–

w imieniu Krohn & Schröder GmbH przez L. Haringsa, Rechtsanwalt,

–

w imieniu Komisji Europejskiej przez A. Caeirosa, B.R. Killmanna, T. Maxiana Ruschego i F. Clotuche‑Duvieusart, działających w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 212a rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. 1992, L 302, s. 1), zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. (Dz.U. 2005, L 117, s. 13) (zwanego dalej „kodeksem celnym”), art. 3 ust. 1 lit. a)–c) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1238/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym poborze cła tymczasowego nałożonego na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 325, s. 1) oraz art. 2 ust. 1 lit. a)–c) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1239/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 325, s. 66).

2

Wniosek ów został złożony w ramach sporu pomiędzy spółką Krohn & Schröder GmbH a Hauptzollamt Hamburg-Hafen (głównym urzędem celnym portu w Hamburgu, Niemcy) (zwanym dalej „głównym urzędem”) w przedmiocie nałożenia na tę spółkę cła antydumpingowego i cła wyrównawczego z powodu niewykonania obowiązku w zakresie czasowego składowania towarów rozpatrywanych w postępowaniu głównym.

3

Na podstawie art. 4 ust. 10 kodeksu celnego:

„»należności celne przywozowe« oznaczają:

cła i opłaty o równoważnym skutku należne przy przywozie towarów,

[…]”.

4

Artykuł 36a tego kodeksu stanowi:

„1.   Towary wprowadzone na obszar celny Wspólnoty są objęte deklaracją skróconą, z wyjątkiem towarów przewożonych środkami transportu jedynie w tranzycie przez wody terytorialne lub przestrzeń powietrzną obszaru celnego bez postoju na tym obszarze.

2.   Deklaracja skrócona jest składana w urzędzie celnym wjazdu.

[…]”.

5

Artykuł 49 ust. 1 rzeczonego kodeksu stanowi:

„Jeżeli towary objęte są deklaracją skróconą, to formalności niezbędne do nadania im przeznaczenia celnego muszą zostać dokonane w następujących terminach:

[…]

6

Artykuł 53 ust. 1 tego kodeksu przewiduje:

„Wobec towarów, dla których formalności niezbędne do nadania im przeznaczenia celnego nie zostały zapoczątkowane w terminie określonym zgodnie z art. 49, organy celne podejmują bezzwłocznie wszelkie niezbędne działania, łącznie ze sprzedażą towarów, w celu uregulowania ich sytuacji”.

7

Artykuł 184 kodeksu celnego stanowi:

„Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, określa przypadki, w których ze względu na szczególne okoliczności udziela się zwolnień z należności celnych przywozowych lub należności celnych wywozowych przy dopuszczaniu do obrotu albo przy wywozie towarów”.

8

Artykuł 204 ust. 1 lit. a) owego kodeksu przewiduje:

„Dług celny w przywozie powstaje w wyniku:

9

Na podstawie art. 212a owego kodeksu:

„Jeżeli przepisy prawa celnego przewidują preferencje taryfowe [uprzywilejowane traktowanie taryfowe] dla towaru ze względu na jego rodzaj lub szczególne przeznaczenie, całkowite lub częściowe zwolnienie z należności przywozowych lub należności wywozowych na mocy art. 21, 82, 145 lub 184–187, takie preferencje [uprzywilejowane traktowanie] lub zwolnienia stosuje się również w przypadkach powstania długu celnego na mocy art. 202–205, 210 lub 211, jeżeli zachowanie osoby zainteresowanej nie nosi znamion oszustwa ani rażącego niedbalstwa i udowodni ona, że pozostałe warunki wymagane dla zastosowania preferencji [uprzywilejowanego traktowania] lub zwolnienia pozostają łącznie spełnione”.

10

Zgodnie z motywem 6 i 8 decyzji Komisji 2013/423/UE z dnia 2 sierpnia 2013 r. przyjmującej zobowiązanie złożone w związku z postępowaniem antydumpingowym dotyczącym przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 209, s. 26).

[…]

11

Motywy 13 i 14 decyzji wykonawczej Komisji 2013/707/UE z dnia 4 grudnia 2013 r. potwierdzającej przyjęcie zobowiązania złożonego w związku z postępowaniem antydumpingowym i postępowaniem antysubsydyjnym dotyczącym przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej na okres obowiązywania środków ostatecznych (Dz.U. 2013, L 325, s. 214) stanowią:

12

Artykuł 1 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 stanowi:

„O ile nie określono inaczej, zastosowanie mają obowiązujące przepisy dotyczące należności celnych”.

13

Artykuł 3 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia wykonawczego przewiduje:

„1.   Przywóz produktów zgłoszonych do dopuszczenia do swobodnego obrotu i objętych obecnie kodem CN ex85414090 (kody TARIC 8541409021, 8541409029, 8541409031 i 8541409039), które są fakturowane przez przedsiębiorstwa, od których Komisja przyjęła zobowiązania i których nazwy są wymienione w załączniku do decyzji wykonawczej 2013/707/UE, jest zwolniony z cła antydumpingowego nałożonego art. 1, pod warunkiem że:

2.   Dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu:

[…]”.

14

W załączniku III do wspomnianego rozporządzenia wykonawczego wymieniono elementy, które powinny znaleźć się na fakturze handlowej towarzyszącej towarom objętym zobowiązaniem, które zostało zaakceptowane, i sprzedawanym w Unii. W pkt 9 tego załącznika sprecyzowano, że na owej fakturze powinno znajdować się:

„Nazwisko pracownika w przedsiębiorstwie, który wystawił fakturę handlową, oraz podpisane przez niego oświadczenie następującej treści:

»Ja, niżej podpisany, zaświadczam, że sprzedaż towarów, których dotyczy niniejsza faktura, przeznaczonych do bezpośredniego wywozu do Unii Europejskiej, jest dokonywana w ramach i na warunkach zobowiązania złożonego przez [PRZEDSIĘBIORSTWO] i przyjętego przez Komisję Europejską na mocy decyzji wykonawczej Komisji 2013/707/UE. Oświadczam, że informacje zawarte w niniejszej fakturze są pełne i zgodne z prawdą«”.

15

Zgodnie z art. 1 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013:

„O ile nie określono inaczej, zastosowanie mają obowiązujące przepisy dotyczące należności celnych”.

16

Artykuł 2 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia wykonawczego stanowi:

„1.   Przywóz produktów zgłoszonych do dopuszczenia do swobodnego obrotu i objętych obecnie kodem CN ex85414090 (kody TARIC 8541409021, 8541409029, 8541409031 i 8541409039), które są fakturowane przez przedsiębiorstwa, od których Komisja przyjęła zobowiązania i których nazwy są wymienione w załączniku do decyzji wykonawczej 2013/707/UE, jest zwolniony z cła antysubsydyjnego nałożonego art. 1, pod warunkiem że:

2.   Dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu:

[…]”.

17

W załączniku 2 do wspomnianego rozporządzenia wykonawczego wymieniono elementy, które powinny znaleźć się na fakturze handlowej towarzyszącej towarom objętym zobowiązaniem, które zostało zaakceptowane, i sprzedawanym w Unii. W pkt 9 tego załącznika sprecyzowano, że na owej fakturze powinno znajdować się:

„Nazwisko pracownika w przedsiębiorstwie, który wystawił fakturę handlową, oraz podpisane przez niego oświadczenie następującej treści:

»Ja, niżej podpisany, zaświadczam, że sprzedaż towarów, których dotyczy niniejsza faktura, przeznaczonych do bezpośredniego wywozu do Unii Europejskiej, jest dokonywana w ramach i na warunkach zobowiązania złożonego przez [PRZEDSIĘBIORSTWO] i przyjętego przez Komisję Europejską na mocy decyzji wykonawczej 2013/707/UE. Oświadczam, że informacje zawarte w niniejszej fakturze są pełne i zgodne z prawdą«”.

18

Skarżąca w postępowaniu głównym prowadzi skład w porcie w Hamburgu (Niemcy). W dniu 21 sierpnia 2014 r. przechowywała w nim dwie dostawy modułów fotowoltaicznych, dla których złożyła deklarację skróconą i które objęła czasowym składowaniem.

19

W dniu 11 września 2014 r. główny urząd zwrócił uwagę skarżącej w postępowaniu głównym na okoliczność, że nie zostały spełnione żadne formalności w celu nadania tym towarom innego przeznaczenia celnego w przewidzianym w art. 49 kodeksu celnego terminie dwudziestu dni. Wezwał ją także do przedstawienia dokumentów wymaganych do ustalenia odpowiednich opłat celnych.

20

Pismem z dnia 26 września 2014 r. skarżąca w postępowaniu głównym przekazała głównemu urzędowi dokumenty, z których wynikało, że odnośne towary zostały wytworzone przez chińską spółkę Wuxi Suntech Power, której firma znajduje się w załączniku do decyzji wykonawczej 2013/707, i że zostały one wysłane do powiązanej z nią spółki w Niemczech. Wśród owych dokumentów znajdowała się faktura spółki Wuxi Suntech Power z dnia 11 lipca 2014 r., która zawierała odesłanie do decyzji 2013/423, a także świadectwo dotyczące zobowiązania eksportowego wystawione przez chińską izbę gospodarczą do spraw przywozu i wywozu maszyn i produktów elektronicznych, które to świadectwo zawierało odesłanie do decyzji wykonawczej 2013/707.

21

Decyzją z dnia 24 listopada 2014 r. główny urząd określił w szczególności cło antydumpingowe i cło wyrównawcze od towarów, uznawszy, że zgodnie z art. 204 kodeksu celnego dług celny powstał w dniu 11 września 2014 r. z powodu uchybienia obowiązkowi polegającemu na przestrzeganiu terminu określonego w art. 49 tego kodeksu.

22

W dniu 28 listopada 2014 r. skarżąca w postępowaniu głównym wniosła odwołanie od tej decyzji. W odwołaniu tym twierdziła między innymi, że nawet jeśli w wyniku uchybienia obowiązkowi w zakresie czasowego składowania powstał dług celny, zwolnienia z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych przewidziane, odpowiednio, w art. 3 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013 należało zastosować zgodnie z art. 212a kodeksu celnego jako uprzywilejowane traktowanie taryfowe lub zwolnienie z należności celnych przywozowych, o których mowa w tym ostatnim artykule. Wskazała ona, że wskazanie na fakturze handlowej decyzji 2013/423 zamiast decyzji 2013/707 jest pozbawione znaczenia.

23

W dniu 4 maja 2015 r. główny urząd obniżył stawki ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych do wysokości stawek mających zastosowanie do modułów fotowoltaicznych produkowanych przez spółkę Wuxi Suntech Power przewidzianych w rozporządzeniu wykonawczym nr 1238/2013 i rozporządzeniu wykonawczym nr 1239/2013 (zwanych dalej razem „rozporządzeniami wykonawczymi”). Odmówił natomiast zwolnienia z tych ceł ze względu na to, że nie spełniono warunków zwolnienia, ponieważ wystawiona przez skarżącą w postępowaniu głównym faktura w ramach zobowiązania zawierała odniesienie nie do decyzji wykonawczej 2013/707, lecz do decyzji 2013/423.

24

W dniu 19 maja 2015 r. skarżąca w postępowaniu głównym przedłożyła skorygowaną fakturę w ramach zobowiązania, zawierającą odniesienie do decyzji wykonawczej 2013/707.

25

Po ustanowieniu żądanego zabezpieczenia główny urząd zwolnił towary; towary te zostały dostarczone spółce powiązanej z odnośnym chińskim eksporterem.

26

W dniu 7 lipca 2015 r. główny urząd oddalił odwołanie skarżącej w postępowaniu głównym, podtrzymując swoją argumentację, zgodnie z którą towary nie otrzymały nowego przeznaczenia celnego w chwili upływu okresu czasowego składowania. Ponadto główny urząd wskazał, że cła antydumpingowe i cła wyrównawcze nie stanowią uprzywilejowanego traktowania lub zwolnienia z należności celnych przywozowych w rozumieniu art. 212a kodeksu celnego.

27

Główny urząd uznał, że nie można przyznać zwolnienia przewidzianego w rozporządzeniach wykonawczych, jeżeli odnośne towary nie zostały dopuszczone do swobodnego obrotu, a wystawiona faktura nie spełnia wymogów formalnych określonych w tych rozporządzeniach.

28

Skarżąca w postępowaniu głównym złożyła skargę na tę decyzję do Finanzgericht Hamburg (sądu finansowego w Hamburgu, Niemcy).

29

Skarżąca w postępowaniu głównym podnosi, że zwolnienie z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych stanowi uprzywilejowane traktowanie taryfowe lub przynajmniej zwolnienie z należności celnych w rozumieniu art. 212a kodeksu celnego. Uważa ona też, że faktura, którą początkowo przedstawiła głównemu urzędowi, spełniała wymogi określone w rozporządzeniach wykonawczych, a zatem wymogi te tym bardziej spełniała skorygowana faktura. Zauważa ona, że dopuszczenie do swobodnego obrotu nie ma znaczenie w świetle przesłanek zastosowania art. 212a oraz że w związku z tym nie można od niej wymagać przedstawienia faktury w ramach zobowiązania w dniu, w którym doszło do uchybienia terminowi przewidzianemu w art. 49 ust. 1 kodeksu celnego.

30

Główny urząd uważa tytułem głównym, iż art. 212a kodeksu celnego nie ma zastosowania, ponieważ zwolnienie z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych nie stanowi ani uprzywilejowanego traktowania ze względu na rodzaj towaru, ani zwolnienia nietaryfowego. Ponadto warunki przewidziane w rozporządzeniach wykonawczych nie są spełnione, ponieważ dłużnik należności celnych nie jest osobą, której nazwisko zostało wskazane na fakturze. Co więcej, nie jest możliwe przedstawienie a posteriori zmienionych faktur handlowych.

31

W tych okolicznościach Finanzgericht Hamburg (sąd finansowy w Hamburgu) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

32

Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający zmierza do ustalenia, czy art. 212a kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do zwolnień z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych przewidzianych odpowiednio w art. 3 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013.

33

Na wstępie należy przypomnieć, że przepisy prawa celnego jako całość, takie jak w szczególności te określone w kodeksie celnym, mają zastosowanie do ceł antydumpingowych lub ceł wyrównawczych jedynie wtedy, gdy przewidują to rozporządzenia ustanawiające takie cła.

34

W niniejszej sprawie art. 1 ust. 3 rozporządzeń wykonawczych przewiduje, że o ile nie określono inaczej, zastosowanie mają obowiązujące przepisy dotyczące należności celnych. W konsekwencji skoro nie określono inaczej w tych rozporządzeniach, art. 212a kodeksu celnego ma, co do zasady, zastosowanie do ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych przewidzianych w rzeczonych rozporządzeniach.

35

Natomiast art. 212a kodeksu celnego ma zastosowanie jedynie wtedy, gdy zwolnienia te są uznane – w rozumieniu tego przepisu – za uprzywilejowane traktowanie taryfowe dla towaru ze względu na jego rodzaj lub szczególne przeznaczenie lub też za całkowite lub częściowe zwolnienie z należności przywozowych lub należności wywozowych na mocy art. 21, 82, 145 lub 184–187 owego kodeksu.

36

W pierwszej kolejności – art. 4 pkt 10 kodeksu celnego wymienia wśród należności celnych przywozowych cła i opłaty o równoważnym skutku należne przy przywozie towarów.

37

W tym względzie Trybunał orzekł, że opłaty o skutku równoważnym cłom stanowią wszelkie obciążenie finansowe nakładane jednostronnie, niezależnie od jego oznaczenia i sposobu poboru, obejmujące towary ze względu na fakt przekroczenia przez nie granicy, o ile nie jest ono cłem w ścisłym znaczeniu (wyroki: z dnia 8 czerwca 2006 r., Koornstra, C‑517/04, EU:C:2006:375, pkt 15; z dnia 26 października 2006 r., Koninklijke Coöperatie Cosun, C‑248/04, EU:C:2006:666, pkt 30).

38

Otóż cła antydumpingowe i cła wyrównawcze są nakładanymi jednostronnie obciążeniami finansowymi, obejmującymi towary ze względu na fakt przekroczenia przez nie granicy Unii i wprowadzenia ich na obszar celny Unii. Stanowią one zatem opłaty o skutku równoważnym cłom w rozumieniu art. 4 pkt 10 owego kodeksu.

39

W drugiej kolejności – do celów stosowania art. 212a kodeksu celnego pojęcie „zwolnienia” znajdujące się w tym artykule należy rozumieć jako odnoszące się w szczególności do progu ustalonego w zakresie ilości lub wartości stosowanego do towarów przywożonych na terytorium Unii, poniżej którego to progu importer korzysta ze zwolnienia z należności celnych przywozowych.

40

Wprowadzające odesłanie do decyzji wykonawczej nr 2013/707 art. 3 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013 należy interpretować jako ustanawiające zwolnienie z należności celnych przywozowych w rozumieniu art. 212a kodeksu celnego.

41

Motywy 13 i 14, 16–23 i 26 owej decyzji wykonawczej w związku z motywami 6 i 8 decyzji 2013/423 odzwierciedlają bowiem, jak pokreśliła Komisja w uwagach, treść zobowiązań przyjętych przez nią w tych ramach, które dotyczą przestrzegania przez chińskich producentów eksportujących nie tylko ceny minimalnej w przywozie, ale również rocznego poziomu przywozu do Unii.

42

W świetle powyższych rozważań na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, że art. 212a kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do zwolnień z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych przewidzianych odpowiednio w art. 3 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013.

43

Poprzez pytanie drugie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 212a kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że jeżeli ma on zastosowanie do długu celnego powstałego na podstawie art. 204 ust. 1 tego kodeksu z powodu przekroczenia terminu określonego w art. 49 ust. 1 rzeczonego kodeksu, to warunek przewidziany w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 oraz art. 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013 jest spełniony, gdy przedsiębiorstwo powiązane z przedsiębiorstwem wymienionym w załączniku do decyzji wykonawczej 2013/707, które wyprodukowało, wysłało i zafakturowało dane towary, nie działało jako importer tych towarów ani nie zapewniło dopuszczenia tych towarów do swobodnego obrotu, nawet jeśli miało taki zamiar i faktycznie otrzymało rzeczone towary.

44

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Trybunał orzekł, iż pojęcie „osoby zainteresowanej” w rozumieniu art. 212a kodeksu celnego powinno być rozumiane, z uwzględnieniem brzmienia tego przepisu, jako odwołujące się do każdej osoby, fizycznej lub prawnej, która uznana jest za dłużnika długu celnego na podstawie jednego z art. 202–205 tego kodeksu, zwłaszcza ze względu na to, że osoba ta spowodowała przez swoje działania nielegalne wprowadzenie towarów na obszar celny Unii (wyrok z dnia 25 stycznia 2017 r., Ultra‑Brag, C‑679/15, EU:C:2017:40, pkt 38).

45

Jako że skarżącą w postępowaniu głównym uznaje się za dłużnika długu celnego na podstawie art. 204 kodeksu celnego, jest ona „osobą zainteresowaną” w rozumieniu art. 212a tego kodeksu.

46

W drugiej kolejności – zwolnienia z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych mogą zostać przyznane wyłącznie po spełnieniu określonych warunków, w szczególnych przewidzianych przypadkach, i stanowią w związku z tym wyjątek w stosunku do ogólnego reżimu ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych. Przepisy przewidujące takie zwolnienia podlegają zatem ścisłej wykładni (wyrok z dnia 17 września 2014 r., Baltic Agro, C‑3/13, EU:C:2014:2227, pkt 24).

47

Zatem do celów zastosowania art. 212a kodeksu celnego, a dokładniej w odniesieniu do znajdującego się w tym przepisie wyrażenia „pozostałe warunki wymagane dla zastosowania”, należy spełnić różne warunki określone w przepisach rozporządzeń wykonawczych, które przewidują zwolnienie z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych.

48

W tym względzie w art. 3 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013 ustanowiono szereg warunków zastosowania zwolnienia z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych, które to cła rozporządzenia te przewidują.

49

Po pierwsze, te dwa przepisy przewidują, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 42 opinii, że przywóz towarów należy zgłosić do dopuszczenia do swobodnego obrotu.

50

Tymczasem z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że w okresie czasowego składowania ograniczonym terminem przewidzianym w art. 49 ust. 1 kodeksu celnego nie dokonano żadnego zgłoszenia do dopuszczenia do swobodnego obrotu towarów rozpatrywanych w postępowaniu głównym, a naruszenie tego terminu przez skarżącą w postępowaniu głównym doprowadziło do powstania długu celnego na podstawie art. 204 ust. 1 lit. a) owego kodeksu.

51

Po drugie, art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 i art. 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013 stanowią, że przedsiębiorstwo wymienione w załączniku do decyzji wykonawczej 2013/707 musiało wytworzyć, wysłać i zafakturować dane towary bądź dla jego powiązanych przedsiębiorstw w Unii działających jako importerzy oraz odpowiedzialnych za dopuszczenie tych towarów do swobodnego obrotu w Unii, bądź dla pierwszego niezależnego klienta działającego jako importer oraz odpowiedzialnego za dopuszczenie rzeczonych towarów do swobodnego obrotu w Unii.

52

W niniejszej sprawie towary rozpatrywane w postępowaniu głównym były przeznaczone dla spółki powiązanej z chińskim producentem eksportującym rozpatrywanym w postępowaniu głównym, lecz spółka ta ani nie otrzymała tych towarów, ani nie doprowadziła do ich dopuszczenia do swobodnego obrotu w chwili powstania długu celnego, a to ze względu na naruszenie terminu czasowego składowania przewidzianego w art. 49 ust. 1 kodeksu celnego. Okoliczności, że taka spółka miała zamiar działać jako importer tych towarów, doprowadzić do dopuszczenia ich do swobodnego obrotu oraz że rzeczywiście je później otrzymała, nie pozwalają uznać warunku, o którym mowa w poprzednim punkcie, za spełniony.

53

Wreszcie należy również zauważyć, że art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 i art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013 wymagają, aby przywozom towarzyszyła faktura w ramach zobowiązania, która jest fakturą handlową, zawierającą co najmniej informacje i oświadczenie przewidziane, odpowiednio, w załączniku III do rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 oraz w załączniku 2 do rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013.

54

W tym względzie z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że na dzień powstania długu celnego rozpatrywanego w postępowaniu głównym nie przedstawiono żadnej faktury. Ponadto faktura z dnia 11 lipca 2014 r., przedstawiona po tej dacie, czyli w dniu 26 września 2014 r., nie zawierała wszystkich informacji wymaganych w odpowiednich załącznikach do rozporządzeń wykonawczych, ponieważ oświadczenie, które powinno zostać podpisane przez pracownika spółki, który wystawił rzeczoną fakturę, nie zawierało wzmianki o decyzji wykonawczej 2013/707.

55

Należy zauważyć, że wzmianka taka jest szczególnie ważna w kontekście uregulowań wprowadzonych rozporządzeniami wykonawczymi, gdyż pozwala ona władzom celnym na zweryfikowanie, w chwili wystąpienia okoliczności faktycznych, czy spełnione zostały wszystkie wymogi w zakresie rozpatrywanego zwolnienia z ceł antydumpingowych i ceł wyrównawczych (zob. podobnie wyrok z dnia 29 lipca 2010 r., Isaac International, C‑371/09, EU:C:2010:458, pkt 43).

56

Zatem zastosowanie art. 212a kodeksu celnego nie może w tych okolicznościach prowadzić do tego, by takie zwolnienie uzależnione na mocy art. 3 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013 od spełnienia pewnych warunków mogło zostać udzielone nawet w przypadku braku spełnienia tych warunków (zob. analogicznie wyrok z dnia 29 lipca 2010 r., Isaac International, C‑371/09, EU:C:2010:458, pkt 44).

57

W konsekwencji na pytanie drugie należy odpowiedzieć, iż art. 212a kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że jeżeli ma on zastosowanie do długu celnego powstałego na podstawie art. 204 ust. 1 tego kodeksu z powodu przekroczenia terminu określonego w art. 49 ust. 1 rzeczonego kodeksu, warunek przewidziany w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego nr 1238/2013 oraz art. 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego nr 1239/2013 nie jest spełniony, gdy przedsiębiorstwo powiązane z przedsiębiorstwem wymienionym w załączniku do decyzji wykonawczej 2013/707, które wyprodukowało, wysłało i zafakturowało dane towary, nie działało jako importer tych towarów ani nie zapewniło dopuszczenia tych towarów do swobodnego obrotu, nawet jeśli miało taki zamiar i faktycznie otrzymało rzeczone towary.

58

Zważywszy na odpowiedź udzieloną na drugie pytanie, nie ma potrzeby udzielania przez Trybunał odpowiedzi na pytania od trzeciego do piątego.

59

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje: