1.

Niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 1 ust. 3 oraz art. 5 pkt 3 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi ( 2 ), zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r. ( 3 ), a także art. 1 lit. a) i b), art. 3 ust. 3 i 4 oraz art. 25 decyzji ramowej Rady 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej ( 4 ).

2.

Wniosek ten został złożony w ramach wykonania w Niderlandach europejskiego nakazu aresztowania, wydanego w dniu 3 marca 2017 r. w celu prowadzenia postępowania karnego przeciwko SF przez sędziego Canterbury Crown Court (Zjednoczone Królestwo).

3.

Artykuł 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 przewiduje możliwość uzależnienia wykonania europejskiego nakazu aresztowania przez wykonujące nakaz państwo członkowskie od przedstawienia przez wydające nakaz państwo członkowskie gwarancji ponownego przekazania do pierwszego państwa członkowskiego osoby, która została skazana na karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności w drugim państwie członkowskim, w celu odbycia tej kary. Niniejsza sprawa daje Trybunałowi możliwość określenia zakresu wspomnianej gwarancji ponownego przekazania oraz potwierdzenia wymogów wynikających z zasady wzajemnego uznawania, na której opiera się współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii.

4.

Artykuł 1 decyzji ramowej 2002/584 przewiduje:

„1.   Europejski nakaz aresztowania stanowi decyzję sądową wydaną [orzeczenie sądowe wydane] przez państwo członkowskie w celu aresztowania [zatrzymania] i przekazania przez inne państwo członkowskie osoby, której dotyczy wniosek, w celu przeprowadzenia postępowania karnego lub wykonania kary pozbawienia wolności bądź środka zabezpieczającego [polegającego na pozbawieniu wolności].

2.   Państwa członkowskie wykonują każdy europejski nakaz aresztowania w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zgodnie z przepisami niniejszej decyzji ramowej.

3.   Niniejsza decyzja ramowa nie narusza [nie prowadzi do zmiany] obowiązku poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych zawartych w art. 6 [TUE]”.

5.

Artykuł 2 ust. 1 wspomnianej decyzji ramowej stanowi:

„Europejski nakaz aresztowania może zostać wydany w przypadku czynów, które w świetle prawa obowiązującego w wydającym nakaz państwie członkowskim zagrożone są karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym [polegającym na pozbawieniu wolności] o maksymalnym wymiarze co najmniej 12 miesięcy [których górna granica wynosi przynajmniej 12 miesięcy], albo w przypadku, gdy zapadł wyrok [nakładający karę pozbawienia wolności] lub wydano środek zabezpieczający [polegający na pozbawieniu wolności] o wymiarze co najmniej czterech miesięcy.

6.

Zgodnie z art. 5 pkt 3 wspomnianej decyzji ramowej:

„Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania przez wykonujący nakaz organ sądowy może, z mocy prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, podlegać następującym warunkom:

[…]

7.

Artykuł 1 lit. a) i b) decyzji ramowej 2008/909 ma następujące brzmienie:

„Na użytek niniejszej decyzji ramowej:

8.

Artykuł 3 wspomnianej decyzji ramowej stanowi:

„1.   Celem niniejszej decyzji ramowej jest określenie zasad, zgodnie z którymi państwo członkowskie, aby ułatwić resocjalizację osoby skazanej, uznaje wyrok i wykonuje karę.

2.   Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie w przypadkach, gdy osoba skazana znajduje się w państwie wydającym lub w państwie wykonującym.

3.   Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie wyłącznie do uznawania wyroków oraz wykonywania kar w rozumieniu niniejszej decyzji ramowej. Przekazania wyroku nie uniemożliwia fakt, że oprócz kary postanowiono o karze pieniężnej lub konfiskacie, która to kara pieniężna nie została jeszcze uiszczona, a konfiskata wykonana. Uznanie i wykonanie takich kar pieniężnych i nakazów konfiskaty w innym państwie członkowskim następuje na podstawie instrumentów stosowanych między państwami członkowskimi, w szczególności decyzji ramowej Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym[ ( 5 )] i decyzji ramowej Rady 2006/783/WSiSW z dnia 6 października 2006 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty[ ( 6 )].

4.   Niniejsza decyzja ramowa nie narusza obowiązku poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych określonych w art. 6 [TUE]”.

9.

Zgodnie z art. 8 wspomnianej decyzji ramowej:

„1.   Właściwy organ państwa wykonującego uznaje wyrok, który został przekazany zgodnie z art. 4, jak również z procedurą przewidzianą w art. 5, oraz niezwłocznie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu wykonania kary, chyba że właściwy organ postanowi powołać się na jedną z podstaw odmowy uznania i wykonania przewidzianych w art. 9.

2.   Jeżeli kara ze względu na jej czas trwania jest niezgodna z prawem państwa wykonującego, właściwy organ tego państwa może podjąć decyzję o dostosowaniu kary jedynie w przypadku, gdy kara ta przekracza maksymalny wymiar kary przewidziany za podobne przestępstwa w prawie krajowym tego państwa. Dostosowana kara nie jest łagodniejsza niż maksymalny wymiar kary przewidziany za podobne przestępstwa w prawie państwa wykonującego.

3.   Jeżeli kara ze względu na jej rodzaj jest niezgodna z prawem państwa wykonującego, właściwy organ państwa wykonującego może dostosować ją do rodzaju kary lub środka przewidzianego za podobne przestępstwa zgodnie z prawem tego państwa. Taki rodzaj kary lub środka odpowiada możliwie najściślej karze orzeczonej w państwie wydającym, która nie może zostać zastąpiona karą pieniężną.

4.   Dostosowanie kary nie może spowodować zaostrzenia kary orzeczonej w państwie wydającym pod względem rodzaju lub czasu trwania”.

10.

Artykuł 25 tej decyzji ramowej stanowi:

„Bez uszczerbku dla decyzji ramowej [2002/584] przepisy niniejszej decyzji ramowej mają odpowiednio zastosowanie w zakresie, w jakim są zgodne z przepisami tej decyzji ramowej, do wykonywania kar, w przypadku gdy państwo członkowskie rozpocznie wykonywanie kary w sprawach objętych art. 4 ust. 6 tej decyzji ramowej lub gdy działając na mocy art. 5 ust. 3 tej decyzji ramowej, postawiło ono warunek, że dana osoba musi wrócić, aby odbyć karę w danym państwie członkowskim, dzięki czemu nie uniknie ona kary”.

11.

Overleveringswet (ustawa o przekazywaniu osób) ( 7 ) z dnia 29 kwietnia 2004 r. wdraża decyzję ramową 2002/584. Jej art. 6 ust. 1 ma następujące brzmienie:

„Przekazanie obywatela niderlandzkiego jest dopuszczalne, jeżeli ma nastąpić do celów postępowania karnego prowadzonego przeciwko niemu oraz jeżeli w przekonaniu wykonującego nakaz organu sądowego zostało zapewnione, że w przypadku skazania tego obywatela na bezwarunkową karę pozbawienia wolności w państwie członkowskim wydającym nakaz ze względu na czyny, w związku z którymi przekazanie jest dopuszczalne, będzie on mógł odbyć tę karę w Niderlandach”.

12.

Artykuł 28 ust. 2 OLW przewiduje:

„Jeżeli rechtbank [sąd] stwierdzi, […] że przekazanie nie jest dopuszczalne […], musi wydać orzeczenie o odmowie przekazania osoby”.

13.

Wet wederzijdse erkenning en tenuitvoerlegging vrijheidsbenemende en voorwaardelijke sancties (ustawa o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu kar pozbawienia wolności, bezwzględnych oraz w zawieszeniu) ( 8 ) z dnia 12 lipca 2012 r. wdraża decyzję ramową 2008/909. Artykuł 2:2 tej ustawy, zatytułowany „właściwy organ”, stanowi w ust. 1:

„Minister jest organem właściwym do uznawania orzeczenia sądowego przekazanego przez jedno z wydających państw członkowskich w celu jego wykonania w Niderlandach”.

14.

Artykuł 2:11 WETS, zatytułowany „rola sądu; dostosowanie kary”, stanowi:

„1.   Minister przekazuje orzeczenie sądowe oraz zaświadczenie rzecznikowi generalnemu prokuratury przy sądzie apelacyjnym, chyba że uzna już na wstępie, że istnieją podstawy odmowy uznania orzeczenia sądowego.

2.   Rzecznik generalny niezwłocznie przedstawia orzeczenie sądowe wyspecjalizowanej izbie Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden [sądu apelacyjnego w Arnhem-Leuvarde, Niderlandy] […].

3.   Wyspecjalizowana izba Gerechtshof [sądu apelacyjnego] orzeka:

[…]

4.   Jeżeli wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności jest wyższy od górnej granicy ustawowego zagrożenia karą za dane przestępstwo w prawie niderlandzkim, wymiar kary pozbawienia wolności zostaje zmniejszony do tej górnej granicy.

5.   W przypadku gdy osoba skazana zostaje przekazana na podstawie gwarancji ponownego przekazania w rozumieniu art. 6 ust. 1 [OLW], ust. 4 nie ma zastosowania, jednak należy wówczas sprawdzić, czy nałożona kara polegająca na pozbawieniu wolności odpowiada karze, jaka zostałaby nałożona w Niderlandach za dane przestępstwo. W stosownym przypadku kara jest odpowiednio dostosowywana, przy czym należy uwzględnić stanowisko wydającego nakaz państwa członkowskiego w zakresie wagi popełnionego przestępstwa”.

15.

W dniu 3 marca 2017 r. sędzia Crown Court Canterbury (Crown Court w Canterbury) wydał europejski nakaz aresztowania przeciwko SF, obywatelowi Niderlandów, dotyczący jego przekazania w celu przeprowadzenia postępowania karnego w związku z popełnieniem dwóch przestępstw, a mianowicie nielegalnego wwiezienia na terytorium Zjednoczonego Królestwa 4 kg heroiny oraz 14 kg kokainy.

16.

W dniu 30 marca 2017 r. officier van justitie (prokurator, Niderlandy) zwrócił się do wydającego nakaz organu sądowego o udzielenie gwarancji, o której mowa w art. 6 ust. 1 OLW, transponującym art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584.

17.

Pismo z dnia 20 kwietnia 2017 r. Home Office (ministerstwa spraw wewnętrznych, Zjednoczone Królestwo) wskazuje, co następuje:

„[…]

Zgodnie z art. 153C Extradition Act 2003 (ustawa o ekstradycji z 2003 r.) Zjednoczone Królestwo zobowiązuje się przekazać SF do Niderlandów w razie skazania go na karę pozbawienia wolności w Zjednoczonym Królestwie tak szybko, jak będzie w rozsądny sposób możliwe, po zakończeniu w Zjednoczonym Królestwie postępowania karnego oraz wszelkich innych postępowań w sprawie przestępstwa, którego dotyczy wniosek o przekazanie.

Szczegółowe informacje dotyczące ewentualnego skazania SF zostaną podane przy przekazaniu go do Niderlandów. Uważamy, że przekazanie na mocy decyzji ramowej [2002/584] nie pozwala na zmianę w Niderlandach wymiaru kary, która zostanie ewentualnie nałożona przez sąd brytyjski”.

18.

Po zapytaniu o uściślenie, jakie postępowania wchodzą w zakres wyrażenia „wszelkie inne postępowania” w rozumieniu art. 153C(4) ustawy o ekstradycji z 2003 r., minister spraw wewnętrznych odpowiedział w wiadomości elektronicznej z dnia 19 lutego 2018 r. w następujący sposób:

„Niniejszym chciałbym poinformować, że wyrażenie »inne postępowanie« może obejmować:

19.

Sąd odsyłający wyjaśnia, że sformułowanie „[u]ważamy, że przekazanie na mocy decyzji ramowej [2002/584] nie pozwala na zmianę w Niderlandach wymiaru kary, która zostanie ewentualnie nałożona przez sąd brytyjski” związane jest z okolicznością, iż wniosek Openbaar Ministerie (prokuratora, Niderlandy) o udzielenie gwarancji we wcześniejszych podobnych sprawach zawierał uwagę, że Królestwo Niderlandów może dostosować do przepisów krajowych karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności zgodnie z art. 2:11 ust. 5 WETS.

20.

Zdaniem sądu odsyłającego gwarancja przedstawiona przez wydające nakaz państwo członkowskie, taka jak została udzielona przez to państwo, budzi wątpliwości co do jej zgodności z kilkoma przepisami decyzji ramowych 2002/584 i 2008/909. Jeżeli rzeczywiście okaże się, że gwarancja ta jest niezgodna ze wspomnianymi decyzjami ramowymi, należałoby odmówić przekazania SF.

21.

Pierwsza część tych wątpliwości dotyczy momentu, w którym wydające nakaz państwo członkowskie powinno udzielić gwarancji ponownego przekazania do wykonującego nakaz państwa członkowskiego osoby skazanej na karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności, o której to gwarancji mowa w art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584. W szczególności pojawia się pytanie, czy wydające nakaz państwo członkowskie może, po uprawomocnieniu się skazania na karę pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności, oczekiwać z ponownym przekazaniem danej osoby do wykonującego nakaz państwa członkowskiego do czasu, gdy wszelkie inne postępowania w sprawie przestępstwa, którego dotyczy wniosek o przekazanie – takie jak postępowanie w sprawie konfiskaty – zostaną prawomocnie zakończone.

22.

Sąd odsyłający zwraca uwagę w tym względzie, że o ile cel polegający na ułatwieniu resocjalizacji osoby skazanej na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności przemawia za ponownym przekazaniem tej osoby do wykonującego nakaz państwa członkowskiego w terminie możliwie najkrótszym po uprawomocnieniu się wyroku skazującego, nie czekając na zakończenie innych postępowań dotyczących czynu będącego podstawą wniosku o przekazanie, istnieją jednak argumenty za przeciwną interpretacją, takie jak skuteczność walki z przestępczością oraz ochrona praw do obrony osoby, której dotyczy nakaz.

23.

Źródłem drugiej części wątpliwości wyrażanych przez sąd odsyłający jest wzmianka zawarta w przedstawionej przez wydające nakaz państwo członkowskie gwarancji ponownego przekazania, zgodnie z którą „przekazanie na podstawie decyzji ramowej [2002/584] nie upoważnia Niderlandów do zmiany wymiaru kary, która zostanie ewentualnie wymierzona przez sąd brytyjski”.

24.

Zdaniem sądu odsyłającego wspomniana wzmianka wywołuje wątpliwości, czy wykonujące nakaz państwo członkowskie, po przekazaniu osoby objętej wnioskiem pod warunkiem przedstawienia gwarancji o jej ponownym przekazaniu oraz po wykonaniu wobec tej osoby kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności, może dokonać dostosowania tej kary, a jeśli tak – w jakim zakresie.

25.

W tych okolicznościach rechtbank Amsterdam (sąd rejonowy w Amsterdamie, Niderlandy) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

26.

Przed zbadaniem co do istoty przedłożonych przez sąd odsyłający pytań należy ustosunkować się do argumentacji przedstawionej przez Królestwo Niederlandów w uzasadnieniu zarzutu niedopuszczalności rozpatrywanego w niniejszej sprawie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

27.

Królestwo Niderlandów kwestionuje dopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, stwierdzając zasadniczo, że odpowiedzi na przedłożone pytania nie są konieczne, aby sąd odsyłający mógł wydać orzeczenie w sprawie wykonania europejskiego nakazu aresztowania będącego przedmiotem postępowania głównego, oraz podkreślając hipotetyczny charakter tych pytań.

28.

W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału „w ramach współpracy pomiędzy Trybunałem i sądami krajowymi ustanowionej w art. 267 TFUE jedynie do sądu krajowego, przed którym zawisł spór i na którym spoczywa odpowiedzialność za przyszły wyrok, należy, przy uwzględnieniu okoliczności konkretnej sprawy, zarówno ocena, czy dla wydania wyroku jest mu niezbędne uzyskanie orzeczenia prejudycjalnego, jak i ocena znaczenia pytań, jakie zadaje Trybunałowi. W konsekwencji, jeśli postawione pytania dotyczą wykładni prawa Unii, Trybunał jest co do zasady zobowiązany do wydania orzeczenia” ( 9 ).

29.

Wynika z tego, że „pytania dotyczące wykładni prawa Unii przedstawione przez sąd krajowy w ramach stanu faktycznego i prawnego, za którego ustalenie sąd ten jest odpowiedzialny i którego prawidłowość nie podlega ocenie Trybunału, korzystają z domniemania, że mają znaczenie dla sprawy. Odrzucenie przez Trybunał wniosku sądu krajowego jest możliwe tylko wtedy, gdy jest oczywiste, że wykładnia prawa Unii, o którą wnioskowano, nie ma żadnego związku ze stanem faktycznym lub przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, gdy problem jest natury hipotetycznej bądź gdy Trybunał nie dysponuje elementami stanu faktycznego albo prawnego, które są konieczne do udzielenia użytecznej odpowiedzi na przedstawione mu pytania” ( 10 ).

30.

W niniejszej sprawie z akt przedłożonych Trybunałowi nie wynika, że rozpatrywana sytuacja odpowiada jednemu z tych przypadków. Sąd odsyłający musi bowiem orzec w sprawie wykonania europejskiego nakazu aresztowania. W tym celu sąd odsyłający musi ocenić, czy gwarancja ponownego przekazania, przedstawiona przez wydający nakaz organ sądowy, jest zgodna z art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584, tak aby mógł ustosunkować się do wniosku o przekazanie SF. Dla celów przeprowadzenia tego badania konieczne jest, aby Trybunał przedstawił sądowi odsyłającemu wyjaśnienia dotyczące znaczenia art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584. Dotyczy to również znaczenia art. 25 decyzji ramowej 2008/909. Z powyższego wynika, że działania, jakie podejmie sąd odsyłający w zakresie europejskiego nakazu aresztowania będącego przedmiotem postępowania głównego, zależą bezpośrednio od udzielonych przez Trybunał odpowiedzi na przedłożone pytania.

31.

Dodam, że na tym etapie postępowania z oczywistych względów nie jest wiadome, czy SF zostanie uznany za winnego zarzucanych mu czynów, a tym bardziej, jakie kary zostaną mu w odpowiednim przypadku wymierzone. Z tego punktu widzenia wymiar hipotetyczny jest nieodłącznym elementem standardowego przebiegu postępowania karnego i domniemania niewinności. Nie zmienia to faktu, że pewne jest jedno: sąd odsyłający powinien orzec w sprawie wykonania europejskiego nakazu aresztowania będącego przedmiotem postępowania głównego i w tym celu potrzebuje wyjaśnień Trybunału co do gwarancji ponownego przekazania, o której mowa w art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584, warunkującej to wykonanie.

32.

Wobec powyższego uważam, że rozpatrywany w ninejszej sprawie wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest dopuszczalny.

33.

W pierwszym pytaniu prejudycjalnym sąd odsyłający pyta zasadniczo, czy art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 należy interpretować w ten sposób, że gwarancja, zgodnie z którą osoba, w odniesieniu do której został wydany europejski nakaz aresztowania w celu ścigania, po jej wysłuchaniu zostanie ponownie przekazana do wykonującego nakaz państwa członkowskiego w celu odbycia tam kary pozbawienia wolności lub wykonania środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności, które mogą zostać orzeczone w wydającym nakaz państwie członkowskim, oznacza, że takie ponowne przekazanie może zostać odroczone do czasu wydania prawomocnego orzeczenia o karze lub środku dodatkowym, takim jak nakaz konfiskaty.

34.

Tytułem wstępu należy przypomnieć, że „celem decyzji ramowej 2002/584 jest, jak stwierdzono w szczególności w art. 1 ust. 1 i 2 w świetle motywów 5 i 7 tej decyzji, zastąpienie wielostronnego systemu ekstradycji opartego na Europejskiej konwencji o ekstradycji, podpisanej w Paryżu dnia 13 grudnia 1957 r., poprzez system przekazywania osób skazanych lub podejrzanych przez organy sądowe w celu wykonania wyroków lub ścigania, przy czym ten ostatni system opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania” ( 11 ).

35.

Decyzja ramowa 2002/584 „służy zatem, dzięki ustanowieniu nowego, prostszego i wydajniejszego systemu przekazywania osób skazanych lub podejrzanych o naruszenie przepisów ustawy karnej, ułatwieniu i przyspieszeniu współpracy sądowej, przyczyniając się w ten sposób do realizacji wyznaczonego Unii celu, jakim jest ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w oparciu o wysoki stopień zaufania, jakie powinno istnieć między państwami członkowskimi” ( 12 ).

36.

I tak „zgodnie z art. 1 ust. 1 tej decyzji ramowej celem mechanizmu europejskiego nakazu aresztowania jest umożliwienie zatrzymania i przekazania osoby poszukiwanej, tak aby – uwzględniając cel wspomnianej decyzji ramowej – popełnione przestępstwo nie pozostało bezkarne i aby ta osoba była ścigana lub aby odbyła orzeczoną wobec niej karę pozbawienia wolności” ( 13 ).

37.

W obszarze regulowanym decyzją ramową 2002/584 zasada wzajemnego uznawania, stanowiąca, jak wynika zwłaszcza z jej motywu 6, „kamień węgielny” współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, znajduje zastosowanie w art. 1 ust. 2 decyzji ramowej, wprowadzającym regułę, zgodnie z którą państwa członkowskie wykonują każdy europejski nakaz aresztowania w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zgodnie z przepisami tej samej decyzji ramowej. Wykonujące nakaz organy sądowe „mogą co do zasady odmówić wykonania takiego nakazu wyłącznie z enumeratywnie wyliczonych powodów odmowy wykonania, przewidzianych w decyzji ramowej 2002/584, a wykonanie europejskiego nakazu aresztowania można uzależnić wyłącznie od jednego z warunków ściśle określonych w art. 5 tej decyzji ramowej. W konsekwencji wykonanie europejskiego nakazu aresztowania stanowi zasadę, zaś odmowa wykonania jest przewidziana jako wyjątek, który należy interpretować ściśle” ( 14 ).

38.

Decyzja ramowa 2002/584 wyraźnie wskazuje podstawy obligatoryjnej (art. 3) i fakultatywnej (art. 4 i 4a) odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania oraz gwarancje, jakich powinno udzielić wydające nakaz państwo członkowskie w szczególnych przypadkach (art. 5) ( 15 ).

39.

Tym samym, „o ile zasada wzajemnego uznawania stanowi podstawę systematyki decyzji ramowej 2002/584, o tyle nie oznacza ona jednak bezwarunkowego obowiązku wykonania wydanego nakazu aresztowania. W rzeczywistości bowiem system owej decyzji ramowej […] pozostawia państwom członkowskim możliwość zezwolenia właściwym organom sądowym na rozstrzygnięcie w szczególnych przypadkach, że orzeczona kara powinna zostać wykonana na terytorium państwa członkowskiego wykonującego nakaz” ( 16 ).

40.

Podstawę takiego rozwiązania stanowią w szczególności art. 4 pkt 6 i art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584. W odniesieniu do dwóch rodzajów europejskiego nakazu aresztowania, których dotyczy ta decyzja ramowa, „wspomniane przepisy mają w szczególności na celu umożliwienie przypisania szczególnej wagi zwiększeniu szans ponownej integracji społecznej osoby ściganej” ( 17 ).

41.

Artykuł 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 przewiduje w szczególności, że „w przypadku gdy osoba, której dotyczy europejski nakaz aresztowania do celów ścigania, jest uznawana za obywatela lub osobę stale przebywającą w wykonującym nakaz państwie członkowskim [jest obywatelem wykonującego nakaz państwa członkowskiego lub ma w nim miejsce zamieszkania], przekazanie następuje pod warunkiem [przekazanie może zostać uzależnione od warunku], że osoba ta po rozprawie [po jej wysłuchaniu] zostaje przekazana [zostanie ponownie przekazana] do wykonującego nakaz państwa członkowskiego w celu odbycia tam kary pozbawienia wolności lub wykonania środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych w wydającym nakaz państwie członkowskim”.

42.

Wspomniany przepis nie wskazuje jednak momentu, w którym powinno nastąpić ponowne przekazanie do wykonującego nakaz państwa członkowskiego osoby, która została skazana na karę pozbawienia wolności bądź środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności w wydającym nakaz państwie członkowskim.

43.

Z uwagi na tę niejasność należy dokonać wyboru pomiędzy dwoma stanowiskami.

44.

Zgodnie z pierwszym stanowiskiem, prezentowanym przez SF oraz przez rządy włoski i polski, należy dać pierwszeństwo celowi realizowanemu przez art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584, a mianowicie zwiększeniu szans resocjalizacji osoby, której dotyczy europejski nakaz aresztowania do celów ścigania. W związku z tym wydające nakaz państwo członkowskie powinno zagwarantować wykonującemu nakaz państwu członkowskiemu, że osoba, której dotyczy europejski nakaz aresztowania, zostanie ponownie przekazana do tego ostatniego państwa członkowskiego niezwłocznie po uprawomocnieniu się skazania na karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności, ponieważ wina tej osoby zostanie wówczas ostatecznie ustalona. Okoliczność, że po skazaniu na karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności może nastąpić inny etap postępowania karnego, który może prowadzić do orzeczenia kary dodatkowej lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty, jest w tym względzie obojętna. Byłoby bowiem sprzeczne z celem ułatwiania resocjalizacji osób skazanych opóźnianie ponownego przekazania osoby prawomocnie skazanej na karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności w oczekiwaniu na ewentualne orzeczenie, w nieokreślonym terminie, kary dodatkowej lub środka dodatkowego. Wykonanie kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności w państwie członkowskim, którego osoba skazana jest obywatelem lub w którym zamieszkuje, co wskazuje art. 5 pkt 3 tej decyzji ramowej, nie może zależeć od tego elementu niepewności wynikającego ze specyfiki postępowania karnego w wydającym nakaz państwie członkowskim.

45.

Natomiast zgodnie z drugim stanowiskiem, które z pewnymi różnicami między stronami jest wspierane przez prokuratora, przez rządy: niderlandzki, austriacki i Zjednoczonego Królestwa oraz przez Komisję Europejską, skuteczność postępowania karnego i ochrona praw proceduralnych oskarżonego powodują, że przekazanie tej osoby do wykonującego nakaz państwa członkowskiego powinno nastąpić dopiero od momentu, w którym inne etapy postępowania karnego mogące prowadzić do orzeczenia kary lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty, zostały ostatecznie zakończone.

46.

To drugie stanowisko mnie przekonuje. Chciałbym jednak dodać pewne wyjaśnienia mające zapewnić, by cel polegający na ułatwieniu resocjalizacji osób skazanych nie został zniweczony ze względu na specyfikę lub przewlekłość postępowania karnego w wydającym nakaz państwie członkowskim.

47.

Jako punkt wyjścia mojej analizy przypomnę, że zgodnie z art. 1 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584 europejski nakaz aresztowania może zostać wydany w celu przeprowadzenia postępowania karnego lub wykonania kary pozbawienia wolności bądź środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności.

48.

Z art. 2 ust. 1 i 2 decyzji ramowej 2002/584 wynika, że europejski nakaz aresztowania może zostać wydany jedynie w przypadku czynów zagrożonych w wydającym nakaz państwie członkowskim karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym polegającym na pozbawieniu wolności.

49.

O ile bowiem europejski nakaz aresztowania w celu przeprowadzenia postępowania karnego może zostać wydany tylko w przypadku czynów zagrożonych karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym polegającym na pozbawieniu wolności, nie oznacza to jednak, że postępowania te mogą prowadzić wyłącznie do orzeczenia takiej kary lub takiego środka. Często bowiem zdarza się, że kara pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności, który stanowi karę zasadniczą, zostaje powiązany z karą dodatkową lub środkiem dodatkowym, takim jak grzywna lub nakaz konfiskaty.

50.

Właśnie na tym ostatnim rodzaju kary dodatkowej lub środka dodatkowego koncentruje się sąd odsyłający we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

51.

W związku z tym, że postępowania karne w wydającym nakaz państwie członkowskim mogą prowadzić do orzeczenia kary zasadniczej lub do jednej bądź kilku kar lub środków dodatkowych, w ramach postępowania karnego, które to może zostać podzielone na kilka etapów, pojawia się pytanie, kiedy powinno nastąpić ponowne przekazanie do wydającego nakaz państwa członkowskiego osoby skazanej na karę pozbawienia wolności lub osoby, wobec której orzeczono środek polegający na pozbawieniu wolności w celu odbycia tej kary lub wykonania tego środka. Chciałbym wskazać w tym względzie, że z powodu braku wystarczającej harmonizacji istnieje w Unii mnogość wzorców proceduralnych, co oznacza w szczególności różnice pomiędzy państwami członkowskimi w odniesieniu do przebiegu postępowań karnych.

52.

W celu udzielenia odpowiedzi na to pytanie należy uwzględnić zasady zawarte w decyzji ramowej 2008/909. Z art. 25 tej decyzji ramowej wynika bowiem, że jej przepisy mają zasadniczo zastosowanie w ramach ponownego przekazania w celu odbycia kary, o którym mowa w art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584.

53.

Artykuł 1 lit. a) decyzji ramowej 2008/909 definiuje „wyrok” jako „prawomocne orzeczenie lub nakaz sądu państwa wydającego nakładające karę na osobę fizyczną” ( 18 ). Zgodnie z art. 1 lit. b) tej samej decyzji ramowej pojęcie „kara” obejmuje „karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności orzeczone za przestępstwo na czas określony lub nieokreślony na podstawie przeprowadzonego postępowania karnego” ( 19 ). Tym samym stosowanie decyzji ramowej 2008/909 wymaga istnienia prawomocnego wyroku skazującego na karę pozbawienia wolności ( 20 ).

54.

Wynika z tego, że przewidziane w art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 ponowne przekazanie do wykonującego nakaz państwa członkowskiego osoby skazanej na karę pozbawienia wolności lub wobec której orzeczono środek polegający na pozbawieniu wolności może nastąpić wyłącznie od momentu, w którym ta kara stała się prawomocna, zgodnie z art. 1 lit. a) i b) decyzji ramowej 2008/909.

55.

Czy jednak oznacza to, że przekazanie do państwa członkowskiego wykonującego europejski nakaz aresztowania osoby, która została skazana na karę pozbawienia wolności lub wobec której orzeczono środek polegający na pozbawieniu wolności w wydającym nakaz państwie członkowskim powinno zawsze następować bezpośrednio po uprawomocnieniu się skazania na tę karę?

56.

Nie sądzę, aby tak było.

57.

Uważam bowiem, że art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 umożliwia wydającemu nakaz państwu członkowskiemu określenie, że ponowne przekazanie do wykonującego państwa członkowskiego przekazanej mu osoby zostanie przeprowadzone dopiero od momentu, w którym zostanie wydane orzeczenie prawomocnie rozstrzygające co do kar lub środków dodatkowych dotyczących przestępstwa, na podstawie którego został wydany europejski nakaz aresztowania.

58.

Innymi słowy, choć art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 pozwala wykonującemu nakaz organowi sądowemu uzależnić wykonanie europejskiego nakazu aresztowania od ponownego przekazania danej osoby, to wspomniany przepis nie daje temu organowi możliwości wymagania, aby to ponowne przekazanie nastąpiło bezpośrednio po prawomocnym skazaniu tej osoby na karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności. Tym samym brak gwarancji niezwłocznego ponownego przekazania nie stanowi sytuacji, w której wykonujący nakaz organ sądowy powinien mieć możliwość odmowy przekazania osoby objętej zakresem zastosowania art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584.

59.

Podstawą tej opinii jest główne stwierdzenie, że o ile art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 należy oczywiście intepretować w taki sposób, aby został osiągnięty jego główny cel, to znaczy zwiększenie szans resocjalizacji osoby skazanej, równie ważne jest przyjęcie interpretacji umożliwiającej pogodzenie tego celu z celami polegającymi, po pierwsze, na zapewnieniu pełnego i skutecznego ścigania przestępstwa stanowiącego podstawę wydania europejskiego nakazu aresztowania oraz, po drugie, na zapewnieniu ochrony praw proceduralnych tej osoby. Przypominam również, że głównym celem decyzji ramowej 2002/584 jest walka z bezkarnością ( 21 ).

60.

Na poparcie tej opinii chciałbym zwrócić uwagę na następujące kwestie.

61.

Po pierwsze, analogicznie do tego, co stwierdził Trybunał w odniesieniu do art. 4 pkt 6 decyzji ramowej 2002/584, należy wskazać, że państwa członkowskie dysponują pewnym zakresem uznania przy transpozycji art. 5 pkt 3 tej decyzji ramowej ( 22 ). Ponadto należy podkreślić, że o ile gwarancja ponownego przekazania, o której mowa w tym ostatnim przepisie, ma przede wszystkim na celu umożliwienie przypisania szczególnej wagi zwiększeniu szans resocjalizacji osoby ściganej po wykonaniu kary, na którą była skazana, taki cel – bez względu na to, jak jest ważny – nie może wykluczać, by państwa członkowskie podczas wprowadzania w życie decyzji ramowej 2002/584 ograniczyły w sposób zgodny z podstawową zasadą wymienioną w art. 1 ust. 2 tej decyzji ramowej sytuacje, w których powinna istnieć możliwość odmowy przekazania osoby objętej zakresem stosowania art. 5 pkt 3 wspomnianej decyzji ramowej ( 23 ). Cel ułatwienia resocjalizacji osoby skazanej nie ma zatem charakteru bezwzględnego i może podlegać ważeniu z innymi wymogami.

62.

Po drugie, należy wyjaśnić, że kara dodatkowa lub środek dodatkowy, taki jak nakaz konfiskaty, odgrywa kluczową rolę w ściganiu przestępstw, takich jak te, które są przedmiotem postępowania głównego, leżących u podstaw wydania europejskiego nakazu aresztowania ( 24 ).

63.

Jak wynika z motywu 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej ( 25 ), „[g]łównym motywem transgranicznej przestępczości zorganizowanej, w tym organizacji przestępczych typu mafijnego, jest uzyskiwanie korzyści finansowych”. Dlatego też „[s]kuteczne zapobieganie przestępczości zorganizowanej i zwalczanie jej powinno jednak polegać na neutralizacji korzyści pochodzących z przestępstwa i powinno zostać rozszerzone, w niektórych przypadkach, na wszelkie mienie pochodzące z działalności przestępczej”.

64.

W motywie 3 tej dyrektywy prawodawca Unii podkreśla, że „[d]o najskuteczniejszych metod walki z przestępczością zorganizowaną należy wprowadzenie surowych konsekwencji prawnych popełniania takiego rodzaju przestępstw, jak również skuteczne wykrywanie oraz zabezpieczanie i konfiskata narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa” ( 26 ).

65.

W świetle znaczenia nakazów konfiskaty w celu zwalczania przestępczości należy przyjąć wykładnię umożliwiającą niezakłócone wydawanie takich nakazów, także po prawomocnym skazaniu oskarżonego na karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności. Wymaga to oddania się przez tę osobę do dyspozycji właściwych organów wydającego nakaz państwa członkowskiego, zarówno w ramach dochodzenia zmierzającego do określenia korzyści majątkowych, jakie ta osoba uzyskała z przestępstwa oraz do oceny zakresu tych korzyści, jak i podczas postępowania sądowego, które może doprowadzić do orzeczenia nakazu konfiskaty. Innymi słowy, prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości w celu skutecznego i kompleksowego ścigania zachowania podlegającego karze, leżącego u podstaw europejskiego nakazu aresztowania, wymaga obecności oskarżonego do czasu całkowitego zamknięcia tego etapu postępowania, która stanowi integralną część postępowania karnego. Kwestią najwyższej wagi jest bowiem, aby właściwe organy wydającego nakaz państwa członkowskiego nie napotkały trudności dowodowych lub problemów praktycznych związanych z nieobecnością danej osoby, które mogłyby stanowić przeszkodę dla orzeczenia nakazu konfiskaty.

66.

Po trzecie, obecność oskarżonego w ramach postępowania, które może prowadzić do nakazu konfiskaty, stanowi podstawową gwarancję procesową dla tej osoby.

67.

W tym względzie chciałbym wskazać, że zgodnie z art. 1 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584, ta decyzja ramowa „nie skutkuje modyfikacją [nie prowadzi do zmiany] obowiązku poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawa zawartych w art. 6 [TUE]” ( 27 ). Ponieważ nakaz konfiskaty może znacząco naruszać prawa osób oskarżonych ( 28 ), a także ponieważ wspomniany nakaz stanowi część postępowania karnego związanego z ustaleniem kary, należy zapewnić ochronę praw proceduralnych, z których te osoby korzystają, a wśród nich prawo oskarżonego do stawienia się osobiście na rozprawie wynikające z prawa do rzetelnego procesu sądowego.

68.

Jak wskazał Trybunał w wyroku z dnia 10 sierpnia 2017 r., Zdziaszek ( 29 )„z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika, że gwarancje ustanowione w art. 6 EKPC znajdują zastosowanie nie tylko do stwierdzenia winy, ale również do wymierzenia kary (zob. podobnie wyrok ETPC z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie Dementyev przeciwko Rosji, CE:ECHR:2013:1128JUD004309505, § 23). Tym samym gwarancja rzetelności postępowania oznacza prawo zainteresowanej osoby do wzięcia udziału w rozprawie ze względu na poważne skutki, jakie może to mieć dla wymiaru kary, która zostanie mu wymierzona (zob. podobnie wyrok ETPC z dnia21 września 1993 r. w sprawie Kremzov przeciwko Austrii, CE:ECHR:1993:0921JUD001235086, § 67)” ( 30 ). W zakresie w jakim dotyczy określenia kary postępowanie karne prowadzone w celu ewentualnego orzeczenia nakazu konfiskaty powinno gwarantować poszanowanie tego prawa procesowego oskarżonego ( 31 ).

69.

Uważam, że w świetle tych informacji wydające nakaz państwo członkowskie ma podstawy, by na mocy art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 przedstawić gwarancję, że ponowne przekazanie osoby, której dotyczy nakaz, nastąpi dopiero od momentu, w którym zostanie wydane prawomocne orzeczenie w przedmiocie kary lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty.

70.

Wynika z tego, że wykonujący nakaz organ sądowy nie może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania, twierdząc, iż taka gwarancja jest sprzeczna z art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584.

71.

Aby należycie zrozumieć znaczenie proponowanego przez mnie rozstrzygnięcia, chciałbym jednak podkreślić następujące kwestie.

72.

Po pierwsze, wiadomo, że etap postępowania karnego, który mógłby doprowadzić do orzeczenia kary lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty, powinien dotyczyć tego samego przestępstwa co to, które stanowi podstawę wydania europejskiego nakazu aresztowania w celu przeprowadzenia postępowania karnego.

73.

Po drugie, określenie kary lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty, powinno wpisywać się w ramy postępowania karnego, w związku z którym został wydany europejski nakaz aresztowania. W szczególności musi to dotyczyć nakazu konfiskaty orzeczonego w ramach postępowania w sprawach karnych, a nie w ramach postępowań w sprawach cywilnych lub administracyjnych.

74.

Po trzecie, należy podkreślić, że sugerowana przeze mnie wykładnia art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 nie powinna jednak prowadzić do tego, aby ze względu na specyfikę postępowań karnych państw członkowskich został podważony cel realizowany przez ten przepis, a także decyzję ramową 2008/909 ( 32 ), to znaczy ułatwienie resocjalizacji osoby skazanej. W związku z tym ten cel nie może zostać pominięty przez właściwe organy wydającego nakaz państwa członkowskiego po przekazaniu osoby, której dotyczy europejski nakaz aresztowania. Należy w tej kwestii podkreślić, jak już stwierdził to Trybunał, że „resocjalizacja obywatela Unii w państwie, w którym jest on rzeczywiście zintegrowany, jest w interesie nie tylko tego państwa, ale także Unii […] w ogólności” ( 33 ). Dlatego, o ile ze wskazanych powyżej względów przyznaję, że ponowne przekazanie do wykonującego nakaz państwa członkowskiego osoby skazanej na karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności może zostać odroczone do czasu prawomocnego wymierzenia kary lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty, czas takiego odroczenia musi mieścić się w granicach rozsądku.

75.

Nie można bowiem zapominać, że od momentu uprawomocnienia się orzeczonej kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności każde przedłużenie aresztowania osoby skazanej w wydającym nakaz państwie członkowskim stanowi część wykonania tej kary. W świetle celu art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584, wykonanie wspomnianej kary w wydającym nakaz państwie członkowskim jest możliwe tylko przez krótki okres czasu. W przypadku gdy europejski nakaz aresztowania w celu przeprowadzenia postępowania karnego jest wykonywany z zastrzeżeniem gwarancji ponownego przekazania, o której mowa w art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584, właściwe organy wydającego nakaz państwa członkowskiego powinny uczynić wszystko, co leży w zakresie ich kompetencji, aby czas pomiędzy prawomocnym skazaniem na karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności i wymierzeniem kary lub środka dodatkowego, takich jak nakaz konfiskaty, był możliwie jak najkrótszy w celu przyśpieszenia przekazania osoby skazanej do wykonującego nakaz państwa członkowskiego. W związku z tym wspomniane organy powinny, o ile zezwala im na to prawo krajowe, dążyć do ustalania kary lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty, jednocześnie z orzeczeniem kary zasadniczej pozbawienia wolności, tak aby ponowne przekazanie do wykonującego nakaz państwa członkowskiego osoby skazanej prawomocnie na takie kary mogło nastąpić szybciej.

76.

Po czwarte, to ponowne przekazanie w każdym razie nie może zostać odroczone do czasu wykonania kary lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty. Artykuł 3 ust. 3 decyzji ramowej 2008/909 jest jasny w tym względzie, ponieważ stanowi w szczególności, że „[p]rzekazania wyroku nie uniemożliwia fakt, że oprócz kary postanowiono o karze pieniężnej lub konfiskacie, która to kara pieniężna nie została jeszcze uiszczona, a konfiskata wykonana”. Ponadto z tego przepisu wynika, że do uznawania i wykonywania kar pieniężnych i nakazów konfiskaty mają zastosowanie szczególne instrumenty prawa Unii.

77.

Uważam zatem, że przedstawione przez Zjednoczone Królestwo wyjaśnienie, zgodnie z którym wyrażenie „inne postępowanie” może obejmować „upływ terminów wykonania nakazu konfiskaty lub uiszczenia kary pieniężnej” ( 34 ), jest niezgodne z art. 5 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584. O ile bowiem, moim zdaniem, ponowne przekazanie może zostać odroczone do czasu orzeczenia nakazu konfiskaty, o tyle jest wykluczone przedłużenie tego odroczenia na etap wykonania tego nakazu. W tej kwestii Zjednoczone Królestwo powinno zatem doprecyzować sposób sformułowania gwarancji ponownego przekazania, w przeciwnym razie według mnie wykonujący nakaz organ sądowy będzie mógł zasadnie uznać, że rozpatrywana gwarancja jest sprzeczna z art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584.

78.

Moim zdaniem z powyższych rozważań wynika, że art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584 należy intepretować w ten sposób, iż gwarancja, zgodnie z którą osoba, w odniesieniu do której europejski nakaz aresztowania został wydany w celu przeprowadzenia postępowania karnego, po jej wysłuchaniu powinna zostać ponownie przekazana do wykonującego nakaz państwa członkowskiego w celu odbycia tam kary pozbawienia wolności lub wykonania środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności orzeczonych wobec niej w wydającym nakaz państwie członkowskim, oznacza, że takie przekazanie może zostać odroczone do czasu prawomocnego orzeczenia w przedmiocie kary lub środka dodatkowego, takiego jak nakaz konfiskaty, pod warunkiem że kara ta zostanie orzeczona w ramach postępowania karnego i że ten etap postępowania dotyczy tego samego przestępstwa jak to, które leży u podstaw wydania rozpatrywanego europejskiego nakazu aresztowania. Mając na uwadze cel realizowany przez wspomniany przepis, to znaczy ułatwienie resocjalizacji osób skazanych, właściwe organy wydającego nakaz państwa członkowskiego powinny jednak czynić wszystko, co leży w zakresie ich kompetencji, aby takie ponowne przekazanie nastąpiło w możliwie najkrótszym terminie.

79.

Poprzez pytanie drugie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 25 decyzji ramowej 2008/909 należy interpretować w ten sposób, że wykonujące nakaz państwo członkowskie, po przekazaniu osoby, której dotyczy nakaz, pod warunkiem gwarancji jej ponownego przekazania oraz po wykonaniu wyroku skazującego wspomnianą osobę na karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu wolności, może dostosować tę karę tak, aby odpowiadała karze, która zostałaby wymierzona w tym państwie członkowskim za rozpatrywane przestępstwo.

80.

Powyższe pytanie wynika z koncepcji przedstawionej przez Królestwo Niderlandów, która wydaje mi się sprzeczna z zasadą terytorialności prawa karnego, zgodnie z którą zagraniczne orzeczenia w sprawach karnych wydane wobec obywateli niderlandzkich, którzy zostali przekazani do innego państwa członkowskiego pod warunkiem gwarancji ponownego przekazania, powinny zostać zamienione na karę, która byłaby zwykle orzeczona w Niderlandach za podobnego rodzaju przestępstwo. Koncepcja ta opiera się na zamiarze zapewnienia przez Królestwo Niderlandów równego traktowania takich obywateli i obywateli niderlandzkich, którzy są sądzeni w tym państwie członkowskim.

81.

Wspomniana koncepcja została sformułowana w art. 2:11 ust. 5 WETS, z którego wynika, że art. 2:11 ust. 4 tej ustawy, który transponuje art. 8 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909, nie ma zastosowania w przypadku, gdy dana osoba została przekazana przez Niderlandy na podstawie gwarancji, o której mowa w art. 6 ust. 1 OLW, transponującym art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584. Artykuł 2:11 ust. 5 WETS stanowi zamiast tego, że „należy sprawdzić, czy nałożona kara polegająca na pozbawieniu wolności odpowiada karze, jaka zostałaby nałożona w Niderlandach za dane przestępstwo” oraz że „w zakresie, w jakim jest to konieczne […], kara jest odpowiednio dostosowywana, przy czym należy uwzględnić stanowisko wydającego nakaz państwa członkowskiego w zakresie wagi popełnionego przestępstwa”.

82.

Zdaniem Królestwa Niderlandów art. 25 decyzji ramowej 2008/909 zezwala, w przypadku osoby przekazanej na podstawie gwarancji ponownego przekazania, na dostosowanie kary ponad wymiar przewidziany w art. 8 ust. 2 tej decyzji ramowej.

83.

Nie podzielam takiej intepretacji art. 25 decyzji ramowej 2008/909, który to – moim zdaniem – nie zawiera żadnej podstawy prawnej uzasadniającej taką praktykę.

84.

Przypomnę, że z tego artykułu wynika, że przepisy decyzji ramowej 2008/909 mają zasadniczo zastosowanie w ramach ponownego przekazania w celu wykonania kary, o którym mowa w art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584.

85.

Decyzja ramowa 2008/909 nakłada obowiązek uznania wyroku wydanego w innym państwie członkowskim i wykonania kary orzeczonej w tym wyroku. Jak wskazał Trybunał w wyroku z dnia 8 listopada 2016 r., Ognyanov ( 35 ), „w art. 8 tej decyzji ramowej ustanowiono ścisłe warunki dotyczące dostosowania przez właściwy organ państwa wykonującego kary orzeczonej w państwie wydającym, które zatem stanowią jedyne wyjątki od ciążącego co do zasady na wspomnianym organie obowiązku uznania przekazanego mu wyroku i wykonania kary, której czas trwania i rodzaj odpowiadają czasowi trwania i rodzajowi przewidzianym w wyroku wydanym w tym państwie wydającym” ( 36 ).

86.

Ponadto Trybunał już zwrócił uwagę na to, że właściwy organ sądowy w wykonującym nakaz państwie członkowskim nie może przeprowadzić ponownego badania istoty analizy przeprowadzonej już w ramach orzeczenia wydanego w wydającym nakaz państwie członkowskim. W istocie „takie ponowne badanie naruszałoby i pozbawiało skuteczności (effet utile) zasadę wzajemnego uznawania, która oznacza, że istnieje wzajemne zaufanie co do tego, iż każde z państw członkowskich akceptuje stosowanie prawa karnego obowiązującego w innych państwach członkowskich, nawet jeśli zastosowanie własnego prawa krajowego prowadziłoby do innego rozwiązania, a zatem nie pozwala ona wykonującemu nakaz organowi sądowemu na zastąpienie swoją własną oceną odpowiedzialności karnej [danej] osoby” ( 37 ).

87.

Poza tym, zgodnie z wyjaśnieniem Trybunału w kontekście europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności „[w]ykonanie [tej] kary znajduje podstawę w podlegającym wykonaniu wyroku wydanym w wydającym nakaz państwie członkowskim oceny, która została już przeprowadzona w wydającym nakaz państwie członkowskim” ( 38 ).

88.

Na podstawie wszystkich tych elementów wnioskuję, że tylko w ściśle określonych warunkach ustanowionych w art. 8 decyzji ramowej 2008/909 kara pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności orzeczona w wydającym nakaz państwie członkowskim może, w odpowiednim przypadku, zostać dostosowana w wykonującym nakaz państwie członkowskim. Biorąc pod uwagę w szczególności różnice w wymiarze kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności, którymi w tych dwóch państwach członkowskich zagrożone są przestępstwa tego rodzaju, jakie zarzuca się SF ( 39 ), art. 8 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909 wydaje się jedynym przepisem dającym możliwość dostosowania kary, która może zostać orzeczona w Zjednoczonym Królestwie w stosunku do SF. Przypomnę, że zgodnie z tym przepisem „[j]eżeli kara ze względu na jej czas trwania jest niezgodna z prawem państwa wykonującego, właściwy organ tego państwa może podjąć decyzję o dostosowaniu kary jedynie w przypadku, gdy kara ta przekracza maksymalny wymiar kary przewidziany za podobne przestępstwa w prawie krajowym tego państwa. Dostosowana kara nie jest łagodniejsza niż maksymalny wymiar kary przewidziany za podobne przestępstwa w prawie państwa wykonującego”.

89.

Istnieje prawodopodobieństwo, że Zjednoczone Królestwo posiadało wiedzę o tym, że prawo niderlandzkie daje szeroką możliwość dostosowania kary po przekazaniu osoby skazanej i zamierzało zasygnalizować Królestwu Niderlandów swój sprzeciw wobec dopuszczalnego dostosowania kary w tak szerokim zakresie poprzez zawarcie w przedstawionej gwarancji ponownego przekazania wzmianki, zgodnie z którą „przekazanie na mocy decyzji ramowej 2002/584 nie pozwala na zmianę w Niderlandach wymiaru kary, która zostanie ewentualnie nałożona przez sąd brytyjski”. Zważywszy na powyższe należy wyjaśnić, że taka wzmianka nie powinna stać na przeszkodzie skorzystaniu przez Królestwo Niderlandów z możliwości dostosowania kary dozwolonej wprost w art. 8 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909.

90.

Moim zdaniem z powyższych rozważań wynika, że art. 25 decyzji ramowej 2008/909 należy intepretować w ten sposób, iż po przekazaniu przez wykonujące nakaz państwo członkowskie osoby, której dotyczy nakaz, na podstawie gwarancji jej ponownego przekazania oraz po wykonaniu wyroku skazującego tę osobę na karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności, wykonujące nakaz państwo członkowskie nie może dostosować tej kary tak, aby odpowiadała karze, która zostałaby wymierzona w tym państwie członkowskim za rozpatrywane przestępstwo. Tylko w ściśle określonych warunkach ustanowionych w art. 8 decyzji ramowej 2008/909, a w szczególności w świetle okoliczności postępowania głównego – w ust. 2 tego artykułu, kara orzeczona w wydającym nakaz państwie członkowskim może, w odpowiednim przypadku, zostać dostosowana w wykonującym nakaz państwie członkowskim.

91.

W świetle całości powyższych rozważań proponuję Trybunałowi, aby na pytania prejudycjalne przedstawione przez rechtbank Amsterdam (sąd rejonowy w Amsterdamie, Niderlandy) odpowiedział w następujący sposób: