WYROK SĄDU (druga izba)

z dnia 26 marca 2025 r.(*)

Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowane wzory wspólnotowe przedstawiające toalety publiczne – Podstawy unieważnienia – Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej – Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 6/2002 – Ujawnienie wcześniejszych wzorów – Stopień swobody twórcy – Indywidualny charakter – Poinformowany użytkownik – Inne całościowe wrażenie – Artykuły 6 i 7 oraz art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 – Obowiązek uzasadnienia – Artykuł 62 rozporządzenia nr 6/2002

W sprawach T‑608/23, T‑609/23 i T‑611/23

Hamster Polska sp. z o.o., z siedzibą w Rybniku (Polska), którą reprezentowała A. Szczurek, radca prawny,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowali J. Ivanauskas i M. Chylińska, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, była

Budotechnika sp. z o.o., z siedzibą w Pilchowicach (Polska), którą reprezentowały A. Pilecka i M. Witkowska, adwokaci,

SĄD (druga izba),

w składzie: A. Marcoulli, prezes, J. Schwarcz i V. Tomljenović (sprawozdawczyni), sędziowie,

sekretarz: M. Zwozdziak-Carbonne, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 września 2024 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skargach opartych na art. 263 TFUE skarżąca, Hamster Polska sp. z o.o., wnosi o stwierdzenie nieważności i o zmianę trzech decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 sierpnia 2023 r. (sprawy R 2/2023‑3, R 14/2023‑3 i R 49/2023‑3) (zwanych dalej „zaskarżonymi decyzjami”).

I.      Okoliczności powstania sporu

2        W dniu 15 grudnia 2021 r. skarżąca złożyła w EUIPO trzy wnioski o unieważnienie praw do wzorów wspólnotowych, zarejestrowanych w dniu 21 stycznia 2010 r., w następstwie trzech zgłoszeń interwenientki, Budotechniki sp. z o.o., dokonanych w dniu 31 grudnia 2009 r., które to wzory przedstawiono w następujących ujęciach:

–        co się tyczy sprawy T‑608/23, dla następującego wzoru, zarejestrowanego pod numerem 1653676‑0001:

–        co się tyczy sprawy T‑609/23, dla następującego wzoru, zarejestrowanego pod numerem 1653676‑0003:

–        co się tyczy sprawy T‑611/23, dla następującego wzoru, zarejestrowanego pod numerem 1653676‑0005:

3        Produkty, w których sporne wzory mają być zastosowane, należą do klasy 25.03 w rozumieniu porozumienia z Locarno z dnia 8 października 1968 r. ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych, ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „toalety chemiczne, toalety publiczne”.

4        Podstawy powołane na poparcie wniosków o unieważnienie prawa do wzoru to podstawy, o których mowa w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) w związku, po pierwsze, z art. 5 i 6 tego rozporządzenia, i po drugie, z art. 8 wspomnianego rozporządzenia.

5        Na poparcie wniosków o unieważnienie prawa do wzoru skarżąca powołała się w szczególności na istnienie wcześniejszych wzorów D1–D5 (zwanych dalej „wcześniejszymi wzorami”), przedstawionych w następujących ujęciach:

–        wzór D1:

Widok D1.1       Widok D1.2

–        wzór D2:

–        wzór D3:

–        wzór D4:

–        wzór D5:

Widok D5.1 (na górze) i widok D5.2 (na dole)

6        W dniu 13 grudnia 2022 r. Wydział Unieważnień oddalił wnioski o unieważnienie prawa do wzoru.

7        W dniach 2 stycznia 2023 r. (w odniesieniu do sprawy T‑608/23), 4 stycznia 2023 r. (w odniesieniu do sprawy T‑609/23) i 7 stycznia 2023 r. (w odniesieniu do sprawy T‑611/23) skarżąca wniosła do EUIPO odwołania od decyzji Wydziału Unieważnień.

8        W zaskarżonych decyzjach Izba Odwoławcza oddaliła odwołania. W istocie, po pierwsze, uznała ona, że skarżąca nie wykazała, iż funkcja techniczna jest jedynym czynnikiem decydującym o wyborze wszystkich cech postaci spornych wzorów, i że w konsekwencji nie należy uwzględniać podstawy unieważnienia, o której mowa w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Po drugie, w pierwszej kolejności Izba Odwoławcza uznała, że skarżąca wykazała ujawnienie wcześniejszych wzorów przed dniem dokonania zgłoszenia do rejestracji spornych wzorów, zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. W drugiej kolejności Izba Odwoławcza uznała, że biorąc pod uwagę znaczenie i liczbę różnic między spornymi wzorami a wcześniejszymi wzorami, sporne wzory wywołują u poinformowanego użytkownika odmienne całościowe wrażenie w porównaniu ze wszystkimi wcześniejszymi wzorami. W konsekwencji wywiodła ona z tego, że wspomniane wzory należy uznać za mające indywidualny charakter w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia i, w związku z tym, za nowe w rozumieniu art. 5 tego rozporządzenia.

II.    Żądania stron

9        Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności i zmianę zaskarżonych decyzji;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą;

–        obciążenie interwenientki kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w postępowaniu przed EUIPO.

10      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skarg;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania w razie wezwania na rozprawę.

11      Interwenientka wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skarg;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

III. Co do prawa

12      Wysłuchawszy stron w tym względzie, Sąd postanowił połączyć niniejsze sprawy do celów wydania wyroku zgodnie z art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem.

A.      W przedmiocie dopuszczalności dowodu przedstawionego po raz pierwszy przed Sądem

13      Skarżąca wnosi do Sądu o dopuszczenie wniosku dowodowego, a mianowicie zeznania osoby będącej autorytetem w dziedzinie wzornictwa przemysłowego, dotyczącego stopnia swobody twórczej i cech wynikających z funkcji technicznej w sektorze publicznych toalet zewnętrznych.

14      EUIPO i interwenientka kwestionują dopuszczalność tego wniosku dowodowego.

15      Z orzecznictwa wynika, że – zgodnie z brzmieniem art. 61 rozporządzenia nr 6/2002 – przeprowadzana przez Sąd kontrola zgodności z prawem decyzji izby odwoławczej dotyczy kwestii prawnych, które zostały podniesione przed izbą odwoławczą. W związku z powyższym zadaniem Sądu nie jest rozpoznanie nowych zarzutów wysuniętych w postępowaniu przed nim lub ponowne badanie stanu faktycznego w świetle dowodów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed nim. W istocie badanie tych nowych zarzutów i dopuszczenie tych dowodów byłoby sprzeczne z art. 188 regulaminu postępowania, zgodnie z którym pisma procesowe składane przez strony w toku postępowania przed Sądem nie mogą zmieniać przedmiotu sporu przed izbą odwoławczą [zob. wyrok z dnia 26 stycznia 2022 r., Unger Marketing International/EUIPO – Orben Wasseraufbereitung (Filtry do wody), T‑325/20, niepublikowany, EU:T:2022:23, pkt 12 i przytoczone tam orzecznictwo].

16      Tymczasem stanowisko osoby, o której mowa w pkt 13 powyżej, nie zostało przedstawione przez skarżącą przed EUIPO. Ponadto skarżąca wnosi po raz pierwszy przed Sądem o przyjęcie zeznań wspomnianej osoby. W związku z tym wniosek dowodowy należy odrzucić jako niedopuszczalny.

B.      Co do istoty

17      Skarżąca podnosi w istocie cztery zarzuty. Zarzuty pierwszy i drugi dotyczą naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 8 ust. 1, art. 53 ust. 1 lit. b) i art. 63 tego rozporządzenia w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie, po pierwsze, gdy stwierdziła, że na poparcie podstawy wynikającej z art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia nie podniesiono żadnego argumentu ani dowodu, i po drugie, gdy uznała, że żadna z cech postaci spornych wzorów nie wynika wyłącznie z funkcji technicznej. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 5–7 wspomnianego rozporządzenia w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza nie dokonała prawidłowej oceny niektórych dowodów dotyczących ujawnienia wzorów ujętych w załącznikach 6, 7, 14 i 15 do wniosku o unieważnienie prawa do wzoru (zwanych dalej „załącznikiem 6”, „załącznikiem 7”, „załącznikiem 14” i „załącznikiem 15”), oraz w zakresie, w jakim błędnie stwierdziła, że sporne wzory mają indywidualny charakter w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia. Wreszcie zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 62 rozporządzenia nr 6/2002 ze względu na to, że Izba Odwoławcza naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia w ramach oceny podstawy opartej na art. 8 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia.

18      Sąd uważa za właściwe rozpatrzenie najpierw zarzutu czwartego, dotyczącego braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

1.      W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 62 rozporządzenia nr 6/2002

19      Skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia, ponieważ badała w sposób lakoniczny jej argumenty dotyczące art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 i nie uwzględniła opinii biegłych dotyczącej indywidualnego charakteru publicznych toalet zewnętrznych interwenientki, którą to opinię skarżąca przedstawiła przed EUIPO (zwanej dalej „przedstawioną przez skarżącą opinią biegłych”), i to bez uzasadnienia tego pominięcia. Zarzuca ona również Izbie Odwoławczej, że ta ograniczyła się do powielenia w sposób lakoniczny fragmentów decyzji Wydziału Unieważnień, przy czym nie wyjaśniła powodów, dla których przyjęła wysoki stopień swobody twórcy.

20      EUIPO i interwenientka nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

21      Na podstawie art. 62 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 decyzje EUIPO zawierają określenie podstaw, na których są oparte. Ten obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE, zgodnie z którym rozumowanie autora aktu powinno zostać przedstawione w sposób jasny i jednoznaczny. Podwójnym celem tego obowiązku jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienie sądowi Unii Europejskiej przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji [wyrok z dnia 16 lutego 2017 r., Antrax It/EUIPO – Vasco Group (Termosyfony do grzejników), T‑828/14 i T‑829/14, EU:T:2017:87, pkt 82].

22      W pierwszej kolejności, co się tyczy oceny cech postaci wynikających wyłącznie z funkcji technicznej w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, należy zauważyć, że w pkt 26 i 27 zaskarżonych decyzji Izba Odwoławcza oceniła zasadność tej podstawy i wskazała, że skarżąca nie przedstawiła okoliczności faktycznych ani dowodów pozwalających wykazać, iż wszystkie cechy postaci spornych wzorów wynikają wyłącznie z funkcji technicznej. W tym względzie uznała ona w pkt 26 i 52 zaskarżonych decyzji, że przedstawiona przez skarżącą opinia biegłych nie pozwala na podważenie tego wniosku.

23      W drugiej kolejności, co się tyczy oceny stopnia swobody twórcy, należy zauważyć, że Izba Odwoławcza zbadała i wyjaśniła powody związane z określeniem stopnia swobody twórcy w pkt 39–41 zaskarżonych decyzji. W tym względzie Izba Odwoławcza wskazała, że swoboda twórcy przy opracowywaniu „publicznych toalet chemicznych” i „publicznych toalet zewnętrznych” (zwanych dalej „publicznymi toaletami chemicznymi i zewnętrznymi”) jest ograniczona pewnymi wymogami technicznymi i regulacyjnymi. Jednakże dodała ona, że jeśli chodzi o wymogi dotyczące zewnętrznej części publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych, twórca dysponuje pewnym zakresem manewru co do kształtu, rozmiaru i kolorów charakteryzujących zewnętrzną część wspomnianych toalet publicznych.

24      Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza przedstawiła uzasadnienie dotyczące, po pierwsze, oceny cech postaci wynikających wyłącznie z funkcji technicznej w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, i po drugie, oceny stopnia swobody twórcy.

25      Z powyższego wynika, że zarzut czwarty należy oddalić jako bezzasadny.

2.      W przedmiocie zarzutów pierwszego i drugiego, dotyczących naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002

26      Skarżąca podnosi w istocie dwa zarzuty na poparcie naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. W pierwszej kolejności na poparcie zarzutu pierwszego podnosi ona, że Izba Odwoławcza błędnie uznała, iż żaden argument ani dowód nie został podniesiony w uzasadnieniu podstawy dotyczącej naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. W drugiej kolejności na poparcie zarzutu drugiego w istocie, po pierwsze, skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że ta błędnie oceniła wszystkie cechy postaci spornych wzorów wynikające wyłącznie z funkcji technicznej. Po drugie, twierdzi ona, że Izba Odwoławcza popełniła błąd przy stosowaniu art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia w związku z art. 5 i 6 tego rozporządzenia, ponieważ nie pominęła ona niechronionych cech ze względu na ich techniczny charakter w ramach oceny art. 5 i 6 wspomnianego rozporządzenia.

27      EUIPO i interwenientka nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

28      Przede wszystkim należy przypomnieć, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 stanowi, że wzór wspólnotowy nie obejmuje cech postaci produktu wynikających wyłącznie z jego funkcji technicznej.

29      W motywie 10 rozporządzenia nr 6/2002 uściślono, co następuje:

„Nie należy wstrzymywać innowacji technologicznych poprzez przyznawanie ochrony wzoru cechom wynikającym wyłącznie z ich funkcji technicznej. Rozumie się samo przez się, że powyższe stwierdzenie nie oznacza, iż wzór musi posiadać jakość estetyczną. Podobnie nie należy utrudniać wzajemnej wymienności produktów różnych marek poprzez rozszerzenie ochrony na wzór mechanicznych połączeń. W konsekwencji cechy wzoru wyłączone z ochrony z wymienionych względów nie powinny być uwzględniane do celów stwierdzenia, czy inne cechy wzoru spełniają wymagania dotyczące ochrony”.

30      Ponadto należy również przypomnieć, że z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 i z motywu 10 wspomnianego rozporządzenia wynika, że jeżeli zostanie stwierdzone, iż przynajmniej jedna z cech postaci danego produktu nie wynika wyłącznie z funkcji technicznej tego produktu, dany wzór pozostaje ważny i sprawia, że ta cecha zostaje objęta ochroną [wyrok z dnia 18 listopada 2020 r., Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products i Koopman International (Urządzenia do dystrybucji płynów), T‑574/19, EU:T:2020:543, pkt 24].

31      W pierwszej kolejności w zarzucie pierwszym skarżąca utrzymuje, iż Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 18 zaskarżonych decyzji, że skarżąca nie podniosła argumentów ani nie przedstawiła dowodów na poparcie podstawy unieważnienia wynikającej z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.

32      Po pierwsze, należy zauważyć, że sama skarżąca przyznaje w pkt 12 skarg w sprawach T‑608/23 i T‑611/23 oraz w pkt 13 skargi w sprawie T‑609/23, że nie podniosła w sposób odrębny podstawy unieważnienia opartej na art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Po drugie, i w każdym razie, należy stwierdzić, że w pkt 18 zaskarżonych decyzji Izba Odwoławcza uściśliła, iż dla pełności wywodu zamierza zbadać wspomnianą podstawę. A zatem w pkt 21–27 zaskarżonych decyzji Izba Odwoławcza przeprowadziła badanie podstawy unieważnienia wynikającej z art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia. W tym kontekście przeanalizowała ona argumenty i dowody przedstawione przez skarżącą. W związku z tym zarzut pierwszy należy oddalić jako pozbawiony oparcia w faktach.

33      W drugiej kolejności w zarzucie drugim skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 poprzez oddalenie jej argumentów, zgodnie z którymi niektóre cechy wynikają wyłącznie z ich funkcji technicznej.

34      Po pierwsze, skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej stwierdzenie w pkt 26 zaskarżonych decyzji, że cechy postaci spornych wzorów nie są objęte wyłączeniem przewidzianym w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, oraz stwierdzenie, że to na skarżącej spoczywa obowiązek przedstawienia dowodów i argumentów wykazujących, że wszystkie cechy postaci spornych wzorów wynikają z funkcji technicznej. Tymczasem, jak wskazała skarżąca w swoich skargach, podniosła ona jedynie przed Izbą Odwoławczą, że niektóre cechy postaci spornych wzorów wynikają z funkcji technicznej w rozumieniu art. 8 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia, a nie wszystkie wspomniane cechy. W związku z tym, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 30 powyżej, Izba Odwoławcza prawidłowo stwierdziła, że skarżąca nie może uzyskać unieważnienia prawa do spornych wzorów na podstawie art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia.

35      Po drugie, skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza nie zbadała prawidłowo, czy niektóre cechy postaci spornych wzorów wynikają z funkcji technicznej, a następnie naruszyła art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 i popełniła błąd w ocenie, nie wyłączając tych niechronionych cech z analizy podstaw unieważnienia opartych na art. 5 i 6 rozporządzenia nr 6/2002.

36      Na poparcie swoich twierdzeń skarżąca powołuje się jedynie na przedstawioną przez siebie opinię biegłych. Jednakże, po pierwsze, dokument ten ogranicza się do wyjaśnienia warunków technicznych odnoszących się do wnętrza pomieszczeń sanitarnych, które obowiązują producentów publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych (czyli w szczególności oświetlenia, wymiarów budynku, wentylacji, pokrycia podłóg, mechanizmu otwierania drzwi, dostępu dla osób niepełnosprawnych). Tymczasem, jak wskazała Izba Odwoławcza w pkt 40 zaskarżonych decyzji, cechy postaci odnoszące się do wewnętrznej części publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych nie są chronione przez sporne wzory. Po drugie, jak stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 40 zaskarżonych decyzji, dokument ten nie pozwala wykazać, że przepisy mające zastosowanie w dziedzinie infrastruktury publicznej narzucają szczególny wygląd zewnętrzny toalet publicznych związany wyłącznie z funkcją techniczną produktu.

37      Ponadto skarżąca powołuje się na stwierdzenie zawarte w przedstawionej przez nią opinii biegłych, zgodnie z którym toalety publiczne na całym świecie mają wspólne cechy [takie jak bryła (prostopadłościan o niemal identycznych wymiarach), płaski dach, drzwi wejściowe o minimalnej szerokości, napisy i piktogramy informacyjne o funkcji sanitarnej lub też panel sterujący otwieraniem]. Jednakże te wskazówki zawarte w przedstawionej przez skarżącą opinii biegłych nie są poparte żadnym dowodem. Należy bowiem stwierdzić, podobnie jak uczyniła to Izba Odwoławcza, że wspomniana opinia zawiera jedynie ogólne stwierdzenia. Co więcej, i w każdym razie, nawet przy założeniu, że toalety publiczne na świecie mają wspólne cechy, tak ogólne i niejasne stwierdzenie nie pozwala uznać, że w niniejszym przypadku cechy postaci spornych wzorów wynikają wyłącznie z funkcji technicznej odpowiadającego im produktu.

38      W świetle powyższego należy oddalić zarzut szczegółowy skarżącej.

39      Z powyższego wynika, że zarzuty pierwszy i drugi należy oddalić.

3.      W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 6 i 7 rozporządzenia nr 6/2002

40      Na poparcie zarzutu trzeciego, podzielonego w istocie na dwie części, skarżąca podnosi, po pierwsze, że Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie dowodów przedstawionych w celu wykazania ujawnienia wzorów, a po drugie, że Izba Odwoławcza błędnie uznała, iż sporne wzory mają indywidualny charakter.

a)      W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej naruszenia art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002

41      Skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza błędnie nie uwzględniła części dowodów przedstawionych przez nią w celu wykazania ujawnienia wcześniejszych wzorów, a mianowicie załączników 6, 7, 14 i 15 do wniosków o unieważnienie prawa do wzoru. Zarzuca ona bowiem Izbie Odwoławczej, że zastosowała rygorystyczne i bardzo formalistyczne podejście w zakresie dowodów, które należy przedstawić w celu wykazania ujawnienia wspomnianych wzorów, a tym samym dopuściła się nadużycia.

42      EUIPO i interwenientka nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

43      W art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 przewidziano, że uważa się, iż wzór został udostępniony publicznie, jeżeli został opublikowany po zarejestrowaniu lub w inny sposób, lub wystawiony, wykorzystany w handlu, lub w inny sposób ujawniony przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji lub, jeśli wystąpiono o zastrzeżenie pierwszeństwa, przed datą pierwszeństwa, z wyjątkiem przypadków, gdy wydarzenia te nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży działającym w Unii Europejskiej. Jednakże wzoru nie uważa się za udostępniony publicznie, jeśli został on ujawniony jedynie osobie trzeciej pod wyraźnym lub dorozumianym warunkiem zachowania poufności.

44      Należy przypomnieć, że w celu wykazania ujawnienia wcześniejszego wzoru należy przeprowadzić dwuetapową analizę, polegającą na zbadaniu w pierwszej kolejności, czy informacje przedstawione we wniosku o unieważnienie dowodzą z jednej strony okoliczności świadczących o ujawnieniu wzoru, a z drugiej strony, że to ujawnienie miało miejsce przed datą zgłoszenia lub pierwszeństwa spornego wzoru, zaś w drugiej kolejności, w przypadku gdyby właściciel spornego wzoru twierdził, że było inaczej, czy owe okoliczności faktyczne mogły w racjonalnej ocenie stać się znane środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży działającym w Unii podczas zwykłego toku prowadzenia spraw, gdyż w przeciwnym razie ujawnienie zostanie uznane za bezskuteczne i nie zostanie uwzględnione [wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Visi/one/EUIPO – EasyFix (Plakietka informacyjna dla pojazdów), T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 24].

45      Ponadto dowody, na które się powołano, powinny móc wykazać w sposób wymagany prawem, że wcześniejszy wzór został faktycznie udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia spornego wzoru do rejestracji [wyroki: z dnia 21 czerwca 2018 r., Haverkamp IP/EUIPO – Sissel (Wzór powierzchni plaży z kamyków), T‑228/16, niepublikowany, EU:T:2018:369, pkt 27; z dnia 21 czerwca 2018 r., Haverkamp IP/EUIPO – Sissel (Dywanik), T‑227/16, niepublikowany, EU:T:2018:370, pkt 28].

46      Co więcej, ani rozporządzenie nr 6/2002, ani rozporządzenie Komisji (WE) nr 2245/2002 z dnia 21 października 2002 r. wykonujące rozporządzenie nr 6/2002 (Dz.U. 2002, L 341, s. 28) nie określa obligatoryjnej formy dowodów, które muszą zostać przedstawione przez występującego z wnioskiem o unieważnienie prawa do wzoru w celu wykazania ujawnienia jego wzoru przed datą zgłoszenia do rejestracji wzoru, dla którego wystąpiono o ochronę. Wynika stąd, po pierwsze, że wnoszący o unieważnienie może swobodnie dokonać wyboru dowodu, który uzna za właściwy, aby przedstawić go EUIPO celem poparcia swojego wniosku o unieważnienie, a po drugie, że EUIPO powinno rozpatrzyć wszystkie przedstawione dowody, aby dokonać stwierdzenia, czy faktycznie wykazują one ujawnienie wcześniejszego wzoru [zob. podobnie wyrok z dnia 7 listopada 2013 r., Budziewska/OHIM – Puma (Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku), T‑666/11, niepublikowany, EU:T:2013:584, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo].

47      W niniejszej sprawie na wstępie należy przypomnieć, że na poparcie swoich wniosków o unieważnienie prawa do wzoru skarżąca przedstawiła 17 załączników w celu wykazania ujawnienia wcześniejszego wzoru. Izba Odwoławcza stwierdziła, że jedynie załączniki 1 i 2 oraz 10–12 do wniosków o unieważnienie prawa do wzoru wykazują ujawnienie wcześniejszych wzorów. Tymczasem w skargach skarżąca nie kwestionuje, że załączniki 8, 9, 13, 16 i 17 do wniosków o unieważnienie prawa do wzoru nie pozwalają na wykazanie ujawnienia wcześniejszego wzoru. Należy zatem zbadać argumenty skarżącej dotyczące załączników 6, 7, 14 i 15.

48      W pierwszej kolejności, co się tyczy załączników 7, 14 i 15, należy zauważyć, że załącznik 7 przedstawia fotografię publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych. Załącznik 14 przedstawia stronę internetową z czterema bardzo zróżnicowanymi fotografiami publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych oraz tekst. Załącznik 15 przedstawia inną stronę internetową zawierającą dwadzieścia bardzo zróżnicowanych fotografii publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych. Skarżąca utrzymuje, że fotografie przedstawione w tych załącznikach powinny były zostać uwzględnione jako dowód ujawnienia wzorów przed datą dokonania zgłoszenia spornych wzorów do rejestracji.

49      Zgodnie z orzecznictwem to do strony, która występuje z wnioskiem o unieważnienie, należy dostarczenie EUIPO niezbędnych wskazówek, a w szczególności dokładne i kompletne określenie i przedstawienie wzoru, na którego pierwszeństwo się powołuje, tak aby wykazać, że sporny wzór nie mógł być skutecznie zarejestrowany. Stąd to nie do EUIPO, lecz do wnoszącego o unieważnienie prawa do wzoru należy przedstawienie dowodów świadczących o prawdziwości tej podstawy [zob. wyrok z dnia 27 kwietnia 2022 r., Group Nivelles/EUIPO – Easy Sanitary Solutions (Odpływ liniowy prysznica), T‑327/20, EU:T:2022:263, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo]. W tym względzie należy podkreślić, że z art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, iż oceny indywidualnego charakteru wzoru należy dokonywać w odniesieniu do jednego lub większej liczby konkretnych, zindywidualizowanych, określonych i zidentyfikowanych wzorów spośród wszystkich wzorów wcześniej udostępnionych publicznie [zob. podobnie wyrok z dnia 24 stycznia 2024 r., Delta-Sport Handelskontor/EUIPO – Lego (Klocek z zestawu budowlanego dla dzieci), T‑537/22, niepublikowany, EU:T:2024:22, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo].

50      I tak, po pierwsze, podobnie jak stwierdziła Izba Odwoławcza, należy zauważyć, że skarżąca, ograniczając się, w swoich wnioskach o unieważnienie prawa do wzoru i w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, do przedstawienia załączników 14 i 15, nie identyfikując dokładnie ani nie indywidualizując powołanych wzorów, ani nie przedstawiając wyjaśnień w tym względzie, nie pozwoliła Izbie Odwoławczej na stwierdzenie, że wyraźnie zidentyfikowała wzory, na których pierwszeństwo się powoływała.

51      Po drugie, należy zauważyć, podobnie jak uczyniła to Izba Odwoławcza, że załącznik 7 nie może wykazać ujawnienia wcześniejszego wzoru. Data znajdująca się poniżej fotografii publicznych toalet zewnętrznych nie może bowiem zostać uznana za odpowiadającą z całą pewnością dacie ujawnienia wzoru przedstawionego w tym załączniku. W konsekwencji należy uznać, że nie istnieje żadna obiektywna informacja o dacie, miejscu i okolicznościach, w których fotografia ta została wykonana. W tym względzie zgodnie z orzecznictwem ujawnienie wcześniejszego wzoru nie może zostać wykazane za pomocą prawdopodobieństw lub domniemań, lecz powinno opierać się na konkretnych i obiektywnych dowodach wykazujących faktyczne ujawnienie wcześniejszego wzoru na danym rynku [zob. wyrok z dnia 27 lutego 2018 r., Gramberg/EUIPO – Mahdavi Sabet (Futerał do telefonu komórkowego), T‑166/15, EU:T:2018:100, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo].

52      W drugiej kolejności, co się tyczy załącznika 6, który składa się z pisma spółki trzeciej zredagowanego w języku włoskim i z jego tłumaczenia na język angielski, skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że ta nie wzięła pod uwagę wspomnianego pisma, podczas gdy pozwalało ono na wykazanie, że interwenientka opracowała już sporne wzory w 2008 r., czyli w dacie poprzedzającej daty rejestracji wspomnianych wzorów. Jednakże wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza zbadała te załączniki i uznała je za niedopuszczalne. W tym względzie należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza prawidłowo odrzuciła wspomniane dowody ze względu na to, iż skarżąca, jak sama potwierdziła na rozprawie, przedstawiła je na poparcie twierdzenia, że interwenientka działała w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszeń spornych wzorów, lub przynajmniej w celu wykazania zamiaru interwenientki w dacie poprzedzającej dokonanie wspomnianych zgłoszeń do rejestracji. Zgodnie bowiem z orzecznictwem w ramach badania podstawy unieważnienia polegającej na braku nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru kwestia podnoszonej złej wiary właściciela tego wzoru jest pozbawiona znaczenia, ponieważ nie chodzi o wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie zachowania tego właściciela. Ponadto, mimo że pojęcie dobrej lub złej wiary zostało wyraźnie wymienione w kilku artykułach rozporządzenia nr 6/2002, pojęcie to nie zostało w żaden sposób wymienione wśród podstaw unieważnienia wskazanych w art. 25 rozporządzenia nr 6/2002 ani wśród środków obrony, na które można się powołać w postępowaniach o unieważnienie przed EUIPO [zob. wyrok z dnia 22 września 2021 r., Asian Gear/EUIPO – Multimox (Scooter), T‑685/20, niepublikowany, EU:T:2021:614, pkt 39, 40 i przytoczone tam orzecznictwo].

53      Po trzecie, skarżąca powołuje się na zarzucane Izbie Odwoławczej nadużycie przy wykładni zasad postępowania dowodowego. W szczególności zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza powinna w uzasadnionych przypadkach przyjąć bardziej elastyczne podejście do ścisłych wymogów mających zastosowanie do dowodów dotyczących w szczególności wielkości, ostrości i datowania obrazu. Jednakże argumentacji tej nie można uwzględnić w zakresie, w jakim w każdym razie Izba Odwoławcza prawidłowo odrzuciła rozpatrywane dowody albo ze względu na to, że skarżąca nie spełniła wymogów dokładnego i pełnego określenia i odtworzenia wzorów, na których pierwszeństwo się powołuje, albo ze względu na to, że dowody te są niedopuszczalne.

54      Wynika z tego, że Izba Odwoławcza prawidłowo oceniła dowody przedstawione przez skarżącą i słusznie stwierdziła, że załączników 6, 7, 14 i 15 do wniosków o unieważnienie nie można uwzględnić w celu zidentyfikowania przedstawienia wcześniejszych wzorów, które należy uwzględnić przy badaniu nowości i indywidualnego charakteru.

55      W konsekwencji Izba Odwoławcza nie dopuściła się w zaskarżonej decyzji naruszenia art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, w związku z czym część pierwszą zarzutu trzeciego należy oddalić jako bezzasadną.

b)      W przedmiocie części drugiej, dotyczącej naruszenia art. 6 rozporządzenia nr 6/2002

56      Skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza błędnie oceniła cechy spornych wzorów w stosunku do wcześniejszych wzorów w świetle warunków określonych w rozpatrywanych łącznie przepisach art. 4–6 rozporządzenia nr 6/2002, w szczególności w odniesieniu do wzorca poinformowanego użytkownika, stopnia swobody twórcy i całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku.

57      EUIPO i interwenientka nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

58      Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 6/2002 wzór jest chroniony jako wzór wspólnotowy w zakresie, w jakim ten wzór jest nowy i posiada indywidualny charakter.

59      Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 indywidualny charakter należy oceniać, w wypadku zarejestrowanego wzoru wspólnotowego, biorąc pod uwagę całościowe wrażenie, jakie wywołuje on na poinformowanym użytkowniku, które powinno różnić się od wrażenia, jakie wywiera wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji, lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa. W art. 6 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 uściślono, że dla celów tej oceny należy uwzględnić stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru.

60      Ponadto z motywu 14 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru należy uwzględnić charakter produktu, do którego odnosi się wzór lub w którym się zawiera, a w szczególności sektor przemysłu, do którego należy, i stopień swobody twórcy podczas tworzenia danego wzoru.

61      Ocena indywidualnego charakteru wzoru wspólnotowego polega w istocie na przeprowadzeniu czteroetapowego badania. Badanie to polega na określeniu, po pierwsze, sektora produktów, w których wzór ma zostać zawarty lub zastosowany, po drugie, poinformowanego użytkownika wspomnianych produktów według ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego poinformowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i poziomu uwagi poświęcanej podobieństwom i różnicom przy dokonywaniu porównywania wzorów, po trzecie, stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru, którego wpływ na indywidualny charakter wzoru jest odwrotnie proporcjonalny, i po czwarte, z uwzględnieniem tego stopnia swobody, wyniku porównania – bezpośredniego, jeśli to możliwe – całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku przez zakwestionowany wzór i przez każdy rozpatrywany odrębnie wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie (zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Plakietka informacyjna dla pojazdów, T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

62      W tych okolicznościach należy zbadać, czy przy uwzględnieniu wyżej wymienionych kryteriów całościowe wrażenie wywierane przez sporne wzory różni się od całościowego wrażenia wywieranego przez wcześniejsze wzory.

1)      W przedmiocie poinformowanego użytkownika

63      Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 43 i 44 zaskarżonych decyzji, że poinformowanym użytkownikiem jest każdy, kto zwykle nabywa publiczne toalety chemiczne i zewnętrzne, używa ich w przewidzianych celach, jest zaznajomiony z cechami różnych wzorów istniejących w tej dziedzinie i ma informacje o tym rodzaju produktów. Wyjaśniła ona również, że z uwagi na posiadaną przez niego wiedzę na temat istniejących toalet publicznych poinformowany użytkownik zna zasadnicze cechy, jakimi muszą charakteryzować się publiczne toalety chemiczne i zewnętrzne, a także ograniczenia swobody ich tworzenia, i że w tym względzie wykazuje on stosunkowo wysoki poziom uwagi.

64      O ile skarżąca kwestionuje w swoich skargach analizę Izby Odwoławczej dotyczącą poinformowanego użytkownika, o tyle należy stwierdzić, że nie przedstawiła ona żadnego konkretnego argumentu pozwalającego na podważenie oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą i doszła do takiego samego wniosku jak Izba Odwoławcza w odniesieniu do definicji poinformowanego użytkownika, a mianowicie, że obejmuje ona zarówno profesjonalistów, jak i użytkowników końcowych. W tych okolicznościach, ponieważ żaden element akt sprawy nie pozwala na podważenie oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą, należy oddalić twierdzenia skarżącej dotyczące błędu popełnionego w tym względzie przez Izbę Odwoławczą.

2)      W przedmiocie stopnia swobody twórcy

65      Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 39 i 40 zaskarżonych decyzji, że – jak wynika z przedstawionej przez skarżącą opinii biegłych i z przedstawionej przez interwenientkę opinii biegłych dotyczącej wzorów przedstawiających publiczne toalety zewnętrzne (zwanej dalej „opinią biegłych przedstawioną przez interwenientkę”) – swoboda twórcy przy opracowywaniu publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych jest ograniczona, biorąc pod uwagę fakt, że ten rodzaj produktu musi spełniać pewne wymogi techniczne i regulacyjne, w szczególności w dziedzinie konstrukcji i ergonomii, norm sanitarnych i bezpieczeństwa, a także norm w zakresie oznakowania i niezbędnego wyposażenia. Jednakże Izba Odwoławcza stwierdziła również w odniesieniu do zewnętrznej części publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych, że wspomniane opinie nie określają dokładnego wyglądu ani układu tych cech. W rezultacie uznała ona w pkt 41 zaskarżonych decyzji, że twórca publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych dysponuje pewnym zakresem manewru przy opracowywaniu wzorów przedstawiających wspomniane toalety publiczne, w szczególności w odniesieniu do wyglądu ścian bocznych, rozmiarów, materiału i umiejscowienia drzwi, przedstawienia symboli toalet, dekoracji, materiałów i kolorów.

66      Skarżąca twierdzi przede wszystkim w istocie, że zaskarżone decyzje zawierają wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie w tym znaczeniu, że z jednej strony Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 39 tych decyzji, iż swoboda twórcy przy projektowaniu publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych jest ograniczona (podobnie jak stwierdzono w opiniach biegłych przedstawionych przez skarżącą i przez interwenientkę). Z drugiej strony w pkt 40 i 41 wspomnianych decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła na podstawie badania wcześniejszych wzorów, że twórca dysponuje pewnym zakresem manewru przy projektowaniu wzoru przedstawiającego toalety publiczne. Następnie skarżąca podkreśla, że Izba Odwoławcza przeanalizowała w sposób lakoniczny i arbitralny opinie biegłych przedstawione przez skarżącą i przez interwenientkę. Wreszcie dodaje ona, że Izba Odwoławcza błędnie uznała, iż wymogi regulacyjne wynikające z funkcji technicznej toalet publicznych nie mają wpływu na wygląd wspomnianych toalet.

67      EUIPO i interwenientka nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

68      Zgodnie z orzecznictwem stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru należy określać ze szczególnym uwzględnieniem wymagań związanych z cechami wynikającymi z funkcji technicznej danego produktu lub jego części, a także przepisów prawnych mających zastosowanie do takiego produktu. Wymagania te prowadzą do standaryzacji niektórych cech, które stają się w ten sposób wspólne dla szeregu wzorów stosowanych w danym produkcie [wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T‑9/07, EU:T:2010:96, pkt 67].

69      W niniejszej sprawie w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, zaskarżone decyzje nie są wewnętrznie sprzeczne w odniesieniu do oceny stopnia swobody twórcy. Zawarte w pkt 39 zaskarżonych decyzji oceny, zgodnie z którymi stopień swobody twórcy jest ograniczony w zakresie, w jakim publiczne toalety chemiczne i zewnętrzne muszą spełniać wymagania w zakresie konstrukcji i ergonomii, norm sanitarnych i bezpieczeństwa, dotyczą bowiem głównie wnętrza wspomnianych toalet, jak wynika to z zawartego w tym punkcie wykazu wymogów i norm sanitarnych, obejmującego w szczególności umywalki, muszle klozetowe oraz materiały nieprzepuszczalne i antypoślizgowe. Natomiast rozważania przedstawione w pkt 40 i 41 tych decyzji, zgodnie z którymi twórca dysponuje pewnym zakresem manewru, dotyczą zewnętrznej części publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych, w szczególności wyglądu ścian bocznych, kształtu dachu i przedstawienia symboli toalet. Co więcej, jak wskazała Izba Odwoławcza w pkt 40 wspomnianych decyzji, wewnętrzna część wspomnianych toalet nie jest chroniona przez sporne wzory.

70      W drugiej kolejności, co się tyczy zarzutu szczegółowego skarżącej dotyczącego błędu w ocenie popełnionego przez Izbę Odwoławczą w odniesieniu do stopnia swobody twórcy, po pierwsze, należy przypomnieć, że sam fakt, iż twórca danych produktów musi zawrzeć we wzorze wspólne cechy tych produktów, nie pozwala na wykazanie, że swoboda twórcy podlega innym szczególnym ograniczeniom [zob. podobnie wyrok z dnia 15 października 2020 r., Dvectis CZ/EUIPO – Yado (Poduszki podpierające), T‑818/19, niepublikowany, EU:T:2020:486, pkt 49]. W tym względzie, jak wynika z akt sprawy, w szczególności z fotografii różnych wcześniejszych wzorów, istnienie wspólnego kształtu i wspólnych elementów nie oznacza identyczności publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych, która ze względów technicznych wykluczałaby lub ograniczałaby swobodę twórczą.

71      Po drugie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, i jak wynika z pkt 33–38 powyżej, skarżąca nie zdołała wykazać, że niektóre cechy związane z wyglądem publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych wynikają z funkcji technicznej tego produktu. W rezultacie Izba Odwoławcza prawidłowo stwierdziła, że możliwe jest, iż wygląd ścian bocznych (na przykład panele ścienne, z płytek lub drewniane, z ekranem reklamowym lub informacyjnym lub bez niego), wymiary, materiał i umiejscowienie drzwi, kształt dachu, przedstawienie symboli toalet, dekoracja, materiał i kolor różnią się w zależności od wzoru, i że w związku z tym twórca publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych dysponuje pewnym stopniem swobody.

72      W trzeciej kolejności twierdzenie skarżącej, zgodnie z którym Izba Odwoławcza zakwestionowała autorytet biegłych, którzy wydali przedstawione przez skarżącą i przez interwenientkę opinie, w odniesieniu do wymogów regulacyjnych dotyczących publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych, jest bezzasadne. Z zaskarżonych decyzji nie wynika bowiem, że Izba Odwoławcza zakwestionowała autorytet wspomnianych biegłych. Przeciwnie, należy zauważyć, że Izba Odwoławcza odniosła się właśnie do treści wspomnianych opinii – w pkt 39 i 40 zaskarżonych decyzji – które to opinie jej zdaniem potwierdzają jej ustalenia.

73      W czwartej kolejności wbrew temu, co twierdzi skarżąca, z zaskarżonych decyzji nie wynika, że Izba Odwoławcza dokonała arbitralnej oceny opinii biegłych przedstawionych przez skarżącą i przez interwenientkę. Należy bowiem zauważyć, że Izba Odwoławcza należycie uwzględniła elementy zawarte w tych opiniach, ponieważ w pkt 39 i 40 zaskarżonych decyzji oparła się na treści wspomnianych opinii w celu wyjaśnienia wymogów regulacyjnych obowiązujących projektantów publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych oraz zbadania, czy wygląd lub rozmieszczenie zewnętrznych i wewnętrznych cech wspomnianych toalet wynikają z wymogów technicznych lub regulacyjnych. Ponadto skarżąca nie przedstawiła żadnego dowodu pozwalającego uznać, że rozważania przedstawione w pkt 39 i 40 zaskarżonych decyzji nie odpowiadają treści opinii biegłych przedstawionych przez skarżącą i przez interwenientkę.

74      Wynika z tego, że Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, iż istnieje pewien zakres manewru, jeśli chodzi o stopień swobody twórcy publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych w odniesieniu do ich wyglądu.

3)      W przedmiocie porównania całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory

75      Izba Odwoławcza stwierdziła, że całościowe wrażenie wywierane na poinformowanym użytkowniku przez sporne wzory różni się od wrażenia wywieranego przez wcześniejsze wzory, i stwierdziła w pkt 58 zaskarżonych decyzji, że sporne wzory mają indywidualny charakter i że w konsekwencji należy je uznać za nowe w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.

76      Izba Odwoławcza stwierdziła w istocie w pkt 51 i 57 zaskarżonych decyzji, że nawet jeśli kolidujące ze sobą wzory mają wspólną strukturę prostopadłościanu z drzwiami i dachem, to jednak różnice między wspomnianymi wzorami są istotne pod względem wizualnym, że zmieniają one wygląd publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych i że nie mogą zostać niedostrzeżone przez poinformowanego użytkownika wykazującego wysoki poziom uwagi. Stwierdziła ona bowiem, że kolidujące ze sobą wzory znacznie różnią się od siebie zewnętrzną dekoracją struktury i fasady przedniej publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych. Po pierwsze, uznała ona, że ze względu na dach i drzwi wspomniane wzory różnią się. Po drugie, wskazała ona na istnienie w spornych wzorach daszku i otworów wentylacyjnych, których brak we wcześniejszych wzorach. Po trzecie, stwierdziła ona, że piktogramy symboli toalet różnią się w kolidujących ze sobą wzorach. Po czwarte, wzięła ona pod uwagę fakt, że pod względem koloru fasady lub pokrycia ścian rozpatrywane wzory również się różnią. Po piąte, co się tyczy w szczególności spornych wzorów pierwszego i trzeciego, Izba Odwoławcza zauważyła, że wspomniane sporne wzory zawierają duży kwadrat z obramowaniem w kolorze czarnym, przedstawiający plan miasta, czego nie ma we wcześniejszych wzorach. Po szóste, zauważyła ona również, że trzeci sporny wzór zawiera zderzak obejmujący dolną część struktury, którego nie zawarto we wcześniejszych wzorach. Wreszcie uznała ona, że nie ma dowodów pozwalających uznać, iż cechy związane z wyglądem wynikają wyłącznie z techniki danego produktu, a nawet jeśli cechy te odpowiadają wymogowi technicznemu, w niniejszym przypadku wszystkie te cechy różnią się w pewnym stopniu w kolidujących ze sobą wzorach.

77      Skarżąca podkreśla przede wszystkim fakt, że różnice wskazane przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonych decyzjach są w rzeczywistości wspólne dla wszystkich wzorów ujawnionych we wniosku o unieważnienie, w szczególności panel sterujący, stylizowane piktogramy toalet czy też plan miasta. Następnie powtarza ona swój argument dotyczący analizy art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Ponadto podnosi ona, że Izba Odwoławcza błędnie oceniła całościowe wrażenie wywierane w niniejszym przypadku i zastosowała zbyt rygorystyczną i dogłębną metodę analizy kolidujących ze sobą wzorów. Wreszcie zarzuca ona Izbie Odwoławczej, że ta nie dokonała oceny różnic między rozpatrywanymi wzorami w świetle art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 i że poprzestała na ocenie podstawy opartej na art. 6 tego rozporządzenia.

78      EUIPO i interwenientka nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

79      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem indywidualny charakter wzoru wynika z odmiennego całościowego wrażenia lub braku „déjà vu” z punktu widzenia poinformowanego użytkownika w stosunku do ogółu istniejących wcześniej wzorów, z pominięciem różnic, które nie są wystarczająco uwydatnione, ażeby wpłynąć na wspomniane całościowe wrażenie, nawet jeśli wykraczają poza nieznaczące szczegóły, z uwzględnieniem jednak różnic wystarczająco uwydatnionych, by stworzyć odmienne całościowe wrażenie (zob. wyrok z dnia 16 lutego 2017 r., Termosyfony do grzejników, T‑828/14 i T‑829/14, EU:T:2017:87, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

80      Jest prawdą, że kolidujące ze sobą wzory mają podstawowe cechy wspólne dla publicznych toalet chemicznych i zewnętrznych, takie jak kształt równoległościanu nadany strukturze, drzwi wejściowe, płaski dach, napisy i piktogramy toalet, a także panel sterujący. Jednakże Izba Odwoławcza prawidłowo uznała, że wygląd tych podstawowych cech może różnić się w zależności od modelu publicznych toalet zewnętrznych, zarówno pod względem ich kształtu, koloru, rozmiaru, jak i ich umiejscowienia. Tego rodzaju różnice mogą wpływać na całościowe wrażenie wywierane przez produkt, w którym zostały one zawarte.

81      W tym względzie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza wyraźnie wskazała na istotne różnice między kolidującymi ze sobą wzorami. W szczególności Izba Odwoławcza prawidłowo wskazała, że kolidujące ze sobą wzory różnią się wieloma aspektami ich wyglądu, a mianowicie rozmiarem dachów i drzwi zewnętrznych, proporcją struktury, istnieniem lub brakiem daszku, pokryciem ścian (różnica kolorów) oraz piktogramami sygnalizacyjnymi (w formie geometrycznej lub w kształcie postaci ludzkiej). Co więcej, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, samo użycie przez Izbę Odwoławczą czasownika „wydaje się” w czasie teraźniejszym trybu oznajmującego w celu opisania różnic dotyczących dachów rozpatrywanych wzorów nie pozwala na podważenie istnienia wszystkich stwierdzonych różnic w zakresie dekoracji zewnętrznej między spornymi wzorami a wcześniejszymi wzorami.

82      Ponadto Izba Odwoławcza słusznie przeprowadziła pełną analizę punktów wspólnych i różnic występujących między kolidującymi ze sobą wzorami w celu dokonania oceny całościowego wrażenia wywieranego przez nie na poinformowanym użytkowniku. Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, pojęcie poinformowanego użytkownika może być bowiem rozumiane jako określające nie użytkownika wykazującego przeciętną uwagę, lecz osobę szczególnie uważną, czy to z racji jej osobistego doświadczenia, czy posiadanej rozległej wiedzy w danym sektorze [wyroki: z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 53; z dnia 29 listopada 2018 r., Sata/EUIPO – Zhejiang Auarita Pneumatic Tools (Pistolet do malowania), T‑651/17, niepublikowany, EU:T:2018:855, pkt 20]. A zatem, o ile poinformowany użytkownik nie jest przeciętnym konsumentem, właściwie poinformowanym, dostatecznie uważnym i rozsądnym, który postrzega zwykle wzór jako całość i nie dokonuje analizy jego poszczególnych detali, o tyle nie jest on również ekspertem czy specjalistą mogącym zauważyć szczegółowo minimalne różnice, które mogą istnieć między kolidującymi ze sobą wzorami (zob. podobnie wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 59). W konsekwencji różnice między kolidującymi ze sobą wzorami, które Izba Odwoławcza prawidłowo wskazała w pkt 48–58 zaskarżonych decyzji, są dostrzegalne dla poinformowanego użytkownika, ponieważ dotyczą w większości dekoracji zewnętrznej kolidujących ze sobą wzorów i znacząco wpływają na całościowe wrażenie, jakie wywierają one na wspomnianym użytkowniku, i to niezależnie od faktu, że mają one ten sam kształt prostopadłościanu, jak twierdzi skarżąca.

83      Co więcej, należy zauważyć, że nie można uwzględnić argumentu skarżącej opierającego się na wzorach innych niż wcześniejsze wzory i zmierzającego do wykazania, że Izba Odwoławcza błędnie ustaliła cechy przedstawione jako odmienne przy porównaniu kolidujących ze sobą wzorów.

84      Po pierwsze, art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 odnosi się bowiem do różnicy między całościowym wrażeniem wywieranym przez sporny wzór a całościowym wrażeniem wywieranym przez wcześniejsze wzory, które zostały udostępnione publicznie. A zatem badanie indywidualnego charakteru spornego wzoru należy oceniać wyłącznie w świetle wcześniejszego wzoru wybranego przez wnoszącą o unieważnienie na poparcie jej wniosku o unieważnienie prawa do wzoru (wyrok z dnia 15 października 2020 r., Poduszka podpierająca, T‑818/19, niepublikowany, EU:T:2020:486, pkt 57). W rezultacie skarżąca nie może powoływać się na wzory zawarte w dokumentach załączonych do akt postępowania przed EUIPO, których udostępnienie w dniu dokonania zgłoszenia spornych wzorów do rejestracji nie zostało wykazane.

85      Po drugie, należy zauważyć, że oceny indywidualnego charakteru wzoru należy dokonywać w odniesieniu do jednego lub większej liczby wcześniejszych wzorów rozpatrywanych odrębnie, spośród wszystkich wzorów wcześniej udostępnionych publicznie, a nie w odniesieniu do kombinacji poszczególnych elementów wyodrębnionych z kilku wcześniejszych wzorów (zob. podobnie wyrok z dnia 19 czerwca 2014 r., Karen Millen Fashions, C‑345/13, EU:C:2014:2013, pkt 25, 35). W tych okolicznościach skarżąca nie może również powoływać się na poszczególne elementy wyodrębnione z kilku wcześniejszych wzorów na poparcie oceny indywidualnego charakteru.

86      Wreszcie, jak wskazała Izba Odwoławcza w pkt 26 i 27 zaskarżonych decyzji i jak wynika z pkt 39 powyżej, skarżąca nie wykazała, że cechy postaci spornych wzorów wynikają wyłącznie z funkcji technicznej produktu w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.

87      Z powyższego wynika, że należy stwierdzić, iż wskazane przez Izbę Odwoławczą w pkt 48–58 zaskarżonych decyzji różnice (zob. pkt 76 powyżej) są wystarczające, aby stwierdzić, że sporne wzory wywierają na poinformowanym użytkowniku całościowe wrażenie odmienne niż całościowe wrażenie wywierane przez wcześniejsze wzory. W tych okolicznościach należy oddalić twierdzenia skarżącej, zgodnie z którymi Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie indywidualnego charakteru spornych wzorów i, tym samym, naruszyła art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.

88      Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza słusznie ograniczyła się do zbadania podstawy opartej na art. 6 rozporządzenia nr 6/2002. Z orzecznictwa wynika bowiem, że w zakresie, w jakim warunek ustanowiony w art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 wykracza poza warunek ustanowiony w art. 5 wspomnianego rozporządzenia, odmienne całościowe wrażenie wywierane na poinformowanym użytkowniku w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia może opierać się wyłącznie na istnieniu obiektywnych różnic między kolidującymi ze sobą wzorami. Różnice te wystarczają zatem do spełnienia warunku nowości przewidzianego w art. 5 tego rozporządzenia [zob. podobnie wyrok z dnia 22 listopada 2018 r., Buck-Chemie/EUIPO – Henkel (Kulki czyszczące do toalet), T‑296/17, niepublikowany, EU:T:2018:823, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo].

89      Z wszystkich powyższych rozważań wynika, że zarzut trzeci należy oddalić jako bezzasadny, a tym samym oddalić skargę w całości, w tym żądanie skarżącej mające na celu zmianę zaskarżonych decyzji.

IV.    W przedmiocie kosztów

90      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

91      Po przeprowadzeniu rozprawy, ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenientki – obciążyć ją kosztami postępowania.

92      Ponadto interwenientka wniosła o obciążenie skarżącej kosztami poniesionymi przez nią w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą. W tym względzie wystarczy zauważyć, że ponieważ w niniejszym wyroku oddalono skargę na zaskarżone decyzje, to sentencja tych ostatnich nadal reguluje koszty poniesione w postępowaniu odwoławczym przed EUIPO [zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., Cole Haan/EUIPO – Samsøe & Samsøe Holding (Ø), T‑399/20, EU:T:2021:442, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo].

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje:

1)      Sprawy T‑608/23, T‑609/23 i T‑611/23 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)      Skargi zostają oddalone.

3)      Hamster Polska sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami poniesionymi w toku postępowania przed Sądem.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 26 marca 2025 r.

*      Język postępowania: polski.