–

w imieniu rządu litewskiego – K. Dieninis i V. Kazlauskaitė‑Švenčionienė, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu rządu włoskiego – G. Palmieri, w charakterze pełnomocnika, którą wspierał G. Albenzio, avvocato dello Stato,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – F. Clotuche‑Duvieusart i J. Jokubauskaitė, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 124 ust. 1 lit. e) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.U. 2013, L 269, s. 1, zwanego dalej „unijnym kodeksem celnym”), art. 2 lit. b) i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (Dz.U. 2009, L 9, s. 12) oraz art. 2 ust. 1 lit. d) i art. 70 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1, zwanej dalej „dyrektywą VAT”).

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu między UB, stroną skarżącą w postępowaniu głównym, a Kauno teritorinė muitinė (regionalną służbą celną w Kownie, Litwa) i Muitinės departamentas prie Finansų ministerijos (departamentem celnym ministerstwa finansów, Litwa) w przedmiocie decyzji tego regionalnego urzędu celnego ustalającej kwotę podatku akcyzowego i podatku od wartości dodanej (VAT) obciążającego UB w następstwie nielegalnego wprowadzenia papierosów na terytorium Litwy z Białorusi.

3

Zgodnie z art. 42 ust. 1 unijnego kodeksu celnego:

„Każde państwo członkowskie przewiduje sankcje za nieprzestrzeganie przepisów prawa celnego. Sankcje są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające”.

4

Artykuł 79 tego kodeksu, zatytułowany „Dług celny powstały w wyniku niespełnienia warunków lub obowiązków”, stanowi:

„1.   Jeżeli towary podlegają należnościom celnym przywozowym, dług celny w przywozie powstaje w przypadku niewypełnienia:

[…]”.

5

Artykuł 124 wspomnianego kodeksu, zatytułowany „Wygaśniecie”, przewiduje:

„1.   Nie naruszając obowiązujących przepisów dotyczących nieściągalności kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu w przypadku niewypłacalności dłużnika stwierdzonej drogą sądową, dług celny w przywozie lub wywozie wygasa:

[…]

[…]

2.   W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. e), do celów sankcji mających zastosowanie do przestępstw i wykroczeń przeciwko obowiązkom celnym uznaje się, że dług celny mimo wszystko nie wygasł, jeżeli na mocy prawa państwa członkowskiego należności celne przywozowe lub wywozowe lub istnienie długu celnego stanowią podstawę ustalenia sankcji.

[…]”.

6

Zgodnie ze swym art. 286 ust. 1 kodeks ten uchyla rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (Dz.U. 2008, L 145, s. 1), które z kolei uchyliło rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. 1992, L 302, s. 1).

7

Artykuł 86 rozporządzenia nr 450/2008, zatytułowany „Wygaśnięcie”, przewidywał:

„1.   Bez uszczerbku dla art. 68 oraz obowiązujących przepisów dotyczących nieściągalności kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu w przypadku niewypłacalności dłużnika stwierdzonej drogą sądową dług celny w przywozie lub wywozie wygasa:

[…]

[…]”.

8

Artykuł 202 rozporządzenia nr 2913/92 miał następujące brzmienie:

„1.   Dług celny w przywozie powstaje w wyniku:

Nielegalnym wprowadzeniem towaru w rozumieniu niniejszego artykułu jest każde wprowadzenie dokonane z naruszeniem przepisów art. 38–41 i art. 177 tiret drugie.

2.   Dług celny powstaje z chwilą nielegalnego wprowadzenia towaru.

[…]”.

9

Artykuł 233 tego rozporządzenia, zatytułowany „Wygaśnięcie długu celnego”, stanowił:

„Bez uszczerbku dla obowiązujących przepisów dotyczących przedawnienia długu celnego, jak również odnoszących się do niepokrycia długu celnego w przypadku niewypłacalności dłużnika stwierdzonej drogą sądową, dług celny wygasa:

[…]

[…]”.

10

Zgodnie z art. 2 lit. b) dyrektywy 2008/118:

„Wyroby akcyzowe podlegają opodatkowaniu akcyzą w momencie:

[…]

b) ich importu na terytorium Wspólnoty”.

