—

Skarżący twierdzą, że decyzja Komisji, aby nie przedstawiać Radzie wniosku w sprawie wdrożenia porozumienia w drodze decyzji Rady, narusza art. 155 ust. 2 TFUE, a także jest sprzeczna z wymogiem poszanowania autonomii partnerów społecznych, zgodnie z art. w art. 152 TFUE.

—

Skarżący twierdzą również, że Komisja miała obowiązek przedstawić Radzie wniosek, o ile nie przedstawiła ona uzasadnionej podstawy do stwierdzenia, że partnerzy społeczni, którzy byli stronami porozumienia, nie byli wystarczająco reprezentatywni, lub że porozumienie nie było zgodne z prawem.

—

Skarżący utrzymują ponadto, że Komisja dokonała oceny stosowności umowy, która nie należy do jej kompetencji.

—

Skarżący argumentują, że podstawy, na które powołuje się Komisja w zaskarżonej decyzji, nie były w stanie uzasadnić odmowy przedstawienia Radzie wniosku o przyjęcie porozumienia

—

Skarżący twierdzą również, że jedynym powodem, który mógłby uzasadniać odmowę, byłby uzasadniony sprzeciw wobec reprezentatywności partnerów społecznych lub zgodności z prawem decyzji Rady w sprawie wykonania porozumienia jako dyrektywy.

—

Ponadto skarżący utrzymują, że Komisja w żadnym razie nie przeprowadziła żadnej oceny skutków, a zatem nie mogła uzasadnić względami proporcjonalności czy pomocniczości żadnego odmowy złożenia wniosku o wykonanie porozumienia jako dyrektywy w drodze decyzji Rady, nawet jeśli w zasadzie było to możliwe.