie, że zaskarżony środek stanowi odstępstwo od wybranego przez nią systemu odniesienia.

5.

Zarzut piąty dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszeń prawa lub oczywistych błędów w ocenie poprzez błędne zaklasyfikowanie zaskarżonego środka jako prima facie selektywnego, przyjmując błędnie, iż wiązało się z nim odmienne traktowanie przedsiębiorstw znajdujących się w porównywalnej sytuacji prawnej i faktycznej.

6.

Zarzut szósty dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa, uwzględniając dyrektywę Rady (UE) 2016/1164 (1) w swej ocenie selektywności zaskarżonego środka, podczas gdy akt ten wszedł w życie dopiero po zakończenia okresu, w którym Komisja stwierdziła, że zaskarżony środek stanowi pomoc państwa.

7.

Zarzut siódmy dotyczy tego, że zaskarżona decyzja stanowi nadużycie uprawnień przez Komisję naruszające suwerenność podatkową Zjednoczonego Królestwa.

8.

Zarzut ósmy dotyczy tego, że Komisja dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, uznając, iż rzekome odstępstwo nie jest uzasadnione w stosunku do opodatkowania nieoperacyjnego zysku finansowego z pożyczek udzielonych w ramach umów kwalifikowanej pożyczki objętych prima facie sekcją 371EB („UK activities”) Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy o podatkach z 2010 r. (przepisy międzynarodowe i inne)]. W odniesieniu do zwolnień „kwalifikowanych zasobów” i „zysków z dopasowanych odsetek” decyzja Komisji jest wadliwa ze względu na brak przedstawienia jakichkolwiek powodów w stosunku do ich uzasadnienia lub jego braku.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczy tego, że Komisja działała z naruszeniem art. 108 ust. 2 TFUE i art. 6 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (2) oraz z naruszeniem zasady dobrej administracji na podstawie art. 41 karty praw podstawowych. W szczególności nie wskazała w decyzji wszczynającej postępowanie, że ma zastrzeżenia co do zasadności „zwolnienia w wysokości 75 %” na podstawie sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010, aby uniknąć praktycznej trudności w prowadzeniu analizy istotnych funkcji decyzyjnych i zarządczych w związku z działalnością w zakresie pożyczek wewnątrz grupy, takiej jak udzielenie zainteresowanym stronom odpowiedniej możliwości ustosunkowania się do tego; w toku prowadzonego przez nią dochodzenia nie zwróciła się do zainteresowanych stron o uwagi w tym względzie, a w zaskarżonej decyzji nie uwzględniła takich uwag, które faktycznie zostały przedstawione przez strony. W konsekwencji zaskarżona decyzja jest nieważna.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczy tego, że Komisja naruszyła prawo, stwierdzając, że opodatkowanie spółki ze Zjednoczonego Królestwa obejmujące zyski zagranicznych spółek zależnych „do wysokości, jaka przypada na aktywa i działania krajowe” nie stanowi ograniczenia swobody przedsiębiorczości i że zaskarżony środek nie był konieczny do zapewnienia zgodności ze swobodami traktatowymi.

Na poparcie (alternatywnego) żądania stwierdzenia nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji strona skarżąca podnosi następujący zarzut:

11.

Zarzut jedenasty dotyczy tego, że nawet jeżeli (co jest kwestionowane) zaskarżony środek stanowi system pomocy państwa, Komisja naruszyła prawo uznając, że odzyskanie pomocy nie naruszyłoby podstawowych zasad prawa Unii, oraz nakazując odzyskanie niezależnie od tego, czy założenie kontrolowanej spółki zagranicznej i udzielanie przez nią pożyczek spółkom grupy niebędącym rezydentami w rzeczywistości stanowiło wykonanie swobody przedsiębiorczości. Konkretnie w niniejszej sprawie odzyskanie naruszałoby swobodę przedsiębiorczości strony skarżącej zagwarantowaną w art. 49 TFUE. Zważywszy na takie naruszenie należy stwierdzić nieważność nakazanego w art. 2 zaskarżonej decyzji odzyskania pomocy.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/1352 z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych (Dz.U. 2019, L 216, s. 1);

—

alternatywnie – stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim narusza on swobodę przedsiębiorczości skarżącego na podstawie art. 49 TFUE; i

—

w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub oczywistego błędu w ocenie poprzez stwierdzenie, iż system zwolnienia podatkowego dla finansowania grup („zaskarżony środek”) doprowadził do korzyści gospodarczej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub oczywistego błędu w ocenie przy określeniu systemu odniesienia dla celów analizy „selektywności”.

3.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszeń prawa lub oczywistych błędów w ocenie poprzez błędne lub niepełne określenie istotnych celów wybranego przez nią systemu odniesienia oraz poprzez ich błędne zrozumienie.

4.

Zarzut czwarty dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszeń prawa lub oczywistych błędów w ocenie poprzez uznanie, że zaskarżony środek stanowi odstępstwo od wybranego przez nią systemu odniesienia.

5.

Zarzut piąty dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszeń prawa lub oczywistych błędów w ocenie poprzez błędne zaklasyfikowanie zaskarżonego środka jako prima facie selektywnego, przyjmując błędnie, iż wiązało się z nim odmienne traktowanie przedsiębiorstw znajdujących się w porównywalnej sytuacji prawnej i faktycznej.

6.

Zarzut szósty dotyczy tego, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa, uwzględniając dyrektywę Rady (UE) 2016/1164 (1) w swej ocenie selektywności zaskarżonego środka, podczas gdy akt ten wszedł w życie dopiero po zakończenia okresu, w którym Komisja stwierdziła, że zaskarżony środek stanowi pomoc państwa.

7.

Zarzut siódmy dotyczy tego, że zaskarżona decyzja stanowi nadużycie uprawnień przez Komisję naruszające suwerenność podatkową Zjednoczonego Królestwa.

8.

Zarzut ósmy dotyczy tego, że Komisja dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, uznając, iż rzekome odstępstwo nie jest uzasadnione w stosunku do opodatkowania nieoperacyjnego zysku finansowego z pożyczek udzielonych w ramach umów kwalifikowanej pożyczki objętych prima facie sekcją 371EB („UK activities”) Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy o podatkach z 2010 r. (przepisy międzynarodowe i inne)]. W odniesieniu do zwolnień „kwalifikowanych zasobów” i „zysków z dopasowanych odsetek” decyzja Komisji jest wadliwa ze względu na brak przedstawienia jakichkolwiek powodów w stosunku do ich uzasadnienia lub jego braku.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczy tego, że Komisja działała z naruszeniem art. 108 ust. 2 TFUE i art. 6 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (2) oraz z naruszeniem zasady dobrej administracji na podstawie art. 41 karty praw podstawowych. W szczególności nie wskazała w decyzji wszczynającej postępowanie, że ma zastrzeżenia co do zasadności „zwolnienia w wysokości 75 %” na podstawie sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010, aby uniknąć praktycznej trudności w prowadzeniu analizy istotnych funkcji decyzyjnych i zarządczych w związku z działalnością w zakresie pożyczek wewnątrz grupy, takiej jak udzielenie zainteresowanym stronom odpowiedniej możliwości ustosunkowania się do tego; w toku prowadzonego przez nią dochodzenia nie zwróciła się do zainteresowanych stron o uwagi w tym względzie, a w zaskarżonej decyzji nie uwzględniła takich uwag, które faktycznie zostały przedstawione przez strony. W konsekwencji zaskarżona decyzja jest nieważna.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczy tego, że Komisja naruszyła prawo, stwierdzając, że opodatkowanie spółki ze Zjednoczonego Królestwa obejmujące zyski zagranicznych spółek zależnych „do wysokości, jaka przypada na aktywa i działania krajowe” nie stanowi ograniczenia swobody przedsiębiorczości i że zaskarżony środek nie był konieczny do zapewnienia zgodności ze swobodami traktatowymi.

Na poparcie (alternatywnego) żądania stwierdzenia nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji strona skarżąca podnosi następujący zarzut:

11.

Zarzut jedenasty dotyczy tego, że nawet jeżeli (co jest kwestionowane) zaskarżony środek stanowi system pomocy państwa, Komisja naruszyła prawo uznając, że odzyskanie pomocy nie naruszyłoby podstawowych zasad prawa Unii, oraz nakazując odzyskanie niezależnie od tego, czy założenie kontrolowanej spółki zagranicznej i udzielanie przez nią pożyczek spółkom grupy niebędącym rezydentami w rzeczywistości stanowiło wykonanie swobody przedsiębiorczości. Konkretnie w niniejszej sprawie odzyskanie naruszałoby swobodę przedsiębiorczości strony skarżącej zagwarantowaną w art. 49 TFUE. Zważywszy na takie naruszenie należy stwierdzić nieważność nakazanego w art. 2 zaskarżonej decyzji odzyskania pomocy.

—

uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019)5498 final z dnia 26 lipca 2019 r.;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia praw proceduralnych przysługujących skarżącym na podstawie art. 108 ust. 2 TFUE, ponieważ okoliczności wydania zaskarżonej decyzji świadczą zdaniem skarżących o tym, że Komisja obiektywnie stanęła w obliczu wątpliwości, które powinny spowodować wszczęcie formalnego postepowania wyjaśniającego.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia.

—

o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 sierpnia 2019 r. C(2019) 6099 final (Sprawa AT.40459) odrzucającej wniosek skarżącej na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia 773/2004 (1) oraz

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

Zdaniem skarżącej Komisja dopuściła się naruszenia art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia 1/2003 (2) oraz art. 7 ust. 1 rozporządzenia 773/2004 w związku z art. 41 ust. 1 oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych poprzez naruszenie zasady rozsądnego terminu ze względu na wydanie decyzji blisko dwa lata po doręczeniu pisma z dnia 13 września 2017 r. informującego o zamiarze odrzucenia skargi, co miało wpływ na wynik postępowania. Komisja naruszyła też przysługujące skarżącej prawo do rozważenia jej sprawy, jak również nie uzasadniła szczegółowo przyczyn odrzucenia skargi, co znalazło odzwierciedlenie w ogólnej treści pisma z dnia 13 września 2017 r. informującego o zamiarze odrzucenia skargi oraz w lakonicznym uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia traktatów.

Zdaniem skarżącej Komisja dopuściła się naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej, a więc art. 2 TUE w związku z jego art. 19 ust. 1 akapit drugi oraz art. 47 Karty Praw Podstawowych, poprzez uznanie, że Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów „wydaje się być szczególnie stosownym organem do rozpatrzenia kwestii podniesionych (…) w skardze” (pkt 21 zaskarżonej decyzji), a więc pominięcie co najmniej uzasadnionych wątpliwości odnośnie zachowania praworządności w Polsce, i, w związku z tym, niezawisłości sądów oraz niezależności Prezesa UOKiK. Komisja pominęła m.in. kwestię reorganizacji sądownictwa w Polsce i fakt, że sprawy z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów rozpatrywane są w Sądzie Najwyższym przez nową Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, której sposób powołania jest zbliżony do powołania Izby Dyscyplinarnej.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący również naruszenia traktatów.

Zdaniem skarżącej Komisja dopuściła się naruszenia art. 102 TFEU w zw. z art. 17 ust. 1 zdanie drugie TFUE i w zw. z art. 7 ust. 2 rozporządzenia 773/2004 oraz w związku z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 ze względu na popełnienie oczywistego błędu w ocenie interesu Unii i wyznaczenie rynku właściwego. Komisja uznała, że rynek, na którym występuje domniemane naruszenie, jest „zasadniczo ograniczony do krajowego rynku kolejowego, nawet jeżeli domniemane naruszenie mogłoby dotyczyć również przedsiębiorstw zarejestrowanych za granicą”. Komisja nie zapewniła też pełnej skuteczności (effet utile) art. 102 TFEU.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Unieważnień pozwanego nr 16 22 C (Unieważnienie) z dnia 1 sierpnia 2018 r. oraz decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej pozwanego z dnia 5 września 2019 r. wydanej w postępowaniu odwoławczym R 1934/20181;

—

pozostawienie unijnego znaku towarowego nr 16 637 266 w rejestrze w całości, tak jak został on zarejestrowany i poświadczony przez pozwanego;

—

posiłkowo, na wypadek gdyby rozpoznający sąd doszedł do wniosku, że konieczne jest dokonanie dalszych ustaleń faktycznych, przekazanie sprawy pozwanemu celem ponownego rozpoznania konieczności pozostawienia do swobodnego używania określenia „PedalBox +”, z pominięciem oznakowania produktów firm SPEED-BUSTER GmbH & Co. KG., Mosaikweg 18, 53489 Sinzig, Niemcy, czy CPA Performance GmbH, Jurastraße 1, 73119 Zell unter Aichelberg, Niemcy.

—

Naruszenie art. 59 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

niepewność prawna z powodu odmiennego rozstrzygnięcia EUIPO wobec bardzo podobnych znaków towarowych i konieczność uzasadnienia decyzji.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 8501 final z dnia 20 listopada 2019 r. (AT.40522 – Metal Packaging [ex Pandora]) w sprawie zobowiązania do udzielenia informacji, i

—

obciążenie Komisji kosztami strony skarżącej.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza istotne prawo do obrony, ponieważ zadane pytania opierają się głównie na dokumentach i informacjach, które skarżące przekazały uprzednio jako podmioty ubiegające się o złagodzenie kary niemieckiemu federalnemu urzędowi antymonopolowemu w zawisłym przed nim postępowaniu. W jej opinii Komisja uzyskała te dokumenty i informacje w ramach niedopuszczalnej wymiany informacji z federalnym urzędem antymonopolowym bądź w ramach opartej na niej niezgodnej z prawem weryfikacji.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku właściwości Komisji z powodu naruszenia zasady pomocniczości

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że Komisja nie jest właściwa do prowadzenia postępowania przeciwko skarżącym i do wydania zaskarżonej decyzji. Z uwagi na obszerne czynności dochodzeniowe federalnego urzędu antymonopolowego i postępowanie krajowe pozwalające na rozstrzygnięcie sprawy nie można bowiem stwierdzić, dlaczego federalny urząd antymonopolowy miałby być nieodpowiedni do przeprowadzenia do końca postępowania dochodzeniowego w tej sprawie bądź dlaczego Komisja miałaby się znajdować w lepszej pozycji do przeprowadzenia zakwestionowanej czynności dochodzeniowej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący niewystarczającego uzasadnienia

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja została niewystarczająco uzasadniona, ponieważ nie zawiera ona żadnego wyjaśnienia, dlaczego Komisja w świetle zasady pomocniczości uważa się za uprawnioną do przeprowadzenia dochodzenia przeciwko skarżącym.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do dobrej administracji przewidzianego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

W ramach zarzutu czwartego strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła wymóg dobrej praktyki administracyjnej oraz art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ zaskarżona decyzja jest nieproporcjonalna, narusza uzasadnione oczekiwania skarżących i jest sprzeczna z wymogiem bezstronności i sprawiedliwości.