1)

Czy obowiązek uogólnionego i niezróżnicowanego przechowywania danych nałożonego na dostawców usług w oparciu o przepisy upoważniające zawarte w art. 15 ust. 1 dyrektywy [2002/58/WE] z dnia 12 lipca 2002 r. (1) należy uważać, w kontekście poważnych i trwałych zagrożeń dla bezpieczeństwa narodowego, a zwłaszcza zagrożenia terrorystycznego, za ingerencję uzasadnioną prawem do bezpieczeństwa osobistego zagwarantowanym w art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i wymogami bezpieczeństwa narodowego, które leżą w zakresie wyłącznej odpowiedzialności państw członkowskich zgodnie z art. 4 Traktatu o Unii Europejskiej?

2)

Czy dyrektywę z dnia 12 lipca 2002 r. odczytywaną w świetle Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że dopuszcza ona środki ustawodawcze takie jak środki gromadzenia w czasie rzeczywistym danych dotyczących ruchu i lokalizacji określonych osób, które, choć wpływają na prawa i obowiązki dostawców usług łączności elektronicznej, to jednak nie nakładają na nich szczególnego obowiązku przechowywania danych tych osób?

3)

Czy dyrektywę z dnia 12 lipca 2002 r. odczytywaną w świetle Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że uzależnia ona we wszystkich przypadkach prawidłowość procedur gromadzenia danych dotyczących połączeń od wymogu informowania osób, których dane dotyczą, kiedy taka informacja nie może już zagrozić dochodzeniom prowadzonym przez właściwe organy lub czy takie procedury mogą zostać uznane za prawidłowe w świetle wszystkich innych istniejących gwarancji proceduralnych, skoro gwarancje te zapewniają skuteczność prawa do środka odwoławczego?