1

Skarżąca, Nichicon Corporation, jest spółką z siedzibą w Japonii, która produkuje i sprzedaje aluminiowe kondensatory elektrolityczne. Do dnia 6 lutego 2013 r. skarżąca była również producentem i sprzedawcą tantalowych kondensatorów elektrolitycznych.

2

Rozpatrywane naruszenie dotyczy aluminiowych i tantalowych kondensatorów elektrolitycznych. Kondensatory są komponentami elektrycznymi, które elektrostatycznie przechowują energię w polu elektrycznym, a wykorzystuje się je w szerokim wachlarzu produktów elektronicznych, takich jak komputery osobiste, tablety, telefony, klimatyzatory, chłodziarki, pralki, produkty motoryzacyjne i urządzenia przemysłowe. Nabywający je klienci są zatem bardzo zróżnicowani.

3

Kondensatory elektrolityczne, a ściślej rzecz ujmując, aluminiowe i tantalowe kondensatory elektrolityczne, są produktami, których cena stanowi ważny parametr konkurencyjny.

4

W dniu 4 października 2013 r. Panasonic i jego spółki zależne zwróciły się do Komisji Europejskiej o wydanie poświadczenia kolejności złożenia wniosku o zwolnienie z grzywny na podstawie pkt 14 i 15 komunikatu Komisji w sprawie zwalniania z grzywien i zmniejszania grzywien w sprawach kartelowych (Dz.U. 2006, C 298, s. 17, zwanego dalej „komunikatem w sprawie współpracy z 2006 r.”), jednocześnie dostarczając tej instytucji informacji o istnieniu domniemanego naruszenia w sektorze kondensatorów elektrolitycznych.

5

W dniu 28 marca 2014 r. Komisja, działając na podstawie art. 18 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 i 102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1), zażądała informacji od szeregu przedsiębiorstw działających w sektorze kondensatorów elektrolitycznych, w tym skarżącej.

6

W dniu 4 listopada 2015 r. Komisja wydała pismo w sprawie przedstawienia zarzutów, które skierowała do skarżącej.

7

Adresaci tego pisma, w tym skarżąca, zostali wysłuchani przez Komisję podczas przesłuchania, które odbyło się w dniach 12–14 września 2016 r.

8

W dniu 21 marca 2018 r. Komisja wydała decyzję C(2018) 1768 final dotyczącą postępowania na mocy art. 101 [TFUE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.40136 – Kondensatory) (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).

9

W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła istnienie jednolitego i ciągłego naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) w sektorze kondensatorów elektrolitycznych, w którym to naruszeniu uczestniczyło dziewięć przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw, a mianowicie Elna, Hitachi AIC, Holy Stone, Matsuo, NEC Tokin, Nippon Chemi-Con, Rubycon, Sanyo (oznaczające łącznie Sanyo i Panasonic) oraz skarżąca (zwane dalej łącznie „uczestnikami kartelu”) (motyw 1 i art. 1 zaskarżonej decyzji).

10

Komisja podniosła zasadniczo, że omawiane naruszenie miało miejsce w okresie od dnia 26 czerwca 1998 r. do dnia 23 kwietnia 2012 r. na całym terytorium EOG i polegało na porozumieniach lub uzgodnionych praktykach mających na celu koordynację polityki cenowej w zakresie dostaw aluminiowych i tantalowych kondensatorów elektrolitycznych (motyw 1 zaskarżonej decyzji).

11

Organizacja kartelu przebiegała głównie w drodze spotkań wielostronnych, które odbywały się zasadniczo w Japonii, co miesiąc lub co dwa miesiące na poziomie kierownictwa sprzedaży wyższego szczebla oraz co sześć miesięcy na poziomie zarządów, w tym prezesów (motywy 63, 68, 738 zaskarżonej decyzji).

12

Spotkania wielostronne były najpierw organizowane w latach 1998–2003 pod nazwą „koła kondensatorów elektrolitycznych” lub „konferencji kondensatorów elektrolitycznych” (zwane dalej „spotkaniami ECC”). Następnie w latach 2003–2005 odbywały się pod nazwą „konferencji aluminium-tantal” lub „grupy kondensatorów aluminiowych i tantalowych” (zwane dalej „spotkaniami ATC”). Wreszcie, w latach 2005–2012 organizowano je pod nazwą „grupy badań rynkowych” lub „grupy marketingu” (zwane dalej „spotkaniami MK”). Równolegle ze spotkaniami MK i w uzupełnieniu tychże spotkań w latach 2006–2008 organizowano spotkania w sprawie „wzrostu kosztów” lub „ulepszenia kondensatorów” (zwane dalej „spotkaniami CUP”) (motyw 69 zaskarżonej decyzji).

13

Poza tymi wielostronnymi spotkaniami uczestnicy kartelu nawiązywali również, w zależności od potrzeb, kontakty dwustronne i trójstronne ad hoc (motywy 63, 75, 739 zaskarżonej decyzji) (zwane dalej łącznie „antykonkurencyjną wymianą informacji”).

14

W ramach antykonkurencyjnej wymiany informacji uczestnicy kartelu wymieniali się informacjami na temat cen stosowanych obecnie i w przyszłości, nadchodzących obniżek cen i przedziałów tych obniżek, podaży i popytu, w tym na temat podaży i popytu w przyszłości, a w niektórych przypadkach zawierali, stosowali i wykonywali porozumienia cenowe (motywy 62, 715, 732, 741 zaskarżonej decyzji).

15

Komisja uznała, że zachowanie uczestników kartelu stanowiło formę porozumienia lub uzgodnionej praktyki, która miała wspólny cel, a mianowicie uniknięcie konkurencji cenowej i koordynowanie ich przyszłych zachowań w zakresie sprzedaży kondensatorów elektrolitycznych, a przez to zmniejszenie niepewności na rynku (motywy 726, 731 zaskarżonej decyzji).

16

Komisja doszła do wniosku, że zachowanie to miało jednolity cel antykonkurencyjny (motyw 743 zaskarżonej decyzji).

17

Komisja uznała, że skarżąca ponosi odpowiedzialność z tytułu bezpośredniego i ciągłego uczestnictwa w kartelu od dnia 26 czerwca 1998 r. do dnia 31 maja 2010 r., przy czym jej odpowiedzialność nie rozciągała się jednak na spotkania MK [motywy 760, 761, 955, 1023 i art. 1 lit. f) zaskarżonej decyzji].

18

W art. 2 lit. i) zaskarżonej decyzji nałożono na skarżącą grzywnę w wysokości 72901000 EUR.

19

W celu obliczenia kwoty grzywien Komisja zastosowała metodę określoną w wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2, zwanych dalej „wytycznymi z 2006 r.”) (motyw 980 zaskarżonej decyzji).

20

W pierwszej kolejności w celu ustalenia kwoty podstawowej grzywny nałożonej na skarżącą Komisja uwzględniła wartość sprzedaży w ostatnim pełnym roku udziału w naruszeniu, zgodnie z pkt 13 wytycznych z 2006 r. (motyw 989 zaskarżonej decyzji).

21

Komisja obliczyła wartość sprzedaży na podstawie transakcji sprzedaży aluminiowych i tantalowych kondensatorów elektrolitycznych zafakturowanych klientom z siedzibą w EOG (motyw 990 zaskarżonej decyzji).

22

Ponadto instytucja ta obliczyła właściwą wartość sprzedaży oddzielnie dla obu kategorii produktów, a mianowicie kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych i kondensatorów elektrolitycznych tantalowych, jak również zastosowała do nich różne mnożniki w zależności od czasu trwania (motyw 991 zaskarżonej decyzji). W odniesieniu do skarżącej Komisja przyjęła mnożnik wynoszący 11,93 (odpowiadający okresowi od dnia 26 czerwca 1998 r. do dnia 31 maja 2010 r.) dla kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych oraz 10,36 (odpowiadający okresowi od dnia 29 października 1999 r. do dnia 9 marca 2010 r.) dla kondensatorów elektrolitycznych tantalowych (motyw 1007, tabela 1 zaskarżonej decyzji).

23

Komisja ustaliła na 16% część wartości sprzedaży, jaką należy przyjąć ze względu na wagę naruszenia. W tym względzie Komisja uznała, że horyzontalne ustalenia dotyczące koordynacji cen zaliczają się ze względu na swój charakter do najpoważniejszych naruszeń art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG oraz że kartel obejmował całe terytorium EOG (motywy 1001–1003 zaskarżonej decyzji).

24

Aby zapewnić wystarczająco odstraszający skutek nałożonej grzywny, Komisja, na podstawie pkt 25 wytycznych z 2006 r. zastosowała kwotę dodatkową w wysokości 16% (motyw 1009 zaskarżonej decyzji).

25

Komisja ustaliła zatem kwotę podstawową grzywny nałożonej na skarżącą na 75156000 EUR (motyw 1010 zaskarżonej decyzji).

26

W drugiej kolejności Komisja przyznała z tytułu okoliczności łagodzących obniżkę kwoty podstawowej grzywny nałożonej na skarżącą o 3% ze względu na to, że nie wykazano jej udziału w spotkaniach MK, przy czym nie było też dowodów, że o nich wiedziała (motyw 1023 zaskarżonej decyzji).

27

W konsekwencji Komisja ustaliła kwotę grzywny nałożonej na skarżącą na 72901000 EUR (motyw 1139, tabela 3 zaskarżonej decyzji).

[…]

29

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 maja 2018 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.

30

W dniu 28 września 2018 r. w sekretariacie Sądu Komisja złożyła odpowiedź na skargę.

31

Replikę i duplikę złożono w sekretariacie Sądu odpowiednio w dniach 7 grudnia 2018 r. i 28 lutego 2019 r.

32

Na wniosek drugiej izby Sąd na podstawie art. 28 regulaminu postępowania postanowił przekazać sprawę powiększonemu składowi orzekającemu.

33

Ze względu na zmianę składu izb Sądu zgodnie z art. 27 § 5 regulaminu postępowania przed Sądem sędzia sprawozdawczyni została przydzielona do dziewiątej izby w składzie powiększonym, której w rezultacie została przekazana niniejsza sprawa.

34

Na wniosek sędzi sprawozdawczyni Sąd (dziewiąta izba w składzie powiększonym) postanowił otworzyć ustny etap postępowania i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania wezwał strony do przedłożenia określonych dokumentów.

35

Na rozprawie w dniu 22 października 2020 r. wysłuchano wystąpień stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

36

Po śmierci sędziego B. Berkego w dniu 1 sierpnia 2021 r. troje sędziów, których podpisy widnieją pod niniejszym wyrokiem, kontynuowało naradę zgodnie z art. 22 i art. 24 § 1 regulaminu postępowania.

37

Skarżąca wnosi zasadniczo do Sądu o:

38

Komisja wnosi do Sądu o:

45

Skarżąca podnosi na poparcie skargi pięć zarzutów uzasadniających zarówno żądania podniesione tytułem głównym, zmierzające do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, jak i żądania przedstawione tytułem ewentualnym, w których postuluje obniżenie kwoty nałożonej na nią grzywny.

46

W zarzutach: pierwszym, drugim i trzecim skarżąca kwestionuje wniosek, do jakiego doszła Komisja, o istnieniu jednolitego i ciągłego naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG w sektorze kondensatorów elektrolitycznych na całym terytorium EOG przez okres prawie czternastu lat. Zarzut pierwszy dotyczy istotnych błędów w ustaleniu stanu faktycznego w odniesieniu do zakresu geograficznego antykonkurencyjnej wymiany informacji. Zarzut drugi oparty jest na naruszeniu prawa w zakresie, po pierwsze, kwalifikacji naruszenia jako jednolitego i ciągłego, a po drugie, udziału skarżącej w tym naruszeniu. Zarzut trzeci dotyczy braku właściwości Komisji do stosowania art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG.

47

W zarzucie czwartym skarżąca kwestionuje nałożoną na nią grzywnę. Zarzut ten jest oparty na oczywistych błędach w ocenie przy obliczaniu kwoty grzywny.

48

W zarzucie piątym, wywodzonym z naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, skarżąca kwestionuje zgodność z prawem postępowania w sprawie stwierdzenia naruszenia.

[…]

314

Skarżąca utrzymuje zasadniczo, że ze względu na różnorodny charakter kondensatorów i specyfikę popytu na różnych rynkach geograficznych naruszenie – poza tym, że nie zostało wykazane przez Komisję – nie mogło obejmować całej sprzedaży kondensatorów elektrolitycznych do EOG.

[…]

316

Skarżąca podnosi na wstępie, że kondensatory są produktami bardzo zróżnicowanymi, które różnią się między sobą wieloma cechami i na które nie istnieją jednolite ceny rynkowe, w związku z czym naruszenie nie może obejmować całej sprzedaży kondensatorów elektrolitycznych do EOG. Ściślej rzecz ujmując, skarżąca twierdzi, że informacje zawarte w motywach 796 i nast. zaskarżonej decyzji, na których Komisja oparła swój wniosek, nie pozwalają wykazać w wymagany prawem sposób istnienia naruszenia jednolitego i ciągłego, które rozpatrywane jako całość obejmowałoby całą sprzedaż kondensatorów elektrolitycznych.

317

Komisja kwestionuje argumenty skarżącej.

318

Na wstępie należy przypomnieć, że w celu ustalenia produktów objętych kartelem Komisja nie jest zobowiązana do określenia rynku właściwego na podstawie kryteriów ekonomicznych. To sami członkowie kartelu określają produkty będące przedmiotem ich dyskusji i uzgodnionych praktyk (zob. podobnie wyrok z dnia 15 czerwca 2005 r.Tokai Carbon i in./Komisja, T‑71/03, T‑74/03, T‑87/03 i T‑91/03, niepublikowany, EU:T:2005:220, pkt 90). Produkty objęte kartelem ustala się na podstawie dowodów z dokumentu, wykazujących faktyczne zachowanie antykonkurencyjne w stosunku do konkretnych produktów (zob. podobnie wyrok z dnia 11 grudnia 2003 r., Adriatica di Navigazione/Komisja, T‑61/99, EU:T:2003:335, pkt 27).

319

Należy również podkreślić, że Komisja nie może w tym względzie opierać się na domniemaniu niepopartym żadnym dowodem (zob. podobnie wyrok z dnia 28 listopada 2019 r., ABB/Komisja, C‑593/18 P, EU:C:2019:1027, pkt 44, 45).

320

Z zaskarżonej decyzji, a w szczególności z motywu 736, wynika jednak, że po zbadaniu całości antykonkurencyjnej wymiany informacji i odnoszących się do niej dowodów Komisja stwierdziła, że cała wymiana informacji między uczestnikami kartelu dotyczyła albo kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych albo tantalowych, albo obu tych kategorii kondensatorów elektrolitycznych.

321

Po pierwsze, w motywie 796 zaskarżonej decyzji Komisja wyjaśniła, w odpowiedzi na zastrzeżenie skarżącej analogiczne do niniejszego zastrzeżenia, podniesione w toku postępowania administracyjnego, że z antykonkurencyjnej wymiany informacji wynikało, iż rozmowy nie ograniczały się do niektórych podtypów kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych lub tantalowych.

322

Ów brak ograniczenia przedmiotu dyskusji – jak Komisja wyjaśnia w tym motywie – wynika ze wspomnianych w skardze spotkań w dniach 29 sierpnia 2002 r., 22 grudnia 2006 r., 25 czerwca 2008 r. i 20 grudnia 2010 r., podczas których omawiano szeroką gamę kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych lub tantalowych, ale także prowadzono rozmowy na temat konkretnych czynników wpływających na ustalane ceny sprzedaży produktów, takich jak wzrost kosztów surowców i wahania kursów wymiany (zob. tytułem przykładu spotkania wspomniane w przypisach 1417 i 1418 zaskarżonej decyzji). Treść tych rozmów była zatem ogólna i odnosiła się do wszystkich typów kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych lub tantalowych.

323

Po drugie, w motywie 797 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że uczestnicy kartelu nie przedstawili w oświadczeniach swoich przedsiębiorstw żadnego ograniczenia zakresu definicji kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych lub tantalowych objętych kartelem.

324

Po trzecie, w motywie 798 tej decyzji Komisja wskazała, że większość przedstawicieli uczestników kartelu to kierownicy odpowiedzialni za produkcję lub sprzedaż kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych lub tantalowych, a nie za gamę określonych produktów.

325

W świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 84, 318 i 319 powyżej Komisja mogła słusznie uznać, biorąc pod uwagę te ustalenia, że kartel obejmował wszystkie kondensatory elektrolityczne aluminiowe lub tantalowe, w związku z czym jednolite i ciągłe naruszenie obejmowało wszystkie te produkty.

326

Wniosku tego nie podważają argumenty skarżącej.

327

Po pierwsze, skarżąca podnosi z jednej strony, że na poparcie stwierdzenia, zapisanego w motywie 796 zaskarżonej decyzji, iż kartel obejmował całą sprzedaż kondensatorów elektrolitycznych, Komisja odwołuje się w rzeczywistości jedynie do czterech spotkań. Z drugiej strony dodaje, że żadna z informacji będących przedmiotem wymiany antykonkurencyjnej, o których mowa w przypisach 1417 i 1418 odnoszących się do tego motywu decyzji, nie dotyczyła całości sprzedaży kondensatorów elektrolitycznych.

328

Skarżąca jednak błędnie interpretuje zaskarżoną decyzję, a w szczególności jej motyw 796. Z jednej strony bowiem Komisja na poparcie swojego wniosku, zgodnie z którym kartel obejmował całość gamy kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych i tantalowych, a nie określony podtyp kondensatora, wskazuje więcej niż cztery przypadki antykonkurencyjnej wymiany informacji. Z drugiej zaś strony Komisja nie zamierzała wykazać w tym motywie, że dyskusje podczas każdej antykonkurencyjnej wymiany informacji dotyczyły całej sprzedaży kondensatorów, lecz jedynie chciała uzasadnić swój wniosek, przytaczając tytułem przykładu przypadki wymiany informacji, o których mowa w przypisach 1417 i 1418. Argument ten należy zatem oddalić.

329

Po drugie, skarżąca utrzymuje, że brak w oświadczeniach, złożonych w ramach programu łagodzenia kar, ograniczenia zakresu produktów objętych kartelem nie stanowi wystarczającego dowodu na to, że naruszenie dotyczyło całości sprzedaży kondensatorów elektrolitycznych.

330

Tymczasem z jednej strony w pkt 318 powyżej przypomniano, że zgodnie z orzecznictwem to sami członkowie kartelu określają produkty będące przedmiotem ich dyskusji i uzgodnionych praktyk. Z drugiej strony z powyższych punktów wynika, że wniosek Komisji nie opiera się wyłącznie na oświadczeniach przedsiębiorstw złożonych w ramach programu łagodzenia kar. Argument ten należy zatem oddalić.

331

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że załącznik II do zaskarżonej decyzji nie pozwala na ustalenie, czy osoby, które uczestniczyły w kartelu, były ogólnie odpowiedzialne za wszystkie kondensatory elektrolityczne, ponieważ z jednej strony załącznik ten wymieniał jedynie tytuły funkcyjne tych osób, bez szczegółów dotyczących konkretnego zakresu ich obowiązków, a z drugiej strony kontakty te odbywały się w Japonii między pracownikami japońskimi, którzy co do zasady nie byli odpowiedzialni za sprzedaż do Europy.

332

Tymczasem wystarczy zauważyć z jednej strony, że fakt, iż konkretny zakres obowiązków zainteresowanych osób nie był znany, nie wyklucza możliwości wykonywania przez nie obowiązków związanych z wszystkimi rozpatrywanymi produktami, czego zresztą skarżąca nie kwestionuje. Z drugiej strony okoliczność, że osoby te nie były, co do zasady, odpowiedzialne za sprzedaż do Europy, nie oznacza, że nie mogły się nią zajmować sporadycznie. W każdym razie należy przypomnieć, że osoby wymienione na tej liście były przedstawicielami uczestników kartelu, przez co siłą rzeczy wykonywały obowiązki związane z rozpatrywanymi produktami. Argument ten można jedynie oddalić.

333

Mając na względzie całość powyższych rozważań, niniejsze zastrzeżenie należy oddalić.

[…]

442

W ramach niniejszego zarzutu skarżąca podnosi, że poprzez nałożenie na nią grzywny w wysokości 72901000 EUR Komisja naruszyła zasady proporcjonalności, ne bis in idem i równego traktowania, jak również ciążący na niej obowiązek uzasadnienia.

[…]

446

Niniejsza część zarzutu dzieli się na trzy zastrzeżenia. Zastrzeżenie pierwsze dotyczy błędnego wykorzystania do celów obliczenia kwoty grzywny łącznej wartości sprzedaży zafakturowanej w EOG. Zastrzeżenie drugie odnosi się do ustalenia mnożnika uwzględnianego przy ocenie wagi naruszenia. Zastrzeżenie trzecie dotyczy określenia kwoty dodatkowej, którą należy zastosować.

447

Skarżąca utrzymuje zasadniczo, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, ponieważ za podstawę obliczenia kwoty grzywny przyjęła łączną wartość sprzedaży kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych lub tantalowych zafakturowanych w trakcie ostatniego roku jej uczestnictwa w kartelu.

448

Komisja kwestionuje argumenty skarżącej.

[…]

483

Po szóste, należy oddalić argument, zgodnie z którym Komisja błędnie zastosowała wytyczne z 2006 r., przyjmując za podstawę obliczenia kwoty grzywny łączną wartość sprzedaży zafakturowanej w EOG zamiast łącznej wartości sprzedaży wysłanej do EOG.

484

Z jednej strony należy zaznaczyć, jak uczyniła to Komisja, że pkt 13 wytycznych z 2006 r. nie wspomina ani o „sprzedaży dostarczonej”, ani o „sprzedaży zafakturowanej”. Odnosi się jedynie do „sprzedaży zrealizowanej” w EOG. Z powyższego wynika, że wytyczne ani nie wymagają uwzględnienia sprzedaży na terytorium EOG, nie stoją na przeszkodzie temu, aby Komisja uwzględniała sprzedaż zafakturowaną w EOG w celu obliczenia wartości sprzedaży każdego przedsiębiorstwa w EOG (wyrok z dnia 17 maja 2013 r., Parker ITR i Parker-Hannifin/Komisja, T‑146/09, EU:T:2013:258, pkt 210).

485

Z drugiej strony z orzecznictwa niewątpliwie wynika, że dla przyjęcia sprzedaży produktów, w odniesieniu do których faktury zostały wystawione w EOG, kryterium to powinno jednakże odzwierciedlać realia rynku, to jest być jak najbardziej właściwe do identyfikacji skutków kartelu dla konkurencji w EOG (wyrok z dnia 17 maja 2013 r., Parker ITR i Parker-Hannifin/Komisja, T‑146/09, EU:T:2013:258, pkt 211). Jednakże skarżąca nie wyjaśnia, w jaki sposób fakt uwzględnienia przez Komisję przy obliczaniu kwoty grzywny niektórych transakcji sprzedaży zafakturowanych klientom z siedzibą w EOG, lecz następnie dostarczonych zakładom znajdującym się poza tym obszarem geograficznym, uniemożliwia odzwierciedlenie wpływu naruszenia na konkurencję w EOG.

486

Z powyższych rozważań wynika, że skarżąca nie przedstawiła żadnego dowodu na to, że obrót uzyskany w ostatnim pełnym roku udziału w naruszeniu w odniesieniu do całej sprzedaży kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych lub tantalowych w EOG nie wskazywał, w momencie gdy Komisja przyjęła zaskarżoną decyzję, na rzeczywisty rozmiar i siłę gospodarczą skarżącej na rynku, czy też skalę rozpatrywanego naruszenia.

487

Z powyższego wynika, że niniejsze zastrzeżenie należy oddalić.

[…]

509

Skarżąca twierdzi zasadniczo, że biorąc pod uwagę fakt, iż na uczestników kartelu nałożono już znaczne grzywny w państwach trzecich, które uwzględniały ogólnoświatowe aspekty naruszenia oraz skutek odstraszający, Komisja naruszyła zasadę ne bis in idem i zasadę proporcjonalności, ponieważ zwiększyła również kwotę podstawową grzywny o kwotę dodatkową w celu odstraszenia uczestników kartelu od zawierania w przyszłości ewentualnych bezprawnych karteli.

510

Komisja kwestionuje argumenty skarżącej.

511

Na wstępie należy stwierdzić, że zgodnie z motywem 1009 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, iż biorąc pod uwagę okoliczności właściwe dla sprawy i kryteria wymienione w sekcji 8.3.3.1, procent, o jaki należy zwiększyć kwotę dodatkową w celu zapewnienia skutku odstraszającego, powinien wynosić 16%.

512

Należy przypomnieć, że zasada ne bis in idem, której został również poświęcony art. 4 protokołu nr 7 do Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r., stanowi podstawową zasadę prawa Unii, której przestrzeganie zapewniają sądy (zob. wyrok z dnia 29 czerwca 2006 r., SGL Carbon/Komisja, C‑308/04 P, EU:C:2006:433, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

513

Zasada ne bis in idem zakazuje ponownego karania tego samego podmiotu za to samo bezprawne zachowanie i w celu ochrony tego samego interesu prawnego. Stosowanie tej zasady wymaga kumulatywnego spełnienia następujących trzech przesłanek: identyczność okoliczności faktycznych, identyczność podmiotu popełniającego naruszenie oraz identyczność chronionego interesu prawnego (zob. wyrok z dnia 27 września 2006 r., Roquette Frères/Komisja, T‑322/01, EU:T:2006:267, pkt 278 i przytoczone tam orzecznictwo).

514

Tymczasem, po pierwsze, w zakresie, w jakim skarżąca twierdzi, że nakładając na nią grzywnę za uczestnictwo w kartelu, w związku z którym została już nałożona kara przez władze państw trzecich, Komisja naruszyła zasadę ne bis in idem, należy zaznaczyć, że zasada ne bis in idem nie może znaleźć zastosowania w przypadku takim jak w niniejszej sprawie, w której z jednej strony cele postępowania przeprowadzonego przez Komisję i kar przez nią nałożonych i z drugiej strony cele postępowań przeprowadzonych przez władze państw trzecich oraz kar przez nie nałożonych w oczywisty sposób nie są identyczne (zob. analogicznie wyrok z dnia 27 września 2006 r., Roquette Frères/Komisja, T‑322/01, EU:T:2006:267, pkt 280, 281 i przytoczone tam orzecznictwo).

515

O ile bowiem w pierwszym przypadku chodzi o ochronę niezakłóconej konkurencji na terytorium EOG, o tyle w drugim przypadku celem jest ochrona rynku państw trzecich. W tym przypadku warunek identyczności chronionego interesu prawnego, który jest konieczny do zastosowania zasady ne bis idem, nie został spełniony.

516

Zresztą skarżąca nie wskazuje ani nie udowadnia istnienia zasady prawa czy też reguły lub umowy z zakresu międzynarodowego prawa publicznego, zakazujących władzom czy sądom różnych państw ścigania i karania danej osoby z powodu identycznych czynów wywołujących skutki na ich terytorium lub w zakresie ich właściwości. W braku dowodu na istnienie takiej reguły lub umowy wiążącej Unię i państwa trzecie i przewidującej taki zakaz nie można zobowiązać Komisji do ich przestrzegania (zob. podobnie wyrok z dnia 29 czerwca 2006 r., SGL Carbon/Komisja, C‑308/04 P, EU:C:2006:433, pkt 34).

517

W konsekwencji zarzut skarżącej oparty na naruszeniu przez Komisję zasady ne bis in idem należy oddalić.

518

Po drugie, w zakresie, w jakim skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności przez to, że przy określaniu dodatkowego procentu, jaki należało zastosować, nie uwzględniła okoliczności, iż grzywny nałożone na nią przez inne państwa miały już skutek odstraszający, należy przypomnieć, że pkt 25 wytycznych z 2006 r. wyjaśnia, iż „niezależnie od okresu uczestnictwa danego przedsiębiorstwa w naruszaniu przepisów Komisja dołączy do kwoty podstawowej kwotę w wysokości od 15 do 25% wartości sprzedaży, tak jak określono w sekcji A powyżej w celu odstraszania przedsiębiorstw od samego zawierania porozumień horyzontalnych dotyczących ustalania cen, podziału rynku i ograniczenia produkcji”.

519

Należy zresztą zauważyć, że wszelkie względy wynikające z faktu nałożenia grzywien przez władze państwa trzeciego mogą być brane pod uwagę jedynie w ramach swobodnego uznania przysługującego Komisji w zakresie ustalania wysokości grzywien z tytułu naruszenia prawa konkurencji Unii. Dlatego też nie można wykluczyć, że Komisja weźmie pod uwagę grzywny nałożone wcześniej przez władze państw trzecich, nie będąc jednak do tego zobowiązana. Cel polegający na odstraszaniu, który Komisja ma prawo realizować przy ustalaniu kwoty grzywny, służy bowiem zapewnieniu przestrzegania przez przedsiębiorstwa reguł konkurencji ustanowionych w traktacie FUE w zakresie wykonywania przez nie działalności na wspólnym rynku. W konsekwencji, oceniając odstraszający charakter grzywny, która ma zostać nałożona za naruszenie tych reguł, Komisja nie jest zobowiązana do brania pod uwagę ewentualnych kar, które zostały nałożone na przedsiębiorstwo z powodu naruszenia reguł konkurencji krajów trzecich (zob. wyrok z dnia 29 czerwca 2006 r., SGL Carbon/Komisja, C‑308/04 P, EU:C:2006:433, pkt 36, 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

520

W konsekwencji twierdzenie skarżącej oparte na naruszeniu zasady proporcjonalności należy oddalić.

521

Z ogółu powyższych rozważań wynika, iż należy oddalić część pierwszą niniejszego zarzutu.

523

Skarżąca utrzymuje zasadniczo, że wysokość obniżki przyznanej jej z tytułu nieuczestniczenia w spotkaniach MK nie odpowiada zasadom proporcjonalności i równego traktowania.

524

Komisja kwestionuje argumenty skarżącej.

525

Na wstępie należy zaznaczyć, że z motywu 1023 zaskarżonej decyzji wynika, iż z tytułu okoliczności łagodzących Komisja przyznała skarżącej obniżkę kwoty podstawowej grzywny nałożonej na skarżącą w wysokości 3% ze względu na to, że nie wykazano jej udziału w spotkaniach MK, przy czym nie było też dowodów, że o nich wiedziała.

526

W pierwszej kolejności skarżąca podnosi, że obniżka przyznana jej ze względu na nieuczestniczenie w spotkaniach MK była niewystarczająca w świetle znaczenia tych spotkań dla kwalifikacji naruszenia.

527

Zgodnie z orzecznictwem przyznanie obniżenia kwoty podstawowej grzywny na podstawie okoliczności łagodzących jest bezwzględnie związane z okolicznościami konkretnej sprawy, które mogą skłonić Komisję do odmowy przyznania tego obniżenia przedsiębiorstwu będącemu stroną niezgodnego z prawem porozumienia. Uwzględnienie okoliczności łagodzącej w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo jest stroną porozumienia ewidentnie niezgodnego z prawem, jeżeli przedsiębiorstwo to wiedziało lub nie mogło nie wiedzieć, że porozumienie stanowiło naruszenie, nie może bowiem skutkować pozbawieniem nałożonej grzywny skutku odstraszającego i podważeniem skuteczności art. 101 ust. 1 TFUE (zob. wyrok z dnia 2 lutego 2012 r., Denki Kagaku Kogyo i Denka Chemicals/Komisja, T‑83/08, niepublikowany, EU:T:2012:48, pkt 237 i przytoczone tam orzecznictwo).

528

Chociaż okoliczności wymienione w wykazie znajdującym się w pkt 29 wytycznych z 2006 r. należą do tych okoliczności, które mogą zostać wzięte pod uwagę przez Komisję w określonym przypadku, to nie ma ona obowiązku automatycznego przyznawania dodatkowego obniżenia z tego powodu, kiedy jakieś przedsiębiorstwo przedstawi jej fakty mające świadczyć o zaistnieniu jednej z tych okoliczności, ponieważ słuszność ewentualnego obniżenia kwoty z tytułu okoliczności łagodzących należy oceniać z ogólnego punktu widzenia z uwzględnieniem ogółu istotnych okoliczności sprawy (zob. podobnie wyrok z dnia 2 lutego 2012 r., Denki Kagaku Kogyo i Denka Chemicals/Komisja, T‑83/08, niepublikowany, EU:T:2012:48, pkt 240 i przytoczone tam orzecznictwo).

529

Tymczasem wskazano, po pierwsze, że skarżąca uczestniczyła w naruszeniu niemalże przez cały jego czas, czyli przez prawie dwanaście spośród czternastu lat trwania kartelu. Po drugie, pomimo nieuczestniczenia skarżącej w spotkaniach MK, wzięła ona udział w 52 spotkaniach wielostronnych, w tym w spotkaniach ECC, ATC i CUP, oraz w sześciu kontaktach dwustronnych lub trójstronnych. Po trzecie, skarżąca nie zakwestionowała tego, że spotkania CUP uzupełniały spotkania MK, a uczestnicy kartelu uważali je za „spotkania nieoficjalne”, które odbywały się równolegle, ponieważ organizowano je zazwyczaj tydzień później i brała w nich udział większość uczestników spotkań MK. Po czwarte, całość antykonkurencyjnej wymiany informacji służyła realizacji tego samego całościowego planu o jednolitym celu gospodarczym. Ponadto z zaskarżonej decyzji nie wynika, że spotkania MK miały, w porównaniu z innymi spotkaniami, szczególne znaczenie.

530

Ponadto w odniesieniu do obniżek przyznanych w innych sprawach w pkt 505 i 506 powyżej przypomniano, że wcześniejsza praktyka decyzyjna Komisji nie może stanowić ram prawnych dla grzywien w dziedzinie konkurencji.

531

W świetle tych rozważań należy stwierdzić, że skarżąca pomimo nieuczestniczenia w spotkaniach MK nie ma podstaw, by twierdzić, że jej uczestnictwo w kartelu było ograniczone, a stopień jego szkodliwości uzasadnia większe obniżenie grzywny. Płynie stąd wniosek, że Komisja nie naruszyła zasady proporcjonalności. Twierdzenie skarżącej należy zatem oddalić.

532

W drugiej kolejności skarżąca zarzuca Komisji, że przyznała jej taką samą obniżkę jak uczestnikom kartelu, którzy nie brali udziału w spotkaniach CUP, mimo że nie znajdowali się oni w porównywalnych sytuacjach ze względu na inne znaczenie spotkań MK w porównaniu ze spotkaniami CUP dla kwalifikacji naruszenia.

533

Należy przypomnieć w tym względzie, że zasada równego traktowania, która stanowi ogólną zasadę prawa Unii, zapisaną w art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, wymaga, aby sytuacje porównywalne nie były traktowane w sposób odmienny, a odmienne sytuacje nie były traktowane w sposób jednakowy, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (zob. wyrok z dnia 27 lutego 2014 r., InnoLux/Komisja, T‑91/11, EU:T:2014:92, pkt 77, 78 i przytoczone tam orzecznictwo).

534

W odniesieniu do ustalania kwoty grzywny zasada ta stoi na przeszkodzie stosowaniu przez Komisję różnych metod obliczeniowych, prowadzących do dyskryminacji wśród przedsiębiorstw, które uczestniczyły w porozumieniu lub w uzgodnionej praktyce sprzecznych z art. 101 ust. 1 TFUE (zob. wyrok z dnia 27 lutego 2014 r., InnoLux/Komisja, T‑91/11, EU:T:2014:92, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo).

535

Tymczasem, po pierwsze, w pkt 529 powyżej wskazano, że spotkania MK nie miały szczególnego znaczenia w porównaniu z innymi spotkaniami. Po drugie, z motywu 1022 zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja uznała, iż Sanyo, NEC Tokin i Matsuo ponoszą odpowiedzialność za całość jednolitego i ciągłego naruszenia z wyjątkiem spotkań CUP, ponieważ ich udziału w tych spotkaniach nie wykazano, przy czym nie było też dowodów, że podmioty te o nich wiedziały.

536

Wynika z tego, że Komisja uznała, iż przedsiębiorstwa te, podobnie jak skarżąca, ponoszą odpowiedzialność za całe jednolite i ciągłe naruszenie z wyjątkiem grupy spotkań, w której ich uczestnictwa nie wykazano.

537

W tych okolicznościach Komisja, przyznając wszystkim tym przedsiębiorstwom taką samą obniżkę, przestrzegała zasady równego traktowania, która wymaga, aby podobne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a odmienne sytuacje nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione.

538

Wynika z tego, że Komisja nie naruszyła zasady równego traktowania. Twierdzenie skarżącej należy zatem oddalić.

539

Z powyższego wynika, że niniejsze zastrzeżenie należy oddalić.

[…]

571

W drugim żądaniu skarżąca wnosi do Sądu, aby w każdym razie skorzystał z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania w celu zastąpienia oceny Komisji własną oceną w odniesieniu do kwoty grzywny, a w konsekwencji obniżył kwotę grzywny nałożonej na skarżącą.

572

Na wstępie należy zaznaczyć, że na poparcie niniejszego żądania skarżąca powołuje się na argumentację przedstawioną na poparcie zarzutu czwartego, opartego na oczywistych błędach przy ustalaniu kwoty grzywny.

573

Na wstępie należy przypomnieć, że nieograniczone prawo orzekania, przyznane sądom Unii przez art. 31 rozporządzenia nr 1/2003, zgodnie z art. 261 TFUE, daje im prawo, poza przeprowadzaniem zwykłej kontroli zgodności kary z prawem, zastąpić własną oceną – w celu określenia wysokości tej kary – ocenę Komisji, autora aktu, w którym wysokość ta została pierwotnie ustalona. W związku z tym sądy Unii mogą dokonać zmiany zaskarżonego aktu, nawet bez stwierdzenia jego nieważności, w celu uchylenia, zmniejszenia lub podwyższenia nałożonej grzywny, gdyż uprawnienie to jest wykonywane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności faktycznych (zob. wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Orange Polska/Komisja, C‑123/16 P, EU:C:2018:590, pkt 106 i przytoczone tam orzecznictwo).

574

Aby spełnić wymogi związane z przeprowadzaniem kontroli w ramach wykonywania nieograniczonego prawa orzekania w rozumieniu art. 47 karty praw podstawowych w zakresie dotyczącym grzywny, sąd Unii jest przy wykonywaniu uprawnień określonych w art. 261 i 263 TFUE zobowiązany do przeanalizowania wszystkich zarzutów natury prawnej czy faktycznej, za pomocą których podnoszące je strony chcą wykazać, że kwota grzywny nie jest dostosowana do wagi i okresu trwania naruszenia (zob. wyrok z dnia 26 stycznia 2017 r., Villeroy & Boch/Komisja, C‑625/13 P, EU:C:2017:52, pkt 180 i przytoczone tam orzecznictwo).

575

Należy w tym miejscu podkreślić jednak, że wykonywanie nieograniczonego prawa orzekania nie jest równoznaczne z kontrolą z urzędu, oraz przypomnieć, że postępowanie przed sądami Unii jest postępowaniem kontradyktoryjnym. Z wyjątkiem zarzutów dotyczących bezwzględnych przeszkód procesowych, które sąd ma obowiązek rozpatrzyć z urzędu, do strony skarżącej należy zatem podniesienie zarzutów wobec spornej decyzji i przedstawienie wspierających je dowodów (zob. wyrok z dnia 9 czerwca 2016 r., Repsol Lubricantes y Especialidades i in./Komisja, C‑617/13 P, EU:C:2016:416, pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo).

576

Ponadto, wykonując nieograniczone prawo orzekania, Sąd nie jest związany wytycznymi z 2006 r., które nie przesądzają ustalenia wysokości grzywny przez sąd Unii. Wprawdzie bowiem Komisja jest zobowiązana do przestrzegania zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, gdy stosuje reguły, które sama sobie narzuciła, takie jak wytyczne z 2006 r., ale wspomniana zasada nie może wiązać w ten sam sposób sądów Unii, o ile nie zamierzają one stosować szczególnej metody obliczania grzywien w ramach nieograniczonego prawa orzekania, ale badają w każdym indywidualnym przypadku sytuacje, które zostają im zaprezentowane, uwzględniając wszystkie okoliczności faktyczne i prawne z nimi związane (zob. wyrok z dnia 14 maja 2014 r., Donau Chemie/Komisja, T‑406/09, EU:T:2014:254, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo).

577

Z orzecznictwa Trybunału wynika też jednak, że wykonywanie tego nieograniczonego prawa orzekania nie może prowadzić przy określaniu kwoty grzywien do dyskryminacji między przedsiębiorstwami, które uczestniczyły w porozumieniu sprzecznym z regułami konkurencji prawa Unii. Jeśli Sąd zamierza odstąpić konkretnie wobec jednego z tych przedsiębiorstw od stosowanej przez Komisję metody obliczania, której nie podważył, musi wyjaśnić to w swym wyroku (zob. wyrok z dnia 14 maja 2014 r., Donau Chemie/Komisja, T‑406/09, EU:T:2014:254, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo).

578

Sąd ma prawo obniżyć kwotę grzywny poniżej poziomu wynikającego ze stosowania wytycznych z 2006 r., jeśli uzasadniają to okoliczności sprawy, która zawisła przed nim. Skarżący winien jednak wskazać istotne powody mogące uzasadniać taką obniżkę i poprzeć je dowodami (zob. wyrok z dnia 14 maja 2014 r., Donau Chemie/Komisja, T‑406/09, EU:T:2014:254, pkt 310 i przytoczone tam orzecznictwo).

579

W świetle tych rozważań należy zbadać, czy okoliczności, na które powołuje się skarżąca, mogą, nawet w braku naruszenia prawa lub błędu w ocenie Komisji, uzasadniać obniżenie kwoty grzywny nałożonej na nią w zaskarżonej decyzji.

580

W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o obliczenie wartości sprzedaży, w ramach badania pierwszego zastrzeżenia części pierwszej zarzutu czwartego stwierdzono przede wszystkim, że uwzględnienie jako podstawy obliczenia grzywny łącznej wartości sprzedaży rozpatrywanych produktów w ostatnim roku udziału w kartelu mogło zapewnić właściwe odzwierciedlenie rozmiaru naruszenia na danym rynku oraz jego znaczenia gospodarczego w działalności uczestników kartelu.

581

Ponadto należy zauważyć, że argumentacja przedstawiona przez skarżącą w tym względzie nie jest wystarczająco precyzyjna, aby umożliwić Sądowi zrozumienie, w jaki sposób skarżąca określa przyjętą przez siebie podstawę wymiaru i alternatywne zasady obliczania. Skarżąca twierdzi bowiem, na podstawie informacji zawartych w analizie przeprowadzonej przez niezależną kancelarię, że kwotę grzywny trzeba obniżyć, przy czym należałoby ją ustalić na poziomie między 25 a 40 mln EUR. Ponadto w zaproponowanych podstawie wymiaru i metodach obliczania nie ma żadnej wskazówki co do tego, czy pozwalają one na odzwierciedlenie rozmiaru naruszenia na właściwym rynku, jak również jego znaczenia gospodarczego w działalności skarżącej, ani również tego, czy zapewniają one poszanowanie zasady równego traktowania uczestników kartelu.

582

Następnie w ramach badania zastrzeżenia pierwszego części pierwszej zarzutu drugiego wskazano, że skarżąca uczestniczyła w jednolitym i ciągłym naruszeniu, które nie ograniczało się ani do określonego typu kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych i tantalowych (lecz obejmowało szeroką gamę kondensatorów elektrolitycznych aluminiowych i tantalowych), ani do określonych klientów.

583

Wreszcie. w pkt 482 powyżej wskazano, że wewnętrzna specyfika wskazana przez skarżącą, związana ze strukturą jej sprzedaży, była wyłącznie elementem jej strategii handlowej i nie stanowiła sama w sobie szczególnej cechy uzasadniającej zastosowanie innej metody obliczeniowej w celu określenia wartości sprzedaży.

584

W drugiej kolejności, co się tyczy obniżenia współczynnika wagi naruszenia przyjętego przez Komisję, przywołanego przez skarżącą w ramach zastrzeżenia drugiego części pierwszej zarzutu czwartego, po pierwsze, należy zaznaczyć na wstępie, że skarżąca nie wyjaśniła ani szczególnych cech, które uzasadniałyby obniżenie procentu przyjętego przez Komisję, ani wartości procentowej, na jaką współczynnik ów należałoby ustalić. Po drugie, w pkt 502 powyżej wskazano, że rozpatrywane naruszenie było ze względu na sam swój charakter jednym z najpoważniejszych ograniczeń konkurencji. Po trzecie, w pkt 367 powyżej wskazano, że skarżąca uczestniczyła w naruszeniu niemalże przez cały jego czas, czyli przez prawie dwanaście spośród czternastu lat trwania kartelu. Po czwarte, z analizy drugiego zastrzeżenia pierwszej części zarzutu drugiego wynika, że naruszenie obejmowało cały EOG. Po piąte, o ile poprzez odesłania do współczynnika przyjętego przez Komisję w innych decyzjach skarżąca zamierzała wykazać w niniejszym przypadku ewentualną dyskryminację, o tyle należy przypomnieć w tym względzie, że Sąd nie jest związany praktyką decyzyjną Komisji (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja, T‑704/14, EU:T:2017:753, pkt 78).

585

W trzeciej kolejności, co się tyczy obniżki kwoty dodatkowej przyjętej przez Komisję, która jest przedmiotem zastrzeżenia trzeciego części pierwszej zarzutu czwartego, po pierwsze, w pkt 519 powyżej wskazano, że odstraszającego charakteru grzywny nałożonej z powodu naruszenia reguł konkurencji Unii nie ustala się na podstawie ewentualnych kar wymierzonych przedsiębiorstwu z powodu naruszenia reguł konkurencji państw trzecich. Po drugie, Komisja przyjęła w niniejszej sprawie kwotę dodatkową wynoszącą 16% wartości sprzedaży, czyli prawie najniższą stawkę, jaką mogła przyjąć zgodnie z pkt 25 wytycznych z 2006 r.

586

W czwartej kolejności, jeśli chodzi o dalej idące obniżenie nałożonej na skarżącą grzywny ze względu na okoliczności łagodzące, w pkt 531 powyżej wskazano, że skarżąca, pomimo nieuczestniczenia w spotkaniach MK, nie ma podstaw, by twierdzić, że jej uczestnictwo w kartelu było ograniczone, a niższy stopień szkodliwości, jaki wykazuje, uzasadniałby takie obniżenie. W pkt 536 powyżej wskazano również, że Komisja przyznała analogiczną obniżkę wszystkim przedsiębiorstwom, w przypadku których stwierdziła odpowiedzialność za całe naruszenie z wyjątkiem grupy spotkań, w której nie wykazano ich uczestnictwa.

587

W piątej kolejności w pkt 546 powyżej stwierdzono, że skarżąca nie mogła nie wiedzieć o nagannym charakterze swego zachowania, a co za tym idzie, twierdzić, że można jej co najwyżej przypisać odpowiedzialność za naruszenie w wyniku niedbalstwa.

588

W szóstej kolejności w pkt 564 powyżej stwierdzono, że skarżąca bezzasadnie powołała się na istnienie okoliczności łagodzącej związanej z jej konkurencyjnym zachowaniem na rynku. W szczególności żaden element w aktach sprawy nie świadczy o tym, że skarżąca działała inaczej niż inni uczestnicy kartelu ani że zakłóciła jego funkcjonowanie.

589

Z całości powyższych rozważań wynika, że żadna z okoliczności faktycznych i prawnych przywołanych przez skarżącą jako argument na rzecz obniżenia nałożonej na nią grzywny nie daje podstaw, w szczególności w świetle zasad proporcjonalności i równego s, do przyjęcia innej metody obliczania – niż metoda przyjęta przez Komisję – która mogłaby doprowadzić do takiej obniżki. W konsekwencji nie ma potrzeby, by Sąd skorzystał w niniejszej sprawie z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania.

590

Z powyższego wynika, że należy oddalić żądania skarżącej dotyczące obniżenia kwoty grzywny, a w konsekwencji skargę w całości.

[…]

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje: