1)

Czy z przewidzianego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa do rzetelnego procesu wynika, że akta administracyjne okazywane przez organ w ramach dostępu do akt lub w ramach kontroli sądowej powinny być – również w formie elektronicznej – okazywane w ten sposób, że są one kompletne i zawierają kolejno paginowane strony, a tym samym zrozumiałe są dokonywane w nich zmiany?

2)

Czy art. 23 ust. 1, art. 46 ust. 1–3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (1) stoją na przeszkodzie krajowej praktyce administracyjnej, zgodnie z którą organ okazuje przedstawicielowi prawnemu osoby ubiegającej się o azyl oraz sądowi z reguły zaledwie wyciąg z elektronicznego systemu zarządzania dokumentami, który zawiera zbiór niekompletnych, nieustrukturyzowanych i nieułożonych chronologicznie plików elektronicznych w formacie PDF, przy czym pliki te nie wykazują żadnej struktury, ani chronologicznego przebiegu zdarzeń, a tym bardziej nie odzwierciedlają kompletnej treści akt elektronicznych?

3)

Czy z art. 11 ust. 1, 45 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2013/32/UE wynika, że pracownik organu rozstrzygającego wydający orzeczenie powinien je podpisać odręcznie, a takie orzeczenie powinno być załączone do akt lub doręczone wnioskodawcy jako odręcznie podpisany dokument?

4)

Czy wymóg odręcznego podpisu w rozumieniu art. 11 ust. 1, 45 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2013/32/UE jest dochowany, jeżeli osoba wydająca orzeczenie podpisuje je, lecz potem orzeczenie takie jest skanowane, zaś oryginał jest niszczony, a zatem orzeczenie jedynie w części zachowuje wymóg pisemności?