11

Artykuł 7 ust. 1 i 2 tej dyrektywy stanowi:

„1.   Podatek akcyzowy staje się wymagalny w momencie dopuszczenia do konsumpcji w państwie członkowskim dopuszczenia do konsumpcji.

2.   Na użytek niniejszej dyrektywy »dopuszczenie do konsumpcji« oznacza:

[…]

12

Artykuł 2 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT stanowi:

„1.   Opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje:

[…]

d) import towarów”.

13

Zgodnie z art. 70 tej dyrektywy „zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny z chwilą importu towarów”.

14

Na mocy art. 71 ust. 1 akapit drugi tej samej dyrektywy „w przypadku jednak gdy importowane towary podlegają należnościom celnym, opłatom rolnym lub opłatom o równoważnym skutku ustanowionym w ramach wspólnej polityki, zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny z chwilą zaistnienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego i zaistnienia wymagalności tych opłat”.

15

Artykuł 93 Lietuvos Respublikos mokesčių administravimo įstatymas (ustawy Republiki Litwy o administracji podatkowej) z dnia 13 kwietnia 2004 r. (Žin. 2004, nr 63‑2243), zatytułowany „Ustanie obowiązku podatkowego”, przewidywał w ust. 2 pkt 3, że „wszelkie obowiązki dotyczące podatków zarządzanych przez organy celne ustają również […] w przypadku zatrzymania towarów w momencie ich nielegalnego wprowadzenia i ich jednoczesnego lub późniejszego zajęcia”.

16

Przepis ten został uchylony ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2017 r. i zastąpiony następującymi przepisami:

17

UB, skarżący w postępowaniu głównym, działający łącznie z innymi osobami, zorganizował nielegalny przywóz (przemyt) towarów objętych podatkiem akcyzowym z Białorusi na terytorium Litwy. W dniu 22 września 2016 r. w odizolowanym miejscu 6000 paczek papierosów (zwanych dalej „odnośnymi towarami”) zostało przerzuconych przez granicę i odebranych. W tym samym dniu pojazd przewożący odnośne towary na terytorium Litwy został zatrzymany przez straż graniczną, która dokonała ich zajęcia.

18

Wyrokiem nakazowym z dnia 23 stycznia 2017 r. Vilniaus apygardos teismas (sąd okręgowy w Wilnie) uznał UB za winnego popełnienia czynu zabronionego, wymierzył mu grzywnę w wysokości 16947 EUR, orzekł przepadek odnośnych towarów i nakazał ich zniszczenie.

19

W świetle tego wyroku nakazowego regionalna służba celna w Kownie stwierdziła, że na UB ciążyło, solidarnie z osobami trzecimi, zobowiązanie podatkowe w wysokości 10237 EUR z tytułu podatku akcyzowego oraz 2679 EUR z tytułu podatku VAT od przywozu, przy czym odsetki za zwłokę zostały ustalone, odpowiednio, na 1674 EUR i na 438 EUR. Co się tyczy natomiast należności celnych, regionalna służba celna nie obliczyła ani nie zarejestrowała długu celnego, ponieważ uznała, że wygasł on na podstawie art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego.

20

Departament celny ministerstwa finansów, do którego UB wniósł odwołanie, utrzymał w mocy decyzję regionalnego urzędu celnego w Kownie decyzją z dnia 9 maja 2018 r.

21

UB wniósł skargę do Vilniaus apygardos administracinis teismas (regionalnego sądu administracyjnego w Wilnie). UB podniósł zasadniczo, że skoro dług celny wygasł z powodu przewidzianego w art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego, należy również uznać, że obowiązek zapłaty podatku akcyzowego i VAT z tytułu importu towarów wygasł.

22

Wyrokiem z dnia 30 października 2018 r. Vilniaus apygardos administracinis teismas (regionalny sąd administracyjny w Wilnie) oddalił tę skargę jako całkowicie pozbawioną podstawy prawnej. Sąd ten uznał w szczególności, że unijny kodeks celny nie reguluje przyczyn wygaśnięcia obowiązku zapłaty podatku akcyzowego lub VAT z tytułu importu.

23

UB wniósł środek odwoławczy od tego wyroku do Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (najwyższego sądu administracyjnego Litwy), czyli do sądu odsyłającego.

24

Sąd odsyłający zastanawia się, po pierwsze, nad kwestią, czy zajęcie i przepadek takie jak będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym stanowią przyczynę wygaśnięcia długu celnego na podstawie art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego. Sąd ten zauważa, że brzmienie tego przepisu różni się od brzmienia art. 233 akapit pierwszy lit. d) rozporządzenia nr 2913/92, który przewidywał wyraźnie, że zajęcie towarów będących towarem przemytu miało nastąpić „przy nielegalnym wprowadzaniu” tych towarów, aby można było uznać, że dług celny wygasł. Można zatem uznać, że zgodnie z unijnym kodeksem celnym chwila, w której następuje zajęcie, nie ma już znaczenia i że dług celny wygasa, nawet jeśli towary przemycone zostały zajęte, mimo że zostały one już wprowadzone na obszar celny Unii, czyli poza strefę, gdzie znajduje się pierwszy urząd celny wewnątrz tego obszaru.

25

Po drugie, sąd odsyłający zastanawia się nad wpływem wygaśnięcia długu celnego na obowiązek zapłaty podatku akcyzowego i VAT z tytułu importu. Sąd odsyłający zauważa w tym względzie, że o ile orzecznictwo Trybunału, w tym wyrok z dnia 29 kwietnia 2010 r., Dansk Transport og Logistik (C‑230/08, EU:C:2010:231), wydaje się zakładać istnienie „paralelizmu” pomiędzy wygaśnięciem długu celnego z jednej strony a wygaśnięciem innych zobowiązań podatkowych, takich jak obowiązek zapłaty podatku akcyzowego i VAT z tytułu importu, z drugiej strony, o tyle ani dyrektywa 2008/118, ani dyrektywa VAT nie zawierają przepisów przewidujących wygaśnięcie tych zobowiązań w przypadku nielegalnego wprowadzenia połączonego z późniejszym zajęciem i przepadkiem towarów.

26

W tych okolicznościach Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (naczelny sąd administracyjny Litwy) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

27

Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający zmierza do ustalenia, czy art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że dług celny wygasa w sytuacji, w której towary zostają zajęte, a następnie ulegają przepadkowi, już po ich nielegalnym wprowadzeniu na obszar celny Unii.

28

Na wstępie należy przypomnieć, że przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględniać nie tylko jego brzmienie, lecz także jego kontekst oraz cele aktu prawnego, którego jest on częścią, oraz w szczególności genezę tego uregulowania (zob. wyrok z dnia 5 kwietnia 2022 r., C‑140/20, Commissioner of An Garda Síochána, EU:C:2022:258, pkt 32).

29

Co się tyczy brzmienia art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego, przepis ten przewiduje, że bez naruszania obowiązujących przepisów dotyczących nieściągalności kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu w przypadku niewypłacalności dłużnika stwierdzonej drogą sądową dług celny w przywozie lub wywozie wygasa w szczególności w przypadku, gdy towary będące przedmiotem przemytu podlegające należnościom celnym przywozowym lub wywozowym uległy przepadkowi lub zostały zajęte i równocześnie lub w późniejszym terminie ulegają przepadkowi.

30

W konsekwencji brzmienie tego przepisu nie odnosi się do momentu, w którym następuje zajęcie towarów, jako przesłanki wygaśnięcia długu celnego.

31

W tym względzie, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 30, 34 i 35 opinii, brzmienie tego przepisu, który zastąpił art. 86 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 450/2008, różni się od brzmienia art. 233 akapit pierwszy lit. d) rozporządzenia nr 2913/92, który odnosił się wyraźnie do zajęcia „przy nielegalnym wprowadzaniu” towarów na obszar celny Unii.

32

W ramach reżimu ustanowionego w art. 233 akapit pierwszy lit. d) rozporządzenia nr 2913/92, aby doszło do wygaśnięcia długu celnego, zajęcie towarów wprowadzonych na obszar celny Wspólnoty powinno nastąpić zanim towary miną pierwszy urząd celny położony na tym obszarze (zob. podobnie wyrok z dnia 29 kwietnia 2010 r., Dansk Transport og Logistik, C‑230/08, EU:C:2010:231, pkt 50).

33

Prawodawca Unii, przyjmując art. 86 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 450/2008, a następnie art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego, postanowił nie uzależniać już wygaśnięcia długu celnego od warunku, by zajęcie miało miejsce równocześnie z wprowadzeniem towarów na obszar celny Unii.

34

W związku z tym okoliczność, że zajęcie i późniejszy przepadek nastąpiły po nielegalnym wprowadzeniu towarów na obszar celny Unii, nie ma wpływu na stosowanie art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego, w związku z czym należy uznać, że związany z tym dług celny wygasa również w tym przypadku.

35

Taka wykładnia art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego jest zgodna z celami realizowanymi przez ten kodeks, w tym w szczególności z ustanowieniem odpowiedniego poziomu skutecznych, odstraszających i proporcjonalnych sankcji na całym rynku wewnętrznym w celu ochrony interesów finansowych Unii w rozumieniu motywów 11 i 23 tego kodeksu.

36

Należy w tym względzie uściślić, że wygaśnięcie długu celnego nie stoi w żaden sposób na przeszkodzie nałożeniu sankcji za nieprzestrzeganie przepisów celnych.

37

Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 1 unijnego kodeksu celnego każde państwo członkowskie jest zobowiązane do ustanowienia skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za nieprzestrzeganie przepisów prawa celnego, a zgodnie z art. 124 ust. 2 tego kodeksu do celów sankcji mających zastosowanie do przestępstw i wykroczeń przeciwko obowiązkom celnym uznaje się, że dług celny nie wygasł, jeżeli na mocy prawa państwa członkowskiego należności celne przywozowe lub wywozowe lub istnienie długu celnego stanowią podstawę ustalenia sankcji.

38

W związku z tym wygaśnięcie długu celnego przewidziane w art. 124 ust. 1 lit. e) kodeksu celnego w przypadku zajęcia i przepadku towarów po ich nielegalnym wprowadzeniu na obszar celny Unii nie może uniemożliwiać stosowania sankcji ani zagrażać ich odstraszającemu skutkowi.

39

W rezultacie na pytanie pierwsze trzeba udzielić następującej odpowiedzi: art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że dług celny wygasa w sytuacji, w której towary zostają zajęte, a następnie ulegają przepadkowi, już po ich nielegalnym wprowadzeniu na obszar celny Unii.

40

Poprzez pytanie drugie sąd odsyłający zmierza zasadniczo do ustalenia, czy art. 2 lit. b) i art. 7 ust. 1 dyrektywy 2008/118, a także art. 2 ust. 1 lit. d) i art. 70 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że wygaśnięcie długu celnego z powodu przewidzianego w art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu, odpowiednio, podatku akcyzowego i podatku VAT od towarów nielegalnie wprowadzonych na obszar celny Unii.

41

Co się tyczy obowiązku uiszczenia podatku akcyzowego należy przypomnieć, że zgodnie z art. 2 lit. b) dyrektywy 2008/118 wyroby akcyzowe podlegają opodatkowaniu akcyzą w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii. W myśl art. 7 ust. 1 tej dyrektywy podatek akcyzowy staje się wymagalny w momencie dopuszczenia do konsumpcji w państwie członkowskim dopuszczenia do konsumpcji. Artykuł 7 ust. 2 lit. d) wspomnianej dyrektywy przewiduje, że pojęcie „dopuszczenie do konsumpcji” oznacza import wyrobów akcyzowych, w tym import niezgodny z przepisami, chyba że natychmiast po dokonaniu importu wyroby te zostaną objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy.

42

Jak zauważył rzecznik generalny w pkt 42 opinii, dyrektywa 2008/118 nie zawiera przepisu przewidującego wygaśnięcie obowiązku uiszczenia podatku akcyzowego w przypadku wygaśnięcia długu celnego związanego z towarami będącymi przedmiotem przemytu z powodu wskazanego w art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego. Wynika z tego, że podatek akcyzowy od takich towarów, który stał się wymagalny, podlega zapłacie.

43

Potwierdza to fakt, że w sytuacji gdy towary przywiezione nielegalnie zostają zajęte przez władze i podlegają przepadkowi po opuszczeniu pierwszego urzędu celnego położonego na terytorium Unii, należy uznać, że towary te zostały przywiezione do Unii, w związku z czym doszło w odniesieniu do nich do zdarzenia prowadzącego do powstania obowiązku w zakresie podatku akcyzowego (zob. analogicznie wyrok z dnia 29 kwietnia 2010 r., Dansk Transport og Logistik, C‑230/08, EU:C:2010:231, pkt 74).

44

Ponadto towary będące przedmiotem takiego nielegalnego przywozu uznaje się za dopuszczone do konsumpcji, wobec czego późniejsze objęcie ich procedurą składu celnego po ich uprzednim zajęciu i orzeczeniu przepadku nie ma żadnego wpływu na wymagalność podatku akcyzowego (zob. analogicznie wyrok z dnia 29 kwietnia 2010 r., Dansk Transport og Logistik, C‑230/08, EU:C:2010:231, pkt 81).

45

W niniejszej sprawie ponieważ odnośne towary zostały zajęte i uległy przepadkowi po dopuszczeniu ich do konsumpcji w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2008/118, podatek akcyzowy jest wymagalny, a wygaśnięcie odpowiadającego im długu celnego nie ma w tym względzie znaczenia.

46

W odniesieniu do obowiązku zapłaty VAT należy stwierdzić, że zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT opodatkowaniu VAT podlega import towarów. Zgodnie z art. 70 tej dyrektywy zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny z chwilą importu towarów.

47

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem VAT w przywozie i należności celne wykazują porównywalne cechy zasadnicze, jako że zobowiązania ich dotyczące powstają w wyniku przywozu towarów do Unii i wprowadzenia ich w dalszej kolejności do obrotu gospodarczego w państwach członkowskich. Paralelizm ten znajduje potwierdzenie w fakcie, że art. 71 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT zezwala państwom członkowskim na powiązanie zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego w zakresie VAT w przywozie i jego wymagalności ze zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku uiszczenia należności celnych i ich wymagalnością [wyrok z dnia 3 marca 2021 r., Hauptzollamt Münster (Miejsce powstania zobowiązania podatkowego z tytułu VAT), C‑7/20, EU:C:2021:161, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo].

48

W związku z tym do długu celnego może dodatkowo dojść należność VAT, jeżeli w zakresie dotyczącym niezgodnego z prawem działania prowadzącego do powstania długu celnego można przypuszczać, że odnośne towary zostały wprowadzone do obrotu gospodarczego Unii i mogły być przedmiotem konsumpcji, powodując powstanie obowiązku zapłaty VAT [wyrok z dnia 3 marca 2021 r., Hauptzollamt Münster (Miejsce powstania zobowiązania podatkowego z tytułu VAT), C‑7/20, EU:C:2021:161, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo].

49

Dyrektywa VAT nie zawiera przepisu przewidującego wygaśnięcie obowiązku zapłaty podatku w przypadku wygaśnięcia długu celnego dotyczącego towarów będących przedmiotem przemytu z powodu wskazanego w art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego. Wynika z tego, że podatek VAT od takich towarów, który stał się wymagalny, podlega zapłacie.

50

Potwierdza to fakt, że w sytuacji gdy towary zostają zajęte i podlegają przepadkowi po opuszczeniu pierwszego urzędu celnego położonego na terytorium Unii, miało już miejsce zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego w zakresie VAT i w związku z tym VAT stał się wymagalny (zob. analogicznie wyrok z dnia 29 kwietnia 2010 r., Dansk Transport og Logistik, C‑230/08, EU:C:2010:231, pkt 94).

51

W niniejszej sprawie, ponieważ odnośne towary zostały zajęte i orzeczono ich przepadek po ich przywozie w rozumieniu art. 70 dyrektywy VAT, VAT jest wymagalny, a wygaśnięcie odpowiadającego im długu celnego nie ma w tym względzie znaczenia.

52

W konsekwencji na pytanie drugie trzeba udzielić następującej odpowiedzi: art. 2 lit. b) i art. 7 ust. 1 dyrektywy 2008/118, a także art. 2 ust. 1 lit. d) i art. 70 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że wygaśnięcie długu celnego z powodu przewidzianego w art. 124 ust. 1 lit. e) unijnego kodeksu celnego nie prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego z tytułu, odpowiednio, podatku akcyzowego i podatku VAT od towarów nielegalnie wprowadzonych na obszar celny Unii.

53

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: