1)

Czy art. 20 ust. 4 dyrektywy (1) stoi na przeszkodzie dokonywaniu wykładni art. 23 decreto legislativo nr 142/2015 w ten sposób, że również czyny stanowiące naruszenie ogólnych przepisów prawa, które nie są wyraźnie przewidziane w zasadach obowiązujących w ośrodkach recepcyjnych, mogą stanowić poważne naruszenie tych zasad w przypadku, gdy mogą zakłócać współżycie społeczne w ośrodkach recepcyjnych?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej konieczne jest udzielenie odpowiedzi na drugie pytanie, które tutejszy sąd przedkłada do Trybunału w ramach niniejszego postanowienia:

2)

Czy art. 20 ust. 4 dyrektywy stoi na przeszkodzie dokonywaniu wykładni art. 23 decreto legislativo 142/2015 w ten sposób, że w celu cofnięcia decyzji o objęciu środkami związanymi z przyjmowaniem osób można również uwzględnić czyny popełnione przez osobę ubiegającą się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które nie stanowią przestępstwa podlegającego karze zgodnie z prawem państwa członkowskiego, jeżeli w każdym razie mogą one mieć negatywny wpływ na współżycie społeczne w ośrodkach, w których osoby te przebywają?