1)

Czy sytuacja, w której wydający nakaz organ sądowy, o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej [Rady 2002/584 z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi], nie podjął żadnych starań, aby powiadomić poszukiwaną osobę o faktycznych i prawnych podstawach jej aresztowania i o możliwościach zaskarżenia tego aresztowania, podczas gdy osoba ta znajduje się na terytorium państwa członkowskiego wykonującego nakaz, jest zgodna z art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 5 ust. 4, art. 5 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 lit. c) europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a także z art. 47 karty, prawem do swobodnego przemieszczania się i pobytu, zasadą równоważności oraz zasadą wzajemnego zaufania?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy zasada pierwszeństwa prawa Unii przed prawem krajowym wymaga, by organ wydający nakaz nie dokonywał takiego powiadomienia, a także – jeśli pomimo braku takiego powiadomienia poszukiwana osoba wystąpi z żądaniem uchylenia krajowego nakazu aresztowania – czy wymaga ona, by wydający nakaz organ sądowy rozpatrzył co do istoty to żądanie dopiero po przekazaniu poszukiwanej osoby?

3)

Jakie są odpowiednie środki prawne przewidziane w prawie Unii, aby dokonać takiego powiadomienia?