17.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 231/4

1)

Czy jest zgodne z art. 14 dyrektywy 2008/95/WE (1) to, że unieważnienie lub wygaśnięcie prawa do krajowego znaku towarowego, który stanowi podstawę dla zastrzeżenia starszeństwa unijnego znaku towarowego i którego uprawniony się zrzekł lub na którego wygaśnięcie pozwolił, może być ustalone a posteriori tylko wtedy, gdy przesłanki unieważnienia lub wygaśnięcia są spełnione nie tylko w chwili zrzeczenia się prawa do znaku lub jego wygaśnięcia, lecz również w chwili wydania sądowego orzeczenia dotyczącego tego ustalenia?

2)

Czy zastrzeżenie starszeństwa zgodnie z art. 34 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (2) skutkuje tym, że krajowe prawo do znaku towarowego wygasa i nie można go już używać w sposób pozwalający na utrzymanie praw związanych z tym znakiem, czy też krajowy znak towarowy zostaje utrzymany na podstawie prawa unijnego nawet wtedy, gdy wpis go dotyczący w rejestrze danego kraju członkowskiego już nie istnieje, ze skutkiem, że może i musi być on nadal używany w sposób pozwalający na utrzymanie praw z nim związanych?