10

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

11

Podczas rozprawy skarżąca odstąpiła od drugiego żądania, co zostało odnotowane w protokole rozprawy.

12

EUIPO wnosi do Sądu o:

13

Interwenient wnosi do Sądu o oddalenie skargi.

17

W zarzucie pierwszym skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej w istocie, po pierwsze, dopuszczenie dowodów przedstawionych przez interwenienta z opóźnieniem na podstawie art. 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001, a po drugie, zbadanie z urzędu pewnych okoliczności faktycznych z naruszeniem art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001. Zarzut pierwszy można zatem podzielić na dwa odrębne zarzuty szczegółowe, dotyczące naruszenia dwóch wyżej wymienionych przepisów.

23

Zgodnie z art. 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 EUIPO „może nie wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie”.

24

Z brzmienia art. 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 wynika, że co do zasady i z zastrzeżeniem odmiennych przepisów przedstawienie okoliczności faktycznych i dowodów przez strony możliwe jest także po upływie terminów, którym podlega ich przedstawienie zgodnie z przepisami tego rozporządzenia, oraz że w żaden sposób nie zabrania się EUIPO uwzględnienia powołanych czy przedstawionych w ten sposób z opóźnieniem okoliczności faktycznych i dowodów [wyroki: z dnia 13 marca 2007 r., OHIM/Kaul, C‑29/05 P, EU:C:2007:162, pkt 42; z dnia 19 kwietnia 2018 r., EUIPO/Group, C‑478/16 P, niepublikowany, EU:C:2018:268, pkt 34; z dnia 21 marca 2019 r., Pan/EUIPO – Entertainment One UK (TOBBIA), T‑777/17, niepublikowany, EU:T:2019:180, pkt 21].

25

Uściślając, iż EUIPO „może” w takim przypadku nie wziąć pod uwagę takich dowodów, art. 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 przyznaje mu w istocie szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie podjęcia decyzji – przy założeniu, że jego decyzja będzie w tym względzie uzasadniona – co do tego, czy należy wziąć takie dowody pod uwagę (zob. podobnie wyroki: z dnia 13 marca 2007 r., OHIM/Kaul, C‑29/05 P, EU:C:2007:162, pkt 43; z dnia 24 stycznia 2018 r., EUIPO/European Food, C‑634/16 P, EU:C:2018:30, pkt 56; z dnia 21 marca 2019 r., TOBBIA, T‑777/17, niepublikowany, EU:T:2019:180, pkt 22).

26

Ponadto art. 27 ust. 4 rozporządzenia 2018/625 reguluje korzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych przewidzianych w art. 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 w odniesieniu do stanu faktycznego i dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed izbą odwoławczą. Przepis ten przewiduje bowiem, co następuje:

„Zgodnie z art. 95 ust. 2 rozporządzenia [2017/1001] izba odwoławcza może przyjąć stan faktyczny lub dowody przedstawione jej po raz pierwszy tylko wtedy, gdy stan faktyczny lub dowody spełniają następujące wymagania:

[…]

34

Skarżąca twierdzi, że zgodnie z art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 w postępowaniach w sprawie unieważnienia prawa do znaku opartych na bezwzględnych podstawach unieważnienia EUIPO ogranicza się do zbadania podstaw i argumentów przedstawionych przez strony. Według niej unijny znak towarowy będący przedmiotem rejestracji korzysta z domniemania ważności i do osoby wnoszącej o unieważnienie prawa do niego należy wskazanie przed EUIPO konkretnych okoliczności, które podważają jego ważność.

35

Skarżąca uważa zatem, że Izba Odwoławcza nie miała prawa oprzeć się na własnych ustaleniach faktycznych. W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza oparła się zaś na „dodatkowych okolicznościach faktycznych”, które nie zostały podniesione przez strony.

36

Zdaniem skarżącej okoliczności te dotyczą, po pierwsze, zaludnienia stanu Montana (pkt 29 zaskarżonej decyzji), po drugie, popularności innych celów turystycznych, takich jak stany Kalifornia lub Floryda (pkt 31 zaskarżonej decyzji), po trzecie, odniesienia do określeń związanych z wyrazem „montana” w niektórych językach europejskich i kojarzenia tego wyrazu ze szwajcarską gminą Crans-Montana (pkt 32 i 33 zaskarżonej decyzji), po czwarte, procentowego zalesienia obszarów Stanów Zjednoczonych i niektórych państw członkowskich Unii (pkt 42 i 43 zaskarżonej decyzji) oraz, po piąte, zaczerpniętych z encyklopedii Britannica informacji odnoszących się do roślinności i gospodarki Montany (pkt 40, 51 i 52 zaskarżonej decyzji).

37

EUIPO i interwenient kwestionują argumentację skarżącej.

38

Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że zgodnie z art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 eksperci EUIPO, a w postępowaniu odwoławczym – izby odwoławcze EUIPO, rozpatrując bezwzględne podstawy odmowy rejestracji, są obowiązani zbadać stan faktyczny z urzędu, aby stwierdzić, czy do zgłoszonego znaku towarowego znajdują zastosowanie bezwzględne podstawy odmowy rejestracji wymienione w art. 7 tego rozporządzenia. Wynika z tego, że właściwe organy EUIPO mogą uzasadniać swoje rozstrzygnięcia okolicznościami faktycznymi, które nie zostały podniesione przez zgłaszającego znak towarowy [zob. podobnie wyroki: z dnia 29 marca 2019 r., All Star/EUIPO – Carrefour Hypermarchés (Kształt podeszwy buta), T‑611/17, niepublikowany, EU:T:2019:210, pkt 43; z dnia 10 czerwca 2020 r., Louis Vuitton Malletier/EUIPO – Wisniewski (Przedstawienie wzoru w szachownicę), T‑105/19, niepublikowany, EU:T:2020:258, pkt 21].

39

Jednakże w ramach opartego na bezwzględnej podstawie odmowy rejestracji postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku nie można oczekiwać, że izba odwoławcza ponownie dokona przeprowadzonego w chwili rejestracji przez właściwe instancje EUIPO badania z urzędu istotnych okoliczności faktycznych. Z postanowień art. 59 i 62 rozporządzenia 2017/1001 wynika bowiem, że prawo do unijnego znaku towarowego jest uznawane za ważne, dopóki nie zostanie unieważnione przez EUIPO w następstwie postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku. Korzysta on więc z domniemania ważności, które stanowi logiczną konsekwencję kontroli przeprowadzanej przez EUIPO w ramach rozpatrywania zgłoszenia do rejestracji (zob. podobnie wyroki: z dnia 29 marca 2019 r., Kształt podeszwy buta, T‑611/17, niepublikowany, EU:T:2019:210, pkt 44; z dnia 10 czerwca 2020 r., Przedstawienie wzoru w szachownicę, T‑105/19, niepublikowany, EU:T:2020:258, pkt 22).

40

Owo domniemanie ważności ogranicza przewidziany w art. 95 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 obowiązek badania przez EUIPO z urzędu istotnych okoliczności faktycznych, które mogą doprowadzić do zastosowania bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji do przeprowadzanej przez ekspertów, a w przypadku odwołania – przez izby odwoławcze, analizy zgłoszenia unijnego znaku towarowego w ramach procedury rejestracji danego znaku. Natomiast w ramach opartego na bezwzględnej podstawie odmowy rejestracji postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku z uwagi na to, że zarejestrowany unijny znak towarowy korzysta z domniemania ważności, to do osoby wnoszącej o unieważnienie prawa do niego należy wskazanie przed EUIPO konkretnych okoliczności, które mogą podważyć jego ważność. I tak zgodnie z art. 95 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001, w którym to zdaniu potwierdzono wcześniejsze orzecznictwo Sądu [wyrok z dnia 13 września 2013 r., Fürstlich Castell’sches Domänenamt/OHIM – Castel Frères (CASTEL), T‑320/10, EU:T:2013:424, pkt 28], w postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do znaku na podstawie art. 59 tegoż rozporządzenia EUIPO ogranicza się do zbadania podstaw i argumentów przedstawionych przez strony (zob. wyrok z dnia 10 czerwca 2020 r., Przedstawienie wzoru w szachownicę, T‑105/19, niepublikowany, EU:T:2020:258, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).

41

Jednakże, o ile domniemanie ważności rejestracji ogranicza obowiązek zbadania przez EUIPO istotnych okoliczności faktycznych, o tyle nie może ono jednak uniemożliwić mu, w szczególności w świetle dowodów powołanych przez stronę kwestionującą ważność spornego znaku towarowego, oparcia się na faktach powszechnie znanych (zob. podobnie wyroki: z dnia 29 marca 2019 r., Kształt podeszwy buta, T‑611/17, niepublikowany, EU:T:2019:210, pkt 46; z dnia 10 czerwca 2020 r., Przedstawienie wzoru w szachownicę, T‑105/19, niepublikowany, EU:T:2020:258, pkt 24).

42

Ponadto, o ile w postępowaniach w sprawie unieważnienia prawa do znaku opartych na bezwzględnej podstawie odmowy rejestracji EUIPO ogranicza się do zbadania podstaw i argumentów przedstawionych przez strony, o tyle nie oznacza to, że izba odwoławcza nie może – w ramach własnej oceny okoliczności faktycznych, argumentów i dowodów przedstawionych przez wnoszącego o unieważnienie prawa do znaku – dojść do wniosku odmiennego od proponowanego przez tego ostatniego [zob. podobnie wyrok z dnia 24 października 2019 r., Rubik’s Brand/EUIPO – Simba Toys (Kształt sześcianu o powierzchniach mających strukturę siatki), T‑601/17, niepublikowany, EU:T:2019:765, pkt 82]. W tym względzie z art. 71 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 wynika, że wskutek wniesionego do niej odwołania izba odwoławcza może wykonywać kompetencje przysługujące instancji, która wydała zaskarżoną decyzję, a zatem jest zobowiązana w tym kontekście dokonać ponownej i całkowitej oceny odwołania pod względem merytorycznym, zarówno pod kątem okoliczności faktycznych, jak i prawnych [zob. podobnie wyroki: z dnia 13 marca 2007 r., OHIM/Kaul, C‑29/05 P, EU:C:2007:162, pkt 57; z dnia 4 marca 2020 r., Tulliallan Burlington/EUIPO, od C‑155/18 P do C‑158/18 P, EU:C:2020:151, pkt 97; z dnia 28 marca 2019 r., Robert Bosch/EUIPO (Simply. Connected.), T‑251/17 i T‑252/17, EU:T:2019:202, pkt 27].

43

W niniejszej sprawie jest bezsprzeczne, że spór jest objęty postępowaniem w sprawie unieważnienia prawa do znaku opartym na bezwzględnej podstawie unieważnienia. Izba Odwoławcza była zatem zobowiązana do przeprowadzenia badania ograniczonego do podstaw i argumentów przedstawionych przez strony, ale bez uszczerbku dla możliwości uwzględnienia faktów powszechnie znanych.

44

Nie można zaś stwierdzić, że Izba Odwoławcza przekroczyła granice przeprowadzanego przez siebie badania z naruszeniem art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001.

45

Należy bowiem zauważyć, że Izba Odwoławcza zbadała jedynie, czy wskazana konkretnie przez skarżącą bezwzględna podstawa unieważnienia może skutkować unieważnieniem prawa do spornego znaku towarowego.

[…]

47

Ponadto w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uznała, że znak towarowy MONTANA został prawidłowo zarejestrowany, potwierdzając tym samym jego ważność.

48

Z tego względu Izba Odwoławcza nie zbadała z urzędu istotnych okoliczności faktycznych, które mogłyby prowadzić do zastosowania innych bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji mogących podważyć ważność zakwestionowanego znaku towarowego zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 40 powyżej.

49

Ponadto skarżąca nie może twierdzić, że Izba Odwoławcza, dokonując oceny rozpatrywanej bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, przeprowadziła badanie z urzędu pewnych „dodatkowych okoliczności faktycznych” (zob. pkt 35 i 36 powyżej).

50

Należy bowiem zauważyć, że wymienione w pkt 36 powyżej ustalenia Izby Odwoławczej odnoszą się do dokonanej przez nią oceny dowodów przedstawionych przez skarżącą na poparcie jej wniosku o unieważnienie prawa do znaku i uzasadnienia decyzji Wydziału Unieważnień. Mają one na celu ukazanie w odpowiedniej perspektywie okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów przedstawionych przez skarżącą we wniosku o unieważnienie prawa do znaku, które Izba Odwoławcza uznała za nieścisłe lub mające niewystarczającą moc dowodową, a także obalenie ustaleń, które poczynił Wydział Unieważnień, uwzględniając wniosek o unieważnienie prawa do znaku.

[…]

56

Wynika z tego, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 42 powyżej ustalenia Izby Odwoławczej odzwierciedlają jedynie dokonanie ponownej i całkowitej oceny odwołania pod względem merytorycznym, zarówno pod kątem okoliczności faktycznych, jak i prawnych, w następstwie której doszła ona do innego wniosku niż ten, którego życzyła sobie skarżąca.

57

Z powyższego wynika, że należy oddalić drugi zarzut szczegółowy podniesiony w ramach zarzutu pierwszego i tym samym zarzut pierwszy w całości.

[…]

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba)

orzeka, co następuje: